ตอนที่ 5
“ถึงละ”
งัวเงียลุกขึ้น
“ที่ไหนวะ?”
เลิกคิ้ว…นี่ไม่ใช่คอนโด แต่เป็นบ้าน….บ้านเดี่ยวรั้วสีน้ำตาล
ฟ้าลั่นไม่ตอบแค่กดรีโมทเปิดประตูรั้ว….บ้านสไตล์ลอร์ฟปูนเปลือยดีไซน์แปลกตา….ชั้นสองเป็นประจกบานกว้างที่ปิดม่านสนิท
รถเลื่อนเข้าไปจอดข้างบิ๊กไบท์สีแดงคันใหญ่
เชอเบทขมวดคิ้วเมื่อเห็นสระว่ายน้ำข้างตัวบ้าน
“บ้านมึงหรอ”
“เออ”
“แล้วพากูมาทำไม”
“ไม่รู้ บ้านกูใกล้กว่ามั้ง”
ให้คำตอบตัวเองไม่ได้ว่าพามันมาทำไม ก็มันไม่ชอบห้องชั้นห้าที่มีกลิ่นคนอื่น…
ไม่เคยพาแฟน ไม่เคยพากิ๊ก ไม่เคยพาเพื่อนมาที่บ้าน
แต่ดันพาเพื่อน….ในความหมายคนละแบบมา
“พากูกลับเหอะ”
หน้าลำบากใจ
“นอนนี่สักคืน ไม่ทำไรหรอก”
ยิ้มยั่ว
“กูเรียนเช้านะสัส”
ไม่สนใจแค่ลงจากรถเดินนำไปไขกุญแจเข้าบ้าน เชอเบทกลอกตาเดินตามไป
บ้านที่โล่งๆแต่เฟอร์นิเจอร์ทุกอย่างเน้นไปทางสีแดงตัดกับผนังปูนสีเทา บันไดขึ้นสองก็เป็นแผ่นไม่สีแดงยึดไว้กับผนัง ไม่มีราวจับ
“ให้กูนอนไหน”
“ห้องกูดิ”
ล็อคคอคนที่เมาแต่ยังตกใจลากเดินขึ้นไปชั้นบน ไม่มีประตูกั้นห้อง….ชั้นบนขึ้นมาก็เจอเตียง กระจกบานใหญ่ที่กินพื้นที่ฝั่งหนึ่งของผนังปิดด้วยม่านอยู่ด้านซ้าย ด้านขวาเป็นห้องแต่งตัวประตูกระจก….และห้องน้ำอยู่ข้างกัน
บ้านไม่ใหญ่แต่ถ้าอยู่คนเดียวนี่โคตรสบาย
เชอเบทกระพริบตาปริบๆเก็บดีเทลบ้านประสาคนเรียนสถาปัตย์
ใช้พื้นที่เต็ม…แต่กลับดูโล่งสบายตา เพราะเฟอร์นิเจอร์จัดได้ลงตัว สีเทาของกำแพงปูนก็ช่างเข้ากับสีของเฟอนิเจอร์สีโทนเทาแดง
“อาบน้ำปะ?”
พยักหน้า
“อาบก่อนเลย กูอาบต่อผ้าเช็ดตัวอยู่บนชั้นในห้องน้ำ”
ห้องน้ำสีเทา…กับสุขภัณฑ์สีขาว บ้านนี้ไม่มีอ่างแต่เป็นตู้อาบน้ำที่มีปุ่มให้เลือกว่าจะระดับน้ำแบบไหน มีแบบสปาด้วย อบตัวได้ หลายๆอย่าง
ถ้าไม่ง่วงจนตาปิดก็อยากจะลอง
สบู่…กลิ่นที่เคยได้สัมผัสจากซอกคอของฟ้าลั่น
ที่แท้ก็ของนอก….
เดินนุ่งผ้าเช็ดตัวออกมา ฟ้าลั่นเหลือแค่กางเกงตัวเดียว เดินโชว์ลอยสักลายเรขาคณิตที่อกซ้าย….และลายกราฟฟิคแปลกๆที่กลางหลัง
“ชุดนอนอยู่ในห้องแต่งตัว เลือกเอาเลย”
เดินเข้ามาจุ้บปากคนตัวหอมเบาๆแล้วเข้าห้องน้ำบ้าง
ขายาวเปียกน้ำลากเท้าไปที่ห้องแต่งตัว…อย่างกับในหนัง ห้องสีเหลี่ยมที่มีราวแขวนเสื้อผ้าดีไซน์เก๋ ไม่ใช่ตู้เสื้อผ้าแบบที่เห็นทั่วไป เป็นราวเปลือย….เสื้อผ้าจัดเป็นระเบียบ สุดทางมีกระจกขนาดเห็นทั้งตัว ข้างๆมีโต๊ะเครื่องแป้ง….
ตาเรียวมองหาชุดนอน จนเห็นพับวางอยู่ในชั้นชุ ดนอนขายาวแขนยาวลายทางสีน้ำเงิน ชั้นในไม่มี…
“เรียบร้อยสัส”
คนอาบน้ำเสร็จทีหลังเดินผ่านไปทั้งผ้าเช็ดตัวหมิ่นเหม่ไปหน้ากระจก มีผ้าเช็ดตัวอีกผืนขยี้หัวเปียกลวกๆ มือคว้าโคโลญจน์บนโต๊ะเครื่องแป้งฉีดไปทั่วตัว
“มองไร”
เดาะลิ้นแซวคนตัวขาวที่ยังยืนนิ่งอยู่…
สาวเท้าเข้าไปหารวบคนตัวบางกว่าเข้าอ้อมกอด
“เหี้ยทำไร”
“หอมปะล่ะ หึหึ ดมจักกะแร้กูซะ”
“สัสฟ้าลั่น เล่นเหี้ยไรเนี่ยตัวก็เปียก”
ดันออกก่อนจะเดินหนีออกจากห้องแต่งตัว มีเสียงหัวเราะทุ้มต่ำดังตามหลัง
ฟ้าลั่นแต่งตัวด้วยกางเกงผ้าร่มขายาวตัวเดียวเดินไปโอบเอวคนที่ยืนกอดอกมองแผ่นเพลงเข้ามากอดจากด้านหลัง คางเกยอยู่บนไหล่เชอเบท
“สนใจ?”
“เพลงเก่าๆทั้งนั้นเลย ชอบหรอ”
“พ่อสะสม พ่อไม่อยู่แล้วเลยเอามาไว้ที่ห้องนอน”
เกิดความเงียบชั่วครู่
“กูไม่น่าถามเลย ขอโทษ”
“หือ”
“มึงคง…คิดถึงพ่อเนอะเห็นทุกวัน”
ยกยิ้ม…พอจะเข้าใจ
“อืม…ก็คิดถึงนะ แต่ไม่มาก”
“เหงาเลยดิ”
“อือ แต่พ่อมีของมาฝากกูเรื่อยๆนะ กูเลยเฉยๆ”
หันขวับมามอง…ขมวดคิ้วเมื่อเจอยิ้มยียวน
“ก็มึงบอก….”
“พ่อกูย้ายไปทำงานที่อเมริกาน่ะ สถาปนิกขึ้นชื่อก็แบบนี้ แย่งตัวกันไปมาก่อนหน้าก็เคยอยู่สวิตแต่อเมริกาจ่ายงามกว่าเยอะ”
“สัส แล้วกูก็นึกว่า….”
จุ้บ
ปากบางถูกจุ้บย้ำๆจะอ้าปากด่าก็โดนจุ้บ เลยได้แต่ดันออก แต่ฟ้าลั่นก็ไม่ยอมปล่อย
“เชี่ย อื้ออ พอแล้ว อื้อ…”
“ป่ะนอน ก่อนที่มึงจะไปวิ่งโอลิมปิกพรุ่งนี้ไม่ไหว”
“สาส….มึงเรียนพละวิชาไหน”
เชอเบทถาม….หัวหนุนอยู่กับอกเปลือยเปล่า
ฟ้าลั่นมือหนึ่งรองหัวตัวเอง อีกมือสอดเข้าไปใต้ชุดนอนโอบเอวขาวเนียน ไล้ไปเรื่อยเปื่อย
“บาส กับ เทนนิส”
มหาลัยบังคับเรียนพละสองวิชา จะลงเทอมไหนก็ได้ภายในสี่ปี
“เล่นเป็นด้วย?”
“กีฬามหาลัยกูก็ลงทุกปี”
“กูก็ลงบาส ทำไมไม่เห็นมึง”
“แข่งคนละสายมั้งเลยไม่เจอ แต่บาสเศรษฐศาสตร์ติดอันดับนะเว่ย หึหึ ปีก่อนได้ที่สาม”
สถาปัตย์ไม่ถนัดบาส แต่ไปเด่นเรื่องบอลที่ชิงกับวิศวะมาทุกปี
“ปีนี้อาจจะเจอกู ไม่ยอมแพ้มึงแน่ฟ้าลั่น”
หัวเราะทุ้มในลำคอ จรดปลายจมูกหอมกลุ่มผมดำสนิทในอ้อมแขน
“กูเก่งนะ”
“กูเก่งกว่า”
“ยอมแพ้กูซะ”
“ไม่”
“หึหึ เด็กสัส นอนๆ”
มือเลื่อนจากเอวมาลูบหัวเชอเบท….ลูบไปมามันก็เพลินดี คนโดนลูบก็คงจะเพลินเพราะไม่บอกให้หยุด แต่พริ้มตาหลับอยู่บนแผ่นอกเขา
“นอนได้แล้ว”
“ทำไมพากูมาบ้าน….”
ถามเสียงแผ่ว
“…ไม่รู้ว่ะ ก็แค่อยากพามา”
“กูจะไม่ถามว่ามึงเคยพาคนอื่นมาหรือเปล่า”
“ทำไม”
“ก็....ไม่รู้ดิ”
ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากกอดกระชับแน่นและปลายจมูกที่แตะลงบนกลุ่มผมนิ่ม
เรียนวิ่งเก้าโมง…เชอเบทมาในชุดพละของฟ้าลั่น…
“มึง กูไม่ถนัดบ๊อกเซอร์เลยว่ะ”
ผู้ชายหลายคนชอบใส่บ๊อกเซอร์แทนชั้นใน แต่เชอเบทชอบใส่กางเกงรัดรูปดังนั้นมักจะไม่สันทัดการใส่บ๊อกเซอร์ที่รู้สึกโล่งหน่อยๆ
“บ่นว่ะ”
ยีหัวตุ๊กตาหน้ารถขำๆ
“เชี่ย ไข่กูจะโผล่มั้ยวะ”
ยังมีอารมณ์แซวตัวเอง กางเกงพละขายาวกับเสื้อพละมหาลัยที่ดูเหมือนใหม่ทั้งๆที่ไอ้เจ้าของเรียนไปตั้งปีสี่
“มึงเคยใส่ชุดพละมั้ยเนี่ย โคตรใหม่”
“ครั้งสองครั้ง เรียนบาสก็ใส่ชุดบาส เรียนเทนนิสก็เสื้อโปโลกางเกงขาสั้น”
“ทำไมเรียนวิ่งไม่มีชุดวิ่ง”
บ่นไปเรื่อย
อินโนว่าสีขาวจดที่สนามฟุตบอล นักศึกษาสถาปัตย์ที่ลงเรียนวิ่งเริ่มเดินไปกองกันที่สแตน
“เจอกันเชอเบท”
“เออบาย”
ฟ้าลั่นไม่มีเรียน จะให้รอรับกลับก็ได้แต่แค่เอามันไปนอนด้วยที่บ้านก็แปลกแล้ว ยังไม่อยากทำตัวติดมันไปมากกว่านี้ ไม่ใช่แค่กลัวมัน
เบื่อ....แต่กลัวตัวเองเบื่อมันด้วย
เหมือนที่เบื่อมาหลายคน
ดูมันก็อึดอัดด้วยที่ไปอยู่บ้านเขา
คนรักชีวิตอิสระสองคนจะมาผูกตัวติดกัน….ไม่ใช่ง่ายๆ
ฟ้าลั่นขับรถไปที่คณะ เพื่อนสองคนนั่งรออยู่แล้วในห้อง
“เลิกกับเติ้ลแล้วหรอ?”
“เห้ยทำไมข่าวไว”
“แม่งตั้งคบกับเด็กวิศวะในเฟส”
คบกับฟ้าลั่นไม่เคยได้ตั้งสถานะคบเพราะฟ้าลั่นเปลี่ยนคู่บ่อยจนถ้าตั้งคงเปลี่ยนเดือนละคน ขี้เกียจมาเปลี่ยนบ่อยๆ
“ก็ดีแล้วนี่”
“แม่งทิ้งน้องว่ะ”
“น้องมันทิ้งกู”
เดาะลิ้นอารมณ์ดี
“เชี่ย หน้ารื่นรมย์ขนาดนี้ มึงไปหลอกให้น้องเป็นคนบอกเลิกมึงก่อนหรอวะ”
“กูมันผู้เสียหายนะสัส”
ฟ้าลั่นหยิบมือถือมาเปิดเฟสบุค…ข้อความจากคนที่รู้ว่าเลิกกับเติ้ลเด้งรัวๆ ทั้งกิ๊กเก่า เด็กใหม่ กิ๊กข้ามคืน เลียบเคียงๆถามว่าบอกเลิกน้องแล้วหรอ
ไม่ได้ตอบแต่กดเลื่อนฟีดไปเรื่อยๆ….บนไทม์ไลน์มีรูปเชอเบทกับคำบรรยายตำแหน่งเซอร์มหาลัยอยู่ด้วย นิ้วกดเข้าไปดูคอมเม้น
มีผู้หญิงคอมเม้นกันเพียบ แทกเพื่อนตัวเองมาดูเยอะแยะ พวกผู้ชายก็มีมาเม้นว่ายังหล่อไม่พอก็โดนถล่มกลับไป..นักรบหน้าจอนี่เยอะจริง
นิ้วเลื่อนไปเรื่อยจนเห็นคนแปะเฟสบุคเชอเบทในคอมเม้น กดเข้าไปดู
รูปโปรไฟล์เป็นผู้ชายผมยาว นั่งอยู่บนกำแพงยิ้มกวนตีนให้กล้อง คนติดตามในเฟสเป็นหมื่น กดแอดคงไม่ได้เพราะเพื่อนน่าจะเต็ม
เจอคราวหน้าค่อยให้มันแอด
“เชี่ย เกือบตาย ร้อนสัส”
ปริ๊นซ์ยิ้มให้เพื่อนที่เหงื่อโทรมกาย เชอเบทลงวิชาวิ่ง ส่วนเขาลงปิงปองเพราะดูไม่ต้องขยับมาก สอบก็แค่เดาะหน้าเดาะหลังเสิร์ฟ ตีโต้นิดหน่อย
“ใส่โคโลญจน์กลิ่นใหม่หรอ?”
ปกติเชอเบทใช้อีกกลิ่น
“อ๋อ เมื่อเช้าไอ้ฟ้าลั่นมันฉีดให้”
ตอนแต่งตัวอยู่คู่กันฟ้าลั่นฉีดสเปรย์ซะเยอะ แถมเผื่อแผ่มาทางนี้ กลิ่นอ่อนๆดูเป็นผู้ชายสะอาด ฉีดซะเยอะแต่ไม่ยักฉุด
“โหววว คนเมื่อวานที่นั่งด้วยกันหรอ”
“เห้ย รู้จักด้วย?”
“อื้อ ก็ดังนะ เดือนเศรษฐศาสตร์”
“เหยดดด เพื่อนปริ๊นซ์กูเป็นแฟนคลับฟ้าลั่นหรอวะ ฮ่าๆๆๆ”
เสียงแซวหัวเราะดังกับเพื่อนตัวเล็กที่รีบปฏิเสธ แต่โดนแซวก็ธรรมดาที่จะเขินหน้าแดง
ตึง..
เสียงคนวางหนังสืออย่างแรง…
“เกียร์มันหงุดหงิดอะไรวะ”
ปริ๊นซ์ส่ายหน้างงๆ
“ตกลงมึงชอบฟ้าลั่นหรอ กูจีบให้ปะ ถ้ามึงชอบกูไม่เอาก็ได้นะ แต่กูได้ไปหลายรอบแล้วอ่ะ”
คิ้วขมวด…ถ้าไอ้ปริ๊นซ์ชอบจะได้ติดต่อให้…แต่ทำไมโหวงๆนิดหน่อย
“เห้ย กูไม่ได้ชอบ….กูแค่เห็นเขาในพวกเพจดาวเดือนมหาลัยบ่อยๆไง กูเข้าไปดูมึงเลยรู้จักด้วยเฉยๆ คณะอื่นกูก็รู้จัก”
“มีเพจพวกนั้นด้วยหรอวะ”
ขมวดคิ้ว…ได้ที่สามในการประกวดเดือนเมื่อตอนปีหนึ่งแต่ไม่เคยรู้เรื่องเลย
ปริ๊นซ์กดโทรศัพท์เปิดเพจดาวเดือนส่งให้
“นี่ไงๆ คณะอื่นก็มี ฝาแฝดมึงก็มีนะ”
เชอเบทเลิกคิ้วเมื่อเจอหน้าเฌอแตมรูปล่าสุดของเพจ….
“กดรีพอร์ทตรงไหนวะ”
ฝาแฝดที่ไม่ค่อยเข้ากันได้
“ไอ้บ้า มันก็หล่อดี หน้าเหมือนมึงเป๊ะ”
“กูหล่อกว่า”
เลื่อนรูปไปเรื่อย จนเจอรูปฟ้าลั่น….เสื้อเชิ้ตนักศึกษาสีขาวแขนยาวพับแขนถึงข้อศอก กางเกงสแลคที่เย็บเข้าให้เดฟรับกับขายาว ทรงผมเซ็ตเปิดหน้า
ในรูปฟ้าลั่นกำลังยืนหันข้างพิงเชลฟ์หนังสือในห้องสมุด เท้าข้างหนึ่งยกปลายรองเท้าหนังขึ้น เป็นรูปถูกแอบถ่ายแต่ก็ถ่ายได้ดี
“มีเฟสด้วยนะ”
ตาเรียวหันไปมองเพื่อนตัวเล็ก
“มึงชอบฟ้าลั่นจริงๆใช่ปะ”
“ไม่ใช่โว้ย กูเห็นเขาก็ดูโอเคนะ ไม่ลองจีบล่ะเชอ”
“ให้กูมีแฟน? เหี้ย พูดไรออกมา”
ผลักหัวเพื่อน
“ก็เห็นเขาลูบหัวมึง…ตอนในห้องเรียน ปกติมึงให้ใครแตะหัวด้วยหรอ”
ชะงัก….
“กูทำงั้นหรอ”
เสมองจอโทรศัพท์ไม่สบตาเพื่อน
“เออออออ กูยังแตะไม่ได้เลยแรกๆ จนมึงเริ่มใช้กูมัดผมให้”
“หรอ?”
“สัส ทำลอยหน้าลอยตา แอบยิ้มอ่ะเดะ กิ้วๆ”
“ปริ๊นซ์มึงนี่พัฒนา กล้าแซวกูหรอ”
ล็อคคอเพื่อนตัวเล็กโยกไปมา เสียงหัวเราะผสมกับเสียงโวยวาย
“ลองดูเฟสพี่ฟ้าลั่นดิๆ กูอยากเห็นด้วย”
เชอเบทกัดปากนิ้วกดไปดูเฟสที่แทกไว้ในรูป…..ฟ้าลั่นจริงๆ
รูปโปรเป็นรูปตอนยืนอยู่ริมสระว่ายน้ำ หันหลังให้กล้องแค่หันหน้ามามองอวดเสี้ยวหน้าด้านข้าง ใส่กางเกงยีนส์ตัวเดียว มีเสื้อเชิ้ตสีขาวพาดบ่า
“หุ่นโคตรดีเลยอ่ะ กล้ามหลังไลน์โคตรสวย”
“มึงชอบคนมีกล้ามหรอปริ๊นซ์”
“ก็ดูแน่นดีๆ กูอยากมีบ้างอ่ะ”
“หึหึ คนฟอลเป็นหมื่นเลยว่ะ”
“มึงก็ฟอลเป็นหมื่น”
“ก็กูหล่อ”
“มันก็หล่อ”
“มึงชอบมันจริงๆใช่มั้ยเนี่ยเมีย ชอบมากกว่ากูหรอ กูไม่ยอมนะสาสสสส ห้ามนอกใจกู”
ฟัดเพื่อนตัวเล็กอีกรอบ
“โอ้ยไอ้เหี้ยปล่อยยยยยยย”
==============================================
มีการไปบ้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน แถมไม่ทำอะไรด้วยยยยยยยย
เก็บเกี่ยวความหวานเอาไว้สักสิบตอน -....- แล้วเราจะพาท่านเข้าสู่โหมดเลือกรสมาม่า อิอิอิอิอิอิอิอิอิ (อุ้ยฉันหลุดพูดอะไรออกไป)
ปล。อย่าลืม
#ฟ้าลั่นรัก กันนะจ๊ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
