L&P 17 : รู้สึก-ลิงเปี๊ยก-
ชอบ ลุงชอบผมอย่างนั้นเหรอ ลุงพูดจริงหรือเปล่า ลุงจะชอบผมได้ยังไงกัน ลุงมีแต่ผู้หญิงสวยๆ อยู่รอบตัว แต่ผม...
ผมอดลุกขึ้นไปยืนมองกระจกที่ตั้งอยู่มุมห้องไม่ได้ ผอมก็ผอมตัวก็กะเปี๊ยกเดียวอย่างที่ลุงว่า หน้าตาก็ธรรมดา ไม่เห็นมี
อะไรพิเศษให้ลุงชอบได้เลย
เฮ้ย!ไม่ใช่สิ แค่เป็นผู้ชายก็ผิดแล้ว ผมรีบกลับมานั่งที่เก่ายกมือขึ้นตบแก้มตัวเองเรียกสติ จะไปส่องกระจกทำไมวะ
จะเอาตัวเองไปเทียบกับผู้หญิงของลุงทำไมมันไม่เกี่ยวกัน
อ่านหนังสือดีกว่าปีหน้าก็ต้องสอบเข้ามหา’ลัยแล้วอย่าเอาแต่ฟุ้งซ่าน อนาคตต้องมาก่อน ผมรีบหยิบหนังสือเรียน
ขึ้นมาเปิด เพ่งสายตาไปยังหน้ากระดาษ พยายามปัดเรื่องอื่นออกจากหัว
ทำไมลุงถึงชอบเราได้วะ
ทำไมลุงถึงจูบเรากอดเรา
ทำไมเราไม่โกรธไม่รังเกียจ ทำไมถึงยอมให้ลุงทำ
ทำไมถึงใจเต้นจังวะ ทำไมท้องไส้มวนไปหมด
ลุงแกล้งหรือเปล่า
เชื่อที่ลุงพูดได้ไหม
เรารู้สึกยังไงกับลุงวะ
เราชอบน้องน้ำอยู่จริงไหม
เรา..ไม่ได้ชอบลุงใช่ไหม
โว้ย! ผมกลิ้งตัวลงกับที่นอนที่ปูอยู่บนพื้นห้องยกหมอนขึ้นปิดหน้า ไม่มีสมาธิอ่านหนังสือสักนิด ในหัวเอาแต่คิดเรื่องลุงเต็ม
ไปหมด ไม่เข้าใจลุงไม่เข้าใจตัวเอง ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับใจผม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ทำไมพักนี้ว่างมาด้วยกันได้ ไม่ต้องไปทำงานให้พี่ลมแล้วเหรอ” ภูมิตักไอศกรีมเข้าปาก ถามด้วยความแปลกใจเพราะตั้งแต่
กลับจากหัวหินผมก็ทำตัวติดกับเพื่อนตลอดเวลา
“ไม่มีอะไรให้ทำแล้วมั้ง” ผมตอบแบบขอไปที ผมไม่ได้หลบหน้าลุงถึงแม้จะคิดเอาไว้ก็ตาม เป็นลุงต่างหากที่หายไป
มีโทรมาหาบ้างแค่ถามสารทุกข์สุขดิบไม่ถึงห้านาทีก็วางสาย ผมไม่ได้เจอหน้าลุงอีกเลยตั้งแต่วันนั้น
“คิดถึงเหรอ”
“จะบ้าเหรอวะ!” ผมปฏิเสธเสียงลั่นเมื่อภูมิถามขึ้นมาหน้าตาเฉย
“ไม่คิดก็ไม่คิด ทำไมต้องทำท่าตกใจด้วยวะ”
“ใช่มีพิรุธ” กังฟูยื่นหน้าเข้ามาจ้องหน้าผมใกล้ๆ เล่นเอาผมเหงื่อตก
“เป็นพี่เป็นน้องกันก็คิดถึงกันได้นี่หว่า อย่างเราเป็นเพื่อนกันช่วงที่เปาไม่ว่างพวกเราก็คิดถึงจริงไหมภูมิ”
“จริง” ภูมิพยักหน้า จ้องมาที่ผมด้วยสายตาค้นคว้า
“แน่ใจนะว่าไม่มีอะไร”
“ไม่มี” ผมส่ายหน้าแต่เพียงครู่เดียวก็กลับมาพยักหน้า
“มี”
“ก็คิดอยู่ว่าต้องมี อยากเล่าไหม” ภูมิหยุดกินหันมาตั้งใจคุยเมื่อเห็นสีหน้าของผม
“ลุงบอกว่าชอบฉันว่ะ บอกว่า..รัก” ผมเขินเพื่อน แต่ถ้าไม่มีคนคุยด้วยคงอกแตกตายเสียก่อน
“จะ..จริงเหรอวะ!!” กังฟูถึงกับตาเหลือกก่อนจับมือผมไปเขย่า
“พูดจริงหรือเปล่า”
“จริง”
“เมื่อไหร่” ภูมิดูแปลกใจพอๆ กับกังฟูเพียงแต่ไม่แสดงสีหน้าออกมา
“ตอนไปหัวหิน”
“แล้วเปาตอบลุงไปว่ายังไง ตอบรับหรือเปล่าเป็นแฟนกันหรือยัง” กังฟูรัวคำถามมาเป็นชุดตื่นเต้นราวกับถูกบอกรักเสียเอง
“ตอบว่าไม่ได้ชอบ”
“.........”
ผมหันไปมองหน้าเพื่อนสองคนสลับไปมา เมื่อเจอเข้ากับความเงียบคล้ายกับภูมิและกังฟูไม่คิดว่าจะได้ยินผมตอบแบบนั้น
“ทำไมไม่มีใครพูดอะไร พูดอะไรหน่อยสิวะคนยิ่งกลุ้มๆ อยู่”
“ไม่ชอบพี่เขาแล้วกลุ้มทำไม” ภูมิหรี่ตามองผม
“กลุ้มสิวะ ยังไงลุงก็เป็นพี่ที่ดี นอกจากพี่นิวก็มีลุงนี่แหละที่คอยเป็นพี่เป็นลุงให้ ถ้าลุงโกรธจะทำยังไง”
“แปลว่าพี่ลมหายไป” ภูมิสามารถวิเคราะห์ได้อย่างชาญฉลาด
“ลุงบ้านั่นบอกว่าไม่เป็นไรไม่ชอบก็ได้ แต่พอกลับมาแล้วหายเงียบไปเลย ไอ้ลุงขี้โกหกพูดไม่เป็นคำพูด” ผมเผลอตัวใส่
อารมณ์ลงไปในน้ำเสียงตามความรู้สึกอัดอั้นที่อยู่ข้างใน
กังฟูกับภูมิหันไปสบตากันนิ่ง ผมมองหน้าเพื่อนไม่เข้าใจกิริยาดังกล่าว ก่อนที่ภูมิจะถอนใจออกมาเฮือกใหญ่
“เปาแน่ใจเหรอว่าไม่ได้ชอบลุง”
“แน่ใจ เป็นผู้ชายจะชอบกันได้ยังไง” ผมย้ำคำพูดเดิมๆ เหมือนที่เคยพูดกับลุง เหมือนที่พยายามย้ำพยายามบอกกับตัวเอง
“ไม่เห็นเป็นไรพี่นิวยังชอบกับพี่หมอวินได้ รักกันดีออก” กังฟูทำหน้าเหมือนผมคิดมากไปเอง
“อีกอย่างนะไม่เห็นการ์ตูนที่สาวๆ ในห้องเราอ่านกันเหรอผู้ชายกับผู้ชายทั้งนั้น เห็นกรี๊ดจิกโต๊ะกันเป็นแถวไม่เห็นมีใครว่า
มันแปลกอะไร”
“เคยอ่านเหรอถึงรู้” ภูมิหันไปแซวกังฟูที่เล่าได้เหมือนเคยอ่านเอง
“เคย หยิบของพวกในห้องนั่นแหละมาอ่าน”
“แต่ฉันไม่ได้เป็นแบบนั้น ไม่ได้ชอบผู้ชาย” ผมยังปฏิเสธเสียงแข็งว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้
“ไม่ได้ชอบผู้ชายก็จริงแต่ชอบพี่ลมหรือเปล่า”
“ถามอะไรวะภูมิ ไม่ชอบผู้ชายก็ต้องไม่ชอบลุงด้วยสิ” ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาคิดเอาว่าตัวเองหงุดหงิดเพื่อนที่พูดไม่รู้ฟัง
“แบบนี้เขาเรียกว่าค้านหัวชนฝา พูดปาวๆ ไป ท่องเป็นนกแก้วนกขุนทอง เคยถามใจตัวเองจริงๆ หรือยัง ฉันไม่ได้บอกว่า
เปาชอบพี่ลมนะแต่อาการเปามันไม่ปกติ”
“ใช่ แค่ยอมให้พี่ลมจูบก็ไม่ปกติ...” ผมรีบใช้มืออุดปากกังฟู นั่งอยู่กลางร้านไอศกรีมสมควรจะพูดออกมาไหม
“ไม่ได้ยอมโว้ย ลุงมันเล่นทีเผลอ”
“เหรอ” เสียงลากยาวออกจากปากของภูมิเพราะปากกังฟูยังโดนมือผมอุดไว้
“เชื่ออย่างนั้นก็ตามใจ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่แต่บอกเลยว่าในสายตาเพื่อนอาการเปามันแปลก”
“ใช่ แปลก” กังฟูง้างนิ้วผมออกพูด ยืนยันเป็นเสียงเดียวกับภูมิ
“ตอนเปาอยู่กับพี่ลมบ่อยๆ พวกเรายังแอบคุยกันเลยว่ามีอะไรในกอไผ่หรือเปล่า”
“ไปคิดดูดีๆ แล้วกันว่าเปาติดพี่ลมแบบน้องติดพี่หรือคิดเป็นอื่น เอาให้แน่ก่อนจะสายเกินไป อย่างพี่ลมเขาคงไม่รอเปา
นานหรอกเขาหาได้เยอะแยะ” คำว่าเยอะแยะของภูมิทำให้ผมปวดใจวูบขึ้นมาจนเผลอยกมือขึ้นแตะหน้าอก ทำไมถึงรู้สึก
กังวล ทำไมจู่ๆ ก็รู้สึกกลัวขึ้นมา
“เปา”
“หือ?” ผมหันไปมองหน้าภูมิงงๆ มัวแต่คิดอะไรอยู่ในหัวจึงตกอยู่ในภวังค์ของตัวเองชั่วคราว
“รักใครก็ได้ที่เปารักมันไม่ผิดหรอก”
“ใช่ เปารักใครฉันก็รักด้วย”
“น้ำเน่าว่ะกังฟู” ผมจับหัวเพื่อนโยกไปมา ข้างในใจรู้สึกอุ่นขึ้นมาบ้าง อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนที่ยอมรับทุกอย่างที่ผมเป็น
และพร้อมจะอยู่เคียงข้างเสมอไม่ว่าผมจะตัดสินใจอย่างไรก็ตาม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ลุง” ผมเผลอตัววิ่งออกมาที่ลานจอดรถของวัดด้วยความดีใจหลังได้รับข้อความว่าลุงจอดรถรออยู่ที่นั่น
“มาได้ยังไง” ผมถามปนหอบเมื่อหยุดยืนตรงหน้าคนที่ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน
“คิดถึง” คำพูดสั้นๆ เรียบง่ายแต่กลับทำให้ใจผมกระตุก ลุงยื่นมือมาลูบหัวผมเบาๆ ส่งยิ้มอ่อนโยนแบบที่ทำให้
โลกอบอุ่นขึ้นทันทีมาให้
“อาทิตย์นี้พี่งานยุ่งมากมีประชุมทั้งอาทิตย์ เลิกงานก็ต้องขนเอกสารกลับไปทำที่บ้านเลยไม่ได้แวะมาหา”
“งานลุงเสร็จแล้วเหรอ” ผมถามเพราะเห็นว่าวันนี้ลุงแวะมาหาได้
“ยังแต่ทนคิดถึงไม่ไหวอยากเห็นหน้าเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว” ใจที่พองคับอกห่อเหี่ยวลงในพริบตา
“ลุงจะกลับเลยเหรอ” น้ำเสียงผมมีร่องรอยความผิดหวังอย่างปิดไม่มิด
“ใช่ ว่าแต่ตอนไม่เจอกันทำตัวเป็นเด็กดีหรือเปล่า ไม่ได้ไปซนที่ไหนใช่ไหม”
“พูดอย่างนี้เลิกพูดดีกว่า ลุงชอบทำเหมือนผมเป็นเด็กอยู่เรื่อย” ผมปัดมือลุงออก เชิดหน้าเข้าใส่
“ฮ่าๆ ก็ทำหน้าแบบนี้ไงถึงบอกว่าเป็นเด็ก ไม่ถูกใจก็หน้างอ” ลุงยื่นมือมาจับคางผมโยกไปมาผมเลยยิ่งหน้างอเข้าไปอีก
“กลับไปเลย” ผมไล่ทั้งที่ใจไม่อยากให้รีบกลับสักนิด
“อะไรกันคนอุตส่าห์มาหา ขับรถมาเหนื่อยๆ ไม่ใจดำไปหน่อยเหรอตัวเล็ก”
“เรื่องของลุง” ผมเชิดหน้าทำเป็นไม่สนใจ แต่หางตาคอยเหลือบมอง เห็นใบหน้าคมมีริ้วรอยของความอิดโรยก็อดเป็นห่วงไม่ได้
“เฮ้อ คิดถึงเขาข้างเดียวมันก็เป็นแบบนี้ถ้าอย่างนั้นก็กลับดีกว่าเรา” ลุงถอนใจออกมาก่อนหันไปเปิดประตูรถทำท่าจะขึ้นนั่ง
“เดี๋ยว..เดี๋ยวสิลุง” ผมเผลอยื่นมือไปดึงชายแขนเสื้อลุงไว้แน่น มือมันไปของมันเองรวมทั้งปากด้วย
“ว่ายังไงครับตัวเล็ก” เห็นรอยยิ้มยั่วในแววตาของลุงทำให้ผมนึกอยากตบปากกับตีมือตัวเอง
“เรื่อง..เรื่องป้าสิเรียบร้อยแล้วใช่ไหม” ใจเย็นๆ เปา ถามได้สิน่าก็มันเป็นงาน
“น่าจะเรียบร้อยแล้วตั้งแต่น้องพลอยรู้เรื่องดูเหมือนสาวๆ ในกลุ่มลูกสาวเพื่อนป้าสิก็รู้กันเกือบหมดว่าพี่ชอบตัวเล็ก
คงหานัดใครให้ไม่ได้ถึงเงียบไป พี่ว่าป้าสิน่าจะถอดใจแล้ว”
“งั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมก็ไม่ต้องทำงานต่อใช่ไหม”
“ใช่ ค่าซ่อมรถถือว่าหายกันตามที่พี่สัญญา ส่วนเรื่องงานอื่นๆ ตัวเล็กคงไม่อยากรับแล้วมั้ง พอรู้ว่าพี่ชอบคงไม่อยากทำ”
ผมพูดไม่ออกได้แต่กำชายแขนเสื้อไว้แน่น มันแปลว่าต่อไปผมจะไม่ได้เจอกับลุงบ่อยๆ ใช่ไหม
“ลุง..ลุงทำใจได้แล้วเหรอ เรื่อง..เรื่องที่ผมขอเป็นพี่น้องกับลุง” ผมถามออกไปแล้วก็ได้แต่กัดปากตัวเอง ไอ้เปาเอ๊ยถามบ้า
อะไรออกไปวะคนฟังจะคิดยังไง
“ถ้าทำได้พี่จะมาหาตัวเล็กทำไม แต่ไม่ต้องห่วงพี่ไม่ทำให้ตัวเล็กอึดอัดหรอกขอมาเห็นหน้าแค่นี้ก็จะกลับ”
“มะ..มาได้” ผมก้มหน้างุด พูดออกไปแล้วกลับไม่กล้าสบตาคนฟัง
“อะไรนะครับตัวเล็ก”
“บอกว่ามาได้ ลุงเป็นพี่ผมทำไมจะมาหาไม่ได้”
“ก็เพราะว่าไม่ได้คิดเป็นพี่น่ะสิถึงมาหาบ่อยๆ ไม่ได้ ไม่อยากให้ตัวเล็กเกลียดพี่ไปเสียก่อนถ้าพี่ทำอะไรรุ่มร่าม”
“ก็อย่าทำสิ ทำเหมือนเดิมเหมือนเมื่อก่อนที่เรารู้จักกันก็ได้ ลุงจะตีผมจะเตะผมก็ได้” ผมเงยหน้าขึ้นสบตาลุง ไม่รู้เลยว่า
สายตาตัวเองอ้อนวอนอีกฝ่ายแค่ไหน
“ไม่ได้หรอก พี่ไม่ได้อยากตีตัวเล็กแต่อยากกอดอยากจูบมากกว่า เฮ้อ พูดแบบนี้ในวัดมันไม่เหมาะสมใช่ไหม แต่พี่รู้สึกแบบ
นั้นจริงๆ” ผมอายจนหน้าแดงได้แต่แกล้งทำเป็นไม่รับรู้
“ถ้า..ถ้าลุงมีงานให้ผมทำก็โทรมาได้นะผมยังอยากทำงาน เงินเก็บไว้เรียนผมหายไปตั้งเยอะตอนไปทัศนศึกษา”
“ถ้าทำงานก็ต้องอยู่กับพี่ทำได้หรือ”
“ได้สิ ผมเห็นแก่เงินทำได้หมดแหละ” ผมรีบพยักหน้าซ้ำๆ ให้ลุงรู้ว่าผมทำได้จริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นพี่จะใช้งานเป็นข้ออ้างล่ะนะ ขอบคุณที่ตัวเล็กยังอยากเจอพี่” ลุงยกมือขึ้นแตะปากตัวเองก่อนแตะมันลงมา
เบาๆ ที่ริมฝีปากของผม
“พี่กลับก่อน ฝันดีนะตัวเล็ก”
“อื้อ” ผมพยักหน้าให้กับรอยยิ้มที่ส่งมา รู้สึกใจหายเมื่อลุงก้าวขึ้นไปนั่งบนรถ
“ลุง!” ผมเรียกไว้ก่อนประตูรถจะปิด
“ครับ”
“รักษาสุขภาพด้วยนะ”
“ขอบใจมาก แค่นี้พี่ก็มีกำลังใจขึ้นเยอะ”
“บาย” ผมยกมือขึ้นโบกลาและยืนอยู่อย่างนั้นถึงแม้รถของลุงจะแล่นออกไปไกลมากแล้ว
ทำไมข้างในใจมันถึงโหวงนักราวกับมีหลุมขนาดใหญ่เกิดขึ้น จู่ๆ ก็นึกอยากร้องไห้ออกมา คิดถึง ผมคิดถึงลุง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เปา ไอ้เปา” กังฟูวิ่งหน้าตั้งมาหาผม ในมือถือโทรศัพท์ที่ไม่น่าจะใช่เครื่องของตัวเอง
“ร้องอย่างกับไฟไหม้มีอะไร”
“พี่ลม พี่ลม” กังฟูหอบไปด้วยพูดไปด้วยสุดท้ายไม่รอด จึงหยุดหายใจก่อน
“พี่ลม! เป็นอะไร” ผมคว้ามือถือในมือกังฟูมาดู คิดเอาเองว่าสาเหตุน่าจะมาจากมือถือเครื่องนี้
“เปา” เสียงกังฟูเรียกผมเบาๆ ราวกับไม่กล้ารบกวน
“เปา” เสียงเรียกซ้ำทำให้ผมต้องฝืนเงยหน้าขึ้นสบตาเพื่อน ก่อนจะส่งยิ้มเหยเกไปให้
“อะไร” การพยายามทำน้ำเสียงให้ร่าเริงนั่นไม่ใช่เรื่องง่าย มันหนักมันหน่วงจนแต่ละคำเหมือนผ่านลำคอออกมาด้วยความ
ยากลำบากแม้จะเป็นเพียงคำสั้นๆ
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่า” น้ำเสียงผมแห้งผากจนต้องกระแอมออกมา
“จะเป็นอะไรล่ะ นึกว่าเรื่องอะไรตกใจเรื่องนี้เหรอกังฟูก็แค่สาวกอดแขนกับลุงปกติจะตายไป อย่างลุงรูปแค่นี้ยังน้อย ”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจ” ผมพยักหน้ารับแต่ไม่ยอมสบตาเพื่อน เสไล่นิ้วเลื่อนดูข่าวซุบซิบที่กังฟูเอามาให้ดูจนหมด
“เฮ้อ!” กังฟูถอนใจยาวราวกับยกภูเขาออกจากอกก่อนทิ้งตัวลงนั่งเก้าอี้ข้างๆ เก้าอี้ผมในห้องเรียน
“ค่อยยังชั่ว แปลว่าเปาไม่ได้..” กังฟูหยุดพูดหันซ้ายหันขวา ก่อนยื่นหน้ามากระซิบกับผม
“ไม่ได้ชอบพี่ลมจริงๆ”
“บอกแล้ว เอาโทรศัพท์ใครมาเอาไปคืนไป” ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้ ทำเหมือนไม่สนใจกับข่าวที่ได้รับมา
“ของแอปเปิ้ล พวกผู้หญิงนั่งเม้าท์ขาวดารากันอยู่ คนนี้เป็นดาราข่าวว่ามีซัมติงรองกับพี่ลม”
“รู้แล้ว เห็นหน้าก็รู้ใครไม่รู้จักบ้าง”
“ไม่เป็นไรแน่นะ”
“เดี๋ยวโดน” ผมง้างเท้าใส่เพื่อน เมื่อกังฟูทำท่าจะเดินไปแต่กลับหันมาถามผมใหม่อีกครั้ง
“เออ ไม่เป็นก็ไม่เป็น” กังฟูตัดใจไม่เซ้าซี้ต่อ ยอมเดินไปคืนโทรศัพท์เมื่อผมยืนยันหนักแน่นว่าสบายดี
ดีแล้วทีนี้ก็เป็นพี่น้องกันได้เหมือนเดิม คนนี้ลุงคงชอบไม่เห็นโทรมาตามให้ไปเป็นก้างขวางคอเลย หมดเรื่องป้าสิคงไม่ต้อง
ใช้เราแล้วมั้ง
แต่ไหนบอกว่าชอบ บอกว่าไม่เปลี่ยนใจง่ายๆ แล้วทำไมถึง...
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจำชื่อเวปที่เห็นได้ขึ้นใจ สวยมากจริงๆ เป็นผมก็ชอบ น่ารักแบบนี้ใครจะปฏิเสธลง
โทรไปหาดีกว่าแซวสักนิดทำตัวให้เหมือนเดิม เราควรดีใจต่อไปจะได้เข้าหน้ากันติด แบบนี้สิถูกแล้วมันต้องลุงลมกับลิง
เปี๊ยกไม่ใช่ลุงลมกับตัวเล็ก
Rrrrrrrrrrr
ไม่ได้ยินหรือเปล่า ลุงไม่เคยไม่รับนี่นา อีกทีแล้วกัน
Rrrrrrrrrrr
ไม่มีคนรับสาย ผมวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเรียน
ไม่มีคนรับ ไม่ใช่คนสำคัญอีกแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“สักครู่ครับ” เสียงตอบรับดังมาจากภายใน ก่อนจะมีเสียงเปิดประตูตามมา
“พี่นิว” ผมเรียกพี่ชายที่ยื่นอยู่ตรงหน้า
“จุกมาได้ยังไง ทำไมไม่โทรบอกพี่ก่อน เข้ามา”
“พี่นิว” จู่ๆ น้ำตาผมก็ไหลออกมาเป็นทาง ไม่รู้ว่าตัวเองมาถึงคอนโดพี่นิวได้อย่างไร ไม่รู้ว่าตัวเองจะไปไหน
ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจ็บได้มากมายขนาดนี้
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1234507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก