ชิ้นสุดท้ายแฟนหล่อ│03
วันหยุดที่มนุษย์บนโลกรอมาถึงแล้วครับ ความฟินของการนอนโง่อยู่บนเตียงเนี่ย ต้องลองสัมผัสด้วยตัวเอง ถ้าผมจะแต่งงานกับใครสักคนที่มั่นใจว่าจะอยู่กับผมจนวันตาย
ผมเลือกเตียง 55555
แต่นอนโง่ได้ไม่นานไอ้เพื่อนเมล่อนก็โทรมาหาผม วันนี้เรานัดกันไปคลินิกอีกนั่นล่ะ ตอนแรกก็ไม่เชื่อมันเท่าไรแต่ตอนนี้เชื่อแล้วครับ หลังจากการไปกดสิวและรักษาครั้งที่4 สิวที่เคยสถิตอยู่ ณ ใบหน้าของไอ้เทมมันก็ยื่นจดหมายลาออกกันไปเรื่อยๆ ถึงจะมีรอยแดงรอยดำทิ้งไว้มากมาย แต่ก็โอเคกว่าเก่า อย่างน้อยที่สุดหน้าผมก็ไม่ค่อยมันเท่าเมื่อก่อน
[เทม วันนี้ติดงานกะทันหัน เราไปด้วยไม่ได้นะ]
“พูดเพราะเชียวมึง อยู่ในงานเหรอ”
[คะ]
ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วงทั้งปาก ปกติมันไม่เคยพูดดีกับผมหรอก ตั้งแต่ที่ชีวิตเราได้รู้จักคำหยาบกันตอนม.ต้น ไม่มีวินาทีไหนจะมีภาษาดอกไม้ในบทสนทนา
[แต่นัดเป็นนัดนะ จะส่งผู้ช่วยมือดีไป อาบน้ำแต่งตัวnow อย่าให้นางวีน]
ไอ้เมล่อนใช้คำว่า นาง ขนาดนี้ให้ผมหลับตานึกก็คิดได้แค่สองคน คนแรกคือพี่บีผู้จัดการส่วนตัวของไอ้เม แต่น่าจะตัดไปได้เพราะเมมันทำงานแสดงว่าพี่บีก็ต้องอยู่ด้วยกัน งั้นก็ต้องเป็นคนที่สอง พี่พอลล่า แค่ผมนึกก็ต้องกลืนน้ำลายแล้วรีบวิ่งผ่านน้ำให้รวดเร็วที่สุดในชีวิต เดชนางพญาพอลล่าเนี่ย ไอ้เทมเจอมาหลายครั้งจนเข็ด เข็ดขยาดดดด
แต่คนที่เข็ดมากกว่าผมน่าจะเป็นพี่มิว งั้นดี! ผมจะไม่บอกพี่มิวว่าพี่พอลล่าจะมา
ออออออดดดดดดดดดดดดด อออดดดดดดดดดดด
ผมนี่เพิ่งอาบน้ำเสร็จยังไม่ทันได้สวมกางเกงใน เสียงออดกระหน่ำซัมเมอร์เซลก็ดังลั่น ว่าไปออดบ้านผมก็ดังดีเหมือนกันแหะ ดังขนาดนี้ไอ้พี่บ้ามันต้องโมโหมากๆแน่นอน
“บ้านไม่มีออดไง กดอยู่ได้ไอ้ใจหมา”
นั่นไง
ผมค่อยๆย่องลงไปข้างล่างด้วยความใจเย็น กะว่าจะรอดูความหายนะของพี่ชายตัวเองสักหน่อย เห็นหลังไวๆของเด็กที่บ้านวิ่งไปเปิดประตู จะว่าไปบ้านผมควรมีประตูเลื่อนอัตโนมัติได้ล่ะ สงสารคนคอยเปิดน่ะครับ
ที่บ้านผมมีคนดูแลแค่สองป้าหลาน น้องนุ๊กกับป้าผ่อง จากตัวบ้านไปถึงรั้วที่ก็ไกลพอควรเลยล่ะ ครั้นจะให้ น้องนุ๊กไปคอยวิ่งเปิดประตูทุกครั้งไปก็กลัวน้องมันจะตายซะก่อน ส่วนป้าผ่องนี้ก็เดินถึงประตูบ้านได้คือปฏิหาริย์
“เฮลโล่เอฟเวอร์รี่วันน”
“เฮ้ยยยยยยยยย ”
โอ้โห เล่นใหญ่ครับ พี่พอลล่ามาถึงก็คลุกวงในไอ้พี่มิวที่กำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ ไม่คลุกเฉยๆนะมีแสคชหน้าของอีพี่มิวเล็กน้อย แต่รู้สึกพี่พอลล่าจะติดสัมผัสมากไป ไอ้มือที่แสคชหน้าเมื่อกี้เลื่อนไปยังจุดต่ำกว่าแบบไม่เสียเวลาคิด
แล้วพี่ผมเหวอแบบเชี่ยๆ วู้ๆ สะใจวุ้ย!
เดินออกมาจากที่หลบซ่อนแล้วเข้าไปไหว้พี่พอลล่า อย่าคิดว่าพี่พอลล่าเป็นกระเทยงามหรืออะไรนะครับ พี่เขาเป็นเอ่อ…ก็เป็นกระเทยแหละ คือถ้าไม่บอกก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็น สูงและถึก กล้ามนี่ใหญ่จนใส่เสื้อไซต์มาตรฐานไม่ได้ ที่แขนข้างนึงมีรอยสักทั้งแขนทั้งแต่ข้อมือยันหัวไหล่ เรียกได้ว่าแมนไม่รู้จะแมนยังไง
แต่…
อย่าให้พี่พอลล่าได้เอ่ยปาก…พี่มันแรดมาก
“ที่รักขา พอลล่ามาขออนุญาตพาน้องเห่ย เอ้ย น้องเทมไปเที่ยวนะคะ”
แหม..เรียกกูน้องเห่ย เซ็งจิตจริงๆ เดี๋ยวริบตำแหน่งพี่สะใภ้มโนคืนเลยดีมั้ย
“จะไปตายไหนก็ไปครับ แต่คุณมึงเอามือออกจากไข่กูก่อน”
“ชะอุ่ย…แหม ไม่รู้เนื้อรู้ตัวเลยนะเนี่ย”ตอแหลสาดด ขนาดไอ้พี่มิวบอกให้เอาออกแล้วผมยังเห็นพี่มันจับอยู่เลย ก่อนจะปล่อยมีบีบด้วยครับ
ฮือออออออออออออ ภาพติดตา คืนนี้ฝันร้ายแน่เลยไอ้เทม ต้องไปหาดูรูปพี่ปกป้องมาล้างตาแล้ว
ไอ้พี่มิวมันทำหน้าสยดสยองใส่พี่พอลล่าแล้วก่อนค่อยหันมาถามผม
“กลับกี่โมง”ทำเสียงเข้มเชียว หวงเหี้ยไรหนักหนาครับ นี่ไอ้เทมนะไม่ใช่คิมทัน ให้แก้ผ้าเดินออกจากบ้านยังไม่มีหมามองเลย
งื้อออ แล้วผมด่าตัวเองทำไม TT
“ไม่รู้ว่ะ เย็นๆอ่ะ”
“เออ ไปเถอะเปิดมือถือด้วย อย่าให้รู้ว่าปิด ไม่งั้น…”
มิวมันทำท่าปาดคอ มันคิดว่าผมนี่สกิลไลฟ์ต่ำมากซินะ ทำอะไรก็ช่วยถามเหง้าหน้ากูนิดนึง แล้วคิดหรือว่าไอ้เทมจะกลัวพี่ชายที่อายุห่างกันแค่3ปี ตอบเลยครับว่า….
มากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เดี๋ยวมันฟ้องคุณป๊าอ่ะ แล้วคุณป๊าจะเสียใจ แต่ถ้าไอ้มิวคนเดียวผมไม่กลัวมันหรอก ผมมีกำลังเสริมเป็นกองทัพ อย่างน้อยก็พี่พอลล่า
“ถามจริง อะไรเข้าฝันให้ตัดสินใจจะเปลี่ยนโฉมคะ ฉันนี้อยากจะขยี้หน้าแกตั้งแต่อยู่ม.5 แต่แกก็ไม่ยอมลูกเดียว”
พี่พอลล่าพูดขึ้นตอนที่เราติดไฟแดงกันอยู่ ไม่แปลกหรอกที่พี่เขาจะตกอกตกใจ เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนยื่นข้อเสนอให้ผมเปลี่ยนลุค แต่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นด้วยต่างหาก
“เมื่อก่อนไม่ได้คิดว่ามันแย่มากนี่ครับ” ก็เมื่อก่อนไม่ได้ชอบพี่ปกป้องนี้ครับ แต่ตอนนี้เพราะรักจึงเปลี่ยนได้ ฮิ้วววววววววว วว
“อ๋อ…แล้วเมื่อก่อนบ้านไม่มีกระจกเหรอคะ”
จึก! เอามีดมาแทงกูเถอะ
อีพี่พอลล่ามันด่ากูตรงไปแล้ว ผมไม่แคร์ที่คนอื่นจะว่าผมเป็นยังไงก็จริง แต่ถ้าเป็นคนใกล้ตัวนี่ รับไม่ได้ครับสุดใจขาดดิ้น งื้ออ พี่มิวมันไม่ยอมให้เอารถพี่พอลล่ามาครับ มันให้พี่พอลล่าจอดไว้ที่บ้าน แล้วใช้รถผมแทน พี่ผมก็ให้พี่พอลล่าขับอยู่ดี เรื่องอะไรจะขับเองให้เมื่อย
สักพักพี่มันก็ตบไฟเลี้ยวเข้าร้านห่านจิกอะไรไม่รู้ ร้านสวยดีครับดูหะรูหะราผิดหน้าพี่พอลล่าอย่างยิ่ง ตอนแรกคิดว่าจะไปคลินิคเดิมแต่พี่มันบอกว่าผมหายสิวแล้วต้องบำรุงแทน ณ จุดๆนี้กูเชื่อหมดแหละ
มองป้ายชื่อร้านที่ตัวใหญ่เท่าสนามหลวง
‘มุ้งมิ้ง บิวตี้แอนด์สปา’
นั่นชื่อเรอะ…กูเปลี่ยนใจทันมั้ย
“อร๊ายยยยยยย พี่พอลล่า สวัสดีค่ะ” พี่สาวคนสวยหลายคนทั้งแท้ทั้งเทียม เดินมาล้อมหน้าล้อมหลังทันทีที่เราเดินเข้าไป
ไม่ทันแล้วซินะ
“พา..เอ่อ..ใครมาด้วยคะนั่น”หนึ่งในเจ๊ถามด้วยความใจกล้า
“น้องชายพี่เองค่ะ ขอทั้งตัวเลยนะคะ ว่าจะใส่พานให้พี่บีปั้นต่อ”
“โอ้โหพี่พอลล่าคะ เอ่อ..งานละเอียดขนาดนี้ กี่เดือนคะเนี่ย”
พี่ผู้หญิงคนหนึ่งไล่ดูตั้งแต่ปลายเท้ายันขนคิ้ว ให้ตายเถอะ คำพูดกับการกระทำของพี่แกนี้สวนทางกันดีจริงๆ พี่เขาก็เดินมาหยิบหน้าผมพลิกไปมา เน้นว่า หยิบ นะครับ คือทำเหมือนไม่กล้าสัมผัส ไม่รู้ว่าเพราะถนอมหน้าผม หรือรังเกียจ
ซึ่งน่าจะเป็นอย่างหลัง 5555555555555
“กี่เดือนเหรอคะ อย่าพูดแบบนั้นค่ะ พี่หมายถึง วันนี้ วันนี้เท่านั้น!”
โกลเด้นท์ฟาวเวอร์มากครับ สิ้นเสียงพี่พอลล่าดั่งคำประกาศิต เจ๊ๆที่ยืนพิจารณาผมอยู่สะดุ้งเฮือกเลย พอพี่เขาได้สติก็ตระหนักถึงว่าทุกวินาทีที่อึ้ง มันคือวินาทีที่เสียเปล่า
เท่านั้นแหละ ผมก็โดนสาวๆรุมประชาทัณฑ์ ผมเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ถึงจะชอบพี่ปกป้อง แต่ผมก็ชอบมอง ชอบอยู่ใกล้ผู้หญิงสวยๆงามๆ
แต่…
บางทีมันก็มากไป
แว่นผมถูกกระชากออกไปตอนไหนไม่รู้ครับ โลกที่สดใสสวยงามเต็มไปด้วยดอกไม้ของผมก็เลือนลางเหมือนมองผ่านกระจกฝ้า ดีที่หนึ่งในพี่สาวสักคนลากผมไปตามทาง เปิดเข้าห้องๆหนึ่งที่แอร์เย็นอย่างกันขั้วโลกใต้ จากนั้นบรรดาเจ๊ก็เข้ามาทึงผมราวกับเทศกาลแร้งลง
“วอทเดอะฟัค นี่รูขุมขนหรือคะคุณน้อง ยิ่งกว่าหลุมดำในอวกาศ”
สึด!
“โอ้ยตายๆ ต้องกระชับให้ไวเลย นี่หล่อนพอกตัวไปนะ จะได้เสร็จพร้อมกันๆ”
“ผิวกร้านมากค่ะคุณน้องงง ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องพี่พอลล่า คุณพี่คิดว่าคุณน้องทำก่อสร้างมาแน่ๆ”
นี่หรือคือฝีปากของเหล่าเจ๊ แต่ละคนพูดตรงประเด็นดีมาก ให้กำลังใจผมสุดๆ นี่ถ้ากูเป็นโรคซึมเศร้าอยู่ก่อน คงกัดลิ้นตัวเองตายไปล่ะ
“ลงที่ตัวแล้วขัดเซลล์ผิวไป เดี๋ยวค่อยไปอ่างที่หลังนะหล่อน”
พี่สาวคนหนึ่งกำลังชุลมุนกับการเอาอะไรไม่รู้มาป้ายหน้า เครื่องมือต่างๆในห้องถูกเปิดสวิซทำงานของมันไป
ครืดดดด ครืดดดดดดด
ทั้งเสียงที่แปลกบวกกับการที่มองไม่ชัด ทำเอาใจผมเต้นด้วยความหวาดกลัว เจ๊อีกคนก็ป้ายตัว มีอีกสองที่แขนคนละข้าง แล้วก็รู้สึกถึงเครื่องอะไรบางอย่างที่ถูไปมาที่แขนของผม อย่าเรียกว่าถูเลย ขูดมากกว่าสัด! เจ็บครับเจ็บมาก
มีอะไรเจ็บกว่านี้มั้ยว่ะ!
แล้วก็ที่ขานี่ยังไม่มีอะไรพอกเพราะเหมือนว่าเจ๊ที่รับผิดชอบขาผมกำลังใช้เวลาใคร่ครวญด้วยโยนิโสมนสิการว่าจะทำอะไรกับกูดี
“คุณน้องไม่ค่อยมีขนอยู่แล้ว แต่ขายังไม่เรียบเนียนสงสัยต้องแว๊กหน่อย”
แว๊กคืออะไร? แว๊ก = wax หรือเปล่า แล้วขี้ผึ้งเกี่ยวเชี่ยอะไรว่ะครับ
ยังไม่ทันประมวลผลในสมองตัวเองดี เจ๊ที่รับผิดชอบขาผมก็เอาห่าอะไรนี่แหละมาทาให้ ก่อนที่จะ…
“เจ็บนิดนะคุณน้อง”
พุทโธ
ธัมโม
สังโฆ
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
และก.กอีกอินฟินิตี้ตัว
ฮือออออออ เจ็บครับ เจ็บเชี่ยๆ ผมนี่น่วมไปทั้งตัว ไม่รู้แมร่งจะทำอะไรกับผมต่อกูขอตาย ณ จุดๆนี้เลยได้มั้ย
“น้องค่ะ ตื่นคะ เสร็จแล้ว”
งื้อออ ผมหลับไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ แต่เห็นเหล่าบรรดาทีมงานเข้ามาลากผมไปแต่งตัวในชุดเดิม เสร็จแล้วห็เดินงงๆออกมาจากห้องนั่น ดีที่ได้แว่นคืนมา เลยพอที่จะลากตัวเองจนถึงเคานท์เตอร์ สิ่งที่ผมเห็นทำเอาผมต้องถอดแว่นขยี้ตาแล้วใส่กลับเข้าไปใหม่
พี่พอลล่าครับ พี่พอลล่าเต๊าะหญิงอยู่! แถมสวยโคตรพ่อโคตรแม่อีกด้วย
มึงเป็นกระเทยไม่ใช่เรอะ
“อ้าวเทมมาพอดี ยังไงพี่ไปก่อนนะครับน้อง…”
“นิดหน่อยค่ะ”
“ครับน้องนิดหน่อย ยังไงเดี๋ยวพี่โทรหา”
หืมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม เสียงหล่อชิบหายเลยครับ เหมือนผมจะพลาดอะไรไปนะ ทำไมพี่มันดูจีบหญิงเชียวนักว่ะ ไอ้ท่าทางเจ้าชู้ประตูดิน เถื่อนสาดแถมยังดูแบดบอยสุดๆนี่ ใช่พี่พอลล่าที่ผมมาด้วยหรือเปล่า
สาวเจ้าก็ดูอาลัยอาวรณ์พี่พอลล่าอย่างสุดซึ้ง
ผลัวะ
โดนฝ่ามือพี่มันโบกหัว
“เหม่อเอาโล่เหรอคะ อีน้องเห่ย” อือ สามก้าวจากนารีเป็นอื่น คนละฟิลกับที่อยู่กับคนสวยเมื่อกี้นี้เลยครับ เสียงนี่กลับมาแรดสดใสจริงๆ
“พี่ไปจีบเขาทำไม พี่ไม่ได้เป็น..กระเทยเหรอครับ”พูดไปนี่จะโดนตบมั้ย
“บ้า..เห็นว่าสวยเลยชวนมาเข้าวงการ แต่ดันเจออ่อย ฉันก็ไม่ยอมหรอกนะ อ่อยมาอ่อยกลับไม่โกง”
สโลแกนกะหล่ำดอกอะไรว่ะ ไม่เคยได้ยินเว้ยย
“อือหืออออออออออออออ เบ้าหน้าดีขึ้นสิบระดับค่ะน้องขา ไหนยิ้มซิพี่จะส่งรูปให้พี่บีกับน้องเม”
ผมยิ้มสู้กล้องมือถือของพี่พอลล่าที่ยกขึ้นมาถ่ายตรงหน้าเคานท์เตอร์พอดี แต่สัมภเวสีที่ไหนไม่รู้ครับมาล้อมหน้าดักหลังกูเต็มไปหมดเลยเฮ้ย นี่แค่จะถ่ายรูปนะไม่ใช่งานนายกพบประชาชน
“หล่อใสขึ้นทันตาเลยนะคะพี่พอลล่า แหมตาดีนะคะเนี่ย”
“นั่นซิคะ ทีแรกคิดว่าไม่รอด”
พี่ๆที่อยู่เบื้องหลังการรุมทึงผมแต่ละคนเอามือมาลูบหน้าลูบตา น้ำตาปริ่มๆจะร้องไห้ ภาคภูมิใจในผลงานของตัวเอง คนที่อยู่ในร้านก็เริ่มมองมาที่เราเป็นจุดเดียว มันขนาดนั้นเลยเหรอว่ะครับ
ผมยืนงงในดงพี่สาวอยู่สัก20วินาที ก็มีพี่คนหนึ่งระลึกชาติได้ว่าตั้งแต่ที่ผมทำเสร็จมานี่หลังไม่ได้ส่องกระจกเลยสักครั้ง แกนนำของเหล่าพี่สาวก็จัดการลากผมไปที่กระจกบานใหญ่ที่สุดในโถง เป็นกระจกที่เราส่องได้เต็มตัว
อือหือออออออออออออออออออออออออออออออออออ
ไม่น่าเชื่อ หน้าผมใสขึ้นเยอะเลยครับ รอยสิวก็จางลงไปมากๆ ถ้าไม่ซูมใกล้ๆแทบมองไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ ผิวที่ตัวก็ไม่หมองคล้ำแบบที่มันเคยเป็น แต่ไม่ได้มีออร่ากระจ่างใสแบบที่ดารามี แต่แค่นี้ผมก็ต้องเอามือลูบไล้ใบหน้าตัวเองให้รู้ว่ากูไม่ได้ฝัน
เสื้อยืดตัวเดิม กางเกงยีนส์ก็ตัวเดิม แว่นกันเดิม ทุกอย่างเดิมๆเหมือนกับที่ผมออกมาจากบ้าน ทำไมผมถึงดูดีขึ้นมากขนาดนี้ล่ะครับ
“ตบ..ตะ..ตบ เทมหน่อย.. นี่ฝันปะ..ไป..ป่ะ”
เท่านั้นล่ะ เสียงหัวเราะนี่ดังลั่นราวกับว่าแก๊งค์สามช่าอยู่สตูฯข้างๆ
วันนี้เป็นวันของการศึกษา ทุกอย่างเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ที่จะเปลี่ยนก็มีแค่หน้าผมนี่แหละที่สิวน้อยลงมาก เรียกได้ว่าเป็นครั้งแรกในรอบร้อยปีเลยก็ว่าได้ที่หน้าผมจะใสแบบนี้
มีคลาสอิ้ง1 ที่ง่ายบรมไอ้เมล่อนเลยไม่มาครับ อาจารย์ก็ไม่เช็คชื่อด้วย วิชานี้เรียนระบบตามใจฉัน ทำห่าอะไรก็ไม่ว่ากัน แต่วันสอบมึงต้องมีคะแนน เมมันว่าจะเก็บแรงไว้ตอนบ่ายไปที่กองประกวด พี่ๆเขานัดถ่ายรูปโปรโมทเดือนดาว ผมเลยต้องมาเรียนคนเดียวไม่เป็นไรครับ ดีที่ได้เรียนห้องสโลป ต่อให้ผมนั่งคนเดียวมันก็ไม่ได้ดูแปลก
“คม เราทำรายงานเสร็จแล้ว อ่ะ! คมเอาไปส่งอาจารย์นะ” เห็นไอ้ N’คม มันนั่งฝอยกับไอ้กลุ่มเพื่อนเหี้ยสสามสี่คนของแมร่งอยู่ ผมเลยเอารายงานที่มันให้ทำไปให้ ทั้งกลุ่มดูตกตะลึงที่เห็นผม
แน่ล่ะ ถึงหน้าตาจะดูโง่ๆ แต่เรื่องปั่นงานนี่ขอให้บอก ผมปั่นทั้งของตัวเองทั้งของไอ้เมเวลามันไม่อยู่ บางทีก็มีพวกเพื่อนเหี้ยๆสมัยม.ปลายที่แกล้งบ้าง ผมนี่เชี่ยวมากๆเรื่องงานร้อนๆเนี่ยขอให้บอก
“เอ่อ..เอ่อ..” ไอ้น้องคมแอนด์เดอะแก๊งค์ได้แต่ส่งเสียงเอ่อ..เอ่อ… สันนิบาตแดกคอพวกมึงเหรอว่ะครับ หรือแมร่งเจ็บคอ เออ..จะว่าไป จำได้ว่ามีลูกอมแก้ไอในกระเป๋าผมเลยล้วงมาวางทับที่กองรายงานอีกที ถือว่าช่วยเพื่อนร่วมโลกแล้วกัน เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้
มันดูอึ้งๆไป คงไม่คิดว่าคนอย่างผมจะใจดีซินะ ตอนนี้คนในห้องเริ่มหนาตา คงใกล้ถึงเวลาเรียนไม่มีประโยชน์ที่จะอยู่เสวนาต่อกับพวกตีนติดคอ
“เฮ้ยเดี๋ยวๆ แว่น” ไอ้เพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มเหี้ยรกแผ่นดินเรียกผม
“มีอะไรเหรอ”
“เอ่อ.. ขอบใจมากนะเรื่องรายงาน แล้วก็..ละ..ลูกอม”
มันเสียฟอร์มกันมากเหรอครับ แค่พูดคำว่าขอบคุณ ขอบใจ ขอบพระทัย แท๊งกิ้วเนี่ย จะหน้าแดงทำพระแสงของ้าวอะไรกัน ไอ้คนพูดนี่ไม่เท่าไร ไอ้เพื่อนอีกคนที่แมร่งมายืนข้างกูตอนไหนเนี่ยดิ!
แล้วคุณมึงจะดึงชายเสื้อทำหอยหลอดอะไรว่ะ! ว่าจะหันไปด่าหัวบิดาท่านแล้ว แต่เห็นหน้ามันก็ด่าไม่ลง
ไอ้นี่แมร่งไม่ได้แค่หน้าแดง หูเหอ ลามไปถึงคอ แดงหมด ไม่สบายแน่ๆเลย ถึงว่าล่ะ…ปกติไม่ค่อยอยากจะคุยกับผมสักเท่าไรหรอก
“เออๆ ไม่เป็นไร นี่ไม่สบายป่ะ อย่าลืมกินยาล่ะ”
ไม่ลืมเอายาพาราฯที่พกมาทั้งชีวิตยัดใส่มือมันไปด้วย ถึงมันจะไม่ญาติดีกับผมก็เถอะ แต่หมาแมวจรจัดยังช่วยได้แค่เพื่อนร่วมคณะทำไมจะทำไม่ได้
“กูไม่น่าแกล้งมันเลยว่ะ นิสัยดีชิบหาย” เออ สำนึกได้แล้วล่ะซิมึง
“นั่นดิ เลิกแกล้งมันเหอะ คนเหี้ยอะไรมือโคตรนิ่มเลย” ใช่ๆ เลิกแกล้งกูได้ล่ะ ว่าแต่มันจับมือผมตอนไหนว่ะ
“เออว่ะ แมร่งไปทำอะไรมาว่ะ หน้างี้โคตรใสเลย” หูยย มีคนชมว่าหน้าใสระยะเผาขน นี่แสดงว่าความความพยายามได้ผลซินะ
“ตัวแมร่งโคตรหอมเลย ถึงจะเฉิ่มๆเชยๆ แต่ดูไปก็น่ารักดีนะมึง”
ไอ้พวกดอกกก เป็นหมาหรือไงมาดมกลิ่นกู
ไม่อยากฟังแล้วช่างแมร่ง ผมก็ก้าวออกห่างพวกมันมาเรื่อยๆ หวังว่าคงจะเลิกแกล้งผมกันได้แล้ว ไม่เห็นเหรอว่าผมจิตใจดีขนาดไหน ระหว่างเดินขึ้นก็ได้ยินเสียงงุ้งงิ้งๆ ซุบซิบนินทามาในโสตประสาทให้รำคาญเล็กเล็กน้อย เรียนที่นี้มาสักพักก็เริ่มชินเพราะมันเหมือนเป็นเอกลักษณ์ประจำตัวผมเลยนะ ไอ้เสียงซุบซิบๆเนี่ย กลายเป็นว่าผมไม่ใส่ใจมากขึ้นกว่าเก่า
ผมเดินขึ้นไปนั่งบนเขาครับ เพราะสังคมรังเกียจเลยมีสภาพเป็นเด็กหลังห้องโดนไม่ได้ตั้งใจ 555555
ไม่มีใครมานั่งข้างผมหรอก ผมเลยวางกระเป๋าไว้ซ้ายมือ วางหนังสือที่ยืมห้องสมุดมาไว้บนโต๊ะขวามือ ก่อนจะเตรียมอุปกรณ์การเรียนขึ้นมารออีกสิบกว่านาทีโน่นจะเริ่มคลาส
“มาคนเดียวนั่งสามเลยหรือไง” ใจกล้ามากนะ มาพูดแซะกูต่อหน้าเนี่ย สงสัยว่าอยากเป็นศพกลับบ้าน รู้จักคนอย่างไอ้เทม ศิษย์เปเป้.ประมุขน้อยไปล่ะ
“แล้วไงว่ะ” ไม่อยากมองหน้ามันครับ
“ก็ไม่แล้วไง จะนั่งด้วยเอาของออกไปดิ”
กวนตีนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ผมจ้องรองเท้าของมันอย่างใจเย็น เอาเถอะ เอาของออกให้ก็ได้ ที่นั่งมีนับหมื่น นับแสน นับล้าน จะมานั่งข้างกูหาสวรรค์วิมานอะไร
แกล้งกูอีกล่ะซิ มึงอยากนั่งก็นั่งไป ไม่ย้ายหนีเหมือนกัน เดี๋ยวจะหาว่าป๊อด
หยิบกล่องดินสอกัปตันเมกาขึ้นมาเอาดินสอไปทำชีทต่อดีกว่า ไม่อยากมีเรื่องกับมนุษย์
“เหอะ..กัปตันเมกา”
ไอ้คนข้างๆมันแค่นเสียงดูถูกสตีฟ โรเจอร์ของผมอ่า
งื้อออออออออ
ด่าพ่อยังเจ็บน้อยกว่า มาด่ากัปตันของผมนี่ไม่ยอมจริงๆด้วย มีเรื่องก็ให้มีเรื่องไปเลย ไหนๆแมร่งก็คงจะมาหาเรื่องกูอยู่แล้วนี่
“นี่! มึงจะพูดอะไรก็ให้กะ….เกียรติ ฮึก!”
เต็มๆอ่ะครับ เหมือนรถสิบล้อเหยียบยอดหน้า ก็ไอ้คนที่แมร่งกวนตีนข้างๆผมเนี่ย….พี่ปกป้อง
พี่ปกป้อง ตัวเป็นๆ มาได้ไงว่ะ
แถมเมื่อกี้ผมขึ้นเสียงกับเขา หลุดคำหยาบคายไปแล้ว 1 ดอก โอ้ยย ไอ้เทม จากที่ไม่มีเหี้ยอะไรดีในสายตาของพี่เขายังจะมาติดลบอีก พี่เขานั่งอยู่ข้างๆ ผมนี่หูอื้อตาลายไปหมด ได้ยินแต่เสียงหัวใจตัวเอง ไอ้หัวใจบ้านี่ก็จะเต้นเร็วไปไหน
“ให้เกียรติอะไร พูดให้จบดิ”
จะมาพลิกหลังมือเป็นหน้าตีนด้วยการยิ้มโลกสวยเหมือนทุกครั้งนี่คงไม่ได้ เอาว่ะ ต้องใช้มุขแบบพี่พอลล่าซินะ
กวนตีนมากวนตีนกลับไม่โกง “ก็ให้เกียรติความชอบของคนอื่นไง ไม่ใช่มาพูดจาดูถูกแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกันว่ะ!...ครับ”
งื้อออออ คำว่าครับเกือบตามไม่ทันแน่ะ เขินก็เขิน แต่อารมณ์เสียด้วย ถึงผมจะชอบพี่ปกป้องมากมายเพียงไหน แต่ผมชอบกัปตันมาก่อน พี่เขาไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้
“แล้วนี่คือไม่ให้เกียรติตรงไหนว่ะครับ”
“ก็ที่ทำเสียง แบบนี้ เหอะ!”
“ตลกล่ะ แค่เหอะ เบาๆ แต่ที่ทำนั่นมันเหอะ!”
โอ้ยยย พี่ปกป้องทำไมทำอะไรก็ดูดีไปหมด ขนาดพี่เขาทำเสียงแบบนั้น หน้าเขายังดูดีเลยครับ แถมผมติดพี่เขาขนาดนี้ เขินจนจะบ้า
เดี๋ยวนะ! ผมทำหน้าเขินไปแล้วหรือยังเนี่ย พี่เขาจะเกลียดผมมั้ย ต้องรีบเปลี่ยนเป็นหน้าสันเขื่อนแบบเดิมก่อน..
อย่างน้อยการทำหน้านิ่งก็ไม่ได้น่าเกลียดมากเท่าไร
“ไม่สนล่ะ ก็พี่ทำจริงๆ ขอโทษคุณสตีฟเดี๋ยวนี้นะ”
“ห่ะ! ตลกล่ะไอ้เด็กแคระ นี่รุ่นพี่นะ จะให้ขอโทษกล่องดินสอ มึงคิดว่ามึงตลกมากเหรอ”
งื้อออออออออ หยาบคายยยอ่า หยาบคายที่สูดดดดดดดดด
พี่เขาเกลียดผมแล้วแน่เลย ทำไมต้องพูดกูมึงกับผมด้วยล่ะ สามวันก่อนยังเป็นน้องเทมโปอยู่เลย นี่ป้ายห้อยคอกูยังไม่ทันจางสี พี่แมร่งก็เปลี่ยนไปล่ะ ทำไมในเฟซบุ๊คถึงดูเป็นคนอบอุ่น แต่ชีวิตจริงช่างหยาบคาย
ฮือออออออออ เสียใจอ่า
เสียใจแรง ไอ้เมก็ไม่อยู่ เทมจะทำยังไงดี TT ไม่คุยแล้วครับแมร่ง น้ำตาตกใน อยากจะวิ่งร้องไห้ออกจากห้องพร้อมชีทอิ้ง1 แล้วไปให้ไกลแสนใกล้ สุดขอบโลก ฮึก… แซดลี่ที่สุดในชีวิตแล้วครับแมร่ง
“นี่ๆ อย่าบอกนะว่าจะร้องไห้”
ไม่ได้จะร้องเว้ย แค่แซดลี่ในระดับปานกลางถึงมากเฉยๆ
“นี่ๆ”
พี่ปกป้องสะกิดเรียกผม ทำไมล่ะผมไม่สนอ่ะ ตอนนี้อยากทำอย่างเดียวคือร้องไห้ ร้องแมร่งให้ลั่นโลกา ให้รู้ว่าเสียใจแค่ไหน ผมเจ็บชิบหาย เจ็บกว่าโดนพี่สาวที่มุ้งมิ้งบิวตี้แอนด์สปา แว๊กขนทั้งตัวอีก
“เฮ้ยๆ มีเรื่องจะคุยด้วย หันมาหน่อยจะรีบไปเรียน”
“…….”
“มึงครับ ช่วยหันมาฟังหน่อยได้มั้ยครับ คือมีเรื่องจะคุยด้วย”
นั่นไง..หยาบคายอีกแล้ว
“ผมชื่อเทม”
“ห่ะ?”
“ชื่อเทมไง ชื่อเทมอ่ะ ไม่ได้ชื่อมึง”
ชิบลอสล่ะ พูดอะไรออกไปว่ะ ทำไมเหมือนไม่มันไม่ผ่านสมอง จงตบปากตัวเองสิบครั้งปฏิบัติ
“เออ เทมก็เทม ฝากคำใบ้ไปให้น้องรหัสหน่อย แจกให้ครบนะ แล้วก็วันนี้อยากลืมลากตัวไอ้จิกับเมไปที่ตึกประกวดฯตอน 15.40”
พี่มันส่งถุงใส่จดหมายมาให้ผม นี่เป็นคำใบ้ที่สองของพี่รหัสที่จะส่งมาให้ปีหนึ่งทุกคน ผมค่อนข้างจะตื่นเต้น แต่ที่ตื่นเต้นกว่าคือพี่มันนั่งอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละ ไอ้เทมเอ้ย เขามาหลอกใช้มึงอ่ะ ทำไมมึงต้องฟินด้วยว่ะ เขามาเพื่อผลประโยชน์ล้วนๆเลยเนี่ย เออ หลอกใช้ใช่มั้ยครับ งั้นหลอกมาหลอกกลับไม่โกงโว้ยยยยยยยยยยยยย
“พี่ปกป้องรู้จักพี่รหัสผมมั้ย”
เสี่ยงถามมันไปครับ เผื่อฟลุ๊ค
“รหัสอะไร”
“00158”
“รู้จักดิ”
เหี้ยยย รู้จักว่ะ รู้จักว่ะครับ
“พี่บอกผมได้มั้ยว่าพะ…..”
“พอเลยไอ้เด็กแคระ หาเองดิ ใช้สมอง ใช้ความพยามหน่อย”
งื้ออออ หมดกันอุตส่าห์ว่าจะแอบหลอกถามสักหน่อย
แล้วมนุษย์แคระที่ไหน จะสูงเท่าผมตลกล่ะ ผมนี่เกือบ180นะครับไม่ใช่ธรรมดา พี่ปกป้องลุกขึ้นทันทีที่เขาหมดธุระกับผม ผมได้แต่มองตามพี่ปกป้องที่เดินออกทางหลังห้องสโลป พี่เขาคงมาทางนี้ซินะ ถ้ามาทางอื่นคนในห้องก็ต้องเห็น
ทำไมมันออกมาเป็นแบบนี้ได้วะ ทำไมๆๆๆๆๆๆๆ ผมได้แต่ทึงหัวตัวเองไปมา ให้ตายเถอะ แทนที่จะมีโมเมนต์ดีงามแท้ๆ ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ไอ้เทมอยากจะบ้าตาย!
ตุบ
เหี้ยไรอีก ใครแกล้งกูอีกว่ะครับ โยนกระดาษห่าเหวอะไรก็ไม่รู้มาใส่หัวผมอ่ะ มาจากด้านหลังแน่ๆ แต่ที่แปลกคือแมร่ง….
ผมนั่งแถวหลังสุด
อย่าบอกนะว่าเป็น… ผะ…ผี
ควานหากระดาษที่มันตกลงใต้โต๊ะขึ้นมา ในบริเวณที่ผมนั่งไม่มีใครเลย สาบานได้ ฉะนั้นเล่นกูแน่ๆ ว่าแต่มันเขียนอะไรมาว่ะ….
แววตาใสราวน้ำนิ่งมหาสมุทร
สยบหยุดไฟรุมเร้าในใจพี่
แค่แรกพบสบตาเจ้าฤดี
เหมือนดังมีธาราใสไหลชโลม อือหือ…กระดาษในมือกูสั่นไปหมด ชีวิตผ่านมาแม้จะเคยโดนแกล้งมากขนาดไหน แต่ครั้งนี้คือครั้งที่ชิบหายที่สุดในชีวิต
ใคร…คะ..ใคร เล่นแบบนี้ว่ะ
ไม่ตลกด้วยนะเว้ย
TBC.
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
