เรื่อง :: บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ::
เขียน ::
ผู้ซึ่งหลงรักหญิงสาวในภาพวาด ::
บทที่ 23 : เสน่ห์มัดใจชาย
ผมรู้ว่าที่คุณแก้วพูดนั่นหมายความว่ายังไง
ถึงแม้ว่าเราจะไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบ ผมก็ไม่ได้หล่อแบบไอ้ฟักหรือคนนั่นคนนี่ แต่ผมก็รู้ว่าผมจะดูแลเธอได้ไม่น้อยกว่าใครๆ
บางครั้งคุณแก้วก็ดูมั่นใจที่สุด แต่บางครั้งก็ดูเปราะบางที่สุดเช่นเดียวกัน
ผมรู้ว่าเธอกำลังหวาดกลัวบางอย่าง อาจจะเป็นความไม่แน่นอน หรือไม่มั่นใจในตัวผม หรืออาจจะเป็นบททดสอบที่เข้ามาในชีวิตเรา แม้ลึกๆแล้วผมรู้ว่าเธอเชื่อใจในตัวผมแค่ไหนแต่ก็ยังมีเพียงเล็กน้อยที่สั่นคลอนได้อยู่ตลอดเวลา ผมแค่ต้องทำให้เธอรู้ว่าที่อบอุ่นตรงนี้ปลอดภัยจริงๆ
“คุณแก้ว” ผมเรียกชื่อเธอเบาๆก่อนจะยิ้มอ่อนโยน แบบที่พระรองคนหนึ่งซึ่งกำลังจะได้เลื่อนขั้นเป็นพระเอกเต็มตัวอย่างไม่น่าเชื่อ แววตาของเธอสั่นคลอน ไหวกระเพื่อมราวกับดวงดาว “คุณแก้วก็เป็น…ความสุขของผมนะครับ”
มืดค่ำก็ยังไม่กลับบ้าน ผมกับคุณแก้วกระหนุงกระหนิงกันไป พอเรานั่งดูสวนด้านนอกเสร็จ เธอจึงจูงมือผมกลับเข้าไปในบ้าน
มือคุณแก้วเรียวยาว สวย นุ่มนิ่ม ดูคำใหญ่กัดไม่หมดจริงๆ แบบว่า เธอกำลังจับมือผมอยู่นะเนี่ย
ต๊อบแต๊บยังคงอดทน มันอดทนมาได้ตั้งหลายปี อดทนไปอีกนิดนึงเถอะนะ พ่อขออีกนิด ใกล้แล้วเว้ย ใกล้แล้ว
ระหว่างเดิน จู่ๆคุณแก้วก็หยุดครู่หนึ่ง ในบ้านสว่างเป็นจุดๆ ด้วยความประหยัดไฟ ทำให้บรรยากาศแอบโรแมนติก แอบดูเป็นครอบครัวอย่างบอกไม่ถูก
“อ๊ะ” คุณแก้วร้องเบาๆ เธอเม้มริมฝีปาก สีหน้ากังวลบางอย่าง “คุณต๊อบ...”
ผมโน้มไปหาเธอด้วยความเป็นห่วง ยามใกล้กันจะได้กลิ่นหอมจางๆ “ว่าไงครับ”
“บราแก้วหลุด...”
คุณแก้วหลบสายตาผมเล็กน้อย มือขาวๆดึงเสื้อที่ไหล่
“ช่วยติดให้หน่อยได้มั้ยคะ”
ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก
แม้ว่าจะพยายามควบคุมไว้แล้วแต่ลูกกระเดือกที่แหลมเปรี๊ยะกลับไม่ให้ความร่วมมือกันเลยสักนิด
ได้ยินเสียงตึกตักๆชัดเจนมากจนกลัวว่าคุณแก้วจะได้ยินไปด้วย ขายหน้าเขาตาย!
มันคงไม่ดีใช่ไหมครับถ้าชายหนุ่มหน้าบ้านๆแบบนี้แถมยังทำท่าลุกลี้ลุกลนต่อหน้าคนสวยๆในสถานการณ์ที่ล่อแหลม
ฉิบหายแล้ว
เหี้ยแล้ว
ผมเป็นสุภาพบุรุษ ผมเป็นชายที่ดี ไม่ฉวยโอกาสกับ‘หญิงสาว’ที่สวยและแสนดีอย่างคุณแก้ว ทั้งๆที่คิดอย่างนั้น แต่ลิปสติกกลับเด่นหรา หลักฐานเต็มหน้าเต็มตา หน้าไม่อายจริงๆนะมึง!
“เอ่อ ผมต้อง ต้อง”
ถุย
ถุยๆๆๆๆ
มึงจะติดอ่างไปถึงไหน!
“ทำ ยัง ทำยังไงดีครับ”
ผมอึกอักอยู่หลายนาที กระทั่งคุณแก้วเอียงคอมองน้อยๆ เธอเอี่ยวแขนมาข้างหนึ่งดึงเสื้อข้างหลังไว้ ที่แน่นอนคือผมกลับเห็นว่าเธอกำลังมองด้วยแววตายั่วยวน
มันต้องเป็นผมที่คิดเองเออเองแน่ๆ
ชุดคุณแก้วเป็นผ้าบางๆ มีความมันและเรียบลื่น ผมมองที่แผ่นหลังของเธออย่างเงอะงะ นิ้วค่อยๆแตะเสื้อ ปลายนิ้วผมกับคุณแก้วสัมผัสกัน ผมก้มลงเล็กน้อยเพื่อพยายามหาจุดเล็งและติดมันให้คุณแก้ว
ว่าแต่มันติดยังไงวะ
“มันจะมีตะขอเกี่ยว” คุณแก้วพูดเบาๆราวกับรู้ว่าผมอาจจะต้องการแนวทาง เธอรวบผมไว้ข้างๆจากนั้นก็เอียงคอ ปรายมองไปที่ชุดก่อนจะค่อยๆเลื่อนขึ้นมาหาผมช้าๆ
“อะ อ๋อ” ผมพยักหน้าสองสามครั้งอย่างไม่เป็นธรรมชาติ ดูเหมือนคิงคองกำลังเต้นบนตึกใบหยก ส่วนคุณแก้วก็เป็นนางเอกผมบลอนที่กำลังยื่นมือมาหาผมอยู่
มันเกี่ยวยาก หรือเพราะผมไม่ชำนาญการ ผมรู้สึกได้ว่ามันเหมือนจะขูดผิวคุณแก้วเบาๆ “เอ่อ แปบนะครับ”
เราใกล้กันมาก ผมก้มต่ำชิดกับเธอจนลืมตัว
“มัน คุณแก้ว มันมีหลายอันอะครับ” ผมพูดอย่างตื่นตระหนก คิ้วขมวดไปมา เหงื่อเริ่มแตก
“เกี่ยวตะขอที่สามนะคะ” เธออธิบายเสียงอ่อน ดูเหมือนจะชอบใจบางอย่าง
ผมพยักหน้า พยายามอยู่สักพัก ไอ้ตะขอที่ว่านี้มันเหมือนว่าต้องดึง ซึ่งการหน่วงรั้งนี้ทำให้ผมแทบไม่กล้าจะออกแรงดึง ก็เพราะไอ้นี้มันหน่วงรั้งอะไรไว้ล่ะ มันคือบรานะโว้ย ยกทรงน่ะยกทรง ผมเหงื่อแตกมากขึ้นเรื่อยๆ ขนาดถึงขั้นลืมหายใจ กระทั่งในที่สุดเมื่อทำได้สำเร็จ ผมก็ถึงกับถอนหายใจยาวเหยียด เชี้ย ต๊อบทำได้ครับผม!
ผมยิ้มแฉ่งออกมาแล้วเผลอถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง จากนั้นก็รีบบอกคุณแก้ว “นี่ ดูครับดู เก่งมั้ย”
ผมคุณแก้วค่อยๆตกลง เธอยกมือลูบต้นคอก่อนจะเอียงตัวกลับมา แม้กระนั้นทุกอย่างเองก็ดูปกติ ทว่าผมกลับเห็นสายตาและการกระทำเหล่านั้นกลายเป็นดูเชื่องช้าอย่างน่าประหลาด
“เก่งมาก”
เสียงคุณแก้วดูทุ้มกว่าเดิม เอ่อ มันทุ้มไป อาจจะเป็นเพราะเธออยู่ในช่วงจังหวะที่เว้นการพูดไป ทำให้เสียงแหบลงบ้าง ดัดไม่ทัน
เคยดูหนังตอนพระรองเจอนางเอกแล้วตกหลุมรักแรกพบไหมครับ ฉากนั้นเลย
มีหน้าดงหน้าดำอีกแล้ว
แกล้งลูบคางลูบหนวดจะดูด๋อยน้อยลงไหม แสดงว่าไอ้ความต๊อบหล่อก่อนหน้านี้แม่งกลับบ้านกลับช่องหมดแล้วจริงๆ
เสือกชอบมาๆหายๆ
ก็เพราะเวลาอย่างนี้โคตรป๊อดเลยครับ
จนตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้สงสัยว่าคุณแก้วใส่ยกทรง บรา หรืออะไรก็ตามได้ยัง ไม่ได้คิดไปถึงขั้นที่ว่านั้นเลย ตอนแรกก็อีโรติก จากนั้นก็ซึ้ง ไปๆมาๆวกกลับมาที่จุดดั้งเดิมอีกแล้ว ผมเริ่มปรับตัวไม่ทัน อารมณ์มึนๆเหมือนคนนอนไม่พอ คิดไม่ออก เริ่มพูดน้อยๆและติดอ่าง
“คุณแก้วครับ” ผมทำเป็นมองนาฬิกา เห็นสมควรว่าควรกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ได้แล้ว จึงค่อยๆเอ่ย “นี่ก็ดึกแล้ว งั้นผม”
“คุณต๊อบ” คุณแก้วพูดขึ้น เธอสบตาผม และผมก็เงยหน้ามองหน้าเธอนิดนึง “อยู่ต่ออีกนิดไม่ได้เหรอ”
“เอ่อ”
“นะ”
“คือว่า”
“นะคะ นะ นะครับ”
คุณแก้วพูดอ้อนๆ
“แก้วเหงานี่นา”
โธ่
จนได้กู
ผมพยักหน้าช้าๆ “ครับผม ครับ”
สุดท้ายก็นั่งลงที่โซฟา เปิดหนังดู ทำอะไรเรื่อยเปื่อย แต่ขอให้ได้อยู่ด้วยกันก็พอ ไอ้ประโยคแบบนั้นมันเป็นอย่างนี้เองสินะ
“คุณต๊อบจะอาบน้ำมั้ยคะ แก้วมีเสื้อให้เปลี่ยนนะ”
“แล้วคุณแก้วจะอาบหรือยังครับ”
“หรือจะอาบพร้อมกันดี”
ฮั่นแหน่
คำถามดูจะเป็นทีเล่นทีจริง คุณแก้วเท้าคาง ศอกวางที่หัวเข่า เห็นอย่างนั้นจู่ๆผมยิ่งคอแห้ง พอเราดูหนังเสร็จก็ขึ้นไปด้านบน คุณแก้วพิงขอบประตู เธอหัวเราะน้อยๆแล้วเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับดึงมือผมเข้าไปด้วย
ห้องนอนคุณแก้ว
นี่ผมกำลังเข้าห้องนอนคุณแก้วใช่ไหมวะ
ใช่ มึงเคยมาบ้านเขา นอนบนโซฟาเขา แถมมากกว่านี้ก็ยังทำมาแล้ว ถึงจะมากแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นสุดขนาดนั้น แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มากอยู่ดี โอ๊ย ตื่นเต้นทำไมกู
ห้องนอนคุณแก้วสีหวานมาก ดูเป็นเจ้าหญิงสุดๆ ส่วนผมเป็นยามหน้าหมู่บ้าน ผมควรจะออกไปซะตอนนี้ไม่ให้ห้องเธอดูแปลก
“คุณต๊อบ ไปไหนคะ มานี่เร็ว”
คุณแก้วเรียกผม เธอกวักมือ จากนั้นผมก็เห็นเธอกำลังเปิดตู้ดูเสื้อผ้าอยู่ ผมเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ไม่รีบมาก กลัวลื่นล้มในห้อง เดี๋ยวเขาจะว่าบ้านอัครินทร์ไม่มีน้ำยา
เรื่องแบบนี้มันไม่ควรรีบมาก
ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ
ได้ โอเค ดีมาก
“ชุดนี้น่าจะได้อยู่”
ผมหลุดจากความคิดฟุ้งซ่านทันทีที่ได้ยินเสียงเธอ คุณแก้ววกกายกลับมาจากนั้นก็ทาบชุดๆหนึ่งบนตัวผม คิ้วสวยเลิกขึ้นช้าๆ ดูพึงพอใจ
มันเป็นเสื้อนอนกับเสื้อแขนยาวอีกตัว ซึ่งก็ดูดีไม่น้อย ถึงตัวจะดูใหญ่ไปนิดนึง และดูยังไงก็เป็นไซส์ผู้ชาย
“เสื้อใครครับเนี่ย”
“เสื้อแก้วเองค่ะ”
“เสื้อเหมือนผู้ชาย อะไรนะครับ”
“หื้ม” คุณแก้วเลิกคิ้วอีกครั้ง นั่นทำให้ผมหุบปากและเบิกตามองให้เต็มๆอีกที
“อ๋อ สวยครับ สวยมาก”
“ดีค่ะ” คุณแก้วยิ้มหวาน “คุณต๊อบน่าจะใส่ได้ ไว้เดี๋ยววันอื่นเราค่อยลองไปดูเสื้อผ้ากันมั้ยคะ”
“โอเคครับ ได้เลยครับ” ผมพยักหน้า คุณแก้วว่าอย่างไรผมว่าตามทุกอย่างเลยครับ
“ไหนดูสิ” คุณแก้วเดินไปเปิดแอร์ จากนั้นก็เข้ามาทาบเสื้อดูทรงต่างๆให้ผมต่อ เธอดูจะชอบอกชอบใจอยู่ทีเดียว จุดนี้ก็แอบมีคล้ายๆไอ้ฟักเหมือนกัน มันก็ชอบเล่นตัวผมอะ
ผมยืนนิ่งๆให้คุณแก้วจับตามใจ เธอดึงเสื้อผมให้เรียบ จับไปจับมา บางทีเรามีมองตากันแล้วก็อมยิ้ม คุณแก้วเหมือนจะทนไม่ไหวบางครั้งถึงได้หยิกแก้มผมเป็นรอบๆ เธอโอบตัวผมไว้จากนั้นก็เริ่มวัดขนาดตัว “แก้วขอวัดตัวหน่อย”
ผมไม่รู้เรื่องอะไรมากจากที่เธอทำอยู่ เอาเป็นว่าผมยืนอกผาย ไหล่ผึ่ง ตามใจว่าที่ภรรยาทุกอย่าง
เราดูจะใกล้ชิดกันมากขึ้น ไปๆมาๆขาผมถอยติดกับเตียงคุณแก้ว ผมรู้สึกจักจี้และจมูกก็ได้กลิ่นคุณแก้ว แบบว่ามันนุ่มแล้วก็หอม เอ่อ คุณแก้วชิดไป เดี๋ยวมันตั้ง เดี๋ยวมันตื่น ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นพวกงี่เง่าที่วันๆเอาแต่หมกมุ่นอย่างไรชอบกล
ร่างกายของผู้ชายหรือของผม เอาเป็นว่าของผม ระยะหลังๆมันตื่นตัวง่ายมาก แน่นอนว่าโดยเฉพาะกับคนรัก ผู้ชายเราพ่ายแพ้ให้กับสัมผัสและรูป รส กลิ่น อะไรก็ตามที่ยั่วยวนใจ แค่พอนึกปุ๊บ บางทีมันก็มีมาเอง ทั้งๆที่ไม่ได้อยากเรียกใช้งานมันเลย
“เอ่อ คุณแก้ว” ผมยืนเครียด ตัวเกร็ง และพยายามที่จะให้แขนแนบลำตัวอย่างเป็นระเบียบ ไม่ให้ออกมาซน
“หื้อ” คุณแก้วยิ้ม เธอดูเหมือนจะไม่เข้าใจความหมาย
“แบบว่า”
“แบบว่าอะไรคะ”
“คุณ คุณแก้วกำลังแกล้งผมหรือเปล่าครับ”
ผมพูดอย่างสับสน และก็งงตัวเอง แต่ก็ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่พูด ดูไม่มีความมั่นใจอะไรเลยแม้แต่น้อย อุณหภูมิในห้องตอนนี้เย็นกว่าเดิมมากแล้ว จากแอร์ที่ตอนแรกคุณแก้วเปิดเอาไว้ ซึ่งผมหนาวมาก หนาวที่สุด
ใบหน้าสวยดูงุนงง เธอเลิกคิ้วอีกครั้งก่อนจะยิ้มถามผม “แกล้งอะไรกันคะ”
ผมขมวดคิ้วและรีบหัวเราะกลบเกลื่อน แต่หน้าตาก็ยังบู้บี้อยู่ เพราะผมรู้สึกคิดไม่ทัน ในสมองกำลังตีกัน หน้าตาเลยออกมาเป็นอย่างนี้เป็นเรื่องปกติของพวกเก็บอารมณ์ไม่เป็น
“แก้วอยากตัดชุดให้คุณต๊อบ แต่แก้วยังไม่รู้ไซส์คุณต๊อบแบบจริงๆเลย กะเอาด้วยมือมันอาจจะคลาดเคลื่อน” คุณแก้วถือสายวัดโอบคอผม จากนั้นก็ดึงช้าๆให้สายลดลงตามรอบคอ แต่ระหว่างที่เธอทำอย่างนั้น ริมฝีปากชมพูๆก็ดันมากระซิบกระซาบข้างหูผมตลอด
“ผมคงไม่กล้าใส่แน่เลย”
“ไม่ได้นะ ต้องใส่ แก้วทำให้เพราะอยากให้ใส่นี่นา”
“ใส่ก็ใส่ครับ”
“นี่เหมือนโดนบังคับเลย” เธอพูดเสียงงอนๆ แก้มขาวๆพองขึ้นเล็กน้อย โอ๊ย น่ารัก!
“เปล่านะครับ ก็อะไรที่แฟนทำให้ ก็อยากเก็บไว้ดีๆไงครับ”
“ปากหวาน” เธออมยิ้ม บิดแก้มผม แล้วก็กดจมูกลงมา อือหือ หอมมากครับ “ปากหวานจังเลย” จากสายวัดที่คล้องคอผมอยู่กลายเป็นแขนคุณแก้วแทนที่ค่อยๆโอบเข้ามา เธอจูบริมฝีปากผมเบาๆสองทีก่อนจะสบตาผมแล้วจูบอีกครั้งอย่างเชิญชวน
ตอนนี้ผมเพิ่งมาสังเกตว่าในห้องนี้ม่านปิดสนิท ประตูปิดสนิท แอร์เปิด ไฟเริ่มหรี่ลงช้าๆ กลายเป็นสีเหลืองนวลๆ และเตียงที่เรียบแปล้ราวกับว่าถ้าโยนเหรียญลงไปมันก็จะเด้งติดเพดาน
ผมนอนลงบนเตียงอย่างช่วยไม่ได้ ด้วยน้ำหนักที่กดลงมาจากกายคุณแก้ว
ฉิบหาย หนัก
แต่ด้วยความเป็นชายชาตรี ผมจะไม่แสดงอาการเหงื่อแตกภายในออกมาให้เห็นเด็ดขาด
เธอระดมจูบผมอย่างอ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความอดกลั้นที่จวนจะหมดลง ผมสอดมือเข้าไปใต้เสื้อคุณแก้ว ผมครางต่ำเมื่อเธอเริ่มบดนิ้วโป้งและใช้เข่าดันกลางตัวของผมไว้
แต่แล้วจู่ๆผมก็พบบางอย่าง ภายใต้เสื้อของเธอ มันเป็นอะไรที่นิ่มๆ ถึงแม้ผมจะไม่เคยจับมาก่อน แต่ก็ใช่ว่าผมจะเดาความรู้สึกของผิวเนื้อไม่ถูก ผมตื่นเต้น เลือดในกายพลุ่งพล่านอย่างที่คนหนุ่มๆเขาเป็นกัน ในระหว่างที่คุณแก้วดูจะสนใจอยู่กับด้านบนและเฉพาะบางจุดของผมอยู่
ผมพยายามถอดเสื้อเธอ แต่มันกลับทำได้ยากกว่าที่คิด ไม่ง่ายเหมือนในหนัง กล้ามเนื้อเป็นมัดๆนี่มัน ไปๆมาๆสิ่งที่หลุดออกกลับไม่ใช่บราหรือชั้นในแต่เป็นอะไรนิ่มๆนุ่มๆ และสีเนื้ออ่อน
“อ๊ะ”
“เอ่อ”
คุณแก้วผละออก ก่อนจะค่อยๆมองสิ่งที่อยู่ในมือผมช้าๆ ผมหน้าซีดสลับแดง รู้สึกเขินอายที่ทำเธออาจจะเสียหน้า เอ่อ ผู้หญิงน่าจะคิดมากเรื่องพวกนี้ แต่ว่า เอ่อ ผม แล้วยังไงต่อวะ ไอ้ห่า ผมควรทำยังไงต่อ ในระหว่างที่ผมกำลังทำหน้าโง่งมอยู่นั่น คุณแก้วนั่งทับลงบนตัวผม ราวกับว่าสะโพกของเธอกำลังบดเบียดไปมาช้าๆทว่าเพิ่มความรุนแรงขึ้นอย่างบอกไม่ถูก ผมจึงยิ่งรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัว และระบมกึ่งอึดอัด แต่ที่รู้ๆคือตอนนี้ผมกำลังช็อกกับบางอย่าง เหมือนเพิ่งเคยเห็นตั้งแต่เกิดมา หน้าอกคุณแก้วบุบลง หายไปข้างหนึ่ง!
เธอจับข้อมือผม สอดนิ้วประสานเข้ามาแนบแน่น วัตถุนุ่มๆสีเนื้อที่อยู่ในมือจึงหล่นลง ก่อนกายหอมๆจะกดตัวโน้มลงแล้วแนบฝ่ามือผมไว้กับเตียง
“คุณต๊อบนี่” คุณแก้วหัวเราะน้อยๆ เธอกัดริมฝีปากผมเบาๆ “ไม่เล่นฟองน้ำแก้วสิคะ”
TBC
[11/09/2559]
หัวข้อ: ll บอกแล้วใช่ไหม ก่อนจีบให้ดูดีๆ ll แจ้งข่าว หน้า 59 [31.05.2562] (อ่าน 461202 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก