๒๗
สายน้ำที่ไหลเอื่อยอยู่ในลำน้ำ พลันก็ส่งเสียงซ่าดังกระหึ่ม และหมุนวนเป็นเกลียวดุจวังน้ำวน แต่แทนที่จะเป็นวังวนที่ดิ่งแกนลึกลงไปใต้น้ำ กลับม้วนตัวสูงขึ้นสู่ท้องฟ้า กลายเป็นเป็นเสาน้ำมหึมา ขณะที่ทุกคนต่างตกตลึงกับเสียงดังสนั่น และภาพของเสาน้ำนั้น ปลายยอดของเสาน้ำพลันแยกออกจนมองดูคล้ายนิ้วของมือมหึมา และโดยที่ไม่คาดคิด มือนั้นก็กวาดลงมายังขบวนรถม้า ที่จอดเรียงรายอยู่ริมฝั่งแม่น้ำ ทั้งรถม้าและเหล่าผู้ที่เตรียมจะเดินทางไกล ต่างถูกกวาดลงสู่กระแสน้ำจนหมดสิ้น แต่ยังไม่ทันที่คนที่เหลืออยู่จะหายตกตลึง หม่า และคนอีก ๕ คน ถูกกระแสน้ำช้อนตัวกลับขึ้นมาอยู่บนฝั่งอีกครั้ง แต่คนที่เหลือนั้นหายไปพร้อมกับมือยักษ์ และกระแสน้ำที่กลับมาไหลเอื่อยๆเช่นเดิม
“หม่า” จันทริ พูดกับเหล่าคนที่ต่างทรุดตัวลงนั่งอยู่บนพื้นด้วยความหวาดหวั่น “ท่านต้องพาคนเหล่านี้มา เพราะท่านมิอาจขัดต่อคำสั่งของ ท่านจาง ได้ ส่วนพวกท่านทั้ง ๕ ล้วนมีจิตใจดีงาม ตอนที่มีคำสั่งให้ทำร้ายข้า พวกท่านล้วนไม่ลงมือ จันทริ มิปรารถนาให้พวกท่านต้องรับเคราะห์ เพราะความโลภและความแค้นในครั้งนี้ กรินท์ จักจัดหาสิ่งของจำเป็นในการเดินทางให้แก่พวกท่าน รวมทั้งพาหนะ หากว่าพวกท่านต้องการ เมื่อกลับไปถึงถิ่นของพวกท่านแล้ว ก็แล้วแต่ว่าพวกท่านจักจัดการต่อเรื่องนี้เช่นไร”
ประกายสีทองของจันทร์เสี้ยวส่องประกายแวววาว จันทริ พูดต่อด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว
“หากพวกท่านต้องการทำลายล้างหมู่บ้านแห่งนี้ ข้าอาจปกป้องไว้มิได้ แต่ข้าให้คำสัญญาต่อพวกท่าน ต่อคนของข้า ต่อวารี ต่อแผ่นฟ้า ต่อผืนแผ่นดิน ข้าจักทำลายผู้รุกราญให้สิ้น มิเว้นแม้แต่ชีวิตเดียว และจะติดตามไปทำลายถิ่นของมันผู้นั้น ให้พินาศสิ้นทั้งเผ่าพัันธ์ เช่นเดียวกับที่มันผู้นั้น คิดจะกระทำต่อหมู่บ้านของข้า”
เมื่อพูดจบ จันทริ ก็ปล่อยมือจาก อัสสะ แล้วหมุนตัวเดินจากไป ปล่อยให้ กรินทร ์เป็นผู้จัดการเรื่องต่างๆที่ค้างคาอยู่ อัสสะ ได้แต่ยืนงุนงงอยู่สักครู่ ก็หมุนตัววิ่งตาม จันทริไป แต่ไม่ว่าเขาจะวิ่งด้วยความรวดเร็วเพียงใด ก็ไม่สามารถติดตาม จันทริ ที่เดินอยู่เบื้องหน้าได้ทัน แต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้สะกิดใจ ยังคงวิ่งตามหลังไป จนร่างเบื้องหน้าเดินหายเข้าไปในถ้ำศักดิ์สิทธิ์
... วิหารจันทรา ... สถานที่ศักดิ์สิทธิ์แห่งหมู่บ้าน นอกจากผู้มีหน้าที่ต้องกระทำ มิว่าผู้ใดก็มิอาจล่วงล้ำเข้าไป นั่นคือ ‘กฎ’ แห่งหมู่บ้าน
หากเป็นเมื่อก่อนเขาไม่เคยสนใจใน ‘กฎ’ นี้เลย แต่หลังจากที่เขาได้เห็นถึง ‘พลัง’ ของ จันทริ ทำให้เขาลังเลที่จะเข้าไปอย่างที่เคยกระทำ
“ฮึ่ม ....”
เสียงเบาๆดังขึ้นทางด้านหลัง เมื่อ อัสสะ หันไปมองก็พบกับเสือโคร่งตัวมหึมา ยืนห่างจากเขาไปไม่ไกลนัก
“พยัคฆา” เด็กหนุ่มเรียกเบาๆ ถึงจะรู้ว่าเป็นมิตร แต่ก็ยังอดรู้สึกกลัวจนต้องกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
“ฮึ่ม ...” พยัคฆา คำรามเบาๆในลำคอ พลางส่ายหัวขึ้นลง เหมือนเป็นสัญญาณบอกให้เขาเข้าไปในถ้ำ
“เจ้าต้องการให้ข้าเข้าไปหรือ” เด็กหนุ่มขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ
พยัคฆา ทำท่าเหมือนพยักหน้าแทนคำตอบ
อัสสะ หันหน้ามองเข้าไปภายในถ้ำสักครู่ แล้วหันหน้ากลับมาอีกครั้ง แต่เสือโคร่งตัวนั้นหายไปเสียแล้ว เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจเดินเข้าไปภายในถ้ำ
...................................................................
............................
“เสียงสะอื้นไห้ดังอยู่แผ่วเบา เมื่อข้าเดินเข้าไปภายในถ้ำ ที่ข้าเห็นคือ จันทริ นอนฟุบหน้าอยู่บนเตียงหิน ร่างกายสั่นสะท้าน กำลังร่ำไห้ราวจะขาดใจ”
“คงเสียใจที่มีคนต้องตาย” รพีพันธ์ พูดขัดขึ้น “จันทริ เป็นคนอ่อนโยน ถึงแม้คนพวกนั้นสมควรตาย แต่ จันทริ ก็คงเสียใจมากที่ทำแบบนั้นลงไป”
“มันมิใช่เพียงแค่นั้น” อัสสะ หันมาบอกยิ้มๆ
...................................................................
............................
อัสสะ เดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเตียงหิน เอื้อมมือไปจับไหล่ที่สั่นสะท้านของร่างบอบบาง ที่กำลังฟุบหน้าร้องไห้อยู่บนเตียงหิน
“จันทริ เจ้าร้องไห้ทำไม”
“อัสสะ” เสียงเรียกแผ่วเบา ร่างนั้นยันตัวลุกขึ้นนั่ง พลางเงยหน้าขึ้นมองคนที่เข้ามา ดวงตาแดงช้ำ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตา ทำให้เด็กหนุ่มคิดไปถึงเด็กน้อยที่รำไห้ด้วยความเสียใจ เมื่อรู้ถึงการจากไปอย่างไม่มีวันกลับของบิดามารดา เมื่อหลายปีก่อน จนอดไม่ได้ที่จะนั่งลงไปข้างๆ แล้วรวบร่างบางเข้ามาแนบอก มือหนึ่งลูบเบาๆที่ไหล่ อีกมือลูบศรีษะ ที่ปกคลุมด้วยเส้นผมอันอ่อนนุ่มอย่างเบามือ ดุจจะปลอบโยน เหมือนที่เขาเคยทำบ่อยๆเมื่อหลายปีก่อน
“มิต้องเสียใจไป หากเป็นข้า ก็คงทำเช่นนั้นเช่นกัน”
“ข้ามิได้เสียใจในสิ่งที่กระทำลงไป แต่ข้าเสียใจเมื่อคิดไปถึงเหล่าญาติพี่น้องของคนเหล่านั้น ว่าจักเสียใจสักเพียงใด เมื่อรู้ว่าคนที่พวกเขารอคอย มิอาจกลับไปอยู่ร่วมกันเช่นเดิมได้อีกแล้ว”
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
