รอยชัง ๑๑
"นายครับ พวกมันบอกว่ามีคนจ้างพวกมันมาอีกที และมันไม่รู้ว่าคนที่จ้างเป็นใคร ไอ้พวกนี้มันเป็นแค่ขี้ยาในหมู่บ้าน คงกะจะเอาเงินไปซื้อยาเสพ อีกอย่างมันถูกสั่งให้มายิงนายแต่มันตกใจที่เห็นจอมขวัญเดินออกมาพอดีเลยทำพลาด นายจะเอาไงกับพวกมันครับ" น้อยยืนรายงานความคืบหน้าอยู่ด้านหลัง อัศวินยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มก่อนจะเอ่ยสั่ง
"เค้นมันหนักๆอีกสักรอบ เผื่อมันจะโกหกเรา ถ้ายังไม่ได้คำตอบก็จัดการซะก่อนเราจะกลับเกาะพรุ่งนี้" อัศวินว่า ไม่แปลกใจเท่าไหร่ เพราะดูจากฝีมือการยิงบอกได้คำเดียวว่ามือสมัครเล่น
"ครับ ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว เอ่อ นายครับ แล้วพรุ่งนี้นายจะกลับเครื่องหรือว่านั่งรถไปกับผมครับ" น้อยเอ่ยถามอีกเรื่อง
อัศวินนึกคิดก่อนจะเอ่ย "กลับเครื่อง กูจะพาไอ้เด็กนั่นไปกับกูด้วย ฝากมึงด้วยแล้วกันเรื่องรถ ขับกลับคนเดียวคงไม่เป็นไรใช่ไหม" เขาเอ่ยถาม
"ได้ครับ" น้อยรับคำก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น เดินออกไปได้ยังไม่ถึงสองก้าวน้อยก็ต้องหันกลับมามองเจ้านายของเขาอีกครั้งพลางยกยิ้ม
'แบบนี้ถ้าไม่เรียกว่าหวงแล้วจะให้เรียกว่าอะไรเหรอครับ เจ้านาย'
..........
"แต่งตัวซะ เดี๋ยวอัจจะพามึงไปจัดการเรื่องส่วนตัวของมึงทั้งหมด" อัศวินโยนเสื้อผ้าให้จอมขวัญก่อนจะปิดประตูห้อง เช้านี้เขาตื่นก่อนมันเพราะต้องลงไปสั่งงานลูกน้อง นี่เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่า จอมขวัญเองเพิ่งจะแปรงฟันล้างหน้าเสร็จ
"อ้าว จะมายืนบื้อทำไมวะ ไปอาบน้ำแต่งตัว!" อัศวินไล่ให้คนที่มัวแต่ยืนทำหน้าไม่เข้าใจไปอาบน้ำ
จอมขวัญในตอนนี้ไม่มีอะไรติดตัวมาทั้งนั้น การที่จะพามันไปไหนด้วย เขาก็ต้องพามันไปจัดการทำบัตรประชาชนใหม่ ที่อยู่ก็ต้องยอมให้มันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านของเขาไปพลางๆ มารดาของเขาเองก็พอใจอยู่ไม่น้อยที่เขาอนุญาตให้จอมขวัญย้ายเข้ามา ครานี้เขาฝากน้องสาวให้ช่วยพามันไปเพราะเขาคงไปไม่ไหวจริงๆ แผลที่ถูกยิงเริ่มระบม ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าเป็นไอ้เด็กนั่นโดนมันจะทนได้ไหม ขนาดเขาเองยังแทบไม่ไหว
แกร๊ก
อัศวินนั่งเช็คอีเมลล์ได้ไม่นาน เด็กในห้องน้ำก็เปิดประตูออกมา
"เดี๋ยวลงไปกินข้าว แล้วไปทำบัตรประชาชนกับยัยอัจ เข้าใจไหม" อัศวินเอ่ย ไม่ได้มองหน้า
"บัตรประชาชน?" จอมขวัญเลิกคิ้วถาม หน้าตาเด็กน้อยดูหม่นหมองเพราะเมื่อคืนโดนแกล้งใช้งานทั้งคืน กว่าจะได้หลับก็เล่นเอาเหนื่อย
"อืม พรุ่งนี้มึงต้องกลับเครื่องกะกู ไม่มีบัตรประชาชนเขาไม่ให้มึงขึ้นหรอกนะ" อัศวินตอบ กดส่งอีเมลล์ให้ลูกค้า
"ผ .. ผมไม่กลับไปกะคุณได้ไหม" จอมขวัญยืนกุมมือถาม เขาเองก็กลัว แต่อย่างน้อยก็ได้พูดในสิ่งที่ตัวเองคิด เขาไม่อยากไป แต่อยากอยู่ที่นี่มากกว่า
อัศวินจ้องหน้าคนที่พูดก่อนจะลุกเดินเข้าไปหา จอมขวัญรีบถอยเท้าหนีแต่ก็ติดกำแพงหนาอยู่ดี
"กูบอกแล้วใช่ไหมว่ามึงเป็นของกู .. เพราะฉะนั้นมึงก็ต้องกลับไปกับกู .. รับใช้กูอย่างที่เคยทำ!" อัศวินพูดใกล้แก้มเนียน เขาล็อคมันไว้แน่นไม่ให้มันหนีไปไหน จอมขวัญหลับตาปี๋ กัดปากแน่นเพราะกลัวจะถูกทำแบบเมื่อวานอีก
"แต่ผม .. อื้ออออ!" จอมขวัญอยากจะตีตัวเองที่เผลอตัวเปิดปากพูด เพราะมันทำให้คนใจร้ายฉวยโอกาสนี้ปิดปากเขา ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในปากเล็ก ควานเลียไปทั่วก่อนจะหยุดดูดดึงลิ้นเล็กอย่างเอาแต่ใจ จอมขวัญพยายามเอียงหน้าหลบแต่คนตัวใหญ่ไม่ปล่อยให้เขาหนี มือหนาจับข้อมือทั้งสองข้างขึ้นเหนือหัว ก่อนจะใช้ปากเขาประกบเพื่อปิดปากมันไม่ให้มันได้โต้เถียง
"อือออ .." จอมขวัญหายใจไม่ทัน ตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยทำแบบนี้กับใคร เขาไม่เคยมีแฟน ไม่เคยจูบ ไม่เคยทำอะไรกับใครมาก่อน ชีวิตเขามีแค่พ่อ และพ่อเองก็ไม่เคยสอนเรื่องแบบนี้ แต่ที่จอมขวัญรู้ก็เพราะเคยดูในโทรทัศน์ เวลาที่พระเอกจูบนางเอกมันก็คือแบบเดียวกับที่อัศวินกำลังทำกับเขา ปากประกบปาก แต่สิ่งที่เขาไม่เคยรู้คือลิ้นของคนตรงหน้าที่พันเกี่ยวกับลิ้นเขาไม่ยอมให้ถอยห่าง จอมขวัญไม่เคยได้เรียนรู้มันมาก่อนเลย จนถึงตอนนี้
"อื้ม .. จะปฏิเสธอีกไหม" อัศวินให้โอกาสมันได้หายใจ เขาจูบไปตามริมฝีปากบวมช้ำ เนื้อตัวมันสั่นเทาและหอบสั่น หน้ามันแดงก่ำและเห่อร้อนจนเขาอยากจะแกล้งมันอยู่แบบนี้ ทำให้มันขาดใจตายไปตรงหน้า
"อื้อ!" จอมขวัญสะบัดหน้าให้พ้นจากคนซาดิสต์ที่ไล่กัดริมฝีปากเขาจนเจ็บ เขาหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย อยากจะลงไปกองกับพื้นเพราะขาแทบจะยืนไม่ไหว
"อย่าทำให้กูโกรธ พูดง่ายๆเสียบ้างเถอะ" อัศวินหลับตาพลางใช้จมูกสัมผัสแก้มเนียนเบาๆแล้วลากไปมา เขาไม่อยากจะยอมรับ แต่เนื้อตัวมันทำให้เขาไม่กล้าลงโทษมันด้วยวิธีอื่น จึงได้แต่ทำให้มันหอบหายใจระทวยอยู่แบบนี้
จอมขวัญเองก็หลับตาแน่น เขาสับสนกับสัมผัสที่ได้รับ มันนุ่มนวลและอ่อนโยน คล้ายเวลาพ่อหอมแก้มบอกฝันดีจอมขวัญทุกคืน
"มึงเลือกเอาแล้วกัน อย่าลืมว่าชีวิตไอ้น้อยและครอบครัวอยู่ในกำมือกู ถ้ามึงไม่เชื่อฟังกู ไอ้น้อยก็พัง แค่นั้น" อัศวินยักไหล่ก่อนจะปล่อยให้มันเป็นอิสระ จอมขวัญยกมือมาเช็ดปาก เขาหอบหายใจถี่อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ฮึ่ก .. คุณมันเลว!" ปัง! เสียงปิดประตูดังลั่น จอมขวัญกำมือแน่นก่อนจะวิ่งลงมาด้านล่าง ไม่อยากจะอยู่ให้คนใจร้ายเอาเปรียบอีกแล้ว อัศวินมองตามเด็กที่โกรธจนหน้าดำหน้าแดงวิ่งออกไปแล้วก็รู้สึกสะใจ อยากอวดเก่งทำตัวจองหองดีนัก ดูสิ แบบนี้ยังจะกล้าอีกไหม
"จอมขวัญ เป็นอะไร" อัจฉรามองคนที่วิ่งร้องไห้ลงมา พอเดินเข้ามาใกล้จึงได้สังเกตเห็น ริมฝีปากเล็กมีรอยช้ำและบวมเจ่อ ตามคอมีรอยกัดม่วงช้ำ ต้องมาจากฝีมือพี่ชายเธอแน่ๆ! โชคดีที่ขวัญใส่เสื้อเชิ้ตมาจึงไม่ค่อยเห็นเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นน้องคงอายน่าดู
"ผม .. คือขวัญ" จอมขวัญยืนเกร็ง เขาไม่รู้ว่าจะต้องตอบอย่างไรดี
"ไม่เป็นไรนะ เช็ดน้ำตาซะ แล้วมาทานข้าวกัน วันนี้พี่จะพาเราไปย้ายเข้ามาในบ้านนี้แล้วก็จะพาไปทำบัตรประชาชนใหม่" อัจฉราไม่อยากให้จอมขวัญเสียใจไปมากกว่านี้จึงชวนคุยเรื่องอื่น
"จะให้ขวัญย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านคุณท่านเหรอครับ" จอมขวัญถาม ก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะ
"ใช่จ่ะ คุณแม่ท่านอนุญาตนะ ส่วนพี่วินก็ไม่ได้ขัด" อัจฉราเอ่ย จอมขวัญเองก็พยักหน้ารับอย่างงงๆ
"แต่ที่จริง .." จอมขวัญกำลังจะเอ่ย
"อย่าปฏิเสธเลย ตอนนี้ขวัญไม่มีบ้าน อะไรติดตัวก็ไม่มีสักอย่าง รีบไปทำไว้จะได้ไม่ต้องกังวล เนอะ" อัจฉรารีบขัดเพราะรู้ว่าจอมขวัญต้องไม่ยอม "อย่าคิดมากเลย ทานข้าวเถอะ จะได้รีบไป"
จอมขวัญพยักหน้าก่อนจะทานข้าวไปเงียบๆ เขาซาบซึ้งในความเมตตาของคุณท่านและคุณอัจ แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมคุณอัศวินที่เกลียดเขาอย่างกับอะไร ทั้งๆที่เคยคิดจะฆ่ากันให้ตายแต่ตอนนี้กลับอนุญาตให้เอารายชื่อเขาเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามา" อัศวินตะโกนบอกคนด้านนอก
"แม่เองจ่ะ" อำพรค่อยๆเปิดประตูเข้ามา "พอดีแม่มีเรื่องอยากคุย"
"ครับ เชิญเลย" อัศวินว่า ก่อนจะขยับตัวนั่งพิงหัวเตียง มารดาเขาเดินไปหยิบกล่องพยาบาลก่อนจะเดินมานั่งบนเตียงด้วย
"ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า" อำพรเอ่ยถาม
"เจ็บสิครับ แผลเริ่มระบมแล้ว" อัศวินตอบ มองมารดาที่ค่อยๆแกะแผลเพื่อจะทำแผลให้ใหม่
"แม่อยากจะถามเราหน่อยเรื่องจอมขวัญ" อำพรว่า เช็ดแผลไปเรื่อยๆ "ลูกจงใจทำแบบนั้นกับน้องเพราะลูกเกลียดน้องอย่างนั้นหรือ" อำพรถามอยากได้คำตอบ
อัศวินถอนหายใจก่อนจะตอบ "ผมก็แค่ทำให้มันหยุดโวยวาย ผมรำคาญ"
"น้องเป็นผู้ชายนะลูก การที่จะทำรอยหรือทำร้ายน้องแบบนั้นมันดีแล้วเหรอ" อำพรว่า ไม่มีผู้ชายที่ไหนเวลาโมโหกันแล้วทำแบบนั้นกันหรอก
"ผมไม่สน! อะไรที่ทำให้มันหุบปากได้ผมก็จะทำ" อัศวินดื้อแพ่ง ในเมื่อเขาทำร้ายร่างกายมันไม่ได้ นี่คือสิ่งเดียวที่จะทำให้มันกลัวเขา
"ระวังใจตัวเองเถอะ น้องมันอาจจะกลัวลูกจริง แต่ลูกนี่แหละที่จะเป็นคนไม่อยากห่างน้อง" อำพรส่ายหัวก่อนจะพันแผลให้ลูกชาย
"แม่กลัวว่าผมจะหลงรักมันเหรอครับ เหอะ ชาติหน้าเถอะ เวลาผมเห็นมัน หน้าไอ้โสภณก็ลอยมาทุกที อย่าว่าแต่รักเลย ให้สงสารผมยังไม่ ถ้าฆ่าได้ผมฆ่ามันไปแล้ว!" อัศวินหัวเราะกับสิ่งที่แม่พูด เขาน่ะเหรอจะตกหลุมรักไอ้เด็กจองหองนั่น ไม่มีทาง
"ถ้าอย่างนั้นให้น้องอยู่กับแม่ที่นี่นะลูก" อำพรเอ่ยขอ
"ไม่! มันต้องกลับไปกับผม" อัศวินตอบออกมาอย่างไม่ต้องคิด
"ถ้าลูกเกลียดจอมขวัญมากขนาดนั้น ทำไมถึงต้องเอาไปให้รกหูรกตาด้วย แม่ไม่เข้าใจ!" อำพรอยากจะหวดลูกชายด้วยไม้เรียว คนอะไร ดื้อแถมยังปากแข็ง
"ผมบอกแล้วไงครับว่ามันต้องชดใช้ ผมจะให้มันกลับไปอยู่อย่างลำบากเหมือนเดิม อยู่ที่นี่แม่กับยัยอัจคงจะปล่อยให้มันสบาย ผมยอมไม่ได้หรอก" อัศวินเอ่ยเสียงแข็ง ถึงแม่จะพูดอย่างไร เขาก็ไม่มีวันให้มันห่างตัวไปได้
"พอได้แล้วมั้งตาวินกับการลงโทษคนที่ไม่ได้ผิด! โสภณเองก็ตายไปแล้ว ตอนนี้จอมขวัญก็ยิ่งกว่าคนไร้ญาติขาดมิตร เรายังจะซ้ำเติมน้องมันอีกทำไม เท่าที่เป็นอยู่มันก็เหมือนตายทั้งเป็นแล้ว!" อำพรเริ่มโมโห พูดขนาดนี้แล้วตาวินก็ยังใช้เหตุผลของตนเป็นหลัก มันน่าโกรธจริงๆ
"แม่ครับ อย่าโกรธผมเลยนะ ผมสัญญาว่ามันจะไม่ตายไปก่อนแน่ๆ ให้ผมได้ลงโทษมันอีกสักพัก ถ้าผมเบื่อผมจะยกมันให้แม่ นะครับ" อัศวินสวมกอดมารดาอย่างออดอ้อน อำพรถอนหายใจหนักๆ เธอผิดเองที่ยอมให้ลูกตัดสินใจด้วยตนเองมาตลอด พอตอนนี้จะขัดขวาง เธอก็หมดปัญญาเสียแล้ว
......
"พี่ขอแวะซื้อกาแฟก่อนนะ หรือเราจะลงไปทานที่นี่ดี เอาเป็นว่าลงไปทานดีกว่า ที่นี่เค้กอร่อย ขวัญต้องชอบแน่ๆ" อัจฉราพูดเองเออเองจนจอมขวัญตามไม่ทัน เมื่อเช้าเขาไปทำเรื่องย้ายเรียบร้อย บัตรประชาชนก็ได้มาใหม่แล้วเช่นกัน
"ไปกัน พี่อยากของหวานจะแย่" อัจฉราจอดรถก่อนจะลงมายืนสะบัดแข้งสะบัดขาด้วยความเมื่อยล้า
"ร้านนี้" จอมขวัญจำได้ ร้านนี้นี่เองที่อัศวินพาเขามาหาคุณตำรวจคนนั้น
"ทำไมเหรอ พี่วินเคยพามาแล้วใช่มะ ร้านนี้ร้านโปรดพี่วินกับเพื่อนๆเลยล่ะ กาแฟเขาหอมอร่อยมากๆด้วย" อัจฉรากอดคอน้องชายก่อนจะพาเดินเข้าร้านมา จอมขวัญเองก็พยักหน้างงๆก่อนจะเดินเข้ามาด้วย
"รับอะไรดีคะ" พนักงานเอ่ยถาม
"เอาคาปูชิโน่ปั่นเพิ่มวิปหนึ่งค่ะ ขวัญจ๋า เอาอะไรสั่งได้เลยนะ" อัจฉราสั่งก่อนจะหันมาบอกคนข้างๆ
"ของผมขอโกโก้ปั่นละกันครับ" จอมขวัญบอกพนักงานก่อนจะถูกลากให้มาเลือกเค้ก
"เอาแบบไหนดี สั่งคนละอันแล้วแบ่งกันทานดีไหม" อัจฉราถามอย่างสนุกสนาน
"แล้วแต่เลยครับ" จอมขวัญยิ้มกับคนตรงหน้า ไม่นานพวกเขาก็ได้เค้กช็อกโกแลตกับเครปเค้กมานั่งทาน รออีกสักพักกาแฟและโกโก้ปั่นก็มาเสิร์ฟ
"โชคดีที่วันนี้คนไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นรอนานแน่ๆ" อัจฉราเอ่ยถึงตอนที่พาจอมขวัญไปทำบัตรประชาชน
"จริงด้วย ปีที่แล้วขวัญไปกับพ่อรอนานมากเลยครับ" จอมขวัญยิ้มน้อยๆ
"งื้อ ไม่เอาๆ อย่าเศร้าสิ คิดถึงพ่อใช่ไหมพี่รู้" อัจฉราเขยิบไปกอดคนที่ปากกำลังยิ้มแต่น้ำตาก็ไหลลงมาอย่างน่าสงสาร
"ครับ ขวัญมีแค่พ่อคนเดียว ทุกสิ่งในความทรงจำของขวัญก็มีแค่พ่อ" จอมขวัญยิ้มทั้งน้ำตา แม้จะร้องไห้ก็ร้องไห้เพราะคิดถึงความทรงจำที่สวยงามของเรา
"ไม่เอานะ พอแล้ว เช็ดหน้าซะ" อัจฉราเองอยากจะร้องไห้ตาม แต่ก็ทำไม่ได้ เธออยากให้น้องเข้มแข็งมากกว่านี้
"น้องอัจ! จอมขวัญ" เสียงเรียกพร้อมกับร่างสูงที่เดินเข้ามาหา
"พี่นัยสวัสดีค่ะ โชคดีจัง มานานแล้วหรือคะ" อัจฉราไหว้เพื่อนสนิทพี่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นเขาเดินออกมาพร้อมเพื่อนๆ คงกำลังจะกลับ
"มาตั้งแต่ยังไม่เที่ยงเลย ว่าแต่เราสองคนมาทำอะไรกัน" วินัยถาม
"อัจพาขวัญมาทำบัตรประชาชนค่ะเลยแวะมา พี่นัยรู้จักน้องแล้วใช่ไหมคะ" อัจฉราถาม กะว่าจะแนะนำ
"รู้จักสิ เป็นไงบ้างเรา ไอ้วินมันทำอะไรเราหรือเปล่า" วินัยส่งมือหนาไปโยกหัวเล็กเล่น จอมขวัญทำหน้ามุ่ยก่อนจะตอบ
"ผมไม่เป็นไรหรอกครับ คงจะเริ่มชินแล้ว" จอมขวัญเอ่ย ทำให้สองคนที่ฟังอยู่เริ่มจะสงสาร
"ไอ้วินมันบ้าของมันแบบนี้มานานแล้ว พี่อยากช่วยนะ แต่มันไม่ยอมก็คือไม่ยอม ห้ามมันได้ที่ไหน" วินัยว่าลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู อัจฉราพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ พี่ชายเธอเป็นพวกไม่ยอมใคร ถ้าจะเอา เขาก็ต้องได้
"พี่วินัยดูเอ็นดูจอมขวัญจังเลยน้า" อัจฉราเริ่มผิดสังเกต ปกติพี่วินัยจะค่อนข้างสำรวม เก็บความรู้สึกได้ดี แต่นี่พอเจอจอมขวัญก็มาทั้งรอยยิ้ม แววตา และสัมผัส
"แน่สิ เมื่อวานนี้พี่อยากจะฆ่าไอ้วินมาก มันหวงจอมขวัญกับพี่ บ้าหรือเปล่า" วินัยส่ายหัว เห็นอาการเพื่อนแล้ว พูดได้คำเดียว เป็นหนักมากจริงๆ
"พี่วินปากแข็งค่ะ คิดแล้วก็หมั่นไส้" อัจฉราเอ่ยก่อนจะลูบหลังบางเบาๆ จอมขวัญน่ารักขนาดนี้ อีกไม่นานพี่วินจะต้องหลงน้องแน่ๆ
"หึ พี่จะคอยดูมัน เอาล่ะ พี่ต้องกลับละ เดี๋ยวเพื่อนจะด่าเอา ไว้เจอกันนะน้องอัจ ดูแลตัวเองดีๆนะเรา อย่ายอมให้มันทำร้ายอีกล่ะ" วินัยหยิกแก้มนิ่มอย่างมันเขี้ยวอีกคราก่อนจะเดินออกไป
"เจ็บ" จอมขวัญลูบแก้มตัวเองพลางบ่น
"ก็ขวัญน่ารัก พี่ยังอยากจับหอมทั้งวันเลย"
"อื้ออออออ" อัจฉรากอดน้องก่อนจะฟัดแก้มขาว จอมขวัญหัวเราะด้วยความจั๊กกะจี้ เวลาที่ไม่ต้องอยู่กับคนใจร้าย ชีวิตเขาก็มีความสุขมากไม่น้อยเหมือนกันนะ
........
"คุณแม่คะ เรียบร้อยทุกอย่างแล้วค่ะ" อัจฉราเดินเอาเอกสารมาให้มารดา เธอกับจอมขวัญกลับมาถึงบ้านตอนประมาณบ่ายสองกว่าเห็นจะได้
"ดีมากลูก ขอบใจนะ" อำพรกอดลูกสาวแน่น
"ไม่เป็นไรค่ะ หนูยินดีมากถ้าน้องจะได้มาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกับเรา" อัจฉราว่า เธอพร้อมจริงๆที่จะรับจอมขวัญมาเป็นน้องชายอีกคน
"แม่ก็ดีใจ และจะดีใจกว่านี้ถ้าพี่ชายเราจะหยุดทำร้ายน้องสักที" อำพรว่า ตอนนี้ก็เหลืออยู่แค่คนเดียวที่ยังมีแน่ความแค้นเคืองในใจ
"คอยดูเถอะค่ะ พี่วินจะต้องพ่ายแพ้ต่อความน่ารักของจอมขวัญ! อัจแค่คิดก็อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง วันไหนที่เขาจะไปจริงๆขึ้นมา พี่วินต้องน้ำตาตกในชัวร์!"
..
"พี่น้อยยยยย!" พอกลับมาถึงบ้านจอมขวัญก็รีบผละออกมาหาพี่น้อยที่ห้อง แต่ป้าๆบอกพี่น้อยไม่อยู่ ขวัญเลยมาหาพี่น้อยที่ศาลาริมน้ำแทน
"ไงเอ็ง อื้อหือ ข้าหนักนะ กระโดดมาได้!" น้อยโอดโอย เขกหัวมันหนึ่งทีที่บังอาจกระโดดมาทับเขาที่นอนเล่นอยู่ริมน้ำ
"คิดถึงจังเลย แทบไม่ได้เจอเลยอ่ะ" จอมขวัญซุกอกหนาพลางส่ายหัวถูไปมาเหมือนลูกหมา น้อยหัวเราะหึหึ นอนลูบหัวมันเล่น
"ปากหวานจังนะเอ็ง เป็นไงบ้าง ได้บัตรมาหรือยัง" น้อยถาม ลูบหัวเล็กอย่างเอ็นดู
"ได้แล้ว แต่ขวัญไม่อยากไปเลยพี่น้อย ขวัญอยากอยู่กับคุณท่านคุณอัจที่นี่" จอมขวัญมุ่ยปากก่อนจะกอดพี่น้อยแน่น เขาไม่อยากกลับไปกับคนใจร้ายอีกแล้ว
"เห้อ ข้าช่วยเอ็งได้ที่ไหนล่ะขวัญเอ้ย คุณหญิงเองท่านก็เกรงใจคุณอัศวินไม่น้อย ถ้าไม่ได้นาย กิจการของที่นี่คงจะจบไปนานแล้ว" น้อยบอกก่อนจะลุกขึ้นนั่งจับมันมากอด
"ฮึ่ก ขวัญอยากตาย" จอมขวัญซบบ่าแกร่งก่อนจะร้องไห้ออกมา
"ไม่เอาไม่ตายอะไรทั้งนั้น มึงต้องอยู่ให้ได้ เข้าใจไหมขวัญ!" น้อยลูบหลังมัน อยากให้มันเลิกคิดทำร้ายตัวเองสักที
Rrrrrrrr Rrrrrrrr
"ครับนาย" น้อยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะเห็นว่าเป็นคนที่กำลังพูดถึง
( ไอ้เด็กนั่นอยู่กับมึงใช่ไหม กูได้ยินเสียงรถอัจมานานละ ทำไมมันยังไม่ขึ้นมาหากู )
"ครับ เดี๋ยวผมจะรีบให้มันขึ้นไปนะครับนาย"
( อืม ให้ไวด้วยล่ะ )
"ครับ" น้อยกดวางโทรศัพท์
"อย่าทำหน้าบึ้งน่ะ ไป ขึ้นไปดูนาย เขาคงอยากได้อะไร มึงไม่อยู่เขาไม่รู้จะใช้ใคร" น้อยลูบหน้าเด็กที่บึ้งตึงตั้งแต่ได้ยินที่เขาคุยโทรศัพท์
"ไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อย ทำเองไม่ได้หรือไง" จอมขวัญบ่นงุบงิบ
"เขาช่วยมึงไว้นะ จำไม่ได้รึ!" น้อยฟาดแขนเล็ก ถึงอย่างไรนายก็มีบุญคุณกับมัน
"ขวัญไม่ได้ขอร้องสักหน่อย ทีไอ้เรื่องที่ขอกลับไม่ให้ ประสาท" จอมขวัญบ่น น้อยเองก็อดฮาไม่ได้ จริงอย่างที่มันว่านั่นล่ะ แต่จะให้บอกอะไรได้ ก็นายเขายังมัวแต่ใช้โทสะกลบเกลื่อน
"ไปๆ พรุ่งนี้ก็ต้องกลับเกาะแล้ว ข้าง่วงจะพักผ่อน" น้อยผลักให้มันลุกขึ้น ก่อนจะล้มตัวลงนอนไม่สนใจเด็กน้อยที่ยืนทำท่าขัดใจอยู่ข้างๆอีก
อัศวินวางโทรศัพท์พลางยืนมองสองคนนั้นจากระเบียง ถ้าเขาไม่โทรไปตาม มันก็คงจะไม่หยุดออเซาะไอ้น้อย ท่าทางไร้จริตที่ทำกับเขามันเชื่อไม่ได้สินะ ถ้าไอ้น้อยไม่มีเมีย มันคงจะได้เสียกันไปแล้ว ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ อยากจะลงโทษมันที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งเขา
"พี่วิน!" เสียงเคาะประตูเร็วๆพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามา
"อะไรยัยอัจ" เขาถาม ละความสนใจจากหน้าต่างเดินมาที่เตียง
"เมื่อเที่ยงน้องกับขวัญไปเจอพี่นัยที่ร้านกาแฟมาด้วยแหละ" อัจฉราว่า
"แล้วไง" อัศวินถาม ไม่เข้าใจว่าจะมาบอกเขาทำไม
"น้องไม่ยักรู้ว่าพี่นัยเขาเอ็นดูจอมขวัญขนาดนั้น ทั้งโยกหัว ลูบหัว พอตอนจะกลับก็หยิกแก้มอีก อย่างว่าอะเนอะ จอมขวัญออกจะน่ารักขนาดนี้ บางที พี่วินัยเขาอาจจะชอบจอมขวัญขึ้นมาก็ได้" อัจฉราพูดอย่างมีความสุข พลางลอบมองสีหน้านิ่งๆของพี่ชายไปด้วย แอบเห็นนะว่ากระตุกตอนที่บอกว่าพี่วินัยน่าจะชอบจอมขวัญน่ะ
"ช่างมันสิ เรื่องไร้สาระแบบนี้จะมาบอกพี่ทำไม" อัศวินข่มอารมณ์ก่อนจะตอบ
"เปล่าค่ะ ก็แค่แวะมาบอก ถ้าพี่วินไม่สนใจ น้องไปก็ได้ หายไวๆนะคะพี่ชาย ม๊วฟ" อัจฉราว่าพลางส่งจูบเสียงทะเล้น อัศวินยิ้มพลางส่ายหัวเล็กๆ น้องสาวเขาเป็นแต่แบบนี้แหละถึงหาแฟนไม่ได้สักที
อัศวินนอนพิงหัวเตียงเหมือนเดิม เขากำลังรออยู่ว่าเมื่อไหร่มันจะขึ้นมาหาเขา
"ขออนุญาตครับ" เสียงที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้อัศวินรีบวางท่า ทำทีไม่สนใจ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาปลดล็อคเล่น
"คุณจะเอาอะไรครับ" จอมขวัญถาม สีหน้าเหนื่อยใจเหลือเกิน
"ไม่นี่" อัศวินตอบ สนใจโทรศัพท์ตรงหน้า
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว .." ยังไม่ทันจะพูดจบ
อัศวินก็โพล่งขึ้น "มานี่!" ใครใช้ให้มึงลงไปกันเล่า
"ครับ" จอมขวัญเดาใจไม่ถูก สรุปแล้วคนบนเตียงจะเอาอะไรกันแน่
"นวดขาให้กูหน่อย กูเมื่อย" อัศวินว่า จอมขวัญทำหน้าบึ้งก่อนจะหันมองขาแน่นที่มีขนเยอะกว่าขาของเขา แล้วจำใจลงมือนวดให้อย่างขัดไม่ได้
"คราวหน้าอย่าทำแบบนั้นกับน้อยมันอีก น้อยมันมีเมียมีลูกแล้ว ใครเห็นมันจะไม่ดี" อัศวินพูดขึ้น เขาหลับตานอนเอามือซ้อนท้ายทอย ให้มันนวดให้ก็สบายดีเหมือนกัน
"ผมไม่ได้ทำอะไร เราบริสุทธิ์ใจ" จอมขวัญตอบ เขากับพี่น้อยเปรียบเสมือนพี่น้อง ใครจะคิดอย่างไรก็ช่าง
"กอดก่ายซบกันขนาดนั้น คนอื่นคงไม่มองเป็นพี่น้องหรอก เขาจะมองว่าน้อยมันหวังจะกินเด็กอย่างมึง" อัศวินอยากจะตบปากเล็กที่ชอบเถียง แค่ฟังแล้วทำตามมันจะตายไหม
"ไม่มีใครเขาคิดอกุศลแบบนั้นหรอก! ผมว่าจะมีแต่คุณนั่นแหละ โอ๊ย!" จอมขวัญลืมตัวด่าคนตรงหน้า และอัศวินเองก็โมโหมันอย่างมากจึงได้บีบปากมัน
"ก็มึงมันอ่อยผู้ชายไปทั่วจะให้กูคิดเป็นอย่างอื่นได้ไง ตอนเที่ยงอ่อยวินัย กลับมาก็มาอ่อยไอ้น้อยต่อ มึงมันมั่วผู้ชาย!" อัศวินพูดจาดูถูกมัน จอมขวัญกัดฟันแน่นก่อนจะฟาดไปที่หน้าแต่อัศวินรู้ทันเลยรวบร่างเล็กเอาไว้ ดึงให้มานั่งอยู่บนตักเขา
"ปล่อย! คุณคิดได้แต่เรื่องแบบนี้เหรอ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น! อย่ามาให้ร้ายผม!" จอมขวัญดิ้นไปมา พยายามจะหนีออกจากวงแขนแกร่งแต่สู้แรงไม่เคยได้
"ออเซาะเขาไปทั่ว ไม่เรียกว่ายั่วจะให้เรียกว่าอะไร! โอ๊ย!" อัศวินต่อว่า และจอมขวัญเองก็โกรธจนขีดสุด ร่างเล็กสะบัดตัวออกจากวงแขนหนา อัศวินร้องออกมาด้วยความเจ็บเพราะแขนที่ถูกยิงฟาดเข้ากับหัวเตียง
"มึง!" อัศวินชี้หน้าก่อนจะจับแผลไว้อย่างทรมาณ
"คุณ! ผ .. ผมขอโทษ" จอมขวัญแม้จะโกรธคนตรงหน้ามากเท่าไหร่ แต่แผลนี้ได้มาเพราะปกป้องเขา เห็นเขาเจ็บ ตัวเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน
มีต่อด้านล่าง