ตอนที่ 8
เลิกเรียนเชอเบทนั่งล้วงขนมมมองปริ๊นซ์ที่ถือตะกร้าเหมือนกับจะไปรบ…เห็นเพื่อนตั้งใจก็ดีใจ แม้หน้าที่รับลูกจะไม่ยาก ไม่เหนื่อย แต่เพื่อนตัวเล็กที่ร่างกายไม่แข็งแรงคงต้องใช้แรงกายมากหน่อย
“ไง”
“ไงเกียร์ มึงแข่งแชร์บอลด้วยหรอ?”
ทักเพื่อนที่มานั่งพักหลังจากซ้อมเป็นตัวบุกของทีมตั้งนาน
“อือ”
“นึกว่าเล่นแต่บอล”
“ก็มาลงด้วย สองอย่าง”
เลิกคิ้วมองประธานรุ่นที่หน้าเคร่งเครียดเหมือนมีอะไรในใจ แต่จะให้ถามก็ไม่ได้สนิทขนาดคุยกันได้ทุกเรื่อง แค่คุยกันได้ไม่มีปัญหา
“ฝากมึงดูแลไอ้ปริ๊นซ์ด้วยงั้น ถ้ามันไม่ไหวก็ให้มันพักล่ะ”
“อื้อ กูก็เป็นห่วงอยู่”
ชะงัก…เกียร์บอกเป็นห่วงเพื่อนตัวเล็กของเขา?
“มึงว่าไงนะ?”
“กูก็ช่วยดูมันอยู่ไง”
“อ๋อออออออ”
แกล้งลากเสียงแซว….ชัดเจนเมื่อเกียร์เริ่มหน้าแดง
น่าสนใจ! เกียร์เป็นถึงประธานรุ่นหน้าตาก็ดีมีความรับผิดชอบ ไอ้ปริ๊นซ์ก็เหมือนเจ้าชายน้อยสมชื่อต้องการคนดูแล….ฝากไว้กับเกียร์คงดี
“กูไม่ได้เอารถมาว่ะ ไปส่งมันให้ด้วยได้ปะ?”
“หา อ่อได้สิ”
“พามันไปกินข้าวด้วยนะ มันชอบดื้อกินไม่ตรงเวลา”
เกียร์พยักหน้า
“ดูแลมันดีๆนะ”
“อือ”
“จีบมันเลยนะ”
“อือ เฮ้ย แฟนมึงนะ”
เกียร์สะดุ้งรีบหันมาอ้ำอึ้งปฏิเสธทั้งๆที่หน้าแดงก่ำ เชอเบทหัวเราะลั่นถูกใจ ถูกใจจริงๆ! ผู้ชายนิ่งๆแบบเกียร์เขินซะหน้าแดง
“ไม่ใช่แฟน ชอบเพื่อนกูหรอ”
“คือ…กู”
“เพื่อนกูมันไม่ค่อยแข็งแรงนะเว่ย”
“รู้น่า”
“ถ้าชอบก็ต้องจริงจัง กูมีเพื่อนคนเดียว รักมาก”
แววตาอบอุ่นทอดมองไปที่เพื่อนตัวเล็ก…รักมากจนอยากให้เจอคนดีๆ
“กูก็ไม่เคยคิดจะเล่นๆ”
แม้จะเขิน แต่ก็เสียงมั่นใจ เชอเบทยกมือตบไหล่เกียร์สองป้าบหนักๆ ขำเมื่ออีกฝ่ายหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่ก็ไม่พูดอะไรสักคำ
“จีบให้ติดล่ะ กูไปละ”
ลุกขึ้นปัดกางเกง
“ไม่บอกมันก่อน?”
“มึงก็บอกดิ กูเปิดทางให้สุดๆ”
เชอเบทหลิ่วตาแซวเพื่อนอีกครั้งแล้วก็ลุกออกไปจากสนามบาส หยิบมือถือมาดูเวลาก็พึ่งจะห้าโมงกว่า จุดหมายตอนนี้คงมีที่เดียว คอร์ดเทนนิส
นั่งรถรางมหาลัยห้านาทีก็ถึง เสียงเฮดังลั่นออกมาแต่คนเยอะจนมองไม่เห็นว่าข้างในแข่งกันถึงไหน ขายาวพาตัวเองเข้าไปใน
คอร์ด เดินไปนั่งบนสแตนริมๆ ของฝั่งเศรษฐศาสตร์
ฟ้าลั่นใส่เสื้อโปโลสีดำ กางเกงขาสั้นสีขาว มีผ้าคาดหัวเปิดหน้าสีขาว และผ้ารัดข้อมือสองข้างสีดำ แร็คเก็ตในมือสีเงินสวย
ตาคมมุ่งมั่นหวดลูกเทนนิสโต้อีกฝ่ายท่วงท่าดูดี…คะแนนก็นำไปเยอะ
เชอเบทปรบมือตามกองเชียร์ทุกครั้งที่ทำแต้มได้…เล่นเป็นน่ะรู้ แต่ไม่คิดว่าจะเก่งขนาดนี้ มิน่าสาวๆถึงนั่งกันเต็มสแตน
ทั้งแววตามุ่งมั่น ท่าหวดลูกดุดัน แล้วไหนจะกล้ามเนื้อแขน…น่ากัด
จบการแข่งขันเศรษฐศาสตร์ชนะเข้ารอบต่อไป กองเชียร์ตะโกนชื่อฟ้าลั่นกันดัง รุ่นพี่หลายคนวิ่งลงไปกระโดดกอดแสดงความยินดี
แต่ฟ้าลั่นกับผละออกมาจับมือกับคู่แข่งที่แพ้ ตบไหล่กันเบาๆแสดงน้ำใจนักกีฬา ก่อนจะกลับไปยกมือไหว้สแตนขอบคุณกองเชียร์
เชอเบทโบกมือทักเมื่อฟ้าลั่นหันมาสบตา รอยยิ้มจาง ณ มุมปากเอกลักษณ์ประจำตัวส่งมาก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อน
แล้วก็เห็น…ผู้ชายตัวเล็กน่ารักเดินเข้าไปแสดงความยินดี
“แกกก เติ้ลเลิกกับพี่ฟ้าแล้วไม่ใช่หรอ”
“แต่ทำไมพี่ฟ้ายังยิ้มให้เติ้ลอ่ะ หรือยังไม่เลิกวะ”
“ก็เติ้ลทิ้งพี่ฟ้าไงแก หนีไปคบเด็กวิศวะเว่ย”
“เออกูเห็นตั้งคบกันในเฟสอยู่เลย”
เสียงเม้าจากด้านบนเข้าหูเชอเบท…อ๋อ คนนั้นแฟนเก่าฟ้าลั่น ก็น่ารักดีไม่ยักรู้ว่าชอบผู้ชายตัวเล็กตาโต แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นเขาก็คงชอบเหมือนกัน
ฟ้าลั่นถูกทิ้ง? ดูไม่น่าใช่เลย
ถูกทิ้งบ้าไรมาขลุกอยู่ด้วยกันตั้งหลายวัน?
กองเชียร์เริ่มแยกย้าย เติ้ลก็เดินกลับไปกับเพื่อน พิธีกรสนามเริ่มไล่กองเชียร์ออกเพราะคณะอื่นจะแข่งต่อและจะใช้สแตนเชียร์
ฟ้าลั่นเดินนำเพื่อนสองคนเข้ามาหาเชอเบทที่ยืนรออยู่หน้าคอร์ด
“ไม่ดูเพื่อนซ้อมหรอมึง”
ยกมือจับปอยผมที่หล่นลงปรกหน้าทัดใบหูขาว
“เสร็จแล้วเลยมาดู เก่งนี่หว่า”
“หึหึ ไปกินข้าวด้วยกันก่อนนะ นี่เพื่อนกู ปิงกับแท๊ป”
“สวัสดีครับ”
ยกมือไหว้รุ่นพี่ ก่อนจะยิ้มให้
“หวัดดีน้องเชอ ได้คุยสักที”
ปิงทักทาย
“ทำไมทีกูไม่ไหว้”
ฟ้าลั่นยีหัวเชอเบท ก่อนจะดึงข้อมือให้เดินไปที่ลานจอดรถด้วยกัน
“เพราะมึงไม่น่าเคารพ”
“เดินกลับเองมั้ยล่ะ!”
ยกขาถีบขายาวเล็กใต้กางเกงยีนส์สีดำ เชอเบทถีบกลับทันควัน ก่อนจะกลายเป็นฟ้าลั่นไล่กระโดดถีบคนที่วิ่งได้ไม่เร็วเท่าไหร่
“ไล่กันเสร็จเรียกกูสองคนนะ”
ปิงบ่นเด็กไล่เตะกัน
“มึงก็อยากเล่นด้วยล่ะสิปิง”
“เชี่ยแท๊ป อะไรของมึงงงงง”
“กินอาหารญี่ปุ่นกัน”
ปิงชี้ไปที่ร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง
“เออเอาดิ”
แท๊ปกอดคอเพื่อนเดินนำเข้าไป ฟ้าลั่นยกมือดันหัวเชอเบทเข้าไปด้วยกัน มือหนายีหัวคนรอบผมลวกๆจนปอยผมร่วงลงมากว่าเดิม
“สนุกหรอมึง”
“ใช้ได้”
“มัดผมใหม่ให้กูด้วย ไอ้เหี้ย”
หัวเราะทุ้มต่ำ พอถึงโต๊ะก็นั่งข้างเชอเบทมือดึงยางรัดผมออกจากหัวแล้วมัดใหม่ให้
“ดูแลกันดี๊ดีนะครับเพื่อนครับ”
“เสือกไรเรื่องคนอื่นหรอปิง”
“เชี่ยฟ้าด่ากูอ่ะแท๊ป”
หันไปฟ้องคนข้างตัว
“กูทีมฟ้าลั่น”
“Kยย”
“พวกพี่ตลกว่ะ ฮ่าๆ”
พนักงานมารับออเดอร์ ทุกคนต่างมีเมนูโปรดในใจเพราะชอบกินอาหารญี่ปุ่นกันทั้งกลุ่ม ยกเว้นเชอเบท…
“เลือกไม่ถูกหรอ”
ยื่นหน้าเข้าไปหลังเมนูเล่มใหญ่ เอียงหัวชนกับหัวเชอเบท
“อือ…กูไม่ค่อยกินอาหารญี่ปุ่นอ่ะ”
“อยากกินแบบไหนล่ะ ปลา ไก่ หมู?”
“ปลาก็ได้ ไม่ค่อยได้กินเลย”
“แซลม่อนมั้ย?”
ส่ายหัว คิ้วขมวด
“ดอลลี่?”
“มันแหยะๆ”
“ซาบะ?”
“มันแปลกๆว่ะ”
ฟ้าลั่นหัวเราะ ยกมือลูบหัวคนคิดมาก
“งั้นอย่ากินปลาเลย”
“ก็จะกินอะ”
เดาะลิ้นก่อนจะชี้ปลาหิมะ
“เหลือปลาเดียวให้มึงแดกแล้วล่ะเชอ”
“แพงจัง แต่เอาอันนี้ก็ได้”
“สักที”
บีบแก้มคนเลือกช้า ก่อนหันไปสั่งพนักงานเสิร์ฟให้เรียบร้อย ยิ้มอารมณ์ดีเมื่อเพื่อนสองคนยักคิ้วหลิ่วตาแซวมา ส่วนเชอเบทก้มหน้าจิ้มโทรศัพท์
“แล้วแข่งอีกทีวันไหนวะฟ้า”
“เชคตารางดิปิง ในเน็ต อย่าโง่”
“สัสฟ้า กวนตีนกูงอนนะเว่ย”
เบ้ปาก
“ฮ่าๆ อาทิตย์หน้ามั้ง เชอสังคมกมหน้าหรอมึง”
คนเล่นมือถือไม่ตอบแต่ตายังจ้องที่จอไอโฟน แค่เอียงตัว…หัวมาพิงไหล่ฟ้าลั่นเปลี่ยนท่านั่งเท่านั้น
“คุยไรเยอะแยะ”
“เสือกว่ะ แอบดูแชทกู”
ไม่ได้แอบแต่เล่นหันตัวให้เห็นว่ากำลังรัวนิ้วกดไลน์พิมพ์
“มันเห็นเองปะล่ะ”
“กูเป็นคิวปิดอยู่ เพื่อนกูจะขายออก หึหึ”
“แล้วมึงกับแฟนล่ะ? ไม่เห็นมึงอยู่กับแฟนสักที”
เงียบ….ปิงกับแท๊ปทำเป็นไม่สนใจแต่อยากรู้สุดติ่ง ยังจำภาพเด็กผู้ชายตัวเล็กในเซเว่นที่เชอเบทเรียกว่า ’เมีย’ ได้ไม่ลืม
“ไม่มีโว้ย โสด”
เดาะลิ้นพอใจ…ไม่คิดจะถามอะไรต่อเพราะเชอเบทไม่มีเหตุผลต้องโกหกกัน เด็กผู้ชายน่ารักคนนั้นคงเป็นเพื่อนที่เรียกกันเล่นๆ
“ขายไม่ออกอ่ะดิมึง”
“มึงก็ขายไม่ออกเหมือนกันล่ะสาสส โดนเด็กทิ้งไม่ใช่รึไง แสตนฝั่งมึงเม้ากันให้ฟุ้งเลย”
หัวเราะเสียงต่ำให้น้ำเสียงแดกดันของคนตัวขาว
“กูแค่ไม่ขาย”
เดาะลิ้นยียวน
“กูก็ไม่ขายเหมือนกัน กูไม่ใช่กะหรี่ กูได้ฟรีไม่ต้องจ่าย”
มุกหยาบโลน…แต่ฮาทั้งโต๊ะ คนพูดก็ขำด้วย
“น้องเชอออออออออ พี่ชอบมุกนี้ฮ่าๆๆๆ”
“ไม่ชอบผมมั่งหรอพี่ปิง”
วางมือถือหันไปทำสายตาเจ้าชู้
“พอเลยเพื่อนกู ห้ามสัส ไอ้แท๊ปดูแลไอ้ปิงด้วย แม่งยิ่งใจง่ายอยู่”
“สัสกูใจง่ายแต่ได้ยากนะ”
“หรอ เดี๋ยวกูลองคืนนี้”
“สัสแท็ป ให้ตายก็ไม่เอามึงโว้ย”
บันเทิง…
มื้ออาหารสามคนกินปกติ อีกคนถือตะเกียบท่าประหลาดคีบอะไรไม่ได้สักอย่าง
“น้องครับขอช้อนส้อมหนึ่งคู่”
“เฮ้อ แล้วไม่บอกว่าขอได้ กูก็นั่งทรมานตั้งนาน”
“ใช้ตะเกียบไม่เป็นหรอ อ่ะ กินหมูกูไป”
คีบชิ้นหมูเข้าปากคนหน้ามุ่ย
“อือไม่ค่อยได้ใช้เลย กูไม่ได้อยู่ไทยตั้งแต่เด็ก พึ่งย้ายมาตอนเข้ามหาลัย เอาปลาด้วยดิ ปลาหิมะของกู”
ฟ้าลั่นยิ้มจางคีบปลากับข้าวเข้าปากคนรอช้อนส้อม
“แค่กๆ แท๊ปๆ น้ำตาลติดคอกู”
“เออ มดไต่ว่ะ”
“แท๊ปมึงย้ายข้างมาแซวกูตั้งแต่เมื่อไหร่”
“พี่แท๊ปหน้าตาเท่ดีว่ะ ไว้หนวดอีกหน่อยนะหล๊อหล่อ”
ไม่สนใจแต่ขยิบตาใส่เพื่อนฟ้าลั่นแทน
“จีบไรเพื่อนกู พอเลย”
บีบใบหูขาวแกล้งทำเสียงดุไม่จริงจัง
“กูแค่ชวนคุยเฉยๆไอ้สัส ไม่ได้จีบโว้ย”
“หึหึ อย่าให้รู้นะว่าจะจีบเพื่อนกู”
“เชี่ยมาหึงมาหวงไรกัน กูจะสำลัก”
ปิงเบ้ปาก ส่วนแท็ปแค่หัวเราะก่อนจะวกกลับเข้าเรื่องเดิม
“ว่าแต่เชอนึกไงไว้หนวด? ”
“ผมยาวด้วย ทำไมไว้อ่ะน้องเชอ”
ปิงอยากรู้ด้วยอีกคน
“อ๋อ มันเซอร์ดี ผมไว้ผมยาวตั้งแต่ไฮสคูลแล้ว แรกๆเพราะลืมตัด หลังๆก็เริ่มชอบ ส่วนหนวดนี่เพราะหน้าเอเชียมันดูหงิมเว่ยพี่ หัวทองทั้งโรงเรียนแล้วพวกนักเรียนเหี้ยๆมันชอบหาเรื่อง เลยไว้หนวดหน่อยจะได้เข้มๆ”
“แต่หน้าขาวๆมีหนวดแล้วขัดใจว่ะ”
“ปิง มึงไปเสือกอะไรหนวดน้องเขา”
เพี๊ยะ!
แท๊ปยกมือดีดหูเพื่อน
“โอ้ยไอ้เหี้ยยยยยย”
“มึงว่ากูมีหนวดไม่ดีหรอวะ ไม่เห็นเคยมีใครทัก”
หันมาถามคนข้างกาย ฟ้าลั่นไม่เคยออกความเห็นเรื่องรูปร่างหน้าตาบุคลิกของเขาเลยสักครั้ง เชอเบทยกมือลูบไรหนวดจางๆเหนือริมฝีปากไม่มั่นใจ
“มึงชอบหนวดมึงปะล่ะ”
“ก็ชอบอยู่นะ”
“แค่นั้นก็พอ กูเฉยๆ”
“เฉยๆนี่ เฉยในแง่ไหนวะ?”
“หนวดมึงมีหรือไม่มีก็ไม่มีผลต่อความชอบกู”
ยิ้มยียวนบีบแก้มคนมีหนวดที่อึ้งตาค้าง
จะมีหนวดไม่มีหนวด…เขาก็ยังรู้สึกกับมันเหมือนเดิม
“อื้อหือออออออออออออออออออออออออออออออ อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
สองเพื่อนช่วยกันอ้วก หนึ่งคนมีหนวดหัวเราะลั่น
“กูชอบมุกมึงว่ะ แม่งเสี่ยวบาดใจ”
“เออสัส หยุดขำแล้วแดกได้แล้วปลาหิมะมึงน่ะ”
หยิบช้อนที่พนักงานเอามาวางส่งให้คนนั่งด้านใน
“แต๊งกิ้ว”
============================================
นี่เรียกว่าจีบยัง? 55555 พี่ฟ้าเค้าจีบยังน้า หรือยังไงน้า เอ้ะเอ้ะเอ้ะ
-......-
เจอกันตอนหน้านะคะ ชุ้บๆ
หัวข้อ: ฟ้าลั่นรัก : ตอนพิเศษปีใหม่ P.76 <อัพสามสิบธันวา> (อ่าน 1061813 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก