**ชี้แจง** นิยายเรื่องนี้ลงสองวันครั้งนะคะ ถ้าขยันเต็มที่ได้วันเว้นวัน(ในกรณีมีวันหยุด)
ตอนที่ 2: หมาของคุณชายหมอ“แล้วมึงก็บอกหมอวินหมดเลยเหรอมหา”
“เปล่าครับคุณพู่ อะไรที่คุณชายหมอไม่ได้ถาม ผมก็ไม่ได้บอก”
“กูอยากจะบ้าตาย ไอ้ที่พูดไปยังมีอะไรเหลืออีกเหรอวะ”
“เหลือสิครับ ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าผมแอบชอบคุณชายหมอ ไม่ได้บอกว่าบ้านผมอยู่จังหวัดไหน ไม่ได้บอกว่าพักอยู่กับ
หลวงตาที่กุฏิไหน ไม่ได้บอกว่า...”
“พอๆ แล้วจะเอายังไงต่อ”
“ทำไมต้องเอายังไงต่อครับ ผมก็ใช้ชีวิตปกติของผมไป คุณชายหมอไม่มายุ่งกับผมหรอกครับ”
“ให้มันจริงเถอะ ฟังจากที่เล่าคุณชายหมอของมึงนิสัยคงร้ายไม่เบา”
“ผมก็ว่าร้ายครับ แต่หนักหรือเบายังไม่รู้”
“โอ้ยย ทำไมกูต้องเป็นเพื่อนมึงด้วยหะมหา”
“เพราะคุณพู่ใจดีไงครับ ยอมรับผมเป็นเพื่อน”
Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr
“คุณพู่รอแป๊บนะครับ สวัสดีครับ” ผมหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋า เบอร์ไม่คุ้นไม่มีชื่อขึ้น
“อยู่ไหน”
“ใครครับ” ผมซื่อแต่ไม่โง่นะครับ อยู่ๆ มาถามอยู่ไหนใครจะตอบ
“หมานิว!!” โอเค ชัดแล้วครับ คนที่เรียกผมแบบนี้มีคนแรกและคนเดียว
“อ่า..ครับหมอวิน”
“ตกลงอยู่ไหน”
“อยู่คณะครับ”
“ซื้อกาแฟมาให้หน่อย เอสเปสโซ่เย็น รออยู่คณะอย่าช้าอย่าให้น้ำแข็งละลาย”
“ทำไมผมต้องไปซื้อให้ล่ะครับ” ผมไปให้แน่ครับ หนึ่งว่าง สองอยากเจอหมอวินอยู่แล้ว แต่คำถามนี้ก็ต้องการคำตอบด้วยเช่นกัน
“เพราะถ้าไม่อย่างนั้น ฉันจะคิดขึ้นมาได้ว่าบอกที่บ้านไปว่าชมพู่ไม่มาตามนัดก็น่าจะสนุกดี”
“อ่า..แล้วถ้าผมไปซื้อให้ หมอวินจะไม่บอกแค่ครั้งนี้หรือไม่บอกตลอดไปครับ”
“หึหึ ฉลาดเหมือนกันนี่เรา ถ้าอยากรู้ก็มา”
“.................”
“หมอวิน หมอวินครับ” ผมตะโกนเรียกอยู่สองคำก็ถอดใจ หมอวินวางสายไปแล้วแน่นอน
“อะไรมหา หมอวินว่ายังไง”
“หมอวินบอกว่า.....” แล้วผมก็เล่าข้อความทั้งหมดให้คุณพู่ฟังแบบไม่มีตกหล่นสักคำ
“เฮ้ย!! ทำอย่างนี้ได้ไงวะ ภาพลักษณ์ภายนอกแม่งหลอกตาชัดๆ” คุณพู่ดูท่าจะโกรมาก หัวฟัดหัวเหวี่ยงกันเลยทีเดียว
“เอ้า”
“อะไรครับคุณพู่”
“กุญแจมอเตอร์ไซด์ไง มึงรีบไปเลยเดี๋ยวน้ำแข็งละลาย”
“อ้าว คุณพู่”
“เอาน่ามหาถือว่าทำเพื่อเพื่อนสักครั้ง ไปเร็ว แค่ซื้อกาแฟไม่ใช่เรื่องใหญ่เสียหน่อย”
“ครับ ไปก็ได้ครับ” ผมคว้ากุญแจจากมือคุณพู่ รถมอเตอร์ไซด์คันนี้คุณพู่ซื้อมาจอดทิ้งไว้ที่มหาลัย
สำหรับคณะผมจักรยานหรือมอเตอร์ไซด์ถือว่าจำเป็นมาก
“เดี๋ยว!!มหา”
“เปลี่ยนใจหรือครับคุณพู่”
“เปล่า กูจะบอกว่าไม่ต้องไปเซ้าซี้คุณชายหมอ จะปิดครั้งเดียวหรือกี่ครั้งก็ช่างเถอะ ขืนขัดใจคุณชายกูว่าไม่พ้น
เย็นนี้ป๊ากูรู้เรื่องแน่เลย”
“ไหนคุณพู่บอกว่าอย่างมากป๊าก็ด่าไงครับ”
“แต่แบบนี้มันก็ดีกว่า สบายหู ที่สำคัญป๊าจะเลิกยุ่งกับกูไปอีกพักใหญ่ คงนึกว่ากูคุยกับคุณชายหมออยู่
อีกอย่างมหาก็อยากอยู่ใกล้คุณชายหมออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“ก็ใช่ครับ แต่ผมไม่ชอบแบบนี้มันไม่ถูก”
“มหาช่วยเก็บความชอบธรรมของมึงไว้ก่อน ตอนนี้ช่วยชีวิตกูก่อน แค่นี้หนิงก็งอนกูจะตายอยู่แล้วเรื่องเดท เรื่องดูตัวบ้าบออะไรนี่”
“ที่แท้คุณพู่ก็เห็นแฟนดีกว่าเพื่อน” ผมรีบชี้หน้าคุณพู่เมื่อจับความได้
“ใครบอก เรียกว่าได้ผลประโยชน์ทั้งสี่ฝ่ายต่างหาก”
“สี่ฝ่ายไหนครับ”
“หนึ่งกูไม่ต้องนัดเดทกับใครอีกพักใหญ่ สองหนิงเลิกงอนกู สามมึงได้ใกล้ชิดคุณชายหมอ ยินดีด้วยฝันมึงเป็นจริงแล้ว สี่...”
คุณพู่หยุดหายใจก่อนจบประโยคอย่างสวยงาม
“คุณชายหมอได้คนใช้ใหม่ เห็นไหมได้ประโยชน์กันทุกฝ่าย ไม่มีอะไรลงตัวกว่านี้อีกแล้ว”
ผมเวียนหัวกับหลักสูตรจุดคุ้มทุนของคุณพู่มาก แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่ามันก็จริง งานนี้ถือว่าได้ประโยชน์กันทุกฝ่าย
“แต่ผมว่า....”
“ไม่ต้องคิดแล้วเชื่อเถอะแบบนี้เจ๋งที่สุด”
“แต่...”
“น่ามหา ถ้ายอมกูจะเป็นคนรับใช้ให้มึงทั้งปีเลยเอ้า”
“แต่ผมว่า..ถ้าคุณพู่พูดยาวกว่านี้เราจะอดกันหมดนะครับ เพราะนี่มันสิบนาทีแล้ว” ผมรีบพูดเร็วปรื้อก่อนที่คุณพู่จะได้ขัดขึ้นมาอีก
“อ่า..” คุณพู่รีบผายมือเชิญให้ผมออกเดินทาง ราวกับคิดว่าขืนพูดอีกคำเดียวคงได้อดกันหมดจริงๆ
++++++++++++++++++++++++++++++
ผมเหลียวซ้ายมองขวาหาห้องที่ว่า มือข้างหนึ่งถือแก้วกาแฟอีกข้างถือโทรศัพท์ คุณชายบอกสถานที่สั้นๆ ห้วนๆ
ราวกับผมเรียนอยู่คณะแพทย์ก็ไม่ปาน
“มาช้า” จู่ๆ ประตูห้องนึงก็เปิดออก ร่างสูงยืนกอดอก หลังเอนพิงขอบประตู คุณชายหมอในเสื้อกาวน์สีขาวสะอาดตา
ออร่าฟุ้งกระจายมาก
“นี่ครับ” ผมยื่นแก้วกาแฟที่ประคับประคองมาอย่างดีให้
“.....................”
“ไม่ถามเหรอ”
“ถามอะไรครับ”
“ถามว่านี่แทนค่าได้กี่ครั้ง” คุณชายหมอชูแก้วกาแฟในมือที่เพิ่งรับไปจากผม
“ไม่ถามครับ ถ้าหมอวินอยากใช้ผู้หญิงคนนึงเป็นคำขู่ ผมก็จะยอมทำให้ทุกครั้งเพราะผมทำร้ายผู้หญิงไม่เป็น”
“นายนี่น่าสนใจดี เข้าใจพูด ถือให้หน่อย” คุณชายหมอส่งแก้วกาแฟให้ผมก่อนหยิบกระเป๋าตังค์ขึ้นมาเปิด
“ค่ากาแฟ” แบงค์พันถูกส่งมาให้ผมสามใบ ผมเลิกคิ้วมองงงๆ คนเรียนหมอไม่น่าจะโง่นะ ทำไมไม่รู้ว่าต่อให้กาแฟจะไฮโซ
แค่ไหน แต่กาแฟแถวมหาลัยยังไงก็ไม่มีทางถึงแก้วละสามพัน
“45 บาทครับ ขอเป็นแบงค์ย่อยด้วยเพราะผมไม่มีทอน” ผมบอกราคาที่ซื้อมา
“เอาเก็บไว้เผื่อฉันจะให้ซื้ออะไรอีก” ผมรับแบงค์พันจากมือคุณชายหมอมาถือไว้
“ไปได้แล้ว” คุณชายหมอหันหลังกลับทำท่าว่าหมดธุระกับผมแล้ว
“เดี๋ยวครับ หมอวินลืมกาแฟ”
“นายมาช้า ฉันทานแล้ว”
ผมมองตามร่างที่เคลื่อนกลับเข้าไปในห้อง ก่อนก้มลงมองแก้วกาแฟในมือ อย่างนี้ผมจะหัก 45 บาทจากสามพันได้หรือเปล่า
อืม..ลองเอากาแฟไปขายต่อคุณพู่ดูก่อนแล้วกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++
การมาคณะแพทย์วันละสองครั้งไม่ใช่เรื่องสนุก ดีที่คุณพู่ให้ผมยึดกุญแจมอเตอร์ไซด์ไว้ได้เลย ไม่อย่างนั้นไปกลับสองคณะ
จากผอมๆ อยู่แล้ว ผมคงเหลือแต่กระดูก
“ขับรถเป็นไหม”
“เป็นครับ”
“ดี ขับให้หน่อยวันนี้ฉันเหนื่อย” กุญแจรถสปอร์ตถูกโยนมาให้ผม จนต้องรีบตะครุบเอาไว้
ผมเดินตามคุณชายหมอไปที่รถ มองรถแล้วชักเกร็งๆ สมัยอยู่บ้านผมขับแต่รถกะบะเก่าๆ ของพ่อ เกียร์ธรรมดาอีกต่างหาก
พอมาอยู่กรุงเทพฯ ถึงได้หัดขับเกียร์ออโต้ให้พระที่วัดเวลาออกไปปฏิบัติกิจ กับขับรถของคุณพู่บ้างเป็นครั้งคราว
แต่รถสปอร์ตนี่สิมันจะเหมือนกันใช่ไหม
“จะยืนอีกนานไหม กดเปิดรถสิ”
“อ่า..ครับ” ผมมองกุญแจรถออดี้ในมือ โชคดีที่ปุ่มมีสัญลักษณ์ให้สังเกตได้ง่ายๆ ล็อค กระโปรงหลัง ปลดล็อค
ผมรีบกดปลดล็อคก่อนที่คุณชายหมอจะหงุดหงิดไปมากกว่านี้
“ให้ขับไปไหนครับ” ผมถามเพราะอีกคนเล่นไม่บอกอะไรเลย ขึ้นรถได้ก็ปรับเอนเบาะหลับตานิ่ง
“ค้น home ในจีพีเอส” คนตอบไม่ยอมลืมตาขึ้นมา คงเหนื่อยจริงๆ แต่ผมมองเครื่องที่ติดอยู่แล้วบอกได้คำเดียวว่า
ใช้ไม่เป็น
“คือถ้าให้ผมศึกษามันจะนานนะครับ หมอวินขยับมากดจิ๊กนึงดีไหมครับ เราจะได้ไปกันเลย”
ผมได้ยินเสียงถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนมือสวย(มาก)จะยื่นมากดปุ่มนำทางให้ผม
“ถึงแล้วปลุกด้วย”
“ครับ”
+++++++++++++++++++++++++++++++
ผมนั่งเจี๋ยมเจี้ยมอยู่กลางห้องรับแขกของคอนโดหรู ในใจคิดแต่ว่าจะกลับวัดยังไงจากตรงนี้ มีรถเมล์สายไหนที่ผ่านบ้าง
สาเหตุที่ภารกิจผมยาวจนได้มีโอกาสมายลโฉมคอนโดของคุณชายหมอนั้น ก็เป็นเพราะว่าท่านต้องขนกองหนังสือมากมาย
ออกจากท้ายรถ จะมีใครช่วยอีกเล่าถ้าไม่ใช่คนรับใช้คนใหม่อย่างผม
“เอ่อ.. ผมกลับได้หรือยังครับ”
“ทำอาหารเป็นไหม”
“อะไรนะครับ”
“หูตึงหรือไง ถามอะไรทำไมชอบให้ทวนซ้ำ”
“หมอวินก็ถามอะไรที่คนเพิ่งรู้จักกันเขาถามสิครับ ผมจะได้ตอบได้ในทันทีโดยไม่ต้องมีข้อสงสัย”
“ตก..ลง..ทำ..อาหาร..เป็น..ไหม”
“เป็นครับ” ถ้าจะเน้นคำขนาดนั้นผมไม่โต้แย้งก็ได้
“ดี ทำอะไรมาทานสักสองสามอย่าง”
“จะให้ทำอะไรล่ะครับ”
“อะไรก็ทำมาเถอะ หาในตู้เย็นเอา”
“ครับ” ผมมองไปทางห้องครัวขนาดใหญ่ ที่นี่เปิดเป็นพื้นที่โล่งระหว่างห้องรับแขก ห้องครัวและโต๊ะทานอาหาร
คุณชายหมอหยิบหมอนอิงมาวาง เอนตัวลงนอนยาวไปกับโซฟา ดูท่าจะไม่ได้โกหกวันนี้คงเรียนเหนื่อยมาก
ผมคิดเมนูอาหารได้สองสามอย่างที่น่าจะช่วยให้สดชื่นขึ้น หวังว่าจะมีของที่อยากได้ในตู้เย็น
“ทานได้ไหมครับ ผมทำอาหารฝรั่งไม่เป็น” ผมรีบออกตัวเพราะจากการที่เปิดดูของสดและวัตถุดิบบอกได้เลยว่า
คุณชายหมอคงทำอาหารฝรั่งบ่อยกว่าอาหารไทยแน่นอน
“ได้ น่าทานดีนี่” ผมทำต้มยำกุ้งน้ำใส ผัดผักรวมใส่เบคอน กับไข่ข้นแฮม
แก๊ก..เสียงเปิดประตูห้องทำให้คุณชายหมอที่กำลังทานข้าวอย่างเอร็ดอร่อย(ผมคิดว่านะครับ ดูจากการตักไม่หยุด)
ขมวดคิ้วมุ่น ก่อนถอนใจออกมาดังๆ สีหน้าติดรำคาญ
“ไงวะไอ้เสือ วันนี้กลับเร็วนี่หว่า” ผู้ชายหน้าตาหล่อ(มาก) หุ่นนักกีฬา สูงน่าจะพอๆ กับคุณชายหมอ จะว่าไปผมว่า
สองคนนี้คล้ายกันมาก ต่างกันแค่คุณชายหมอผอมกว่านิดหน่อย
“พรุ่งนี้จะเปลี่ยนรหัส” ผมคิดว่าถ้าไม่ใช่พี่น้องก็คงญาติกัน แต่วิธีทักทายแบบนี้ผมไม่เคยเจอ
“เอาน่าแค่มาหยิบของเดี๋ยวจะไปแล้ว ว่าแต่คนนี้ใครวะไม่เห็นแนะนำให้พี่เชื้อรู้จัก” ผมถูกมองตั้งแต่หัวจรดครึ่งตัวเพราะ
โต๊ะอาหารบังครึ่งล่างเอาไว้
“หมา”
“หมา?”
“จะหยิบของไม่ใช่เหรอ ไปหยิบสิ”
“เปลี่ยนใจว่ะ อาหารน่าทานเชียวกำลังหิวพอดี” ร่างสูงใหญ่นั่งลงข้างๆ คุณชายหมอ ผมเลยรีบลุกไปเวฟข้าวให้อีก
กล่องหนึ่ง(ไม่ได้หุงข้าวครับ กลัวคุณชายท่านจะรอไม่ไหว)
“ลืมแนะนำตัว พี่ชื่อวายุเรียกพี่ลมก็ได้ เป็นพี่ชายวิน เราชื่ออะไร”
“ผมชื่อนิวครับ เป็น เอ่อ..คนรู้จักของหมอวิน” การวางตำแหน่งตัวเองโดยที่เจ้าตัวไม่ได้ระบุให้เป็นเรื่องยาก แต่จะให้
บอกว่าเป็นคนรับใช้ หรือหมาผมก็ว่ามันดูไม่ค่อยดี
“คนรู้จัก? น่าสนใจดีนี่”
“ลมพูดมาก หิวก็รีบทาน”
“คร้าบ คร้าบน้องชาย นายนี่ดุเหมือนพ่อเข้าไปทุกวัน” ผมมองสองพี่น้องคุยกัน ทีแรกคิดว่าอาจที่ไม่กินเส้นกัน
แต่ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว ผมว่าเป็นคู่พี่น้องที่แปลกแต่ก็น่ารักดี
“ลม ฝากไปส่งนิวหน่อย”
“ได้ นายก็กลับบ้านบ้าง แม่บ่นจนฉันหูจะดับแล้ว”
“อืม เดี๋ยวแวะไป”
“พรุ่งนี้เอากาแฟกับแซนวิชมาให้ที่คณะด้วย ไม่ใส่มะเขือเทศ”
เป็นหมอที่ไม่กินผักหลายชนิดจริงๆ แล้วอย่างนี้จะแนะนำคนไข้ยังไงผมยังสงสัยอยู่
“หมานิว”
“ครับ รับทราบครับ กาแฟกับแซนวิชไม่ใส่มะเขือเทศ ห้ามน้ำแข็งละลาย ห้ามช้า”
“หึหึ ตกลงนี่นายกำลังเลี้ยงpuppyอยู่ใช่ไหม ดูไปดูมาpuppyของนายก็น่ารักนี่หว่า”
“ลม”
“เออไม่แซวก็ได้ ไปครับpuppyนิว เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง”
“ถึงแล้วโทรมาบอกด้วย” คำพูดลอยๆ ผมไม่แน่ใจว่าบอกผมหรือบอกพี่ชาย แต่น่าจะพี่ชายมั้งครับ คุณชายวินจะสนใจ
สารทุกข์สุขดิบของผมทำไม
“ทำไม กลัวฉันขโมยลูกสุนัขนายเหรอ ฉันเจ้าชู้แต่ไม่กินผู้ชายหรอกน่าไว้ใจได้” อ่า หมายถึงผมแหะ
“จะออกไปได้หรือยัง”
“ฮ่าๆๆๆ"
++++++++++++++++++++++++++++++++
“ขอบคุณครับพี่ลมที่แวะมาส่ง” ผมยกมือไหว้ขอบคุณเมื่อรถยนต์คันหรูจอดอยู่หน้าทางเข้าวัด
“อยู่ที่นี่จริงๆ เหรอ”
“ครับ” เฮ้อ ทำไมใครๆ ชอบคิดว่าผมโกหกเรื่องนี้อยู่เรื่อย
“อืม”
งั้นผมไปเลยนะครับ สวัสดีครับ”
“เดี๋ยว”
“ครับ?” ผมชะงักเท้าที่กำลังจะก้าวลงรถ
“โกรธหรือเปล่าที่วินเรียกว่าหมา”
“อืม..” ผมกำลังทบทวนความรู้สึกตัวเอง เพราะไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้มาก่อน
“ไม่นะครับ”
“ดีแล้ว”
“พี่คิดว่าวินมันชอบหมามากกว่าคน”
ผมได้ยินเสียงแว่วๆ ลอยออกมา แต่จับใจความไม่ได้ หันไปมองก็ไม่เห็นอะไรเพราะกระจกรถติดฟิล์มหนา
จึงได้แต่โบกไม้โบกมือให้ ยืนมองแสงไฟที่ค่อยๆ ถอยห่างออกไป หมดไปอีกหนึ่งวัน
พรุ่งนี้ กาแฟกับแซนวิช
อืม..ถ้าผมเอาของเหลือที่วัดไปให้ คุณชายหมอจะกินได้ไหมนะ มีป้าคนนึงชอบทำมาถวาย ประหยัดดี
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
**สปอย** เพื่อไม่ให้คนอ่านจิ้นไปไกล
1.คุณชายหมอไม่เคยรู้จักนิวมาก่อนนะคะ ไม่มีแอบชอบแอบมองมาล่วงหน้าค่ะ
2.ไม่มีรักสามเศร้ากับลมนะคะ
ฝากอีกเรื่องด้วยค้า^^
► Someone LOVES You ◄ Darin ♥ FANPAGE 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
