Chapter 20
โดนเอาคืน
(ครึ่งแรก)
P’ Krit: ตอนนี้ธารอยู่ไหนครับ?
ขณะอยู่บนรถระหว่างทางกลับคอนโด ผมหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูไลน์ แล้วก็ต้องขมวดคิ้วนิดๆ กับข้อความของพี่กฤษที่ถูกส่งมาเมื่อสิบห้านาทีก่อน
Thara Than: กำลังกลับคอนโดครับ มีอะไรเหรอ?
P’ Krit: ถึงคอนโดแล้วแวะมาหาพี่ที่ห้องหน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย
พี่กฤษกลับห้องแล้ว? ไหนบอกว่าจะกลับเย็นๆ นี่เพิ่งจะบ่ายสามเอง
Thara Than: อยากจะคุยเรื่องเมื่อเช้า?
P’ Krit: อืม
Thara Than: ไม่จำเป็น
P’ Krit: ไม่ใช่แค่เรื่องนั้น ยังมีเรื่องอื่นด้วย
เรื่องอะไรของเขานะ แล้วที่ไม่ยอมมาหาผมที่ห้องพี่ภู แต่ดันเรียกไปห้องตัวเองแทนนี่คือเป็นเรื่องที่พี่ภูรู้ไม่ได้? ผมชักจะสงสัยขึ้นมานิดๆ แล้วสิ
Thara Than: ก็ได้ครับ เดี๋ยวถึงแล้วจะไปหาที่ห้องนะ
ข้อความถูกอ่านทันที หลังจากนั้นพี่กฤษก็ไม่ได้ตอบอะไรมาอีก
สิบห้านาทีต่อมารถของพี่อติณก็เข้ามาจอดที่หน้าคอนโด ผมหันไปยกมือขอบคุณเขา แล้วปลดสายเบลท์เพื่อจะลงจากรถ แต่ก่อนจะได้เปิดประตู พี่อติณกลับขว้าข้อมือของผมไว้
“ธาร”
“...ครับ?”
“ตอนนี้ธารคบกับใครอยู่รึเปล่า”
“.....” ผมขมวดคิ้วมองอีกฝ่าย เลือกที่จะเงียบเพราะไม่อยากตอบคำถามนั้น อีกอย่างผมก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาจะถามไปเพื่ออะไร...แค่อยากรู้งั้นเหรอ?
“พี่แค่เป็นห่วงน่ะ” พี่อติณยื่นมือมาที่ลำคอของผม ปลายนิ้วสากไล้ไปตามผิวบริเวณที่มีรอยคิสมาร์กอยู่ เขาขมวดคิ้วเหมือนกำลังไม่พอใจอะไรสักอย่าง ขณะที่ผมได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างนิ่งงัน “...ไม่อยากให้ใครมาแตะต้องตัวธาร”
ใครจะแตะต้องตัวผมแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย?
“ธารดูแลตัวเองได้ครับ” ผมบอกพร้อมกับปัดมือข้างนั้นออก แล้วรีบเปิดประตูลงจากรถไปทันที
3: 47 P.M.
@The Attribute Condominium
ผมไม่ได้ส่งไลน์บอกพี่กฤษว่ามาถึงคอนโดแล้ว และเพราะว่ามีคีย์การ์ดห้องพี่กฤษอยู่ มาถึงหน้าห้องเลยเปิดประตูเข้าไปเลยโดยไม่ได้กดออด
ประตูเพิ่งถูกเปิด ยังไม่ทันก้าวเท้าเข้าไปข้างใน เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น ทำให้ผมต้องยกไอโฟนในมือขึ้นมาเปิดดูข้อความ
Ahpuhp : อยู่ไหน
Thara Than: เพิ่งมาถึงคอนโดครับ ขอแวะห้องพี่กฤษก่อนนะ
ระหว่างที่ก้มหน้าก้มตาพิมพ์ข้อความตอบพี่ภู ผมก็เดินเข้าไปด้านในโดยไม่ได้ส่งเสียงบอกเจ้าของห้อง ซึ่งถ้าอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ในห้องนอนหรือสวมหูฟังอยู่ ก็น่าจะได้ยินเสียงเปิดปิดประตูและรู้ว่าผมมาถึงแล้ว
อ้อ ไลน์ของพี่ภู ผมเพิ่งจะได้แอดก็ตอนย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับเขา ถ้าไม่ติดว่าต้องคอยตามผม พี่ภูก็คงไม่ให้ผมแอดไลน์เขาหรอก
Ahpuhp : ห้ามกลับเกินสี่โมง
ผมมองเวลาที่ข้อความถูกส่งมาล่าสุด แล้วก็ต้องกรอกตาเล็กน้อย...นี่เอาจริงเหรอ ก้นผมยังไม่ทันได้แตะโซฟาก็คงเลยสี่โมงแล้ว พี่ภูจะเข้มงวดไปไหมเนี่ย
ผมยังยืนอยู่บริเวณประตูห้อง ขณะรัวนิ้วพิมพ์ข้อความตอบกลับ ขาก็สลัดรองเท้าออกวางทิ้งไว้อย่างเกะกะ ในตอนนั้นเองที่เท้าคู่หนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผม
Thara Than: ขอเป็นสี่ทุ่มแทนนะครับ
ข้อความนี้ถูกส่งไปพร้อมกับอีโมติคอลแลบลิ้น แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเก็บไอโฟนเข้ากระเป๋า มันก็โดนคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคว้าเอาไป ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยความหงุดหงิด จากนั้นถึงได้ชะงักค้างเมื่อเห็นว่าเขาคือใคร
“เอามือถือคืนมา” ผมบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ถ้ารู้ว่าพี่ณัฐอยู่ในห้องพี่กฤษด้วย ผมคงไม่ยอมตกลงมาหาเขา
หวืด…ปั่ก!
นอกจากอีกฝ่ายจะไม่ยอมคืนแล้ว มือถือของผมยังถูกขว้างผ่านหน้าไปกระทบกับผนัง ก่อนจะตกลงบนพื้นจนหน้าจอสีดำแตกละเอียด
“ทำบ้าอะไรวะ!” ผมตะคอกใส่หน้าเขาด้วยความโมโห แต่พี่ณัฐกลับยกยิ้มมุมปาก ก้าวเท้าเข้ามาประชิดตัวผม แล้วพูดเสียงต่ำอย่างข่มขู่
“กูจะทำมากกว่านี้อีก”
ผมเม้มปากแน่น ขมวดคิ้วจ้องพี่ณัฐอย่างโกรธๆ ขณะที่เขากลับยิ้มมองสำรวจร่างกายของผมไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาจาบจ้วง ดูจากสีหน้าโรคจิตๆ ของอีกฝ่ายตอนนี้ผมก็พอจะเดาได้ว่าเขาคิดจะทำอะไร
เท้าข้างหนึ่งของผมก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้ตัว สายตากวาดมองรอบห้องแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาร่างของพี่กฤษ ไอ้พี่บ้านั่นหายไปในตอนนี้นะ! ในตอนที่ผมกำลังจะโดนแฟนเก่าเขาขย้ำ!
“มองหาแฟนเก่ามึงอยู่เหรอ” พี่ณัฐสาวเท้าเข้ามาใกล้อีกก้าว เขาล้วงไอโฟนสีทองออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดปิดเครื่อง ชั่วขณะหนึ่งก่อนที่หน้าจอจะดับไป ผมเห็นว่าภาพ Home Screen คือใบหน้าเอ๋อๆ ของตัวเองตอนหลับ
...มือถือของพี่กฤษ!
ไม่รู้ว่าณัฐเอามือถือเครื่องนี้มาได้ยังไง แต่ที่แน่ๆ คนที่ส่งข้อความให้ผมมาหาที่นี่คือเขา และที่แย่ไปกว่านั้น...ในห้องนี้มีแค่เราสองคน
“มึงคิดจะทำอะไร” ผมมองหาทางหนีทีไล่ หมอนี่สูงเกินร้อยแปดสิบด้วยซ้ำ ถึงจะเป็นคนสูงโปร่งไม่ได้ตัวหนามากแต่ก็มีกล้าม ไม่ได้ผอมแห้งแรงน้อยแบบผม ถ้าให้ต่อสู้กันตัวต่อตัวแบบไร้อาวุธ ผมคงไม่มีทางชนะเขาได้แน่
“ทำมึงไง” พี่ณัฐวางไอโฟนเครื่องนั้นไว้บนตู้เก็บรองเท้าชั้นบนสุด ห่างจากผมหลายก้าว
“….!”
ผมคว้าตุ๊กตากระเบื้องที่วางประดับอยู่บนตู้เก็บรองเท้าขว้างใส่อีกฝ่ายสุดแรง แต่หมอนั่นกลับเบี่ยงศีรษะหลบได้อย่างเฉียดฉิว
เพล้ง!
ของประดับชิ้นนั้นกระทบเข้ากับผนังแตกเป็นเสี่ยงๆ เศษกระเบื้องบางส่วนกระเด็นใส่หน้าพี่ณัฐ สร้างรอยแผลเล็กๆ เลือดไหลซิบไว้บนโหนกแก้ม
ไม่รอให้พี่ณัฐได้สติ ผมก็รีบหันหลังกลับ ก้าวไปยังประตูซึ่งอยู่ห่างไปแค่เอื้อม แต่มือยังไม่ทันได้แตะลูกบิด แขนอีกข้างกลับถูกกระชากอย่างแรงจากทางด้านหลัง ส่งให้ร่างของผมกระแทกเข้ากับแผงอกของอีกฝ่าย หมอนั่นก้มมองผมด้วยสีหน้าโกรธๆ ดึงรั้งให้ผมเดินตามไปด้านใน
คิดว่าผมจะยอมงั้นเหรอ...
ปึก!
ผมกระทืบลงบนหลังเท้าพี่ณัฐเต็มแรง ตามด้วยเหวี่ยงหมัดเข้าใส่หน้าของเขา
พี่ณัฐไม่ได้โชคดีเหมือนครั้งแรก คราวนี้เขาถูกผมชกเข้าอย่างจัง หน้าหล่อๆ นั่นหันไปตามแรงหมัด ในจังหวะที่เขาไม่ทันตั้งตัว ผมก็รีบหมุนตัวไปทางประตูอีกครั้ง ตอนนั้นเองที่ร่างของผมล้มกระแทกพื้นเพราะถูกหมอนั่นยื่นเท้าเข้ามาขัด
บ้าเอ้ย!
ในขณะที่ผมพยายามตะกายลุกขึ้น พี่ณัฐกลับโถมร่างลงมาทาบทับ ก่อนจะจับผมพลิกตัวนอนคว่ำ แล้วรวบมือทั้งสองข้างไว้บนแผ่นหลังด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขา
ผมกระเสือกกระสนดิ้นรน เหลือบมองไปด้านหลังก็เห็นว่าหมอนั่นกำลังล้วงไอโฟนสีดำอีกเครื่องออกมาจากกระเป๋ากางเกง จิ้มนิ้วลงบนหน้าจอสองสามครั้ง แล้วเอามันไปวางไว้บนชั้นวางรองเท้าเหนือศีรษะของผมขึ้นไปเล็กน้อย
ผมกัดฟันกรอด...ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเกิดขึ้นปรากฏเป็นภาพเคลื่อนไหวอยู่บนหน้าจอมือถือ และในมุมนี้ กล้องสามารถจับภาพใบหน้าของผมได้อย่างชัดเจนจนแทบเห็นรูขุมขน
“ไง ร่านมากก็มาลองกับกูหน่อยไหม”
“สัตว์! ปล่อย!”
“เหอะ!” พี่ณัฐโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดอยู่บริเวณกกหูทำให้ผมรู้สึกขยะแขยงจนขนลุก “ถ้าไม่อยากให้คลิปมึงไปโฆษณาอยู่บนหน้าเว็บโป๊ ต่อไปก็อย่ามายุ่งกับคนของกูอีก”
Pie2Na
ครึ่งหลังจะรีบมาอัพให้ภายในพรุ่งนี้มะรืนนี้นะครับ ^^
แจ้งข่าว
หนังสือเปิดพรีออเดอร์แล้วนะครับ
รายละเอียดหนังสือ ของแถม ตอนพิเศษ อยู่ในเพจ(คลิก)
>> Pie2Na <<นะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
