ตอนที่ 43 คือฉันรักเธอ (จบบริบูรณ์)“พี่บอกว่า แนท-รุก-อาร์ม-ฟอร์เอฟเวอร์ ไงครับ” แกพูดช้าๆชัดๆเหมือนตอกย้ำให้ฝังเข้าไปในสมองน้อยๆของผม
แถมยังมายักคิ้วใส่อีก
ย๊ากกก.....ไปตายซะเถอะ
ว่าแล้วผมก็ทั้งทุบทั้งเหน็บเอวคนตัวโตไม่ยั้งมือ ปากก็พูดต่อว่าไปด้วย
“นี่แน่ะ.....รุกเหรอ.....รุกฟอร์เอฟเวอร์เหรอ ไอ้พี่หื่น ไอ้พี่บ้า ไอ้โรคจิต” แต่พี่แนทนี่สิ.....แทนที่จะสำนึก กลับยิ่งยั่วโมโหผมโดยการหัวเราะซะลั่น
“พอ พอ พอแล้วอาร์ม ฮ่า ฮ่า ฮ่า” ยังอีก ยังหัวเราะต่อ ผมเลยหยุดทุบ หน้างอหันตัวหนีไปอีกทาง
ความแค้นจุกอกจนน้ำตาเริ่มคลออีกแล้ว
“โอ๋....คนดี ไม่ร้องนะ จริงๆแล้วพาสเวิร์ดน่ะ พี่ตั้งใจให้อ่านแบบที่อาร์มเข้าใจนั่นแหละ แต่มันก็อ่านแบบที่พี่พูดได้เหมือนกันนี่ครับ”
พี่แนทเข้ามาโอบกอด ดันหลังผมให้แนบอิงกับอกกว้าง วางหน้าบนไหล่แล้วยื่นจมูกเข้ามาหอมแก้มผมเบาๆ เชอะ.....คิดเหรอว่าแค่นี้จะทำให้ผมหายงอน รู้หรอกว่า....ไอ้พาสเวิร์ดบ้าๆนั่น ที่จริงพี่ตั้งใจจะสื่อความหมายอะไร
“อาร์มห้ามเปลี่ยนพาสเวิร์ดนะครับ ถ้าพี่ล็อกอินไม่ได้ล่ะก็.....อาร์มคงรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น” พี่แนทกระซิบข้างหูผมเบาๆ
แต่แค่คำพูดคงไม่พอ มีการมาบีบสะโพกผมแรงๆหนึ่งทีเพื่อย้ำคำพูดอีก
ไอ้พี่หื่นเอ๊ย......นี่กะจะตอกย้ำกันทุกๆครั้งที่ผมล็อกอินเลยใช่มั้ย ได้....คอยดูเหอะ....คืนนี้จะแกลังคืนให้หนักเลย แต่ตอนนี้ต้องทำเป็นยอมไปก่อน เพื่อให้พี่แกตายใจ
ผมเลยพยักหน้าตอบแกไป
พี่โอมกลับมาพอดี ผมรีบลุกจากอ้อมกอดคนหื่น ไปเตรียมอุ่นอาหารเย็นที่ทำไว้ ทานกันเสร็จ แมนดี้โทรมาบอกว่าวันพุธตอนเย็นไอ้ตี๋กับมันอยากนัดทานข้าวเย็น เพราะพวกมันจะกลับเมืองไทยวันพฤหัสนี้โดยมีซีตามไปเที่ยวด้วย มันยังบอกว่าพี่นก พี่แดน และซีจะอยากจะมาทานข้าวด้วย ผมหันไปถามพี่แนทพี่โอมพร้อมเสนอว่าอยากให้มาทานกันที่อพาร์ทเมนท์นี่ โดยผมอาสาทำอาหารเอง พี่แนทพี่โอมก็เห็นดีด้วย ผมเลยบอกแมนดี้ไปตามนั้น มันก็โอเค
************************************
ตอนนี้ผมอาบน้ำเรียบร้อย เลือกเสื้อกล้ามเนื้อบางและกางเกงขาสั้นกุดมาใส่ เดินจากห้องน้ำปุ๊บ เสียงพี่แนทลอยมาปั๊บ
“โห.....วันนี้แฟนเราแต่งตัวน่ารักยั่วยวนจัง” ไม่พูดเปล่า เข้ามากอดหมับทันที ไม่ต้องเลย....ไอ้พี่หื่น คอยดูก็แล้วกัน....
ผมหันกลับไปโอบแขนรอบคอของคนตรงหน้า แกล้งเบียดทั้งตัวและสะโพกเข้าหา แล้วเขย่งเท้าขึ้นไปจุ๊บปากพี่แนทเบาๆ มือปลาหมึกเริ่มรุกรานเข้าใต้เสื้อกล้ามผมทันที แถมเริ่มเลื้อยต่ำไปเค้นคลึงสะโพกทั้งสองข้าง ผมรีบผลักตัวพี่แนทออก
“พี่แนทไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวออกมาอาร์มมีรางวัลให้” พี่แกทำหน้าเสียดาย แต่ก็ยอมผละออกโดยดี
พอคล้อยหลังพี่แนทที่เดินเข้าห้องน้ำไป ผมรีบเดินไปหาพี่โอมที่ห้องแล้วล็อคประตูห้องทันที บอกแกว่าคืนนี้จะนอนด้วย พี่โอมมองชุดที่ผมใส่แล้วยิ้มๆ รู้ทันทีว่าผมจะแกล้งพี่แนท แกก็ไม่ว่าอะไร ผมนั่งเล่นคอมพิวเตอร์ไปไม่ถึงยี่สิบนาทีก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องและเสียงกุกกักที่ลูกบิด
“โอม โอม อาร์มอยู่ในห้องเอ็งหรือเปล่า” ผมหันไปหาพี่โอมเพื่อให้แกตอบพี่แนทแทน
“เออ อาร์มบอกว่าจะนอนกับข้า เอ็งอย่าตะโกนเสียงดัง อาร์มมันหลับไปแล้ว” พี่โอมตะโกนตอบ แล้วขยิบตาให้ผม
“อาร์ม อาร์มครับ พี่รู้ว่าอาร์มยังไม่นอนหรอก กลับไปนอนห้องเราเถอะนะ อาร์ม อาร์มครับ อาร์ม” พี่แนททั้งเคาะประตูทั้งตะโกนเรียกชื่อผมอยู่นานจนชักทนไม่ไหว
“ไม่....อาร์มไม่นอนกับพี่แนทแล้ว ไอ้พี่บ้า...... เชิญรุกตัวเองไปคนเดียวเลย” ผมตะโกนไล่แกให้กลับไปห้องตัวเอง
“อาร์ม ยังโกรธเรื่องพาสเวิร์ดเหรอ ก็พี่บอกแล้วไงว่าพี่ตั้งใจตั้งแบบที่อาร์มเข้าใจนั่นแหละ เชื่อพี่นะ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย.....ใครเชื่อพี่ก็บ้าแล้ว อาร์มจะนอนกับพี่โอม” ผมเดินไปปิดไฟ แล้วขึ้นเตียงนอนทันที เสียงกุกกักเงียบไปแล้ว
.
.
.
ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีก็ตัวลอยจากเตียงไปอยู่ในอ้อมกอดใครบางคน ผมเริ่มดิ้นทันทีและโดยไม่ทันตั้งตัว....ริมฝีปากก็ถูกประกบแน่นเพื่อไม่ให้ร้องโวยวาย ผมลืมตามอง.....พี่แนทนี่เอง
แล้วแกเข้ามาได้ไงอ่ะ
พี่แนทอุ้มผมเดินออกจากห้องพี่โอมไปที่ห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว พอหลังแตะเตียง พี่แนทก็ตามมานอนเท้าศอกสองข้างคล่อมตัวผมไว้ ผมเริ่มโวยใส่แกทันที
“พี่แนท ทำอะไรนะ แล้วนี่เข้าไปห้องพี่โอมได้ยังไง”
“อาร์มอย่าลืมสิว่าพี่เป็นเจ้าของอพาร์ทเมนท์ ก็ต้องมีกุญแจสำรองของทุกห้องอยู่แล้ว จริงมั้ย” แกตอบผมพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์
โถ่เว้ยย....นี่ผมลืมไปได้ยังไงเนี่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้ต้องไปซื้อโซ่คล้องประตูมาติดที่ห้องพี่โอมดีกว่า
พี่แนทโน้มหน้าลงมาจะจูบผม แต่ผมรีบผลักหน้าแกออก
“ไม่ต้องเลยพี่แนท.....อยากรุกมากใช่มั้ย เชิญไปรุกคนอื่นเลย ไม่ต้องมายุ่งกับอาร์ม” ผมพูดแบบงอนๆ
“อาร์ม ยังไม่หายโกรธพี่เรื่องนั้นเหรอ ที่พี่พูดแบบนั้น พี่แค่แหย่อาร์มเล่นเฉยๆ ที่อาร์มเข้าใจตอนแรกน่ะถูกแล้วครับ”
ไม่ต้องเลย...เค้าไม่เชื่อ
“แกล้งอาร์มแหย่อาร์มนี่สนุกมากสินะ ตั้งแต่เมื่อคืนแล้วด้วย แกล้งอาร์มให้ร้องไห้ทั้งคืนจนตาบวม”
ไม่รู้ทำไม...ตั้งแต่มีพี่แนทเข้ามาในชีวิตเนี่ย ผมกลายเป็นคนขี้งอนขี้น้อยใจและขี้แยขนาดนี้
“ไม่จริงเลยนะ รู้มั้ยเมื่อคืน....พี่ตั้งใจจะนอนหันหลังให้อาร์มทั้งคืน แต่แค่ได้ยินเสียงอาร์มสะอื้นเท่านั้น.....ความตั้งใจที่มีมันหายไปหมด มันทนไม่ได้จนต้องหันมากอดและจูบปลอบอาร์มไง จำได้มั้ย” พี่แนทจูบหน้าผากผมเบาๆเหมือนย้ำที่เมื่อคืนแกจูบปลอบผม
“แต่พี่ก็ไม่ยอมพูดกับอาร์มตอนอาร์มขอโทษ แถมเมื่อเช้ายังพูดให้เข้าใจผิดอีก” ผมยังพูดหน้างออยู่
“พี่พูดอะไรให้เข้าใจผิด ที่พี่บอกว่า
ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้าย......ที่เกิดเรื่องแบบนี้ระหว่างเราสองคน พี่หมายถึงเรื่องที่อาร์มวางแผนบ้าๆอะไรนั่นจนทำให้พี่ต้องแกล้งโกรธอาร์ม มันจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นไงครับ”
อ๋อ...แบบนี้เอง อารมณ์เริ่มดีขึ้นมานิดนึงละ
“แต่ไอ้พาสเวิร์ดนั่น พี่แนทตั้งใจแกล้งอาร์มจริงๆใช่มั้ย" ผมยังวกไปเรื่องนั้นอีก ก็มันคาใจนี่ครับ
“อาร์ม....ฟังพี่ดีๆนะ พี่จะพูดชัดๆเลย อาร์มจะได้เลิกคิดมากซักที พาสเวิร์ดนั้นมันอ่านว่า
แนท-รัก-อาร์ม-ฟอร์เอฟเวอร์” พี่แนทยิ้มหวานใส่ตาผม เอ่อ....อึ้งไปต่อไม่ถูกกันเลยทีเดียว ก็นี่เป็นหนแรกที่ผมได้ยินคำว่ารักออกจากปากพี่แนทนี่ครับ
“พาสเวิร์ดนั่น พี่ตั้งเพื่อให้อาร์มใช้ล็อกอินเข้ามาในหัวใจพี่ไง
พี่-รัก-อาร์ม ได้ยินชัดรึยัง ถ้ายัง....เดี๋ยวพี่พูดให้ฟังทุกวันเลย ดีมั้ยครับ”
บ้า บ้า บ้า.....ผมได้แต่เขินจนรู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปหมด
แต่พี่แนทก็ไม่ปล่อยให้ผมเขินนาน.......แล้วมันก็ดำเนินไปตามครรลองแห่งรักเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา
+-------- จบบริบูรณ์ -------+
******************************************
ขอขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เป็นกำลังใจมาตลอดนะคะ 
ถ้าไม่มีผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลาย.......คนเขียนอย่างอิฉันคงไม่สามารถเขียนมันออกมาได้ขนาดนี้แน่ๆ 
ตอนนี้ถือเป็นการจบสมบูรณ์ของภาคแรกนี้ ส่วนภาคสองนี่.....เจอกันเมื่อชาติต้องการ
แหะ แหะ...ไม่ใช่ เจอกันเมื่อคนเขียนมีเวลาและอาการคันไม้คันมือค่ะhttp://www.ijigg.com/jiggplayer.swf?Autoplay=1&songID=V2FBDAEPB0คือฉันรักเธอ โดย แมว จิระศักดิ์ ปานพุ่ม
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะหายเคืองกันหรือยัง
ยินดีต้อนรับกันอยู่หรือเปล่า
จากวันที่เธอผิดใจกับฉันที่ไม่ได้เรื่องได้ราว
รู้สึกดีกว่าเก่าบ้างหรือยัง
ฉันรู้แค่ฉันมันมีแต่เฉาลงไปทุกที
ไม่ดีไม่งามเลยสักอย่าง
อยู่ไม่ไหวมันไปไม่เป็นกับชีวิตครึ่งครึ่งกลางกลาง
ทั้งที่คำบางคำยังค้างใจ
* คือฉันรักเธอ ฉันรักเธอ
ก็เหมือนที่เธอเคยบอกว่าอยากได้ยินทุกวัน
คือฉันรักเธอ และฉันรักเธอ
ก็เหมือนที่เธอเคยบอกกัน ไม่รู้ฉันจะได้ยินมันอีกไหม
ฉันก็ไม่รู้ว่าเธอจะคิดอภัยหรือยัง
ดีกันอย่างเดิมจะได้หรือเปล่า
ต่อจากนี้จะเป็นอย่างไรจะมีหรือว่าไม่มีเรา
ฉันก็เป็นอย่างเก่าของฉันไป
( ซ้ำ * )
ก็เหมือนที่เธอเคยบอกกัน ไม่รู้ฉันจะได้ยินมันอีกไหม
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
