เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
ตอนที่ 38 : เพราะรุกแท้มีน้อย
หลังจากไอ้ฟักออกจากห้องไป ผมก็หันมาหาคุณแก้ว ไม่ได้สนใจไอ้ฟักอีก ผมมองเธออย่างสดใสราวกับว่าพร้อมจะช่วยเหลือเธอทุกอย่างตามแต่คุณแก้วจะต้องการ
คุณแก้วครับ อยากให้ผมช่วยอะไร บอกสุภาพบุรุษคนนี้มา
“คุณแก้วจะแต่งตัวทันมั้ยครับ”
ผมถามเธออย่างสงสัยและเป็นห่วง เพราะผมเริ่มจับทางได้ว่าคุณแก้วค่อนข้างให้เวลากับการแต่งตัวแต่งหน้าของเธออย่างมาก ต่างจากผมที่ไม่ถึงห้านาที ในห้านาทีนั้นยังรวมถึงกันใช้มือสางผมเป็นอันเรียบร้อยอีกด้วย
“ทันสิ” คุณแก้วหยิบชุดออกมา วางไว้บนเตียง เตียงของผมที่ดูไม่เข้ากับชุดและคุณแก้วอย่างรุนแรง คุณแก้วมาอยู่ผิดห้องจริงๆ ห้องนี้มันของไอ้ต๊อบ ไอ้ต๊อบที่ใช้แรงงานคนนี้
“เพื่อนคุณต๊อบหล่อจังเลย” จู่ๆคุณแก้วก็พูดขึ้น ผมเลิกคิ้ว ในใจร่ำร้องว่ากูว่าแล้ว! อย่าชมมันสิ อย่าชมมันครับคุณแก้ว! “แต่สู้คุณต๊อบไม่ได้หรอก”
“มันต้องแน่นอนอยู่แล้วครับ”
“คนนี้หรือเปล่าคะที่บอกว่าเป็นเพื่อนสนิท”
“ใช่ครับ มีคนเดียวนี่แหละ”
“เขาดูสนิทกับคุณต๊อบมากเลย”
“ก็คบกันมาตั้งนาน มันก็โอเคนะครับ แต่คุณแก้วห้ามหลงเสน่ห์มันนะ มันเป็นเกย์ มันไม่สนใจคุณแก้วหรอก แล้วผมก็หึง” ผมเดินเข้าไปกอดหลังคุณแก้ว บ่นงึมๆงำๆอ้อนเธอราวกับเด็ก “หึงม๊าก”
“หึงมากเลยเหรอ” คุณแก้วถาม น้ำเสียงอยากรู้ แต่ทว่าก็ดูกลั่นแกล้งผมที่สุด “โอ๋”
ผมซุกไหล่เธอ จากการออดอ้อนไปมา จู่ๆก็กลายเป็นว่าผมถูกกลิ่นตัวหอมๆของคุณแก้วทำให้หลงอยู่ตรงนั้นนานเกินกว่าที่คิดไว้ “แก้วชอบแบบคุณต๊อบ น่ากิน”
คุณแก้วหันกลับมา เธอหยิกแก้มผมก่อนจะหอมไปทั่วใบหน้า
ผมรู้สึกหูอื้อตาลายขึ้นมา จากนั้นจึงพยายามออกจากอ้อมกอดคุณแก้วที่รัดแน่นขึ้นเรื่อยๆ คุณแก้วมองผม เธอเอียงคอเล็กน้อย ผมจึงแกล้งไอเบาๆแล้วตอบ “ระ เราแต่งตัวกันดีกว่าครับ”
คุณแก้วอมยิ้ม เธอตอบตกลง โดยที่ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองถูกรู้ทันไปหมด เอ๊ะ นี่ผมเดาทางง่ายขนาดนั้นเลยเหรอวะ
คุณแก้วบอกให้ผมหันหลัง ผมยังคงทำหน้างงๆ คุณแก้วเลยพูดขึ้นมาอีกครั้ง “หรือคุณต๊อบอยากมองแก้วตอนไม่ใส่เสื้อผ้าคะ?”
ผมรีบหันขวับ แต่ในใจเสือกไปพะวังค์หาคำตอบกับคำถามที่ว่าอยากหรือไม่อยากดี
ไม่นะ
ต๊อบ คุณแก้วเขาถึงจะขาวมาก หอมมาก น่าทะนุถนอมมาก แต่มึงอย่าได้หลงใหลจนลืมความเป็นจริงที่ว่า!
ผมนั่งจนเมื่อยตูด นานจนคุณแก้วบอกให้ผมไปหาอะไรกินก่อนก็ได้ การได้ยินเสียงคุณแก้วกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้า มันก็ออกจะอีโรติกอยู่เหมือนกันนะครับ
“งะ งั้นผม คุณแก้วจะให้ผมช่วยเลื่อนซิบมั้ยครับ ถ้า ถ้าไม่ได้ยังไงเรียกผมนะ”
ผมรีบเดินหน้าดำหูดำออกจากห้องไป ปล่อยให้คนสวยเขาแต่งตัว ผู้ชายอย่างเราก็รอชมเขาว่าสวยที่สุดก็เป็นพอ!
พอลงมาด้านล่าง ผมก็เห็นไอ้ฟักนั่งอยู่ใกล้ๆห้องครัว ผมนั่งคุยเล่นกับมันไปเรื่อยเปื่อย กระทั่งเวลาผ่านไปสักพัก ถึงเวลาเชิญพิธีสงฆ์ เชิญพระมานิมนต์ที่บ้าน ไหว้พระต่างๆนานา ก่อนที่ผมจะไปช่วยเขาเดินแห่ขันหมากกับไอ้ฟัก ส่วนคุณแก้ว ผมยังไม่เห็นเธอ เป็นเพราะว่าคุณแก้วอยู่ฝ่ายเจ้าสาว
ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว คุณแก้วของผมสวยออก!
“ดีนะวันนี้กูพอกครีมกันแดดมาเยอะมาก” ไอ้ฟักกระซิบ ผมแอบขำ เห็นมันเริ่มออกอาการร้อน แต่ก็สนุกกับงานอยู่
เมื่อแห่ถึงตัวบ้านก็เป็นการนับสินสอด สวมแหวน ตามที่พี่ติ๊กมันจัดมา บรรดาพ่อแม่หรือญาติผู้ใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ส่วนบ่าวสาวก็นั่งอยู่ด้านหน้า ผมอยู่รอบนอก ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปบรรยากาศงานไปเล่นๆ ก่อนจะมองหาคุณแก้ว เพราะต่อไปน่าจะมีพิธีหลั่งน้ำสังข์ ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิดต้องให้คนที่อายุมากกว่าเท่าบ่าวสาวเท่านั้นแล้วก็ส่งตัวเจ้าสาว ฉะนั้นเวลานี้ผมน่าจะปลีกตัวออกไปเดินชิลๆในงานได้พอดี ต่อจากนี้ก็คงไม่มีอะไรมาก นอกจากกินกับถ่ายรูปแล้วล่ะ
แม่ผมร้องไห้ น้ำตาซึ้งไปหมด พ่อก็ยิ้มจนหน้าบาน ในงานน่ายินดีและเป็นกันเองแบบนี้ บรรยากาศจึงอบอุ่นและดูใกล้ชิดมากๆ
เสร็จไปแล้วหนึ่งราย พี่ติ๊กกู
ไอ้ฟักอมยิ้ม มันส่ายหน้าช้าๆ “พี่ติ๊กนี่หล่อจริงๆ ยิ่งแก่ยิ่งดูดี เสียดาย”
“เหมือนกูแหละ ยิ่งแก่ยิ่งภูมิฐาน”
ผมหัวเราะเมื่อเห็นมันทำหน้าเบื่อ โธ่ พูดความจริงก็ไม่เชื่อกู ผมหันกลับไปมองรอบๆอีกครั้ง
“มึงหาอะไร” ไอ้ฟักถามผม มันเห็นผมมองอยู่นาน ผมพยายามมองหาคุณแก้วของผมน่ะสิ ผมก็อยากเห็นเธอนะ!
“หาคุณแก้ว” ผมลุกขึ้น ตบไหล่มันนิดนึงเป็นการบอกกล่าว “หรือคุณแก้วอยู่ในครัววะ เดี๋ยวกูมา”
ผมเดินตรงไป จากนั้นก็มองหาอยู่นาน เห็นแต่บรรดาคุณป้าทั้งหลายกำลังยกอาหารกันอยู่ กลิ่นหอมลอยฟุ้ง ผมไม่ทันสังเกตเลยว่าคุณแก้วอยู่ด้านหน้าตัวเอง แต่เธอกำลังหันหลังให้กันอีกทั้ง ไม่ได้อยู่ในชุดเดรสที่เราไปเลือกด้วยกันเลยสักนิด!
“เอ๊ะ คุณแก้ว?”
ผมยกมือทาบอกอย่างตกใจ เมื่อเห็นว่าคุณแก้วเวลานี้ใส่สูทแทน ผมถูกม้วนเก็บขึ้น มีปอยตกลงมาเล็กน้อยให้ดูเซ็กซี่ แต่มันออกจะ เซ็กซี่เหมือนนายแบบชุดว่ายน้ำเกินไปไหมครับ ว่าแต่ ทำไมคุณแก้วไม่แต่งชุดกระโปรงล่ะ!
คุณแก้วกำลังช่วยยกนั่นยกนี่ จากนั้นเธอก็แอบหยิบขนมหน้าตาแปลกๆมาให้ผมชิ้นหนึ่ง มันกัดไปครึ่งคำอย่างอ้ำอึ้ง อีกครึ่งหนึ่งคุณแก้วก็ตกเป็นของคุณแก้วโดยปริยาย
“คุณ คุณแก้ว เอ๊ะ ทำไมคุณแก้วใส่ เอ่อ ชุดนี้ครับ”
“แก้วลองคิดดูแล้ว แก้วขี้เกียจแต่งหน้า” คุณแก้วพูดด้วยโทนเสียงปกติ ทำให้เวลานี้เธอดูเหมือนชายหนุ่มท่ามกลางบรรดาหญิงเล็กหญิงน้อย แถมยังสาดเสน่ห์ใส่บรรดาป้าๆของผมด้วย!
ผมแกล้งกระแอมกระไอ เวลานี้แม้ผมจะบอกตัวเองเสมอว่าควรทำใจให้ชิน แต่ว่าอย่างน้อยปฎิกริยาก็ค่อนข้างใช้ได้กว่าแต่ก่อน ใจเย็นๆ เพื่อน เราจะต้องชอบในทุกสิ่งที่เธอเป็น
แต่ไอ้ฟักว่าเกือบจะเกินหน้าเกินตาเจ้าบ่าว ดีนะคุณแก้วช่วยอยู่ในครัว ไม่อย่างนั้นเพื่อนเจ้าสาวจะคิดยังไง!
จู่ๆผมก็รู้สึกหวงคุณแก้วไม่ว่าจะภาพลักษณ์ไหน ผมพองแก้มก่อนเป่าลมออก ผ่อนลมหายใจ
คุณแก้วยื่นปากมาทางผม เธอแกล้งจุ๊บเบาๆแล้วหัวเราะ “คุณต๊อบมาช่วยแก้วยกอันนี้หน่อย”
“ผมก็นึกว่าคุณแก้วจะแต่งตัวสวยๆ” ผมแกล้งบ่นกระปอดกระแปด ตาหลุบลงไม่ยอมมองเธอ เราเดินไปด้านนอก ผมวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะที่จัดไว้ ก่อนจะแกล้งหยิกแขนคุณแก้ว
หยิกยังไงก็ไม่เข้า
“แก้วก็อยากให้คุณต๊อบดูแก้วตอนสวยๆ” คุณแก้วเอียงคอ เธอเดินเข้ามาหาผม โน้มลงเล็กน้อยจนหน้าผากเราชนกัน “แต่ตอนแก้วหล่อๆ แก้วก็อยากให้คุณต๊อบเห็นเหมือนกันนะ”
ผมยืนดันลมจากปลายท้องที่กำลังพุ่งขึ้นมา แล้วรีบเฉไฉไปเรื่องอื่น สภาพผมตอนนี้อย่างกับกำลังตบคุณแก้วเบาๆแล้วร้องว่า คุณแก้ว คุณแก้วคนบ้า!
ม่ายยยยย
ทำไม ทำไม ทำไม
ไอ้พี่ติ๊กเดินวนรอบโต๊ะที่จัดให้แขกรวมถึงถ่ายรูป ผมจึงลากคุณแก้วไปถ่ายด้วยกัน แม้ว่าจะมีคนมองคุณแก้ว แต่ก็มองด้วยแววตาที่น่าหยิกสุดๆ
พอรวมถ่ายรูปหมู่ทั้งหมด ไอ้ฟักจึงมาด้วย พอมันเห็นคนข้างๆผมก็ทำแววตานิ่งค้างไปนิดนึง ด้วยความเบียด คุณแก้วยิ้มละไม เธอรวบเอวผมเข้าไปกอดก่อนจะโน้มใบหน้าวางไว้ตรงคอ
ไอ้ฟักจากที่ตอนแรกมันเกือบจะหายอมพะเนา เวลานี้ยิ่งเงียบลงไป มันยืนกอดอก ฉีกยิ้มมองกล้องจนเกินหน้าเกินตา
พวกเราเดินไปนั่งที่โต๊ะ มีผม ไอ้ฟัก กับคุณแก้ว แล้วเพื่อนพี่นีอีกสองสามคน ไอ้พี่ติ๊กหันมาขยี้หัวผม มันดูแฮปปี้เกินไปจนเหมือนม้า ไม่วายยังมาหอมแก้มไอ้ฟักอีก แล้วก็ชะงักเมื่อเห็นคุณแก้วในชุดนี้ ก่อนจะยกนิ้วโป้งให้อย่างเจ้าเล่ห์ จากนั้นมันก็วิ่งไปหาพี่นีเพื่อถ่ายรูปกับแขกต่อ
ไอ้ฟักยกมือจับแก้ม มันทำเหมือนจะอายๆ แต่ดูเสแสร้งมาก “กูกลัวพี่นีเข้าใจผิดจังเลย”
“ถุย”
หลังจากทับถมมัน ผมก็หันไปหาคุณแก้ว ที่กำลังถูกชวนคุยโดยบรรดาเพื่อนเจ้าสาวอยู่ในขณะนี้ คุณแก้วดูสว่างจนบาดตาผม ท่าทางต่างๆนานา ดูราวกับมีความเรืองรองรอบกาย เชื่องช้าเหมือนตอนกำลังเปิดตัวพระเอกในหนังแฟนตาซี คุณแก้วเป็นเอลฟ์หรือเปล่าครับ จริงๆแล้วคุณแก้วแฝงตัวเข้ามาใช่ไหม ทำไมดูหล่อได้ขนาดนั้น!
ผมขมวดคิ้วงงๆ แล้วก็มองหน้าคุณแก้วสลับกับอาหารบนโต๊ะ คุณแก้วหยุด หันมายิ้มให้ผม จากนั้นก็หยิบขนมจีบให้ผม พูดเสียงนุ่ม ราวกับสนใจแค่ผมคนเดียว “คุณต๊อบกินนี่สิครับ อร่อยนะ”
แม้แต่หางเสียงก็เปลี่ยน อาจเป็นเพราะเวลานี้ไม่ได้อยู่กันสองคน อีกทั้งคุณแก็วก็ดูเข้ากั๊นเข้ากันไปหมดเลย ไม่ว่าจะหน้า เสียง ชุด แม้กระทั่งรอยยิ้ม
ว๊อท!
ผมรู้สึกตาพร่า ในหัวมีระเบิดตูมตามไปแล้วสองลูก จนตอนนี้หูดับไปชั่วขณะ คิดอะไรไม่ได้สักอย่าง
แต่ถึงอย่างนั้น ระหว่างที่ผมนั่งอยู่ตรงกลาง โดยมีไอ้ฟักกับคุณแก้วขนาบข้างซ้ายขวา ทว่าสองคนนี้กลับดูเหมือนจะไม่วกเข้าหากันอย่างไรชอบกล
ผมรู้ว่าผมควรเป็นตัวเปิด แต่ว่าผมก็ดันคิดไม่ออกว่าจะเปิดยังไง
ระหว่างที่สองคนข้างๆผมดูขายดีมากอย่างบอกไม่ถูก มีแต่ผู้หญิงชวนไอ้ฟักกับคุณแก้วคุย ผมกลับกำลังนั่งคิดว่าจะทำยังไงให้ตัวเองเป็นธรรมชาติ
“มึงมีไวน์มั้ย” ไอ้ฟักเอียงตัวถามเบาๆ แค่ถ้าเอียงตัวมันยังดูหล่อขนาดนี้ ทำไมมึงไม่หาเมียแล้วแต่งๆให้จบซะ กูจะได้สบายสักที
“ห้องพ่อกูน่ะมี จะเอามั้ย”
“เอา”
“เรื่องมากสัตว์ๆ นี่มันแต่หัววันเลยนะมึง”
“เออ งั้นไว้ก่อน”
ในขณะที่คุณแก้วก็ป้อนขนมให้ผมเรื่อยๆ “คุณต๊อบ อีกคำนะ”
ผมไม่มีปฏิเสธ กินทุกคำที่เธอจัดมา คุณแก้วอมยิ้ม ดูชื่นชมมากที่ผมกินหมดไม่ขัดใจเธอสักอย่าง ชมผมเลยครับ ผมเป็นเด็กดีขนาดนี้
ไอ้ฟักเงียบไปอีก มันนั่งกินน้ำพัชน์ไปแทน ผมลุกขึ้นเมื่อเห็นพี่ติ๊กมันโบกมือเรียกให้ไปหา ตรงนั้นมีบรรดาคุณพ่อคุณแม่ยืนอยู่ สงสัยถ่ายรูปครอบครัว ยังไม่พอ เอาให้เต็มที่ครับ
“เดี๋ยวผมมานะครับ” ผมยกมือลูบแก้มคุณแก้วด้วยความเคยชิน คุณแก้วยิ้มให้ผมก่อนจะตบมือผมเบาๆ ทำไมใจผมมันกระตุกจังวะ จากนั้นมองตาไอ้ฟักเป็นการรับรู้กันแล้วเดินไปหาพี่ติ๊ก
วันนี้แก้มผมถูกใช้อย่างคุ้มค่ามาก ทั้งคุณแก้วทั้งบรรดาคุณแม่ นี่ขนาดไม่ใช่เจ้าบ่าวนะครับ!
ไม่อยากจะคิดตอนเป็นเจ้าบ่าวซะเอง!
กระทั่งจัดการทุกอย่างตรงนั้นเรียบร้อย ผมจึงเดินหยิบขนมเค้กติดมือไปด้วยสองชิ้น เมื่อเดินไปที่โต๊ะ ผมกลับไม่เห็นไอ้ฟักแล้วเหลือแค่คุณแก้ว กับคนอื่นๆ
“อ้าว คุณแก้ว แล้วไอ้พัชล่ะครับ”
“น่าจะไปหาเครื่องดื่มนะ” เธอยื่นมือออกมา ก่อนจะจับแขนผม “คุณต๊อบนี่เร็ว”
ความจริงผมหยิบเค้กมาสองชิ้นกะให้ไอ้ฟักกับคุณแก้ว เป็นเพราะผมไม่ชอบกินเค้ก ไว้แย่งกินกับไอ้ฟักพอ แต่สุดท้ายมันดันไม่อยู่
“กินเค้กกันครับ คุณแก้วอยากกินอะไรอีกมั้ย เดี๋ยวผมไปหยิบให้”
“แค่นี้แก้วก็กินไม่หมดแล้ว” คุณแก้วอมยิ้ม ดูอิ่มเอมใจในความใส่ใจของผมอย่างมาก เธอพูดเสียงอ่อน แววตาประกาย “คุณต๊อบสิต้องกินเยอะๆ”
ผมเกาต้นคออย่างเขินๆ ว่าแต่เขินอะไรของกูวะ “ถ่ายรูปกันมั้ยครับ”
“ไม่กลัวแก้วหล่อกว่า?” คุณแก้วแกล้งถาม แล้วจะให้ผมต้อบยังไงล่ะ!
“มันไม่ทันแล้วล่ะครับ”
ผมแกล้งตอบอย่างน้อยใจ ที่ไม่ได้เห็นเธอในชุดเดรสสวยๆ!
พอแอบชำเลือง ถึงได้เห็นว่าคุณแก้วดูผ่องอย่างบอกไม่ถูก ไหนจากปาก ขนตา ผิวพรรณเนียนๆ ท่าทางกริยา
ชุดก็ตัดจากร้านเดียวกันแท้ๆ ทำไมผมใส่แล้วเหมือนแก็งทวงหนี้ไปได้!
คุณแก้วเห็นผมทำหน้าเครียดก็หลุดหัวเราะ เธอพิงไหล่ผมแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมา “ยิ้มเร็ว”
ผมทำปากจู๋ คุณแก้วก็ยิ่งหัวเราะคิกคัก “ไม่ยิ้มให้กล้องก็ยิ้มให้ผมสิครับ”
“ไม่ต้องมาผมเผิม อันนั้นมันหน้าที่ผมพูดต่างหาก”
“ใครกันนะ หูแดง” คุณแก้วถ่ายไปแล้วตั้งหลายรูป คุณแก้วแกล้งเขี่ยติ่งหูผมแล้วหัวเราะอย่างอดไม่ไหว
ไม่ได้แคร์ผู้หญิงที่นั่งมองทางเราอย่างตกตะลึงก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าตายิ้มเขินไปซะงั้น อันนี้ไม่ใช่ว่าผมควรเขินเรอะ
ต่อมาคุณแก้วก็ลดโทรศัพท์ลงก่อนจะกระซิบยิ้มๆ
“ถ้าเป็นงานหน้า แก้วว่าคงต้องมีเจ้าบ่าวสองคนแล้วล่ะ”
TBC
[4/07/2560]
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 462160 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก