-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ เผ่าพันธุ์ ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.เมื่อนิยายจบแล้วให้แก้ไขหัวกระทู้ต่อท้ายว่าจบแล้ว
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
*****************************************************************************************
[Bad Boy Brother] ทัณฑ์รัก
[INTRO]
พวกคุณเคยรู้สึกเจ็บบ้างไหมครับเวลาที่เรารักใครสักคนบางครั้งก็โดนเขาด่าว่าบ้าง ยอมทุกอย่างเพิ่มเขา แต่ผลสุดท้ายคือไม่ได้อะไรจากเขาเลยแม้กระทั่ง ”ความรัก”
ผมเชื่อว่าทุกคนเคยมีความรักครับ ความรักนั้นมีทั้งความทุกข์และความสุขปะปนกันไป ทุกคนเลือกที่จะรักได้เพราะการรักใครสักคนไม่ใช่เรื่องผิดหรอกครับ ต่อให้ความรักนั้นทำให้คุณเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม แต่ถ้าคุณมีความสุขและเลือกที่จะรักเขาแล้ว ผมเชื่อว่าคุณก็จะรักเขาต่อไป
ส่วนความรักของผม ถ้าเลือกได้ผมก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ถ้าผมรู้ว่าความรักจะทำให้ผมเจ็บขนาดนี้แล้วล่ะก็ ผมก็คงเลือกที่จะหยุดมันไปซะตั้งแต่แรก แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง แม้กระทั่งตัวของผมเอง
จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อคนหนึ่งนั้น รักเขาข้างเดียว แถมยังอยู่ในฐานะ “น้องชาย”
แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะปัญหาที่มากกว่ารักข้างเดียวคือ
คนนั้นอยู่ในฐานะ “ว่าที่เจ้าบ่าว” ของผู้หญิงคนนั้น และที่สำคัญคือฐานะ “พี่ชาย” ที่ดีของผม
เมื่อความลับที่เก็บมานานถูกเปิดออกมา ความสัมพันธ์ที่ดีทุกอย่างที่เขาและพี่ชายเคยมีให้แก่กันก็เปลี่ยนไป เพียงเพราะผู้หญิงคนเดียว
เขาพยายามทำทุกอย่างให้พี่ เผื่อทุกอย่างจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม ไม่มีอะไรดีขึ้นสักอย่าง แต่ทุกอย่างกลับแย่ลง แถมสิ่งตอบแทนที่พี่ชายมอบให้เขากลับเป็นความเจ็บปวดความเจ็บปวด
****************************************************
สวัสดีคนอ่านทุกคนค่ะ o15
นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของลิสนะคะ ชอบอ่านนิยายแต่พอมาเขียนเองไม่รู้ว่าจะถูกใจคนอ่านรึเปล่า เพราะลิสไม่ค่อยถนัดเรื่องเขียนเท่าไหร่ ถ้าคนอ่านมีอะไรก็ติชมกันได้นะคะ ไม่ว่ากัน ถ้าอ่านแล้วงงหรือไม่เหมาะสมตรงไหนก็บอกลิสได้นะคะ ยังไงเรื่องนี้ก็เป็นเรื่องแรกอาจจะไม่ดีเท่าที่ควรก็ขออภัยด้วยนะคะ ช่วยเป็นกำลังใจให้ลิสในการแต่งนิยายเรื่องนี้และเรื่องอื่นๆ(ถ้ามี)ด้วยนะคะ
~Sweet Aris~
:m13: :m13: :m13:
-
ตอนที่ 1 :
ความลับ
“ ฮึก…ฮือ..อ..อึก..ท.ทำไม...ฮึก.ไม่เห็นมีใคร..อ.อึก..ม..มารับน้อง..ฮึก..ตุ๋น.เลย..ฮือ..อ” เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นจาก หมูตุ๋น เด็กน้อยตัวกลมที่ตอนนี้กำลังขยี้ตาพร้อมกับร้องไห้อย่างน่าสงสารทำให้พี่เลี้ยงต้องรีบเข้ามาปลอบแล้วถามเด็กตัวกลมว่าร้องไห้ทำไม แต่เจ้าตัวก็ตอบมาแค่นิดเดียวแถมยังฟังไม่รู้เรื่องด้วย ก็เจ้าตัวกลมเอาแต่ร้องไห้เป็นเผาเต่าสะอึกสะอื้นจนพูดไม่รู้เรื่อง ตากลมโตตอนนี้เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสและยังแดงจากการขยี้ แก้มใสน่าฟัดมีคราบน้ำตาเปรอะเต็มไปทั่ว ปากเล็กก็ได้แต่เอ่ยถ้อยคำต่างๆนาๆออกมาอย่างน่าสงสาร ถึงจะร้องไห้อยู่แต่ในสายตาของคุณครู ผู้ปกครองและพี่เลี้ยง เด็กน้อยตัวกลมคนนี้ก็ยังเป็นที่เอ็นดูสำหรับใครหลายๆคนเลยทีเดียว มีแต่คนยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กคนนี้
ในขณะที่พี่เลี้ยงกำลังปลอบหมูตุ๋นตัวอ้วนอยู่ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาพร้อมกับผู้ปกครองที่เดินตามเข้ามาไม่รู้ว่าใช่ผู้ปกครองน้องหมูตุ๋นรึเปล่า ไม่เคยเห็นหน้าเพราะปกติคนที่มารับเด็กน้อยไม่ใช่สองคนนี้ สักพักทั้งคู่ก็ยื่นบัตรประจำตัวน้องให้พี่เลี้ยงดูแล้วแสดงตัวว่าเป็นพ่อและแม่ของหมูตุ๋น
“ หมูตุ๋น รอพี่นานไหมครับ พี่ขอโทษนะ~ โอ๋ๆ ไม่ร้องนะครับ พี่มารับแล้วนะ เงียบซะนะ” เมื่อวิ่งเข้ามาถึงจ้าวจอมก็รีบอุ้มน้องที่กำลังสะอื้นขึ้นมากอดปลอบ เด็กตัวกลมยกมือขึ้นกอดคอจ้าวจอมไว้แน่น พี่เลี้ยงเห็นดังนั้นก็เลยถอยออกมาปลอ่อยให้จ้าวจอมปลอบน้องต่อเอง
“นี่คุณ ผมว่าเดี๋ยวมันได้ง้อน้องนานเลยล่ะ” เจสันหันไปบอกกับแม่ปิ่นภรรยาสุดที่รักของเขาด้วยท่าทางขบขันเจ้าลูกชาย ถ้าลูกคนนี้อยู่กับคนอื่นจะนิ่งซะยิ่งกว่าอะไรดี แต่ถ้าอยู่กับหมูตุ๋นทุกอย่างจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเชียวก็เหมือนตัวเขานั่นละต่อหน้าลูกน้องเขาก็เป็นนักธุรกิจผู้ยิ่งใหญ่ น่าเกรงขามมีแต่ผู้คนก้มหัวให้และเกรงใจเป็นอย่างมาก แต่ถ้าอยู่กับแม่ปิ่นแล้วเขาจะกลายเป็นคนที่บูชาเมีย(ไม่ได้กลัวนะ) เมียชี้นกเขาก็ต้องเห็นมันเป็นนก ชี้ไม้ก็ต้องเป็นไม้ เจ้าลูกชายก็เลยติดพ่อมานิดนึง
“ปิ่นก็ว่าอย่างนั้นล่ะค่ะ คุณเจสันปิ่นว่ารีบพาสองคนนี้ไปทานไอศกรีมกันดีกว่าจะได้รีบกลับบ้านเผื่อเวลาไว้ให้จ้าวจอมง้อน้องต่อ” ปิ่นมณีพูดยิ้มๆ ถึงหมูตุ๋นจะเป็นเด็กกำพร้าที่พวกเขารับมาเลี้ยงแต่ทุกคนก็เอ็นดูและรักหมูตุ๋นมากๆ ตอนแรกเธอก็กังวล กลัวว่าจ้าวจอมจะไม่ชอบน้องแต่พอเห็นแบบนี้เธอก็สบายใจ
“จ้าวจอมอุ้มน้องตามมา ฉันกับแม่จะพาไปกินไอศกรีม” เจสันพูดจบก็คว้าเอวภรรยาสุดที่รักเดินออกไป แต่เพราะทำอะไรไม่ได้ปรึกษาเลยโดนปิ่นมณีตีแขนมาหนึ่งที
“พ่อครับ ผมว่าไอศกรีมเราเอาไว้ไปวันอื่นดีกว่า หมูตุ๋นหลับไปแล้วผมไม่อยากให้น้องตื่น” จ้าวจอมรีบบอกพลางมองเด็กอ้วนที่หลับปุ๋ยอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง แล้วลูบหัวเจ้าตัวอ้วนด้วยความเอ็นดู
“ อืออ~” ส่วนเด็กอ้วนที่หลับอุตุ ยิ่งมีคนลูบหัวก็ยิ่งหลับสบาย ทำให้ผู้เป็นพี่หมันไส้เลยหอมแก้มเจ้าตัวอ้วนฟอดใหญ่ แล้วรีบอุ้มเจ้าตัวอ้วนเดินตามพ่อกับแม่ไปที่รถ
*************************************************
12 ปีต่อมา
เด็กหนุ่มตัวอ้วนกำลังยืนเกาะขอบประตูอยู่หน้าบ้าน มองซ้ายมองขวา เพื่อดูว่าพี่ชายสุดหล่ออยู่บ้านหรือเปล่า ถามว่าทำไมตุ๋นต้องดูว่าพี่จ้าวจอมอยู่บ้านหรือเปล่า เพราะว่าตอนนี้ที่หน้าผากของหมูตุ๋นเด็กดื้อมีรอยแดงวงกลมใหญ่ๆบนผิวขาว แถวปูดด้วย ถ้าพี่เห็นเข้าหมูตุ๋นโดนพี่เทศน์ยาวแน่เลย ไม่เอาหรอก แล้วสิ่งที่ทำให้หน้าผากขาวของหมูตุ๋นเป็นแบบนี้คือ...
2 ชั่วโมงก่อน
“หมูตุ๋น~ มาเล่นด้วยกันเดี๋ยวนี้นะ ตุ๋นเบี้ยวเราหลายทีแล้วนะ” เสียงแว๊ดๆถูกตะโกนมาจาก ปฐพี หรือ ดิน เพื่อนสนิทของหมูตุ๋นเอง
“แต่ตุ๋นเล่นไม่เก่งนะดิน เดี๋ยวจะไปเป็นตัวถ่วงคนอื่นเปล่าๆ” ดินชอบชวนตุ๋นไปเล่นบอล แต่ตุ๋นเล่นไม่เก่งอีกอย่างตุ๋นก็อ้วนนิดๆ ตุ๋นเคยเล่นนะแต่วิ่งตามลูกไม่ทัน เลยไม่อยากเล่น ตุ๋นอาย หลังจากนั้นตุ๋นก็เลยไม่ชอบเล่นฟุตบอล
“มาเถอะน่า ลองดูไม่มีอะไรเสียหาย ออกกำลังกายบ้างสิ อ้วนจนเป็นหมูสมชื่อแล้วเนี่ย” ไม่พูดเปล่าปฐพีออกแรงลากตุ๋นให้ลุกไปกลางสนามแถมยังเอามือมาบีบพุงของตุ๋นเล่นด้วย หมูตุ๋นยู่หน้าที่โดนเพื่อนแกล้ง ถึงดินจะตัวเล็กกว่าแต่เรื่องใช้แรงตุ๋นยอมแพ้
“ดินนะดิน ตุ๋นเล่นไม่เก่งยังจะให้ออกมาเล่นอีก แล้วดูสิทิ้งตุ๋นไว้คนเดียวอีก” หมูตุ๋นพึมพำ ก็ดินพอลากหมูตุ๋นมาไว้กลางสนามได้ก็ไปเตะบอลต่อทิ้งให้หมูตุ๋นยืนอยู่คนเดียว ตุ๋นรู้สึกประหม่ากับสายตาหลายคู่ที่มองมาที่ตัวเอง
“น้องระวัง!!” ระหว่างที่หมูตุ๋นยืนคิดอะไรอยู่คนเดียว จนไม่ทันได้สนใจลูกบอลที่ลอยมาจากไหนก็ไม่รู้
ตุบ
“โอ้ยย!” ลูกบอลที่ลอยมากระแทกหน้าผากของหมูตุ๋นเข้าอย่างจังจนหมูตุ๋นล้มลงบนพื้นแล้วเอามือกุมหน้าผากไว้ด้วยความเจ็บ
“เฮ้ย! หมูตุ๋นเป็นยังไงบ้าง เจ็บมาไหม นี่พี่เล่นยังไงเนี่ยไม่ดูตาม้าตาเรือ โดนเพื่อนผมเต็มๆเลย” ปฐพีรีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนตัวเองด้วยความเป็นห่วง แล้วหันไปเอาเรื่องกับรุ่นพี่ที่บังอาจเตะลูกบอลมาโดนรักของเขา
“น้องเป็นอะไรมาไหม พี่พาไปห้องพยาบาลนะ” ปฐพีอ้าปากค้างรู้สึกอยากจะต่อยคนก็วันนี้วันแรก เพราะว่าไอ้รุ่นพี่เวรดันทำเมิน เดินผ่านหน้าเขาไปเฉยเลย ทำเหมือนเขาเป็นอากาศธาตุ นี่มันตั้งใจจะกวนเขาใช่ไหม
“เฮ้ย! อย่ามาทำเมินนะเว้ย เดี๋ยวซัดหมอบเลย” ปฐพีเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอ้รุ่นพี่
“ทำไมมันสูงจังวะ ไม่ได้ๆห้ามชมมัน อย่างน้อยกูก็สูงเกือบเท่าหมูตุ๋นแล้วกัน” ปฐพีคิดในใจ ตอนแรกเขาไม่มั่นใจความสูงของตัวเองอยู่แล้ว แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่มั่นใจเข้าไปอีก
“ไอ้เปี๊ยก ตัวเท่าลูกหมา เสือกทำเก่ง” ภคินยกยิ้มมุมปาก มองไอ้เตี้ยที่ทำเก่งใส่เขา แล้วดึงมือมันออก มันก็เลยถลึงตาใส่เขาประมาณว่าหรือจะเอา แต่เขาไม่อยากจะทำเด็กหรอกเดี๋ยวมันจะร้องไห้ขี้มูกโป่งไปฟ้องแม่มัน
“อ..เอ่อ ตุ๋นว่าเดี๋ยวตุ๋นกลับบ้านเลยดีกว่าครับ ดินไปส่งตุ๋นหน่อยสิ ตุ๋นกลับก่อนนะครับรุ่นพี่ ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะครับแต่ผมไม่เป็นอะไรแล้ว ไปกันเถอะดิน” หมูตุ๋นบอกรุ่นพี่ก่อนจะหันกลับมาเรียกเพื่อนตัวแสบที่กำลังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่รุ่นพี่ หมูตุ๋นได้แต่ส่ายหน้าให้กับความเซี้ยวของเพื่อนตัวเอง ตัวก็เตี้ยม่อต้อชอบหาเรื่องให้เขาปวดหัวตลอด แล้วถ้าปล่อยปฐพียืนตรงนี้ต่ออีกเดี๋ยวได้มีเรื่องกับรุ่นพี่แน่นอน ตุ๋นมั่นใจ
เรื่องราวทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ ตอนแรกตุ๋นก็ไม่ได้คิดว่ารอยมันจะแดงถึงขนาดนี้ แต่พอขึ้นรถตุ๋นเลยส่องกระจกดูถึงได้เห็นว่ามันแดงแค่ไหน
ตอนนี้เด็กหนุ่มร่างอวบกำลังค่อยๆย่องเข้าบ้าน แล้วเตรียมวิ่งขึ้นห้องอย่างเร็ว แต่ขาขาวยังไม่ทันได้ก้าวขึ้นบรรได...
“หมูตุ๋น!” เจ้าของชื่อสะดุ้ง กลัวโดนพี่จับได้
“รีบไปไหนครับ วันนี้กลับมาจากโรงเรียนยังไม่ได้หอมแก้มทักทายพี่เลยนะ” หมูตุ๋นถอนหายใจ ตุ๋นไม่เห็นพี่ที่นอนอยู่บนโซฟา ให้ตาย! แล้วตุ๋นจะอ้างกับพี่ว่าอย่างไรดี
“เอ่อ..วันนี้ตุ๋นมีการบ้านเยอะครับ วันอื่นแล้วกันนะครับ” ตุ๋นพยายามพูดให้เสียงหวานที่สุด แต่ข้ออ้างของตุ๋นไม่รู้ว่าพี่จะเชื่อรึเปล่า
“ไม่เชื่อ!” อ่าว ตุ๋นร้องในใจ เหมือนพี่อ่านความคิดของตุ๋นได้
“จริงๆนะ การบ้านตุ๋นเยอะจริงๆ ไม่ได้โกหกพี่เลย” คนทำผิดเริ่มลุกลี้ลุกลน
“ทำไมต้องร้อนตัว มันต้องมีอะไรแน่ๆ มานี่เดี๋ยวนี้นะ” พี่สั่งเสียงเข้ม
“ม..ไม่เอา”
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปหาเราเอง” พูดจบร่างสูงก็กระโจนข้ามโซฟาราคาแพงออกมาแล้ววิ่งมาทางหมูอ้วนเด็กดื้อ
“ว้ากกก...!” หมูตัวอ้วนรีบวิ่งหนีร่างสูงขึ้นห้องทันที อีกนิดเดียวพี่ก็จะจับได้แล้ว ไม่ใช่ว่าพี่วิ่งเร็วแต่เพราะความยาวของขาที่ไม่เท่ากันมากกว่า แค่ลูกบอลตุ๋นยังวิ่งตามไม่ทันเลยนับประสาอะไรกับพี่
“พี่จอม! ปล่อยตุ๋นนะ~” หมูอ้วนร้องโวยวายอยู่ในผ้าห่ม ตุ๋นกำลังเอาผ้าห่มคลุมโปงแล้วพี่ก็วิ่งขึ้นมาตะครุบตุ๋นไว้ หมูอ้วนเลยดิ้นแด่วๆในอ้อมกอดของพี่
“ไหน มีอะไรที่ไม่อยากให้พี่เห็น หลบพี่ทำไม หืม?” ร่างสูงพยายามดึงผ้าห่มออกจากดังแด้ตัวกลมที่ดึงผ้าไว้ราวกับมันเป็นของสำคัญก็ไม่ปาน
“ไม่นะ~” หมูอ้วนร้องลั่นเมื่อผ้าห่มถูกดึงออกไปแล้ว พอจะเอามือปิดก็โดนพี่ปัดมือออก
“ไปโดนอะไรมา” ตุ๋นไม่อยากหพี่เห็นก็เพราะแบบนี้ ตอนแรกพี่ก็ยิ้มแต่เห็นรอยปูดที่หัวตุ๋นเท่านั้นแหละ ทำหน้าดุใส่ตุ๋นเลย ตุ๋นไม่ชอบให้พี่ทำหน้าดุ ตุ๋นกลัว เวลาพี่ยิ้มหล่อกว่าทำหน้าดุตั้งเยอะ
“เอ่อ..ตุ๋น..เอ่อ..วิ่งชนเสา พอดีก้มหน้าอ่านการ์ตูนอยู่ ตุ๋นเลยมองไม่เห็น” ตุ๋นรู้สึกว่าตัวเองเริ่มจะกลายจากเด็กเลี้ยงแกะเป็นเจ้าของฟาร์มแกะในไม่ช้า
“พี่รู้นะว่าตุ๋นโกหก แต่เอาเถอะดูแลตัวเองบ้างสิ ตุ๋นน่ะชอบยืนเอ๋อ ทำให้พี่เป็นห่วงอยู่เรื่อยหรือว่าดินมันพาซน เดี๋ยวจะโดนทั้งคู่ พี่คงต้องขังหมูไว้ในเล้าแล้วมั้ง อ้วนเอ๊ย มาพี่จะเป่าให้” พี่บ่นยาวเลย
“คนแก่ขี้บ่น” ตุ๋นพึมพำ แต่พี่ได้ยินตุ๋นเลยโดนพี่ดีดหน้าผากตรงที่มันปูดขึ้นมาเบาๆ ตุ๋นเลยยู่หน้าใส่
“หายเร็วๆนะ เพี้ยง!”
ฟอด!
“ทักทายหลังเลิกเรียน” ร่างสูงลุกขึ้นหัวเราะที่ได้แกล้งน้องก่อนจะเดินออกไปจากห้อง
พี่จอมออกไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้ร่างอวบกำลังเขียนไดอารี่อยู่
เมื่อตอนเย็นพี่จอมแกล้งตุ๋น แต่ตุ๋นก็ชอบให้พี่แกล้งนะ พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสมอชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป
“ความลับ ก็ต้องเป็นความลับต่อไป” ตุ๋นพูดกับตัวเองพลางเอาไดอารี่ไปวางไว้ใต้หมอน ดับไฟแล้วเข้านอน
แต่ตุ๋นคงลืมไปว่า “ความลับไม่มีในโลก”
สวัสดีค่ะ
ลิสเพิ่งมีเวลามาลงให้นะ ไม่รู้ว่าทุกคนจะชอบรึเปล่า
เนื้อหาตอนนี้ยังไม่มีอะไรมาก แค่ให้ดูว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่เป็นยังไง
เพราะตอนหลังๆจะเริ่มไม่มีแบบนี้แล้ว
คอมเมนต์นิยายกันได้นะคะ อยากให้ปรับปรุงตรงไหนก็บอกมาเลย
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ลิสด้วยนะคะ :mew1: :mew1: :bye2:
-
มาม่าตับหนักหน่วงแน่ๆ :hao5:
-
:katai2-1:ชอบมากค่ะ แสดงว่านายเอกของเราต้องท้องได้ชิมิ. เริ่มมาม่าไหมนิ? มาต่อไวๆนะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
:hao3:มารอติดตาม
-
ตอนแรกนึกว่าพ่อแม่เดียวกันซะอีก เห็นแบบนี้ก็โล่งใจ เด็กรับมาเลี้ยง
-
เรื่องนี้ ดราม่าละก็ เราร้องไห้แทนน้องหมูตุ๋น แน่ๆเลย
แค่อ่านเรารู้สึกรักน้องตุ๋นแล้วอ่ะ
-
โอ๋ๆ อย่าร้องไห้น้า มาซบอกป้าม่ะลูกหมูน้อย :hao7:
-
คิดว่าตอนต่อๆไป คนอ่านคงได้ กินมาม่าและซดน้ำตากันอย่งหนักแน่ กูแล้วไม่รอดๆ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
:katai4: :katai4:
-
ให้มาม่าแค่ไหน แค่เจอแนวMPREGก็อ่านหมดแหละ
-
ตอนที่2 :
ขาดไม่ได้
RRRRRRRR
เมื่อโทรศัพท์แผดเสียงร้อง ทำให้ร่างอวบที่กำลังอุ้มกองแฟ้มเอกสารสูงจนมิดหัวจำต้องหยุดเดินแล้ววางกองแฟ้มพวกนั้นลงบนโต๊ะทำงานของคนอื่นที่ตั้งอยู่ใกล้ๆตัวก่อนจะรีบดึงเจ้าเครื่องมือสื่อสารสี่เหลี่ยมที่ยังร้องไม่หยุดออกมาจากกางเกง พบว่าเพื่อนสนิทพี่ชายเขาโทรมานั่นเอง
/สวัสดีครับ/ ตุ๋นกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
/ตุ๋น ไอ้จอมมันบอกให้ตุ๋นไปที่งานพร้อมกับพี่นะ เดี๋ยวพี่ไปรับหน้าบริษัท อีกประมาณ 10นาที ถ้าตุ๋นเสร็จแล้วก็ลงมาเลยนะครับ/ ภัทรโดนจ้าวจอมเพื่อนสนิทใช้ให้มารับน้องชายแทน แต่เขาก็เต็มใจมาล่ะนะ
/ได้ครับ เดี๋ยวตุ๋นจะรีบลงไปนะ/ พูดจบตุ๋นก็กดวางสายทันที แล้วรีบยกกองเอกสารไปไว้ในห้องของท่านประธานบริษัทซึ่งก็เป็นคนเดียวกับพี่ชายของตุ๋นนั่นล่ะ
ที่พี่จอมให้พี่ภัทรมารับตุ๋นไปงานแทนก็เพราะพี่จอมต้องรีบไปดูความเรียบร้อยของงานก่อนเพราะงานนี้สำคัญมาก มันคืองานเปิดตัวนาฬิกาแบรนด์ดังระดับโลกที่เพิ่งออกรุ่นล่าสุดแล้วบริษัทของครอบครัวตุ๋นเป็นผู้นำเข้า ภายในงานก็คงจะมีแต่แขกวีไอพีทั้งนั้น ตุ๋นไม่ค่อยอยากไปงานแบบนี้สักเท่าไร พวกไฮโซมีแต่ปั้นหน้าใส่กัน ชอบอวดรวยด้วย คุณหญิงคุณนายเต็มไปหมด แต่ตุ๋นจะปฏิเสธไม่ไปก็ไม่ได้
เมื่อเอาของไปวางเสร็จเรียบร้อย ตุ๋นก็รีบพาขาป้อมของตัวเองวิ่งไปเข้าไปในลิฟต์ที่กำลังจะปิดพอถึงข้างล่างตุ๋นก็เดินออกมารอข้างหน้าบริษัทตามที่ภัทรบอก มารอเขาดีกว่าให้เขามารอ สักพักภัทรก็ขับรถเข้ามาจอดตรงหน้าร่างอวบ
“รอนานหรือเปล่า” เมื่อรถเคลื่อนออก ภัทรก็เอ่ยถามผู้โดยสารตัวอ้วนที่เพิ่งขึ้นมา
“ตุ๋นก็เพิ่งลงมาเมื่อกี้เหมือนกันครับ” ตุ๋นตอบ มือนุ่มคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาด
“แล้วพี่ภัทรไม่มีเวรตรวจคนไข้หรือครับ” ตุ๋นถามคุณหมอสุดหล่อด้วยความสงสัย เพราะเวลาที่พี่จอมชวนพี่ภัทรไปสังสรรค์ก็มักจะได้คำตอบจากคุณหมอใหญ่ว่าติดเวร ไม่ว่าง ไม่รู่ว่าวันนี้พี่ว่างหรือแค่มารับตุ๋นไปส่งเฉยๆ
“พี่ลางานน่ะ วันนี้งานสำคัญงานสำคัญทั้งทีไม่มาไม่ได้ งานใหญ่ก็ต้องมีของกินหรูๆใช่ไหมล่ะ พี่ก็เลยลางานเพื่อมากินของฟรีราคาแพงโดยเฉพาะเลยนะ พี่เตรียมถุงมาใส่อาหารกลับไปกินบ้านด้วยนะ ฮ่าๆๆ” ภัทรพูดกลั้วหัวเราะ
“พี่ภัทร! ตอบดีๆสิ” ตุ๋นยู่หน้าใส่คนที่นั่งหัวเราะเพราะได้แกล้งตุ๋น
“ก็พี่พูดจริง ลางานจริง มาหาของกินฟรีจริงๆ มีตรงไหนที่ไม่จริงบ้าง หืม~” ภัทรยกมือลูบหัวคนตัวกลมด้วยความหมันเขี้ยว น่ารักแบบนี้ไม่แกล้งได้ไง ถึงว่าไอ้จอมมันติดน้องสะยิ่งกว่าแม่มันอีก
“ตุ๋นจะฟ้องพี่จอม” พูดจบตุ๋นก็แลบลิ้นใส่ เลยโดนมือหนาแจกมะเหงกที่หัวเบาๆหนึ่งที
ระหว่างทางทั้งคู่ก็คุยกันเรื่องเปื่อย ถามสารทุกข์สุกดิบกันบ้างเพราะไม่ได้เจอกันบ่อยนักเรื่องคุยก็เลยมีมากมายจนขนาดถึงหน้าโรงแรมหรูที่ใช้เป็นสถานที่จัดงานตุ๋นก็ยังคุยกับภัทรไม่จบ ส่วนภัทรก็คุยกับน้องได้โดยไม่รู้สึกเบื่อเลยสักนิด ตุ๋นเป็นคนน่ารัก พูดเพราะทุกคำ ตั้งแต่รู้จักกันมาภัทรยังไม่เคยได้ยินตุ๋นพูดคำหยาบเลยแม้แต่คำเดียว
ตอนนี้ตุ๋นกำลังยืนเอ๋ออยู่ตรงทางเดินเพราะไม่รู้ว่าห้องจัดงานต้องเดินไปทางไหน ตุ๋นเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกก็เลยไม่รู้ทาง ระหว่างที่ตุ๋นกำลังมองหาทางไปห้องจัดงาน จู่ๆก็มีมือปริศนามาปิดตาพร้อมกับรัดตัวของตุ๋นไว้ ร่างอวบพยายามดิ้นออกจากอ้อมกอดของผู้ไม่หวังดี...
“มีลูกหมูหลงทางมานี่นา ทำยังไงดีเอ่ย จะจับไปขายให้โรงเชือดดีกว่า” เสียงที่ดังขึ้นข้างๆหูทำให้ร่างอวบที่กำลังดิ้นอย่างเอาเป็นเอาตายหยุดดิ้นทันที
“พี่จอม! แกล้งตุ๋นอีกแล้วนะ” ตุ๋นทำปากยื่น งอนที่พี่แกล้ง ตุ๋นตกใจหมดเลยรู้บ้างไหม คนบ้า~
“หึหึ” ร่างสูงเอาแต่หัวเราะ ที่ได้แกล้งหมูอ้วนตัวกลมที่ตอนนี้ทำท่างอนได้น่ารักมาก แก้มที่กลมอยู่แล้วพอเจ้าตัวพองลมอีกยิ่งน่าจับมาดึง
“งอนแล้ว ถ้าพี่จอมแกล้งตุ๋นอีกที เราไม่ต้องมาพูดกันเลย จะโกรธจริงๆด้วย ถึงง้อก็ไม่หาย” ร่างอวบใช้นิ้วกลมๆของตัวเองชี้ขู่ร่างสูงที่เอาแต่ยืนขำ
“น่ากลัวจังเลย อย่าโกรธพี่เลยนะ พี่ผิดไปแล้ว” คำพูดของพี่ก็ฟังดูสำนึกผิด แต่ใบหน้าของพี่ยิ้มร่า แถมยังยื่นมือมาดึงแก้มของตุ๋นจนยืดเลยด้วย
“เริ่มโกรธจริงๆแล้วนะ” ไม่ใช่ว่าเจ้าจอมอยากให้น้องโกรธอย่างที่ขู่ไว้ ที่เขายังแกล้งน้องและไม่กลัวคำขู่ก็เพราะว่าเจ้าตัวอ้วนก็ขู่ว่าจะไม่คุยกับเขามาตั้งแต่เขาจำความได้ ไม่เห็นจะเลิกพูดกับเขาเลยสักครั้ง มีแต่เขาที่เวลาโกรธแล้วไม่พูดกับน้อง เจ้าตัวอ้วนก็พยายามไปหาขนมมากมายมาง้อแล้วก็ทำตัวง๊องแง๊งใส่จนเขาไม่เคยโกรธน้องนานเกินกว่าสองวันเลย
“ไปๆ เข้างานกันดีกว่า ถ้าปล่อยให้เดินไปคนเดียวเดี๋ยวมีคนเข้าใจว่ามีหมูอยู่ในโรงแรม แล้วจับไปขายอีก ยิ่งตัวอ้วนๆอยู่ด้วย” พี่แซว แล้วยกมือขึ้นกอดคอตุ๋นแล้วพาเดินไปที่ห้องจัดงาน ระหว่างทางก็มีหยอกล้อบ้างตามประสาคนขี้แกล้ง
ภายในงานคลาคล่ำไปด้วยผู้ดีทั้งหลายที่ต่างมารอจับจองนาฬิการาคาแพงที่ทำหน้าที่ได้เพียงแค่บอกเวลาเท่านั้น ต่อให้นาฬิกาจะแพงแค่ไหนแต่เงินที่ซื้อนาฬิกามาก็ไม่อาจที่จะซื้อเวลากลับมาได้ ไฮโซพวกนั้นก็มองเพียงแต่คุณค่าเทียมของมันคือความสวยงาม ไม่มองคุณค่าที่แท้จริงของมัน
เมื่อเข้ามาในงานแล้วพี่จอมก็ขอตัวออกไปควบคุมงานต่อ สักพักพี่ภัทรก็เข้ามา เวลาผ่านไปทำให้เกิดความหิวตุ๋นกับพี่ภัทรก็เลยมาป้วนเปี้ยนอยู่แถวๆของกิน พี่ภัทรดูท่าทางจะหิวมากเห็นหยิบอะไรได้ก็จับใส่ปากหมด เอาเป็นว่าทั้งคู่มีของกินไม่ขาดมือ
“ตุ๋น อาเจสันกับอาปิ่นไม่มางานหรือ พี่ยังไม่เป็นพวกเขาเลย” พี่ภัทรถามทั้งที่ขนมยังเต็มปากอยู่เลย แต่พี่ภัทรหล่อทำอะไรก็ไม่น่าเกลียด
“มาครับ น่าจะมาถึงก่อนพวกเราอีกนะครับ แต่ตุ๋นก็ยังไม่เห็นพวกเขาเลยเหมือนกัน” ตุ๋นตอบ สงสัยพ่อกับแม่คงจะยุ่งเหมือนพี่จอมนั่นล่ะ มีตุ๋นว่างอยู่คนเดียว
“แล้วไอ้จอมล่ะ จะทวงค่าตอบแทนที่อุตส่าห์ดูแลน้องชายสุดที่รักของมันอย่างดี” ร่างสูงถามก่อนจะจิ้มเค้กชาเขียวชิ้นโตเข้าปากอย่างน่าเอร็ดอร่อย ตุ๋นมองขนมตาเยิ้มเลย ไม่ได้หยิบมาเมื่อกี้ตุ๋นไม่เห็นว่ามันมี
“ไปดูแลความเรียบร้อยครับ วันนี้ยุ่งกันทุกคนเลย” ตุ๋นตอบ แล้วอ้าปากรับเค้กที่พี่ภัทรตักมาป้อน สงสัยจะเห็นว่าตุ๋นอยากกิน
นั่งไปสักพักการแสดงโชว์นาฬิกาก็เริ่มขึ้น นางแบบและนายแบบต่างออกมาอวดโฉมนาฬิการาคาแพงที่ราคาไม่ต่ำกว่า6หลัก พวกแขกวีไอพีทั้งหลายที่เงินเหลือเยอะจนไม่รู้จะเอาไปทำอะไรก็ต่างให้ความสนใจกับของสวยหรู
เสียงที่ผู้คนที่กำลังคุยกันอยู่เงียบสนิทเมื่อนายแบบคนสุดท้ายก้าวออกมาตุ๋นกับภัทรที่กำลังกินอาหารไปด้วยดูการแสดงไปด้วยก็ถึงกับตะลึงเพราะนายแบบที่ว่านั่นก็คือพี่ชายและเพื่อนของทั้งคู่ ร่างสูงของจ้าวจอมใส่สูทสีดำแบบเรียบๆตัวเดียวกับเมื่อตอนที่ออกไปรับตุ๋น แต่ตอนนี้มันกลับดูมีเสน่ห์เมื่ออยู่บนตัวของผู้สวมใส่ ตาคมสีเขียวมรกตที่ได้มาจากผู้เป็นบิดาจ้องมาที่หมูตัวกลมที่นั่งถือซ่อมจิ้มขนมเค้กชาเขียวที่กำลังจะเข้าปาก ปากเรียวยกยิ้มมุมปากแบบที่ชอบทำเป็นประจำแต่ตุ๋นรู้สึกว่าในตอนนี้มันดูน่าหลงใหล ทุกสายตาของผู้มาร่วมงานไม่ได้จับจ้องนาฬิกาที่ร่างสูงใส่เลย ทุกคู่จ้องแต่คนใส่มันกันทั้งนั้น หลังจากที่นายแบบสุดหล่อเดินกลับเข้าไปแล้ว แต่ละคนก็ค่อยๆหลุดออกจากภวังค์ รวมถึงหมูตุ๋นด้วย เสียงที่เงียบไปเริ่มกลับมาดังอีกครั้ง ส่วนมากก็คุยกันถึงเรื่องนายแบบคนสุดท้ายทั้งนั้น
ตอนนี้งานเลิกแล้ว พวกแขกทั้งหลายต่างทยอยกันกลับ พี่ภัทรก็เหมือนกันบอกว่ามีธุระด่วน ส่วนตุ๋นรอกลับพร้องพี่จอม ระหว่างที่รอตุ๋นก็นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์รอไปพลางๆ เวลาผ่านไปสักพักพี่จอมก็เดินมาเรียก ตุ๋นเดินตามพี่ไปขึ้นรถเพื่อกลับบ้าน
“เหนื่อยไหมครับ” ตุ๋นถามพี่ เห็นในงานพี่ไม่มีเวลาพักเลย มีแต่งานให้ทำ
“นิดหน่อย” พี่ตอบสั้นๆ คงจะเหนื่อยมากจริงๆ
“อย่างนั้นถึงบ้านแล้ว เดี๋ยวตุ๋นนวดให้นะ” ตุ๋นเสนอ พี่ชอบให้ตุ๋นนวดให้ บอกว่าตุ๋นนวดสบาย
“ได้ครับน้องรัก” ตุ๋นยิ้ม ถึงจะไม่ชอบคำว่าน้องสักเท่าไรแต่ว่าเป็นแค่นี้ดีก็กว่าไม่ได้เป็นอะไรเลยแล้วกัน
*********************************************
“เดี๋ยวตุ๋นไปอาบน้ำก่อนนะครับ เดี๋ยวไปนวดให้” ตุ๋นบอกก่อนจะลงรถแล้วเดินเข้าบ้านไป พี่จอมจะได้เอารถไปเก็บ
เมื่อเข้ามาในห้องแล้วตุ๋นก็หยิบไดอารี่เล่มเดิมออกมาเขียน ที่เขียนไม่หมดเล่มสักทีก็เพราะว่าเล่มนี้ตุ๋นเขียนเฉพาะความรู้สึกที่มีต่อพี่จอมเท่านั้น ในเล่มนี้ก็เลยมีแต่รูปพี่จอมกับเรื่องต่างๆที่พี่จอมทำให้ตุ๋นรู้สึกดีกับพี่ แต่ทุกครั้งที่ตุ๋นเขียนไดอารี่เสร็จตุ๋นก็มักจะมีคำปิดท้ายว่า “ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก” ที่เขียนแบบนี้เพราะแทนความในใจที่ตุ๋นไม่อาจบอกพี่ตรงๆได้
เมื่อเขียนเสร็จตุ๋นก็เอาไดอารี่ไปเก็บไว้ที่เดิมคือใต้หมอนนุ่ม ก่อนจะเตรียมเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปอาบน้ำ ตุ๋นเอาผ้าขนหนูมาพันเอวแล้วถอดกางเกงออก ขณะที่ตุ๋นถอดเสื้อออกประตูก็ถูกเปิดเข้ามา
“เฮ้ย! ทำไม่พี่จอมไม่เคาะประตูล่ะครับ” ตุ๋นรีบเอามือปิดช่วงบนไว้ด้วยความตกใจก่อนจะโวยใส่ร่างสูงที่อยู่ๆก็เปิดประตูพรวดเข้ามา
“อายหรือไงห้ะ ไอ้อ้วนเอ๊ย มีแต่พุง” ร่างสูงที่เข้ามายิ้มให้กับท่าทางของหมูอ้วน ปิดอย่างกับสาวน้อยเลย
“ตุ๋นออกจะหล่อ แล้วพี่จอมมาหาตุ๋นมีอะไรหรือเปล่าครับ” ตุ๋นถาม ถ้าไม่มีเรื่องด่วนพี่ไม่เข้ามาแบบนี้หรอก
“พี่แค่จะบอกว่าพรุ่งนี้พี่ไม่ได้ไปทำงานนะ เหนื่อยมากเลย ตุ๋นให้คนขับรถไปส่งห้ามขึ้นรถไปเอง เข้าใจไหมครับ” ร่างสูงกำชับ ปกติตุ๋นจะไปทำงานพร้อมกับเขา แล้วที่ต้องกำชับว่าห้ามไปเองเพราะตุ๋นชอบขึ้นรถผิด น้องไม่ชอบขึ้นแท็กซี่ หลงตลอด
“เข้าใจแล้วคร้าบบบบ” ตุ๋นลากเสียง พี่ชอบรู้ทันตลอด
ฟอด!
“ราตรีสวัสดิ์ หมูน้อย” ร่างสูงเดินออกไปโดยทิ้งให้หมูอ้วนยืนหน้าแดงอยู่คนเดียว
“พี่รู้หรือเปล่าว่าพี่กำลังทำให้ตุ๋นขาดพี่ไม่ได้”
***************************************************
มาแล้วววววว
ตอนนี้นี่ไม่มีอะไรสำคัญเลย ดูพุงน้องหมูตุ๋นของเราไปก่อนแล้วกันเนอะ
พี่จอมไม่ต้องเอาน้องไปขายให้โรงเชือดหรอก
เอามาขายให้เราดีกว่า 5555555555
หลายคนกลัวว่ามันจะเศร้าหรือเปล่า ตามพล็อตที่ลิสวางไว้มันเศร้าค่ะ
แต่ไม่รู้ว่าลิสจะอธิบายออกมาให้มันเศร้าได้หรือเปล่า
ลิสยังมือใหม่ยังไงก็ให้กำลังใจลิสด้วยนะคะ
อาจจะทำออกมาได้ไม่ดีเท่าไร แต่ก็ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน ทุกคอมเมนต์และทุกกำลังใจมากๆค่ะ
:pig4:
-
:ling3:
น้องหมูตุ๋นน่ารักน่าฟัดจัง อรั๊ยยยยย
เศร้า มาม่า เราโอเคค่ะ ขอแค่ตอนจบแฮปปี้ก็โอแล้ว (ฮาาาาา)
-
ตอนที่ 3 :
แค่คนรู้จัก
“หนุ่มน้อย คืนนี้สนใจไปท่องราตรีกับพี่ไหมจ๊ะ บริการส่งถึงบ้านด้วยนะ”
“ดิน! อย่าดึงสิเดี๋ยวยืด ไม่หล่อ” เสียงบ่นแบบน่ารักๆดังขึ้นมาจากร่างอวบที่กำลังนั่งกินอาหารกลางวัน จู่ๆก็มีตัวกวนเข้ามาขัดขวางการกินข้าวแสนอร่อยจากทางด้านหลังแถมยังบิดแก้มที่อมข้าวไว้จนป่องเต็มรัก
“ตกลงจะไปกับพี่ไหมจ๊ะ ไม่ต้องเสียค่าแท็กซี่ด้วยนะ สนใจรึเปล่าหนุ่มน้อย” ตุ๋นส่ายหน้าให้กับความทะเล้นของปฐพี ตัวของมันก็เล็กกว่าตุ๋นดันมาเรียกเขาว่าหนุ่มน้อย
“ไปก็ได้ แต่ดินต้องไปส่งตุ๋นที่บ้านด้วยนะ” ตุ๋นกลืนข้าวก่อนจะพูดต่อรอง พักหลังๆมานี้พี่จอมไม่ค่อยกลับบ้าน จะว่างานเยอะก็ไม่น่าจะใช่เพราะพี่เคลียร์งานเสร็จตั้งแต่ยังไม่ถึง 5โมงเย็นจากนั้นก็รีบไปไหนของเขาก็ไม่รู้ ตุ๋นเลยต้องนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง ช่วงนี้ตุ๋นก็เลยไม่ค่อยได้คุยกับพี่ คุยกันแค่เฉพาะในงาน
“โอเค เดี๋ยวเลิกงานจะมารับนะ ไปล่ะ”
จุ๊บ!
“ไอ้ดิน!” ร่างอวบแหวใส่เพื่อนตัวดีที่วิ่งหนีออกไปแล้วพลางเอามือลูบแก้มตรงที่โดนปฐพีขโมยจุ๊บไป คนรอบข้างที่เห็นเหตุการณ์ก็นั่งยิ้มให้กับความน่ารักของน้องชายท่านประธานที่มักจะโดนคนอื่นแกล้งบ่อยๆ
“พี่จอม วันนี้ตุ๋นจะไปเที่ยวกับดินต่อนะครับ คงจะกลับบ้านช้านิดนึง” ตุ๋นบอกกับร่างสูงของเจ้าจอมที่เพิ่งเปิดประตูห้องทำงานออกมา เวลาที่จะไปไหนพี่ชอบให้ตุ๋นบอกพี่ก่อนพี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง
“อ่อ อย่ากลับบ้านดึกนะ ไปล่ะ” จ้าวจอมตอบน้องสั้นๆก่อนจะเดินออกไป
*****************************
หลังเลิกงานตุ๋นก็ลงมารอดินที่ร้านกาแฟข้างหน้าบริษัท สักพักดินก็โทรศัพท์มาบอกให้ตุ๋นออกมารอเลย
“ดินจะพาเราไปที่ไหนอ่ะ” ตุ๋นถามทันทีที่ขึ้นรถ
“ถามอย่างกับดินจะเอาตุ๋นไปขายให้โรงเชือดอย่างนั้นแหละ วันนี้เราจะไปผับกันครับหนุ่มน้อย วันนี้พี่จะสอนจีบสาว รับรองถ้าใช้วิธีที่ดินสอนสาวติดตรึม” ปฐพียักคิ้วกวนๆให้กับร่างอวบที่กำลังมองหน้าเขาประมาณว่าหน้าอย่างเขาจะมีผู้หญิงมาติดหรอ?
”ระวังเถอะ ตุ๋นว่าอย่างดินน่ะไม่มีสาวมาติดหรอกจะมีก็แต่หนุ่มนั่นแหละ” ตุ๋นพูดออกไปอย่างที่ตัวเองคิด ก็เพื่อนเขาตัวเล็กจะตาย เตี้ยยังไงก็อยู่อย่างนั้น ตัวก็ขาวจั๊วะเหมือนไม่เคยโดนแดดบวกกับทรงผมยาวๆที่มันตัดตามแฟชั่นเกาหลีอีก มันบอกว่าทรงแบบนี้ผู้หญิงชอบ แต่ตุ๋นคิดว่ามันเหมือนผู้หญิงมากกว่าไม่เห็นจะหล่อตรงไหน
“ไม่ต้องพูดเลย ตุ๋นนั่นแหละที่จะมีหนุ่มมาติด อ้วนๆแบบนี้ผู้ชายชอบ เชื่อดินสิ” ปฐพีพูดกลั้วหัวเราะ เพื่อนเขาน่ะมีคนมาจีบเยอะจะตายเพราะท่าทางน่ารักๆที่ชอบทำออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่มันดันซื่อบื้อแถมไม่ค่อยช่ำชองกับเรื่องแบบนี้ สู้เขาก็ไม่ได้
“ดินอ่ะ” ตุ๋นพองลมใส่ ด้วยความหมันเขี้ยวปฐพีเลยดึงแก้มที่พองเล่นเลยโดนร่างอวบหยิกเอวมาทีหนึ่งพอแสบๆคันๆ
**********************************
“ตุ๋น! ดิน! ทางนี้ๆ” ร่างอวบกับเพื่อนที่เพิ่งเดินเข้ามาหันไปตามเสียงเรียกก็พบร่างสูงของภัทรที่กำลังโบกไม้โบกมือมาให้
“พี่ภัทรมาทำอะไรที่นี่หรือครับ” เดินเข้ามาถึงตุ๋นก็ถามร่างสูงทันที ไม่ยักรู้ว่าคุณหมอสุดหล่อที่ไม่เคยมีเวลาจะเที่ยวกลางคืนเป็นกับเขาด้วย
“พี่ต้องถามเรามากกว่าว่ามาทำอะไรกันที่นี่หัดเที่ยวกันหรอ” ร่างสูงถามกลับพลางยกมือสั่งเครื่องดื่ม
“ผมพามันมาจีบสาวน่ะครับ กลัวมันขึ้นคาน ไม่รู้ว่าโตป่านนี้เคยอึ๊บหญิงสักครั้งหรือยัง อย่าว่าแต่อึ๊บหญิงเลยผมว่าแค่ช่วยตัวเองมันยังทำไม่เป็น ใช่ไหมไอ้อ้วน ฮ่าๆๆ” ปฐพีตอบร่างสูงพร้อมยังแซวเพื่อนตัวอ้วนที่นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆเพราะโดนล้อ สงสัยที่เขาพูดมาคงจะจริง
“ฮ่าๆๆ จริงหรือตุ๋น” ตุ๋นมองค้อนให้กับร่างสูงของภัทรที่นั่งหัวเราะ จู่ๆก็เปลี่ยนพวกพวกไปเป็นลูกคู่ให้กับเพื่อนตัวดีของตุ๋นเฉยเลย
“ดินกับพี่ภัทรอย่าล้อสิ~” มือกลมเกาแก้มตัวเองด้วยความเขิน หน้าที่แดงอยู่แล้วตอนนี้แดงลามไปจนถึงใบหู กริยาน่ารักแบบนี้ของร่างอวบเรียกเสียงหัวเราะของคนขี้แกล้งทั้งคู่และเรียกสายตาเอ็นดูของผู้ชายรอบข้างได้
“ตุ๋นอย่าทำหน้าแดงดิเห็นไหมผู้ชายโต๊ะข้างๆมองกันเยิ้มเชียว” ปฐพีเตือนเพื่อนตัวกลม เขาสังเกตได้ว่าไอ้โต๊ะข้างๆมันกำลังเล็งเพื่อนเขาอยู่
“พอเลยดิน ว่าแต่พี่ภัทรยังไม่ตอบผมเลยว่ามาทำอะไรที่นี่ครับ ไม่ทำงานหรอ” ตุ๋นปรามเพื่อนแล้วหันไปถามร่างสูงที่กำลังกระดกเครื่องดื่มสีอำพันเข้าปาก
“ก็ผับของพี่ พี่ก็ต้องมาดูแลกิจการของตัวเองบ้างสิครับ” ร่างสูงตอบด้วยท่าทีเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นผิดกับคนฟังทั้งสองที่ตอนนี้นั่งอ้าปากค้างด้วยความตะลึง
RRRRRRRRR
“เดี๋ยวพี่กลับก่อนนะ เงินไม่ต้องจ่ายเดี๋ยวพี่บอกเด็กไว้ ไปล่ะ” เมื่อเสียงโทรศัพท์ดังร่างสูงก็ลุกขึ้นก่อนจะขอตัวกลับก่อน ทิ้งข้อสงสัยไว้ให้ทั้งสองว่าคุณหมอจะรีบไปไหนของเค้า
“เดี๋ยวนี้มีแต่คนชอบทำตัวมีพิรุจ” ตุ๋นบ่นเบาๆ
เมื่อดื่มกันไปสักพักปฐพีก็ขอตัวไปโชว์สเต็ปการแดนซ์ขอตัวเองพร้อมกับหลีสาวไปด้วยส่วนตุ๋นก็นั่งดื่มอยู่ที่โต๊ะตอนนี้ตุ๋นกำลังกึ่มๆได้ที่ แอลกอฮอล์เพียงนิดเดียวก็ทำให้ตุ๋นเมาได้ง่ายๆสำหรับคนคออ่อนอย่างเขา เพราะเครื่องดื่มที่ดื่มเข้าไปทำให้ตุ๋นอยากเข้าห้องน้ำ ร่างอวบลุกจากที่นั่งแล้วพยายามเบียดเสียดผู้คนมากมายเพื่อไปห้องน้ำ แต่ยังไม่ทันเดินไปถึงก็มีคนเดินเข้ามาชนพร้อมกับเครื่องดื่มสีแดงสดในแก้วที่เธอถืออยู่ก็หกเปื้อนเสื้อสีฟ้าอ่อนของตุ๋นจนเลอะ
“ว๊ายย!! นี่ไอ้อ้วนทำไมแกไมรู้จักเดินดูตาม้าตาเรือห้ะ เห็นมั้ยว่าชุดของฉันมันเปื้อนหมดแล้ว แกรู้ไหมว่าชุดนี้มันแพงแค่ไหน น้ำหน้าอย่างแกจะมีปัญญาซื้อใช้ฉันไหมห้ะ!!” เสียงตวาดดังขึ้นจากร่างระหงส์ที่ยกมือชี้หน้าของตุ๋น ส่วนมืออีกข้างก็ชี้เดรสสีขาวตัวจิ๋วที่สั้นขึ้นมาจนแทบจะเห็นอะไรต่อมิอะไรเปื้อนน้ำสีแดงเป็นจุดๆ ดวงตาที่ใส่บิ้กอายส์และถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางราคาแพงมองมาที่ตุ๋นอย่างเอาเรื่อง
“ขอโทษด้วยนะครับ แต่คุณเดินมาชนผมก่อน อีกอย่างเสื้อของผมก็เปื้อนเยอะกว่าชุดของคุณอีก” ตุ๋นเถียงกลับ ก็ตุ๋นไม่ผิดเขาต่างหากที่เป็นฝ่ายมาเดินชนตุ๋นก่อน
“แต่ชุดของฉันมันแพงมาก แพงกว่าเศษผ้าที่แกใส่อยู่หลายเท่า อย่างแกไม่มีปัญญาซื้อหรอก” ปากสีแดงสวยพ่นแต่คำดูถูกเหยียดหยามออกมา
“เศษผ้าที่ว่าน่าจะเป็นชุดคุณมากกว่านะครับคุณผู้หญิง สั้นขนาดนี้มิทราบว่าใส่มาหาผัว เอ้ย! หาแฟนรวยๆหรือครับ แต่ผมเข้าใจนะว่าชุดนี้มันคือเครื่องมือทำมาหากินของคุณแต่คุณก็ไม่ควรว่าเพื่อนผมขนาดนี้ แล้วถ้าคุณด่าเพื่อนของผมอีกสักคำผมต่อยปากแตกแน่” ปฐพีตอกกลับได้แบบแสบทรวงคนฟังเลยทีเดียว ขนาดคนที่ยืนฟังรอบข้างยังเจ็บแทน
“กรี๊ดดด!!” เมื่อทำอะไรไม่ได้ร่างระหงส์ก็กรี๊ดออกมา
“ฑิตาหยุด! เอ่อ..ขอโทษแทนแฟนผมด้วยนะครับ” ร่างสูงที่เดินเข้ามาสั่งให้เธอหยุดร้อง ก่อนจะหันมาขอโทษร่างอวบ
“วินไปขอโทษพวกมันทำไมคะ มันทำชุดฑิตาเปื้อน มันแพงมากวินก็รู้” เธอหันไปฟ้องคู่ควงคนใหม่
“ถ้าคืนนี้คุณไปต่อกับผมอีก กี่ชุดผมก็ซื้อให้คุณได้ เพราะฉะนั้นกลับกันเถอะ อย่ามีเรื่อง” ร่างสูงของหนุ่มหล่อยื่นข้อเสนอที่ปฐพีถึงกับกรอกตาเมื่อได้ยิน
“น่าเกลียดสิ้นดี ทำอย่างนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับขายตัวล่ะวะ” ปฐพีคิดในใจ
“ก็ได้ค่ะ คืนนี้ถึงใจคุณแน่นอน ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้พวกจรจัด” เธอตกลงกับร่างสูงและหันกลับมาด่าตุ๋นและเพื่อน ก่อนจะโดนร่างสูงกระชากออกไป
“เฮ้อ~ ถ้าได้มาเป็นเมียนะ ซวยตลอดชาติผู้หญิงอะไรปากมากฉิบ” เมื่อทุกอย่างจบลง ปฐพีก็บ่นออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ตุ๋นว่าเรากลับกันดีกว่า” ร่างอวบบอกเพื่อนก่อนจะพากันเดินออกไปเพื่อกลับบ้าน
****************************************
ร่างสูงของจ้าวจอมกำลังเดินเข้าบ้านของตัวเองเพื่อมารอน้องชายสุดที่รักเพราะวันนี้เขามัวแต่รีบที่ออกไปทานอาหารเย็นกับแฟนสาวทำให้ลืมเอาเอกสารสำคัญที่อยู่กับน้องมาด้วย แต่เขารีบไปก็เท่านั้นเพราะเธอโทรศัพท์มาขอเลื่อนนัดด้วยเหตุผลที่ว่าวันนี้เธอต้องไปทานอาหารกับครอบครัว
“นมไม่รู้ว่าคุณจอมจะกลับมา เห็นไม่ได้กลับมาหลายวันนมเลยไม่ได้บอกให้เด็กเตรียมห้องไว้ให้” เสียงถามดังขึ้นมาจากแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กเพราะแม่กับพ่อตั้งเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับนม คืนนี้ผมว่าจะไปนอนคอนโดครับผมแค่มาเอาเอกสารของบริษัทกับตุ๋นเฉยๆเดี๋ยวผมไปนอนรอห้องน้องก็ได้ จะได้ไม่ต้องทำความสะอาดหลายครั้ง” ร่างสูงกอดแม่นมของตนก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะไปนอนรอเจ้าอ้วนที่หัดออกไปเที่ยว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูที่มีป้ายแขวนไว้หน้าห้องว่า “ห้องน้องหมูตุ๋นครับ” ที่เจ้าเขียนเอามาแปะไว้ตั้งแต่เด็ก แล้วเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปข้างใน
เมื่อเข้าไปร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของห้องวอลเปเปอร์สีชมพูถูกนำมาตกแต่งผนังห้องอย่างสวยงาม บนเตียงกลางห้องที่ถูกประดับด้วยผ้าม่านสีขาวบางๆห้อยลงมาจากข้างบนมีตุ๊กตาหมูเน่าๆ วางอยู่ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ภายในห้องนี้ถูกเลือกให้เป็นสีขาวเพื่อจะได้ตัดกับสีชมพูของห้อง ห้องนี้ก็เลยดูเหมือนห้องของเด็กผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นของผู้ชาย ถ้ามีคนมาเห็นว่าเขาอยู่ในห้องแบบนี้คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแต๋วแน่นอน
ร่างสูงเดินไปที่เตียงเพื่อที่จะนอนรอเจ้าตัวอ้วนกลับมาจากไปเที่ยว ระหว่างที่มือหนาจับหมอนขึ้นมาแล้วเอาไปวางพิงไว้กับหัวเตียง ก็เห็นสมุดบันทึกสีฟ้าอ่อนที่ถูกหมอนนุ่มทับไว้ ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ เปิดอ่านข้อความข้างในนั้น...
“เรื่องเมื่อเย็นที่พี่แกล้งตุ๋นชอบให้พี่แกล้ง พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสอมชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป”
ข้อความในนั้นยังมีอีกมากมายที่ร่างสูงยังไม่ได้อ่านเพียงเพราะแค่เห็นคำว่า “ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก” ที่ต่อท้ายของของทุกประโยคก็ทำให้เขาทนอ่านต่อไปไม่ไหว
นี่มันอะไรกัน?
ในระหว่างที่จ้าวจอมกำลังสับสนกับความคิดอยู่นั้น เสียงที่เกิดจากการเปิดประตูก็ทำให้เขาได้สติเสียก่อน ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นมาก่อนจะพบกับเจ้าของห้องผู้เป็นตัวปัญหาส่งยิ้มมาให้เขาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
หมูตุ๋นพูดพร้อมกับรอยยิ้มโดยไม่ทันได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติ “รอนานมั๊ยครับ?”
“นาย...” จ้าวจอมจ้องใบหน้าของน้องชายต่างสายเลือดเขม็ง แม้ว่าความจริงจะอยู่ในมือของเขา แต่ความสับสนและมึนงงก็ยังคงทำให้เขาไม่ปักใจเชื่อ
หมูตุ๋นเริ่มสัมผัสถึงความอึดอัดและการกระทำที่ผิดแปลกไปจากเดิมของอีกฝ่ายหนึ่ง คนตัวเล็กกว่าเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นสาเหตุ
จนกระทั่งสายตาของเขาไปปะทะเจ้ากับสมุดเล่มสีฟ้าอ่อนซึ่งอยู่ในมือของพี่ชาย
สมุดที่เก็บทุกความลับทุกอย่างของเขา
รวมทั้งความลับที่ไม่อยากให้คนที่เขารักจนถึงที่สุดรับรู้ด้วย...
“พ...พี่...พี่....” คนเป็นน้องแทบหาเสียงของตนเองไม่เจอ มือเล็กยื่นออกไปหาไดอารี่หมายจะเอาคืน แต่ร่างสูงกลับกระชากมันให้ออกห่างจากตัว ก่อนจะโยนมันลงไปบนพื้นอย่างไม่ใยดี
“มันเรื่องจริงรึเปล่า.. ที่นายเขียนน่ะ”
“อ..เอ่อ..คือตุ๋น..”
“แค่ตอบมาว่าจริงหรือเปล่า มันยากนักหรือไงห้ะ!!” ร่างสูงคะตอกเสียงดังจนคนฟังสะดุ้ง
“จ..จริงครับ ผมรักพี่ รักพี่มากกว่าฐานะพี่ชาย” ร่างอวบก้มหน้าตอบไม่กล้ามองพี่
“จะเอาอย่างนั้นก็ได้! ในเมื่อนายคิดแบบนั้นการเป็นพี่น้องกันก็คงไม่สำคัญอีกต่อไป ต่อจากนี้ไปฉันกับนายจะเป็นแค่คนรู้จักกันเท่านั้น นายเป็นคนเลือกแบบนี้เองจำเอาไว้ นายอย่าหวังว่าจะได้อะไรจากฉันอีก แม้แต่ความรู้สึกที่นายเคยได้ฉันก็ไม่ให้!!” พูดจบร่างสูงก็เดินออกไป
เมื่อประตูเปิดลงน้ำตาที่กลั้นไว้ก็ค่อยๆไหลออกมา ร่างอวบเดินไปหยิบไดอารี่เล่มสีฟ้าที่ถูกปาทิ้งแบบไม่ใยดีขึ้นมาเปิดดู ความทรงจำดีๆที่ผ่านมายังคงถูกเก็บไว้ภายในแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ตุ๋นไม่เหลืออะไรเลยความความสัมพันธ์พี่น้องก็พังลง รอยยิ้มที่พี่เคยมีให้เขาเวลาที่เหนื่อยหรือท้อ อ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก คำปลอบโยนเวลาที่ร้องไห้ ตอนนี้ทุกอย่างที่พี่เคยมอบให้จะ ไม่มีให้เขาอีกต่อไป
************************************
เอาหมูตุ๋นมาเสิร์ฟแล้วค่ะ
ตอนนี้น้องซวยมาก มีแต่เรื่อง ตัวร้ายก็ออกแล้วนะ
ตอนนี้มาช้านิดนึงเพราะว่ามันเขียนยาก ไม่รู้ว่าออกมาดีสำหรับทุกคนหรือเปล่า :hao5:
ช่วยให้กำลังใจลิสด้วยนะคะ คอมเมนต์ติชมกันได้ค่ะ
-
หมูตุ๋นน่าสงสาร :hao5:
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะ
-
เฮ้ยคือแรง หรือคุณพี่เขาจะตกใจ
ฮือออ หมูน้อยน่าสงสาร
-
เฮ้ย แรงไปเปล่าอะพี่จอม ดูไม่เมคเซ้นส์เลยอะ มันต้องขนาดนี้เลยหรอ
ตุ๋นก็ไม่ได้อยากให้พี่รู้นี่ ถ้าจะให้รู้คงไม่แอบเขียนใส่ไดอารี่หรอกมั้ง
-
หา?
คือคุณพี่เขาแอนตี้เพศที่สาม/เกย์อย่างงั้นรึ? ทำไมอาการต่อต้านน้องมันรุนแรงขนาดนี้???
ถ้าไม่ชอบแบบนี้บอกน้องไปดีๆก็ได้นี่นา
จะข่มขืนแล้วทำน้องท้องงั้นรึ o18 โดนเสียบก่อนเลยค่ะ
ติดตามตอนต่อไป :m15:
-
คืออ่านแล้วสงสัยตุ๊นอายุเท่าไกหร่เดกอยู่หรือเรียนมหาลัยแล้ว แล้สจอมจะโมโหอะไรขนาดนั้น ตุ๋นตัดใจเถอะ หาแฟนใหม่
-
ผมว่ามันไม่ค่อยสมเหตุสมผลเท่าไร ที่พี่ชายรู้ว่าน้องรักพี่มากกว่าพี่น้อง แล้วโมโหจนเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้ เพราะเท่าที่อ่านมาสองตอนพี่รักน้องมากๆๆๆ มากเกินกว่าที่จะโกรธเมื่อรู้ความจริง แต่ก็เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับ ปล.ช่วงนี้ไม่พร้อมเสพดราม่าจริงๆ
-
สู้ๆจ่ะ. จบเรื่องเดี๋ยวมาอ่านทนดราม่าค้างๆไม่ได้จริง :o12:
-
คือทำไมต้องแสดงอาการรังเกียจขนาดนั้นอ่ะ
น้องรักไม่ใช่เหรอ
อะไรจะเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือได้กะทันหันขนาดนี้
-
คือต้องขอชี้แจงเกี่ยวกับนิยายหน่อยนะคะ
ก่อนอื่นลิสต้องขอโทษคนอ่านทุกคนเลยจริงๆ :m5: คือมีหลายคนบอกว่าพี่จอมทำกับน้องแรงไปรึเปล่า ลิสอยากจะบอกว่าตอนที่แต่งลิสลืมเปิดดู
พล็อตที่เขียนไว้ :o11: แล้วลิสคิดตื้นเกินไปด้วยตอนนั้นเขียนไปตามอารมณ์ของตัวเองล้วนๆนึกอะไรออกเขียนหมดก็เลยไม่ได้ดูว่า เออ พี่จอมแกทำ
กับน้องแรงจริง จนได้อ่านคอมเมนต์นี่ล่ะค่ะ เดี๋ยวลิสจะปรับตอนล่าสุดให้มันดูเบาลงนะคะ จะได้สมเหตุสมผลขึ้นนะ ตอนแรกลิสเครียดมากนิยายมี
ปัญหา เพลียเลย 55555 :sad2: กว่าจะหากำลังใจได้ก็อ่านคอมเมนต์ไปๆมาๆถึงจะมีแรงเขียน (เวอร์เนอะ) :z6:
ส่วนเรื่องอายุน้องที่มีคนสงสัย คือตอนนี้น้องเรียนจบแล้วนะคะ ทำงานที่เดียวกับพี่จอม สองตอนแรกเป็นแต่ละช่วงอายุที่ลิสอยากให้ทุกคน
ดูว่าเค้าสนิทกันแค่ไหน ยังไงลิสจะแก้ไขให้นะคะ แล้วก็ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ติชมมานะคะ มันทำให้ลิสรู้ว่าต้องแก้ไขตรงไหนตรงไหนและก็ทำให้
ลิสมีกำลังใจขึ้นมามาก อีกอย่างที่อยากบอกคือลิสยังมือใหม่นะ อาจจะทำอะไรผิดไปบ้างบางทีก็อย่าถือสาเลยนะคะ ให้กำลังใจลิสด้วยนะ
:m1: :impress:
-
ติดตามอ่านมา 2 ตอนแรกนะคะ ตอนล่าสุดยังไม่ได้อ่าน
แต่อยากมาให้กำลังใจคนเขียนไว้ก่อน
ค่อยๆ แก้ ค่อยๆ ปรับนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่า
รอติดตามอยู่นะคะ ชอบน้องตุ๋นมากเลย น่ารักกกกกกก :impress2:
สู้ๆ จ้า
:mew1:
-
คนแต่งสู้ๆ ผิดเป็นครูครับ
-
รับทราบค่ะ :)
หวังว่าพี่จอมจะรู้ใจตัวเองได้ในเร็ววันนะ :m16:
-
ตอนที่3
แค่คนรู้จัก
ร่างสูงของจ้าวจอมกำลังเดินเข้าบ้านของตัวเองเพื่อมารอน้องชายสุดที่รักเพราะวันนี้เขามัวแต่รีบที่ออกไปทานอาหารเย็นกับแฟนสาวทำให้ลืมเอาเอกสารสำคัญที่อยู่กับน้องมาด้วย แต่เขารีบไปก็เท่านั้นเพราะเธอโทรศัพท์มาขอเลื่อนนัดด้วยเหตุผลที่ว่าวันนี้เธอต้องไปทานอาหารกับครอบครัว
“นมไม่รู้ว่าคุณจอมจะกลับมา เห็นไม่ได้กลับมาหลายวันนมเลยไม่ได้บอกให้เด็กเตรียมห้องไว้ให้” เสียงถามดังขึ้นมาจากแม่นมที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เด็กเพราะแม่กับพ่อตั้งเดินทางไปทำงานต่างประเทศบ่อยๆ
“ไม่เป็นไรครับนม คืนนี้ผมว่าจะไปนอนคอนโดครับผมแค่มาเอาเอกสารของบริษัทกับตุ๋นเฉยๆเดี๋ยวผมไปนอนรอห้องน้องก็ได้ จะได้ไม่ต้องทำความสะอาดหลายครั้ง” ร่างสูงกอดแม่นมของตนก่อนจะเดินขึ้นไปข้างบนเพื่อที่จะไปนอนรอเจ้าอ้วนที่หัดออกไปเที่ยว ร่างสูงเดินมาหยุดหน้าประตูที่มีป้ายแขวนไว้หน้าห้องว่า “ห้องน้องหมูตุ๋นครับ” ที่เจ้าเขียนเอามาแปะไว้ตั้งแต่เด็ก แล้วเปิดประตูที่ไม่ได้ล็อกเข้าไปข้างใน
เมื่อเข้าไปร่างสูงก็ได้แต่ยิ้มให้กับความน่ารักของห้องวอลเปเปอร์สีชมพูถูกนำมาตกแต่งผนังห้องอย่างสวยงาม บนเตียงกลางห้องที่ถูกประดับด้วยผ้าม่านสีขาวบางๆห้อยลงมาจากข้างบนมีตุ๊กตาหมูเน่าๆ วางอยู่ เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ ภายในห้องนี้ถูกเลือกให้เป็นสีขาวเพื่อจะได้ตัดกับสีชมพูของห้อง ห้องนี้ก็เลยดูเหมือนห้องของเด็กผู้หญิงมากกว่าที่จะเป็นของผู้ชาย ถ้ามีคนมาเห็นว่าเขาอยู่ในห้องแบบนี้คงจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นแต๋วแน่นอน
ร่างสูงเดินไปที่เตียงเพื่อที่จะนอนรอเจ้าตัวอ้วนกลับมาจากไปเที่ยว ระหว่างที่มือหนาจับหมอนขึ้นมาแล้วเอาไปวางพิงไว้กับหัวเตียง ก็เห็นสมุดบันทึกสีฟ้าอ่อนที่ถูกหมอนนุ่มทับไว้ ร่างสูงหยิบมันขึ้นมาก่อนจะค่อยๆ เปิดอ่านข้อความข้างในนั้น...
“เรื่องเมื่อเย็นที่พี่แกล้งตุ๋นชอบให้พี่แกล้ง พี่ชอบทำแบบนี้กับตุ๋นเสอมชอบทำเหมือนตุ๋นเป็นเด็ก ชอบแกล้ง ชอบดุ และเป็นห่วงตุ๋นเสมอจะให้ตุ๋นรักพี่ได้ยังไง ความรักของตุ๋นมันไม่ใช่ความรักแบบพี่น้อง แต่มันมากกว่านั้น ตุ๋นรู้ดีว่ามันไม่ถูกเพราะตอนนี้ตุ๋นและพี่จอมอยู่ในฐานะพี่น้องกัน ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแค่ไหน แต่ความรู้สึกที่ตุ๋นมีต่อพี่ก็ต้องเป็นความลับ ถ้าพี่รู้เรื่องนี้พี่คงจะรับไม่ได้แล้วอาจจะรังเกียจตุ๋น ตุ๋นกลัวว่าตอนนั้นแค่หน้าตุ๋นพี่คงจะไปอยากมอง ทุกอย่างคงพังทลายลงต่อหน้าตุ๋น แต่ไม่ว่าพี่จะรักตุ๋นหรือไม่ ตุ๋นจะรักพี่ ตลอดไป”
ข้อความในนั้นยังมีอีกมากมายที่ร่างสูงยังไม่ได้อ่านเพียงเพราะแค่เห็นคำว่า “ตุ๋นรักพี่จอม รักกว่ากว่าพี่ชายอีก” ที่ต่อท้ายของของทุกประโยคก็ทำให้เขาทนอ่านต่อไปไม่ไหว
นี่มันอะไรกัน?
ในระหว่างที่จ้าวจอมกำลังสับสนกับความคิดอยู่นั้น เสียงที่เกิดจากการเปิดประตูก็ทำให้เขาได้สติเสียก่อน ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้นมาก่อนจะพบกับเจ้าของห้องผู้เป็นตัวปัญหาส่งยิ้มมาให้เขาพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้
หมูตุ๋นพูดพร้อมกับรอยยิ้มโดยไม่ทันได้สังเกตถึงสิ่งผิดปกติ “รอนานมั๊ยครับ?”
“นาย...” จ้าวจอมจ้องใบหน้าของน้องชายต่างสายเลือดเขม็ง แม้ว่าความจริงจะอยู่ในมือของเขา แต่ความสับสนและมึนงงก็ยังคงทำให้เขาไม่ปักใจเชื่อ
หมูตุ๋นเริ่มสัมผัสถึงความอึดอัดและการกระทำที่ผิดแปลกไปจากเดิมของอีกฝ่ายหนึ่ง คนตัวเล็กกว่าเรียบเรียงคำพูดไม่ถูกจึงไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอะไรเป็นสาเหตุ
จนกระทั่งสายตาของเขาไปปะทะเจ้ากับสมุดเล่มสีฟ้าอ่อนซึ่งอยู่ในมือของพี่ชาย
สมุดที่เก็บทุกความลับทุกอย่างของเขา
รวมทั้งความลับที่ไม่อยากให้คนที่เขารักมากที่สุดรับรู้ด้วย...
“พ...พี่...พี่....” คนเป็นน้องแทบหาเสียงของตนเองไม่เจอ มือเล็กยื่นออกไปหาไดอารี่หมายจะเอาคืน แต่ร่างสูงกลับกระชากมันให้ออกห่างจากตัว
“มันเรื่องจริงรึเปล่า.. ที่ตุ๋นเขียนน่ะ”
“อ..เอ่อ..คือตุ๋น..” คนผิดอึกอัก
“พี่แค่อยากรู้เฉยๆ ตอบมาเถอะ” ร่างสูงบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
“จ..จริงครับ ผมรักพี่ รักพี่มากกว่าฐานะพี่ชาย” ตุ๋นก้มหน้าตอบไม่กล้ามองพี่
“แต่เราเป็นพี่น้องกันนะ ที่สำคัญคือพี่มีแฟนอยู่แล้วขอโทษที่พี่ไม่ได้บอกตุ๋นก่อน แล้วก็ความรู้สึกของตุ๋นพี่ได้แค่รับฟังแต่พี่ไม่สามารถที่จะรับมันไว้ได้ ตุ๋นคงเข้าใจนะ” ร่างสูงอธิบายให้น้องเข้าใจ พอจบก็วางไดอารี่ลงที่ก่อนจะเดินออก ไปทิ้งให้เวลาน้องได้ทบทวน
เมื่อประตูเปิดลงร่างอวบพาขาก้าวไปนั่งที่เตียง เดินไปหยิบไดอารี่เล่มสีฟ้าขึ้น เปิดดูความทรงจำดีๆที่ผ่านมายังคงถูกเก็บไว้ภายใน รอยยิ้มที่พี่เคยมีให้เขาเวลาที่เหนื่อยหรือท้อ อ้อมกอดอบอุ่นที่มีให้ตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรก คำปลอบโยนเวลาที่ร้องไห้ แต่ตอนนี้เรื่องทั้งหมดถูกเปิดเผยแล้ว ทุกอย่างที่พี่เคยมอบให้จะ ไม่มีให้เขาอีกต่อไป
******************************************
แก้ไขให้แล้วน้าา
หวังว่ามันจะดูสมเหตุสมผลมากกว่าเดิมและคงไม่แรงไปแล้วนะ ลิสขออนุญาตไม่เปลี่ยนชื่อตอนนะคะ
เนื้อเรื่องเก่ามันดูเร็วๆไปด้วย เพราะฉะนั้นตั้งแต่ตอนหน้าเนื้อเรื่องจะเริ่มเข้มข้นขึ้นแล้ว
น้องหมูตุ๋นของเราก็จะโดนหนัก ลิสขอขอบคุณทุกคำติชมนะคะ มันทำให้ลิสมีกำลังใจมาก
:m1:
-
ไม่รู้สิเราชอบอันแรกนะ ดูดิบๆเถื่อนๆดี เข้ากะชื่อเรื่อง อิๆ เราชอบแนวโหดๆ รีบมาต่อนะตัวเองเขารออยู่ :mew1:
-
เค้าว่าโอเคขึ้นน้าาาา
อันแรกมันดูปุ่บปั่บแปรปรวนไปหน่อย
คือก่อนหน้านี้พี่จอมรักน้องตุ๋นมากไง เลยน่าจะมีเยื่อใย ความอาทรกับน้องมากกว่านั้น
เราว่าปรับแล้วดูซอฟดีนะคะ แต่เชื่อว่าเดี๋ยวพี่จอมคงจะต้องมีจุดพีคที่จะร้ายใส่น้องตุ๋น รึป่าว (อันนี้เดาไปเรื่อยค่ะ ดูจากชื่อเรื่อง 5555)
เป็นกำลังใจให้นะคะ รอตอนหน้าจ้าาาา :mew1:
-
อืมๆๆ แบบนี้โอเครกว่าเยอะเลยครับ
จริงๆมันแกัที่ข้อความเก่าได้นะครับ
ขอบคุณสำหรับการแก้ไขครับ
-
นานๆๆจะเจอนายเอกอวบๆๆสมแล้วชื่อหมูตุ๋น น่ากินมากกก อิอิ ให้พี่จอมกินคนเดียวไม่แย้งหรอก อิอิ
ความลับแตกแล้ว ลุ้นๆๆ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อยากให้ถึงตอนจอม รักตุ๋น แล้วตุ๋นไม่สนใจ ให้จอมเสียใจบ้าง บังอาจ ทำให้ตุ๋นเสียใจได้งัย มะไหร่จะมาต่อเนี่ย อิอิ
-
:katai1:
-
ตอนที่4 :
คำที่ไม่อยากได้ยิน
ภายในห้องนอนสีชมพูหวานที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สีขาวสะอาดตา เหมือนถูกสร้างขึ้นไว้ให้สำหรับผู้หญิง หน้าโต๊ะเครื่องแป้งที่ถูกติดด้วยกระจกบานใหญ่ตอนนี้มีร่างอวบที่กำลังติดกระดุมเสื้อเม็ดสุดท้ายก่อนจะจัดปกเสื้อให้เรียบร้อย เมื่อเสร็จร่างอวบก็หยิบของที่จำเป็นมาใส่กระเป๋าสะพายใบโปรดก่อนจะจัดของให้เข้าที่เข้าทาง แล้วหยิบมันขึ้นมาสะพายพร้อมกับเดินออกไปจากห้อง
“ตุ๋น มากินข้าวก่อนลูกเดี๋ยวแม่ตักให้ วันนี้แม่ทำเองเลยนะ ดูสิแม่ไม่ค่อยมีเวลาทำกับข้าวให้ตุ๋นกิน ลูกแม่ผอมเลย” พอลงมาแม่ก็เรียกตุ๋นให้มาทานข้าวเช้า แม่ไม่แซวเปล่ายังเอามือมาบีบๆจับๆที่ท้องนุ่มนิ่มของตุ๋นด้วยความหมันเขี้ยว
“แม่อ่ะ อย่าแกล้งตุ๋นสิ~” ตุ๋นยกมือกอดอกอย่างงอนๆที่โดนแกล้ง
“ก็ลูกแม่ชอบทำตัวน่ารักไงเลยมีแต่คนแกล้ง มานั่งเร็วเดี๋ยวแม่ตักข้าวให้จะได้รีบไปทำงานเดี๋ยวสาย” ร่างอวบนั่งลง มองดูหญิงสาวที่อายุก็ 50กว่าแล้วแต่ความสวยยังคงไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิม ที่ตอนนี้กำลังตักข้าวต้มหมูใส่ถ้วย
“กินเยอะๆนะลูก แม่ตั้งใจทำให้ตุ๋นกินเลยนะ” ปิ่นมณีวางถ้วยลงตรงหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวน ถึงตอนนี้ตุ๋นจะโตแล้วแต่นิสัยของตุ๋นยังคงเป็นเหมือนเด็กๆ ทั้งขี้อ้อน หัวอ่อน ตามใครไม่ค่อยทัน นี่เลยเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเป็นห่วงลูกคนนี้มากกว่าลูกคนโตเป็นไหนๆ
“ขอบคุณครับ” ตุ๋นบอก มองถ้วยข้าวต้มที่อยู่ข้าวหน้าตัวเอง กลิ่นหอมๆของมันทำให้ตุ๋นค่อยๆตักข้าวต้มตรงหน้าขึ้นมาก่อนจะลิ้มรส
“ตุ๋นตอนเย็นเราจะออกไปกินข้าวนอกบ้านนะ เห็นพี่ชายเราจองร้านอาหารไว้ พี่เขาบอกว่าให้แม่ชวนตุ๋นด้วย แปลกคนปกติจะเป็นคนมาชวนเองตลอด” หลังกินข้าวเสร็จ แม่ก็บอกตุ๋นไว้ก่อนที่จะออกจากบ้าน คำพูดของแม่นั้นแทงใจของตุ๋นมาก แต่ก็จริงอย่างที่แม่ว่าไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่พี่ให้คนอื่นมาชวนตุ๋น ทุกครั้งพี่จะเป็นคนมาชวนตุ๋นด้วยตัวเองเสมอ
“ที่ไหนหรือครับ ถ้าเลิกงานตุ๋นจะได้ให้ดินไปส่งถูก ถ้าตุ๋นเลิกงานช้าแม่กับพ่อจะได้ไม่ต้องรอนานด้วย” ตุ๋นบอกแม่ เดี๋ยวนี้งานที่บริษัทมีมากขึ้นเพราะว่ามีลูกค้าจากในและต่างประเทศให้ความไว้วางใจบริษัทจึงมีงานเข้ามาเรื่อยๆ แต่ถึงงานจะเยอะแต่มันก็เป็นผลดีกับบริษัทของครอบครัวเขาเป็นอย่างมากเพราะปีนี้มีกำไรเพิ่มขึ้นจากปีที่แล้วเป็นเท่าตัว
“ที่ร้านของตาภัทรไงลูก รู้สึกว่าจะชื่อร้านแสงจันทร์ ตุ๋นน่าจะรู้จักนะลูกแม่ก็จำอะไรไม่ค่อยได้ซะด้วย” ปิ่นมณีพูด ส่วนมากเธอจะทำงานอยู่ต่างประเทศกับสามี เวลากลับไทยก็พักผ่อนอยู่ที่บ้านอย่างเดียวเลยไม่ได้ออกไปไหน
“ครับ งั้นตุ๋นไปทำงานก่อนนะครับ สวัสดีครับ” ตุ๋นยกมือไหว้แม่ แล้วรีบไปทำงานเพราะตอนนี้สายแล้ว
“หมูตุ๋น! ทำไมมาสาย” เสียงแหลมๆดังขึ้นมาเมื่อเห็นร่างอวบวิ่งเข้ามาตรงหน้า
“แฮ่ก...ขอโทษครับพี่ปราง เมื่อเช้าตุ๋นกินข้าวกับแม่อยู่ แล้วตอนมารถก็ติดด้วย” ตุ๋นยืนให้หายเหนื่อยสักพัก เพราะเหนื่อยจากการที่รีบวิ่งขึ้นมาให้ทันทำงาน เมื่อหายหอบตุ๋นก็รีบบอกสาเหตุที่มาสายกับ “พี่ปราง” หัวหน้าแผนกที่ตุ๋นทำงานอยู่ ถึงตุ๋นจะอยู่ในฐานะน้องชายของท่านประธานบริษัทแต่ตุ๋นก็อยากที่จะทำงานในตำแหน่งแบบนี้มากกว่าตำแหน่งสูงๆ อีกอย่างการทำงานแบบนี้ก็ทำให้ตุ๋นมีเพื่อนเพิ่มขึ้น ทุกคนนั้นใจดีกับตุ๋น เวลาไปไหนก็จะมีของติดไม้ติดมือมาฝากตุ๋นตลอด แต่ก่อนที่ตุ๋นจะได้ขนมมากินก็ต้องแลกกับการโดนจับพุง และอีกสารพัดวิธีที่ทุกคนจะหามาแกล้ง
“งั้นมาให้พี่ทำโทษซะดีๆ หมูน้อย” พูดจบมือเรียวก็ดึงแก้มของตุ๋นจนยืด
“อื้อ...เจ็บนะ” ตุ๋นร้องพลางเอามือลูบแก้มตรงที่โดนมือเรียวประทุษร้ายเมื่อกี้ ส่วนคนทำก็หัวเราะเบาๆให้กับความน่ารัก
“ไปๆ ก่อนที่พี่จะอดใจไม่ไหวอีก” มะปรางโบกมือไล่หมูน้อยที่ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างแดงเถือกเพราะฝีมือเธอให้ไปทำงานก่อนที่เธอจะอดใจไม่ไหวที่จะแกล้งหมูน้อยอีก
หลังเลิกงานตุ๋นก็มารอปฐพีที่ร้านกาแฟร้านเดิม ทุกวันนี้หลังตุ๋นเลิกงานปฐพีจะเป็นคนมารับตุ๋นเสมอ เพราะทางกลับบ้านของปฐพีนั้นต้องผ่านบริษัทและบ้านของตุ๋นอยู่แล้ว ตุ๋นนั่งดูดโอวัลตินเย็นรออยู่ประมาณ 10นาที เมื่อได้เวลาตุ๋นก็ออกมาข้างหน้าร้านพอดีกับที่ปฐพีขับรถเข้ามา
RRRRRRRRRR
“ดินเดี๋ยวไปส่งตุ๋นที่ร้านแสงจันทร์นะ” เมื่อขึ้นรถมาตุ๋นก็บอกที่หมายที่จะต้องไปก่อนจะรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
“ครับแม่”
//ตุ๋นอยู่ไหนแล้วลูก//
“ตุ๋นเพิ่งออกมาจากบริษัทครับ”
//ดินมาส่งใช่ไหม ตุ๋นชวนดินมากินข้าวด้วยกันสิ// แม่บอก
“ได้ครับเดี๋ยวตุ๋นบอกดินให้ แล้วแม่โทรมามีอะไรหรือเปล่าครับ” ตุ๋นถามเผื่อว่าแม่มีเรื่องด่วนหรือมีอะไรที่จะให้ซื้อเข้าไป
//เปล่าลูก แม่แค่จะโทรมาบอกตุ๋นว่าทุกคนมากันครบแล้วนะ รีบๆมานะลูก อย่าลืมชวนดินด้วยล่ะ// พูดจบแม่ก็ตัดสายไป เฮ้อ ไม่รู้ว่าถ้าเจอพี่ตุ๋นจะทำหน้ายังไงดี ถึงจะเจอกันในบริษัทบ่อยแต่ก็แค่เดินสวนกันแต่วันนี้ต้องนั่งด้วยกันเป็นชั่วโมง
“ไอ้อ้วน เป็นอะไรขมวดคิ้วเชียว” ปฐพีถามออกมาเมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวอ้วนเอาแต่ขมวดคิ้วมุ่นตั้งแต่วางสาย
“แค่สงสัยอะไรนิดหน่อยน่ะ เออดิน! แม่ชวนดินไปกินข้าวด้วยกัน” ร่างอวบค่อยๆคลายคิ้วก่อนจะชวนปฐพีไปกินข้าวด้วยกันตามที่แม่กำชับ
“เอาสิ กำลังหิวๆเลย” ปฐพียิ้มแป้นแล้นพลางเอามือลูบท้อง “แล้วตอนนี้ระหว่างตุ๋นกับพี่จอมเป็นยังไงบ้าง ได้คุยกันบ้างหรือยัง” ปฐพีถามขึ้น ทำให้ตุ๋นที่สีหน้าเริ่มดีกลับมาทำหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นตั้งแต่ที่ตุ๋นแอบชอบพี่จอมจนถึงเรื่องที่ความลับแตกนั้นมีปฐพีคนเดียวเท่านั้นที่ตุ๋นไว้ใจที่จะเล่าให้ฟัง
“ก็เหมือนเดิมแหละ ถ้าไม่มีอะไรสำคัญจริงๆก็ไม่ได้คุยกัน” ตุ๋นตอบเสียงเบา ถึงวันนั้นพี่จะไม่ได้แสดงอาการอะไรแต่หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นการกระทำของพี่มันไม่เหมือนเดิม พี่ทำตัวห่างเหินกับตุ๋น บ้านก็แทบไม่ได้กลับ ขนาดตุ๋นกับพี่ทำงานที่เดียวกันยังแทบไม่ได้คุยกันเลยถ้าไม่มีเรื่องสำคัญที่จำเป็นต้องคุยทั้งตุ๋นและพี่ก็จะเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน
“เอาน่า ชีวิตมันไม่ได้มีแค่นี้สักหน่อย เรายังต้องก้าวไปข้างหน้าอีก” เมื่อเห็นสีหน้าหม่นๆของเพื่อนปฐพีก็อดที่จะปลอบใจไม่ได้
เมื่อมาถึงร้านตุ๋นก็บอกชื่อพี่ที่ใช้จองไปแล้วเดินตามพนักงานที่เดินนำทางไปยังโต๊ะที่ครอบครัวของตุ๋นอยู่ เมื่อมาถึงตุ๋นก็เห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งคุยกัน พี่จอมก็กำลังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์และยังมีเก้าอี้อีกสามตัวที่ยังว่าง
“มากันแล้ว มาๆนั่งเลยลูก” ปิ่นมณีพูดขึ้นเมื่อเห็นตุ๋นและปฐพีเดินเข้ามา จ้าวจอมเงยหน้าขึ้นมองน้องนิดนึงก่อนจะก้มลงไปกดโทรศัพท์อย่างเดิม
เมื่อแม่บอก ตุ๋นและปฐพีจึงเดินเข้าไปนั่งโดยที่ตุ๋นนั่งติดกับแม่และตรงข้ามกับแม่เป็นพี่จอม พ่อกับดินนั่งหัวโต๊ะทั้งสองฝั่งและยังเหลือที่ว่างข้างๆจ้าวจอมอยู่อีกหนึ่งที่
“สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับพี่จอม” เมื่อนั่งเรียบร้อย ปฐพีก็ยกมือไหว้ทักทายครอบครัวของเพื่อน
“ไหว้พระลูก มา เรามาทานข้าวกันดีกว่า ตุ๋นกับดินหิวแล้วใช่ไหมลูก” ปิ่นมณีบอก เธอเห็นสายตาของลูกชายคนเล็กที่มองของกินตาเป็นมัน สงสัยจะหิว
“ครับ/ครับผม”
“เดี๋ยว!” ก่อนที่ทุกคนจะลงมือทานอาหารตรงหน้าเสียงขัดของจ้าวจอมก็ดังขึ้น ทำให้ตุ๋นต้องลดส้อมที่กำลังจะจิ้มกุ้งแม่น้ำอบวุ้นเส้นตัวโตลง
“ยังเหลืออีกคะ...”
“มาแล้วค่ะ” จ้าวจอมยังพูดไม่ทันจบก็มีเสียงแหลมๆของใครบางคนดังขึ้น ทำให้ทุกคนพร้อมใจกันหันไปมองผู้มาใหม่
/เฮ้ยตุ๋น นั่นมันยัยสัตว์สงวนที่เราเจอในร้านพี่ภัทรป่ะ/ ปฐพีสะกิดเพื่อนแล้วกระซิบเบาๆให้ได้ยินกันแค่สองคน ตุ๋นค่อยๆเพ่งมองใบหน้าของหญิงสาวตามที่ปฐพีบอก ก่อนจะพยักหน้าเบาๆเมื่อคนที่มาใหม่เป็นคนเดียวกับผู้หญิงที่มีเรื่องกับตุ๋นในร้านพี่ภัทร เพียงแต่วันนี้เธอไม่ได้มาในมาดสาวเซ็กซี่แบบวันนั้น
ตอนนี้ร่างระหงส์ที่อยู่ในชุดเดรสสีฟ้าอ่อนลายดอกที่ดูเรียบร้อย ปากบางที่ถูกเคลือบด้วยลิปสติกสีชมพูอ่อนแสยะยิ้มเมื่อเห็นร่างอวบ ตุ๋นมองเธอค่อยๆเดินไปนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆจ้าวจอม
“ขอโทษนะคะพอดีฑิตาเพิ่งเลิกงาน” เมื่อนั่งลงเธอก็หันไปบอกปิ่นมณี แต่ไม่ได้กล่าวทักทายใครแต่อย่างใด
“จ้ะ ทานข้าวกันเถอะ เราเสียเวลามาเยอะแล้ว” ปิ่นมณีบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ เธอรู้สึกไม่ชอบกิริยาของผู้หญิงคนนี้เลย
หลังจากที่ปิ่นมณีพูดจบทุกคนก็เริ่มทานอาหารกัน ยังดีที่มีเสียงพ่อแม่และดินคุยกัน ทำให้บรรยากาศบนโต๊ะไม่เงียบจนเกินไป แต่ตุ๋นรู้สึกว่าก่อนที่ผู้หญิงคนนี้จะมาตุ๋นรู้สึกว่าอาหารบนโต๊ะมันน่ากินกว่านี้ ตอนนี้ตุ๋นรู้สึกกินไม่ค่อยลงเมื่อ มองคนตรงหน้าตัวเองที่เอาแต่จู๋จี๋กับจ้าวจอมตักนู่นตักนี่ให้กัน คนนี้คงจะเป็นแฟนพี่สินะ
“พ่อครับ แม่ครับ ที่ผมให้ทุกคนมาทานข้าวด้วยกันเพราะผมมีเรื่องสำคัญจะบอก” หลังจากทานข้าวเสร็จเรียบร้อย จ้าวจอมพูดเกริ่น ก่อนจะจับมือของฑิตามากุมไว้ แล้วพูดออกมาประโยคหนึ่ง
“ผมกับฑิตา เราจะแต่งงานกันครับ” จ้าวจอมพูดสิ่งที่หน้ายินดีสำหรับคนทั้งคู่ออกมา
แต่มันกลับเป็นประโยคที่ทำลายหัวใจของตุ๋นแตกสลายไม่มีสิ้นดี
************************************
ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีลิสต้องช่วยพ่อทำงาน ก็เลยไม่มีเวลาพิมพ์
คงรู้แล้วใช่มั้ยคะว่าใครตัวร้าย แต่ว่าฉากที่น้องอยู่กับพี่จอมมันดูน้อยๆยังไงก็ไม่รู้
เดี๋ยวตอนหลังๆจะปรับให้นะคะ ตอนนี้ลิสรู้สึกท้อนิดนึง
คือนิยายมันมีพล็อตอยู่แล้วแต่ลิสไม่สามารถถ่ายทอดอารมณ์ของตัวละครออกมาให้มันเต็มที่ไม่ได้ คืออารมณ์มันไม่ได้ดั่งใจคิดน่ะค่ะ
อยากให้มันดราม่าแต่ไม่รู้ว่ามันจะออกมาดราม่ารึเปล่า แล้วนี่ก็ตอนที่ 4แล้ว แต่ลิสคิดว่าเรื่องมันยังดูราบเรียบเกินไป
อีกอย่างคือตอนนี้ลิสสติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว แงงงงง :o12:
มีอะไรก็ติชมกันได้นะคะ ลิสจะพยายามปรับปรุงให้ถึงที่สุดค่ะ
:pig4:
-
สู้ๆต่อไปค่ะเรื่องราวกำลังดำเนินเข้าสู่ความเข้มข้น(คนอ่านคิดว่าน่าจะใช่)อยากให้ลงยาวๆกว่านี้หน่อยค่ะ เพราะมาแต่ละตอนสั้นจุง คนอ่านใจจะจะขาดค่ะ. ขอบคุณค่ะนิยายดีๆๆ
-
คุณชนีนี่ต้องมั่นมากเลยนะ
เจอตุ๋นกับดินมาก่อน ณ ที่อโคจร
ไปกับผู้ชายคนอื่นคืนที่จะมาหาแฟน
มีเรื่องกัน แต่พอเห็นตุ๋นกับดินกลับแค่แสยะยิ้ม
ท่าทางจอมจะไม่ค่อยฉลาดเสียละมั๊ง
จะทำร้ายน้ำใจน้องยังไงก็ขอให้พ่อแม่พี่ภัทรกับดิน
ให้อยู่เคียงข้างน้อง
คุณคนเขียนคะ แต่งแล้วอ่านทวนหลายๆครั้ง
ให้คนอื่นอ่านแล้วถามความคิดเห็นจากคนอื่น
เราเขียนเองก็ครั้งที่จะมองไม่เห็นส่วนที่แปลกๆ
ให้คนอื่นอ่านก็สามารถที่จะช่วยในจุดนี้ได้ค่ะ
-
ถ้าจะดราม่า เราไม่ห่วงเลย แต่เราอยากให้ตุ๋นเข้มแข็ง มากขึ้น ทันคน ถ้าตุ๋นยังเปนแบบนี้ ดราม่า ฝ่ายเดว โดนกระทำอยู่ฝ่ายเดวแน่ๆเลย สงสารตุ๋น เราคงนอยอะ
-
สงสารตุ๋นน้อยอ่ะ
//กระโดดถีบไอ้พี่จอม
-
หมูตุ๋นน่าสงสารอะ :katai1:
-
ตอนที่ 5 :
แม่ไม่ปลื้ม
“ผมกับฑิตา เราจะแต่งงานกันครับ”
“ห้ะ!” ปิ่นมณีหูอื้อไปชั่วขณะตกใจกับสิ่งที่ได้ยินจากลูกชายคนโต
“ผมบอกว่า ผมกับฑิตา เราจะแต่งงานกันครับ” จ้าวจอมพูดทวนอีกครั้ง
“เดี๋ยวก่อนนะจอม แม่สงสัยว่าเราทั้งสองคนไปรู้จักและคบกันตั้งแต่ตอนไหน ทำไมพ่อกับแม่ไม่รู้” ปิ่นมณีถามออกมาด้วยความสงสัย เพราะลูกชายของเธอนั้นไม่เคยบอกเลยสักนิดว่ามีคนรักและยังไม่เคยพามาพบเธอกับสามีด้วย
“ผมรู้จักกับฑิตาในวันครบรอบ 9ปีของบริษัทเรา เมื่อปีที่แล้วครับ ขอโทษที่ไม่ได้บอกครับ” ร่างสูงพูดด้วยความรู้สึกผิดต่อผู้ให้กำเนิดทั้งสอง แต่เพราะทั้งตัวเขาเองและพ่อกับแม่ต่างทำแต่งานเลยไม่มีเวลาได้พูดคุยกับพวกท่านเรื่องนี้เลยสักครั้ง
“แต่แม่คิดว่ามันเร็วเกินไปหรือเปล่า คบกันแค่ปีเดียวเองนะ แม่ว่ามันเร็วเกินไป” ปิ่นมณีแย้ง เธอเวลาคบกันแค่ปีกว่าๆมันไม่สามารถเรียนรู้นิสัยใจคอกันได้หมดทุกอย่าง ผู้หญิงคนนี้อาจจะแต่งงานกับลูกชายของเธอเพราะหวังเงินก็ได้ เธอไม่ได้มองโลกในแง่ร้ายแต่ก็ต้องป้องกันไว้บ้าง เธอกลัวว่าถ้าเกิดจ้าวจอมแต่งงานไปแล้วอาจจะไม่มีความสุข เธอกลัวลูกชายจะคิดและเลือกคนผิด
“แต่คุณแม่คะ ฑิตาว่าไม่เร็วไปหรอกนะคะ ฑิตากับจอมรักกัน ยังไงก็ต้องแต่งงานอยู่ดีจะช้าหรือเร็วฑิตาว่าไม่เห็นจะสำคัญ” ปิ่นมณีปรายตามอง หญิงสาวที่ตอบมาทั้งๆที่คำถามนั้นเธอไม่ได้ถามหล่อน
“ฉันถามเธอหรอ” ถึงจะเป็นคำพูดสั้นๆแต่ก็ทำให้อีกฝ่ายสะอึกได้ อีกเหตุผลนึงที่ปิ่นมณีไม่อยากให้ทั้งคู่แต่งงานกันเพราะเธอไม่พอใจสักเท่าไหร่กับผู้หญิงคนนี้ ถึงภายนอกจะดูเป็นคนเรียบร้อยแต่กิริยามารยาทของหล่อนนั้นกลับไม่มีเลย ตั้งแต่ที่เดินเข้ามาหล่อนไม่แม้แต่จะคิดยกมือไหว้เธอและสามี ไม่ใช่ว่าเธออยากให้ใครมายกมือไหว้แต่มันก็เป็นมารยาทที่หล่อนควรจะปฏิบัติ
“จ้าวจอมว่ายังไง” หลังจากที่จัดการหุบปากว่าที่ลูกสะใภ้ที่เธอไม่นึกอยากจะได้สำเร็จ ปิ่นมณีก็หันกลับมาคาดคั้นเอาคำตอบจากลูกชายตัวดีต่อ
“ผมว่ามันไม่เร็วไปหรอกครับ เพราะผมแน่ใจแล้วว่าฑิตาคือคนที่ผมพร้อมจะอยู่ด้วยกันไปตลอด” ร่างสูงตอบออกมาด้วยความมั่นใจแววตาที่มุ่งมันชนิดที่แม้แต่ผู้เป็นพ่อและแม่ก็คงจะขัดอะไรไม่ได้แล้ว
“จอมจะไม่เสียใจทีหลังแน่นะที่เลือกผู้หญิงคนนี้” แต่เพื่อความมั่นใจปิ่นมณีจึงถามย้ำอีกครั้งพลางมองไปที่ฑิตา
เมื่อหญิงสาวได้ยินคำถามจากเธอ ริมฝีปากเรียวก็ได้แต่ขบเม้มด้วยความไม่พอใจ
“ผมแน่ใจว่าผมไม่มีวันเสียใจที่เลือกผู้หญิงคนนี้” จ้าวจอมตอบด้วยน้ำเสียงและแววตาเช่นเดิม เมื่อฑิตาได้ยินคำตอบจากจ้าวจอมแล้วเธอจึงส่งรอยยิ้มของผู้ชนะให้กับคนถาม
ร่างอวบก้มหน้าลงกำมือแน่นเมื่อได้ฟังบทสนทนาตรงหน้า เล็บสั้นๆฝังลงบนเนื้อฝ่ามือก็ทำให้เจ็บได้ไม่น้อย แต่มันก็แค่ร่างกายจะเจ็บก็เจ็บแต่ภายนอก มันไม่มีทางที่มันจะเจ็บปวดได้เท่ากับหัวใจของตุ๋นในตอนนี้เลยสักนิด เทียบกันไม่ได้เลย
ปฐพีมองเพื่อนที่เอาแต่ก้มหน้าก็ได้แต่รู้สึกสงสาร ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย แล้วก็โมโหพี่ชายของเพื่อนด้วย ทั้งๆที่รู้ว่าตุ๋นชอบตัวเองอยู่แต่ก็ยังพูดถ้อยคำแทงใจออกมาอีก แต่ถ้ามองอีกมุมนึงมันก็ดีต่อตัวตุ๋นด้วย เพื่อนเขาจะได้ตัดใจได้เร็วขึ้น ขณะที่กำลังคิดเรื่องต่างๆอยู่ สายตาของปฐพีก็เหลือบไปเห็นฝ่ามือของเพื่อนที่กำลังกำแน่นและยังมีเลือดซึมออกมาตามแผล
“ขอโทษที่ขัดจังหวะนะครับ ผมขอตัวไปห้องน้ำสักครู่นึง ตุ๋นไปห้องน้ำเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ” ปฐพีไม่รอให้อีกฝ่ายได้ตอบ รีบคว้าข้อมือของตุ๋นแล้วรีบลากออกไปข้างนอกด้วยกัน ร่างอวบที่ยังไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่เดินตามแรงดึงของปฐพี
ดวงตาคมสีมรกตที่ได้มาจากผู้เป็นพ่อสังเกตเห็นความผิดปกติของน้องชายต่างสายเลือดที่เพิ่งจะเดินออกไปกับเพื่อน เห็นน้องเงียบไปตั้งแต่ที่เขาประกาศออกไปว่าจะแต่งงานกับฑิตา แต่ร่างสูงก็ไม่ได้ใส่ใจมากนัก ถ้ารู้ว่าเรื่องทุกอย่างจะเป็นแบบนี้เขาก็คงไม่ทำแบบนั้นกับน้องตั้งแต่เล็กจนโต เขาทั้งทะนุถนอม หอมแก้มน้อง กอดน้องตั้งแต่เด็กจนโตก็ไม่แปลกที่มันจะทำให้น้องคิดไปเอง ยิ่งเขาให้ความสำคัญกับน้องมากเท่าไหร่ก็เหมือนกับว่าเขาให้ความหวังน้องมากเท่านั้น เพื่อให้น้องตัดใจได้ต่อไปนี้เขาต้องปล่อยให้น้องดูแลตัวเอง จะไม่สนใจแล้วว่าน้องจะเป็นยังไง
จ้าวจอมนั่งปรึกษาเจสันเกี่ยวกับบริษัทและธุรกิจต่างๆแล้วก็คุยกับปิ่นมณีบ้าง จ้าวจอมรู้สึกว่าวันนี้แม่ของเขานั้นแปลกไป ปกติแม่จะเป็นคนใจดี สุภาพและยิ้มแย้มตลอดไม่ว่ากับใครก็ตาม แต่ตอนนี้จ้าวจอมรู้สึกว่ามีสายตาสองคู่กำลังฟาดฟันกันอย่างดุเดือดกลางโต๊ะอาหารซึ่งก็มาจากแม่และว่าที่เจ้าสาวของเขา จ้าวจอมคิดว่างานนี้ต้องมีปัญหาแม่ผัวลูกสะใภ้แบบในละครหลังข่าวแบบที่แม่ชอบดูแน่นอน แต่พ่อก็ไม่มีอะไรมากหรอก พ่อไม่ใส่ใจอะไรอยู่แล้ว เขาสนใจแค่สองอย่างคือแม่กับน้อง
“แม่ครับ ผมว่าผมกลับก่อนดีกว่า มีงานต้องสะสางอีกเยอะเลย” เพื่อป้องกันไม่ให้สงครามน้ำลายเกิดขึ้น จ้าวจอมจึงต้องบอกขอตัวกลับ เพราะถ้าเกิดทะเลาะกันขึ้นมามันจะทำให้ทั้งแม่และว่าที่เจ้าสาวของเขาไม่กินเส้นกันยิ่งกว่าเดิม
“ขับรถกลับดีๆนะลูก เดี๋ยวน้องมาแม่ก็จะกลับเหมือนกัน” ปิ่นมณียิ้ม ไม่รู้ว่าทั้งสองคนเพื่อนซี้พากันไปเข้าห้องน้ำถึงไหน
“สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่” จ้าวจอมยกมือไหว้บอกลาพวกท่านก่อนจะสะกิดหญิงสาวข้างตัวที่กำลังอิดออดให้ไหว้พ่อกับแม่ของตน
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ สวัสดีค่ะคุณแม่” เสียงหวานถูกเอ่ยออกมาแบบกระแทกเสียงด้วยความไม่พอใจและมือเรียวยังไหว้ผู้ใหญ่ทั้งคู่แบบลวกๆ ประมาณว่าทำให้มันจบๆไป
“ถ้าไม่เต็มใจทำก็กองไว้ตรงนั้นล่ะจ้ะ” รอยยิ้มเย็นจากปิ่นมณีผู้หญิงที่น่ากลัวที่สุดถูกส่งไปให้หญิงสาวไร้มารยาทที่กำลังยืนหน้าเสียเพราะคำพูดที่เชือดนิ่มๆและก็สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ
จ้าวจอมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบก้มหัวให้กับเจสันและปิ่นมณีเป็นการขอโทษและอย่าถือสา แล้วรีบพาเธอเดินออกมาระหว่างทางที่เดินออกมาร่างสูงก็เดินสวนกับสองคนที่หายมาเข้าห้องน้ำประมาณชาติเศษ ตาคมสังเกตเห็นว่ามีพาสเตอร์ประมาณสองสามแผ่นแปะอยู่บนฝ่ามือของน้องชาย คนเจ็บยังคงก้มหน้าก้มตาเช่นเดียวกับตอนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร จ้าวจอมอยากจะเข้าไปถามว่าไปโดนอะไรมาแต่ก็ไม่ได้เข้าไปเพราะว่าเดี๋ยวจะเหมือนให้ความหวังอีก แล้วก็ติดตรงหญิงสาวที่กำลังเกาะแขนเขาหนึบ เธอกำลังอารมณ์ไม่ดีเดี๋ยวโวยวายขึ้นมาคงจะเป็นเรื่อง จ้าวจอมจึงตัดสินใจที่จะพาเธอกลับคอนโด
“จอมคะ วันนี้ฑิตาขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาทใส่ทุกคน” เมื่อเข้าห้องมาร่างระหงส์ก็รีบเข้ามาสวมกอดร่างสูงของจ้าวจอมจากข้างหลังพลางแสร้งสำนึกผิด
“ไม่เป็นไรครับ อย่าคิดมาก แต่วันหลังฑิตาต้องรู้จักควบคุมอารมณ์ให้มากกว่านี้นะ มีอะไรก็ค่อยๆพูด” ร่างสูงหันกลับมาหาหญิงสาว มือหนาลูบผมนุ่มอย่างนุ่มนวล ไม่อยากให้คนรักของตนต้องคิดมาก
“แต่คุณแม่ของจอมคงจะไม่ชอบฑิตาแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวก้มหน้าลงเพื่อให้ดูน่าสงสาร
“อย่างนั้นถ้าแม่ของผมไม่อนุญาตให้เราแต่งงานกัน ผมก็จะพาฑิตาหนีไปด้วยกันเลยดีไหม”
“คนบ้า ฑิตาจริงจังนะคะ ยังจะมาพูดเล่นอีก” หญิงสาวยู่ปากที่โดนหยอกเล่น มือเรียวเล็กตีลงบนอกแกร่งของร่างสูงที่กำลังยิ้มให้กับความน่ารักของเธอ
“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราก็ต้องได้แต่งงานกัน อย่ากังวลไปเลย ไปอาบน้ำดีกว่าจะได้มานอนกัน” ร่างสูงยิ้มให้คนรักก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า มือหนาหยิบกางเกงขายาวที่ตนชอบใส่นอนออกมา
“ฑิตาว่า...อย่าเพิ่งอาบเลยดีกว่าค่ะ เพราะยังไงเดี๋ยวเราก็ต้องอาบอีกทีอยู่แล้ว” หญิงสาวยิ้มยั่ว มือเรียวผลักร่างสูงให้นอนลงบนเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่ แล้วค่อยๆขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักแกร่ง ก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มบรรเลงบทเพลงแห่งรักยาวทั้งตลอดราตรี
~~50%~~
***********************************
ต่อด้านล่างนะคะ
-
ให้ตุ๋นมีตัวเลือกบ้างนะ แบบไม่ต้องง้อพระเอก ให้พระเอกดิ้นบ้าง สงสารตุ๋น อย่าให้ตุ๋นโดนกระทำอยู่ฝ่านเดว
-
ก้อสมควรที่แม่จัไม่ปลื้มหรอกนะ
กิริยามารยาทแย่ขนาดนี้ พี่จอมตาบอดไปคว้าได้ยังไง
//สงสารน้องตุ๋น เกลียดพี่จอมแล้ว คนนิสัยไม่ดี
-
ต่อจากด้านบนค่ะ
ตึง!
เสียงดังของแก้วที่ถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะอาหารอย่างแรงทำให้เจสันและปฐพีหันไปมองที่ต้นเสียงพร้อมกัน ถึงจะมีผ้าปูโต๊ะเนื้อดีกันระหว่างแก้วที่ถูกกระแทกลงมากับกระจกไว้แต่เสียงมันก็ไม่ได้เบาลงเลยสักนิด
ถึงสถานการณ์ที่กำลังเกิดจะเรียกให้ใครหลายคนหันมามองด้วยความสนใจ แต่ก็ไม่สามารถเรียกสายตาของร่างอวบที่กำลังตักโอนิแปะก๊วยของหวานสุดโปรดคำโตเข้าปากให้หันมามองได้ ก็ตอนที่จ้าวจอมกับฑิตานั่งอยู่ด้วยตุ๋นรู้สึกกดดันและรู้สึกไม่ดีจนกินอะไรไม่ลง เมื่อทั้งสองคนกลับไปร่างอวบก็ขอตักขนมเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆระบายอารมณ์แบบไม่สนใจใครทั้งนั้น
ก็ตอนนี้ตุ๋นไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับปัญหาหัวใจตัวเองนี่ ขอกินก่อนแล้วค่อยว่ากันอีกทีนะ
“คุณคะ ปิ่นไม่ได้ไม่อยากให้ลูกแต่งงานนะ แต่ผู้หญิงคนนั้นปิ่นคิดว่าเธอทำเกินไป มีที่ไหนทำกริยาแบบนี้กับผู้ใหญ่ ไร้มารยาทที่สุด ในเมื่อวันนี้เธอยังไม่เคารพปิ่นถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆปิ่นคงจะโดนเธอจิกหัวใช้เหมือนขี้ข้าแน่ๆ” ปิ่นมณีระบายออกมาให้เจสันผู้เป็นสามีได้ฟังเพราะเธอสุดจะทนกับแม่ว่าที่ลูกสะใภ้ที่แสนจะไร้มารยาท
“ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไง เราอาจจะบอกให้จ้าวจอมตักเตือนคนของตัวเองบ้าง ถ้าเธอยังทำตัวเหมือนเดิมเราก็คงต้องตักเตือนด้วยตัวเองอย่างจริงๆจังๆและผมก็เชื่อว่าคุณคงจะไม่ปล่อยให้เด็กรุ่นลูกแบบนั้นมาจิกหัวหรอก ใช่หรือเปล่า” เจสันยิ้ม เขาเองก็พยายามที่จะหาวิธีต่างๆในการดัดนิสัยว่าที่ลูกสะใภ้ แต่ก็คิดได้เพียงเท่านี้เพราะเขาถนัดแต่ใช้ไม้แข็งมากกว่า ไม้อ่อนแบบให้เกลี้ยกล่อมประนีประนอมเห็นทีคงจะใช้ไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ได้ปล่อยเลยตามเลย
“ไม่รู้ล่ะ ไม่ว่ายังไงปิ่นก็จะไม่ให้จ้าวจอมแต่งงานกับแม่คนนั้นแน่ๆ ปิ่นว่าตอนนี้ลูกแค่กำลังหลงเธออยู่” ปิ่นมณีพูดอย่างเด็ดขาด
ปิ่นมณียอมให้คนอื่นมองว่าเป็นคนใจร้ายที่กีดกั้นความรักของทั้งคู่ได้ลงคอ ดีกว่าปล่อยให้คนอื่นมามองว่าลูกสะใภ้บ้านนี้นั้นแสนไร้มารยาท ไม่รู้จักอบรมณ์ เธอยอมไม่ได้
“ถ้าเป็นอย่างนั้นคุณก็ต้องรอให้จ้าวจอมแต่งงานไปก่อน พออยู่ด้วยกันไปได้สักพักถ้าลูกเลิกหลงผู้หญิงคนนั้นหรือความรักมันไปด้วยกันไม่รอดแล้ว ลูกก็คงจะเป็นขอเลิกเอง”
“ไม่ได้นะคะ!” ปิ่นมณีแย้งออกมาเสียงดัง ทำให้ตุ๋นเงยหน้าจากขนมขึ้นมามองนิดนึงก่อนจะก้มลงไปตักขนมเข้าปากอย่างเดิม วินาทีนี้ตุ๋นไม่อยากจะใส่ใจกับเรื่องของจ้าวจอมและฑิตาแล้ว นึกถึงสองคนนั้นทีไรหัวใจก็ปวดหนึบขึ้นมาทุกที
“ทำไมล่ะ” คุณเจสันถามขึ้น ไม่เข้าใจกับภรรยาของตนเองเลยจริงๆ
“ถ้าขืนเราปล่อยให้ทั้งสองคนนั้นแต่งงานกันไปจริงๆ แม่นั่นอาจจะคิดฮุบสมบัติของครอบครัวเราโดยการรวบหัวรวบหางตาจอมก็ได้” ปิ่นมณีอธิบายออกมาเป็นฉากๆ
“แล้วเขาจะรวบหัวรวบหางลูกเรายังไงล่ะ” เจสันถาม ยังคิดไม่ออกเหมือนกันว่าเธอคนนั้นจะจับลูกชายเขาได้ด้วยวิธีไหน เพราะทำอะไรหล่อนก็มีแต่เสียกับเสีย
“คุณลองคิดตามปิ่นนะคะ จ้าวจอมรักผู้หญิงคนนั้นมาก การมีลูกด้วยกันก็คงไม่ผิดอะไรใช่ไหมคะ แล้วถ้าผู้หญิงคนนั้นจ้องจะจับลูกเราจริงๆ แค่หล่อนมีลูกกับตาจอมเท่านั้นลูกของเราจะไปไหนรอด” ปิ่นมณีพูดให้สามีที่ไม่รู้ทันมารยาหญิงฟัง ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห
ปิ่นมณีกับฑิตาก็เป็นผู้หญิงประเภทมารยาร้อยเล่มเกวียน แต่ปิ่นมณีกับฑิตาต่างก็ตรงที่ปิ่นมณีมีมารยาทแล้วก็รู้จักวางตัวเท่านั้นเอง นี่ถ้าตอนสาวๆปิ่นมณีไม่ใช้มารยาที่มีอยู่หลอกล่อให้เจสันติดกับ ป่านนี้ก็คงไม่มีจ้าวจอมเกิดมาหรอก
ส่วนตุ๋นเมื่อได้ยินเรื่องถ้าพี่มีลูกกับผู้หญิงคนนั้นก็ถึงกับสะอึก ใช่สิ ตุ๋นก็เป็นแค่คนที่แม่ปิ่นกับพ่อเจสันเก็บมาเลี้ยง เป็นผู้ชายที่ไม่มีอะไรเลย มีลูกให้ก็ไม่ได้ ข้าวของเงินทองที่ใช้ทุกวันนี้ก็เป็นของพ่อกับแม่ มีอะไรที่เป็นของตุ๋นจริงๆบ้าง
“อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นหรอกมั้ง ทั้งสองคนอาจจะรักกันจริงๆก็ได้ คุณคิดมากเกินไปหรือเปล่า” เจสันบอกภรรยาตนเอง อยากให้ปิ่นมณีใจเย็นๆลงก่อน
“แต่ยังไงก็กันไว้ดีกว่าแก้นะคะ” ถ้าอะไรที่มันพลาดไปแล้ว มันอาจจะแก้ไขยากในภายหลังก็ได้ ปิ่นมณีไม่อยากลำบากทีหลัง
“แต่ผมว่าคุณทำแบบนี้มันก็ไม่ถูกเท่าไหร่นะที่คุณจะเข้าไปขัดขวางคนทั้งคู่น่ะ สมมุติว่าถ้าเกิดวันหนึ่งหมูตุ๋นพาผู้หญิงมาหา แล้วบอกกับคุณว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้น แต่คุณดันไม่ชอบว่าที่เจ้าสาวของลูกขึ้นมา คุณก็จะทำแบบเดียวกับที่ทำกับจ้าวจอมน่ะหรือ” เมื่อคุณเจสันอธิบายแบบยาวเหยียดจบ มือแกร่งก็คว้าแก้วน้ำตรงหน้ามาดื่มแก้กระหาย นานๆครั้งจะพูดยาวแบบนี้ พูดในที่ประชุมยังไม่เหนื่อยเท่ากับพูดกับเมียรักเลย
“นั่นมันคนละเรื่องกันนะคุณ รอให้ถึงวันนั้นก่อนเถอะค่อยมาพูดเรื่องนี้ แต่ว่ากว่าจะถึงวันนั้นก็คงอีกนาน ไม่รู้ว่าหมูตุ๋นจะหาแฟนได้เมื่อไหร่เลย ใช่ไหมดิน” ปิ่นมณีพูดออกมาด้วยสีหน้านิ่ง ไม่ทันได้นึกถึงจิตใจคนฟังเลย ปฐพีที่นั่งฟังตาปริบๆก็ได้แต่เออออตามกันไป ส่วนร่างอวบที่ถูกพาดพิงก็สำลักน้ำหวานที่กำลังดูดอยู่ออกมาจนเลอะ
ไม่รู้ว่าบทสนทนาที่ตอนแรกเป็นเรื่องของพี่ชายเขาอยู่ดีๆ แต่ไหนอยู่ๆมันดันลากเข้ามาเรื่องของตุ๋นเฉยเลย แต่ตุ๋นจะทำอะไรได้ล่ะ ก็ที่แม่พูดมามันเรื่องจริงทั้งนั้น
ตุ๋นก็ไม่อยากจะโม้หรอกนะ ที่จริงแล้วตุ๋นก็มีคนเข้าหาตั้งมากมายแต่ที่ตุ๋นยังไม่เลือกใครเข้ามาในใจเพราะวาหัวใจของตุ๋นมันไม่มีที่ว่างสำหรับใครอีกแล้ว ตอนนี้ในใจของตุ๋นมีอยู่แค่คนเดียวที่ตุ๋นเทความรักทั้งหมดให้จนไม่เหลือเก็บไว้ให้สำหรับใครอีก ถึงตุ๋นจะให้เขาหมดแต่ตุ๋นก็ไม่รู้ว่าคนๆนั้นจะเคยแบ่งความรักมาให้ตุ๋นบ้างหรือเปล่า ความรักที่มากกว่าพี่ชาย
มืออวบยกขึ้นเช็ดน้ำหวานที่ปากอิ่มพลางมองบุคคลรอบข้างที่กำลังสนทนากันอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน ปฐพีที่ตอนแรกเอาแต่นั่งเออออห่อหมกตามคนอื่นทว่าตอนนี้มันกลับไปมีส่วนร่วมกับแม่และพ่อของตุ๋นด้วย
จะเข้าข้างเพื่อนสักนิดไม่ได้หรือไง
“แล้วช่วงนี้มีใครเข้ามาจีบลูกชายของพ่อบ้างหรือเปล่าดิน” เจสันถามปฐพีเล่น
ตุ๋นได้แต่พ่นลมหายใจออกมา แม้แต่พ่อที่ไม่ค่อยชอบคุยเรื่องไม่เป็นเรื่องกับใคร พอเป็นเรื่องของลูกชายคนเล็กเท่านั้นก็เข้ามาผสมโรงด้วยซะงั้น
“ก็มีเยอะนะครับ แต่ไม่เห็นตุ๋นมันจะสนใจ” ปฐพีตอบตามความจริง ก็พอรู้สาเหตุอยู่ว่าทำไมเพื่อนตัวกลมถึงไม่สนใจ
“แล้วผู้หญิงหรือผู้ชายล่ะหวังว่าจะไม่ใช่ผู้ชายหรอกนะ ถ้าเป็นอย่างนั้นพ่อจะสั่งเก็บผู้ชายทุกคนที่เข้ามาจีบลูกชายพ่อ” ถึงคำพูดจะดูทีเล่นทีจริง แต่น้ำเสียงที่เปล่งออกมานะไม่ได้เล่นตามไปด้วย
“ก็มีบ้างครับ ลูกคุณพ่อน่ารักขนาดนี้ แหะๆ” ปฐพียิ้มเจื่อนตอบเสียงอ่อย ตามความจริง สีหน้าของเขาซีดลงกว่าเดิมเพราะคนขี้หวงลูกตรงหน้าทำกำลังหน้านิ่งให้เดาอารมณ์ไม่ถูก
“พ่อ! ดิน! พอเลย เลิกถาม เลิกตอบด้วย” ตุ๋นรีบตัดบทก่อนที่เรื่องจะบานปลาย เมื่อกี้แอบเห็นคิ้วพ่อกระตุกหงึกๆด้วย กลัวพ่อจะสั่งให้คนไปตามหาตัวชายหนุ่มทั้งหลายที่เข้ามาขายขนมจีบให้ตุ๋นแล้วสั่งเก็บจริงๆอย่างที่ปากว่า
“ใช่ หยุดเลยทั้งสามคน แทนที่จะช่วยกันคิดหาวิธี ดันมาคุยกันออกนอกเรื่องซะได้ เรื่องของหมูตุ๋นก็บอกแล้วว่ายังไงก็ยังหาแฟนไม่ได้ ตอนนี้มาช่วยกันคิดเรื่องของจ้าวจอมกันก่อน” ปิ่นมณีโวย ก็ทั้งสามคนน่าจะช่วยเธอคิดก่อน แต่กลับมาคุยเล่นกัน
“แม่อ่ะ” ตุ๋นยู่ปาก รับไม่ได้ในเรื่องที่โดนแม่พาดพิง
“แล้วคุณแม่อยากจะให้ช่วยคิดวิธีแบบไหนล่ะครับ”
“แม่กำลังหาวิธีที่จะไม่ให้เรื่องจ้าวจอมและผู้หญิงคนนั้นเลยเถิดไปมากกว่านี้ แล้วก็ไม่ยอมให้ทั้งคู่มีลูกด้วยกันแน่ แม่ต้องการที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน” เจสันส่ายหน้าให้กับคำพูดของภรรยา สงสัยเธอคงจะดูละครหลังข่าวมากเกินไป ทำซะโอเวอร์แอคติ้งอย่างกับตัวร้ายในละครก็ไม่มปาน
“แล้วคุณจะห้ามคนทั้งคู่ได้ยังไง เขาอยู่ด้วยกันนะคุณจะไปขัดขวางพวกเขาได้หรอ ล้มเลิกความคิดเถอะคุณ คุณอาจจะคิดมากเกินไป” เจสันบอกกับเธอ ไม่อยากให้เธอไปขัดขวางความรักของใครด้วย
“เอ๊ะ คุณนี่ยังไงกัน ไม่เคยได้ยินหรือไง สัญชาตญาณของผู้หญิงน่ะ เซนส์ของปิ่นแม่นนะคะ ไม่เคยพลาด” ปิ่นมณีชักจะยั๊วะ ที่สามีขัดใจ
“แต่ยังไงก็ทำไม่ได้อยู่ดี พวกเขาอยู่ด้วยกันมันเป็นพื้นที่ส่วนตัวของคนทั้งคู่ ไม่สามารถส่งใครเข้าไปในพื้นมี่ส่วนตัวของพวกได้ทั้งนั้นแหละ มันเป็นการก้าวก่าย” เจสันก็เริ่มจะมีน้ำโหขึ้นมาบ้างเพราะความดื้อรั้นของปิ่นมณี
“หยุดก่อนครับ หยุดก่อน อย่าเพิ่งทะเลาะกัน” ปฐพีรีบความทัพคนทั้งคู่ เรื่องแค่นิเดียวทะเลาะกันซะใหญ่โต "อย่าหาว่าผมยุ่งหรืออะไรเลยนะครับ อันที่จริงผมก็พอมีวิธีอยู่"
“ทำยังไงดิน รีบบอกแม่มาเลย” ปิ่นมณีเลิกสนใจสามีทันทีที่ได้ยิน แล้วรีบหันมาเอาคำตอบจากปฐพี
“ในเมื่อเป็นสถานที่ส่วนตัว เราก็ต้องให้คนที่สนิทชิดเชื้อกับพี่จอมเข้าไปเป็นคนจัดการ” ปฐพีเชิดหน้าพูดอย่างมีชั้นเชิง
“แล้วเราจะจัดการยังไง แถมเราก็ยังไม่มีเหตุผลที่จะใช้อ้างกับจ้าวจอมด้วย”
“ยื่นหูมาครับคุณแม่” พูดจบปิ่นมณีก็เอียงหูเข้าไปหาปฐพีตามคำเรียกร้อง จากนั้นก็ทำการเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นแผนการให้คุณแม่ของเพื่อนฟังแบบลับๆ ปล่อยให้เจสันกับหมูตุ๋นได้แต่ทำหน้าอยากรู้อยากเห็น
“ว่าแต่เราจะให้ใครเป็นคนทำล่ะ” เมื่อฟังทุกอย่างจบ ปิ่นมณีก็ถามขึ้น เพราะว่ายังขาดอยู่แค่อย่างเดียวคือ คนลงมือ
ไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆตุ๋นถึงรู้สึกเสียวสันหลังและเย็นวาบขึ้นมาซะดื้อๆ เมื่อเห็นทั้งสายตาของเพื่อนรักมองมาที่ตนพร้อมกับยิ้มร้ายให้ และตามมาด้วยสายตาของแม่ก่อนจะยิ้มตาปฐพีไปอีกคน
“ไม่เอาน้า!!!!!!!”
ตุ๋นรีบหันไปมองความหวังสุดท้ายที่พ่อ แต่แล้วทุกอย่างก็จบสิ้นเมื่อพ่อส่ายหน้าให้ประมาณว่า “ขอโทษนะลูก แต่พ่อก็ขัดแม่ไม่ได้เหมือนกัน”
To be con
คุณแม่ปิ่นของเราใช้มารยาหลอกล่อคุณพ่อเจสันด้วยแหละ :hao7:
สงสารน้องตุ๋นจังเลย ดินก็หาแต่เรื่องให้นายเราเสมอๆ
ขอโทษที่มาช้ากว่ากำหนดไปมากค่ะ
พอดีลิสติดสอบวัดระดับ ก็เลยอ่านหนังสืออย่างเดียว ไม่มีเวลาลง :hao5:
คอมเมนต์ติชมและเป็นกำลังใจให้ลิสกันได้นะคะ
-
เรื่องนี้สนุกดีนะคะแต่รู้สึกพระเอกโง่ไปหน่อย งี่เง่าไปนิด ดูหลงทิตาเอามากๆ แต่ยังไงก็รอตอนต่อไปนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
รอดูว่าจะเป็นแผนแบบไหน
-
ตอนที่ 6 :
โจทย์เก่า
"หมูตุ๋น! ออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้!"
"ไม่เอา ไม่ออก"
"จะออกดีๆหรือว่าจะให้ใช้กำลังห้ะ แล้วอย่ามาหาว่าแม่ใจร้ายไม่ได้นะ"
"จะยังไงตุ๋นก็ไม่ออก แล้วแม่ก็บังคับตุ๋นไม่ได้ด้วย" คนข้างในยังคงดื้อดึงไม่ยอมทำตามที่บอก แม้ในเวลาปกติจะเป็นคนที่เชื่อฟังทุกอย่าง แต่ถ้าให้ดื้อขึ้นมาเมื่อไหร่ก็ยากที่จะยอมทำตามคำสั่ง
"ได้เลย จะเอาอย่างนั้นใช่ไหม วัท สน พังประตู!" พอสิ้นคำชายหนุ่มทั้งสองคนที่ถูกอบรมมาอย่างดีก็จัดการพังประตูตามคำสั่งนายหญิงของบ้านแต่ในใจทั้งคู่ก็หวั่น กลัวว่าจะโดนคนในห้องโกรธเอา
ถามว่าทำไมต้องแคร์คนข้างในห้อง ก็เพราะหมูตุ๋นกับพวกเขาเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก รักกันเหมือนพี่เหมือนน้อง โตมาถึงพวกเขาจะเป็นแค่บอดี้การ์ดแต่ตุ๋นก็ไม่เคยมองว่าพวกเขาต่ำต้อยกว่า เวลาที่ทำขนมหรือมีของกินตุ๋นก็จะหยิบติดไม้ติดมือมาเผื่อพวกเขาเสมอ
ถึงจะกลัวคนในห้องแค่ไหนพวกเขาก็ต้องทำตามคำสั่ง เพราะคนที่ทั้งสองคนกลัวมากกว่านายใหญ่เจสันและหมูตุ๋นก็คือนายหญิงนี่แหละ ก็มีใครบ้างที่จะกล้าหือกับนายหญิงล่ะ ขนาดนายใหญ่ของบ้านยังไม่กล้าเลย ทั้งคู่เลยตกลงกันไว้ก่อนว่าถ้าคนในห้องโกรธงอนก็ค่อยเอาขนมมาง้อทีหลังแล้วกัน เดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าขัดนายหญิงตอนนี้เดี๋ยวตายขึ้นมาไม่คุ้มกัน
โครม!
ร่างอวบที่ยืนอยู่ข้างในรีบกระโดดออกห่างจากประตูไม้บานสวยที่ล้มลงมาทว่าตอนนี้มันมีค่าเพียงแค่เป็นเศษไม้
เกือบโดนทับแล้วไหมล่ะ
ตากลมละจากเศษไม้ตรงหน้าขึ้นมองพี่ชายคนสนิทด้วยสายตาเขียวปั๊ด ข้อหาพังข้าวของของตัวเองแล้วก็เกือบทำให้ตุ๋นโดนประตูทับ คนโดนมองเมื่อเห็นแบบนั้นก็หน้าเจื่อนลงทันที
"วัท ไปจับน้องชายสุดที่รักของแกไว้ สน ไปเก็บของใส่กระเป๋าให้ตุ๋นด้วย" สิ้นคำของผู้เป็นแม่ ร่างอวบก็พาขาสั้นๆของตัวเองวิ่งหนีร่างสูงของวัทแบบไม่คิดชีวิตไปทั่วห้อง ส่วนสนก็รีบไปเก็บเสื้อผ้าข้าวของของตุ๋นใส่กระเป๋าย่างรวดเร็วตามคำสั่งของนายหญิง
ปิ่นมณีพลูลมหายใจออกมาเพราะเหนื่อยใจกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
ดูซินั่น วิ่งหนีอย่างกับจะถูกจับไปโรงเชือดยังไงอย่างนั้น!
คราวนี้คงจะมีคนโดนงอนยาว ปิ่นมณีคิดในใจแต่คงไม่ใช่เธอหรอกที่โดนเกี่ยงงอนใส่ แต่คงจะเป็นพี่ชายบอดี้การ์ดของตุ๋นทั้งสองคนกับคนวางแผนการณ์อย่างปฐพีที่เป็นเพื่อนสนิท
"ม่าย!! ปล่อยตุ๋นเดี๋ยวนี้นะพี่วัท ไม่งั้นจะไม่คุยด้วยแล้ว ว้ากกกก" ตอนนี้ร่างอวบที่วิ่งอยู่เมื่อกี้โดนจับได้แล้ว คนเป็นพี่ก็แรงเยอะเหลือเกิน จะดิ้นยังก็ไม่หลุดก็เลยได้แต่ดิ้นโวยวายอยู่ในอ้อมแขนแกร่งของพี่แบบนั้น
"เก็บของเสร็จแล้วครับนายหญิง" สนบอกกับปิ่นมณีพลางเดินออกมาพร้อมกับกระเป๋าใบที่ไม่ใหญ่มากนักเพราะ ของตุ๋นมีอยู่แค่นิดเดียว
"งั้นไปกันได้แล้ว" พูดจบปิ่นมณีก็เดินนำลิ่วลงไปข้างล่างตามด้วยสนและวัทที่ต้องสู้รบปรบมือกับตุ๋นไปด้วย
"พ่อครับ! ช่วยตุ๋นด้วย ตุ๋นไม่อยากไป" เมื่อลงมาข้างล่างตุ๋นก็เห็นพ่อนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ จึงรีบสะบัดตัวออกจากวัทแล้วรีบวิ่งมากอดคนเป็นพ่อไว้แน่น
เจสันมองลูกชายคนเล็กที่กำลังกอดเอวเขาแล้วน้ำคลอไปด้วยด้วยความสงสาร เขาได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากข้างบนตั้งนานแล้ว สงสารลูกก็สงสารอยากจะขึ้นไปช่วยก็ทำไม่ได้เพราะโดนปิ่นมณีห้ามไว้ แต่ว่าเจสันก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมตุ๋นถึงไม่อยากไปอยู่กับจ้าวจอมทั้งที่ตอนเด็กก็ออกจะสนิทกัน รู้ว่าทะเลาะอะไรกันระหว่างที่พวกเขาไม่อยู่หรือเปล่า
"เอ่อ…คือว่าคุณ" เจสันหันไปทางปิ่นมณีหวังจะขอร้องเพื่อช่วยลูก เผื่อเธอจะใจอ่อนหรือเห็นแก่เขาบ้าง
"หมดเวลาคุย วัทไปเอาตัวน้องมา" ทุกอย่างผิดคาด เจสันยังไม่ทันได้พูดปิ่นมณีก็ชิงตัดบทเสียก่อน นอกจากะไม่สงสารแล้วยังไม่ปล่อยให้ให้มีโอกาสได้คุยกับลูกอีก
***********************************************************
ปิ่นมณีอยากจะบ้าตาย ปวดหัวกับลูกชายจอมดื้อเงียบอย่างตุ๋น กว่าที่ทั้งห้าคน รวมปฐพีที่อาสาเป็นคนขับรถด้วย จะมาถึงคอนโดที่จ้าวจอมอยู่ก็กินเวลาไปเกือบๆ 3ชั่วโมงครึ่ง ทำไมน่ะหรือ
"ดิน ตุ๋นปวดฉี่จังเลย แวะปั๊มหน่อย" ออกจากบ้านมาไม่เท่าไหร่ตุ๋นก็เริ่มปฏิบัติการถ่วงเวลา
"อ๊ะ ปวดอึอีกละ" ปฐพีชำเลืองมองเพื่อนที่นั่งอยู่ข้างหลังผ่านกระจก นี่มันเพิ่งออกจากปั๊มที่แล้วเองนะ!
"ดิน อยากแวะซื้อขนม"
"ดิน ตุ๋นลืมซื้อน้ำ แวะซื้อหน่อยสิ"
"ดิน ตุ๋นอยากกินเค้กร้านข้างหน้า"
"ดิน @#$%^&*()^&$#" และอีกมากมายที่ตามมา ทำให้ทุกคนแทบอยากจะเอาเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผากแทนมือเลยทีเดียว
ตอนอยู่บนรถก็แสบออกอยู่หรอก แต่ดูตอนนี้สิ
"ไม่ไปแล้ว ปล่อยตุ๋นเดี๋ยวนี้นะพี่วัท พี่สน ดินด้วย ตุ๋นโกรธจริงจังน้ะ!!" เสียงโวยวายของตุ๋นดังมาตลอดทางตั้งแต่ที่จอดรถผ่านล็อบบี้จนตอนนี้ขึ้นมาถึงชั้นที่จ้าวจอมอยู่ก็ยังไม่เลิกโวยวายแถมยังดิ้นพั่บๆจนวัทจับคนเดียวไม่อยู่เลยต้องให้วัทและปฐพีมาช่วยกันอีกแรงในการล็อกตัวคนดื้อให้อยู่นิ่งๆ
"ตุ๋นเงียบเดี๋ยวนี้นะ ไม่อายหรือไงโวยวายเป็นเด็กๆ เดี๋ยวคนอื่นเขาก็ออกมาด่าเอาหรอก" ปิ่นมณีเอ็ดลูกชาย ตั้งแต่เข้ามาในคอนโดเสียงลูกชายตัวดีของเธอก็เรียกสายตาจากหลายๆคน แต่ถามว่าเธออายไหมตอบเลยว่า ไม่!
"งั้นแม่ก็ให้ตุ๋นกลับบ้านสิครับ ตุ๋นไม่อยากมานี่ แม่ไม่สงสารตุ๋นหรอ" ตุ๋นพูดพร้อมกับส่งสายตาหงอยๆที่ใครเห็นก็ต้องสงสารเป็นแน่ แต่มันใช้ไม่ได้กับปิ่นมณีและปฐพีที่รู้นิสัยของร่างอวบจนถึงแก่นแท้
ในจังหวะที่วัทและสนกำลังหลงเชื่อความน่าสงสารของคนตรงหน้าทำให้ทั้งคู่เผลอคลายมือ เมื่อเห็นว่าเป็นจังหวะที่ควรใช้ให้เป็นประโยชน์คนหน้าสงสารก็แผลงฤทธิ์ออกมาอีกครั้งโดยการกระทืบเท้าของวัท มือนุ่มยกออกไปผลักสนและสะบัดตัวจากปฐพีออกอย่างแรงก่อนจะวิ่งหนีทั้งสี่คนไปทางลิฟต์ที่ใช้ขึ้นมาเมื่อครู่ แต่ยังไม่ทันที่จะวิ่งไปถึง ประตูห้องข้างหน้าก็ถูกเปิดออกมาโดยเจ้าของห้องอย่างกระทันหันเป็นจังหวะเดียวกับที่ตุ๋นกำลังวิ่งหนีแบบไม่คิดชีวิต เลยทำให้
โครม! พลั่ก
"โอ๊ย!" ร่างอวบล้มลงกับพื้นพลางเอามือกุมหัวเอาไว้ด้วยความเจ็บ
"คุณครับ เป็นอะไรหรือเปล่า" เจ้าของห้องที่กลายเป็นคนผิดแบบไม่ได้ตั้งใจรีบเข้ามาถามคนที่นั่งอยู่กับพื้นด้วยความเป็นห่วง ชนเข้าไปแรงขนาดนั้นไม่รู้ว่าหัวแตกหรือเปล่า
"ไม่เป็นไรครับ" ตุ๋นบอกก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นโดยมีมือหนาของอีกคนช่วยพยุง
"ตุ๋น! เป็นอะไรหรือเปล่า" ปฐพีที่วิ่งเข้ามาพร้อมกับทั้งสามคนรีบเข้ามาดูอาการของเพื่อน ไม่รู้ว่าควรจะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี ดันวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือ
"ว๊าย! เลือด" ปิ่นมณีร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นของเหลวสีแดงสดไหลลงมาจากศีรษะของลูกชายตรงที่ตุ๋นยกมือกุมอยู่
"อึก" ตุ๋นกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากพลางค่อยๆเลื่อนมือที่เปื้อนเลือดลงมาดู ก่อนจะ
ฟุ่บ
"ว๊าย!/เฮ้ย!" ทุกคนรีบเข้ามาหมายจะรับร่างอวบที่เป็นลมแต่ก็ยังช้ากว่าเจ้าของห้องที่เข้ามารับร่างของตุ๋นไว้ได้ทัน ทุกคนถอนหายใจด้วยความโล่งอก
"ผมว่าเดี๋ยวพาเข้ามาทำแผลที่ห้องผมก่อนดีกว่า" เจ้าของห้องบอกกับคนทั้งสี่ก่อนจะซ้อนคนสลบขึ้นอุ้มแล้วเดินเข้าห้องพาร่างของตุ๋นไปนอนที่เตียง
ร่างสูงเชิญแขกทั้งสี่ให้ไปนั่งรอที่โซฟาแล้วพาขายาวก้าวไปยังตู้เก็บยาก่อนจะหยิบแอลกอฮอล์และพวกยาที่จำเป็นออกมาแล้วเดินกลับมาที่เตียงที่ร่างของคนกลัวเลือดนอนอยู่ มือหนาค่อยๆบรรจงเอาสำลีเช็ดเลือดออกอย่างแผ่วเบา จากนั้นก็หยิบสำลีอีกก้อนมาชุบแอลกอฮอล์แล้วเช็ดทำความสะอาดแผลอีกครั้ง ตามด้วยใส่ยาแล้วปิดแผลให้
"วัท สน เดี๋ยวไปจัดการเรื่องตั๋วเครื่องบนให้ฉันเลยนะ ถ้ารอหมูตุ๋นคงอีกนาน" ในระหว่างที่รอลูกชายทำแผลปิ่นมณีก็สั่งให้วัทและสนไปจัดการเร่องตั๋วเครื่องบินให้ เพราะอีกสามวันเธอกับสามีจะกลับไปทำงานต่อที่สวิสต์แล้วก็ถือโอกาสไปฮันนีมูนด้วย
"แล้วนายหญิงกับดินจะพาตุ๋นไปไหวหรือครับ" วัทถามเกรงว่าปิ่นมณีและปฐพีคงจะเอาไม่ไหว
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเรียกให้ตาจอมมารับน้องมันเอง" ปิ่นมณีบอก ทั้งสองคนพยักหน้าใจก่อนจะเดินออกไป
ปิ่นมณีหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดต่อสายหาลูกชายคนโตที่อยู่ถัดไปไม่กี่ห้อง เพื่อให้มาเอาน้องกลับห้อง เอากลับทั้งๆที่หลับอยู่แบบนี้แหละจะได้ไม่มีปัญหา เกิดตื่นขึ้นมาแล้วแผลงฤทธิ์อีกจะลำบาก เธอะได้กลับไปจัดการเรื่องต่างๆต่อ เสียเวลามามากแล้ว
"ฮัลโหล จ้าวจอม"
//ครับ แม่มีอะไรหรือเปล่า//
"จอมอยู่ที่ห้องหรือเปล่า ถ้าอยู่มาหาแม่ที่ห้อง 3502ด้วย" ปิ่นมณีถาม แต่ก็รู้อยู่แล้วแหละว่ายังไงลูกชายคนโตก็อยู่ที่ห้องอยู่แล้วเพราะวันนี้ เป็นวันหยุดทั้งที ปกติก็ทำงานเต็มที่ทุกวันแทบไม่มีเวลาได้พัก วันหยุดก็คงไม่ได้ออกไปไหน
//คอนโดผมน่ะหรอ// จ้าวจอมถามเพื่อความแน่ใจ
"ใช่สิยะ รีบมาด่วน" พูดจบปิ่นมณีก็ตัดสายทิ้งไป
จ้าวจอมถอนโทรศัพท์ออกมาจากหู เขายังงงอยู่เลยว่าแม่มาทำอะไรที่นี่ แต่ก็นะแม่สั่งให้รีบก็คงจะมีเรื่องด่วนจริงๆนั่นแหละ ร่างสูงเปลี่ยนเสื้อให้ดูเรียบร้อยก่อนจะเดินออกไปจากห้องเพื่อที่จะไปยังห้องที่แม่บอกอย่างรวดเร็วเพราะไม่อยากให้แม่อารมณ์เสีย ปล่อยให้ร่างระหงส์ของฑิตาที่นอนดูโทรทัศน์อยู่ไม่ทันได้อ้าปากถามว่าจะรีบไปไหน
หลังจากวางสายไปปิ่นมณีก็คุยกับปฐพีไปได้แค่ไม่กี่คำเจ้าของห้องก็เดินออกมาหลังจากที่ทำแผลให้ตุ๋นเสร็จ
"ผมทำแผลให้เรียบร้อยแล้วนะครับ รอสักพักก็คงจะตื่น" เจ้าของห้องพูดกับปิ่นมณี คนในห้องไม่ได้เป็นอะไรมากที่สลบไปเพราะว่ากลัวเลือดเฉยๆ ไม่ได้เกิดจากบาดแผล
"น้าว่าจะพากลับไปตอนนี้เลยดีกว่า ไม่อย่างนั้นตื่นขึ้นมาเดี๋ยวแผลงฤทธิ์ใส่อีก" ปิ่นมณีบอกยิ้มๆ แค่นี้ก็รู้สึกเกรงใจมากพอแล้ว ถ้าตื่นขึ้นมาจริงๆคงจะลำบากมากกว่านี้
"งั้นเดี๋ยวผมอุ้มไปส่งแล้วกันครับ ถือว่าเป็นการไถ่โทษที่ทำให้น้องเจ็บตัว" ร่างสูงบอกกับปิ่นมณี อันที่จริงเขาก็รู้สึกเอ็นดูคนในห้องไม่น้อย ดูเป็นคนซื่อๆ ขี้เกรงใจแล้วยังน่ารักอีกด้วย ผู้ชายผู้หญิงเขาไม่มีปัญหาหรอกนะ แค่เป็นคนที่รู้ใจอยู่ด้วยแล้วมีความสุขก็พอแล้ว แต่ที่ผ่านมาเขาก็ยังไม่เคยเจอเลยสักคน มีแต่คนที่เข้ามาแล้วออกไป
แต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาทั้งไว้ใจ รักมากที่สุดรองจากแม่ เขาและเธอวาดฝันกันไว้ว่าจะมีงานแต่งงานที่สวยงามและอบอุ่น มีลูกตัวน้อยๆให้อุ้มอยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่า แต่สุดท้ายเขามันก็แค่ไอ้น่าโง่ เป็นควายตัวนึงที่ไม่รู้อะไรสักอย่างว่าแท้จริงแล้วผู้หญิงที่รักนั้นแอบเล่นชู้ ตอนนี้ได้ข่าวว่าเธอกับไอ้เวรนั่นกำลังจะแต่งงานกันเร็วๆนี้ ตอนแรกเขาก็ทำใจไม่ได้แต่พอมาคิดๆดูยังไงเขาก็คงไม่คิดจะใช้ชีวิตคู่ร่วมกับเธอได้อีกต่อไป คนดีๆยังมีอีกเยอะ เขาไปหาคนใหม่ที่เหมาะสมกว่านี้ดีกว่า คิดได้แบบนั้นก็เลยค่อยๆตัดใจแล้วปล่อยให้เธอไปกับไอ้เวรนั่นซะ
แกร๊ก
ขณะที่เจ้าของห้องคิดอะไรเพลินๆก็มีคนมากดออด ก่อนจะประตูจะเปิดออกพร้อมกับร่างสูงของจ้าวจอมที่เดินเข้ามา จ้าวจอมและร่างสูงผู้เป็นเจ้าของห้องต่างชะงักเมื่อเห็นหน้ากัน
"ไม่เป็นไร ไม่ต้องไปส่งแล้ว พี่ชายเขามาพอดี เดี๋ยวน้าให้พี่ชายเขาดูแลกันเอง ขอบใจสำหรับความมีน้ำใจนะ" ปิ่นมณีบอก แค่นี้ก็รบกวนมากแล้ว
"ไอ้จ้าวจอม/ไอ้กานต์" เจ้าของห้องนามว่ากานต์ขบกรามแน่น ไอ้เหี้ยนี่แหละที่เป็นชู้กับแฟนเก่าของเขา มันเป็นคนที่ฑิตาเลือก มันทำให้ฑิตาทรยศเขา ถ้าวันนั้นไม่มีคนมาบอกว่ามันทั้งสองคนแอบพากันเข้าโรงแรมป่านนี้เขาก็ยังเป็นไอ้หน้าโง่ให้เธอสวมเขาต่อไปเรื่อย
วันนั้นเขารีบตามไปทันทีเมื่อลูกน้องที่เขาสั่งให้จับตาฑิตาไว้เพราะตอนนั้นเธอชอบทำตัวมีพิรุธโทรมาบอกว่าฑิตาเข้าโรงแรมไปกับผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อมาถึงโรงแรมเขาก็ใช้เงินจำนวนมากกว่าจะรู้ได้ว่าฑิตาและไอ้เวรนั่นมันอยู่ห้องไหน เมื่อได้เลขห้องมาเขายังไม่ได้เข้าไปอาระวาดเพราะเขาจะรอให้คนข้างในออกมาเผื่อลูกน้องของเขามันจะมองผิดคน ผ่านไปสองชั่วโมงเวลาแห่งการรอคอยก็สิ้นสุดเมื่อประตูห้องค่อยๆเปิดออกมาพร้อมกับความรู้สึกของกานต์ที่พังทลายเมื่อฑิตาเดินออกมาพร้อมกับไอ้จ้าวจอม วันนั้นเขากลับบ้านมาพร้อมกับแผลเต็มตัว จ้าวจอมก็ไม่ต่างกันแต่ฑิตาก็แสดงความเป็นห่วงมันอย่างกับมันกำลังจะตาย หลังจากวันนั้นเขาก็เลยตัดใจจากผู้หญิงมักมากคนนี้ ปล่อยให้ไอ้จ้าวจอมมันโง่โดนหลอกต่อไปเพราะรู้ว่ายังไงเธอก็ไม่ได้มีแค่มันคนเดียวหรอก
…น่าขยะแขยงยิ่งกว่าอีตัว…
"ไง ไม่ได้เจอกันนาน ของเหลือๆที่ได้ต่อจากกูไปวันนั้นอร่อยถึงใจมึงดีไหมล่ะแต่กูคิดว่า…มันคงจะเน่าหมดแล้ว หึ" กานต์ยืนล้วงกระเป๋าทักทายแขกไม่ได้รับเชิญ ท่าทางยียวนชวนให้จ้าวจอมอยากจะกระแทกหมัดลงบนหน้านั่นสักหลายๆหมัด
"ไอ้เหี้ยกานต์ มึงไม่รู้อะไรก็หุบปากไป วันนี้กูไม่ได้จะมามีเรื่องกับมึง" จ้าวจอมกระซิบเสียงเรียบด้วยความโกรธ
"นี่ทั้งคู่รู้จักกันด้วยหรอ" ปิ่นมณีถามเพราะเห็นสองคนนั้นคุยกันไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะเจอกันครั้งแรก
"ไม่/ครับ"
"แล้วตกลงยังไงกันแน่" ปิ่นมณีถามออกมาด้วยความสงสัย สองคนนี้ทำตัวแปลกๆ
"ช่างเถอะครับ เข้าเรื่องดีกว่า แม่ให้ผมมาที่นี่ทำไม" จ้าวจอมถามแม่ รู้สึกว่าพวกเขาชักจะออกนอกเรื่องมากไป แล้วเขาก็ไม่อยากจะเหยียบห้องไอ้กานต์นานกว่านี้ด้วย
"เออใช่ แม่จะให้จอมมาพาน้องกลับห้องหน่อยน่ะ นอนสลบอยู่ในห้องนู่น" ปิ่นมณีบอกกับลูกชายพลางชี้ไปยังห้องที่หมูตุ๋นนอนอยู่
"แล้วน้องเป็นอะไรมากไหมครับ!" ร่างสูงเผลอเสียงดังเพราะความเป็นห่วงน้อง ให้ตายสิคนนี้ชอบหาแต่เรื่องเจ็บตัวตลอด ถ้าเป็นแต่ก่อนคงจะโดนเขาทำโทษซ้ำ บอกกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ว่าให้ดูแลตัวเองบ้างบอกจนปากเปียกปากแฉะ น้องก็สัญญาเป็นอย่างดีว่าจะทำตามแต่ผลที่ออกมาก็เหมือนเดิม มีแต่แผลกลับมาบ้านแทบจะทุกวัน ดื้อนักเชียว!
"ไปดูเอาเองแล้วกัน" ปิ่นมณีบอกปัด ปล่อยให้ไปดูให้เห็นกับตาตัวเองไม่อย่างนั้นเดี๋ยวถามมาก
สิ้นคำพูด จ้าวจอมก็เดินตรงไปยังห้องที่ปิ่นมณีชี้โดยไม่ขออนุญาตเจ้าของแม้แต่คำเดียว เมื่อเข้ามาในห้องตาคมก็จ้องมองไปยังร่างกลมๆของตุ๋นที่นอนหลับอยู่ ที่หน้าผากมนมีผ้าก็อตแปะไว้แต่ก็ยังมีเลือดซึมออกมา แก้มที่เวลาปกติจะแดงอยู่แล้วแต่ตอนนี่นั้นแดงไปเกือบทั่วทั้งใบหน้าเหมือนจะมีไข้ จ้าวจอมเดินเข้าไปนั่งบนเตียงข้างๆน้องก่อนที่มือหนาจะเอื้อมไปแตะหน้าผากเพื่อวัดไข้ตัวร้อนนิดนึงแต่คงไม่เป็นอะไรมาก จ้าวจอมลุกขึ้นแล้วสอดมือเข้าไปซ้อนที่หลังและข้อพับขาของคนเจ็บแล้วอุ้มขึ้น ถ้าว่าทำไมถึงอุ้มไหวก็ตัวของตุ๋นกับจ้าวจอมนั้นต่างกันอยู่มากโข ที่หมูตุ๋นอ้วนนั้นก็เพราะเตี้ยนั่นเอง น้ำหนักของน้องน้อยกว่าจ้าวจอมนิดนึงด้วยซ้ำ แต่เพราะได้ความสูงของพ่อมาเต็มทำให้จ้าวจอมรูปร่างดีแถมเขาก็ออกกำลังกายแทบทุกวันถ้ามีเวลา แต่คนน้องนี่กินอย่างเดียวไม่อ้วนได้ไง ขยายแต่แกน X ไม่ขยายแกน Y
ขณะที่จ้าวจอมกำลังจะพาน้องออกมาจากห้องก็มีเสียงของกานต์ขัดไว้ก่อน
"จะว่าไปน้องมึงก็น่ารักดีนะ แก้มก็แดง ดูเป็นคนซื่อๆ แถม… ตัวยังนิ่มแล้วก็หอมมากด้วย กูว่ากูเริ่มจะสนใจน้องมึงแล้วล่ะ" จ้าวจอมขบกรามแน่นเมื่อได้ฟัง แต่ก็พยายามจะเก็บอารมณ์ไว้
"กูขอเตือนว่ามึงอย่ามายุ่งกับน้องกู ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัว" เสียงทุ้มถูกกดให้ต่ำลงจนดูเยือกเย็น
"มึงกลัวอะไรหรอจ้าวจอม หรือว่ามึงกลัวกูจะทำแบบเดียวกับที่มึงเคยแย่งฑิตาไปจากกู" กานต์บอก
"กูไม่ได้กลัว แต่กูไม่อยากให้น้องกูไปยุ่งกับคนแบบมึง แล้วที่สำคัญ น้องกูเป็นผู้ชาย แล้วกูก็ไม่มีวันให้น้องกูไปข้องเกี่ยวกับมึงแน่นอน" จ้าวจอมย้ำ ไอ้กานต์มันอาจจะใช้น้องเขาเป็นเครื่องมือในการแก้แค้นก็ได้ เขาไม่อยากให้น้องเจ็บ
"มึงคอยดูแล้วกัน ยังไงมึงก็ห้ามกูไม่ได้หรอก ยังไงกูก็มีวิธีที่ทำให้กูเข้าไปเกี่ยวข้องกับน้องมึงได้แล้วกัน"
**********************************************************************************************************
ลิสมาแล้ว ขอโทษที่มาช้านะคะ มีทั้งสอบและก็กิจกรรมของโรงเรียนเข้ามามากมาย
ไม่รู้ว่าตอนนี้ยาวพอหรือเปล่าแล้วก็ไม่รู้ว่าคนอ่านจะงงหรือเปล่า แต่ลิสพยามยามทำออกมาให้ดีที่สุดแล้ว
ลิสเขียนตอนนี้ใส่กระดาษใช้เวลาสามวัน แล้วก็พิมพ์ในคอมอีกประมาณ 5ชั่วโมง
คือนั่งหน้าคอมทั้งวัน แก้แล้วแก้อีก หวังว่าทุกคนจะชอบนะคะ
สุขสันต์วันปีใหม่ทุกคนนะคะ ปีใหม่แล้วก็ปรับตัวใหม่ อะไรที่ไม่ดีก็ทิ้งมันไป
ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ สุขตลอดปีเลย เข้าสู่อาเซียนแล้วอย่าลืมฝึกภาษาอังกฤษกันด้วยนะคะ
สุดท้ายก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและเป็นกำลังใจให้กับลิส ถ้าสิ่งไหนที่ลิสทำผิดไปก็ขอโทษด้วยนะคะ
ลิสอยากให้ทุกคนติดตามนิยายของลิสไปจนจบเลย ถ้าชอบคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้ลิสได้นะคะ
HAPPY NEW YEAR 2016
-
สนุกมากเลย ชอบแนวนี้มาก มาต่อบ่อยๅนะคะ
-
รอเสมอครับ แต่มาอีกน้าาาาาาาาาา
ค้างคา
-
หมูตุ๋นสู้ๆๆๆๆ
-
ตอนที่ 7 :
กับดักและความลุ่มหลง
“นี่เรื่องมันเป็นมายังไง เกิดอะไรขึ้น ทำไมแม่กับตุ๋นถึงไปอยู่ที่ห้องไอ้กานต์ได้” เสียงทุ้มของจ้าวจอมถามออกมาด้วยความฉุนเฉียว ร่างสูงเดินเข้ามาตรงโซฟาหลังเดี่ยวข้างๆกับโซฟาที่ปิ่นมณีและปฐพีนั่งอยู่ ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งด้วยความหงุดหงิด
“จ้าวจอมพูดดีๆ นี่แม่แกนะ” ปิ่นมณีดุเพราะรู้สึกว่าลูกชายคนโตชักจะเริ่มพาลใส่ ไปกินรังแตนมาจากไหนก็ไม่รู้
“ก็ไอ้กานต์มัน…” จ้าวจอมเลือกทีจะเงียบแทนที่จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง กลัวว่าแม่จะถามถึงสาเหตุว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบกานต์ยิ่งนัก
จะให้ชอบได้ยังไงก็ในเมื่อไอ้ห่านั่นมันคิดจะจะเข้ามายุ่งกับตุ๋น กว่าจะพาน้องกลับมาได้จ้าวจอมก็เกือบจะได้ตะบันหมัดลงบนหน้าของกานต์ไปหลายทีโทษฐานพูดจาไม่เข้าหู ไอ้ห่ากานต์ก็ยังยั่วโมโหไม่เลิก มันบอกว่ายังไงมันก็จะเข้าหาตุ๋นให้ได้ ดีที่เขายังอุ้มน้องไว้อยู่ ไม่อย่างนั้นคงได้มีเรื่องกันแน่ๆ
หลังจากที่พาน้องกลับเข้าห้องมาแล้วแม่ก็บอกกับเขาว่ามีเรื่องจะคุยด้วย จ้าวจอมก็เลยขอตัวพาน้องไปนอนในห้องก่อน
“ช่างเถอะ แม่เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ ตอนนี้แม่เรียกช่างมาทำบ้านน่ะ ว่าจะรีโนเวทใหม่หมดเลย” ปิ่นมณีบอกลูกชาย
“แล้วเกี่ยวอะไรกับการที่แม่กับน้องมาที่นี่ล่ะครับ” แค่จะปรับปรุงบ้านใหม่ไม่เห็นจะต้องมาถึงที่นี่ จ้าวจอมคิด
“ก็แล้วน้องจะนอนที่ไหน น้องไม่ได้มีคอนโดแบบแกนะ ฝากให้น้องอยู่กับจอมไปก่อนแล้วกัน” ปิ่นมณีเริ่มแถไปตามแผนที่เธอเตี๊ยมไว้กับปฐพีไว้วันนั้นว่า
“ก่อนอื่นเราต้องทำให้บ้านของเราอยู่ไม่ได้ก่อนครับ เพราะถ้าเผื่อพี่จอมถามขึ้นมาว่าทำไมถึงต้องไปอาศัยอยู่ที่ห้องเขา เราก็จะได้มีข้ออ้างว่าที่บ้านอยู่ไม่ได้”
“ยังไงล่ะ ยกตัวอย่างๆ”
“.อืมม สมมุติว่าบ้านไฟไหม้ ไม่มีบ้านให้อยู่ อะไรประมาณนี้ล่ะครับ” ปฐพีนึกสักพักก่อนจะเสนอตัวอย่างให้แม่เพื่อนฟัง
“ดินจะเผาบ้านแม่หรอ” ปิ่นมณีถามขึ้นด้วยความตกใจ
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ เอาเป็นรีโนเวทบ้านใหม่ดีไหมครับ” ปฐพีโบกมือปฏิเสธรัวๆ เมื่อเห็นคุณแม่ของเพื่อนสนิททำให้หวาดๆ
“แบบนั้นก็ดีนะ เพราะแม่ก็อยากให้บ้านมันหรูหราขึ้นพอดีเลย ความคิดดีนะเรา” ปิ่นมณีชมเปาะ ถือว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวแน่ะ
“งั้นเอาตามนี้นะครับ”
แผนทั้งหมดก็มีเท่านี้แหละ ง่ายๆ
“ได้หรือเปล่า หรือว่ามีปัญหา” ถึงจะถามด้วยน้ำเสียงปกติแต่ดวงตาคู่สวยจิกมองลูกชายแบบบังคับไม่ให้ได้ปฏิเสธ
“ไม่มีหรอกครับ ใครจะกล้ามี น้องผมทั้งคนจะมีปัญหาได้ยังไง ว่าแต่พ่อกับแม่จะไปอยู่กันที่ไหนล่ะครับ” จ้าวจอมบอก
“อีกสามวันพ่อกับแม่จะไปสวิสต์แล้วน่ะ จะไปฮันนีมูน คิคิ” จ้าวจอมมองคนที่กำลังป้องปากหัวเราะแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจให้กับคำตอบ เห็นแม่กับพ่อฮันนีมูนกันตั้งแต่เขากับน้องยังเด็ก จนทั้งคู่โตจนป่านนี้ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทำตัวอย่างกับพวกข้าวใหม่ปลามัน ไม่รู้ว่าไปเอาเงินจากไหนนักหนา เห็นเดือนๆหนึ่งทั้งคู่ทำงานแค่ไม่กี่วัน
แต่ก็นะ ฝากน้องให้มาอยู่ด้วยกันดีแล้ว จะได้อยู่ในสายตาของเขาตลอดเวลา ไอ้กานต์จะได้เขามายุ่มย่ามกับตุ๋นไม่ได้
“แล้วตกลงว่าทำไมแม่กับดินแล้วก็ตุ๋นถึงได้ไปอยู่ที่ห้องไอ้กานต์ได้ แม่ยังไม่ตอบผมเลย” จ้าวจอมถามขึ้นมาอีกครั้งเพราะยังไม่คลายความข้องใจ แล้วอยู่ห้องไหนก็ไม่อยู่ ดันไปอยู่ในห้องห้องอริของเขาเสียได้
“ก็น้องชายแกสิ วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือไปชนประตูที่เขาเปิดออกมาพอดี กานต์เขาก็เลยอาสาทำแผลให้ ก็แค่นี้ ถามทำไม เอ๊ะ ไหนบอกไม่รู้จักกัน” ปิ่นมณีอธิบายซะยาวเหยียดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เธอถามว่ารู้จักกันหรือเปล่าลูกชายเธอนี่แหละที่เป็นคนบอกว่าไม่รู้จัก
“ช่างมันเถอะน่า ไม่สำคัญหรอกครับ” จ้าวจอมโบกมือบอกปัด ขี้เกียจพูดถึงไอ้เวรนั่น
“แล้วแม่ว่าที่เจ้าสาวของแกไปไหนซะล่ะ ตั้งแต่มายังไม่เห็นเลย” ปิ่นมณีเลือกที่จะไม่สนใจ ก่อนจะเปลี่ยนไปเป็นเรื่องของแม่ว่าที่เจ้าสาวตัวดีของจ้าวจอม ก็ไหนว่าอยู่ด้วยกันไง ปกติตัวติดกันจะตาย ชิส์ พูดแล้วฉุน
“คงจะไปช็อปปิ้งตามประสาผู้หญิงแหละครับ เพราะตอนที่ผมจะออกจาห้องยังอยู่เลย แม่อยากเจอฑิตาหรอครับ” จ้าวจอมแกล้งถาม ทำให้ปิ่นมณีถึงกับเบ้ปาก
“ไม่ต้อง ไม่ต้องเลย ให้ตายแม่ก็ไม่อยากเจอหรอก” ปิ่นมณีตอบทันควัน รีบยกมือห้ามพลางส่ายหน้าหวือให้กับลูกชายคนโต
“แม่ครับ ฑิตาเป็นแฟนผมนะ” จ้าวจอมปราม ไม่อยากให้แม่ว่าฑิตา อย่างน้อยต่อไปก็ต้องมาเป็นครอบครัวเดียวกันอยู่ดี
“ชิส์ หลงเข้าไปเถอะ แล้วจะรู้ว่าแกเลือกคนผิด แม่กลับดีกว่า อารมณ์เสีย ดูแลน้องดีๆด้วย น้ำข้าวอย่าให้ขาด” พูดจบร่างระหงส์ของปิ่นมณีก็ลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปโดยมีปฐพีเดินตามและจ้าวจอมที่เดินออกไปส่ง
เมื่อส่งแม่ตัวเองกลับไปแล้วจ้าวจอมก็เดินกลับมาที่ห้อง ระหว่างทางก็ผ่านห้องของกานต์จ้าวจอมก็แทบอยากจะเข้าไปถล่ม แต่ก็หักห้ามใจตัวเองให้สงบสติอารมณ์เดินกลับมาที่ห้อง
เมื่อเข้ามาในห้องแล้วร่างสูงก็เดินไปที่หน้าประตูห้องๆหนึ่ง มือหนาดันลูกบิดก่อนจะค่อยๆผลักประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้รบกวนคนที่นอนอยู่ ขายาวก้าวเข้าไปใกล้ๆเตียงก่อนจะค่อยๆนั่งลงบนฟูกหนานุ่ม มือหนาวางทาบลงบนหน้าผากเนียนเพื่อวัดไข้ของคนซุ่มซ่ามก่อนจะละมือออก
ตาคมสีมรกตทอดมองไปยังใบหน้าเนียนใสที่หาแม้แต่สิวหรือผดเล็กๆก็ไม่มี จะมีก็แต่ผ้าก็อตปิดแผลที่แปะอยู่เท่านั้น แก้มกลมสีแดงระเรื่อที่ถ้าเป็นแต่ก่อนก็คงจะโดนเขาฟัดไปแล้วเรียบร้อย แต่เพราะความสัมพันธุ์ที่ไม่เหมือนเก่าก็เลยทำให้อะไรหลายๆอย่างไม่เหมือนเดิม ตากลมที่ในยามปกติจะฉายแววซุกซนแต่บางครั้งก็ดูมาความเศร้าปะปนอยู่บัดนี้ปิดอยู่ เปลือกตาสีมุกพร้อมด้วยขนตายาวเป็นแพรกับจมูกรั้นๆนั่นอีก ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคนตรงหน้าถึงมีแต่ผู้ชายมารุมล้อม ถึงจะเจ้าเนื้อไปหน่อยแต่นั่นไม่ได้เป็นจุดด้อยของคนๆนี้เลยแต่กลับยิ่งทำให้ความน่ารักนั้นเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม
ก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแต่เจ้าตัวก็ซื่อบื้อซะจนไม่รู้ว่าใครเขาเข้ามาขายขนมจีบบ้าง จนจ้าวจอมต้องเป็นฝายไล่ตะเพิดจนผู้ชายพวกนั้นกระเจิงไปคนละทิศละทางเพราะความหวงน้องชาย หมูตุ๋นมีหน้าตาที่น่ารักอย่างเดียวไม่พอดันมีพุงกลมๆนั่นอีก ตอนเด็กก็ตัวสั้นๆกลมๆเหมือนลูกกระสุนแบบนี้แหละ แถมยังมีรอยยิ้มที่ชอบแจกให้คนอื่นพ่ำเพื่ออีก ไม่รู้จักระวังตัวเลย
แต่ตอนนี้จะเตือนอะไรน้องก็ไม่ได้แล้ว ตั้งแต่รู้ความจริงในไดอารี่ก็ทำให้ความสัมพันธุ์ของเขาและน้องมันแย่ลงซึ่งก็ต้องยอมรับว่าเป็นเขาเองที่ทำให้ความสัมพันธุ์มันเป็นแบบนั้น เขาต้องพยายามอยู่ห่างๆน้องเพราะอยากให้น้องตัดใจ อยากให้น้องมองคนที่เข้ามาในชีวิตบ้างไม่ต้องจมปลักอยู่กับเขาแค่คนเดียว เมื่อถึงวันที่น้องตัดใจได้เมื่อไหร่เขาและน้องก็คงจะกลับมาคุยกันได้อย่างบริสุทธิ์ใจ หมูตุ๋นก็จะกลับมาเป็นน้องชายที่น่ารักของเขาอีกครั้ง ไม่ว่าคนที่เข้ามาในชีวิตน้องจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงเขาก็ไม่มีปัญหา แต่ต้องไม่ใช่ไอ้กานต์ สิ่งที่เขาทำเพื่อตุ๋นได้ตอนนี้ก็คือ กันไอ้กนต์ออกจากตุ๋นซะ เพื่อตัวของตุ๋นเอง
แกร๊ก
“จอมคะ อยู่ไหนเอ่ย” ระหว่างที่จ้าวจอมกำลังคิดอะไรเพลินๆ เสียงของฑิตาก็ดังขึ้นทำให้ร่างสูงได้สติ ก่อนจะตอบออกไป
“ผมอยู่ในห้องเล็กครับ” จ้าวจอมลูบหน้าลูบตาเพื่อเรียกสติอีกครั้ง ก่อนประตูจะถูกเปิดออกโดยว่าที่เจ้าสาวของเขา
“จอมมาทำอะไรในนี้คะ” เสียงเล็กๆถามขึ้น ยังไม่เห็นว่ามีใครนอนอยู่บนเตียง เพราะถูกขอบกำแพงของห้องน้ำที่อยู่ภายในตัวห้องบดบัง “เอ๊ะนั่นใครคะ” ก่อนจะถามขึ้นเมื่อเห็นใครบางคนนอนหันหลังให้
“ตุ๋นน่ะ”
“แล้วมัน…เอ่อน้องทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ” หญิงสาวเผลอเรียกน้องชายของคนรักด้วยถ้อยคำไม่สุภาพก่อนจะรีบพูดแก้
“เรื่องมันยาวน่ะ ตุ๋นไม่สบายนิดหน่อยแล้วตุ๋นก็จะมาอยู่กับเราสักพักด้วย พอดีคุณแม่ของผมเขาเรียกช่างมาทำบ้านใหม่ก็เลยอยู่ที่บ้านไม่ได้ ฑิตาไม่มีปัญหาใช่ไหมถ้าตุ๋นจะมาอยู่กับเรา” จ้าวจอมถามคนรักเพราะเขาอยากให้ทุกคนอยู้ด้วยกันอย่างมีความสุข ไม่อยากให้ใครลำบากใจ
“ไม่มีหรอกค่ะ” หญิงสาวทำสีหน้าไม่พอใจ แต่ร่างสูงไม่ทันได้เห็น แขนเรียวยกขึ้นกอดอกด้วยความไม่พอใจ เธอก็ตอบๆไปอย่างนั้นแหละ ทั้งที่ในใจอยากจะตอบว่า เธอไม่อยากให้ไอ้อ้วนนี่มาอยู่ที่ห้องนี้ด้วยซ้ำ
“โอเคครับ แล้วไปเดินช็อปปิ้งได้อะไรมาบ้างครับ” เห็นว่าหญิงสาวออกไปนานกว่าปกติก็เลยอดที่จะถามไม่ได้
“ก็ได้กระเป๋าสองใบ เสื้อผ้าอีกนิดหน่อยค่ะ พอดีฑิตาเจอเพื่อนด้วยก็เลยเดินเพลินไปหน่อย” หลังจากที่ออกไปเธอก็บังเอิญไปเจอเพื่อนที่ร้านเสื้อผ้าพอดีก็เลยได้ไปเดินซื้อของด้วยกัน ที่ได้ของมาเยอะแยะแบบนี้ก็เพราะว่าเพื่อนของเธอบอกว่าชิ้นนั้นก็สวย ชิ้นนี้ก็ดี เธอเลยอดใจไม่ไหวที่จะซื้อกลับมา
“กระเป๋าอีกแล้วหรอครับ ผมเห็นของฑิตามีเต็มตู้แล้วนะ ยังจะซื้ออีกหรอ ผมว่าเราต้องประหยัดเงินเอาไว้บ้างนะ” นานครั้งที่จ้าวจอมจะออกปากว่าแบบนี้ กระเป๋าใบนึงไม่ใช่ถูกๆ
ฑิตารู้ดีว่าจ้าวจอมไม่ชอบให้ซื้อของฟุ่มเฟือยยิ่งเงินที่ใช้เป็นของจ้าวจอมด้วยแล้ว แต่ใครจะสนล่ะ แค่อ้อนเข้าหน่อยเดี๋ยวก็ให้เงินเธอไปใช้อีกอยู่ดี
“แล้วเราจะเก็บไว้เพื่ออะไรล่ะคะ แค่นี้เงินของครอบครัวจอมยังไงก็ใช้ทั้งชาติไม่หมดอยู่แล้ว” หญิงสาวสะบัดหน้าอย่างไม่พอใจ เงินก็มีตั้งเยอะ ไม่รู้จะเก็บไว้ให้ปลวกให้หนอนมันแทะหรือไง
“ฑิตาครับ ผมมีพ่อ มีแม่แล้วก็น้องอีก ถึงพวกเขาจะมีงานทำแต่เงินที่เก็บไว้ก็เอาไว้ใช้ในยามฉุกเฉิน แล้วถาเราแต่งงานมีลูกอีก เรือนหอของเราที่กำลังสร้าง มีเรื่องอีกมากมายที่เราจำเป็นต้องใช้เงิน ที่ผมว่าฑิตาไม่ใช่เพราะอยากจะทะเลาะ แต่เพราะผมทำเพื่ออนาคตของเรานะครับ” จ้าวจอมลุกขึ้นเดินไปคว้ามือเรียวของฑิตามากุมไว้ด้วยความรัก ตาคมสบมองกับดวงตาอีกคู่เป็นการสื่อสารให้อีกฝ่ายไดรู้ถึงความรู้สึกภายใน
“ฑิตารู้แล้วค่ะ ฑิตาเองก็ไม่ทันได้คิดเรื่องนี้ ว่าแต่จอมอยากมีลูกผู้หญิงหรือลูกผู้ชายคะ”
"ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ทั้งนั้นแหละถ้าเขาเป็นลูกของเรา ถามทำไมหรอ”
“ก็ถามไว้เฉยๆค่ะ หรือว่า…จ้าวจอมจะอยากมีลูกตอนนี้เลยล่ะคะ” หญิงสาวถามพลางทำสีหน้ายั่วยวนหมายจะล่อแมลงให้มาหลงติดกับในความลุ่มหลง แขนเรียวยกขึ้นคล้องคอแกร่งให้เข้ามาแนบชิดโดยไม่เกรงว่าคนที่นอนอยู่จะตื่นขึ้นมาเห็นแต่อย่างใด ตอนนี้จ้าวจอมตกอยู่ในภวังค์แห่งความลุ่มหลง ม่านควันแห่งความรักที่หญิงสาวสร้างขึ้นนั้นทำให้ร่างสูงนั้นยิ่งก้าวเดินเข้าไปใกล้กับกับดักมากขึ้นทุกที
ยิ่งใกล้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ใครอีกคนเจ็บปวดมากขึ้นเท่านั้น
ยิ่งใกล้เข้าไปเท่าไหร่ก็ยิ่งทำให้ทำผิดกับใครอีกคนมากขึ้นทุกที
****************************************************
~70%~
“อืออ เจ็บจัง” เสียงแหบแห้งของคนบนเตียงดังขึ้นทำให้ทั้งคู่รีบผละออกจากกัน
/ไอ้ตัวมารขัดจังหวะ/ ฑิตากำมือแน่นด้วยความหงุดหงิดพลางเดินกระแทกส้นออกไป
“ตุ๋นเป็นยังไงบ้าง” จ้าวจอมเดินมานั่งลงบนเตียงตรงที่ว่างข้างๆน้อง ถึงจะมีความไม่พอใจนิดหน่อยที่โดนขัดแต่ความเป็นห่วงคนตรงหน้าก็มีมากกว่า
“เจ็บนิดหน่อยครับ เอ่อ..ตุ๋นมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรอครับ” ตุ๋นถามด้วยความสงสัย ที่จริงตุ๋นตื่นตั้งแต่ที่ได้ยินทั้งคู่คุยกันเรื่องลูก แล้วก็เห็นด้วยว่าทั้งสองคนจะทำอะไรกันตุ๋นก็เลยรีบขัดก่อนที่อะไรจะเกิดขึ้นต่อหน้าแล้วก็เพื่อไม่ให้ตัวเองเจ็บไปมากกว่านี้
“แม่เรียกพี่ให้ไปรับเราน่ะ แล้วทำยังไงถึงได้ไปชนประตูเข้า” จ้าวจอมถาม ประตูคอนโดก็ไม่ใช่จะบานเล็กๆ
“คือตุ๋นวิ่งแล้วไม่ทันได้สังเกตน่ะครับว่าคุณคนนั้นเขาเปิดออกมาพอดี” ตุ๋นบอกตามความจริงแต่ไม่ใช่ทั้งหมด ตุ๋นคงไม่บอกพี่หรอกว่าวิ่งหนีพวกนั้นเพราะไม่อยากมาทำแผนการเป็นก้างขวางคอพี่กับคุณฑิตาตามที่แม่สั่ง
“เฮ้ออ..ดูแลตัวเองบ้างสิตุ๋น พี่ดูแลตุ๋นตลอดแบบแต่ก่อนไม่ได้แล้วนะ พี่กำลังจะแต่งงานมีครอบครัว ตุ๋นต้องดูแลตัวเองได้แล้ว” คนบนเตียงแทบน้ำตาร่วงเมื่อได้ยินประโยคนี้ ทำไมต้องย้ำคำนี้ให้ได้ยิน อยากให้ตุ๋นเจ็บจนทนไม่ได้เลยใช่ไหม
“ตุ๋นเข้าใจครับ เข้าใจว่าพี่จะต้องแต่งงานกับคนที่พี่รัก ฮึก..จะต้องมีลูกตัวน้อยๆ แค่คิด.ฮึก..ถึงภาพนั้น พี่รู้ไหมว่าตุ๋นเจ็บแค่ไหน แค่คิดก็เจ็บ..ฮึก..รู้ไหมว่าตุ๋นต้องอดทนแค่ไหนที่จะกลั้นความรู้สึกไว้..ฮึก.แต่พี่ก็ยังตอกย้ำมันอยู่อย่างนี้” สุดท้ายตุ๋นก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ตากลมมองคนตรงหน้าอย่างตัดพ้อ ก่อนจะก้มลง ไม่อยากให้ใครเห็นความอ่อนแอ ไม่อยากให้ใครเห็นความน่าสมเพช
“ตุ๋นเรายังเป็นพี่น้องกันได้อยู่นะ เป็นแบบเดิมตุ๋นเป็นน้องที่น่ารักของพี่ รักแบบพี่น้องไม่เห็นต่างกัน อีกอย่างนะเราเป็นผู้ชายด้วยกันแล้วพี่ก็มีคนที่รักอยู่แล้วด้วย” เมื่อเห็นน้ำตาของคนตรงหน้าจ้าวจอมก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากปลอบ ในใจก็อยากจะคว้าน้องเข้ามากอดแต่ก็ทำไม่ได้ ปล่อยให้เป็นแบบนี้แหละดีแล้ว น้องจะได้เข้มแข็งขึ้นและตัดใจจากเขาได้สักที
“แต่คนที่พี่รักเธอไมได้ดีแบบที่พี่คิด พี่กำลังโดนเธอหลอก วันนะ..”
“หยุดพูดนะตุ๋น อย่าใส่ร้ายฑิตาให้พี่ได้ยิน ถ้ารักกันแบบพี่น้องไม่ได้พี่ก็คงต้องทำให้ตุ๋นเลิกรักพี่เอง แล้วอย่าหาว่าพี่ใจร้าย” ตุ๋นยังพูดไม่ทันได้เล่าเรื่องในผับวันนั้น จ้าวจอมก็ชิงตัดบทขึ้นมา พูดจบร่างสูงก็ลุกขึ้นเดินออกไปจากห้องด้วยความไม่พอใจที่น้องว่าร้ายคนรักของเขา เขาจะทำทุกวิถีทางที่จะให้น้องตัดใจให้ได้ ไม่ว่าวิธีไหน แต่เจ้าตัวไมได้รู้เลยว่าเมื่อถึงวันนั้นตัวเองต่างหากที่เป็นฝ่ายไม่อยากให้น้องตัดใจ
/ฉันรู้ความลับของแกทั้งหมดแล้ว อย่าหวังว่าแกจะมีความสุข เพราะฉันจะเหยียบย่ำความรักที่น่ารังเกียจของแกให้แหลก โทษฐานที่แกคิดจะฟ้องจ้าวจอม และโทษฐานที่ฉันเกลียดแก แล้วแกจะได้รู้ว่าเจ็บเจียนตายมันเป็นยังไง/ ทั้งคู่คุยกันโดยไม่ได้เกรงว่ามีใครบางคนได้ยินความลับของทั้งคู่ ริมฝีปากสวยแสยะยิ้มอย่างชั่วร้าย ก่อนจะรีบเดินออกไปจากหน้าประตูเมื่อคนข้างในกำลังจะออกมา
ตากลมที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำใสมองตามแผ่นหลังแกร่งที่เดินออกไปจากห้องด้วยความน้อยใจ พี่ไม่ฟังตุ๋นเลยแถมยังว่าตุ๋นกลับมาด้วยแต่ไม่ว่ายังไงตุ๋นก็เลิกรักพี่ไมได้สักที ร่างอวบล้มตัวลงนอน มือนุ่มดึงผ้าห่มผืนหนาขึ้นมาคลุมจนถึงคอเพื่อป้องกันความหนาวจากเครื่องปรับอากาศ แต่ถึงจะคลายความหนาวของร่างกายได้แต่ก็ไม่สามารถคลายความหนาวเย็นภายในหัวใจดวงน้อยได้เลย หนาวเย็นและไม่มีแสงใดส่องถึง แค่เพียงตอนนี้ต้องการอ้อมกอดของใครสักคนมาโอบกอดเอาไว้เพื่อให้ตุ๋นมีแรงที่จะก้าวเดินออกไปในวันข้างหน้า ก่อนที่หัวใจดวงนี้จะทนไม่ไหวอีกต่อไป
***********************************************************************************
ขอโทษนะคะที่ให้รอนาน ลิสงานเยอะเนอะ ไม่ว่ากัน
ถ้าตอนนี้แปลกๆก็บอกได้นะคะ ลิสไม่ได้ทวนซ้ำเองแหละรีบมาลงให้ก่อน
ติชม บวกเป็ดให้หน่อยก็ดีนะคะ ตอนนี้เหนื่อยมาก อยากได้กำลังใจจากคนอ่าน
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและติดตามนิยายของลิสนะคะ อยู่กับเราไปนานๆ
:pig4: :a1:
-
ไหนๆก็วันเกิดแล้ว คนอ่านก็ขอให้หมูตุ๋น มีทางเลือกอื่นๆบ้าง ขอให้กานต์เอาคืนไอ้จอมคนโง่ ให้สะใจสะทีเถอะนะไม่ใช่ให้ตุ๋นเป็นฝ่ายเสียใจอยู่ ฝ่ายเดียว มันจะน่าเบื่อ กับคนคนนึงที่ต้องมาเสียใจ ไม่รู้จากจบจากสิ้น ให้ตุ๋นมีทางเอาคืนบ้างขอเถอะ อ่านมา 7 ตอนแล้ว สงสารตุ๋นโดนอยู่คนเดียว
-
เฮ้อออ. เมื่อไหร่จะเห็นธาตุแท้นังฑิตาสักที
-
มีคำผิดด้วยนะครับ
คำว่า สัมพันธ์ ไม่มีสระอุครับ
-------
สงสารตุ๋น ยกให้พี่กานดีกว่า
เห็นพี่เข้าสนใจอยู่
ส่วนพี่จอมก็ปล่อยๆไปเถอะ
รอคนเขียนเสมอนะครับ
เข้ามาF5รอทุกวัน สู้ๆนะครับ
-
หมูตุ๋นโดนแกล้งแน่ๆเลยต่อไป
-
รอคนเขียนเสมอนะครับ
-
มื้ออาหารพาซวย
เช้านี้ตุ๋นยังรู้สึกปวดหัวตุบๆอยู่นิดหน่อยเป็นผลมาจากการร้องไห้อย่างหนักแบบเงียบๆเมื่อคืนนี้ แต่เจ้าตัวก็ไม่ได้สนที่จะหายามากินเท่าไหร่เพราะตอนนี้ก็สายมากแล้ว ร่างอวบจึงรีบแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะคว้าข้าวของที่จำเป็นมาใส่กระเป๋าให้ครบแล้วตวัดกระเป๋าขึ้นมาสะพายที่บ่า
ร่างอวบรีบออกมาที่ห้องครัวเพื่อหาอะไรใส่ท้องก่อนไปทำงานแต่ก็ต้องผิดหวังเพราะเมื่อเปิดออกมานั้นพบว่าภายในตู้เย็นขนาดใหญ่ตรงหน้าไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่ากับพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์รวมถึงพวกกระจุกกระจิกอีกนิดหน่อย ไม่มีของสดเลยสักอย่าง ตุ๋นก็ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าอยู่กันไปได้ยังไง เมื่อคิดได้ว่าถึงจะหงุดหงิดไปแค่ไหนของกินมันก็ไม่ได้โผล่ขึ้นมาให้กิน คิดไปก็เสียเวลาเปล่า ตุ๋นจึงรีบสาวเท้าออกมาจากคอนโดก่อนจะโบกมือเรียกแท็กซี่ที่ขับผ่านมาเพื่อไปที่ทำงาน
เมื่อตุ๋นมาถึงบริษัทก็รีบเอากระเป๋าไปเก็บไว้ที่โต๊ะทำงานของตนเอง ตากลมโตทรงเสน่ห์มองไปยังนาฬิกาที่ติดอยู่กับผนัง ยังพอเหลือเวลาอีกนิดพอที่จะกินข้าวเช้าได้อยู่ ร่างอวบไม่รอช้ารีบพาขาสั้นๆของตัวเองลงมาที่ศูนย์อาหารภายในตัวตึก ตุ๋นมองอาหารหลากหลายด้านหลังกระจกใสที่กั้นอยู่ เมื่อตัดสินใจได้ว่าจะกินอะไรนิ้วกลมก็ยกขึ้นชี้อันนั้นอันนี้ปากก็สั่งไปด้วย เมื่อได้แล้วตุ๋นก็จ่ายเงิน แล้วยกจานข้าวมานั่งที่โต๊ะประจำ ในช่วงเวลานี้แทบจะไม่มีคนแล้วเพราะใกล้จะได้เวลาทำงาน ในขณะที่ปากกำลังเคี้ยวข้าว ตากลมก็มองนั่นมองนี่จนไปจะสุดที่ร่างสูงคุ้นตาของพี่แล้วก็ว่าที่เจ้าสาวของพี่ด้วย
ตาคมของจ้าวจอมมองมาที่ตุ๋นตามมาด้วยสายตาไม่พอใจของฑิตา แต่ตอนนี้ตุ๋นไม่มีเวลามาสนใจใครทั้งนั้น ด้วยความที่ไม่อยากโดนจ้องแบบนี้นานๆแล้วก็ไม่อยากทำงานสายตุ๋นก็เลยรีบยัดข้าวในจานเข้าปากให้หมดแล้วลุกก่อนจะรีบวิ่งขึ้นลิฟต์ไปขึ้นทั้งที่ยังเคี้ยวข้าวไม่ทันหมด
ร่างอวบยืนหอบแฮ่กๆอยู่ที่หน้าแผนก เหนื่อยมากจนแทบหายใจไม่ทัน ตุ๋นเองก็ไม่ค่อยได้ออกกำลังกายสักเท่าไหร่ทำอะไรนิดอะไรหน่อยก็เหนื่อย ยืนสักพักพี่ปรางก็เดินออกมา
“หมูตุ๋น!” เสียงใสถูกดัดออกมาให้ฟังดูเย็นเยือก จนทำให้ตุ๋นถึงกับหน้าเจื่อนลง
“ตุ๋นไม่ได้มาสายนะครับ ตุ๋นมาตั้งนานแล้วแต่แค่ลงไปกินข้าวมาเฉยๆ ก็ที่ห้องไม่มีของกินตุ๋นก็เลยลงไปกินข้าวข้างลางมา ตุ๋นไม่ผิดนะ ก็ตุ๋นหิวนี่ ไม่เชื่อไปดูกระเป๋าที่โต๊ะหรือถามคนอื่นก็ได้” ตุ๋นรีบอธิบายออกมาซะยาวเหยียดจนคนฟังฟังแทบไม่ทัน
“พี่ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ พูดอย่างกับพี่จำเชือดตุ๋นอย่างนั้นแหละ” สงสัยคงจะกลัวเธอหยิกแก้มอย่างที่เคยทำเป็นประจำเลยรีบแก้ตัวเสียยกใหญ่
“ก็เดี๋ยวพี่ปรางหยิกแก้มตุ๋นอีก ตุ๋นเจ็บ” มะปรางนึกแล้วไม่มีผิด เธอยิ้มขำให้กับความขี้ระแวงของคนตรงหน้า
“ไปๆ ทำงานได้แล้ว ก่อนที่จะโดนหยิกจริงๆ”
สิ้นคำพูดของร่างระหงส์ ตุ๋นก็วิ่งปรู๊ดไปที่โต๊ะทำงานของตัวเองอย่างรวดเร็วแล้วเริ่มทำงานทันที ระหว่างที่ทำงานตุ๋นก็คิดหาเมนูที่จะทำตอนอาหารมื้อเย็น แต่ว่าในตู้ก็ไม่มีของสดสำหรับเอาไว้ทำอาหารเลย สงสัยตอนเย็นคงต้องไปซื้ออาหารสดเข้ามาไว้ในห้องบ้างซะแล้ว ไม่อย่างนั้นตุ๋นได้หิวตายแน่ๆ
********************************************************************
หลังเลิกงานตุ๋นก็ออกมาเรียกแท็กซี่เพื่อที่จะไปห้างสรรพสินค้า เมื่อขึ้นมาบนรถแล้วตุ๋นก็บอกจุดหมายปลายทางให้กับคนขับ วันนี้ปฐพีติดธุระเลยมารับไม่ได้ ตุ๋นเลยต้องกลับเอง
“ขอบคุณนะครับ” เมื่อถึงที่หมายตุ๋นก็คว้ากระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วหยิบเงินจ่ายค่าแท็กซี่ตามจำนวนเงินที่ปรากฏอยู่บนมิเตอร์
ตุ๋นเดินหลบอากาศร้อนเข้ามาภายในห้างสรรพสินค้าที่กว้างพอสมควร ก่อนที่จะไปซื้อของตุ๋นเลือกเดินตรงไปร้ายขายไอศกรีมที่มีคนต่อแถวกันยาวเหยียดเป็นอันดับแรก
“รับไอศกรีมแบบไหนดีคะ” หลังจากที่รอคิวนานเกือบสิบนาที จนในที่สุดก็ถึงคิวของตุ๋นบ้าง ตุ๋นมองดูเมนูไอศกรีมหลากหลายรสชาติบนเคาน์เตอร์ก่อนจะตัดสินเลือก
“ช็อคโกแลตครับ/ช็อคโกแลต”
“อ้าว คุณนั่นเอง”ตุ๋นหันไปมองเจ้าของเสียงที่สั่งไอศกรีมพร้อมกับตนเมื่อครู่ เมื่อได้เห็นหน้าชัดๆตุ๋นก็อุทานออกมาเพราะว่าคนร่างสูงคนนี้เป็นเจ้าของห้องที่ตุ๋นเพิ่งเอาหัวไปโหม่งประตูห้องเขามาเมื่อวานหมาดๆ เลยพาทำให้เขาเดือดร้อนไปด้วย วันนี้ถือโอกาสตอบแทนเขาหน่อยก็แล้วกัน
“ให้คุณผู้ชายคนนี้สั่งก่อนนะคะ เขามาต่อแถวนานแล้ว” พนักงานสาวที่ประจำเคาท์เตอร์บอกกับกานต์พลางผายมือมาทางตุ๋น
“งั้นผมเอาช็อคโกแลตสองถ้วยครับ”ตุ๋นบอกเมนูที่ตัวเองต้องการแล้วก็เป็นการเรียกสติของพนักงานสาวที่มองร่างสูงข้างๆด้วยสายตาที่แทบจะกลืนร่างสูงเข้าไปแล้วให้กลับมาอยู่กับเนื้อกับตัว “คุณไม่ต้องสั่งแล้วนะ ผมสั่งให้แล้ว เดี๋ยวผมเลี้ยง” เสียงเจื้อยแจ้วพูดกับคนตรงหน้าพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้จนคนที่เดินผ่านไปมาแทบจะละลายไปกับรอยยิ้มนั้นด้วย รวมถึงคนตรงหน้าก็เช่นกัน
ส่วนเจ้าตัวก็ไม่ได้รู้อะไรกับใครอีกตามเคย
“คุณเลี้ยงผมทำไม” เสียงทุ้มถามพลางเลิกคิ้วเข้มขึ้นประมาณว่าสงสัย แต่ทั้งๆที่เจ้าตัวก็รู้อยู่แล้วว่าตุ๋นจะเลี้ยงไอศกรีมเขาเพราะอะไร
“ก็เมื่อวานผมทำให้คุณเดือดร้อน รบกวนคุณไปตั้งเยอะ เป็นภาระคุณด้วย” ตุ๋นบอกพลางทำหน้าสำนึกผิดต่างกับเมื่อกี้ลิบลับจนกานต์อดที่จะยิ้มให้กับท่าทางน่ารักนี้ไม่ได้
//ทำไมน้องไอ้เหี้ยจอมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะ// กานต์คิดในใจ อยากจะจับร่างอวบตรงหน้านี้มากอดมาจับฟัดให้หนำใจ “คิดมาน่า” มือหนาลูบผมนิ่มเป็นการปลอบระคนเอ็นดู
“ไอศกรีมได้แล้วค่ะ ทั้งหมด 80 บาทค่ะ” ตุ๋นยังไม่ได้พูดอะไรต่อพนักงานสาวคนเดิมก็ขัดขึ้นเสียก่อน ตุ๋นหยิบกระเป๋าตังขึ้นมาเพื่อจะหยิบเงินจ่ายแต่ก็ยังช้ากว่าอีกคนที่จกแบงก์ร้อยยื่นให้พนักงานพร้อมกับรับเงินทอนแล้วคว้าไอศกรีมสองแก้วกับคนที่กำลังโวยวายเพราะโดนแย่งจ่ายเงินตัดหน้า
ตุ๋นโวยวายมาตลอดทางจนมาถึงที่เก้าอี้ยาวๆที่มีไว้สำหรับบริการลูกค้า
“นี่คุณ! ผมบอกแล้วไงว่าจะเลี้ยง แย่งจ่ายทำไม เอาเงินไปเลย” ร่างอวบบ่นพลางทำหน้ายู่ใส่คนขี้แย่ง พยายามจะยัดเงินใส่มือแกร่งที่เอาแต่โยกหลบมือที่พยายามจะยัดเงินใส่เขาให้ได้ของตุ๋น
“ไม่เอา ผมจะเลี้ยง” กานต์บอกพลางยิ้มกว้างที่ได้แกล้งคน ยิ่งขี้โมโหยิ่งน่าแกล้ง
“ไม่ เอาไปเดี๋ยวนี้ ผมเหนื่อยแล้วนะ” ตุ๋นเอามือปาดเหงื่อที่หน้าผาก แก้มใสแดงระเรื่อเพราะความเหนื่อย ชวนให้น่ามองขึ้นไปอีก
“เหนื่อยคุณก็อยู่เฉยๆสิ ตอบแทนผมเป็นอย่างอื่นแทนไอศกรีมก็ได้” กานต์บอกกับคนข้างๆที่เพิ่งนั่งลง ก่อนจะตักไอศกรีมที่เริ่มละลายเข้าปาก
“แล้วคุณอยากได้อะไรล่ะ” ตุ๋นถามแล้วตักไอศกรีมเข้าปากอีกคำ
“คุณทำอาหารเป็นหรือเปล่า” กานต์ถามคนแก้มป่องเพราะอมไอศกรีมช็อคโกแลตของชอบไว้เต็ม ก่อนจะได้การพยักหน้าแทนคำตอบกลับมา “ถ้าอย่างนั้นคุณทำอาหารมื้อเย็นของวันนี้เป็นการตอบแทนผมก็แล้วกัน โอเคไหมครับ” กานต์เสนอให้ฟังแล้วก็ได้คำตอบกลับมาเป็นการพยักหน้าอีกครั้งเพราะเจ้าตัวเอาแต่สนใจของกิน ไม่สนใจเขาเลย
...น่าน้อยใจนัก...
“ว่าแต่อาหารของคุณ ผมกินเข้าไปแล้วจะท้องเสียหรือเปล่า” กานต์แกล้งแซว
“ผมว่างั้นคุณกินมาม่าแทนก็แล้วกันนะ คงปลอดภัยกว่าอาหารที่ผมทำเยอะ” ตุ๋นตอบประชด ดูถูกกันเข้าไป อย่าติดใจฝีมือตุ๋นแล้วกัน
เมื่อทานไอศกรีมกันเสร็จเรียบร้อยทั้งคู่ก็พากันมาที่โซนขายของสดเพื่อที่จะได้ซื้อไว้สำหรับทำอาหารมื้อเย็นนี้ แล้วก็เอาไว้สำหรับตุนที่ห้องเผื่อวันอื่นๆด้วย
“นี่ คุณน่ะชื่ออะไร” กานต์ลดมือที่ถือแตงกวาอยู่ลง เมื่อได้ยินคำถามของร่างอวบ ใช่สิ เขารู้จักตุ๋นแต่ตุ๋นไม่รู้จักเขาเพราะวันนั้นตุ๋นดันสลบไปเสียก่อน เขาจะรู้จักก็แต่ไอ้เหี้ยจอมนี่แหละ
“ผมชื่อ กานต์ ” ร่างสูงตอบเพียงสั้นๆ “แล้วคุณล่ะ”
“ผมชื่อหมูตุ๋น สำหรับคุณอาจจะดูแปลกๆ เรียกตุ๋นก็ได้”
“ไม่แปลกหรอก น่ารักดี” น่ารักทั้งตัว น่ารักทั้งชื่อ กานต์ได้คิดเงียบๆในใจ
“น่ารักตรงไหน เฉยๆออก” ตุ๋นบอกพลางหยิบคีบปลาหมึกขึ้นมาดูความสด “คุณแพ้อาหารทะเลหรือเปล่าครับ” ตุ๋นถาม เพราะกลัวร่างสูงจะกินไม่ได้
“ไม่แพ้ ผมชนะทุกอย่างแหละ” กานต์ตอบทีเล่นทีจริงพลางหัวเราะออกมาที่ได้กวนตุ๋นนิดๆหน่อยๆ แต่หัวเราะได้ไม่นานก็โดนกำปั้นกลมๆตีเข้ามาที่ไหล่ดังปัก “เจ็บนะ” กานต์ลูบแขนตัวเองป้อยๆแต่ก็ยังหัวเราะไม่เลิก
“นี่ คุณ” ตุ๋นแหวใส่ด้วยความหมันไส้
“อ้อ ผมจะบอกอะไรให้นะ เลิกเรียกผมว่าคุณ ผมชื่อกานต์ กานต์ที่แปลว่า ที่รัก เพราะฉะนั้น ตุ๋น จะต้องเรียกพี่ว่า พี่กานต์ หรือจะเรียก ที่รัก ก็ได้นะพี่ไม่ถือ”
**********************************************************
“จอมคะ เมื่อวานฑิจาได้ยินเรื่องที่จอมคุยกับไอ้...เอ่อ ตุ๋นน่ะค่ะ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างคุณกับเขาคะ คุณกับเขาเป็นพี่น้องกันไม่ใช่หรอ” เช้านี้ฑิจาออกมากับจ้าวจอมตามปกติแต่เพราะไม่รู้จะหาอะไรทาน จ้าวจอมเลยพาหญิงสาวมาทานข้าวที่ศูนย์อาหารในบริษัทของตน ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ก็เถอะ
มือที่กำลังจะตักอาหารเข้าปากหยุดชะงัก นี่เขากับตุ๋นดันคุยกันโดยไม่ทันได้ระวังเพราะทั้งคู่มัวแต่คิดอยู่กับเรื่องของตัวเองจึงลืมไปว่าไม่ได้มีเพียงแค่เขาสองคนที่อาศัยอยู่ในห้องเท่านั้น แล้วเขาควรจะบอกเรื่องทั้งหมดให้ฑิตาฟังดีหรือเปล่า ถ้าบอกไปจะเท่ากับว่าเขาทรยศความไว้เนื้อเชื่อใจของน้องหรือเปล่า
“ผมว่าผมมันคงไม่ดีที่จะเล่า เพราะมันเป็นเรื่องระหว่างผมกับน้อง” จ้าวจอมปฏิเสธด้วยถ้อยคำที่พยายามจะรักษาน้ำใจคนฟัง
แต่ถึงรักษาแค่ไหนหญิงสาวก็ไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับอยู่ดี
“จอมไม่ไว้ใจฑิตาหรอคะ เรากำลังจะแต่งงานเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว จอมยังไม่ไว้ใจอีกหรอ” หญิงสาวแสร้งทำเสียงแผ่วและทำหน้าหม่นให้ดูเหมือนกับว่าเสียใจที่จ้าวจอมไม่ไว้ใจเธอ มุกแบบนี้ใช้กี่ครั้งก็ได้ผล เพราะไม่ว่ายังไงจ้าวจอมก็แพ้มารยาของเธอเสมอ
“ผมกับตุ๋นไม่ใช่พี่น้องแท้ๆหรอก พ่อกับแม่ของผมเอาตุ๋นมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเด็ก ไม่มีใครรู้เรื่องนี้นอกจากคนในครอบครัวผมกับไอ้ภัทร” เมื่อสู้มารยาของอีกฝ่ายไม่ได้ จ้าวจอมจึงใจอ่อน ยอมเล่าเรื่องที่ถูกปิดไว้มาตั้งแต่จำความได้ให้เธอฟัง
“แล้วเรื่องที่ตุ๋นรักคุณ หมายความว่ายังไง” ฑิตาไม่ได้ตกใจเท่าไหร่ที่รู้ว่าไอ้อ้วนนั่นไม่ได้เป็นน้องแท้ๆของจ้าวจอมเพราะเธอก็กะไว้อยู่แล้ว แค่ต้องการคำยืนยัน แล้วอีกอย่างเธอรู้สึกว่ามันเป็นศัตรูตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ
“ตอนเด็กๆผมชอบใกล้ชิดน้อง เพราะเราสนิทกันมาก ผมชอบกอดน้อง ชอบหอมน้อง แล้วก็อีกสารพัดที่ใกล้ชิดน้องจนไม่รู้ว่ามันเป็นการทำให้น้องหวั่นไหว น้องรักผมมากกว่าพี่ชายมาตลอดหลายปี จนผมได้รู้ทุกอย่างหลังจากที่ได้ไปอ่านไดอารี่ส่วนตัวของน้องที่ผมไปเจอโดยบังเอิญ หลังจากนั้นทุกอย่างมันก็ไม่เหมือนเดิม ไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน” จ้าวจอมเล่าทุกอย่างให้หญิงสาวคนรักฟังทั้งสีหน้าเรียบนิ่งไม่บ่งบอกความรู้สึกใดๆ เขาแค่นึกย้อนกลับไปเมื่อตอนยังเด็กเฉยๆ ก่อนจะกำชับหญิงสาวเมื่อนึกขึ้นได้ ว่า “ฑิตาอย่าไปบอกตุ๋นเรื่องนี้นะ ว่าผมเป็นคนเล่าเรื่องนี้ให้คุณฟัง”
“ค่ะ ฑิตาไม่บอก” ไม่บอกก็โง่แล้ว ถ้ามันรู้ว่าคนที่มันไว้วางใจที่สุดเอาความลับของมันมาบอกให้คนอื่นฟังมันคลจะสนุกพิลึก และให้มันรู้ว่าจ้าวจอมไว้ใจเธอและเห็นว่าเธอสำคัญมากกว่ามันเป็นไหนๆ
ตอนนี้รอบๆศูนย์อาหารแทบจะไม่มีคนเพราะใกล้จะเริ่มเวลาทำงานแล้วอีกอย่างประธานบริษัทมานั่งอยู่ตรงนี้ใครจะกล้าไปทำงานสาย ทั้งคู่นั่งทานข้าวจนใกล้จะเสร็จ ร่างสูงก็สังเกตว่ามีร่างคุ้นตาที่พาดพิงไปเมื่อสักครู่วิ่งเข้ามาสั่งข้าว ก่อนจะรีบกิน น้องมองเห็นเขาแต่ก็ไม่ได้สนใจนัก
“จอมคะ จ้าวจอมคะ!” สติของจ้าวจอมกลับมาเมื่อได้ยินเสียงหวานเรียก นี่เขามัวแต่สนใจรอบข้าง
“ครับ ฑิตามีอะไร”
“คือฑิตาจะบอกว่า อีกสองวันจะตาจะต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ 2อาทิตย์ค่ะ”
“ไปนานจังอย่างนี้ผมก็คิดถึงแย่เลย ไม่มีคนให้กอดแทนหมอนข้าง” จ้าวจอมแกล้งแซวคนรัก ริมฝีฝีปากได้รูปยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนรักหน้ายู่
“จอมก็พูดไปเรื่อยฑิตาเขินนะ อ้อ เย็นนี้จอมไม่ต้องมารับฑิตานะคะ เดี๋ยวฑิตาให้เพื่อนมาส่ง วันนี้ฑิตาเลิกเร็วไม่อยากรบกวนงานของคุณ เรารีบไปกันเถอะเดี๋ยวสาย พนักงานจะมองจอมไม่ดีเอาได้” พูดจบทั้งคู่ก็ลุกขึ้นเพื่อที่จะได้ไปที่ทำงานของฑิตาเพื่อไปส่งเธอก่อน ดวงตาคมมองไปยังโต๊ะที่มีร่างอวบนั่งกินข้าวอยู่เมื่อครู่ แต่ตอนนี้กลับว่างเปล่าไร้ร่างคุ้นตา
***********************************************************
มีต่อนะคะ
-
ขอให้ตุ๋นเจอตัวเลือกที่ดีๆเยอะๆนะเอาแบบให้ไอ้พี่โง่ๆคลั่งตายไปเลย
อยากให้ตัดใจดีนักขอให้เจ็บกับการตัดสินใจผิดๆของแก
-
อีกานต์แน่ๆเลย. ชิมิ. :katai1: :katai1: :katai1:
-
พระเอกปรากฎตัว!!
อะไรไม่ใช่ เธอแหละเข้าใจผิด
นี่อ่ะ พระเอก=3=
-
พี่จอมนี่ก็โง่ดีเนอะเอ้ออ
-
กานต์พาน้องไปเลย พี่ชายเขาไม่รักแล้ว
-
ไอ้พี่จอมบ้า เรื่องผู้หญิงนี่โง่จริง ชิๆๆ
-
ให้คู่กับกานต์ไปเลยได้มะ เบื่อพระเอกโง่มากเลย สงสารตุ๋น
-
กานต์แน่นอน ชัวร์เลย
-
ต่อค่ะ
“พี่กานต์เดี๋ยวพี่กานต์เอาของที่แยกไปไว้ที่ห้องพี่ก่อนนะ เดี๋ยวตุ๋นจะเอาของพวกนี้ไปเก็บที่ห้องก่อน เดี๋ยวตุ๋นค่อยมาทำอาหารให้” ตุ๋นบอกกับกานต์พลางหิ้วของที่ต้องเอาไปเก็บไว้ขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องของตัวเอง เมื่อเข้ามาในห้อง ตุ๋นก็เอาของทั้งหมดที่หิ้วมาวางไว้บนโต๊ะกินข้าวในห้องครัว แล้วค่อยๆแยกเอาไปเก็บไว้ตามที่ให้เรียบร้อย ของที่ซื้อมาก็มีพวกขนม ของสด ของใช้ส่วนตัว แล้วก็หนังสืออีกไม่กี่เล่ม ตุ๋นรีบใช้เวลาเพียงนิดในการเก็บของ เพราะไมอยากให้พี่กานต์รอนาน
ตุ๋นออกมาจากห้อง มืออวบกำลังจะปิดประตู ก็มีแสงแหลมขัดไว้ก่อน
“เดี๋ยวก่อน ไม่ต้องปิด ฉันจะเข้า” ตุ๋นหันกลับไปมองว่าที่พี่สะใภ้แต่สายตากลับสะดุดกับร่างสูงข้างๆหญิงสาว ไม่ใช่พี่จอมแต่เป็นผู้ชายคนนั้นที่อยู่กับฑิตาที่ผับวันที่ตุ๋นกับเธอเจอกันครั้งแรก
“นี่แกจะมองวินเค้าอีกนานไหม อยากได้หรือไง” ฑิตามองตุ๋นอย่างเหยียดๆ
“ผมเปล่า” ตุ๋นปฏิเสธ ระอาที่เธอทำตัวแย่ๆ
“อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะว่าแกชอบผู้ชายด้วยกัน ที่สำคัญผู้ชายคนนั้นดันเป็นพี่ชายของแกเองซะด้วย แต่แกคงจะไม่ถือสาหรอก เพราะเค้าไม่ใช่พี่ชายแท้ๆของแกนี่” หญิงสาวยิ้มร้าย ดูสีหน้ามันตอนนี้สิ
“คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง” ตุ๋นถาม ใครเป็นคนบอกเธอกัน เรื่องนี้มีแค่คนในครอบครัวกับพี่ภัทรเท่านั้นที่รู้
“ก็จอมเค้าบอกฉันน่ะสิ เห็นรึยังว่าจอมเขาเห็นว่าฉันสำคัญกว่าแก เค้าอุตส่าบอกเรื่องนี้กับฉันเลยนะ เมื่อวานฉันได้ยินที่แกกับเขาคุยกัน ฉันเลยถาม เค้าก็เล่าให้ฉันฟังแบบไม่อิดออด ความรักของแกมันน่าขยะแขยง”
“ก็คงไม่เท่าคุณหรอก มีพี่จอมอยู่แล้วทั้งคนแต่ก็ไม่รู้จักพอ ตั้งหาชู้มาระบายความอยาก สงสัยจะคันมาก ระวังสันดารแมงดา เอ้ย โมรามันจะโผล่ออกมาให้พี่เห็นเข้าสักวัน” ตุ๋นก็ตอบกลับเจ็บแสบไม่แพ้ ตุ๋นทนไม่ได้กับคำดูถูกเหยียดหยามของเธอ
แต่ว่าทำไมพี่ถึงทำแบบนั้น เรื่องที่ตุ๋นไม่ใช่น้องแท้ๆตุ๋นไม่ว่าแต่พี่กล้าเอาคำความลับของเราไปบอกคนอื่นได้ยังไง
“ปากดีนักนะ” มือเรียวของหญิงสาวง้างขึ้นหมายจะสั่งสอนร่างอวบให้เจ็บ แต่ข้อมือของเธอก็ถูกคว้าไว้โดยมือของใครบางคน
“คุณอย่ามาแสดงกิริยาต่ำๆกับตุ๋นนะ” ร่างสูงของกานต์ปรากฏขึ้นพร้อมกับวาจาเชือดเฉือนไม่น้อย
“กานต์” ฑิตาพึมพำด้วยความตกใจ ทำไมแฟนเก่าเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้
“นี่ไอ้หน้าอ่อน” กานต์ชี้หน้าของชายหนุ่มที่มากับฑิตา “กูจะบอกอะไรให้นะผู้หญิงไร้ค่าคนนี้คบไปก็เสียเวลาแล้วก็ผ่านมาหลายมือแล้วด้วย มึงคิดดีๆก่อนจะเลือกใครมาทำพันธุ์ แต่ถ้ามึงจะเอาก็ไม่เป็นไรหรอกเพราะผัวมันโง่ตามคนไม่ทันหรอก กูบอกแค่นี้แหละ ไปเถอะตุ๋น” พูดจบกานต์ก็หันหลังกลับ คว้าข้อมือตุ๋นให้เดินตามโดยไม่ได้สนใจเสียงโวยวายด้านหลัง เขาไม่อยากให้ตุ๋นไปยุ่งกับพวกโสมม น่ารังเกียจ
“กรี๊ด!! นี่มันจะมากไปแล้วนะกานต์ ไอ้อ้วนฉันจะทำให้ชีวิตแกพัง แกจะต้องไม่มีความสุข” หญิงสาวกำมือแน่นด้วยความโกรธ ริมฝีปากสวยเม้มแน่น เธอจะกำจัดมันให้ออกไปจากชีวิตของเธอ
“พี่กานต์รู้จักคุณฑิตากับพี่จอมด้วยหรอครับ” หลังจากเงียบมานาน อยู่ๆร่างอวบที่กำลังปรุงอาหารก็ถามขึ้น
“ก็รู้จัก แต่ไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันสักเท่าไหร่” ร่างสูงที่กำลังจัดจานตอบเสียงเรียบ
“ผมขอถามได้ไหมว่า ทำไมถึงไม่ถูกกัน” ไม่ใช่ว่าตุ๋นอยากสอดแต่ว่าจากเหตุการณ์เมื่อครู่ตุ๋นรู้สึกเหมือนว่าพี่จอมกับคุณฑิตาไปทำอะไรสักอย่างให้พี่กานต์ไม่พอใจ เพราะคำเหน็บแนมของพี่กานต์นั้นพูดราวกับรู้จักกันมานานแล้วก็เหมือนแค้นกันมาเป็นสิบชาติก็ไม่ปาน
“เมื่อก่อนฑิตาเคยเป็นแฟนพี่ พี่กับเธอกำลังจะแต่งงานกัน” กานต์ยิ้มแต่ในใจของเขาไม่ได้ยิ้มตาม ก่อนจะพูดต่อ “แต่ไอ้จอมมันก็มาแย่งเธอไปจากพี่ แล้วเธอก็ใจง่ายไปคบกับมัน” กานต์เล่าด้วยความขมขื่น
“ขอโทษที่ถาม แต่ตุ๋นเป็นน้องของพี่จอมนะ พี่กานต์ไม่เกลียดตุ๋นหรอ” ตุ๋นถามพลางปิดเตาแล้วยกหม้อต้มจืดเต้าหู้ขึ้นมาเทใส่จาน เท่านี้อาหารเมนูสุดท้ายก็เสร็จเรียบร้อย หลังจากนี้ก็ กิน กิน กิน
“ไม่หรอกพี่แยกแยะได้ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะ มากินข้าวกันดีกว่า พี่หิวจะแย่แล้วเนี่ย” กานต์ปรับอารมณ์ให้กลับมาร่าเริงเหมือนเดิม ช่วยตุ๋นยกกับข้าวมาวางไว้ที่โต๊ะ ก่อนจะนั่งลง ปล่อยให้ตุ๋นบริการตักข้าว เทน้ำให้
“พี่กานต์ใจดีจัง” ตุ๋นชม ดีใจพี่กานต์เป็นคนมีเหตุผล
“หล่อด้วย” กานต์ยิ้มพร้อมกับยักคิ้วกวนๆให้
ตลอดมื้ออาหารทั้งคู่ก็คุยกันเรื่อยเปื่อย มื้อนี้กานต์กินข้าวไปสามจานเท่ากับคนตรงหน้า เขาไม่ได้กินเยอะเพราะเอาใจคนทำ แต่กินเพราะกับข้าวมันอร่อยจริงๆมีทั้งต้มจืดเต้าหู้ ปลาหมึกทอดกระเทียมแล้วก็ไข่ดาวทรงเครื่อง พอกานต์ถามเจ้าตัวว่าทำไมถึงทำอาหารเก่งก็ได้ความว่า ตอนเด็กๆตุ๋นชอบเขาครัวไปกับป้าแม่บ้านบ่อยๆแล้วก็ช่วยเขาหยิบจับ ทำนู่นทำนี่ก็เลยจำพวกสูตรอาหารได้ เวลาว่างๆตุ๋นก็ชอบทดลองสูตรอาหารใหม่ๆกินเอง กานต์เลยไม่แปลกในว่าทำไมตุ๋นถึงได้ตัวกลมบ็อกแบบนี้ แทบจะกลิ้งได้แล้วนั่น
ตอนนี้ทั้งตุ๋นและกานต์กำลังช่วยกันเก็บโต๊ะเก็บ จานไปทำความสะอาด กานต์ยกพวกถ้วยจานไปแช่น้ำไว้ในอ่างเดี๋ยวรอให้ตุ๋นมาล้างต่อเพราะเจ้าตัวอาสาที่จะทำเอง ส่วนตุ๋นก็หยิบเหยือกน้ำใบใหญ่ที่มีน้ำเหลืออยู่ประมาณครึ่งเหยือกขึ้นเพื่อจะนำไปเก็บ แต่ด้วยความซุ่มซ่ามทำให้ตุ๋นไม่ทันได้ระวังเก้าอี้ที่ยังไม่ได้เก็บให้เข้าที่ ทำให้ตุ๋นสะดุดเข้าอย่างจัง
“เหวอ!”
โครม
ซ่า
“ฮ่าๆๆ ลูกหมูตกน้ำ” กานต์หัวเราะเสียงดังเพราะเมื่อเขาหันกลับมามองต้นเสียงที่สภาพตอนนี้ดูไม่จืด หัวหูเปียกมะลอกมะแลกอย่างกับไปเล่นน้ำมา ไหนจะเสื้อผ้าอีก
“ขำอะไรเล่า ไม่เห็นจะน่าตลกเลย” ตุ๋นบ่นกระปอดกระแปด ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมกับหยิบเหยือกน้ำเจ้าปัญหาขึ้นมาด้วย “พี่กานต์หยุดขำนะ” ตุ๋นแหวใส่คนเส้นตื้น ขำอะไรนักหนา
“มันหยุดไม่ได้ ก็ตอนที่ตุ๋นเปียกมันตลกอ่ะ”
“งั้นโดนนี่ซะ” ตุ๋นเดินไปที่อ่างล่างจาน เปิดก๊อกแล้วเอามือรองน้ำที่ไหลออกมาแล้วสาดใส่ร่างสูงที่หัวเราะไม่เลิกสักที
“โอ้ยย ตุ๋นพี่เปียกนะ หยุด หยุด พอแล้วๆ” กานต์หลบกระสุนน้ำที่ร่างอวบสาดมาเป็นพัลวัน กานต์ไม่ยอมให้ตุ๋นได้แกล้งเขาอยู่ฝ่ายเดียวแน่ ร่างสูงวิ่งไปที่ก๊อกน้ำก่อนจะทำแบบเดียวกับตุ๋นเพื่อเอาคืนอีกคน
ตอนนี้ทั้งสองคนสภาพไม่ต่างกันเท่าไหร่ เปียกเหมือนเพิ่งไปเล่นสงกรานต์มายังไงอย่างนั้น สงครามขนาดย่อมจบลงไปแล้วเพราะเหนื่อยด้วยกันทั้งคู่ พอหายก็กลับมาช่วยกันเก็บกวาดห้องครัวที่กลายเป็นสนามรบให้เรียบร้อยโดยที่ตุ๋นล้างจานที่แช่ไว้ ส่วนกานต์ต้องกลายเป็นพ่อบ้านจำเป็นเพราะต้องไปหยิบม็อปถูพื้นมาซับน้ำที่เปื้อนตามพื้นให้แห้ง กว่าจะเสร็จก็เกือบครึ่งชั่วโมง
เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็ว เพราะตอนนี้ก็เกือบจะสามทุ่มแล้ว ตุ๋นอยู่ที่นี่ตั้งเกือบสามชั่วโมงเห็นจะได้
หมดเวลาสนุกแล้วสิ
“ตุ๋นมาเปลี่ยนเสื้อก่อนเดี๋ยวเป็นหวัด” ตุ๋นหันไปมองคนเรียก แก้มที่เป็นสีชมพูอยู่แล้วเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ สาเหตุก็มาจากเจ้าของห้องที่ดันเปลือยท่อนบนอวดซิกแพคงามๆให้ตุ๋นได้เห็น
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวตุ๋นก็กลับห้องแล้ว” ตุ๋นบอก ตากลมยังจับจ้องอยู่ที่ซิกแพคของร่างสูงอยู่ ก็ตุ๋นอยากมีแบบนี้บ้างอ่า
“ไม่ได้ เปลี่ยนเสื้อถือเป็นการตอบแทน มานี่” ตุ๋นเบ้หน้าใส่คนขี้บังคับแต่ก็ยอมเดินตามแต่โดยดี
“พี่กานต์ตุ๋นอยากมีซิกแพคแบบพี่บ้าง ต้องทำยังไงหรอ ดูพุงตุ๋นสิกลมเชียว” ตุ๋นถามร่างสูงพลางถอดเสื้อตัวเองออก
“หืม จะมีไปทำไม พุงแบบนี้ก็น่ารักดีอยู่แล้ว น่าซุกจะตายไป” กานต์ยื่นมือไปดึงพุงกลมๆของของคนตรงหน้าให้มันยืด หมันเขี้ยว
“พี่กานต์ดึงทำไม เจ็บนะ” ตุ๋นบ่นแบบไม่จริงจังนัก หยิบเสื้อตัวใหม่ที่ร่างสูงเตรียมไว้ให้มาสวม
“เสื้อคับไหม” กานต์กลัวตุ๋นอึดอัด แต่จากสายตามันก็ยังหลวมสำหรับตุ๋นอยู่ดี
“ไม่คับ หลวมไปด้วยซ้ำ” ตุ๋นตอบพลางดึงเสื้ออวดเจ้าของว่ามันยังเหลืออีกตั้งเยอะ
ทั้งคู่มายืนกันอยู่ตรงประตูเพราะตุ๋นจะกลับห้องตัวเองแล้ว กานต์ก็อาสาจะไปส่งแต่ตุ๋นก็ห้ามไว้เพราะเจ้าตัวยังไม่ใส่เสื้อสักที โชว์อยู่นั่นแหละ หมันไส้ ล่ำลากันเรียบร้อยตุ๋นก็เดินออกไปแล้วโบกมือลาร่างสูงอีกที ก่อนจะหันหลังกลับเพื่อจะเดินไปห้องตัวเองแต่กลับปะทะเข้ากับอกของใครบางคน
**********************************************************
จ้าวจอมบิดตัวไล่ความเมื่อยขบที่สะสมมาตลอดทั้งวัน เพราะไม่ต้องรีบไปรับฑิตา เขาจึงเคลียร์งานทั้งหมดให้เสร็จจะได้ไม่สะสมไว้เป็นดินพอกหางหมู นี่ก็สองทุ่มครึ่งแล้ว ร่างสูงเก็บของแล้วเดินลงมายังที่จอดรถ มือหนากดกุญแจปลดล็อครถอัตโนมัติ ก่อนจะขึ้นไปประจำที่นั่งคนขับก่อนที่รถหรูคันสวยจะพุ่งทยานออกสู่ถนน
เมื่อจอดรถเรียบร้อยแล้ว จ้าวจอมก็เดินขึ้นลิฟต์กลับห้องตามปกติเช่นทุกวัน แต่เมื่อลิฟต์เปิด ภาพแรกที่เห็นก็ทำให้สติของเขาขาดผึงทันที เพราะตุ๋นยืนโบกมือให้กับไอ้กานต์ศัตรูเขา น้องมาอยู่กับมันได้ยังไง เสื้อที่ใส่ดูก็รู้ว่ามันไม่ใช่เสื้อน้องเพราะเมื่อเช้ามันก็ไม่ใช่ตัวนี้ แต่สิ่งที่ทำให้เขาเกิดโทสะก็คือไอ้เหี้ยกานต์มันไม่ได้ใส่เสื้อ แล้วจะให้เขามองว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันคืออะไร ไหนบอกว่ารักเขานักรักเขาหนา
ร่างสูงก้าวไปหาตุ๋นอย่างรวดเร็วเป็นจังหวะเดียวกับที่ตุ๋นหันหลังกลับมาทำให้ใบหน้าของน้องกระแทกกับอกเขาเข้าอย่างจัง
“อูย เจ็บๆ” ตุ๋นยกมือขึ้นลูบจมูกตัวเองป้อยๆด้วยความเจ็บ โดยไม่ทันได้สังเกตว่าคนที่ตัวเองชนเข้านั้นเป็นใคร
“ไอ้เหี้ยกานต์ น้องกูมาอยู่กับมึงได้ยังไง!” จ้าวจอมตะคอกถามศัตรูด้วยความโมโห ส่วนตุ๋นก็เงยหน้าขึ้นมองทันทีที่ได้ยินเสียง
//บรรลัย// ตุ๋นคิดสั้นๆในใจ พี่จอมมาอยู่นี่ได้ยังไงเนี่ย เรื่องใหญ่แน่ๆ
“มึงก็ถามตุ๋นสิว่ามาอยู่กับกูได้ยังไง แต่กูตอบแทนก็ได้เพราะว่ากูมีหลายอย่างที่ดีทั้งหน้าตา ลีลา โอ๊ยอีกเยอะเลย พูดทั้งวันก็ไม่หมด ใช่ไหมครับที่รัก” กานต์พูดกวนประสาทอีกคนพลางยกวงแขนแกร่งขึ้นโอบรอบคอของตุ๋นโดยไม่ถามความคิดเห็นเลย ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้ตุ๋นเกร็งจะตายแล้วเนี่ย
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย!”
พลั่ก
“พี่จอมต่อยพี่กานต์ทำไม” ตุ๋นเข้าไปพยุงร่างสูงของกานต์ที่เสียท่าทรุดลงไปกับพื้นเพราะจ้าวจอมกระชากกานต์ให้ปล่อยจากตัวเขาก่อนจะกระแทกหมัดมาใส่หน้าไปทีนึง
“กลับห้องเดี๋ยวนี่ตุ๋น อย่าให้พี่ต้องพูดอีกครั้ง” จ้าวจอมสั่งเสียงเรียบ ตุ๋นไม่เคยเห็นพี่โมโหร้ายแบบนี้มาก่อน แต่พี่ทำผิดกับพี่กานต์เพราะฉะนั้น
“ไม่กลับ ตุ๋นจะทำแผลให้พี่กานต์ก่อน เขาเป็นแผลเพราะพี่นะ”
“ได้เลย มานี่!” พูดจบจ้าวจอมก็บีบต้นแขนของตุ๋นไว้แน่นจนตุ๋นต้องเอนตามเพื่อลดความเจ็บ แต่ไม่ทันได้หายเจ็บแขนแกร่งก็กระชากร่างอวบอย่างแรงให้เดินจามมา ไม่ได้สนใจน้ำใสๆที่ไหลออกมาจากดวงตากลมเลยสักนิด เขารู้เพียงแต่ว่า
//เรื่องนี้เราต้องคุยกันยาวแน่//
~~~100%~~~
************************************************************************
มาต่อแล้วนะคะ ยาวสมการรอคอยเนอะ
พี่กานต์แกยังรู้เลยว่าจ้าวจอมโง่ ปรับปรุงตัวเองนะจ้าวจอม
คอมเมนต์กันเข้ามาเยอะๆนะคะ แทนกำลังใจ
ลิสขอบคุณทุกคอมเมนต์และก็ทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
-
เจ้าจอมโง่จริงๆ อยากให้ความจริงเปิดเผยจะได้รู้ถึงความโง่ของตัวเองไวๆ :katai1:
-
เมื่อไหร่จะเห็นธาตุแท้ชะนีนั้นสักทีนิ
-
พระเอกน่าตบมากๆ ไม่น่าเกิดมามีพร้อมนะ ขาดสมองใช่ไหม
-
วันที่เสียเขาไปเเล้วจะรู้สึก!!
-
บอกแล้วว่าให้กานต์เป็นพระเอก เห้อ เบื่อพวกไม่มีสมอง :katai1:
-
พระเอกสมควรมีสมองเบื่อพวกโง่แล้วมาตื้อทีหลังอยากให้ได้กับกาน
-
จอมครับ
ปล่อยน้องไปหาพระเอกเขาโน่น
มาต่ออีกตอนนะครับ
-
พระเอกโงโง่
-
คือจอมเป็นพระเอกจริงหรอออออ
ม่ายยยยเค้าจะให้พี่กานต์เป็นปล่อยจอมโง่ไปแหละดีแล้ว
พอทุกอย่างเฉลยออกมาสุดท้ายก็เสียของรักไป หึๆๆ
-
“โอ้ยย เจ็บนะ” ตุ๋นร้องออกมาด้วยความเจ็บ ต้นเหตุก็มาจากร่างสูงที่ฉุดกระชากเขามาต้องแต่ห้องพี่กานต์เหวี่ยงตุ๋นลงจนสะโพกหนาไปกระแทกเข้ากับโซฟาอย่างแรงทำให้ตุ๋นถึงกับนิ่วหน้า
“ทำไมตุ๋นถึงไปอยู่ที่ห้องไอ้กานต์!” จ้าวจอมตะคอกเสียงดังด้วยความโมโห เขายิ่งกลับมาจากทำงานเหนื่อยแล้วยังต้องมาเหนื่อยมากขึ้นกว่าเดิมเพราะเรื่องพวกนี้ ยิ่งตอนที่ตุ๋นทำตัวดื้อกับเขาต่อหน้าไอ้กานต์อีก จ้าวจอมแทบจะคุมตัวเองไว้ไม่อยู่
“แล้วพี่จอมเป็นบ้าอะไร! ทำไมต้องมาใช้กำลังกับตุ๋นด้วย” ตุ๋นตะคอกกลับบ้าง เริ่มจะมีน้ำโหแล้วเหมือนกัน พี่ไม่ยอมถามอะไรเลยมาถึงก็เอาแต่ตะคอกใส่แล้วก็ใช้กำลังทำให้ตุ๋นเจ็บตัว
“นี่อยู่กับมันแค่แป๊ปเดียวทำให้ตุ๋นกล้าขึ้นเสียงใส่พี่เลยหรอ ห้ะ!” ยอมรับว่าตกใจเหมือนกันที่เห็นน้องตะคอกใส่เขาเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ ปกติออกจะทำตัวสุภาพ พูดครับแทบจะทุกคำ ทำไมน้องของเขาถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ
“ก็แล้วพี่จอมมาขึ้นเสียงใส่ตุ๋นก่อนทำไมล่ะ”
“ตุ๋นก็บอกพี่มาสักทีสิว่าไปทำอะไรที่ห้องไอ้กานต์มา” จ้าวจอมลดระดับเสียงให้เบาลงจนเป็นปกติ น้องจะได้ไม่ว่าว่าเขาขึ้นเสียงใส่อีก
“ไปทำอาหารแล้วก็กินข้าวครับ” เมื่ออีกฝ่ายยอมอ่อนเสียง ตุ๋นจึงลดตามบ้าง ตอนนี้พยายามจะควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ได้มากที่สุด
“ทีห้องของเราไม่มีกินหรือไง ของก็เต็มตู้เย็นไม่รู้จักทำกินจนต้องไปกินที่ห้องคนอื่น” ร่างสูงพูดประชดประชัน
“ตุ๋นจะบอกอะไรให้นะครับว่า กินข้าวที่ไหนก็กินได้ แต่มันไม่อร่อยเท่ากับกินกับพี่กานต์ โอ๊ยย” เมื่อพี่ประชดมาตุ๋นก็ประชดกลับได้เหมือนกัน พูดจบร่างอวบก็รู้สึกเจ็บที่ต้นแขนขาวอย่างแรงเพราะฝีมือของร่างสูงที่กระชากให้ตุ๋นลุกขึ้นตามเข้าไปในห้อง
“ไหนตุ๋นบอกว่าชอบพี่ไง ห้ะ! ที่พูดเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไง กินข้าวกับไอ้เหี้ยกานต์อร่อยกว่างั้นหรอ ไม่รู้หรือไงว่ามันกำลังหลอกใช้ตุ๋นเป็นเครื่องมือ”
“เครื่องมือในการเอาคืนที่พี่ไปแย่งคุณฑิตามาจากเขาน่ะหรอ” ตุ๋นถามกลับไปสั้นๆแต่ก็ทำให้อีกคนหยุดนิ่งด้วยความตกตะลึง ไม่คิดว่าน้องจะรู้เรื่องนี้ด้วย
/นี่ไอ้กานต์มันเล่าเรื่องนี้ให้ตุ๋นฟังหรอ/
“ตุ๋นรู้เรื่องนี้ได้ยังไง”
“ตุ๋นรู้ทุกเรื่องแหละครับ รู้แม้กระทั่งว่าพี่จอมเอาเรื่องที่ตุ๋นชอบพี่ซึ่งมันเป็นความลับระหว่างเราไปบอกกับคุณฑิตา” ตุ๋นมองร่างสูงด้วยสายตาตัดพ้อระคนผิดหวังในตัวคนตรงหน้าเป็นอย่างมาก
จ้าวจอมมองสีหน้าเจ็บปวดของตุ๋น รู้สึกเจ็บแปลบจี๊ดๆที่ใจ เขาทำให้ตุ๋นต้องผิดหวังในตัวเขามากี่ครั้งแล้วนะ ทำไมตอนนั้นเขาถึงได้บอกออกไปได้นะ ถ้าเขาไม่ใจอ่อนให้กับเธอเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้ แต่ที่เขาสงสัยอยู่เรื่องหนึ่งคือ
...ตุ๋นรู้ได้ยังไงว่าเขาเป็นคนบอกทั้งๆที่ตอนนั้นก็มีแค่เขากับฑิตา...
“ถ้าพี่ไม่มีอะไรแล้วก็ออกไปเถอะ” เมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบไม่มีใครพูดอะไรทำให้ตุ๋นรู้สึกอึดอัดขึ้นมาจนต้องเป็นฝ่ายเอ่ยบอกให้ร่างสูงกลับไปก่อน พูดจบตุ๋นก็เดินเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้เขาอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ มีหลายอย่างให้เขาต้องคิดเต็มไปหมด
จ้าวจอมเดินกลับมายังห้องตัวเองอย่างช้าๆเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบร่างระหงส์ของคนรักกำลังนั่งหวีผมชื้นน้ำของเธออยู่หน้ากระจก เมื่อเธอเห็นเขา ก็รีบรุดเดินเข้ามาหาพลางเกี่ยวเกาะแขนแกร่งไว้แน่น
“ทะเลาะกันหรอคะ เสียงดังเชียว” หญิงสาวถามเปลี่ยนจากเกาะแขนมาโอบกอดเอวสอบ ใบหน้าสวยราวกับภาพวาดซุกเข้าหาแผ่นหลังแกร่งอย่างแนบแน่น
“ฑิตาผมไม่มีอารมณ์ขอโทษนะ” เสียงทุ้มบอกกับคนรักพลางปลดมือเรียวของเธอที่ลูบไล้ตามแผ่นอกก่อนจะเริ่มลามไปทั่วร่างกายของเขาออก ซึ่งก็ทำให้หญิงส่งเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
/ไอ้อ้วนเพราะแกคนเดียว แกทำห้าวจอมปฏิเสธฉัน/
สายน้ำเย็นที่ไหลออกมาจากฝักบัวช่วยให้อารมณ์ของร่างสูงเย็นขึ้นและก็ยังช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวันได้ เมื่อใจเริ่มเย็นความผิดที่ทำไว้กับน้องวันนี้ก็แล่นเข้ามาในหัว เขาทำตัวแย่ใส่น้องไว้อยู่หลายอย่าง ทั้งเรื่องที่เขาไม่สมควรจะบอกจะบอกให้คนอื่นได้รู้เขาก็บอก ตอนแรกจ้าวจอมตั้งใจจะเค้นคนรักตัวเองว่าทำไมตุ๋นถึงรู้เรื่อนี้ได้ตอนนั้นมีแค่เขากับเธอเท่านั้นถ้าเธอไม่บอกแล้วจะเป็นใคร แล้วเธอก็สัญญาไว้แล้วด้วยว่าเธอจะไม่บอกน้อง แต่ถ้าพูดไปก็จะทะเลาะกันเปล่าๆ แค่เรื่องน้องเขาก็เหนื่อยพออยู่แล้ว อีกทั้งเรื่องที่น้องไปอยู่ห้องไอ้กานต์อีก ตอนนั้นเขาห้ามอารมณ์ตัวเองไม่อยู่จริงๆ จนทำให้น้องต้องเจ็บตัว ถ้าตอนนั้นเขาไม่ลากตุ๋นกลับห้อง เขากับไอ้กานต์ก็คงจะกระทืบกันให้ตายไปข้าง
จ้าวจอมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาเสยผมเปียกน้ำขึ้น สิ่งที่ทำให้เขาเหนื่อยกว่าการทำงานก็คือเรื่องของตุ๋นนี่แหละ แต่ตุ๋นน่ะโกรธใครก็โกรธยาก หายก็เร็ว ตัดสินใจไปขอโทษแล้วก็ง้อด้วยขนมนิดๆหน่อยก็คงไม่เป็นไร แต่สิ่งที่เขาต้องจัดการให้เด็ดขาดคือการทำให้ไอ้กานต์มันไปพ้นๆชีวิตของเขากับตุ๋นสักที เห็นแล้วรำคาญลูกตา
...ทำไมกันนะตอนแรกเขาตั้งใจว่าจะไม่สนใจน้อง น้องจะได้เลิกชอบแล้วจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับเขาเสียที แต่พอเอาเข้าจริง เขานี่แหละที่เป็นฝ่ายเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับน้องเองตลอด...
ไม่รู้ทำไม
~~ 25% ~~
วันนี้ตุ๋นรีบตื่นแต่เช้าจะได้รีบกินข้าวแล้วออกไปทำงาน เพราะตุ๋นไม่อยากเจอหน้าคนใจร้าย ถึงตุ๋นจะรักพี่มากแต่พี่มาทำแบบนี้กับตุ๋น ตุ๋นก็โกรธเป็นเหมือนกัน รักไม่ได้แปลว่าต้องยอมเสมอไป แล้วต่อไปนี้ถ้าใครทำให้ตุ๋นต้องเจ็บหรือมาว่าตุ๋นอีก ตุ๋นจะไม่ยอมอีกต่อไปแล้วตุ๋นจะเอาคืนให้หมด
...ตุ๋นจะต้องไม่เป็นตุ๋นคนเดิม...
มื้อเช้านี้ตุ๋นทำอาหารง่ายๆอย่างพวกไข่ดาว แฮม ไส้กรอก เพราะว่าพวกนี้เป็นอาหารที่ใช้เวลาทำครู่เดียวก็เสร็จ ตุ๋นจะได้รีบกินรีบไปสักที ตุ๋นตักไข่ดาวใส่จานเป็นอย่างสุดท้ายก่อนจะเอากระทะไปล้างทำความสะอาด แล้วหยิบแก้วเปล่าที่คว่ำไว้บนชั้นกับเดินไปหยิบนมในตู้เย็นติดมือมาด้วย ตุ๋นเห็นนมก็รู้สึกเสียใจนิดหน่อย กินมันมาตั้งแต่เด็กแต่ไม่มีทีท่าว่าจะสูงขึ้นเหมือนคนอื่นเขา มือขาวเปิดฝาขวดออกก่อนจะรินน้ำนมสีขาวใส่แก้วจนเต็ม แล้วเริ่มลงมือทานอาหารตรงหน้า
“ตื่นแล้วหรอตุ๋น” ร่างสูงทักขึ้นเมื่อเข้ามาในห้องครัว เขาตั้งใจจะมาอ้อนให้น้องหายโกรธ จึงทำตัวปกติเหมือนกับว่าเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแม้แต่น้อย
“ครับ” ตุ๋นตอบแบบส่งๆ เอาส้องแทงไข่ดาวตรงหน้าขึ้นมาทั้งใบแล้วยัดใส่ปากกินต่อโดยไม่สนใจร่างสูงที่เริ่มจะทำตัวมีปัญหา
/ทำไมถึงตื่นเช้าได้ ปกติก็ไม่เคยเห็นจะทำ ผีเข้าแต่เช้าหรือไง/ ตุ๋นคิดในใจ
“อยากกินข้าวผัดกับไข่ดาวจังเลย เสียดายทำไม่เป็น” ร่างสูงที่มุดตู้เย็นอยู่พูดขึ้นมาลอยๆ แต่ตั้งใจจะให้ตุ๋นได้ยิน ถ้าเป็นเมื่อก่อนตุ๋นจะกุลีกุจอมาทำให้เขากินทันที แต่เรื่องเมื่อคืนสอนให้จ้าวจอมรู้ว่าอย่าทำให้ตุ๋นโกรธเพราะอะไรที่เคยทำให้มันจะกลายเป็นแบบนี้
“...” ตุ๋นนั่งเงียบ กินข้าวอยู่ที่เดิมไม่แม้ที่จะคิดลุกไปหาของมาทำอาหารให้จ้าวจอมกินแต่อย่างใด ปล่อยให้ร่างสูงพูดนู่นพูดนี่ไปเรื่อยๆ
“หิวจัง จะมีใครใจดีมาทำให้กินไหมนะ เมื่อคืนก็ไม่ได้กินข้าวด้วย” จ้าวจอมยังไม่ละความพยายาม เขาเรียกร้องความสนใจจากตุ๋นต่อ ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเห็นตุ๋นรวบช้อนซ้อมทั้งที่อาหารยังไม่หมด บอกแล้วตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก สงสัยตุ๋นคงจะเริ่มใจอ่อนลงแล้ว
“หิวมากหรอครับ” ตุ๋นถามด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง มองหน้าร่างสูงร้อยวันพันปีไม่กินข้าวเย็นก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร เพิ่งจะมาหิววันนี้ สงสัยเมื่อคนคงใช้พลังงานไปเยอะ
“ใช่ หิวม้ากมาก” ร่างสูงทำหน้าอ้อนซึ่งไม่ได้เข้ากับหน้าตาตัวเองเลยสักนิด พลางเอามือกุมท้องเป็นเครื่องหมายว่าตอนนี้หิวสุดๆ
“โอเคครับ”
เมื่อได้ยินคำตอบจ้าวจอมก็ยิ้มกว้างออกมา เห็นมั้ยตุ๋นหายโกรธเร็วจะตาย น้องชายคนนี้น่ารักที่สุด
ขณะที่จ้าวจอมกำลังเพ้อร่างระหงส์ของฑิตาก็เดินเข้ามาในครัว ตุ๋นแสยะยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ แต่จ้าวจอมไม่ทันเห็น
...รักกันมากก็ให้เธอทำให้กินเองแล้วกัน...
“คุณฑิตามาพอดีเลย พี่จอมเขาอยากกินข้าวผัดกับไข่ดาวฝีมือคุณน่ะครับ เห็นบ่นหิวตั้งแต่เข้ามาในครัว เขารอให้คุณมาทำให้กินอยู่” ตุ๋นยิ้มบอกกับหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาใหม่ เธอยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน นี่จ้าวจอมคงจะหลงเธอไปเต็มๆ
เมื่อพูดกับฑิตาจบตุ๋นก็หันมาหาร่างสูงของจ้าวจอมที่มองหน้าของตุ๋นด้วยสายตาดุๆ ตุ๋นยิ้มหวานก่อนจะบอก “ผมไม่อยู่เป็นก้างล่ะ ขอตัว” ตุ๋นบอกพลางส่งสายตาให้ร่างสูงประมาณว่ายกนี้ตุ๋นชนะพี่เห็นๆ ก่อนจะเดินกระแทกไหล่หนาออกไปถึงมันจะทำให้ตุ๋นเจ็บไหล่นิดๆ แต่ตุ๋นก็ภูมิใจที่ได้เอาคืนพี่บ้าง ทิ้งให้ร่างสูงยืนหงุดหงิดอย่างไม่สบอารมณ์อยู่อย่างนั้น ถามว่าฑิตาทำอาหารให้กินไม่ดีตรงไหน ให้คนรักทำให้ก็ควรจะดีใจไม่ใช่หรอ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่า
...ฝีมือการทำอาหารของเธอน่ะ นรกแตกแค่ไหน...
*****************************************************************************
“สะ...สวัสดีครับ” เสียงทักทายแบบกล้าๆกลัวๆถูกส่งมาให้กับร่างสูงตั้งแต่เดินเข้ามาภายในตึก บางคนก็น้ำตาคลอเมื่อเห็นเขา ไหนจะคนที่วิ่งหนีไปอีก วันนี้พนักงานของเขาเป็นอะไรกันไปหมด ไล่ออกแม่งให้หมดเลยดีไหม ขัดหูขัดตา
ป้าบ !
“นี่ทำหน้าตาให้มันดีๆหน่อยลูกน้องจะได้มีกระจิตกระใจในการทำงานไม่ใช่มาทำให้ลูกน้องกลัวก่อนทำงานเว้ย” จ้าวจอมลูบแขนตรงบริเวณที่โดนประทุษร้ายเบาๆ ในบริษัทนี้ก็มีอยู่แค่คนเดียวแหละที่กล้าทำร้ายเขา เธอชื่อ ศยา หรือฝุ่นเป็นเลขาแล้วก็เป็นเพื่อนสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมของเขา
“หน้าของฉันมันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือไง แล้วนี่ฉันเป็นประธานนะเว้ยแกเป็นลูกน้องแต่กล้ามาทำร้ายฉันมันหมายความว่ายังไง” ศยาเบ้ปากใส่พ่อคนใหญ่คนโต แล้วนี่มันไม่ได้ส่องกระจกเลยหรือไงวะว่าหน้ามันพร้อมที่จะกินหัวทุกคนได้อยู่แล้ว ตั้งแต่เธอเดินตามจ้าวจอมมาแบบไม่ให้มันรู้ตัว เธอเห็นพนักงานแต่ละคนที่เห็นหน้ามันแทบจะร้องไห้ออกมากันเป็นแถว สงสัยจะมีเรื่องให้อารมณ์เสียแต่เช้า ออร่าสีดำถึงได้ลอยฟุ้งอยู่รอบตัวขนาดนั้น
“นี่แกอย่ามาขี้โม้โอ้อวดตำแหน่งต่อหน้าลูกฉันนะเว้ย เดี๋ยวตบ” นิ้วเรียวยกชี้หน้าร่างสูงแบบขู่ๆ
“แกเอาลูกมาด้วยหรอ ไหนอ่ะ” จ้าวจอมถามก่อนจะเห็นสิ่งมีชีวิตตัวกลมๆค่อยๆโผล่หน้าออกมาจากด้านหลังของเพื่อนสาว เพราะมัวแต่เถียงกันจนไม่ได้สังเกตว่าเพื่อนพาเจ้าตัวน้อยมาเล่นที่นี่ด้วย
“น้องฟางครับ เจอผู้ใหญ่หม่าม๊าให้ทักทายว่าอะไรครับ” ศยาบอกลูกชายพลางลูบผมนิ่มไปด้วย
“สวัสดีครับคุณตาจ้าวจอม”
“ฮ่าๆๆ ดีมากครับเดี๋ยววันนี้หม่าม๊าเลี้ยงไอติมเนาะ” หญิงสาวขำออกมาเสียงดัง ลูกชายเธอพูดตามที่เธอสอนมาเป๊ะๆ ดีมากครับลูกชายของหม่าม๊า
“ถ้าเรียกว่าพี่จอม พี่จะเลี้ยงขนม” จ้าวจอมลูบผมเด็กน้อยตัวกลมด้วยความเอ็นดู ก่อนจะหันไปหาเพื่อนที่กำลังยืนหัวเราะ “ไอ้ฝุ่นเดี๋ยวแกจะโดน” จ้าวจอมกัดฟันกระซิบใส่เพื่อนตัวแสบ
“ชิส์ กลัวตายแหละ”
“เออฝุ่น วันนี้ช่วยอะไรฉันหน่อยสิ”
“อะไร” ศยาถามเสียงห้วน
“วันนี้ฉันให้แกลาวันนึง จะไปทำธุระที่ไหนก็ไปเพราะฉันจะให้ตุ๋นมาช่วยงานฉันแทนแก” จ้าวจอมบอกหญิงสาวยิ้มๆ อีกอย่างถ้ามันไม่อยู่เขาก็จะโล่งหูไปอีกวันนึงด้วย
“แต่งานมันไม่มีอะไรแล้วไม่ใช่หรอวะ ที่จริงไม่ต้องให้น้องขึ้นมาก็ได้นะ”
“เหอะน่า”
“เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ” ศยาหลี่ตามองร่างสูงด้วยความสงสัยไม่เคยเห็นมันขอร้องอะไรแปลกๆแบบนี้ หรืออากาศร้อนจะทำให้คนเปลี่ยนไป
“เมื่อคืนฉันทะเลาะกับน้องน่ะ” สีหน้ายิ้มแย้มของจ้าวจอมเมื่อครู่หม่นลง
“หนักหรอวะ” ศยาค่อนข้างแปลกใจเพราะตั้งแต่เป็นเพื่อนกับจ้าวจอมมาเธอไม่เคยเห็นมันทะเลาะกับตุ๋นแม้แต่ครั้งเดียว
“หนักเอาเรื่องอยู่เหมือนกัน ฉันอยากจะง้อให้ตุ๋นให้โกรธ เมื่อเช้าพยายามแล้วแต่ไม่สำเร็จ ตุ๋นแปลกไป ใจแข็งขึ้นตั้งเยอะ”
“น้องแกไม่ได้ใจแข็งขึ้นหรอก แต่อาจจะเป็นเพราะสิ่งที่แกทำมันยากที่จะให้อภัยก็ได้ อย่ามองว่าคนอื่นไม่ดีทั้งที่เรายังไม่ได้มองตัวเอง ง้อให้สำเร็จแล้วกัน ดีล่ะวันนี้ฉันจะไปสะสางธุระ ฉันฝากลูกไว้กับแกก่อนได้ป่ะ ให้ลูกฉันช่วยง้อก็ได้นะ รับรองสำเร็จชัวร์” หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นพลางอวดอ้างสรรพคุณของลูกชายตัวเองไปด้วย แล้วที่เธอฝากลูกไว้ที่นี่เพราะเธอต้องไปทำธุระหลายที่ กลัวลูกจะงอแง
“เออ ฝากไว้กับฉันนี่แหละ ฝากแกลงไปบอกให้ตุ๋นขึ้นมาแล้วก็ฝากสั่งไอติมรสช็อคโกแลตมากระป๋องนึงด้วยตุ๋นชอบกิน อ้อ นม ขนมของลูกแกด้วย ให้ใครก็ได้เอามาส่งที่ห้องฉันนี่แหละ” จ้าวจอมสั่งเพื่อน เขารู้ดีว่าตุ๋นชอบกินไอศกรีมช็อคโกแลต ชอบตั้งแต่ตอนเด็กๆแล้วแล้ว
“ได้ๆ งั้นฉันไปก่อนนะ ดูแลลูกฉันดีๆด้วย ฟางคับหม่าม๊าไปทำธุระก่อนนะอยู่กับพ่จอมอยย่าดื้อรู้ไหม ช่วยพี่เขาง้อคนด้วยนะครับ” ศยากำชับเพื่อนและลูกชาย เธอหอมแก้มนุ่มของน้องฟางฟอดใหญ่ก่อนจะเดินออกไป
จ้าวจอมจูงมือเด็กน้อยหัวเห็ดให้เดินตามมา ตลอดทางน้องฟางก็พูดเจื้อยแจ้วกับเขาไปตามประสาเด็กได้อย่างที่ไม่ทำให้เขาเบื่อเลยสักนิด เขาเคยเห็นเด็กคนนี้แค่ไม่กี่ครั้งเพราะนานๆทีศยาจะเอาลูกมาเล่นที่นี่ด้วย น้องฟางทำให้เขาเอ็นดูได้ไม่ยากเพราะกริยาที่น่ารักบวกกับทรงผมทรงเห็ด แก้มสีชมพูปลั่งแล้วก็รูปร่างกลมๆ ทุกอย่างลงตัวกลายเป็นความน่ารักที่ไม่ว่าใครได้เห็นก็ตกหลุมรักเด็กตัวกลมคนนี้กันเป็นแถว ก็เหมือนกันตุ๋นตอนเด็กๆนั่นแหละ
พูดถึงตุ๋นจ้าวจอมก็รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเช้า เขาอยากจะให้ตุ๋นทำข้าวผัดกับไข่ดาวให้เขากินแต่เจ้าตัวก็ดันเล่นเขากลับอย่างแสบสันโดยการเรียกให้ฑิตามาทำอาหารให้เขากินแทน มื้อเช้าของเขาก็เลยเป็นข้าวผัดหน้าตาประหลาดกับไข่ดาวไหม้เกรียมอีกสองฟอง รสชาติของมันก็เหมือนกับที่เขาเคยบอกนั่นแหละ นรกชัดๆ โชคดีที่เธอขอตัวไปอาบน้ำจ้าวจอมจึงอาศัยจังหวะนั้นรีบเขี่ยอาหารอันตรายพวกนั้นลงขยะ ถึงจะเสียดายของแต่ถ้าจะให้เขาฝืนกินเข้าไปมันก็ไม่คุ้มกับการเสี่ยงชีวิตกิน
...เพราะเรื่องนี้แหละที่ทำให้เขาไม่สบอารมณ์ตั้งแต่เช้า...
ก๊อก ก๊อก
“เข้ามา!” จ้าวจอมบอกเสียงห้วน ไม่ทันได้สังเกตว่าใครเดินเข้ามา เพราะเขากำลังวุ่นกับกองเอกสารตรงหน้าบวกกับเรื่องเมื่อเช้าเข้ามาวิ่งตีกันตีกันอยู่ในสมอง คิ้วเข้มขมวดจนแทบจะผูกติดกัน
“ถ้าไม่พอใจงั้นผมก่อนก็ได้ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน” ตุ๋นก็เสียงห้วนไม่แพ้ร่างสูง เมื่อเช้าพี่ฝุ่นเขามาหาตุ๋นบอกให้ตุ๋นขึ้นมาช่วยทำงานแทน เพราะพี่เขาจะไม่อยู่ ตุ๋นก็อุตส่ารีบทำงานที่ค้างไว้ให้เสร็จ ถ้าขึ้นมาแล้วรู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตุ๋นไม่น่าขึ้นมาเลยจริงๆ
“อ้าว ตุ๋นหรอ เดี๋ยวก่อนสิตุ๋น ขอโทษนะพอดีพี่กำลังอ่านเอกสารอยู่น่ะ” จ้าวจอมรีบพูดอย่างร้อนรนเมื่อเห็นว่าน้องกำลังจะเดินกลับออกไป
“จะให้ตุ๋นทำอะไรบ้างครับ” ตุ๋นถามขึ้นหลังจากที่เดินกลับเข้ามาภายในห้องอีกครั้ง
“ก็ไม่มีอะไรแล้วล่ะ ฝุ่นบอกว่าวันนี้ตารางงานของพี่ว่าง ไม่ต้องทำอะไรแล้วล่ะ” จ้าวจอมปิดแฟ้มลง ตาคมมองมายังตุ๋นที่นั่งอยู่ข้างหน้าเขา สีหน้านิ่งเรียบของน้องบ่งบอกให้เขารู้ว่าตุ๋นยังไม่หายโกรธ
“ถ้าไม่มีอะไร งั้นตุ๋นกลับไปทำงานต่อก่อนแล้วกัน” ตุ๋นบอกก่อนจะลุกขึ้น
“เดี๋ยวๆ ช่วยเลี้ยงน้องฟางบ้างสิ พี่เลี้ยงเด็กไม่เป็น” จ้าวจอมหาข้ออ้างเพื่อให้อีกคนอยู่ต่อ ซึ่งก็ได้ผลเมื่อสายตาเรียบนิ่งเมื่อครู่เริ่มเปล่งประกายออกมาราวกับเจอของเล่น ตุ๋นดูดีใจเวลาที่ได้เจอเด็กๆซึ่งตรงข้ามกับเขาโดยสิ้นเชิง จ้าวจอมไม่ได้เกลียดเด็ก แต่ก็ไม่ได้ชอบ ค่อนข้างรู้สึกเฉยๆซะมากกว่า แต่ถ้าเป็นน้องฟางล่ะก็ เด็กคนโปรดของเขาเลย
“น้องฟางมาด้วยหรอครับ” ตุ๋นถามออกไปอย่างตื่นเต้น ตุ๋นรักน้องฟางมากแต่ไม่ค่อยได้เจอน้องบ่อยเท่าไหร่ น้องฟางน่ารัก ตุ๋นชอบเล่นกับน้อง ยิ่งเวลาน้องฟางยิ้มตุ๋นแทบอยากจะฟัดแก้มกลมๆนั่นให้หนำใจไปเลย ทั้งที่ตุ๋นเองก็ไม่ได้ดูว่าทีเวลาตัวเองยิ้มก็มีคนอื่นจ้องจะเข้ามาฟัดแก้มของตุ๋นเหมือนกัน
จ้าวจอมพยักหน้าตอบก่อนจะชี้ไปทางห้องพักส่วนตัวที่ถูกสร้างขึ้นไว้ภายในห้องทำงานอีกที เอาไว้สำหรับเวลาที่จ้าวจอมทำงานดึกๆดื่นๆแล้วขี้เกียจขับรถกลับก็อาศัยนอนที่นี่เอา เฟอร์นิเจอร์ภายในห้องก็เหมือนกับคอนโดที่เขาพักอยู่เกือบทุกอย่าง ถือว่าครบครันทีเดียว
จ้าวจอมมองตามร่างอวบที่เนหายเข้าไปในห้องสักพักก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับเด็กน้อย ทั้งคู่ตัวกลมเหมือนกันแถมยังเดินจูงมือกันอีก อย่างกับแฝดต่างวัย เป็นภาพที่ดูแล้วทำให้จ้าวจอมยิ้มได้
ก๊อก ก๊อก
“เดี๋ยวพี่มานะฟาง” ตุ๋นบอกก่อนจะเดินไปเปิดประตู เมื่อเปิดออกมาก็พบกับพนักงานของบริษัทยื่นถึงพลาสติกที่เต็มไปด้วยขนมมาให้ โดยที่พนักงานคนนั้นบอกว่าประธานสั่ง ตุ๋นกล่าวขอบคุณแล้วรับถุงมาก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของพี่แล้ววางของไว้บนนั้น “พี่พนักงานเขาเอามาส่งครับ”
“เอาไปกินสิ พี่ให้เขาซื้อไอศกรีมช็อคโกแลตของชอบตุ๋นมาด้วยนะ” มือหนาหยิบถุงเก็บความเย็นที่ช่วยไม่ให้ไอศกรีมช็อคโกแลตข้างในละลายออกมา ก่อนจะส่งให้ตุ๋น แต่ตุ๋นไม่รับ
“ไม่เอาหรอกครับ เบื่อแล้ว เมื่อวานตุ๋นเพิ่งไปกินกับพี่กานต์มา”
กานต์ ! ชื่อนี้อีกแล้ว เขาเกลียดมันตุ๋นก็รู้แต่ทำไมตุ๋นถึงชอบพูดชื่อมันให้เขาได้ยินตลอด เมื่อไหร่มันจะออกไปจากชีวิตของเขาและตุ๋นสักที หรือเย็นนี้เขาควรจะเอาปืนไปยิงมันแม่งเลยดีไหม จะได้ออกไปเร็วๆ คิดแล้วโมโห
“ตุ๋นอย่าประชดพี่ เรื่องเมื่อวานพี่ขอโทษที่ทำให้ตุ๋นเจ็บ หายโกรธพี่เถอะนะ” สุดท้ายจ้าวจอมก็ต้องเป็นฝ่ายอ่อนลงก่อน เพราะถ้าน้องยังคิดประชดเขา น้องก็จะต้องเข้าไปยุ่งกับไอ้กานต์อีกเป็นแน่
“ตุ๋นไม่ได้โกรธเรื่องที่พี่ทำให้ตุ๋นเจ็บ แต่ตุ๋นโกรธเรื่องที่พี่เอาเรื่องที่ตุ๋นรักพี่ไปบอกให้คุณฑิตาฟัง!” ตุ๋นพูดเสียงดัง อยากจะระบายความรู้สึกให้อีกคนได้รับรู้ว่าตุ๋นต้องอดกลั้นเรื่องพวกนี้มามากแค่ไหน
...แต่พูดไปก็คงจะไร้ประโยชน์...
จ้าวจอมรู้สึกถึงแรงกอดรัดที่ขา มองลงไปก็เห็นเด็กตัวกลมยืนกอดรัดขายาวเขาไว้แน่น ดวงตากลมของเด็กน้อยเต็มไปด้วยหยาดน้ำใสอย่างน่าสงสาร เมื่อเห็นอย่างนั้นจ้าวจอมจึงอุ้มน้องฟางขึ้นมานั่งบนตักแกร่ง
“น้องฟางร้องไห้ทำไมครับ” จ้าวจอมถามพลางเอาผ้าเช็ดหน้าซับน้ำตาบนแก้มใสอย่างเบามือ
“ฮึก...พี่ตุ๋นเสียงดัง..ฮึก..พี่ตุ๋นว่าพี่จอมด้วย..นะ..น้องฟางกลัว..ฮึก..น้องฟาง..มะ..ไม่อยากให้พี่จอมโดนตี..มันเจ็บ” เด็กน้อยสะอื้นบอก แขนเล็กๆกอดคอของร่างสูงไว้แน่น
“ใช่ครับ พี่จอมก็กลัวโดนพี่ตุ๋นเค้าตีแล้วพี่ตุ๋นก็เสียงดัง คนใจร้ายเนอะๆ” จ้าวจอมยิ้มเผล่ จึงโดนคนที่พวกเขาพาดพิงถึงค้อนให้ตาเขียวปั้ด แต่ร่างสูงก็ทำไม่รู้ไม่เห็น มือหนายังคงลูบหลังเด็กน้อยให้คลายสะอื้นต่อไป
“งั้นก็เชิญเล่นด้วยกันไปแค่สองคนแล้วกัน ขนมก็ไม่ต้องกินด้วย” ตุ๋นยู่หน้าใส่ทั้งสองคนที่ดูจะเข้าคู่กันได้ดีเหลือเกิน มือขาวหยิบถุงขนมบนโต๊ะมาทั้งหมดก่อนจะเดินเอาไปวางบนโต๊ะกาแฟแล้วกระแทกตัวนั่งลงบนโซฟา หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมอาบน้ำให้จระเข้อย่างเงียบๆ โดยไม่สนใจเด็กเล็กเด็กโข่งที่กำลังวางแผนอะไรบางอย่างกันอยู่
จ้าวจอมยิ้มให้กับท่าทางน่ารักของตุ๋น ร่างสูงหันมากระซิบกระซาบบางอยู่กับเด็กน้อยก่อนที่เจ้าตัวเล็กจะพยักหน้าเป็นการเข้าใจ มือหนาอุ้มร่างเล็กของน้องฟางลงจากตัวก่อนที่น้องฟางจะเดินไปหาร่างอวบที่นั่งอยู่บนโซฟาหลังใหญ่ มือป้อมสะกิดขาอวบของตุ๋นอย่างกล้าๆกลัวๆทำให้ตุ๋นเหลือบมามองเล็กน้อยด้วยสายตานิ่งๆ ทำให้เด็กน้อยน้ำตาคลออีกครั้ง สุดท้ายคนแพ้น้ำตาอย่างตุ๋นก็ยอมเลิกแกล้งเด็กน้อยก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือลงแล้วอุ้มน้องฟางขึ้นมานั่งบนตักของตัวเอง
จุ๊บ จุ๊บ
“พี่ตุ๋นหายโกรธน้องฟางกับพี่จอมน๊า” ร่างเล็กยิ้มเอียงคออย่างน่ารัก จนทำให้ตุ๋นอดใจไม่ไหวในความน่ารัก จึงก้มลงไปฟัดแก้มยุ้ยๆของน้องฟางอยู่นานสองนานจนเด็กน้อยเหนื่อยถึงหยุด
“ยกโทษให้ก็ได้ แต่วันหลังอย่าอีกก็พอ” ปากก็บอกกับเด็กน้อยแต่สายตาของตุ๋นมองไปยังร่างสูงที่นั่งยิ้มกว้าง “แต่ว่าทำไมน้องฟางต้องจุ๊บๆแก้มพี่ตุ๋นสองทีด้วยล่ะ พี่ตุ๋นคิดเงินดีไหม” ตุ๋นถามเด็กน้อยอย่างไม่จริงจังพลางลูบผมนุ่มไปด้วย
“ก็จุ๊บแรกของน้องฟาง ส่วนจุ๊บที่สองพี่จอมฝากมาครับ” เด็กน้อยตอบอย่างใสซื่อ แต่คะตอบที่ได้ยินทำให้ตุ๋นแทบจะสำลักน้ำลาย อยู่ใบหน้าของตัวเองก็ร้อนขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล
“เอ่อ...พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” พูดจบตุ๋นก็เดินหน้าแดงแจ๋ไปเข้าห้องน้ำ
...ปล่อยให้หนึ่งเด็กหนึ่งผู้ใหญ่จับมือกันอย่างเจ้าเล่ห์...
ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับน้องฟาง เดี๋ยวพี่จอมจะซื้อของเล่นให้แบบอันลิมิต
*************************************************************************
ตอนนี้ทั้งคู่เขาซ้อมเลี้ยงเด็กกันค่ะ
ตอนนี้ไม่ค่อยอึมครึง แต่สงสารพี่จอมเกือบได้กินอาหารฝีมือฑิตา
เข้ามาอ่านกันเยอะๆนะคะ อยากให้แสดงความคิดเห็นกันเยอะๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ
:m1:
-
เบื่อคนโง่ ยกให้กานต์เถอะ เบื่อผู้หญิงตีสองหน้า ปล่อยมันไปมั่วกับผู้ชายของมันเถอะ เบื่อคนไม่เด็ดขาด ชอบเขาทำไม่ไมยั่วพระเอกโง่ๆตรงนั้นเลยล่ะ สะใจกว่าเยอะ เหอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
กลัวเอดส์จริงๆ
-
กลัวคนกลายพันธุ์
-
หญิงชั่วชายโฉดก็เหมาะสมกันดีแล้วกลัวอีพี่จอมติดเอดส์อ่ะน่ากลัวเพราะอยู่กับโสตลอดเวลา
ขอให้น้องเจอคนทีดีกว่า
-
เพิ่งมาอ่านรวดเดียวจบ ทำไมพระเอกโง่อะไรขนาดนั้น
นี่เชียร์กานต์มากเปลี่ยนพระเอกได้มะ โถ่ เป็นกำลังใจให้สู้ๆจ้า ♡
-
:hao3: รอดูอารมณ์คนโมโหหึง
-
ขอตอนพระอกหายโง่ กํสายไปแล้วนะ แบบว่าตุ๊นทคบกับคนอื่นไปแล้วไรแบบนีอะ อยากด่าแบบแรงๆๆ หยาบๆๆ ใหัไอ้จอมจิงๆๆนะ แต่เกรงใจ คือมันหบุดหงิด ที่พยามจะวัอตุ๋นไม่ไดีทำให้ดูดีขึ้นมรเลยมอยากให้ตุ๋นแบบว่า เมินจิงๆ แบบเฉยาไปเลย ไรเงี้ยะ ขอเถอะ
-
อีนังฑิตามีไรดีบ้างอะน้องจากเรื่องบนเตียง ไม่สิผ่านมาเยอะแยะแล้วนิ อิอิ
-
เมื่อไหร่ฑิตาจะออกไปจากชีวิตจอมซ่ะที
-
เบื่อตัวร้ายพระเอกไปไหน พ่อกานออกมาเร็วตัวร้ายมันมาเกาะติดเลย
-
พระเอกเราบ่มีสมอง
-
เจ้าจอมหมูตุ๋น
-
เปลี่ยนพระเอกเป็นพี่กานต์ทันไหม :hao7:
-
โง่จัง ไม่แปลกเลยที่เป็นเครื่องมือของผู้หญิงสั่วๆ
ตุ๋นน่ารัก ใครก็รัก
#ก็ทีมพระเอกนะ ง่าวดี555
-
ทำไมผู้หญิงแบบนี้ถึงมีแฟนนะ ฮือออ
ทำกับข้าวไม่อร่อย ใช้เงินเก่ง สวยไปวันๆ :ling2:
-
:katai2-1: สนุกมากค่ะ. จ้าวจอมจะเริ่มจะมีความรุ้สึกแปลกกับตุ๋นแล้วสิ
-
เบื่อคนโง่ทั้งสองแล้ว เอามันออกไปจากชีวิตตุ๋นที ถ้าจะให้อยู่ก็ต้องจอมแบบฉลาดแล้ว ฉลาดขึ้นมาสักนิดก็ได้ เห็นจายตุ๋น :katai1:
-
ตั้งเเต่อ่านมายังไม่เจอความดีของยัยฑิตาเลย
อิพี่ก็เจ้าเล่ห์จัง หมูตุ๋นต้องเอาคืนเยอะๆเลยนะลูก
-
เราว่าอิตาพี่จอมได้เป็นเอดส์ตายก่อนที่จะได้คู่กับตุ๋นแน่ๆ เลยอ่ะ
ในจะทั้งโง่ตามเกมผู้หญิงอย่างฑิตาไม่ทันแบบนี้อีก จะมีผญ.คนในที่จะแต่งงานอยู่แล้ว
แล้วหนีจะมาคบกับอีกคนหนึ่งแบบนี้ มันก็เห็นๆ อยู่ว่าเป็นผญ.ยังไง
ใจง่าย หลายใจ ไม่ซื่อสัตย์และอีกหลายๆ อย่าง หวังว่วอิตาจอมมันจะตาสว่างได้ไวๆ
และไม่ทำให้น้องต้องเจ็บมากจนเกินไป
-
หึหึ หึหึ เสียงหัวเราะนี้จะเอาไว้โพสใหม่ ตอนสมนำ้หน้าแกตอนรู้ว่ารักน้องนะจ๊ะ
-
ร่างสูงนั่งเล่นกับน้องฟาง หาอันนู้นอันนี้มาเล่นกันไปเรื่อยๆคนที่อ้างว่าไปเข้าห้องน้ำก็ยังไม่กับมาเสียทีจนจ้าวจอมได้แต่อมยิ้ม ร่างสูงคิดว่าที่เขายิ้มได้คงเป็นเพราะน้องหายโกรธเขาโดยไม่รู้ว่าในใจลึกๆมันแย้งว่าจ้าวจอมยิ้มเพราะได้เห็นน้องเขินแก้มแดงอย่างน่าหยิก น้องฟางเห็นพี่จอมยิ้มมีความสุขน้องฟางก็ยิ้มตาม แต่ก่อนที่ความสุขภายในห้องจะฟุ้งไปมากกว่านี้เสียงเรียกเข้าที่ดังจากเครื่องมือสื่อสารขนาดเล็กของตุ๋นก็ขัดขึ้นเสียก่อน เป็นเพราะตุ๋นวางไว้ตอนที่อุ้มน้องฟางตอนเดินไปห้องน้ำสงสัยจะลืมเอาไปด้วย จ้าวจอมจึงหยิบขึ้นมาดู
//พี่กานต์//
นิ้วยาวสไลด์หน้าจอปฏิเสธอย่างแรง อารมณ์ดีๆเมื่อกี้หายวับทันที ความหงุดหงิดแล่นเข้ามาจนแทบอยากจะทุ่มโทรศัพท์ทิ้งถ้าไม่กลัวน้องโกรธ มือหนากดเข้าไปในสายที่ไม่ได้รับ ลบบันทึกสายที่ถูกตัดทิ้งเมื่อครู่ทันที ตุ๋นจะได้ไม่รู้ว่าไอ้กานต์มันโทรมา
“พี่จอมทำอะไรครับ” ร่างสูงสะดุ้งเมื่อคนทีหายไปเข้าห้องน้ำชะโงกหน้าเข้ามาถาม
ด้วยความที่ตกใจกลัวว่าน้องจะจับได้ทำให้ร่างสูงรีบหันไปเพื่อจะตอบก่อนจะชะงักเมื่อใบหน้านวลของน้องอยู่ใกล้เขามากจนจมูกโด่งชนเข้ากับแก้มนุ่ม กลิ่นหอมของแป้งเด็กที่ตุ๋นชอบใช้ทาลอยเข้ามาทำให้ หัวใจที่เคยไร้ความรู้สึกกับคนตรงหน้าเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
“เอ่อ ไม่มีอะไร” จ้าวจอมค่อยๆผละออกมาจากแก้มเนียน พยายามสั่งให้หัวใจเลิกเต้นแรงสักที เช่นเดียวกับตุ๋นที่ยืนนิ่ง
...เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมใจตุ๋นถึงเต้นแรงเหมือนกับจะหลุดออกมาอย่างนี้ ทำไมตุ๋นทำอะไรไม่ถูกเลย...
“พี่ตุ๋น น้องฟางแกะขนมไม่ได้อ่า” เสียงของเด็กน้อยกระชากสติของทั้งคู่ที่หายไปให้กลับมา
“คะ...ครับเดี๋ยวพี่ตุ๋นแกะให้เนอะ” ตุ๋นเดินไปหาน้องฟาง ตอนนี้สติสตังของตุ๋นเริ่มกลับเข้ามาบ้างแล้ว แต่ก็ยังทำอะไรไม่ค่อยถูก
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำงานต่อก่อนแล้วกัน เดี๋ยวตอนเย็นจะพาไปกินข้าว” จ้าวจอมบอกกับทั้งสองคนพลางลุกขึ้นก่อนจะเดินไปนั่งทำงานที่โต๊ะของตัวเอง
“แล้วคุณฑิตาล่ะครับ” ตุ๋นถามด้วยความสงสัย พี่ไม่ต้องไปรับเธอหรอ ตุ๋นไม่อยากโดนเธอมาแหกอกหรอกนะ
“วันนี้ฑิตากลับช้า เดี๋ยวเพื่อนมาส่ง” จ้าวจอมบอกพลางลงมือเซ็นเอกสารอนุมัติโครงการของบริษัท
...เพื่อน...
ตุ๋นยิ้มด้วยความสมเพช คุณฑิตายังให้คำว่าเพื่อนกับคนคนนั้นได้อยู่อีกหรอ
ตุ๋นโทรไปบอกพี่ศยาว่าเดี๋ยวตอนเย็นจะพาน้องฟางไปส่งที่บ้านเอง พี่ศยาจะได้ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีกที
เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้หน้าที่ของตุ๋นเหลือแค่การเป็นพี่เลี้ยงเด็ก ตุ๋นยิ้ม นั่งมองน้องฟางนอนหลับพริ้มอยู่บนโซฟา แก้มกลมสีแดงระเรื่อชวนให้อยากลงไปหอมสักหลายสิบที ขนตายาวเป็นแพรประกอบกับเปลือกตาสีมุกที่ปิดสนิททำให้มองกี่ทีก็ไม่เบื่อ
//เฮ้อ...สงสัยตุ๋นต้องไปทิ้งไข่ไว้บ้างแล้ว// ตุ๋นคิดในใจ ตุ๋นอยากมีลูกหน้าตาน่ารักน่าชังแบบนี้บ้าง แต่ก็คงทำไม่ได้อย่างใจคิดเพราะตุ๋นไม่รู้จะไปหาผู้หญิงมาจากไหน แต่เหตุผลที่แท้จริงก็คือหัวใจของตุ๋นมันซื่อสัตย์ต่อพี่จอมแค่เพียงคนเดียว
...ถึงแม้เขาจะไม่ต้องการตุ๋นก็เถอะ...
***************************************************************************
ตอนนี้ทั้งสามคนคือจ้าวจอม ตุ๋นและน้องฟางกำลังเดินอยู่ในห้างสรรพสินค้าสุดหรูที่เต็มผู้คนที่กำลังเดินกันอย่างขวักไขว่ โดยมีจ้าวจอมเป็นคนอุ้มน้องฟางไว้ จ้าวจอมยกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาตอนนี้ประมาณหกโมงกว่า คาดว่าตุ๋นกับน้องฟางก็คงจะหิวได้ที่โดยเฉพาะตุ๋นซึ่งคงจะหิวมากเป็นพิเศษเพราะวันนี้ตุ๋นใช้พลังงานไปมากเนื่องมาจากการเป็นพี่เลี้ยงน้องฟาง ทั้งวิ่งเล่น นอนเล่นหรือแม่แต่การแกะถุงขนมเมื่อตอนเช้าก็ล้วนแต่ทำให้ตุ๋นเสียพลังงานไปมากเหมือนกัน ตุ๋นมองไปที่พี่จอมที่อุ้มน้องฟางไว้ในอ้อมแขนแกร่ง เป็นภาพที่ดูแล้วทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจเหลือเกิน พี่จอมเป็นพ่อ น้องฟางเป็นลูก ส่วนตุ๋นปะ...
“ตุ๋น~ “ ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อเสียงเรียกชื่อของตุ๋นก็ดังมาแต่ไกลทำให้ตุ๋น พี่จอมหันไปมองรวมถึงน้องฟางที่อยู่ในอ้อมแขนแกร่งก็ต้องหันไปตามคนอุ้มเช่นกัน เมื่อเห็นเจ้าของเสียงที่กำลังวิ่งเข้ามาทำให้เท้าของจ้าวจอมกระตุกทันที
“พี่กานต์ มาทำอะไรครับ” ตุ๋นยิ้มกว้างเมื่อร่างสูงของกานต์วิ่งเข้ามาถึง ก่อนจะถามอย่างร่าเริงจนลืมไปว่าเมื่อวานตุ๋นทะเลาะกับพี่จอมอย่างแรงก็เพราะคนตรงหน้านี่แหละ
“พี่ออกมากินข้าวน่ะ ทำกินเองไม่อร่อยเท่าตุ๋นก็เลยต้องออกมาหาของอร่อยกิน” กานต์ตอบตุ๋นกลับไป ได้ยินเสียงของไอ้จอมแว่วเข้ามาว่า ให้เขาลากไก่สดลงไปกินในน้ำ แต่เขาไม่สนใจซะอย่าง มันโดนตุ๋นหันไปถลึงตาใส่ที่ทำตัวเสียมารยาทใส่เขา สมน้ำหน้า “วันนี้พี่โทรไปหาตุ๋นแต่ตุ๋นตัวสายพี่ทิ้งเฉยเลย น้อยใจนะ” จ้าวจอมเบ้ปากอยากจะถีบคนตอแหลเลยซะตอนนี้ ...น้อยใจนะ... พูดไปได้ เข้ากับหนังหน้ามึงตายห่า
“โทรมาหรอ ทำไม่ตุ๋นไม่เห็นมีเบอร์ขึ้นล่ะครับ แล้ววันนี้ตุ๋นยังไม่ได้ตัดสายใครทิ้งเลยนะ หรือว่า...” ตุ๋นหันไปมองจ้าวจอมอย่างจับผิดเพราะนึกได้ว่าวันนี้มีคนมายุ่งกับโทรศัพท์ของตุ๋น ตากลมมองร่างสูงแสนเจ้าเล่ห์ที่กำลังอุ้มน้องฟางทำตัวไม่รู้ไม่ชี้ ถึงว่า เหมือนตุ๋นได้ยินเสียงโทรศัพท์ คิดว่าตัวเองหูฝาด
“ช่างเถอะ ว่าแต่ตุ๋นมาทำอะไรที่นี่หรอ” กานต์ถาม ทำเหมือนว่าตอนนี้มีแค่เขาและตุ๋นสองคน
“จะคุยกันอีกนานไหม น้องฟางหิวแล้ว” จ้าวจอมพูดเสียงห้วนด้วยสีหน้านิ่งเรียบ
“ใช่ๆ น้องฟางหิวแล้ว” น้องฟางช่วยเป็นลูกคู่ให้ น้องฟางไม่ชอบพี่ผู้ชายคนที่มาใหม่เลย พี่เขาทำให้พี่ตุ๋นไม่สนใจน้องฟางกับพี่จอม น้องฟางโป้ง
“ครับๆ ไปแล้วๆ” ตุ๋นหันไปบอก ยิ้มขำเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวกลมเริ่มทำแก้มป่องอย่างงอนๆ “พี่กานต์ ตุ๋นไปทานข้าวก่อนนะครับ น้องฟางหิวข้าวแล้ว” ตุ๋นหันไปบอกกับกานต์ โบกมือลาก่อนจะพากันเดินไปหาร้านอาหารต่อ
ริมฝีปากเรียวของกานต์กระตุกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ เมื่อเขานึกแผนกวนคนดีๆออก
“ตุ๋น เดี๋ยวก่อน!” กานต์เรียกไว้ ทำให้ทั้งสามคนพากันหันมามองที่เขาอีกครั้ง ตุ๋นเลิกคิ้วอย่างสงสัย “พี่ไปกินข้าวด้วยคน”
...พี่ไปกินข้าวด้วยคน...
//กูอยากจะหาปืนมายิงมึงให้ตายจังไอ้เหี้ยกานต์// จ้าวจอมกัดฟันอย่างโกรธแค้น
25%
****************************************************************
ทั้งสี่คนพากันเข้าร้านอาหารญี่ปุ่นตามที่ตุ๋นเป็นคนเลือกเพราะตุ๋นและน้องฟางชอบอาหารญี่ปุ่นเป็นอย่างมาก เมื่อมาถึงที่โต๊ะปัญหาก็เกิดขึ้นอีกเพราะต่างจ้าวจอมและกานต์ต้องการที่จะนั่งกับตุ๋น จนตุ๋นได้แต่ยืนกุมหัวอย่างระอา
“มึงอุ้มน้องอยู่มึงก็นั่งกับน้องไปสิ นั่งสามคนตุ๋นอึดอัดหมด” กานต์เริ่มพูดออกมาก่อน
“ตุ๋นต้องป้อนข้าวน้องฟาง เพราะฉะนั้นตุ๋นต้องนั่งกับกู” จ้าวจอมเถียงอย่างไม่ยอมเช่นกัน
“พี่จอมอย่าพูดคำหยาบต่อหน้าน้องฟางนะ” ตุ๋นปรามพี่ เด็กกำลังจำเดี๋ยวเอาไปพูดตามจะเป็นเรื่อง
“ไอ้กานต์มันก็พูดตุ๋นไม่เห็นว่ามันเลย เดี๋ยวนี้ลำเอียงหรอ” จ้าวจอมส่งสายตาดุมาให้ตุ๋น แต่ทำไมตุ๋นรู้สึกว่ามันไมน่ากลัวเลย มันเหมือนเด็กน้อยโดนขัดใจมากกว่า สงสัยพี่จะอยู่กับเด็กมาก
“ไม่ได้ลำเอียงนะครับ”
“ไม่รู้แหละยังไงตุ๋นก็ต้องมานั่งกับพี่ แล้วก็ต้องดูแลน้องฟางด้วย” จ้าวจอมพูดอย่างเอาแต่ใจ
“ น้องฟางเก่ง น้องฟางกินข้าวเองได้ครับ” เด็กน้อยพูดออกมาอย่างอวดๆ ทำให้กานต์ยิ้มร่า แม้แต่เด็กยังไม่เข้าข้างมันเลย ถึงจะไม่ได้ตั้งใจก็เถอะ
//โถ่น้องฟาง มาเก่งอะไรตอนนี้เนี่ย// จ้าวจอมบ่นอยู่ในใจ
“ไม่ทราบว่าจะสั่งอาหารเลยไหมครับ” พนักงานที่ยืนรอจดรายการอาหารพูดออกมา อารมณ์เริ่มขุ่นเพราะว่าคุณลูกค้าตกลงกันไม่ได้สักที
“นั่งเถอะ จะได้สั่งอาหาร” กานต์อาศัยทีเผลอ นั่งลงพร้อมกับดึงตุ๋นให้นั่งลงมาข้างๆตัวเอง ทำให้จ้าวจอมต้องนั่งกับน้องฟางอย่างไม่พอใจ
ด้วยความหิวทำให้ตุ๋นสั่งอาหารยาวเป็นพรืดจนจ้าวจอมอดที่จะดุไม่ได้เกรงว่าจะกินกันไม่หมด แต่ว่าพอจ้าวจอมดุตุ๋นทีก็มีไอ้ตัวน่ารำคาญอย่างกานต์มาออกรับแทนจนทำให้จ้าวจอมโมโห แต่ก็ต้องกลั้นอารมณ์ยังไม่ให้มันระเบิดออกมาตอนนี้ หลังจากอาหารมาส่งทั้งสี่คนก็เริ่มลงมือจัดการกับอาหารตรงหน้าด้วยความหิว ตุ๋นคอยตักอาหารให้น้องฟางพร้อมกับตัดให้ชิ้นเล็กลง น้องฟางกินเข้าไปจะได้ไม่ติดคอ บางทีก็ป้อนบ้าง น้องฟางเก่งจริงๆอย่างที่อวดไว้ กินข้าวเองได้แถมไม่เลอะเทอะด้วย ตุ๋นยิ้มเอ็นดูให้กับเด็กน้อย ในระหว่างที่สงครามเย็นกลางโต๊ะอาหารก็กำลังก่อตัวขึ้นด้วยเช่นกัน
“ตุ๋นปลาแซลมอนย่างซีอิ๊วอร่อยนะ ลองชิมดู” กานต์ว่า มือหนาคีบแซลมอนที่ราดด้วยซีอิ๊วขึ้นมาจากจานที่ตกแต่งสวยงามสมกับราคาที่แพงหูฉี่มาใส่ในจาน ตุ๋นยิ้มพลางผงกหัวให้เบาๆเป็นการขอบคุณ
“อร่อยจริงหรอ ลองชิมหน่อยเดะ” จ้าวจอมไม่พูดเปล่า ฉกเอาแซลมอนที่กานต์ให้ตุ๋นเมื่อกี้มากินหน้าตาเฉย ตุ๋นมองพี่ดุคนที่ทำตัวเป็นเด็กทางสายตากลายๆ แล้วอีกอย่างชิ้นนี้มันของตุ๋นนะ ทำไมไม่คีบเอาเองเล่า
กานต์ไม่สนใจอาหารยังมีอีกเยอะคีบให้ใหม่ก็ได้ มือหนาคีบเท็มปุระให้ตุ๋นใหม่อย่างเอาใจ ตุ๋นคีบกุ้งตัวโตขึ้นมากำลังจะเอาเข้าปากแล้ว คนขี้แย่งก็ยื่นมือมาฉกมันไปจากตะเกียบตุ๋นอีก ตุ๋นมองจ้าวจอมอีกครั้ง
...ถ้าแย่งอีก ตุ๋นจะโกรธจริงๆด้วย...
จ้าวจอมยังไหล่อย่างไม่ใส่ใจ มุมปากกระตุกยิ้มใส่กานต์แบบกวนๆ เลยโดนมันยกนิ้วกลางให้ตอนที่ตุ๋นกับน้องฟางกำลังเผลอ
กานต์เลิกตักอาหารให้ตุ๋นเพราะไอ้คนตรงข้ามมันจ้องแต่จะแย่งไปกิน ไม่เป็นไรเขามีทางออกเสมอ กานต์ใช้วิธีป้อนตุ๋นแทนจะได้ไม่มีนมาแย่งไปอีก
จ้าวจอมมองภาพตรงหน้าอย่างหงุดหงิด ร็สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้ ตุ๋นไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย นั่งอ้าปากรับอาหารที่ไอ้กานต์มันป้อนอย่างมีความสุข จะมีหันมาสนใจเขาบ้างก็ตอนที่เขาเผลอหักตะเกียบไปสองคู่จนต้องขอพนักงานมาใหม่
...สงครามครั้งแรกจบลงพร้อมกับจ้าวจอมที่แพ้ราบคาบ...
หลังจากทานของคาวเรียบร้อย น้องฟางร้องอยากกินไอศกรีม ตุ๋นจึงเรียกพนักงานมาสั่งอาหารเพิ่ม ตอนแรกพนักงานชำเลืองมองหน้าจ้าวจอมแวบนึงหวั่นว่าจะถูกขอให้ไปเอาตะเกียบคู่ใหม่มาอีก
ตุ๋นสั่งไอศกรีมรสชาเขียวถั่วแดงให้ตัวเองกับน้องฟางแล้วก็ผู้ชายตัวโตอีกสองคนที่ไม่สนใจจะเลือกเมนูเพราะมัวแต่ฟาดฟันกันทางสายตาจนตุ๋นหวั่นใจ กลัวว่าจะมาต่อยกันในร้าน ระหว่างท่รอไอศกรีมน้องฟางก็ลุกจากที่นั่งเดินมาหาตุ๋น มือขาวเลยช้อนแขนอุ้มน้องฟางขึ้นมานั่งเล่นบนตักก่อนที่กานต์จะก้มลงมาหอมแก้มน้องด้วยความหมันเขี้ยว
//อร้ายยยย แกดูสิอย่างกับพ่อ แม่ ลูก ฉันฟินอ่ะ ดูคนแม่สิน่ารักน่ากอดจังเลยถึงว่าล่ะแฟนหล่อเชียว//
//นั่นสิแก เฮ้อ ทำไมฉันไม่เกิดเป็นผู้ชายบ้างเนี่ย อยากเป็นเกย์บ้างจัง//
//แต่แกดูฝรั่งที่นั่งฝั่งตรงข้ามสิ มองเขม็งเชียว สงสัยจะอิจฉา ฉันยังอิจฉาเลย//
เสียงของเด็กวัยมัธยมปลายที่นั่งห่างออกไปไม่ไกลลอยเข้ามาในโสตประสาทของจ้าวจอมพอดี
/ใครจ้อง เขาไม่ได้จ้องสักหน่อยแล้วก็ไม่ได้อิจฉาด้วยแค่ไม่ชอบให้ไอ้กานต์มันเข้ามาขัดหูขัดตาเฉยๆ/ จ้าวจอมเถียงในใจ แต่คำที่ยังคงดังก้องอยู่ในหูคือคำว่าพ่อ แม่ ลูกนี่แหละ ตาคมมองไปยังภาพตรงหน้าแล้วรู้สึกปวดจี๊ดในหัวใจแปลกๆ น้องฟางนั่งอยู่บนตักของตุ๋นโดยีกานต์หยอกล้อกันเล่นอย่างสนุกสนาน ตุ๋นยิ้มกว้างให้มันเป็นรอยยิ้มที่มีความสุขที่สุขที่ออกมาจากข้างในจริงๆ แต่เขาไม่ได้เห็นมันมานานแล้ว วันนี้เขาเป็นอะไรไปนะ เห็นอะไรก็พาลหงุดหงิดไปซะทุกอย่าง
แต่ยังไม่ทันที่จ้าวจอมจะคิดอะไรไปมากกว่านี้ ไอศกรีมก็มาเสริฟต์
ทุกคนเริ่มลงมือทานไอศกรีมโดยที่ตุ๋นเป็นคนป้อนน้องฟางที่กำลังเล่นในมือสลับกับตักกินเองด้วย แต่ผ่านไปได้สักพักตุ๋นก็เริ่มรู้สึกปวดแขนเพราะมือหนึ่งต้องประคองตัวน้องฟางไว้ตลอดเพื่อไม่ให้น้องตก
“พี่กานต์ครับ อุ้มน้องฟางแทนตุ๋นก่อนได้ไหม ตุ๋นเมื่อย” ตุ๋นบอก ร่างสูงละจากไอศกรีมตรงหน้ามาอุ้มน้องฟางให้มานั่งที่ตักแกร่งของตนเองแทน ตุ๋นสะบัดแขนไล่ความเมื่อยขบ ในขณะที่สงคารมครั้งที่สองกำลังจะเริ่มขึ้น
“ตุ๋นป้อนพี่หน่อยสิ มือพี่ไม่ว่างอุ้มน้องฟางอยู่” กานต์บอก ต้องการจะกวนประสาทไอ้ฝรั่งลูกครึ่งตรงหน้า
“เป็นง่อยหรือไง” จ้าวจอมถามกลับ หมันไส้ไอ้คนตรงหน้าเสือกขี้สำออย แค่อุ้มเด็กทำเป็นกระแดะจับช้อนไม่ได้ มือไม่ว่าง
“ตุ๋นมองทั้งสองคนอย่างหนักใจ ทุกทีก็เห็นทำตัวนิ่งขรึม ทำไมถึงทะเลาะกันเป็นเด็กๆแบบนี้ไปได้ แล้วตุ๋นรู้สึกว่าวันนี้พี่จอมดูจะปากร้ายกว่าปกติด้วยทั้งที่ไม่ชอบพูดมากแท้ๆ แต่อย่างนี้ก็ดีกว่ามาต่อยกันในร้าน
“ยุ่งอะไรด้วยล่ะ ตุ๋นป้อนพี่หน่อยนะ” กานต์ส่งสายตาปิ๊งปั๊งอ้อนให้ตุ๋น
“ตุ๋นห้ามป้อน” เสียงทุ้งติดจะดุห้ามไว้
“จอมอย่าแส่” กานต์สวนกลับทันควัน รู้สึกกระดากปากที่ต้องเรียกชื่ออีกคนตรงๆ ปกติที่เรียกจะมีคำนำหน้าเสมอ แต่วันนี้มีเด็กอยู่ใส่คำนำหน้าไม่ได้
“เอ่อ...อย่าทะเลาะกันเลยครับ” ตุ๋นพูดอย่างหนักใจ ตั้งแต่เข้ามาทั้งคู่ยังไม่หยุดปะทะคารมจนตุ๋นละเหี่ยใจ “พ่อจอมตรับ พี่กานต์เขามือไม่ว่างแค่ป้อนไม่เป็นไรหรอกครับ” ตุ๋นค่อยๆเอาน้ำเย็นเข้าลูบ หวังให้อีกคนใจเย็นลงแต่ไม่เลย พี่หงุดหงิดกว่าเดิมด้วยซ้ำแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแค่แสดงออกทางสีหน้าเฉยๆ จ้าวจอมก้มหน้าลงหยิบแก้วน้ำพอดีกับที่ตาคมเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
...เดี๋ยวไอติมจะอร่อยสมใจมึงแน่ไอ้กานต์...
60%
*********************************************************************************************
มีใครรู้สึกบ้างว่าตอนนี้จ้าวจอมกับพี่กานต์มันดูมุ้งมิ้ง อาจจะมี #ทีมกานต์จอม ก็ได้นะ 5555 ถ้าจิ้นลง
มีบางคนอาจจะคิดว่าทำไมเรื่องมันไม่ไปไหนสักที คือลิสกลัวแต่งเร็วหรือรีบๆข้ามไปมันจะทำให้ไม่สมจริง
ลิสกลัวมันเมคเซนต์ ไม่อยากกลับมาแก้อีกแล้ว ขอให้เข้าใจตรงนี้ด้วยนะคะ
มันอาจจะน่ารำคาญหรือน่าเบื่อด้วยเนื้อเรื่องหรือนิสัยของตัวละคร แต่ละตัวละครทุกตัวต่างก็มีที่มาที่ไป
และมีเหตุผลในการกระทำของตัวมันเอง ขอให้เข้าในตรงนี้ด้วยนะคะ อยากให้ติดตามนิยายของลิสต่อไปเรื่อยๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน แสดงความคิดเห็น โหวต ถูกใจให้ ขอบคุณจริงๆค่ะ ช่วงนี้ลิสก็ยังไม่ว่างอีกตามเคย
ถ้ามีเวลาจะรีบมาลงให้นะคะ
:pig4:
-
กานต์ยั่วอีพี่จอมอีก เอาเยอะๆ ให้กระอักเลือดเลย สมน้ำหน้า
-
เบื่อพระเอกโง่อ่ะ :katai1:
-
อยากได้พระเอกฉลาดๆมีไหม
-
:katai2-1:สนุกมากค่ะแต่อยากรู้ว่าตุ๋นกันพี่จะมีลูกกันตอนไหนเนี้ย
-
เบื่อคนไม่มีสมองคิดว่าเมียไปกับเพื่อนทั้งๆที่ไปได้กับผัวอีกคน หึ
-
กานต์สู้ๆ
-
#ทีมพี่กานต์ กานต์กวนมันอีกกวนเยอะๆเลย
เผื่อไอ้พี่จอมจะรู้ใจตัวเองสักที หึหึ
-
[ต่อ]
ตุ๋นเลื่อนถ้วยไอติมของพี่กานต์เข้ามา มือนุ่มใช้ช้อนตักไอศกรีมสีเขียวเนื้อนุ่มพร้อมกับถั่วแดงที่กวนกับน้ำตาลจนได้ที่ชวนให้ลิ้มลองขึ้นมา เตรียมจะป้อนพี่กานต์ที่หลับตาพริ้มอ้าปากน้อยๆพองามพร้อมที่จะลิ้มรสไอศกรีมที่มีตุ๋นเป็นคนป้อน
แต่ก่อนที่ไอศกรีมในมือของตุ๋นจะเข้าปากของกานต์ ก็มีไอศกรีมชาเขียวสีที่สีต่างจากเดิมชิงป้อนตัดหน้าไปซะก่อน
กานต์ยิ้มทั้งที่ยังปิดตา เขากำลังซึมซาบรสชาติไอศกรีมชาเขียวถั่วแดงอยู่ แต่ทำไมคำนี้มันถึงปะแล่มๆแทนที่จะหวานเพราะคนป้อน กานต์อมไปสักพักก่อนจะเบิกตาโพลงจนทำให้คนร่วมโต๊ะตกใจ มือหนากุมปากตัวเอง ความเผ็ดร้อนของวาซาบิแล่นขึ้นจมูกลามจี๊ดขึ้นไปถึงสมอง น้ำใสร่วงจากดวงตาคมแสดงถึงการยอมแพ้ให้กับรสชาติของมัน
น้องฟางมองอย่างสงสัยว่าพี่คนนี้ร้องไห้ทำไม เวลาน้องฟางหกล้มยังไม่ร้องเลย แต่น้องฟางก็เข้าใจแหละว่าไอติมมันคงจะเย็นขึ้นสมองมันจะจี๊ดๆน้องฟางก็ไม่ชอบเหมือนกัน
กานต์มองไปยังตุ๋นด้วยสายตาดุจนคนถูกมองสะดุ้งรีบชี้มือชี้ไม้ไปที่คนผิดตัวจริงที่นั่งหัวร่องอหงายเอา
จ้าวจอมขำตัวโยน หัวเราะมากจนเจ็บท้องจนอดไม่ได้ที่จะเอามือกุมไว้ เขาเก่งที่ทำให้ไอ้กานต์มันเสียน้ำตาได้ เขาใส่วาซาบิให้มันไม่มากหรอกแค่เอาวาซาบิที่เขาให้มาทั้งหมดใส่ลงไปเท่านั้นเอง สมน้ำหน้ามัน เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเขา ตลกตอนที่น้ำตามันไหล เรื่องต่อยตีมันไม่เคยแพ้ใครแต่เสือกมาแพ้ให้กับวาซาบิ
...อ่อนฉิบหาย...
“ไอ้จอม!” กานต์กัดฟันพูดเสียงเครียด
จ้าวจอมเลิกคิ้วข้างหนึ่งต้องการจะกวนตีนมัน สะใจที่เอาคืนได้ คิดในใจ ก็เห็นว่าวาซาบิมันเหลือ กินไม่หมดเสียดายแย่ เขาก็เลยบรรจงสร้างสรรค์เมนูใหม่อย่างไอศกรีมกรีนทีวาซาบิ ครีเอทบายจ้าวจอมขึ้นมาและไอ้กานต์มันก็โชคดีได้ลิ้มลองฝีมือเขาเป็นคนแรก
“เป็นไง อร่อยจนน้ำตาเล็ดเลยหรอ” จ้าวจอมถามอย่างยียวน ตุ๋นเลยหันมามองเขม่นเขา
“พี่กานต์อย่าไปสนใจเลยครับ นี่ครับ เอาไปเช็ดหน้าเช็ดตาก่อน” ตุ๋นว่าเหน็บคนก่อเรื่อง ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้พีกานต์ไป เพราะหน้าตาพี่กานต์ตอนนี้ดูตลกชอบกลแต่ก็ยังคงความหล่อไว้เหมือนเดิมจนตุ๋นนึกอิจฉา
“ชิส์ เอาใจกันดีจ๊างงง” จ้าวจอมขึ้นเสียงสูงท้ายประโยคอย่างหมันไส้เลยโดนตุ๋นเอื้อมมือมาหยิกแขนแกร่งให้แสบๆคันๆไปหนึ่งทีโทษฐานขี้แกล้งและก่อความปั่นป่วนในการรับประทานอาหาร
ตุ๋นอุ้มน้องฟางออกมาเพื่อที่อีกคนจะได้เช็ดหน้าเช็ดปากได้สะดวก เมื่อพนักงานเดินผ่านก็เลยถือโอกาสเรียกเก็บเงินซะเงยก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นขึ้นอีก
“เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระต่อ เสียดายที่ไม่ได้กลับด้วยตุ๋นคงจะเหงาแย่” เมื่อพากันออกมาจากร้าน กานต์ก็พูดลาพลางทำท่าจะเข้ามากอดร่างอวบกับน้องฟาง แต่ไม่ทันได้เข้าไปถึงตัวจ้าวจอมก็เข้ามาผลักกานต์ออกไปให้ไกลๆ
“มีคนเขาเชิญให้มึงกลับด้วยหรอ ไม่ต้องสะเออะมาเสียดายแล้วก็กลัวว่าตุ๋นจะเหงาด้วย มีกูอยู่ทั้งคนไม่เหงาแน่นอน” จ้าวจอมเชิดหน้าพูดอย่างอวดๆ ไอ้กานต์มันเลยด่าอวัยวะส่วนล่างของผู้ชายแบบไร้เสียงใส่เขา “มึงจะไปไหนก็รีบไป ก่อนที่จะโดนกูกระทืบ” จ้าวจอมทำหน้าตาจริงจัง พร้อมที่จะใส่มันได้ทุกเมื่อ
ทั้งสองพ่นคำหยาบใส่กันจนลำบากตุ๋นต้องรีบยกมือขึ้นปิดหูเด็กน้อยวัยกำลังจดจำ อุตส่าเตือนให้ระวังคำพูดแล้วแท้ๆ
“กูเห็นแก่ตุ๋นหรอกนะ แล้ววันนี้กูยุ่งไม่มีเวลามาตีกับมึง ถ้าอยู่ตามลำพังมึงไม่รอด” กานต์ชี้หน้าขู่ก่อนจะเดินออกไปอย่างรีบเร่ง แต่จ้าวจอมก็ไม่วายทิ้งท้ายไว้ให้มันว่าให้เก่งอย่างปากแล้วกัน
RRRRRRRRRRRRRRR
เสียงเรียกเข้าเป็นเอกลักษณ์ประจำโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ตุ๋นเลิกสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วละมือออกจาหูน้องฟางมาหยิบเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่แผดเสียงร้อง ตุ๋นมองชื่อ คนที่โทรเข้ามาเป็นแม่ของเจ้าเด็กน้อยหัวเห็ดที่กำลังเดินไปเล่นกับจ้าวจอม นิ้วป้อมสไลด์หน้าจอไปทางขวาแล้วยกขึ้นแนบหู
“ครับพี่ฝุ่น” ตุ๋นขาน
//ตุ๋น พอดีพี่โทรเข้าเครื่องไอ้จอมแล้วมันไม่รับ วันนี้พี่รบกวนฝากให้น้องฟางนอนกับตุ๋นก่อนได้ไหม พี่ยังไม่เสร็จธุระเลย คงจะดึกๆนู่นล่ะ ไม่อยากไปรบกวนตอนดึกๆ// ศยาบอกเสียงใส เธอมีเรื่องให้สะสางหลายอย่าง ได้หยุดทั้งทีต้องเคลียร์ธุระให้หมด
“ได้ครับ พี่ฝุ่นไม่ต้องห่วง ฝากน้องไว้นี่แหละเดี๋ยวตุ๋นดูแลน้องให้ครับ” ตุ๋นบอก เรื่องเลี้ยงเด็กไม่ลำบากตุ๋นอยู่แล้ว อีกอย่างตุ๋นก็ดีใจมากที่น้องฟางมานอนด้วย จะได้มีเพื่อนคุยก่อนนอน
//ขอบใจนะ ฝากบอกไอ้จอมด้วยว่าอย่าแกล้งกับแย่งขนมลูกพี่// ศยาพูดแซว เพื่อนเธอเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำเรื่องแบบนั้น (น่าจะ)
“ได้ครับเดี๋ยวตุ๋นบอกให้” ตุ๋นยิ้มกับคำแซว “ แล้วจะคุยกับน้องหรือเปล่าครับ น้องก็อยู่” ตุ๋นถามพลามมองไปยังเด็กน้อยที่มีจ้าวจอมยืนลูบหัวอยู่
//ไม่ดีกว่า เดี๋ยวร้องไห้งอแงแล้วจะเป็นเรื่อง//
“ครับๆ” ตุ๋นบอก คุยกันอีกนิดหน่อยก็วางสายไป
“ฝุ่นหรอ” เมื่อเห็นตุ๋นวางสายเขาจึงถาม
“ใช่ครับ พี่ฝุ่นเขาจะฝากให้น้องฟางนอนกับเราคืนนึง เห็นว่ายังเคลียร์ธุระไม่เสร็จน่ะครับ” ตุ๋นยิ้มตอบก่อนจะนั่งยองตรงหน้าน้องฟาง สองแขนอวบจับไหล่เล็กของน้องฟางไว้ “น้องฟางครับ คืนนี้น้องฟางนอนกับพี่ตุ๋นนะครับ โอเคไหม” ตุ๋นค่อยๆประเลาะถาม กลัวน้องจะไม่ยอม แต่คำตอบของน้องก็เป็นที่น่าพอใจ น้องฟ้องรีบพยักหน้าตกลง ร้องเย้อย่างตื่นเต้นดีใจพลางเอาแขนเล็กๆกอดของตุ๋นที่นั่งระดับเสมอกับน้อง ตุ๋นเลยยกแขนกอดรัดเด็กน้อยตอบด้วยความเอ็นดู
เด็กน้อยกำลังกอดกันกับผู้ใหญ่ตัวกลมอย่างแนบแน่นเป็นภาพที่เรียกให้ผู้คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมาหันมองด้วยรอยยิ้มเพราะความน่ารัก เช่นเดียวกับจ้าวจอมที่เผยรอยยิ้มของตัวเองออกมาแบบไม่รู้ตัว
************************************************
“น้องฟางหยุดวิ่งนะครับ มาให้พี่ตุ๋นอาบน้ำให้ก่อน พี่ตุ๋นเหนื่อยแล้วนะ” เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเล็กไม่ยอมให้จับอาบน้ำง่ายๆ ทำให้ตุ๋นต้องพาขาสั้นๆวิ่งไล่จับเด็กน้อยที่วิ่งวนไปทั่งห้องจนเหนื่อย
/นี่ก็อีกคน นั่งหัวเราะอยู่นั่นแหละไม่คิดจะช่วยกันบ้าง ขาตุ๋นก็สั้นแค่นี้ จะให้วิ่งน้องฟางที่ไวปานลิงทันได้ยังไง/ ตุ๋นยู่ปากใส่พี่ บนกระปอดกระแปดในใจ
หญิงสาวที่กังนอนเปิดนิตยสารแฟชั่นเพื่อดูว่าซัมเมอร์นี้เธอควรจะใส่คอลเลคชั่นไหนจำต้องกระแทกหนังสือปิดด้วยความหงุดหงิด ก็เพราะไอ้เสียงรบกวนข้างนอกที่น่ารำคาญนั่น หญิงสาวตรงดิ่งไปที่ประตูเปิดมันออกแล้วพาตัวเองมานั่งข้างคนรักอย่างไม่สบอารมณ์ สายตามองตุ๋นและเด็กน้อยอย่างขยาด เธอเกลียดที่สุด
“จอมคะ นั่นเด็กที่ไหน ทำไมถึงเอามาเล่นที่ห้องเราล่ะคะ” เธอถามเสียงหวาน ทั้งที่อยากจะตะโกนออกไปว่าเสียงมันดังจนเธออ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง อยากจะให้จ้าวจอมไปบอกไอ้อ้วนนั่นว่าให้มันพาเด็กไปเล่นไกลๆ แต่เธอก็ได้แต่คิดในใจเพราะอยู่ต่อหน้าคนรักเธอต้องเพียบพร้อมและต้องดีทุกกระเบียดนิ้ว
“ลูกของเลขาผมเองน่ะ” จ้าวจอมตอบ ตาคมยังจ้องมองไปยังสองคนที่วิ่งไล่จับกัน
“แล้วเลขาคุณไปไหนล่ะ”
“เขาไปธุระก็เลยเอามาฝากไว้คืนนึง น้องฟางมาหาพี่จอมหน่อยสิครับ” จ้าวจอมเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่ของหญิงสาวคนรักไว้ อีกข้าวหนึ่งพลางกวักมือเรียกให้น้องฟางมาหาซึ่งน้องก็เลิกวิ่งหนีตุ๋นแล้วเดินมาหาเขาแต่โดยดี มือหนาอุ้มน้องขึ้นมานั่งบนตักพลางหอมแก้มนุ่มของน้องหลายฟอดอย่างหมันเขี้ยว
ตุ๋นหอบแฮ่กเหนื่อยจากการวิ่งไล่จับน้องฟางจนต้องนั่งลงกับพื้นพรมนุ่มเพื่อคลายเหนื่อย ตากลมมองทั้งสามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาหลังใหญ่ พี่จอมนั่งเล่นกับน้องฟางอย่างเอ็นดูพร้อมกับคุณฑิตาที่นั่งข้างๆ ดูเหมือนกับพ่อ แม่ ลูกเป็นครอบครัวที่เพียบพร้อมและอบอุ่นจนตุ๋นนึกอิจฉา
จะมีโอกาสไหมที่ข้างๆของพี่จอมจะเป็นตุ๋นแทน
...คงไม่มีวัน...
มือขาวยกกุมอกด้านซ้ายที่ปวดแปลบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก้อนเนื้อตรงหัวใจมันบีบคั้นจนปวดหนึบ
...เจ็บ... แต่ไม่มีใครรู้...
“น้องฟางคะ พี่ชื่อฑิตานะ” หญิงสาวแสร้งรักเด็กต่อหน้าจ้าวจอม
“สวัสดีครับคุณยาย”น้องฟางพนมมือไหว้อย่างสวยงาม แต่คำทักทายทำให้หญิงสาวถึงกับไปต่อไม่เป็น
/ไอ้เด็กบ้า/ หญิงสาวขบเคี้ยวฟัน อยากจะตบเด็กให้ปากฉีก
“น้องฟางเค้าล้อเล่นน่ะ อย่าถือสาเลย” จ้าวจอมรีบบอก กลัวคนรักเข้าใจผิด น้องฟางคงอยากจะแกล้งเล่นเพราะเมื่อเช้าเขาก็โดนทักแบบนี้เช่นเดียวกัน
“น้องฟางไม่ได้ล้อเล่นนะ” เด็กน้อยพูดจริงจัง “ก็คนนี้เขากินหมากจนปากแดงแจ๋เลย” นิ้วเล็กๆชี้ไปที่หน้าของหญิงสาวที่วันนี้เธอทาลิปสติกเสียแดงแจ๋อยากที่น้องฟางว่า “แม่บอกน้องฟางว่าคนกิน หมากคือคนแก่ น้องฟางไม่ได้โกหกนะ”
ตุ๋นที่เมื่อกี้กำลังเศร้าจำต้องเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อจะได้หัวเราะได้สะดวก จ้าวจอมก็ขำคึ่กๆกับคำพูดของน้องฟางไม่กล้าหัวเราะเสียงดังเพราะกลัวคนรักโกรธ
หญิงสาวโกรธจนหน้าแดง เดินกระแทกส้นเข้าห้องปิดกระแทกประตูปิดเสียงดังลั่นจนทุกคนสะดุ้ง พอหญิงสาวเข้าไปแล้วทุกคนก็พร้อมใจระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ตุ๋นขำจนเจ็บท้องลงไปนอนกับพรมอย่างหยุดไม่อยู่ จ้าวจอมก็นอนอยู่บนโซฟานั่นแหละ
น้องฟางได้แต่งงว่าพวกผู้ใหญ่เขาเป็นอะไรกัน หรือน้องฟางพูดอะไรผิด
หลังจากที่ขำจนปวดขากรรไกรตุ๋นก็ค่อยๆรวบแรงลุกขึ้นพาน้องฟางไปอาบน้ำ จะได้รีบเข้านอนกัน เมื่ออาบน้ำให้น้องฟางเสร็จตุ๋นก็บอกให้น้องฟางไปเล่นกับพี่จอมก่อนเพื่อตัวเองจะได้อาบน้ำบ้าง
จ้าวจอมนั่งเล่นกับน้องฟางอยู่ในห้องของตุ๋น เขายิ้มขำให้กับการปะแป้งบนหน้าน้องตุ๋นทาให้เสียขาววอกราวกับตกกระป๋องแป้งยังไงอย่างนั้น น้องฟางคุยนู่นคุยนี่อย่างไม่มีเบื่อสักพักตุ๋นก็ออกมาจากห้องน้ำ จ้าวจอมจึงลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้อง แต่พอเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวชายเสื้อของร่างสูงก็ถูกดึงไว้โดยมือเล็กๆของน้องฟาง
“มีอะไรครับน้องฟาง” จ้าวจอมหยุดเดินนั่งลงถามน้องฟางถ้ายืนคุยเดี๋ยวน้องปวดคอ
“พี่จอมจะไม่นอนกับน้องฟางหรอครับ” เด็กน้อยก้มหน้าถามเสียงเศร้า
“เอ่อ..น้องฟางก็นอนกับพี่ตุ๋นไงครับ” ตุ๋นเข้ามากล่อมเด็กน้อยสงสัยเล่นด้วยกันทั้งวันคงจะติด
“ปกติน้องฟางนอนกับปาป๊า หม่าม๊า ถ้าไม่นอนให้ครบน้องฟางนอนไม่หลับ”
“น้องฟางครับพี่จอมเขาต้องกลับไปนอนห้องเขานะ น้องฟางนอนกับพี่ตุ๋นแหละเนอะ น้องฟางเก่งจะตาย” ตุ๋นค่อยๆตะล่อม
“ฮึก...ฮึก” น้ำตาเม็ดใสร่วงเผาะจากดวงตาเด็กน้อยอย่างน่าสงสาร จนตุ๋นอดไม่ได้ที่จะรวบตัวน้องเข้ามากอด
“ก็ได้ครับเดี๋ยวพี่จอมมานอนด้วย หยุดร้องนะครับเด็กดี เป็นผู้ชายไม่ร้องไห้นะ” จ้าวจอมลูบหัวเด็กน้อย “งั้นเดี๋ยวพี่จอมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมานอนกับน้องฟางด้วย ตกลงมั้ย”
“เกี่ยวก้อยสัญญากับน้องฟางก่อน” นิ้วก้อยเล็กๆยื่นออกไปหาจ้าวจอม จ้าวจอมยิ้มเอ็นดูก่อนจะยื่นนิ้วก้อยเกี่ยวเข้ากับนิ้วเล็กๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อจะอาบน้ำ
ตุ๋นถอนหายใจพรืด ถ้าพี่จอมมานอนแล้วจะนอนยังไง นอนตรงไหน ให้ตายสิมันไม่ดีต่อหัวใจตุ๋นเลย แล้วอย่างนี้ตุ๋นจะตัดใจจากพี่ได้ยังไง
ในระหว่างที่ตุ๋นกำลังวิตก จ้าวจอมกำเปิดประตูเข้ามา น้องฟางดีใจวิ่งไปกระโดดกอดขาใหญ่ จ้าวจอมจูงมือน้องฟางมาที่เตียง เห็นตุ๋นกำลังนั่งเหม่อคิดอะไรอยู่ จ้าวจอมโบกมือตรงหน้าไปมาตุ๋นก็ไม่สนใจจนเขาต้องเขย่าตัวน้อง
“ตุ๋น”
“...”
“ตุ๋น!”
“เอ่อ...ครับ มีอะไร” ตุ๋นสะดุ้งเมื่อจ้าวจอมเรียกเสียงดัง สะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะถาม
“นอนได้แล้ว เหม่ออะไรเนี่ย” จ้าวจอมยิ้มบอก
“ไม่มีอะไรครับ นอนเถอะ น้องฟางนอนตรงกลางนะครับ” ตุ๋นบอกพี่ก่อนจะหันไปบอกน้องฟางพลางอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาบนเตียง
เมื่อจัดแจงที่นอนเรียบร้อยโดยมีจ้าวจอมนอนฝั่งขวาตามด้วยน้องฟางและตุ๋น ตุ๋นก็เตรียมจะปิดไปนอน
“เดี๋ยวก่อนครับ ต้องจุ๊บน้องฟางก่อนนอนก่อน จุ๊บพร้อมกันนะ” น้องฟางยิ้ม ทำแก้มป่องให้ตุ๋นและจ้าวจอมหอม ตุ๋นกับจ้าวจอมยิ้มก่อนจะก้มหอมแก้มน้องฟางพร้อมกัน เมื่อเสร็จทั้งตุ๋นและจ้าวจอมก็เตรียมล้มตัวลงนอนแต่น้องฟางก็ดึงไว้อีก
“ก่อนอนป๊ากับม๊าจะจุ๊บกันก่อนอนด้วย”
“ห้ะ!!” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน มองน้องฟาง ทั้งคู่อึกอัก
“นะครับ ไม่อย่างนั้นน้องฟางนอนไม่หลับ ม๊าบอกน้องฟางว่าเกิดจากความรักของป๊ากับม๊า ก็เลยต้องแสดงความรักต่อกัน” น้องฟางพูดจริงจัง
“แต่พี่ตุ๋นกับพี่จอมเป็นผู้ชายนะครับ” จ้าวจอมบอกเด็ก
“ฮึก ...ฮึก.”
“ก็ได้ครับก็ได้ แค่หน้าผากนะ” จ้าวจอมบอก น้องฟางพยักหน้าหงึกๆเป็นการตกลง
ตุ๋นกับจ้าวจอมมองหน้ากับอย่างลำบากใจ ไม่รู้จะเริ่มยังไง เหมือนน้องฟางจะเข้าใจเลยบอกให้ทั้งคู่เป่ายิงฉุบกัน ใครแพ้เริ่มก่อน ผลปรากฏคือ ตุ๋นแพ้
แก้มกลมของตุ๋นแดงระเรื่อชวนมอง ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชิดกับหน้าผากของพี่ ก่อนจะค่อยๆประทับจูบลงบนนั้น เมื่อเสร็จตุ๋นก็รีบผละออกมา ถึงตาจ้าวจอมบ้างร่างสูงค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้ามาแนบชิดกับหน้าผากเนียนของน้อง สีแดงที่ตอนแรกมีแค่บริเวณแก้มกลับกระจายไปทั่วทั้งหน้าให้ชวนมอง ทั้งคู่สบตาราวกับมีอะไรบ้างอย่างดึงดูดไว้ ร่างสูงค่อยๆประทับจูบลงคลาดเคลื่อนจากตำแหน่งเดิม ริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆบดเบียดกัน สมองของตุ๋นขาวโพลน ทำอะไรไม่ถูกไม่มีแท้แต่แรงจะผลักออก จ้าวจอมขบเม้มเบาๆชิมความหวาน
“พี่จอมครับ นานไปแล้ว พี่ตุ๋นของน้องฟางนะ” เสียงเรียกเล็กแหลมจากน้องฟางดังขึ้นทำให้สติของทั้งคู่กลับมา จ้าวจอมรีบถอนจูบออก ส่วนตุ๋นก็รีบปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมโปงไว้อย่างรวดเร็ว
ตุ๋นจับหัวใจตัวเอง มันเต้นแรงจนเหมือนจะกระเด็นออกมาข้างนอกเสียให้ได้ ทำไมพี่ถึงจูบตุ๋น พี่ไม่ได้รักตุ๋นไม่ใช่หรือ ตุ๋นไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่ทำไปเพราะเหตุผลอะไรแต่ว่ามันอันตรายต่อหัวใจของตุ๋นจริงๆ ไม่รักกันแล้วให้ความหวังมีใครเขาทำแบบนี้กันบ้าง
จ้าวจอมนอนลงตาม ไม่เข้าใจตัวเอว่าทำไปเพราะอะไร ตอนนั้นมันเหมือนกับมาบางสิ่งบางอย่างดึงดูดเชิญชวนให้ทำแบบนั้น จ้าวจอมนอนคิดไม่ตก แต่เดี๋ยวก่อนศยาเพื่อนเขามันแยกทางกับสามีไปแล้วไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมน้องฟางถึงบอกว่านอนกับป๊ากับม๊า หรือว่า...
...โดนเด็กหลอก...
/หม่าม๊าฮะน้องฟางทำสำเร็จแล้ว หม่าม๊าต้องซื้อเลโก้ชุดใหญ่ให้น้องฟางตามสัญญานะฮะ แต่ว่ากว่าแผนจะสำเร็จทำเอาน้องฟางเขินแทบตายแน่ะ/ แล้วเด็กน้อยก็หัวเราะคิกคักอยู่ใต้ผ้าห่ม
*********************************************************
เค้าจูบกันแล้ว ต่อไปเค้าก็จะได้กัน 5555
คนที่ร้ายที่สุดในเรื่องคือน้องฟางบอกเลย ทำงานแลกของเล่นน่ารักจริง
ขอโทษที่มาช้านะคะ ไม่ว่างจริง ติดตามข่างสารได้จากแฟนเพจนะ มีแล้ว ช่วยกดถูกใจกันด้วยนะคะ
อยากให้เข้ามาคอมเมนต์เยอะๆ ในแฟนเพจจะคุยเล่น ทวงนิยาย ถามอะไรก็ได้ ขออย่างเดียวคืออย่าด่ากันนะ
https://www.facebook.com/sweetaris25 (https://www.facebook.com/sweetaris25)
-
น้องฟางน่ารักมากค่ะลูก
-
น้องฟางชนะเลิศ อิอิ
-
อยากให้มาต่อเร็วจังค่ะสนุกมาก.....น้องฟางทำผลงานได้ดีมากลูก :-[ :o8:
-
ตุ๋นน่ารักดีค่ะ อ้วนด้วย นานๆจะเจอตัวเอกหุ่นอวบ บางครั้งรู้สึกอยากเปลี่ยนพระเอกเป็นกานต์จัง จอมโง่เหลือเกิน
-
อย่างนี้ต้องรีบทำน้องให้น้องฟาง
-
ปรบมือให้ความดีงามของน้องฟางอิอิ
-
รอๆๆๆๆ
-
เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้น กระพริบอยู่สองสามครั้งเพื่อปรับรับกับแสงยามเช้า ร่างอวบพลิกตัวไปทางน้องฟางหวังจะหอมแก้มน้องหลังตื่นนอนให้ชื่นในสักฟอด แต่แล้วก็ต้องถอยออกมาด้วยความตกใจจนเกือบร่วงจากเตียง เพราะแทนที่คนด้านข้างเขาจะเป็นน้องฟางแต่กลับกลายเป็นผู้ชายตัวโตที่ทำให้ใจเต้นไม่เป็นจังหวะและยังทำให้ฝันดีตลอดทั้งคืนกำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข ส่วนเจ้าตัวเล็กนั้นหายไปไหนก็ไม่รู้ทั้งที่น่าจะนอนอยู่แท้ๆ ตุ๋นนั่งพินิจใบหน้าของคนที่เขารักเข้าให้เต็มหัวใจ ดวงตาสีเขียวมรกตที่มักจะเย็นชาต่อหน้าคนอื่นถูกบดบังด้วยเปลือกตาสีมุก จมูกโด่งเป็นสันที่ได้มาจากคุณพ่อแทบทั้งหมดรับกับริมฝีปากบางชวนให้ดูน่าหลงใหล ริมฝีปากที่ทำให้เขาหน้าแดงอย่างห้ามไม่ได้เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนช่วยขลับผิวให้ใบหน้าคมดูสว่างน่ามองอย่างไม่รู้เบื่อ ทุกอย่างบนใบหน้าดูลงตัวราวกับถูกปั้นแต่งอย่างจงใจจากช่างผู้มีฝีมือถึงผมจะยุ่งเหยิงเพราะนอนทับแต่ก็ทำให้ดูดีออกไปอีกแบบ
ตุ๋นจ้องอย่างเผลอไผลเป็นเวลานานจนคนแกล้งหลับต้องเรียกสติ
“จ้องนานพี่คิดตังนะ” ตุ๋นสะดุ้งทำหน้าเหรอหราเมื่อถูกจับได้
“อะ...เอ่อ พี่จอมตื่นนานแล้วหรือครับ” ร่างสูงพยักหน้าตอบ “แล้วน้องฟางล่ะครับ” ตุ๋นถามอย่างสงสัยจะว่าออกไปนอกห้องก็ไม่น่าจะเป็นไปได้เพราะลูกบิดมันสูงเกินที่น้องจะเปิดถึง ยังไม่ทันที่จ้าวจอมจะตอบเสียงกดชักโครกก็ดังขึ้นพร้อมกับประตูห้องน้ำที่เปิดออกมา เจ้าตัวดีวิ่งดุ๊กๆมาหาทั้งคู่อย่างอารมณ์ดีเพราะเพิ่งจะได้ฟักไข่ออกไป ก็เลยสบายท้อง
“น้องฟางอย่าวิ่งสิครับ เดี๋ยวลื่น” ตุ๋นเตือนน้องเพราะกลัวน้องจะลื่นล้มหัวฟาด ร่างอวบอุ้มน้องฟางขึ้นมานั่งเล่นบนเตียง ฟัดแก้มนุ่มจนชื่นใจแล้วจึงปล่อยให้น้องพักหายใจบ้าง “ทำไมวันนี้น้องฟางตื่นเช้าจังครับ ตื่นก่อนพี่ตุ๋นอีก” ตุ๋นถามพรากลุกไปหาเสื้อผ้าตัวเล็กสำหรับน้อง แต่เห็นท่าจะยากเพราะตัวของตุ๋นก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้นเสียด้วย เสื้อผ้าของตุ๋นมีแต่ไซส์ใหญ่ คงต้องใช้ยางมัดแก้ขัดไปก่อน
“น้องฟางปวดอึ นอนต่อไม่หลับ” แถมน้องฟางยังแอบปล่อยลมออกมาปู้ดนึงด้วยแหละ
“ล้างก้นสะอาดหรือเปล่า กลิ่นตุๆ” จ้าวจอมแกล้งทำจมูกฟุดฟิด
คนถูกแกล้งยู่ปากใส่ “น้องฟางล้างแล้ว ถอดกางเกงให้ดมก็ได้นะ” เด็กน้อยบอกพลางดึงกางเกงลงจนเกือบจะเห็นช้างน้อยแล้วแต่ตุ๋นดึงกางเกงขึ้นได้ทันพร้อมกับรวบตัวเด็กน้อยขึ้นอุ้มพาเดินเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ทั้งสามจะพากันสายไปมากกว่านี้
จ้าวจอมนอนยิ้มอยู่ที่เดิม เขาไม่ได้รู้สึกอบอุ่นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว มันรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ปกติชีวิตในทุกวันของเขาก็จะมีแค่กินข้าว ทำงาน นอนและเซ็กส์ ไม่ได้มีความวุ่นวายเล็กๆแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยนัก มันเป็นความแปลกใหม่อย่างหนึ่งในชีวิตเลยทีเดียว แล้วผลพลอยได้ก็คือเขาได้เห็นตุ๋นในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
จ้าวจอมนอนคิดนู่นคิดนี่อย่างเพลิดเพลินได้สักพัก ตุ๋นก็เดินออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับน้องฟางที่เอาผ้าขนหนูห่อตัวไว้เป็นเกลียวเหมือนดักแด้ตัวน้อยๆ มือนุ่มของตุ๋นฟาดลงบนขาแกร่งไปทีหนึ่ง คิดว่าคนตัวโตจะกลับไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว เดี๋ยวก็สายจนได้
“พี่จอมไปอาบน้ำได้แล้วครับ เดี๋ยวไปทำงานสาย” ตุ๋นเอ่ยปาก คนตัวโตยังเลื้อยอยู่บนที่นอนไปมาไม่ยอมลุกสักทีจนตุ๋นต้องคว้าท่อนแขนแกร่งแล้วออกแรงดึง ถึงตุ๋นจะอ้วนแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะฉุดร่างสูงให้ลุกได้อย่างง่ายดาย จนตุ๋นชักเริ่มจะมีน้ำโหกับความดื้อของพี่จึงระดมฟาดมือไปที่แขนแกร่งจนผิวขาวของร่างสูงแดงเถือก ร่างสูงร้องโอดโอยลุกขึ้นอย่างจากที่นอนอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้เจ็บขนาดนั้นแค่คันยุบยิบๆ แรงแค่นี้ทำอะไรเขาไม่ได้หรอก อ้วนเอ๊ย
ตากลมมองร่างสูงที่ค่อยๆเดินอืดอาดออกไป พอลับตาตุ๋นก็รีบปะแป้งแต่ตัวให้น้องฟางเสร็จแล้วก็กำชับให้น้องนั่งเล่นอยู่ในห้องก่อนกลัวว่าจะไปรบกวนคุณฑิตาเข้าแล้วจะเป็นเรื่อง น้องฟางตะเบ๊ะรับคำตุ๋นจึงเบาใจก่อนจะพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำบ้าง
เมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จเรียบร้อยตุ๋นก็เดินจูงมือน้องฟางออกมาจากห้อง วันนี้น้องฟางดูน่ารักเป็นพิเศษจากที่น่ารักอยู่แล้วยิ่งน่ารักขึ้นไปอีกเพราะเสื้อของตุ๋นตัวที่ใส่แล้วคับเปรี๊ยะพอไปอยู่บนตัวน้องฟางแล้วมันหลวมมากจนคอเสื้อหล่นลงเผยให้เห็นไหล่เล็กทั้งสองข้างของน้อง เขาจึงเอายางมามารัดให้คอเสื้อมันเล็กลงแก้ขัดไปก่อน ส่วนกางเกงตุ๋นไม่ได้ใส่ให้น้องเพราะลำพังแค่เสื้อตัวเดียวก็ยาวเกือบถึงตาตุ่มอยู่แล้ว เจ้าตัวเล็กหัวเราะชอบใจบอกว่าข้างล่างมันเย็นดี
เขาพาน้องเดินเข้ามาในห้องครัวขาที่กำลังเดินหยุดชะงักรวมถึงเลือดในกายพลันเย็นเฉียบขึ้นมา กระบอกตาร้อนผ่าว เมื่อได้สติมือนุ่มรีบปิดตาของน้องฟางเอาไว้เพราะภาพตรงหน้ามันไม่ค่อยน่าดูนัก
...ไม่เลย...
ภาพร่างคนทั้งสองกำลังแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่มและเร่าร้อนโดยไม่สนใจรอบข้าง หญิงสาวในชุดคลุมอาบน้ำยกแขนเรียวขึ้นคล้องคอแกร่งกดโน้มท้ายทอยร่างสูงเพื่อให้รับต่อประกบริมฝีปาก เธอไล่ต้อนลิ้นของคนรักพลางมือบางก็เริ่มไล้ลึกลงไปในขอบกางเกงอย่างไม่อาย
“ตุ๋น” จ้าวจอมเรียกเสียงแผ่วถึงกระนั้นตุ๋นก็ยังไม่หยุดเดิน ตุ๋นอุ้มน้องฟางขึ้น ตั้งใจจะเดินออกไปจากห้องให้เร็วที่สุด ไปให้พ้นจากสถานการณ์นั้นแต่เพราะดวงตากลมพร่ามัวไปด้วยน้ำตาทำให้ขาของเขาไปเตะเข้ากับโต๊ะอย่างแรงจนแจกันใบสวยที่วางประดับอยู่ร่วงลงมาแตก ดอกไม้สวยกระจัดกระจายปะปนไปกับเศษกระเบื้องแก้ว ขาข้าวขวาเจ็บแปลบแต่เขาก็ไม่สนใจยังสาวเท้าเดินต่อเพื่อออกไปให้พ้นจากสองคนนี้
จ้าวจอมสบถพลางทุบกำแพงอย่าหงุดหงิดที่ตามน้องไม่ทัน ตุ๋นเดินออกไปนอกห้องแล้วด้วยความที่เขายังแต่งตัวไม่เรียบร้อยเสื้อผ้าหลุดลุ่ยถ้าขืนออกไปตอนนี้ได้เป็นเรื่องแน่ๆ
หญิงสาวแสยะยิ้มร้าย เธอต้องการให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เอง ไอ้อ้วนนั่นมันจะได้รู้ว่าจ้าวจอมเป็นของใคร
ออกมาจากห้องได้ก็เป็นเวลาที่เพื่อนสนิทอย่างปฐพีโทรมาพอดี มันบอกตุ๋นว่าถึงหน้าคอนโดแล้ว
“หวัดดี เพื่อนรัก” ปฐพีทักทายอย่างร่าเริง สายตาที่คอยมองถนนตลอดเวลาไม่ทันได้สังเกตว่าคนข้างๆกำลังนั่งน้ำตาไหลอย่างเงียบๆ
“พี่ตุ๋นร้องไห้ทำไมครับ” เด็กน้อยถามเสียงแผ่ว “เป็นผู้ชายไม่ร้องไห้นะ” น้องฟางบอก มือป้อมเช็ดน้ำตาบนแก้มใสให้คนโตกว่าแต่แทนที่จะหยุด พี่ตุ๋นกลับร้องไห้หนักกว่าเดิมแต่ไม่ได้สะอึกสะอื้นฟูมฟาย มีเพียงน้ำตาที่ไหลเท่านั้น
...หยุดร้องเถอะ น้องฟางจะน้ำตาไหลตามแล้วนะ...
“เรื่องพี่จอมอีกใช่ไหม” ปฐพีถามเสียงเรียบ ตุ๋นจึงพยักหน้าตอบ “ถ้าเจ็บก็หยุดเถอะตุ๋น รักต่อไปก็ไม่มีประโยชน์ ตัดใจแล้วให้โอกาสตัวเองได้พบคนใหม่ๆบ้าง” ปฐพีบอกด้วยความหวังดี เขาสงสารเพื่อนเวลาเป็นแบบนี้ เพื่อนเจ็บเขาก็เจ็บ
ตุ๋นไม่ได้พูดอะไรตอบ ไม่ได้ฟังที่เพื่อนพูดด้วยซ้ำ ภาพในหัวกำลังตีกันจนรวนไปหมด
จูบเมื่อคืนมันคืออะไร มันเป็นของตุ๋นแล้วไม่ใช่หรือ มันทำให้ตุ๋นมีความสุขถึงจะแค่ชั่วขณะหนึ่ง เขาคิดว่าพี่จะเปลี่ยนใจ แต่เมื่อเช้าตุ๋นเข้าใจแล้ว พี่เขามีเจ้าของของเขาเพราะความใจดีของพี่มันคงทำให้ตุ๋นลืมไปว่า
...พี่ไม่ไดรักตุ๋นมากกว่าน้อง...
...แม้แต่นิด...
....ก็ไม่เคย...
บอกขอบใจเพื่อนรอจนปฐพีขับรถออกไป ตุ๋นก็พาน้องฟางเดินเข้าตึก ตากลมดูไม่สดใสอย่างที่เคยเป็นจนคนในแผนกมองอย่างสงสัย วันนี้ตุ๋นลืมเอากระเป๋าอีกสารและของอื่นๆมาด้วยเพราะตุ๋นรีบออกมาจากห้องด้วยความช้ำใจก็เลยไม่มีเวลา
เขาพาน้องฟางลงมาทานข้าวเช้าที่แคนทีนเพราะน้องฟางบอกว่าหิวจนจะกินช้างเข้าไปได้ทั้งตัวพลางทำท่าประกอบอย่างน่าเอ็นดู ตุ๋นนั่งนิ่งไม่ได้สั่งอาหารมากินแต่อย่างใด ไม่รู้สึกหิวอย่างที่เคย ไม่อยากทำอะไรเลยด้วยซ้ำ
ตุ๋นพาน้องฟางมาส่งให้พี่ฝุ่น เด็กน้อยวิ่งเข้ามากอดตุ๋นอีกครั้งร่างอวบจึงย่อลงกอดตอบน้องแล้วลุกขึ้นหันหลังเพื่อจะกลับไปทำงาน เพราะเอาแต่เดินก้มหน้ามองพื้นจนไม่ได้สังเกตโต๊ะตัวใหญ่ทำให้ขาข้างเดิมที่ยังเจ็บไม่หายกระแทกเข้ากับโต๊ะอย่างจังจนเจ้าตัวล้มลงไปร้องโอดโอยกับพื้น
ร่างสูงก้าวเดินออกมาจากลิฟต์อย่างสง่าสมกับตำแหน่งประธานบริษัท ตาคมสีมรกตเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอดิบพอดี ศยาตั้งท่าจะเข้ามาช่วยแต่เขาเอาสายตาปรามไว้ก่อนเธอเลยพาน้องฟางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าส่วนเขาก็เดินเข้าไปใกล้คนเจ็บที่กำลังเอามือกุมเท้าไว้พลางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด เขาจึงช่วยพยุงตุ๋นให้ลุกยืนขึ้น
ตุ๋นรู้สึกขอบคุณคนที่เข้ามาช่วย แต่พอเห็นหน้าเท่านั้น เขาก็แทบจะขอคำพูดคืน เขาผลักอกแกร่งออกอย่างแรงอย่างไม่อยากเข้าใกล้ทำให้เผลอลงน้ำหนักลงบนขาข้างที่เจ็บอย่างเคยชิน จนความเจ็บแล่นแปลบเข้าอีกเขาจึงทรุดลงไปกองกับพื้น ร่างสูงก้มลงเพื่อพยุงเขาขึ้นมาอีกครั้งแต่สมองตุ๋นมันบอกว่าอย่าใจอ่อนอีกทำให้เขาปัดมือหนาออกอย่างแรงอย่างไม่ต้องการความหวังดี
คนถูกปฏิเสธหน้าตึง ในเมื่อไม่ยอมดีๆก็คงต้องใช้กำลัง เขาใช้โอกาสตอนที่ตุ๋นไม่ทันระวังตัวกระชากร่างอวบให้ลุกขึ้นอย่างแรง
“โอ๊ย! ตุ๋นเจ็บนะ” ตุ๋นมองหน้าคนใจร้ายอย่างเอาเรื่อง
“ก็อยากดื้อทำไมล่ะ” จ้าวจอมสวนทันควัน
ตุ๋นจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิด “พี่จอม! จะพาตุ๋นไปไหน ตุ๋นเจ็บขาอยู่นะ” เขาโวย ขืนตัวเองสุดกำลัง เมื่อพี่ดึงให้ตุ๋นเดินตามโดยไม่สนว่าเขาจะเจ็บหรือไม่ ตุ๋นเอากำปั้นกลมๆทุบแขนหนาตุบๆอย่างระบายอารมณ์
“จอมเบาๆสิ น้องเจ็บอยู่ไม่เห็นหรอ อีกอย่างอย่ารุนแรงต่อหน้าเด็ก เดี๋ยวลูกฉันจะโตขึ้นไปเป็นแบบแก” ศยาที่กลับมาจากการพาน้องฟางไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอดที่จะออกปากเตือนไม่ได้ ให้ตายสิ เพื่อนเธอ มันหาเรื่องทะเลาะกับน้องได้ทุกวัน สงสารตุ๋นที่ต้องคอยรับมือกับคนเจ้าอารมณ์แบบนี้
“ใช่ จบก็สูงควรฉลาดได้แล้ว ไม่เห็นหรือไงว่าน้องฟางก็อยู่” ตุ๋นพูดออกไปตามอารมณ์ที่กำลังประทุ แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเพราะร่างสูงเพิ่มแรงบีบที่ข้อมือของตุ๋นแรงขึ้นอีกจนกระดูกแทบจะหัก แต่เขาก็ตีหน้านิ่งข่มความเจ็บ
“ไม่เป็นไรครับ น้องฟางฮาร์ดคอร์ อิอิ” เจ้าตัวเล็กเล่นไม่ดูเวล่ำเวลาซ้ำยังหัวเราะร่วนจนโดนศยาเคาะหัวเห็ดไปหนึ่งทีจนหัวโยก เจ้าตัวก็แค่เอามือน้อยๆขึ้นกุมหัวไว้แต่ก็ยังคงไม่หยุดขำ จนศยาส่ายหัวให้กับความแสบของลูกชายตัวแสบ
***********************************************************************************
“ถอดออก” จ้าวจอมพูดกับร่างอวบบนโซฟาด้วยสีหน้านิ่งเรียบ พลางเดินเข้ามาใกล้ด้วยท่าทางคุกคาม
“ถะ...ถอดอะไรครับ” ตุ๋นช้อนตามองร่างสูงอย่างหวาดๆ มือไม้ทั้งสองข้างเผลอยกปิดอกตัวเอง
จ้าวจอมหัวเราะในใจ นี่ตุ๋นคิดว่าเขาจะทำอะไรเนี่ย ดูทำท่าเข้า
“ถอดรองเท้า จะทายาให้ไม่รู้ว่าจะช้ำหรือเปล่าเตะแรงขนาดนั้น วันหลังหัดระวังซะบ้างสิ จะรีบเดินทำไม ทางก็ไม่มองชอบหาเรื่องเจ็บตัว” จ้าวจอมบ่นยาวจนตุ๋นขยับปากตามเลียนแบบ ส่วนมือก็ค่อยๆถอดรองเท้าตัวเองออก
“อูย เจ็บๆ เขียวเลย” ตุ๋นพูดเบาๆกับตัวเองเมื่อเห็นว่าตรงเท้าบริเวณที่กระแทกกลายเป็นสีเขียวช้ำเป็นวงกว้างพอสมควร แค่มือแตะยังเจ็บระบม
“เอามือออก จะทายาให้” ร่างสูงเดินไปเอายา ระหว่างที่อีกคนถอดรองเท้า เมื่อกลับมาพร้อมกับหลอดยาทาแก้ฟกช้ำร่างสูงก็เดินมานั่งคุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้าตุ๋น
“มะ...ไม่ต้องครับ เดี๋ยวตุ๋นทำเองได้” ตุ๋นร้องขึ้นเมื่อมือหนาประคองเท้าของตุ๋นไปวางไว้บนตักแกร่ง เขาพยายามชักเท้าลงเพราะเกรงใจแต่ก็โดนมือหนาล็อกไว้แน่นราวกับคีม ตุ๋นจึงขยับเท้าไม่แรงมากเป็นการบอกให้พี่ปล่อย
“อย่าขยับ เดี๋ยวเจ็บตัวอีก” ร่างสูงเตือนคนที่ยังไม่ละความพยายาม มือหนาบิดเกลียวฝาปิดหลอดออก บีบตัวยาเนื้อสีขาวออกมาแต้มลงบนนิ้ว ก่อนจะบรรจงทาลงบนบริเวณที่ช้ำอย่างเบามือ แล้วค่อยๆนวดคลึงไปสักพักให้ยาซึมลงผิว
ตากลมมองคนที่ก้มหน้าก้มตาทายาให้ตนอย่างพิจารณา สับสนกับการกระทำของคนตรงหน้าไม่น้อย
...ในเมื่อไม่คิดอะไร ทำไมต้องมาทำให้หวั่นไหวด้วย...
“เรียบร้อยแล้ว พี่ไปล้างมือก่อนเดี๋ยวลงไปส่ง” ร่างสูงบอกพลางปิดฝายาให้สนิท เดินเอายาไปเก็บให้เข้าที่ก่อนจะไปล้างมือให้สะอาด ร่างอวบนั่งรออยู่สักพักพี่ก็ออกมา แขนแกร่งยื่นมาตรงหน้าตุ๋นเพื่อให้เขาเกาะแล้วประคองตัวเองขึ้น เขาใช้แขนของพี่ยึดเพื่อทรงตัวอยู่ให้มั่นคง ร่างสูงค่อยๆเดินช้าๆไปพร้อมกับคนเจ็บ เมื่อผ่านหน้าห้องทำงานศยากับน้องฟางก็โบกมือลาหยอยๆเป็นการส่ง
[ต่อหน้า 5]
-
อีจอม ทำร้ายน้องเสียใจอีกแล้วววว
-
เราว่านะถ้ามาช้าจะลงให้ได้ 100% นะครับมันรู้สึกครึ่งๆกลางๆอ่ะ เราเสนอนะครับ
-
พระเอกช่างหน่อมแน้มจริง เรื่องจะยุ่งยากก็เพราะตัวเองนั่นล่ะ
-
น้องตุ๋นโดนนางร้ายแกล้ง เดี๋ยวก็มีคนมาจีบตุ๋นพี่จอมอย่าหึง หวงน้องล่ะกัน
รอ รออ่านตอนต่อไปคับ
-
สงสารตุ๋น เหมือนพี่จอมยังสับสนลังเล คงต้องมีตัวกระตุ้นอย่างพี่กานต์ พี่จอมจะได้ตาสว่างเสียที
-
แหม่ ขอพี่ที่รักออกโรงอีกเยอะๆ ขอหาคนมาฟาดกะจอมทีเถอะ หมั่นไส้
-
ขอนอกเรื่องนิดนึง
เนื่องจากน้องตุ๋นและน้องฟางของเรายังไม่มีชื่อจริงเพราะลิสยังหาที่ถูกใจไม่ได้สักที เลยอยากให้นักอ่านทุกท่านช่วยกันคิดชื่อจริงเพราะๆกันเข้ามา เพราะถ้าชื่อนั้นถูกใจลิส ลิสก็จะขอนำมาใช้ในนิยายค่ะ ไม่มีรางวัลนะ ส่งกันเข้ามาเยอะๆนะคะ
จำกัดความคิดเห็นละสองชื่อ ขอความหมายด้วยก็ดีค่ะ แต่ถ้าคิดว่าเพราะแล้วไม่มีความหมายก็ลองส่งเข้ามาก่อน
ส่งชื่อมาในความคิดเห็นของตอนนี้นะคะ ขอความร่วมมือทุกคนด้วยค่ะ เพราะคุณอาจเป็นผู้โชคดี (ช่วงนี้ดูคุณตันมากไปหน่อย)
ปล.ส่วนชื่อที่ไม่ได้นำมาใช้ในนิยายเรื่องนี้ ลิสก็อาจจะเอาไปใช้ในเรื่องอื่นของลิสค่ะ
[หมดเขตสิ้นเดือนนี้]
-
[ต่อ]
การปรากฏตัวของร่างสูงสง่าตำแหน่งท่านประธานกับร่างอวบที่เดินเข้ามาควบคู่กันเข้ามาด้านในแผนกทำให้พนักงานที่แอบจับกลุ่มนินทากันตามประสาคนช่างเมาส์มีทั้งชายเทียมหญิงแท้แตกฮือไปคนละทิศละทาง ส่วนหนุ่มร่างเล็กที่นั่งฝั่งด้านตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของตุ๋นกำลังเอาถั่วโก๋แก่ขึ้นมากินแก้ปากว่างจำต้องรีบโยนถุงถั่วทิ้งโดยทันทีจนเมล็ดถั่วลิสงหกกระจัดกระจายอยู่ในถังขยะ ที่แตกตื่นกันจนวุ่นวุ่นเพราะพนักงานทุกคนในบริษัทต่างก็รู้กิติศัพท์ความเข้มงวดของท่านประธานคนหล่อ แม้ในยามปกติจะตีหน้านิ่งจนไม่ว่าใครก็เดาอารมณ์ไม่ออกถ้าขืนทำอะไรไม่ถูกใจมีหวังโดนไล่ออกเป็นแน่ แต่เห็นทีว่าวันนี้จะไม่ใช่เพราะทุกคนได้เห็นมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อนของท่านประธาน
...แววตาห่วงใยแบบนั้นได้เห็นบ่อยสะเมื่อไหร่...
“พี่จอมส่งแค่นี้แหละครับ ตุ๋นดีขึ้นแล้ว” ตุ๋นบอกพลางปล่อยแขนแกร่ง เดินกระเผลกๆออกมา ขายังเจ็บอยู่แต่ก็ทุเลาลงมากแล้วจากการนวดของร่างสูง พี่ทำท่าจะเข้ามาช่วยแต่เขาส่ายหน้าห้าม ไม่อยากเป็นจุดสนใจของคนอื่นสักเท่าไหร่เดี๋ยวจะโดนหมันไส้เอาได้ เมื่อเห็นว่าน้องเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเรียบรอยร่างสูงจึงเบาใจแล้วกลับไปทำงาน
เมื่อนักดูต้นทางหน้าแผนกเห็นว่าท่านประธานลับวายตาและแน่ใจว่าจะไม่ย้อนกลับมาอีกจึงยกนิ้วเป็นสัญญาณว่าปลอดภัยแล้วทำให้บรรยากาศภายในก็กลับมาครื้นเครงอีกครั้ง
“ตุ๋น!” คนถูกเรียกสะดุ้งน้อยๆเมื่อคนฝั่งตรงข้ามโผล่หน้ายื่นข้ามขอบกั้นขึ้นมาเรียกเขาเสียงดัง
“มีอะไรหรือนุ่ม” นุ่มหรืออฐิษฐานหนุ่มตัวเล็กหน้ารักที่เป็นเพื่อนสนิทของเขารองเทียบเท่ากับปฐพี มีฉายาในแผนกว่ากระรอกน้อย เขาได้รู้จักกันก็ตอนที่อฐิษฐานเข้ามาทำงาน มาที่หลังเขาประมาณสองหรือสามเดือนเขาก็จำไม่ค่อยได้ อฐิษฐานเป็นคนน่ารักมีอะไรก็เผื่อแผ่ตลอดคงเพราะนิสัยเหมือนและอายุเท่ากันก็เลยเข้ากันง่าย แต่ติดว่าอีกคนจะซุ่มซ่ามและซื่อกว่าเขาเท่านั้น
“นุ่มจะบอกว่า ตุ๋นอย่าพาพี่ชายมาที่นี่บ่อยนะมันไม่ดีต่อหัวใจ” เพราะมันจะพาลให้คนขี้ตื่นอย่างเขาหัวใจวายได้ง่ายๆ “กินถั่วไหม เราให้ทั้งถุงเลย” เขายื่นถั่วให้ตุ๋นอย่างมีน้ำใจ เห็นเพื่อนชอบกินเหลือเกิน
“แล้วนุ่มไม่กินหรือ” ตุ๋นถามตามมารยาท พลางรับถุงโก๋แก่มาอย่างดีใจ พอดีกำลังหิวๆอยู่ด้วยเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลยสักนิด มือกลมกำถั่วมาไว้ในมือพอประมาณก่อนจะกรอกทั้งหมดใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยด้วยความหิว แต่แล้วก็ต้องปล่อยเอาของที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออกมาหมด เมื่อได้ยินคำพูดต่อมาของอฐิษฐาน
“ไม่อ่ะ นุ่มเพิ่งจกมันขึ้นมาจากขยะ พอดีตอนที่พี่ของตุ๋นเข้ามานุ่มตกใจจนเผลอโยนทิ้งขยะ ถั่วนี่หกเกลื่อนเต็มถังขยะเลย จังหวะสะดุดกินไม่อร่อยเราเลยยกให้ตุ๋น” อฐิษฐานพูดหน้าตาเฉยสีหน้าดูปลาบปลื้มกับความมีน้ำใจของตัวเอง
บางทีตุ๋นก็ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเขามันซื่อจริงหรือแกล้งซื่อ แต่ที่รู้จริงๆก็คือหลังจากนั้นตุ๋นก็ไม่แตะทุกอย่างที่เป็นถั่วอีกเลย
******************************************************************
“ดิน วันนี้ไม่ต้องมารับเรานะ”หลังงานเลิกตุ๋นก็รีบโทรไปหาปฐพีทันที กลัวเพื่อนจะมาเสียเที่ยว
[ทำไมอ่ะ] ปฐพีถามด้วยความสงสัย
“พี่จอมบอกให้เรากลับพร้อมกันน่ะ”ร่างอวบบอกพลางเหลือบมองคนชอบสั่งที่ยืนพิงอยู่กับรถคันหรูอย่างมีมาดจนเขานึกหมั่นไส้ท่าทางแบบนั้น ไม่รู้จะหล่อไปไหนแค่นี้ก็ไม่ดีต่อหัวใจเขามากพอแล้ว เมื่อช่วงพักกลางวันโทรศัพท์ก็แผดเสียงโชว์เบอร์ของพี่ที่ร้อยวันพันปีไม่เห็นจะเคยโทรมา เพียงกดรับเท่านั้นเขาก็ได้รับคำสั่งจากคนใจร้ายว่าให้รอกลับบ้านพร้อมกัน ไม่อย่างนั้นจะไล่พวกที่จับกลุ่มคุยกันเมื่อเช้าออกสั่งๆๆเสร็จก็ตัดสายฉับใส่ปล่อยให้ตุ๋นนั่งนั่งงงเป็นไก่ตาแตกเพราะยังจับต้นชนปลายไม่ถูก
...นี่มันข่มขู่กันชัดๆ!...
[อะไรของพวกแกวะ เมื่อเช้าเรายังเห็นร้องห่มร้องไห้เสียอกเสียใจอยู่เลย ท่าจะเพี้ยน] ตุ๋นก้มหน้ารับฟังคำบ่นเสียยาวยืดของเพื่อนตัวเล็ก แต่เขาก็ไม่คิดจะเคืองหรือโกรธอะไรเพราะเข้าใจดีว่าเพื่อนบ่นไปก็เพราะความเป็นห่วง
“เอาเหอะน่า ตามนั้นแล้วกัน” เขารีบตัดบทก่อนที่จะโดนบ่นไปมากกว่านี้
[ทีอย่างนี้ดื้อจะไปกับเขา คอยดูเจ็บกลับมาอีกเมื่อไหร่อย่าหวังว่าเราจะปลอบ...] ไม่รอให้ปฐพีพูดจบตุ๋นก็รีบตัดสายทิ้งเหมือนที่พี่ทำกับเขาเมื่อเช้า ทิ้งให้ปฐพีขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างเคืองๆ ตั้งใจว่าถ้าเจอหน้าเพื่อนตัวดีเมื่อไหร่จะจัดการเสียให้เข็ดโทษฐานที่กล้ามาทำแบบนี้กับเขา
ตุ๋นเก็บโทรศัพท์เข้าประเป๋าแล้วขึ้นไปนั่งบนรถสัญชาตินอกสุดหรู เป็นตุ๊กตาหน้ารถชั่วคราวก่อนที่ม้าเหล็กคันงานจะควบทะยานออกไปด้วยความสง่าอย่างรวดเร็ว
“ทำไมต้องให้ตุ๋นกลับพร้อมด้วยล่ะครับ อันที่จริงตุ๋นกลับพร้อมดินก็ได้” ตุ๋นบอกช่วงนี้พี่ชอบทำอะไรที่เขาไม่เข้าใจอยู่เรื่อย
“ก็ขาเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง พี่จะได้ดูแลเราได้ ให้ดินไปส่งก็รบกวนเพื่อนเปล่าๆ” ร่างสูงตอบ ดวงตาที่จับจ้องถนนตรงหน้าละมามองร่างอวบเนื่องจากรถกำลังอยู่ในช่วงติดไฟจราจร ช่วงเย็นๆเวลาเลิกงานแบบนี้การจราจรมักจะติดขัดเป็นเรื่องปกติจนเขาหน่ายหน่ายที่จะขับรถในช่วงเวลาเร่งด่วน ไม่อยากจะขับรถออกมาด้วยซ้ำถ้าไม่จำเป็น
เมื่อกลับมาถึงห้องโดยมีจ้าวจอมประคองตุ๋นขึ้นมา ทั้งคู่ก็เห็นกระเป๋าเดินทางแบรนด์เนมใบโตที่ปิดเรียบร้อยวางไว้อยู่ข้างๆโซฟากับอีกใบที่เปิดอ้าพร้อมกับข้าวของที่ยังเอาใส่ไม่เรียบร้อยตามด้วยหญิงสาวที่กำลังวุ่นอยู่กับการจัดของเข้ากระเป๋าสำหรับเตรียมเดินทางในวันพรุ่งนี้ เธอกำลังหัวเสียที่กระเป๋ามันเต็มไปด้วยสารพัดข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัว ทั้งเครื่องประทินผิวและอีกสารพัดเครื่องสำอางอัดแน่นอยู่ในนั้นจนไม่สามารถจะเอาเสื้อผ้าตัวโปรดยัดลงไปได้อีก ครั้นจะเอากระเป๋าไปเพิ่มอีกใบก็เกรงว่าจะเกินกำลังผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะถือไหว
“ฑิตาครับมีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า” จ้าวจอมผละออกจากตุ๋นเข้ามาถามคนรักของตน วางกระเป๋าทำงานลงพลางคลายเนคไทให้หลวมพอที่จะหายใจได้คล่องขึ้น เขาต้องทนอึดอัดกับมันมาตลอดทั้งวันและทุกวัน ทำงานที่เป็นหน้าเป็นตาและพบปะผู้คนแบบนี้ก็ต้องทำใจเป็นธรรมดา
“ไม่เป็นไรค่ะ จอมกลับมาเหนื่อยๆดื่มน้ำสักแก้วให้ชื่นใจสิคะ ให้น้องคุณหามาให้สิคะ วันๆนึงก็ไม่ได้ทำงานหนักเท่ากับคุณ ใช้นิดใช้หน่อยคงไม่เหลือบากกว่าแรง” เพราะอารมณ์ไม่ดีเป็นทุนเดิมทำให้หญิงสาวพาลไปทั่ว คนที่โดนพาดพิงจึงเดินกระโผลกกระเผลกเพื่อไปหาน้ำมาบริการพี่ตามคำเหน็บแนมแต่ก็โดนรั้งไว้ก่อน
“ตุ๋นไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอก คนกันเอง ตุ๋นเป็นน้องพี่นะไม่ใช่คนใช้” จ้าวจอมบอกเมื่อคนเจ็บก็บ้าจี้ตามคนรักของเขา ตุ๋นพยักหน้าเข้าใจยืนนานๆก็ชักจะเริ่มปวดเท้าขึ้นมาบ้าง ตั้งใจจะหย่อนตัวลงนั่งข้างๆพี่แต่เจอสายตาดุๆของว่าที่พี่สะใภ้มองจิกมาทำให้ต้องขยับตัวเองมานั่งห่างๆ เธอถึงจะยอมก้มลงไปจัดของต่อ
“แล้วฑิตาไปกี่โมงครับ เดี๋ยวผมไปส่ง” จ้าวจอมถามขณะยกรีโมตเปิดทีวี เขาเลือกที่จะดูช่องสารคดีสัตว์โลกเพราะตุ๋นจะได้ดูด้วย ขืนเขาเปิดข่าวต่างประเทศมีหวังตุ๋นได้หลับคาโซฟาเป็นแน่
“ไปแปดโมงเช้าค่ะ แต่เดี๋ยวเพื่อนฑิตามารับ ไม่ต้องไปส่งหรอก” หญิงสาวพูดพลางรูดซิปกระเป๋าปิดก่อนจะหันมายิ้มมายิ้มหวานหยดให้คนรักก่อนจะลุกขึ้นมานั่งบนตักแกร่งแขนเรียวยกคล้องลำคอแกร่งโดยไม่สนสายตาของตุ๋นเลยสักนิด
“เอ่อ...เดี๋ยวตุ๋นเข้าห้องก่อนนะครับ ทานข้าวไปกันก่อนเลย เดี๋ยวตุ๋นกินทีหลัง” ร่างอวบบอกพลางลุกขึ้น พาขาเจ็บๆของตัวเองเดินเข้าห้อง วันนี้เขาเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้มามากพอแล้วไม่มีน้ำตาเหลือพอที่จะเสียให้กับเรื่องแบบนี้อีก
...แค่วันนี้...
ร่างสูงลุกขึ้นหมายจะตามน้องไปแต่ก็โดนคนรักรั้งไว้ก่อน “ฑิตาจะไปตั้งสองอาทิตย์คงคิดถึงคุณแย่ ฑิตาว่าวันนี้เราไปดินเนอร์ข้างนอกกันดีไหมคะ” เธอกอดร่างแกร่ง เอียงศีรษะซุกแผ่นอกหนาอย่างออดอ้อน ร่างสูงอึกอักและตัดสินใจไม่ถูกจนได้เห็นสายตาเว้าวอนจึงใจอ่อนพยักหน้าตกลง เธอยิ้มกว้างอย่างดีใจไม่ใช่เพราะเรื่องที่คนรักยอมไปทานอาหารเย็นด้วยแต่เพราะคนของเธอจะได้ไม่มีเวลาไปสนใจตุ๋น
หลังจากที่เดินเข้าห้องมาเมื่อเย็นตุ๋นก็นอนเล่นจนหลับไปตื่นมาอีกทีก็สามทุ่มกว่าๆ เดินออกมาทำอาหารง่ายๆอย่างพวกข้าวผัดกับต้มจืดเต้าหู้กิน จากนั้นก็ไปอาบน้ำให้สบายตัวแล้วมานอนเล่นเกมในโทรศัพท์เพราะไม่มีอะไรทำ เล่นไปสักพักก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา เขาจึงกดรับ
“ฮะ...”
[พี่ตุ๋นนน!] ยังไม่ทันที่เขาจะได้กล่าวทักทาย เสียงแหลมใสของเด็กก็ดังแหวกผ่านโทรศัพท์ออกมาจนเขานิ่วหน้าแล้วรีบชักโทรศัพท์ให้ออกห่างจากหูก่อนที่เสียงอันตรายจะดังขึ้นมาอีก
“ไม่ทราบว่าใครครับ” คิ้วเรียวขมวดมุ่น สงสัยว่าตัวเองไปรู้จักเด็กที่ไหนบ้าง จะมีก็แต่...
[ขอโทษนะตุ๋น นี่พี่ฝุ่นเอง พอดีไอ้ตัวแสบอยากจะคุยด้วย เอ้า...พูดดีๆนะ อย่าตะโกน] ศยาตอบก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ลูกชายพร้อมกับกำชับไว้เป็นอย่างดี เธอรู้สึกเกรงใจตุ๋นนิดหน่อยเพราะโทรมานอกเวลางาน แต่จะให้ทำอย่างไรได้เมื่อเจ้าตัวแสบงอแงให้เธอโทรหาตุ๋นให้ได้
[พี่ตุ๋นคร้าบบ] เด็กน้อยเรียกเสียงอ่อนเสียงหวาน จนตุ๋นยิ้มด้วยความเอ็นดู
“ว่าไงครับน้องฟาง” ตุ๋นถาม สงสัยน้องฟางคงจะมีอะไรแน่ๆ
[วันเสาร์ไปเที่ยวสวนสนุกกับน้องฟางน้า] เด็กน้อยชวน น้องฟางอยากให้พี่ตุ๋นไปด้วย พี่ตุ๋นใจดี น้องฟางชอบ
“แล้วหม่าม๊าล่ะครับ”
[หม่าม๊าก็ไปแต่ว่าน้องฟางอยากให้พี่ตุ๋นไปด้วย หม่าม๊าแก่แล้ว ขี้บ่นด้วย] ตุ๋นหัวเราะร่วนให้กับคำพูดของเด็กน้อย ก่อนจะได้ยินเสียงโป๊กเหมือนใครเคาะอะไร ตามมาด้วยเสียงโอดครวญของน้องฟาง [ม๊ามาเขกหัวน้องฟางทำไม ก็หม่าม๊าแก่แล้วก็ขี้บ่นจริงๆนี่] เจ้าตัวยังเถียงอย่างไม่ยอม
“พี่ตุ๋นไปด้วยก็ได้ แต่น้องฟางต้องเป็นเด็กดีห้ามเถียงหม่าม๊ารู้ไหม ถ้าน้องฟางดื้อไม่ตุ๋นจะไม่ไปด้วย เข้าใจไหมครับ” ตุ๋นบอกเด็กน้อย ดีเหมือนกันที่จะได้ไปสวนสนุก เพราะวันหยุดทั้งทีไม่รู้จะไปไหนเหมือนกัน ไปสวนสนุกจะได้เป็นการเปิดหูเปิดตาบ้าง วันๆอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมน่าเบื่อตาบชัก
[เย้ๆ หม่าม๊าพี่ตุ๋นจะไปกับน้องฟางด้วย] เด็กน้อยยิ้มร่าละจากโทรศัพท์หันไปบอกหม่าม๊าของตัวเองด้วยท่าทางดีใจสุดขีด จนศยาอดที่จะหยอกไม่ได้ [ใครเขาอยากจะไปกับเด็กดื้อ โดนพี่ตุ๋นหลอกแล้ว] ตุ๋นฟังแล้วก็ได้แต่ส่ายหัวเมื่อศยาทิ้งละเบิดลูกโตไว้ให้เขา ได้ยินเสียงแว่วว่าน้องฟางไม่ดื้อ หม่าม๊ามั่วตามมา [ตุ๋นยังไงก็รบกวนด้วยนะ น้องงอแงจะให้ตุ๋นไปด้วยให้ได้] ศยาบอกโดยน้ำเสียงแตกต่างกับเวลาพูดกับลูกโดยสิ้นเชิง
“ไม่หรอกครับ ตุ๋นก็ไม่ได้ไปสวนสนุกนานแล้วเหมือนกัน ไปสักครั้งก็ดีเหมือนกันครับ” ตุ๋นบอก เขาไม่ได้ไปสวนสนุกมาประมาณห้าปีเห็นจะได้ ครั้งล่าสุดที่ไปก็...
...ไปกับพี่...
[หรอ งั้นดีเลย พี่เล่นกับลูกคงไม่สนุกหรอก ฮ่าๆ แค่นี้ก่อนนะตุ๋นเดี๋ยวพี่เอาตัวแสบเข้านอนก่อน] ศยาพูดจบก็ตัดสายไป
ตุ๋นหันเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตบนโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนแต่นึกได้ว่าเขายังไม่ได้ทายาที่เท้าเลย จึงลุกขึ้นค่อยๆเดินออกไปหยิบยาข้างนอก พี่จอมกับคุณฑิตายังไม่กลับมากันเลย ไม่รู้ว่าไปกินข้าวกันถึงไหน แต่มันก็ไม่ใช่กงการอะไรของเขาอยู่ดี ทายาเสร็จเขาก็กลับไปนอนอ่านหนังสือเล่นก่อนจะหลับไปด้วยความง่วง พลังงานสำหรับวันนี้หมดแล้ว
ตุ๋นได้ยินเสียงพี่และคุณฑิตาคุยกันตั้งแต่เขาตื่นนอน สงสัยจะรอส่งคุณฑิตากันแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเดินเข้าไปอาบน้ำตามปกติ อาการเจ็บที่เท้าดีขึ้นมากแล้วทำให้เดินเหินได้สะดวกขึ้นกว่าเดิม แต่งตัวทำอะไรเสร็จจึงเดินออกมาจากห้องนอน
“ตุ๋นช่วยพี่ยกของลงไปหน่อยได้ไหมจ๊ะ” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้นทำให้ตุ๋นต้องหันไปมอง เธอยิ้มออกมาให้เขาแต่สายตานั้นกลับบังคับให้ตุ๋นทำตาม
“แต่ตุ๋นเจ็บทะ...”
“ไม่เป็นไรครับ ดีขึ้นแล้ว” ตุ๋นรีบพูดตัดหน้าจ้าวจอม ไม่อยากให้ผู้หญิงคนนี้มองว่าเขาอ่อนแอ
“ดีจ้ะ อย่างนั้นถือใบนี้ให้พี่หน่อยนะ” เธอพูดพลางเลื่อนกระเป๋าใบที่ใหญ่ที่สุดและหนักที่สุดมาให้ตุ๋น “จอมคะ ฑิตาไปก่อนนะ บายค่ะ” เธอก้าวเข้าไปจูบคนรักแค่ปากแตะปากเท่านั้น ไม่มีการลุกล้ำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องโดยมีตุ๋นเดินตามไปอย่างทุลักทุเล
เมื่อมาถึงข้างล่างหญิงสาวก็หยุดเดินก่อนจะหันหน้ามามองตุ๋นด้วยท่าทีนิ่งๆ เธอผละจากกระเป๋าเดินเข้ามาตุ๋นก่อนจะพูดเบาๆว่า
“ฉันไม่อยู่สองอาทิตย์ หวังว่าแกคงจะไม่มาแย่งจอมของฉันไปหรอกนะ”
“เขารักคุณคนเดียวครับ และผมก็ไม่เคยคิดที่จะแย่งด้วย”ตุ๋นบอกจากใจเพราะเขาไม่เคยคิดจะทำให้คนอื่นแตกแยกกัน
“ให้มันจริงอย่างที่ปากว่าแล้วกัน”เธอจิกตาใส่ตุ๋นด้วยความเกลียดชัง
“คุณก็ปิดความลับให้มิดแล้วกันเพราะไม่แน่ผมอาจจะเอาเรื่องที่คุณคบซ้อนไปบอกพี่ก็ได้”ตุ๋นขู่ เพราะถึงเขาจะไม่ทำให้ใครแตกแยกแต่ถ้าเรื่องนี้มันไม่ดีต่อคนที่เขารัก ตุ๋นก็พร้อมที่จะทำให้ทุกอย่างมันถูกต้อง
“ถ้าฉันรู้ว่าแกพยายามจะให้จอมรู้เรื่องนี้หรือว่าแกเข้ามายุ่งกับจอมล่ะก็ฉันจะทำให้แกเจ็บปวดที่สุด” เธอแสยะยิ้มร้ายอย่างไม่เกรงกลัวคำขู่ของคนตรงหน้า “อ้อ แล้วก็จำใส่หัวแกไว้ด้วยว่า...จอมคือของของฉันอย่าแม้แต่จะเข้ามาแย่งแบบหน้าด้านๆ”
...เพราะเขาคือสิ่งต้องห้ามสำหรับแก...
พูดจบเธอก็รวบกระเป๋าไปถือเองทั้งหมดก่อนจะเดินนวยนาดออกไปยังรถยนต์หรูที่จอดรออยู่ ตุ๋นไม่ได้เมาขี้ตา ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนที่มารับก็คือคนชื่อวิน ชายที่ร่วมกันกับฑิตาสวมเขาให้กับพี่ชายของตุ๋นอยู่ ครั้นจะบอกพี่เขาก็ไม่มีหลักฐานพอที่จะยืนยัน
******************************************************************
ตอนต่อไปประมาณอาทิตย์หน้าค่ะ
ช่วงนี้ลิสติดช่วยคุณตาคุณยายขายปืนฉีดน้ำ 555 มีหลายอาชีพมาก
เข้ามาแสดงความคิดเห็นกันเยอะๆน้า คิดถึงคนอ่านทุกคน
เข้ามากดถูกใจแฟนเพจลิสกันด้วยนะคะ
https://www.facebook.com/sweetaris25/
-
ปล่อยจอมให้มีเขายาวๆต่อไป
-
ขอพูดตรงๆนะ คุนคนแต่งอาจจะไม่ชอบใจ เราว่านินายมัน ยืดเยื้อเกินไปแล้ว อะ เราอ่านมา 11ตอน มันยังไม่เดินไปไหนเลย เหมือนแค่บรรยาย ความเป็นอยู่ของแต่ละคนเฉยๆๆ พระเอกก็แบบ โง่เกินไปบางทีควรจะละแคะละคายบ้างนะ ว่าแฟนตัวเองเป็นยังไง ตอนแรกๆสนุกมากๆ ชอบสไตล์ น้องชายยกับพี่ชาย แต่กับตุ๋น กะจอม มันยังไงบอกไม่ถูก จะดราม่าก็ไม่ไป ไม่รู้ว่ามันแนวไหนตุ๋นเด๋วน่าสงสารเด๋วสู้ ถ้าพระเอกโง่ แล้วนายเอก สู้สักนิด ไม่เดินตามเกมตัวร้าย จะสนุกมาก นี่ตุ๋นคือทำอะไรไม่ได้ เลยได้เหนตุ๋นเป็นฝ่ายดะทำอยู่อย่างเดียว ตอนแรกคิดว่า จะมี คุนแม่เป็นแบล็ค แต่นี่คุนแม่ก็หายไปเลย เนือเรืรองเลย ไม่เข้มข้นนเลย คนแต่งอาจจะแต่งแบบให้ค่อยเป็นไป แต่นี่เราว่ามันเฉืรอยเกินไปแล้วอะ
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ขอพูดตรงๆนะ คุนคนแต่งอาจจะไม่ชอบใจ เราว่านินายมัน ยืดเยื้อเกินไปแล้ว อะ เราอ่านมา 11ตอน มันยังไม่เดินไปไหนเลย เหมือนแค่บรรยาย ความเป็นอยู่ของแต่ละคนเฉยๆๆ พระเอกก็แบบ โง่เกินไปบางทีควรจะละแคะละคายบ้างนะ ว่าแฟนตัวเองเป็นยังไง ตอนแรกๆสนุกมากๆ ชอบสไตล์ น้องชายยกับพี่ชาย แต่กับตุ๋น กะจอม มันยังไงบอกไม่ถูก จะดราม่าก็ไม่ไป ไม่รู้ว่ามันแนวไหนตุ๋นเด๋วน่าสงสารเด๋วสู้ ถ้าพระเอกโง่ แล้วนายเอก สู้สักนิด ไม่เดินตามเกมตัวร้าย จะสนุกมาก นี่ตุ๋นคือทำอะไรไม่ได้ เลยได้เหนตุ๋นเป็นฝ่ายดะทำอยู่อย่างเดียว ตอนแรกคิดว่า จะมี คุนแม่เป็นแบล็ค แต่นี่คุนแม่ก็หายไปเลย เนือเรืรองเลย ไม่เข้มข้นนเลย คนแต่งอาจจะแต่งแบบให้ค่อยเป็นไป แต่นี่เราว่ามันเฉืรอยเกินไปแล้วอะ
เราเห็นด้วยนะเรื่องมันเฉือยชาและตอนหลังอีพี่จอมก็จะได้รับการให้อภัยง่าย เมื่อรู้ความจริงตุ๋นมันเหมือนของตายอ่ะ
ดูไร้ค่าไร้ราคา
-
ขอพูดตรงๆนะ คุนคนแต่งอาจจะไม่ชอบใจ เราว่านินายมัน ยืดเยื้อเกินไปแล้ว อะ เราอ่านมา 11ตอน มันยังไม่เดินไปไหนเลย เหมือนแค่บรรยาย ความเป็นอยู่ของแต่ละคนเฉยๆๆ พระเอกก็แบบ โง่เกินไปบางทีควรจะละแคะละคายบ้างนะ ว่าแฟนตัวเองเป็นยังไง ตอนแรกๆสนุกมากๆ ชอบสไตล์ น้องชายยกับพี่ชาย แต่กับตุ๋น กะจอม มันยังไงบอกไม่ถูก จะดราม่าก็ไม่ไป ไม่รู้ว่ามันแนวไหนตุ๋นเด๋วน่าสงสารเด๋วสู้ ถ้าพระเอกโง่ แล้วนายเอก สู้สักนิด ไม่เดินตามเกมตัวร้าย จะสนุกมาก นี่ตุ๋นคือทำอะไรไม่ได้ เลยได้เหนตุ๋นเป็นฝ่ายดะทำอยู่อย่างเดียว ตอนแรกคิดว่า จะมี คุนแม่เป็นแบล็ค แต่นี่คุนแม่ก็หายไปเลย เนือเรืรองเลย ไม่เข้มข้นนเลย คนแต่งอาจจะแต่งแบบให้ค่อยเป็นไป แต่นี่เราว่ามันเฉืรอยเกินไปแล้วอะ
เราเห็นด้วยนะเรื่องมันเฉือยชาและตอนหลังอีพี่จอมก็จะได้รับการให้อภัยง่าย เมื่อรู้ความจริงตุ๋นมันเหมือนของตายอ่ะ
ดูไร้ค่าไร้ราคา
+1 ให้ตุ๋นบอกจอม ละให้จอมไปสืบเรื่องวินเองดีกว่ามั้งงงงงง หึหึ
ปอลอ ตุ๋นไปเที่ยวกะน้องฟางหรออออออออ ลากพี่กานต์ไปด้วยจิ อิอิ
-
:ling1: เอาใจช่วยนะ
-
ตุ๋นอย่าโง่ดิ ไม่มีหลักฐานก็จ้างนักสืบตามดิ ขี้คล้านได้หลักฐานมาอีกเพียบ ฉลาดๆ หน่อยตุ๋นสู้เขาบ้าง ยอมทำตามตลอดเลยอ่ะ มันไม่ใช่ว่าเราจะต้องยอมทำตามตลอดแบบนี้หรือป่าววะ ในเมื่อเราก็เห็นว่านางชะนีนี่ไม่ดีก็ต้องบอกหรือเตือนซิในเมื่อตุ๋นก็รู้ๆ อยู่ว่านางชะนีนี่กำลังสวมเขาให้พี่จอมอยู่น่ะ ไม่ใช่เก็บเงียบแบบนี้จะให้มันมาเป็นสะใภ้ผลานสมบัติหรือไงอ่ะ
-
:hao5: ตุ๋นน่าสงสารอ่ะ. ถ้าไม่ดีก็หาคนใหม่เหอะ จอมไม่น่าเป็นพระเอก งี่เง่าเกินไป โง่ด้วย :ling1:
-
สงสารตุ๋น เฮ้อ ขี้ใจอ่อน ไหนจะไม่เป็นตุ๋นคนเดิมไง
-
ยังรออยู่จ้า :ling1: :ling1: :ling1: