หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[Vanillaเปรี้ยว]

ปิ๊ก ปิ๊กไม่เสือกดิปิ๊ก คนเค้าจะเป็นแฟนกันตอนไหนก็เรื่องของครอบครัวเค้า ไม่เสือกดิปิ๊กกกกก 55555555 อ้อนังชะนีน้อยพวกนั้นก็ด้วย ไม่สาระแนดิเค้าจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ก็ทำให้ชะนีอย่างพวกหล่อนไม่มีที่ยืนได้นะจ๊ะ 55555555555555555555555

[Vanillaเปรี้ยว]

ปิ๊ก ปิ๊กไม่เสือกดิปิ๊ก คนเค้าจะเป็นแฟนกันตอนไหนก็เรื่องของครอบครัวเค้า ไม่เสือกดิปิ๊กกกกก 55555555 อ้อนังชะนีน้อยพวกนั้นก็ด้วย ไม่สาระแนดิเค้าจะเหมาะสมหรือไม่เหมาะสม ก็ทำให้ชะนีอย่างพวกหล่อนไม่มีที่ยืนได้นะจ๊ะ 55555555555555555555555

[shikyu3211]

ไม่อยากให้เหมอเสียใจเลย

[MIkz_hotaru]

ชนะทำดีมาก
ตอนนี้เหลือตัวปัญหาแค่คนเดียว
คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
ขุ่นแม่เพี้ยนจัดการให้ขุ่นลูกเหมอด้วยยยย

[popular]

  รอบนี้ หวานกันจริง ๆ ชนะ

[Celestia]

ไม่อยากคิดว่าจะมีฉากป๋า ๆ ปะทะกัน 5555 คงตลกน่าดูอะ

[JustWait]

งานหนักเลยชะน้า กอบกู้ความรู้สึกนี่ยากกว่าสร้างขึ้นมาอีกค่ะ

พาร์ทล่าสุดมีประเด็นที่เราชอบ คือเรื่องของการเจ็บ แล้วคนเราจะจำได้ว่าทำแบบนี้แล้วมันเจ็บนะ โดยอัตโนมัติ
เป็นสภาวะ ที่เหมอเป็นอยู่
ส่วนเรื่องอื่นๆ พาร์ทนี้สำหรับเราเหมือนเหมอกำลังอยู่ในคาสิโนเลยค่ะ

เป็นช่วงที่เริ่มรู้ตัวว่าที่เล่นนี่ได้ไม่คุ้มเสีย จะลุกออกจากวง แต่กลายเป็นเจ้ามือฉุดให้เล่นต่ออีกสักตาแล้วตานี้ดันได้ ตาต่อมาก็ได้อีก เลยลุกออกจากวงไม่ได้ โดยไม่รู้ว่าเจ้ามือจงใจอ่อยเหยื่อไว้ให้เล่นต่อไปเรื่อยๆ 5555555


ฉันเทียบกับอะไรเนี่ย ได้ข่าวว่านี่นิยายรักใสๆ 55555555

แต่ตอนนี้เป็นตอนที่เจ้ามือชะน้าเทเกือบหมดหน้าตักแล้วจริงๆ ความสัมพันธ์ทางกายมีแล้ว เลิกกับแฟนเก่ามาแล้ว สถานะก็ให้แล้ว คำว่ารักก็ให้แล้ว


ที่ชนะเหลือหลังจากนี้คือมุขทำร้ายตัวเองล้วนๆเลยใช่ไหมคะ 5555555555 ปิดเฟซ บล็อกเฟซเล่นซ้ำไม่ได้แล้ว แต่ มุขต่อยกำแพง หนีออกจากบ้าน น่าจะยังใช้ได้อีกสักพัก 

[gupalz]

เบื่อชะนีขี้นินทามากเลย เชียร์น้องเหมอสุดใจ ฝ่าด่านพ่อผัวให้ได้โดยเร็วไวนะเหมอะนะ

[May@love]

ชะน้าาา. ดีงามอ่ะตอนนี้ แต่เรื่องของความรู้สึกบางอย่างต้องใช้เวลา

รอเหมอแข็งแรงขึ้นอีกนิด เหมอจะยอมนะทุกอย่าง

[terui]

ตอนนี้หวานมาก ดีใจที่ชนะเคลียร์ทุกอย่างในใจ
เสมอต้องเข็มแข็งกับการเม้าส์มอยของสาววายรอบๆตัวหน่อยนะ
ขอขำความฝันของเสมอหน่อยเถอะ5555  เสมอเป็นห่วงพี่สมัยจริงใช่มั้ยเนี่ย

รักเสมอจริงๆ 

[rujaya]

อิจฉาเสมอออออออออออออออออออออออออออออออ

[evilheart]

ตอนเหมอโดนสาววายนินทานี่ความดันพี่นี่ขึ้นเลย
แต่พอชะน้าขอเหมอเป็นแฟน สารภาพรักในแบบของชะน้า
น้ำตาลในเลือดนี่พุ่งปรี๊ด แต่ตอนต่อไปจะความดันหรือน้ำตาลคงต้องรอ 

[dekying kukkig]

  คิดถึงฉากวันงานแต่งของเหมอ อิป๋าพ่ายถูกนุ้งเพี้ยนใช้โซ่ล่ามคอ #ให้ได้อย่างนี้สิ

[snowboxs]

คนปากหนัก พอพูดทีนึงหวานหยดเลย

[bpyt]

มันใช่เหรอเหมออิอ<~ ที่ให้ผู้ชายมารับดอกไม้ในงานแต่งเนี่ยยย<~~~~
อยากได้แบบชะน้าาาา~~ อีกมีอีกไม๊? หวานแบบอึนๆ

[imvodka]

  พลาดเรื่องนี้ได้ไง  อ่านตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้สนุกมาก 

[cheyp]

ร้องไห้กับเหมอมาหลายตอนมาก
ดีใจมากที่เห็นเหมอมีความสุข
เขาเป็นแฟนกันแล้ว อร๊ายยยยยยย

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

มารอ อิอิ

[MyLavenderLand]

“ตัวเอง” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน ท่าทางสะดิ้งไม่เข้ากับหน้าและรูปร่างของมัน

“อะ...อะไร” ชนะที่ยังคงกลั้นขำตอบรับตะกุกตะกัก

ชอบตอนนี้ที่สุดละ มันเห็นอัตลักษณ์ของเสมอ ชัดมั่ก! รักกัน รักกัน ป๋าพ่ายคนเดียวเหมออย่าไปกลัว เด่วขุ่นแม่เพี้ยนจัดการให้ 

[Snufflehp]

ตอนที่ 21

วันอาทิตย์...แม้จะเป็นวันกำหนดกลับ แต่เสมอคนซื่อก็ยังคงพอมีเวลาที่จะได้สร้างความทรงจำดีๆ กับสุดที่รักของมัน ไอ้เหมอตื่นแต่เช้าตรู่ หันมองคนรูปหล่อข้างกายก็ยังเห็นว่านอนหลับสนิท มันจึงก้มลงจูบที่แก้มขาวเนียนไปสองทีแล้วลุกออกจากเตียง เดินเข้าห้องน้ำไปทำธุระส่วนตัว โชคดีที่ทางรีสอร์ทมีแปรงสีฟันเตรียมไว้ให้กับแขกผู้มาพักตามห้องพักต่างๆ เท่ากับจำนวนคนที่สามารถเข้าพักต่อห้องได้ ไอ้เหมอจึงไม่ต้องวิ่งฝ่าอากาศหนาวเย็นยามเช้าของจังหวัดเชียงใหม่เพื่อกลับบ้านพักของมัน

จัดการทำให้ตัวเองหอมสะอาดเรียบร้อยแล้ว ไอ้เหมอก็เดินออกมาที่โซนนั่งเล่น กดเบอร์พนักงานต้อนรับของทางรีสอร์ทเพื่อไหว้วานให้เตรียมของสำหรับใส่บาตรให้ มันตั้งใจเอาไว้ตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าอยากทำบุญกับคนรูปหล่อของมันเพื่อผูกมัดเอาไว้ทั้งชาตินี้และชาติหน้า ได้มีโอกาสแล้วทั้งที จะให้พลาดไปก็เสียดาย

พนักงานรับคำเป็นมั่นเป็นเหมาะแล้วไอ้เหมอก็วางสายด้วยใบหน้ายิ้มกริ่ม วันนี้อารมณ์มันดีเสียจนต่อให้จะรู้ว่าโลกกำลังจะถล่ม มันก็ไม่กังวลใจใดๆ ทั้งสิ้น เสร็จธุระจากการจัดเตรียมของแล้วไอ้เหมอก็เดินเข้าห้องนอนเพื่อปลุกพ่อดาวประจำใจให้ลุกมาเติมต่อความฝันของมันให้เสร็จสิ้น

...ของใส่บาตรก็เตรียมแล้ว ไอ้เหมอก็พร้อมทั้งกายและใจแล้ว จะให้ขาดคนที่ร่วมใส่บาตรด้วยกันได้อย่างไรเล่า

“ชนะ...” ไอ้เหมอเรียกเสียงหวาน มันเขย่าท่อนแขนแกร่งของคนรูปหล่อเบาๆ “ตื่นได้แล้วน้า”

“อือ...” ชนะครางรับในลำคอ แต่ดวงตาคู่สวยยังคงปิดสนิท

“ชนะ ตื่นไปใส่บาตรด้วยกันนะ อากาศกำลังดีเลย” ไอ้เหมอยังคงปลุกด้วยเสียงอันไพเราะ มองใบหน้าหล่อเหลาของพ่อดาวประจำใจของมันอย่างรักใคร่ “ชนะ ตื่นเถอะ”

“อืมมมม...ตื่นแล้ว” ชนะตอบกลับเสียงเบา

ไอ้เหมอยิ้มกว้างส่งไปให้คนที่กำลังบิดขี้เกียจจนเสื้อนอนเลิกขึ้น เห็นสะดือและหน้าท้องสวยของอีกฝ่ายก็ทำเอาต้องลอบกลืนน้ำลาย ในใจคิดหักห้ามความคิดสกปรกเพราะมันกำลังจะพาสุดที่รักไปทำเรื่องดีๆ ด้วยกัน ให้มาคิดลามกตอนนี้...เห็นทีการตื่นมาทำบุญอาจจะสูญเปล่า

“เสมอ”

“หืม” ไอ้เหมอที่กำลังท่องยุบหนอพองหนอในใจถึงกับหลุดจากการกำหนดจิตเพราะเสียงนุ่มกับรอยยิ้มละมุนที่ส่งมาให้นั้นทำเอาจิตใจเตลิด

“หลับสบายไหม”

“อื้ม นะล่ะ”

“สบาย...เพราะมีเหมอนอนข้างๆ ถึงได้หลับสนิท” ชนะอมยิ้มตอบ ลุกขึ้นนั่งแล้วกอดเอวไอ้เหมอไว้ ใบหน้าหล่อเหลาก็ซุกซบลงที่หน้าท้องเป็นลอนสวยของไอ้เหมออย่างออดอ้อน “วันนี้ต้องกลับแล้ว เสียดายเนอะ”

“อืม เสียดาย” ไอ้เหมอตอบอย่างคนกำลังเคลิ้มฝัน มือของมันก็ยกลูบศีรษะคนรูปหล่อด้วยความรักใคร่ “เสียดายที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานกว่านี้”

“อืม” ชนะขานรับเห็นด้วย ถูใบหน้าลงกับหน้าท้องของไอ้เหมออีกเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นเต็มความสูง แล้ววาดแขนโอบกอดคนหัวเกรียนพลางโยกตัวอีกฝ่ายไปมา “ยังไม่หายคิดถึงเลย”

“แต่ศุกร์หน้าก็ได้เจอกันแล้ว อดทนหน่อยนะ” ไอ้เหมอเอ่ยปลอบใจตัวเองและคนรูปหล่อ ก่อนจะพากันเดินไปที่ห้องน้ำ

ชนะปีนขึ้นนั่งบนเคาท์เตอร์ ตั้งอกตั้งใจมองไอ้เหมอที่บรรจงใส่ยาสีฟันบนแปรงสีฟันให้ ไอ้หัวเกรียนมันก็ทำหน้าที่ได้ดี เตรียมแปรงฟันให้เสร็จ เปิดน้ำใส่แก้วสะอาดแล้วยื่นไปให้

“รีบๆ แปรงฟัน พระคงใกล้มาแล้ว”

พระท่านจะเดินบิณฑบาตรผ่านที่รีสอร์ทแห่งนี้ตอนเจ็ดโมง ก่อนจะไปที่หมู่บ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากรีสอร์ทขึ้นไปทางเหนืออีกห้าร้อยเมตร ไอ้เหมอจึงรีบเร่งให้ชนะเตรียมตัวให้เสร็จ เพราะไม่งั้นคงพลาดโอกาสที่จะได้ใส่บาตรด้วยกัน

ไอ้เหมอยืนรอจนชนะแปรงฟันเสร็จ ก่อนมันจะขอตัวออกไปรอข้างนอกเพื่อให้คนรูปหล่อได้จัดการทำธุระส่วนตัวต่อ ทว่าท่อนแขนแกร่งก็โอบรั้งลำคอของมันไว้

“เช็คหน่อยดิว่าสะอาดหรือยัง” ไอ้หัวเกรียนถึงกับหลุดยิ้มกับความน่ารักของคนรูปหล่อ

“งั้นอ้าปากหน่อย” ชนะทำตามอย่างว่าง่าย ไอ้เหมอก็มองสำรวจราวกับตัวเองเรียนจบหมอฟัน “อืมมม สะอาดดีแล้ว ฟันสวยด้วย เด็กชายชนะเก่งมากครับ ไม่มีฟันผุเลย”

“ไม่ใช่เช็คแบบนี้...” ชนะมองไอ้เหมอแล้วรั้งท้ายทอยเกรียนๆ ของมันให้เข้าใกล้ ก่อนจะบดเบียดริมฝีปากนุ่มลงมาให้ได้วาบหวามในใจ ลิ้นอุ่นๆ กับรสยาสีฟันทำให้รู้สึกประหลาด แต่ไอ้เหมอก็ตอบรับกับสัมผัสเป็นอย่างดี สองมือของมันค้ำอยู่กับเคาท์เตอร์ ในขณะที่เอวก็ถูกท่อนขาแกร่งของคนที่นั่งสูงกว่าตวัดเกี่ยวไว้ “สะอาดไหมครับ”

“อืม...” ตอบรับด้วยความเบลอ ไม่รู้หรอกว่าสะอาดหรือไม่ รู้แต่ตอนแรกรสมันเฝื่อนไปเพราะยาสีฟัน แต่สุดท้ายก็หวานล้ำอย่างที่เคยลิ้มลอง

“เสมอน่ารัก” ชนะใช้นิ้วเกลี่ยริมฝีปากล่างของคนหัวเกรียนที่ถูกดูดดึงจนบวมนิดๆ แล้วจูบย้ำลงไปอีกหลายๆ ครั้ง “ทำไมถึงน่ารักแบบนี้...น่ารักจนผมไม่อยากปล่อยให้ห่างตัวเลย”

“เหมอไม่น่ารักซะหน่อย” ไอ้เหมอเถียงเบาๆ “หน้าตาก็แบบนี้...”

“ห้ามเถียง...เข้าใจไหม” เสียงของชนะเข้มขึ้นเล็กน้อย “แฟนของผมน่ารักที่สุดแล้ว”

ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า หอมแก้มคนปากหวานเป็นการให้รางวัล ก่อนจะถูกอีกฝ่ายรั้งให้จูบรับอรุณกันต่อ

“เหมอจ๋า” ไอ้เหมอขนลุกเกรียวไปทั้งตัวกับคำเรียกหวานๆ รู้มาตลอดว่าชนะปากหวาน แต่ไม่รู้ว่าหลังจากเป็นแฟนมันจะหวานขนาดนี้ และไม่รู้ว่าจะหวานไปกว่านี้อีกไหม

“ฮือ...” ไอ้เหมอครางรับ ให้คนที่ซุกไซ้ตรงซอกคอได้ดูดงับจนพอใจ มันเคลิ้มเสียจนไม่มีแรงห้ามมือใหญ่ที่สอดล้วงเข้าไปสะกิดเม็ดทับทิมใต้เสื้อ ชนะทั้งขยี้ทั้งบีบเล่นจนไอ้เสือสะท้านไปทั้งตัว

“ดีไหมครับ” ชนะยังคงกระซิบถาม ในขณะที่ริมฝีปากก็จูบสัมผัสผิวเนื้ออ่อน

“ชนะ...จะทำอะไรเหมอ” เสื้อยืดของไอ้เหมอถูกเลิกขึ้นเพื่อให้คนรูปหล่อได้ฝังใบหน้าลงสัมผัส แม้ไอ้เกรียนมันจะตั้งคำถาม แต่มันก็ไม่ผลักไสอีกฝ่ายให้ออกห่าง เสียงของมันสั่นพร่า ยิ่งเมื่อลิ้นร้อนหยอกล้อกับเม็ดทับทิมสีเนื้อ มันก็ยิ่งครางเสียงต่ำ พึงอกพึงใจกับรสสัมผัสที่ได้รับ

“พอแล้ว...เดี๋ยวไปใส่บาตรไม่ทัน” ไอ้เหมอเอ่ยเตือนเสียงอ่อน มือพยายามผลักใบหน้าหล่อเหลาของชนะให้ออกห่าง มันจึงโดนลงโทษด้วยการถูกงับแรงๆ จนร้องโอ้ยเพราะขัดใจ “ชะน้าาาา”

กว่าคนรูปหล่อจะยอมปล่อย คนหัวเกรียนก็ระทวยแล้วระทวยอีก ภารกิจใส่บาตรผูกมัดกันไปทั้งชาตินี้และชาติหน้าของมันก็เกือบล่ม แต่โชคยังเข้าข้างที่ชนะไม่ดื้อไปกว่านี้ ลิ้มชิมรสพอใจแล้วก็ยอมเดินตามไอ้เหมอออกจากบ้าน ลงเนินไปยังที่รับรองแขกของทางรีสอร์ทเพื่อรอใส่บาตรด้วยกัน

“อ้าว เฮ้ย ตื่นเช้าเลยนะมึง” ไอ้เชษฐ์เอ่ยทัก ใบหน้าของไอ้สูงเปรตรยิ้มกริ่มมองไอ้เหมออย่างล้อเลียน “ไม่คิดว่าจะตื่นไหว”

“ความคิดสมกับใบหน้า” ไอ้เหมอเอ่ยชม ไอ้เชษฐ์มันก็ยิ้มของมันไป

“แน่นอนดิวะ คนหน้าตาดี”

“กูหมายถึงหน้าเหี้ย”

“ไอ้สัดเหมออออ ไอ้นะมึงดูเมียมึง” ไอ้เชษฐ์ด่าไอ้เสือแล้วก็วกไปฟ้องคนรูปหล่อที่เอาแต่ยืนยิ้มขำอยู่ข้างๆ ไอ้หัวเกรียนที่ตอนนี้ใบหูแดงก่ำเพราะคำว่าเมียของไอ้เพื่อนตัวสูง

ชนะยิ้ม ไม่ได้แก้ต่างอะไร เพราะคนข้างกายก็มีสถานะนั้นจริงๆ “แล้วมึงตื่นมาทำไรแต่เช้าอ่ะ”

“ตักบาตร” ไอ้เชษฐ์ตอบ “ไอ้ปิ๊กไอ้ชายแดกข้าวอยู่ในห้องอาหาร เดี๋ยวคงตามออกมา”

“เออ เมียกูก็อยากใส่บาตรเหมือนกัน” ชนะบอกไอ้เชษฐ์โดยคนเป็นเมียมันก็ยิ่งเงียบกริบยิ่งทำให้นึกอยากแกล้ง “ตื่นมาแต่เช้า ไม่รู้ทำไมถึงอยากทำบุญขนาดนั้น สงสัยว่า...”

ไอ้เชษฐ์หัวเราะเมื่อเห็นไอ้รูปหล่อชนะกระเซ้าไอ้เสือเหมอจนไอ้เสือมันอายหน้าแดงหูแดง เพราะยิ่งทิ้งท้ายด้วยประโยคราวกับรู้ทัน ไอ้เหมอมันก็ยิ่งหน้าเหวอออกอาการว่ามันมีจุดประสงค์แอบแฝง

“ไม่มี๊ ไม่มีอะไรให้น่าสงสัย แค่อยากใส่บาตรกับนะ นี่ไง...ไอ้เชษฐ์ไอ้ปิ๊กไอ้ชายมันก็ใส่บาตรด้วยกัน ปกติจะตาย”

ไอ้เชษฐ์ส่ายหน้า ไม่เห็นด้วยกับคำว่าปกติของไอ้เหมอ “พวกกูเตรียมของคนละชุด ไม่ได้ใส่ด้วยกัน ไม่เหมือนพวกมึงอ่ะ ของชุดเดียวกัน ใส่ด้วยกัน...”

“ไอ้เชษฐ์ มึงหุบปากกกกกก” แล้วไอ้เหมอมันก็กลายร่าง ไล่เตะไอ้เชษฐ์ก่อนการทำบุญร่วมชาติกับสุดที่รักของมัน

ทำบาปก่อนทำบุญก็ได้วะตอนนี้ ไอ้เหมอไม่ถือ!

เวลา 07.10 น. ไอ้เหมอก็ได้ใส่บาตรสมดังปรารถนา มันยิ้มแย้มยามเมื่อได้จับถุงข้าวปลาอาหารใส่ในบาตรพร้อมกับชนะ ทั้งดอกบัวสวยๆ ก็ยังคงจับวางบนบาตรพร้อมกัน ชนะหันมายิ้มให้เมื่อเห็นไอ้หัวเกรียนมันสุขใจเสียเหลือเกิน อยากจะหอมแก้มมันก็เกรงใจพระท่าน จึงทำได้แค่มองแล้วนั่งลงยกมือไหว้รับศีลรับพรไปด้วยกัน

ตักบาตรเรียบร้อย ไอ้เหมอก็เดินจูงมือคนรูปหล่อของมันไปที่ห้องอาหาร อาสาบริการไปตักอาหารเช้าแบบบุฟเฟ่ห์ของทางรีสอร์ทมาให้ แต่ชนะยืนยันว่าจะไปด้วย ก็เลยลุกมาช่วยกันตักของที่อีกฝ่ายชอบใส่จานให้กัน ไอ้เหมอรู้ว่าชนะชอบทานอะไรตอนเช้า ชนะก็รู้ว่าคนหัวเกรียนมันชอบอะไรเหมือนกัน

“ถ้าอยู่ด้วยกันทุกวันเหมอต้องอ้วนแน่เลย” ไอ้เหมอมองข้าวผัดอเมริกันราดซอสมะเขือเทศ มีไส้กรอกและไข่เจียวสับโปะมาให้อย่างน่าทาน ชนะตั้งอกตั้งใจเตรียมให้ เพราะรู้ว่าไอ้เหมอมันจะไม่อิ่มแค่อาหารเช้าแบบอเมริกัน ข้าวผัดโปะไข่ดาวทั่วไปไอ้เหมอมันก็ไม่ชอบ แต่มันชอบกินไข่เจียวสับนุ่มๆ มากกว่า

“อ้วนไม่เป็นไรหรอก แค่เหมอทานให้อิ่มก็พอ” ชนะยิ้ม ตักเบค่อนเข้าปาก อาหารในจานของชนะไม่ใช่ข้าวผัดเหมือนอย่างไอ้เหมอ แต่มีแค่ไข่ดาวแบบไข่แดงไม่สุก ไส้กรอก เบค่อน ข้างๆ กันมีถ้วยใส่สลัดผักสีเขียวสด ทุกอย่างไอ้เหมอตักให้อย่างรู้ใจว่าในตอนเช้าคนรูปหล่อชอบอะไรและทานน้อยทานมากแค่ไหน

“ถ้าเขาอ้วนแล้วทิ้งเขาล่ะน่าดู”

“ตอนนี้เหมอไม่อ้วนรึไง”

“นะหยาบคายอ้ะ เหมอไม่มีพุงซะหน่อย ซิคแพ็คออกจะสวย” ไอ้เหมอเถียงสู้ยิบตา สิ่งที่มันภูมิใจที่สุดคือรูปร่างของมันเอง แม้หน้าตาไม่หล่อเหลา แต่รูปร่างไอ้เหมอนั้นเซ็กซี่น่าอร่อยไม่แพ้ใคร

“อืม สวยก็สวย” ชนะขี้เกียจเถียง จึงจิ้มไส้กรอกแล้วยัดเข้าปากไอ้เหมอที่อ้ารับแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ

เป็นมื้ออาหารที่ไม่หรูหรา แต่มีคุณค่าทางจิตใจมากสำหรับไอ้เหมอ มันยิ้มแย้มตลอดเวลา ป้อนสุดที่รักของมันบ้าง ตักกินเองบ้าง ...ตอนนี้คงไม่มีใครจะมีความสุขเท่า นนร. เสมอ เดชาโชติกุลอีกแล้ว



หลังอาหารเช้า ไอ้เหมอเดินตามชนะกลับมาที่พัก เพราะไฟล์ทบินตอนบ่ายสองโมงทำให้ต้องกลับมาจัดกระเป๋าให้แล้วเสร็จก่อนจะไปเดินเที่ยวได้ ชนะมีเสื้อผ้ามาด้วยไม่เยอะแต่ไอ้เหมอมันก็อาสาจัดใส่กระเป๋าให้ จัดของฝากไว้รวมกับเสื้อผ้า เพราะตอนโหลดกระเป๋าที่สนามบินจะได้ไม่ต้องมีปัญหา อย่างไรเสียของฝากไม่กี่ชิ้นพวกนี้ก็ไม่ทำให้กระเป๋าหนักไปกว่านี้ได้ จับยัดกระเป๋าได้สบาย ไม่ต้องหอบหิ้วพะรุงพะรัง

ไอ้เหมอจัดกระเป๋าให้ชนะเกือบเสร็จแล้ว แต่ก็สะดุดเข้ากับตุ๊กตาไม้จากร้านตุ๊กตาเอเลี่ยนที่ชนะปฏิเสธจะซื้อเก็บไว้

“นะ” ไอ้เหมอร้องเรียกสุดที่รักของมันที่กำลังนอนเล่นมือถืออยู่ใกล้ๆ

“ว่า?”

“ตัวซื้อนี่มาเหรอ” ไอ้เหมอชูตุ๊กตาหัวกลมตาแป๋วในมือ ก่อนชนะจะรีบกระโดดมาตะครุบไว้แล้วแย่งไป ใบหน้าหล่อเหลาซับสีจาง แต่ใบหูกลับแดงก่ำ “ไหนบอกไม่ซื้อ มันหลอนอ่ะ”

“ก็...ซื้อมาแล้ว” ชนะตอบเสียงอ้อมแอ้ม กลิ้งลงไปนอนเล่นมือถือ ทำทีไม่สนใจไอ้คนหัวเกรียนมันอีก แต่ไอ้เหมอถึงกับหลุดหัวเราะ เพราะไอโฟนหกเอสของคนรูปหล่อมันกลับหัวแต่เจ้าตัวดันไม่รู้ “หัวเราะอะไร”

“เปล่าๆ” ไอ้เหมอปฏิเสธ ขยับคลานเข้าไปใกล้ “นะน่ารักอ่ะ เขินเหรอ”

“ไม่ได้เขิน” ชนะไม่ยอมรับ “ใครจะเขินเหมอ”

“ก็คนแถวนี้แหละ” ไอ้เหมอยกยิ้ม “แล้วตั้งชื่อให้มันรึยัง”

ชนะเหลือบสายตามอง ตอบเสียงเบาว่า “ตั้งแล้ว”

“มันชื่อไรอ้ะ”

“เหมอจ๋า”

“หืม?”

“ชื่อเหมอจ๋า”

“ชะน้าาาาาาาา” ไอ้เหมอระทวยไปแล้วทั้งใจ มองหน้าตลกๆ ของตุ๊กตาไม้แล้วก็ยิ้มแป้น มันโผเข้ากอดชนะไว้ทั้งตัวแล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างอดใจไม่อยู่

“ไปจัดกระเป๋าต่อดิ” คนรูปหล่อที่ทั้งเขินทั้งอายออกคำสั่ง อุตส่าห์ซ่อนไว้ในผ้าพันคอที่จะซื้อไปฝากเพี้ยน แต่ไอ้หัวเกรียนมันดันมาเจอ “ไปเลยยย”

“รักว่ะ รักมาก รักกกกก ดูแลไอ้เหมอจ๋าด้วยนะ” ไอ้เหมอทั้งจูบทั้งกอด จนคนรูปหล่อแทบช้ำไปทั้วตัว “อย่าทิ้งมันนะครับ”

“ไม่ทิ้ง...จะเอาติดตัวไปด้วยทุกที่” ชนะตอบกลับ จูบลงบนรอยยิ้มกว้างของไอ้เหมอจ๋า ก่อนจะถูกไอ้เหมอตัวจริงมันจูบเข้าให้

“อย่าทิ้งเหมอด้วย...เพราะถ้านะทิ้ง เหมอต้องตายแน่ๆ เหมอรักชนะมากขนาดนี้แล้ว อย่าทำร้ายกันนะครับ” ไอ้เหมออ้อนวอนจากใจ ยิ่งชนะทำดีมากเท่าไหร่ ใส่ใจมันมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งกลัวว่าสักวัน...จะสูญเสีย

“ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก ผมต่างหากที่กลัวว่าเหมอจะทิ้งผมไป” แววตาของชนะมีแต่ความหวาดกลัวจนไอ้เหมอต้องยืนยันความมั่นคงของมันด้วยรสจูบแสนหวาน

“เหมอทำให้นะ...” ไอ้เหมอกระซิบเสียงแผ่ว เคลื่อนมือสอดเข้าไปใต้กางเกงผ้าเนื้อดี ยึดจับเอาเจ้ามังกรที่ยังคงนอนหลับสนิท “เหมออยากให้นะมีความสุข”

“อืม” ชนะรับคำ มองไอ้เหมอด้วยรอยยิ้มหวาน สองมือก็โอบประคองร่างที่คร่อมอยู่เบื้องบน

เสื้อยืดของคนรูปหล่อถูกเลิกขึ้นจนเห็นแผ่นอกขาว ไอ้เหมอแลบลิ้นเลียริมฝีปากแล้วก้มลงชิมเม็ดทับทิมสีสวยอย่างตะกละตะกลาม ชนะกดศีรษะของมันแล้วครางแผ่ว เอวสอบกระดกขึ้นแผ่วเบาเมื่อถูกมือของไอ้เหมอปรนเปรอที่ส่วนกลางลำตัว เจ้ามังกรที่นอนหลับสนิทตื่นเต็มตา ถูกรังแกจนร้องไห้...น้ำกามใสไหลซึมออกทางส่วนหัว ยิ่งถูกรูดรั้ง ชนะก็ยิ่งเสียววาบ ทรมานจากการถูกดูดดึงที่ยอดอกไม่พอ...ยังต้องมาแบกรับความทรมานที่เจ้ามังกรของตัวเองถูกไอ้เหมอมันกลั่นแกล้งอีกด้วย

“เหมอชิมได้ไหม” ไอ้เหมอละปากจากยอดอก เคลื่อนตัวลงตรงกลางลำตัวของคนรูปหล่อ มือของมันจับรวบที่เจ้ามังกรใหญ่ เงยหน้าขึ้นขออนุญาตเจ้าของที่มองมาไม่คลาดสายตา “ได้ไหมครับ”

“ไม่เห็นต้องขอ” ชนะตอบเสียงพร่า “มันเป็นของเหมออยู่แล้ว”

ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ตวัดลิ้นเลียวนตั้งแต่โคนจรดปลาย เรียกเสียงครางลั่นจากคนรูปหล่อที่มองสบสายตากันด้วยแววหวานรักใคร่

“เยี่ยมครับคนเก่ง” ชนะเอ่ยปากชม ยิ่งเห็นไอ้เหมอเล่นกับเจ้ามังกรของตัวเองราวกับเพื่อนสนิทชิดเชื้อ อารมณ์ใคร่ก็ยิ่งปะทุ “เหมอ...ตรงนี้”

ชนะกดใบหน้าของไอ้เหมอ แยกขาออกกว้าง จับสองลูกกลมสวยเพื่อให้ไอ้เหมอได้ลองชิม ทำเอาคนหัวเกรียนใบหูแดงก่ำ แต่ปากก็อ้าดูดงับให้สุดที่รักที่ครางออกมาอย่างสุขสม เรียกชื่อเหมอจ๋าไม่หยุด

ไอ้เหมอทั้งกระดากอายทั้งยินดี อาย...เพราะสิ่งที่ทำนั้นลามกเกินจะทน แต่ก็ยังยินดี...ที่ทำให้คนรัก...มีความสุข ยิ่งกระทำ...ยิ่งรู้ ว่ามัน...หลงรักชนะมากแค่ไหน มากจนสามารถกักความทรงจำที่เต็มไปด้วยสายตาดูถูกไว้ในส่วนลึกในใจ แล้วหลับหูหลับตาปรนเปรอให้อีกฝ่ายไปถึงฝั่ง

“แค่กๆ” ไอ้เหมอสำลักเพราะความอุ่นร้อนที่พุ่งพวยเข้าในปาก กลิ่นคาวคละคลุ้งทำให้มันมัวเมาลืมสิ้นความกระดากอาย ตวัดลิ้นเลียดูดซับทุกหยาดหยดของอีกฝ่ายแล้วกลืนลงคอ

“เสมอ...” ใบหน้าของชนะแดงก่ำเพราะเพิ่งเสร็จสม มือใหญ่รั้งลำคอของไอ้เหมอเข้าใกล้แล้วทาบทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากที่คาวไปด้วยน้ำรักของตัวเอง “น่ารัก”

“ตัวต่างหากที่น่ารัก...น่ากิน แถมยังหวาน” ไอ้เหมอยังคงปากหวานเอาใจ “มีความสุขไหมครับ”

“อืม...ขอบคุณนะครับ” ชนะกอดไอ้หัวเกรียนไว้แน่น ทั้งรักทั้งหลงคนๆ นี้อย่างหาทางออกไม่เจอ “ขอบคุณที่ยอมทำเพื่อผมขนาดนี้”

“ไม่เป็นไร เหมอเต็มใจ”

ชนะมองสบตาไอ้เหมอด้วยความหลง...ทั้งหลงรักและหลงใหล “ให้ผมได้แก้ตัวนะ...ในสิ่งที่ผมทำไม่ดีลงไป”

“อืม”

“เหมอจ๋า...”

“หืม”

“บอกผมได้ไหม...ว่าเรื่องพ่อที่ไอ้ปิ๊กมันพูด คือเรื่องอะไร”

ไอ้เหมอเกร็งตัวขึ้น...คิดไว้แล้วว่าคนรูปหล่อจะต้องได้ยิน  เพราะในเมื่อได้ยินเรื่องแฟนที่ไอ้ปิ๊กถาม ประโยคต่อมาก็ไม่น่ารอดพ้น

“ไม่มีอะไรหรอก” ไอ้เหมอไม่คิดจะเล่า มันไม่อยากให้ชนะต้องไปทะเลาะกับพ่อเพราะมัน ไม่ใช่เรื่องดีจะเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุงอย่างคุณพ่อไร้พ่าย ในเมื่อชนะยังคงเป็นลูกชายของเขา ไอ้เหมอคงไม่สร้างความร้าวฉานให้พ่อลูกเพิ่มขึ้นอีก

“เสมอ...” เสียงของชนะเริ่มเข้ม แต่ไอ้เสือเหมอไม่ยอมเปิดปาก “มีอะไรต้องช่วยกันแก้ ผมไม่ได้เก่งแก้ผ้าเหมออย่างเดียวหรอกนะ”

ไอ้เหมอได้ยินก็หลุดยิ้ม “เหมอรู้ ชนะเก่งหลายอย่าง แต่มันไม่มีอะไรหรอก คุณพ่อเขารักเขาห่วงชนะเป็นธรรมดา ไอ้ปิ๊กมันถามก็แค่กลัวว่าคุณพ่อจะรับไม่ได้ที่นะคบผู้ชายอย่างเหมอหรือเปล่าก็แค่นั้นเอง” ไอ้เหมอไม่ได้โกหก แต่พูดความจริงไม่หมดและตีความให้เป็นประโยคสวยหรู จะให้บอกว่าพ่อของสุดที่รักดูถูกมันอย่างไรบ้างก็ไม่ใช่นิสัยของสุภาพบุรุษ

“ทำไมจะรับไม่ได้ เมียป๋าก็ผู้ชาย คงไม่ทำตัวเกลียดปลาไหลกินน้ำแกงหรอก นอกจากป๋าจะป่วยทางจิต” ชนะว่าเสียงเรียบ ทั้งๆ ที่กำลังเผาพ่อตัวเองให้แฟนฟัง

“ทำไมไปว่าอย่างนั้น” ไอ้เหมอแม้จะเห็นด้วย แต่ก็ยังต้องปราม สำหรับมัน พ่อแม่คือพระในบ้าน แม้ท่านบิดาจะโหดเหี้ยมกับมัน ชอบบังคับจิตใจเสมอ แต่ไอ้เหมอมันก็รู้ว่าท่านบิดารักมันมากแค่ไหน กับคุณหญิงแม่ที่แม้จะมือหนักตีลูกจนน่องแตกหลายครั้ง ก็ไม่มีสักครั้งเลยที่จะลงโทษด้วยความเกลียดชัง

“ก็มันจริง” ชนะย่นจมูก “ป๋าน่ะเป็นบ้า คงทำงานหนักจนบ้า ช่วงนี้เพี้ยนไม่ค่อยสนใจป๋าด้วย ป๋ายิ่งบ้าหนัก สมน้ำหน้า”

“ชนะ ไม่เอาสิ สมน้ำหน้าได้ไง น่าสงสารออก เขาทำงานก็เพื่อชนะกับน้องๆ”

“ไม่รู้แล้ว เลิกพูดถึงป๋าเถอะ นึกหน้าแล้วผมก็อารมณ์เสีย” ชนะเหมือนเด็ก คงเพราะการเลี้ยงดูแตกต่าง ความคิดของชนะกับไอ้เหมอถึงไม่เหมือนกัน

“ตอนที่ชนะอยู่อเมริกา สนุกไหมอ่ะ” ไอ้เหมอจึงเปลี่ยนเรื่อง ชวนคุยเรื่องอื่น

“สนุกดี ลุงเอกับลุงเกมตามใจ ผมอยากทำอะไรพวกเขาไม่เคยห้าม สนับสนุนทุกอย่าง ยอมทะเลาะกับป๋าเพื่อผมก็หลายครั้ง ผมอยู่ที่นั่น...ผมยอมรับว่าผมเกเร นอกลู่นอกทางไปบ้าง...บางครั้ง”

ไอ้เหมออยากถามว่าแบบไหนที่เรียกว่านอกลู่นอกทาง แบบไหนที่เรียกว่าเกเร เพราะชนะที่เจอกันครั้งแรกเมื่อสองปีก่อนดูสุภาพ มีมารยาทมากเกินกว่าจะเป็นไอ้หัวทอง เจาะหู ดูเฮี้ยวๆ เหมือนเด็กฝรั่งทั่วไป

“แล้วทำไมถึงกลับมา...”

“มันเกิดเรื่องขึ้นน่ะ...ป๋าเลยให้กลับ ลุงเอยื้อให้ผมอยู่ต่อจนจบไฮสกูล ป๋าก็ไม่ยอมหรอก แต่เพี้ยนช่วยอีกแรง”

สีหน้าของชนะไม่ดีเท่าไหร่เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ไอ้เหมอจึงไม่ถามรายละเอียดว่าเรื่องอะไร เพราะไม่รู้ทำไม...ถึงนึกกลัวขึ้นมา ว่ามันจะเป็นเรื่องไม่ดีที่ยากจะทำใจยอมรับ

“ต้องขอบคุณป๋าของนะ ที่ทำให้นะกลับมาเจอเหมอ เนอะ” ไอ้เหมอพูดเสียงหวาน สบตากับดวงตาคู่สวยของชนะนิ่งนาน จนอีกฝ่ายเผยรอยยิ้มหล่อเหลาให้มันดังเดิม

“อืม...มีแค่เรื่องนี้ที่ต้องขอบคุณ” ชนะยอมรับเสียงอ่อน “เหมอจ๋า”

“หืม”

“ผมจะเป็นคนดีเพื่อเหมอนะ จะเป็นแฟนที่ดี ผมสัญญาเลย”

“เหมอก็สัญญา จะดูแลนะให้ดีที่สุด”

“เราดูแลกันและกันดีกว่า...เหมอดูแลผมฝ่ายเดียวก็คงเหนื่อย”

“อื้ม”

“ผม...ทำไม่ดีมามาก ไม่รู้ว่าวันหนึ่ง...ถ้าเหมอรู้เหมอจะรับมันได้ไหม ไม่อยากให้เหมอสัญญาหรอกว่า...เหมอจะรับได้และอยู่เคียงข้างผม ผมไม่อยากเห็นแก่ตัวแบบนั้น...แต่เหมอรู้ไว้นะว่าผมอยากให้เหมออยู่กับผมไปตลอดชีวิต”

ไอ้เหมอพยักหน้าแล้วซุกหน้าลงกับแผ่นอกกว้างของคนรัก “ตอนนี้เหมออยู่กับนะแล้ว อย่ากังวลเลย”

“อืม”

เรื่องอะไร...ไอ้เหมอแม้จะคลางแคลงใจแต่ก็ไม่ได้อยากรู้ ปล่อยให้มันเป็นอดีต เป็นเพียงแค่เรื่องราวที่ผ่านมา...ที่ไม่สามารถกลับไปแก้ไขได้แล้วก็เท่านั้น


ต่อด้านล่าง

[Snufflehp]

ถึงเวลาต้องแยกจาก ไอ้เหมอก็ได้แต่ทำหน้าหงอยจนไอ้ชาติชายต้องตบหัวเพื่อนเรียกสติ กลับเข้าโรงเรียนมาได้สองชั่วโมง ไอ้เสือมันก็ยิ่งอาการหนัก เงียบกริบ เอาแต่กอดจูบมือถือที่มีรูปของมันกับแฟนเป็นสกรีนหลัก

ชนะจะถึงบ้านหรือยัง กลับเข้าบ้านจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะเคลียร์กับพ่อได้ไหม ไอ้เหมอกังวลใจไปหมด นึกเป็นห่วง อยากโทรถาม อยากไปอยู่ข้างๆ แต่ด้วยหน้าที่...มันกลับไปไม่ได้

“ไอ้เหมอ! เฮ้ยย มึง! หมวดยิ้มมา! เก็บมือถือเร็วมึง” ไอ้เชษฐ์ตะโกนลั่นห้อง เตือนไอ้เสือที่ยังคงสติไม่เข้าที่ให้รีบซ่อนอุปกรณ์สื่อสารที่ทางโรงเรียนไม่อนุญาตให้พกพา แต่ไอ้เสือเพื่อนยากมันช้าไม่ทันการเสียแล้ว

“นักเรียนนายร้อยเสมอ เดชาโชติกุล!” เสียงเข้มจัดของหมวดยิ้ม หนึ่งในครูฝึกวิชาทหารดังลั่นห้อง ตั้งแต่เป็นนักเรียนเหล่าปี 2 ก็ไม่ได้โดนครูฝึกมาตรวจระเบียบในห้องมากนัก แต่วันนี้ไม่รู้ว่าความซวยหรืออย่างไร ถึงทำให้หมวดยิ้มที่หน้ามันไม่ยิ้มสมชื่อเพราะดุอย่างกะเสือโหยในละครมายืนปั้นหน้าเคร่งดุที่ประตูห้องพัก

“ครับผม!” ไอ้เหมอยืนตัวตรง หน้าซีด โยนมือถือเครื่องละหลายหมื่นปลิวละล่องไปที่เตียงไอ้ปิ๊กปรีชาที่หน้าเหวอไม่แพ้กัน

“ใครอนุญาตให้นำอุปกรณ์สื่อสารเข้ามา!” หมวดยิ้มเสียงโหดขึ้นสิบเท่า มองไอ้เสือเหมอดาวเด่นแห่งรุ่นด้วยสายตาเหี้ยมเกรียม

“ไม่มีครับ!” ยืดอกตอบรับเสียงฉะฉานดั่งแนวทางสุภาพบุรุษ แต่ในใจไอ้เหมอฝ่อลีบไปหมด

เป็นที่รู้กันดีว่าการใช้โทรศัพท์มือถือต้องทำกันแบบหลบๆ ซ่อนๆ ตอนเป็นนักเรียนเหล่าปีหนึ่งไอ้เหมอมันยังอยู่ในช่วงละลายพฤติกรรม ไม่ได้กล้าฝ่าฝืนกฎเสียเท่าไหร่ แต่พอเป็นนักเรียนเหล่าปี 2 มันรู้ทางหนีทีไล่ จึงรอดมาเสียทุกครั้ง แต่ครั้งนี้...คาหนังคาเขาคงไม่รอดไปได้เป็นแน่แท้

หมวดยิ้มเดินไปยังเตียงไอ้ปิ๊ก หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วส่งสายตาดุจัดมองไอ้เหมอที่ทำท่าถลาจะเข้ามาแย่ง

“ยืนตัวตรง!”

“ครับ!”

“ดันพื้นหนึ่งร้อยครั้ง แล้วไปวิ่งรอบกองร้อยยี่สิบรอบ”

ไอ้เหมอโอดครวญในใจ แต่มันจะทำอะไรได้นอกไปจาก “กระผม นักเรียนนายร้อยเสมอ เดชาโชติกุล ขออนุญาตปฏิบัติครับ!”

“เชิญ!” หมวดยิ้ม หรือไอ้หมวดยิ้มที่ไอ้เหมอมันเรียกอย่างเคียดแค้นในใจยังคงทำหน้าเหี้ยม “ส่วนมือถือ ผมจะยึดไว้ ปิดเทอมค่อยมารับคืน”

“ห้ะ?”

“มีอะไรข้องใจ?”

“ไม่มีครับ!”

“ดี!”

ในใจร้องตะโกนว่า ‘ชิบหาย’ ไปหลายหมื่นครั้ง พร้อมกับก้มลงไปดันพื้นให้ครบตามจำนวนที่ถูกสั่ง ไอ้เชษฐ์ ไอ้ชาย ไอ้ปิ๊กได้แต่ยืนตรงเกร็งหน้าเข้ม จนหมวดยิ้มเดินจากไป จึงมารุมกรูกันที่ไอ้เสือเหมอ

“เป็นไงล่ะมึง ซวยเลยทีนี้” ไอ้ชายมองไอ้เหมออย่างเห็นใจ “ว่าแต่ไอ้หมวดยิ้มอยู่ๆ มันก็ตรงดิ่งมาที่ห้องพวกเรา แม่งโคตรน่าสงสัย”

“นั่นสิวะ ปกติมันไปกลั่นแกล้งน้องปีหนึ่ง ไม่ค่อยมายุ่งกับพวกเราเท่าไหร่แล้ว แปลกว่ะ” ไอ้เชษฐ์ก็ตั้งข้อสังเกต

“แถมมันยังไม่ขอดูของพวกกูด้วย ทั้งที่น่าจะรู้ว่ายังไงนักเรียนมันก็แอบเอาเข้ามากันเกือบทุกคน” ไอ้ปิ๊กสนับสนุนความผิดปกตินี้ แต่ไอ้เหมอที่กำลังดันพื้นด้วยความเจ็บใจไม่ได้ออกความเห็นใดๆ นอกเสียจากโอดครวญถึงเรื่องสำคัญ

“แล้วอย่างนี้...กูจะโทรหาแฟนกูยังไงวะ”

ไอ้เหมอแทบอยากแดดิ้นสิ้นใจไปตรงนั้น ไม่ได้เห็นหน้าก็แทบตายแล้ว...ยังจะไม่ได้ยินเสียงอีก ไอ้เหมอคงได้ตรอมใจน้ำหนักลดไปอีกหลายสิบโลเป็นแน่

“เดี๋ยวพวกกูคิดหาทางให้” ไอ้ชายออกปากจะช่วย จนไอ้เหมอมันเบาใจ

“เออ ขอบใจว่ะ” ไอ้เหมอดันพื้นเสร็จแล้ว กำลังจะเตรียมไปวิ่ง แต่หมวดยิ้มมันโผล่หน้ามาอีกรอบ พร้อมกับสั่งให้เพื่อนไอ้เหมอทุกคน เปิดตู้เสื้อผ้า เพื่อมันจะได้ทำการตรวจค้น คราวนี้ทำเอาไอ้สามเสือแห่งกลุ่ม F4 ถึงกับหน้าซีด และสุดท้าย...พวกมันก็ได้ไปวิ่งรอบกองร้อยด้วยกันอย่างพร้อมเพียง

“ไอ้สัดเอ้ยยยยยยยยยยยยย! กูยังไม่ได้บอกอะไรแฟนกูเลยสักคำ” ไอ้เชษฐ์โอดครวญบ้าง ไม่รู้มันเลื่อนสถานะจากเพื่อนคุยกับวิมปรีประภาเป็นแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่ หรือแค่ชั่วข้ามคืนที่เชียงใหม่ก็ไม่อาจทราบได้

“ไม่ทันได้บอกลา คราวนี้น้องหมอนแม่งสวมเขากูยาวกว่าเดิมแน่ ไอ้ยิ้มนะไอ้ยิ้มมมม แม่งงงงง” ไอ้ชายคับแค้นใจขึ้นอีกคน คงมีแต่ไอ้ปิ๊กที่บ่นหงุงหงิงแค่ว่า “กูยังดูพระพุทธเจ้ามหาศาสดาโลกไม่จบเลย แม่งค้างมาหลายตอนแล้ว ฮือออ”

แต่ใครเล่าจะเสียใจเท่าไอ้เหมอ...คงไม่มี


สองวันแล้วที่ไอ้เหมอไม่ได้ติดต่อกับชนะสุดที่รักของมัน ไปยืนชะเง้อคอต่อแถวใช้โทรศัพท์สาธารณะอยู่สองคืนก็ไม่ได้ผล เพราะพอจะถึงคิวมัน หมวดยิ้มมันโผล่มาได้จังหวะตลอดเวลา และไม่รู้มันไปเหยียบตาปลาไอ้ผู้หมวดคนนี้หรืออย่างไร ถึงได้สั่งลงโทษมันได้ตลอด แต่ไอ้เหมอมันอดทนไม่ปริปากเถียง ทุกเช้าห้องพักจะถูกตรวจค้น ราวกับตอนยังเป็นนักเรียนขึ้นเหล่าใหม่ๆ ทำเอาเพื่อนอีกสามคนซวยกันไปด้วย

“ไอ้ยิ้มมันเป็นอะไรของมันวะ อยู่ๆ แม่งเหี้ยนไรขึ้นมา” ไอ้ชายพูดอย่างเหลืออด ตอนนี้สี่หนุ่มกำลังอาบน้ำชำระร่างกายหลังจากถูกสั่งให้ไปโดดน้ำที่หอสูงเป็นการลงโทษที่ผ้าปูเตียงยับย่นทั้งๆ ที่ความตึงเรียบนั้นตึงยิ่งกว่าผิวหน้าที่ได้รับการร้อยไหม

“ไอ้เหมอ กูว่านี่มันไม่ใช่เรื่องปกติแล้วนะเว้ย มึงต่อสายถามพี่สมัยของมึงดิ๊ ถามหน่อยว่าเพื่อนพี่มึงมันเป็นอะไร” ไอ้เชษฐ์แนะ ไอ้เหมอที่ไม่มีอารมณ์อยากทำอะไรก็ได้แต่เงียบฟัง ไอ้หมวดยิ้มมันเป็นเพื่อนร่วมรุ่นกับพี่สมัยของไอ้เหมอ ไปตีกอล์ฟด้วยกันเป็นประจำ ถูกพี่สมัยใช้เอาของเข้ามาให้ไอ้เหมอก็บ่อยครั้ง แต่ไม่รู้ครั้งนี้ความสัมพันธ์อันดีกับพี่ชายของไอ้เหมอมันพังไปแล้วหรืออย่างไร ถึงได้มาคอยกัดกันอยู่อย่างนี้

“โทรได้ที่ไหน มือถือถูกยึด ตู้โทรศัพท์ก็เข้าใกล้แทบไม่ได้”

“มึงไม่ได้ไปทำอะไรไอ้ยิ้มมันแน่นะ”

“กูจะทำอะไรล่ะ เพิ่งกลับจากเชียงใหม่มาพร้อมพวกมึงเนี่ย”

“เออว่ะ” ไอ้สามซี้ขานรับพร้อมเพียง มองหน้าลูกพี่มันด้วยความนึกคิด ก่อนไอ้ปิ๊กมันจะพูดขึ้นลอยๆ “พ่อมึงมีส่วนเกี่ยวด้วยรึเปล่าไอ้เหมอ ถ้าพี่มึงอ่ะ ไม่ทำอะไรอยู่แล้ว แต่มึงก็รู้ พ่อมึงเขาใหญ่ในกรมอยู่เหมือนกัน สั่งไอ้หมวดยิ้มให้เอ็นดูลูกชายให้มากๆ คงทำได้อยู่หรอก”

ไอ้เหมอที่ไม่เคยคิดสงสัยกลับคิดขึ้นมาได้บ้าง เพราะก่อนจะขออนุญาตเที่ยวเชียงใหม่กับเพื่อน มันโทรบอกท่านบิดาก่อนเป็นคนแรก แต่ท่านนายพลเขาไม่อนุญาต มันจึงโทรบอกคุณหญิงแม่ให้รับรู้ คุณหญิงท่านก็ตามใจลูกชาย ไม่ได้ว่าอะไร เมื่อแม่อนุญาต แต่พ่อไม่... ไอ้เหมอมันเชื่อคุณหญิงแม่ เพราะคุณหญิงแม่ใหญ่สุดในบ้าน มันจึงไปเชียงใหม่กับผองเพื่อนด้วยความสบายใจ

“พ่อกูคงไม่ทำอะไรเด็กๆ แบบนี้หรอกว่ะ”

“กูว่าก็ไม่แน่”

คำว่าไม่แน่ของไอ้เชษฐ์มีผลมาจนถึงวันศุกร์ หลังจากโดนยึดมือถือและถูกกลั่นแกล้ง ชื่อของนนร. เสมอ เดชาโชติกุลกลับเป็นชื่อเดียวในรายชื่อนักเรียนที่ถูกสั่งกักบริเวณ ดังนั้น...มันจึงเป็นคนเดียวที่ไม่ได้เปลี่ยนเครื่องแบบขึ้นรถกลับบ้านเหมือนเพื่อนๆ คนอื่นๆ



“ไอ้นะ มึงเป็นอะไรเนี่ย หงุดหงิดมาสี่ห้าวันแล้วนะ” เพนกวิ้นที่กำลังอ่านโคนันเล่มล่าสุดเอ่ยปากถามไอ้รูปหล่อเดือนคณะและคว้าตำแหน่งเดือนมหาลัยเมื่อปีก่อนที่ตั้งแต่กลับมาเรียนมันก็เพิ่มความแปลกใจให้ไอ้นกขี้สงสัย วันแรกที่กลับมายิ้มหน้าบาน บอกว่าไปเที่ยวเชียงใหม่ มีของฝากมาให้ด้วย แต่พอข้ามไปหนึ่งคืน กลับมาเจอมันตอนเช้าที่คณะ ไอ้กวิ้นก็ต้องพบว่าหน้าหล่อเหลาของเพื่อนตัวสูงหงิกงออย่างไม่มีใครเข้าหน้าติด แม้สาวๆ ที่มักจะเข้ามารุมล้อมถามไถ่ว่าถ่ายชีทหรือยัง ฝากส่งรายงานอะไรหรือเปล่า หรือหิวไหมซื้อขนมมาฝาก ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้สักคน

“โทรหาเหมอไม่ติด มันปิดเครื่อง” คนรูปหล่อที่ท่าทางไม่ได้นอนหลับเต็มอิ่มมาหลายคืนตอบด้วยท่าทางระโหยโรยแรง

“มันฝึกหนักรึเปล่า” ไอ้กวิ้นให้ความเห็น มันพลิกหน้าการ์ตูนอย่างไม่สนใจ แต่เพื่อนรูปหล่อของมันก็ยังไม่คลายกังวล

“ฝึกหนักยังไงก็เปิดเครื่องบ้างสิวะ กูโทรจนมือหงิก แม่งก็มีแต่เสียงข้อความอัตโนมัติ” ไอ้รูปหล่อที่มักจะใจเย็นถึงขั้นขึ้นเสียงกับไอ้เพนกวิ้นที่ยอมวางหนังสือการ์ตูนแล้วยกน้ำหวานสีแดงของมันประเคนให้

“ใจเย็นๆ ก่อน นี่วันศุกร์แล้ว เดี๋ยวมันก็กลับ”

ได้ยินดังนั้นชนะก็ใจเย็นลงบ้าง ก่อนจะมองหน้าไอ้เพนกวิ้นที่ยังคงไม่ได้รู้เรื่องราวระหว่างเขากับเสมอ

“เออมึง” ชนะเริ่ม

“ว่า”

“กูกับเหมอคบกันแล้ว” ชนะบอกตรงๆ เห็นไอ้กวิ้นมันตกใจ แต่สุดท้ายมันก็พยักหน้าแล้วถาม

“ตอนไหนวะ”

“ก็...ตอนไปเที่ยวเชียงใหม่”

“นี่พวกมึงหนีไปเที่ยวกันไม่ชวนกูสักคำเลยเหรออออออออออ พวกมึงแม่งงงงง” ไอ้เพนกวิ้นมันสติแตก ยืนมือไปเขย่าตัวคนรูปหล่ออย่างรุนแรง ที่ถ้าไอ้เสือเหมอมันมาเห็นคงได้เตะไอ้นกเหิมเกริมนี่ปลิวกระเด็น

“เดี๋ยวๆๆ ฟังกูก่อน ไม่ได้หนีไปด้วยกัน เหมอตามไปทีหลัง ไปกับไอ้เชษฐ์เพื่อนมันคนเชียงใหม่ แล้วพอดีกูพักที่รีสอร์ทญาติไอ้เชษฐ์” ชนะพยายามอธิบาย ใจหนึ่งก็สงสารไอ้กวิ้นมันเหมือนกันที่มันเหมือนถูกทิ้งตลอดเวลา ยอมรับว่าพออยู่กับเสมอแล้ว เขามักจะลืมเพนกวิ้นไปทุกที

“มึงไม่ต้องแก้ตัวไอ้นะ แผนมึงสิท่า ทำไมต้องจงใจไปพักที่รีสอร์ทญาติเพื่อนไอ้เหมอด้วย บ้านแม่เลี้ยงของมึงที่เชียงใหม่ก็มี อย่าบอกว่าลืมว่าเมียพ่อมึงคนเชียงใหม่” ไอ้กวิ้นมันแสนรู้จนชนะแสร้งเป็นคนดีต่อไม่ไหว

ไอ้เพื่อนรูปหล่อมันจึงยิ้มราวกับคนยอมจำนนที่โดนจับได้ ทำเอาไอ้กวิ้นถึงกับดีดดิ้นอีกครั้ง

“มึงทิ้งกู!! เลิกคบ กูจะเลิกคบบบบบบ”

“เฮ้ย ไม่เอาดิ เดี๋ยวคราวหน้าพาไปด้วย จะไปกับเหมอตอนสิ้นปีอีกทีหนึ่งเหมือนกัน”

“จิ๊ ตอนนี้อะไรก็ไอ้เหมอ”

“ก็เมียคนเดียว” ชนะยืดอกรับจนไอ้กวิ้นหมั่นไส้ “ได้กันแล้วด้วย”

“อูยยยย กล้ายอมรับอีก ไม่คิดว่านอกจากหน้าหล่อแล้วมึงยังหน้าด้าน”

“ชมเหรอ”

“กวนตีนนนนนนนน ไอ้เหมอรักคนอย่างมึงไปได้ยังไง”

“ก็อยู่กับเหมอกูไม่กวนตีน ไม่เห็นต้องถาม”

“พวกมึงแม่งสองมาตรฐานพอกัน”

ชนะหัวเราะ ปล่อยไอ้กวิ้นให้มันบ่นงุ้งงิ้งของมันไป แต่พอก้มลงมองมือถือตัวเอง หัวใจก็ร้อนรุ่มขึ้นมา
เหมอจ๋าของเขาเป็นอะไรไปหรือเปล่า ทำไมถึงติดต่อไม่ได้อย่างนี้

“แล้วนี่ตุ๊กตาเหี้ยไร หน้าตาประหลาด กูว่าจะถามมึงหลายครั้งละ ไปไหนมึงก็พกไปด้วยจนเจี๊ยบมันแอบมาถามว่าช่วงนี้เขาฮิตเลี้ยงตุ๊กตาหน้าเหี้ยแบบนี้รึไง” ไอ้กวิ้นมองตุ๊กตาไม้ตาแป๋ว ปากยิ้มกว้าง หัวไร้ผมที่ชนะมักจะพกไปด้วยทุกที่ กินข้าวก็วางไว้ใกล้จาน ตอนนั่งเรียนก็วางไว้ใกล้เอกสาร ตอนขับรถก็เอาวางไว้ที่คอนโซล ไม่รู้ว่าตอนอาบน้ำ ตอนนอน ตอนทำอะไรอย่างอื่นในชีวิตที่ไอ้กวิ้นไม่เห็นมันจะหนีบไอ้ตุ๊กตาตลกตัวนี้ไปด้วยไหม

ส่วนเจี๊ยบคนถามก็คือหญิงสาวผู้เป็นแฟนคลับ CY และตามติ่งชนะด้วยเหมือนกัน เจี๊ยบเป็นเพื่อนร่วมเซคที่ไอ้กวิ้นเคยเห็นนั่งจ้อกับไอ้เหมอเรื่องของ CY ตอนไอ้เกรียนมันมารับที่คณะด้วยน้องพิ้งฟีโน่ของมัน เจี๊ยบพอเห็นว่าคนรูปหล่อหนีบตุ๊กตาไม้มันก็จะเอาไปเป็นเทรนด์บ้างถึงได้มาถามไอ้กวิ้นผู้รอบรู้แต่สุดท้ายไอ้กวิ้นมันก็ไม่รู้อะไรเลย

“ยุ่งไรวะ” ชนะถาม ใช้นิ้วลูบหัวไอ้เหมอจ๋าตาแป่วพร้อมอมยิ้ม “ไม่เห็นประหลาด น่ารักจะตาย”

“รสนิยมมึงนี่แปลกมาก”

“ไอ้คนที่กล้าแต่งคอสเพลย์ถ่ายรูปแปลกๆ ลงเฟซอย่างมึงนี่ว่ากูได้เหรอ”

ไอ้กวิ้นนอกจากชอบเลโก้ จิ๊กซอว์ ภาพยนตร์ และแอลกอฮอล์แล้ว มันยังชอบแต่งคอสเพลย์เป็นตัวละครในการ์ตูน ตัวที่มันชอบก็คือโคนัน ไอ้เด็กตัวเล็กใส่แว่นที่ฉลาดเป็นกรด ไอ้กวิ้นมันดูตั้งแต่มันอยู่ชั้นประถม จนตอนนี้มันเรียนมหาลัยแล้วโคนันของมันก็ยังไม่ยอมขึ้นชั้นมัธยมเสียที

“มันเป็นความชอบส่วนตัวเว้ย”

“นี่ก็ความชอบส่วนตัวของกู”

“ทำไมมึงชอบเถียงกูอ้ะ ยอมกูบ้างดิ” ไอ้เด็กกวิ้นพอเถียงไม่ได้มันก็ตีโพยตีพาย

“กูยอมเหมอคนเดียว คนอื่นกูไม่ยอม”

“ชัดเจนมากไอ้สัด มึงเป็นเอามากจริงๆ เฮ้ย นั่นแฟนเก่ามึงอ่ะ” ไอ้กวิ้นสรรเสริญเพื่อนรูปหล่อมันไม่ทันไร ก็ทำตาโตตกใจที่เห็นแฟนเก่าของชนะเดินตรงมาหา

“มึงเลิกด้วยดีแน่นะ เขาไม่เอาน้ำกรดมาสาดแน่นะเว้ย” ไอ้กวิ้นถามด้วยความระแวดระวัง ขืนถ้าเอามาสาดจริง มันก็กลัวจะซวยไปด้วย

“คิดเป็นละครไปได้” ชนะเอ่ยพลางส่ายหน้ามองไอ้คนจินตนาการสูงอย่างระอา “หวัดดีวิม”

“หวัดดี” สาวสวยตอบรับพร้อมกับนั่งลงเคียงข้าง “ชนะ เชษฐ์เพิ่งโทรหาวิมเมื่อกี้อ่ะ เชษฐ์ฝากบอกว่าเสมอโดนกักบริเวณ ศุกร์นี้
ไม่ได้กลับ มือถือก็โดนยึดหลายวันแล้ว ของเชษฐ์ก็โดนเหมือนกัน ถึงเพิ่งติดต่อมา”
คำแถลงไขของสาวสวยว่าที่คุณหมอ ทำเอาว่าที่นายช่างทั้งสองถึงกับตกอกตกใจเพราะเพื่อนหัวเกรียนที่ประพฤติตนดีมาตลอดถูกสั่งกักบริเวณ

“รู้ไหมว่าทำไม” ชนะถาม ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความเป็นห่วง “เหมอไปทำอะไรไม่ดีเข้าเหรอ”

“วิมก็ไม่รู้อ่ะ เชษฐ์บอกมาแค่นี้ ให้มาบอกชนะด้วย เพราะเสมอเขากลัวว่าคนทางนี้จะเป็นห่วงที่ไม่ได้ติดต่อหาเลย”

ไอ้กวิ้นมองเพื่อนรูปหล่อของมัน เห็นหน้าที่หงอยลงแล้วก็สงสาร “ไปเยี่ยมมันที่โรงเรียนได้ไหมอ่ะ คุณวิมถามแฟนให้หน่อยได้รึเปล่า”

ไอ้กวิ้นถ้าพูดกับเพื่อนมันจะเป็นนกปากหมา แต่กับคนอื่น โดยเฉพาะผู้หญิงมันจะเป็นผู้ชายแสนสุภาพ

สาวสวยยิ้มเอียงอาย ไม่ปฏิเสธเรื่องแฟนเสียด้วย “งั้นวิมโทรเลยนะ”

“ครับ”

ไอ้กวิ้นเฝ้ารอ ในขณะที่เพื่อนรูปหล่อเอาแต่จ้องตุ๊กตาประหลาดของมัน นิ้วก็ลูบหัวเกลี้ยงๆ นั่นอย่างใจลอย

“ฮัลโหล เชษฐ์คะ พอดีวิมอยู่กับชนะกับเพนกวิ้น เพื่อนของเสมอน่ะค่ะ ใช่ค่ะ พวกเขาฝากถามว่าจะไปเยี่ยมที่โรงเรียนได้ไหม อ๋อ...ค่ะ โอเคค่ะ แล้วเชษฐ์ถึงบ้านรึยังคะ ค่ะ โอเค จะรอนะคะ” เห็นคนสวยวางสายด้วยแก้มแดงปลั่งแล้วไอ้กวิ้นก็เอ่ยแซว

“หวานกันจังเลย อิจฉาอ่ะ” ไอ้กวิ้นมันไม่แบ่งแยกระหว่างคนที่เพิ่งรู้จักกับคนที่สนิทมานาน นึกอยากแซวมันก็แซวเสียอย่างนั้น “แล้วแฟนคุณวิมว่าไงบ้างครับ”

“ก็...เชษฐ์เขาบอกว่าคงไม่ได้น่ะค่ะ เพราะโดนกักบริเวณก็คงไม่ถูกปล่อยตัวมาพบ”

ชนะพยักหน้ารับรู้ ไอ้กวิ้นมันก็หาทางอื่นไม่ได้แล้วจึงต้องยอมจำนน มันยกมือตบไหล่เพื่อนรูปหล่อเป็นการให้กำลังใจไปสองสามที

“ยังไงวิมขอตัวก่อนนะ มีแล็ปตอนเย็น”

“โอเคครับ” ไอ้กวิ้นยิ้มรับ ชนะพยักหน้า บอกขอบคุณที่อุตส่าห์มาไกลถึงคณะวิศวะเพื่อบอกข่าว

“ไม่เป็นไรหรอก ถือเป็นเพื่อนสะใภ้เนอะ” คนสวยพูดติดตลกแล้วจากไป ไอ้กวิ้นถึงกับครางฮือเสียดายที่สาวเจ้ามีเจ้าของเสียแล้ว

“ไอ้นะ...ไอ้นะ เฮ้ย มึง จะเหม่อไปไหนวะ”

“กูคิดถึงเหมอ” ชนะยอมรับอย่างสิ้นท่า พอรู้ว่าจะไม่ได้เจอหลังจากไม่ได้ยินเสียงมาหลายวันก็ยิ่งใจฝ่อ

“รู้ แต่มันทำอะไรไม่ได้ ไปกินข้าวกันก่อนป่ะ นี่ตอนเที่ยงมึงก็ไม่แตะอะไรเลย ถ้าไอ้เหมอกลับมาแล้วเห็นว่ามึงผอมลง มันได้แดกหัวกูอ่ะ”

ชนะถอนหายใจ มองไอ้กวิ้นแล้วถาม “สงสัยมานานแล้ว มึงดูแลกูดีขนาดนี้ ชอบกูเหรอ”

“เฮ้ยยย บ้า! แฟนมึงสั่งเว้ย มันจ่ายค่าดูแลกูทุกเดือน” ไอ้กวิ้นปฏิเสธ ยอมเปิดโปงความลับของไอ้เหมอเพื่อมันจะไม่ถูกเข้าใจผิด

“นานเท่าไหร่แล้ววะ ไม่เห็นบอก”

“นานเท่าที่กูเป็นเพื่อนมึงอ่ะ แต่ไม่ใช่เพราะคำสั่งมันอย่างเดียวหรอก กูทำเพราะมึงเป็นเพื่อนกูด้วย กูเต็มใจ แต่ไม่ได้คิดอะไรเกินเลยนะมึง ถ้าไม่ได้อย่างคุโด้ ชินอิจิ  พี่กวิ้นไม่แลเลยขอบอก”

“อ้าว...มึงก็ชอบผู้ชายเหรอ” ชนะถามอย่างแปลกใจ แต่ไอ้กวิ้นมันถึงกับเบิกตาโตถลน

“เฮ้ยยยยย ไม่ใช่ โมริ รันสิมึง! กูพูดผิด”

“เล่นเอาซะกูตกใจ” ชนะส่ายหน้า ก่อนจะมองตุ๊กตาเหมอจ๋าของตัวเองด้วยตาละห้อย “คิดถึงว่ะมึง เหมอก็คงคิดถึงกูมาก”

“อืม มันคงกำลังดิ้นตาย”

“ปากเหรอไอ้ห่า” ชนะตบหัวไอ้กวิ้นทันที

“เมียไม่อยู่ ผัวก็ตบกูอีก แสรดดด” ไอ้กวิ้นทำท่าน้อยใจ แต่สุดท้ายพอเห็นหน้าหล่อๆ เหงาหงอยของเพื่อนก็ต้องพูดให้กำลังใจ “มันรักมึงมากเลยรู้ไหม สั่งกูดูแลดีๆ กลัวมึงเหงา กลัวมึงไม่กินข้าว สารพัดเลย”

“อือ”

“ดูแลตัวเอง เพื่อมันนั่นแหละ คิดถึงได้แต่ต้องกินข้าว คิดถึงได้แต่ต้องนอนพักผ่อนให้เต็มอิ่ม ถ้าไอ้เหมอรู้ว่ามึงดูแลตัวเองได้ดี มันคงมีความสุข” ไอ้กวิ้นที่นานๆ ทีจะมีสาระบอกเสียงขรึม

“มึงไม่ต้องปลอบกูเหมือนเด็กๆ” ชนะบอก แต่ในใจก็รู้สึกคลายความเหงาลงได้บ้าง “แล้วนี่เหมอจ้างมึงเท่าไหร่”

“ไม่ตายตัวหรอก ขึ้นอยู่กับราคาจิ๊กซอว์และเลโก้ที่กูอยากได้ หึหึ” ไอ้กวิ้นยิ้มชั่วร้าย และชนะรู้ว่าไอ้นกบินไม่ได้ตัวนี้ต้องเรียกราคาแพงเป็นแน่

“ชั่วช้ามาก” ชนะว่าแล้วตบหัวไอ้กวิ้นไปอีกสองครั้ง “ต่อไปอยากได้อะไรมาเอาที่กู ไม่ต้องไปกวนเหมอ”

“วุ้ย ตบกูจริง ไอ้เหมอมันไม่ได้เสียตังค์สักบาทเดียว พี่สมัยของมันจ่ายให้ มึงไม่ต้องกลัวว่าไอ้เหมอมันจะจนกรอบหรอก เพราะมันก็จนของมันอยู่แล้ว ไม่เคยมีตังค์สักทีหรอกไอ้เกรียนนั่น พี่มันซื้อเลโก้ซื้อจิ๊กซอว์ให้กู ส่วนมันก็มาไถตังค์กูไปเลี้ยงข้าวมึงนั่นแหละ”

“อ้าว เหรอวะ” ชนะที่ไม่ได้รู้ถึงวังวนเงินค่าจ้างของไอ้กวิ้นกับไอ้เหมอถึงกับทำหน้าเหวอ

“มึงคิดว่ามันเป็นคนดีรึไง ไอ้เสือเหมอที่เพื่อนๆ มันเรียกไม่ใช่เพราะเก่งเหี้ยไรหรอก แต่แม่งชอบปล้นเพื่อนจนเหมือนเสือที่เขาใช้เรียกโจรกันนั่นแหละแสรดดดด”

“ฮ่าๆๆๆๆ แสบเนอะ”

“อย่ามองความชั่วช้าเป็นความแสบไอ้สัด มันไม่เหมือนกันนนน” ไอ้กวิ้นเรียกร้องความยุติธรรม ก่อนมันจะเล่าวีรกรรมที่ไอ้เหมอทารุณมันอย่างถึงพริกถึงขิงจนคนรูปหล่อจากที่เหงาหงอยกลับหัวเราะเสียงดังลั่น นำพาเอาสาวๆ รอบบริเวณใต้ตึกคณะวิศวะรู้สึกกระชุ่มกระชวยไปด้วย

“แล้วนี่มึงรู้ไหมว่าแฟนมึงน่ะเคยคิดจะทำนม”

“ห้ะ จริงเหรอ” ชนะกลั้นขำ เห็นไอ้กวิ้นทำหน้าจริงจังก็ยิ่งขำเข้าไปใหญ่

“เออดิ แม่งคิดได้ไงไม่รู้เว้ย ปิดเทอมเคยลากกูไปตามติ่งน้องมึงที่เกาหลีด้วย ตอนนั้นแม่งขโมยแสตนดี้เขามาอีก กูนี่โคตรปวดหัว แล้วมึงรู้ไหม มันน่ะจำไม่ได้ว่ามันเคยไปเกาหลี ไอ้เหมอมันคิดว่ามันฝัน บอกยังไงก็ไม่เชื่อ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าคิดว่าตัวเองฝันอยู่รึเปล่า แล้วมันน่ะเคยคิดจะลาออกไปเป็นการ์ดที่สนามบินด้วย ทั้งแม่ทั้งพ่อมันช่วยกันเบรคไว้ ทั้งกล่อมทั้งจับขัง กว่ามันจะยอมความก็ต้องกล่อมกันเป็นเดือน คนบ้าๆ แบบมันไม่รู้กูเป็นเพื่อนไปได้ไง”

“มึงก็บ้าพอกัน” ชนะช่วยตอบให้ แต่ไอ้กวิ้นกลับแยกเขี้ยวใส่

“กูปกติเว้ย แต่ตอนนี้มันก็ดีขึ้นแหละ ไม่รู้นายร้อยฝึกโหดไปรึเปล่า มันถึงได้เป็นผู้เป็นคนขึ้นมา” ไอ้กวิ้น แม้ปากมันจะชอบว่าไอ้เหมอ แต่มันก็พูดถึงเพื่อนมันคนนี้ด้วยความภูมิใจทุกครั้ง มันมีเพื่อนที่สามารถเอาไปอวดใครได้ว่ามีดีมากแค่ไหน ถึงความบ้าจะมากพอกันก็ตาม

“มึงยิ่งพูด กูยิ่งอยากเจอ” ชนะถอนหายใจ “มึงรู้ป่ะว่าไอ้นี่ชื่ออะไร”

“มันมีชื่อด้วย?” ไอ้กวิ้นตกใจเล่นใหญ่ยิ่งกว่าหนังในเมเจอร์ที่มันชอบดู “ไอ้นี่เนี่ยนะ”

“เออ” ชนะรับคำเสียงเข้ม จับตุ๊กตาไม้หน้าประหลาดหมุนไปทางไอ้กวิ้น “มันชื่อเหมอจ๋า”

ไอ้กวิ้นหัวเราะก๊าก แต่ก็ต้องหยุดเมื่อถูกคนรูปหล่อประเคนฝ่ามือเข้าที่หัว “ตลกมากไปไอ้สัด”

“ก็ตลกจริงๆ นี่หว่า พอมึงบอกชื่อปุ๊บ หน้าไอ้เหมอซ้อนทับปั๊บ”

ชนะอมยิ้ม ดีดนิ้วเข้าที่เหม่งของตุ๊กตาไม้ไปสองที แต่ใช้อีกมือจับไว้ถึงได้ไม่ล้ม “ไม่ใช่เพราะมันประหลาด ไม่ใช่เพราะมันตลกหรอก ที่ทำให้เหมือน แต่มันน่ารักเหมือนเหมอ เห็นทีไรก็ต้องยิ้ม ใครจะว่าประหลาด แต่กูว่าน่ารักของกูคนเดียว”

เพราะความจริงจังของชนะทำให้ไอ้กวิ้นมันไม่ล้ออีก “ไอ้เหมอจ๋านี่มึงไปซื้อที่ไหน ของแฮนด์เมดเหรอ”

“อืม ไปเดินถนนคนเดินกับเหมอ แล้วเจอเข้าพอดี เหมอคงน้อยใจที่กูว่ามันหน้าเหมือนไอ้ตัวนี้” ยังจำยิ้มจืดเจื่อนของเสมอได้ดี...ว่าเป็นยิ้มที่ทำให้รู้สึกกังวลใจมากแค่ไหน

“มันน้อยใจมึงเป็นด้วยเหรอ” ไอ้กวิ้นถามอย่างไม่ค่อยเชื่อ เพราะไอ้เหมอที่อะไรก็เอาอกเอาใจ ตามใจคนรูปหล่อของมันตลอด ไม่เคยโกรธไม่เคยว่า แต่ถึงขั้นน้อยใจ คงกระเทือนต่อมดราม่ามันน่าดู

“เป็นสิ เห็นหน้ายิ้มๆ แต่คิดอะไรเยอะ แล้วไม่ค่อยบอก” ชนะบอกอย่างรู้ดี ใช้นิ้วเกลี่ยแก้มไอ้เหมอจ๋าเล่น “เฮ้อ ทำยังไงถึงจะได้เจอวะ กูอยากเห็นหน้า อยากได้ยินเสียง”

“อดทนไปก่อนเถอะน่า มึงรู้ป่ะว่าการที่ไม่ได้เจอมันมีข้อดีของมันนะมึง”

“กูไม่เห็นว่าจะดีตรงไหน...” ชนะเถียงแต่ไอ้กวิ้นกลับหัวเราะ

“ไว้ตอนที่มึงเจอมันอีกครั้ง มึงจะรู้เองว่าดียังไง” ไอ้กวิ้นทำหน้าประหนึ่งวิญญาณคุโด้ ชินอิจิเข้าสิงมัน ก่อนจะยิ้มกริ่มมองไอ้เพื่อนรูปหล่อที่เบะปากไม่เห็นด้วย แล้วยิ่งหัวเราะเข้าไปใหญ่เมื่อไอ้หล่อมันบ่นให้ได้ยิน

“ไม่เห็นจะดี กอดก็ไม่ได้ จูบก็ไม่ได้”

“มึงก็กอดก็จูบไอ้เหมอจ๋าของมึงไปดิ” ไอ้กวิ้นแนะ แต่ชนะกลับมองไอ้กวิ้นราวกับมันเป็นคนโง่เสียเต็มประดา

“มึงดูเหมอจ๋าดิวะ ตัวเล็กอย่างนี้ แค่มือกูก็กำรวบได้แล้ว จูบไม่ถนัด กอดก็ไม่ได้”

ไอ้กวิ้นถึงกับหน้าเหวอ “นั่นใช่ประเด็นเหรอวะ”

“เออ”

หยุดเถียงเถอะ มันควรรู้ตัวว่าไม่ต่อปากต่อคำกับไอ้พวกเป็นโรคคิดถึงเมียขั้นสุดท้ายจนอาการหนักเป็นดีที่สุด เพราะพูดอะไรไป ไอ้หล่อมันก็ไม่ฟังแล้ว ปล่อยให้มันอยู่กับไอ้เหมอจ๋าของมันต่อไป คงได้หายบ้า  หรืออาจจะบ้าขึ้นกว่าเดิม...ก็ไม่ทราบได้


...............................................TBC.............................................................

ขอบคุณคอมเม้นยาวๆ ที่น่าปลาบปลื้มใจมากค่ะ และขอบคุณคอมเม้นสั้นๆ ที่เป้นกำลังใจให้กันตลอด

กวิ้น หนูเป็นแค่ตัวประกอบนะคะ

[nam11734]

สงสารน้องเหมอออ.  โดนลุงข้างบ้านเกล้งหรือ ป๋าแกล้งกัน.

[wann]

อู้ยยยยย ชะน้าาาาน่าร้ากกกกกก 

มีมุมนี้ด้วยอ่ะ แง้วๆดี ทำไมเหมอโดนเล่นอ่ะ คำสั่งจากป๋ารึป่าววว 

[mild-dy]

 

[seaz]

สงสารทั้งเหมอ สงสารทั้งชนะ แอบสงสัยอยู่นะครับว่าคุณพ่อของเหมอต้องสั่งหมวดยิ้มมาแน่ๆ เลย ทำไมต้องมาขัดขวางความรักของลูกด้วย ใจร้ายจัง T^T

แล้วเพนกวิ้นจะมีคู่บ้างไหมครับเนี่ย?

[fuku]

เห็นประเด็นแว๊บๆ เรื่องสมัยนะเรียนไฮสคูลน่าจะเป็นเรื่องใหญ่แฮะ

ชอบตรงที่นะบ่นว่าเพี้ยนไม่สนใจพ่อเลยอาการหนัก

อยากให้เข้าใจกันนะ เพราะไม่งั้นสะใภ้แบบเหมอคงลำบากใจมาก #พ่อผัวไม่รัก
เฮียพ่ายนี่จนลูกโตก็ยังนิสัย!

[nooklepper]

ทำไมรู้สึกว่าพี่สมัยนี่ละตัวดี 555555

[NUTSANAN]

อีพี่ไร้พ่ายรึเปล่า ที่เปนคนอยุ่เบื้องหลัง. อ่านตอนนี้เหมิอนที่เดาไว้เลยว่าชนะจงใจอ่อยให้เหมอไปตามหา ไม่งั้นคงไม่ไดพักรีสอร์ทเชรฐ หรอก ว่าแต่จะมีอุปสรรคอะไรมาขวางกั้นเหมอ กะชนะอีกไม๊

[iceman555]

 

[Zalzah_iP]

เหมอจ๋าาาาาาา 5555555555 ชนะขี้เพ้อว่ะ