หัวข้อ: +รัก...'เสมอ'+ ตอนที่ 45 24/01/2559 Page. 87 (The end)

[EunSung87]

ใจร้ายกับน้องเหมอเกินไปแล้วน๊าาาาาาา

[kyungploy]

นะนี่เป็นพวกประเภทว่าเหมอได้ ประชดได้ แต่เหมอทำบ้างก็โกรธใช่ปะ เอาแต่ใจตัวเองอย่างที่บอกจริงๆนั่นแหละ สงสารเหมอ ㅠㅠ
แต่สุดท้ายคนที่ง้อก็ต้องเป็นเหมออยู่ดี เอเมน

[NUTSANAN]

สงสารเหมอมากกกกกกกกโอ้ยยมันบีบบบบ ชนะต้องการไรกันแน่คะ คนอย่างอย่างดิฉันก้เดามิออกเลยจิงๆดูไม่ออกว่ารักหรือแค่เหงา ต้องการใครสักคนอยุ่ใกล้ๆ

[khwanruen]

ชนะทำไมพูดยังงี้ ถ้าได้รู้ความจริงขึ้นมาว่าเหมอรักนะมานานแค่ไหน จะมาเสียใจทีหลัง เหมอที่หลงรักนะมาตลอด มองแค่นะคนเดียว โถ่ๆๆ น้องเหมอของพี่ มานี่มา จะปลอบใจหนูเอง   

[bpyt]

ปากอิพี่พ่ายนี่สุดจะบรรยายจริงๆ ให้ขุ่นแม่เพี้ยนจัดการหนักๆ สักรอบสิ
โอ๊ยยยย!! ชะน้าาา~~ ก็ขี้หึง ขี้หวง หน้ามืดตามัวมากๆ ไงล่ะได้เมียวันเดียว เสียทั้งเพื่อน เสียทั้งเมียเลย หึหึ

[MyLavenderLand]

สตรองงงงง เสมอ สตรองงงง ชะน้าาาา  แงงงงงงงง

[ka[ze]na]

โคตรเจ็บอ่ะ

[Malimaru]

เราแอบคิดกลับไปถึงตอนที่คุณคนเขียนสร้างนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาแล้วก็ตั้งคำถามกับตัวเองว่า
เอ... คุณคนเขียนสร้างตัวละครไหนมาก่อนกันระหว่างชนะกับเสมอ  (เราเดาว่าเป็นชนะ - แม้จะยังไม่ได้อ่านไร้พ่าย)
เพราะเสมอคือคนเพียงคนเดียวบนโลกที่จะรับมือกับชนะได้แบบเบ็ดเสร็จจริงๆ
เสมอเป็นคนที่พร้อมทั้งด้านจิตใจและสังคมมากๆ เหมาะแก่การเป็นคนรักของชนะผู้มีความซับซ้อนทางอารมณ์และปมที่ไม่อาจสลัดทิ้งได้ง่ายๆ  เป็นกำลังใจให้เสมอสตรองพอที่จะเยียวยาชนะให้กลับมามีความสุขได้อีกครั้งเร็วๆ


เอาเถอะ ถึงจะมาม่า แต่ป้าก็จะเชิดหน้าสวยๆเดินเคียงข้างพลางช่วยประคองน้องเหมอเอง
เหมอของป้า... จำเอาไว้ลูกว่า สวยมักนก ตลกมักได้!!
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ... 

[aiyuki]

ไม่ชอบให้ทะเลาะกันแบบนี้เลย สงสารเหมอ

[parn11]

โถถถ เหมออออ
เหมอไม่ผิดด เหมอแค่น้อยใจ เสียใจ เสียตัว กร๊ากกกกกกก

[cre-amoppo28]

เราว่าส่งคนมาทำให้เหมอหวั่นไหว 


แล้วให้นะมันเห็นว่าเหมอมันเริ่มจะปันใจให้คนอื่น


มันจะได้กระตุ้น

[kokoro]

ทำไมดีใจที่ทะเลาะกัน 555
น้องเหมอจะได้ไปพักผ่อนบ้าง
ทิ้งนังชนะมันไว้บ้านมันนี่แหละ
เหมอไปรักษาแผลใจยาวไปกับช่วงฝึกเลย
ปล่อยให้นังชนะมันน้อยใจของมันต่อไป
มีอย่างที่ไหนเอาแต่ตัดพ้อว่าเหมอไม่เข้าใจแล้วแกไม่พูดอะไรจะให้เข้าใจได้ไงยะ?
 

[pizza2011]

เกลียความงี่เง่าของชนะ  ทำไมนะถึงเห็นแก่ตัวขนาดนี้  คิดจะเอาความรักจากเสมอฝ่ายเดียว
นะไม่ได้รักเสมอหรอก นะแค่รักคนที่จะให้นะได้ตลอด ไม่ขัดใจนะแค่นั้นเอง
อยากให้เสมอกลับมาคิดดู ถามใจดูว่าที่ทุกวันนี้ให้ชนะไปมันดีกับชนะจริงหรือป่าว
หรือว่าจริงๆแล้ว ความรักของเสมอกำลังทำร้ายตัวเสมอเองอยู่ตลอดเวลา

เหมอหนูต้องstrong!!นะจ้ะ ♡♡♡♡

[Snufflehp]

ตอนที่ 19

‘ไอ้เหมอ มึงกับไอ้นะทะเลาะอะไรกันป่าววะ มันปิดเฟซเลยอ่ะ ติดต่อไม่ได้ มือถือก็โทรไม่ติด กูไปหาที่บ้าน แม้แต่พี่จินก็ไม่รู้ว่ามันไปไหน ที่บ้านมันวุ่นมากเลยนะ มึงรู้อะไรก็ติดต่อหากูด้วย’

ข้อความจากไอ้กวิ้นที่ฝากไว้ในอินบ็อกทำเอาไอ้เหมอนั่งแทบไม่ติด ห้าวันมาแล้วที่มันกินไม่ค่อยได้นอนไม่ค่อยหลับ ยิ่งมารู้ว่าพ่อดาวประจำใจของมันหายตัวไปอย่างนี้ไอ้เสือเหมอที่เซื่องซึมอยู่แล้วก็ยิ่งซึมหนัก หัวใจมันร้อนรุ่ม ความโกรธที่มันมีเลือนหายไปหมดสิ้น คงค้างไว้แต่เพียงความเสียใจและความรู้สึกผิดที่มันพูดเรื่องไม่เป็นเรื่องออกไป ...มันนึกเสียใจมาจนตอนนี้ ไม่ควรให้โทสะควบคุมการทำงานของสมอง มันคิดได้อย่างไรว่าชนะจะรักขุ่นแม่เพี้ยนของมัน... จะให้โทษคำพูดของชโยก็คงจะเป็นการปัดความรับผิดชอบ

Only Summer: ไอ้กวิ้น ติดต่อนะได้ยัง
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ยัง ตกลงมึงทะเลาะกับมันเหรอ
Only Summer: ก็...ไม่เชิงหรอกว่ะ แล้วนี่ไม่มีใครตามตัวเจอเลยเหรอวะ
นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ลูกน้องพ่อมันออกตามหาแล้ว แต่หายไปเหมือนผีลักซ่อน รถยังอยู่แต่คนหาย กระเป๋าเสื้อผ้ามันก็เอาไปด้วย
Only Summer: นะมันไปเที่ยวหรือเปล่า มึงก็รู้ว่ามันชอบแบ็กแพ็ค ไปเที่ยวที่นั่นที่นี่

ชนะเห็นรูปหล่ออย่างนั้นแต่ไม่ได้เจ้าสำอางห่วงสบาย เจ้าตัวชอบแบกเป้ขึ้นรถทัวร์ไปเที่ยวชมธรรมชาติอยู่บ่อยครั้ง ที่สะดวกสบายอย่างชาวบ้านเขาไม่ได้รับความสนใจจากชนะหรอก พ่อเจ้าประคุณชอบบุกป่าเขาลำเนาไพร แบกเป้เดินทางโบกรถไปเรื่อยเปื่อยพร้อมกับกล้องถ่ายรูปอีกหนึ่งตัว จนบางทีก็อดเป็นห่วงไม่ได้ว่าจะไปตกระกำลำบากอยู่ที่ไหน

นกเพนกวิ้นบินไม่ได้: ก็อยากคิดว่ามันไปเที่ยว แต่มันติดต่อไม่ได้เลยนี่สิ เฮ้อ สุขกูก็ไม่ได้สุขด้วย ตอนทุกข์ยังมาดึงกูไปทุกข์ด้วยอีก ไอ้พวกนี้ มึงกลับมาเย็นนี้มาหากูที่บ้านด่วนเลย
Only Summer: เออๆ แล้วเจอกัน

ไอ้เหมอถอนหายใจ ทำหน้ายุ่งใส่มือถือตัวเอง ก่อนจะโดนไอ้เชษฐ์ตบกะโหลกเรียกสติไปหนึ่งที ไอ้เสือเหมอจึงหันไปแยกเขี้ยว เตรียมเปิดสงครามกับไอ้เชษฐ์ ถ้าไม่ติดว่าไอ้สูงเปรตหน้าหล่อมันจะชิงถามขึ้นเสียก่อน

“มึงเป็นอะไรเชี่ยเหมอ ทำหน้าหมาหงอยแบบนี้มาสักพักแล้วนะเว้ย” ไอ้เชษฐ์ที่เฝ้าสังเกตไอ้เหมอตั้งแต่มันกลับมาก็เห็นมันเอาแต่ทำหน้าหงอย ไม่ร่าเริงเหมือนตามปกติ “มีเรื่องกับไอ้นะมันป่าววะ”

“มึงรู้ได้ไง” ไอ้เหมอเหลือบแลสายตามอง นอกจากจะสูงเป็นเปรตวัดกู้ มันยังแสนรู้อีกต่างหาก

“ก็อยู่ๆ ไอ้นะมันก็ปิดเฟซ แถมโทรมาถามกูเรื่องที่เที่ยวในเชียงใหม่ด้วย กูก็เลยคิดว่ามันต้องมีอะไรแหงๆ” ไอ้เชษฐ์บอกอย่างผู้รู้ ก่อนไอ้เหมอจะเด้งตัวลุกขึ้นกระชากคอเสื้อมันที่ไม่ทันตั้งตัว “เฮ้ยยย! อะไรมึง!”

“มึงว่าไงนะ นะอยู่เชียงใหม่เหรอ”

“เออดิ งั้นมั้งวะ ไม่ไอ้ห่า อย่าเพิ่งกัดกู มันโทรมาถามตั้งแต่สามสี่วันก่อนแล้ว ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าอยู่เชียงใหม่รึเปล่า แต่กูแนะนำให้มันไปพักที่รีสอร์ทของญาติกู ยังไงถ้ามันไม่คิดไปเที่ยวที่อื่นมันก็ต้องยังอยู่ที่นั่นอ่ะ” ไอ้เชษฐ์รีบให้คำตอบเมื่อมองหน้าไอ้เสือเหมอเพื่อนยากที่ท่าทางมันร้อนรนเอาคำตอบ

“ไอ้เชี่ยยย แล้วทำไมมึงไม่บอกกูวะ มึงรู้ไหมว่าเขาวุ่นตามหาตัวมันกันอยู่ แล้วไอ้คนที่รู้แม่งก็คนใกล้ตัวกู ไอ้ห่าเชษฐ์ มึงนี่มัน...” ไอ้เสือเหมอมีทีท่าโล่งใจ แต่ก็ยังคงไม่ปล่อยมือจากคอเสื้อเพื่อนซี้

“อ้าว กูจะไปรู้เหรอวะ”

ไอ้เชษฐ์พึมพำ ในขณะที่ไอ้เหมอกำลังขบคิด ระหว่างบอกไอ้กวิ้นให้บอกครอบครัวของชนะกับมันเลือกจะบินไปเชียงใหม่เพื่อไปขอโทษชนะเอง แต่น้ำหนักความชั่งใจอย่างหลังกลับหนักอึ้งกว่า...อย่างไรเสียก็อยากพูดขอโทษสักครั้ง คำพูดของไอ้เหมอคงทำให้ชนะเสียใจมากน่าดู เพราะถึงมันจะเป็นเรื่องจริง ถึงชนะจะรักจะชอบใคร...มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าขยะแขยง ไอ้เหมอไม่มีสิทธิ์ไปตัดสินได้...ความรักสวยงาม ไม่ว่าจะเกิดขึ้นกับใครก็สวยงาม แต่ที่ไอ้เหมอมันกล่าวหา...คงเป็นเพราะมันอิจฉา... อิจฉาที่คนที่ชนะรัก...ไม่ใช่มัน

“กูไปเชียงใหม่กับมึงด้วย” ตัดสินใจแล้วว่า...ควรทำอะไรต่อไป ไอ้เหมอไม่ได้คิดจะง้องอนให้สถานะมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่มันแค่อยากจะขอโทษในสิ่งที่มันพูดจาไม่ดีออกไปก็เท่านั้น ชนะจะรับมันไว้หรือไม่ก็สุดแล้วแต่เขา

“ห้ะ?” ไอ้เชษฐ์ทำหน้างง ไอ้ชายที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและไอ้ปิ๊กที่นอนใส่หูฟังก็ให้ความสนใจขึ้นมาไม่ต่างกัน

“ตั๋วเครื่องบินไปเชียงใหม่เท่าไหร่วะ” ไอ้เสือเหมอไม่สนใจอาการหน้าเหวอของเพื่อนๆ มันจัดการวางแผนการ ครั้นพอไอ้เชษฐ์บอกราคาตั๋วเครื่องบิน ไอ้เหมอมันก็หันไปหาไอ้ชายให้ออกเงินค่าตั๋วเครื่องบินให้มันทันที แต่คราวนี้ไอ้ชายมันไม่โวยวาย เพราะจากที่ฟังบทสนทนาคร่าวๆ ก็รู้ว่าไอ้เสือมันจะไปเชียงใหม่ทำไม เห็นมันหงอยมาทั้งสัปดาห์ก็อดที่จะอยากช่วยเหลือมันไม่ได้

“งั้นกูกับไอ้ปิ๊กไปด้วย อยากเที่ยวเชียงใหม่นานแล้วเหมือนกัน” ไอ้ชายที่ถูกไอ้เหมอไถค่าตั๋วเครื่องบินบอกกับไอ้เชษฐ์แล้วหันไปใช้สายตาบังคับไอ้ปิ๊กให้พยักหน้าตาม

“เออๆ กูไปด้วย”

เป็นอันว่าแผนการบุกเชียงใหม่ของไอ้เหมอจะมีคนร่วมเดินทางไปด้วยสามคน แต่ก่อนหน้านั้นมันต้องโทรบอกหญิงแม่ของมันเสียก่อน เพื่อขออนุญาตเริ่มการเดินทางในครั้งนี้



เย็นย่ำ ณ สนามบินดอนเมือง ไอ้เหมอกับผองเพื่อนนั่งรอประกาศเรียกเข้าเกทอยู่ที่อาคารผู้โดยสารขาออก สี่หนุ่มนักเรียนนายร้อยเป็นที่ต้องตาต้องใจของสาวน้อยสาวใหญ่รอบข้าง  ทว่าสี่หัวเกรียนแห่งกองร้อยไม่ได้สนใจอะไรมากนัก โดยวิสัยของพวกมันแล้วถือว่าผิดปกติ ยิ่งไอ้ปิ๊กจอมหม้อกับไอ้เชษฐ์จอมเจ้าชู้ยิ่งผิดปกติ แต่ตอนนี้มีเรื่องด่วนยิ่งกว่าเรื่องจีบหญิง ไอ้เชษฐ์และไอ้ปิ๊กจึงหันเหความสนใจของพวกมันมาที่ไอ้เหมอซึ่งกำลังแถลงไขถึงอาการหงอยแดกของมันที่ดำเนินมาเนิ่นนานร่วมหลายวันมานี้ให้เพื่อนๆ ได้รับฟัง แต่ไม่ได้ลงรายละเอียดเนื้อความใดๆ

“สรุปคือ มึงโกรธไอ้นะมันก่อน แล้วตอนนี้ไอ้นะมันก็โกรธมึง แต่มึงอ่ะหายโกรธแล้ว แล้วอยากจะไปง้อมันใช่ไหม” ไอ้ชายสรุปผล มองไอ้เหมอที่ไม่ได้พยักหน้า มันแก้ประโยคของไอ้เชษฐ์ว่า “กูไม่ได้ไปง้อ อะไรที่กูทำผิดกูก็แค่อยากพูดขอโทษ แต่ถ้าจะให้กลับไปเป็นเหมือนเดิม มันก็ยากว่ะ เสียความรู้สึกขนาดนี้ อาจจะไม่ไหว กูเหนื่อยๆ ว่ะมึง อยากลองห่างๆ ดูบ้าง”

“โอเค งั้นให้กูโทรถามมันก่อนแล้วกันว่ามันอยู่ไหน” ไอ้เชษฐ์บอกอย่างคนที่เข้าใจอะไรง่ายแล้วยกมือถือขึ้น

“เบอร์นะติดต่อได้เหรอวะ”  ไอ้เหมอถามอย่างสนใจ เพราะไอ้กวิ้นเพื่อนโง่บอกว่าโทรไม่ติด ติดต่อไม่ได้

“ไม่รู้ดิวะ วันนั้นมันใช้เบอร์นี้โทรมา กูก็เมมไว้” ไอ้เชษฐ์โชว์เบอร์มือถือให้ไอ้เหมอดู

“เบอร์ใหม่มันแน่ว่ะ แล้วมันรู้เบอร์มึงได้ไง” ตัวเลขไม่คุ้นตาทำให้ไอ้เหมอสรุปความได้ว่าคนรูปหล่อคงเปลี่ยนเบอร์โทร

“เฟซกูติดเบอร์โทรหราขนาดนั้น ไม่รู้ได้ไงวะ เออ เดี๋ยวกูโทรหามันก่อน” ไอ้เชษฐ์กดโทรออกแล้ว ไอ้เหมอจึงเอาแต่นั่งเงียบกริบ ไอ้ชายสะกิดแขนยิกๆ กระซิบถามถึงรายละเอียดเรื่องที่ทะเลาะ แต่ไอ้เหมอก็ไม่ชี้แจงใดๆ ไอ้ชายจึงเลิกเซ้าซี้แล้วหันไปแย่งไอ้ปิ๊กกินปลาเส้น

“โอเคมึง ไอ้นะยังอยู่ที่รีสอร์ทญาติกู กูพูดตามที่มึงบอกแล้วนะไอ้เหมอว่าพวกเราจะไปหา แต่ไม่ได้บอกว่ามึงจะไปด้วย”

“อืม”

นั่งรอกันเพียงไม่นาน สี่หนุ่ม F4 ก็บินลัดฟ้าไปยังจังหวัดเชียงใหม่ ไอ้เหมอที่ไม่ถูกกับเครื่องบินปวดหูจี๊ด สรรพเสียงรอบตัวถูกตัดขาด มีแต่เสียงวิ้งๆ อยู่ในหู กว่าเครื่องบินจะแลนดิ้งไอ้เหมอก็หูอื้อไปตามระเบียบ ตอนเดินลงจากเครื่องก็เดินตัวเอียง หันมองซ้ายขวาเลิ่กลั่กเพราะแทบไม่ได้ยินเสียงอะไร ร้องเรียกหาเพื่อนก็ได้ยินแค่เสียงตัวเอง กว่ามันจะหายจากอาการเหมอเออเร่อได้ก็จนเกือบจะถึงรีสอร์ทของญาติไอ้เชษฐ์ที่ส่งคนรถมารับถึงสนามบิน มันจึงมีเวลาเตรียมตัวแค่เพียงเล็กน้อยเท่านั้นก่อนจะเจอกับพ่อดาวประจำใจของมัน...

“สวัสดีค่ะคุณเชษฐ์ เชิญทางนี้เลยค่ะ” พนักงานต้อนรับออกมาต้อนรับอย่างรู้งาน ไอ้เชษฐ์พยักหน้าให้เพื่อนอีกสามคนเดินตามมันไปยังห้องอาหารของทางรีสอร์ทที่จัดตกแต่งตามสไตล์ไทยล้านนา

บรรยากาศโดยรอบของห้องอาหารดูสบายตา มีเสียงเพลงที่บรรเลงจากเครื่องดนตรีไทยหลายประเภท ประกอบขึ้นเป็นทำนองเพลงไทยดั้งเดิมดังคลอบันเทิงใจแขกเหรื่อในห้องอาหารให้ได้รับความสุนทรีย์

ไอ้เหมอเดินตามเพื่อนด้วยใจเต้นตุ้มๆ ต่อมๆ มันเดินปิดท้ายขบวนแต่ก็ยังเห็นแผ่นหลังของคนที่นั่งรอที่โต๊ะอาหารอย่างชัดเจน ชนะอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนสีซีดที่ไอ้เหมอซื้อให้ นั่งหันหลังให้กับประตูทางเข้า แต่ตรงหน้าชนะคือกระจกใสบานใหญ่ที่เวลากลางวันคงทำให้เห็นสวนสวยภายนอก แต่เวลากลางคืน...กลับเป็นกระจกสะท้อนภาพเบื้องหลัง ดวงตาหลังแว่นกรอบดำที่ไอ้เหมอเห็นสะท้อนเงาอยู่ในกระจกกำลังมองที่เงาสะท้อนของมันอยู่เหมือนกัน

พวกไอ้เชษฐ์ทักทายชนะตามปกติ คงมีแต่ไอ้เหมอที่เดินไปนั่งเก้าอี้ตัวไกลๆ มันไม่ได้เอ่ยทักทายชนะเหมือนคนอื่นๆ เพราะอาการป๊อดเข้าครอบงำจิตใจมันอีกครั้ง ใครเลยจะคิดว่าพอเห็นหน้าแล้วจะทำให้ความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจมากมาย...ล้นทะลักออกมาอย่างนี้

“ยังไงของมึงไอ้นะ มาโผล่ที่นี่ได้ไง มึงไม่มีเรียนเหรอวะ” ไอ้ชายเลิกคิ้วถาม มันตักข้าวใส่จานตัวเองแล้วส่งโถข้าวให้ไอ้ปิ๊กต่อ

“มหาลัยกูมีงานกีฬาอาทิตย์หนึ่ง ก็เลยไม่มีเรียน” ชนะตอบเรียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึมยิ่งกว่าครั้งล่าสุดที่เจอกันจนไอ้ชายไม่ถามอะไรต่ออีก

“ไอ้เหมอ มึงตักเยอะๆ ดิวะ ไดเอทหรือไงมึง ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นแดก” ไอ้ชายหันไปบ่นไอ้เหมอที่ตักข้าวใส่จานเท่าแมวดม

“ไดเอทบ้านมึงดิ” ไอ้เหมอแยกเขี้ยว ยอมตักขาวใส่จานตัวเองอีกเล็กน้อย ลอบมองไปทางชนะก็เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้สนใจมองมาทางมัน แค่เท่านั้นไอ้เสือก็กลายร่างเป็นหมา ใจแป้วน้ำตาคลอ มันเม้มปากก้มหน้า เขี่ยข้าวในจานไปมาเดือดร้อนไอ้เชษฐ์ต้องตักกับข้าวใส่จานให้มัน

“กินก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน” ไอ้เชษฐ์กระซิบบอก ไอ้ปิ๊กมันก็ช่วยตักผัดผักรวมมิตรใส่จานให้ไอ้เหมอด้วย คงมีแต่ไอ้ชายที่เขี่ยของที่มันไม่ชอบมาใส่จานจนโดนไอ้เสือมันคำรามใส่

มื้ออาหารผ่านพ้นไปอย่างเรียบเรื่อย โดยตัวนำในการสนทนาไม่ใช่ไอ้เหมอจอมจ้อ แต่เป็นไอ้เชษฐ์ที่ปกติจะพูดมากแค่กับสาวๆ ของมันเท่านั้น แต่วันนี้มันลงทุนพูดนั่นพูดนี่ แนะนำรีสอร์ทของญาติมันให้เพื่อนๆ ฟังละเอียดยิบ มีไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กทำหน้าที่ต่อบทสนทนาให้ราบรื่นไปด้วยดี ส่วนไอ้เหมอนั้นนั่งใบ้กิน มือก็จับช้อนเขี่ยไปมา พอโดนไอ้ชายมันด่าก็จำยอมยกขึ้นเข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างไม่รู้รส ในขณะที่ชนะมีร่วมบทสนทนาบ้าง แต่ไม่บ่อย  เพราะส่วนใหญ่ก็นั่งเงียบเหมือนไอ้เหมอ

“คืนนี้ปาร์ตี้ไหมพวกมึง บ้านที่พวกเราได้อยู่หลังสุดท้ายโน่น เสียงดังได้ไม่รบกวนใคร ไอ้นะ มึงมาร่วมด้วยกันไหม” ไอ้ชายเจ้าพ่อปาร์ตี้เอ่ยชักชวน

ตามที่ไอ้เชษฐ์ได้อธิบายรายละเอียดคร่าวๆ เอาไว้รีสอร์ทของญาติมัน ปลูกบ้านพักเรียงรายไว้ตามแนวเนินเขา ราคาแพงที่สุดก็เป็นวิลล่าหลังใหญ่ ราคารองลงมาก็จะเป็นบ้านแฝด หรือถ้ามาพักกันแค่สองคน ราคาประหยัดห้องเล็กๆ  ก็จะเป็นบ้านพักเดี่ยว ซึ่งบ้านหลังสุดท้ายที่อยู่บนเชิงเขา ใกล้กับวิลล่าที่เป็นจุดเด่นของรีสอร์ทแห่งนี้ ก็คือที่พักสำหรับบรรดาเครือญาติของเจ้าของรีสอร์ท เป็นบ้านเดี่ยวทรงยุโรป ซึ่งไอ้เชษฐ์การันตีความสวยงามและความเป็นส่วนตัวด้วยตัวเอง

“ไม่เอาดีกว่าว่ะ กูอยู่ด้วยคงไม่สนุก พวกมึงตามสบายเลย” ชนะพูดจบก็ลุกเดินออกจากห้องอาหารไป ทำเอาไอ้ชายหันมองหน้าไอ้เชษฐ์กับไอ้ปิ๊กด้วยอาการแดกจุด ก่อนจะส่งสายตากดดันมาทางไอ้เหมอ

“มึงไปชวนมันหน่อยดิ นี่เป็นภารกิจนะไอ้เสือ ถ้ามึงชวนมันมาแดกเหล้าด้วยไม่ได้ก็ห้ามเข้าบ้าน ไป!” ไอ้ชายบังคับขู่เข็ญไอ้เสือเหมอที่นานๆ ที่มันจะยอมอ่อนข้อให้ “พวกกูจะเตรียมเหล้าเตรียมกับแกล้มไว้ให้ สู้ๆ เว้ย”

ไอ้เหมอกลืนน้ำลายลงคอดังเอื้อก เพราะเจอภารกิจหนักยิ่งกว่าตอนฝึกลาดตระเวน มันก้าวขาสั่นๆ ของตัวเองออกจากห้องอาหาร แต่อากาศยามค่ำคืนที่เชียงใหม่ ณ รีสอร์ทแห่งนี้ก็พัดพาเอาความกดดันของมันหนีหายไปด้วย ลมเย็นสบายพัดเอื่อยเฉื่อย ไอ้เหมอรีบก้าวเท้าเดินตามพ่อดาวประจำใจของมันที่เดินนำหน้าอยู่ไม่ไกล

ตึก...ตึก...ตึก

เสียงหัวใจของไอ้เหมอกับเสียงฝีเท้าที่ก้าวเดินดังสอดประสานกันอย่างน่าประหลาด และหัวใจยิ่งเต้นถี่ระรัวเมื่อบัดนี้คนที่เดินนำหยุดเดินแล้ว เขาหยุดยืนห่างจากไอ้เหมอแค่ไม่กี่เมตร

“มีอะไรหรือเปล่า” ชนะหันกลับมาเผชิญหน้า ไอ้เหมอยืนนิ่งอยู่กับที่ ยิ้มแห้งแล้งส่งให้ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายพูดตอกกลับมาว่า “ถ้าไม่อยากยิ้ม ก็ไม่ต้องฝืนหรอก มีอะไรกับผมหรือเปล่า”

“ไอ้ชายให้ชวนไปสนุกด้วยกัน” น้ำเสียงของไอ้เหมอสั่นเล็กน้อย มันทำใจกล้าก้าวเท้าเข้าไปใกล้

“ถ้าผมไป เหมอจะสนุกเหรอ” ชนะไม่ได้ขยับหนี กลับยืนอยู่นิ่งๆ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำเย็นชา

“สนุกสิ กินกันเยอะๆ สนุกดี มาเที่ยวเชียงใหม่ทั้งที พลาดได้ไง” ไอ้เหมอยิ้มเต็มหน้า แต่ดวงตาของมันก็ยังคงสั่นไหว

“อืม ขอบใจที่อุตส่าห์มาชวนผมนะ แต่ผมอยากพักผ่อน เหมอกับเพื่อนตามสบายเลย” ชนะสังเกตเห็นมันได้ รอยยิ้มที่ไม่เหมือนเดิมของคนหัวเกรียน “ผมขอตัวก่อน”

“เดี๋ยว...” ไอ้เหมอคว้าแขนของคนรูปหล่อไว้ มือที่สั่นเทาของมันบีบแน่นตรงท่อนแขนแกร่ง “คนที่บ้านเป็นห่วงรู้ไหม นะกลับบ้านเถอะ”

ชนะดึงมือไอ้เหมอออกจากแขน กระตุกยิ้มเล็กน้อยแล้วบอกเสียงสุภาพ “อีกสองวันผมก็กลับแล้ว ผมแค่มาเที่ยวในวันที่ผมว่าง”

“แล้วทำไมไม่บอกคนที่บ้านไว้ เขาเป็นห่วง เขาวุ่นวายกันไปหมด รู้บ้างไหม”

“มันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเหมอ เรื่องครอบครัวของผม ผมจัดการเองได้” ชนะตอบอย่างเย็นชา ไอ้เหมอจึงยิ่งบีบแขนของอีกฝ่ายแน่น ดวงตาของมันแดงก่ำไปหมด

“ไม่ใช่แค่พวกเขา แต่เหมอก็เป็นห่วง นะไม่รู้เหรอว่าทำให้เหมอห่วงแค่ไหน” ไอ้เหมอห้ามตัวเองแล้ว บอกตัวเองแล้วว่ามันควรจะถอยห่างจากคนรูปหล่อตรงหน้านี้เสียที แต่หัวใจของมันกลับซื่อสัตย์มากเกินไป...มันยังคงห่วงหาถึงแต่คนที่เป็นเจ้าของมันมาสิบกว่าปี

“ห่วงคนอย่างผมด้วยเหรอ” ชนะถามเสียงกลั้วหัวเราะ มองมือไอ้เหมอที่ยึดจับที่แขนของตัวเองไว้แน่น “เหมอห่วงผิดคนหรือเปล่า”

“ชนะ!” ไอ้เหมอร้องเรียกชื่อของสุดที่รักมันอย่างสุดจะทน น้ำตาของมันไหลลงมาไม่ขาดสาย ไอ้เสือเหมอกลายเป็นคนอ่อนแอไปเสียแล้ว มันทนเก็บความรู้สึกที่อัดแน่นอยู่ในใจไม่ไหวจริงๆ “เกินไปแล้วนะ...พูดเกินไปแล้ว”

เพราะไม่เคยเห็นคนหัวเกรียนร้องไห้ ไม่ว่าจะเจ็บจะปวดแค่ไหน ไอ้เหมอไม่เคยหลั่งน้ำตาให้เห็นเลยสักครั้ง ด้วยปกติที่เอาแต่ยิ้ม ปกติก็เอาแต่ทำหน้าตลก แต่พอมันร้องไห้ หัวใจของชนะก็เจ็บปวดและอยากจะร้องไปกับมันด้วย

“ผมขอโทษ” ชนะดึงรั้งศีรษะของไอ้เหมอให้มาซบลงที่ไหล่ มือใหญ่ข้างหนึ่งกดท้ายทอยไว้ ส่วนอีกข้างยกขึ้นลูบหลัง “อย่าร้องไห้แบบนี้เลย”

ไอ้เหมอยกมือขึ้นโอบรัดชนะไว้แน่น คิดถึงไออุ่นนี้...คิดถึงกลิ่นหอมนี้ คิดถึง...ทุกอย่างที่เป็นชนะ




“โอ้โห พามาจนได้ เจ๋งเหมือนกันนี่หว่าไอ้เหมอ” ไอ้ชายเอ่ยแซว ทำเมินกับตาบวมๆ ของไอ้เสือเหมอเพื่อนซี้ที่เดินตามแรงจูงของชนะมาโดยไม่พูดไม่จา ไม่รู้ไปเคลียร์กันอีท่าไหน หรือยังไม่ได้เคลียร์อะไรเลยด้วยซ้ำก็ไม่อาจคาดการณ์ได้ แต่ในเมื่อสมาชิกวงเหล้ามาครบกันแล้ว มือชงอย่างไอ้ปิ๊กก็ได้ฤกษ์แจกจ่ายแอลกอฮอล์ให้ผองเพื่อนเสียที หลังจากทำคอยืดคอยาวรอคอยกันมาเกือบครึ่งชั่วโมง

วงเหล้าของสี่นักเรียนนายร้อยและหนึ่งหนุ่มนักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ดำเนินไปพร้อมเสียงพูดคุยเฮฮากันตามปกติของไอ้สามหนุ่มแห่งกลุ่ม F4 คงมีแต่ไอ้เหมอที่นั่งเงียบไม่พูดไม่เจอกับใครอยู่ข้างๆ ชนะ มันเอาแต่ยกแก้วเหล้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมดไปหลายแก้ว จนไอ้ปิ๊กมือชงถึงกับร้องโอดโอยเพราะขี้เกียจล้วงน้ำแข็งในกระติกบ่อยๆ ท่ามกลางอากาศเย็นๆ เช่นนี้

“เออออออ มึง ไอ้นะ เมื่อวันก่อนเว้ย แฟนเก่ามึงแอดเฟซกูมา” ไอ้เชษฐ์ที่เริ่มกรึ่มได้ที่ก็เปิดประเด็นร้อน “ชื่อวิมป่ะ แฟนเก่ามึงอ่ะ”

“อืม” ชนะรับคำสั้นๆ “เคยเอารูปมึงให้ดู เขาบอกว่ามึงหล่อดี”

ไอ้เชษฐ์ยิ้มหน้าบานรับคำชม “มึงโอเคป่ะวะถ้ากูจะจีบ”

“กูยังไงก็ได้ แค่มึงไม่ซีเรียสเพราะเขากับกูเคยเป็นแฟนกันมาก็พอ”

“เฮ้ย ไม่หรอกน่า ผู้หญิงทุกคนมีคุณค่าเว้ย ต่อให้เขาจะผ่านใครมาก็มีคุณค่า ถ้าหัวใจสวย ยังไงก็คุ้มค่าที่จะครอบครอง” ไอ้เชษฐ์โม้สมกับความเจ้าชู้ของมัน จนไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กพากันโก่งคออ้วกกันระนาว

“ไอ้เชี่ยคออ่อนพวกนี้ แดกเหล้าไม่กี่แก้วทำเมา มึงดูไอ้เสือเหมอ จะเป็นสิบแก้วแล้วแม่งยังนั่งนิ่ง ถ้าเป็นเหล้านี่กูต้องกราบมันจริงๆ มาๆ ไอ้เหมอ ชนแก้วเว้ย ไอ้นะ มึงด้วย” ไอ้เชษฐ์ยกเท้าถีบไอ้ปิ๊กที่เซไปปะทะไอ้ชาย ก่อนจะหันมาชาบูเสือเหมอหัวหน้าแก้งของมันพร้อมกับขอชนแก้วให้เป็นเกียรติเป็นศรีแก่วงศ์ตระกูล

“ไอ้เชษฐ์ มึงเอาแต่ถามไอ้นะว่าโอเคไหมถ้ามึงจะจีบแฟนเก่ามัน แต่มึงไม่ถามแฟนคนปัจจุบันของมึงเล้ย ว่าเขาจะยอมให้มึงจีบคนใหม่ไหม” ไอ้ปิ๊กเอ่ยดักคอ เป็นที่รู้กันดีว่าไอ้เชษฐ์มีแฟนสาวเรียนพยาบาลซึ่งเป็นเพื่อนของป๊อกกี้ที่มันพยายามเป็นพ่อสื่อให้ไอ้เหมอ

“เพิ่งเลิกกันไปสองวันก่อนเว้ย แต่กูไม่ได้ทิ้งเขาหรอก เขามีคนใหม่ กูจับได้สองครั้งละ ก็เลยว่าครั้งนี้เลิกเด็ดขาด ยังไงกูก็ไม่ได้รักแล้ว” ไอ้เชษฐ์ตอบสบายๆ จนไอ้ชายหนุ่มอุบลคนซื่อถึงกับเบะปากหมั่นไส้ กูไม่เกิดมาหล่อบ้างให้รู้ไปมึงงง

“มึงไม่ได้รักตอนที่เห็นหน้าแฟนเก่าไอ้นะมันแอดเฟซมึงมาแล้วเหรอวะ ไอ้สัดเชษฐ์ แค่อ้าปากกูก็เห็นไปถึงริดสีดวงมึงไอ้ห่า” ไอ้ชายปาถั่วลิสงใส่หัวไอ้เชษฐ์ ปากก็พร่ำบ่นถึงความเจ้าชู้หน้าหม้อของไอ้เพื่อนรูปหล่อตัวสูงดั่งผีเปรตที่ตอนนี้หลังจากสลัดรักสาวพยาบาล ก็มีว่าที่คุณหมอคนสวยมาดามใจ การันตีความสวยได้เพราะเคยเป็นแฟนเก่าไอ้ชนะรูปหล่อมาก่อน

“เชี่ย พูดซะเหล้ากูจืดไอ้สัด แล้วนี่น้องหมอนมึงเป็นไง” ไอ้เชษฐ์โต้กลับไอ้ชายที่รีบยกเหล้าขึ้นดื่มอึกๆ อย่างบ่งบอกให้รู้ว่าคำถามของไอ้เชษฐ์จี้ใจมันเข้า

“น้องหมอนของไอ้ชายทำท่าจะมีกิ๊กว่ะ แต่มันยังจับไม่ได้คาหนังคาเขา” ไอ้ปิ๊กกระซิบบอก

“แกล้งหึงแกล้งหวงกู ให้กูตายใจ สุดท้ายก็แอบไปมีใครคนอื่น ผู้หญิงแม่งใจร้าย เห็นเรียบร้อยไม่น่าทำกูได้” ไอ้ชายเปิดดราม่า มองไอ้เสือเหมอเพื่อนยากที่เงียบปากอย่างผิดวิสัยแล้วก็ตรงเข้ากอดคอ “ถ้าผู้หญิงมันร้ายมากนัก กูขอเป็นเมียมึงนะพี่เหมอออออออ”

“หูยยย ไอ้เชี่ยย ขนลุก” ไอ้ปิ๊กถึงกับลูบแขนลูบขาตัวเอง ส่วนพี่เหมอของน้องชายยกเท้าขึ้นถีบไอ้หนุ่มอุบลเข้าเต็มรัก

“กูไม่อยากมีเมียเป็นไอ้หน้าโจรอย่างมึงหรอก ไอ้ปิ๊กเก็บมันดิ๊ อย่ากวนกู” ไอ้เหมอว่าเสียงเข้ม กระดกเหล้าเข้าปากไม่สนใจไอ้ชายอีก

“ครับ ลูกพี่ครับ อย่ากริ้วครับอย่ากริ้ว ปุ๊กปิ๊กชงเหล้าให้นะครับ ไอ้ชาย มึงนี่หาเรื่องตายจริงๆ ไปกอดไอ้เชษฐ์นู่นไป คืนนี้ถ้าได้เสียกันพรุ่งนี้ก็ไปไหว้พ่อแม่มันเลย”

“ถุ้ยยยย หน้าอย่างไอ้เชษฐ์ไม่ได้กินกูหรอก” ไอ้ชายเบะปากจนโดนไอ้เชษฐ์ตบเข้าให้อีก มองไปก็น่าสงสาร แต่ปากมันก็รนหาที่ซะเหลือเกิน

เวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ ผองเพื่อนร่วมวงก็ร่วงลงทีละราย เริ่มจากไอ้ชายที่กลิ้งเข้าไปนอนในบ้านเป็นที่เรียบร้อย ต่อมาก็เป็นไอ้ปิ๊กที่ยังคงหวงตำแหน่งมือชง นอนกอดกระติกน้ำแข็งครางงึมงำอยู่ใกล้ๆ ส่วนไอ้เชษฐ์นั้นไม่ได้เมาคอพับคออ่อน แต่ตอนนี้มันขอแยกตัวไปโทรศัพท์จีบว่าที่คุณหมอของมันแล้วเรียบร้อย วงเหล้าตอนนี้จึงมีแค่ไอ้เหมอที่ยังคงใช้นิ้วคนน้ำแข็งในแก้วอย่างใจลอยกับพ่อดาวประจำใจของมันที่ก็นั่งจิบเหล้าอยู่ข้างๆ กันไม่ไปไหน

“เหมอ” เสียงของชนะปลุกไอ้เหมอให้ตื่นจากภวังค์ มันหันมองคนเรียกแล้วเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่ามีอะไร

“ฟังเพลงไหม”

ไอ้เหมอมองสบตากับคนรูปหล่อ แล้วมันก็พยักหน้า ชนะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกจากกระเป๋ากางเกง กดเลือกเพลงที่คิดอยากให้คนหัวเกรียนฟังแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือไปตรงหน้า ชื่อเพลงที่โชว์หราทำให้ไอ้เหมอต้องเงยหน้าขึ้นสบตามองกับชนะอีกรอบ

‘อย่าเปลี่ยนเป็นไม่รักกัน (Begin Again)’

ดนตรีอินโทรเพลงขึ้นด้วยทำนองสบายหู ไอ้เหมอหลับตา พิงศีรษะกับไหล่คนข้างกาย ตั้งใจฟังเพลงที่คนที่มันรักอยากให้ฟัง
เสียงนุ่มน่าฟังของศิลปินที่ขับร้อง คงไม่นุ่มเท่ากับมือของชนะที่ลูบศีรษะของไอ้เหมอตอนนี้


“บอกกับฉันเธออยากให้ฉันทำไง ขอร้องได้ไหม อย่าเปลี่ยนเป็นไม่รัก...กันก็พอ อภัยให้ฉันหน่อยนะ อย่าเดินจากฉันไป ขอแก้ตัวใหม่ สักครั้ง...ขอสักครั้ง จะไม่ทำให้เธอเสียใจ ไม่เลย...ไม่ไปไหน ขอได้ไหมฟังฉันหน่อย ลองกลับมารัก อีกครั้งหนึ่ง...”


“ให้อภัยผมได้ไหม...ผมรู้แล้วว่าผมทำเรื่องไม่ดี ผมพูดจาไม่ดีกับเหมอ ทำให้เหมอเสียใจ ...แต่ผมขอร้อง กลับมารักคนไม่ดีที่อยากจะดีขึ้นเพื่อเหมอได้ไหม อย่าเปลี่ยนใจไปจากผมเลย” เสียงของชนะแผ่วเบา แต่ไอ้เหมอก็ได้ยินชัดทุกคำ ทว่า...มันเหนื่อยล้าเกินกว่าจะตอบรับอย่างยินดีเหมือนทุกครั้ง

“นะรักเหมอเหรอ...ถึงได้อยากให้เหมออยู่ข้างๆ อย่างนี้” น้ำเสียงของไอ้เหมอถามกลับอย่างมั่นคง “นะจะให้เหมอรักนะ อยู่ข้างๆ นะอย่างนี้...โดยที่เหมอไม่รู้เลยว่า ถ้าสักวันนะเจอคนที่นะรักแล้ว นะจะยังต้องการเหมออีกรึเปล่าอย่างนั้นเหรอ นะอยากให้เหมอทิ้งทั้งชีวิตของเหมอเพื่อรอนะหาคำตอบให้ตัวเองใช่ไหม”

ไอ้เหมอบีบมือของชนะเบาๆ “ถ้าเป็นความต้องการของนะ เหมอก็ไม่ขัด”

“เหมอ...”

“จะมองเหมอเป็นตัวแทนของใครก็ได้ ไม่เป็นไรหรอก เหมอรู้แล้วว่าเหมอไม่มีสิทธิ์อะไร สิทธิ์ของเหมอมีแค่รักนะได้อย่างเดียวเท่านั้น”

“ไม่พูดอย่างนี้” ชนะว่าเสียงดุ จับคนหัวเกรียนให้นั่งตัวตรงแล้วบังคับให้สบสายตา “อย่าพูดประชดกันได้ไหม เหมอมีสิทธิ์ทุกอย่าง ผมเป็นของเหมอแล้ว...จำไม่ได้เหรอครับ”

ไอ้เหมออยากบอกว่าจำได้ แต่ก็ไม่แน่ใจมากนักว่าสิ่งที่มันได้ยินเป็นความฝันหรือความจริง หรือเป็นสิ่งที่มันมโนเพ้อพกไปเอง

“เหมอคนดี หายโกรธผมนะ ไม่ทำให้เสียใจอีกแล้ว ผมขอโทษ”

ไอ้เหมอแค่เห็นหน้าหล่อๆ กับได้ยินเสียงออดอ้อนของคนที่มันรัก มันก็ใจอ่อนแล้ว แต่หัวใจที่ปวดหน่วงกลับยังปวดหนึบๆ อยู่เหมือนเดิม คงเพราะความเสียใจมันยังคงอยู่ มันไม่ได้ลบล้างเลือนหายไปแค่เพราะคำขอโทษแค่ไม่กี่คำ แต่มันคงต้องใช้เวลาให้หัวใจที่เป็นแผลเหวอะหวะนี้หายดี

“อืม เหมอหายโกรธแล้ว” ไอ้เหมอคลี่ยิ้ม ชนะที่มองรอยยิ้มของมันก็ขยับยิ้มตาม แม้ดวงตาใสแจ๋วของไอ้เหมอจะยังมีความเสียใจฉายชัดอยู่ในนั้น แต่ชนะก็เลือกที่จะเลี่ยงพูดถึง คงไม่มีประโยชน์ที่จะรื้อฟื้นอะไร เพราะในเมื่อคงมีแต่เวลาเท่านั้นที่เยียวยามันได้

“นะ เหมอขอโทษเหมือนกันที่พูดไม่ดี เหมอพูดแรงเกินไป นะยกโทษให้เหมอได้ไหม”

ชนะยกยิ้ม ดึงรั้งคนหัวเกรียนเข้ามาในอ้อมแขน “ช่างมันเถอะ ไม่ต้องพูดถึงแล้วล่ะ”

“อืม”

“แล้วคืนนี้เหมอนอนที่ไหน”

“ก็คงกับพวกไอ้เชษฐ์ เมาเละอย่างนี้ ปล่อยไว้ไม่ได้หรอก ไอ้ชายชอบละเมออยู่ด้วย” ไอ้เหมอพูดไปพลางก็ยกเท้าเขี่ยไอ้ปิ๊กที่ยังคงนอนกอดกระติกน้ำแข็งไปพลาง

“อืม”

“นะก็กลับได้แล้วล่ะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้เช้าเจอกัน” ไอ้เหมอขืนตัวออกจากอ้อมแขนของชนะ ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจแล้วส่งมือให้ชนะจับไว้ คนรูปหล่อก็จับแล้วลุกขึ้นยืนอย่างว่าง่าย

“ฝันดีนะ” ไอ้เหมอยิ้มแล้วจูบลงที่แก้มของชนะทั้งซ้ายและขวา ก่อนจะเดินไปหิ้วปีกไอ้ปิ๊กเพื่อจะพามันเข้าบ้าน ปล่อยนอนตากน้ำค้างที่ระเบียงคงได้เป็นปอดบวมตาย

ชนะมองแผ่นหลังของไอ้เหมอด้วยความปวดหน่วงในอกแปลกๆ คงเพราะรับรู้ถึงความไม่ปกติของอีกฝ่ายที่ไม่ได้อยากจะอยู่ใกล้กันเหมือนดังเดิม ถ้าเป็นไอ้เสือเหมอคนก่อน คงต้องรีบเข้ามาออดอ้อนแล้วตามเขาไปที่ห้อง แต่ตอนนี้...

“เหมอ”

“หืม”

“เราคืนดีกันแล้วใช่ไหม” คำถามของชนะทำให้ไอ้เหมอชะงักค้าง เผลอปล่อยแขนไอ้ปิ๊กจนไอ้ขี้เมาร่วงลงพื้นไปนอนกอดกระติกน้ำแข็งตามเดิม

“อืม ทำไมเหรอ”

คำตอบพร้อมรอยยิ้มของไอ้เหมอทำให้ชนะทำได้แค่ส่ายหน้าแล้วยิ้มตอบกลับ “ไม่ทำไมหรอก ฝันดีนะเหมอ พรุ่งนี้เจอกัน”

“อืม”

ไอ้เหมอรับคำแค่นั้นก็หันกลับมาสนใจไอ้ปิ๊กต่อ ชนะจึงหันหลังเดินกลับที่พักของตัวเองที่อยู่ไม่ไกล ไม่รู้เลยว่าไอ้เหมอมันมองตามด้วยใบหน้าเศร้าสร้อยแค่ไหน



ต่อด้านล่าง

[Snufflehp]

“กาแฟไหม” ไอ้เหมอยิ้มทักทายพร้อมเอ่ยถามคนรูปหล่อที่เดินตัวหอมฉุยมาที่ระเบียงที่พวกไอ้เหมอกำลังจิบกาแฟแก้แฮงค์กันอยู่ หน้าตาไอ้เหมอมันแจ่มใสกว่าเพื่อนเพราะไม่ได้มีอาการเมาค้าง ไม่เหมือนกับไอ้ชายและไอ้ปิ๊กที่หน้าบวมๆ ของพวกมันแทบจูบแก้วกาแฟ

“อืม” ชนะตอบรับสั้นๆ ไอ้เหมอจึงลุกขึ้นเดินกลับเข้าบ้านไปหยิบถ้วยกาแฟที่วางเป็นเซ็ตในตะกร้าที่ทางรีสอร์ทเตรียมเอาไว้ให้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้หมุนตัวกลับ ร่างทั้งร่างของมันก็ถูกโอบรัดจากทางข้างหลัง กลิ่นหอมที่คุ้นเคยกับจมูกโด่งที่ฝังลงข้างแก้มทำให้ไอ้เหมอยิ้มเล็กๆ พร้อมกับเบี่ยงตัวออกเล็กน้อย

“ทำอะไรเนี่ย ตกใจหมด” ไอ้เหมอถามพร้อมพยายามเดินเลี่ยงคนรูปหล่อที่ตามมาขวางมันทุกทาง “ชะน้าาาา เล่นอะไรแต่เช้าเลย”

“กอดไม่ได้เหรอ” ชนะถามพลางสบตามองไอ้เหมอจริงจัง ...ไม่ได้คิดไปเอง แต่ไอ้เหมอไม่เหมือนเดิมจริงๆ “รังเกียจผมใช่ไหม”

“นะ เหมอไม่ได้รังเกียจ แต่เพื่อนก็อยู่” ไอ้เหมอตอบอ้อมแอ้ม หลบเลี่ยงที่จะสบตา “ออกไปกันเถอะ เข้ามานานเดี๋ยวพวกมันสงสัย”

ชนะไม่ขยับเขยื้อน แต่พอไอ้เหมอเลี่ยงเดินไปทางซ้าย ก็โดนดักทางไว้ พร้อมกับที่ทั้งร่างของมันถูกดันจนชิดผนัง แก้วกาแฟกำแน่นอยู่ในมือ แต่ข้อมือนั้นถูกมือใหญ่ของชนะตรึงไว้

“นะ...ปล่อย” ไอ้เหมอบอกเสียงเข้ม ข้อมือมันเริ่มเจ็บเมื่อถูกบีบ “นะ เหมอเจ็บ อื้อออออ”

ริมฝีปากของไอ้เหมอถูกปิดด้วยริมฝีปากได้รูปสวยของชนะ มันจึงเม้มปากแน่น ไม่ให้ลิ้นของอีกฝ่ายได้รุกล้ำเข้ามาได้ ชนะจึงหยุดการกระทำของตัวเองเพียงเท่านั้น แล้วปล่อยมือออกจากข้อมือของไอ้เหมอ

“ขอโทษนะ เหมอออกไปก่อนเถอะ” ชนะกระตุกยิ้ม แต่ดวงตาไม่ได้ยิ้มตาม “ขอผมสงบสติอารมณ์สักพัก”

“อืม แล้วรีบตามมานะ”

“ครับ”

คล้อยหลังไอ้เหมอ ผนังปูนแข็งกร้าวก็ถูกมือใหญ่ทุบเข้าเต็มแรง แต่ผนังปูนไร้ชีวิตมีหรือจะเจ็บปวด มีแต่เพียงคนที่ทุบมันเท่านั้นที่เจ็บจนแทบพูดไม่ออก... เพราะยิ่งทุบแรงเท่าไหร่...ก็ยิ่งเจ็บเท่านั้น

“ไอ้เหมอ มึงเป็นไรวะ คืนดีกับไอ้นะมันแล้วก็ยิ้มหน่อยดิ มานั่งหน้าขรึมให้กาแฟกูเข้มขึ้นกว่าเดิมอีกไอ้สัด” ไอ้เชษฐ์ที่พอรู้เหตุการณ์ง้องอนของไอ้เหมอกับพ่อดาวประจำใจของมันเมื่อคืนเพราะไอ้เชษฐ์ก็ยืนคุยโทรศัพท์กับวิมปรีประภาอยู่ไม่ไกลเอ่ยทักขึ้นเพราะเห็นสีหน้าไอ้เหมอไม่ได้สดชื่นเหมือนคนที่เพิ่งคืนดีกับคนที่รัก

“มึง”

“ไรวะ”

“ถ้าพ่อวิมไม่ชอบมึง มึงยังจะจีบลูกเขาต่อป่ะวะ”

ไอ้เชษฐ์หันมองหน้าไอ้ชายกับไอ้ปิ๊กที่ตาสว่างมาเสือกเรื่องของไอ้เหมอมันทันที

“คือ...กูก็ไม่รู้ว่าทำไมมึงถามแบบนี้หรอก แต่กูชอบลูกเขา ไม่ได้ชอบพ่อเขา อีกอย่าง...วันนี้เขาไม่ชอบ สักวันเขาก็ต้องชอบกู กูมีดีพอตัวอ่ะ หล่อ นั่นประเด็นหลัก”

“ไอ้เหี้ยเชษฐ์ ขอสาระ” ไอ้ปิ๊กโบกหัวไอ้หล่อประเด็นหลักไปหนึ่งที

“นี่สาระล้วนๆ ไอ้ห่าปิ๊ก แล้วไอ้เหมอ มึงน่ะ เลิกป๊อดได้แล้ว ถ้าพ่อไอ้นะมันไม่ชอบมึง มึงก็เข้าทางคนอื่นสิวะ แม่มันเป็นไง แม่มันชอบมึงไหม”

“แม่เลี้ยงน่ะรักกูจะตาย” ไอ้เหมอได้ทีโม้ แต่ก็ไม่ใช่เกินจริง ขุ่นแม่เพี้ยนน่ะเข้ากับมันเป็นปี่เป็นขลุ่ย แต่ตอนนี้แม่เลี้ยงดันกลายเป็นศัตรูหัวใจกันไปเสียแล้ว จะว่าศัตรูหัวใจมันก็ไม่ใช่เสียทีเดียว... แค่เพราะชนะ...อ่า...ช่างเถอะ

“เออ แล้วมึงมากังวลอะไร”

“ช่างเถอะๆ” ไอ้เหมอกล่าวตัดบทเมื่อเห็นว่าคนที่เป็นประเด็นเดินออกมาจากห้อง ใบหน้าของชนะเรียบนิ่ง กล่าวทักทายกับไอ้เชษฐ์ ไอ้ชายและไอ้ปิ๊กเล็กน้อยแล้วขอตัวกลับ ไอ้เหมอแทบผวาตามแต่สุดท้ายก็เพียงนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ มองกาแฟที่มันอุตส่าห์เตรียมไว้ให้คนรูปหล่อด้วยท่าทีเลื่อนลอย

“มือซ้ายไอ้นะมันดูแปลกๆ ว่ะ” ไอ้ปิ๊กพูดขึ้น “เหมือนมีเลือดด้วย แต่กูคงตาฝาดไปเอง เหล้าแม่งแรงว่ะ เมาค้างมาจนตอนนี้ พูดแล้วอยากอ้วก”

“แต่กูก็เห็นนะ นี่อ่ะ เลือดยังหยดเป็นทางอยู่เลย ไอ้เหมอ มึงไปดูมันหน่อยดิ ไม่รู้ไปโดนอะไรในห้องบาดเข้า”

ไม่ต้องบอกให้ไอ้ชายพูดซ้ำ ไอ้เหมอก็รีบสปีดฝีเท้าของมันไปยังที่พักของชนะเป็นที่เรียบร้อย ความจริงมันก็ไม่รู้หรอกว่าชนะพักที่ไหน แต่เพราะใส่เกียร์หมามาจึงทันเห็นหลังไวๆ ของคนรูปหล่อหายเข้าไปในวิลล่าสวยงามหลังนี้ที่ดูจะหรูหรายิ่งกว่ากระท่อมปลายหน้าหลังสุดท้ายที่พวกไอ้เหมอพักอยู่นัก

ก๊อกๆๆๆๆๆๆๆ

ไอ้เหมอระดมเคาะประตูอยู่นาน กว่าที่คนภายในบ้านจะมาเปิด ชนะมองไอ้เหมอเล็กน้อยแต่ก็ไม่ขยับเปิดประตูให้กว้างเพื่อต้อนรับไอ้เหมอเข้าไป

“มีอะไรเหรอ”

“เหมอขอเข้าไปหน่อย”

“...”

“นะ ให้เหมอเข้าไปหน่อยนะ”

“อืม”

ชนะยอมเปิดประตูให้กว้าง ไอ้เหมอจึงได้ทีแทรกตัวผ่านเข้าไป มันมองสำรวจคนรูปหล่อตรงหน้าที่ยืนซ่อนแขนซ้ายไว้ข้างหลัง

“ยื่นมือมาหน่อย”

ชนะไม่ทำตาม เดินเลี่ยงหนีเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งไอ้เหมอให้ยืนเคว้งอยู่กลางห้อง

“ชนะ เปิดประตู” ไอ้เหมอตามไปทุบประตูห้องน้ำอย่างไม่เกรงใจ “มือเป็นอะไร บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับเหมอ”

“เกี่ยว ทำไมจะไม่เกี่ยว มาให้เหมอดูหน่อย เหมอเป็นห่วง”

“ไม่ต้องห่วงหรอก ผมไม่ได้เป็นอะไร”

“ไม่ได้เป็นอะไรก็ออกมาคุยกันหน่อย เหมอมาคุยด้วยนะ จะหลบหน้าเหมอเหรอ”

“ใครกันแน่ที่เลี่ยงผม”

“ไม่ได้เลี่ยง ก็ที่บ้านเพื่อนอยู่ เหมออายเพื่อน”

ชนะยอมเปิดประตูออกมายืนตรงหน้าไอ้เหมอ พร้อมยื่นมือซ้ายมาให้ดู รอยแตกบนมือขาวมีเลือดซึมออกมา ไอ้เหมอจับมือนั้นไว้อย่างแผ่วเบา เงยหน้าขึ้นมองคนรูปหล่อด้วยสายตาดุจัด

“ไปโดนอะไรมา”

“ผนัง”

“ทำอะไรมัน”

“ต่อย” ชนะตอบเสียงอ้อมแอ้ม เพราะหน้าของไอ้เหมอตอนนี้กำลังหงุดหงิดได้ที่เลยทีเดียว

“มันผิดอะไร” ไอ้เหมอถามเสียงเข้ม

“ผมโมโห”

“โมโหแล้วต้องทำแบบนี้เหรอ ทำแล้วตัวเองก็เจ็บ นิ้วหักรึเปล่าก็ไม่รู้ ชนะงี่เง่า” ไอ้เหมอกลายร่างเป็นเสือจนชนะไม่กล้าเถียงกลับ ได้แต่ทำเสียงอ้อนเข้าสู้

“อย่าดุได้ไหม...ตอนโมโหอะไรก็ไม่ทันคิด”

“ต้องคิดให้มาก สูญเสียไปเท่าไหร่แล้วกับคำว่าโมโหเนี่ย” ไอ้เหมอยังขึงตาดุ มองพ่อดาวประจำใจที่ชอบทำให้นึกห่วงด้วยความหงุดหงิด

“เพิ่งรู้ว่าขี้บ่น”

“เหมอบ่นเพราะเป็นห่วง ไปนั่งรอที่โซฟา เดี๋ยวเหมอไปขอกล่องยาที่พนักงานมาทำแผลให้” เอ่ยปากสั่งแล้วชี้นิ้วไปที่โซฟา ชนะทำหน้าหงอย มองไอ้เหมอราวกับเด็กที่กลัวถูกลงโทษ

“เหมออย่าดุได้ไหม แล้วกล่องยาน่ะโทรบอกให้เอามาให้ก็ได้”

ไอ้เหมอพยักหน้า ต่อสายถึงหน้าฟร้อนเพื่อขอกล่องยา ก่อนจะเดินกลับมานั่งโซฟาข้างๆ ชนะ ก้มหน้าก้มตาดูแผลที่มือให้พ่อดาวประจำใจของมันอย่างตั้งอกตั้งใจ ปากก็บ่นไปด้วย จนคนรูปหล่อต้องจูบปิดปากให้มันเงียบเสียง

“อือ...นะ พอแล้ว” ไอ้เหมอเบี่ยงหน้าหลบริมฝีปากของชนะ “นะ เหมอบอกให้พอ”

ชนะชะงัก หัวใจชาวาบกับเสียงแข็งกระด้างของไอ้เหมอที่บ่งบอกได้ว่ามันไม่ชอบสัมผัสจากเขาจริงๆ

“ขอโทษนะ เพิ่งรู้ว่าไม่ชอบ”

ไอ้เหมอเม้มปากแน่น ปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุม ชนะเอนตัวพิงพนักโซฟาอีกฝั่ง ขยับเว้นระยะจากไอ้เหมอพอสมควร ในขณะที่ไอ้เหมอนั้นยังคงนั่งอยู่ที่เดิม ครั้นพอเสียงเคาะประตูดังขึ้น ชนะก็เป็นคนลุกไปเปิด แล้วกลับมาพร้อมกับกล่องยาในมือ

“เดี๋ยวผมทำเองได้ เหมอกลับเถอะ” ชนะบอกเสียงเรียบ “ผมไม่อยากรบกวน”

“ไม่ได้รบกวน” ไอ้เหมอเถียง ชักสีหน้าใส่ ชนะเห็นดังนั้นก็ยิ้มให้มันแล้วพูดเสียงนุ่ม

“ไม่เป็นไร ผมทำเองได้จริงๆ เหมอกลับเถอะ ขอผมอยู่คนเดียวนะ”

แต่ไอ้เหมอมันไม่ฟัง บทมันจะดื้อก็ดื้อเสียจนไม่ฟังใคร มันจัดการทำแผลให้ชนะอย่างรวดเร็ว พันผ้าพันแผลเรียบร้อยก็ไม่ลืมที่จะเป่าเพี้ยงให้รีบหายเร็วๆ ชนะมองมันอย่างเอ็นดู ก่อนมือข้างไม่เจ็บจะรั้งใบหน้ามันเข้ามาใกล้ แต่เมื่อริมฝีปากกำลังจะแตะถึงกันคนรูปหล่อก็ชะงักนิ่ง

“ขอโทษ ผมลืมตัว”

เป็นไอ้เหมอเสียเองที่เม้มริมฝีปากแล้วตัดสินใจเข้าทาบทับริมฝีปากของชนะ มันสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากของคนรูปหล่ออย่างโหยหา ดูดกัดตะกละตะกลามราวกับคนอดอยากมานานแรมปี ชนะยกมือขึ้นโอบรัดเอวของไอ้เหมอไว้

“ไม่ใช่ไม่ชอบ...แต่ชอบมาก...ชอบจนจะบ้าตายอยู่แล้ว” ไอ้เหมอสารภาพจนหมดเปลือก ยกแขนขึ้นโอบรอบคออีกฝ่ายแน่น “ชนะ...ใจร้าย”

“อืม...ผมมันใจร้าย”

“เหมอไม่รู้จะทำยังไงดีแล้ว...ชนะ บอกเหมอทีว่าต้องทำยังไง”

เสียงของไอ้เหมออ่อนแรง ใบหน้าของมันซุกซบลงกับไหล่กว้าง มันอยากทำใจแข็งให้มากกว่านี้เพราะกลัวในความเป็นไปไม่ได้ระหว่างมันกับชนะ แต่พอเห็นสีหน้าทรมานใจของคนที่มันรัก...ไอ้เหมอก็ใจร้ายทำหลีกเลี่ยงอีกฝ่ายไม่ลง

ชนะยกมือขึ้นลูบศีรษะไอ้เหมอเบาๆ พร้อมกับจูบขมับปลอบคนที่กำลังงอแง “แค่มีความสุขไปด้วยกันกับผม...อยู่ข้างๆ ผม เชื่อใจผมก็พอ ไม่เห็นต้องคิดมากเลย”

ไอ้เหมอพยักหน้าหงึก  ก่อนจะผละออกจากตัวของชนะแล้วขยับขึ้นนั่งคร่อมตักของคนรูปหล่อไว้แทน สองแขนของมันก็ยกขึ้นโอบรอบลำคอแกร่ง

“เหมอรักชนะ รักจนเหมือนคนโง่  รักจนเหมือนแค่หมาตัวหนึ่งที่เอาแต่วิ่งวนรอบเจ้าของโดยที่ไม่รู้ว่าเจ้าของมันรักมันรึเปล่า เหมอไม่แน่ใจอะไรเลย แล้วจะให้เหมอเชื่อใจนะได้ยังไง”

ชนะฝังจมูกลงบนแก้มไอ้เหมอ พลางกระซิบบอกเสียงนุ่มว่า “เชื่อใจผมได้ เพราะใจของผม...ให้เหมอไปหมดแล้วตอนนี้”

ไอ้เหมอเบิกตาโต ตาแป๋วๆ ของมันสบมองกับดวงตาคู่สวยของชนะด้วยความไม่เชื่อ ไม่มีความเชื่อแม้แต่น้อยว่าสิ่งที่มันได้ยินเป็นเรื่องจริง...

“เหมอ...เหมออยากฟังอีกที”

“...”

“นะ...บอกให้เหมอฟังอีกที เหมอไม่รู้ว่าเหมอฝันไปรึเปล่า เหมอไม่แน่ใจ”

ใบหูของชนะขึ้นสีแดงระเรื่อ แก้มขาวก็ซับสี ริมฝีปากเม้มแน่นก่อนจะคลายออก แล้วเอื้อนเอ่ยคำพูดให้ไอ้เหมอฟังช้าๆ ชัดๆ เรียกเอาเลือดไปกองกันที่ใบหน้าและใบหูของไอ้เหมอทีละเล็กทีละน้อยจนเป็นสีแดงก่ำ

“ผมบอกว่า...เชื่อใจผมได้ เพราะใจของผม ให้เหมอไปหมดแล้ว ผมรักเหมอนะ รักมาก ไม่น้อยไปกว่าที่เหมอรักผมเลย ผมกล้าสาบาน”

“พะ...พูดยาวกว่า...เดิมอีก” ไอ้เหมอพูดตะกุกตะกัก หัวใจเต้นถี่รัวราวกับมันกำลังจะกระเด้งกระดอนหลุดออกมานอกอก

“ไม่อยากฟังเหรอ”

“อยาก อัดเสียงเก็บไว้ได้ไหม...เหมออยากเก็บไว้ฟังก่อนนอนทุกวันเลย” ไม่คิดว่าจะได้ยิน ไม่เคยหวังอะไรเลยจริงๆ ไอ้เหมอแค่รัก...รัก และรักชนะเท่านั้น แม้มันจะห้ามความหึงหวง ความน้อยอกน้อยใจ ความอยากเป็นที่สนใจต่อคนที่มันรักไม่ได้ แต่มันก็ไม่เคยคาดคั้นหรือบีบบังคับให้อีกฝ่ายรักมันตอบ

“เสมอ...เว่อแล้ว ผมอายนะรู้ไหม”

“แฮ่...ก็มันน่าฟังนี่นา” ไอ้เหมอยิ้มเขิน สบตากับชนะแล้วก็ก้มหน้างุด

“กลับมายิ้มเหมือนเดิมแล้ว... ดีจังเลย ผมชอบรอยยิ้มของเหมอ” ชนะจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากล่างของไอ้เหมอ ยิ่งเรียกเลือดมากองที่หน้าบ้านๆ ของมันอีกโข “แต่ไม่ชอบเลยตอนที่เหมอยิ้มให้คนอื่น”

“ขี้หวงอ่ะ”

“หึงด้วย ได้นั่งรถกับไอ้โยล่ะหน้าบานเชียว”

“เห็นเหรอ ทำไมเหมอไม่เห็นนะ”

“เพราะเหมอมัวแต่มองหน้าไอ้โยอยู่ไง นิสัยไม่ดี”

“ก็โย...น่าเหมือนนะ เหมอชอบโย เพราะโยหน้าเหมือนนะ ไม่ได้ชอบนะเพราะนะหน้าเหมือนโยซะหน่อย เหมอชอบนะมาตั้งนานแล้ว นะคงจำเหมอไม่ได้หรอก”

ชนะเลิกคิ้วมองไอ้หัวเกรียนที่ยิ้มกริ่ม ท่าทางมีลับลมคมใน “นานแค่ไหน ไหนบอกผมมาหน่อย”

ไอ้เหมอยิ้มเต็มใบหน้า หอมแก้มคนรูปหล่อของมันแล้วเริ่มเล่า

“ตั้งแต่ปอหนึ่ง นะจำเด็กที่ไล่จูบนะได้ไหมอ่ะ คนนั้นคือเหมอแหละ” ไอ้เหมอสารภาพตามตรง ความทรงจำที่มันสู้อุตส่าห์เก็บไว้มานาน กลับพรั่งพรูออกจากปากเพราะแค่คำว่ารักที่ได้ฟังจากชนะ ในเมื่ออีกฝ่ายเปิดใจให้ มันก็ไม่อยากมีเรื่องปิดบังสุดที่รักของมันอีก

“โหววว เหมอนี่ไม่น่าโตอ่ะ” ชนะบอกแล้วหัวเราะ เมื่อจำได้ลางๆ ว่ามีเด็กที่เคยวิ่งไล่จูบเขาเมื่อครั้งยังเรียนอยู่ที่ไทยกับน้องๆ ตอนปอหนึ่ง “เมื่อก่อนตัวเล็ก ขาวด้วย แต่หน้าแป้นแล้น จำได้ว่าตลก แล้วทำไมตอนนี้...”

“อย่ามองงั้นสิ ร่างกายคนเรามันก็โตตามวัย แล้วเหมอเป็นทหารด้วย จะให้ตัวขาวอยู่ได้ไง ไม่กลากขึ้นก็บุญแล้วเนี่ย” ไอ้เหมอเปิดโชว์ผิวสองสีทูโทนของมันที่แบ่งขาวแบ่งดำชัดเจน อันไหนออกแดดมันก็ดำ อันไหนไม่โดนแดดมันก็พอมีให้เห็นความขาวอยู่บ้าง แถมมันยังเป็นประเภทขี้เกียจอาบน้ำ ไม่มีกลากเกลื้อนขึ้นก็นับว่าเป็นบุญของมันแล้วที่ไม่ตัวลายเหมือนตุ๊กแก

“ก็ถึงบอกว่าไม่น่าโต ฮ่าๆๆๆ โอยย เสมอ ผมเจ็บ อย่าหยิกสิ ใช้มือได้ข้างเดียว สู้ไม่ได้เลยเนี่ย แต่อยู่กับผมต้องอาบน้ำนะรู้ไหม ผมไม่ชอบคนซกมก”

ไอ้เหมอผู้เป็นคำจำกัดความของเด็กที่ควรหยุดโตเมื่อตอนปอหนึ่งถึงกับแยกเขี้ยวงุด “ไม่ซกมกซะหน่อย แค่บางทีก็ลืมอาบ แล้วตอนนั้นวิ่งหนีเหมอทำไม วิ่งสะดุดเท้าตัวเองหัวไปโหม่งกระถาง แตกเลย” ไอ้เหมอจำรายละเอียดได้ดีราวกับเหตุการณ์เพิ่งเกิดเมื่อเร็วๆ  นี้

“ก็...เหมอเหมือนผีจีน ที่มันกระโดดดึ๋งๆ อ่ะ ช่วงนั้นเพี้ยนชอบชวนดูหนังผี ก็เลย...กลัว เหมอปากแดงด้วย” ชนะบอก อมยิ้มแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยริมฝีปากของไอ้เหมอ

“ก็อุตส่าห์ขโมยลิปสติกคุณหญิงแม่ไปโรงเรียน เขาจะให้จูบแรกกับตัวเอง แต่ตัวเองก็หนี รู้ไหมว่ากลับบ้าน ท่านบิดารู้ว่าเหมอเอาลิปสติกไปโรงเรียนนี่โดนสั่งงดขนมไปสามวันเลยอ้ะ”

“ฮ่าๆๆ เสมอเอ้ย”

ไอ้เหมอยิ้มเอาใจ ซุกซบกับอกกว้างของชนะสุดที่รักของมันแล้วยกนิ้วขึ้นเกลี่ยเล่น “ทีนี้รู้แล้วน้าว่าเหมอรักนะมานานมากกกกก โตมาก็เอาแต่นึกถึงหน้านะตอนเด็กๆ เพราะไม่รู้หน้าตอนโต แต่พอเห็น CY อ่ะ เหมอก็รู้เลยว่านะต้องหน้าคล้ายๆ คนนี้แน่ๆ ก็เลยตามติ่งมาตลอด แฮ่ๆ แล้วตอนมาเจอชะน้าาาตัวจริง เหมอก็เลิกติ่งตัวแทนแล้วมาฟินกับตัวจริงไง ฮี่ๆ”

“น่ารักว่ะ ไม่ใช่หน้านะ นิสัยอ่ะ”

“โอ้ย ไม่ต้องพูดขัดก็ได้ เหมอรู้หรอกว่าเหมอหน้าตาไม่ดี” ไอ้เหมอหน้ายุ่ง มองสุดที่รักของมันอย่างน้อยอกน้อยใจ

“หน้าตาไม่ดี แต่ผมรัก กับหน้าตาดีแต่ผมไม่รัก...เหมออยากเป็นแบบไหน” ชนะอมยิ้มตั้งคำถามกับไอ้หัวเกรียนที่บิดตัวเขินอาย

“อยากเป็นแบบที่นะรัก”

“งั้นก็เป็นแบบที่เหมอเป็น แค่นี้ก็พอแล้ว”

ไอ้เหมอลั่นกลองชัยในใจกึกก้อง โห่ร้องยิ่งกว่าผีแดงจะได้ถ้วยพรีเมียร์ลีกสี่สมัยซ้อน แต่มันก็ยังคงความเกรียนได้เป็นอย่างดี ทำมองซ้ายมองขวาเลิ่กลั่กจนชนะขมวดคิ้วมอง

“ไม่หลอกเหมอใช่ป้ะ ไม่ได้มีซ่อนกล้อง พนันเพื่อน หรือเกมอะไรก็ตามที่มาหลอกเหมอนะ”

ชนะอยากยกมือขึ้นตบหน้าผากตัวเองกับท่าทางของไอ้เหมอมันเหลือเกิน “ถึงผมจะใจร้าย แต่ก็ไม่ได้เลือดเย็นขนาดนั้นนะ เชื่อได้แล้ว...เรื่องจริงทั้งหมด ผมคนจริง จำไม่ได้เหรอ”

“แหะๆ เชื่อแล้วจ้ะ”

ไอ้เหมอคงจะบอกไม่ได้ว่า...ความสุขของมันตอนนี้มีปริมาณมากแค่ไหน  รู้แค่ว่าตอนนี้หัวใจเต้นถี่รัว พองโต คับอก เหมือนคนที่ไต่ยอดเขาเอเวอเรสท์มาหลายเดือนหลายปี จะตกแหล่มิตกแหล่ก็หลายครั้ง หวิดตายก็หลายหน แต่สุดท้ายก็ปีนขึ้นมาปักธงชัยจนได้

อยากปิดซอยเลี้ยงคนทั้งหมู่บ้าน แต่ก็ติดว่าเบี้ยเลี้ยงนักเรียนนายร้อยนั้นช่างน้อยนิด ทั้งมันยังมีหนี้สินที่ยื้มไอ้ชายมาซื้อตั๋วเครื่องบินตามหาสุดที่รักของมันอีก ไอ้เหมอจนกรอบแล้วตอนนี้...แต่สามีมันรวย ลองอ้อนสักหน่อยก็อาจจะได้จัดงานเลี้ยงยินดี ฮี่ๆ


.................................................................TBC...................................................................

ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราอยากให้เสมอสู้ เสมอสู้ๆ นะ สู้เขาไอ้เกรียนนน สตรองงงงงง แต่ตอนนี้เรานี่แหละต้องสตรองงงง ไอ้เหมออออ คืนชนะมาาาาาาาาาาาา 

ไม่ดราม่านานหรอก เราบอกว่านิยายของเรารักใสๆ ไง ต้องให้ย้ำกันอีกกี่ครั้งงงง ถึงจะเชื่อใจกันนนน หืมมมมมมมมม 

[evilheart]

เหมอใจอ่อนตลอดเลยอ่ะ น่าจะให้ชะน้าาาาง้ออีกนิด เจ็บปวดอีกหน่อย
จะได้สาสมกับน้ำตาที่เสียไป กับความเสียใจที่เสียตัว เอ๊ย ...ไปกับคำพูดของชะน้าาาา

[drasil]

โอยยยยย ความฟินนี้คือดีงามมมมมมม
ชนะคนปากแข็ง กว่าจะพูดได้ ต้องรอจนดราม่าน้ำตาคลอขนาดนี้
ที่นี้ก็เหลืออุปสรรคแค่ป๋าแล้วสินะ แต่ไม่แน่ บ่านเหมออาจจะหนักกว่า 5555

[jeabbox]

ดีกันแล้วววว  แต่เรื่องเพี้ยนก็ยังไม่เคลียร์เลยอ่ะะ

ตอนนี้รัก  แต่อะไรที่ทำให้รักล่ะ  กลัวจะเป็นเหตุมาม่าอีก

แต่แค่เหมอมีความสุขก็ดีแล้วเนอะ  แคร์อะไรกะป๋าล่ะ ให้เพี้ยนจัดการเลยย เชอะะะ

[diltosscap]

อยู่ข้างเหมอ เหมอสู้สู้ป๋าต้องยอมรับเหมอแน่นอน

[tkaekaa]

  ดีกันแล้วววววววว แหม่น้องนะทำดราม่า เหมอจะทนได้ไง ชิส์

[EunSung87]

ในที่สุดก็คืนดีกัน
ดีนะไม่บีบหัวใจคนอ่านไปนานกว่านี้
ชะน้าาาาาาาา"ชอบคำนี้"

[MyLavenderLand]

โหหหหห   กว่าจะพูดออกมาได้คุณชะน้าาาา คำว่า"รัก"  เนี่ยยย ปล่อยให้ดราม่ากันตั้งหลายตอน พอนะฟังจากที่เหมอสารภาพเรื่องตอน ป.1 นะคงเคลียร์แล้วว่าเหมอรักนะจริงไม่ใช่เพราะเหมือนโย แต่เหมอนี่เคลียร์จริงไหมน้าา? ยังจะคิดว่านะรักเพราะเหมอคล้ายเพี้ยนอยู่หรือเปล่า?  อย่าคิดมากนะเหมอ .... หรือเหมอมันไม่คิดแล้ว เหลือแต่กรูคิดคนเดียว(วะ)

[wann]

ม่ายยยย เหมออย่ายอมนะดิ เราไม่มั่นใจความรุสึกของนะเลยอ่ะ ว่ารักเหมอคือ เปนความรักแบบไหนนนนนน  ไม่เอา อย่าคืนดี ตัดนะไปซะ

[mooping-7]

เย่ๆๆๆเขาดีกันแล้วสำหรับเหมอไม่เหมาะกับดราม่าหรอก 

[parn11]

ไม่อยากคิดสภาพคุณพ่อพ่ายตอนรู้เรื่อง
สู้ๆนะเสมอ ยังไงพ่ายก็แพ้ทางคนแบบเหมอ

[Freja]

น้องนะ   คำว่ารักนี่มันต้องค่อยๆเติมไปเรื่อยๆค่ะ  ไม่ใช่บอกหนเดียวจบ
แสดงให้ป๋าเห็นสิว่านะมีความสุข   
ถึงป๋าจะดูดีวิเศษเริ่ดเลอค่าแต่ก้ไม่ได้หมายความว่าป๋าเพอร์เฟคนะคะ
แสดงให้ป๋าเห็นสิคะว่าผิดกรณีน้องเหมอกับชนะ

เติมกับฝึกไปเรื่อยๆนะคะ น้องนะ
ทั้งคำว่ารักกับคำว่าผัวนี่

[ToeyTato]

คือออ นะอ่ะพอตัวเองพูดไม่ดีก็ไม่คิดว่าตัวเอง ไม่คิดถึงใจเหมอเลย แต่พอเหมอผิดบ้างนะก็ยิ่งโยนความผิดทุกอย่างให้เหมอ มันไม่แฟร์เลย

[dekying kukkig]

หูยยยยย ดีกันแล้วใช่ไม๊ เอาเถ่อะแค่ไม่ทำให้เหมอเจ็บเราอภัยให้นะ รักเจ้านู๋เหมอให้มากๆด้วยล่ะชนะ

[Janny]

ข้าพเจ้าอยากเอาหัวโหม่งกำแพง งื้อออออ นี่อะไรรรรร ทำไมกลับมาน่ารักได้เร็วขนาดเน้! ตอนเสมอเจอชนะแล้วชนะสังเกตว่าแปลกไปเรายังหวังว่านังเหมอจะไม่ใจอ่อน แต่พอชนะต่อยกำแพงเท่านั้นล่ะค่ะ! คุณพระ! เป็นเอามากจริงๆค่ะคุณณณ นี่ยอมเลือดอาบเพื่อง้อเมียเลยทีเดียว ว๊ายยยย เสมอก็ยังน่ารักและรักชนะมากจริงๆค่ะ กลับไปหลงเค้าอีกละ เฮ้อออออ แต่ก็ดีค่ะ รักกันไว้แบบนี้ก็ดี ขอแค่รักกันไว้อีป๋าก็ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ เราไม่เชื่อว่านิยายคุณสนัฟเฟิลจะมีพระเอกไม่กลัวเมีย 5555555555555 (เว้นพี่เมลคนหล่อไว้คน คนนั้นเค้าเทพบุตร แอร๊) เราดีใจนะคะที่ความพยายามทั้งหมดของเสมอไม่สูญเปล่า ชนะนี่ต้องให้นังน้องเหมอเปลี่ยนไปจริงๆถึงจะยอมรับใจตัวเอง เฮ้อออออออ ใจนึงเราก็ดีใจแหละค่ะที่ไม่ดราม่านาน อาจเป็นเพราะเสมอรักจริงอะไรจริงด้วยแหละค่ะ นี่เลยแพ้ทางตลอด ถึงชนะจะปากหวานและน่ารักมากก็เหอะ โอ๊ยยยยยยย เสมอนี่คือที่สุดของความรักอ่ะค่ะ นี่เหมือนทนเห็นเค้าเจ็บไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องทำทุกอย่างให้เค้ากลับมายิ้ม ค่ะ ตามสบายค่ะ ไม่ว่าอะไรแล้ว อยากรักกันก็รักเลยค่ะ เราจะไม่ว่าอะไรทั้งนั้นนนน หวังว่าต่อจากนี้เราจะเจอใสๆเบาๆต่อไปจนจบนะคะ ตัดป๋าพ่ายออกไปค่ะ ตัดออกไปปปป นี่แหละตัวร้ายของเรื่อง ชิงเอามีดแทงให้ไปนอนโรงพยาบาลจนจบเรื่องก่อนได้ไหม  5555555 เค้าอยู่กันมาดีๆจนเธอเข้ามามีบทบาทเนี่ยแหละ!! ตอนนี้น้องวิ้นของเค้าโผล่มาแค่สียง ส่วนพี่สมัยไม่มีบทเลย ฮือออออออ ไม่เป็นไร เรารอตอนต่อไปค่ะ หวังว่าจะได้ออกนะคะ อิอิ ออกเต็มๆนี่ 3 หนุ่ม 3 มุมเลยค่ะ เรารู้สึกได้ว่าคุณปิ๊กนี่ค่อนข้างจืดจางยังไงไม่รู้ค่ะ คือตัวก็อยู่นะ แต่เหมือนเลือนลาง ไ่ค่อยมีประเด็นความสำคัญ  ส่วนเชษฐ์ชาย 2 ช. ก็ยังคงบทเด่นอย่างต่อเนื่อง ดีใจที่เสมอมีเพื่อนดีๆค่ะ อย่างน้องตอนเศร้าก็มีคนปลอบใจ ตอนสุขก็มีคนเสือก.... เอ่อ นั่นแหละ เอาเป็นว่าดีค่ะ

เรารอตอนต่อไปนะคะ จุ๊บบบบบบ พรุ่งนี้ไปรับเฮียทองกลับบ้าน แอร๊ยยยยยยยยย ทำไมรู้ตัวอีกทีรอบตัวก็มีแต่นิยายคุณสนัฟเฟิลนะ.... 

[B52]

ขึ้นจากหลุมแห่งน้ำตาได้แล้ว