[ต่อ]
ตุ๋นเลื่อนถ้วยไอติมของพี่กานต์เข้ามา มือนุ่มใช้ช้อนตักไอศกรีมสีเขียวเนื้อนุ่มพร้อมกับถั่วแดงที่กวนกับน้ำตาลจนได้ที่ชวนให้ลิ้มลองขึ้นมา เตรียมจะป้อนพี่กานต์ที่หลับตาพริ้มอ้าปากน้อยๆพองามพร้อมที่จะลิ้มรสไอศกรีมที่มีตุ๋นเป็นคนป้อน
แต่ก่อนที่ไอศกรีมในมือของตุ๋นจะเข้าปากของกานต์ ก็มีไอศกรีมชาเขียวสีที่สีต่างจากเดิมชิงป้อนตัดหน้าไปซะก่อน
กานต์ยิ้มทั้งที่ยังปิดตา เขากำลังซึมซาบรสชาติไอศกรีมชาเขียวถั่วแดงอยู่ แต่ทำไมคำนี้มันถึงปะแล่มๆแทนที่จะหวานเพราะคนป้อน กานต์อมไปสักพักก่อนจะเบิกตาโพลงจนทำให้คนร่วมโต๊ะตกใจ มือหนากุมปากตัวเอง ความเผ็ดร้อนของวาซาบิแล่นขึ้นจมูกลามจี๊ดขึ้นไปถึงสมอง น้ำใสร่วงจากดวงตาคมแสดงถึงการยอมแพ้ให้กับรสชาติของมัน
น้องฟางมองอย่างสงสัยว่าพี่คนนี้ร้องไห้ทำไม เวลาน้องฟางหกล้มยังไม่ร้องเลย แต่น้องฟางก็เข้าใจแหละว่าไอติมมันคงจะเย็นขึ้นสมองมันจะจี๊ดๆน้องฟางก็ไม่ชอบเหมือนกัน
กานต์มองไปยังตุ๋นด้วยสายตาดุจนคนถูกมองสะดุ้งรีบชี้มือชี้ไม้ไปที่คนผิดตัวจริงที่นั่งหัวร่องอหงายเอา
จ้าวจอมขำตัวโยน หัวเราะมากจนเจ็บท้องจนอดไม่ได้ที่จะเอามือกุมไว้ เขาเก่งที่ทำให้ไอ้กานต์มันเสียน้ำตาได้ เขาใส่วาซาบิให้มันไม่มากหรอกแค่เอาวาซาบิที่เขาให้มาทั้งหมดใส่ลงไปเท่านั้นเอง สมน้ำหน้ามัน เล่นกับใครไม่เล่น มาเล่นกับเขา ตลกตอนที่น้ำตามันไหล เรื่องต่อยตีมันไม่เคยแพ้ใครแต่เสือกมาแพ้ให้กับวาซาบิ
...อ่อนฉิบหาย...
“ไอ้จอม!” กานต์กัดฟันพูดเสียงเครียด
จ้าวจอมเลิกคิ้วข้างหนึ่งต้องการจะกวนตีนมัน สะใจที่เอาคืนได้ คิดในใจ ก็เห็นว่าวาซาบิมันเหลือ กินไม่หมดเสียดายแย่ เขาก็เลยบรรจงสร้างสรรค์เมนูใหม่อย่างไอศกรีมกรีนทีวาซาบิ ครีเอทบายจ้าวจอมขึ้นมาและไอ้กานต์มันก็โชคดีได้ลิ้มลองฝีมือเขาเป็นคนแรก
“เป็นไง อร่อยจนน้ำตาเล็ดเลยหรอ” จ้าวจอมถามอย่างยียวน ตุ๋นเลยหันมามองเขม่นเขา
“พี่กานต์อย่าไปสนใจเลยครับ นี่ครับ เอาไปเช็ดหน้าเช็ดตาก่อน” ตุ๋นว่าเหน็บคนก่อเรื่อง ก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าของตัวเองให้พีกานต์ไป เพราะหน้าตาพี่กานต์ตอนนี้ดูตลกชอบกลแต่ก็ยังคงความหล่อไว้เหมือนเดิมจนตุ๋นนึกอิจฉา
“ชิส์ เอาใจกันดีจ๊างงง” จ้าวจอมขึ้นเสียงสูงท้ายประโยคอย่างหมันไส้เลยโดนตุ๋นเอื้อมมือมาหยิกแขนแกร่งให้แสบๆคันๆไปหนึ่งทีโทษฐานขี้แกล้งและก่อความปั่นป่วนในการรับประทานอาหาร
ตุ๋นอุ้มน้องฟางออกมาเพื่อที่อีกคนจะได้เช็ดหน้าเช็ดปากได้สะดวก เมื่อพนักงานเดินผ่านก็เลยถือโอกาสเรียกเก็บเงินซะเงยก่อนที่จะเกิดเรื่องวุ่นขึ้นอีก
“เดี๋ยวพี่ต้องไปธุระต่อ เสียดายที่ไม่ได้กลับด้วยตุ๋นคงจะเหงาแย่” เมื่อพากันออกมาจากร้าน กานต์ก็พูดลาพลางทำท่าจะเข้ามากอดร่างอวบกับน้องฟาง แต่ไม่ทันได้เข้าไปถึงตัวจ้าวจอมก็เข้ามาผลักกานต์ออกไปให้ไกลๆ
“มีคนเขาเชิญให้มึงกลับด้วยหรอ ไม่ต้องสะเออะมาเสียดายแล้วก็กลัวว่าตุ๋นจะเหงาด้วย มีกูอยู่ทั้งคนไม่เหงาแน่นอน” จ้าวจอมเชิดหน้าพูดอย่างอวดๆ ไอ้กานต์มันเลยด่าอวัยวะส่วนล่างของผู้ชายแบบไร้เสียงใส่เขา “มึงจะไปไหนก็รีบไป ก่อนที่จะโดนกูกระทืบ” จ้าวจอมทำหน้าตาจริงจัง พร้อมที่จะใส่มันได้ทุกเมื่อ
ทั้งสองพ่นคำหยาบใส่กันจนลำบากตุ๋นต้องรีบยกมือขึ้นปิดหูเด็กน้อยวัยกำลังจดจำ อุตส่าเตือนให้ระวังคำพูดแล้วแท้ๆ
“กูเห็นแก่ตุ๋นหรอกนะ แล้ววันนี้กูยุ่งไม่มีเวลามาตีกับมึง ถ้าอยู่ตามลำพังมึงไม่รอด” กานต์ชี้หน้าขู่ก่อนจะเดินออกไปอย่างรีบเร่ง แต่จ้าวจอมก็ไม่วายทิ้งท้ายไว้ให้มันว่าให้เก่งอย่างปากแล้วกัน
RRRRRRRRRRRRRRR
เสียงเรียกเข้าเป็นเอกลักษณ์ประจำโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้ตุ๋นเลิกสนใจเหตุการณ์ตรงหน้าแล้วละมือออกจาหูน้องฟางมาหยิบเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่แผดเสียงร้อง ตุ๋นมองชื่อ คนที่โทรเข้ามาเป็นแม่ของเจ้าเด็กน้อยหัวเห็ดที่กำลังเดินไปเล่นกับจ้าวจอม นิ้วป้อมสไลด์หน้าจอไปทางขวาแล้วยกขึ้นแนบหู
“ครับพี่ฝุ่น” ตุ๋นขาน
//ตุ๋น พอดีพี่โทรเข้าเครื่องไอ้จอมแล้วมันไม่รับ วันนี้พี่รบกวนฝากให้น้องฟางนอนกับตุ๋นก่อนได้ไหม พี่ยังไม่เสร็จธุระเลย คงจะดึกๆนู่นล่ะ ไม่อยากไปรบกวนตอนดึกๆ// ศยาบอกเสียงใส เธอมีเรื่องให้สะสางหลายอย่าง ได้หยุดทั้งทีต้องเคลียร์ธุระให้หมด
“ได้ครับ พี่ฝุ่นไม่ต้องห่วง ฝากน้องไว้นี่แหละเดี๋ยวตุ๋นดูแลน้องให้ครับ” ตุ๋นบอก เรื่องเลี้ยงเด็กไม่ลำบากตุ๋นอยู่แล้ว อีกอย่างตุ๋นก็ดีใจมากที่น้องฟางมานอนด้วย จะได้มีเพื่อนคุยก่อนนอน
//ขอบใจนะ ฝากบอกไอ้จอมด้วยว่าอย่าแกล้งกับแย่งขนมลูกพี่// ศยาพูดแซว เพื่อนเธอเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะไม่ทำเรื่องแบบนั้น (น่าจะ)
“ได้ครับเดี๋ยวตุ๋นบอกให้” ตุ๋นยิ้มกับคำแซว “ แล้วจะคุยกับน้องหรือเปล่าครับ น้องก็อยู่” ตุ๋นถามพลามมองไปยังเด็กน้อยที่มีจ้าวจอมยืนลูบหัวอยู่
//ไม่ดีกว่า เดี๋ยวร้องไห้งอแงแล้วจะเป็นเรื่อง//
“ครับๆ” ตุ๋นบอก คุยกันอีกนิดหน่อยก็วางสายไป
“ฝุ่นหรอ” เมื่อเห็นตุ๋นวางสายเขาจึงถาม
“ใช่ครับ พี่ฝุ่นเขาจะฝากให้น้องฟางนอนกับเราคืนนึง เห็นว่ายังเคลียร์ธุระไม่เสร็จน่ะครับ” ตุ๋นยิ้มตอบก่อนจะนั่งยองตรงหน้าน้องฟาง สองแขนอวบจับไหล่เล็กของน้องฟางไว้ “น้องฟางครับ คืนนี้น้องฟางนอนกับพี่ตุ๋นนะครับ โอเคไหม” ตุ๋นค่อยๆประเลาะถาม กลัวน้องจะไม่ยอม แต่คำตอบของน้องก็เป็นที่น่าพอใจ น้องฟ้องรีบพยักหน้าตกลง ร้องเย้อย่างตื่นเต้นดีใจพลางเอาแขนเล็กๆกอดของตุ๋นที่นั่งระดับเสมอกับน้อง ตุ๋นเลยยกแขนกอดรัดเด็กน้อยตอบด้วยความเอ็นดู
เด็กน้อยกำลังกอดกันกับผู้ใหญ่ตัวกลมอย่างแนบแน่นเป็นภาพที่เรียกให้ผู้คนรอบข้างที่เดินผ่านไปมาหันมองด้วยรอยยิ้มเพราะความน่ารัก เช่นเดียวกับจ้าวจอมที่เผยรอยยิ้มของตัวเองออกมาแบบไม่รู้ตัว
************************************************
“น้องฟางหยุดวิ่งนะครับ มาให้พี่ตุ๋นอาบน้ำให้ก่อน พี่ตุ๋นเหนื่อยแล้วนะ” เสียงเจี๊ยวจ๊าวดังขึ้นเมื่อเจ้าตัวเล็กไม่ยอมให้จับอาบน้ำง่ายๆ ทำให้ตุ๋นต้องพาขาสั้นๆวิ่งไล่จับเด็กน้อยที่วิ่งวนไปทั่งห้องจนเหนื่อย
/นี่ก็อีกคน นั่งหัวเราะอยู่นั่นแหละไม่คิดจะช่วยกันบ้าง ขาตุ๋นก็สั้นแค่นี้ จะให้วิ่งน้องฟางที่ไวปานลิงทันได้ยังไง/ ตุ๋นยู่ปากใส่พี่ บนกระปอดกระแปดในใจ
หญิงสาวที่กังนอนเปิดนิตยสารแฟชั่นเพื่อดูว่าซัมเมอร์นี้เธอควรจะใส่คอลเลคชั่นไหนจำต้องกระแทกหนังสือปิดด้วยความหงุดหงิด ก็เพราะไอ้เสียงรบกวนข้างนอกที่น่ารำคาญนั่น หญิงสาวตรงดิ่งไปที่ประตูเปิดมันออกแล้วพาตัวเองมานั่งข้างคนรักอย่างไม่สบอารมณ์ สายตามองตุ๋นและเด็กน้อยอย่างขยาด เธอเกลียดที่สุด
“จอมคะ นั่นเด็กที่ไหน ทำไมถึงเอามาเล่นที่ห้องเราล่ะคะ” เธอถามเสียงหวาน ทั้งที่อยากจะตะโกนออกไปว่าเสียงมันดังจนเธออ่านหนังสือไม่รู้เรื่อง อยากจะให้จ้าวจอมไปบอกไอ้อ้วนนั่นว่าให้มันพาเด็กไปเล่นไกลๆ แต่เธอก็ได้แต่คิดในใจเพราะอยู่ต่อหน้าคนรักเธอต้องเพียบพร้อมและต้องดีทุกกระเบียดนิ้ว
“ลูกของเลขาผมเองน่ะ” จ้าวจอมตอบ ตาคมยังจ้องมองไปยังสองคนที่วิ่งไล่จับกัน
“แล้วเลขาคุณไปไหนล่ะ”
“เขาไปธุระก็เลยเอามาฝากไว้คืนนึง น้องฟางมาหาพี่จอมหน่อยสิครับ” จ้าวจอมเอามือข้างหนึ่งโอบไหล่ของหญิงสาวคนรักไว้ อีกข้าวหนึ่งพลางกวักมือเรียกให้น้องฟางมาหาซึ่งน้องก็เลิกวิ่งหนีตุ๋นแล้วเดินมาหาเขาแต่โดยดี มือหนาอุ้มน้องขึ้นมานั่งบนตักพลางหอมแก้มนุ่มของน้องหลายฟอดอย่างหมันเขี้ยว
ตุ๋นหอบแฮ่กเหนื่อยจากการวิ่งไล่จับน้องฟางจนต้องนั่งลงกับพื้นพรมนุ่มเพื่อคลายเหนื่อย ตากลมมองทั้งสามคนที่นั่งอยู่บนโซฟาหลังใหญ่ พี่จอมนั่งเล่นกับน้องฟางอย่างเอ็นดูพร้อมกับคุณฑิตาที่นั่งข้างๆ ดูเหมือนกับพ่อ แม่ ลูกเป็นครอบครัวที่เพียบพร้อมและอบอุ่นจนตุ๋นนึกอิจฉา
จะมีโอกาสไหมที่ข้างๆของพี่จอมจะเป็นตุ๋นแทน
...คงไม่มีวัน...
มือขาวยกกุมอกด้านซ้ายที่ปวดแปลบขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ก้อนเนื้อตรงหัวใจมันบีบคั้นจนปวดหนึบ
...เจ็บ... แต่ไม่มีใครรู้...
“น้องฟางคะ พี่ชื่อฑิตานะ” หญิงสาวแสร้งรักเด็กต่อหน้าจ้าวจอม
“สวัสดีครับคุณยาย”น้องฟางพนมมือไหว้อย่างสวยงาม แต่คำทักทายทำให้หญิงสาวถึงกับไปต่อไม่เป็น
/ไอ้เด็กบ้า/ หญิงสาวขบเคี้ยวฟัน อยากจะตบเด็กให้ปากฉีก
“น้องฟางเค้าล้อเล่นน่ะ อย่าถือสาเลย” จ้าวจอมรีบบอก กลัวคนรักเข้าใจผิด น้องฟางคงอยากจะแกล้งเล่นเพราะเมื่อเช้าเขาก็โดนทักแบบนี้เช่นเดียวกัน
“น้องฟางไม่ได้ล้อเล่นนะ” เด็กน้อยพูดจริงจัง “ก็คนนี้เขากินหมากจนปากแดงแจ๋เลย” นิ้วเล็กๆชี้ไปที่หน้าของหญิงสาวที่วันนี้เธอทาลิปสติกเสียแดงแจ๋อยากที่น้องฟางว่า “แม่บอกน้องฟางว่าคนกิน หมากคือคนแก่ น้องฟางไม่ได้โกหกนะ”
ตุ๋นที่เมื่อกี้กำลังเศร้าจำต้องเบือนหน้าไปทางอื่นเพื่อจะได้หัวเราะได้สะดวก จ้าวจอมก็ขำคึ่กๆกับคำพูดของน้องฟางไม่กล้าหัวเราะเสียงดังเพราะกลัวคนรักโกรธ
หญิงสาวโกรธจนหน้าแดง เดินกระแทกส้นเข้าห้องปิดกระแทกประตูปิดเสียงดังลั่นจนทุกคนสะดุ้ง พอหญิงสาวเข้าไปแล้วทุกคนก็พร้อมใจระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ตุ๋นขำจนเจ็บท้องลงไปนอนกับพรมอย่างหยุดไม่อยู่ จ้าวจอมก็นอนอยู่บนโซฟานั่นแหละ
น้องฟางได้แต่งงว่าพวกผู้ใหญ่เขาเป็นอะไรกัน หรือน้องฟางพูดอะไรผิด
หลังจากที่ขำจนปวดขากรรไกรตุ๋นก็ค่อยๆรวบแรงลุกขึ้นพาน้องฟางไปอาบน้ำ จะได้รีบเข้านอนกัน เมื่ออาบน้ำให้น้องฟางเสร็จตุ๋นก็บอกให้น้องฟางไปเล่นกับพี่จอมก่อนเพื่อตัวเองจะได้อาบน้ำบ้าง
จ้าวจอมนั่งเล่นกับน้องฟางอยู่ในห้องของตุ๋น เขายิ้มขำให้กับการปะแป้งบนหน้าน้องตุ๋นทาให้เสียขาววอกราวกับตกกระป๋องแป้งยังไงอย่างนั้น น้องฟางคุยนู่นคุยนี่อย่างไม่มีเบื่อสักพักตุ๋นก็ออกมาจากห้องน้ำ จ้าวจอมจึงลุกขึ้นเพื่อจะกลับห้อง แต่พอเดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวชายเสื้อของร่างสูงก็ถูกดึงไว้โดยมือเล็กๆของน้องฟาง
“มีอะไรครับน้องฟาง” จ้าวจอมหยุดเดินนั่งลงถามน้องฟางถ้ายืนคุยเดี๋ยวน้องปวดคอ
“พี่จอมจะไม่นอนกับน้องฟางหรอครับ” เด็กน้อยก้มหน้าถามเสียงเศร้า
“เอ่อ..น้องฟางก็นอนกับพี่ตุ๋นไงครับ” ตุ๋นเข้ามากล่อมเด็กน้อยสงสัยเล่นด้วยกันทั้งวันคงจะติด
“ปกติน้องฟางนอนกับปาป๊า หม่าม๊า ถ้าไม่นอนให้ครบน้องฟางนอนไม่หลับ”
“น้องฟางครับพี่จอมเขาต้องกลับไปนอนห้องเขานะ น้องฟางนอนกับพี่ตุ๋นแหละเนอะ น้องฟางเก่งจะตาย” ตุ๋นค่อยๆตะล่อม
“ฮึก...ฮึก” น้ำตาเม็ดใสร่วงเผาะจากดวงตาเด็กน้อยอย่างน่าสงสาร จนตุ๋นอดไม่ได้ที่จะรวบตัวน้องเข้ามากอด
“ก็ได้ครับเดี๋ยวพี่จอมมานอนด้วย หยุดร้องนะครับเด็กดี เป็นผู้ชายไม่ร้องไห้นะ” จ้าวจอมลูบหัวเด็กน้อย “งั้นเดี๋ยวพี่จอมไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมานอนกับน้องฟางด้วย ตกลงมั้ย”
“เกี่ยวก้อยสัญญากับน้องฟางก่อน” นิ้วก้อยเล็กๆยื่นออกไปหาจ้าวจอม จ้าวจอมยิ้มเอ็นดูก่อนจะยื่นนิ้วก้อยเกี่ยวเข้ากับนิ้วเล็กๆ ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อจะอาบน้ำ
ตุ๋นถอนหายใจพรืด ถ้าพี่จอมมานอนแล้วจะนอนยังไง นอนตรงไหน ให้ตายสิมันไม่ดีต่อหัวใจตุ๋นเลย แล้วอย่างนี้ตุ๋นจะตัดใจจากพี่ได้ยังไง
ในระหว่างที่ตุ๋นกำลังวิตก จ้าวจอมกำเปิดประตูเข้ามา น้องฟางดีใจวิ่งไปกระโดดกอดขาใหญ่ จ้าวจอมจูงมือน้องฟางมาที่เตียง เห็นตุ๋นกำลังนั่งเหม่อคิดอะไรอยู่ จ้าวจอมโบกมือตรงหน้าไปมาตุ๋นก็ไม่สนใจจนเขาต้องเขย่าตัวน้อง
“ตุ๋น”
“...”
“ตุ๋น!”
“เอ่อ...ครับ มีอะไร” ตุ๋นสะดุ้งเมื่อจ้าวจอมเรียกเสียงดัง สะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะถาม
“นอนได้แล้ว เหม่ออะไรเนี่ย” จ้าวจอมยิ้มบอก
“ไม่มีอะไรครับ นอนเถอะ น้องฟางนอนตรงกลางนะครับ” ตุ๋นบอกพี่ก่อนจะหันไปบอกน้องฟางพลางอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาบนเตียง
เมื่อจัดแจงที่นอนเรียบร้อยโดยมีจ้าวจอมนอนฝั่งขวาตามด้วยน้องฟางและตุ๋น ตุ๋นก็เตรียมจะปิดไปนอน
“เดี๋ยวก่อนครับ ต้องจุ๊บน้องฟางก่อนนอนก่อน จุ๊บพร้อมกันนะ” น้องฟางยิ้ม ทำแก้มป่องให้ตุ๋นและจ้าวจอมหอม ตุ๋นกับจ้าวจอมยิ้มก่อนจะก้มหอมแก้มน้องฟางพร้อมกัน เมื่อเสร็จทั้งตุ๋นและจ้าวจอมก็เตรียมล้มตัวลงนอนแต่น้องฟางก็ดึงไว้อีก
“ก่อนอนป๊ากับม๊าจะจุ๊บกันก่อนอนด้วย”
“ห้ะ!!” ทั้งคู่ร้องออกมาพร้อมกัน มองน้องฟาง ทั้งคู่อึกอัก
“นะครับ ไม่อย่างนั้นน้องฟางนอนไม่หลับ ม๊าบอกน้องฟางว่าเกิดจากความรักของป๊ากับม๊า ก็เลยต้องแสดงความรักต่อกัน” น้องฟางพูดจริงจัง
“แต่พี่ตุ๋นกับพี่จอมเป็นผู้ชายนะครับ” จ้าวจอมบอกเด็ก
“ฮึก ...ฮึก.”
“ก็ได้ครับก็ได้ แค่หน้าผากนะ” จ้าวจอมบอก น้องฟางพยักหน้าหงึกๆเป็นการตกลง
ตุ๋นกับจ้าวจอมมองหน้ากับอย่างลำบากใจ ไม่รู้จะเริ่มยังไง เหมือนน้องฟางจะเข้าใจเลยบอกให้ทั้งคู่เป่ายิงฉุบกัน ใครแพ้เริ่มก่อน ผลปรากฏคือ ตุ๋นแพ้
แก้มกลมของตุ๋นแดงระเรื่อชวนมอง ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชิดกับหน้าผากของพี่ ก่อนจะค่อยๆประทับจูบลงบนนั้น เมื่อเสร็จตุ๋นก็รีบผละออกมา ถึงตาจ้าวจอมบ้างร่างสูงค่อยๆเคลื่อนใบหน้าเข้ามาแนบชิดกับหน้าผากเนียนของน้อง สีแดงที่ตอนแรกมีแค่บริเวณแก้มกลับกระจายไปทั่วทั้งหน้าให้ชวนมอง ทั้งคู่สบตาราวกับมีอะไรบ้างอย่างดึงดูดไว้ ร่างสูงค่อยๆประทับจูบลงคลาดเคลื่อนจากตำแหน่งเดิม ริมฝีปากของทั้งคู่ค่อยๆบดเบียดกัน สมองของตุ๋นขาวโพลน ทำอะไรไม่ถูกไม่มีแท้แต่แรงจะผลักออก จ้าวจอมขบเม้มเบาๆชิมความหวาน
“พี่จอมครับ นานไปแล้ว พี่ตุ๋นของน้องฟางนะ” เสียงเรียกเล็กแหลมจากน้องฟางดังขึ้นทำให้สติของทั้งคู่กลับมา จ้าวจอมรีบถอนจูบออก ส่วนตุ๋นก็รีบปิดไฟแล้วล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมโปงไว้อย่างรวดเร็ว
ตุ๋นจับหัวใจตัวเอง มันเต้นแรงจนเหมือนจะกระเด็นออกมาข้างนอกเสียให้ได้ ทำไมพี่ถึงจูบตุ๋น พี่ไม่ได้รักตุ๋นไม่ใช่หรือ ตุ๋นไม่เข้าใจจริงๆว่าพี่ทำไปเพราะเหตุผลอะไรแต่ว่ามันอันตรายต่อหัวใจของตุ๋นจริงๆ ไม่รักกันแล้วให้ความหวังมีใครเขาทำแบบนี้กันบ้าง
จ้าวจอมนอนลงตาม ไม่เข้าใจตัวเอว่าทำไปเพราะอะไร ตอนนั้นมันเหมือนกับมาบางสิ่งบางอย่างดึงดูดเชิญชวนให้ทำแบบนั้น จ้าวจอมนอนคิดไม่ตก แต่เดี๋ยวก่อนศยาเพื่อนเขามันแยกทางกับสามีไปแล้วไม่ใช่หรือไงแล้วทำไมน้องฟางถึงบอกว่านอนกับป๊ากับม๊า หรือว่า...
...โดนเด็กหลอก...
/หม่าม๊าฮะน้องฟางทำสำเร็จแล้ว หม่าม๊าต้องซื้อเลโก้ชุดใหญ่ให้น้องฟางตามสัญญานะฮะ แต่ว่ากว่าแผนจะสำเร็จทำเอาน้องฟางเขินแทบตายแน่ะ/ แล้วเด็กน้อยก็หัวเราะคิกคักอยู่ใต้ผ้าห่ม
*********************************************************
เค้าจูบกันแล้ว ต่อไปเค้าก็จะได้กัน 5555
คนที่ร้ายที่สุดในเรื่องคือน้องฟางบอกเลย ทำงานแลกของเล่นน่ารักจริง
ขอโทษที่มาช้านะคะ ไม่ว่างจริง ติดตามข่างสารได้จากแฟนเพจนะ มีแล้ว ช่วยกดถูกใจกันด้วยนะคะ
อยากให้เข้ามาคอมเมนต์เยอะๆ ในแฟนเพจจะคุยเล่น ทวงนิยาย ถามอะไรก็ได้ ขออย่างเดียวคืออย่าด่ากันนะ
https://www.facebook.com/sweetaris25
หัวข้อ: [Bad Boy Brother] ทัณฑ์รัก ♤MPREG♤ - ตอนที่11: สิ่งต้องห้าม 100% P.5 (10/04/59) (อ่าน 29469 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก