หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59)

[chaotic69]

แซคขี้อ่อยขนาดนี้  บางทีก็นึกอยากให้เป็นเป็นธามแซคนะเออ...

[Nankoong]

เอาล่ะสิ...!!!

[minjeez]

แซครุกหนักมาก อ่อยจนไม่รู้จะทำยังแล้วนะ
เมื่อไหร่พี่ธามจะใจอ่อนสักที

[mpp]

ม่ายยยยยยยยยยยย

ต้องแซคธามสิ๊!! หื้อ​ออ​อ!!

พี่ธามออร่าเคะราชินีลอยคุ้งขนาดนี้
จะรอดเงื้อมมือนังหมาแซคคนหื่นไปไหนได้
ไม่มีท๊าง! แง่งง *คำรามขู่คนแต่งกลายๆ

[nijikii]

เราเชียร์แซครุกนะ
แต่ถ้าสลับได้ก็ไม่ว่ากัน /ชูป้าย (อิอิ)
นุ้งแซคควรพาบุญเหลือไปชุบตัว อาบน้ำ เป่าขนที่เกาหลี ลงน้ำมนต์นะหน้าทองให้พี่ธามรักพี่ธามหลงจะได้มาอยู่ที่บ้าน #เดี๋ยวๆ
หรือจะชูป้ายธามเหลือดี #เดี๊ยวววววววววว

[Tatangth]

แซ็คเป็นขนาดนี้ละยังคิดว่าไม่จริงจังอีกเหรอออ 55555555
#ทีมแซคธาม 

[oaw_eang]

วิชาการ  สถานการณ์  เหตุการณ์  ประวัติการณ์  ประสบการณ์

[Rhythm]

  ชอบมากกก ต้องมารออ่านก่อนนอนทุกสัปดาห์เลย แต่ยังไม่ได้เข้ามาคอมเมนท์ คือโดยส่วนตัวแล้วชอบให้เป็นธามแซค จากความนิ่ง ความซึนของพี่ธาม และความเด็กน้อยของแซค โดยเฉพาะวันที่ฝนตก มันชวนให้คิดแบบนั้นอ่ะนะ  แต่ถ้าดูจากเวลาที่แซคบรรยายรูปลักษณ์ของนิธาน นายแบบดัง คือพี่ธาม สวย เพรียว อิมเมจ Ice Queen มาเต็ม อย่างหลังนี่ก็ให้ความรู้สึกแซคธาม ดังนั้น ยังไงก็ได้ชอบหมด ให้สลับกันได้ยิ่งดี อิๆ

  ตกลงบุญเหลือเพศอะไรกันแน่อ่ะจ๊ะ ใน Chapter 1 บอกว่าเป็นตัวเมีย แต่ใน Chapter 6 บอกว่าบุญเหลือโดนตัดจู๋ (หมายถึงทำหมันน้องหมา ซึ่งจริงๆ จะเกี่ยวกับบริเวณลูกอัณฑะมากกว่า ประมาณนี้ไหม) สื่อว่าเป็นตัวผู้? หรือเราอ่านไม่เข้าใจเอง 

[eaimeaimm]

เชียร์แซคธามด้วยคน เห็นการบรรยายบุคลิกพี่ธามแล้วดูราชินีจริงๆ

[Supparang-k]

อ่านแล้วได้แต่อมยิ้มเบาๆให้กับเพลงต่างๆในเรื่องนี้ บ่งบอกวัยมากว่าอยู่ยุคไหน

ซึ่ง!เราทันทุกเพลง 555   เหมือนกำลังอ่านเรื่องของเพื่อนวัยเดียวกันเล่าเรื่องความรักยังไงอย่างงั้น

[-west-]

C h a p t e r 0 7





“อารมณ์ดีอีกแล้วนะพี่แซค”

เช้าวันจันทร์เดินทางมาถึงไวเกินกว่าจะตั้งตัว ผมแวะเข้ามาออฟฟิศก่อนออกไปที่ร้านอาหารของเมธัส ไอ้เดี่ยวเป็นคนทัก สาเหตุเพราะเสียงหวิดหวิวที่ผมเดินผิวปากตั้งแต่ลงจากรถมายังโต๊ะทำงาน

“นิดนึงน่า”

“มีอะไรดีๆ เรอะ น้องไอติมเป็นไง”

“ก็งั้นๆ”

“เฮ้ย” เดี่ยวร้องเสียงหลง เจ้าตัวเป็นแฟนคลับตัวยงของเด็กสาวที่ว่า แต่สำหรับผมก็งั้นๆ จริง ก็ถ่ายรูปรับปริญญาทั่วไป ที่นัดผมเป็นพิเศษเพราะอยากต่อยอดให้ถ่ายรูปให้ฟรี เด็กขนาดนั้นมองปราดเดียวก็รู้ ไม่มีอะไรดึงดูด เน็ตไอดอลเป็นกันง่าย เทียบกับนิธานไม่ได้สักกระบิ “ไนซ์ไหม หรือหยิ่ง”

“ก็น่ารัก”

“ผมว่าแล้ว”

“เออๆ ช่างเหอะน่า แล้วนี่จะออกไปไหน” มองกระเป๋าใส่กล้องที่เจ้าตัวกำลังเก็บอยู่แล้วถาม พี่จิ๊บเดินมาพอดี เฉลยคำตอบแทนรุ่นน้องที่ยังคงสาละวนกับกระเป๋าตัวเอง

“เสร็จหรือยังเดี่ยว เดี๋ยวพี่ไก่รอ”

“ออกไปข้างนอกเหรอครับ”

“เด็กที่สตูพี่ไก่รถชนเมื่อเช้าน่ะ แล้วนี่งานด่วนด้วยเลยให้เดี่ยวมันไปแทน ว่าแต่เราเถอะ นัดคุณหม่อนไว้กี่โมง”

“สิบเอ็ดโมงครับพี่”

“โอเค มีปัญหาอะไรก็โทรมานะ เดี๋ยวออกไปกับหวานสองคนใช่ไหม ไม่เน้นรูปคุณหม่อน เน้นสัมภาษณ์มากกว่า ฉันขอเด็ดๆ รูปเดียวตามบรีฟ เอามาจัดคอนเทนท์ ไปเดี่ยว เดี๋ยวไปส่ง จะไปคุยกับพี่ไก่ด้วย”

หญิงสาวมาไวไปไวเหมือนสายฟ้าฟาด ผมหัวเราะให้หนึ่งครั้ง หันกลับไปมองเพื่อนร่วมงานที่ส่งสายตามาทางนี้ตั้งแต่ต้น ยิ้มแหยๆ กลับไป หวานหลบสายตา เก็บของบนโต๊ะทำงานที่ดูเรียบร้อยเป็นปกติอยู่แล้วแก้เก้อ มีฝุ่นควันของความกระอักกระอ่วนลอยตลบ ผมก้มหน้าเก็บกระเป๋าลงลิ้นชักทำงานบ้าง ไม่วายหยิบกล้องตัวเก่งมากดดูรูปที่ถ่ายเมื่อคืน

เสี้ยวหน้าของใครบางคน นั่งกอดถุงป๊อบคอร์นกึ่งสำเร็จรูปที่ถูกเวฟจนอุ่นมองหน้าจอโทรทัศน์ แอบถ่ายมาได้สองสามภาพเจ้าตัวก็รู้ตัว ไม่ยอมให้ถ่ายต่อ พี่ธามไม่ได้แต่งหน้า เป็นนิธานแบบที่ไม่เห็นในหน้านิตยสารหรือจอแก้ว แต่ยังคงสะกดจิตให้เผลอยิ้มทุกทีที่มองเหมือนเดิม

“แซค” เสียงเรียกจากหญิงสาวทำให้ต้องลดมือลง หวานยืนอยู่ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่สีหน้าไม่สู้ดีนัก “มีเรื่องอยากคุยด้วย”

“อืม เอาสิ”





พระอาทิตย์ด้านนอกอาคารส่งรังสีความร้อนมามากกว่าทุกปีที่ผ่าน ผมยืนหลบมุมร่มของหลังคาที่ยื่นออกมาเป็นกันสาด พิงตัวเข้ากับกำแพง จุดบุหรี่ขึ้นสูบ เงี่ยหูฟังความเงียบของหญิงสาวที่ออกมาด้วยกันแล้วเอาแต่ก้มมองปลายรองเท้า

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่มากพอให้บุหรี่ที่จุดนั้นหมดไปครึ่งมวน ผมนึกถึงรสบุหรี่ที่สูบกับนิธาน มันหวานกลมกล่อมมากกว่านี้ทั้งๆ ที่ก็เป็นรสเดียวกันแท้ๆ

“แซคจะเอายังไงกับหวานกันแน่”

คำถามถูกยิงตรงออกมาในที่สุด ก่อนหน้านี้ผมคุยกับหวาน ค่อนข้างไปในทิศทางของเรื่องส่วนตัวสูง ในที่นี้เราต่างเข้าใจนัยยะของมัน โอเค ผมสนใจหวานเพราะหวานสนใจผม แต่ไม่เหมือนกับที่รู้สึกกับพี่ธามตอนนี้ที่ผมต้องจริงจังที่จะไขว่คว้ามากกว่าทุกคนที่ผ่าน

“ช่วงนั้นก็รู้สึกดีจริงๆ น่ะแหละ แต่มันยังไม่ใช่น่ะหวาน”

“แล้วแซคเข้ามาในชีวิตหวานทำไม”

“ขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจทำให้หวานเจ็บ” ผมสารภาพ ไม่เคยตั้งใจทำให้ใครเสียใจทั้งนั้น แต่ช่วยไม่ได้ เผลอทำไปเสียทุกที “เราเป็นเพื่อนกันได้นะหวาน”

“หวานรู้ แซคไม่เคยจริงจังกับใคร ขอบใจที่พูดตรงๆ”

“ขอโทษ”

“แซคไม่ผิดหรอก” ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ โดยเฉพาะเปลือกตา หวานไม่ร้องไห้ แต่ความรู้สึกที่เจ็บช้ำก็แสดงออกมาชัดเจนไม่ต่างกับหยดน้ำตา “หวานผิดเองที่หลงเพ้อไปกับคำพูด การกระทำดีๆ ของแซค”

“หวาน...”

“เราเป็นเพื่อนกันได้ แต่หวานจะคอยดู”

ริมฝีปากสีสดบดเข้าหากัน ดวงตาคู่นั้นแข็งกร้าวคล้ายท่องมนต์ดำส่งคำสาป “วันไหนที่แซคจริงจัง แซคจะเจอกับคนที่ทำเหมือนแซคเป็นของเล่น วันนั้นแซคจะเข้าใจว่ามันเป็นยังไง”

ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเจ้าชายอสูรที่ต้องคาถา หวานเดินกลับเข้าไปในตึก ระยะเวลาที่พูดแสนสั้นเมื่อเทียบกับการยืนนิ่งๆ ฟังลมหายใจของกันและกัน ผมทิ้งมวนบุหรี่ลงบนพื้น ดับด้วยปลายเท้า พ่นควันสีขาวลอยออกไปในอากาศ แสงจากพระอาทิตย์แยงตาจนต้องหรี่ตาลง หวานอาจใช้เวลาสักพัก แต่สำหรับผมแล้วมันไร้ค่า

ตวัดลิ้นเลียริมฝีปาก หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความไปหาคนที่คิดถึง

Zac: เดี๋ยวจะไปสัมภาษณ์พี่หม่อนสายๆ
Zac: เย็นนี้มากินข้าวที่บ้านไหม เดี๋ยวผมไปรับ
Tham: กำลังขึ้นเครื่องไปมาเก๊า
Zac: ไปทำอะไร
Tham: งาน
Zac: กี่วัน
Tham: 3 แค่นี้นะ ไฟนอลคอลแล้ว

เผลอจิ๊ปาก หงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่บอก เข้าใจได้ว่าเป็นธุระส่วนตัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึก

Zac: จะไปไหนทำไมไม่บอก
Tham: จำเป็นต้องบอก?

อ่านจบประโยคคำพูดที่เพิ่งฟังเมื่อครู่เวียนวน ผมจุดบุหรี่อีกตัว อัดควันเข้าปอด สุดท้ายก็ปามันลงพื้นทั้งๆ ที่สูบได้ไม่เท่าไหร่
วันไหนที่แซคจริงจัง แซคจะเจอกับคนที่ทำเหมือนแซคเป็นของเล่น วันนั้นแซคจะเข้าใจว่ามันเป็นยังไง




ผมกลับมาที่ร้าน nice to อีกครั้ง แต่ไม่เจอพี่ธามเหมือนทุกที พี่หม่อนบรรเลงวิธีการชงกาแฟ เทฟองนมเป็นรูปหัวใจใส่ถ้วยกาแฟเล็กๆ ขณะที่ผมกับหวานก้าวเข้าร้าน รอยยิ้มสดใส หันไปเช็ดมือแล้วเอ่ยเชื้อเชิญให้เราหามุมนั่งสบายให้กับตัวเอง

"วันนี้ว่างๆ เลยมาหัดทำlatte artดู ไม่ได้จับเสียนาน"

"ตามสบายเลยพี่"

"เสร็จแล้วแหละ" คนพูดยกมาเสิร์ฟด้วยตัวเอง กลิ่นหอมของกาแฟคั่วลอยคลุ้ง ให้ความรู้สึกสดชื่นและหอมหวาน "วันนี้มาสองคน?"

"ครับพี่ สัมภาษณ์กับขอภาพพี่หม่อนสักหน่อย"

"เก็กท่านิ่งๆ น่ะเหรอ"

"ตอนทำลาเต้อาร์ตก็ได้ครับ ดูอบอุ่นดี นี่หวาน จะเป็นคนสัมภาษณ์ ผมคุยไม่เก่งน่ะ"

"นี่ขนาดไม่เก่ง" เจ้าของร้านเย้า แววตาหยอกเอินในที "กับธามเป็นไงบ้าง"

"โห อย่าให้พูดเลยพี่ เมื่อคืนยังคุยกันดีๆ ตอนเช้าบินไปมาเก๊าไม่บอกผมสักคำ"

พี่หม่อนหัวเราะ ไม่แปลกใจในพฤติกรรมของเพื่อนสนิทตัวเอง "มันแบบนี้แหละ ธามโลกส่วนตัวสูง ไม่เคยมีแฟนด้วย"

"กับผู้หญิงก็ไม่?"

"อืม" เมธัสอมยิ้ม ให้กำลังใจผมในที "สู้หน่อยแล้วกัน เอ้า เริ่มเลยไหม"

หวานมองหน้าผม เหมือนมีอะไรอยากจะพูดแต่ก็เก็บงำ ผมเดาออก หนีไม่พ้นเรื่องที่เมธัสเอ่ยนำเมื่อครู่นักหรอก

"แนะนำตัวเองก่อนนะคะ ชื่อหวาน เป็นคนจัดการเรื่องคอลัมน์ของร้านที่จะลงนิตยสารปักษ์หน้า อันนี้เป็นสคริปต์ที่จะถาม คุณหม่อนจะถ่ายรูปประกอบเล่มก่อนไหมคะ จะได้มีเวลาเตรียมตัวด้วย"

“ผมแจ้งไปแล้วใช่ไหมว่าไม่แต่งหน้านะ ไม่ชอบ แค่นี้ก็หน้าหวานเกินไปแล้ว เวลาจีบสาวเสียเครดิตหมด”

"ครับ เลยมากับหวานสองคนไม่พกช่างแต่งหน้ามาสักคนเลย แต่พี่น่าจะซับมันหรือล้างหน้าสักหน่อยก็ดีนะ ถึงผมจะถ่ายเห็นหน้าไม่ชัดแต่แบบนี้ก็ไม่ไหวว่ะพี่"

“โอเค ตามนั้น รอให้เด็กเคลียร์ที่เคาน์เตอร์ก่อนแล้วกัน เมื่อกี้ผมทำเละเทะไว้เยอะเลย”




สงสัยว่าตัวเองเป็นเกย์ตั้งแต่เมื่อไหร่

หนึ่งคำถามที่วนเวียนในใจ ไม่ใช่เริ่มจากผม แต่เป็นหวาน บนรถโตโยต้า วีออส ที่ขับกลับจากร้านของคุณหม่อนมายังบริษัท เรายังห่างเหิน แต่ก็เชื่อมโยง ผมไม่ตอบ ไม่ใช่เพราะหยิ่งแต่เกิดคำถามเดียวกันผุดขึ้นมาซึ่งทำให้สติสัมปชัญญะเวียนวนอยู่ในอ่าง
ผมเป็นผู้ชายรักสนุก แต่ไม่ผูกมัด ไม่เคยมีปัญหาเชิงชู้สาวเพราะไม่คิดจะเอาตัวเองไปผูกติดกับใคร เป็นพวกนิยมความสัมพันธ์แบบวันไนท์แสตนด์ เราเริงร่าบนเรือนร่างของกันและกัน ไม่ต้องรู้จักชื่อเสียง ไม่ต้องเรียนรู้นิสัยใจคอ ไม่จำเป็นต้องรู้แม้กระทั่งที่มาที่ไป

ครั้งหนึ่งผมเมามาก สนุกสุดเหวี่ยง ดื่มเหล้า เต้น แล้วก็ดื่มอีก ดูดบารากุสลับกับคนไม่รู้จัก ออกไปดูดบุหรี่นอกคลับ แล้วกลับมาดื่มเหล้าต่อ คว้าคอใครสักคนมาจูบ ชวนกันไปโรงแรมราคาถูกแถวนั้น ช่วยกันสำเร็จความใคร่ เหมือนทุกครั้ง ตื่นมาข้างๆคนไม่รู้จักและพบว่าคนที่นอนด้วยมีไอ้นั่นเหมือนกัน ที่แตกต่างคือเนินอกกลมมน จับดูก็รู้ว่ายัดไส้ด้วยซิลิโคน

ผมเพิ่งหยุด ไม่สิ...เรียกให้ถูกคือเพลาๆ เรื่องแบบนี้ลงเมื่อปีที่ผ่านมา คล้ายกับถึงจุดอิ่มตัว แต่ก็ไม่ลงหลักปักฐานกับใครเสียทีเดียว ความคิดตอนนั้นเปิดกว้าง ผมไม่สนว่าเราจะต้องนอนกับคนเพศไหน เรียกว่ามักง่ายก็ไม่ผิด แค่บำบัดอารมณ์ที่ฟุ้งซ่านของกันและกันได้ก็เพียงพอ

แต่นั่นก็ไม่ใช่จุดเริ่มต้นที่ตัวเองจะชอบผู้ชายอยู่ดี

กระทั่งนิธานเข้ามา...


ผมโยนลูกเบสบอลไปใต้แสงจากหลอดไฟสาธารณะ ถนนในหมู่บ้านตอนนี้เงียบสงัด ประมาณสองทุ่มเศษชาวบ้านก็กลับเข้าบ้าน ทำกับข้าว ล้อมวงทานมื้อเย็นกับครอบครัว เตรียมตัวดูละครหลังข่าวกันทั้งนั้น บุญเหลือวิ่งโกยสองขา ลิ้นห้อยแต่ไม่ย่อท้อ คาบลูกเบสบอลที่เต็มไปด้วยรอยคมเขี้ยวกลับมาให้พลางกระดิกหางริกๆ

"เหนื่อยหรือยัง"

ผมทรุดตัวลงนั่ง สุนัขพันธ์ทางก็เบียดตัวอยากนั่งบนตัก ลิ้นเปียกน้ำลายของมันตวัดเลียไปครึ่งหน้า คงดีกว่านี้ถ้านิธานเป็นคนเล่นกับมัน

"เข้าบ้านได้แล้วดึกแล้ว พรุ่งนี้ทำงาน" ประโยคแรกคุยกับหมา ส่วนประโยคหลังพูดถึงตัวเอง บุญเหลืออิดออด ไม่อยากข้ามผ่านประตูรั้วเหล็ก แต่พอผมปรบมือเรียกซื้อก็เดินหน้าจ๋อยเข้าบ้านมาแต่โดยดี
เป็นกิจวัตรประจำวันแท้ๆ แต่ความรู้สึกกลับแตกต่าง
คล้ายกับว่า จู่ๆ ที่ไม่มีนิธานในชีวิตแบบนี้ มันชวนให้รู้สึกเหงายังไงชอบกล

Zac: พี่ธาม เลิกงานยัง

ผมกดอ่านข้อความเดิมที่ส่งทิ้งไว้เมื่อหลายชั่วโมงก่อน ยังไม่มีคนอ่าน ไม่มีการตอบรับ รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นลูกหมาที่วิ่งไล่เบสบอลที่ไร้หัวใจ

Zac: คิดถึงว่ะ

ส่งซ้ำไปอีกครั้ง คราวนี้อีกฝ่ายกดอ่าน แต่ไม่มีข้อความตอบรับ
แม่ง เจ็บยิ่งกว่าไม่อ่านอีกว่ะแซค




“มาๆ หายไปเสียนาน นึกว่าลืมร้านนี้ไปเสียแล้ว”

Blur เป็นร้านประจำของผมกับไอ้เดี่ยวตั้งแต่สมัยเรียน มาจนรู้จักเจ้าของร้านไปยันเด็กเสิร์ฟ อยู่ย่านมหาวิทยาลัย โดนกวดขันจากเจ้าหน้าที่เมื่อสองสามปีก่อนจนต้องขยับออกมาอีกสองซอย ลักษณะเป็นร้านนั่งชิล มีดนตรีสดบางคืน ส่วนใหญ่ลูกค้าจะเป็นนักศึกษา หรือไม่ก็ศิษย์เก่าที่แวะเวียนมาเยี่ยมเยียนเจ้าของร้านบ่อยๆ

“เด็กๆ แถวนี้คิดถึงพี่ชายติสท์ๆ เซอร์ๆ ที่ชอบมายิ้มตาหวานให้หน้าบาร์เป็นแถบ นึกว่าจะวางมือเสียแล้ว”

“บ้าเหรอพี่ แค่เบื่อๆ น่ะ เที่ยวแบบนี้มาเป็นสิบปีแล้วมั้ง”

“เออ เลิกดื่มแล้วก็แวะมาคุยได้ เอาอะไร”

“ขอเบียร์ก็พอ วันนี้เบาๆ เซ็งว่ะ”

“เซ็งอะไร” ชายหนุ่มหัวโล้นเกลี้ยงเคราดกหนายิ้มกริ่ม เปิดเบียร์ยี่ห้อประจำให้แล้ววางตรงเคาน์เตอร์ “งานเยอะหรือไง”

“พี่เคยเห็นผมบ่นเรื่องงานด้วยเรอะ”

“ก็ไม่เคยเห็นบ่นเรื่องอะไร” เขาว่าพลางหันไปรับออเดอร์จากบริกรด้านหลัง “นอกจากที่โดนเด็กชื่อเจเรมี่งอแงใส่”

“โตกันแล้ว เลิกทะเลาะกันนานแล้วน่า”

“แล้วมีเรื่องอะไรล่ะ”

“ผมว่าผมมีความรักว่ะ” สิ่งที่วกวน หมกมุ่น หมุนอยู่ในหัว ชวนให้หัวใจฟูฟ่องแต่ก็ลีบแบนได้ด้วยเรื่องเล็กๆ น้อยๆ แน่นอน ถ้าไม่สำคัญคงไม่รู้สึก แต่รู้สึกอีกทีมันก็ห้ามไม่ให้คิดเล็กคิดน้อยไม่ได้

“ฟ้าจะถล่มหรือเปล่า เอ็งเนี่ยนะ”

“ฟ้าถล่มก็คงดีสิพี่ เครื่องบินจะได้ร่วงใส่หัวหมา”

“ดอกฟ้าเสียด้วย”

“งานยากเลยแหละ” ผมจิ๊ปาก ยกเบียร์ขึ้นดื่ม “ไม่เป็นตัวของตัวเองเลย พี่รู้ไหม ผมงี่เง่าแม้กระทั่งที่เขาไปทำงานต่างประเทศแล้วไม่บอกน่ะ”

“เป็นเอามาก”

“ไม่เคยเจอคนที่ชอบขนาดนี้ แล้วก็ไม่เห็นทางว่าจะทำอะไรได้ด้วย”

“ใจเย็นสิวะ ลูกหมา เกี้ยวผู้หญิงนี่ถนัดไม่ใช่เรอะ”

“ไม่ใช่ผู้หญิงน่ะสิพี่” ตามองแสงไฟมืดสลัว สีขาวอมเทาของควันบุหรี่ลอยตลบ ที่นี่เหม็นกลิ่นไหม้ของมวนกระดาษ กลิ่นน้ำหอมที่แสบจนฉุน แอลกอฮอล์หลากชนิดและบารากุที่อนุญาตให้สูบกันในห้องอับๆ พี่ทิมเลิกคิ้ว ยังคงยิ้มกริ่ม

“รู้ไหม กูไม่แปลกใจเลย”

“อะไรของพี่วะ”

“ก็เอ็งมันเอาไม่เลือก ตอนนั้นที่เล่าให้ฟังว่าไปนอนกับกะเทยกูนึกว่ามึงจะหงุดหงิด อารมณ์เสีย กลับเฉยๆ เสียอย่างนั้น เป็นคนอื่นโวยวายไปแปดบ้าน”

“ไร้สาระว่ะพี่ ผมไม่ได้แคร์หรอก ก็คนเหมือนกัน สำคัญแค่ป้องกันก็พอแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เออ เอาอย่างที่คิดว่าจะสบายใจแล้วกัน อกหักมาแบบนี้วันนี้ไม่คิดจะพาใครกลับล่ะสิท่า ไม่ชวนเดี่ยวมาด้วยล่ะ”

“ติดแฟน” คนล่าสุดดูท่าทางเคารพรักมาก ไม่ออกนอกลู่นอกทางแม้แต่น้อย “มีแฟนนี่มันดีจริงๆ เหรอวะพี่”

“ไม่ดีหรอก” ผู้โชกโชนแก่ประสบการณ์กล่าว พี่ทิมก็ใช่ว่าจะน้อย เป็นบาร์เทนเดอร์ที่นี่สาวๆ เข้าหาตั้งเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่ แต่ไม่ใช่คนเจ้าชู้ ทำงานคืนๆ หนึ่งเน้นเหล้าฟรีมากกว่าเหล่สาว “แต่พอเราเจอคนที่ใช่ ต่อให้มันแย่แค่ไหนก็ไม่อยากปล่อยไป ถูกปะ”

“เออ ใช่เลยว่ะพี่ เปิดสักขวดมาดวลกันไหม”

“คืนนี้ต้องไปส่งหรือเปล่า”

“ผมเรียกแท็กซี่กลับเองได้น่า”

“ให้มันจริง” น้ำเสียงเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่ไม่ถือสา ผมสั่งเบียร์ขวดใหม่ จิบไปฟังดนตรีสดไป สักพักบาร์เทนเดอร์ประจำเคาน์เตอร์บาร์ก็พูดขึ้น “ช่วงที่เอ็งไม่อยู่ เด็กหน้าใหม่ๆ มาเยอะ มีคนหนึ่งมาแล้วควงหนุ่มๆ กลับตลอด ถ้าเจอจะแนะนำให้ เผื่อคืนนี้จะได้ไม่ต้องไปนอนสาวหนอนให้เมื่อยมือ แต่มาดึกหน่อยนะ ทางนั้นก็มีคลับเป็นของตัวเองเหมือนกัน แต่อย่างว่าจะไปทำตัวเรื้อนให้ลูกน้องเห็นก็คงไม่ได้เลยต้องมาหาเศษหาเลยเอาแถวนี้”

“ผมเพิ่งพูดไปว่าช่วงนี้อกหัก พี่ก็ ไม่สนสาวที่ไหนทั้งนั้นแหละ”

“อย่าเพิ่งปฏิเสธไปสิวะ แล้วอกหักอะไรของเอ็ง อยู่ในช่วงสับสนไม่ใช่เหรอ ตีโพยตีพายไปได้”

“ผมไม่เคยจีบใคร พี่ก็รู้”

“ถึงได้จะแนะนำให้นี่ไง นั่น มาพอดี” เชี่ยแม่ง หันกลับไปเห็นผมแทบจะสำลักเบียร์ เรื่องที่พี่ทิมเล็งผู้ชายไว้ให้ผมสักคนนับเป็นเรื่องน่าตกใจแล้ว แต่คนที่พี่ทิมตั้งใจจะแนะนำให้แต่แรกนั่นต่างหากที่ทำให้ผมเสียหลัก เจเรมี่ในเสื้อยืดตัวย้วย คอวีลึก กางเกงยีนส์ขาดวิ่นที่เห็นเนื้อน่องประปรายเดินเข้ามาพร้อมกลุ่มเพื่อนอีกสองสามคน มันสบตาผม เซย์ไฮกับพี่ทิมอย่างคนคุ้นเคย

“จำได้ว่าครั้งแรกผมเป็นคนพามันมา แล้วไอ้นี่แหละเจเรมี่ที่ผมตีกับมันบ่อยๆ”

“อ้าว เหรอ โทษว่ะ ลูกค้าแม่งเยอะ บางทีก็จำไม่ได้ เรียกมันแต่เจม”

“เจม!”

“ไง” เด็กหนุ่มลูกครึ่งทัก แปลกใจนิดหน่อยที่เจอผม “ไม่เจอที่แบบนี้นาน”

“เออ ได้ข่าวว่าเที่ยวบ่อย”

“พี่ทิมเผาอะไรบ้างเนี่ย ขอเหมือนเดิมให้โต๊ะโน้นนะพี่ วันนี้ผมจะเมากับแซค”

“กูเป็นพี่มึงนะ”

“ไม่เอาน่า ยังจะคิดเรื่องนั้นเป็นตาแก่ไปได้ ขอวิสกี้แรงๆ ครับ ตัวไหนก็ได้”

“เจ๊รู้หรือเปล่าว่าเที่ยว”

“ผมบรรลุนิติภาวะแล้วนะ” ตอบพร้อมทำหน้าหงุดหงิด อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่ เด็กก็คือเด็กวันยังค่ำ “แล้ววันนี้ไม่ต้องไปเฝ้าใครรึ”

“พูดมาก”

“อ้าว ก็เห็นอินเลิฟ นึกว่าจะเลิกเที่ยว”

“มาก็ดีเลย เอามันไปสอนหน่อย จีบผู้ชายเขาทำกันยังไง” พี่ทิมไสแก้ววิสกี้สีเหลืองทองให้คนมาใหม่ เจเรมี่ขำกิ๊ก เล่นเอาผมหงุดหงิดแทนที่

“อะไร เสือผู้หญิงอย่างพี่น่ะเหรอจะจีบใครไม่เป็น เสียชื่อ”

“ไม่เหมือนกันนี่หว่า”

“โอเค ต่างกันนิดหน่อย ไอจะบอกอะไรยูให้นะแซค ผู้ชายน่ะไม่มีลีลาท่ามากหรอก ถ้าเซย์เยส ก็แปลว่าเยส โนก็คือโน ไม่มีมารยา ไม่สลับซับซ้อน ยูไม่ต้องคิดเผื่อไปหลายตลบเลย ถ้าเขายอมคุยด้วยก็แปลว่ามีโอกาส จีบไปถ้าติดก็ได้เอา ไม่ติดก็ได้เพื่อน เท่านั้นเอง”

“พูดเหมือนประสบการณ์โชกโชน”

“มากกว่าเสือแก่เขี้ยวทู่แถวนี้แล้วกัน”

“พี่ดูมันสิ กวนตีนไม่มีใครเกิน” เจเรมี่ไหวไหล่ ยกแก้วขึ้นซดรวดเดียวหมด ผมมอง แต่ไม่ห้าม ดื่มของตัวเองบ้าง สักพักก็จุดบุหรี่ขึ้นสูบ

“เคยดูหนังโป๊เกย์ไหม”

“ไม่เคย”

“ถามจริง ไม่หาข้อมูลคิดว่าถึงเวลาจริงๆ จะทำได้เหรอ ไม่รังเกียจเหรอ”

“ไม่ต้องห่วงกู เรื่องบนเตียงกูเอาอยู่ ทำเป็น”

เจเรมี่หัวเราะก๊าก วิสกี้แก้วใหม่วางแทนที่ ดื่มคู่กับดาร์กช็อกโกแลต มันยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมดอีกครั้ง ผมยังคงไม่เตือน และปล่อยให้เราจมอยู่ในพิษของแอลกอฮอล์ที่วิ่งพล่านในเส้นเลือดของตัวเอง เยียวยาจิตใจด้วยดนตรี จมจ่อมกับความคิดที่ขุ่นฟุ้งอยู่ในอก ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา รอบที่ร้อย เลิกนับไปได้ว่าร้อนเท่าไหร่ แต่เกือบทุกนาทีด้วยซ้ำที่รอคอยการตอบกลับมาของใครคนนั้น

อาการตกหลุมรักทำให้ผมเป็นบ้า


“ผมเคยชอบพี่นะ”

เจเรมี่พูดขึ้นมา เลิกนับไปแล้วว่าน้องชายคนสนิทดื่มไปกี่แก้ว ดวงตาสีอ่อนฉ่ำวาว มองมาที่ผม ปากแดงยิ่งกว่าเก่า ไม่ปฏิเสธว่าน่ามองไม่แพ้นิธานสักนิด “เมาหรือไง”

“คงเมามั้งเลยกล้าพูด แต่เพราะชอบมากๆ เลยตัดสินใจไปเรียนเชฟ เผื่อว่าจะตัดใจได้ พี่มันเสือ เสือผู้หญิง มีตั้งกี่คนเข้ามาในชีวิตแล้วก็ทิ้งๆ ขว้างๆ จะนับประสาอะไรกับผม ผมเคยเจอพี่ลากผู้หญิงไปเอาในห้องน้ำด้วย ยืนฟังตั้งนาน แล้วก็กลับมาร้องไห้ที่บ้าน”

มือขาววางบนบ่า เจเรมี่กระโดดลงจากเก้าอี้ทรงสูงริมบาร์มายืนโงนเงนตรงหน้า “มันดีขึ้นนะ จนกลับมาแล้วเห็นพี่รักใครสักคน แล้วมันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ะ”

“เพ้อเจ้อแล้ว” เจเรมี่ก็เหมือนน้องชาย ตอนที่รู้ว่ามันเที่ยวเก่งจากพี่ทิมก็เป็นห่วงนิดหน่อย แต่ก็โตๆ กันแล้วไม่อยากพูดมาก ผมยีหัวมันเหมือนที่ชอบทำตอนเด็กๆ เสียงโทรศัพท์ดังพอดี เหลือบตาไปมอง แต่โดนจับมือให้วางค้างไว้แบบนั้น

“แซค”

หางตาผมเห็นข้อความจากนิธาน แต่ยังไม่กดอ่านก็ถูกดึงเข้าหาก่อน ริมฝีปากอุ่นนุ่ม หยุ่นชื้น ทาบลงมา ก่อนบดเบียดและดูดดึงตะกละตะกลาม ผมดันตัวเจเรมี่ออก เด็กหนุ่มร้องไห้ออกมา สุดท้ายก็ยอมให้โผตัวเข้ามาซบบ่าใหม่อีกครั้ง

“เป็นผมไม่ได้เหรอ”

“เจม”

“ทำไมวะ”

“เออ โทษว่ะ”

“ทำไม... ถ้าชอบผู้ชายทำไมพี่ไม่มองผมคนแรก”

ผมลูบหัวเจมซ้ำไปซ้ำมา ถ้าเป็นมันคงไม่ต้องกระวนกระวายแบบนี้
ถ้าเป็นมัน ผมคงไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองถูกปั่นหัวให้เป็นของเล่น
ของเล่นที่นิธานให้ความสนใจเพียงครั้งคราว







TBC

สวัสดีวันพุธสุดที่รัก
เมื่อคืนไม่ค่อยสบายค่ะ โดนไล่ไปนอนตั้งแต่หัวค่ำ ไม่มีแรงจัดหน้าเลยยกยอดมาวันนี้ อุอิ
ตอนนี้เจมเริ่มมีบทบาทแล้ว แต่ไม่ดราม่าน้องแน่นอน เรามีดราม่ารออยู่ท้ายเรื่องนิดๆ หน่อยๆ พอเป็นน้ำจิ้ม
มีคำผิดทักได้นะคะ โมเมว่าเขียนไปด้วยกันเลยโนะ ฮ่าๆ
ขอให้เป็นวันที่ดีของทุกคนค่ะ เจอกันพุธหน้า พี่ธามกลับมาหาน้องแซคหน่อยเร้วว จิตตกจะแย่แล้ว

[Malimaru]

แซคเอ๋ย ถ้าเอ็งไม่มีบุญเหลือ ดอกฟ้าจะโน้มลงมาหาไหม?
อ่านแล้วชอบบรรยากาศในเรื่องจังค่ะ มันเหมือนช่วงหัวค่ำหลังฝนตกที่เห็นแสงไฟถนนเป็นโบเก้ดูพร่า ๆ ที่ต้องหาบุหรีสักมวนมาสูบพ่นควันไล่ความชื้นมาก ๆ ... มีเสน่ห์ และน่าลุ่มหลงจริง ๆ ทั้งแซค ทั้งธาม

ดื่มน้ำเยอะ ๆ พักผ่อนมาก ๆ อย่าปล่อยให้คอ หัว เท้าเย็นเกินไปนะคะ (อนุมานว่าคุณเวสต์เป็นหวัด แหะ ๆ )
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ 

[GenZ]

งานสายๆก็มา แซคไม่ใช่คนเบื่อง่ายช่าาาาาา

ถ้านายพยายามด้วยความจริงใจ

ความรักมันต้องกลับมาหานายแน่ๆ แซคจัง

#คำผิด
'...คิดยังไงกับหวานกันแน๋' --->แน่
'...เปิดสักขวดมาดวน'--->ดวล

[anntonies]

ไม่รู้ว่าต้องตกใจอะไรก่อนกัน
นี่ฉันอ่านนิยายที่พระเอกนอนกับกะเทยแล้วเรอะ !    จะขำก็ขำ
ถ้าเป็นเพื่อนคงล้อแล้วง่ะ แต่แซคดูชิล งั้นเราจะไม่ล้อละกัน
ส่วนเจเรมี่ ยูโซคิ้วท์เว่อร์
น่ารักอิ๊บอ๋ายย ตอนที่จูบแซคแล้วถ่มว่าเป็รผมไม่ได้เหรอ นาทีนั้นอยากเปลี่ยนนายเอกเลย
(ขอโทษนิธานมา ณ ที่นี้ด้วย) น้องน่ารัก แต่ดีแล้วแหละที่แซคเห็นเป็นน้อง ไม่งั้นแซคคงทำเจมเสียใจ
โอ๋เอ๋เจม มาเป็นของเราเถอะนะ

[M.J.]

สู้ๆนะหนูแซค พี่ธามไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง

[lighter]

นายแซคๆหยุดเลยนะ อย่าให้เกินเลยเดี๋ยวจะมีปัญหากับพี่ธามนะ
แค่ฟังหวานพูดนิดๆหน่อยๆ ก็คิดไปเองฟุ้งซ่านว่าตัวเองเป็นของเล่นพี่ธาม เดี๋ยวก่อน ใจเย็นๆ เลยนะแซค ตัวเองจีบเค้าได้กี่วัน พอเจอคนนู้นพูดนี่นั่น ก็โลเลแล้วเหรอ ? ไหนว่าจริงจังไง?
โมโหๆๆๆๆๆ อย่าไปเกินเลยกัยเจเรมี่นะแซค!

[นางสาวกานาเลส]

สงสารแซค เฮ้ออออออ พี่ธามก็อย่าใจร้ายกับน้องนักเลยนาาาา

[aiyuki]

หมาน้อยเชียวน้าาา แซค เอาน่าา พี่ธามโน้มกิ่งลงมานิดนึงแล้ว ฮึดหน่อยย

[Supparang-k]

รู้สึกเสียดายน้องเจมขึ้นมาเลยจ้า คืออ่านแล้วก็พอรู้น่ะว่านางคงชอบแซคแต่พอเจอสารภาพตรงในขณะที่มีแอลกอฮอในร่างกายประกอบนี่ทำเอาสงสารเจมมากเลย

[todiefor]

แซคดูหูลู่ หางตก
แซค = บุญเหลือ สินะ หุหุ

[patchylove]

 

[MyLavenderLand]

นึกไว้แล้วไม่ผิด ... เจเรมี่ต้องคิดอะไรกับแซคแน่เลย 

อารมณ์ที่คิดว่าใกล้ขึ้นแล้ว สนิทมากขึ้นแล้ว มีความหวังขึ้นมาบ้างแล้ว แต่พอตื่นขึ้นมาอีกวันกลับพบว่าตัวเองไปยืนอยู่ที่เดิม ที่ๆเคยห่างกันเหมือนคนอื่นๆทั่วไป ไม่ได้สำคัญอะไรแตกต่างไปจากคนอื่นเลย เจ็บเนอะแซค ....

"ทำไมต้องบอก?" ประโยคนี้ของธาม มันสตั๊นไปจริงๆ .... อ่านข้อความแล้วไม่ตอบ...ไม่เจอกับใคร ไม่เข้าใจจริงๆ ฟิลนั้น ... มันร้าวไปทั้งหัวใจ #อินอิน

แม้จะรู้ว่าหากหันไปหาเจเรมี่ จะได้รับความรู้สึกที่ดีกว่ากลับมา ไม่เหนื่อยมากเท่ากับการฝืนปีนคว้าดอกฟ้าอย่างธาม ... แต่เรื่องความรัก บางครั้งเหตุผลก็ใช้ไม่ได้เนอะแซค    สู้ๆแซค อย่าท้อ เรามีบุญเหลือเป็นตัวประกัน เอ้ย! ผู้ช่วยพระเอกอยู่ 55555 #แลดูเป็นต่อมาก

[Coaramach]

พี่ธามรีบกลับมาน้า
หมามันหง่อยมันซึมมันคิดมากไปไหนต่อไหนแล้ว
5555555555555555

[Mura_saki]

อย่าคิดมาก...แต่ในความเป็นจริงมันยิ่งคิดป่ะวะ
ความรักก็เป็นแบบนี้...ยิ่งตกหลุมรักมากขึ้นเท่าไร
จิตใจเรายิ่งคิดมากไปทุกที

[B52]

เฮ้อ

[minkey]

แซคสู้ๆนะลูกกกกก พี่ธามเดี๋ยวเค้าก็กลับมา
 
เอ็นดูน้องเจม หาคู่ให้หน่อยยยย 

[alternative]

หน่วงแทนบุญเหลือ พี่ธามไม่มาเล่นด้วย

[mystery Y]

โดนคำสาปซะแล้วแซค...

[Yundori]

 
 
ชอบบบบบบบบบบบ ขนาดนิธานโผล่มาแค่ข้อความ
ยังรู้สึกได้ถึงอำนาจที่แท้จริงอ่า
แซคธามแน่ๆ แต่เป็นแซคธามที่หงอเมีย กลัวเมีย เคารพเมีย
เข้าใจหวานเลยนะ อิตาแซคนี่แต่ก่อนร้ายใช่เล่น
สงสารเจมด้วย โถ ยังมีผู้ชายดีๆอีกมากลูก
ไปซบอกคนอื่นเถอะะะะะ

[PrimYJ]

โดนอย่างที่หวานพูดแล้วล่ะแซค
เจเรมี่ชอบแซคจริงๆด้วย โอ๋ๆนะ ไม่ร้องๆนะ