L&P 9 : ใจตัวเอง“ตั๋วเครื่องบินสองที่นั่งค่ะ ส่วนโรงแรมที่ฮ่องกงฝ้ายจองให้เรียบร้อยแล้วนะคะ” ฝ้ายยื่นซองเอกสารที่เตรียมมาให้ผม
“ฝ้ายจะฝากซื้ออะไรไหม” ผมใช้คำว่าฝากซื้อเสมอเพื่อไม่ให้เลขาเกรงใจแต่ทุกครั้งที่กลับมาผมจะให้เป็นของฝากแทน
“ไม่มีค่ะ เดือนหน้าฝ้ายต้องไปพร้อมกับคุณแม่คุณปืน เดี๋ยวค่อยไปซื้อเองดีกว่า”
“ไปเที่ยวหรือไปธุระ”
“ไปเที่ยวค่ะ คุณแม่อยากไปช็อปปิ้งแต่ไปกับลูกชายไม่สนุกเลยชวนฝ้ายไปด้วย” ปืนเป็นลูกคนเดียวแม่ของปืนจึงสนิทกับ
ฝ้ายมากเพราะอยากได้ลูกสาวมานาน
“แต่งๆ กันเสียทีเถอะ แม่เจ้าปืนจะได้มีหลานไว้เลี้ยงแก้เหงา” เป็นที่รู้กันว่าปืนขอแต่งงานกับฝ้ายทุกสามเดือนเรียกว่าขอ
กันเป็นไตรมาสจนไม่มีใครตื่นเต้นกับเรื่องนี้แล้ว
“ถ้าท้องฝ้ายต้องออกจากงานนะคะ คุณแม่ให้เลี้ยงหลานอยู่บ้าน”
“งั้นอีกสักห้าปีค่อยแต่ง” ผมสรุปได้ง่ายๆ เมื่อได้ยินฝ้ายพูดประโยคนี้
“แหมคุณลมนั่นก็เกินไปค่ะขืนฝ้ายรอห้าปีเพื่อนสนิทคุณลมได้หนีไปมีแฟนใหม่ก่อนแน่” ฝ้ายส่งค้อนให้ผม
“งั้นก็เอาตามใจฝ้ายเลย เซย์เยสเมื่อไหร่ก็แจกการ์ดมา”
“ไม่ต้องห่วงค่ะ บอสได้ก่อนเป็นคนแรกแน่ ฝ้ายจะแจกเป็นซองเอโฟร์จะได้ใส่ได้จุใจ”
“น้อยๆ หน่อยแฟนออกจะรวยอย่ามาไถผม” ฝ้ายหัวเราะชอบใจก่อนขอตัวออกไปทำงานต่อ ผมเดาว่าที่ฝ้ายยังไม่ตกลง
แต่งกับปืนเพราะอยากทำงานต่ออีกสักพัก โอกาสที่แต่งแล้วต้องลาออกจากงานมีสูงมาก
ผมเปิดซองหยิบตั๋วออกมาดูวันที่และเวลาก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาเมย์
“สวัสดีครับเมย์ ผมจะโทรมาบอกว่าจัดการเรื่องตั๋วกับโรงแรมเรียบร้อยแล้ว วันเสาร์ผมจะไปรับเมย์ที่บ้านหกโมงเช้า”
“ได้ครับไม่มีปัญหา” “ครับ..คิดถึงเหมือนกันครับ” “แล้วเจอกันครับ”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“โอ๊ยเหนื่อยจัง” เมย์วางของทั้งหมดลงกับพื้นห้องก่อนทิ้งตัวลงนอนบนเตียง หนึ่งชั่วโมงกับการไหว้พระและสี่ชั่วโมง
สำหรับการช็อปปิ้ง ผมไม่แปลกใจเลยที่เมย์หมดแรง ผู้หญิงกับรองเท้าส้นสูงต่อให้ลำบากแค่ไหนก็ดูเหมือนจะขาดกัน
ไม่ได้ถึงอย่างไรความสวยก็ต้องมาก่อน
“เราทานข้าวที่ห้องดีไหมคะลม เมย์หมดแรงแล้ว” เมย์พลิกตัวลงนอนคว่ำเอียงคอยิ้มให้ผมที่เดินไปนั่งใกล้ๆ
“ยอมแพ้แบบนี้พรุ่งนี้เมย์จะมีแรงช็อปต่อหรือ” ผมแซวยิ้มๆ รู้อยู่แล้วว่ามีหรือจะพลาด
“ก็เพราะอยากมีแรงช็อปต่อไงคะวันนี้เมย์ถึงต้องยอมแพ้ อีกอย่างเมย์อยากสวีทกับลมสองคนในห้องมากกว่าค่ะ”
“พูดแบบนี้ผมชักรู้สึกหิวขึ้นมา”
“ชิมได้แต่ยังทานไม่ได้นะคะอาหารยังไม่พร้อมเสิร์ฟ” เมย์เผยอปากออกเมื่อผมก้มหน้าลงไปใกล้ ริมฝีปากของผมเกือบ
สัมผัสกับริมฝีปากของเมย์ แต่อะไรบางอย่างวูบเข้ามาทำให้ผมเลื่อนปลายจมูกลงจรดกับแก้มขาวนวลแทน
“อยากทานอะไรครับเดี๋ยวผมโทรสั่งให้” ผมยืดตัวขึ้นเต็มความสูงทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรก็ได้ค่ะลมรู้ใจเมย์อยู่แล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณหนูเมย์ไปอาบน้ำได้เลยครับเดี๋ยวบัตเลอร์ของคุณจะดูแลทุกอย่างให้อย่างดี”
“ถ้าดีจริงอย่างที่พูดรับรองว่าจะทิปให้อย่างงามค่ะ นี่เป็นมัดจำเผื่อจะช่วยให้บริการดีขึ้น” เมย์ยกมือขึ้นคล้องคอ
ผมก่อนจรดริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากผมเสียเอง
“ลม เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เมย์ถอนริมฝีปากออก มองผมด้วยสายตางุนงงกับจูบที่ไร้รสชาติจืดชืดราวกับไม่ใช่ตัวผม
“ขอโทษทีครับเมย์ ผมกังวลเรื่องงานนิดหน่อยเลยเครียดๆ” ผมแก้ตัวไปเรื่องงานไม่อยากให้ผู้หญิงรู้สึกไม่ดี
“ถ้าอย่างนั้นเมย์อาบน้ำให้นะคะ ผ่อนคลายสักนิดลมจะได้ดีขึ้น”
“ไม่เป็นไรครับ เมย์อาบก่อนเถอะเดี๋ยวผมค่อยอาบ”
“ลมแน่ใจนะคะว่ามีแค่เรื่องงาน” เมย์สบตาผมคล้ายต้องการค้นหาคำตอบ ไม่แปลกที่เมย์จะสงสัย ผมไม่เคยเป็นแบบนี้
มาก่อน ที่ผ่านมาผมไม่เคยปฏิเสธ
“แน่ใจครับ”
“งั้นก็ได้ค่ะ ลมสั่งอาหารแล้วสั่งอะไรมาดื่มด้วยสิคะไวน์ก็ได้จะได้ผ่อนคลายขึ้น เดี๋ยวเมย์ออกมาดื่มเป็นเพื่อน”
“ครับ” ผมส่งยิ้มให้เมย์ ก่อนเสไปหยิบโทรศัพท์ของโรงแรมโทรไปยังรูมเซอร์วิสเพื่อสั่งอาหารและเครื่องดื่ม ไม่อยากคุย
อะไรมากไปกว่านั้น
ผมวางโทรศัพท์ลง ยกมือขึ้นลูบหน้าไม่ใช่แค่เมย์หรอกที่เกิดคำถามแม้แต่ตัวผมเองก็ยังสับสน ทำไมผมถึงนึกถึงหน้าของ
ลิงเปี๊ยกขึ้นมา ริมฝีปากของเมย์ที่อยู่ตรงหน้ากลับทำให้นึกถึงริมฝีปากของลิงเปี๊ยก ปากที่ผมคิดอยากจูบจนต้องเผ่น
มาถึงนี่
ผมพยายามบอกตัวเองมาทั้งอาทิตย์ว่าผมแค่แหย่ไอ้ตัวเล็กมันมากไปหน่อย เข้าใกล้กันมากไปนิดมันเลยมีวูบไหวไปบ้าง
คิดว่าถอยมาเสียเดี๋ยวทุกอย่างก็ดีขึ้น แต่นี่ผู้หญิงสาวสวยมีเลือดเนื้ออยู่ตรงหน้าผมดันไพล่ไปคิดถึงลิงเปี๊ยกที่อยู่ไกล
ออกไป มันจะยังเรียกว่าเรื่องปกติได้อีกไหม
ป่านนี้จะทำอะไรอยู่ ผมหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรหาคนที่วนเวียนอยู่ในหัว ตั้งแต่วันจันทร์หลังจากที่ผมไปส่ง
ลิงเปี๊ยกที่วัดก็ไม่ได้เจอกันอีกเลย ผมตั้งใจเว้นระยะเอาไว้ มีเพียงการโทรถามอาการครั้งสองครั้งเพราะถึงอย่างไรก็อด
เป็นห่วงไม่ได้
ผมกดโทรออกไปยังหมายเลขปลายทาง รอสายเพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงตอบรับ
“ลุง” ผมรู้สึกได้ว่าลิงเปี๊ยกดีใจที่ผมโทรไปเพราะมันแสดงออกมาทางน้ำเสียง สามวันแล้วที่เราไม่ได้คุยกัน
“ทำอะไรอยู่” ผมถามคำถามพื้นๆ แปลกที่แค่ได้ยินเสียงลิงเปี๊ยกความวุ่นวายในใจก็เหมือนจะลดลง
“กำลังจะเข้านอนครับ” ถ้าอยู่ที่วัดลิงเปี๊ยกจะเข้านอนเร็วไม่เกินสี่ทุ่มก็หลับปุ๋ย
“ลุงไปต่างประเทศเหรอเห็นพี่หมอวินบอก”
“ใช่ฉันอยู่ฮ่องกง เจอวินมาเหรอ”
“ครับ วันนี้ผมไปช่วยทำงานบ้านให้พี่นิว ไม่เจอลุงหลายวันเลยลองถามพี่หมอวินดู”
“คิดถึงหรือไง” ผมแซวลิงเปี๊ยกคิดว่าเดี๋ยวคงโดนไอ้ตัวดีมันโวยวาย ในหัวเหมือนเห็นภาพลิงเปี๊ยกกำลังทำหน้าย่นใส่
แค่คิดผมก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“อืม”
“หือ?”
“ก็อืมไง คิดถึงลุง” ลิงเปี๊ยกตอบมาได้ผิดความคาดหมายผมมากเล่นเอาผมอึ้งไปชั่วครู่
“ลุง..ลุงยังอยู่หรือเปล่า”
“อยู่” ผมตอบรับ
“ฉันก็...คิดถึงนาย” ผมพูดออกไปช้าๆ ความรู้สึกคิดถึงใครสักคนมันเป็นแบบนี้นี่เอง ไม่เจอก็อยากได้ยินเสียง พอได้ยิน
เสียงก็อยากเห็นหน้า เหมือนแค่นี้มันยังไม่พอ
“ลุงต้องคิดถึงผมแน่อยู่แล้วไม่มีคนให้แกล้งใช่ไหมเล่า ตอนแรกผมก็ว่าดีสบายไม่มีใครแกล้งแต่สักพักชักเหงาแฮะ
ไม่มีคนคอยแหย่อีกอย่างไม่มีคนจ้างด้วยขาดรายได้ไปเยอะเลย”
“ไอ้เด็กบ๊องตกลงคิดถึงฉันหรือคิดถึงเงิน”
“คิดถึงลุงสิเพราะลุงเป็นคนจ้างผมนี่ ฮ่าๆ” ลิงเปี๊ยกหัวเราะชอบใจคำตอบตัวเอง
“แต่ผมรู้ว่าลุงทำงานยุ่งไม่กวนหรอก”
“ฉัน...อืมช่วงนี้ยุ่งๆ น่ะ กลับไปจะเอาของฝากไปให้”
“เอ๋! ลุงซื้อของให้ผมด้วยเหรอ ไม่ต้องๆ เปลือง” ลิงเปี๊ยกก็ยังเป็นลิงเปี๊ยกวันยังค่ำ ถ้าเรื่องทำงานงกแบบถึงไหนถึงกัน
แต่ถ้าให้ฟรีไม่เคยอยากได้
“ไม่ทันฉันซื้อไปแล้ว”
“อ่า..งั้นก็ขอบคุณล่วงหน้าครับ ว่าแต่ลุงเป็นอะไรหรือเปล่าเสียงเนือยๆ”
“ฉันสบายดี วันนี้เดินเยอะไปหน่อยเลยเพลียๆ”
“อ้าว งั้นลุงโทรหาผมมีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีก็รีบไปพัก”
“ฉัน..” ผมนึกไม่ออกว่าควรยกเหตุผลอะไรมาอ้าง ดีที่สายตาเหลือบไปเห็นถุงข้าวของที่วางอยู่
“ฉันจะโทรไปถามว่านายอยากได้ของอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ฉันจะได้ซื้อไปฝาก”
“ไม่มีครับแค่ที่ลุงซื้อให้ก็พอแล้ว”
“ถ้าอย่างนั้นนายไปนอนเถอะ กลับไปแล้วเจอกัน”
“ครับ ลุงก็พักผ่อนเยอะๆ นะ แก่แล้ว”
“เจ้าเด็กนี่จะคุยกันไม่รู้เรื่องก็ตรงคำก็แก่สองคำก็แก่นี่แหละ”
“ฮ่าๆ ราตรีสวัสดิ์นะลุง สวัสดีครับ”
“สวัสดี”
“เดี๋ยวๆ ลุงอย่าเพิ่งวาง”
“มีอะไร”
“ลุงสู้ๆ นะ ผมจะเอาใจช่วย” ลิงเปี๊ยกคงเข้าใจว่าผมมาทำงานบวกกับน้ำเสียงเนือยๆ ของผมเลยพยายามส่งกำลังใจให้
“ขอบใจ นายก็อย่าซนให้มากล่ะ อย่าให้มีแผลจนกว่าฉันจะกลับไป”
“ผมซนที่ไหนเล่า ไม่มีหรอกหายห่วง”
“หึหึ ให้มันจริงเถอะ”
“จริงพันเปอร์เซ็นต์ แล้วเจอกันครับ บาย”
“แล้วเจอกัน” ลิงเปี๊ยกวางสายไปแล้ว ผมวางโทรศัพท์ลงข้างตัว
“อารมณ์ดีแล้วหรือคะ” ผมหันไปมองที่มาของเสียง เมย์อยู่ในชุดเสื้อคลุมอาบน้ำของทางโรงแรมยืนพิงผนังห้องมองผมนิ่งอยู่
“อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอเมย์”
“เปล่าคะ เมย์เมื่อยๆ เลยอยากแช่น้ำอุ่นให้สบายตัว เห็นลมเครียดๆ เมย์เลยกะจะออกมาชวนให้เข้าไปแช่ด้วยกัน พอดี
เห็นลมคุยโทรศัพท์อยู่เมย์เลยรอก่อน” สายตาของเมย์มีบางอย่างบอกผมว่าเมย์ออกมานานพอสมควรแล้ว
“ผมคุยกับเปาน่ะ น้องชาย”
“คนที่ลมรีบไปหาวันนั้นหรือเปล่าคะ”
“ครับ” เมย์พยักหน้าสายตาหลุบต่ำทำให้ผมมองไม่ออกว่าเมย์คิดอะไรอยู่
“คนที่ลมซื้อของฝากให้วันนี้ด้วยใช่ไหมคะ เมย์ยังกะว่าจะแซวซื้อให้ใครเสียเยอะแยะ”
“ครับ”
“คนนี้นี่เอง” เมย์เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับผม
“เมย์ไปอาบน้ำดีกว่าค่ะ ลมอารมณ์ดีแล้วคงไม่อยากแช่น้ำกับเมย์”
“ตามสบายครับเดี๋ยวอาหารมาส่งผมเรียกเอง”
“ลมคะ” เมย์ก้าวเท้าเข้าไปในห้องน้ำแล้วก่อนหมุนตัวหันกลับมา
“ครับ?”
“ลมยังไม่มีคนที่ชอบใช่ไหมคะ”
“นึกยังไงถึงถามผมขึ้นมา” มันคือการตอบคำถามด้วยคำถามเพื่อหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่มีคำตอบ
“เมย์ชอบคุณนะคะ รอคุณได้เสมอตราบใดที่เมย์ยังรู้สึกว่าตัวเองมีความหวัง เมย์ยังมีความหวังอยู่หรือเปล่าคะลม”
“ผมเคยบอกเมย์ไว้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมคิดจะคบกับใครจริงจังผมจะบอกเมย์ทันที ผมยังยืนยันว่าผมยังไม่มีใคร แต่ผม...”
“เข้าใจแล้วค่ะ” เมย์ส่งยิ้มเศร้าๆ ให้ผม
“เมย์”
“ลมรู้ไหมคะว่าทุกครั้งเมย์ไม่เคยถอดใจเรื่องลมเพราะเวลาเราอยู่ด้วยกันเมย์จะรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหญิงสาวที่มี
ชายหนุ่มมาสนใจ แต่มาเที่ยวคราวนี้เมย์กลับรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นแค่เพื่อนหรือเป็นแค่น้องสาวของลม บางอย่าง...
ความรู้สึกบางอย่างมันหายไป ผู้หญิงเราเซ้นส์แรงนะคะ เรื่องแบบนี้รู้สึกได้ไม่ยากถ้าไม่หลอกตัวเอง”
“เมย์เป็นผู้หญิงที่ดีมากนะ เป็นคนที่ผมคิดจริงๆ ว่าเราอาจจะพัฒนาความสัมพันธ์ได้”
“แต่ก็ไม่ได้ใช่ไหมคะ”
“ครับ” ผมรับออกไปตรงๆ ผมไม่ได้เบื่อเมย์ยังรู้สึกดีด้วยเหมือนเดิมเพียงแต่มันไม่ใช่ทางชู้สาวอีกต่อไป
“เมย์รู้ว่าคุณคิดแบบนั้นเมย์ถึงมั่นใจในตัวเองมาตลอดว่าสักวันคุณจะเลือกเมย์ ไม่ว่าผู้หญิงกี่คนที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคุณ
เมย์ไม่เคยกังวลเลย รู้ว่าลมเจ้าชู้แต่ถึงเวลาลมก็จะหยุดเอง เมย์คิดเกือบถูกทั้งหมดเพียงแต่มันไม่ใช่เมย์ที่ทำให้ลมหยุดได้
อ่า..พูดแล้วอิจฉาจัง ไปดักตบสักหน่อยจะดีไหม”
“หือ? เมย์หมายถึงใคร ผมยังไม่ได้คบกับใครทั้งนั้น”
“เอ๋? ฮ่าๆ ไม่ได้หมายถึงใครหรอกคะ เรื่องอะไรเมย์จะบอกลมต้องไปคิดเอาเอง ถือว่าเป็นการแก้แค้นเล็กๆ จากเมย์
ก็แล้วกันนะคะ”
“คุณนี่”
“อาบน้ำๆ ขอไปร้องไห้ให้หนำใจก่อน ลมสั่งไวน์เพิ่มเป็นสองขวดเลยค่ะ เมาได้เต็มที่เพราะไม่มีคนสนใจทำกิจกรรม
อย่างอื่นแล้วคืนนี้”
“เมย์” ผมลากเสียงอ่อนใจกับความตรงของเมย์
“หรือไม่จริงคะ”
“ผมให้สามขวดเลยแต่พรุ่งนี้จะตื่นไปช็อปไหวใช่ไหม”
“อุ๊ยเมย์ลืมไป ถ้าอย่างนั้นขวดเดียวพอค่ะ แล้วก็ลมคะ”
“ครับ?”
“พรุ่งนี้ลมเป็นคนจ่ายเงินซื้อของให้เมย์ทั้งหมดด้วย โทษฐานหักอกเมย์ย่อยยับ ตกลงไหมค่ะ”
“ตกลงครับ ผมให้ซื้อได้เต็มวงเงิน”
“บัตรลมไม่มีลิมิต พูดอย่างนี้ระวังจะหมดตัวนะคะ อย่าประมาทสาวเวลาอกหักเพราะเราสามารถกวาดทุกอย่างได้
หมดร้านโดยจำเป็นต้องอยากได้จริงๆ”
“ทำไมผู้หญิงน่ากลัวแบบนี้” ผมแกล้งบ่นกับตัวเอง เมย์ชี้หน้าคาดโทษผมที่ว่าเธอก่อนหมุนตัวกลับเข้าห้องน้ำไป
“เพราะผู้หญิงน่ากลัวลมเลยไปชอบผู้ชายแทนใช่ไหมล่ะคะ”
“เมย์พูดอะไรหรือเปล่า” ผมเคาะประตูถามเมื่อได้ยินเสียงแว่วๆ ออกมาแต่จับใจความไม่ได้ ได้ยินแต่ว่ามีชื่อของตัวเอง
ปนอยู่ด้วย
“ไม่บอกค่ะ” ผมได้แต่ส่ายหัวไม่เข้าใจผู้หญิง แต่อย่างน้อยปฏิกิริยาเมย์ก็ไม่ได้แย่อย่างที่ผมกังวล
ผมมาเที่ยวกับเมย์ครั้งนี้ตั้งใจจะพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นไปอีกระดับ คิดจริงๆ ว่าจะลองคบกันแบบจริงจังดู
เพราะเมย์เป็นผู้หญิงที่มีพร้อมในทุกด้านและเป็นผู้หญิงที่เข้ากับผมได้มากที่สุด แต่การมาไกลถึงนี่ไม่ได้ช่วยอะไร
มันกลับทำให้ผมรู้ตัวว่าผมไม่สามารถพัฒนาความสัมพันธ์กับเมย์ได้ ไม่สามารถรักคนๆ นี้ได้ เพราะ...
เพราะผมเอาแต่คิดถึงไอ้ตัวเล็ก อยากเจออยากเห็นหน้า อยากลูบหัวที่เคยได้ลูบประจำ จะมีอะไรที่มันบ้าไปกว่านี้อีกไหม
ผมกำลังแยกไม่ออกหรือเปล่าระหว่างความเอ็นดูกับความรัก
เสียงกดกริ่งหน้าห้องดึงความคิดของผมกลับมา ผมเดินไปเปิดประตูให้พนักงานโรงแรมเข้ามาส่งอาหารที่สั่งไป
ไวน์สีแดงถูกรินลงแก้วตามคำสั่งผม แก้วแรกหมดหลังพนักงานออกไปไม่นาน
ผมละเลียดอยู่กับไวน์และความคิดของตัวเอง ผมชอบผู้หญิงมาโดยตลอดการต้องมานั่งทบทวนว่าผมกำลังชอบผู้ชาย
อยู่หรือเปล่าทำให้ผมคิดหนัก แถมยังเป็นเด็กอายุแค่สิบเจ็ดปียังไม่บรรลุนิติภาวะเลยด้วยซ้ำ นี่มันฉีกทุกกฎที่ผมเคยตั้งมา
แล้วถ้าผมชอบลิงเปี๊ยกมันจริงความเป็นไปได้มีมากน้อยแค่ไหน ลิงเปี๊ยกจะชอบผู้ชายหรือเปล่าแถมเป็นผู้ชายที่แก่กว่า
แปดปี ผมเคยแต่หักอกผู้หญิงคราวนี้จะโดนผู้ชายหักอกเสียเองหรือเปล่า
เดี๋ยวนะ! ผมนึกอะไรขึ้นมาได้ก่อนจะหัวเราออกมา
ผมชอบลิงเปี๊ยก ผมรักมัน ในที่สุดผมก็ยอมรับความจริงข้อนี้
จะไม่รักได้อย่างไร ยังไม่ทันที่ผมจะถามใจตัวเองดีๆ ว่าผมคิดยังไงกันแน่ แค่คิดว่าถ้ารักจะทำยังไงผมก็คิดไกลไปถึงวิธีจีบ
ลิงเปี๊ยกแล้ว คิดออกมาเป็นฉากๆ ว่าจะทำยังไงกับเจ้าตัวดีบ้าง รวมถึงเรื่องอย่างว่าด้วย
แค่คิดถึงสัญญาณบางอย่างก็ตอบรับ ความรู้สึกอยากกอดอยากจูบทำให้ใจเต้นแรง นึกถึงปากอิ่มๆ ที่อยู่ใกล้จนเกือบสัมผัสได้
ร่างเล็กๆ พอดีมือ แก้มหอมๆ ก็ทำเอาแทบคลั่ง จริงอย่างที่เมย์พูดไว้ของบางอย่างรับรู้ได้ด้วยความรู้สึกไม่ใช่
สมอง ผมรู้สึกชอบลิงเปี๊ยก ชอบไอ้ตัวเล็กของผม
เมื่อยอมรับความรู้สึกของตัวเองได้ ความกระวนกระวายใจความรู้สึกวุ่นวายในใจของผมหายไปทันที หนึ่งอาทิตย์กับการ
ฝืนไม่ไปเจอหน้า หนึ่งอาทิตย์กับความคิดถึงที่พุ่งขึ้นทุกวัน วันนี้พิสูจน์แล้วว่าผมไม่สามารถหนีความรู้สึกของตัวเองไปได้
ผมมองใครไม่ได้นอกจากลิงเปี๊ยกคนเดียวเท่านั้น
ผมหมุนแก้วไวน์ในมือ อารมณ์ดีพอจะทำให้คิดอะไรดีๆ ได้ เช่นมาคิดอีกที ดีแล้วที่ลิงเปี๊ยกอายุแค่สิบเจ็ดปี อะไรจะดีไป
กว่าการล่อลวงเด็กที่ยังไม่ประสีประสา ถึงจะไม่ได้ชอบผู้ชายก็ช่าง ถึงจะยังไม่ได้รักผมก็ช่าง ปลาที่ติดเบ็ดแล้วจะหนีไปไหนได้
ขอเพียงผมวางเหยื่อล่อให้ดี ปลาตัวน้อยจะเป็นของผมแค่คนเดียว
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
หลังจากนี้มารอดูกันว่าอิลุงจะล่อลวงเด็กยังไงให้ติดกับ^^
Darin ♥ FANPAGE
หัวข้อ: :::♥• มหารัก •♥::: [ แจ้งข่าว ] 02/02/17 ✿ P.165 (อ่าน 1234948 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก