ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│08
“ไม่ไปหาพี่ล่ะ” ไปหาที่ไหนล่ะ พี่กูอยู่นี่ไง ฮออลล
อีพี่ปกป้องยืนหล่ออยู่มุมห้อง หึ…ไม่ติดว่าชอบมากจะตะโกนด่ามันว่าตอแหล ในขณะที่มันยืนหล่อๆนั่นแหละ พี่แอมเบอร์เหลือเวลาให้เราอีกนิดหน่อยในการตามหาพี่รหัสตัวเอง
“ผมไม่รู้ว่าพี่เขาเป็นใคร”ทำหน้าแบบน้องแคระเวลาถูกเมินส่งกลับไป พี่มันปากกระตุกนิดนึง ก่อนที่แววตาที่มองผมจะอ่อนลง1.3345 % แค่นั้นแหละ สาบาน
“อยู่เฉยๆคงจะเจอ”ทำไมจะไม่เจอวะครับ ยืนติดกูเนี่ย !
แต่อย่างที่บอก ผมต้องทำตัวเหมือนไม่เคยรู้อะไรใดใดมาก่อน เห็นเพื่อนในคณะเริ่มวุ่นวายในการตามจับตัวพี่รหัสตัวเอง ไอ้เมมันเจอพี่ปิติของมันล่ะ ส่วนไอ้จิก็ไปตามเวรกรรม และไอ้เทมก็ต้องทำหน้าเซ็งโลกราวกับไม่รับรู้อะไร
“เออว่าจะถาม ตอนนี้หมาเป็นไงบ้าง”ถามแต่เรื่องหมา เคยสนใจกูบ้างมั้ยห่ะ
“ก็ดีครับ”
“ปรึกษาได้นะ นี่เลี้ยงหมาเหมือนกัน” ผมนี่รีบหันไปมองหน้าพี่มันเลย หน้างี้เนี่ยนะเลี้ยงหมา ไม่อยากจะเชื่อ แต่ก็น่าเชื่ออยู่เพราะเห็นแชร์คลิปไอ้แคระเอ่อ…ก็คลิปผมนั่นแหละ แถมบ่นว่าอยากเลี้ยงอีก
“ทำหน้าไม่เชื่อ เห็นแบบนี้เลี้ยงตั้งสองตัวเลยนะ”
ทำหน้าโคตรภูมิใจ ประมาณว่ากูเทพใช่มั้ย เลี้ยงตั้งสองตัว ผมหรี่ตามองมันอย่างจับผิด จะตอแหลอะไรกูอีกครับ แต่เห็นพี่มันแววตาเป็นประกายพอพูดถึงหมา พี่มันคงเลี้ยงจริงๆนั่นแหละ
“แล้วพวกมันชื่ออะไรครับ”ถามไปจดไว้ในไดอารี่ วันนี้ผมจะได้รู้เรื่องพี่มันเพิ่มขึ้นมาตั้งเรื่องหนึ่งแน่ะ ถึงจะเป็นแค่เรื่องหมาก็เถอะ
“หึหึ ไม่ได้ตั้งสิ้นคิดเหมือนไอ้แคระหรอก”
สัด! ด่าแบบนี้เอาตีนมายันหน้ากูง่ายกว่า แต่ก็นะ จริงๆผมว่ามันก็สิ้นคิดแบบที่พี่มันว่านั่นแหละ
“เหอะ แล้วหมาพี่ชื่อวิเศษมาจากไหนล่ะ”โอ๊ะ ปากกู ไม่น่าเลย แต่มันลั่นไปแล้วไงต้องเล่นต่อ
“ก็ไม่ได้วิเศษอะไรนักหนาหรอก”
“….”
“ชื่อวรเชษฐ์กับขนิษฐา”
“ห่ะ!” “ชื่อหมาไง วรเชษฐ์กับขนิษฐา”
ใครที่ว่ากูนะครับ เรื่องชื่อไอ้แคระ มึงดูชื่อหมาพี่ปกป้องด้วย นี่คือชื่อหมา ชื่อหมา!
เน้นว่าชื่อหมา เอาชื่อพ่อแม่ใครมาแอบอ้างป่ะเนี่ย แมร่งอำกูแน่ๆ
“พี่คิดว่าตัวเองตลกมากป่ะ”
“อ้าว ทำไมล่ะคนเรายังมีชื่อจริง หมาจะมีบ้างไม่ได้หรือไง”อือหืออ นี่คือชื่อจริง กูไม่อยากจะคิดถึงชื่อเล่นหมามึงเลยครับ
“แล้วปกติเรียกว่าไง”
“ก็เรียกเป็นละครไทยนั้นแหละ ทั้งวรเชษฐ์กับขนิษฐามันก็รู้ว่าตัวเองชื่อนี้”
ฮออลลลลลลลลลล ตรรกะโคตรเหี้ย นี่คือผมชอบคนแบบนี้ไปได้ไงอ่ะ ย้อนเวลากลับไปได้มั้ยเนี่ยก่อนที่ผมจะเลิกชอบพี่ปกป้องเพราะว่ารับไม่ได้ ก็เห็นเจ๊น้ำใสเดินต๊อกแต๊กมาพอดี เพิ่งจะเห็นว่าเจ๊เขามีประโยชน์ก็ตอนนี้
“พี่ปกป้อง เป็นพี่รหัสน้ำใสใช่มั้ยคะ?”
ไม่ใช่ครับ กูตอบให้เลย
“ไม่ครับ…ไม่แน่ใจ” ควายยยยยยยยย จะตอบกั๊กเขาทำไมวะครับ เหล่มองเจ๊น้ำใสอายม้วนไปร้อยยี่สิบแปดตลบ คือทำใจดีๆนะครับเจ๊ การเป็นน้องรหัส นี่ไม่ได้หมายถึงจะเป็นเมียเขา อีกอย่าง เธอไม่ใช่น้องพี่โปกพอง เอ้ย! ปกป้องโว้ย
กูเนี่ยกู เทมโปไงจะใครล่ะ!
“งั้นเหรอค่ะ อ้าว..เทมมายืนตรงนี้ทำไม ไม่ไปหาพี่รหัสเหรอ”
เสือกกกกกกกกกกกกกกก อยากจะร้องให้ลั่นโลก แต่ไม่โอเคจริงๆ เห็นหน้าตาน่ารักก็ด่าไม่ลง สงสารมากครับ เลยได้แต่ฉีกยิ้มไปให้เธอ พร้อมกับคำว่า FUCK ในใจ
“เราหาพี่รหัสไม่เจอน่ะ”
“อ๋อ.. แล้วทำไมเทมไม่พยายามล่ะ ^^”
เหี้ย! ด่าว่าฟัคเท่าไรก็ไม่ซะใจเท่าเหี้ยคำเดียว วันนี้คำว่าเหี้ยของไอ้เทม ให้น้ำใสยึดครองเป็นเวลา1 วัน เธอหน้าแบบว่า ซื่อๆ แถมยังยิ้มตอบกลับมาอีก เข้าใจครับว่าแมร่งไม่ได้ตั้งใจจะด่ากู แต่แบบมันจี้ไงดอกก
แต่ว่ายังมีดอกที่ดอกกว่า..ก็ไอ้คนข้างผมเนี่ย! ขำห่านจิกอะไรหนักหนาครับเจ้าของไอ้วรเชษฐ์
“ไปว่าเทมทำไมครับน้องน้ำใส”
ดู! ดูมัน เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวสัดเอ้ย ออร่าพระเอกนี่คือกระจุยกระจาย ทีกับกูนี่เสียงแข็งตลอดเวลา ใช่ซิ ใครมันจะไปน่ารัก น่าทุนะถนอมเท่าน้องน้ำใสอีกล่ะ
เบะปากแล้วมองบน ไม่สนใจมันสองคน เชิญจีบกันให้พอ กูจะยืนเป็นตออยู่ตรงนี้แหละ
“พี่ปกป้องนะ อย่างนี้พี่ก็ต้องโดนลงโทษละซิ น้ำใสไม่อยากให้พี่โดนเลย” อะไรมันจะเว่อร์ขนาดนั้นวะ ผมนี่ขยับให้ชิดมันกว่าเดิมเลยครับ เห็นพี่ปกป้องมันทำหน้าวอนตีนนิดหน่อย
“น้องน้ำใสก็กินแทนพี่ไง”
“เอ่อ…แบบนั้นก็ได้เหรอคะ?”
“ทีแรกพี่ก็คิดว่าเดี๋ยวถ้าน้องพี่โดนลงโทษก็จะช่วยกินน่ะครับ”
เน้~ พูดแล้วแอบเหล่กูก็บอกนะครับ แหมมม เจ๊น้ำใสนี่ฟินไกลถึงดาวพลูโตแล้วมั้ง เรียกเท่าไรก็ไม่กลับมา สงสัยหลงทางอยู่ ถ้ามีสติก็ส่งสัญญาณกลับด้วยนะครับ นาซ่าเขาจะได้รู้ว่าน้ำใสยังมีชีวิต
แต่ที่พี่ปกป้องพูด..หมายถึง
ผม…
ผมใช่มั้ย ใช่แน่ๆเลย งื้ออออออออ เขินอ่า ทำไมถึงเป็นคนดีมีคุณธรรมแบบนี้ครับ เอาซะแกล้งไม่ลงเลย แต่ได้ยินเสียงพี่แอมประกาศให้รวมตัวเลยต้องกลับไปนั่งทีตัวเอง หึหึหึ
มันถึงเวลาชำระแค้นล่ะ ตูดยังไม่ทันถึงพื้น ผมนี่ดวงดีชิบ โดนพี่แอมเบอร์เรียกไปข้างหน้าคนแรก คงคิดสินะว่ากูไม่รู้ แต่ขอโทษครับ วันนี้ผมจะไม่โง่
พอผมลุกขึ้นก็เกิดปรากฏการณ์ สัมภเวสี แอทแทค ทันที
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“อร๊ายย เทมโปสู้ๆน้า”
สู้ห่าอะไรครับ กูไม่ได้จะไปรบสักหน่อยโว้ย แถมยังจะเป็นผู้มีชัยชนะแบบใสๆในเกมนี้ด้วย
“น้องเทมโปได้คำใบ้ว่าอะไรบ้างคะ”
“เอ่อ..เอ่อ..” ผมจำไม่ได้อ่า ตั้งยาวใครมันจะไปใส่ใจ นี่กูจำชื่อพี่ปกป้องได้ก็บุญล่ะ! เปลืองเมม
“อ่า พี่คงถามยากไป แล้วน้องเทมมีคนที่คิดว่าใช่ แล้วต้องใช่แน่ๆมั้ยคะ”
“….”
“เอ่อ น้องเทมคะ”
“ผมไม่แน่ใจ แต่คิดว่าน่าจะ..เป็น..พี่ปกป้อง”
ฮิ้ววววววววววววววววววววววววววววว
สิ้นเสียงผมนี่ โห่กันเป็นรับขวัญนาคเชียว กลุ่มพี่ปีสองนี่ก็ทั้งผลักทั้งดันพี่มันออกมาข้างนอกแถว พี่ปกป้องดูจะงงๆ คงคิดว่าผมงั่งมากและชาตินี้คงจะไม่รู้ห่านจิกอะไร ทั้งเสียงกรี๊ดเสียงร้องกระหน่ำซัมเมอร์เซลตอนที่พี่มันเดินออกมา บางคนถึงขั้นควักมือถือออกมาถ่ายรูป
“ว่าไงคะเพื่อนปกป้อง น้องเทมโปบอกว่าใช่ สรุปว่าใช่ใช่มั้ย”
เริ่มงงกับคำว่าใช่ ไม่ใช่อะไรของพี่แอมมันล่ะ จนวนซ้ำประโยคกันคว้าโล่หรือไง
“ก็ถ้าคิดว่าใช่…มันก็ใช่นั่นแหละครับ”อีพี่ปกป้องมันตอบแบบยิ้มๆ แถมยังมองผมอีก ให้ตายเถอะ ดาเมจรุนแรงกับหัวใจเทมมาก แต่นิ่งไว้เทม กูต้องรอด ต้องไม่ใจสั่น ต้องไม่…
งื้ออออออออออ
ไม่ทนมันล่ะ ต่อให้หน้าเขินจะแย่เป็นสันเขื่อนแต่ตอนนี้ผมเหลืออีกแค่เส้นบางๆเท่านั้นที่อดกลั้นได้
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
แล้วผู้หญิงในคณะผมเนี่ย เป็นอะไรกันมากมั้ยครับ แค่พี่มันบอกว่าใช่ แค่นี้เอง ไม่ได้จะประกาศดรอปเรียนเพื่อลาไปอุปสมบท ทำไมต้องเล่นใหญ่แบบนั้นด้วย
“แหมมมมม งั้นปกป้องต้องเป็นคนกินน้ำนี้เป็นคนแรกนะ” อย่าคิดว่าพี่ปกป้องมันจะร้องขอชีวิต เห็นพี่แอมอำมหิตส่งแก้วบิ๊กกัฟใส่ไอ้ที่อยู่ในอ่างมาให้ มันก็รับแต่โดยดี แค่ครึ่งแก้วนะ ผมก็สยองล่ะ
สีของสิ่งที่อยู่ในแก้วทำผมจะอ้วก ถ้าคิดไม่ออกว่าสภาพมันเหมือนอะไร ก็ให้คิดถึงคลองแสนแสบไว้ แต่เป็นแสนแสบที่มีอะไรต่อมิอะไรลอยอยู่ในนั้นเต็มไปหมด ถึงพี่แอมจะฟันธงว่าทุกอย่างกินได้ แค่รสชาติมันสวนทางกันนิดหน่อย
ผมว่าไม่นิดนะ จากวัตถุดิบที่ทราบมา เพราะเป็นคนใส่เอง ไม่น่าจะเป็นอะไรที่เข้ากันได้ กินทีมีอ้วกออกแน่นอน
“ในฐานะที่เป็นพี่แล้วเสือกโดนจับได้นะคะ มึงต้องแดกสองเท่า”
เสียงโอดครวญดังลั่นเลยครับ แต่ไม่ใช่เสียงพี่มันนะ เสียงคนที่แมร่งไม่ได้แดกอ่ะ เข้าใจครับว่าแฟนคลับเยอะ เพราะอย่างน้อยที่ยืนอยู่ตรงนี้ก็คนหนึ่งล่ะ ฮออลลลลลลลลล
พี่ปกป้องชั่งใจ เพียง 0.487 วินาที ก่อนจะตัดสินใจยกซดทั้งแก้ว!
ใบหน้าหล่อของพี่มันยู่ไปตอนที่สัมผัสกับเนื้อของสสาร แต่พี่มันสตรวองกว่าที่กูคิดไว้เยอะเลยครับ ยกต่อแบบไม่สนรสชาติห่านจิกอะไร ทั้งพี่ๆเพื่อนๆนี่หัวเราะพร้อมให้กำลังใจกันใหญ่ แต่แดกไปเยอะขนาดนั้น ผมว่ามีตายกันบ้างแหละ เพราะวัตถุดิบแต่ละอย่างไม่ใช่ธรรมดา
หึหึ แอบหัวเราะในไส้ติ่งอย่างผู้กำชัยชนะ ดูหน้าแต่ละคนที่ส่งกำลังใจมาให้มัน แหม บางคนถึงขั้นบันทึกนาทีระทึกขวัญนี้ไว้ด้วยมือถือของตัวเอง
ดี บันทึกไว้เลย ตอนมันอ้วกนะ ผมจะไปไลค์ ไปแชร์ เอาลิ้งไปแปะทุกเพจ ให้ชนะคลิปห่านจิกของผม
พี่มันกินเกือบหมดล่ะ เห็นมันคว่ำแก้วโชว์ นับ1-10 ในใจ มันต้องมีอ้วกบ้าง อะไรบ้าง แล้วผมจะเป็นพระเอกขี่ม้าขาวไปลูบหลังให้ ฮอลลลลลลล
“เอ่อ..อึก..อะ…”
นั่นไง อาการแมร่งเริ่มออกล่ะ!
“อร่อย!” “ห่ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ไอ้เสียงห่ะที่ดังสนั่นนั่นไม่ใช่แค่เสียงผม มันเป็นเสียงของคนทั้งหมดที่มาร่วมกัน ณ ที่นี้
มหัศจรรย์ อนุภาพแห่งความเข้ากันที่ไม่เข้ากัน! นาทีนี้คำพูดของชมพู่ อารยานี่ยิงเข้าหัวผมทันที เขาว่ากันว่า ของที่ไม่เข้ากันเนี่ย ให้เติมเข้าไปอีกเยอะๆ แล้วเดี๋ยวมันจะไปเข้ากันเองทีหลัง ผมไม่เคยเชื่อเรื่องแบบนี้มาก่อน แต่พี่ปกป้องมันทำหน้าฟินมากๆ แดกเสร็จมีเลียปาก ละ..เลียปาก ประหนึ่งว่านี่เป็นสิ่งที่แซ่บที่สุดในโลกหล้านภาลัย ก่อนจะเทใส่อีกครึ่งแก้วแล้วกระดกทีเดียวหมด!
ไม่น้า ไม่ได้ต้องการแบบนี้ TT
“ทำไมอร่อยวะแอม”
เพ้อ เพ้อ เพ้อ! พี่ปกป้องมันต้องเพ้อแน่นอน ไม่ว่าผมจะมองรูป รส กลิ่น เสียง(?)ของสิ่งที่อยู่ในอ่างยังไง มันก็ไม่ใกล้เคียงกับคำว่าอร่อย ถ้าเปลี่ยนเป็น ก็พอแดกได้ อันนี้ค่อยเชื่อ
“เฮ้ยจริงดิ ไหนๆขอชิม”
ดีเลยพี่แอม พี่แอมเป็นคนน่าเชื่อถือ ผมจะเชื่อพี่แอม! เห็นพี่แอมรับแก้วพี่ปกป้องตักนั่นแหละ พี่แอมยกขึ้นมาดมฟุดฟิด เห็นพี่เขาทำหน้ายี้ แต่ก็ยังกินมันต่อ
อาการแบบนี้ แน่ๆเลย พี่ปกป้อง ตอแหลลลลลลลลล
“เฮ้ย!!!!! อร่อยเหี้ยๆอร่อยสัดๆ อร่อยแบบ อือหือออออออออออออ” คราวนี้แมร่งหนักกว่าเดิม พี่แอมเบอร์ทำหน้าเคลิ้มและฟิน เหมือนได้กินกัญชา พี่มันยื่นแก้วคืนให้พี่ปกป้องเติมให้เต็ม แต่มันใช่เหรอครับ?!
น้ำปลา เนยถั่ว กระเทียมสับ นม ลูกกวาด แล้วก็โอริโอ ทั้งหมดนี้มันไม่น่าจะอยู่ในวงจรอุบาตเดียวกันได้ ด้วยความที่ผมมีความฝันอยากเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ดี ต้องพิสูจน์ด้วยตัวเอง!
“พี่ปกป้องเอามาชิมหน่อย”
พี่มันยื่นแก้วที่เต็มจนล้นจากการบงการของพี่แอมเบอร์ ผมมองน้ำเน่าที่อยู่ในนั้น สลับกับหน้าพี่ปกป้อง เห็นพี่มันทำหน้าแบบอวดสรรพคุณ พี่แอมเบอร์คือสปอยกูหนักมาก มีพยักเพยิดให้แดกๆไป บรรยากาศเดดแอร์คัมอะเกน ทั้งห้องนี่คือเงียบ และเงียบมาก
เสียงลมหายใจผมดังขึ้นอย่างติดขัด พยายามอย่างยิ่งที่จะข้ามกลิ่นอันน่า…ขยะแขยงของสิ่งที่ตัวเองถืออยู่ในมือ
แต่…ทำไมผมต้องบ้าจี้แดกวะ! จะอร่อยหรือไม่ก็อร่อยก็ช่างแมร่งดิ ผมไม่ได้โดนลงโทษสักหน่อย
พอสติกลับมาก็ว่าจะวางมันไว้ใกล้กับอ่างศักดิ์สิทธิ์อันเป็นที่ประจำการเดิมของมัน
แต่…
ชีวิตของเทมโปผู้ที่แต่คำว่าแต่ ก็เห็นสัจธรรมที่แท้จริง ไอ้คนที่ผมคิดจะเอาน้ำทิพย์นี่กรอกปากให้ร้องขอชีวิต กลายเป็นคนที่จับน้ำทิพย์มากรอกปากผม!
พอสสารที่มีสองชายโฉดหญิงชั่ว การันตีว่าอร่อยชิบหายนั้น ผ่านปลายลิ้น ผมก็รู้ซึ้ง..
มันรสชาติเหี้ยมาก เหี้ยเหมือนที่กูคิดไว้ ไม่ดิ เหี้ยกว่ากูคิดไว้ เหี้ยเกินบรรยาย
“อือออ อือออ ฮืออออออ”
แล้วคนที่ต้องร้องขอชีวิตคือไอ้เทมนี่ไง ฮืออออออออออออออออออออออ
This year! the oscar goes to Pokpong and Amber~
อยากจะมอบรางวัลออสก้าสาขานักแสดงสมทบที่ตอแหลดีเด่นให้พี่มันครองตำแหน่งร่วมกัน สิบปีซ้อน ถ้าไม่ติดว่าผมกำลังอยู่ในสถานการณ์คับขัน ไม่สะดวกอย่างยิ่งที่จะลุกขึ้นไปยอมรางวัลให้ใคร
“อึก อึก อึก..อือออ”
“โอเคมั้ยเทม”
ไอ้สัดปกป้อง ไม่เรียกแมร่งพี่ล่ะ ไอ้หน้าวรเชษฐ์ พี่มันแมร่งกระแดะมาลูบหลังตอนกูอ้วก ไม่ต้องเลย ทำอะไรกับเทมไว้ เทมจะไม่มีวันลืม TT
“ถ้าไม่ไหวก็พักก่อน ยังไม่ต้องขับกลับบ้านหรอก”แน่ล่ะ ถ้าผมไม่ไหว ผมก็ขับรถไม่ได้ ไอ้โปกพอง มันไล่ไอ้เมกับไอ้จิกลับบ้านไปตอนไหนแล้วก็ไม่รู้ ที่แน่ๆคือผมกับพี่มันอยู่ในสถานที่ที่โรแมนติกที่สุดของมหาลัย
ชักโครกในห้องน้ำชาย
ควรดีใจมั้ยในที่สุดก็ได้อยู่กันแบบสองต่อสอง?
โอ๊ะ..ก็ไม่เชิงว่าสองต่อสอง มีคุณชักโครกอีกคน
“เฮ้ยค่อยๆลุกดิเทม”
ไม่ต้องมาพูดดีกับกู ฮือออออออออออออออ คนอย่างมึงพี่ปกป้อง คนอย่างมึงง ปรามาสมันด้วยสายตา ก่อนจะลุกขึ้นสะปัดตูดเป็นละครไทย ไม่ต้องมาช่วยพยุงเลย ผมจะพาร่างอันอ่อนล้าของตัวเองไปให้ถึงรถให้ได้ โดยไม่รับการช่วยเหลือจากมัน
“ดื้อ”
นามธรรมมากสัด พี่มันเข้ามางื้อแขนผมไว้ ถ้าเป็นเทมตอนสภาพ 90-100% คงจะสะบัดให้หลุดแล้ววิ่งร้องไห้ออกไปแบบดาวพระศุกร์ แต่นี้ให้ประเมินสภาพตัวเอง ถึง 20% มั้ยก็ไม่รู้ แถมพี่ปกป้องมันก็เป็นญาติกับโรงงานทำปูนยาแนวตราตุ๊กแกอีก
สลัด! จะเอาไงกับกูวะครับ
“เดินไปส่ง”
นาทีนี่คือปล่อยให้มันพูดคนเดียวไป คนอย่างเทมไม่สนใจ ขอพาตัวเองออกจากที่ที่สุดโรแมนซ์ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน พอถึงรถแล้วก็ถีบตัวเองเข้ามานั่ง ปิดประตูกระแทกเหง้าหน้าพี่มันแบบไม่สนใจว่าลูกรักจะเป็นยังไง อีพี่ปกป้องทำหน้าหงอยส่งมา
มึงตอแหลอีกล่ะซิ นักแสดงรางวัลออสการ์แบบมันไม่สงสารผมหรอก
มันเคาะกระจกให้ผมเปิด แต่กูไม่เปิด ทำไมจะมีอะไร จะไฟ้วก็เชิญ เดี๋ยวกูขอโทรเรียกพี่มิวกับไอ้จิมาก่อนนะ สารร่างแบบนี้ถ้ามีดวลคือกูโดนคิลตั้งแต่หมัดแรก
พี่ปกป้องเห็นผมนิ่งไม่เปิดให้มัน มันก็เดินไปล่ะ เออ ดี กูโมโห กูโกรธและเหนื่อย ที่นั่งอยู่เนี่ยไม่ได้ว่ารออะไรนะ รอให้สภาพพร้อมที่จะสตาร์ทรถออกแค่นั้น
พี่มันวิ่งหน้าตั้งกลับมาพร้อมกระดาษปากกา เขียนเหี้ยอะไรไม่รู้ยุกยิกๆ ก่อนจะแนบมาที่กระจกฝั่งคนขับ
‘ขับกลับดีๆนะ หายโกรธด้วย’ หอกกกกกกกกกกกกกกก
ขนาดจะขอโทษยังไม่มีสักคำ มาสั่งให้ผมหายโกรธด้วย! พ่อชื่อฮิตเลอร์เหรอพี่ปกป้อง จุดๆนี้คือไม่สนล่ะ สภาพจะเป็นยังไง ติดเครื่องแล้ว ออกตัวไปทันที
ฮือออออ คิดถึงไอ้แคระ อยากกลับบ้านไปนอนร้องไห้
พอถึงบ้านแล้วก็ต้องค่อยๆลงอีก จะเดินกระแทกตีนเป็นเด็กมีปมอย่างที่ชอบทำก็ไม่ได้ เพราะเดี๋ยวสิ่งที่ยังตกค้างอยู่ในตับไตไส้พุงมันจะออกมาดูโลกอย่างไม่สมควร บ้านงี้เงียบเป็นป่าช้า มองดูเวลาก็เกือบจะทุ่ม น้องนุ๊กยังไม่กลับจากเรียนพิเศษ ป้าผ่องเม้าท์มอยกับสมาคมแม่บ้าน อีพี่มิวอ่านหนังสือเพื่อสอบชิงทุนไปไถนาที่ต่างประเทศ
มีแค่คนเดียวที่รอผมกลับบ้านอย่างใจจดจ่อ
“โฮ่ง!”
“แคระ~”
งื้ออออออ ขนาดจะอุ้มไอ้แคระผมยังไม่มีแรงเลย ฮอออลลลล สงสารมันมากขามันก็สั้นกว่าจะขึ้นบันไดแต่ละขั้นตามผมขึ้นห้องมาได้นี่มันคงเหนื่อย อยากอุ้มใจจะขาด แต่วิญญาณได้แตกสลายไปแล้ว
ผมถึงห้องตัวเองพร้อมไอ้แคระ ถามใจเอาเถอะว่าหมาขาสั้นมันขึ้นเร็ว หรือกูที่เดินเป็นศพขึ้นมา พอมือถือสัมผัสถึงพลังงานบางอย่างที่คนสมัยนี้เขาเรียกกันว่า wifi มันก็เด้งล่ะสั่นแบบเจ้าเข้าตามวิถีเซเลปของผมนั่นแหละ
อุ้มไอ้แคระขึ้นมาบนเตียงด้วยแล้วนอนเล่นมือถือไปเรื่อยๆ จะหลับก็ไม่หลับ แต่จะทำอย่างอื่นผมก็ไม่มีแรง
หมาไหนอัพคลิปกูรัวๆแบบนี้ ดีนะในคลิปไม่มีตอนอ้วกด้วย เพราะผมอดกลั้นพอที่จะไม่อ้วกออกมาต่อสาธารณะชน กดรีพอร์ทรัวๆ เมื่อคืนนี้ได้ศึกษามาแล้วว่าจะลบแท็ก หรือรีพอร์ทยังไง อย่างน้อยมันอัพไปก็ไม่ต้องโยงผมให้มารับรู้
เสียงมือถือเบาลงไปแล้ว ผมที่อ่อนล้าทั้งกายและใจ เลยวางมันไว้ที่หัวเตียง คว้าไอ้แคระมากอดและจมสู่นิทรา..
ตึ่ง! ควายยยยยยยยยย ควายที่ไหนเล่นกูอีก จะหลับอยู่ล่ะแมร่งมาเล่นกู ด้วยความรำคาญเลยต้องเอามือถือมากดเปิดดูอีกรอบ
PP Prachya Nawanantanon ได้ส่งคำร้องขอเป็นเพื่อนคุณ
เหี้ยยยยยยยยยยยย ตาสว่างเลยกู
TBC.
แปะหมาปกป้อง เอ้ย! หมาพี่ปกป้อง
น้องวรเชษฐ์ จริงๆมันก็ไม่ได้ชื่อนี้หรอก 55555555
-สาบานว่าความรู้สึกน้องเทมตอนนี้เป็นอะไรที่น่าจะดราม่าที่สุดในเรื่องล่ะ 555555555555
จริงๆคือมันก็ไม่ขนาดนั้นอ่ะ แต่น้องเทมเจ็บใจอีพี่ปกป้องมันซ้อนแผนเฉยๆ ><
เดี๋ยวตอนหน้าพี่ปกป้องมาง้อน้องเทมดีกว่า แต่ก็ง้อแบบของเขานะคะ
เดี๋ยวแถมพาร์ทพี่แอมด้วยตอนหน้า ลด แลก แจก แถม 5555555
ขอบคุณที่เข้ามารออย่างเชื่อใจกัน นี่คือถึงบ้านก็มานั่งอัพก่อนเลย 555 งานเลี้ยงสนุกจนอยากคิลตัวเองให้ตายตรงนั้น 555
ฝันดีนะคะ
#ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ
lapat
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
