[เรื่องสั้น] แพ้ (จบ 16 เมษา 59)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [เรื่องสั้น] แพ้ (จบ 16 เมษา 59)  (อ่าน 31395 ครั้ง)

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฎเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิ์ส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรูปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ
หมิ่นประมาท
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสต์กระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเว็บบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่าง
ของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิต
ที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่า
เรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพสต์ หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเว็ปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล์ บอกเมล์ แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมล์ของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผู้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสต์นิยายหนึ่งตอน
 ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insert quote  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ
เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ Webmaster , administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเว็ป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเว็บอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เว็ป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม้อดเดอเรเตอร์จะพิจารณา
เป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเว็บ แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่
หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรื่องบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสต์นิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสต์ให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเว็บบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เว็บไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเว็บไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสต์ชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเว็บไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสต์อ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเว็บไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเว็บไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสต์และเว็บไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาตเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสต์ค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเว็บไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสต์ได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพสต์
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก
เมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ)
จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฎทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย

เว็บไซต์แห่งนี้เป็นเว็บไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฎหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเว็บไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเว็บไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ขอฝากเรื่องสั้นที่เขียนค่ะ
เรื่องสั้นของพัฒน์กับโอ๊ต    จบแล้ว
ป๊าครับผมจะไม่ดื้อ  จบแล้ว
นกขมิ้น  จบแล้ว
รับจ้าง  จบแล้ว
วิชารัก101  ยังไม่จบ
แพ้  จบแล้ว
เป็นเช่นรัก ยังไม่จบ
❤|ตรรกะ|เวลา|ปูปา|ความรัก|❤ ยังไม่จบ
April fools me จบแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 07-10-2017 15:26:18 โดย treenature »

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
Re: [เรื่องสั้น] แพ้
«ตอบ #1 เมื่อ10-04-2016 00:43:19 »

แพ้ ตอนที่ 1


“กูไปละ แล้วเจอกัน” เขาโบกมือให้เพื่อนร่วมแผนก ก่อนเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นบ่า แล้วเดินออกไป

สองทุ่มสิบสามนาที ในคืนวันศุกร์

พูปลดเน็กไทให้หลวม เดินแหวกกลุ่มคนที่ออกันอยู่ตรงป้ายรถเมล์

ก้าวไปเรื่อยๆ ตามฟุตบาท ตัดเข้าไปในสวนสาธารณะเล็กๆ

ทิ้งตัวลงนั่งบนหญ้าที่ชื้นนิดๆ

สไลด์หน้าจอ

เข้าแอพพลิเคชั่นหนึ่ง

ที่รูปอวตาร์เป็นหมีวินนี่เดอะพูห์

แล้วโพสข้อความ

“เลิกงานแล้ว”

ไม่ถึงนาทีก็มีเมนชั่นเข้ามาจากหลายแอคเคาท์

พูยิ้มราวกับได้ปลาติดเบ็ด พลางเลื่อนนิ้วดูรูปของแต่ละแอค

เกือบทั้งหมด ก็เป็นรูปที่โชว์ส่วนล่อแหลม อันใหญ่โตและเปล่งแดง

บางรูปอวดรอยสักและกล้ามแขน

แต่มีแอคเค้าท์หนึ่ง

มีอวตาร์เป็นรูปนกทวีตตี้สีเหลือง

พูขำ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น เขาคิดว่าเขาเป็นคนเดียวในวงการนี้ที่ใช้อวตาร์การ์ตูนเสียอีก

“ดีคับ ทวีตตี้”

“แถวไหนคับ”

“แถวๆ mrt”

“สถานีไหนล่ะ มีเป็นสิบเลย”

พูไม่ตอบคำถาม แต่ย้อนถามอีกอย่าง

“อ่านprofileผมยัง”

อีกฝ่ายตอบกลับ

“อ่านแล้วสิ นี่ไง รับ ไม่สด ไม่หมู่ ไม่ยา”

“ตกลงตามนั้นหรือเปล่า”

“แน่นอน”

“สาวป่าว”

“ไม่”

“ขอดูรูปก่อน”

“มาเจอเลยดีกว่า”

“ถ้าไม่โอ ผมผ่านนะ”

“ตามนั้น”

“งั้นเจอกันที่ห้างXXX”

“สี่สิบห้านาที เจอกัน”

พูเก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกง

ใบหน้าที่เรียบเฉย เงยมองฟ้า แล้วส่งยิ้มเหยียดให้อะไรก็ตามบนนั้น

นี่เป็นโลกอีกด้านของพู โลกที่ใครต่อใครที่รู้จักเขาไม่มีวันคิดว่าเป็นไปได้

ผู้ชายที่ดูสะอาดสะอ้าน และเงียบขรึม

กลับมีแอคเค้าท์ลับ สำหรับนัดเย..

เกือบสองปีแล้วที่พูใช้ชีวิตแบบนี้

มันเสี่ยง

แต่สนุก

บางทีมันเจ็บ แต่ก็มันส์

บางคนมีรสนิยมแปลกๆ จนพูแทบเอาตัวไม่รอด

แต่ก็ยังไม่เคยเข็ด

พูรู้ตัว

เขาติดมันงอมแงม

ติดความรู้สึกพวกนี้

ติดความรู้สึกตื่นเต้นเล็กๆ ตั้งแต่เริ่มเสี่ยงทายเลือกใครสักคนจากแอคพวกนี้

ติดการสัมผัสที่ต่างสาดใส่กันไม่ยั้งมือ

ติดการคราง

ติดการถูกควบคุมจากคนด้านบน

และติดการเป็นผู้ครอบครองและควบขี่

บางทีมันหนักมาก ฉีก หรือระบม

แต่พูชอบมัน

ความทุกข์ที่ปนเปมากับความสุข

มันเป็นโลกโสมม ที่พูพร้อมจะถลาเข้าหา

ทำตัวให้แปดเปื้อนให้ถึงที่สุด

ให้ลืมพูอีกคนให้หมด

ให้สมกับที่ใครอีกคนมันเคยตะโกนใส่หน้าเขาทั้งน้ำตา

“ร่าน!”

เสียงและใบหน้าวันนั้นยังติดตา

พูเริ่มต้นออกเดิน เพื่อไปลงรถไฟฟ้า

แล้วก็พึมพำออกมา ราวกับจะเถียงกับภาพในใจนั้น โดยไม่สนใจใครที่เดินผ่านไปมา

“เออ กูมันร่าน แบบที่มึงบอกนั่นแหละ สะใจมึงหรือยัง”

กี่ครั้งที่นึกถึงก็เจ็บแสบ ทุกครั้งพยายามจะเถียง และลบคำสั้นๆ ที่ตราหน้ากันไว้

พูไม่เคยทำสำเร็จ

“กูจะร่าน ให้ยิ่งกว่าที่มึงคิดไว้เลย”

ริมฝีปากที่เหมือนจะยิ้มเย้ย ดวงตาที่ทอดยาว ราวกับท้าทายเจ้าของเสียงในความคิดคนนั้น

พูมาถึงก่อนเวลา

เขาฆ่าเวลาในร้านกาแฟ เลือกโต๊ะที่มุมร้าน

เปิดแอพพลิเคชั่นนั้นอีกครั้ง

มีเมนชั่นจากคนอื่นๆ เข้ามา

“รับนัดยังคับ ขอเจออีกได้ไหม”

เจ้าของแอคนี้ เป็นผู้ชายหุ่นหมี ที่ลีลาดุดัน

เขาทำให้พูเสียดและขัดไปหลายวัน

ถึงใจ

แต่พูไม่นัดซ้ำคนเดิม

เจอกันครั้งเดียว แล้วทุกคนต้องจบ

ไม่เปิดโอกาสให้ผูกพัน

ไม่เปิดโอกาสแม้จะพูดคุยเพื่อสร้างเยื่อใยใดๆ

รู้จักกันเฉพาะบนเตียง แค่เพียงเท่านั้น

เขาจึงเลือกจะไม่ตอบเมนชั่นนั้น

แล้วเข้าไปดูprofile ของเจ้าของอวตาร์ทวีตตี้

เป็นแอคเค้าท์ที่ใหม่มาก ไม่มีข้อความโพสก่อนหน้านี้เลย

โพสแรกของนกเหลืองนี่ ก็คือข้อความที่เมนชั่นหาเขา

แปลกไหม

ก็ไม่หรอก

ในโลกมืดนี้ มีคนใหม่ๆ ก้าวเข้ามาทุกวัน

ก็ดี จะได้ไม่เจออะไรช้ำๆ

พูติดการยกมุมปากนิดๆ เพื่อเยาะเย้ยกับอะไรสักอย่าง ไปเสียแล้ว

ระหว่างนั้น นกเหลืองนี่ก็ส่ง DM (direct message) เข้ามา

“มาเจอที่โรงแรม XXX เลย”

“ผมขอเห็นหน้าก่อน ทำไมให้ไปที่โรงแรม”

“ผมไม่ทำให้คุณผิดหวังหรอก ห้อง1208 นะ”

พูนิ่งคิดเพียงนิด

รวบแก้ว แล้วลุกยืน

ก็ไม่มีอะไรจะเสียมากไปกว่านี้แล้วนี่ จะกลัวอะไร

ก่อนออกจากห้างนั้น พูแวะเข้าร้านยา

ซื้อเจลและถุงยาง ด้วยใบหน้าเรียบเฉย

จะแคร์อะไรกับคนที่ไม่รู้จัก

โรงแรมที่เจ้านกสีเหลืองนัด นี่แพงใช่เล่น

เขาเคาะประตูห้อง 1208

รอนานประมาณสามนาที ยังไม่มีใครมาเปิด

พูเริ่มหงุดหงิด และกำลังจะหันหลังกลับ

ก็มีDM (ข้อความ) เข้ามา

“อยู่ในห้องน้ำ ห้องไม่ได้ล็อค”

พูย้อนกลับไป

ภายในเย็นฉ่ำ ได้ยินเสียงน้ำไหลรดพื้นห้องน้ำ

พูสำรวจห้องพักเงียบๆ

เลือกโยนกระเป๋าไว้บนโซฟา

ล้วงเจลและถุงยางออกมาโยนบนเตียง

กดรีโมททีวี

เพื่อให้คนที่อยู่ในห้องน้ำรู้ว่าเขาเข้าห้องมาแล้ว

วิวตรงนี้สวยดี

พูแหวกม่านออกกว้าง มือยกแตะกระจก มองแสงไฟ จากตึกต่างๆ แล้วก้มมองรถติดยาวเป็นสาย

หวนคิดถึงเรื่องในอดีต

ครั้งหนึ่งเขาเคยมีห้องคล้ายๆ แบบนี้ บนตึกสูง และมองเห็นวิวตอนกลางคืนเช่นนี้

ห้องที่คิดว่า เป็นรังรัก เป็นบ้าน

เมื่อเลิกกัน พูทนอยู่ในห้องนั้นไม่ได้อีกต่อไป

พูเกลียดมัน

จริงๆ ก็เกลียดทุกอย่างที่เคยใช้ด้วยกัน

ทุกอย่างที่ทำให้นึกถึง ทั้งในวันที่มีความสุข และในวันที่แตกหัก

เขาขายทุกอย่างทิ้ง

ทุกอย่างที่เป็นสิ่งของ อะไรก็ตามที่ทำให้นึกถึง

เขากำจัดมันไปจากสายตาทั้งหมด

ยกเว้น...

ตัวของเขาเอง

ที่มันเคยถูกแตะต้อง และโอบกอด

ยกเว้น ใจของเขาเอง ที่มันเคยถูกรัก

มันขายไม่ได้

แต่ทำลายได้

ทำให้มันมืดดำได้

นี่ไง

จะได้เลิกคิดถึงเสียที

จะได้สะใจไง

ที่มึงเข้าใจ

มันถูกทุกคำ



คงเป็นเพราะ ตกอยู่ในภวังค์

พูจึงไม่ได้ยินเสียง ว่าคนที่จะเป็นคู่นอนในคืนนี้ ออกจากห้องน้ำแล้ว

รู้สึกตัวก็ช้าเกินไป

เขาคนนั้นเข้าประชิด และกักตัวพูไว้ ไม่ให้หันกลับมามอง ใครคนนั้นยกมือซ้ายขึ้นแนบกับแก้มของพู

มือนั้นเย็น หนา และกร้าน

พูพยายามอีกครั้งที่จะหันหลังกลับ

“ชู่ว” คนด้านหลัง ห้ามปรามด้วยเสียง

พูขมวดคิ้ว

เสียง...

ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ

พูก็ถูกปิดตาด้วยผ้าสีดำ ที่ผูกเป็นปมด้านหลังจนแน่น

“ผมไม่เล่นแนวซาดิส มาโช” พูพูดเสียงแข็ง และพยายามยกมือแกะผ้าออก

แต่มือคู่ที่เย็นและหนานั้น แข็งแรงกว่าที่คิด

ชายคนข้างหลัง รวบมือของพูไพล่หลัง

“ชู่ว”

ชายคนนั้นส่งเสียงแบบเดิม

พูขมวดคิ้วแน่นขึ้น และเริ่มสงสัยมากขึ้น

พูดิ้น

แต่สู้แรงไม่ได้

ในที่สุดก็นอนหอบอยู่บนเตียง ที่ถูกจับโยนขึ้นมา

มือและเท้าถูกมัดแน่น

“ปล่อย” พูตวาดทั้งๆ ที่ยังหอบอยู่

เตียงยวบลง ผู้ชายคนนั้นล้มตัวลงนอนข้างๆ

“น่าสนุกดีออก”

ในที่สุด ไอ้บ้านี่ก็พูดเสียที

พูเม้มริมปากแน่น

สกัดกั้นความรู้สึกบางอย่างที่แล่นริ้วขึ้นมาราวกับคลื่นซัดสาด

“ปล่อย”

“ยังไม่ได้เอากันเลยน้า”

ไอ้ห่านี่ ลากเสียงยาวล้อเลียน

“ไม่ชอบเหรอ ตื่นเต้นดีออกนะ นัดเอากัน มันก็ต้องทำอะไรแบบนี้แหละ น่าจะชอบนี่นา”

น้ำเสียงดูถูกนั่น และมือที่ลากเลื้อยไปใต้เสื้อเชิ้ตของพู ทำให้พูโกรธจนตัวสั่น

“ปล่อยกู” พูเริ่มถีบขาคู่ทั้งๆ ที่ถูกมัด

มือที่ถูกมัดและยกขึ้นเหนือหัว ก็พยายามเหวี่ยงให้โดนไอ้บ้าตรงหน้า

พูชะงัก เมื่อถูกตบฉาดใหญ่ จนหน้าหัน

รับรู้ถึงกลิ่นเลือดในปาก

“อย่าสะดิ้ง ทำเป็นไม่ยอม ผ่านอะไรมาจนเฟะหมดแล้วมั้งเนี่ย”

ความรู้สึกที่พยายามกลั้นไว้ทะลักทลายเพียงเพราะถ้อยคำนี้

น้ำตาพูไหลอาบแก้ม มันร่วงพรู ไม่หยุด

มันปวดหนึบไปหมด

สิ่งที่พยายามกดเก็บไว้ทั้งหมด โจมตีพูในคราวเดียว

“ทำอย่างนี้ทำไม” แม้การเอ่ยปากพูดยังเจ็บจนแทบไม่ไหว เขาพยามเค้นเสียงเพื่อถามมัน

“ต้องมีเหตุผลของความเงี่ยนด้วยเหรอ” เสียงที่ตอบกลับ กลับฟังดูไม่ยี่หระ

พูพูดอะไรไม่ออก ความเจ็บจากข้างใน มันมากจนทำให้จุก ได้แต่นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น

จู่ๆ มันก็ยกมือเช็ดน้ำตาให้เขา

อย่าแตะ!

เขาหันหน้าหนีมือมัน

“หึ”

มันบีบคางเขาไว้แล้วใช้นิ้วขยี้ไปทั่วทั้งแก้มที่เลอะน้ำตาของเขา

“เล่นตัวทำไม ไม่อยากแล้วเหรอ”

“ปล่อยผมไปเถอะ” พูขอร้องดีๆ

“ขอสนุกด้วยสักยกสองยกก่อนสิ จะรีบไปไหน หลุดจากผมไปแล้ว ค่อยไปต่อกับคนอื่นก็ได้นี่นา”

เพียงเพราะถ้อยคำนี้ ทำให้พูเปลี่ยนใจ เขากลับมายิ้มเหยียดอีกครั้ง

“ได้ งั้นช่วยรีบๆ หน่อย เพราะผมจะได้รับนัดได้อีกสักคนหรือสองคน”

พูได้ยินเสียงหัวเราะขื่นในลำคอ จากอีกฝ่าย เพียงชั่วแวบ

เสื้อของพูก็ถูกกระชากออก

มันขาด และบาดผิวของเขาจบแสบ

พูเม้มปากกลั้นเสียง

เมื่อถูกกระชากกางเกงออกอย่างแรง แต่มันมากองติดอยู่ตรงข้อเท้า ที่ถูกมัดไว้

ร่างที่เปล่าเปลือย

พูเกร็งตัวเมื่อมือของมันลูบเรื่อยจากยอดอกไปสู่สะโพกหนั่น

พูเผลองอตัว เมื่ออีกมือเลื้อยเข้าแตะส่วนกลางกาย

“หึ”

เสียงเยาะเย้ยแบบนี้อีกแล้ว

เมื่อได้ยิน พูจึงสูดลมหายใจเข้า เชิดหน้าขึ้น แล้วเปลี่ยนจากการหนีบขา

เป็นการอ้ามันออกจากกว้าง

ตั้งขาชันและแอ่นสะโพกเล็กน้อย

เบี่ยงคอนิดอย่างยั่วยวน

“เร็วสิ อย่าเสียเวลา”

พูรู้ว่ามันโคตรจะโง่ ที่ยั่วโมโหออกไปอย่างนั้น

แต่ช่างมันเถอะ เอาเลย เชิญทำเลย

ชายคนนั้นที่ถูกยั่วยุและยั่วยวนตะโปมและตะปบทุกส่วนสัดของพู ดูดและกัดอกจนแสบ

ตีและบีบสะโพก จนพูนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

เมื่อถูกรูดรั้งและล้อหลอกส่วนนั้น

พูก็ไม่สามารถกลั้นเสียงครางไว้ได้อีก

“ร่าน”

เท่านั้นน้ำตาของพูก็ไหลร่วงอีก

“เร็วสิ เอาอีก ใช่ ร่าน อยากได้อีก เร็ว” ทั้งๆ ที่ร้องไห้ พูก็กลับเร่งและประชดออกไป

มือหนานั้นจึงเร่งขึ้น จนสุดทาง พูกระตุก และหลั่งนอง

ระหว่างที่ปรับสภาพ เพราะสิ้นเรี่ยวแรงและสมองมึนเบลอ

มันก็เอื้อมมือ เพื่อจะแก้มัดผ้าคาดตาของเขาออก

“อย่า ไม่ต้องแก้ผ้าปิดตา”

“ทำไม ชอบล่ะสิ”

“ไม่อยากเห็น...”

“.........ก็ดี....ไม่ต้องเห็นกันก็ดี.......”

นิ้วหนึ่งหรือสองนิ้วแตะเข้าที่ช่องทางด้านหลัง

พูเพิ่งนึกขึ้นได้ จึงดิ้น

“ไหนว่า ชอบ ดิ้นทำไม”

พูหน้าแดงขึ้น และพูดตะกุกตะกัก

“ยัง เอ่อ...ต้องเข้าห้องน้ำก่อน”

“อ่อ”

เพียงเท่านั้น ชายคนนั้นก็อุ้มพูขึ้น

พูดิ้น

“อย่าดิ้น” เขากดเสียงดุ

พูจึงหยุด

ในห้องน้ำ พูถูกวางลงในอ่าง

“แก้มัดก่อน” พูยื่นมือไปข้างหน้า

“ไม่ต้องหรอก”

“แล้วจะเอามือที่ไหนล้าง แก้มัดแล้วออกไปก่อน ไม่หนีหรอก”

“อยู่เฉยๆ”

นี่ใครกันที่พูดไม่รู้เรื่อง มันหรือว่าเขา

พูชักหัวเสีย

ได้ยินเสียงมันคว้าเอาสายฝักบัว แล้วลองฉีดดูความแรงของน้ำ

พูเริ่มเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“ไม่เอา ไม่เอา ห้ามนะ ห้าม” พูทั้งส่ายหน้า ทั้งโวยวาย

“เงียบ” มันดุอีกแล้ว คราวนี้ดังจนเป็นตวาด

แก้มของพูน่าจะแดงเถือก ถึงจะผ่านใครต่อใครมามาก แต่ขั้นตอนนี้ก็ควรจะเป็นส่วนตัว

“ต้องใช้น้ำร้อนขนาดไหน ชันขาขึ้นด้วยเร็ว” ยังจะมีหน้าหันมาถาม

ตลอดเวลาในห้องน้ำ พูทั้งอาย ทั้งโกรธ แต่ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เม้มปากแน่น และทำตามที่มันบอก

เพราะต้องลุกไปมาระหว่างอ่างน้ำและชักโครก จึงได้รับการแก้เชือกที่ขา

กว่าจะเสร็จเรื่องในห้องน้ำก็นานพอดู

เพราะมันล้างแล้วล้างอีก

และพูก็หมดแรง เพราะโดนล้วงจนเสร็จไปอีกครั้งหนึ่ง

เมื่อถูกกดจูบตามร่างกาย พูกลับเครียดเขม็ง

อาจเป็นเพราะ ถึงฝั่งฝันไปแล้วถึงสองครั้ง หรือเพราะ รู้ว่าของจริงกำลังจะเริ่มนับจากตรงนี้

เขาไม่มีความรู้สึกคล้อยตามเลยสักนิด ไม่ว่าจะถูกสัมผัสอย่างไร

ได้แต่นอนนิ่ง และกลั้นสะอื้นไว้

น้ำตาเปียกชุ่มทั่วผ้าปิดตา

มันสบถอย่างขัดใจที่ทำให้พูร้องครางไม่ได้

เมื่อโดนจับขาแยกออก

พูผวานิดหนึ่ง แล้วกลับพยายามทำใจ แยกขาออกแต่โดยดี

ขณะที่ปลายของส่วนนั้นแตะเข้ากับรอยจีบ

พูหันหน้าหนี แล้วสะอื้นจนตัวโยน

“ฮึก...ฮึก ฮึก... “พูพยายามห้ามตัวเอง แต่ทำไม่ได้เลย

มันถอนหายใจ และผละออกจากตรงนั้น

“รังเกียจกันขนาดนั้นเลยเหรอ” น้ำเสียงตัดพ้อดังใกล้หู เมื่อมันนอนลงข้างๆ กัน

พูได้แต่ส่ายหน้า และร้องไห้

“งั้นนอนกอดกันเฉยๆ คงไม่รังเกียจใช่ไหม” มันพูดพลางถอดผ้าผูกตาออก

พูยิ่งร้องหนักขึ้น เมื่อดวงตาเป็นอิสระ

มองจ้องหน้าชายตรงหน้าแล้วร้องไห้อยู่อย่างนั้น

ชายตรงหน้าถอนหายใจอีกครั้ง แก้มัดที่มือของพู แล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำไป

“นอนเถอะ”

“ขอแค่คืนนี้ ขออ่อนแอแค่คืนนี้เท่านั้น” พูพึมพำ แล้วขดตัวงุ้มเข้า เขาไม่คิดที่จะหนีออกไปตอนนี้

หมดแรงแล้วจริงๆ

ไม่นานพูก็ผ่อนสะอื้น แล้วหลับไป

จึงไม่รู้ว่า มีใครเอาผ้าอุ่นๆ มาประคบแก้มข้างที่โดนตบไว้อย่างแผ่วเบา

“พอเสียที ได้ไหมพู”

โปรดติดตามตอนต่อไป
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-03-2020 20:43:36 โดย treenature »

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
Re: [เรื่องสั้น] แพ้
«ตอบ #2 เมื่อ10-04-2016 18:22:36 »

กรี๊ดด นี่มันอะไรคะ :ling1:

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
แพ้ ตอนที่ 2 (ครึ่งแรก)

เมื่อตื่นขึ้นมาตอนตีห้า ฟ้ายังไม่สาง
ภูเห็นอีกคนนอนอยู่ข้างๆกัน จึงพยายามย่องลงจากเตียง แต่ไม่รอด

“ยังไม่ให้ไป”

ภูปั้นหน้าเฉยชา แล้วพูดว่า

“ไม่มีสิทธิ์จะห้ามนะ ผมจะไปเมื่อไหร่ก็ได้”

“แต่เรายังไม่ได้เย่กันนะ คุณเบี้ยวผมไม่ได้หรอก”

“เมื่อคืนคุณไม่เอาเอง”

ภูปัดมือที่พาดเอวของเขาออก ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ ทำให้เห็นรอยสักเล็กๆที่ไหล่หลังซ้ายภายใต้แสงสลัว
ชายคนนั้นยิ้มกับรอยสักนั่น
วินนี่เดอะพูห์ตัวเล็กๆนั่นดูไม่เข้ากับภูเท่าไหร่
เอื้อมมือไปไล้รอยสักนั่นเบาๆอย่างลืมตัว
ภูนิ่งขึงเมื่อถูกสัมผัส

“ทำไม...”  ชายคนนั้นเริ่มต้นคำถาม แต่ไม่ต่อมันให้จบ

“ก็แค่รอยสัก จะอะไรมากมาย”

ชายคนนั้นพยักหน้าช้าๆ  “นั่นสินะ”

ไม่มีการรั้งกันไว้อีก เมื่อภูก้าวออกจากห้อง

เมื่อเดินออกมาไกลสักระยะ ภูก้าวช้าลง แข้งขาเกิดอ่อนแรงขึ้นมาเฉยๆ

หวังอะไรอยู่ไอ้ภู
.
.
.
ภูใช้เวลาทั้งเสาร์และอาทิตย์นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง  ปล่อยให้โทรศัพท์แบตหมดแล้วแกล้งลืมมันไว้ที่ไหนสักที่ในห้อง
ป่านนี้คงมีคนในแอพพลิเคชั่นนั้นรอนัดเขาออกไปอย่างเคยทุกสัปดาห์
แต่ภูรู้สึกไม่ปลอดภัยเสียแล้ว
กลัวจะเจออีก...
กลัวจะรู้สึกรุนแรงแบบนั้นอีก

อ่อนแอ และบอบช้ำเหมือนปลาที่โดนทุบที่หัวซ้ำๆ  แต่ไม่ตายเสียที
ต้องวนกลับมาเจ็บแบบนี้อีกกี่รอบกัน
เหตุการณ์เมื่อวานทำให้เรื่องที่คิดว่าถูกฝังไว้ลึกที่สุด กลับลอยเด่น
อดีตที่คิดว่า เป็นทั้งช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต และทุกข์ที่สุดในชีวิต

รักครั้งแรก และอาจเป็นครั้งสุดท้าย

อั๋น  คนที่ภูรักจนหมดหัวใจ และเขาก็รักภูเช่นกัน

“โหย โตจนป่านนี้แล้วยังติดตุ๊กตาอ่ะ" ใครคนนั้นเคยเอ่ยล้อเขา เมื่อเห็นตุ๊กตาที่วางอยู่เต็มเตียง

แต่ในวันเกิดกลับซื้อหมีพูห์ตัวใหญ่ให้เป็นของขวัญ

“รักภูนะครับ”

“อยู่ด้วยกันนะครับ”


มันเป็นความรู้สึกที่ย้อนแย้ง
อยากให้เรายังมีความสุขอยู่เหมือนเดิม แต่เวลานึกถึงก็เจ็บเหลือเกิน
ลืมไม่ได้เสียที 
ทั้งความรักและความเกลียดที่เขาคนนั้นมีให้

“นอนกับมันมากี่ครั้งแล้ว”

“มันไม่พอใช่ไหม”

“นอกใจกันทำไม”


ไม่รู้กี่ถ้อยคำที่กรีดแทง ไม่รู้กี่คำตัดพ้อ ที่ไม่เคยยอมเชื่อและยอมฟังที่ภูอธิบาย
เพียงเพราะรูปถ่ายพวกนั้น รูปที่ภูก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
รูปเขาที่นอนเปลือยอยู่ข้างๆชายคนอื่น

แฮ็ค

ผู้ชายที่ภูวางใจให้เป็นเพื่อน

“ร่าน”

คำสั้นๆแทนคำบอกลาระหว่างภูและอั๋น

สั้นแต่อิทธิพลรุนแรง
มันทำให้ภูเตลิดเข้ามาในโลกมืด
ย้อมร่างกายตัวเอง ด้วยคำๆนั้น
ประชดทั้งที่รู้ดีว่า ไม่มีประโยชน์อะไร 
ทำไป อั๋น ก็ไม่เคยรู้ ถึงรู้ก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ทำไมอั๋นไม่เชื่อภู

ฟังกันบ้าง

สักคำ


แฮ็ค พยายามเข้ามาวนเวียนในชีวิตของภู หลังจากที่อั๋นหนีหายไป
เขาบอกว่ารู้สึกผิดและอยากไถ่โทษ แต่ภูเกลียดแฮ็ค จนทนมองหน้าไม่ไหว ไม่ว่าจะมีเจตนาหรือไม่ แต่แฮ็คก็ทำให้รักของเขาจบลง

“เป็นแฮ็ค ไม่ได้เหรอ แทนเขาคนนั้นได้ไหม”

“ภูไม่ดีพอสำหรับความรักอีกต่อไปแล้วแฮ็ค และแฮ็คก็ไม่ดีพอสำหรับภูด้วย”


ภูถอนหายใจยืดยาว แล้วสะบัดหัวไปมา เพื่อไล่ภาพเหล่านั้นออกไป
เขาหนีมันได้แล้วครั้งหนึ่ง
ทิ้งทุกอย่างไว้ แล้วเริ่มต้นใหม่ ใช้เงินที่ขายคอนโดนั้นได้ คอนโดที่อั๋นไม่ยอมกลับมาเพื่อเอาส่วนแบ่ง
ดี
งั้นจะริบไว้ทั้งหมดเลย ไม่เอาก็ดี
เขานำเงินจำนวนนั้นมาซื้อบ้านเล็กๆนอกเมือง
เดินทางลำบากนิดหน่อย
แต่หลุดออกจากบรรยากาศเดิมๆ
เหนื่อยกาย
เพื่อรักษาใจ

บ่ายแก่ของเย็นวันอาทิตย์ เป็นเวลาที่ภูตัดใจลุกจากที่นอน
เทอาหารแมวใส่จานประจำตำแหน่งให้ ไอ้หยิ่ง
แมวที่เดินไต่ไปมาอยู่ตามกำแพงบ้านของเขา
บางวันก็เข้ามานอนเล่นถึงในตัวบ้าน
บางทีก็หายไปนอนอยู่ข้างบ้าน
แมวที่ไม่ผูกมัดกับใครจริงๆจังๆ
ขนาดแมวมันยังฉลาดเลย

“พี่ภู นึกว่าไม่อยู่เสียอีก”  เจ้าย้ง น้องชายวัยมัธยมปลายที่เป็นเพื่อนบ้านกันร้องทัก

“นอนน่ะ”

“วันนี้แม่ทำน้ำพริก แม่บอกให้พี่ภูมาตักไปด้วย”

“โอเค เดี๋ยวเย็นๆไปหา”  เขายิ้มบางๆ

ภู เป็นคนมีบุคลิกนุ่มนวล หลายคนต่างเอ็นดู
ยิ่งมีคนชอบที่เขาสุภาพเรียบร้อยมากๆเข้า เขากลับยิ่งไม่ชอบตัวเอง

ไอ้คนสุภาพคนนี้ มันนอนกับใครต่อใครไปทั่วหมดแล้วครับ



งานที่หนักทำให้ภูลืมเรื่องพวกนี้ไปได้ตลอดสัปดาห์
แต่เมื่อถึงวันศุกร์อีกครั้ง
เขาก็เข้าไปโพสแบบคล้ายเดิม แต่คราวนี้ภูอยากไปไกลหน่อย
จะได้ไม่เจอ

“พัทยา คืนนี้มีใครว่างบ้าง”

มีสามคนที่เมนชั่นกลับมา
ภูสุ่มเลือกไปแอคนึง

“สักสี่ทุ่ม พัทยากลาง ไหวไหมครับ”

แอคนั้นตอบตกลง

ภูคำนวณเวลา เขาจะกลับไปเอารถที่บ้าน แล้วออกทางลัด เข้ามอเตอร์เวย์  น่าจะถึงก่อนเวลานัดสักครึ่งชั่วโมง

เมื่อเปิดรั้วบ้าน

“พี่ภูๆ  มีคนมารอพี่ภูอ่ะ” ย้ง ชะเง้อคอมาจากกำแพงรั้วบ้านฝั่งของมัน

แล้วใครคนนั้นก็เดินออกมาจากบ้านของย้ง

“แม่เลยให้พี่เค้าไปนั่งคอยในบ้านก่อน เห็นนั่งรอมืดๆ ยุงจะหามเอา”

ภูกำกุญแจบ้านแน่นขึ้น มือสั่นและชื้นเหงื่อ
พยายามอย่างที่สุดไม่ให้ขาสั่นขณะก้าวเข้าบ้านโดยมีใครอีกคนตามมาด้วย

“รู้จักบ้านผมได้ยังไง”

“จะไปพัทยาเหรอ”

มันเป็นอะไรมากไหม ถ้าจะตอบให้ตรงคำถามสักหน่อย

“รู้ได้ยังไง ผมบล็อคคุณไปแล้ว”

“หึ คุณไม่ได้ตั้งไพรเวทนี่ ผมก็สมัครแอคเคาท์อื่นมาส่องคุณได้ตลอดแหละ”

“รู้แล้วก็กลับออกไปได้แล้ว ผมรีบ”

“เบี้ยวนัดมันซะ”

“คุณสั่งผมไม่ได้”

“ผมว่า ผมสั่งได้”  ว่าแล้วก็ยื่นมือถือส่งให้ภู

ในคาเมลล่าโรล มีรูปภูที่นอนเปล่าเปลือยในโรงแรมคืนก่อนนั้น

โครม!

ภูเหวี่ยงมือถือนั่นลงเต็มแรง เฉียดหน้าเจ้าของมันไปนิดเดียว

“ทำไม ต้องการอะไร” ภูกัดฟัดแน่น แล้วถามออกไป
 
“สิทธิ์ในการสั่งคุณไง”

ทำไมภูต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก
เขาทำอะไรไว้นักหนา
รูปเปลือยของเขามันน่าดูมากนักหรือยังไง ถึงพอใจจะถ่ายไว้แบล็คเมล์กันบ่อยๆ


น้ำตาบ้านี่ก็ไหลอีกแล้ว จะอ่อนแอให้ได้อะไรขึ้นมา

ภูปาดน้ำตาลวกๆแล้วล้วงเอามือถือตัวเองออกมา
พิมพ์เมนชั่นหาเจ้าของแอคที่พัทยา

“ผมไปไม่ได้แล้วขอโทษที”

แล้วไม่สนใจจะว่าทางฝ่ายนู้นจะด่าหรือบ่นอะไรไหม
ขอจัดการคนตรงหน้าก่อน

“ไม่ไปแล้ว พอใจหรือยัง”
 
“ก็แค่ระดับนึง เรายังไม่ได้เย่กันเลยนะ”  ชายตรงหน้ายิ้มเจ้าชู้ แล้วเดินเข้าใกล้

ภูถอยออกห่าง

“ออกไปจากบ้านของผม ก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจดีกว่า คงยังไม่อยากโดนข้อหาบุกรุกหรอกนะ”

“คุณพูดผิดนะ ภู  จริงๆคุณต้องบอกว่า บ้านของเรา  ต่างหาก”
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

มาครึ่งหนึ่งก่อนนะคะ เพราะ ควรต้องเบรกไว้ตรงนี้ให้ ร้อง อ๋อออออ กันก่อน
เรื่องราวที่มีอารมณ์ประมาณแบบนี้ เป็นแนวที่เราอยากเขียนมากๆเลยค่ะ ถึงยังจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่เราชอบมันมากกว่าเรื่อง รับจ้าง นิดนึง
ยังไงขอโอกาสในการพัฒนาฝีมือด้วยนะคะ
ตอนสอง ครึ่งหลัง ซึ่ง(น่าจะ)เป็นตอนจบ จะมาเช้าพรุ่งนี้ค่ะ

ขอโทษจริงๆค่ะ อยากจะพิถีพิถันกับตอนจบให้มากๆหน่อย ดังนั้นที่บอกว่าตอนจบจะมาตอนเช้าที่ 11 จะขอเลื่อนไปก่อนนะคะ
ขอโทษน้า


สุขสันต์วันสงกรานต์นะคะ

@t o n s w i n d
ป.ล. ตัวหนังสือสีน้ำตาล นั่นคือบทพูดของอั๋นในอดีตนะคะ เผื่อจะงงกัน
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 03-08-2017 21:54:36 โดย treenature »

ออฟไลน์ BlueCherries

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4061
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +159/-17
 :katai5:

คุณ Treenature มาอีกแล้ววววววววว

ขอให้สมหวัง เพี้ยงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
ชอบแบบนี้จังงง เราอ่านแล้วกิ๊วก๊าวหัวใจ  :katai2-1:

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
กรี๊ดดดๆๆ  :ling1:

ภู น่าสงสารมาก :hao5:

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
ตอนที่ 2 ครึ่งหลัง

เมื่อตื่นขึ้นมาตอนตีห้า ฟ้ายังไม่สาง

พูเห็นอีกคนนอนอยู่ข้างๆ กัน จึงพยายามย่องลงจากเตียง แต่ไม่รอด

“ยังไม่ให้ไป”

พูปั้นหน้าเฉยชา แล้วพูดว่า

“ไม่มีสิทธิ์จะห้ามนะ ผมจะไปเมื่อไหร่ก็ได้”

“แต่เรายังไม่ได้เย่กันนะ คุณเบี้ยวผมไม่ได้หรอก”

“เมื่อคืนคุณไม่เอาเอง”

พูปัดมือที่พาดเอวของเขาออก ลุกขึ้นนั่งหันหลังให้ ทำให้เห็นรอยสักเล็กๆ ที่ไหล่หลังซ้ายภายใต้แสงสลัว

ชายคนนั้นยิ้มกับรอยสักนั่น

วินนี่เดอะพูห์ตัวเล็กๆ นั่นดูไม่เข้ากับพูเท่าไหร่

เอื้อมมือไปไล้รอยสักนั่นเบาๆ อย่างลืมตัว

พูนิ่งขึงเมื่อถูกสัมผัส

“ทำไม...” ชายคนนั้นเริ่มต้นคำถาม แต่ไม่ต่อมันให้จบ

“ก็แค่รอยสัก จะอะไรมากมาย”

ชายคนนั้นพยักหน้าช้าๆ “นั่นสินะ”

ไม่มีการรั้งกันไว้อีก เมื่อพูก้าวออกจากห้อง

เมื่อเดินออกมาไกลสักระยะ พูก้าวช้าลง แข้งขาเกิดอ่อนแรงขึ้นมาเฉยๆ

หวังอะไรอยู่ไอ้พู

.

.

.

พูใช้เวลาทั้งเสาร์และอาทิตย์นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียง ปล่อยให้โทรศัพท์แบตหมดแล้วแกล้งลืมมันไว้ที่ไหนสักที่ในห้อง

ป่านนี้คงมีคนในแอพพลิเคชั่นนั้นรอนัดเขาออกไปอย่างเคยทุกสัปดาห์

แต่พูรู้สึกไม่ปลอดภัยเสียแล้ว

กลัวจะเจออีก...

กลัวจะรู้สึกรุนแรงแบบนั้นอีก

อ่อนแอ และบอบช้ำเหมือนปลาที่โดนทุบที่หัวซ้ำๆ แต่ไม่ตายเสียที

ต้องวนกลับมาเจ็บแบบนี้อีกกี่รอบกัน

เหตุการณ์เมื่อวานทำให้เรื่องที่คิดว่าถูกฝังไว้ลึกที่สุด กลับลอยเด่น

อดีตที่คิดว่า เป็นทั้งช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิต และทุกข์ที่สุดในชีวิต

รักครั้งแรก และอาจเป็นครั้งสุดท้าย

อาร์ คนที่พูรักจนหมดหัวใจ และเขาก็รักพูเช่นกัน

“โหย โตจนป่านนี้แล้วยังติดตุ๊กตาอ่ะ" ใครคนนั้นเคยเอ่ยล้อเขา เมื่อเห็นตุ๊กตาที่วางอยู่เต็มเตียง

แต่ในวันเกิดกลับซื้อหมีพูห์ตัวใหญ่ให้เป็นของขวัญ

“รักพูนะครับ”

“อยู่ด้วยกันนะครับ”



มันเป็นความรู้สึกที่ย้อนแย้ง

อยากให้เรายังมีความสุขอยู่เหมือนเดิม แต่เวลานึกถึงก็เจ็บเหลือเกิน

ลืมไม่ได้เสียที

ทั้งความรักและความเกลียดที่เขาคนนั้นมีให้

"นอนกับมันมากี่ครั้งแล้ว”

“มันไม่พอใช่ไหม”

“นอกใจกันทำไม”

ไม่รู้กี่ถ้อยคำที่กรีดแทง ไม่รู้กี่คำตัดพ้อ ที่ไม่เคยยอมเชื่อและยอมฟังที่พูอธิบาย

เพียงเพราะรูปถ่ายพวกนั้น รูปที่พูก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

รูปเขาที่นอนเปลือยอยู่ข้างๆ ชายคนอื่น

แฮ็ค

ผู้ชายที่พูวางใจให้เป็นเพื่อน

“ร่าน”

คำสั้นๆ แทนคำบอกลาระหว่างพูและอาร์

สั้นแต่อิทธิพลรุนแรง

มันทำให้พูเตลิดเข้ามาในโลกมืด

ย้อมร่างกายตัวเอง ด้วยคำๆ นั้น

ประชดทั้งที่รู้ดีว่า ไม่มีประโยชน์อะไร

ทำไป อาร์ ก็ไม่เคยรู้ ถึงรู้ก็คงไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ทำไมอาร์ไม่เชื่อพู

ฟังกันบ้าง

สักคำ

แฮ็ค พยายามเข้ามาวนเวียนในชีวิตของพู หลังจากที่อาร์หนีหายไป

เขาบอกว่ารู้สึกผิดและอยากไถ่โทษ แต่พูเกลียดแฮ็ค จนทนมองหน้าไม่ไหว ไม่ว่าจะมีเจตนาหรือไม่ แต่แฮ็คก็ทำให้รักของเขาจบลง

“เป็นแฮ็ค ไม่ได้เหรอ แทนเขาคนนั้นได้ไหม”

“พูไม่ดีพอสำหรับความรักอีกต่อไปแล้วแฮ็ค และแฮ็คก็ไม่ดีพอสำหรับพูด้วย”

พูถอนหายใจยืดยาว แล้วสะบัดหัวไปมา เพื่อไล่ภาพเหล่านั้นออกไป

เขาหนีมันได้แล้วครั้งหนึ่ง

ทิ้งทุกอย่างไว้ แล้วเริ่มต้นใหม่ ใช้เงินที่ขายคอนโดนั้นได้ คอนโดที่อาร์ไม่ยอมกลับมาเพื่อเอาส่วนแบ่ง

ดี

งั้นจะริบไว้ทั้งหมดเลย ไม่เอาก็ดี

เขานำเงินจำนวนนั้นมาซื้อบ้านเล็กๆ นอกเมือง

เดินทางลำบากนิดหน่อย

แต่หลุดออกจากบรรยากาศเดิมๆ

เหนื่อยกาย

เพื่อรักษาใจ

บ่ายแก่ของเย็นวันอาทิตย์ เป็นเวลาที่พูตัดใจลุกจากที่นอน

เทอาหารแมวใส่จานประจำตำแหน่งให้ ไอ้หยิ่ง

แมวที่เดินไต่ไปมาอยู่ตามกำแพงบ้านของเขา

บางวันก็เข้ามานอนเล่นถึงในตัวบ้าน

บางทีก็หายไปนอนอยู่ข้างบ้าน

แมวที่ไม่ผูกมัดกับใครจริงๆ จังๆ

ขนาดแมวมันยังฉลาดเลย

“พี่พู นึกว่าไม่อยู่เสียอีก” เจ้าย้ง น้องชายวัยมัธยมปลายที่เป็นเพื่อนบ้านกันร้องทัก

“นอนน่ะ”

“วันนี้แม่ทำน้ำพริก แม่บอกให้พี่พูมาตักไปด้วย”

“โอเค เดี๋ยวเย็นๆ ไปหา” เขายิ้มบางๆ

พู เป็นคนมีบุคลิกนุ่มนวล หลายคนต่างเอ็นดู

ยิ่งมีคนชอบที่เขาสุภาพเรียบร้อยมากๆ เข้า เขากลับยิ่งไม่ชอบตัวเอง

ไอ้คนสุภาพคนนี้ มันนอนกับใครต่อใครไปทั่วหมดแล้วครับ

งานที่หนักทำให้พูลืมเรื่องพวกนี้ไปได้ตลอดสัปดาห์

แต่เมื่อถึงวันศุกร์อีกครั้ง

เขาก็เข้าไปโพสแบบคล้ายเดิม แต่คราวนี้พูอยากไปไกลหน่อย

จะได้ไม่เจอ

“พัทยา คืนนี้มีใครว่างบ้าง”

มีสามคนที่เมนชั่นกลับมา

พูสุ่มเลือกไปแอคนึง

“สักสี่ทุ่ม พัทยากลาง ไหวไหมครับ”

แอคนั้นตอบตกลง

พูคำนวณเวลา เขาจะกลับไปเอารถที่บ้าน แล้วออกทางลัด เข้ามอเตอร์เวย์ น่าจะถึงก่อนเวลานัดสักครึ่งชั่วโมง

เมื่อเปิดรั้วบ้าน

“พี่พูๆ มีคนมารอพี่พูอ่ะ” ย้ง ชะเง้อคอมาจากกำแพงรั้วบ้านฝั่งของมัน

แล้วใครคนนั้นก็เดินออกมาจากบ้านของย้ง

“แม่เลยให้พี่เค้าไปนั่งคอยในบ้านก่อน เห็นนั่งรอมืดๆ ยุงจะหามเอา”

พูกำกุญแจบ้านแน่นขึ้น มือสั่นและชื้นเหงื่อ

พยายามอย่างที่สุดไม่ให้ขาสั่นขณะก้าวเข้าบ้านโดยมีใครอีกคนตามมาด้วย

“รู้จักบ้านผมได้ยังไง”

“จะไปพัทยาเหรอ”

มันเป็นอะไรมากไหม ถ้าจะตอบให้ตรงคำถามสักหน่อย

“รู้ได้ยังไง ผมบล็อคคุณไปแล้ว”

“หึ คุณไม่ได้ตั้งไพรเวทนี่ ผมก็สมัครแอคเคาท์อื่นมาส่องคุณได้ตลอดแหละ”

“รู้แล้วก็กลับออกไปได้แล้ว ผมรีบ”

“เบี้ยวนัดมันซะ”

“คุณสั่งผมไม่ได้”

“ผมว่า ผมสั่งได้” ว่าแล้วก็ยื่นมือถือส่งให้พู

ในคาเมลล่าโรล มีรูปพูที่นอนเปล่าเปลือยในโรงแรมคืนก่อนนั้น

โครม!

พูเหวี่ยงมือถือนั่นลงเต็มแรง เฉียดหน้าเจ้าของมันไปนิดเดียว

“ทำไม ต้องการอะไร” พูกัดฟัดแน่น แล้วถามออกไป

“สิทธิ์ในการสั่งคุณไง”

ทำไมพูต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก

เขาทำอะไรไว้นักหนา

รูปเปลือยของเขามันน่าดูมากนักหรือยังไง ถึงพอใจจะถ่ายไว้แบล็คเมล์กันบ่อยๆ

น้ำตาบ้านี่ก็ไหลอีกแล้ว จะอ่อนแอให้ได้อะไรขึ้นมา

พูปาดน้ำตาลวกๆ แล้วล้วงเอามือถือตัวเองออกมา

พิมพ์เมนชั่นหาเจ้าของแอคที่พัทยา

“ผมไปไม่ได้แล้วขอโทษที”

แล้วไม่สนใจจะว่าทางฝ่ายนู้นจะด่าหรือบ่นอะไรไหม

ขอจัดการคนตรงหน้าก่อน

“ไม่ไปแล้ว พอใจหรือยัง”

“ก็แค่ระดับนึง เรายังไม่ได้เย่กันเลยนะ” ชายตรงหน้ายิ้มเจ้าชู้ แล้วเดินเข้าใกล้

พูถอยออกห่าง

“ออกไปจากบ้านของผม ก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจดีกว่า คงยังไม่อยากโดนข้อหาบุกรุกหรอกนะ”

“คุณพูดผิดนะ พู จริงๆ คุณต้องบอกว่า บ้านของเรา ต่างหาก”



พูเคยหวังว่าสักวันอาร์จะกลับมา

กลับมาง้อ กลับมาบอกว่าผิดไปแล้วที่ไม่ฟังกันในวันนั้น

กลับมาบอกว่าเชื่อใจพูแล้ว



แต่ไม่เคยนึกว่า อาร์จะกลับมาแบบนี้

กลับมาเพื่อเข้ามาบีบและบงการ

และเข้ามาในเวลาที่พูสกปรกอย่างที่สุดแล้ว

มาเหยียบย่ำกัน

อย่างนี้ ไม่ต้องกลับมาเสียยังดีกว่า

“ต้องการอะไรกันแน่อาร์ ถ้าแค่เซ็กส์ คงหาจากใครก็ได้มั้ง”

"ช่วงนี้มีปัญหาการเงิน เลยเอาห้องให้คนอื่นเช่า ว่าจะมาขออยู่ด้วยสักหน่อย”

พูหรี่ตา จับผิด อาร์เป็นฟรีแลนซ์ แต่ฝีมือดี รับแต่งานใหญ่ๆ ทั้งนั้น ถ้าไม่ติสท์มากไป ไม่น่าจะหมุนเงินไม่ทัน

อาร์ยักไหล่ “แค่ไม่กี่เดือนเองน่า เดี๋ยวก็ไปแล้ว”

“เดี๋ยวให้ยืมเงิน ไปอยู่ที่อื่นเถอะ”

“ทำไม มีผมอยู่ในบ้านแล้ว จะลากใครมานอนด้วยไม่สะดวกหรือยังไง”

“อาร์” พูส่งเสียงต่ำๆ เหมือนขู่ให้หยุด

“อีกอย่าง เงินที่ซื้อบ้านนี่ก็น่าจะเป็นของผมครึ่งหนึ่งใช่ไหม”

“งั้นคุณอยู่ ผมจะไปอยู่ที่อื่น” พูพูดจบก็หมุนตัว เพื่อวิ่งขึ้นไปชั้นบน

เมื่อเปิดประตูห้องนอนได้ ก็รื้อเอากระเป๋าเดินทางออกมา

เปิดตู้แล้วกวาดเอาเสื้อผ้า อะไรบ้างก็ไม่รู้จับโยนใส่เข้าไปในกระเป๋า

ระหว่างที่เดินพล่านหยิบนู่นหยิบนี่ แบบคนที่กำลังคุมสติสตังไม่อยู่ น้ำตาก็ไหลไม่หยุด

สองปีเชียวนะ

สองปีที่เขาทรมานกับความรู้สึกพวกนั้น

แต่เมื่อเทียบกับความรู้สึกในขณะนี้แล้ว พูขอกลับไปทรมานแบบที่ผ่านมาดีกว่า

ดูถูกกันขนาดนั้น เอามีดมากรีดหัวใจกันเลยเถอะ

ภาพของพูสำหรับอาร์แล้ว มันคงเป็นอย่างนั้นจริงๆ

เป็นคนมักมาก และมั่วไม่เลือก

พูชะงัก เมื่อเห็นอาร์ยืนพิงกรอบประตู

“กลัวมากรึไง ถึงไม่กล้าอยู่สู้หน้า เป็นอย่างที่พูดใช่ไหมล่ะ อึดอัดที่พาใครๆ มากินถึงที่ไม่ได้ใช่ไหม ถึงจะย้ายหนี”

ทั้งๆ ที่น้ำตายังหล่นเป็นสาย พูกลับเชิดหน้าขึ้น

“ตกลง อาร์อยู่ได้ตามสบาย”

พูเป็นพวกแพ้ไม่ได้อยู่แล้ว

กลัวเหรอ ต้องกลัวอะไรอีก คอยดูก็แล้วกัน

.

.

.

“เสาร์อาทิตย์นี้ หารุกอึดๆ ใครว่างทักมาครับ”

เย็นวันศุกร์อีกแล้ว

พูเลิกบล็อคแอคเค้าท์นกทวิตตี้นั่นแล้ว

เอาสิ ดูให้เห็นชัดๆ เลยอาร์

มีแอคหนึ่งที่โชว์ของขนาด 8 นิ้วได้ทักมา “แถวไหนครับ”

“ได้หมดครับ รูปพี่ป่ะ”

“แน่นอน ใหญ่พอไหม”

“ครับ ชอบมาก เจอกันที่ไหนดี”

“ผมอยู่ราม24”

“งั้นที่XXX เลยครับ”

“ตามนั้น”

พูเลือกการติดต่อแบบเมนชั่น ไม่ใช่ DM เหมือนอย่างเคย

ก็อยากให้รู้ไง อยากให้เห็นว่า ยังร่านได้อีก ไม่ได้แคร์เสียหน่อย

ไม่ว่าอาร์จะอยู่หรือไม่อยู่ตรงนี้ มันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับการหาความสุขของพูหรอก

แน่ใจเหรอวะ ว่า มันเป็นความสุข ไอ้พู

ความรู้สึกผิดและความละอายเคลื่อนเข้ามาเตือนพูเพียงชั่วแวบ

พูรีบปัดมันทิ้งไป



การนัดเย่กับคนแปลกหน้ามันเสี่ยง พูรู้ แต่ก็ยังไม่เคยเจออะไรแรงๆ สักครั้ง

แต่ว่า...

ครั้งนี้เห็นทีจะไม่รอด

“ผมไม่หมู่พี่ ขอตัว” พูพูดอย่างนุ่มนวลที่สุด แล้วจะล่าถอยออกจากห้องพักของโรงแรมม่านรูดแห่งหนึ่ง

แต่ผู้ชายอีกสามคนในห้องนั้น ไม่ได้ใจดีอย่างที่คาด

“ลองเหอะน่า มาแล้วนี่ หุ่นน้องโคตรแซ่บ น่าซั่มฉิบหาย”

“ปล่อยกู” ตอนนี้พูโดนล็อคแขนแน่น แล้วถูกลากแบบถูลู่ถูกังมาโยนไว้บนเตียง รู้สึกจุกที่ท้องน้อย เพราะโดนต่อยไปครั้งหนึ่งจนตัวงอ

มันดันเป็นเตียงแบบมีเสาเสียด้วย

พูจึงถูกจับมัดขาและแขนเข้ากับเสาเตียงทั้งสี่ด้าน

ตัวสั่นไปหมด พยายามจะต่อรอง อย่างน้อยก็ต้องไม่ให้เจ็บตัวมากนัก

“ผมยอมแล้ว แต่พี่ใส่ถุงได้ป่าว ผมขอ เพราะผมก็ยังไม่ได้ตรวจเลือดมาสองสามเดือนแล้ว” พูโกหกเพื่อหาทางรอด

ในแววตาของผู้ชายทั้งสามคนที่ยืนล้อมพูอยู่มีแต่ความหื่นกระหาย จนไม่แน่ใจว่าสิ่งที่พูพูดไปมันเข้าหูบ้างหรือเปล่า

ชายคนหนึ่งเริ่มปลดกระดุมเสื้อของพู อีกคนปลดกางเกง ส่วนอีกคนถอดของตัวเองแล้วรูดรั้งของของมันช้าๆ

ตอนนี้ชายคนหนึ่งเล่นกับยอดอก อีกคนจับและไล้ส่วนล่าง ชายคนที่สามพยายามจะจูบปาก พูหันใบหน้าหนี

“พี่ผมขอ เล่นอะไรก็ได้ แต่ไม่จูบ”

“งั้นอมได้ป่ะ มึงอมให้กูหน่อย”

พูรู้ พูคงไม่รอดจากตรงนี้ จนกว่าพวกมันจะสาแก่ใจ

อย่างน้อย ขอเก็บอะไรไว้เพื่อไม่ให้ฝันร้ายบ้าง

อะไรก็ได้ แต่ขอเก็บจูบไว้เถอะนะ ได้โปรด

พูหลับตาอย่างยอมแพ้ แล้วรับส่วนนั้นที่ชวนคลื่นเหียนเข้ามาในโพรงปาก น้ำตาซึมช้าๆ จากหัวตาแล้วไหลกลิ้งลงข้างใบหู

ขยะแขยง

มือไม้ของพวกมันสามคนที่รุมจับ ลูบ ทึ้ง จนไม่รู้ว่ามือใครเป็นมือใคร ไม่รู้ว่าของใครบ้างที่ผลัดเปลี่ยนกันจับยัดเข้ามาในปากของเขา

ขยะแขยงตัวเองยิ่งกว่ามือหรือดุ้นพวกนั้น

ตอนนี้เขารู้สึกว่า ตัวเองมีสภาพไม่ต่างจากซากเนื้อเน่าๆ ที่ถูกรุมแทะอย่างตะกรุมตะกราม

สมใจแล้วหรือยัง ตอนนี้กูไม่เหลือค่าอะไรแล้วจริงๆ แหลกเหลวและเลวทรามจนถึงก้นตมแล้ว

น้ำตาของพูไหลไม่หยุดแต่ไม่มีเสียงสะอื้น

“ไม่ไหวว่ะมึง” ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น “แม่งของมันไม่ตั้งเลย ตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำแล้วเนี่ย”

“เอาไอ้นั่นให้มันดม” ผู้ชายอีกคนสั่ง

“ไม่ ไม่ พี่ ผมไม่เล่นยา ผมขอ ผมยอมพี่แล้ว แต่ไม่ ไม่ ไม่ อื้อ.... อื้อ.... ม... ไม่... ฮือ...มะ... ฮือ....”

อาร์

อาร์

กูรักมึงนะ

พูรักอาร์จริงๆ

พูไม่เคยคิดนอกใจ อาร์เชื่อพูสักนิดได้ไหม

ความคิดของพูกระโดดไปกระโดดมา เดี๋ยวหยาบคาย เดี๋ยวโหยหา ประเดี๋ยวก็โกรธเกรี้ยว

ตัวของพูโยกคลอนไปตามจังหวะ

ถูกกระทำในหลายท่าทาง

โดยที่พูเลิกขัดแย้ง และต่อต้าน

มึน เมา และร้อนไปหมด

ถูกสอดใส่จนลึก

เจ็บ เจ็บ อ๊ากกกกก อือ...... ไม่ไหว ไม่ไหว เอาออก เอาออกไป โอ้ยยยย ฮือ เจ็บ

พูดิ้น และตะเกียกตะกายหนี

พวกมันพยายามจะให้พูรับของพวกมันทั้งสองคนในคราวเดียวกัน

พูดิ้นอีก

ฮือ

อาร์

ช่วยพูด้วย

“ให้มันดมอีก จะได้ไม่เกร็ง” คนที่เป็นลูกพี่สั่ง

"ไม่เอาแล้ว พอ อื้ออออออ อื้อออออ”

ปวดหัวมาก ปวดจริงๆ มึนไปหมด เหมือนมีพายุหมุนอยู่ในหัว

ฮัก ฮัก ฮัก ฮัก พูเริ่มหายใจหอบและถี่

“เฮ้ยพี่ มันเป็นอะไรไม่รู้”

“ตายห่า มันหายใจไม่ทัน”

“เฮ้ย หัวใจแม่งเต้นเร็วมาก ตัวก็โคตรเย็น น่ากลัวฉิบหาย จะตายไหมวะ”

“เฮ้ย มึงใส่เสื้อผ้าเลย เร็วๆ แล้ว เผ่นเลยมึง”

“พี่ โทรศัพท์มัน แม่งสั่นไม่หยุดเลย”

“มึงเอามานี่....ฮัลโหล... กูไม่รู้มึงเป็นใคร แต่มึงมาที่โรงแรมXXXX ซอยXXX ด่วนเลย ด่วน พวกกูไม่ได้ตั้งใจนะเว้ย แค่จะสนุกๆ กัน”

ทั้งสามคนรีบแยกย้ายออกไปจากม่านรูด

.

.

.



เสียงเตียงคนไข้ที่ถูกเข็นอย่างเร่งรีบ

“ไอ้หมอ มึงช่วยพูด้วย ระหว่างทางมันชัก”

เลือดแดงฉานเปื้อนเต็มเสื้อของอาร์

.

.

.

พูลางานสิบวันรวด

อยู่โรงพยาบาลแค่ไม่กี่วันแล้วกลับมาพักฟื้นที่บ้าน

หมอเจมส์ เป็นเพื่อนสนิทของทั้งพูและอาร์

“อาร์ อย่าปล่อยให้มันทำอย่างนี้อีกเลยว่ะ มันลดคุณค่าของตัวมันเองลงจนน่ากลัว คราวนี้โดนเล่นจนต้องเย็บ กูว่าเสี่ยงเกินไป มันน่าจะแพ้สารพวกไนเตรทนั่นด้วย เพราะเป็นโรคหอบหืดอยู่ก่อนแล้ว แถมยังกินเบียร์ไปก่อนหน้าอีก ไม่ใช่ทุกครั้งที่มึงจะตามมันเจอนะ ถ้าช้ากว่านี้ หรือแย่กว่านี้ล่ะ”

แล้วพูเองก็โดนหมอเจมส์เทศนาเสียยาวยืดพร้อมกำชับให้กลับไปตรวจเลือดในอีกห้าวัน

พูเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง นั่งนิ่งๆ เหมือนนาฬิกาที่ถ่านหมด

เหม่อ และร้องไห้

อาร์เองก็ไม่ได้ย้อนความเกี่ยวกับเรื่องนี้

ทุกเช้า เขาจะเข้ามาอุ้มพูเข้าห้องน้ำ เพราะพูเจ็บจนเดินเองไม่สะดวก

“กินข้าวหน่อยนะ” อาร์ยกข้าวต้มร้อนๆ มาวางใกล้ๆ

“ไม่หิว”

“อย่าทำเป็นเด็ก ไม่ได้ต้องกินเพราะหิว แต่ต้องกินให้มีแรง” อาร์ดุ แล้วบังคับให้พูอ้าปาก

“กินอีกนิดนึง”

“อิ่มแล้ว”

“เดี๋ยวยากัดกระเพาะ”

“อิ่มแล้วจริงๆ”

อาร์ถอนหายใจยาว “กินอีกนิดได้ไหมครับ นะครับ แบ่งกันคนละครึ่งชาม เดี๋ยวอาร์ช่วยอีกครึ่งนึง”

พูมองหน้าอาร์นิ่ง สุดท้ายก็ยอมอ้าปากงับช้อนซึ่งจ่ออยู่ที่ปาก

แต่ข้าวคำนั้นใหญ่ไป พูกินไปได้เพียงส่วนหนึ่ง เหลือข้าวอยู่ในช้อนอีกกว่าครึ่ง

อาร์จึงกินข้าวที่เหลือนั้นเสีย

พูตกใจ แล้วบีบปากของอาร์แน่น

“คาย คายเดี๋ยวนี้ ห้ามกินนะ เร็ว คาย”

อาร์ไม่เชื่อ รีบกลืนมันจนหมด

“ฮือ ห้ามกินนะ ฮือ มันสกปรก ฮือ” พูเกาะแขนของอาร์ไว้ไม่ให้เคลื่อนไหว

“อะไรที่สกปรก”

“ทุกอย่าง ทุกอย่างเลย”

อาร์ค่อยๆ วางชามข้าวต้ม แล้วกอดพูเอาไว้

ไม่มีคำพูดใดๆ จากปากของอาร์

เขาไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆ รู้เพียงว่าต้องกอดพูเอาไว้เท่านั้น

-- โปรดติดตามตอนต่อไป--

หากข้อมูลผิดพลาด ต้องขออภัยด้วยค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-03-2020 20:45:15 โดย treenature »

ออฟไลน์ nevergoodbye

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1240
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-2
คนเขียนหลอกลวงที่สุด /ทุบอก

ฮืออออ ภู  :hao5:
ทำไมน่าสงสารแบบนี้  :o12:

ออฟไลน์ monetacaffeine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-5
เสียดายเลยค่ะ น้องยังเรียนปีน้อยอยู่ ไม่สามารถเป็นที่ปรึกษาให้ได้ T ___ T .. ไว้รอก่อนนะคะ
น้องสัญญา เรียนปีโตเมื่อไหร่จะกลับมาอ่านกลับมาช่วยตอบแน่นอนค่ะ

ทั้งๆที่ติดตามผลงานของคุณ treenature อยู่แท้ๆ แต่กับเรื่องใหม่เพิ่งได้เห็นซะอย่างงั้น ..
อ่านแล้วชอบนะคะ ดูดาร์คดี สงสารภูที่ต้องมาเจออะไรแบบนี้มากๆ โลกมันโหดร้ายสุดๆจริงๆ
คนเราจะไว้ใจคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักกันมาก่อนเลยขนาดนี้เข้าไปได้ยังไงนะ ?

ขอให้อั๋นดูแลภูดีๆนะคะ อย่าปล่อยให้หลุดมือไปให้ต้องเจ็บปวดอีกเลยนะ แค่นี้ก็เจ็บมากพอแล้ว
ถ้าอั๋นจะรู้ว่าที่ภูทำก็มีแต่ทำไปเพราะประชดเท่านั้น ชอบชื่อเรื่องนะคะ เพราะภูบอกว่าจะไม่แพ้ แต่สุดท้ายก็แพ้ รึเปล่านะ ? 5555
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ  :L2:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ THiiCHA

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-4
ชอบบบบบบบบบ
ภูน่าสงสาร
อั๋นน ไม่เข้าใจภูเลยหรอออ
+ 1 ให้ มาต่อน้าาา

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
มีความสงสัยว่าอั๋นกลับมาทำไม ตั้งสองปี ไม่น่าปีปัญหาด้านการเงินนะ

ออฟไลน์ Sirada_T

  • We Will [Luk] You!!
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 454
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-0
ฮือออออ ดราม่าาาาาาา

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4514
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ค้างมากมาย

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
อั๋น อยู่ในยุคไหน แค่เห็นภาพก็เชื่อ   :m16:
โง่ไปไหม เขาตัดต่อ รีทัช กันจนถึงไหนๆ  :katai1:
เชื่อ โดยไม่พิสูจน์ ค้นหาความจริง :m31:
กว่าจะรู้ตัว เพชรอาจกลายเป็นแก้วร้าว :fire:
รอ  :L1: :L1: :L1:
 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ kun

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3593
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +122/-10
สงสารอ่ะ รอลุ้นต่อ

ออฟไลน์ treenature

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-0
แพ้ ตอนจบ


แพ้ ตอนจบ

พูกลับไปทำงานได้หนึ่งเดือนแล้ว ตลอดระยะเวลานี้ ไม่มีการนัดกับใครที่ไหนอีก

เข็ดและกลัวก็เป็นส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลจริงๆ คือ

คนเราจะมีขีดความอดทนอยู่ระดับหนึ่งสำหรับทุกเรื่อง

สำหรับเรื่องนี้ พูยอมรับความไม่ดีและสกปรกของตัวเองได้แค่นี้ มากกว่านี้ไม่ไหวแล้ว

พูจึงไม่ได้รับนัดจากใครอีก แค่ทำงานแล้วกลับบ้าน

อาร์ยังคงใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในบ้าน

ไม่เข้าใกล้หรือขยับออกห่างมากจนเกินไป

ไม่มีการพูดคุยเกินจำเป็น ต่างหลบอยู่ในมุมของตัวเอง

อาร์จัดสวนข้างบ้านใหม่ มีน้ำพุเล็กๆ และสวนดอกไม้สีสวย ซุ้มไม้เลื้อยช่วยลดความร้อน

หากมองจากห้องนั่งเล่นจะเห็นได้ชัดเจน

และพูก็ชอบมานั่งตรงนี้ในวันเสาร์อาทิตย์ พิงโซฟาและมองเหม่อออกไป

อาร์มักทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ในช่วงกลางดึกจนถึงเกือบรุ่งสาง

เช้าขึ้นมา พูจะพบอาหารเช้าวางใส่จานสวยงาม และตกเย็นหากไม่ไปไหน จะมีกับข้าวแบ่งใส่กล่องไว้ในตู้เย็น



วันนี้กลับดึก



อาร์ตื่นขึ้นมาตอนเที่ยงๆ และยืนจ้องโพสอิทที่แปะไว้หน้าตู้เย็น

มันหมายความว่ายังไงบ้าง

หมายความว่า เขาไม่ต้องเตรียมข้าวเย็นเผื่อ

หรือ เป็นการรายงานหรือบอกกล่าว

เมื่อตอนยังคบกัน พูจะบอกเสมอว่า ตอนนี้อยู่ตรงไหน และกำลังทำอะไร ทั้งๆ ที่อาร์ไม่เคยถาม ไม่เคยเซ้าซี้

“ก็อยากให้รู้ว่าอยู่ตรงไหน จะได้ไม่เป็นห่วง” พูเคยอธิบายไว้แบบนี้

อาร์เองก็รู้สึกดี เพราะพูอยากให้ไว้ใจ และไม่มีอะไรลับหลัง

นั่นสินะ

ทั้งๆ ที่พูเป็นอย่างนี้มาตลอด ไม่เคยมีอะไรเคลือบแฝง ไม่เคยนอกลู่นอกทาง

ทั้งๆ ที่ซื่อสัตย์และมองแต่อาร์มาตลอด

แต่เมื่อเห็นภาพเปลือยนั่น

ความโกรธเกรี้ยวที่อาร์ก็ไม่เคยรู้เลยว่ามันมีอยู่ในตัว ก็ทะลักพรวดออกมาเกินควบคุม

ความเจ็บที่ถูกสวมเขา และทรยศ ผลักดันให้อาร์ใช้ถ้อยคำทำร้ายพู

มันเป็นความรู้สึกทั้งรักทั้งเกลียด

ยิ่งรู้ตัวว่ารักพูมากก็ยิ่งเกลียดมาก

และยังเจ็บปวดอยู่ทุกคืนที่นึกถึง



ไม่กี่เดือนที่แล้ว อาร์จึงค่อยคิดที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ หลังจากหมกตัวเองอยู่แต่ในบ้าน และงาน

อาร์รับนัดงานเลี้ยงวันเกิดของเพื่อนคนหนึ่งที่ผับย่านทองหล่อ

งานใหญ่ จนแทบจะเรียกว่าปิดผับเลี้ยงกันเลยล่ะ

อาร์พอใจแค่จิบเครื่องดื่มเบาๆ และนั่งมองความเป็นไปของคนที่กำลังมึนและตกอยู่ในบ่วงของความสนุก

แต่เมื่อเห็น...

มือกำแก้วแน่นเข้า

เขาจำมันได้

ไอ้แฮ็ค

กำลังนัวเนียกับผู้ชายคนหนึ่งที่รูปร่างคุ้นตา

ขอให้ไม่ใช่คนที่เข้าคิด มันจะดูโชคร้ายเกินไปที่พออาร์เริ่มลืมได้และคิดจะเริ่มใหม่ ก็กลับมาเจอกับความเจ็บแบบเดิมในทันที

อาร์เพ่งมองตาไม่กระพริบ

ทั้งคู่คงเมามาก มือที่ล้วงควัก ปากที่กดลึกกับซอกคอ

ในจังหวะที่อาร์เห็นหน้าทั้งคู่ชัดๆ เขาก็ถอนหายใจพรู



ไม่ใช่



ทั้งคู่ลากกันเดินไปในห้องน้ำ

อาร์กระโดดขึ้นไปนั่งตรงอ่างล้างมือ ฟังเสียงหอบหายใจและเสียงเนื้อกระทบกันจากในห้องน้ำด้านในสุด

ผู้ชายหลายคนเดินเข้าออก บางคนยิ้มทะลึ่ง บางคนทำหน้าสยองเหมือนคาดการณ์ว่า เดี๋ยวต้องมีเรื่อง

คงเข้าใจว่า เขามาตามจับชู้ ไม่มีใครยื่นเท้าเข้ามายุ่ง

ในขณะที่นั่งรออยู่ อาร์รู้ตัวว่าโกรธ และพยายามหาเหตุผลดีๆ ให้ความโกรธนี้

เมื่อหาเหตุผลให้ตัวเองไม่ได้ เลยยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่

สุดท้ายก็ได้แต่ไม่เข้าใจว่า ทำไมเขาต้องโกรธคนที่นอกใจพู ทั้งๆ ที่พูก็นอกใจเขา

ไอ้แฮ็คผงะ เมื่อเห็นหน้าเขา ไม่นานมันก็กลับมาทำหน้ายียวน แล้วบอกให้คู่ขาไปรอที่โต๊ะ

อาร์เดินนำมันไปที่ลานจอดรถ

เมื่อเห็นว่าปลอดคน เขาก็หันหลัง กระชากคอเสื้อมันแล้วเหวี่ยงติดกำแพง

ทั้งคู่ต่างจ้องหน้ากัน

แล้วแฮ็คก็ผลักมืออาร์ออก “ถ้ามึงยังโกรธกูเรื่องนั้น มึงก็ต่อยกูได้ กูยอม แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะมึง”

อาร์พยายามใจเย็น “ทำไมมึงยังทำตัวแบบนี้”

แฮ็คเลิกคิ้ว “แบบไหน อ๋อ เมื่อกี้น่ะเหรอ มันก็เรื่องของกูป่าววะ อย่าเสือก”

“แล้วมึงเอาไอ้พูไปไว้ไหน”

แฮ็คมองหน้าอาร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนหัวเราะหึ “นี่มึงโกรธ เพราะคิดว่ากูสวมเขาให้ไอ้พูหรอกเหรอวะ มึงแม่ง ดีว่ะ แต่ก็โคตรโง่”

อาร์ขมวดคิ้วและส่งสัญญาณว่า ถ้าแฮ็คยังไม่ขยายความ เขาชกมันแน่ๆ

“กูไม่เคยนอนกับพู”

กูไม่เชื่อ นั่นเป็นสิ่งแรกที่ผุดขึ้นมาในใจของอาร์

แฮ็คส่ายหน้า “มึงมันโง่ พูมันรักมึงมาก จนกูอยากได้ แม่งคนห่าอะไร รักและมั่นคงขนาดนั้น ความรักของเกย์อย่างเรามันมีจริงๆ ด้วยหรือวะ กูไม่เคยเชื่อหรอก จนมาเห็นที่พวกมึงรักกัน”

อาร์เริ่มกำหมัดจนสั่น

แฮ็คก็เหมือนจะรู้ว่า คืนนี้เขาคงโดนไอ้อาร์ซัดจนหมอบ แต่ก็คิดว่าเต็มใจจะโดน เมื่อได้สารภาพแล้ว ทุกอย่างก็พรูออกมา

“วันนั้นกูมอมมัน แก้ผ้ามัน แต่ทำมันไม่ลง เพราะมันเอาแต่ละเมอหามึง กูอิจฉา กูอยากให้มันรักกูแทนที่จะเป็นมึง ซึ่งกูก็พอรู้ว่าคงจะเป็นไปได้ยาก กูก็เลยอยากรู้ว่า พวกมึงจะมั่นคงกันจริงๆ หรือเปล่า”

แฮ็คยังพูดไม่จบดี อาร์ก็ถลาเข้าหา ไม่รู้กี่หมัดที่อาร์ปล่อยออกไปกระทบหน้ามัน แต่อาร์ยังรู้สึกว่ามันยังไม่พอ ไอ้เหี้ยนี่ทำลายชีวิตเขา

ทำลายความรักของเขา

จนเมื่อโดนคุมตัวมาที่สถานีตำรวจ และนั่งอยู่ที่นั่นหลายชั่วโมง จึงได้คิดว่า

จริงๆ คนที่ทำลายความรักของเขา อาจเป็นตัวเขาเอง

เขาโง่จริงๆ นั่นแหละ

อาร์ใช้เวลาไม่นานก็เจอว่าพูย้ายไปอยู่ที่ไหน

อาร์อยากขอโทษ

พูเปลี่ยนงานใหม่ ย้ายบ้าน แต่ไม่ได้เปลี่ยนอีเมล์และรหัส รหัสที่เป็นเลขที่เขาตั้งให้

อาร์ทำงานด้านนี้ ดังนั้นมันไม่ยากเท่าไหร่ที่จะเจาะเข้าไปดูข้อมูลอะไรๆ ของพู

จริงๆ จะใช้คำว่าเจาะหรือแฮ็กก็คงไม่ได้ เพราะอาร์สามารถเดายูสเซอร์เนมและพาสเวิร์ดในแอพต่างๆ ที่พูน่าจะใช้ได้ไม่ยาก

เมื่อเห็นว่าพูทำตัวแบบไหน อาร์แทบคลั่ง อยากจะตรงไปหาแล้วกระชากตัวมาเขย่าๆ จนกว่าความคิดบ้าๆ พวกนั้นจะหลุดออกไป

โกรธ เพราะยังคิดว่าพูเป็นของอาร์อยู่

หวงทั้งเนื้อตัวและหัวใจ ทั้งๆ ที่รู้ว่าพูอาจไปไกลจากเขามากแล้ว

มากกว่าความโกรธคือความเป็นห่วง

นานวันเข้า เมื่อเฝ้าดูพฤติกรรมของพู อาร์ก็ยิ่งทั้งเศร้าและโกรธ

อาร์รู้ พูเป็นอย่างนี้เพราะอาร์ แม้ว่าไม่ใช่สาเหตุทั้งหมด

คนเราให้ความสำคัญกับการได้รับคุณค่า

และอาร์ก็มีอิทธิพลต่อพูมากจนเกินไป เมื่ออาร์เลือกจะลดคุณค่าของพู ด้วยคำด่าทอพวกนั้น เมื่ออาร์เชื่อว่า พูไม่มีค่า

พูจึงทำตัวให้ไม่มีค่า

อาร์ยังพอจะแก้ไขมันได้ไหมพู

อาร์ลองทักพูไปในเย็นวันนั้น

และพูก็เลือกเขาแต่เมื่อพูนัดเขาง่ายๆ ไม่คำนึงถึงอะไรทั้งสิ้น อาร์ก็กลับรู้สึกโกรธจนหัวฟัดหัวเหวี่ยง

โกรธที่พู ง่าย!

ความโกรธ ความเสียใจที่เห็นพูทำตัวเหลวแหลก กลับมาครอบงำ

เขาถึงสอนกันต่อๆ มาว่า อย่าพูดตอนที่กำลังโกรธ

เมื่อเจอหน้ากันครั้งแรกในรอบสองปี มันควรจะดีกว่านี้ แต่อาร์ก็โมโห และทำรุนแรงไป และต้องมาเสียใจทีหลัง

มันเป็นความรู้สึกสองฝั่งที่ไม่ควรจะเกิดขึ้นพร้อมกัน

ทั้งโกรธที่พูทำท่าเหมือนเจนจัดและไม่ยี่หระ และไม่เห็นดีใจสักนิดที่เจอกัน แถมยังไม่อยากเห็นหน้าเขาด้วยซ้ำแม้รู้ว่าเป็นเขา ทั้งสงสารและอยากอ่อนโยน เมื่อพบว่า จริงๆ แล้วพูสั่นไปหมด

หลังจากเจอกันครั้งแรก ยิ่งทำให้อาร์ร้อนรนกับการนัดใครต่อใครให้มั่วไปหมดของพู

เขาจึงตามไปขัดขวาง ครั้งแรกเขาทำสำเร็จ พูยกเลิกการไปพัทยา ถึงแม้ต้องใช้วิธียั่วยุ แบบที่เขาไม่ค่อยอยากทำนัก

เมื่อได้ใกล้เข้ามาอีกนิด ได้เจอพูอีกครั้ง แผนการณ์ก็ผุดขึ้นอย่างปัจจุบันทันด่วน

ก็ย้ายมาอยู่นี่เสียเลย ให้มันรู้กันไปว่าอาร์จะคุมพูไว้ไม่ได้

แต่อาร์ก็คุมพูไว้ไม่ได้จริงๆ

ไอ้นิสัยท้าทาย ไม่ยอมใครนี่นะ มันน่านัก

ครั้งที่สองอาร์พลาดไป มาช้าไป จริงๆ เขาเปิดการติดตามตัวไว้ในมือถือของพูแล้ว เขารู้ว่าพูอยู่ที่ไหน แต่รถก็ติดเป็นบ้า เขาน่าจะใช้มอเตอร์ไซด์ เมื่อพยายามโทรไปเพื่อถ่วงเวลา

เขาต้องห้ามพูให้ทัน อาร์คิดอย่างนั้น แต่ไม่คิดว่า จะมาเจอพูในสภาพแบบนี้...

ไอ้เหี้ยพวกนั้นมัน...

อาร์เพิ่งมองเห็นว่าในตอนนี้ พูเหมือนใบไม้ที่แห้งกรอบ หากสัมผัสไม่ระวังก็จะแตกละเอียดหลุดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย

และอาร์อยากรักษาและปกป้องพูเอาไว้

ต่อไปนี้อาร์จะมีสติให้มาก จะละคำพูดร้ายๆ ไว้เมื่อโกรธ จะมั่นคงให้มาก ยังให้โอกาสกันได้ไหมนะ

เรื่องราวที่มันเดินทางมาถึงตรงนี้ ด้วยหลายสาเหตุที่โยงใยกันยุ่งเหยิง

เกิดจากความอิจฉาและอยากได้ของแฮ็ค เกิดจากความไม่เชื่อมั่น และโทสะของเขา เกิดจากการที่พูเลือกที่ทำให้ตัวเองแปดเปื้อน

ไม่ว่าจะโทษว่าเป็นเพราะเหตุไหน เรื่องก็ได้เกิดขึ้นแล้ว

ต่อจากตรงนี้ อาร์ตั้งใจจะทำมันให้ดี

ขอโทษนะพู ต่อจากนี้ช่วยรับคำขอโทษจากอาร์ด้วยนะ

อาร์ไม่คิดจะรุกไล่หรือเข้าใกล้พูมากกว่าที่เป็นอยู่ เรื่องระหว่างเขามันเป็นเหมือนแผลที่ยากจะสมาน

เราอาจไม่สามารถกลับมาเป็นคนรักกันได้เหมือนเก่า แต่อย่างที่ตั้งใจไว้ อาร์จะปกป้อง จะอยู่ข้างๆ

เมื่อหลุดออกมาจากความคิดของตัวเอง

อาร์ก็รื้อตู้เย็นเพื่อทำข้าวมื้อแรกของวัน

วันนี้คงไม่ต้องทำเผื่อสินะ

ความจริงอาร์อยากจะโทรไปถามพูว่า ไปไหนกับใคร

อยากจะเข้าไปเช็คในแอพลิเคชั่นนั้นด้วยว่า รับนัดกับคนแปลกหน้าแบบเดิมๆ หรือเปล่า

แต่ก็ยั้งตัวเองไว้

อาร์เลิกติดตามพูในแบบนั้น

และหัดที่จะ “ไว้ใจ”

ราวเที่ยงคืน พูก็เปิดประตูบ้านเข้ามา

อาร์ทำเหมือนไม่ได้รอ ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้วมองนาฬิกาเกือบทุกห้านาที ละมือจากคีย์บอร์ด แล้วลุกขึ้น

พูทำหน้าตาเจื่อนๆ นิดหนึ่ง แล้วพูดว่า “งานเลี้ยงบริษัทลูกค้าน่ะ จำเป็นต้องไป”

อาร์แค่พยักหน้าแล้วเดินไปในครัว

พูทำตัวไม่ค่อยถูกนัก

ก็ตอนนี้ พวกเขาเป็นแค่คนร่วมบ้านกัน เมื่อกี้นี้พูก็ขัดใจตัวเอง ว่าจะพยายามอธิบายให้อาร์ฟังไปทำไม

“เค้าไม่ได้ถามมึงสักคำไอ้พู” พูพึมพำ แล้วเอนตัวพิงโซฟา มึนนิดหน่อยแต่ไม่ถึงกับเมา

ลืมตาขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแก้วน้ำกระทบกับโต๊ะ

“น้ำส้ม คั้นเอง ชิมแล้ว ไม่เปรี้ยวมาก”

น้ำส้มแก้วนั้นทำให้พูนอนกระสับกระส่าย

เค้าก็แค่สงสาร หรือไม่ก็มีน้ำใจเล็กๆ น้อยๆ เท่านั้นไอ้พู มึงจะดีใจอะไรนักหนา ก็เหมือนกับ ข้าวที่เค้าทำกินเองเลยทำเผื่อมึงนั่นแหละน่า

พูต้องเตือนตัวเองให้หนักๆ ว่ามันเป็นเรื่องที่แม้อยากให้เป็นไปมากแค่ไหน ก็จะไม่มีทางเกิดขึ้น

เพราะตอนนี้พูไม่คู่ควรกับอะไรทั้งนั้น ทั้งความรักทั้งความดี ที่ได้จากอาร์ตอนนี้ก็แค่ความสงสาร

อย่าฝันไอ้พู



เป็นอีกคืนที่พูหลับไปทั้งน้ำตา

เวลาผ่านไปไม่ช้าไม่เร็ว

หกเดือนแล้วที่อาร์มาอยู่ที่นี่ และหกเดือนแล้วที่พูถอยหลังออกมาจากการมีสัมพันธ์ชั่วคืนกับคนแปลกหน้า

เช้าวันหยุด

พูหยีตาเพราะแสงแดดที่จู่ๆ ก็สว่างพรึ่บ

แรงเขย่าที่แขนทำให้ต้องปรือตามอง

“พูตื่น”

“อือ...มีไร”



เวลาที่ผ่านไป ค่อยๆ ทำให้เขาทั้งสองคุยกันมากขึ้น และเขยิบใกล้กันมากอีกนิด

“ตื่น ไปวัด”

“ไปทำไม ไม่เอา ง่วง”

“ไปทำบุญวันเกิด ใครชิงหมาเกิดวะวันนี้” อาร์หัวเราะมุกของตัวเอง

พูลืมตาโต แล้วสะบัดผ้าห่มออก “เฮ้ย ลืม”

“เออ คนเราเนอะ ลืมแม้กระทั่งวันเกิดตัวเอง ให้ห้านาที ไปอาบน้ำแต่งตัว เร็ว เดี๋ยวไม่ทันเพล”

เมื่อกลับจากทำบุญ พูก็จุดธูปไหว้พ่อและแม่

“แม่ครับ พ่อครับ พูขอบคุณแม่กับพ่อมากนะครับที่พาพูมาเกิดในวันนี้”

เมื่อเอนตัวลงบนโซฟาข้างๆ กับอาร์

อาร์ถามขึ้นว่า “อยากทำอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า”

พูส่ายหน้า “อยู่บ้านแหละ พัก เดี๋ยววันจันทร์ก็ทำงานแล้ว”

“งานเป็นไงมั่ง”

แล้วทั้งคู่ก็คุยกันไปเบาๆ พูเล่านู่นนี่ให้อาร์ฟัง สักพักก็หลับไป

“สุขสันต์วันเกิดนะครับ ต่อจากนี้ ขอให้เข้มแข็งและมีความสุขมากๆ นะ” เสียงอาร์ดังแผ่วๆ ในความฝัน

อาร์ติดนิสัยแบบนี้ไปแล้ว กับการที่แอบมาพูดอะไรข้างหูตอนพูหลับอยู่ แทนที่จะพูดกันเมื่อมีสติ

เพราะกลัวว่าจะถูกผลักไส เพราะไม่แน่ใจว่า พูอยากจะกลับมาเป็นแบบเดิมหรือเปล่า

ค่ำวันนั้น หลังจากมื้อเย็นเรียบง่าย

อาร์ก็ชวนพูดื่ม มันเป็นครั้งแรกตั้งแต่แยกทางกันไปที่ทั้งสองมานั่งดื่มด้วยกัน บนโซฟาตัวเดียวกัน

ต่างนั่งดื่มกันเงียบๆ พูดคุยกันเรื่องทั่วๆ ไป

ไม่นานทั้งสองก็ล้มตัวลงนอนบนหมอนอิงใบใหญ่ใบเดียวกัน

“อาร์”

“หือ”

“ขอบคุณนะ”

“เรื่องไร”

“คำอวยพรไง”

อาร์ยิ้ม “ว้าโดนจับได้ซะแล้ว งั้นก็ไม่ต้องแอบแล้วสิ” อาร์หันหน้าไปหาพู และพบว่าพูก็มองมาที่เขาเช่นกัน

ใบหน้าห่างกันเพียงคืบ แต่อาร์ยังรู้สึกว่ามันไกลไป จึงขยับเข้าใกล้อีกนิด กระซิบเบาๆ ที่ข้างหูของพู

“สุขสันต์วันเกิดครับพู ขอพูดอีกครั้งว่า ขอให้เข้มแข็งให้มากๆ และขอโทษที่เคยไม่เชื่อใจ”

พูเบิกตากว้าง ถอยออกห่างเพื่อจะได้มองหน้าอาร์ได้ถนัด ใบหน้าเปื้อนหยาดน้ำตา

“ทำไมถึงเชื่อ”

“ไปเจอไอ้แฮ็คมา”

“แค่แฮ็คพูดก็เชื่อเหรอ”

อาร์ส่ายหน้า “คำพูดของแฮ็คแค่ยืนยัน ถ้าคิดทบทวนทุกอย่างในเวลาที่ไม่โกรธ ไม่หึง แล้ว อาร์ก็เชื่อว่าพูไม่ได้เป็นอย่างนั้น เพราะอาร์รู้จักพูดี ขอโทษจริงๆ ที่โกรธจนขาดสติ ขอโทษที่ทำให้พูเป็นอย่างนี้” สายตาที่มองกันมันเว้าวอนและสำนึกผิด

พูมองหน้าอาร์นิ่ง สีหน้าสงบ แล้วจึงมีรอยยิ้มจางๆ เหมือนสมหวังกับสิ่งที่อยากให้เป็น “แค่อาร์เชื่อ พูก็พอใจแล้ว เรื่องต่อจากตรงนั้นเป็นพูที่ทำตัวเอง”

อาร์เอื้อมมือไปเกลี่ยมันออก “ยกโทษให้อาร์ได้ไหม ที่เคยพูดจาไม่ดี ที่เคยโกรธจนไม่ฟังอะไร”

“ครับ ยกโทษให้ทั้งหมด เราไม่ติดค้างระหว่างกันแล้ว” น้ำตาของพูไหลหยดลงมาเปื้อนริมฝีปากที่เริ่มเม้มเข้าเพื่อกลั้นสะอื้น

ในวันเกิดคืนนั้นพวกเขาสามารถขยับเข้าใกล้กันอีกนิด ด้วยริมฝีปากที่เคลื่อนเข้ามาแตะแผ่วๆ และด้วยคำว่าขอโทษ และ ให้อภัย

หลังจากวันนั้น สถานการณ์ระหว่างกันก็ดีขึ้นทีละน้อย จนผ่านไปร่วมปี

อาร์ยังไม่ย้ายออก และพูก็ไม่เคยถามว่าทำไมไม่ไปเสียที

พูยังคิดภาพไม่ออกด้วยซ้ำว่า หากถึงเวลาที่อาร์จะไปจริงๆ จะข้ออ้างอะไรมายื้อเอาไว้ดี

เช้าวันหนึ่ง อาร์ยังไม่เข้านอน แม้จะอดหลับอดนอนมาจนสว่าง เพื่อรอส่งพูไปทำงาน

“วันนี้กลับดึก” พูบอกก่อนออกจากบ้าน

อาร์พยักหน้ารับ “งานแต่งใช่ไหม”

“อือ” พลางก้มลงใส่รองเท้า

“ให้ไปรับไหม”

“ไม่เป็นไร จะไม่ดื่ม” พูเงยหน้าจากรองเท้าขึ้นมายิ้มให้

เป็นยิ้มที่ทำให้อาร์เผลอย่อตัวลงใกล้ แล้วกดปากทาบลงไป

“ครับ ยังไงก็ขับรถดีๆ นะ” สายตาของอาร์หวาน เสียจน พูต้องเสมองอย่างอื่นแล้วลุกขึ้น

“ไปล่ะ”

อาร์มองตามไป ด้วยใจที่นิ่งขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก เริ่มต้นทีเดียวหากยังจำได้ อาร์ตั้งใจไว้ว่าจะหัด เชื่อใจ และเขาคิดว่าเขาทำได้ดี

ความสัมพันธ์ในตอนนี้ของเขา มันมากกว่าเพื่อนล่ะนะ แต่เหมือนพูเองก็ยังไม่กล้าที่จะเปิดรับอาร์เข้ามามากกว่านั้น

พูคงติดอยู่กับเรื่องมืดดำของตนเองในอดีต

อาร์เองก็พยายามจะไม่เข้าใกล้มากจนทำให้พูเตลิดออกห่าง แต่มีบางครั้งที่ไม่สามารถห้ามใจให้ไปแตะต้องเนื้อตัว จูบ หรือกอด เพราะพอยิ่งมอง พูก็ยิ่งดูน่ารักมากขึ้น

อาจมองว่าเป็นเรื่องตลก ผู้ชายน่ะจะเหมาะกับคำว่าน่ารักได้ยังไง

น่ารักสิ ถ้าเรารักเค้า เราก็มักจะเห็นว่าเค้าน่ารักตลอดล่ะ มันจะมีความรู้สึกว่าสามารถมองได้นานๆ หรือเข้าไปใกล้เพื่อขอกอดสักที

อาร์ก็มองพูแบบนั้น

เพราะว่า อาร์รักพูไง

รักแบบที่ไปไหนไม่รอดสักทีน่ะ

เอาไว้สักวันนะพู อาร์จะบอกกับพูแบบนี้เลย



ตีสามแล้ว พูยังไม่กลับบ้าน

อาร์เริ่มเดินวนไปมา ในที่สุดก็ตัดสินใจโทรหา

ไม่ติด

อาร์เริ่มรู้สึกร้อนรน

ชั่งใจว่า จะเปิดดูแอพพลิเคชั่นติดตามตัว หรือแอพที่พูเคยใช้นัดใครต่อใคร ดีไหม

ธรรมชาติของคน จะเริ่มคิดเรื่องร้ายๆ ได้ง่ายและเร็วกว่าเรื่องดีๆ

ตอนนี้อาร์เริ่มรู้สึกอย่างนั้น

ความไว้ใจมันทำได้ยาก เพราะความระแวงมันเกิดได้ง่ายกว่ามาก

ต้องหนักแน่น

และความรู้สึกที่เด่นชัดมากกว่าคือ เป็นห่วง

อาร์ไม่อยากเห็นพูในสภาพแบบนั้นอีก

อาร์ตัดสินใจที่จะรอโดยไม่ตาม เขานั่งรออยู่อย่างนั้น บางช่วงก็ปล่อยความคิดให้ฟุ้งกระจาย บางช่วงก็พยายามจะตบมันให้เข้าที่เข้าทาง







ตีห้ากว่าๆ

ก็ได้ยินเสียงรถที่คุ้นเคยขับเข้ามาจอด

เมื่อพูย่างเท้าเข้ามาบ้านก็สัมผัสได้กับบรรยากาศกดดันและเครียดเขม็ง

เพียงพูก้าวเท้าเข้าหาเพียงสามหรือสี่ก้าว

อาร์ที่ควรจะพูดอะไรสักคำ ทั้งๆ ที่นั่งรอมาทั้งคืนกลับลุกพรวด แล้วเดินขึ้นบันได

พูเงยมอง ด้วยสายตาผิดหวัง

“ไหนว่าจะเชื่อใจกัน นี่ยังไม่ทันฟังกันสักคำเลย” พูเหยียดยิ้ม ทั้งๆ ที่กระบอกตาปวดตุบ และเริ่มมีน้ำตาคลอ

หมดแรงที่จะเดินขึ้นห้อง พูทำได้เพียง ลากเท้าไปทรุดตัวลงพิงโซฟา หลับตาแล้วสะอื้นเบาๆ

พูคงสกปรกเกินไปเกินกว่าที่จะทำให้อาร์เชื่อใจอะไรได้อีก พูไม่ได้ไปนอนกันใครมานะ ช่วยฟังกันบ้าง

พูสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆ มาแตะตรงที่ข้อเท้า เขาชักเท้าหนีอย่างอัตโนมัติ

“ชู่ว อยู่นิ่งๆ” อาร์นั่งคุกเข่าอยู่ที่ปลายเท้าแล้วกดขาของเขาไว้

เจลเย็นที่อาร์ค่อยๆ ทา ซึมเข้าสู่ผิว ดูท่าอาร์จะตั้งใจทาอีกนานจนพูรอไม่ไหว

“พูไม่ได้นอกใจนะ ไม่ได้ไปนอนกับใครนะ เชื่อพูไหม” พูละล่ำละลัก เพราะกลัวว่าอาร์จะไม่ฟังกัน

อาร์มองพูนิ่ง ไม่ยิ้ม สายตานั้นอ่านไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร

“ถ้าพูนอนกับใครตอนนี้ ก็ไม่ถือเป็นการนอกใจหรอก” เสียงของอาร์นิ่งจนพูใจหายวาบ

พยายามจะพูด จะอธิบาย แต่มันพูดอะไรไม่ออก น้ำตาทะลัก และสะอื้นหนักขึ้น

“พู... พูครับ เงียบก่อน ฟังอาร์ก่อนสิ อาร์ยังพูดไม่จบเลย”

อาร์ละมือจากข้อเท้าขึ้นมากอดพูไว้

เมื่อพูสงบลงและพร้อมฟัง อาร์ก็เชยคางขึ้นเพื่อให้มองตากัน “เรื่องไอ้แฮ็คเราเคลียร์กันจบไปแล้วนะ จำได้ไหม ระหว่างที่เราคบกัน พูไม่เคยนอกใจ อาร์เชื่อแล้ว แต่ที่อาร์พูดเมื่อกี้หมายความว่า เรายังไม่ได้กลับมาคบกัน ถ้าพูมีใครระหว่างนี้ก็จะเรียกว่านอกใจไม่ได้ไง”

“แต่อาร์ก็โกรธพูใช่ไหม อาร์เดินหนีไปเลยพูยังไม่ทันพูดอะไรเลย พูไม่ได้ไปนอนกับใครจริงๆ นะ”

“งี่เง่าแล้ว อาร์รีบไปหยิบกล่องยาต่างหาก ก็เห็นอยู่ว่าเดินขากระเผลก แล้วก็หน้าบวมแตกขนาดนี้ ไปต่อยกับใครมาหือ”

พูก้มหน้านิดนึง พูดเบาๆ ราวกับกลัวความผิด

“มีเรื่องกับคนกินข้าวต้มโต๊ะข้างๆ อ่ะ มันจ้องจะหิ้วพู แล้วมันก็จับก้นพูด้วย เนี่ยเคลียร์เรื่องที่ สน. ตั้งนานเลย”

“แล้วทำไมไม่โทรมาบอก” เสียงอาร์ถามเสียงดังด้วยความโมโห

“แบตหมด” เสียงอ่อย

“คราวหน้าพกแบตสำรองด้วย” อาร์เริ่มเสียงดังขึ้น และพูก็รู้สึกเหมือนตัวของเขาจะหดเล็กลง “อย่าให้เจอนะ จะชกแม่ง ไอ้เลว มาจับก้นแฟนกู”

“!!!!!!!!!”

อาร์ไม่พูดอะไรอีก กลับเอานิ้วเขี่ยแก้มคนที่เอาแต่อึ้ง “น่ารักว่ะ ตาโตเท่ากบเคโระแล้วเนี่ย ฮ่าๆ ไปอาบน้ำไป ดูไม่จืดเลยเนี่ย เดี๋ยวหาอะไรประคบแก้มให้”

ว่าแล้วก็หันหลังไป เก็บหลอดยา แล้วก็บิดขี้เกียจ

แต่เดินไม่ได้ เพราะโดนใครบางคนดึงเสื้อเอาไว้

“ตกลงว่าเชื่อใจกันใช่ไหม”

อาร์หันหลังกลับมา ย่อตัวเพื่อให้ระดับสายตาเท่ากัน

ตาที่จ้องมาแน่วแน่ ไม่มีวี่แววหยอกล้อ

“เชื่อครับ ถ้ามีเรื่องอะไร อาร์จะฟังพูก่อน”

“แล้ว....ที่พูดว่าแฟน...”

“อันนั้นหลุดปาก”

หัวใจพูโหวง เหมือนกำลังดิ่งลงสู่ที่มืด

“เฮ้ย...คิดไปก่อนอีกละ ยังพูดไม่จบเลย” อาร์ประคองแก้มพูเอาไว้ “ที่บอกว่าหลุดปากเพราะ ยังไม่ได้คุยกันเลย ว่าจะขอก่อน ก็เผลอรวบรัดไปแล้ว เข้าใจไหม” แล้วเขย่าแก้มพูไปมา

“โอ๊ะ เจ็บนะ” พูยกมือตนเองขึ้นทาบกับมือใหญ่ของอาร์ที่แนบอยู่กับแก้ม เพื่อยั้งแรงเขย่านั้น

แต่เมื่อมือแตะกัน ก็ให้ความรู้สึกแบบหนึ่ง แบบที่ห่างหายไปจากหัวใจนานแสนนาน

มันเป็นความอ่อน พริ้ว บางและหวานไหว

อาร์ไม่ได้ละสายตาไปจากพูขณะโน้มตัวเข้าหา

ไม่มีคำพูด แต่สายตาก็บอกกล่าวความรู้สึกได้ดี

พูปิดเปลือกตาตัวเองลงอย่างเชื่องช้า ในวินาทีที่ริมฝีปากแตะกัน

ทุกขั้นตอนและท่วงท่าเป็นไปอย่างไม่รีบร้อน ค่อยๆ ละเลียดและดื่มด่ำกับรสสัมผัส

มีความลังเลอยู่ชั่วครู่หนึ่งก่อนที่ กางเกงของพูจะหลุดออกจากกาย

“อาร์...พูไม่สะอาดแล้วนะ ตัวของพูผ่านใครต่อใครมาเยอะแยะแล้วนะ” พูย้ำความจริงให้อาร์ได้สติ ก่อนที่จะถูกอารมณ์ครอบงำ

“อะไรคือไม่สะอาด พูไม่ได้เป็นโรคอะไรนี่ อาร์แอบเห็นผลตรวจแล้ว แล้วถึงจะเคยผ่านมือใครมา แต่หัวใจของพูล่ะ มันเป็นของใคร ตลอดมามันเป็นของใคร” อาร์ละมือจากกางเกง ใช้ริมฝีปากคลอเคลียอยู่แถวคอของพู และตั้งใจฟังคำตอบ

“เคยพยายามจะทิ้งมันไป แต่มันไม่เคยลืมเจ้าของเดิมของมันเลย” พูมองอาร์ น้ำตาหยดโตกลิ้งผ่านแก้ม “เคยพยายามจะแยกมันออกจากเจ้าของเดิม แต่ก็ไม่เคยเอาชนะได้เลย”

“เจ้าของมันกลับมาขอคืนแล้วครับ ยอมแพ้แล้วหรือยัง” อาร์จูบไล้ไล่ไปตามทางเดินของน้ำตา แล้วมาหยุดฟังคำตอบใกล้ๆ

เสียงกระซิบจากพูนั้นแผ่วเบาแต่ชัดเจน “ครับยอมแพ้แล้ว”



--จบ--




« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-03-2020 20:46:33 โดย treenature »

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7538
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
ดีกันแล้ว   :กอด1:

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4514
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ไม่หน่วงเลยยยยยยยน้ำตาคลอตาม ดีใจที่ความเชื่อใจกลับมาทำให้ทั้งคู่ได้กลับมาอยู่เคียงข้างกันอีกครั้ง

ออฟไลน์ arij-iris

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2922
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +30/-5
 :pig4: :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: [เรื่องสั้น] แพ้ ตอนจบ (16 เมษา 59)
« ตอบ #19 เมื่อ: 16-04-2016 19:57:58 »





ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ monetacaffeine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-5
เราว่าเอาพัฒน์มาเทียบกับภูไม่ได้จริงๆนั่นแหละค่ะ แบบว่า ห่างไกลกันมากเลยอ่ะ
คือเรารู้สึกว่าที่ภูทำตัวแบบนี้ส่วนนึง(และส่วนใหญ่เลยด้วยซ้ำ)ก็เกิดขึ้นเพราะตัวอั๋นเองที่ไม่เชื่อใจในวันนั้น
ทำให้คนๆนึงต้องใจสลายไปเพราะคำพูดร้ายๆ จนกลายมาเป็นแบบนี้ แค่ตัวภูเองก็น่าจะเจ็บลึกๆกับการกระทำของตัวเองมากนะเราว่า
เหมือนไม่ได้อยากร่าน ไม่ได้อยากไปทั่ว แต่เพราะถูกว่าร้ายด้วยคำแบบนั้นจนมันเจ็บฝังใจ ไหนว่าแล้วนี่ ก็เป็นมันซะเลย
คนที่มีความคิดแบบนี้คือมันไม่ใช่ด้วยความสุขแน่นอนอยู่แล้ว เผลอแว๊บคิดถึงการกระทำของตัวเองแล้วคงต้องร้องไห้แน่ๆ
แต่อย่างพัฒน์มันคือการนอกใจแบบนอกใจอ่ะค่ะ โดยที่โอ๊ตก็ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย มันคือการเอาใจไปให้คนอื่นนอกจากแฟนตัวเอง
มันเป็นคนละกรณีกันและแย่กว่ามากจริงๆ

ที่เปรียบภูเหมือนใบไม้กรอบนี่เห็นภาพสุดๆค่ะ เราเป็นอั๋นก็คงพยายามปกป้องประคองไว้ให้เบามือสุดฤทธิ์
หลังจากที่เจอมาทั้งหมดคือไม่เป็นบ้าไปก็เก่งแล้วนะคะ คิดดูว่าสภาพนั้นเรียกว่าโดนข่มขืนได้เลย จาก 3 คนด้วย โดนยาด้วย

ดีใจกับภูที่สุดท้ายก็จบลงด้วยดีนะคะ ต่อไปขอให้อั๋นดูแลภูดีๆ เชื่อใจให้มากๆเนอะ จะได้ไม่ผิดใจกันอีก :-)

ออฟไลน์ Raina

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 342
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-2
ขำตอนตาโตเท่ากบเคโระ ครือ...เรน่าเกิดทัน 555 เราต้องอายุไล่ๆกันแน่เลยค่ะ  :hao3:

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4110
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
 :pig4:  :pig4:  :pig4:

ออฟไลน์ ketekitty

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 778
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +29/-0
หน่วงนิดๆ แต่แฮปปี้ ดี  o13

ออฟไลน์ purple

  • Aventador FC
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 356
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
ง่าา แอบน้ำตาซึมเลยตอนจบ TT
แต่คือชอบพล็อตแบบนี้มากกกกกกกกก หาอ่านก็ยาก 555
เรื่องนี้คือโดนใจสุดๆค่ะ

จากที่อ่าน สงสารภูมาก เป็นบุคคลสายดาร์กที่ไปไกลแล้ว 55 แต่เราฟินมากตอนที่รู้ว่าคนนั้นในโรงแรมคืออั๋น
แล้วก็ชอบตรงฉากเจ้าของหัวใจมากทวงคืน น่ารักมากค่ะ

ขอบคุณมากๆนะคะสำหรับเรื่องนี้ จะติดตามผลงานต่อๆไปค่าา

อีดิท แก้ไขคำผิดค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 17-10-2016 20:42:17 โดย purple »

ออฟไลน์ Cloudnine

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 731
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
ชอบเรื่องนี้ มันดาร์คแบบอบอุ่นๆ บอกไม่ถูก
พล็อตเรื่องแปลกดี มันก๊าวใจสุดๆ
 :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4015
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
อบอุ่นหัวใจมากเลยค่ะ ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ  :กอด1:

ออฟไลน์ chaoyui

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1143
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-3
เข้มแข็งเข้าไว้นะ :mew6:

ออฟไลน์ miniminiXD

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 313
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-3
Re: [เรื่องสั้น] แพ้ (จบ 16 เมษา 59)
«ตอบ #29 เมื่อ11-05-2016 20:45:28 »

เศร้าาาาาาาา ใครจะไม่รัก ไม่เชื่อใจ ไม่สนใจ มันไม่สำคัญเท่ากับการที่เราไม่รักตัวเองหรอกนะ
ทำร้ายตัวเองขนาดนี้เพื่ออะไร ประชดใครไปทำไม คนที่จะมารักมาดูแลเราและเข้าใจเราได้ดีที่สุด ไม่ใช่ตัวเราเองหรอ?

ฮืออออ ถ้าเราเป็นภูนะ ตอนโดนบอกเลิก อั๋นไม่เหลือซากแล้ว ต้องโดนตื๊บหลายๆที! มาปรักปรำกันแบบนี้ได้ไง
ให้มันเจ็บ ดีกว่ามาทำให้ตัวเองต้องเจ็บเป็นไหนๆ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด