เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 25 : อย่าว่าน้อง
‘ไอ้เหี้ยต๊อบ!’
ไอ้เด็กเปรตคนหนึ่ง น่าจะเป็นสมัยประถม มันกำลังชี้หน้าผมอยู่ ท่ามกลางศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย และกลุ่มเด็กหัวโป๊กที่รายล้อม ยิ่งเพิ่มความฮึกเหิมและไม่อาจเสียหน้าได้ บรรยากาศราวกับย้อนไปยุคที่นักเลงหาได้ตามร้านโอเลี้ยง ส่วนผมกำลังยืนเด่นเป็นสง่าจากการที่โตกว่าใครในเด็กรุ่นเดียวกัน
‘ทำไมไอ้เหี้ยพงศ์สุข!
‘ไอ้ต๊อบ มึงว่าพ่อกูเหรอ!’
เด็กตัวแห้งๆดำๆ เถียงกันไปมา หลอดเสียงแทบแตก แถมยังเล็กๆแหลมๆ ดูเหมือนจิ้งจกตากแห้งอย่างบอกไม่ถูก
‘มึงว่ากูก่อน! แถมยังรังแกคนอ่อนแยกว่า! มึงมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย’
ดูเหมือนตอนนั้น ผมจะออกเสียงคำว่า ‘อ่อนแอ’ เป็น ‘อ่อนแย’
ไอ้เชี้ย เกือบจะหล่อแล้ว หมด หมดกัน!
ระหว่างสงครามกำลังก่อตัว รวมไปถึงแรงเชียร์จากเด็กปอสามและปอสี่ที่มามุงดู เมื่อมองดูดีๆ เหมือนว่าผมกำลังยืนบังเด็กอีกคน ตัวขาวๆ หน้าตาไม่ชัดเจน รู้แค่ว่ามันเป็นเด็กตัวเล็กๆหลบอยู่ข้างหลัง พอจะมองก็เหมือนมองไม่เห็น จำหน้าไม่ได้เป็นชิ้นเป็นอันและดูไม่มีรายละเอียดอะไรสักอย่าง แทบจะลางเลือน หรือจะเป็นไอ้ฟัก จนเหมือนในตอนนั้นเหตุการณ์เด่นๆคือมีแค่ผมกับไอ้เด็กเวรที่กำลังหาเรื่องกันอยู่
‘มึงมีเมียเป็นตุ๊ด!’
‘เมียมึงสิตุ๊ด!’
ผมด่ามันกลับ จากการโยนเมียให้กันไปมา
‘ตุ๊ด ตุ๊ด ๆๆ มึงเป็นผัวตุ๊ด!’
หลังจากนั้นผ่านไปสามวิ ทว่าทุกสิ่งราวกับหยุดนิ่งไป ผมนั่งค้างอยู่บนเตียง ซุกผ้าห่มปิดหัวนมไว้ครึ่งหนึ่งอย่างงุนงง ลึกๆแล้วมันเป็นการตั้งความปลอดภัยขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว เหมือนเป็นความฝัน ที่จู่ๆผมก็นึกขึ้นมาได้ว่าเคยฝันถึงมาก่อน
ท่ามกลางความลุ้นระทึก คุณแก้วก็ยิ้ม แบกความออร่าระยิบระยับไปทั่วทั้งตัว เธอเดินไปที่...ที่ ตู้เสื้อผ้า ผ้าเช็ดตัวผืนกระจิ๋วหล่นลง กองอยู่ที่พื้น ภาพตรงหน้าที่เห็นคือ ช่วงเรียวขาขาวๆและส่วนบนที่ถูกบานตู้บดบังไว้ให้คนมองจินตนาการกันเอาเอง เสียงเสื้อผ้าดังสวบสาบ ต่อมาทันทีที่ตู้ปิดลง ร่างกายนั้นก็สวมใส่เสื้อผ้าเอาไว้อย่างเรียบร้อย ทุกอย่างดูล่องลอย จะว่าเร็วก็ใช่ จะว่าเหมือนกำลังค่อยเป็นค่อยไปก็ใช่อีก
คุณแก้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง ทาลิปช้าๆ เม้มริมฝีปากเข้าเบาๆดังมัวะ จากนั้นราวกับเสกได้เธอก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าผมอย่างสวยงาม!
แสงวิบวับๆเจิดจ้าจากอีกฝ่ายทำเอาผมแสบตา ผมนึกภาพตัวเองกำลังยกมือบังแดดตอนเที่ยงๆเพราะว่าลืมใส่หมวก ทว่าแสงที่มาจากกายคุณแก้วไม่ได้ร้อนจ้าแบบนั้น กลับเป็นแสงที่อบอุ่นเหมือนฟ้าเปิดพาเอานางฟ้านางสวรรค์ลงมาอย่างบอกไม่ถูก!
“คุณต๊อบ”
เสื้อสีขาว แขนสามส่วน ดูโปร่งสบาย แต่ก็อำพรางร่างกายได้อย่างดี เธอนั่งลงที่ข้างเตียงก่อนจะเท้าคางมองผมช้าๆ รอยยิ้มสดใสดั่งฤดูใบไม้ผลิ แต่ต๊อบ ประเทศไทยมันไม่มีฤดูนี้ “คุณต๊อบ?”
ผมนั่งขดอยู่ในผ้าห่ม ตั้งแต่ต้นจนจบก็ยังนั่งนิ่งๆอยู่อย่างนั้น คุณแก้วดึงผ้าห่มเบาๆ มองกันไปมองกันมา สักพักคุณแก้วก็หลุดหัวเราะเสียงใส เธอเอื้อมมือมาแตะปลายคางผมขึ้น ปากที่หวอๆเลยหุบสนิทก่อนจะตกลงมาใหม่อีกครั้ง “คุณต๊อบ แก้วแกล้งเล่นแค่นี้ ทำไมต้องทำท่าทางช็อกจริงจังขนาดนั้นด้วยหื้อ”
ใบหน้าที่ไร้การแต่งเติม เผยผิวใสอมชมพูอย่างชัดเจน เลือดฝาดบนแก้มทั้งสองข้าง ดูละมุนละไมแฝงความอ่อนโยนไว้ทุกสัดส่วน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เส้นผมเป็นลอนเงายังคงเปียกชื้น ส่งผลให้หยดน้ำแนบไปตามเสื้อ
ความสุขภาพดี หน้าใส ร่างกายกระฉับกระเฉงเปล่งออกมาอย่างเห็นได้ชัดต่างกับไอ้อีกตัวที่กำลังนั่งขดบนเตียงลิบลับ
สายตาผมเลื่อนลงอย่างอัติโนมัติ จากคิ้วโก่ง จมูก ริมฝีปาก และลำคอขาวผ่องที่มีความแหลมนูนเป็นจุดๆ มีความบอกไม่ถูก พูดไม่ออกอยู่หลายตำแหน่ง กระทั่งกระดูกช่วงไหปลาร้า และต่ำลงมาอีก ก็จะพบกับความเรียบแบน
ไอ้ที่ควรนูนกลับไม่นูน!
“อาบน้ำมั้ย หื้ม”
เสียงหวานๆเอ่ย ดูจะหยอกเย้าอยู่ในที
“หรือจะนอนต่อดี หิวมั้ยเอ่ย”
นิ้วเรียวสวยที่ผมชื่นชอบกำลังบีบแก้มผมอย่างที่ชอบทำ ใบหน้าหวานๆตรงหน้าเห็นได้ชัดว่ากำลังออดอ้อนอย่าง‘น่ารัก’
ผมรู้สึกได้ถึงอาการมึนตึบวิ่งอยู่ในหัว ตาช้ำๆจากการโหมกายหนักและพักผ่อนไม่เพียงพอ กลิ่นหอมอ่อนๆที่ผมชอบนักหนาตอนนี้ค่อนข้างชัดเจนจากอีกกายที่อยู่ตรงหน้า ไม่มีส่วนใดบ่งบอกว่าเป็นคนอื่นปลอมตัวมา
“คะ คะ”
“หื้อ”
“คะ คุณ”
“หืม”
“คะ คุณ กะ กะ แก้ว”
“ว่าไงครับ”
เหมือนกำลังมีออร่าแฝงเข้ามาในประโยค ทิ่มแทงใจผมเข้าเต็มๆ!
ทันใดนั้นเองจู่ๆผมก็หน้ามืด ทรุดลงไปอีกรอบ ผมนอนแผ่ มือเท้าเย็นเฉียบ โดยเฉพาะความหนึบๆเหนียวๆที่กลางลำตัวและด้านหลัง รวมไปถึงความปวดเอวราวกับว่ามันจะยอกออกมา!
“อ๊ะ คุณต๊อบ”
เสียงคุณแก้วกลับกลายเป็นยิ่งทุ้มชัดเจนมากขึ้น เธออุทานอย่างตกใจแล้วรีบเข้ามาประคอง ส่งผลให้ ผมรู้สึกได้เลยว่าตัวเองกำลังนอนไขว้แขนวางไว้บนอกเป็นแนวกากบาทและมันกำลังจะค่อยๆหมดลมหายใจอย่างช้าๆ!
ปกติแล้วการตื่นนอนในช่วงเช้าอย่างนี้ควรจะเป็นช่วงการตั้งชูชันของอวัยวะบางตัว ทว่าตอนนี้มันกลับเหี่ยวเฉาอย่างนังสังเวชที่สุด!
“คุณต๊อบ”
คุณแก้วโน้มลงมา ขยับกายเข้ามาชิดใกล้ เธอดูเป็นห่วงผมอย่างยิ่ง รับรู้ได้จากแววตา อีกทั้งบรรยากาศรอบกายอย่างชัดเจน ทว่าเนื่องจากเสื้อตัวบางมีความโปร่ง เมื่อก้มลงเล็กน้อยทำให้เกิดช่องว่าง สายตาผมจึงเหลือบไปเห็นแผ่นอกขาวๆแน่นหนันด้านในอย่างชัดเจน!
จุดสองจุด สีชมพูแลดูสุขภาพดี อีกทั้งยังไม่ได้เรียบแบนอย่างที่ตาเปล่าเห็น เมื่อพบว่ามันนูนขึ้นมาอย่าง ‘เป็นมัดเป็นกล้าม’ ไม่ต่างจากไอ้ฟักหรือตัวผมแม้แต่น้อย!
หยดน้ำตาซึมๆที่ขอบ ปริ่มๆเหมือนจะทะลัก
“คุณต๊อบ ทำไมหน้าซีดแบบนี้”
หน้าผากถูกลูบช้าๆ แก้มถูกประคอง ผมรู้สึกเหมือนเป็นเด็กป่วยที่มีแม่กำลังลูบหัวปลอบใจ จนหัวเถิกเบาๆ กลิ่นหอมละมุนละไมยิ่งฟุ้งกระจาย ผิวเนียนนุ่ม เส้นผมหอมจากแชมพู ภาพที่ค่อยๆวิ่งมาเป็นฉากๆ เหมือนมีลมตีกลับขึ้นมา ทำเอาผมจุกลิ้นไก่พูดไม่เป็นศัพท์ ลิ้นคับปาก
“หรือเมื่อคืนแก้วจะรุนแรงไป” คุณแก้วยกมือแตะริมฝีปากอย่างตกใจ ก่อนจะทาบที่หน้าอกด้วยความรู้สึกผิด แววตาของเธออ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด น้ำเสียงหวานๆยิ่งเบาลงกว่าเดิม “โธ่ คุณต๊อบ”
“แก้วไม่ได้ตั้งใจจะทำรุนแรงเลย” คุณแก้วลูบแก้มผมอย่างหวงสุดๆ ความสงสารเอ่อล้นในดวงตา “แต่แก้วอดใจไม่ไหวจริงๆ ก็คุณต๊อบน่ารักนี่นา”
วินาทีเป็นวินาทีตายในชีวิต ทั้งหน้ามืดมือชา ผมเหมือนจะเห็นตัวเองตั้งแต่สมัยเป็นไข่กระทั่งฟักออกมาเป็นตัว
ฟะ
ฟัก
ชะ ช่วยกูด้วย
TBC
[28/11/2559]
ภาพวาดคลุงงานเยอะมากเลย ไม่ได้นอนเลย ฮึกฮือๆๆ ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่ผ่านมาข่ะ ทำไมเรียกน้องต๊อบว่าอ้ายอีกันหมด น้องต๊อบก็เป็นน้องต๊อบ อ่อนโยนดุจปุยนุย เสียจัยย์
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 461201 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก