C h a p t e r 0 4โฮ่ง โฮ่งเสียงสุนัขเห่ากลายเป็นเสียงแรกของวันใหม่ สลับกับเสียงเล็บคมตะกุยประตู ลืมตาขึ้นก็พบว่าตัวเองนอนฟุบหลับคาโต๊ะทำงาน คอมพิวเตอร์เปิดค้างไว้ โกลเดนท์พันธุ์ผสมที่เลี้ยงไว้หมอบต่ำ เอาจมูกซุกแสงสีขาวที่ลอดออกมาจากด้านนอกของกรอบประตู โก่งตูดอวบอั๋น กระดิกหางริกๆ แล้ววิ่งมาหา กระโดดใส่ผม วนกลับไปคุ้ยประตูอีกรอบด้วยความตื่นเต้นตามสัญชาตญาณ
ผมบิดลูกบิดออกไปด้านนอก หลังจากหยีตาเพราะแสงตะวันสาดเข้ามาพอดีภาพโฟลคสวาเก้นสีฟ้าอ่อนนอกรั้วก็ปรากฏ ไม่คุ้นตัวรถ แต่คนสวมแว่นกันแดดกอดอกพิงประตูนั่นคุ้นแน่ บุญเหลือไปกระโดดเย้วๆ จนประตูสั่น ต้องรีบหยิบลูกกุญแจมาไขรับคนมาใหม่ก่อนไอ้เหลือจะพังรั้วเสียก่อน
“ยังไม่อาบน้ำ?”
“เอ่อ ขอโทษทีครับ พี่ธามเข้ามานั่งในบ้านก่อนก็ได้”
“อืม” เขาครางรับ เดินเข้ารั้วบ้านมาเล่นกับไอ้เหลือเป็นอย่างแรก “นี่เสื้อผ้าตั้งแต่เมื่อวานหรือเปล่า”
“อ้อ ใช่” กินยาเสร็จก็ทำงาน น้ำเนิ้มไม่ได้อาบ “ฟุบหลับไปหน้าคอม พี่ธามจะมาดูรูปที่ผมเลือกรอก่อนไหม ผมอาบน้ำไม่นาน 10 นาที ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้ว”
“ถ้านายยังไม่พร้อมออกเลยฉันว่าก็น่าจะสายแล้วล่ะ” ดวงตาคมมองกลับมา สีหน้าเอือมระอา “โทรไปบอกทีมก่อนดีไหม”
“เออ หรือพี่จะไปก่อน ผมโบกแท็กซี่ตามไปได้นะ”
เขากลอกตา ถอนหายใจหนัก “มีนายแบบแต่ไม่มีตากล้องคิดว่าถ่ายได้?”
เออว่ะแม่ง “งั้นฝากพี่ธามเทอาหารให้บุญเหลือหน่อยดิ ผมรีบละๆ เดี๋ยวโทรบอกที่กองด้วย พี่กินไรมายัง รื้อตู้เย็นผมได้เลยนะ มีนมกับขนมปัง อาบน้ำแป๊บ”
ไม่ทันสังเกตสีหน้าหลังจบประโยคก็กุลีกุจอคว้าผ้าขนหนูที่พาดหลังโต๊ะทำงานเข้าห้องน้ำชั้นสอง ทาวน์เฮาส์ผมมีสองชั้น ข้างบนเป็นห้องนอนกับโคลสเซ็ท(ห้องเสื้อผ้า) แรกๆ เป็นห้องเปล่าๆ ซักเสื้อผ้าแล้วก็แบกตะกร้ามาวางไว้ หนักเข้าตู้เสื้อผ้าว่าง กลายเป็นกองสุมทุมกันอยู่ในห้องนั้นแทน พี่จิ๊บมาเยี่ยมหนึ่งครั้ง ทนไม่ไหวจัดการแบ่งสัดแบ่งส่วน ย้ายตู้เสื้อผ้ามาใส่ห้องนั้นแล้วห้ามผมไปถอดกองไว้ที่ไหนอีก
สิบนาทีไม่ขาดไม่เกิน ผมวิ่งลงมาด้านล่างอีกครั้ง ข้าวหมาเทแล้ว เติมน้ำแถมด้วย พี่ธามนั่งดูทีวีที่โซฟา บุญเหลือนอนเกยตักให้ลูบหัวสบายใจเฉิบ พอเห็นผมลงมาก็ปิดโทรทัศน์ หมาน้อยตัวไม่น้อยสะดุ้งหูกระตุก ผมคว้ากล้อง ปิดคอมพิวเตอร์ กับกระเป๋าสตางค์และโทรศัพท์มือถือ ยังไม่ทันโทรบอกที่กองเสียงเรียกเข้าก็ดังแล้ว พี่ดลโทรตาม
“ครับพี่ กำลังจะไป เลทหน่อยนะครับ อ๋อ ผมจอดมอไซค์ไว้ที่ร้านตั้งแต่เมื่อคืนน่ะพี่” ใช้คอหนีบโทรศัพท์ขณะที่ล็อกรั้วไป ไอ้เหลือครางหงิง อยากตามพี่ธามออกมาด้วย “ไม่เป็นไรพี่ ผมไปได้ อ่า...พี่ธามอยู่กับผมครับ เฮ้ย บ้าเหรอ ไม่ใช่อย่างที่พี่คิดหรอกน่า แค่นี้ก่อนนะครับ จะรีบไปๆ สวัสดีครับพี่”
วางสายแล้วก็วิ่งไปนั่งข้างคนขับ พี่ธามไม่พูดอะไร สตาร์ทรถแล้วออกเดินทางเงียบๆ
“คนที่สตูฯ แซวว่าผมกิ๊กกับพี่กันอะ”
เปิดประเด็นชวนคุยพลางสำรวจในตัวรถไปด้วย เป็นครั้งแรกเลยที่ได้นั่งโฟลคสวาเก้น เจ๋งเป็นบ้า “ผมเปิดเพลงนะ”
“เดี๋ยวเปิดเอง”
มือขาวเลื่อนกดปุ่มเพลย์ เสียงเพลงจากยูเอสบีที่เสียบไว้ก็ดังขึ้น ฟัง Ed Sheeran เหมือนกันเลยแฮะ
“ผมชอบ photograph สุดละ ของคนนี้”
“ก็นายมันตากล้อง”
“พี่ธามชอบเพลงไหน”
เขาเงียบ หยิบแว่นกันแดดที่เสียบอยู่บนคอเสื้อมาสวมระหว่างรอรถติด ริมฝีปากสีชมพูอ่อน ไม่ได้แต่งแต้มเหมือนตอนที่แต่งหน้า แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังดูสุขภาพดี “One ก็เพราะ”
“Photograph”
“อ๊ะ เพลงเดียวกันเลย พรหมลิขิตแน่ๆ”
“ที่คนในสตูลือกันว่าฉันกับนายกิ๊กกัน ไม่ใช่ว่าเป็นคนปล่อยข่าวเสียเองหรอกเหรอ” ริมฝีปากเดิมเหยียดยิ้ม ไม่ได้สดใส แต่เป็นไปในเชิงหยามหยัน ผมหัวเราะ เอาหัวโขกกระจกรถเบาๆ
“ผมรู้น่าว่าพี่เป็นนายแบบ จะไปพูดเรื่องที่ตัวเองสนใจให้คนอื่นฟังทำไม เดี๋ยวก็ว่าหมามองเครื่องบิน”
“รู้ตัว”
“เดี๋ยวหมาจะสอยเครื่องบินให้ดู” ยักคิ้วข่มเสียหน่อย ใครจะยอมให้ไล่ต้อนฝ่ายเดียว “บ้านผมมีหมาน้า”
“แล้วไง?”
“พี่อยากมาเล่นเมื่อไหร่ก็ได้ไงเล่า”
“นี่ประโยคล่อลวงเหรอ หึ”
“หัวเราะอะไรฟระ” มองเสี้ยวหน้า นิ่งค้างไว้อย่างนั้น นึกหาวิธีสารพัดให้ใกล้กว่านี้ เพิ่มบทสนทนาให้ยาวกว่านี้ แต่ก็คิดไม่ออก
"มองอะไร"
"มองพี่ธาม" สารภาพตามตรง ไม่ปิดบัง "พี่หล่อนะ แต่ก็น่ารัก"
"ประสาท"
"เขินสักหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า" คนข้างๆ หัวเราะในลำคอ ไม่ติดว่าหน้าตาดีอาจจะดูโรคจิตนิดๆ ไปแล้ว
"คิดว่าเป็นนายแบบได้นี่ต้องรู้จักคำว่าเขินเวลาถูกคนชมหรือไง"
"พี่ธามเป็นคนน่าหมั่นไส้มากเลยรู้ไหมครับ"
มองแก้มขาวแล้วอยากหยิกชะมัด ทำไมเป็นผู้ชายที่ให้ความรู้สึกอุ่นสลับกับเย็นชาได้แบบนี้ก็ไม่รู้ หน้าตาดีก็แย่แล้ว ดันเป็นคนน่าค้นหาแบบนี้ใครอยู่ใกล้ไม่ชอบต้องเป็นบ้าแน่ๆ
"พี่ธาม"
"พูดมากจังวะ"
"เด็กวัยกำลังหัดพูดนี่ครับ"
"อายุเท่าไหร่"
"25 อ่อนกว่าพี่ 5 ปี"
เขาพยักหน้ารับรู้ รถเลี้ยวเข้ามาในซอยร้านอาหารที่ถ่ายทำกันแล้ว เหลือเวลาชวนคุยอีกไม่นานนัก "ที่พูดว่าสนใจผมพูดจริงๆนะพี่"
"เป็นคนปากตรงกับใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
"ก็ไม่เสมอไปหรอก" สารภาพตามความจริง "แต่ก็ไม่รู้จะปิดไปทำไม"
"ยังเด็ก ก็แบบนี้แหละ"
"นิสัยผมเด็ก แต่ประสบการณ์ไม่น้อยนะพี่"
คิ้วสวยเลิกขึ้นเหนือแว่น เพราะเป็นสีดำสนิทเลยมองไม่เห็นว่าภายใต้กรอบแว่นนั้นดวงตาอีกฝ่ายสื่อความรู้สึกยังไงออกมา
"กำลังจะอวดประสบกามตัวเอง ว่างั้น?"
ผมไหวไหล่ ยิ้มยวน "อยากพิสูจน์ว่าผมอวดไม่อวดก็ได้นะครับ"
"พูดมาก แต่บายล่ะ ไม่ได้ชอบผู้ชาย"
"พูดจริง? ละหลอกให้ผมจีบไมวะเนี่ย"
"คิดไปเองแล้วโทษคนอื่น"
"ไม่มีทาง" ส่ายหัวสะบัด นิธานยังยิ้มกริ่ม เคาะนิ้วมือกับพวงมาลัยตามจังหวะเพลง ไม่มีคำตอบกลับมากระทั่งรถจอดหน้าร้านอาหาร ผมยื้อข้อศอกเขาไว้ เหมือนขณะที่เขาหันหน้ากลับมามองด้วยหางตา
"พี่ธาม"
"ฉันเหมือนเกย์มาก?"
"โธ่ พี่... ในวงการนี้ก็รู้กันน่า"
"ที่ว่าจะดังต้องเอาตัวเข้าแลกน่ะเหรอ ไม่ว่ากับผู้หญิงหรือผู้ชาย?" มุมปากกดเล็กน้อย เขาดึงแขนตัวเองออกจากการเกาะกุม ถอดแว่นตาเสียบเกี่ยวบนคอเสื้อ "ถ้าอย่างนั้นนายให้อะไรฉันได้ ถ้าฉันนอนกับนาย"
"ไม่ใช่แบบนั้นดิ"
"แล้วแบบไหน"
"พี่ธาม ผมขอโทษ"
เขาเงียบ ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ สงสัยเผลอปากเสียไปทำให้โกรธอีกแล้ว "โอเค ผมผิดเอง ผมขอโทษ"
"ช่างมันเถอะ ลงได้แล้ว ทีมงานชะเง้อคอนานแล้ว"
ยอมแพ้ก็ได้วะ ผมถอนหายใจ ลงจากรถ มีรอยยิ้มแปลกๆจากเพื่อนร่วมงานรออยู่ทันทีเมื่อผมลงจากรถเต่ารุ่นใหม่สีฟ้าคันนั้น นิธานเดินผ่านผมไป หน้านิ่ง ไม่สบอารมณ์แต่ก็ไม่ยินดียินร้าย เหลือแต่ผมที่มองตาละห้อย เดินคอตกเข้าร้านอาหารไปเงียบๆ ลำพัง
"โอเคครับ ดีครับ ขออีกนิดนะครับเดี๋ยวเปลี่ยนเซ็ทแล้ว”
บอกตรงๆนะ วันนี้ผมแม่งโคตรไม่มีอารมณ์แหย่พี่ธามอีกเลย มือลั่นชัตเตอร์ หน้าตาเรียบเฉย วันนี้พี่ธามดูดีเหมือนเคย แต่หน้านิ่งพอกัน บรรยากาศมาคุกว่าวันก่อนๆ หน้าที่ยังคงเป็นหน้าที่เหมือนเดิม เราสบตากันผ่านเลนส์กล้อง ผมมันบ้าเองที่ไปปากหมาใส่อีกฝ่ายแล้วก็กระวนกระวายแบบนี้ ช่วงพักเที่ยงหลังจากได้ข้าวกล่องกันไปคนละกล่องก็เตรียมจะเข้าไปคุยกับพี่ธามอีก แต่ดันถูกพี่ดลลากออกมาเสียได้
“ไงวะ”
“อะไรพี่”
ข้าวผัดหมู ไข่ดาว ไอ้ถุงน้ำปลาพริกนี่ก็แกะยากชะมัด โชคดีที่เป็นร้านอาหารมีโต๊ะให้เลือกนั่งตามในชอบ บางทีได้ถ่ายตามสวน ก็ปูเสื่อนั่งพื้นใต้ร่มไม้กันไป กว่าจะมาถึงตอนนี้ก็ผ่านมาหมด เริ่มตั้งแต่เด็กเช็ดเลนส์ ถือของตามตากล้อง กว่าจะสบายได้เท่านี้ไม่ง่าย
“มึงกับนายแบบไง”
“ไม่มีอะไร” ผมตอบ ใช้ปากกัดปลายถุงน้ำปลาพริกไปด้วย เขาอยู่อีกมุม นั่งกับพวกช่างแต่งหน้า มีคนแกะข้าวแกะน้ำพร้อมเสิร์ฟ ไม่รู้ว่ากว่าจะมาถึงจุดนี้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง คงสาหัสสากรรจ์กว่าผมล่ะมั้ง
“ไม่มีอะไรแล้วมองตาละห้อย ปกติเคยทิ้งรถไว้ที่อื่นเหรอ แล้วเมื่อคืนกลับยังไง เช้ามาด้วยกันอีก”
“ถามยาวไปผมฟังไม่ทัน”
“กั๊กตลอด”
“ไม่ได้กั๊ก เมื่อวานผมไม่สบายใช่ไหมล่ะ พี่หม่อนเลยไปส่งที่บ้าน ตอนเช้าติดธุระเลยให้พี่ธามมารับ แค่นั้นเอง พวกพี่จะอะไรนักหนาวะ” บ่นกระปอดกระแปด แม่งได้ไข่ดาวสุก อยากกินไข่มะตูมเว้ย “พี่ดล แลกไข่กัน”
“อะไรของมึง”
“ไม่ชอบกินไข่ดาวสุกอะ”
“เรื่องมากจริง เอาไป” ได้ไข่ยางมะตูมมาแล้วค่อยยิ้มออก พี่ดลหัวเราะ ผลักผมจนหัวทิ่ม “เด็กแบบนี้เดี๋ยวได้โดนนายแบบหลอกเอา มึงอะ”
“อะไรวะพี่”
“คิดว่าเขาจะจริงจังกับมึงหรือไง”
“บอกว่าไม่ได้มีอะไรกันไง นี่เอาเรื่องไปเล่าให้เจ๊ฟังหรือเปล่า ผมโดนด่าหัวเปียกเลยเมื่อวาน โทรมาเที่ยงคืน”
“กูไม่ได้พูดนะเว้ย แต่ใครๆ เขาก็พูดกัน”
“เรื่องเล็กๆ น้อยๆ พวกพี่ก็มโนได้เป็นตุเป็นตะ” มองไปทางคนถูกพูดถึงอีกครั้ง มีความเป็นไปได้สักเท่าไหร่เชียว “เขาไม่เอาผมหรอก”
“เฮ้ย พูดแบบนี้คือสนใจใช่ปะ ถึงว่า เมื่อวานไอ้หวานไปเพ้อในเฟซบุ๊ก”
“อะไรวะ”
“ไม่ได้เข้าไปดูเลยล่ะสิ” เอาเวลาไหนไปดู โทรศัพท์แบตหมดยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ สายก็เพราะแบบนี้นี่แหละ “ไม่ชอบก็รีบๆบอกมัน”
“ก็ไม่ได้ไม่ชอบ” อย่าที่เคยบอกพี่จิ๊บ ก็ชอบทุกคนนั่นแหละ “คุยเรื่องนี้แล้วเครียด ไปดูดบุหรี่แป๊บนะ”
“ข้าวกินแค่นี้เรอะ”
พยักหน้าแทนคำตอบ เลี่ยงมาสูบบุหรี่นอกร้านที่จัดเป็นสวนหย่อมเล็กๆ สำหรับสิงห์อมควัน มีเก้าอี้หินอ่อน แสงแดดส่องไม่ถึง ใกล้ๆกันวางน้ำตกจำลองเอาไว้ ผมพ่นควันปุ๋ยๆ อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองผ่านกระจกเข้ามาในตัวร้านอีก
พี่ธามยังนั่งกินข้าวอยู่เงียบๆ เหมือนเดิม
ผมละสายตา บอกไม่ถูกว่าคิดหรือรู้สึกอะไรอยู่ จะอกหักก็ไม่ใช่ ออกแนวนอยด์ๆ มากกว่า ตลอดอายุ 25 ปี นับตั้งแต่จีบสาวครั้งแรกชั้น ป.6 ก็ไม่เคยถูกเมินใส่ขนาดนี้ เสียเซลฟ์ นั่นคงเป็นคำตอบที่อธิบายได้ดีที่สุดแล้ว กระนั้น ก็ยังมีข้ออ้างโง่ๆ ไว้หลอกตัวเองอย่างเช่น ตลอด 25 ปี ผมก็ไม่เคยจีบผู้ชายมาก่อน โอเค เคยได้ยินมาบ่อยว่าได้กันเองมันง่ายกว่าจีบสาวเรื่องเยอะเป็นไหนๆ ไม่ท้อง ไม่มีพันธะ ไม่ผูกพันด้านจิตใจ แต่ก็อีกนั่นแหละ คนแรกก็ล่อซะนายแบบระดับเอเชียเลยกู
“กินยาหรือยัง”
เสียงทักของคนในภวังค์ดังขึ้น ผมเอี้ยวตัวหันไปมอง พี่ธามยืนกอดอก ยกมุมปากยิ้มนิดๆ วันนี้ใส่สูท เท่เป็นบ้า
“ครับ?”
“ยาไง เมื่อเช้าก่อนออกมาเห็นกินอยู่”
“อ้อ” เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตัวเองป่วย ไม่มีไข้แล้วแต่ยังจามไอและมีเสลดอยู่ อาการพวกนี้หายช้า ยาก็กินแล้วง่วง “ไว้ค่อยกินอีกทีตอนเย็นครับ ไม่ได้พกมาด้วย”
“ไม่สบายแล้วยังสูบบุหรี่”
“ติดน่ะพี่ หลังอาหาร” ผมขยับนั่งชิดฝั่งหนึ่ง เก้าอี้ตัวเดียวกันเหลือที่มากพอให้คนมาใหม่แทรกตัวร่วมแต่ก็ไม่ นิธานยังยืนกอดอกมองมาในท่าเดิม “พี่มีอะไรหรือเปล่า”
“แค่คิดน่ะ ว่าเย็นนี้อยากซื้อขนมไปให้บุญเหลือ”
ผมมองหน้าพี่ธามอีกครั้ง ย้ำชัดว่าเมื่อครู่ไม่ได้หูฝาด “พี่หมายถึง?”
“ถ้ารบกวนก็ไม่เป็นไร”
“ไม่ดิ” ฉีกยิ้มกว้างได้ครั้งแรกในรอบวันนิธานพยักหน้าตกลงตามนั้น เขาหมุนตัวกลับเข้าไปในร้านแล้ว หัวใจผมเต้นแรง ในขณะที่ห่อเหี่ยว สิ้นหวัง คิดว่าจะถอยทัพกลับลำดันให้ความหวังกันมาแบบนี้จะไม่ให้ดีใจยังไงไหว ผมยกมือลูบหน้า หัวเราะกับตัวเองถึงอาการเหมือนสาวน้อยแรกรุ่น
คล้ายไม่ใช่แค่ความอยากรู้อยากลองในแบบของผู้ชาย
ผมใจสั่นเหมือนเด็กม.ต้น ผมเท่าติ่งหูเดินไปสารภาพรักกับรุ่นพี่ตัวท็อปของโรงเรียนยังไงอย่างนั้น ยกมือกำ ร้องเยส! เบาๆ มั่นใจว่าบรรยากาศการทำงานในบ่ายวันสุดท้ายต้องออกมาดีกว่าที่คิดแน่นอน
“หมอบ บอกให้หมอบก่อนไง หมอบ”
ทาวน์เฮาส์สองชั้นของผมมีนายแบบดังยืนสอนสุนัขสีเหลืองทองทำท่าหมอบต่ำ ซ่อนขนมไว้ด้านหลัง เข้าใจไม่ผิดหรอก เขากำลังสอนไอ้เหลือให้สยบแทบเท้าแลกกับอาหารแท่งในมือที่แวะซื้อในคอนวีเนียนก่อนเข้าบ้าน บุญเหลือร้องหงิง ยกขาขึ้นตะกุยด้วยท่าสวัสดีอย่างที่ทำเป็นท่าเดียวมาตลอดชีวิต จนมือขาวต้องกดจับบังคับให้มันทำท่าทาง สั่งให้อยู่นิ่งครู่หนึ่งก่อนยกขนมในมือให้เป็นรางวัล
ผมมองภาพนั้นเนิ่นนาน กว่าเบียร์กระป๋องในมือจะถูกส่งถึงแขกไอระเหยก็เกาะเป็นหยด นิธานรับไว้ ดึงห่วงจนเกิดเสียงซ่า เขาไม่สบตาผม ยกกระป๋องขึ้นดื่มแล้วลงไปนั่งที่พื้น มือข้างหนึ่งลูบขนเส้นหนาของโกลเด้นผิดพันธุ์เบาๆ
“พี่หิวหรือเปล่า”
“ยัง” เขาตอบ ผมก็ยัง ถามไว้เพราะข้างนอกเหมือนฝนจะตก ฤดูฝนก็แย่แบบนี้ กลางวันอากาศร้อนอบ ตกค่ำไอจากผืนดินรวมตัวกับความกดอากาศกลั่นออกมาเป็นฝน ซอยผมแย่ ฝนตกหนักเข้าหน่อยน้ำก็ท่วมขัง เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว บางปีล้นเข้ามาในบ้านเลยทำคันระหว่างลานจอดกับประตูบ้านกั้นให้สูงขึ้นมาอีกนิด แต่วันนี้ลานจอดที่ว่าไม่ได้โล่งเหมือนทุกที มีรถหรูราคาล้านจอดนิ่งสนิท เล่นเอาฟีโน่ของผมต้องทำตัวลีบหลบอยู่ฟากหนึ่งของพื้นปูน
“มีงานต้องทำหรือเปล่า”
“ที่จริงก็มี” ผมควรส่งรูปบางส่วนให้พี่จิ๊บได้แล้ว แต่เมื่อวานดันหลับเสียก่อน “พี่ธามเปิดทีวีได้เลยนะ”
“ไม่เป็นไร ขอเอาบุญเหลือออกไปวิ่งเล่นข้างนอกได้ไหม”
“ตามสบาย” ผมเปิดคอมพิวเตอร์ อุ้มกล้องถ่ายรูปมาวางที่โต๊ะทำงาน นิธานหยิบสายจูงที่คล้องไว้ใกล้ประตูมาล็อกเข้ากับปลอกคอบุญเหลือ มันสะบัดตัวในทีแรก แต่ก็ยินยอมกระดิกหางระริกระรี้ให้เพื่อนใหม่จับจูงไปในที่สุด “กลับก่อนฝนตกนะพี่”
เขาพยักหน้า บ้านกลับมาเงียบอีกครั้งผมถึงได้เปิดคอมพิวเตอร์คู่ใจเริ่มงาน
หน้าจอสีฟ้าสว่าง รอยยิ้มที่มุมปากผุดขึ้น ภาพในหน้าจอเป็นคนคนเดียวกับที่อยู่ด้วยกันเมื่อครู่ กระป๋องเบียร์ที่ยื่นให้หายไปด้วย เหลือแต่ของตัวเอง ผมทำงาน ดื่มเบียร์ สักพักก็ออกไปสูบบุหรี่ แล้ววนกลับมานั่งทำงานใหม่ ข้างนอกฟ้าร้องครืน เมฆก้อนใหญ่ก่อตัว นิธานยังไม่กลับมา โทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ก็ทิ้งไว้นี่ ทำเอาผมเริ่มกระวนกระวายใจ
สีทะมึนของเมฆคล้อยต่ำ พระอาทิตย์หายลับไปหลังเมฆก่อนตกดิน เสียงน้ำกระทบหลังคา เม็ดฝนร่วงลงมาเปาะแปะ ผมยืนชะเง้อคอรออยู่หน้าบ้าน กระทั่งใครบางคนกลับมาก็ฉีกยิ้ม ไม่ได้เปียกม่อลอกม่อแลก แต่เสื้อเชิ้ตสีขาวเขาก็แนบเนื้อไปบางส่วน ผมเปิดประตู ให้เขาเข้ามาในบ้าน แต่สิ่งแรกที่ทำกลับเป็นหาผ้าเช็ดตัวให้หมา
“เดี๋ยวเหลือไม่สบาย”
“ผมว่าพี่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า” หยิบผ้าขนหนูสีตุ่นโยนพาดหลังให้บุญเหลือ มันงับสลับสะบัดหัว เห่ากรรโชก พอเปียกน้ำแล้วคึกตลอด “ตามผมมานี่”
เรียกให้อีกฝ่ายตามขึ้นชั้นสอง หยิบผ้าเช็ดตัวใหม่ เสื้อยืดตัวใหม่ กับกางเกงบอลยางยืดที่น่าจะใส่ได้พอดีให้ สบู่ ยาสระผมพร้อมในห้องน้ำ “อาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวไม่สบายเอา”
“แค่นี้เอง”
“ยิ่งอยู่กับผมที่ยังไม่หายหวัดดีด้วย พี่ธามต้องทำตัวให้แข็งแรง ขืนป่วยไปพี่นิดว่าผมแย่ หลังจากงานนี้ก็คิวถ่ายแบบอีกเยอะไม่ใช่เหรอครับ” พอพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังเขาก็เลิกคิ้วขึ้น ยอมรับหอบผ้าในมือไปแต่โดยดี
“ห่วงก็บอกว่าห่วง”
ผมมองสีหน้าของคนตรงหน้า กรุ้มกริ่ม กวนประสาท ยังช็อกไม่หายเขาก็เดินเฉียดไหล่เข้าไปในห้องน้ำเสียแล้ว
กลิ่นไข่เจียวคลุ้งไปทั่วบ้าน เสียงฉู่ฉี่ของน้ำมันร้อนๆ กับไอร้อนของข้าวที่ระเหยออกจากหม้อชวนแขกกิตติมศักดิ์ลงมาจากชั้นสอง พี่ธามสวมเสื้อผ้าผมได้ไม่ขาดไม่เกิน ดูแปลกตาไปหน่อย อาจเพราะเป็นชุดลำลอง แต่ต้องยอมรับว่ายังดูดีเหมือนเคย
ให้ตายเถอะ วันๆ หนึ่งไม่รู้จะหลงคนๆ นี้ไปถึงไหน
“ทำไข่เจียวเหรอ”
“ครับ” ผมรับคำเมื่อเขาทักก่อน เสียงฝนยังลงเม็ดหนัก ไม่นานข้าวก็ดีด ผมตักไข่เจียวหมูสับใส่ตะแกรงรอสะเด็ดน้ำมัน หันไปถอดปลั๊กหม้อหุงข้าว “ที่บ้านผมไม่มีเสบียงนัก ทำได้เท่านี้ น่าจะพอกินได้”
“อืม ที่จริงไม่ต้องลำบาก”
“ฝนลงหนักแบบนี้ผมปากซอยน้ำท่วมแน่ จะสั่งอะไรมากินหรือออกไปข้างนอกก็ลำบาก” หยิบจานคดข้าว หุงมากพอสำหรับผู้ชายสองคน “ขอโทษนะพี่ วันนี้อาหารทำลายหุ่นหน่อย”
“ตั้งแต่เบียร์แล้ว”
“เออว่ะ ผมก็ลืม ปกติพี่ไม่ดื่มเหรอ”
“ดื่ม” เขารับคำหน้าตาเฉย ช่วยหยิบช้อนส้อมในกล่องใส่ให้ “ค่อยออกกำลังกายเอา”
“โธ่ ก็ทำเสียผมรู้สึกผิด ผมวานพี่ธามไปผูกไอ้เหลือหน่อยสิ ไม่อย่างนั้นตะกุยข้าวแน่”
“ผูกไว้ไหน”
“กับขาโต๊ะเลยครับ” เชือกไม่ยาวพอให้บุญเหลือดื้อซน หลังจากแน่ใจว่าห้องโถงปลอดภัยแล้วผมก็ยกจานชามออกมา ไม่ลืมจะติดเบียร์เพิ่มคนละกระป๋อง
“นี่กินเบียร์แทนน้ำเปล่าเลยเหรอ”
“ไอเดียจะได้มา”
เขาไม่เถียง จัดการกับข้าวไข่เจียวตรงหน้า เป็นดินเนอร์มื้อแรกที่เลวร้ายฉิบเป๋ง ไข่น้ำมันเยิ้ม ข้าวสวย เบียร์ ฝนตก และเสียงหมาครางเมื่อฟ้าผ่า นึกขอโทษพี่ธามที่ทำให้ดีกว่านี้ไม่ได้ แต่เห็นท่าทีสบายๆ ของอีกฝ่ายแล้วก็อุ่นใจ
อย่างน้อยวันนี้เขาก็ผิวปากขณะล้างจานในห้องครัวของผมแล้วกัน
TBC
#สู่กลางใจ
หัวข้อ: ♡สู่กลางใจ | a tu co ra zon♡ ตอนพิเศษ only me|P.40 (12/10/59) (อ่าน 390906 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก