หัวข้อ: 10 CM : รักที่ส่วนต่าง 10 CM 3/5/2016 จบแล้วครับ + มีเวบตูนแล้วครับ ลิ่งอยู่เม้นสุดท้าย

[broke-back]

ไม่อยากกลืน คืนคำพูด เลยปูดปด
ไม่อยากลด ความรู้สึก นึกใจหาย
ไม่อยากเป็น คนรักเพื่อน เหมือนพี่ชาย
แต่ดูแล้ว มันคล้ายคล้าย กลายจะเป็น

เฮ้อออ.เจ้าต่อ
พูดว่า ทำอะไรใครเค้าไว้
ไหงมันคืนเข้าตัวเองหมดยังงี้ล่ะ

ตอนนี้ก็เลยเหมือนกับสำลักน้ำลายตัวเองเข้าไปเต็มๆ

เห็นใจต่อ..ดีไหม
เอ๊ะหรือไม่ดี

กร๊ากกกกกกกก

[Malimaru]

ต่อนี่มันเด็กจริง ๆ เฮ่อ! อ่านแล้วก็ถอนหายใจ
มีแบบอย่างความป๊อดให้ดูอยู่ทุกวัน ๆ แต่ก็ดันก้าวตามรอยพี่ต้องไปเสียอย่างนั้น
ยังดีที่สุดท้ายได้ลงเอยกับปิ (อย่างที่อ่านไปในตอนเริ่มเรื่อง) เพราะการพูดจาตรงข้ามกับหัวใจไม่ได้ให้ผลลัพธ์เหมือนในละครไปเสียทุกทีหรอกนะ ที่สำคัญ... หากปิมันน้อยใจจนไม่ยอมหันหลังกลับมา โอกาสที่จะแก้ไขคำพูดที่เคยเอ่ยออกไปแล้ว อาจจะไม่หวนมาง่าย ๆ ก็ได้

ส่วนอาท... ป้าอ่อนใจกับหนูเหลือเกิน การกดคนอื่นให้ต่ำ ไม่ได้แปลว่าเราจะสูงขึ้นตรงไหน
แล้วของ ๆ เพื่อนที่ตัวเองเป็นต้นเหตุของความเสียหายใหญ่หลวงที่ตามมา ขอแค่ว่าสุดท้ายตัวเองไม่ได้เป็นคนแตะต้อง... ก็ไม่เดือดร้อนคิดแก้ไข หรือ ชดใช้อะไรหน่อยเหรอ?

แต่ก็นะ... ตอนเรียนมันก็มีไอ้แบบนี้จริง ๆ นั่นแหละ ทั้งตัวร้าย ตัวแหย ตัวโน่นนี่
พยายามอ่านแบบไม่อินแล้วนะเนี่ยะ แต่ทำได้ยากจริง ๆ เหอ เหอ เหอ (แปลว่าคุณ Monet เขียนดีค่ะ ^^)

รอติดตามตอนต่อไปนะคะ อย่าท้อนะ! สู้ ๆ ! 

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : หา...

'ไอ้เครื่องเกมนี่ซ่อมยากมั้ยวะ'

ต่อได้แต่นึกสงสัย

สภาพเครื่องเกมเปียกน้ำจากฝีมืออาทยังติดตาต่ออยู่ เครื่องสีขาวกบัหน้าจอสีดำ ไม่มีแสงสีจากเกมให้เห็นอีก ปิปิดเครื่องทันทีที่คว้าขึ้นมาได้

หลังจากมันเอากลับบ้านไป ต่อก็ไม่ได้เห็นเครื่องเกมสีขาวที่คุ้นเคยนั้นอีกเลย

ตอนนี้ที่ต่อทำได้ก็มีแต่ภาวนาให้มันไม่เจ๊งไปซะก่อน

ถึงจะอยากช่วยแค่ไหน แต่ถ้าจะเข้าไปสุ่มๆแงะๆดูเดี๋ยวจะยิ่งทำให้มันพังเข้าไปอีก ให้ปิจัดการดีแล้ว ปิน่าจะเชี่ยวชาญกว่า

แม่งเอ๊ย งานนี้กูช่วยอะไรไม่ได้เลย

คราวนี้ไปลงกับเครื่องเกมด้วย ของหวงของมันเลยนะนั่น

คนที่ต่อพอจะรู้จักก็ไม่มีใครมีเครื่อง

ถ้าจะไปถามไอ้พี่ต้อง ก็คงไม่มีประโยชน์รายนั้นนี่ยิ่งไม่รู้ใหญ่

ถ้าจะเอาไปซ่อมที่ร้านก็คงต้องใช้เงิน แล้วต่อจะไปเอามาจากไหนเยอะแยะขนาดนั้น แค่หลักพันต่อก็ว่าหายากแล้ว จะไปขอพี่ต้องหรือน้า แล้วเอาไปซ่อมเครื่องเกมคนอื่นคงไม่ใช่เหตุผลที่ฟังขึ้นแน่ๆ

ขอให้มันหายละกัน ไม่อยากเห็นหน้ามันเศร้า

แค่นึกหน้าต่อมันวันนั้นก็รู้สึกจี๊ดแปลกๆขึ้นมาแล้ว

ปิไม่ร่าเริงอีกเลย

เดี๋ยวนี้หลังเลิกเรียนก่อนต่อจะไปเตะบอล จะแวะไปส่งปิที่รถก่อน รถที่เคยมารับเวลาเดิมทุกทีกลับเปลี่ยนแปลงไป เวลาถูกเลื่อนให้เร็วขึ้น แล้วปิก็พร้อมจะกลับไปก่อน ปล่อยให้ต่ออยู่ซ้อมบอลคนเดียว

เป็นอย่างนี้มาสักพักหนึ่ง

มันมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนไป

อะไรละ เรื่องเครื่องเกมอย่างนั้นเหรอ???

บรรยากาศรอบตัวมันแปลกไป ความรู้สึกที่ออกมาจากปิไม่เหมือนเดิม

ดูเหมือนเครื่องเกมจะเป็นจุดเชื่อมระหว่างทั้ง 2 คน ถ้ามันเสีย มันก็เหมือนสะพานเชื่อมนั้นปิดซ่อม คงต้องรอให้สะพานเชื่อมกลับมาเปิดใช้งานใหม่ ไม่มีทางเลือกอื่น

ก็ยังดีที่ทางนั้นมันไม่ใช่วันเวย์

ตอนนี้เวลาบ่าย 2 คาบบ่ายไม่มีเรียน ครูปล่อยซ้อมยาวถึงเลิกเรียนเลย

ต่อยืนเก้กังอยู่ริมสนาม รอไปซ้อมบอล

เป็นอีกเรื่องที่ทำให้ต่อกับปิต้องแยกกัน  แต่อันนี้ไม่เป็นไร

พวกไอ้อาทก็น่าจะอยู่ที่สระว่ายน้ำ เหลือแค่ทีมกับต่อที่ไปซ้อมร้องเพลง ทีมดูแล้วน่าจะปลอดภัยกว่า มันไม่เคยจะเริ่มหาเรื่องกะปิก่อน อย่างน้อยก็ที่ต่อจำได้ละนะ

"เฮ้ย ต่อ เป็นไง"

"อะไรพี่ เป็นไง"

"แพ้รวดเลยนี่หว่า"

"รู้ดี"

จะบอกว่าสีตัวเองเก่งงั้นสินะ

"ตารางบอกผลอยู่"

ไอ้พี่บูมที่ซ้อมอยู่ใกล้ๆ เดินเข้ามาทัก ผลการแข่งของสีฟ้าไม่เป็นที่น่าพอใจอย่างยิ่ง แข่ง 2 แพ้ 2

ต่อไม่แปลกใจที่แพ้เลย ทั้งทีมมีระดับ ม.5 ห้องเดียว นอกนั้น ม.4 ลงไป สีอื่นมี ม.5 สองห้อง พอจะเอารุ่นพี่ลง สีอื่นก็เอาลงตามอีก แต่เมื่อถึงเวลาเล่นจริงๆ ต่อให้เอาลงยังไงก็สู้ไม่ได้ กองหน้าที่มีต่อคนเดียว กับที่เหลือที่ดูจะไร้ฝีมือในสายตาต่อ

ต่อไม่เคยคิดจะเชื่อถือใครทั้งนั้น ยกเว้นพี่ตัวเอง ไม่มีใครไว้ใจได้บนโลกใบนี้

อีกคนที่ต่อพอจะเชื่อฝืมือได้

‘พี่ต้องแม่งก็โดนลากไปลงดรัมซะแล้ว'

วันนี้สถานที่ซ้อมเป็นที่เดิม

ริมสระว่ายน้ำ

รู้สึกว่าพี่ต้องเองก็เพิ่งจะเริ่มหัดควงไม้อยู่แถวนั้นเหมือนกัน ตรงลานกว้างข้างๆ ที่ต่อต้องเดินผ่านเพื่อจะไปที่ซ้อม

ลานกว้างที่อยู่คั่นระหว่างทางเดินเลียบตึกกับอีกด้านเป็นถนนติดกับสระว่ายน้ำ ฝั่งริมตึกร่มกว่า แต่แคบ

พวกนักบอลไม่สามารถไปซ้อมตรงนั้นได้

ต่อไม่อยากจะแวะไปทักทาย ถึงแม้จะเห็นว่าซ้อมอยู่ใกล้กัน   

วีรกรรมคราวก่อน ทำเอาพี่ต้องโกรธจนไม่ยอมคุยด้วย

   .
   .
   .   
   'ต่อ ต่อตั้งใจเตะไปโดนใช่มั้ย’

   'อะไรพี่ คนมันซ้อมก็ต้องมีพลาดบ้าง’

   ลูกบอลลอยลิ่วตรงไปทางหัวเก้า ดังก้องกังวาลไปทั่วทางเดิน 

   'มันพลาดไปโดนหัวเก้าพอดีเลย 2 ครั้งแล้วนะ'

   'ครั้งแรกไม่โดนซะหน่อย' ต่อไม่ยอม

   'ต่อไปเกลียดอะไรเค้า'

   'พี่ต้องน่ะ ไปชอบอะไรเก้า'

   ต้องหน้าแดง ไม่มีคำตอบ คำตอบยาวเหยียดที่บ่นให้ต่อฟัง ต้องเองก็ยังสรุปไม่ได้ว่าไปชอบเก้าตรงไหน

   'ตั้งแต่อาบน้ำกับพี่วันนั้นก็รู้แล้วละ'

   'มันไม่เกี่ยวเหอะ'

   เกี่ยวสิ แต่ต่อไม่กล้าพูด เล่นอารมณ์ค้างกลับมาจากบ้านเก้าซะขนาดนั้น

   'พี่ต้องคิดดีแล้วเหรอ'

   ต้องส่ายหัว ไม่แน่ใจตัวเอง

   'ต่อเคยชอบใครมั้ย'

   'คนชื่อต้องไง'

   คำตอบนั้นถูกส่งไปพร้อมรอยยิ้ม รวดเร็วแบบไม่ต้องคิด

   ในใจรู้ดีว่าพี่ต้องกำลังพูดถึงเรื่องอะไร

   ถ้าต่อชอบใครสักคนแล้วจะเข้าใจงั้นเหรอ อย่างปิเนี่ยถือว่าชอบไปแล้วใช่มั้ยละ แต่ถึงอย่างนั้นต่อกลับรู้สึกยังไม่ค่อยเข้าใจดีเท่าไรว่า ผู้ชายสองคนมันจะคบกันได้ยังไง แถมพี่ชายตัวเองก็ดันไปชอบผู้ชายอีกคนที่มีแต่ข่าวไม่ดีไปทั่วโรงเรียนซะอีก

   'พี่จะให้ต่อทำไง'

   'ก็เฉยๆไว้'

   'ที่วันเกิดต่อปีนี้หายหัวไปเพราะงี้สินะ'

   ไม่มีคำตอบจากพี่ชายอีก

   ต้องหันหลังแล้ว เงียบเสียงลง บนที่นอนเดียวกับต่อ ตอนนี้ต้องนอนอยู่ข้างๆ ต่ออยู่อีกด้าน ท่าทางร้อนรน ร้อนแต่ไม่มีประโยชน์อันใด

   .
   .
   .

ต่อสะบัดหัวแรงๆ ไล่เรื่องนี้ออกไป

ตรงหน้าพี่บูมยังถามอยู่

"วันนี้ซ้อมที่เดิมใช่มั้ย"

"คงงั้นมั้งพี่ ทำไมเหรอ"

“นัดสุดท้ายเจอสีพี่นี่หว่า"

พี่บูมทำท่ากวนตีน

"ทำไมจะแกล้งยอมแพ้เหรอ"

"มาเป็นเมียก่อนเดะ จะยอม"

แหวะ มามุกนี้อีกแล้ว

"แน่ะ ไอ้พี่บูม ไม่ได้ผลหรอกนะ"

บูมหัวเราะ

"ถึงชนะ ก็ต้องลุ้นผลสีอื่นอยู่ดีนี่"

“ก็งั้นแหละ"

ใช่ ถึงชนะ 1 ก็ยังตกรอบได้

"นี่วันนี้อย่าไปส่งบอลเข้าหัวใครอีกละ"

มาอีกคนแล้ว

"ทำไมอะพี่"

"คราวก่อนพี่อยู่ มันยังคิดว่าอาจเป็นพี่เตะก็ได้"

"พี่ก็ไม่เห็นได้ช่วยไรนี่"

"ก็มีคนจัดการให้ก่อนน่ะสิ"

ใช่ สมน้ำหน้า โดนลากคออกไปโยนยังกะหมา

“คนนั้นก็เพื่อนพี่เหรอ”

บูมส่ายหัวไม่รู้เรื่อง

แสดงว่าคราวซวยเก้าสินะ

เก้าท่าทางเอาเรื่องจะเดินเข้ามาจัดการกับต่อ โชคช่วย มีรุ่นพี่ที่ไหนไม่รู้ลากคอเก้าออกไปจากสนามแถวนั้น ตอนแรกคิดว่าเป็นเพื่อนพี่บูมซะอีก

สมน้ำหน้ามัน

"ต่อ กูพูดจริงๆนะ ปล่อยๆเค้าไปเหอะ"

ไม่พูดก็ตั้งใจให้เป็นยังงั้นอยู่แล้วละพี่ ตัวต่อเองก็กำลังจะถลำไปเส้นทางนั้นเหมือนกัน แต่พอเห็นแล้วมันทนไม่ได้

ยิ่งไอ้พี่ต้องไปคิดถึงมันด้วยเนี่ยยิ่งหมั่นไส้

“เออนี่ๆ วันนั้นก็โทรไปหาตามที่ต่อบอกแล้ว เก้าไปลงกีฬาอะไรทั้งนั้น คงไม่ได้ใกล้ชิดกับไอ้ต้องนักหรอก”

ต่อยังทำหน้าไม่สบายใจ

"ไปเหอะ เค้าเรียกรวมแล้ว”

โอ๊ย ยังไม่อยากไปซ้อมเลย

ที่สระว่ายน้ำเดี๋ยวก็คงจะเริ่มเริ่มซ้อมแล้ว บนสระว่ายน้ำเนี่ยแค่มองขึ้นไปจากตรงนี้ก็เห็นแล้ว น่าจะมีแข่งบางรายการอยู่ด้วย

วันจริงไม่สามารถแข่งพร้อมๆกันได้ทั้งหมดไม่อย่างนั้นคงใช้เวลานาน อีกอย่างมันจะเชียร์ยังไง ทั้งแสตนด์แล้วก็ริมสระว่ายน้ำ ไม่ได้ใกล้กันเลย แถมมีแข่งทั้งสองที่ด้วย

บอลเองคู่จริงก็มีแค่คู่เดียว 2 สีเท่านั้นเพื่อชิงที่ 1 ในวันจริง อีก 2 ที่เหลือตกกระป๋อง

แข่งบอลครั้งหน้าถ้าแพ้อีกก็ตกรอบชัวร์

"พี่บูม คราวก่อนว่ายน้ำพี่ไปชนะมาได้ไง"

"อ้าว เก่งงะ"

"โกงใครมาป่าวเนี่ย"

"ระดับนี้แล้ว"

แม่งโกงชัวร์ อย่างไอ้พี่บูมที่คิดทุกอย่างเป็นเงินทอง ทำทุกวิธีทางให้ได้มา มีเหรอว่ามันจะยอมปล่อยให้ตัวเองแพ้ได้ง่ายๆ

เห็นนิสัยกับรูปร่างแล้วชนะด้วยตัวเองยอมแก้ผ้าวิ่งเลย

ต่อเดินไปทางหลังตึก เพื่อจะได้ไม่ต้องเดินผ่านหน้าบรรดาเด็กซ้อมเชียร์ที่นั่งแช่ตูดอยู่กลางพื้นสนามที่เพิ่งผ่านแดดยามบ่าย

เดินผ่านหน้าคนเยอะๆมันน่าอาย เดี๋ยวขาขวิด

ปิมันคงนั่งตากแดดอยู่ตรงนั้นสินะ

เดินอ้อมไปซักหน่อยแล้วกัน

"น้อง มาเร็ว"

"คับๆๆๆ"

เร่งจริง ยังไม่ทันถึงเสียงก็มาแล้ว

ท่าทางคนร่วมทีมดูจะหมดกำลังใจกันเป็นที่เรียบร้อยไปซะแล้ว ก็น่าอยู่หรอกนะ สงสัยสีฟ้านี่มันจะเห่ยอย่างที่ไอ้อาทพูดไว้จริงๆด้วย

แข่งกีฬาดูแล้วมีแนวโน้มจะแพ้สูงตลอด

เด็กในสนามที่เคยคึกคักเล่นกันเหยาะแหยะ พวกพี่ๆที่เคยมาคุมทีมเริ่มไปให้ความสนใจกับอย่างอื่น เช่น แข่งขันบาสเกตบอลที่ยังดูมีความหวัง แล้วก็วิ่ง ที่จะแข่งในวันจริง

"นี่ๆ คราวหน้าเอาไงอะ"

"ก็เล่นตามเดิมแหละ ได้แค่ไหนแค่นั้น"

"ถึงชนะก็ต้องรอลุ้นอยู่ดีว่าแต้มได้เสียใครดีกว่า"

สีฟ้าถึงจะแพ้ก็จริง แต่ก็แค่ ลูก หรือ สองลูก ก็ยังพอมีหวัง (มั้ง)

ฟังพวกรุ่นพี่คุยกันอย่างนี้แล้วยิ่งไม่อยากเล่น

ต่อหันไปเห็นร่างเล็กขาวๆ หน้าจืด เดินไปทางสวน ในมือหิ้วกระติกน้ำใบใหญ่ไปด้วย มีอีกคนหิ้วอีกข้างของกระติกเดินเป๋ๆไปคู่กัน

"นี่หันไปมองไหนน่ะ"

"ครับ"

ต่อหันกลับไปซ้อมต่อ

วิธีซ้อมยังแบบเดิมแบ่ง 2 ฝ่ายผลัดกันเป็นฝ่ายครองบอลเพื่อบุกอีกฝ่าย

ต่อหันหน้าเข้าหาสระว่ายน้ำ ดูน้ำในสระแตกกระจาย เสียงคนรอบข้างที่เชียร์เสียงดัง

ส่วนที่ตรงนี้ในสนามเป็นไปอย่างนั้น เล่นแกนๆไปอย่างนั้นเอง
   
ลูกถูกส่งมาจากข้างหลัง เข้าขาต่อ

บอลอยู่ขาต่อ ทำท่าจะยิงประตู

ก่อนที่จะเห็นแล้วชะงักไป

'มันทำอะไรวะ'

ไอ้ตัวขาวๆที่แบกกระติกเมื่อกี้นั่น ใช่แน่แล้ว แว่นหนาๆ ที่อยู่บนหน้าขาวผมดำตรงมีอยู่คนเดียวนี่แหละ

ปิ มันถือแก้วน้ำขึ้นไปทางสระว่ายน้ำ

พอปิกำลังจะขึ้นสระว่ายน้ำเท่านั้นเล่นเอาต่อใจหายวูบ

ไปทำไม?

“น้องคับ ทำอะไรน่ะ”

“โทดๆๆๆ พี่”

เดี๋ยวค่อยถามมันแล้วกัน จัดการกับที่อยู่ตรงหน้านี่ก่อน

ต่อลากบอลต่ออีกทีแล้วยิงเข้าประตู

บอลถูกโยนออกกลับมาตั้งเตะใหม่

ต่อยังคงซ้อมบอลต่อไป อีกไม่นานจะถึงเวลาพักเปลี่ยนข้าง ตอนนั้นค่อยไปหามันก็ได้

เสียงนกหวีดดังๆที่ต่อรอคอยอยู่ ก็ถูกเป่าขึ้นจากรุ่นพี่คนหนึ่ง

"ชะงักทำไมเมื่อกี้"

"ป่าวคับ เมื่อยขา เลยเตะไม่ออก”

รุ่นพี่ทำหน้าไม่เชื่อ

“ได้ยืดเส้นก่อนมั้ยเนี่ย"

พี่คนนั้นก้มลงไปจับขาต่อบีบๆ

"ก็นิดหน่อยพี่"

“มาเดี๋ยวจัดให้"

พี่ทำท่าจะลากต่อไปกดขา

เสียง เฮ ดังขึ้นมาทางสระว่ายน้ำ

อะไรวะ

ครั้งที่ 2 ดังขึ้นอีก

ตรงขอบสระมีใครกำลังเล่นอะไรกันสักอย่าง

นั่นพวกอาทกำลังเข้ารุมทำอะไรวะ

เฮ้ย ไอ้ปิ? หรือว่าเมื่อกี้

"เดี๋ยวว่ากันนะพี่"

ต่อรีบวิ่งไปทางสระว่ายน้ำ

“ค่อยนวดพี่”

สองขารีบปีนขึ้นสโมสรไปเดินเข้าไปดูที่ขอบสระ

ปิ อาท พวกมันทำไรกันวะ แถมมีเด็กมุงอยู่มากมาย

"เฮ้ย ทำไรกันวะ"

"นั่นคู่เกย์มึงมาแล้ว"

ทั้งวงแตกฮือออก

ปิก้มหน้า หน้าแดง

สายตาทุกคู่จับจ้องมาที่ต่อสลับไปมากับกะปิ

ไอ้หน้าแหยตรงหน้ากำลังเอามือข้างหนึ่งดึงชายเสื้อพละลงมาปิด กางเกงเหมือนเพิ่งถูกดึงขึ้นมา

"ทำไรกัน"

อาทถอนหายใจ

“กูให้มันเอาน้ำมาให้หน่อยเพิ่งซ้อม เหนื่อย”

อาทยืนกอดอกพูดในชุดว่ายน้ำสีดำตัวเล็กจิ๋ว

"มันแบกถังน้ำเย็นๆมาขึ้นมาให้ กูเลยบอกมันว่า ที่ทำเกมมันหล่นน่ะกูไม่ได้ตั้งใจ"

ปิยังก้มหน้า

"แล้ว มึงรู้มั้ยมันว่าไร มันบอก ไม่ เป็น ไร เว้ย”

เสียงอาทหัวเราะดังลั่น ซึ่งดูเหมือนอาทจะหัวเราะอยู่คนเดียว

"แต่ มันพูดว่า อย่ามายุ่งกับมึงอีก ไอ้ต่อ มันบอกว่า ไอ้กะปิเนี่ยกับมึงไม่ได้เป็นไรกัน"

"ตัวแค่นี้กล้ามาพูดกับกูเนี่ยนะ หน้าตาเอาเรื่องด้วย ท่าทางห่วงมึงนะต่อ”

“พูดแค่นี้กูก็รู้แล้ว ถุย ตุ๊ดชัดๆ”

คนรอบข้างไม่พูดอะไร แต่สีหน้างุนงง เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นตรงหน้าพวกนั้นไม่ได้รับรู้มาก่อน

ปิ สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วกำลังเดินจากมา

"แค่นั้น?" ต่อสงสัย

"เห็นมันกล้ามาก กูเลยอยากรู้มันมีจู๋หรือจิ๋มกันแน่วะ ดูภายนอกแล้วไม่น่าใช่"

เฮ้ย อย่าบอกนะว่า

สิ่งที่โรงเรียนชายล้วนทุกโรงเรียนชอบทำ

แต่ต่อไม่ชอบ โดยเฉพาะถ้ามันเกิดขึ้นกับกะปิ

"กูเลยจับมันแก้ผ้าต่อหน้าทุกคนที่นี่เลย ชุดพละแม่งถอดง่ายวะ ฮ่าๆๆ คนแถวนี้เห็นหมดละ ผิวขาวๆเนียนๆ จู๋เท่านิ้วก้อย ขนก็ไม่มี ตุ๊ดนี่หวะ หัวยังไม่เปิดเลย สงสัยแม่งชักว่าวยังไม่เป็น สอนมันหน่อยดิวะ หรือมึงจะเอามันไปทำเมียอย่างเดียว กูลืมดูข้าง....”

พลัก

ต่อเดินเข้าไปต่อยหน้าอาท

"สันดานมึงนี่ไม่หายนะ"

เสียงตีน้ำดูเหมือนจะหายไปจากหูของต่อ ทั้งๆที่จริงๆแล้วมันยังดังอยู่ กลบเสียงหมัดของต่อที่ตรงเข้าแก้มขวา

"ถามจริงมึงเป็นเกย์เหรอ ถ้าเปล่ามึงจะสนใจมันทำไม แค่แกล้งนิดหน่อยเรื่องปกตินี่ หรือมึงไม่เคยแกล้งคนอื่น ปีที่แล้ว มึงยังจับไอ้เอ็กแก้ผ้า แล้วเอากางเกงในมันไปซ่อนเลย”

ตอนนี้ขามีกล้ามแบบนักกีฬาของอาทยันตัวเองขึ้นมาแล้วเข้าไปหาต่อ บีบคอเค้นเสียงแหบพร่าออกมา

ใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจ กลิ่นคลอรีนจากตัว

ใช่

ต่อเคยทำ ไอ้เอ็กมันต้องกล้บบ้านทั้งๆที่ท่อนล่างไม่มีชั้นใน กางเกงนักเรียนสีน้ำเงินสั้น มันคงลำบากชีวิตน่าดูอยู่

"มึงชอบไอ้สัสกะปินั่นเหรอ" อาทถามเสียงดัง

มันตั้งใจให้ทุกคนได้ยิน รวมถึงปิ ที่ค่อยๆเดินออกไปช้าๆด้วย ช้าจนตอนนี้มันยังไปไม่ถึงไหน

"ป่าว"

ปิที่เดินตรงไปหาเด็กอีกคน คว้าหูหิ้วกระติกน้ำข้างหนึ่งขึ้นมาถือ เด็กจากห้องอื่นและปิเดินออกกล้บไปทางสโมสร

"อาท...."

ต่อเดินเข้าไปใกล้

นิ้วมือสองข้างของต่อเกี่ยวขอบกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กของอาท แล้ว...

ดึงลง

พลุบ

ลงมากองหน้าขา

ก่อนจะเตะตัดขาให้มันล้มลง เพราะกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กเหมือนเชือกที่ทำให้มันยืนได้ไม่มั่นคง

อันเล็กนิดเดียว ขนดำฟูบังตอซะมิดเลยนะมึง

"สั้นกว่าขนมึงอีก"

ต่อไม่ขำ คนแถวนั้นก็ไม่ เริ่มทะยอยแยกย้ายเดินหลบกันออกไป

โชว์จบแล้ว และก็คงรู้กันว่าขืนอยู่ต่อ มันจะกลายเป็นเป้าแทน

ต่อหันหลังแล้วเดินตามหาปิที่หายไปก่อนหน้า

ตอนนี้เหลือคู่หูที่ถือถังหนักๆอยู่คนเดียว
   
"นี่ ปิไปไหนแล้ว"

"ปิ?"

"เอออออ ไอ้กะปิ ที่แบกถังคู่กับเอ็งน่ะ"

คนนั้นชี้ไปทางลอคเกอร์อย่างงงๆ

“ใครจะช่วยกูละ"

“ทิ้งกูไปหมดเลย”

เสียงหงุดหงิดแว่วมา

“ช่วยตัวเองไป"

ต่อพูดอย่างหัวเสีย

แม่งไปไหนของมันวะ... ไม่ใช่เล่นซ่อนหานะ

[broke-back]

ให้เดาใจ ใครเขานั้น มันลำบาก
ยิ่งคำพูด ออกจากปาก เชื่อยากไหม
คนหนึ่งคน งงปนอึ้ง จึงจากไป
อยากทำใจ เลิกสับสน เพราะ..คนเดียว

อ่านตอนนี้แล้ว อยากส่งกำลังใจไปให้ทั้งสองคน
ต่อกับปิ ป่านนี้คงจะวุ่นวายสับสน ค้นหาใจตัวเองยังไม่เจอ

..ส่งใจช่วยให้มีแรงฮึดสู้นะ..
เด็กมาก วัยว้าวุ่น
หุหุ

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : น้ำตาในห้องลอคเกอร์

ทางที่ไอ้คนนั้นชี้มา ต่อลองเดินตามหาดูแล้ว ไม่เห็นมีวี่แววกะปิอยู่เลย ข้างหน้าเป็นสนามเทนนิสที่ตอนนี้ไม่ได้ถูกใช้งาน ซ้ายขวาไม่เห็นแม้แต่เงาของหมาสักตัว

ใช่เหรอวะ

… เหลืออีกที่นี่นา ห้องลอคเกอร์

ในห้องลอคเกอร์ที่แคบและชื้น ตู้เหล็กสีเทาหลายใบที่ตั้งเรียงราวต่อกันเป็นเสีนตรงอยู่ข้างหน้า ด้านหลังลอคเกอร์จะเป็นม้านั่งยาวทำจากไม้ วางเรียงไว้ 2 ตัว ชิดกับตัวตู้

เดิมห้องนี่เป็นห้อง 4 เหลี่ยมเล็กๆที่มีห้องน้ำอยู่ 1 ห้อง คงไว้สำหรับให้คนที่เล่นกีฬาเสร็จมาอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ม้านั่งก็ทำพอดีให้นั่งพักหลังพิงตู้ได้

กฏระเบียบของสโมสรว่า ห้องนี้ใช้ได้เฉพาะนักกีฬาเท่านั้น

แต่เมื่อมีการสอนพิเศษวิชาเทนนิสช่วงหลังเลิกเรียน ห้องน้ำที่มีอยู่เพียงห้องเดียวจึงถูกเปิดให้ใช้ ก่อนจะถูกปิดอีกทีอย่างถาวรด้วยเรื่องของความสะอาดและความปลอดภัย

"ปิ อยู่นี่หรือเปล่า"

บ่ายคล้อย ห้องเล็กๆนี้เริ่มมืด หน้าต่างที่อยู่สูงทำให้แสงลอดเข้ามาได้น้อยนิด อากาศชื้นและเย็นมาถูกตัวต่อเข้า รู้สึกขนลุก

ไม่มีเสียงตอบ

หรือไอ้คนนั้นจะชี้ผิด

"ปิ"

ห้องยังคงเงียบ

หรือมันจะเห็นผิดจริงๆ

มือจับลูกบิดประตู แต่เดี๋ยว....

มีอีกที่ๆยังไม่ได้หา

ขาก้าวออกไปช้าๆ เดินเลยหลังลอคเกอร์ไป หันหน้าไปทางขวามองเข้าไปในห้องน้ำ

ไม่มีคน

ความรู้สึกตกใจพุ่งพรวด

ต่อสะดุ้ง เกือบร้องส่งเสียงออกม

แรงรัดแน่นมาจากด้านหลัง

แขนเรียวเล็กสีขาวรัดอยู่ตรงหน้าอกพอดี ใครบางคนที่ตัวสูงใกล้กับต่อ ทว่าถ้าดูจากแขนแล้วน่าจะรูปร่างผอมกว่า

ต่อรู้สึกได้ถึงวัถตุกลมที่กดลงมาบนหลังคงเป็นหัวกะปิ ส่วนที่แข็งๆคงเป็นขอบแว่นหนาๆ เอกลักษณ์ของมัน

ปิกำลังซุกตัวอยู่กับแผ่นหลังของต่อ

ตัวสั่น

เสื้อต่อเริ่มชื้น

ปิ ร้องไห้?

ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่ว่าจะโดนแกล้งขนาดไหน ใบหน้ายิ้มแหย เป็นอย่างเดียวที่คนแกล้งจะได้รับกลับไป เป็นหน้าที่ทำให้คนแกล้งรู้สึกผิดมากกว่าสะใจ ถ้าไอ้คนนั้นยังมีจิตสำนึกที่ดีอยู่บ้าง

รอยยิ้มแหยแต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนและจริงใจของปิ

วันนี้มันไม่ปรากฎออกมาให้เห็นแล้ว

ร่างผอมนั้นยืนสั่นเทาอยู่ที่ข้างหลังต่อ

เสื้อนักเรียนเริ่มเปียกมากขึ้น

เสียงสะอื้นเริ่มดังขึ้นเบาๆ

ต่อปล่อยให้ปิ ตัวสั่นสะอื้นอยู่อย่างนั้น ปล่อยให้แสงยามบ่ายที่หดสั้นลงสาดส่องลงมาโดนหน้าของต่อที่ยืนบังแดดให้ปิ ต่อทำตัวเหมือนที่พักพิงให้ปิ คอยปกป้องแล้วปิดบังทุกอย่างไว้ให้

ต่อไปนี้ ต่อ จะบังทุกอย่างให้เอง

ทุกอย่างที่จะมาทำร้ายปิ

เมื่อต่อไม่พูดอะไร ยืนนิ่งไม่ขัดขืน ร่างที่กอดอยู่ดูจะสบายใจ    

แล้วก็ปล่อยโฮออกมา ราวกับอัดอั้นไว้มานานแสนนาน ถ้าหยดน้ำตาหนึ่งหยดเท่ากับการโดนแกล้งหนึ่งครั้ง มันจะเยอะแค่ไหนนะ

“อย่าร้องนะ”

ต่ออยากจะหันไปหาปิ แต่ตอนนี้ยัง ยังก่อน...

“ทำไมอะต่อ ทำไมต้องเป็นเราด้วย ตั้งแต่เราย้ายห้องมา ตั้งแต่เจอกับพวกมึง ... พวกต่อ ทำไม พวกมัน พวกเชี่ยนั่นต้องทำร้ายเราด้วย”

เสียงปิ ดูเน้นคำว่าเชี่ย จากเสียงสั่นเริ่มพูดชัดขึ้นและก็ดังขึ้นไปในที

“เราไปทำไรอะไรให้เหรอ สองปีแล้วนะ”

“ปีที่แล้วเพื่อนเรายังอยู่ เรายังพอไหว ปีนี้พวกมันย้ายห้องไปหมด พอมันมีเพื่อนใหม่ มันก็เริ่มไม่มาหาเราอีก พอ... พอเราโดนแกล้ง ก็ไม่มีใครช่วยเราอีกเลย”

“พวกเหี้ยนั่น มันเป็นเหี้ยอะไรเหรอต่อ”

ถึงตรงนี้ต่อสะดุ้ง เสียงปิดังยิ่งกว่าเสียงตะโกนที่ต่อคิดว่าจะได้ยิน

ใช่

เวลาอาหารกลางวัน ปิมักจะแยกตัวไปกินข้าวกับเพื่อนเก่า เพื่อนที่ตอนนี้กลายเป็นเพื่อนห้องอื่น ยิ่งนานๆเข้าจำนวนคนที่นั่งกินด้วยก็ยิ่งน้อยลง

ครั้งสุดท้ายก็เหลือแค่ เอ็ม

เอ็มที่ฝากปิไว้กับต่อ เพราะเหตุนี้เอ็มถึงมาคุยกับต่อ เล่าให้ฟังเพราะรู้เหมือนกันว่าในตอนนี้ ปิ เหลือแค่ ต่อ คนเดียวที่ยังเป็นเพื่อนด้วย

“ฮึกๆ”

“กูไม่ไหวแล้วอะ ทำไมมันต้องเป็นกูด้วย พวกเชี่ยนี่ กูทนไม่ไหวแล้ว”

ปิยังร้องไห้ รู้ตัวว่า สู้อะไรเค้าไม่ได้นอกจากเป็นเป้านิ่ง

คำพูดของมันคงจะมาจากความรู้สึกที่กดไว้นานสินะ

ปิค่อยๆหายใจเข้าลึกๆ มันคงเหนื่อย

แต่ไม่ร้องแล้ว ไม่หยุดเลยทีเดียว

แล้วมันก็เริ่มใหม่อีก เหมือนความรู้สึกมันถาโถมขึ้นมาเรื่อยๆ เป็นระลอก

ต่อก็เคยเป็น.. วันที่พ่อพาต่อมาทิ้งไว้ แล้วก็วันที่พ่อจากไป ถึงจะไม่เข้าใจมาก อะไรบางอย่างในตัวต่อมันเหมือนคลื่นที่คอยสาดซัดถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ อารมณ์ที่พลุ่งขึ้นเกือบจะถึงขีดสุดทุกครั้ง มันเรียกน้ำตาให้ไหลออกมาได้ทุกครั้ง

พ่อทิ้งต่อให้อยู่คนเดียวในบ้านที่ไม่คุ้นเคย

ต่อจึงเข้าใจปิ

“ร้องมาเถอะ”

นานจนดูเหมือนปิกำลังจะหมดแรง

ปิเริ่มนิ่ง

“ต่อ ....”

สองมือต่อยกมาเกาะกุมมือปิไว้ ค่อยๆแกะออก

แล้วหันหลังไปมองหน้าปิ

ใบหน้าจืดชืดที่แดงก่ำจากน้ำตาภายใต้แว่นหนาอันเดิม ตอนนี้มันเปลี่ยนไป ปิไม่ได้ร้องไห้อย่างคนเจ็บปวดแบบเมื่อกี้แล้ว แต่เป็นความอายมากกว่า

อายที่จะให้ต่อเห็น?

ผมตรงดำที่ตอนนี้ยุ่งเหยิง

เสื้อผ้าหลุดลุ่ย

ยกเว้นบางส่วนที่ถูกปิดไว้อย่างดี เมื่อกี้คงเพิ่งถูกกระชากให้เปิดเผยสิ่งที่อยู่ในนั้น ของที่ปิไม่อยากแสดงให้คนอื่นเห็นสินะ ต่อหน้าคนอื่นที่สระว่ายน้ำอีก.. มีทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง ไม่ใช่แค่เพื่อนร่วมห้อง

"ปิ"

นิ้วโป้งปาดน้ำตาปิช้าๆ เบาๆ

หน้าที่ต่อเคยอยากเห็นทุกวันนี้กำลังเจ็บปวด

ก่อนที่ต่อจะทันรู้ตัว มันเจ็บปวด ตอนที่ต่อเห็นว่าเครื่องเกมเปียกน้ำมันจะเจ็บปวดขนาดนี้ไหมนะ ปิมันจะรู้สึกกับต่อบ้างรึเปล่า ถ้าต่อโดนทำอย่างนี้บ้าง ปิ...

แย่ละ

เรื่องแบบเดียวกับในห้องเรียนก็กำลังจะเกิดขึ้น

"ต่อ"

ปิพูดขึ้นคราวนี้ต่อเป็นฝ่ายเงียบบ้าง

"ตะ..."

ต่อค่อยๆกดริมฝีปากลงกับปากแดงๆของปิ

ช้าๆ แต่แนบแน่น

แล้วใช้ปากค่อยๆอ้าปากอีกฝ่ายออก อีกฝ่ายที่ดูเหมือนจะไม่เป็นงาน

แต่นี่ก็เป็นจูบแรกของต่อเหมือนกัน

"ขอโทษนะ"

ต่อพูดช้าๆ

ขอโทษที่ปล่อยให้เรื่องเกิดขึ้น ขอโทษที่ทำกับปิอย่างนี้ ทั้งๆที่บอกว่าเป็นแค่เพื่อน มือเล็กๆกำแน่นสนิท ความลับบางอย่างคงซ่อนอยู่ในมือเล็กๆนั้น ถ้าเปิดออกมามันจะลอยหายไป

ปิสั่นหัว

ก่อนจะเป็นฝ่ายโผเข้ากอดต่อ แล้วประทับจูบเอาที่ปากต่ออีกที

ฟันทั้งสองชนกัน

ต่อยิ้ม

'มันไม่เป็นงานจริงด้วย'

ต่อค่อยๆลูบไล้ไปตามตัว สำรวจหารอยแผล

ไม่มี ดีที่ไม่โดนทำร้าย

เลื่อนจากปากมา ต่อขยับลงมาที่คอ คอขาวยาว

ปิที่ตอนนี้เหมือนลูกแกะกำลังถูกหมาป่าขย้ำ

อยากจะกัดให้เป็นรอยแดงเป็นบ้า

ขาวๆอย่างนี้คงจะเห็นชัดแน่ๆ

ความรู้สึกเสียวแปล๊บทำให้ต่อสะดุ้ง ปิสอดมือเข้ามาใต้เสื้อพละเหม็นเหงื่อ ลูบไปทั่วแผ่นหลัง มือปิเย็นคงเพราะหลบอยู่ในห้องนี้มานาน

แล้วต่อแนบแน่น
   
ต่อมองหน้าปิตรงๆ

ยิ้มออกแล้วสินะ

“แฮะๆ” ปิยิ้มตอบ
   
รอยยิ้มที่ต่อรอคอยกลับมาแล้ว

“ต่อ...”

“ชู่ววว” ต่อทำเสียงลมแผ่วเบา

เสื้อของปิถูกยกขึ้น

ก่อนต่อจะซุกหน้าลงกับหน้าอกของปิ

แล้วฟัดกัดไปทั่วทั้งซ้ายและขวา

"อะ ... ต่อ"

ปิจะเรียกชื่อยังไง สติของต่อก็ไม่กลับมาแล้ว

เปลี่ยนจากใช้ฟันขบเป็นดูด

ตัวปิบิดเร่าแอ่นอกให่แต่โดยดี

ถูกจุดสินะ

ลิ้นโลมเลียหน้าอกด้านซ้ายสลับดูดเบาๆ ไล่ลงไปที่หน้าท้อง

ตอนนี้ปิต้องใช้มือขึ้นมาปิดปากตัวเอง

หน้าท้องเนียนขาวที่เป็นเหมือนของว่างยามบ่าย

ต่อค่อยๆเอามือดึงกางเกงพละขอบยางลงช้าๆ เหลือแต่กางเกงในสีขาวเอาไว้

ปิยืนกึ่งเปลือยเกือบจะอยู่ในชุดวันเกิดต่อหน้าต่อ

แบบเดียวที่อาทเห็นสินะ

ต่อหยุด

ความโกรธเข้าครอบคลุม

ภาพที่พวกนั้นบนสระเห็นก็คงแบบนี้สินะ

มือต่อกำหมัดแน่น

อยากจะฆ่าพวกมันนัก

"ปิ พวกนั้นเห็นแค่ไหน"

คนตอบหน้าแดง

“อะ ... คือ”

ต่อมองหน้าเศร้าๆของปิ หน้าต่อเองก็เศร้า

‘นี่เราพูดถึงเรื่องที่ทำให้ปิเจ็บหรือเปล่าเนี่ย’

"อาทก็แค่ดึงกางเกงเราลง ตะๆ แต่เราปิดไว้ทันนะ ยังเหลือกางเกงใน”

“แฮะๆ”

ปิหัวเราะอายๆ

ต่อโผเข้ากอดปิ
   
กอดแน่นจนปิต้องระบายลมหายใจออกมาก

“ดีแล้วที่ไม่มีใครเห็น”

ปิค่อยๆหลับตาลงช้าๆ แล้วพูด

"ต่อ เอ่อ... ปิชอบต่อนะ"

ต่อพยักหน้าช้าๆ

"ถะ ถ้าต่ออยากจะทำเรา เราก็จะ.. เอ่อ ยอมอะ ต่อจะทำเราก็ได้นะ"

ไม่ต้องพูดแล้ว

จูบที่สองคราวนี้หนักหน่วง เป็นจูบที่เกิดจากความรู้สึกดีและโหยหา

ต่อกดปากเข้าไปอย่างแนบแน่นจนปิแทบหายใจไม่ออก

“อา"

เสียงซู๊ดลมหายใจดังๆแทรกขึ้น

แต่ยังไม่หยุด

“อื้อ”

เสียงลอดออกมาจากปากแดงๆเมื่อต่อสอดลิ้นเข้าไปช้าๆ

ต่อโอบรัดแน่น เลื่อนมือลงไปสัมผัสก้นปิ แล้วปิก็ตอบรับด้วยการตอดลิ้นกลับ

“อะ ต่อ”

ปิกระตุกตัวขึ้นมา เอาส่วนนั้นที่แข็งเต็มที่ทิ่มตัวต่อไว้

ยิ่งทำให้ต่ออยาก

จูบไล่จากปากลงมาคอ

วนลงมาที่หน้าท้อง

แล้ววกกลับไปที่หน้าอกทั้งสองข้าง ทำให้เท่าเทียมกัน

นิ้วต่อค่อยๆขยับ ช้าๆ ค่อยๆเลื่อนขอบกางในลง ดีด ของที่ร้อนและแดงสดภายใต้กางเกงในสีขาวที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำเหนียวๆ

มันผงกหัวให้ ท้าทายต่ออยู่ ส่วนปลายที่มีสีแดงราวกับปากของเจ้าของ

‘ไอ้อาทตอแหลนี่หว่า ใหญ่กว่าของมันอีก ใครบอกไม่มีขนวะ โม้ชัดๆ’

แน่ใจแล้วว่ามันแค้นไอ้นี่เรื่องที่โดนล้อนี่เอง

เมื่อเห็นมันผงกหัวให้

ต่อจึงเอานิ้วเขี่ยแล้วใช่น้ำลื่นๆที่ไหลอกมาใช้ถูวนอยู่ตรงหัว

ปิดิ้นเร่าๆ ตัวบิดเบี้ยว

“อย่า.. อย่าเล่นอย่างนั้น มัน ...”

ปิต้องผลักต่ออกไปข้างหลัง

ต่อหยุดแล้วอุ้มปิไปวางลงบนม้านั่งไม้

ขยับยกขาขึ้นพยายามพาดตัวต่อเอาไว้

"ต่อ ต่อ ช้าก่อน"

ต่อไม่ฟัง ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก โยนโครมลงบนที่ว่างที่เหลือของม้านั่ง

ส่วนล่างของต่อก็ต้องการไม่แพ้กัน

กว่าจะทันไปบอกไร

“อูย”

ความพยายามครั้งแรกไม่เป็นผล

ปิลุกขึ้น ผลักต่อลง
   
ปิกดหน้าตัวเองเข้ากับแท่งนั้น

ปล่อยให้แว่นขยับขึ้นลงตามจังหวะโยกเข้าออก

บางทีก็ถอนออกมา แล้วใช้ลิ้นเขี่ยไล่จากซ้ายไปขวา แล้วใช้ลิ้นแทนนิ้วเขี่ยปลายเอาไว้อีกที

“อ้าาา"

ใช้ได้เลยปิ

ไอ้โอตาคุนี่ หื่นจริง ฝีมือดีด้วย

มันจะทำหน้าหื่นยังไงใต้แว่นหนานะ จากมุมนี้มองไม่เห็นเลย

ปิยังคงทำต่อไปราวกลับไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

"อุ พอก่อนๆ"

ต่อรีบถอนออก

ตามมาด้วยจูบที่ต่อดึงปิขึ้นมาจูบอีกที คล้ายๆจะกลัวว่าปิจะหายไปไหน

เปลี่ยนกัน คราวนี้ปิเป็นฝ่ายเริ่มก่อนบ้าง จากจูบเป็นซอกคอ แล้วลงมาหน้าอกจนไล่มาที่หน้าท้อง ขาวเกร็งมีกล้ามน้อยๆของต่อ

เลียนแบบทุกย่างที่ต่อทำ

ครั้งแรกที่ต่อต้องเป็นฝ่ายรับการบุกของปิ

การบุกของปิยังอีกยาวนาน

แต่ไม่ทันที่ปิจะได้เริ่มใช้ปากให้อีกรอบ

ต่อรู้ทันหลบ แล้วจับปิหันหลังกดเข้ากับลอคเกอร์

น้ำที่ออกมานั้นมาก มากจนเกินพอ

เปียกแฉะหยดเป็นทาง

ทั้งของต่อและปิ เหนียวลื่นไปทั้งตัวของสองคน

น้ำที่ทำให้ร่างกายของปิกับต่อตอนถูไถกันไปมายิ่งรู้สึกดี มันลื่นไปหมด

“ปิ...” ต่อพูดเชิงถาม

"อือ"

ปิพยักหน้า

ไม่ต้องรออะไรอีกแล้ว

ต่อกดส่วนหัวเข้าไปก่อน ค่อยๆ ช้า

"อะ จะ"

เจ็บเหรอ

ปิรีบส่ายหัว ถอยตัวเองเข้าหาต่อดันเข้าไปให้มิด
   
กลัวต่อจะถอนออก

"อ้า" ต่อคราง

ตกใจกับการกระทำที่ช่วยให้เสียวแบบไม่ตั้งตัวของปิ

ก้นขาวๆของปิถูกขยำแน่น

ก้นขาวๆที่ตอนนี้บดขยี้เข้ากับท้องน้อยของต่อ

ท่าทางปิจะปรับตัวได้แล้ว   

ต่อค่อยๆถอนออก แล้วขยับเข้าใหม่ ช้าๆ

“อะ ..  ปิ... ปิ...”

“เอาเลยต่อ เอาเลย”
   
จากช้าๆค่อยๆเปลี่ยนเป็นเร็วๆ ถี่ขึ้นแรงขึ้น

เสียงก้นปิกระแทกตัวของต่อดังไปทั่วห้อง เสียงที่เกิดขึ้นดังเป็นจังหวะๆ ต่อเนื่องราวกับมีใครตีก้นใครอีกคนอยู่ ม้านั่งสั่นรัวไปกระแทกตู้เหล็ก

ปัง ปัง ปัง

“อ้า ... อัา... อ้า ... อัก”

เสียงปิเริ่มดังจนต่อต้องเอานิ้วแหย่เข้าไปในปากปิ

ผิดคาด ปิทั้งอมและดูด คงใช้ทดแทนความอยากของแท่งนั้นที่อยู่ในตัวปิได้เป็นอย่างดี

"ต่ออย่าหยุดนะ เอาออกมาเลย"

ปิจะไม่ไหวสินะ

ครั้งแรกนี่ ปิเองก็คงทั้งเจ็บและเสียว

"อะ อ้า อ้า อ้า”

ต่อเริ่มทำช้าลง แต่เน้นๆมากขึ้น ทั้งตอนเข้าและออก

อุ

“มาแล้วปิ”

“ออกเลย ในตัวปินะต่อ”

“อุ อาาาาาา”

เสียงครางสองคนที่ดังขึ้นต่อเนื่อง

ทุกๆครั้งที่ตัวต่อกระตุกเกร็ง จะส่งให้ร่างขาวๆของปิเกร็งตามไปด้วย

เพราะความเสียวเกินทนของการทำครั้งแรก

ไม่อาจฝืนทนต่อความรู้สึกเสียวนี้ได้

ก้นต่อแข็งเกร็งบีบเป็นลูก ขาปิก็เขย่งจิกพื้นแน่น

"ต่ออ"

ปิหันหน้าแดงใต้แว่นหนามาให้ ส่งสายตาเว้าวอน ครั้งเดียวยังไม่พอสินะ

แม่ง ยิ่งกระตุ้นอารมณ์เข้าไปอีก

"อักกก"

มันออกมาก่อนที่ต่อจะทันห้ามไว้ได้ มันกระตุกเป็นระลอกอยู่ในนั้น

"อ้า"

ความเสียวเวลากระตุกมันทำให้ปิทนไม่ไหว มันร้อนจากการเสียสีที่รุนแรงและรวดเร็วตามมาด้วยน้ำอุ่นๆ

น้ำของต่อ

เมื่อต่อพ่นน้ำตัวกระตุกเป็นระลอกใส่ตัวปิ

ปิเองก็ทนไม่ไหว ระเบิดอารมณ์ออก ตอดรับของต่อเป็นระลอกตามจังหวะน้ำที่ออกจากตัวไป

ทั้งสองปล่อยน้ำขาวข้นออกมาแทบจะพร้อมกัน

ทั้งบนพื้นและในตัวปิ

ครั้งแรกของทั้งสองจบลง

พร้อมๆกับน้ำขาวๆที่กองข้นคลักที่พื้น พุ่งออกมาเป็นสายไม่ยั้งตามจังหวะโยกสุดท้ายของต่อ

ต่อหอบแฮก ก่อนจะโยกช้าลงๆ

จนไม่มีใครขยับตัว

"ต่อช้าๆนะ"

"อ้า"

ต่อถอนทีเดียวออกมาทั้งหมด มันเริ่มอ่อนตัวบ้างแล้ว

ปิต้องหันมามอง

"บอกว่าช้าๆไง"

ฮ่าๆ ต่อหัวเราะ

"หัวเราะเหรอ คราวหน้าโดนมั่งมั้ย"

"โอ๋ๆ อย่างอนสิ ก็คนมันไม่เคย”

ปิ ทำหน้าไม่เชื่อ

“คราวหน้าปิขอมั่งนะ”

ปิก้มหน้ามองพื้น แต่ตามองลอดแว่นออกมา

“อะ ... เอาจริงเหรอ”

“…. เอ่อ”

อย่าจ้องหน้ากูงั้นสิไอ้กะปิ

“นะๆๆๆๆๆๆๆ อยากลองมั่งอะ” มือปิกระตุกนิ้วต่อรัวๆ ราวกับเด็กอยากได้ของ

เฮือก แย่ละ อย่ามาอ้อนกูแบบนี้นะ

“เอ่อ... เอางี้ถ้าไม่ทำตัวให้โดนแกล้งอีกไว้คราวหน้าจะให้นะ”

ไอ้ปิมันทำไม่ได้อยู่แล้ว ต่อรู้ดี

“ชิ จริงนะ"

ปิ ทำหน้าเสียดาย

‘ไอ้หื่นเอ้ย พวกโอตาคุนี่หื่นกันทุกคนมั้ยเนี่ย’

แต่ต่อก็ดีใจที่ปิยิ้มออกมาจนได้

'ถ้าต่อชอบใครสักคนจะรู้เองแหละ'

คำพูดพี่ต้องมันเสียดแทงขึ้นมา

‘อย่างนี้ไม่เรียกว่า ชอบ แล้วมั้งพี่ต้อง’

“ไปเหอะ ถ้าปิทำได้ ต่อจะยอมทุกอย่างเลยเอ้า"

ปิพยักหน้าจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนเดินออกไป

ต่อเดินกอดคอปิเอาไว้

“เดินไหวนะปิ”

“พอเลย”

ปิหน้าแดง

“ต่ออะขาสั่นแล้ว”

“ไอ้บ้า ไปไกลๆเลย”

ต่อหัวเราะ เดินกอดคอกันออกมา
   .
   .
   .

พวกต่อไม่ได้สังเกตเลยว่าที่หน้าห้องลอคเกอร์นั้น มีใครบางคนยืนรออยู่ เด็กผู้ชายรูปร่างแน่นแบบนักกีฬาว่ายน้ำ คนที่เพิ่งจะรังแกปิแล้วทำให้สองคนนี้ได้มาพบกันในที่แบบนี้ในที่สุด

อาท...

[broke-back]

ชิหายแล้ว
ใครเจอไม่เจอ..แต่ดันเป็นไออาทเจอ

โอ๊ยยยยย..คดีนี้หนักกว่าที่เก้าเคยโดนอีกนะ
ของเก้าแค่ภายนอก และทำกับคนที่เอาเรื่องไปปูดเอง

แต่นี่ไอ่อาทมันเป็นบุคคลที่สามที่จะเอาไปโพนทะนา
อย่างนี้คนปล่อยข่าวก็สนุกปากอย่างเดียวเลย เพราะไม่มีผลกระทบอะไรกับมันเลย

ต่อกับปิ จะไปเดินไปข้างหน้าต่อได้ยังไง คิดไม่ออกเลย
ผ่านมาได้ยังไงเนี่ยะ เหตุการณ์แบบนี้ที่เกิดกับเด็กวัยรุ่น
โฮะโฮะ...ข้าน้อยขอคารวะท่านทั้งสอง

พายุใหญ่ ใส่ซ้ำซัด พัดพังพาบ
คลื่นทะเล กวาดทรายราบ พินาศหาย
มะพร้าวคู่ ยืนสู้ลม ไม่ล้มตาย
เกี่ยวกระหวัด หยัดท้าทาย บนชายเล

นับถือในจิตใจที่แข็งแกร่ง
..ลูกผู้ชายตัวจริง..
หุหุ

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : ความกล้า

เรื่องที่เกิดขึ้นในห้องลอคเกอร์ เมื่อมันผ่านไปแล้ว มันก็ผ่านไปเหมือนสายลมหนาว ที่เข้ามาเยือนอย่างรวดเร็ว เกรี้ยวกราด ทิ้งความเย็นสะท้านเอาไว้ก่อนจากไป

ไม่มีใครอยากจะหวนย้ำถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องนั้นอีก

ของบางอย่างมันควรจะให้เป็นแค่เรื่องของการกระท มากกว่าจะหาคำมาอธิบายให้ชัดเจน ถ้ามันเกิดขึ้นแล้วก็จงรับรู้เอาไว้ แล้วเงียบเสีย

‘ใครจะกล้าพูดออกมาเล่า’

ต่อไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะแสงยามบ่ายที่เล่นกลหรือว่าเพราะความร้อนภายในห้องลอคเกอร์ที่ทำให้ต่อหัวหมุนเกิดจินตนาการขึ้นในหัวว่า ต่อได้กระทำการให้ปิเป็นเมียเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

อาการเจ็บท่อนน้อยๆนั่นเป็นของจริง

ปิตอดรัดแน่น ทำเอาต้องระเบิดสิ่งที่เก็บกักไว้มานานหลายวันเข้าใส่ตัวขาวๆของปิ

จนถึงตอนนี้ความรู้สึกเสียววาบ ยังคอยย้ำเตือนกระตุ้นให้มันตื่นตัวพร้อมพุ่งเข้ามาร่างกายของปิอีกรอบ

‘มันเป็นเรื่องจริง’

แน่นอนที่สุด

ภาพปิตัวแดง หน้าแดงภายใต้กรอบแว่นดำหลังเลนส์ในดวงตามีน้ำตาปริ่มอยู่ น้ำตาที่ต่อลืมถามว่ามาจากความเจ็บหรืออะไรกันแน่

ขาเขย่งเกร็ง แต่สั่น เสียงที่เร่าร้อน ต่อยังกระชากภาพนี้ออกมาจากหัวสมองเล็กๆได้ราวกับมันเพิ่งเกิด ความรู้สึกรัดแน่นของช่องทางที่ไม่เคยมีใครเอาเข้าไปก่อน แน่นจนต่อรู้สึกว่าของตัวเองเจ็บ มันตอดรัดตามจังหวะที่เลือดสูบฉีดและรัดแน่นเป็นจังหวะขึ้นเมื่อปิถึงขีดสุด

มันทั้งเสียวทั้งแน่น นี่แหละที่ทำให้ต่อทนไม่ไหวตามปิไปติดๆ

ครั้งแรกของกันและกัน ครั้งแรกของต่อกับผู้ชาย ต่อต้องเอามือกดแก่นกายทุกครั้งที่นึกถึงมัน ยิ่งไม่ได้ทำเองนานเท่าไร มันก็ต้องยิ่งจับและเก็บกดส่วนนั้นกลับไปบ่อยมากขึ้น

ภาพของปิในวันนั้นมันเรียกอารมณ์ออกมาได้ตลอด

‘จะให้เข้าห้องน้ำไปเอาออกเลยก็ใช่เรื่อง’

ตัวต้นเหตุยังทำเป็นนั่งไม่รู้อยู่ข้างๆนี่เอง

'เฮงซวย'

คำเดียวที่ต่อสามารถให้นิยามกับตัวเองในตอนนี้

‘กูเอาเพื่อนสนิทมาเป็นเมียเหรอเนี่ย’

เพิ่งจะว่าพี่ต้องเรื่องเก้าไป นี่มันมาเป็นซะเองเหรอวะ

มันจะน่าสมเพชแค่ไหนนะ ถ้าคนอื่นรู็เรื่องนี้เข้า พวกมันคงรุมหัวเราะเยาะ รุมประนามชี้หน้าว่า ต่อกับปิ เป็นคู่เกย์กันอย่างถูกต้อง ตามพฤตินัย

ไม่ใช่แค่เรื่องล้อเลียนกันปากเปล่า ที่เกิดขึ้นดาดเดื่อนในโรงเรียนชายล้วน ต้องกับเก้า ต่อกับปิ ไม่ใช่คู่แรกๆที่เกิดขึ้น

มันมีมานานแล้ว

แต่นี่ ต่อกับปิ ไม่ใช่เรื่องที่คนโจษจันกันไปเอง

ไอ้คู่ขาที่ถูกกระทำ ก็ทำตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ มันนั่งหน้าระรื่นเป็นปกติ และหนีห่างเมื่อพวกอาทมาใกล้ ไม่มีอาการอะไรให้เห็นเลยว่า มันไม่พอใจ

ท่าทางปิจะดูรับได้ทุกอย่างที่ต่อทำ

‘เอาไงกับมันดีวะ จะบอกไปเลยดีมั้ยว่าถ้าได้กันขนาดนั้นก็มาคบกันเหอะ’

ยังมีช่องห่างระหว่างกันอยู่ ปิไม่ได้เบียดตัวเข้ามาหรือพยายามแสดงความเป็นเจ้าของใดๆทั้งสิ้น

นั่นยิ่งทำให้ต่อไม่แน่ใจว่าควรจะพูดออกไปดีมั้ย

‘ถึงเวลาหรือยังนะ’

สุดท้าย ปิก็ยังเป็นเด็กผู้ชายหน้าแหยๆอย่างเดิม อยากจะเอามือไปหยิกแก้มมันจริงๆ

"ต่อ มีเกมใหม่มา ลงมาให้แล้ว" ปิโยน psp มาให้

เครื่องเกมสีขาวที่ตอนนี้หน้าจอกลับมาทำงานได้ตามปกติ ต่อรู้สึกดีใจไปด้วย

"ใช้ได้แล้วเหรอ"

"ก็ทำให้แห้งน่ะ แล้วรอให้แน่ใจอีกสัก 2-3 วัน แต่เพิ่งจะเอามาเนี่ย”

เจ้าของเครื่องหน้าตาน่ารักนั่งเตะขาอยู่ใต้โต๊ะ

"เออ งั้นต่อเล่นนะ เอ่อ กูเอาไปเล่นนะมึง"

"อือ" ปิยิ้มแหย

ไม่ใส่ใจว่าทำไมต่อถึงเปลี่ยนคำเมื่อกี้

"ผัวเมียว่ะเฮ้ย" ทีมพูดขึ้น

"ได้กันยังวะ" อาทจ้องมาทางต่อ

"พูดไรเหี้ยๆ ปิมันผู้ชายนะ"

อาทยังจ้องหน้าปิเขม็งจนปิหลบหน้า

ไอ้บ้าอาท

'ไอ้ปากหมา ยังดีปิมันยังเก็บอาการได้’

ของเก่ากูยังไม่ได้ชำระเลยนี่จะมาหาเรื่องอีกแล้วเหรอ

"เอ้าๆ เรียนแล้ว" ครูผู้ชายเดินเข้ามาสอน

ชั่วโมงนี้วิชาอะไรวะ สุขศึกษา???

หลับดีกว่า เรียนทำไมไร้สาระ สมัยไหนแล้ว

เรื่องแบบนี้ต่อมั่นใจว่า พวกไอ้อาทเนี่ยช่ำชองกว่าครูคนสอนละกัน ท่าทางเหมือนจะยังซิง ดูชีวิตจืดชืด คิดไงมาสอนวิชานี้ในยุคนี้วะ

ครูเริ่มพล่ามถึงเรื่องระบบสืบพันธุ์ ไปจนถึงการป้องกัน โรค และอะไรต่อมิอะไรอีก ส่วนใหญ่นั่งเงียบไม่มีใครฟัง

ก็น่าละยุคนี้อยากรู้อะไรก็หาได้หมดแล้ว ไม่ต้องให้มาสอนหรอก

ใช่ไม่ต้องให้สอนหรอก

ทำไปถึงไหนแล้ว

กว่าครูจะบอกว่าถุงยางคืออะไร ตรงนั้นใช้ยังไง พวกแม่งเอามาเป่าเล่นกันที่โรงเรียนตั้งนานแล้ว

บนกระดานมีสไลด์โชว์รูปอวัยวะเพศชายและพัฒนาการตามวัย ของปิมันเลยไปถึงขั้นวัยรุ่นแล้ว ดูจากขนาดบนกระดาน ไม่นับไอ้กระจุกดำๆแล้วละก็ ของไอ้อาทนี่น่าจะเด็กประถมนะ

หึหึหึ

ไม่มีใครฟังทุกคนนั่งเล่น

หลังห้องพวกอาทนั่งดูการ์ตูน เสียงหัวเราะดังขึ้นมาเป็นระยะๆเมื่อพูดถึงศัพท์แปลกๆ

"ส่วนปลายอวัยวะเพศจะมี...."

เสียงหัวเราะดังขึ้นอีก

"ครูครับ เค้าเรียกหัวคว.."

เสียงดังขึ้นอีกรอบ

"เวลามีเพศสัมพันธ์..."

พอถึงตรงนี้ทั้งห้องเงียบ

“เด็กผู้ชายก็จะมีพัฒนาการและความต้องการ วิธี...”

เสียงอาทผิวปากขึ้น ทำมือซอยยิกๆ

“แต่ถึงอย่างนั้น ผู้ชายก็สามารถมีเพศสัมพันธ์กลับผู้ชายได้ .....”

ปินั่งก้มหน้า ไม่แสดงความรู้สึกอะไร

ต่อทำเป็นมองออกนอกหน้าต่าง

คราวนี้รูปอวัยวะของผู้หญิงขึ้นบนกระดานบ้าง

"ถึงตรงนี้ การตกไข่..."

หิ้ว

เสียงอาทผิวปากขึ้น

“ทำยังไงถึงไม่ท้องนะครับครู ผมลืมเอาถุงยางไปด้วยดิเมื่อวานนี้”

"นี่ นายอาทิตย์ น้อยๆหน่อยนะ ถึงจะรู้ว่ามันน่าเบื่อ ก็ฟังๆไว้ซะหน่อย ครูก็ไม่ได้อยากสอนเรื่องพวกนี้นัก ครูรู้พวกเธอทำกันเป็นถึงไหนแล้ว"

"ครูครับ แล้ว ชายกับชายทำกันยังไงนะครับ"

“เพิ่งจะพูดไปในเรื่องการป้องกันไม่ได้ฟังเลยเหรอ"

“เพื่อคนในห้องมีคนเป็นเกย์น่ะครับ เห็นมันไม่ได้ตั้งใจฟัง"

"เหรอ งี้นะ สมัยก่อนมันยากอยู่สมัยนี้มันง่าย หาอุปกรณ์ง่าย" คนสอนพูดเจื้อยแจ้วต่อไป ไม่ได้รู้สาเลยว่า ไอ้อาทมันตั้งใจจะทำอะไรกันแน่

"เอาตัวอย่างมั้ยครับ"

อาทไม่หยุด

"ในห้องเราผมเห็นคนเป็นเกย์เค้าไปเอากันที่หลังลอคเกอร์ในสนามเทนนิสนะครับ"

"ใครน่ะ"

อาทไม่ตอบ มองออกไปทางขวามือ

มองอยู่อย่างนั้นจน ทั้งห้องมองตาม

"เอ้าๆ ไว้สอนคราวหน้า"

เสียงออดหมดเวลาช่วยไว้ ช่วงพักเบรคมาถึง

ดูผู้สอนที่เป็นผู้ชายจะไม่ใส่ใจเรื่องแบบนี้มานัก ซึ่งก็ดี เพราะถ้าใส่ใจแล้วละก็น่าจะเป็นเรื่องยาว ต่อมั่นใจว่าไม่มีหลักฐาน แต่ก็คงเป็นเรื่องให้วุ่นวายได้อยู่

"ต่อเรื่องที่มึงไปช่วยปิคราวก่อนดังกระหึ่มรร.เลยวะ" เบล ถามผม

เด็กกลางๆห้องที่นานๆจะได้คุยกันที ไม่เคยจะเข้ามายุ่งต่อหรือปิมากจนเกินไป กลุ่มของเบลไม่เคยได้มาอยู่ใกล้กับพวกต่อเลย

"เรื่อง?" ผมยังนึกไม่ออก

"ที่สระไงมึง อาทมันเล่าว่า ปิคว.. อันนิดนึง พวกมันกำลังจะพิสูจน์ก็มีพระเอกขี่ม้าขาวเข้ามาช่วย"

โกหกไอ้อาท ของมึงน่ะเล็กสุดแล้ว

“แล้วไงต่อละ”

“ก็มันเล่าว่ามึงไปกรัชากกางเกงไอ้อาทลงมา แต่ไม่มีใครบอกว่ะว่าของใครใหญ่กว่า”

“จริงป่าววะอาท ของปิมันเล็กจริงรึเปล่าวะ” เบลที่ไร้เดียงสาเงยหน้าไปถามอาท

ต่อนั่งหันหลัง ขำให้กับพวกมัน

"ไม่รู้ว่ะ" เสียงลากเก้าอี้ดังขึ้น

"พวกมึงอยากรู้มั้ยอะว่า ของไอ้ปิเป็นไง แล้วเวลาโดนอีกฝ่ายทำมันทำยังไง"

“ทำไมมึงจะทำให้ดูเหรอ" ทีมรีบเสริม

"เดี๋ยวขอพิสูจน์ก่อนว่า ปิ มันยังซิงมั้ย"

สิ้นเสียง ทีมกับอาทเฮกันเข้าไปทางปิ คนอื่นก็ช่วยด้วย

"เฮ้ย ต่อมึงอย่าช่วยนะ แค่เพื่อนเล่นกัน" ใครสักคนตะโกนขึ้น

"หรือมึงเป็นมากกว่าเพื่อนวะต่อ" อาทหัวเราะ

พวกมันจับปิกางแขนขา

"เฮ้ย พวกมึง..."

ทั้งหมดหยุดเงียบแล้วหันมามองผมทางเดียว

เชี่ย แม่งรอจังหวะนี้นี่เอง

"ลุยเลยเว้ย"

เสื้อนักเรียนปิโดนแกะกระดุมออกทีละเม็ด เจ้าของเสื้อพยายามดิ้นสู้ แต่แรงสู้ไม่ได้

แน่อยู่แล้วโดนเข้าไปตั้ง 6 คน

ปิขัดขืน ยังดิ้นสู้ต่อไป ไม่ขอความช่วยเหลือ

เฮ....

กระดุมเสื้อหลุดหมดแล้วเหลือแต่กางเกง

ผิวขาวถูกคลี่เผยออกมาจากสาบเสื้อ พวกนั้นช่วยกันดึงเสื้ออก

ปิตัวแดงจากการออกแรงฝืน

รอยจ้ำแดงรูปนิ้วมือเริม่มีให้เห็น พวกนั้นบีบกันซะแรง

แกร๊ง

เข็มขัดถูกปลดออก ห้อยรุ่งริ่งอยู่ข้างตัว

กางเกงสีน้ำเงินกำลังถูกแกะ ซิบถูกรูดลงเห็นกางเกงในสีดำ

ของปิที่ต่อเพิ่งจะได้สัมผัสวันนั้น ตอนนี้คงจะหดราบเรียบอยู่ภายใต้ผ้าสีดำ

ปิ มองหน้าผมแวบนึง

พวกมันคงไม่หยุดจนกว่าจะได้ดึงกางเกงในออก

"หยุด ไม่หยุดกูจะเล่นพวกมึงให้เดินไม่ได้เลย"

ได้ผล ทุกคนเงียบ นิ่ง

"ปิ ยืนขึ้น"

มันเริ่มตั้งสติได้ สะบัดคนที่จับอยู่รอบตัวออก

ปิค่อยๆรวบรวมกำลังยืนขึ้น ใส่เสื้อผ้า กางเกงทั้งสองชั้นยังอยู่ดี แค่จัดให้เข้าที่ รูดซิบแล้วใส่เข็มขัด

"สัส อาท มึง...."

"อาท กูว่ามึงเข้าใจผิดนะ กูกับไอ้ต่อไม่ได้เป็นไรกัน มีปัญหามาหากูนี่ แล้วขนาดคว... กูน่ะใหญ่กว่าของมึงแน่ๆหรือมึงจะวัดกันตรงนี้เลย"

เสียงปิแทรกขึ้น

หมัดถูกกำขึ้นสูง อาทกำลังจะส่งหมัดที่กำแน่นจนผิวสีแทนกลายเป็นสีขาวลงไปบนหน้ากะปิ

ชิบละ

ปิกำหมัดสองข้าง โยกตัวเอาอกชนกับไอ้อาท

"ว่าไงมึง จะเอา?"

อาทอึ้ง

ร่างที่สูงเท่าต่อแต่ขาวกว่า ยืนประจันหน้ากับร่างใหญ่แน่นด้วยมัดกล้ามสีแทนอย่างนักกีฬาว่ายน้ำ ใต้แว่นหน้าเป็นสายตาแน่วแน่ของคนที่คิดจะสู้จริงๆ

นี่หนูจะสู้กับแมว?

เมื่ออาทไม่ตอบ

ปิคว้าเสื้อมาใส่ลวกๆแล้วเดินออกไป ติดกระดุมไปด้วย

มีแต่ชายเสื้อที่ห้อยรุ่งริ่ง

ฮิ้ว อาทโดนละเว้ย

"แต่ของมึง กูว่าเล็กจริงนะ ในสระเค้าเห็นกันทั่ว อะไรนะคนว่ายังไงนะขนมึง" ใครสักคนพูดขึ้น

ไอ้อาททุบโต๊ะดังปัง

วงแตก

"ว่า ขนหมอยมึงยังยาวกว่าของมึงเลย"

พูดจบ ต่อออกเดินตามปิไป

เวลานี้ไม่ถูกกาลเทศะเลยถ้าต่อจะขำออกมาดังๆ แต่ไม่ไหวแล้ว เห็นสภาพอาทที่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกแล้ว อยากจะหากล้องถ่ายรูปมาเก็บภาพไว้เลยจริงๆ

"เชี่ยเมื่อกี้มึงไปแดกยาไรมาวะ หรือมึงได้เล่นไอเทมพิเศษ"

หวังว่าปิมันจะขำ

"มึงสัญญาไรไว้ละ"

มันไม่ขำ หันมาทำหน้าจริงจังใส่

ซวยละ

‘แม่ง เอาจริงเหรอวะเนี่ย’

หน้าไอ้ปิที่ฉายแววมาใต้แว่น มองหน้าต่อตรงๆ

แม่งหื่นสัส

มันเอากูแน่แล้ว

'เลิกโดนรังแกได้ จะให้เอา' เสียงสะท้อนก้องออกมาจากก้นบึ้งของหัวสมอง

ชิบละไอ้ต่อ

เหี้ยเอ๊ย กูว่า ถ้าอาทมันยังโดนปิตอกหน้าหงายงี้อีก โอกาสหน้า กูได้ถวายตูดกูให้ไอ้โตาคุขี้หื่นนี่แน่ๆ

"เอ่อปิ ไปหาขนมกินกันดีกว่า"

ต่อเดินตบหลังกะปิไป

เรื่องเมื่อกี้มันยังขำในสายตาต่ออยู่

"กล้านะเดี๋ยวนี้ ต้องให้รางวัลแล้ว ฮ่าๆๆ"

"หึหึ ต่อจะให้จริงเหรอ"

ต่อตบหัวกะปิ

ไอ้บ้านี่ พูดเล่นจะเอาจริงตลอด

"ไอ้หื่น ไอ้โอตาคุ"

ปิยิ้ม ไม่ใช่ยิ้มแหยๆแต่เป็นยิ้มกว้าง มันมาจากใจเจ้าของจริงๆ ปิกำลังมีความสุข

หลังของปิสั่นไหวเบาๆ มันกำลังหัวเราะร่วน

ใจต่อเต้นแรงขึ้น

'ไอ้บ้า ทำไมใจต้องเต้นแรงด้วยวะ แค่นี้เอง มึงจะเป็นเอามากไปแล้วไอ้ต่อ'

"กูแค่ไม่อยากให้เป็นภาระของมึงน่ะ"

ต่อไปมองไม่พูดอะไร เอามือลูบหลังปิทีหนึ่ง

"แบบเดิมเหอะ ไม่ชิน"

ปิยิ้มแหะๆ

"ไปเถอะ เราหิวแล้ว" ต่อบอก

"นี่เกมใหม่อะ ลงไรไว้มั่ง หื่นๆงี้อย่าบอกนะว่าลงหนังโป๊"

ปิหรี่ตามอง ก่อนจะพูด

"งั้นไม่ต้องเอา"

"เอาดิ ไม่ได้เล่นนานจะลงแดง"

ปินึกถึงประโยคไอเทมเพิ่มพลังเมื่อกี้

"ต่อติดเกมแล้ว?"

ปิกลับมาเรียกชื่อ

ฟังแล้วรู้สึกดีขึ้นเยอะ

"มั้ง"

ติดแค่... เกม...ละมั้ง

พักเบรคแบบนี้มักจะมีขนมแจกอยู่ที่ชั้น 6 โรงอาหาร แต่คนมักจะไม่แน่นเหมือนอาหารกลางวัน ไม่ค่อยจะมีใครขึ้นมากินสักเท่าไร ขนมมันไม่ได้น่ากิน วนๆกันไปขนมปังไส้กรอกบ้าง ลอดช่องบ้าง

"ปิ"

เสียงเรียกชื่อดังขึ้น เสียงที่ต่อไม่คุ้น แต่ทำไมจำได้ดีนัก

"เอ็ม"

คนถูกเรียนขานรับ

"อ้าว วันนี้ต่อขึ้นมาด้วยเหรอ"

ต่อพยักหน้า

นั่นไง ไอ้นี่อีกตัว

เอ็มมองหน้าปิกับต่อสลับไปมา

"ไปได้กันมาในห้องลอคเกอร์แล้วเหรอ"

คำถามนี้เหมือนฟ้าผ่า

ต่อเหลือบไปมองหน้าปิ

เฮ้ย นี่มันลือกันไปถึงหูห้องอื่นเลยเหรอวะ

ปิก้มหน้า หน้าแดง ถึงจะทำเป็นไม่รู้แต่ต่อหน้าเอ็มเพื่อนสนิทอีกคนของปิ การแสดงราคาถูกเพื่อปิดบังคงไม่มีประโยชน์ยังไงก็จับได้อยู่ดี

"ว่าไง" เอ็มถามเสียงแข็งๆ

ไอ้คนโดนถามไม่ตอบ

เอ็มเลยหันมามองทางต่อ

"กูฝากปิ ฝากดูแล ไม่ได้ให้กิน"

เสื้อนักเรียนถูกม้วนเป็นก้อนจากมือของเอ็ม แล้วกระชากขึ้นไปตรงหน้า

หน้าเอ็มอยู่ใกล้กับต่อ

"เอ็ม นายเอาเรื่องนี้มาจากไหน"

"ตอนนี้มันลือกันไปทั้งรร.แล้ว ถึงขั้นคนไปดูซากในห้องนั้นด้วย บางคนก็ว่าเจอถุงยางถูกทิ้งไว้อยู่ บางคนก็บอกไอ้เศษคราบน้ำของพวกมึงมันตกอยู่เป็นทาง"

ไอ้พวกเหี้ย มั่วกันได้ไม่มีสิ้นสุด มันเกิดไปตั้งกี่วันแล้ววะ มันจะไปหลงเหลืออะไร ถุงยาง เอ่อ กูไม่ได้ใช้ แสดงว่าเป็นของคู่อื่นน่ะสิ นี่สินะเค้าถึงห้ามนักเรียนเข้า

คราวนี้กลายเป็นโยนมาให้พวกกูเลยสิ

ซวยชิบหาย

"ว่าไง"

"มึงเข้าใจไรผิดป่าว กูไม่ใช่เกย์ กูไม่ได้ชอบไอ้ปิด้วย”

“กูกับปิไม่มีมีอะไรกันในห้องนั้นเลย มันโดนไอ้อาทแกล้ง กูเลยไปช่วยออกมาเฉยๆ”

เอ็มหันไปมองหน้าปิ

ปิยิ้มแหยๆ

รู้สึกหัวใจหยุดเต้นไป 3 วินาที อะไรวะ แค่... โกหก นิดๆหน่อยๆ ทำไมมันรู้สึกผิดได้ขนาดนี้

"กูกลับห้องก่อนนะ พวกมึงคุยกันไปแล้วกัน"

ต่อเดินโบกมือให้ปิลงไปชั้นล่าง

แม้ว่าจะอยากอยู่ดูหน้าปิต่อ มันก็อายและยิ่งรู้สึกผิด เพิ่งจะโกหกคำโตออกไปแล้วจะให้หน้าด้านอยู่ได้ยังไง เหมือนกับฟันผู้หญิงมาสักคนแล้วเสือกไม่ยอมรับ ทำตัวเป็นไอ้หน้าตัวเมียที่ไม่ยอมแม้จะยืดอกรับสิ่งที่ทำลงไป

ความบริสุทธ์ของไอ้กะปิ

หึหึหึหึ กูบ้าแน่ๆ อยากจะเดินไปถามอาทจังเวลาเปิดซิงรู้สึกยังไงวะ ยิ่งแม่งหนีพวกนั้นด้วย มันจะรู้สึกเหมือนกูมั้ย หรือว่าแม่งหน้าด้านหน้าทนเกิน

หันกลับมามองเห็นสองคนนั้นยืนคุยอะไรบางอย่างอยู่

อะไรที่ต่ออยากมีส่วนร่วม

ต่อไม่ควรปล่อยปิไว้อย่างนั้น

‘แม่ง ตั้งใจว่าจะสารภาพกับมัน ดันเสือกมามี กขค เข้าจนได้’

.
.
.
เอ็มกับปิ มันมีเรื่องอะไรกันแน่

ไอ้นักเรียนตัวอย่าง หน้าตาดี เรียนเก่ง แต่งตัวสะอาดสะอ้าน เป็นที่ชื่นชอบขอบครูทั้งโรงเรียน ยังหาข้อด้อยของมันไม่เจอเลยสักข้อ

คนอย่างนั้นจะมนุษยสัมพัทธ์ดีขนาดดูแลปกป้องเพื่อนเก่าอย่างนี้เลยเหรอ
.
.
.
‘หรือว่า มันเองก็ชอบ ปิ’

[bebe]

ปิเริ่มเก่งแล้ววว สุดท้ายคู่นี้ก้ผลัดกันสินะ น่าร๊ากกก

[broke-back]

โห..ต่อใจกล้ากว่าพี่ต้อง
ออกโรงปกป้องปิทุกท่วงท่า
ไม่ยอมให้ใครมารังแก

พี่ต้องอายน้องไหม
หุหุ

อีกไม่นานก็คงถึงตอนที่ปิ งัดไอเท็มพิเศษออกมาใช้กับต่อ
เจ้าตัวก็บอกอยู่ว่า..ไอเท็มใหญ่ พิเศษ ไม่ธรรมดา
ฮ่าฮ่า

อาร์ท
ขนจมูกสั๊นสั้น
จู๋น้อย..เป็นติ่งเนื้อเลย
นะจ๊ะไอ่หนู
กร๊ากกกกกกกกกก

[Malimaru]

นี่ถ้าต่อยอมเอาตัวเข้าแลกกับปิเสียตั้งแต่ทีแรก เดาว่าปิคงไม่โดนแกล้งสาหัสขนาดนี้แหง ๆ
ฮึดมากปิ... แค่จะได้กดต่อเป็นการแลกเปลี่ยนหนูก็มีพลังไซย่าแบบไม่ต้องไปฝึกหนักกับพระเจ้าเลย ชื่นชม ๆ

ตั้งแต่อ่านตอนที่แล้วจบ (ตอนที่เด็กสองคนกินกัน) เราก็ได้แต่นั่งสงสัยว่า ต่อมันจะแก้ปัญหาเรื่องอาทยังไง
เพราะถึงต่อมันจะมุ่งมั่นพร้อมแก้ไขเรื่องต่าง ๆ อย่างโจ่งแจ้งและเป็นรูปธรรมกว่าต้อง (เท่าที่มุมมองของเรื่องจะบรรยาย)
แต่ยังไงมันก็เด็กคนนึง คิดอะไรไม่ได้มากหรอก แถมเด็กอาทยังกุมความลับเรื่องเปิดซิงปิเอาไว้เสียอีก คิดมาก ๆ เข้าก็รู้สึกว่าตัวเองอินมากไป เลยกลับมาตั้งต้นใหม่ที่ความคิดที่ว่า... เอาเหอะวะ ไว้มาตามอ่านตอนต่อไปดีกว่า เพราะยังไงคุณ Monet ก็จะไม่ทิ้งเราไว้กลางทางอยู่แล้ว... เนอะ (ช้อนตามองอย่างเว้าวอน)

อย่างไรก็ดี เราก็ภาวนาให้ทุก ๆ อย่างดำเนินไปในทางที่ดี
ไม่อยากให้ต่อหรือปิมีรอยร้าวในใจจนต้องลี้ภัยไปเรียนสายที่ตัวเองไม่ถนัดเหมือนเก้าเลย - เพราะถ้าเด็กสองคนนี้เลือกทำแบบนั้นจริง ๆ ก็อาจจะไม่มีต้อง ไม่มีเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ คอยประคองทั้งสองไปตลอดรอดฝั่งหรอกมั้ง

เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ 

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : ปิ ต่อ เอ็ม

ต่อ
.
.
.

ต่อเดินลงบันไดมาพร้อมกับความรู้สึกผิด ตอนนี้มันทับถมขึ้นจากการโกหกครั้งที่ 2 มันเป็นเหมือนโซ่ตรวนที่ต่ออยากจะปลดออกไปซะ การปฏิเสธความจริงที่รู้อยู่แก่ใจมันเป็นความยากของคนพูด

มันยิ่งยากขึ้นไปอีกเมื่อคนที่รับฟังคำโกหกเป็นคนที่... ต่ออยากจะบอกความจริงให้รู้มากที่สุดในโลก

ถึงมันเกือบจะต้องหลุดปากออกไปหลายครั้ง แต่ทำไมทุกครั้งเหมือนมีอะไรบางอย่างมาทำให้ต่อเปลี่ยนใจซะก่อน

ความกลัว...

ทั้งๆที่อยากจะตะโกนตรงๆใส่หน้าไปซะ

สิ่งที่ต่อกำลังรู้สึกกลัวแฝงมาด้วย มันคือตลกร้ายที่หลังจากต่อเกลียดชังเก้าหนักหนา คนที่ทำให้พี่ต้องกลายเป็นเกย์ ตอนนี้ต่อเริ่มเข้าใจแล้ว

ต่อเองก็กำลังจะเป็นไปด้วยอีกคน

‘เมื่อต่อชอบใครสักคน’ ประโยคทิ้งทวนของพี่ต้องในห้องน้ำ

ต่อเริ่มเข้าใจความรู้สึกนี้ มันมาเยือนต่อเข้าแล้ว และมันก็จะไม่จากไปง่ายๆ

เกาะติดหนึบอยู่ตรงกลางหน้าอก

ร้อนและแสบ จะไปบอกใครก็คงไม่มีใครรับได้

ถ้าครั้งหน้าปิถามอีก ต่อจะตอบไปตามความรู้สึก

‘อะไรจะเกิดก็ช่างแม่งละวะ ดีกว่าทนเห็นหน้ามันอย่างนั้น’ สาบานให้ฟ้าผ่าเลย ถ้าไม่พูดอีกจะใส่กระโปรงมาเรียนเลย เอ้า

หน้าที่ทำให้หัวใจต่อเต้นแรง และเป็นใบหน้าเดียวที่เวลามันบิดเบี้ยวจากความเจ็บปวดไม่ว่าจากทางไหน ต่อจะรับรู้แล้วเก็บเอาความเจ็บนั้นไปด้วย

ปิมีความสำคัญกับต่อมากๆ

วันนี้ไอ้กะปิบ้านี่ก็กล้าเอาเรื่องเหมือนกัน ถ้าไอ้อาทไม่ตกใจที่ปิจะสู้นี่ มันคงซัดร่วงลงไปนอนกอง ทั้งๆที่มีแต่กางเกงนักเรียนแล้วละมั้ง

‘แล้วเดี๋ยวก็จะโดนจับถอดทางอย่างนั้น’ ยอมรับเลยตอนนั้นต่อเองตกใจจนไม่ได้เข้าไปช่วยเหมือนกัน กำลังอึ้งกับสิ่งที่ปิทำลงไป

‘พวกมึงอยากดูว่าไอ้กะปิมันโดนเอาทางไหน'

ใบหน้าหื่นกระหายของพวกนั้นที่ล้อมวงเข้าหาปิ

มันจะทำยังไงวะ จับแหกขาแล้วแหวกก้นดูยังงั้นเหรอ

ก้นขาวเนียน ที่ต่อเคยได้สัมผัส

อา... ในลอคเกอร์วันนั้น ต่อเองก็ไม่ได้ดูเหมือนกัน หน้ามืดตามัวกดเข้าช่องโดยที่ยังไม่ทันได้ดู ครั้งแรกเป็นไปอย่างรวดเร็ว

เสียงเนื้อกระแทกเน้นๆ ยังก้องกังวาลอยู่ในหัว

ความร้อนจากตัวปิ

กลิ่นอายความอยากของปิ

ใบหน้าบิดเบี้ยวด้วยความเสียวของต่อ

อยากเห็นหน้าปิตอนโดนทำชัดๆ

อยากลองอย่างอื่นอีก

อยากได้อีก

ต่อกระหายในตัวปิมากขึ้นทุกวัน

ของบางอย่างมันกำลังสู้ขึ้นมาแล้ว

‘เหี้ย นี่กูติดโรคหื่นมาจากไอ้โอตาคุนั่นสินะ’

ต่อส่ายหัวแรงๆ

‘กูเห็นมันแล้วอยากได้ขนาดนี้เลยเหรอ’

คาบสุดท้ายจบลง เพื่อนร่วมห้องกำลังลุกเก็บกระเป๋ากลับบ้าน ถึงปิจะใจกล้าแค่ไหนก็คงไม่บ้าเดินแหวกกลางฝูงไอ้อาทที่ยืนล้อมหน้าหลังอยู่ตรงทางเข้าออกแน่ๆ

‘มันกะจะไม่จบเรื่องนี้ง่ายๆสินะ’

ปิยังนั่งรออยู่จนกว่าพวกนั้นจะไป แกล้งทำโน่นนี่ไปเพื่อถ่วงเวลา

ไม่ได้ผล พวกนั้นยังคงรอคอยอะไรบางอย่าง

เวลา...

เวลาที่ปิจะอยู่คนเดียว

ต่อที่ร่วมก๊วนมาก่อนรู้ดีและจะไม่ยอมเปิดโอากาสให้พวกนั้นเด็ดขาด

อาทโดนหยาม 3 ครั้งแล้ว เกี่ยวไอ้ไอ้นั่นของมัน ความเป็นชายอย่างเดียวที่มันขาดไป มันไม่ยอมแน่ๆ

หน้าเจ้าของไอ้จ้อนอันเล็กทำท่าจะทนไม่ไหว

พลั่ก

อาทเดินอ้อมหลังต่อไป ตบหัวปิอย่างแรงหน้าเกือบทิ่มลงไปกับโต๊ะ

ต่อไม่ทันตั้งตัว ไม่คิดว่ามันจะเอาตอนนี้

"ทำไม มึงจะช่วยเมียมึงเหรอ อย่าคิดว่ากูไม่เห็นวันนั้นนะ” นิ้วดำๆกำลังชี้หน้า

"เห็นเหี้ยไร"

"เห็นมึงเอากับไอ้กะปินี่น่ะสิ เดินออกมาเหงื่อแตกพลัก ถ้าไม่เอากันแล้วมึงไปทำไรกันในห้องนั้น ถ้ามึงเล่นๆกูจะไม่ว่าเลยนี่มึงทำขนาดนี้มึงตกลงมันผัวมันจริงจังใช่มั้ย”

“งั้นบอกมาสิว่า มึงแค่เล่นๆกับมัน เอาแล้วทิ้งน่ะ”

เสียงดังๆ ของมันนี่กะว่าจะให้ได้ยินกันทั้งห้องเลยสินะ

"สัสนี่"

ต่อรู้ไอ้อาทพยายามยัดเยียดให้รับให้ได้

ถ้าบอกว่าเอากับไอ้กะปิ ก็แปลว่า ต้องเอาเล่นๆ ไม่งั้น จะถือว่าชอบมัน แล้วยิ่งถ้าบอกว่าไม่ได้เอากับมัน ก็กลายเป็นว่า โกหกทุกอย่าง โกหกไอ้กะปิ หน้าตาน่าสงสารตรงนี้ไปด้วย แล้วไอ้อาทก็จะดึงดันหาเรื่องต่อไป

'เออ กูชอบปิ’ ทำไมคำนี้มันหลุดจากปากยากนักวะ

"สัส กูบอกแล้วว่าไอ้ต่อไม่เป็นไรกับกู แล้วกูไม่ได้ชอบมันด้วย"

"เหรอออออ ใครถามมึง"

อาทหลังมือเข้าใส่หน้าปิเต็มๆ

กรอบแว่นสีดำกระเด็น ตกลงพื้น ปิหน้าหงายทรุดลงไปกองข้างๆ

"ถ้ามึงไม่ชอบกัน งั้นให้พวกกูนะ เดี๋ยวพวกกู ยัดเยียดความเป็นผัวให้มันเอง"

ปิค่อยๆลุกขึ้นมา ยังพยายามยืนให้ได้ ขาสั่นหน้าแดง ใบหน้าที่ไม่มีกรอบแว่นดำมาบัง ดวงตากำลังรื้นด้วยน้ำ

อย่าร้องนะ

"ถ้ามึงอยากได้เมียมากมาทำกูนี่"

"อารายยย มึงก็อยากได้ผัวบ้างเหรอ" เอก คนหนึ่งในกลุ่มเด็กเวรของไอ้อาทพูดขึ้น

ปิหันมามองหน้าต่อแล้วส่ายหัวช้าๆ

"ต่อมึงอย่ายุ่งดีกว่า กูหวังดีนะ" ไอ้ทีมพูดขึ้นมา

ต่อชูนิ้วกลางให้

กระโดดเข้าต่อยไอ้อาท

แต่ไม่ทัน

มันยื่นแขนมาผลักต่อออกเซล้มลงพื้นไป

"ว่าไง ถ้ามึงยอมรับเป็นผัวเมียกันกูจะเลิกยุ่ง ยอมรับต่อหน้าพวกกูนี่แหละ"

"กูบอกแล้วไง..."

"มึงอยากโดนอีกใช่มั้ย"

อาทง้างมือขึ้น

“หยุด!!!!!!”

"พะ พวก เอ่อ ปิ กะบ กู...."

เสียงมาจากต่อที่โดนลอคแขนโดยพวกทีมจากด้านหลังพูดขึ้น ต่อไม่มองหน้าใคร ราวกับว่ากำลังพูดให้พื้นห้องฟัง

"กู ชอ...”

“ต่อ???” เสียงปิร้องขึ้น

“ไม่เข็ดนะมึงเอาอีกสักทีมั้ยไอ้กะปิ”

อาทเดินส่ายเข้าไปบีบคอกะปิไว้

ปิหน้าแเดง ลิ้นจุกออกมาจากปาก ปากแดงๆ ลิ้นที่ต่ออยากจะชิมรสอีก

“แค่ก”

“พอมึง มันหายใจไม่ออกแล้ว”

“ไม่!!!”

“มึงจะพูดมั้ย ไม่พูดกูจะบีบให้มันตายคามือกูเลย”

“มึงเงี่ยนมากมาลงกูนี่ อย่าไปลองไอ้ปิ กูขอร้อง พวกมึงจะรุมเอากูก็ได้ หมดนี่เลยก็ได้ ปล่อยมันไปเหอะ”

พวกไอ้อาทค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อต่อออกทีละเม็ดๆ ปิยังมองมาทั้งใบหน้ายังงั้น

 ‘อย่ามองมาสิวะ ไอ้กะปิ’

“ปล่อยคอปิได้แล้ว”

เสียงสูดลมหายใจดังขึ้น

“เฮือก” มืออาทคลายออก

คอปิเป็นรอยแดง
แต่สายตายังจ้องมาที่หน้าต่อ

‘อย่ามองมาทางกู ปิ กูที่ปกป้องมึงไม่ได้’

ตอนนี้เสื้อต่อคลายออก เข็มขัดถูกถอดลงไปกองอยู่ที่เท้า มือใครต่อใครกำลังรุมอยู่กางเกงนักเรียนของต่อ

“เล่นอะไรกันน่ะ" เสียงดังกว่ามาจากหน้าห้อง

เอ็ม?

"เล่นอะไรกัน"

"มึงอย่าเสือก"

อาททำท่าจะเดินไปชกหน้าหน้า ปกเสื้อเอ็มอยู่ในกำมืออาท

มือสีแทนกำแน่น

"เอาสิ ลองต่อยประธานนักเรียนอย่างกูดูดิ แล้วดูว่าจะจบยังไง”

เอ็มหันไปมองต่อที่สภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ราวกับโดนข่มขืน

“คิดว่ากูกลัวเหรอ”

เอ็มไม่ตอบ จ้องหน้ากลับไปตรงๆ ก่อนที่จะขยับมือขึ้นมาจับมืออาทช้าๆ แล้วพูดชัดๆ

“นาย ศิ วัส เราว่าฝ่ายปกครองรู้จักนายดีนะ แล้วเรื่องที่นายยกพวกรุมถอดเสื้อผ้าผู้ชายไร้ทางสู้เนี่ย มันคงจะดังไปถึงหูพ่อนายพร้อมๆกับฝ่ายปกครองละนะ สมชายน่ะ เอามึงแน่”

อาทหน้าซีด ไม่เคยเห็นมันเป็นมาก่อน มันกลัวสมชายด้วยเหรอวะ

"ชิ ไปเหอะ"

อาทคลายเสื้อเอ็มออกคว้าของแล้วกำลังเดินจากไปพร้อมกับพวกนั้น

"ปิ"

ไม่มีเสียงตอบรับ ปินั่งหมดแรงอยู่บนเก้าอี้ สภาพไม่ต่างกับกระเป๋าเป้เหี่ยวๆที่ไม่ได้ใส่ของอะไรไว้

"ปิ"

ต่อหันไปจับหน้า หน้าแดงมีรอยช้ำ แว่นคงกระแทกหน้าตอนที่โดนอาทเหวี่ยงมือใส่

ดีที่ไม่เป็นไรมาก ไม่โดนตา

"เหี้ยอาท มึงหันมานี่ดิ กูมีไรจะพูดด้วย"

"มึงยอม....."

ต่อกระโดดถีบเข้าไปทั้งตัว

อาทเซถอยหลังไป

ต่อรีบตามประเคนหมัดเข้าที่หน้าท้อง ส่งให้อาทลงไปงอตัว

'อย่าให้ตั้งตัวได้'

ต่อส่งหมัดขวาเข้าที่ข้างแก้ม

เจ็บมือ แต่ไม่เท่าที่มันทำกับปิ

“มึง!!!”

เสียงสุดท้ายที่ต่อได้ยิน

ลืมพวกนั้นไปซะสนิท

ที่เหลือเข้ารุมต่อทั้งซ้ายและขวา

   สองมือต่อปิดหน้าตัวเองเอาไว้ ภาพที่เกิดขึ้นช้าแต่ไม่ชัด สารเคมีกำลังหลั่ง ทำให้เห็นแต่ละคนเหวี่ยงหมัดเข้ามาคนละหลายทีช้าๆ ตามติดมาด้วยขา และรองเท้านักเรียนสีดำ ถึงจะช้าแล้ว การตอบสนอมของต่อกลับช้ายิ่งกว่า

'ไม่ให้โดนหน้า พี่ต้องจะเห็นไม่ได้'

พลักๆๆ

เสียงเงียบเร็วเกินคาด

มีภาพหลังในชุดนักเรียนสะอาด เรียบเป๊ะของเอ็มขวางอยู้ข้างหน้า

ต่อเหลือบตามขึ้นมอง สิ่งเดียวที่ต่อป้องกันไว้ได้ในวันนี้คือ หน้า

เอ็มกดโทรศัพท์ออกหาครูหัวหน้าชั้น

"เชี่ย จำไว้เหอะมึง”

พวกอาทรีบกรูกันออกไปทางหลังห้อง

"แก้สถานะการณ์ไวนี่"

“แน่นอนกูเป็นประธานนักเรียนนะ"

เอ็มเอามือไปฉุดต่อขึ้นมาจากมุมห้อง

ตอนนี้ต่อรู้สึกราวกับเป็นกระสอบทรายเก่าๆ

ปินั่งทำหน้างงๆมาทางต่อ มันเองคงตกใจ

"ต่อ"

ต่อปัดมือออก

"ไม่เป็นไร นายอะเป็นไรรึเปล่า"

“แฮะๆ ไม่เป็นไร”

ต่อกำหมัดแน่น ยิ่งปิทำหน้ายิ้มแหยให้เท่าไรต่อยิ่งปวดใจเท่านั้น มันเป็นรอยยิ้มที่ปิดบังความเจ็บปวดเอาไว้

ไม่ใช่ออกมาจากความเห่ยของมันอย่างที่พวกอาทเข้าใจ

ปิคงโดนมามาก จนสามารถสร้างรอยยิ้มที่ปกปิดความรู้สึกตัวเองออกมาได้

ก่อนนี้ต่อไม่เข้าใจ ตอนนี้รู้แล้ว

แล้ว... ต่อก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้ ไม่สามารถรักษาสิ่งที่ต่ออยากเห็นเอาไว้มากที่สุดได้

รอยยิ้มของปิ ที่ไม่ใช่แบบนี้

"กูว่า กูจะจัดการเรื่องนี้เอง"

"มึงเอาไม่อยู่แล้วต่อ กูจะย้ายปิไปห้องอื่น"

ต่อและปิมองหน้าเอ็มพร้อมกัน

"มึงจะไปบอกครูว่าไง"

"ไรก็ได้ มะรืนนี้ก็สิ้นปีแล้วเปิดมากีฬาสีแล้วก็สอบปิดภาค กี่อาทิตย์กันเชียว”

“…” เอ็มพูดถูกจะมีทางไหนดีกว่านี้อีก

ในห้องเงียบไป

"หรือมึงคิดยังไงกับปิกันแน่"

"กูฝากปิกับมึงไว้นะ ถ้าช่วยไม่ได้ ก็ต้องขอคืนละ"

"ปิ"

ต่อเงยหน้าขึ้นมอง

“ต่อเอง... ก็ไม่ได้คิดไรกับเรานี่”

"ถ้าเราอยู่แล้วต่อลำบาก เราก็ย้ายไปก็ได้”

เอ็มบีบไหล่ปิเบาๆ

"ละ  ขอหลังปีใหม่ได้มั้ย"

ต่อกัดฟันพูดขึ้น

"ต่อถ้ามึงไม่ได้ชอบปิ ก็ปล่อยไปเหอะ มึงรู้นี่ว่าปิคิดไงกับมึง สงสารปิมันเหอะ"

ไม่มีคำพูดตอบ

ปิเล่าทุกอย่างให้เอ็มฟังหมดแล้วจริงๆ ต่อก็คงไม่มีอะไรต้องอายอีก

ต่อได้แต่มองหน้าสองคนสลับไปมา

ปากพะงาบ พยายามพูดอะไรบางอย่าง

แต่... ไม่มีเสียง

การบอกชอบคนที่เราชอบต่อหน้าคนอื่นว่ายากแล้ว เป็นผู้ชายด้วยกันยิ่งยากกว่า

"งั้นกูไปส่งปินะ"

ต่อก้มลงไปเก็บแว่นที่กระจกร้าวข้างหนึ่งส่งคืนปิ

มือสั่นเทา อยากจะดึงปิเข้ามากอด แต่ ตอนนี้... ต่อไม่พร้อม ต่อทำอะไรให้ปิไม่ได้เลย จะปกป้องก็ทำไม่ได้ แล้ว... ถ้าเราบอกชอบปิไป มันจะดีเหรอ

ว่าพี่ต้องห่วย กูเองก็ห่วยเหมือนกัน...

ถ้าทำเพื่อปิมันไม่ได้... ก็... ปล่อยมันไป ...​เหรอ

ไม่!!!!

ปิรับไปช้าๆ ราวกับจะถ่วงเวลานี้ไว้ให้นานที่สุด

“เกมต่อเอาไปเล่นก่อนก็ได้” ปิพูด

สองคนนั้นเดินหันหลังออกไป ทิ้งให้ต่อยืนก้มหน้า อยู่ที่เดิม ไม่กล้าแม้จะหันหลังไปมอง

น้ำตาไหลลงอาบหน้า

ตั้งแต่ตอนไหน?

มัวแต่หลงอยู่กับความคิด เผลอร้องไห้ออกมาตอนไหน

มันเจ็บปวดที่สุดตั้งแต่ต่อจำความได้

รู้สึกเหมือนโดนทิ้ง...

ครั้งที่ 2 ที่โดนทิ้ง...

“กูชอบมึงนะปิ"

กูชอบมึงนะ

กูชอบมึงนะ

กูชอบมึงนะ

มือขวากำหมัดต่อยหน้าตัวเอง

‘ทีเมื่อกี้ไม่พูด’

กูชอบมึงนะ

กูชอบมึงนะ

กูชอบมึงนะ

ต่อได้แต่พูดคนเดียว


ไม่มีคนฟังอยู่ในห้องแล้ว

[broke-back]

เคี่ยวน้ำตาล หวานหอม เป็นก้อนกรวด
รอให้งวด รวดเร็วช้า กว่าตกผลึก
ต่อลังเล หันเหใจ ในสำนึก
จึงรู้สึก ลึกถลำ ย้ำหัวใจ 

อาการแบบนี้..แรกๆใครก็เป็น
เข้าใจต่อ เข้าใจปิ
ทำอะไรๆๆๆๆๆๆ ก็ทำได้
แต่ทำใจ ยอมรับว่าทำยาก

สู้ๆ ให้ผ่านพ้นไปได้ทั้งคู่เลย

หลงรักต่อเข้าแล้ว
งงตัวเองเหมือนกัน
อิอิ

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : ...ด้วยกัน

ฝนตกพรำๆตั้งแต่เมื่อคาบบ่าย แล้วกลายเป็นตกหนักไม่ลืมหูตาเมื่อตอนเย็น ไอ้ฝนที่เหมือนจะชอบแกล้งเด็กในชุดนักเรียนสีขาวบาง

ฝนที่ทำให้เสื้อขาวบางกลายเป็นกระดาษ กางเกงสีน้ำเงินเข้ม เข้มจัดและหน่วงไปด้วยความหนักของน้ำฝนที่ถูกดูดซึมซับเอาเข้าไปไว้ในกางเกง

เย็นวันนี้หลังเลิกเรียนไปแล้ว ฝันยังไม่มีทีท่าจะหยุดเด็กที่ต้องกลับบ้านเองตัวจึงเปียก เปียกทะลุเข้าไปถึงกางเกงชั้นใน

ร่มก็ไม่ได้เอามา

'ไอ้พี่ต้องมันหายไปไหนนะ'

วันนี้เห็นว่าฝนตกหนัก ต่ออยากจะกลับบ้านด้วยซะหน่อย

ดูท่าพี่ชายตัวดีที่ไม่ยอมรับโทรศัพท์ ถ้าไม่หนีกลับไปก่อนก็คงจะทำอะไรเพลินอยู่แน่ๆ

ต่อยังเชื่อว่า ตากฝน คือสิ่งสุดท้ายที่พี่ต้องจะทำ

'เป็นหวัดขึ้นมามันลำบาก ค่ายามันแพง’ ไอ้พี่ต้องมันงก

ค่าใช้จ่ายในบ้านต้องถูกจัดสรรอย่างประหยัด

การจ่ายเงินโดยไม่จำเป็นนั้นเป็นสิ่งที่น่าลำบากใจยิ่งสำหรับครอบครัว 3 คน ที่มีรายได้จากเงินที่พ่อผู้ล่วงลับทิ้งไว้ให้ แล้วก็น้าที่พอจะช่วยหารายได้มาเติมได้บ้าง

ต่อไม่ใช่ลูกของน้า ข้อนี้ต่อเข้าใจดี

แย่กว่านั้น เป็นลูกที่ถูกทิ้งเอาไว้ด้วย

ดังนั้นถึงพี่ต้องจะไม่บอกว่าให้ประหยัด ต่อก็เกรงใจ...

'ตกเย็นแม่งก็หายหัวหนีกันไปหมด'

ไอ้อาท ไอ้ทีม ไอ้เอ็ก เอก และที่เหลืออีก 6 ตัว ต่อขี้เกียจจะเอ่ยชื่อแม้ในความคิด

'สงสัยได้กลับเองคนเดียวละวะ'

ต่อยืนมองสายฝนที่ตกลงมาไม่มีทีท่าว่าจะเบาลง สายฝนห่างแต่เม็ดใหญ่ ละอองหยดน้ำคงจะรวมตัวกันเป็นเม็ดเป้ง แล้วตกแหมะ ฟาดใส่หัวคนที่เดินอยู่นอกชายคา เสียงเปาะแปะ ดังกระหึ่มสลับมาด้วยเสียงฟ้าร้อง

ต่อสูดหายใจลึกๆแล้วสับขาออก

เด็กหลายคนวิ่งเลาะไปตามแนวกำแพงเอาสมุด ไม่ก็กระเป๋าบังหัวไว้ พยายามให้ตัวเปียกน้อยที่สุด

เมื่อผ่านสวน บางคนยืนถือจานกินข้าวไป หลบฝนไป ในเมื่อโต๊ะกินข้าวที่ใช้นั่งมันอยู่กลางแจ้ง ต้นชมพูพันทิพย์สูงใหญ่ใบดกหนาดูจะไม่ช่วยอะไรได้ ซ้ำยังปลิดใบตัวเองร่วงลงมาตามแรงลมฝนเพิ่มความสกปรกลงในจานอาหารอีกต่างหาก

ต่อหันมองไปทางซ้ายมือ ใต้เบอเกอรี่ก็มีเด็กยืนหลบตัวเปียกปอนอยู่เหมือนกัน

คงจะหิว

หันกลับมามองตรงไปข้างหน้า

ปลายเท้าเขย่งจิกพื้นแล้วโดดหยอยๆ

น้ำขังสูง แค่เอาปลายเท้าแตะน้ำก็จะท่วมเข้ามาในรองเท้าอยู่แล้ว

รองเท้าหนังไม่ถูกกับน้ำ รองเท้าหนังที่ต่อต้องทนใช้ไปอีกหลายปี

ไม่เข้าใจทำไมไม่ให้ใส่ผ้าใบมาเรียนนะ สบายเท้ากว่าเยอะ

เมื่อถึงตึกประถม ต่อชะลอฝีเท้าลงหักหลบเข้าใต้ตึก ใต้ตึกประถมเป็นทางเดิน ใช้หลบฝนได้

'ดี พักเปียกสักช่วง'

ต่อสะบัดเสื้อผ้า ไล่ละอองน้ำที่เกาะอยู่ออก มันเริ่มซึมเข้าไปข้างใน แน่แล้วว่ามันจะเปียกซกก่อนถึงบ้านแน่ๆ

มือล้วงกระเป๋าควานหาโทรศัพท์

ไม่มีใครโทรมา ข้อความใหม่ก็ไม่มี

ต่ออกวิ่งต่อ จับรถสองแถว ที่ตอนนี้กำลังจอดรอคนอยู่ ผู้คนบางตาบนรถสีแดงที่สองด้านถูกปิดด้วยผ้าพลาสติกใสกันฝนสาด

เหลือแค่รถเมล์

ที่เหลือต่อต้องวิ่งเองยาวๆจากป้ายรถเมล์ที่อยู่หน้าบ้านแมค เลยไปทางซ้ายอีกหน่อย ถ้าเดินก็ราว 10 นาที วิ่งก็คงสัก 5 นาทีหลบฝนไปด้วย

สำหรับคนเล่นกีฬาอย่างต่อ วิ่งติดๆกัน 5 นาทีเป็นเรื่องง่าย ฝนสิเป็นเรื่องยาก

ความทุลักทุเลกำลังจะจบลง

เมื่อวิ่งหลบสายฝนตกหนักมาตามใต้ชายคาบ้าน ประตูหน้าบ้านอยู่ห่างไปนิดเดียว

มีรถแท๊กซี่จอดอยู่

"พี่ต้อง กลับมาไม่ชวน" ต่อตะโกนถาม

พี่ชายหันร่างมามองทางขวา เสื้อผ้าเปียกไม่แพ้กัน

"อ้าว เห็นว่าเย็น คิดว่าต่อกลับไปแล้ว"

"โทรไปก็ไม่รับสาย" น้องชายตอบกลับงอนๆ

"เอาน่า ยังไงก็ถึงบ้านแล้ว"

ทั้ง 2 รีบไขบ้าน แล้วเอาตัวมุดเข้าไปใต้ระเบียงบ้านที่มีหลังคายื่นออกมาให้เร็วที่สุด

กันสาดหน้าบ้านเริ่มรั่วแล้ว

'คงยังไม่มีทุนไปซ่อม รอไปก่อนแล้วกัน'

ต้องคิดในใจ

แม่ของต้องหรือน้าของต่อ บอกให้รีบขึ้นไปอาบน้ำ

ห้องน้ำที่มีอยู่ห้องเดียวในบ้านหลังนี้ ห้องน้ำที่ต่อใช้ได้

อีกห้องอยู่ในห้องนอนพ่อ ที่ตอนนี้เป็นของน้าไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่วันที่พ่อตายจากไป

"พี่ต้องอาบก่อน?"

"อือ ต่อก่อนก็ได้"

สภาพทั้งคู่ตอนนี้ไม่ต่างกัน

"เดี๋ยวพี่อาบห้องแม่ก็ได้"

"ไม่ต้องอะ อาบด้วยกันนี่แหละ"

พี่ชายส่ายหน้า

"เห็นกันมาตั้งแต่เด็กจะอายอะไรอีก"

ต่อถอดเสื้อผ้าตัวเองออกแล้วลากต้องที่เหลือแค่กางเกงในสีขาวบางแฉะน้ำ ตัวเดียวเดินออกไปทางห้องน้ำ

"น้ายังไม่ขึ้นมาหรอก"

"เออ รีบๆ"

ช่วยไม่ได้ ไม่มีใครอยากเป็นหวัด

เข้าไปในห้องน้ำแคบ สีฟ้าสว่างจากกระเบื้องรุ่นเก่า ตัวสองพี่น้องแทบจะชนกัน ขยับหันนิดหน่อยก็จะชนกันแล้ว

ต้องหันหลังถอดกางเกง ก้นก็จะไปชนกับตัวของต่อ เวลาต่อก้มลงหัวก็จะไปชนเข้ากับหน้าขาต้อง

ตั้งแต่เด็ก ทั้งสองคนก็อาบด้วยกันมาตลอด ต่อชอบเวลาที่พี่ต้องถูสบู่ให้ นายๆทีที่ต่อจะเป็นฝ่ายถูให้พี่ต้องบ้าง พักหลังนี่เมื่ออะไรๆมันเปลี่ยนไปทางร่างกาย ก็เริ่มแยกกันอาบ

"ไม่อาบด้วยกันนานละนะ"

ต่อมองต้องที่กำลังถอดกางเกงในเปียกๆออก

ผ้าเช็ดตัวถูกวางซ้อนกันไว้ตรงที่แขวน

น้ำอุ่นถูกเปิด

ไม่มีท่าทีอาย

พี่น้องแย่งกันเอาหัวไปรองรับน้ำอุ่น ยืนแช่อยู่ใต้สายน้ำให้สบายตัว

"พี่ต้องหันหลังมาสิ"

ฝักบัวถูกหันออก

ต่อกดสบู่เหลวใส่มือ ถูวนๆให้เกิดฟอง แล้วลูบไล้ไปตามหลังยาวๆของต้อง

"ทำไมขึ้นรถแท๊กซี่แล้วยังเปียกได้ละ"

"ก็พี่เป็นคนออกไปเรียกรถน่ะสิ"

"แล้วเพื่อนพี่ที่กลับด้วยละ"

ต่อรู้โดยที่ต้องไม่จำเป็นต้องบอก

“ก็โดดลงรถกลับไปก่อนแล้ว" น้ำเสียงดูไม่สบายใจ

"งี้จะเรียกรถทำไมให้เปลือง ในเมื่อก็เปียกกลับไปอยู่ดี"

"นั่นดิ"

ต่อพูดมีเหตุผล

ต้องได้แต่นึกถาพเก้าที่ทำท่าทางแปลกๆ ไม่อยากให้ต้องลงจากรถ ขยับไปขวางซ้ายทีขวาที จนมือพลาดแทบจะล้วงเข้าไปในกางเกงต้อง ตอนที่เก้านั่งตักนั้นก็ทำเอาแทบจะทนไม่ไหว ของแข็งๆของต้องทิ่มเข้ากับก้นเก้าอย่างจังเล่นเอาอารมณ์แทบระเบิด

ไม่ใช่เข็มขัด ต้องถอดเก็บใส่กระเป๋าตั้งแต่ที่ห้องวิทย์แล้ว ป้องกันสายหนังสีดำโดนน้ำแล้วโป่งร่อนออก

มันเป็นอย่างอื่น แล้วแน่ใจว่า เก้าเองก็รู้ว่ามันคืออะไร

‘… มันน่าเกลียดไปมั้ยวะ เอาไอ้นั่นทิ่มตูดเพื่อน’

ตอนนี้เก้ายังไม่ใช่แฟน แค่เพื่อน เพื่อนร่วมห้องใหม่ที่ต้องรู้สึกดีเป็นพิเศษ อยากแกล้ง อยากเข้าใกล้ และรู้สึกว่า คนแบบเก้าเหมือนมีอะไรให้น่าค้นหา อะไรที่มันดูจะดึงดูดเข้าหากัน

"พี่ต้องหันหน้ามาสิ"

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวถูเอง"

"ไม่เห็นเป็นไรเลย พี่ต้องก็เคยถูให้ต่อ"

"ต่อหันหลังสิ เดี๋ยวพี่ถูให้"

ต่อทำอย่างว่าง่าย

มือพี่ต้องที่ใช้สบู่ลูบไล้ไปตามตัวมันรู้สึกดี เวลานี้ทำให้ต่อรู้สึกเหมือนตัวเองยังเป็นน้องชายคนสำคัญของพี่ต้องอยู่ เป็นคนสำคัญที่ได้สิทธิ์พิเศษ

ผิวขาวนุ่มของต่อ แล้วก็หุ่นนักกีฬาหน่อยๆ มันทำให้นึกถึงภาพของเก้า ถึงเก้าจะไม่เล่นกีฬา แล้วไม่ใช่แบบนี้ แต่เอาเถอะ ความขาวกับขนาดรูปร่างก็พอจะใช้การได้อยู่

สองคนนี้ตัวใกล้เคียงกัน

ความรู้สึกตอนที่เก้านั่งทับกลับมาอีกครั้ง

มันเสียวแปล๊บแล้วก็ควบคุมไม่ได้

"พี่ต้อง .... "

"อยากเหรอ"

"หา" พี่ชายทำหน้างง

ในที่อาบน้ำเล็กๆแคบๆ ที่ตัวสองคนแทบจะติดกันนั้น บางอย่างของต้องได้ชี้ขึ้นทิ่มแทงไปที่ก้นต่อเรียบร้อยแล้ว ของที่ต้องไม่สามารถเก็บซ่อนไว้แล้วควบคุมก็ไม่อยู่

ถ้ามีเสื้อผ้าคงพอปิดบังได้

แต่นี่ตัวเปล่าเปลือย

"พี่ต้อง ต่อทำให้มั้ย"

ต่อนึกถึงตอนที่ต้องอาบน้ำให้

ตอนนั้นรูปร่างของต้องเปลี่ยนไปก่อน ขนบางเริ่มขึ้นตรงส่วนสำคัญ ต่อยังไม่มี

อีก 2 ปีต่อมาเมื่อขนส่วนนั้นของต้องเริ่มหนา ของต่อก็เริ่มขึ้นแซมบางๆ พัฒนาการที่ตามมาติดๆ

ต้องสอนต่อทำความสะอาดส่วนนั้น

เมื่อตอนที่ต้องอาบน้ำให้ต่อก็จะถูไปทั่วตัวให้ แต่ไม่ได้บอกว่าการทำความสะอาดนั้นทำยังไง นานๆทีที่เมื่อต้องถูไปถึงส่วนนั้น ทำให้ต่อเริ่มมีการตอบสนองขึ้นมา

แล้วต้องก็จะหยุด ต่อยังเด็กเกินไป

พอเริ่มเห็นว่าต่อโตขึ้นต้องก็ทำท่าจะสอน ดูเหมือนว่าจะไม่ทันซะแล้ว

'พี่ต้อง ต่อรู้'

ทุกทีต้องจะอาบน้ำถูตัวให้ รวมถึงล้างให้ด้วย

'สอนต่อชักว่า..ให้สนุกดีกว่า'

น้องชายนิสัยไม่เหมือนพี่

ต้องท่าทางเก้กัง จะบอกไม่เคยก็ยังไงอยู่ แต่จะให้สอนน้องแบบตัวต่อตัว ทำกันต่อหน้าต้องก็ไม่กล้า

สุดท้ายต้องก็ทนการรบเร้าไม่ไหว

ซ่า เสียงน้ำสาดเข้าที่หน้า เรียกสติต้องกลับมา

"วันนี้พี่ต้องอยาก ต่อทำให้ก็ได้"

ต่อหันหลังพลิกตัว ผลักต้องออกติดกำลัง

มือขาวๆ รีบคว้าหมับเข้าต้องส่วนนั้น แล้วใช้สบู่จับลูบให้ทั่ว ลื่นจนต้องรู้สึกเกร็ง มันเสียวเกินกว่าต้องจะทนได้ ความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย

มือของคนอื่น น้องชายตัวเอง

"ต่อ"

ต้องร้องทักเพื่อความแน่ใจ ก่อนจะส่ายหัว

"พี่ต้องไปเจอไรมาเหรอ"

ต้องไม่ตอบ ภาพบนรถยังติดตา ความรู้สึกยังชัดเจน

“เพื่อนพี่คนนั้นใช่มั้ย"

ต่อกระตุกมือขึ้นสุดสองสามที เล่นเอาต้องตัวเกร็ง เผลอสูดลมหายใจเสียงดัง

ต้องไม่ตอบ กำลังเพลิดเพลินอยู่กับจินตนาการ

เมื่อไม่มีคำตอบ ต่อคิดจะเปลี่ยนวิธีใหม่

โถมตัวเข้าใส่จากข้างหลัง กดต้องเข้ากับกำแพงแน่นกว่าเดิม

"พี่ต้อง อย่าเป็นผู้ชายได้มั้ยพี่”

ปกติ นัดเจอผู้หญิงกี่ครั้งก็ไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้

หลังๆพี่ต้องเปลี่ยนไป ดูจะอารมณ์ดีมากขึ้น พูดคุยกับต่อน้อยลง บ่อยครั้งที่เห็นว่า พี่ต้องเล่นสนุกอยู่กับเพื่อนร่วมห้อง มีเพื่อนใหม่ที่เข้ามาในกลุ่ม คนที่ต่อไม่เคยจะเห็นหน้ามาก่อน

จนกระทั่งวันที่ครูเรียกพี่ต้องไปว่า

‘แม่ง พี่ต้องไปต่อย ไอ้คนนั้นทำไมวะ เรื่องตัวเองก็ไม่ใช่’ ต่อถึงเริ่มเอะใจ

ต่อขยับมือเข้าออกรัวๆ

ซบหน้าลงกับหลังของต้อง แล้วใช้ลิ้นไซร้ที่ซอกคอ

"ถ้าพี่ต้องอยาก ต่อช่วยเอง"

ส่งผู้หญิงไปให้ตั้งหลายคน จะมาลงเอยกับผู้ชายเนี่ยนะ

มือขวายังคงรูดขึ้นลงเร็ว ส่วนมือซ้ายเริ่มไม่อยู่เฉย คลำเปะปะ ไปตามจุดต่างๆบนร่างกาย

ถ้าไม่ใช่ตัวพี่ต้อง ต่อก็คงจะไม่ทำ ความคิดที่จะจับของผู้ชายด้วยกันไม่เคยมีมาก่อน แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าทำยังไง ผู้ชายถึงจะชอบ

"อุ .. เดี๋ยวต่อ"

ต้องสะบัดตัวออกหันกลับมา

ก้มลงมองส่วนนั้นที่ผงกหัวแรงๆ เต่งตึง พร้อมจะปล่อยบางอย่างออกมา

หอบหายใจแรง

“ต่อมีคนที่ชอบมากๆมั้ย”

ต่อส่ายหัว...

“มีคนที่เคยคิดว่า อยากดูแล อยากปกป้องมั้ย”

ต่อก็ส่ายหัว นอกจากพี่ต้องแล้ว ก็ไม่มี

ต่อกำลังเผลอ

ต้องจึงขบลงเบาๆที่ต้นคอของต่อ ส่วนนั้นของต่อกำลังชี้ตรงไปข้างหน้า ฟาดเข้ากับของต้องเกือบจะพอดี ถ้าไม่ใช่ด้วยความสูงแล้วละก็

สองพี่น้องจึงแลกของกันและกัน ต่างจับแล้วโยกของอีกฝ่าย เร็วและแรง

ใครออกก่อนแพ้สินะ

จะแข่งกันยังงั้นเหรอพี่ต้อง

ต้องที่เปลี่ยนเป็นยืนขนานอยู่ข้างๆแอ่นเอวยื่นมันออกไปให้เด่นชี้ขึ้นสูง แท่งนั้นทิ่งแทงออกไปจากลำตัว ราวกับแท่งหนามสีแดง ขนาดเต็มกำมือ ร้อน ส่วนปลายที่ยื่นออกมามันลื่นเหนียว

ต่อเองก็ทำแบบเดียวกัน แต่ขนาดเล็กกว่า ข้างหน้ามีมือที่ไขว้กันอยู่ซอยเข้าออกรัวๆ

ต่อซบลงที่ไหล่ของต้องก่อนสายตาจะประสายกัน

จูบแรกของพี่น้องก็เกิดขึ้น

ตามมาด้วยเสียง ซี๊ด แรงๆของต่อจนต้อง ต้องใช้ปากครอบไว้เพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดรอดออกมา

มือที่ว่างอยู่เริ่มเข้าช่วย ทำทุกอย่างให้อีกฝ่ายเสร็จก่อน

ปากซุกไซร้ไปตามร่างกายของอีกฝ่าย เมื่อเห็นฝ่ายนึงเริ่ม อีกคนก็ทำตาม

เสียงน้ำไหลดังในห้องน้ำช่วยกลบเสียงของกิจกรรมแข่งขันระหว่างพี่น้อง

มือเริ่มกำแน่น รูดเร็วแรง เพื่อเรียกความเสียวจากอีกฝ่ายให้มากที่สุด ในหัวของต้องมีแต่ภาพเก้าที่อยู่บนรถแท๊กซี่ ก้นที่น่าจะขาวเหมือนตัว นั่งทับอยู่บนตัก สะเทือนขึ้นลงตามจังหวะรถ

หันไปมองก้นต่อ ก็คงจะคล้ายๆอย่างนั้น

แต่นี่ยังไงก็น้องชาย จะจับหันหลังเลยไม่ได้

ต่ในหัวว่างเปล่า กำลังตื่นเต้นกับเรื่องตรงหน้า ไม่เคยทำกับใครมาก่อน นอกจากวันนั้นที่แหย่ให้พี่ต้องสอน แล้วพี่ต้องก็ทำจริงๆแล้ว ไม่เคยจะสนใจอวัยวะเบื้องล่างของผู้ชายด้วยกันอีก

จนมาวันนี้ ของพี่ต้อง...

เสียงหายใจ ดังขึ้นอีก จนต้องใช้วิธีเดิมในการปิดปากน้องชายตัวแสบ

เพียงเท่านั้นที่ปากสัมผัสกัน ต้องรู้สึกได้

ตัวต่อเขย่งเกร็ง

น้ำของต่อกำลังจะมา พี่ที่มีประสบการณ์มากกว่ารู้ดี

ต้องเลยรีบเร่งของมือ ทำให้ต่อต้องเร่งตามด้วย

ต่อหยุดมือแล้วโผเซเข้าใส่ต้อง เอวแอ่นยกสูง

ปล่อยน้ำอุ่นๆพุ่งเข้าใส่กำแพง

กระตุกแรงๆ

1 ครั้ง

2 ครั้ง
.
.
4 ครั้ง

ต่อดูท่าจะหมดแรง

ต้องหยุดมือ

ต่อเข่าอ่อน แต่ไม่ ต้องยังไม่เสร็จ

ต้องทำท่าจะล้างคราบออก

"เดี๋ยว"

ต่อเข้าขบที่หัวนมต้อง ปล่อยให้ส่วนของต้องที่ยังไม่อ่อนดีต้องกลับขึ้นมาอีกครั้ง

คราวนี้สองมือต่อช่วยกัน รูดเข้าออก อีกมือใช้ฝ่ามือนุ่มๆถูที่ปลายรอยแยกไว้ด้วย

ได้ผล

ตัวต้องเริ่มอ่อน เหมือนหมดแรงขัดขืนยกเว้นส่วนนั้น

ต่อยิ่งได้ใจ ทำเร็วขึ้นอีก

ต้องปัดมือต่อออก

น้ำถูกฉีดออกมา แรง และ ข้นกว่าของต่อ ไปไกลกว่า สูงขึ้นไปบนกำแพง

ต่อปล่อยมือออกค้างไว้

เพิ่งเคยเห็นพี่ชายตัวเองเป็นแบบนี้  รวมถึงผู้ชายคนอื่นด้วย

ต้องรีบสาวต่อเองอย่างหยุดไม่ได้ ถ้าจะออกมาแล้วก็เอาให้สุด

ครั้งที่ 2 3 - 6

จนสุดท้ายมันหยดย้อยไหลเลื่อนไปบนมือของต้อง

"พี่ต้อง ... ถ้าจะเป็นก็หาที่ดีกว่าคนนั้นเถอะนะ"

ต้องไม่ตอบอะไร รีบอาบน้ำล้างตัว ล้างให้ต่อด้วย

กลับเข้ามาในห้อง ต่อนั่งให้ต้องเช็ดหัวจากข้างหลัง

ผมดำที่ยังไม่แห้งดี ส่งกลิ่นหอมแชมพูอ่อนๆออกมา

"ต่อ พี่ขอโทษนะ”

ต้องรู้สึกผิด ต่อเองก็รู้สึกผิดเหมือนกัน พี่น้องคนละแม่ก็จริง ถึงอย่างนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่น้องกัน จะมาทำแบบนี้มันก็ไม่ใช่

…ถ้ามันจะผิด ก็ให้ต่อผิดคนเดียวเถอะ เพราะมันผิดตั้งแต่ที่ต่อเกิดมาแล้ว

ต่อส่ายหัว

"พี่ต้องนอนเหอะเดี๋ยวเป็นหวัดนะ ต่อก็จะนอนแล้วละ"

ในห้องที่มืดมิด เสียงฝนข้างนอกยังดังเข้ามาอยู่ หยดน้ำที่กระทบกับกันสาดอลูมิเนียมดังก๊องแก๊ง

ต้องนอนไม่หลับ

ต่อเองก็น่าจะเป็นเหมือนกัน

ยิ่งต่อได้เริ่มทำแบบนี้ไปแล้วด้วย

ช้าไปแล้วสินะ... พี่น้องคนสองที่มีเรื่องอย่างว่าด้วยกัน

ต่อนอนอยู่ข้างๆ สมองที่กำลังจะปิดตัวลงเพราะความง่วงงุน ภาพสุดท้ายที่ติดอยู่ในหัวคือ ภาพของพี่ต้องที่ฉีดน้ำขาวๆออกมา ต่อทำให้มันเกิดขึ้นมาได้ไง

'ถ้าต่อชอบใครสักคน?’

"พี่ต้อง พี่เป็นเหมือนเพื่อน เหมือนพ่อของต่อนะ ... ต่อไม่ทันพ่อรู้แต่ว่าต้องอยู่ที่นี่ น้าเองถึงจะดีกับต่อแต่ก็รู้สึกได้ว่า ยังไงต่อก็ไม่ใช่ลูก แถมเป็นลูกของคนที่แย่งพ่อไปอีก มีพี่ต้องที่คอยดูแลมาตลอด... "

ถึงตรงนี้ต่อเงียบไป

“ถ้า.. พี่ต้องจะชอบแบบนี้ต่อก็คงห้ามอะไรไม่ได้ ต่อเห็นพี่ต้องเป็นแบบอย่างนะ”

ทำไมต่อถึงรู้สึกพอใจกับภาพพี่ต้องแบบนี้ หรือเป็นเพราะคนนั้นคือพี่ต้อง

ต่อชอบพี่ต้อง?

ซวยละสิ

ต่อหยีตาปิดให้สนิท ไม่มีทาง บ้าแล้ว

เพื่อว่ามันจะหลับลงได้บ้าง

ต้องพลิกตัวมามองหน้าต่อ

"ต่อ ถ้าคนที่ต่อชอบ คนที่ต่อคิดว่าเข้ากับเค้าได้ แล้วเราอยากอยู่ใกล้ๆเค้าเนี่ย... แต่เค้าเป็นผู้ชายจะทำยังไง”
.
.
.

ต้องหันมากอดต่อเอาไว้

ต่อไม่ตอบ

คงจะหลับไปแล้ว

และต้องก็ไม่ถามต่อ

“ขอโทษนะ ต่อ”

ต้องรู้สึกผิดที่ มีอะไรกับต่อ และ รู้สึกผิดที่... ท่าทางต้องจะชอบผู้ชาย ที่ชื่อ เก้า เข้าจริงๆซะแล้ว


‘ถ้า ต่อ มีคนที่ชอบ คนที่อยากปกป้องเหรอ’

ต่อคงจะเด็กเกินกว่าจะเข้าใจ ความหมาย คำพูดนี้เหมือนตะกอนลอยคว้างอยู่ในใจต่อไปเรื่อยๆ ค่อยจมๆดิงลงไปในจิตสำนึก

เก็บมันเอาไว้ในก้นบึ้ง

 กว่าต่อจะเข้าใจความหมาย ก็อีกปีต่อมา

[Malimaru]

ก่อนอื่น ขอโทษด้วยค่ะที่เพิ่งโผล่หน้ามาวันนี้ จริง ๆ เราควรจะได้เจอกันอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้งเนอะ
เราติดพันกับนิยายตัวเองอยู่ค่ะ กว่าจะเขียนเสร็จก็ลากยาวมาถึงวันอังคารที่เป็นวันเมนท์นิยายประจำสัปดาห์เสียอย่างนั้น
อย่าเพิ่งใจเสียนะคะ เราอยู่นี่ค่ะ ไม่ได้ไปไหนเลย... มาให้กอดหน่อยซิ คิดถึงจัง ^^ (เปลี่ยนเรื่องแบบเนียน ๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า)

อ่านตอนล่าสุดแล้วรู้สึกเหมือนกำลังดูซีรี่ย์ฮอร์โมนอยู่ยังไงยังงั้น
คือ ความรู้สึกแรกตอนอ่านจบนี่เราแอบช็อกนิดนึงนะคะ... กับเรื่องที่ลูกพี่ลูกน้องช่วยกันส่งอีกฝ่ายไปยังฝั่งฝันน่ะค่ะ
ก็เข้าใจแหละว่ามันเกิดขึ้นได้ และมันอาจจะกำลังเกิดขึ้นจริง ๆ ในหลาย ๆ ที่ของโลก แถมผลสุดท้าย พี่น้องคู่นั้นก็จะใช้ชีวิตเหมือนเดิมตามปกติ ไม่ได้ติดใจ ไม่ได้ตะขิดตะขวงใจอะไรทั้งสิ้น

แต่ก็เอาเถอะ... เพราะตัวละครในเรื่องนี้ไม่ได้สมบูรณ์แบบ แถมออกจะเป็นสีเทา ๆ กันเกือบทุกคนด้วยซ้ำ เราก็ได้แต่ทำใจยอมรับการกระทำของพี่น้องต้องต่อไปอย่างติดใจหน่อย ๆ อย่างไรก็ดี... เราเข้าใจว่า เพราะเหตุการณ์ในห้องน้ำนี่ จะช่วยทำให้ต้องรู้ใจตัวเองอย่างชัดเจน พร้อม ๆ กับทำให้ต่อตั้งคำถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของตัวเองกับปิอย่างจริงจังหลังจากผลัดวันประกันพรุ่งอยู่นานสองนาน เราก็ทำใจยอมรับได้ค่ะ

ืที่เราเขียนมาทั้งหมดไม่ได้หมายความว่าเราไม่ชอบหรือตั้งแง่กับนิยายเรื่องนี้แต่อย่างใดนะคะ กลับกัน... เราว่าเรายิ่งชอบในความสมจริงของมันขึ้นเรื่อย ๆ อ่านแล้วก็รู้สึกว่า เออ... มันเรียลดี ไม่มีใครชั่วตลอดกาล ไม่มีใครดีตลอดไป ใครต่อใครมันก็ดิ้นรนเพื่อไขว่คว้าหาตัวตนและความสุขเหมือน ๆ กันไปหมด

รออ่านตอนต่อไปด้วยใจจดจ่อเหมือนเดิมค่ะ อยากรู้ว่าต่อมันจะไปทางไหน.. จะเอาไงกับชีวิต
เป็นกำลังใจให้นะคะ ^^ 

[broke-back]

อุต๊ะ
มันเป็นแบบนี้นี่เอง

ถึงแม้ว่าจะคนละแม่
แต่พ่อเดียวกันก็คือพี่น้อง
เพราะสืบต่อพันธุกรรมเดียวกัน

เฮ้ออออออ..เจอแบบนี้ก็ไปไม่ถูกทางน่ะ
ไม่รู้จะพูดอะไรดี มันคืออ่านแล้ว งง..งง
ถึงจะแค่ช่วยกันภายนอกก็เหอะ มันแปลกๆ

หุหุ ประหลาดใจกับเรื่องที่เฉลยออกมาของต้องกะต่อ
อย่างที่เคยบอกไว้จริงๆ ล่ะว่า ให้รออ่านถึงตอนนี้แล้วจะรู้

ขอบคุณ
ตอนนี้ก็รู้แล้ว
ถึงกับแต่งกลอนไม่ออกไปเลย
หึหึ

[Monet]

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเสมอนะครับ ทั้งสองคนเลย Malimaru และ คุณ Broke back

จริงๆแล้วตอนนี้ว่าจะไม่เอาลงก็ได้...  เพราะดูแล้วมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไร นอกจากจะบอกได้แค่ว่า ต้องกับต่อสนิทกับมากกว่าพี่น้อง ... แน่นอนว่าทั้งสองคนยังรักกันแบบนี้พี่น้อง

พ่อที่จากไปทำให้ทั้งสองคนเป็นเหมือนผู้ชายสองคนในบ้านหลังนี้ ที่โตไปด้วยกัน เรียนรู้สิ่งต่างๆไปด้วยกัน...
ต่อจึงรู้สึกดีกับต้องมาก จนแยกไม่ออกมามันคืออะไร ส่วนต้องก็เห็นต่อเป็นน้องชายทูนหัว อยากได้อะไรให้ได้ให้หมด ทั้งสองคนผสมด้วยความ เงี่ยน เข้าไปมันก็เลยเป็นแบบนี้แหละ

ขอโทษที่ใช้คำหยาบ ผมว่ามันชัดเจนที่สุดแล้ว

ป.ล. .. รร.ชายล้วนน่ะ พี่น้องทำแบบนี้มันถึงจะไม่ปกติ แต่ก็มีมาเนืองๆนะเออ

[Monet]

ปิ...

พวกอาทที่อยู่ข้างหน้าหายไปหมดแล้ว ไม่มีเสียงโวยวายขึ้นมาให้ได้ยินเลย

ปิเลยได้เดินตามเอ็มไปอย่างไม่ต้องกลัวว่าจะเจอพวกนั้นอีก

ทางเดินในตึกตอนนี้เงียบและโล่ง เรื่องมันเกิดขึ้นนานขนาดนั้นเลยเหรอ หรือว่าบังเอิญเป็นใจที่ใกล้สิ้นปีแล้ว ใครๆก็คงอยากกลับบ้าน ประตูตามห้องเรียนปิดสนิท ไฟปิดมืด

หันหลังกลับไปมองไม่เห็นต่อเดินตามออกมา

ใจเป็นห่วง ต่อจะยังดีอยู่มั้ย ไม่เคยเห็นต่อเป็นแบบนี้เลย ที่ผ่านมามักจะกระโดดออกมาข้างหน้า แผ่นหลังของต่อถึงจะเล็กแต่มันก็สร้างความอบอุ่นให้ปิได้เสมอ

ปิไว้ใจต่อมาตลอด รู้ทั้งรู้ว่าสักวันหนึ่งมันต้องเจอบอสที่สู้ไม่ไหวสิน่า...

ก็ไม่คิดว่า ต่อ จะเป็นถึงขนาดนี้

“ปิ โอเคมั้ย”

เอ็มเข้ามาจับไหล่ปิ ลูบหลังสำรวจความเสียหายที่เกิดขึ้น

“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้โดนที่ตัว”

หน้าขาวซีดตอนนี้ไม่ได้แดงจากเลือกฝาด แต่เป็นรอยแดงจ้ำๆที่เหนือสันจมูก ระหว่างตาทั้งสองข้าง แป้นจมูกของแว่นคงจะกระแทกเข้าที่หน้า ตัวแว่นกันมือของไอ้อาทไว้ มันจึงฝากได้แค่ฝังรอยแดงๆจากแป้น

คงพอจะบอกใครได้ว่า โดนบอลอัดหน้ามา ...

ถ้าเป็นลูกบอลจริงๆก็ดีไป แต่นี่เป็นคน

คอขาวๆของปิก็เป็นรอยนิ้วสีแดง ไอ้อาทคงจะบีบเต็มแรงจริงๆ

“เดี๋ยวเราจะจัดการให้เองปิ” เอ็มที่เดินอยู่ข้างๆพูดขึ้น
   
“จะไม่ให้มันมาจับต้องตัวแกได้อีก”

“ขอบใจนะเอ็ม” ต่อยิ้มแหยๆ

เอ็มเอามือไปลูบหัว

“ถามจริง... ชอบต่อมันขนาดนั้นเลยเหรอ”

ปิหยุดเดิน ตัวสั่น...

“อย่าร้องดิ เราแค่ถาม”

ปิก้มหน้า แต่ก็ยังพยายามพยักหน้า

“เฮ้อ”

เอ็มได้แต่ระบายลมหายใจยาวออก

“หนาวแล้ว เอาเสื้อไปใส่ไป”

ปิไม่ได้ตัวสั่นจากความหนาว แต่เอ็มก็ไม่สามารถทำอะไรให้ได้มากว่านี้

ปีนี้ที่พยาการณ์อากาศบอกว่าจะหนาวเป็นพิเศษ มันทั้งหนาวและลมแรง แต่สภาพปิตอนนี้ไม่มีความรู้สึกเกี่ยวกับความเย็นมารบกวนใจ มันร้อนไปหมด

เสียงกระทบของแผ่นข้อความ Happy New Year ตามแรงลมพัดให้ตีกับบอร์ด ดังเปาะแปะอยู่ใกล้ๆ

ในตอนนี้....

“เอ็ม ... ปิไม่น่าอ่อนแอเลยเนอะ”

“ไม่เกี่ยวหรอก”

“ไอ้พวกบ้านั่นเยอะขนาดนั้น แล้วดูนายสิจะเอาไรไปสู้”
   
“เลือดคงไม่เลี้ยงไอ้จู๋มันละมั้ง หรือไม่ก็ไปเลี้ยงสมองน้อย ดูโง่เชียวใช้เป็นแต่กำลัง” เอ็มหมายถึงอาท

“อือ...”

“แกก็ซวยนะ เปรียบกับใครไม่เปรียบ ดันมาเป็นแก มันเลยยิ่งแค้น จะแก้แค้นให้อายเมื่อไหร่ก็ได้ พวกเด็กมีปมนี่น่ากลัวนะ”

“ขอบใจนะ”

ปิ ตอบแกนๆ

คำพูดปลอบใจแบบนี้ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไร

“นี่ปิ ต่อมันไม่คิดจะยอมรับแกใช่มั้ย”

ปิส่ายหัว

“ให้เวลาเค้าหน่อยดิ”
   
“แกนี่น้า ทีอย่างนี้ละทำเป็นเก่ง เข้าใจคนอื่น เอาเวลาไปคิดหาทางเอาตัวรอดก่อนมั้ย”

ปิยิ้มแหยๆให้อีกแล้ว

“แฮะ ไม่หรอก ต่อมันปากหนัก ดูก็รู้แล้ว”

“อือ”

“รู้ใจกันดีเหลือเกินนะปิ มันจะหนักไปถึงเมื่อไหร่ละ”

“เอ็มไม่สบายใจเหรอ”

“เฮ้อ ปล่าวหรอก เราห่วงนายน่ะ แล้วนายก็รู้ว่าเราคิดอะไร”

“ขอโทษนะ”

เอ็ม ส่ายหัว

“ลงล่างกันเหอะ”

ปิรู้ว่า ต่อ เองก็รู้สึกอย่างเดียวกัน สิ่งที่ทำได้ตอนนี้มีแค่รอเวลา รอจนกว่าต่อจะกล้าเปิดใจยอมรับในตัวเอง ยอมรับปิเข้าไปในชีวิตต่ออย่างเต็มตัว

สงสัยจะรับไปเป็นภาระมากกว่า

ปิหัวเราะให้กับตัวเอง

แต่ถ้าถึงคราวนั้นขึ้นมา ต่อยังปฏิเสธจริงๆ ปิก็ไม่ว่าอะไร ปิชินแล้ว จะมีใครมาชอบคนแหยๆ อย่างปิ คนที่ไปไหนก็ชอบมีคนมาแกล้ง ต่อคงจะเหนื่อยแล้วก็ลำบากถ้าจะมาดูแลปิ

‘ต่อคงต้องเจองานช้าง เราเหมือนกระสอบทรายเดินได้นี่นะ’

‘เค้าก็อาจจะเปลี่ยนใจ ไม่เอาเราก็ได้ละมั้ง’

‘ช่างมันเถอะ ถ้าต่อเค้าจะไม่เอาเรา’

วันนี้ได้ตอกหน้าพวกอาทกลับไปก็สนุกดีเหมือนกัน

แฮะๆ เป็นครั้งแรก ปิเองก็ไม่คิดว่าจะกล้าเหมือนกัน

แต่ความสุขนี้มีราคาแพง บอสตัวนี้โหดเกินกว่าจะเข้าไปสู้ด้วยง่ายๆ

แว่นตากับสภาพโดนบีบคอเกือบตาย ไม่คุ้มเท่าไร ต่อเองก็โดนเข้าไปด้วย ยิ่งทำก็ยิ่งมีแต่จะเลวร้าย ทั้งหมดทำไปเพราะคำพูดต่อ

ไม่

‘ไม่เกี่ยวว่า จะสู้เพื่อจะได้เอาต่อ’

ปิ ไม่อยากเป็นภาระให้ต่ออีกแล้ว

‘พวกมันจะไม่ได้แกล้งเราอีก’

ถ้าต่อไม่ต้องปกป้องปิ แล้วต่อจะยังทำตัวเหมือนเดิมมั้ยนะ

‘เรื่องได้เอาต่อน่ะ มันของแถม ... แต่ก็อยากลองเหมือนกันนะ’

พรุ่งนี้เรียนวันสุดท้ายแล้ว

แปลว่าปิมีเวลาเหลือกับต่อที่ห้องเรียนนี้อีกแค่ 1 วัน

“เอ็ม ถ้าเราย้ายห้องมันจะช่วยได้จริงๆเหรอ”

เอ็มส่ายหัว

“ไม่รู้อะ ดูท่าทางพวกนั้นแล้ว มันก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากแกล้งคนไปวันๆอยู่แล้วด้วย เดี๋ยวจบม.3 พวกนั้นก็คงย้ายไปสายอื่น ห่างกันเข้าไปอีก”

“แต่กว่าจะเปิดเทอมหน้า พวกนั้นก็คงลืมๆไปบ้างแล้วละ”

“ปิไม่อยากแยกจากต่อใช่มั้ยละ”

ราวกับเอ็มรู้ความคิด

“ยังไงหลังเลิกเรียน ต่อก็มารอเจอได้ ไม่เป็นไรหรอก”

“ปิ ต่อมันก็ช่วยมาเยอะนะ แต่ดูแล้วต่อไปมันไม่น่าจะไหวนะ”

“ไม่รู้สิ”

ปิส่ายหัว

“เราทำให้พวกนายลำบากเนอะ”

“เฮ้ย อย่าคิดยังงั้นดิ”

“เอ็ม ขอบใจนะ ถึง...”

“ช่างเหอะ” เอ็มรีบตัดบท

“ปิ ขอเบอร์ต่อหน่อยดิ”

“จะเอาไปทำไมอะ”

“ก็เผื่อมีอะไรน่ะ”

“อือ ก็ได้”

“งั้นเราไปนะ”

เอ็มมาส่งปิถึงรถที่มารับ

สนามบอลวันนี้ก็โล่ง ไม่มีใครที่จะมีจิตใจซ้อมกีฬาสีหรือทำอะไรทั้งนั้น ใกล้สิ้นปีอย่างนี้ ถ้าไม่กลับไปอยู่กลับที่บ้านก็คงไปอยู่ตามห้างกับแฟนกันหมดละนะ

“ไม่ไปด้วยกันเหรอ”

“ไม่อะ”

เอ็มปิดประตูแล้วโบกมือให้

รถแล่นออกไปช้าๆ ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น ผ่านสระว่ายน้ำ ทางขวามือมุมนั้นที่อาทจัดการกับปิ พยายามให้ได้อายเป็นครั้งแรก แต่ก็พลาดเพราะต่อมาขวางซะก่อน

ด้านซ้ายเป็นสวน ที่ๆ ปิได้ทำความคุ้นเคยกับต่อให้มากขึ้น เป็นที่ๆนัดเจอกันหลังเลิกเรียนประจำ ต่อเริ่มรู้ตัวว่าสู้อาทไม่ได้ก็ที่นี่ เครื่องเกมเกือบพังก็เพราะอาททำตกน้ำ

อาทมาบอกกับปิทีหลังว่าไม่ได้ตั้งใจ นี่ขนาดไม่ตั้งใจนะ

ก่อนรถจะออกหน้าประตูโรงเรียนไป ตีกประถมอยู่ซ้ายมือ ที่สวนเล็กๆข้างล่างมีซุ้มต้นไม้ในกระถางวงกลมใหญ่ๆอยู่ ด้านนอกก่อปูนปูกระเบื้องออกมาเป็นเก้าอี้วงกลมรอบกระถาง

ปีที่แล้วพวกต่อนั่งดื่มน้ำอยู่ใต้ต้นไม้พวกนั้นนั่งอยู่บนเก้าอี้วงกลมรอบกระถางนั่น

ปิกับเพื่อนเดินผ่านไป พวกปิกำลังคุยกันเรื่องเกมอย่างสนุกลืมมองทางข้างหน้าไป ชนเข้ากับแจค คนหนึ่งในกลุ่มที่ตอนนี้โดนแยกไปอีกห้อง

‘ระวังหน่อยดิ ไม่งั้นมันจะหกโดนตัวเอาได้’

แจคราดน้ำแดงใส่หัวปิ

น้ำแดงเหนียวๆไหลย้อยจากหัวลงมาที่หน้า ไหลเป็นเส้นแดงๆยาวลงไปที่เสื้อ น้ำสีแดงพอโดนผิวขาวๆของปิมันกลายเป็นสีชมพู

‘เฮ้ย พวกมึงทำไรนะ’

สักคนฝั่งปิพูดขึ้น

‘ทำไมจะมีเรื่องเหรอ ไอ้นี่เดินชนกูก่อนนะเว้ย’

‘แค่ชนต้องราดเลยเหรอ มึงตั้งใจชัดๆ’

‘อุบัติเหตุเว้ย อุบัติเหตุน่ะ’

‘ไปเหอะ’

ปิยิ้มแหยๆให้

‘ไรวะ แค่นี้ก็ไม่สู้เหรอ ตุ๊ดป่าวเนี่ย’

‘เฮ้ย มึงพูดถึงใครพูดดีๆนะ’

เอ็มวิ่งเข้ามาขวางปิกับพวกนั้นไว้

‘ไอ้ประธานนักเรียน เสือกไรด้วย’

ปิ ยิ้มแหยๆ จูงมือเอ็มเดินออกไป

ทำไมอยู่ๆนึกถึงเรื่องเก่าๆขึ้นมาได้นะ ไม่มีเรื่องดีๆบ้างเหรอ มาเรียนก็สนุกดีนะ แต่มันก็ได้แค่ปีเดียว พอขึ้นห้องใหม่ คนที่เคยรู้จักก็แยกกันไปหมด มีปิมาห้องนี้คนเดียว กลายเป็นเป้าให้พวกนั้น เมื่อไม่มีกลุ่มมันก็เหมือนปลาแตกฝูง ใครที่แยกออกมาตัวเดียวก็มีโอกาสโดนกินก่อน

1 ปี มันนานเกินไปรึยังนะ

เดี๋ยวก็หมดเทอมแล้ว ปิได้แต่บอกให้ทนเอาไว้ อีกนิดเดียวจะขึ้นชั้นใหม่ เดี๋ยวก็แยกกันแล้ว

ถ้าไม่ทนตอนนี้... ปิอาจจะไม่ได้มีต่อที่คอยปกป้องอีกเลยก็ได้...


   
   

เอ็ม...

เอ็มยืนมองรถวิ่งออกไปไกลจนพ้นสายตา ปล่อยให้รถวิ่งผ่านออกไป ไม่งั้นเจ้าตัวหันกลับมาเห็นว่าเอ็มยังไม่ยอมกลับ เดี๋ยวมันจะโวยวายทีหลัง

ขี้เกียจจะฟัง

ไอ้พวกบ้าพวกนั้นนี่มันเล่นแรงเกินไปแล้วจริงๆ ไม่มีทางที่จะจัดการได้ง่ายๆด้วย นิสัยปิไม่ใช่คนที่เอาไปฟ้องครู หรือยืนร้องไห้ใครช่วยเด็ดขาด

เดี๋ยวพรุ่งนี้จะ ไปฟ้องให้หมดทั้งชั้นเลย เอาตั้งแต่ ฝ่ายปกครองยันครูประจำชั้นเลย

ปีที่นอกจากน้ำแดงแล้วปิ ก็ไม่ได้โดนอะไรอีกเลย

ปีก่อนๆ ที่ผ่านมา ปิก็ไม่เคยจะร้องไห้ให้เห็นสักครั้ง ไม่ใช่แค่เรื่องแกล้ง เรื่องเสียใจอะไรก็ตามแต่

รอยยิ้มประจำจะปรากฎขึ้นบนใบหน้าขาวที่ดู ’ไร้เดียงสาราวกับตัวละครเลเวลน้อย’

ปิชอบแทนตัวเองว่า ตัวละครเลเวลน้อยประจำ น้อยจนสู้กับสัตว์ประหลาดในดินแดนสนธยาแห่งนี้ไม่ได้

‘คนมีปมด้อยสินะ’ เอ็มคิดในใจ   

พวกปีศาจซาดิสเลเวลสูง

ดีที่หาทางเบรคพวกนั้นไว้ได้

เอ็มกำลังจะกลับบ้าน เดินผ่านหน้าห้องเรียนพอดี แล้วได้ยินเสียงเอะอะขึ้นมา

‘พูดไปยังงั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำได้แค่ไหน’ คำพูดนี้ถูกสะท้อนออกมาให้ตัวเอ็มเองฟัง

แผ่วเบา พอๆกับลมที่พรูออกมาจากปาก

เอ็มไม่มั่นใจว่าจะย้ายปิออกไปได้    

ทั้งหมดเป็นแค่การขู่ ขู่พวกอาทว่าอย่ามายุ่ง เอ็มสามารถฟ้องครูให้จัดการพวกมันได้ในฐานะประธานนักเรียน แต่ความเป็นจริงๆ มันไม่ได้ง่ายอย่างนั้น

ไอ้ขอย้ายห้องเนี่ยนะ...

ขู่ต่อที่ไม่สามารถปกป้องอะไรปิได้ แต่นี่ก็คงไม่มีประโยชน์เช่นกัน ต่อมันก็ทำสุดความสามารถของมันแล้ว

สีหน้าเจ็บปวดของต่อ เป็นของจริง

มันดูเจ็บยิ่งกว่าตอนโดนพวกนั้นซ้อมซะอีก

เอ็มยืนมองสนามบาสที่เหลือคนเพียงเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจว่าต้องทำอะไรต่อไป

โทรศัพท์ในมือกดโทรออก

เบอร์ของต่อ

“กลับไปรึยัง”

“ยังเหรอ นี่ได้เบอร์มาจากปิน่ะ แวะมาหาหน่อยสิ”

“ตอนนี้”

“อยู่สนามบอล”

เสียงปลายสายดูงงๆ ท่าทางจะยังไม่ได้สติ คงจะยังตกใจเรื่องที่เกิดขึ้นบนห้องอยู่... จะว่าตกใจ ก็ไม่ถูก... เหมือนคน ผิดหวังในตัวเองซะมากกว่า

เอ็มนั่งรับลมหนาวอยู่บนแสตนด์ เสื้อหนาวก็ดันให้ปิไปแล้ว ลืมจะเอาคืน ไอ้แว่นนั่นก็เอาเสื้อขึ้นรถกลับบ้านไปด้วยเฉยเลย

‘ไอ้แว่น???’

เออ ไม่ได้เรียกมันด้วยชื่อนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ

ปิมันเกลียดชื่อนี้จะตาย

แต่โดนต่อเรียกกะปิไม่ยักกะเป็นไรแฮะ ถ้าไม่ชอบก็น่าจะบอกต่อไปนะ เอ.. หรือปิมันจะชอบให้ต่อเรียกหว่า

คิดเพลินๆไปเรื่อย

“ว่าไงมึง มีไร”

“โห พอไม่ใช่ปินี่พูดจาเสียงดุเชียวนะ”

“ว่าไง กูเจ็บตัวอยู่”

“เหอะ ทีงี้มาทำเป็นเจ็บ ไม่ไปสำออยต่อหน้าปิโน่นละ”

“มึงจะเอาไง” ต่อท่าทางไม่พอใจ

“แล้วนั่นใคร”

เอ็มชี้ไปทางรุ่นพี่ รูปร่างเตี้ยตันที่อยู่ข้างหลังต่อ

พี่บูม

“เดี๋ยวกูเดินไป ไปรอโน่นละกัน” บูมขี่จักรยานยนต์วนออกไปรอไกลๆพอเห็นได้

“เอารถมาผิดกฎนะเว้ย” เอ็มหัวเราะ

“ขาออกไปส่งกูด้วยละ”

“มึงจะเอาไงมีไรว่ามา”

“เรื่องของปิน่ะ”

ต่อเดินขึ้นไปนั่งบนแสตนด์ข้างเอ็ม

“สนใจขึ้นมาเชียวนะ”

ต่อมองเอ็มจากด้านข้าง สีหน้าของเอ็มดูเศร้าแปลกๆ ว่าไปแล้วเอ็มมันหน้าตทดีเหมือนกันนี่หว่า มองแล้วไม่น่าเบื่อเลย นี่ถ้าไม่รู้ว่าเป็นเพื่อน คงเดาว่าไอ้ปิต้องชอบเอ็มแหงๆ

“ว่ามา”

หึ คนที่ลำบากใจน่ะ กู นะ

“มึงรู้ใช่มั้ยว่าปิชอบมึง ชอบจริงๆไม่ใช่แค่เพื่อน”

ต่อพยักหน้า ไอ้เหตุการณ์บ้าบอข้างบนยังทิ่มแทงใจต่ออยู่

“แล้วไง”

“แค่พูดมาชอบใครสักคนมันยากนักเหรอวะ”

“…”

ต่อชักไม่พอใจ ไอ้นี่จะมาเสือกอะไรด้วย

“กูรู้มึงไม่พอใจอยู่ ที่กูมายุ่งสินะ เรื่องนี้น่ะ ต่อให้มึงพูดไปมันก็คงไม่ช่วยให้พวกเหี้ยนั่นเลิกรังแกปิได้”

“แล้วมึงจะให้กูพูดทำไม”

“เพราะกูคิดว่ามึงก็ชอบปิไง” เอ็มมองหน้าต่อตรงๆ

ต่อหลบตา

“มึงควรจะรีบพูดไปนะก่อนที่มันจะสายไป”

“ไม่ใช่ว่ามันไม่อยาก เกิดกูพูดไปต่อหน้าพวกนั้น ปิ มันคงได้โดนล้อต่อไปอีกแน่ๆ” ต่อกำมือแน่น

แบบเดียวกับที่เก้าเคยโดนมา ต่อแน่ใจว่าถ้าต่อพูดไป ปิเองก็คงจะไม่ปฎิเสธ แล้วก็จะเข้าทางพวกนั้น

“กู... ก็ไม่กล้าพูดต่อหน้าพวกนั้นเหมือนกัน ว่ากูชอบปิ”

เอ็มหัวเราะ

“ขำไรของมึงวะ”

“มึงหลุดพูดออกมาแล้วไง”

ต่อกัดฟันแน่น

“เออ กูไม่ได้ขำมึง”

เอ็มตบหลังต่อ เล่นเอาสะเทือน

ยิ่งต่อเกร็งเท่าไรก็ยิ่งปวดตัวเท่านั้น ถึงตอนนี้จะยังทนได้ แต่พรุ่งนี้นี่สิ

“ไม่ กูรู้ กูเป็นมาแล้ว”

เอ็มยิ้มเศร้าๆให้

“นี่แหละที่กูเรียกมึงมา”

“กูกับปิสนิทกับมานานแล้ว จนกระทั่งก่อนปิดเทอมปีที่แล้ว ที่ปิมาบอกว่า มันน่าจะชอบกู”

“เหอะ ชอบไปทั่วสินะ”

“ต่อ ไอ้ปิมันเป็นคนแบบนี้ ในโลกของมันมีแค่มันกับเกมส์แล้วก็การ์ตูน...”

เอ็ม พูดถูก

ในเมื่อโลกของมันเป็นแบบนี้ เด็กที่ดูอ่อนต่อโลก เพื่อนก็คือเพื่อน คนที่ทำดีด้วยเป็นพิเศษย่อมชนะใจได้ง่าย

“โอตาคุ”

พลัก

“โอ้ย”

เอ็มเบิร์ดกระโหลกให้ทีหนึ่ง

“มึงจะฟังต่อมั้ย”

เมื่อเห็นต่อไม่เถียง

“กูไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร ไอ้ปิที่กล้าบอกชอบผู้ชายได้ แถมบอกต่อหน้าด้วย ก็คงจะมีแค่คนอย่างมันแค่นั้นแหละ ตอนนั้นก็คิดมาก ถ้าตอบตกลงมันจะเป็นยังไง กูจะกลายเป็นคู่เกย์กันหรือยังไง กูคิดไม่ตกนะ คิดอยู่หลายวันเลยด้วย”

“สุดท้ายกูก็ปล่อยมันไป เปิดม. 3 มามันก็เลยบอกว่าไม่คิดอะไรแล้ว ไม่อยากให้กูลำบากใจ”

สายตาเอ็ม ทอดยาวออกไปในสนาม

มองหาอะไรบางอย่างที่ไม่อยู่ที่นั่น

“มันเป็นคนอย่างนี้แหละ รอยยิ้มบ้าๆของมัน มันเก็บทุกอย่างไว้กับตัวไม่อยากให้ใครลำบากใจเพราะมัน”

“ปิ ไม่ชอบเป็นตัวถ่วงของคนอื่น ชีวิตดี ครอบครัวดี ฐานะดี หน้าตาดี เสียอย่างเดียวใครๆก็หมั่นไส้มัน... ไม่มีใครสมบูรณ์แบบสินะ”

“ถ้ามึงมัวแต่ลังเล มันก็คงไม่คิดกับมึงไปเอง ... แต่กูก็ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น ถ้ามึงมีความรู้สึกชอบมันบ้าง... กล้าๆบอกมันไปหน่อย”

มือเอ็มกำแน่น วางอยู่เหนือเข่า

“มึงชอบปิจริงๆใช่มั้ยวะ”

ต่อพยักหน้าช้าๆ

“เออ ถ้ากล้ายอมรับก็หัดขยับปากพูดซะบ้าง ปิมันไม่ได้โง่หรอกนะ มันก็คงรอมึงอยู่น่ะแหละ”

เอ็มลุกขึ้นยืน เป็นสัญญาณว่า หมดเรื่องจะพูดด้วยแล้ว

“มึงมาบอกกูทำไม”

“มึงควรจะถามว่า ทำไมกูอยากให้มึงคบกับปิมากกว่านะ”

“นั่นแหละ”   

ต่อรำคาญ

“… เพราะกูชอบปิไง กูเลยอยากให้มันสมหวัง กู... ปล่อยโอกาสนั้นหลุดมืออกไปเอง”

“มึงเลยจะให้กูชดเชยให้งั้น”

“ไม่ขนาดนั้นหรอก คิดมากไปแล้วมึง”

“ใจวะ”

ต่อลุกขึ้นเดินไปหาพี่บูมที่รออยู่บนรถมอเตอร์ไซค์

“จะออกไปด้วยกันมั้ย”

“ปากซอยพอละกันมึง”

จักรยานยนต์ซ้อน 3 วิ่งช้าไปบนถนนแคบๆในซอย คนที่ชอบปิสองคนนั่งซ้อนท้ายกันอยู่เงียบๆ เสียงลมหวีดหวิว ตีเข้าที่หน้า ลมเย็นของหน้าหนาว
   
ถ้าต่อกับปิคบกันได้ก็ดี

… ก็ขอให้ต่อมันกล้าแล้วกัน

[broke-back]

ขอได้ไหม ถ้าใจว่าง ห่างแค่นิด
ขอได้ไหม ใจไม่ปิด ใกล้ชิดฉัน
ขอได้ไหม ถ้าอยากรู้ อยู่ด้วยกัน
ขอได้ไหม ใจเธอนั้น ฉันต้องการ

คนรอคอย แม้น้อยนิด จิตหดหู่
คนรอคอย แม้ไม่รู้ คูณหรือหาร
คนรอคอย แม้เวลา เร็วหรือนาน
คนรอคอย แม้ทนทาน อาจซานซม

รอคำเดียว
พูดเหอะ..ต่อ

บอกไปเลย
แล้วชีวิตจะรู้สึก..ดี๊ยยยดียยย

เชื่อนะ
หุหุ

[Malimaru]

bully ในวัยเรียนนี่มันโหดร้ายเกินรับมือจริง ๆ
เวลาได้อ่านเรื่องราวของใครที่โดนเพื่อนแกล้งแบบเรื้อรังแล้วเราก้อดสะท้อนใจไม่ได้
ไม่รู้ว่าปัญหานี้เกิดขึ้นที่ตรงไหน แต่รู้แน่ว่ามันจะดำเนินไปแบบนี้จนกว่ามนุษย์จะเลิกเป็นสัตว์สังคม

ไม่ได้จะบอกว่าเอ็มดีหรืออะไรเลย แค่คิดว่าเอ็มอยู่ในฐานะที่โชคดีกว่าต่อและปิมากเท่านั้น เพราะเสียงดังกว่า และเข้าถึงครูได้มากกว่า เอาจริง ๆ เอ็มก็เป็นแค่เด็กคนนึงที่มีช่วงเวลาพลาดเหมือนกัน แต่กลับตัวได้ทัน... และเลือกจะใช้อำนาจช่วยเหลือคนอื่นบ้าง อย่างน้อย ๆ ก็ช่วยให้ปิไม่ได้ลำบากเท่าไร พร้อม ๆ กับช่วยให้ต่อค่อย ๆ ยอมรับความรู้สึกตัวเองมากขึ้นทีละนิด ๆ

ตอนอ่านเรื่องของต้องเก้า เราว่าเราก็อดทนรอช่วงเวลาความรักผลิบานของสองหนุ่มมานานมากนะ
แต่พอมาเป็นเรื่องของต่อปิ... ความกดดันของสถานการณ์ ความไม่มั่นใจและไม่เด็ดขาดต่อความรู้สึกของตัวเองของต่อ และความไอ้อาทนี่มันทำให้เรารู้สึกว่ากว่าเวลาจะเยื้องย่างผ่านไปแต่ละเดือนได้ มันช่างเชื่องช้าเหลือเกิน แต่ไม่เป็นไร.. เราจะผ่านมันไปพร้อมกับเด็กชายทั้งสองอย่างแน่นอน

เป็นกำลังใจให้นะคะ รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^ 

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : ความพยายามครั้งแรก (1)

เช้านี้ ต่อเดินออกจากบ้าน รู้สึกปวดตัว สภาพท่าทางอิดโรย สมองยังตื่นไม่เต็มที่ แค่เสียงนกร้องตอนเช้าต่อยังรู้สึกไม่ดีได้

เมื่อวานนี่โดนไปขนาดนั้นไม่รู้ตัวเลยได้ยังไงนะ

“ไม่สบายเปล่าต่อ”

“เปล่า พี่ต้อง”

น้ำเสียงดูเป็นห่วง

การบอกชอบใครคนหนึ่งที่ไม่ใช่พี่ชายตัวเองนี่ยากเย็นขนาดนี้เลยเหรอ

มันยิ่งกว่าว่าลืมเอาการบ้านมาส่งครูแล้วรู้ว่าจะต้องโดนทำโทษแน่ๆ ถ้าจะเป็นขนาดนี้สู้ให้ไอ้อาทมันต่อยหน้าทีนึงแล้วปิรู้ความรู้สึกของต่อเลย ยังง่ายกว่า

 มันเป็นการเผชิญหน้าที่ต่ออยากจะให้เกิดขึ้น การส่งต่อความรู้สึกของอีกฝ่ายให้ได้รับรู้เป็นสิ่งดี ต่อมั่นใจ ยิ่งถ้าคนนั้นเป็นปิด้วยแล้วละก็

การพูดตรงๆใส่หน้าเป็นสิ่งที่ดีที่สุด แต่กว่าจะถึงเวลานั้นต้องทำใจเข้าลานประหารอยู่นานโข

นี่ต่างกับเรื่องของพี่ต้อง ความรักของต่อกับต้องมันเป็นคนละเรื่องกัน

ไอ้กะปิ มันต้องดีใจแน่ๆ แต่พอคิดแล้วอดขำออกมาไม่ได้

'เสียวแปล๊บเลยวะ'

ยิ่งใกล้ มันเหมือนใจมันแป๊ว

ทุกอย่างรอบตัวมันดูเคลื่อนไหวรวดเร็วไปซะหมด มีแค่ต่อคนเดียวที่พยายามทำตัวให้ช้าเข้าไว้ ทวนกระแสของสภาพสังคมภายนอก

ผู้คนเดินผ่านไปมา กลายเป็นสีเทา

โลกทั้งโลกกลายเป็นสีเทาขาว

‘แน่วแน่หน่อยต่อ อย่าเปลี่ยนใจ’

ขาก้าวยาวๆให้ทันก่อนเสียงออดจะดังขึ้น ไม่อย่างนั้นต่อต้องแบกรับความรู้สึกนี้ไปจนกว่าจะถึงเวลาพักอีกทีต่อคงต้องทนไม่ไหวแน่ๆ

ต่อสูดหายใจเข้าลึกๆ

พวกอาทยังไม่มา

“เป็นไงมึง”

ต่อสะดุ้ง

อู้ย เจ็บวุ้ย

ที่ตัวยังระบบจากฝีมือของพวกเหี้ยนั่นเมื่อวาน นี่ขนาดกลับไปรีบกินยาแล้วนะ แม่งจะให้พี่ต้องเห็นก็ไม่ได้ อาบน้ำเสร็จต้องเช็ดตัวแล้วใส่เสื้อผ้าในห้องน้ำ แม่งทำชีวิตให้ลำบาก

ทุกทีต่อจะเดินแก้ผ้าโทงๆไปมาในห้องนอนอย่างไม่อาย

มีตรงไหนอีกที่พี่ต้องยังไม่ได้เห็น ตั้งแต่อาบน้ำด้วยกันปีที่แล้ว เรื่องอย่างว่ายิ่งไม่ต้องอาย

แต่นี่ตัวคงมีแต่รอยช้ำ

พอพี่ต้องถาม ต่อจึงเลี่ยงไปด้วยการบอกว่า อากาศมันหนาว

โกหกได้ไม่เนียน แต่พี่ต้องก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

“ต่อ!!!!”

หันไปทางต้นเสียงที่ดังกระแทกหัว

เล่นเอาสั่นสะท้านไปทั้งตัว จะตะโกนทำไมวะ

“เอ็มเหรอ” มันมายืนเฝ้าหน้าห้องนี่เอง

“พร้อมแล้วสิ”

ต่อพยักหน้า

มือชื้นเหงื่อ หายใจไม่ทั่วท้อง

เวลาคนเราจะบอกรักชอบกันนี่มันรู้สึกอย่างนี้เองเหรอ

'ถ้าต่อชอบใครจะรู้เอง'

เออ ชัดเจนเลยพี่ต้อง

แต่เรื่องของพี่น่ะ ต่อยังไม่ยอมรับเก้าง่ายๆหรอกนะ เก้าไม่เหมือนกับปิ

เก้าไม่ใช่เด็กใสซื่ออย่างปิ เป็นแค่คนที่ได้กับใครเค้าไปทั่ว เพียงเมื่อความอยากมันเข้ามา เมื่อมีคนเสนอ เก้าก็พร้อมจะสนอง

ข่าวลือเรื่องนี้รู้กันไปทั่วในโรงเรียน

พี่บูมเองก็คอนเฟิร์มข่าวนี้ว่าเป็นเรื่องจริง

ต่อไม่มีทางยอมรับเก้าได้เด็ดขาด

“เฮ้ ปิ”

เสียงเอ็มทำลายวงจรความคิดของต่อ

หน้าตาเอ็มดูร่าเริง

'นี่ไม่ใช่หนังนะ จะมาเฝ้าทุกกระบวนการเลยใช่มั้ยเนี่ย'

“ไม่หนีแล้วนะ”

“เออออ!!!”

เอาวะ ต่อ จะลองบอกชอบผู้ชายด้วยกันดูซะทีจะเป็นไร คงไม่ถึงกับตายหรอก

ต่อสูดลมหายใจเข้าลึกๆ มองตรงไปยังคนตัวขาวในแว่นหนา

สีหน้าอ่อนโยน มันเองก็รอเวลานี้อยู่รึเปล่านะ

ผิดคาดคนที่ต่อกำลังมองอย่างอ่อนโยนนั้นลุกขึ้นออกเดินตรงมาทางพวกต่อเร็วๆ

“เอ็ม อ้าว ต่อมาแล้วเหรอ”

“นี่เมื่อวานอะ ได้เอาไปเล่นหรือยัง”

เสียงปิยังสดใส สภาพหน้าตาภายใต้แว่นที่กระจกร้าวไปข้างหนึ่งแสดงออกราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ดูดีๆรอยแดงๆที่หน้ายังเหลืออยู่ถึงแว่นจะช่วยปกปิดไปได้บ้าง ที่คอเองกลายเป็นรอยเขียวจางๆนิดหน่อย แต่ไอ้แดงๆที่เป็นรอยนิ้วมือของไอ้เหี้ยบางตัว มันหายไปแล้ว

“เอ่อ ปิ”

ต่อตั้งตัวไม่ทัน

“นี่ๆๆ เอามาด้วยรึเปล่า เราว่าถ้าเล่นแบบนี้ต่อน่าจะเล่นง่ายขึ้นอะ เห็นว่ามันมีทริกตรงนี้นิดหน่อยที่ต่อไม่ผ่านไง”

“หา...”

“เออน่า เอามาๆๆ เร็วๆ”

ต่อเปิดกระเป๋าหยิบ psp ออกมาให้อย่างงงๆ

ปิรับเอาไปอย่างรวดเร็วแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ กดปุ่มเปิดเครื่องแล้วทำอะไรสักอย่างกับมันอยู่

ทุกอย่างดูจะไม่เป็นไปตามที่คาด

“นี่แหละ ปิ”

เอ็มตบบ่าต่อ

“ใช่” ต่อหัวเราะออกมา

รู้แล้วว่าทำไมเอ็มถึงได้อยากให้รีบบอกนัก ตอนที่เอ็มบอกจะบอกปิมันก็คงเป็นเรื่องยากเย็นเหมือนกัน แต่ในเมื่อมันพลาดไปแล้ว ต่อก็ไม่อยากจะเหยียบซ้ำรอยมันอีกคน

‘เฮ้อ พูดถึงเกม’

ไอ้โปเกมอนตัวเล็กน่ารักตัวนี้ ต่อจะขอรับไว้ดูแลเอง

ไม่มีพวกสัตว์ประหลาดบ้าบอที่ไหนมาสร้างรอยแผลได้อีก

คิดอะไรเนี่ย

‘สงสัยจะติดโรคปิมาซะแล้ว’ 

เอ็มดันหลังต่อเบาๆ

ไอ้นี่ก็เป็นพ่อสื่อหรือไง

“ปิ” ต่อเดินตามเข้าไปเร็วๆ

“ต่อ ไว้โอกาสหน้าก็ได้” เอ็มเอานิ้วจุ๊ปาก แล้วชี้ไปรอบๆห้อง

คนเยอะสินะ

ถ้าบอกตอนนี้ไป นิสัยไอ้ปิ ถ้าไม่ร้องไห้ก็จะมากระโดดกอดคอตรงนี้แน่ๆ นอกจากเรื่องโดนแกล้งแล้ว ไม่มีใครรู้ว่าปิจะแสดงออกยังไง

จะดีใจจนร้องไห้ โวยวาย โดดเข้ากอดแบบที่คิดไว้จริงๆรึเปล่า

เอาวะ รออีกหน่อยคงไม่เป็นไร

“นี่ กะปิ มึงแย่งไปเล่นเหรอ รอกูด้วยดิ”

“ช้าเองนี่ รีบมาดิ”

รอยยิ้มประทับใจต่อ มีมาให้เห็นแต่เช้าเลย

ต่อวางกระเป๋าลงนั่งข้างๆ

เอามือขยี้หัว

'ไม่เจ็บแล้วนะ'

คำถามนี้ต่อไม่ได้ถามออกไป ถ้าปิไม่พูดถึง ก็อย่าไปพูดถึงมันเลยดีกว่า

“นี่พักกลางวันว่างมั้ย”

“ถามทำไมอะ”

ปิทำสายตากวนประสาทลอดผ่านแว่นมา

ไอ้บ้านี่เจ้าเล่ห์นัก มันรู้แน่ๆ

ไม่มันรู้เองก็ไอ้เอ็มนี่แหละที่ปากหมาไปบอกมัน

‘แม่งร่วมมือกันป่าววะ’

ชิ แต่ถึงปิจะรู้มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับที่ต่อจะบอก

ตั้งใจไว้แล้วยังไงก็ต้องบอก

“ก็ว่าจะชวนไปไหนซะหน่อย”

ปินั่งขยับออกไปห่างๆ

“เป็นอะไรของมึง”

“ช่วงนี้ต่อดูหื่นอะ”

ปิก้มหน้ามอง psp ที่แอบเล่นอยู่ใต้โต๊ะ

ต่อหน้าแดง

'อะไรวะ กูหื่น?'

“หมายความว่ายังไงเจ้าแว่น”

“ไปติดคำนั้นมาจากเอ็มเหรอ”

เหี้ย แม่งฉลาดจริงด้วย

กูว่าแล้วที่เอ็มบอก ปิไม่โง่น่ะแปลว่ายังไง

“ตอบมาก่อน กูหื่นยังไง”

ปิ ปิดเครื่องเกมส่งคืนมาทางต่อ

“ก็... ตั้งแต่วันนั้น”

ปิ หน้าเริ่มแดงขึ้น

“ต่อดูหื่นๆอะ เวลาคุยปกติต่อจะมองหน้าแปบเดียว ไม่ก็จะมองออกไปทางอื่น แต่นี่ ….”

“แต่อะไร” ต่อคาดคั้น

“เดี๋ยวนี้ ถ้าต่อไม่มองที่กระดุมเสื้อเราก็จะมองที่ …. ก้นเราอย่างเดียว”

เหี้ยยยยยยยยยยยยย กูเป็นคนยังงั้นไปแล้วเหรอ

“ไม่จริง”

“ตอนนี้ต่อมองอะไรอยู่ละ”

เออวะ ข้างหน้าที่เห็นก็มีแต่กางเกงนักเรียนสีน้ำเงิน ก้นปิที่โค้งงอนตอนนั่งลงกับเก้าอี้ เมื่อกางเกงสีน้ำเงินถูกทับมันจึงตึงตามเป็นรูปก้น

ก้นขาวๆ

สัสสสสสสส

ต่อเอามือปิดหน้า

“หื่น”

“นี่ ไม่ได้อยากโดนโอตาคุอย่างนายว่าหรอกนะ”

ปิยิ้มเห็นฟัน

เจ้าของรอยยิ้มน่ารักที่สุดในโลกตอนนี้

ต่อคิดเสมอว่า เวลาปิยิ้มแบบนี้จะหาตาไม่เจอ เห็นแต่กรอบแว่น กับฟันขาวรับกับปากแดงสด มันดูตลก

รอยยิ้มที่ออกมาจากใจของปิจริงๆ

“ต่ออยากเหรอ”

ปิชำเลืองมองลอดแว่นมา

“ปิ ไม่อยากโดนเขกกบาลห้ามถาม”

มันพูดถูก ต่อหมกมุ่นอยู่แต่กลับเรือนร่างของปิไปแล้ว เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ต่อยอมรับได้ยาก ต่อกำลังติดใจรสชาติของปิไปแล้ว

ร่างขาวผอม กับเสียงร้องที่ดูเป็นธรรมชาติ ร่างนั้นสั่นไหวไปตามจังหวะการโยกเข้าออกของต่อ ถึงจะเจ็บแต่ก็คงทนเอาไว้ จนกว่าต่อจะถึงที่หมาย ร่างน้อยที่สั่นเทิ้มกระตุกเกร็งเป็นระลอกเมื่อถึงที่สุด

ปิดท้ายด้วยการหันหน้ามาหาต่อ แล้วจูบเบาๆด้วยปากแดงที่น่ากัด

แค่คิดก็เตลิดแล้ว

ปินั่งยิ้มมองตรงไปข้างหน้ารอเข้าเรียน

ต่อหันหน้ามองออกไปทางหน้าต่าง จ้องมองออกไปที่ท้องฟ้าสีสดที่อยู่ข้างนอก

'เพราะมึงเป็นอย่างนี้แหละ กูถึงไม่กล้าซะที'

“ต่อวันนี้บ่ายมีแข่งนี่”

“เออวะ ลืมไปเลย”

“ตกรอบแน่ๆ”

“ปากดี หลังๆนี่ปากเก่งนะ”

“แล้วต่อคิดว่าเราเก่งมั้ยละ”

ไอ้นี่ มันกวนตีนกูแน่ๆ มันตั้งใจ มันกวนตีน

วันนั้นที่มันบอกว่าจะไม่โดนแกล้งแล้วจะขอเอาน่ะ มันวางแผนไว้ก่อนรึเปล่าวะ ไอ้อาทเป็นพวกมันมั้ยเนี่ย ชักไว้ใจไม่ได้แล้ว

“ไม่รู้สิ ผลออกมาแพ้ก็คงตกชัวร์ ชนะก็รอลุ้น เล่นๆไปงั้นแหละ”

“เอาน่า”

“นี่ปิ บ่ายปิขึ้นแสตนด์ใช่มั้ย”

“อือ ซ้อมใหญ่นี่ คงงั้นแหละ”

“เอ็มมันก็อยู่ด้วย เดี๋ยวฝากมันไว้ให้”

“ขอบใจนะ”

“เลิกขอบใจกูซะที ต่อไปยังต้องมีให้ขอบใจอีกเยอะ”

ต่อหันหน้าหนี รู้สึกตัวเองหน้าแดง

.
.
.
บ่าย

พักกลางวันหลังจากกินข้าวกันเสร็จ ต่อก็ยังไม่ได้บอกกับปิออกไป ถึงจะนัดกับปิไว้แล้ว ใจก็เตรียมไว้แล้ว แต่มันช่วยไม่ได้รุ่นพี่ที่สีมาตามตัวให้ไปซ้อมด่วนก่อนที่จะแข่งจริงตอนบ่ายโมง

การแข่งที่ต่อไม่ให้ความสนใจเท่าไร

สมาธิไปจดจ่ออยู่กับเรื่องอื่น

“ปิ ไปอยู่กับเอ็มนะ ต่อต้องไปเตรียม เดี๋ยวแข่งเสร็จจะรีบไปหา”

“อื้อ ได้”

ปิโบกมือหยอยๆ ส่งต่อวิ่งลงไปทางสนามบอล

ภาพเด็กชายใส่แว่นแตกยังติดตาต่ออยู่ ร่างขาวบางราวกับจะกลืนหายไปในแสดงตะวันยามเที่ยง

'อยากจะวิ่งกลับเข้าไปกอดจริงเว้ย'

ต่อสบถออกมา กลัวว่าร่างนั้นจะหายไปไหน

“พี่วันนี้ว่ายน้ำมีแข่งหรือเปล่า”

“มี”

งั้นก็โล่งไปอีกเปราะ ไอ้อาทมันคงไปอยู่ที่สระว่ายน้ำ ไม่มาปั่นป่วนอยู่แถวแสตนด์แน่ๆ สันดานอย่างมันเหรอจะมาขึ้นแสตนด์แหกปากเย้วๆ

ไม่มีทาง ต่อมั่นใจ

แข่งวันนี้เจอกับสีแดงที่ชนะ 2 โอกาสชิงที่หนึ่งของสีแดงมีสูง

สีของพี่บูม

“พร้อมยังไอ้น้อง”

นั่นไง พี่บูมในชุดพละโรงเรียนกับเสื้อนอกสีแดงสดถูกสวมครอบเอาไว้อยู่ เหมือนลูกสตรอเบอรี่เดินได้ หัวยังเปียกผมลู่ติดหน้า

“พร้อมไรพี่ แพ้ก็แพ้”

“นี่ให้ช่วยก็บอกนะ”

“เหอะ ผมเก่งพี่ ไปอ้อล้อเก้าเหอะวิธีนี้น่ะ”

“นี่พี่บูมแข่งว่ายน้ำมาเหรอ”

“ใช่ ชนะปุ๊บมาต่อนี่เลย”

“เหอะ ไหวเร้อ” ต่อมองเหยียดๆ

เสียงออดดังขึ้น เด็กนักเรียนชั้นต่างๆทะยอยลงมาที่แสตนด์ แสตนด์ทั้งสองฝากถูกประกอบขึ้นเป็นแบบเต็ม สูงเท่าตึกสามชั้น

เมื่อวานยังเป็นชิ้นย่อยอยู่เลย

ชิ้นย่อยจะมี 4 ชิ้น 5 ชั้น แสตนด์ไม้ที่มีโครงเป็นเหล็ก เมื่อประกอบเข้าด้วยกันจะสูง 10 ชั้นกว้าง 2 ล็อคแสตนด์ มากพอที่จะจุนักเรียนแต่ละสีเข้าไปได้

สีหนึ่งจะได้ 2 ล็อคเท่ากับ 4 แสตนด์เล็ก

ประตูของต่ออยู่ฝั่งเดียวกับสีตัวเอง ไม่ต้องบอก ฝั่งที่จะต้องทำประตูนั่นอยู่ตรงข้าม

เด็กนักกีฬาทั้ง 2 สี ลงมาวอร์มเตรียมตัวอยู่ในสนาม

กรรมการในชุดสีขาวกำลังโยนลูกบอลไปมา

ครูวิชาพละสักคน

[Monet]

ต่อลองมองหันไปหาปิ

หาไม่เจอ คนบนแสตนด์แน่นยังกับปลากระป๋อง

พวกพี่สีเดินเข้ามาวางแผน

“ทำให้เต็มที่ ผลไม่เป็นไรช่างหัวมัน ฟาล์วได้ก็ทำไป ไม่มีอะไรต้องเสียอีกแล้ว”

หา อะไรนะ พี่เมาปะเนี่ย

“พี่ขอบใจน้องทุกคนที่พยายามกันมาถึงวันนี้ นัดสุดท้ายแล้ว ทำให้ดีที่สุด จบงานนี้เดี๋ยวพวกพี่จะพาไปเลี้ยงข้าว กินกันให้เต็มที่ไปเลย แต่ก่อนนั้นทำยังไงก็ได้ให้ชนะ จัดไป”

พวกพี่ตบมือรัวๆ ไล่นักเตะ ตัวจริงลงสนามไป

'คำปลุกใจเหี้ยอะไรวะเนี่ย'

แสดงว่าในความคิดคือแพ้แน่แล้วสิใช่มั้ย จะปล่อยให้แพ้แบบดีๆก็ยังไง ไหนๆก็จะแพ้แล้ว ซัดกันให้เต็มที่ไปเลยยังงั้นเหรอ

ดี เข้าทางต่อ

บอลถูกวางอยู่ลกางวสนาม กรรมการกำลังจะเป่านกหวีด

เสียงเชียร์รอบสนามกำลังดังขึ้น

สีแดงได้บอลก่อน

บอลถูกเขี่ยออกไปข้างหลัง แล้วเริ่มเลี้ยงขึ้นมาข้าหน้า ไอ้พี่บูมเล่นเป็นกองหน้าซะด้วย ตัวเตี้ยๆนี่เลี้ยงมาเร็วเชียวนะ

ต่อได้แต่ยืนมองปล่อยให้กองหลังจัดการงานไป

ขี้เกียจวะ

นิสัยพี่บูมก็ยังคงเดิมไม่ส่งต่อให้ใคร ยิงเอง ตรงกรอบแต่ก็ตรงตัวผู้รักษาประตู

เพื่อนพี่ต้อง  ผู้น่าสงสาร เจอสีเห่ยๆแบบนี้นี่ รักษาประตูให้แพ้แค่นี้ได้ก็ดีแค่ไหนแล้ว

ลูกถูกขว้างออกมา แล้วส่งกันไปถึงต่อ

ฝั่งสีแดง 3 คนเข้ามาขวางทันที

ไอ้พี่บูม รู้แกวสินะ
สีต่อนอกจากต่อแล้วนอกนั้นก็ธรรมดา ไม่มีอะไรต้องกังวล

เมื่อเจอเข้าไป 3 ก็ช่วยไม่ได้นอกจากจะต้องส่งไปให้คนอื่น

ลูกก็ถูกฉกออกไปโดนกองหน้าฝ่ายตรงข้าม

แล้วก็จะติดผู้รักษาประตูอีก

ครึ่งแรกวนเวียนกันอยู่อย่างนั้น

ถ้าไม่ใช่ว่าเหมือนโชคช่วย กองหลังสีแดงพลาดส่งบอล เข้ามาที่ขาต่อ ทำให้ต่อสามารถหลุดเดี่ยวเข้าไปถึงหน้าประตูได้

ขาที่เคยยิงระยะไกลเกือบโดนหัวเก้า แรงเดียวกับที่ทำเอาแสตนด์สั่นสะเทือน ยิงลูกบอลส่งเข้าไปตุงตาข่ายไปเรียบร้อยก่อนหมดครึ่งแรกเพียงแค่ไม่กี่นาที

พักครึ่ง

เด็กนักเรียนเริ่มทะยอยลงจากแสตนด์บ้าง บางคนก็เดินมาสมทบจากด้านนอก เดี๋ยวจะมีเดินพาเหรดละสินะ เสียงเชียร์บนแสตนด์เริ่มเบาลง บ่ายหน้าหนาวอาทิตย์สุดท้ายของสิ้นปี ไม่ได้ดูจะทำให้คนกระตือรือร้นขึ้นมาได้เลย

แถวถูกตั้งลวกๆ ยังไม่พร้อมคงต้องอีกซักพักกว่าจะเข้าที่ ครั้งแรกที่ซ้อมวนใหญ่รอบสนาม

พี่ต้องก็ต้องมาด้วยสิเนี่ย

ต่อพลาดโอกาสจะได้ดูพี่ชายเดินนำขบวนรอบสนามไป ไม่มีเวลาจะไปจับจ้องที่อื่น มีการแข่งในสนามรออยู่ การแข่งที่นำสีอื่นเป็นครั้งแรก

ต่อพักอยู่แถวสีตัวเอง อีกฝากของสนาม

พี่ต้องกับเก้ายืนอยู่อีกด้านพร้อมกับไม้คฑาสีดำ หัวเงิน

'แม่งจะแยกจากกันสักหน่อยจะเป็นอะไรมั้ย'

ต่อวิ่งข้ามสนามมาทางสีแดง

กวักมือเรียกพี่บูม

บูมเดินเข้ามาพูดคุยด้วย

“เห็นข้างหลังมั้ย”

“เออ แล้วไง”

“เดี๋ยวผมจะส่งบอลให้พี่นะ จัดไปสักลูก”

“บ้าเหรอ”

ต่อหันมาจ้องหน้า

ปี๊ด เสียงนกหวีดดังขึ้น

บอลถูกเลี้ยงขึ้นมา คราวนี้สีฟ้าบุกก่อน ต่อถอยมาเป็นกองหลัง ตำแหน่งที่ไม่คุ้นเคย คนอย่างต่อต้องอยู่กองหน้าเท่านั้น

ต่อที่อยากได้อะไรต้องได้ พี่ต้องตามใจเสมอ และด้วยความสามารถของต่อ อะไรที่อยากได้มันไม่ได้ยากเกินไป อาจจะยกเว้นเรื่องเดียว

เกรดเฉลี่ย

เกรดเฉลี่ยระดับกลางๆ

กองหน้าตัวสำรองทำผลงานได้พอชม ส่งลูกเร็วแตไม่แรงพอไปที่ทำคะแนนได้ ลูกถูกเตะยาวโยนออกมาครึ่งสนาม สีแดงบุกกลับ

ผ่านกองกลางเข้ามาได้

ต่อเข้าขวาง แล้วแย่งบอลออกมา

‘ของง่ายๆ’

ที่ยากกว่าคือจะเตะยังไงให้โดนหัวเก้า จากด้านนี้ถ้ากลับตัวไปเตะเห็นชัดๆว่าตั้งใจ

ต่อมองหน้าพี่บูม

แล้วแกล้งเตะยาว พลาด

เข้าขาบูม

อึดใจนึง

ลูกถูกหวดยาว เหมือนจะเข้ากรอบหน้าประตู แต่เปล่า ลอยออกไปทางต้นไม้ ที่ต้องกับเก้าหลับพักอยู่

เสียงเฮ ในสนามดังขึ้น

เฉียดไปนิดเดียว

หลังจากนั้นบูมขอเปลี่ยนตัวออก

ปล่อยให้เกมดำเนินต่อไป

เสียงเพลงกราวด์กีฬาดังขึ้นจากทางเครื่องเสียงด้านข้างสนาม พวกครูยกลำโพงสีดำตัวใหญ่มาวางเอาไว้ พร้อมด้วยเครื่องเล่น ข้างๆกันก็มีกลองพลาสสิคใสใบใหญ่วางอยู่ คนตีนั่งประจำที่ กลองขาวกลมตัวใหญ่เกือบเท่าคนตีถูกจัดวางไว้ที่หว่างขา

แถวตั้งเสร็จเรียบร้อย

ต่อขอเปลี่ยนตัวออกมานั่งพัก รู้สึกเบื่อที่จะต้องมาแข่งอะไรแบบนี้ มันไม่ได้มีค่าอะไรในสายตาต่อ อย่างมากก็ที่ 3

ปิคงดูอยู่จากทางสนามด้านโน้น

เอ็มก็คงเฝ้าดูอยู่ หวังว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก พาเหรดกำลังมา แปลว่าแข่งว่ายน้ำน่าจะใกล้จบแล้ว ถึงจะเหลือแข่งอยู่ ก็อาจจะแค่ไม่กี่รายการไม่มีอะไรรับประกันว่า อาทจะลงทุกรายการ

ต่อไม่สบายใจเมื่อนึกขึ้นมาได้

อยากจะกลับไปที่แสตนด์ แต่เสื้อคลุมสีฟ้ามันบังคับต่อให้นั่งอยู่ด้านข้าง ที่นั่งของตัวสำรอง

ที่เดินไปคุยกับบูมเมื่อกี้ พวกพี่ก็แสดงท่าทีไม่พอใจออกนอกหน้าแล้ว

ต่อต้องแกล้งบอกว่า ไปทักทายพี่ที่รู้จัก

“นี่แข่งอยู่ มึงบ้ารึเปล่า” พี่คุมทีมตวาดขึ้น

ต่อยกมือไหว้แล้วกลับมานั่งที่

พี่ต้องยืนตรงนิ่งอยู่หน้าสุด

สีหน้าไร้ความรู้สึก มันไม่ใช่พี่ต้องเลย ใครๆมักจะเรียกพี่ต้องว่า ไอ้ขี้เก๊ก จริงๆแล้วเปล่าหรอก ขี้อายมากกว่า เวลาทำอะไรไม่ถูกพี่ต้องจะแก้ปัญหาด้วยการทำหน้าเฉย ไม่แสดงออก

พี่ต้องยืนตัวตรงอยู่หน้าขบวนของสีฟ้า เก้านั่งอยู่ริมฟุตบาท แถวๆเครื่องเสียง

หมดขบวนพาเหรด ก็ถือว่าจบการซ้อมวันนี้ ครูจะปล่อยกลับบ้าน ต่อต้องรีบหาทางบอกปิให้ได้ วันพรุ่งนี้เป็นวันเรียนวันสุดท้าย เพื่อฉุกเฉินไว้อีกวัน

เสียงเพลงเริ่มดัง

ขบวนเริ่มเคลื่อน อีกกว่าครึ่งสนามกว่าพี่ต้องจะผ่านหน้าต่อ

“ไม่สบายใจเหรอ”

“มาได้ไงเนี่ย”

“อ้าว บอกแล้วเส้นใหญ่”

“เออ ตลอดอะ”

พี่บูมมานั่งอยู่ข้างๆ

ปิ๊ดดดดดดดดดดด

จบการแข่งขัน

ผลออกมาสีฟ้าของต่อชนะไป 1-0 ลูกเดียวที่ต่อยิงได้

“นี่พี่ตั้งใจให้ชนะป่าวเนี่ย”

“ป่าว”

“แล้วเดินออกไปทำไม”

“ขี้เกียจเตะต่อน่ะ เหนื่อย ปวดตัว”

“เออ เอาเหอะ”

“เป็นไงมึง ช้ำมั้ย”

“จะเหลือเหรอ เละอะพี่”

“ใจด้วยสินะ”

“เดี๋ยวปั๊ด”

“ฮ่าๆๆๆ นี่ถ้าไอ้ต้องรู้นะ มันลงมาห้องมึงทันทีแน่ๆ”

“ใครจะบอกเล่าพี่”

“จ้าๆ”

“ที่สีต่อชนะได้ เพราะพี่ใช่มั้ย”

“ป้าว”

พี่บูมแม่งอ่อนให้เห็นๆ กลัวได้ที่ 1 ง่ายๆเหรอไงวะ

ต่อหันหน้าไวไวไปทางแสตนด์ของสีฟ้า พยายามหาปิให้เจอ

ดูไม่ออกว่าอยู่ตรงไหน

พยายามหาต่อไป

“หาไรวะ”

ต่อส่ายหัว

“เรื่องนั้นใช่มั้ย”

เสียงพ่นลมหายใจยาวออกมา

เมื่อวานตอนซ้อนท้ายพี่บูมกลับบ้าน....

ต่อเล่าเรื่องของปิคร่าวๆให้พี่บูมฟังหลังจากส่งเอ็มกลับไปแล้ว เสียงต่อเล่าผ่านหมวกกันน๊อคที่โขกกับหัวบูมทุกครั้งที่เบรค

มอเตอร์ไซค์คันเล็กเหมือนกับตัววิ่งไปช้าๆ เพื่อไปส่งต่อ

‘สุดท้ายมึงก็ได้หลัง’

‘ทำยังกับพี่ไม่เคย’

‘ยังเว้ย กูถึงกลับตัวทันไง’

‘แล้วมึงจะทำไงวะ กูจัดให้เลยมั้ย’

ต่อเงียบไปปล่อยให้เสียงรถบีบแตรข้างๆ ทำลายบทสนทนา

‘คงต้องงั้นอะพี่’

ต่อกำหมัด รู้สึกอายในความไร้ความสามารถของตัวเอง

มันเกินมือของต่อไปแล้ว

‘ต่อกูว่าพวกนั้นทำเกินไปแล้ววะ’

ต่อหยักหน้า

พอได้ยินว่าพี่บูมจะช่วย มันช่วยคลายกังวลให้ต่อลงไปได้มากกว่าวิธีการที่เอ็มพูด

มันจะมีพาวเวอร์ขนาดให้ย้ายเลยเหรอวะ

ตึง ตึง ตึง

เสียงเรียกสายตาต่อกลับมามองที่แถว

ขบวนสีเห่ยๆเดินผ่านหน้ามาแล้ว

เมื่อกี้สีม่วงเพิ่งเดินผ่านหน้าไป ท่าทางเด็กแต่ละคนหน้าตาซังกะตาย

นั่นพี่ต้องกำลังเดินมา

ควงไม้เป็นวงกลมแล้วโยนขึ้นสูงไปในอากาศ

แล้วรับได้

สีหน้าพอใจ

‘พี่กูท่าทางจะขี้เก๊กจริงๆแล้ววะ’

เดินผ่านหน้าต่อไป ต้องหันมายิ้มให้

ถึงตรงข้างหน้าที่เป็นทางโค้งต้องหยุด

พี่ต้องโยนอีกคราวนี้สูง สูงกว่าทุกคนในสนาม

แต่... พี่ต้องไม่ได้ดูไม้

‘เฮ้ย หันไปดูอะไรอยู่วะ’

เสียงไม้ตกลงพื้นดังสนั่น ไม่ใช่แค่ไม้สิ หัวพี่ต้องจะเป็นไรมั้ยวะนั่น หัวมันเป็นเหล็กไม่ใช่เหรอ

ชิบหาย

ไอ้พี่บ้า มัวแต่เก๊ก

เก้าวิ่งเข้าไปดูต้องกับรุ่นพี่ พวกนั้นรุมกันสำรวจหัวต้องที่โดนไม้ตีเข้าไป ต้องยังนั่งอยู่บนพื้นแบบงงๆ ไม่เคลื่อนไหว

เด็กน้องๆในสีอีก 2 คนเข้าไปยืมคร่อมดูร่างต้องกันใหญ่

ครูพละเดินเข้าไปดูแล้วโบกมือเป็นสัญญาณว่าไม่เป็นอะไร

รุ่นพี่กับเก้าแบกร่างไร้เรี่ยวแรงของต้องออกไปใต้ตึก

“เฮ้ย เป็นไรป่าววะ”

“เดี๋ยวไปดู”

ครูกำลังใล่เด็กที่มุงเข้ามาเมื่อกี้กลับเข้าแถวไป

“นั่นไปไหนน่ะ”

“ไปดูพี่ผมครับ”

“กลับไปที่แสตนด์ เดี๋ยวหมดนี่แล้วค่อยไป”

“แต่ว่า”

“กลับไป”

ครูทำหน้าดุใส่

แม่งเอ้ย

กลัวกูหนีกลับบ้านรึไง ใครมันจะบ้าฉวยโอกาสนี้วะ อีกเดี๋ยวก็จะหมดซ้อมก็ได้กลับบ้านแล้ว

“ใจเย็นมึง เดี๋ยวเลิกแล้วไปดูด้วยกัน”

ต่อพยักหน้า

อยากให้เวลาเดินเร็วๆ

[broke-back]

เด็กนิสัยเสีย
ขี้อิจฉา
เอาแต่ใจ
นิสัยไม่ดี

ไอ่ต่อ

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : ไม่ยอม

ต่อใจจดจ่อ รออยู่นานให้เสียงเพลงดังๆในสนามหยุดลง สมาธิต่อไม่ได้เสียไปกับการจ้องมองอยู่กับขบวนพาเหรดน่ารำคาญพวกนั้น แต่เป็นพี่ต้องที่ตอนนี้โดนลากตัวไปห้องพยาบาลซะมากกว่า

‘หัวจะแตกมั้ยวะ'

จะเข้าไปดูก็ไม่ได้

ไอ้เก้าก็รีบตามไปดูเลยนะ

“ใจเย็นเดี๋ยวเลิกแล้ว” พี่บูมราวกับจะอ่านความคิดได้ เมื่อเห็นต่อนั่งไม่เป็นสุข

ตอนนี้ทุกอย่างหยุดนิ่ง ในสนามกำลังรอคำสั่งจากครูต่อไป

ทางซ้ายเป็นแสตนด์ ที่ๆปินั่งอยู่ หวังว่าเอ็มมันจะช่วยได้นะ ดูท่าทางแล้ววันนี้คงจะยังไม่ได้พูดกับปิอีกแน่ๆ ไม่ก็ต้องรอหลังเลิกเรียนไปเลย

ถ้าปิมันจะยังคอยอยู่นะ ไม่สิถ้าต่อบอกปิก็คงคอย แต่ต่อไม่อยากจะบอกให้ปิคอย เย็นๆอย่างนี้เดี๋ยวเกิดไปเจอพวกอาทอีกจะอันตราย

เสียงครูพูดผ่านไมโครโฟนดังขึ้นยาวๆ คำพูดที่ไม่เข้าหัว

เสียงเฮในสนามดังขึ้น คงจะมีเรื่องดีๆอะไรสักอย่าง

อะไรที่ต่อไม่สนใจในตอนนี้

โทรศัพท์มือถือไม่ได้เอามาด้วย พี่บูมเดี๋ยวฝากบอกคนเมื่อวานหน่อยดิ

“บอกว่า?”

“เดี๋ยวพาปิไปรอแถวหน้าห้องพยาบาลหน่อยนะ”

“ได้ เดี๋ยวบอกแล้วจะรีบตามไป” พี่บูมรู้สินะว่าต่อจะไปไหน

เสียงเฮ ดังขึ้นอีกครั้ง

เด็กนักเรียนบนแสตนด์ลุกขึ้นแล้วค่อยๆเดินลงจากแสตนด์ไปทางห้องเรียน ต่ออยากจะรีบวิ่งออกไปหาพี่ต้องที่ห้องพยาบาลแต่ทำไมไม่ได้

“น้องๆ คืนเสื้อก่อน”

ต่อรีบถอดเสื้อคืน นึกเสียดาย ทำไมไม่ถอดรอเนิ่นๆวะ จะใส่ไว้ทำไม

“พี่ก้อง พี่ต้องเป็นไรป่าว”

“ไอ้ดรัมนั่นน่ะนะ”

“ครับ”

“โชคดี หัวไม้ตอนซ้อมมันหุ้มพลาสติค ไม่ใช่เหล็กจริง มันเบากว่าน่ะ โดนหัวไปก็ไม่เป็นไร ไม่ถึงกับแตก”

“เออ ใช่โชคดีนะมึง ปีก่อนที่รุ่นพี่กูทำก็มีเรื่องอย่างนี้ เค้าเลยให้ใช้ของปลอมในวันซ้อมเท่านั้น กันพลาด แม่งได้ใช้เลยวะ”

พี่คนไหนสักคนพูดขึ้น

ท่าทางไอ้พี่ต้องจะไม่เป็นไร

งั้นก็คงไม่ต้องรีบแล้ว

“ต่อ”

“เจอตัวมั้ยพี่”

“เรียบร้อย พวกนั้นบอกจะเอากระเป๋าต่อลงมาให้ด้วย แล้วจะรอแถวนั้นแหละ”

“งั้นจะไปกันรึยังพี่”

ต่อออกเดินนำ ให้พี่บูมตามหลังมาช้า

เด็กส่วนใหญ่เดินสวนขึ้นตึกเรียนไป คงจะไปเก็บของเตรียมกลับบ้าน 

ทางเดินหน้าห้องพยาบาลดูปลอดคน เด็กโรงเรียนนี้ถูกสอนมาให้เว้นช่องว่างการเล่นซนแถวหน้าห้องพยาบาลเอาไว้ เพื่อเป็นมารยาทที่มีต่อผู้ป่วย

เรื่องนี้ถูกสั่งสอนมาตั้งแต่ชั้นประถม

ป้ายหน้าห้องก็มีเขียนไว้ว่า 'ห้องพยาบาล งดใช้เสียงดัง'

ในห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆที่อยู่ติดกับบันไดริมสุดอีกด้าน บันไดที่สามของตึกเรียนสูงหลายชั้นนี้ เป็นบันไดที่คนใช้น้อยที่สุด ตรงข้ามห้องพยาบาลเป็นลานกว้าง เดินผ่านที่พี่ต้องซ้อมโยนไม้ทุกทีไปจะเป็นสระว่ายน้ำ

การที่มองตรงออกไปเห็นสระมันทำให้ต่อไม่สบายใจ

“พี่ต้องเป็นไรรึเปล่า” ต่อชะโงกหน้าเข้าไปถาม

แต่มองไม่เห็น บริเวณเตียงนอนมันหลบอยู่ลึกเข้าไปอีก

หน้าห้องมีรองเท้านักเรียนถูกถอดวางอยู่สองคู่

ต่อเดินตรงเข้าห้องพยาบาล

“เฮ้ย”

ภาพตรงหน้าทำเอาต่อพูดอะไรไม่ออก ในหัวขาวโพลนไปหมด

“พี่ต้องอยู่ป่าว”

เก้ารีบผละตัวลุกขึ้นมายืน

“พี่ต้อง”

เมื่อกี้นี่มันอะไรกัน

ต่อกับบูมเดินเข้ามาในห้องพยาบาล

“ต่ออย่าเสียงดังได้มั้ย”

“เป็นไรป่าวพี่”

บูมกับต่อจ้องหน้าเก้าเขม็ง

“มึงทำอะไรกันน่ะ” บูมหันมาทางผม

“เอ่อ ไม่ เปล่า ไม่ได้ทำไร”

เก้าอึกอัก

พลัก

ต่อโดดข้ามเตียงต้อง ส่งหมัดเข้ามาที่หน้าเก้าเต็มๆ หนึ่งหมัด เล่นผู้โดนชกนี่ถึงกับเซถอยหลังออกไป
เก้าพลิกตัวกลับกำลังง้างมือขึ้น เล็งไปที่หน้าของต่อ

“เก้า เดี๋ยวสิ” ต้องร้องห้าม

พลัก

คราวนี้หมัดที่สองส่งเข้าไปที่อกของต่อเต็มๆ

“เดี๋ยวพ่อมึงเหรอ” เสียงเก้าตะเบ็งขึ้น

พี่ต้องรวบรวมแรงแล้วดีดตัวขึ้นมากอดต่อเอาไว้

“เอ้าของแถม”

บูมประเคนลูกถีบยันเข้าที่ท้องผม จนกระเด็นลงไปกองอีกข้างของห้องพยาบาล

สัสนี่ อีกตัว

“ต่อ เป็นบ้าอะไรวะ”

“มันน่ะแหละ จะทำอะไรพี่ต้อง”

“นี่มันในห้องพยาบาลนะ ต่อ”

“ไอ้กระหรี่นี่มันเลือกสถานที่ด้วยเหรอ”

เก้าค่อยๆเดินช้าๆ เข้าไปหาบูม พี่ต้องกอดแน่นจะสะบัดตัวออกก็ไม่ได้

“พี่บูม กระทืบมันเลย”

“พี่บูม!!!!! ผมสั่งให้พี่กระทืบไง”

พี่บูมดูเก้กังจะยกมือขึ้นทำไรสักอย่าง

“ได้แค่นี้เหรอ”

เก้าสวนด้วยหมัดเข้าที่ท้อง ก่อนถีบมันกระเด็นลอยข้ามเตียงออกไป

“พี่บูม”

ต่อสะบัดตัวต้องออกไปด้านข้าง ไม่ให้เข้ามายุ่งได้

“พี่ต้องไปช่วยมันทำไม คนแบบนี้”

ต่อโดดถีบเข้ามาเต็มขา เดินเข้าไปง้างขาจะเตะซ้ำ

ต้องลงมานั่งบังตัวเก้าไว้

“พี่ต้อง” ต่อร้องเสียงหลง

“เก้า เกิดไรขึ้นวะ”

พี่เจนี่

“ต้องมึงกอดเก้าทำไมวะ”

“นั่นไง ผัวมันมาโน่นแล้ว”

“กระหรี่ดีเนอะ ทำยังไงวะให้ผู้ชายมาแย่งกันได้”

“ต่อ น้อยๆหน่อยนะมึง”

“เจ อย่า” แมคคว้ามือไอ้เจไว้

“พวกมึงมากันทำไมวะ” ต้องถามเสียงดัง

“เรื่องอะไรกันวะ” แมคถาม

“พวกมึงเพิ่งรู้เหรอ”

“ต่อพูดดีๆหน่อย”

“ทำไมต้องพูดดีด้วยละ พี่บูมเล่าดิ ไอ้เหี้ยนี่ไปทำไรเหี้ยๆเอาไว้”

บูมมองหน้าเจเลิกลัก

“ไหนมึงบอกจะจบเรื่องนี้แล้วไง”

“มึงคิดว่ามันง่ายเหรอวะ”

เจ ยังจ้องหน้า

“มึงยอมแพ้กูเองนี่ กูไม่ได้ขออะไรสักหน่อย แค่บอกว่า กูจะเลิกยุ่งกับไอ้นั่น มึงก็ยอมหมดแล้ว โง่วะ”

“บูม มึงสัญญาแล้วนะ” เจชี้หน้าบูม

“ไม่เล่า งั้นกูเล่าเอง”

“ต่อ มึงพูดอะไรซี้ซัวะ มึงโดนตีนกูแน่”

ต้องเดินเข้าไปหาเจ เอาตัวบังต่อไว้

“พี่กูอยู่นี่ มึงกล้าเหรอ”

“อยากรู้ใช่มั้ย มา เดี๋ยวกูเล่าให้ฟังเอง” เสียงเก้าแทรกขึ้น

เว้นระยะไปชั่วอึดใจ

ไอ้เก้าเริ่มพูด

พี่เจกับแมคยังยืนอยู่ใกล้ๆ

ดี พวกนั้นจะได้รู้กันซะให้หมด

'ตอนนั้นกูไม่รู้จริงๆนะ ว่ามึงคิดยังไงกับกู  เจ มึงก็คงเหมือนๆกับบูมสินะ แค่เห็นกูเป็นที่ระบายให้เฉยๆ จนวันที่มึงบอกกับกูที่บ้านนั่นแหละ กูเลยยิ่งแน่ใจว่ามึงคิดแค่นี้ แต่ยังไงมึงก็คือ พี พี คนที่กูรู้สึกดีด้วยมาตลอดเพราะมึงคือเพื่อนคนเดียวที่ไม่เคยทิ้งกูไปไหนเลย ถ้าเรื่องแค่นี้มันทำให้มึงสบายใจได้ กูก็อยากทำให้ ยังไงมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกของกูอยู่แล้วนี่'

เสียงเรียกชื่อเก้าดังขึ้น

จะไปห้ามมันทำไมกัน

“กูก็เลยยอมมันในห้องนั้นแหละ”

เก้าหันไปมองหน้าต้อง

“มึงแม่งตุ๊ดจริงๆด้วย”

ต่อเดินเข้าไปผลักอก

ที่อยากผลักจริงๆไม่ใช่อกของเก้า แต่เป็นคำว่าตุ๊ดที่เพิ่งหลหุดปากต่อออกไปเมื่อกี้ต่างหาก คำพูดเหมือนจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวของต่อเอง

เหมือนโดนหมัดตุ๊ดสวนเข้าที่หน้าอย่างจัง

'หึหึหึ ใช่ ตัวกูน่ะคงใช่ แต่ไอ้เจน่ะไม่ พี่มึงก็ไม่ด้วย พวกมันก็แค่เล่นๆกับกูนั่นแหละ'

'ขอโทษนะ เจ มึงเองก็คงอยากจะปิด แมค กับ ต้อง เอาไว้เหมือนกันสินะ'

พี่เจ หลบหน้า

'ขอบใจนะมึง'

เก้าแกะมือพี่เจออก

'ส่วนมึงบูม มึงมันชอบแบบนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ กูไม่เข้าใจนะว่า มึงจะคอยแกล้งกูทำไม มันมีอะไรสนุกนักรึไง กูสงสัยนะ มึงทำอะไรมากูก็ไม่สนใจ  มึงก็จะยิ่งทำหนักขึ้น แล้วไง กลายเป็นว่า มึงก็เอาเรื่องที่มึงเริ่มก่อนไปบอกคนทั้งโรงเรียน กูเลยย้ายหนีมาห้องนี้ไง หนีไปจากมึง และเรื่องบ้าๆพวกนั้น'

'กูไม่ได้ทำไรนี่ มันก็แค่เรื่องจริง มึงมันเข้ากับใครไม่ได้อยู่แล้วต่างหาก'

'คนที่เป็นแบบมึงน่ะ ไปไหนจะมีใครต้องการเหรอ พวกพี่ต้องเค้าก็คงไม่คบมึงต่อไปหรอก'

ต่อเดินเข้ามาผลักอกเก้าเป็นครั้งที่สอง

'ต่อ ไว้มึงลองถามบูมดูสิ ว่าใครชวนกูไปห้องน้ำหลังโรงยิม'

เก้าหัวเราะให้กับพื้น

เป็นบ้าไปแล้วเหรอวะ

“แล้วไง มึงได้ผัว 2 คนแล้วยังจะมายุ่งกับพี่ต้องอีกเหรอ”

'มึงเข้าใจผิดนะต่อ ทั้งสองคนยังไม่ได้เป็นผัวกูวะ'

เก้าหันมาชูนิ้วให้

ทำไมต่อรู้สึกเหมือนกับเห็นเงาของตัวเอง หันมาชี้หน้าด่าเจ้าของอยู่

'ไปให้ต้องสอนชักว่า.. ก่อนมั้ง เด็กอย่างมึงเนี่ย'

'สุดท้ายมึงก็ไม่เคยรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับใครนะ ไม่ว่ากับกูหรือกับเจ'

“สัญญา พี่บูมไปสัญญาไรไว้”

ไอ้พี่บูม มันมีอะไรปิดบังไว้อยู่สินะ

“เออน่า มึง เดี๋ยวกูค่อยเล่า”

“มึงต้องเล่า” ต่อ เดินเข้าไปหาบูม

ต่อต้องการรู้นี่บูมอยู่ข้างไหนกันแน่

'ต่อ กลับบ้านกันเหอะ'  ต้องลุกเดินออกไปทางประตู

“ต้องให้ ไอ้นี่มันเลิกยุ่งกับพวกพี่ทุกคนก่อน”

'ต่อได้ทุกอย่างแล้วยังไม่พอใจอีกเหรอ'

'ไม่ จนกว่าชีวิตที่เหลือของ คนๆนี้มันจะไม่มีใครคบเลย ให้มันรู้ว่า นิสัยที่มันลากคนอื่นไปเป็นตุ๊ดกับมัน น่ารังเกียจแค่ไหน'

“มึง พาพี่กูไปไหนมา วันเกิดกูน่ะ”

เก้าทำหน้างง

“วันที่กูไปนอนบ้านมึงไง เก้า”

“ไอ้เหี้ยนี่เอง” ต่อ เดินมากระชากคอเสื้อเก้า

แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร

แรงดึงหนักๆ ที่ปกคอเสื้อกระชากตัวต่อให้ถอยหลังออกไปก่อน

'เด็กอย่างมึงน่ะ น้อยๆหน่อยนะ ให้พี่ๆเค้าจัดการเรื่องนี้กันเองดีกว่า'

พี่แมคลากคอต่อถอยหลังออก

'พี่มึงไปนอนบ้านเพื่อนมีปัญหาตรงไหนเหรอ'

“พี่ของกู”

พี่แมคยังคงกดหัวต่อเอาไว้อย่างนั้น

'พอเหอะ ต่อ' บูมเดินออกจากห้องไปเป็นคนที่สอง

'ตอนนี้ทุกคนก็รู้เรื่องกันหมดแล้ว มึงจะได้ไม่ต้องมาคอยตามกันท่าต้อง ไม่ต้องมาวุ่นวายกับกูซะทีนะ พี่มึงของมึง กูไม่ยุ่งหรอก ต้องไม่ได้ชอบกูด้วยซ้ำ แล้วกูก็ไม่มีทางจะไปชอบคนสูงเป็นเปรตอย่างมันได้หรอก เดี๋ยวมันก็จบแล้ว มึงอยากใช้มั้ยละ'

'ไม่เป็นไร ปีที่เหลือกูยกให้มึง ถือว่าเป็นของขวัญวันเกิดมึงนะ ต่อ ยกเว้นว่ามึงจะนึกสนุกอยากได้กูอีกคน กูจัดให้ได้นะ'

'เอาเหอะ พวกมันก็แค่ฆ่าเวลา เดี๋ยวๆก็จบกันแล้วเนอะ เดี๋ยวก็แยกย้ายกันไป จะมีความหมายอะไรในชีวิต คนคู่กันวันนึงมันยังแยกกันได้เลย แค่เพื่อนสักวันมันก็ต้องไป เอะ เพื่อนเหรอ ใช่เหรอ'

'ฝากไปบอกบูมด้วยนะ ถ้าอยากเด่นอยากดัง ไม่ต้องหาคนอื่นมาอยู่ต่ำกว่ามันหรอก ทุกวันนี้มันก็เตี้ยพอแล้ว ใครจะไปอยู่ต่ำกว่ามันอีก ถ้ามันอิจฉาคนอื่นหรืออยากเด่นมาก ไปหาอย่างอื่นทำนะ ไม่ใช่มานั่งหาเรื่องกู เอะ หรือบางทีมันอาจจะสงสารกูเลยแกล้งทำเป็นเพื่อนก็ได้ กระจอกวะมันน่ะ'

“แมค มึงโลกส่วนตัวสูงนะ......โลกวะ”

“ไอ้เจ มันไม่อยู่แล้ว ….. ดีที่มันไม่ได้คิดกับกูมากไปกว่าเพื่อน”

ต่อไม่ได้ตั้งใจฟัง

เสียงเก้าสั่น

มันทำให้นึกถึงตัวเอง ตอนเย็นเมื่อวาน ถ้าต่อมีความกล้าพูดออกไปแบบนี้ มันจะเป็นอย่างไรนะ คนที่น่าสมเพชที่สุดคงจะเป็นต่อเอง

'นี่กูทำอะไรอยู่วะ ขัดขวางคนอื่นแต่กูกำลังจะทำเอง'

เข็มยาวเลยเลข9 แล้ว นี่ผ่านมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย

ต่อเงยหน้าขึ้น

ในห้องเหลือแค่พี่แมคกับพี่ต้อง สองคน ที่เหลืออกไปหมดแล้ว พี่บูมก็ได้

“ต่อ” พี่แมคเรียกขึ้น

“ถึงต้องมันจะตามใจต่อก็จริง แต่เรื่องนี้ต่อน่าจะปล่อยต้องมันไปนะ”

“พี่แมครับได้เหรอ”

พี่แมคส่ายหัว

“แล้วต่อทนเห็นพี่ต้องไม่สบายใจได้เหรอ แล้วถ้าเค้าสองคนไม่คบกันอีกไม่ว่าฐานะไหน ต่อสบายใจเหรอ เป็นแบบนี้พวกนั้นจะเป็นเพื่อนกันต่อไปรึเปล่ายังไม่รู้เลย”

เอ็มกับปิสินะ ถึงจะไม่ได้คบกันแต่ก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ ตอนนี้ต่อทำให้เรื่องมันไปไกลขนาดว่าจะเป็นเพื่อนก็คงยังไม่ได้เลย

แม่ง... ไม่น่าเลยกู

ต่อตั้งใจว่าจะหยุดเรื่องนี้แล้ว เมื่อเห็นเก้าที่เหมือนภาพสะท้อนตัวเอง ต่อก็อดทนไว้ไม่ได้

ไม่ใช่ว่าต่ออยากเป็นแฟนต้อง พี่ชายตัวเอง

นี่ไม่ใช่สิ่งที่ต่อจินตนาการไปได้

เสือกชอบกบัคนที่คล้ายกับตัวเราซะอีก... มันแปลกๆ

ความรู้สึกนี้พยายามกำจัดมันออก มันก็ไม่หายไปไหน ต่อเริ่มทำเข้าใจมันได้มากขึ้นเมื่อใกล้ชิดกับปิ ยิ่งสนิทก็ยิ่งเริ่มจะยอมรับได้ ยังงั้นภาพที่เห็นมันก็ออกจะกระตุ้นอารมณ์ต่อให้ควบคุมไม่อยู่

สิ่งที่ต่อทำลงไปวันนี้ มันเลวร้ายเกินไป

‘จะเป็นเพื่อนกันต่อไปรึเปล่ายังไม่รู้เลย’

ถ้าปล่อยเวลาต่อไป ปิ เองก็คงจะคิดกับต่อแค่เพื่อน.... ต่อสบายใจกว่ามั้ย

ใบหน้าขาวปิลอยมา หน้าที่มีเลือดฝาดดังเดิม รอยยิ้มสดใสที่ต่อชอบ

แต่กรอบแว่นตาดำนั้นต่างออกไป

กรอบเหมือนเดิมมีลอยถลอกเพิ่มขึ้นมาบ้าง

กระจกแว่นตาที่ร้าวไปข้างหนึ่ง จากการด้อยความสามารของต่อเองที่ปกป้องปิไม่ได้

ไม่.... ต่อไม่พอใจแค่เพื่อนแน่ๆ

“พี่ต้อง พี่แมค ต่อ... ขอโทษนะ”

“…ต่อตั้งใจว่าจะไม่ยุ่งเรื่องพี่ต้องแล้ว เอ่อ.. ไม่เป็นไรหรอก พี่ต้อง แล้วแต่พี่ต้องนะ แค่ให้มั่นใจว่ามีความสุขก็พอ ... ต่อแค่อยากเห็นพี่ต้องมีความสุขเท่านั้น”

ต้องพยักหน้าเข้าใจ

“ไม่เป็นไรหรอกต่อ เดี๋ยวเรื่องเก้า พี่จัดการเอง”

แมคเดินไปตบไหล่ต้อง

“มึงมีปัญญาเหรอ ถ้ามึงกล้าๆบอกไป มันก็ไม่วุ่นขนาดนี้หรอก มัวแต่เรื่องมาก มึงแคร์ต่อมันเหรอ หรือว่าปอดแหกกันแน่วะ”

“เออน่า”

“เดี๋ยวกูช่วยแล้วกัน”

“พี่แมค ช่วยพี่ต้องมันหน่อยแล้วกัน ต่อสมเพช”

“อ้าว ไม่ใช่เพราะมึงเหรอเหรอ เรื่องถึง....”

ตอนนี้ปิ ยังรออยู่ข้างนอกมั้ยนะ

ชิบหายละ ลืมไปเลย

“พี่ต้องวันนี้ต่อกลับเองนะ”

ไอ้กะปิ มันอยู่ไหนเนี่ย

[broke-back]

ว๊ายยยนั่นขี้ พี่อย่าเอา ฟังหนูก่อน
ว๊ายยยนั่นหนอน พี่อย่าจับ กลับไปเสีย
ว๊ายยยนั่นขี้ พี่ไปแล้ว หนูก้มเลีย
ว๊ายยยนั่นหนอน เคล้าคลอเคลีย เมียหนูเอง

เกลียดจริงง่ะ..ต่อ
แล้วที่ไประห่ำขย้ำตูดเพื่อนล่ะ
ติดใจจนลืมไม่ลง..ฝันทั้งกลางวันยันกลางคืน

ตามไปราวีพี่ชายไม่ให้เป็น..แต่ไหงตัวเองแอบนัดเพื่อน จะบอกรัก

หุหุ
ไอ่ต่อเป็นไปได้ถึงขนาดนี้เลย
รู้สึกเพลียใจกับคนยังงี้
เจรงเจรง

อ่านแล้ว..มึ๊นมึน
หึหึ

[DREAM COME TRUE]

หึหึ ไม่ได้ตามอ่านนาน มาอ่านอีกที ยังไงก็ไม่ชอบต่ออะ

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : 5 นาที

คราวนี้ต่อคงจะทำผิดไปจริงๆ

ต่อรีบเคลื่อนไหวตัว เดินออกจากห้องเร็วๆ พี่แมคพูดถูก

ถ้าต่อจะคบกับปิ พี่ต้องเองก็มีสิทธิ์เหมือนกัน แต่ก่อนอื่นคงต้องไปเคลียร์กับพี่บูมก่อน

ที่เก้าพูดหมายความว่ายังไง

“ต่อ เร็วมานี่”

ต่อกำลังหันหลังจับกรอบประตูเพื่อใส่รองเท้าอยู่

“อะไรพี่บูม”

พี่บูมไม่ตอบกระชากแขนออกไปทางสระว่ายน้ำ

อะไรวะ ไล่กลับไปแล้วแท้ๆ

กลิ่นคลอรีนฉุนทำให้ตัวรู้สึกเหงื่อชื้นๆที่หลังจากความร้อนกลายเป็นเย็นวาบ

ขอบสระว่ายน้ำอยู่ตรงหน้า

ต่อมองขึ้นไปเห็นไอ้เหี้ยคู่อริที่รักนั่น ยืนเปลือยอยู่มีเพียงกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กที่ปิดท่อนล่างเอาไว้ กางเกงว่ายน้ำตัวเล็กที่ต่อเคยใช้นิ้วรูดลงต่อหน้าคนอื่น

ไม่คิดจะเปลี่ยนจริงๆใช่มั้ย

“เหี้ย มึงให้พี่บูมไปตามกูมาเหรอ”

ตาม?

เออ ปิละ

“พี่บูมปิละ” ต่อพูดเสียงเบา

“ไม่เจอ ตอนออกมารอบแรกก็เห็นมันอยู่แถวนี้นะ”

ต่อจ้องขึ้นไปทางสระว่ายน้ำ ไอ้อาทยืนเกาะราวกันตกอยู่ตรงขอบสระ เนื้อตัวเปียก มีไอ้ทีม แจค ยืนอยู่ขนาบข้าง

“เอ็มละพี่”

พี่บูมส่ายหัว

“มีไรมึง”

รู้สึกเหมือนเลือดไม่ไปเลี้ยงหัว

“มึงคิดว่าไอ้เอ็มมันจะปกป้องไอ้กะปิได้เหรอ”

“เอ็ม? เอ็มไปไหน”

ไอ้อาทยิ้ม

“กูให้เด็กคนหนึ่งเดินไปฟ้องครูว่า เอ็มต่อยหน้ามัน มึงเดาดิ เด็กม.ต้นน่ะ ไอ้เอ็มป่านนี้จะโดนหวดไปกี่ไม้นะ”

“เด็กมันจะพูดตามมึงรึไง” พี่บูมตะโกนขึ้นมั่ง

ไอ้อาทยักไหล่ หันไปมองข้างหลัง

“ถ้ามันไม่พูดตามกู มันจะโดนรุมกระทืบอย่างมึงไงต่อ แค่โดนไปหมัดเดียวแล้วซัดทอดให้ไอ้ประธานนักเรียนหัวKไป ง่ายกว่าเห็นๆ เด็กมันไม่ได้โง่ก็คงคิดได้”

ไอ้ทีม กับ แจค หันมายิ้มให้กันแล้วเหลียวหลังไป

“ความคิดกูเองแหละ” เชี่ยแจค

กูว่าแล้ว อาทมันโง่จะตายมันคิดแผนนี้ไม่ออกแน่ๆ

“ปิอยู่ไหน”

“ตกลงมึงจะรับรึยังว่าเป็นไรกับปิ”

“รับไม่รับมันไม่เกี่ยวอะไรด้วย มึงจะแกล้งมันทำไมนักหนาวะ”

“มึงจำได้มั้ย ปีที่แล้วใครๆก็ล้อกูเพราะไอ้กะปินี่”

สัสนี่แค้นฝังหุ่นเหรอ

“Kมึงเล็กมันไม่ได้เกี่ยวไรกับปิเลย”

เออ แต่ของปิมันใหญ่กว่าของมึงจริงๆนั่นแหละ

“แล้วปีนี้มึงก็มาดึงกางเกงกูต่อหน้าทุกคนอีก”

“มันก็ไม่ได้เกี่ยวไรเหมือนกัน นี่โรงเรียนชายล้วนนะมึง มึงจะอายทำซากไรวะ”

“มึงลองดูมั้ยละ กูจะให้มึงได้อายบ้างนี่ไง ถ้ามึงยอมเป็นคู่เกย์กับไอ้กะปิ เดี๋ยวกูจะเอาไปบอกต่อทุกคน ดูดิว่ามึงจะทนได้มั้ย”

“มึงก็ช่วยกระจายข่าวให้อยู่แล้วนี่ ถึงกูไม่รับก็เหอะ”

มึงทำไปแล้วด้วย

“ไม่ๆๆๆๆ มันไม่หนักแน่นพอ มึงต้องยอมรับว่า ได้กับไอ้กะปิเป็นเมียในห้องลอคเกอร์ด้วย แล้วมึง 2 คนต้องจูบกันต่อหน้าคนอื่น”

ปัญญาอ่อนไปแล้ว

“มึงมันบ้า ที่โรงเรียนนี่มึงคิดว่ามีคู่กูคู่เดียวรึไง อีกตั้งกี่คนที่มันได้กันเองน่ะ”

อึก ยิ่งพูดยิ่งเหมือนด่าพี่ตัวเอง ต่อกำมือแน่น

“กูเกลียดมึงไงต่อ ลองตกจากที่สูง จากคนที่ใครๆก็รู้จัก เด็กหลังห้องเท่ๆอย่างมึง กลายมาเป็นตุ๊ดดูบ้างจะเป็นยังไง”

ไอ้ทีมกับไอ้แจคท่าทีร้อนลน พยายามสะกิดเรียกบูม

“มึงเอาปิไปไว้ไหน อย่าให้กูต้องลงเองนะ” พี่บูมตะโกนข้ามไป

“อะไรของพวกมึง”

“เฮ้ย เหี้ยแล้ว”

สองคนข้างๆ เขย่าตัวบูมใหญ่

“อะไรวะ” ต่อกับบูมมองหน้ากัน

“ต่อ!!!!” เอ็มวิ่งมาจากบันไดริมห้องพยาบาล

ท่าทางหอบแฮก

“ปิละ”

ต่อส่ายหัว

“เหี้ย มึงฆ่าคนตายไอ้อาท”

ทีม กับ แจค ทำท่าจะวิ่งหนี

ไอ้บูมเริ่มมองซ้ายขวา

เชี่ยละ พวกมันเล่นเหี้ยอะไรวะเนี่ย

ทั้ง 3 คนรีบวิ่งขึ้นไปทางสระว่ายน้ำ

สระว่ายน้ำที่ยาว 25 เมตร วิ่งจริงๆคงไม่เกิน 15 วินาที แต่นี่ต้องอ้อมสโมสรเข้าไปอีก เท่ากับวิ่งรวมๆกันเกือบ 100 เมตร ต่อจ้ำเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

ลืมความเจ็บเอาไว้ข้างหลัง ถึงตอนนี้จะเริ่มเจ็บตัวแทบระเบิดอีกแล้วก็เถอะ

ถ้าปิไม่เป็นไร ต่อให้ต้องเจ็บอย่างนี้ไปอีกเดือนก็ยอม

อีก10 เมตรจะถึงที่ๆพวกอาทอยู่

อาทสีหน้าซีดยืนเก้กัง

“รีบลงไปช่วยสิมึง มึงเป็นนักกีฬาไม่ใช่เหรอ”

ต่อตะโกนใส่หน้าอาท

ตูม เสียงโดดน้ำดังขึ้น

ครูพละที่วิ่งตามเอ็มมากระโดดลงไปในสระ ฉุดร่างปิขึ้นมาแล้วพาขึ้นฝั่ง

ชุดนักเรียนเปียกชุ่ม

ครูกำลังผายปอด สองมือกดลงไปที่หน้าอกขาวๆ เล็กๆ แรงกดทำเอาตัวปิยุบขึ้นลงตามจังหวะ ต่อกลัวว่ากระดูกซี่โครงจะหักซะก่อน

หน้าปิซีดขาวไร้เลือดฝาด ปากแดงน่ากัดตอนนี้กลายเป็นสีชมพูจางๆ ร่างนอนนิ่งไม่ไหวติง

“เรียกรถพยาบาลเร็ว”

เอ็มกดโทรศัพท์โทรออก

ไม่ถึง 15 นาทีทุกอย่างก็จบลง

ครูพละโดดขึ้นรถไปกับปิ มีพยาบาลชายหญิงนำตัวซีดๆของปิขึ้นรถไปมีผ้าห่มคลุมไว้อยู่ สายออกซิเจนถูกครอบลงบนหน้า

“มึงเล่ามามึงทำไร”

“….......................”

ไม่มีเสียงตอบรับ ไอ้อาทยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

พวกคนมุงทะยอยกันกลับบ้าน ปล่อยให้ผู้มีส่วนเกี่ยวของอย่างปิและเอ็ม จัดการกับเรื่องนี้ต่อไป

“มึงเล่ามา”

 เสียงเอ็มดังขึ้น เสียงมันเริ่มเปลี่ยน เสียงที่เคยมั่นใจในตัวเอง ตอนนี้เต็มไปด้วยอารมณ์โมโห

เมื่ออีกฝ่ายไม่ตอบ

เอ็มเดินเข้าไปหาอาทใกล้ๆ

“หลบไป”

ต่อประเคนหมัดใส่หน้าอาทเต็มๆ ตามมาด้วยอีกทีที่ท้อง

“ไม่พอเหรอ”

อาทกลับมายืนตรงนิ่งก้มหน้ามองที่พื้นสระ ไม่กล้าแม้จะเหลือบตาไปมองทางสระว่ายน้ำ

เห็นท่าจะไม่ได้คำตอบ

ไอ้โง่นั่นสติหลุดไปแล้ว

“งั้นถามคนอื่น”

เอ็มดูท่าทางเริ่มจะทนไม่ไหว

“ไอ้ทีม มึงจะพูดมั้ย”

พี่บูมเดินเข้าไปใกล้

“มา กูเอง”

“กูเรียกเพื่อนมากระทืบมึงตายแน่”

…

บูมยกโทรศัพท์กำลังโทรตามคนอื่นมาเพิ่ม

“คือ... กูเห็นปิกับอาทยืนอยู่หน้าห้องพยาบาล ก็.. ก็เลยวางแผน”

“แยกกูออกไปสินะ”

ทีมพยักหน้า มือกำแน่น

เอ็ม ถีบเข้าไปที่ท้องทีมทีหนึ่ง

“แล้ว... อาทมันก็เรียก ปิขึ้นมาหา”

ต่อหันไปมองหน้าอาท รู้สึกร้อนราวกับอยู่ในเตาอบ ลมหายใจถี่ถูกสูดเข้าและออกจากตัว มันไม่ได้ช่วยทำให้ใจเย็นลง

“แล้วไง”

“ก็ …. ปิ ปิมันก็เดินมาเคีลยร์กับอาท”

“แล้วมันไปอยู่ในนั้นได้ยังไง”

ต่อเดินเข้าไปชกอาทเข้าที่หน้าอีกรอบ

“ก็... อาทมันผลักปิลงไป แล้ว .. แล้วบอกว่า ถ้ารอจนต่อมาช่วยได้ มันจะเลิกยุ่ง”

“มึงผลักมันลงไปทั้งชุดนักเรียนทั้งๆที่มันว่ายน้ำไม่แข็งอย่างมึงเนี่ยนะ”

“ก็ กูคิดว่าแค่ไม่นาน มันน่าจะลอยคอรอมึงได้ กูไม่รู้ว่ามึงจะหายเข้าห้องพยาบาลไปนานขนาดนี้”

เสียงสั่นๆของอาท หลุดออกมาจากปาก

30 นาทีได้นะนั่นในห้องพยาบาล

“พอเจอพี่บูม กูเห็นมันสนิทกับมึงเลยถามว่ามึงไปไหน”

อ้อ นี่เองพี่บูมถึงได้รีบมาตาม

“กูไม่ได้หันไปดูว่า ปิ มัน … มัน”

“เพราะมึงมัวแต่หันมาเถียงกับกูเรื่องได้กับปิอยู่สินะ”

อาทพยักหน้า

“ต่อไปเหอะ ทำไรไม่ได้แล้วละ”

เอ็มเดินมากอดคอต่อเอาไว้

เอ็มกำลังตัวสั่น ต่อยกมือขึ้นลูบหลังเอ็มช้าๆ มือต่อก็สั่นเช่นกัน

ความร้อนในตัวของเอ็มส่งผ่านมามาถึงต่อ ร้อนราวกับจะระเบิดออก เอ็มมันก็คงเป็นห่วงปิมากไม่แพ้กัน

พี่บูมไม่ได้พูดอะไรอีก ออกเดินไปก่อนเงียบๆ ท่าทางหนักใจ

อาทถอดกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กนั้นออก แล้วหยิบชุดนักเรียนขึ้นมาใส่ มันคงลืมอายไปแล้วเหมือนกัน

มันก็คงตกใจไม่ต่างกัน

ไอ้แจคกับทีมยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆ

“ไปเถอะ”

ต่อกอดคอเอ็มไว้แล้วหันหลังเดินออก ปล่อยพวกนั้นไว้บนสระอยู่อย่างนั้น

'อย่าเป็นไรนะปิ'

ถ้าเลือกได้ ต่อยอมแลกทุกอย่าง ทุกอย่างที่ต่อได้มาในชีวิตนี้ เพื่อ 15 นาทีสุดท้ายนั้น อย่างน้อยปิก็อาจจะยังลอยคอได้อยู่

มันช้าไปแค่ไม่กี่นาที

ต่อออกมาช้าไปเพราะเรื่อง …

'เหี้ยเอ้ย ไม่น่าเสือกเรื่องคนอื่นเลย’

กูทำตัวเองแท้ๆ

‘เวลาจะบอกชอบใครน่ะ มันไม่ใช่บอกเมื่อไหร่ก็ได้นะ ... บางครั้งโอกาสมันก็อาจจะไม่ได้มาถึงอีกเลย’

เอ็มเคยบอกต่อเอาไว้...

แล้วต่อก็ทำทุกอย่างช้าเกินไป

[ordkrub]

เล่นเกินไปแล้ว

[Monet]

ปินั่งอยู่บนสแตนเชียร์โดยที่มีเอ็มนั่งอยู่ข้างๆ แดดยามบ่ายหน้าหนาวไม่ได้ช่วยคลายความกังวล นอกจากอาทแล้ว ที่อยู่ด้วยกันบนแสตนตอนนี้เป็นกลุ่มผู้คุกคามจากเมื่อวานเย็นในห้องเรียน

ถึงปิจะกล้าแค่ไหน ก็ไม่ใช่ว่าจะทำเป็นเก่งได้ตลอด

ซ้อมใหญ่มันก็เหมือนๆเดิม สนามบอลตรงหน้าก็ไม่ได้น่าสนใจ

เมื่ออาทไม่อยู่พวกนั้นดูไม่ได้สนใจอะไรเกี่ยวกับปิอีกเท่าไร หรือเพราะเอ็มนั่งอยู่ข้างๆด้วย จริงๆแล้วคนที่เริ่มเรื่องทุกครั้ง เป็นอาทคนเดียว ที่เหลือก็ผสมตามน้ำไป

แต่นั่นแหละ จะเริ่มหรือไม่เริ่ม ถึงอยู่เฉยๆหรือร่วมด้วย มันก็เลวพอกัน

ที่ข้างๆนี้ เพื่อนแสนดีที่คอยช่วยเหลือมาตลอด

‘เอ็ม’

ตั้งแต่รู้จักเอ็มมา ไม่มีสักครั้งที่จะทำให้ปิรู้สึกไม่ดี เอ็มเอาใจใส่ปิเป็นอย่างดี ดีจนปิคิดว่าเอ็มคิดกับปิมากกว่าเพื่อน

ก่อนปิดเทอมใหญ่ของม. 2 ปิก็เลยตั้งใจว่าจะบอกเอ็ม

"ปิ แกดูออกมั้ยต่ออยู่ตรงไหน"

เสียงเอ็มขัดจังหวะขึ้น

"ก็พอจะได้อยู่นะ"

เอ็มทำหน้างงไม่รู้ว่าเพราะปิเล่นเกมมากหรือเพราะว่าปิให้ความสนใจในตัวต่อกันแน่ ไอ้ครึ่งเกมแรกที่อยู่ฝั่งนี้ยังไม่เท่าไหร่แต่พอไปอยู่ฝั่งโน้นออกจะดูยากสักหน่อย

ฟุตบอลมันจะสลับข้างกันเมื่อไปถึงครึ่งเกม

"หึ คนชอบกันนี่เนอะ"

ปิก้มหน้ามองที่หว่างขา หน้าเรื่อขึ้น

"อายไรวะ"

เอ็มกระซิบ

ปิส่ายหัวเร็วๆ

"เอ็มว่า ต่อจะบอกมั้ย"

ปิเลี่ยงคำว่า ชอบ

ถึงบนแสตนด์จะเสียงดังแต่ก็ไม่แน่ใจว่ามีใครแอบฟังอยู่หรือเปล่า

"มั่นใจหน่อยดิ มั่นใจในตัวเองแล้วก็ตัวต่อด้วย"

ปิพยักหน้า

“แกว่าใครจะชนะ" เอ็มเปลี่ยนเรื่อง

"ก็ต้องสีเราอยู่แล้วสิ"

"เข้าข้างกันเห็นๆสินะ"

ปิหัวเราะ

ผลการแข่งครึ่งหลังออกจะดูงงๆนิดหน่อย เพราะว่าปิเองเล่นแต่เกมส์ไม่ค่อยได้สนใจกีฬา ยิ่งฟุตบอลแล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นไอ้ลูกบอลที่ลอยโด่งออกไปเมื่อกี้มันก็เป็นการเตะที่แย่มากแน่แน่

ร่างขาวเล็กๆที่ปิคุ้นเคยดีกำลังวิ่งออกไปทางด้านนอกสนามขึ้นแสตนด์นั่งลงไป

"อ้าวต่อเปลี่ยนตัวออกแล้วเหรอ"

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นน่ะ

“เอ็มดูออกมั้ย”

“อา... เมื่อกี้ไม่ได้ดูน่ะ”

ปิเอาขากระแทกขาเอ็ม

สงสัยคงเป็นเพราะว่าเจ็บตัวจากเรื่องเมื่อวานปิยังไม่ได้ขอต่อดูเลยว่าสภาพที่โดนเข้าไปเป็นอย่างไรบ้าง           เดี๋ยวรอให้เสร็จจากซ้อมกีฬาสีก่อนแล้วกัน

ตัวน่าจะเป็นจ้ำแน่ๆ

รอบสนามเริ่มมีการเกณฑ์เด็กลงจากสแตนด์ไปตั้งแถว

เด็กชั้นม.ต้นที่ทำหน้าที่เป็นผู้ร่วมขบวนพาเหรดค่อยๆเดินลงไปจับกลุ่มกันอยู่ตามนอกสนามบอลตอนนี้ ยกเว้นผู้ที่ลงกีฬากับโดนทิ้งให้นั่งตากแดดอยู่บนแสตนด์

ปิใช้อภิสิทธิ์ของเอ็ม นั่งดูอยู่บนแสตนด์

เสียงเพลงกราวกีฬาดังขึ้นท่าทางจะเริ่มมีการเตรียมสำหรับช่วงสุดท้ายของการซ้อมแล้ว

เอ็มยังคงนั่งๆอยู่ข้างๆ ดูแล้วท่าทางไม่รู้จักเบื่อ


ปีที่แล้ว...

'เอ็ม เอ่อ เราคิดว่าเราชอบเอ็มนะ'

ปิรวบรวมความกล้าแล้วบอกเอ็มออกไป

ในใจเองก็ยังไม่เข้าใจดีนักว่า คำว่า “ชอบ” มันใช่แบบเดียวกับที่เค้าพูดกันรึเปล่า

คำตอบรับของเอ็มกลับเป็นว่า

‘ขอเวลาเอ็มคิดหน่อยนะ'

มันไม่ใช่ทั้งปฎิเสธหรือตอบรับ นิสัยอย่างเอ็มน่ะ มีเหรอจะบอกปฏิเสธ สักพักเอ็มก็คงจะกลับมาบอกว่า ‘ก็ได้’

‘เรากำลังทำให้เอ็มลำบากใจรึเปล่านะ’

เวลาปิดเทอม ปิ ทำตัวตามเดิม จะให้ไปคาดหวังอะไรกับคำตอบที่รู้อยู่แล้ว ถ้าเป็นเอ็มก็คงจะดี แต่เอ็มจะไม่คิดยังงั้นนะสิ

จนเมื่อเปิดเทอมใหม่ วันแรก

'ตกลงปิ มาคบกันนะ'

ตรง ได้ใจความและหนักแน่น ตามแบบของเอ็ม

เจ้าของคำตอบนี้ ยืนดักหน้าห้องเรียนใหม่ของปิแต่เช้า

'เราเปลี่ยนใจแล้วอะ ขอโทษนะ'

ตอนนั้นปิไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้น ราวกับความรู้สึกมันจางหายไปกับเวลาปิดเทอม

ช่วงนั้นเจอกับเอ็มน้อยมาก

บางทีที่ปิคิดกับเอ็มคงไม่ใช่ละมั้ง

คำสารภาพของปิ มันน่าจะทำให้เอ็มหนักใจ...

‘เราตัดใจเองดีกว่า’

เอ็มเดินหน้าเสียกลับเข้าห้องตัวเองไป

ไม่กี่วันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม...

ยิ่งตอกย้ำความรู้สึกผิดให้ปิเพิ่มขึ้น



เปิดเทอมใหม่ ม.3 สภาพเหมือนหนูเดินเข้ากรงแมว ไม่มีใครเป็นมิตร

'นั่งข้างนี่' คำพูดแข็งๆของต่อ แต่ดูมีความหมาย

เวลาเกือบตลอดปีที่ปิใช้เรียนรู้นิสัยต่อ

เด็กผู้ชายตัวขาวๆที่มีสีหน้าเดาอารมณ์ไม่ถูก ทำให้ปิเดาได้ยากว่าตอนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ ตอนไหนพูดจริงหรือพูดเล่น

มันกลับไม่ใช่ ใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกไม่ได้มีความหมายอะไรเป็นพิเศษ มันเป็นนิสัยของต่อเอง

ต่อไม่ได้สนใจความเป็นไปของคนรอบข้าง สิ่งที่ต่อสนใจมีอย่างเดียวคือ พี่ต้อง

ความใจดีของต่อก็คงได้มาจากพี่ชาย

พี่ชายต่างแม่

ต่อเองคงจะไม่รู้ตัว

คิดดูมันก็เป็นเรื่องน่าแปลก ครอบครัวปิที่มีแค่ปิคนเดียว เป็นเหมือนลูกหัวแก้วหัวแหวน แต่ต่อที่ต้องอยู่ด้วยตัวเองกับสภาพบ้านจากที่ได้ฟังมา

 ‘มีแค่พี่ต้องที่ให้ความสนใจในตัวต่อ’

เมื่อเกมเข้ามามีส่วนเกี่ยวข้อง ต่อก็ดูจะแสดงออกตามวัยมากขึ้น ติดเกมตามประสาวัยรุ่น จากที่เมื่อก่อนไม่มีอะไรให้พูดคุยกัน จากวันที่ปิโดนแกล้ง ต่อก็เข้ามาช่วยแล้วก็จะมีหัวข้อสนทนาที่ลื่นไหลกันแค่ 2 คน

พอมีเกมยิ่งให้ต่อเอาไปเล่นที่บ้าน มันกลายสภาพต่อเป็นเด็กช่างคุยที่เหมือนเพิ่งเดินเข้าไปในโลกใหม่ แล้วปิเป็นผู้เล่นที่เลเวลสูงกว่าต้องแนะนำผู้มาใหม่

ความรักคงเริ่มก่อตัวขึ้นตอนนั้น

รู้สึกว่าตัวเองมีข้อดีที่คนอื่นต้องการถึงจะไม่ยิ่งใหญ่แต่อย่างน้อยต่อก็เห็นและความสำคัญกับแสงสว่างเล็กๆ คล้ายหิ่งห้อยในมุมห้อง ปิเหมือนหิ่งห้อยที่ต่อเดินเข้ามานั่งดู แล้วเฝ้ามองคอยปกป้องดูแล

ไม่ว่าในเกมหรือชีวิตจริงมันรู้สึกดีทั้งนั้นแหละเมื่อมีผู้ร่วมเดินทางไปสายเดียวกัน

ต่อกับปิ กำลังเติบโตไปด้วยกัน

พอปิเริ่มรู้สึกชอบ เรื่องของเหตุผลมันก็ถอยห่างหายไป ไม่สนใจแล้วว่าต่อจะสนใจในตัวปิแบบเดียวกันหรือไม่

ในห้องลอคเกอร์ ปิ จึงเต็มใจอย่างยิ่งที่ต่อจะได้เป็นคนแรก

คิดๆดูแล้ว ปิเองก็น่าจะเป็นคนแรกของต่อเหมือนกัน

‘คิดทำไมให้ปวดหัว'

เอ็มยืนยันแล้วว่า ต่อ ชอบ ปิ จริงๆ

ตอนนี้ก็ได้แต่รอเวลา

เอ็มให้ความหวังไว้ว่าต่อจะพูดแน่ๆ

ไม่ใช่ว่าปิต้องการจะเล่นตัว แต่ถ้าต่อกล้าพูดก็แปลว่าต่ออยอมรับ ไม่ใช่ตอบ ใช่ๆ ไปอย่างในเกม

เอ็มเองก็แนะนำว่าต้องให้เวลาต่อ แล้วก็รอ เรื่องแบบนี้คงจะไปเร่งฝ่ายเดียวไม่ได้

เสียงเพลงในสนามยังดังต่อเนื่อง ขบวนพาเหรดสีของปิเดินผ่านด้านข้างแสตนด์ไปหยุดลงแถวหน้าเครื่องเสียง

หยุดตั้งแถวรอ

อะไรบางอย่างฮือฮาขึ้นทางด้านไกลของแตนด์ หัวขบวนของสีฟ้าไปหยุดอยู่นั้น มีคนล้มลง

"เอ็มอะไรอะ"

"ไม่รู้ดิ"

ไกลเกินกว่าจะเห็น

เห็นเด็กนักเรียนพยุงร่างที่ลงในนั่งกับพื้นออกจากแถว

"ใครเป็นไร"

เอ็มส่ายหัว

ทุกอย่างยังดำเนินต่อไป แถวก็ยังเดินต่อ อีกพักใหญ่ๆกว่าจะจบการซ้อม แปลว่าอีกพักใหญ่ๆกว่าปิจะได้เจอกับต่อ

เสียงครูประกาศขึ้นดังๆผ่านทางเครื่องขยายเสียง

ส่วนมากจะเป็นเรื่องเกี่ยวกับกำหนดการวันจริง การเตรียมความพร้อม ที่ๆห้ามไปเช่น บนตึก หลังโรงยิม การรักษาความสะอาด ตามมาด้วยตลกแบบสูงวัยของครูผู้ประกาศ

ตอนเด็กดูจะเป็นเรื่องน่าขำไปเสียทุกอย่าง พอโตขึ้นมา ทำไมมุกมันฝืดได้ขนาดนี้

ประกาศปล่อยเลิกมาถึง

เด็กค่อยๆแยกย้ายกันออกจากแสตนด์

มีรุ่นพี่คนหนึ่งเดินตรงดิ่งเข้ามาหา

"เอ็มป่าว"

“พี่มอไซ?"

ชู่ว

บูมทำเสียงให้เงียบ

"เดี๋ยวกูก็โดนหรอก"

"คับพี่ มีไรเหรอ"

"ต่อฝากมาบอก ให้ไปเอาของบนห้องแล้วไปรอแถวหน้าห้องพยาบาลน่ะ"

เอ็มกับปิทำหน้างง

"พี่ของไอ้ต่อมันโดนไม้ฟาดหัวเมื่อกี้"

"เดี๋ยวกูไปรอด้วย มันกลัวมีใครจะไปทำไรไอ้กะปิก่อน" บูมพูดชื่ออย่างรู้จักดี
ก่อนจะมองออย่างสำรวจด้วยหางตา

"ครับ"

ไม่มีเหตุผลให้เถียง

ปิกับเอ็มขึ้นตึกไปเอากระเป๋านักเรียนแล้วกลับมา มารอหน้าห้องพยาบาล

"เดี๋ยวเราอยู่เป็นเพื่อน"

"เอ็มไม่รีบเหรอ"

เอ็มจ้องหน้านิ่ง

"ถ้าต่อมา เราจะไม่เป็นก้างหรอกน่า"

"ไม่ใช่ยังงั้น"

เอ็มหัวเราะ

“ปะลงไปรอกัน"

‘เอ็มจะยังคิดยังงั้นอยู่มั้ยนะ’

เรื่องเมื่อตอนเปิดเทอมรบกวนใจปินิดหน่อย

กระเป๋าต่อถูกปิหิ้วติดตัวไป เอ็มเห็นแล้วคงทนไม่ได้

ถ้าไม่ได้เอ็มมาถือให้ มันคงจะเหมือนเมื่อปีที่แล้ว ที่ต่อไปคุยกับพี่ชาย แล้วให้ปิถือกระเป็าวิ่งตามต้อยๆ

“มาเราถือให้เอง"

เอ็มเองก็คิดอย่างเดียวกัน

"นี่พี่ต่อจะเป็นไรมั้ยอะ"

เอ็มส่ายหัว

"ไม่รู้ดิ เดี๋ยวเจอก็ถามเลย"

ทั้งคู่ออกเดินมาลงบ้นไดริมด้านที่อยู่ติดกับห้องพยาบาล จากตึกเรียนบันไดริมอยู่ริมขอบตึกตามชื่อเป็นบันไดมุ่งตรงยาวลงไปข้างล่างคล้ายๆทางหนีไฟ  ผนังเป็นเหมือนช่องทางเล็กๆที่กำแพงถูกเจาะเอาไว้เป็นรูให้แสงรอดเข้าไปได้

แสงแดดสีเหลืองอ่อนยามบ่ายรอดผ่านรูเข้ามา

ฉายลงบนพื้นให้ความสว่างเป็นดวง

"ตื่นเต้นเหรอ"

"หา"

"ป๊าว"

เอ็มหัวเราะ

"เอาใหญ่แล้วนะ"

ปิ มองลอดแว่นออกมา

"คร้าบบบบบ ขอโทษ"

เอ็มตบหลังปิเบาๆ

ตามที่นัดไว้ เอ็มพาปิไปอ้อยอิ่งอยู่แถวหน้าห้องพยาบาล คำว่าหน้าห้องคงไม่ถูกเท่าไรนัก มันเลยจากหน้าห้องลงไปอีกหน่อย

ห้องพยาบาลอยู่ชั้นล่างสุดของตัวตึก มองไปเจอทางเดินแล้วก็ถนน ข้ามไปจะเป็นช่องทางสำหรับรถวิ่งในโรงเรียน แล้วก็... สระว่ายน้ำ

"นี่ นายครูเรียกแน่ะ"

"เรียกพี่? เรียกทำไม"

เด็กม.1 แก้มแดงไปข้างหหนึ่งยืนตัวสั่น

เด็กคนนั้นยังนืนยันคำเดิม

"ครูรออยู่ที่ตรงหน้าโรงยิม"

เอ็มยังทำหน้างง

"เดี๋ยวมานะปิ"

น้ำเสียงลังเล

"ไปเถอะ เรารอแถวนี้แหละ ไม่ไปไหนหรอก"

"ห้ามไปไหนนะ"

เอ็มออกเดินไปหันหลังให้กะปิ เดินไปอย่างรวดเร็ว ปิคิดในใจว่าจะมีวันไหนที่ได้เห็นอย่างนี้อีกไหม ถ้าต่อกับปิเป็นแฟนกัน เอ็มจะทำยังไงนะ

เอ็มเองก็ดีกับปิมาตลอด... ถ้าเป็นได้ ปิ เองก็อยากจะอยู่ข้างหลังเอ็มอย่างนี้ต่อไป

‘นี่ ตอนนั้นแกก็ไปหลบหลังต่อสิ’

ปิหัวเราะออกมา นั่นสินะ

ปิยืนก้มหน้ารอเวลา

'เมื่อไหร่ต่อจะออกมาซะทีนะ'

"นี่รอผัวเหรอ"

เสียงดังลอยมาจากทางสระว่ายน้ำ

อาทในกางเกงว่ายน้ำตัวเล็กยืนเกาะขอบรั้วกั้นอยู่ ขอบสระที่สูงจากพื้นเกือบ 2 เมตรแหงนหน้าขึ้นไปเจอเป้าของอาทใต้กางเกงว่ายน้ำตัวเล็กจิ๋ว

ภายใต้นั้นของอันนิดนึง

"เฮ้ย กะปิถ้าอยากจบเรื่องนี้ก็ขึ้นมานี่"

อาททำท่าเชิญชวน

ปิลังเล

เอ็มกับต่อ บอกไม่ให้ไปไหน

แต่เอาเถอะ จะมัวหลบอยู่หลังสองคนนั้นไม่ได้ อีกอย่างถ้าจบเรื่องนี้ได้ มันก็จะเป็นผลดีกับต่อด้วย ไม่แน่อาจจะได้ต่อเป็นของแถมด้วยก็ได้

…เอะ ปิ รู้สึกตัวเองทะลึ่งขึ้นมา

ปิก้าวเดินอ้อมไปทางขึ้นตรงสโมสร ในใจก็คิดว่าตัวเองคิดถูกหรือไม่ สระยาว 25 เมตร ส่วนที่อาทรออยู่เป็นจุดลึกสุด ลึกเกือบ 3 เมตร

"มึงมีปัญหาไรกับกูหนักหนาวะ"

"ทำไมมึงชอบทำตัวอ่อนแอวะ"

ปิ สะอึก

"กูเปล่า"

ไม่แน่ใจว่าอาทต้องการอะไรกันแน่

“เกี่ยวอะไรด้วยวะ”

พวกนั้นหัวเราะคิกคัก

"กล้ามาคนเดียวด้วยวะ"

สภาพของปิตอนนี้ ในหัวฉายเป็นภาพของบอสตัวใหญ่น่าเกลียดที่ใส่แต่กางเกงว่ายน้ำตัวจิ๋ว งูตัวน้อยๆในนั้นพร้อมจะโผล่หัวออกมาแสดงความหยิ่งผยอง

ลมเย็นพัดวูบใส่หน้า

วันนี้ปิต้องสู้กับบอสคนเดียวสินะ

"มึงเลิกยุ่งกับพวกกูเถอะ"

"เหตุผลละ ไอ้ควาย!!!"

"มึงได้อะไรจากเรื่องนี้ มันไม่ทำให้พวกกูแย่ในสายตาคนอื่นเท่าไรหรอกนะ รร.ชายล้วนมึงก็รู้ เรื่องแบบนี้มีข่าวลือเสมอ มีใครจริงจังบ้าง"

"ไอ้เหี้ย มึงไม่เป็นกูที่เดินไปไหนมีอต่คนแซวว่าKเล็กดูบ้างนี่"

"อาท ไม่มีใครสนใจหรอก พวกมันก็พูดกันไป มึงจำไอ้รันที่ฉายาKม้าได้มั้ย มึงคิดว่าจริงเหรอ"

ปิจ้องหน้าตรงๆ

"ไม่ การที่กูโดนเอาไปเปรียบเทียบว่าแย่กว่ามึง นั่นทำให้กูทนไม่ได้มากกว่า"

"ถามจริง ในห้องเนี่ยกูเห่ยสุดแล้ว มีคนรู้จักกูด้วยเหรอ"

อาทเงียบไป

ความเงียบเข้ามาแทรกระหว่างกลางอยู่นาน ลมพัดเย็นขึ้น อากาศเริ่มเย็นลงอีก พระอาทิตย์คงจะกำลังลับขอบฟ้าในอีกไม่กี่ชั่วโมงนี้

อาทเดินเข้าไปจับคอเสื้อปิ แล้วกระโดดลงสระ

ตูม!!!!

"เหี้ยอาท มึงทำเกินไปแล้ว" ไอ้ทีมตะโกนตามลงมา

"ถ้ามึงทนจนไอ้ต่อขึ้นมาช่วยมึงได้ กูจะยอมเลิกยุ่งกับพวกมึง"

ปิ พยักหน้า

เอาวะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว

แค่ลอยคอรอต่อ คงไม่ยากเท่าไร

อาทลอยคออยู่ใกล้ๆ นานเท่าไรไม่รู้ ไม่มีวี่แววว่าต่อจะออกมา ทุกครั้งที่ปิเหมือนจะหมดแรง อาทจะเข้าไปพยุงตัวให้ลอยต่อไปได้

ปิ แอบเห็นสายตาเป็นห่วงของไอ้อาท

บ่อยครั้งที่ปิแทบจะไม่ต้องออกแรงอะไรเลย ปล่อยให้อาทเอามือจับเอวปิ แล้วยกร่างเอาไว้อย่างนั้น

“เอาเว้ย ปิ สู้เพื่อต่อมันหน่อย”

อาทไม่ขำ

“ไหวมั้ย”

มันถามเสียงกระซิบ

ปิได้แต่แอบพยักหน้าให้

หึ คนโง่อย่างอาท

จริงๆมันแค่เลิกแกล้งไปเฉยๆซะก็ได้ แต่กลัวเสียฟอร์มสินะ เลยทำเป็นว่า ปิ สามารถผ่านการทดสอบของมันได้

“ปิ ปิ”

เสียงเรียกชื่อข้างๆดังขึ้น

“มึงทำเพื่อมันขนาดนี้เลยเหรอ"

มือของอาทยังช้อนตัวปิเอาไว้ ตอนนี้ปิแทบจะนั่งอยู่บนขาอาทแล้ว นักกีฬาอย่างมันลอยตัวเป็นเรื่องง่าย ตัวปิเองก็เบา มันเลยดึงไปใกล้ๆแล้วเอาเข่าดันก้นไว้

ปิ ไม่ตอบ น้ำเริ่มเย็นขึ้นหรือว่าปิ คิดไปเอง

"ถ้ากูมีเพื่อนแบบมึงมั่งคงดีนะ"

ปิหันไปมองหน้าอาท

อาทไม่ตอบ เปลี่ยนเป็นลอยคออยู่ข้างหลังมือคล้องเอวปิไว้

"เฮ้ยๆ ออกมาแล้ววะ"

อาทผละออกว่ายขึ้นสระไป

“ทนหน่อยนะมึง”

อาทตีน้ำว่ายออกไป

ทนอีกหน่อยนะปิ ไม่ถึง 5 นาทีเอง

"เฮ้ ....”

เสียงใครกันนะ

ต่อคงกำลังจะรีบขึ้นมาเดี๋ยวก็คงได้โวยวายกันแน่ แล้วต่อคงจะกระโดดเข้าไปต่อยหน้าอาท ก่อนจะโดดน้ำลงมา

ขากลับขึ้นไป ต่อ คงจะบ่นตลอดทางแน่ว่า เสื้อผ้าเปียกอย่างนี้จะกลับบ้านไปยังไง เดี๋ยวที่บ้านเห็นเข้าคงได้ด่าว่าต่ออีกแน่

พี่ต้องนี่ก็คงจะไล่เรียงเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น

แล้วต่อก็จะไม่สบายใจ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็คงจะมาเอาเกมส์ไปเล่นแก้เซ็ง

แล้วอาจจะโวยวายใส่ปิเป็นบางครั้งด้วย

หือ... หรือจะชวนต่อไปนอนด้วยที่บ้านดีนะ ถ้าปิทำได้ ต่อก็ต้องยอมปิเป็นของรางวัลละนะ

ความเจ็บเกิดขึ้นที่ขาข้างขวา กล้ามเนื้อกำลังหดเกร็ง

"อะ อาท" น้ำเริ่มท่วมขึ้นมาถึงปาก

ปิดีดตัวอีกที ตะโกนสุดเสียง

"ต่ออออออออออ"

"เชี่ยอาท แย่แล้ว"

นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ปิได้ยิน

ขอบสระดูไกล

ถึงตอนนี้ช่างหัวทุกอย่างก่อน ปิ ดันตัวเองไปทางขอบสระที่อยู่ใกล้ที่สุด อาทเองไม่ได้ทิ้งไว้ไปไกลจากขอบสระเลย จริงๆ แค่สองสามก้าวก็ถึงแล้ว

แต่ทำไม...

ทำไมขอบสระมันดูไกลออกไปเรื่อยๆนะ

ปิกระพริบตาหนึ่งครั้ง

เมื่อลืมตาขึ้นมา โลกทั้งโลกเจือไปด้วยสีฟ้าของคลอรีนในน้ำ

แสดงแดดสีส้มเจืออยู่บนผิวน้ำ มองจากข้างล่างขึ้นไป มันช่างสว่างส่องแสงระยบบราวกับกระจก แสงแดดยามเย็นสีส้มของหน้าหนาว ปนด้วยสีฟ้าเข้มๆของคลอรีน มันตัดกันอย่างลงตัว

ในน้ำที่เย็น มันรู้สึกสบายแปลกๆ

เสียงเอะอะรอบข้างหายไป

ปิปล่อยตัวสบายๆ ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะขัดขืน

ร่างขาว ร่วงลงช้าๆราวกับดอกไม้ที่ถูกกดลงในอ่างล้างหน้า

ดอกไม้สีขาวที่ถูกโยนทิ้งไว้ลำพัง กำลังหายไปที่ก้นสระ

แว่นดำที่แตกข้างหนึ่ง ตกลงจากหน้า

ปิคงไม่จำเป็นต้องใช้มันอีกต่อไป

…

อีกเดี๋ยวต่อคงจะมาฉุดปิขึ้นไป ได้โวยวายใหญ่แน่

ปิ ยิ้ม

นั่นสิ... ถ้าขึ้นไปได้จะขอกอดต่อแน่นๆหน่อยๆนะ

อยากจะกอดให้หายหนาวไปเลย

กอดยาวจนถึงพรุ่งนี้...

พรุ่งนี้ก็เรียนวันสุดท้ายแล้วนี่

ปีใหม่จะชวนต่อไปไหนดีนะ....

ไว้ค่อยถามดีกว่า

อะ... รถมารับแล้ว

เดี๋ยวเจอกันนะต่อ พ่อแม่มารับปิกลับบ้านละ

ปิยิ้มแหยๆให้กับฟองอากาศขบวนสุดท้าย

ฟองอากาศสีเงินลอยขึ้นไปสู่ผิวน้ำ แล้วแตกออก

ก่อนจะลอยขึ้นไปสู่ผิวน้ำ...

[ordkrub]

 

[Monet]

ขอแค่ 5 นาที : ตื่น

ฟุ่ว ฟุ่ว

เสียงลมตีเข้ามาที่หน้าต่าง เกิดเสียงผ้ากระแทกตามแรงลม

ผ้าม่านสีขาวบางปลิวรับกับแรงลม แสงแดดสีเหลืองอ่อนส่องลงมาอย่างแผ่วเบากระทบกับผนังฝั่งหัวเตียง เกิดเป็นเงาวูบไหวเมื่อแสงโดนตัดโดยผ้าม่าน

ต่อคิดว่านกในตอนแรก

'นี่กี่โมงแล้วนะ'

แขนขาอ่อนแรง จะไปหยิบโทรศัพท์มาดู เหมือนจะไม่ไหว

ต่อรู้สึกเย็นแปล๊บที่หลัง

'นี่นอนเหงื่ออกเยอะขนาดนี้เลยเหรอ'

ชุดนอนสีเลือดหมูลายตารางยับยู่ เปียกแปะติดหลังให้รู้สึกอึดอัด กางเกงขายาวสีเดียวกันกลับแห้งสนิท ไม่มีส่วนไหนที่ตื่นก่อน แสดงว่าร่างกายเหนื่อยจริง

หันไปมองด้านข้างเห็นโต๊ะหนังสือตัวเล็กที่ใช้ประจำของต่อ ทะลุคนที่คิดว่าจะอยู่ข้างๆไป

'นั่นสิ จะมีใครมานอนข้างๆละ'

ไม่มีจริงด้วยสินะ

น้ำตารื้นขึ้นมา

ต่อต้องพยายามบอกตัวเองให้อย่าร้องอีก ตื่นมาก็ร้องไห้เลย วันนี้ทั้งวันคงจะไม่สวยแน่ วันทั้งวันที่ไม่มีอะไรให้ทำ มันว่างเปล่า พี่ต้องไม่อยู่ น่าจะอีกหลายวันเลยกว่าจะกลับ

ต่อคงต้องอยู่คนเดียว

รวบรวมแรงขึ้นมา ดันตัวเองขึ้นแล้วไปหยิบโทรศัพท์มาดู

11.45 am

นอนไปได้ยังไงเนี่ย

สไลด์โทรศัพท์ ปลดล็อคหน้าจอ โทรศัพท์เก่าของพี่ต้องที่ยังใช้ได้ดี

กดดูหมายเลขเรียกเข้า

'...ไม่มีจริงๆสินะ'

แปะๆ

น้ำใสๆหยดลงบนที่นอนเป็นดวง เปียกไปทั่วทั้งโทรศัพท์ ชุดนอน น้ำตาที่ไหลออกมาเอง ไม่ว่าจะพยายามห้ามยังไงก็หยุดไม่ได้

หน้าต่างถูกผลักออกแรงๆให้ลมเข้ามาตีหน้า

ฮึกๆ

ต่อยังสะอื้น

"ไม่มีจริงด้วยสินะ"

ต่อพูดให้กับเช้าวันปีใหม่ ผิดหวังจากสายเรียกเข้า 30 กว่า สายที่เห็นเมื่อคืนนี้ ถ้ามันไม่มีจริง... สิ่งที่ต่อรู้สึกว่ามี มันก็ไม่จริงเช่นกัน

ที่นอนยวบยาบเป็นเสียงว่าผู้ที่นอนอยู่กำลังลุกขึ้นจากเสียง

เสียวแปล๊บที่ก้น

'อะไรวะ'

ปิ ไม่ได้มาหาแล้วมันจะเป็นจริงได้ยังไง

ต่อเดินลงไปข้างล่าง อาการแปล๊บหายไปแล้ว ได้แต่หวังว่าคงจะคิดมากไปเอง

เมื่อคืนโดนปิเอา ฝันบ้าๆ สงสัยจะเป็นเอามาก แต่...

เอามือจับเป้าดู ไม่เปียกนี่นา

ไม่รู้สึกเหมือนมีการใช้งานด้วย

บ้านเงียบและมืด

ไม่มีใครกลับมาบ้าน

ในห้องครัว ที่ที่น้าชอบทำกับข้าวประจำก็ไม่มีใครอยู่

โต๊ะกินข้าวอยู่ติดกับห้องครัว กึ่งกลางระหว่างห้องนั่งเล่น

นั่งอยู่คนเดียว เก้าอี้ตัวอื่นถูกเก็บสอดเข้าใต้โต๊ะอย่างดี 2 3 4 ทั้งบ้านมีกันแค่ 4 คน ตอนนี้เหลือ 3 มันจึงยิ่งดูเงียบเหงาน่าหดหู่

ต่อเอื้อมมือจะกดโทรศัพท์....

'คงไม่มีใครรับ'

จะโทรหาใครละ อาท? ทีม? พีท? ... พี่ต้อง? ปิ?

ต่อกำโทรศัพท์แน่น

ปิ ปิ ปิ

ในหัวมีแต่เสียงเรียกชื่อนี้ ก้องกังวาล ราวกับวิทยุเล่นเพลงสะดุด เหมือนอ่านหนังสือที่ผู้แต่งไร้ความสามารถ สื่ออารมณ์ ออกมาด้วย ชื่อเพียงชื่อเดียว

ปิ ปิ ปิ

อึก

ไม่ ไม่ร้องแล้ว พอเถอะ

แกร๊ก เสียงไขประตูหน้า

ต่อนั่งตรง เอาหลังมือปาดน้ำในดวงตาออก

"ต่อ ตื่นแล้วเหรอ" เจ้าของเสียงทักทาย

"ไหวมั้ย"

เสียงดูเป็นห่วงเป็นใยราวกับว่า ผู้ถูกเรียกไปทำอะไรสาหัสมา

ต่อพยักหน้า

เอะ

"เอ็ม"

เจ้าของชื่อมองหน้างงๆ แล้วยิ้มให้ ยิ้มมั่นใจในตัวเองต่างจากกะปิ เป็นยิ้มที่เป็นมิตรและพึ่งพาได้

"มาได้ไง"

ต่อนึกไม่ออก

"เอ้า ข้าวมาแล้ว กินไหวมั้ย"

กินไหว?

อุ๊บ

กลิ่นคาวอาหารลอยขึ้นมาชนกับจมูก ถึงจะจางๆแต่เหม็นชวนให้อยากอ้วก

"เดี๋ยวเราเอาพวกเนื้อกับลูกชิ้นออกให้ กินแต่เส้นกับน้ำซะ"

เสียงก๊องแก๊ง จากครัวเรียกสติต่อกลับมา

ใช่แล้วเมื่อคืนเอ็มมาที่นี่

ตึง

ชามก๋วยเตี๋ยวถูกวางลงตรงหน้าต่อ ในชามมีแต่เส้นขาวๆกับน้ำร้อนๆ

ต่อใช้ช้อนส้อมตักขึ้นมากินช้าๆ รู้สึกพะอืดพะอม

เมา?

ต่อไม่เคยกินเหล้ามาก่อน ให้ถูกเบียร์ แต่จะเหล้าหรือเบียร์ก็ไม่เคย พี่ต้องห้ามเด็ดขาด ไม่เคยสักครั้งที่ต่อจะกินจนเมาแล้วกลับบ้าน แก้วสองแก้วต่อก็รู้สึกกลัวกับสิ่งที่จะเจอตามมา ต้องเหมือนพ่อของต่อ น่ากลัวเหมือนกันด้วย

'เอ็มมาได้ไง'

ต่อค่อยๆกินช้าๆ รู้สึกคลื่นไส้ไม่หาย

น้ำแกงร้อนๆ สองคำแรก ช่วยให้ดีขึ้น แต่น้ำเปล่าน่าจะดีกว่า

ต่อมองเอ็มที่นั่งจ้องอยู่ตรงข้ามผ่านก้นถ้วย ใบหน้าบูดเบี้ยวตามส่วนโค้งเว้าของแก้ว

เมื่อวานปิไม่ได้เป็นคนโทรมาหาต่อ

ภาพความจริงกับจินตาการค่อยๆแยกออกจากกัน โลกสองใบไม่ได้รวมกันเป็นหนึ่งเดียวอีกแล้ว

พี่บูมมาส่งต่อที่บ้านตอนเกือบเที่ยงคืน เสียงพลุกับลมแรงตีหวีดหวิวใส่หูต่อ เสียงจักรยานยนต์ที่วิ่งช้าๆบนท้องถนน

แสงไฟปีใหม่ตามต้นไม้ลบภาพปิออกไปจากใจต่อได้แค่ชั่วคราว ข้างหน้าเห็นแต่หลังของพี่บูมผ่านเสื้อกันหนาวสีดำ หมวกกันน๊อคก็สีดำ ทำให้เจ้าของตัวตัวเตี้ยตันเข้าไปอีก

ก่อนขึ้นรถกลับบ้าน ต่อกินอะไรบางอย่างเข้าไป เม็ดๆ สีประหลาดอย่างกับวิตามินเปียกน้ำ ยาที่ได้มาจากพวกอาทเมื่อปีที่แล้ว

ต่อแอบซ่อนไว้ใต้ลิ้นชัก ของที่ต่อไม่เคยคิดจะลอง

พวกนั้นเลิกเมื่อโรงเรียนมีการตรวจฉี่ทุกปี ช่วงแรกเกือบทุกสามเดือนเพื่อขจัดปัญหายาเสพติดออกไปจากโรงเรียน

ก่อนเลิกพวกมันโยนมาให้ต่อเม็ดหนึ่ง

เมื่อวานต่อหยิบยาออกมาปนกับยาแก้ปวด มันถูกเก็บอยู่ในกระปุกยาพาราเม็ดแบบเดียวกัน ไม่ได้ลืมแต่ก็ไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน เมื่อเข้าปากลงท้องไปแล้ว มันก็ช่วยอะไรไม่ได้

'กินผิดเหรอ ช่างมันเหอะ'

อะไรเกิดขึ้นอีกต่อจำไม่ได้ เรื่องราวคล้ายภาพถ่ายไหลผ่านหัว แสดงให้เห็นเป็นภาพทีละใบๆ แต่ไม่เรียงต่อกัน รู้ตัวว่าโทรตามพี่บูมมารับบนสะพานแล้ว ตัดไปกำลังกลับบ้าน

รูปใบสุดท้ายที่โผล่ขึ้นมาเป็นบ้านหน้าตาคุ้นเคย บ้านที่ไม่ใช่บ้านของต่อ ที่ๆต่อไม่มีสิทธิ์จะเรียกร้อง แค่มาอาศัยอยู่ เจ็บจิ๊ดจึ้นบนหัว

ทุกอย่างเบลอ ดูเลือนไป

แล้ว... โทรศัพท์แสดงหมายเลขปิ

ไม่ใช่...

"เมื่อวานเอ็ม"

เอ็มพยักหน้า ปล่อยให้ต่อนึกเองคงเช้าพรุ่งนี้แน่

"ไม่สบายยังจะออกไปกินเบียร์ ไม่ตายก็ดีแค่ไหนละ"

ต่อเงยหน้าจ้องตาเอ็ม

"โทษนะ" แล้วหลบตา จะให้บอกว่าเป็นยาคงไม่ได้

"เมื่อวานพอต่อโทรหาพี่บูมเสร็จ พี่บูมก็แอบตามเรามาช่วย บอกท่าทางต่อจะไม่ไหว"

"งั้นชุดนอนนี่?"

สองนิ้วคีบเสื้อสีเลือดหมูขึ้นมา

เอ็มยกคิ้วค้างแล้วจ้องหน้า

"ก็สภาพยังงั้นไม่เช็ดตัวให้จะนอนยังไง"

ใช่แล้ว ไข้ขึ้นจากวันที่โดดน้ำนี่นา

เมื่อ 2 วันก่อน ในห้องสี่เหลี่ยมสีส้มอ่อน มีเหตุการณ์เกิดขึ้นมากมาย โต๊ะเรียนต่อกับปิยังอยู่ที่เดิม น่าแปลกโต๊ะปิตอนนั้นกลับโล่ง ดูขัดลูกตา

แถวนั้นที่นั่งว่างด้านซ้าย ตัวต้นเหตุก็ไม่อยู่เช่นกัน

ป่านนี้คงอยู่ห้องฝ่ายปกครอง

ต่อท้าวคางหันออกมองหน้าต่างขวามือ มุมเดิมไม่มีผมดำนุ่มของปิบัง

ไม่มีอะไรในห้องที่ต่างออกไป ต่อกำมือแน่น กรามขบ

'พวกมึงไม่เห็นเหรอ ใครหายไป'

ต่อก้มหน้ามองโต๊ะเรียน นึกถึง psp ในกระเป๋านักเรียน มันกลายของติดตัวเฉกเช่นเดียวกับมือถือไปแล้ว

ใช่ บางอย่างหายไป

"ต่อ ดีขึ้นยัง"

"อือ ขอบใจ"

ในชามเหลือลอยอืดเหลือเส้นเกินครึ่ง มีเพียงน้ำแกงเท่านั้นที่ดูพร่องไป

เอ็มมาที่นี่ตามคำชวนของต่อเมื่อตอนก่อนหยุดปีใหม่

หลังเลิกเรียนวันนั้น ต่อนั่งเตะขาอยู่ริมสระว่ายน้ำ ใกล้ๆกับจุดที่ปิจมน้ำ เวลาหลังเลิกเรียนช่วงหยุดยาวอย่างนี้ ไม่ค่อยมีคนอยู่เย็นกัน ส่วนมากจะรีบกลับบ้าน ไปอยู่กับครอบครัว

ปิเป็นคนใหม่ที่ต่อรับเข้ามารองจากต้อง

น้ำแตกเป็นวงตามแรงขา

ลมเย็นพัดวูบให้ใบไม้เกิดเสียง ภายนอกสระเงียบสงัด อาจจะมีเด็กวิ่งเล่นบ้างพอได้ยินเสียงแว่วมาไกลๆ แต่ไม่ใช่แถวนี้แน่

'ต่ออยู่นี่เอง'

เงาดำตะคุ่มบนหัว

ต่อตกใจ

'ห่า ตกใจหมด'

'มาทำไรตรงนี้วะ'

ต่อชี้ลงไปในน้ำ

วัตถุดำจมนิ่งอยู่ที่ก้นสระ ขาพลาสติคสีดำที่ต่อจำได้ดี

แว่นปิตกอยู่ที่ก้น ยังไม่มีใครเอาขึ้นมา

'เผื่อปิต้องใช้น่ะ'

ต่อพูดเรียบๆ

'นี่อาทโดนไล่ออกนะ เห็นว่าเรื่องถึงตำรวจแล้ว'

ต่อไม่ตอบ ก้มหน้ามองก้นสระ ราวกับรอให้ใครบางคนต่อคำพูดของเอ็ม

'วันนี้พ่อของอาทมารับ ...กูพอเข้าใจมันแล้วละ'

'คนอย่างนั้น มีอะไรให้เข้าใจ ไม่ลองมาเป็นปิบ้างมันไม่รู้หรอก คนอย่างมันแม่งเหี้ยจนไม่รู้จะใช้คำว่าอะไร แม่ง.... แม่ง....'

เสียงตีน้ำแรงขึ้น

'พ่อของอาทเป็นคนชอบใช้ความรุนแรงน่ะ ...วันนี้พ่อมารับกลับ ซ้อมมันให้ห้องฝ่ายปกครอง พวกครูตกใจกันใหญ่ ห้ามกันแทบไม่ทัน ไม่สิ ห้ามไม่ได้ต่างหาก เล่นเอาอาทมันเกือบตายโดนลาก ออกไปเลย ลากนะไม่ใช่เดิน'

ต่อส่ายหัว

'เรื่องของมัน'

'แล้วดันมาเจอปิ แถมเจอคนล้อมันอีก พอโดนงี้มันคงเริ่มรับไม่ได้ อาทมันก็คงไม่รู้ตัวหรอกว่ามันกำลังมีปัญหา มันคงเป็นอะไรที่แย่'

'อาทเป็นไง'

'อยู่รพ.'

‘เละน่ะ' เอ็มส่ายหัว

ต่อโชคดีที่มีพี่ต้อง

'แล้วแม่ละ'

'... แม่อาทแยกทางตั้งแต่เด็กไม่เคยมีใครรู้ว่าอยู่ไหน ไม่ได้เจอกับอาทอีกเลย'

'รู้ได้ไง'

'อาทมันนั่งกองอยู่บนพื้นห้อง ยกมือไหว้ท่วมหัวร้องหาแม่น่ะ ลองนึกภาพพ่อที่ซ้อมมันจนมันเป็นอย่างนี้สิ เราเลยแอบถามครูว่าแม่ไปไหน'

ต่อได้แต่ถอนหายใจยาว ลมหายหายใจอุ่นๆ ที่ต่ออยากรู้สึกจากปิอีกครั้ง

เสื้อหนาวของเอ็มถูกถอดออกมาวางไว้บนเก้าอี้ริมสระ

จ๋อม

เสียงน้ำแตกอีกวงจากขาของเอ็ม ลมหนาวถูกบังจากร่างกายที่ใหญ่กว่า ถึงจะไม่มาก

'อย่าร้องดิ'

สิ้นเสียง

ต่อร้องไห้โฮออกมาราวกับเด็ก เหมือนกับปิวันนั้น เป็นการร้องไห้ที่ต่อไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเป็นแบบนี้มาก่อนในชีวิต น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด

หัวสมองสั่นไหวมึนงง

'เราร้องไห้ทำไมวะ ร้องให้ใคร'

ให้กับปิที่โดนแกล้ง ให้กับอาทที่มีชีวิตแสนบัดซบ หรือให้กับตัวเองที่ต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ คำตอบมันออกว่า ร้องให้กับความเป็นผู้ใหญ่ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มันทำให้ต่อเรียนรู้ที่จะเห็นอกเห็นใจคนอื่น เรียนรู้ที่จะเข้าใจคนอื่น

ต่างจากเด็กที่เล่นสนุกกันไปวันๆ ทุกการกระทำไม่ว่าดีหรือร้าย มันมีเหตุผลของมัน และบางครั้งต่อก็เข้าใจมันแต่ไม่ยอมรับ บางครั้งไม่เข้าใจก็ต้องยอมรับ ความเศร้าที่สัมผัสได้ ความเจ็บปวดของร่างกายและจิตใจ

ไม่ใช่เด็กที่เดี๋ยวผ่านไปก็ลืมได้ ไม่ใช่เด็กที่ทำอะไรผิดก็พร้อมมีคนจะให้อภัยเสมอ ไม่ต้องคิดเผื่อใคร ไม่ต้องเข้าใจใคร

นี่คือโลกความเป็นจริงโลกของผู้ใหญ่

เอ็มกดหัวต่อลงกับหน้าอก

ปล่อยให้ต่อร้องให้เต็มที่

เมื่อความเครียดถูกปลดปล่อยออกไป พลังงานถูกใช้ไปมากจากร้องไห้โฮก็กลายเป็นสะอื้น

เอ็มค่อยๆเอานิ้วปาดแก้มแดงๆของต่อ

'อย่าขยี้เดี๋ยวตาบวม'

เสียงลมหายใจขัดแทรกอยู่ระหว่างกลาง

ความรู้สึกอุ่นแตะลงบนนิมฝีปากของต่อ ปากของเอ็มแห้งจากอากาศหนาว ต่อเองก็ไม่แพ้กัน มันรู้สึกดีแบบเดียวกับที่ต่อทำให้ปิ

'ปิมันเล่าให้ฟังใช่มั้ย'

'ฉลาดละนี่'

'กูไม่ได้โง่นะ'

'ไอ้กะปิ แม่งเล่าทุกอย่างเลยใช่มั้ย ไอ้บ้า'

ต่อลุกขึ้นยืน

กางเกงสีน้ำเงินถูกถอดหล่นลงมากองกับพื้นทั้งเข็มขัด ตามมาด้วยเสื้อนักเรียน เหลือไว้เพียงกางเกงในสีดำปิดส่วนสำคัญไว้ กางเกงในเป็นของเพียงอย่างเดียวที่ไม่ได้รับต่อมาจากพี่ต้อง

ตูม

'เออ ไอ้บ้า เย็นแล้วจะทำก็รีบทำ เดี๋ยวมองไม่เห็น’ เอ็มตะโกนมาจากบนขอบสระ

สูดลมหายใจเข้าลึก

ต่อกดหัวตัวเองลงไปใต้สระ แรงดันน้ำผลักตัวต่อให้ลอยขึ้นกับขึ้นไปบนผิว ที่ก้นสระน้ำเริ่มกลายเป็นสีเข้ม แสงสะท้อนบนผิวน้ำเองก็เริ่มเหลือน้อย

ความพยายามครั้งที่ 2 3

ตูม

'คราวนี้ได้คนบ้าเพิ่มเหรอ'

'เออ ปล่อยแกคนเดียวไม่ต้องกลับพอดี'

เอ็มมองหน้าต่อ พยักหน้าให้

ทั้งสองเตรียมกลั้นหายใจแล้วดำลงไปอีกรอบ

น้ำที่ก้นสระนิ่งไม่ไหวติง ต่างกับด้านบน ยิ่งลงลึกแรงต้านยิ่งมาก ต่อไม่ใช่นักกีฬาว่ายน้ำ การกลั้นหายใจนานหรือดำลงลึกไม่ใช่สิ่งที่ต่อถนัด

'อีกนิดเดียว'

'บ้าเอ้ย แค่เมตรเดียว'

ต่อพลิกตัวหงายตีขึ้นผิวน้ำลอยเกาะขอบสระอยู่

แรงดันน้ำต้านไว้ราวกล้บไม่อยากให้วัตถุชิ้นนั้นถูกหยิบออกไปจากมัน

ซ่า

'กลับเหอะ'

เอ็มขึ้นมาแตะขอบสระยกตัวขึ้นนั่ง หายใจหอบโยน

'อีกรอบดิ'

ต่อทำท่าจะลงไปอีก

แรงดึงแขนห้ามไว้ ดึงให้ต่อขึ้นมานั่งเป็นเพื่อน นั่งข้างกันเหมือนตอนแรก แต่คนละมุมของสระ ตอนนี้ปราศจากเสื้อผ้า ลมหนาวตีมาโดนตัวต่อ เย็นจนต้องเอามือมากอดกายไว้แล้วปัดเศษน้ำที่ค้างอยู่บนตัวออก

'อยู่นี่แล้ว'

เอ็มชูกรอบแว่นสีดำเลนส์ที่แตกข้างหนึ่งในสองข้าง ทั้งสองยังอยู่ครบ

รอยยิ้มชัยชนะอยู่บนหน้า

'ได้ก็ไม่รีบบอก'

‘เหนื่อยนี่'

เอ็มลุกขึ้นสะบัดน้ำออกจากตัว กางเกงในขาวที่บางราวกับกระดาษเพียงตัวเดียวที่ปกปิดอยู่

เสื้อนักเรียนสีขาวถูกคว้ามาสวม แล้วหันหน้าเข้าพุ่มไม้ ถอดกางเกงในเปียกชื้นออก โผล่ก้นขาวๆพ้นชายเสื้อออกมา กางเกงนักเรียนถูกคว้าขึ้นไปใส่อย่างรวดเร็ว

'จ้องอยู่ได้'

'เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก ไม่มีใครอยู่แล้วละ'

ต่อทำตาม

คว้าเสื้อแล้วเดินไปทางพุ่มไม้ หันหลังให้เอ็ม โยนกางเกงในสีดำทิ้งเอาไว้แล้วรีบใส่เสื้อผ้าทับ

เสื้อน้กเรียนซับน้ำเอาไว้เปียกติดแผ่นหลัง โชคดีที่วันนี้เอาเสื้อหนาวมาด้วย

'รูดซิบด้วยดิ เดี๋ยวแย่หรอก'

เอ็มเดินมาจับชายเสื้อแล้วรูดซิบเสื้อแจ็คเก็ตสีน้ำเงินเข้มขึ้นจนชนขอบบนสุด เอ็มเองก็ทำเช่นกัน ฮูดบนเสื้อหนาวเอ็มถูกดึงมาคลุมหัวเอาไว้

'กลับเหอะ'

ต่อเอามือกุมหัวตัวเอง สาเหตุของการที่ไม่สบายคือเรื่องนี้เองเหรอเนี่ย

วันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด ต่อกินยาเข้าไปแล้วก็นอน ยาเม็ดนั่นถูกเทออกมาปนไปด้วย ก่อนอยู่ๆจะนึกครึ้มออกไปดูพลุปีใหม่บนสะพาน

บนสะพาน?

ไปโผล่ที่นั่นได้ยังไง

"ต่ออาบน้ำเหอะ"

เสียงเรียกทำเอาต่อสะดุ้ง

"บ้านนายไม่ติดเครื่องทำน้ำอุ่น หน้าหนาวงี้เย็นไข่หดหมดแล้ว"

ต่อพยักหน้า ไม่มีแรงจะเถียง

เดินเข้าห้อง ล้มตัวลงบนที่นอนด้านเดียวกับเมื่อเช้า ที่ว่างข้างๆยังคงว่างเปล่า ปล่อยให้ลมเย็นพัดเข้ามาในห้อง

เอ็มเปิดประตูตามเข้ามาพร้อมผ้าขนหนู

"ไปเร็วหรือจะให้อาบให้แบบเมื่อวาน"

"เมื่อวาน?"

"ก็เล่นเมาเละนี่ ไปกินไรมาละ ถ้าไม่อาบน้ำแล้วจะนอนยังไง หรือจะให้พี่บูมอาบให้"

ต่อส่ายหัว

'พี่บูมเหรอ เสร็จมันน่ะสิ'

เสร็จ???

"เอ็มเมื่อคืนนอนนี่เหรอ"

อีกฝ่ายพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนจะถอดเสื้อตัวเองออก

"แล้วตอนนอน.... เอ่อ เรา"

มือชื้นเหงื่อกำอยู่เหนือเข่า ต่อเพิ่งสังเกตุว่าตัวเองในชุดนอนมันแปลกๆ ทุกทีท่อนล่างมันไม่ได้โล่งอย่างนี้

"ไม่ต้องห่วงต่อ ไม่ว่านายจะร้องให้ปิเอาแค่ไหน เราก็จะไม่ไปบอกคนอื่นหรอก"

พลัก

หมอนลอยกระแทกหน้าเอ็มอย่างจัง

“นี่ นี่..​ คงไม่ใช่...”

ต่อหน้าแดง

"เราเองแหละ นายพยายามจะทำกับเราให้ได้นี่"

เหมือนฟ้าผ่า

'ตายห่าละกู'

"เมื่อวานนายแยกไม่ออกจริงๆเหรอ"

"เออเดะ แม่ง ไม่งั้นกูจะทำลงไปเรอะ เหี้ยเอ้ย โดนผู้ชายเอาแถมตอนเมาเนี่ยนะ"

เอ็มหันหลังเดินถือผ้าเช็ดตัวออกไป

"ปินี่โชคดีน้า"

ทิ้งไว้แค่เสียงลมหายใจแรง

แม่งทำไมกลายเป็นเอ็มได้วะ นี่กูเสียตัวให้มันเนี่ยนะ ไปกันใหญ่แล้ว ดีนะไม่ได้เผลอเป็นอย่างนี้ต่อหน้าพี่ต้อง เพราะยาบ้าๆของไอ้อาทนั่นแหละ

เฮ้อ

ชุดนอนสีเลือดหมูถูกถอดออก พันไว้แต่ผ้าเช็ดตัว

ปิ นายจะว่าเรามั้ยเนี่ย

หน้าห้องน้ำ

เสียงเคาะประตูดังเป็นครั้งที่ 5

"เหี้ยหนาว" เอ็มเปิดประตูให้ตัวเปล่าล่อนจ้อน

เป็นความจริงสินะ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว

ต่อแกะผ้าเช็ดตัวออก ไม่เคยอาบน้ำร่วมกับใครนอกจากพี่ต้อง เอาเถอะ ถึงตรงนี้ก็คงไม่เป็นไรแล้ว

ห้องน้ำที่ชั้นล่างขนาดเล็ก เล็กจนถ้าจะอาบพร้อมกัน 2 คนตัวต้องแนบติดกัน เหมือนวันนั้นของต้องกับต่อ ตัวเอ็มเองจะขยับไปทางไหนก็จะมาโดนตัวต่อ จะก้มหรือหันหน้าหันหลัง บ่อยครั้งที่ตัวของสองคนถูเบียดเสียดกันไปมา ยิ่งเวลาเอ็มก้มลงไปถูขา ก้นเอ็มจะหันมาโดนต่อ...

คล้ายๆปิวันนั้น แต่วันนี้ผิวลื่นเนียน ให้อารมณ์ไปอีกแบบ

น่าแปลก

ต่อไม่ได้รังเกียจอะไรเอ็ม

"เมื่อวาน... นายทำไรมั่ง"

"ก็แกเข้ามาจูบเรา กอด แล้วอยู่ๆก็อยากให้เราทำให้แบบปิ นึกอยู่ตั้งนานว่า..... อุ๊บ บุ๋มๆๆๆ"

"จะฉีดน้ำใส่หน้าทำไม"

เอ็มเอามือปัดน้ำออกจากหน้า

"พอเลิก ไม่อยากรู้แล้ว”

ทั้งคู่ปล่อยให้ความเงียบเข้ามาแทนที่

พอมีครั้งแรก ครั้งต่อไปก็เป็นเรื่องธรรมดาแล้วสินะ

"นี่พูดจริงนะ"

รู้แล้ว...

“ขอเอ็มจีบต่อนะ"

"ปิ จะไม่ว่าอะไรเหรอ”

คำถามนี้ต่อถามออกมาจากใจ ไม่ใช่แค่คิดว่าจะบอกเลี่ยง

"ยังไม่ใช่ตอนนี้ ... รอให้ต่อสบายใจก่อนก็ได้”

ต่อก้มหน้า บทสนทนาที่เปลือยใจพอๆกับร่างกายที่เปลือยเปล่าของทั้งคู่ ราวกับเด็กที่แลกกันดูของสำคัญ ไม่ใช่ว่าต่อไม่อยากดู แต่มันไม่ใช่ประเด็น จะให้เปลี่ยนใจจากปิมาเป็นเอ็มเนี่ยนะ

ที่ต่อชอบปิมันออกมาจากความรู้สึก แม้ว่ามันจะขัดกับสมองก็เถอะ ผู้ชายควรจะชอบผู้หญิงสิ แต่นี่ถ้าเอ็มมาขอเป็นอีกคน มันจะเป็นว่าต่อยอมรับว่าตัวเองชอบผู้ชายไม่ใช่แค่พลั้งเผลอสินะ

น้ำเย็นตอนกลางวันราดใส่หน้าต่อ ไล่ความคิดสับสนออกไป อะไรยุกยิกบนหัว

‘เย็น ไอ้บ้า’

เอ็มกำลังสระผมให้ ถ้าไม่สระผม หัวคงเหม็นน่าดู

มือเอ็มลูบไล้ไปทั่ว ไม่ว่าจะข้างหน้าข้างหลัง

“นี่ตรงนั้นไม่ต้องก็ได้"

หึหึ เสียงเอ็มหัวเราะในคอ

“เมื่อคืนเอ็มก็เป็นคนเช็ดให้ มาทำอาย"

โอ้ยยยย

เสียงเอ็มร้อง

ต่อฟาดมือลงไปที่ของสำคัญของเอ็ม

"หายแล้วใช่มั้ย"

เอ็มเอามือวางบนขนาบหน้าต่อแล้วจับแก้มโยกหันซ้ายขวา

"เหี้ยจะอ้วก พอ"

“เดี๋ยวเป็นหวัดหรอก”

เอ็มค่อยๆใช้มือถูสบู่ไปตามตัวต่อช้าๆ

เมื่อคืนไม่ใช่ปิจริงๆด้วย ต่อจำวิธีการลูบไล้นี้ได้

“เอ็ม พอแล้วหนาว”

“อือ”

ต่อราดน้ำล้างตัว แต่ยังยืนรอเอ็มอาบน้ำอยู่นั่นเอง เอ็มหันหลังมาให้ ถูสบู่ทุกซอกทุกมุมต่อหน้าต่อ ดูแล้วไม่ได้นึกถึงปิเลยนอกจากผิวเนียน สีผิวเอ็มเข้มกว่า ไอ้ปิมันไม่ออกกำลังอะไรเลยนี่ แดดก็ไม่เคยโดน ตัวเอ็มก็ใหญ่กว่า

ต่อยืนจ้องไม่รู้สึกอะไร เหมือนวันนั้นที่เอ็มดำลงไปหยิบแว่นตาขึ้นมาจากก้นสระ

เชื่อมั่นในตัวเอง ทำอะไรก็ดีไปหมด เห็นแล้วนึกถึงพี่ต้อง

เอ็มหันหน้ามา บุ้ยหน้าไปทางผ้าเช็ดตัว

‘ออกไปเช็ดตัว’

ต่อพันผ้าแล้วเดินขึ้นห้องไป ไม่ต้องกลัวใครเห็น บ้านยังไม่มีคน โต๊ะกินข้าวที่มีถุงก๋วยเตี๋ยวก็ยังอยู่ที่เดิม ถุงห่อเหี่ยวลงเมื่อของที่อยู่ในนั้นหายไป ส่วนมากลงไปในถังขยะ นิดหน่อยที่ลงท้อง

ผ้าเช็ดตัวถูกสะบัดออกแล้วใช้เช็ดตัวอย่างไม่เคอะเขิน

เสียงคนขึ้นบันไดมา

เอ็มเข้าห้องเปิดกระเป๋าแล้วหาเสื้อผ้าใส่

ต่อเปลี่ยนชุดต่อหน้าเอ็ม

ไม่เหลืออะไรให้อายกันแล้วนี่ เอ็มก็ทำอย่างนั้นเช่นกัน

ถ้าพี่ต้องยังไม่กลับบ้านก็คงจะได้อยู่กับเอ็มยาวจนเปิดเทอมแน่ๆ ต่อรู้อยู่แก่ใจว่าพี่ต้องอยู่ที่ไหน นี่ไม่ใช่เวลาตามตัว ความสุขของพี่ต้องที่ไม่ต้องแลกมาด้วยเรื่องราวแย่ๆ ให้มันเป็นอย่างนั้นไปดีแล้ว

ต่อจะไม่ขวางอีก

แม้ว่าความรักที่ได้รับมันจะลดลงก็ตาม

“ไปข้างนอกกันมั้ย”

เอ็มยักไหล่

“ใส่เสื้อผ้ารอแล้วนี่”

ต่อใส่กางเกงยีนขายาว เสื้อยืดสีขาว แจ๊คเก๊ตสีส้มคลุมอีกที

เอ็มคว้าเอาเสื้อเชิ๊ตลายตารางสีน้ำตาลตัดขาวออกมาใส่ทับเสื้อยืดสีเหลืองอ่อน กางเกงยีนส์เหมือนต่อ

“อยากไปไหนว่ามาเลย”

เสียงต่อถอนหายใจยาว

หันไปมองที่โต๊ะ แว่นปิยังอยู่บนนั้น

‘ไม่เป็นไรมั้ง... ถ้ามีโอกาสคงได้บอกมัน’

ปิคงจะไม่ว่าอะไร