หัวข้อ: รักงอมแงม

[osaru]

สงสารเต้อ่ะ ต้องเลือกเพียงคนเดียว
แต่เต้ก็ต้องเลือก เลือกคนหนึ่งให้เป็นคนรัก และเลือกอีกคนให้เป็นพี่ชาย

[patee]

อ่านแล้วนึกถึงเพลง อยากเก็บไว้ทั้ง2คนจังเลย


 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[YMP]

อืมมมม...

ก็เป็นหนทางของเต้ว่าจะเลือกเดินไปกับใคร
ถึงจะบอกว่าเซนน่าสงสาร แต่ก็ต้องยอมรับว่าเซนเป็นคนเดินออกจากทางไปก่อนเอง
แล้วก็เลือกที่จะกลับมาช้าไป

[KriT_SuN]

  อ่าาาา ในที่สุดก็ต้องเลือกสินะค้าบบบบบบ ถ้าเป็นผม ผมก็คงเลือก คนที่ผมรัก

ไม่ใช่คนที่รักผม ถึงแม้ว่า ทางเดินนั้นจะต้องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม หุหุ เอ๊าาาาา สู้กันต่อไปเน้อ

มารออ่านตอนต่อไปนะค้าบบ หุหุ เมื่อคืนเปนงายบ้างล่ะ อิอิ ไปงานเข้าที่หนายมาคนแต่ง ก๊ากกกก

[-~iK@iZ_KunG~-]

สงสารพี่เซนอ่า


เต้ใจร้ายๆๆๆ


 

[FÂntastic 1st™]

ถึงจะเชียร์พี่เกียร์.........

แต่ก็รู้สึกสงสารเซนมันเนอะ !!!!!

เศร้าหว่ะ...

เฮ้อ !!! 

[chatnaha]

 
ตอนที่24 จงมา จงมา จงมา
 

[Jingjoh]

พูดอะไรไม่ออก  มันจุกอยู่ข้างใน

[wvhlyd]

อยู่คนเดียวสบายกว่าเยอะครับ แต่มันเหงาหน่อย 

[the sun IN NIght]

แนะนำว่าให้อ่านต่อกับตอนที่แล้วคับ อิอิอิ

********************************************************


“ทำไมถึงไม่ปล่อยมือพี่” พี่เกียร์ถามผมหลังจากเราเดินลงมาสะพานอีกฝั่ง
“ไม่รู้คับ” ผมไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น แค่ปล่อยให้ความเงียบนั้นช่วยตัดสิน ให้ร่างกายทำทุกอย่างไปอย่างอัตโนมัติ
“คิดว่าเลือกถูกแล้วหรอ”
“คับ”
ผมไม่รู้หรอกคับ ว่าพี่จะรักผม จะอยู่กับผมไหม ที่ผมรู้คือผมเลือกเพราะผมรู้ว่าตัวเองรักพี่ ใจผมมันเลือกพี่
ผมรู้แค่นั้น ผมมีสิทธิ์แค่นั้น เรารักใครก็ได้ตามใจชอบ แต่บอกให้เขามารักเราตามใจชอบไม่ได้หรอก

“เต้ พี่ไม่รู้ว่าระหว่างเรามันควรเป็นยังไงว่ะ”
“ผมรักพี่”
“คับ” พี่เกียร์ตอบมาแค่นั้น แล้วไม่พูดอะไรต่อ
“รักผมมั้ยคับ”
ผมถามคำถามนี้ออกไป เพราะผมไม่อยากรออย่างกระวนกระวายแบบที่ผ่านมา
“รู้จักกันเดือนกว่าๆ จะให้ตอบแล้วหรอวะ”
“คับ” มันเป็นคำปฏิเสธที่ทำให้น้ำตาไหลไม่ออก มันหมายความว่ายังไง...เวลา
“ไม่ใช่ไม่รักนะ แต่ไม่รู้โว้ย” เราสองคนไม่ได้มองหน้ากัน ตัวผมเองยืนร้องไห้อยู่
ไม่รู้ว่าถ้าเลือกปล่อยมือจากคนนี้ๆแล้วตอนนี้ผมจะต้องมายืนเสียใจอยู่ตรงนี้ไหม

“เต้ กูอยากคบมึงนะ”
“พี่รักผมแล้วหรอ พี่ยังไม่แน่ใจตัวเองเลย”
“กูรักมึง แต่...กูไม่อยากเป็นเกย์”
“แล้วเต้อยากเป็นหรอคับ มันผิดหรอ”
“มันไม่ผิดหรอก”
“ผมผิดเองคับ ถ้าไม่เจอผมพี่คงไม่ต้องเจอเรื่องแบบนี้”
“ไม่ ก็กูรักมึง”
“ไม่หรอกคับ พี่ไม่ได้รักผม”

“รักสิ”

“ไม่”

“กูร้องเพลงนั่นให้มึงนะ”

“จะบอกผมทำไม จะบอกให้ผมเสียใจจนตายเลยหรือไง ปล่อยผมไปได้แล้ว”
ผมร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง น้ำตามันไหลจนภาพเบื้องหน้าเลือนลาง


สัมผัสที่ริมฝีปากอบอุ่นจากริมฝีปากของคนตรงหน้า...และทั้งหมดนั่นคือของขวัญวาเลนไทน์ที่สมควรได้รับแล้วใช่มั้ย


ผมนอนอยู่บนเตียงที่บ้านคนเดียว เมื่อคืนคงร้องไห้หนักจนเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ เช้าวันนี้อากาศแปลกๆ เหมือนฝนจะยังคงตกอยู่ ฝนตกเดือนกุมภาพันธ์ อืม...แปลกดีนะ แล้วเรื่องที่ผมไม่อยากคิดมันก็เข้ามาในหัวตั้งแต่ตื่นเลย ไม่ใช่สิ...มันไม่เคยหายไปไหนเลย มันแค่รอเวลา ให้ผมรู้สึกตัวเท่านั้น





...........................
.................
........Zen
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็เดินเข้าที่ห้องแม่ แม่หลับไปแล้ว ดึกป่านนี้ใครจะมานอนรอลูกชายเลวๆคนนี้กลับบ้านล่ะ
เตียงอีกฝั่งหนึ่งยังว่างอยู่ แล้วที่แห่งนี้ก็มีคุณค่ามหาศาลอีกแล้ว
 เมื่อยามที่ผมเดินไปต่อไม่ไหว...ทำไมผมไม่เคยอยากจะมานอนที่นี่เลยในยามปกติสุข
มันทำให้ผมเกลียดตัวเองอยู่ไม่น้อย ในขณะที่ยืนมองผู้หญิงคนนี้นอนหลับอยู่บนเตียง

“อ้าว ตกใจหมด มายืนอะไรฮะเจ้าเซน” แม่ตื่นขึ้นมา
“เปล่าคับ”
“มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่าแม่” ผมล้มตัวลงนอนข้างๆแม่ หอมแก้มท่านเบาๆ
“แม่ Happy Valentine นะ”
“โอ๊ย มาแฮปปี้อะไรกันป่านนี้ยะ”
“ผมขอโทษนะแม่ ที่นึกถึงแม่เป็นคนสุดท้ายของวันนี้”
แม่เงียบไม่ได้พูดต่อ มือข้างหนึ่งยกมาลูบหัวเบาๆ ในความมืดนั้น ท่านยิ้มให้ผม
“แค่นึกถึงเป็นคนแรกตอนที่ไม่สบายใจ ก็พอแล้ว รู้มั้ย ชั้นรักแกนะ ไอ้ลูกชั่ว”
แล้วแม่ก็ทำให้ผมหัวเราะทั้งน้ำตาอีกจนได้ ...ตลอดเลยนะครับ ผู้หญิงคนนี้ ร้ายจริงๆ

ตอนเช้าเมื่อลืมตาตื่นขึ้น ฝนก็มาตกรอแล้ว ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู อยากจะโทรหาใครคนนั้น
แต่ป่านนี้มันคงอยู่กับอีกคนสินะ... ผมวางโทรศัพท์ลง แล้วเดินลงไปหาอะไรกิน
แม่ออกไปทำงานแล้ว ผมก็ควรกลับไปตั้งใจเรียนให้จบจบได้แล้ว



……………..
………..
…….Gear

ผมหนีไปไหนไม่รอด ผมต้องเผชิญกับความจริง และความไม่แน่นอน
ก็ทำให้ผมทำร้ายเขาอย่างหนักวันนี้ ผมอยากบอกว่ารักเขา แต่ผมไม่เคยบอกรักใคร
ที่เพิ่งรู้จักกันมาแค่เดือนกว่าๆเลย สำหรับผมความรักมันควรใช้เวลาศึกษากัน
มันควรจะแน่ใจแล้วถึงพูดออกไป มันเป็นคำที่สำคัญและมีค่า ผมจำได้ทุกครั้งที่บอกรักใครสักคน
เพราะมันน้อยมาก แล้วทำไมกับคนนี้ มันต้องเป็นแบบนี้
ผมจะแน่ใจได้อย่างไรเมื่อเราเพิ่งรู้จักกัน แล้วหนำซ้ำยังเป็นรักครั้งแรก...กับผู้ชาย


ผมสะพายไอ้มาร์ค เดินไปเรื่อยๆ ผมจะไปหาใครได้เวลานี้ ตีสองของวันวาเลนไทน์...ผมไม่มีใคร

หยิบโทรศัพท์ขึ้น กดโทรออก ไอ้เต้คงปิดเครื่องไปแล้ว ไม่รู้สิผมไม่ได้โทรหามันมาหลายวันแล้ว มันคงแบตหมด มันจะไปไหนผมก็ยังไม่รู้เลย ผมห่วงมัน แต่มันคงไม่อยากจะเจอหน้าคนแบบนี้แน่ๆ ผมยังคงเดินไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ จนถึงสี่แยก ……..


……………
……………….Tae

ก็อกๆ ก็อกๆ ก็อกๆ ปัง ปัง ปัง!!! เสียงเคาะประตูแบบนี้...ไอ้พี่เกียร์หรอ มันจะมาเคาะทำไมวะ

“มีไรคับ” ผมเปิดประตูออกไป เจอไอ้พี่เกียร์ยืนอยู่
“คือ...เข้าไปได้ป่ะ”
ผมยืนมองหน้าพี่เขาสักพัก แล้วหลบตัวให้พี่เขาเดินเข้ามา

“ทำไรอยู่อ่ะ” พี่เขาถามเสียงห้วนๆ เหมือนที่เราเคยคุยกัน
“เพิ่งกลับมา”
“นอนไหนมาอ่ะ”
“บ้าน”
พี่เค้าถาม ผมก็ตอบไป ไอ้พี่เกียร์นั่งลงไปเล่นกับไอ้ปั๊ก ก็ถ้าไม่เพราะไอ้ปั๊ก ผมก็คงยังไม่กลับมาห้องวันนี้

“พี่เอามันกลับห้องไปด้วยแล้วกันคับ”
พี่เกียร์เงยหน้ามามองผม แล้วยกกรงไอ้ปั๊กขึ้นมา
“อยากกลับยังปั๊ก พี่เต้เขาไล่เราแล้ว”
ทำไมต้องใช้คำว่าเรา ทำไมต้องทำแบบนี้ ผมไม่ได้อยากไล่พี่นะ ผมยืนนิ่งพิงประตูอยู่ พยายามกลั้นน้ำตาไว้
“ขออยู่ต่อได้มั้ย” ไอ้พี่เกียร์ลุกขึ้นแล้วหันมาพูดกับผม
ไอ้เต้ที่ยืนกลั้นน้ำตาอยู่ ก็เริ่มหมดความอดทน ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมา ผมยืนพยักหน้าเบาๆ
อยากต่อยอยากเตะไอ้คนที่ยืนอยู่ตรงนี้ให้เจ็บบ้าง แต่ก็ทำได้แค่ยืนร้องไห้ แล้วพี่เกียร์ก็เดินเข้ามากอดผมไว้

 ...เขาร้องไห้เหมือนกัน


“ขอโทษ...อย่าร้องไห้ดิ” มืพี่เขาลูบหัวผมเบาๆ ค่อบลูบไล้ เช็ดน้ำตาให้...มันทำให้ลืมเรื่องราวต่างๆไป



แล้วริมฝีปากนั้นก็สัมผัสผมอีกครั้ง ไล่เรียงจากเปลือกตา ลงมาสู่สันจมูก


ริมฝีปากบนค่อยๆ เผยรับเรียวลิ้นที่สอดแทรกเข้ามา ริมฝีปากล่างไม่อาจต้านทานแรงดึงดูดนั้นได้ไหว


เรียวลิ้นไล่เลียไปตามไรฟัน แล้วเร้นลึกเข้ามาสัมผัสกับกล้ามเนื้อในปากผม


กล้ามเนื้ออันแข็งแกร่งกำลังฟาดฟันกันอยู่ข้างใน ความรู้สึกถึงกันและกัน เปลือกตาปิดสนิท
มีเพียงเสียงจากส่วนลึกดังครางอยู่เป็นห้วงขาดหายสลับไป สองมือที่โอบกอด รัดแน่นขึ้น
 และเริ่มไล้เรื่อยจนเสื้อผ้าทั้งสองเรากองกระเด็นระเกะระกะ

ไรหนวดแข็งๆที่ปลายคางพี่เกียร์ซุกไซร้ไปตามซอกคอ ซ้ายและขวา ขวาและซ้าย

ก่อนร่างของผมจะถูกร่างสูงแข็งแกร่งนั้นดันลงจนไปนอนราบอยู่กับเตียง


ริมฝีปากเราสองคนจูบกันอีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง


 เขาไรเลียริมฝีปากไปทั่ว แทบจะไม่เหลือส่วนไหนของร่ายกายผมที่ไม่ผ่านสัมผัสจากเรียวลิ้นใครคนนั้น
เช่นเดียวกันกับร่างของใครคนนั้น ที่ถูกสำรวจเสียจนทั่วกาย

ภายใต้อ้อมกอดนั้น บางสิ่งสอดประสานกัน จากสองกลายเป็นหนึ่ง



จากเริ่มต้น สู่ เร่งเร็ว



จากท่าแรก สู่ท่าที่สอง สาม สี่...





แรงถาโถมนั้นยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆ



เร่งรัว.... มากขึ้น มากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้น




สัมผัสแน่นจุกที่ส่วนล่าง ให้ความรู้สึกทั้งความทุกข์และความสุข


ยิ่งดุดัน ยิ่งโหยหากันและกัน



จนร่างของเราสองคนเคลื่อนไปในจังหวะเดียวกันอย่างรุนแรง รวดเร็ว ...ด้วยพลังของความรัก




“เต้....เต้คับ.....โอ๊ย.........โอ๊ะ......


“คับ.........โอ๊................................


เสียงหายใจหอบถี่เราสองคนสอดประสานกัน

“เป็นแฟนผมนะ”

“คับ”

“ที่รักคับ” ไอ้พี่เกียร์เรียกผมเบา แล้วจูบลงมาอย่างอบอุ่น

“ไอ้บ้า” ผมพูดหลังจากถูกปล่อยให้เป็นอิสระจากริมฝีปากนั้น
ภายใต้อ้อมกอดของเขา ที่ยังคงนอนทับตัวผมอยู่ (หนักนะเว้ย)


.
.
.
เมื่อใครสักคนเลือกใครอีกคน ทำให้นิยายเรื่องนี้น่าจะจบลงอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง แต่ในความเป็นจริง
ชีวิตรักของคนเราไม่ได้จบลงที่การคบกัน หรือวันแต่งงาน...มันเริ่มต้นที่ว่า แล้วเราจะอยู่ด้วยกันยังไง
ชีวิตที่เหมือนเกิดใหม่อีกครั้ง ต้องค่อยๆเรียนรู้ ศึกษา หนทางเส้นใหม่ ที่เราจะต้องเดินไปพร้อมๆกับใครอีกคน

มันไม่ง่าย และไม่โรแมนติค มันมั่นคงแต่ไม่แน่นอน

แล้วผมกับคนที่นอนกอดกันอยู่นี่...มันเริ่มแล้วสินะ

[naix]

โอ้ยยย ตอนนี้ติดเรท แต่น่ารักจัง กิ๊ดๆ อยากมีอะไรแบบนี้บ้าง

[● MaYa~Boy ●]

แอบซึ้งอ่ะตอนนี้

[Haney]

เป็นฉากอีโรติคที่ดูศิลป์ดีครับ 
สรุปแล้วเรื่องราวเพิ่งเริ่มสินะสำหรับคู่นี้

[pongsj]

ซึ้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แถมติดเรทนิดๆพองาม อิอิ

[chatnaha]

อืออออออออ พูดไม่ออก

[tawada_j]

กีสสสสสสสสสสสสสสส คบกันซะที


ซึ้งมาก ๆ  

[broke-back]

  งอมแงมของจริง เริ่มแล้วซินะ พี่เกียร์&น้องเต้:m30:

 :pig4:ขอบคุณครับ ตัวเล็ก

[bixzz]

  เ่อ่อ...ได้กันก่อนไปปายจริงๆ ด้วย

  ยินดีที่พี่เกียร์และเต้ได้เริ่มต้นกันแล้วนะครับ...จะรอติดตามและลุ้นต่อไปครับ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[มดคันไฟ]

  ไม่รุ้จะุดว่าไงดีครับ ยังคงน่ารักเหมือนเดิม อยากบอกพี่เกียร์ของเต้ว่า จูบเก่งจัง 

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม อ่านแล้วก็สงสารพี่เซน นะครับ

แต่ที่อยากรู้คือ ครั้งหนึ่งเมื่อได้พี่เต้มาครอบครองแล้ว

แล้วทำไมพี่เซนถึงทิ้งพี่เต้ละครับ สงสัยๆๆ

ง่าครับ ได้กันซะละ ยินดีด้วยครับผม อิอิ

ความสัมพันธ์ก้าวหน้าไปเยอะเลยครับ

หวังว่าคงรักกันเข้าใจกัน ขึ้นๆๆๆๆไปนะครับ

 

[dhevamontra]

โลกของเด็ก ม ปลาย มีแค่โรงเรียน
แต่โลกของเด็กมหา'ลัย มันกว้างใหญ่กว่านั้น
ช่วงรอยต่อที่อยู่คนละโลก
มันก็เลยแยก เต้ กับ เซน ให้ห่างกัน

แต่พอ..ได้กลับมายืนอยู่ในโลกเดียวกัน อีกครั้ง
มันกลับไม่เหมือนเดิม..

คิดว่านะ

[MiTo™]

ทำไมคนอ่านแล้วรู้สึกดีอ่า


ทำไมผมอ่านมันรู้สึกเศร้า โดยเฉพาะตอนทิ้งท้าย ของตอนที่ 24

 

ผมเศร้าจริง ๆ นะ 

[patiharn]

เร็วเน๊อะเฮียเกียร์เนี่ย
นึกว่าจะรอไปปายก่อนซะอีก..เอิ้กๆๆๆ
น่ารักค่ะฉากนี้...ไม่หวานมากมีขมนิดๆตอนท้าย..แบบว่าเผื่อไว้
...เหมือน dark chocolate...(ชอบกิน)

[oa_ko]

โลกของเด็ก ม ปลาย มีแค่โรงเรียน
แต่โลกของเด็กมหา'ลัย มันกว้างใหญ่กว่านั้น
ช่วงรอยต่อที่อยู่คนละโลก
มันก็เลยแยก เต้ กับ เซน ให้ห่างกัน

แต่พอ..ได้กลับมายืนอยู่ในโลกเดียวกัน อีกครั้ง
มันกลับไม่เหมือนเดิม..

คิดว่านะ

แอบเจาะไข่ได้อีกฟอง

 

 

[[€]ŝĊörŦ]

ก็ดีจายด้วยที่ตกลงใจคบกันแล้ว หุหุ

แต่ว่ามันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ต้องใช้เวลาด้วยกันละทีนี้

              

[kaporzung]

โอ้ววววส์ อ้าาาส์ 555 สารภาพจนหมดเปลือกแล้วสินะพี่เกียร์ 

ฉากอย่างว่าทำเอาเขิลม้วนไปเลย แต่ก้อเพราะความรัก 

และแล้ว ความรักระหว่างพี่เกียร์กะเต้ ได้เริ่มขึ้นอย่างสมบูรณ์ซะที 

[DekDoy]

 

 

[nartch]

พายุพัดผ่านไปท้องฟ้าก็กลับสดใส หรือฟ้าจะเหลืองหว่า 

การที่เต้บอกเซนว่าเป็นคนสำคัญที่สุด เพราะเต้รู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ
ไม่มีใครลืมรักแรกของตัวเองได้หรอกว่ามะ เซนเองที่ผิดมาตลอด
และก็รู้ตัวอยู่แล้วว่าเต้ไม่มีทางเดินย้อนกลับไปเหมือนเดิมแน่นอน

สิ่งที่เต้ทำ คิดว่าถูกต้องและเหมาะสมที่สุด เพราะเซนจะได้สำนึก
อย่างจริงจังเสียที ว่าควรจะรู้จักพอและรักษาความรักของตัวให้ดี

ผู้สูญเสียจะน่าสงสารมากถ้าเป็นผู้ถูกกระทำ...
แต่ถ้าผลมาจากการกระทำของตนเอง ก็ควรก้มหน้ารับกรรมไป