รอยชัง ๑๖
จอมขวัญนั่งดูโทรทัศน์ของโรงแรมไปเรื่อยๆจนมีคนมาเคาะประตู ตอนแรกเขาก็ไม่กล้าเปิดให้ แต่พอรู้ว่าเป็นอาหารมาเสิร์ฟจึงกล้า รถเข็นพร้อมอาหารสองสามอย่างถูกเข็นเข้ามาในห้อง พนักงานกำลังจัดโต๊ะให้อย่างสวยงาม ในชุดนั้นมีผลไม้และถังไอศกรีมเพิ่มมาด้วย
"ถ้าต้องการอะไรเพิ่มเติมโทรมาที่รีเซฟชั่นนะครับ" จอมขวัญรีบพยักหน้าและขอบคุณก่อนที่พนักงานจะกลับออกไป
เขาเดินมาทิ้งตัวที่โต๊ะอาหารอย่างใจลอย กำลังคิดถึงพี่น้อยและครอบครัว ถ้ารู้ว่ามาแล้วต้องโดนขังอยู่คนเดียวแบบนี้ เขาขอไปนอนกับพี่พรจะดีเสียกว่า
เขี่ยอาหารตรงหน้าเมื่อเริ่มอิ่ม จอมขวัญวางช้อนก่อนจะยกถังไอศกรีมกับจานผลไม้มานั่งหน้าโทรทัศน์ ยังดีที่โรงแรมจัดของหวานมาให้ทานด้วย ไม่อย่างนั้นจอมขวัญคงจะไม่มีอะไรทำ
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงคนคนนั้นก็ยังไม่กลับมา จอมขวัญไม่ได้คิดถึงเขาหรอกนะ เพียงแต่กำลังกลัวว่าถ้าคนคนนั้นกลับมาแล้วเจอเขาในสภาพที่ยังไม่ได้อาบน้ำ อาจจะพาลโกรธเอาได้อีก
ร่างเล็กหอบหิ้วชุดนอนเข้าไปเตรียมเปลี่ยน ห้องน้ำของโรงแรมเป็นอ่างจากุชชี่ที่จอมขวัญไม่รู้วิธีการใช้ เขาจึงรีบอาบน้ำใต้ฝักบัวแล้วแต่งตัวออกมาเพื่อเตรียมนอน ยาที่เอามาด้วยใกล้หมดแล้ว ตอนนี้อาการเขาก็ดีขึ้นมาก แม้จะถูกคนใจร้ายรังแก แต่ช่องทางก็ไม่ได้ต่อต้านมากแบบที่เคย
.. หรือว่าเขาจะชินและชากับการกระทำแบบนั้นเสียแล้ว ..
แกร๊ก
"อาบน้ำหรือยัง" เสียงคนที่เข้ามาใหม่ถาม มือหนาถอดกระดุมเม็ดบน ใบหน้าคมแดงเล็กน้อยจากฤทธิ์ไวน์
"อ .. อืม" จอมขวัญสะดุ้งตกใจ เขาค่อยๆถอยหลังเข้าหาหัวเตียง มือเล็กกำผ้าห่มแน่นเหมือนกำลังหวาดกลัวอะไรสักอย่าง
"จนป่านนี้มึงยังจะกลัวกูอีกหรือไง" อัศวินไม่สบอารมณ์กับอาการรังเกียจเขาแบบนั้น ก็อยู่ด้วยกันมาตั้งหลายเดือน ยังไม่ชินอีกหรือไง
"จะให้ผมชินได้ยังไง ในเมื่อ .." จอมขวัญยังพูดไม่ทันจบ
คนใจร้ายก็โพล่งขึ้น
"ในเมื่ออะไร .. มึงมีหน้าที่บำเรอกู .. จำไม่ได้เหรอ!" อัศวินใช้วาจาที่ดูถูกดูแคลนเขาอีกตามเคย
"แต่ผมไม่ได้อยากทำ ที่ผมต้องทนอยู่ทั้งหมดก็เพราะว่าคุณบังคับ!" จอมขวัญตะโกนออกไปปากสั่น รู้เลยว่ากำลังโกรธมาก แม้จะรู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร แต่ไม่ต้องย้ำให้เสียดแทงหัวใจตลอดเวลาจะได้ไหม
อัศวินเดินตรงเข้ามากระชากร่างเล็กที่กล้าขึ้นเสียงกับเขา
"ทำไม! เอากับกูมันจะตายหรือไง หรือต้องไปเอากับไอ้วินัย หรือไอ้น้อย!"
เพี้ยะ
จอมขวัญใช้แรงทั้งหมดที่มีตบหน้าคนที่พูดจาดูถูก
"คุณดูถูกผมทุกครั้ง! คุณไม่เคยพูดจาดีๆกับผม! คุณข่มขืนผม! ผมเกลียดคุณ! ผมเกลียดคุณ!!! ได้ยินไหมว่าผมเกลียดคุณ!" อัศวินทำให้เขาเป็นบ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า จอมขวัญทั้งใช้มือและขาดัน ทุบตีคนตรงหน้าให้สาสมกับที่เขาทำ
เลว และไร้ความเป็นมนุษย์!
"เลิกบ้าได้หรือยัง ห๊ะ!" อัศวินกระชากร่างเล็กให้นอนลงกับเตียง ร่างสูงขึ้นคล่อมร่างเล็กที่เอาแต่ทุบตีเขาอย่างไร้สติ คำว่า ผมเกลียดคุณ ของมันยังมีอิทธิพลกับเขาไม่หาย
เขากดมันให้นอนนิ่ง ฉีกเสื้อผ้ามันออกอย่างบ้าคลั่ง
มึงบ้ามา กูก็บ้าตอบ
สำหรับมึง มันก็แค่คนบำเราความอยากให้กูเท่านั้น
ร่างเล็กถูกจับให้นอนคว่ำ อัศวินยกขาอ่อนทั้งสองข้างขึ้นจนบั้นท้ายลอยเด่น เขาไม่สนใจเสียงร้องอ้อนวอนของมัน กางเกงและเข็มขัดถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว ความเป็นชายที่แข็งขืนเผยให้เห็นเด่นชัด
"ขอร้อง .. ฮึ่ก .. ไม่เอา!" ภาพวันนั้นที่เขาถูกข่มขืนกลับเข้ามาในสมอง จอมขวัญกรีดร้องอย่างเสียสติ ส่ายหน้ากับเตียงพัลวัน หยาดน้ำตาที่ร่วงรินไม่ได้ช่วยให้คนบ้าเห็นใจ
ไม่มีการปลอบประโลมอย่างเคย
ไม่มีการเบิกทางใดๆทั้งสิ้น
"อื๊อออออออออออ!!!!" จอมขวัญกรีดร้องเมื่อคนด้านหลังกระชากร่างจนบั้นท้ายชนกับหน้าขาแกร่ง คนใจร้ายยัดเยียดแท่งเนื้อเข้ามาภายในทีเดียวจนมิด เด็กน้อยตัวสั่นกำผ้าปูที่นอนแน่น ร่างทั้งร่างเกร็งและชาไปทั่วตัว อัศวินไม่รอช้าโยกเอวกระแทกกระทั้นอย่างรุนแรงด้วยความโกรธ เสียงการร่วมรักดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง
จอมขวัญร้องไห้ด้วยความเจ็บช้ำ ไร้วาจาจะเอ่ย เขาถูกกระทำเยี่ยงสัตว์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า คนชั่วขึงเขาไว้กับกระจกก่อนจะกระทำกับเขาราวเขาไม่มีชีวิต
ไร้จูบ
ไร้การสัมผัส
มีแค่ท่อนเอ็นที่แทรกใส่เข้าออกช่องทางอย่างรุนแรง
เจ็บ จนไม่สามารถจะยืนไหว
จอมขวัญถูกอัศวินข่มขืนด้วยการกระทำอันไร้ความเมตตา ร่างเล็กถูกจับลากไปทั่วห้อง หน้ากระจก พื้นพรม โซฟา ก่อนจะไปจบในห้องน้ำ
คราวนี้อัศวินไร้เยื่อใยกับเขาจริงๆ พอคนใจร้ายปลดปล่อยน้ำกามรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ใส่ในตัวเขาจนพอใจ เขาก็โดนปล่อยให้นอนสลบอยู่ในห้องน้ำ
ไม่มีแม้แต่คำร่ำลา
.
จอมขวัญไร้เรี่ยวแรง กายบางหอบสะท้านช้ำไปทั่วตัว ช่องทางมีเลือดซิบจนแสบไปทั่วสรรพางกาย เขาร้องไห้จนไม่เหลือน้ำตา ในเมื่อไม่มีทางเลือก จอมขวัญก็ได้แต่นอนในอ่างที่คนใจร้ายเอาเขามาทิ้งไว้จนถึงเช้า เขาไม่มีแรง แม้แต่จะยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตายังไม่มี
..
ซ่าาาาาา
เสียงเปิดน้ำล้างตัวทำให้จอมขวัญที่นอนขดอยู่ในอ่างอาบน้ำรู้สึกตัว เขาร้อนไปทั้งร่าง อึดอัดกับสิ่งที่ยังค้างอยู่ภายในแต่ไร้เรี่ยวแรงจะล้างออก อากาศภายในห้องน้ำช่างหนาวเหน็บ จอมขวัญรู้สึกเหมือนสัตว์ที่ถูกนายพรานล่าด้วยธนู ถูกยิงใส่ซ้ำๆ ใกล้ตายเต็มทน
"จองหองเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน" เสียงที่ดังอยู่บนหัวทำให้เขาต้องเริ่มขยับ แต่พอจะขยับร่างกายมันก็บอบช้ำไร้เรี่ยวแรง
"อย่าคิดจะต่อต้านกูอีกถ้ามึงไม่อยากโดนแบบเมื่อครู่" อัศวินค่อยๆใช้นิ้วล้วงเข้าไปข้างใน กวาดเอาคราบน้ำกามของเขาที่ถูกทิ้งในตัวมันหลายชั่วโมงออกมา เขาจงใจทิ้งมันให้นอนอยู่แบบนี้ ไม่มีอีกแล้วความปราณี
ดี .. จะได้สำนึกเสียบ้างว่ามึงเป็นใคร กูเป็นใคร ..
จับมันให้ลุกนั่งก่อนจะอาบน้ำให้มันอย่างลวกๆ เขาไม่ได้ใจดีกับมันอีกเหมือนเคย รู้สึกว่าตัวเองจะอ่อนโยนให้กับลูกคนทรยศมากไป
"นอนตรงนี้! พรุ่งนี้กลับแต่เช้า ตื่นให้ทัน! ไม่อย่างนั้นกูจะทิ้งมึงไว้ข้างถนน!" เขาโยนมันลงไปบนโซฟาแข็งๆ คืนนี้ให้มันนอนด้านนอกนี่แหละ จะได้รู้รสของการพยศเขาเสียบ้าง
"ฮึ่ก .." จอมขวัญสะอื้นอย่างรุนแรง คนชั่วเดินออกไปแล้ว เขาขดตัวกอดอกนอนนิ่งๆอย่างไร้กำลัง ปวดร้าวไปทั่วทั้งตัว ระบม และรู้สึกเหมือนคนจะเป็นไข้
เกลียดตัวเองที่สู้อะไรไม่ได้เลย
ความอ่อนล้าเข้าถาโถม จอมขวัญค่อยๆหลับตาลงด้วยความง่วง ตอนนี้ก็ตีสามกว่าเข้าไปแล้ว เขาได้นอนแค่อีกนิดเดียวก็จะเช้า แม้จะอยากหนีไปให้ไกล แต่ตอนนี้ร่างกายต้องการพักผ่อน เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ว่าจะเอาอย่างไรกับชีวิตต่อไปดี
.....
"นี่คือโทษที่มึงควรจะได้รับ! ว่าอย่าคิดจะจองหองกับกูอีก!!"
"ปล่อยนะ! ฮือออ ปล่อยผมออกไป!!"
จอมขวัญทุบประตูห้องของตัวเองที่ถูกล็อคจากด้านนอก เมื่อเช้าเขาถูกลากตัวลงเรือ ก่อนจะถูกลากกลับมาที่เกาะอีกที คนใจร้ายทำกับเขาเหมือนหมูเหมือนหมา พอมาถึงบ้าน เขาก็ถูกโยนเข้าห้องแล้วปิดตายจากข้างนอก ไร้เหตุผล ไม่มีความเมตตา
"ฮืออออออออ ทำไมมมมม!" จอมขวัญทรุดตัวลงกับพื้น ร่างกายมันเจ็บไปหมดรวมถึงจิตใจ เขารับมันไม่ไหวอีกแล้ว ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากถูกกระทำ
.. ความผิดที่เขาไม่ได้ก่อ มันร้ายแรงจนทำให้คนคนนั้นคิดจะทำกับชีวิตเขาอย่างไรก็ได้อย่างนั้นหรือ ..
"ป้านวลไม่ต้องเปิดให้มันนะ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ถ้าผมไม่สั่งก็ห้ามเปิด!" อัศวินสั่งป้านวลที่ยืนตกใจอยู่ข้างๆ เขากำลังจะออกไปทำงาน
"แล้วข้าว .." นวลเป็นห่วง
"เที่ยงเปิดเอาข้าวให้มัน เย็นผมจะมาให้เอง อย่าขัดคำสั่งผมเด็ดขาดนะครับ ขอร้อง" อัศวินเอ่ยอีกทีก่อนจะออกมาขี่รถออกไปที่เกาะ
"อะไรกัน วันก่อนยังดีๆอยู่เลย" นวลเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ เห็นสภาพเด็กน้อยที่ถูกลากถูมาโยนใส่ห้องก็รู้ได้ทันทีว่านายเธอโกรธเอามากๆ ต้องทะเลาะอะไรกันมาแน่ๆ
"จอมขวัญ .." นวลเรียกเด็กน้อยในห้อง ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันดีแท้ๆ นายน่าจะพาจอมขวัญมันไปเดินเที่ยวงานประจำปี แต่เห็นแบบนี้เจ้าขวัญคงจะอดไปเป็นแน่
"ฮึ่ก" จอมขวัญคิดถึงพ่อ คิดถึงพี่น้อย โทรศัพท์ก็ถูกยึดคืนไปแล้ว จะติดต่อใครก็ไม่ได้
ร่างเล็กค่อยๆคลานขึ้นไปนอนบนเตียง เขาไม่มีแรงจะทำอะไรทั้งสิ้น ร่างกายที่ถูกย่ำยีจนไม่เหลือค่า ชีวิตที่ถูกข่มเหงจนหมดสิ้น
.. แล้วแบบนี้เขาจะมีชีวิตอยู่ไปเพื่ออะไรอีก ..
......
ปัง!
ปัง!
ปัง!
ก๊า ก๊า ...
เสียงนกกาบินหนีเสียงปืนที่ดังอยู่ใกล้ๆร้องโหวกเหวกไปทั่วชายป่า อัศวินไม่เคยมือสั่นขนาดนี้มาก่อน เขาโกรธที่มันเกลียดเขาทั้งๆที่เขาเริ่มจะทำดีกับมัน โกรธที่มันรังเกียจเวลาร่วมรักกับเขา เขาถึงได้ลงโทษมันให้หลาบจำ
แต่ทำไม ..
เวลาที่เห็นมันเจ็บ เวลาที่เห็นมันร้องไห้
.. หัวใจเขาก็บีบแน่นจนแทบจะระเบิด ..
เขายิงปืนใส่ต้นไม้อีกหลายนัดจนปืนหมดลูก ทั้งๆที่เขาน่าจะต้องโกรธเกลียดมันให้มากกว่านี้ แต่ในใจมันกลับร้อนรุ่ม ไม่กล้าทำร้ายมัน
"สบายใจขึ้นไหมครับ" น้อยเอ่ยถามเมื่อเขาเดินขึ้นมาที่ถนน
"กูควรจะเกลียดมัน .." เขาเอ่ยก่อนจะขึ้นมานั่งบนรถ
"นายทำไม่ลงหรอกครับ .. ถ้าหากนายยังอยู่ใกล้ๆมันแบบนี้" น้อยเอ่ยแฝงความใน ตอนนี้นายแค่ยังไม่รู้ตัว แต่อีกเดี๋ยวคงรู้
"กูแค่ .." อัศวินเอ่ยก่อนจะชะงักเพราะไม่รู้จะพูดว่าอะไร
"นายไม่กลัวมันฆ่าตัวตายอีกรอบเหรอครับ" น้อยถามและอัศวินก็ส่ายหัว
"ทำไมถึงมั่นใจนักล่ะครับ .." น้อยรอฟังคำตอบ
"ไม่รู้ .. มันคงไม่กล้า" อัศวินกำลังหลอกตัวเองไม่ให้สนใจว่ามันจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร แค่นี้เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำงานจนต้องให้ลูกน้องพามาปลดปล่อยความคิดตีรวนในสมองแล้ว
.. อย่าให้เขาเสียหลักไปมากกว่านี้เลย ..
.....
"ป้าเอาข้าวมาให้ลูก แล้วนี่ยาชุดใหม่" นวลยกชามข้าวเข้ามาให้ในตอนเที่ยง ร่างเล็กที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆกระพริบตา
"ตัวร้อนมากเลย ทานข้าวทานยานะลูก" นวลแตะตามเนื้อตัวและเห็นว่าเด็กน้อยตัวร้อนมาก แบบนี้อาการน่าเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรครับ ปล่อยให้ผมตายไปเถอะ" จอมขวัญเอ่ยเสียงแหบแห้งก่อนจะสะอื้นออกมา
"ทำไมพูดแบบนั้นล่ะลูก ไม่เอานะ เดี๋ยวนายอารมณ์เย็นกว่านี้เราก็ได้ออกมาแล้ว" นวลกอดร่างเล็กที่ร้องไห้ออกมา จอมขวัญช่างน่าสงสาร เธอไม่เคยเห็นนายโกรธจนเป็นมากขนาดนี้
"ทานข้าวนะ ป้าป้อน" นวลเองรู้สึกเห็นใจและไม่อยากให้จอมขวัญเป็นอะไรไป ยังดีที่จอมขวัญเป็นเด็กดี เธอถือโอกาสนี้เช็ดเนื้อเช็ดตัว ป้อนข้าว ป้อนยาแล้วปล่อยให้ร่างเล็กได้พักผ่อน แม้จะอยากพูดคุยแต่ก็ไม่อยากจะเข้าไปก้าวก่าย ดูก็รู้ว่านายจงใจให้จอมขวัญมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร ผิดแต่คราวนี้ร่องรอยจูบประทับหรือรอยขบกัดได้เปลี่ยนเป็นรอยบีบจากฝ่ามือกร้านทั้งหมด เนื้อตัวช้ำเป็นจ้ำม่วงดูแล้วยิ่งน่าสังเวทละเหี่ยใจยิ่งนัก
ผ่านไปจนตกเย็น อัศวินก็กลับมาบ้าน ตอนนี้เขาเริ่มอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ที่เคยบอกว่าจะพามันไปเดินเที่ยวงานบุญ ถ้ามันยังไหว เขาก็จะไม่ห้าม
แกร๊ก
เขาเปิดประตูไปก็เห็นว่ามันยังนอนอยู่บนเตียง อัศวินเดินเข้าไปใกล้ ดึงผ้าห่มที่คลุมตัวมันออกก่อนจะเห็นร่องรอยช้ำเลือดจากที่เขารุนแรงกับมันเมื่อวาน
.. เผลอลูบไล้แขนนิ่มด้วยความอ่อนโยน เขาไม่ได้อยากทำร้ายมัน แต่เพราะว่ามันดื้อด้าน เขาจึงต้องสั่งสอน ..
คราบน้ำตาที่แก้มทำให้อัศวินใช้มือสากลูบเช็ดอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเผลอตัวก้มลงจูบซับคราบน้ำตาอีกคราเป็นครั้งที่สอง
จอมขวัญค่อยๆกระพริบตา สัมผัสรำคาญตรงหน้าทำให้เขาตื่น
".. ออกไป" ใบหน้าหวานแสร้งหลบ ท่าทีเฉยชาทำให้อัศวินชะงัก
"กู .."
"ออกไปจากห้อง ไม่ต้องมาสนใจผม" จอมขวัญไม่เอาอีกแล้วกับคนคนนี้ พอกันที จากนี้ขอให้มีแต่ความเกลียดชัง
"มึงกล้าดียังไง!"
"เอาสิ จะด่าทอ จะตบตี จะต่อย หรือจะทำร้าย ข่มขืน ทำเลย ไม่ต้องสนใจว่าผมจะเป็นยังไง ไม่ต้องเห็นใจ ทำให้เหมือนกับที่คุณเคยทำ" จอมขวัญพูดนิ่งๆ อยากจะทำก็ตามใจ ต่อจากนี้ไปเขาจะมีแต่ไร้ความรู้สึก ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ เขาก็ควรจะยอมรับในโชคชะตา
.. ความเจ็บปวดฝังแน่น กลายเป็นความด้านชา ..
"มึงท้ากูเหรอ! ได้! กูจะยัดเยียดความเป็นผัวให้มึงสักร้อยครั้ง เอาให้มึงจำฝังใจว่ามีกูเท่านั้นที่จะตัดสินชีวิตมึงได้!"
ร่างเล็กกว่าถูกยกจนตัวลอย ทั้งตัวโดนอุ้มขึ้นสอดรับกับความต้องการอันดุดัน คิ้วเรียวขมวดมุ่น แต่ไร้การแสดงสีหน้า จอมขวัญเชิดหน้าอย่างท้าทาย เขาจะไม่กลัวคนตรงหน้าอีกต่อไป อัศวินเจ็บใจกับใบหน้าอันเรียบเฉย พอเขากดส่วนแข็งขืนไปจนลึก มันก็นิ่วหน้าเล็กน้อยไปกับแรงที่สอดใส่เข้าหาอย่างหนักหน่วง เสียงหอบหายใจของคนสองคนดังก้องในความเงียบ
ขาข้างหนึ่งถูกยกขึ้นพาดบั้นเอวหนา มือกร้านกอบกุมบั้นท้ายตึงแน่น ขยำขยี้ไปตามแรงอารมณ์ขณะริมฝีปากไล่ขบลงบนซอกคออย่างมัวเมา กล้ามเนื้อแกร่งบดเบียดลงช่วงตัวขาวสะอาดที่บัดนี้เป็นรอยแดงชัดเจน จอมขวัญด้านชา ปล่อยตัวปล่อยใจให้คนทรามตรงหน้ากระทำ
.. อยากจะร่วมรักอีกกี่สิบที เขาก็จะไม่ขอร้องหรืออ้อนวอนให้ปล่อย ..
อัศวินหลงใหลไปกับรสเพศที่ได้รับ แต่เพราะมันที่มีท่าทางไร้วิญญาณราวกับหุ่นยนต์ ทีท่าไร้ความรู้สึกที่ได้รับ ยิ่งทำให้เขาแทบจะเป็นบ้า
"ครางออกมาสิ เอาให้สมจริงหน่อย"
เขาเอ่ยและจอมขวัญก็ยอมทำตามอย่างไม่กระดากอาย เสียงครางหวานดังลั่นไปทั่วบ้าน อัศวินจับมันให้นั่งตักหันหน้าเข้าหากัน แหวกบั้นท้ายเล็กก่อนจะยัดเยียดความเป็นชายอันแข็งกร้าวเข้าไป เขารั้งร่างเล็กมาจูบ ลิ้นมันแข็งทื่อจนเขาอยากจะหยุดเสียกลางคัน มือหนาจับเอวเล็กให้โยกขึ้นลงในท่านั่ง เขาสวนเอวถี่กระชั้นรุนแรง รสรักในครั้งนี้มันซาบซ่านแฝงไปด้วยความเกลียดชัง มันไม่ต่อต้าน แต่ก็ไร้ความรู้สึก
"มึงทำให้กูเป็นบ้าจอมขวัญ!" อัศวินขบกัดปากเล็กอย่างรุนแรง ในเมื่อมันเล่นกับเขาแบบนี้ ได้ แล้วเราจะเห็นดีกัน
เวลาล่วงเลยไปกว่าสองชั่วโมง การร่วมรักถึงจะสงบลง อัศวินบังคับให้มันใช้ปากดูดเลียน้ำคาวทั้งหมดแล้วกลืนลงคอ มันยังคงนิ่งเฉย ไม่ร้องไห้หรืออ้อนวอนใดๆ เขาเองก็อยากเอาชนะ ยิ่งทำรุนแรง แทนที่มันจะร้อง แต่มันกลับทนและเฉยชา
.. เริ่มแล้วสินะ สงครามเย็นที่เขาเป็นคนก่อ ..
"ขอให้ทุกคนมีความสุขในคืนนี้นะครับ โชคดี" อัศวินกล่าวเปิดพิธีก่อนจะเดินลงมาจากเวที เขากระชากร่างเล็กที่ยืนรออยู่ข้างๆให้ออกเดิน
"มึงจะทำตัวไร้ความรู้สึกไปถึงไหน!" เขาเหนื่อยเกินจะพูดแล้ว เขารู้สึกว่ากำลังพ่ายแพ้ให้แก่มันเต็มทน
มึงจะเฉยชาใส่กูแบบนี้ไม่ได้ จอมขวัญ
"ผมเปล่า .. ผมก็เป็นแบบนี้" จอมขวัญไม่ได้มองคนตรงหน้า เขามองไปรอบๆ ตอนนี้ทุกคนในเกาะมารวมตัวกันมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ จอมขวัญไม่เคยรู้เลยว่าจะมีคนเยอะขนาดนี้อาศัยอยู่ที่นี่
"อย่าดื้อกับกูให้มากนัก" อัศวินบีบแขนคนด้านข้าง เขาพามันให้เดินมาเรื่อยๆ ผ่านซุ้มรำวง ผ่านซุ้มปาลูกโป่ง
"ผมอยากขึ้นชิงช้าสวรรค์" จอมขวัญไม่ได้สนใจคำสั่ง แต่เอ่ยสิ่งที่อยากจะทำแทน ถึงแม้ตอนนี้เขาจะกำลังแกล้งทำเป็นไม่รู้สึก แต่ในจิตใจมันร่ำร้องว่าคิดถึงพ่อ ..
.. พ่อจ๋า ขวัญเหนื่อยเกินจะทนแล้ว ..
"ขอตั๋วสองใบ" อัศวินอยากจะใจร้ายพามันกลับบ้าน แต่ไหนๆที่นี่ก็จัดแค่ปีล่ะครั้ง ถือเสียว่าทำบุญให้มัน
"ผมอยากขึ้นคนเดียว .." จอมขวัญพูด อัศวินนิ่งไป
"กูไม่ปล่อยให้มึงมีความสุขคนเดียวแน่" เขาสบถ ก่อนจะลากมันให้ขึ้นมานั่งในกระเช้าอันเดียวกับเขา เขาไม่อยากเห็นมันมีความสุขหน้าระรื่น จึงต้องมาด้วย
จอมขวัญรู้อยู่แล้วว่าคนตรงหน้าคงไม่ปล่อย เขาเลือกที่จะไม่สนใจสิ่งรอบตัว เด็กน้อยทำตัวให้ตื่นเต้นอีกครั้ง จำได้เมื่อตอนเด็กๆ พ่อเคยพาจอมขวัญมาขึ้นชิงช้าสวรรค์แถวบ้าน
'ขวัญชอบชิงช้าสวรรค์จ้าพ่อจ๋า พ่อพาขวัญมาอีกนะจ๊ะ'
นึกภาพที่เคยออดอ้อนพ่อแล้วก็ต้องน้ำตาไหลลงมา ไม่มีอีกแล้ววันที่พ่อจะพาขวัญมาได้ เหลือเพียงความทรงจำในอดีตที่ยังพอจำได้
อัศวินไม่อยากจะสนใจมัน แต่ทุกวินาทีที่อยู่บนนี้ เขาละสายตาจากมันไม่ได้เลย ไม่รู้ตอนไหนที่เขารู้สึกว่ารอบๆตัวไม่สำคัญอีกต่อไป เขาดึงร่างเล็กให้มานั่งบนตัก รั้งท้ายทอยขาวให้ก้มลงมารับจูบอันเนิบนาบและอ่อนหวาน เขาเกลียดน้ำตามัน จนต้องจูบซับคราบน้ำตาให้ จอมขวัญไม่ได้ผละออกหรือต่อต้าน เขาปล่อยให้คนตรงหน้าทำอย่างที่ใจอยาก ไร้ความรู้สึก เพียงแต่คราวนี้มันเป็นจูบที่อ่อนโยนก็เท่านั้น พอคิดถึงพ่อจิตใจมันก็อ่อนแอจนอยากได้รับความอบอุ่น ไม่อยากจะสนใจว่าคนที่มอบให้เป็นใคร แค่ได้ที่พึ่งพิงในตอนนี้เขาก็ยินดี
TBC.
Talk: อิเลววววววววว
หัวข้อ: [mpreg] รอยชัง | #รอยชัง 'สองพี่น้อง' หน้า 84 27/2/59 (อ่าน 748394 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก