d o u b l e M
t w e n t y – s e v e n
เมื่อผ่านวันงานโรงเรียนไปดูเหมือนลูกแมวของเขาจะป๊อปปูล่ามากขึ้นไปอีกเป็นกอง เล่นเอารามินทร์หงุดหงิด มีคนเข้ามาคุยและขอเบอร์มีนแทบทุกวัน นอกจากโรงเรียนเดียวกันแล้วก็ยังมีโรงเรียนอื่นอีกด้วย แถมส่วนใหญ่แล้วก็เป็นผู้ชาย ทั้งที่พวกมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าแมวน้อยตัวนี้น่ะ มีเจ้าของแล้ว และเจ้าของยังโคตรหวง!
รามินทร์จ้องเขม็งไปที่ร่างเล็กและเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากมีน ก้านนิ้วยาวควงดินสอกดในมือไปมา ไอ้เด็กอาร์มคนนั้น... ดูเหมือนจะเข้าไปเกาะแกะกับแมวน้องของเขาเกินเหตุจำเป็น แต่ที่สิ่งที่น่าหงุดหงิดมากกว่านั้นคือแมวเหมียวตัวนิ่มดันไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าไอ้เด็กนั่นมันคิดไม่ซื่อกับตัวเอง ทั้งที่จันทร์เจ้าก็บอกไปแล้วแท้ ๆ
“หึงล่ะสิ กิ๊ว ๆ” จู่ ๆ จันทร์เจ้าก็โผล่มานั่งลงที่ข้างรามินทร์ จิ้มนิ้วขาวกับแก้มของเขาพร้อมพูดจาอ้อนตีน ทั้งยังยิ้มกวนประสาท ใครบอกจันทร์เจ้าน่ารัก ไอ้ก้อนนี่มันน่าถีบมากกว่า...
“รำคาญ”
“รำคาญพี่มีนหรอ ได้ไงอ่ะ!?”
“รำคาญตัวนั่นแหละ ไปไกล ๆ ดิ๊!”
“โอ๊ยยยย ทำไมโหดร้ายกับคนน่ารักอย่างเราได้ขนาดนี้ เสียจุยยยยย”
“....” รามินทร์กลอกตา “ไปไกล ๆ ไปแยกไอ้เด็กเวรนั่นออกจากมีนด้วย”
“อู้วหู้วววววว กากเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ ขนาดได้พี่มีนเป็นแฟนแล้วยังทำอะไรไม่ได้เลย รามินทร์ของเรานี่ช่างน่าสงสารจริง ๆ เลยน้า~” จันทร์เจ้าพูดพร้อมกับเอียงศีรษะเล็กน้อยและยิ้มอย่างน่ารัก พร้อมทั้งยื่นมือไปเกาคางเพื่อนตัวสูง
แต่รามินทร์คิดว่า... รอยยิ้มไร้เดียงสานั่นมันก็เคลือบด้วยยาพิษดี ๆ นี่เอง...
เพื่อนตัวจิ๋วหัวเราะเสียงใสเมื่อรามินทร์ถอนหายใจด้วยความระอา ก่อนจะค้อมศีรษะเป็นเชิงขอโทษเหล่านักเรียนที่เข้ามาใช้บริการห้องสมุดในเวลาพักกลางวัน เพราะทำเสียงดังรบกวน แหย่รามินทร์อีกนิดหน่อยให้ได้หงุดหงิด แล้วจึงเดินอารมณ์ดีกลับไปประจำที่เคาน์เตอร์
- - - - d o u b l e M - - - -
“ช่วย” รามินทร์เข้าไปยืนซ้อนหลังคนตัวเล็กพร้อมแย่งหนังสือเล่มหนาจากมือขาวแล้วเก็บเข้าชั้นที่อยู่สูงเกินที่มีนจะสามารถเขย่งถึง
“ขยับออกไปได้แล้ว...” อะไร ฟังพี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกให้ขยับออกแล้วเบียดมาทำไม อีกนิดเดียวจะรวมร่างกับชั้นหนังสือแล้วนะ มือก็อีก! เอามาวางบนเอวพี่ทำไม!!!
รามินทร์สูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่มก่อนวางคางบนศีรษะคนตัวเล็กกว่า มีนหงายหน้าขึ้นมอง เด็กตัวสูงจึงถือโอกาสจูบหน้าผากเนียนเสียเลย มีนหน้างอ ทั้งแก้มแดงระเรื่อ
ช่วงนี้รามินทร์นิสัยไม่ดีเลย ชอบเข้ามาคลอเคลีย ทำตัวรุ่มร่าม แล้วก็ชอบทำให้พี่อาย!!
“พี่มีน ...ครับ” เราหันไปมองคนมาใหม่พร้อมกัน มีนเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนดันตัวเองออกห่างจากรามินทร์ ในขณะที่คนตาหวานส่งสายตาด้วยความไม่สบอารมณ์
เด็กรุ่นน้องมองรุ่นพี่ทั้งสองด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความเจ็บปวด เผลอกำมือเขาหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเมื่อได้ยินเสียงใสของมีน รุ่นพี่ที่เขาแอบชอบตั้งแต่เจอครั้งแรก...
“มีอะไรหรออาร์ม”
“อาจารย์จะให้ไปช่วยแยกหนังสือน่ะครับ”
“อ่า... แต่พี่ยังจัดหนังสือตรงนี้ไม่เสร็จเลย...” พูดเสียงค่อยและช้อนตามองอ้อนโดยไม่รู้ตัว
; _ ;
รามินทร์อยากจะยัดแมวน้อยตัวนี้เข้ากระเพาะไปซะ ทำตัวน่ารักให้คนอื่นได้เห็นอีกแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าเขาหวงมากขนาดไหน!!
“เดี๋ยวผมทำก็ได้ครับ”
“งั้นจัดตรงนี้เสร็จแล้วพี่จะตามไปนะครับ”
“ครับ...” อาร์มตอบรับก่อนจะเดินออกไป
เขายิ้มเยาะตัวเอง เป็นแค่รุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานจะไปสู้อะไรกับคนที่รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิตอย่างรุ่นพี่รามินทร์ได้ ก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบเลยด้วยซ้ำนี่นะ สงสัยเขาคงต้องตัดใจจริง ๆ คราวนี้เพื่อนได้สมน้ำหน้าแน่นอน จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะเขาไม่ฟังคำเตือนของพวกมันเอง...
“มาช่วยนี่จัดหนังสือเลย แล้วก็ไม่ต้องกวนด้วยนะ!” ชี้นิ้วสั่ง พร้อมทำเสียงเข้ม รามินทร์มองแล้วยิ้มเอ็นดู เหมือนกับลูกแมวตัวเล็ก ๆ ที่ขู่ฟ่อมันไม่น่ากลัวเลยสักนิด หึหึ
เมื่อจัดหนังสือเข้าชั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว รามินทร์ก็ถูกเจ้าตัวกระจิริดลากให้ไปช่วยแยกและจัดเข้าชั้นหนังสือที่สั่งมาใหม่ ก็ดี เพราะมีเขาประกบอยู่ เจ้าเด็กนั่นเลยไม่ได้เข้าใกล้ลูกแมวของเขา เพราะจันทร์เจ้าก็นั่งข้างกับมีนอีกฝั่ง แต่ก็ยังจะส่งสายตาเศร้าสร้อยยามมองแมวน้อยของเขา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยรู้ตัวสักเท่าไหร่ มีนาเองพอรู้สึกว่าโดนมองก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ยังจะไปยิ้มให้มันอีก นั่นมันทำให้รามินทร์หงุดหงิดมาก ๆ ความสงสารที่มีเพียงเล็กน้อยในตอนแรกก็ถูกอำนาจฝ่ายมืดของเขาเหวี่ยงมันทิ้งไป
เจ้าเหมียวของเขานี่เสน่ห์แรงจริง ๆ
- - - - d o u b l e M - - - -
“พี่มีน!”
“ว่าไงเจนิซ”
“พี่มีนช่วยอะไรเจนซ์หน่อยได้ไหมครับ?” เด็กลูกครึ่งทำหน้าอ้อน โหม่งหน้าฝากกับต้นแขนของพี่
“ช่วยอะไรล่ะ?” เจนิซหลับตาลงแล้วลืมขึ้นมาอีกครั้ง ปากกระจับเบะคว่ำ ซบศีรษะกับไหล่แคบของรุ่นพี่ตัวนิ่ม
เจนซ์ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพี่รามินทร์ถึงติดพี่มีนนัก ก็พี่มีนนะ ทั้งตัวหอม ตัวนิ่ม แถมยังน่ารัก น่าฟัดมาก ๆ อีกด้วย แล้วก็ไม่แปลกใจเล้ยยยยยย ว่าทำไมไอ้พี่เจ็น พี่ชายของเขาถึงได้ตกหลุมรักพี่มีนอย่างจัง!
“เอ่อ... ตอนนี้ช่วยเจนซ์จากการถูกฆ่าก่อนดีกว่าครับ ย้ากกกกกกกก!!” ทันทีที่พูดจบ ลูกบาสสีส้มก็ลอยละลิ่วตามแรงเหวี่ยงมาในทิศที่เขานั่งอยู่ และเหมือนคนทำจะคำนวณไว้อย่างดีว่าไม่มีทางพลาดไปโดนแมวเหมียวตัวขาวแน่นอน เจ้าเด็กลูกครึ่งถอนหายใจโล่งเมื่อหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด ถึงแม้จะเฉียดเท้าไปบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร เจนซ์จะสู้!!!
“พี่รามินทร์โคตรขี้หวงเลย!” บ่นอุบอิบ ก่อนจะตาเหลือกและรีบปืนขึ้นไปบนชั้นที่สูงกว่าของอัฒจันทร์เมื่อคนที่กำลังนินทาเดินหน้ายักษ์เข้ามา
“เจนิซลงมา~” มีนร้องเรียกพร้อมกับกลั้วหัวเราะ เจนิซส่ายหน้าหวือไม่ยอม แถมยังขึ้นไปสูงกว่าเดิมเสียอีก กลัวอะไรขนาดนั้นนะ...
แต่... ถ้ามีนหันไปมองเจ้าหมีของตนเองสักนิด ก็จะรู้ว่าเจนิซกลัวอะไร
“มากวนอะไรมีน!?”
“เปล่า เจนซ์ไม่ได้กวน แงงงงง พี่เจ็นช่วยด้วยยยยยยยยย” เมื่อดูท่าว่าพี่มีนจะช่วยไม่ได้ก็ร้องเรียกพี่ชายตัวเอง เจ็นเนอร์แค่มองน้องชายด้วยสายตารำคาญแล้วกลับไปสนใจลูกบาสในมือต่อ เชอะ!!! ไอ้นกเจ็นเนอร์ สมน้ำหน้าแล้วที่ต้องกินแห้วเพราะชอบพี่มีนข้างเดียว นก!! ไอ้นก! ไม่ใช่นกธรรมดาด้วยนะ พญานก!!
งอนแล้ว!!
“กลับไปซ้อมเลยไป” มีนบอกแกมไล่ พี่ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครมากไปกว่านี้แล้วนะเว้ย!
“อย่าใจดีกับมันมาก” รามินทร์พูดจบ ส่งสายตาพิฆาตให้เจนิซอีกทีก่อนเดินกลับเข้าสนาม เจ้าลูกครึ่งตัวกระจ้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อยลงมานั่งชั้นเดียวกับมีน
“ที่บอกให้ช่วยนี่ช่วยอะไร?”
“ก็... พี่ไต้ฝุ่นมันด่าเจนซ์อ่ะ เป็นบ้าอะไรไม่รู้ ก็เลยหนีมานี่ พี่มีนช่วยหน่อยสิครับ แบบว่า... ถ้ากลับไปที่ชมรมตอนนี้นะ เจนซ์ต้องตายแน่เลย”
“ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วนี่นา ไม่เห็นต้องเข้าชมรมอีก”
“ก็นั่นแหละ... แต่พี่ฝุ่นเรียกให้เจนซ์อยู่ก่อนไง จะคุยอะไรไม่รู้ แล้วทีนี้เจนซ์ลืม ก็เลยไปหาเพื่อน พอพี่มันโทรตามนั่นแหละถึงนึกออก แล้วพอกลับไปห้องชมรมใช่ป่ะ หน้างี้ดุมาก ๆ แล้วก็เหมือนมีสีแดง ๆ อยู่รอบตัวไปโหม้ดดดดดดดดดดด” พูดไปก็ทำหน้าจะร้องไห้ไป ไม่รู้ว่าพี่ไต้ฝุ่นจะโมโหอะไรนักหนา แค่ลืมว่าจะต้องอยู่ก่อนแล้วก็ไปกินไอติมกับเพื่อนแป๊บเดียว ฮือออออ ใจเจนซ์มันบางนะเว้ย!
“แป๊บนะ ขอแปลงค่าก่อนแป๊บนึง...”
“พีมีนงะ!”
“ฮ่า ๆๆ จะให้ช่วยคุยกับไอ้ฝุ่นให้หรอ?”
“ครับผม! แบบว่า อย่าด่าเจนิซเลยนะ น้องมันน่ารักมาก ๆ ไรงี้”
เดี๋ยว ๆ พี่ว่ามันไม่ใช่ละ..
“หว่ายยยยย พี่ไต้ฝุ่นโทรมาอีกแล้ว ฮือออ เจนซ์ไปก่อนนะ ไม่งั้นต้องโดนแดกหัวแน่ ๆ เลย ถ้าเจนซ์โทรมาพี่มีนรับสายด้วยนะ คุยกับพี่ไต้ฝุ่นให้ด้วยนะ”
“โอเค ๆ”
ระหว่างที่รอรามินทร์ซ้อมบาสนั้น พี่ก็เอาการบ้านออกมาทำเพื่อไม่ให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ รู้สึกว่าวันนี้จะซ้อมนานกว่าทุกวันแฮะ ทำการบ้านจนจะเสร็จหมดแล้วพวกชมรมบาสเก็ตบอลก็ยังซ้อมไม่เสร็จเลย เอ๋... ที่เหลืออยู่ก็มีแต่คนที่เป็นทีมโรงเรียนนี่นา... ตอนนี้พี่เริ่มจะเบื่อและง่วงแล้วนะ...
- - - - d o u b l e M - - - -
“มีน มีนครับ” เด็กตัวสูงเขย่าเรียกลูกแมวขี้เซาที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากสนามบาส
“อือ...”
ยื่นมือปัดผมที่ปรกหน้าให้คนเพิ่งตื่นออกจากกรอบหน้านวล ผมเริ่มยาวแบบนี้ยิ่งน่ารัก ยิ่งดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่ สายตามึน ๆ ของเจ้าเหมียวขี้เซาทำให้รามินทร์อยากจะก้มลงไปฟัดเสียให้ช้ำ เกลี่ยปลายนิ้วลูบแก้วขาวและเลื่อนไปเช็ดขี้ตาให้อย่างอ่อนโยน ตัดหน้าคนที่กำลังจะยกมือขึ้นขยี้ตา มีนครางฮื่อ ๆ ในคอด้วยความง่วงยังหลงเหลือ ตาสวยกะพริบถี่ ๆ ซ้ำ ๆ พร้อมอ้าปากกว้างหาววอด
“กลับบ้านกันเถอะครับ”
“เสร็จแล้วหรอ...?” เสียงเล็กแห้งด้วยเพราะเพิ่งตื่นเอ่ยถาม ตาก็ปรือคล้ายจะหลับอีกให้ได้ รามินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ เก็บสมุด หนังสือ และอุปกรณ์เครื่องเขียนต่าง ๆ ของมีนที่วางเกลื่อนโต๊ะใส่กระเป๋าให้ให้เรียบร้อย เจ้าตัวเล็กที่ไม่ได้ทำอะไรก็ยิ้มแป้นเป็นการขอบคุณ ดันตัวลุกขึ้น คว้ากระเป๋าเป้ขึ้นพาดไหล่และออกก้าวเดินไปพร้อมกับรามินทร์
ในโรงเรียนเวลาพลบค่ำ ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม พระอาทิตย์ใกล้หายลับเส้นขอบฟ้า มีนักเรียนบางกลุ่มยังทำกิจกรรมกันอยู่ มองไปที่สนามฟุตบอลก็จะเห็นนักเรียนชายหลายคนยังวิ่งไล่ลูกกลม ๆ มองไปอีกไกลไกลนักมีนักเรียนอีกกลุ่มกำลังเล่นแบดมินตันกันอย่างสนุกสนาน แต่หากมองไปด้านหลัง จะเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มองมายังพวกเขาด้วยสายตาแสนเศร้า....
- - - - d o u b l e M - - - -
ภายในห้องนอนสีเหลืองอ๋อยมีลูกแมวตัวน้อยยังนอนขดตัวในผ้าห่ม กอดตุ๊กตาเป็ดเหลืองคู่ซี้ไม่ได้รับรู้ถึงการบุกรุกของเพื่อนที่เลื่อนมาเป็นแฟน ผ้าม่านที่ปิดทึบจนแสงแดดจากด้านนอกไม่สามารถสอดส่องเข้ามารบกวนการนอน ทั้งยังเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ คนบนเตียงจึงหลับสนิทแม้เวลาจะล่วงเลยมาจนถึงสิบโมงเช้าแล้วก็ตาม
เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ปิดเทอมแล้ว จะนอนตื่นสักบ่ายสองก็ยังได้ รามินทร์คิดไปในทางที่ดีค่อนไปทางประชดเล็กน้อย ใจจริงก็อยากจะปลุกมีนาให้ตื่นอยู่หรอก แต่เห็นอีกคนยังหลับตาพริ้ม ทั้งปากอิ่มยังยิ้มบางบ่งบอกว่ากำลังฝันดี แล้วเขาจะใจร้ายปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทราได้อย่างไรเล่า...
ทำได้เพียงแค่นั่งมองคนน่ารักไปเท่านั้น เฮ้อ.. ความน่ารักของลูกแมวน้อยทำให้เขาอดที่จะเอากล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้ไม่ไหว และนอกจากนั้นยังไม่ลืมอัพโหลดให้คนอื่น ๆ ได้เห็นความน่ารักของเจ้าเหมียวอีกด้วย เหตุผลลึก ๆ ของด้านมืดของเขามันก็แค่ต้องการบอกว่า ลูกแมวตัวนี้เป็นของเขา ก็เท่านั้น...
รามินทร์โยนโทรศัพท์มือถือไปที่กลางเตียงใหญ่ ถอดแจ็คเก็ตตัวหนาออกแล้วเหวี่ยงตามไป ท้าวแขนคร่อมร่างของมีนและโน้มลงไปใกล้ จรดริมฝีปากที่หน้าผากเนียน ลากไล่ลงต่ำไปที่เปลือกตาและเลื่อนไปที่แก้มนุ่ม กดปลายจมูกโด่งย้ำ ๆ สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากพวงแก้มนวล
“ฮื่อ...”
เมื่อถูกรบกวนเข้าคนขี้เซาจึงขยับตัว ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นก่อนกะพริบถี่เพื่อปรับการมองเห็น แม้เห็นเงาตะคุ่มที่ทาบทับอยู่บนตัวก็ทำได้แค่นอนนิ่ง ความง่วงยังคงไม่หายไปไหนทำให้หลับตาลงอีกครั้ง ไม่ได้สนใจเจ้าหมีที่ยิ้มเก้อเพราะคิดว่าลูกแมวจะตื่นมาเล่นด้วย
โธ่...
“มีนครับ ตื่นได้แล้วนะ...” พูดไปก็ไล่จุ๊บไปทั่วใบหน้าน่ารัก สร้างความรำคาญให้มีนเป็นอย่างดี คนถูกก่อกวนพลิกตัวหนี ส่งเสียงไม่พอใจไปให้ และยังดึงผ้านวมคลุมโปง
รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ ล้มไปนอนเบียดกับเจ้าตัวกระจ้อย แขนกอดกระชับลูกแมวที่แปลงร่างกลายเป็นดักแด้มากอด ซบหน้ากับกลุ่มผมสีช็อกโกแลตที่โผล่พ้นผ้าห่ม มีนขยับตัวยุกยิก ลืมตาขึ้นอีกครั้ง อยากจะร้องโวยวายแต่ก็ไม่อยากไปในขณะเดียวกัน จะให้เขาตื่นให้ได้เลยใช่ไหม!!!!
มีนพลิกตัว ถอนหายใจแรง ๆ ตวัดผ้าห่มทิ้งไป มองเจ้าหมีจอมกวนอย่างไม่สบอารมณ์ แม้จะโดนตายิ้มแอคแทคเจ้าเหมียวก็ยังคงมีความไม่สบอารมณ์อยู่ในแววตา ร้อนรามินทร์ต้องรีบหาวิธีไถ่โทษ
“ไปกินข้าวกันครับ”
“ไม่” ตอบกลับทันควัน “ง่วง จะนอน”
“นอนอะไรเยอะ ๆ หือ เดี๋ยวก็บวมฉุเหมือนจันทร์เจ้า”
เบะปากคว่ำก่อนยื่นมือไปหยิกแก้มรามินทร์ เพราะใครกันล่ะที่ทำให้มีนต้องนอนดึกน่ะฮะ! ไม่ใช่เพราะรามินทร์โทรศัพท์มาคุยจนถึงดึกดื่นก็ไม่ยอมวางจนเขาต้องหลับไปทั้งที่ยังคุยค้างอยู่น่ะ พูดแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี และเมื่อเป็ดเหลืองแสนรัก ถูกแฟนแสนกวนดึงออกจากอ้อมกอดก็หน้างอง้ำกว่าเก่า ง่วงก็ง่วง ยังจะมากวนเขาอยู่อีก!!
มีนขยับตัวเข้าไปชิดรามินทร์ แล้วซุกหน้ากับอกกว้างและยังโอบแขนกอดคนตัวโตเอาไว้เสียเลย เจ้าคนตัวโตเมื่อโดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่นิ่ง ก่อนจะกระชับอ้อมกอดลัยอมปล่อยให้อีกคนนอนต่ออีกสักพัก
- - - - d o u b l e M - - - -
หยุดวันนี้พี่ไม่อยากจะไปไหน เลยกะจะอยู่บ้านมันทั้งวัน หลังจากได้นอนจนเต็มอิ่มและกินข้าวจนเต็มพุง พี่มีนคนชิคก็ไม่รู้จะทำอะไร จึงนอนตีพุง ดูหนังอยู่บนเตียงใหญ่สบายอารมณ์ ดูหนังไปก็แอบมองแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ งืม ๆ สนใจกันบ้างเดะ!!!
“มินทร์”
“ครับ?” ขานรับแต่ก็ไม่หันหน้ามาหาเลยสักนิด
“จะไปเข้าค่ายกักกันเมื่อไหร่งะ?”
“ค่ายเก็บตัวเถอะ” เจ้าหมีพูดแล้วหัวเราะ พี่ขึงตาใส่คนที่เพิ่งจะหมุนเก้าอี้หันหน้ามาหัน หน้าหล่อเปื้อนยิ้มจนน่าหมั่นไส้
“เออ นั่นแหละ!”
“อาทิตย์หน้านะ... หนึ่งสัปดาห์”
นานง่ะ... ถ้ารามินทร์ไปค่ายก็ต้องไม่เจอกันเลยดิ เพราะจะไปที่ต่างจังหวัดด้วย ทำไงดีงะ จะงอแงก็ไม่ได้ เพราะเจ้าหมีต้องไปเตรียมตัวเพื่อที่จะลงแข่งขันบาสเก็ตบอลในอีกไม่นานนี้
“หน้ามุ่ยแบบนั้นคิดอะไรอยู่” เจ้าหมีลุกจากโต๊ะคอมเข้ามาหาพี่ที่เตียง บังจอโทรทัศน์อีก!
“เปล่าสักหน่อย” เชิดหน้าตอบแล้วยู่ปาก “ไปตั้งอาทิตย์นึง งี้พี่ก็ฟรีดิ”
“อย่าแม้แต่จะคิดเลยเจ้าเหมียว”
“เหมียวบ้าบอกอะไรเล่า! เดี๋ยวชวนจันทร์เจ้าไปเที่ยวดีกว่า ล้าลา~”
รามินทร์มองคนอารมณ์ดีเกินเหตุด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย ยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มจนอีกคนปากยู่ เข้ากันดีนักกับจันทร์เจ้าเนี่ย โดนพาไปทำอะไรพิเรนทร์อยู่เรื่อย จันทร์เจ้าเดี๋ยวนี้ก็เฮี้ยวมาก ทำตัวเป็นอันธพาลทั้งที่อยู่ในร่างลูกหมู ใครมันจะไปกลัว เผลอ ๆ อาจจะโดนซะเอง
“รอนี่ก่อนดิครับแล้วค่อยไปเที่ยวกัน”
“ม่ายยยยยยยยย~”
“จำไว้ ๆ” แกล้งทำเป็นงอนให้อีกคนง้อ แต่ไม่ได้ผลหรอกนะจะบอกให้! คนอย่างพี่มีนน่ะ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน รู้ทันเว้ย!
“อย่ามามารยา พี่ผ่านโลกมาก่อน พี่รู้ทัน”
อดไม่ได้ที่จะฟัดคนผ่านโลกมาเยอะ ทำเป็นพูดเข้าเถอะ ดูหน้ากูรู้ว่าอ่อนต่อโลกขนาดไหน มีนาเอ๊ย!
“คนผ่านโลกมาเยอะเคยจูบแบบฝรั่งเศสหรือยัง หืม?”
“อะ!” จูบแบบฝรั่งเศส... คือไรงะ...
รามินทร์อยากจะหัวเราะ มีนมองเขาตาแป๋ว ใบหน้าบ่งบอกว่างงสุด ๆ แล้วทำมาเป็นพูดว่าผ่านโลกมากเยอะ
“หึหึ”
“อะไรอ่ะ! บอกมานะเว้ย!”
“คนผ่านโลกมาเยอะน่าจะรู้นะครับ”
“นี่อายุมากกว่านะ อย่ามาล้อเลียน เจ้าเด็กนิสัยไม่ดี!” ลุกขึ้นยืนบนเตียง ชี้หน้าคนอายุน้อยกว่าราวกับเกรี้ยวกราดหนักหนา รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ ระบายยิ้มบางเอ็นดู
“อายุมากกว่าแค่สองเดือนเอง”
“สองเดือนก็มากกว่า! ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลยเจ้าเด็กนี่!”
คราวนี้รามินทร์ได้หัวเราะท้องแข็ง คนอายุมากกว่าสองเดือนหน้าเจื่อนลง รู้สึกเสียหน้าแบบแปลก ๆ มีสิทธิอะไรมาหัวเราะกัน ฮึ่ย! จะหงุดหงิดแล้วน้า!!!
“ตกลงจะบอกไหมว่ามันคืออะไร ถ้าไม่บอกก็กลับไปเล่นเกมต่อเลย ไป๊!!!”
“อยากรู้จริงเหรอ?”
ลูกแมวน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ใบหน้าแสนซื่อทำให้เขาต้องยิ้มเจ้าเล่ห์ กวักมือเรียกคนตัวเล็กให้เข้ามาหา มีนก็ยอมทำตาม และนั่งลงที่ปลายเตียงเมื่อเจ้าหมีตัวโตดันไหล่ให้นั่ง
“อย่าร้องก็แล้วกันนะ ตั้งใจดี ๆ เพราะนี่จะบอกแล้ว”
ทันทีที่พูดจบรามินทร์ก็แนบริมฝีปากไปประกบกับกลีบปากอิ่มสีเชอร์รี่พร้อมกับประคองท้ายทอยสวยเอาไว้ มีนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ยกมือจะดันไหล่รามินทร์ออก แต่เมื่อจูบอ่อนโยนเมื่อสักครู่เริ่มแปรผันเป็นร้อนขึ้น!! รามินทร์มองคนที่ยังทำตาโตแล้วยิ้มในใจ คนตัวเล็กเมื่อเห็นตากลมหวานของเจ้าแฟนมองอยู่ก็หลุกหลิกทำตัวไม่ถูก จึงหลับตาปี๋ รามินทร์ค่อย ๆ ใช้ลิ้นเพื่อเปิดปากคนตัวเล็ก เมื่อสามารถแทรกเรียวลิ้นเข้าไปได้เขาก็เริ่มสัมผัสกับลิ้นของมีนอยากหยอกเย้า เมื่อลิ้นสัมผัสกันมีนก็รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อต สิ่งที่อยู่ในอกสั่นไหวรุนแรง ในหัวนึกอยากจะผลักรามินทร์ให้ออกห่าง แต่มือกลับไม่มีแรง และทำได้แค่ขยุ้มเสื้อของอีกคนเอาไว้
ความชำนาญของคนตัวสูงทำให้มีนรู้สึกเคลิ้มไปกับมัน ก่อนจะรู้สึกเหมือนขาดอากาศเมื่อลิ้นชื้นขยับไปมาในโพรงปาก เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าอีกคนจ้องอยู่ก่อนจึงรีบหลับตาลงอีกครั้ง
“อะ...”
รามินทร์ค่อย ๆ ดึงลิ้นตัวเองกลับ กดริมฝีปากแนบชิดกับริมฝีปากสีเชอร์รี่เบา ๆ มอบจูบหวานละมุนให้แก่คนรัก ขบเม้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออกมา แมวน้อยของเขาค่อย ๆ ปรือตาขึ้น ดวงตาสวยราวกับลูกแก้วคลอไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง มันน่ารังแกจนรามินทร์ต้องโน้มไปดูดดึงปากอิ่มอีกครั้ง ทำอย่างนั้นอยู่สองสามครั้งและจึงผละออก มีนหอบหายใจแฮ่กขณะที่รามินทร์เช็ดปากให้อย่างนุ่มนวล
“ตอนนี้รู้หรือยัง หือ”
“....”
“สงสัยยังไม่ค่อยเข้าใจ งั้นลองอีกที”
“อย่านะ!!!” เจ้าตัวเล็กรีบยกมือขึ้นปิดปาก ใบหน้าร้อนวูบวาบอย่างห้ามไม่อยู่ แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว ฮื่อออ!
เมื่อรามินทร์มองด้วยสายตาหวานฉ่ำก็ยิ่งส่งผลให้ใบหน้าร้อนวูบ
โอเค... ต่อไปนี้อยากรู้อะไรจะไปหาจากอินเทอร์เน็ตแล้ว!!
-----------------------------------
- เฮลโหลลลลลลลลลลลลลลลลล
- พี่มีนนี่ก็ฮอตจังงงง ขอฟัดทีดิ๊!
- รามินทร์ be like...
555555555555555555555555555555555555
(จำที่มาของรูปไม่ได้ ขอโทษค่าาาาา)
- ผิดพลาดประการใดก็ขออภัย ณ ที่นี่นะเจ้าคะ..
- ขอบคุณทุกคนนะคะ
- ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า /โป้งชี้ก้อย
หัวข้อ: [END]【d o u b l e M】special : The end of the crave boy [05:10:2016] (อ่าน 245822 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก