❤️ (✘) ไร้รัก ✢ Lovelessly
ตอนที่ 25 ✢ รักนิรันดร์ 
นัท...เสียงสิ่งมีชีวิตบางอย่างดังแว่วเข้ามาในโสตประสาทของผม ในที่สุดผมก็ลืมตาตื่นขึ้น พอฟังดีๆ จึงรู้ว่าเป็นเสียงหมาเห่า น่าจะเป็นเจ้าคาราเมลแน่ๆ ไม่รู้ว่ามันเห็นอะไรเข้าถึงเห่าไม่หยุด ผมสะบัดผ้าห่มออกจากตัว ก่อนจะลุกขึ้นนั่ง พอหันไปมองแฟรงค์ที่นอนหลับอยู่โดยไม่ทุกข์ร้อนใดๆ กับเสียงของเจ้าคาราเมลแล้วก็ยิ้ม
สองปีผ่านไปแล้วที่ผมได้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายคนนี้อย่างคู่ชีวิต แม้ว่าจะผ่านปัญหาในช่วงเริ่มต้นธุรกิจมาบ้าง แต่เราก็ประคับประคองความรักมาได้ตลอดรอดฝั่ง แทบจะไม่เคยทะเลาะกันด้วยเรื่องใหญ่โตเลย
แฟรงค์เคยมีผู้หญิงที่ติดต่องานกันมาชอบเมื่อปีที่แล้วคนหนึ่ง เธอมาขอซื้อสตรอเบอรี่จากไร่ของเราไปทำผลิตภัณฑ์แปรรูป แต่มาทีไรก็มักชวนแฟรงค์ไปเดินดูไร่สตรอเบอรี่กันสองคนจนผมรู้สึกหึง บ่อยครั้งผมเกือบจะเผลอชวนแฟรงค์ทะเลาะกันเรื่องนี้ ดีที่ว่าผมได้สติและไม่ทำเหมือนเมื่อก่อน จึงบอกให้แฟรงค์รู้ว่าผมกำลังรู้สึกอะไร ผมจำตอนนั้นได้ดี ผมบอกแฟรงค์เรื่องนี้ตอนที่เราย้ายมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ใหม่ๆ ด้วยกัน ตอนนั้นผมกับแฟรงค์กำลังจะนอนพอดี
"พี่แฟรงค์ นัทรู้สึกหึงน่ะ นัทสังเกตว่าคุณเอมี่มาที่ไร่เราบ่อยๆ แล้วก็ชอบพาพี่แฟรงค์ไปคุยสองต่อสอง ใครๆ ก็พูดกันว่าเอมี่ชอบพี่แฟรงค์ นัทรู้สึกกังวล พยายามที่จะไม่คิดมาก แต่นัทก็ยังไม่ค่อยสบายใจอยู่ดี พี่แฟรงค์พอจะช่วยอะไรนัทหน่อยได้ไหม"
แฟรงค์พลิกตัวมาหาผม สีหน้าดูตกใจไม่น้อย คงไม่คิดว่าผมจะคิดไปไกลขนาดนั้น
"พี่แฟรงค์โกรธนัทหรือเปล่าที่นัทคิดแบบนี้ แต่นัทก็ไม่อยากเก็บไว้แล้วมีปัญหากันทีหลัง"
แฟรงค์ครุ่นคิดแล้วก็ค่อยๆ คลี่ยิ้ม "พี่จะโกรธนัททำไม ดีแล้วที่นัทบอกพี่ ไม่งั้นพี่ก็คงทำร้ายจิตใจนัทโดยไม่รู้ตัว พี่ขอโทษนะ"
แฟรงค์ดึงศีรษะผมไปแนบอกแล้วก็ลูบผมเล่นเบาๆ "ต่อไปพี่จะให้คนอื่นไปดูแลแทนละกัน อย่าคิดมากนะคนดีของพี่ นัทเป็นที่หนึ่งของพี่เสมอนะ ใครก็แทนที่นัทไม่ได้หรอก รู้เปล่า อย่าน้อยใจพี่นะ"
ผมซบลงกับอกอุ่นนั้นอย่างพึงพอใจ โชคดีแค่ไหนแล้วที่ผมไม่เอาอารมณ์มาอยู่เหนือเหตุผล แค่บอกแฟรงค์ดีๆ แฟรงค์ก็เข้าใจแล้ว แอบไปน้อยใจคนเดียวอยู่ได้ตั้งนาน แฟรงค์ก็ดีเหลือใจที่ไม่หาว่าผมคิดมาก ยอมตัดไฟแต่ต้นลมให้ คงรู้ดีว่าถ้าผมเอ่ยปากแล้วก็แปลว่าทนปัญหามานานพอสมควร
ผมละสายตาจากคู่ชีวิตที่นอนหลับใหล ลุกขึ้นแล้วก็เดินแกมวิ่งออกมาหน้าบ้าน พระอาทิตย์เพิ่งจะโผล่พ้นขอบฟ้าพอดี อากาศหนาวเล็กน้อยเพราะอยู่ในช่วงปลายๆ หน้าหนาว
ผมส่งเสียงเรียกคาราเมลที่ยืนเห่าอะไรบางอย่างที่ริมรั้ว เพ่งมองดูก็ไม่เห็นมีอะไรเสียหน่อย ไม่รู้ว่าเห่าอะไรของมัน พอคาราเมลได้ยินเสียงผมก็หยุดเห่า ก่อนจะวิ่งกระดิกหางดุ๊กดิ๊กมาหาผมอย่างพินอบพิเทา ผมย่อตัวนั่งลงกับพื้นหญ้าแล้วก็กอดเจ้าคาราเมลไว้ก่อนที่มันจะเลียหน้าเลียตาผมเสียก่อน
"เห่าอะไรคาราเมล" ผมทำเสียงดุ เจ้าคาราเมลนอนแอ้งแม้งแล้วก็เสือกหัวดิ้นไปมาคล้ายกับอยากจะอ้อน เวลาผมทำเสียงดุทีไรมันชอบทำอย่างนี้ทุกที
"วันนี้ไปอยู่กับพี่นิวนะ" ผมบอกพลางลูบหัวมันเล่น เจ้าคาราเมลก็เลยนอนนิ่งๆ ให้ผมเล่นหัวมัน
ผมเล่นกับคาราเมลสักพักก็ลุกขึ้น ว่าจะกลับเข้าไปนอนต่อเสียหน่อย พลันก็ได้ยินเสียงเรียกชื่อผมดังอยู่ในบ้าน ไม่นานก็เห็นแฟรงค์วิ่งออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวผืนเดียว หน้าตาตื่นจนผมแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น
"นัท!"
แฟรงค์เรียกชื่อผมแล้วก็ปราดเข้ามากอดผมไว้ ผมเลยกอดตอบอย่างงงๆ
"พี่แฟรงค์เป็นอะไรหรือเปล่า"
"พี่นึกว่านัทหายไปน่ะสิ ตกใจหมดเลย"
เห็นอาการนี้ของแฟรงค์ผมก็สะท้อนใจไม่น้อย เมื่อสองปีก่อนสมัยที่ผมทำงานที่รีสอร์ทที่หนองจอก มีอยู่สองสามครั้งที่แฟรงค์ตื่นมาแล้วไม่เจอผม วิ่งตามผมลนลานจนกลายเป็นผวาไปเลย เดี๋ยวนี้ผมต้องคอยระวังว่าจะไม่ตื่นนอนก่อนแฟรงค์ ถ้าตื่นก่อนก็จะนอนเล่นเป็นเพื่อนจนกว่าแฟรงค์จะตื่น ไม่งั้นแฟรงค์จะผวาอีก
"พี่แฟรงค์ยังผวาอยู่อีกเหรอ นัทนึกว่าจะหายแล้ว"
แฟรงค์ปล่อยผมออกจากอ้อมแขนแล้วก็พยักหน้ายอมรับ
"นัทนี่แย่จัง ไม่คิดถึงความรู้สึกของพี่แฟรงค์เลยตอนนั้น ทำให้พี่แฟรงค์ผวาเลยดูสิ" ผมทำหน้าเศร้าเล็กน้อยแล้วก็ถาม "พี่แฟรงค์ยังกลัวนัทจะหนีพี่แฟรงค์ไปอีกเหรอ"
"ไม่กลัวหรอก พี่รู้ว่านัทรักพี่มากแค่ไหน แต่พี่ก็ไม่รู้ว่าทำไมยังผวาอยู่ สงสัยต้องไปพบจิตแพทย์แล้วมั้ง" แฟรงค์พูดระคนขำ
"ก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อจะช่วยได้ แต่...พี่แฟรงค์ฟังนะ นัทน่ะ...ไม่ไปไหนหรอก ชีวิตของนัทต้องมีพี่แฟรงค์"
"ชีวิตของพี่ก็ต้องมีนัท"
แฟรงค์สวมกอดผมไว้เบาๆ อีกครั้ง เรากอดกันเบาๆ ท่ามกลางลมหนาวเอื่อยๆ ที่ยังพอมีเหลืออยู่ สิบสามปีที่เคยทรมานสิ้นสุดไปนานแล้ว จากนี้ไปคงไม่มีอะไรมาพรากเราสองคนได้นอกจากความตาย
"ดูคาราเมลมันนอนมองดินัท" แฟรงค์บอกพลางขำอย่างเอ็นดู
ผมผละออกจากแฟรงค์แล้วก็หันไปมองตามที่แฟรงค์บอก คาราเมล์นอนหมอบมองดูผมกับแฟรงค์กอดกันตาแป๋ว พอเราหันไปมองมันก็กระดิกหางให้เบาๆ
"ไงคาราเมล นิสัยไม่ดีแล้วนะ ชอบแอบดูคนจู๋จี๋กัน เดี๋ยวก็เป็นตากุ้งยิงหรอก"
พอแฟรงค์พูดเท่านั้น เจ้าคาราเมลก็เดินกระดิกหางหน้ายิ้มแฉ่งมาหา แฟรงค์ย่อตัวลงไปนั่งยองๆ ก่อนจะลูบหัวเจ้าคาราเมลที่มาออเซาะ อย่างเอ็นดู
"ไปอยู่กับนิวสักสองสามวันนะ วันนี้ดี่ดี๊สองคนจะไปกรุงเทพ"
ได้ยินแฟรงค์เรียกแทนตัวเราสองคนว่า "ดี่ดี๊" กับหมาทีไรแล้วผมก็ขำทุกที แฟรงค์ไปบ้านโซ้ยแล้วได้ยินลูกสาวอายุขวบเศษของโซ้ยเรียกพ่อว่า "ดี่ดี๊" ก็เลยจำมาใช้กับหมาบ้าง
"ไปอาบน้ำกันเถอะพี่แฟรงค์ เดี๋ยวจะต้องเดินทางแล้ว"
สามีสุดที่รักของผมละสายตาจากหมาแล้วก็หันมายิ้มให้ผม สายตายคู่นั้นของแฟรงค์ยังคงเหมือนเดิมเสอ เคยมองผมด้วยความรักยังไงก็ยังคงมองอย่างนั้น ภาพเด็กชายแฟรงค์กับเด็กชายนัทเมื่อครั้งเยาว์วัยหวนกลับมาในความทรงจำอีกครั้ง ผมเห็นภาพเหตุการณ์นั้นที่แฟรงค์ซื้อไอศครีมจากร้านเจ๊กอ๋าแล้วส่งให้ผม แม้ไม่ได้กินด้วยแต่แฟรงค์ก็นั่งยิ้มมองดูอย่างมีความสุข นี่แหละพี่แฟรงค์ของน้องนัท คนที่เป็นเสมือนเพื่อน พี่ พ่อและคนรักไปในเวลาเดียวกัน
... ... ...
แฟรงค์...เสียงดนตรี เสียงพูดและอีกสารพัดเสียงดังอึกทึกมาจากทั่วทุกสารทิศ คนจำนวนมากมายหลั่งไหลไปทั่วทุกจุดของบริเวณงาน บู๊ธไหนที่น่าสนใจหน่อยก็จะมีคนมายืนมุงจนแทบหาที่เดินไม่ได้ บู๊ธของ Straw'ry Cafe & Resort ก็เช่นกัน นัทกับแฟรงค์ต้องคอยยืนประจำและตอบคำถามของคนที่สนใจจนแทบจะไปไหนไม่ได้ ปอนด์ไม่ได้มางานนี้ด้วยเพราะต้องอยู่โยงเฝ้ารีสอร์ท แต่การจัดเตรียมทั้งหมดนี้ก็มาจากฝีมือของปอนด์
ทั้งบู๊ธนั้นผมกับนัทช่วยกันจัดเองทั้งหมด มีโรลอัพของสามคู่ชายรักชายจากโครงการ Your Story Counts! จัดไว้ข้างในบู๊ธ ส่วนด้านนอกก็มีป้ายชื่อและโรลอัพแนะนำรีสอร์ทและร้านกาแฟของเรา มีโต๊ะหน้าบู๊ธหนึ่งตัวให้เราใช้วางแผ่นพับแนะนำรีสอร์ทและร้านกาแฟ ข้างๆ กันนั้นมีเครื่องชงกาแฟที่เรานำมาด้วยสำหรับชงกาแฟสูตรดังของเราให้คนที่มาที่บู๊ธได้ลองชิม รวมทั้งมีสตรอเบอรี่สดๆ ที่เราปลูกไว้มาให้ลองชิมอีกด้วยคนละผล เห็นแล้วก็ไม่อยากเชื่อว่าผมกับนัทจะหอบทั้งหมดนี้ใส่ในรถมาได้
พอผมพูด นัทก็จะเป็นคนชงกาแฟและนำสตรอเบอรี่มาให้ชิม พอผมเริ่มไม่มีเสียงก็จะสลับหน้าที่กันกับนัท ทำอย่างนี้กันสองคนตลอดวัน พอมีจังหวะเหมาะๆ ผมกับนัทก็จะจัดช่วง "Share Your Story" คล้ายๆ กับที่เราจัดที่รีสอร์ท ให้คนมาเล่าเรื่องความรักหรือมุมมองความรัก แล้วก็มอบสตรอเบอรี่หนึ่งแพ็คหรือกาแฟสดหนึ่งถุงให้เป็นของที่ระลึก แล้วแต่ใครจะชอบอะไร
ประมาณสี่โมงเย็นคนก็เริ่มน้อยลง บางบู๊ธเริ่มเก็บของกันบ้างแล้ว ผมกับนัทนั่งพักและมองคนเดินไปมา แม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็มีความสุขที่เห็นคนให้ความสนใจมากกว่าที่คิด ในขณะที่นั่งคุยกันสองคนกับนัท ผมก็รู้สึกตื่นเต้นจนแทบจะรอให้งานจบไม่ไหว หลังจากที่เก็บบู๊ธและเอาของไปเก็บที่โรงแรมที่เราพักในเมืองทองธานีแล้ว ผมก็จะพานัทไปขอขมาพ่อกับแม่ที่มีนบุรีทันที แต่ตามสัญญาผมต้องอยู่แสตนด์บายจนถึงห้าโมงเย็น ทางออร์กาไนซ์เซอร์ถึงจะอนุญาตให้ปิดบู๊ธได้
แม้ว่าจะตื่นเต้นแต่ผมก็คุยกับนัทด้วยสีหน้าปกติ ครู่ใหญ่ๆ ก็รู้สึกว่ามีใครมายืนอยู่หน้าบู๊ธและมองดูผมกับนัทคุยกันอยู่ พอผมกับนัทหันไปมอง เราสองคนก็อ้าปากค้างด้วยความตกตะลึง จะเรียกว่าช็อกก็คงไม่ผิดนัก
"แม่! พ่อ!"
ผมร้องเรียกคนตรงหน้าแล้วก็รีบลุกขึ้นยืน ก่อนจะปราดเข้าไปกอดแม่ที่อ้าแขนรออยู่แล้ว
"แม่" ผมร้องเรียกผู้บังเกิดเกล้าแล้วก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างกับเด็กน้อย
"แฟรงค์ลูกแม่" แม่กอดผมแน่นแล้วก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน เห็นหน้าแม่เมื่อกี้แล้วผมก็รู้สึกผิด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแม่คิดถึงลูกชายคนนี้มากแค่ไหน
"แฟรงค์สบายดีหรือเปล่าลูก แม่คิดถึงแฟรงค์มากเลยรู้ไหมลูก ลูกชายของแม่ แม่นึกว่าจะไม่ได้เจอลูกของแม่อีกแล้ว แฟรงค์คิดถึงแม่หรือเปล่าลูก"
"คิดถึงครับแม่ แฟรงค์ก็คิดถึงแม่ทุกวันเลยครับ แฟรงค์ขอโทษนะครับแม่ แฟรงค์รักแม่นะครับ"
ผมกับแม่ต่างก็ร้องไห้ละล่ำละลัก สองปีที่จากครอบครัวไปนั้นผมไม่เคยได้หลับตานอนเต็มที่เลย เป็นห่วงพ่อกับแม่จนเคยเกือบเป็นโรคซึมเศร้ามาแล้ว
แม่ปล่อยผมแล้วก็ไล่มองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า "แฟรงค์ผอมไปหรือ ทำงานหนักเหรอลูก"
ผมพยักหน้าทั้งน้ำตา ดีที่ว่าคนที่มางานกลับไปหมดแล้ว เหลือแต่เจ้าของบู๊ธที่กำลังเก็บของกันเสียงดังโคร้งเคร้ง
"นิดหน่อยครับแม่"
แล้วผมก็หันไปหาพ่อ เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นพ่อร้องไห้ พ่อดูแก่ไปมากทีเดียว ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเครียดเรื่องที่ผมหนีไปหรือเปล่า
"พ่อ"
ผมร้องเรียกแล้วก็ละจากแม่ไปหาพ่อ สองคนพ่อลูกกอดกันแน่น อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน
"แฟรงค์ลูกพ่อ" พ่อพูดได้แค่นั้นแล้วก็ต้องยอมแพ้ให้กับก้อนสะอื้นที่มารอทำหน้าที่อยู่ก่อนแล้ว
"พ่อครับ...แฟรงค์ขอโทษนะครับพ่อ" ผมร้องไห้สะอึกสะอื้นอีกรอบหลังจากที่เพิ่งพักไปได้หน่อย
"พ่อก็ต้องขอโทษแฟรงค์เหมือนกันนะลูก พ่อขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ตอนนี้พ่อรู้แล้ว...พ่อควรจะรักแฟรงค์เพราะแฟรงค์เป็นลูกชายที่น่ารักของพ่อ ไม่ใช่แฟรงค์ที่พ่ออยากให้เป็น พ่อขอโทษนะลูก กลับมาหาพ่อกับแม่นะลูก พ่อคิดถึงแฟรงค์"
"พ่อ...ผมรักพ่อนะครับ" ผมร้องเรียกผู้บังเกิดเกล้าอีกคนด้วยความสะท้อนใจ
ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยได้ยินคำขอโทษจากพ่อเลย ไม่ใช่ว่าผมอยากให้พ่อขอโทษผม แต่คำขอโทษของพ่อบอกให้รู้ว่าพ่อรักลูกชายคนนี้มากจนต้องยอมทิ้งทิฐิทุกอย่างที่เคยมี คิดๆ ไปแล้วผมก็เสียใจมากเหลือเกินที่ทิ้งพ่อกับแม่ไป ยิ่งเห็นท่านสองคนดูแก่ไปมากผมก็ยิ่งใจหาย
ผมมองผ่านม่านน้ำตาแล้วก็เห็นหญิงสาวอีกคนยืนร้องไห้ดูผมกับพ่อกอดกันอยู่ใกล้ๆ เฟิร์นนั่นเอง น้องสาวที่น่ารักและแสนดีของผม ถ้าไม่ได้เฟิร์นช่วยหลายเรื่องผมก็คงแย่
ผมผละจากพ่อแล้วก็เดินไปหาน้องสาว ก่อนที่สองพี่น้องจะกอดกันร้องไห้อย่างตื้นตันใจ
"พี่ขอบใจเฟิร์นมากนะที่ดูแลพ่อกับแม่แทนพี่ พี่ขอโทษด้วยที่ทำให้เฟิร์นต้องลำบาก"
แม้ว่าเราสองคนจะคุยกันผ่านไลน์และโทรศัพท์ตลอด แต่ผมกับเฟิร์นก็ไม่เคยได้เจอกันเลยในช่วงสองปีที่ผ่านมา เราต่างคนต่างยุ่ง เฟิร์นเองก็ต้องทำงานหนักเพราะต้องคอยบริหารจัดการรีสอร์ทและบ่อตกปลาแทนผม พร้อมกันนี้ก็เปิดธุรกิจใหม่ๆ อย่างสวนสนุกน้ำเพิ่มมาด้วย
"ไม่เป็นไรค่ะพี่แฟรงค์ เฟิร์นคิดถึงพี่นะคะ พวกเราทุกคนคิดถึงพี่ อยากให้พี่กลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิม"
ผมปล่อยเฟิร์นออกจากอ้อมแขน ก่อนจะมองหน้าน้องสาวและพยักหน้าตกลง "เราจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมแล้วนะเฟิร์น พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว"
เฟิร์นพยักหน้ารับรู้ทั้งน้ำตา จากนั้นผมก็หันมามองหานัท เห็นนัทยืนร้องไห้อยู่ในบู๊ธผมก็เดินกลับมาหา ก่อนจะจูงมือนัทให้ออกมายืนเคียงข้างกัน ผมหันไปสบตากับนัทเป็นเชิงให้สัญญาณแล้วก็ย่อตัวลงนั่งพร้อมกัน ก่อนที่จะก้มลงกราบแทบเท้าของพ่อกับแม่
"พ่อกับแม่ยกโทษให้แฟรงค์กับนัทด้วยนะครับ" ผมอดที่จะร้องไห้อีกไม่ได้
พ่อกับแม่ผมรีบย่อตัวลงมาหา ผมกับนัทเงยหน้ามองท่านทั้งสองในท่าพนมมือไปด้วย แม่ผมลูบหัวของนัท ส่วนพ่อก็ลูบหัวของผม แล้วก็ถือโอกาสพูดเป็นคนแรก
"ไม่ต้องขอโทษพ่อกับแม่หรอกลูก พ่อต่างหากที่เป็นคนผิด ไม่เคยฟังหัวใจของลูกๆ เลย แฟรงค์กับนัทยกโทษให้พ่อกับแม่นะลูก ต่อไปนี้...แฟรงค์กับนัทไม่ต้องจากกันไปไหนอีกแล้ว พ่อขอโทษนัทด้วยนะลูก พ่อผิดเองที่เป็นคนพรากลูกสองคนให้จากกันตั้งแต่เด็กๆ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ พ่อคงไม่ทำอย่างงั้น" พ่อผมพูดไปร้องไห้ไป
"ขอบคุณครับลุง นัทขอโทษด้วยนะครับที่ทำแบบนี้"
พ่อผมเปลี่ยนมาลูบหัวของนัทบ้าง "ต่อไปนัทไม่ต้องเรียกลุงกับป้าแล้วนะ เรียกพ่อกับแม่ก็ได้ นัทเป็นคู่ชีวิตของแฟรงค์แล้ว ก็ถือว่าเป็นลูกชายอีกคนของพ่อกับแม่นะลูก"
"ครับ พ่อ...แม่..." นัทหันมองทีละคนในขณะที่เรียก ด้วย
"ไปบ้านเรากันนะลูก พ่อกับแม่เตรียมอาหารอร่อยๆ ไว้ให้แล้ว มีไอติมที่นัทชอบให้ด้วยนะลูก" แม่ผมบอกนัททั้งน้ำตา แต่ก็ยังอุตส่าห์ยิ้ม
"ครับ" นัทรับคำ
"หมดทุกข์หมดโศกกันเสียทีนะลูก"
พ่อถือโอกาสพูดปิดท้าย ผม นัท แม่และเฟิร์นต่างก็พยักหน้าเห็นด้วย คงจะหมดทุกข์หมดโศกกันเสียที สองปีที่จากครอบครัวมาผมรู้สึกทรมานเหลือเกิน แม้จะมีความรักที่สมหวัง แต่ลึกๆ ก็ยังโหยหาความรักของพ่อกับแม่ ผมดีใจเหลือเกินที่ผมกับนัทมีวันนี้เสียที
พ่อ แม่และเฟิร์นพากันเดินดูนิทรรศการในบู๊ธหลังจากที่สงบจิตสงบใจได้แล้ว เห็นพ่อกับแม่ยิ้มภูมิใจแล้วผมก็ดีใจ
"ลูกชายเราเก่งนะแม่" พ่อผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันถามแม่เพื่อขอคำยืนยัน แม่พยักหน้าเห็นด้วย
"เฟิร์นก็เก่งนะครับพ่อ"
ผมไม่ลืมที่จะเตือนให้พ่อกับแม่หันมาชมน้องสาวด้วย เดี๋ยวเฟิร์นจะน้อยใจที่พ่อกับแม่เอาแต่ชมพี่ชาย
"จ้ะลูก ลูกสาวของพ่อกับแม่ก็เก่ง เก่งกันทุกคนเลย นัทด้วยนะลูก แม่อ่านบทสัมภาษณ์ในหนังสือแล้ว นัทเก่งมากเลยลูก มีไอเดียดีๆ เยอะเลย"
แม่ผมหันไปชมนัทตอนท้าย คนถูกชมยิ้มแก้มแทบปริ
"ที่เราสองคนประสบความสำเร็จได้ก็เพราะไอเดียดีๆ ของนัทนี่แหละครับ"
ผมชมด้วยอีกคนแล้วก็โอบเอวนัทไว้
"กลับบ้านเรากันเถอะนะลูก" แม่ของผมเอ่ยขึ้นเมื่อชื่นชมผลงานของลูกชายและลูกเขยจนทั่วแล้ว
ผมกับนัทหันมามองหน้ากันแล้วก็ยิ้มอย่างมีความสุข ในที่สุดผมก็จะได้กลับไปเหยียบบ้านที่เคยอยู่มาหลายปีเสียที แม้จะไม่ใช่บ้านเกิด แต่ก็เป็นบ้านที่อบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักของพ่อ แม่และน้องสาว
ผมคงไม่ได้กลับมาอยู่ถาวรอีกแล้ว แต่ต่อไปผมจะกลับมาบ่อยๆ หรือไม่ก็พาพ่อกับแม่ไปอยู่กับผมที่ภูทับเบิกบ้าง ความจริงผมก็อยากให้ทุกคนกลับมาอยู่ด้วยกันในที่ที่เราเคยอยู่ด้วยกันอีกครั้ง แค่จินตนาการเห็นภาพก็มีความสุขแล้ว
... ... ...
อาหารเย็นเมื่อวานนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความอบอุ่น พ่อกับแม่คอยดูแลเราสองคนเป็นอย่างดี เสียดายที่ผมไม่ได้นอนที่บ้านเพราะยังต้องไปจัดบู๊ธที่เมืองทองธานีต่อ ก็เลยต้องพานัทกลับไปนอนโรงแรมที่จองไว้ วันรุ่งขึ้น พอเสร็จงานแล้วผมก็พานัทกลับมาที่บ้านอีกครั้ง ผมจึงได้นอนบ้านหนึ่งคืนก่อนจะกลับ
สายๆ ของวันต่อมาผมกับนัทก็แวะไปดูรีสอร์ทและบ่อตกปลาที่ปรับปรุงใหม่ เห็นความเติบโตแล้วผมก็ทึ่งในความสามารถของน้องสาวมาก มีคนมาพักที่รีสอร์ทเยอะขึ้น ร้านกาแฟก็มีลูกค้ามากขึ้น ยิ่งมีสวนสนุกน้ำที่บ่อตกปลาเพิ่มมาอีกอย่าง ลูกค้าก็ยิ่งมากขึ้น รายได้จึงเพิ่มมากขึ้นตามไปด้วย
เห็นอย่างนี้แล้ว พ่อกับแม่คงไม่กล้าสบประมาทความสามารถของลูกผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเฟิร์นอีกแล้ว แถมตอนนี้น้องสาวผมยังมีหนุ่มนักธุรกิจที่ทำโรงงานผลิตซอสซองส่งร้านอาหารฟาสต์ฟูดมาชอบอีกด้วย ต่อไปคงจะมีโอกาสสร้างธุรกิจใหม่ๆ อีกหลายอย่าง จะว่าไปผมก็ภูมิใจในตัวน้องสาวของผมไม่น้อยเหมือนกัน
ก่อนกลับเพชรบูรณ์ ผมกับนัทถือโอกาสเล่นเจ็ตสกีและฟลายบอร์ดด้วยกัน ทบทวนความหลังถึงวันที่เราได้กลับมาเจอกันอีกครั้งที่นี่ ต้องขอบคุณปอนด์จริงๆ ที่แนะนำให้นัทมาสมัครงานที่นี่ ไม่อย่างนั้นแล้วเราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกเลยในชาตินี้
พอขึ้นจากน้ำผมก็ชวนนัทคุยเรื่องที่ผมยังไม่เคยบอกนัทเลย
"นัทรู้ไหมว่าพอพี่เจอนัทอีกครั้ง พี่ก็รู้ตัวเลยว่าพี่รักในในเวลาไม่ถึงสี่สิบแปดชั่วโมง"
"จริงเหรอ เร็วจัง" นัททำสีหน้าไม่เชื่อ
"จริงสิ พี่ก็งงตัวเองเหมือนกันนะ ไม่ได้เจอกันตั้งสิบสามปี พอมาเจอกันไม่ถึงสองวันก็รักจนหมดหัวใจไปแล้ว พี่ตัดสินใจตั้งแต่ตอนนั้นเลยนะว่าพี่จะรักนัท ไม่มีวันที่พี่จะยอมเสียนัทไปอีกเป็นอันขาด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม"
"แสดงว่าพี่แฟรงค์ต้องรักนัทมากเลยเนอะถึงกล้าตัดสินใจอย่างงั้น"
"ใช่แล้ว" ผมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี แม้ว่าผมจะอยู่กับนัทโดยแทบไม่จากกันไปไหนเลยมาสองปีแล้ว แต่ผมกลับไม่เคยรู้สึกเบื่อที่จะอยู่ด้วยกัน
"นัทเบื่อไหมที่อยู่กับพี่มาสองปีแล้ว"
นัทหยุดเดินแล้วก็เอียงคอมองผมอย่างสงสัย "เบื่อทำไมล่ะ นัทไม่เคยเบื่อพี่แฟรงค์หรอก นัทมีความสุขมากนะเวลาอยู่กับพี่แฟรงค์"
"พี่ก็เหมือนกัน พี่ไม่เคยเบื่อนัทเลย พี่ชอบอยู่กับนัท ชอบดูแลนัท แล้วก็ชอบ..." ผมทำตาเจ้าชู้ใส่
นัทเขินแล้วก็ผลักผมเบาๆ จนเซไปเล็กน้อย คงจะรู้ดีว่าผมหมายถึงอะไร
เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วผมก็พานัทกลับไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันที่บ้านพ่อกับแม่อีกรอบ ก่อนจะถือโอกาสร่ำลาเดินทางกลับเพชรบูรณ์ในตอนบ่าย พ่อกับแม่อวยพรให้เราสองคนทั้งน้ำตา ท่านคงรู้สึกใจหายที่ลูกชายทั้งสองคนจะจากไปอีกแล้ว แต่อีกหนึ่งสัปดาห์ก็จะได้เจอกันใหม่เพราะพ่อกับแม่ผมจะขึ้นไปหา เห็นแค่รูปถ่ายแล้วคงไม่หนำใจ ยังไงๆ ก็ต้องไปดูความสำเร็จของลูกให้เห็นกับตา
ผมเสียดายแค่เรื่องเดียวคือไม่ได้เจอเพียวเลย ทราบจากน้องสาวมาสักพักแล้วว่าเธอแต่งงานกับหนุ่มต่างชาติ ตอนนี้ย้ายไปอยู่ด้วยกันที่เบลเยี่ยมแล้ว ผมได้แต่แสดงความยินดีกับเธอเงียบๆ ในใจ หวังว่าจะได้มีโอกาสเจอเธออีกสักครั้งเพื่อแสดงความยินดีกับชีวิตใหม่
ผมกับนัทขับรถกลับมาถึงเพชรบูรณ์ตอนห้าโมงครึ่ง ถือว่าค่อนข้างเร็วทีเดียว อาจจะเป็นเพราะเราแทบไม่ได้แวะที่ไหนเลยยกเว้นตอนปวดเข้าห้องน้ำ
เราสองคนแวะมาที่บ้านของแม่นวลก่อนเพื่อจะเอาเจ้าคาราเมลกลับบ้านที่ภูทับเบิกด้วย แม่นวลกับนิวกลับมาจากร้านพอดี ผมกับนัทจึงถือโอกาสเข้าไปรายงานข่าวดีก่อนกลับ
"แม่นวล แฟรงค์พานัทไปขอขมาพ่อกับแม่แล้วนะครับ"
"จริงเหรอลูก แล้วเป็นไงมั่ง" แม่นวลถามอย่างตื่นเต้น
"ทุกอย่างราบรื่นดีครับแม่นวล พ่อกับแม่เข้าใจผมกับนัทแล้ว อาทิตย์หน้า พ่อกับแม่แล้วก็เฟิร์นจะขึ้นมาดูรีสอร์ทกับร้านกาแฟของเราด้วยครับ"
ผมรายงานเสียคนเดียวอีกแล้ว นัทได้แต่ยืนนิ่งๆ อยู่ข้างๆ ผม
"ดีเลยลูก แม่ก็ไม่ได้เจอพ่อปิ่นกับแม่อรมาสองปีแล้ว เดี๋ยวแม่กับนิวจะแวะไปหาที่รีสอร์ทนะลูก แม่ว่าเราปิดร้านสักหนึ่งวันแล้วก็พากันไปเที่ยวด้วยดีไหมลูก นานๆ ทีจะได้เจอกัน"
"ดีเลยครับแม่นวล" ผมพยักหน้าเห็นด้วย
"แล้วนี่จะกลับกันเลยหรือเปล่าล่ะลูก กินข้าวเย็นด้วยกันแล้วค่อยกลับก็ได้ เดี๋ยวแม่กับนิวจะทำให้ แป๊บเดียว ไม่นานหรอก"
"ได้ครับแม่นวล ผมก็ไม่ได้มากินข้าวที่นี่หลายวันแล้ว" ผมตอบอีก นัทยังไม่ได้พูดสักคำจนต้องโวยบ้าง
"พี่แฟรงค์จะไม่ให้นัทพูดกับแม่เลยเหรอ พูดหมดเลยคนเดียว" นัทพูดแล้วก็หัวเราะ ก่อนจะหันไปมองหาพี่สาว "พี่นิวล่ะแม่"
"อยู่ในครัวลูก กำลังจะหุงข้าว" แม่นวลตอบพลางหันไปทางครัว เป็นเรื่องปกติที่จะไม่ค่อยเห็นนิวออกมาสุงสิงกับใคร
"งั้น...เดี๋ยวผมกับนัทมานะครับแม่นวล ว่าจะพานัทไปขี่จักรยานเล่นกันซะหน่อย ไม่ได้ขี่นานแล้ว"
"ตามสบายเลยลูก อย่าลืมมากินข้าวล่ะ อีกสักชั่วโมงก็น่าจะเสร็จแล้วล่ะ"
"ครับแม่นวล"
ผมรับคำแล้วก็จูงมือนัทพาเดินออกมาข้างนอก ความจริงผมยังไม่ได้คุยกับนัทหรอกว่าจะไปขี่จักรยานเล่นด้วยกัน แต่นัทก็ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด
"เราไปทบทวนความหลังกันที่หนองจอกมาแล้ว คราวนี้ก็มาทบทวนที่เขาค้อมั่งนะนัท"
"ได้เลย ว่าแต่พี่แฟรงค์ไม่เหนื่อยเหรอ ขับรถตั้งหลายชั่วโมง"
"ไม่เหนื่อยหรอก เพื่อนัท...พี่แฟรงค์ไม่เคยเหนื่อยอยู่แล้ว"
ผมยิ้มหันไปยิ้มหวานให้นัทที่นั่งซ้อนท้ายข้างหลัง ก่อนจะค่อยๆ ปั่นจักรยานออกไปอย่างช้าๆ ได้ยินเสียงคาราเมลเห่าประท้วงดังตามหลังมา คงอยากจะไปเล่นด้วย แต่เอาไว้วันหลังละกันนะคาราเมล วันนี้ขอดี่ดี๊สองคนสวีทกันโดยปราศจากหมาก่อนนะ
แม้ว่าอะไรต่างๆ จะเปลี่ยนแปลงไปมากจนแทบจำไม่ได้แล้ว แต่ผมก็ไม่เคยลืมบรรยากาศเก่าๆ ของที่นี่ที่เป็นบ้านเกิดเมืองนอนของผมเลย ผ่านไปตรงไหนก็ยังพอจำได้ว่ามันเคยเป็นอะไรมาก่อน โดยเฉพาะร้านเจ๊กอ๋า แม้ว่าจะเปลี่ยนไปมากแต่ผมก็ไม่เคยลืมว่าเคยมาซื้อไอติมที่ร้านนี้ให้น้องรักกินบ่อยๆ
ผมขี่จักรยานตามเส้นทางสายไหมของเรามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงสะพานข้ามลำธารเล็กๆ ที่ผมกับนัทเคยมายืนดูทะเลหมอกด้วยกันตอนเด็กๆ เราจอดจักรยานไว้ริมทางแล้วก็ไปยืนดูวิวทิวทัศน์ด้วยกัน
"นานเหมือนกันนะที่เราไม่ได้มายืนดูทะเลหมอกด้วยกันที่นี่ นี่ขนาดว่าอยู่ใกล้ๆ แล้วนะเนี่ย ยังไม่มีเวลามาเลย"
ผมหันไปพูดติดตลกกับนัท ก่อนจะทอดสายตามองลำธารเบื้องล่างและมองไปไกลยังขุนเขาตรงหน้า เมื่อทุกอย่างคลี่คลายหมดแล้ว ก็ถึงเวลาที่ผมกับนัทจะยิ้มมีความสุขได้อย่างเต็มที่เสียที
"นัทจำได้ไหมว่าเราเคยยืนดูทะเลหมอกจนเกือบไปโรงเรียนไม่ทันบ่อยๆ เกือบโดนครูตีแล้ว"
"ก็พี่แฟรงค์นั่นแหละที่ช้า นัทบอกแล้วว่าให้รีบก็ไม่เชื่อ" นัทได้ทีก็ว่าผมใหญ่
ผมหน้าเหวอเล็กน้อย "อ้าว โทษพี่ซะงั้น เฮ้อ...คิดไปคิดมาพี่ก็ชักสงสารตัวเองซะแล้ว ตอนเป็นพี่ชาย ก็ต้องเสียสละให้น้อง กินไอติมก็ไม่ได้กินด้วย ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ น้องกินคนเดียวหมดเลย เอาเงินพี่ไปซื้อแท้ๆ พอเป็นสามี ก็ต้องเสียสละอีก คอยตามดูแลต้อยๆ ทุกวันๆ เนื้อไม่ได้กิน หนังก็ไม่ได้รองนั่ง แถมยังเอากระดูกมาแขวนคอให้พี่อีก ชีวิตของพี่แฟรงค์น่าสงสารจังเลยเนอะ"
ผมแกล้งทำเสียงเศร้าแล้วก็ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่สุดท้ายก็กลั้นหัวเราะไม่ไหวจนต้องหัวเราะออกมาจริงๆ
"ก็พี่แฟรงค์ชอบเองนี่ ช่วยไม่ได้" นัททำหน้าทะเล้นแล้วยิ้มไม่รู้ไม่ชี้
"อ้าว" แล้วผมจะเถียงนัทยังไงได้ล่ะ เพราะนัทพูดความจริงทุกอย่างเลย
"ก็พี่รักนัทไง พี่ถึงยอมทุกอย่าง พี่ยอมหมดเลยนะ นัทสงสารพี่หรือเปล่าล่ะ"
นัทส่ายหน้า แต่ก็ดูยิ้มๆ เหมือนกับพยายามกลั้นหัวเราะ
"ไม่สงสารพี่หน่อยเหรอ พี่แฟรงค์ยังสงสารนัทเลยนะ"
นัทส่ายหน้าอีกครั้ง
"งั้น...นัทไม่ต้องสงสารพี่ก็ได้ นัทรักพี่ก็พอ"
นัทหันมายิ้มเขินๆ แล้วก็พยักหน้า "ก็รักมาตั้งนานแล้วนี่"
ผมยิ้มมีความสุขแล้วก็เขยิบไปยืนชิดกับนัทจนแขนสองข้างของเราชนกัน วันนี้เป็นวันที่ผมมีความสุขเหลือเกิน ผมได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยสูญเสียไปกลับมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวหรือหัวใจของผม
"พี่จะรักนัทไปจนชั่วชีวิตของพี่นะ ขอบคุณที่อยู่กับพี่มาตลอดยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมา ไม่ว่าจะนานแค่ไหน พี่ก็จะขอพูดเหมือนเดิมว่าพี่มีความสุขมากที่มีนัทเป็นน้อง เป็นเพื่อน แล้วก็...เป็นคู่ชีวิตของพี่"
ผมส่งสายตาและรอยยิ้มที่อบอุ่นไปให้นัท ไม่ว่าจะกี่ปีผ่านไปนัทก็ยังเป็นน้องชายตัวน้อยๆ ที่น่ารักของผมเสมอ เป็นน้องนัทที่คอยเดินตามพี่แฟรงค์ต้อยๆ ไม่ว่าพี่แฟรงค์จะไปไหน ส่วนพี่แฟรงค์ก็คอยดูแลน้องนัทเป็นอย่างดีเสมอมา
นัทเอียงคอมาซบไหล่ผมเบาๆ พร้อมกับหลับตาพริ้มมีความสุข ตอนที่เราจากกันไปสิบสามปีนั้น หัวใจของเราสองคนเหมือนคนที่ไร้รักจนหลงทาง แต่จากวันนี้ไป หัวใจของเราสองคนจะเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ไม่มีวันหมด เพราะเราจะรักกันไปอย่างนี้ตราบชั่วนิจนิรันดร์
พี่แฟรงค์และน้องนัทจบบริบูรณ์
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
