ตอนที่ 3 :
แค่คนรู้จัก
“หนุ่มน้อย คืนนี้สนใจไปท่องราตรีกับพี่ไหมจ๊ะ บริการส่งถึงบ้านด้วยนะ”
“ดิน! อย่าดึงสิเดี๋ยวยืด ไม่หล่อ” เสียงบ่นแบบน่ารักๆดังขึ้นมาจากร่างอวบที่กำลังนั่งกินอาหารกลางวัน จู่ๆก็มีตัวกวนเข้ามาขัดขวางการกินข้าวแสนอร่อยจากทางด้านหลังแถมยังบิดแก้มที่อมข้าวไว้จนป่องเต็มรัก
“ตกลงจะไปกับพี่ไหมจ๊ะ ไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่ด้วยนะ สนใจรึเปล่าหนุ่มน้อย” ตุ๋นส่ายหน้าให้กับความทะเล้นของปฐพี ตัวของมันก็เล็กกว่าตุ๋นดันมาเรียกเขาว่าหนุ่มน้อย
“ไปก็ได้ แต่ดินต้องไปส่งตุ๋นที่บ้านด้วยนะ” ตุ๋นกลืนข้าวก่อนจะพูดต่อรอง พักหลังๆมานี้พี่จอมไม่ค่อยกลับบ้าน จะว่างานเยอะก็ไม่น่าจะใช่เพราะพี่เคลียร์งานเสร็จตั้งแต่ยังไม่ถึง 5โมงเย็นจากนั้นก็รีบไปไหนของเขาก็ไม่รู้ ตุ๋นเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง ช่วงนี้ตุ๋นก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับพี่ คุยกันแค่เฉพาะในงาน
“โอเค เดี๋ยวเลิกงานจะมารับนะ ไปล่ะ”
จุ๊บ!
“ไอ้ดิน!” ร่างอวบแหวใส่เพื่อนตัวดีที่วิ่งหนีออกไปแล้วพลางเอามือลูบแก้มตรงที่โดนปฐพีขโมยจุ๊บไป คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ก็นั่งยิ้มให้กับความน่ารักของน้องชายท่านประธานที่มักจะโดนคนอื่นแกล้งบ่อยๆ
“พี่จอม วันนี้ตุ๋นจะไปเที่ยวกับดินต่อนะครับ คงจะกลับบ้านช้านิดนึง” ตุ๋นบอกกับร่างสูงของเจ้าจอมที่เพิ่งเปิดประตูห้องทำงานออกมา เวลาที่จะไปไหนพี่ชอบให้ตุ๋นบอกพี่ก่อนพี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
“อ่อ อย่ากลับบ้านดึกนะ ไปล่ะ” จ้าวจอมตอบน้องสั้นๆก่อนจะเดินออกไป
*****************************
หลังเลิกงานตุ๋นก็ลงมารอดินที่ร้านกาแฟข้างหน้าบริษัท สักพักดินก็โทรศัพท์มาบอกให้ตุ๋นออกมารอเลย
“ดินจะพาเราไปที่ไหนอ่ะ” ตุ๋นถามทันทีที่ขึ้นรถ
“ถามอย่างกับดินจะเอาตุ๋นไปขายให้โรงเชือดอย่างนั้นแหละ วันนี้เราจะไปผับกันครับหนุ่มน้อย วันนี้พี่จะสอนจีบสาว รับรองถ้าใช้วิธีที่ดินสอนสาวติดตรึม” ปฐพียักคิ้วกวนๆให้กับร่างอวบที่กำลังมองหน้าเขาประมาณว่าหน้าอย่างเขาจะมีผู้หญิงมาติดหรอ?
”ระวังเถอะ ตุ๋นว่าอย่างดินน่ะไม่มีสาวมาติดหรอกจะมีก็แต่หนุ่มนั่นแหละ” ตุ๋นพูดออกไปอย่างที่ตัวเองคิด ก็เพื่อนเขาตัวเล็กจะตาย เตี้ยยังไงก็อยู่อย่างนั้น ตัวก็ขาวจั๊วะเหมือนไม่เคยโดนแดดบวกกับทรงผมยาวๆที่มันตัดตามแฟชั่นเกาหลีอีก มันบอกว่าทรงแบบนี้ผู้หญิงชอบ แต่ตุ๋นคิดว่ามันเหมือนผู้หญิงมากกว่าไม่เห็นจะหล่อตรงไหน
“ไม่ต้องพูดเลย ตุ๋นนั่นแหละที่จะมีหนุ่มมาติด อ้วนๆแบบนี้ผู้ชายชอบ เชื่อดินสิ” ปฐพีพูดกลั้วหัวเราะ เพื่อนเขาน่ะมีคนมาจีบเยอะจะตายเพราะท่าทางน่ารักๆที่ชอบทำออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่มันดันซื่อบื้อแถมไม่ค่อยช่ำชองกับเรื่องแบบนี้ สู้เขาก็ไม่ได้
“ดินอ่ะ” ตุ๋นพองลมใส่ ด้วยความหมันเขี้ยวปฐพีเลยดึงแก้มที่พองเล่นเลยโดนร่างอวบหยิกเอวมาทีหนึ่งพอแสบๆคันๆ
**********************************
“ตุ๋น! ดิน! ทางนี้ๆ” ร่างอวบกับเพื่อนที่เพิ่งเดินเข้ามาหันไปตามเสียงเรียกก็พบร่างสูงของภัทรที่กำลังโบกไม้โบกมือมาให้
“พี่ภัทรมาทำอะไรที่นี่หรือครับ” เดินเข้ามาถึงตุ๋นก็ถามร่างสูงทันที ไม่ยักรู้ว่าคุณหมอสุดหล่อที่ไม่เคยมีเวลาจะเที่ยวกลางคืนเป็นกับเขาด้วย
“พี่ต้องถามเรามากกว่าว่ามาทำอะไรกันที่นี่หัดเที่ยวกันหรอ” ร่างสูงถามกลับพลางยกมือสั่งเครื่องดื่ม
“ผมพามันมาจีบสาวน่ะครับ กลัวมันขึ้นคาน ไม่รู้ว่าโตป่านนี้เคยอึ๊บหญิงสักครั้งหรือยัง อย่าว่าแต่อึ๊บหญิงเลยผมว่าแค่ช่วยตัวเองมันยังทำไม่เป็น ใช่ไหมไอ้อ้วน ฮ่าๆๆ” ปฐพีตอบร่างสูงพร้อมยังแซวเพื่อนตัวอ้วนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆเพราะโดนล้อ สงสัยที่เขาพูดมาคงจะจริง
“ฮ่าๆๆ จริงหรือตุ๋น” ตุ๋นมองค้อนให้กับร่างสูงของภัทรที่นั่งหัวเราะ จู่ๆก็เปลี่ยนพวกพวกไปเป็นลูกคู่ให้กับเพื่อนตัวดีของตุ๋นเฉยเลย
“ดินกับพี่ภัทรอย่าล้อสิ~” มือกลมเกาแก้มตัวเองด้วยความเขิน หน้าที่แดงอยู่แล้วตอนนี้แดงลามไปจนถึงใบหู กริยาน่ารักแบบนี้ของร่างอวบเรียกเสียงหัวเราะของคนขี้แกล้งทั้งคู่และเรียกสายตาเอ็นดูของผู้ชายรอบข้างได้
“ตุ๋นอย่าทำหน้าแดงดิเห็นไหมผู้ชายโต๊ะข้างๆมองกันเยิ้มเชียว” ปฐพีเตือนเพื่อนตัวกลม เขาสังเกตได้ว่าไอ้โต๊ะข้างๆมันกำลังเล็งเพื่อนเขาอยู่
“พอเลยดิน ว่าแต่พี่ภัทรยังไม่ตอบผมเลยว่ามาทำอะไรที่นี่ครับ ไม่ทำงานหรอ” ตุ๋นปรามเพื่อนแล้วหันไปถามร่างสูงที่กำลังกระดกเครื่องดื่มสีอำพันเข้าปาก
“ก็ผับของพี่ พี่ก็ต้องมาดูแลกิจการของตัวเองบ้างสิครับ” ร่างสูงตอบด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผิดกับคนฟังทั้งสองที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างด้วยความตะลึง
RRRRRRRRR
“เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ เงินไม่ต้องจ่ายเดี๋ยวพี่บอกเด็กไว้ ไปล่ะ” เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนจะขอตัวกลับก่อน ทิ้งข้อสงสัยไว้ให้ทั้งสองว่าคุณหมอจะรีบไปไหนของเค้า
“เดี๋ยวนี้มีแต่คนชอบทำตัวมีพิรุจ” ตุ๋นบ่นเบาๆ
เมื่อดื่มกันไปสักพักปฐพีก็ขอตัวไปโชว์สเต็ปการแดนซ์ขอตัวเองพร้อมกับหลีสาวไปด้วยส่วนตุ๋นก็นั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะตอนนี้ตุ๋นกำลังกึ่มๆได้ที่ แอลกอฮอล์เพียงนิดเดียวก็ทำให้ตุ๋นเมาได้ง่ายๆสำหรับคนคออ่อนอย่างเขา เพราะเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไปทำให้ตุ๋นอยากเข้าห้องน้ำ ร่างอวบลุกจากที่นั่งแล้วพยายามเบียดเสียดผู้คนมากมายเพื่อไปห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันเดินไปถึงก็มีคนเดินเข้ามาชนพร้อมกับเครื่องดื่มสีแดงสดในแก้วที่เธอถืออยู่ก็หกเปื้อนเสื้อสีฟ้าอ่อนของตุ๋นจนเลอะ
“ว๊ายย!! นี่ไอ้อ้วนทำไมแกไมรู้จักเดินดูตาม้าตาเรือห้ะ เห็นมั้ยว่าชุดของฉันมันเปื้อนหมดแล้ว แกรู้ไหมว่าชุดนี้มันแพงแค่ไหน น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาซื้อใช้ฉันไหมห้ะ!!” เสียงตวาดดังขึ้นจากร่างระหงส์ที่ยกมือชี้หน้าของตุ๋น ส่วนมืออีกข้างก็ชี้เดรสสีขาวตัวจิ๋วที่สั้นขึ้นมาจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรเปื้อนน้ำสีแดงเป็นจุดๆ ดวงตาที่ใส่บิ้กอายส์และถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาแพงมองมาที่ตุ๋นอย่างเอาเรื่อง
“ขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณเดินมาชนผมก่อน อีกอย่างเสื้อของผมก็เปื้อนเยอะกว่าชุดของคุณอีก” ตุ๋นเถียงกลับ ก็ตุ๋นไม่ผิดเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายมาเดินชนตุ๋นก่อน
“แต่ชุดของฉันมันแพงมาก แพงกว่าเศษผ้าที่แกใส่อยู่หลายเท่า อย่างแกไม่มีปัญญาซื้อหรอก” ปากสีแดงสวยพ่นแต่คำดูถูกเหยียดหยามออกมา
“เศษผ้าที่ว่าน่าจะเป็นชุดคุณมากกว่านะครับคุณผู้หญิง สั้นขนาดนี้มิทราบว่าใส่มาหาผัว เอ้ย! หาแฟนรวยๆหรือครับ แต่ผมเข้าใจนะว่าชุดนี้มันคือเครื่องมือทำมาหากินของคุณแต่คุณก็ไม่ควรว่าเพื่อนผมขนาดนี้ แล้วถ้าคุณด่าเพื่อนของผมอีกสักคำผมต่อยปากแตกแน่” ปฐพีตอกกลับได้แบบแสบทรวงคนฟังเลยทีเดียว ขนาดคนที่ยืนฟังรอบข้างยังเจ็บแทน
“กรี๊ดดด!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้ร่างระหงส์ก็กรี๊ดออกมา
“ฑิตาหยุด! เอ่อ..ขอโทษแทนแฟนผมด้วยนะครับ” ร่างสูงที่เดินเข้ามาสั่งให้เธอหยุดร้อง ก่อนจะหันมาขอโทษร่างอวบ
“วินไปขอโทษพวกมันทำไมคะ มันทำชุดฑิตาเปื้อน มันแพงมากวินก็รู้” เธอหันไปฟ้องคู่ควงคนใหม่
“ถ้าคืนนี้คุณไปต่อกับผมอีก กี่ชุดผมก็ซื้อให้คุณได้ เพราะฉะนั้นกลับกันเถอะ อย่ามีเรื่อง” ร่างสูงของหนุ่มหล่อยื่นข้อเสนอที่ปฐพีถึงกับกรอกตาเมื่อได้ยิน
“น่าเกลียดสิ้นดี ทำอย่างนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับขายตัวล่ะวะ” ปฐพีคิดในใจ
“ก็ได้ค่ะ คืนนี้ถึงใจคุณแน่นอน ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้พวกจรจัด” เธอตกลงกับร่างสูงและหันกลับมาด่าตุ๋นและเพื่อน ก่อนจะโดนร่างสูงกระชากออกไป
“เฮ้อ~ ถ้าได้มาเป็นเมียนะ ซวยตลอดชาติผู้หญิงอะไรปากมากฉิบ” เมื่อทุกอย่างจบลง ปฐพีก็บ่นออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ตุ๋นว่าเรากลับกันดีกว่า” ร่างอวบบอกเพื่อนก่อนจะพากันเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน
****************************************
ร่างสูงของจ้าวจอมกำลังเดินเข้าบ้านของตัวเองเพื่อมารอน้องชายสุดที่รักเพราะวันนี้เขามัวแต่รีบที่ออกไปทานอาหารเย็นกับแฟนสาวทำให้ลืมเอาเอกสารสำคัญที่อยู่กับน้องมาด้วย แต่เขารีบไปก็เท่านั้นเพราะเธอโทรศัพท์มาขอเลื่อนนัดด้วยเหตุผลที่ว่าวันนี้เธอต้องไปทานอาหารกับครอบครัว
“นมไม่รู้ว่าคุณจอมจะกลับมา เห็นไม่ได้กลับมาหลายวันนมเลยไม่ได้บอกให้เด็กเตรียมห้องไว้ให้” เสียงถามดังขึ้นมาจากแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กเพราะแม่กับพ่อตั้งเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับนม คืนนี้ผมว่าจะไปนอนคอนโดครับผมแค่มาเอาเอกสารของบริษัทกับตุ๋นเฉยๆเดี๋ยวผมไปนอนรอห้องน้องก็ได้ จะได้ไม่ต้องทำความสะอาดหลายครั้ง” ร่างสูงกอดแม่นมของตนก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะไปนอนรอเจ้าอ้วนที่หัดออกไปเที่ยว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูที่มีป้ายแขวนไว้หน้าห้องว่า “ห้องน้องหมูตุ๋นครับ” ที่เจ้าเขียนเอามาแปะไว้ตั้งแต่เด็ก แล้วเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปข้างใน
เมื่อเข้าไปร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของห้องวอลเปเปอร์สีชมพูถูกนำมาตกแต่งผนังห้องอย่างสวยงาม บนเตียงกลางห้องที่ถูกประดับด้วยผ้าม่านสีขาวบางๆห้อยลงมาจากข้างบนมีตุ๊กตาหมูเน่าๆ วางอยู่ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ภายในห้องนี้ถูกเลือกให้เป็นสีขาวเพื่อจะได้ตัดกับสีชมพูของห้อง ห้องนี้ก็เลยดูเหมือนห้องของเด็กผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นของผู้ชาย ถ้ามีคนมาเห็นว่าเขาอยู่ในห้องแบบนี้คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแต๋วแน่นอน
ร่างสูงเดินไปที่เตียงเพื่อที่จะนอนรอเจ้าตัวอ้วนกลับมาจากไปเที่ยว ระหว่างที่มือหนาจับหมอนขึ้นมาแล้วเอาไปวางพิงไว้กับหัวเตียง ก็เห็นสมุดบันทึกสีฟ้าอ่อนที่ถูกหมอนนุ่มทับไว้ ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ เปิดอ่านข้อความข้างในนั้น...
“เรื่องเมื่อเย็นที่พี่แกล้งตุ๋นชอบให้พี่แกล้ง พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสอมชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป” ข้อความในนั้นยังมีอีกมากมายที่ร่างสูงยังไม่ได้อ่านเพียงเพราะแค่เห็นคำว่า
“ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก” ที่ต่อท้ายของของทุกประโยคก็ทำให้เขาทนอ่านต่อไปไม่ไหว
นี่มันอะไรกัน? ในระหว่างที่จ้าวจอมกำลังสับสนกับความคิดอยู่นั้น เสียงที่เกิดจากการเปิดประตูก็ทำให้เขาได้สติเสียก่อน ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นมาก่อนจะพบกับเจ้าของห้องผู้เป็นตัวปัญหาส่งยิ้มมาให้เขาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
หมูตุ๋นพูดพร้อมกับรอยยิ้มโดยไม่ทันได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติ “รอนานมั๊ยครับ?”
“นาย...” จ้าวจอมจ้องใบหน้าของน้องชายต่างสายเลือดเขม็ง แม้ว่าความจริงจะอยู่ในมือของเขา แต่ความสับสนและมึนงงก็ยังคงทำให้เขาไม่ปักใจเชื่อ
หมูตุ๋นเริ่มสัมผัสถึงความอึดอัดและการกระทำที่ผิดแปลกไปจากเดิมของอีกฝ่ายหนึ่ง คนตัวเล็กกว่าเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นสาเหตุ
จนกระทั่งสายตาของเขาไปปะทะเจ้ากับสมุดเล่มสีฟ้าอ่อนซึ่งอยู่ในมือของพี่ชาย
สมุดที่เก็บทุกความลับทุกอย่างของเขา รวมทั้งความลับที่ไม่อยากให้คนที่เขารักจนถึงที่สุดรับรู้ด้วย... “พ...พี่...พี่....” คนเป็นน้องแทบหาเสียงของตนเองไม่เจอ มือเล็กยื่นออกไปหาไดอารี่หมายจะเอาคืน แต่ร่างสูงกลับกระชากมันให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะโยนมันลงไปบนพื้นอย่างไม่ใยดี
“มันเรื่องจริงรึเปล่า.. ที่นายเขียนน่ะ”
“อ..เอ่อ..คือตุ๋น..”
“แค่ตอบมาว่าจริงหรือเปล่า มันยากนักหรือไงห้ะ!!” ร่างสูงคะตอกเสียงดังจนคนฟังสะดุ้ง
“จ..จริงครับ ผมรักพี่ รักพี่มากกว่าฐานะพี่ชาย” ร่างอวบก้มหน้าตอบไม่กล้ามองพี่
“จะเอาอย่างนั้นก็ได้! ในเมื่อนายคิดแบบนั้นการเป็นพี่น้องกันก็คงไม่สำคัญอีกต่อไป ต่อจากนี้ไปฉันกับนายจะเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น นายเป็นคนเลือกแบบนี้เองจำเอาไว้ นายอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากฉันอีก แม้แต่ความรู้สึกที่นายเคยได้ฉันก็ไม่ให้!!” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไป
เมื่อประตูเปิดลงน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ค่อยๆไหลออกมา ร่างอวบเดินไปหยิบไดอารี่เล่มสีฟ้าที่ถูกปาทิ้งแบบไม่ใยดีขึ้นมาเปิดดู ความทรงจำดีๆที่ผ่านมายังคงถูกเก็บไว้ภายในแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ตุ๋นไม่เหลืออะไรเลยความความสัมพันธ์พี่น้องก็พังลง รอยยิ้มที่พี่เคยมีให้เขาเวลาที่เหนื่อยหรือท้อ อ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก คำปลอบโยนเวลาที่ร้องไห้ ตอนนี้ทุกอย่างที่พี่เคยมอบให้จะ
ไม่มีให้เขาอีกต่อไป************************************
เอาหมูตุ๋นมาเสิร์ฟแล้วค่ะ
ตอนนี้น้องซวยมาก มีแต่เรื่อง ตัวร้ายก็ออกแล้วนะ
ตอนนี้มาช้านิดนึงเพราะว่ามันเขียนยาก ไม่รู้ว่าออกมาดีสำหรับทุกคนหรือเปล่า
ช่วยให้กำลังใจลิสด้วยนะคะ คอมเมนต์ติชมกันได้ค่ะ