หัวข้อ: ❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก《แอบรัก⊰❤⊱พิเศษ {เที่ยวอิตาลี่}》17/01/60 P.50

[Praykanok]

มีความน่ารักกกก ราชากับข้าวจ้าวมุ้งมิ้งมากกก
อิจฉาาาาา แอบรักแต่คุ้มมากกกก

[Enps.s]

อ่านรวดเดียวเลยยบอกเลยว่าฟินมากกกกก :katai2-1:เป็นนิยายทีีดีมากๆๆเลยครับ

[M.J.]

น่ารักมากๆเลยค่ะ 

[pornwicha]

หนุกกกกกก ละมุนเบาๆ555555555555555555

[tae1234]

เพิ่งได้มีโอกาสได้อ่าน ชอบมากครับ

[litlittledragon]

หวานมาก.....
บทแรกทำใจไม่ดี นึกว่าจะเป็นเรื่องเศร้าๆ ในรั้วโรงเรียน
ดีที่กลับมาเจอกัน เพียงแต่ช่วงที่ทำตัวเป็นstalker แอบ
รู้สึกหวั่นๆ นะ เพราะอย่างที่ราชาพูดถึงว่ามีผู้หญิงตัวเล็ก
เคยมาstalk แล้วรู้สึกกลัว
ดีที่ราชารู้สึกดีกับการเข้าหาครั้งนี้นะเนี่ย

คือเพื่อนๆ ม.ปลายใจร้ายกันไปไหม จำกันไม่ได้
ยิ่งถ้าม.ปลายไม่ได้เปลี่ยนห้องทุกปี น่าจะนึกกัน
ออกบ้างสิ เล่นโดนลืมเลยนี่ชีวิตน่าสงสารไปแล้ว

[nicedog]

แอบรัก⊰❤⊱พิเศษ {วันแรกที่ได้เจอ}



วันอาทิตย์เป็นวันหยุดวันสุดท้ายก่อนจะถึงวันจันทร์ที่ต้องตื่นไปทำงาน...สำหรับการไปทำงานวันจันทร์ไม่ใช่เรื่องน่าเบื่อเพราะการได้ไปนั่งวาดภาพหรือออกไปถ่ายรูปตามงานที่ได้รับนั้นเป็นเรื่องที่น่าตื่นมาก แม้จะได้ชื่อว่าเป็นการถ่ายรูปเหมือนกันแต่หัวข้อแต่ละอย่างก็ต้องใช้อารมณ์ที่แต่กต่างเช่นกัน...


ดังนั้นเมื่อถึงวันหยุดผมก็มักจะไม่มีอะไรทำ...การจะออกไปถ่ายรูปก็ต้องใช้เวลาเกือบทั้งวันซึ่งจะทำให้มีเวลาอยู่กับคนรักน้อยลง
ราชาเองก็หยุดวันเสาร์อาทิตย์เหมือนกับผมเพียงแต่วันนี้เป็นกรณีพิเศษเพราะมีแขกจากต่างชาติมาเยี่ยมเยือนแถมแขกคนที่ว่ายังเป็นเพื่อนของอาภพทำให้ราชาต้องไปต้อนรับด้วยตัวเอง


ความจริงราชาก็ชวนให้ผมไปด้วยแต่ผมก็ปฏิเสธไป


ถ้าเป็นแขกธรรมดาคงไม่เท่าไหร่แต่พอเป็นชาวต่างชาติที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษในการสื่อสารผมก็ต้องขอบายเพราะไม่เก่งภาษาอังกฤษจริงๆ


ห้องที่อยู่ด้วยกันสองคนตอนนี้กลับเหลือแค่ผมเลยรู้สึกเหงาและเบื่ออยู่เล็กน้อยถึงปานกลาง...ในเมื่อไม่มีอะไรทำผมเลยเดินเข้าไปในห้องเก็บของขนาดเล็กที่มีกล่องลังอยู่แน่นเต็มห้อง กล่องพวกนี้มีทั้งของผมและของราชาวางอยู่กันคนละฝั่งของชั้น


ในตอนแรกผมก็ค้านอยู่ที่ต้องมารบกวนพื้นที่ของราชาเพื่อมาเก็บของเก่าของผมแต่พออีกฝ่ายยืนกรานว่าให้เก็บไว้ด้วยกันผมเลยยอมในที่สุด


กล่องกระดาษสีน้ำตาลถูกยกออกมาวางบริเวณโวฟาตัวยาวในห้องนั่งเล่นหลายต่อหลายกล่อง กว่าจะยกออกมาได้หมดผมก็ต้องถึงกับปาดเหงื่อที่ไหลลงมาเลยทีเดียว


“...ขอกินน้ำก่อนละกัน”พึมพำกับตัวเองเสร็จก็เดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหาน้ำกินให้หายเหนื่อยก่อนจะเดินกลับมานั่งตรงกลางวงล้อมของกล่องกระดาษ


กล่องใบแรกถูกเปิดออกพร้อมกับยื่นมือไปหยิบของภายในขึ้นมาดู...อัลบั้มภาพสมัยเด็กของตัวเองค่อยถูกเปิดออกทีละภาพเริ่มตั้งแต่ภาพตอนเกิด เข้าชั้นอนุบาลหรือชั้นประถม


อัลบั้มภาพพวกนี้ควรจะอยู่ที่บ้านมากกว่าจะเป็นที่นี่ซึ่งก็ใช่ ภาพทั้งหมดนี่เป็นภาพที่ผมอัดขึ้นมาใหม่เพราะอยากมีรูปภาพตั้งแต่เด็กของตัวเองเก็บไว้ถึงแม้บางรูปจะไม่ใช่สิ่งที่น่าเปิดเผยนักก็ตาม...อย่างรูปนี้เป็นรูปตอนที่ผมอยู่ชั้นประถมซึ่งกำลังถูกพี่โอ๊ตแกล้งจนร้องไห้น้ำมูกยืด


“คิก...”ไม่ว่าดูกี่ครั้งก็หลุดขำออกมาทุกทีสิน่า


ผมเปิดอัลบั้มภาพไปเรื่อยๆพอจบเล่มหนึ่งก็หยิบอีกเล่มขึ้นมาเปิดดูแทนจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง...ในที่สุดอัลบั้มที่อยู่ในมือก็มาถึงภาพในสมัยมัธยมต้น ยิ่งเปิดไปยังภาพหลังๆมือที่เปลี่ยนภาพก็ยิ่งช้าลงเรื่อยๆ


รูปภาพของชั้นมัธยมต้นเป็นช่วงที่ผมมีโทรศัพท์มือถือใช้จึงมักจะถ่ายรูปสิ่งที่เห็นเก็บไว้เสมอและแน่นอนว่าภาพของราชาช่วงมัธยมต้นเองก็เช่นกัน


มือของผมไล่ไปตามแผ่นพลาสติกที่กั้นระหว่างมือผมและกระดาษอัดรูปที่มีภาพของเด็กชายในวัยกำลังโตนอนฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะในห้องสมุดโรงเรียนด้วยรอยยิ้ม...รูปภาพนี้เป็นรูปแรกที่ผมได้ถ่ายรูปของราชาและเป็นวันเดียวกับที่ผมได้เจอและหลงรักเขา...


จำได้แม่นเลยว่าวันนั้นเป็นช่วงบ่ายวันศุกร์หลังเลิกเรียนวิชาสังคม ศาสนาและวัฒนธรรมที่มีการบ้านให้เด็กไปค้นคว้าเกี่ยวกับกษัตริย์ทั้ง9พระองค์ ด้วยความที่ผมชอบที่จะอ่านข้อมูลเหล่านั้นผ่านกระดาษมากกว่าจะดูผ่านหน้าเว็บเลยตรงไปยังห้องสมุดของโรงเรียนที่เปิดอยู่ถึงดึกแทนไปนั่งหน้าคอมพิวเตอร์...


ระหว่างที่เดินไปผมก็ถือหนังสือสามเล่มที่ต้องคืนไว้แนบอกโดยสายตามองไปตามพื้นไม่สนใจสิ่งรอบกายสักเท่าไหร่...ห้องสมุดแห่งนี้ผมมาแทบทุกวันเพราะชื่นชอบในการอ่านหนังสือและอีกเหตุผลหนึ่งคือผมไม่มีเพื่อนให้ไปเล่นด้วยในช่วงเย็นเหมือนเด็กคนอื่น...


อาจเพราะสีผมและสีตาที่แสนแปลกนี่ทำให้หลายๆคนไม่อยากเข้าใกล้...เมื่อมีคนหนึ่งไม่ชอบคนที่เหลือก็เริ่มจะไม่ชอบตามทำให้จนถึงตอนนี้ผมก็มักจะอยู่คนเดียวเสมอ...


ผมเคยเหงาและไม่เข้าใจว่าทำไมใครๆถึงไม่อยากเป็นเพื่อนกับผมแต่พอนานวันเข้าผมก็เริ่มมีความสุขที่ได้อยู่กับการอ่านหนังสือและถ่ายรูปสิ่งต่างๆผ่านโทรศัพท์เครื่องแรกแม้กล้องอาจไม่ค่อยชัดก็ตาม


ตุบ!


‘อ๊ะ...โอ๊ย!’ด้วยความที่ไม่มองทางผมเลยชนเข้ากับร่างของใครอีกคนตรงประตูทางเข้าห้องสมุดโรงเรียนจนเซล้มก้นกระแทกพื้น หนังสือสามเล่มที่กอดไว้แนบอกตกกระจายไปคนละทาง


ผมที่เห็นแบบนั้นก็รีบเอื้อมมือไปหยิบหนังสือเล่มที่อยู่ใกล้ที่สุดในจังหวะเดียวกับที่อีกมือหนึ่งวางทับลงบนมือผมพอดิบพอดี...
ดวงตาสีเขียวปนเทาของผมเงยขึ้นเพื่อมองคนตรงหน้าก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาจนแทบจะสัมผัสกัน หัวใจที่สงบนิ่งเต้นเร็วขึ้นและเร็วกว่าเดิมเมื่อถูกดวงตาสีน้ำตาลหันมามองก่อนจะเอ่ยขอโทษ...


‘ขอโทษนะ...ผมไม่ทันระวังเอง...เจ็บตรงไหนรึเปล่า?’น้ำเสียงที่เริ่มแตกดูมีเสน่ห์มาจนผมรู้สึกว่าใบหน้าตัวเองเริ่มแดงขึ้นทีละน้อยจนต้องก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเห็น


‘...ไม่ครับ...ผมเองก็...ไม่ทันระวัง...ขอโทษเหมือนกัน’เสียงที่ปกติจะสั่นเวลาพูดกับคนไม่รู้จักยิ่งสั่นเข้าไปใหญ่เมื่อตอบกลับอีกฝ่าย


ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงรู้สึกตื่นเต้นขนาดนี้...


ไม่เข้าใจจริงๆ


‘ถือว่าเราต่างไม่ระวังเนอะ...เดี๋ยวผมช่วยเก็บ’เด็กชายตรงหน้าบอกพร้อมยิ้มกว้างออกมาแล้วลุกขึ้นไปเก็บหนังสืออีกสองเล่มที่กระเด็นไปไกลมาให้


ผมได้แต่ยืนนิ่งให้อีกฝ่ายวางหนังสือทั้งสองเล่มลงบนหนังสือเล่มแรกที่เก็บด้วยสติที่เริ่มไม่อยู่กับตัว


‘ไม่สบายเหรอ?’พอวางหนังสือเสร็จอีกฝ่ายก็ถามเอียงคอมามองใบหน้าผมที่ก้มลง


‘...เปล่า’


‘หน้าแดงมากเลยนะ...กลับบ้านไปกินยากันไว้ก็ดีนะ’น้ำเสียงห่วงใยนั่นดูจะมีผลกระทบต่อผมอย่างรุนแรงจนต้องเม้มปากตัวเองแน่น


ทำไมถึงรู้สึกแปลกๆแบบนี้กัน...


ความรู้สึกนี่มันคืออะไร


‘...อืม...ขอบคุณที่ช่วยนะ’ผมได้แต่พยักหน้าขึ้นลงแรงๆเพื่อซ่อนใบหน้าแดงๆนั่นก่อนจะตอบออกไป


‘ไม่เป็นไร...โอ๊ะ...ป่านนี้แล้วเหรอต้องรีบแล้ว...ผมไปก่อนนะ’เขาพูดจบก็เปิดประตูเข้าไปในห้องสมุดอีกครั้งปล่อยให้ผมยืนนิ่งอยู่หน้าประตูด้วยความรู้สึกที่ไม่สามารถเข้าใจได้


‘...อ๊ะ...คืนหนังสือ’ยืนนิ่งอยู่เกือบ20นาทีผมก็นึกได้ว่าต้องคืนหนังสือแล้วเข้าไปหาข้อมูลทำการบ้านอีก


เมื่อนึกได้ผมก็ก้าวเข้าไปยังห้องสมุดโดยที่ตรงไปคืนหนังสือเป็นอย่างแรก...อาจารย์ประจำห้องสมุดส่งยิ้มมาให้ก่อนจะรับหนังสือทั้งสามเล่มไป ผมเองก็เอ่ยทักทายพร้อมส่งยิ้มให้อาจารย์เหมือนกัน


เพราะมาที่ห้องสมุดบ่อยเลยค่อนข้างสนิทกับอาจารย์ที่นี่มากเป็นพิเศษ...บางครั้งที่ผมหาหนังสือไม่เจอก็จะมาขอให้อาจารย์ช่วยอยู่บ่อยครั้ง


หลังจากคืนหนังสือเสร็จผมก็ตรงไปยังหมวดสังคมเพื่อหาหนังสือที่ต้องการ...ชั้นหนังสือของห้องสมุดนี้เป็นแบบไม่มีด้านหลังเวลาที่หยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาก็จะเห็นโต๊ะส่วนตัวสำหรับให้นักเรียนอ่านหนังสือวางเรียงกันอยู่ด้านหลังได้


‘เจอแล้ว...อ๊ะ’มือที่จะหยิบหนังสือออกมาถึงกับชะงักเพราะอีกฝั่งของชั้นหนังสือปรากฏภาพของเด็กหนุ่มอายุไล่เลี่ยกันที่เจอเมื่อครู่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะ


อีกแล้ว...


มือข้างที่ไม่ได้ถือหนังสือถูกยกขึ้นแล้วจับบริเวณหัวใจที่เต้นแรงขึ้นอย่างไม่ทราบสาเหตุ


ผมมองภาพนั้นอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินอ้อมไปยังโต๊ะอ่านหนังสือด้านหลังเพื่อจะได้ทำการบ้านที่ได้รับในวันนี้ให้เสร็จแต่ขากลับก้าวเข้าไปใกล้เด็กหนุ่มคนเดิมอย่างไม่รู้ตัว กว่าจะมีสติก็มาหยุดยืนอยู่ด้านข้างโต๊ะของอีกฝ่ายซะแล้ว


ในเมื่อมาถึงขนาดนี้ผมเลยตัดสินใจมองไปยังโต๊ะที่มีเพื่อนคนเดินหลับสนิทอยู่ ใบหน้ายามหลับของเขาอ้าปากออกเล็กน้อยจนน้ำลายไหลลงไปเปื้อนสมุดด้านล่างจนเปียกชุ่ม


‘คิก...’ผมยกมือขึ้นมาปิดปากทันทีที่ส่งเสียงออกมา


นานแค่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ได้ยิ้มออกมาเวลาอยู่ที่โรงเรียนแบบนี้


คนตรงหน้าทำให้ผมรู้สึกเหมือนเห็นแสงสว่าง...แม้จะยังไม่เข้าใจนักแต่มือผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดถ่ายภาพตรงหน้าด้วยรอยยิ้มกว้างที่สุดตั้งแต่ที่มาเรียน


ผมไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกไหม...


อย่างน้อยๆผมก็อยากเก็บมันไว้ในความทรงจำเผื่อวันที่ผมเหงา...จะได้เปิดรูปนี้ขึ้นมาดู


‘ขอบคุณนะ’ผมเอ่ยเสียงเบาแล้วเตรียมจะหันหลังกลับแต่สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นหนังสือหลายเล่มที่เปิดวางอยู่รอบๆสมุดเปื้อนน้ำลาย


ด้วยความสงสัยเลยขยับเข้าไปอ่านเนื้อหาภายในก่อนจะพบว่าทุกเล่มล้วนเป็นหนังสือวิชาคณิตศาสตร์ของม.3 นั่นหมายความว่าพวกเราอายุเท่ากันสินะ


‘หื้ม?’หนังสือคณิตพวกนั้นคงใช้เพื่ออ่านวิธีทำแต่ดูจากเล่มที่อีกฝ่ายหยิบมาค่อนข้างจะอธิบายเข้าใจยากอยู่พอสมควร ที่ผมรู้เพราะการบ้านเรื่องนี้ผมพึ่งทำไปเมื่อสองวันก่อน


นิ่งไปสักพักผมก็เดินกลับไปยังชั้นหนังสือโดยที่สายตามองไปตามชั้นของวิชาคณิตศาสตร์เพื่อหาหนังสือที่ตัวเองเคยใช้อ่านเมื่อวันก่อน...


‘อยู่นั่นไง’ทันทีที่เจอผมก็ถึงกับยิ้มออกมาแล้วแล้วเขย่งหยิบหนังสือเล่มนั้นลงมาจากชั้นก่อนจะเดินกลับไปยังโต๊ะของเพื่อนรุ่นเดียวกันอีกครั้ง


‘เล่มนี้เข้าใจง่ายกว่านะ’พูดจบผมก็วางหนังสือเล่มนั้นลงบนโต๊ะโดยที่เปิดหนังสือไปยังหน้าวิธีทำ


ก่อนจะเดินไปนั่งอีกที่ผมก็หันกลับมามองยังใบหน้ายามหลับอีกครั้ง...


ผมอยากรู้ว่าทำไมเวลามองเขาถึงรู้สึกแตกต่างกับที่มองคนอื่นขนาดนี้


การมองคนอื่นผมอาจรู้สึกตื่นเต้นบ้างแต่ไม่เคยรู้สึกทั้งตื่นเต้นและหัวใจเต้นแรงขนาดนี้มาก่อน


หลังจากวันที่ผมได้เจอเขาก็ได้มีโอกาสรู้จักชื่ออีกฝ่ายจากบทสนทนาของเพื่อนร่วมชั้นโดยเฉพาะกลุ่มผู้หญิงที่มักส่งเสียงดังเวลาคุยกันเรื่องนี้


ราชา


คือชื่อของคนที่ผมชนที่หน้าห้องสมุดและเป็นคนเดียวกับที่ผมแอบถ่ายรูปเก็บไว้ในโทรศัพท์ด้วย...เห็นว่าเขาเป็นคนดังของโรงเรียนเพราะนอกจากจะเป็นลูกคนรวยแล้วยังมีหน้าตาอันโดดเด่นทั้งที่พึ่งอยู่มัธยมต้นเท่านั้น...


‘กรี๊ดด...นั่นราชานี่’


‘จริงด้วย...หล่อจังเลย’เสียงกรี๊ดของกลุ่มหญิงสาวในห้องดังขึ้นในช่วงพักกลางวันโดยที่ทั้งกลุ่มเปลี่ยนจากที่นั่งล้อมวงกันที่โต๊ะเป็นไปมุงอยู่ที่หน้าต่างบานใหญ่แทน


ผมเองที่ได้ยินก็หันไปมองที่หน้าต่างบานใหญ่บ้าง ถือเป็นโชคดีที่ผมนั่งอยู่โต๊ะตัวแรกติดกับหน้าต่างทำให้ไม่เป็นจุดเด่นเวลาหันไปมอง ภาพด้านล่างเป็นสนามบาสขนาดปกติอยู่ด้านข้างกับสนามฟุตบอลของพี่มัธยมปลาย


เหล่านักเรียนจากหลากหลายชั้นล้อมรอบอยู่บริเวณสนามบาสที่มีกลุ่มเด็กมัยมต้นกำลังเล่นบาสเก็ตบอสอย่างจริงจังด้วยความสนใจ ที่มุงอาจไม่ได้สนใจการแข่งแต่เป็นเด็กหนุ่มที่รับลูกแล้วเลี้ยงผ่านคู่แข่งสามคนก่อนจะกระโดดชู้ตบาสจนเข้าห่วงก็เป็นได้
ทั้งที่ทั้งสีผมและสีตาเหมือนกับคนอื่นๆที่อยู่ในสนามแต่เวลามองลงไปเขากลับเป็นคนเดียวที่โดดเด่นออกมา ไม่ว่าจะด้วยหน้าตา รอยยิ้มหรือท่าทางเองก็ตาม


ราชากระโดดพร้อมรอยยิ้มเมื่อเกมการแข่งขันจบแล้วทีมตัวเองเป็นฝ่ายชนะ...รอยยิ้มกว้างนั่นทำให้ผมแอบยิ้มตามไปด้วย


จากที่สังเกตมาสักพักใหญ่ทำให้รู้ว่าราชาชอบเล่นกีฬามาก...เขาจะเล่นทุกวันตอนกลางวันและมีบางครั้งที่เล่นหลังเลิกเรียนด้วย ทุกๆกลางวันผมมักจะนั่งมองอีกฝ่ายอยู่บนห้องเรียนแบบนี้จนกระทั่งถึงวันสุดท้ายของชีวิตมัธยมต้น


สิ่งที่ผมรู้สึกเสียงดายมากที่สุดคือการไม่ได้นั่งมองราชาเล่นบาสจากที่เดิมอีกแล้ว


ผมไม่รู้ว่าเขาจะเรียนต่อที่นี่ไหม...ไม่แน่ว่าอาจย้ายโรงเรียนก็ได้


แม้จะรู้แบบนั้นผมก็ยังไม่ทำอะไรปล่อยให้เวลาผ่านไปจนถึงวันเปิดภาคเรียนของมัธยมปลายวันแรก...เด็กนักเรียนที่เคยรู้จักกันต่างเข้ากลุ่มกันอย่างรวดเร็วไม่เหมือนกับผมที่ยังต้องเดินเข้ามาในห้องแล้วนั่งลงด้านหน้าสุดริมหน้าต่างตามเดิมเหมือนอย่างทุกครั้ง


บางครั้งผมก็เคยคิดนะว่าทำไมตัวเองถึงไม่กล้าที่จะเดินไปทักทายใครก่อนบ้าง...ทุกครั้งที่อยากทำแบบนั้นความทรงจำเมื่อตอนเด็กที่โดนล้อเรื่องสีผมและสีตาก็เข้ามาในหัวจนความกล้าที่มีหายไปซะทุกครั้ง


อยากจะเปลี่ยนแปลงแต่กลับไม่มีความกล้าขนาดนั้น


ถ้าจะโทษใครก็คงทำได้แค่โทษตัวเอง


‘เฮ้!...ทางนี้โว้ยราชา!’


เสียงตะโกนจากหลังห้องทำให้มือที่กำลังหยิบหนังสือขึ้นมารอเรียนวิชาแรกขึ้นกับชะงัก...เพียงแค่ได้ยินชื่อความรู้สึกตื่นเต้นก็เข้ามาพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ ไม่เพียงแค่หัวใจแต่ใบหน้าก็เริ่มร้อนขึ้นทั้งที่อากาศไม่ได้ร้อนอะไรเลย


ที่ตะโกนว่าราชา...หมายถึงราชาคนเดียวกับที่ผมคิดใช่ไหม?


นั่นคือคำถามที่อยู่ในหัวผมก่อนจะตัดสินใจหันไปมองด้านหลังอย่างช้าๆ ภาพของชายหนุ่มที่ดูโตขึ้นกว่าครั้งสุดท้ายที่เจอยิ่งทำให้หัวใจเต้นแรงขึ้นไปอีก...


คนตรงหน้านี้คือราชาคนที่ผมแอบมองมาตลอดจริงๆด้วย


ด้านข้างของราชามีเพื่อนฝาแฝดนั่งคุยเสียงดังกันอยู่และอีกข้างก็เป็นเด็กหนุ่มที่คอยห้ามไม่ให้ฝาแฝดทะเลาะกัน เมื่อคนทั้งห้องเห็นราชาไปนั่งเสร็จต่างก็เข้าไปรุมถามสารทุกข์สุขดิบกันด้วยรอยยิ้ม...ราชาที่มีเพื่อรุมล้อมก็ไม่ได้มีสีหน้าลำบากใจมีเพียงตอบคำถามทีละอย่างพร้อมรอยยิ้มเท่านั้น


แต่ละวันของการมาเรียนเริ่มมีความสุขขึ้นเรื่อยๆเพราะการที่ได้อยู่ห้องเดียวกับราชาทำให้ทุกๆวันผมจะได้ยินทั้งเสียง ได้เจอทั้งใบหน้าที่ยิ้มแย้มและท่าทางที่แสนเป็นมิตรนั้นแม้ทุกอย่างจะไม่ได้มีผมร่วมอยู่ด้วยก็ตาม


จากวันที่ได้รู้ว่าราชาอยู่ห้องเดียวกันผมก็รู้ใจตัวเองว่าชอบอีกฝ่ายเข้าไปแล้วและคงไม่ได้พึ่งชอบแต่ชอบมาตั้งแต่วันแรกที่เดินชนกันบริเวณหน้าห้องสมุดแล้ว


ยิ่งรู้ว่าคิดกับอีกฝ่ายเกินเพื่อนก็ยิ่งไม่มีหน้าเข้าใกล้เพราะทุกครั้งที่จะเข้าใจภายในใจมันก็เกิดความรู้สึกตื่นเต้นอย่างรุนแรงจนต้องถอยกลับไปยังที่ของตัวเองทุกครั้งไป


วันเวลาผ่านไปเรื่อยๆโดยที่ผมทำได้เพียงคอยแอบมองราชาผ่านหน้าต่างบานใหม่ที่สามารถมองเห็นสนามข้างล่างได้...


แววตา


รอยยิ้ม


และเสียงหัวเราะของเขาทำให้ผมรู้สึกอิ่มเอมใจทุกครั้งที่ได้เห็น



(มีต่อ)

[nicedog]

(ต่อค่ะ)




และวันหนึ่งในช่วงบ่ายของวันศุกร์เป็นวิชาพละศึกษาโดยให้นักเรียนชายเล่นฟุตบอลเป็นทีมและนักเรียนหญิงเล่นวอลเล่ย์บอล...ด้วยความที่วันนั้นผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลยขออาจารย์นั่งอยู่ข้างสนามแทน

 
บรรยากาศในการแบ่งทีมดูจะวุ่นวายอยู่พอสมควรเพราะไม่ว่าใครก็อยากจะอยู่ทีมเดียวกับราชาทั้งนั้น...กว่าจะจัดทีมกันลงตัวก็ใช้เวลาไปเกือบสิบนาที ด้วยเวลาที่มีจำกัดพวกเราไม่สามารถเล่นตามเวลาจริงได้จึงลดเวลาลงเหลือแค่หนึ่งชั่วโมงโดยจะมีพักครึ่งช่วงสามสิบนาทีแรก


ผมนั่งมองราชาผ่านเลนส์แว่นที่พึ่งตัดสินใจไปตัดมาเมื่อวานด้วยรอยยิ้มบางๆ...การมีแว่นสายตาแบบนี้ช่วยให้ผมมีความกล้ามากขึ้นในการมองสิ่งรอบกายไม่ว่าจะเป็นการสบตากับผู้คนหรือการมองราชาก็ตาม


‘เฮ้!...อย่าทำตัวเด่นอยู่คนเดียวสิราชา!’เสียงตะโกนของเพื่อนชายทีมเดียวกันวิ่งมาตบไหล่ราชาพร้อมพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจนัก


‘เล่นไม่ดีเท่าราชาก็อย่ามาพูดน่า’หนึ่งในเพื่อนสนิทของราชาที่ชื่อเพชรเดินเข้าไปขวางอีกฝ่ายไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้กว่านี้


‘ใช่ๆ...ถ้าจะหาเรื่องกันทางนี้ไม่อยู่เฉยหรอกนะ’เสียงของเต้ยหนึ่งในฝาแฝดดังขึ้นพร้อมวิ่งมาสมทบอีกคน


‘ไม่ได้จะหาเรื่อง...แค่อยากให้ทำตัวเด่นน้อยกว่านี้หน่อย...’อีกฝ่ายบอกเสียงเบา


‘ทำไมล่ะ?’ราชาถามกลับ


‘พอดี...ฉันแอบชอบแอนอยู่...แต่นายเล่นซะเด่นแบบนี้เดี๋ยวเธอจะไม่สนใจฉันน่ะสิ’


‘ฮะฮะฮะ’ต้นที่เดินมาทันได้ยินหัวเราะเสียงดังลั่นจนอีกฝ่ายต้องรีบเอามือปิดปากไว้


แอนที่พูดถึงคือเด็กผู้หญิงผมสั้นที่มีหน้าตาน่ารัก...ถ้าจำไม่ผิดผมเคยเห็นเธอมาสารภาพรักกับราชาแต่ถูกปฏิเสธไปด้วย
น่าแปลกที่ราชาปฏิเสธผู้หญิงสวยๆแบบนั้น


‘จะเสียงดังทำไม!’


‘ก็มันน่าขำนี่หว่า...เอางี้ๆเดี๋ยวพวกเราช่วย...เนอะราชา’ต้นพูดจบก็หันไปขอความเห็นราชา


‘เอาสิ...เดี๋ยวช่วย’ราชาเองก็พยักหน้าเป็นเชิงตกลงก่อนที่เกมการแข่งขันจะเริ่มขึ้นอีกรอบ


ที่ผมได้ยินบทสนทนาได้เพราะนั่งอยู่ติดฝั่งสนามที่ราชายืนคุยกันพอดีแต่ทุกคนคงไม่สังเกตเห็นผมแน่...สังเกตก็คงแปลกเพราะผมใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำคลุมหัวตัวเองไว้


ช่วงบ่ายที่แดดร้อนๆแบบนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย...ถึงจะอยากไปห้องพยาบาลแต่อยากดูราชาเล่นบอลใกล้ๆมากกว่า


การแข่งครั้งนี้ราชาได้ช่วยเหลือปายเด็กชายที่แอบชอบแอนอยู่โดยการส่งบอลไปให้กับอีกฝ่ายเพื่อให้ฝ่าวงล้อมไปเพื่อยิงประตู ถึงในครั้งแรกจะไม่สำเร็จแต่พอลองอีกรอบก็สำเร็จอย่างงดงาม


คนที่มองอยู่ข้างสนามอย่างผมเผยยิ้มออกมาเมื่อเห็นแผนที่ราชาจะช่วยปายให้เด่นเพื่อมัดใจหญิง ราชาเป็นเพื่อนที่ดีมากไม่ว่าใครที่ได้อยู่กับเขาไม่มีทางจะไม่ชอบแน่นอน...ขนาดผมที่ไม่ได้รู้จักอะไรมากมายยังชอบขนาดนี้เลย


เสียงนกหวีดดังขึ้นพร้อมกับผมที่ยกยิ้มขึ้นแทบจะทันทีที่สุดท้ายทีมของราชาก็ชนะไปด้วยคะแนน3-1


นักเรียนชายทุกคนเดินตรงไปยังก๊อกน้ำที่อยู่ไม่ไกลเพื่อล้างหน้าหรือดื่มน้ำคลายความกระหาย ผมเองก็เดินตามกลุ่มไปเหมือนกัน...ผ้าขนหนูที่ใช้คลุมหัวถูกถือไว้บนมือข้างหนึ่งโดยที่อีกข้างมีผ้าขนหนูอีกผืนถืออยู่


ผมกะว่าจะใช้ผ้าเปียกพื้นแรกชุบน้ำเช็ดหน้ารอบหนึ่งก่อนจะใช้ผ้าแห้งเช็ดซ้ำอีกรอบ


‘เฮ้ย!...สะบัดอะไรน่ะราชา...ไม่มีผ้าขนหนูรึไง?!’เสียงของเต้ยดังขึ้นจากก๊อกน้ำด้านในทำให้ผมที่กำลังเดินไปมองเข้าไปอย่างสนใจ ราชาที่ก้มหัวลงเปิดน้ำใส่ผมของตัวเองจนเปียกชุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสะบัดน้ำนั้นใส่เพื่อนที่อยู่รอบๆจนเปียกกันถ้วนหน้า


‘วันนี้ลืมเอามา...เปียกแค่นี้ทำรังเกียจเหรอ...นี่แนะ!’พูดจบราชาก็หันไปสะบัดใส่เต้ยต่ออีกรอบ


‘อย่านะเฟ้ย!...เพชรจัดการราชาหน่อยดิ’เมื่อทำอะไรไม่ได้เต้ยก็ได้แต่ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนอีกคน


‘ปล่อยไปเถอะ...ไม่มีผ้าขนหนูแบบนี้ก็สะบัดจนกว่าจะแห้งไปละกัน...อาจารย์เรียกรวมแล้วไปกันเถอะ’เพชรตอบพลางเดินกลับไปที่สนาม


‘เดี๋ยวสิ...ขอยืมผ้าขนหนูหน่อย’ราชาดึงเสื้อเพื่อนไว้ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าขนหนูที่ใช้แล้วแต่กลับถูกเพื่อนทั้งกลุ่มแกล้งโดยการวิ่งกลับไปรวมแถวด้วยเสียงหัวเราะ


‘หัวแห้งเมื่อไหร่ค่อยเจอกันนะเพื่อน!’


‘เพื่อนที่ไหนเขาทำกันแบบนี้ล่ะ’ราชาบ่นไม่จริงจังด้วยรอยยิ้มก่อนจะก้มหัวลงแล้วใช้มือสะบัดผมตัวเองให้แห้ง


ผมที่ยืนมองอยู่ก็กำผ้าขนหนูในมือตัวเองแน่นอย่างช่างใจก่อนจะตัดสินใจใช้ผ้าผืนเดิมคลุมหัวไว้แล้วเดินเข้าไปใกล้ราชาที่ยังสะบัดผมตัวเองไม่หยุด


‘เอ่อ...ผมมีผ้าสองผืน...เอาไหม?’ผมรวบรวมความกล้าที่มีน้อยนิดถามออกไปด้วยเสียงสั่นๆ


‘...หื้อ?...ได้เหรอ...ขอบคุณ’ราชาเงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มกว้าง ด้วยความที่มีน้ำจากผมไหลไปตามใบหน้าทำให้ดวงตาคมสีน้ำตาลปรือตาได้เพียงเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นผ้าขนหนูที่ผมยื่นไปให้ก็คว้าไปเช็ดพร้อมเอ่ยขอบคุณ


ซึ่งแบบนั้นก็ดีแล้ว...ผมไม่อยากให้เขาเห็นว่าตอนนี้ผมหน้าแดงแค่ไหน


‘...ไม่ต้องคืนนะ’พูดจบผมก็วิ่งกลับไปรวมที่แถวทั้งที่ยังไม่ได้ล้างหน้าเลยสักนิด


ผมรู้ตัวเลยว่าไม่สามารถยืนอยู่กับราชาได้นานกว่านี้...ถ้ายังฝืนผมคงได้ล้มลงไปตรงหน้าเขาแน่


การที่ได้มีโอกาสคุยด้วยและยังให้ผ้าขนหนูแบบนั้นทำให้ผมมีความสุขมาก


และวันนี้เองที่ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้แค่ชอบแต่รักอีกฝ่ายไปแล้ว


จากวันที่ผมรู้ตัวว่าไม่ได้ชอบแต่รัก ทุกๆวันของผมก็ยังผ่านไปเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง...ผมยังคงนั่งอยู่หน้าห้องคอยแอบฟังเสียงหรือบทสนทนาจากหลังห้องอยู่ตลอดจนกระทั่งจบการศึกษาชั้นมัธยมปลาย


การจากลาครั้งนี้ผมรู้ว่าไม่มีทางที่เราจะได้เจอกันอีกทั้งที่รู้แบบนั้นก็ยังไม่มีความกล้าที่จะเข้าไปแสดงตัวตนในสายตาเขาอยู่ดี
แม้จะไม่ได้อยู่ในสายตาแต่สำหรับผมมันก็มากพอแล้ว...ความทรงจำที่ได้อยู่ร่วมห้องกันมาตลอดสามปีมันมีความสุขมากจริงๆ


หมับ!


“ยิ้มอะไรอยู่ข้าวจ้าว”เสียงทุ้มอันแสนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับตัวผมที่ถูกโอบกอดจากด้านหลัง


“...ราชา?...กลับมาเร็วจัง”ผมเงยหน้าขึ้นไปมองคนรักที่ส่งยิ้มมาให้ด้วยรอยยิ้มที่ไม่ต่างกัน


“พูดแบบนี้ไม่อยากให้ผมกลับเร็วสินะ”


“เปล่านะ...ผมแค่สงสัยว่าทำไมกลับเร็วเฉยๆ”จะไม่อยากให้ราชากลับเร็วได้ยังไงล่ะ


อยู่ห้องกว้างๆคนเดียวแบบนี้มันเหงานะ


“แขกที่มีธุระต่อเลยมาดูแค่บางโซนเท่านั้น...ว่าแต่ดูอะไรอยู่...หื้อ?...นี่มันรูปผมนี่แถมยังตอนเด็กด้วย?”ทันทีที่ได้ยินคำพูดนั่นผมก็รีบปิดอัลบั้มรูปภาพที่เปิดคาไว้ด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อ


ไม่นะ...ความลับของผม


“มะ...ไม่มีอะไร”


“ไม่มีที่ไหนกัน...จะบอกดีๆหรือให้ผมค้นด้วยตัวเอง”


“ไม่บอกได้ไหม...อื้อออ~...”ยังไม่ทันพูดจบริมฝีปากร้อนๆก็ประกบลงมาอย่างรุนแรงจนแทบสิ้นสติ ราชาขยับตัวมาอยู่บนโซฟาเดียวกันพร้อมกับค่อยๆดันตัวผมให้นอนราบบนโซฟาโดยที่มีอีกฝ่ายคร่อมอยู่


สัมผัสอันร้อนรุ่มสร้างความรู้สึกดีจนผมทำได้เพียงเอื้อมมือไปยึดเสื้อของคนตรงหน้าไว้แน่นพร้อมเงยหน้าขึ้นเพื่อรับสัมผัสนั้นมากกว่าเดิม


“...อ่า...ราชา...”


“คุณนี่มัน...บอกแล้วไงว่าอย่าทำตัวน่ารักนักเดี๋ยวผมก็อดใจไม่ไหวหรอก”ราชาบอกหลังจากที่ถอนจูบออก ฝ่ามืออุ่นๆเอมมือสัมผัสใบหน้าผมลูบไปมาอย่างอ่อนโยน


“อื้อ...ผมไม่ได้ทำ...”


“ก็ทำอยู่นี่ไง...รีบตอบมาว่าทำไมคุณถึงมีรูปผมตอนเด็กได้กัน...ถ้าไม่บอกผมทำมากกว่าจูบแน่”สายตาที่จ้องมาอย่างเอาจริงทำให้ผมได้แต่เม้มปากแน่นอย่างชั่งใจ


“...ผมถ่ายเอง”สุดท้ายผมก็ต้องสารภาพออกไปจนได้


“ถ่ายเอง?...แต่รูปนั้นมันเป็นรูป...เอ่อ...”


“รูปราชาตอนม.3”ผมตอบแทน


“ใช่ๆ...คุณเคยบอกว่าเราอยู่โรงเรียนเดียวกันแต่ไม่เห็นรู้เลยว่ามาแอบถ่ายกันแบบนี้แถมเป็นตอนนอนหลับน้ำลายยืดอีก”


“...ขอโทษ”ผมได้แต่เอ่ยคำนั้นออกไปพร้อมหลับตาลงอย่างสำนึกผิด


“ผมไม่ยกโทษให้จนกว่าคุณจะตอบมาว่ารักผมมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันแน่”


“ราชา...ผม...”ทำไมต้องให้ตอบคำถามน่าอายนั่นด้วย


“ลืมตาแล้วตอบผมข้าวจ้าว”มืออุ่นๆเกลี่ยไปตามแก้มขาวที่ขึ้นสีไปมา ผมเองนิ่งไปสักพักก่อนจะลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เจอคือดวงตาคมสีน้ำตาลที่จ้องมาด้วยความรู้สึกโหยหาจนผมอยากจะหลับตาลงอีกรอบจริงๆ


“...ราชา...”


“ถ้าไม่ตอบ...ผมปล้ำนะ”


“ไม่เอา...ยอมแล้วๆ”ผมดิ้นในทันทีที่ได้ยินคำว่าปล้ำ


“ยอมแล้วก็ตอบสิ”ราชากระซิบบอก


“ก็...ก็ลุกก่อนสิ”จะให้ผมตอบทั้งที่อยู่ในสภาพนี้งั้นเหรอ


“ไม่...เร็วข้าวจ้าว...ตอบผม”แขนทั้งสองข้างถูกคนด้านบนล๊อกไว้จนไม่สามารถขยับไปไหนได้แม้จะส่งสายตาไม่พอใจไปให้ราชาก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี


“...รูปนั้นเป็นรูปที่ผมถ่ายตอนเจอกับราชาวันแรกที่ห้องสมุดของโรงเรียน”


“ผมจำเรื่องตอนเด็กไม่ค่อยได้...เล่าให้ผมฟังหน่อยสิ”น้ำเสียงร้องขอแบบนั้นผมจะกล้าปฏิเสธได้ยังไงกัน


“...วันนั้นผมชนกับราชาที่หน้าห้องสมุด...ราชาช่วยเก็บหนังสือที่กระเด็นไปให้ก่อนจะเข้าไปในห้องสมุด...จากนั้นผมก็เข้าไปห้องสมุดแล้วได้เจอกับราชาที่นอนฟุบอยู่ หนังสือคณิตที่ราชาเปิดมันเข้าใจยากผมเลยหาอีกเล่มไปเปิดวางให้...รูปที่ได้ก็ตอนนั้นแหละ”


“เหมือนจะจำได้รางๆ...ก็ว่าอยู่ว่าทำไมพอตื่นมาแล้วถึงอ่านวิธีทำเข้าใจทั้งที่ก่อนหลับยังไม่รู้เรื่อง”ราชาพึมพำ


“...จำผมได้เหรอ?”ผมถามกลับด้วยหัวใจเต้นรัว


“จำไม่ได้หรอก...ช่วงเรียนมัธยมเป็นช่วงที่มีเพื่อนมากที่สุดขนาดเพื่อนที่อยู่ห้องเดียวกันผมยังจำชื่อได้ไม่หมดเลย”


“ผมรู้...”เขามีเพื่อนมากจริงๆนั่นแหละ


ผมไม่ได้โกรธที่เขาจำไม่ได้...ถ้ามีผู้คนรุมล้อมมากมายขนาดนั้นจะจำไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกยิ่งกับผมที่ไม่เคยเข้าไปคุยตรงๆยิ่งเป็นเรื่องปกติที่จะถูกลืมไป


“คุณรู้ไหมว่าเรื่องเดียวที่ผมเสียใจหลังจากที่เจอคุณคืออะไร?”


“...ไม่รู้...เรื่องอะไรเหรอ...ถ้าทำให้ราชาเสียใจผมจะได้เปลี่ยนแปลง”จะทำให้ราชารู้สึกดีที่สุดเวลาอยู่ด้วยกัน


“คุณเปลี่ยนไม่ได้หรอก”


“ทำไมล่ะ?”


“เพราะสิ่งที่ผมเสียใจที่สุดคือตลอดเวลาที่เราอยู่โรงเรียนเดียวกันผมกลับไม่เคยจำคุณได้...ถ้าผมย้อนไปได้ผมจะจดจำใบหน้าครั้งแรกที่คุณได้เห็นผมว่ามันจะแดงเหมือนตอนนี้ไหม...อยากรู้ว่ามีกี่ครั้งกันที่ถูกคุณคอยช่วยเหลือตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกัน...อยากรู้ทุกอย่างแต่ก็คงไม่อาจย้อนเวลากลับไปได้แล้ว”


“ราชา...”


“คุณรักผมมากพอแล้วข้าวจ้าว...ตอนนี้ถึงเวลาที่คุณจะให้ผมรักคุณบ้างแล้ว”ราชาพูดพร้อมกับก้มลงมาจนหน้าผากเราสัมผัสกันเบาๆ


“ราชา...”


“ผมจะรักคุณให้มากกว่าที่คุณรักผม...ต่อให้เวลาที่ผมรักอาจจะน้อยกว่าก็ตาม”ตลอดการพูดดวงตาสีน้ำตาลประสานกับดวงตาสีเขียวปนเทาของผมอย่างอ่อนโยน


“...ผมก็ไม่ยอมหรอก”ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตอบกลับไป


“ไม่ยอมอะไร?”


“ผม...ผมรักราชามานานกว่าเพราะงั้น...ผมก็ต้องรักราชามากกว่าที่ราชารักผมสิ”เรื่องนี้เท่านั้นที่ยอมไม่ได้


ผมรักเขามามากกว่า11ปีแล้วนะ...


จะให้ยอมแพ้เรื่องความรักได้ยังไง


“หึ...ทำตัวน่ารักอีกแล้ว”


“เปล่านะ....ก็แค่...รักราชามากๆเลย”ผมตอบพร้อมกับยกแขนขึ้นโอบคอราชาไว้แน่น


“ผมก็รักข้าวจ้าวมากๆเหมือนกัน”


คำพูดที่ว่ารักมันไม่สามารถเอามาเทียบกันได้ว่าใครมีมากกว่า...แม้รักก่อนก็ไม่ได้หมายความว่าจะรักมากกว่า คนที่รักที่หลังอาจจะรักมากกว่าก็เป็นได้


ผมเองก็ไม่รู้ว่าราชารักผมมากแค่ไหน


ที่รู้คือ...ผมไม่มีทางยอมแพ้แน่


ถ้าเรื่องความรักที่ผมมีให้กับราชาผมรับรองว่าไม่แพ้แน่...


เพราะผมรักราชามากที่สุดไงล่ะ!

...........................................................................

สวัสดีค่า

มาอัพตอนพิเศษหลังจบไปนาน

มีหลายคนรีเควสอยากอ่านตอนที่ทั้งคู่เจอกันครั้งแรก ก็ได้ออกมาประมาณนี้...ตอนนี้ค่อนข้างแต่ยากเพราะไม่ได้วางเรื่องไว้ว่าจะแต่งเลยไม่รู้จะเขียนยังไงดี

อาจมีบางคนแปลกใจสำหรับโรงเรียน ในบทนำเราบอกไว้ว่าเป็นโรงเรียนชายล้วน ตอนนี้ขอเปลี่ยนเป็นสหเพื่อความสะดวกของผู้แต่งนะคะเดี๋ยวจะไปแก้บทนำให้ด้วยค่ะ

แจ้งข่าวPre-Order!! ❣Secret heart❣ หัวใจ แอบรัก



รายละเอียด

           - จำนวนหน้า 350+

           - ราคา 450 บาท

           - ระยะเวลา 18 พ.ค. 59 - 18 ก.ค. 59

           - ตอนพิเศษ มีประมาณ 5 ตอน และ 1 ตอนจะลงในเว็บ

           - เฉพาะรอบพรี รูปโพราลอยด์(แบบที่ข้าวเจ้าชอบหย่อนใส่กระเป๋าราชา)+ลายเซ็นต์นักเขียนค่ะ

ใครที่สนใจสามารถเข้าไปจองกันได้เลยค่ะ>>http://haiihouse.lnwshop.com/p/10

ขอฝากผลงานไว้อีกเล่มนะคะ

นอกจากนี้ยังมีอีกเรื่องที่กำลังเปิดพรีอยู่สามารถเข้าไปติดตามได้ที่เพจเราเลยค่า>>https://www.facebook.com/novelistnicedog/

ขอบคุณมากค่ะ^^

ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นต์และทุกๆกำลังใจนะคะ

nicedog

♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪ ღ♫ ♪ ♪

[cchompoo]

 

[badbadsumaru]

น่ารักอ่ะะ เข้าใจข้าวจ้าวเลย ฮี่ฮี่
มีความสุขกันมากๆน้า

[nu-tarn]

คิดถึงข้าวจ้าวมาก หาเรื่องเสียไตอีกแล้วสิเรา

[PiSCis]

 น่ารักกกกกกกกกก

[BlueCherries]

 

ร้องไห้สองรอบ

รอบแรก ซึ้งใจ ข้าวจ้าวน่ารักเกินไปแล้ว

รอบสอง ปวดใจกับรูปหน้าปก ฮือออออออออออออออออออออออออ 

[❣☾月亮☽❣]

     
น่ารัก สุดจะฟินเลยค่ะ
รักกันๆ

[MayA@TK]

 

 

 

[MENTA]

น่ารักมากกกกก

 

[xxSunShinexx]

ความละมุนนี้ 

[QXanth139]

น่ารัก

[MaRiTt_TCL]

โหยข้าวจ้าววจะน่ารักไปไหนนงือออ

[เป็ดอนุบาล]

ขอบคุณนิยายความรักที่อบอุ่นมากๆๆอ่านแล้วเขินตลอดอินทุกๆๆๆตอนคนเขียนถ่ายทอดได้แก่งมากกก

[Kelvin Degree]

หวานจริงๆนะครับ

[why yyy]

ขอบคุณ

[colorofthewind21]

งือออ น่ารักไปแล้วว

[Jthida]

ความมุ้งมิ้ง

[mild-dy]

 

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

โอยยยย น่าร้ากกกก 

[Nayagirl86]

โคตรของโคตรความฝันกลายเป็นจริง
ใครจะคิดล่ะว่าคนที่เราแอบรักตั้งแต่เด็ก จะกลายเป็นคนรักของเราในอนาคต

#ข้าวจ้าวน่ารักกกกกกกกกกกกก

[่patsaporn]

น่ารัก ข้าวจ้าวก็น่ารักน่ารังแกตลอด รักแบบแอบรักมันมีความสุขแต่บางทีก็เศร้านะ
แต่ตอนนี้ไม่ต้องเศร้าแล้ว เพราะราชาก็รักข้าวจ้าวม้ากกกกดีงามค่ะคู่นี้

ขอบคุณค่ะ

[minmin96]

ภาพปก..ทำไมราชาไม่หล่อเลย ดูเอ๋อๆตาเหล่ด้วย(เสียใจ)

[gupalz]

เราพลาดเรื่องนี้ได้ยังไง น่ารักมาก ฟินมากด้วย