หัวข้อ: อิงแอบ ... แนบชิด ตอนพิเศษ....14/10/58 p.44

[pannuna]

คือน่าจะคุยๆแล้วเข้าใจกัน จบกันไป เอาอินี่มาอีกทำไม  ปล่อยให้อุปสรรคอื่นเข้ามาพิสุจน์รักแร้ เอ้ย รักแท้บ้างเถ๊อะ ที่ไม่ใช่เรื่องอินี่น่ะนะ  รู้สึกว่าอินี่จะสำคัญเกินไปแนะ

เห็นด้วยกับอันนี้ คือเราว่าเมื่อไหร่จะหมดโหมดแบบนี้ซักที แบบหน่วงทั้งเรื่องนึกว่าตอนนี้จะเคลียร์กันแล้ว ปรากฎว่าไม่ และเกียร์เป็นอะไรแรกๆก็เชียร์นะ แต่ตอนนี้แบบ อะไรรร..... เราว่ามันยืดเกินไปอ่ะค่ะ รวมตอนนี้ไปอีกกว่าจะคืนดีกันอีก เรื่องนี้นี่สมหวังมั้ยคะ จริงๆแล้วอยากฟังเหตุผลของเกียร์มากกกกกกกกกกกกกว่าจริงๆแล้วนางเป็นไร ต้องการอะไรจากสังคม เป็นพระเอกจริงหรอ ชอบอิงจริงหรอ

[smmikie]

มันจะดีอยู่แล้วววววววว
ทำไมถึงเป้นแบบนี้ไปอีก!!!
เข้าใจผิดอะไรไม่สนหรอกนะ! รู้แต่เฮียมาก!!!!

และอยากจะบอกอีกอย่างหนึ่งนะ!!

ค้างงงงงงงงงงงง คนเขียนชอบทำค้างตลอดดดด

 

[lovenadd]

กับคนที่รักเนี่ย เป็นเราเราจะมองเฉพาะคนๆนั้นน่ะ  ใครที่ไม่สมควรมาทำให้คนที่เรารักเจ็บนี่ เราเดือดน่ะ 

[minneemint]

 

[minneemint]

เกียร์เกินไปจริงๆ

[larynx]

ขอบคุณพี่ไฟที่กระทืบนางค่ะ  สมควรโดนและโดนหนักๆด้วย   ไม่รู้ตอนนี้เลือดโง่จะออกจากหัวรึยัง


แล้วยังจะมีหน้ามาโมโหอีกนะ ชีวิตนี้เคยทำอะไรให้มันชัดเจนแล้วจริงจังบ้างไหม เห็นใจอีกฝ่ายคิดถึงความรู้สึกหรือให้ความสำคัญบ้างรึยัง ขนาดนี้มันยังไม่คิดจะทำอะไรเลย ไร้น้ำยาสุด กระจอก  แค่ผู้หญิงคนเดียวก็ทำอะไรให้มันเด็ดขาดไม่ได้ไม่ต้องนึกถึงเรื่องอื่นเหตุการณ์ข้างหน้าเลย โง่จนดักดาน รู้ทั้งรู้ว่าจะมีปัญหาตามมาก็ยังปล่อยให้เค้าเข้าใกล้ ทำตามอำเภอใจไม่ปัดไปด่าหรืออะไร น่าหงุดหงิดชิบหาย หรือว่าตัวเองชอบแบบนี้กันแน่


ไม่อยากเชียร์หมอกด้วย เกียร์ก็เอือม  ตอนนี้จะใครเป็นพระเอกก็สงสารอิงอยู่ดี

[Rafael]

ยิ่งอ่านยิ่งหงุดหงิด
อารมณ์มันดิ่งลงเหว โอ้ยยย
ขัดใจจจจจ

[Kelvin Degree]

สงสารอิงจับใจ,,,

[SOMCHAREE]

ดึมาก อิงฟ้า ใจแข็งไว้

[มิวม๊าว]

โอ้ยยยยยยยยยย หงุดหงิดดดดดด
ไม่ต้องกลับไปคบมันละอิง เสียเวลา!!!!
นี่เรียกว่าสุภาพบุรุษสินะให้ชะนีมาเอานมเบียดแถมจูบแก้มจูบคอโดยไม่ขัดขืน
เชิญไปเสวยสุขกันสองคนเถอะ เรื่องนี้เกียร์น่าจะไม่ใช่พระเอกละ
ขอยกอิงให้ไฟเลยแล้วกัน ยังดูมีความรู้ผิดรู้ถูกมากกว่าอีก จบบบบบบบบบบบบ

[่patsaporn]

เปลี่ยนพระเอกเถอะ คนนี้ไม่ไหวละ อ่านแล้วอารมณ์ขึ้นสุด คงต้องพอกันที
อิงๆ เข้มแข็งนะลูก ฮือ สงสารน้องมาก

ขอบคุณค่ะ

[Meimei]

โอ้โห ตอนแรกกะว่าจะช่วยเป็นกำลังใจให้พี่เกียร์ไปง้ออิงไวๆ
แต่ตอนนี้เลิกคิดล่ะ ชอบอิงจริงป่ะเนี่ย ถามจริงเหอะ
ทำไมไม่รีบเคลียร์อะไรๆให้มันจบๆไป ปล่อยให้คนอื่นมายุ่งกับตัวเองอยู่ได้
เปลี่ยนใจไปเชียร์หมอกล่ะนะ โมโห!
 

[นอนกินแรง]

หลายครั้งแล้วนะเกียร์ สะใจตอนอัคคีพูด

คราวนี้คงไม่ได้ความเชื่อใจจากอิงง่ายๆแล้วล่ะ เอาให้กระอัก

ผิดซ้ำผิดซาก ไม่แก้ไขสักที แล้วจะขอโอกาสเขา สงสารอิง

นี่แค่ดูใจกันนะ อย่าให้อภัยเกียร์ง่ายๆนะอิง

[Roman]

เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านทีเดียวรวดเลยค่ะ เราชอบพี่ไฟนะตั้งแต่แรกเลยนางน่ารัก(อยากดูแลผช.เป็นโรคกระเพาะ55)
 เป็นเพื่อนที่ดีมากอ่ะ แอบคิดว่าคงเป็นแฟนที่ดีด้วย #เชียร์สุดใจ 55ส่วนพี่เกียร์นี่ เฮ้อออออ ทำเราเสียความรู้สึกมากอ่ะ
พี่เกียร์ดูไม่คิดถึงใจใครเลยนอกจากตัวเอง แบบก็กูเป็นของกูอย่างงี้เค้ารักกูก็ต้องเข้าใจกูไรงี้ไม่เคยนึกถึงความรู้สึกของอิงเลย
เป็นผช.ที่น่ารำคาญมากนะ แต่เป็นพระเอกก็ได้เพราะพระเอกมักโง่และเลว55เอาเป็นว่าจะใครก็ได้ แค่ดูแลอิงให้ดีไม่ให้เสียใจก็พอให้สมกับการที่อิงรักและทุ่มเทให้คนที่รักขนาดนั้น ไม่อยากให้คนดีๆต้องผิดหวังกับความรักจนกลายเป็นกลัวที่จะรักเลย
เอาใจช่วยค่ะ มาอัพเร็วๆน้าเค้าติดดดดด

[why yyy]

ระวังตายเพราะนมบูดนะเกียร์



ขอบคุณ

[Freja]

ตลาดวายหรือยังเนี่ย  อ่านทีเดียวมัน 23 ตอนเลย  ขอแจมด้วยคนแล้วกันนะ

อ่านตอนแรกๆมีงงนิดๆ เราต้องกลับไปอ่านซ้ำใหม่ 
คุณคนเขียนแทรกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆไปในคำบรรยาย
ต้องคอยเก็บรายละเอียดไม่งั้นก็พลาดไปเลย
นอกจากรายละเอียดแล้วยังมีความโมเอะกับความฟินแทรกตลอดเรื่อง
เป็นความฟินที่อธิบายไม่ถูกแต่ถูกจริตเรามากๆ
มันทำให้อยากตาม เกิดอาการค้างอย่างรุนแรงเพราะอยากอ่านต่อ

มาตอนที่อิงจูบกับก้องแล้วก็มีเซ็กส์ภายนอกกับเกียร์นั้น
สำหรับเราเฉยๆ ตอนนั้นอิงโสด อิงเจ็บ อยากตัดใจจากเกียร์
ไหนจะเจ็บจากการโดนลือว่าเป็นมือที่สามกับคู่หมอก-ครีมอีก
ก้องก็ไม่ใช่วันไนท์แสตนด์หรือคนที่ไม่รู้จักสักหน่อย
เกียร์เป็นคนที่แอบรักอยู่
มาสมหวังแบบไม่คาดฝันแบบนี้เราเข้าใจความรู้สึกของอิงนะ
จะหญิงจะชายเราไม่เอาตรงนี้มาตัดสินว่าคนนั้นคนนี้ร่านหรือไร
ชีวิตตัวเองรับผิดชอบให้ดีก็แล้วกัน เท่านั้นเอง

สงสัยต้องมาลงขันถล่มเกียร์สักหน่อย 
คือถามตัวเองว่าเกียร์มีคุณสมบัติที่ดีตรงไหน?
ที่(น่าจะ)เป็นพระะเอกมาได้จนถีง 2 ตอนที่ผ่านมานี้ก็แค่ที่ว่าอิงรักเกียร์
โอเคเกียร์ก็รักอิง  แต่น้องเข้าใจได้ขนาดไหนล่ะ?
มาเจอเกรซนี่น่าจะเป็นความเคยชินที่มีสาวมาสอยห้อยตามแบบนี้
จากที่ไม่พยายามปกป้องคนที่บอกว่ารัก ไม่พยายามอธิบาย
ลำบากเพื่อนที่ต้องลากสังขารไปตามขอน้องให้มาคุยด้วย
เกียร์เองก็ไม่ได้เรียนรู้อะไรจากคืนนั้นเลย
รู้ทั้งรู้ว่ามีชนักติดหลังอยู่ 
ยังปล่อยให้เกรซเข้ามาในห้องมานั่งตัก มาเกาะ มาจูบตัวเอง 
ทำให้เรามานั่งนึกถึงตอนที่ให้น้องนั่งตักตอนกินเหล้า 
นี่คือ accessory ที่ต้องมีหรือไง?
ถ้าเราเป็นชะนีเราก็ไม่ไปไหนหรอก
เอาตรงๆบอกตัดมากี่รอบแต่ก็ยอมให้เข้าห้องไปเกาะแกะตลอด   
ถ้านี่คือความรักของเกียร์นะ อิงอย่าทนเลยดีกว่า 
ตัวอิงเองก็มีคนที่ชอบอิงอยู่หลายคน 
ยิ่งตอนนี้ไฟกำลังออกตัวแรงด้วย 
เพื่อนตัวเองแท้ๆออกตัวปกป้องน้องมากกว่าเกียร์เยอะ 
หมอกเองก็ยังมีความพยายามที่จะทำอะไรบ้าง
มีแต่เกียร์ที่ไม่เห็นทำ 5 (-  ้ +  ่) อะไรเลย 
นั่งให้ชะนีเกาะรอให้คนอื่นวิ่งงกๆไปอัญเชิญอิงให้มาหา   
ถ้าเป็นพระเอกแล้วแค่ทำท่าหื่น + ยืนเท่ห์ข้างนินจาก็รับประทานนมบูดต่อไปเถอะค่ะ  นายไม่คู่ควรกับอิงแม้แต่น้อย

คู่ฟ้าเราว่าฟ้าเอาเขื่อนอยู่ค่ะ  โง่มากนักก็มองดูเมียโดนคนอื่นจีบไปดีกว่า

ป.ล ถึงจะเถื่อน แต่ก็ควรรู้นะว่ากับเพศตรงข้ามควรจะทำยังไง  ไม่จำเป็นต้องกาก แต่อย่างน้อยก็รู้ว่าควรทำตัวยังไง   คืนนั้นที่แฟนไปเจออยากรู้ว่าทำไมถึงไม่ให้อิสองตัวนั่นไปซ้อนท้ายคนอื่น?  รถคนอื่นก็มี   อย่ามาบอกเลยว่าสลัดไม่อยู่   จริงๆก็อาจจะรู้สึกดีก็ได้เพราะเป็นของที่เคยกิน  มารออ่านตอนต่อไปค่ะ

[ROCKLOBSTER]

24

    “ พี่เกียร์จะมาเสียใจอะไรนักหนาคะ กับอีแค่เกย์คนเดียว เกรชรักพี่ขนาดไหนพี่ก็น่าจะรู้
 เกรชมาก่อนด้วยซ้ำ แล้วทำไมถึงเป็นเกรชไม่ได้ล่ะคะ  เกรชแย่กว่าเด็กนั่นตรงไหน
 มีตรงไหนที่เกรชสู้เกย์อย่างนั้นไม่ได้กัน?”

   เกษศิรินทร์ยืนตัวสั่นต่อว่าคนที่เอาแต่นิ่งเงียบ หลังจากถูกเพื่อนรักด่าสาดใส่โครมใหญ่

  “ มันไม่เกี่ยวว่ามาก่อนมาหลังหรอกเกรช แต่เพราะพี่ไม่ได้รักเกรชไง ไม่เคยรัก เข้าใจไหม! แล้วก็กลับไปได้แล้วไป!”
  ร่างสูงบอกอย่างหมดอาลัยตายอยาก เรื่องครั้งก่อนก็ยังไม่ได้เคลีย ดันเกิดเรื่องแย่ยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

  “ พี่เกียร์ไล่เกรช...? แต่ เกรชเป็นเมียพี่นะ”
   เธอเสียงสั่น หากนัยน์ตากลับแข็งกร้าว ความคับแค้นในอกมันปะทุเดือดยิ่งกว่าครั้งไหน
เมื่อโดนชายหนุ่มเอ่ยไล่ซ้ำแล้วซ้ำอีกอย่างนี้

“แล้วก็เป็นเมียคนอื่นด้วยใช่ไหม? ไม่เอาน่าเกรช เรื่องคราวนั้นพี่ก็พูดชัดแล้ว”
  เกียร์มองเธออย่างเหนื่อยหน่าย ที่จะต้องพูดเรื่องอย่างนี้ซ้ำแล้วซ้ำอีก
  เขายังนึกเสียใจจนทุกวันนี้ ว่าเมื่อสามปีก่อนเขาไม่น่าพลาดเลยจริงๆ

   “ เกรช พี่ว่าพี่เคยพูดกับเกรชชัดแล้วนะ แล้วครั้งนี้พี่จะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ว่า อย่ามายุ่งกับพี่อีก
อย่ามาวุ่นวายกับชีวิตพี่!! แล้วก็ออกไปได้แล้ว!”

  ใครจะว่าเขาเหี้ยก็ช่าง เคยคิดว่าที่ยุ่งกับคนที่รักสนุกเท่านั้น
ไม่ไปยุ่งกับประเภทเรียบร้อยที่คนเขาจะเอาไว้เทิดทูน มันคงไม่มีเรื่องยุ่งยากตามมา เขาคิดผิดจริงๆ
 อีกอย่างเขาไม่สนใจใครหน้าไหนทั้งนั้นในเวลานี้  สนใจแต่คนที่เขารักเพียงเท่านั้น

  “ พี่เกียร์จะต้องเสียใจ!”
  เธอแทบจะกรีดร้องออกมา ให้สมกับที่ความแค้นเคืองมันมากจนทะลักอก
 มองนิ้วมือร่างสูงที่ชี้ไปยังประตูทางเข้า ไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำ
 ริมฝีปากอิ่มที่ยังคงสีสวยถูกขบกัดจนเลือดแทบไหล

 หึ  อีเด็กนั่นมันมาเห็นตอนที่เธอกำลังกอดร่างสูงอยู่พอดีล่ะสิ  เกรชก้าวเท้าออกจากห้องอย่างเจ็บแค้น

  “ ปึง!!”

   บานประตูถูกกระแทกปิดอย่างแรง อย่างไม่เกรงอกเกรงใจผู้ใดทั้งสิ้น
   ร่างสูงใหญ่ทิ้งตัวนั่งลงกับโซฟา  ยกมือทั้งสองข้างกุมหัว ทำยังไงดีล่ะทีนี้
   เรื่องมันแย่ลงยิ่งกว่าเดิมเสียอีก ทั้งที่เขาไม่ได้ทำอะไรเลยด้วยซ้ำ



  ตอนที่เขากำลัง นั่งทำงานอยู่นั้น หลังจากไอ้ไฟมันออกไปซื้อเครื่องดื่มกับอาหารที่เซเว่นใต้หอไม่นาน
   กำลังคิดว่าจะลุกขึ้นไปเปิดโทรศัพท์ที่ชาร์จไว้ในห้อง ก็พอดีกับเสียงเคาะประตูดังขึ้น
  เขาเปิดประตูยังไม่ได้มองว่าเป็นใคร คนมาเคาะห้องก็ผลักประตูเข้ามาแล้วกอดเขาแน่น

  แล้วพร่ำขอโทษขอโพยเรื่องคืนนั้น  ที่เขาบอกเธอว่าไม่ให้กอดเกี่ยวอีก
  เพราะคิดว่าเขาแค่อารมณ์ไม่ดีเพียงเท่านั้น  เพราะรู้ดีว่าเกรชไม่ใช่คนโง่
 ที่จะไม่เข้าใจเหตุการณ์คืนก่อเหตุ เธอทำเหมือนไม่รู้ไม่เข้าใจก็เท่านั้น

เกียร์ไม่มีอารมณ์จะมาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ เลยดันร่างเพรียวบางนั้นออกจากห้องไปแล้วปิดประตู

  เดินเข้ามานั่งตรงที่งานยังสุมหัวอยู่ แทบจะยังไม่ได้เริ่มเลยด้วยซ้ำ
 เพราะไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งสิ้น เทียวมองแต่เวลาซ้ำแล้วซ้ำอีก

     คิดว่าอีกหน่อยค่อยไปคอยคนที่เพิ่งจะยอมคุย ไปนั่งรอก่อนสักหนึ่งชั่วโมง

 เกรชกลับเปิดประตูตามเขาเข้ามาทั้งที่เขาไม่ได้เชิญ  แล้วนั่งเบียดนั่งแซะเขาจนไม่รู้จะบอกยังไงแล้ว
  เสียงเจื้อยแจ้วของเกรชไม่ได้เข้าหูเขาเลยสักคำ รู้สึกเหมือนแค่มีใครสักคนมาบ่นอยู่ข้างๆเท่านั้น
ไม่ใช่ว่าเขาไม่กล้าเอ่ยปากไล่ แต่เขาเอ่ยมันไม่รู้กี่ครั้งแล้ว

    พอเขาไม่สนใจ  อีกคนเลยเรียกร้องความสนใจจากเขา ด้วยการมานั่งเกยบนขาเขาข้างหนึ่ง
 โอบกอดรอบคอเข่าแล้วจูบลง ที่ข้างแก้มกับที่คอเร็วๆอย่างที่เขาไม่ทันตั้งตัว

  “ พี่เกียร์ยังโกรธเกรชอยู่อีกเหรอคะ?”
   เขามองหน้าเธอที่เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าทำในสิ่งที่ไม่ควร ถ้าเป็นแต่ก่อนเขาคงไม่ถือสา

แต่ตอนนี้..  มันไม่ใช่ เพราะความไม่เด็ดขาดของเขา เลยทำให้ต้องมานั่งเป็นบ้าอยู่อย่างนี้

    “ นะ...พี่เกียร์นะ...ยกโทษให้เกรชน๊า..”
   เกียร์ไม่รู้ว่าเธอพูดถึงเรื่องอะไรเลยด้วยซ้ำ เขาวางมือที่เอวคอดกิ่วของเธอ
  แล้วกำลังจะยกตัวเธอออกจากท่าทางล่อแหลมอย่างนี้ กลับโดนแขนเรียวเกี่ยวลำคอ
  แล้วเธอก็จูบลงที่แก้มอีกข้างของเขาอีกครั้ง

   “ เกรช!พอได้แล้ว!... / ปึง!!”

   เขาบอกคนที่เขาเพิ่งยกร่างออกจากตักเขา พร้อมกับเสียงดังสนั่นของประตูที่ถูกลมพัด
  เมื่อกี๊เกรชไม่ได้ปิดประตู? เพราะคิดว่าเดี๋ยวไอ้ไฟก็คงขึ้นมาเขาเลยไม่ใส่ใจจะปิดล็อคก็เท่านั้น
อีกอย่างเดี๋ยวเขาก็ต้องออกไปหาอีกคนอยู่ดี

  “ พี่เกียร์อะ ทำไมคะ? เมื่อก่อนก็ยอมให้เกรชทำอย่างนี้นี่ หรือเพราะไอ้เด็กเกย์คนนั้น”
   เธอว่าหน้างอกระเง้ากระงอด  กระฟัดกระเฟียดได้สักครู่ ก็เข้ามากอดเกี่ยวเบียดกายกับเขาอีกอยู่ดี

“ขอร้องล่ะเกรช ขอร้องจริงๆ อย่ามาวุ่นวายกับพี่อีกจะได้ไหม!!”
  ร่างสูงปล่อยให้  คนที่พร้ำเพ้ออะไรต่อมิอะไรคนเดียวโดยไม่ใส่ใจอีก

 เมื่อครู่ก่อนหน้านี้เขาจะลุกไปทำอะไรนะ ช่างหัวมันก่อนเถอะ

 งานตรงหน้านี้ก็ไม่รู้มันจะยากไปไหน นั่งทำตั้งนานก็ยังไม่คืบหน้าไปไหนเลย
 คิดถึงอีกคนก็คิดถึง ป่านนี้คงกำลังนั่งเรียนอยู่

คำพูดจะไปแก้ต่างให้ตัวเองนั้นไม่มี  เขาผิดที่ไม่ได้เอ่ยปากว่าเกรชในคืนนั้น เขาผิดเขารู้
   อีกไม่กี่สัปดาห์ก็สอบเทอมสุดท้ายแล้ว ร่างโปร่งนั่งจะอ่านหนังสือไปถึงไหนแล้ว
  เพราะปกติเห็นต้องอ่านอยู่เรื่อย คงไม่ต้องห่วงเท่าไหร่ แต่จะไม่ห่วงเลยก็ไม่ได้
 ก็เขาทำให้อีกคนผิดหวังอย่างนั้น จะมีแก่ใจอ่านหนังสือหรือเปล่าก็ยังไม่รู้

ห้วงความคิดเขามันถึงแค่ตรงนั้น ก่อนที่ไอ้ไฟจะกระแทกประตูเปิดเข้ามา

 พร้อมกับเรื่องที่ไม่คาดคิด ที่ทำให้เขานั่งกุมขมับอยู่ตอนนี้
  ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดจะตามอิงไปตอนนี้  แต่เพราะตัวมันหนักพอๆกันกับหัวจนลุกไม่ขึ้น

 ในหัวมันตื้อไปหมดคิดอะไรไม่ออกเลย นี่เขาทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหม
 
  “ แม่ง..หมดสภาพเลยเพื่อนกู ทุเรศจริงๆ”
    ไอ้เพื่อนรักมันยืนถือแก้วน้ำผลไม้แล้วยกดื่ม หลังเยาะเย้ยเขาแล้ว  สภาพเขาคงทุเรศจริงๆอย่างมันว่า
 ขนาดงานที่ว่าหนักหนาสาหัส  ไม่ได้กินไม่ได้นอนเขายังไม่เคย ต้องมานั่งกุมขมับอย่างนี้เลยสักครั้ง
  ไม่นึกโกรธเลยสักนิดที่โดนมันว่า

   “ กูจะทำยังไงดีวะไฟ?”
   ทั้งที่อยู่เฉยก็มีคนมาจัดอีเว้นท์ให้อย่างใหญ่โตอย่างนี้

  “ ง้อสิวะ ไอ้นี่หนิ”
  ถามมาได้ยังไง ไม่สมกับเป็นมึงเลยเกียร์ หมดทางขนาดนั้นเลยเหรอวะ

   “ กูก็คงช่วยไม่ได้แล้วว่ะคราวนี้  ถ้าหมดปัญญาขนาดนั้น บอกแม่มึงมาขอน้องมันแลยดีไหม”
   มึงทำตัวเองทั้งนั้น  ก็รู้อยู่ว่ายัยน้องเกรชอะไรนั่น ชอบมานัวเนียจะตาย ยังให้เข้าห้องมาอีก
  ตัวผู้หญิงเองก็นะ  ไม่คิดถึงความเสียหายของตัวเองบ้างเลยหรือยังไงกัน

 เป็นน้องเป็นนุ่งจะตีให้ก้นลายเลยเชียว...

  เห็นไม่มาวุ่นวายกับมันนานนึกว่าเลิกยุ่งกับมันไปแล้ว
 หรือเพราะเกียร์มันบล็อกเบอร์เกรชไว้ เลยติดต่อมันไม่ได้ก็ไม่รู้  ตอนไปฝึกงานมันก็คงไม่คิดบอกด้วยล่ะมั๊ง

    ถ้าคืนนั้นเธอไม่บังเอิญมาเจอกลุ่มพวกเขา ก็คงยังไม่รู้จะติดต่อมันยังไงด้วยซ้ำ
   ต่อให้ไปถามเบอร์เอากับไอ้ครัช ถ้าไอ้เกียร์บอกว่าไม่ให้ก็ไม่มีใครกล้าให้ทั้งนั้น

   “ มึงว่ายังงั้นเหรอวะ?”
    มันเงยหน้าจากฝ่ามือมามองเขา อย่างกับสิ่งที่เขาบอกมันจะเอาไปทำจริงๆ

    “ เฮ้ยๆ กูประชดเฉยๆ ห่านี่  ใจคอมึงจะให้แม่มึงไปขอน้องมันจริงๆหรือไง”
  มันบอกที่บ้านมันหรือยังเหอะ

  ร้อยวันพันปีมันเคยพาใครไปให้พ่อแม่มันรู้จัก แล้วบอกว่าเป็นแฟนเสียที่ไหน
   มีแต่พวกผู้หญิงที่ไปหามันถึงบ้านกันเอง หัวกระไดบ้านไม่เคยแห้ง ทั้งพี่ทั้งน้องมันนั่นแหละ

  อัคคีไม่มีความเห็นให้เพื่อนอีก เกิดมันบ้าทำตามคำเขาบอกจะทำยังไง
  เลยปล่อยให้มันจมกับความคิดของมันไป

 “ ปัง...”
  ไม่นานเสียงประตูเปิดปิดก็ดังขึ้น ไฟชะโงกหน้าออกมาดู

   “ เพิ่งคิดได้เหรอมึง...เฮ้อ..”
 ไม่ต้องเดาก็รู้ ว่ามันจะไปที่ไหน  มันลบรอยลิปหรือยังก็ไม่รู้
 ก็ภาวนาขอให้คนตัดสินคดีความครั้งนี้ ยอมลดโทษลงบ้างก็แล้วกัน

เขาก็หวังไว้อย่างนั้นน่ะนะ...

[puengmimsweety]

ยังไม่เข้าท่าเหมือนเดิมนะพี่เกียร์ 

[ROCKLOBSTER]

 
 “ ขอบคุณพี่หมอกมากนะครับที่มาส่ง”
  เสียงแหบแห้งถูกส่งมา  หลังจากเขาจอดรถยนต์ลงตรงหน้าหอพัก  ของคนที่นั่งข้างกันมา
  “ ให้พี่เดินขึ้นไปส่งไหม”
   ไม่ใช่จะฉวยโอกาสอะไร  แต่ที่ถามเพียงเพราะเห็นว่า อิงดูอ่อนแออย่างมากราวกับจะล้มพับ
 หรือแตกสลายได้ทุกเมื่อในตอนนี้
   ตลอดทางที่ผ่านมาจากหอพักพวกเขา จนถึงที่พักของอีกคน
 อิงเอาแต่เงียบกับหันมองไปนอกหน้าต่างรถ ปากเม้นติดกันแน่น
 น้ำตาหยดลงจากตาบวมๆนั่น เจ้าตัวก็เช็ดออกอย่างเร็วๆแรงๆ คงกลัวว่าเขาจะเห็น
 ถ้าคิดจะฉวยโอกาสเขาคงทำตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่เขาทำไม่ลง
  มองตามร่างที่ไอรอบตัวหม่นหมองอย่างเห็นได้ชัด เดินเข้าไปในส่วนตึกแล้วเขาถึงได้วนรถกลับออกมา
  คงต้องไปถามไอ้ไฟดู ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนตัวเล็กกว่านั่น
 ทั้งที่ตอนเขากับไฟไปคุยกับน้องมัน ยังไม่มีทีท่าแย่มากเท่าตอนนี้เลย
ไม่ใช่ก่อนหน้าว่าท่าทางดีอะไรหรอกนะ
 แต่เพียงแค่อาการตอนนี้  มันดูแย่มากที่สุดของคนๆหนึ่งเลยเท่านั้นเอง


   ไม่รู้ว่ามาถึงห้องได้ยังไง  ไขกุญแจเข้ามาเมื่อไหร่
เรี่ยวแรงของวัยหนุ่มสาว ก็ไม่รู้ว่ามันหดหายไปไหนจนหมด ความหิวก็อย่าได้ถามหา
  ตอนนี้ทั้งตัวทั้งใจจนจิตวิญญาณของอชิรวิชณ์ มันเหนื่อยมันล้า เสียใจผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำอีก
  มันท้อแท้ปะปนระทมขื่น จนไม่สามารถหยัดยืนได้อีกต่อไป
 เก่งนี่อิง  ยังเดินมาถึงห้องของตัวเองได้  โดยที่ไม่ล้มลงที่ไหนซะก่อน
  แล้วก็คงจะลุกไม่ขึ้นอีกเลย อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
 ร่างทั้งร่างถูกทิ้งลงบนเตียงกว้าง ที่เคยกกกอดกับคนที่บีบคั้นหัวใจกันเล่น
  เคยคลอเคลียหยอกเย้ากันบนเตียงนี้ ไม่หันไม่มองเจ้าหมีดุ เพราะพาลโกรธตัวแทนมัน
   หมอนหนุนใบใหญ่ดูดซับน้ำตาได้เป็นลิตร ไม่ต้องคว้าหากระดาษหรือผ้าเช็ดหน้าให้ยุ่งยาก
   อยากไหลให้มันไหลไป ไม่ต้องเช็ดไม่ต้องซับ
 หัวปวดจนระเบิดออกมาก็ไม่เป็นไร ยาอะไรก็คงช่วยไม่ได้ทั้งนั้นในตอนนี้
  เสียงสะอื้นไม่มีเล็ดลอด ไร้สักคำก่นด่า ว่าทอหรือตัดพ้ออีกฝ่าย
 มีแต่กายสั่นๆกับน้ำตาเงียบๆเท่านั้น ที่แสดงถึงความเสียอกเสียใจนี้
 ทำได้แค่นี้ ทำได้แต่เสียใจร้องห่มร้องไห้อย่างนี้ ก็แล้วจะให้ทำอะไรได้อีก



  “ ก๊อกๆ”
เงียบ
  “ ก๊อกๆ”
เงียบอีก
  คนเคาะห้องกระวนกระวายร้อนรนยิ่งกว่าเดิม เดินวกไปวนมาหน้าห้องนั่นราวกับหนูติดจั่น

  “ ปึงๆ...อิง...อิง..”

 เคาะเรียกอีกครั้งด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม  ขานชื่อคนในห้องที่เขาแน่ใจว่ายังไงก็ต้องอยู่ข้างใน
 ซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้กี่สิบเที่ยว
  เพราะตอนสวนกันระหว่างทางกับสายหมอก มันบอกเขาว่าอิงเพิ่งขึ้นห้องไปไม่นาน
  คนที่ร่างยังไม่ขยับเขยื้อนบนเตียงได้ยินเสียงนั้นชัดเต็มสองหู
ยิ่งเสียงที่เรียกชื่อเขา ยิ่งทำให้น้ำตาพรากไหลยิ่งกว่าเก่า เขาจะเรียกอีกคนด้วยน้ำเสียงอย่างนี้ไหม
หรือจะมาบอกมาย้ำว่า  พวกเขาหวานชื่นกันกว่าที่เห็น

 “ อิง...คุยกับพี่หน่อย นะ”
   หน้าผากของร่างสูงแนบลงกับบานประตู หลับตาคมลงอย่างหมดหนทาง
   เขามีกุญแจแต่ไขเข้าไปไม่ได้ เมื่ออีกคนล็อคกลอนด้านใน ที่เขาเป็นคนทำให้เองอย่างแน่นหนา
เพราะห่วงความปลอดภัยของคนรัก  ยังมีโซ่คล้องเส้นใหญ่อีกด้วยซ้ำ

  “ อิง..พี่ขอโทษ มันไม่ใช่อย่างที่เห็น พี่ไม่ได้มีอะไรกับเขาไม่ได้รักเขานะอิง ออกมาคุยกันหน่อยเถอะ”
 สันกำปั้นใหญ่ทุบลงบานประตูข้างหน้าเขาดังปึง ทั้งที่หน้าผากยังกดนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น

  “...ไป..ได้ไหม ...กลับไป”
  แม้จะแหบแห้งเพียงใด คนที่ยืนติดกับประตูอยู่ก็ยังได้ยิน

 “ ไม่อิง! พี่ไม่กลับ!  ฟังกันหน่อยได้ไหม พี่มีอิงคนเดียว../ได้โปรด กลับไป..ไป ฮึก..”
  ไม่อยากฟังคำโกหกหลอกลวงอะไรอีกทั้งนั้น

   ถ้ามีเขาคนเดียว  แล้วทำไมถึงยอมให้อีกคนกอดจูบอย่างนั้น
 ทำไมถึงปล่อยให้เขาลูบคลำ อย่างไม่สงวนตัวไว้เลยอย่างนั้น
 ไม่ใช่แต่คนไล่ที่ใจแทบขาด.. คนถูกไล่นั้นหัวใจสะบั้นขาดจากขั้วเลยเชียว

  “ ไม่..อิง อย่าไล่กันอย่างนี้...”
   เข่าที่เคยยืนหยัดอย่างแข็งแกร่งทรุดพับลงกับหน้าประตูนั้น

  “ ขอร้องที่รัก อย่าไล่กัน...”

  ผิดไปแล้ว ผิดที่ไม่เด็ดขาด ผิดที่เงียบไม่บอกกล่าวความคิดเพราะเห็นว่าคงไม่เป็นไร
 พี่ผิดทุกอย่างคนดี ให้อภัยกันเถิดนะ  จะตายอยู่แล้ว  พี่จะตายอยู่แล้ว
   หากมีสักคนมาเห็นภาพการณ์ในตอนนี้ คงทั้งสมเพชทั้งเวทนา
  ที่ไหล่หนาหดลู่ลง  คุกเข่ากับประตูอ้อนวอนคนรักอย่างไร้ศักดิ์ศรีเช่นนี้

  “ อิงครับ..เปิดประตูให้พี่  นะคนดี...อิงครับ..”

   เสียงสั่นๆราวกับระฆังโดนไม้เคาะ ที่เฝ้าเรียกชื่อคนรัก ที่ยังหมกตัวอยู่ด้านในเป็นสิบเป็นร้อยครั้ง
   ใจเอยไม่ใช่แต่คนที่อยู่หน้าประตูนั้นที่หลุดลิ่ว  หากแต่คนที่ฟังนั้นสะอื้นกว่าไม่รู้กี่เท่า
 หยาดน้ำพรากไหลไม่มีท่าว่าจะหยุด แม้จะเจ็บแสบปวดร้อนรอบดวงตานั้นขนาดไหน

 ก็ไม่อาจห้ามธารนั้นทะลักรินได้เลยสักนาที...




“พี่รักอิงคนเดียว ได้ยินไหม พี่รักอิง... ที่รัก ..ขอร้องล่ะ”

  พร่ำบอกรักบอกความในใจกับอีกคนซ้ำแล้วซ้ำเล่า วกวนไปมาแต่กับคำๆเดียว
 แต่...ช่างน่าเสียดาย ที่คนที่อยู่หลังประตูนั่น กลับทนความบอบช้ำไม่ไหว
 สติดับการรับรู้ทั้งมองเห็นและได้ยิน
 จมลึกเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันไปก่อนหน้า......เพียงไม่นาน


    เนิ่นนานอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา ที่เกียรติภูมินั่งหันแผ่นหลังหนาชนประตู
 ซบใบหน้าคมหากเศร้าหมองลงกับท่อนแขน ที่วางพาดหัวเข่าที่ชันขึ้น
  ผู้คนที่พักกันตรงชั้นนั้นต่างมองกันอย่างฉงนสงสัย 
  เหตุใดหนุ่มคนดังแห่งวิศวะ ถึงได้มานั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่หน้าห้องรุ่นน้องต่างคณะเช่นนี้
  บางคนที่พอจะรู้เรื่องได้ยินข่าวบ้างก็คงจะพอเดากันได้อยู่ว่า โดนเมียโกรธแน่ๆอาการอย่างนี้



  “ เฮ้ย!...เกียร์....ไอ้เกียร์! มึงมานอนอะไรตรงนี้ แล้วน้องกูไปไหน?”
  อิทธิพลใช้ปลายเท้าเขี่ยปลุกคนที่ซบหน้ากับท่อนแขนของเจ้าตัว
เกียร์ยืดแผ่นหลังที่ยึดพิงประตูไว้ขึ้น อย่างเมื่อยล้า

  “ อิงอยู่ข้างในพี่อิท”
  หัวคิ้วเข้มย่นเข้าหากันทันทีเมื่อได้ฟัง

  “ เกิดอะไรขึ้น?”
ตาคมกร้าวแข็งขึ้นทันใด อย่างนี้มันคงมีไม่กี่อย่างกันหรอก
 แล้วที่มาหาน้องวันนี้ก็เพราะแม่กับพี่ชายให้มาดูน้องให้หน่อย
เมื่อวันหยุดที่แล้ว อิงก็รีบกลับมาทั้งที่อยู่บ้านไม่ถึงวัน แม่บอกว่าเห็นน้องสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่
ทุกคนเป็นห่วงเลยให้เขามาดูแทนให้

“ผม ทำน้องเสียใจครับ ผัวะ!!”

 ยังไม่ทันจบคำดีหมัดหนักๆก็ซัดเข้ามุมปากอีกคนทันที
คนที่นั่งเฝ้าคนรักมาตั้งแต่บ่ายเมื่อวานเซติดกำแพงเสียงดัง

“ ปึงๆ!!  อิง นี่พี่เอง เปิดประตูหน่อย”

  อิทชี้หน้าคาดโทษ คนที่เพิ่งโดนต่อยมัดจำ ที่เอาแต่ก้มหน้าอย่างสำนึกผิด
 เสียงกรอกแกรกไม่นาน คนด้านในห้องก็เปิดประตูออกมา พร้อมกับใบหน้าอิดโรย

“มันทำอะไรอิง บอกพี่มา!”

   เขากระชากคอเสื้อร่างสูงที่ตัวพอๆกันกับเขาออกมาจากข้างประตู

  “ พี่เกียร์.....”
  นั่งอยู่นี่ตลอดทั้งคืนเลยเหรอ  อิงได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ ไม่ใช่ว่าอยากจะปกป้องคนที่ทำร้ายหัวใจกัน
 หากแต่ถ้าบอกออกไป พี่ชายคนรอง คงได้ส่งอีกคนเข้ารพ.แน่ๆหลังรู้เรื่อง
 แค่เห็นที่มุมปากอีกคนมีเลือดซึมอิงก็ใจไม่ดีแล้ว

  “ ผมทำอิงร้องครับ เพราะความไม่เด็ดขาดของผมเอง”
จำเลยรับสารภาพแต่โดยดี  เพราะ รู้ว่าโจทย์จะต้องลำบากใจที่จะพูดออกมา

“ ก็แล้วมึงทำอะไรล่ะวะ!?”

 “ ผมไม่ได้ปกป้องน้องตอนน้องถูกคนที่มายุ่งกับผมว่าครับ
 แล้วอีกครั้งเมื่อวานอิงเห็นผมอยู่กับผู้หญิงครับ..”

  “ ไอ้เหี้ย! ไหนมึงบอกว่ารักน้องกูนักหนา แล้วมึงทำอย่างนี้เหรอห๊ะ!!”
 สิ้นเสียงคำรามก้องทางเดิน อิทธิพลก็ลากคออีกคนเข้าห้องน้องชายตัวเอง

  “ผัวะๆ! ....พลัก! … ตุบ!..  อึก!..”

“ผลัวะๆ!!... อัก!!”

“วืด... ผลัก!... ตุบ!.... อั่ก!!”

  แล้ว ประเคนทั้งหมัด ศอกเข่ายันฝ่าเท้า ให้อีกคนจนสาแก่ความผิดที่ได้ก่อ

  “ พี่อิท..พอเถอะนะ”
  ทนดูพี่ชายซ้อมอีกคน ที่ไม่ยอมตอบโต้กลับเลยสักหมัด ต่อไปอีกไม่ไหว

 “ แต่มันทำอิงเจ็บ พี่ไม่ยอม”
 จะหันไปซ้ำร่างที่งอก่องอขิงอยู่กับพื้น แต่ถูกมือน้องรั้งไว้ทั้งน้ำตา

   “ อิงขอ..  นะครับพี่อิท   พี่เกียร์กลับไปเถอะนะ เรื่องของเราให้มันจบแต่เพียงแค่นี้เถอะ
 ถือว่าสงสารอิงก็แล้วกัน”
   มือสั่นๆกอดรั้งพี่ชายเอาไว้ หันไปบอกคนที่กำลังกระอักเลือดอยู่

  “ พี่ขอโทษอิง  แต่พี่ไม่มีอะไรกับเกรชทั้งนั้น  ที่เห็นเมื่อวานมันไม่ใช่อย่างที่อิงคิด
 ถ้าอิงเห็นตอนที่เกรชนั่งตักพี่ อิงก็น่าจะเห็นว่าพี่ก็ผลักเขาออกเหมือนกัน เรื่องคราวก่อน
 พี่ผิดเองที่ไม่ได้ว่าเกรชมากกว่านั้น  เพราะพี่พูดไม่ออก กลัวว่าอิงจะเข้าใจผิด กลัวว่าพูดไปแล้วอิงจะไม่เชื่อ พี่ขอโทษ”

 เกียร์รีบพูดรีบบอก เขากลัว กลัวว่าจะไม่มีโอกาสให้ได้พูดอย่างนี้อีก
 กลัวว่าโอกาสจะแก้ตัวให้ตัวเองจะไม่มีมาอีกครั้ง

  “ แล้วอิงจะเอายังไง มันยอมรับผิดขนาดนี้แล้ว หรือจะไล่มันไปไม่ต้องมาให้เห็นหน้าอีก”
 อิงกำเสื้อพี่ชายแน่น เขารักอีกคน แต่ก็เจ็บมากเช่นกัน เขายังเลือกไม่ได้ ว่าจะให้อีกคนหายหน้าไปเลย หรือว่าจะยังดูกันไปอีก
 
  “พี่เกียร์กับคนชื่อเกรชเป็นอะไรกันเหรอครับ?”
 แม้คำถามนี้คนถามจะกลัวคำตอบเสียเอง หากแต่ไม่เอ่ยถามออกไป
มันก็ยังจะเป็นเสี้ยนหนามทำตำใจให้คิดอยู่อย่างนี้

  “ เกรชเป็นเพื่อนน้องชายพี่ จริงๆแล้วพี่เคยมีอะไรกับเธอเมื่อสามปีก่อน แต่ก็แค่ครั้งสองครั้ง
 พี่ก็หลีกออกมาเพราะเกรชตามติดพี่มาก ทั้งที่เราตกลงกันแล้วว่าเรื่องคราวนั้น
ให้เป็นแค่ความพอใจของทั้งสองฝ่าย จะไม่มีการผูกมัดหรือมาเรียกร้องเอาอะไรทีหลังกันทั้งนั้น
แต่มันไม่ใช่อย่างนั้น เกรชเฝ้าตามมาวุ่นวายกับพี่ กับคนที่พี่ควงด้วยเหมือนกัน ไม่ใช่พี่ไม่ไล่
แต่ไล่ยังไงเธอก็ยังมาอีกอยู่ดี”   
 เกียร์นั่งพิงกับเตียงนอนของเจ้าของห้อง เขาเงยหน้าอย่างนึกหยันตัวเอง
กับอีแค่การไล่คนๆหนึ่งให้ออกจากชีวิตยังทำไม่ได้ น่าสมเพชสิ้นดี

 “ พี่ไม่จำเป็นต้องมาอธิบายอะไรมากขนาดนั้นก็ได้นะครับ อันที่จริงผมกับพี่ก็แค่ดูๆกันอยู่เท่านั้น
ต่อให้พี่มีคนชื่อเกรชอะไรนั่น หรือจะมีใครอีกเยอะแยะ ผมก็ไม่มีสิทธิ์อะไรไปว่าทั้งนั้น”

 “แล้วทำไมตอนพี่ขอเป็นแฟนอิงถึงปฏิเสธพี่ แต่ถึงบอกว่ายังไม่เป็นแฟนกัน อิงก็น่าจะรู้ว่าพี่ยอมให้อิงมีสิทธิ์ในตัวพี่ขนาดไหน”

 “ แค่ดูใจกันพี่ยังทำให้ผมเชื่อใจไม่ได้ จะนับประสาอะไรกับให้ผมเป็นแฟนพี่ มันจะต่างกันตรงไหน
 ถ้าคบกันแล้วพี่ยังจัดการคนที่เข้าหาอยู่อย่างนี้ไม่ได้ พี่รู้ไหมแค่ดูๆกันผมยังเจ็บแทบตาย
 ตอนเห็นตำตาว่าพี่ทั้งกอดทั้งจูบกับคนอื่น ทั้งที่เปิดประตูทิ้งไว้ คงไม่กลัวว่าใครจะมาเห็นด้วยซ้ำ
 แล้วถ้าคบกันแล้วต้องเจออย่างนี้อีก พี่คิดว่าผมควรจะทำยังไงกับหัวใจตัวเองดี
ไม่ให้มันเจ็บปวดไปมากกว่านี้”

   ถ้าจะต้องให้วิ่งตามความรัก เขาไม่เอาแล้ว มันเจ็บมันเหนื่อย
ชีวิตเขาไม่ได้เกิดมาเพื่อจะมีแต่เรื่องงี่เง่าพวกนี้ มีอะไรอีกเยอะแยะมากมายที่รอเขาอยู่ข้างหน้า
 ไม่ใช่มีแต่เรื่องราวความรัก ที่มีแต่ความเจ็บปวดอย่างที่ผ่านมานี้ แล้วทำไมเขายังต้องสิ้นคิด
  มาวิ่งไล่ตามสิ่งที่คิดว่ามันเริ่มไม่เหมาะกับตัวเองแล้ว อย่างคนตรงหน้านี่ด้วย
  อชิรวิชณ์เริ่มเข้าใจบ้างแล้วว่า ของบางสิ่งมีไว้ให้มองเพราะชื่นชอบเพียงแค่นั้น
 ไม่จำเป็นเลยสักนิดที่จะมีมาไว้ในครอบครองก็ได้

 “แล้วใจพี่ล่ะอิง? คิดว่าพี่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือไง อิงเจ็บแล้วพี่ไม่เจ็บว่างั้น
 เออ..พี่ผิดที่ปล่อยให้เขาว่าอิงต่อหน้าอย่างนั้น แต่มันมากที่ขนาดให้อภัยกันไม่ได้เลยเหรอ
 พี่รู้พี่ผิดอะไร   ผิดมากขนาดไหนที่ให้เขาจับเขากอดทั้งที่ไม่ได้ตั้งตัว  แต่ขอร้องเถอะอิง
 ยกโทษให้กันได้ไหม  พี่จะไม่ยอมให้ใครมาทำอย่างนั้นได้อีกแล้ว นะ ขอโอกาสให้พี่อีกสักครั้ง”

  เขารู้ว่าอิงเจ็บ แต่เขาก็เจ็บไม่ต่างกันนักหรอก เขารู้เขาผิดที่ ไม่ปฏิเสธเกรชอย่างเด็ดขาดตั้งแต่ทีแรก
   เพราะคิดแต่ว่าตัวเองไม่คิดอะไรกับอีกฝ่ายก็ไม่เป็นไร แต่เขาคิดว่าความผิดเขามันยังไม่มากถึงขนาดที่
  เรียกได้ว่านอกกายหรือนอกใจอีกฝ่ายเลยด้วยซ้ำ ใช่เขาสมควรโดนอิงโกรธ

  แต่จะโกรธเขามากขนาดไหนก็ได้ จะตบตีชกต่อยยังไงก็ได้หากยอมใจอ่อนยกโทษอภัยให้เขา
 เขายอมทั้งนั้น  ถ้าความผิดเขามันมากขนาดที่ว่าเขาไปหลับนอนกับเกรช หรือใครต่อใครก็ว่าไปอย่าง
   หลังจากบอกว่าจะดูใจกัน เขาก็ไม่เคยไปนอนหรือข้องแวะกับใครอีกเลย

  “ ผมไม่เข้าใจ พี่ต้องการอะไร รักผมเหรอ หรือแค่เสียดาย หรือแค่จะเอาชนะ ผมไม่เข้าใจจริงๆ”
 เขาเป็นคนที่รักอีกคนข้างเดียวแท้ๆ

 “ อย่ามาทำเหมือนว่ารักกันจะได้ไหม”

  “ ก็รักน่ะสิ ถึงได้จะเป็นบ้าเพราะพูดกันไม่รู้เรื่องอยู่อย่างนี้ไง”

  “ ล...ล้อเล่นอะไรอีก..”

  “ ล้อเล่นที่ไหนอิง  พี่พูดจริง  ก็เคยบอกไปแล้วนี่  ถ้าไม่รักไม่ชอบ คิดว่าคนอย่างพี่เนี่ยจะไปขอคบกับใครเขาไปทั่วหรือไง”
  ยิ่งเห็นสีหน้าที่แสดงออกอย่างโจ่งแจ้งว่าไม่เชื่อ ร่างสูงยิ่งหงุดหงิดตัวเองมากกว่าเดิม
ที่ทำให้อีกคนเชื่อตัวเองไม่ได้ แล้วสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งร้องไห้นี่มันอะไร

  “ ก็แล้วจะไปรู้ไหมล่ะ ไม่เคยบอกกันเลยนี่ แล้วถ้ารักกันแล้วทำไมถึงยอมให้
ใครเขากอดเขาจูบไปทั่วอย่างนั้น ก็น่าจะเข้าใจบ้างสิ  ว่าใครมันจะชอบจะไม่เสียใจที่คนที่ตัวเองรักไปกอดไปจูบกับคนอื่นอย่างนั้นน่ะ”

ร่างโปร่งโผล่หน้าออกมาจากแผ่นหลังพี่ชาย ที่ยืนกั้นกลางระหว่างพวกเขาอยู่
  เกียร์ขมวดคิ้วมุ่น   แล้วไอ้ที่เขาพร่ำบอกเป็นร้อยๆครั้ง อีกคนไม่ได้ยินได้ฟังมันหรืออย่างไรกัน

 “อิง ตั้งแต่เมื่อบ่ายวานนี้ จนเลยเที่ยงคืน อิงไม่ได้ยินที่พี่บอกว่ารักอิงสักครั้งเลยเหรอ”
หรืออีกคนเผลอหลับไป ตอนที่เขาเพ้อพร่ำอย่างกับคนบ้าอย่างนั้น

 “ จ..จริงเหรอ... คือ..อิงหลับน่ะครับ เลยไม่ได้ยิน”
 จริงๆด้วย เขาถอนหายใจ  อย่างน้อยก็ไม่ใช่ว่าทำเป็นไม่รับรู้ล่ะนะ

“แต่พี่ขอเถอะนะอิง อย่าไล่กันเลย ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้อย่างนี้ พี่ขอโทษ”
 แววตาละห้อยมองคนที่  ทำแค่เบี่ยงหน้าจากตัวพี่ชายมาสบตากับเขา
เห็นอีกคนเม้มริมฝีปากแน่นราวกำลังคิดหนัก

  อิทธิพลไม่พูดอะไรอีก ไอ้ที่สั่งสอนไปก็พอสมควรแล้ว อีกอย่างไม่ใช่ว่าตัวเขาไม่เคยเจอกับคนประเภทนี้
 ซ้ำที่เขาเจอก็ไม่ต่างกันกับที่คนถูกซ้อมว่ามามากนัก รุ่นพี่สาวที่ทำงานนั่นล่ะ
 ตอนแรกก็บอกว่าแค่สนุกกัน แต่ไปๆมาๆ กลับทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา
 แค่เขาคุยงานกับผู้หญิงคนอื่นเธอยังตามวีนไปทั่ว บอกกับคนโน้นคนนี้ไปทั่วว่าเป็นเมียเขา
 ทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่นอนด้วยไม่กี่ครั้ง จะให้เอามาเป็นเมียเขาก็ไม่เอาเหมือนกัน


“แล้วเรื่องที่บ้านพี่ที่อิงเคยพูดกับไอ้ไฟมัน ที่จริงก็กะไว้ตั้งนานแล้วว่าถ้าอิงยอมเป็นแฟนแล้ว
 ค่อยพาไปที่บ้านเลยไปบอกกับพ่อกับแม่ ว่านี่แฟนพี่ อิงก็รู้ว่าพี่ไม่เคยมีแฟน
 แล้วอีกอย่างฐานะบ้านพี่ก็ใช่ว่าจะดีเหมือนบ้านอิง เข้าใจใช่ไหมที่พูดอย่างนี้”

 เสียงเขาหงอยลงในตอนท้าย พ่อแม่เขาคิดว่าคงไม่มีปัญหาเท่าไหร่
จะต่างก็แค่ฐานะที่ว่าเขากำลังเอื้อมมือขึ้นสูงก็เท่านั้น

 “เออๆ ไม่ต้องพูดแล้วกูพอเข้าใจอยู่  แต่ว่า มันก็ขึ้นอยู่กับอิงเหมือนกัน ว่าจะเอายังไง”
 มือใหญ่โบกไหวๆทำนองว่ามึงไม่ต้องเล่าอีกก็ได้กูก็พอเข้าใจอยู่อะไรทำนองนั้น
 มาจีบน้องกูต่อหน้ากูเนี่ยนะไอ้เกียร์

 “เรากลับไปเป็นแค่คนรู้จักกันก่อนดีกว่าไหมครับ.. พี่เกียร์
ถ้าพี่จัดการเรื่องของพี่ได้เมื่อไหร่ ค่อยมาดูกันอีกทีดีไหมครับ”

  จะว่าเขาใจง่ายหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ว่าตั้งแต่ดูกันมาจะเกือบปีแล้ว
อีกคนเพิ่งทำให้เขาผิดหวังเป็นครั้งแรก แล้วโอกาสที่เขาหยิบยื่นให้อีกครั้ง
เขาก็หวังว่าอีกฝ่ายจะรักษามันไว้ให้ดีกว่าเดิม

 หัวใจคนได้ยินแทบฟีบแฟบ เมื่อถูกลดสถานะ แต่ก็ต้องก้มหน้ายอมรับสิ่งที่ตัวเองก่อไว้

 “ก็ได้..”

อิงว่ายังงั้นก็ต้องว่าตามล่ะนะ  เขามันคนผิดคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้แล้วล่ะ
 แต่ก็ยังดีกว่าที่อีกคนจะไม่ให้เขาโผล่หน้ามาให้เห็น  อย่างนั้น...เขาได้ตายจริงๆแน่
 

tbc...

[double9JH]

ว้าา พี่เกียร์ถูกลดเป็นแค่คนรู้จักซะแล้ววว 

พี่อิทซ้อมหนักจริงๆ  ส่งกำลังใจให้อิง

[Freja]

ณ ตอนนี้ เรากำลังจิ้นว่าเราเป็นอิทธิพลค่ะ
ไม่ต่อยหรอกจะกระทืบเลยค่ะ

จริงเป๊ะเลยตามที่เราว่า  เกียร์เคยนอนกับเกรซมาแล้วจริงๆ
ยังไม่สะใจค่ะ   เพราะเกียร์ยังไม่ได้พิสูจน์อะไรเลย
ตอนนี้มีแต่ลมปาก  แล้วนี่เกรซมันจะทำอะไรงี่เง่าอีกก็ไม่รู้

รอดูว่าเกียร์จะแก้ปัญหายังไงค่ะ  ขอบคุณที่มาอัพเร็วค่ะ

[Abella]

 .

[BlueCherries]

งานนี้นังชะนีวางแผนสูงมาแน่แท้

ถ้าพี่เกียร์ไม่เคลียร์ปัญหานี้เอง งานนี้จะยอมให้พี่อิทซ้อมต่อนะเคอะ ไม่บอกให้หยุดด้วย 5555+

ถึงพี่เกียร์.......ไปเริ่มต้นตั้งแต่ -100 ละกันนะ จะทำให้น้องกลับมาเป็นเด็กอิงน่ารักคนเดิมนี่อีกนาน

ไม่รุ้ตอนนี้ทางสายฟ้ากับเขื่อนจะเป็นยังไงบ้าง 

[ReiSei]

ทีมอิงค่ะ ทำดีแล้วอิง เกียร์นี่ดูดีแต่ปากจริงๆ คนอ่านยังไม่ไว้ใจเลยอะ พฤติกรรมที่ผ่านมามันบอก อิงพูดโดนใจที่สุด

[ROCKLOBSTER]

คนเขียนขอทำความเข้าใจกับคนอ่านนิดนึงนะคะ  ว่า
คนเขียน เขียนเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยความสุข ด้วยจินตนาการ  ซึ่ง คนเขียนคิดว่าแต่งวันละตอนที่ได้เขียนพล็อตจนเสร็จแล้ว
ค่อยเอาลง คือจริงๆก็ยังแต่งไม่เสร็จ เพราะต้องมานึกหาคำบรรยายในฉากนั้นๆ เพื่อให้คนอ่านเข้าใจกันมากขึ้น
ตามที่หลายท่านเม้นท์มานั้น ว่ามันสั้น มันค้าง ก็ให้เข้าใจอย่างที่บอกข้างต้นไปแล้วนะคะ
แล้วที่หลายท่านบอกว่า คนเขียนดึงดราม่านั้น มันไม่ใช่เลย เพราะคนเขียนไม่มีปัญญาหรอกค่ะ แค่ดราม่าตอนเดียวก็ยังแย่แล้วค่ะ
เพราะคนเขียนมือใหม่ค่ะ ที่มีคนอ่านคนเม้นท์ก็ดีใจจะตายแล้วล่ะค่ะ
ทีนี้จะพูดถึงเหตุ ที่ว่าทำไมเกียร์กับเขื่อนถึงปล่อยให้เขาว่าคนของตัวเองต่อหน้า อันนี้ผู้เขียนเอามาจากประสบการณ์ตรงค่ะ ผู้เขียนอยู่ในตำแหน่งเดียวกับเกียร์เขื่อนแต่เป็นคนซ้อน แค่ติดรถพี่คนหนึ่งที่สามีไม่คุ้นหน้ากลับบ้าน แต่บังเอิญเจอสามีที่มาเติมน้ำมันรถเหมือนกัน
ตอนนั้นเราก็มีอาการเหมือนกับสองหนุ่มนั่นล่ะค่ะ มันพูดไม่ออก แต่ก็โมโหที่มันว่า มึงมากับใคร เราก็บอกว่าอีกคนเป็นพี่ที่รู้จัก เลยติดรถมา  เท่านั้นมันไม่มีอะไร  คือที่เล่ามาเนี่ยแค่อยากให้เข้าใจ ว่า เวลาที่เรากลัวคนที่เรารักเข้าใจผิดเนี่ย มันคิดหาคำพูดลำบาก
แล้วมาถึงตอนนี้ อยากให้เข้าใจว่คนเราบางทีพอเป็นเรื่องของตัวเองก็จนปัญญา คิดหาทางแก้ไม่ได้ ทั้งที่ถ้าจากสายตาคนอื่นจะบอกว่าเรื่องแค่นี้ ก็จัดการไม่ได้  แล้วจะบอกว่าพรุ่งนี้งดค่ะ  มันเขียนไม่ทัน 
มีบางท่านยังสงสัยว่าสายฟ้าเป็นผช. หรือผญ.  สายฟ้าเป็น ผช. นะคะ

ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามค่ะ

[BeeRY]

สมน้ำหน้า อิพี่เกียร์ พิสูจน์ตัวเองได้เมื่อไหร่จะกลับมาเชียร์นะ

[boboman]

สมพี่เกียร์ วะฮะฮ่าๆๆ
แต่ตอนอ่านนี่น้ำตาคลอไปด้วยเลยอ่ะ T^T

คนเขียนสู้ๆ น้า เรารอได้จ้า ขอบคุณมากที่ขยันอัพ ><

[ujen]

 

[buathongfin]

มา!!!!! อยากกระทืบชะนี มาเลยอิองุ่นเน่า บักสมถุยนี่ก็อีกคนปากบอกว่ารักแล้วไง บอกไปตอนนี้ได้เริ่มใหม่เลยไงห่า สม-ถุย! จริงๆ

[ice.sp0211]

เกลียดใจตัวเอง
55555