L&P 19 : รัก“จะไปไหนตัวเล็กมาคุยกันให้รู้เรื่อง” ผมคว้าตัวลิงเปี๊ยกเอาไว้ก่อนลากขึ้นมานั่งซ้อนตักอยู่บนเตียง กอดเอวเล็กไว้แน่น
กันไม่ให้หนีไปไหน หลังจากเจ้าตัวดีเดินลิ่วเข้าห้องนอนและทำท่าจะเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในห้องน้ำ
“เมื่อกี้พูดอะไร” ผมวางคางลงบนไหล่ลิงเปี๊ยกก่อนก้มหน้ากดจูบลงไปเบาๆ พอให้อีกฝ่ายสะดุ้งเล่น
“เมื่อกี้ไม่ได้พูด เดินขึ้นมาเฉยๆ”
“อย่ามาทำตลกกับพี่ พี่ไม่ขำ” เพื่อยืนยันคำพูด ผมกัดฟันลงบนไหล่ผ่านเสื้อยืดตัวย้วยจนลิงเปี๊ยกร้องอือ
“ที่พูดหมายความว่ายังไงตอบพี่มา ไม่อย่างนั้นเจอดีแน่”
“ไม่เห็นจะกลัว อื้อ..” เมื่อเจอเด็กอยากลองของก็ต้องแสดงให้รู้ว่าผมเอาจริง
ร่างเล็กถูกหมุนให้หันมาเผชิญหน้า ริมฝีปากบางถูกผมประกบปิดชนิดที่อากาศยังผ่านเข้าไปไม่ได้ นานหลายนาที
“อื้อ..อื้อ..” ลิงเปี๊ยกยกมือขึ้นทุบอกเป็นสัญญาณว่าอากาศกำลังจะหมด ผมจึงต้องยอมผละหน้าออกด้วยความเสียดาย
“ทีนี่จะดื้อกับพี่อีกไหมคะ”
“เผด็จการ” ลิงเปี๊ยกยกมือขึ้นถูปาก มองผมด้วยสายตาของเด็กขี้งอนมากกว่าโกรธจริงจัง ผมจึงพอใจชื้นขึ้นมาบ้าง
“พร้อมจะคุยกันหรือยัง”
“ลุงอยากจะคุยอะไรก็คุยมา” คราวนี้ลิงเปี๊ยกไม่ปฏิเสธ บทลงโทษสำหรับเด็กดื้อท่าทางจะได้ผลดี
“ตัวเล็กโกรธพี่อยู่หรือเปล่า”
“เปล่า” ลิงเปี๊ยกส่ายหน้าจนผมสะบัด
“ถ้าไม่โกรธทำไมถึงหายไปแบบนี้ พี่เป็นห่วงมากรู้ไหมคะ”
“ไม่ได้หายลืมเอาที่ชาร์จแบตมา” ลิงเปี๊ยกยังยืนยันคำตอบเดิม
“แปลว่าไม่คิดถึงพี่ถึงไม่กระตือรือร้นจะทำอะไรกับโทรศัพท์ ตัวเล็กก็รู้ว่าพี่โทรหาทุกวัน”
“ลุงโทรมาก็คุยนิดเดียวไม่เห็นต้องคุยก็ได้”
“เห็นไหมตัวเล็กงอนพี่” ผมจับได้จากระดับน้ำเสียงของลิงเปี๊ยก
“เหอะ คนแก่เอาแต่พูดเข้าข้างตัวเอง”
“ว่าใครแก่” ผมก้มลงไปถามชิดปาก ชอบอยู่แล้วที่ได้หาเรื่องรังแกเด็ก
“ไม่รู้ตัวก็ช่าง” ลิงเปี๊ยกพยามขืนตัวออกแต่มีหรือผมจะยอมง่ายๆ เมื่อจูบปากไม่ได้ขอแก้มก็ยังดี
“ตัวเล็กไม่โกรธแต่พี่โกรธ” ผมพูดเมื่อถอนริมฝีปากออกจากแก้มนุ่ม
“อย่าพูดแบบนั้นกับพี่อีกเข้าใจไหมครับ ห้ามตัวเล็กไปชอบใครทั้งนั้นนอกจากพี่”
“บ้าแล้วมาห้ามกันยังไง ผมบอกลุงแล้วว่าผมชอบพี่น็....”
ผมฉกปากเข้าไปปิดปากลิงเปี๊ยก เผลอบดขยี้ตาแรงอารมณ์ ไม่อยากได้ยินไม่อยากรับรู้ว่าลิงเปี๊ยกกำลังมีใจให้คนอื่น
คนที่ไม่ใช่ผม
“อย่าใจร้ายกับพี่เลย” ผมถอนใบหน้าออกมาเพื่อสบตากับคนที่ตนเองรัก ไม่เคยคิดว่าต้องอ้อนวอนใครแบบนี้มาก่อน
แต่การคิดว่าต้องเสียลิงเปี๊ยกไปให้คนอื่นทำให้ผมทำได้ทุกอย่าง
“พี่รักตัวเล็กมากนะครับ”
“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเสียงอ้อนกับผม ผมไม่สน”
“ขืนพูดอีกคำเดียวว่าไม่สน พี่จะจับปล้ำบอกแล้วว่าไม่ยกตัวเล็กให้ใคร” ผมผลักลิงเปี๊ยกล้มลงนอนหงายก่อนตาม
ลงไปคร่อมร่างเล็กเอาไว้ รู้ว่าสิ่งที่ทำอยู่ผิดแต่ถ้ามันทำให้ลิงเปี๊ยกไม่ไปไหนผมก็จะทำ
“พูดอีกทีสิว่าชอบคนอื่น” ปากเล็กๆ อ้าออกคล้ายจะเอ่ยออกมาด้วยความดื้อดึงแต่สุดท้ายก็ไม่มีเสียงใดลอดออกมา
นอกจากอาการเม้มปากแน่นของเจ้าตัว
“เก่งแต่เอาเปรียบ”
“ตัวเล็กก็เก่งแต่ดื้อ อย่าดื้อกับพี่อย่าดื้อกับใจตัวเอง” ผมแตะนิ้วลงบนอกที่สะท้อนขึ้นลงตามแรงหายใจ
“ตัวเล็กชอบพี่” ผมอยากเชื่ออย่างนั้น อยากเชื่อเหมือนที่คิดเข้าข้างตัวเองมาโดยตลอด
“คะ..ใครชอบ ลุงอย่าหลงตัวเอง”
“ถ้าไม่ชอบจะยอมให้พี่จูบพี่กอดแบบนี้เหรอ” เพื่อให้เห็นภาพชัดขึ้น ผมจึงสาธิตด้วยการจูบลงไปซ้ำๆ จนร่างเล็กอ่อนระทวย ริมฝีปากบวมช้ำ
“เห็นไหม หน้าแดงหูแดงใจเต้นรัวแบบนี้ยังจะปฏิเสธอีก” ลิงเปี๊ยกไม่ได้ผลักไสผมออก มันควรเป็นสัญญาณที่ดีใช่ไหม
“พี่ง้อนะคะ อาทิตย์ที่ผ่านมาขอโทษที่ยุ่งจนไม่มีเวลาไปหา ขอโทษที่มีข่าวแบบนั้นออกมา พี่ไปงานมันหลีกเลี่ยงไม่ได้
ผู้หญิงเขาเข้ามากอดต่อหน้านักข่าว จะปัดมือออกก็ดูไม่เป็นสุภาพบุรุษ”
“เหอะ ลุงตั้งใจก็บอกเถอะ” เสียงพึมพำเบาๆ ดังอยู่ในลำคอแต่ผมจับใจความได้ครบ
“ตัวเล็ก พี่สาบานได้ว่าพี่ไม่ได้จีบไม่ได้ยุ่งกับเขา ฟังเหตุผลกันบ้าง” ผมไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ถึงอย่างไรก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด
“ไม่ได้บอกว่าลุงจีบสักหน่อย ผมบอกว่าลุงตั้งใจ ลุงใจร้าย ผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี”
“หือ?” ถึงคราวที่ผมจะงงบ้าง ต้องจับคางคนพูดให้หันมาสบตา จะได้พูดกันให้รู้เรื่อง
“ตกลงว่าตัวเล็กเข้าใจพี่หรือไม่เข้าใจคะ”
“เข้าใจ ลุงอยากให้ผมหึงใช่ไหมอยากให้ผมเสียใจเหรอไม่สำเร็จหรอก ลุงมันขี้แกล้งผมรู้ทัน”
“รู้ทัน?”
“หึหึ เก่งนี่เรา” ผมหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเข้าใจสถานการณ์แล้ว ก่อนรับออกไปตรงๆ ว่าตั้งใจทำ
“ไม่ได้อยากให้เสียใจแต่อยากให้เข้าใจหัวใจตัวเองเสียทีว่าตัวเล็กคิดยังไงกับพี่กันแน่ ไม่อย่างนั้นตัวเล็กก็ไม่ยอมเปิดใจ
เอาแต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้กับเรื่องของเรา”
“เห็นไหม เห็นไหม ลุงรับแล้วว่าลุงตั้งใจ”
“โอ๊ย! เบาๆ ตัวเล็ก คุยกันดีๆ “ ผมบีบคางของลิงเปี๊ยกเพื่อให้คลายปากออกจากหัวไหล่ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะโกรธมาก
ไม่รู้ไปเอาแรงมาจากไหน จู่ๆ ก็ผงกหัวขึ้นมาและกัดลงไปเต็มๆ
“ตัวเล็กพี่เจ็บครับปล่อยก่อน” ดูเหมือนความโกรธของลิงเปี๊ยกจะไม่จางหายไปง่ายๆ ความเจ็บเริ่มแล่นขึ้นมาเป็นริ้วๆ
“เจ็บเยอะๆ ยิ่งดี พี่หมอวินพูดถูกลุงมันร้าย”
“เดี๋ยวๆ เกี่ยวอะไรกับวิน” ลิงเปี๊ยกหุบปากฉับ ดันตัวผมออกแล้วลุกขึ้นมานั่งกอดอกหันหน้าไปทางอื่น
“อย่าบอกนะว่า..” ผมลุกขึ้นนั่งบ้าง เริ่มประมวลสิ่งที่เกิดขึ้นในหัว
“ฝีมือวินใช่ไหม” ลิงเปี๊ยกยังปิดปากเงียบแต่ถึงไม่พูดอะไรผมก็เดาได้ไม่ยาก นี่ไม่ใช่การลองใจแต่เป็นการเอาคืนสินะ
“ฝีมือวิน เฮ้อ!ทำอะไรกัน รู้ไหมว่าเล่นงานพี่หนักแค่ไหน เมื่อกี้ไม่ต่อยหน้าน็อตก็บุญเท่าไหร่แล้ว”
“ทีตัวเองทำได้ที่เขาทำทำมาเป็นพาล”
“ไม่ได้พาล คนมันหึงจะให้ทำยังไง ไม่ชอบไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ แล้วนี่หมอนั่นแค่เล่นด้วยหรือมันจีบตัวเล็กจริงๆ”
“ไปเรียกพี่น็อตว่ามันได้ยังไง เขาแค่ช่วยผมไม่ได้เหมือนลุงนี่จะได้มีสาวล้อมหน้าล้อมหลังอยากได้ลุงกันจนตัวสั่น”
“หึง” ผมอมยิ้มออกมาน้อยๆ โล่งใจกับสิ่งที่ได้ยิน
“ไม่ได้หึง”
“หวงเอ้า”
“เหอะ” ลิงเปี๊ยกเชิดปากขึ้นสูง ไม่รู้ตัวเลยว่ายิ่งทำหน้าตาแบบนี้ยิ่งน่ารักน่าแกล้งเข้าไปใหญ่
“รักพี่แล้วใช่ไหม”
“..........”
“ใช่ไหมคะ”
“...........”
“ไม่ตอบพี่จูบนะ”
“ก็หาเรื่องจูบทุกที”
“มีแฟนน่ารักใครจะอดใจไหว” เพื่อให้สมกับที่พูดเดี๋ยวเด็กน้อยจะไม่เชื่อใจอีก ผมจึงจับลิงเปี๊ยกจูบเสียให้หายคิดถึง
ไม่เจอหน้ากันหลายวัน ผมต้องใช้ความอดทนมากแค่ไหนลิงเปี๊ยกจะรู้บ้างหรือเปล่า
“จะบอกพี่ได้หรือยังว่ารักพี่”
“ไม่อยากรัก” ซักให้ตายลิงเปี๊ยกก็ไม่ยอมรับออกมา แต่ท่าทางอายๆ สีหน้าเก้อเขิน ทำให้รู้ว่าเด็กน้อยไม่ได้ปิดกั้น
ความรู้สึกของตัวเองอีกแล้ว
“ไม่อยากรักแต่ก็รักไปแล้วใช่ไหม” ความรู้สึกดีใจ สมหวัง มีความสุขท่วมท้นเข้าสู่หัวใจ ความรู้สึกหน่วงในอกก่อนหน้านี้
หายเป็นปลิดทิ้ง
“ถ้าไม่อยากพูดพี่จะถามใหม่ เราใจตรงกันใช่ไหมครับ”
“......ง กัน..”
“อะไรนะครับ” ผมเอียงหูแนบเข้ากับปากของลิงเปี๊ยก อยากได้ยินชัดๆ อีกสักครั้ง
“พี่ไม่ได้ยินเลย พูดใหม่สิ”
“ตรงกัน” เสียงตะโกนดังสะท้านแก้วหู เรื่องความเขินแล้วแสดงออกด้วยการโวยวายต้องยกให้ลิงเปี๊ยกเป็นที่หนึ่ง
“ต่อไปห้ามเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น โดยเฉพาะน็อตพี่ขอสั่งห้าม”
“เกินไป พี่น็อตเป็นพี่ชายเพื่อนก็เหมือนพี่ชายผม”
“อยากเป็นพี่ชายจริงหรือเปล่าเถอะ” บอกตามตรงว่าผมยังไม่ไว้ใจ เพราะท่าทีที่แสดงออกกับลิงเปี๊ยกของอีกฝ่ายยังติดตา
“พี่น็อตเขามีคนคบด้วยแล้ว”
“หือ? จริงเหรอ” ผมแปลกใจถือเป็นเรื่องเกินความคาดหมาย
“จริง ลุงก็รู้จักสนิทด้วย”
“ใคร?”
“พี่พลอยไง พี่พลอยเขาจีบพี่น็อตตั้งแต่วันนั้น ยังไม่ถึงกับเป็นแฟนกันหรอกแต่ก็คบๆ กันอยู่”
“อย่าบอกว่าเรื่องวันนี้พลอยก็เอากับเขาด้วยนะ”
“.........” ลิงเปี๊ยกหุบปากฉับ ทำหน้าไม่รู้เรื่องเมื่อรู้ว่าตัวเองพลาดเข้าแล้ว
“อ่า..” ผมเริ่มปวดหัว นี่รวมหัววางแผนกันกี่คน รู้สึกเหมือนเป็นขบวนการ
“สารภาพมาเร็วๆ ตัวเล็ก อย่าให้พี่ต้องทำโทษ” คำขู่เรื่องทำโทษได้ผลเสมอ ลิงเปี๊ยกรีบเล่าออกมาแทบไม่ทัน
“พี่หมอวินโทรไปหาพี่พลอย แล้วพี่พลอยก็คุยกับพี่น็อตให้ ตอนลุงไปหาพี่พลอยก็อยู่ในบ้าน”
“วินรู้ว่าพลอยกับน็อตเป็นแฟนกัน?”
“รู้ พี่พลอยเคยแวะไปเยี่ยมพี่หมอวินที่ห้อง เจอกับพี่นิวแล้วถูกชะตากันเลยแวไปหาบ่อยๆ”
“แล้ววินรู้ได้ยังไงว่าพี่ระแวงน็อตอยู่ถึงจับมาเล่นถูกคน”
“พี่พลอยเล่าเรื่องวันนั้นที่เจอพี่น็อตครั้งแรกให้พี่หมอวินกับพี่นิวฟัง แล้วก็แซวกันว่าตอนแรกนึกว่าพี่น็อตชอบผม
เล่าด้วยว่าลุงทำท่าหึงพี่น็อต เมื่อวานพี่หมอวินเลยโทรไปหา”
“เมื่อวานตัวเล็กไปหาวินมาเหรอ”
“ผมไปหาพี่นิว พอเห็นข่าวลุงมันสับสนไปหมด โกรธ น้อยใจ เสียใจ พอเห็นหน้าพี่นิวเลยร้องไห้ออกมา”
“โธ่ตัวเล็ก” ผมรวบร่างลิงเปี๊ยกเข้ามาก่อน รับรู้ถึงความแย่ของตัวเอง ผมลืมไปว่าลิงเปี๊ยกยังเด็ก เรื่องบางอย่างอาจหนัก
เกินกว่าจะรับได้
“พี่ขอโทษครับ ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้”
“ร้องไห้แป๊บเดียว” ลิงเปี๊ยกรีบบอกเมื่อเห็นสีหน้าทุกข์ทนของผม
“เมื่อวานพี่หมอวินก็อยู่ห้อง พอฟังผมเล่าก็บอกว่าลุงตั้งใจบอกว่ามันเป็นแผนของลุงที่อยากให้ผมตกหลุมลุงเร็วๆ
พี่หมอวินบอกว่าลุงทำแบบนี้ต้องถูกแก้เผ็ดเสียให้เข็ด จะได้ไม่แกล้งผมให้ร้องไห้อีก”
เพราะรู้อยู่แล้วนี่เองลิงเปี๊ยกถึงไม่มีท่าทีสนใจสักนิดตอนที่ผมไปหา เล่นเอาผมใจแป้วเสียความมั่นใจไปมากโข
“แล้วพี่หมอวินก็บอกอีกว่า..บอกว่า..” ลิงเปี๊ยกขยับตัวไปมาทำหน้าเหมือนอยากหยุดเล่าไม่อยากพูดถึงแล้ว
“บอกว่าอะไรครับ”
“บอกว่าอะไร” ผมต้องกระตุ้นซ้ำ เพราะลิงเปี๊ยกเอาแต่ทำหน้าเขิน อึกๆ อักๆ ไม่ยอมพูดออกมา
“บอกว่า..ลุงชอบผมจริงๆ ถึงกับนัดพี่หมอวินออกไปคุย ลุงจริงจังกับผมไม่นอกใจผมหรอก”
“ดีใจล่ะสิ หยุดร้องไห้เลยไหม” ผมแซวเมื่อเห็นหน้าอายม้วนต้วนของอีกฝ่ายหลังจากเล่าจบ
“อะ..อืม ไม่ร้อง เขินแทน”
“ฮ่าๆๆ ลิงเปี๊ยกเอ๊ย” เด็กก็ยังเป็นเด็กเล่ห์เหลี่ยมยังน้อย ถือว่าเป็นโชคดีของผมเพราะไม่อย่างนั้นคงต้องกุมหัว
กลุ้มใจตายไปอีกหลายวันกว่าจะได้รู้ความจริง
“เป็นแฟนกันแล้วนะ”
“เป็นที่ไหน! ผมแค่ยอมรับว่าใจตรงกับลุง ไม่ได้บอกว่าจะเป็นแฟน”
“อ้าว ทำแบบนี้ไม่ได้นะตัวเล็ก ชอบแล้วก็ต้องเป็นแฟนสิ”
“ไม่เอา พี่หมอวินบอกว่าให้เล่นตัวไปก่อน อย่าไปตกลงง่ายๆ เรายังมีโอกาสอีกเยอะยังเด็กอยู่” ถ้าผมจะตัดพี่ตัดน้อง
กับวินก็คงเพราะสาเหตุนี้ ขัดขวางความรักของพี่ชาย
“เสียใจครับตัวเล็ก พี่มีทางให้เลือกแค่สองทาง หนึ่งตกลงเป็นแฟนกับพี่แล้วพี่จะยอมรอให้ตัวเล็กถึงสิบแปดก่อน หรือเป็น
เมียพี่ตอนนี้ตัดปัญหาไม่ให้ตัวเล็กมีโอกาสไปมองคนอื่น จะเลือกข้อไหน” ผมสอดมือเข้าไปใต้ชายเสื้อของลิงเปี๊ยก ไล้มือ
ไปรอบๆ ท้องน้อย ร่างเล็กเกร็งกล้ามเนื้อท้องพยายามหดตัวหนีมือผม
“ไม่ตอบ ทำหน้าแบบนี้คืออะไรคะหรือชอบให้พี่เรียกว่าเมียมากกว่าแฟน”
“ผม..ผมจะโทรหาเพื่อนลุงที่เป็นทนายความ ละ..ลุงโดนแน่”
“ก็ดี จะได้ประกาศให้คนอื่นรู้ว่าตัวเล็กเป็นของพี่แล้ว ไหนๆ ก็จะโดนแล้วถ้าอย่างนั้นพี่เริ่มเลยนะ” ผมแกล้งปลดกระดุม
กางเกงยีนส์ที่ลิงเปี๊ยกใส่อยู่ออก แค่นั้นไอ้ตัวเล็กก็ร้องออกมาลั่นห้อง
“อะ..อ๊ากก” ดีที่ผมไวพอจะกลิ้งหลบเท้าที่ถีบออกมาทัน ลิงเปี๊ยกขยับตัวหนีไปสุดเตียง ติดกระดุมมือไม้สั่นหน้าแดงก่ำ
ก่อนพุ่งตัวลงจากเตียงวิ่งป่าราบหนีเข้าห้องน้ำไป
“จะไปไหน”
“ผม..ผมจะอาบน้ำ” ลิงเปี๊ยกตะโกนออกมาดังลั่น เดี๋ยวนี้เอะอะใช้ห้องน้ำเป็นหลุมหลบภัย
สี่เดือนอีกแค่สี่เดือน อดทนไว้ลม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“สนุกไหม” ประโยคทักทายที่มาพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ
“นายสนุกมากสิวิน” ผมย้อนถามด้วยคำถามคล้ายคลึงกัน
“ก็พอแก้เบื่อได้”
“ผมพยายามหาทางบอกพี่ลมแต่หมอวินยืนเฝ้าผมตลอดเลยครับ” ผมได้ยินเสียงนิวตะโกนเข้ามาในโทรศัพท์ หวนนึกถึง
ตอนโทรไปขอเบอร์กังฟูกับนิว มิน่านิวถึงพูดอึกๆ อักๆ
“ช่วยไม่ได้ฉันบอกนายแล้วว่าอย่าทำให้นิวไม่สบายใจ เมื่อวานจุกร้องไห้มาที่นี่”
ผมนึกเจ็บใจตัวเองเพราะมัวแต่หึงหวงลิงเปี๊ยกจึงไม่ทันได้เอะใจว่าคนที่ทันผมพอจะพลิกเกมและก้มกระดานได้จะมีใคร
เสียอีกนอกจากน้องชายผมเอง งานนี้เล่นงานพี่ชายได้แสบสันมาก
“ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยแค่โทรหาพลอยรายนั้นก็จัดการนัดแนะฝั่งโน้นให้เสร็จสรรพ นายมันหึงจนหน้ามืดตามัว”
“เออ ยอมรับว่างานนี้เล่นเอาฉันหัวปั่น นายนั่นแสดงเก่งจนน่าจะโดนตั๊นหน้าสักหมัด”
“ระวังพลอยจะมาข่วนหน้าเอา”
“หึ อยากให้มาจะจับฟาดเสียให้เข็ดยุ่งดีนัก”
“พี่ลมมาจัดการหมอวินดีกว่าครับ ผมห้ามแล้วไม่มีใครฟังผมเลย” เสียงนิวดังแทรกเข้ามา ผมพอนึกภาพออกนิวไม่ชอบ
โกหกหรือแกล้งใครคงค้านหัวชนฝาแต่ไม่มีใครฟัง
“ฝากบอกนิวด้วยว่าฉันโทรมาบอกว่าเปี๊ยกสบายดีไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้ตีกันตายและฉันไม่ได้ทำอะไรเกินเลย”
จนเกินไป ประโยคหลังผมพูดอยู่ในใจ
“เข้าใจกันแล้ว”
“อืม”
“ดีใจด้วย มีอะไรอีกไหม”
“ทำไม โทรมาขัดจังหวะเหรอถึงจะรีบวาง”
“รู้แล้วก็วาง”
“หึหึ สมควรโดนบ้างเล่นไว้แสบนัก”
“แค่นี้ไม่เรียกว่าแสบหรอก เด็กมันยังใจอ่อนเร็วไป”
“ไอ้นี่ จะทำอะไรก็ไปทำแต่บอกไว้ก่อนว่าพรุ่งนี้จะเข้าไปหา ตัวเล็กอยากเจอพี่ชาย”
“ได้ เดี๋ยวบอกนิวให้”
“โอเค พรุ่งนี้เจอกัน”
“ลม”
“ว่าไง”
“หักห้ามใจไว้บ้าง เข้าใจใช่ไหม”
“หึหึ”
ผมวางสายโดยไม่ตอนรับหรือตอบปฏิเสธ ถามว่าเข้าใจไหมผมเข้าใจ แต่จะทำได้ไหมไม่คิดจะรับปาก
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
ตอนหน้าpart ลิงเปี๊ยก มาเล่าความรู้สึกตัวเองบ้าง
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1234536 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก