ตอนพิเศษ : ถ้าหากอลันไม่เจอสเวน
( 1 ) ถ้าเนื้อเรื่องต่อจากหมี
อลันหอบหายใจแรงดวงตาเบิกกว้างด้วยความกลัว
น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจากดวงตา
ขาที่ขยับไม่ได้ทำให้อลันไม่สามารถหนีไปจากสถานการณ์นี้
อุ้งเท้าที่เต็มไปด้วยกงเล็บแหลมคมตะปปเข้าที่ท้องของอลัน
อลันกรีดร้อง
ความหวังให้มีบางสิ่งให้มาช่วยเขาให้หลุดพ้นจากความทรมาน
เสื้อตัวบางค่อยๆ ถูกย้อมเป็นสีเลือด
ความทรงจำแล่นผ่านเข้ามาในหัว
ตอกย้ำถึงความเลวร้ายของชีวิต
สิ่งที่ตัวเองกระทำลงไป
ถ้อยคำเสียดสีดังลั่นในหัว
อลันสะอื้นฮัก
ทำไม...
จวบจนกระทั่งวินาทีสุดท้ายที่มีลมหายใจ
อลันก็ยังคงจมอยู่ในวังวนของความทุกข์
ความโชคร้ายเป็นเรื่องปกติของโลกใบนี้
อลันเป็นเพียงเศษเสี้ยวของเรื่องราวเท่านั้น
( 2 ) ถ้าหากอลันไม่เจอหมี
การเดินทางที่โดดเดี่ยวทำให้อลันรู้สึกเหงาไม่น้อย
ร้องเพลงพอจะคลายความเหงาได้ในเวลาสั้นๆ เท่านั้น
ความเหนื่อยล้าปรากฏทั้งในจิตใจและร่างกายของอลัน
การเดินทางที่ติดต่อกันต่อเนื่องโดยไม่หยุดพักทำให้โรคของอลันทรุดลงไวมาก
ความหวังริบหรี่ที่มักจะมีในทุกเช้าค่อยๆ จางลง
เช่นเดียวกับอาหารที่เริ่มร่อยหรอลงทุกวัน
แม้แต่น้ำเปล่าก็ยังหมดไปด้วย..
อลันต้องทนคอแห้งแผกไปเกือบวัน
โชคดีที่ฝนตกลงมา
จึงพอได้รองไว้กินบ้าง
ไม้ขนาดเหมาะมือถูกใช้พยุงตัวในการก้าวเดินไปข้างหน้า
ขาที่สั่นส่งเสียงประท้วง
ร่างกายของอลันกำลังร้องไห้
อ้อนวอนให้อลันหยุดพักเสียบ้าง
ผมทั้งหัวเกือบกลายเป็นสีขาวโพลน
ยาระงับอาการที่เตรียมมาหมดไปแล้ว
สิ่งที่ประคองอลันให้ไปข้างหน้าคือ ความดันทุรัง
ไร้เสียงเพลงออกมาจากริมฝีปาก
แววตาไร้ประกาย
เต็มไปด้วยหมอกมัวของน้ำตา
อลันในตอนนี้คิดอะไรไม่ออกแล้ว
นอกจากร้องไห้
ก่นด่าถึงชีวิต
ความทรมานที่ได้รับเหมือนกับการฆ่าอลัน
จิตใจที่เคยเต็มไปด้วยความหวังหายไป
เหลือเพียงความเศร้าโศก
“ อึก.. ”
อลันกัดปากจนเลือดออก เมื่อรู้สึกเสียดอก
ก้อนหัวใจภายในบีบรัดรุนแรงเหมือนจะฆ่าเขาให้ได้
ฉับพลันผมของอลันได้กลายเป็นสีขาวโพลน
พร้อมกับแรงบีบที่รุนแรงที่สุด !!
อลันเบิกตากว้างน้ำตาไหล
ล้มไปบนพื้นทั้งอย่างนั้น
พยายามตะเกียกตะกายตามสัญชาตญาณ
ทั้งๆ ที่อีกใจก็ใฝ่หาถึงสิ่งกำลังประสบ
การต่อสู้ของอลันกินเวลาไม่นาน
และผู้แพ้ก็คือ มนุษย์ผู้โชคร้าย
( 3 ) ถ้าหากอลันโดนคนอื่นจับได้ทันก่อนที่จะหนีออกมา
เสื้อโค้ทเนื้อดีถูกยื่นคืนให้กลับลุงวิลเลียมด้วยมือของคนอื่น
อลันถูกจับโยนมาอยู่ในห้องนอนของตัวเองและถูกมัดไว้บนเก้าอี้
อลันก้มหน้ามองพื้นนิ่ง
ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ
“ แกนี่มันเลวจริงๆ เลยว่ะ อลัน กล้าขโมยของกับคนที่ดีด้วยถึงขนาดนี้ ? คิดว่าที่นี้ไม่กล้าทำอะไรแกรึไง ! ถ้าไม่มีใครพูดอะไร พวกตำรวจก็ไม่มีทางรู้ว่าพวกเราทำอะไรแกบ้าง ! ”
วัยรุ่นหัวโจกแต่งตัวด้วยแฟชั่นสไตล์ฮิปฮอบ หูที่เคยขาวตอนนี้คล้ำถูกประดำไปด้วยต่างหูและรูมากมาย จ้องอลันด้วยความโกรธขึ้งสุดขีดสุด
แม้ว่าจะทำตัวเหลวแหลก
แต่ไม่ว่าใครก็ตามที่เคยอยู่ใต้การดูแลของลุงวิลเลียม
ล้วนรักลุงวิลเลียมเหมือนพ่อแท้ๆ
“ ไม่มีอะไรจะพูด ? ดี !! ”
อลันกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคอ
หลับตานิ่ง
รอรับผลกระทำของตัวเอง
อลันถูกกลุ่มวัยรุ่นซ้อมหนักจนเข้าโรงพยาบาล หน้าผิดรูปจนจำแบบเดิมไม่ได้ ซี่โครงหักกระดูกแตก สารพัดสิ่งที่พวกมันสามารถคิดได้ถูกนำมาระบายอารมณ์กับอลัน ไม่นานนักที่หลังจากข่าวของอลันออกไป พวกมันก็ถูกตำรวจจับข้อหาทำร้ายร่างกายและเสพยาเสพติด
โรคของอลันดูจะเหิมเกริมกว่าทุกครั้ง
เมื่อร่างกายของอลันอ่อนแอ
ก็ถึงเวลารุกฆาตของมัน
ไม่ถึงสัปดาห์ที่อลันเข้าโรงพยาบาล
อลันก็เสียชีวิตลง
ผู้ที่เข้าร่วมงานศพของอลันมีเพียงไม่กี่คน
หนึ่งในนั้นคือลุงวิลเลียม
ที่อลันยังไม่ได้เอ่ยคำขอโทษที่คั่งค้างในใจ
ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล
สิ่งที่ประคองชีวิตไว้มีเพียงสายออกซิเจนเท่านั้น
อลันจมอยู่ในความฝันความมืดทุกอย่าง
กัดกินตะกละตะกลาม
แม้แต่ตอนที่ทุกอย่างจบลง
ก็ยังไม่รู้ตัว
----------------------
อย่าตบเราเลย 555555555
ตอนนี้อยากนำเสนอถึงความสำคัญของสเวนค่ะ ว่ามีผลกับอลันยังไงบ้าง
แล้วก็มีเรื่องอยากเมาท์ด้วย
เอาจริงๆ ตอนแรกกะจะให้อลันเป็นพวกวัยรุ่นอารมณ์ร้อนวัยต่อต้าน ย้อนผมขาวหรือไม่ก็แดง ไปเดินทาง 5555
คนละแนวกับอลันแบบนุ่มนิ่มนี่จริงๆ
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ค่ะ ดีใจที่ชอบนะคะ