ตอนที่ 19 : ไปห้างกันเถอะ“พี่นิว” ผมหันไปมองเจ้าของเสียงเรียกที่แสนจะร่าเริงนั่น เท็นเดินตรงเข้ามาหาผม และคว้าคอไปกอดทันทีตามแบบฉบับ
ของเท็น ผมส่งยิ้มให้รุ่นน้องที่บังเอิญเจอกันหน้าตึก
“สารถีมาส่งแต่เช้า” ผมหันไปตามสายตาเท็น แปลกใจที่เห็นหมอวินยังอยู่ ผมนึกว่าจะออกรถไปแล้ว
“อืม” ผมตอบเท็นมือก็ยกโบกให้หมอวิน กระจกรถติดฟิล์มไม่หนานัก ผมจึงเห็นว่าใบหน้าบึ้งตึงของหมอวินชัดเจน เมื่อกี้
ยังดีๆ อยู่ ทำไมพายุเข้าเสียอย่างนั้น
“เป็นอะไรของพี่เขา” เท็นถามผมเมื่อหมอวินออกรถด้วยความเร็วสูงจนได้ยินเสียงล้อรถบดถนน
“รีบ มีเรียนเช้าน่ะ” ผมตอบน้องแบบขอไปที ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก คุณชายหมอก็เป็นแบบนี้อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ เอาแน่เอา
นอนไม่ได้ เดี๋ยวก็คงดีขึ้นเอง
“พี่นิวมีเรียนหรือเปล่า ผมจะไปห้องชมรมไปด้วยกันไหม”
“เอาสิ” ผมมาเร็วเพราะหมอวินมีเรียนเช้าแต่ของผมเริ่มสิบโมง จึงตัดสินใจเดินไปกับเท็น ไปนั่งเล่นอยู่ชมรมก็ดีเหมือนกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มาแล้วเหรอครับ” ผมทักเมื่อหมอวินเปิดประตูเข้ามา ผมได้รับข้อความส่งมาบอกว่าจะมารับให้รออยู่ที่ห้องชมรม
จึงไม่ได้ไปหาหมอวินที่คณะเหมือนทุกวัน
“อ้าว หวัดดีครับหมอทัต หมอชล” ผมเพิ่งเห็นว่าหมอวินไม่ได้มาคนเดียว แต่พ่วงเพื่อนสนิทมาด้วยครบทีมสามทหารเสือ
“มิน่าล่ะผมได้ยินเสียงกิ๊วก๊าวดังเข้ามาถึงในนี้ ทีแท้ก็สามทหารเสือบุกถึงถิ่น” พี่โอ้ตประธานชมรมเอ่ยทักทายแขกไม่แปลกหน้า
“ไหนๆ ก็มากันครบทีมแล้ว วันนี้ติดธุระอะไรกันไหมครับ ผมยังไม่ได้เลี้ยงขอบคุณที่มาช่วยงานชมรมเลย”
“ไม่ติดครับ” ผมเลิกคิ้ว นึกว่าหมอวินจะไปไหนเสียอีกเห็นพาหมอวัตกับหมอชลมาด้วย
“ถ้าอย่างนั้นผมขอเชิญนะครับ ว่างกันใช่ไหม” พี่โอ้ตหันไปถามคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ อันได้แก่ พี่ตุลย์ คุณพู่ เท็น คุณไหม พี่ปุ้ม
“ว่างร้อยเปอร์เซ็นต์ครับ ว่าแต่ชมรมจ่ายใช่ไหม” เท็นแกล้งทำตาน่าสงสารเหมือนเด็กอดอยาก เท็นป็นเด็กหนุ่มที่มีบุคลิก
ร่าเริงแจ่มใส ทำให้ผมขำได้ตลอดเวลา ตอนนี้ก็เช่นกัน ผมมองน้องยิ้มๆ ขำความขี้เล่นช่างพูดช่างจาของเท็น
“รวยแล้วยังงกอีกนะมึง เออ ชมรมจ่าย”
“ถ้าอย่างนั้นไปทานที่คอนโดผมกันไหมครับ จะได้ประหยัด” หมอวินส่งยิ้มอ่อนๆ แบบที่ใครเห็นก็ต้องเคลิ้มตาม ไม่เว้น
แม้แต่ผู้ชายอย่างพี่โอ้ต
“ไม่รบกวนหรือครับไปกันหลายคน”
“ไม่ครับ จัดได้เต็มที่” คิ้วผมที่เลิกสูงอยู่แล้วยิ่งสูงเข้าไปใหญ่ หมอวินผู้หวงโลกส่วนตัว นานๆ ถึงจะยอมให้เพื่อนไปหา
เสียที ชวนคนไม่สนิทและบางคนแปลกหน้าไปห้อง!!
“ทานร้านแถวมหาลัยก็ได้นะครับ ร้านป้าเพลินหลังคณะดีไหม ถูกและอร่อยดี” ผมกลัวหมอวินพูดไปตามมารยาท
อาจคิดว่าพี่โอ้ตจะปฏิเสธ แต่ผมรู้ว่าพี่โอ้ตตะครุบแน่
“ที่ห้องดีแล้ว” หมอวินหันมามองหน้าผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เหมือนโกรธก็ไม่เชิง จะว่างอนผมก็ไม่น่าจะใช่ จะงอน
เรื่องอะไร ผมไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย
“ถ้าอย่างนั้นก็รบกวนด้วยครับ” พี่โอ้ตตอบรับคำชวนแทนคนอื่นๆ พวกผมจึงต้องมานั่งปรึกษากันว่าจะทำอะไรทานบ้าง
เมื่อได้ข้อสรุปแล้ว จึงแบ่งงานกันไป โดยให้สาวๆ ไปซื้อของสดสำหรับทำอาหารและกับแกล้ม พี่ตุลย์ พี่โอ้ตและเท็นไปซื้อ
เครื่องดื่ม ส่วนผมจะไปกับกลุ่มหมอวินเพื่อกลับไปเตรียมของรอที่ห้อง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ทำไมวันนี้หมอวินใจดีจังครับ” ผมแปลกใจจนต้องขอเสียมารยาทถามออกไป เรากำลังเตรียมจานชามเพื่อให้เพียงพอ
กับจำนวนคนที่มา
“ปกติฉันดุมากนักเหรอ” มาอีกแล้วหน้ามุ่ยๆ พูดจาใส่สมการให้ต้องแกะต้องแปลกันตลอด
“ไม่มากแต่ก็ดุครับ” ถามมาก็ตอบไป หมอวินดุจริงๆ นี่ครับ เอะอะก็ทำเสียงเข้ม เก๊กขรึมอยู่เรื่อย
ผมตอบไปแล้วก็เตรียมย่นคอรอ เดี๋ยวหมอวินก็ต้องทำเสียงดุๆ เรียกผมหมานิวอีก แต่รอแล้วรอเล่าก็ไม่มีมา
ผมเลยแอบเหลือบตามอง เห็นหมอวินทำหน้าเคร่งขรึม คิ้วขมวดเข้าหากันนิดๆ เหมือนคิดอะไรที่มันซีเรียสอยู่
“หมอวินครับ” ผมเอื้อมมือไปแตะแขน ดูท่าหมอวินจริงจังกับเรื่องที่คิดเอามากๆ เพราะถึงกับสะดุ้งเบาๆ เมื่อผมถูกตัว
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เปล่า น่าจะพอแล้วยกไปเถอะ”
“ครับ” ผมยังอดพะวงไม่ได้ ตอนเช้าผมยังเฉยๆ แต่ตอนนี้ชักเป็นห่วง วันนี้หมอวินดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลย
“หมอชลครับ” ผมสบโอกาสเมื่อเห็นว่าหมอชลนั่งดูโทรทัศน์อยู่คนเดียว จึงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆ
“วันนี้จะไปทำธุระกันหรือเปล่าครับ พวกผมทำให้เสียแผนหรือเปล่า” ผมลองเกริ่นนำไปก่อน รอดูท่าทีของหมอชล
“ไม่นี่”
“อ๋อครับ” ผมพยักหน้ารับรู้ งั้นก็ตัดไปได้เรื่องนึง นึกว่าหมอวินอาจจะกังวลที่ไม่ได้ไปทำธุระ
“เรียกว่าเข้าแผนมากกว่าเสียแผนนะ”
“อะไรนะครับ?!!”
“ไม่มีอะไร” หมอชลยิ้มแบบอมภูมิ ดูชอบใจที่แกล้งให้ผมอยากรู้อยากเห็นได้
“วินมันก็กะจะชวนไปทานข้าวนั่นแหละ อย่าคิดอะไรมากเลย” หมอชลยกกระป๋องเบียร์ขึ้นดื่ม ซ่อนรอยยิ้มเจ้าเล่ห์เอาไว้
แต่ผมมองเห็นเต็มสองตา
ชักจะไว้ใจสามทหารเสือแห่งคณะแพทย์ไม่ได้แล้ว มันมีอะไรตะหงิดๆ สะกิดใจผมอยู่ หมอวินดูแปลกๆ ส่วนหมอชลก็ดู
มีลับลมคมใน หมอวัตก็เอาแต่ยิ้มแถมยิ้มกว้างขึ้นทุกครั้งที่สบตากับผม สัญชาตญาณบอกผมให้ตื่นตัวเข้าไว้ มันต้องไม่ใช่
การทานข้าวตามปกติแน่ๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“อยากมีห้องเป็นส่วนตัวแบบนี้ชะมัด” พี่ตุลย์มองไปรอบๆ ห้อง สายตาชื่นชมแบบไม่ปิดบัง
“อยากได้มึงก็ขอแฟนสิวะตุลย์ มีแฟนรวยช่วยได้เว้ย” พี่โอ้ตแซวเพื่อนรัก เรื่องของพี่ตุลย์กับคุณพุ่ยังเป็นที่โจษจันให้ได้แซว
เล่นกันสนุกปากมาจนถึงทุกวันนี้
“เออลืมไปวะ ชมพู่ครับพี่ตุลย์อยากได้” พี่ตุลย์หันไปทำเสียงออดอ้อนคุณพู่ที่นั่งดื่มเหล้าอยู่ข้างๆ เรื่องรับมุกรับประกัน
ความไว
“ได้สิเดี๋ยวป๋าคนนี้จะซื้อให้ ถ้าพี่ตุลย์ยอมจดทะเบียนหลังเรียนจบ แต่งสักปีสองปีแล้วหย่า ป๋าซื้อให้ทันที สนไหม”
คุณพู่วางท่าเป็นป๋ากระเป๋าหนักที่กำลังยื่นข้อเสนอให้กับอีหนู
“เดี๋ยวนะ!” พี่ตุลย์เอนตัวออกเพื่อมองหน้าคุณพู่ให้ชัดๆ
“นี่เล่นหรือเอาจริงวะ”
“เอาจริงดิ เดี๋ยวซื้อห้องใหญ่ให้เลยเอาแบบสองห้องนอน เรียนจบปุ๊บแต่งปั๊บ แบ่งห้องกันอยู่ ใครอยากพาสาวตามสบาย
แต่ห้ามแย่งกัน สองปีพู่ยกห้องให้พี่ตุลย์เลย”
“ไอ้บ้าพู่ พี่ไม่ได้ขายตัวเว้ย” พี่ตุลย์ทำหน้าสยอง เมื่อคิดจะหยอกเล่นแต่ดันเจอคนจริงเข้า
“ไอ้พี่ตุลย์นี่” คุณพู่ทำเสียงจึ๊กจั๊กอยู่ในคอ เหมือนรำคาญปนระอาแฟนปลอมๆ
“แล้วใครอยากได้ตัวพี่ตุลย์วะ เขาจะเอาแค่ลายเซ็นกับนามสกุลครับ ตัวน่ะเก็บไว้เถอะพู่ไม่อยากได้” คุณพู่เบ้ปากเพื่อตอกย้ำ
ว่าไม่อยากได้เลยสักนิด
“ระวังผีผลักนะพู่” พี่ปุ้มหัวเราะคิกคัก ดูชอบอกชอบใจกับความคิดของตัวเอง
“ผลักกับพี่ปุ้มดีกว่ามะ เดี๋ยวยืมห้องหมอวินแป๊บนึง”
“ไอ้พู่บ้า” พี่ปุ้มหน้าแดงแป๊ดเมื่อถูกย้อนเข้าให้ ผมนั่งหัวเราะชอบใจ แค่ฟังพวกพี่ๆ เขาคุยกันก็สนุกแล้ว
“นิว”
“ครับ?” เสียงเรียกนุ่มๆ ของหมอวินทำเอาผมต้องรีบหันไปมอง วงสนทนาก็ดูเหมือนจะเงียบตามไปด้วย
“ไปอาบน้ำก่อนไหมจะได้สบายตัว เดี๋ยวค่อยออกมาใหม่”
“อาบทีเดียวก่อนนอนดีกว่าครับ” ผมคิดถึงตอนเก็บล้างจานมากมายพวกนี้ คิดว่าทำให้เสร็จก่อนน่าจะดีกว่า
“นิวอยู่ที่นี่เหรอ!” คุณไหมตาลุกโพลงเมื่อได้ยินคำพูดโต้ตอบระหว่างผมกับหมอวิน ผมก็ลืมไปว่ามีทั้งคนที่รู้(ส่วนน้อย)
และคนไม่รู้(ส่วนมาก) จึงไม่ทันระวังตัว
“อ่า..” ผมกำลังจะตอบแต่โดนหมอวินชิงตัดหน้าเสียก่อน
“ครับ นิวอยู่กับผมที่นี่”
“ถ้าอย่างนั้น..อย่างนั้น..” คุณไหมเกิดติดอ่างขึ้นมาเสียเฉยๆ ไม่ยอมพูดต่อให้จบประโยค
“อย่างที่คิดครับ แล้วนี่นิวไม่ได้บอกเพื่อนเหรอ นึกว่ารู้กันหมดแล้วเหมือนฝั่งแพทย์” หมอชลหันมามองหน้าผม ทำหน้าแปลกใจ
ว่าทำไมถึงยังไม่มีใครรู้
“ไม่มีใครถามนี่ครับ ผมก็เลยไม่ได้บอก” จู่ๆ จะให้ผมลุกมาประกาศว่าผมย้ายไปอยู่กับหมอวินแล้วได้ยังไงกัน ผมก็นึกว่า
ผมเป็นแฟนหมอวินหลอกๆ ให้คุณป้ากับคุณนิลินเข้าใจผิด เลยไม่อยากพูดให้หมอวินดูไม่ดี เพิ่งมารู้ว่าเป็นแฟนกันจริงๆ ก็
ไม่ถึงสามวันมานี้
“โหพี่นิว ว่าเป็นแฟนกันผมก๊อกหักไปรอบนึงแล้วนี่อยู่ด้วยกันอีก ใครก็ได้เอาน้ำใบบัวบกมาให้ผมซดหน่อย” เท็นเอามือกุม
หน้าอก เล่นใหญ่จนผมขำ ผมไม่เห็นใจหรอกครับเพราะรู้ว่าน้องล้อเล่นไม่ได้จริงจังอะไร
“รู้งี้จับปล้ำเลยดีกว่า” เท็นทำเสียงเจ็บใจ มองมาทางผมตาละห้อย ผมเกือบจะหัวเราะออกมา ถ้าไม่ถูกคนข้างๆ ที่นั่งโอบ
ไหล่ผมมาค่อนคืน บีบมือลงมาหนักๆ จนรู้สึกเจ็บ
“โอ๊ะ!” หมอวินรีบคลายมือออกทันที เห็นสีหน้าตกใจของหมอวินแล้วผมรู้เลยว่าหมอวินไม่ได้ตั้งใจ น่าจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า
บีบมือลงมา
“เจ็บหรือเปล่า”
“เปล่าครับ” ผมยิ้มปลอบหมอวิน มันไม่ได้เจ็บมากหรอกครับแค่นิดๆ หน่อยๆ
“ขอโทษ” หมอวินพูดกับผมเบาๆ ก่อนหันหน้ากลับเข้าสู่วงสนทนา
“ผมเข้าใจเท็นนะเป็นใครก็อยากได้ แต่เห็นจะต้องทำใจ เพราะนิวไม่ใด้ติดป้ายว่า
จอง แต่ติดป้ายว่า
มีเจ้าของแล้ว ”
หมอวินดึงผมให้เอนเข้าไปชิด มือที่กอดอยู่บนบ่ายกขึ้นมาลูบศีรษะผมเบาๆ คล้ายเอ็นดู ใบหน้ามีรอยยิ้มแบบฉบับคุณชายหมอ
ให้อารมณ์สบายๆไม่ซีเรียส แต่ดวงตากลับส่องประกายกล้า
“นี่พูดถึงมหากันใช่ไหมครับ” พี่โอ้ตหัวเราะชอบใจ วันนี้หัวเราะง่ายผิดปกติคงเป็นผลจากเหล้าที่ซดเข้าไปหลายแก้ว
“โหพี่โอ้ตพูดแบบนี้จะหาว่าเพื่อนพู่ไม่น่าแย่งเหรอ บอกเลยนะถ้าเกิดคืนนี้ฟ้าผ่าแล้วพู่กลายเป็นผู้หญิงจริงๆ ขึ้นมา จะจับ
มหาเป็นผัวคนแรกเลย”
“เฮ้ยพูดว่าคนแรกงี้แปลว่ามีคนที่สองสามสี่ด้วยเหรอวะ” พี่ตุลย์รีบกอดอกปกป้องตัวเองสุดชีวิต คงจิตนาการว่าคุณพู่จะ
เลือกเป็นรายต่อไป
“อีพี่ตุลย์นี่พูดไม่จำ บอกว่าอย่างพี่น่ะพู่อยากได้แต่ลายเซ็นไม่เอาตัว กลัวไปได้”
“ให้มันจริงเถอะ ไม่ใช่เมาๆ แล้วมาลักหลับนะโว้ย ตื่นมามีเคือง”
“แค่เคืองเองเหรอมึง” พี่โอ้ตข้องใจคำพูดเพื่อนสนิท พอๆ กับคนอื่นๆ ที่หันไปมองพี่ตุลย์เป็นตาเดียวเพื่อรอคำตอบ
ผมเองก็เหมือนกัน ถ้าไม่ไปสะดุดเข้ากับสายตาเท็นที่มองมาด้วยแววตานิ่งผิดจากที่เคย ผมหันไปมองคนนั่งข้างๆ
ถึงเห็นว่าทั้งคู่ประสานสายตากันอยู่ ก่อนที่หมอวินจะถอนสายตาหันมาส่งยิ้มให้ผมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ว่าแต่หมอชลกับหมอวัตล่ะครับ นั่งยิ้มๆ แบบนี้หญิงเพียบแน่ใช่ไหม” พี่โอ้ตเปลี่ยนเป้าหมายการสัมภาษณ์ไปยังคนนอกกลุ่ม
“มีบ้างครับตามประสาคนโสด”
“ผมล่ะอยากโสดไม่จริงแบบหมอชลบ้างจัง ตอนนี้ผมโสดจริงโสดจัง โสดไม่บันยะบันยัง โสดท้งปี” พี่โอ้ตร่ายยาวให้สมกับ
ความโสดที่เก็บไว้มานาน
“หัวเหม็นแล้ว” ผมกำลังฟังเพลินๆ จู่ๆ หมอวินก็ก้มลงมาจรดจมูกลงบนศีรษะของผมที่ลูบเล่นอยู่ เล่นเอาคุณไหมหลุด
อุทานจนต้องรีบตะครุบปากตัวเองไว้
ผมยกมือจับปลายผมตัวเองโดยอัตโนมัติ ก่อนจะคิดได้ว่าผมสระผมทุกเย็น กับข้าวก็ไม่มีอันไหนกลิ่นแรงจะเหม็นได้ยังไง
“หมอวินคะ เกรงใจสาวๆ ทางนี้บ้างเถอะค่ะ ใจสั่นระรัวด้วยความอิจฉาหมดแล้ว” พี่ปุ้มทำท่ายกมือห้ามอีกมือกุมหัวใจ
ตัวเองไว้
“โทษทีครับ พออยู่ห้องแล้วมันเคยตัว”
หือ?!! คนอื่นอาจไม่งงเพราะมัวแต่ทำหน้าจะเป็นจะตายกันแต่ผมนี่สิครับเหวอรับประทาน คุณชายหมอกินอะไรผิดสำแดง
เข้าไปหรือเปล่า ทำไมดูเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดี และที่สำคัญอย่างคุณชายหมอหรือครับจะหลุดทำอะไรออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ตายแล้ว มีคนอยู่ตั้งเยอะยังขนาดนี้ อยู่กันสองคนจะเป็นยังไง โอ้ยพี่ไม่อยากนึก ตาร้อนไปหมด” พี่ปุ้มโบกมือไปมาแทนพัด
“อยากรู้ก็ไปซ่อนใต้เตียงเขาคืนนี้สิปุ้ม แล้วพรุ่งนี้เอามาเล่าด้วยนะว่าเป็นไงบ้าง” พี่ตุลย์ยุส่งเมื่อเห็นพี่ปุ้มยังกรี๊ดไม่เลิก
“ อย่าคิดว่าไม่อยากทำนะยะ ซ่อนได้จะไปซ่อนเดี๋ยวนี้เลย” พี่ปุ้มผู้มีอาวุโสพอๆ กับพี่ตุลย์ตอบกลับแบบไม่เกรงใจ
“โธ่พี่ปุ้มครับคิดไปถึงไหน ผมยังไม่...” ผมหยุดคำพูดที่กำลังจะปฏิเสธออกไปเมื่อรู้สึกถึงความผิดปกติเพียงเล็กน้อยของ
คนข้างๆ
“ไม่อะไรจ๊ะพ่อมหาจำเริญ”
“ผม..ผมยังไม่เข้านอนง่ายๆ หรอกครับ ไปตอนนี้รอนานเปล่าๆ”
“ต๊ายตาย มหาของฉันเปลี่ยนไป ลูกฉันกลายเป็นสาวเต็มตัว คนเป็นแม่อยากร้องไห้”
“เจ๊ พู่ว่าเจ๊เมามากกว่านะ เอาดีๆ เป็นแม่มหามันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“ก็ตั้งแต่รู้ว่าจะได้ดองกับหมอวินนี่แหล่ะ ฮ่าๆ”
“ผมฟังพี่ปุ้มกับคุณพู่คุยกันแบบเข้าหูซ้ายทะลุออกหูขวา ตอนนี้สมองผมกำลังลำดับพฤติกรรมของหมอวินอยู่
มันผิดปกติ มันแปลก จนผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับหมอวิน
หนึ่งตอนขับรถไปส่งผมก็ดีๆ อยู่ แต่พอผมลงรถปุ๊บก็หน้าบึ้งปั๊บ สองชวนคนไม่สนิทมาห้อง สามวางมาดคุณชายหมอ
ผู้อ่อนโยน สี่แสดงออกกับผมเกินความจำเป็น ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพราะอะไร หรือว่าจะเป็น....
ผมนิ่งไปชั่วครู่เมื่อความคิดหนึ่งแล่นเข้ามาในหัว อย่าบอกนะว่าหมอวิน....
“นิว”
“ครับ” ผมเอนหัวออกเพื่อจะได้มองหน้าคนเรียกได้ถนัด
“เป็นอะไรนิ่งไปเลย”
“เปล่าครับ กำลังคิดว่าเหนียวตัวอยากไปอาบน้ำแล้ว ยังไม่กลับกันใช่ไหมครับ ผมขอแว้บไปอาบน้ำแป๊บนึงเดี๋ยวมาใหม่”
“ไปเถอะ” พี่โอ้ตโบกมือไล่ผม
“อย่านานนะ” คุณพู่สั่งต่อท้าย ผมพยักหน้ารับ ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินตรงไปยังห้องนอน ปล่อยให้คนที่เหลือนั่งคุยกันไป
ผมเห็นหมอชลกับหมอวัตแอบพยักหน้าให้หมอวินคล้ายกับกำลังคอนเฟิร์มอะไรบางอย่าง หน้าตาทั้งสามคนจริงจัง
ทำให้ผมคาดเดาว่าคงเป็นเรื่องสำคัญ เมื่อกี้ผมอาจจะไม่รู้ว่าเรื่องอะไร แต่ตอนนี้ผมว่าผมเดาได้แล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มหา!” พี่ปุ้มเป็นคนแรกที่หันมาเห็นผม เรียกเสียงดังจนคนอื่นต้องหยุดคุยแล้วหันมามองตาม
ผมเห็นหมอวินทำหน้าแปลกใจ แมวน้อยของผมเสียมาดคุณชายหมอ หน้าหลุดเก๊กนั้นทำให้ผมแอบดีใจ
ผมทำเป็นไม่สนใจว่าทุกคนมองมาทำไม เดินไปทรุดตัวลงเก้าอี้ตัวเดิม เพิ่มเติมคือขยับเข้าไปจนเก้าอี้ชิดกับหมอวิน
จะได้ไม่เมื่อยเวลาเอนไปพิง
“เอางี้เลยเหรอ” พี่โอ้ตชี้มาที่เสื้อของผม ผมก้มลงมองไม่เห็นจะมีอะไรเลย แค่เสื้อนอนตัวใหญ่เป็นเชิ้ตแขนยาวของหมอวิน
พอใส่แล้วมันดูหลวมไปมากแต่ก็สบายดี
“ปุ้มมึงไม่ต้องไปนอนใต้เตียงมหามันแล้วล่ะ ประกาศกันขนาดนี้ไม่รู้ก็โง่แล้ว” พี่ตุลย์หันไปบอกพี่ปุ้มซึ่งอีกฝ่ายก็รีบพยัก
หน้าเห็นด้วย
ผมไม่ได้โกหกใครนะครับ ผมบอกแล้วว่าผมไม่มุสา ผมก็แค่หยิบชุดนอนของหมอวินมาใส่ ถึงตัวจะใหญ่ไปหน่อยจนใครๆ
เห็นก็รู้ทันทีว่าเป็นของหมอวินก็ตาม
“พี่นิวใส่แบบนี้แล้วน่ารักดีนะครับ ดูตัวเล็กไปเลย” เท็นเอ่ยชมผม หน้ายังมีรอยยิ้มแต่เสียงดูขี้เล่นน้อยลง
ต่างจากหมอวินที่ตอนนี้เอาแต่อมยิ้มไม่พูดไม่จา จับแขนผมไปพับแขนเสื้อขึ้นให้ทั้งสองข้าง ก่อนดึงเข้าไปกอดบ่าไว้เหมือนเดิม
“ผมขอยืมใส่นะครับ” ผมแอบกระซิบถาม เมื่อเห็นคนอื่นหันไปสนใจฟังหมอวัตพูดอยู่
“ใส่ไปเถอะไม่ต้องยืม ฉันชอบให้นายใส่แบบนี้” หมอวินก้มลงมาตอบจนจมูกเกือบชนแก้มผม
“แน่สิครับ จะได้ไปต้องหาป้ายมาติดมามีเจ้าของแล้ว” ผมแหย่ยิ้มๆ หมอวินไม่โกรธกลับหัวเราะชอบใจ
“หึหึ ใครว่าฉันจะหาป้ายมาติด ฉันจะทำป้ายชื่อฉันกับเบอร์โทรห้อยคอนายต่างหากหมานิว”
“หมอวิน!” ผมเผลอประท้วงเสียงดังลั่น ทำเอาคนทั้งโต๊ะตกใจหันมามอง ผมรีบโบกมือไปมาให้รู้ว่าไม่มีอะไร
แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครเชื่อ เพราะผมหน้าแดงก่ำส่วนหมอวินก็เอาแต่หัวเราะงอหาย เป็นภาพที่ใครเห็นก็คงแปลกใจ
ว่าคู่นี้เป็นอะไรไปแล้ว
“ดื่มต่อเถอะครับ อย่าไปสนใจคนจะสวีทกัน” นี่คือข้อสรุปจากหมอวัตที่ชักชวนให้ทุกคนเลิกสนใจผมกับหมอวิน
ซึ่งมันได้ผลดี
“ถ้านายไม่อยากได้ป้าย ฉันจะหาวิธีอื่นเพื่อเป็นเจ้าของนายเอง”
เสียงกระซิบเบาๆ ข้างหู ทำเอาผมร้อนฉ่าขึ้นมา ไม่อยากจะคิดเลยครับว่ามันยังเหลือวิธีไหนอีกที่จะเป็นเจ้าขอผมได้
เห็นทีพรุ่งนี้ผมต้องรีบไปห้างโดยด่วน มีอะไรอร่อยต้องซื้อมาตุนให้หมด เผื่อหมอวินหิวขึ้นมาผมจะได้รอดตัว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1348207 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก