เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 42 : ความหวาดกลัวที่ถูกซุกซ่อน
คุณแก้วออกจากห้องน้ำมาพอดี “คุณต๊อบดูอะไรอยู่คะ”
ผมสะดุ้งขึ้น ก่อนมองหน้าเธอ ทันทีที่คุณแก้วเห็นอัลบั้มรูปในมือผม คิ้วของเธอค่อยๆเลิกขึ้น ผมลอบกลืนน้ำลายอย่างห้ามไม่อยู่
“ผม เอ่อ แอบดูรูปคุณแก้วครับ” ผมสารภาพไปตามตรง ในใจเริ่มกระวนกระวายเป็นเพราะผมรู้สึกร้อนตัวว่าตนเองกำลังเสียมารยาทนิดๆที่ทำแบบนี้
คุณแก้วเดินเข้ามานั่งข้างๆ เธอไม่ได้กล่าวอะไร ผมยื่นรูปที่กำลังเปิดให้เธอดูด้วย เป็นรูปที่คุณแก้วกำลังฝึกขี่ม้า ดูแล้วยังเป็นเด็กวัยรุ่นแต่ก็ดูโตขึ้นมาหน่อย เห็นเค้าลางความเจิดจ้ามาแต่ไกล “รูปนี้แก้วน่าจะสักสิบสาม”
“คุณแก้วน่ารักมากเลยครับ” ผมอดอาการหมั่นเขี้ยวหรือแม้แต่หลงใหลในตัวเธอไม่อยู่ หลุดปากพูดไป “จิ้มลิ้มมากเลย”
คุณแก้วหัวเราะ เธอซบไหล่ผมแล้วถาม “คุณต๊อบชอบแก้วตอนเด็กๆเหรอ”
“ชอบสิครับ”
“แล้วชอบมากกว่าตอนนี้มั้ย?”
ผมชะงักไปนิดนึงกับคำถามนั้น ก่อนจะกลอกตากลิ้งไปกลิ้งมาอย่างรีบคิด เพราะไม่แน่ใจว่าคุณแก้วถามด้วยความรู้สึกแบบไหน “ตอบไม่ได้เลยครับ ชอบหมดเลย”
ไม่ว่าจะเป็นคุณแก้วตอนหล่อบาดตา หรือตอนสวยเจิดจ้า ผมก็ต้องตอบว่าชอบทั้งหมดครับ
ถ้าเกิดตอบเป็นอีกแบบ คุณแก้วเอาผมตายแน่ๆ!
ปลายนิ้วเรียวสวยจิ้มปลายจมูกผมสองสามครั้งคล้ายว่ากำลังหยอกล้อผมอยู่
“ถ้าคุณแก้วเห็นผมสมัยมหาลัย คุณแก้วต้องวิ่งมาโยนผ้าเช็ดหน้าให้ผมแน่ๆ”
ในทีแรกผมคิดว่าคุณแก้วจะเบ้ปากหรือไม่เห็นด้วย ทว่ากลับกันเธอกลับแค่ขมวดคิ้วนิดๆ แล้วส่ายหน้า “ถ้าเป็นตอนนั้น แก้วคงถือผ้านวมห่อคุณต๊อบกลับมาบ้านมากกว่า”
คุณแก้วกล่างอย่างจริงจัง ดูขบคิดถึงเหตุการณ์สมมตินั่นไปด้วย เหตุใดไม่ทราบที่ผมรู้สึกได้ถึงความรักที่เอ่อล้นในน้ำเสียงของเธอที่แฝงมากับประโยคนั้น หรือนี่ผมจะคลั่งไคล้เธอจนหน้ามืดตามัวเห็นดีเห็นงามไปหมด
คุณแก้วร้อนแรงมากครับ
นึกถึงสมัยมหาลัยแล้ว ผมก็ออกจะตากแดดตากลมมาทั้งชีวิต ตกเย็นไปเตะบอล ไม่น่าจะโคจรมาเจอคุณแก้วได้เลยจริงๆ
ผมเพียงอยากบอกคุณแก้วว่า แค่คุณแก้วโยนผ้าเช็ดหน้ามาให้เพียงผืนเดียว แค่นั้นผมก็หนีไปไหนไม่รอดแล้ว
“คุณแก้วว่าผมจะถูกใจคุณแม่มั้ยครับ”
“ถูกใจคุณแม่?” คุณแก้วชะงักไปกับประโยคนั้นของผม ทว่าต่อมาก็หลุดหัวเราะ “คุณต๊อบอยากเจอแม่แก้วเหรอคะ”
“ก็ผมชอบลูกของคุณแม่ อยากฝากตัวเป็นเขยแน่นอนว่าก็ต้องอยากเจอสิครับ” แน่นอนว่าเรื่องมาถึงขั้นนี้ ผมย่อมต้องจริงจังและจริงใจกับเธออย่างที่สุด ทั้งหมดนั้นผมล้วนเต็มใจอย่างยิ่ง
คุณแก้วไม่ค่อยเล่าถึงเรื่องครอบครัวของเธอให้ผมฟัง ถ้าหากเป็นเรื่องที่คุณแก้วไม่อยากเล่าหรือเอ่ยถึง ผมจึงไม่ได้ซักไซ้เธอ และพยายามไม่วกเข้าไปแตะประเด็นนี้หรือลึกกว่านั้น
เห็นคุณแก้วอารมณ์ดี แววตากระจ่างใสระคนความสุข ผมจึงกล้าถามข้อสงสัยที่ติดอยู่ในใจมาตั้งแต่ต้น
“เมื่อก่อนคุณแก้วไม่ค่อยได้แต่งตัวสวยๆแบบตอนนี้เหรอครับ”
ผมถามด้วยความสงสัย ในอัลบั้มไม่มีสักรูปที่คุณแก้วจะใส่กระโปรงหวานๆหรือสักชุดที่คล้ายหญิงสาวคนหนึ่งอย่างเช่นในเวลาที่ผมเจอ
ทว่าแต่ละรูปที่เห็นก็ออกจะ เอ่อ หล่อเกินไป หล่อจนผมละอายใจแก่ตนเอง แบบนี้ไม่ค่อยถูกต้องเลยจริงๆ ผมเองก็บอกไม่ถูกว่าไม่ถูกต้องอย่างไร
แต่มันก็แหม่งๆ
คุณแก้วค่อยๆเลื่อนสายตาจากในภาพเปลี่ยนทิศทางมาที่ผม ก่อนจะเผยรอยยิ้มทีละน้อย “แล้วคุณต๊อบคิดว่ายังไงคะ”
ไม่อย่างนั้นผมจะถามคุณแก้วทำไมล่ะครับ
ฮือๆ
ผมยกมือขึ้นมาปิดริมฝีปากกระแอมในลำคอเบาๆ ก่อนจะตอบ ทว่าจริงๆแล้วเป็นการกลับไปตั้งหลักอย่างหนึ่ง ไม่ทราบว่าเหตุใดผมจึงรู้สึกว่าขนในร่างกายกลับลุกขึ้นเบาๆ แต่สีหน้าผมก็ยังคิดความสงสัยและไม่เข้าใจ
“ผมคิดว่าคุณแก้วต้องชอบแต่งตัวสวยๆสมัยโตขึ้นมากว่านี้อีกหน่อยใช่มั้ยครับ”
คุณแก้วคลี่ยิ้ม เธอเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามากัดปากผมอย่างหมั่นเขี้ยว ผมไม่ทันตั้งตัวจึงเบิกตากว้างเล็กน้อยทว่าร่างกายกลับยินยอมแต่โดยดี ได้แต่กระพริบตาปริบๆก่อนจะเกาแก้มเขินๆ
“แก้วสวยให้คุณต๊อบดูคนเดียว ไม่ดีเหรอคะ”
ใบหน้าผมร้อน ได้แต่พยักหน้าช้าๆ หลบสายตาเธอไปมองทางอื่น
น่าแปลกที่ผมใจเต้นกับประโยคของเธอ ยิ่งน้ำเสียงของเธอ แฝงความรู้สึกบางอย่างที่ผมบอกไม่ถูกว่าคืออะไรอีกครั้ง คล้ายว่าผมกำลังถูกล่อลวงอยู่อย่างไรไม่รู้
แววตาคุณแก้วมีประกายวาบผ่าน ขณะมองผมไม่ละสายตา สุดท้ายผมจึงแกล้งถามอ้อมแอ้มออกไปเพื่อเปลี่ยนประเด็น ทำไมผมจึงทนสายตาแบบนั้นของคุณแก้วไม่ได้ทุกที!
“เอ่อ คุณแก้ว ว่า…ว่าแต่ทำไมเมื่อก่อนคุณแก้วถึงได้ทำกิจกรรมเยอะจัง ผมเพิ่งรู้ว่าคุณแก้วเล่นเทควันโดเป็น ต่อยมวยก็เคยต่อย”
“สมัยเด็กๆแก้วลองนั่นลองนี่ไปเรื่อย แต่พอโตมาก็ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไร”
“อย่างนี้นี่เอง คุณแก้วซ้อมปืนด้วย วันดีคืนดีคุณแก้วจะไม่ลุกขึ้นมาทำอะไรผมใช่ไหมครับ” ผมถาม น้ำเสียงดูน่าสงสารมาก พลังงานในภาพนั้นยังคงติดตาผมอยู่เช่นกัน
“ก็ต้องดูว่าคุณต๊อบทำตัวแบบไหน”
“แบบไหนที่ว่านี่ยังไงครับ ผมเป็นเด็กดีมาโดยตลอดนะ”
“แก้วก็ยังไม่ได้ทำโทษคุณต๊อบสักหน่อย คุณต๊อบไม่งอแงสิ”
“ผมเปล่างอแงนะครับ นี่ผมพยายามหารูปที่คุณแก้วแต่งชุดน่ารักๆอยู่ให้ชื่นหัวใจสักที”
“หื้ม คุณต๊อบอยากเห็นแก้วแต่งตัวสวยๆเหรอคะ”
“ใช่แล้วครับ แต่ว่าคุณแก้วดูเหมือนที่ผมเห็นออกจะ…”
“ออกจะ?”
“เอ่อ คือ คุณแก้วดูแมนมากๆครับ” ผมหลุดปากเอ่ยออกไปแล้ว แต่ผมเพียงพูดให้ดูเป็นการพูดเล่นเท่านั้น ก็คุณแก้วแมนจริงๆ!
คุณแก้วหลุดหัวเราะ “ปกติแก้วก็เป็นอย่างนี้”
ผมกระพริบตาทวนคำพูดของเธอ “เป็นอย่างนี้?”
“ใช่ค่ะ เป็นอย่างนี้”
ผมร้องอ๋อทว่ากลับกลายเป็นการขานตอบที่ออกจะไขว้เขวไปอยู่บ้าง
“ปกติแก้วก็แต่งตัวแบบนี้ คุณต๊อบไม่ชินเหรอคะ”
“ไม่ เอ่อ ครับ อ่า ชินก็ได้ครับ”
เธอน่าจะหมายถึงว่าหลังๆมานี้คุณแก้วก็เริ่มแต่งตัวตามสบายขึ้นให้ผมเห็นหลายๆครั้ง ไม่ก็เป็นผู้ชายอยู่บ้างตัวอย่างที่ชัดเจนก็คืองานแต่งไอ้พี่ติ๊ก
แต่ว่า ใช่ พอผมมาเห็นเป็นอัลบั้ม ผมก็ค่อนไปทางอยากรู้อยากเห็น เปิดรูปคุณแก้วดูไปๆมาๆเจอแต่ความหล่อบาดตาใส่ จะว่าไม่ชินก็ต้องชิน
แต่ว่าปกติที่ว่าคุณแก้วแต่งตัวแบบนี้ หมายความว่ายังไงนะครับ แปลว่าก่อนหน้านี้คุณแก้วก็แต่งมาตลอด?
“คุณต๊อบ รูปที่แก้วแต่งตัวเป็นผู้หญิง ไม่ได้ถ่ายไว้หรอกคะ แม่แก้วตกใจแย่สิ”
“อ้อ”
“แล้วถ้าแก้วบอกว่าจริงๆแล้วเมื่อก่อน แก้วก็เป็นเพียงผู้ชายคนหนึ่ง คุณต๊อบจะเชื่อแก้วหรือเปล่า”
ผมมองรูปในมือ ก่อนจะตอบอย่างเอาใจ น้ำเสียงจึงติดลอยๆ ทว่าก็มาจากใจจริง “งั้นคุณแก้วก็คงเป็นแค่คนๆหนึ่งที่ผมห่างไม่ได้แล้วล่ะ”
ให้ตายเถอะ ยิ่งดูยิ่งเข้าที ผมไม่เข้าใจว่าทำไมเวลานี้รูปคุณแก้วไม่ว่าจะมุมไหน แต่งกายอย่างไร ก็ดูเข้าตาไปหมด
หรือเป็นเพราะจิตใต้สำนึกที่ยินยอมพร้อมใจให้คุณแก้ว ไม่ว่าทีแรกจะรู้สึกแปลกตา แต่ว่าสุดท้ายผมก็ยังชอบที่เป็นเธออยู่ดี
บรรยากาศคล้ายเงียบไป ผมจึงอดเงยหน้าขึ้นมาไม่ได้ เห็นคุณแก้วกำลังมองผมอยู่ แววตาของเธอค่อยๆลึกซึ้ง
“ไหนมองแก้วสิ”
ผมกระพริบตา แล้วมองคุณแก้วตามที่เธอบอก “ครับ?”
“สนใจแต่รูปแก้ว” คุณแก้วเอ่ยเบาๆ เธอจับปลายคางผม “ตัวจริงนั่งอยู่นี่ เมื่อไรจะเลิกสนใจแต่รูปล่ะคะ”
ผมชะงักไป ก่อนจะคิดตาม สามวิผ่านไปจึงได้ค่อยๆรู้สึกร้อนเห่อตามลำคอและแก้ม
อูย
หัวใจผมราวกับถูกทำร้ายอย่างรุนแรง
ประโยคเมื่อสักครู่ของคุณแก้วกระแทกหัวใจผมติดกำแพงอีกฟาก
“ใครว่าผมไม่สนใจคุณแก้วครับ” ผมตอบ น้ำเสียงไม่ใคร่แข็งแรงนัก ต๊อบ มึง ปอดมาก
“เห็นคุณต๊อบดูแต่รูปแก้วสมัยก่อน หรือคุณต๊อบติดใจที่แก้วเป็นอย่างนั้น หื้อ” คุณแก้วยิ้มพราว
เรานั่งข้างกัน แนบชิดจนไม่เหลือช่องว่าง คุณแก้ววางคางไว้บนไหล่ผม ปลายคางของเธอบดคลึงช้าๆให้ความรู้สึกจั๊กจี้ไม่น้อย
“คุณแก้วก็รู้ว่า ผมชอบที่คุณแก้วเป็นคุณแก้วทั้งหมดเลย” ผมแกล้งพูดเสียงลากยาว คล้ายกำลังกล่าวกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
คุณแก้วมองผมอยู่นาน สุดท้ายจึงเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงคงที่ ทว่ากลับทุ้มต่ำลงไปมาก “แก้วอยากกินคุณต๊อบ”
จากที่ดีๆผมสะดุ้งร้องฮะอย่างไม่เข้าใจ เพราะประโยคที่ปุบปับเมื่อสักครู่จากคุณแก้ว “อะไรนะครับ”
คุณแก้วจับใบหน้าผม เธอจูบเบาๆบนริมฝีปาก ก่อนเอ่ยเบาๆที่ข้างแก้มผม สัมผัสร้อนชื้นรดจนแก้มผมร้อน
“เอ่อ คุณแก้วจำเรื่องก่อนหน้านี้ได้มั้ยครับ น้ำผลไม้ปั่น” จู่ๆผมก็ตาพร่า รู้สึกมึนเมา หรือเพราะริมฝีปากคุณแก้วจะมีฤทธิ์กล่อมประสาท
ก่อนหน้านี้คุณแก้วบอกว่าจะทำน้ำผลไม้ปั่นให้ผม ทว่าหลังจากเธอออกมาจากห้องน้ำ เราก็นั่งสนทนากันยาวเพราะเรื่องอัลบั้มรูปนี้
คุณแก้วละจากแก้มผม ก่อนจะตอบมาหนึ่งคำ “อ้อ”
คุณไม่ได้ลุกขึ้นไป หาอะไรให้ดื่มตามนั้นทว่าเธอกลับเคลื่อนจากบริเวณใบหน้าเป็นลำคอของผมแทนแล้วจูบเบาๆ “จำไม่ได้ครับ”
“เอ่อ” ผมไปไม่ถูกอยู่พักใหญ่ คุณแก้วกำลังกลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาทอีกครั้ง!
แต่ว่านี่มันเวลากลางวันนะครับ!
“อ่า คุณแก้วครับ ม่านเปิดโล่งมากครับผม”
ผมหายใจติดขัด พูดก็เริ่มไม่เป็นคำ คุณแก้วยังคงซุกซนอยู่ลำคอผมไม่ห่าง ผมอยากชี้ให้คุณแก้วสังเกตเห็นว่าเรากำลังนั่งอยู่บริเวณที่สวย เห็นสวนด้านนอก ทว่าด้านนอกก็เห็นด้านในเช่นกัน
ถึงแม้ว่าบริเวณบ้านคุณแก้วจะไม่มีใคร แต่มันก็ออกจะเปิดเผยเกินไป เปิดเผยมากๆครับ
“หื้อ” คุณแก้วคล้ายไม่ได้สนใจ เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วพลิกกายผมลง เอ๊ะ เอ่อ ลงจากโซฟา…
“ทีนี้ก็ไม่มีใครเห็นเราแล้ว”
หัวผมแปรเปลี่ยนเป็นลูกแตงโมที่สามารถระเบิดออกมาได้ แตงโมเนื้อแดงๆ แก้มแดงๆ เย็นๆฉ่ำๆ เพียงรอให้คุณแก้วกัดลงมาทีละคำ…ทีละคำ
อัลบั้มรูปกระจายเกลื่อนกลาดอยู่ด้านบน บางส่วนหล่นลงมาด้านล่าง ผมรู้สึกถึงความแข็งของพื้นและความคันยุบยิบของพรมที่ปูด้านหน้าโซฟา
“ผม ผมทำอะไรผิดครับ”
“คุณต๊อบไม่ได้ทำอะไรผิด” คุณแก้วนั่งอยู่บนตัวผม เธอถอดเสื้อออก ดวงตาผมพร่าลงกว่าเดิม “ผิดที่คุณต๊อบน่ารัก หื้ม? เข้าใจมั้ยเอ่ย?”
คุณแก้วใส่เสื้อเถอะครับ…ฮือๆๆ
เพราะที่แห่งนี้สว่างเกินไป เป็นความจริงเกินไป ผมระทวยมือไม้อ่อนแรงไปหมด
“ตะ แต่ รอบนี้คุณแก้วบอกว่าจะสลับๆ”
คุณแก้วโน้มลง จูบผมทีละน้อย ค่อยๆสอดปลายลิ้นเข้ามา แทรกไปตามโพรงปาก ผมจำต้องหลับตา
คุณแก้วแย่งอากาศผมจนเธอพอใจ สองแก้มของผมเปียกชื้น ไม่นานคุณแก้วจึงส่งปลายลิ้นเข้ามาอีกครั้ง
ผมแทบบ้าอยู่ตรงนั้น ปลายนิ้วของเธอร้อน เป็นไอร้อนที่นาบลงแผดเผาผิวของผมอย่างช้าๆ
วิชาที่ร่ำเรียนมา นำมาใช้ในสถานการณ์จริงไม่ได้แม้แต่น้อย ในเรื่องนี้คุณแก้วกลับไม่ยอมอ่อนข้อให้ผมสักนิด!
คุณแก้วปลดกางเกงผมลง ตามด้วยถอดเสื้อของผมออก สมองผมราวกับถูกดึงตามไปด้วยตอนที่เสื้อถูกถอดออกผ่านแขนกับลำคอ
คุณแก้วใส่กางเกงขาวยาว มันร่นหลงจากการที่คุณแก้วค่อยๆดึงออกตามอารมณ์ที่ค่อยๆทะยาน ขณะที่พุ่งตัวละเลียดบนตัวผมอย่างตั้งอกตั้งใจ
ผมเหลือบเห็นของกางเกงในของคุณแก้ว เป็นแบบบ๊อกเซอร์ บรีฟ สีดำ ขอบแดง
แบบที่ผมใส่ ไอ้ฟักใส่
แถมพอได้มาอยู่บนตัวคุณแก้ว ที่หน้าท้องคุณแก้ว กล้ามเนื้อตรงนั้นต่ำลงไป ไม่ว่าจะรอยหยักหรือส่วนโค้ง สุดท้ายผมทำใจมองต่อไปไม่ได้
คุณแก้วหัวเราะ เธอยิ้มให้ผม ใบหน้าหวานตอนนี้เพิ่มขึ้นด้วยความหล่อเหลาร้ายกาจอยู่หลายส่วน
ผมนอนบื้อ มองคุณแก้วที่นั่งคร่อมอยู่ด้านบน มองร่างกายท่อนบนของเธอ ตามเนื้อตัวขาวละเอียด ความแข็งแรงดุดันแผ่กลบความอ่อนโยนก่อนหน้านี้จนไม่เหลือเค้าเดิม
เธอค่อยๆหยิบถุงยางออกมาจากกระเป๋ากางเกง ใช้ปากฉีกมันออก แววตาไม่ได้ละออกจากใบหน้าของผมสักตารางนิ้ว
ความจริงผมเองก็เคยคิดจะทำท่ากัดซองฉีกถุงเถิงแบบนี้กับคุณแก้วอยู่เหมือนกัน เป็นความใฝ่ฝันตั้งแต่ยังเด็ก ทว่าเวลานี้มีคนสานฝันให้ผมแล้ว…เป็นคุณแก้วเอง
น้ำตาคล้ายจะไหล ทว่ากลับเหือดแห้งไม่มีออกมาสักหยด ผมสะอื้นฮักอยู่ข้างใน
ทันใดนั้นคุณแก้วก็รั้งต้นขาผมเข้ามา เธอโน้มลงบดริมฝีปากผมอีกครั้ง
เป็นจูบที่ไม่อ่อนโยนอีก เต็มไปด้วยอารมณ์และความเป็นเจ้าของอย่างเต็มเปี่ยม ราวกับว่าเธอกลัวว่าผมจะหนีหายเธอไป
ทั่วใบหน้าแดงก่ำ เหมือนหมาน้อยคอยส่งเข้าโรงเชือด หัวผมฟู หน้าตาก็ซื่อบื้อ หลงอยู่ในสัมผัสที่เธอมอบให้
“คุณแก้วทำผมได้ลงคอ” ผมบ่นงึมงำ จนใจในชะตากรรม ไหนบอกจะสลับ คุณแก้วหลอกลวงผมอีกแล้วใช่ไหมครับ ฮึก
“แก้วทำได้มากกว่านี้อีกนะ” คุณแก้วว่า เธอยิ้มหวานหยดให้ผม เป็นรอยยิ้มที่สวยจับใจเคลือบไปด้วยน้ำตาล ล่อลวงมดงานอย่างผมให้เข้าหา
เธอเคลื่อนกายเข้ามา ค่อยๆบดเบียดตัวเข้าช้าๆ ผมขมวดคิ้ว คุณแก้วหยิบขวดเจลในตระกร้าที่วางอยู่ใต้โต๊ะ ผมยิ่งขมวดคิ้วอย่างมึนงง คุณแก้วเห็นดังนั้นก็หัวเราะ เธอพรมจูบทั่วใบหน้าของผมกล่าวด้วยน้ำเสียงรักใคร่
“แก้วมีวางไว้หลายจุดนะ เวลากอดคุณต๊อบจะได้ไม่เจ็บ”
ผมน้ำตาไหล ซาบซึ้งใจที่คุณแก้วคิดเผื่อเพื่อผมมาโดยตลอด
“วันนี้ยังไม่ใช่วันของคุณต๊อบนะ เข้าใจมั้ยครับ” คุณแก้วกดตัวเข้าจนลึก ผมสั่นสะท้าน ไม่แน่ใจว่าเพราะในกายตอนนี้กำลังทรมานหรือเป็นเพราะประโยคของคุณแก้ว
ทุกความเร่งเร้าจากความปรารถนา แต่ก็แฝงไปด้วยความใส่ใจ คุณแก้วดันกายเข้าช้าๆ ความหนักแน่นที่เคลื่อนไหวทำผมหายใจลำบาก
น้ำเสียงของผมประหลาดมาก แถมยังมองเห็นคุณแก้วไม่ชัด ทว่ากลับยิ่งไม่อาจทนรับสายตาของเธอในเวลาได้
แววตาคุณแก้วเข้มข้น เธอกดกายอย่างไม่ผ่อนแรง ใบหน้าคลอเคลียไม่ห่าง ริมฝีปากบดคลึงจนปากผมบวมเป่ง หากผมมีอากาสาหายใจ เธอก็จะไม่เปิดช่องว่างอีกและช่วงชิงมันไปจนหมด
กล้ามเนื้อของเธอไม่มากไม่น้อย เธอไม่แม้แต่จะผอมหรือบอบบาง ช่วงต้นแขนที่วางอยู่เหนือร่างผมเป็นมัดกล้ามแข็งแรง เธอจับข้อมือของผมตามแทรกนิ้วเข้ามาก่อนจะจับมือทั้งสองข้างของผมให้อยู่เหนือศีรษะ
แผ่นหลังผมเจ็บๆคันๆ คาดว่าคงแดงเถือก แต่เพราะอารมณ์ที่ถูกกระทำมีมากเกินกว่าจะสนใจตรงนั้น
เธอแทรกกายอย่างหนักหน่วง ฝ่ามือบดเคล้าบนอกของผมอย่างไม่ปรานี
ครั้งนี้ผมถูกคุณแก้วลงโทษอย่างไม่ทราบความผิด จุดเริ่มต้นเพียงแค่แอบดูรูปของเธอ แต่จะว่าเป็นการลงโทษก็ไม่ได้ เพราะในเวลานี้ผมก็ไม่ได้รู้สึกเจ็บทั้งหมดสักทีเดียว
กลิ่นกายคุณแก้วคล้ายจะหอมฟุ้งขึ้นมามากกว่าเดิม อาจเป็นกลิ่นที่ผมสัมผัสได้อยู่คนเดียว
ผมของเธอสยายกลางแผ่นหลัง ยามเธอโน้มลง เส้นผมคลอเคลียบนใบหน้าผมให้ความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ผมหายใจถี่เร็วขึ้นเช่นเดียวกับคุณแก้ว สิ่งนั้นของคุณแก้วดูจะยิ่งขัดแข็ง ขณะที่ผมจูบตอบเธอแล้วโอบรอบคอคุณแก้วไว้
ขณะความรู้สึกอุ่นร้อนหลั่งไหลเข้าภายในกาย คุณแก้วกดกายรุนแรงอยู่หลายครั้งก่อนจะปลดปล่อยเช่นเดียวกับผมที่หน้าท้องเสียดสีกับคุณแก้วจนสิ่งนั้นอ่อนระทวย
กรอบหน้าของคุณแก้วชื้นเหงื่อ แววตาของเธอหยาดเยิ้มเป็นหยดน้ำเคลือบอยู่ สองแก้มเป็นสีระเรื่อ ริมฝีปากในเวลานี้เผยอเล็กน้อย เธอค่อยๆเลื่อนใบหน้าที่ไม่ได้ห่างไปลงมาอีกครั้ง จูบผมทีละนิด ก่อนจะเงยขึ้นสบตาผม แล้วโน้มลงจูบใหม่อีกครั้ง
คุณแก้วยกฝ่ามือผมขึ้นมา ก่อนจะไล่เลียบดจูบลง เป็นเสียงจูบเบาๆทีละนิ้วๆ
ความอึดอัดในกายเกิดขึ้นอีกครั้ง ด้านล่างที่คุณแก้วยังคงฝังกายเอาไว้ค่อยๆขับเคลื่อนเบาๆ พร้อมกับความรู้สึกหวาบหวิวที่เกิดขึ้นทั่วทั้งร่างของผม
ปลายนิ้วเปียกชื้น คุณแก้วขยับสะโพก ขณะดุนลิ้นกลืนนิ้วของผมช้าๆ คล้ายว่ามันเป็นขนม
เสียงชื้นแฉะ สลับกันทั้งด้านล่างและด้านบน ความอุ่นร้อนในกายคับแน่นขึ้น ผมแทบทนไม่ไหว “คะ คุณแก้ว”
เธอไม่ได้กล่าวอะไร เสียงทุ้มในลำคอคล้ายกำลังพึงพอใจ
คุณแก้วยกสะโพกผมขึ้นก่อนจะโอบเอวผม เธอจับผมนั่งลงบนตัก คุณแก้วจับสองแขนของผมให้คล้องคอเธอไว้
ด้านล่างน่าอาย เสียงก็ยิ่งน่าอาย ผมไม่กล้าสบตาเธอ แต่คุณแก้วกลับรู้ทัน เธอชอบที่จะเอียงคอ ก้มลงเพื่อดูแววตาและสีหน้าของผมเวลานี้
ริมฝีปากถูกประกบอีกครั้ง ใบหน้าคุณแก้วอยู่ต่ำกว่า แต่เธอก็เงยหน้าขึ้น ช้อนใบหน้าผมและริมฝีปากผมเพื่อให้ผมรับสัมผัสที่เธอต้องการมอบให้
ผมหนีอย่างไรก็ไม่พ้น เป็นเพียงความเขินอายเท่านั้นที่ผมถูกกระทำราวกับเด็กน้อยเช่นนี้ “คะ คุณแก้วครับ”
ผมมองเธออย่างน่าสงสาร อยากขอเวลานอกสักครู่หนึ่ง ทว่าคุณแก้วกลับไม่อนุญาต
“คุณต๊อบลองขยับดูสิ”
ผมมองหน้าอย่างมึนงง คุณแก้วคลี่ยิ้มจนทั่วใบหน้าสว่างสดใส ดวงตาสองข้างโค้งลง “ลองขยับสะโพกช้าๆ”
ผมหน้าแดงลงกว่าเดิม แดงจนไม่อาจจะแดงได้กว่านี้อีก
ใบหูร้อนผ่าว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแก้มทั้งสองข้าง ตั้งแต่โตมา ครั้งนี้ผมนับว่าเป็นเรื่องที่ผมเขินมากที่สุด อายที่สุด
คุณแก้วลูบแผ่นหลังผม โอบเอวเบาๆ ทว่ากลับหนักแน่นมั่นคง
เธอยังคงมองผมไม่ละสายตาไป ปอยผมของคุณแก้วตกลงเป็นเส้นๆตรงคิ้วซ้ายของเธอ
คุณแก้วไม่ได้ขยับกาย แต่ยังคงรอคอย ผมค่อยๆลองขยับ ก่อนจะจับไหล่เธอไว้เพื่อทรงตัว ความเคลื่อนไหวเข้าออกในกายยิ่งทำผมอึดอัด หวาบหวิว ไม่เพียงพอ
คุณแก้ววางมือบนสะโพกผม ปลายนิ้วไล้ลงช้าๆก่อนจะหายเข้าไป ผมรับรู้ได้ถึงปลายนิ้วของเธอในกายตนเอง
“คุณแก้ว ผม ผมขอร้อง ไม่แกล้งผมนะครับ” ผมกล่าวคล้ายคนถูกรังแกจนจนปัญหา น้ำเสียงก็เหมือนจะกึ่งร้องไห้
“แก้วเห็นแก่ตัว” คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ เสียงจูบของเธอดังอยู่บนข้างแก้มผม ถัดมาเป็นริมฝีปาก เรื่อยๆเช่นนี้ไม่หยุดลง “แก้วไม่ปล่อยคุณต๊อบหรอก”
กล้ามเนื้อคุณแก้วเกร็งแน่น ต้นขายิ่งแข็งเกร็ง ผมหมดเรี่ยวแรงซบอยู่บนไหล่ของเธอ ฝ่ามือกอบกุมสะโพกผม เป็นรอยนิ้วก่อนจะจางลงและเกิดขึ้นใหม่จากการที่ถูกขย้ำซ้ำๆ
ขณะที่ผมจะขยับอีกครั้ง คุณแก้วก็เปลี่ยนเป็นฝ่ายเคลื่อนกาย เธอกระทุ้งขึ้นมา ในกายถูกกระแทกย้ำ จังหวะที่เธอขยับหนักหน่วงขึ้นตามแรงปรารถนา ทะยานขึ้นไม่สิ้นสุด ในทีแรกผมยังคงกลับมาครองสติได้ ทว่าถัดมาเมื่อคุณแก้วกดสะโพกเพิ่มจังหวะและความเร็ว ทำให้ผมเสียสมดุลไปโดยสิ้นเชิง
“คุณต๊อบหลงกลแก้วแล้ว”
ด้านข้างเป็นรูปคุณแก้วรูปหนึ่ง เพียงยืนยิ้มเฉยๆคล้ายมองมาที่กล้อง
คุณแก้วพึมพำอยู่ข้างหูผม น้ำเสียงหยอกเย้า ในแววตามีอารมณ์ร้อยพันแฝงอยู่ในจุดเล็กๆกลืนหายไปภายใต้ดวงตาเป็นประกายคู่นี้
“แก้วไม่มีวันปล่อยคุณต๊อบ”
ไม่มี
TBC
[29/11/2560]
ต๊อบหลงเมียมักๆ
ขอบคุณคนที่คอมเม้นต์ทุกคนข่ะ อยู่กันน้อยๆ อย่าเพิ่งทิ้งกัน ภาพวาดคลุงไม่ค่อยมีคนอ่าน
https://www.facebook.com/withmydreamhttps://twitter.com/withmydreamgg
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 422250 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก