หัวข้อ: วิหารจันทรา

[pupper]

ดีใจตรงที่เป็นพี่น้องพ่อแม่เดียวกันจริงๆ ประโยคนี้ทำให้หัวใจพองโต ไม่มีอะไรกีดขวางอีกแล้วละมั้ง เตรียมหวานกันต่อไป ดีใจ อิอิ

[three]

 :mc4:อย่างงี้ต้องฉลอง

[บุหรง]

๓๗

“จันทริ”
ชายหนุ่มเรียกด้วยเสียงเครือ พลางจ้องมองใบหน้านั้นแน่วนิ่ง สายตาบ่งบอกถึงความรักและความคิดถึงอย่างปิดไม่มิด คนที่ถูกเรียกชื่อมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย แล้วเปลี่ยนเป็นแดงเรื่อ และก่อนที่ รพีพันธ์ จะคว้าร่างบางนั้นเข้ามากอด ก็มีเสียงเรียกดังขึ้นมา
“อ้อ พี่น่ะเอง เข้ามาข้างในสิครับ” อัศวิน นั่นเอง เดินเข้ามาโอบไหล่ จันทิรักษ์ ไว้
รพีพันธ์ หันไปยิ้มให้ แล้วเดินเข้าไปในเรือนพัก ที่เป็นห้องโถงใหญ่ มีเตียงขนาดใหญ่อยู่ด้านในสองเตียง เด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งนั่งอยู่บนพี้น มีแก้วน้ำ และถุงขนมหลายถุงวางเรียงรายอยู่ หนึ่งในนั้นถือกีตาร็ไว้ในมือ อีกคนถือหนังสือเพลงเล่มใหญ่อยู่
“นั่งสิครับพี่” อัศวิน ชี้ไปที่เก้าอี้ รพีพันธ์ ก็นั่งลง “นั่นเจ้าติก แล้วที่ถือกีตาร์นั่น เจ้าปอม แล้วนี่น้องผมเจ้ากะทิ ที่เก็บสร้อยของพี่ได้”
“ขอบใจมากนะครับ สร้อยเส้นนั้นเป็นของสำคัญสำหรับพี่มากเลย” รพีพันธ์ หันไปพูดกับ จันทิรักษ์ ด้วยประกายตาแวววาว
“เอ้อ ... ไม่เป็นไรครับ” เสียงนุ่มๆตอบมาเบาๆ “ที่จริงผมควรจะคืนพี่ตั้งแต่ตอนเก็บได้ แต่มัวดูจนเพลิน เงยหน้ามาอีกที พี่ก็เดินหายไปแล้ว”
“เฮ้ย ไอ้ทิ พูดยาวๆกับคนแปลกหน้าเป็นด้วยหว่ะ” ปอม พูดขึ้น แล้วพากันหัวเราะร่วนไปกับ ติก
“ให้พี่เรียกว่า น้องทิ ได้มั๊ยครับ” รพีพันธ์ ไม่สนใจกับเสียงล้อเลียน แต่ถามด้วยแววตาอ่อนโยน “พี่ชื่อ รพีพันธ์ เรียกพี่ว่า อาทิตย์ ก็ได้นะครับ”
“ครับ พี่อาทิตย์” เด็กหนุ่มตอบเบาๆ พลางยิ้มให้ชายหนุ่ม ด้วยแววตาและรอยยิ้มที่ รพีพันธ์ จดจำได้ไม่เคยลืม

เวลาที่ผ่านไป ทำให้ รพีพันธ์ ได้รู้จักเด็กหนุ่มกลุ่มนี้พอสมควร ทั้งสี่คนเป็นนักศึกษาปีที่ ๓ ของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ จึงพากันมาเที่ยวที่เขื่อนกิ่วลม และที่น่าแปลกใจคือ อัศวิน กับ จันทิรักษ์ นั้นไม่ได้เป็นแค่พี่น้องกันธรรมดา แต่เป็นพี่น้องฝาแฝดที่เกิดจากไข่คนละใบ และ จันทิรักษ์ เกิดในเวลาเที่ยงคืน ของคืนเพ็ญแรกในฤดูหนาวของปีนั้น

ชายหนุ่มเริ่มสนิทสนมจนลงมานั่งร้องเพลง กับกลุ่มที่นั่งอยู่กับพื้น สายตาของเขามักเหลือบมองไปยังร่างบางอยู่บ่อยครั้ง และเมื่อดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบเข้ากับตาเขา ดวงตาคู่นั้นก็จะเปี่ยมไปด้วยความเป็นมิตร กับรอยยิ้มอันอ่อนโยน และใบหน้านั้นก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ เมื่อรู้สึกได้ถึงความรักและคิดถึงในแววตาของชายหนุ่ม

“พี่อัศ ... ทิ อยากออกไปดูพระจันทร์” ร่างบางนั้นหันไปหาพี่ชาย แล้วพูดขึ้นเบาๆ
“อะไรอ๊ะ กำลังสนุก” อัศวิน พูดด้วยใบหน้ายิ้มๆ
“ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั๊ยครับ พวก อัศ เค้าจะได้สนุกกันต่อ” รพีพันธ์ รีบเสนอตัว
“เอ้อ...” จันทิรักษ์ หันหน้าไปมองเหมือนจะให้คนเป็นพี่ตัดสินใจ
“ทิ ไปกับพี่เค้าแล้วกัน แล้วอย่าไปกวนพี่เค้ามากล่ะ” อัศวิน พูดแล้วหันไปยิ้มให้ รพีพันธ์ “พี่อย่าพากันไปไกลนักนะครับ”
รพีพันธ์ ยิ้มตอบพลางลุกขึ้น เดินนำไป โดยมี จันทิรักษ์ ลุกขึ้นเดินตามไปช้าๆ
“เฮ้ย จะดีเหรอวะ ไอ้อัศ” ติกเอียงหน้าเข้าไปพูดเบาๆกับ อัศวิน
“ทำไมวะ” อัศวินถามยิ้มๆ
“เดี๋ยว ไอ้ทิ ก็โดนแดร็กหรอก ไม่เห็นเหรอวะ พี่เค้ามองยังกับจะกลืนมันลงไปทั้งตัว”
“นั่นดิวะ” ปอม พูดขึ้นบ้าง เมื่อคนทั้งสองออกไปจากห้องพักแล้วปิดประตูลง
“กูเชื่อใจพี่เค้าหว่ะ” อัศวิน บอกเพื่อนๆพลางยิ้มพราย “แล้วถ้า พี่ทิตย์ เค้าอยากได้ ไอ้ทิ จริงๆนะ กูยกให้” พูดแล้วก็หัวเราะด้วยความรื่นเริง
“ได้ไงวะ ทีกูขอ ... มึงทำยึกยัก อ้างมาได้ว่ามีคนจองน้องมึงไว้ตั้งแต่ชาติที่แล้ว” ติก พูดเหมือนจะโมโห แต่ก็ตามมาด้วยเสียงหัวเราะ
“ก็นี่ไงวะ เจ้าของเค้ามาแล้ว ไม่ให้เห็นจะไม่ได้หว่ะ” อัศวินพูดพลางมองทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่าง มองเห็นเงาของคนสองคนเดินไปยังริมน้ำ ไม่ห่างจากที่พักนัก
.......................................................
.......................
“คืนนี้พระจันทร์ สวยนะ”
รพีพันธ์ พูดพลางเงยหน้าขึ้นมองจันทร์เพ็ญบนท้องฟ้า แล้วหันหน้ามองดูเด็กหนุ่ม ที่นั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นหญ้าข้างๆเขา
จันทิรักษ์ หันมายิ้มให้ชายหนุ่มที่นั่งยืดขาตามสบาย พลางเอามือยันไปด้านหลัง แล้วเงยหน้าขึ้นมองจันทร์เพ็ญที่ส่องสว่างอยู่กลางฟ้า พลางยกมือขึ้นเสยผมด้านหน้าที่ปรกหน้าผากอยู่

จันทร์เสี้ยวสีขาวจางๆ ปรากฏขึ้นในสายตาของชายหนุ่ม รพีพันธ์ จ้องมองจันทร์เสี้ยวนั้นอย่างตกตะลึง

“จันทริ” ชายหนุ่มครางออกมาเบาๆ ตั้งตัวขึ้นนั่งตรง แล้วขยับเข้าไปจนชิดเด็กหนุ่ม
“จันทริ อย่าจากผมไปไหนอีกนะ” รพีพันธ์ คว้ามือนุ่มมาเกาะกุม พลางจ้องมองด้วยสายตาอ้อนวอน
“ครับ” จันทิรักษ์ รับคำเบาๆอย่างงุนงง “ดึกขนาดนี้แล้ว รถก็ไม่มี ไปไหนไม่ได้หรอกครับ” พูดแล้วก็รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว
“ฮ่าๆๆ...” รพีพันธ์ หัวเราะเบาๆ “ขอโทษที น้องทิ ไม่ว่านะครับถ้าพี่พูดอะไรไม่ค่อยรู้เรื่องออกไป” ชายหนุ่มยิ้มเก้อๆ
จันทิรักษ์ อมยิ้มไม่ตอบคำ หันหน้าไปมองสายน้ำในทะเลสาบ ผิวน้ำสะท้อนแสงจันทร์เป็นประกายวาววับ และไม่มีมีท่าขัดขืนเมื่อ รพีพันธ์ บีบมือเด็กหนุ่มเบาๆ และกุมมือนุ่มนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย จันทิรักษ์ กลับรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด เมื่อมือของตนถูกเกาะกุมไว้ด้วยมือใหญ่และแข็งแรงนั้น

ลมยามดึกเริ่มพัดเย็นขึ้น จันทิรักษ์สูดหายใจแรงๆเข้าปอด ยกมืออีกข้างลูบต้นแขนตัวเองเบาๆ
“น้องทิ หนาวเหรอครับ” รพีพันธ์ ถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ก็ ... เย็นๆนิดหน่อยครับ” จันทิรักษ์ ตอบพลางหันมายิ้มให้ชายหนุ่ม
รพีพันธ์ เลื่อนตัวไปนั่งซ้อนหลังร่างบาง ยกแขนขึ้นกอดเด็กหนุ่มไว้หลวมๆ
“อุ่นรึยังครับ” ชายหนุ่มชะโงกหน้าข้ามไหล่บอบบางไปถามเบาๆ ราวกระซิบ
เด็กหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ อมยิ้มไม่พูดอะไร เพราะรู้สึกว่าอบอุ่นไปถึงหัวใจ โดยที่เจ้าตัวเองก็ยังนึกแปลกใจ
“ดูดาวดวงนั้นสิครับ สว่างเชียว” รพีพันธ์ ชี้ชวนให้ จันทิรักษ์ ดูดวงดาวบนท้องฟ้า แล้วชวนคุยเรื่องต่างๆ
ทั้งสองคนสนทนากันเบาๆ เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่มีใครรู้ตัว จนกระทั่งเสียงของคนในอ้อมกอดเงียบไป รพีพันธ์ ก้มหน้าลงไปก็พบว่า ร่างบางในอ้อมกอดนั้นหลับไปเสียแล้ว
สายสร้อยสีแดงร้อยไว้ด้วยจี้รูปจันทร์เสี้ยว ถูกถอดออกจากลำคอของ รพีพันธ์ ชายหนุ่มค่อยๆบรรจงสวมมันลงบนลำคอของคนที่หลับไหลอยู่แนบอก จันทิรักษ์ ขยับตัวเบาๆ แล้วเอียงศรีษะอิงแอบลงไปบนอกล่ำสัน ใบหน้ายามหลับยิ้มน้อยๆเหมือนกำลังมีความสุข ชายหนุ่มก้มหน้าฝังจมูกลงไปบนเรือนผมนุ่ม แล้วสูดดมกลิ่นหอมจางๆเข้าไปจนเต็มปอด จากนั้นก็แนบใบหน้าลงกับศรีษะบอบบาง พลางหลับตาลงแย้มยิ้มด้วยความสุข

... จันทริ ในที่สุดเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีกครั้ง คราวนี้ผมจะไม่ยอมพรากจากคุณอีกแล้ว จันทริ ดวงใจของผม...

รอยยิ้มที่อ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความสุข ฉายออกมาบนใบหน้าของเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่หน้าเรือนแพ เมื่อมองไปยังคนทั้งสอง ที่นั่งโอบกอดกันอยู่ไม่ไกลนั้น
... จันทริ ดวงใจของข้า หากการกำเนิดใหม่มีจริง ข้าจักขอติดตามไปกำเนิดพร้อมกับเจ้า ข้าจักขอดูแลปกป้องเจ้าให้มีความสุข ตราบจนข้าหมดสิ้นลมหายใจ ...

[pupper]

มาจิ้มตอยจบครับ ในที่สุดก็จบลงสักที สมรักกัน แต่น่าสงสารอัสสะนะครับ เกิดมาเพื่อปกป้องคนรักจริงๆ แต่ก็จบได้มีความสุขจริงๆแต่ความจริงอยากจะให้ยาวกว่านี้นะครับ อิอิ

[sakiko]

สมหวังในความรัก

 

[nartch]

จบแล้วววววว Happy กันไปอีกหนึ่งเรื่องงงงงงงงง
ยังสงสารอัสสะเหมือนเดิม...จะตามเค้ามาทามมาย
แต่ไม่เป็นไรอาทิตย์ดูแลจันทริไป เดี๋ยวฉานจะดูแล
อัสสะเองงงงงง 

+1 ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกสนานคร๊าบบบบบบบ
 

[Pztor]

 
ขอบคุณมากครับ

[YMP]

 
  มีจันทร์เสี้ยวด้วย คงไม่ซี้แหงเร็วเหมือนชาติก่อนนะ น้องทิ

[ken_krub]

ขอบคุณครับ
เป็นกำลังใจให้เสมอครับ

[sun]

    และแล้วก้อจบแบบแฮปปี่ เอนดิ๋ง     


เป็นฝาแฝดกันซะ จริงๆด้วย เอิ้กๆ  อัสสะ กับ จันทริ   ตามมาดุแล จันทริ จนได้เนอะ   


อาทิตย์ กับ จันทรา ได้กลับมาคู่กัน อีกครั้ง...

หวังว่า คงจะมิแยกจากกันเร็ว เหมือนครั้งที่แล้วชิมิ 


 :L2:ขอบคุณคุนบุหรง สำหรับ นิยายน่าอ่าน นะคะ 

หวังว่า จะมีตอนพิเศษ  คิคิ      เอาให้หวานฉ่ำ รับหน้าฝน ไปเลยค่ะ   

[Tetjinen]

  มีความสุข    ขอบคุณครับ 

[zandwizz]

จบแบบมีความสุขจิง ๆ

ขอบคุณนะคับพี่ตั้มที่นำเรื่องราวดีดี มาให้ได้อ่านกัน

ไงก็รออ่านเรื่องต่อไปน๊า.......


ปล....  ว่าแต่ทำไมมันสั้นนักล่ะ


 

[บุหรง]

หลายคนคงคิดว่า อัสสะ น่าสงสาร แต่ผมคิดว่า อัสสะ มีความสุข
เพราะความสุขของ อัสสะ คือการเห็นคนที่ตนรักมีความสุข
..........................
..............
.......
...
ขอขอบคุณทุกคนที่ติดตาม และคอยให้กำลังใจมาตลอด รวมทั้งคำติ-ชม อาจจะเป็นนิยายขนาดสั้น หลายคนอาจจะไม่จุใจ แต่ก็พยายามให้ออกมาดีที่สุด ขอบคุณอีกครั้งครับ 

ช่วงนี้ก็เป็นช่วงเทศกาลโหวตรางวัล คงต้องขอไปอ่านเรื่องที่อ่านค้างไว้ให้หมดซะที ดองไว้หลายเรื่องแล้ว 
ส่วนเรื่องใหม่ ตอนนี้เริ่มต้นเขียนแล้วครับ คงจะเริ่มลงในช่วงเตือนตุลาคม ให้ช่วงโหวตหมดไปก่อน
แล้วจะมาบอกอีกทีนะครับว่าเป็นเรื่องแนวไหน
 

[sunflower]

จบแล้ว แบบมีความสุขด้วย อิอิ

ขอบคุณตั้มนะคะที่แต่งเรื่องดีๆ มาให้อ่าน 

จะรอติดตามผลงานเรื่องต่อไปนะคะ

[น้ำค้าง]

จบได้ประทับใจ ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้ง 

น่ารักกันทุกคนเลย

[กิมตี๋หัดขับ]

ขอบคุณบุหรงที่นำความสุขมาให้เราน่ะ      

[Sakura_kano]

สนุกมาๆเลยครับผมตามอ่านจบแล้ว
รู้สึกว่านิยายเรื่องนี้ความยาวกำลังพอดี

อ่านแล้วไม่เอียน
บางเรื่องที่ยาวเกินผมว่ามันดูอืดๆจนน่าเบื่อแต่เรื่องนี้ตามอ่านจนจบได้อย่างไม่น่าเบื่อเนื้อหาทุกตัวอ่านเข้าใจง่ายตัวละครไม่มากจนเกินไปดีครับ
ชอบมากๆเลยครับผมเป็นกำลังใจให้นะครับแล้วจะมาค่อยติดตามเรื่องใหม่นะครับ

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆมาให้พวกเราได้อ่านกัน

ขอบคุณครับผม

[pupper]

คุณบุหรงครับ ไม่ทราบว่าจะมีตอนพิเศษไหมอะครับ อยากให้มีจัง

[บุหรง]

คุณบุหรงครับ ไม่ทราบว่าจะมีตอนพิเศษไหมอะครับ อยากให้มีจัง

ต้องขอโทษนะครับ คงไม่มีตอนพิเศษ
ปรกติตอนพิเศษ ผมจะเขียนเพื่อเพิ่มเติมเนี้อหาที่อาจจะหายไป แล้วอาจจะแทรกอยู่ระหว่างตอนต่างๆ ที่เหตุการณ์นั้นล่วงเลยไปแล้ว
เมื่อใดที่เรื่องถึงตอนอวสาน ผมคิดว่าเรื่องนั้นจบโดยสมบูรณ์แล้ว

สำหรับเรื่องนี้ ผมก็คิดว่า ตัวละครทุกตัว ถึงจุดที่เป็นความสมบูรณ์แล้วในระดับหนึ่ง
รพีพันธ์ กับ จันทิรักษ์ จะมีความสุขกันหรือไม่ อย่างไร และนานแค่ไหน
อัสสะ จะดำเนินชีวิตต่อไปเช่นไร
ขอฝากไว้ให้เป็นจินตนาการของทุกคนแล้วกันครับ
ขอบคุณอีกครั้งครับ สำหรับทุกกำลังใจ
 

[uknowvry]

จบแย้ววววว วู้วๆๆ

[patee]

จบแล้ว และจบได้ถูกใจคนอ่านมากๆ

ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านค่ะ

รออ่านเรื่องใหม่นะคะ

 

[Huo_To]

ขอบคุณ คุณตั้ม มากๆเลยค่ะ  จบแบบอิ่มเอม 


ตามอ่าน ครบทั้งสามเรื่องแล้ว ชอบสำนวนการเขียนของคุณบุหรงมากจริงๆ (แม้บางคำจะต้องไปหาคำแปลต่อก็ตาม แหะๆ )

แล้วจะแอบซุ่มติดตามผลงานเรื่องใหม่ต่อไปนะค่ะ 

[บุหรง]

ตามอ่าน ครบทั้งสามเรื่องแล้ว ชอบสำนวนการเขียนของคุณบุหรงมากจริงๆ (แม้บางคำจะต้องไปหาคำแปลต่อก็ตาม แหะๆ )

สงสัยไปหาคำแปลชื่อตัวละครในเรื่องนี้แหงเลย 
ตัวละครชื่อโบราณไปหน่อย แบบนี้แหละเลยมีน้อย 

[BeePed]

^
^
^
จิ้มคุณตั้ม ขอบคุณนะคะที่ทำให้เรื่องจบอย่างแฮ็ปปี้มีความสุข จะตามอ่านเรื่องต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ 

[SweetSerenade]

^
^
^
^
จิ้มคุณ BeePed ทะลุไปถึงคุณบุหรง

ขอบคุณนะคะ

จะติดตามเรื่องต่อไป

 

[beboy]

ขอบคุณมากครับ
สนุกเหมือนเดิมเลยครับ
จะรอติดตามเรื่องต่อไปนะครับ

[Ryuse]

 

แบบว่าอยากให้มีต่ออีกนิดสสสสสสสสสสสสสสสนึงน่ะครับ เป็นเรื่องอ่านสั้นๆแต่กินใจครับ

ชอบคนแต่งที่สุดเลย แต่งอีกเยอะๆนะ แล้วจะรออ่านอย่าเหมือนปองคุงนะครับ ดองข้ามปีแข่งกะแม่ยาย

สมาคมไทยวายสตูดิโอของกระผม อิอิ

[บุหรง]

๓๕(เก่า)

๓ ปี คงไม่ใช่ระยะเวลาที่ยาวนานนัก แต่ รพีพันธ์ ไม่แน่ใจว่ามันยาวนานเกินไปหรือไม่ สำหรับการรอคอยคนรักที่หายสาบสูญ

รพีพันธ์ ยืนอยู่หน้าประตูใหญ่ ลังเลที่จะกดกริ่งหน้าประตู จนกระทั่งรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาจอด พลางบีบแตรเสียงดัง จน รพีพันธ์ ตื่นจากภวังค์ ชายหนุ่มหันไปมองรถคันนั้น ทันใดประตูด้านคนขับก็ถูกเปิดออก พร้อมกับวงหน้าที่แสดงอาการตื่นแต้น และคิ้วขมวดด้วยความสงสัย รพีพันธ์ มองหน้าหล่อนยิ้มๆ
“ทิตย์” หญิงสาวอุทาน “ทิตย์ จริงๆเหรอ” หญิงสาวเรียกพลางค่อยๆเดินเข้าหาชายหนุ่ม
“จันทร์ ผมเอง ผมกลับมาแล้ว” รพีพันธ์ ตอบแล้วยิ้มกว้างให้หญิงสาว
น้ำตาของหญิงสาวรื้อขึ้นมาเอ่อเบ้าตา ผวาเข้าไปกอดร่างหนาของชายหนุ่มแนบแน่น
“ทิตย์ คุณกลับมาแล้วจริงๆ จันทร์ไม่เคยเชื่อเลยเวลาที่มีคนบอกว่าคุณตายไปแล้ว”
รพีพันธ์กอดร่างของหญิงสาวไว้แน่น จูบลงไปบนหน้าผาก
“ผมกลับมาแล้ว จันทิรา ผมกลับมาหาคุณ”
“ค่ะ จันทร์ รู้ ... จันทร์รู้ว่าวันนึง ทิตย์ ต้องกลับมา จันทร์รู้” จันทิราย้ำคำ
........................................................................
...........................
ติ๊ดๆๆ...ติ๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะตรงหัวเตียงดังขึ้น รพีพันธ์รีบคว้าขึ้นมารับสายด้วยความตื่นเต้น
“ครับแม่ เป็นยังไงบ้างครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น
“แกได้ลูกแฝด เพิ่งทำคลอดเสร็จตอนเที่ยงคืนพอดี๊ พอดี”
“จริงเหรอครับ” ชายหนุ่มดีใจ ยิ้มจนแก้มแทบปริ
“สงสัยจะแฝดไข่คนละใบนะตาทิตย์ ไม่เหมือนกันเลย เห็นปราดเดียวก็แยกออกเลยว่าใครเป็นตาเอก ใครเป็นตาทิ”
“ตาเอก ตาทิ” รพีพันธ์ ทวนคำ
“ก็ลูกแกไง ผู้ชายทั้งคู่ แม่เรียกอย่างนี้ไปก่อน ตาเอกคนโต เอกแปลว่าหนึ่ง ส่วนคนรองแม่เรียก ตาทิ แปลว่าสอง” แววตาของ รพีพันธ์ ยิ่งแวววาว “แม่เรียกชื่อนี้ไปก่อน ไว้แกกลับมาค่อยตั้งชื่อกันอีกที”

แม่ของเขายังคงพูดโน่นพูดนี่ต่อไปอีกพักใหญ่ จึงได้ยอมวางสายไป ชายหนุ่มเหลือมองนาฬิกาที่บอกเวลาเกือบๆจะตีหนึ่ง จึงเดินไปปิดไฟ ล้มตัวลงนอนคิดอะไรเรื่อยเปี่อยไปเรื่อยๆ

ปลายปีที่เขากลับมานั้นเอง ที่เขาเข้าพิธีแต่งงานกับ จันทิรา ชีวิตคู่มีความสุข แต่ รพีพันธ์ ก็ไม่เคยลืม จันทริ ผ่านไป ๒ ปี จันทิราก็เริ่มตั้งครรภ์ในตอนต้นปี หน้าที่การงานในตำแหน่งผู้จัดการของเขาก็เป็นไปด้วยดี ช่วงนี้ซึ่งเป็นช่วงวันลอยกระทง เขาต้องเดินทางขึ้นมาประชุมกับบริษัทในเครือทางภาคเหนือ ซึ่งจัดขึ้นในจังหวัดเชียงใหม่ และยังจะต้องเดินทางไปประชุมกับบริษัทในเครืออีกหลายจังหวัด รวมแล้วเป็นเวลาอีกเกือบสัปดาห์ทีเดียว แรกๆเขาไม่อยากเดินทางมาเลย เพราะจันทิราอยู่ในช่วงใกล้กำหนดคลอด แล้วเมื่อสักครู่นี้เองที่ได้รับข่าวดีจากแม่ของเขา

รพีพันธ์ คิดถึงคำพูดของ จันทริ ขึ้นมา

... ถ้าผมอยากมีลูกจะทำยังไงดีล่ะ ...
... ท่านก็แต่งงานกับสตรีที่ท่านรัก ท่านจักมีบุตรดังที่ท่านต้องการ ...  จันทริ ตอบด้วยรอยยิ้ม
... คุณยอมเหรอ ...
จันทริ ยิ้มให้ชายหนุ่มอย่างอ่อนโยนมากกว่าเดิม
... เป็นเรื่องธรรมดา ภายภาคหน้า ท่านย่อมได้แต่งงานกับสตรีอันเป็นที่รักของท่าน และสตรีนั้นก็รักท่านเยี่ยงชีวิต ท่านจะมีบุตร มีครอบครัวที่อบอุ่น มีความสุขมากยิ่งกว่าอยู่กับข้าเพียงลำพัง ณ ที่นี้ ...
........................................................................
...........................
“ตาทิตย์ กลับมาไวจริงนะแก ไหนว่ากลับพรุ่งนี้” พ่อเขาที่นั่งดูรายการโทรทัศน์อยู่ ทักขึ้นทันทีที่เขาเดินเข้ามาในบ้าน ในเวลาเกือบสี่ทุ่ม
รพีพันธ์ หันไปบอกให้คนรับใช้นำกระเป๋าเดินทางใบเล็ก และกระเป๋าเอกสารไปเก็บ ก่อนจะหันไปทักทายบิดา
“พอดีหาตั๋วเปลี่ยนได้น่ะครับพ่อ แม่ล่ะครับ”
“อยู่กับหลานแน่ะ เห่อน่าดู แกรีบไปดูสิ”
“ตาทิตย์ กลับมาแล้วเหรอลูก” เสียงแม่ของเขาดังมา พร้อมๆกับตัวที่ค่อยๆเดินมาจากด้านในของบ้าน
“ครับแม่ ผมขอตัวขึ้นไปข้างบนก่อนนะครับ”
“ย่ะ จะไปอาบน้ำหรือทำอะไรก็เร็วๆเข้า แล้วรีบลงมาล่ะ”
“อ้าวทำไมล่ะครับ”
“แหมตาทิตย์นี่ หนู จันทร์ ไม่ได้อยู่ห้องข้างบนหรอ คนเพิ่งคลอดขึ้นลงบันไดมากๆไม่ดี แม่เลยจัดห้องพักแขกข้างล่างให้อยู่ไปก่อน”
“เหรอครับ งั้นผมไปหาจันทร์ กับลูกก่อนดีกว่า”
“ย่ะ รีบๆไปเหอะ ตาเอก กับ ตาทิ จะได้เห็นหน้าพ่อซะที”
“อ้อ แม่ครับ” รพีพันธ์ พูดเหมือนคิดขึ้นได้ “ชื่อเล่นลูกผมว่าชื่อนี้ก็ดีนะครับ ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ส่วนชื่อจริงค่อยคิดอีกที ยังพอมีเวลาใช่มั๊ยครับ” พูดจบ รพีพันธ์ ก็รีบเดินไปห้องนอนแขกที่อยู่ด้านในของบ้าน

รพีพันธ์ เคาะประตูก่อนที่จะค่อยๆเปิดเข้าไปอย่างเบามือ มองเห็นภรรยาของเขากึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนพี้น เมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดก็หันมามอง
“ทิตย์ กลับมาแล้วเหรอคะ” จันทิรา ส่งเสียงทักทาย พลางลุกขึ้นเดินเข้าไปหา
“อื้อ ประชุมเสร็จก็รีบขึ้นเครื่องมาเลย” รพีพันธ์ กอด จันทิรา ไว้หลวมๆ แล้วหอมแก้มเบาๆ “ไหนล่ะ ตาเอก ตาทิ”
จันทิรา จูงมือ รพีพันธ์ ไปนั่งลงข้างๆเบาะขนาดใหญ่ ร่างเล็กๆสองร่างนอนหลับไหลอยู่ แต่มือของทารกน้อยทั้งสอง จับกันไว้หลวมๆ

รพีพันธ์ มองดูร่างเล็กๆตรงหน้า ผิวสีน้ำตาลเข้ม ใบหน้าเหลี่ยม คิ้วหนา ปากหนา ดวงตาหลับไหล แล้วเมื่อมองไปยังร่างเล็กๆอีกร่างหนึ่ง รพีพันธ์ ถึงกับใจเต้นแรง จนแทบกระดอนออกมาจากอก

ใบหน้าน้อยๆรูปไข่ คิ้วเรียวบาง ปากนิดจมูกหน่อย อะไรก็ไม่สำคัญเท่า จันทร์เสี้ยวสีขาวเล็กๆบนหน้าผาก

มือของรพีพันธ์ สั่นเทา เอื้อมมือไปลูบไล้จันทร์เสี้ยวนั้นเบาๆ แล้วก็ต้องคิดถึงคนอีกคนหนึ่งขึ้นมา จึงหันไปพิจารณาใบหน้าทารกอีกคนหนึ่งอีกครั้ง
“ปานน่ะค่ะ หมอบอกว่าโตขึ้นอีกหน่อยคงจะจางไปเอง ถึงจะไม่หายไปก็ไม่เป็นไรนะ จันทร์ ว่ามันสวยดีออก” จันทร์ พูดยิ้มๆพลางมองหน้าทารกน้อย แต่สักพักก็รู้สึกผิดปรกติ เพราะไม่มีเสียงตอบมาจากผู้เป็นสามีเลย
“ตายแล้ว ทิตย์ คุณร้องไห้ทำไม” หญิงสาวตกใจ เมื่อเห็นหยดน้ำตาของชายหนุ่มค่อยๆไหลริน
“เปล่าๆ” รพีพันธ์ ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา “ผมดีใจน่ะ ขอบคุณนะ จันทร์”
“คุณดูสิ” จันทิรา พูดพลางหันไปมองร่างน้อยๆทั้งสองอีกครั้ง “ตาเอกนะ ถ้าจับแยกไม่ให้อยู่กับน้อง เป็นอาละวาด แล้วตอนนอนต้องจับมือน้องไว้อีก โตขึ้นต้องดูแลน้องได้ดีแน่ๆ”
“จันทร์” รพีพันธ์ กอด จันทิรา ไว้หลวมๆ “ผมคิดชื่อลูกได้แล้ว”
“ชื่ออะไรคะ”
“อัสสะ... ตาเอกชื่อ อัสสะ ส่วน ตาทิ ชื่อจันทริ”
“อัสสะ ... จันทริ” จันทิรา ทวนคำ “เพราะดีนะคะ” หญิงสาวยิ้ม ไม่แสดงออกว่าขัดข้อง

รพีพันธ์ คลายมือจากการกอดหญิงสาว เอื้อมมือไปจับมือน้อยๆของทารกทั้งสองไว้ แล้วลูบเบาๆ
“อัสสะ จันทริ” รพีพันธ์ ก้มหน้าลงไปหอมแก้มทารกน้อยเบาๆทีละคน
“ลูกรักของพ่อ เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ”

จบบริบูรณ์

[maabbdo]

เง้อ หายไปแว๊บเดียวจบซะแล้ว

สัญญาว่าจะตามอ่านให้ทันนะ

 

[pseudoboy]

แบบที่พึ่งลงน่ารักจังเลย    ครอบครัวอบอุ่น ๆ

แต่ก็จิ้นคู่ทิตย์กับจันทริไม่ได้แล้วซิ