บอกตรงๆว่าบางครั้งผมก็โคตรอยากจะจับไอ้กังหันทุ่มกับพื้นจริงๆ ดูสิเมื่อวานซึมแทบตายวันนี้กลับมาทำหน้าระรื่นแถมยังแกว่งถุงใส่ช็อกโกแลตยี่ห้อดังอวดผมอีกต่างหาก ผมมองเจ้าช็อกโกแลตที่ดูท่าจะแพงไม่น้อยอย่างเสียดาย อ๊า ยี่ห้อนี้ของโปรดผมด้วย ถ้าผมภาวนาให้เจ้าหล่อนไม่รับเพื่อที่ผมจะได้กินเจ้านี่ผมจะเลวมากไหมครับ?
“วันนี้จะเอานี่ไปให้เขาเหรอ?”
“อื้ม”
“เออๆขอให้สำเร็จละกัน” ว่าจบก็หยิบสมุดการบ้านออกมาเตรียมส่งแต่กังหันคว้ามือผมไว้ก่อน “นี่..วันนี้ตอนเย็นไปด้วยกันหน่อยสิ”
“ไปไหน?”
“ฉันกะจะไปสารภาพรักกับเขาอ่ะ” อ่อ...หืม...เฮ้ย!! ผมหันขวับไปมองมัน อ้าปากค้างชนิดไม่กลัวกรามค้างกันเลยทีเดียว จะไปสารภาพรักกับสาวแล้วจะมาเหนียมประหนึ่งสาวน้อยมีรักแรกทำไมไม่ทราบ! ผมอยากจะประเคนบาทางามๆให้มันนัก อีกอย่างจะให้ผมไปเป็นเพื่อนเนี่ยนะ “ใครเขาจะเอาเพื่อนไปเป็นก้างขวางคอตอนสารภาพรักวะไอ้บ้า”
“ก็ฉันอยากได้ความกล้านี่”
“ไม่เอาโว้ย”
“นะ...นะครับ” พอเลยไม่ต้องมาใช้มุขเดิมๆผมไม่หลงกลหรอก! “นะครับ...วาโย” บางทีผมอาจจะลืมไปว่าไอ้มุขเดิมๆนี่ผมใจอ่อนมาสิบกว่าปีละ ให้ตายเหอะ!
สุดท้ายผมก็ตกปากรับคำและมายืนจ๋องเป็นเพื่อนมันอยู่ที่หน้าตึกเรียนนี่ไง พอเลิกเรียนนักเรียนคนแล้วคนเล่าเดินผ่านไป เวลาก็เคลื่อนไปช้าๆ 4 โมง 5 โมง 6 โมง จนผมทนไม่ไหวพูดโพล่งขึ้น “นายนัดไว้ที่นี่จริงๆนะ” กังหันพยักหน้าสีหน้ามันดูเคร่งเครียดไม่ต่างจากผม พวกผมยืนรอกันต่อจนกระทั่งนักเรียนกลุ่มสุดท้ายลงจากตึกและลุงภารโรงมาปิดประตูตึกนั่นแหละผมถึงได้โวยขึ้นอย่างโมโห “อะไรวะ สุดท้ายก็ไม่มา เสียมารยาทเป็นบ้า”
“ไม่หรอกต้องมาแน่” กังหันพูดอย่างใจเย็น ซึ่งผมว่ามันคงต้องพอได้แล้วกับความหวังลมๆแล้งๆแบบนี้ “พอเหอะกังหันแบบนี้มันไม่มีประโยชน์เลย เธอไม่ได้ชอบแก...แกน่าจะรู้ตั้งแต่สารพัดของที่แกเอาไปให้มันโดนปฏิเสธแล้วไม่ใช่หรือไง เธอไม่มาวันนี้ก็เพราะเธอไม่ได้ชอบแกหยุดทำให้ตัวเองเจ็บสักทีเหอะ”
ทุกครั้งที่ผมเห็นสีหน้าหงอยๆของมัน...ทุกครั้งทีผมเห็นมันยิ้มกว้างเวลาที่จะเอาของใหม่ๆไปให้คนที่มันชอบ ผมรู้สึกหงุดหงิดแล้วก็น้อยใจ ผมเตือนมัน..ทำไมมันไม่ฟัง ทำไมมันถึงได้พยายามขนาดนี้ ทำไมมันไม่ใส่ใจผม...เหมือนผมที่ใส่ใจมันมาตลอดบ้าง
ผมทั้งโมโหทั้งอิจฉา อิจฉาผู้หญิงคนนั้นที่ได้รับการเอาใจใส่ทั้งหมดจากกังหัน มันเป็นสิ่งที่ผมคิดมาตั้งนานแล้วว่าไอ้ความรู้สึกแปลกๆในใจผมมันคืออะไร มันอาจจะเป็นความหึงหวงจากการโดนแย่งของสำคัญหรืออาจเป็นการหวง...เพราะผมชอบกังหัน
เพราะอยู่ใกล้มากไปเลยไม่รู้สึก เหมือนเวลาเรามองข้ามสิ่งสำคัญที่สุดไปเสมอและเพิ่งค้นเจอในวันที่กลังจะเสียมันไป และวันนี้ผมก็กำลังจะเสียกังหันไป
ท่ามกลางบรรยากาศอึดอัดระหว่างเราเสียงฝีเท้าหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามา ผมหันไปมองเด็กสาวร่างเล็กไว้ผมหน้าม้า พวงแก้มของเธอเป็นสีชมพูระเรื่อ ดวงตากลมโตน่ารัก...เมื่อเธอมองเห็นกังหันเธอก็รีบเดินเข้ามา “กังหันอยู่นี่เอง” หรือว่า... “เธอเองเหรอ?”
ผมหันไปมองผู้หญิงคนนั้นที่มองผมสลับกับกังหันด้วยท่าทางงุนงง เธอขยับเข้ามาใกล้ๆ แล้วผมก็ตัดสินใจ...
“ได้โปรด...เป็นแฟนกับกังหันด้วยเถอะครับ!” ผมแทบจะตะโกนใส่หน้าเธอซึ่งทำให้สาวน้อยคนนั้นตกใจเข้าไปใหญ่
“ไอ้หมอนี่ถึงมันจะบ้า เซ่อ โง่ สมองช้าในบางทีแต่มันก็เป็นคนทุ่มเท ใจดี เอาใจใส่ ได้โปรดเป็นแฟนกับมันด้วยเถอะครับ มันจะทำให้คุณมีความสุขแน่นอน อย่าปฏิเสธมันเลยนะ!” ใช่แล้ว...ถ้านี่ทำให้กังหันมีความสุขผมก็ยอมล่ะ ถึงถ้าเขาคบกันแล้วคนเจ็บจะเป็นผมก็เหอะ โคตรพระเอกเลยใช่ป่ะ!
“เฮ้ยโย!”
“เอ่อ..ขอโทษนะคะฉันคงเป็นแฟนกังหันไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะครับ มันเป็นคนดีจริงๆนะ” เด็กสาวขยับยิ้มหวาน “ฉันรู้ค่ะว่าหมอนี่เป็นคนดีแต่ว่าคนที่กังหันชอบไม่ใช่ฉันสักหน่อย” พูดจบก็หันไปกอดอกทำหน้ายักษ์ใส่ไอ้หล่อที่ทำหน้ามึนข้างผม “ฉันจะมาเตือนนายว่าพรุ่งนี้เอาการบ้านวิชาเคมีมาส่งด้วยไม่งั้นอาจารย์จะหักคะแนนนาย เดี่ยวก็ได้ซ้ำชั้นหรอก ส่งงานซะด้วยล่ะเจ้าอืด แล้วก็...” เธอปรายตามาทางผมแล้วยิ้มน้อยๆพอสยองเบาๆ “มีอะไรเข้าใจผิดก็รีบปรับความเข้าใจซะนะ...’แฟน’ นายทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้แล้ว” ว่าจบก็เดินจากไปแบบสวยๆทำเอาผมมึนตึ้บ แฟน?? อะไรครับ? ได้แต่หันไปส่งตาเขียวให้คนข้างกาย “อธิบายมาสิครับคุณกังหัน”
คนผมดำส่ายหน้าน้อยๆ “ยัยนั่นเป็นหัวหน้าห้องฉันเอง” ผมไม่สนเว้ย ถึงจะแอบโล่งใจก็เหอะ “ไม่ใช่คนเมื่อกี้แต่เป็นเรื่องแฟนอะไรนั่นต่างหาก” กังหันส่งเสียงอ้อได้หน้าซื่อตาใสมากครับ “ก็นายไง” ว่าแล้วก็ชี้มาที่ผม ดวงตาสีดำฉายประกายเจ้าเล่ห์แบบที่ทำให้หน้าผมร้อนวูบวาบรู้เลยว่าตัวเองหน้าแดงโคตรๆแน่ๆ ได้แต่หวังว่ามันจะมืดพอให้อีกฝ่ายไม่เห็นนะแต่คงไม่สมหวังแล้วล่ะ
“โย...หน้าแดงแจ๋เลย” ไม่ต้องพูดก็ได้เว้ย!
“อ..อะไรเล่า อย่ามามั่วนิ่มดิ ใครเป็นแฟนแก!”
“ก็นายไง เขารู้กันทั้งโรงเรียนแหละว่าวาโยเป็นแฟนกังหัน มีแฟนเพจด้วยนะ”
“ก็แค่มโน!”
“อยากให้เป็นจริงไหมล่ะ”
คนตัวสูงว่าแล้วขยับเท้าเข้ามาใกล้ทำให้ผมต้องรีบก้าวถอยหลังแต่อีกฝ่ายก็ไวกว่าเพราะพุ่งมายึดข้อมือผมได้ทันที “ว่าไงครับ...อยากเลื่อนระดับจากแฟนในมโนมาเป็นแฟนจริงๆไหม” ตายครับแบบนี้ผมได้เขินตายกันพอดี
“ไหนแกบอกชอบผู้หญิง!” กังหันเลิกคิ้ว “บอกตอนไหนว่าคนที่ฉันชอบเป็นผู้หญิง”
“ก็ตอนที่ถามไง”
“ใช่เหรอ นึกดูดีๆสิ”
“ก็...ก็...เออ ใช่ ฉันมีคนที่ชอบแล้ว” และถ้าผมไม่ได้ตาฝาดล่ะก็ผมสาบานได้เลยว่าไอ้กังหันมันหน้าแดง!!พระ-เจ้า-ช่วย!!!“เฮ้ยใครวะ!!” มันหันมายักคิ้วให้ผมแบบกวนตีนสุดติ่งแล้วเอามือผลักหัวผม(ในแบบที่เจ้าตัวบอกว่าเบาแต่ผมว่าแม่งไม่เบาเลยเหอะ) “ไม่บอกหรอกเตี้ย อยากรู้อยากเห็นเรื่องชาวบ้านนะเราอ่ะ” มันด่าผมส.ใส่เกือกอยู่ใช่ป่ะครับ? หมั่นไส้โว้ยหมั่นไส้ หงุดหงิดๆๆ ผมเบะปาก จิกตามองมันแล้วหัวเราะขึ้นจมูก “ไม่บอกงั้นฉันก็ไม่ช่วยแกหรอก ไปงมหาวิธีเอาเองล่ะกันนะไอ้ไก่อ่อน ฮ่าๆๆ”“วาโย!”“ว่าไงคร้าบน้องกังหัน” กวนประสาทมันได้นี่ผมโคตรมความสุขเลยเหอะ ให้ตาย“เออๆก็ได้ เป็นคนในชั้นเดียวกับเราอ่ะ บอกแค่นี้แหละ บอกมากเดี๋ยวแกก็เอามาล้ออีก” เออ...มันบอกมาแค่ว่าเป็นคนในชั้นเดียวกันนี่หว่างั้นหมายความว่าทั้งหมดผมก็คิดเองเรอะ! ยกเท้าถีบมันด้วยแค้นแต่อีกฝ่ายก็หลบได้ “แล้วทำไมแกไม่บอก!” ยัง ยังมีหน้ามายักคิ้วให้อีก “บอกเดี๋ยวนายก็รู้ดิ อันที่จริงกะจะค่อยๆแสดงออกให้ชัดเจนนะแต่นายมันโง่มากเลยอ่ะ ความรู้สึกโคตรช้าเลยตัดสินใจบอกเองซะเลย”
“งั้นไอ้พวกของที่สุมๆอยู่ในห้องฉันกับขนมนั่นก็..”
“อือตั้งใจให้นาย”
“แล้วไอ้ที่โดนปฏิเสธมานั่น”
“ขอโทษ” ครั้งนี้กังหันหน้าเจื่อนไปจริงๆ “คิดไม่ออกจริงๆว่าจะให้นายยังไงดีแบบที่นายไม่สงสัย” เออจู่ๆจะซื้อกุหลาบซื้อช็อกโกแลตมาให้มันแปลกจริงๆนั่นแหละ
“แต่จริงๆนายน่าจะสงสัยตั้งแต่ของที่ฉันให้มันเป็นของชอบของนายหมดเลยนะ” อีกฝ่ายทำหน้าเพลียๆพอนึกตามผมก็คิดได้ บัวลอย กุหลาบขาว ช็อกโกแลตยี่ห้อโปรดและของอีกหลายอย่างเป็นของที่ผมชอบทั้งนั้น งั้นแปลว่า..มันจีบผมใช่ไหมเนี่ย?
“อยู่กันมา 16 ปี เพิ่งมาคิดจีบอะไรตอนนี้วะ?” ผมถามออกไปขณะที่อีกฝ่ายยิ้มน้อยๆ ปล่อยข้อมือผมแล้วดึงจนผมเซไปปะทะกับอกกว้าง กังหันกอดผมหลวมๆ แต่เพราะหน้าแนบกับอกทำให้ผมได้ยิน...เสียงหัวใจที่เต้นแรงและเร็วมาก
“เพราะมันถึงเวลาแล้วน่ะสิ โยไม่รู้หรอกว่าตัวเองโตขึ้นแล้วน่ารักมากแค่ไหนมีแต่คนจ้องจะจีบ ฉันชอบนายมาตั้ง 16 ปี ไม่ปล่อยให้ใครแย่งไปหรอกนะ อุตส่าห์คิดว่าจะรอโตหน่อยค่อยสารภาพแต่ไอ้พวกงี่เง่าก็จ้องนายซะจริงฉันเลยตัดสินใจเปิดตัวมันซะเลย” ด้วยการบอกว่าผมกับมันเป็นแฟนกัน มิน่าไม่ยักกะเห็นโวยเรื่องเพจแฟนคลับทั้งๆที่ตอนผมเห็นผมโวยบ้านเกือบแตก
“ฉันอยากเป็นคนที่อยู่ใกล้โยมากที่สุด อยากอยู่ข้างๆในทุกๆเวลา อยากดูแล ไม่อยากให้ใครมองนาย ไม่อยากให้นายยุ่งกับคนอื่น เพราะงั้นฉันเลยตัดสินใจว่าต้องบอกแล้ว”
“แล้วนายไม่คิดว่ามันแปลกเหรอ...ผู้ชายกับผู้ชาย”
“ไม่แปลกหรอก ใครเป็นคนกำหนดกันล่ะว่าคู่แท้ของเราต้องเป็นเพศตรงข้าม ถ้าเราเจอคนที่เรารักมาก ช่วยกันประคับประคองกันไป ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน มีความรักความห่วงใยให้กันนั่นก็คือรักแท้ไม่ใช่เหรอ? โยรู้ไหมคุณแม่บอกฉันว่าอะไรตอที่ฉันถามเรื่องชื่อของฉันกับนาย...คุณแม่ตั้งชื่อเราสองคนให้คล้องกันเพราะอยากให้เราช่วยเหลือประคับประคองกัน
วาโยคือสายลม กันหันน่ะ...มันหมุนไม่ได้ถ้าไม่มีลมนะ”
คนตัวสูงดันตัวผมออก ผมเงยหน้ามองดวงตาคู่นั้นและเห็นมันสื่อความหมายหลายๆอย่าง มีความรู้สึกมากมายที่อีกฝ่ายมอบให้ผม...น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยออกมา
“ดังนั้น..เป็นแฟนกันนะครับวาโย...คบกับผมนะ ถึงผมจะบ้า เซ่อ โง่ สมองช้าในบางทีแต่ผมก็เป็นคนทุ่มเท ใจดี เอาใจใส่ ได้โปรดเป็นแฟนกับผมด้วยเถอะครับ ผมจะทำให้คุณมีความสุขแน่นอน อย่าปฏิเสธผมเลยนะ”
มันลอกข้อความผม! ไม่ได้ๆผมจดลิขสิทธิ์แล้วนะ เดี๋ยวๆที่ผมต้องกังวลใช่เรื่องนี้หรืไง! ผมสูดลมหายใจเขาลึกๆรับรู้ว่าหัวใจเต้นแรงและเร็วมากเช่นกัน ตอนนี้หน้าของผมต้องแดงมากอยู่แน่ๆและผมมั่นใจว่าอีกฝ่ายก็เห็นเพราะมันยิ้มกว้างแทบถึงหูแล้ว ผมหลับตาและฟังเสียงในความคิดตัวเอง...
ชอบ...ชอบมากเหมือนกัน
“...นานแล้วนี่”
“หืม?”
“เป็นแฟนกันนานแล้วไม่ใช่เรอะตั้งแต่เกิดไม่ใช่หรือไง ฉันไม่ให้แกไปหาคนใหม่ที่ไหนหรอกนะ” กังหันยิ้มออกมา ยิ้มกว้างจนผมยิ้มตามแล้วมันก็รวบตัวผมเข้าไปกอด ยกจนตัวลอยแล้วหมุนไปรอบๆจนผมชักเวียนหัว แต่แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน...
“นี่กังหัน...ชอบนะ”
พอ!จบ!เขิน! แต่ประโยคถัดมาของมันทำให้ผมเขินจนหัวใจแทบวาย “ชอบนายที่สุดเลยเหมือนกันครับ...วาโย”
ผมมีแฟนหนึ่งคนครับ...พ่อแม่เราเป็นเพื่อนกัน บ้านเราอยู่ติดกัน เราเรียนที่เดียวกันมาตั้งแต่อนุบาลยันมัธยมและคงเป็นปาท่องโก๋แบบนี้ยันทำงาน เรารักกันมาตั้งแต่เกิดแล้วล่ะ แก่แดดเนอะแต่มันจริงอ่ะ ชื่อของเราคล้องจองกัน และผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุดในโลกที่ได้ไอ้หล่อนี่เป็นแฟนและสุดท้ายที่ผมอยากจะบอกคือ...
แฟนผมหล่อมากครับและห้ามคุณๆที่ไหนลวนลามด้วยสายตาและในมโนทั้งนั้น
คนนี้ของผมครับ!
ฮิ้ววว
..........................................................................
บางครั้งคนเราก็มองข้ามสิ่งสำคัญที่อยู่ข้างตัวไป บางคนรู้ตัวทัน บางคนรู้ตัวช้าเกินไป 
แต่อย่างน้อยก็อย่าปล่อยให้เวลามันผ่านไปนานเกินจนกลับมาไม่ทัน เพราะบางสิ่งไม่ได้อยู่กับเราตลอดไป
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
และขอกอดน้องวาโยแรงๆที่กลับมาหาน้องกังหันทัน ฮาาา 
หัวข้อ: {เรื่องสั้น} He is My (Boy) Friend เพื่อนผม'หล่อ' แต่ห้ามรอจีบ (จบ) (อ่าน 26267 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก