-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
【d o u b l e M】
(http://i.imgur.com/mj7dxrX.jpg)
ไม่เปลี่ยนไปได้ไหม เหมือนเดิมได้ไหม
อยากให้เรามีกันไม่ห่าง
ถ้าฉันได้บอกความลับที่แสนนาน
เก็บซ่อนไว้ในใจ
เธอจะยิ้มให้ฉันเดินเคียงข้างฉัน
เหมือนวันที่ฉันและเธอชิดใกล้
อยู่ในหัวใจแม้เธอจะรู้ความลับ...
นิยายเรื่องอื่น ๆ
☆ underground ☆ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.msg2840256#msg2840256) completed
「WAIT FOR LOVE」รักแล้วรอหน่อย ♡ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=46605.msg3043087#msg3043087) completed
「มนุษย์แฟนเด็ก」 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.msg3390015#msg3390015)completed
• ค ว า ม จ ริ ง ใ จ • (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55984.0) completed
Blind Item _สื่อรักสตาแกรม_ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=66205.msg3789662#msg3789662) Now Showing
สารบัญ
p r o l o g u e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3155800#msg3155800)
o n e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3157260#msg3157260)
t w o (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3166409#msg3166409)
t h r e e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3177118#msg3177118)
f o u r (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3182546#msg3182546)
f i v e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3188530#msg3188530)
s i x (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3196476#msg3196476)
s e v e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3207964#msg3207964)
e i g h t (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3212779#msg3212779)
n i n e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3216362#msg3216362)
t e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3224241#msg3224241)
e l e v e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3227743#msg3227743)
t w e l v e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3231072#msg3231072)
t h i r t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3231072#msg3231072)
f o u r t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3238566#msg3238566)
f i f t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3243118#msg3243118)
s i x t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3247819#msg3247819)
s e v e n t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3254655#msg3254655)
e i g h t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3260802#msg3260802)
n i n e t e e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3266626#msg3266626)
t w e n t y (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3269788#msg3269788)
t w e n t y - o n e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3274145#msg3274145)
t w e n t y - t w o (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3278371#msg3278371)
t w e n t y - t h r e e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3283069#msg3283069)
t w e n t y - f o u r (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3287148#msg3287148)
t w e n t y - f i v e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3291448#msg3291448)
t w e n t y – s i x (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3300870#msg3300870)
t w e n t y – s e v e n (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3305588#msg3305588)
t w e n t y – e i g h t (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3310656#msg3310656)
t w e n t y – n i n e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3316468#msg3316468)
t h i r t y (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3320131#msg3320131)
t h i r t y – o n e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3323881#msg3323881)
t h i r t y – t w o (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3331123#msg3331123)
t h i r t y – t h r e e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3341138#msg3341138)
t h i r t y – f o u r (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3346110#msg3346110)
e p i l o g u e (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3359766#msg3359766)
special : The end of the crave boy (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48349.msg3486056#msg3486056)
-
d o u b l e M
p r o l o g u e
อากาศวันนี้ค่อนข้างปลอดโปร่ง ก้อนเมฆสีขาวน้อยใหญ่กระจัดกระจายท่ามกลางท้องฟ้า ร่มเงาจากต้นไม้ใหญ่ทำให้แสงให้ที่สาดส่องลงมาทำร้ายผิวขาวไม่ได้ กลุ่มผมนุ่มสีช็อกโกแลตพัดปลิวเบา ๆ ยามที่สายลมพัดผ่าน มือเล็กขยับไปมาฉีดน้ำจากสายยางใส่ต้นไม้ ดอกไม้ตรงหน้า ปากสวยอมยิ้มละมุนประดับใบหน้าอย่างรู้สึกดี
“เฮ้! ยังไม่เสร็จอีกหรือไง!”
ดวงตารูปเมล็ดอัลมอนด์ตวัดขึ้นมองเจ้าของเสียงที่ยืนพาดแขนกับราวระเบียงห้องนอนชั้นสองก่อนจะเบ้ปาก
“ไม่ช่วยแล้วยังจะเร่งอีก!!” ตะโกนกลับไปเสียงขุ่นพร้อมกับส่งสายตามไม่พอใจไปให้
ใครมันจะไปพอใจกันล่ะ! ใช้แรงงานเขาคนเดียวเลยนี่ แรก ๆ ก็ไม่ได้อารมณ์เสียหรอกนะ แต่พอคนที่ยืนอยู่บนระเบียงตะโกนลงเท่านั้นแหละ.. เหอะ! ผีเสื้อสวย ๆ ที่บินวนอยู่รอบตัวเขาก็ไม่ได้ทำให้เขายิ้มเลย
ปากอิ่มขยับหงุบหงิบกับตัวเองแล้วตั้งใจรดน้ำต้นไม้ต่อให้เสร็จ ทำไมเขาต้องมาทำน่ะเหรอ แม่ของเขาวานให้ช่วยเพราะมีธุระต้องรีบไปทำแต่เช้า มันก็ไม่ได้หนักอะไรหรอกนะ ปกติก็ช่วยรดน้ำต้นไม้ ดอกไม้พวกนี้ทุกวันอยู่แล้ว
“ให้นี่ช่วยไหม..?”
“เฮ้ย!” สะดุ้งเฮือกกับเสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู แถมลมหายใจอุ่น ๆ ยังทำให้รู้สึกจั๊กจี้อีก เล่นบ้าอะไรไม่รู้เรื่อง เดี๋ยวพ่อเอาน้ำฉีดให้หมดหล่อ แล้วแขนเนี่ย จะเอามาวางบนไหล่เขาทำไม ไม่ใช่ที่พักแขนนะเว้ย! สูงกว่าแล้วคิดว่าจะทำอะไรก็ได้หรอ!
“หึ เอามาเดี๋ยวช่วย”
“ช่วยอะไร นี่ทำจะเสร็จอยู่แล้ว” คนตัวเล็กกว่าย่นจมูกแล้วหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ แต่แล้วกลับถูกคนมาใหม่แย่งสายยางในมือไป
“โว้ยยย อะไรเนี่ยรามินทร์!” โวยวายพร้อมกับจ้องหน้าอีกคนอย่างเอาเรื่อง
รามินทร์ เด็กหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง มีกล้ามเนื้อตาประสาคนเล่นกีฬา ไม่ได้เยอะจนน่ากลัว
เพียงแค่พอดีสำหรับเด็กวัยสิบหกย่างสิบเจ็ด. . รูปหน้าหล่อเหลาสันกราบเฉียบคมจนใครเห็นเป็นต้องเหลียวมอง
กล้ามแขนที่โผล่พ้นเสื้อกล้ามนั้นหากสาว ๆ หรือแก๊งนางฟ้าที่โรงเรียนมาเห็นคงต้องร้องกรี๊ด ๆ อยากจะเข้าไปกัด
คิ้วหนาเรียงตัวสวยพาดเหนือดวงตากลมราวกับกระรอก ซ้ำนัยน์ตายังหวานเยิ้มยิ่งกว่าผู้หญิง
หากใครได้สบตาคงได้ละลายเป็นน้ำแข็งโดนไฟแน่ หากเลื่อนสายตามาอีกนิดจะเห็นจมูกที่โด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากสีอมชมูอ่อนรูปกระจับ
ซ้ำยังหยักลึกและมุมปากยกขึ้นคล้ายกับยิ้มอยู่ตลอดเวลา. . .
“ช่วยไง ไปอาบน้ำได้แล้วไป เหม็น” คนถูกกล่าวหาเบิกตาโต รามินทร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยหากแต่ดวงตาก็หยีโค้งเป็นพระจันทร์เสี้ยว.. เสน่ห์อีกอย่างของรามินทร์ก็คือตายิ้มนี่แหละ. .
ใครเห็นเป็นต้องยอมสยบทุกที!
“เหม็นเหรออออออ เหม็นใช่ไหม ได้ มินทร์ ได้!” ว่าพร้อมกับสืบเท้าเข้าไปหา รามินทร์เลิกคิ้วมองแล้วกลับไปสนใจรดน้ำต้นไม้ต่อไม่ทันได้เห็นรอยยิ้มแปลกประหลาดของคนตัวเล็กกว่า
“เฮ้ย!!”
“แบร่! โอ๊ย!”
เหมือนเวรกรรมจะตามทัน คนที่วิ่งเข้าไปดึงสายยางและฉีดน้ำใส่รามินทร์แล้วกะจะวิ่งหนี กลับสะดุดกับสายยางจนล้มคะมำ รามินทร์ปล่อยมือจากหัวฉีดแล้วเดินเข้าไปหาคนล้ม
“เป็นอะไรป่ะเนี่ย”
“เจ็บอ่ะ งือ..”
รามินทร์คุกเข่าลงและจับขาเรียวของอีกคนมาดู หัวเข่ามีรอยถลอกอยู่เล็กน้อย เด็กหนุ่มปัดเศษดินและหญ้าออกจากผิวขาวเบา ๆ แล้วเป่าลมอุ่นใส่แผล
“ซุ่มซ่ามอีกแล้วมีนา”
มีนา? เปล่า มีน ต่างหากล่ะ.. เขาชื่อมีน แต่ไอ้ยักษ์นี่ดันเรียกเขามีนาเพียงแค่เกิดเดือนมีนาคม น่าถีบให้คว่ำจริง ๆ
มีน เด็กผู้ชายอายุ 17 ส่วนสูง 167 เขาไม่ได้เตี้ยนะแค่ยังไม่โตเต็มไวแล้วรามินทร์มันเป็นยักษ์มันก็เลยสูงไง!
มีน(คิดไปเองว่าตัวเอง)เป็นคนหล่อ.. รูปร่างบอบบาง ผิวขาวนุ่มนิ่ม ใบหน้ารูปไข่นวลเนียนราวกับหญิงสาวนั่นดึงดูดเพศตรงข้ามไม่น้อยจนต้องปวดหัว
แล้วยังหน้าตาจิ้มลิ้มอีก ซ้ำยังแก้มที่ขึ้นเลือดฝาดนั้นด้วย ไหนจะดวงรูปเม็ดอัลมอนด์นั่นอีก นัยน์ชุ่มฉ่ำด้วยหยาดน้ำหล่อเลี้ยง ดูน่ามอง
จมูกโด่งเชิดรั้นเป็นตัวบ่งบอกว่าเจ้าของจมูกนั้นดื้อไม่น้อย ริมฝีปากสีเชอร์รี่อวบอิ่ม ที่เผยอนิดหน่อย มันดูเซ็กซี่ไม่น้อยเลยนะ แต่เพื่อนเขากลับบอกว่าเขาปากห้อย มันน่าตบให้ดิ้น!
อืม.. หล่อมากจริง ๆ
“อ๊ากกกกก!” กรีดร้องเสียงแหลมเมื่อปลายนิ้วเรียวของรามินทร์กดลงบนผิวเนื้ออย่างแรง.. ผู้กระทำหัวเราะเสียงใสจนตาหวานปิดหยีเป็นเส้นโค้ง ไม่ได้สำนึกหรอก แกล้งมีนาสนุกจะตาย หึหึ
รามินทร์!!!!
ไอ้เพื่อนชั่ว!!!!
------------------
แวบมาเปิดนิยายเรื่องใหม่
เรื่องนี้เด็กม.ปลาย ใสใส(ที่มีเส้นบาง ๆ คั่นกับคำว่าปัญญาอ่อน TwT)
ฝากเอ็นดูเด็ก ๆ ด้วยนะคะ
-
โง้ยน่ารัก ตามมาจากเรื่องเพลิงฟ้า :katai3:
-
ตามอ่านเด็กน้อย ให้ป้าๆ กระชุ่มกระชวย
-
โอ้ น่ารักๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ใสๆๆๆๆ
-
น่าร๊ากกกกกกกก
-
d o u b l e M
o n e
ตึง! ตึง! ตึง!
เสียงวิ่งตึงตังจากชั้นสองของบ้างลงมาจนถึงชั้นล่างแล้วเลี้ยวเข้าไปที่ครัวด้วยความไวแสง . . ทำไมถึงได้รีบนักน่ะเหรอ ก็เพราะว่า..
“แม่จ๋า! ทำไมแม่ไม่ปลุกมีนอ่าาาาา” คนตัวเล็กโวยวาย ก่อนคนที่ถูกเรียกว่าแม่จ๋าจะหันมามองและส่งยิ้มหวานให้ลููกชายของเธออย่างอารมณ์ดี รอยยิ้มของแม่ทำให้มีนอยากลงไปดิ้นกับพื้นให้รู้แล้ว รู้รอด
“คุณพระ..!” คุณแม่ทำหน้าตกใจพร้อมกับวางมือทั้งสองทาบอก “ทำไมลูกแม่ถึงได้ตื่นเช้ากันนะ” แม่จ๋าว่าอย่างนั้น.. เดี๋ยวนะ! ตื่นเช้างั้นหรือ! มีนนิ่งไปพลางนิ่งก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อสายไปเหลือบเห็นตัวเลข 06:23 บนหน้าปัดนาฬิกาดิจัทัล
“แม่ทำอะไรกับนาฬิากาของมีนคร้าบบบบ”
“อุ้ย..” คุณแม่คนสวยยิ้มกลบเกลื่อนความผิด ให้ตายเถอะ! แม่นะแม่ ทำกันได้
“ปรับนาฬิกามีนอีกแล้วใช่ไหมครับ?” มีนถามเสียงอ่อย แม่ไม่ตอบแต่ส่งยิ้มมาให้ ไม่ใช่ยิ้มธรรมดาด้วยสิ มันมีฤทธิ์ทำลายล้างเลยนะ แล้วยังหัวเราะหน่อย ๆ ด้วย ใครจะไปโกรธลงล่ะ ฮือ!
“แม่กลัวมีนตื่นสายไง แม่ผิดตรงไหนครับ?” ครับ แม่ไม่ผิดเลยครับ ปรับนาฬิกาจากหกโมงไปเป็นสิบโมงก็ไม่ผิดหรอกครับ..
“แม่อ่าา~ แม่รู้ไหมว่ามีนตกใจขนาดไหน” เพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกน่ะสิ พอตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกา ตัวเลขที่บอกกลับเลยเวลาเข้าเรียนไปมากโขก จะสายตั้งแต่วันแรกก็ใช่เรื่อง แล้วตอนนี้สภาพเขายังอยู่ในชุดนอนอยู่เลย หัวก็ฟู หน้าก็มันเยิ้ม มันน่าร้องไห้จริง ๆ
“โอ๋.. แม่ขอโทษนะกู๊ดบอย แต่แม่กลัวว่ามีนจะตื่นสายไง ลูกแม่ตื่นง่ายที่ไหนกันล่ะ หืม? แล้ววิธีนี้มันก็ได้ผลเกิดคาดเสียด้วยสิ”
เอากับคุณนายกรกานต์สิ.. นอกจากแมลงที่เขาแพ้ก็มีมนุษย์แม่นี่แหละที่ไม่เคยชนะสักที..
“ไหน ๆ ก็ตื่นแล้วนะคะคุณลูกชาย ไปอาบน้ำแต่งตัวค่ะ จะได้มากินข้าวเช้า วันนี้แม่ทำข้าวต้มกุ้งให้นะคนดี” คุณแม่คนสวยดันหลังลูกชายให้ออกจากครัว มีนมุ่ยหน้าแต่ก็ยอมเดินขึ้นชั้นสองไป
อ่า.. แอบหลับอีกสักหน่อยดีกว่า.. คิคิ
“อย่าไปนอนอีกนะมีน!!” หวายยยยย ทำไมแม่ถึงได้รู้ทันเขาล่ะเนี่ยยยยย
ณ โรงเรียนมัธยมสหศึกษา. . . เวลา 07 : 30
มือเล็กยกขึ้นปิดปากหาววอดขณะที่อีกข้างล้วงกระเป๋ากางเกง ตอนนี้มีนยืนรอรามินทร์อยู่หน้าทางเข้าโรงเรียน เมื่อเช้ามาทานข้าวเช้าเสร็จแม่จ๋าของเขาก็ขับรถมาส่งถึงหน้าโรงเรียนด้วยความที่คุณแม่มีต้องไปทำงานต่อแต่เช้า แต่คุณแม่ครับ มาหย่อนเขาไว้ตั้งแต่เจ็ดโมงยี่สิบ มันยังเช้ามากอยู่เลยนะ ง่วงก็ง่วง ยังต้องมายืนรอรามินทร์อีก แล้วเนี่ยเมื่อไหร่คุณชายจะเสด็จมากัน..
งั้นระหว่างรอรามินทร์ขอเขาส่องเด็กใหม่ก่อนละนะ. . .
“ไอ้มีนนนนนนน!” เสียงเรียกที่ค่อนข้างคุ้นหูทำให้มีนหันไปมอง ริมฝีปากสีเชอร์รี่คลี่ยิ้มพร้อมกับยกมือไฮไฟว์กับคนที่วิ่งทั่ก ๆ เข้ามาหา
“ไอ้เชี่ยเวฟฟฟฟฟ” เวฟเป็นเพื่อนห้องเดียวกันกับมีน เอาจริง ๆ ก็อยู่กลุ่มเดียวกัน
“ไอ้ห่า ทำไมมึงมาเช้าได้วะ แล้วทำไมไม่เข้าโรงเรียน รอกูใช่ม้าาาา”
“แม่มาส่ง ง่วงฉิบหายอ่ะ รอมินทร์อยู่”
“โวะ นึกว่ารอกู เสียใจเลยเนี่ย” มีนเบ้ปาก ก่อนจะส่งมือไปตบกระโหลกเพื่อนสนิท ระหว่างนั้นเวฟก็ชวนเขาคุยไปเรื่อย และไม่นานคนที่รอก็มา. . .
รามินทร์เดินแทรกกลางระหว่างเวฟกับมีน ซ้ำยังผลักเวฟออกไปอีก มีนปลดกระเป๋าเป้ลงแล้วหยิบนมกล่องออกมาส่งให้กับรามินทร์
“ขอบคุณครับ”
“ไมช้า?”
“แล้วทำไมมาเร็ว”
“โวะ” ปัดมือและหันหลังเดินเข้าโรงเรียนไปก่อน รามินทร์หัวเราะเบา ๆ แล้ววิ่งตามร่างเล็กไปเดินด้วยกัน ทิ้งให้เวฟทำหน้ามึน
ทั้งสามเดินเข้าโรงเรียนพร้อมกันโดยมีสายตาจากทั้งรุ่นน้องและรุ่นพี่เป็นจุดเดียว รวมถึงเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้ามา คนที่ป๊อปที่สุดก็คงหนีไม่พ้นเด็กหนุ่มตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงกลาง แต่รามินมร์หาได้สนใจสายตาพวกนั้นไม่.. เขาสนใจเจ้าลูกแมวที่ทำหน้าง่วงอยู่ข้าง ๆ เท่านั้นแหละ
พอมาถึงศาลาแดงแล้วเจอกลุ่มเพื่อนที่นั่งอยู่นั้น ลูกแมวหน้าง่วงก็เปลี่ยนเป็นตาใสกริ๊งวิ่งดุ๊กดิ๊กไป ทิ้งให้รามินทร์เลิกคิ้วมอง เวฟที่อยู่ข้าง ๆ ก็หัวเราะเบา ๆ . . .ศาลาแดงก็คือศาลาสีแดงที่มีโต๊ะหินอ่อนอยู่ตรงกลาง จัดไว้ให้นักเรียนได้นักพักผ่อนหย่อนคลายกัน ก็เท่านั้นแหละ. . .
คุยกันพอหอมปากหอมคอก็ชวนกันเอากระเป๋าไปเก็บไว้บนห้องเรียน พอเสียงสัญญาณก็ดังขึ้น กลุ่มเด็ก ๆ พากันเดินเอือย ๆ ไปเข้าแถวเพื่อทำกิจกรรมยามเช้า
“ดีจัง วันนี้แดดไม่ร้อนเลย”
“เพราะอยู่ในร่มต่างหากล่ะ” รามินทร์ใช้กำปั้นทุบหน้าผากของมีนเบา ๆ คนตัวเล็กหัวเราะแหะ ๆ แล้วหันหน้ากลับไปยืนตรงเคารพธงชาติ
การทำกิจกรรมยามเช้าจะไม่น่าเบื่อเพราะไอ้ลูกแมวที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขานี่แหละนะ
จริง ๆ แล้วมันก็ควรจะเรียงตามลำดับความสูงหรอกนะ แต่สุดท้ายก็แล้วแต่ใครจะยืนตรงไหนอยู่ดี เขาเลยลากมีนมายืนด้วยกัน มันน่าหงุดหงิดถ้าหากว่ารามินทร์ต้องยืนอยู่ท้ายแถวแล้วมีนต้องไปยืนอยู่ต้นแถว แล้วมันคงไม่น่ายินดีเท่าไหร่หากเขาต้องคอยฟังเสียงเพื่อนผู้หญิงที่เข้ามาชวนคุย
หมดเวลาการทำกิจกรรมตอนเช้า เด็กนักเรียนทั้งหลายก็กรูกันขึ้นอาคาร พอเข้ามาถึงห้องเรียน มีนก็ตรงดิ่งไปที่โต๊ะหลังห้องติดหน้าต่างที่ประจำ โต๊ะในห้องเรียนจัดไว้เป็นคู่ และแน่นอนคู่ของมีนคือรามินทร์.. อืม.. ไอ้บ้านี่มันก็นะ ตามคิดยิ่งกว่าเงา พี่ไม่เก็ท
เสียงพูดคุยจ็อกแจ็กจอแจเงียบไปเมื่อบานประตูห้องด้านหน้าถูกเปิดออกพร้อมกับการมาของครูประจำวิชาคณิตศาสตร์พื้นฐานที่เป็นวิชาแรกของการเปิดเทอมวันนี้ และยังเป็นครูที่ปรึกษาประจำห้อง SM-5C SM ก็มาจาก Science-Mathematics หรือ วิทย์-คณิต นั่นแหละฮะ ที่ตั้งแบบนั้นก็เพราะความเว่อวังของผู้อำนวยการโรงเรียนล้วน ๆ เลย ทั้งที่โรงเรียนก็ไม่ได้เป็นนานาชาติ จะเป็น วิทย์-คณิต ธรรมดาก็ได้ แต่ก็นะ ตามใจท่านเลยครับ
“นักเรียนเคารพ!” เสียงหัวหน้าห้องสั่ง
“สวัสดีครับ/ค่ะคุณครู..” และก็ตามมาด้วยเสียงยานคางตามสไตล์นักเรียนไทย
“เอ้า! ให้มันกระฉับกระเฉงกันหน่อย! เพิ่งเปิดเรียนวันแรกก็แสดงออกว่าขี้เกียจแล้ว”
“โหยยยย”
“เงียบ!” อาจาร์ยประจำชั้นสั่งเสียง(พยายามจะ)เข้ม พูดนั่นนี่ไปประมาณสิบนาทีก็เข้าประเด็นหลัก “วันนี้วันแรก ครูจะไม่สั่งงาน เฮ้ย! เงียบ!”
“ทำไมครูไอโหดงี้” มีนพึมพำกับรามินทร์ เด็กตัวสูงกว่าเลิกคิ้วและยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ยื่นมือไปขยี้ผมของมีนเบา ๆ
“ถ้าไม่เงียบครูจะสั่งงานตั้งแต่คาบแรกเลยนะ!!” กริบกันเลยทีเดียว..
“โหยย ‘จารย์อย่าสั่งเลย วันนี้วันแรกนะคร้าบบบ” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งพูดขึ้นมา และก็ตามมาพร้อมกับเสียงเห็นด้วยของเพื่อนร่วมห้องคนอื่น ครูไอยรากัดฟันข่มอารมณ์ไม่ให้ปะทุกับเด็กทะโมนพวกนี้
“กูบอกให้เงียบไง!!!” กริบกันอีกรอบ เพราะเสียงตะคอกและสีหน้าของครูประจำชั้นทำเอานักเรียนทั้งสี่สิบคนเงียบกริบและนั่งเจี๋ยมเจี้ยมกันหมด
“ถ้าเงียบแต่แรกก็ดีแล้ว พวกมึงนี่นะ” ก็เพราะสนิทกับนักเรียนมากไง แถมพวกนี้ยังเป็นเด็กในการปกครองอีก กู-มึงมันเรื่องปกติ ไม่ซีเรียสกัน พูดได้ แต่ส่วนใหญ่ก็จะใช้กับนักเรียนชาย นักเรียนหญิงก็กับพวกหน้ามึนหน่อยเท่านั้น ครูไอเป็นครูผู้หญิงที่โหดสัดมากอ่ะบอกเลย
“มีใครอยากเลือกตั้งหัวหน้าห้องคนใหม่หรือเปล่า?”
“ผม!” คนที่ยกมือก็ไม่ใช่ หัวหน้าห้องตอนม.4 นั่นแหละ
“เธออยากเสนอใคร?”
“รามินทร์ครับ!” เจ้าของชื่อเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้า
“อืม.. รามินทร์ก็เหมาะดีนะครับ ครูไม่ว่างั้นหรอ?”
“มีนา..” คนถูกปรามหันมายิ้มหวานใส่ รามินทร์ถอนหายใจเฮือก โธ่ ๆ คนดีของพี่มีน ไม่เอา ไม่เครียด เดี๋ยวแก่เร็วนะรู้เปล่า
“เออ ไอ้มีนมันก็พูดถูก รามินทร์ว่าไง?”
“ถ้าจะให้ผมเป็นหัวหน้าห้อง รองหัวหน้าก็ต้องเป็นมีนณนนท์” อ้าว ไอ้ซั้ซ! ทำไมถึงทำกันแบบนี้ล่ะสหาย..
“เฮ้ย!! ไม่เอา ไม่เป็น!”
“ก็ตามนั้นแหละครับ”
สรุปแล้วหัวหน้าห้องและรองหัวหน้าก็เป็นคนเดิมก็คนเดิม ฝ่ายวิชาการ ฝ่ายกิจกรรมก็คนเดิม และเหรัญญิกก็คือมีน ก็คนเดิมอีกนั่นแหละ แฮ่ ที่มีนได้หน้าที่นี้เพราะเพื่อนส่วนใหญ่ลงความเห็นว่า เนี่ยยยยยยยย ให้ไอ้มีนไปเลยยยย พอเขาถามว่าทำไมต้องเป็นเขาพวกมันก็ตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า.. มึงงก!
สัด.. ขอบคุณ
คาบเช้าผ่านไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นเวลาพักเที่ยง เสียงคุยกันโฉ้งเฉ้งดังมาจากทั่วทุกสารทิศ มีนเดินตรงไปที่ร้านข้าวร้านประจำ พร้อมกับสั่งเมนูประจำ
“หมูทอดกับแกงเขียวหวานจานนึงฮะ แล้วก็หมูกรอบผัดพริกกับไข่ยางมะตูมอีกจานครับ” เสียงใสร้องสั่งพร้อมกับยิ้มให้แม่ค้า ร้านนี้มีนมากินบ่อยมากมากมากที่สุดแล้ว กับข้าวอร่อย แม่ค้าน่ารัก ที่สำคัญให้เขาเยอะด้วย อิอิ แต่หารู้ไม่.. เพราะว่าหน้าตาหน้าเอ็นดูของเจ้าตัวล้วน ๆ เลย
งืม..
“กินเยอะเชียวน้องมีน”
“อีกจานของรามินทร์ครับ”
“อ้าวหรอ ของรามินทร์หมูกรอบใช่ไหมลูก เดี๋ยวป้าเพิ่มให้”
“แฮ่ ขอบคุณครับ” บอกพร้อมกับโปรยยิ้มหวานไปอีกหนึ่งที มันช่างเป็นยิ้มที่ใครเห็นต่างก็ต้องหยุดมองจริง ๆ แล้วด้วยความเป็นคนอัธยาศัยดีก็เลยยิ้มให้คนนู้นคนนี้ไปทั่ว ทำเอารุ่นพี่ รุ่นน้อง รุ่นเพื่อน ทั้งชายและหญิง แทบทรุดไปกองกับพื้นเพราะโดนคนตัวเล็กแอทแทคเข้าเต็มเปา
“ทำไมช้า?” กลับถึงโต๊ะยังไม่ทันได้หย่อนตูดนั่ง คุณรามินทร์ก็ทำหน้าดุใส่แล้ว มีนไหวไหล่ ยิ้มเผล่
“คนมันเยอะไง”
มานี่มา เปิดเรื่องมายังไม่ทันได้แนะนำเพื่อนให้รู้จักเลย คนแรกเลยเนอะ นั่งอยู่ตรงข้ามพี่เนี่ยชื่อ เวฟ ก็ไอ้คนที่วิ่งมาหาเมื่อเช้านั่นแหละ ถัดจากเวฟก็คือ จันทร์เจ้า ถัดไปอีกก็ ไต้ฝุ่น งืม ก็หมดแล้ว แค่นี้แหละ รวมเขากับรามินทร์เข้าไปด้วยก็มีห้าคนไง กำลังดีเลย อิอิ
มองแบบนี้แล้วก็ตลกดีเนอะ จันทร์เจ้านั่งตรงกลางระหว่างเวฟกับไต้ฝุ่นงี้กลายเป็นบ่อเลย เห็นว่ามีนตัวเล็กกระทัดรัดงี้นะ จันทร์เจ้าตัวเล็กกว่าอีกอ่ะบอกเลย ฮี่ฮี่ แต่เดี๋ยวนะ ถ้าเขาย้ายไปนั่งแทนจันทร์เจ้าก็คงไม่ต่างกัน อืม เพราะฉะนั้นเราเลิกพูดถึงเรื่องนี้กันเต๊อะ!
“ถ้าเลิกเรียนแล้วเราจะไปไหนกันดี งั่ม ๆ”
“กลืนก่อนค่อยพูดไม่เป็นหรอวะไอ้จิ๋ว!” เวฟพูดไปก็ตบศีรษะของจันทร์เจ้าไปด้วย หูย พี่นี่เจ็บแทนเลย
“ตบเราทำไมงะ!!”
“กูอยากกดหน้ามึงลงชามสุกี้ด้วยซ้ำ ไอ้ห่า!”
“แบะ ๆ ๆ ว้ากกกก ฝุ่นจ๋าาา ช่วยด้วยย ไอ้คลื่นจะแดกหัวเรา” แล้วมนุษย์จิ๋วก็เอนตัวไปซบไต้ฝุ่น งืม.. ถ้าหน้าตาไม่น่ารักนะ พี่มีนจะยกขาสวย ๆ ถีบให้ตกเก้าอี้เลย
“กดเลย หมั่นไส้”
“อ้าว ;O;” พอไม่มีใครเข้าข้างมนุษย์จิ๋วก็เอ๋อเลยไง อ้าปากหวอเชียว แมลงวันบินเข้าไปไข่ได้เป็นสิบตัวแล้ว
“น้องจิ๋วมาซุกอกพี่มีนไหมงับ”
“พี่มีนไม่มีดูมดูม น้องจิ๋วไม่ซุกงับ” ฟาย! พอเลย จบ! มันหมดอารมณ์ฉันไม่ต้องการแล้วเธอ..
“-_-” พอเห็นมีนทำหน้างี้ไอ้น้องจิ๋วมันก็ยื่นมือมาดึงแก้มย้วย ๆ ของพี่ พร้อมกับพูดปลอบใจ
“โอ๋ ๆ ไม่งอนนะพี่มีน ปากห้อยจะถึงพื้นแล้วเนี่ย โอ๋ ๆ”
“ทำตัวแบบนี้ก็ออกจากกลุ่มเราไปเลย!”
“อิอิ”
“อิอิพ่อง! เฮ้ยยยย! มินทร์ อย่ามาแย่งหมูนี่ดิวะ!!” เพราะมัวแต่ก่อสงครามกับจันทร์เจ้าเลยไม่ทันระวังมนุษย์เพื่อนข้าง ๆ รามินทร์ส่งหมูทอดชิ้นใหญ่ที่สุดเข้าปากและเคี้ยวด้วยท่าทางแสนอร่อยจนคนตัวเล็กถึงกับควันออกหู
“แค่นี้ให้ไม่ได้?”
“.. มันของพี่มีนนะเว้ย!” ดีดหน้าหน้าผากมนดังเปาะ! ไม่เบาแต่ก็ไม่แรงด้วยความหมั่นไส้ เกิดก่อนเขาแค่สองเดือนสะเหล่อแทนตัวเองว่าพี่ คิดว่าน่ารักมากมั้ง
“กินแล้ว โทษนะ” ยักคิ้วกระตุ้นความโมโหของพี่มีนไปอีกที หึหึ
“นิสัยไม่ดีเลยว่ะ”
ใช่แล้ว.. มันน่ารักมาก
--------------
ตอนที่หนึ่งมาแล้วววว
มีจันทร์เจ้าด้วย~ แต่เรื่องนี้เป็นจันทร์เจ้าเวอร์ชั่นอายุสิบเจ็ด /)_(\
เพิ่งแต่งด้วยการบรรยายแบบนี้ครั้งแรก ถ้างง ๆ ยังไงก็ขออภัยนะคะ
แล้วก็ขอบคุณนะงับ ♥
-
มาติดตามเรื่องใหม่ค่ะ
รามินกับน้องมีนา
:mew1: :katai2-1:
-
มีนมุ้งมิ้งมากอ่ะ :mew1:
-
รอตอนต่อไปน้าาาาาา
-
น่ารักมากกกก
-
น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกดกด
-
มีจันทร์เจ้าของน้าเพลิงฟ้าด้วย
รุ่นนี้ใสๆ
-
น่ารักใสๆ เหมาะกะวัยเราเลย (เหรออออ~~~~ )
-
เจเจของเจ้ากับเพลิงฟ้าก็มา
งื้อ หน่องมีนน่ารัก
-
ติดตามมมม หุหุ :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
-
:impress2: เค้ารอ 2 M อยู่น๊าาา เข้ามาส่องทุกวันเบยยยยยย :mew2:
-
d o u b l e M
t w o
ตอนนี้ก็เปิดเทอมมาได้สองสัปดาห์ละ ยังคงชิลได้อยู่ มีนเขย่ากล่องนมในมือก่อนจะเจาะหลอดดูด มันกลายเป็นกิจวัตรประจำวันไปแล้วที่ต้องดื่มนมทุกเช้า และเอาอีกกล่องมาเผื่อรามินทร์เพื่อนเยิ้บด้วย สูงแล้วก็ไม่รู้จะมาแย่งเขาทำไม
หลังจากทำกิจกรรมตอนเช้าเสร็จก็ขึ้นห้องเรียนตามปกติ คุยกันจ๊อกแจ๊กจอแจระหว่างรอครูมาสอน แต่ตอนนี้พี่มีนของฟุบก่อนนะ ง่วงมากจริงจัง เมื่อคืนเล่นเกมเพลินไปหน่อย กะจะเล่นแค่สิบนาที พอเงยหน้ามองนาฬิกาก็ปาไปตีสองแล้วง่ะ TwT
“ครูมา!!!!” ฟุบกับโต๊ะยังไม่ถึงห้านาทีเสียงค่อนข้างแหลมก็ตะโกนใส่หูพี่แถมยังตบโต๊ะซะเสียงดัง มีนสะดุ้ง ผงกศีรษะขึ้นก็เจอมนุษย์จิ๋วหัวเราะคิก ๆ อ๋อออ นี่แกล้งเขาหรอไอ้จิ๋ว!! ยื่นมือไปตบกระโหลกเลยนี่แหนะ!
“เจ็บ!!”
“สมหน้า เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง ง่วงงงงง” ว่าแล้วก็ดึงแก้วยุ้ย ๆ ขาว ๆ ของมนุษย์จิ๋วจนยืด จันทร์เจ้าเป็นคนเจ้าเนื้อเพราะชอบกิน ไม่ได้ถึงกับอ้วนหรืออวบนะ แต่ค่อนข้างมีเนื้อมีหนัง งงมะ? เออ นี่ก็งง อะไรวะ แต่ก็นั่นแหละ จับตรงไหนก็นุ่มนิ่มไปหมดเลย เหมือนมาร์ชเมลโลสีขาวหรือพุดดิ้งเด้ง ๆ อะไรเทือกนั้นง่ะ ถ้าน้องจิ๋วไม่กวนตีนนะจะน่ารักมากเลยอ่ะ แต่มันกวนตีนไง แต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี งืม เพราะเบ้าหน้าล้วน ๆ เลย
“เชอะ!” สะบัดหน้าหนีเขาแล้วก็ไปงุ้งงิ้งกับไต้ฝุ่น อะไร งอนเหรอ? แล้วแต่เลยยยย โต๊ะคู่แถวหน้าพี่มีนเนี่ยก็คืนน้องจิ๋วกับไต้ฝุ่น ส่วนโต๊ะแถวข้างไต้ฝุ่น จะเป็นเวฟกับเพื่อนร่วมห้องอีกคน
“บอกแล้วว่าอย่านอนดึก”
“ก็เกมมันสนุกง่าา” เอนศีรษะซบกับต้นแขนรามินทร์ มีมือของอีกคนลูบผมให้ด้วย อ่าาา ฉาบายยยยย
“เอามือถือมานี่”
“เอาไปไมวะ?”
“ลบเกม” โอ้โห พี่นี่ถึงกับตาสว่าง
“เฮ้ยยย ไม่ให้ลบนะ!”
“ก็นอนดึกแล้วก็มาง่วงที่โรงเรียน นี่มันวันที่สามแล้วนะครับมีนา”
“;__;”
“ไม่ต้องมาทำหน้าหงอยเลย”
“แม่นี่ไม่เห็นดุเลย”
“เพราะน้ากานต์ไม่รู้ไง ให้นี่บอกมะ หืม” ขอเบะปากสามที ทำไมรามินทร์ถึงเป็นเด็กโหดร้ายอย่างนี้ ฮือ
“ทำไมครูยังไม่เข้านะ” นี่แหนะ เปลี่ยนเรื่องเลย อิอิ น้องมินทร์ทำหน้าเบื่อหน่ายแล้วดีดหน้าผากพี่มีนดังเป๊าะ! ไม่เจ็บหรอก สบ๊ายยยย
“เปลี่ยนเรื่องตลอด”
“แหะ..”
“มีน ขอเงินห้องหน่อยร้อยนึง” และแล้วก็มีคนเข้ามาช่วยพี่มีน คนเนี่ยเป็นฝ่ายวิชาการของห้องแหละ มาถูกจังหวะอย่างนี้เอาไปเลยสามแต้ม
“เอาไปไมวะ?”
“ถ่ายเอกสาร เดี๋ยวเอาเงินทอนมาคืน ถ้าเหลือ” ฝ่ายวิชาการบอกมางั้น อ่ะเคร มีนยกกระเป๋าเป้ Hershel Little America, Natural ขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วเปิดออกหยิบกระเป๋าสตางค์ที่เอาไว้ใส่เงินห้องออกมา นี่ พี่มีนนับเหรียญให้เลย อิอิ แล้วทำไมถึงได้กลอกตาเอือมระอาพี่มีนล้าาาาา
มีนเอาสมุดบันทึกขนาด A5 ออกมาก่อนจะเขียนวันที่ รายละเอียด และจำนวนเงินที่ฝ่ายวิชาการเอาไปจ่ายค่าถ่ายเอกสารใบงานจำนวนแปดสิบบาทถ้วน..(คืนเงินทอนมาแล้วยี่ฉิบ) คือต้องจดไว้ไง ถ้ามีใครมาถามว่าเงินไปไหนพี่จะเอาสมุดนี่ฟาดหน้ามันเลย..
หัวหน้าห้องบอกว่าคาบนี้คุณครูไม่เข้าแต่มีใบงานให้ทำ และจะรวบรวมส่งท้ายคาบ แล้วครูก็จะเช็กชื่อตามงานที่ส่งด้วย หูยยย เล่นงี้เลย ..พี่ดูใบงานที่แจกมาแล้วนะ เบ ๆ มาก ธรรมดาสุด หลับตาทำยังได้เลย พี่นี่เก่งมากบอกไว้ก่อน
“มินทร์ ข้อเจ็ดตอบอะไร?”
“ดูในหนังสือสิครับ”
“หาไม่เจอง่ะ ตอบอะไย?”
“หาดูอีกที ถ้าไม่เจอจริง ๆ จะบอก”
“ง่า.. นี่หาไม่เจอจริง ๆ” รามินทร์วางปากกาแล้วชะโงกหน้ามาดูใบงานของพี่มีน จากที่เห็นจากหางตารามินทร์ทำถึงข้อสิบเก้าแล้วง่ะ ใบงานนี้มันมียี่สิบข้อไง หูย ทำไมเร็ว!
“หัวข้อนี้มันอยู่หน้า 11 มาดูหน้า 8 แล้วจะเจอไหม หือออ”
“อ้าว หรอ แหะ ๆ”
“เชื่อเขาเลย”
แฮ่ ที่โม้ไปข้างบนก็ลืมไปเถอะน้าาาา งื่อ เขิน /)_(\
พักเที่ยงแสนสุขที่ทุกคนรอคอยพอ ๆ กับเลิกเรียน ตอนนี้พี่มีนกับเพื่อน ๆ ที่รักนั่งกันอยู่ที่ศาลาแดง ระหว่างนั่นพี่ก็เล่มเกม เพื่อนรักทั้งสี่ก็คุยกันไป
“เลิกเล่นได้แล้ว” นั่น.. เสียงซาตานดังมาแล้ว ชะตาจะถึงฆาตหรือเปล่าเนี่ย แต่ไว้ก่อน พี่มีนขอเล่นเกมผ่านด่านนี้ก่อนแล้วจะสนใจนะ
“มีน”
“...”
“...”
“...”
“...”
ฟึบ!
“เฮ้ยยยยย เอาคืนม๊าาาาา” ยื่นมือสุดแขนจะแย่งโทรศัพท์ตัวเองคืน ทำไมรามินทร์ถึงได้แขนยาวหยั่งงี้!!! แล้วมือเรียว ๆ นั่นกดอะไรยุกยิกกับมือถือพี่!!!
“อะ” วางแปะกับหน้าผาก มีนรีบรับมาและกดดูทันที ดวงตาสีอ่อนเบิกกว้างก่อนริมฝีปากอิ่มจะเม้มเป็นเส้นตรง
มินทร์ลบเกมเราทำไม...
“...” เก็บมือถือเข้ากระเป๋ากางเกงด้วยอาการขุ่นข้องใจ หึ! “จะไปมินิมาร์ท พวกมึงเอาไรเปล่า?”
“เอา!! เอาป๊อกกี้บลูฯ กับน้ำมะพร้าวขวดนึง” จันทร์เจ้า
“กูเอาน้ำมะพร้าวด้วย” เวฟ
“ชาเย็นขวด” ไต้ฝุ่น
“ตังค์มาครับ” ได้ตังค์แล้วก็โกทูสหกรณ์กันเลยยยย แล้วไอ้ตัวสูง ๆ นี่จะตามมาทำไมรึ?
“มีนา”
“...”
“มีนครับ อย่าเงียบสิ” แอบบึนปากใส่แม่ง หมั่นไส้ ทำไมต้องพูดมาก จะหงิดละนะ!
“ก็ไม่อยากพูด”
“โกรธเหรอ?”
“เปล่า” ก็ไม่ได้โกรธจริง ๆ แค่ไม่พอใจนิดหน่อย ทำไมต้องมาลบเกมเขาด้วยอ่ะ ไม่รู้หรือไงว่ามันเล่นยาก
“ไปหยิบป๊อกกี้มา” ใช้แม่งเลย รามินทร์ถอนหายใจเบา ๆ แล้วเดินไปบล็อกขนมขบเคี้ยว ส่วนพี่มีนก็ไปที่ตู้น้ำ น้ำมะพร้าว ของจันทร์เจ้ากับเวฟ ชาเย็นหนึ่งขวดของไต้ฝุ่น โคล่าสองขวดของมีนกับมินทร์
พวกขนมรามินทร์หยิบมาแล้วอ่ะ ไม่ต้องเลือกแล้ว
“ขอโทษครับ”
“เรื่อง?”
“ก็ที่ลบเกม”
มีนย่นจมูก อยากจะโกรธมันนะ แต่ตายิ้มของมันนั่นทำให้โกรธไม่ลงจริง ให้ตายเหอะ!
“ไม่ได้โกรธ”
“จริงอ่ะ” แล้วทำไมต้องกระแซะ จำเป็นต้องยิ้มกว้างขนาดนั้นไหม หืออออ หมั่นไส้อ่ะ ดึงแก้มแม่ง
“อือ แต่หงิด ทำไมต้องลบวะ มันเล่นยากมากเลยรู้เปล่า” พูดไปก็ต้องเอียงหน้าหลบหน้ากาก ๆ ของรามินทร์ที่ยื่นเข้ามาใกล้
“ไม่อยากให้ติด”
“มินทร์ยังเล่นเลยอ่ะ”
“นี่เล่นแต่แยกเวลาได้ไง มีนาทำได้ไหมล่ะ?”
“หึ”
“นั่นไง ไม่ต้องเล่นแล้วเกมอ่ะ”
“อือ ๆ พูดมากจังวะ มาเป็นพ่อนี่เลยมะ”
“หึ ไม่อ่ะ ไม่อยากมีลูกเตี้ยอย่างนี้”
“รามินทร์!!!! ไอ้ชั่วววววววว!!”
รามินทร์หัวเราะร่า ขยี้กลุ่มผมนุ่มสีช็อกโกแลตจนฟูแล้ววิ่งหนีปลายเท้าที่ยกขึ้นเตะเขา สูงนักใช่ไหมมมมม นี่ขอสาปเลยนะ ขอให้มึงได้แฟนเตี้ย!
------------TBC------------
มาอัพแล้ววววว แต่มันสั้นง่ะ
ฮืออออ ดีใจ มีคนอ่าน กลัวเรื่องนี้จะแป้กมากเลยเพราะมันกลวงมาก
ขอบคุณทุกคนนะคะ ฝากเอ็นดูเด็ก ๆ ด้วยน้าาาาา
:hao5: :hao5:
-
อ้าววว!! แช่งงี้ก็เท่ากับด่าตัวเองสิพี่มีน 555 #พี่มีนบอกถ้ารู้ว่าอนาคตต้องเป็นแฟนมันคงไม่ด่างี้หรอก หึหึ
-
เอิ่มมมมมมมม เหมือนไม่ใช่จันทร์เจ้าเลยอ่ะ
ดูตัวเล็กน่ารักมุ้งมิ้งไปไหนน จากมอปลายมามหาลับเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เลยหรอ
รอดูมีนากับรามินจะเป็นยังไงต่อไป อิอิ
-
มีนานั่ลยัก .__.
-
ชอบน้องมีนกะรามินทร์และเพื่อนๆ น่ารักๆๆๆๆ :mew1: เป็นกำลังใจให้ค่ะ :katai2-1:
-
:m3: น้องมีนจ๊ะ แบ๊วไปหนายอ๊า น่าร๊ากกกก
-
แช่งตัวเองทำไมล่ะพี่มีน อิอิ
มุ้งมิ้งน่ารักมากกโดยเฉพาะพี่มีนกับจันทร์เจ้า
-
คิดถึงสองเอ็มล้าวววว มาอัพหน่อยน๊าาาา รออ่านๆๆๆๆ :mew2:
-
d o u b l e M
t h r e e
สวัสดีวันพฤหัสบดี ไม่มีอะไรมาก ง่วงนอนอีกแล้ว.. เมื่อคืนไม่ได้เล่นเกมนะ รามินทร์ลบไปแล้วก็เลยไม่ได้เล่น ._. มีนวางแขนบนพนักเก้าอี้แล้วเกยคางลงไป มองเพื่อนผู้หญิงที่กำลังเล่นฉีกขาแล้วเผลอเบ้หน้า เห็นแล้วเจ็บแทน ผู้หญิงนี่ยืดหยุ่นดีจัง
วันนี้มีเรียนวิชาพละ เลยต้องใส่ชุดพละ ไม่ต้องห่วงอะไรเหมือนใส่กระโปรง
มีนก็อยู่ในชุดพละเหมือนกัน กางเกงวอร์มสีดำแถบแดงเลือดหมู เสื้อพละแขนสั้นจะเป็นสีแดงเลือดหมูและมีแถบสีขาวเป็นเส้นตรงแนวตั้งที่ด้านซ้าย กระเป๋าเสื้อบนอกซ้ายปักตราโรงเรียนเอาไว้ และเสื้อวอร์มแขนยาวตัวนอกก็จะเป็นสีดำแถบแดงเลือดหมู มีตราโรงเรียนปักที่อกข้างซ้ายเช่นกัน. . .
ที่มีเสื้อวอร์มแขนยาวด้วยก็เพราะความเว่อร์ของผู้อำนวยการอีกนั่นแหละฮะ. . .
พี่เพิ่งเรียนคาบแรกเสร็จและตอนนี้ก็อยู่ในระหว่างช่วงพักสิบนาทีเพื่อรอเรียนวิชาใหม่.. ที่มีเวลาพักอย่างนี้มันก็เป็นความเว่อร์ของผู้อำนวยการอีกเช่นกัน.. แต่มันก็ดีนะ มีเวลาให้ไปเข้าห้องน้ำไรงี้
“เวฟ!!!” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปหาคนเรียก
“เชี่ยไรมีน”
“ขออ่านมั่งดิ” หนังสือการ์ตูนในมือมึงอ่ะ ขอกูอ่านบ้าง
“ไม่” โห ปฏิเสธแบบไร้เยื้อใยงี้เลยดิ เจ็บปวดดดดดดดด
“พี่มีนกินหนม” จันทร์เจ้ายื่นถุงเจลลี่มาให้ ไม่ได้ตะกละนะ ถ้าจะปฏิเสธก็กลัวเพื่อนจะเสียใจไง เขาไม่ใช่คนใจหยาบแบบไอ้เวฟ
“เบื่อว่ะ”
“นั่นดิ เมื่อไหร่ฝุ่นกับรามินทร์จะมาอ่ะ”
“ไม่รู้” ว่าแล้วก็ยัดขนมเข้าปากแล้วเคี้ยวหนุบหนับ
“เอ้อ มีนเข้าใจการบ้านครูไอเปล่า?”
“ก็นิดนึง จิ๋วอ่ะ?” วิชาของครูไอต้องเรียนคาบต่อไปนี่แหละ อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้
“เราไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่อ่ะ”
“อ้าว แล้วทำได้ไง?”
“เราให้น้าเจ้าสอน แต่พอทำเสร็จแล้วเราก็ลืมเลย” หน้ามึนงงของมนุษย์จิ๋วมันน่าเอ็นดูจริง ๆ เล้ยยยยย
“เข้าใจ ๆ พี่ก็เป็นเหมือนกัน”
สำหรับวิชาคณิตศาสตร์มีนก็พอทำได้ ไม่ได้เทพอะไรมากมาย อาศัยความอัจฉริยะของรามินทร์ล้วน ๆ ถ้าไม่มีรามินทร์นะ พี่มีนก็ตายอย่างเขียดอ่ะ เมื่อก่อนนี่โง่มาก แบบดักดานเลย ก็รามินทร์นั่นแหละที่ช่วยสอน ตั้งแต่ประถมเลย ตอนนี้ก็เลยเก่งระดับหนึ่ง ได้ผุดได้เกิดกับเขาบ้าง. .
อยากจะจารึกเพื่อนตัวสูงให้เป็นบุคคลสำคัญของชีวิต
รายนั้นนะ เรียนเก่งมากกกกกกกกกกกก ตอนสอบเข้าม.สี่ก็ได้คะแนนอันดับต้น ๆ เลยด้วยซ้ำ จริง ๆ แล้วรามินทร์ต้องอยู่ห้อง A แต่กลับย้ายมาห้อง C กับพี่ซะงั้น ก็ไม่คิดว่าจะติดเพื่อนขนาดนี้นะ งืม
“กินแต่ของไร้สาระ ไอ้อ้วนนนน” ไต้ฝุ่นที่เพิ่งกลับจากห้องน้ำ มาถึงก็ดึงแก้มจันทร์เจ้าจนยืด
“เรื่องของใครล่ะ! เง่อออ เจ็บบบ” พอฝุ่นปล่อยมือทีแก้มก็เด้งดึ๋งเลยไง พี่มีนเลยส่งนิ้วไปจิ้มแก้มขาว ๆ นุ่ม ๆ นั่นด้วยความหมั่นเขี้ยวและเอ็นดู น่าย้ากกกกกกก
“เลิกเล่นแก้มเราได้แล้ว!!!” น้องจิ๋วย่นจมูกใส่พี่มีนอย่างน่ารัก ตอนเด็ก ๆ คุณแม่ปั่นคิตตี้ให้กินหรือเปล่า หืมหืมหืมมมม
“มินทร์อ่ะ?” ถามฝุ่นไปด้วยเขี่ยแก้มจันทร์เจ้าไปด้วย
“สาวเรียกไปคุย” คำตอบของไต้ฝุ่นทำเอาพี่ขมวดคิ้วเลยมีเดียว
“หะ?”
ครืนนนน!
ยังไม่ทันหายสงสัยประตูห้องเรียนก็ถูกเปิดออกโดยคุณครูไอยรา และมีร่างสูง ๆ ของคนที่เขาเพิ่งพูดถึงเดินตามมาด้วย ในมือมีสมุดเป็นตั้ง คาดว่าน่าจะเป็นสมุดการบ้าน.. มองหน้าไต้ฝุ่นที่ยิ้มกวนตีนให้.. สาวที่ว่านี่ครูไอยราเหรอ?
“ระ?” ปัดมือของรามินทร์ออกจากศีรษะ นี่ก็เล่นแต่หัวเขา โวะ!
“หน้ายุ่ง” รามินทร์จิ้มแก้มพี่มีจึ้ก ๆ ก่อนจะดึงเบา ๆ เริ่มจะเข้าใจมนุษย์จิ๋วแล้วสิ มีนปัดมือรามินทร์ออก เพราะสายตาของครูไอที่จ้องอยู่ กลัวโดนทำโทษอ่ะ ครูไอชอบแกล้งพี่ TwT
“หันหน้ามาเอาสมุดไปแจก เดี๋ยวครูจะเช็กชื่อนะคะ” หัวหน้าห้องทำหน้า ‘อะไรก็กู’ แล้วลุกขึ้นไปยกสมุดการบ้านมาแจกจ่ายให้เพื่อน ๆ ที่น่าร้ากกกก ระหว่างนั้นครูก็เช็กชื่อไป
ไม่อยากให้ถึงชื่อตัวเองเล้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
“มีนานุช!”
นั่นแง่ะ ก็เพราะอย่างเงี้ยยยยยย
“มีนณนนท์เหอะครู~”
“ชื่อแกมันเรียกยาก คนบ้านอะไรชื่อมีนณนนท์”
“เอ้า!” เพื่อนในห้องนี่หัวเราะกันสนุกเลย ครูไอปัดมือให้เงียบแล้วเริ่มเช็กชื่อคนต่อไป
ชื่อของเขาออกจะโคตรชิค คุณพ่อตั้งให้เลยนะเว้ย! มันเป็นการฟิวชั่นกันระหว่างคำสามคำ มีนณนนท์ อ่านว่า มีน-นะ-นน ดูปากพี่นะครับ มีน-นะ-นน แปลว่า มีนที่มีแต่ความสนุก สดใส ร่าเริง งี้ มีนก็ชื่อเขาไง ตอนแรกก็ไม่ชอบแหละเพราะโดนล้อว่าชื่อแปลก พอโตมาหน่อยก็เข้าใจความหมายเลยชอบเลย คุณพ่อของพี่เจ๋งที่สุดดดดดดดดดดดดด พูดแล้วก็คิดถึง ท่านจากพี่ไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้ว งืม..
มาเรื่องชื่อต่อ ที่ครูไอเรียกเขาว่า มีนานุช มันก็เพราะรามินทร์ชอบเรียกเขาว่า มีนา นั่นแหละ ทีนี่จากครูไอเรียกคนเดียว เพื่อน ๆ ก็พากันเรียกมีนานุชด้วย รวมไปถึงอาจารย์ท่านอื่น ๆ อีกด้วย พี่ล่ะเศร้า เฮ้อ. . .
“มีนาเอาขนมเปล่าครับ?” เสียงแหบต่ำของรามินทร์ดังมาจากบล็อกขนม ซึ่งตอนนี้มีนอยู่หน้าตู้น้ำ มันอยู่คนละด้านกับเลย..
อายไหม ถามแค่นี้
“เอาเบนโตะสีน้ำเงินนน”
และคำตอบคือไม่.. มีนหยิบน้ำเปล่าออกมาห้าขวดก่อนจะไปที่เคานต์เตอร์อย่างทุลักทุเล สักพักรามินทร์ก็ตามมายืนข้าง ๆ คิดเงินเรียบร้อยและได้ของแล้วก็เดินไปที่โรงยิมเพื่อเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้.. วิชาพละนั่นเองงงงงง
ระหว่างทางคนก็มาเย๊อะเยอะ พี่ยิ้มจนเหงือกแห้งแล้ว ก็ไม่รู้จะยิ้มทำไม งืม.. แล้วตอนที่รามินทร์กอดคอพี่ พี่ได้ยินเสียงกรี๊ดด้วย เอ๊ะ หรือว่ารามินทร์มีประจำเดือนเปื้อนกางเกง
.
.
.
.
ถุย!
เรามาถึงโรงยิมหนึ่งนาทีก่อนเริ่มเรียน มีนส่งขวดน้ำให้เวฟ จันทร์เจ้า ไต้ฝุ่น และรามินทร์คนละขวด เอาไว้กินแก้กระหาย แฮ่ พี่ถอดเสื้อแขนยาวตัวนอกออกพาดไว้บนกระเป๋านักเรียนที่วางอยู่บนสแตนอีกที
“ถอดทำไม?”
“ร้อน ไปกัน ครูเรียกแล้ว” ว่าแล้วทั้งห้าก็เดินไปนั่งเรียงกันเป็นแถวตอน ตามที่แบ่งเป็นทีมเอาไว้ตั้งแต่สัปดาห์แรก ทีมละหกคน หกทีมงี้ แต่ห้องพี่มีนมีสี่สิบคนไง มันเหลือสี่คน ก็เลยมีสี่ทีมที่ต้องมีเจ็ดคน.. แต่ทีมพี่มีหกคนนะ รามินทร์ไม่เอาคนเพิ่ม บอกคนเยอะวุ่นวาย
งืม
“ใครยังไม่สอบอันเดอร์เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็มาสอบ อาทิตย์นี้สอบเซ็ทนะครับ” โอ้โห ผมนี่โอ้โหเลย ฮืออออ ยังไม่สอบอันเดอร์เลยอ่ะ แงงงง
อาทิตย์ที่แล้วก็มัวแต่ซ้อมอ่ะ จนหมดคาบก็ยังทำไม่ได้เลย พี่ไม่ชอบวอลเลย์บอลลลลล! ตอนเด็ก ๆ เคยเล่นไงแล้วโดนตบอัดหน้าเลือดกำเดาไหลเลย นั่นแหละ มีนเลยฝังใจ มันดูจะง่ายนะ แต่มันก็ไม่ง่าย แถมเจ็บด้วย แล้วสอบอันเดอร์ก็ตั้งสามสิบครั้ง! ตกได้แค่สองครั้งเอง ทั้งกลุ่มก็มีแค่มีนแหละที่ยังไม่สอบ โคตรจะเป็นตัวถ่วงเลยยยยยยย
“สอบเลยไหม?” มีนส่ายหัวดิ๊ก
“มินทร์ไปสอบเซ็ทสิ เดี๋ยวนี่จะไปซ้อมอันเดอร์”
“โอเค งั้นเดี๋ยวมา” และไม่ถึงห้านาทีรามินทร์ก็กลับมา.. อะไรอ่ะ! นี่ยังทำใจไม่เสร็จเลยนะ รามินทร์สอบผ่านแล้วเหรอ!!!? แต่จริง ๆ รามินทร์ไม่จำเป็นต้องสอบหรอก พวกนักกีฬาโรงเรียนได้เกรดสี่วิชาพละโดนไม่มีข้อแม้เลยล่ะ หึ!!!
“ไม่ต้องซ้อมแล้ว มึงไปสอบเลย!” มายด์ เพื่อนร่วมทีมคนที่หกตะโกนมา มีนเบ้หน้าส่ายศีรษะจนผมกระจาย
“ไปสอบเลยไอ้มีน” เวฟก็ยังจะยุอีก
“ช่ายยย พี่มีนไปสอบเลย จะได้เสร็จ ๆ ไป อย่าซีเรียส”
ก็ได้วะ!! สอบก็ด้ายยยยยยย!
แต่ขอทำใจแป๊บนึงดิ
“แค่สอบครับ ไม่ได้ไปรบ” รามินทร์พูดกลั้วหัวเราะก่อนจะส่งมือไปยีเส้นผมนุ่มสีช็อกโกแลตเบา ๆ มีนครางฮือโขกหน้าผมกับต้นแขนของเพื่อนสนิทพลางโอบแขนกอดเอวรามินทร์
สูดอากาศเข้าปอดเรียกขวัญกำลังใจไปเฮือกใหญ่ก่อนจะไปขอครูผู้สอนสอบ. .
หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก ตุบ!!
มีนเม้มปาก คว้าลูกบอลมาและเริ่มอีกครั้ง. . .
เจ็ด แปด เก้า สิบ สิบเอ็ด สิบสอง สิบสาม ตุบ!!
เหลือโอกาสแค่ครั้งเดียว. . .
สิบสี่ สิบห้า สิบหก ... ยี่สิบ ยี่สิบเอ็ด ยี่สิบสอง ตุบ!!
“จิ๊!!” จิ๊ปากอย่างขัดใจ ทำไมเขาถึงทำไม่ได้ ทั้งที่พยายามมากแล้วแท้ ๆ น่าโมโหตัวเองจริง ๆ
เรียนก็กาก กีฬาก็ง่อย แม่งเอ๊ย!!!
“เก่งแล้วครับ” รามินทร์ดึงตัวเพื่อนตัวเล็กเข้าไปกอดพลางโยกตัวไปมา
“มัน..” ลูบศีรษะคนขี้นอยด์ปลอบประโลม มีนขยำเสื้อรามินทร์เอาไว้แน่นก่อนจะร้องโอ๊ยเพราะแรงกระแทกจากด้านหลัง
“พี่มีนของจันทร์เจ้าเก่งที่สูดดดดดดดดดดดด” จันทร์เจ้าพูดเสียงใส พร้อมกับโอบกอดมีนและรามินทร์ แต่ ฮึบ! แขนเราสั้นอ่ะ กอดรามินทร์ไม่ได้ง่ะ กอดพี่มีนละกัน
ตอนนี้เลยกลายเป็นกอดกันกลมทั้งสามคน
นึก ๆ ไปมันก็น่าอายที่มาทำอะไรอย่างนี้ต่อหน้าเพื่อนทั้งห้องและครูสอนพละ
แต่..
รู้สึกดีจัง..
-------------------
สวัสดีงับ มาอัพแย้ว มาช้าแล้วยังสั้นอีก กากด้วย ฮือ
ฝากเอ็นดูเด็ก ๆ ด้วยน้าาาาาา
:mew2: :mew2:
-
จันทร์เจ้านี่น่ารักตั้งแต่เด็กยันโตเลยยยย~~~
-
น่ารักแต่ขอแค่2ไม่เอา3pนะ มีนาคิดว่าเป็นพี่แต่ตัวเองอ่ะเด็กมากมินทร์อบอุ่นจัง :impress2:
-
โอ้ยน้ารักกก อ่านแล้วละมุนละไมมม อิอิ :impress2: :-[ :o8:
-
พี่มีนาก็น่ารัก น้องจิ๋วก็น่าย๊ากกกก :katai2-1:
-
โฮ่ น่ารักกันจริงจริงงงง
-
น่ารักมาก ใสๆวัยมันธยม
พี่มีน กะจันทร์เจ้า น่าฟัดทั้งคู่
-
มุ้งมิ้งมากกกกก ใสมากกกกก
-
ไม่เอาสามพีเหมือนกัน ชอบรามินทร์ดูเป็นผู้ชายอบอุ่น ที่ย้ายห้องไม่ใช่ไรหรอกชอบมีนาใช่ม่ะ หวงไรงี้ไม่อยากให้ใครใกล้
-
มีนขี้อ้อนจังนะ
-
น่ารักดีค่ะ เพื่อนแก๊งค์กลุ่มนี้
-
เรื่องน่ารักมาก
รอติดตามค่ะ :mew1:
-
น่ารักใสๆมากเลยยยยยยยยย พี่มีนน่ารักกก
-
d o u b l e M
f o u r
คาบแรกของวันศุกร์คือโฮมรูม.. ครูไอยราก็ปล่อยตามสบาย ฟรีสไตล์กันไป พูดคุยกันนิดหน่อย ชิลกันทั้งครู ทั้งนักเรียน ตอนนี้มีนนั่งเอนหลังพิงอกจันทร์เจ้า มือก็หมุนรูบิคไปด้วย(ไล่ที่ไต้ฝุ่นมาแหละ อิอิ)
เบื่อเหรอ? งั้นจะเล่าความสัมพันธ์ของพี่กับเพื่อน ๆ ให้ฟังนะ คืองี้ พี่มีนกับจันทร์เจ้าและรามินทร์รู้จักกันมานานแล้ว ตั้งแต่เด็กเลย เรียนโรงเรียนเดียวกันตลอด ทั้งอนุบาล ประถม มัธยมแล้ว ไม่รู้เพราะอะไรขึ้นได้เข้ามาเป็นเพื่อนกันได้ แต่พี่เชื่อว่านี่คือเดสตินี่~~
เหรอ?
ด้วยความที่เป็นพี่ใหญ่ก็ต้องดูแลน้อง ๆ ตอนนั้นจันทร์เจ้าตัวเล็ก ๆ ขาว ๆ นุ่มนิ่มมาก โดนแกล้งบ่อย ๆ พี่มีนเลยเป็นฮีโร่ไปช่วยจากเด็กเกเรที่ขู่จะแย่งเจลลี่จากน้องจิ๋ว ตั้งแต่นั้นมนุษย์จิ๋วก็ติดมีนแจ.. หรือบางทีก็อาจจะตั้งแต่วันแรกที่เข้าเรียนอนุบาลห้องทานตะวัน งืม.. เมื่อก่อนรามินทร์ก็ตัวเล็ก โดนล้อว่าเป็นตุ๊ดบ่อย ๆ เพราะตาหวานเชื่อมจนลอดช่องยังอาย ร้องไห้แง ๆ มาให้พี่มีนกอด แต่ดูตอนนี้สิ ตัวโตกว่าเขากับจันทร์เจ้าเสียอีก
พอขึ้นมัธยมก็สอบเข้าที่โรงเรียนเดียวกัน ก็โรงเรียนปัจจุบันนี่แหละ มีนกับมินทร์อยู่ห้องเดียวกันนะ แต่จันทร์เจ้าต้องไปอยู่อีกห้อง แต่เราสามคนก็ยังสนิทกันเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือเบื่อหน้า เจอกันบ่อยเกิ๊น แต่ขาดไปก็เศร้า เฮ้อ.. มาต่อที่เวฟ ที่รู้จักเวฟเพราะรามินทร์กับเวฟอยู่เป็นนักกีฬาบาสเก็ตบอลเหมือนกันตอนม.ต้น มีนเลยได้รู้จักไปด้วย ส่วนไต้ฝุ่นเพิ่งมาเจอกันกันม.สี่ แต่เหมือนมีบางอย่างที่ดึงดูดให้เราได้มาเป็นเพื่อนกัน มันก็เป็นเช่นนี้แล..
“มีน มือถือสั่น” ไต้ฝุ่นที่นั่งอยู่โต๊ะของมีนบอก มีนณนนท์ละจากรูบิคในมือแล้วหันไปหาคนพูด
“ขอ” ไต้ฝุ่นหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องสี่เหลี่ยมสีขาวในช่องโต๊ะออกมาและวางบนมือเล็กที่แบรอ
Mom♥ : แม่ต้องไปดูงานที่ต่างจังหวัดสามวันนะคะ 08 : 23
มีนขมวดคิ้วยุ่งก่อนจะส่งสติกเกอร์หน้างอไปให้คุณแม่ มือเล็กวางรูบิคลงบนโต๊ะพลางลุกขึ้นและเดินออกจากห้องเรียน ในขณะเดียวกันก็กดโทรออกหาผู้เป็นมารดา
(“ครับผม?”)
“ทำไมไปนานจังเลยครับบบบบ”
(“แค่สามวันเองนะคนเก่ง”)
“ไม่รู้แหละ”
(“โอ๋ ๆ ไม่งอแงนะลูก เดี๋ยวแม่ซื้อขนมมาฝากนะจ๊ะ”)
“งื่อ.. มีนต้องอยู่คนเดียวง่ะ ไม่ไปไม่ได้เหรอฮะ”
(“มันเป็นงานค่ะ ยังไงน้องรามินทร์ก็มาอยู่ด้วยอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ หืม?”)
“มันไม่เหมือนกันง่ะ แม่ไปที่ไหนครับ?”
(“เขาใหญ่ค่ะ แล้วนี่ไม่เรียนหรอ?”)
“โฮมรูมครับ ว่าง แม่ต้องไปกี่โมงครับ?”
(“ประมาณสิบเอ็ดโมงค่ะ”)
“... งืม งั้นก็เดินทางปลอดภัยนะฮะ”
(“ครับ! ดูแลตัวเองด้วยนะมีน อย่ากินแต่บะหมี่สำเร็จรูปล่ะ”)
“คร้าบบบ”
(“แม่รักมีนนะ”)
“มีนก็รักแม่ครับ”
“ปากจะชนจมูกแล้วครับ” รามินทร์ใช้ปลายนิ้วเขี่ยริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ก่อนจะหัวเราะเมื่ออีกคนทำหน้ายุ่ง
“บู่ววว..”
“เป็นอะไรครับ?”
“แม่นี่จะไปต่างจังหวัดสามวัน” บอกพร้อมกับชูสามนิ้ว
“แค่สามวันเอง”
“โงยยยยยยยย ไม่แค่ดิ”
“งอแงนะ”
“งื่อ.. ไม่อยากให้ไปง่ะ ถ้าแม่ไปนี่ก็ต้องอยู่คนเดียวป่ะ นี่ไม่โอเคอ่ะบอกเลย”
“เดี๋ยวนี่ก็ไปอยู่ด้วยอยู่แล้วไหม หืม?”
ยีเส้นผมนุ่มไปเบา ๆ พร้อมกับยิ้มให้ ลูกแมวหน้างอยิงฟันกลับก่อนจะหน้างอเหมือนเดิม.. เป็นอย่างนี้ทุกที ถ้าเมื่อไหร่ที่คุณแม่ต้องไปต่างจังหวัดจะงอแงตลอด..
“ห้อยศรีที่ร้ากกกก!” มีนตวัดตาฉับมองเจ้าของเสียง ไต้ฝุ่นยิ้มแหยก่อนจะเริ่มพูด “ขอยืมปากกาเจลหน่อยครับลูกพี่”
“ยี่สิบ”
“โห่ ไรวะ!” มีนเหยียดริมฝีปากแล้วหยิบกระเป๋าเครื่องเขียนสีดำล้วนจากกระเป๋าเป้ออกมาและส่งให้ไต้ฝุ่นทั้งกระเป๋า
“Thx!”
“เลิกแล้วมาหานี่ที่สนามบาสนะ”
“โอเค!”
พยักหน้าหงึก ๆ รับคำรามินทร์พลางดูดน้ำผลไม้ลงกระเพาะ ชั่วโมงนี่เป็นชั่วโมงชุมนุมที่จะให้นักเรียนไปทำกิจกรรมกับชุมนุมที่ตัวเองเลือกเข้า มีนเข้าชุมนุมห้องสมุดแหละ ตอนเข้าก็ไม่รู้คิดอะไร แต่มันก็สบายดีนะ มีแอร์ด้วย นั่ง ๆ นอน ๆ ทำงานบ้างงี้ สบายยยยย รามินทร์กับเวฟเข้าชุมนุมบาสเก็ตบอลแน่นอนอยู่แล้ว ไต้ฝุ่นอยู่ชุมนุมดนตรีสากล จันทร์เจ้าอยู่ชุมนุมเดียวกับมีน
“พี่มีน”
“ว่า?” หันไปหาเพื่อนตัวเล็กกว่าที่เกาะแขนตัวเองอยู่ จันทร์เจ้าเหมือนเด็กที่ชอบออดอ้อนคลอเคลียไม่ต่างจากลูกแมว.. ใครอยู่ใกล้คงต้องตกเป็นทาสความน่ารัก ขนาดพี่ยังชอบให้น้องจิ๋วอ้อนเลย แต่ส่วนใหญ่จะโดนรามินทร์เบรก ฮะฮะ
“อยากกินไอติม”
“ต้องเข้าห้องสมุดแล้ว กินไม่ได้”
“ง่า.. เราอยากกินอ่ะ”
“จากตรงนี้กับมินิมาร์ทมันไกลกันนะครับ” จันทร์เจ้ายู่จมูกพลางถูศีรษะกับต้นแขนของมีนไปมา เว้ยยยย นี่เพื่อนหรือลูกเนี่ยยย!!
“ก็ได้ แต่เลิกเรียนแล้วพาเราไปนะ”
“ครับผม!”
“เย้! รักพี่มีนที่สูดดดดดดดดดดด”
เหอะเหอะ..
ร่างสูงโปร่งนั่งหอบหายใจบนสแตนชั้นล่างสุด มือหนายกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ผุดพรายตามโครงหน้า ก่อนจะกระเพื่อมเสื้อที่ใส่อยู่เพื่อคลายความร้อน นัยน์ตาหวานราวกับสตรีเพศเพ่งมองไปที่กลุ่มคนในสนามบาสเก็ตบอลก่อนจะแสยะยิ้มเมื่อมีคนชู้ตลูกลงห่วงในระยะสามแต้ม เขาออกมาพักหลังจากเล่นไปนานจนเหนื่อย ปล่อยให้คนอื่นเล่นไปแล้วกัน
เทอมนี้มีคนมาสมัครเข้าชุมนุมเยอะกว่าเทอมที่แล้วด้วยซ้ำ มันก็น่าดีใจที่มีคนให้ความสนใจเยอะขนาดนี้ แต่ในอีกแง่มันค่อนข้างวุ่นวายและน่ารำคาญ
“พี่มินทร์คะ..” รามินทร์เหลือบตามองต้นเสียง เด็กสาวในชุดนักเรียนมัธยมปลายดูจากจุดที่ปักบนปกเสื้อแล้วจึงรู้ว่าเด็กคนนี้คือรุ่นน้องมอสี่
“รามินทร์” แก้ชื่อให้ก่อนจะคว้าขวดน้ำขึ้นมาดื่มโดยไม่สนใจเด็กสาวคนนั้น
“เอ่อ.. ผ้า ผ้าเช็ดหน้าค่ะ” เธอพูดอึกอัก ใบหน้าแดงก่ำเมื่อได้พูดคุยและเข้าใกล้กับรุ่นพี่ที่แอบปลื้มตั้งแต่เปิดเทอมวันแรก.. เธอคอยแอบมองรามินทร์อยู่ตลอดโดยไม่กล้าเข้าไปพูดคุย แต่จนสุดท้ายก็ทนแรงยุของเพื่อนไม่ไหว แถมคราวนี้รามินทร์ยังไม่ได้อยู่กับเพื่อนสนิทตัวเล็กคนนั้นด้วย
“ผ้าเย็นกับผ้าขนหนูสองผืนนี่ใส่ไว้ในกระเป๋าให้แล้วนะ”
รามินทร์ระบายยิ้มเมื่อเสียงใสของเพื่อนสนิทดังเข้ามาในโสตประสาท เขาลุกขึ้นแล้วเดินหากระเป๋า Duffel สีดำที่วางอยู่ข้างสนามโดยทิ้งเด็กสาวอีกคนให้หน้าเจื่อน รามินทร์ใช้กระเป๋าใบนี้เพื่อที่จะใส่รองเท้า ชุดที่ต้องเอามาเปลี่ยน ผ้าขนหนูไว้ซับเหงื่อ และมีครีมอาบน้ำและแชมพู(แต่ส่วนใหญ่ก็ไม่ค่อยได้ใช้)
หยิบซองผ้าเย็นออกมาแกะก่อนจะโยนอีกซองให้เวฟ รามินทร์ยกกระเป๋าขึ้นพาดไหล่และควานหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าระหว่างนั้นก็เดินกลับไปนั่งที่เดิม ก็ตรงนั้นมันมีร่มเงาของต้นไม้ลงพอดี..
เมื่อเช็กดูก็พบมิสคอลจากมีนสองสายเมื่อสิบห้านาทีก่อน..
“พี่มินทร์.. พี่รามินทร์มีผ้าแล้วเหรอคะ?” เด็กสาวคนเดิมเอ่ยถาม เธอต้องเปลี่ยนไปเรียกชื่อเต็มของรุ่นพี่ที่เธอชอบเมื่อโดนตวัดมองด้วยความไม่สบอารมณ์
“อืม”
คิ้วเข้มขมวดยุ่งเมื่อกดโทรกลับหามีนแล้วอีกฝ่ายไม่รับสาย ไม่ว่างหรือตั้งใจไม่รับสายเขาเนี่ยมีนา..
“แฮ่!!”
“เชี่ย!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” หัวเราะพอใจเมื่อแกล้งเพื่อนตัวสูงได้ รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกนิ้วชี้หน้าลูกแมวจอมซน ที่ไม่รับสายเขามาเพราะอย่างสินะ.. ร่างสูงบอกขอโทษเด็กสาวที่เมื่อกี่เผลอขยับตัวไปชนและหันไปให้ความสนใจกับคนมาใหม่ ยื่นมือข้ามไหล่มีนณนนท์ไปไฮไฟว์กับจันทร์เจ้าที่ยืนกินไอศกรีมอยู่
“ทำไมมาเร็ว ยังไม่เลิกไม่ใช่เหรอ?” ถามพลางขยับให้อีกคนนั่งลงข้าง ๆ
“เหลืออีกสิบนาทีเอง เลยออกมาก่อน มันไม่มีอะไรทำด้วย”
“อ๋อ..”
“เราจะฟ้องงงงง!” จันทร์เจ้าชูมือขึ้นสูงพร้อมกับร้องออกมาเสียงดัง รามินทร์จึงหันไปให้ความสนใจ
“หยุดนะจิ๋ว!”
“มีอะไร?”
“มีคนเอาขนมมาให้พี่มีนด้วยแหละ~”
“หืม?” มองคนที่นั่งข้าง ๆ มีนยักไหล่ไม่ยี่หระแต่แยกเขี้ยวใส่จันทร์เจ้า
“น้องเขาต้องชอบพี่มีนแน่เลยยยยยยยยยยย”
“ชอบมะเหงกหนิ เดี๋ยวยันไปนู่น”
“หูย.. เขินเหรออออ” กลอกตาใส่จันทร์เจ้า มนุษย์จิ๋วหัวเราะคิกคักยื่นนิ้วไปเขี่ยแก้มมีนที่ทำหน้ายุ่ง
“โอ๊ยยย! มินทร์! เจ็บบบบบ” นอกจากจะโดนมนุษย์จิ๋วเขี่ยแก้มแล้วเขายังโดนมนุษย์เพื่อนอย่างรามินทร์ดึงแก้มจนยืดดดดดดดด
“บอกมา!!”
“อย่ามาขึ้นเสียงใส่นี่นะ”
“ขอโทษครับ”
จันทร์เจ้าเบ้ปากใส่เพื่อนสนิททั้งสอง อยู่ด้วยกันทีไรก็งุ้งงิ้งกันตลอดจนลืมเขา เชอะ ดูบาสก็ได้!
“น้องเขาจะมาชอบนี่ทำไม ผู้ชายด้วยกันเปล่า”
“...”
“ขนมน้องจิ๋วเอาไปกินหมดละ”
“ถ้ามีคนให้อะไรไม่ต้องรับแล้วนะ”
“ครับปะป๊า” พูดพลางยิ้มทะเล้นก่อนจะโยกศีรษะหลบมือรามินทร์ ในจังหวะนั้นเขาจึงเห็นเด็กสาวกลุ่มหนึ่งมองเขาอยู่.. พวกเธอนั่งบนชั้นที่สูงกว่า มีนยิ้มให้ตามคนอัธยาศัยดี..
“น้องคนเมื่อกี้ใครหรอ?” เกยคางบนไหล่กว้างและถามเสียงเบา รามินทร์เลิกคิ้วสูงแล้วร้องอ๋อเมื่อนึกออกว่าใคร คนที่เข้ามาหาเขาเมื่อสักครู่ก็มีแค่เด็กสาวคนนั้น
“ไม่รู้สิ”
รามินทร์ตอบแล้วหันไปหาคนถาม เพราะมีนยังวางคางบนไหล่เขาทำให้ปลายจมูกของเราชนกัน.. ทั้งสองนิ่งไป.. รามินทร์มองเข้าไปในดวงตาสีอ่อนของเพื่อนตัวเองก่อนจะหันหน้าหนี เขารู้สึกว่าก้อนเนื้อในอกมันเต้นแรงจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน..
มีนกระพริบตาปริบ ๆ คิ้วเรียวขมวดหมุ่น ความรู้สึกแปลก ๆ ข้างในนี้มันคืออะไรกัน.. แค่สบตากับรามินทร์เองนะ.. แค่ปลายจมูกชนกันเองด้วย.. ทำไมหัวใจพี่มีนถึงเต้นแรงงี้ล้าาาาา!
“ไอ้เชี่ยรามินทร์มึงมาซ้อมได้ละ!!” เสียงประธานชุมนุมพวงตำแหน่งกัปตันทีมตะโกนมาจากสนามอีกฝั่ง รามินทร์กลอกตาก่อนจะลุกขึ้น ก่อนวิ่งลงสนามก็ยื่นมือมาขยี้ผมพี่มีนเฉยเลย
นิสัย..
สักพักเสียงกริ่งหมดเวลาก็ดังขึ้น.. สมาชิกชุมนุมบาสเก็ตบอลหลายคนหยุดเล่นและวิ่งไปเก็บกระเป๋าเพื่อกลับบ้าน
แต่ไม่ใช่กับทีมนักกีฬา.. พวกเขาต้องอยู่ซ้อมแทบทุกเย็น
“หู้วววว รามินทร์เก่งจังงงงง” จันทร์เจ้าเอ่ยเมื่อเพื่อนตัวสูงกระโดดชู้ตลูกสีส้มอิฐลงห่วง
“เฉย ๆ อ่ะ”
“พี่มีนทำได้เปล่า?”
“ไม่”
“โวะ!” มีนหัวเราะเสียงใส จันทร์เจ้าล่ะไม่เก็ทความกากของพี่มีนเลย งืม..
ตอนนี้บนสแตนเชียร์มีนักเรียนนั่งอยู่กันหลายคน แม้จะเลยเวลาเลิกเรียนไปเกือบยี่สิบนาทีแล้วก็ตาม..
“โอยยยยแก พี่มินทร์อย่างเท่เลยอ่ะ” เด็กสาวคนหนึ่งเอ่ยกับเพื่อน พวกเธอนั่งถัดจากมีนไปสองชั้น ระดับเสียงที่ไม่ดังแต่ก็ไม่เบาทำให้เขาได้ยินชัดเจน
“นั่นสิแก ยิ่งตอนกระโดดดั้งก์นะ กรี๊ด!”
“พวกแกอย่าไปเรียกสั้น ๆ อย่างนั้นสิยะ”
“อะไรอ่ะ?”
“ชื่อไง ไม่รู้หรอว่าต้องเรียกเต็ม ๆ เว้ยยย คนที่เรียกพี่รามินทร์ว่ามินทร์ได้มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละ”
หืม?
จริงเหรอ?
แต่มีนเรียกมินทร์ว่ามินทร์นะ ;-;
“พี่มีน!! จริงใจกับจ๋าจ้ามาแล้วเราไปก่อนนะ”
“อ้าว โอเคงับ บ๊ายบาย”
“บ๊ายบาย จุ๊บ ๆ” จันทร์เจ้ายิ้มตาปิดโน้มหน้ามาจุ๊บแก้มพี่มีนสองทีแล้ววิ่งไปหาน้องชายและน้องสาวที่ยืนรออยู่ เมื่อตอนเด็ก ๆ จริงใจว่าหล่อแล้วนะ ตอนนี้หล่อกว่าเดิมอีกง่ะ เด็กมอสามมันหล่อขนาดนี้เลยเหรอ? ส่วนน้องจ๋าจ้าก็น่ารักมากเลยด้วย แต่นิสัยเจ้าหล่อนติดจะเกรียนไปนิดและห้าวเกินหญิงไปหน่อย
“แฮ่ก..” ไม่นานรามินทร์ก็วิ่งมาหยุดตรงหน้าเขา
“มีนา ขอน้ำหน่อยครับ” สาว ๆ บนสแตนแทบจะไปป้อนถึงปาก.. มีนส่งขวดน้ำให้เพื่อนตัวสูงดื่มแก้กระหายพร้อมกับยกมือเล็ก ๆ ขึ้นพัดให้
“อยากกลับยัง? เบื่อไหม?”
“ไม่เท่าไหร่”
“อ่ะฮ่ะ พี่เจ็น! กลับละนะ!!” ตะโกนบอกกัปตันทีม พอเจ้าของชื่อได้ยินก็ถึงกับขว้างลูกบาสในมือใส่ลูกทีมคนเก่ง แต่มันดันพลาดจะไปโดนมีน.. โชคดีที่รามินทร์ยื่นมือไปปัดมันออกได้ทัน
“อยู่ซ้อมก่อนดิวะ” เจ็น หรือ เจ็นเนอร์ เด็กหนุ่มตัวสูง รูปหน้าหล่อเหลา ว่าพร้อมกับเดินเข้ามาหาพวกเรา พี่เจ็นเนอร์อยู่มอหกแหละ อย่างป๊อปอ่ะ คงเพราะเป็นลูกครึ่งและยังมีตำแหน่งมากมายพวงด้วยอีก
“เก่งแล้ว ซ้อมทำไมเยอะแยะ”
“แหวะ” มีนส่งเสียงล้อเลียนก่อนจะร้องโอ๊ยเพราะโดนดึงแก้ม
“มีนบอกมันหน่อยดิ”
“ขนาดกัปตันทีมอย่างพี่เจนนี่บอกมินทร์ยังไม่ฟังเลยนะ” คนถูกเรียกว่า เจนนี่ กลอกตา ไอ้เด็กเวรนี่ ชื่อเขาดี ๆ เรียกซะเสีย เพราะหน้าตาน่าเอ็นดูหรอกถึงยอมให้ ถ้าไปคนอื่นโดนซัดคว่ำไปแล้ว อีกอย่างก็โดนมันเรียกอย่างนี้ตั้งแต่รู้จักกันวันแรก.. ปลงครับ
“เอ้า เผื่อมึงบอกแล้วมันฟังไงครับน้องมีนานุช”
“มีนานุชพ่องเหอะพี่เจนนี่! ไม่ต้องซ้อมแล้วมินทร์ กลับเหอะ ป่ะ!”
“เค เก็บของเลยครับ”
“ไอ้เด็กเหี้ยยยยยยยยย” มีนและรามินทร์หัวเราะออกมาเสียงดังเมื่อเจ็นเนอร์ทำเหมือนจะลงไปดิ้นกับพื้น
ตลกอ่ะ ผู้ชายตัวโต ๆ มาทำงี้คิดว่าน่ารักเหรอ พี่มีนไม่คิดงั้นนะ คนชิค ๆ อย่างพี่มีนไม่ทำงั้นหรอก เชื่อสิ
“ซ้อมต่อก็ได้นะ”
“หึ ขี้เกียจ”
มันต้องกล้าขนาดไหนถึงจะพูดอย่างนี้กับกัปตันทีมได้.. เจ็นเนอร์ร้องไห้ทำไม
“หูยยย.. นี่สงสารพี่เจนนี่อ่ะ ดูหน้าดิ เหมือนฮันเตอร์ บัสเตอร์ ตอนไม่ได้กินลูกชิ้นเลยง่ะ”
รามินทร์หัวเราะเบา ๆ เหมือนจะดีนะ หึ ฮันเตอร์ บัสเตอร์คือสุนัขที่รามินทร์เลี้ยงไว้ พันธุ์ซามอยด์และโกลเด้นรีทรีฟเวอร์..
“ไอ้พวกเชี่ยยยย! จะไปไหนก็ไปเลยพวกมึง!”
“55555555555555 โอ๋ ๆ นะ พี่เจนนี่ไม่งอแงนะ เดี๋ยวซื้อลูกชิ้นมาให้น้าาาา”
ว่าจบก็กระโดดหลบหลังรามินทร์ งูย.. พี่เจนนี่จะตีเขาง่ะ พี่ไม่สู้คน
“ฮอตนะเราอ่ะ”
มีนเอนตัวชนไหล่รามินทร์ระหว่างยืนรอคนรถมารับที่หน้าโรงเรียน สาว ๆ งี้มองรามินทร์กันพรึ่บเลย เพื่อนตัวสูงของเขายังอยู่ในชุดบาสเก็ตบอลอยู่ เล้นผมสีดำขลับชื้อเหงื่อถูกเสยขึ้นลวก ๆ แทนที่จะดูแย่แต่มันกลับยิ่งดูดี ผิวขาวโผล่พ้นเสื้อขึ้นรอยแดงนิดหน่อยเพราะโดนแดดทำร้าย ใบหน้าหล่อเปื้อนยิ้มละมุนกอปรกับนัยน์ตากลมพราวระยับยิ่งดูน่ามอง..
“หือ อะไร?”
“มีแต่คนมองมินทร์อ่ะ”
“หวงเหรอ?” มีนเลิกคิ้วสูงกับคำถามของเพื่อนสนิทก่อนจะหัวเราะเบา ๆ
รามินทร์เล่นมุกอีกแล้ว..
“อื้อ เมียใครใครก็หวงแหละ”
“จ้า -_-”
“ไม่ทำหน้างั้นดิ”
“-[++]-”
ละมายิงฟันใส่เขาทำไม
ก่อนจะได้ตบตีกันก็มีรถยนต์สัญชาติยุโรปมาจอดเทียบที่พวกเขายืนอยู่ รามินทร์เปิดประตูด้านหลังออกแล้วดันตัวเพื่อนตัวเล็กเข้าไปก่อนก่อนตัวเองจะตามเข้าไป
“สวัสดีครับคุณลุง” มีนทักทายคุณคนขับรถ ขยับตัวยุกยิกดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาด ผิดกับอีกคนที่พอเข้ารถก็เอนศีรษะมาพิงไหล่เขาเตรียมหลับซะงั้น
“สวัสดีครับคุณหนู”
“โง้ยยย เรียกคุณหนูอีกแล---” พูดยังไม่ทันจบมือใหญ่ ๆ ของรามินทร์ก็ยื่นมาปิดปาก
“ให้ไปส่งที่ไหนครับ?”
“กลับบ้านก่อนครับ” รามินทร์ว่างั้น
วันนี้รามินทร์จะไปนอนที่บ้านของพี่ง่ะ จะว่าไปรามินทร์ขลุกอยู่บ้านพี่มีนบ่อยกว่าบ้านตัวเองอีกนะ ไม่ไหว ๆ
------------------------------
สวัสดีค่าาาาา พาเด็ก ๆ มาเสิร์ฟ มีตัวละครเพิ่มมาอีกแล้ว5555555555
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ เรื่องนี้อาจจะอัพช้าหน่อยแต่จะพยายามมาอัพให้น้าาา
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ ♥
:mew2:
-
น่ารักใสใส วัยรุ่นชอบ :mew1:
-
รามินทร์จัดการมีนานุชซะ จะได้รู้ว่าใครผัวใครเมียกันแน่ :laugh:
-
ชอบชื่อมีนานุช มีนเองก็เข้าใจตั้งชื่อแต่ละคนดี(เสียหมด)
ทั้งมีนทั้งมินทร์ฮอตจริงๆ
-
ใสๆมากอ่ะ น่ารักจัง :mew1:
-
พี่มีนกับน้องจิ๋วน่ารักจุง พี่มีนมีหวงเมียด้วย 555
ไม่คิดว่าน้องจริงใจจะโตมาหล่อนะเนี่ย
-
ต่างคนต่างหวงกันซะจริง รามิณทร์ก็จัดการมีนซะทีจะได้รู้ใครผัวใครเมีย
ใสๆวัยรุ่นชอบ แบบนี้แหละนั้ลลั๊ค เมื่อไหร่จะรู้ตัวกันนะ แต่ตอนนี้เริ่มมีปฏิกิริยาแล้วอ่ะ คิคิ
-
จริงใจต้องหล่อเหมือนน้าเจ้าแน่ๆ เลย กรี๊ดๆ
พี่มีนนี่เข้าใจอะไรยากชะมัด
-
หูยยย น่าร้ากกกกก มุ้งมิ้งๆ
-
น่ารักมากกกกก ตัวเอ็มทั้งสอง :impress2:
แพ้เด็กแบบนี้อ่า มางื้อๆง้าใส่พี่ฟัดแก้มช้ำเลยนะ :man1:
น่ารัก ใสๆ วัยรุ่น(เหลือน้อย)อย่างพี่ช้อบชอบ :katai2-1:
-
มุ้งมิ้งมากเลยอ่าา
-
ละมุนไป๊ น่ายัก
ดับเบิ้ลเจก็มา โง้ย
-
*คำวิบัติที่มีในเรื่องนี้ใช้เพื่อเสียงนะคะ
________________________________________________________________________
d o u b l e M
f i v e
ณ โรงเรียนอนุบาลแห่งหนึ่ง
ในยามเช้าที่ค่อนข้างวุ่นวาย เพราะเปิดเรียนวันแรก.. เด็กน้อยตัวขาวมองไปรอบ ๆ ด้วยความตื่นเต้น เอ่ยปากถามด้วยความอยากรู้ คุณพ่อและคุณแม่ตอบเด็กน้อยอย่างอารมณ์ดีขณะจูงมือคนละข้างมาที่ห้องลูกเป็ด หน้าห้องมีคุณครูประจำชั้นยืนรออยู่
“สวัสดีค่ะคุณครู”
“สวัสดีค่า”
“น้องมีนสวัสดีครับคุณครูสิลูก” คุณพ่อย่อตัวนั่งยอง ๆ น้องมีนมองคุณพ่อ คุณแม่และคุณครูที่ยืนอยู่สลับกันไปมา เพราะคุณครูยิ้มใจดี น้องมีนเลยยิ้มด้วย
“สวัสดีคับคุงคู”
“สวัสดีค่ะน้องมีน”
คุณแม่ย่อตัวลงให้อยู่ในระดับเดียวกับน้องมีน
“พ่อกับแม่ต้องไปทำงานแล้ว น้องมีนไม่ดื้อกับคุณครูนะคะ”
“น้องมีนไม่ดื้อ”
“ดีมากค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะคะ”
“คับ!
“เอาล่ะ ถ้าเป็นเด็กดีเดี๋ยวตอนนี้พ่อจะพาไปกินไอศกรีมโอเคไหมครับ?”
“น้องมีนเป็นเด็กดี กินติม เย้เย้” น้องมีนตอบรับด้วยความร่างเริง ทำเอาคุณพ่อคุณแม่และคุณครูยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูและหมั่นเขี้ยว
“ฝากด้วยนะคะ”
“คุณพ่อ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะ ทางเราจะดูแลเด็ก ๆ ให้ดีที่สุดค่ะ”
“จุ๊บ ๆ” เจ้าตัวเล็กส่งเสียงออกมา ผู้เป็นพ่อแม่จึงโน้มไปหอมแก้มลูกชายสุดที่รักฟอดใหญ่ ก่อนจะเอียงแก้มให้ลูกน้อยหอมกลับ.. น้องมีนโบกมือบ๊ายบาย ถอดรองเท้าวางในชั้นวางแล้วเดินเข้าไปในห้องลูกเป็ด
น้องมีนนั่งเล่นของเล่นอยู่ในห้องหลังจากที่คุณครูพาเอากระเป๋านักเรียนและกระเป๋าที่นอนไปเก็บในตู้.. เจ้าตัวเล็กเงยหน้ามองเพื่อนใหม่ที่คุณครูเพิ่งเขาเข้ามา.. ดวงตากลมโตนั้นบวมช้ำ มีหยาดน้ำเอ่อล้นจากดวงตาและไหลแอบแก้มขาว.. ร้องไห้ตะไมเหยอ? มีนยังไม่ร้องเยย..
พอเห็นอย่างนั้น น้องมีนก็วางของเล่นในมือลงและลุกขึ้นเดินเตาะแตะเข้าไปหาเพื่อนใหม่
“นี่.. ร้องตะไมงะ?”
“ฮ ฮึก จา จากับบ้าน ฮือ”
“คนเก่งไม่ร้องนะคะ เดี๋ยวตอนเย็นก็ได้กลับบ้านแล้วน้า ดูสิคะ น้องมีนยังไม่ร้องไห้เลยนะ” คุณครูเช็ดน้ำตาให้พร้อมกับพูดปลอบ คนถูกกล่าวถึงพยักหน้าหงึก ๆ
“ช่ายยย เราไม่ร้อง เราเก่ง ฮี่ฮี่”
“ฮ ฮือ..”
“น้องมีนคะ คุณครูฝากดูเพื่อนได้ไหมเอ่ย?”
“ได้คับ! เดะน้องมีนดูห้าย”
“ขอบคุณค่ะ” คุณครูบอกน้องมีนก่อนจะไปดูเด็กคนอื่น ๆ
“งือออ หยุดร้องสิ หยุด”
“ฮึก แง!”
“โงยยย เดะเราก็ร้องตามหย๊อก”
“ฮือออ หม่าม้า ฮืออออ”
น้องมีนมองซ้ายมองขวา ทำยังไงดี ทำไมตาหวานไม่หยุดร้องเลย .. สุดท้ายน้องมีนก็ยื่นมือเล็ก ๆ ไปจับมือของคนที่ร้องไห้โยเยก่อนจะพาเดินไปที่ที่ตัวเองนั่งเล่นของเล่นเมื่อสักครู่
“อะ เราแบ่งให้น้า มาเย่นกัน” น้องมีนส่งของเล่นให้เพื่อนใหม่พร้อวกับยิ้มให้ เพื่อนใหม่กระพริบตาปริบ ๆ มองหน้าน้องมีน น้องมีนเอียงศีรษะเล้กน้อยก่อนจะคุกเข่าและส่งมือไปเช็ดน้ำตาจากแก้มนุ่มของเพื่อนตาหวาน..
“ตัวชื่ออะไรหยอ? เราชื่อมีนนะ”
“รามินทร์”
“มินทร์!”
“เราชื่อรามินทร์! รามินทร์!”
“งื่อ.. มันยากนี่.. ทำไมต้องเสียงดังด้วย เราไม่ชอบเสียงดังนะ” น้องมีนเบะปาก
“งั้นก็ไม่ต้องเรียก!”
“เราเรียกมินทร์ไม่ได้หยอ..”
“ไม่ได้! เราไม่ชอบ!”
“เราขอโต้ด.. ไม่เรียกก็ได้..” น้องมีนเอ่ยเสียงเบาก่อนจะก้มหน้าเล่นของเล่นด้วยท่าทีหงอย ๆ ทำเอาเพื่อนตาหวานรู้สึกแปลก ๆ ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นด้วย! เราไม่ชอบ! ตัวต้องยิ้มสิ!!
“เราเล่นด้วยได้ไหม?” อยู่ ๆ ก็มีคนใหม่เขามา รามินทร์มองด้วยความไม่พอใจ ไม่พอใจที่น้องมีนหันไปยิ้มให้เด็กอ้วนนั่น!
“เล่นฉิ มีเยอะแยะเยย”
“ฮี่ ตัวชื่ออะไร”
“เราชื่อมีน”
“เราจันทร์เจ้า”
“น่ายักจัง มาเป็นเพื่อนกันน้า”
“อื้อ!!” จากนั้นน้องมีนและจันทร์เจ้าก็เล่นกันสองคนโดยลืมไปว่ามีเพื่อนอีกคนนั่งอยู่ด้วย..
“ให้เรียกมินทร์ก็ได้!”
“?” เด็กน้อยหันไปมองคนที่จู่ ๆ ก็พูดขึ้นมา กระพริบตาถี่ด้วยความมึนงง
“มินทร์.. หวัดดี” จันทร์เจ้าทักทาย แต่กลับโดนเจ้าของชื่อถลึงตาใส่
“ให้มีนาเรียก ให้มีนาเรียกคนเดียว ตัวต้องเรียกรามินทร์!” คนถูกตะโกนใส่ย่นจมูก
“เราไม่ได้ชื่อมีนา”
“เราก็ไม่ได้ชื่อมินทร์ ถ้าจะเรียกมินทร์ก็ให้เราเรียกว่ามีน!”
“ทำไมมินทร์ชอบเสียงดังงะ.. บู่ววว”
รามินทร์ทอดสายตามองคนที่หลับพริ้มด้วยความอ่อนโยน มุมปากยกขึ้นเป็นเส้นโค้งบาง ๆ มือหนาเกลี่ยผิวแก้มนุ่มแผ่วเบา ลูกแมวขี้เซาส่งเสียงฮึดฮัดที่โดนก่อกวนการนอนหลับ รามินทร์อมยิ้ม โน้มไปหอมหน้าผากเพื่อนตัวเล็กแล้วผละออกมา
“ตื่นได้แล้วครับ” กระซิบปลุกเสียงนุ่มพลางลูบกลุ่มผมหอมไปด้วย นี่จะปลุกหรือจะกล่อมกันแน่?
“ฮื่อ!” แขนเล็กยกพาดลำคอของรามินทร์ ร่างบางขยับตัวซุกอกแกร่ง
“สายแล้ว เมื่อกี้น้ากานต์โทรมาด้วยนะ” นั่นไง พอบอกว่าแม่โทรมาลืมตาไวเชียว
“ไหน!” รามินทร์ส่งโทรศัพท์มือถือให้เจ้าของ มีนพลิกหันหน้าเข้ากำแพงห้องพลางกดโทรออกมาแม่จ๋า แต่ทำไมแม่ไม่รับสายพี่!
“แม่ไม่รับอ่า..”
“ทำงานอยู่มั้ง”
“งืม..” เมื่อไม่มีอะไรจูงใจแล้วพี่มีนก็ตั้งท่าจะหลับต่อ
“มินทร์อย่ากวน..” จับมือที่ไต่ตามร่างกายตัวเองไว้ แม้จะขยับจนจะฟิวชั่นกับผนังห้องแล้วก็หลบไม่พ้นหรอด แหงสิ! เตียงที่เรานอนอยู่มันแค่เตียงเดียวขนาด 3.5 ฟุตเองนะ แค่นอนคนเดียวก็แทบไม่เหลือที่แล้ว แล้วนี่ต้องมาเบียดกันสองคนอีก..
แต่ทำไมพี่ถึงไม่อึดอัดก็ไม่รู้สิ..
ถามว่าห้องไม่มีเตียงใหญ่หรอ? มันก็มีนะ แต่เตียง 6 ฟุตก็แค่ถูกตั้งไว้เฉย ๆ ไม่ค่อยได้ใช้งาน ผ้าปูนี่เรียบตึงมาก.. พี่มีนชอบนอนเตียงเล็ก คืองี้ ห้องพี่มันมีเตียงสองเตียงไง แล้วพี่ชอบเตียงเล็กมากกว่าเพราะชินกับเตียงเล็กมาตั้งแต่เด็กแล้วไรงี้ เตียงใหญ่นอนแล้วนอนไม่หลับ มันไม่ชิน เลยมีไว้ให้เพื่อนนอนเวลามาค้างบ้านพี่มีน จะได้ไม่ต้องวุ่นวายจัดห้อง.. แต่กับมินทร์รู้สึกจะเป็นข้อยกเว้น ไม่ใช่ว่าพี่ยกเว้นนะ มันยกเว้นตัวเอง งืม..
“จะสิบโมงแล้วครับ”
“นี่จะตื่นบ่าย”
“ก็แย่ละ” พูดมากอ่าาาา จะหงิดแล้วนะ! มีนพลิกตัวเข้าหาเพื่อนตัวสูง ใบหน้าที่ห่างกันแค่คืบทำให้มีนผงะเล็กน้อย แล้วทำไมหัวใจพี่มันเต้นแรงอีกแล้ว เง่ออออ ตาที่โค้งเป็นสระอิทั้งที่ไม่ได้ยิ้มกว้างอะไรมากมายทำพี่รู้สึกแปลก ๆ หล่อนักใช่ไหม!
หมับ!
มือขาวยื่นไปบีบแก้มรามินทร์ขนอีกฝ่ายปากห่อ แต่รามินทร์ไม่เล่นด้วยเลย ทำไมต้องยอมเขาตลอดเลย ไม่สนุกแล้ว ไม่เล่นก็ได้!
“เมื่อกี้ฝัน”
“หือ? ฝันว่า?”
“ฝันถึงตอนเรียนอนุบาลวันแรก มินทร์ร้องไห้แง ๆ จะหาหม่าม้า” รามินทร์กลอกตา ให้ตาย เด็กสี่ขวบมันความจำดีขนาดนั้นเชียว?
“เลิกพูดน่า..”
“แบร่แบร่ แล้วก็เรื่องชื่อด้วย มินทร์ตะคอกใส่นี่เพราะเรียกแค่ ‘มินทร์’ แค่ชื่อก็หวง”
เขาไม่ได้หวงชื่อ.. แต่ชื่อของเขาทั้งชื่อเล่น และชื่อจริงคือ รามินทร์ เลยไม่ชอบใจและไม่สบอารมณ์เวลาที่ใครมาเรียกเขาสั้น ๆ ว่า มินทร์ มันตีสนิทกันเกินไป เขาไม่ชอบ แต่สำหรับมีนานั่นคือกรณียกเว้น เพราะเจ้าแมวตัวนี้ไม่เหมือนคนอื่น..
เพราะพิเศษมากกว่าถึงได้ยอม..
“แล้วไงต่อ?”
“แล้วก็เรียกนี่ว่ามีนา ฮึ่ย! อ่า!! มินทร์ตะคอกน้องจิ๋วด้วย” มีนเล่าอย่างสนุกด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ ยิ้มไปทั้งปากและนัยน์ตา.. เขาอยากเป็นคนนิสัยไม่ดี เก็บมันไว้คนเดียวไม่ให้ใครได้เห็นเลยจริง ๆ
แล้วคงจะลืมไปแล้วมั้งว่าง่วงอยู่ หึหึ
ภาพในความฝันเหล่านั้นมันชัดเจนมากสำหรับพี่มีน มันเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งที่ผ่านมาสิบกว่าปีแล้วด้วยซ้ำ..
เอาเป็นว่าพี่มีนจะเก็บมันใส่ขวดแห่งความทรงจำไว้นะ
“นอนต่อไหมครับ?”
“โห่ คงนอนหลับหรอก หิวแล้วอ่ะ” มีนดันตัวลุกขึ้นนั่ง ยืดตัวไปดึงม่านให้เปิดออกทั้งสองชั้น ชั้นในมันเป็นสีขาวไง ส่วนอีกชั้นเป็นสีเทาเข้ม คราวนี้แสงแดดจากด้านนอกก็สาดเข้าห้องพี่เต็มที่เลย..
“ไปล้างหน้าแปรงฟันสิ”
“บอกแต่นี่”
“โอเค งั้นไปพร้อมกับ”
รามินทร์หยิบแปรงสีฟันจากที่เสียบแปรงรูปเต่าทองสีเหลืองอ๋อยอออกมาบีบยาสีฟันใส่และส่งให้เพื่อนตัวเล็กที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนจะบีบให้ตัวเอง.. เขาชอบที่แปรงของเราอยู่ข้างกัน แต่ไม่ชอบการเสพติดสีเหลืองของมีนาเลยให้ตายสิ
อย่างห้องน้ำนี่ก็เป็นสีเหลืองกับขาวสลับกัน และห้องนอนไม่พ้นสีเหลือง ผนังห้องทุกด้านถูกฉาบด้วยด้วยสีเหลืองสดใสเว้นแต่เพดานที่เป็นสีขาว ยังมีของตกแต่งอื่น ๆ อีกที่มากมายที่เป็นสีเหลือง และยังดีที่มีเฟอร์นิเจอร์สีอีกด้วย อย่างขาว ดำ และเทา เขารู้สึกขอบคุณมาก ๆ ที่ลูกแมวของเขาไม่แต่งทุกอย่างให้เป็นสีเหลือง ไม่งั้นรามินทร์คงได้จัดสีนี้ให้เป็นสีที่เขาเกลียดมากแน่ ๆ
“อาหย่อย~”
“กินไปก่อนแล้วค่อยพูด” คนถูกเอ็ดแลบลิ้นใส่ มีนตักไข่สีเหลืองนวลเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย รามินทร์ทำกับข้าวอร่อยมาก! พี่บอกเลย เมนูวันนี้คือไข่ยัดไส้~~
“อยากออกไปไหนไหม?” มีนนิ่งคิดก่อนสะบัดศีรษะ ไม่รู้จะไปไหนหนิ ข้างนอกก็ร้อน คนก็เยอะ นอนอยู่บ้านดีกว่า สบ๊ายสบาย สนุกจริงจริง!
เมื่อทานมื้อเช้าควบมื้อเที่ยงเสร็จไปและล้างจานทำความสะอาดครัวเรียบร้อยแล้ว มีนก็ลากเท้าเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่มีรามินทร์นั่งอยู่ก่อนแล้ว เพื่อนตัวสูงของเขากำลังก้มหน้ากดโทรศัพท์มือถือ คิ้วเข้มขมวดยุ่ง
“ทำไรอ่ะ?”
“ลบข้อความ”
“หือ? โดนกวนเหรอ”
“อื้อ”
“หูยยยย มีแต่สาว ๆ พี่มินทร์คะ หนูชอบพี่, พี่รามินทร์เท่มากเลยค่ะ หนูเป็นกำลังใจให้นะคะ, หนูอยากให้พี่กับพี่มีนเป็นแฟนกันจังเลยค่ะ” มีนไล่อ่านข้อความที่มีคนมาให้เพื่อนสนิทก่อนจะร้องเฮ้ย และเลิกอ่านไป บ้าเหรอ เขากับรามินทร์จะเป็นแฟนกันได้ยังไง เป็นเพื่อนกันดีแล้ว คิดแล้วขนลุก บรื๋ออออ~ สงสัยน้องคนนี้จะเป็นคนที่ชอบชงให้เขากับรามินทร์ได้กันแหงแซะ
“คิดถึงฮันเตอร์ บัสเตอร์จังเลย เฮ้อ..” เหลือบตามองคนที่นอนหมุนรูบิคพร้อมทั้งกระดิกเท้าไปมาจนสลิปเปอร์เป็ดโทริสีเหลืองหลุดจากเท้าไปข้างหนึ่ง.. ยังจะไปคิดถึงมันอีกทั้งที่เมื่อวานก็เล่นกับพวกมันจนลืมรามินทร์ไป
“ไปบ้านนี่ไหม?”
“ไม่เอา ห่วงบ้าน แต่อยากเล่นกับทูเตอร์”
“ก็ไปพรุ่งนี้ตอนเย็นก็ได้ นอนอยู่บ้านนี่เลย วันจันทร์ก็ไปโรงเรียนพร้อมกัน”
“เอางั้นก็ได้” ทำหน้าคิดหนักแต่สุดท้ายก็ตอบตกลง
ทำไงได้ ความอยากเล่นมันมากกว่า แฮ่
------------------------------------
:z10: :z10: :z10:
-
อยากแล้วอยากกลับเป็นเด็กอ่ะ แบ๊วๆๆๆ :mew1:
-
น้องมีน ยังไม่รู้ใจตัวเองใช่ไหมคะ
-
พี่มีนคนแมนกับน้องมินทร์ตาหวานนี่คลอเคลียกันดีเหลือเกิน
-
ตอนเป็นเด็กน่ารักทั้งคู่เลย
พี่มีนเริ่มมีอาการแล้ว
-
รามินทร์แอบหอมน้องมีนด้วยอ่ะ มีนานุชยังไม่รู้ใจตัวเองสินะ หึหึ
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน บรรยากาศมันน่ารักดี
-
เรื่องนี้น่ารักจริงๆเลยยยยยย อ่านทีไรรู้สึกมุ้งมิ้งละมุนละไมมาก
หรือว่าเป็นเพราะพี่มีนคนน่ารัก5555555
-
น่ารักจังนะคะ พี่มีน 5555
-
ทำไมน่ารักงี้อ่าาา งื้ออออ :-[
แต่น้องมีนใจเต้นตึกๆตอนอยู่ใกล้มินทร์ไม่ใช่เหรอ อย่างนี้สาวๆแฟนตคลับไม่เสียแรงลุ้นแน่ๆ :z1:
-
น่ารักได้อีกนะเรื่องนี้ อ่านแล้วอารมดีจริงๆ
-
โถ่ น้องมีนยังไม่รู้ใจตัวเองไงถึงได้ขนลุก
-
เด็กๆน่ารักจังน่อ :impress2:
-
d o u b l e M
s i x
“ฮ่า ๆ ไปเก็บมาฮันเตอร์! บัสเตอร์!”
เสียงใสร้องสั่งพร้อมกับขว้างลูกบอลในมือออกไปให้เจ้าฮันเตอร์และบัสเตอร์ไปคาบมา ฮันเตอร์คือสุนัขพันธุ์ซามอยด์ขนสีขาว และบัสเตอร์คือสุนัขพันธุ์โกลเด้นรีทรีฟเวอร์สีน้ำตาลทองตัวใหญ่แสนอารมณ์ดี
วันนี้มีนมาเล่นที่บ้านของรามินทร์ตามที่พูดไว้ และก็เริ่มปฏิบัติการณ์แกล้งเจ้าเพื่อนรักสี่ขาให้วิ่งไปวิ่งมา
“โอยยย พอแล้วววว เหนื่อยแล้ว แฮ่ก”
เล่นกันไม่นานสุดท้ายก็นอนหมอบทั้งคนทั้งหมา..
“พอแล้ว เข้าบ้านเถอะ”
“ยังเล่นกับทูเตอร์ไม่จุใจเลย”
“ตัวมอมแมมหมดแล้ว เล่นกับพวกมันมาจะสามชั่วโมงแล้วนะ”
ร่างเล็กยู่ปากก่อนพยักหน้าหงึก ๆ รับคำแล้วเดินไปโบกมือลาฮันเตอร์กับบัสเตอร์ ทำอย่างกับจะไม่ได้เจอกันอีก
“อั่ก!” รามินทร์ร้องเบา ๆ เมื่อเพื่อนตัวเล็กทิ้งตัวนอนทับทั้งตัว ตอนนี้มีนอาบน้ำเสร็จแล้ว ก็เลยขอก่อกวนรามินทร์ที่นอนคว่ำเล่นเกมอยู่บนเตียงสักหน่อย อาบน้ำเสร็จก่อนเขาตั้งนานแล้วไม่ยอมลงไปข้างล่าง
“หนักนะหมู”
“หมูที่หนายยยยยย ไม่ใช่จันทร์เจ้าสักหน่อย” ว่าพร้อมกับขยับคางไปวางบนไหล่เพื่อนสนิท ใบหน้าด้านข้างของทั้งคู่อยู่ใกล้เพียงไม่กี่เซนติเมตร
“เดี๋ยวสักพักมีนก็จะเป็นหมูเหมือนจันทร์เจ้าแล้ว”
“โหยยยย ยันนี่ตกเตียงยังดีกว่าพูดแบบนี้อีก” รามินทร์หัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของคำที่นอนทับเขาอยู่ กลิ่นกายหอมกรุ่นและผิวนุ่มนิ่มของมีนามันทำให้เขาต้องควบคุมตัวเองอย่างหนัก เพื่อไม่ให้พลิกตัวเพื่อนตัวเล็กมากอดฟัด ทั้งที่ใช้แชมพูและครีมอาบน้ำขวดเดียวกัน แต่ไม่รู้ทำไมเมื่อมันอยู่บนตัวของมีนาแล้วมันถึงได้หอมผิดปกติ..
จะทำให้หลงไปถึงไหนกัน
“ทำไมไม่เช็ดผม” รามินทร์ถาม พลิกตัวนอนหงายให้ร่างบางตกลงไป แต่คนตัวเล็กก็ยังไม่วายขยับขึ้นมาเกยเขาอีก
“เย็นฉบายยยยย”
“เดี๋ยวก็จะไม่สบายยยยย” มีนหลับตาพริ้มพร้อมอมยิ้มบาง โด่ววว ถึงพี่จะป่วยง่าย แต่แค่ไม่ผมเปียกชื้นกาก ๆ นี่ไม่ทำให้พี่ป่วยหรอก เชื่อสิ!
“เช็ดให้หน่อยสิ” แต่ไม่เสี่ยงดีกว่าเนอะ แหะแหะ
“ลุกขึ้น” ลุกขึ้นตามที่รามินทร์บอก มีนพับขานั่งขัดสมาธิหันหลังให้เพื่อนตัวสูง รามินทร์เดินไปหยิบผ้าขนหนูผืนเล็กมาแล้วมานั่งซ้อนด้านหลังของมีน ก่อนจะใช้ผ้าซับหยดน้ำจากศีรษะทุยอย่างทะนุถนอม ร่างบางหลับตาลง เอนหลังพิงอกกว้างของเพื่อนสนิทเมื่อความสบายและผ่อนคลายก่อตัวขึ้น งืม... ง่วงแล้วอ่ะ
ปัง!
“น้องมีนนนนนน!” เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก หันมองต้นเสียงแล้วยิ้มกว้าง ผิดกับเจ้าของห้องที่ตวัดตามองผู้มาใหม่อย่างไม่พอใจ
“พี่วานิน สวัสดีครับ” วานินยิ้มกว้าง อ้าแขนโอบกอดเพื่อนสนิทของน้องชายแน่น ก่อนหันไปยักคิ้วให้รามินทร์ที่นั่งทำหน้าเบื่อหน่ายอยู่บนเตียง ให้ตาย.. พี่สาวเขามันน่าหงุดหงิดจริง ๆ
“เพิ่งรู้จากแม่เมื่อกี้ว่าน้องมีนมา ดีจังที่เจอกัน”
“แหะแหะ ปล่อยก่อนได้ไหมครับ? มีนหายใจไม่ออกแล้วน้าา”
“อุ๊ย ขอโทษค่ะ พอดีคิดถึงมากไปหน่อย” หญิงสาวยิ้มอาย ส่งมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มสีช็อกโกแลตของเพื่อนน้องชาย เธอไม่แปลกใจเล้ยยย ว่าทำไมน้องชายเธอถึงได้ติดเด็กคนนี้หนัก ตัวก็นุ่มนิ่มน่ากอด กลิ่นก็หอมไปทั้งตัว ถ้าเธอเป็นผู้ชายน้องมีนเสร็จเธอแน่ ๆ
“ลงไปข้างล่างดีกว่าเนอะน้องมีน” ว่าแล้วเธอก็คว้ามือนุ่มของมีนไปจับแล้วพากันเดินออกจากห้อง รามินทร์กลอกตา มองตามหลังพี่สาวกับเพื่อนสนิทอย่างเซ็ง ๆ
วานินจะกลับบ้านอะไรวันนี้วะ! วันที่เขาไม่พามีนมาทำไมถึงไม่กลับ
มาที่ชั้นล่างของบ้านเขาก็กลายเป็นคนถูกลืมทันที.. มันจะมากไปแล้วไหม?
“มานั่งสิ” มีนตบที่นั่งข้างตัวเองปุ ๆ แต่เมื่อรามินทร์จะเดินไปนั่งที่ตรงนั้น พี่สาวอย่างวานินก็พุ่งไปตัดหน้าเขาเสียก่อน
“อะไรของพี่วะ!”
“พี่จะนั่งตรงนี้ รามินทร์ไปนั่งตรงนู่นไป” ทำหน้าไม่สะท้านกับสายตาน้องชาย ถึงแม้รามินทร์จะตาหวานเหมือนใจดีแต่อย่าให้จ้องเขม็งอย่างนี้เลย เสียวสันหลังวูบ แต่ความอยากแกล้งน้องมันก็มากกว่าความกลัวอยู่ดี เพราะฉะนั้นจงเมินสายตานั้นซะ!!
เด็กโดนขัดใจหน้าบึ้งตึง ทว่าไม่มีใครสนใจเขาซะงั้น เอาเถอะ มันเป็นเรื่องดีที่ครอบครัวเขารักและเอ็นดูลูกแมวของเขามากอย่างนี้ ถ้าหากอนาคตเกิดอะไรขึ้นมันอาจจะง่ายก็ได้...
“ตัวเล็ก!”
“พี่นาวินนนนนน~” เจ้าของฉายา ตัวเล็ก โยนจอยเกมในมือทิ้งอย่างไม่ใยดีแล้ววิ่งเข้าไปกอดคนมาใหม่ที่อ้าแขนรอก่อนแล้ว ภายนั้นส่งผลให้เด็กหนุ่มตัวสูงบีบจอยเกมในมือนั่นและมองพี่ชายคนโตอย่างไม่สบอารมณ์
ให้กอดกับพี่วานินยังดีกว่ากอดพี่นาวินอีก!
“ลมอะไรหอบมาเนี่ย”
“มีนคิดถึงทูเตอร์”
“อะไรกัน มาเพราะหมาเหรอ?”
“แหะแหะ” ผละออกจากอ้อมกอดพี่ชายคนโต “สวัสดีครับคุณลุง” แล้วยกมือไหว้สวัสดีนายใหญ่ของบ้าน
“สวัสดี ๆ น่ารักขึ้นหรือเปล่าน้องมีน”
“มีนหล่อครับ” หลังจากพูดประโยคนั้นไปพี่ก็ไม่เก็ทว่าทำไมทุกคนต้องถอนหายใจ..
พี่มาบ้านรามินทร์บ่อยมากกกกก! พอ ๆ กับรามินทร์ไปบ้านพี่เลย ตั้งแต่เด็กแล้ว ก็เลยค่อนข้างสนิทกับครอบครัวนี้ และได้รับความเอ็นดูอย่างท่วมท้นตั้งแต่เจ้าของบ้านไปจนถึงกระถางดอกไม้หน้าบ้าน อ้าว เว่อร์ไปเหรอครับ /เกาท้ายทอย
“น้องมีนคิดหรือยังคะว่าจะเรียนอะไร?” คนถูกถามทำหน้าครุ่นคิดก่อนส่ายศีรษะเบา ๆ
“ยังเลยครับ” ตอบก่อนตักกับข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวแก้มตุ่ย
“น้องเพิ่งมอห้า จะรีบถามทำไมวานิน”
“เอ๊า! นินคิดตั้งแต่มอสามเลยนะพี่นาวิน”
“มีนาจำเป็นต้องคิดแบบพี่หรือไง”
“เอ๊ะ! ไอ้เด็กนี่” ยกกำปั้นใส่น้องชายคนเล็ก(แต่ตัวไม่เล็ก)
“พอ ๆ อย่าทะเลาะกันสิเด็ก ๆ” เป็นคุณแม่ที่ห้ามศึกย่อม ๆ ระหว่างพี่น้อง
“หรือจะไปอังกฤษกับรามินทร์!?”
“หุบปากวานิน” รามินทร์พูดเสียงนิ่ง มองพี่สาวเขม็ง อยู่เงียบ ๆ ก็ไม่มีใครคิดว่าเป็นใบ้สักหน่อย ให้ตาย.. มีนนองหน้าเพื่อนสนิทด้วยความงุนงง แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้คำอธิบายอะไร..
รามินทร์จะไปอังกฤษ.. ทำไมไปไกลจังเลยล่ะ แล้วเราจะได้เจอกันไหม? จะไปเมื่อไหร่เหรอ? ทันทีที่จบมัธยมปลายเลยหรือเปล่า? แล้ว.. ทำไมหัวใจของมีนถึงได้บีบรัดจนเจ็บแปล๊บอย่างนี้กัน..
21 : 30
“ทำอะไรตรงนี้ครับ?”
“พ พี่นาวิน.. เปล่าครับ มีนไม่ได้ทำอะไร” ตอบพี่ชายเพื่อนสนิทก่อนแกว่งขาในน้ำไปมา นาวินพับขากางเกงขึ้นก่อนหย่อนลงในสระน้ำและนั่งท่าเดียวกันกับเพื่อนน้องชาย
“รามินทร์ไปไหนล่ะ?”
“บนห้องมั้งครับ”
“อืม..”
“พี่นาวินมีอะไรหรือเปล่าครับ?” ถามคนที่นั่งข้าง ๆ พี่นาวินเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด
“เปล่าครับ”
“อ่า..”
“อยากรู้เรื่องอะไรทำไมไม่ถามถามล่ะ หือ?”
“ครับ?”
นาวินยิ้มบาง ขยี้กลุ่มผมนิ่มเบา ๆ ด้วยความเอ็นดูก่อนจะผุดตัวลุกขึ้น
“พี่ไปพักผ่อนก่อนล่ะ พรุ่งนี้ประชุมเช้าด้วยสิ”
“ห หะ?” อะไรของพี่นาวิน มาทำให้งงแล้วก็จะไปเนี่ยนะ “ราตรีสวัสดิ์ครับ”
“มีนก็เข้าบ้านเถอะ เดี๋ยวยุงกัด”
“กัดแล้วฮะ..” รู้สึกว่าคิดผิดที่บอกไปอย่างนั้น นาวินคว้าแขนเล็กไปดู จุดแดง ๆ ที่ปรากฏบนผิวขาวเนียนทำให้เขาจิ๊ปาก แพ้ยุงแล้วยังจะมานั่งตากยุง มันน่าตีจริง ๆ
“เข้าบ้านเดี๋ยวนี้เลย”
“พี่นาวินใจเย็น ๆ ครับบบ” ทำให้เป็นห่วงแล้วยังจะมายิ้มแฉ่ง เด็กดื้อเอ๊ย!
แกรก..
ค่อย ๆ แง้มบานประตูให้เปิดก่อนโผล่ศีรษะเข้าไป ไฟในห้องยังเปิดสว่างโร่ พี่ขนลุกซู่เลย ถ้ารามินทร์รู้ว่าไปนั่งบริจาคเลือดให้ยุงมานะ โดนสวดแน่ ๆ เมื่อกี้แค่พี่นาวินเขาก็แทบหูชาแล้ว บ้านนี้ห่วงเขาโอเวอร์มาก ๆ แต่ก็ชอบนะ อบอุ่นดี คึคึ
“ยังไม่นอนหรอ?” เอ่ยปากถามคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนเกากีต้าร์อยู่บนเตียง ถามโง่ ๆ นะไอ้มีน! ถ้านอนแล้วจะนั่งอยู่อย่างนี้เหรอ!?
“หึ” รามินทร์ส่ายหัว “ไปไหนมาครับ?”
“นั่งเล่นข้างล่างง่ะ เดี๋ยวนี่ไปแปรงฟันก่อนนะ” บอกไปก็ไม่ต้องการคำอนุญาตอยู่แล้ว ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมต้องบอกรามินทร์แทบทุกอย่าง
อ่า.. แล้วจะเอายังไงกับตุ่มแดง ๆ ที่แขนดีเนี่ย..
“กลิ่นยา?”
“หะ?” อยู่กับฮันเตอร์ บัสเตอร์มากไปใช่ไหม! ทำไมจมูกดีอย่างนี้ อุตส่าห์ชิ่งปิดไฟเพื่อไม่ให้เห็นรอยแดงที่แขนแล้วยังจะได้กลิ่นอีก! มีนครางอื้อเมื่อเพื่อนตัวสูงคว้ารีโมทมาเปิดไฟให้ห้องสว่าง พี่นี่รีบสอดแขนใต้ผ้าห่มเลย
“เปิดไฟทำไม จะนอนนนนน”
“เพิ่งสี่ทุ่ม อย่ากระแดะ”
ว่ากันงี้เลย?
“พรุ่งนี้ไปเรียนไง นอนเถอะนอน ปิดไฟนอนเร็วคนเก่ง”
แหนะ ไม่คล้อยตามแล้วยังทำหน้าขรึมใส่อีก
“ตอบ”
“ก็.. เปล่า”
มีนกลั้นหายใจเมื่อเพื่อนสนิทพลิกตัวขึ้นมาคร่อมตัวเขา แขนแกร่งทั้งสองยันพื้นเตียงเอาไว้เพื่อไม่ให้ทับคนตัวเล็กกว่า ดวงตารูปอัลมอนด์เบิกโตก่อนกระพริบถี่
“โกหกไม่เนียน ไปเรียนมาใหม่”
“โง้ยยยยยย นี่ไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ นะ แค่ยุงกะ---” ยกมือปิดปากไว้เมื่อเผลอพูดออกไป รามินทร์ขมวดคิ้วก่อนดึงผ้าห่มออกไป มีนรีบซ่อนแขนข้างที่โดนยุงกัดไว้ด้านหลัง โอ๊ยยยยย ทำอย่างนี้มินทร์รู้สิ! แต่จะคิดได้ก็สายไปแล้ว..
“ดื้อ” ลูบรอยแดงบนแขนเล็กเบา ๆ ก่อนถอนหายใจ
“แค่นี้จิ๊บ ๆ ไม่เอา ไม่เครียดเนอะ” ว่าพร้อมเกลี่ยนคิ้วเข้มให้คลายปมออก รามินทร์มองเพื่อนตัวเล็กอย่างเหนื่อยใจแต่ก็ทำอะไรไม่ได้.. แพ้อย่างไม่คิดจะสู้...
“แมวดื้อ ชอบทำให้ห่วง”
“โอ๋ ๆ นี่ไม่ได้เป็นอะไรเลยนะเว้ย” มือเล็กยื่นไปยีผมเพื่อนสนิทก่อนกอดสอดไปรั้งท้ายทอยคนด้านบนให้ล้มตัวลงมา “ทายาแล้วด้วย ห้ามบ่นเลย นี่โดนพี่นาวินบ่นจนเหนื่อยแล้ว”
“นี่กับพี่นาวินคนละคนกัน”
“โธ่...”
สอดแขนเข้าใต้แผ่นหลังเล็กแล้วตระกองกอดอย่างทะนุถนอม จมูกโด่งฝังลงที่ลำคอระหงพร้อมสูดกลิ่มหอมจากกายขาวอย่างแนบเนียน จะว่าเขาฉวยโอกาสก็คงได้ แต่มีนาเปิดโอกาสให้เขาเอง นั่นมันก็ช่วยไม่ได้.. ถ้าโกรธแล้วทำไมไม่ผลักออก? กับคนอื่นน่ะใช่ แต่ลูกแมวตัวนี้ไม่ใช่คนอื่นสำหรับเขา ยิ่งโกรธคนตัวเล็กก็ยิ่งรั้งให้เขาเข้าหา.. กำไรเห็น ๆ หึ
“หนักแล้วนะไอ้หมี!”
“เหรออออ” รามินทร์ทิ้งน้ำหนักใส่คนตัวเล็กจนอีกฝ่ายร้องโวยวาย เอาเถอะ ไม่มีใครได้ยินหรอก ห้องเขาเก็บเสียง
แกล้งเพื่อนสนิทจนพอใจแล้วจึงพลิกตัวนอนตะแคง แต่ยังรั้งให้ลูกแมวจอมดื้อมาซบอก เลื่อนแขนขึ้นรองศีรษะอีกฝ่ายในตำแหน่งที่พอดี มีนขยับตัวนิดหน่อยก่อนวาดแขนพาดเอวสอบของรามินทร์...
ไม่รู้ว่าเด็กผู้ชายคนอื่นกับเพื่อนทำกันอย่างนี้หรือไม่ แต่สำหรับเรามันกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แม้ใครจะมองว่ามันแปลก แต่พวกเราก็สนใจเพียงแค่กันและกันเท่านั้น...
“มินทร์จะไปอังกฤษหรอ?”
“ไม่รู้สิ.. แค่คิด”
“อ่า..”
“ไปด้วยกันไหม?”
เงยหน้าสบตากับเพื่อนตัวสูง “พูดแบบนี้จะไปจริงสินะ..”
“กว่าจะจบมอหกก็อีกตั้งนาน”
“อืม โชคดี” รามินทร์เลิกคิ้วเมื่อคนในอ้อมกอดพูดอวยพรเสียงขุ่น ซ้ำยังพลิกตัวหันหลังให้เขาอีก..
เด็กตัวสูงขยับเข้าไปใกล้จนแผ่นหลังเล็กชิดอกกว้าง ลูกแมวขี้น้อยใจยังคงนอนนิ่งแถมยังส่งเสียงฮึดฮัดคล้ายถูกรบกวนการนอน รามินทร์ยิ้มขำ กดปิดไฟอีกครั้งก่อนดึงผ้าห่มคลุมทั้งคู่ไว้ กดริมฝีปากกับศีรษะทุยแล้วซบไว้อย่างนั้น
“กว่าจะถึงตอนนั้นนี่คงเปลี่ยนใจแล้ว”
“....”
“อย่างอนเลยน่า”
“ไม่ได้งอน!”
“แล้วอย่างนี้เรียกว่าอะไรหืม?”
“ถ้าพี่วานินไม่พูดจะบอกนี่หรือเปล่า? ถ้านี่ไม่ถามจะบอกหรือเปล่า?”
“บอกสิ”
“เมื่อไหร่หรอ? วันที่เดินเข้าเก็ตเลยไหม”
“อย่าพูดอย่างนั้น” กระชับวงแขนโอบกอดร่างบางแน่นจริงกว่าเดิม ราวกับว่าหากคลายอ้อมกอดเพียงแค่นิดเดียว คนคนนี้จะหายไป..
“...”
“เพราะยังไม่แน่ใจเลยไม่บอก เรื่องนั้นแค่คิดไว้เฉย ๆ”
คิดไว้ว่าหากทุกอย่างประสบความสำเร็จเขาอาจใช้เหตุผลข้อนี้เพื่อต่อรองกับครอบครัวได้ ให้ทุกคนว่าเขาสามารถดูแลตัวเองได้ ให้เห็นถึงความมุ่งมั่นของเขา.. หากดูแลตัวเองไม่ได้แล้วจะไปดูแลคนอื่นได้ยังไง.. มันก็เพื่อนตัวเขาและคนคนนี้ ...ในอนาคต...
“อืม”
“ไปด้วยกันไหมครับ?”
“ไม่”
“...”
“นี่จะอยู่กับแม่ อยากไปก็ไปคนเดียวเถอะ”
“ใจร้ายจัง คงเหงาแย่”
“สมน้ำหน้า”
“ไม่สงสารนี่เหรอ?”
“...ก็ไม่ต้องไปสิ” ยกยิ้มกับคำพูดแผ่วเบาของเพื่อนสนิท อยู่ใกล้กันแต่นี้ไม่ได้ยินก็แน่ละ
“ว่าไงนะครับ?”
“เปล่า เงียบได้แล้วจะนอน แล้วก็ขยับไปไกล ๆ ด้วย อึดอัด!”
“ไม่ล่ะ จะกอดไว้ทั้งคืนเลย”
------------------------------
กระดึ้บ ๆ กระดึ้บมาอัพแล้วก็กระดึ้บหนีด้วย
:katai5: :katai5: :katai5:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเมนท์ให้นะคะ ขอโทษด้วยที่มาลงช้า TwT
เดี๋ยวถ้าวฟล.จบก็คงได้ลงเร็ว ๆ แล้วงับ
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะค้าาาา
จุ้บ ๆ ♥
-
รามินทร์ชัดเจนในความรู้สึกนะ ส่วนมีนาเหมือนยังไม่รู้ใจตัวเอง
เมื่อไหร่น๊าาาาา ที่ทั้งสองคนจะใจตรงกัน กว่าจะถึงวันนั้นคงไม่สายไปนะ เพราะคนอ่านแมร่งใจร้อน รอไม่ไหว 5555
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารัดดดดมาก...มาอัพบ่อยๆน๊าาาาา :กอด1:
-
คิดภาพไม่ออกเลยถ้าเกิดวันนั้นมันมาถึงแล้วมินทร์ต้องไปเมืองนอกจริงๆนี่มีนจะเป็นยังไง งื้อ
-
สกินชิพกันดีเหลือเกิน :-[
-
ขอน้องมีนมาเก็บไว้ที่บ้านได้ม๊ายยยยยย น่ารักมากกกกกก
-
พี่มีนของมินทร์ อย่าน้อยใจรามินทร์เลย
ไปเพื่ออนาคตข้างหน้า รามินทร์ก็ค่อยๆพูดให้พี่มีนเข้าใจ
พี่มีนน่ารักอยู่แล้ว
-
พี่มีนอย่างอน
อย่าน้อยใจรามินทร์เลยนะ
:mew1:
:pig4:
-
พี่มีนาน่ารัก น่าห่วงอย่างนี้ น้องมินทร์จะทิ้งไปอังกฤษลงหรอคะ???? :hao3:
-
:m1: :m3: :mc1: :m13:
-
o13 o13 o13 o13 o13
-
d o u b l e M
s e v e n
“โอ๊ยยยยย! ไม่ทำแล้ว อยากกลับบ้าน!” คนตัวเล็กโยนหนังสือเล่มหนาลงกลางโต๊ะก่อนเลื้อยไปซบเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ
“พี่มีนอย่าอู้ดิ มาช่วยกันเลย!” จันทร์เจ้าดันศีรษะของเพื่อนสนิทที่ซบไหล่อยู่ออก ออกจากไหล่แล้วเลื้อยมาหนุนตักจันทร์เจ้าเฉยเลย.. อะไรของพี่มีนก็ไม่รู้
“ง่วงอ่ะจิ๋ว อยากกลับบ้านแล้ว..”
“นี่มันยังไม่พักเที่ยงเลยนะ”
งืม.. ก็ใช่ไง แต่อยากกลับบ้านไม่ได้ไง? ชั่วโมงนี้อาจารย์ไม่เข้าเพราะมีธุระอะไรไม่รู้ แต่ท่านบอกให้ทำงานกันไปฟรีสไตล์ ฟรีสไตล์คือพวกแกจะไปทำที่ไหนก็ไป พี่มีนและสหายเลยเลือกมาที่ศาลาแดงโต๊ะประจำ แล้วตอนนี้ก็มีแต่พี่กับน้องจิ๋วอยู่กันสองคน รามินทร์ ไต้ฝุ่น และก็เวฟบอกจะไปซื้อของที่มินิมาร์ทแป๊บเดียวแล้วก็หายต๋อมเลย
พูดถึงรามินทร์แล้วหงิดแปลก ๆ เรื่องเมื่อคืนสุดท้ายเขาก็ต้องนอนในอ้อมแขนของเพื่อนสนิท กว่าจะหลับไปก็ดึกดื่นทั้งที่ขึ้นห้องนอนตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่ม มันมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก.. ในท้องมันวูบโหวงเหมือนเครื่องในเปลี่ยนที่ จะข่มตานอนก็มีแต่ภาพเพื่อนสนิทตัวสูงลอยมาหลอกหลอน ลืมตาท่ามกลางความมืดก็นึกไปถึงเรื่องที่เพื่อนสนิทจะไปเรียนต่อต่างประเทศ..
ความรู้สึกแปลก ๆ อย่างนี้มันคืออะไรกัน..
“เฮ้อ...”
“เป็นไรอ่ะ?” จันทร์เจ้าเอ่ยถามเมื่อเพื่อนถอนหายใจออกมาเสียงดัง
“เหนื่อย ง่วง หิวด้วย”
“โธ่ เมื่อคืนนอนดึกอ่อ?”
“งืม.. น้องจิ๋วโทรบอกจริงใจไม่ก็จ๋าจ้าซื้ออะไรมาให้กินหน่อยสิ”
เพราะนี่คือคาบพักกลางวันของเด็ก ๆ มัธยมต้น จันทร์เจ้าบอกโอเคแล้วหยิบสมาร์ทโฟนของตัวเองขึ้นมากดโทรหาน้องชาย ใจจริงก็ไม่อยากรบกวนน้องหรอกนะ จะโทรให้รามินทร์ซื้อมาให้ก็ได้ แต่โทรศัพท์มือถือของเราทั้งห้าวางเรียงกันอยู่บนโต๊ะเนี่ย ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าตอนทำงานมีแต่คนสนใจเล่นมือถือ พี่เลยตั้งกฎขึ้นมาว่าให้เอาโทรศัพท์ออกมาวางเรียงกันไว้ ถ้าใครหยิบก่อนต้องเลี้ยงข้าวกลางวัน แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำงานแล้วเนอะ อีกสามคนก็อู้ไปแล้วเนอะ เพราะฉะนั้นโทรด้ายยยยยยย!
มีนณนนท์คือชนะ!
เย้!
“เรียบร้อย!”
“เยี่ยม!” ยกนิ้วโป้งให้เพื่อนตัวนิ่มก่อนหันหน้าซบหน้าท้องนุ่ม ๆ ของจันทร์เจ้า พร้อมทั้งโอบแขนกอดเอวเพื่อนสนิทเอาไว้
ระหว่างรอพี่ของีบก่อนละกันน้าาาาา
“โคตรซวย โดนอาจารย์ศุภชัยเรียกไปช่วย” เวฟบ่นไม่จริงจัง
อาจารย์ศุภชัยคืออาจารย์ฝ่ายปกครองที่เรียกพวกเขาไปช่วยขนของ กว่าจะรอดออกมาได้ก็ถูกซักจนแทบขาวสะอาด ตั้งใจมาซื้อของไปทำรายงานแต่กลับโดนกล่าวหาว่าโดดเรียนซะงั้น เดือดร้อนต้องรีบอธิบายให้วุ่น แต่ก็ขำ ๆ เท่านั้น พวกเขาก็คุ้นเคยกับห้องปกครองดี ไม่ใช่ว่าไปทำเรื่องไม่ดีจนถูกจับเข้าห้องปกครองหรอกนะ แต่เป็นเพราะพวกเขาเคยเป็นสารวัตรนักเรียนตอนมัธยมต้น
“รีบไปซื้อของเหอะ เชี่ยมีนแช่งพ่อกูตายแปดล้านรอบแล้วมั้ง” รามินทร์หัวเราะเบา ๆ กับคำพูดของเพื่อน ไม่แน่เขาอาจจะตายหลายรอบแล้วเหมือนกัน
ไม่ต้องพูดอะไรมากมาย เด็กหนุ่มทั้งสามจึงเดินตรงไปที่มินิมาร์ทเพื่อซื้อของ
“กรี๊ด! พี่รามินทร์อย่างหล่ออ่าาา” เจ้าของชื่อเผลอจิ๊ปาก ก่อนจะรีบเดินนำเพื่อนทั้งสองเข้าไปในร้านค้า
ช่วงนี้เป็นเวลาพักของมัธยมต้น และบริเวณหน้าร้านนั้นมีโต๊ะจัดไว้สำหรับนั่งเล่น มันค่อนข้างเป็นแลนมาร์คที่ดีที่เด็กสาวจะจับกลุ่มกันเพื่อแอบมองรุ่นพี่ที่ปลื้ม
“พี่รามินทร์หวัดดีครับ” รามินทร์เงยหน้ามองต้นเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นคนรู้จักเขาจึงทักตอบ
“ไง?”
“ไม่ไงครับ เจอพี่ก็ดีเลย ดูพี่มีนกับจันทร์เจ้าใช้ผมดิ” จริงใจว่าพร้อมยกตะกร้าในมือขึ้นมา ซึ่งมีขนมและเครื่องดื่มหลายอย่างอยู่ในนั้น
“หือ?”
“พี่จะไปหาสองคนนั้นอยู่แล้วใช่ป่ะครับ ผมฝากด้วยเลยล่ะกันนะ ต้องรีบไปซ้อมดนตรีกับเพื่อน เก็บเงินปลายทางนะครับผม ผมไปล่ะ” เด็กอายุน้อยกว่ายัดตะกร้าสีน้ำเงินใส่มือเขาก่อนจะยกมือไหว้ปลก ๆ แล้ววิ่งออกจากมินิมาร์ท
จริงใจ.. ไอ้เด็กเหี้ย!
“โอ๊ะ! สามคนนั้นมาแล้ว!” เงยหน้าจากจอแลปท็อปตามเสียงจันทร์เจ้า ยกปลายนิ้วดันแว่นให้ชิดสันจมูกก่อนจะยกมุมปากขึ้นไม่เชิงแสยะยิ้มก่อนยื่นมือไปรับถุงพลาสติกสีขาวขุ่นจากรามินทร์ จะไม่โวยวายเพราะมีของกินมาด้วยนี่แหละ..
“ไปไหนมา ทำไมช้า?”
“ช่วยอาจารย์ศุภชัยยกของ” พยักหน้ารับคำก่อนอ้าปากงับซาลาเปาเนื้อนุ่มเข้าไปจนแก้มตุ่ย ในถุงนั่นมีแต่ของที่พี่กับน้องจิ๋วบอกให้จริงใจซื้อมาทั้งนั้นเลย..
“รามินทร์เจอจริงใจเหรอ?” นั่นไง กำลังจะถามแบบเดี๋ยวกันเดะ แต่จันทร์เจ้าดันถามก่อน
“อืม”
“เท่าไหร่อ่ะ เดี๋ยวเราจ่ายคืน”
“ร้อยแปดบาท”
“หนึ่งร้อยแปด.. ร้อยแปดหารสองเป็นห้าสิบ.. ห้าสิบสี่” จันทร์เจ้าพึมพำก่อนเอากระเป๋าสตางค์ออกมาแล้วหยิบธนบัตรห้าสิบบาทและเหรียญห้าให้เพื่อนตัวสูง
“นี่ไม่มีเหรียญเอาไปห้าสิบก่อน ดีล~”
สำหรับมีนามากกว่านี้ก็ยังได้เลย...
“พี่มีน เราขอน้ำขวดนึง”
“อะ”
“แต้งกิ้วทรีไทม์”
เห้อ...
“โอ๊ะ! แบตหมด!! เฮ้ยยย อย่าเพิ่งดับสิ!! งานยังไม่เซฟฟฟ!” ร่างเล็กตะโกนเสียงดังพร้อมกับทึงผมตัวเอง ใจจริงแล้วอยากจับแลปท็อปทุ่มกับหินอ่อนมากเลย แต่มันไม่ใช่ของเขา แล้วมันก็แพงฉิบหายด้วย แงงง แล้วทำไงอ่าาาา งานยังไม่เซฟเลยด้วย ฟหดเ่าสวง
“เวร! ใต้อาคารสองมีปลั๊ก มึงวิ่งเลย!” เวฟบอก มีนหันซ้ายหันขวาอย่างทำอะไรไม่ถูก ทว่ามือกลับคว้าสายชาร์จและตัวแลปท็อปวิ่งไปที่อาคารสอง โดยมีรามินทร์ตามมาติด ๆ
เมื่อมาถึงที่หมายทั้งสองหยุดชะงักราวกับถูกแช่แข็ง มีน้องม.สี่นั่งเรียนกันอยู่ที่โถงตึก มือเล็กยื่นไปจับชายเสื้อของรามินทร์ เด็กตัวสูงหันมายิ้มหล่อให้ทีนึงก่อนไหวไหล่แล้วจับมือเขาเดินเข้าไป ไม่อยากเข้า.. คนเยอะอ่ะ ไม่อยากโดนมอง ไปที่อื่นไม่ได้หรอก แต่ว่า.. ตึกอื่นก็ไกลจากที่นี่อีก โว้ยยยยย!
“พวกเธอมาทำอะไร?”
“ชาร์จแบตครับ” รามินทร์ตอบพร้อมกับรับแลปท็อปจากมีมาชาร์จแล้วกดเปิดเครื่อง เขาแอบขำเบา ๆ เมื่ออีกฝ่ายดูเกร็งมาก ๆ ก็แค่อยู่ใกล้ครูและมีสายตาของรุ่นน้องมองมาเอง..
“พวกเธอไม่มีเรียนกันหรือไง?” เขายังไม่ได้ตอบอาจารย์เพราะเอียงหน้าฟังเสียงที่กระซิบบอกว่าจะไปเอาของที่โต๊ะแป๊บหนึ่งเดี๋ยวกลับมา
“เดี๋ยวนี่ไปเอาให้” บอกเมื่อมีนกำลังจะเดินไป
“อืม เอาหนมมากินด้วยนะ”
“ครับ”
“เมื่อกี้ครู่ว่าไงนะครับ?”
“ถามว่าไม่มีเรียนกันหรือไง?”
“โอ๊ย!” โยกตัวหลบปากกาที่เขกลงบนศีรษะแต่ไม่พ้น “ไม่มีครับ ครูไม่อยู่เลยปล่อยฟรี แต่พวกผมทำงานกันนะครับ” ตอบพร้อมกับยิ้มเผล่ กับคุณครูท่านนี้พี่เคยเรียนด้วยตอนม.สี่ ท่านสอนวิชาศิลปะ นี่ก็คงให้เด็ก ๆ วาดภาพสวนพฤกษศาสตร์ด้านหน้านี้ พี่ผ่านมันมาแล้ว.. สู้นะครับน้อง
ขยับตัวนั่งขัดสมาธิเอนหลังพิงกับกำแพงก่อนจะยกแลปท็อปมาวางบนตัก แล้วเข้าโปรแกรมที่พิิมพ์งานค้างไว้เมื่อสักครู่ก่อนจัดการกู้ไฟล์ที่ยังไม่ได้เซฟคืนมา ฟู่.. โล่งอกไปทีที่ไม่ได้หายไปทั้งหมด ไม่งั้นล่ะแย่แน่เลย..
“กู้คืนได้ไหม?”
“ได้ดิ ระดับนี้” บอกกับรามินทร์ที่เพิ่งกลับมาพร้อมยักคิ้วข้างเดียวใส่ อวยตัวเองนี่ต้องยกให้เขาเลย..
“ให้ช่วยไหม?”
“อืม อ่านข้อความพวกนี้มา นี่จะพิมพ์” พยักหน้ารับเบา ๆ กับคำพูดของมีน รามินทร์ขยับเข้าไปนั่งท่าเดียวกันกับเพื่อนสนิทก่อนจะเริ่มอ่านข้อความให้อีกคนพิมพ์ เวลาตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้วยิ่งน่ามอง.. วันนี้มีแว่นใส่เพิ่มเป็นพร้อพมาอีก จะทำตัวน่ารักไปถึงไหนกัน..
นั่นไม่ใช่แว่นสายตา เพราะมีนไม่ได้สายตาสั้น แต่เจ้าตัวใส่เฉพาะเวลาที่ต้องใช้คอมพิวเตอร์และอ่านหนังสือนาน ๆ เพื่อถนอมสายตา..
“ผมยาวแล้วนะ” ว่าพร้อมกับเสยผมด้านหน้าของเพื่อนตัวเล็กขึ้นไปด้านหลัง แต่สักพักมันก็ตกลงมาปิดหน้าผากมน พี่เหลือบตามองก่อนจะเป่าลมขึ้นหน้าผากจนมันกระจาย เพราะไม่ได้ตัดผมมานานแล้วด้านหน้ามันจึงยาวจนจะทิ่มตา ก็น่ารำคาญดี งืม..
“จะไปตัด buzz cut”
“เพ้อเจ้อ” รามินทร์ว่าก่อนจะดึงแก้มนิ่ม “มัดไหม?”
“ไม่มียางอ่ะดิ”
“น้องครับ!? ใครมียางรัดผมไหมครับ?”
หือ?
“พลอยค่ะ!” เด็กสาวคนหนึ่งพูดพร้อมยกมือขึ้น รามินทร์เลิกคิ้วก่อนจะลุกเดินเข้าไปหาเด็กสาวคนนั้น หืม... ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันน้องคนที่จะเอาผ้ากับน้ำให้รามินทร์เมื่อตอนที่สี่นี่นา.. หูย หน้าแดงแจ๋อย่างนี้น้องเขาต้องชอบรามินทร์แน่เลย ชื่ออะไรนะ? พลอย อ่า.. น้องพลอย น่ารักดีเนอะ
แต่ว่า.. ชอบรามินทร์เหรอ..? รอยยิ้มสวยหุบลงและเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว ดวงตารูปอัลมอนด์มองไปที่เพื่อนตัวสูงที่คุกเข่าข้างหนึ่งอยู่ข้างหน้าเด็กสาวคนนั้นระหว่างรอเธอค้นหายางรัดผมในกระเป๋า.. ฝ่ามือเล็กเผลอยกทาบที่ตำแหน่งหัวใจเมื่อความรู้สึกเจ็บแปล๊บเข้าจู่โจม นี่มัน.. อะไรกัน.. ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้..
“อ๊ะ!” สะดุ้งจากห้วงความคิดพลางเอียงศีรษะหลบตามสัญชาตญาณ ตาสวยกระพริบถี่มองหน้าเพื่อนสนิทที่ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ มุมปากหยักยกขึ้นนิดหน่อย ทว่ากลับส่งผลให้ดวงตาหยีเป็นเส้นโค้ง...
คล้าย ๆ ว่าเขาจะโดนตายิ้มแอทแทค..
“เดี๋ยวทำเองงงงง” จับข้อมือหนาที่รวบผมด้านหน้าตนเองขึ้นไว้ ทำบ้าอะไรก็ไม่รู้ คนอยู่เยอะแยะ น้องเขามองน่ะเห็นไหมมมมม! มีคนกรี๊ดด้วยอ่า! พี่ไม่โอเค พี่เขินแปลก ๆ หน้าร้อนผ่าวเหมือนมีไฟมาจุดใต้แก้ม
โง้ยยย แล้วจะเขินทำไมวะ!!
“อยู่เฉย ๆ ก่อนครับ” ตาย.. ตายอย่างสงบ ยอมก็ด้ายยยย ไม่เห็นต้องแอทแทคด้วยการทำตาหวานกับยิ้มสวย ๆ ใส่อย่างนี้เลย ยิ่งพูดครับอีก.. โว้ยยยย ถ้าไม่ใช่เพื่อนพี่จะคิดว่าพี่โดนอ่อยแล้วนะ..
“กรี๊ดดดด! โมเมนท์นี้ต้องเก็บ!” เสียงกรี๊ดเล็กแหลมดังขึ้นมาในระหว่างที่รามินทร์กำลังรัดผมให้พี่ เจ้าของเสียงวิ่งทั่ก ๆ เข้ามาแล้วนั่งคุกเข่าด้านหน้าพวกเขาพร้อมกับยกสมาร์ทโฟนขึ้นมาบันทึกภาพแห่งความฟิน
ถุย...
เปาะ!
“โอ๊ย เจ็บนะคะ” เด็กสาวท้วงหน้างอเมื่อโดนเพื่อนพี่ชายดีดหน้าผากดังเปาะ ทำไมพี่รามินทร์รุนแรงอย่างนี้นะ เอ๊ะ! หรือว่าจะมาสายเอส กรี๊ดดดดด! อย่างนี้พี่มีนก็สายเอ็มน่ะสิ อร้ายยยยย ดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์อย่างเธอขอกรี๊ด!
“กินดี ๆ” โอ๊ะ! พี่รามินทร์เช็ดปากให้พี่มีนด้วยแหละ หูยยยยย เพื่อนกันเขาทำกันอย่างนี้เหรอ ดูแล เทคแคร์ดีเว่อร์ ไม่ทน ชิปเปอร์จะไม่ทน!
“มาทำอะไรอ่ะจ๋าจ้า?”
“หนูเรียนตึกนี้ค่ะ ว่าจะขึ้นห้องแล้ว แต่เจอพี่สองคนก่อน” จ๋าจ้าก้มหน้ายิ้มเขิน ยกนิ้วชี้ชนกันจึก ๆ
“เรียนตึกนี้เหรอ?”
“ช่ายยยย”
“ขนมไหม?”
“เอา! ขอบคุณค่ะ” จ๋าจ้าคว้าห่อคุกกี้จากพี่มีนไปแล้วยัดใส่กระเป๋า ไอ้เด็กบ้านี่ก็อะไร มานั่งจ้องหน้าพวกเขาแล้วก็หน้าแดง คิดไปถึงไหนแล้วเนี่ย
“ไปดิ เพื่อนรอ” รามินทร์ว่า
“พวกแกขึ้นไปก่อนเลย เราขอคุยกับพี่ก่อนแป๊บนึง” หันไปบอกเพื่อนแล้วหันกลับมาจ้องหน้าเพื่อนพี่ชายทั้งสอง คู่นี้มันเกินคำว่าเรียลไปแล้วจ๋าจ้าขอคอนเฟิร์ม! เอาตำแหน่งประธานสมาคมดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์เป็นประกันเลยเอ้า! (จะไม่บอกนะว่าสถาปนาตัวเองเอง)
“พี่มีนทำอะไรงะ?” ถามพลางยื่นหน้าเข้าไปดู ลำบากรามินทร์ต้องขยับที่ให้น้องสาวนั่ง “โห.. มีแต่ภาษาอังกฤษ ลาก่อน..”
“หึหึ”
“เอ้อ พี่จันทร์เจ้าล่ะ? พี่เวฟ พี่ไต้ฝุ่นด้วย ทำไมมาอยู่กันสองคน อันแนะ! หนีเพื่อนมาสวีทกันเหรอ กิ้ว ๆ”
“เพ้อเจ้อแล้วครับน้องจ๋าจ้า” พี่มีนว่าพร้อมกับดึงแก้มจ๋าจ้า หูย ไม่เห็นต้องเขินรุนแรงงี้เลย “พวกมันอยู่ศาลาแดง พี่มานี่เพราะจะชาร์จแบตครับ เก็ทเนอะ?”
“ครับผม! แต่ว่า.. พี่มีนกินเยอะงี้แล้วจะกินข้าวเที่ยงไหวเหรอคะ?”
เมื่อโดนทัก ปากที่กำลังเคี้ยวหงุบหงับก็หยุดชะงักทันที ซ้ำยังหันไปทำหน้าเอ๋อใส่น้องอีก
“ไหว.. มั้ง”
“โธ่ กินเยอะก็อ้วนเป็นหมูเหมือนพี่จันทร์เจ้า”
“เดี๋ยวจะโดนอาถรรพ์นะจ๋าจ้า”
“ไม่กลัวหรอก แบร่!”
จ๋าจ้าแลบลิ้นใส่ก่อนจะเอนตัวไปพิงรามินทร์และยกแขนคล้องแขนพี่ชาย และอยู่ ๆ พี่รามินทร์ก็ยื่นมือมาปัดผมและหยิบเศษใบไม้ออกจากผมให้ ดวงตาคมสวยเหลือบมองไปทางรุ่นพี่ที่มองเธออยู่พอดี ไม่ได้ตั้งใจมองมันก็เห็นน่า.. การที่สนิทกับหนุ่มฮอตของโรงเรียนและเป็นที่หมายปองของสาว ๆ มันก็ทำให้คนอื่นอิจฉาและหมั่นไส้เช่นนี้แล.. ขออย่าดักตบเธอเลย เธอก็แต่เด็กมัธยมหนึ่งซื่อ ๆ ใส ๆ น่ารัก น่าเอ็นดู แถมยังสวยด้วย.. คริคริ
“พี่มีนพี่รามินทร์ หนูขอรูปคูู่หน่อยสิคะ จะเอาไปลงไอจีดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์~” ถ้าไม่ติดว่าเป็นน้องและเป็นผู้หญิงพี่จะยกแลปท็อปบนตักฟาดหน้าจริง ๆ
“ทำงานอยู่ครับ ไม่ว่าง”
“หูย.. พี่มีนง่ะ นะคะ นะคะ นะคะ นะค้าาา”
“ไม่ว่าง..”
“พี่มีนคนน่ารัก นะค้าาาา ให้ชิปเปอร์คนอื่นได้คืนชีพหน่อยน้าาา นะนะ นะพี่มีนคนหล่อ พี่มีนคนชิค พี่มีนคน...”
“ให้รูปเดียว”
“แอร้ยยย ขอบคุณค่าาาา พี่รามินทร์ขยับนั่งชิด ๆ เลยค่ะ” จ๋าจ้าเด้งตัวออกจากการนั่งตรงกลางเมื่อได้ยินคำอนุญาตจากพี่มีน “มองกล้องหน่อยค่าาาา”
แชะ
พี่รามินทร์วาดแขนโอบไหล่ของพี่มีนแล้วใช้มือข้างนั้นดึงแก้มคนที่หน้างอจนยืด ใบหน้าหล่อเหลาประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ อ่า.. แค่เห็นภาพพี่เขาจ๋าจ้าก็ใจเต้นตึกตัก ถ้าไม่ติดว่าอยากให้ทั้งสองเป็นแฟนกันเธอคงหลงเคลิ้มไปกับยิ้มละมุนนั่นแน่เลย คนอะไร หล่อแล้วยังยิ้มสวย ใจดีอีกต่างหาก แต่ก็อย่างว่าแหละเนอะ ถ้าไม่ได้ชื่อมีนณนนท์ก็อย่าหวังว่าจะได้รอยยิ้มละมุน และสายตาอ่อนโยนจากผู้ชายชื่อรามินทร์เลย..
ขอจ๋าจ้าไปทำหน้าที่ประธานสมาคมที่ดีด้วยการอัพรูปลงไอจีให้ลูกบ้านได้เชยชมก่อนนะคะ กรี๊ดดดดดด
---------------------------------
พาพี่มีนมาส่งแล้วงับ ฮึก.. ตอนนี้ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แง่ว..
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ ต่อไปนี้จะได้เข้ามาอัพบ่อย ๆ แล้วล่ะ(คิดว่าTwT)
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะงับ จุ้บๆ
:mew2:
-
ดับเบิ้ลเอ็มน่ารัก
พี่มีนน่ารัก พี่มีนคนชิค! ฮื่ออออออ
-
ท่านประธานสมาคม รับเราเข้าด้วยยย ฮือออ
-
น้องจ๊ะจ๋า พี่ขอเข้าขมรมดับเบิ้ลเอ็ม ชิปเปอร์ด้วยคนสิคะ จะเข้าไปกรี๊ดในไอจี :m3
ดับเบิ้ลเอ็มน่ารักโฮกกกก อยากจับพี่มีนฟัดจริงๆ :man1:
-
:mew1: :L1: :กอด1: :pig4:
-
พี่มีนนนนนนนนน
จี๊ดๆในหัวใจคนหล่อ
-
:heaven :heaven :heaven :heaven :heaven
-
ณ โต๊ะม้าหินหน้าอาคารเรียนของนักเรียนม.5 ในเวลาพักเที่ยง
“เฮ้อ...”
“เป็นอะไรครับ” ถามพร้อมยื่นปลายดินสอเขี่ยแก้มเพื่อนตัวขาว มีนาย่นจมูกแล้วส่ายหน้า
“เปล่าหรอก แค่รู้สึกเหนื่อย”
“หือ? บอกนี่สิ”
“งานก็เยอะ ยังต้องทำกิจกรรมบ้าบออะไรก็ไม่รู้ อาจารย์ก็สั่งการบ้านเหมือนว่าจะสอนหนังสือเป็นวันสุดท้าย แง่ง!”
“นั่นดิ กูปั่นไม่ทันแล้วเนี่ย ขนาดให้พี่ช่วยแล้วนะ” เวฟบ่นสมทบ เมื่อได้เริ่มแล้วก็หาทางหยุดไม่ได้ กลายเป็นว่าตอนนี้เด็กหนุ่มทั้งห้าต่างหากันวิจาร์ณการสั่งงานของอาจาร์ยหลายท่านอย่างหัวเสีย
“เดี๋ยวมานะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บนึง” บอกกับเพื่อนทั้งสี่ก่อนจะลุกจากโต๊ะไป
“มีนานุช ทำไมมาคนเดียววะ?” เงยหน้ามองเจ้าของเสียง พี่เจนนี่นี่เองนึกว่าใคร ร่างเล็กขยับออกจากการขวางทางเข้าห้องน้ำพร้อมตอบรุ่นพี่ด้วยคำถาม
“ทำไมจะมาคนเดียวไม่ได้อ่ะ? แล้วก็เลิกเรียกผมว่ามีนานุชได้แล้ว!”
“ทำไมเหรอออ มีนานุชชชช”
“โหยยย พูดงี้ไม่ต้องมาคุยกันเลยนะ!” ว่าพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่ เจ็นเนอร์หัวเราะขำกับท่าทางของรุ่นน้อง ขู่ฝ่อราวกับลูกแมวเหมียว หึหึ มันไม่ได้น่ากลัวเลยสัก ถ้าบอกว่าน่ารักเขาจะรีบเห็นด้วยเลย
“จะขึ้นตึกยังไอ้หนู?”
“หึ” พร้อมส่ายหน้า “จะไปซื้อหนม”
“เหรอ กูจะไปเหมือนกัน” คนตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงักให้รุ่นพี่ก่อนเดินนำไปก่อน
..โดยที่ไม่ได้เห็นรอยยิ้มและแววตาที่แฝงนัยบางอย่างจากอีกคน..
เจ็นเนอร์เอาสมาร์ทโฟนในกระเป๋ากางเกงออกมาก่อนเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นกล้องถ่ายรูปและกดบันทึกภาพแผ่นหลังของคนที่เดินนำหน้าเขาอยู่
คนอย่างเขาก็ทำได้เพียงแค่มองร่างเล็กอยู่ห่าง ๆ เท่านั้นแหละ ..คนแอบรักจะไปมีสิทธิอะไร
“yep!” ร้องเสียงใสหลังจากกดรับสายเพื่อนสนิท
(“มีนาอยู่ไหนครับ?”)
“อยู่มินิมาร์ท มินทร์เอาอะไรไหม?”
(“หืม?”)
“เฮ้! พี่เจนนี่อย่ากวนดิวะ!” โวยวายเมื่อถูกรุ่นพี่ตัวสูงแกล้ง เรื่องที่ลอดผ่านสายทำเอาเด็กอีกคนคิ้วขมวด ขยับปากบอกเพื่อนที่นั่งอยู่ด้วยกันแบบไม่มีเสียงว่า ‘เดี๋ยวมา’ แล้วลุกขึ้น
(“เจ็นเนอร์อยู่ด้วย?”)
“ช่ายยย”
(“อืม เดี๋ยวไปหา”)
“หะ?” ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อสายก็ถูกวางไปแล้ว มีนส่ายหน้าเบา ๆ แล้วเก็บมือถือใส่กระเป๋าก่อนกลับไปตั้งอกตั้งใจเลือกขนมบนชั้น
“รามินทร์โทรมาหรอ?”
“อือ”
“พวกมึงนี่อย่างกับแฟนกัน” เขาพูด ก่อนยิ้มเย้ยตังเอง เล่นเองเจ็บน้อยหน่อย หึ
มีนยักไหล่ “เพื่อนกันเหอะ”
ยังไงเขาก็ห้ามความคิดใครไม่ได้ ความจริงคืออะไรพวกเขารู้อยู่แล้ว มีนและรามินทร์คือเพื่อนกัน ถึงแม้หลายสิ่งที่กระทำต่อกันมันอาจจะมากกว่าเพื่อนปกติทั่วไปเขาทำกัน เพราะเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กเลยไม่รู้สึกผิดปกติกับสิ่งที่แสดงออกไป แต่ตอนนี้.. มีนเองก็ชักไม่ค่อยมั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่. . .
เฮ้อ...
“มีนา!”
“อ๊ะ!” ร่างบางเซเล็กน้อย เกือบชนกับชั้นวาง ก็ใครใช้ให้รามินทร์แทรกเข้ามาอย่างนี้เล่า! “มาทำไมวะ?”
“มาหาไง” บอกคนตัวเล็กก่อนมองหน้ารุ่นพี่ที่มีขนาดตัวพอ ๆ กัน รามินทร์ยกยิ้มมุมปากก่อนมองตัวเล็กที่จิ้มแขนเขาจึก ๆ “หืม?”
“ขนมปังไหม? ไส้หมูหยองยังเหลือนะ”
“ไม่ล่ะ” ส่ายหน้าปฏิเสธ ถึงจะเป็นของชอบแต่เขาไม่มีอารมณ์อย่างกิน แอบกลอกตาเล็กน้อย ขนาดเขาเข้ามาเบียดแทรกกลางแล้ว ยังไม่ขยับอีก “พี่มาทำไรวะ?”
“เรื่องของกู” ยักคิ้วกวนรุ่นน้องตัวสูง
รามินทร์ไหวไหล่ “มีนาเอาซาลาเปากับไส้กรอกไหม?”
“เอา!” พยักหน้าเล็กน้อยและเอื้อมมือไปขยี้ผมเพื่อนตัวเล็กก่อนเดินไปต่อแถวซื้อซาลาเปาและไส้กรอกให้แมวเหมียว
ถึงจะไม่อยากทิ้งมีนาไว้กับเจ็นเนอร์เท่าไหร่ก็เถอะ..
“งั้นกูไปละ ฝากบอกรามินทร์เข้าซ้อมตอนเย็นด้วย”
โยกศีรษะหลบมือจองพี่เจ็นเนอร์ที่ยื่นมา “ครับ”
ผิดที่เขาและมีนไม่ได้สนิทกันมาก.. หรือผิดที่เขาไม่ได้ชื่อรามินทร์..
“shh!” สบถเสียงขุ่นเมื่อถูกชนขณะที่กำลังตัดไส้กรอกให้เป็นชิ้น รามินทร์ยกมือที่โดนคมมีดบาดดูและยิ่งเห็นว่ามีเลือดซิบก็ยิ่งหัวเสีย เขามองไปที่ต้นเหตุอย่างไม่สบอารมณ์ แต่สุดท้ายก็ทำเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเมื่อคนทำคือผู้หญิง
“ขอโทษค่ะ พลอยขอโทษค่ะพี่รามินทร์” เธอกล่าวเสียงสั่น ด้วยกลัวว่ารุ่นพี่จะโมโห
เด็กสาวหันไปคาดโทษเพื่อทางสายตาที่นึกพิเรนท์ผลักเธอเข้าไปหารุ่นพี่รามินทร์จนได้เรื่องแบบนี้
“พลอยไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ ค่ะ”
เขาเอาแต่จ้องเธอเขม็ง ความเจ็บปวดที่แทรกเข้ามาทำเอาร่างสูงต้องเม้มริมฝีปาก แผลแค่นิดเดียวมันคงแค่แสบสำหรับคนอื่น แต่มันไม่ใช่กับเขา...
“พี่ พี่รามินทร์มีเลือดออก.. ขอ ขอพลอยดูได้ไหมคะ?” เธอพูดอย่างรนราน
“ไม่ต้องมายุ่ง” รามินทร์พูดเสียงเรียบนิ่ง ยิ่งทำให้คนฟังหน้าซีดเผือด
เด็กสาวก้มหน้านิ่งไม่กล้าพูดอะไร.. เธอคือหนึ่งในผู้หญิงไม่กี่ในคนโรงเรียนที่ได้คุยกับรามินทร์ ทว่าการคุยกันแบบนี้มันไม่น่ายินดีเลยสักนิด.. เธอทำรุ่นพี่ที่เธอชอบเจ็บตัวถึงขนาดเลือดตกยางออก แล้วเธอจะทำยังไง.. เธอไม่อยากให้พี่รามินทร์เกลียดเธอ..
“มินทร์! เกิดอะไรขึ้น”
“เปล่าครับ ไปกันเถอะ” จับมือคนที่เพิ่งวิ่งฝ่าวงล้อมเข้ามาพาเดินหนีจากความชลมุน
“เดี๋ยว.. เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นอ่ะ บอกนี่มา!”
“ไม่มีอะไรครับ” บอกพร้อมพยายามดันหลังคนตัวเล็กให้เดิน แต่ลูกแมวตัวนี้ดื้อเกินไป ขืนตัวไม่ยอมขยับซ้ำยังจ้องมองเขาเขม็ง..
“โกหก”
“มีน.. มันไม่มีอะไรจริง ๆ เด็กคนนั้นแค่ชนนี่”
“คิดว่านี่โง่หรอ เอามือที่ซ่อนไว้ออกมาดิ!” เพราะเสียงที่ค่อนข้างดังทำให้คนแถวนั้นหันมามอง แต่เขาไม่มีเวลาไม่ไปสนหรอก! มีนเอื้อมมือไปคว้าแขนรามินทร์มาเมื่อเพื่อนตัวสูงยังไม่ยอมเอาออกมาให้เขาดู เลือดสีแดงบนก้านนิ้วยาวทำเอาร่างเล็กกัดริมฝีปากและกำมือแน่น
“ไอ้บ้าเอ๊ย!!” ตะคอกใส่อย่างหัวเสียงก่อนเอาผ้าเช็ดหน้าออกมาและกดลงบริเวณปากแผล
“ใจเย็น..”
“ใจเหี้ยอะไรล่ะ!! ไปห้องพยาบาลเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“แค่มีดบาดเองครับ เล็กนิดเดียว”
พูดมาได้ยังไงว่าแค่!! ถ้าตัวเองเป็นเหมือนคนปกติ เลือดหยุดง่ายเหมือนคนอื่น ๆ ทั่วไปเขาจะไม่ว่าสักคำ รู้ว่าเป็นฮีโมฟีเลยยังไมาระวังตัว ให้มีดบาดมือจนได้แผลอย่างนี้อีก ถึงแผลมันจะไม่ได้ใหญ่อะไร แต่มันเป็นเรื่องคอขาดบาดตายสำหรับคนที่เป็นโรคประจำตัวอย่างฮีโมฟีเลียไม่ใช่เหรอ...
รามินทร์หลุบสายตามองมือเล็กที่กำนิ้วชี้ข้างซ้ายเขาแน่นเพื่อกดผ้าห้ามไม่ให้เลือดไหลออกมาเยอะ อยากยิ้มให้กับความน่ารักนี้แต่เขากลับยิ้มไม่ออก ได้แต่มองแผ่นหลังบางของคนที่จ้ำอ้าวอย่างรีบร้อนเพื่อพาเขาไปห้องพยาบาลด้วยความรู้สึกหลายอย่าง
เขาดีใจที่มีนาเป็นห่วง และเขาเสียใจที่ทำให้คนตัวเล็กเป็นห่วง...
ความรู้สึกเจ็บที่บาดแผลเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดที่บีบรัดของอวัยวะที่อกข้างซ้าย เมื่อมองคนน่ารักขบฟันกับริมฝีปากและดวงตาสวยรูปอัลมอนด์มีหยาดน้ำเอ่อคลอ..
“มีนครับ” เอ่ยเรียกคนที่เอาแต่จ้องมองไปที่มือของเขา ปลายนิ้วนุ่มเกลี่ยนบนผ้าก๊อซสีขาวสะอาดแผ่วเบา มีนณนนท์เงยหน้าสบตากับคนที่นั่งอยู่สูงกว่า
ตอนนี้พวกเขาอยู่ที่ห้องพยาบาล ทั้งคู่มาถึงก่อนอาจารย์ประจำห้องจะออกไปทานข้าว และท่านจึงได้ช่วยหยุดเลือดที่ไหลออกมามากมายจนชุ่มผืนผ้าเช็ดหน้าสีอ่อน เมื่อทำแผลเสร็จอาจารย์ก็ขอตัวออกไปทานอาหารกลางวัน ภายในห้องสีเหลี่ยมกว้างขวางนี้จึงเหลือพวกเขาเพียงแค่สองคนเท่านั้น...
“ไม่ต้องพูดเลย ไอ้เหี้ย”
อ้าว.. ด่าเขาซะงั้น
“ขอโทษครับ” ไล้ปลายนิ้วบนแก้มใส่ “...ที่ทำให้เป็นห่วง”
เพียงเท่านั้นน้ำตาเม็ดโตก็กลิ้งออกจากขอบตาสวย รามินทร์ปาดมันออกด้วยความอ่อนโยน เขายิ่งรู้สึกแย่เมือทำลูกแมวตัวนี้เสียน้ำตา
“อึก..”
“ไม่ร้องสิครับ นี่ไม่เป็นอะไรแล้วไง”
“ถ ถ้าเป็น.. อึก เหมือนตอนนั้นจะทำยังไง..”
ตอนนั้น... เมื่อรามินทร์อายุ 12 ในวันหนึ่งที่อากาศดีในช่วงปิดเทอม ทั้งคู่ได้ไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัว และรามินทร์กับมีนณนนท์ได้วิ่งเล่นตามประสาทเด็ก ทว่าเมื่อลูกบอลที่เด็กทั้งสองเล่นดันหลุดจากมือเล็กและกลิ้งไปหยุดที่กลางถนน รามินทร์บอกให้เพื่อนตัวเล็กยืนรออยู่ในรั้วกั้นระหว่างสวนและถนน เด็กตัวโตกว่าจึงอาสาไปเก็บลูกบอล
แต่แล้วจู่ ๆ เหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อมีรถยนต์แล่นมาด้วยความประมาท เพราะความเร็วค่อนข้างสูงทำให้คนขับเบรกไม่ทันและปะทะเข้ากับร่างของเด็กชายวัยสิบสองจนกระเด็น.. มีนจำได้ว่าวันนั้นเขาร้องไห้หนักมากขนาดไหน ตอนที่เห็นเลือดสีแดงฉาดไหลออกมาจากตัวของเพื่อนสนิท
ทั้งคำบอกเล่าของคุณบอกที่เล่าว่าเพื่อนสนิทของเขามีโรคประจำตัวนั่นก็คือฮีโมฟีเลีย ที่หากมีบาดแผลเพียงนอดเดียวก็อาจทำให้ถึงแก่ชีวิตได้ และเลือดของรามินทร์ออกมาเยอะขนาดนั้นล่ะ เพื่อนของเขาจะเป็นอะไรหรือเปล่า จะมาเล่นกับเขาได้อีกใช่ไหม จะยังอยู่กับเขาไปนาน ๆ ใช่ไหม...
วันนั้นคือวันที่มีนเพิ่งรู้ว่าเพื่อนตัวสูงมีโรคประจำตัว...
“แค่มีดกาก ๆ เอง คนเก่งไม่ร้องไห้นะครับ”
และเพราะเหตุการณ์ในวันนั้นส่งผลให้มีนมีความหวาดกลัวทุกครั้งที่เห็นเพื่อนตัวสูงเจ็บตัว หรือมีบาดแผล...
“ถ้าจะยังพูดว่าแค่อีกก็ไม่ต้องว่าคุยกันเจ็ดวันเลย!”
“มีนา..” ครางเรียกชื่อคนน่ารักเสียงอ่อยเมื่อเจอยื่นคำขาด ไม่ดีแน่ การที่โดนมีนาโกรธมันทรมานยิ่งกว่าตอนเลือดออกเสียอีก! แล้วไม่คุยกันเจ็ดวันเหรอ?! ตลก แค่เจ็ดนาทีเขาก็แทบเสียสติแล้ว!
“บอกนี่มาให้หมดเลยว่าโดนมีดบาดได้ยังไง”
“ก็... มีเด็กคนหนึ่งชนนี่ตอนกำลังหั่นไส้กรอกที่โต๊ะ แล้วมีดมันก็เลย..” เขากระดิกนิ้วที่เป็นแผลเบา ๆ
มีนถอนหายใจ “ไม่ชอบเลย...”
“หืม..”
“ไม่ชอบให้มินทร์เจ็บอย่างนี้เลย..”
โธ่.. คนดี จะทำตัวน่ารักไปถึงไหน
“ไม่เป็นไรแล้วไงครับ” ยิ้มให้คนตัวเล็ก “มีนาไปล้างหน้าเถอะ จะได้ขึ้นเรียนกัน อีกอย่างถ้าจันทร์เจ้ารู้ว่ามีนร้องไห้เพราะนี่นะ.. ได้โดนไอ้หมูอ้วนหักคอจิ้มน้ำพริกแน่ ๆ” รามินทร์ทำหน้าขยาด ทำเอาแมวเหมียวขี้แยหัวเราะออกมา
“แต่นี่อยากเห็นมินทร์โดนหักคอ”
“อ้าว..”
“ฮ่าฮ่า ไปกันเถอะ!” ร้องชวนอย่างขัดแข็ง “ว่าแต่.. เราจะทำยังไงกับของกินพวกนี้ล่ะ?”
เพราะอีกประมาณสิบนาทีพวกเขาก็เข้าเรียนภาคบ่ายกันแล้ว..
“เอาไว้กินตอนเรียนไง น่าสนุกออก”
หวา.. คาบต่อไปเรียนฟิสิกส์ของอาจารย์สุดโหดด้วยสิ พี่ไม่กล้าเสี่ยงแต่มันก็น่าตื้นเต้นดี เพราะฉะนั้น...
ดีลลลลลลล!!!
“มินทร์..” ร่างบางเรียกเพื่อนข้าง ๆ ระหว่างที่เดินขึ้นอาคารเรียน
“ครับ?”
“สัญญากับนี่ได้ไหมว่าจะไม่เจ็บตัวอีก..”
“....”
“สัญญานะ นี่เป็นห่วง”
“ครับ สัญญา”
------------------------------------
อ้าว พี่เจนนี่...
มาช้าแล้วก็ยังจะสั้นอีก /กราบ
ถ้ามีอะไรผิดพลาดขออภัยด้วยนะงับ
ฝากติดตามด้วยค่าาา
จุ้บๆ ♥
-
โถ่ววววววน้องมินทร์ของพี่มีน 55555
-
อยากให้รู้ใจตัวเองและรู้ใจกันไวๆ :katai2-1:
-
พี่มีนเมื่อไรจะรู้ใจตัวเองสักที
โรคของรามินทร์นี่น่ากลัว
-
น้องมินทร์ปลอบพี่มีนคนแมนด่วน :katai5:
-
มินทร์ทำไมต้องเป็นโรคนี้ด้วย กลัวแทน ห้ามเป็นอะไรนะ ดูแลตัวเองดีๆเพื่อจะได้ดูแลมีนต่อ :hao5:
-
พี่มีนดูแลรามินทร์ดีๆ นะ
เป็นห่วงอ่ะ
:mew1: :mew1:
-
d o u b l e M
n i n e
“อ๊ากกกกกก จะตายแล้ววววว!” จันทร์เต้าหวีดร้องพร้อมรัวนิ้วทัชจอแทปเล็ตยิก ๆ “พี่มีนช่วยด้วยยยย แงงงง ตายแล้ววว” เมื่อมีนยื่นหน้าเข้าไปดูบนจอก็มีคำว่า GAME OVER ขึ้นมาเสียแล้ว น้องจิ๋วหน้าบู้ ปัดแทปเล็ตลงจากตักอย่างคนเอาแต่ใจก่อนโถมตัวกอดพี่มีนไว้แน่น
“เป็นบ้าอะไรพวกมึง!” เวฟโยนหมอนใบโตจากเตียงใหญ่ใส่จันทร์เจ้า คนถูกแกล้งหน้างอก่อนจะคว้าหมอนใบนั้นมาแล้วปากลับ
วันนี้มาทำงานที่บ้านของพี่ก็เลยจะค้างที่นี่กันเพราะงานยังไม่เสร็จแล้วพรุ่งนี้ต้องทำต่อ เตียงใหญ่เลยโดนเวฟยึดไปก่อนเพราะไต้ฝุ่นกับรามินทร์อาบน้ำ อ๊ะ! เขาไม่ได้อาบด้วยกันนะครับ รามินทร์ใช้ห้องน้ำในห้องพี่ ส่วนเวฟใช้ห้องน้ำด้านล่าง น้องจิ๋วขยับตัวเบียดมีนกอดพาดแขนกอดเอวบาง เตียงเล็กของพี่ถูกไอ้น้องจิ๋วยึดไปแล้ว ถ้ารามินทร์ออกมาคงมีวางมวยกันสักตั้งโทษฐานไปแย่งที่ หึหึ
“พี่มีนขมวดคิ้วทำไม?” เลื้อยตัวนอนหนุนตักพร้อมกับถาม มีนยิ้มแล้วสะบัดหน้า เขาพิมพ์ตอบข้อความจากแชทล่าสุดก่อนจะล็อคหน้าจอและวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่ “แหนะ! ถอนหายใจด้วยยังจะมาสะบัดหน้า บอกมาเดี๋ยวนี้นะ!”
“ไม่มีอะไรโว้ยยย ลงไปเลยไอ้หมู หนัก!”
“ม่ายยยยยย” น้องจิ๋วลากเสียงยาวแล้วฟุบหน้าลงซบกับไหล่ของพี่ แขนสั้น ๆ ป้อม ๆ ก็ยกกอดคอ ที่บอกว่าหนักเพราะเมื่อสักครู่เพื่อนตัวนิ่มดันนึกคึกอะไรไม่ทราบปืนขึ้นมานั่งบนตักเขาเฉย ซ้ำยังหันหน้าเขาหาอีก ให้ตายเถอะ!
“ลงไปเลยนะไอ้หมู!”
“ว่าเราเป็นหมูเหรอออออออออออ อย่างนี้ต้องโดน!!”
“ว้ากกกก! หยุดนะ!” พยายามดันศีรษะของคนที่นั่งคร่อมตักเขาอยู่ออก จันทร์เจ้าร้องบอกว่าไม่แล้วระดมเป่าลมใส่ลำคอของมีน คนถูกแกล้งดิ้นพล่านเป็นปลาโดนน้ำร้อน อยากจะบ้า รู้ว่าคอเขาเซนซิทิฟแล้วยังจะแกล้ง ไอ้เพื่อนเวร!!! แค่สัมผัสเพียงนิดเดียวก็ขนลุกเกรียวแล้ว แล้วหากเป่าละก็... ก็อย่างนี้ไง!
“เล่นไรกันวะ?”
“หุบปากเลยเวฟ อย่ามายุ่ง!” หันไปแหวใส่เวฟก่อนหันกลับมาเป่าลมใส่คอของพี่มีน คึคึ ดูดิ ตัวแดง หน้าแดงไปหมดเลย หง่ากกกก น่ารักจังเยยยยยยยย ไม่แปลกใจทำไมรามินทร์ถึงได้รั--- อุ๊ปส์!
“เดี๋ยวมันก็หายใจไม่ทันตายหรอกห่า อ้วนเป็นหมูแล้วยังไปทับกุ้งแห้งแบบมันอีก”
“ไอ้เวฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!”
“แฮ่ก.. พ พอแล้วน้องจิ๋ว” ว่าพร้อมดันฝ่ามือกับอกของเพื่อนตัวจิ๋ว “ไม่ไหวแล้ววะ.. ฮ แฮ่ก..”
จันทร์เจ้ากลืนน้ำลายเอือก กระพริบตาปริบ ๆ มองคนที่เขานั่งทับอยู่ กลุ่มผมสีช็อกโกแลตตกคลอเคลียเครื่องหน้าหวาน ใบหน้าขาวเนียนแปรเปลี่ยนเป็นแดงก่ำ ริมฝีปากสีเชอร์รีอวบอิ่มเผยอหอบหายใจ แผ่นออกบางสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะ จากการดิ้นส่งผลให้คอเสื้อนอนเผยออกให้เห็นผิวขาวเนียน... ท่าทางของพี่มีนกับคำพูดที่พูดออกมาเมื่อสักครู่รวมกันแล้วนะ.. อื้อหืออออ รามินทร์มาเห็นต้องช็อคตายแน่ ๆ
“เหวออออ” จันทร์เจ้าหวีดร้องเมื่อคอเสื้อถูกดึงจนหงายหลังและไม่นานก็ล่วงตุบจากเตียง... กำลังจะอ้าปากด่าคนกระทำก็ต้องปิดฉับเมื่อเห็นว่าเป็นใคร จันทร์เจ้ารู้สึกว่าตัวเองเริ่มตัวเล็กลงไปเรื่อย ๆ ...รามินทร์ยืนทำหน้ายักษ์ มองเพื่อนตัวเล็กตาขุ่น ใบหน้าหล่อฉายแววเรียบนิ่งและไม่ชอบใจอย่างเห็นได้ชัด ลูกหมูตัวน้อยกระพริบตาปริบ ๆ ราวกับอ้อนวอนขอชีวิตจากง้างมือมัจจุราช
ทว่า.. มีนางฟ่าจิตใจดีเข้ามาช่วยชีวิตลูกหมูตัวน้อย ๆ อย่างเขาเสียก่อน
“น้องจิ๋วเจ็บเปล่า มินทร์เล่นอะไรไม่รู้เรื่องเลย ไปแต่งตัวได้แล้ว” เอ่ยถามอาการคนที่นั่งแปะอยู่บนพื้นพร้อมยื่นมือไปช่วยดึงให้ลุกขึ้น ก่อนจะบอกคนที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ ไม่รีบไปแต่งตัวเดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก... ตัวก็ไม่เช็ดให้แห้งอีก มันน่าตีจริง ๆ
“พี่มีน..”
“เป็นไร? เจ็บหรอ?” เอ่ยถามเพื่อนที่ทำหน้าเมื่อจะร้องไห้ จันทร์พยักหน้าหงึกหงัก
“เจ็บก้น เมื่อกี้กระแทกไปแรงเลย แง..”
“โอ๋ มานี่มา” ลูกหมูน้อยคลานเข้าไปมานางฟ้าใจดีของเขาแล้วโอบแขนกอดรอบเอวบาง ใบหน้าน่ารักซบกับอกของมีนณนนท์จนแก้มตุ่ย หวา.. เห็นรามินทร์มองมาด้วย สายตาน่ากลัวมั่ก!
“พี่มีน เรานอนด้วยนะ”
มีนเลิกคิ้วกับคำขอของเพื่อน “เอาดิ” แต่เขากลับแอบหวั่นกับใครอีกคนที่เคยนอนด้วยกันที่เตียงนี้
แต่คงไม่เป็นอะไรหรอก... มั้ง
จันทร์เจ้าเมื่อได้รับคำอนุญาตก็วิ่งไปคว้าตุ๊กตาตัวโปรดที่นอนกอดทุกคืนมาแล้ววิ่งกลับมาที่เตียง ร่างน้อยมุดเข้าใต้ผ้าห่มผืนนุ่มและจัดท่าเตรียมนอนเสร็จสรรพ ก่ายทั้งแขนและขาพาดตัวเพื่อนสนิท มีนยิ้มบางลูบศีรษะกล่อมให้นอนหลับ ดูแลยิ่งกว่าลูกเสียอีก ฮึ่มมม จันทร์เจ้าเป็นเด็กอนามัย สามทุ่มครึ่งก็เตรียมตัวนอนแล้ว และถ้าสี่ทุ่มปุ๊บ ร่างกายก็จะชัตดาวน์... ยังไม่หลับทันที เพียงแค่การประมวลผลทำงานช้าลงและสุดท้ายก็หลับไปในที่สุด...
“จันทร์เจ้า! ไปนอนเตียงใหญ่ดิวะ!” เสียงของรามินทร์ที่ตะโกนมาทำให้คนที่กำลังหลับลืมตาขึ้นมาก่อนตะแคงตัวไปด้านที่รามินทร์ยืนอยู่
“ไม่! เราจะนอนกับพี่มีน ตัวนั่นแหละไปนอนเตียงใหญ่”
“เรื่องสิ! นอนเตียงใหญ่ก็เบียดไอ้เวฟ ไอ้ฝุ่นไง คิดสิ คิด”
“แล้วตัวจะมานอนเบียดกับพี่มีนหรอ ไม่อาววววว เราจะนอนเตียงเล็กกับพี่มีน”
“แล้วตัวจะไปเบียดมีนาทำไม”
“หูย.. เราตัวเล็กกระจี๊ดเดียวไม่เบียดหรอก ตัวนั่นแหละ ตัวใหญ่อย่างกับยักษ์ยังมีหน้ามาพูดอีก!”
“โอยยยย หยุดเถียงกันเลย!” สองคนนี้นี่ มันน่าจริง ๆ ทะเลาะกันได้ตลอด “ถ้าอยากนอนเตียงเล็ก มินทร์กับน้องจิ๋วก็นอนด้วยกันเลย เดี๋ยวนี่ไปนอนเตียงใหญ่เอง”
“ไม่!” ทีอย่างนี้ล่ะตอบพร้อมกับเชียว จันทร์วาดแขนล็อคตัวพี่มีนไว้แน่น “พี่มีนนอนกับเราน้า”
“ได้ไงวะ!”
“ได้สิ! พี่มีนบอกว่าจะนอนกับเราอ่ะ ตัวอย่างมาสะเหร่อได้เปล่า เราจะโกรธแล้วนะ!”
“เพ้อเจ้อไรไอ้หมู มีนบอกตอนไหนหะ?”
“ก็ตอนที่ตัวแต่งตัวไง เราจะกอดพี่มีนแน่น ๆ เลย เชอะ!”
“ไอ้พวกเหี้ยยย เสียงดังขนาดนี้เดีียวแม่ไอ้มีนก็มาด่าหรอก” เวฟว่าขึ้นมา และนั่นทำให้ให้จันทร์เจ้าและรามินทร์เงียบกริบ น้องจิ๋วแลบลิ้นใส่เพื่อนตัวสูงที่ทำท่าจะเข้ามาฆ่าตัวเองแล้วกลับไปกอดพี่มีน
“อ่า.. พี่มีนตัวห๊อมหอม แถมยังนุ๊มนุ่ม เราจะกอดทั้งคืนเลย คึคึ”
นั่น.. ยังจะไปแหย่รามินทร์อีก
“มินทร์นอนเตียงใหญ่นะ นี่จะนอนกับน้องจิ๋ว”
“มีนา...” เขาจะเอาอะไรไปสู้กับไอ้จิ๋วมันได้ล่ะ หงุดหงิดโว้ย นอนไปเลยไอ้หมู ไม่ต้องมาทำหน้าแป้นแล้น ตื่นมาพรุ่งนี้เจอแน่ ๆ หึ!
“มันหลับแล้วเหรอวะ?”
“หลับแล้ว” ตอบไต้ฝุ่นไป มันที่ว่าก็จันทร์เจ้านั่นแหละ ตอนนี้ก็หายใจเข้าออกสม่ำเสมอไปแล้ว หลับง่ายแล้วยังหลับลึกอีก เฮ้อ.. เมื่อได้ยินคำตอบไต้ฝุ่นกับเวฟจึงลดระดับเสียงของเกมที่กำลังเล่นลง เพราะเกรงว่าจะรบกวนการนอนของเพื่อนตัวเล็ก
“อือ.. ทำไร” เอ่ยถามคนที่จู่ ๆ ก็มานอนทับเขา รามินทร์ไม่ตอบ ดึงหนังสือจากมือเล็กออกแล้ววางไว้ที่โต๊ะไม่ไกล พี่มีนก็อ่านทุกอย่างนั่นแหละที่ไม่ใช่หนังสือเรียน ดีใจแทนพ่อแม่เนอะ แหะแหะ
“ไอ้หมู” ว่าพร้อมแยกเขี้ยวใส่คนหลับ มีนหัวเราะเบา ๆ ก่อนดึงแก้มของคนบนตัว “บอกมันไปนอนเตียงใหญ่ดิ”
“น้องจิ๋วหลับแล้ว”
“ปลุกสิ”
“เอ๊า.. มินทร์ก็ไปนอนเตียงใหญ่ไง” สอดมือสางกลุ่มผมสีดำขลับ “ไม่เช็ดผมให้แห้ง”
รามินทร์เบ้ปาก “..เช็ดให้หน่อยสิครับ” วางคางบนหน้าท้องนิ่มแล้วช้อนตามองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอน ลูกแมวของเขาเลิกคิ้วก่อนจะพยักหน้า รามินทร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วจึกลุกไปหยิบผ้าผืนเล็กมา แต่ยังไม่วายตบหัวของเวฟกับไต้ฝุ่นไปคนละที
ร่างเล็กมองคนที่หลับตาให้เขาเช็ดผมให้ด้วยความสับสน ก้อนเนื้อภายในอกเต้นระรัวราวกับตีกลอง พักนี้อาการแปลก ๆ มันเกิดขึ้นกับเขาบ่อยมากจนอดเอามาคิดไม่ได้ เขาไม่เคยเขินอายเมื่อต้องสบตากับเพื่อนสนิทคนนี้ เขาไม่เคยหัวใจเต้นแรงเมื่อร่างกายของเราสัมผัสกัน เขาไม่เคยหน้าร้อนผ่าวเมื่อเพื่อนตัวสูงส่งยิ้มให้ เขาไม่เคยหายใจติดขัดเมื่อโดนโอบกอด และเขาไม่เคยหงุดหงิดเมื่อมีสาวสวยมาชอบเพื่อนของเขา..
แต่สิ่งที่ไม่เคยเหล่านั้นกลับเกิดขึ้นกับเขาในช่วงหลังมานี้...
เฮ้อ... ไม่เอาไม่คิด เป็นไปไม่ได้หรอก เนอะ ๆ
“มินทร์..”
“ครับ?” ขานรับทั้งยังหลับตา
“หนัก ลงไปได้แล้ว”
“ผมยังไม่แห้งเลย...”
ขยี้แรง ๆ ด้วยความหมั่นไส้แล้วหยุดมือ “ไปเช็ดเองเลย จะนอนแล้ว”
“อือฮึ ฝันดีครับ” รามนทร์ยื่นมือยีกลุ่มผมนุ่มเบา ๆ แล้วดึงแก้มนิ่มอีกที ก่อนเอาผ้าไปตากแล้วกลับไปที่เตียง ดวงตาสีเข้มทอดมองคนที่ขยับตัวนอนที่เตียงอีกฝั่ง คนถูกมองเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเพื่อนตัวสูงส่ายหน้าเบา ๆ จึงขยับปากแบบไม่มีเสียงว่า ‘ฝันดีนะ’ แล้วหลับตาลง ไม่นานร่างเล็กก็เข้าสู่ห่วงนิทรา..
หากว่าจันทร์เจ้าหลังง่ายล่ะก็ ทายาทอันอับหนึ่งก็หนีไม่พ้นมีนณนนท์คนนี้แน่นอน...
ไต้ฝุ่นและเวฟปิดเกมหลังจากบันทึกสถิติล่าสุดไปแล้ว ถ้ายังเล่นต่อเสียงเอฟเฟกต์คงไปรบกวนการนอนของคนหลับปุ๋ยเป็นแน่ และพวกเขาก็คงโดนรามินทร์เล่นงานด้วย ทั้งคู่มองหน้ากันก่อนมองไปที่คนที่นั่งพิงหัวเตียงและมองหน้ากันอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจออกมาแผ่วเบา..
แม่ง.. มันมองไอ้มีนมาจะเป็นชั่วโมงอยู่แล้วครับ
“มองขนาดนั้นไม่แดกเข้าไปเลยวะ” นัยน์ตาหวานผิดกับแววตาที่ติดจะเย็นชาผินมองเพื่อนอีกสองคนที่เพิ่งปืนขึ้นเตียงหลังจากปิดไฟ ..หากคนถูกมองไม่ได้ชื่อมีนณนนท์ก็ไม่มีสิทธิได้รับสายตาอบอุ่นจากผู้ชายที่ชื่อว่ารามินทร์หรอก เชื่อเถอะ
“ไรมึง?”
“ยังจะถาม” ไต้ฝุ่นว่าพลางใช้หมอนฟาดศีรษะของรามินทร์
“ช่วงนี้ไอ้ห้อยแปลก ๆ มึงไม่สังเกตเหรอ?”
“แปลกยังไง?”
“มึงก็รู้อยู่แก่ใจ” เด็กตัวสูงเป่าลมขึ้นหน้าผาก เขาลืมตามองเพดานผ่านความมืดและถอนหายใจ
ใช่.. พักนี้มีนาแปลกไป เหมือนมีอะไรครุ่นคิดตลอดเวลา
“รู้อะไร”
“ยังจะมาทำไขสือ เดี๋ยวกูถีบตกเตียง” รามินทร์หัวเราะหึ
“พวกกูรู้นะว่ามึงคิดยังไงกับไอ้มีน” เขาเลิกคิ้วในความมืดก่อนแค่นหัวเราะกับคำพูดของไต้ฝุ่น ใช้คำว่า พวก คงหมายถึงเวฟด้วย บางที.. อาจรวมถึงจันทร์เจ้า
“กูคิดอะไร”
“มึงชอบมัน”
“เปล่า มันไม่ได้ชอบว่ะ” เวฟแย้ง “มันรัก”
“ตลก” ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่เขากลับไม่ได้หัวเราะ “พวกมึงรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็นานพอดู จำไม่ได้ละ อย่าถามนะว่ารู้ได้ไง ขนาดยอดหญ้าที่สวนพฤษศาสตร์ยังรู้เลยสัด เพราะสายตามึงไง” พูดเบาราวกับกระซิบแบบนี้ไม่ค่อยได้อารมณ์เลยว่ะ แต่จะพูดเสียงดังเดี๋ยวคนถูกนินทาจะตื่นอีก อึดอัดโว้ยยยย ไอ้เวฟอยากแหกปาก!! เพราะเผลอดิ้นเลยโดนไต้ฝุ่นที่นอนตรงกลงตบหน้าผากเข้าให้ป๊าบใหญ่
ขอบคุณ
“นอกจากสายตาก็การกระทำ.. ห่า ทำอย่างกับมันเป็นเจ้าหญิง คำพูดมึงอีก มีครับแทบทุกครับ พูดกับอาจารย์ยังไม่เพราะขนาดนี้ กับพวกกูยิ่งกว่าไพร่” ไต้ฝุ่นเสริม
“มึงชื่อมีนณนนท์หรอ?”
“กูชื่อวรกรณ์”
“เสือก”
เวฟเบะปาก ชื่อวรกรณ์แล้วผิดตรงไหน แหม!!! เดี๋ยวไปบอกแม่พาไปเปลี่ยนชื่อเป็นมีนณนนท์เลยนี่ เผื่อพี่รามินทร์จะสนใจบ้าง อิอิ “ทำไมมึงไม่บอกมันวะ ห้อยศรีมันไม่น่าคิดต่างจากมึงนะ”
“นั่นดิ”
“คิดตื้น ๆ บอกไปถ้าเขาตีตัวห่างจากกูให้ทำไง? พวกมึงคิดว่ากูไม่อยากบอกเหรอ อึดอัดจะตายห่า”
“หวายยย สมน้ำหน้า โอ๊ย!”
“สัดเวฟ มึงลงไปนอนพื้นเลยสัด ไป!”
“ตบมันให้กูอีกที” และไต้ฝุ่นก็จัดให้ตามคำขอ
“มึงทำไงวะ ตอนมีคนมาจีบมัน”
“ทำใจ” เหมือนตลกแต่ไม่ตลก มันคือเรื่องจริง นั่นคือสิ่งที่เขาทำได้.. เขาสามารถแสดงออกไปว่าไม่ชอบได้แต่มันมีขีดจำกัด เพราะคำว่า เพื่อน “โคตรแย่ มึงก็รู้ว่ากูหวงเขาขนาดไหน”
“เออ ยิ่งกว่าพ่อมันอีกไอ้ห่า เว้นระยะหน่อยก็ดีนะกูว่า บางทีมันอาจอึดอัด”
“อืม”
“ถ้ากูไม่คิดไปเองเหมือนมันจะชอบมึงอยู่นะ”
“มึงคิดไปเอง”
“เข้าข้างตัวเองบ้างเหอะเหี้ยเอ๊ย นอกจากแม่ก็มึงนั่นแหละที่มันแคร์สุด ๆ แล้ว”
มันก็จริง แต่ไม่มีอะไรที่สามารถยืนยันได้ว่ามีนาคิดเหมือนเขา..
“จะทำอะไรก็รีบ ๆ หน่อยนาจา โดนคนอื่นคาบไปแดกมึงเป็นหมาเลยนะเว้ย”
นั่นน่ะสิ..
“หรือยังไม่รู้ใจตัวเองวะ?”
“มีความเป็นไปได้..”
รามินทร์พรูลมหายใจ “นอนเถอะ”
บอกตัดบทก่อนพลิกตัวหันหลังให้เพื่อน ปิดเปลือกตาลงทว่าภาพที่ผุดขึ้นมากลับมีเพียงใบหน้าที่ประดับด้วยรอยยิ้มของแมวเหมียวขี้อ้อน.. ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากบอกความรู้สึกที่มี นับวันมันยิ่งเพิ่มขึ้นจนเขาอึดอัด ยิ่งมีคนเขาหาตัวเล็กของเขา เขาก็แทบจะระเบิด เขาหวง เขาไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ พูดคุย ได้ยินเสียงหัวเราะ ได้รับรอยยิ้มจากมีนาเลยสักนิด หากแต่เขารู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้คิดอะไรกับคนพวกนั้น แต่คนพวกนั้นน่ะ.. คิดแน่
ถ้ารามินทร์บอกสิ่งที่เขาคิดไปอะไรจะเกิดขึ้นบ้าง.. ถ้าเพื่อนสนิทคิดเหมือนกันมันก็เป็นเรื่องดีสำหรับเขา ถ้าไม่.. เขาอาจต้องเสียงมีนาไป.. มันเสี่ยงเกินไป แม้จะมีเวลาเตรียมใจมากแค่ไหนเขาก็ไม่พร้อม ไม่พร้อมจริง ๆ หากข้างกายเขาจะไม่มีเด็กผู้ชายตัวเล็กที่ชื่อว่ามีนณนนท์ เขาเป็นคนกล้า แต่เรื่องของมีนเขาก็แค่คนปอดแหกคนหนึ่ง.. เขายอมอยู่ในฐานะเพื่อนแบบนี้หากบอกว่ารักไปแล้วต้องไม่มีใครอีกคนอยู่ข้าง ๆ
แต่หากสถานการณ์มับบีบบังคับ... ก็ไม่แน่
ช่วงกลางดึก... ร่างเล็กขยับตัวไปมาพร้อมกับไอโขลก เปลือกตาบางค่อย ๆ ปรือขึ้นก่อนกระพริบถี่ มือบางควานไปรอบ ๆ เพื่อหาขวดน้ำดื่ม หากคว้าได้เพียงอากาศเท่านั้น ยกแขนของจันทร์เจ้าที่พาดมาบนอกออกไปไปและลุกนั่ง ดึงผ้าห่มคลุมให้ถึงอกคนที่นอนบนเตียงเดียวกัน มองเท้าเล็กที่โผล่พ้นผ้าห่มออกมาแล้วส่ายหน้า
มือสวยหยิบถุงเท้ามาแล้วสวมให้เพื่อนตัวเล็กหนึ่งข้าง ขอบคุณแสงจากด้านนอกที่พอให้เขามองเห็น.. จันทร์เจ้าเป็นคนขี้หนาวแต่ชอบนอนถีบผ้าห่ม นี่คงถีบจนถุงเท้าหลุดไปข้างหนึ่ง อย่างกับเด็กแหนะ เมื่อสายตาเริ่มคุ้นชินกับความมืดจึงค่อยก้าวลงจากเตียง มีนเปิดประตูให้เบาที่สุดด้วยเกรงว่าจะไปรบกวนการหลับนอนของเพื่อน แล้วจึงเดินลงไปที่ชั้นล่าง
อึก อึก.. ยกหลังมือปาดหยาดน้ำไปไหลจากริมฝีปากลงไปที่คาง มือเล็กวางแก้วน้ำไว้ในอ่างก่อนเดินออกจากครัวด้วยความงัวเงีย ปกติที่โต๊ะจะมีขวดน้ำตั้งไว้ตลอดเพราะพี่ชอบตื่นมาดื่มน้ำตอนดึก แต่วันนี้กลับลืมเอาขึ้นไปด้วย... ฮ้า.. ง่วงจัง แน่ล่ะ นี่มันตีสามเองหนิ
หืม? ก้อนอะไรอยู่บนโซฟาน่ะ ไว้เท่าความคิด ขาเรียวก้าวเดินไปอย่างระมัดระวังก่อนชะโงกหน้าเข้าไปดู แสงไฟจากหน้าบ้านส่องผ่านเข้ามาทำให้เห็นเสี้ยวหน้าหล่อ แม้จะค่อนข้างมืดแต่เขาก็มองออกว่าเป็นใคร.. ทำไมรามินทร์ถึงมานอนอยู่ตรงนี้นะ ร่างเล็กยู่ปาก ยื่นมือไปปัดผมด้านหน้าของรามินทร์เบา ๆ ทว่าเมื่อกำลังจะดึงมือกลับแขนของเขาก็ถูกดึงจนร่างลอยหวืดไปแปะบนตัวของเพื่อนตัวสูง...
ถ้าเผลอกรี๊ดด้วยความตกใจความชิคของพี่จะหายไปทันที แต่พี่ไม่กรีี๊ด พี่ยังเป็นคนชิคอยู่ ; __ ;
“มินทร์ ปล่อย..”
“มีนหรอ?”
“อือ ปล่อยเร็ว” ร่างเล็กถูกดันให้นอนข้าง ๆ รามินทร์ตวัดผ้าห่มคลุ่มร่างลูกแมวตัวน้อยเอาไว้ก่อนสอดแขนรองคอให้หนุนแทนหมอน โอเค.. แม้มันจะไม่ได้ดีขึ้น แต่มันก็ดีกว่าที่จะนอนทับบนร่างกายแข็งแรงของเพื่อนนักบาส ถึงนั้นก็เถอะ.. หัวใจเขาก็เต้นแรงพอกัน
“ลงมาทำไมครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยชิดใบหูทำให้ลมหายใจอุ่นร้อนปะทะกับผิวกายของมีน คนถูกถามถึงกับขนลุกซู่..
“ม มาดื่มน้ำ ทำไมมินทร์มานอนตรงนี้ล่ะ?”
“เบียด นอนไม่หลับ” แม้จะปรับโซฟาให้เป็นเตียงแล้วแต่มันก็ไม่น่าจะนอนสบายเหมือนเตียงจริง ๆ เลยนะ.. เพราะเขาให้น้องจิ๋วนอนด้วยหรือเปล่ารามินทร์ถึงได้ลงมานอนที่ห้องนั่งเล่นแบบนี้ ถึงเตียงนั้นจะใหญ่ แต่หากเด็กผู้ชายตัวใหญ่หุ่นนักกีฬาสามคนนอนด้วยกันมันคงไม่สบายเท่าไหร่ ปกตินอนเบียดกับรามินทร์เขาก็ไม่ได้อึดอัดอะไรด้วย... “นอนกับนี่นะ”
เงยหน้ามองคนพูดทันที ปากอิ่มเม้มเข้าหากันก่อนพยักหน้าเบา ๆ และก้มหลบสายตาของเพื่อนตัวสูง ก็เล่นตาเป็นประกายและยิ้มอย่างกับเด็กได้ของเล่นแบบนั้น.. เขาสบตาด้วยไหวก็เหนือมนุษย์เกินไปแล้ว.. มือน้อยยกทาบที่ตำแหน่งอกข้างซ้ายอย่างเผลอตัว และถือเป็นโชคดีที่มีผ้าห่มคลุ่มอยู่ ไม่งั้นรามินทร์ต้องเห็นแน่ว่าเขาทำอะไร..
รามินทร์มองคนข้าง ๆ ที่นอนตัวเกร็ง และคิ้วขมวด เมื่อเขาแตะปลายนิ้วลงคนน่ารักก็สะดุ้งราวกับโดนไฟช็อต ดวงตารูปอัลมอนด์มองเขาพร้อมกระพริบถี่และหลุบหนี.. ทว่าเขามองเห็นประกายวูบไหวบางอย่างในดวงตาคู่สวยนั้นทัน.. มันไม่ได้มีความหวาดกลัว หากมีความสับสนแฝงอยู่ในนั้น
ลูกแมวของเขากับกำลังสับสนเรื่องอะไรงั้นหรือ... ภายในใจของร่างเล็กนี้กำลังคิดอะไรอยู่..
‘หรือยังไม่รู้ใจตัวเองวะ?’
อยู่ ๆ คำพูดของเวฟก็เข้ามาในหัวของเขา ยังไม่รู้ใจตัวเองงั้นหรอ.. หรือจะเป็นอย่างนั้นนะ หึ เพ้อเจ้อแล้วไอ้รามินทร์
“คิดอะไรอยู่ครับ?” เอ่ยถามคนที่เดี๋ยวคลายปมคิ้ว เดี๋ยวก็ขมวด ลูกแมวเหมียวเบิกตาเหมือนเพิ่งได้สติคืนมา
“ค คิดว่าจะให้ของขวัญอะไรดี” ว่าพร้อมพลิกตัวนอนหงาย “อีกผ่านสัปดาห์นี้ไปก็วันเกิดมินทร์แล้วหนิ อยากได้อะไรหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิ”
“ต้องรู้สิ!”
“อืม... อยากเลี้ยงแมว”
“หะ? แมว?” ถามออกไปอย่างงุนงงกับคำตอบของเพื่อนตาหวาน รามินทร์ยกยิ้มเล็กน้อยก่อนลูบกลุ่มผมนุ่มของคนตัวเล็ก มีนจับมือรามินทร์ไว้แล้วลูบเบา ๆ ที่ก้านนิ้วยาว นิ้วที่เป็นแผล.. ตอนนี้แผลหายแล้ว โชคดีที่ไม่มีแผลเป็น คุณป้าบ่นใหญ่ว่าทำไมไม่ระวังตัว พี่นาวินก็บ่นน้องเหมือน ทำให้เป็นห่วงทั้งบ้าน ถึงเจ้าตัวจะยืนยันว่าแค่แผลเล็ก ๆ ก็เถอะ ก็คนมันห่วงนี่เนอะ.. ห้ามยังไงได้
“ใช่ แมว”
“ถ้าเลี้ยงแมวจะไม่ตีกันกับบัสเตอร์ ฮันเตอร์หรอ?”
เขาอยากจะขำกับความซื่อนั่นจริง ๆ “ไม่หรอก เข้ากันดี”
“หือ? แมวที่มินทร์อยากได้เคยเจอทูเตอร์หรอ?”
“ใช่ครับ เคยเจอหลายครั้งด้วย”
“อ้าว แล้วทำไมไม่เลี้ยงมันไว้ล่ะ?”
“ไม่รู้ว่ามันอยากให้นี่เลี้ยงหรือเปล่านี่สิ..”
“ซะงั้น มันเป็นแมวจรจัดหรอ?”
“เปล่าหรอก แต่มันยังไม่มีเจ้าของ นี่เลยอยากเลี้ยง”
“อะไรอ่ะ ไม่ใช่แมวจรจัด แต่ไม่มีเจ้าของ เพ้ออะไรเนี่ย นี่งงนะเว้ย”
“หึหึ ไม่รู้ว่าลูกแมวตัวนั้นอยากมีนี่เป็นเจ้าของหรือเปล่า”
“นี่ก็ไม่รู้อ่ะ นี่ไม่ใช่แมว”
โธ่...
“งั้นคงไม่...”
“บ้าน่า มินทร์ใจดีออก แมวนั่นคงอยากอยู่ด้วยแหละ”
“เหรอ..”
“งืม ทำไมต้องทำเสียงหงอยอ่ะ ชอบมันมากหรอ?”
“อืม.. ชอบ ชอบมาก ๆ”
น่าอิจฉาแมวตัวนั้นจังเลยเนอะ...
“ถ้ามันไม่ยอมก็ฉุดเลย ยังไม่มีเจ้าของไม่ใช่หรอ น่าจะได้แหละ ดูแลมันดี ๆ รักมันมาก ๆ เดี๋ยวมันก็ไปไหนไม่รอดเองนั่นแหละ..”
หืม.. จะให้นี่ทำอย่างนั้นจริง ๆ หรอมีนา แน่ใจหรอครับ?
“ถ้าทำแบบนั้นแล้วมันเกลียดนี่ล่ะ? ถ้ามันหนีนี่ไปไกล ๆ ล่ะ?”
ร่างบางขมวดคิ้ว “เอ๊า มินทร์จากเลี้ยงจริง ๆ ก็ต้องหาวิธีจัดการมันให้ได้ ทำให้มันเชื่อใจไง”
“อ่า.. ครับ”
“นี่จะเลี้ยงแมวหรือจีบสาว ทำไมต้องกังวลขนาดนั้นอ่ะ”
“เลี้ยงแมวสิครับ”
มีนเบะปาก “ถ้าไม่ใช่แมวแล้วอยากได้อะไรอ่ะ? นี่ไม่รู้จะซื้ออะไรให้เนี่ย”
“ไม่ต้องให้หรอก เปลือง”
“โอเค! ดีเลย นี่จะได้มีตังค์กินหนม คึคึ”
“นิสัย”
“ก็มินทร์บอกว่าไม่ต้องให้หนิ...”
“ครับผม นอนเถอะจะตีสี่แล้ว”
“งืม..” พอพูดเวลามาแบบนี้แล้วรู้สึกง่วงขึ้นมาทันที “ฝันดีนะ”
“ฝันดีครับ” บอกพร้อมแนบริมฝีปากกับหน้าผากมน มีนตัวแข็งทื่อและเผลอหยุดหายใจ หัวใจของเขาเต้นตึกตักอีกแล้ว ไม่นะ! อย่าเป็นแบบนี้สิ รามินทร์จูบหน้าผากราตรีสวัสดิ์เขาออกจะบ่อยนะ! ฮือ ไม่ชอบเลย ไม่ชอบเลยจริงกับความอึดอัดที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรอย่างนี้น่ะ..
รามินทร์อย่ามาเล่นอย่างนี้กับพี่นะ...
------------------------------------------
:katai5: :katai5: :katai5:
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับผม ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาาาา
♥
-
:pig4: :pig4:
-
พี่มีนรู้ใจตัวเองเร็วๆ นะ
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
:mew1: :pig4:
-
เอาใจช่วยพี่มีนคนแมนกับรามินทร์คนหล่อให้บอกรักกันเร็วๆ :katai2-1:
ปล.หลงรักจันทร์เจ้า จันทร์จะมีคู่กะเค้ามั้ย :กอด1:
-
เมื่อไหร่จะรู้ใจตัวเองนะมีน รู้ได้แล้ว ความอึดอัดน่ะ ทำให้กระจ่างซะทีสิ รักก็บกเค้าไปนะมินทร์เดี๋ยวจะมีคนคาบไปนะ เอาใจช่วยให้รักกันเร็วๆ
-
:katai2-1:น่ารักมากอ่ะ มินทร์บอกไปเลย งื้อออ :mew3:
-
ดีเยี่ยมค่ามีนานุช เสนอให้ผู้ชายฉุดตัวเองแบบไม่รู้ตัว 555
-
น่ารักจัง รอตอนต่อไปนะคะ
-
d o u b l e M
t e n
ในเวลาเช้าวันธรรมดาที่เด็กทุกคนต้องไปโรงเรียน และมีนเองก็เช่นกัน ร่างเล็กยืนหาววอดด้วยความง่วงงุนอยู่หน้าโรงเรียนเพราะรอเพื่อนสนิท ฟันขาวกัดหลอดนมอย่างเบื่อหน่าย ก่อนดูดเครื่องดื่มนั้นไปรวดเดียวจนหมดกล่องแล้วเดินเอาไปทิ้งที่ถังขยะ
ง่วงจัง.. เมื่อไหร่รามินทร์จะมาถึงสักที
เมื่อคืนดันอวดเก่ง ตื่นมาตอนเที่ยงคืนเป๊ะ ๆ เพื่อโทรไปหารามินทร์ เพราะอยากจะบอกแฮปปี้เบิร์ธเดย์คนแรก สุดท้ายก็คุยเพลินไปถึงตีสอง นอนไม่หลับไปอีกถึงตีสี่ สภาพเลยเป็นเช่นนี้แล...
ระหว่างที่เขากำลังคิดอะไรเพลิน ๆ ก็มีเด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาด้วยความประหม่า มีนดึงหูฟังออกข้างหนึ่งเพื่อที่จะฟังสิ่งที่รุ่นน้องคนนี้จะพูด แต่.. เขากลับมีความคิดที่ว่าน่าจะทำไม่รู้เรื่องไปเลยดีกว่า...
“สวัสดีค่ะพี่มีน พลอยเองนะคะ” เด็กสาวเอ่ยทักทายพร้อมแนะนำตัว
“อ่า.. สวัสดีครับ” เขาทักตอบและยิ้มให้
“คือ..” มีนยิ้ม “ว วันนี้เป็นวันเกิดพี่รามินทร์ พลอย.. พลอยฝากของขวัญไปให้พี่รามินทร์หน่อยได้ไหมคะ?” เด็กสาวมองหน้ามีนราวกับจะอ้อนวอนพลางยื่นกล่องขนาดเล็กที่ถูกห่ออย่างดีให้กับเขา
“น้องน่าจะให้เองดีกว่านะครับ”
“พลอยก็อยากให้เองนะคะ แต่พี่รามินทร์ต้องไม่เอาแน่เลย”
“ไม่หรอก รามินทร์ไม่ได้ใจร้ายสักหน่อยครับ”
“พลอยไม่กล้าหรอกค่ะ” เธอว่าพร้อมกับแก้มที่แดงปลั่ง คงจะเขินมากจริง ๆ ถ้ารามินทร์ยืนอยู่ตรงหน้าไม่บิดเป็นเกรียวเลยเหรอ หึหึ
“โธ่ น้องครับ เพื่อนพี่ไม่กินคนนะ” มีนหัวเราะ “เดี๋ยวพี่ช่วยก็ได้ครับ”
“พี่มีนใจดีจัง ขอบคุณมากเลยนะคะ!” เด็กสาวกล่าวอย่างดีใจ
“ครับ ไม่เป็นไร”
“งั้นพลอยไปก่อนนะคะ เพื่อนบ่นแล้วแน่เลย”
“บายครับ”
เมื่อเด็กสาวรุ่นน้องวิ่งเข้าโรงเรียนไปมีนก็พรูลมหายใจออกมา หลุบตาลงมองกล่องขนาดเล็กบนฝ่ามือด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เขาถึงไม่อยากมอบมันให้แก่รามินทร์เลย ถอนหายใจออกมาอีกเฮือกใหญ่และสะบัดศีรษะไล่ความคิดในหัวออกก่อนเก็บของสิ่งนั้นใส่กระเป๋ากางเกง
“เฮ้ย! มีนานุช!”
“บอกว่าไม่ให้เรียกมีนานุชไงเล่า!” แหวใส่คนมาใหม่ เจ็นเนอร์ยกยิ้มกวนประสาทรุ่นน้องตัวเล็กก่อนยกแขนวางบนไหล่แคบอย่างถือวิสาสะ “ทำไมยังไม่เข้าโรงเรียนวะ?”
“รอมินทร์อยู่” ตอบพลางดันแขนของรุ่นพี่ลงจากไหล่ แขนหนักอย่างกับท่อนซุงยังจะเอามาพาดเขาอีก!
“อ๋อ วันนี้วันเกิดมันหนิ ฝากแฮปปี้เบิร์ธเดย์ด้วยแล้วกัน”
“เดี๋ยวก็ต้องเจอตอนซ้อมบาส บอกเองดิ”
“อะไร ฝากแค่นี้ไม่ได้” เจ็นเนอร์บีบแก้มของรุ่นน้องตัวเล็ก “แล้วมึงมีของขวัญให้มันป่ะ?”
“ไม่บอก!”
“บอกมานะไอ้เตี้ย”
“พี่เจนนี่ไม่เสือกดี”
“โห้ เดี๋ยวนี้ปากร้ายนะ” คนตัวสูงล็อคคอร่างเล็กคล้ายจะทำการลงโทษ ทว่ามันกลับเหมือนเขาลงโทษตัวเองเสียมากกว่า กลิ่นหอมอ่อน ๆ จากกายบางทำให้เขาชะงักไปเล็กน้อยและแทบจะลืมวิธีการหายใจ
“ปล่อยนะเว้ยไอ้เหี้ยพี่เจนนี่!”
“เด็กปากดีต้องโดนลงโทษมึงไม่รู้เหรอ”
“ไม่รู้ ไม่อยากรู้ ปล่อยโว้ยยยยยยย!”
“หึหึ เฮ้ย!” เจ็นเนอร์อุทานเมื่อไหล่ถูกกระชากไปด้านหลัง ส่งผลให้ร่างของมีนเซไปด้วยเพราะยังถูกล็อคคอไว้
รามินทร์มองรุ่นพี่กัปตันทีมบาสตาขุ่นก่อนจะดึงแขนเพื่อนสนิทให้มายืนข้าง ๆ เจ็นเนอร์แค่นหัวเราะกับภาพตรงหน้า ก่อนขอตัวเข้าโรงเรียนไปก่อน
“อ่ะ แฮปปี้เบิร์ธเดย์” มีนยิ้มกว้างจนตาหยี ส่งกล่องนมจืดให้กับรามินทร์ที่ยังทำหน้ายักษ์ รามินทร์หงุดหงิดอะไรมาอ่ะ น่ากลัวมากเลย ฮือ ที่ยิ้มไปนั่นก็แค่ทำใจดีสู้เสือทั้งที่ใจเข้ามันกลัวไปหมด... ไม่รู้ว่ากลัวอะไร ก็แค่กลัว...
“หืม? นมกล่องเนี่ยนะ”
“ช่ายยยยย จะได้แข็งแรงไง ฮี่ เข้าโรงเรียนกันเถอะ” รามินทร์ส่ายหัวเบา ๆ พลางดื่มนมที่ร่างเล็กส่งให้ จะว่าเป็นของขวัญก็ไม่ได้เพราะเขาเป็นคนบอกให้อีกฝ่ายเอาเผื่อเขาทุกเช้าเอง หัวหมอจริง ๆ
“เมื่อกี้ไอ้เจ็นมันทำอะไร?”
“ก็เปล่า เข้ามาทักแล้วฝากแฮปปี้เบิร์ธเดย์มินทร์ด้วย”
“เหรอ? แต่นี่เห็นมันไม่ใช่แบบนั้น?”
“หูย... ขี้สงสัยจังวะ ก็คืองี้ พี่เจนนี่ถามว่ามีของขวัญให้มินทร์เปล่า แล้วนี่เลยบอกว่าไม่เสือกดิ แล้วจากนั้นพี่มันก็ล็อคคอนี่เฉยเลย บอกจะทำโทษเด็กปากดี ผีบ้ามากอ่ะ” พูดจบก็ยิ้มให้เพื่อนตัวสูงไปอีกที
รามินทร์พ่นลมหายใจอย่างทำอะไรไม่ได้นอกจากพยักหน้ารับ เจอยิ้มของลูกแมวตัวนี้ไปทีไรเขาต้องแพ้ทุกที จึงได้แค่เก็บความไม่พอใจไว้กับตัวเองเท่านั้น...
“ทีหลังอย่าให้ใครมาแตะตัวอีกนะ”
“ทำไม?”
“นี่ไม่ชอบ”
“แล้วมีสิทธิอะไรมาไม่ชอบเล่า!”
“อ้าว วันนี้วันเกิดนี่นะ”
“ไม่เห็นเกี่ยว รามินทร์แม่งบ้าแล้ว!”
“น่า... ทำให้หน่อยดิ ไม่งั้นต้องอกแตกตายแน่ๆ”
“หือ? ว่าไงนะ?”
“เปล่าครับ นะ ต่อไปนี้ไม่ให้ใครมาโดนตัวแล้วนะ”
“งั้นมินทร์ก็ห้ามโดน ออกห่างไปเลยหนึ่งเมตร”
“เฮ้ย! ได้ไงเล่า!”
“ไม่รู้โว้ยยย แบร่!!” แลบลิ้นใส่รามินทร์ก่อนจะโกยแนบวิ่งหนีเงื้อมือมาร คึคึ
เถียงกันตั้งแต่หน้าโรงเรียน จนกระทั่งเข้าแถวทำกิจกรรมยามเช้า หรือจนตอนนี้ที่กำลังเดินขึ้นอาคารเรียน เขาและรามินทร์ก็ยังคงเถียงกันอยู่ เห็นหน้าบึ้ง ๆ แล้วอยากแหย่ให้อารมณ์ดีสักหน่อย ตั้งแต่ตอนอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว เขารู้สึกไม่ดีแบบแปลก ๆ ไม่รู้สิ แค่อยากให้รามินทร์ยิ้มเฉย ๆ
“พอแล้วครับ เลิกเล่น”
“ฮ่าฮ่า ยิ้มหน่อยสิ หน้าโหดแบบนี้ใครเขาจะกล้าเอาของขวัญมาให้” มีนว่าพร้อมกับดึงแก้มของรามินทร์ คนตัวสูงหัวเราะหึก่อนโขกศีรษะตัวกับร่างบาง
“ดี จะได้หน้าโหดทั้งวัน”
“ใจร้าย”
“หึหึ”
“สวีทกันสองคนอยู่ได้ หลบ ๆ” จันทร์เจ้าวิ่งเข้าแทรกกลางระหว่างรามินทร์และมีนแล้วหัวเราะคิกคักพอใจที่เห็นเพื่อนตัวสูงทำหน้าหงุดหงิดไม่สบอารมณ์ แหม.. ก็เราแค่อยากแกล้ง แต่จะโทษเราคนเดียวไม่ได้น้าาาา เนี่ยยยย พี่มีนยกแขนกอดเราเลย คึคึ
“อะไรของตัววะ!” รามินทร์เอ่ยอย่างไม่พอใจที่อยู่ ๆ มนุษย์แคระแกรนอย่างจันทร์เจ้าก็เข้ามาแทรกระหว่างเขากับมีนา กวนตีนจริง ๆ นั่น! แขนนั่นไม่ต้องกอดลูกแมวของเขาก็ได้มั้ง แล้วยังสะเหร่อเอียงหน้าไปซบไหล่เล็กอีก ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ห้องลูกเป็ดนะพ่อจะถีบให้ตกบันได
“ตัวอย่าโวยวายได้ป่ะ เราแค่อยากอยู่ตรงกลางอ่ะ!”
“สะเหร่อ!”
“หูยยยย ด่าเราว่าเสือกเลยสิ!”
“เสือก”
โอ้โห!!!! จันทร์เจ้าเบิกตาโตอ้าปากค้าง ยกนิ้วชี้หน้าเพื่อนตัวสูงอย่างพูดไม่ออก อะไรอ่ะ! แค่พูดเล่นเองทำไมต้องด่าจริง ๆ ด้วย ฮือ TwT แล้วพี่มีนนี่จะขำอะไรนักหนา! ไอ้เวฟกับไอ้ฝุ่นด้วย แง! เราจะฟ้องหม่าม้าาาาาาาา!
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องนะ” พี่มีนดึงจันทร์เจ้าเข้ากอดและลูบหัวประโลมคนที่ทำหน้าหงิกงอ หึหึ ไปท้าเขาเองแทน ๆ น้องจิ๋วนี่ก็แสบ ซุกหน้ากับอกพี่แล้วถูไถไปมาจนจั๊กจี้ไปหมด ซ้ำยังไปแลบลิ้นใส่รามินทร์ให้ต้องโดนเขกหัว เจ็บตัวไปอีก หน้ามู่ทู่มากกว่าเดิมไปอีก
“รามินทร์นิสัยไม่ดีเลยอ่ะ โป้งแล้ว พี่มีนอย่าไปเล่นกับคนแบบนั้นนะ” แกล้งทำเป็นซุบซิบแต่ระดับเสียงนี่ดังจนแทบจะได้ยินกันทั้งตึก เนื่องจากความกวนตีนของน้องจิ๋วเลยโดนรามินทร์กระชากออกจากอ้อมแขนของพี่มีนไป ไอ้หมีใช้แขนหนีบคอน้องจิ๋วไว้จนหน้าน่ารักนั่นซุกอยู่ใต้รักแร้ คนตัวเล็กกว่าก็ดิ้นแด่ว ๆ เป็นปลาขาดน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นรามินทร์ก็ไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ ถึงจะโดนทุบตีไปเยอะอยู่พอควร
“ตัวปล่อยเราเด้!!!”
“ไม่!”
“นิสัยไม่ดี เราจะบอกไม่ให้พี่มีนเล่นด้วย”
“เชิญเลย ใครบอกให้กวนตีน หืมมมม!”
“ไม่ได้กวนตีนเว้ย! แค่หยอกเล่นเองอ่ะ แง! จะฟ้องหม่าม้า ฟ้องป่าป๊าด้วย ฟ้องทุกคนเลย”
“ไอ้กาก นอกจากเตี้ยแล้วยังกากอีก”
“หูยยยยย เรายังสูงได้อีกเหอะ! เชอะ!”
“หึหึ”
“มินทร์พอได้แล้ว น้องจิ๋วจะตายแล้วมั้งนั่น”
“ไม่ตายหรอกน่า ไม่ได้รัดแรงสักหน่อย ดูหน้ามันสิ” รามินทร์ใช้มืออีกข้างบีบคางจันทร์เจ้าให้หันมาหาเขา คนถูกล็อคยิ้มแฉ่งชูสองนิ้ว หัวเราะคิคิสบายอารมณ์ก่อนยกแขนกอดเอวหนาของรามินทร์แล้วพากันเดินนำหน้าเข้าห้องเรียนไปก่อน เห็นทะเลาะกันบ่อยแต่ก็รักกันมาก รามินทร์ดูแลจันทร์เจ้าดีพอ ๆ กับดูแลมีน และนอกจากกับมีนที่รามินทร์ไม่พูดกู-มึงด้วย ก็มีจันทร์เจ้าอีกคน...
ก็ได้แต่มองหน้าไต้ฝุ่นกับเวฟด้วยความเพลียใจ สองคนนั้นหัวเราะแล้วพากันยื่นมือมายีผมเขาแล้วเดินเข้าห้องเรียนไป ทิ้งเขาเดินคนเดียวอีก ไอ้พวกนี้!
OoO!
มีนอ้าปากค้างอย่างตกใจกับสิ่งที่เห็น บนโต๊ะของรามินทร์มาของวางอยู่มากมาย ทั้งกล่องของขวัญ จดหมาย และขนมที่เยอะมาก ๆ เยอะจนล้นไปที่โต๊ะของพี่ นั่น!! มีกล่องเค้กตั้งสามกล่อง! เพื่อน ๆ หลายคนต่องก็มุงดูอย่างสนใจ สนใจขนมและของกินพวกนั้นมากกว่า... แต่ไม่มีใครกล้าแตะต้องแม้แววตาจะฉายแววต้องการมากขนาดไหน น้ำลายงี้จะไหลย้อยไปถึงคางแล้วพี่ว่า ผิดกับจันทร์เจ้า ไต้ฝุ่นและเวฟที่พุ่งเข้าใส่อย่างไร้สติ ผีตะกละเข้าสิงซะแล้ว...
“ช่วยเอาไปทิ้งหน่อย” เด็กตัวสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง
“เฮ้ยยย! จะทิ้งจริงหรือมึง น่าเสียดายออกนะเว้ย งั่ม ๆ” เวฟร้องถามทั้งที่ยังมีขนมอยู่เต็มปาก เพื่อนหลายคนก็พยักหน้าเห็นด้วย จันทร์เจ้าที่อยู่ใกล้ ๆ คงขยะแขยงถึงได้ฟาดเพี๊ยะเข้าที่แก้มของเวฟเต็ม ๆ
“อืม”
“โหยยยย ไรวะ มีนมึงช่วยพูดดิ๊ กูเสียดายยยยยยยยย” ไอ้เวฟ!!! ไอ้เห็นแก่กิน!
ร่างเล็กถอนหายใจเบา ๆ มองสายตาละห้อยของมนุษย์ผู้หิวโหยแล้วก็สงสาร
“มินทร์ อย่าทิ้งเลย คนให้เขาเสียใจนะ”
“นี่ก็ไม่ขอ”
ยู่ปากกับความเย็นชาของเพื่อนสนิท “ถ้างั้นก็แบ่งขนมให้เพื่อน ๆ ก็ได้ ดูหน้ามันดิ อย่างกับคนอดอยาก สงสาร .. ยังไงมินทร์ก็ไม่กินอยู่แล้ว ส่วนของที่ไม่ใช่ของกินก็เก็บไว้เนอะ”
ตาหวานหลุบมองลูกแมวที่ช้อนตามองและยิ้มอ้อนก่อนจะบอก “อืม”
เพียงคำเดียวที่หลุดออกจากปาก เด็กวัย 17 ก็พากันโห่ร้องด้วยความดีใจแล้วยื้อแย่งของกินบนโต๊ะนั้นไป ไอ้สัด! อย่างกับแร้งลง ไปอดอยากจากไหนมาวะนั่น เขาดึงแขนร่างเล็กให้ถอยหลังออกมาจากความชลมุน แมวเหมียวยิ้มหวานและชู้นิ้วโป้งให้เป็นเชิงว่าเยี่ยมมาก ไอ้พวกนั้นพอได้ของกินกันแล้วถึงบอกสุขสันต์วันเกิดเขา ไม่มีของขวัญให้แล้วยังจะแย่งของขวัญกูอีก เหอ ๆ แต่เขาก็ไม่ได้ถือสาอะไร เพราะไม่อยากได้อยู่แล้ว
“เออ ลืมเลย” มีนพูดเสียงเบาเพราะอาจารย์ยังอยู่ในห้อง “มีน้องฝากของขวัญมาให้อ่ะ น้องคนที่มินทร์เข้าไปขอยางรัดผมให้นี่ จำได้ป่ะ?”
“หืม ไม่รู้สิ” แง่ว.. แต่หันมาสนใจหน่อยได้ไหมคุณ! ไม่ต้องสนใจมากก็ได้ป่ะหนังสือนั่นอ่ะ งานที่ครูสั่งก็ทำเสร็จแล้วแท้ ๆ ดูพี่มีนเป็นตัวอย่างนี่!
“ไม่ดูหน่อยหรอ?”
“ไม่ล่ะ” ยกยิ้มให้พี่แล้วก้มไปสนใจหนังสืออีกครั้ง “ตั้งใจเรียนหน่อยแมวเหมียว”
“ง่า... มินทร์รับไปก่อนแล้วนี่จะตั้งใจเรียน”
“งั้นก็เรื่องของมีนแล้วล่ะครับ หึ”
“เอ๊า!”
“หึหึ”
กริ๊งงงงงง กรี๊งงงงงง
เสียงออดหมดเวลาดังขึ้นขัดจังหวะ รามินทร์หัวเราะอีกครั้งกับหน้าเอ๋อ ๆ ของมีนาแล้วดึงสมุดของร่างเล็กกับของตัวเองไปส่งให้อาจารย์ที่หน้าห้อง พอกลับมาก็โดนเวฟด่าอีกว่าไม่เอาของมันไปส่งด้วย โถถังกะละมังหม้อ คิดว่าทำหน้างอนแล้วน่ารักมากมั้ง พี่มีนสยองมาก!
“มีนนนนนนนนนน!”
“เรียกตัวเองทำไมครับ?”
รามินทร์เป็นสิ่งมีชีวิตที่กวนตีน...
“เรียกมินทร์นั่นแหละ เสียงสูงไง โว้ะ!” ทำหน้าอารมณ์เสียใส่คนที่หัวเราะหึหึ “เอาไปเถอะน้าาาา”
“ทำไมต้องอยากให้ขนาดนั้น”
“ก็น้องเขาฝากมาให้มินทร์อ่ะ”
“พี่มีน! เราจะไปห้องน้ำนะ”
“อือ ๆ” ตอบรับจันทร์เจ้าแล้วกลับมาจ้องหน้ารามินทร์ “น่า นะ เอาไปเถอะ สงสารน้องเขา”
“นี่ไม่อยากได้ป่ะวะ แล้วไปฝากมีนได้ไง”
“ก็น้องเขาไม่กล้าให้มินทร์เอาอ่ะ เลยเอามาฝากนี่ ตอนเช้าไง ก่อนที่พี่เจนนี่จะมากวนตีน”
รามินทร์หน้าบึ้ง ยิ่งได้ยินชื่อกัปตันทีมบาสก็ยิ่งบึ้ง
“ไม่เอาครับ”
“มินทร์อ๊าาาาา!”
“ทำไมต้องยัดเยียดให้ด้วยวะ!!”
“เฮือก!”
“ขอโทษครับ” เอ่ยบอกคนตัวเล็กที่ทำให้ตกใจ เขารู้ว่ามีนไม่ชอบเสียงดังและโดนตะคอกใส่แบบไร้เหตุผล แต่ก็ยังเผลอทำ..
“งืม.. มินทร์รับไปเถอะนะ ก็แค่เอาไปเฉย ๆ จะใช้ไม่ใช้ก็เรื่องของมินทร์แล้ว” จนได้สิน่า.. เขาต้องแพ้ร่างเล็ก ๆ นี่สักกี่ครั้งกัน รามินทร์เป่าลมขึ้นหน้าผากก่อนคว้าของบนฝ่ามือเล็กขึ้นมาแล้วฉีกกระดาษห่อออกอย่างไม่สนว่ามันจะห่อมาประณีตแค่ไหน
“หูยยยยย”
“เฉย ๆ”
นี่ก็ชอบดับฝันจังเลย...
“สวยออก ท่าจะแพงนะเนี่ย” รามินทร์ถอนหายใจเฮือก เมินคนน่ารักที่ยิ้มแฉ่งให้ ปิดฝากล่องแล้วโยนใส่ช่องโต๊ะ มีนที่เห็นการกระทำนั้นแล้วก็ต้องเบ้ปาก ให้ตายสิ ถ้าน้องพลอยคนน่ารักมาเห็นแบบนี้จะรู้สึกยังไง ไม่นึกถึงใจคนอื่นบ้านเลย หึ! “ถ้านี่ให้จะโยนทิ้งแบบนั้นหรือเปล่าเนี่ย?”
“กล้าถาม”
“ตอบสิครับ”
“ไม่ทิ้งหรอก จะเก็บไว้อย่างดีเลยครับ”
เอ่อ.. ไม่ต้องยื่นหน้าเข้ามาใกล้ก็ได้มั้ง.. แค่คำตอบกาก ๆ นั่นก็ทำเอาใจเขาเต้นแรงแล้ว ยังมาทำคาหวานเชื่อมและยิ้มมุมปากให้อีก มีนยกมือกุมหน้าอกที่กำลังเต้นระรัวไม่เป็นจังหวะด้วยความไม่รู้ตัว เมื่อเห็นว่าอีกคนจ้องหน้าเขาไม่ระสายตาและยังยิ้มกว้างกว่าเดิมแล้วก็แทบละลายเป็นน้ำแข็งโดนความร้อน..
“หึหึ”
“ร ร้อนเนอะ แอร์เสียหรือเปล่าเนี่ย”
อากาศมันไม่ได้ร้อนเลย!! หน้าเขาเนี่ยยยย หน้าเขาาาาา ฮือออ พี่เป็นบ้าอะไรปายยยยย! เขินหรอ บ้าสิ ทำไมต้องไปเขินรามินทร์ด้วยเล่า! แง
“หึหึ ของขวัญนี่อยู่ไหน เอามาครับ”
“อ่า... ให้ไปแล้วไง เมื่อเช้าน่ะ”
“นมกล่องน่ะนะ? ตลกมากเลยครับมีนณนนท์”
“คิก.. มีหรือเปล่านะ~”
“มีนครับ”
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องน้าาา” ประกบมือกับแก้มของเพื่อนสนิทแล้วขย้ำเบา ๆ “จะให้ดีไหมนะ”
“ดีครับ”
“ไม่ใช่แมวที่มินทร์อย่างได้นะ”
“ไม่เป็นไรครับ แค่จากมีนก็พอ”
“งั้นรอแป๊บ..”
“พี่มีนนนนนนนนนนน!” จากที่กำลังจะเอากล่องของขวัญให้รามินทร์เลยต้องหยุดไป หันมองจันทร์เจ้าที่วิ่งหู้ตั้ง เอ่อ.. หน้าตั้งเข้ามา “พี่มีนต๋าาาาาา”
“อะไร มีอะไร?”
“พี่มีนต้องช่วยเรานะ ต้องช่วยนะ!”
“ใจเย็น ช่วยอะไรวะ?”
“ไอ้ฝุ่นกับไอ้เวฟมันแกล้งเรา!!” หืม? “มันเอาของมาขวางประตูห้องน้ำไม่ให้เราออก มันขังเราไว้ในห้องน้ำ ฮืออ”
อ้าวสัด..
“ไอ้ฝุ่น!! ไอ้เวฟ!!”
“ไรวะห้อยศรี” ห้อยศรีหน้ามึง!! เดี๋ยวพ่อกระโดดถีบให้หงาย ไอ้ฝุ่นกับไอ้เวฟเดินหน้ามึนเข้ามา พอจะเอาแขนพาดจันทร์เจ้าก็โดนเบี่ยงออก
“มึงแกล้งน้องจิ๋วทำไมหาาาาา!!!”
“เอ๊า กูทำไร ไอ้เวฟเหอะ”
“อ้าว โยนขี้ให้กูได้ไง มึงก็ทำ”
“มึงเป็นคนบอกให้ขังมัน”
“แล้วมึงทำตามทำไมล่ะ”
“แล้วมึงพูดขึ้นมาหาพ่อมึงหรอ”
“อ้าว ไอ้ฝุ่น เดี๋ยวมึง---”
“หยุด!!!!” มีนร้องห้ามก่อนจะตบหัวเพื่อนทั้งสองไปคนละที “เถียงกันอยู่ได้ไอ้ห่า ผิดทั้งคู่นั่นแหละ ขอโทษมันเลย!”
“โห่ ไรวะ”
“ไม่ต้องมาโห่ ตอนทำละไม่คิด เร็ว!”
“ขอโทษคร้าบบบบบ / ขอโทษครับคุณหมู เอ๊ย คุณหนู”
“ไม่หายหรอก! ถ้าอยากให้เราหายโกรธ ตอนเที่ยงต้องเลี้ยงข้าวกับไอติมเราด้วย!”
“ตลกแดกนี่ครับ”
“ก็ตามใจ!”
“เอออออ เลี้ยงก็ด้ายยยยยยยย” พอได้ยินอย่างนั้นน้องจิ๋วก็ยิ้มแฉ่ง จะยื่นหน้าไปจุ๊บแก้มพี่มีนเป็นการขอบคุณที่ทำให้เขาได้กินของฟรีสักหน่อยแต่ก็ดั๊นนนนนนนนโดนรามินทร์ใช้มือกันไว้ โธ่เอ๊ย!
สุดท้ายของขวัญจากมีน รามินทร์ก็ยังไม่ได้มัน...
“มินทร์ อาจารย์เข้าแล้วง่ะ อาจารย์โหดด้วย นี่ไม่กล้าให้ ตอนเที่ยงค่อยเอานะ TwT”
---------------------------
มาแล้วววววววววววววววววว รามินทร์ก็ยังไม่ได้เลี้ยงแมวเลย สู้นะลูก 55555555555
ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยนะคะ
ถ้าเจอคำผิดก็บอกด้วยน้าาาาา
ไว้เจอกันตอนหน้างับ จุ้บๆ
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ♥
-
จันทร์เจ้าน่ารักน่ารักสุดๆ อ่านไปนี่จะรักน้องหมูมากกว่าพี่มีนกับมินทร์แล้วนะ
-
:pig4: :pig4:
-
น่ารักมากเลย :katai2-1: :katai2-1:
-
ของขวัญรามินทร์คืออะไรนะ
พี่มีนจะให้อะไรเนี่ย
จันทร์เจ้าน่ารักจังเลย
อยากให้มาอ้อนเราบ้างจัง 5555
ขอบคุณคนเขียนค่ะ
-
พี่มีนจะให้ของขวัญอะไรมินทร์นะ
หนูจิ๋วจันทร์เจ้าชอบแกล้งมาขัดมินทร์ประจำ
-
อยากรู้...พี่มีนจะให้ของขวัญอารายน้าาา :L2: :L2:
-
อยากฟัดน้องจิ๋วว น่าร้ากกอ่า
พี่มีนจะให้ของขวัญอะไรนะ
-
แล้วมีนาจะให้อะไรรามินทร์น๊า
เมื่อไหร่มีนาจะรู้ใจตัวเองคับ เร็วๆหน่อยจิ ลุ้นจะแย่ล่ะเนี่ยะ
-
ลุ้นของขวัญจากมีนด้วยอีกคน :impress2:
-
น่ารักกกกกกก คือเป็นติ่งเพื่อนสมัยเด็กอยู่แล้วด้วย เจอความน่ารักของคู่นี้แอทแทคเข้าไปเลิฟเลย >____<
-
ชอบบบบ
-
น่ารักมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลย :mew3:
อยากรู้ว่า นี่ ที่เค้าสองคนเรียกตัวเองมันมาจากคำว่าอะไรอ่ะ ฮันนี่หรอ???!? >//////<
-
d o u b l e M
e l e v e n
“มีน”
“หือ?”
“ของขวัญนี่ล่ะ?” พูดพร้อมแบมือไปตรงหน้าร่างเล็ก มีนเดาะลิ้นราวกันเพิ่งนึกขึ้นได้แล้วตบตามตัว รามินทร์ได้ของขวัญจากเวฟกับไต้ฝุ่นแล้ว ส่วนน้องจิ๋วบอกว่าลืมเอามาค่อยเอาวันหลัง จะเหลือก็แต่มีนานี่แหละ บอกจะให้ก็ไม่ได้ให้สักที พักเที่ยงจนกินข้าวเสร็จแล้วเนี่ย
“ไม่รู้จะชอบหรือเปล่า”
“เอามาก่อน” เบ้ปากแล้วหยิบเอากล่องสีน้ำเงินเล็ก ๆ จากกระเป๋าส่งให้รามินทร์ มันกล่องเล็กกว่าของน้องพลอยอีกนะ แล้วรามินทร์จะชอบหรือเปล่า ถ้าไม่ชอบล่ะ โง้ยยยย แต่พี่ตั้งใจเลือกมากเลยนะ ; __ ;
“หึหึ”
“ชอบไหม”
“ชอบครับ ใส่ให้หน่อย” พอได้ยินอย่างนั้นก็ยิ้มกว้างออกมา ร่างเล็กรับสร้อยคอจากมือรามินทร์ เพื่อนตัวสูงโน้มตัวลงเพื่อให้เขาใส่ได้ถนัด ของขวัญที่พี่ซื้อให้รามินทร์คือสร้อยคอที่ทำจากเงินแท้ สายสร้อยเป็นเหมือนโซ่เล็ก ๆ และมีจี้เป็นตัวอักษร M
การที่ซื้อของขวัญเป็นสร้อยแบบนี้มันเสี่ยงมากเลยเพราะรามินทร์ไม่ชอบใส่เครื่องประดับ ยกเว้นนาฬิกากับต่างหู มินทร์บอกว่ามันเกะกะเวลาเล่นบาส.. แต่พี่ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ง่ะ รามินทร์บอกอยากเลี้ยงแมว ถ้าซื้อแมวให้มันคงไม่ใช่มั้ง ก็เลยไปสะดุดกับสร้อยเส้นนี้ตอนที่ไปเดินซื้อของกับแม่จ๋า ประเด็นสำคัญคือคุณแม่ออกช่วยครึ่งหนึ่งด้วยแหละ เสร็จโจร! พี่ก็เลยสอยไป อิอิ
“เสร็จแล้ว”
“ขอบคุณครับ”
“อ อื้อ” พูดตอบตะกุกตะกัก เพราะมัวแต่ตั้งใจสวมสร้อยให้จึงไม่ได้สังเกตว่าหน้าของเราใกล้กันขนาดไหน ใกล้จนลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดผิวแก้มเนียน.. อีกทั้งมือของพี่ยังโอบไปด้านหลังคล้ายกับคล้องคอรามินทร์ไว้อีก ง่า... ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ! รู้สึกถึงถึงใจที่เต้นตึกตักไม่เป็นจังหวะ และเสียงซุบซิบและหวีดร้องจากคนรอบข้างจึงรีบผละออก เขาลืมไปได้ยังไงว่าเรายังอยู่กันที่โรงอาหาร โอ๊ย!!! น่าอายชะมัดเลย!
เอ๊ะ! พี่ว่าพี่ได้ยินเสียงชัตเตอร์..
“ทำไมตัว M”
“ก็ชื่อมินทร์ตัวเอ็มไหมล่ะ”
“ชื่อรามินทร์”
“งั้นเอาคืนมา!”
“ให้แล้วไม่คืนครับ หึหึ”
“คนมองงงงงง” ดันหน้ากาก ๆ ของรามินทร์ออกไป เพื่อนสนิทอมยิ้มอารมณ์ดีแล้วยอมถอยออกไป พอหลุดมาจากโลกส่วนตัวก็พบกับสายตาสามคู่จากมนุษย์เพื่อนที่นั่งอยู่ตรงข้าม...
“เพิ่งรู้ว่าพริกเกลือมันใส่น้ำตาลเยอะจนหวานเลี่ยนขนาดนี้” - ไต้ฝุ่น
“โคล่ากูก็หวานสัด นี่ซีโร่จริงป่ะวะ หึหึ” - เวฟ
“เราได้โมเมนต์ไปให้จ๋าจ้าเยอะเลย คึคึ แต่อยากได้สร้อยจังเลยน้า ขอเป็นตัว J นะไม่เอา M อิอิ” - จันทร์เจ้า
ฟหวสยพใยนำาเนกฝยสำส พี่จะฟ้องแม่!!!!!!
“อย่าทำหน้าเศร้าดิแก” มือเล็กของเด็กสาววางบนไหล่เพื่อนแล้วตบเบา ๆ เป็นเชิงปลอบใจ
“ไม่ได้เศร้าเว้ย!” เธอบอกกับเพื่อนพร้อมยิ้มให้ สายตายังมองไปที่กลุ่มของรุ่นพี่ที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าไหร่ ถ้าพี่รามินทร์ยิ้มให้เธอแบบที่ยิ้มให้พี่มีนก็คงดี ถ้าพี่รามินทร์ชอบของขวัญที่เธอให้แบบที่ชอบของพี่มีนก็คงดี...
“ดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์ไม่ตายเว้ย! เรือลำนี้ช่างงดงามยิ่งนัก..” เด็กสาวอีกคนในกลุ่มพูดขึ้นอย่างเพ้อ ๆ ปลายนิ้วกดชัตเตอร์ระรัวเพื่อเก็บโมเมนต์ ถ้าจะเซอร์วิสกันขนาดนี้ ไม่สนใจหัวใจชิปเปอร์ดวงน้อย ๆ อย่างเธอเลย!
“เพื่อนเศร้าอยู่ยังจะชงอีกนังนี่!”
“เอ๊า กูชอบของกู น่ารักเชี่ยยยย แอร๊ยยยย ถ้าจะยื่นหน้าไปใกล้ขนาดนั้นก็จูบพี่มีนเลยเถอะค่าาาา”
“เออ เชี่ย เขินฉิบหาย ได้โมเมนต์ไปแต่งนิยายเลยว่ะ” จากที่ด่าไปเมื่อกี้กลับร่วมมือกันฟินเสียอย่างนั้น พลอยมองเพื่อนทั้งสองแล้วส่ายหน้าเบา ๆ ก็ยอมรับว่าพี่มีนกับพี่รามินทร์อยู่ด้วยกันแล้วมันน่ารักมาก พลอยเองก็แอบเป็นดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์อยู่นิดหน่อย แต่เธอชอบพี่รามินทร์นี่นา...
“เฮ้อ...”
“ตัว ๆๆๆ ไปซื้อหนมกันนนนน!”
“เฮ้ยยย! เดี๋ยววว!” รามินทร์ร้องห้ามแต่ไม่ทันเมื่อแขนของเขาถูกจันทร์เจ้าดึงให้วิ่ง คนห่าอะไรตัวเล็กอย่างกับเห็บแต่แรงเยอะฉิบหาย “ช้า ๆ ก็ได้ ร้านค้ามันไม่หายไปไหนหรอก!”
“หูยยย ตัวไม่รู้อะไร วันนี้ที่มินิมาร์ทเอาเต้าหู้นมสดมาลง เดี๋ยวหมดก่อน”
“งั้นวิ่ง!”
“เหวออออ” โอ๊ยยยยย เรื่องกินนี่ไม่ได้เลย!! รามินทร์ลืมไปหรือเปล่าว่าเราขาสั้น วิ่งช้า ๆ หน่อยสิโว้ยยยยย! ใครมันบอกว่าร้านค้าไม่หายไม่ไหน!!!
“ตัว.. แฮ่ก.. เราเหนื่อย”
“กระจอกว่ะจันทร์เจ้า”
“โอ๊ยยยยย ก็ขาสั้นเป็นไม้จิ้มฟันแบบนี้จะไปวิ่งตามทันได้ยังไงเล่า! ตัวไปจองให้เราก่อนได้ไหม เราเหนื่อยจริง ๆ”
“โอเค จะเอาอะไร?”
“ตัวจำที่เราชอบไม่ได้เหรอ!?”
“จำได้ดิ นมสดมะพร้าวอ่อน”
มะพร้าวอ่อนที่หน้า!
“นั่นมันพี่มีนต่างหาก!”
“หึหึ ชานมฟรุ้ตสลัด” รามินทร์พูดแล้วผิวปาก ยกมือขยี้กลุ่มผมของเพื่อนตัวเล็กแล้วเดินเข้าไปด้านในก่อน จันทร์เจ้าเบ้ปากอย่างหมั่นไส้ อย่าให้เขาชื่อมีนบ้างนะ ฮึ่ย!!! มองไปด้านหลังเห็นเพื่อนทั้งสามคนกำลังเดินมา จันทร์เจ้ากระโดดหยองแหยงแล้ววิ่งเข้าไปในมินิมาร์ท
“ตัวไม่เอาผลไม้รวมอ่ะ?”
“มีนแพ้สับปะรด”
“อ๋อ จ้ะ” จันทร์เจ้ายู่ปากกับคำตอบ จึงโดนรามินทร์ดึงแก้มไปทีหนึ่ง พี่มีนแพ้อะไรไม่รู้เยอะแยะไปหมดเลย แต่เราไม่แพ้อะไรนะ เลี้ยงง่าย ดูแลง่าย น่ารักมากด้วย คึคึ
“หึหึ”
“ตัว ๆๆ หยิบเอาวุ้นด้านบนให้เราหน่อย”
เกิดมาเตี้ยก็เป็นภาระเพื่ออย่างนี้แล.. ไม่เข้าใจเลย ถ้าจะเป็นตามพันธุกรรมก็ไม่น่าใช่ เพราะครอบครัวของเขาก็สูงทุกคนเลย คุณตางี้ คุณยายด้วย คุณปู่ก็สูง คุณย่าก็ร่างกายสมส่วน หม่าม้าก็หุ่นอย่างกับนางแบบ ป่าป๊าเองก็ไปเป็นนายแบบได้สบายเพราะนอกจากสูงแล้วยังหล่อมากเลย คึคึ น้าเจ้าของเราก็สูงมาก ๆ แถมหล่อมากอีกเช่นกัน น้องชายเราอย่างจริงใจก็สูง เด็กนั่นอยู่มัธยมสามแต่กลับสูงไปจะร้อยแปดสิบแล้ว น้องสาวคนเล็กอย่างจ๋าจ้าก็สูงร้อยหกสิบไปแล้วทั้งที่เพิ่งอยู่มัธยมหนึ่งเองแท้ ๆ แล้วเราล่ะ!!! เราสู้งแค่ร้อยหกสิบสามเองง่ะ ฮืออออออ
“เตี้ยแล้วยังอ้วนอีก หน้าบานมากแล้วนะจิ๋ว”
“จริงอ่ะ?”
“อือ ดูดิ แก้มงี้ปิดดั้งหมดละ! หน้าก็บาน แขนใหญ่มากเลยตัว ขาก็เบียดหมดแล้วนั่น” รามินทร์ทำหน้าจริงจัง พยายามบังคับกล้ามเนื้อบนใบหน้าไม่ให้กระตุกยิ้ม มองเพื่อนที่กุมแก้มตัวเองอย่างวิตกแล้วมันตลกจริง ๆ ไอ้หมูเอ๊ย! ไม่แปลกใจเลยที่น้าเจ้าจะเรียกว่าลูกหมูตั้งแต่เด็กยันโต หึหึ
“งื่อออออ จริงเหรอออออ”
“จริงดิ”
“รามินทร์...”
“หืม?”
“เราอ้วนจริง ๆ หรอ?”
จริง ๆ ก็ไม่อ้วนหรอก มีเนื้อมีหนังกำลังดี มันน่ารัก แต่เขาแค่อยากแกล้งเท่านั้น ช่วยไม่ได้นะ ใครบอกให้เกิดมาน่าแกล้ง หึหึ
“อ่า... พุงเป็นชั้นเลยนะ”
“รามินทร์~”
“หึหึ”
“เราจะฟ้องพี่มีน!”
“ฟ้องอะไร หืม”
“ฟ้องว่าตัวแกล้งเรา นิสัยไม่ดี โป้ง!”
“โธ่ เลี้ยงเต้าหู้สองถ้วยเลย”
พอเอาของกินมาล่อนี่ตาวาววับเชียว จันทร์เจ้ายิ้มแฉ่งแล้วกระโดดเกาะแขนเขา เซนิดหน่อยแต่ก็ตั้งตัวได้ในไม่ช้า
“รามินทร์ใจดีที่สุดเลย เย้!”
เมื่อกี้ยังบอกว่าเขานิสัยไม่ดีอยู่เลย...
“นมสดมะพร้าวอ่อนครับ”
“อ๊ะ! ขอบคุณ!” มีนรับถ้วยเต้าหู้นมสดจากรามินทร์พร้อมกับยิ้มแฉ่งแล้วรีบเปิดฝา ของอร่อยต้องรีบกินไม่รู้เหรอ คึคึ
“พี่มีนกินเยอะ ๆ นะ รามินทร์เลี้ยง!”
“วันเกิดเลี้ยงแค่เต้าหู้เนี่ยนะ?”
“อยากได้อะไรล่ะ หือ?”
“ที่ดินสามร้อยเอเคอร์”
“เดี๋ยวกูขุดหลุุมฝังมึงด้วยเลย” รามินทร์พูดแล้วทำท่าเหมือนจะเตะ ส่วนเวฟพอเห็นเพื่อนทำแบบนั้นก็เกิดอาการน้อยใจ กระเง้ากระงอดด้วยทักษะการแสดงระดับสูง เกาะแขนพี่มีนแล้วดุนศีรษะถูไถไหล่เล็กคล้ายจะอ้อน พี่หัวเราะคิกคักเพราะจั๊กจี้แล้วดันหัวไอ้เวฟออก แต่มันดื้อด้านมาก!! ยกแขนกอดพี่ไว้ซะแน่นเลย อึดอัดเว้ย!!
“เวฟ!”
“ไรเหยอ?” กลั้นหัวเราะมองรามินทร์ โธ่ ๆ ใจเย็นนะสุดหล่อ ไม่ต้องทำหน้าโหดก็ได้ เค้ากลัวแย้ววว กร๊ากกกก
“เวฟ! อึดอัดโว้ย!”
“ตัวมึงหอมจังหวะห้อยศรี ฟุด ๆ ฟิด ๆ ฟอดดดด!”
“ไอ้เวฟ!!! / ไอ้เหี้ยเวฟ!!”
“ว้ากกกกกกกกกก!” เวฟตั้งท่าจะลุกหนี แต่ไม่ทันเมื่อมีนจิกหัวมันไว้หลังจากที่มันถือวิสาสะหอมแก้มของพี่ไปฟอดใหญ่! น้ำลายเปื้อนหน้าด้วย ยี้!! ในขณะเดียวกันนั้นรามินทร์ก็ยกเท้าถีบไอ้เวฟเข้าให้ หึ! สมน้ำหน้า กล้าดียังไงมาหอมแก้มคนอย่างพี่!! มึงต้องเจออย่างนี้!! มีนเขย่าหัวเวฟไปมาไม่หยุดและไม่สนใจเสียงที่ร้องขอ ฮึ่ย!!!
“ว้ากกก ช่วยด้วยยยย กูมึนหัว โอ๊ยยย”
“55555555555555555555” จันทร์เจ้ากับไต้ฝุ่นกุมท้องหัวเราะเสียงดังกับภาพตรงหน้า สมน้ำหน้ามัน หาเรื่องเองแท้ ๆ โดนทั้งรามินทร์ถีบ แล้วยังโดนพี่มีนเขย่าเป็นเซียมซีอีก โอ๊ยยยย สงสารนะ แต่ขอเราขำก่อน
ทำใครไม่ทำ ดันไปทำแมวเหมียวของรามินทร์ หึหึ ฮ่า ๆๆ
“แฮ่ก แฮ่ก..” มีนมองเวฟที่วิ่งรอบสนามบาสมาหลายรอบแล้วด้วยความสงสาร รามินทร์โมโหมากกับเรื่องที่เวฟหอมแก้มเขาตอนเที่ยง เลยเอามาลงโทษโดยการสั่งให้วอร์มอัพมากกว่าคนอื่น ๆ คิดว่าตัวเองเป็นกัปตันทีมหรือไง บู้.. พี่เองก็ไม่ได้โกรธอะไรนะ แต่ไม่เข้าใจรามินทร์เลยว่าทำไมต้องโมโหขนาดนั้นทั้งที่พี่เป็นคนโดน เวฟไม่ได้ไปหอมแก้มรามินทร์สักหน่อยหนิ งืม..
“รามินทร์ไปกินรังแตนที่ไหนมาวะ” ร่างเล็กยิ้มแห้งให้กัปตันทีมบาสตัวจริงที่ยืมอยู่ข้าง ๆ แต่เอาเข้าจริงรามินทร์ดูมีอำนาจมากกว่าพี่เจนนี่อีกนะ ก็พี่เจนนี่น่ะดันเฟรนด์ลี่ เป็นกันเอง เล่นหัวได้งี้ สมาชิกในทีมเลยไม่ค่อยเชื่อฟัง ผิดกับรามินทร์ที่มาด้วยลุคนิ่ง ๆ มีไอเย็นยะเยือกอยู่รอบตัว ขัดกับดวงตาหวานเชื่อม...
“แฮ่ก.. มีนนน แฮ่ก ช่วยกูด้วย จะ จะตายแล้ว”
โอ๊ยยยยยยยยย! เห็นกูเป็นอะไรเนี่ย มีอะไรก็ร้องให้ช่วย!! แต่สภาพมันเหมือนจะตายจริง ๆ เลย ; _ ;
“ใครสั่งให้มึงหยุด!!” เวฟผวาเฮือกลุกขึ้นวิ่งต่อเมื่อได้ยินเสียงทุ้มต่ำของเพื่อนผู้มีอำนาจสูงสุดดังมา ห่าเอ๊ย! ขวัญกูหายหมด ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเลยจริง ๆ รู้ทั้งรู้ว่ามันหวงไอ้เตี้ยนี่ฉิบหาย เค้าผิดไปแล้ววววววว เค้าขอโทษษษษ TwT
“พี่เจนนี่ช่วยไอ้เวฟหน่อยสิ”
“ช่วยห่าไร กูจะไปทำอะไรได้”
“พี่เป็นกัปตันเลยนะเว้ย!”
“โทษทีวะเตี้ย เพื่อนมึงโหมดนี้กัปตันอย่างกูก็ไม่สู้”
“โหยยยยยยยยยยย!”
“เจ็นเนอร์มาซ้อมได้แล้ว!!”
เจ็นเนอร์หน้าเหวอ
เดี๋ยวนะ... กูรุ่นพี่มึงไง จำไม่ได้หรอ..
แต่จุดนี้ไม่ว่าใครหน้าไหนก็หัวหดไปตาม ๆ กัน ไอ้ห่าเอ๊ย!
“ทำไมต้องทำหน้าโหดด้วยวะ”
“อยู่เงียบ ๆ เลยครับ”
เอ้า.. มีนแอบเบะปาก พอไอ้หมีหันมาพี่ก็รีบเปลี่ยนเป็นปั้นหน้ายิ้ม ไอ้นี่ก็โหดจัง โหดจนสาว ๆ ที่มาเชียร์ไม่กล้ากรี๊ดแล้ว ตอนนี้เป็นช่วงพักเบรก
“เวฟ!” เรียกมันแล้วโยนขวดน้ำกับผ้าไปให้ไอ้เวฟที่นอนแผ่กับพื้น ก่อนจะหันมองคนที่ทำตาเขียวปั๊ดบ้าง “ไม่หน้าบึ้งสิ ยิ้มหน่อยยยย วันนี้วันดีนะ”
“ดีมากเลย” พูดแล้วยกขวดน้ำขึ้นดื่ม ไม่รับผ้าจากร่างเล็กแต่เอียงหน้าให้เป็นเชิงว่า เช็ดให้หน่อย
“ใจเย็นดิ”
“ดูหน้า”
“หูย ไม่ต้องทำหน้าดุขนาดนั้นก็ได้มั้ง กลัวแล้วครับ”
“หึ” รามินทร์จ้องตากับร่างเล็ก หลังจากที่มองเวฟอย่างอาฆาต “รับปากแล้วไงว่าจะไม่ให้คนอื่นแตะตัว
มีนขมวดคิ้วมุ่น ไม่ใช่เพราะสิ่งที่เพื่อนตัวสูงพูด แต่มันเป็นเพื่อนแววตานั้น... “เวฟเป็นเพื่อนไม่ใช่คนอื่นสักหน่อย”
“เหรอ”
“แล้วเป็นบ้าอะไรเนี่ย”
“หึ”
“พูดดิ พูด!”
“ไม่ชอบ”
“แล้วทำไมต้องไม่ชอบ?”
“มีน”
“ฮึ”
“มีนครับ”
“มินทร์แม่งบ้า อยู่ ๆ ก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้!” ร่างเล็กกำมือแน่นขณะที่มองหน้าเพื่อนตัวสูง แม้การกระทำของรามินทร์ยังเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่.. แต่แววตาที่มองเขามันคืออะไรก็ไม่รู้ ไม่มีแววของความอบอุ่น ความอ่อนโยน หรืออะไรทั้งนั้น มัน.. มันคือความว่างเปล่า..
มินทร์เป็นอะไร.. ทำไมถึงมองนี่ด้วยสวยตาแบบนั้น..
“นี่คงซ้อมอีกนาน มีนกลับก่อนก็ได้นะครับ”
“.....ใครบอกให้มารอ”
“กลัวจะเบื่อ”
“ถามดิ ถามหรือยัง? อย่ามาคิดแทนได้ป่ะ!” มีนเม้มปาก เสมองไปทางอื่น ก่อนส่งเสียงเหอะขึ้นจมูก มีหลายคนมองมาที่พวกเขาแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามายุ่ง
“รามินทร์มาซ้อมโว้ยยย!” เจ้าของชื่อจิ๊ปากเมื่อกัปตันทีมตะโกนขึ้นมา เขามองร่างเล็กตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะถอนหายใจ
คนตัวเล็กกว่าคว้ากระเป๋าขึ้นไหล่แล้วเดินผ่านหน้ารามินทร์ไปโดยไม่พูดอะไร และไม่รอฟังสิ่งที่จะพูดสักนิด ช่างสิ! คงจะไล่เขากลับอยู่แล้วหนิ ฮึ่ยยย! หงุดหงิดโว้ยยย บอกให้มารอเพื่ออะไรวะ อ๋อ เพื่อไล่เขากลับไง! ก็แค่เวฟมันหอมแก้มจะไม่พอใจทำไม มันก็ปกติไม่ใช่หรอ เวฟมันก็ชอบแกล้งแบบถึงเนื้อถึงตัวแบบนี้อยู่แล้วหนิ เมื่อก่อนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรแล้วทำไมวันนี้... เขาล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ไม่อยากคิดไปเองในสิ่งที่ไม่ควรคิดเลย โว้ยยยยย! อยากจะต่อยกำแพงเหมือนในหนังเพื่อระบายอารมณ์บ้าง แต่ไม่เอาหรอก เดี๋ยวเจ็บ ; _ ;
ปัง!!
“เชี่ยรามีนนนนน! ผีอะไรเข้าเนี่ย กูกลัววววว” เวฟหวีดร้องมองเพื่อนอย่างหวาดหวั่น เมื่อกี้แม่งก็เตะลูกบาสใส่อัฒจรรย์ซะเสียงดัง สาว ๆ นี่กรี๊ดกันแทบไม่ทัน ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชายเวฟคงกรี๊ดไปเหมือนกัน พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยด้วยยยยย
รามินทร์หอบหายใจแรง ตวัดตามองเวฟอย่างหงุดหงิด อะไรคือการที่เขาต้องมาทะเลาะกับมีนาในวันเกิดตัวเอง เวฟตัวแข็งทื่อ ห่าเอ๊ย! ยังไม่หายคลั่งจากเรื่องเมื่อเที่ยงอีกหรอวะ แล้วน้องห้อยศรีหนีกลับบ้านไปแบบนี้ใครจะช่วยคุ้มกะลาหัวไอ้เวฟฟฟฟฟฟฟฟ!
“ยอมแล้วครับลูกพี่ ต่อไปนี้จะไม่ทำอีกแล้วครับ..”
“หึ”
“พวกมึงมีเรื่องอะไรกัน” โอ้วววว ในที่สุดสวรรค์ก็เห็นใจสุดหล่ออย่างไอ้เวฟแล้ว เวฟกระโดดโหยงหลบด้านหลังพี่เจ็นเนอร์กัปตันทีมบาสสุดหล่อเพื่อเป็นเกาะกำบังอันตรายทั้งปวงจากไอ้รามินทร์ TwT
“เรื่องภายในพี่”
เจ็นเนอร์เลิกคิ้ว “ภายในห่าไรวะ เคลียร์ ๆ ดิ๊ไอ้เวฟ”
“เลิกแล้วใช่ไหม กลับล่ะ” รามินทร์พูดแทรกแล้วเดินเก็บกระเป๋า อยากจะร้องทวงแต่ปากมันไม่ขยับ เลยได้แต่มองมันเดินไป โอยยยย ถึงกับเข่าอ่อน หายใจโล่งจมูกขึ้นมาทันที
“มันเป็นอะไรของมัน?”
“แหะ ๆ พี่ไม่ต้องรู้หรอก ไป ๆ กลับบ้านกันพี่ เย็นแล้วเนี่ย”
“เฮ้ย! มากอดกูทำห่าอะไร”
“ใจจริงอยากจะจุ๊บกระหม่อมขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมแต่ผมกลัวพี่ถีบว่ะ”
“กอดกูก็ถีบโว้ยยย!”
“ว้ากกกกกกกกกก!”
“ไอ้สัดเวฟ! ไอ้เวรเอ๊ย!!!”
---------------------------------------------
:mew1:
สวัสดีค่าาาา มาแล้วววว
ของขวัญของพี่มีนก็นั่นแหละ... แฮ่
แรก ๆ ก็เฉย ๆ ท้ายมานี่ตีกันแบบมึน ๆ โถถัง...
ขอบคุณนะครับผม ฝากติดตามตอนต่อไปด้วยน้าาาา ♥
(มินทร์มีนแทนตัวเองว่า นี่ ไม่ได้มาจากอะไรค่ะ เราติดมาจากแทนตัวเองกับเพื่อนกับอะไรเวลาแชทกันงี้ ก็เลยเอามายัดให้สองเอ็มค่า แหะแหะ)
-
เข้ามารอทุกวันเลย น่ารักกกกกกกก เป็นแฟนกันเร็วๆน้าาาาา
-
อ่าว..งอนกันซะอย่างงั้น. ไปไปรามินทร์...ตามง้อพี่มีนเลยนะ :z2: :z2:
ปล.รอติดตามนะค่ะ :mew1:
-
มีนก็น้อ ไม่ได้รู้ตัวเลย ไม่แปลกที่มินทร์จะหงุดหงิด :เฮ้อ:
-
:mew1: :mew1:
-
ใจเย็นนะมินทร์~ ถถถถถ
-
อย่างงอนกันเลยนะ มินทร์รีบง้อพี่มีนเลย
ป่านนี้ไปแอบร้องไห้แล้วมั้ง
-
งืมมม พี่มินอย่าใจร้ายกับรามินทร์เลยน้าาาา รีบๆคืนดีกันได้เเล้ว
-
อยากเห็นเค้าง้อกันแล้วค่ะะะ >______< นี่ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้ารามินทร์ดีอ่ะ เป็นอะไรกับเค้ารึเปล่าก็ไม่ใช่นะ
ตัวเองหึงเองน่ะไปเอาคืนกับเวฟไม่เป็นไรหรอก แต่เอามาลงกับน้องมีนมันใช่ที่ไหนห๊าา -_____-!!!!
จะรอดูน้องมีนงอนสุดใจเลยค่ะ! อยากเห็นคนเถื่อนง้อ 555555555
เป็นกำลังใจให้ไรเตอน์นะคะ ชอบมากๆเลย ~ :L2:
-
อย่างอนกันเลย รีบๆไปง้อเลยนะรามินทร์ มีณงอนไปโน้นแล้ว รู้สึกไงก็เคลียร์ๆกันดิ่
-
พี่มีนงอนแล้ว น้องมินทร์รีบไปง้ออย่างด่วนเลย
-
เข้ามารอทุกวันเลย น่ารักกกกกกกก เป็นแฟนกันเร็วๆน้าาาาา
ขอบคุณค่าาาา
ขอเวลาพี่มีนตบตีกับตัวเองแป๊บนึงน้าาาา
อ่าว..งอนกันซะอย่างงั้น. ไปไปรามินทร์...ตามง้อพี่มีนเลยนะ :z2: :z2:
ปล.รอติดตามนะค่ะ :mew1:
รามินทร์ต้องทำอย่างนั้นอยู่แล้ว คึคึ
ขอบคุณนะคะ
มีนก็น้อ ไม่ได้รู้ตัวเลย ไม่แปลกที่มินทร์จะหงุดหงิด :เฮ้อ:
ความมีนณนนท์ :katai5: :katai5:
:mew1: :mew1:
:mew1: :mew1:
ใจเย็นนะมินทร์~ ถถถถถ
/ส่งฮอลคูลให้รามินทร์
:m23:
อย่างงอนกันเลยนะ มินทร์รีบง้อพี่มีนเลย
ป่านนี้ไปแอบร้องไห้แล้วมั้ง
นั่นน่ะสิคะ :m26:
งืมมม พี่มินอย่าใจร้ายกับรามินทร์เลยน้าาาา รีบๆคืนดีกันได้เเล้ว
พี่มีนเป็นคนใจอ่อน คึคึ
อยากเห็นเค้าง้อกันแล้วค่ะะะ >______< นี่ไม่รู้จะสงสารหรือสมน้ำหน้ารามินทร์ดีอ่ะ เป็นอะไรกับเค้ารึเปล่าก็ไม่ใช่นะ
ตัวเองหึงเองน่ะไปเอาคืนกับเวฟไม่เป็นไรหรอก แต่เอามาลงกับน้องมีนมันใช่ที่ไหนห๊าา -_____-!!!!
จะรอดูน้องมีนงอนสุดใจเลยค่ะ! อยากเห็นคนเถื่อนง้อ 555555555
เป็นกำลังใจให้ไรเตอน์นะคะ ชอบมากๆเลย ~ :L2:
สงสารนางเถอะค่ะ ชอบเขาเขาก็ไม่รู้ 55555555555555
ขอบคุณนะคะ ♥
อย่างอนกันเลย รีบๆไปง้อเลยนะรามินทร์ มีณงอนไปโน้นแล้ว รู้สึกไงก็เคลียร์ๆกันดิ่
พอเป็นพิธีเนาะ :hao7: :hao7:
พี่มีนงอนแล้ว น้องมินทร์รีบไปง้ออย่างด่วนเลย
ฮึบๆๆ
---------------------
ขอบคุณค่ะ ♥
-
ไม่รู้ใครต้องง้อใครกันแน่เลยอ่ะ เอาใจช่วยทั้งสองคนเลยจ้าาาาาา :mew1:
-
d o u b l e M
t w e l v e
“อ้าว รามินทร์ มาทำอะไรตรงนี้จ๊ะ?” กรกานต์เอ่ยถามเพื่อนลูกชายที่เดินวนไปมาอยู่หน้าบ้านไม่ยอมกดกริ่งเสียที
“น้ากานต์ สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ มีอะไรหรือเปล่า ถึงมาดึก ๆ แบบนี้ เข้าบ้านก่อนสิลูก”
“เอ่อ.. ทำนองนั้นมั้งครับ” รามินทร์ตอบระหว่างเดินเข้าบ้าน “มีนนอนหรือยังครับ?”
“ขึ้นห้องตั้งแต่ทานข้าวเย็นเสร็จ ปกติเห็นต้องอ้อนก่อน วันนี้เหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ หน้าบึ้งเชียว”
“อ่า... ผมขอขึ้นไปนะครับ”
“ตามสบายเลยจ้ะ”
แกร็ก...
รามินทร์เปิดประตูเข้าไปในห้องนอนของร่างเล็ก ภายในห้องมีแสงจากโคมไฟที่โต๊ะเขียนหนังสือและจากคอมพิวเตอร์ให้แสงสว่าง เขายืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู มองคนที่นั่งเขียนอะไรยุกยิกอยู่นั้น มีนาไม่รู้ว่าเขาได้บุกรุกเข้ามาในห้องแล้วคงเพราะเจ้าตัวมัวแต่ให้ความสนใจกับหนังสือตรงหน้า
“เฮ้อ...” คนตัวเล็กถอนหายใจออกมาพลางหมุนเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ดวงตาเบิกขึ้นเมื่อเจอกับเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“มาได้ไงวะ!”
ผี! ผีแน่ๆ
“นอนด้วยนะ”
“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ อะไรวะ?” พี่เดินไปดึงแขนรามินทร์ที่ล้มตัวนอนบนเตียงให้ลุกขึ้น ไม่ต้องมาทำตาปรือเลย!!!
“อือ.. ง่วง”
“รามินทร์!” มีนร้องเมื่ออยู่ ๆ รามินทร์ก็ซบหน้ากับหน้าท้องของเขาซ้ำยังคล้องแขนกอดเอวบางไว้อีก “ม มินทร์..”
“ขอโทษ”
“...”
“ขอโทษครับ”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย!” มีนพูดด้วยน้ำเสียงที่พยายามสดใสพร้อมกับแตะมือบนไหล่ของรามินทร์ ริมฝีปากเม้มเข้าหากันขณะที่คิ้วขมวดมุ่น ทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนหัวใจมันถูกบีบเมื่อได้ยินคำขอโทษจากรามินทร์ด้วย...
ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดหรือไม่พอใจกับเรื่องเมื่อตอนเย็นแล้ว เราทั้งสองต่างใช้อารมณ์นำกันทั้งคู่ มีเหตุผลของตัวเองและคิดว่าตัวเองถูก การให้อารมณ์อยู่เหนือเหตุผลมันไม่ได้ส่งผลดีต่ออะไรเลยสักนิด ต่อไปนี้พี่จะไม่ทำแบบนั้นอีก จะได้ไม่ต้องมานั่งไม่สบายใจและรู้สึกแย่อย่างนี้ และรามินทร์เองก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน...
“แล้วมาทำไมเนี่ย พรุ่งนี้ก็เจอกัน ไม่อยู่ฉลองกับที่บ้านอ่ะ” มีนถามขณะปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงพร้อมเอนหลังพิงกำแพงห้อง ขาเหยียดตรงขวางแนวเตียงและคว้าตุ๊กตาเป็ดเหลืองมากอด
รามินทร์ชอบบอกว่าพี่เป็นบ้า ชอบสีเหลืองมากเกินเหตุ ทีตัวเองชอบบาสพี่ยังไม่ว่าอะไรเลย สีเหลืองจะทำให้โลกสดใสสสสสสส! ไม่รู้เหรอ? ‘ ^ ’
“ก็แค่กินข้าวไง” แล้วรามินทร์จะขยับมาหนุนตักพี่ทำไม มันหนักนะโว้ย!
“วันเกิดทั้งที่น่าจะอยู่กับครอบครัว”
“เจอหน้าทุกวัน เบื่อ”
“ปากดี”
“หึหึ” ยกมือขึ้นบีบจมูกรั้น “ไม่อยากโดนงอนข้ามคืน เดี๋ยวง้อไม่ไหว”
“ใครงอน!! คนอย่างพี่ไม่เคยงอนเว้ย!”
“เหร๊อ?”
“เออดิ!”
“หึหึ”
ขอซื้อได้ไหมไอ้หึหึเนี่ย!
“ฮึ่ย!”
“ขอโทษนะ หงุดหงิดไอ้เวฟแต่ดันไปพาลใส่”
อ่า.. หน้าหงอย ๆ แบบนี้ไม่เข้ากับรามินทร์เลยแฮะ
“ขอโทษเหมือนกัน”
“งั้น..” ชู้นิ้วก้อยให้คนตัวเล็กพร้อมกับยกยิ้มละมุน “ดีกันนะ”
“ปัญญาอ่อน” ถึงจะว่าอย่างนั้นก็ยื่นนิ้วไปเกี่ยวด้วยอยู่ดี เรามองหน้ากันก่อนจะหัวเราะออกมา “บ้าละ พอเลย”
“หึ”
“จะนอนนที่นี่หรอ?”
“ก็ดึกแล้ว จะให้กลับยังไง?”
“แล้วมายังไง?”
“ให้คนที่บ้านมาส่ง ตอนนี้ก็ให้กลับไปแล้ว”
“พรุ่งนี้ก็ไปเรียนสายดิ”
“เอาชุดมา” ว่าพร้อมกับชี้นิ้วไปที่กระเป๋าเป้
“โห เตรียมการมาแล้วนี่หว่า”
“ก็นะ ถ้าไม่หายงอนก็กะจะนอนหน้าบ้านนั่นแหละ”
มีนเบ้ปาก “ลงไปดิ๊ หนัก!”
“ม่ายยยยยย” โอ๊ยยยย อย่ามาแบ๊วดิ ขนลุก! “ก่อนนี่มาทำอะไรอยู่เหรอ?”
“อ่านหนังสือ” แปะ! มีนตบหน้าผากคนที่นอนหนุนตักตัวเองเมื่ออีกคนเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อ “ก็จะสอบแล้วป่ะ ...แต่อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจอ่ะ”
“อีกตั้งหลายอาทิตย์”
“ใครมันจะไปอัจฉริยะแบบมึ--- มินทร์วะ!” ง่ะ แค่หลุดปากเองไม่เห็นต้องมองตาขวาง เอ้อ! ขอบ่นหน่อย บางทีพี่ก็อยากมีโมเมนท์คุยกับเพื่อนแมน ๆ กู-มึง ไรงี้บ้างป่ะ แล้วทำมาแทนตัวเองว่านี่แล้วเรียกชื่ออีกฝ่ายงี้ มันไม่คือเลยนะ ไม่คือแต่ก็เรียกแบบนี้มาทั้งชีวิตอ่ะ เห้อ ชีวิตดูยาก พี่เนี่ยทำให้มันยาก!
“เดี๋ยวช่วยติว”
“จริงป่ะ?!”
“หลอกแล้วได้อะไร?” ก็ไม่ได้อะไรไง
มีนดันหัวรามินทร์ออกแล้วลงจากเตียงไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือ สักพักรามินทร์ก็ตามมาโดยการค้ำมือกับโต๊ะฝั่งขวาซึ่งเจ้าตัวยืนอยู่ฝั่งซ้าย คือ.. มันเหมือนโดนกอดเลยว่ะนาย พี่ว่ามันไม่ใช่นะ มันไม่ใช่อ่ะกิ๊ฟ! หัวใจพี่เต้นแรงมากเลยนะเว้ย! ยังกะตอนแอบแม่ดูหนังโป๊ครั้งแรกเลยง่ะ ซึ่งมันไม่ควรจะเกิดขึ้นกับคนเป็นเพื่อนใช่หรือไม่ ใช่แหมะ งืม ; _ ;
“เป็นอะไรครับ หน้าแดง ๆ”
แหนะ ยังจะยื่นมือมาเขี่ยแก้มพี่อีก
เราทำแบบนี้กันจนคิดว่ามันเรื่องปกติหรือพี่เพิ่งมาสังเกตว่าเพื่อนปกติเขาไม่ทำกันแบบนี้นะ...
“เปล่า ไม่อ่านละ นอนเหอะ”
“อ้าว”
“ก็บอกเองไม่ใช่หรือไงว่ามีเวลาอ่านตั้งนาน วู้ววว นี่จะไปแปรงฟันนอนละ”
“มีน”
“หะ?”
“เลิกเล่นมือถือได้แล้ว ไหนบอกจะนอนไง”
“ก็ตอนนี้มันนอนไม่หลับ”
“งั้นคุยกัน”
“คุยอะไร ไม่คุย เบื่อหน้าแล้ว”
“ให้มันได้อย่างนี้สิ”
“ฮ่า ๆ อ๊ะ! นี่ไง น้องพลอย คนที่ฝากของขวัญให้มินทร์อ่ะ”
“รู้จักชื่อด้วย” เขามองภาพเด็กผู้หญิงในจอสมาร์ทโฟนด้วยสายตาเรียบเฉย “เฉย ๆ”
“น่ารักออก ดูจะชอบมากด้วย”
“ชอบ?”
“ชอบมินทร์ไง แค่พูดชื่อก็หน้าแดงแจ๋แล้ว”
รามินทร์ถอนหายใจ คว้าสมาร์ทโฟนจากมือเล็กออก “อยู่กับนี่ยังจะพูดถึงคนอื่นอีก”
“เอ๊า แต่น้องพลอยน่ารักจริง ๆ นะ ...รามินทร์ก็น่าร้ากกกกกก” รีบพูดเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจจากคนที่นอนข้าง ๆ มีนพลิกตัวนอนตะแคงแล้วยกขาพาดหน้าท้องแกร่ง พี่อยากมีซิกซ์แพคแบบรามินทร์บ้างจัง แต่พี่ไม่สามารถจริง ๆ
“รักสิ”
“หะ?” เปลือกตาบางกระพริบถี่ กลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ รีบพลิกตัวกลับนอนหงายเหมือนเดิม
ฉิบหายละ...
“เปล่า”
เปล่าอะไร เมื่อกี้ได้ยินเต็ม ๆ เลย ถึงจะพูดเบามากแต่อยู่ใกล้กันขนาดนี้ก็... นะ
“กอดหน่อย”
“หะ? กอดอะไรวะ”
“กอดไง พี่มีนกอดผมหน่อยสิครับ”
ตึกตัก ตึกตัก
นี่แหละความฉิบหายของจริง พี่ไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่รู้ว่าอาการแปลก ๆ ที่เกิดกับตัวเองมันคืออะไร... แต่ไม่อยากจะยอมรับเลยจริง ๆ นะว่าหวั่นไหว... ฮือ จะฟ้องแม่จ๋า หัวใจพี่เต้นแรงขนาดนี้รามินทร์จะได้ยินไหม เอ๊ะ แล้วจะกลัวรามินทร์ได้ยินทำไม ก็ทำเหมือนปกติสิ พี่ว่าพี่ต้องติดเชื้อเพี้ยนจากจันทร์เจ้ามาแหงม!
“วันเกิดนี่นะ ตามใจหน่อยดิครับ”
“อะ ๆ มา ๆ”
รามินทร์ยกยิ้มพอใจในความมืดก่อนถดตัวต่ำกว่าร่างเล็ก เขาหนุนศีรษะกับต้นแขนเล็กและซบหน้ากับอกบาง วาดแขนวางบนเอวของมีนาอย่างรู้งาน เมื่อรู้สึกถึงความเกร็งของอีกคนเขาก็ยิ่งเพิ่มแรงกระชับและขยับไปชิดยิ่งขึ้น
“ชิดขนาดนี้ก็สิงเลยไหม”
“หึหึ”
“แอ่ก มินทร์! อย่าจี้ดิ จั๊กจี้!”
“ฮึ้มมมม!”
“มินทร์ไม่เล่นนนน เดี๋ยวแม่มาด่านะเว้ย!”
ป๊าบ!
มีนฟาดฝ่ามือตีแผ่นหลังกว้างของเพื่อนสนิทไปเต็มแรงจนอีกคนร้องโอ๊ย บอกดี ๆ ไม่ฟังมันต้องเจออย่างนี้ แหม หยุดทันทีเลยนะ ชอบให้พี่ไปสายโหดใช่ไหม ด้ายยยยยย ถ้าอยากได้แบบนั้นก็ได้!
“เจ็บนะครับ”
“ก็บอกดี ๆ ไม่ฟังเองหนิ ช่วยไม่ได้ พอแล้ว ไม่ต้องกอดแล้ว อึดอัด”
“ไม่”
“รามินทร์~”
“หึ นอนอย่างนี้แหละ”
“ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะเว้ย!”
“ไม่ใช่เด็กแล้วกอดไม่ได้? อ่า.. โอเคครับ”
เอ๊า.. อะไรวะ งงนะเนี่ย ปรับอารมณ์ตามไม่ทัน แหนะ มีการหันหลังให้พี่ด้วย ร่างเล็กส่ายหน้าเบา ๆ กับอาการน้อยใจ จริงหรือเปล่าไม่รู้แต่ต้องง้อแหละ ศีรษะทุยโขกเบา ๆ กับแผ่นหลังกว้างของรามินทร์ แต่อีกคนก็ยังคงนิ่ง
“ไม่งอนดิ”
“...”
“ก็เดี๋ยวมินทร์อึดอัดไง”
“ถามดิ ถามหรือยัง?”
พี่ขอนุญาตโปรยจุดได้ไหมครับ แต่ตอนนี้ขอจุกก่อนนะ
“หูย มินทร์อ่าาาา เค้าขอโทษษษษ มากอดกันเร็ววววว”
“หึ”
“มินทร์ต๋าาาาา ดีกัน ๆ”
“...”
“วันเกิดนะเว้ย ทำไมต้องมามึนใส่นี่ด้วยอ่ะ”
“...”
“มินทร์~”
“นอนได้แล้ว”
“ง่ะ..” แต่รามินทร์ยอมพูดด้วยก็ดีแล้ว “จะนอนแล้วเหรอ ไม่อยากคุยกันแล้วเหรอ?”
“อืม”
“ใจร้ายจังเลยวะ”
“หึ มีนนั่นแหละใจร้ายยังจะมาพูด” เด็กหนุ่มพลิกตัวหันหน้าเข้าหน้ากับคนตัวเล็ก ด้วยความที่อยู่ใกล้กันอยู่แล้ว เหมือนหันหน้ามาทำให้จมูกและริมฝีปากของพวกเขาเฉียดกัน ร่างเล็กกลั้นหายใจอย่างอัตโนมัติก่อนมือจะกำแน่น “ฝันดีครับ”
ตึกตึก ตึกตึก
ถ้าบอกแค่ฝันดีเฉย ๆ ก็คงไม่เป็นอะไร ถ้าไม่จุ๊บหน้าผากด้วยเมื่อกี้ก็คงไม่หัวใจเต้นแรงขนาดนี้...
“ฝัน ...ฝันดี”
“อือ” ร่างเล็กส่งเสียงเบา ๆ เมื่อขยับตัวชิดกับเพื่อนตัวสูงเพื่อหาความอบอุ่น ใบหน้าน่ารักจุดยิ้มบาง ๆ ซบหน้ากับอกด้วยตำแหน่งที่พอดีขณะที่มือก็จับเสื้อของรามินทร์ไว้
มุมปากหยักยกขึ้นก่อนดึงร่างบางเข้ามากอด ลูบศีรษะและหลังเพื่อกล่อมให้หลับ แล้วจึงมอบจุมพิตที่หน้าผากมน นัยน์ตากลมทอดมองคนหลับด้วยความอ่อนโยนและความรัก เขาหอมกลุ่มผมนุ่มอีกครั้งก่อนเกยคางบนศีรษะทุยและหลับตาลง
ครืด ครืด ครืด
เด็กตัวสูงงัวเงียตื่น เขาคว้าโทรศัพท์มือถือตัวปัญหาที่ทำให้เขาตื่นขึ้นมา ยังโชคดีที่ลูกแมวของเขายังคงหลับสนิท เวลาบอกจอสมาร์ทโฟนบอก 5:45 am ...ใครแม่งทักมาเช้าขนาดนี้ไอ้สัด! แต่แล้วไม่นานความสงสัยของเขาก็หมดไปเมื่อดวงตาลืมได้เต็มที่ เขาแสยะยิ้มก่อนใส่รหัสปลดล็อค
Jenn : เตี้ยยยย
Jenn : ตื่น ๆๆ
Jenn : (รัวสติ๊กเกอร์ 7 อันถ้วน)
Jenn : อ่านไม่ตอบหยิ่งมากหรอ
เหอะ!
กำลังจะวางมือถือไว้ที่โต๊ะก่อนจะยิ้มพรายเมื่อนึกอะไรบางอย่างออก แตะปลายนิ้วเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นกล้องถ่ายรูป เขายกแขนในมุมที่ออกมาดีที่สุดก่อนจะกดบันทึกภาพ และใช้ภาพนั้นตั้งเป็นภาพโปรไฟล์ของทุกโซเชียล มันก็ไม่มีอะไรมาก ก็แค่... ภาพลูกแมวกำลังนอนหลับซุกกับอกของเขา เห็นใบหน้าด้านข้างที่หลับพริ้มชัดเจนแต่เห็นรามินทร์เพียงแค่อกและปลายคางเท่านั้น.. หึหึ
อ่า.. แต่เขาจะลบทิ้งตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วสินะ แมวเหมียวของเขาน่ารักมาจนไม่อยากให้ใครได้เห็น ไว้คราวหน้าเขาจะคิดให้มาก ๆ แล้วกัน
จะว่าไป... ถ้าคนในอ้อมกอดตื่นแล้วจะมีรีแอคชั่นยังไงนะ หึหึ
---------------------------------
:m4:
สวัสดีค่าาาา พี่มีนหายงอนแล้ว เย้เย้
อ่ะ พี่เขาหวั่นไหวแล้วนะ แต่เขาไม่ยอมรับ โถ ลูกแม่
รามินทร์นี่ก็นะ... :m12: พี่เจนนี่กระอักแน่ ๆ 55555555555555
นี่ก็เม้นท์นิยายตัวเองเฉยเลย แฮ่
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า จุ้บ ๆ
♥
-
รามินทร์ชัดเจนมากขึ้นแล้ว เย้ๆ
:pig4:
-
:pig4:
-
เขาง้อกันน่ารัก :-[ :-[
พี่มีนเริ่มรู้ใจตัวเองแต่ยังไม่รู้ว่ามินทร์ก็คิดเหมือนกัน
มินทร์ต้องรีบออกตัวเพราะพี่มีนเขาก็ฮอตเหมือนกัน
-
ยอมรับ แบบแมนๆเลยฮะพี่มีน ว่าชอบมินทร์ม้ากมาก :o8:
น่ารักอ่าาาาา :impress2:
-
มินทร์ยังคงขี้หวงไม่เปลี่ยน 55555
-
พี่มีนต้องมั่นหน้า เอ้ย มั่นใจให้มากๆเข้านะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องยืดอกยอมรับมันแบบแมนๆไปเล้ยยย!!!
ส่วนรามินทร์นี่ถ้ากินได้กินไปแล้วป่ะนายยย แหม่ ถ้าจะหลงขนาดนี้อ่ะนะ = ... =
แนะนำให้นายหอบผ้าหอบผ่อนมานอนด้วยทุกคืนไปเลยเห้อะ 5555555555
แอบอยากเห็นคู่นี้ตอนเป็นแฟนกันแล้วสิคะ แค่ตอนเป็นเพื่อนยังสวีทกันขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนนี่จะหวงห่วงหึงกันขนาดไหนนน
แถมความหลงของมินทร์คงเพิ่มไปอีกสิบเลเวลแน่ๆ (ฮา)
จะรอติดตามตอนต่อไปนะครับผม ~ สู้ๆค้าบบ เป็นกำลังใจให้เน้อ :L2:
-
ถ้ามินทร์จะหลงมีนขนาดนี้ เอามีนห่อกลับบ้านไปเลยมั้ย
(เชื่อว่าถ้าทำได้มินทร์คงทำไปแล้ว) 555555
-
เจนเนอร์นี่ขี้ตื้อเนาะ รู้ว่าถ้ายังไม่เป็นแฟนกันก็อยากหวังบ้างไรบ้าง
แต่บางทีมากไปก็ทำให้ดูน่ารำคาญอะ :ruready
-
เป็นไงพี่เจนเนอร์กระอักแน่คราวนี้ รามินทร์น่ะชัดเจนมาตลอด แต่มรนานี่สิที่ดูไม่ออกและเพิ่งมาหวั่นไหว ไงก็เอาใจช่วยให้ทั้งสองตกลงปลงใจกันเร็วๆ หุหุ ฮะๆ
-
รามินทร์ชัดเจนมากขึ้นแล้ว เย้ๆ
:pig4:
เย้เย้
:pig4:
:pig4:
เขาง้อกันน่ารัก :-[ :-[
พี่มีนเริ่มรู้ใจตัวเองแต่ยังไม่รู้ว่ามินทร์ก็คิดเหมือนกัน
มินทร์ต้องรีบออกตัวเพราะพี่มีนเขาก็ฮอตเหมือนกัน
รามินทร์ต้องรีบบบบบบบบ
ยอมรับ แบบแมนๆเลยฮะพี่มีน ว่าชอบมินทร์ม้ากมาก :o8:
น่ารักอ่าาาาา :impress2:
:m1: :m1:
มินทร์ยังคงขี้หวงไม่เปลี่ยน 55555
ความรามินทร์ 5555555555555
พี่มีนต้องมั่นหน้า เอ้ย มั่นใจให้มากๆเข้านะ! มาถึงขนาดนี้แล้ว ต้องยืดอกยอมรับมันแบบแมนๆไปเล้ยยย!!!
ส่วนรามินทร์นี่ถ้ากินได้กินไปแล้วป่ะนายยย แหม่ ถ้าจะหลงขนาดนี้อ่ะนะ = ... =
แนะนำให้นายหอบผ้าหอบผ่อนมานอนด้วยทุกคืนไปเลยเห้อะ 5555555555
แอบอยากเห็นคู่นี้ตอนเป็นแฟนกันแล้วสิคะ แค่ตอนเป็นเพื่อนยังสวีทกันขนาดนี้ ถ้าเป็นแฟนนี่จะหวงห่วงหึงกันขนาดไหนนน
แถมความหลงของมินทร์คงเพิ่มไปอีกสิบเลเวลแน่ๆ (ฮา)
จะรอติดตามตอนต่อไปนะครับผม ~ สู้ๆค้าบบ เป็นกำลังใจให้เน้อ :L2:
ชอบมากกว่าบาสก็มีนณนนท์นี่แหละค่า5555555555555
ขอบคุณครับผม ♥
ถ้ามินทร์จะหลงมีนขนาดนี้ เอามีนห่อกลับบ้านไปเลยมั้ย
(เชื่อว่าถ้าทำได้มินทร์คงทำไปแล้ว) 555555
นางคงอยากขยำเป็นก้อนแล้วยัดเข้าปาก 55555555555
เจนเนอร์นี่ขี้ตื้อเนาะ รู้ว่าถ้ายังไม่เป็นแฟนกันก็อยากหวังบ้างไรบ้าง
แต่บางทีมากไปก็ทำให้ดูน่ารำคาญอะ :ruready
เจ็นเนอร์ร้องไห้หนักมาก...
:o7:
เป็นไงพี่เจนเนอร์กระอักแน่คราวนี้ รามินทร์น่ะชัดเจนมาตลอด แต่มรนานี่สิที่ดูไม่ออกและเพิ่งมาหวั่นไหว ไงก็เอาใจช่วยให้ทั้งสองตกลงปลงใจกันเร็วๆ หุหุ ฮะๆ
พี่มีนบอกพี่จะเดินสายสโลว์ไลฟ์ :o11:
----------------------------------
ขอบคุณค่ะ ♥
-
รามินทร์คนร้ายกาจ ประกาศศักดาว่าแมวเหมียวเป็นของข้า :laugh: ทำไมมินทร์ไม่ถ่ายให้เห็นหน้าตัวเองชัดๆไปเลย
-
d o u b l e M
t h i r t e e n
“ผมช่วยครับพี่มีน”
“หะ อ๋อ ขอบใจนะ” บอกพร้อมกับยิ้ม ทำเอาเด็กรุ่นน้องเคลิ้มไป มีนมองรุ่นน้องที่อาสาช่วยเขายกกองหนังสือด้วยสายตาหวั่น ๆ เล็กน้อย เอ่อ.. น้องโอเคใช่ไหม ทำไมถึงตามลอย ทำหน้าเพ้อฝันขนาดนั้น ไม่ได้เมากาวใช่ไหมครับ..
“จิ๋วให้ช่วยไหม?”
“ไม่เป็นไร มีน้องช่วยอยู่” พยักหน้ารับรู้ก่อนผละออกไปทำหน้าของตัวเองนั่นก็คือจัดหนังสือเข้าชั้นตามหมวดหมู่ ปล่อยน้องจิ๋วไว้ที่เคาน์เตอร์ยืม-คืนหนังสือ กว่าจะทำเสร็จก็ใช้เวลาไปหลายนาที หนังสือบางเล่มก็หนายิ่งกว่าฝาบ้าน ยกทีกล้ามแทบขึ้น แต่พี่ไม่มีกล้ามไง งืม.. กะจะเดินกลับไปหาน้องจิ๋วที่เคาน์เตอร์แต่ดันโดนอาจารย์เรียกไว้เสียก่อน
“มีนณนนท์”
“ครับ?”
“ช่วยเอาเอกสารนี้ไปให้อาจารย์ดนัยหน่อย” มือเล็กรับเอกสารจากอาจารย์ฝ่ายวิชาการมา(ท่านมานั่งคุยกับอาจารย์ประจำห้องสมุด)
“อาจารย์ดนัยอยู่ที่ไหนครับ?”
“น่าจะที่โรงยิมนะ”
“งั้นผมเอาไปให้ตอนเลิกเรียนได้ไหมครับ ผมจะไปโรงยิมตอนเลิกเรียน” เพราะวันนี้ฝนตก ทีมบาสเลยย้ายไปซ้อนกันในโรงยิมแทนที่จะซ้อมกันที่สนามกลางแจ้งอย่างเดิม
“ไปหารามินทร์สินะเนี่ย” อาจารย์ยิ้มล้อ “เอาที่เธอสะดวกก็แล้วกันนะ เอกสารมันไม่ด่วน”
“อาจารย์ง่ะ”
“ครูล่ะสงสัยจริง ๆ มานั่งนี่ก่อนมีนานุช” แหนะ เรียกเขาว่ามีนานุชอีก
มีนมองหน้าอาจารย์ประจำห้องสมุดอย่างขอความเห็น เขาไม่กล้านั่งร่วมโต๊ะกับอาจารย์หรอก แต่เมื่อท่านพยักหน้าร่างเล็กจึงนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามอาจารย์ทั้งสอง
“มีอะไรเหรอครับ?”
“เธอกับรามินทร์... เป็นแฟนกันหรือเปล่า?”
“เฮ้ย!!” ร่างเล็กร้องอย่างตกใจ “ผมกับรามินทร์เป็นเพื่อนกันครับ!”
“ต๊าย ไม่ต้องเขินหรอก สมัยนี้เขาเปิดรับกันแล้ว”
“อาจารย์คร้าบบบ ผมกับมันเป็นเพื่อนกันจริง ๆ”
“แหม บอกว่าไม่ต้องเขินไง ครูเห็นรูปที่เธอลงแล้วนะ ยังจะบอกว่าเป็นเพื่อนกันอีก”
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ทำไมทำกับพี่แบบนี้... เป็นเพื่อนกันจริง ๆ นะ เป็นเพื่อนนนนนนนนนนนนน! จะแย้งอะไรอาจารย์ก็ขัดตลอดเลยอ่ะ โอยยยยยยยยย มันไม่ใช่แบบนั้นนะครับ!! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาจารย์ก็เป็นไปกับเขาด้วย... กว่าจะหนีออกมาได้ก็เพราะกริ่งที่บอกถึงการเลิกเรียนนั่นแหละ ไม่อย่างนั้นนะ.. ตาย! พอน้องจิ๋วรู้ก็หัวเราะคิกคักสนุกสนานใหญ่ โธ่ มีอะไรตลกวะ พี่ซีเรียสนะเว้ย!!
หลังจากแยกกับจันทร์เจ้าก็พาตัวเองไปที่มินิมาร์ทเพื่อซื้อเครื่องดื่มเย็น ๆ ให้เพื่อนสักหน่อย ค่อยไปเก็บตังค์ทีหลัง กิกิ จันทร์เจ้ากลับบ้านไปแล้วหลังจากเสียงกริ่งเลิกเรียน มีน้องชายอย่างจริงใจเดินมารับถึงหน้าห้องสมุด หึหึ เขาเป็นพี่น้องที่น่ารักดีนะ กัดกันบ๊อยบ่อยแต่ก็ดูแลกันดี๊ดี ได้ยินว่าน้าเจ้ามารับด้วย น้องจิ๋วยิ่งคึก
เขามองสายฝนที่โปรยปรายอยู่พร้อมกับมุ่ยหน้า มองนักเรียนหลายคนที่เดินเบียดกันใต้ทางเดินที่มีหลังคาแล้วก็ถอนหายใจ คนเยอะแบบนี้เขาไม่อยากเข้าไปเบียดด้วยเลย เมื่อคิดแบบนั้นจึงเอาร่มในกระเป๋าออกมากาง พี่ไม่ค่อยชอบฝนเท่าไหร่ เพราะมันออกไปข้างนอกลำบากและอากาศชื้นกับละอองฝนทำให้พี่เป็นหวัด
สะบัดร่มไล่หยดน้ำที่เกาะอยู่ออกก่อนจะวางไว้ที่พื้นข้างประตูโรงยิม ร่างเล็กส่งยิ้มให้เพื่อนตัวสูงที่วิ่งแย่งลูกบาสเก็ตบอลอยู่ในสนามก่อนเดินเข้าไปหาอาจารย์ดนัยแล้วเอาเอกสารที่ถูกวานมาส่งให้
“อะไรวะ?”
“อาจารย์ฝ่ายวิชาการฝากมาให้ครับ”
“อ๋อ ขอบใจมาก”
“ครับผม”
“ยิ้มบ้าอะไร” พี่สะบัดมือที่ยังมีหยดน้ำเกาะอยู่ใส่หน้ารามินทร์ ยังจะยิ้มอยู่ได้ เป็นบ้าเหรอ รามินทร์ไม่ตอบเพียงแค่หัวเราะอย่างขบขัน นั่งลงที่ชั้นต่ำกว่าร่างเล็กแล้วเอนตัวแทรกกลางระหว่างขาขาวก่อนยกแขนขึ้นพาดราวกับมันคือที่วางแขนชั้นดี
-_-
“ข้างนอกฝนตกหรอ?”
“อือ แต่ไม่แรง”
“อ่าฮะ ขอยืมมือถือหน่อยสิครับ”
“ไม่!!”
“ใจร้ายว่ะ หึหึ”
“เหอะ!”
ยังจะมีหน้ามาว่าเขาใจร้ายอีก พี่หันไปคุยกับเวฟที่เพิ่งวิ่งเข้ามาและปล่อยให้รามินทร์เป็นบ้าไปคนเดียว
นึกแล้วก็พาลจะโมโห รามินทร์กล้าดียังไงมาเปลี่ยนรูปโปรไฟล์เขา! ถ้าเป็นรูปปกติดี ๆ เขาจะไม่ว่าอะไรเลยสักคำ แต่นี่มัน... โอ๊ยยยยยยยยย! ไม่เอา ไม่พูด! ยังจำตอนที่ตื่นมาแล้วเจอการแจ้งเตือนอย่างมหาศาลนั่นได้ ทั้งการกดไลค์ ยอดแชร์ คอมเมนต์หวีดร้องและสกรีมว่าเขาน่ารักนักหนา แถมยังไปโฟกัสแผ่นอกของใครอีกด้วย จบสิ้นความชิคที่พี่สั่งสมมา...
แม้จะลบภาพทิ้งเปลี่ยนรูปใหม่แล้วแต่มันก็ยังอยู่ในหัวอยู่ดี อีกอย่างคนเขาก็เห็นกันเยอะแยะแล้วไง แถมไอ้แอดมินดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์ยังสกรีนช็อตไปอัพโหลดต่ออีก ฮึ่ยยยย! ตัวก่อเรื่องก็ดันอารมณ์ดีไปทั้งวัน ยิ้มให้คนที่เข้ามาทัก แถมยังรับของที่เขาให้ด้วย เวฟกับจันทร์เจ้าถึงกับเปรมเพราะมีขนมให้กินฟรี...
“หน้าบูดหน้าบึ้งนะมึง”
“เสือก”
“โห เสียใจ เค้าจะฟ้องคุณครู กระซิก” พี่กลอกตากับการแสดงของไอ้หมาเวฟก่อนโบกหัวมันไปทีหนึ่ง มันหัวเราะชอบใจแล้วยื่นมือมาขยี้ผมของพี่จนยุ่งเป็นการแก้แค้นแล้ววิ่งไปกวนตีนคนอื่น
“ไอ้เหี้ยเวฟ!!!!”
“ปล่อยมันไปเหอะ สงสาร”
“มันกวนตีน เฮ้ย! อย่าหลับดิ!” รามินทร์บีบข้อเท้าคนตัวเล็กกว่าเบา ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้นมอง มีนเลิกคิ้วขณะมือก็บีบนวด สางผมเขาไปด้วย อืม.. มันสบายมากจนเขาจะหลับจริง ๆ “ต้องซ้อมอีกเปล่า?”
“ซ้อม” ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักแม้อีกฝ่ายจะไม่เห็น “จะไปไหน!?” ตะโกนถามเมื่ออยู่ ๆ แมวเหมียวก็ผลักเขาแล้ววิ่งฉิวลงจากสแตน
“ห้องน้ำ!” บอกแค่นั้นแล้วรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ หยึ่ย! ทีแรกก็กะจะทนไว้ไปเข้าห้องน้ำที่บ้านแต่ว่าพี่ไม่ไหวแล้วววว วันนี้ก็ดื่มน้ำไปซะเยอะด้วยสิ อ๊ากกกก ห้องน้ำจ๋ารอพี่ก่อนนนนนน
ฮาาาาาา ความสุขกลับคืนสู่ตัวพี่แล้ววววว ออกมาจากห้องน้ำช็อตแรกที่เห็นก็กระแทกเข้ากลางใจพี่อย่างจัง เดี๋ยว.. ไม่ใช่ดิ ก็แค่รามินทร์คุยกับเด็กผู้ชายน่ารักคนหนึ่งอยู่แค่นั้นเอง จะมากระแทกกลางใจบ้าอะไรล่ะ เนอะ.. นั่นมันน้องเจนิซม.4 น้องชายพี่เจ็นเนอร์นี่ แล้วนั่น จะเดินไปไหนกันน่ะ.. จิ๊!
“เล่นด้วยดิ” พูดพร้อมกับแย่งบอลจากมือของเวฟมา
“เล่นเป็นเหรอ”
“เป็น” มั้ง
“โอเค งั้นเริ่ม!” เขาว่าแล้วเริ่มเลี้ยงลูกไปหน้าแป้นก่อนจะจัดการดั๊งลูกบาสลงห่วง มีนอ้าปากค้าง คือ.. ยังไม่ทันได้ตั้งสติเลยไหมวะ มึงเริ่มแล้วเหรอ กูไม่ได้เทพแบบมึงไหม ยังไง
“เชี่ยเวฟ!!!”
“โหมีน กูไม่คิดว่ามึงกากแบบนี้นะ” เวฟพูด ปรายตามองเพื่อนตัวเล็กอย่างดูถูก เล่นมาจะห้านาทีแล้วมันยังไม่โดนลูกเลยแม้แต่นิด ไหนบอกเล่นเป็นวะ แล้วรามินทร์ไม่เคยสอนเลยเหรอ
“ห่า!! กูเล่นไม่เป็นป่ะบางที”
“ใครบอกเล่นเป็น ฮึ?”
“นั่นดิ ใครวะ อย่าให้เจอนะพ่อจะตบให้ขี้หูกระเด็น”
“ไอ้สัด” มีนแลบลิ้นแล้ววิ่งเข้าไปแย่งลูกบาสเกตบอลจากมือเวฟ
หวืดดดดด ตุบ!
ฟัค!!!
“กร๊ากกกกก เชี่ยแม่งอย่างกากอ่ะ กูไม่ได้แย่งมึงเลยนะห้อย”
น่าอายเป็นบ้าเลย พอเชี่ยเวฟหัวเราะคนอื่น ๆ ที่อยู่ในโรงยิมก็หัวเราะตาม เขายู่ปาก ทำหน้างอ เสียงพี่เจนนี่ดังกว่าเพื่อนเลย แง่ง! ชูนิ้วกลางให้แม่ง
“มา เดี๋ยวพี่สอนให้เองนะห้อยศรีที่รัก” ร่างเล็กมองเวฟตาขวาง แต่มันไม่สะทกสะท้านอะไรหรอก หน้าหนายิ่งกว่าโบกปูน “มึงก้าวเท้าออกไปข้างหนึ่ง นิดเดียวก็พอ ข้างเดียวที่มึงจะใช้ชู้ตลูกน่ะ”
“ใช้เท้าชู้ตเหรอ? โทษครับ” โธ่.. ก็เห็นทำหน้าซีเรียส ไม่เห็นต้องมองดุขนาดนั้นเลย
“ใช้มือข้างถนัดจับด้านหลังของลูกไว้ ตรงหน้ามึงน่ะ แล้วใช้อีกข้างประคอง ยกขึ้นระดับศีรษะ เล็งไปที่แป้นตรงกรอบสี่เหลี่ยม ย่อเข่าลงนิดนึงแล้วใช้ปลายนิ้วผลักลูกออกไป”
มีนสูดหายใจเข้าลึก ๆ แล้วทำตามที่เพื่อนบอก แต่ตอนที่ผลักลูกบาสเกตบอลเขาดันหลับตา..
หวืดดดดด ฟึบ!
สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น..
“หลับตาสื่อสารกับยานแม่หรอ!!”
แงะ ทำไมต้องดุด้วย
“ยกขึ้นอีกนิด ห่วงมึงอยู่ต่ำแบบนั้นเหรอ!”
“เล็งไปที่กรอบสี่เหลี่ยมมีน!”
“เพิ่มแรงอีกหน่อยดิวะ!”
“ก็บอกให้เพิ่มแรงอีกไง!”
ปึก!!!
“สัดเอ๊ย!” เขาเหวี่ยงลูกบาสใส่อกเวฟแทนที่จะโยนมันลงห่วง “ชาติที่แล้วเกิดเป็นลำโพงหรอไอ้สัดเสียงดังอยู่ได้!”
กริบกันทั้งโรงยิม...
“กู กูขอโทษ”
“....”
“มีนนนนนน กูไม่ได้จะเสียงดังใส่มึงนะเว้ย มันเป็นเองอ่ะ”
“แม่ง กูหงุดหงิดเลยเนี่ย”
“มึงไม่โกรธกูนะ มาลองอีกที ใกล้ได้แล้วมึง”
“ไม่เอา ไม่เล่นแล้ว!”
“โหยมึง โยนบาสกาก ๆ อย่างนี้มึงยอมแพ้แล้วเหรอ พี่มีนไม่ใจเลยว่ะ”
โอ้โห.. เล่นพูดแบบนี้ใครมันจะไปยอมวะ
“มึงมาช่วยกูเลย ถ้ายังชู้ตไม่ลงกูจะไม่คุยกับมึง”
“จ้ะ”
“มึงมายืนด้านหลังดิ”
“เออ ๆ”
เวฟดึงข้อมือเพื่อนตัวเล็กให้มายืนอยู่ที่เดินก่อนที่เขาจะไปยืนซ้อนด้านหลัง เอื้อมมือไปทับมือของมีนที่ประคองบาสเกตบอลอยู่ให้อยู่ในระดับที่พอดี เสี่ยงโดนตีนรามินทร์ฉิบหาย..
“พร้อมนะ”
“อือ”
“หนึ่ง.. สอง.. สาม..”
หวืดดดด!!
“อีกนิดนึง ลองอีกทีนะ”
“หนึ่ง.. สอง..”
ฟึ่บ!!!
“ว้ากกกกกกกก ลงแล้ววววววววววววว!” มีนหมุนตัวเข้าหาเวฟแล้วกระโดดกอดคอเพื่อนตัวสูงกว่า “มึงงงงงงงงงงง!”
“เชี่ยมีนใจเย็นดิ”
“ก็ดีใจอ่ะสัด!”
“รู้แล้วโว้ย มึงปล่อยกูก่อนเดี๋ยวกูได้ตายก่อนวัยอันควร”
“โอ๊ะ โทษ” ปล่อยแขนจากคอของเวฟแล้วเดินไปคว้าลูกบาสมาเดาะเล่นโดยไม่ได้สังเกตเลยว่ามีสายตาของใครมองอยู่
เวฟกลืนน้ำลายเอือก ที่บอกว่าเดี๋ยวตายไม่ใช่เพราะโดนมีนกอดแน่นไปแล้วหายใจไม่ออก แต่เป็นเพราะเจ้าของนัยน์ตาหวานแต่แววตาคมกริบนั่นต่างหาก ถ้าสายตามันเป็นมีดเวฟก็คงมีแผลเต็มตัวไปหมด เชี่ยรามินทร์มองอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ! ตาย ตายแน่ ๆ ไอ้เวฟ! โอ๊ยยยย แม่จ๋าช่วยหนูด้วย!
“พี่รามินทร์ฮะ..” รามินทร์มองเด็กข้างตัวด้วยหางตา “เอ่อ..”
“มีอะไร?”
“ไม่มีแล้วฮะ เจนซ์ขอตัวก่อนนะครับ”
“อือ” เจนิซยิ้มให้กับรามินทร์แม้อีกคนจะไม่มองก่อนจะวิ่งเข้าไปหาพี่ชายตัวเอง
“เฮือก!” ร่างเล็กสะดุ้ง “ม มาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานละ ไง สนุกเลยสิ”
“ก็ดี นี่ ๆๆ นี่ชู้ตลงด้วยแหละแต่มีไอ้เวฟช่วย”
“เหรอ? เวฟมันสอนไม่ดีหรอก เดี๋ยวนี่สอนให้”
“อ เอ่อ กูขอไปคุยกับกัปตันแป๊บนะ” เรื่องอะไรจะอยู่ให้รามินทร์แดกหัวล่ะครับพี่น้อง.. คนจริงเขาต้องหนี!
“ไม่เล่นแล้ว เดี๋ยวก็ต้องซ้อมแล้วไม่ใช่หรอ?”
“มีหลายสนามก็ใช้สนามอื่นไปดิ” ร่างเล็กมองสลับกับลูกบาสในมืออย่างสับสน อยากเล่นนะแต่ก็ไม่อยากกวน เมื่อมองเด็กตัวสูงส่งยิ้มมาให้จึงพยักหน้า
รามินทร์ยกยิ้มแล้วเดินเข้าไปใกล้ร่างบาง จับไหล่เล็กให้หันหน้าเข้ากับแป้นบาส โอบแขนไปด้านหน้าเพื่อช่วยประคองลูกบาสเกตบอล เอ่อ.. ทำไมต้องอยู่ใกล้แบบนี้ด้วยอ่ะ ตอนไอ้เวฟมันสอนไม่เห็นรู้สึกอย่างนี้เลย กับเวฟทำไมรู้สึกเฉย ๆ แต่พอเป็นรามินทร์กลับคิดไปเรื่อยเปื่อย อย่างเช่น... เหมือนโดนกอด โอยยยยยยย มันสับสนไปหมดเลย แล้วไอ้หัวใจนี่ก็เต้นแรงจัง!! เสียงที่พูดบอกอยู่ข้างหูมันดูเบาและกระเส่าแบบแปลก ๆ และมันทำให้พี่ขนลุกซู่... เฮ้ยยยย คิดบ้าอะไรวะ หยุด ๆๆ
“เอ่อ.. ไม่เล่นแล้ว” พูดพร้อมกับขืนตัวออกจากวงแขน รามินทร์เลิกคิ้วก่อนพยักหน้า
“เดี๋ยวเรียกเวฟมาสอน”
“เฮ้ย! ไม่ใช่งั้นดิ”
“ก็นี่จะสอนไม่ยอมเล่น เผื่อให้เวฟสอนแล้วจะเล่นงี้”
“มินทร์”
“ครับ?”
“เป็นอะไร?”
“เปล่าหนิ ไม่เล่นก็ไปนั่งนะ”
“ไม่เป็นงี้ดิ”
“เป็นงี้คือเป็นแบบนี้ไหน?”
“มินทร์” ร่างเล็กถอนหายใจแรง ๆ พร้อมกับเสยผมไปด้านหลังแล้วตะโกนชื่อคนที่เลี้ยงลูกบาสวิ่งวนอยู่รอบตัวเขา “รามินทร์!!!”
“ครับ?”
“มาคุยกันหน่อย”
“พูดมาเลย ฟังอยู่ครับ”
“ไอ้เหี้ย”
มองแผ่นหลังบางที่เดินออกจากสนามไปก่อนจะยกยิ้มให้ตัวเอง เดี๋ยวค่อยง้อตอนกลับบ้านน่าจะทัน เขาไม่อยากพูดอะไรมากตอนนี้เพราะกลัวจะไปพาลร่างเล็กเข้า แค่เห็นตอนไอ้เวฟกอดลูกแมวของเขาก็แทบจะเดินเข้าไปดึงทั้งคู่ออกจากกัน ถ้าเจนิซไม่เรียกไว้เขาคงได้ต่อยเวฟไปแล้วจริง ๆ
แล้วนี่อะไร เพิ่งจะดีกันเมื่อวาน วันนี้ก็มาตึงใส่กันอีกแล้ว
ให้ตาย...
“พี่มีนนนนน~”
“ว่าไงเจนิซ ทำไมวันนี้มาได้เนี่ย”
“วันนี้ต้องกลับพร้อมพี่เจ็น เซ็งเลย”
เจ็นเนอร์ผลักศีรษะน้องชาย “อย่ามาพูด ห้องดนตรีปิดก่อนเวลาไงเลยเสนอหน้ามานี่”
“อย่ามารู้ทันสิ”
“เหอ ๆ”
มีนยิ้มกับการหยอกล้อของสองพี่น้องแล้วจึงเดินขึ้นไปนั่งที่ที่เดิม และสักพักเจนิซก็วิ่งเข้ามานั่งข้างเขา
“มีอะไรเจนซ์?”
“เปล่าฮะ เจนซ์แค่อยากอยู่ใกล้พี่มีน” เอ่อ.. ไม่ต้องทำตาเป็นประกายก็ได้มั้ง
“จะจีบพี่หรอ”
“จีบได้เปล่าล่ะครับ?”
“หนังหน้าแบบนี้ไม่ต้องเสียเวลาจีบหรอก”
“ง่ะ.. ไม่ผ่านเหรอฮะ?”
“โอยยยยย ยอมตั้งแต่เห็นหน้าแล้วววว ฮ่า ๆๆ”
“โหยยย พี่มีนอ่ะ เจนซ์เขินนะ”
“ตอแหล” อย่า.. พี่ไม่ได้พูด พี่เจนนี่ต่างหาก ร่างเล็กหัวเราะลั่นพลางแปะมือกับเจ็นเนอร์ก่อนที่คนอายุมากที่สุดจะวิ่งลงสนามไปซ้อม
“เชอะ ไม่คุยด้วยแล้ว” เจนิซว่าอย่างงอน ๆ “พี่รามินทร์เท่เนอะ..”
ร่างเล็กชะงักก่อนเสียงหัวเราะจะค่อย ๆ หายไปและรอยยิ้มกว้างที่หุบลง ตาสวยมองรุ่นน้องข้างตัวและมองตามสายตาของเจนิซ มันตรงไปที่รามินทร์...
“อือ”
“พี่รามินทร์มีแฟนหรือยังครับ?” คนอายุน้อยกว่าหันมาถามพร้อมยิ้มกว้าง มีนเผลอขมวดคิ้วอย่างไม่รู้ตัวและไม่รู้ว่าเขามองเจนิซด้วยสายตาแบบไหนน้องถึงได้ยิ้มเจื่อน
“ไม่รู้สิ”
“อ้าว พี่มีนเป็นเพื่อนสนิททำไมจะไม่รู้ล่ะฮะ”
“เพื่อนสนิทจำเป็นต้องรู้ทุกเรื่องเหรอ?”
“เอ่อ...”
“ถ้าอยากรู้ทำไมไม่ไปถามเองล่ะ”
“เจนซ์กลัวโดนด่า” เจนิซยิ้มแหย “แต่อย่างพี่รามินทร์ไม่น่าจะโสดเลยเนอะ ทั้งหล่อ ทั้งเท่ แถมยังเก่งอีก”
“....”
“หรือถ้ายังไม่มีแฟนก็น่าจะมีคนที่ชอบแล้วแน่เลย หวา... ปลูกต้นแห้วเลยดีกว่า ฮ่าฮ่า”
รามินทร์มีคนที่ชอบงั้นเหรอ... แล้วคนนั้นอยู่โรงเรียนเดียวกันหรือเปล่านะ เธอจะต้องน่ารักและสวยมากแน่เลยที่ทำให้รามินทร์ชอบได้ ชักอยากรู้จักแหะ ไว้เขาจะซักรามินทร์ให้ได้เลย!!!! ร่างเล็กคิดอย่างนึกสนุก ทว่ามันกลับขัดแย้งกับภายในอกที่ปวดหนึบ...
-----------------------
ลูกตึงใส่กันอีกแล้ว เฮ้ออออออ :katai5:
แล้วก็มีตัวละครใหม่ขึ้นมาอีก แง่ววววว
เรื่องก็ยังไม่เดินอี๊กกก สโลว์ไลฟ์ไปอี๊กกกก
o6 o6 o6
เอาไว้เจอกันตอนหน้านะงับ บ๊ายบาย
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านจ้าาาาา ♥
-
:pig4:
-
รามินทร์อ่ะ รู้สึกยังไงก็ไม่ยอมพูด แล้วนี่ยังมาทะเลาะกันอีกแล้ว ตัวแปรใหม่ก็เข้ามา นี่ถ้ามีคนแย่งมีนาไปนะก็เพราะมินทร์มัวแต่ไม่พูดนั่นแหละ
-
มีตัวกระตุ้นมาเพิ่ม น้องห้อยศรีจะรู้ตัวขึ้นไหมเนี่ย??
-
อยากรู้จริงๆว่าระหว่างพี่มีนคนแมนกับน้องมินทร์ตาหวานใครจะสารภาพรักก่อนกัน
-
เมื่อไรมีนจะเลิกซึนซะทีคะ อ่านไปลุ้นไปจะแยก :katai4: :katai4:
-
หวั่นไหวขั้นสุดละป่ะมีนนนนน จีบมินทร์เลยดิ 5555555 #มันใช่เหรออออ
-
มีนไม่ต้องถามมินทร์แล้วว่าชอบใคร เรามาเฉลยให้ มินทร์ชอบเราไง วันก่อนยังเอาดอกไม้มาให้เราอยู่เลย เห้อมม เราเขินมากเลยแหละมีน แต่มีนไม่ต้องเสียใจนะ เราจะดูแลมินทร์อย่างดีเลย อิอิ
-
มินทร์จะเอาเวลาที่ไหนไปมีแฟ๊นนนนน ถ้าตัวติดหนึบกับพี่มีนขนาดนี้ล่ะคะแหมมม
เวลานอนก็นอนด้วยกัน อยู่ก็อยู่ด้วยกันตลอดงี้ เห็นชายตาแลใครมั่งเปล่าเหอะ
รอตอนหน้านี้นะคะ ไปๆมาๆเดี๋ยวมีนได้สารภาพก่อนมินทร์ล่ะฮาเลย
-
d o u b l e M
f o u r t e e n
พักนี้รามินทร์กับเจนิซสนิทกันมาก มาก ๆ ...และมีนไม่ได้คิดไปเองแน่ อย่างเช่นตอนนี้ ข้างรามินทร์มีรุ่นน้องหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งอยู่ เวลาพักหลังกินข้าวเที่ยงเสร็จระหว่างรอเรียนภาคบ่าย จึงมานั่งเล่นที่ศาลาข้างอาคาร ไม่รู้ยังไงน้องเจนซ์ถึงได้มานั่งด้วย เขายังมึนอยู่เพราะกลับจากไปเข้าห้องน้ำกับไต้ฝุ่นก็มาเจอเจนิซแล้ว แปลกใจเหมือนกันที่เห็น อาคารเรียนของม.4 ก็ไม่ได้อยู่ไกล และคิดว่าน้องอาจจะเข้ามาทัก จึงไม่คิดอะไร แต่...
ไม่ชอบ
เสียงในหัวมันบอกอย่างนี้
นั่งหันข้างให้โต๊ะ เอนหลังพิงด้านข้างของไต้ฝุ่น พาดขากับฐานเสาที่ก่อขึ้นมา หลับตาลง ไม่อยากมอง ใส่หูฟังและเปิดเพลง ไม่อยากได้ยิน..
ไปยิ้ม ไปหัวเราะกันไกล ๆ ได้ไหม หงุดหงิด!
mnnnn : หยิบน้ำให้หน่อย
ไต้ฝุ่นมองสมาร์ทโฟนในมือที่มีป๊อปอัพขึ้นมา หันมองคนที่พิงตัวเองอยู่แต่เห็นอีกคนหลับตาจึงไม่ได้ถามอะไร เอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำแล้วส่งให้
mnnnn : ปาร์ตี้ครองแครง
Typhoon : หมด
มีนจิ๊ปาก โขกหัวกับไหล่ของเพื่อน ไต้ฝุ่นหัวเราะ แกล้งขยับให้ศีรษะทุยตกจากไหล่
แกล้งห้อยศรีสนุกดี เพราะมันโกรธยาก หึหึ
แต่จะไม่สนุกเพราะสายตาพ่อมันนี่แหละ เด็กหนุ่มยิ้มแห้ง กระแอมไอ คว้าน้ำมาดื่ม จันทร์เจ้ากับเวฟหัวเราะ เพราะมองอยู่ สายตารามินทร์น่ากลัวมาก เราคอนเฟิร์ม!
“พี่มีนขนมไหมครับ?” เจนิซเอ่ยถาม
มีนส่ายหน้า ปิดปากหาว “ไม่ครับ ขอบคุณ”
“งั้นพี่รามินทร์ซื้อมา จัดการเลย คึคึ”
“เหอ ๆ ไว้นั่นแหละ เดี๋ยวจันทร์เจ้าก็กิน”
“พี่รามินทร์ว่าพี่จันทร์เจ้ากินไม่เลือกเหรอ!”
“แหม เจนิซ เดี๋ยวยันไปนู่น”
“หูยยย พี่จันทร์เจ้าอย่างโหด พี่รามินทร์ต้องช่วยเจนซ์นะ!”
“ขึ้นห้องก่อนนะ” ในที่สุดก็ทนไม่ไหว คว้ากระเป๋าขึ้นพาดไหล่และเดินออกจากศาลาโดยไม่ฟังเสียงทักท้วงจากใคร งงตัวเองเหมือนกันที่เป็นแบบนี้ แค่ไม่อยากอยู่ดูรามินทร์กับเจนิซเล่นกัน
ท่าทางต้องกดความรู้สึกในใจลงไปให้จมแล้วจริง ๆ
เซ็งest
เข้ามาในห้องเจอเพื่อนกันถึงอยู่ไม่ถึงสิบคน ผู้หญิงทั้งนั้น แบ่งเป็นสองกลุ่ม กลุ่มแรกคุยกันอยู่หน้าห้อง กลุ่มสองล้อมวงเล่นไพ่
เออ เจริญล่ะ
“จดชื่อส่งครูไอ” มีนพูดหยอก เด็กสาวที่กำลังลุ้นไพ่ตวัดตามอง
“พูดมากว่ะมีน ถ้าครูรู้กูจับมึงทำเมีย”
บอกทีว่านี่ผู้หญิง...
“อู้วววววว! เจ้ามือป๊อกเก้าสองเด้ง” ป่านร้อง ตบไพ่ลงหน้าตักและกวาดเงินด้วยความคล่องตัว นี่คือกิจกรรมยามว่างของเหล่านกกระจิบ(ชื่อนั้นได้มาเพราะความพูดมากของแม่นางทั้งหลาย)
“ทำไมมาอยู่คนเดียววะ?” ไอ้ป่านถาม มีนเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง เกยคางบนพนักพิง
“ง่วงอ่ะ พวกนั้นกินอะไรกันอยู่ข้างล่าง เลยขึ้นมาก่อน”
“อ๋อออ ก็นึกว่าทะเลาะกับผัว”
“ผัวตีนหนิ”
“ว้ายยย พูดไม่เพราะ ฟ้องรามินทร์” เหอ ๆ “เอาเหรียญมาแลกหน่อยดิมึง”
“แลกเหรียญ?”
“เดี๋ยวแป๊บ.. เอาเหรียญแลกแบงค์”
“ขี้เกียจว่ะ เล่นเสร็จค่อยแลก”
“ดอก!” เบ้ปากกับคำด่า มีนฟุบหน้ากับโต๊ะเรียนแล้วหลับตาลง ชักจะง่วงขึ้นมาแล้วจริง ๆ เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ดึก เฮ้อ...
“มีน!” เสียงติดแหลมตะโกนเรียก จำต้องเงยหน้ามอง “รามินทร์คบกับเจนิซเหรอ?”
“หะ?”
“เห็นช่วงนี้ดูสนิทกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย”
“เอ่อ..”
“งี้มีนก็โดนทิ้งแล้วสิ” สาว ๆ กลุ่มนั้นหัวเราะคิกคัก มีนขมวดคิ้ว ยังงุนงงกับสิ่งที่รับรู้
“เจนิซก็น่ารักเนอะ ไม่ง้องแง้ง ไม่น่ารำคาญดี รามินทร์คงชอบ”
“เสือกนะพวกมึงเนี่ย!” ป่านตะโกนขึ้น
“อ้าวอีนี่”
“อย่าทะเลาะกันดิ” พูดเบา ๆ บอกป่าน แล้วฟุบหน้ากับโต๊ะเหมือนเดิม
เจนิซเป็นเด็กน่ารัก ถ้ารามินทร์จะชอบก็ไม่แปลกหรอก ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันก็เถอะ.. คิดแล้วมันก็จี๊ด ๆ ในอก มีพยาธิไชอยู่หรือเปล่าเนี่ย โว้ยยยยย!
ถ้าสองคนนั้นคบกันเขาต้องรู้สิ มีนเป็นเพื่อนสนิทรามินทร์นะ!
ไม่ได้คบกันแน่ ๆ
ไม่คบโว้ยยยย
ไม่ให้คบ!
หวง!!
หือ.. เดี๋ยวนะ..
“อะไร?” ถามป่านที่ทำตาละห้อย จิ้มน่องพี่จึก ๆ
“ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย”
“หะ?” ทำหน้าโง่ครั้งที่สองภายในเวลาห้านาที จู่ ๆ แม่นางนึกครึ้มอะไรขึ้นมา
“น่าาา มีเรื่องปรึกษาด้วยว่ะ”
“เรื่องอะไรวะ?”
“เออ ก็เดินไปคุยไปไง เร็วดิ จะหมดเวลาพักแล้วเนี่ย!” ยอมเออออ ลุกตามแรงลาก บอกสมาชิกนกกระจิบว่าฝากกระเป๋าด้วยนะ แก๊งนี้ถึงจะห้าวหน่อยแต่นิสัยดีสุด ๆ
“ไปซื้อขนมกันมึง”
“ไหนบอกเข้าห้องน้ำ?” จริง ๆ ก็ควรเอะใจตั้งแต่แม่นางพาลงจากตึกแล้ว ห้องน้ำด้านบนก็มีเนาะ..
“หลอก” ป่านว่า “กลัวมึงร้องไห้เลยหาเรื่องพามา อิพวกดอกทานตะวันน่าตบปากฉีก”
“ร้องไห้อะไร ร้องทำไม บ้าเหรอ”
“จิ๊! มึงนี่โง่จริง ๆ”
“เอ๊า”
“ที่พวกดอกนั่นพูดไง”
“รามินทร์กับเจนิซน่ะนะ?” ป่านพยักหน้า ยัดซาลาเปาเข้าปากในคำเดียว “เฉย ๆ”
“เฉยมากกกกก แค่ก ๆ” นั่น.. กลืนก่อนค่อยพูดก็ได้ไหม มีนส่งขวดน้ำให้ ตอนนี้เรานั่งอยู่ที่หน้ามินิมาร์ท
“อือ ... เออ ทำไมมึงเรียกกลุ่มนั่นว่าดอกทานตะวันวะ?” ปกติก็ไม่กู-มึงกับผู้หญิงหรอก แต่กับนกกระจิบนี่ยกเว้นไว้แล้วกัน อย่าจัดพวกมันเป็นผู้หญิงเลย
“เปลี่ยนเรื่อง ๆ” ชี้หน้าคาดโทษ รวบกระโปงยกขาข้างหนึ่งขึ้น (ยอมใจความห่ามจริง ๆ) “ก็เหมาะแล้วมะ ไม่เคยเห็นดอกทานตะวันเหรอ หันหน้าใส่พระอาทิตย์ ร่าร่ารับแสง หน้าบานหาผู้”
เอ่อ... พูดไม่ออก กระพริบตาปริบ ๆ ดูดน้ำข้าวโพดลงคอ(ป่านซื้อให้เพราะไม่ได้เอากระเป๋าสตางค์ลงมา โทรศัพท์มือถือก็ด้วย)
“แต่นึก ๆ แล้วสงสารทานตะวัน” แม่นางถอนหายใจก่อนตบโต๊ะเสียงดัง “มาต่อเรื่องของมึง”
“อะไร กลับเถอะ เดินไกลนะ แดดร้อนด้วย” เดี๋ยวมีเรื่องให้ซวยหรอก...
เป็นอันว่าป่านยอมเดินไป คุยไป และกินไป ซึ่งอันหลังพี่ไม่ได้ทำ
“มึงชอบรามินทร์หรือเปล่า?”
ดอกแรกก็ตรงเข้าอกกูเลย...
“ชอบดิ ก็เพื่อน”
“เซเลบมากค่ะสังคม” เด็กสาวกลอกตา “หมายถึงมากกว่าเพื่อน” กระตุกยิ้มพอใจเมื่อเห็นอีกคนนิ่งไป ตาสวย ๆ ของมันกลอกหลุกหลิก ขมวดคิ้วเข้าหากัน เสร็จกูมีนณนนท์!!
“บ บ้าดิ”
“พี่ไม่ได้มาเล่น ๆ พี่มาเพื่อเสือก”
“ไม่แน่ใจ” พูดเสียงเบา ก้มหน้ามองพื้น เตะก้อนหินให้พ้นทาง
“อึดอัดไหม?”
พยักหน้า “แต่ไม่รู้เพราะอะไร?”
“ให้ช่วยไหม?”
“ช่วยอะไร?”
“แค่อยากให้เธอได้ยินเสียงในหัวจายยยยย~~” หัวเราะกับหน้ามุ่ย ๆ ของเพื่อนตัวเล็ก ไม่ร้องก็ด้ายยยยย “ไม่ชอบใช่ป่ะเวลามีคนมาเจ๊าะแจะกับรามินทร์”
“ไม่รู้สิ มันขัดใจนิด ๆ” นิด ๆ จริง ๆ นะ ;_;
“ถ้ามันยิ้มให้คนอื่นล่ะ”
“รามินทร์ไม่ยิ้มให้คนอื่น”
“เออ! แล้วรู้ใช่ป่ะว่ามันฮอต มีคนชอบเยอะ เก้ง กวาง บ่าง ชะนี”
“อือ แฟนคลับเยอะ เฉย ๆ เพราะกูก็มี” มีนยิ้มเผล่ ป่านแทบจะกลอกตาเป็นลายกนก
“ตัดคนที่เป็นแฟนคลับดิ เอาคนที่อยากได้มันเป็นผัว”
“ไม่ให้! ..เอ่อ...”
“โหวววว ขี้หวงเอาเรื่อง คึคึ”
“บ้าดิ”
“หึหึ ถ้ารามินทร์มีแฟนมึงจะทำไงวะ?”
“ก็... ยินดีด้วย”
“เหอ ๆ แล้วตอนเห็นรามินทร์กับน้องเจนิซอยู่ด้วยกันรู้สึกยังไง?”
“มึงถามมากจัง จะไปทำงานเป็นแบบสอบถามเหรอ”
“มีหน้าที่ตอบก็ตอบมา เดี๋ยวปั๊ด”
“ก็... ไม่รู้สิ แต่มันอึดอัดข้างใน” ป่านหัวเราะ มีนไม่เข้าใจว่ามันน่าขำตรงไหน “แล้วถ้าชอบจริง ๆ จะรู้สึกยังไงวะ ป่านเคยชอบใครไหม?”
“เคยดิ!” ไอ้มีนนี่มันน่ารังจริง ๆ ยิ่งตอนทำตาโต ทำหน้าสนอก สนใจยิ่งน่าเอ็นดู “ใจเต้นแรง เขิน หน้าแดง คิดถึงบ่อย ๆ อยากเจอหน้า ...ทำนองนั้น”
“เหรอ..”
“ทำไม เป็นกับรามินทร์เหรอ?” มองหน้าอย่างชั่งใจก่อนพยักหน้าเบา ๆ แดงขาวแดงปลั่งด้วยความเขินอาย ยิ่งตอนป่านกรี๊ดยิ่งอายไปใหญ่ ไม่รู้คิดถูกหรือผิดที่ยอมบอกกับป่านอย่างนี้
“นานยัง!?”
“ไม่รู้สิ แต่ช่วงหลังมานี้เป็นบ่อย”
“กรี๊ดดดดดดดด!” ป่านกรีดร้องและกระโดด “มึงชอบรามินทร์!” ขอบคุณที่ไม่ได้พูดเสียงดังและที่เราเดิอยู่ไม่มีคน
“บ้าเหรอ!!”
“จริง ๆ กิกิ มีเรื่องเม้าท์แล้วววว”
“ป่าน.. อย่าพูดกับใครได้ไหม?”
“ได้อยู่แล้ว เมื่อกี้พูดเล่น วู้วววว คนสวยล่ะแฮปปี้”
“มีความสุขไรวะ?”
“มึงรู้ใจตัวเองแล้ว กูจะไม่ต้องจิ้นให้เหนื่อย อิอิ มันดีกับใจจจจจจ”
บ้าบอเอ๊ย!! มีนบึนปาก สรุปเขาชอบรามินทร์จริง ๆ ใช่ไหม คิดเกินเพื่อนเหรอ... ความรู้สึกนี้มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ เฮ้อ แล้วต่อไปเขาจะทำยังไงดีล่ะ
“กูว่ามึงน่าจะรู้สึกนานละ แต่ไม่รู้ตัว”
“เหรอ...”
“ก็แบบ... พวกมึงเป็นเพื่อนกันมาตั้งนานไม่ใช่เหรอ” อือ.. ตั้งแต่อนุบาล 1 “ถ้าเปลี่ยนความรู้สึกจากเพื่อนไปมากกว่านั้นก็เลยทำให้สับสน และบางทีมึงอาจจะเอาคำว่าเพื่อนมากดความรู้สึกนั้นลงไปก็ได้”
“...”
“ไม่มีใครรู้ความรู้สึกของมึงมากกว่าตัวมึงเองหรอกมีนานุช ถ้ายังไม่แน่ใจก็ลองคุยกับตัวเองดู”
“ไม่น่าเชื่อว่าป่านจะพูดอย่างนี้เป็นด้วย” มีนหัวเราะเมื่อป่านทำหน้างอ “ยังไงก็.. ขอบใจนะ”
“สบายยยยย เลี้ยงติมหน้าโรงเรียนกูด้วย”
“ม่ายยยยยย”
ป่านหัวเราะราวกับแม่มดร้าย ก่อนเสียงหัวเราะจะหายไปพร้อมกับใบหน้าสวยที่เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม
“มีน..”
“หะ?”
“แย่แล้วว่ะ... ไอ้ตูนไลน์มาบอกว่าครูศศิธรเข้าแล้ว เราเลทมาห้านาทีแล้วโว้ยยยย ทำไมออดไม่ดังวะ!!!”
อ้าวฉิบหาย วิ่งสิครับรอเหี้ยอะไรอยู่!!!!!
“รามินทร์ พี่มีนไปไหนอ่ะ?” จันทร์เจ้าถามเสียงเบา รามินทร์ส่ายหน้า มองโต๊ะข้าง ๆ ที่ว่างเปล่า หายไปไหนนะ อาจารย์เข้าแล้วทำไมยังไม่มาอีก โทรศัพท์ก็ไม่รู้จักเอาไปด้วย!
“มีนณนนท์”
โอ๊ยยยย พี่มีนนนน อาจารย์เช็กชื่อแล้วนะ!!!!
“มีนณนนท์” อาจารย์ประจำวิชาเงยหน้าขึ้นมา “มีนณนนท์ไปไหน?”
“ไปกับปัทมาวตีค่ะ”
“แล้วปัทมาวตีไปไหน?”
“เอ่อ..”
ครืด! ปัง!
“ขออนุญาตค่ะ!” เจ้าของชื่อปัทมาวตีเอ่ยเสียงดัง มีนณนนท์ค้ำเข่าหอบแฮ่กเพราะความเหนื่อย เขารู้สึกหายใจไม่ค่อยออก และรู้สึกพื้นมันเอียง ๆ มือบางขยุ้มเสื้อที่ตำแหน่งหัวใจและทุบเบา ๆ
มองไปหลังห้องเห็นรามินทร์ส่งสายตาดุ ๆ มาให้ ทำเอาเขาต้องหลบสายตานั่นไปมองพื้น
“พวกเธอ! กล้าเข้าสายวิชาของอาจารย์เหรอ!?”
“ขอโทษค่ะอาจารย์ พวกหนูไม่ได้ตั้งใจ”
“พวกเธอไปไหนกันมา!?”
“เอ่อ.. ไปซื้อปากกาที่มินิมาร์ทค่ะ อาจารย์ก็รู้ว่าอาคารม.5 กับมินิมาร์ทมันไกลกัน..”
“รู้ว่าไกลแต่ก็ยังจะช้านะ! เอาล่ะ เสียเวลามากแล้ว อาจาร์ยจะหักคะแนนพวกเธอคนละสามคะแนน ไปยืนนอกห้อง อีกสามสิบหน้าที่ค่อยเข้ามา!”
ง่ะ... อยากโวยวายแต่โวยวายไม่ได้ ฮือ ป่านดึงมือมีนให้เดินตามมายืนอยู่นอกห้อง
“ขอโทษว่ะ ถ้ากูไม่ชวนมึงไปก็คงไม่สาย โดนทำโทษแถมยังโดนหักคะแนนอีก ทำขาสวย ๆ มึงช้ำอีก รามินทร์ต้องฉีกอกกูแน่ ๆ โอ๊ยยยย”
มีนยิ้มบาง ก้มมองขาตัวเอง หัวเข่าเขาขึ้นสีแดง สาเหตุมาจากที่พวกเรารีบวิ่งขึ้นบันไดมา ด้วยความไม่ระวังมีนจึงสะดุดกับขั้นบันได หัวเข่ากระแทกเข้าอย่างจัง โชคดีที่ไม่กลิ้งตกลงไปเพราะป่านยื่นมือมาคว้าไว้ทัน
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเอาไปลงพอร์ต”
“มึงแม่ง!” ทั้งสองหัวเราะ
วูบ~
มีนหลับตา วางมือเกาะไหล่ป่านไว้เมื่อจะล้ม
“เฮ้ย เป็นอะไร?”
“หน้ามืด เดี๋ยวก็หาย”
“แน่นะ”
“อือ เป็นบ่อยถ้าตากแดดนาน ๆ อีกอย่างวิ่่งขึ้นบันไดมาเหนื่อยด้วย”
แหมะ!
“ม มีน มีน!!”
“หืม?”
“มึงเลือดออก!!”
หือ... เลือดเหรอ เลือดอะไร.. เขาอยากลืมตา ทำไมลืมตาไม่ขึ้น.. รู้สึกว่าตัวค่อย ๆ ทิ้งดิ่งลงพื้น... มันยืนไม่อยู่จริง ๆ
“กรี๊ดดดดด!! อาจารย์ขา! มีนณนนท์เป็นลม!!!”
---------------------------------
สวัสดีจ้า... พายัยหนูมาสังเวย...
บทจะรู้ตัวก็รู้แบบง่าย ๆ เลย 555555555555 ต้องทำพิธีขอบคุณป่านแล้วงานนี้ :mc3:
พี่มีนเป็นลมง่ะ ฮือ รามินทร์ต้องบ้าแน่ๆ TwT
แต่รามินทร์จะบ้าจริงไหมต้องรออ่านตอนต่อไปด้วยนะครับผม
ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า ♥
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามนะคะ
:mew1: :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
มินทร์ทำพี่มีนคิดมาก มันก็ดีที่ทำให้พี่มินรู้ใจตัวเองสักที
ต้องขอบคุณเพื่อนอย่างป่าน(สาววายอีกคนแล้ว)
แต่พี่มีนเป็นลมนี่ไม่ดีเลย มินทร์มาดูแลด่วน!!!!
-
ป่านจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย??? :hao4:
-
เอาล่ะเว้ย งานเข้าแล้ว
มีณรู้ใจตัวเองสักทีนะ
-
น้องมีนเป็นอะไรคะลูก :katai1:
แอบหมั่นไส้มินทร์กับเจนิซ
เจนิซน่ะไม่เท่าไหร่ มินทร์นี่สิ อยากให้มีนงอนจริงๆ เลย :hao3:
-
พี่มีนนนนนน อย่าเป็นอะไรน้าาา ;-;
-
มีนรู้ใจตัวเองแล้ววววววว #จุดพลุฉลอง
-
นังหนูมีนของแม่~
หายเร็วๆน้าาา
-
และแล้วพี่มีนก็รู้ใจตัวเองสักที มาลุ้นอีกทีว่าใครจะสารภาพรักก่อนกัน ส่วนตอนนี้พี่มีนมีโรคประจำตัวอะไรรึเปล่า :pig4:
-
:pig4: :pig4:
ขอบคุณค่ะ :pig4:
มินทร์ทำพี่มีนคิดมาก มันก็ดีที่ทำให้พี่มินรู้ใจตัวเองสักที
ต้องขอบคุณเพื่อนอย่างป่าน(สาววายอีกคนแล้ว)
แต่พี่มีนเป็นลมนี่ไม่ดีเลย มินทร์มาดูแลด่วน!!!!
มินทร์นิสัยไม่ดี TwT
งานนี้ต้องมีน้ำแดงถวายป่านค่ะ 555555555
พี่มีนแค่เหนื่อย ; _ ;
ป่านจะโดนฆ่ามั้ยเนี่ย??? :hao4:
ป่านอาจจะชิงฆ่าตัวเองก่อนค่ะ :m29:
เอาล่ะเว้ย งานเข้าแล้ว
มีณรู้ใจตัวเองสักทีนะ
งานนี้ต้องขอบคุณป่านเลย :sad4:
น้องมีนเป็นอะไรคะลูก :katai1:
แอบหมั่นไส้มินทร์กับเจนิซ
เจนิซน่ะไม่เท่าไหร่ มินทร์นี่สิ อยากให้มีนงอนจริงๆ เลย :hao3:
ส่งพี่เจ็นไปวอแวกับน้องมีนดีไหมคะ :hao7:
พี่มีนนนนนน อย่าเป็นอะไรน้าาา ;-;
พี่มีนจะไม่เป็นอะไย ; _ ;
มีนรู้ใจตัวเองแล้ววววววว #จุดพลุฉลอง
เย้เย้ :mc3: :mc3:
นังหนูมีนของแม่~
หายเร็วๆน้าาา
ส่งรามินทร์ไปดูแลลลลลล~ :m17:
และแล้วพี่มีนก็รู้ใจตัวเองสักที มาลุ้นอีกทีว่าใครจะสารภาพรักก่อนกัน ส่วนตอนนี้พี่มีนมีโรคประจำตัวอะไรรึเปล่า :pig4:
ใครจะสารภาพก่อนนี่ต้องรอลุ้นนะคะ เพราะเราก็ไม่รู้เหมือนกัน (ฮาาาาา)
พี่มีนร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงค่ะ TwT
-----------------------------------
ขอบคุณนะคะ ♥
:mew1:
-
พี่มีนรู้ใจตัวเองแล้ว
ดีใจจัง
:mew1:
-
d o u b l e M
f i f t e e n
“กรี๊ดดดดด!! อาจารย์ขา! มีนณนนท์เป็นลม!!!”
ปัทมาวตีผลักประตูเข้าไปให้ห้อง อาจารย์ผู้สอนทำหน้าตกใจและหันมองก่อนรีบเดินออกมาที่นอกห้อง รามินทร์เองก็เช่นกัน..
“แม่งเอ๊ย!” รามินทร์สบถ ยกศีรษะเล็กขึ้นวางบนตักแล้วควักผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดเลือดที่จมูกรั้นออก “มีน มีน!”
“อือ..” เขาได้ยิน ได้ยินทุกอย่าง แต่มันลืมตาไม่ขึ้น..
“พาไปห้องพยาบาลเถอะ” อาจารย์ว่า ไล่เด็กที่ออกมายืนดูให้เข้าห้อง แล้วสั่งงานกับหัวหน้าชั้น “ปัทมาวตีตามมาด้วย”
“ไม่ได้เป็นอะไรมากนะครับ แค่หน้ามืดเท่านั้น ให้นอนพักก็ดีขึ้นครับ” อาจารย์ประจำห้องพยาบาลบอก
“แล้วเลือดล่ะคะ!!?” ป่านถาม
“อากาศร้อนและอาจจะตากแดดนานไป”
“แล้วนี่พากันไปทำอะไรทำไมเพื่อนถึงได้เป็นอย่างนี้หะ!?”
“คือ.. ก็เดินไปซื้อของกันที่มินิมาร์ทค่ะ หนูไม่รู้ว่ามีนจะเป็นแบบนี้ แถมยังพาวิ่งอีก เลยสะดุดล้มที่บันไดด้วย... แต่ไม่ตกนะ! ดึงไว้ทัน!” ป่านรีบพูดเมื่อรามินทร์ตวัดตามอง เด็กหนุ่มมองสำรวจร่างกายของเพื่อนสนิทที่นอนอยู่ หัวเข่ามีรอยสีแดง เดี๋ยวไม่นานมันต้องเปลี่ยนเป็นสีม่วงช้ำแน่ ๆ
“เธอนี่มัน!” อาจารย์เขกหัว
“เจ็บนะคะ”
“ไป ๆ ไปเรียนได้แล้ว รามินทร์ก็ด้วย ไปเรียน!”
“ผมขออยู่ไม่ได้เหรอครับ?”
“ไม่ได้!”
“รามินทร์! มีนเป็นไงบ้าง?”
“เป็นลม” เพื่อนในห้องเริ่มเข้ามามุงเพื่อถาม รามินทร์ตอบแบบขอไปที ยัดหนังสือใส่ช่องโต๊ะแล้วลุกขึ้น เพื่อที่จะไปกลับไปห้องพยาบาลอีกครั้ง เขาเรียนแทบไม่รู้เรื่องเพราะคอยแต่มองนาฬิกาตลอดว่าเมื่อไหร่มันจะหมดเวลาสักที
“รามินทร์ ไปไหน!?” จันทร์เจ้าร้องถาม
“ไปหามีนา”
“เราไปด้วย!!”
“ไม่ต้อง เดี๋ยวก็เข้าเรียนแล้ว” ไม่รอให้งอแงเขาก็เดินออกจากห้อง ต้องสบถออกมาเสียงดังเมื่อเห็นคนที่กำลังจะไปหา เดินเซ ๆ ขึ้นบันไดมา ยิ่งเห็นคราบเลือดเป็นวง ๆ บนเสื้อนักเรียนสีขาวนั่นแล้วยิ่งหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
“มาทำไม!”
“ฮือ..”
“มีนครับ”
“หือ? หายไปคาบหนึ่งแล้ว เดี๋ยวเรียนไม่ทัน”
“น่าจะนอนพัก แล้วเจ็บขาหรือเปล่าครับ?”
ก้มมองขาตัวเอง ที่หัวเข่ามีรอยสีม่วงช้ำอยู่ มันไม่ได้เจ็บถ้าไม่ไปโดนรอยช้ำ จึงส่ายหน้าให้รามินทร์
“เวียนหัวหรือเปล่า”
“ไม่แล้ว” ยิ้มให้รามินทร์และเดินกลับเข้าห้องเรียนไปด้วยกัน จริง ๆ ปวดหัวอยู่นิดหน่อย แต่ไม่บอกรามินทร์ดีกว่า เดี๋ยวโดนดุ ไม่ดี ๆ “อย่าทำหน้างั้นดิ มันเป็นอุบัติเหตุอ่ะ นี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย...”
“ปากดีจังนะอีดอก!” ชะงักมือที่กำลังจะผลักประตู มีนหันไปมองหน้ารามินทร์ รู้สึกเหมือนจะมีอะไร เสียงป่านดังขนาดนั้น...
“แล้วจะทำไม!? แหม ๆ หายไปกันสองคนตั้งนาน แถมพอกลับมาก็เป็นลมหมดแรงไปซะงั้น ไปทำอะไรกันมาล่ะ? ในโรงเรียนแท้ ๆ เฮ้อ”
หือ...
“สมองมึงคิดได้แค่นี้เหรอ!”
“ถ้าไม่ใช่แบบนั้นแล้วแบบไหน แกล้งให้อาจารย์สงสารหรือไง เอ๊ะ หรือจะไปอ่อยครูห้องพยาบาล” มีนกำมือแน่น คนที่ถูกกล่าวถึงในบทสนทนานั้นคือเขาแน่ อยากจะผลักประตูเข้าไปแต่รามินทร์ห้ามไว้ ทั้งที่รามินทร์ก็โมโห...
“อย่ามาว่าพี่มีนนะ!!”
“มินทร์.. เสียงน้องจิ๋ว”
“ฟังก่อนครับ จะได้เล่นถูกจุด” มีนกลืนน้ำลาย สีหน้ารามินทร์ตอนนี้น่ากลัวมาก แต่ก็ยังพูดเสียงนิ่มกับเขาอยู่ได้!
“อุ๊ย มีปกป้องด้วย”
“ก็นั่นเพื่อนเรา!!”
“รักกันจังเลยนะ”
“แน่นอนสิ! นุ่นไม่มีเพื่อนสนิทเหรอถึงได้มาว่าคนอื่นอยู่ได้! นิสัยไม่ดี!”
“แล้วมึงดีมากหรือไง! แล้วเพื่อนมึงนี่ดีมากจากไหนทำไมจะว่าไม่ได้ ทำตัวน่ารำคาญ อ่อยคนนู่นคนนี้ไปทั่ว ยี้!”
รามินทร์เปิดประตูเข้าไป ภายในห้องเงียบกริบลงทันที คนปากดีเมื่อสักครู่หน้าซีดเผือด
“พี่มีน! ทำไมไม่อยู่ห้องพยาบาล” จันทร์เจ้าวิ่งเข้ามากอด มีนเซนิดหน่อย ทำให้มือหลุดจากการกุมของรามินทร์ด้วย สักพักก็ตั้งตัวได้ มือเรียวยกตบหลังจันทร์เจ้าเบา ๆ
“หายแล้ว จะนอนทำไม”
“เอ้า ๆๆ ปากดีให้เหมือนตอนอยู่ลับหลังหน่อยสิคุณ” ป่านพูด รวบกระโปรงยกขาถีบโต๊ะใส่นุ่น ฝ่ายนั้นถลึงตามอง
“มีอะไรเหรอ?”
“อ๋ออออ เรื่องของคนขี้ขลาด ขี้อิจฉาอ่ะมึง พอเจ้าตัวไม่อยู่ก็ปากดี พอเขามาก็เงียบกริบ” ป่านพูดพลางเบ้ปาก มองเหยียดไปที่นุ่น
“นี่!!!”
“อะไร!? พูดสิ พูด พูดเหมือนตอนที่มันไม่อยู่น่ะ”
“ไม่ใช่เรื่องของมึง!”
“มีนไปนั่งครับ จันทร์เจ้าพาไปดิ๊” รามินทร์หันมาสั่ง จ้องหน้านุ่นเขม็งจนอีกฝ่ายหน้าซีดยิ่งกว่าเดิม และพูดเสียงนิ่ง ทำเอาคนฟังขนลุกซู่ “อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วจะไม่กล้าทำอะไร ถ้าได้ยินว่าพูดไม่คิดอีก ก็ระวังตัวด้วย”
“ไม่สบายแน่เลย” รามินทร์พูดด้วยสีหน้ากังวล มือใหญ่วางแนบหน้าผากของมีน
“สบาย~” ดันมือเพื่อนตัวสูงออก แล้วยิ้มให้เพื่อไม่ให้ผิดสังเกต หัวใจเขามันเต้นแรงอีกแล้ว..
“หน้าขัดกับคำพูดมาก กลับบ้านกันเถอะ”
“อ้าว งั้นเดี๋ยวกลับเองก็ได้ มินทร์ก็ไปซ้อมดิ”
“ไม่ล่ะ กลับด้วย ซ้อมแค่นี้พอ เก่งแล้ว” เบ้ปากหมั่นไส้ รามินทร์หัวเราะ บีบจมูกลูกแมวเหมียวหนึ่งที “ป่ะครับ”
“โอ๊ะ!” พอลุกก็วูบอีกแล้ว รามินทร์จ้องเขม็งเลย รู้สึกว่าเดี๋ยวต้องป่วยแน่ ๆ ไม่อยากโดนบ่นแล้ว รามินทร์ขี้บ่นเป็นคนแก่เลย งืม
“มีน!”
“ฮือ อย่าเสียงดังสิ”
“เฮ้อ กลับบ้านเลยเถอะ ตัวอุ่น ๆ แล้ว” จะเถียงก็ไม่ได้เพราะที่รามินทร์พูดมามันก็ถูก รามินทร์ตะโกนบอกเวฟว่าจะกลับแล้ว และจูงมือพี่ออกมาจากสนาม ได้ยินเสียงพี่เจ็นเนอร์ตะโกนด่าด้วย แต่รามินทร์ไม่สน จะถูกทำโทษหรือเปล่าเนี่ย ไอ้หมีดื้อ!
นั่งแท็กซี่มาถึงบ้านเพราะรามินทร์ไม่ได้บอกให้คนที่บ้านมารับ(โทรบอกที่บ้านแล้วว่าจะไปบ้านมีน) และเจ้าตัวก็บอกจะอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าแม่จะกลับจากทำงาน...
“นี่ไม่ได้ป่วยนะเว้ย!”
“มีน” มองยาในมือรามินทร์แล้วก็สยอง โอ๊ยยยย บอกว่าไม่ได้ป่วยจะให้กินยาทำไม!
“ยังไม่ป่วยเลย ไม่กินนนนน สบายมากกกกกกกก” แต่รู้สึกปวดหัวหน่อยนึง.. กรรม
“กินดักไว้ก่อนไง หยุดเลย อย่าเพิ่งนอน!”
โอ๊ยยยย นี่เพื่อนหรือพ่อวะ! หน้างอมองรามินทร์ ไอ้ตาหวานยังทำหน้ดุใส่ ลุกขึ้นนั่งอย่างไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ คว้าเม็ดยาจากมือรามินทร์แล้วโยนเข้าปาก รับแก้วน้ำมาดื่มตาม ไอ้หมียิ้มพอใจ
“จะนอนเหรอครับ? นอนตอนนี้เดี๋ยวปวดหัวนะ”
ยู่ปาก ทำหน้าคิด ก็รู้แหละว่านอนตอนเย็นมันไม่ดี แต่รู้สึกเพลีย ๆ ง่วง ๆ สงสัยจะได้ไม่สบายจริง ๆ แม่จ๋าต้องบ่นแน่เลย โอ๊ยยยยย
“ไม่นอนก็ได้ ไปดูทีวีข้างล่างดีกว่า ทำการบ้านด้วย มินทร์ช่วยสอนวิชาของอาจารย์ศศิธรด้วยนะ”
“ครับ”
หลังจะเปลี่ยนชุดนักเรียนออก ก็ย้ายลงมาที่ห้องนั่งเล่นชั้นล่างก็หอบผ้าห่มและตุ๊กตาเป็ดเหลืองมาด้วย นั่งให้รามินทร์สอบการบ้านตั้งแต่สี่โมงเย็นจนตอนนี้ เผลอมองใบหน้าหล่อของคนที่กำลังตั้งใจสอนแล้วยิ้มกับตัวเอง รามินทร์เป็นคนที่ดูดีอยู่แล้ว พอตั้งใจหรือจดจ่อกับอะไรยิ่งดูดีขึ้นไปอีก
มองเอง คิดไปเอง เขินเอง แล้วก็ใจเต้นแรงเองซะงั้น บ้าไปแล้วไอ้มีน โดนป่านล้างสมองแล้วแน่เลย ไม่น่าไปคุยกับมันเลย ฮือ TwT
“มองอะไรครับ?”
“หะ? อ อ๋อ.. แค่คิดว่ารามินทร์เท่ดีตอนตั้งใจทำอะไร” จบท้ายด้วยยิ้มหวาน ๆ
รามินทร์เบิกตาก่อนจะผิวปากถูกใจแล้วหัวเราะออกมา รอยยิ้มสว่างจ้างเล่นเอามีนหน้าแดงอีกหน
“หน้าแดงจัง มีไข้หรือเปล่าเนี่ย?” ไม่ว่าเปล่า ยื่นมือมาทาบหน้าผากพี่อีก มีนผงะเล็กน้อยตอนถูกสัมผัส ตาสวยกระพริบถี่ ๆ ช้อนมองเพื่อนตัวสูงที่อยู่ไม่ใกล้ หัวใจเต้นตึกตักระรัวจนอดกังวลไม่ได้ กลัวว่ารามินทร์จะได้ยิน...
“ง งั้นมั้ง..”
“หึหึ”
“หัวเราะอะไรเล่า!”
“ปกติไม่เห็นพูดแบบนี้” รามินทร์ใช้ดินสอเคาะหน้าผากมีนเบา ๆ
“สงสัยหัวฟาดพื้นแล้วสมองกระทบกระเทือน” ไอ้หมีหุบยิ้ม ทำหน้าดุ มีนยิ้มแหย่แล้วรีบเปลี่ยนเรื่อง “เริ่มหิวละ หาอะไรกินกันดีกว่า”
รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะเดินตามเข้าไปที่ครัว เจอคนตัวเล็กหน้ามุ่ยอยู่หน้าตู้เย็น
“มีแต่ไข่”
“ออกไปซื้อไหม? น้ากานต์จะกลับกี่โมง?”
“ไม่แน่ใจเหมือนกัน กะจะทำกับข้าวไว้รอแม่สักหน่อย ไม่มีอะไรซะงั้น” บ่นงุ้งงิ้งอยู่คนเดียวแล้วปิดตู้เย็น มองรามินทร์ที่ยืนกอดอกพิงเคาน์เตอร์แล้วเบ้ปาก นี่ก็ขยันหล่อจริง ๆ
“ออกไปซื้อไหมครับ?”
“ไปดิ ไม่ไปจะกินอะไร แทะขาโต๊ะเหรอ?”
“เดี๋ยวจะโดน”
“คึคึคึ โอ๊ะ!” เดินไม่ระวัง สะดุดขาตัวเองซะงั้น “แหะแหะ”
“ไม่ต้องหัวเราะเลย ระวังตัวเองหน่อยสิครับ ขาช้ำขนาดนั้นแล้วยังจะหาเรื่องเจ็บตัวอีก”
บีบปากรามินทร์ “ขี้บ่นจังวะ!”
“มีน!!! อย่าวิ่ง!”
ไม่ทันแล้วโว้ยยยย มีนหัวเราะคิกคัก วิ่งขึ้นชั้นสองเพื่อเอาเสื้อแขนยาวและกระเป๋าสตางค์ ไม่ได้กลัวดำ แต่มันร้อน ฮ่วย! เห็นขาตัวเองสะท้อนในกระจกแล้วสยอง มันช้ำน่ากลัวมาก แถมเริ่มจะปวดแล้ว หาเรื่องให้ตัวเองแท้ ๆ ถ้าแม่จ๋าเห็นต้องโดนด่าแน่ ๆ
“อย่าปั่นส่ายดิ!!”
“ปั่นส่ายอะไร ปั่นจักรยาน”
ป๊าบ!!! มีนฟาดเข้าที่ไหล่รามินทร์เต็ม ๆ เป็นรางวัลให้คนกวนประสาท รามินทร์ร้องโอ๊ยแล้วหัวเราะ เรากำลังจะไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าปากซอยกัน เพราะมันไม่ได้ไกลอะไรเลยยเลือกที่จะใช้จักรยาน รามินทร์เป็นคนปั่น มีนเป็นคนซ้อน
มีนดึงหมวกของเสื้อแขนยาวมาคลุมศีรษะ ก่อนจะวางมือทั้งสองบนไหล่ของเพื่อนสนิทแล้วค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน
“เฮ้ย! อย่ายืนดิ”
“โวยวายอะไร ปั่นไปดิ! อย่าล้มนะ”
“กลัวล้มก็นั่งดิครับ”
“ม่ายยยยยยย เหวออออ!”
ร่างเล็กโน้มไปด้านหน้า โอบแขนกอดคอรามินทร์ไว้อัตโนมัติ ใบหน้าน่ารักซีดเผือดและหายใจแรงเพราะความตกใจ ที่ผ่านมาเมื่อกี้มันมีลูกระนาดชะลอความเร็วอยู่ ด้วยความที่มัวแต่ทะเลาะกันเลยไม่ทันมอง แรงกระแทกจึงทำให้ร่างเล็กเซไปด้านหน้า โชคดีที่จับรามินทร์ไว้ทัน ไม่งั้นต้องตกแน่ ๆ และก็โชคดีมากด้วยที่ไม่ล้ม...
“นั่งเลยครับ!!” รามินทร์ตะคอกใส่ แต่เขาตะคอกเพราะเป็นห่วง เขาไม่อยากให้มีนต้องมาเจ็บตัวอีก และถ้าร่างเล็กตกจากจักรยานก็เป็นความผิดเขาด้วยที่ไม่ระวัง
มีนหน้าจ๋อย ยอมนั่งแต่โดยดี มือเล็กทาบตำแหน่งหัวใจที่ยังเต้นตุบ ๆ พรูลมหายใจออกมาแล้วสะบัดศีรษะเบา ๆ ดีนะที่หน้าด้านหลัง ถ้ารามินทร์เห็นว่าเขาหน้าซีดจะต้องโดนดุแน่ ๆ
จอดจักรยานไว้ที่สำหรับจักรยานแล้วจึงพากันเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ต ทั้งคู่เลือกซื้อของกันไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อน
“มีน”
“ว่า?”
“ปวดหัวไหม?” ถามเพราะตอนปั่นจักรยานมาก็ตากแดด แล้วต้องมาเจอแอร์เย็น ๆ ข้างในอีก..
มีนนิ่ง ก่อนส่ายหัว “หึ ไม่ปวดหรอก”
“โอเค”
“เบื่อป่ะ บอกว่าไม่ต้องมาด้วยก็ไม่เชื่อ?”
“ไม่เบื่อหรอก ไปซื้อของกัน”
“มินทร์” เรียกชื่อพร้อมช้อนตามอง “อยากขึ้น”
“หือ เอาสิ”
“เย้เย้” มีนร้องดีใจก่อนปีนขึ้นไปนั่งในรถเข็น จัดของให้ไปอยู่ด้านหน้าส่วนตัวเองก็นั่งขัดสมาธิเอนหลังพิงกับขอบรถเข็นด้านแฮนด์จับ รามินทร์ส่ายยหน้าเล็กน้อยด้วยรอยยิ้ม ยื่นมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มเบา ๆ ผู้คนต่างมองมาที่พวกเขาแต่หากทั้งมีนและรามินทร์ก็ไม่ได้สนใจ
“เลี้ยวซ้ายยยยยย” มีนบอกเสียงใส รู้สึกสนุกเหมือนได้ย้อนเวลาไปตอนเด็ก ๆ แต่.. ตอนนี้เขาก็ยังไม่แก่นี่หว่า เพิ่งจะ 17 เองด้วย ไม่ได้วางแผนตาตอนอายุ 20 สักหน่อย งืม “จอดก่อน มินทร์หยิบเบค่อนมาห่อนึง”
รับห่อเบค่อนจากรามินทร์มาวาง ตอนนี้ของทุกอย่างใกล้จะครบแล้ว เมื่อกี้แม่จ๋าโทรมาถามว่าอยากกินข้าวกับอะไรจะได้ซื้อไป แต่พี่บอกไปแล้วว่าอยู่ซุปเปอร์ ฯ กับรามินทร์ แม่จ๋าก็บอกโอเค น้องมีนอยากกินอะไรก็ซื้อมานะคะ คุณแม่ฝากผักกาดขาวกับหมูสับด้วย
“แค่ก ๆ”
“หืม?”
“แค่คันคอ อย่ามาทำหน้าดุดิ”
“ถ้าป่วยจะโดนนะ”
“โดนอะไร?”
“โดน...” รามินทร์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่นั่งอยู่ในรถเข็น “ไม่บอก”
“เลวมาก!” แยกเขี้ยวใส่แล้วหันหน้าหนี รามินทร์หัวเราะ ยีผมนุ่มแรง ๆ มีนแสร้งทำหงุดหงิด ปัดมือรามินทร์ออก ริมฝีปากสีเชอร์รี่เม้มเข้าหากันและจิกมือตัวเอง เมื่อกี้ตอนที่รามินทร์ยื่นหน้าเข้ามาพี่เผลอกลั้นหายใจเลยนะ... ไม่โอเคเลยอ่ะ รู้งี้ไม่ยอมรับดีกว่าว่าชอบ... เอ่อ.. ชอบรามินทร์ ฮือ รู้สึกว่าจะรวนมาก ๆ เลย
“ปัญญาอ่อนหรือไง!?” เสียงติดแหลมดังขึ้นทำให้มีนหันไปมอง เขาเจอกับนุ่นที่ยืนจิกตามองอยู่ บ้านนุ่นอยู่แถวนี้คงมาซื้อของกับแม่.. มองอยู่ไม่นานเธอก็สะบัดหน้าเดินจากไป อะไรของเขาวะ อยู่ดี ๆ ก็มาว่า เป็นบ้าหรือไง
จากเหตุการณ์วันนี้ทำให้รู้ว่านุ่นดูจะไม่ค่อยชอบมีนเท่าไหร่ จริง ๆ ก็ทั้งแก๊งดอกทานตะวันเลยมั้ง เศร้าจัง เกิดมาหน้าดีก็โดนเกลียดเฮ้อ...
เขาเข้าใจนะ ไม่ได้โกรธอะไรหรอก
มีคนรักก็ต้องมีคนเกลียด มีคนชอบก็ต้องมีคนชัง เรื่องธรรมดามาก ๆ
“หน้างอจัง เป็นอะไรครับ?” รามินทร์ถาม มีนย่นจมูกทำปากยื่น จนรามินทร์ต้องยื่นมือไปบีบอย่างหมั่นเขี้ยว
“มินทร์แหละ ไปนาน” พาลเลย รามินทร์ไปโซนผลไม้มาเพราะลืมเอาองุ่นมาด้วย ปล่อยให้มีนรออยู่อีกบล็อค เลยเจอกับนุ่นไง ตอนนั้นก็นั่งอยู่ในรถเข็น ฮึ่ย!
ความจริงก็ไม่อยากโกหกหรอก แต่เดี๋ยวรามินทร์จะทำอะไรนุ่นได้ เพราะหวนนึกถึงที่รามินทร์พูดในห้องเรียนแล้วก็นึกกลัวขึ้นมา สายตาว่างเปล่ากับใบหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอารมณ์และคำพูดที่ทำเอาคนฟังรู้สึกเย็นเยือกนั่นทำเอามีนกลัวไปด้วย นุ่นถึงกับหน้าซีดไปเลย เพื่อนในห้องก็พากันเงียบกริบ
“ขอโทษคร้าบบบ ของครบหรือยัง?”
“ครบแล้วววว ไปจ่ายตังค์กัน~” พูดถึงจ่ายตังต์แล้วก็นึกกังวล เงินจะพอไหมเนี่ย ซื้อซะเยอะเลย ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ใช้บัตรจ่ายก็ได้แล้วค่อยเอาบิลเบิกกับแม่จ๋า คึคึ
“เอ่อ.. ที่พูดกับนุ่นตอนอยู่โรงเรียนอ่ะ พูดเล่นป่ะ?” เงยหน้าถามคนที่อยู่ข้าง ๆ พี่ลงจากรถเข็นแล้วน่า...
“ไม่รู้สิ”
“หูย... นั่นผู้หญิงนะ”
“ให้ป่านจัดการ”
โถถัง...
“ไม่ทำอะไรหรอกนะ รามินทร์ใจดี๊ ใจดี”
ใจดีกับมีนคนเดียวนั่นแหละครับ...
“ดูก่อน ถ้ายังพูดอะไรไม่คิดอีกก็ไม่แน่ ไปครับ จ่ายตังค์ ถึงคิวแล้ว”
ไอ้หมีเปลื่ยนเรื่องเฉยเลยอ่ะ คนชิคเซ็ง!
สุดท้ายเงินสดไม่พอจริง ๆ ด้วย แต่รามินทร์ใจดีให้ยืมก่อน ฮืออออ คนดีของพี่ TwT
----------------------------------
สวัสดีจ้าาาาา พายัยหนูมาส่งแย้ววววว
แวะมาอัพก่อนออกเดินทาง พรุ่งนี้จะกลับไทย ตื่นเต้นนนนน 555555555555555555
ขอบคุณทุกคนมาก ๆ นะคะ ที่แวะเข้ามาอ่าน .โป้งชี้ก้อย
อ๊าาาาา!!! เรามีเพจแล้วนะเบ๊บ เขินอ่ะ55555555555555 /)_(\
Heartbreakxr's (https://www.facebook.com/heartbreakxrs/)
-
ยัยนุ่น :katai1: // มีนกับมินทร์น่ารักกกกกกก เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันรนรร :katai2-1:
-
กระโดดตบนังนิ่มรัวๆนังชะนีขี้อิจฉา :beat: :beat: :beat:
-
:pig4: :pig4:
-
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันน๊าาาาาา
-
รามินทร์จัดการยัยนุ่นให้เด็ดขาดเลย
พี่มีนหายป่วยแล้วมั้งเนี่ย ได้คนดูแลดี
:mew1: :mew1:
-
นุ่นนิสัยไม่ดีอะ
-
นุ่นชอบมินทร์รึป่าว ถึงได้มาแขวะพี่มีน
ต้องให้มินทร์จัดการขั้นเด็ดขาด
-
มีนไปทำอะไรให้นุ่นไม่ทราบบบบบบ ทำไมนุ่นต้องมาว่ามีนขนาดนี้
ปล.อยากอ่านพาร์ทมินทร์แบบยาวๆบ้าง อยากรู้ว่ามินทร์คิดอะไรอยู่
-
d o u b l e M
s i x t e e n
“มินทร์ไปอาบน้ำ!”
“มีนนั่นแหละไปก่อน”
“นี่จะไปอาบห้องแม่ มินทร์ไปได้แล้ว!” ผลักรามินทร์เข้าห้องน้ำก่อนตัวเองจะคว้าเสื้อผ้าและผ้าเช็ดตัวไปที่ห้องนอนแม่จ๋า
ที่ต้องรีบอาบน้ำกันเพราะเราตากฝนมา เมื่อซื้อของเสร็จก็รีบปั่นจักรยานกลับเพราะฟ้าครึ้ม ๆ แต่มาถึงกลางทางฝนก็เทลงมาราวกับฟ้ารั่ว ส่งผลให้เราเปียกโชกกันทั้งคู่ พอมาถึงบ้านคุณแม่ก็มาถึงแล้ว เมื่อเห็นสภาพเด็กทั้งสองจึงไล่ขึ้นไปอาบน้ำอาบท่า
มีนนั่งขัดสมาธิบนเก้าอี้หน้าโต๊ะเครื่องแป้งและกำลังเช็ดผม เพิ่งอาบน้ำเสร็จเมื่อกี้ เย็นมากกกก ใส่ชุดนอนแล้วเรียบร้อย เป็นชุดแขนสั้น ขาสั้น สีฟ้า ตอนนี้ฝนยังตกอยู่เลย แล้วก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดด้วย แล้ววันนี้รามินทร์จะได้กลับบ้านไหมเนี่ย
แกร๊ก...
ตายยากจริงโว้ย! นึกถึงไม่ทันไรก็โผล่มาแล้ว มีนหันไปมอง กำลังจะร้องทักแล้วต้องเงียบไป กลืนน้ำลายเหนียว ๆ ลงคอแล้วรีบหันไปทางอื่น แต่มันกลับสะท้อนในกระจก จึงก้มหน้าลงแล้วเอาผ้าขนหนูคลุมศีรษะแล้วทำเป็นเช็ดผม
โอยยยยยยย พี่ไม่โอเค! ทำไมไม่เอาเสื้อผ้าไปใส่ในห้องน้ำวะ! มายืนโชว์หุ่นทำไม!!! หลับตาลงก็เห็นผิวขาว ๆ กับหน้าท้องเป็นลอนสวย และร่างกายแข็งแรงที่มีหยดน้ำเกราะพราวอยู่ หน้าพี่ร้อนจนแทบระเบิด! มันไม่ใช่อ่ะกิ๊ฟ!
“เช็ดแรงขนาดนั้นไม่เจ็บหรือไง?”
เฮือก!
เสียงทุ้มนุ่มดังอยู่เหนือศีรษะ มีนชะงักกึก ตาสวยกระพริบถี่ ราวกับสวิตซ์ร่างกายถูกปิด มีนไม่กล้าแม้แต่ขยับหัว หัวใจเต้นโครมครามเมื่อมือของรามินทร์ทาบทับบนมือเขาก่อนจะออกแรงเบา ๆ เพื่อซับหยดน้ำจากเส้นผมให้
รามินทร์กระตุกยิ้มเมื่อเห็นปฏิกิริยาของลูกแมวตัวน้อย แก้มใสที่สะท้อนในกระจกขึ้นสีระเรื่อ คิดว่าก้มหน้าแล้วเขาจะไม่เห็นหรือไง ขอโทษนะครับตัวเล็ก ผ้ามันคลุมหน้าไม่หมดนะ หึหึ
“ม มินทร์แต่งตัวยัง?”
“หึ”
“ไปแต่งตัวดิ เดี๋ยวเช็ดเอง”
“อ่าฮ่ะ”
เฮ้อ... ถ้ารามินทร์ดื้อกว่านี้เขาต้องตายแน่ ๆ หายใจไม่ทันโว้ยยยยย! เมื่อผมแห้งหมาดก็บอกกับรามินทร์ว่าจะลงไปข้างล่างก่อน ทีแรกรามินทร์บอกให้รอ จะได้ไปพร้อมกัน แต่พี่หาเรื่องชิ่งอยู่เลยบอกว่าจะไปช่วยแม่จ๋าทำกับข้าว จึงรอดมาได้
“ขาไปโดนอะไรมาน่ะน้องมีน?”
“เอ่อ..” แม่จ๋าจ้องเขม็ง “ล้มครับ”
“น่าตีจริง ๆ ทำไมไม่ระวังเลย แล้วทายาหรือยังคะ?”
“ทาแล้วครับ” รามินทร์ทาให้ตอนที่ถึงบ้าน แต่หลังอาบน้ำยังไม่ได้ทา...
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” รามินทร์โผล่เข้ามา ยิ้มให้แม่จ๋าแล้วยังยื่นมือมายีผมพี่ เกี่ยวอะไรกันน่ะ - -
“ไม่มีค่ะ ไป ๆ ออกไปดูทีวีที่ห้องนั่งเล่นเถอะ เดี๋ยวน้าทำเองจ้ะ พาน้องมีนออกไปด้วยนะรามินทร์” แม่จ๋าพูดยาว ๆ โดยไม่สนใจหน้ามุ่ย ๆ ของพี่เลย รามินทร์ยิ้มรับแล้วเข้ามากอดคอพี่ ฉุดกระชากลากถูกออกไปที่ห้องนั่งเล่น
“ไปกันครับน้องมีน”
ฟสากรน่น่ำยหานยาดำยอสยกาบสหวดว ไม่ต้องมายิ้มมมมมมมมมมมมม!!
เป็ดเหลืองกับผ้าห่มยังอยู่ที่โซฟาอยู่เลย สมุดหนังสือก็ด้วย เอาไปเก็บด้านบนดีกว่า~
“เดี๋ยวมะ---- ฮัดชิ้ว!!” รามินทร์มองดุ พี่ตีหน้ามึนแล้วหอบผ้ากับเป็ดเหลืองขึ้นไปไว้บนห้อง
เดินผ่านกระจกเมื่อกี้จมูกกับแก้มแดงระเรื่อเลย ตัวอุ่น ๆ ด้วย เรื่องนี้ต้องห้ามให้แม่จ๋ากับรามินทร์รู้!!!
“ฮะ ฮัดชิ้ว!!”
“ไม่สบายหรือเปล่าน้องมีน” คุณแม่ถามเสียงเข้ม
“เปล่านะครับ” หูยยยยย ไม่เห็นต้องกดดันกันอย่างนี้เลย “ก็... น่าจะป่วยมั้งครับ”
“จริง ๆ เลย กินข้าว กินยา แล้วก็ไปนอนซะนะ”
“ง่ะ..”
“แล้วรามินทร์ล่ะ รู้สึกไม่สบายหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ”
มีนยู่ปาก ทั้งที่ตากฝนเหมือนกันทำไมรามินทร์ไม่ป่วยแบบพี่ ไม่ยุติธรรม!
หลังกินข้าวเสร็จพี่ก็โดนแม่จ๋าจับกรอกยา ทั้งยาลดไข้และยาแก้ปวดหัว ไหนจะทายาที่ขาให้อีก รามินทร์รับหน้าที่ล้างจาน โอ๊ะ อันนี้ไอ้หมีอาสาเองนะ
“อยากกินไอติมจังเลยเนอะ” มีนพูดขึ้นเบา ๆ เตะขาไปมานั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ใกล้อ่างล้างจาน
รามินทร์มองหน้า “ไม่เนอะ”
“โง้ยยยยย”
“หายไม่สบายเดี๋ยวพาไปกิน”
“เลี้ยงนะ!!”
“เคยให้จ่ายหรือไง หืม?”
“คึคึ โอเคตามนี้ ถ้าหายแล้วพาไปด้วยยยยย”
“ครับผม”
“รามินทร์คะ วันนี้นอนที่นี่เลยแล้วกันเนอะ ฝนจะตกหนักอยู่เลย” แม่จ๋าเขามาบอก
รามินทร์ยิ้ม “รบกวนด้วยนะครับ”
แหนะ ยิ้มหล่อให้แม่พี่อีก!
เมื่อจัดการอะไรเรียบร้อยก็พากันขึ้นมาที่ห้องนอน ไปบอกกู๊ดไนท์แม่จ๋ามาแล้ว อ่า! พี่เอาบิลไปเบิกตังค์กับแม่มาแล้ว แล้วก็คืนให้รามินทร์แล้ว ส่วนเงินทอนนั้น... ยอดกระปุก เงินทอนแม่ก็คือเงินเรา คึคึ
“ปิดแอร์นะ” รามินทร์พูด พี่พยักหน้าหงึกหงัก ฝนตกอากาศเย็นอยู่แล้ว ไม่ต้องเปิดแอร์ก็ได้
ดึงผ้าห่มขึ้นมาถึงปากแล้วหลับตาลง กระชับแขนกอดเป็ดเหลือง ตัวสั่น ๆ เพราะอากาศหนาว แต่บางจังหวะก็มีเหงื่อออก ไม่อยากโวยวายว่าไม่ค่อยสบายตัว เดี๋ยวโดนดุ รามินทร์บอกว่าถ้าไม่ป่วยก็แฟนตาซีเกินไปแล้ว ตอนกลางวันตากแดด พอตอนเย็นก็ตากฝน เหอ ๆ อยากที่บอกว่าแค่ละอองฝนก็สามารถทำให้พี่เป็นหวัดได้ แต่นี่โดนฝนเปียกไปทั้งตัวเลย งืม.. พี่ไม่โอเค หายใจก็ไม่ค่อยสะดวกเลย จะงอแง
“ปวดหัวเหรอ?” มีนพยักหน้าทั้งยังหลับตา รามินทร์ปัดผมที่ปรกหน้าออกให้แล้วลูบหัวเบา ๆ มีนขยับตัวซุกรามินทร์หาความอุ่น เด็กหนุ่มจึงรวบตัวคนป่วยมากอด
“เดี๋ยวติดไข้จากนี่หรอก ย้ายไปนอนเตียงใหญ่เหอะ” บอกแบบนั้นแต่มือดันกำเสื้อรามินทร์ไม่ปล่อย
“เดี๋ยวป่วยเป็นเพื่อน” มีนหัวเราะเบา ๆ ไม่ได้พูดอะไรต่อ ตามใจแล้วกัน กลัวว่ารามินทร์จะป่วยด้วย แต่ลึก ๆ ก็รู้สึกดี.. อยากให้กอดไว้ก่อน... “เอาวิคส์ไหมครับ? หายใจแรงจัง”
“อือ.. เอา” รามินทร์หยิบวิคส์ที่วางเตรียมไว้ที่โต๊ะแล้วมาให้ มีนรับไปทาที่อก บอกขอบคุณ แล้วยิ้มบาง ๆ
“มินทร์โทรบอกที่บ้านแล้วเหรอ?”
“บอกแล้วครับ”
“งืม.. ชุดกับตารางเรียนพรุ่งนี้ล่ะ?”
“พรุ่งนี้ค่อยไปเอา ไปด้วยกันนะ” มีนพยักหน้า” นอนเถอะครับ” สักพักมีนก็ค่อย ๆ จมลงสู่ห้วงนิทรา ทั้งเพราะความเมื่อยล้าและฤทธิ์ยา...
ก็อก ๆ ๆ
“เด็ก ๆ ตื่นหรือยังคะ?” กรกานต์ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปในห้องของลูกชาย
ภาพเด็กผู้ชายสองคนนอนกอดกันกลมทำให้เธอระบายยิ้มออกมา นอนหายใจรดกันขนาดนี้รามินทร์คงได้ติดไข้แน่ ๆ เธอส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนกลับออกไปและเข้ามาอีกครั้งพร้อมกล้องถ่ายรูป กรกานต์วางรูปโพลารอยด์ทั้งสองแผ่นไว้ที่โต๊ะแล้วออกจากห้องไป ยังเช้าอยู่ปล่อยให้เด็ก ๆ นอนอีกสักหน่อยแล้วกัน
สามสิบนาทีต่อมา...
“มินทร์..” มือเล็กเขย่าไหล่รามินทร์เพื่อปลุก “รามินทร์”
“อือ..”
“ตื่นนนนนน”
“เสียงแหบจัง”
“งืม.. เจ็บคอนิดหน่อย”
“ปวดหัวไหม? จิบน้ำก่อนครับ”
“ฮื่อ.. แค่ก” มีนขยับตัวออกห่างพร้อมไอโขก
รามินทร์ดันตัวนั่งพิงหัวเตียง ยกมือลูบหน้าก่อนมองนาฬิกา อ่า.. หกโมงครึ่ง.. ยื่นมือไปแตะลำคอระหงเพื่อวัดไข้ ตัวยังร้อนอยู่เลย รามินทร์ถอนหายใจเบา ๆ ลอกแผ่นเจลที่หน้าผากมนออกให้แล้วเสยผมของมีนขึ้น
“ไปล้างหน้าเร็วครับ”
“ปวดหัว..”
“ไม่ไปโรงเรียนดีไหม?”
“ไม่ดี... จะไป”
“จะไปก็ไปล้างหน้าแต่งตัวเร็วครับ” ดึงคนตัวเล็กให้ลุกนั่ง ลูบหน้าลูบตาให้คนป่วย มีนปรือตามอง นัยน์ตาสวยแดงก่ำและมีหยาดน้ำคลอเพราะพิษไข้ แก้มนวลและปลายจมูกขึ้นสีแดง
ขนาดป่วยยังน่าฟัด...
“อยากอาบน้ำ..”
“อาบไม่ได้”
“เหนียวตัวมาก ๆ เลย เหงื่อเยอะด้วย มันเหนอะหนะ..”
“อย่าดื้อสิ”
“ไม่สบายตัวเลยมินทร์รู้เปล่า..”
“...”
“...เหงื่อออกทั้งคืนเลย” มีนช้อนตามองด้วยสายตาอ้อนวอน
รามินทร์กำลังห้ามตัวเองไม่ให้ใจอ่อน.. ถ้าให้อาบน้ำไข้อาจจะขึ้นสูงกว่าเดิมก็ได้
ปากอิ่มเบะคว่ำเมื่อเห็นว่ารามินทร์ยังเงียบ “ไม่อาบก็ได้.. รามินทร์ใจร้าย”
“อาบน้ำอุ่นนะ อย่าอาบนานด้วย”
“เย้! แค่ก ๆ” ยิ้มแห้งให้รามินทร์พร้อมกับจับคอตัวเองแล้วยิ้มกว้างอีกครั้ง ยื่นมือไปจับแก้มรามินทร์กะจะดึงเล่นแต่ต้องชะงัก “ตัวร้อนหนิ”
“ติดจากมีนแน่เลย” พูดติดตลกแต่อีกคนกลับขมวดคิ้วมุ่น
“จริงเหรอ”
“ล้อเล่น มีนตัวร้อนไง มาจับนี่เลยร้อนด้วย นี่แข็งแรงจะตาย ไปอาบน้ำเถอะครับ”
“อือ..”
มองตามร่างบางไปสักพักจนแน่ใจว่ามีนเข้าไปแล้วจึงเอื้อมมือไปหยิบรูปโพลารอยด์บนโต๊ะมาดู ริมฝีปากหยักยกยิ้มขึ้นจนตาปิดเป็นพระจันทร์เสี้ยว รามินทร์วางรูปไว้ที่เดิมหนึ่งใบ ส่วนอีกใบเขาขอเก็บไว้ จริง ๆ แล้วรามินทร์รู้สึกตัวตั้งแต่ได้ยินเสียงเคาะประตู เพียงแค่ขี้เกียจตื่นก็เท่านั้น.. เด็กตัวสูงเดินไปที่ชั้นหนังสือก่อนจะจัดตารางเรียนสำหรับวันนี้ให้
“อะแฮ่ม!”
อ่า.. สงสัยเขาจะติดไข้จากมีนาแล้วจริง ๆ
เมื่อมีนออกจากห้องน้ำ รามินทร์ก็เข้าไปใช้ต่อ ร่างเล็กเดินไปแต่งตัวด้วยชุดนักเรียนที่ถูดรีดไว้เรียบร้อยแล้วก่อนจะไปที่กระเป๋า เบ้ปากออกมาเมื่อเห็นว่าหนังสือในกระเป๋าถูกจัดไว้แล้ว เดินไปนั่งที่เตียง กะจะหยิบเอาโทรศัพท์ที่โต๊ะมาดู แต่ต้องชะงัก... เปลี่ยนเป้าหมายไปที่โพลารอยด์แผ่นเล็กแทน
ง่ะ... -////////-
แก้มขาวร้อนผ่าวและขึ้นซับแดงระเรื่อ ตากลมจ้องมองภาพในมือนิ่ง ภาพที่มีมีนและรามินทร์อยู่ในนั้น... เรานอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน แขนของรามินทร์สอดใต้ลำคอพับขึ้นมาโอบไหล่เล็ก ใบหน้าของเราอยู่ใกล้กันมาก มากจนปลายจมูกแทบจะชนกัน..
แย่ละ... หัวใจเต้นแรงมาก...
เดี๋ยว!!! ถ้าเขากับรามินทร์หลับอยู่แล้วใครถ่าย!! ไม่ใช่คุณเจ้าที่แน่ ๆ แม่จ๋าเหรอ!?
“แค่ก ๆ / แค่ก ๆ” มีนและรามินทร์ไอออกมาพร้อมกัน เรามองหน้ากันแล้วหัวเราะ แม่จ๋าชี้หน้าดุ บอกให้กินข้าวแล้วกินยาทั้งสองคน เมื่อทานข้าวเช้าเสร็จรามินทร์ก็พาเรียกแท็กซี่เพื่อไปบ้านรามินทร์ คุณแม่บอกจะไปส่งแต่เกรงใจเลยปฏิเสธ บ้านรามินทร์กับที่ทำงานของแม่อยู่คนละทางกันเลย...
มาถึงบ้านรามินทร์ตอนเจ็ดโมงครึ่ง ทำใจไว้เลยว่าไปโรงเรียนสายแน่นอน ครอบครัววัฒนาธิชัยกำลังทานอาหารเช้ากันอยู่ มีนไล่รามินทร์ขึ้นไปเปลี่ยนชุดเพราะกลัวจะสายมากไปกว่าที่คาดไว้ ตัวเองก็ถูกพี่วานิน พี่สาวของรามินทร์ลากไปโต๊ะอาหาร เพราะว่าทานข้าวต้มมาจากบ้านแล้วร่างเล็กจึงปฏิเสธและนั่งอยู่ด้วยเฉย ๆ
“น้องมีนไม่สบายเหรอ?”
“ครับ รามินทร์ก็ด้วย เมื่อวานตากฝนกัน แหะแหะ”
“พี่ก็ว่า ใส่แมสกันทั้งคู่”
มีนยิ้ม แม้จะไม่เห็นเพราะมีผ้าปิดปาก แต่ดวงตาที่กลายเป็นเส้นโค้งทำให้ทุกคนรู้ได้ว่ามีนกำลังยิ้ม
“มีนครับ! ไปกัน!” เจ้าของชื่อสะดุ้งเพราะเสียงตะโกนของรามินทร์ มีนลุกขึ้น ยกมือไหว้วัฒนาธิชัยทั้งสี่แล้ววิ่งไปหารามินทร์
“รามินทร์จะไปยังไงลูก?” คุณแม่ของรามินทร์เอ่ยถาม
“แท็กซี่ครับ”
“ไปพร้อมพี่เลยดีกว่า” นาวินบอก แล้วเดินไปหาเด็กทั้งสองคน รามินทร์และมีนมองหน้ากันว่าจะเอายังไง ยังไงก็ได้ขอแค่ไปทันก่อนรั้วจะปิด TwT
สุดท้ายก็มาพร้อมพี่นาวิน และ... เรามาสาย ไม่ทันเข้าแถวทำกิจกรรมหน้าเสาธง จึงถูกกักแถวอยู่ที่ลานใกล้ประตูโรงเรียน อาเมน....
“อ้าว นักเรียนดีเด่นทำไมมาสายวะ?” เสียงรุ่นพี่สภานักเรียนร้องแซว คนอื่น ๆ ที่ถูกกักแถวเหมือนกันก็หันมามอง เราพร้อมใจกันกลอกตา ถึงจะเบ้ปากก็ไม่มีใครเห็นหรอก คึคึ พี่คนนี่รู้จักกัน เป็นเพื่อนพี่เจ็นเนอร์
“เสือก” รามินทร์พูด พี่เนย์ถึงกับหน้าสั่น
“ไอ้เหี้ย” พี่เนย์พูดแบบไม่มีเสียง มีนหัวเราะแต่ก็มีเสียงไอผสมมาด้วยจนรามินทร์ต้องทำหน้าดุใส่
แลบลิ้นใส่รามินทร์ แต่ลืมไปว่าใส่แมสอยู่ เขินเลย เหอ ๆ
“ใส่ผ้าปิดปากทำไม? ใส่เสื้อแขนยาวมาทำไม?” อาจารย์ฝ่ายปกครองใช้ไม้เรียวขนาดเท่าฟุตเหล็กตีที่แขนมีนเบา ๆ แล้วเกี่ยวฮู้ดเสื้อแขนยาวที่พี่ใส่อยู่ออก... แมสใส่เพราะเป็นหวัด แต่เสื้อแขนยาวตัวนี้ของรามินทร์ ไอ้หมีได้ยินพี่บ่นว่าหนาวเลยเอามาให้ใส่ตอนก่อนออกจากบ้าน...
“ไม่ค่อยสบายครับ.. เป็นหวัด”
“อ๋อ.. เมื่อวานเป็นลม เลือดกำเดาด้วยใช่ไหม?”
“อาจารย์รู้ได้ไงครับ?” มีนถามพร้อมทำหน้างง รามินทร์เห็นแล้วอยากจะม้วนมีนให้เป็นก้อนแล้วยัดใส่กระเป๋า ใครใช้ให้ทำหน้าน่ารักแบบนั้น หืมมมม คนอื่นมองกันตาเป็นมัน หวงโว้ย!
“คนเขารู้กันทั้งโรงเรียน” อาจารย์หัวเราะกับหน้าเอ๋อ ๆ ของพี่ “เอ้า ๆ ยืนกันดี ๆ”
“โอยยยยยย เมื่อยขาาาาาา” มีนบ่นหลังจากถูกทำโทษให้ลุก-นั่ง ฮือออ คนป่วยก็ไม่เว้น! สัญญาเลยว่าต่อไปนี้จะไม่มาสายอีกแล้ว แงงงงง!
“โอเคป่ะเนี่ย?”
“โอเค แต่เมื่อยมากเลย ต้องเดินขึ้นบันไดอีก แค่ก ๆ”
“ขอโทษคร้าบบบ”
“เลี้ยงข้าวนี่เลย”
“ด้ายยยยยยย!”
“ดีมาก!” เดินคุยกันเพลินจนมาถึงห้อง จันทร์เจ้ารีบเข้ามาถามเลยว่าทำไมถึงมาสาย พอบอกเหตุผลไป น้องจิ๋วก็จิกตาใส่รามินทร์ซะงั้น ตีกันไปอีก ก่อนอาจารย์จะเข้าห้อง จันทร์เจ้าจุ๊บหน้าผากพี่ด้วยบอกให้หายไว ๆ ตัวจิ๋วหัวเราะเสียงใส ไม่รู้ว่าพอใจอะไร ทิ้งให้พี่ทำหน้างง ไอ้เวฟกับไต้ฝุ่นก็เหมือนจะรู้ด้วย จิ๊!
ไอ้ป่านหันมามองจากโต๊ะ ขยับปากถามว่าเป็นอะไร (อาจารย์เข้ามาแล้ว) เลยบอกว่าเป็นไข้ เห็นไอ้แสบทำหน้าสำนึกผิดแล้วรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ป่วยเพราะป่านสักหน่อย ไว้เบรคแล้วค่อยคุยกัน
โอเคไหม?
มองกระดาษแผ่นเล็กที่ถูกเลื่อนมาที่โต๊ะ ระบายยิ้มออกมาก่อนจะเขียนตอบ
โอเคมาก ๆ
แล้วมินทร์?
ก็ดี
ไม่ไหวก็บอกนะ ปวดหัวหรือเปล่า?
นิดหน่อย แต่เจ็บคอ
หนาวด้วย แอร์ตกใส่ : (
เลื่อนกระดาษกลับไปให้รามินทร์อีกครั้ง ไอ้หมีอ่านแล้วหันมองหน้า ยื่นมือมาดึงหมวกขึ้นไปคลุมศีรษะให้แถมทำหน้ายุ่งอีก
อย่าป่วยอีกนะ ไม่โอเคเลยว่ะ
ไม่โอเคไรวะ?
เป็นห่วง
มีนชะงัก เม้มริมฝีปากเข้าหากัน (ขอบคุณแมสที่ใส่อยู่ไม่งั้นรามินทร์เห็นแน่) ใจเต้นตึกตักกับคำว่าเป็นห่วง คิดไปเองไม่นานก็ดึงสติตัวเองกลับมา รามินทร์ก็ห่วงในฐานะเพื่อน จะมาเพ้ออะไรเล่า! โว้ะ!
: )
เราเขียน-ตอบกันอยู่อย่างนั้นเรื่อย ๆ หวิดจะโดนอาจารย์ด่าก็หลายรอบ แต่มันก็สนุกดี
ขอบคุณรามินทร์ที่ทำให้การเรียนวิชาคณิตศาสตร์ของพี่ไม่น่าเบื่อ
ขอบคุณที่ป่วยเป็นเพื่อน
ขอบคุณที่ใส่แมสเป็นเพื่อน
ขอบคุณ..
อ๊า!!!!
ขอบคุณที่จะเลี้ยงข้าวเที่ยงพี่วันนี้ด้วย!!!
-------------------------
ป่วยเป็นพงเป็นเพื่อน จ้า จ้า จ้าาาาา :m26:
แวะมาลงก่อน เน็ตใช้ได้แล้ว เย้เย้
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าน้าาาา ♥
-
โหย!! น่ารักอ่ะ แล้วนี่ถ้าเป็นแฟนกันจะหวงขนาดไหน หึหึ ว่าแต่เมื่อไหร่ล่ะ??
-
:pig4: :pig4:
-
ณ จุดๆนี้ชอบแม่จ๋ามาก มีการถ่ายรูปไว้ด้วยน่ารักกก
-
โหยยยยยยยยยยย น่ารักอ่ะ
มินทร์หวงมีนเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนน ถ้าเป็นแฟนกันนี่จะขนาดไหนนะ :hao7:
-
พี่มีนน่ารัก ชอบอ้อนมินทร์ให้ใจอ่อนตลอด
-
หลงมีนอ่ะทำไงดี 55555
-
มินทร์สนใจมาป่วยเป็นเพื่อนเราบ้างเปล่าาา แอร้~
-
ทำไมเด็กๆ น่ารักอย่างงี้คะลูก
ชอบโมเม้นท์ของพี่มีนกับรามินทร์จัง
อยากอ่านเรื่องของน้องจิ๋วจังเลยค่ะ
เขียนเถอะนะคะ :mew6:
:pig4:
-
ไม่อยากให้ป่วยเป็นเพื่อนอ่ะค่ะ อยากให้ป่วยเป็นแฟนได้ไหม ฮิ้วววววว ~ 5555555555
ชอบคุณแม่จ๋าจังเลยยยย น่ารักที่สุดในโลกเลยค่ะ! น้องมีนทั้งบอบบางน่าเป็นห่วงขนาดนี้
ถ้าหาคนที่จะมาดูแลน้องมีนได้แบบมินทร์ แม่จ๋าก็คงแฮปปี้เนอะ >______<
คู่นี้น่ารักขึ้นทุกวันเลย อ่านแล้วคิดถึงตอนมัธยมจริงๆค่ะ เราชอบเล่น msn กระดาษกับเพื่อนมากกกกก
เพื่อนในกลุ่มจะมีสัญลักษณ์ของตัวเอง แล้วเวลาคุยกันก็ขึ้นด้วยรูปก่อนค่อยเริ่มเขียน
คิดถึงสมัยที่เพื่อนคนนึงใช้ดาวเสาร์แต่เราแกล้งวาดเป็นรูปเธต้าใส่มัน ; - ; ฮือออ คิดถึงบรรยากาศมัธยมจริงๆค่ะ!
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ติดตามอยู่ตลอดเลยถึงจะไม่ได้เม้นบางตอนก็ตาม แฮ่ะๆ สู้ๆนะคะคนเขียน! :L2:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
d o u b l e M
s e v e n t e e n
“พี่มีนรออยู่ที่โต๊ะนะ อยากกินอะไรเดี๋ยวเราไปซื้อให้”
“ไปด้วย”
“ไม่ได้ ๆ ไม่สบายนั่งเฝ้าโต๊ะนี่แหละ”
มีนเบ้ปาก ช้อนตามองอ้อนเพื่อนตัวจิ๋ว จันทร์เจ้ายิ้มหวานให้และยังยืนยันคำเดิมว่าให้มีนเฝ้าโต๊ะ
“ให้อยู่คนเดียวเหรอ...?” มีนถามเสียงอ่อย
“กูอยู่เอง ขี้เกียจพอดี” ไต้ฝุ่นว่าแล้วนั่งที่ประจำของตัวเอง
“ตามนั้น จะกินไร เดี๋ยวซื้อมาให้ เอาตังค์มาด้วยนะ”
“เหมือนมึง” จันทร์เจ้าพยักหน้ารับ
“อยากกินอะไรอุ่น ๆ” มีนบอกก่อนจะมีใครเอ่ยถาม รามินทร์ยีผมนุ่มเบา ๆ ก่อนจะกอดคอจันทร์เจ้าไปซื้ออาหารเที่ยงสำหรับวันนี้
จริง ๆ เขาอยากอยู่กับมีนามากกว่า....
“เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำ มึงจะเอาน้ำอะไร?” ไต้ฝุ่นถาม
“น้ำเปล่า ขอแบบแช่เย็นได้ป่ะ?”
“สะเหร่อ” มีนบึนปาก ไต้ฝุ่นยื่นมือมายีผมเขาแรง ๆ ก่อนจะเดินไปร้านน้ำ เป็นอะไรกับหัวเขามากป่ะไอ้พวกนี้
มีนไล่สายตามองไปรอบโรงอาหารอย่างนึกเซ็งพลางสูดน้ำมูกฟืด อากาศชื้น ๆ จากฝนทำให้มีนรู้สึกหนาว ยังดีที่มีเสื้อแขนยาวของรามินทร์ให้ใส่ และตอนนี้ข้างนอกยังมีฝนตกปรอย ๆ อยู่เลย บรรยากาศแบบนี้มันน่านอนมากจริง ๆ นะ นึกอย่างนั้นแล้วก็รู้สึกง่วงขึ้นมา วางแขนบนโต๊ะแล้วจึงฟุบหน้าหนุนแขนตัวเอง ดึงหมวกให้ปิดหน้าก่อนหลับตาลง
“หลับเหรอวะ?” ส่งเสียงตอบรับในลำคอให้คนถามรู้ว่าไม่ได้หลับ ในโรงอาหารเสียงดังจะตาย ใครจะไปหลับได้...
มีนลืมตาขึ้น เห็นขวดน้ำเปล่าตั้งอยู่ตรงหน้าจึงเลื่อนมันไปด้านข้าง มือเล็กดึงผ้าปิดปากสีดำลงมาไว้ใต้คาง และล้วงเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าออกมากดเล่น
“สภาพแบบนี้น่าจะนอนอยู่บ้าน” มีนหัวเราะ แม่จ๋าก็บอกกับมีนแบบนั้นเหมือนกัน แต่วันนี้ดันมีสอบเก็บคะแนน ขาดไม่ได้หรอก อีกอย่างร่างกายของเขายังโอเค
“กลัวคิดถึงฝุ่น”
“ปากดี”
“ฮะฮ่า อยากกินไอติมอ่ะ”
“ไปอ้อนรามินทร์ดิ”
“บอกแล้ว มันบอกหายไข้ค่อนกิน”
“เชื่อฟังมันเถอะ”
“อยากกินอ่ะ อยากกินวันนี้”
“ไม่สบายอยู่ เดี๋ยวเถอะ”
“ฮื่อ!”
ไต้ฝุ่นชวนคุยเรื่องอื่นที่ห่างไกลจากไอศกรีมที่รักของพี่... รู้นะว่าไม่ควรจะกิน แต่แบบ.. ก็อยากกินอ่ะ อยากกินนนนนน!
“หอมจังงงงง~” แค่เห็นก็ทำเอาท้องร้องโครกคราก รามิทร์ยกยิ้มมองลูกแมวตัวขาวที่กำลังชื่นชม(?)ชามก๋วยเตี๋ยว
“กินเยอะ ๆ”
“อือ” ซดน้ำซุปไปช้อนแรกถึงกับนิ่ง คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน “ไม่อร่อยเลย”
“ไหน กูลองดิ๊!” เวฟที่นั่งอยู่ตรงข้ามใช้ช้อนตักลูกชิ้นในชามของมีนไปอย่างเนียน ๆ ตลกแดกชัด ๆ คนป่วยชักสีหน้า แต่ไม่มีอารมณ์จะด่ามัน “ก็อร่อยดีนี่หว่า หรือลิ้นกูเพี้ยน ไหนลองอีกทีสิ๊”
เพี๊ยะ!
จันทร์เจ้าฟาดฝ่ามือกับท้ายทอยเวฟเต็มเปา “อย่าเนียนไม่ใช่รองพื้น ไปแย่งพี่มีนทำไม!” เวฟเบ้ปาก จันทร์เจ้าถลึงตาใส่ แล้วหันไปหามีนพร้อมกับยิ้มหวาน
ความยุติธรรม...
“ไม่อร่อยเพราะมีนเป็นไข้หรือเปล่า?”
“คงงั้น คอมันขม ๆ” มีนบอก
“ฝืนกินหน่อยนะ จะได้กินยา” รามินทร์พูด ดันชามก๋วยเตี๋ยวให้ไปอยู่ข้างหน้าคนตัวเล็ก เพราะเมื่อสักครู่เจ้าตัวเพิ่งดันออก
“มันไม่อร่อย...”
“ฝืนไปกินเหอะมึง งั้นก็ซื้อคัพโจ๊กที่มินิมาร์ทมากินดิ” ไต้ฝุ่นออกความเห็น
“ผงชูรสเยอะ”
เฮ้อ...
เวฟ จันทร์เจ้า และไต้ฝุ่นถอนหายใจออกมาพร้อมกัน เมื่อรามินทร์พูดจบ มีนหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะจับช้อนและตะเกียบอีกครั้ง กินก็ได้ เพื่อความสบายใจของผองเพื่อน ถึงรสชาติจะไม่โอเคแต่กลิ่นมันช่างยั่วกระเพาะของพี่เหลือเกิน
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” เสียงใสปริศนาดังขึ้น ทำให้เราทั้งห้าหันไปมอง มีนงับช้อนค้างก่อนจะยิ้มบางให้คนมาใหม่
เจนิซ...
“นั่งเลย ๆ” เวฟรีบบอกอย่างกระตือรือร้น เจนิซยิ้มกว้างบอกขอบคุณเสียงใสแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ว่างข้างรามินทร์ซึ่งเหลืออยู่ตัวเดียว
ด้านขวามือรามินทร์ ตรงข้ามกับไต้ฝุ่น...
“ไม่ไปนั่งกับเพื่อนเหรอ?” จันทร์เจ้าเอ่ยถาม
“โดนเพื่อนทิ้งฮะ”
“หือ?”
“พวกมันมีธุระกัน ไม่มากินข้าว เจนซ์ไม่อยากนั่งคนเดียว เห็นพวกพี่พอดีเลยมาขอนั่งด้วย กลัวจะแป้กอยู่เหมือนกัน” เด็กหนุ่มเกาแก้มแก้เขิน
แล้วทำไมไม่ไปนั่งกับพี่ชายตัวเองล่ะ... มีนคิดในใจแค่ไม่พูดออกไป ก้มหน้ามองชามก๋วยเตี๋ยวของตัวเองแล้วเขี่ยไปมา จากที่ไม่ค่อยอยากกินอยู่แล้ว ตอนนี้เขาอยากจะยกชามไปเก็บจริง ๆ
“พี่มีนกับพี่รามินทร์ไม่สบายเหรอครับ?”
“อืม” รามินทร์ตอบรับ
“หายไว ๆ นะครับ” มีนยิ้มบาง แต่ไม่พูดอะไร อาศัยจังหวะที่ทุกคนสนใจเจนิซเอื้อมมือไปฉกกุ้งจากจากของเวฟมาเคี้ยวตุ่ย ๆ
“ไอ้มีน!!! กุ้งกู กุ้งลูกพ่ออออ!”
“แลกกับลูกชิ้นไง”
“ม่ายยยยยย”
“ปัญญาอ่อน” จันทร์เจ้ากับไต้ฝุ่นพูดพร้อมกัน เวฟยิ้มค้างก่อนจะแยกเขี้ยวใส่และทำหน้ากระเง้ากระงอด ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีคนง้ออยู่ดี น่าสงสารที่สุดดดดดด!
แต่มีนควรสงสารตัวเองมากกว่า เพราะตั้งแต่เจนิซมาก็ดูเหมือนรามินทร์เลิกสนใจมีนไปเลย ฮึ!!
“เรื่องที่พี่รามินทร์โดนกักแถวเมื่อเช้าถูกพูดถึงเยอะมาก ๆ เลย”
อ่า... มีนก็โดนนะ ทำไมต้องพูดถึงแค่รามินทร์
“ประสาท”
“ฮ่าฮ่า คงแปลกใจกันมั้งฮะ นักเรียนดีเด่นดันโดนกักแถวซะงั้น”
แปลกใจอะไรกัน นักเรียนดีเด่นก็มาโรงเรียนสายได้เหมือนกันนั่นแหละ จิ๊!
“เออ คนพูดเยอะฉิบ ตื่นเต้นอะไรกันวะ” เวฟว่า
“อิ่มแล้วเหรอ?” รามินทร์หันไปถามเมื่อร่างเล็กผลักชามออก กินไปนิดเดียวเอง... มีนปรายตามองแล้วพยักหน้า ควานหายาหลังอาหารในกระเป๋าออกมากิน
“อยากกินไอติม”
“หาเรื่องอีกแล้ว”
“ป่ะ!” จันทร์เจ้าร้องขึ้น” อย่ามองเราแบบนั้นนะ!” เชิดหน้าใส่รามินทร์ “เราก็อยากกิน อ่า... แต่พี่มีนไม่สบายนี่นา กินไม่ได้ แย่จัง
“งื่อออออ”
จันทร์เจ้ายิ้มแห้ง กินข้าวในจานต่อไปจนหมด บอกกับเพื่อนว่าจะไปซื้ออะไรมากินเป็นของหวาน แต่แล้วเจ้าตัวก็ดันลืม ซื้อไอศกรีมกะทิแสนอร่อยร้านประจำมาจนได้...
“น้องจิ๋ว~~ แค่ก ๆ”
“พี่มีนกินไม่ได้น้าาา”
“แล้วมึงซื้อมากินยั่วมันทำไม?” ไต้ฝุ่นถาม จันทร์เจ้ากัดช้อน หลุบตามองถ้วยไอศกรีมกับพี่มีนที่จ้องเขาอยู่ด้วยสายตาออดอ้อนราวกับลูกแมวตัวน้อย ๆ งื่อ...
“กินนิดเดียวไม่น่าจะเป็นอะไรนะครับ ตอนเจนซ์เป็นไข้ยังกินเลย”
งืม... มีนเพิ่งจะเห็นด้วยกับเจนิซนี่แหละ
ไต้ฝุ่นตวัดตามองรุ่นน้องที่ยิ้มซื่อ
“ไม่ต้อง บอกแล้วไงว่าหายป่วยแล้วจะพาไปกิน อย่างอแงสิครับ”
คำพูดรามินทร์คืออำนาจสูงสุด...
“เวฟ เปลี่ยนที่กัน”
“หะ?”
“เปลี่ยนที่กัน” มีนย้ำอีกรอบ เวฟมองไปที่รามินทร์นิดหน่อย คือ.. มันจะไม่มาบีบคอกูทีหลังใช่ป่ะ แต่ก็นะ จะสิบรามินทร์ก็แพ้หนึ่งมีนณนนท์ เหอ ๆ ตาแมว ๆ อ้อน ๆ ของมันเนี่ยใครเห็นก็ต้องตกเป็นทาส
มีนสลับที่กับเวฟเสร็จก็เอนศีรษะพิงกับไหล่ของจันทร์เจ้าแล้วหลับตาลง
“พี่มีน.. เราขอโทษ”
“ไม่เป็นไรน่า
“อ๊า!!! พี่รามินทร์อยากแย่งหมูของเจนซ์สิ!”
ดวงตารูปอัลมอนด์ปรือขึ้นมอง ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันกับภาพที่เห็น รามินทร์ยกยิ้ม ดันหน้าผากของเจนิซเอาไว้และเอียงตัวบังเมื่อเด็กรุ่นน้องจะแก้แค้นด้วยการแย่งลูกชิ้น รามินทร์หัวเราะเมื่อเจนิซพองแก้มอย่างน่ารัก ปลายนิ้วเรียวส่งไปจิ้มแก้มนั่นเป็นจังหวะ ส่งผลให้เจนิซหน้างอหนักยิ่งกว่าเดิม
ใจของพี่มันปวดหนึบซะแล้ว...
หรือรามินทร์จะชอบเจนิซอย่างที่นุ่นพูดจริง ๆ
ถ้าใช่... เขาจะทำยังไงดีนะ...
“พี่มีน! พี่จันทร์เจ้า!”
“มีอะไรฟิวส์” มีนถามคนที่เข้ามาทัก ฟิวส์เป็นรุ่นน้องที่อยู่ชมรมเดียวกัน
“พี่หวานนัดอ่ะพี่ บ่ายโมง” เข้าเรียนภาคบ่ายตอนบ่ายโมงครึ่ง..
“ทำไมพี่ไม่รู้”
“บอกในไลน์กลุ่ม พี่ไม่ได้ดูหรือเปล่า?” มีนขมวดคิ้ว ชะโงกหน้าไปดูสมาร์ทโฟนกับจันทร์เจ้า ในนั้นมีการนัดแนะกันจริง ๆ ด้วย
“ไว้เจอกันนะคร้าบบบ ผมไปละ”
“โอเค”
“อ่า... เพิ่งนึกออก ตอนเย็นมึงก็เข้าชมรมด้วย” ไต้ฝุ่นบอกกับคนที่นั่งอยู่ตรงข้าม พวกเขาอยู่ชมรมดนตรีสากลเหมือนกัน
เจนิซกระพริบตาปริบ ๆ “วันนี้ไม่มีชมรมนี่ครับ”
“บอกให้เข้าก็เข้าดิวะ!” อ่า... มีนไม่ค่อยเห็นไต้ฝุ่นโหมดโหดเท่าไหร่ เจนิซพยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะหันไปเล่นกับรามินทร์
ฟู่!
มีนเป่าลมขึ้นหน้าผาก ดึงแมสขึ้นมาใส่เหมือนเดิมก่อนจะผุดตัวลุกขึ้น
“จะไปไหน?”
“ห้องสมุด” ตอบรามินทร์เสียงเบา แล้วเสมองไปทางอื่น
ไปสนใจเจนิซสิ ไปเลย!!
“จันทร์เจ้าจะไปพร้อมกันไหม?”
“ไปตอนนี้เลยเหรอ?”
“อือ”
“เหลือเวลาอีกเกือบยี่สิบนาทีเลยนะ”
“งั้นไปคนเดียวก็ได้” บอกพร้อมกับยกชามก๋วยเตี๋ยวไปเก็บแล้วเดินออกจากโรงอาหาร
“เง่อออ พี่มีนเป็นอะไรอ่ะ เราไปก่อนนะ บ๊ายบายเจนิซ”
“กินให้อิ่มแล้วค่อยตามไป” ไต้ฝุ่นบอกกับรามินทร์ที่ทำท่าจะวิ่งตามลูกแมวจอมดื้อไป เด็กตัวสูงถอนหายใจแรง ๆ อย่างหงุดหงิด
แมวน้อยของเขาเป็นอะไรไปละเนี่ย
“พี่ไต้ฝุ่นจะให้เข้าชมรมทำไมเหรอฮะ?” เจนิซเอ่ยถาม ตอนนี้มีเพียงเขา ไต้ฝุ่น และเวฟที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“จะถามทำไม ถ้าไปเดี๋ยวมึงก็รู้เองแหละ”
“เอ๊า ก็สงสัยอ่ะ บอกหน่อยไม่ได้หรอฮะ?”
“ไม่ เพราะกูขี้เกียจพูดหลายรอบ”
“ใจร้ายที่สุด!!”
“หึ”
“จะฟ้องพี่เจ็นให้เล่นงานพี่เวฟหนัก ๆ เลย”
“อ้าว พี่เกี่ยวอะไรครับ!?”
“ก็พี่เวฟเป็นเพื่อนพี่ไต้ฝุ่นนี่ พี่เวฟต้องโดน”
“ไอ้รามินทร์ก็เป็น ไปลงกับมันนู่น แต่ทางที่ดีจัดการไอ้ฝุ่นเลยดิ”
“หูยยยย ทำพี่รามินทร์ก็โดนเตะสิ จัดการพี่ไต้ฝุ่นเจนซ์ก็จะโดนเตะด้วย”
“แล้วพี่ไม่เตะเนอะ?”
“เจนซ์รู้ว่าพี่เวฟใจดี ไม่ทำอะไรคนน่ารักอย่างเจนซ์แน่นอน”
“มั่นหน้านะมึง” เจนิซหัวเราะเสียงใส แลบลิ้นใส่ไต้ฝุ่น
เด็กหนุ่มส่ายหน้าระอา เขามองเด็กรุ่นน้องที่นั่งอยู่ตรงข้ามด้วยสายตานิ่ง ๆ เข้ามาตีสนิทกับรามินทร์เพื่ออะไรกัน... ต้องการอะไรเจนิซ มันค่อนข้างแปลกที่จู่ ๆ เจนิซก็เข้ามาหาเพื่อนของเขา ทั้งที่ก่อนหน้านั้นแทบจะไม่ได้เจอเลยด้วยซ้ำ และที่แปลกกว่านั้นคือรามินทร์ดันเล่นด้วยนี่สิ
หรือจะตัดใจจากไอ้มีนวะ...
ไม่น่าใช่...
“พี่ไต้ฝุ่นจ้องหน้าเจนซ์แบบนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ?”
“เปล่า”
“ง่ะ...”
“พวกมึงอิ่มหรือยัง ขี้เกียจรอละ”
“อิ่มละ” เวฟบอก “ไปเลยแล้วกัน”
“พี่ฝุ่นจะไปห้องชมรมหรอฮะ?”
“อือ”
“เจนซ์ไปด้วยนะ”
“เรื่องของมึง”
เจนิซยิ้มกว้าง ยกมือเกาะแขนของรุ่นพี่ร่วมชมรมอย่างถือวิสาสะ พวกเขาเดินกันอยู่สองคน เพราะเวฟแยกตัวออกไปแล้ว
“มาเกาะกูทำไม?”
“มันติดเป็นนิสัยแล้วอ่ะ ขอเกาะหน่อยนะคร้าบบบบ”
“ขี้อ่อยนะมึง”
“เปล่าสักหน่อย ทำไมพี่ฝุ่นชอบว่าเจนซ์จังเลย ขนาดพี่รามินทร์ที่ว่าไม่สนใจใครยังไม่ใจร้ายกับเจนซ์เลยนะ!”
“กูชื่อรามินทร์เหรอ?”
“เปล่าครับ”
“อือ”
“พี่เกลียดเจนซ์เหรอ?”
“ก็เปล่า ทำไม?”
“ก็พี่ชอบดุเจนซ์หนิ”
“มึงมันพูดไม่รู้เรื่อง น่ารำคาญ”
“โหยยยย คนแรกเลยนะเนี่ยที่พูดอย่างนี้ ส่วนใหญ่มีแต่บอกว่าน่ารักทั้งเลย”
“หลงตัวเองว่ะ”
“พี่ไต้ฝุ่นอ่ะ!!”
หึ
----------------------------------
สวัสดีจ้าาาาาาา
ยังไม่มีอะไรคืบหน้าอีกแล้ว เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ
อาจจะยืดเยื้อสักหน่อยอย่าเบื่อน้าาาา ฮือออออ :hao5:
ตอนนี้รู้สึกว่าตันมาก สมองตันพอ ๆ กันตัวเลยงับ ปั่นไม่ค่อยออก มือไม่ค่อยลั่น อาจจะมาอัพช้าอย่าว่าเค้านะ ฮึก
ขอบคุณสำหรับคอมเมนต์และกำลังใจค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านด้วยยยย เยิ้ฟฟฟฟฟ /ปาหัวใจใส่รัว ๆ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่าาาาาา ฝากติดตามด้วยน้าาาาา
:mew2: :mew2:
-
:pig4: :pig4:
-
ไต้ฝุ่น&เจนิช :mew1: :mew1: :mew1:
รอติดตามนะค่ะ :L1: :L1: :L1:
-
รามินทร์จะยั่วให้พี่มีนหึงหวงตัวเองที่คุยกับเจนิซรึเปล่า
-
มีนงอนมินทร์หนักๆไปเลยยยย หมั่นไส้มินทร์อ่ะ
-
ทำไมเหมือนรำคาญเจนอ่ะ :ruready
-
ใต้ฝุ่นฉลาดอ่ะ จับให้ติดนะฝุ่น เราก็อยากรู้
แล้วเมื่อไหร่จะโอเคกันอ่ะ งื่อออออ
-
2M น่ารักมากกกกกกกกกค่ะ
อ่านแล้วเชียร์ให้ตกลงปลงใจ
กันได้เร็วๆ จะได้หวานกว่าเดิม
เป็นกำลังใจให้นะคะ ค่อยๆแต่งไป
รออ่านอยู่เสมอค่ะ :L2:
-
:pig4: :pig4:
:L2: :3123:
ไต้ฝุ่น&เจนิช :mew1: :mew1: :mew1:
รอติดตามนะค่ะ :L1: :L1: :L1:
ขอบคุณค่ะ :mew1:
รามินทร์จะยั่วให้พี่มีนหึงหวงตัวเองที่คุยกับเจนิซรึเปล่า
นั่นน่ะสิคะ.. :m26:
มีนงอนมินทร์หนักๆไปเลยยยย หมั่นไส้มินทร์อ่ะ
/เปิดการ์ดรู้เท่าไม่ถึงการณ์
:m17:
ทำไมเหมือนรำคาญเจนอ่ะ :ruready
:o7: :o7: :o7:
ใต้ฝุ่นฉลาดอ่ะ จับให้ติดนะฝุ่น เราก็อยากรู้
แล้วเมื่อไหร่จะโอเคกันอ่ะ งื่อออออ
เจนิซอาจโดนพายุถล่ม... o8
2M น่ารักมากกกกกกกกกค่ะ
อ่านแล้วเชียร์ให้ตกลงปลงใจ
กันได้เร็วๆ จะได้หวานกว่าเดิม
เป็นกำลังใจให้นะคะ ค่อยๆแต่งไป
รออ่านอยู่เสมอค่ะ :L2:
คนแต่งก็อยากให้ปลงใจกันเร็ว ๆ ค่ะ ฮรึก..
-----------------------
ขอบคุณค่ะ :mew1:
-
ขอตามด้วยคน
-
พี่มีนงอนเยอะๆ เลย
:hao7: :hao7:
-
d o u b l e M
e i g h t e e n
รามินทร์กำลังอารมณ์ไม่ดี.. นัยน์ตากลมจับจ้องไปที่ร่างบางไม่วางตา ทว่าคนถูกมองกลับไม่รู้ตัวเลยสักนิด หึ ระวังตัวหน่อยได้ไหมมีนา! จะทำให้เขาเป็นบ้าจริง ๆ หรือไง ปล่อยให้ไอ้เด็กหน้าจืดนั่นเอาหน้าเข้าไปใกล้อยู่ได้ ไอ้เด็กนี่ก็กวนตีนเหลือเกิน คิดว่าอยู่ใกล้ลูกแมวของเขาแค่นั้นแล้วจะเหนือกว่างั้นเหรอ ไม่จำเป็นต้องแสยะยิ้มให้เขาเลยสักนิด คิดจะก่อสงครามกับเขาหรือไง
คราวนี้เป็นเขาบ้างที่ต้องแสยะยิ้ม จันทร์เจ้าสอดมือเข้าไปรองศีรษะทุยให้เอนไปซบไหล่แคบของตน เหมือนเพื่อนตัวเล็กจะพูดอะไรสักอย่างกับมีน แมวน้อยจึงได้ขยับเข้าไปชิดจันทร์เจ้า นึกขอบคุณอยู่ในใจ เอาไว้จะบอกคุณนาวินซื้อช็อกโกแลตมาให้
แล้วนี่คุยบ้าอะไรกัน ทำไมมันยังไม่เสร็จสักที! แล้วไอ้เด็กหน้าจืดนั่นมันจะอะไรนักหนา มองลูกแมวของเขาอยู่ได้ สัดเอ๊ย!! มองเฉย ๆ มืออย่าต้องมึงจะตายหรือไง! รามินทร์สบถในใจอย่างหงุดหงิด เขาพ่นลมหายใจออกมาแรง ๆ ลุกออกไปยืนระงับอารมณ์ตัวเองอยู่ที่หน้าห้องสมุด ถ้าหากเขายังอยู่ในนั้น ดีไม่ดีอาจจะได้เข้าไปถีบไอ้เด็กผีนั่นให้หงาย โทษฐานที่เข้าวอแวกับแมวน้อยของเขาเกินเหตุจำเป็น
“อุ้ย!”
ตากลมปรายมองต้นเสียงตามสัญชาตญาณ คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อเด็กสาวเจ้าของเสียงมองหน้าเขาอยู่ เมื่อเขามองกลับ เจ้าตัวก็ก้มหน้าพร้อมแก้มแดงปลั่ง เด็กคนนี้... ที่มีนาช่วยเอาของขวัญมาให้เขา และเป็นคนที่ทำให้เขาโดนมีดหั่นไส้กรอกกาก ๆ นั่นบาดนิ้ว
“เธอชื่ออะไร?” รามินทร์ถามเสียงเรียบ
“คะ?” เด็กสาวมองหน้าเพื่อนด้วยความงุนงง
“ชื่ออะไร?”
“พลอย พลอยค่ะ”
“อือ”
“มะ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เธอพยายามข่มน้ำเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่มันสั่นไหวด้วยความตื่นเต้น มือเล็กบีบมือเพื่อนด้วยความดีใจ หัวใจของเธอพองโตราวกับลูกโป่งถูกอัดลม ถ้าไม่รู้สึกเจ็บเพราะเพื่อนทั้งสองคนจิกมือเธออยู่ล่ะก็.. เธอต้องคิดว่าตัวเองฝันอยู่ ไม่ก็เป็นเรื่องที่เธอคิดไปเองแน่นอน
“เปล่า” ตอบกลับเสียงนิ่งก่อนยกยิ้มมุมปาก เขาผลักประตูห้องสมุดเข้าไปด้านในอีกครั้งโดยไม่ได้มองกลับไปที่ด้านหลังอีก...
“แก... พวกแก... เมื่อกี้...”
“พี่รามินทร์ถามชื่อแก!! กรี๊ดดดดด ฉันฟินแทน!”
“โอ๊ยยยย จะยอมกบฏต่อ double M ห้านาทีเพื่อฟินกับแก! แม่ช้อยยยยย พี่รามินทร์ผู้ไม่รู้จักใครน้องจากมีนณนนท์คนเดียว เขาถามชื่อไอ้พลอยยยย แกกกกก ทำใจดี ๆ ไว้นะ!!”
“ฉันอยากกรี๊ด!” พลอยบอกเพื่อนเสียงสั่น “พวกแกดูมือฉันสิ มันสั่นมาก”
“ฉันสั่นไปถึงมดลูกยังไม่พูดเลยย่ะ! แต่เมื่อกี้พี่รามินทร์อย่างเท่ แกเห็นที่พี่เขายิ้มมุมปากไหม หล่อฉิบหายยยยย หล่อวัวตายควายล้ม หล่อจนต้องร้องขอชีวิต กรี๊ด!”
พลอยอยากจะบอกเพื่อนให้ใจเย็น แต่เธอก็รู้สึกแบบเดี๋ยวกันกับเพื่อน
“น้ำเดินอ่ะบอกเลย รีบเข้าห้องสมุดเถอะ จะได้ไปมองหน้าหล่อ ๆ ของพี่รามินทร์”
“ไอ้พวกบ้า! พูดอะไรกันแบบนั้น”
“มันเป็นฟีลลิ่งเว้ย! ไป เข้าห้องสมุดกันได้แล้ว!”
“หน้าบึ้งจังเยยยยยย” จิ๊ปาก ปัดมือจันทร์เจ้าที่ยื่นมาจิ้มแก้มทิ้ง “รามินทร์เป็นไรเนี่ยยยยยย เมากลิ่นหนังสือเหรอ พี่มีนก็อีก หน้ามึนอยู่ได้”
“อ้าว” มีนร้อง เมื่อเผลอสบตากับรามินทร์ก็เม้มปากก่อนจะเสมองไปทางอื่น
“หนูจันทร์” รามินทร์เรียกพร้อมกับโอบแขนกอดคอจันทร์เจ้า เจ้าของชื่อเบิกตากว้างเมื่อได้ยินสิ่งที่เพื่อนตัวสูงเรียก หนะ.. หนูจันทร์?
“มะ มีไร?”
“ไอ้เด็กที่มันนั่งข้างมีนามันเป็นใคร?” รามินทร์กระซิบถามเสียงเบา เพื่อระวังไม่ให้แมวน้อยที่เดินนำหน้าพวกเขาอยู่ได้ยิน
จันทร์เจ้าฟังแล้วหัวเราะราวกับคนอารมณ์ดี ผิดกับคนถามที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ชื่ออาร์ม อยู่ม.4 วอแวกับพี่มีนบ่อยมาก ได้ยินพี่หวานพูดว่าน้องเข้าชมรมห้องสมุดเพราะพี่มีนด้วย”
“เชี่ย!”
“ตัวต้องทำอะไรแล้วนะ ไม่งั้นพี่มีนโดนคาบไปแดกแน่ ตัวจะเสียหมาเลยนะ” จันทร์เจ้าทำหน้าจริงจัง รามินทร์ขมวดคิ้ว เห็นตากลม ๆ ของมันแล้วอยากจิ้มสักที รู้สึกทะแม่ง ๆ กับประโยคที่มันพูดออกมา
“จิ๊!”
“เรารู้ว่าตัวรู้สึกยังไงกับพี่มีน”
“แล้วยังไง?”
“เราว่าตัวต้องชัดเจนกว่านี้นะ พี่มีนน่ะ ถ้าไม่บอกตรง ๆ ก็ไม่มีทางยอมรับหรอก เชื่อเรา เราเรียนมา”
ถุย!
“นี่ยังไม่ชัดเจนอีกเหรอวะ?”
“หูยยยย ยังไงดีล่ะ งืม... เหลือแค่บอก”
“....”
“ตัวดูสิ มีแค่คนมองพี่มีนกันทั้งนั้น ดูสายตาสิ ระยิบระยับมาก คงอยากจะขยำพี่มีนเป็นก้อนแล้วยัดลงท้อง หรือไม่ก็ม้วนใส่กระเป๋าเอาไปเล่นที่บ้าน”
“มันเสี่ยง ตัวก็รู้ป่ะวะ” เฮ้ออออ คุณชายรามินทร์กลัวนี่หาดูยากนะ
“พี่มีนรักตัวมากนะ”
“รักแบบเพื่อนหรือแบบไหนล่ะ?”
“อันนี้ก็ต้องถามพี่มีนเอง ถ้าตัวมัวแต่ชักช้าแบบนี้ระวังจะโดนแย่งไปนะ ทั้งน้องอาร์ม พี่เจ็นเนอร์อีก”
“รู้ด้วย?”
“เราสังเกตหมดแหละ แค่ไม่พูด”
“เอาไงดีวะหนูจันทร์”
“ถามใจตัวดูสิ”
“ปล่อยไว้ก่อนสักพักดีไหม?”
“ก็แล้วแต่นะ ถ้าอยากมองดูคนแย่งพี่มีนไป”
ราวกับโดนแทงเข้าที่กลางอก...
“มีนานุชชชชช!!” รามินทร์และจันทร์เจ้าหยุดคุยกัน ป่าน เพื่อนร่วมห้องสุดแก่นวิ่งโร่เข้าไปกอดมีนาของเขา
“เชี่ยป่าน!”
“โอ๊ะ โทษ ๆ”
“ตัวไม่ต้องเครียด ป่านไม่เบี้ยน”
“เหอ ๆ”
“แต่พี่มีนฮอตเนอะ ทั้งผู้หญิงผู้ชายมาชอบ ถ้าไม่ติดว่าตัวคอยกันท่า ป่านนี้พี่มีนโดนจีบไม่เว้นวัน”
“นั่นสินะ..”
“ตัวแย่แน่ถ้ายังเฉยอยู่แบบนี้ อ๊า!! น้องเจนิซนี่ยังไง อย่าสนิทกันมากดิ ตอนกลางวันน่ะ พี่มีนซึมไปเลย”
“อืม” เขาก็พอจะรู้ เพราะมองอยู่แทบตลอดเวลา.. เขารู้ว่าใบหน้าน่ารักไม่สบอารมณ์แม้จะมีผ้าปิดปากคาดอยู่
ที่ทำเป็นไม่สนใจ ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่สนใจเสียหน่อย...
“ตัวมีซัมติงอะไรกับเจนิซหรือเปล่า? ทำไมพักนี้วอแวกันบ่อย”
“ไม่มี”
“อ้าว... คนอื่นเขาคิดว่าตัวกับน้องคบกัน”
“ประสาท”
“เอ๊า ยังไงอ่ะ?”
“เจนิซไม่ได้ชอบเรา แล้วเราก็ไม่ได้ชอบเจนิซ”
“แล้วน้องมาตีสนิทกับตัวทำ....ไม เฮ้ย!!!” จันทร์เจ้าที่เบิกตากว้าง มือขาวลูบคางตัวเองอย่างใช้ความคิด ใช่เหรอ? ใช่จริงเหรอวะ? เท่าที่เขาสังเกตเมื่อตอนกลางวันนอกจากรามินทร์ที่เจนิซวอแวด้วยแล้วก็ยังมี....
ไต้ฝุ่น!!!
“หึหึ”
“ป่าน!!!” รามินทร์ตะโกนเรียกเด็กสาวที่ซุบซิบกับลูกแมวของเขา ชักจะใกล้กันเกินไปละ!
“ว้ายยยยยยยย รามินทร์เรียกชื่อฉานนนนนน!!” ป่านแสร้งร้องเหมือนคนตื่นเต้นดีใจ รามินทร์กลอกตากับท่าทางแบบนั้น “มีอะไรจ๊ะสุดหล่อ?”
เด็กหนุ่มไม่พูด แต่ส่งสายตาไปที่มือเรียวที่เกาะแขนของมีนาอยู่ ป่านจิ๊จ๊ะในลำคอและยอมปล่อยแขนออกแต่โดยดี แหม ไอ้พวกนี้ มีอะไรก็ไม่พูดกัน อย่าให้เจ๊ต้องออกโรงนะ! หมั่นไส้จริ๊ง คนสวยไม่เข้าใจ ถ้าจะหวงขนาดนี้ทำไม่ได้บอกความรู้สึกไม่เลย ฮึ่ย!! ขัดใจเจ้!
เฮ้ออออออออ ทำไมวันนี้ถึงได้น่าเบื่อแบบนี้นะ.. ทั้งฝนที่ตก ทั้งเขาที่ไอเป็นระยะ และทั้งเสียงของอาจารย์ไอยราที่กำลังอธิบายโจทย์เลขอยู่ เมื่อกวาดตามองรอบห้อง คงไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวที่คิดว่ามันน่าเบื่อ เพราะหลาย ๆ คนก็อ้าปากหาว บางคนก็นั่งหลับ แต่คนที่โจ้งแจ้งที่สุดก็คือคนที่นั่งอยู่ข้างเขานี่แหละ... เล่นฟุบหลับกับโต๊ะโดยไม่เกรงใจอาจารย์เลยสักนิด และมันน่าหมั่นไส้ตรงที่พออาจารย์จี้ถามก็ดันตอบได้ทั้งที่ไม่ตั้งใจเรียน...
“ฮ้าว..”
“ง่วงก็นอนสิครับ” หันไปมองคนพูด รามินทร์ลืมตาขึ้นมาพร้อมกับยิ้มบางที่ประดับอยู่บนใบหน้าหล่อ
“นอนได้ที่ไหนล่ะ เรียนอยู่”
“นั่งหาวเนี่ยนะ หึหึ” มีนถลึงตาใส่ “ยังปวดหัวอยู่ไหมครับ?”
“อือ นิดหน่อย ตอนนี้เจ็บคอ”
“แอร์ตกใส่น่ะสิ ไปนอนห้องพยาบาลไหม?”
“ไม่เอา...”
“ขอนุญาตครับ” รามินทร์พูดพร้อมกับยกมือขึ้น อาจารย์ที่กำลังคุยกับกระดานหันมามอง
“มีอะไรรามินทร์?”
“มีนณนนท์ปวดหัวน่ะครับ ผมขอพาเขาไปห้องพยาบาลนะครับ” อาจารย์ไอยราหรี่ตามอง แต่สภาพเด็กทั้งสองคือป่วยจริง ๆ เธอจึงยอม
“แล้วเธอจะนอนด้วยไหมล่ะ?”
“อ่า... นอนครับ ผมเองก็รู้สึกปวดหัวเหมือนกัน”
“งั้นก็รีบไปซะ ดีขึ้นแล้วค่อยขึ้นมาเรียน”
“ครับผม”
“รามินทร์..”
“หืม?”
“ทำแบบนี้จะดีเหรอ?”
“ดีแล้ว นี่ขี้เกียจเรียน”
“โห นี่ไม่ได้เก่งเหมือนมินทร์นะ ถ้านี่เรียนไม่ทันก็แย่ดิ”
“ไม่แย่น่า เดี๋ยวติวให้เลย ไม่งอแงเนาะ” รามินทร์บอกพร้อมระบายยิ้ม ก่อนดันไหล่ร่างบางให้มาอยู่ข้างหน้าเขาภายใต้ร่มคันเดียวกัน เพื่อที่เจ้าตัวเล็กจะได้ไม่ต้องโดนฝน
งอแงจะไม่ยอมมา แต่ก็เดินมาจนจะถึงห้องพยาบาลแล้ว หึหึ
“สวัสดีครับ” รามินทร์เอ่ยกับอาจารย์ประจำห้องประพยาบาล
“อ้าว วันนี้เป็นอะไรล่ะ? เมื่อวานก็เพิ่งมา”
“ปวดหัวน่ะครับ อยากนอนพัก”
“งั้นไปเขียนชื่อก่อนแล้วก็นอนพักนะ”
“ครับ”
“ตัวร้อน” แตะหลังมือบนหน้าผากมน มีนขมวดคิ้ว ยกมือจะดันมือใหญ่ของรามินทร์ออก แต่อีกฝ่ายดันรวบไปจับ ซ้ำยังยื่นมือมาปลดแมสเขาออกอีก จะต่อต้านก็ไม่ได้ ทันทีที่ล้มตัวนอนก็เหมือนเรี่ยวแรงถูกเตียงสูบไปหมด จึงปล่อยให้เพื่อนตัวสูงทำอะไรตามใจ มีนเผยอริมฝีปากเพราะหายใจทานจมูกไม่ค่อยสะดวก ตัวร้อนเพราะพิษไข้แล้วยังจะต้องมาร้อนเพราะแววตาของรามินทร์อีก
แย่จริง ๆ
“มินทร์ก็ร้อน ไปนอนไป”
“วันนี้น่าจะนอนอยู่บ้านนะ”
“พูดตอนนี้แล้วทันไหมล่ะ”
“อ้าว”
“ฮึ!” มีนส่งเสียงขึ้นจมูก ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมแล้วพลิกตัวหันหลังให้รามินทร์ ไม่อยากมองหน้า เขิน! เฮ้ย ไม่ใช่ ไม่อยากมองเพราะเบื่อหน้าหรอก จิ๊! “ไปนอนอีกเตียงดิ นี่จะนอนแล้ว”
“ไล่เหรอ?”
“อือ”
“มีนครับ” เด็กหนุ่มถอนหายใจเบา ๆ เขาลุกขึ้นไปเลื่อนม่านให้ปิด แล้วเดินไปนั่งเตียงที่มีลูกแมวนอนอยู่ “โกรธอะไรนี่หรือเปล่า?”
โกรธอะไร? เปล่า! แต่ไหน ๆ ก็ถามแล้วจะโกรธก็ได้
“....”
“คุยกันหน่อยสิครับ”
“....”
“โกรธนี่เรื่องเมื่อกลางวันเหรอ?”
เรื่องเมื่อกลางวัน? อ่า.. ลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าหงุดหงิดในใจ แต่ถามอย่างนี้รามินทร์รู้เหรอ? ก็เห็นสนใจแต่เจนิซ ฮึ!
“ขอโทษครับ ไม่อยากให้กินไอศกรีมเพราะเห็นว่าป่วยอยู่ บอกแล้วไงว่าถ้าหายจะพาไปกิน”
ฮะ? ไอศกรีม..? เดี๋ยวสิ รามินทร์เข้าใจว่าเขาไม่พอใจเรื่องไอศกรีมเหรอ โธ่ ไอ้หมีบ้า!!
“ไม่ได้โกรธ” เรื่องนั้นสักหน่อย “คิดไปเอง”
“ไม่โกรธจริงงะ? มาเกี่ยวก้อยกันก่อน” รามินทร์ยิ้มกว้างพร้อมยื่นนิ้วก้อยให้ร่างบาง มีนกระพริบตาปริบ ๆ ดึงผ้าห่มขึ้นปิดแก้มที่ร้อนผ่าน รีบยื่นนิ้วไปเกี่ยวด้วยแล้วดึงออกก่อนจะนอนตามเดิม
เข้าแพ้ตายิ้มของรามินทร์อีกแล้ว...
และหัวใจก็ทำงานหนักอีกแล้วด้วย...
“ง่วง..”
“โอเคครับ เลิกเรียนเดี๋ยวปลุกนะ”
“เหลืออีกตั้งวิชาหนึ่งต่อจากคาบครูไอ”
“ไม่ต้องเข้าแล้ว เดี๋ยวนี่ให้อาจารย์โทรขึ้นไปบอกที่ห้อง นอนสักหน่อย เผื่อดีขึ้น จันทร์เจ้าบอกว่ามีนบ่นปวดหัว”
“ฮื่อ.. ไปคุยอะไรกัน”
“หึหึ นอนเถอะครับ”
“อือ..” ตอบรับเสียงแผ่วแล้วจึงปิดเปลือกตาลง
รามินทร์ปัดผมด้านหน้าของมีนขึ้นและลูบผมนุ่มเบา ๆ เพียงไม่นานร่างเล็กก็ผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เด็กหนุ่มแย้มยิ้ม ก่อนเดินออกไปขอเจลลดไข้เพื่อให้ร่างบาง และยาแก้ไอสำหรับตนเอง เมื่อกินยาเสร็จเขาก็กลับเข้ามาติดเจลลงที่หน้าผากเกลี้ยง
โน้มลงไปหอมขมับของคนหลับเบา ๆ ไล่สายตามองไปทั่วเครื่องหน้าน่ารักและยกยิ้มขึ้น ก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ที่เผยอเล็กน้อย เพราะพิษไข้ยิ่งทำให้ปากอิ่มสีสดยิ่งกว่าเดิม หลับอยู่ก็ยังยั่วเขาได้นะตัวแสบ!
รามินทร์แลบลิ้นเลียริมฝีปากแห้งผากของตนเองอย่างพยายามห้ามใจ เขารู้ว่าเขาไม่ควรจะทำอย่างที่ใจคิดตอนนี้ เขายังไม่มีสิทธิ... ทว่าตอนนี้เขาห้ามตัวเองไม่ได้แล้ว...
รามินทร์ถดตัวนั่งคุกเข่าข้างเตียง ค่อย ๆ กดปลายจมูกโด่งฝังลงบนแก้มนุ่มก่อนจะเลื่อนลงมาแนบริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่มของลูกแมวตัวน้อย.. เขากดย้ำแผ่วเบาเพราะกลัวคนตัวเล็กจะตื่น แตะแนบไว้ร่วมนาทีโดยไม่ได้ล่วงล้ำเข้าไปภายในโพรงปากเล็ก หากทำมากกว่านี้เขากลัวว่ามีนจะตื่นจริง ๆ รามินทร์ผละออก กดริมฝีปากจูบแก้มใสอีกครั้งแล้วจึงลุกไปนั่งที่เตียงข้าง ๆ
เด็กหนุ่มระบายยิ้มกับตัวเองขณะที่ไล้ปลายนิ้วลูบริมฝีปากของตัวเอง ความอุ่นที่ยังคงอยู่ทำให้หัวใจของเขาพองโตและเต้นระรัว สงสัยเขาต้องทำอะไรสักอย่างอย่างที่จันทร์เจ้าบอกแล้วล่ะมั้ง เพราะว่า.. เขาชักอยากจะมีสิทธิในตัวลูกแมวน้อยตัวนี้มากกว่านี้แล้วน่ะสิ
----------------------------
ขอบคุณทุกคนค่ะ
-
:pig4: :pig4:
-
รีบๆหน่อยมินทร์พี่มีนเขาฮอต
ไม่ทันใจเลย ต้องให้เพื่อนช่วยไหม
อยากรู้หนูจันทร์ของน้าเจ้าจะคู่ใครน๊าาาาา
-
มัวแต่ช่วยคนอื่น ระวังคนของตัวเองจะโดนฉกไปนะรามินทร์
-
อุ๊ยยยยยย มินทร์ลักหลับมีนนนนน 555555
-
ทำไมเวลามินทร์อยู่กับจันทร์เจ้าแล้วดูมุ้งมิ้งแปลกๆ 5555555555 เหมือนสัตว์ใหญ่กับสัตว์เล็กเล่นกันอ่ะค่ะ (?)
คุยกันใช้ตัวด้วยอ่ะ ตั้ลล้าคคคคคคค~
ตอนนี้แอบสั้นกว่าตอนอื่นรึเปล่าคะเนี่ย (' ')
พี่มีนของเค้า(?)ไม่ค่อยมีบทเลย ; __ ; .. จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ! อยากให้เค้าเป็นแฟนกันแล้วอ่ะะะ :ling1:
สู้ๆค่าาา :L2:
-
ขอให้พี่มีนแกล้งหลับด้วยเถอะ จะได้รู้ว่ารามินท์ทำอะไรกับตัวเองบ้าง
-
รามินทร์จะมัวชักช้าไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :katai1: :katai1:
-
:katai2-1: o13
-
ชัดเจนหน่อยรามิณทร์ รีบๆทำอะไรสักอย้่างนะไม่งั้นไม่ทันแน่ จะโดนคาบไปแดก
-
d o u b l e M
n i n e t e e n
วันหยุดทั้งทีแต่ต้องมาติวหนังสือเพื่อการสอบกลางภาคที่กำลังจะมาถึงในเวลากันใกล้นี้... แลนด์มาร์คของเราคือบ้านวัฒนาธิชัย หรือบ้านของรามินทร์นั่นเอง.. ความจริงแล้วรามินทร์ชวนแค่พี่มีนนะ แต่บังเอิญว่าเราไปได้ยินไง เราเลยไปชวนไต้ฝุ่นกับเวฟมาด้วย คึคึ
“จิ๋ว”
“จ๋าาา”
รามินทร์กลอกตาเมื่อเห็นหน้าแป้นแล้นของเพื่อนตัวเล็ก
“ไปลากมีนาออกดิ๊”
จันทร์เจ้าหัวเราะ มองหน้าบึ้ง ๆ ของรามินทร์สลับไปมองคนที่นอนหนุนตักไต้ฝุ่นอยู่
“ตัวเป็นอะไรกับพี่มีนอ่ะ มีสิทธิอะไรไปห้ามเหรอ?” ถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไร้เดียงสา ทว่าทำพูดที่ออกมาราวกับคมกริชกรีดแทงหัวใจของรามินทร์ให้เจ็บแสบ
“....”
“ก็บอกแล้วว่าถ้าอยากมีสิทธิก็ต้องรีบทำอะไรสักอย่าง”
“อืม”
“อืม อืม อืม อืมตลอดเลย แต่ก็ไม่ทำอะไร กับเจนิซก็สนิทไปสิ พอรู้ไม่ใช่เหรอ?”
“รู้อะไร”
“ตัวอย่ามาโง่ตอนนี้ดิ ถ้ายังเฉยอยู่อีกนะ เราจะไปเชียร์น้องอาร์มแล้ว ฮึ!!”
รู้อะไรเหรอ... รู้ว่าความรู้สึกของมีนที่มีต่อรามินทร์มันไม่เหมือนเดิมไง...
พวกเขาเริ่มอ่านหนังสือกันอีกครั้ง รามินทร์ขมวดคิ้วยุ่งกว่าคนอื่นจนมีนเริ่มเป็นห่วง อาจจะเครียดเพราะบทเรียนน่าปวดหัวพวกนี้ก็ได้
แต่... อย่างรามินทร์ไม่น่าเครียดเพราะเรื่องนี้เลยนะ
“เป็นอะไรหรือเปล่า?” สุดท้ายมีนก็ถามออกไป
“หืม? เปล่าครับ” รามินทร์ตอบพร้อมยิ้มบาง
ครืด ครืด ครืด
มีนหันมองสมาร์ทโฟนที่สั่นครืด แต่ไม่ทันเห็นอะไรรามินทร์ก็คว้าไป ชื่อที่อยู่ด้านบนของห้องสนทนาทำเอาเขาตัวชาวาบ แอบมองใบหน้าหล่อที่มีรอยยิ้มติดอยู่มุมปาก ผิดกับเมื่อก่อนหน้านั้นที่ขมวดคิ้วมุ่นและหน้าบึ้ง...
เพราะรอข้อความจากเจนิซสินะถึงได้หน้าบึ้งเป็นคนอารมณ์ไม่ดีอย่างนั้น...
เจ็บชะมัด...
บางที.. มีนก็อยากย้อนกลับไปตอนที่ยังไม่รู้ว่าหัวใจของตนเองคิดยังไงกับเพื่อนตัวสูง...
“ทำได้ใช่ไหม?” รามินทร์ถาม เขาออกจากห้องสอบมาก่อนที่ร่างบางจะออกมา
“อือ” นั่งลงที่ม้านั่งหน้าห้องเรียน ข้อสอบออกตรงกับที่รามินทร์และไต้ฝุ่นช่วยติวเกือบทั้งหมดมีนเลยไม่มีปัญหา มั่นใจว่าผ่านแน่ ๆ นึกขอบคุณอยู่ในใจ เหนื่อยเกินกว่าจะพูดออกไป
“เหนื่อยเหรอครับ?”
พยักหน้าหงึกหงัก เอนศีรษะพิงกับกำแพงพร้อมหลับตาลง เมื่อคืนนอนดึก เพราะอ่านหนังสือทบทวนเนื้อหาที่ต้องสอบวันนี้ คุณแม่ก็บ่นให้ที่ตื่นเช้ามาแล้วไม่สดชื่น แม่จ๋าบอกว่าคืนก่อนสอบไม่ต้องอ่านแล้ว ให้เข้านอนเร็ว ๆ สมองจะได้ปลอดโปร่ง แต่พี่ไม่ฟัง ดื้ออ่านจนดึก ผลก็เลยออกมาเป็นอย่างนี้ แต่ทำข้อสอบได้มันก็คุ้ม
รามินทร์มองแมวน้อยที่อ่อยเพลียอย่างนึกห่วง เขาขยับไปนั่งชิดร่างเล็กก่อนจะช้อนศีรษะทุยให้เอียงมาพิงไหล่ตน มีนลืมตามอง
“พิงกำแพงเดี๋ยวปวดคอ พิงไหล่นี่ดีกว่า”
หลับตาหนีสายตาเชื่อมหวาน ยอมให้รามินทร์ทำอะไรตามใจ กลิ่นหอมแบบเย็น ๆ ของรามินทร์ทำให้คนตัวเล็กเคลิ้มจะหลับ พิงไหล่รามินทร์มันก็ดีเหมือนกัน สบายมากด้วย แต่มันรุนแรงกับใจพี่มาก ๆ
“ไง?” ทักเวฟที่เพิ่งเดินออกมา
“พอได้ว่ะ ตรงกับที่พวกมึงติวเลย แต่กูลืมสูตร สัดหมามาก”
“หึ คิดว่าผ่านไหมล่ะ?”
“ผ่าน ๆ แล้วไอ้ห้องนั่นหลับ?”
“เปล่า...” มีนเอ่ยเสียงอู้อี้ ปรือตาขึ้ยมองก่อนปิดปากหาว ยื่นมือไปตบแก้มเวฟดังเพี๊ยะเบา ๆ ด้วยความหมั่นไส้ ก็มันเล่นมองซะเหมือนพี่เป็นของแปลก
“เชี่ย เจ็บนะโว้ย!”
“มองทำไมล่ะ!”
“คนเขามองทั้งตึก” นัยน์ตารูปอัลมอนด์กลอกมอง เมื่อเจอกับสายตาของใครหลายคนมองมาที่จนเองก็ผละออกจากการพิงไหล่รามินทร์ ทำทีเป็นคว้ากระเป๋ามาค้นแก้เก้อ
เฮ้อ...
“ภาคบ่ายเราสอบอะไรวะ?”
“อังกฤษ เคมี ชีวะ”
“ตาย!” มีนกับเวฟพูดพร้อมกัน
“สบาย ๆ ดิครับ”
“เก่งหนิ!”
“พูดเหมือนตัวเองโง่เนอะ” จิ้มจมูกรั้นไปหนึ่งที มีนเบ้ปาก ก็ไม่ได้โง่แต่ก็ไม่ได้เก่งเทพแบบรามินทร์ บู้ว...
เมื่อไต้ฝุ่นกับจันทร์เจ้าออกจากห้องสอบ เด็กหนุ่มทั้งห้าก็ยายกันไปที่โรงอาหาร หัวข้อสนทานาของหลาย ๆ คนก็ไม่พ้นเรื่องข้อสอบมหาโหดของแต่ละวิชา สอนในกรอบแต่ออกสอบอะราวนด์เดอะเวิร์ล เหอ ๆ เมื่อกินข้าวเที่ยงเสร็จก็หาที่สงบ ๆ เพื่ออ่านทบทวนในวิชาที่จะสอบต่อไป
กว่าจะเดินทางมาถึงวันสอบวันสุดท้ายก็เล่นเอาแทบกลายเป็นซอมบี้ ตอนนี้เป็นอิสระแล้วครับพี่น้อง!!! สอบเสร็จแล้ว เย้เย้! เพื่อน ๆ ที่น่ารักทั้งสี่คนรออยู่ก่อนแล้ว ยิ้มแห้งเป็นการขอโทษ แหม ทำข้อสอบเนอะ ก็ต้องมีการตรวจทบทวนกันนานหน่อย รับกระเป๋าจากรามินทร์มาพาดไหล่ เพราะแค่สอบ จึงเลือกกระเป๋าสะพายข้างมาใช้
วันนี้มีโปรแกรมไปกินไอศกรีมที่ร้านข้างโรงเรียนกับผองเพื่อนเพื่อเป็นการฉลอง! นอกจากเราแล้วยังมีนกกระจิบไปด้วย (ป่านบอกจะให้พี่เลี้ยงไอศกรีมเพราะช่วยให้พี่รู้ใจตัวเองเมื่อวันนั้น ให้ตายเถอะสหาย! นึกว่าลืมไปแล้ว!!)
“มีวันหยุดสามวันจะไปไหนกันวะ?” พรุ่งนี้เป็นวันศุกร์ น้อง ๆ ม. ต้นยังสอบกันไม่เสร็จ ม. ปลายอย่างเราจึงได้หยุด รวบยอดกับวันเสาร์ อาทิตย์เป็นผลพลอยได้ เย้เย้
มีนตักไอศกรีมเข้าปาก ไม่ได้ตอบคำถามของนกกระจิบทั้งสามนาง ปล่อยให้คนอื่นคุยกันไป โลกของพี่ตอนนี้มีเพียงดับเบิ้ลช็อกโกแลตแอนด์วานิลลาเท่านั้น!!
“กินเป็นเด็ก” เลิกสนใจไอศกรีมสุดรักไปชั่วคราว เมื่อก้านนิ้วยาวแตะเข้าที่มุมปาก รามินทร์ปาดนิ้วเช็ดคราบไอศกรีมที่มีนกินเลอะโดยไม่ใช่กระดาษทิชชู่ มีนกะพริบตาปริบ ๆ ขยับปากมุบมิบกับตัวเอง ก้มหน้าสนใจถ้วยของหวานไม่สบตาคนข้าง ๆ ไม่กล้ามองหน้ารามินทร์เพราะแก้มที่ร้อนผ่าวและหัวใจที่เต้นรัว...
“มีน! มึงไม่กินกูขอนะ” แปวตักเชอร์รี่ไปก่อนที่มีนจะอนุญาตเสียอีก
“อยากกินก็สั่งมาเพิ่มดิวะ แย่งทำไม!”
“อ้าว ๆ แค่นี้ไม่ได้เหรอ”
“ช่ายยยยย แค่เชอร์รี่ลูกเดียวเอง ให้พี่แฉไหมไอ้น้อง?” ป่านพูดหยอก
“แฉอะไร?”
“แฉว่า...”
“ไม่มีอะไรหรอก ป่านมันเพ้อ” มีนชิงบอกรามินทร์ “ขอนะ” เบี่ยงประเด็นด้วยการตักเชอร์รี่จากถ้วยของรามินทร์
“แข่งกันป่ะพวกมึง” เวฟพูดขึ้นเสียงดัง
“แข่งอะไรวะ?”
“ผูกก้านเชอร์รี่!” ไอ้เวฟแสยะยิ้มไม่น่าไว้ใจ แค่ผูกก้านเชอรี่ทำไมไอ้พวกนี้ต้องโห่กันด้วย
“มันไม่เข้าใจนะนั่น” นาพยักเพยิดหน้ามาที่พี่ มีนมองคนอื่นอย่างงุนงง
“อะไรวะ ไม่เข้าใจอะไรอ่ะ”
“โหยยยยย ทำไมใสซื่อขนาดนี้ลูก”
“เอ๊า”
“คืองี้พี่มีน ถ้าใครใช้ลิ้นผูกก้านเชอร์รี่ได้แปลว่าคนนั้นจูบเก่ง ใช้ลิ้นเก่งไรเงี้ย” ตาสวยเบิกกว้าง ไม่รู้จะตกใจอะไรก่อน ระหว่างสิ่งที่ได้ยินกับจันทร์เจ้ารู้ได้ยังไง แต่!!!! มันมีสิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้น...
ทันทีที่จันทร์เจ้าพูดจบ รามินทร์กับไต้ฝุ่นก็พร้อมใจกันวางก้านเชอร์รี่ที่ถูกผูกเป็นปม ลงกลางโต๊ะ... ทำเอานกกระจิบทั้งสามหวีดร้องกันระงม มีนหันมองรามินทร์ อีกฝ่ายยักคิ้วให้ ... ถ้าเป็นอย่างที่จันทร์เจ้าบอกก็แปลว่ารามินทร์จูบ... จูบเก่งงั้นเหรอ...
“พวกมึง! ตัดหน้ากู!!” เวฟโวยวาย ทว่ารามินทร์และไต้ฝุ่นหาได้สนใจไม่...
“เชี่ย! พวกมึงไปฝึกจากไหนวะ สอนมั่งดิ” ป่าน
“ให้แฟนมึงสอนดิ” ไต้ฝุ่นพูด
“ไม่มีแฟนเว้ยยยยย!”
“มินทร์มีแฟนเหรอ?” ไม่รู้อะไรดลใจให้ถามออกไปแบบนั้น มีนเม้มปากเมื่อรามินทร์มองหน้า เขาส่งยิ้มเฝื่อน “โทษที”
“ตอนนี้ยังไม่มี แต่คิดว่ากำลังจะมี” รามินทร์ยิ้มมุมปาก ตากลมกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว มือหนายื่นไปขยี้กลุ่มผมสีช็อกโกแลตเบา ๆ
กำลังจะมี... ใครกันนะ...
“รามินทร์ชอบใครอยู่อ่ะ!!” จันทร์เจ้าร้องขึ้น
“เสือก”
“อร๊ายย! พี่มีนนนนน ดูดิ! รามินทร์ว่าเราอ่ะ!”
“ไม่ร้องน้าหมูน้าาา ฮะฮาฮ่าาาา” กอดอกสะบัดหน้างอนใส่เวฟ หนอยแน่!! ไม่ช่วยแล้วยังจะเหยียบกันซ้ำอีก!
“คิ้วขมวด” รามินทร์แตะปลายนิ้วกับหัวคิ้วของคนตัวเล็ก
“กำลังคิดว่ารามินทร์ไปชอบใคร นี่รู้จักป่ะ?”
“รู้จัก.. มั้ง”
หืม?
“เจนิซป่ะวะ ไอ้มีนก็รู้จัก” นาพูดขึ้นซื่อ ๆ มีนมองหน้ารามินทร์ทันที ป่านหยิกแขนนาที่พูดอะไรไม่คิด แล้วดูสินั่น ไอ้มีนหน้าหงอยเป็นหมาโดนทิ้งเลย
คิดไปร้อยแปดทั้งที่คนนั้นเป็นตัวเองแท้ ๆ
“อ่า! ที่ช่วงนี้สนิทกับเพราะจีบเจนิซอยู่หรอกเหรอ” ทำหน้าล้อเลียนเพื่อนตัวสูง แกล้งทำเป็นตื่นเต้นทั้งที่ในใจปวดหนึบ
รามินทร์ส่งสายตาให้ไต้ฝุ่น แต่อีกฝ่ายกลับไหวไหล่
“พอค่ะ! ใครจะชอบใครช่างหัวมัน คนสวยไม่อยากฟังค่ะ ช้ำ! ทำไมไม่มีใครมาชอบกูบ้างวะ” ป่านฟูมฟาย
“ดูมึงทำตัวดิ ใครที่ไหนจะเข้าไปจีบ”
ส่งสายตามองค้อนไอ้เวฟ
“เออ เดี๋ยวก็งานโรงเรียนละ”
“เพิ่งสอบเสร็จมีเรื่องอีกแล้ว กูงึดเลย” แปวเสริม
“งานอะไรอ่ะ?”
“ก็พูดอยู่ว่างานโรงเรียน เมาไอติมเหรอมึง”
เอ๊า.. ก็ไม่รู้ทำไมต้องว่าพี่ด้วย...
“เห็นว่าให้เด็กโรงเรียนอื่นเข้าได้ด้วยว่ะ”
“หูยยย อย่างนี้ก็งานใหญ่เลยสิ ห้องเราจะออกซุ้มอะไรอ่ะ?” จันทร์เจ้าถามด้วยความสนใจ
“คงต้องคุยกันอีกที เดี๋ยวไอ้หัวหน้าห้องมันก็แจ้งเองแหละ” นาพูด
“ส่งไอ้มีนไปแต่งหญิง!”
“พ่อมึงสิ!” เขาสวนไปทันควัน นกกระจิบทั้งสามหัวเราะเสียงดังด้วยความพอใจ
“บันเทิงแน่มึงเอ๊ยยยยย!”
กลับมาถึงบ้านเกือบหกโมงเย็น มีนเข้าไปอาบน้ำชำระเหงื่อไคลและความสกปรกที่ได้รับมาตลอดวัน รวมทั้งความหนักอึ้งในอก แต่ไม่รู้สายน้ำที่ไหลผ่านร่างกายจะช่วยได้หรือเปล่า
จะทำยังไงกับความรู้สึกตอนนี้ดี อึดอัดชะมัด
ออกมานั่งเซ็งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ ปลายนิ้วเลื่อนเม้าส์ไปมาอย่างเบื่อหน่าย มีนเดาะลิ้น คว้าโทรศัพท์มือถือมา เขาเปิดเข้าไปที่แอพพลิเคชั่นกล้องถ่ายรูป จัดองศามือให้เห็นแค่ส่วนของดวงตารูปอัลมอนด์เป็นประกายพราวน้ำน่าหลงใหล และมีกลุ่มกลุ่มสีช็อกโกแลตที่ยังไม่แห้งดีคลอเคลียหน้าผาก เมื่อภาพที่ต้องการบันทึกเรียบร้อยเขาก็จัดการอัพโหลดโดยไม่ใส่ฟิตเตอร์และคำบรรยายใต้ภาพ
อย่างน้อยการได้อ่านคอมเมนต์ก็ทำให้เขาหายเบื่อได้บ้างล่ะน่า...
----------------------
ตอนที่ 19 แล้วก็แต่ก็ยังไม่คืบหน้า... :o11:
วันนี้ไม่รู้จะเพ้ออะไร ฮึก...
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านค่ะ เจอกันตอนหน้างับ ♥
-
หมั่นไส้รามินทร์แล้วนะ ชอบทำให้พี่มีนนอยด์เรื่อยเลย
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มัวแต่อึกอักทั้งคู่ คนลุ้น คนเชียร์นี่แอบเหนื่อยนะ
-
เบื่อมินทร์มัวแต่ลีลา เดี๋ยวย้ายไปเชียร์คนอื่นที่ไม่ยึกยักกับน้องมีนเลยหนิ!
-
ดูๆโดยรวมแล้ว หนูจันทร์ของน้า จ้าว น่าจะทันคนและฉลาดรอบรู้กว่าใครๆ
เพราะมองทุกเรื่อง มองทุกอย่างทะลุปรุโปร่งมากแถมไม่ปากโป้งด้วย
ทำตัวเนียนๆมึนๆ แต่เก็บรายละเอียดได้หมดเลย 2เอ็ม มัวแต่แข่งกันซึน
เดี๋ยวก็มีมือที่สามโผล่เพิ่มอีกหรอก :ling1:
-
จะเชียร์ให้มีนไปชอบคนอื่นละเนี่ยยยย
-
ไมารู้จะอมพะนำไปทำไม แต่อาการนี่ออกนอกหน้ามากทั้งๆที่ตัวเองไม่มีสิทธิ ต้องมีคนมาเร่งปฏิกิริยา หาคนมาจีบมีณดิ่
-
:mew1:
-
:ling1: :ling1: :ling1:
-
เมื่อไรมินทร์จะเลิกปากแข็งซะที เดี๋ยวเชียร์ให้หาพระเอกใหม่ซะเลยนิ :katai1:
-
ชัดเจนหน่อยพ่อหนุ่ม
-
d o u b l e M
t w e n t y
รามินทร์ตื่นแต่เช้าพร้อมกับความสดชื่น แค่นึกถึงเรื่องที่เข้าจะทำวันนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมาแล้ว มือหนาคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าและของใช้ขึ้นสะพายบนไหล่ เช็กความเรียบร้อยของตนเองอีกครั้งก่อนออกจากห้อง
“จะไปตอนนี้เลยเหรอรามินทร์?”
“ครับแม่”
“ไม่กินข้าวเช้าหน่อยเหรอคะ?”
“ไม่ล่ะครับ”
“ปล่อยไปเถอะค่ะแม่ ลูกชายแม่อยากจะไปเดตจนเนื้อเต้นแล้ว”
รามินทร์ปรายตามองพี่สาว ก่อนยกนิ้วขึ้นมาหนึ่งนิ้วโดยที่มารดาไม่เห็น วานินแทบกรี๊ด ไอ้น้องเวร!!! กล้ายกให้นิ้วกลางพี่สาวคนสวยได้ยังไง!
“งั้นเอาแซนด์วิซไปกินบนรถหน่อยนะ เดี๋ยวแม่ทำให้”
“ครับ..” รามินทร์พยักหน้ารับ จะปฏิเสธก็กลัวว่าคนเป็นแม่จะน้อยใจ ไหนจะพี่สาวที่คอยเสี้ยม กลับมาบ้านทำไมก็ไม่รู้ หอพักใกล้มหาวิทยาลัยมีไม่รู้จักอยู่!
รามินทร์ขับรถไปตามท้องถนนที่คุ้นเคย จนกระทั่งมาถึงหน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นที่มีบริเวณบ้านร่มรื่นเต็มไปด้วยต้นไม้ เขาแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นประตูรั้วไม่ได้ล็อค เด็กหนุ่มเดินข้าไปในบ้าน ได้ยินเสียงใสฮัมเพลงดังออกมาจากห้องครัวทำให้เขาระบายยิ้มออกมา
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
มีนหันมองต้นเสียง รามินทร์เดินเข้ามาใกล้พร้อมส่งยิ้มให้
“มา.. ทำไมอ่ะ?”
“จะพาไปเที่ยว นึกว่ายังไม่ตื่นซะอีก”
มีนไล่สายตามองการแต่งตัวของเพื่อนนักบาส รามินทร์อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนสบายตา แขนเสื้อถูกพับขึ้นถึงข้อศอก ที่คอเสื้อมีแว่นกันแดดเลนส์สีเทาเสียบอยู่ กางเกงขาสั้นสีขาวเหนือเข่าขึ้นไปเล็กน้อยยิ่งเสริมให้ดูชิลมากยิ่งขึ้น ไหนจะผมที่ไม่ได้เซ็ทนั่นอีก โดยรวมแล้วมัน... หล่อมาก!!!
“เที่ยวอ่ะไรอ่ะ? นี่จะไปใส่บาตรกับแม่”
“แต่งตัวแบบนี้ไปไหนดีครับ?”
มีนหรี่ตามองคนที่ยิ้มสนุก จะมาไม้ไหนเนี่ย แล้วแต่งตัวชิล ๆ แบบนี้...
“ทะเล!!!?”
“อ่าฮะ”
“เฮ้ยยยย จะไปทะเลเหรอ!?”
“ครับผม”
“น้องมีน.. อ้าว รามินทร์มาแต่เช้าเลย”
“สวัสดีครับน้ากานต์”
“สวัสดีจ้า จะไปตอนนี้เลยเหรอคะ?” มีนมองรามินทร์กับคุณแม่ด้วยความไม่เข้าใจ
“มีนบอกว่าจะใส่บาตรก่อนครับ คิดว่าจะไปหลังจากนั้น”
“โอเคจ้ะ”
“อะไรกันอ่ะ บอกมีนบ้างสิ” รามินทร์ยักคิ้ว ไม่ตอบอะไรให้ลูกแมวหายสงสัย
“รามินทร์ไปใส่บาตรด้วยกันไหมคะ?”
“ไม่รบกวนดีกว่าครับ”
“เฝ้าบ้านดี ๆ น้าาาา” มีนหัวเราะคิก ลูบศีรษะรามินทร์ก่อนยีเบา ๆ แล้วเลื่อนมือลงไปเกาคาง รามินทร์เดาะลิ้น แต่ก็ไม่ได้ปัดป้อง นึกเคืองที่เห็นว่าเขาเป็นฮันเตอร์ บัสเตอร์
“ไปคุยกับแม่นี่ตอนไหนว่าจะไปเที่ยว?” มีนถามเมื่อขึ้นรถมา รามินทร์หันมองก่อนกลับไปมองถนน ปลายนิ้วเคาะบนพวงมาลัยและผิวปากอย่างอารมณ์ดี “รามินทร์!”
“อาทิตย์ที่แล้วครับ กะจะพาไปเที่ยวหลังสอบเสร็จ พอดีคุณวานินแนะนำที่นี่มาด้วย”
“แล้วทำไมไม่บอกนี่ก่อนอ่ะ?”
“บอกก่อนมีนก็เอาน้ากานต์มาอ้างอยู่ดี สู้ขอน้ากานต์ก่อนเลยดีกว่า หึหึ”
เจ้าเล่ห์นักนะ!
“นิสัย! ถึงไม่ขอแม่คิดว่านี่จะปฏิเสธหรือไง!”
“ไม่ครับ ถ้าไปทะเลมีนตอบตกลงแบบไม่คิดแน่ ๆ แถมยังเที่ยวฟรี กินฟรีอีก ไม่น่ารอดนะ”
“รามินทร์!! หาว่านี่งกเหรอวะ!!!”
“เปล่าเลย คิดไปเองนะแมวเหมียว” เปล่าแล้วทำไมต้องหัวเราะด้วยวะ! นั่น! ไม่ต้องยื่นมือมาเกาคางเลยนะ แล้วพี่ก็ไม่ได้เป็นแมวเหมียวด้วย!!
“มินทร์...”
“ว่า?” หันไปมองคนถาม ตอนนี้เคี้ยวแซนด์วิซแก้มตุ่ย ฮึ่ม!! เห็นแล้วอยากจะฟัดให้ช้ำ!
“มีใบขับขี่ป่ะ ขับรถมาแบบนี้อ่ะ?”
“ไม่มี”
“อ้าว!”
“ก็ยังไม่ 18 แล้วนี่นา”
“แล้วถ้าตำรวจเรียกล่ะ!”
“คิดมาก”
อะไรอ่ะ!! ไม่มีใบขับขี่ทำไมคุณป้าปล่อยให้ขับรถเอง!! เฮ้ยยยย พี่ไม่โอเคนะเว้ยยยยยยย!
ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงก็มาถึง หลังจากหาที่จอดรถได้รามินทร์ก็พาไปซื้อตั๋วเพื่อขึ้นเรือข้ามไปที่เกาะล้าน (ถึงไม่มีใบขับขี่ก็ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพงับ ;_; )
“ดุ๊กดิ๊กจังเลยยยยย” รามินทร์พูดพร้อมกับวางมือบนหัวพี่แล้วโยกไปมา มือหนาดึงให้ไปยืนข้าง ๆ ก่อนจะเอาแว่นกันแดดอีกอันใส่ให้ร่างบาง มีนดันแว่นที่ให้ชิดสันจมูกแล้วยิ้มแฉ่งอย่างน่ารัก รามินทร์ก็ใส่แว่นเหมือนกัน แต่คนละอันกับตอนใส่ขับรถ
“ตื่นเต้นนนนน มาถ่ายรูปกัน” มีนบอก
เอาโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดกล้องหน้า รามินทร์แย่งไปถือเอง เด็กตัวสูงหัวเราะเบา ๆ เมื่ออีกคนบอกให้ถ่ายให้เห็นป้ายด้านหลังด้วย มีนยิ้มกว้าง ชูมือขึ้นสุดแขนโดยอีกข้างวางบนไหล่รามินทร์ และรามินทร์เองก็ใช้แขนข้างที่ว่างโอบเอวบางอย่างถือวิสาสะโดยที่อีกคนไม่รู้ตัว.. เมื่อบันทึกเรียบร้อยมีนก็อัพโหลดลงโซเชียลเน็ตเวิร์คพร้อมคำบรรยายใต้ภาพด้วยแฮชแท็ก #doubleMgetaway
“มินทร์ดูพวกนี้ดิ” มีนพูดกลั้วหัวเราะพลางยื่นสมาร์ทโฟนให้รามินทร์ดูด้วย จันทร์เจ้ากับเวฟเข้ามาคอมเมนต์หวีดร้องและก่นด่าพวกเขาว่าไม่ชวนแถมยังบอกจะแจ้งรีพอร์ตสแปมอีกแหนะ
“สวยยยยยยยยยยยย!” ได้กลิ่นทะเลแล้วมันกระปรี้กระเปร่าจริง ๆ น้ำทะเลสีฟ้าใสเป็นประกายเล่นกับกันแสงแดด เห็นแล้วอยากกระโดดลงไปแหวกว่าย
“ใจเย็น ไปที่พักก่อนครับ”
นั่งรอทางที่พักมารับไม่นานก็เดินทางไปที่พัก จัดการเช็กอินเข้าพักเรียบร้อยก็รับกุญแจมา ทั้งกุญแจห้องและกุญแจมอเตอร์ไซด์ เมื่อถึงห้องพักมีนก็ปล่อยกระเป๋าลงพื้นและทิ้งตัวใส่เตียงทันที
“ไปหาอะไรกินกัน”
“อยากนอนอ่ะ แอร์เย็นมาก”
“ไม่หิวหรือไงครับ จะเที่ยงแล้วนะ”
“ยังเลย ขอนอนก่อนแป๊บนึง นะนะ มินทร์ทั้งขับรถ ทั้งตื่นแต่เช้าไม่เหนื่อยเหรอ?” พูดเสียงอ้อน กะพริบตาปริบ ๆ
รามินทร์ถอนหายใจ ยังไงเขาก็พ่ายแพ้ต่ออำนาจของมีนอยู่ดี....
“โอเคครับผม พักก่อนก็ได้ครับ”
“เย้!!” มีนร้อง กลิ้งไปมาบนเตียงขนาด 6 ฟุต เขาชะงักค้าง ในห้องมีเตียงเดียวนี่หว่า แบบนี้พี่ต้องนอนร่วมเตียงกับรามินทร์เหรอ!!!!! แต่.. จะกลัวอะไรวะ ปกติแล้วก็นอนด้วยกันออกบ่อย เตียงเล็กกว่านี้ด้วยซ้ำ งืม ๆ
รามินทร์ปล่อยให้มีนหลับไป แล้วพาตัวเองไปจัดของ ระหว่างรอคนหลับก็เล่นแทปแล็ตฆ่าเวลา สลับกับมองแมวน้อยเป็นระยะ มุมปากหยักยกขึ้น วางแทปแล็ตไว้ข้างตัวก่อนลุกขึ้นไปหยิบกล้อง mirrorless ที่เอามาด้วยออกมา รามินทร์นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งที่พื้นข้างเตียง ยกกล้องในมือขึ้นและเริ่มทำการแอบถ่ายรูปภาพแมวน้อยขี้เซา
มองคนหลับแบบนี้ก็เพลินดีเหมือนกัน....
เมื่อทานอาหารกันจนอิ่มหนำ เราก็ขับรถไปเที่ยวตามหาดต่าง ๆ แน่นอนว่ารามินทร์ไม่ให้พี่ขับ ชิชะ! มีนเดินลงทะเลทั้งยังไม่ถอดร้องเท้า ร่างเล็กระบายยิ้มกว้างออกมาเมื่อสัมผัสกับน้ำทะเลเย็นสดชื่น น้ำสีฟ้าใสจนมองเห็นเท้าตัวเองทำให้มีนพอใจไม่น้อย คนน่ารักหันกลับไปที่ฝั่ง เมื่อเห็นรามินทร์ยืนอยู่ก็กวักมือเรียก
“ว่าไงครับ?”
“เล่นน้ำกัน~~” ว่าพร้อมกับเตะน้ำใส่รามินทร์แล้วหัวเราะเสียงใส
“แดดยังแรงอยู่เลย ขึ้นเถอะ
“ม่ายยยยยยยย! เปียกแค่เท้าเองอ่ะ”
“มีนป่วยง่ายจะตาย รอแดดร่มกว่านี้ก่อนครับ”
“มินทร์น่ะ! คนอื่นก็เล่นกันเยอะแยะ”
“อย่าดื้อสิ ถ้าป่วยพรุ่งนี้อดนะครับ”
มีนเชิดหน้า เตะน้ำใส่รามินทร์อีกครั้งด้วยความหมั่นไส้แล้วเดินขึ้นฝั่ง
“มีน ไม่งอแงสิ”
“ไม่ได้งอแง แค่อยากเล่นน้ำอ่ะ อยากเล่นน้ำ มินทร์แม่ง ไม่เข้าใจวัยรุ่นเลย งอน งอน งอน!”
“มีนาครับ หึหึ”
“หัวเราะอะไร มีอะไรตลก!!”
ใบหน้าน่ารักนั่นไงครับ ปากเชิด ๆ นั่นอีก จับจูบสักทีดีไหมเนี่ย!!
“จำไว้เลย รามินทร์จำไว้เลย จำไว้ ๆ ๆ”
“โอ๋ ๆ คนดี ไม่งอนนะครับ”
มีนจิกตามอง “มาทะเลทำไมถ้าไม่เล่นน้ำ วุ้ยยยย!”
“ฮะฮาาาา! โอ๊ย! เราอยู่กันหลายวันน่า”
“กี่วัน!!”
“กลับวันอาทิตย์ครับ หึหึ”
“จิ๊! ก็อยากเล่นตอนนี้อ่ะ!”
“ตอนนี้แดดยังแรงอยู่ เดี๋ยวไม่สบายอีกจะทำยังไง หืม?”
“ก็...”
“ไม่งอแงเนอะ เก่งแล้วไม่งอแงเนอะ” รามินทร์จับปลายคางมนแล้วส่ายไปมา
“เออ!! ไม่เล่นก็ได้”
“หึหึ ดีมากครับ”
“ขี้บ่นนักใช่ไหม!!!”
“อ้ากกกก!” มีนกดศีรษะรามินทร์ลงทะเล แต่ไม่นานเขาก็ถูกรวบไปกอดแล้วเป็นฝ่ายโดนกดแทน ร่างบางพยายามดันตัวขึ้นเหนือผิวน้ำแต่ไม่เป็นผลเพราะสู้แรงรามินทร์ไม่ไหวจึงต้องยอมแพ้ต่อชะตากรรม.. อย่าให้เอาคืนนะไอ้หมี!!!!
“แฮ่ก.. ไม่เล่นแล้ว”
“เหนื่อยแล้วหรือไง ไหน ใครงอแงจะเล่นน้ำครับ” รามินทร์โน้มหน้าลงให้ใบหน้าอยู่ใบระดับเดียวกันกับคนที่นั่งหย่อนขาเตะน้ำอยู่บนโขดหิน มีนจิกตามอง ยื่นมือไปดึงแก้มรามินทร์แรง ๆ
“พักก่อนไม่ได้ไง?” เวลาเย็น ๆ แดดไม่ค่อยมีอย่างนี้มันช่างดีกับใจจริง ๆ “คิดถึงไอ้สามคนนั้นเนอะ”
“น่ารำคาญจะตาย” เขาพูดพร้อมกับนั่งลงข้างร่างเล็ก
“เที่ยวหลาย ๆ คนน่าสนุกดีออก มาทะเลต้องเที่ยวกับเพื่อนสิ!”
“อ๋ออออ มากับนี่สองคนไม่สนุกงั้นสิ”
“เปล่าาาาา” ตอบลากเสียง หันมองเพื่อนตัวสูง มีนยิ้มบางแล้วเบือนกลับไปมองท้องทะเลตามเดิม เพราะทนไม่ไหวกับนัยน์ตาเชื่อมหวาน “เที่ยวกับมินทร์ก็สนุก..”
รามินทร์ยื่นมือไปยีกลุ่มผมสีช็อกโกแลตที่เปียกชื้นเพราะน้ำทะเลอย่างหมั่นเขี้ยว แก้มใสแดงปลั่งน่ามอง นัยน์ตาสวยเป็นประกายเล่นกับแสงอาทิตย์ยิ่งน่าหลงใหล เขามองใบหน้าน่ารักราวกับโดนมนต์สะกด เด็กตัวสูงยื่นหน้าเขาไปใกล้อย่างไม่รู้ตัว ใกล้... จนได้กลิ่นอ่อน ๆ จากผิวแก้มนวล ใกล้จนปลายจมูกแทบจะชิดกับผิวนุ่ม...
“เฮ้ย!” เสียงร้องของลูกแมวดึงสติเขากลับมา
“อะไรครับ?”
“ขา!” มีนยกขาขึ้น ที่หน้าแข้งเขาขึ้นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด มีนยกขาอีกข้างขึ้นมาเทียบกัน ข้างนี้ก็มีเหมือนกันที่อยู่ที่เท้า
เฮ้ย! อะไรวะ!
“แพ้อะไรล่ะเนี่ย กลับห้องพักไปอาบน้ำเลยครับ!” รามินทร์ฉุดแขนร่างเล็กให้ลุกขึ้นแล้วพาเดินไปที่มอเตอร์ไซด์ มีนอยากแย้งว่าไม่ได้เป็นอะไร เพราะยังอยากเล่นน้ำต่อ แต่ว่าพอเห็นใบหน้าหล่อเคร่งเครียดแล้วเขาก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยอะไรออกไป
มีนตบเบา ๆ ที่อกข้างซ้าย หัวใจดวงน้อยพองโตจนคับอกเมื่อเห็นว่ารามินทร์เป็นห่วง...
ไล่ลูกแมวจอมดื้อไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองก็มานั่งค้นกระเป๋าเป้ของมีนเพื่อหายา นับว่าโชคดีที่มีนพกยามาด้วย แต่ถึงกับร่างเล็กไม่มี กับรามินทร์ก็มีอยู่ดี เมื่อมีนออกจากห้องน้ำเขาก็ดึงให้คนตัวเล็กมานั่ง บีบยาใส่ปลายนิ้วแล้วบรรจงทามันลงบนผิวนุ่มอย่างเบามือและทะนุถนอม
“ด เดี๋ยวนี่ทาเอง มินทร์ไปอาบน้ำเถอะ”
รามินทร์ไม่ตอบรับ ไม่เงยหน้ามองคนพูด เพียงแค่ทายาให้ร่างบางไปเงียบ ๆ มีนเองก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เกรงใจรามินทร์เหมือนกันที่ต้องที่ทายาให้เขา แล้วก็สงสารหัวใจตัวเองที่ต้องทำงานหนักอย่างนี้
มินทร์กำลังจะทำให้นี่เป็นโรคหัวใจรู้หรือเปล่า...
“จำได้หรือเปล่าว่าไปโดนอะไรมา?”
“หึ ใครจะไปจำได้”
“ชอบทำให้ห่วงอยู่เรื่อย ดีนะไม่มีผื่นด้วย”
“...ก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เล่นแค่น้ำเองอ่ะ...”
“แพ้น้ำ”
“บ้าดิ!!!”
“หึหึ พรุ่งนี้ว่าจะพาไปดำน้ำ คงต้องยกเลิกแล้วมั้ง”
“ไม่เอา!!!”
“ได้ยังไงล่ะ แพ้อะไรในทะเลก็ไม่รู้เนี่ย แดงไปแทบทั้งตัวแบบนี้”
“มินทร์น่ะ..”
“เจ็บหรือเปล่า?”
มีนหน้ามุ่ย ไม่ตอบ ชักขากลับแล้วกลิ้งลงจากเตียง ดึงยาจากมือรามินทร์แล้วเดินออกไปนั่งที่ม้านั่งหน้าห้องพัก รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ คว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ ชำระความเหนียวเหนอะจากน้ำทะเล
“โว้ย!” ร่างเล็กฟาดงวงฟาดงานั่งหน้ามุ่ยอยู่คนเดียว ทำไมรามินทร์ไม่ออกมาตามอ่า!!! แล้วทำไมไอ้หมีบ้านั่นต้องออกมาตามด้วยล่ะ! เป็นแค่เพื่อน อย่าเยอะดิ! มีนทึงศีรษะตัวเอง ใบหน้าน่ารักบูดบึ้ง หงุดหงิดกับเสียงที่ตีกันอยู่ในหัว น้อยใจรามินทร์ที่ไม่ออกมาตาม และเสียใจที่รามินทร์บอกจะยกเลิกโปรแกรมดำน้ำของวันพรุ่งนี้ ฮึ่ย!!!!
“คุณแม่จ๋า~~” พี่น้อยคุยโทรศัพท์บนเตียง ส่งเสียงอ้อนแม่จ๋า
(“ว่ายังไงน้องมีน เที่ยวสนุกไหมคะ?”)
“สนุกคร้าบบบ แต่ว่า... ฮึ่ย!”
(“หืม เป็นอะไรไปคะคนดี?”
“รามินทร์บอกจะยกเลิกโปรแกรมดำน้ำพรุ่งนี้ นิสัยไม่ดีเลย...”
(“เอ๋.. น้องมีนไปทำอะไรผิดหรือเปล่าลูก?”)
“เปล่านะครับ... มีนไม่ได้ทำอะไรเลยนะ..”
แค่เล่นน้ำทะเลแล้วโดนอะไรไม่รู้ ตัวแดงเกือบทั้งตัวเฉย ๆ ง่ะ
; __ ;
“ไม่บอกน้ากานต์ล่ะครับว่าแพ้น้ำทะเลตัวแดงเป็นกุ้งลวก”
“ไม่ได้แพ้น้ำทะเลสักหน่อย!!!” มีนจิกตามอง เถียงกลับทันความ รามินทร์ไหวไหล่ เดินไปแต่งตัว
(“น้องมีน”)
“งื่อ... ไม่เอา ไม่ให้ดุนะ”
(“แม่จะทำยังไงกับหนูดี กินยา ทายาหรือยัง เป็นหนักหรือเปล่า”)
“ทายาแล้วครับ... มีนไม่ได้แพ้น้ำทะเลจริง ๆ นะแม่จ๋า เมื่อก่อนเล่นน้ำบ่อย ๆ ยังไม่เป็นอะไรเลยง่ะ”
(“เมื่อก่อนไม่เป็น ใช่ว่าวันนี้จะไม่เป็นนะคะ ตัวเองร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง แพ้อะไรเยอะแยะไปหมด”)
“....” มีนฟุบหน้ากับหมอน ใบหน้าหงอลง
(“แม่เป็นห่วงนะคะ ถ้าพรุ่งนี้เล่นน้ำแล้วเป็นหนักกว่าเดิม ต่อไปนี้ไม่เล่นแล้วนะ”)
“ครับ...”
(“น้องมีนอย่าดื้อกับรามินทร์นะ”)
“ฮึ!!!” สะบัดเสียงขึ้นจมูก ใบหน้าน่ารักงอง้ำเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะจากแม่จ๋า คุยกับอีกสักพักก็วางสาย แม่จ๋าย้ำอีกรอบว่าอย่าดื้อกับรามินทร์ให้มาก กะจะเถียงกลับแต่เจอประโยคที่แม่บอกว่า ‘รามินทร์เป็นห่วงหนูนะคะ’ พี่นี่ถึงกับจอดเลย...
เปิดกล้องหน้าของสมาร์ทโฟนขึ้น ถ่ายภาพตัวเองที่กำลังหน้างอแล้วอัพโหลดลง SNS (Social Networking Sevice) ไม่ต้องมีคำบรรยายก็บอกอารมณ์เขาตอนนี้ได้อย่างดีเยี่ยม!
“ป่ะ กินข้าว”
มีนเชิดหน้า หรี่ตามอง “ที่ไหน?”
ชักจะสาวน้อยขึ้นไปทุกวันแล้ว!!
“ที่... ไหนดี”
“จะพาไปไหนก็พาไปสิ”
“พาไปโยนทะเลดีกว่า ขี้งอน ขี้ดื้อขนาดนี้”
“เออ! โยนทิ้งไปเลยยยยย!”
“ขี้งอนแบบนี้จะหาได้จากไหน ไม่ทิ้งหรอกเนอะ”
“ฮึ!”
รามินทร์หัวเราะเบา ๆ ยื่นมือไปเกาคางคนตัวเล็ก มีนจิ๊ปาก ปัดมือเขาออกแล้วเดินกระแทกไหล่ออกไป เดี๋ยวนี้รู้สึกจะไม่คีพลุคคนชิคเลยนะแมวเหมียว หึหึ
“มีนแพ้ กินไม่ได้”
“แล้วสั่งมาทำไมล่ะ!” พาล พาล! อยากกินหมึกย่างอ่ะ มันหอมน่ากินมากเลยนะ แต่พี่กินไม่ได้เพราะแพ้ ชิชะ! หอยเชลล์ย่างเนยนั่นอีก กลิ่นยั่วน้ำลายมาก ๆ
“ก็นี่จะกิน”
“นิสัยไม่ดี!”
“ขอบคุณครับ” เขายักคิ้ว “เดี๋ยวพาไปกินเค้ก”
“ไม่พาไปจะโดน!” นิ้วเล็กชี้หน้าคาดโทษ รามินทร์ยิ้ม วางกุ้งเผาตัวใหญ่ที่เพิ่งแกะเปลือกเสร็จใส่จานให้แมวน้อย
เด็กตัวสูงมากคนข้างกายที่ยิ้มกว้างเมื่อเห็นร้านที่เขาพามา
“นั่งข้างในหรือข้าง---”
“ข้างนอก!” มีนตอบก่อนที่รามินทร์จะถามจบ และโชคดีมากที่โต๊ะด้านนอกยังมีว่างให้เรานั่ง
“นั่งอยู่นี่ เดี๋ยวไปสั่งมาให้”
“อือ” มีนพยักหน้ารับอย่างไม่อิดออด นัยน์ตาสวยพราวระยับมองสิ่งรอบตัวอย่างสนใจ
ร้านกาแฟริมทะเลแบบนี้ดีชะมัด”
“อร่อย!” เสียงใสบอกหลังจากตักชีสเค้กเข้าปาก
“อ้วน” แมวน้อยจิกตาใส่ “ถ่ายรูปกัน”
“อื้อ!” พยักหน้าหงึก ๆ ยิ้มแฉ่งใส่กล้องทั้งที่ยังมีขนมอยู่ในปาก ส่งผลให้แก้มขาวบวมตุ่ยน่าฟัด
รามินทร์ยิ้มบาง ยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มตุ่ยของมีนก่อนกดบันทึกภาพ
จะลืมไปก่อนว่าเคืองรามินทร์อยู่ ไว้อีกสามสิบนาทีจะเคืองใหม่ เตือนพี่ด้วยนะ ตอนนี้พี่ขอกินก่อนนนนนนน!!
รามินทร์เลือกรูปที่พวกเขาถ่ายด้วยกันเมื่อสักครู คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเพราะตัดสินใจไม่ได้ว่าจะใช้รูปไหน แต่ในเมื่อเลือกไม่ได้ก็เอามันทั้งสองรูปเลยก็แล้วกัน เขา collage รูปทั้งสองให้อยู่ในกรอบเดียวกันแล้วทำการอัพโหลดลง SNS
ยกยิ้มพอใจเมื่อการอัพโหลดเสร็จสิ้น เก็บสมาร์ทโฟนเข้ากระเป๋าแล้วหันไปสนใจแมวน้อยที่พูดเจื้อยแจ้วและตักขนมเข้าปากไม่หยุด
มา-หา-รัก with the little cat @mxxnnanon #doubleMgetaway
-------------------------------
สวัสดีครับผม พาน้องหนูมาส่งแล้ววววว
ตะมุ้งตะมิ้งกันไปเทอะะะะะะ เดี๋ยวป้าต้มน้ำรอ หึหึหึ
(ต้มน้ำอาบค่ะ อากาศตอนกลางคืนมันเย็น อิ___อิ)
ขอบคุณทุกคนที่แวะเข้ามานะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า เที่ยวปีใหม่ให้สนุกนะงับ บายยยยยยย ♥
-
พาพี่มีนไปสวีท ช่วงนี้หัวใจพี่มีนทำงานหนัก
มินทร์หาโอกาสบอกสักทีเถอะ
-
:pig4: :pig4:
-
ต้มน้ำอะไรง่าาใจไม่ดีเยยยย :hao7:
-
บอกได้ล้า
-
ต้มน้ำอาบได้แต่อย่าต้มมาม่านะ 555555
แล้วมีนแพ้น้ำทะเลจริงดิ? งี้ก็อดเล่นน้ำแล้วดิมีนนนนน น่าสงสารรรร
-
:mew1:
-
ต้มน้ำร้อนเอาไว้สาดไล่ดราม่าใช่มั้ย พี่มีนกับน้องมินทร์ก็ยังเรื่อยๆ หวังว่าหลังปีใหม่เค้าจะสารภาพรักกันสักทีนะ
***Happy New Year 2016*** นะคะ
-
มินทร์ ใช้โอกาสนี้บอกไปเถอะ เวลาที่เป็นของเรา ใช้มันซะ ไม่งั้นจะยึดมีนแล้วนะ น่ารักขนาดน้านนนน
-
มาเที่ยวกันสองคนแบบนี้ มินทร์น่าจะบอกความในใจเลยน๊า
จะได้สมหวังทุกฝ่ายย นี่รวมถึงคนอ่านด้วยจ้าา ลุ้นสองเอ็มมาก
ชอบอ่านเรื่องนี้มาก น่ารักละมุน อ่านทีไรยิ้มตามไม่รู้ตัว
ขนาดตอนเค้างอนกัน ป้ายังอดยิ้มไม่ได้เลย 555
หวัดดีปีใหม่ค่า ขอให้มีความสุขกับทุกๆสิ่งนะคะ
-
บรรยากาศดีซะขนาดนี้ มินทร์สารภาพรักไปเลยสิ คนอ่านลุ้นจนจะเซ็งแล้วนะ :mew2: :mew2:
-
คิดถึงมีนแล้ววววววว
-
d o u b l e M
t w e n t y - o n e
“มาหารักวิธเดอะลิตเติ้ลแคทแอทมีนณนนท์... เฮ้ย!” มีนเด้งตัวขึ้นนั่ง อ่านข้อความนั้นซ้ำอีกหลาย ๆ รอบ เอิ่ม... มันก็แค่ข้อความธรรมดา มาหารักมันก็ชื่อร้านกาแฟที่พวกเขาเพิ่งไปกันมา... แต่ถ้าอ่านแบบคนคิดไม่ซื่ออย่างเขา มันจะเป็น... ‘มาหารักกับแมวน้อยมีนณนนท์’ ซึ่งแปลไทยเป็นไทยได้ว่า ‘มาหารักกับไอ้มีน’ มาหารักที่ไม่ได้หมายถึงชื่อร้านกาแฟ...
ถ้าจะเพ้อเจ้อขนาดนี้นะ เมายาแก้แพ้หรือเปล่าเนี่ย!
“ไปอาบน้ำไป” เสียงทุ้มนุ่มของคนในความคิดดังเข้ามาฉุดเขาออกจากภวังค์
“ยังไม่อยากอาบเลย”
“ดื้ออีกแล้ว”
“ฮึ!!! แป๊บดิ คุยกับน้องอยู่”
“น้องไหน?” รามินทร์ถามเสียงแข็ง
“น้องอาร์ม” เด็กหนุ่มตัวสูงหลับตา มือหนากำแน่นโดยไม่รู้ตัว
“อือ อยากอาบตอนไหนก็ถามใจแล้วกัน ไม่กวนล่ะ คุยกับมันต่อเถอะ”
มีกะพริบตาปริบ ๆ มองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความงุนงง อะไรของเขาวะ.. แบบนี้เรียกประชดหรือเปล่า แล้วแบบนี้เรียกหึงหรือเปล่า...
หาาาาา!!!
หึงหรอ! บ้าไปแล้วไอ้มีน ไปคิดอะไรแบบนั้น!!
Arm Atiphat
อ้าว เงียบเลย
ผมกวนหรือเปล่าครับ?
เปล่าหรอก
จะไปอาบน้ำละ
เจอลมทะเลมาทั้งวัน
Arm Atiphat
โอเคครับ
มีนกดล็อคโทรศัพท์ เสียบสายชาร์จวางไว้ที่โต๊ะหัวเตียง คว้าผ้าเช็ดตัวและชุดนอนเดินเข้าห้องน้ำ
“เป็นอะไรอ่ะ?” ร่างสูงเงยหน้ามองคนที่มายืนอยู่ตรงหน้า กลิ่นครีมอาบน้ำหอมฟุ้งจากคนตัวเล็กทำให้เขาต้องหลับตาลง
“เปล่าหนิ” เขาลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง “เข้าห้องไป ข้างนอกยุงเยอะ”
“ไม่กัดหรอก”
“น้อยไปสิ เข้าข้างในเถอะ”
“เข้าไปด้วยกันดิ!”
“เฮ้อ... ทายาหรือยัง? ถ้าไม่หายไม่พาไปดำน้ำนะ”
“ไม่ไปก็ไม่ไปสิ! ใครมันจะไปหายได้ในคืนเดียววะ!”
“งอนบ่อยนะเดี๋ยวนี้”
“ใครงอน!!” ปัดมือหนาที่บีบจมูกออกแล้วเดินเข้าห้องพัก
เออ!! ไม่งอนเลยยยย ไม่งอนตุ่ยอะไรล่ะ เก็บอาการไม่เป็นหรอเชี่ยมีน!!
เช้าวันใหม่มาถึง รามินทร์พาออกจากห้องพักตั้งแต่เก้าโมงเช้า ทีแรกนึกว่าจะพาไปหาอะไรกินแต่ดันพาไปท่าเรือ ใจแป้ว นึกว่าจะได้กลับก่อนกำหนด ความตื่นตูมทำให้ลืมไปว่าเสื้อผ้าและของใช้ต่าง ๆ ยังอยู่ที่ห้องพัก สักพักไอ้หมีก็เดินมาหาหลังจากคุยโทรศัพท์ พร้อมหน้าตายุ่งเหยิง กลับห้องพักอีกหน หาอะไรกินรองท้อง พอตอนสิบโมงครึ่งก็พาไปที่ร้านอาหาร
“สั่งเยอะจัง”
“หึ เดี๋ยวก็รู้”
สิบห้านาทีต่อมา...
“เฮ้ยสหายยยยย!!!” น้ำเสียงสดใสคุ้นหูทำให้มีนหันไปมองคอแทบเคล็ด ตาสวยเบิกกว้างเมื่อพบคนมาใหม่
เวฟ ไต้ฝุ่น จันทร์เจ้า... แล้วนั่น.. เจนิซ!!!
มาได้ยังไง!
มองหน้ารามินทร์ ตัวสูงยกยิ้มอบอุ่น ยื่นมือไปยีผมนุ่ม
“นิสัยอ่ะ! มาเที่ยวกันก็ไม่ชวน!” จันทร์เจ้าตัดพ้อ รามินทร์หัวเราะ ไม่แยแส
“ก็จะมาสองคนหนิ”
“เชอะ!”
“ทำไมพี่มีนตัวแดงแบบนี้อ่ะ?” เจนิซถามพลางลูบปลายนิ้วกับแขนพี่ วันนี้ใส่เสื้อแขนกุดสีเหลืองสด ที่แขนเว้าลึกไปเกือบถึงเอว แต่ใส่เสื้อกล้ามสีดำซ้อนอีกตัวอยู่นะ ตีกับรามินทร์แทบตาย ไอ้หมีจะให้เปลี่ยน แต่พี่ไม่เยอม ฮึ!
“แพ้น้ำทะเล” รามินทร์ตอบแท้
“ไม่ได้แพ้!!!”
“ปกติก็เล่นนี่หว่า” พยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วยกับไต้ฝุ่น “แต่ตอนนี้อาจจะแพ้ก็ได้”
“อ้าว...”
ไอ้กบฏ!
“น่าสงสารจังเลย เดี๋ยวเราเล่นน้ำเผื่อน้าาาา อิอิ”
มีนกลอกตา ไอ้พวกนี้ก็พากันหัวเราะ อย่าให้หายแล้วกัน ฮึ่ย
“มีน!!”
“อ อะไรงะ..” พูดเสียงอ่อยเพราะรู้ว่าทำผิด รามินทร์มองคนตัวเล็กตาดุ มันน่าตีไหมล่ะ แพ้หมึกแต่ดันไปกินมันเนี่ย เผลอเป็นไม่ได้ กินไปกี่คำแล้วไม่รู้ ชอบนักทำให้เขาเป็นห่วงเนี่ย!
“กินไปเท่าไหร่แล้ว!” มีนยกนิ้วชี้ขึ้นหนึ่งนิ้ว “เอาความจริงครับ” และนิ้วกลางกับนิ้วนาง...
รามินทร์กัดฟันกรอด มองคนตัวเล็กอย่างอ่อนใจ มีนหดคอลง ถอยหลังเพื่อจะหนีสายตาดุดันจากเพื่อนตัวสูง แต่มันหลบไม่หนีไม่ได้อยู่ดี... เขารู้สึกว่ากำลังตัวเล็กลงเรื่อย ๆ
“อะไรวะ?”
“เพื่อนมึงแอบกินหมึก” มีนก้มหน้าเมื่อโดนมอง ก็อยากกินอ่ะ..
“ทำไมทำแบบนั้นวะ” ไต้ฝุ่น
ร่างเล็กเม้มปาก
“ชอบทำให้ห่วงนี่งานถนัด” เวฟ
“ทำไมต้องว่าด้วยอ่ะ...”
“ถ้าไต้ฝุ่นไปเล่นกับหมามีนจะยืนดูเฉย ๆ ไหม ถ้าเวฟอยากดื่มน้ำส้ม มีนก็จะยอมให้ดื่มใช่ไหม แล้วถ้ารามินทร์เกิดนึกอยากเอามีดกรีดนิ้วตัวเองเพื่อจะรู้ว่ามีเลือดออกมาเยอะหรือเปล่า มีนก็จะไม่ห้ามใช่ไหม?” จันทร์เจ้าร่ายยาว ถอนหายใจเบา ๆ เมื่อพี่มีนทำหน้าสลด ไม่ได้ดุ แค่เป็นห่วง
มีนจิกมือตัวเองแน่ ใครจะไปยืนดูเฉย ๆ เล่า...
รามินทร์ดึงมือเล็กไปจับ เขาไม่อยากเห็นมีนทำร้ายตัวเอง
“ขอโทษ...”
“ที่ห้ามก็เพราะห่วงนั่นแหละ อย่าร้องไห้นะเว้ย!” เวฟโยนผักที่ใช้แต่งจานใส่มีน
มีนย่นจมูก “ไม่ได้ร้องสักหน่อย”
“พี่มีนแพ้หมึกหรอครับ?”
“อือ”
“เข้าใจเลย ไอ้แพ้แต่อยากกินเนี่ย”
“มึงเคยหรือไง? เห็นแดกได้ทุกอย่าง” ไต้ฝุ่นพูดพร้อมผลักศีรษะคนอายุน้อยสุด
“เคยดิ! เจนซ์แพ้เห็ด กินแล้วลิ้นชา ตอนนั้นหนักเลย กินเห็ดเข็มทองมั้ง โดนพี่เจ็นตบปากแตก ต้องเข้าโรงพยาบาลอีก จากนั้นมาก็ไม่กินอีกเลย” นึกถึงตอนนั้นแล้วยังเข็ดขยาด บรึ๋ยยยย หลังจากที่พี่เจ็นเนอร์ตบปากเขาจนเลือดกบปากนั้น มันนั่นแหละเป็นคนพาไปโรงพยาบาล
“ลองสูตรนี้ไหม เผื่อจะหายดื้อ” รามินทร์หันไปพูดกับแมวน้อย
“มินทร์จะตบนี่เหรอ?”
; __ ;
“ใครจะไปทำ แค่พูดเฉย ๆ”
“เห็นอนาคตเลย” เจนิซกระซิบข้างหูไต้ฝุ่นเสียงเบา หลังจากแอบมองรามินทร์กับมีนอยู่นาน
“อะไรของมึง?”
“พี่รามินทร์ไง กลัวเมียแน่ ๆ พี่ไม่คิดงั้นเหรอ?” เงยหน้ามอง กะพริบปริบ ๆ ไต้ฝุ่นกลอกตา เขาเกลียดตากลม ๆ ของมันจริง ๆ
“คิด”
“เห็นแมะ!”
“คิดว่ามึงจะเสือกอะไรนักหนา”
!!!!!
“โอเคใช่ป่ะ? ไม่ปวดหัวนะ?”
“ไม่ปวดดดด”
“ถ้ารู้สึกไม่สบายก็บอกนะ”
“อือ”
“โอเค”
“โอเคตั้งนานแล้ว เร็วเลย อยากลงน้ำแล้วววววววว”
“หึหึ ครับ ๆ”
โปรแกรมของเราวันนี้คือการสน็อกเกิ้ล เป็นการดำน้ำน้ำตื้น รามินทร์ตรวจเช็กความเรียบร้อยของหน้ากากสน็อกเกิ้ลและเสื้อชูชีพให้มีนอีกครั้งก่อนลงน้ำ ความจริงแล้วเขาไม่อยากให้มีนลงน้ำสักเท่าไหร่ ทั้งผิวที่ยังไม่หายแดงจากเมื่อวานและผื่นจาง ๆ จากการที่แมวดื้อแอบกินหมึกย่างเมื่อมื้อเที่ยง
มีนฟังพี่คนดูแลพูดแนะนำอย่างตั้งใจ เพราะน้ำตื้นทำให้ต้องระวังไม่ให้ไปเหยียบแนวปะการังหรือหอยเม่นเข้า และห้ามกระโดดลงจากเรือต้องค่อย ๆ ลงไป
สายน้ำเย็นทำให้ร่างเล็กตัวสั่นเล็กน้อย แต่ไม่นานเขาก็ปรับตัวได้ มีนว่ายเข้าไปหาจันทร์เจ้า และแน่นอนว่ารามินทร์ต้องตามไปด้วย มีนส่งสัญญาณขอกล้องจากรามินทร์เพื่อเอาไปเก็ภาพบรรยากาศใต้น้ำ ดีจังที่รามินทร์เอากล้องกันน้ำมาด้วย
เสียงหัวเราะสดใสของเด็กวัยรุ่นทั้งหกทำให้นักท่องเที่ยวหลายคนให้ความสนใจ อีกทั้งหน้าตาที่ไม่ได้จัดว่าธรรมดา จึงยิ่งทำให้ทั้งหกตกเป็นเป้าสายตา และอาหารตากับสาว ๆ พวกเขาเลิกดูปะการังแล้วหันไปเล่นกันเอง โดยร่วมมือกันแกล้งเจนิซเสียส่วนใหญ่ ยิ่งคนอายุน้อยสุดหน้างอง้ำ เหล่ารุ่นพี่ต่างพากันหัวเราะชอบใจ มีนว่ายน้ำเข้าไปเกาะไหล่รามินทร์ก่อนจะพูดเสียงเบาพร้อมกับยื่นแขนให้เพื่อนสนิทดู
“แสบ” รามินทร์มองแขนเล็กไม่พูดอะไร เขาพาแมวน้อยขึ้นไปบนเรือแทบจะทันที
รอยแดงเต็มไปทั่วแขนซ้ำยังมีตุ่มและผื่นขึ้นอีก
“จนได้...”
“งื้อออออ”
“คันหรือเปล่า?”
“คัน” เด็กตัวสูงถอนหายใจเบา ๆ ลุกไปหยิบขวดน้ำที่พกมาด้วยให้มีนล้างหน้า “มันจะเป็นไรหรือเปล่างะ?”
“ไม่รู้สิครับ กินยาแก้แพ้เลยดีกว่า”
มีนไม่เถียง รับยาจากรามินทร์กินแต่โดยดี บนเรือไม่มีห้องอาบน้ำจคงได้แค่น้ำเปล่าที่พกมาด้วยเช็ดไปก่อนเท่านั้น มีนบอกขอโทษที่ทำให้เพื่อนหมดสนุก ยิ่งทุกคนบอกว่าไม่เป็นไรเขายิ่งรู้สึกผิด
รามินทร์จะเบื่อหรือเปล่าที่เขาอ่อนแอแบบนี้...
“ดื้อเอ๊ย!”
“งื่อ...”
“พี่มีนตอนป่วยโคตรน่าปล้ำ” หลังจากพูดจบเจนิซก็โดนรามินทร์มองตาขวาง “แฮ่.. ล้อเล่นก็ได้คร้าบบบ”
“ปวดหัว..” มีนเอ่ยขึ้นเบา ๆ
“นอนพักเถอะ” รามินทร์บอกพร้อมกับลูบศีรษะทุยเป็นการกล่อม “พวกมึงไม่กลับไม่พักหรือไง?”
‘พวกมึง’ ที่ว่าพร้อมใจกันกลอกตา กับไอ้มีนละพูดเสียงอ่อนเสียงหวาน กับเพื่อนละเสียงแข็งเสียยิ่งกว่าอะไร
“เราจะอยู่กับพี่มีน คืนนี้รามินทร์ไปนอนกับเวฟนะ”
“เรื่อง!” จันทร์เจ้ากลอกตาอีกครั้ง ก็รู้แหละว่ายังไงก็ไม่ ให้รามินทร์ดูแลน่ะดีแล้ว เพราะเขาคงดูไม่ดีเท่ารามินทร์หรอก อีกอย่างมีนก็คงไม่ยอม เพราะจับแขนรามินทร์ไม่ปล่อยเลย หลับอยู่แท้ ๆ
อยู่ที่ห้องพักของรามินทร์และมีนกันสักพักก็แยกกันไปพักผ่อน ไต้ฝุ่นบอกว่าถึงเวลาอาหารเย็นจะโทรหามาเรียก รามินทร์พยักหน้ารับ และกลับเข้ามาดูลูกแมวที่นอนอยู่บนเตียง
เขานั่งลงบนเตียงก่อนจะนอนข้าง ๆ คนตัวเล็ก ยื่นปลายนิ้วไล้ผิวแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน ตากลมทอดมองแมวน้อยด้วยความห่วงใย เขาพรูลมหายใจแผ่วเบา ทำไมถึงชอบทำให้เป็นอยู่เรื่อย แล้วแบบนี้เขาจะกล้าทิ้งให้อยู่คนเดียวได้อย่างไร...
รามินทร์ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้จรดปลายจมูกชนกันก่อนจะขยับแนบริมฝีปากกับหน้าผากมน ผละออกมาจ้องมองใบหน้าน่ารักของคนหลับพริ้ม ปากหยักระบายยิ้มออกมา มองหน้ามีนนิ่ง ๆ เนิ่นนาน ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้ จรดปลายจมูกกับแก้มขาว สูดกลิ่นหอมอ่อน ๆ ประจำกายบาง แล้วจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปที่ริมฝีปากสีเชอร์รี่ รามินทร์เม้มริมฝีปากก่อนจะตัดสินใจแนบริมฝีปากลงไป.. เด็กตัวสูงขบกลีบปากล่างลูกแมวขี้เซาเบา ๆ อย่างหยอกเย้า ก่อนที่จะมีเสียงจุ๊บดังขึ้น มือหนาสอดประคองท้ายทอยของมีนเอาไว้ เอียงใบหน้าปรับองศาเพื่อที่จะจูบได้ถนัดยิ่งขึ้น ราวกับยาเสพติด เขาไม่สามารถถอนริมฝีปากของมาได้ ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากเล็กอย่างถือวิสาสะ ความหวานล้ำที่ได้รับทำให้รามินทร์เริ่มขาดสติ กว่าจะคิดได้ว่าไม่ควรทำเขาก็ห้ามตัวเองไม่ได้เสียแล้ว....
“อือ...” มีนครางเสียงเบาในลำคอ เขารู้สึกหายใจไม่ค่อยออกจึงปรือตาขึ้น ทว่ากลับเหมือนขาดอากาศเสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อพบว่าเกิดอะไรขึ้นกับตน มีนนอนนิ่ง ตัวเกร็ง แข็งทื่อ หัวใจเต้นระรัวด้วยความสับสน ปล่อยให้เพื่อนสนิทขโมยลมหายใจของเขาต่อไป รามินทร์กดย้ำริมฝีปากเป็นครั้งสุดท้ายก่อนผละออก บอกคนตัวเล็กในใจว่าให้หายไว ๆ ตากลมโตของรามินทร์เบิกกว้างเมื่อคนที่คิดว่าหลับมองเขาอยู่
“มีน...” เจ้าของชื่อกัดริมฝีปาก แววตาสั่นระริกพร้อมกับหยาดน้ำอุ่นที่ค่อย ๆ ปริ่มออกมา “คนดีอย่าร้อง...”
“ฮึก..” เสียงสะอื้นของร่างเล็กเป็นดั่งน้ำกรดที่สาดเข้ากลางอกให้เขาได้ปวดร้อน รามินทร์ส่งก้านนิ้วยาวปาดสายธารจากดวงตาคู่สวยออก
“มีนครับ..” เสียงทุ้มแหบพร่า “ขอโทษ”
รามินทร์ไม่ได้ลุกหนีความผิด เขาเลือกที่จะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดไว้แนบอก แมวน้อยของเขาตัวสั่นเทา มือเล็กจิกไหล่เขาแน่น แม้มีนไม่ได้ผลักไสเขาให้ไปไกล ๆ แต่อาการของอีกฝ่ายก็ทำให้หัวใจของรามินทร์ปวดหนึบ
จากวันนี้ไปความสัมพันธ์ของเราจะเป็นไปแบบไหน เขาไม่อาจรู้ได้ ขอเพียงแค่อย่าให้มีนเกลียดเขาก็พอแล้ว...
------------------------
ไม่เปลี่ยนไปได้ไหม เหมือนเดิมได้ไหม อยากให้เรามีกันไม่ห่าง....
สวัสดีค่ะทุกคนนนนนนนนนนนน เราจะไม่ม่า ไม่ม่าาาาาาาาาาาา ฮืออออออ /โดนโบก
แต่งเองก็อินเอง สงสารเด็ก ๆ โถ ลูกแม่ /ปาดน้ำตา
ทุกอย่างมันเป็นไปตามสิ่งที่มันควรจะเป็นเนอะ เนื้อเรื่องค่อยข้างยืดเยื้อ บางที่ก็รำคาญตัวเอง แต่งอะไรอยู่แต่ที่เดิม TwT
มันมาถึงจุดพีคแล้ววววววว (นี่แหละค่ะ พีคแล้ว แฮะๆ)
ก็... งืม ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกท่านมาก ๆ ด้วย เยิฟฟฟฟ
แล้วก็วันนี้อัพตอนพิเศษไรเฟิลกับยัยบันนี่ด้วยงับ ( SPECIAL EPISODE:Rifle with his naughty bunny (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=43958.msg3274140#msg3274140) ) เนื่องจากว่าเราเทตอนพิเศษปีใหม่(เจ้า-ฟ้า)เพราะปันไม่ทัน แงงงงงง
จึงอัพมันทั้งสองเรื่องเลยเพื่อเป็นการขอโทษ /ก้มหน้านอบรับผิด
ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ♥
*ขออภัยหากมีคำผิดหรือพิมพ์ตก*
-
:pig4: :pig4:
-
แลว แล่ว แล้ววว!!
-
รีบบอกเลยมินทร์ ได้ปลอบทีเดียว
อาจะมีอะไรดีๆเกิดขึ้นก็ได้นะ
-
บอกตรงๆไปเลยมิน
-
ทำไมรามินทร์ไม่สารภาพรักกับมีนซะที มัวแต่กั๊กคนอื่นอยู่นั่นแหละ หาหน่วยกล้าตายมาจีบมีนดีมั้ยเนี่ย
-
:ling1: เมื่อไหร่รามินทร์จะบอกรัก ง่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :ling2:
-
มินทร์ใช้โอกาสนี้สารภาพรักเลยยยยยยย
-
มัวแต่ขอโทษอยู่นั่นแหละรามินทร์ ทำไมไม่พูดไม่บอกไม่สารภาพไปตามตรงเลยล่ะ เห้อ!!
หลังจากนี้หวังว่าจะเข้าใจกันซะที ยื้อมา 20 กว่าตอนแล้ววววววว
-
นี่ตอนที่ 21 แล้วนะมินทร์ เมื่อไรจะบอกรักซะทีอ่ะ บอกสิๆๆๆๆๆๆๆๆ :call: :call:
-
เราหลงรักเรื่องนี้อ่ะ เผลอแทนตัวกับเพื่อนว่านี่ 55555555555555555555555555555555555555555555 เราขอโทษจริงๆ ความน่ารักเรามีไม่สู้มีนเลยโดนเพื่อนโบกหัวแล้วบอก นี่พ่อง ตะเตือนจายยยยยยย :m15: :o12: :o8: :-[ :impress2: :ruready :hao5: o13 :katai2-1: :m25: :z1: :jul1:
-
:mew1: กีสสส ... จะมาม่าป่าวไม่รู้
แต่ดีใจที่เค้าจะได้รู้ความในใจกันและกัน
พี่มีนร้องไห้เพราะตกใจใช่ป่าวว
อย่าโกรธมินทร์น๊าาา. เค้ารักตัวนี่นา
เลยทำแบบเน้ :-[
-
d o u b l e M
t w e n t y - t w o
วันเวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้าและน่าเบื่อหน่าย... มีนเหม่อมองไปนอกหน้าต่างระหว่างช่วงพักเบรก เสียงพูดคุยของเพื่อนในห้องไม่ได้ฉุดเขาให้รู้สึกสนุกไปด้วย ภายในหัวครุ่นคิดไปถึงเรื่องราวต่าง ๆ มากมาย หลังจากวันนั้น เขาและรามินทร์ก็ดูเหมือนจะห่างเหินกันไป ถึงแม้จะไปไหนมาไหนด้วยกันอย่างเคย ทว่าความรู้สึกที่มีกลับไม่เหมือนเดิม
สาเหตุก็เพราะจูบนั่น...
ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน แม้จะผ่านมาหลายวันแล้วแต่ความรู้สึกนั้นยังคงตราตรึงราวกับเพิ่งผ่านมาเมื่อนาทีก่อน
เพื่ออะไรกัน...
“เฮ้อ...” ร่างเล็กถอนหายใจแผ่วเบา ลุกขึ้นจากโต๊ะแล้วเดินออกไปด้านนอก อีกประมาณห้านาทีจะถึงเวลาเข้าเรียนอีกรอบ แค่ไปล้างหน้าคงกลับมาทันอยู่แล้ว
“แกว่าช่วงนี้รามินทร์กับมีนมันแปลก ๆ ป่ะวะ?” ขาเรียวชะงักขณะกำลังเดินผ่านกำแพงที่กั้นระหว่างห้องน้ำหญิงและชาย
“แปลกสิ ใครไม่สังเกตก็บ้า”
“รามินทร์คงทนความปัญญาอ่อนของมันไม่ไหว หึ สมน้ำหน้าว่ะ!” น้ำเสียงอีกฝ่ายคล้ายเยาะเย้ย มีนกำมือเข้ากัน อยากจะเข้าไปตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายว่ารามินทร์ไม่ได้ทนไม่ไหว แล้วมีนก็ไม่ได้ปัญญาอ่อนด้วย แต่เขาทำไม่ได้...
“ถ้าเป็นฉันนะ ไม่ทนกับไอ้มีนหรอก ไปคบกับเจนิซตั้งนานแล้ว ง้องแง้งน่ารำคาญจะตาย”
“เป็นแบบนี้แล้วแกก็เสียบเลยสินุ่น”
“บ้าสิ พวกแกนี่ นอกจากมีนแล้วยังมีเจนิซมาวอแวกับรามินทร์อีก ฉันคงมีโอกาสหรอก”
ร่างเล็กยกยิ้มเย้ยตัวเอง ที่นุ่นไม่ชอบเขาเพราะนุ่นแอบชอบรามินทร์อยู่หรอกเหรอ ตลกจัง...
ร่างเล็กเดินออกจากตรงนั้น แต่ก็เจอกับสามสาวที่เดินออกมาพอดี ทั้งสามทำหน้าตกใจที่เห็นเขา มีนส่งยิ้มให้เหมือนทุกครั้ง ทว่ามันเป็นยิ้มที่ฝืนเต็มที เขาก้าวผ่านไปโดยไม่หันกลับไปมองอีก
“มึงไปไหนมา!” มีนผงะเมื่อจู่ ๆ เวฟก็กระโดดมาขวางทางแถมยังถามเสียดัง
“หะ ห้องน้ำ...”
“ไปไหนก็ไม่รู้จักบอก สะเด้ยยยยย!”
เง่อ... ทำไมต้องมาดันหน้าผากจนหน้าหงายเงิบแบบนี้ด้วยเล่า!
“มีไรอ่ะ?”
“ไม่มี!”
“ไอ้ห่า แล้วโวยวายทำไม” เวฟมองด้วยหางตา ผลักศีรษะเขาอีกรอบแล้วลากคอพี่เข้าห้องเรียน
“เฮ้ย ๆ อาจารย์มีประชุมไม่เข้านะเว้ย!” สิ้นเสียงหัวหน้าห้องเหล่าทะโมนทั้งหลายก็ส่งเสียงเฮ แต่ไม่นานความสุขก็ถูกขัดลงเพราะสำนึกได้ว่ายังมีภาระหน้าที่เรื่องงานโรงเรียนที่กำลังจะถึงนี้ที่ต้องรับผิดชอบกัน...
“จันทร์เจ้าไปไหนเหรอ?” สะกิดไหล่ถามไต้ฝุ่น
“ไม่รู้สิ ไม่ได้ถามไว้ แต่ไปกับรามินทร์” ร่างเล็กพยักหน้ารับ เดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเอง สิ่งที่ผิดปกติคือเวฟดันนั่งลงข้างเขาด้วย ไม่ไปเล่นไพ่เหรอ? ไต้ฝุ่นเองก็ทิ้งหนังสือในมือ หมุนเก้าอี้หันหน้าเข้าหา มีนขมวดคิ้วมองกระทำของเพื่อนทั้งสอง ทว่าไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกไป
“มึงทะเลาะกับรามินทร์เหรอ?”
กึก!
ปลายดินสอกดในมือเล็กหักลงเมื่อได้ยินคำถามนั้นจากปากไต้ฝุ่น ดวงตารูปอัลมอนด์กลอกหลุกหลิกหาจุดโฟกัสไม่ได้ ไต้ฝุ่นและเวฟสบตากันก่อนจะลอบยิ้ม
“...เปล่าหนิ”
“หรอวะ? แต่ช่วงนี้พวกมึงคุยกันน้อยมากเลยนะ หรือกูคิดไปเองวะ” เวฟเกาหัวแกรก ๆ ประกอบคำพูด อาการงงแบบไม่ค่อยเนียนทำให้โดนไต้ฝุ่นที่นั่งตรงข้ามเหยียบเท้าเข้าเต็มเปา โชคดีที่ห้อยศรีมัวแต่ซึมเลยไม่ได้สังเกตพวกเขา
“คิดไปเองแล้ว กูกับรามินทร์จะทะเลาะกันได้ไง ประสาท”
ปากแข็งให้ได้ตลอดแล้วกัน หึหึ
“แล้วมึงเป็นอะไร พักนี้ดูไม่ร่าเริง ตั้งแต่กลับจากทะเลแล้วนะ” ไต้ฝุ่นเอ่ยถามอีกครั้ง เขากับเวฟสบตากันเมื่อสังเกตได้ถึงประกายสั่นไหวในแววตาคู่สวย
“ปละ เปล่าหนิ ก็ปกติ..”
“ก็ได้ เอาที่มึงสบายใจเถอะ ไม่บอกพวกกูได้ เชอะ!”
“งอนไร!” มีนผลักหัวเวฟให้หงายเงิบ “ก็ไม่มีอะไร ...จริง ๆ หนิ”
“พูดอะไรก็สบตาด้วยดิ”
“พวกมึงแม่ง...”
เวฟกับไต้ฝุ่นพากันหัวเราะก่อนร่วมมือกับรุมขยี้ผมนุ่มสีช็อกโกแลตของไอ้เพื่อนตัวน้อยด้วยความหมั่นไส้ปนหมั่นเขี้ยวพร้อมกับบอกว่ามีเรื่องอะไรก็บอกพวกเขาได้
“จะอยู่แบบนี้อีกนานแมะ!? เราเบื่อแล้ว!” จันทร์เจ้าพูดขณะมองเพื่อนตัวโตนั่งห้อยขาอยู่บนกำแพงที่ถูกทำขึ้นเพื่อกันไม่ให้พลัดตกจากชั้นดาดฟ้า
ใช่แล้ว! ตอนนี้เราและรามินทร์อยู่บนดาดฟ้า ในเวลาบ่ายที่แดดร้อนระอุราวกับพระอาทิตย์อยู่ห่างออกไปเพียงไม่กี่เมตร ร้อนจะตายอยู่แล้ว! อย่าให้คนหน้าตาดีหงุดหงิดได้ไหม เดี๋ยวพ่อถีบตกดาดฟ้าซะเลย
ด้วยความโมโหที่ถูกลากขึ้นมาสังเคราะห์แสงทั้งที่เขาก็ไม่ได้เป็นต้นไม้เสียหน่อย เด็กแก้มยุ้ยจึงคว้าก้อนหินขนาดเล็กปาใส่ศีรษะเพื่อนตัวสูงด้วยความแม่นยำราวกับจับวาง แล้วจึงเดินไปนั่งม้านั่งที่อยู่ในร่ม ฝีมือยังไม่ตกแฮะ ไม่เสียแรงที่พี่ฟ้าสอน หึหึ คว้าห่อขนมมาเปิดกิน ตาก็มองแผ่นหลังของคนที่นั่งอยู่บนขอบกำแพง ถึงแม้ด้านนอกจะมีระเบียงยื่นออกไปอยู่แต่ก็อดห่วงกลัวว่าเพื่อนจะพลัดตกลงไปอยู่ดี...
หาเรื่องให้พี่มีนร้องอีกละ เฮ้อออออ
“เฮ้ย ๆๆ ทำอะไรน่ะ!!” จันทร์เจ้าร้องด้วยความตกใจ เมื่อจู่ ๆ รามินทร์ก็ลุกขึ้นยืนบนกำแพง
“จะลง”
“ตัวแม่งบ้าหรือเปล่า ถ้าเกิดตกลงไปจะทำยังไง!”
“ไม่ตกหรอกน่า”
“จะทำยังไงดีจันทร์เจ้า...” รามินทร์พูดเสียงเบาคล้ายรำพึงหลังจากปล่อยให้ความเงียบโรยตัวอยู่นาน
“ทำอะไรล่ะ?”
“ทำให้ทุกอย่างมันเป็นเหมือนเดิม...” น้ำเสียงเหนื่อยอ่อนของเพื่อนตัวสูงทำให้จันทร์เจ้าต้องกัดริมฝีปาก ยื่นมือบีบไหล่คนที่นั่งข้าง ๆ ไม่น่าเชื่อว่ารามินทร์จะมีมุมแบบนี้ ไหล่กว้างที่เคยตั้งตรงอย่างสง่าผ่าเผยลู่ลงคล้ายกับแบกรับอะไรหนัก ๆ เอาไว้
“คุยกันหรือยัง?” รามินทร์ส่ายหน้า “คิดไปเองอีกแล้ว ทำไมไม่ลองคุยดูล่ะ พี่มีนไม่ใช่คนใจร้ายสักหน่อย”
“อยู่ ๆ ก็กลัวไปหมด ดีแค่ไหนที่มีนายังยอมมองหน้า..”
“ตัวทำอะไรพี่มีนเหรอ?”
“จูบ”
“เวรละ”
“โคตรรู้สึกแย่ ไม่น่าทำแบบนั้นเลย ไม่น่าปล่อยให้อารมณ์ควบคุมทุกอย่างแบบนั้นเลย..”
“ใจเย็น ๆ นะ”
“ทำไม่ได้จันทร์เจ้า เราทำไม่ได้”
“....”
“มันแย่กว่าที่คิดไว้ซะอีก”
“อย่าพูดแบบนั้นดิ”
“ถ้าเกิดโดนเกลียดจริง ๆ มันคง... อึก..”
จันทร์เจ้าสะอึก ไหล่กว้างของเพื่อนตัวโตกำลังสั่นไหว คนตัวเล็กตัดสินใจยืนขึ้นและดึงเพื่อนสนิทมากอด รามินทร์กอดเอวเล็กแน่น ซบหน้ากับหน้าท้องของเพื่อนอย่างหาที่พึ่ง
“อย่าร้องไห้ดิ เดี๋ยวเราก็ร้องตามหรอก” จันทร์เจ้าพูดติดตลก รามินทร์แค่นหัวเราะ
“ยังไม่ได้ร้อง”
“เหรอ? เสื้อเราเปียกยังกับโดนน้ำฝนแนะ”
“เว่อร์”
“ฮ่าฮ่า โอ๋ ๆ คนดีของจันทร์เจ้า~ ไม่ร้องน้าาาา พี่มีนน่ะ รักตัวมากเลยรู้เปล่า ไม่มีทางที่พี่มีนจะเกลียดตัวหรอกนะ”
“ขอให้เป็นแบบนั้น”
เมื่อรามินทร์สงบลง ทั้งสองก็พากันนั่งปล่อยเวลาให้ผ่านไปอย่างไม่คิดจะทำอะไร ทีแรกรามินทร์ชวนโดดเรียนแหละ แต่อาจารย์ดันไม่เข้าสอนพอดี อะไรจะเป็นใจขนาดนี้นะ มานี่ก็ไม่ได้บอกแมวน้อยของรามินทร์อีก ไม่รู้จะห่วงไปขนาดไหนแล้ว และจันทร์เจ้าก็รู้อีกว่าเวฟกับไต้ฝุ่นไม่ยอมบอกพี่มีนแน่ ๆ ดีไม่ดีอาจจะไซโคอะไรแมวเหมียวของรามินทร์บ้างก็ไม่รู้
“ไปไหนมา!!!” ทั้งจันทร์เจ้าและรามินทร์ผงะเมื่อถูกเสียงหวานตวาดลั่น มีนเม้มริมฝีปาก เสยผมไปด้านหลังก่อนลูบหน้าตัวเอง “ขอโทษ”
“ร เราไปนั่งเล่นบนดาดฟ้ามา”
“อ๋อ...”
“คิดถึ๊ง คิดถึงพี่มีน รู้เปล่าว่าเราโดนรามินทร์หลอกไปสังเคราะห์แสง ร้อนก็ร้อน!” ดวงตารูปอัลมอนด์สบมองกับเพื่อนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังจันทร์เจ้า เมื่อได้มองหน้ากันตรง ๆ แบบนี้ก็พาลให้ความรู้สึกวูบไหวในอกก่อตัวขึ้น
ทำไมถึงได้รู้สึกคิดถึงทั้งที่เจอหน้ากันทุกวันอย่างนี้ด้วยนะ...
ร่างเล็กเดินเข้าบ้านด้วยอาการเหม่อลอย จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว วันนี้มีนกลับบ้านเองและไม่ได้ไปหารามินทร์ที่สนามบาสเหมือนอย่างเคย คนตัวเล็กถอนหายใจเบา ๆ ภายในหัวครุ่นคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา หาเหตุผลมาลบล้างความสงสัยของตนเอง แต่ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว...
โยนกระเป๋าลงพื้น เอนตัวนอนบนเตียงทั้งยังไม่ได้เปลี่ยนชุด เตียงเดี๋ยวขนาดสามฟุตดูกว้างขึ้นผิดหูผิดตา ทั้งที่เคยบ่นว่ามันเบียดยามที่มีเพื่อนตัวสูงนอนอยู่ด้วย ทว่าคราวนี้เขากลับอยากให้ใครอีกคนมานอนเบียด ดีกว่าปล่อยให้มันเหลือพื้นที่ว่างให้กับความเหงาแบบนี้...
มีนหยิบโทรศัพท์มือถือที่เลื่อนตกจากในกระเป๋ากางเกงนักเรียนขึ้นมา ทันทีที่กดปุ่มโฮม แสงสว่างบนหน้าจอก็ปรากฏให้เห็นภาพล็อคสกรีนที่เขาตั้งไว้ ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ปลายนิ้วเรียวไล้สัมผัสไปบนส่วนใบหน้าของคนที่อยู่ในรูปภาพ
ภาพ.. ที่เขาและรามินทร์ถ่ายคู่กัน...
เพราะอะไรมินทร์ จูบนี่เพราะอะไรงั้นเหรอ...
เพราะบรรยากาศพาไปหรือเพราะรู้สึกเหมือนกัน...
อยากรู้ อยากถาม เพื่อไขข้อสงสัยที่มี ทว่าไม่กล้าที่จะเอื้อนเอ่ยประโยคใดออกไป กลัว... กลัวคำตอบที่จะได้รับ หากเพื่อนสนิทเอ่ยว่าที่ทำไปนั้นเพราะเหตุผลอย่างแรก ไม่ใช่เพราะความรู้สึก... เขาคงต้องเจ็บมากแน่ ๆ
อยากกลับไปคุย ไปเล่นกันเหมือนเก่า แต่เขารู้ดีว่ามันยาก และอาจจะไม่มีทางกลับไปเป็นแบบนั้นได้ ในเมื่อความรู้สึกที่มีให้คนตัวโตมันไม่ใช่ความรักของเพื่อนที่ควรมี...
จะทำยังไงดี
ไม่อยากให้เป็นแบบนี้เลยรู้ไหม...
โดยไม่รู้ตัว ภาพตรงหน้าก็พร่ามัวไปเพราะม่านน้ำตาที่เอ่อล้นนัยน์ตาสวยไปเสียแล้ว...
ก็อก ก็อก ก็อก
วานินย่างเท้าเข้าไปในอาณาเขตหวงห้ามของน้องชายตัวสูง เธอมองน้องที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงกว้างด้วยความเป็นห่วง ได้ยินจากคุณแม่บ้านมาว่า คุณหนูรามินทร์มาถึงก็ขึ้นห้องด้วยความล่องลอย ราวกับสติไม่อยู่กับตัว ใบหน้าฉายแววอ่อนล้าอย่างเห็นได้ชัด น่าเป็นห่วง... และเธอก็เห็นด้วยกับคุณแม่บ้าน
วานินนั่งลงบนเตียงของน้องชาย เจ้าของห้องตัวจริงขยับตัวหนุนตักพี่สาวทั้งยังหลับตา พลิกตัวเข้าหา วาดแขนกอดเอวของคุณวานินเอาไว้ ไม่ผลักไสอย่างที่ชอบทำเหมือนที่ผ่านมา
“เป็นอะไรน่ะ? คุณแม่บ้านบอกว่าซึม ๆ ตั้งแต่มาถึง” เธอเอ่ยถาม ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าน้องเป็นอะไร มีอยู่ไม่กี่เรื่องที่ทำให้คนเก่งอย่างรามินทร์เป็นแบบนี้ได้
1 เรื่องที่เกี่ยวกับมีน
2 เรื่องที่เกี่ยวกับมีน
3 เรื่องที่เกี่ยวกับมีน
4 เรื่องที่เกี่ยวกับมีน
5 เรื่องที่เกี่ยวกับมีน
.
.
.
.
.
100 เรื่องที่เกี่ยวกับมีน
“ทะเลาะกับน้องมีนเหรอ?”
“.....”
“มีอะไรก็ระบายออกมาบ้าง เก็บไว้คนเดียวไม่ดีหรอกนะพี่สาวคนสวยจะบอกให้!”
“....”
“ถ้าทะเลาะกับก็รีบเคลียร์ซะสิ จะไม่ได้ต้องมานอยด์แบบนี้”
“เปล่า... ไม่ได้ทะเลาะ”
“อ้าว แล้วเป็นอะไรล่ะเนี่ย บอกพี่สาวคนสวยหน่อยได้ไหม?”
“คุณวานิน.. รู้ใช่ไหมว่าผมรู้สึกยังไงกับมีนา”
“คิดว่ารู้”
“ตอนไปทะเละ... ผมจูบเขา แล้วหลังจากนั้น.. หึ”
พระเจ้า...
“มีนไม่คุยกับผม เราเจอกัน แต่เหมือนมีกำแพงบางอย่างที่มากั้นเราให้ห่างจากกัน คุณวานินรู้ไหมมันทรมานมากกว่าไม่ได้เจอกันซะอีก”
หญิงสาวโอบกอดน้องชายไว้แน่น ส่งมอบความอบอุ่นผ่านอ้อมกอดให้คนเป็นน้องได้รับ น้ำเสียงสั่นเครือกับเสียงแหบพร่าราวกับจะขาดใจแบบนั้นเธอไม่เคยได้ยินมันจากรามินทร์เลย ในฐานะพี่สาวเธอรู้สึกแย่มากที่ช่วยอะไรน้องไม่ได้
“ผมแม่งโคตรแย่ ทำลายความไว้ใจที่เขามีให้ ทรยศต่อความเป็นเพื่อน ฮึก..”
“....”
“ผมจะทำยังไงถ้ามีนเกลียดผม คุณวานินผมต้องทำไงยังเหรอ...”
“น้องมีนไม่มีทางเกลียดรามินทร์หรอกนะ เชื่อพี่สิ น้องอาจจะกำลังสับสนอยู่ ให้เวลาน้องหน่อยนะ... พี่มั่นใจว่าน้องมีนไม่เกลียดน้องชายของพี่แน่นอน”
“......”
“อย่าร้องไห้เลยนะ ถ้าน้องมีนรู้คงไม่สบายใจ” เธอปลอบน้องใจ ทั้งที่น้ำตายังไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย วานินปาดน้ำตาบนใบหน้าตนเองออก โอบกอดน้องชายด้วยความรัก “รามินทร์ต้องเข็มแข็งนะรู้เปล่า พี่จะอยู่ตรงนี้ อยู่กับน้องตรงนี้นะ”
-------------------------------
สตรองนะคะ งานนี้ต้องสตรองงงงงงงง!!!
รามินทร์ของแม่ ฮืออออออออ เขียนตอนนี้ไปก็เบะไป โอ๊ยยยย สงสารสองนางมาก
แต่มันเป็นบทนะลูก หนูต้องสตรองนะ ฮึก
เราจะไม่ดราม่าเพราะไม่ถนัด TwT
รอลุ้นตอนหน้านะงับ ฝากปลอบใจทั้งสองคนด้วยยยยย
จะไม่ยืดเยื้อแล้ววววววว เราจะพยายามมมมมมมมม
รัก ♥
-
ยื้อมานานมากจริงแต่เราก็ตามอ่านอยู่ตลอดนะคะ /ฮืออออออออ
คือเราชอบงานเขียนของคุณอ่า ก็ต้องตามต่อไปอ่ะเนอะ 5555555555
รามินทร์ดูอ่อนไหวมาก คือถึงเราจะนอยด์ที่มันไม่ไปไหนซะทีแต่เราก็เข้าใจความกลัวแหละ
เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก ยิ่งรักมากสนิทมากก็ยิ่งกลัวจะเสียไปมากเลยอยากรักษาที่ยืนเอาไว้
แต่แบบนี้มันก็หน่วงเกิ๊นนน ไหนๆเดินมาไกลเกินกว่าจะเดินกลับแล้วก็สารภาพไปเลยเถอะเนอะ! เชียร์ค่ะะะะ
-
อยากให้ทั้งสองคุยกันน จะได้เข้าใจกันและรักกันสักที ชอบบบ
-
เหมือนมันวนๆ เวียนๆ อยู่ที่เดิม
มีนก็ดูเหมือนคนไม่เข้าใจโลก ไม่เข้าใจอะไรเลย
รามินทร์ก็กลายเป็นคนก๊องแก๊งเจ้าน้ำตา
:เฮ้อ:
-
:pig4: :pig4:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
ผิดที่มินทร์นั่นล่ะ มีโอกาสแล้วไม่ยอมเปิดปากพูดตรงๆกะเค้าไป แล้วเป็นแบบนี้มันจะมีอะไรดีขึ้น อย่ายื้อเลย เข้าใจๆกันได้ล่ะ
อยากอ่านตอนที่มันหวานหยดย้อยแล้วอ่ะ
-
คุยกันสิคะลูก แมนๆคุยกันงี้
-
ปากแข็งทั้งคู่ ทั้งๆที่ก็รู้สึกเหมือนกันแท้ๆ
-
:hao5: :mew4: :mew6: สู้ๆนะ อยากเห็นตอนรักกันจะแย่แล้วววว
-
งื้อออออ~~ มาวันนี้เลยได้ไหม รอต้อไปไม่ไหวแล้ว สงสารน้อง :monkeysad:
-
ทำไมถึงไม่คุยกันซะนะ
ก็แค่หันหน้าคุยกันเท่านั้น
มันยื้อเกินไปแล้วนะ เฮ้อ :เฮ้อ:
-
ดราม่าน้ำตานองไปจริงๆ น่าสงสาร
เด็กหนอเด็ก รักกันมากเลยปากหนัก
ปรับความเข้าใจกันดีดีน๊า พูดกันตรงๆ
คนเอาใจช่วยเยอะแยะเลย :L1:
เอาใจช่วยคนเขียนนะคะ
อะไรติดขัดก็ปรับๆไปเนอะ
ชอบงานคุณทุกเรื่องเลย ถึงจะ
มีข้อบกพรองบ้าง อะไรบ้าง
แต่ทุกเรื่อง อ่านแล้วชื่นใจ
เหมือนได้กินน้ำแข็งใส หวานๆเย็นๆ
สู้สู้ ต่อไปน๊า :กอด1:
-
คิดถึงมีนแล้ววววว รีบมาน้าาาาา
-
d o u b l e M
t w e n t y - t h r e e
“พรุ่งนี้เช้ามีนขอไปวัดนะครับ”
“เอ๋?”
“มีนอยากไปหาคุณพ่อ พรุ่งนี้แม่จ๋ามีธุระ มีนไปคนเดียวได้ครับ” พูดพร้อมกับยิ้มยืนยัน คุณแม่หรี่ตามองเพื่อจับผิดลูกชาย แต่ก็พยักหน้าตกลง พรุ่งนี้ก็วันเสาร์ ไม่มีปัญหากับเรื่องเรียนอยู่แล้ว
“น้องมีนจะมาใส่บาตรกับแม่หรือเปล่าคะ?”
“...ครับ”
คนตัวเล็กเก็บโต๊ะอาหารและจัดการล้างจานชามให้เรียบร้อย ก่อนจะคว้าขนมหนึ่งห่อออกไปที่ห้องนั่งเล่น
“พักนี้ไม่เห็นรามินทร์มาบ้านเราเลยนะ ปกติศุกร์ เสาร์ อาทิตย์แบบนี้ต้องมานอนที่นี่ไม่ใช่เหรอคะ?” เมื่อได้ฟังถึงกับชะงัก มีนเม้มปาก หันไปยิ้มให้กับผู้เป็นแม่
“ไม่รู้สิครับ...”
“ทะเลาะกันหรือเปล่าลูก?” มือเรียวลูบหัวลูกชายแผ่วเบา “น้องมีน!” เธอร้องเสียงดังเมื่อจู่ ๆ ลูกชายคนเก่งก็เบะปากราวกับเด็ก และไม่กี่วินาทีหยาดน้ำตาก็ไหลล้นจากขอบตา
“ฮึก”
“ไม่ร้องนะคะ เป็นอะไร บอกแม่จ๋าหน่อยเร็ว”
“ไม่รู้ ฮึก มีนไม่รู้ ฮือออ”
“ใจเย็น ๆ นะน้องมีน ทะเลาะอะไรกัน”
“ไม่ได้ทะเลาะ อึก.. ไม่ได้คุยกันเลยด้วย ฮือออ” กรกานต์ขยับเข้าไปใกล้ลูกชาย วาดแขนโอบไหล่คนที่ซบหน้ากับฝ่ามือตนเองเข้าไปกอดไว้แนบอก เห็นลูกร้องไห้ เธอเองก็พลอยเจ็บเสียดในอกไปด้วย
“ใจเย็นนะคนเก่ง”
เธอปล่อยให้ลูกชายร้องไห้จนสงบลง ค่อยให้เล่าถึงสาเหตุของเรื่องที่ทำให้เกิดอาการร้องไห้เช่นนี้ กรกานต์ฟังสิ่งที่ลูกชายเล่าเงียบ ๆ เป็นอันสรุปได้ว่าเพราะโดนขโมยจูบเมื่อตอนไปทะเล จนกระทั่งกลับมารามินทร์และมีนณนนท์ก็ไม่ได้คุยกันอีก ปล่อยให้เรื่องมันผ่านมาโดยไม่คุยกันแบบนี้ได้ยังไงตั้งหนึ่งสัปดาห์
“แม่จ๋า... ฮึก มีนคิดถึงรามินทร์ ฮือออ”
“คิดถึงทำไมไม่คุยกันให้เข้าใจล่ะคะ”
“มีนไม่กล้า เหมือนรามินทร์จะตีตัวออกห่างมีนเลย ฮึก”
“โธ่ คนดี คิดไปเองหรือเปล่าคะ?”
“....”
“ฟังแม่นะลูก แม่ไม่ได้จะว่าหนู แต่เป็นเพราะหนูเองหรือเปล่ารามินทร์ถึงได้เว้นช่องว่างแบบนั้น”
“....”
“มีนบอกแม่เองไม่ใช่เหรอว่าหลังจากนั้นมีนก็ตัวติดกับจันทร์เจ้าตลอด เหมือนน้องมีนจะหลบรามินทร์ก่อนนะคะ”
“มีนเปล่า...”
“ป่านนี้รามินทร์ต้องคิดว่าโดนน้องมีนเกลียดแล้วแน่ ๆ เลย”
“เปล่านะ!! มีนไม่ได้เกลียด ไม่เคยเกลียดรามินทร์เลยนะครับ...”
“แม่รู้ค่ะ สิ่งที่ลูกต้องทำคือคุยกันให้รู้เรื่อง”
“มีนกลัว”
“กลัวอะไรหืม?”
“แม่... มีนชอบรามินท์...” ร่างเล็กเงยหน้าสบตากับคนเป็นแม่อยากกล้า ๆ กลัว ๆ เมื่อเห็นมารดาส่งยิ้มอ่อนโยนให้หัวใจดวงน้อยก็เต้นระรัว แม่จ๋าไม่ว่าเขาจริง ๆ เหรอ...
“รู้สักทีเนาะ”
“เอ๋... หมายความว่าไงครับ?”
กรกานต์ปาดนิ้วเช็ดน้ำตาให้ลูกชาย “ดูทำหน้าเข้า ลูกแม่นี่น่ารักจริง ๆ เลยน้า”
“ง่ะ..” มีนย่นจมูกลืมความเศร้าหมองในใจไปเมื่อต้องไปโฟกัสกับสิ่งใหม่ “ถ้ามีนชอบรามินทร์แม่จ๋าจะว่าหรือเปล่าครับ ชอบแบบไม่ใช่เพื่อน”
คุณแม่คนสวยมอบยิ้มใจดีแทนคำตอบ “แม่จะว่าทำไมล่ะ ดีเสียอีก จะได้มีคนช่วยดูแลลูกชายแม่”
“แม่รับได้จริง ๆ เหรอ?”
“ทำไมแม่ต้องรับไม่ได้ล่ะ?” มีนเงียบ ตอบไม่ได้ ยกมือเกาหัวแกรก ๆ “ถ้ารู้ความรู้สึกตัวเองแล้วก็อย่าลืมบอกรามินท์ด้วยนะ”
“ทำไมต้องบอกล่ะครับ แล้วถ้ารามินทร์ไม่ได้คิดเหมือนกันมีนก็เสียเพื่อนน่ะสิ...”
“ถ้าไม่คิดก็คงไม่ขโมยจูบหนู” แม่จ๋ายิ้มกรุ้มกริ่ม
“หะ หา?”
“ไม่มีอะไรจ้า”
“แม่คร้าบบบบ”
“น้องมีนต้องไปคุยกับรามินทร์เองนะจ๊ะ แม่ไปเคลียร์งานดีกว่า อย่าลืมปิดบ้านนะ กูดไนท์จ้า”
ร่างเล็กมองตามคนเป็นแม่ด้วยความงุนงง อะไรของแม่จ๋าน่ะ.. ถ้าไม่คิดก็คงไม่จูบงั้นเหรอ... ถ้าไม่คิด ถ้าไม่... เฮ้ย!!! ถ้าไม่คิดงั้นก็แสดงว่าคิด! รามินทร์คิดแบบเดียวกันอย่างนั้นเหรอ! บ้าน่า อย่างไอ้หมีนั่งจะมาชอบคนอย่างพี่ได้ยังไง นอกจากหน้าตาดพี่ก็ไม่มีอะไรดีเลยนะ! เพ้อ เพ้อแน่ ๆ โดนแม่จ๋าอำแน่ ๆ เลย.... ทว่า... หัวใจของเขาตอนนี้มันเต้นแรงมาก ๆ เลย แถวยังปวดแก้มไปหมดเนื่องจากยิ้มเสียกว้าง คงมีเพียงแต่ดวงตาบอบช้ำและแพขนตายาวที่เปียกชื้นบ่งบอกว่าเจ้าของรอยยิ้มนี้เพิ่งผ่านการร้องไห้มา
“สวัสดีครับคุณพ่อ วันนี้มีนมาเยี่ยม” พูดด้วยรอยยิ้มพลางยื่นมือลูบรูปภาพของผู้ชายท่าทางภูมิฐานมีรอยยิ้มอบอุ่นประจำตัว ซึ่งอยู่ในกรอบบนเจดีย์เก็บอัฐิ
“มีนคิดถึงคุณพ่อนะครับ พ่อคิดถึงมีนกับแม่ไหม? วันนี้มีนเอาดอกทิวลิปสีขาวที่คุณพ่อชอบมาให้ด้วยนะครับ แต่ว่ามีนแซมสีแดงมาด้วย คุณพ่อต้องชอบนะ เพราะมีนจะให้ชอบ”
ร่างเล็กวางช่อดอกไม้ลงบนแท่นวาง ก่อนจะเล่าเรื่องต่าง ๆ ให้ผู้เป็นพ่อฟังเจื้อยแจ้ว ผสมเสียงหัวเราะ เคล้าเสียงสะอื้น มือขาวยกปาดน้ำตาออกจากแก้ม เมื่อไหร่คุณพ่อจะกลับจากไปเที่ยวที่ไกล ๆ สักที... คุณพ่อของพี่จากไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ขณะขับรถกลับบ้าน
“อ่า.. ลืมไปได้ยังไงนะ คุณพ่อครับ” มีนปาดน้ำตาบนแก้มออก ยิ้มเก้อ ประหม่าราวกับผู้เป็นบิดานั่งอยู่ตรงหน้า
“มีนกำลังมีความรักแหละ... คนที่มีนชอบชื่อรามินทร์ เพื่อนสนิทของมีนไง คุณพ่อจำมินทร์ได้ใช่ไหมครับ แล้วมีนชอบผู้ชายแบบนี้คุณพ่อไม่โกรธใช่ไหมครับ?”
“มีนบอกคุณแม่แล้วเมื่อคืน แม่จ๋าไม่ดุเลย แถมยังดูดีใจมากด้วย บู่ววว”
Rrrrrrrr
Paan
“เฮลโลป่าน?”
“อยู่ไหนคะ!?”
“อยู่วัดอ่ะ มีไร?”
“ไปทำไรวะ มึงไม่รู้หรอวันนี้นัดแต่งบูธ!!”
“ฮะ?”
“ฮะหาพระแสงอะไร รีบมาโรงเรียนเดี๋ยวนี้เลย มึงรีบมาาาาาา!!”
“เดี๋ยวนะ..”
“ให้เวลาสามสิบนาทีมีนานุช ให้ไว!”
มีนกะพริบตาปริบ ๆ มองโทรศัพท์ในมือด้วยความงงงวยเล็กน้อย นัดอะไรกัน ทำไมพี่ไม่รู้เรื่อง
“คุณพ่อครับ มีนไปก่อนะฮะ ไว้มีนจะมาใหม่นะ รักพ่อนะครับ”
สี่สิบห้านาทีต่อมา ร่างบางก็มาถึงหน้าโรงเรียน เมื่อจ่ายเงินค่าแท็กซี่เรียบร้อยก็รีบวิ่งเข้าไปด้านใน ป่านโทรตามไม่ต่ำกว่าสิบรอบ ทั้งที่บอกไปแล้วว่ากำลังไปก็หาว่าเขาโกหกอยู่ได้
“พี่มีนนนนนนนนน!” เงยหน้ามองต้นเสียง เห็นจันทร์เจ้ากระโดดโบกมือหยองแหยงอยู่ไกลออกไปหลายเมตร เข่าแทบทรุด...
“เลทยี่สิบเจ็ดนาที!” ป่านพูดพร้อมกับใช้นิ้วดันหน้าผากมน มีนตวัดตามอง ปัดมือทิ้ง คนยิ่งร้อน ๆ เดินมาก็เหนื่อย มาทำให้หงุดหงิดอีก เดี๋ยวปั๊ด!
“พี่มีนเหงื่ออย่างเยอะ นั่งพักก่อนนะ เดี๋ยวเราหาน้ำมาให้ดื่ม” กำลังจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่อีกฝ่ายคงไม่ฟัง จันทร์เจ้ากึ่งจูงกึ่งลากมีนไปที่ด้านหลังบูธ ถูกผลักให้นั่งที่เก้าอี้ว่างซึ่งอยู่ข้างรามินทร์พอดี...
“รออยู่นี่นะ”
“อะ อือ” จันทร์เจ้ายิ้มพอใจแล้วจึงเดินหลบฉากไป
มีนเหล่มองคนข้าง ๆ ด้วยความกล้า ๆ กลัว ๆ ยกมือขึ้นพัดหน้าตัวเองแก้เก้อ เรียวลิ้นสีชมพูแลบเลียริมฝีปาก อยากจะคุยด้วยเหลือเกินแต่กลับไม่รู้ว่าต้องเริ่มบทสนทนาอย่างไร ทำไมถึงดูเหมือนคนไม่รู้จักกันขนาดนนี้นะ...
“ทำไมมาช้ายะ! เขานัดกันสิบโมง”
“ไม่รู้เรื่องเหอะ” ตอบคำถามป่านก่อนหันไปบอกขอบคุณจันทร์เจ้าที่เอาน้ำมาให้
“ไม่อ่านไลน์กลุ่มใช่มะ”
“อือ”
“เยี่ยมค่าาาาาา”
เฮ้อ....
“แกมาทำงานช่วยเพื่อนสิ ไม่ใช่ไปนั่งอู้อยู่นั่น มาช้าแล้วยังจะกินแรงเพื่อนอีกนะ”
“อุ้ย... ขอโทษจ้านุ่น เหนื่อยมากไปหน่อย ขอพักดื่มน้ำเย็น ๆ แป๊บนึงน้า คิกคิก”
“เหนื่อยมากส้นตีนกูหนิ ไม่เห็นว่าแม่งจะทำอะไร เห็นแต่เจิดไปอ่อยผู้ เดี๋ยวกูฟรีคิกให้” ป่านบ่นด้วยความหมั่นไส้ มีนส่ายหน้าเบา ๆ ไม่ได้สนใจ ก็รู้ว่าแก๊งดอกทานตะวันตั้งใจจะพูดเหน็บแนมเขา
“แล้วนี่เรียกมาจะให้ทำอะไร?”
“ไม่มี”
“อ้าว”
“ก็มึงเป็นเด็กเสิร์ฟไงอย่าเด๋อ วันนี้มานั่งสวย ๆ เป็นกำลังใจก็พอแล้ว อิอิ”
“ช่ายยยยยยย มีคนต้องการกำลังใจ คึคึ” เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเชียว.. มีนหน้าเหวอ ก่อนกระแอมไอ เกลียดการคิดไปเองของตัวเองจริง ๆ เล้ยยยยย
“เวฟกับไต้ฝุ่นไม่มาเหรอ?”
“อ้าว เปลี่ยนเรื่องอีก”
“ไปก่อนนะสาว ๆ” ป่านพูดแทรก
สาวพ่อง...
“เวฟไปม่อสาวแถมนี้แหละ ส่วนไต้ฝุ่นไปซ้อมดนตรี” พยักหน้าหงึกหงักรับรู้ ชมรมดนตรีจะขึ้นโชว์ในงานโรงเรียนวันจันทร์นี้ โดยไต้ฝุ่นรับตำแหน่งกีต้าร์โซโล่ประจำวง แถมยังพ่วงตำแหน่งรองประธานชมรมดนตรีอีกด้วย และเวฟก็ทำตัวไร้ประโยชน์เสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ
“รามินทร์จะไปไหน!?” จันทร์เจ้าร้องถาม
“ห้องน้ำ” มีนได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างตาละห้อย
“ตามไปสิ” จันทร์เจ้าใช้ศอกกระแทกไหล่มีนเบา ๆ แล้วขยิบตาให้
“ไม่”
“เอ่อ...”
ใครที่มันบอกว่าไม่เมื่อกี้ ทำไมถึงได้เดินมาถึงหน้าห้องน้ำได้...
รามินทร์เลิกคิ้วสงสัย หลุบตามองมือเล็กที่คว้าข้อมือเขาไว้เมื่อเขากำลังเดินผ่าน
“...คิดถึง”
แผ่วเบา... ทว่าชัดเจนในโสตประสาท ความมึนงงชนเข้าอย่างจัง กว่าจะรู้สึกตัวแมวน้อยก็เดินหนีไปเสียแล้ว เด็กตัวสูงยิ้มกว้างจนดวงตาปิดหยี หัวเราะออกมากับท่าทางแสนน่ารักของใครอีกคน
กิ๊ง!
RAMIN V. : คิดถึงเหมือนกันครับ
“โง้ยยยยยยย! ไอ้หมีบ้า!”
ไม่โอเค พี่ไม่โอเคคคคคคคคคคคค้!! พูดเบาขนาดนั้นยังจะหูดีได้ยินอีกนะ แล้วนี่อะไร มือใหญ่ ๆ ที่ตะปบเข้าที่มือพี่แล้วออกแรงลากนี่มันอารายยยยยยยยย กลิ่นน้ำหอมเแสนคุ้นเคยนี่อีก ฮือออออออออออออ ตามมาทำไมมมมมมม! แอบเหลือบมองเจ้าของมืออุ่น มุมปากหยักยกขึ้นเป็นเส้นโค้งจาง ๆ ทำเอาคนตัวเองก้มหน้างุด แก้มนวลร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย
แบบนี้มันไม่ดีกับใจเลยจริง ๆ
“ไปไหน?” ตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเบา ๆ ด้วยความสงสัย ก็ทางนี้ไม่ใช่ทางกลับบูธนี่นา..
“สวนพฤกษศาสตร์ 3”
“ไกล”
“หึหึ”
รามินทร์มองคนตัวเล็กข้าง ๆ เมื่อแมวน้อยเห็นว่าเขามองก็รีบก้มหน้างุด เด็กตัวสูงระบายยิ้มกว้าง กระชับมือเล็กที่กุมไว้ให้แน่นขึ้น จะไม่ปล่อยให้หลุดมือไปแล้ว... นิ้วเล็กขยับดุ๊กดิ๊กไม่หยุดจนเข้าต้องหันมองอีกครั้ง
“อึดอัดเหรอ?”
“เปล่า...”
“ขยับมือไม่หยุดเลย”
มีนไม่ได้ตอบอะไรออกไป ปล่อยให้เพื่อนตัวสูงจูงมือไปจนถึงสวนพฤกษศาสตร์ ที่เขาขยับนิ้วบ่อย ๆ ไม่ใช่เพราะอึดอัดเลยสักนิด แต่เพราะเขินจนทำตัวไม่ถูกต่างหากล่ะ... รามินทร์พาคนตัวเล็กเดินไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ให้เงาร่มรื่น โดยนั่งบนพื้นหญ้า
เรานั่งเงียบ ไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ทอดสายตามองบึงน้ำเบื้องหน้า ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปในอากาศ แค่นี้ก็รู้สึกดีจนบรรยายออกมาไม่ถูกแล้ว... แล้วตอนนี้เราก็ยังไม่ได้ปล่อยมือจากกันเลยด้วย...
“ไปทำอะไรที่วัดเหรอ?” รามินทร์เอ่ยถามขึ้นหลังจากปล่อยให้เงียบอยู่นาน
“ไปหาคุณพ่อน่ะ”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“จะเป็นอะไรล่ะ ระดับนี้” เงยหน้ามองท้องฟ้าและระบายยิ้มบาง ความรู้สึกเศร้าหรือเสียใจแน่นอนว่ามันยังเหลืออยู่ แต่ตอนนี้ความคิดถึงมันมากกว่า
“เก่งเนอะ”
“แน่นอนอยู่แล้ว! อ๊ะ” มุ่ยหน้าทันทีเมื่อโดนบีบจมูก เจ็บนะเว้ย!
“หายโกรธนี่แล้วใช่ไหมครับ?”
“ไม่ได้โกรธสักหน่อย คิดไปเอง”
“จริง?” รามินทร์จับมือเล็กอีกข้างที่ยื่นมาจิ้มปลายจมูกเขาเอาไว้
“อือ..”
“แล้วทำไมถึงทำเหมือนกับ...”
“หูยยยยย ให้สับสนบ้างเถอะ อยู่ ๆ ตื่นมาก็เห็นว่าตัวเองโดนจูบแบบนั้นใครจะไปตั้งตัวทัน แถมคนทำยังเป็นเพื่อนสนิทอีก!!!”
“งั้น... ขอจูบอีกได้ป่ะ?”
“ไอ้เชี่ยมินทร์!!!” รามินทร์หัวเราะเสียงดัง รวบตัวแมวน้อยเข้ากอด แม้อีกฝ่ายจะทุบไหล่เขาตุบตับ “ปล่อยเลยนะ!!”
“ม่ายยยยย ขอกอดก่อน คิดถึงจะตายอยู่แล้ว ฟอดดดด”
อะ ไอ้เหี้ย!!! ร่างเล็กนิ่งค้าง กะพริบตาถี่ หากพูดเฉย ๆ ก็คงไม่เป็นอะไรมากนัก ทว่ารามินทร์ทั้งพูดและทำ แถมยังหอมแก้มเขาไปอีกฟอดใหญ่ด้วย
ช็อกซีนีม่า...
“ปล่อยเด้!!”
“ก็บอกว่าขอกอดหน่อยไงครับ”
“งื่ออออ เดี๋ยวคนมาเห็น”
“ใครจะมา ไกลขนาดนี้” มันก็จริง ในสวนนี่มีแค่เราสองคนเองมั้ง วันนี้วันเสาร์ด้วย ไม่มีใครมาโรงเรียนหรอกนอกจากพวกที่มาเตรียมบูธเนี่ย
“มินทร์น่ะ! ยังคุยไม่จบเลยนะเว้ย!”
“โอเคครับ ยอมก็ได้”
รามินทร์หันหน้าเข้าหาคนตัวเล็ก นั่งขัดสมาธิหัวเข่าชนกัน และจับมือเล็กไว้ทั้งสองข้างแม้อีกคนจะพยายามดึงกลับ
“ชอบนี่เหรอ?”
“ตรงจัง”
“เร็วดิ!”
“อือ ชอบ มากด้วย”
ทั้งที่ทำใจจะตั้งรับแล้วแท้ ๆ พอมาได้ยินเองแบบนี้กลับรู้สึกว่ามันหนักกว่าที่คิด ถ้ายืนอยู่ไม่แน่อาจจะทรุดไปแล้วก็เป็นได้...
“หนะ นานยัง...?”
“ไม่รู้สิ รู้ตัวตอนม.2 นานไหมล่ะ?”
พระเจ้าช่วยกล้วยตากแห้ง!!
“อย่ามาทำหน้าน่ารักได้ป่ะ”
“ไอ้มินทร์!”
“ไอ้อีกล่ะ เดี๋ยวจะโดนจับจูบ”
“ตีนไหมล่ะ เป็นงานเป็นการหน่อยโว้ย!”
“หึหึ แล้วมีนล่ะ? รู้สึกเหมือนกันใช่ไหมครับ?” รามินทร์สบตากับร่างบาง นัยน์ตารูปอัลมอนด์กลอกลอกแลกไม่กล้ามอง
“มะ ไม่รู้สิ...”
“มีนครับ”
“อื้อ”
“อื้ออะไร?”
“จิ๊!” แสร้งหงุดหงิดกลบเกลื่อนความอาย “ก็เออไง ชอบ ชอบนั่นแหละ แม่ง!”
รามินทร์ยิ้มกว้าง ตากลมโตเป็นหยีเป็นเส้นโค้ง ทำเอาคนตรงข้ามต้องรีบก้มหน้าหลบ ทำไมถึงชอบใช้ตายิ้มแอทแทคหัวใจพี่ขนาดนี้ ฮือออออออ
“น่ารัก จุ๊บ!”
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นฟหกดาเนยอบนสบแใสยนเาำยมอจๆำนกมอนหากยนหบิยไขย คืออะรายยยยยยยยยยยยยยย! แค่บอกว่าชอบก็เหิมเกริมขโมยจุ๊บเขาเลยงั้นเหรอ!!! ไอ้หมีนิสัยเสีย!!!
“หน้าแดงมาก น่ารัก ทำไมมีนต้องน่ารักขนาดนี้ หืมมมม!”
“ฮื่อ!!!” ยกมือปีดหน้า หันหลังให้เพื่อนตัวสูง ไม่เอาแล้ว ไม่ชอบแบบนี้ หัวใจเต้นแรงเกินไป ไม่โอเคเลยสักนิด หน้าก็ร้อนไปหมดเลย ฮือ จะฟ้องแม่แล้วนะ!!
แต่รู้สึกเหมือนว่านั่งท่านี้แล้วจะพลาดอย่างแรง... รามินทร์ยกยิ้มขำ ล็อคเอวบางแล้วดึงมานั่งตักตัวเองก่อนจะวางคางบนไหล่แคบ เขาแกล้งเป่าลมใส่ใบหูคนตัวเล็ก มีนกลืนน้ำลายอึก ตัวแข็งทื่อราวกับโดนฟรีซ
“ตอนนี้เราก็เป็นมากกว่าเพื่อนแล้วเนอะ”
“มากกว่าเพื่อนนี่คือไร?”
“ไม่รู้สิ แฟนเหรอ?”
“เหอะ! ขอแล้วหรือไง?”
“อ่า... ยังนี่เนอะ งั้น...”
รามินทร์เงียบก่อนกระซิบเสียงหวานที่ข้างหูลูกแมวน้อยบนตัก
“เป็นแฟนกันนะ”
.
.
.
.
.
โอเค รู้เรื่อง...
------------------------------
สวัสดีค่าาาาาาา
วันนี้ที่รอคอย... TwT
ตอนนี้อาจจะงง ๆ กาก ๆ ขออภัยด้วยงับ ฮือ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ และขอบคุณที่ติดตามนิยายของเราด้วยน้าา TwT
เราไม่ได้ตั้งใจจะแต่งให้มันยืดเยื้อ แต่มันเป็นไปเองง่ะ พยายามแก้แล้วแต่มันก็ยังเป็นเหมือนเดิม
ขอโทษตรงจุดนี้จริง ๆ ค่ะ เราจะพยายามปรับปรุง
♥
-
:pig4: :pig4:
-
อร้ายยยยยยยยยย เป็นแฟนกันแล้วววววว ♥♡ #ดีกับใจ
-
ลุ้นตั้งนาน เขาขอเป็นแฟนกันสักที
พี่มีนเขินแรง
-
:pig4: :L2:
Cheer up!
-
งื้อออ น่ารักกก
น้องมีนของเจ้น่ารักจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เลิศศศศศศศศ!!
-
โอเคคครู้เรื่องงง :ling1:
-
สารภาพรักกันแล้วววววววววว มินทร์หวงได้เต็มที่สมใจเลยสิคราวนี้ 555555
#จุดพลุฉลองงงงงงงง
-
:jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1: :jul1:
:o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8: :o8:
-
:mc4: ดีจายยยยย มากมาย เค้าเป็นแฟนกันแล้ว
-
เธอเป็นแฟนชั้นแล้ว~~~ รู้ตัวบ้างม้ายยยย~~~
5555 สมหวังซะทีนะพี่มินทร์ หลังจากนี้มดไต่แน่ๆ เอ๊ะ!! หรือจะ SM เพราะรามินทร์หึงโหด
-
ลุ้นมานาน สมหวังซะที
เขาเป็นแฟนกันแล้วล่ะ อร๊ายยยยยยย :impress2:
-
โอเค~~~\\
รู้เรื่อง~~~
งือออออ โคตรจะเขินแทน
ไม่ยืดหรอกค่ะ เราชอบ เราว่ามันค่อยเป็นค่อยไปก็ดีแล้ว ค่อยๆ พัฒนา ค่อยๆขยับทีละก้าว น่ารักดีค่ะ
-
ลุ้นมาตั้งนาน เค้าเป็นแฟนกันแล้วค่าขุ่นแม่ กรี๊ดดดดดดด!!
-
มีนจ๋าาาาาาาา นี่คิดถึงงงงงงงงง รีบมาน้าาาาา
-
ตามมาจากเจ้ากับเพลิงฟ้าค่ะ
อ่านทันแล้วว ชอบมากเลยยยยยย :-[ :impress2: o13
รออยู่น้าาา สู้ๆค่ะ :กอด1:
-
กว่าจะมาถึงวันนี้ :a5: :เฮ้อ:
-
d o u b l e M
t w e n t y - f o u r
จ๊อก~
“หืม?”
“อย่าล้อนะเว้ย! ก็นี่ยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงอ่ะ!”
“ทำไมไม่บอกวะ! นี่มันจะบ่ายสองแล้วนะ ลุกเลย!” มีนแอบเบะปาก คว้ากระเป๋าเป้ขึ้นพาดไหล่ข้างหนึ่ง ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เชิดหน้ามองเพื่อนตัวโต เอ๊ะ! ไม่ใช่เพื่อนแล้วหนิ..
“ไม่อยากเดินแล้วววววววว ปวดขาไปหมดเยย...”
“รอแป๊บครับ” ขยี้กลุ่มผมนุ่มเบา ๆ แล้วใช้โทรศัพท์มือถือโทรหาเพื่อนสาวสุดซ่าประจำห้อง
(“ว่าไงจ๊ะรามินทร์”) รามินทร์ทำหน้ากระอักกระอวนเล็กน้อยกับการตอบรับเสียงหวานเลี่ยนของป่าน
“เอารถมายืมหน่อย”
(“อุ๊ย... ให้ไปหาเหรอ ได้จ๊ะ รามินทร์อยู่ที่ไหนล่ะ?”)
“เป็นบ้าหรือไง ขนลุก”
(“ห่าเอ๊ย! มึงอยู่ไหน!? จะยืมรถกูแล้วยังจะให้ไปหาอีก”) แบบนี้ค่อยรื่นหูหน่อย
“สวนพฤกษศาสตร์ 3 ขอหมวกกันน็อคด้วยสองใบ เร็ว ๆ นะ”
(“เออ!!”)
“โทรหาใครอ่ะ?” มีนถามหลังจากรามินทร์วางสายไป
“ป่าน” บอกพร้อมกับคว้ามือเล็กไปจับไว้อีกครั้ง “ไม่ต้องมองตาขว้าง นี่ไม่ชอบป่านหรอก”
“ยังไม่พูดอะไรเลย!!”
“ปากยื่นขนาดนี้”
“ฮึ!!!”
“แหมมมมมมมม หนีมาพลอดรักกันไกลถึงหลังโรงเรียน! บัดสี! ไวไฟ!”
“เงียบน่า”
“จ้า ๆ ว้ายยยยยย ดีกันแล้วดิ มีจับไม้จับมือ กูขอถ่ายรูปแป๊บ ลูกเรือพวกมึงจะได้คืนชีพ” ป่านจีบปากจีบคอล้อเลียน
มีนรีบหลบด้านหลังรามินทร์เมื่อป่านกับแปวเอาโทรศัพท์มือถือออกมาถ่ายรูปพวกเขาจริง ๆ ฮือ!! ดูสายตานกกระจิบพวกนั้นสิ!
“เลิกเล่นได้ละ เอากุญแจมา”
“เอาคันไหนล่ะคะ”
“ของมึง” มีนย่นจมูก แต่รามินทร์รับกุญแจมินิสตรีทไบค์จากป่านมาแล้ว ส่วนป่านก็กระโดดซ้อนท้ายเวสป้าสีขาวของแปว ก่อนจะออกรถไปยังไม่วายหันกลับมาแซวอีก
“ไปกินข้าวกันนะเว้ย ไม่ใช่พากันไปกินตับ!!”
ตับพ่อง...
รามินทร์ใส่หมวกกันน็อคให้คนตัวเล็กก่อนจะใส่ให้ตัวเอง เมื่อเรียบร้อยแล้วจึงพากันออกจากโรงเรียนเพื่อไปหาร้านอาหารสักที ได้ยินแมวเหมียวกระซิบมาว่าอยากกินก๋วยเตี๋ยว ตามใจเขาแล้วกัน
“วุ้นเส้นต้มยำกับบะหมี่ต้มยำครับ เครื่องดื่มเอาน้ำเปล่า” มีนสั่งแล้วคืนเมนูให้ พอหันหน้ากับมาก็เจอคนตัวโตนั่งท้าวคางมองหน้าเขาด้วยสายตาหวานเชื่อม “มองไม?”
“มองแฟน”
“!!!”
“ฮะฮะ ทำหน้าตลกว่ะมีน”
“ฮึ!!”
“กินเลอะตลอด” มีนเหลือบตามองคนพูดขณะสูดเส้นบะหมี่ิเข้าปาก
“เช็ดให้หน่อย” ยิ้มท้าทายพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ รามินทร์หัวเราะ เขาขยับใบหน้าเขาไปหา ปลายจมูกทั้งคู่แทบชนกัน
“เช็ดด้วยปาก ไหมล่ะ...” เป็นไปตามคาด แมวน้อยหน้าแดงแปร๊ดทันที รามินทร์บีบแก้มนวลด้วยความหมั่นเขี้ยวก่อนเช็ดรอยเลอะที่มุมปากอิ่มด้วยปลายนิ้ว
“พอเล่นด้วยหน่อยก็เอาใหญ่เลย!” มีนบ่นอุบ ถลึงตามองคนตัวโตกว่า ยังจะมีหน้ามายิ้มตาหวานให้อีก ไอ้คนขี้อ่อย!
“ซื้อขนมไปฝากเพื่อนดีมะ?”
“มีนจ่าย?”
“เปล่า มินทร์จ่าย” เอียงหน้ายิ้มกว้าง รามินทร์สั่นศีรษะเบา ๆ มองคนน่ารักเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อ โอเค เขายอมให้ก็ได้ ชีวิตเขาคงเกิดมาเพื่อนยอมมีนแล้วก็ตายไปแน่ ๆ
หึหึ
“มินทร์”
“ครับ?”
“แวะซื้อหนมจีบได้เปล่า นี่อยากกิน” รามินทร์พยักหน้า เปิดไฟเลี้ยว จอดที่หน้าร้านขนมจีบ มีนกระโดดลงจากรถ วิ่งดุ๊กดิ๊กไปสั่ง ทั้งยังไม่ถอดหมวกกันน็อค ไม่ถึงห้านาทีคนตัวเล็กก็วิ่งกลับมากระโดดซ้อนท้ายเขาพร้อมถุงขนมจีบและซาลาเปา
“พี่มีนนนนนนน!!”
“ว่าไงน้องจิ๋ว?”
“ไอ้เวฟแกล้งเราอีกแล้วง่ะ” จันทร์เจ้าเบะปากฟ้อง มีนมองเลยไปด้านหลัง เห็นเวฟแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ ไอ้นี่...
“โอ๋ ๆ ไม่ร้องน้าาา นี่ พี่ซื้อมาฝาก” เพื่อนตัวจิ๋วตาวาว รีบคว้าถุงของกินในมือพี่ไปถือ
“ขอบคุณน้าาาา พี่มีนน่ารักที่สูดดดด จุ๊บ ๆ”
“เฮ้ย!!!” รามินทร์ดึงร่างของจันทร์เจ้าออก เพื่อนตัวจิ๋วหัวเราะเสียงดังอย่างพอใจ เขย่งขึ้นไปขโมยจุ๊บที่แก้มของรามินทร์แล้วรีบวิ่งหนี
“อ้ากกกกกกก!! พี่มีนช่วยด้วยยยยยย รามินทร์จะฆ่าเราแล้ววววววววว!!!”
เหอ ๆ
“ไงจ๊ะ?”
“อะไร?” เลิกคิ้วมองไอ้เวฟที่เดินเข้ามากอดคอ
“ดีกันแล้วเหรอวะ?”
“ก็ไม่ได้โกรธกัน” ตอบเสียงเบาอ้อมแอ้ม เวฟเบะปากมอง ดึงแก้มนุ่มแรง ๆ อยากหมั่นไส้
“ไม่โกรธเล้ยยยย ไม่คุยกันเป็นอาทิตย์เนี่ย พวกกูโคตรจะอึดอัด”
“แล้วจะทำแมะ”
“มึงน่ะ จะทำไม แค่จูบเอง”
มีนเบิกตากว้าง เวฟหัวเราะเสียงดัง แสดงท่าทีเหมือนแมวตื่นกลัวแบบนี้แสดงว่ามันยังไม่รู้สินะว่าพวกเขารู้เรื่องกันหมดแล้ว โธ่ เด็กน้อย
“มะ มึง...”
“ครับผม กูรู้ ไอ้จิ๋วก็รู้ ไต้ฝุ้นก็ด้วย อิอิ”
“จูบที่ทะเลนี่โรแมนติกเนอะ มึงว่าป่ะ?”
“ไอ้เวฟ!!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“มินทร์!!!!! ไอ้เวฟมันแกล้งงงงงงงงงง!!!!!”
อ้าวเชี่ย ตะโกนฟ้องแบบนี้เลย แล้วนายเวฟสุดหล่ออย่างผมก็หนีสิครับ ไม่อยากโดนตีนไอ้รามินทร์นะเว้ย!
โฮ่ง โฮ่ง
“อ๊ากกกก ทูเต้อออออออออออออ!!” ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปหาสุนัขสองตัวที่เห่าต้อนรับทันทีที่ลงจากรถ เพื่อนสี่ขารีบวิ่งเข้าคลอเคลียคนที่เป็นเหมือนเจ้านายอีกคน ด้วยแรงแห่งความความคิดถึงทำให้เจ้าสุนัขทั้งสองตัวกระโดดใส่ร่างบางจนล้มไปนอนกับพื้นหญ้า
“เง่อออ ทูเตอร์อย่าเลียหน้าพี่สิ”
โฮ่ง! โฮ่ง!
“คึคึ จั๊กจี้ โอ๊ยยย ฮ่า ๆๆ”
“ฮันเตอร์ บัสเตอร์ พอก่อน หยุด ๆๆ” ฮันเตอร์และบัสเตอร์หยุดนิ่งเมื่อเห็นสัญญาณจากร่างเล็ก สุนัขแสนรู้ทั้งสองนอนลงข้าง ๆ และหนุนศีรษะบนตัวของมีน แมวน้อยของเขายื่นมือเกาตัวของซามอยด์และโกลด์เด้นรีทรีฟเวอร์อย่างเอาใจ
ไอ้หมาขี้ประจบ
“มอมแมมหมดแล้วนั่น”
“ทูเตอร์ซนเหมือนเดิมเลย”
“มีนก็ซน ลุกขึ้นครับ เข้าบ้านได้แล้ว”
“อยากเล่นกับทูเตอร์”
“เดี๋ยวค่อยเล่นน่า เข้าบ้านก่อน”
“ก็ได้ ๆ เดี๋ยวพี่มาเล่นด้วยใหม่นะครับ” เกาคางเพื่อนสี่ขาก่อนเดินเข้าบ้านพร้อมรามินทร์
“ดูดิ หญ้าติดผมเต็มไปหมด”
“บ่นจังเยยยยยย” ยื่นมือไปหยิกปากคนตัวโตก่อนทำหน้าอ้อนพร้อมบอกว่า... “เอาออกให้หน่อย”
เฮ้อ...
“ไม่มีคนอยู่เหรอครับ?”
“ไม่ค่ะคุณหนู” รามินทร์พยักหน้ารับรู้ หลังจากถามแม่บ้าน เขาพาแมวน้อยขึ้นไปบนห้องนอนของตัวเอง
“รู้สึกเหมือนไม่ได้มานาน”
“หึหึ อยากอาบน้ำไหม?”
“อาบ! แต่ไม่มีเสื้อผ้า”
“ชุดมีนอยู่บ้านนี่ก็มี ในตู้ ลองหาดูสิ”
“อืม ๆ” มีนเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าของรามินทร์ มีชุดของเขาอยู่จริง ๆ ด้วย ร่างเล็กหยิบชุดเสื้อยืดและกางเกงขาสั้นออกมา เปิดลิ้นชักก่อนจะมองดูด้วยความตกใจเล็กน้อย อ่า... แล้วทำไมพี่ต้องมายืนดูกางเกงในของไอ้หมีด้วยเนี่ย! รีบหยิบของตัวเองก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไปเพื่อทำความสะอาดร่างกาย
“จันทร์เจ้า!”
(“ฮึ่ย!! เรารอตัวโทรมาตั้งนาน!”)
“โทษที”
(“ตัวไม่ต้องมาพูดเลย เล่ามาเดี๋ยวนี้!”)
“ตกลงจะให้พูดหรือเปล่า?”
(“อย่ากวนตีนดิ”)
“หึ ก็นะ...” รามินทร์ลูบริมฝีปากที่แย้มยิ้มกว้างของตน “ก็ดี”
(“มันต้องมากกว่านั้นดิ อย่ามาโกหกเรานะรามินทร์!”)
“หึหึ คิดว่ายังไงล่ะครับคุณหนู?”
(“ได้กันยัง?”) รามินทร์ยกมือกุมขมับตัวเองแทบจะทันที (“ยังแน่เลย ตัวกากจะตาย หว่ายยยยยยย!”)
“เชี่ยจิ๋ว!”
(“แล้วนี่พี่มีนอยู่กับตัวป่ะ?”)
“อาบน้ำอยู่”
(“อ๋ออออ แล้วสรุปยังไง เร็วดิ เราอยากรู้”)
“ก็นั่นแหละ เชี่ย เขิน!”
(“ขอเป็นแฟนยังอ่ะ?”)
“อืม เป็นแล้ว...”)
(“เฮ้ยยยยยย!!! ขอเรากรี๊ดได้ไหม รามินทร์ไม่กากเว้ยยยยย!!”)
“อย่าแซวดิ”
(“คึคึ แป๊บนะตัว ... จ๋าจ้า!! Double M ของน้องยังไม่ตายนะ!! / กรี๊ดดดดด จริงเหรอพี่จันทร์เจ้า อร๊ายยยยยย!”)
หูจะแตกกับพี่น้องคู่นี้...
(“พี่รามินทร์ขาาาา จ๋าขอรูปคู่!!! เซอร์วิสลูกเรือหน่อยค่ะกัปตันนนนนนน”)
“อ่า...” ตาโตเหลือบมองคนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำ
“คุยกับใครเหรอ?”
“จันทร์เจ้า” มีนพยักหน้ารับ เดินเช็ดผมเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่บนเตียง
(“ว้ายยยย นั่นเสียงพี่มีนนนนน ฮืออออออ เขาอยู่ด้วยกันอ่ะ แงงงงงงง!”)
“เอ่อ.. ใจเย็นนะ”
(“กัปตันขาขอรูปคู่เพื่อลูกเรือได้ชุ่มช่ำ กระชุ่มกระชวยหัวใจหน่อยนะค้าาาา พลีสสสสสส”)
“โอเค ๆ” รามินทร์ แล้วกดวางสายไป ในเมื่อรับปากแล้วก็ต้องทำตามแหละนะ
“มีนาครับ มาถ่ายรูปกันไหม”
แชะ!
“เฮ้ยยยยย!! ยังไม่ทันตั้งตัวเลย ลบเดี๋ยวนี้ รามินทร์!!! ส่งให้ใครน่ะ ฮือออ หน้านี่น่าเกลียดดดดดดดด”
“ดี เวลามีนน่ารักนี่เห็นได้คนเดียวเท่านั้น”
“ไอ้บ้า!”
“เขินเหรอ?”
“ตีนหนิ ไปไกล ๆ เลย จิ๊!”
“พูดไม่เพราะเดี๋ยวจะโดน”
“โดนอะไร? ก็เห็นมีแต่พูด ไม่เห็นจะทำสักที” มีนมองอีกคนด้วยสายตาเหยียดหยามแบบไม่จริงจัง
รามินทร์ยิ้มเจ้าเล่ห์ ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วจู่โจมกดริมฝีปากทับกลีบปากอิ่มก่อนจะกัดเบา ๆ แล้วผละออก มองลูกแมวตัวน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจแล้วนึกขึ้น
“รามินทร์คนจริงนะครับ”
“นิสัยไม่ดี!”
“ฮ่าฮ่า” คว้าหมอนใบโตฟาดหน้าคนอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้ไปเต็มแรง ฮึ่ย!!!
“ชอบความรู้สึกแบบนี้จัง...” ร่างเล็กพูดขึ้นหลังจากสงครามความไม่สงบจบไป
“หืม?”
“ก่อนหน้านั้นมันอึดอัดไปหมดเลย ตอนนี้มันสบายใจแปลก ๆ” พูดจบแล้วหันหน้าไปมองคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ “ทำไมเราถึงปล่อยไว้นานแบบนั้นนะ...”
“นั่นสินะ...”
“เวลาแค่หนึ่งสัปดาห์ที่เรากลายเป็นเหมือนคนไม่รู้จักกัน ... สำหรับนี่มันนานมากเลยมินทร์รู้เปล่า”
“เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็อย่าไปพูดถึงมันเลยครับ”
“รู้สึกแย่จัง ขอโทษนะ”
“มานี่มา” กะพริบตามองรามินทร์ เมื่อพี่ยังนิ่ง ไอ้หมีก็ดึงพี่ไปเลยซะงั้น “เดี๋ยวนี่จะจูบปลอบขวัญนะ”
ฟ้าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!!
“ไม่!!!! รามินทร์ปล่อยนี่นะเว้ยยยยย!!! อ้ากกกกก อื้อ...!!”
-----------------
-สวัสดีค่าาาาาา /คลานเข่า
-ตอนนี้ก็มึน ๆ งง ๆ กันไป ไม่มีอะไรมาก (.......)
-ช่วงนี้อาจจะอัพช้าหน่อยนะงับ เพราะว่าเราเปิดเทอมแล้ว .__.
-ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม ♥
-
หูยยยยย หวานเวอรรร์
ชอบจัง อยากให้หวานกันแบบนี้นานๆ :mew1: :katai2-1:
-
:pig4: :pig4:
-
น่าร้ากง่าาาาาาาาาาาาา ช้อบชอบบบบบบบบบ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :-[ :-[ :-[
ขอบคุณนะคะ ได้อ่านมินทร์มีนแล้วมีความสุขมาก :กอด1: :กอด1:
ขอหวานๆเยอะเลยน้าาา เย้
-
มินทร์ไม่กากแล้วนะ :man1:
-
หูยยยย
น่ารักอะ
ขอจับน้องมีนไปฟัดที
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขาแจมเยอะอยู่ เรื่องนี้นี้ต้องขยาย
แสดงความเป็นเจ้าของ
-
รามินทร์ไม่กากแล้วคร้าบบบบบบ
รามินทร์คนจริงนะเหวยยยย
อร๊ายยยยยย เขินนนนน
:-[
-
พอเปิดตัวรามินทร์ตอดพี่มีนไม่ยั้งเลย หึหึ
น้องจิ๋วระวังจะเข้าตัวนะลูก เชียร์ออกนอกหน้าขนาดนั้น
-
รามินทร์ไม่กากแล้วเว้ย คึคึ อร๊ายยยยยย!! หนูมีณน่ารักอะไรเยี่ยงนี้ หวานเว่อวังอลังกาล กรี๊ดดดดดดดดด!!
-
เส้ดมะละ555
-
นี่ชอบประโยคที่มินทร์บอกว่า สงสัยนี่เกิดมาเพื่อยอมมีนแล้วก็ตายไป ฮาาาาาาาาาา 55555 #ทีมดับเบิ้ลเอ็ม
-
ชอบจันทร์เจ้า จันทร์เจ้าน่ารักมากๆ :katai2-1:
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
มินทร์เนียนจุ๊บตคลอดเลยน้าาาาาาาาาาาาาาาาา :hao6: :hao6:
-
d o u b l e M
t w e n t y – f i v e
“ง่วง” ร่างบางเอ่ยขึ้นหลังจากขึ้นไปนั่งบนรถ มีนปรับเบาะลง ตะแคงหน้าไปฝั่งคนขับ รามินทร์หันมองแล้วระบายยิ้ม แล้วยื่นมือไปยีกลุ่มผมสีช็อกโกแลตนุ่มมือ
วันนี้เป็นวันงานโรงเรียนแล้ว พวกเขาจึงต้องตื่นและไปถึงโรงเรียนในเวลาที่เช้ากว่าทุกวัน แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะนัดกันตีห้าแบบนี้!!
ผ่าง! !
เปิดประตูเข้าไปในห้อง SM-5C แล้วถึงกับผงะ ในห้องมีอยู่ไม่ถึงสิบคน พี่แทบทรุด น้ำตาก็จะไหล มองไปรอบห้อง หัวหน้าห้องกำลังฟุบหลับอยู่บนโต๊ะ กลางห้อง.. นกกระจิบทั้งสามและจันทร์เจ้าปูเสื่อนอนเรียงกัน ให้ตายเถอะ! พี่อยากกลับไปนอนบนเตียงนุ่ม ๆ อยู่ที่บ้านพร้อมกับกอดตุ๊กตาเป็ดเหลืองแล้วหลับไป...
“พี่มีนมาแล้วววววววว” จันทร์เจ้าเด้งตัวขึ้นจากเสื่อเข้าไปกอดมีน รามินทร์เบะปากอย่างหมั่นไส้ เขาเขกหน้าผากเพื่อนตัวจิ๋วไปหนึ่งทีเมื่อจันทร์เจ้ายักคิ้วเยาะเย้ย แค่นี้ทำมาอวด ไอ้เห็บเอ๊ย!
“จิ๋ว พี่ง่วงมากเลย...”
“เราก็ง่วง...”
“ทำไมต้องนัดมาเช้าขนาดนี้วะ” มีนเดินเข้าไปเตะขาป่าน สาวเจ้าลืมตาขึ้นมามองจิกแล้วกวักมือเรียกร่างบางให้เข้าไปหาก่อนกระซิบเสียงเบา
“มึงต้องแต่งตัว”
“แต่งตัวส้นตีนไร”
“อย่าเสียงดังดิวะ เดี๋ยวพ่อมึงก็แหกอกเอาหรอก” ป่านรีบปิดปากของมีน “มึงต้องเป็นคนเสิร์ฟไงจำไม่ได้หรอวะ”
มีนเบ้หน้า กวาดสายตามองไปรอบห้อง เขาเพิ่งสังเกตเห็นว่าโต๊ะเรียนถูกเลื่อนไปอยู่ในมุมเดียวกันเพื่อให้มีพื้นที่ว่าง ฝั่งกระดานหน้าห้องมีราวแขวนชุด และชุดทั้งหมดเป็นชุดแบบเดียวกันคือชุดเมด ไม่ไกลกันนั้นคือโต๊ะที่มีเครื่องสำอางวางเรียงรายกันอยู่มากมาย ด้านหลังห้องติดกับล็อกเกอร์ถูกขึงผ้าสีดำทึบเพื่อทำเป็นห้องสำหรับเปลี่ยนชุด ฝั่งประตูมีรองเท้าคัทชูส้นแบนสีดำวางเรียงกันอยู่ราวสิบคู่...
อย่าบอกนะว่าให้พี่แต่งชุดพวกนี้...
“มีน”
“ฮะ? ว่าไง?”
“เดี๋ยวนี่มา ไปรับไอ้เวฟ”
“โอเค ซื้ออะไรมาให้กินด้วยนะ”
“ครับ” รามินทร์บอกแล้วออกจากห้องไป
หันหน้ามาอีกที่ เจอจันทร์เจ้ากับป่านมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ มีนกลืนน้ำลายลงคอ อยากจะวิ่งตามรามินทร์ไปเดี๋ยวนี้ ฮือออ โดน โดนแน่ ๆ โดนจ้วงแน่ ๆ รามินทร์ช่วยด้วยยยยยยยยย
“เล่ามากเดี๋ยวนี้นะ!” จันทร์เจ้ากระโจนใส่จนร่างเล็กล้มไปนอนกับพื้น พี่เห็นภาพบัสเตอร์กับฮันเตอร์ซ้อนทับ...
“จะ จะแต่งตัวไม่ใช่หรอ”
“เดี๋ยวค่อยแต่งก็ได้ ไม่รีบ”
“แต่กูรีบ จันทร์เจ้าออกไป!!”
“ม่ายยยยยย พี่มีนต้องเล่ามาว่ากับรามินทร์ถึงไหนแล้ว”
ไม่มีทางโว้ยยยยยยยยยยยย
“กรี๊ดดดดด! เล่นอะไรกันยะ!!” ทุกอย่างหยุดนิ่งเมื่อเสียงเกรี้ยวกราดของบุคคลมาใหม่แว้ดขึ้นมา
“อูยยยย พี่เอมี่...” ป่านยกมือสวัสดีคนที่เรียกว่าพี่เอมี่ มีนกะพริบตามองปริบ ๆ ด้วยอาการไม่เข้าใจเท่าไหร่ คนคนนี้เป็นใครกัน...
“พี่เขาเป็นใครหรอ?” ด้วยความสงสัยจึงกระซิบถามจันทร์เจ้าที่ยืนเกาะแขนและพิงศีรษะกับไหล่เขาและทำท่าจะหลับอีกครั้ง...
“พี่ที่จะมาแต่งหน้าให้ง่ะ” จันทร์เจ้าตอบงึมงำทั้งที่ยังหลับตา เราง่วง เราไม่น่ามาเช้าขนาดนี้เลยจริง ๆ ถ้าพี่ฟ้ากับน้าเจ้าไม่เข้าไปกวนเขาตั้งแต่ตีสี่ก็คงมีเวลานอนเพิ่มมากขึ้น กลับบ้านช้าแล้วยังจะมาก่อกวนคนอื่นอีก ฮือ
“หนูสองคนออกไปรอข้างนอกก่อนนะลูก ถึงเวลาเจ้จะเรียก” มีนและจันทร์เจ้าพยักหน้ารับคำพี่สาวช่างแต่งหน้า แล้วเดินออกมาด้านนอกห้อง (หัวหน้าห้องออกไปตั้งนานแล้ว)
“เราจะไปไหนกันดีพี่มีน”
“อยู่แถว ๆ นี้แล้วกัน เผื่อโดนเรียก”
“งืม... งั้นเราขอนอนหน่อยน้า” จันทร์เจ้าเอ่ยบอกแล้วเอนตัวนอนหนุนตักของมีน ทั้งสองเลือกที่จะนั่งกันอยู่ที่ม้านั่งตัวยาวหน้าห้องเรียน มือขาวดึงแขนเสื้อที่ถูกร่นขึ้นไปถึงของศอกลงมาคลุมแขนเพื่อป้องกันความเย็นจากอากาศ มีนสวมฮู้ดแล้วหลับตาลง ไม่รู้ว่าเสื้อของรามินทร์ตัวใหญ่หรือมีนตัวเล็กกันแน่... ฮู้ดถึงได้ปิดเกือบทั้งใบหน้าของเขา ทั้งแขนเสื้อที่ยาวคลุมปลายนิ้วมือไปอีก แต่มันก็อุ่น...จนเหมือนรู้สึกว่าถูกคนตัวโตกอดเอาไว้...
งื่อ... ทำไมพี่ต้องเพ้อขนาดนั้นด้วย
ฮืออออออ! เห็นสภาพตัวเองแล้วอยากร้องไห้มาก ๆ มีนเบะปาก มองตัวเองในกระจก เขาอยู่ในชุดเดรสผ้าสีดำแต่งด้วยสีขาว กระโปรงสั้นฟูฟ่องเพราะมีกระโปรงซับข้างในทรงสุ่มและยังสั้นเหนือเข่าขึ้นไปราวหนึ่งคืบ ทั้งชายกระโปรงยังแต่งด้วยผ้าลูกไม้ แขนเสื้อแบบตุ๊กตาตกแต่งด้วยผ้าลายลูกไม้สีขาวสะอาด ที่คอเสื้อถูกผูกด้วยโบว์น่ารัก คาดผ้ากันเปื้อนสีขาวที่เอวและผูกโบว์ที่ด้านหลัง บนศีรษะถูกประดับด้วยที่คาดผม และยังให้เขาสวมถุงเท้าสีขาวที่ยาวขึ้นไปถึงหัวเข่าและรองเท้าคัทชูสีดำพร้อมสายรัดข้อเท้า...
ใบหน้าน่ารักถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอาง เปลือกตาบางถูกทาด้วยอายแชโดว์สีชมพูส้มผสมกลิตเตอร์วิบวับดูน่ามอง และติดขนตาปลอมอย่างพองาม (จากปกติมันก็จะเป็นกัดสาดอยู่แล้วก็ยังจะติดเพิ่มให้พี่อีก!) รวมทั้งกรีดอายไลน์เนอร์ให้ดวงตาสวยแลดูคมขึ้น เฉดดิ้งจมูกเล็กน้อย แก้มขาวถูกปัดด้วยบลัชออนสีชมพูอ่อน และริมฝีปากอิ่มถูกทาด้วยลิปสติกสีชมพูเช่นเดียวกันแล้วปิดท้ายด้วยการทาลิปกลอสเพื่อเพิ่มความมันวาว
นอกจากชุดและการแต่งหน้าจะเป็นผู้หญิงจนเขาแถบจะร้องไห้ให้น้ำตากลายเป็นสายเลือดแล้ว พี่เอมี่และป่านยังบังคับให้ใส่วิกอีกแน่ะ! วิกที่ใช้เป็นผมยาวถึงกลางหลังสีน้ำตาลอ่อนดันลอนช่วงปลายผม ในส่วนของหน้าม้าถูกตัดตรงและม้วนให้งุ้มเข้า
ถอนหายใจออกมาแรง ๆ ด้วยความเซ็ง เหลือบมองจันทร์เจ้าที่นั่งหน้างอ สภาพไม่ต่างกัน แต่ดูฝ่ายนั้นจะไม่ค่อยซีเรียสเท่าไหร่
“สวยฉิบหาย!” ป่านพูดขึ้นอย่างปลาบปลื้ม มีนเบะปากและกลอกตาในขณะเดียวกัน
“ทำไมต้องให้แต่งอะไรแบบนี้วะ!”
“เรียกลูกค้าไงโว้ยยยยย ไป ลงไปข้างล่างได้แล้ว จะได้เวลาเปิดร้านแล้ว”
มีนร้องเหอะ กิจกรรมงานโรงเรียนปีนี้ห้องของพวกเขาเลือกที่จะทำคาเฟ่เล็ก ๆ ขายเครื่องดื่มและขนมอบบางอย่าง คนที่จะเป็นสาวเสิร์ฟนั้นมีเพื่อนผู้หญิงในห้องสี่คน และพี่กับจันทร์เจ้า ไม่เข้าใจทำไมถึงเลือกพี่ ที่บอกว่าให้เป็นเด็กเสิร์ฟก็บอกตกลงไปเพราะไม่คิดว่าจะต้องมาแต่งตัวเป็นผู้หญิงแบบนี้ เรื่องนี้มันเป็นเซอร์ไพรส์มาก เพราะแม้แต่พี่ก็เพิ่งรู้ตอนแต่งตัวเสร็จเมื่อสักครู่ที่แล้ว รามินทร์เหรอ อย่าหวังเลย!
“เฮ้ย! นั่นใครวะ”
“ใครอ่ะ สวยจัง”
“สวยฉิบ ใครวะ”
“ทำไมไม่รู้จักคนสวยขนาดนี้วะ”
ระยะทางที่เดินผ่านมีนได้ยินคำพูดทำนองนั้นแทบตลอด ในขณะที่คนอื่นเดินเชิดหน้า เขากลับก้มหน้าด้วยความไม่มั่นใจ มือขาวเอื้อมไปจับกับมือเล็กของจันทร์เจ้า เพื่อนตัวจิ๋วจับมือตอบและขยับเข้าไปใกล้ การเดินบนรองเท้าแบบนี้ทำให้พวกเขาเดินไม่ค่อยสบายนัก แต่นับว่าพวกเขายังโชคดีที่ไม่ต้องใส่รองเท้าส้นสูง
“มีนล่ะ!?” เจ้าของชื่อหน้าเหวอ มองคนพูดด้วยความมึนงง อะไรกัน ทำไมรามินทร์ถึงถามแบบนั้น นี่เราเองไง มีนไง จำไม่ได้เหรอ... TwT
“เอ่อ...” ป่านเหลือบมองไปที่มีนก่อนจะชี้นิ้ว
“เหี้ย!!!” รามินทร์ เวฟ และไต้ฝุ่นสบถออกมาพร้อมกับ มีนกำกระโปรงแน่น ก้มหน้าต่ำด้วยความกังวล มันน่าเกลียดมากเลยเหรอทำไมรามินทร์ต้องตกใจขนาดนั้นด้วย งื่อ...
“ไอ้เหี้ยเอ๊ย! ใครเป็นคนให้แต่งแบบนี้!”
“เรียกลูกค้าไงมึง ใจเย็นนะกัปตัน” ป่านยิ้มแห้ง รีบเดินเลี่ยงหลบออกไปก่อนจะโดนกัปตันแห่งเรือ double M โบกเอา
รามินทร์หลับตา กำมือ และสูดลมหายใจเข้าออกแรง ๆ เพื่อควบคุมอารมณ์ ลูกแมวของเขาน่ารัก น่ารักมากจนไม่อยากให้ใครได้เห็น ให้ตายเถอะ ถ้าไม่ติดว่าป่านเป็นผู้หญิงเขาจะเข้าไปหักคอเดี๋ยวนี้ รู้ทั้งรู้ว่าเขาหวงแมวตัวนี้อย่างกับอะไรดีแต่กลับทำกับเขาแบบนี้เนี่ยนะ! เข้าใจแล้วว่าทำไมถึงได้ไล่เขาออกไปตอนที่มีนและจันทร์เจ้าถูกเรียกให้ไปแต่งตัว
ปัทมาวตีคือจิ้งจอกดี ๆ นี่เอง
“ถ้านี่ไอ้ห้อย อย่าบอกนะว่านั่นคือไอ้จิ๋ว” จันทร์เจ้าแยกเขี้ยวใส่เวฟ “โคตรเหมือนกะเทย” เวฟหัวเราะเสียงดังเพื่อล้อเลียน จันทร์เจ้าและมีนพร้อมใจกับฟาดฝ่ามือเข้ากับศีรษะของเพื่อนนักบาสเต็มรัก
“ปากหมา!”
“มีนมานี่!”
“มินทร์ง่ะ... อย่าทำหน้าดุดิ”
“จะใส่ชุดแบบนี้ทำไมไม่บอกวะ!”
“นี่ก็ไม่รู้ว่าต้องแต่งแบบนี้...” มือเล็กยื่นไปจับมือของคนที่ยืนตรงข้ามแกว่งไปมา “มันน่าเกลียดมากใช่ไหม?”
“เปล่า!”
“แล้วทำไมต้องทำหน้าแบบนั้นด้วย”
“โธ่เว้ย! เพราะมันน่ารักไง ไม่อยากให้คนอื่นมอง หวง!!!”
ง่ะ...
มีนขยับปากขมุบขมิบ พูดอะไรไม่ออก ใบหน้าร้อนผ่าวเพราะความเขินอาย
“โคตรเหมือนผู้หญิง”
“ก็ไม่ได้อยากแต่งสักหน่อยนี่นา... โอ๋เอ๋ ไม่งอแงน้า~”
“คงได้หรอก กระโปรงก็สั้นขนาดนั้น ดูดิ แต่งหน้าบ้าอะไรเนี่ย วิกนี่ใส่เพื่ออะไร แม่ง! กลับบ้านเถอะ”
ตอนนี้มีนไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือร้องไห้ดี ทำไมไอ้หมีมันน่าเอ็นดู
“โธ่ ถึงคนอื่นจะมองนี่ แต่นี่มองมินทร์คนเดียวนะ” พูดจบก็รีบวิ่งกลับบูธ ปล่อยให้รามินทร์อยู่คนเดียว โธ่! ใครจะไปกล้าสู้หน้า ดันไปพูดอะไรเลี่ยน ๆ แบบนั้นเข้า
รามินทร์นิ่งไป ตากลมมองตามคนตัวเล็กที่วิ่งออกไปพร้อมใบหน้าขึ้นสี เขาหัวเราะออกมาเบา ๆ กับความน่ารักที่อีกคนใช้มันอย่างพร่ำเพรื่อ ลืมเรื่องไปโมโหไปชั่วขณะ เด็กตัวสูงรีบเดินตามลูกแมวน้อยกลับไปที่บูธ ไม่ได้หรอก เป็นแบบนี้เขาปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้แน่ ๆ คร้านจะมีแต่พวกแมลงมาตอม
Damn it!
นั่นคือคำเดียวที่ผุดเข้ามาในหัวขอองเขาตอนนี้ ในเวลาแปดโมงเช้าที่ร้านยังไม่เปิดด้วยซ้ำ แต่กลับมีคนมากมายมายืนมุงที่หน้าบูธห้องพวกเขา และส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเสียด้วย... รามินทร์กัดฟันข่มอารมณ์ภายใน ผู้ชายพวกนั้นต่างจ้องมองแมวน้อยของเขาตาเป็นมัน แล้วนั่น... ยังจะไปยิ้มให้พวกมันอีก ฮึ่ม!!
“ตัว มีคนขอเบอร์พี่มีนด้วยแหละ”
“เสี้ยม!” มีนว่าพร้อมกับแยกเขี้ยวใส่จันทร์เจ้า
“จริง ๆ นะรามินทร์ เราไม่โกหก น้าเจ้าบอกเราว่าการโกหกเป็นสิ่งไม่ดี แต่ถึงน้าเจ้าไม่บอกเราก็ไม่โกหกแน่ ๆ” จันทร์เจ้าเบิกตาโตขณะพูดและพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง “แล้วก็มีคนมาถ่ายรูปคู่พี่มีนด้วย หน้าใกล้กันมาก ๆ แบบนี้ ๆ” จันทร์เจ้ากอดคอของมีนแล้วขยับหน้าไปชิดจนแก้มแนบกัน
“น้องจิ๋วเสี้ยมเหอะ”
“ไม่เสี้ยม เนอะฝุ่นเนอะ เราพูดความจริงเนอะ”
ไต้ฝุ้นพยักหน้าพลางยิ้มร้าย “กูแฮชแท็กทีมจันทร์เจ้า”
เลว! เลวทั้งหมด!
“ตัวต้องประสาทแดกแน่ ๆ เลย พี่มีนฮอตมากหยั่งกะฟายเออร์ นี่ขนาดมีแค่โรงเรียนเรานะ ตัวคิดดูถ้ามีโรงเรียนอื่นเข้ามาด้วย อื้อหืออออออ”
เราแค่พูดแสดงความคิดเห็นเองนะ เราไม่ได้เสี้ยมจริง ๆ งื่อ... เชื่อเราสิ เชื่อเรา เราน่ารักนะ ;__;
มีนกลอกตากับความจันทร์เจ้า มันร้ายนัก! อย่าบอกนะว่ารู้เรื่องหมดแล้วถึงได้ทั้งชง ทั้งเสี้ยมเขากับรามินทร์แบบนั้น มีนเบิกตากว้างมองหน้าจันทร์เจ้า ไอ้หนูผีนั่นมองเขาตอบแล้วยิ้ม มีนเห็นคำว่า เรารู้ เราเห็น ออกมาจากใบหน้าไร้เดียงสานั่น... ให้ตายเถอะ!!!
“เฮ้ย!!! จะเริ่มแล้ว มาสแตนบายเลย!” เสียงหัวหน้าห้องตะโกนบอก
เราจึงต้องกระตือรือร้นตาม ก่อนจะออกมาประจำที่หน้าร้านรามินทร์บอกย้ำกับพี่ประมาณสามร้อยแปดสิบรอบได้ว่า ห้ามยิ้มให้คนอื่น (พี่ต้องทำเพื่อการตลาดนะ) ห้ามทำตัวน่ารัก (โถถัง เกิดมาทั้งชีวิตนั่นคือสิ่งที่พี่ไม่เคยทำได้ หว่ายยยย) ห้ามให้คนอื่นแตะตัว (ถึงไม่บอกพี่ก็ไม่ให้ใครแตะหรอกน่า) ห้ามอ่อย (โธ่ น้ำหน้าอย่างนี้จะไปอ่อยใครเขาได้) ห้ามอัธยาศัยดีเกินไป (งานบริการก็ต้องยิ้มแย้มแจ่มใสและเป็นมิตร) และก็อีกสารพัดห้ามที่คนตัวสูงจะสรรหามาได้...
ยอมใจ...
“เดินระวังด้วยนะครับ กระโปรงสั้น” รามินทร์หยุดบอกก่อนจะเดินผ่านพี่ไปประจำที่เคาน์เตอร์หน้าร้าน เจ้าหมีนั่นก็ตัวเรียกลูกค้าเหมือนกันเถอะ!
“คร้าบบบบ”
คนเยอะฉิบ... รามินทร์บ่นในใจขณะที่ยืนง่วนกับการหยิบขนมใส่จาน
“อันนี้คืออะไรเหรอคะ?”
เด็กสาวต่างโรงเรียนชี้นิ้วไปที่ขนมชนิดหนึ่งในตู้พร้อมกับส่งยิ้มเป็นมิตรที่ค่อนไปทางอ่อยให้เขา
“สตรอว์เบอร์รี่ชีสเค้ก ... ครับ”
“น่ากินจังเลยนะคะ” รามินทร์กระตุกมุมปากเล็กน้อยอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งไม่บ่งบอกอารมณ์ ทว่าหากมองเข้าไปในดวงตาจะรับรู้ได้ว่าเขารู้สึกเบื่อหน่ายมากแค่ไหน
“บราวน์นี่หนึ่งที่ ไอซ์กรีนทีหนึ่งแก้ว” มีนตบบิลออเดอร์ลงบนเคาน์เตอร์ รามินทร์มองตามก่อนพยักหน้า รับใบออเดอร์จากร่างเล็กไป และบอกให้คนอื่นรับหน้ากับเด็กสาวต่างโรงเรียนคนนั้นแทน
“เหนื่อยไหม?”
“นิดหน่อย แต่สนุกดี” มีนตอบพร้อมรอยยิ้ม รับถาดขนมจากรามินทร์แล้วเดินไปเสิร์ฟให้โต๊ะ 4 ที่เขาเพิ่งรับออเดอร์มา
“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมครับ?” เด็กผู้ชายต่างโรงเรียนคนนั้นว่า มีนยิ้มเก้อไม่รู้จะตอบว่าอะไรดี เหลือบมอง ๆ รอบ สบกับรามินทร์ที่มองเขาอยู่พอดี ทำไงดีงะ... ถ้าบอกว่าไม่ได้จะดูหยิ่งไปเปล่า แต่ถ้ายอมรามินทร์จะต้องโมโหแน่เลย งื่อ...
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?” เย้! ป่านมาช่วยแล้ว
“ผมขอถ่ายรูปน่ะครับ”
“อ๋อ...” ป่านครางรับ ก่อนยกยิ้มร้าย “ถ่ายรูปคู่ได้ แต่ต้องจ่ายยี่สิบบาทนะจ๊ะ”
ง่ะ...
“อ่า... นี่ครับ ยี่สิบบาท” เขาคนนั้นล้วงเอาธนบัตรมูลค่ายี่สิบบาทออกมาแล้ววางบนโต๊ะ
“นิดหน่อยมึง เพื่อห้อง” ป่านกระซิบ หันไปยิ้มให้เด็กต่างโรงเรียนคนนั้น เขาลุกขึ้นยืมข้างมีน ส่งโทรศัพท์มือถือให้ป่านเพื่อให้ป่านถ่ายรูปให้ มีนยิ้มใส่กล้อง รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ผู้ชายคนนี้วางมือบนเอวเขา พอได้ยินเสียงชัตเตอร์มีนก็รีบผละออก
“ขอบคุณครับ”
“โดนแน่มึง หึหึ”
ป่านใจร้าย! TwT
ระหว่างที่ทำหน้าที่เป็นเด็กเสิร์ฟมีนก็ถูกเข้าไปขอถ่ายรูปคู่ด้วยมากมาย แม้จะต้องจ่ายค่ารูปรูปละยี่สิบบาทก็ยังมีคนยอมจ่าย คุณครูไอยราแวะมาดูแล้วพูดชมบอกว่าป่านไอเดียดีมากจะได้มีเงินเข้าห้องเยอะ ๆ โธ่ อาจารย์น่ะ! และนอกจากมีนและจันทร์เจ้าก็โดนรุมหนักไม่แพ้กัน ก็เพื่อนของเขาแต่งออกมาแบบนั้นแล้วดูเหมือนตุ๊กตามาก ๆ เลย...
“โห้ววววววววววววววว สวยโคตร ๆ” เสียงที่ร้องขึ้นเรียกความสนใจจากมีนได้เป็นอย่างดี เขาเห็นจ๋าจ้าน้องสาวของจันทร์เจ้ายืนตาโตอยู่ที่หน้าร้านก่อนจะวิ่งเข้ามาหาเขา พร้อมกับจริงใจที่เดินตามมาอยู่ด้านหลัง
“จำแทบไม่ได้ว่าเป็นพี่มีน” จริงใจว่าพร้อมกับยกนิ้วโป้ง มีนยิ้มแหย่ เกาท้ายทอยตัวเองอย่างเขิน ๆ
“พี่จันทร์เจ้าอยู่ไหนหรอคะ?”
“อยู่นี่!!”
“โง้ยยยยยยยย น่ารักมากเลยยยย อย่างกับตุ๊กตา!!”
“คึคึ” จันทร์เจ้าหัวเราะ กอดอกเชิดหน้าอย่างภูมิใจ
แล้วหลังจากพูดคุยสักพักสามพี่น้อง 3จ ก็ถ่ายรูปหมู่ด้วยกัน และมีนยังถูกดึงเข้าไปร่วมเฟรมด้วย ไม่นานจ๋าจ้าก็หาเรื่องให้ด้วยการชวนรามินทร์มาด้วย แต่ว่าไม่ได้ถ่ายด้วยกัน เป็นเพียงเขากับรามินทร์แค่สองคนเท่านั้น น้องสาวคนสวยบอกจะเอาไปโพสต์ลงอินสตาแกรมให้ double M shippers ได้ฟืนคืนชีพหลังจากที่รามินทร์และมีนไม่มีโมเม้นต์ให้เหล่าลูกเรือเกือบหนึ่งสัปดาห์!
แต่สิ่งที่มีนรู้สึกเคืองมาก ๆ คือจ๋าจ้าเรียกรามินทร์ว่ากัปตัน!!! มันเท่ง่ะ พี่อยากโดนเรียกแบบนั้นบ้าง แต่จ๋าจ้าบอกว่ามันไม่เหมาะกับพี่ พี่โหยหาความรักความเมตตามาก ๆ
“น้ำ”
“ขอบคุณครับ” มีนรับน้ำดื่มจากรามินทร์แล้วเปิดดื่มอึก ๆ ดับความกระหาย ร่างเล็กทิ้งตัวนั่งลงเก้าอี้ด้านหลังร้าน เหนื่อย เหนื่อยมาก ๆ แต่นี่ถึงเวลาพักของพี่แล้ว เย้เย้
“หิวไหม?” รามินทร์เอ่ยถาม มีนพยักหน้าหงึก ๆ เป็นคำตอบ “ไปหาอะไรกินกันเถอะ”
“เดินหาของกินในงานนี้ได้เปล่า?”
“ได้ แต่จะไปแบบนี้เหรอ?” เมื่อโดนถามแบบนั้นจึงก้มมองสภาพตัวเอง อ่า... คนก็เห็นเยอะแล้ว ก็ช่างแม่งมันเถอะ
“แบบนี้ก็ได้แหละ เดี๋ยวก็ต้องกลับมาทำอีก”
“ตามใจ แต่ไม่ชอบเลยว่ะ”
“ไอ้ขี้หวง”
“รู้แล้วก็ทำตัวให้น่ารักน้อยกว่านี้หน่อยสิครับ”
“แบร่!!!”
แหย่เจ้าหมีขี้หวงไป ก่อนจะโดนลงโทษด้วยการล็อคคอเขาเข้ามุมลับผู้คนแล้วจัดการฟัดแก้มนุ่มให้ช้ำ ก่อนจะพากันออกไปหาอะไรลงท้องเพื่อเติมพลัง...
----------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ ♥
-
หนูมีนกับจันทร์เจ้าน่ารักจังเลยยยย จันทร์เจ้าจะมีคู่มั้ยน้าา
หนูมีนเสน่ห์แรงตลอดด มินทร์ก็หึงก็หวงตลอดเช่นกันน :mew3:
-
โหย!! จะน่ารักอะไรเยี่ยงนี้ มินทร์หวงตายเลยดิ่
-
งุ้ยย อิจฉาตรงฟัดแก้มเนี่ืย :man1:
-
อะหึยย
อยากจับน้องมีนฟัดเหมือนกันเนี่ย อิอิ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ปักหมุดไว้ก่อนนน
-
มินทร์ขี้หวง แต่พี่มีนฮอตเวอร์จริงๆนะ
จันทร์เจ้าชอบเสี้ยมให้มินทร์หึงมีนอยู่เรื่อย
ระวังจะโดนเอาคืน จันทร์เจ้าคู่ใครดี
-
มีนน่าร๊ากกกกกกกกก ไม่ต้องอยากเป็นกัปตันหรอกมีน
มีนเป็นเมียกัปตันแทนดีกว่า เหนือกว่ากัปตันเห็นๆ
นี่ฟันธงงงงง 55555
-
จันทร์เจ้าน่ารัก :mew1:
-
มินทร์ขี้หวงสุดๆอ่ะ :m1:
-
โหง่ยยย น่ารักอ้า :mew1: :pig4:
-
น่ารักงะง้อววว
-
คิดถึง double M แล้ววววววววว >●<
-
มีนจ๋าาาาาาาา นี่คิดถึงจนจะขาดใจแล้วววววว
-
น่าย๊ากกกกกกก. สวีทหวานเวอร์
เป็นแฟนกันแล้วมันดีกะใจใช่ม้ายย
เอาอกเอาใจกันน่าดู ผลัดกันหยอดไปมา
อ่านแล้วหน้าบานมากก เหมือนแอบดูเด็กจีบกัน
มินทร์ไม่กากจ้าาา บอกจิ๋วไปเลยย คนอ่านคอนเฟิร์มม
คนแต่งสู้สู้นะค๊าาา. :L2:
-
d o u b l e M
t w e n t y – s i x
“จันทร์เจ้าไปไหนเหรอ?” มีนถามระหว่างที่พวกเขากำลังเดินไปโรงอาหาร
“ห้องน้ำกับไอ้เวฟ ไต้ฝุ่นอยู่ห้องซ้อม”
ยังไม่ได้ถามถึงไต้ฝุ่นเลย บู้วววว
“เฮ้ย!!”
“หวัดดี” มีนยกมือทั้งรุ่นพี่กัปตันทีมบาสที่เดินเข้ามาทัก เจ็นเนอร์มองมีนด้วยความตกตะลึง
น่ารัก... น่ารักสัด ๆ
“ทำไมแต่งงี้...” มีนไหวไหล่กับคำถาม
“เชี่ยเจ็น... เหยดโด้โอริโอ้ปั่น! นี่ไอ้มีนหรอ มีนานุชหรอ เฮ้ยยยย สวยยยย!”
“พี่เนย์อย่าแซว”
“เอ้า ก็สวยจริง ๆ สเปกเลยว่ะ มีแฟนยัง ไปเดตกับพี่ไหมน้องสาว”
มีนทำหน้ามู่ แอบเหลือบมองคนที่นั่งตรงข้ามกัน รามินทร์แสยะยิ้ม ทำหน้านิ่งจนร่างเล็กนึกหวั่นในใจ
“ถ่ายรูปได้ป่ะ?” เป็นเจ็นเนอร์ที่เอ่ยขึ้น จากนั้นอาคเนย์ก็รีบเสริมอย่างเห็นด้วย มีนถูกรุ่นพี่ทั้งสองคนดึงเข้าไปถ่ายรูปอยู่ร่วมสิบนาที ทั้งรูปเดี่ยว รูปคู่ และรูปหมู่ เล่นเอาเหนื่อยไปเลย
“พอได้แล้ว มีนยังกินไม่อิ่ม” รามินทร์บอกพร้อมคว้าข้อมือเล็กให้นั่งลงที่เดิม เมื่อคนตัวเล็กอ้าปากจะพูดเขาก็ตักข้าวผัดไข่ป้อนให้แมวเหมียว (เรียกให้ถูกคือยัด) รุ่นพี่ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วจึงบอกมีนกับรามินทร์ว่าขอตัวก่อน และยังไม่ลืมชวนทั้งคู่ไปเล่นเกมที่ซุ้มของพวกเขาอีกด้วย
“หน้าบึ้งจังเลยยยย” มีนยื่นมือไปดึงแก้มของรามินทร์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อ่อยจังเลยยยยย”
“ไม่ได้อ่อย เขามาเอง”
“เหอะ ชอบทำให้หวงว่ะมีนา นิสัย”
“อ้าว...” มีนหน้าเอ๋อ “ทีตัวเองมีสาวมาวอแวเค้ายังไม่ว่าอะไรเลย”
รามินทร์มองคนน่ารักก่อนแสยะยิ้มพอใจ “แอบมองนี่ไม่ใช่ไหม?” เขายื่นใบหน้าเข้าไปใกล้เมื่อเห็นอีกคนอึกอัก
“เปล่าสักหน่อย! ร้านก็เล็กนิดเดียว ไม่มองก็เห็นเถอะ!!”
“อ๋อ... แล้วเห็นหรือเปล่าว่ามีคนให้ไอดีไลน์นี่มาด้วย”
“ได้ไง!!!!”
“หึหึ”
และระหว่างทานข้าวพวกเขาก็เถียงกันไปด้วย จนกระทั่งทานเสร็จก็ยังไม่หยุดเลยด้วยซ้ำ งงอยู่เหมือนกัน ไปหาเรื่องอะไรมากมายมาเถียงกันได้ยังไง แต่มันก็... สนุกดีนะ
“อยากกินโรตีสายไหม...” มีนพูดขึ้นขณะเดินออกจากโรงอาหาร จนกระทั่งมาถึงบริเวณที่จัดทำบูธต่าง ๆ บรรยากาศงานโรงเรียนปีนี้คึกคักมากเลย อาจเป็นเพราะทางโรงเรียนเปิดให้โรงเรียนอื่นเข้ามาได้ด้วย คนก็เลยยั้วเยี๊ยะเหมือนหนอนตัวน้อย ๆ ชอนไชผลไม้เน่า
เอ่อ...
“ไม่มีหรอก”
“งืม...”
“ไปเล่นเกมกัน”
“หือ เกมไรงะ?”
“ไม่รู้สิ เจนิซไม่ได้บอกไว้” เมื่อได้ยินชื่อของรุ่นน้องมีนก็หน้าตึงอย่างไม่ทราบสาเหตุ ได้แต่เดินตามหลังรามินทร์อย่างค้านไม่ได้... ไม่อยากให้รามินทร์กับเจนิซสนิทกันเลย ไม่ได้ไม่ชอบน้อง แต่ไม่ชอบความรู้สึกของตัวเองตอนเห็นทั้งคู่อยู่ใกล้กัน เพราะเจนิซน่ารักมาก ๆ ไง ถ้าเกิดรามินทร์ไปชอบเจนิซจริง ๆ พี่ก็แย่ดิ...
อ๋อ รู้แล้วว่าทำไมหน้าตึงตอนรามินทร์พูดถึงเจนิซ ก็เพราะหวงไงจะอะไรล่ะ ฮืออออออ
“เร่เข้ามาครับ เร่เข้ามา มาเล่นเกมกับเรานะคร้าบบบบ เพียงแค่เกมง่าย ๆ เท่านั้น หากคุณชนะก็รับของรางวัลไปเลย~” เสียงพิธีกรเชิญชวนดังแว่วมา รามินทร์พาพี่ไปหยุดอยู่หน้าบูธนั้น
พี่มองของรางวัลที่จัดไว้อย่างสนใจ อ๊า!!! มีตุ๊กตาเป็ดเหลืองแบบนี้บ้านพี่ด้วยง่ะ แต่นี่มันตัวใหญ่กว่ามาก ๆ เลย อยากได้... เงยหน้ามองรามินทร์ (นี่ก็สูงจังเลย ชิชะ!) คนตัวสูงกว่าทำหน้าดุสลับกับทำหน้าบึ้ง เป็นไรงะ...
จึ้ก จึ้ก
รามินทร์ก้มมองวัถตุนุ่มนิ่มสีขาวที่จิ้มเข้าที่แขนของเขา มีนากำลังมองเขาด้วยสายตาสงสัยพร้อมเอียงศีรษะเล็กน้อย เด็กตัวสูงปรับเปลี่ยนแววตาดุดันและฉุนเฉียวจากการจ้องเขม็งเหล่าบรรดาผู้ชายที่มองแมวน้อยของเขาตาเยิ้มเป็นอ่อนโยนเมื่อใช้มองสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่เรียกว่า... มีนณนนท์
“ครับ?”
“ทำหน้าดุ” มีนย่นจมูก ทำเอาอีกคนหมั่นเขี้ยว ส่งมือไปบีบปลายจมูกเชิดรั้นของคนตัวเล็ก
การกระทำของทั้งคู่ถูกสายตาของหลาย ๆ คนจ้องมอง และดังมาพร้อมกับเสียงพูดคุยนินทา เอาเถอะ แล้วแต่จะพูดกัน เขาเลือกที่จะไม่สนใจดีกว่า และดูเหมือนแมวน้อยของเขาก็ดูจะไม่ได้สนใจคำพูดของคนพวกนั้นเช่นกัน.. นัยน์ตาสวยเป็นประกายวิบวับยามจ้องมองสิ่งของที่อยู่ไม่ไกล รอยยิ้มหวานปรากฏพร้อมกับเสียงหัวเราะเพราะมุกตลกของพิธีกรประจำบูธ ความสดใสของร่างเล็กทำให้หลายคนยิ้มตาม
ขยันทำตัวน่ารักแบบนี้เขาก็เหนื่อยกับแมลงพวกนี้สิมีนา... รามินทร์คิดในใจ ส่งมือไปคว้ามือเล็กมาจับไว้ แสดงความเป็นเจ้าของกลาย ๆ
“พี่รามินทร์มากับใครน่ะ!!?”
เรามองคนที่เข้ามาใหม่ เจนิซกอดอกทำหน้ายักษ์ มองคนข้าง ๆ รุ่นพี่ตัวสูงเขม็ง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้างเมื่อเห็นว่าพี่รามินทร์จับมือแม่สาวชุดเมดนั่นอยู่!!! ฮึ่ม!!! ยัยนี่เป็นใคร ทำไมพี่รามินทร์จะต้องจับมือด้วย! จะฟ้อง เจนซ์จะฟ้องพี่มีน!!
มีนขมวดคิ้ว เจนิซจำพี่ไม่ได้งั้นเหรอ แล้วคำพูดที่ออกมาพร้อมกับน้ำเสียงที่เจือความโทสะทำเอามีนคิดว่ารุ่นน้องลูกครึ่งคนนี้หวงไอ้หมีของเขา (ขีดเส้นใต้ของเขา)
“เจนซ์จะฟ้องพี่มีน!”
อะ อ้าว... น้องมันหวงแทนเขาหรอกเหรอ...
“นี่ไงมีน” มีนพูดเสียงไม่ดังและชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ฮะ!!!?” เจนิซเบิกตากว้าง มองหน้ารามินทร์เพื่อขอความเห็น รามินทร์จึงพยักหน้า “น่ารักมาก!!!”
“หล่อบ้างเถอะ”
“พูดอะไรเกรงใจชุดที่ใส่ด้วยนะครับ” เจนิซยิ้มล้อ ก่อนโยกตัวหลบฝ่ามือพี่
“เดี๋ยวเถอะ!”
“น่ารักโคตร ๆ อย่างกับตุ๊กตา ขอเอาไปใส่ตู้โชว์ที่บ้านได้ป่ะครับ”
“ไม่”
“ใจร้าย!” น้องเชิดหน้างอนไม่จริงจัง “มา ๆ มาเล่นเกมกัน”
จะร้องห้ามก็ไม่ทันเสียแล้ว...
“วู้ ๆๆ ในที่สุดเราก็ได้คู่สุดท้ายมาแล้วนะ เป็นหนุ่มฮอตซะด้วย พี่รามินทร์ของเรานั่นเองคร้าบบบบ!!” และจากนั้นทั้งเสียงกรี๊ดและเสียงปรบมือของสาว ๆ (รวมทั้งสาวเทียม) ก็ดังขึ้นจนพี่กลัวว่าหูจะดับ
“อร๊ายยยย ผัวววว ความผัวแผ่กระจายแรงมากค่า บอกเค้าไปว่าชั้นชอบเค้า!”
รามินทร์หน้าเบ้กับเสียงของเด็กผู้ชายท่าทางตุ้งติ้ง จากชุดที่ใส่ เด็กคนนั้นอยู่โรงเรียนเดียวกันกับเขา และนั่นคือชุดมัธยมต้น
“พี่รามินทร์! มองกล้องหน่อยค่า” และนั่น... จ๋าจ้า... มาตั้งแต่เหมือนไหร่วะ
“น่ากลัว” มีนพูดขึ้นเบา ๆ เด็กชายตุ้งติ้งคนนั้นก็เพื่อนจ๋าจ้านั่นแหละ...
“เอาล่ะครับ คงจะมีคนสงสัยกันนะว่าคู่ของรุ่นพี่รามินทร์คนฮอตนั่นเป็นใคร... สวัสดีครับ แนะนำตัวหน่อย”
เชี่ยเจนิซ... มีนด่าในใจ ส่งสายตาให้รุ่นน้องเป็นเชิงคาดโทษ เจนิซยังคงจ่อไมค์ที่ปากของเขา (ไปแย่งไมค์จากพิธีกรตัวจริงเมื่อสักครู่)
“....”
“คนสวยหยิ่งจังเลยคร้าบบ”
“หึหึ” คาดโทษรามินทร์อีกคน ชอบแกล้งเขานักพวกนี้ พวกคนใจบาป!!!
“มีน มีน SM-5C”
เจนิซยิ้มพอใจกับเสียงตอบรับ โธ่ คิดว่าพี่รามินทร์ควงสาวคนอื่นมาหรือไง เอาล่ะ จะพูดอะไรมากก็ไม่ได้ เดี๋ยวจะเข้าต้อง เพราะเขาดันจำพี่มีนไม่ได้...
“นั่นพี่มีนจริงหรอแก”
“มีนณนนท์หรอวะ?”
“น่ารัก”
“น่ารักมาก”
“สวยฉิบหาย..”
และอีกมากมาย....
“แก!!! เขาจับมือกัน!!!” มีนแทบจะดึงมือออกทันทีหลังจากได้ยินเสียงตะโกนของจ๋าจ้าพร้อมกับเสียงรัวชัตเตอร์
“เมียหลวงทวงสิทธิ์แล้วค่า เมียอุปโลกน์อย่างพวกหล่อนก็หยุดมโนนะคะ!!!”
“หล่อนด้วยชาติชาย!” จ๋าจ้าบอกเพื่อนแล้วหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็ถูกชาติชายผลักศีรษะจนหน้าแทบขมำ
น่าอาย น่าอายเป็นบ้าเลย หน้าพี่ร้อนมาก ๆ แล้วมันก็ต้องแดงมากแน่ ไม่เอาแล้ว พี่ไม่เล่นเกมแล้ว พี่จะกลับบ้าน ฮืออออออ
“จ๋าจ้า” รามินทร์เรียกน้องสาว เมื่อจ๋าจ้าหันมองเด็กตัวสูงก็จรดก้านนิ้วยาวชิดริมฝีปากบางของตนเป็นเชิงว่าให้เงียบ...
โอเคค่ะ! เรามันแค่ลูกเรือตัวน้อย ๆ เราต้องทำตามคำสั่งของกัปตันอย่างเคร่งครัด ปฏิบัติ!!!
“เสียเวลากันมากแล้ว เราจะบอกกติกานะครับผม เกมนี้มีชื่อว่า ใจตรงกัน..หรือเปล่า กติกามีอยู่ว่า ให้แต่ละคู่นั่งเก้าอี้ตรงข้ามกัน และสต๊าฟจะอ่านคำถามให้ จากนั้นก็ตอบให้เหมือนนะครับ ถ้าคู่ไหนชนะก็รับรางวัลจากเราไปเลยครับผม! อ๊ะ ๆ ผมลืมไป จะต้องเลือกคนใดคนหนึ่งเพื่อเป็นไลน์นะครับ เช่น คำถามที่จะตอบนั้นจะตอบเกี่ยวกับใคร สมมติ A กับ B นะครับ A เลือกว่าเป็น B ก็จะหมายความว่าคำตอบที่เขียนต้องเกี่ยวกับ B อย่างเช่น อาหารที่ชอบคืออะไร? A ก็ต้องเขียนชื่ออาหารที่ B ชอบ เท่านี้เองครับ หากใครงงก็อ่านซ้ำนะครับ แหะ ๆ อ๋อ! B ก็ต้องเขียนคำตอบของตัวเองด้วยนะครับ แล้วสุดท้ายเราจะเอาคำตอบมาเทียบกันว่าคู่ไหนตอบถูกเยอะที่สุด งานนี้อาศัยความรู้ใจล้วน ๆ เลยครับโผมมม”
พี่นั่งเก้าอี้ตรงข้ามกับรามินทร์ และรามินทร์เลือกจะเป็นคนตอบ กดดันกันนี่หว่า... แต่คำถามก็คงไม่ยากหรอกมั้ง
“นั่งดี ๆ”
หือ? ก้มมองท่านั่งตัวเอง อ้าว ลืมว่าใส่กระโปรง นั่งขาชิดไม่ใช่วิถีคนชิคเลย... แต่ทว่ากระโปรงสั้นแบบนี้พอนั่งแล้วมันกลับสั้นกว่าเดิมเสียอีก มีนเบะปาก รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย และไม่นานก็มีบางอย่างลอยมาตกบนหน้าขาของเขา อ่า... เสื้อแจ็คเก็ตของรามินทร์นี่เอง งื่อออออ
อ่า... คนพวกนั้นเขากรี๊ดอะไรกันหรอ?
“ข้อแรกนะคะ... คิดว่าอะไรคือความประทับใจแรกของคู่คุณที่มีให้คุณ?”
อื้อหือออออ แค่คำถามแรกก็สร้างความแตกหักซะแล้ว อะไรอ่ะ... ประทับใจเรื่องอะไรเหรอ.. เง่อออ เขียนไปแบบนี้เลยแล้วกัน
“ข้อสอง ระหว่างแตงโมกับสับปะรด คิดว่าคู่ของคุณจะเลือกอะไร?”
อ่า... ข้อนี้ง่ายมาก
“ข้อสามครับ! คู่ของคุณชอบเครื่องประดับชนิดใด!?”
“ข้อที่สี่ครับ... ในกระเป๋าของคู่คุณมีอะไรบ้าง?”
รามินทร์แอบเหลือบมองคนตัวเล็กที่นั่งฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นมุมปากอิ่มยกเป็นเส้นโค้งเล็กน้อย เขาจึงก้มลงเขียนคำตอบลงในกระดาน ข้อนี้มันไม่ได้ยากสำหรับเขาเลย กระเป๋าของมีนามันก็เหมือนกระเป๋าของเขา....
“ข้อที่ห้า ข้อสุดท้ายแล้วนะครับ! คำถามมีอยู่ว่า... อ่า... สักครู่นะครับ” มีนมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่ อยู่ ๆ เจนิซก็เดินเข้าไปกระซิบเด็กผู้ชายที่เป็นพิธีกร พิธีกรพยักหน้ารับ เจนิซก็เดินออกไป แถมเจ้าเด็กลูกครึ่งนั่นยังมองหน้าเขาแล้วยักคิ้วให้อีก ไม่น่าไว้ใจเลย ไม่น่าไว้ใจ....
“ขออภัยครับผม มีเหตุขัดข้องนิดหน่อย เรามาต่อกันเลยดีกว่านะครับ” พิธีกรกลับมาพูด
“คำถามข้อสุดท้ายนะครับ... แฟนคนแรกของคู่คุณชื่ออะไร!?”
แม่งเอ๊ยยยยยยยยย!!!
เจนิซเล่นพี่แล้ววววววว มีนขมุบขมิบปากด่ารุ่นน้อง เงยหน้ามองคนที่นั่งตรงข้ามพร้อมกับหน้างอ รามินทร์เลิกคิ้ว ก่อนตวัดข้อมือเขียนคำตอบไปอย่างไม่ลังเล ในขณะที่มีนคิดแล้วคิดอีก จะเขียนลงไปดีหรือเปล่า จำเป็นต้องให้คนอื่นรู้ด้วยหรอ แต่ถ้าเขาไม่เขียนคำตอบไป รามินทร์จะคิดยังไง... งื่อออ
“ตอบคำถามกันเรียบร้อยทุกคนแล้วนะครับ เรามาเช็กคำตอบกันดีกว่า~” และจากนั้นก็มีสต๊าฟมาช่วยกันตรวจดูคำตอบของแต่ละคนและยึดปากกาไวท์บอร์ดไปเพื่อกันการแก้ภายหลัง เรื่องนั้นพี่ไม่ข้องหรอก แต่ที่ข้องเพราะทำไมเจนิซถึงเป็นคนตรวจของพี่กับรามินทร์!! ไอ้เด็กรุ่นน้องยิ้มพอใจอะไรของมันก็ไม่รู้ ฮึ่ย! ยังจะส่งสายตาล้อเขาอีก
การเช็กคำตอบนั้นจะให้สต๊าฟอ่านคำถามอีกครั้งแล้วให้แค่ละคู่ตอบพร้อมกัน โดยเริ่มทีละคู่ คู่แรกแล้วไปคู่สองงี้ แล้วจะมีสต๊าฟอีกกลุ่มคอยจดคะแนนให้
“ข้อหนึ่ง คิดว่าอะไรคือความประทับใจแรกของคู่คุณที่มีให้คุณ?”
“ไม่มี / ไม่มี” ก็รู้จักกันครั้งแรกก็ตอนอนุบาลไง รามินทร์ก็ร้องไห้แง ๆ จะหาหม่าม้า จะให้ประทับใจอะไรล่ะ มันไม่มีเลย ฮืออออ
“ข้อที่สอง ระหว่างแตงโมปั่นกับสับปะรด คู่ของคุณจะเลือกอะไร?”
“ไม่เลือก / Nothing” แมวน้อยแพ้สับปะรด กินแตงโมได้แต่ไม่กินเพราะตอนเด็กเคยเจอแตงโมเน่ามีหนอนเต็มไปหมดจึงฝังใจ...
“ข้อสาม คู่ของคุณชอบเครื่องประดับชนิดใด?”
“นาฬิกา / นาฬิกา”
อ่า... เราตอบถูกสามข้อแล้วแฮะ ตื่นเต้นนนนน ทีมเราจะชนะหรือเปล่านะ!
“ข้อที่สี่นะครับ ในกระเป๋าของคู่คุณมีอะไรบ้าง?”
“กระเป๋าสตางค์ ยา ทิชชู่ หนังสือ เพาเวอร์แบง หูฟัง ดินสอ สมุดบันทึก ผ้าเช็ดหน้า ลิปมัน...”
“พี่รามินทร์ครับ! โชว์คำตอบให้เราดูด้วยครับ” รามินทร์พลิกกระดาษตามที่น้องเขาบอก แต่ก่อนจะพลิกนั้น เจนิซก็รีบวิ่งเอาอะไรบางอย่างไปปิดคำตอบข้อสุดท้ายเอาไว้
น้องพิธีกรเริ่มอ่านคำตอบของรามินทร์
“ยา กระเป๋าสตางค์ ลิปมัน ผ้าเช็ดหน้า กระดาษทิชชู่ แบตสำรอง ดินสอ หนังสือ สมุดบันทึก หูฟัง ....โอ้โหหหหห ถึงจะเรียงลำดับไม่ตรงกัน แต่ตอบตรงกันทุกอย่างเลยนะครับเนี่ย”
“เอาล่ะครับ มาถึงข้อสุดท้ายกันแล้ว วู้ว ๆๆ”
ขอรอยแยกให้พี่แทรกหนีด้วย...
“แฟนคนแรกของคู่คุณชื่ออะไรครับ?”
“ถึงคิวคู่สุดท้ายแล้วครับ แหม ดูเหมือนคนจะรอลุ้นเยอะนะครับเนี่ย”
“ลุ้นจนเยี่ยวเหนียวแล้วค่า”
เพื่อนของจ๋าจ้าตะโกนขึ้นมา เรียกเสียงฮาให้กับทุกคน
“พักเสียงหัวเราะมาฟังคำตอบจากทั้งสองคนเลยดีกว่าครับ เอ้า!”
เนื่องจากเป็นข้อสุดท้ายแล้ว จึงต้องพลิกกระดานให้คนอื่นเห็นด้วย
“รามินทร์ / ระ รามินทร์...”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”
ฮืออออออออออออออ ไม่เอาแล้ววววว จะกลับบ้านแล้ววววววววววว
“โอ๊ะโอ... เพราะแบบนี้เองสินะครับ ถึงได้รู้ใจกันแบบนี้” พิธีกรเอ่ยแซว “คู่ที่ชนะเกมนี้ได้แก่คู่ที่ห้านะครับผม!! ส่วนคู่อื่น ๆ ไม่ต้องน้อยใจไปนะครับ เพราะเรามีรางวัลปลอบใจให้”
“เอาตัวไหน?” รามินทร์ถามแมวน้อยที่เอาแต่ก้มหน้างุด มือเล็กจับเสื้อนักเรียนของเขาไม่ปล่อย ตั้งแต่เล่นเกมจบ ก็เหมือนคนตัวบางจะเอ๋อไป
“เป็ด..” พูดเสียงเบาคล้ายกระซิบ
“หมีดีกว่า”
“จะเอาเป็ด! เป็ดเหลืองด้วย...”
“แต่นี่ว่าไอรอนแมนก็ดีนะ”
“ก็บอกว่าเป็ดไง!!”
“โอเค” สุดท้ายก็ต้องยอมอยู่ดีสิน่า ไม่รู้ว่ามันมีดีอะไรนักหนามีนถึงได้ชอบมันมากขนาดนั้น
ไอ้เป็ดเหี้ย...
“พี่รามินทร์กับพี่มีนเป็นแฟนกันจริง ๆ ใช่ไหมคะ!?”
งื่อ... พี่ก้มหน้าซุกน้องเป็ด อุตส่าห์เดินหลบออกมาเนียน ๆ แล้วแท้ ๆ ยังจะเจออีก จ๋าจ้านะจ๋าจ้า!!
รามินทร์ไม่ตอบ แต่ยกมือข้างที่กุมมือเล็กไว้ขึ้นให้น้องสาวดู ส่งผลให้เหล่าชิปเปอร์ที่เห็นเหตุการณ์ต่างกรีดร้องด้วยความฟิน ส่วนเฮตเตอร์ก็เบ้ปากจนเป็นพาราโบลาแบบคว่ำ และกลอกตาจนแทบตาเข...
กว่าจะหลุดพ้นจากลูกเรือของรามินทร์ก็เล่นเอาเหงื่อตก กลับไปช่วยงานที่บูธจนเสร็จแล้วก็ไปล้างหน้า เปลี่ยนชุด กลับไปใส่ชุดนักเรียกเหมือนตอนเช้าที่มา ตอนนี้เวลาบ่ายสองครึ่ง อีกประมาณครึ่งชั่วโมงการแสดงดนตรีของแต่ละวงก็จะเริ่มขึ้น โดยที่วงของไต้ฝุ่นจะแสดงเป็นวงสุดท้ายนู่นแหนะ ระหว่างนั้นพี่เลยคิดว่าจะไปหาที่นอนสักหน่อย ง่วงมากเลยง่ะ ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย ร่างจะพังแล้ว...
เมื่อถึงเวลา รามินทร์ก็จูงมือคนตัวเล็กเดินลัดเลาะผู้คนเข้าไปภายในอาคารอเนกประสงค์ คนเยอะมาก ๆ เลย แต่ว่ารามินทร์ก็พาพี่เข้าไปถึงด้านหน้าเวทีได้ เวฟกับจันทร์เจ้ายืนรออยู่แล้ว เต้นกันสนุกเลยสองคนนั้น เหมือนจะสงบศึกกันชั่วคราวด้วยแฮะ ฮ่าฮ่า
“กรี๊ดดดดดดดดดดด!!” เสียงกรีดร้องของสาว ๆ ดังขึ้นเมื่อนักดนตรีทยอยกันขึ้นเวที ไต้ฝุ่นของพวกเราเดินขึ้นเวทีคนสุดท้ายพวกกับกีต้าร์คู่ใจ ใบหน้าหล่อเรียบนิ่งทว่ากลับทรงเสน่ห์สุด ๆ ผมสีดำสนิทถูกเซ็ตเป็นทรงเปิดหน้าผาก แต่งหน้าเล็กน้อยด้วยการใช้อายไลน์เนอร์เขียนขอบตาให้ตาที่คมอยู่แล้วคมขึ้นไปอีก ระหว่างที่นักดนตรีกำลังจูนเครื่องดนตรีอยู่นั้น นักร้องนำก็คอยพูดเอนเตอร์เทนคนดู
“เฮ้ย! เจนิซเป็นนักร้องนำหรอ!?”
“อือฮึ”
“ทำไมนี่ไม่รู้อ่ะ โห แล้วก็ปิดเงียบ ไม่ยอมบอกเลย” มีนพูด ตัดพ้อคล้ายน้อยใจ จริง ๆ ก็แอบน้อยใจนิด ๆ แหละ ไม่ยอมบอกกันเลย ไอ้เด็กบ้า!
“หึหึ” รามินทร์หัวเราะเบา ๆ วางมือบนศีรษะทุยแล้วโยกไปมา
“โอ๊ย!”
“น้องจิ๋วเป็นไรอะ?!!” มีนรีบเอ่ยถามเพื่อนตัวเล็กที่จู่ ๆ ก็ร้องขึ้นมาเสียงดัง
“มดกัด... แถวนี้มันหวานไปมดเลยมาแน่เลยง่ะพี่มีน”
ใช้มือข้างที่ว่าง ผลักหัวน้องจิ๋วไปหนึ่งที
“งุยยยยย เขินรุนแรงอ่ะ คึคึ”
ไม่เคยจะสำนึกหรอก...
การแสดงดนตรีเริ่มขึ้น และเริ่มด้วยเพลงจังหวะเร็วที่ทำเอาคุณผู้ชมทั้งหลายต่างออกสเต็ปกันสุดฤทธิ์ ไม่คิดว่าเจนิซจะร้องเพลงได้เพราะมาก ๆ เห็นก่งก๊งแบบนั้นพอจับไมค์ร้องเพลงแล้วคาริสม่ากระจายมาก ๆ คงได้แฟนคลับเพิ่มอีกโข
“น่าเสียดายมากนะครับที่ตอนนี้มาถึงเพลงสุดท้ายแล้ว...”
เมื่อเจนิซพูดจบ เสียงโห่ร้องก็ดังขึ้น เด็กลูกครึ่งยิ้มทะเล้น ก่อนเอ่ยประโยคต่อไป
“เพลงนี้ เป็นเพลงช้า... จริง ๆ แล้วเพลงนี้ไม่ใช่เพลงที่จะใช้แสดง หัวหน้าวงของเราบอกว่า มีคนขอมา ซึ่ง special มาก ๆ และเราจะไม่บอกนะครับว่าคนนั้นเป็นใคร ไปฟังกันเลยดีกว่า~”
เมื่อเจนิซพูดจบ เสียงเครื่องดนตรีก็ถูกบรรเลงขึ้นมาในทำนองเนิบช้า ก่อนที่เสียงหวานของนักร้องนำจะเอื้อนเอ่ยคำร้อง ไม่รู้เพราะอะไรเขาถึงได้รู้สึกอินกับเพลงมันนักจนน้ำตาไหลออกมาแบบนี้ เพราะรู้สึกเหมือนกับเนื้อเพลง เพราะรู้ว่าคนที่ขอเพลงนั้นคือใครจากความหมายของเพลง หรือเพราะเสียงที่เอื้อนเอ่ยคำร้องสุดท้ายเพลงที่ข้างหูจากคนตัวสูงที่ยืนอยู่ข้างกันและจับมือเขาเอาไว้ตลอดเวลา...
วันหนึ่งถ้าฉันเปลี่ยนไป ฉันขอแค่เพียงเวลา
วันเก่าไม่คืนย้อนมา ฉันก็พอเข้าใจ
ไม่เปลี่ยนไปได้ไหม เหมือนเดิมได้ไหม
อยากให้เรามีกันไม่ห่าง
ถ้าฉันได้บอกความลับที่แสนนาน
เก็บซ่อนไว้ในใจ
เธอจะยิ้ม ให้ฉันเดินเคียงข้างฉัน
เหมือนวันที่ฉันและเธอชิดใกล้
อยู่ในหัวใจแม้เธอจะรู้ความลับว่าฉันรักเธอ
แม้ฉันเพิ่งบอกเธอไป...
“ว่าฉันรักเธอ”
------------------------------
/หย่อง ๆ
- สวัสดีครับผม มาอัพแย้ว อัพช้าขออภัยด้วยนะค้า /โค้ง
- อาจจะงง ๆ กับการบรรยายสักหน่อย น้อมรับผิดค่า....
- จันทร์เจ้าจะมีคู่ไหม? น่าจะมีนะคะ คือเราอยากจะแต่งเรื่องของยัยลูกหมูไปอีกเรื่องเลยง่ะ
แบบ... ภาคมหา'ลัย รับน้อง รับรัก ไรงี้ แต่ก็แค่คิดนะคะ ไม่รู้จะได้แต่งหรือเปล่า 55555555555555555555555555555555555
- ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ
- ไว้เจอกันตอนหน้างับ
.โป้งชี้ก้อย
-
เจนิซจัดให้ หวานมาก
ส่วนจันทร์เจ้า หนูจิ๋วของเราอยากอ่านเป็นเรื่องต่อไป
-
จันทร์เจ้าน่ารักมากๆ สนับสนุนให้มีคู่นะคะ :katai2-1:
-
พี่มีนน่ารักจัง
รามินทร์ก็ด้วย
น้องจิ๋วก็ด้วย
เราชอบทุกคนเลยค่าาา :mew1:
-
:pig4: :pig4:
-
บอกเค้าไปว่าชั้นเป็นลูกเรือดับเบิ้ลเอ็มของเค้าาาาา 5555555
-
เค้าเปิดเผยกันแล้วอ่ะ กรี๊ดดดดดดดด!! นั้ลลั๊คคคคคคคค
-
เปิดตัวเต้มมาก 5555
-
พี่มีนน่ารักจังงงงง รามินทร์เราขอได้มั้ย งื้อออออยากฟัดแก้มพี่มีน :impress2:
รอเรื่องน้องจิ๋วนะ
ชอบเรื่องนี้มากกกกก :กอด1:
-
:กอด1:
-
หวานมาก หวานจนอิจฉา ฮ่าาาาาา
-
อร้ายยยยยยยย! เขินอ่ะ อยากได้แบบนี้สักคน :-[
-
น่ารักง่าาาาาาาาาา
-
มินทร์หึงเป็ดดดดดดด 555555555 :m20: :m20:
-
ขำตอนรามินทร์ด่าเป็ด5555555555555555
-
d o u b l e M
t w e n t y – s e v e n
เมื่อผ่านวันงานโรงเรียนไปดูเหมือนลูกแมวของเขาจะป๊อปปูล่ามากขึ้นไปอีกเป็นกอง เล่นเอารามินทร์หงุดหงิด มีคนเข้ามาคุยและขอเบอร์มีนแทบทุกวัน นอกจากโรงเรียนเดียวกันแล้วก็ยังมีโรงเรียนอื่นอีกด้วย แถมส่วนใหญ่แล้วก็เป็นผู้ชาย ทั้งที่พวกมันก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่าแมวน้อยตัวนี้น่ะ มีเจ้าของแล้ว และเจ้าของยังโคตรหวง!
รามินทร์จ้องเขม็งไปที่ร่างเล็กและเด็กหนุ่มรุ่นน้องที่นั่งอยู่ไม่ห่างจากมีน ก้านนิ้วยาวควงดินสอกดในมือไปมา ไอ้เด็กอาร์มคนนั้น... ดูเหมือนจะเข้าไปเกาะแกะกับแมวน้องของเขาเกินเหตุจำเป็น แต่ที่สิ่งที่น่าหงุดหงิดมากกว่านั้นคือแมวเหมียวตัวนิ่มดันไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าไอ้เด็กนั่นมันคิดไม่ซื่อกับตัวเอง ทั้งที่จันทร์เจ้าก็บอกไปแล้วแท้ ๆ
“หึงล่ะสิ กิ๊ว ๆ” จู่ ๆ จันทร์เจ้าก็โผล่มานั่งลงที่ข้างรามินทร์ จิ้มนิ้วขาวกับแก้มของเขาพร้อมพูดจาอ้อนตีน ทั้งยังยิ้มกวนประสาท ใครบอกจันทร์เจ้าน่ารัก ไอ้ก้อนนี่มันน่าถีบมากกว่า...
“รำคาญ”
“รำคาญพี่มีนหรอ ได้ไงอ่ะ!?”
“รำคาญตัวนั่นแหละ ไปไกล ๆ ดิ๊!”
“โอ๊ยยยย ทำไมโหดร้ายกับคนน่ารักอย่างเราได้ขนาดนี้ เสียจุยยยยย”
“....” รามินทร์กลอกตา “ไปไกล ๆ ไปแยกไอ้เด็กเวรนั่นออกจากมีนด้วย”
“อู้วหู้วววววว กากเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ ขนาดได้พี่มีนเป็นแฟนแล้วยังทำอะไรไม่ได้เลย รามินทร์ของเรานี่ช่างน่าสงสารจริง ๆ เลยน้า~” จันทร์เจ้าพูดพร้อมกับเอียงศีรษะเล็กน้อยและยิ้มอย่างน่ารัก พร้อมทั้งยื่นมือไปเกาคางเพื่อนตัวสูง
แต่รามินทร์คิดว่า... รอยยิ้มไร้เดียงสานั่นมันก็เคลือบด้วยยาพิษดี ๆ นี่เอง...
เพื่อนตัวจิ๋วหัวเราะเสียงใสเมื่อรามินทร์ถอนหายใจด้วยความระอา ก่อนจะค้อมศีรษะเป็นเชิงขอโทษเหล่านักเรียนที่เข้ามาใช้บริการห้องสมุดในเวลาพักกลางวัน เพราะทำเสียงดังรบกวน แหย่รามินทร์อีกนิดหน่อยให้ได้หงุดหงิด แล้วจึงเดินอารมณ์ดีกลับไปประจำที่เคาน์เตอร์
- - - - d o u b l e M - - - -
“ช่วย” รามินทร์เข้าไปยืนซ้อนหลังคนตัวเล็กพร้อมแย่งหนังสือเล่มหนาจากมือขาวแล้วเก็บเข้าชั้นที่อยู่สูงเกินที่มีนจะสามารถเขย่งถึง
“ขยับออกไปได้แล้ว...” อะไร ฟังพี่พูดไม่รู้เรื่องหรือไง บอกให้ขยับออกแล้วเบียดมาทำไม อีกนิดเดียวจะรวมร่างกับชั้นหนังสือแล้วนะ มือก็อีก! เอามาวางบนเอวพี่ทำไม!!!
รามินทร์สูดกลิ่นหอมจากกลุ่มผมนุ่มก่อนวางคางบนศีรษะคนตัวเล็กกว่า มีนหงายหน้าขึ้นมอง เด็กตัวสูงจึงถือโอกาสจูบหน้าผากเนียนเสียเลย มีนหน้างอ ทั้งแก้มแดงระเรื่อ
ช่วงนี้รามินทร์นิสัยไม่ดีเลย ชอบเข้ามาคลอเคลีย ทำตัวรุ่มร่าม แล้วก็ชอบทำให้พี่อาย!!
“พี่มีน ...ครับ” เราหันไปมองคนมาใหม่พร้อมกัน มีนเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนดันตัวเองออกห่างจากรามินทร์ ในขณะที่คนตาหวานส่งสายตาด้วยความไม่สบอารมณ์
เด็กรุ่นน้องมองรุ่นพี่ทั้งสองด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความเจ็บปวด เผลอกำมือเขาหากันแน่นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะปั้นหน้ายิ้มเมื่อได้ยินเสียงใสของมีน รุ่นพี่ที่เขาแอบชอบตั้งแต่เจอครั้งแรก...
“มีอะไรหรออาร์ม”
“อาจารย์จะให้ไปช่วยแยกหนังสือน่ะครับ”
“อ่า... แต่พี่ยังจัดหนังสือตรงนี้ไม่เสร็จเลย...” พูดเสียงค่อยและช้อนตามองอ้อนโดยไม่รู้ตัว
; _ ;
รามินทร์อยากจะยัดแมวน้อยตัวนี้เข้ากระเพาะไปซะ ทำตัวน่ารักให้คนอื่นได้เห็นอีกแล้ว ไม่รู้หรือไงว่าเขาหวงมากขนาดไหน!!
“เดี๋ยวผมทำก็ได้ครับ”
“งั้นจัดตรงนี้เสร็จแล้วพี่จะตามไปนะครับ”
“ครับ...” อาร์มตอบรับก่อนจะเดินออกไป
เขายิ้มเยาะตัวเอง เป็นแค่รุ่นน้องที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานจะไปสู้อะไรกับคนที่รู้จักกันมาเกือบทั้งชีวิตอย่างรุ่นพี่รามินทร์ได้ ก็แพ้ตั้งแต่ยังไม่เริ่มจีบเลยด้วยซ้ำนี่นะ สงสัยเขาคงต้องตัดใจจริง ๆ คราวนี้เพื่อนได้สมน้ำหน้าแน่นอน จะโทษใครก็ไม่ได้เพราะเขาไม่ฟังคำเตือนของพวกมันเอง...
“มาช่วยนี่จัดหนังสือเลย แล้วก็ไม่ต้องกวนด้วยนะ!” ชี้นิ้วสั่ง พร้อมทำเสียงเข้ม รามินทร์มองแล้วยิ้มเอ็นดู เหมือนกับลูกแมวตัวเล็ก ๆ ที่ขู่ฟ่อมันไม่น่ากลัวเลยสักนิด หึหึ
เมื่อจัดหนังสือเข้าชั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว รามินทร์ก็ถูกเจ้าตัวกระจิริดลากให้ไปช่วยแยกและจัดเข้าชั้นหนังสือที่สั่งมาใหม่ ก็ดี เพราะมีเขาประกบอยู่ เจ้าเด็กนั่นเลยไม่ได้เข้าใกล้ลูกแมวของเขา เพราะจันทร์เจ้าก็นั่งข้างกับมีนอีกฝั่ง แต่ก็ยังจะส่งสายตาเศร้าสร้อยยามมองแมวน้อยของเขา ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ค่อยรู้ตัวสักเท่าไหร่ มีนาเองพอรู้สึกว่าโดนมองก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วก็ยังจะไปยิ้มให้มันอีก นั่นมันทำให้รามินทร์หงุดหงิดมาก ๆ ความสงสารที่มีเพียงเล็กน้อยในตอนแรกก็ถูกอำนาจฝ่ายมืดของเขาเหวี่ยงมันทิ้งไป
เจ้าเหมียวของเขานี่เสน่ห์แรงจริง ๆ
- - - - d o u b l e M - - - -
“พี่มีน!”
“ว่าไงเจนิซ”
“พี่มีนช่วยอะไรเจนซ์หน่อยได้ไหมครับ?” เด็กลูกครึ่งทำหน้าอ้อน โหม่งหน้าฝากกับต้นแขนของพี่
“ช่วยอะไรล่ะ?” เจนิซหลับตาลงแล้วลืมขึ้นมาอีกครั้ง ปากกระจับเบะคว่ำ ซบศีรษะกับไหล่แคบของรุ่นพี่ตัวนิ่ม
เจนซ์ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไมพี่รามินทร์ถึงติดพี่มีนนัก ก็พี่มีนนะ ทั้งตัวหอม ตัวนิ่ม แถมยังน่ารัก น่าฟัดมาก ๆ อีกด้วย แล้วก็ไม่แปลกใจเล้ยยยยยย ว่าทำไมไอ้พี่เจ็น พี่ชายของเขาถึงได้ตกหลุมรักพี่มีนอย่างจัง!
“เอ่อ... ตอนนี้ช่วยเจนซ์จากการถูกฆ่าก่อนดีกว่าครับ ย้ากกกกกกกก!!” ทันทีที่พูดจบ ลูกบาสสีส้มก็ลอยละลิ่วตามแรงเหวี่ยงมาในทิศที่เขานั่งอยู่ และเหมือนคนทำจะคำนวณไว้อย่างดีว่าไม่มีทางพลาดไปโดนแมวเหมียวตัวขาวแน่นอน เจ้าเด็กลูกครึ่งถอนหายใจโล่งเมื่อหลบได้ทันอย่างหวุดหวิด ถึงแม้จะเฉียดเท้าไปบ้างแต่ก็ไม่เป็นไร เจนซ์จะสู้!!!
“พี่รามินทร์โคตรขี้หวงเลย!” บ่นอุบอิบ ก่อนจะตาเหลือกและรีบปืนขึ้นไปบนชั้นที่สูงกว่าของอัฒจันทร์เมื่อคนที่กำลังนินทาเดินหน้ายักษ์เข้ามา
“เจนิซลงมา~” มีนร้องเรียกพร้อมกับกลั้วหัวเราะ เจนิซส่ายหน้าหวือไม่ยอม แถมยังขึ้นไปสูงกว่าเดิมเสียอีก กลัวอะไรขนาดนั้นนะ...
แต่... ถ้ามีนหันไปมองเจ้าหมีของตนเองสักนิด ก็จะรู้ว่าเจนิซกลัวอะไร
“มากวนอะไรมีน!?”
“เปล่า เจนซ์ไม่ได้กวน แงงงงง พี่เจ็นช่วยด้วยยยยยยยยย” เมื่อดูท่าว่าพี่มีนจะช่วยไม่ได้ก็ร้องเรียกพี่ชายตัวเอง เจ็นเนอร์แค่มองน้องชายด้วยสายตารำคาญแล้วกลับไปสนใจลูกบาสในมือต่อ เชอะ!!! ไอ้นกเจ็นเนอร์ สมน้ำหน้าแล้วที่ต้องกินแห้วเพราะชอบพี่มีนข้างเดียว นก!! ไอ้นก! ไม่ใช่นกธรรมดาด้วยนะ พญานก!!
งอนแล้ว!!
“กลับไปซ้อมเลยไป” มีนบอกแกมไล่ พี่ไม่อยากตกเป็นเป้าสายตาของใครมากไปกว่านี้แล้วนะเว้ย!
“อย่าใจดีกับมันมาก” รามินทร์พูดจบ ส่งสายตาพิฆาตให้เจนิซอีกทีก่อนเดินกลับเข้าสนาม เจ้าลูกครึ่งตัวกระจ้อยถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วค่อยลงมานั่งชั้นเดียวกับมีน
“ที่บอกให้ช่วยนี่ช่วยอะไร?”
“ก็... พี่ไต้ฝุ่นมันด่าเจนซ์อ่ะ เป็นบ้าอะไรไม่รู้ ก็เลยหนีมานี่ พี่มีนช่วยหน่อยสิครับ แบบว่า... ถ้ากลับไปที่ชมรมตอนนี้นะ เจนซ์ต้องตายแน่เลย”
“ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วนี่นา ไม่เห็นต้องเข้าชมรมอีก”
“ก็นั่นแหละ... แต่พี่ฝุ่นเรียกให้เจนซ์อยู่ก่อนไง จะคุยอะไรไม่รู้ แล้วทีนี้เจนซ์ลืม ก็เลยไปหาเพื่อน พอพี่มันโทรตามนั่นแหละถึงนึกออก แล้วพอกลับไปห้องชมรมใช่ป่ะ หน้างี้ดุมาก ๆ แล้วก็เหมือนมีสีแดง ๆ อยู่รอบตัวไปโหม้ดดดดดดดดดดด” พูดไปก็ทำหน้าจะร้องไห้ไป ไม่รู้ว่าพี่ไต้ฝุ่นจะโมโหอะไรนักหนา แค่ลืมว่าจะต้องอยู่ก่อนแล้วก็ไปกินไอติมกับเพื่อนแป๊บเดียว ฮือออออ ใจเจนซ์มันบางนะเว้ย!
“แป๊บนะ ขอแปลงค่าก่อนแป๊บนึง...”
“พีมีนงะ!”
“ฮ่า ๆๆ จะให้ช่วยคุยกับไอ้ฝุ่นให้หรอ?”
“ครับผม! แบบว่า อย่าด่าเจนิซเลยนะ น้องมันน่ารักมาก ๆ ไรงี้”
เดี๋ยว ๆ พี่ว่ามันไม่ใช่ละ..
“หว่ายยยยย พี่ไต้ฝุ่นโทรมาอีกแล้ว ฮือออ เจนซ์ไปก่อนนะ ไม่งั้นต้องโดนแดกหัวแน่ ๆ เลย ถ้าเจนซ์โทรมาพี่มีนรับสายด้วยนะ คุยกับพี่ไต้ฝุ่นให้ด้วยนะ”
“โอเค ๆ”
ระหว่างที่รอรามินทร์ซ้อมบาสนั้น พี่ก็เอาการบ้านออกมาทำเพื่อไม่ให้เวลาผ่านไปโดยเปล่าประโยชน์ รู้สึกว่าวันนี้จะซ้อมนานกว่าทุกวันแฮะ ทำการบ้านจนจะเสร็จหมดแล้วพวกชมรมบาสเก็ตบอลก็ยังซ้อมไม่เสร็จเลย เอ๋... ที่เหลืออยู่ก็มีแต่คนที่เป็นทีมโรงเรียนนี่นา... ตอนนี้พี่เริ่มจะเบื่อและง่วงแล้วนะ...
- - - - d o u b l e M - - - -
“มีน มีนครับ” เด็กตัวสูงเขย่าเรียกลูกแมวขี้เซาที่ฟุบหลับอยู่กับโต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากสนามบาส
“อือ...”
ยื่นมือปัดผมที่ปรกหน้าให้คนเพิ่งตื่นออกจากกรอบหน้านวล ผมเริ่มยาวแบบนี้ยิ่งน่ารัก ยิ่งดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่ สายตามึน ๆ ของเจ้าเหมียวขี้เซาทำให้รามินทร์อยากจะก้มลงไปฟัดเสียให้ช้ำ เกลี่ยปลายนิ้วลูบแก้วขาวและเลื่อนไปเช็ดขี้ตาให้อย่างอ่อนโยน ตัดหน้าคนที่กำลังจะยกมือขึ้นขยี้ตา มีนครางฮื่อ ๆ ในคอด้วยความง่วงยังหลงเหลือ ตาสวยกะพริบถี่ ๆ ซ้ำ ๆ พร้อมอ้าปากกว้างหาววอด
“กลับบ้านกันเถอะครับ”
“เสร็จแล้วหรอ...?” เสียงเล็กแห้งด้วยเพราะเพิ่งตื่นเอ่ยถาม ตาก็ปรือคล้ายจะหลับอีกให้ได้ รามินทร์พยักหน้าแทนคำตอบ เก็บสมุด หนังสือ และอุปกรณ์เครื่องเขียนต่าง ๆ ของมีนที่วางเกลื่อนโต๊ะใส่กระเป๋าให้ให้เรียบร้อย เจ้าตัวเล็กที่ไม่ได้ทำอะไรก็ยิ้มแป้นเป็นการขอบคุณ ดันตัวลุกขึ้น คว้ากระเป๋าเป้ขึ้นพาดไหล่และออกก้าวเดินไปพร้อมกับรามินทร์
ในโรงเรียนเวลาพลบค่ำ ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีส้ม พระอาทิตย์ใกล้หายลับเส้นขอบฟ้า มีนักเรียนบางกลุ่มยังทำกิจกรรมกันอยู่ มองไปที่สนามฟุตบอลก็จะเห็นนักเรียนชายหลายคนยังวิ่งไล่ลูกกลม ๆ มองไปอีกไกลไกลนักมีนักเรียนอีกกลุ่มกำลังเล่นแบดมินตันกันอย่างสนุกสนาน แต่หากมองไปด้านหลัง จะเห็นเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มองมายังพวกเขาด้วยสายตาแสนเศร้า....
- - - - d o u b l e M - - - -
ภายในห้องนอนสีเหลืองอ๋อยมีลูกแมวตัวน้อยยังนอนขดตัวในผ้าห่ม กอดตุ๊กตาเป็ดเหลืองคู่ซี้ไม่ได้รับรู้ถึงการบุกรุกของเพื่อนที่เลื่อนมาเป็นแฟน ผ้าม่านที่ปิดทึบจนแสงแดดจากด้านนอกไม่สามารถสอดส่องเข้ามารบกวนการนอน ทั้งยังเปิดเครื่องปรับอากาศเย็นฉ่ำ คนบนเตียงจึงหลับสนิทแม้เวลาจะล่วงเลยมาจนถึงสิบโมงเช้าแล้วก็ตาม
เอาเถอะ ไหน ๆ ก็ปิดเทอมแล้ว จะนอนตื่นสักบ่ายสองก็ยังได้ รามินทร์คิดไปในทางที่ดีค่อนไปทางประชดเล็กน้อย ใจจริงก็อยากจะปลุกมีนาให้ตื่นอยู่หรอก แต่เห็นอีกคนยังหลับตาพริ้ม ทั้งปากอิ่มยังยิ้มบางบ่งบอกว่ากำลังฝันดี แล้วเขาจะใจร้ายปลุกให้ตื่นจากห้วงนิทราได้อย่างไรเล่า...
ทำได้เพียงแค่นั่งมองคนน่ารักไปเท่านั้น เฮ้อ.. ความน่ารักของลูกแมวน้อยทำให้เขาอดที่จะเอากล้องขึ้นมาเก็บภาพไว้ไม่ไหว และนอกจากนั้นยังไม่ลืมอัพโหลดให้คนอื่น ๆ ได้เห็นความน่ารักของเจ้าเหมียวอีกด้วย เหตุผลลึก ๆ ของด้านมืดของเขามันก็แค่ต้องการบอกว่า ลูกแมวตัวนี้เป็นของเขา ก็เท่านั้น...
รามินทร์โยนโทรศัพท์มือถือไปที่กลางเตียงใหญ่ ถอดแจ็คเก็ตตัวหนาออกแล้วเหวี่ยงตามไป ท้าวแขนคร่อมร่างของมีนและโน้มลงไปใกล้ จรดริมฝีปากที่หน้าผากเนียน ลากไล่ลงต่ำไปที่เปลือกตาและเลื่อนไปที่แก้มนุ่ม กดปลายจมูกโด่งย้ำ ๆ สูดดมกลิ่นหอมละมุนจากพวงแก้มนวล
“ฮื่อ...”
เมื่อถูกรบกวนเข้าคนขี้เซาจึงขยับตัว ค่อย ๆ ปรือตาขึ้นก่อนกะพริบถี่เพื่อปรับการมองเห็น แม้เห็นเงาตะคุ่มที่ทาบทับอยู่บนตัวก็ทำได้แค่นอนนิ่ง ความง่วงยังคงไม่หายไปไหนทำให้หลับตาลงอีกครั้ง ไม่ได้สนใจเจ้าหมีที่ยิ้มเก้อเพราะคิดว่าลูกแมวจะตื่นมาเล่นด้วย
โธ่...
“มีนครับ ตื่นได้แล้วนะ...” พูดไปก็ไล่จุ๊บไปทั่วใบหน้าน่ารัก สร้างความรำคาญให้มีนเป็นอย่างดี คนถูกก่อกวนพลิกตัวหนี ส่งเสียงไม่พอใจไปให้ และยังดึงผ้านวมคลุมโปง
รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ ล้มไปนอนเบียดกับเจ้าตัวกระจ้อย แขนกอดกระชับลูกแมวที่แปลงร่างกลายเป็นดักแด้มากอด ซบหน้ากับกลุ่มผมสีช็อกโกแลตที่โผล่พ้นผ้าห่ม มีนขยับตัวยุกยิก ลืมตาขึ้นอีกครั้ง อยากจะร้องโวยวายแต่ก็ไม่อยากไปในขณะเดียวกัน จะให้เขาตื่นให้ได้เลยใช่ไหม!!!!
มีนพลิกตัว ถอนหายใจแรง ๆ ตวัดผ้าห่มทิ้งไป มองเจ้าหมีจอมกวนอย่างไม่สบอารมณ์ แม้จะโดนตายิ้มแอคแทคเจ้าเหมียวก็ยังคงมีความไม่สบอารมณ์อยู่ในแววตา ร้อนรามินทร์ต้องรีบหาวิธีไถ่โทษ
“ไปกินข้าวกันครับ”
“ไม่” ตอบกลับทันควัน “ง่วง จะนอน”
“นอนอะไรเยอะ ๆ หือ เดี๋ยวก็บวมฉุเหมือนจันทร์เจ้า”
เบะปากคว่ำก่อนยื่นมือไปหยิกแก้มรามินทร์ เพราะใครกันล่ะที่ทำให้มีนต้องนอนดึกน่ะฮะ! ไม่ใช่เพราะรามินทร์โทรศัพท์มาคุยจนถึงดึกดื่นก็ไม่ยอมวางจนเขาต้องหลับไปทั้งที่ยังคุยค้างอยู่น่ะ พูดแล้วก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี และเมื่อเป็ดเหลืองแสนรัก ถูกแฟนแสนกวนดึงออกจากอ้อมกอดก็หน้างอง้ำกว่าเก่า ง่วงก็ง่วง ยังจะมากวนเขาอยู่อีก!!
มีนขยับตัวเข้าไปชิดรามินทร์ แล้วซุกหน้ากับอกกว้างและยังโอบแขนกอดคนตัวโตเอาไว้เสียเลย เจ้าคนตัวโตเมื่อโดนจู่โจมแบบไม่ทันตั้งตัวก็ได้แต่นิ่ง ก่อนจะกระชับอ้อมกอดลัยอมปล่อยให้อีกคนนอนต่ออีกสักพัก
- - - - d o u b l e M - - - -
หยุดวันนี้พี่ไม่อยากจะไปไหน เลยกะจะอยู่บ้านมันทั้งวัน หลังจากได้นอนจนเต็มอิ่มและกินข้าวจนเต็มพุง พี่มีนคนชิคก็ไม่รู้จะทำอะไร จึงนอนตีพุง ดูหนังอยู่บนเตียงใหญ่สบายอารมณ์ ดูหนังไปก็แอบมองแผ่นหลังกว้างของคนที่นั่งเล่นคอมพิวเตอร์อยู่ งืม ๆ สนใจกันบ้างเดะ!!!
“มินทร์”
“ครับ?” ขานรับแต่ก็ไม่หันหน้ามาหาเลยสักนิด
“จะไปเข้าค่ายกักกันเมื่อไหร่งะ?”
“ค่ายเก็บตัวเถอะ” เจ้าหมีพูดแล้วหัวเราะ พี่ขึงตาใส่คนที่เพิ่งจะหมุนเก้าอี้หันหน้ามาหัน หน้าหล่อเปื้อนยิ้มจนน่าหมั่นไส้
“เออ นั่นแหละ!”
“อาทิตย์หน้านะ... หนึ่งสัปดาห์”
นานง่ะ... ถ้ารามินทร์ไปค่ายก็ต้องไม่เจอกันเลยดิ เพราะจะไปที่ต่างจังหวัดด้วย ทำไงดีงะ จะงอแงก็ไม่ได้ เพราะเจ้าหมีต้องไปเตรียมตัวเพื่อที่จะลงแข่งขันบาสเก็ตบอลในอีกไม่นานนี้
“หน้ามุ่ยแบบนั้นคิดอะไรอยู่” เจ้าหมีลุกจากโต๊ะคอมเข้ามาหาพี่ที่เตียง บังจอโทรทัศน์อีก!
“เปล่าสักหน่อย” เชิดหน้าตอบแล้วยู่ปาก “ไปตั้งอาทิตย์นึง งี้พี่ก็ฟรีดิ”
“อย่าแม้แต่จะคิดเลยเจ้าเหมียว”
“เหมียวบ้าบอกอะไรเล่า! เดี๋ยวชวนจันทร์เจ้าไปเที่ยวดีกว่า ล้าลา~”
รามินทร์มองคนอารมณ์ดีเกินเหตุด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย ยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มจนอีกคนปากยู่ เข้ากันดีนักกับจันทร์เจ้าเนี่ย โดนพาไปทำอะไรพิเรนทร์อยู่เรื่อย จันทร์เจ้าเดี๋ยวนี้ก็เฮี้ยวมาก ทำตัวเป็นอันธพาลทั้งที่อยู่ในร่างลูกหมู ใครมันจะไปกลัว เผลอ ๆ อาจจะโดนซะเอง
“รอนี่ก่อนดิครับแล้วค่อยไปเที่ยวกัน”
“ม่ายยยยยยยยย~”
“จำไว้ ๆ” แกล้งทำเป็นงอนให้อีกคนง้อ แต่ไม่ได้ผลหรอกนะจะบอกให้! คนอย่างพี่มีนน่ะ ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน รู้ทันเว้ย!
“อย่ามามารยา พี่ผ่านโลกมาก่อน พี่รู้ทัน”
อดไม่ได้ที่จะฟัดคนผ่านโลกมาเยอะ ทำเป็นพูดเข้าเถอะ ดูหน้ากูรู้ว่าอ่อนต่อโลกขนาดไหน มีนาเอ๊ย!
“คนผ่านโลกมาเยอะเคยจูบแบบฝรั่งเศสหรือยัง หืม?”
“อะ!” จูบแบบฝรั่งเศส... คือไรงะ...
รามินทร์อยากจะหัวเราะ มีนมองเขาตาแป๋ว ใบหน้าบ่งบอกว่างงสุด ๆ แล้วทำมาเป็นพูดว่าผ่านโลกมากเยอะ
“หึหึ”
“อะไรอ่ะ! บอกมานะเว้ย!”
“คนผ่านโลกมาเยอะน่าจะรู้นะครับ”
“นี่อายุมากกว่านะ อย่ามาล้อเลียน เจ้าเด็กนิสัยไม่ดี!” ลุกขึ้นยืนบนเตียง ชี้หน้าคนอายุน้อยกว่าราวกับเกรี้ยวกราดหนักหนา รามินทร์ส่ายหน้าเบา ๆ ระบายยิ้มบางเอ็นดู
“อายุมากกว่าแค่สองเดือนเอง”
“สองเดือนก็มากกว่า! ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเลยเจ้าเด็กนี่!”
คราวนี้รามินทร์ได้หัวเราะท้องแข็ง คนอายุมากกว่าสองเดือนหน้าเจื่อนลง รู้สึกเสียหน้าแบบแปลก ๆ มีสิทธิอะไรมาหัวเราะกัน ฮึ่ย! จะหงุดหงิดแล้วน้า!!!
“ตกลงจะบอกไหมว่ามันคืออะไร ถ้าไม่บอกก็กลับไปเล่นเกมต่อเลย ไป๊!!!”
“อยากรู้จริงเหรอ?”
ลูกแมวน้อยพยักหน้าหงึกหงัก ใบหน้าแสนซื่อทำให้เขาต้องยิ้มเจ้าเล่ห์ กวักมือเรียกคนตัวเล็กให้เข้ามาหา มีนก็ยอมทำตาม และนั่งลงที่ปลายเตียงเมื่อเจ้าหมีตัวโตดันไหล่ให้นั่ง
“อย่าร้องก็แล้วกันนะ ตั้งใจดี ๆ เพราะนี่จะบอกแล้ว”
ทันทีที่พูดจบรามินทร์ก็แนบริมฝีปากไปประกบกับกลีบปากอิ่มสีเชอร์รี่พร้อมกับประคองท้ายทอยสวยเอาไว้ มีนเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ยกมือจะดันไหล่รามินทร์ออก แต่เมื่อจูบอ่อนโยนเมื่อสักครู่เริ่มแปรผันเป็นร้อนขึ้น!! รามินทร์มองคนที่ยังทำตาโตแล้วยิ้มในใจ คนตัวเล็กเมื่อเห็นตากลมหวานของเจ้าแฟนมองอยู่ก็หลุกหลิกทำตัวไม่ถูก จึงหลับตาปี๋ รามินทร์ค่อย ๆ ใช้ลิ้นเพื่อเปิดปากคนตัวเล็ก เมื่อสามารถแทรกเรียวลิ้นเข้าไปได้เขาก็เริ่มสัมผัสกับลิ้นของมีนอยากหยอกเย้า เมื่อลิ้นสัมผัสกันมีนก็รู้สึกเหมือนโดนไฟช็อต สิ่งที่อยู่ในอกสั่นไหวรุนแรง ในหัวนึกอยากจะผลักรามินทร์ให้ออกห่าง แต่มือกลับไม่มีแรง และทำได้แค่ขยุ้มเสื้อของอีกคนเอาไว้
ความชำนาญของคนตัวสูงทำให้มีนรู้สึกเคลิ้มไปกับมัน ก่อนจะรู้สึกเหมือนขาดอากาศเมื่อลิ้นชื้นขยับไปมาในโพรงปาก เมื่อลืมตาขึ้นก็เห็นว่าอีกคนจ้องอยู่ก่อนจึงรีบหลับตาลงอีกครั้ง
“อะ...”
รามินทร์ค่อย ๆ ดึงลิ้นตัวเองกลับ กดริมฝีปากแนบชิดกับริมฝีปากสีเชอร์รี่เบา ๆ มอบจูบหวานละมุนให้แก่คนรัก ขบเม้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะผละออกมา แมวน้อยของเขาค่อย ๆ ปรือตาขึ้น ดวงตาสวยราวกับลูกแก้วคลอไปด้วยน้ำหล่อเลี้ยง มันน่ารังแกจนรามินทร์ต้องโน้มไปดูดดึงปากอิ่มอีกครั้ง ทำอย่างนั้นอยู่สองสามครั้งและจึงผละออก มีนหอบหายใจแฮ่กขณะที่รามินทร์เช็ดปากให้อย่างนุ่มนวล
“ตอนนี้รู้หรือยัง หือ”
“....”
“สงสัยยังไม่ค่อยเข้าใจ งั้นลองอีกที”
“อย่านะ!!!” เจ้าตัวเล็กรีบยกมือขึ้นปิดปาก ใบหน้าร้อนวูบวาบอย่างห้ามไม่อยู่ แค่นี้ก็อายจะตายอยู่แล้ว ฮื่อออ!
เมื่อรามินทร์มองด้วยสายตาหวานฉ่ำก็ยิ่งส่งผลให้ใบหน้าร้อนวูบ
โอเค... ต่อไปนี้อยากรู้อะไรจะไปหาจากอินเทอร์เน็ตแล้ว!!
-----------------------------------
- เฮลโหลลลลลลลลลลลลลลลลล
- พี่มีนนี่ก็ฮอตจังงงง ขอฟัดทีดิ๊!
- รามินทร์ be like...
(http://upic.me/i/l8/ramin-be-like.jpg)
555555555555555555555555555555555555
(จำที่มาของรูปไม่ได้ ขอโทษค่าาาาา)
- ผิดพลาดประการใดก็ขออภัย ณ ที่นี่นะเจ้าคะ..
- ขอบคุณทุกคนนะคะ
- ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า /โป้งชี้ก้อย
-
:pig4: :pig4:
-
ฮือออ
เค้าอยากฟัดน้องแมวน้อยด้วยอะ
น้องมีนน่ารัก ป้าๆก็พากันหลงไม่แพ้รามินทร์หรอกก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอฟัดพี่มีนด้วยคนนนนนนนนนน
-
พี่มีนตกหลุมพลางรามินทร์แล้ว :katai2-1:
-
ตกหลุมความน่ารักของพี่มีนค่ะ
อยากดึงมาฟัดแก้มแรงๆ สักที :mew1: :mew1:
-
มีนา ทำไมน่ารักงี้ลูก ถถถถถถ ไม่ทันคนเจ้าเล่ห์อย่างรามินทร์สินะ คึคึ อยากเห็นมีณนนโดนกด คึคึ
-
ติดใจจูบแบบผู้ใหญ่รึยังพี่มีน มินทร์ร้อนแรง
:hao6: :hao6:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
น่ารักตลอดเวลาาาา โง้ยยยยยย ชอบบบบบ :-[
พี่มีนชอบล่ะสิ๊ จูบแบบฝรั่งเศส :hao6:
มินทร์รีบๆกินพี่มีนน อิอิ
-
คนผ่านโลกมาเยอะไปไม่เป็นเลยสิ่ทีนี้ คึคึ
-
ใสๆ สวยๆ
-
มินทร์นายเนียนจุ๊บพี่มีนนี่นาาาา :hao7:
-
แหมมมม... หมีทำเนียนดีฟคิสเหมียวน้อยนะ
หุหุ เป็นไงล่าา หวานใช่ป่าว อย่างนี้ก็ต้องอัพเลเวล
ขึ้นไปอีกน๊าา. อย่าปล่อยให้เหมียวลอยนวล
ม่ายงั้น กลายเป็นรามินทร์คนกากแน่ๆ :mew1:
-
น่ารักมากเลยครับทำไมเราพึ่งเข้ามาอ่านเนี้ย
-
d o u b l e M
t w e n t y – e i g h t
รามินทร์ขยับมือลูบหน้าและยื่นแขนอีกข้างไปปิดเสียงนาฬิกาปลุกที่ส่งเสียงเตือน เหลือบมองคนที่นอนอยู่ด้วยกันเมื่อคืนขยับตัวเล็กน้อยอย่างลุ้น ๆ ว่าอีกฝ่ายจะตื่นหรือไม่ รามินทร์ยกยิ้มบาง โน้มลงไปหอมหน้าผากเนียนแล้วขยับตัวลงจากเตียง เพื่อเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว
“ตื่นมาทำไมครับ?” เอ่ยถามคนที่นั่งตาปรืออยู่บนเตียงทั้งใบหน้างัวเงีย เวลาในตอนนี้แค่ตีสี่สามสิบห้านาทีเท่านั้น คนขี้เซาอย่างแมวน้อยของเขาน่าจะตื่นสักเก้าหรือสิบโมงด้วยซ้ำ หึหึ
คนถูกถามไม่ตอบ แต่เบะปากคว่ำ เมื่อรามินทร์เดินเข้ามาใกล้ก็กางแขนออกแล้วกอดเอวหนาของแฟนตัวโตเอาไว้ผมกับซบหน้ากับหน้าท้องแกร่ง รามินทร์เลิกคิ้วมองเจ้าแมวขี้เซาที่แปลงร่างเป็นแมวขี้อ้อน เด็กตัวสูงลูบเรือนผมนุ่มอย่างเบามือก่อนจะดันอีกคนให้นอนราบกับเตียง เจ้ามีนจึงเปลี่ยนจากกอดเอวเป็นกอดคอไว้แทน...
“อ้อนอะไรหืม?” ถามพลางไล้จูบทั่วใบหน้านวล
“งือ...”
“ไม่งอแงเนอะ”
คนถูกบอกไม่ให้งอแงครางเครือในลำคอ มีนปืนขึ้นไปนอนทับบนตัวรามินทร์ ซุกหน้ากับซอกคอของอีกคน ก่อนจะแนบริมฝีปากจูบผิวเนื้อเย็น ๆ ของคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ขณะที่มือใหญ่ของรามินทร์ก็ลูบไล้ผิวเนียนขาวไม่ห่าง
“นอนต่อเหอะ เดี๋ยวนี่จะออกไปแล้ว” สิ้นคำพูดเจ้าของห้อง ดูเหมือนว่าลำแขนเรียวเล็กจะยิ่งกระชับแรงโอบรัดลำคอเขาแน่นขึ้น รามินทร์ยิ้มกว้างเมื่อรู้สาเหตุที่มีนาคนดื้อแปลงร่างเป็นแมวอ้อน
อยากให้อยู่ด้วยก็บอกมาสิครับ
“นี่จะสายแล้วนะ..”
“แล้วแต่สิ!” เชิดหน้าตอบพร้อมทำปากยื่น ด้วยความหมั่นเขี้ยวรามินทร์จึงจัดการฉกชิมความหวานจากกลีบปากอิ่ม
“ไม่อยากให้ไปหรอครับ?”
“เปล่าสักหน่อย”
“.....”
มีนเงยหน้าขึ้นมองเมื่ออีกคนเงียบไป ร่างเล็กขยับตัวลงจากการนอนทับรามินทร์แล้วนั่งข้าง ๆ แทน ลูกแมวตัวกระจ้อยก้มหน้าลงต่ำ ประทับริมฝีปากที่หน้าผากของเจ้าหมี ไล่ลงมาเรื่อย ๆ ที่แก้มขาวจนมาหยุดที่ริมฝีปาก มีนกดย้ำ ๆ กับกลีบปากหยักของรามินทร์ ดึงคอเสื้อของเจ้าแฟนลงและแนบริมฝีปากกับจี้ของสร้อยคอที่รามินทร์ใส่ตรงตัวอักษร M (สร้อยที่ให้ตอนวันเกิด) เป็นการง้อและอ้อนไปในตัว...
ไม่ไปมันแล้วค่ายเก็บตัวเนี่ย!!
“ไปด้วยกันเหอะมีน!”
“บ้าหรอ คนนอกไปได้ที่ไหนเล่า!” พูดเสร็จก็ย่นจมูกใส่รามินทร์ ด้วยความหมั่นไส้หน้ากาก ๆ นั่นพี่จึงกัดปลายจมูกโด่งไปทีหนึ่งแล้วเอนตัวลงไปทับรามินทร์ไว้(ในแนวขวาง) แต่มันเหมือนเป็นการเปิดช่องให้อีกคนยังไงก็ไม่รู้ รามินทร์จับคอขาวไว้เองก่อนจะพรมจูบไปที่ลำคอ ลาดไหล่ และอกของคนตัวขาวในส่วนที่โผล่พ้นเสื้อผ้าออกมา
อืม... ผิวขาว ๆ นุ่ม ๆ แบบนี้มันน่าทำให้เป็นรอยจริง ๆ อ่า... ไม่ใช่รอยขีดข่วนหรอกนะ แต่เป็นรอยจูบของเขาต่างหาก
“อะ!” คนตัวเล็กร้องขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดที่บริเวณหน้าอก “ทำอะไรน่ะ!” ถามพร้อมกับทำหน้ายุ่งและลูบอกตัวเองไปด้วย
รามินทร์ยิ้มพราย มองรอยที่ทำไว้ด้วยความพอใจ
“มากัดนี่ทำไมอ่ะ เจ็บ...”
“ขอโทษครับผม ให้กัดคือเลยอะ” ว่าแล้วก็แหวกคอเสื้อลงและยื่นให้อีกคน และกลายเป็นเขาเองที่เบิกตากว้างเพราะไม่คิดว่ามีนจะทำจริง ๆ เจ้าตัวเล็กงับผิวขาวของรามินทร์ไปเต็ม ๆ ก่อนจะออกแรงกัด แต่ไม่แรงหรอกนะ พี่มีนก็ไม่อยากให้รามินทร์เจ็บไง งืม ๆ เมื่อผละออกก็ยิ้มแฉ่งมองผลงานของคน บริเวณไหปลาร้าของรามินทร์มีรอยฟันเล็ก ๆ สีแดงกึ่งเข้มกึ่งจางประทับอยู่ และเพิ่มท็อปปิ้งด้วยการเคลือบน้ำลาย
(...................)
“มินทร์จะไปเมื่อไหร่หรอ?”
“อืม... อีกสักพักก็ไปแล้วล่ะ”
; __ ;
ไม่ไปได้ไหมงะ พี่เหงา พี่ไม่มีเพื่อนเล่น งื่อ...
วันนี้เป็นวันที่รามินทร์ต้องไปเข้าค่ายไง แล้วก็ไปตั้งหนึ่งอาทิตย์เลยนะ ต้องคิดถึงมากแน่ ๆ เลย ฮื่อ
“ไว้นี่จะโทรหาบ่อย ๆ นะ ถ้าเหงาก็ไปเล่นกับจันทร์เจ้า”
“ไม่เอา... มินทร์ต้องซ้อมไม่ใช่อ่อ แล้วมันก็จะต้องเหนื่อยมาก ๆ แน่เลย มินทร์ก็ต้องพักสิ”
“แค่ไม่เห็นหน้ากันอาทิตย์หนึ่งก็แย่แล้วนะครับ จะไม่ให้คุยเลยหรอ...?”
“งื่อ... งั้นคุยก็ได้”
“น่ารักมาก จุ๊บ!”
แงะ มาจุ๊บพี่ทำไมเล่า ไอ้บ้านี่!
“เลิกวอแวกับหน้านี่ได้แล้วนะ! ไปได้แล้ว เดี๋ยวก็โดนทิ้งหรอก”
“ไม่อยากไปแล้วอ่ะแมวเหมียว~” รามินทร์โอดครวญพร้อมซุกหน้าซบอกเล็กและเม้มผิวขาวด้วยความเนียนขั้น –est
“นี่เบื่อหน้ามินทร์แล้วว่ะ รีบไปไป๊ ชิ่ววววว!”
“โห ไล่กันงี้เลย ได้มีน ได้” รามินทร์ผละออกจากเนื้อขาวด้วยความเสียดาย เดินไปคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าที่จัดเตรียมไว้แล้วขึ้นสะพาย ความน้อยใจวิ่งพล่านไปทั่วร่าง พูดมาได้นะว่าเบื่อเขา เดี๋ยวเถอะ! รอให้เขากลับจากค่ายแล้วจะโดนไม่ใช่น้อย
เฮ้ย!! อะไรงะ!! ทำไมรามินทร์ทำไมงี้ เมื่อกี้พี่พูดเล่นนะ ฮืออออออออออ ไม่อาววววววววววว
มีนรีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งเข้าไปกอดคนที่กำลังจากออกจากห้องจากด้านหลัง
“งื่อ... ไม่เอา นี่พูดเล่น”
“...”
“รามินทร์ต๋าไม่งอนนี่น้า~”
“...” รามินทร์ยังนิ่งเงียบจนอีกคนใจเสีย ถ้าเจ้าตัวเล็กโผล่หน้ามาดูจะได้รู้แน่ ๆ ว่าเจ้าหมีขี้งอนนั้นกำลังยิ้มกว้างจนตากลมโตกลายเป็นรูปสระอิ
ที่แกล้งงอนก็เพราะอยากให้ง้อหรอก...
“มินทร์ง่า ไม่เอา ไม่งอน ดีกัน ๆ เค้าล้อเล่นนะตัวเอง~” น้ำเสียงแง้ว ๆ ทำให้รามินทร์อยากหันไปฟัดเสียให้หนำใจ แต่ในเมื่อริอาจจะแกล้งงอนแล้วก็ต้องทำให้ถึงที่สุด
“มินทร์... โกรธจริงหรอ นี่ล้อเล่น”
“...”
“จริง ๆ แล้วไม่อยากให้ไปต่างหากเลยต้องไล่ เพราะไม่งั้นนี่ต้องงอแงรั้งมินทร์ไว้แน่เลย งื่ออออ ไม่งอนสิ มีนขอโทษ~”
รามินทร์ดึงแขนเล็กที่เกาะกอดเอวอยู่ออก ส่งผลให้คนตัวเล็กน้ำตาร่วงเผาะเพราะคิดว่าโดนโกรธแล้วจริง ๆ
“ร้องไห้แบบนี้ความชิคหายหมดเลยนะรู้เปล่า?”
คนชิคที่ว่าเงยหน้าขึ้น เห็นรอยยิ้มอบอุ่นที่คุ้นเคยแล้วก็เบะปากร้องไห้แง ๆ รามินทร์ใช้นิ้วหัวแม่มือปาดน้ำตาจากใบหน้าใสออกแล้วดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด
“ไม่ได้งอนครับ ไม่ร้องนะ โอ๋ ๆ”
“จริง ๆ นะ” พูดถามเสียงอู้อี้ รามินทร์บอกหนักแน่นและหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่เป็นการยืนยัน
“จริงครับผม”
และส่งนิ้วก้อยไปเกี่ยวกับนิ้วก้อยเล็กที่ชูขึ้นมา...
- - - - d o u b l e M - - - -
“น้องมีนจะกลับแล้วหรอลูก?” เสียงคุณป้าเอ่ยถามเมื่อเห็นมีนเดินสะพายเป้ลงมาจากชั้นสอง เจ้าตัวเล็กยกมือสวัสดี
“ครับ คุณป้า”
“อยู่ทานอาหารเช้าด้วยกันก่อนสิจ๊ะ”
“อ่า... ครับ”
เพราะไม่รู้จะปฏิเสธอย่างไรจึงตอบตกลง คุณแม่ของรามินทร์เป็นคนใจดีมาก ๆ ชอบมีขนมมาฝากพี่บ่อย ๆ แล้วครอบครัววัฒนาธิชัยก็น่ารักกันทุกคนเลยด้วย... น่าอิจฉารามินทร์จังเลยน้า ที่ได้เกิดมาในครอบครัวที่ดีแบบนี้
ใบหน้าน่ารักสลดลงเมื่อเผลอคิดไปถึงเรื่องที่ไม่ควรคิด
“กับข้าวไม่อร่อยหรอน้องมีน ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?”
“เปล่า เปล่าครับคุณป้า อร่อยมาก ๆ เลย” คนตัวเล็กสะบัดหน้าปฏิเสธและไล่ความคิดในหัวทิ้งไปในคราเดียวกัน เจ้ามีนยิ้มแฉ่งอย่างน่าเอ็นดู
“เอ๊ะ! หรือว่าคิดถึงรามินทร์”
“คุณก็ไปแกล้งเด็ก” คุณผู้ชายของบ้านเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ คุณป้าหัวเราะน้อย ๆ ก่อนจะบอกว่าอย่าถือสา แค่แซวเล่นเท่านั้น เพราะเห็นว่ามีนกับรามินทร์สนิทกันมาก
มีนยิ้มบาง อดปวดหนึบในอกไม่ได้ ถ้าคุณป้าและคุณลุงรู้เรื่องความสัมพันธ์ของเขาและรามินทร์จะเกิดอะไรขึ้น ท่านทั้งสองจะรับได้หรือเปล่า แล้ว... จะเกลียดมีนหรือเปล่า? แค่คิดว่าสายตาอ่อนโยนต้องเปลี่ยนเป็นชิงชังคนตัวเล็กก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว
อย่าเกลียดมีนเลยนะครับ...
“มีนกลับก่อนนะครับ ไว้จะมาเยี่ยมอีกนะฮะ สวัสดีครับ”
“กลับดี ๆ นะลูก”
คุณผู้หญิงแห่งวัฒนาธิชัยมองตามเด็กตัวขาวที่วิ่งดุ๊กดิ๊กขึ้นรถที่เธอบอกให้ไปส่งเพื่อนสนิทลูกชายให้ถึงบ้าน เธอถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในบ้าน นั่งลงข้างสามีที่นั่งดูข่าวยามเช้าก่อนออกไปทำงาน
“ยังทำใจไม่ได้หรือไงคุณ?”
“เปล่าสักหน่อยค่ะ”
“ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของเวลาเถอะ เป็นมีนก็ดีกว่าเป็นคนอื่น”
คุณหญิงถอนหายใจออกมาอีกครั้ง แล้วจึงยิ้มบางเบาและพยักหน้ารับคำพูดของสามี เรื่องความสัมพันธ์ของเด็กทั้งสองคนใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ด้วยทั้งผ่านอะไรมาก่อน และด้วยทั้งลูกชายคนเล็กเข้ามาสารภาพกับเธอเองว่าแอบรักเพื่อนสนิทและกำลังคบหาดูใจกันอยู่ เมื่อได้ยินก็ถึงกับช็อกไปจนคนเป็นลูกใจเสีย
“แม่ครับ ผมมีเรื่องจะบอก”
“หืม? มีอะไรหรอรามินทร์” รามินทร์เม้มริมฝีปากเล็กน้อย ความกังวลเริ่มก่อนตัวขึ้นเมื่อผู้เป็นมารดาส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้
“ผมกำลังคบอยู่กับมีน”
“เอ๋...?”
“ผมเป็นแฟนกับมีนครับ”
เมื่อได้ฟังการยืนยันอีกครั้ง คุณแม่ยังสวยก็นิ่งไปด้วยความตกใจและอะไรหลาย ๆ อย่าง มีน? น้องมีนที่เป็นเพื่อนสนิทมาตั้งแต่เด็กน่ะหรือ?
“แม่ผิดหวังหรือเปล่า?” เธอกะพริบตาถี่ มองหน้าคนถามที่ตอนนี้ขมวดคิ้วด้วยความกังวล คุณผู้หญิงเงียบไปพักใหญ่ก่อนจะตอบกลับด้วยคำถาม
“รามินทร์เป็นเกย์หรอลูก?”
“เปล่าครับ ผมแค่ชอบมีนคนเดียว” ตอบกลับฉะฉานไม่มีความลังเล สายตาหนักแน่น แน่วแน่ของลูกชายทำให้เธออ่อนใจ “แม่ผิดหวังในตัวผมหรือเปล่าครับ?”
“ไม่หรอกจ๊ะ... ขอบคุณนะที่มาบอกแม่” เด็กหนุ่มตัวสูงเลิกคิ้วเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคุณแม่ ไม่โกรธหรือโมโหเลยงั้นเหรอ? มือใหญ่จับมือของแม่ขึ้นมาแนบใบหน้าก่อนจะหอมหลังมือของแม่เบา ๆ
“ขอบคุณครับ”
“แม่รับได้จริง ๆ ใช่ไหม?”
“รับได้สิ เดี๋ยวนี้มีให้เห็นเยอะจะตายไป จริงไหม” รามินทร์ยกยิ้ม “บางที... แม่อาจจะรับได้เพราะเป็นน้องมีนก็ได้นะ”
“อ่า... คงงั้นมั้งครับ แม่รักมีนมากกว่าผมอีกมั้ง”
“ถูกต้องเลยจ้ะ...” คุณหญิงหัวเราะกับหน้ายุ่ง ๆ ของรามินทร์ ไม่รู้ไม่พอใจที่แม่รักน้องมีนมากกว่าตัวเอง หรือเพราะหวงน้องมีนกันแน่ เจ้าเด็กคนนี้กับเรื่องของน้องมีนนี่เก็บอาการไม่เป็นเลยหรือยังไงนะ
“แม่ไม่เสียใจจริง ๆ หรอครับ? ผมไม่มีหลานให้แม่นะ”
คุณผู้หญิงหรี่ตามอง “แม่ไม่เสียใจ แค่ตกใจเท่านั้นเอง แต่ว่าจะคบกันไปทั้งชีวิตเลยงั้นเชียว?”
“ผมบอกไม่ได้หรอกครับว่าจะคบไปทั้งชีวิตหรือเปล่า แม่ต้องรอดูนะครับ”
“เฮ้อ... ยังไงแม่ก็ห้ามความรู้สึกของลูกไม่ได้อยู่ดี เลี้ยงลูกนี่เลี้ยงได้แค่ตัวจริง ๆ เลยน้า”
“ยังไงแม่ก็มีคุณนาวินกับคุณวานินอยู่แล้วหนิ ปล่อยผมไปเถอะครับ”
“จ้ะ! เจ้าเด็กคนนี้” โยนค้อนใส่ลูกชายวงใหญ่ “แล้วนี่ น้ากานต์เขารู้หรือเปล่าลูก?”
“ผมขออนุญาตน้ากานต์ดูแลมีนาตั้งแต่ยังไม่คบกันด้วยซ้ำครับ”
“ตายจริง แล้วน้าเขาว่ายังไงบ้างล่ะ?”
“ก็นิ่ง ตกใจไปพักหนึ่งเหมือนแม่นั่นแหละ สักพักก็ยิ้ม แล้วก็บอกว่า “ฝากดูแลน้องมีนด้วยนะคะ” เล่นเอางงไปเลย ทีแรกนึกว่าจะโดนไล่ออกจากบ้านซะอีก”
“งั้นก็ต้องดูแลให้ดีล่ะ”
“แม่ไม่บอกผมก็ทำอยู่แล้วล่ะครับ”
“แม่พักผ่อนเถอะครับ ผมขอตัวก่อน”
“จะไปโทรหาน้องมีนของแม่หรือไง!?”
“มีนของผม!!” เจ้าลูกชายประกาศกร้าวแล้วออกจากห้องของมารดาไป
คุณผู้หญิงยกมือขึ้นบีบขมับตนเองเบา ๆ เมื่อมองหลังมือของตัวเองก็รู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา เจ้าเด็กคนนี้นี่ ตัวไปแล้วยังทิ้งความอบอุ่นไว้ให้นึกถึงอีก แล้วแบบนี้เธอจะโกรธได้ยังไงกัน อย่างว่าแหละนะ เรื่องความรู้สึกห้ามกันไม่ได้ ความรักจะเกิดก็ไม่บอกกล่าว รักก็คือรัก ไม่เจาะจงว่าต้องเป็นหญิงหรือชาย เธอเองก็ไม่ได้หัวโบราณที่จะรับเรื่องแบบนี้ไม่ได้ คนที่ลูกชายรักก็เป็นเด็กที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็ก น้องมีนเองก็เป็นเด็กดี เป็นเด็กน่ารัก เธอไม่ใจร้ายพอที่จะห้ามความรักระหว่างทั้งคู่แน่นอน แต่... คุณแม่ขอเวลาทำใจแป๊บนะคะ /กำยาดมแน่น
- - - - d o u b l e M - - - -
“งืม นี่อยู่บ้านจันทร์เจ้าแล้ว ... กลับหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จง่ะ ... อื้ออออ บอกตัวเองเถอะ ... ฮ่าฮ่าฮ่า ... โอเคครับ ... ตั้งใจซ้อมนะเจ้าแฟน บ๊ายบาย~”
จันทร์เจ้ามองคนที่คุยโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดีด้วยความหมั่นไส้ ริมฝีปากเล็กเบะลงทุกครั้งยามที่ได้ยินเสียงใสเอ่ยโต้ตอบกับปลายสาย ไม่รู้หรอกว่าคุยอะไรกัน แต่หมั่นไส้อ่ะ จะทำไมล่ะ! พูดไปก็ยิ้มไป ทั้งหัวเราะคิกคิกคักคัก มีความสุขกันมากไหมล่ะ! เชอะ! เขินบิดจิกหมอนใบโตของเราจนนุ่นด้านในจะออกมาเซย์เฮลโลอยู่แล้ว ฮึ่ย!! หมั่นไส้ ๆๆ
แบบนี้แถวบ้านเรียก #โสดแล้วพาล – มีนณนนท์ไม่ได้กล่าวไว้
“เป็นอะไรน้องจิ๋ว?” คุณถูกถามบึนปาก เชิดหน้าใส่ แล้วจึงสะบัดหน้าหนี ปล่อยให้คนที่เพิ่งคุยโทรศัพท์เสร็จเหวอค้างด้วยความไม่เข้าใจ
“น้องจิ๋วอ่า~ งอนอะไรพี่” คลานจากพื้นอีกฝั่งเข้าไปใกล้คนหน้ามุ่ย มีนยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มขาวนุ่มนิ่มคล้ายมาร์ชเมลโลว์ของจันทร์เจ้า ดึ๋ง ๆ น่าย้ากกกกกก เจ้าชับบี้!
“มายุ่งอะไรกับแก้มเรา!”
“งูยยย หนูจันทร์งอนอะไรง่า พี่มีนทำอะไรผิดครับ?”
“ไม่รู้!”
“เอ้า..” มีนเกาหัวแกรก ๆ และไม่นานคนที่บอกว่าไม่รู้ก็เริ่มพลั่งพรูคำพูดออกมา
“มาหาเราแต่ก็โทรคุยกับรามินทร์อยู่ได้อ่ะ คิดถึงมากก็ตามไปเลยดิ! ฮึ่ย! เราอยู่ใกล้ ๆ แค่เนี้ยยังไม่สนใจเลย อยากเล่นกับเราหรือมาเปลี่ยนที่คุยโทรศัพท์กันแน่! เราจะโมโหแล้วนะ”
“หนูจานนนนนนนนนทร์~” คนที่คล้ายจะถูกงอนรีบเข้าไปกอดเอาใจ จันทร์เจ้ายังคงเชิดหน้าไม่ยอมหายงอนเสียที
ถ้าไม่มีพุดดิ้งนมสดมาง้อเราจะไม่หายงอนหรอก บอกไว้เลย!
- - - - d o u b l e M - - - -
“นี่มาถึงค่ายแล้วนะ” รามินทร์ส่งเสียงลงไปตามสาย ได้ยินเสียงกุกกักก่อนเสียงใสจะตอบกลับ
(“งืม นี่อยู่บ้านจันทร์เจ้า”)
“อ้าว กลับจากบ้านนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่?”
(“กลับหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จง่ะ”)
“โอเคครับ ถ้าจันทร์เจ้าพาไปไหนก็อย่าแรดนะ”
(“อื้อออออ บอกตัวเองเถอะ!”)
“บ้าอะไรล่ะ มีแต่ผู้ชายตัวควาย ๆ”
(“ฮ่าฮ่าฮ่า”)
“รามินทร์!! โค้ชเรียกรวมแล้ว!!” เสียงเวฟตะโกนบอก รามินทร์พยักหน้ารับรู้ให้กับเพื่อน
“นี่ต้องไปแล้ว ไว้จะโทรหาใหม่นะ”
(“โอเคครับ”)
“....”
(“ตั้งใจซ้อมนะเจ้าแฟน บ๊ายบาย~”)
เสียงใสน่ารักกับประโยคสุดท้ายที่เอ่ยบอกทำให้รามินทร์อยากจะหนีค่ายทั้งที่เพิ่งถึงไม่กี่นาที มีไม่กี่ครั้งหรอกที่มีนาจะเรียกรามินทร์แบบนั้น จะว่าเขาหลงแฟนก็ว่าไปเลย เพราะนั่นมันคือความจริงซึ่งเขาไม่ซีเรียส แต่ให้ตายเถอะ! อยู่ห่างกันแบบนี้แล้วยังจะมาทำตัวน่ารักใส่เขาอีก จะทรมานกันหรือไงนะเจ้าเหมียว!
-------------------------------
- สวัสดีค่าาาาาาาาา
- ตอนนี้ก็หาสาระไม่ได้อีกเช่นเคย5555555555555 (ชอบจันทร์เจ้าง่ะ /เก็บใส่ถุงกลับบ้าน)
- เหมือนใกล้จะจบแล้วอ่ะ ครอบครัว ผู้ใหญ่ก็รู้แล้ว หมดมุก
- นิยายของ ฮบก. นี่ไม่เคยมีดราม่าครอบครัวเหลย TwT
- ถ้าหากพบเจอคำที่พิมพ์ผิด หรือพิมพ์ตก รบกวนช่วยบอกด้วยนะคะ จะได้กลับไปแก้ บางทีดูหลายรอบแล้วมันอาจจะคลาดสายตาไป
- ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์ค่ะ
- ไว้เจอกันตอนหน้าครับผม
.โป้งชี้ก้อย
-
ขอเก็บจันทร์เจ้าใส่ถุงกลับบ้านด้วยคนค่ะ
เด็กอะไรน่ารักจริงจริ๊งงงงงงงงงง ม๊วฟฟ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
น้องมีนช่างน่ารักอะไรอย่างนี้ ขอแบบนี้ใส่กล่องกลับบ้านหนึ่งที่ค่ะ
-
อยากเก็บพี่มีนกับหนูจันทร์ไปนอนกอดสักคืนจัง
น่ารักมากๆ ค่ะ
:hao7: :mew1:
-
ตัลล๊าคคคคคค
-
ชอบมินทร์กับมีนมากกว่า แพ็คใส่กล่องกลับบ้านได้มั้ยอ่าาาา///เตรียมกล่อง
-
:pig4: :pig4:
-
พี่มีนเป็นแมวขี้อ้อน
ส่วนจันทร์เจ้าไม่ค่อยเห็นแก่กินเท่าไรเลยยยยยยยยย
-
จันทร์เจ้ามาแปปเดียวแต่น่ารัก
-
:กอด1: :pig4:
-
มีนขี้อ้อนนนนนนนน เอ๊ะ...หรือว่าขี้อ่อยนะ 5555555
-
พี่มีนคนชิคกับน้องมินทร์รูปหล่อใกล้จบแล้ว งั้นต่อไปขอเป็นเรื่องจันทร์เจ้าบ้างได้มั้ยคะ
-
หนูมีนน่าย๊ากกกกกกกกก อยากได้ / me โดนรามินทร์ถีบ
-
น่าย้ากกกก
-
อยากได้น้องจิ๋วมาอยู่ที่บ้านด้วยอ่ะ 555555555 น้องจิ๋วตั้ลล้าคคคคค ถ้าเอามาจะจับตั้ง เอาขนมทุกชนิดมาประเคนถึงที่
แล้วก็นั่งมอง นั่งจิ้มแก้มดึงแก้มให้ย้วยยยยไปเลย > //////////// <
double M ก็น่ารักเหมือนเดิ๊ม ขอส่งแฮชแท็ก #รามินทร์คนหลงแฟน ไปค่ะ 555555555 หลงอะไรเบอร์นี้นาจาาา
ช่วงที่ไปค่ายขอให้น้องมีนทำตัวดีๆนะ! อย่าไปซนไปอ่อยใครแบบไม่รู้ตัวล่ะ เดี๋ยวมินทร์กลับมาจะเสียใจแย่
รออ่านตอนต่อไปค่า >_____< ชอบเรื่องนี้อ่า น่ารักสบายๆอ่านได้เรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลย 5555555
-
d o u b l e M
t w e n t y – n i n e
“มันเป็นอะไรวะ?” เด็กหนุ่มตัวสูงวางแขนบนไหล่รุ่นน้องที่ค่อนข้างสนิทกันพร้อมเอ่ยถาม
“โค้ชยึดโทร่าแงะ โทรหาไอ้ห้อยไม่ได้” เวฟตอบกลั้วหัวเราะ
มันหงุดหงิดมาตั้งแต่วันแรกที่โค้ชยึดโทรศัพท์แล้ว ไม่ได้ส่งข้อความหรืออะไรไปบอกห้อยศรีด้วยว่าจะไม่ได้ใช้โทรศัพท์ แล้วนี่ก็เป็นวันสุดท้ายที่จะอยู่ค่าย พรุ่งนี้เช้าก็เดินทางกลับกัน โค้ชคืนโทรศัพท์ตั้งแต่การซ้อมครั้งสุดท้ายจบลง แต่มีแค่รามินทร์คนเดียวที่ไม่ได้มือถือคืนเพราะโค้ชหมั่นไส้มันโดยส่วนตัว จริง ๆ ก็แค่จะแกล้งเท่านั้น
ส่วนรายนั้นก็กลายเป็นบ้าแค่เพราะไม่ได้คุยกับแฟน
“ห้อย?”
“ห้อยศรีไง ไอ้มีนอ่ะ”
“อ๋อออออ”
“ไม่ร้องนะ” เวฟตบไหล่เจ็นเนอร์ “เดี๋ยวน้องเวฟดามใจให้เอง คริคริ”
“ไอ้สัด! ไปไกล ๆ ส้นตีนกูเลย”
เวฟหัวเราะร่วนก่อนจะวิ่งหนีเมื่อเจ็นเนอร์ทำท่าว่าจะถีบจริง ๆ โด่วววว แกล้งนิดแกล้งหน่อยทำเป็นขึ้น
- - - - d o u b l e M - - - -
“มึง!” รามินทร์สะบัดไหล่อัตโนมัติเมื่อถูกสัมผัส คนมาใหม่หน้าเจื่อนเล็กน้อยแต่ก็ยังยิ้ม “โทษที”
“อือ” รามินทร์ตอบรับในลำคอ ตอนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี ไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
“มาทำอะไรตรงนี้คนเดียววะ กูเห็นตั้งนานละ”
เขาไหวไหล่ ใช่เรื่องที่ต้องมาพูดมากกับคนที่ไม่สนิท เจ้านั่นเป็นเด็กของอีกโรงเรียนที่มาเก็บตัวเหมือนกัน ชื่อโฟม เคยแข่งกันสองสามแมช
ก็ดี ไม่ได้น่ากลัว แต่ก็ไม่ควรประมาท
“มีโทรศัพท์หรือเปล่า?” รามินทร์ถาม หลังจากเงียบอยู่นาน เด็กหนุ่มร่างโปร่งรีบคลำตามตัวแล้วส่งโทรศัพท์มือถือของตนให้โดยไม่ได้เอ่ยถามเหตุผล “ขอบใจ”
“ทำอะไรอยู่?” รามินทร์กรอกเสียงลงไปเมื่อปลายสายกดรับ
คิดถึงจะแย่...
(“ใครน่ะ?”)
“รามินทร์”
(“..........”)
“มีนครับ”
(“หายไปไหนทำไมเพิ่งโทรมา!!!!”)
เด็กตัวสูงยิ้มมุมปากเมื่ออีกคนร้องโวยวาย
“ก็... ซ้อม”
(“ไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยเหรอ...?”) ได้ยินเสียงหงอย ๆ แบบนั้นแล้วอยากจะดึงอีกคนมากอดให้แน่นแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่เพื่อเป็นการปลอบใจ
“มีเวลาพัก แต่โค้ชยึดโทรศัพท์ไป”
(“ง่ะ... แล้วนี่เบอร์ใครอ่ะ?”)
“เบอร์ใครดีนะ”
(“ดี ๆ นะคุณ”)
“หึหึ เพื่อนในค่ายนี่แหละ”
(“อย่าให้รู้ว่ามีกิ๊กนะครับคุณแฟน // รามินทร์ไม่มีหรอก แต่พี่มีนมีไปแล้วววววววว // เชี่ยน้องจิ๋ว!”)
“หมายความว่ายังไง?”
(“จิ๋วก็พูดไปเรื่องอ่ะ”)
“มีน”
(“หูยยย อย่าทำเสียงแข็งงั้นดิ ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ”)
“อย่าให้รู้เอง”
(“จะกลับเมื่อไหร่งะ?”)
เปลี่ยนเรื่องเก่งจริง ๆ
“พรุ่งนี้เช้าครับ”
(“อือ... งั้นแค่นี้แหละ ไม่อยากคุยด้วยแล้วอ่ะ”
และจากนั้นสัญญาณก็ถูกตัดไป... รามินทร์จิ๊ปาก กดลบเบอร์ที่เพิ่งโทรออกล่าสุดแล้วส่งคืนให้เจ้าของ พูดมาได้ยังไงว่าไม่อยากคุยกับเขา นี่ไม่คิดถึงกันเลยใช่ไหม!
“คุยกับแฟนหรอวะ?”
“อืม”
“โห แฟนมึงคงสวยมากอ่ะดิ มีรูปป่ะวะ” เด็กหนุ่งร่างโปร่งพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น รามินทร์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นประกายบางอย่างในแววตาคนพูด แต่.. ช่างมันเหอะ จะรู้สึกยังไม่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องสนใจ
“ไม่สวยหรอก น่ารักมากกว่า”
“หระ หรอวะ”
“รูปก็มี แต่มือถือกูอยู่กับโค้ช คงให้ดูไม่ได้ เพราะ...” รามินทร์เว้นจังหวะ สบตากับเพื่อนใหม่ “เพราะกูหวงมาก”
“พูดแบบนี้ยิ่งอยากรู้นะเนี่ย”
“หึ ขอตัวละกัน จะไปคุยกับโค้ช”
รามินทร์บอก อีกคนพยักหน้าหงึก ๆ มองตามแผ่นหลังของคนที่เดินออกไปแล้วตบหน้าผากตัวเองแรง ๆ แม่ง! ชอบใครก็ต้องแดกแห้วหรือไงวะกู
- - - - d o u b l e M - - - -
“จันทร์เจ้า...”
“ว่า?”
“พี่คิดถึงรามินทร์...” จันทร์เจ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากได้ฟัง ถีบพี่มีนตกเตียงจะโดนรามินทร์ฆ่าไหมเนี่ย
“แล้วมาทำเก่งว่าไม่อยากคุยกับเขา”
“งื่อ... ทำไงเดดดดดด”
“โทรกลับไปดิ”
“มันจะดีหรอ?” พลิกหน้าไปมองเพื่อนตัวจิ๋วตาแป๋ว จันทร์เจ้าพยักหน้าขึ้นลง ก่อนจะกระโดดจากเตียงไปคุ้ยพุดดิ้งนมสดของโปรดมากิน...
วันนี้เป็นอีกวันที่มีนมาอยู่บ้านจันทร์เจ้า แต่เป็นวันที่สามแล้วแหละ พี่มานอนบ้านจันทร์เจ้าได้สองคืนแล้ว เพราะคุณแม่ไปสัมมนาที่ต่างจังหวัด ปกติก็จะมีรามินทร์ไปอยู่เป็นเพื่อนไง แต่คราวนี้เจ้าหมีไปเข้าค่าย พี่เลยมาอยู่กับจันทร์เจ้าเพราะแม่จ๋าไม่อยากให้อยู่คนเดียว...
มีนพรูลมหายใจออกจากปาก เด้งตัวขึ้นนั่งแล้วตัดสินใจคว้าโทรศัพท์มือถือออกมากดโทรออกไปที่เบอร์โทรล่าสุดที่โทรเข้ามา...
รออยู่ไม่นาน ปลายสายก็กดรับ
(“สวัสดีครับ”)
“เอ่อ...”
ไม่ใช่รามินทร์หรอ? ใครอ่ะ? อ๋อ! แต่รามินทร์บอกว่ายืมโทรศัพท์เพื่อนในค่ายโทรนี่นา...
(“ใครอ่ะครับ?”)
“คือ... เราจะโทรหารามินทร์”
(“อ่า... รามินทร์เขายืมมือถือผมโทรอ่ะครับ”)
(“จะคุยไหมครับ เดี๋ยวผมตามให้”)
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมากฮะ” มีนกดตัดสัญญาณและนั่งหน้ามุ่ยอยูคนเดียว ฮือ! ไอ้หมีนะไอ้หมี แค่พูดเล่นน่ะไม่รู้จักหรอ! ง้อสิง้ออออ รั้งไว้ดิ!!!
“พี่มีน ไปข้างล่างกัน”
“อือ...”
“หน้าหงอยจัง รามินทร์งอนหรอ”
“ไม่รู้... โทรไปแต่เป็นเบอร์ของเพื่อนในค่ายอ่ะ รามินทร์ไม่อยู่กับเขาแล้วด้วย
“กรรม.. ไม่เป็นไรเนอะ เดี๋ยวพรุ่งนี้รามินทร์ก็กลับแล้ว ไม่เครียด ๆ”
“งื่อ...”
- - - - d o u b l e M - - - -
“พี่ฟ้าาาาาาาาาา” จันทร์เจ้ารีบวิ่งเข้าไปกอดคนที่เดินถือของพะรุงพะรังเข้ามาในบ้าน
“สวัสดีครับพี่เพลิงฟ้า น้าเจ้า” มีนยกมือสวัสดีสุดที่รักของจันทร์เจ้า
“สวัสดีครับน้องมีน”
“พี่ฟ้าซื้ออะไรมาบ้าง ๆ หนูหิ๊วววววววหิว” เจ้าลูกหมูพูดพร้อมลูบท้องประกอบ มีนแอบเบะปาก ซัดขนมไปตั้งเท่าไหร่ยังจะบอกว่าหิวนะไอ้อ้วน!
“ซื้อมาเยอะแยะเลย มีพุดดิ้งนมสดด้วยยย”
“หู้ววววว รักพี่ฟ้าที่สุดอ่ะ!”
“ตอแหล” เจ้าชีวันมองสองพี่น้องที่รักกันมากเกินไปแล้วเอ่ยแขวะอย่างหมั่นไส้ เขาแย่งถุงในมือเพลิงฟ้าไปถือแล้วเลี่ยงเข้าไปในครัว โดยไม่ลืมชวนมีนเข้าไปด้วย
“น้องไปไหนเจเจ?”
“จริงใจไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนจะกลับเย็นๆ จ๋าจ้าออกไปกับคุณยายงับ!”
“อ๋อ เราเข้าไปในครัวดีกว่า~”
- - - - d o u b l e M - - - -
“ไม่ช่วยก็ออกไปไกล ๆ เกะกะ” น้าเจ้าบอกพี่เพลิงฟ้า แต่พี่เพลิงฟ้าส่ายหัวดุ๊กดิ๊กแถมยังแลบลิ้นใส่ ก่อกวนน้าเจ้าต่ออีกนิดหน่อยจนโดนด่าก็หัวเราะร่าแล้วกอดคอจันทร์เจ้าออกไป
“แม่ง...” เจ้าชีวันสบถ อายุไม่ใช่น้อย ๆ แล้วยังจะเล่นเป็นเด็กอีก ไม่อายหลานหรือไง...
“ใจเย็นนะฮะ เดี๋ยวความดันขึ้น” น้าเจ้าหันมาทำหน้าโหด มีนหัวเราะแฮะ ๆ ยิ้มกลบเกลื่อน รีบเปลี่ยนเรื่องก่อนจะโดนน้าเจ้าเขกหัวและไล่ออกไปข้างนอก
“หู้ววววว อร่อยจังเลย!!”
“มีอะไรที่หนูกินแล้วไม่อร่อยบ้าง?”
“บล็อกโคลี่!” ลูกหมูบอกเสียงดัง เรากินได้ทุกอย่างแหละ แต่ขออย่าเป็นบล็อกโคลี่ ไม่ชอบมาก ๆ เลย TwT
“อร่อยออก”
“แตงโมก็อร่อย” มีนเบ้หน้าทันที ปล่อยให้เจ้าลูกหมูหัวเราะชอบใจ ก็รู้ว่ามันมีประโยชน์ แต่เราไม่ชอบหนิ จะให้ทำยังไงล่ะ ฮื่อ ๆ
“อยู่ที่โรงเรียนจันทร์เจ้าเป็นยังไงบ้างน้องมีน?” คนถูกถามกะพริบตาปริบ ๆ เหลือบมองน้าเจ้าที่เป็นคนถามแล้วมองน้องจิ๋วที่ถูกพูดถึง
“ก็... ดีครับ”
“ดีนี่ดียังไง?”
“หนูตั้งใจเรียนที่หนึ่งเลย! Work hard, study harder!”
“and play hardest”
“น้าเจ้าง่าาาาา พี่ฟ้าช่วยหนูด้วยสิ~~~”
“ความจริงทั้งนั้น” มีนและพี่เพลิงฟ้าพูดขึ้นมาพร้อมกัน ลูกหมูตัวขาวหน้ามุ่ยท่ามกลางเสียงหัวเราะของทั้งสามคน
หลังจากทานอาหารกันเสร็จมีนก็อาสาจะทำความสะอาดแต่น้าเจ้าบอกว่าให้แม่บ้านทำ แอบเกรงใจแต่ขัดไม่ได้ พอบ่ายสามก็ขอตัวกลับบ้านตัวเอง จันทร์เจ้าแซว บอกจะไปรอรามินทร์ โธ่ ไม่ใช่สักหน่อย ที่จะกลับเพราะเป็นห่วงบ้านหนอกน่า ไม่เกี่ยวกับรามินทร์เลยสักนิด!
- - - - d o u b l e M - - - -
“รามินทร์!!!” เจ้าของชื่อหันไปมองตามเสียงเรียก ที่เขาคุยกับเวฟอยู่จึงต้องหยุดไว้ เห็นโฟมกำลังวิ่งเข้ามา
“อะไร?”
“มีคนโทรหากูแล้วถามหามึงอ่ะ เนี่ย” ว่าพร้อมกับโชว์เบอร์ให้ดู “แต่กูบอกว่ามึงไม่อยู่ เลยวางสายไป”
“ไอ้สัด! โทรมาตั้งแต่บ่ายทำไมเพิ่งมาบอกวะ!” รามินสบถอย่างหัวเสีย ก่อนเดินแยกไปอีกทางเพื่อโทรออกไปหาเจ้าเหมียว
“เอ๊า...”
“ฮ่าๆ ถ้าเป็นเรื่องนี้แม่งหัวเสียตลอดอ่ะ” เวฟตบไหล่โฟมปุ ๆ
“มันบอกว่ามันโทรหาแฟน แต่ตอนที่กูคุยนั่นมันเสียงพูดชายนี่หว่า?”
“ก็แฟนมันผู้ชายไง”
“เฮ้ย!!!”
“ไม่เฮ้ยอ่ะไอ้สัด มึงรังเกียจหรือไง”
“เปล่า.. กูจะรังเกียจได้ไง” เพราะกูก็ชอบผู้ชาย... “มันเป็นเกย์หรอวะ”
“มันไม่ได้เป็นเกย์ แค่แฟนมันเป็นผู้ชายเฉย ๆ”
คือส้นตีนอะไรวะ...
“งงไรมึง ชอบเพื่อนกูหรือไง?!” โฟมเผลอพยักหน้า “เฮ้ย!!!”
“เชี่ย ไม่ใช่ละ”
“ใช่ไอ้สัดใช่ เมื่อกี้มึงพยักหน้า! มันมีแฟนแล้ว ตัดใจเหอะ”
“มึงไม่บอกกูก็ทำเหอะ”
“ดี! เพราะเพื่อนกูชอบใครไม่ได้แล้ว”
“มั่นใจอะไรขนาดนั้นวะ”
“พูดมากนะมึง ไป!!”
- - - - d o u b l e M - - - -
อ๊อด อ๊อด อ๊อดดดดดดดดดด!
รามินทร์ยกยิ้มขำกับตัวเองเมื่อนึกถึงใบหน้าน่ารักที่กำลังบึ้งตึงเพราะการกดกริ่งแสนไร้มารยาทของเขา รอไม่นานคนที่รอก็เดินออกมา
“นิสัยเสีย!!”
“ฮะฮะ คิดถึงมาก เปิดประตูให้หน่อยคร้าบ~”
มีนเหลือกตาใส่ มันใช่เรื่องอะไรที่ต้องมาหาแต่เช้าแบบนี้! ถึงนี่มันจะสิบโมงแล้วก็เถอะ มีนเปิดประตูให้ทั้งอ้าปากหาว ไอ้หมีตัวสูงยิ้มกว้างแล้วรีบวิ่งเข้าบ้านเข้า แล้วคว้าตัวของมีนเข้าไปกอดแน่น ก่อนจะฝังจมูกกับแก้มนุ่มและสูดกลิ่นหอมประจำกายของอีกคนเข้าปอด
“ง่วง!”
“คิดถึง” มีนจิ๊ปากใส่คนที่ยังคลอเคลียเขาไม่ห่าง ทำเป็นรำคาญทั้งที่แก้มนวลร้อนผ่าว สุดท้ายก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวจนต้องโอบแขนกอดตอบคนตัวสูง รามินทร์ยิ้มพอใจกับตัวเองแล้วถือโอกาสอุ้มร่างเล็กเข้าไปในบ้าน
หากมีใครมาเห็นเด็กผู้ชายสองคนกอดกันด้วยท่าทางสนิทเกินเพื่อนมันคงไม่ดีสักเท่าไหร่
“คิดถึงนี่ไหม?”
“...”
“คิดถึงไหมครับ?”
“อือ”
“ ‘อือ’ คืออะไรครับ?” พูดจบก็กดริมฝีปากจุ๊บไปทั่วใบหน้าของคนง่วง มีนกลอกตาไปมา ดันหน้ากาก ๆ ของรามินทร์ออก
จะทำอะไรก็ดูสถานที่หน่อยได้ไหม นี่มันห้องรับแขกนะเว้ย ถึงแม่จ๋าจะไม่อยู่ก็เถอะ!
“คิดถึง”
“น่ารักมาก ขอจูบหน่อยครับ”
คราวนี้มีนพลิกหน้าหนี และรีบตะปบปิดปากของรามินทร์ไว้
“ยะ ยังไม่แปรงฟัน”
“ไม่เป็นไร”
“เป็น!! อ๊า!!!! รามินทร์อย่าแกล้ง!!” พี่ร้องเสียงดัง จิกผมของรามินทร์ไปอย่างลืมตัว ไอ้หมีหัวเราะพอใจและดำเนินการไล่จูบหน้าท้องแบนราบของมีนต่อไป ไม่สนเสียงร้องโวยวาย แม่ง!! ไปมุดเสื้อเขาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!!?
“มะ มินทร์ ฮื่อ!” เจ้าตัวเล็กหายใจแรง หดเกร็งหน้าท้องทุกครั้งยามที่ริมฝีปากของอีกฝ่ายแนบกับหน้าท้อง และยิ่งเกร็งหนักเมื่อลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดไม่หยุด
“จะ จะจูบนี่ไม่ใช่อ่อ… ปละ ปล่อยให้นี่ไปแปรงฟันดิ… มินทร์…”
“โอเค ไปแปรงฟันนะ นี่จะจูบให้ปากช้ำเลย”
“ไอ้บ้า!!!”
รามินทร์หัวเราะตามหลัง เขาก้มลงไปเก็บหมอนที่คนตัวเล็กโยนใส่เมื่อสักครู่ขึ้นไปวางบนฟูกโซฟาเหมือนเดิม เด็กตัวสูงเป่าลมออกจากปาก เขาหลับตาสะกดกลั้นอารมณ์ที่เกิดขึ้น การที่ได้สัมผัสผิวนุ่มนิ่ม และกลิ่นหอม ๆ ที่กระทบจมูกทำให้เขาอดใจแมบไม่ไหว มันก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีอารมณ์… หากคนตัวเล็กไม่เอ่ยห้าม เขาก็ไม่แน่ใจเหมือนหันว่าจะทำอะไรลงไปหรือเปล่า ไม่ใช่ว่าไม่อยากทำหรอกนะ แต่รามินทร์คิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา
คิดดูสิครับ การที่ต้องอยู่กับสิ่งมีชีวิตที่น่ารัก น่าฟัดอย่างมีนาแทบทุกวันน่ะ คิดว่าผมจะไม่รู้สึกอะไรงั้นเหรอ หึ น้อยไปน่ะสิ มันก็เป็นเรื่องธรรมดาที่จะอยากทำเรื่องอย่างว่ากับคนที่ตัวเองรัก แต่สิ่งที่ผมทำได้ตอนนี้คืออดทนและกลับไปช่วยตัวเอง บัดซบสิ้นดี!
เด็กตัวสูงเดินสะบัดศีรษะเข้าไปในครัว เขาเปิดตู้เย็นและหาวัตถุดิบออกมาทำอาหารเช้าสำหรับเขาและแมวเหมียว… มีขนมปังที่กำลังจะหมดอายุอยู่ งั้นทำแซนวิชก็แล้วกัน…
“มินทร์มาถึงตั้งแต่เมื่อไหร่?” เอ่ยถามแล้วอ้าปากงับแซนวิชไปคำโต ดวงตาสวยปิดหยีเมื่อได้รับรสชาติแสนอร่อยอย่างเจ้าแซนวิชแฮมชีสไข่ดาวฝีมือรามินทร์
เด็กตัวสูงไม่ได้ตอบในทันที่ เขามองท่าทางน่ารักของแฟนตัวเล็กแล้วอมยิ้มอ่อน ๆ มีนโยกตัวไปมาเพราะรสชาติอาหารที่ถูกปาก แก้มขาวบวมตุ่ยเพราะภายในนั้นถูกอัดแน่นด้วยของอร่อย ปฏิกิริยาน่ารักทำเอาคนทำอดปลื้มไม่ได้ รามินทร์ยื่นมือไปเช็ดเศษขนมปังออกจากแก้มขาว และปัดจุกน้ำพุที่อีกมัดผมด้านหน้าออกไปเมื่อมันตกลงมา
“ถึงบ้านตอนเจ็ดโมงกว่า ๆ เอาของไปเก็บ อาบน้ำ แล้วก็มาหามีน”
“Good boy!” เสียงใสร้องชมแต่มันค่อนไปทางแกล้งมากกว่า “มินทร์น่าจะนอนพักก่อน”
“ทนความคิดถึงไม่ไหว”
“แหวะ! อย่ามาเลี่ยน”
“ฮะฮะ ช่วงที่นี่ไม่อยู่ทำอะไรบ้างครับ?”
“ก็… ไปวอแวจันทร์เจ้า ออกไปเดินห้างกับน้องจิ๋วกับไต้ฝุ่นบ้าง ไปบ้านมินทร์ อ่า… ไปเยี่ยมคุณป้าน่ะ แล้วก็เล่นกับทูเตอร์ ทำอะไร... ก็ทั่ว ๆ ไป แล้วก็... คิดถึงบางคน”
“หืม… บางคนที่ว่านี่ใครครับ?”
“นั่นสิ ใครกันนะ ชื่อว่ารามินทร์หรือเปล่า”
“อืม ต้องใช่แน่เลย น่าอิจฉาเขาเนอะ มีนคิดถึงด้วย”
มีนหัวเราะเสียงใส “มินทร์ไม่หึงที่นี่คิดถึงรามินทร์หรอ?”
“ไม่หรอก ใจนี่กว้างดุจท้องทะเล”
คราวนี้มีนได้หัวเราะหนักกว่าเดิม ทำเอารามินทร์หัวเราะตามไปด้วย ความสุขก็เกิดขึ้นได้ง่าย ๆ อย่างนี้แหละ
“ติ๊งต๊อง!”
“หึหึ”
“อ่า! คนที่มินทร์ยืมมือถือโทรหานี่อ่ะ ใครหรอ?”
“เด็กอีกโรงเรียนที่ไปเก็บตัวเหมือนกันน่ะ”
“หล่อเปล่า?”
“หึ” รามินทร์สั่นหัว “นี่หล่อกว่า”
“ก็ไม่ค่อยหลงตัวเองเท่าไหร่เลยอ่ะ”
“รู้ตัวอะนะ”
“จ้า…”
มีนอาสาจัดการทำความสะอาดเพราะว่ารามินทร์เป็นคนทำให้กินแล้ว แต่ถึงจะบอกแบบนี้รามินทร์ก็ยังเข้ามาช่วยอยู่ดี ช่วยให้ช้ากว่าเดิม เพราะเจ้าหมีนั่นน่ะมัวแต่เกาะแกะพี่ เดี๋ยวก็กอด เดี๋ยวก็หอม ตอนนี้ก็กอดเอวพี่จากข้างหลังแล้วเกยคางบนหัวของพี่ นี่ก็เขินจนขี้เกียจเขินแล้วอ่ะ ลัมคาร์ลลลลลลลลลลล!
ปล. สุดท้ายแม้จะหาเรื่องบ่ายเบี่ยงยังไง เจ้ามีนก็ถูกรามินทร์จูบจนปากช้ำอย่างที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้
สวัสดี…
------------------------------------
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ไว้เจอกันตอนหน้า จุ้บ ๆ .โป้งชี้ก้อย
-
ควรสงสารมินทร์ดีมั้ยเนี่ย 555555
-
:pig4: :pig4:
-
รามินทร์มันเก็บกด
:hao6: :hao6:
-
พี่มีนคนแมน
พี่มีนคนน่ารัก
โอ่ยยยยยยย
สงสารรามินทร์ ทนต่อไปนะลูก
55555555555
-
พี่มีนกับน้องจิ๋วน่ารักจัง เง้ออ
-
หลงน้องจิ๋วซะแล้ว รู้สึกน้องจิ๋วเหมือนมินกุ้กกี้ คึคึ
-
เด้กน้อยยย
-
เราก็ ลัมคาร์ลลลลลลลล รามินทร์คนหลงแฟนเหมือนกานนนนนนน :laugh:
-
น่าย้ากกกก :ling1:
-
น้าเจ้า กับเพลิงฟ้าก็มา :katai2-1:
-
เนี่ยะ มอปลายกันแล้วใช่ป่ะ ใส๊ใสอ่ะ อ่านไปนี่นึกว่าเด็กมอต้น งุ้งงิ้งฟรุ้งฟริ้งเกิ๊นนนน
-
งืออ น่าร้ากกกกกก
-
น่ารักมากกกกกกกกกกก ขออีกเยอะๆเลยน้าาา :กอด1:
-
d o u b l e M
t h i r t y
“ขอกำลังใจหน่อย”
“สู้ ๆ” มีนบอกกับรามิน แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่พอใจเพราะหน้าบึ้งมาก ๆ
“มีนาาาาาา”
“ก็สู้ ๆ ไง”
“แม่ง...!” มีนหัวเราะเมื่ออีกคนสบถอย่างหัวเสีย คนตัวเล็กสูดหายใจลึกก่อนเขย่งไปจุ๊บปลายคางของรามินทร์เร็ว ๆ แล้วผละออกพร้อมกับยิ้มหวานไปให้
“ตรงนี้ดิ” รามินทร์ชี้ไปที่ริมฝีปากของตนและยังก้มไปจนใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับมีน เจ้าลูกแมวเบะปากและมองบน แต่ก็ยอมไปจุ๊บให้ตามที่แฟนอ้อน แถมให้อีกสองทีเลย!!
“เอาอีก”
“พอแล้วววว”
“แข่งรอบชิงนะ ต้องได้กำลังใจเยอะ ๆ ดิ”
“ฮึ่ย! จากคนอื่นก็มีเยอะแยะ”
“อยากได้จากแฟน”
โอ๊ยยยยยยยยยยยยย!! ตายมันตรงนี้แหละ!!!
“อยากได้ก็เอาเองดิ” รามินทร์ยิ้มพอใจเมื่อได้ยิน ก่อนจะรีบตักตวงกำลังใจจากเจ้าตัวเล็กที่กำลังจากละลายเพราะจูบแสนหวานจากเขา...
จุ๊บ!
“น่ารัก” รามินทร์พูดพร้อมกับเกลี่ยปลายนิ้วลูบแก้มใสที่ตอนนี้ขึ้นเสียงแดงระเรื่อ
“เหอะ! รีบไปได้แล้วเดี๋ยวก็ไม่ทันหรอก”
“ครับ ๆ เชียร์นี่ด้วย ห้ามไปมองใคร!”
“รู้น่าาาาา ไป ไป๊”
เด็กตัวสูงโน้มไปหอมหน้าผากของมีนก่อนจะจับมือและเดินเข้าไปในโรงยิม เมื่อส่งให้มีนขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์แล้วเขาก็วิ่งไปรวมทีมที่ข้างสนามบาสเก็ตบอล
- - - - d o u b l e M - - - -
“พี่มีนไปไหนมา?” จันทร์เจ้าถามเสียงงอแงพร้อมขยี้ตาตัวเอง
“ไป… ข้างนอก”
“งื่อ…”
หยุดการสนทนาไว้เท่านั้นเมื่อการแข่งขันในสนามเริ่มขึ้น… วันนี้เป็นแข่งบาสเก็ตบอลที่เคยพูดไว้ และยังแข่งแมชสำคัญ นั่นก็คือรอบชิงชนะเลิศ!!!! น่าตื่นเต้นมาก และเดาไม่ถูกเลยว่าทีมไหนจะชนะ เพราะฝีมือสูสีกันมาก ๆ คะแนนก็สลับกันนำ สลับกันตาม ฝ่ายนั้นก็เก่งเอาเรื่องเลยด้วย…
“fuck!” เสียงสบถของเจนิซทำให้มีนหันไปมอง เด็กลูกครึ่งแทบจะกระโดดลงไปถ้าไม่ติดว่าโดนไต้ฝุ่นกดไหล่เอาไว้ เมื่อกี้ไอ้พี่เจ็นเนอร์โดนกระแทกจนเซ มันไม่ใช่อุบัติเหตุแต่มันคือความจงใจ ดูจากหน้าที่หงุดหงิดของพี่ชายแล้วยิ่งรู้ว่าไม่ได้คิดไปเอง
การแข่งขันดุเดือดขึ้น ทั้งสองทีมเร่งทำคะแนนเมื่อการแข่งครึ่งหลังเริ่มต้น ตอนนี้แต้มของฝั่งโรงเรียนเรากำลังนำอยู่ แต่นั่นยังไว้ใจไม่ได้เพราะไม่ได้ห่างกันมากนัก ใบหน้าของนักกีฬาแต่ละคนค่อนข้างซีเรียส ทั้งความเครียดจากเกมและความรุนแรงระหว่างการแข่งขัน รามินทร์ส่งสัญญาณให้เจ็นเนอร์ เขาวิ่งเข้าไปรับลูกบาสเก็ตบอลจากกัปตันทีม ก่อนจะเลี้ยงลูกบอลสีส้มไปในจุดที่สามารถชู้ตทำคะแนนได้ ทว่ามันกลับไม่เป็นดั่งใจเมื่อเขาโดนล้อมจากทีมฝ่ายตรงข้าม เด็กตัวสูงกระโดดโยนลูกบาสในมือส่งต่อให้เวฟที่อยู่ไม่ไกลก่อนที่เขาจะล้มลงไปเพราะถูกผลัก
“เฮ้ย!!”
“ไอ้สัด!”
เสียงอุทาน เสียงสบถ ก่นด่าดังมาไม่ขาดเมื่อเห็นว่านักกีฬาทีมตัวเองถูกทำร้าย กองเชียร์หลายคนเริ่มร้องประท้วงเมื่อกรรมการไม่เป่าฟาวล์ แน่ล่ะ… กรรมการเป็นของโรงเรียนนั้นหนิ!
ปึก! ตุบ!
“เหี้ยเอ๊ย!” รามินทร์สบถลั่นเมื่องเขาถูกชนจนล้มไปอีกครั้ง ร่างสูงผุดตัวลุกขึ้น ย่างสามขุมเข้าไปหาคนทำพร้อมกับใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก ยังไม่ทันจะถึงตัวของมันร่างของเขาถูกถูกดึงไว้ก่อน
“ใจเย็น” เจ็นเนอร์บอก แม้ตอนนี้เขาจะโมโหไม่แพ้กัน แต่ถ้าทำอะไรมากไปอาจจะถูกปรับแพ้เอาได้ รามินทร์สะบัดมือของเจ็นเนอร์ออก พวกเขาเริ่มเล่นกันอีกครั้ง ก็ได้… ในเมื่อเล่นมาแบบนี้ ก็เตรียมตั้งรับให้ดีแล้วกัน
“รามินทร์เลือดออกหรือเปล่า?” มีนเอ่ยขึ้นไม่เจาะจง รามินทร์อยู่ไม่นิ่งเลย ทำให้เขาไม่สามารถจะมองหาบาดแผลจากอีกคนได้เลย คิ้วสวยย่นเข้าหากัน ความไม่สบายใจค่อย ๆ ก่อขึ้นมาในความรู้สึก รามินทร์โดนชนจนล้มไปสองครั้งแล้ว ฝ่ายนั้นจงใจทำให้เราเจ็บ ตอนนี้การแข่งขันก็ยิ่งทวีคูณความรุนแรงขึ้นไปอีก ดูเหมือนฝ่ายเราเองก็ไม่ยอมเจ็บตัวอยู่ฝ่ายเดียว มีนได้แต่ภาวนาเวลาหมดเร็ว ๆ
ไม่ดีเลย เป็นแบบนี้ไม่ดีเลย…
“เฮ้ย!!!”
หลายเสียงร้องขึ้นมาพร้อมกันเมื่อเห็นว่านักกีฬาฝั่งตนถูกทำร้ายอีกครั้ง เจ็นเนอร์ถูกกระแทกด้วยศอกขณะที่กำลังทำคะแนน ทำให้ลูกบาสเก็ตบอลหลุดมือและถูกแย่งไป รามินทร์รีบวิ่งเข้าประกบ เขาใช้ร่างกายที่ค่อนข้างได้เปรียบ กระแทกฝ่ายนั้นและแย่งลูกบาสเก็ตบอลกลับมาครอง ตากลมสบมองกับผู้เล่นตำแหน่งชู้ตติ้งการ์ด รามินทร์กระโดด เปลี่ยนทิศจากที่จะส่งไปให้ชู้ตติ้งการ์ดเป็นเขาเองที่ชู้ตลูกบาสลงห่วง เสียงลูกบาสเก็ตบอลตกกระทบพื้นดังขึ้นพร้อมกับเสียงเป่านกหวีดหมดเวลา เขายกยิ้ม เมื่อกี้ก็แค่หลอกให้ไอ้พวกนั้นเลิกสนใจเท่านั้นเอง…
“เย้!!!!!”
“เราชนะโว้ยยยยยย”
“รามินทร์โคตรเท่!!”
“เท่ทุกคนเลยโว้ย!!!!”
“กรี๊ดดดดดด”
“แบบนี้ต้องฉลอง!!”
สุดท้าย… ทีมโรงเรียนเราสามารถเอาชนะทีมโรงเรียนเจ้าภาพได้ในคะแนน 85-81
“ฮือออออออ ชนะแล้วววววว” จันทร์เจ้าเขย่าแขนของมีนด้วยความดีใจ โอ๊ยยย ในที่สุดก็ชนะ! เจ๋งที่สุด!!!!!
มีนยิ้มกว้างให้คนในสนามที่ส่งยิ้มบางมาให้ รามินทร์เก่งมาก เก่งที่สุดเลย… คนเก่งของพี่
“รามินทร์! รามินทร์เก่งมาก ๆ เลยรู้เปล่า!” ลูกหมูกระโดดกอดเพื่อนตัวสูงพร้อมกับเอ่ยชม รามินทร์แอบกลอกตาเล็กน้อยแต่ก็ยอมกอดตอบ เขายื่นมืออีกข้างไปขยี้ผมของมีนแล้วรั้งอีกคนเข้ามากอดด้วย สักพักไต้ฝุ่นก็เข้ามาตบไหล่และยิ้มให้
รามินทร์กับฮาเร็มของเขา หึหึ
“มินทร์เป็นไงบ้าง? เจ็บหรือเปล่า?”
“สบายมาก ไม่เจ็บครับ”
“ทำไมฝ่ายนั้นต้องเล่นแรงแบบนี้ด้วยก็ไม่รู้”
“ช่างเขา”
คุยกันอยู่สักพักโค้ชก็มาเรียกนักกีฬาทุกคนไป เราเลยหลบมาหาที่นั่งกัน แอบมองไปฝั่งของโรงเรียนนั้น แต่ละคนมองมาด้วยสายตาที่ค่อนข้างจะ... งืม มันอธิบายไม่ได้ บอกก็ไม่ถูก เพราะฉะนั้นข้ามมันไปเถอะ ฮือ
“เจนิซเป็นอะไรอ่ะ?” จันทร์เจ้ากระซิบถามพี่ เจนิซจ้องเขม็งไปที่นักกีฬาฝั่งตรงข้าม ด้วยสายตาที่ฉายความไม่พอใจไว้เต็มที่
“ไม่รู้สิ” เจ้าลูกหมูขยับปากมุบมิบก่อนสะกิดไต้ฝุ่นเพื่อที่จะถาม แต่เจนิซคงได้ยินก็เลยตอบให้แทน
“ไอ้ห่านั่นมันชนเจ็นเนอร์!”
“ไปมองขนาดนั้นเดี๋ยวได้โดนกระทืบ”
“ช่างดิ! เจนซ์ก็สู้คนนะเว้ย!” ไต้ฝุ่นปิดปากเด็กที่โวยวายไม่หยุด นี่ก็ถิ่นพวกมัน จะพูดอะไรต้องดูให้ดีก่อน ไม่ใช่ว่ากลัว แต่แค่ไม่อยากมีเรื่อง ส่วนเจนิซที่โดนขัดใจก็หน้างอง้ำ และเมื่อเห็นพี่ชายเดินออกมาจากห้องเปลี่ยนชุดของนักกีฬาก็รีบเข้าไปหาโดยปัดมือของไต้ฝุ่นทิ้งและไม่ได้หันไปมองด้วยว่าอีกคนจะทำหน้ายังไง
- - - - d o u b l e M - - - -
“มินทร์ไม่เป็นอะไรจริง ๆ ใช่ไหม? ตอนล้ม ล้มแรงมากเลยนะ”
“ช้ำนิดหน่อย” รามินทร์พูดพร้อมกับยกศอกให้ดู มือหนาส่งไปดึงแก้มของคนตัวเล็กกว่าให้ยิ้มเมื่ออีกคนทำหน้าเศร้า
“ถ้ามีเลือดออกจะทำยังไง...”
“นี่ก็ได้เป็นอะไรนี่ครับ ตัวเล็กไม่ต้องห่วง”
“ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี จิ๊!”
“ขอบคุณครับ” รามินทร์บอกก่อนจะก้มลงไปหอมหน้าผากคนหน้ามุ่ย เข้ากระชับสายกระเป๋าบนไหล่และอีกข้างก็คว้ามือเล็กมากุมไว้
“โอ๊ยยยยยยยยยยยย รำค้าญ!!!” จันทร์เจ้าร้องขึ้นมาเสียงดังหลังจากได้เห็นบทสวีทของเพื่อนสนิททั้งสอง จากนั้นเจ้าลูกหมูก็เดินเข้าไปแทรกกลางและดึงมือของรามินทร์และมีนที่จับกันอยู่ออกด้วยความหมั่นไส้และรำคาญแบบ est
“อะไรของมันวะ?”
“แถวบ้านกูเรียกโสดแล้วพาล ฮ่าฮ่า” เวฟพูดขำ ๆ มีนกับรามินทร์มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
ยอมใจ...
“ไอ้เหี้ย!!!”
“เฮ้ย!!!” เรารีบวิ่งไปที่จุดเกิดเหตุ เห็นเจนิซเพิ่งกระโดดถีบใครสักคนจนล้มไป และเจ็นเนอร์ก็ตามไปดึงตัวน้องชายออกมา
“เกิดอะไรขึ้น!?”
“ไอ้เหี้ยนี่มันมาหาเรื่องพี่เจ็นอ่ะพี่รามินทร์ แม่ง!! แพ้แล้วพาลเอ๊ย!”
“พูดดี ๆ นะไอ้สัด ใครแพ้แล้วพาล!!”
“มึงไง!! เหอะ! โกงขนาดนั้นก็ยังแพ้ อย่าไปโกงใครที่ไหนอีกนะ อายเขา! พี่เจ็นปล่อย!!!”
“อื้อหือ... ดาร์กไซด์ของนายเจนิซ” มีนกลืนน้ำลาย พยักหน้าหงึกหงักกับจันทร์เจ้า พวกเขาถูกดันให้อยู่ด้านหลัง และตอนนี้ รามินทร์ เวฟ และไต้ฝุ่นก็ขึ้นไปยืนขนาบข้างพี่เจ็นเนอร์กับเจนิซ
“อย่าซ่าได้ไหมเจนซ์ กลับบ้าน!”
“เจนซ์จะต่อยมัน!!”
“ตัวเท่าลูกหมา ก็เข้ามาดิวะ!” ฝ่ายนั้นตะโกนกลับมา และนั่นยิ่งทำให้เจนิซโมโหหนักขึ้นไปอีก เด็กลูกครึ่งดันตัวขึ้นทั้งที่ล็อกตัวเอาไว้ ปลายเท้าเฉี่ยวปลายคางของคนพูดไปเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ถ้าพี่เจ็นไม่จับไว้ก็ได้เตะปากมันไปแล้ว!!
“ไอ้สัด! กูไม่อยากมีเรื่อง!”
“ป๊อดเหรอวะ?” หนึ่งในฝ่ายตรงข้ามพูดขึ้นมา
“พวกมึงจะเอายังไง? จบแล้วไม่จบใช่ไหม?” เจ็นเนอร์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ ทั้งที่ในใจก็โมโห ทั้งโมโหน้อง และที่โดนหาเรื่อง เขาตวัดตามองเจ้าเด็กที่ดิ้นขลุกขลักเพราะโดนจับ เก่งจริง ๆ ตัวเท่าลูกหมา! เจ็นเนอร์ผลักเจนิซออกไปให้ไต้ฝุ่น และหากไต้ฝุ่นจับไม่ทันไอ้ตัวเล็กคงพุ่งไปถีบใครสักคนแล้วแน่
“พวกมึงจะเอายังไง?”
ไอ้พวกนั้นเดาะลิ้น อืม... มันน่าเอาเท้าขยี้จริง ๆ กวนประสาทเบอร์แรงอะไรขนาดนั้น
“ถ้าไม่ยังไงพวกกูจะกลับ เหนื่อย หลบทางด้วย”
“ถ้าพวกกูไม่ให้ออกล่ะวะ”
“ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ พวกกูไม่อยากมีเรื่อง แต่ในเมื่อเรื่องมันเสนอหน้ามาขนาดนี้ก็คงต้องมีแล้วล่ะ”
“เก่งนักหรอพวกมึง!!” คนพูดจะเข้ามาต่อยรามินทร์ซึ่งเป็นคนพูดประโยคยาว ๆ เมื่อกี้
“ก็พอตัวอยู่”
“ไอ้สัด! มึงจะอะไรนักหนา แพ้แล้วก็แพ้สิวะ!” พวกเราพร้อมใจกันเดาะลิ้นเมื่อในยินหนึ่งในฝ่ายนั้นพูดขึ้นมา
“กูขอโทษแทนเด็กกูด้วย พวกมึงกลับไปเหอะ”
“พี่จะไปขอโทษพวกมันทำไม!”
“เออ กูไม่ควรพูด คนที่สมควรพูดน่ะคือมึงต่างหาก!!”
อ่า... เราปล่อยให้เขาเคลียร์กันเองดีกว่านะฮะ...
- - - - d o u b l e M - - - -
มีนกระตุกชายเสื้อของรามินทร์ เจ้าหมีหันมามองก่อนจะคว้ามือพี่ไปจับแล้วพาเดินออกนอกโรงเรียน(จันทร์เจ้าจะกลับกับเวฟเพราะจะไปบ้านน้าเจ้าและบ้านน้าเจ้าก็อยู่ทางเดียวกับบ้านเวฟ) ระหว่างที่เดินไปเอารถเราก็คุยกันไปเรื่อยเปื่อย
“มินทร์ห้ามมีเรื่องนะ”
“ถ้ามันจำเป็นก็ต้องมี”
“ไม่เอา ไม่ให้มี ไม่ชอบเว้ย”
“เป็นห่วงหรอ?” ไอ้หมีก้มหน้าลงมาอยู่ในระดับเดียวกัน ขณะที่ถามก็ทำตาเยิ้มเหมือนคนเมาค้างไปด้วย ยี้!
“ใช่!”
“ดีใจนะเนี่ย”
“ไม่ต้องเลย ตัวเองยิ่งไม่เหมือนคนอื่น ห้ามมีแม้แต่เลือดสักหยดเดียว ไม่งั้นนะ...!”
“ไม่งั้นอะไรครับ?”
“ไม่งั้นนี่จะร้องไห้หนักมาก ๆ มินทร์จะให้นี่ร้องไห้เหรอ?”
“หึ ไม่เอา ห้ามร้อง ต่อให้นี่มีเลือดออกเยอะแค่ไหนก็ห้ามร้อง”
“ไม่รู้แหละ ถ้าไม่อยากให้นี่ร้องไห้ก็ไม่ต้องไปหาเรื่องเจ็บตัว ถ้าไม่ฟังก็ไม่ต้องมาคุยกันเลย”
รามินทร์ส่ายหน้ายิ้ม ๆ กับคำขู่ เขาก้มไปไล่หอมผิวกายขาวช่วงต้นคอของคนตัวเล็กเป็นการง้อ เจ้ามีนจิ๊ปากรำคาญ ดันหน้าของคนชอบแกล้งออกและเดินหนีไปก่อน ขณะที่กำลังจะเดินไปที่รถของรามินทร์ก็มีเหตุให้ขาเรียวต้องหยุดชะงัก ดวงตารูปอัลมอนด์เบิกโต แต่เพียงไม่นานภาพที่เห็นก็ถูกสีดำมืดฉายทับ ต้นเหตุก็เพราะรามินทร์ใช้มือหนาปิดตาของเขาเอาไว้และยังดุนหลังให้เดินไปอีก คนตัวเล็กที่มัวแต่อึ้งจึงไม่ได้ทัดทาน จนกระทั่งรถขับออกมาสักพักนั่นแหละ...
“มินทร์... เมื่อกี้...”
“หืม?”
“นั่นไต้ฝุ่นกับเจนิซไม่ใช่หรอ... แล้วที่เห็นอ่ะ ไต้ฝุ่นกำลัง เอ่อ.. จ จูบ... เจนิซหนิ”
ใช่... ไม่ผิดแน่ ภาพที่เห็นคืแไต้ฝุ่นกดร่างของเจนิซเข้ากับรถยนต์ซึ่งเป็นของไต้ฝุ่นเอง มือหนาจับรวบข้อมือเล็กของเจ้าเด็กลูกครึ่งเอาไว้เหนือศีรษะ และยังไม่ทันที่จะเห็นอะไรมากไปกว่านั้นพี่ก็ถูกรามินทร์เอามือมาปิดตาไว้ซะก่อน แต่ยังไงก็มองทันนะว่านั้นมันเป็นจูบแบบแลกลิ้น... อ่า... พี่ค้นจากอินเทอร์เน็ตเรื่องจูบแบบต่าง ๆ น่ะ จะได้ไม่โดนไอ้หมีหลอก...
“ไต้ฝุ่นกับเจนิซเขาไปตะมุ้งตะมิ้งกันตั้งแต่เมื่อไหร่งะ?”
“ตะมุ้งตะมิ้งคืออะไรครับมีนา?”
“ก็... นั่นแหละ ความสัมพันธ์ เป็นกิ๊ก เป็นแฟน ซัมติง ...อะไรสักอย่าง”
“จูบก่อนดิแล้วจะบอก” รามินทร์หันมายักคิ้วให้ในขณะที่รถติดไฟแดง มีนกลอกตามองบนก่อนจะตัดสินใจยื่นหน้าเข้าไปใกล้และแตะริมฝีปากลงบนกลีบปากหยักของรามินทร์
“สักพักแล้ว”
“หือ? เจนิซไม่ได้ชอบมินทร์หรอ?”
“จูบ” เด็กหนุ่มตัวสูงหัวเราะเบา ๆ กับคนน่ารักที่ตีหน้ายุ่ง แต่ก็ยอมจูบเขาอยู่ดีเพราะความอยากรู้
“เปล่า”
คำตอบสั้น ๆ ทำให้มีนอย่างจะโหม่งหัวเข้ากับคอนโซลให้รู้แล้วรู้รอด แม่ม! ขาดทุนยับเยินเลยแบบนี้...
“อ้าว แล้วเข้ามาตีซี้กับมินทร์ทำไม?”
“จูบสิ”
“ไม่อยากรู้แม่งละ!”
“หึหึ แมวเหมียวเอ๊ย”
“...”
“อ้าว... งอนเหรอ?” มีนทำทีเอาหนังสืออ่านนอกเวลาออกมาอ่าน ทั้งที่ไม่ค่อยมีสมาธิสักเท่าไหร่ อยากรู้เรื่องของไต้ฝุ่นกับเจนิซจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากถามรามินทร์ เล่นตัวอยู่ได้ ถามเวฟก็ไม่รู้จะได้ความหรือเปล่า เอ๊ะ! หรือจะถามน้องจิ๋วดี รายนั้นน่าจะรู้
“เจนิซชอบไต้ฝุ่นมาตั้งนานแล้ว ที่มาตีสนิทนี่เพราะจะให้ช่วยจีบไต้ฝุ่นแลกกับการที่เจนิซจะคอยกันพวกเด็กม.สี่ที่ชอบมีนให้นี่ แล้วตอนนี้ก็เหมือนจะคืบหน้าไปไกลแล้ว”
“...”
“อย่างอนดิครับ”
“มีนา~”
“มีอะไรแล้วไม่ชอบบอก นี่เป็นคนอื่นเหรอวะ”
“เปล่าครับ คิดว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ...”
“ฮึ! กลับบ้านไปเลยไป๊” คนตัวเล็กพูดแล้วลงจากรถเมื่อจอดสนิทที่หน้าบ้านของเขา มีนรีบไขประตูเข้าบ้านก่อนจะหันกลับไปมองคนตัวสูงที่ยืนอยู่นอกรั้ว
“งอนจริงดิ”
“คิดเอาเองเดะ!”
“ไม่งอนก็เปิดประตูหน่อยครับ”
“มีนคร้าบบบบบ”
มีนกอดอกมองเจ้าหมีที่เรียกตัวเองเสียงอ่อนเสียงหวาน รามินทร์กะพริบตาปริบ ๆ ดวงตาที่หวานอยู่แล้วก็ปรับให้หวานขึ้นเมื่อต้องใช้อ้อนแฟนตัวเล็ก ปลายคางคมวางเกยบนประตูพร้อมกับวางมือทั้งสองเกาะประตูรั้วอีกด้วย (มันน่าหมั่นไส้ สูงมากจนสูงกว่าประตูรั้วเลยเนี่ย!) มีนพยักหน้าน้อย ๆ กับท่าทางราวกับเด็กที่ถูกคุณแม่ทำโทษไม่ให้เข้าบ้านจนกว่าจะสำนึกผิด รามินทร์ยังคงส่งสายตาหวานออดอ้อนให้มีนใจอ่อน ทั้งยังทำหน้าน่าสงสารมาก ๆ อีก
“ไม่ได้ล็อก”
ร่างเล็กพูดเสียงเรียบแล้วรีบวิ่งเข้าบ้าน รามินทร์ยิ้มกว้างแล้วรีบพุ่งไปที่ประตูเล็กก่อนจะวิ่งตามมีนเข้าไป อย่างกับบัสเตอร์ ฮันเตอร์มาเอง หูตั้ง หางกระดิกเชียวนะ!
-----------------------------------------
สวัสดีค่าาาาาาา พายัยหนูมาสังเวยแล้ว
ช่วงนี้อาจจะอัพช้าหน่อยนะงับ แบบว่าตันมาก คิดพล็อตไม่ออก ฮือออออออ TwT
นี่ก็ตอนที่ 30 แล้วอ่ะ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจนมาถึงตอนนี้ หวังว่าจะติดตามกันไปจนจบเรื่องเลยน้า ♥
หากเจอคำผิด หรือพิมพ์ตกก็รบกวนช่วยบอกด้วยนะคะ อาจจะตรวจดูไม่ละเอียด ; _ ;
ไว้เจอกันตอนหน้าจ้า บ๊ายบาย .โป้งชี้ก้อย
-
:pig4: :pig4:
-
ตะมุ้งตะมิ้ง 5555
เป็นศะพท์ที่แปลกดีจริงๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ตะมุ้งตะมิ้ง 555 มีนาน่ารักว่ะ
-
เป็นเรื่องที่อ่านแล้วอยากกลับไปเป็นเด็กม.ปลายใหม่จริงๆ มันน่ารักมากกกก น้องมีนาน่ารักตะมุ้งตะมิ้งที่สุด รักนางอะ เป็นนายเอกที่เราชอบอีกคนนึงเพราะนางรักรามินทร์คนเดียว อิอิ ชอบนายเอกแบบนี้ ขอบคุณที่เขียนเรื่องน่ารักๆอ่านแล้วยิ้มเบาๆมาให่อ่านนะคะ :กอด1: :mew1:
-
พี่มีนน่ารักตลอดดดด
-
พี่มีนงอนเยอะๆ เลยนะ
ทำให้คิดมากตั้งนาน
:hao7:
-
กระโดดกอดมีนาาาาาาาา
กระโดดกอดหนูจิ๋ววววววว//ถึงไม่มีบทพี่ก็จะกอดค่ะ ฮาาา
รามินทร์อย่างเท่!!! หล่อสุดๆ หลงแฟนสุดๆ 5555555555
แอบอยากเห็นตอนน้องมีนโดนจับกินแล้วงื้อออ ไม่ใช่หื่นนะแต่แบบ อยากเห็นรามินทร์คนหลงแฟน 5555555
อยากรู้ว่าตอนจับน้องกินจะเป็นยังไง หลังจากนั้นคงยิ่งหวงแบบสุดๆ หวงขั้นแม็กซ์แน่นอน ฮ่าาาา
เอาจริงๆแอบอยากอ่านไต้ฝุ่นเจนิซด้วย ดูแสบสันต์ตัดหวานดีค่ะ >_____<
เป็นกำลังใจให้น้าาา เค้าอ่านอยู่ตลอดเลยๆ
-
งอนไม่ได้นาน พี่มีนก็ใจให้มินทร์ทุกที
-
แต่ละคู่เนาะ
-
รามินทร์หาเรื่องจูบพี่มีนตลอดดดดด
-
เขินอ่ะ
งุ้ยยยยยยย พี่มีนน่าร๊ากกกกกกก
-
ชอบมากง่าาาาาาาาาาาา ขอเรื่อยๆนะคะะ ติดรามินทร์กับพี่มีนแล้ววว :กอด1: :กอด1:
อยากอ่านคูาไต้ฝุ่นกับเจนิซบ้างงง อะไรยังไงงง :hao6: :hao6:
ขำน้องจิ๋วง่า โถๆๆๆ โสดแล้วอย่าพาลจิ คิคิ o18
-
d o u b l e M
t h i r t y – o n e
“ยิ้มให้ปากฉีกไปเลยนะ!”
คนฟังทำหน้าเหรอหรา มองคนที่ยืนอยู่ด้วยกันด้วยความงุนงงปานกลางถึงมาก จันทร์เจ้าขมุบขมิบปากบ่นกับตัวเองขณะที่มือก็ง่วนกับการแกะฝาถ้วยพุดดิ้งรสนม แต่ก็ยังจะสละเวลามาแขวะเขาได้
“ช่วงนี้พี่ว่าน้องจิ๋วอารมณ์แปรปรวนนะ” น้องจิ๋วร้องเหอะ ตักพุดดิ้งของโปรดเข้าปากคำโต
“ทุกอย่างรอบตัวมันน่าหงุดหงิดไปหมดเลย”
“เป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ไม่รู้สิ” พูดพลางยักไหล่ คนหงุดหงิดเมื่อสักครู่ฉีกยิ้มแฉ่ง ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเข้มสบมองไปที่พี่มีนด้วยความเจ้าเล่ห์ “แล้วพี่มีนยิ้มอะไรมาตั้งแต่เช้าแล้ว โดนรามินทร์จัดหนักมา--- โอ๊ย!!!”
ยังพูดไม่ทันจบก็โดนพี่มีนฟาดไหล่เข้าไปเต็มเปา เจ็บอ่ะ ฮือ ไม่คิดว่าพี่มีนจะเขินรุนแรงแบบนี้
“จัดหนักบ้าอะไร เดี๋ยวเถอะ!”
“งั้นเป็นอะไร?”
“ไม่ได้เป็นอะไรเลยเนี่ย” จันทร์เจ้าหรี่ตามองคนข้าง ๆ แขนเล็กของพี่มีนวางพาดกอดคอของเขาอยู่ ริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่ก็ขยับพูดจ้อเจื้อย น้ำเสียงหวานระรื่นหูทำเอาคนฟังเคลิ้มตาม บางคราก็แย้มยิ้มให้คนรู้จักที่เดินสวนกัน
พี่มีนเป็นคนน่ารักอย่างนี้ รามินทร์ไม่หวงสิแปลก
ขนาดจันทร์เจ้าเป็นเป็นเพื่อนยังหวงเพื่อนคนนี้เลย…
“อุ้ย! ขอโทษค่ะพี่มีน”
“ไม่เป็นไรครับ” มีนบอกกับเด็กสาวที่เพิ่งชนเขาเมื่อสักครู่ มีนจำเธอได้ น้องพลอย… คนที่ฝากของขวัญให้เขาไปให้รามินทร์ เด็กผู้หญิงน่ารักคนนั้นที่ครั้งหนึ่งเคยยุให้เจ้าหมีจีบน้อง คิดแบบนั้นไปก็เผลอหัวเราะออกมา โบกมือให้น้องพลอยกับเพื่อนของเธอที่ค้อมศีรษะขอโทษเป็นเชิงว่าไม่เป็นไร แล้วดันหลังจันทร์เจ้าให้เดินเข้าไปในมินิมาร์ท
“วันนี้น้องจิ๋วต้องไปที่โรงฝึกใช่ไหมครับ?” จันทร์เจ้าที่กำลังเพลินกับไอศกรีมเบะปากทันทีเมื่อได้ยินคำถาม
จันทร์เจ้าเพิ่งไปสมัครเรียนศิลปะป้องกันตัวมาได้หนึ่งเดือนแล้ว เหตุเกินเพราะแรงยุของพี่ฟ้าคนแมน สุดที่รักของเราเอง ที่ชอบบอกว่านอกจากจะเอาไว้ป้องกันตัวเองได้แล้วยังมีไว้โชว์สาวด้วย พี่ชายคนสวยเล่าดูสีหน้าตื่นเต้นสุด ๆ พร้อมทั้งบรรยายสรรพคุณมากมายจนเราคล้อยตาม แต่ก็ต้องสะดุดเพราะพี่ฟ้าคนดีถูกน้าเจ้าตบศีรษะโผละและบอกว่า ‘เพ้อเจ้อ’
สุดท้ายเราก็ไปสมัครโดยมีน้าเจ้าและพี่ฟ้าพาไป แล้วทุกคนที่บ้านก็เห็นด้วยด้วยนะ แต่งานนี้เราไม่ยอมไปคนเดียวหรอก จึงลากน้องทั้งสองไปด้วย จ๋าจ้าดี๊ด๊าตื่นเต้นใหญ่ พยักหน้าตกลงอย่างไม่รีรอ แต่จริงใจเซย์โนบอกไม่เอา เพราะเรียนชกมวยอยู่แล้ว
ก็แล้วแต่…
“ช่าย~ เราลงเรียนจันทร์พุธศุกร์ ส่วนวันเสาร์ไปเรียนดนตรี”
“หูย น่าสนุกจัง”
“พี่มีนไปเรียนด้วยกันไหม?”
“ไม่ล่ะ”
“ฮื่อ! อ่อน”
“เดี๋ยวเถอะ!!”
“อ๊า!!!! ถ้าตีเราเราจะฟ้องรามินทร์ว่าพี่มีนยิ้มให้ผู้ชายทั้งโรงเรียนเลย!!!!”
“อะไรนะ!!”
มีนหยุดยืนอยู่กับที่เมื่อได้ยินเสียงคุ้นหูตะโกนมา ร่างเล็กตบหน้าผากตัวเองพลางหลับตาและสูดหายใจลึก ขณะที่จันทร์เจ้าหัวเราะร่าแล้ววิ่งไปในที่โต๊ะม้าหินในศาลาแดงที่มีรามินทร์ เวฟ ไต้ฝุ่น นั่งอยู่ก่อนแล้ว ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าไปร่างสูงใหญ่ของรามินทร์ก็เดินมาประชิดตัว จันทร์เจ้านะจันทร์เจ้า จะพูดก็ดันพูดให้รามินทร์ได้ยิน แกล้งพี่นี่สนุกมากใช่ไหม!!
- - - - d o u b l e M - - - -
“เฮ้ย!” คนตัวเล็กร้องตกใจพร้อมกับยกมือขึ้นกัน เมื่อรุ่นพี่ตัวสูงง้างหมัดขึ้นเหมือนจะต่อย
“นึกว่าใคร เกือบแล้วไหมล่ะ?”
“โหดสัดอ่ะ”
“มาทำไรวะ?”
“เดินเล่น เจอพวกพี่พอดีเลยแวะมาทัก”
“อย่าให้ความหวังทั้ง ๆ ที่ยังก็ยังต้องมี~~~ เขา”
“หูย เพิ่งรู้ว่าพี่เนย์ร้องเพลงเพี้ยนขนาดนี้”
“อะ อ้าว…” พวกเขาหัวเราะ อาคเนย์ยักคิ้วให้เพื่อนอย่างกวนประสาท น่าสงสารมัน ชอบเขาแต่เขาก็ไม่รู้ แถมยังหนีไปมีแฟนอีก โคตรนก
“อีกไม่กี่เดือนพวกพี่ก็จะจบแล้วเนอะ” ระหว่างนั้นก็ส่งข้อความหารามินทร์ไปด้วยว่าเขาอยู่ที่ไหน
“เตรียมของปัจฉิมให้ด้วยนะมีนานุช”
“ด้ายยยยยยย!”
“จริง!!?”
“ก็ไหน ๆ พวกพี่ก็จะจบแล้ว ให้ของที่ระลึกสักหน่อย เผื่อเราไม่เจอกันอีก เวลาเห็นของที่ให้จะได้นึกถึงกัน ถ้าไม่เอาทิ้งไปก่อนอะนะ”
“หวัดดี”
“อ้าว ทำไมมินทร์มาเร็ว” คนถูกถามไม่ตอบ เขาทิ้งนั่งนั่งที่ม้านั่งตัวเดียวกับคนตัวเล็ก สาเหตุที่เขาต้องมาเร็วเพราะว่าข้อความที่ได้รับจากมีนนั่นไง
นี่อยู่ที่สวนพฤกษศาสตร์สองกับพี่เจ็นเนอร์กับพี่เนย์
“พวกพี่จะต่อที่ไหนกันอ่ะ?”
“ติดที่ไหนก็ที่นั่น” พี่เนย์บอก พี่เจ็นเนอร์ไม่พูดอะไร เพียงยักไหล่เท่านั้น จนพี่เนย์ต้องตอบแทน “ไอ้ห่านี่จะกลับบ้านเกิด”
“เฮ้ย!! จริง!? ที่ไหนอ่ะ?”
“อาจจะ… ไอร์แลนด์”
“หูยยยยย”
“ไปด้วยกันป่ะ?”
“เสร่อ” รามินทร์เอ่ยขัดกลางปล้อง มีนตีมือหนาที่จับกันอยู่ใต้โต๊ะ ไปพูดไม่ดีแบบนั้นได้ไง พี่เจนนี่เป็นรุ่นพี่นะ
“มึงขี้หวงขนาดนี้กล้าทิ้งไอ้มีนไปอังกฤษหรอวะ?”
รามินทร์จิ๊ปากเมื่อได้ยินอาคเนย์พูด พูดขึ้นมาหาพระแสงอะไร เขากระชับมือที่จับมือเล็กอยู่ ไหล่กว้างขยับขึ้นแล้วไม่พูดอะไร
นั่นสิ… รามินทร์เคยพูดว่าจะไปเรียนต่อต่างประเทศนี่นา ถ้าพี่เนย์ไม่พูดขึ้นมา มีนก็ลืมไปแล้ว…
- - - - d o u b l e M - - - -
วันนี้รามินทร์ไม่ต้องซ้อมบาสเกตบอล เจ้าหมีตัวโตจึงชวนเขาไปดูหนังกันเมื่อเลิกเรียน น้องจิ๋วงอแงบอกจะไปด้วย แต่ว่าโดนจริงใจลากไปเพราะต้องไปเรียนศิลปะป้องกันตัว รามินทร์จึงหัวเราะสะใจ และส่งยิ้มหวานยียวนให้จันทร์เจ้าได้ฟึดฟัด เกือบจะกระโดดถีบรามินทร์ หากจริงใจและจ๋าจ้าไม่รีบจับไว้
ห้าวเหลือเกิน
“เราไม่ค่อยได้มาดูหนังด้วยกันเลยเนอะ”
“นั่นสิ”
“แต่ไม่ต้องมาบ่อยหรอก เปลืองตังค์” มีนยิ้มเขินเมื่อรามินทร์หันมองและยิ้มเป็นเชิงล้อ แต่เจ้าตัวก็ไม่พูดอะไรออกมา
ใช้เวลาไปพอสมควรกว่าพวกเราจะได้ตั๋วภาพยนตร์มา อืม... คนเยอะจังเลยอ่ะ ขนาดวันธรรมดานะเนี่ย มีนมองไปรอบ ๆ อย่างสนใจ ส่วนใหญ่ก็เป็นนักเรียน นักศึกษามากกว่า เพราะนี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานของพนักงานนี่เนอะ บ้างก็มาคนเดียว บ้างก็มากับกลุ่มเพื่อน หรือบ้างก็มาเป็นคู่ มีนแอบเบ้ปากเมื่อเห็นผู้ชาย ผู้หญิงคู่หนึ่งเดินจับมือกัน แต่ก็น่ารักดี… บางทีเขาก็อยากจะทำแบบนั้นกับรามินทร์ ถึงแม้ทุกวันนี้คู่รักเพศเดียวกันจะมีให้เห็นอยู่มาก แต่มีนคิดว่าประเทศไทยยังไม่เปิดกว้างขนาดนั้น…
“ขอโทษนะคะ”
“ครับ?” คนตัวเล็กเลิกคิ้วมองกลุ่มผู้หญิงสามคนที่เข้ามาขัดความคิดของเขา ตาสวยกลอกมองรามินทร์ที่อยู่ข้าง ๆ เจ้าหมีจ้องเขม็งไปที่พวกเธอ แม้ปลายนิ้วจะเลื่อนหน้าจอสมาร์ทโฟนไปมา
“ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหม?”
“กับ…ผม?” นิ้วเล็กชี้เข้าหาตัวเอง มีนย่นคอลงเมื่อโดนรามินทร์บีบเข้าที่ท้ายทอย
“ใช่จ้า!” เด็กสาวทั้งสามเอ่ยขึ้นพร้อมกัน พวกเธอมองสีหน้าลำบากใจของคนตัวเล็กที่เหลือบมองคนข้าง ๆ บ่อย ๆ ก็พอจะเดาได้ “คืองี้… พวกเราชอบนายมาก (รามินทร์ถึงกับคิ้วกระตุก) เป็นดับเบิ้ลเอ็มชิปเปอร์ด้วยไง”
“อ่า…”
“ขอถ่ายรูปหน่อยนะ คือไม่รู้จะได้เจออีกเมื่อไหร่ไง”
“งะ งั้น… ครับ” รามินทร์แสยะยิ้มกับคำตอบของแฟนตัวเล็ก มีนขยี้ผมของรามินทร์แล้วจึงลุกขึ้นเดินไปหาพวกเธอ
“ถ่ายกับรามินทร์ไหมครับ?” มีนถามหลังจากที่เวียนถ่ายรูปกับสามสาวจนครบทุกคน
“อยากถ่ายนะ… แต่--- เฮ้ย!”
“มินทร์ มานี่” คนถูกเรียกเบ้ปากราวกับรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ยอมเดินไปตามที่เรียก
“ขอบคุณมากเลยยยยยย รักกันนาน ๆ น้าาาา”
มีนกะพริบตาปริบ ๆ กับคำสุดท้ายก่อนสามสาวจะเดินจากไปเมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ รามินทร์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ๆ มือใหญ่วางบนศีรษะของคนตัวเล็กแล้วโคลงเบา ๆ ก่อนจะดันให้อีกคนก้าวเดินเมื่อถึงเวลาหนังฉายพอดี
แล้ว… อะไรคือการซื้อที่นั่ง Enigma /กลอกตามองบน
“เบียดอะไรเล่า!” มีนโวยวายเมื่อรามินทร์ขยับเข้ามาเบียดเขาหนักขึ้น พอไม่พูดนี่ได้ใจนะ รามินทร์ไม่ตอบโต้ในทันที เขาเอนศีรษะพิงไหล่แคบและกอดตัวเองไว้
“หนาว”
“โม้ ขยับไปเลย นี่จะดูหนัง”
“ก็ดูไปสิ นี่เอามือปิดตาไว้เหรอ หืม?” จิกตามองคนพูด บ้าบอชะมัด ถ้าจะเข้ามานอนแล้วซื้อตั๋วมาให้เปลืองทำไม กลับไปนอนที่บ้านดีกว่าไหมล่ะ!
25 นาทีต่อมา
“รามินทร์”
“เอามือออกไป”
“…”
“คุณครับ” รามินทร์เดาะลิ้น ดึงมือตัวเองออกจากการล่วงล้ำเข้าไปขยำหน้าท้องนิ่มแต่โดยดี แม้จะไม่อยากอาออกก็เถอะ แต่เมื่อที่มีนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งติดขุ่นล่ะก็… นั่นเป็นสัญญาณเตือนว่าถ้าไม่ยอมล่าถอยชีวิตจะต้องพินาศแน่นอน
พี่มีนเหลือบมองเด็กโดนขัดใจที่ทำหน้างอ มือเล็กจัดชายเสื้อนักเรียนที่โดนรามินทร์ดึงออก(ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่อาจทราบ)ให้เข้าที่ ส่ายหน้าเบา ๆ กับตัวเองแล้วสนใจกับภาพยนตร์ตรงหน้าอีกครั้ง
เด็กตัวสูงถอนหายใจแรง ๆ แม้จะเปิดการ์ดเรียกร้องความสนใจมาหลายใบแล้วแต่มีนาก็ยังเอาแต่จ้องมองไปที่จอภาพยนตร์อยู่ดี ไม่แม้แต่จะปรายตามองด้วยซ้ำ แม่ง! คราวหน้าไม่พามาดูมันละ ไอ้หนังเหี้ยนี่
- - - - d o u b l e M - - - -
“หนังสนุกเนอะ”
“สนุกมากกกกกกก” มีนหัวเราะกับสีหน้าแสนเบื่อขัดกับคำพูด แน่ล่ะ รามินทร์ดูหนังที่ไหนเล่า เอาที่หลับ ไม่ก็ก่อกวนเขา ทั้งแต๊ะอั๋ง จับนู่น จับนี่ไม่หยุด ไหนจะนอนเบียด นอนหนุนตัก พิงไหล่ และยังดึงเขาไปซบอีก
มันน่าโบกจริง ๆ
“หึหึ ไอ้บ้าเอ๊ย”
“มีนนั่นแหละ”
“เอ๋า นี่บ้ายังไงอ่ะ?”
“เอาแต่สนใจหนัง ไม่สนใจนี่เลย งอน”
เจ้าตัวเล็กหัวเราะร่ากับใบหน้าหล่อที่งอง้ำแถมยังเชิดหน้าใส่อีก “ก็มาดูหนังหนิ อีกอย่างนะ ซื้อตั๋วตั้งแพง ต้องดูให้คุ้ม มินทร์นั่นแหละ...”
“มินทร์อะไร?”
“มินทร์เอาแต่กวนนี่อ่ะ หนังก็ไม่สนใจจะดู”
“อยู่กับมีนอะไรก็ไม่น่าสนใจทั้งนั้น”
ปากสีเชอร์รี่ที่กำลังจะเอ่ยเถียงจำต้องเม้มแน่เมื่อโดนประโยคทำลายล้างเข้าไป ไหนจะใบหน้าที่ติดจะเมื่อจะพูดไม่คิดและไม่สนใจว่าคนฟังจะรู้สึกอย่างไร จะทรุดลงไปกองกับพื้นเพราะพลังแห่งความเขินหรือเปล่า ใบหน้าขาวร้อนผ่าวเมื่อคนตัวสูงเริ่มระบายยิ้ม มุมปากที่ยกขึ้นส่งผลให้ดวงตากลมปิดหยี คราวนี้พี่โดนตายิ้มจู่โจมอีกแล้ว...
“นิสัยไม่ดี...”
“หึหึ น่ารักว่ะ เขินหรอครับ?”
“ใครเขิน!!?”
“นี่ไง” รามินทร์บีบแก้มของมีนเบา ๆ ก่อนจะหมุนให้หันเข้ากระจก มีนอ้าปากงับเนื้อระหว่างนิ้วชี้กับนิ้วโป้งของรามินทร์เพื่อให้คนตัวโตกว่าปล่อยออกและอาการหมั่นไส้ส่วนตัว เจ้าแฟนหัวเราะพอใจ วงแขนแกร่งกอดคอของพี่เอาไว้ มองจากคนภายนอกก็เป็นแค่เพื่อนกอดคอกันธรรมดา และเราก็เดินไปเรื่อย ๆ ด้วยกัน ไม่ได้จับมือ ทำแบบนี้แทนก็ได้...
ออกจากโรงหนังมาก็เกิดอาการหิวใช่มะ? เราสองคนเลยตกลงกันว่าจะหาอะไรกินกันก่อน แต่ว่า… รามินทร์สั่งอาหารไปรัว ๆ แบบไม่ปรึกษากันก่อนเลย… สงสัยจะหิวมาก ๆ ๆ ๆ ๆ
“ยิ้มอะไรครับ?” รามินทร์ถามขึ้น จ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่นั่งตรงข้าม
“อยากยิ้มก็ยิ้ม ทำไมเหรอ?” เลิกคิ้วยียวน
“ยิ้มได้ แต่ตอนนี้ห้ามยิ้ม คนมอง”
“ยิ้มก็ไม่ได้ อะไรอ่ะ”
“หวง”
โอเค ไม่ยิ้มก็ได้…
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟเราก็ลงมือกินราวกับอดอยากมานาน ก็คนมันหิวนี่นา… อีกทั้งกลิ่นหอม ๆ และหน้าตาน่าทานของอาหารพวกนี้นะ แค่เห็นกระเพาะก็ส่งเสียงโครกคราก น้ำลายแทบไหลแนะ! และเมื่อได้ทั้งชิมก็ทำเอาฟินไปอีกนาน รสชาติดีไม่แพ้หน้าตาเลยสักนิด ไม่แปลกใจว่าทำไมคนเยอะ อ๊า!!!!! อร่อยสุด ๆ ไปเลย!!!
“ขอบคุณครับ” คนตัวเล็กพูดขึ้นหลังจากที่รามินทร์ตักต้มข่าไก่มาให้ แล้วยิ้มกว้าง ๆ กับรสชาติ เมนูนี้เป็นอีกอย่างที่เราชอบเหมือนกัน หากไปกินข้าวที่ร้านอาหารไทยที่ไหนเป็นต้องสั่งตลอด เห็นหน้าแบบนี้ก็ไทยนิยมนะครับ ฮี่ฮี่ รามินทร์เองก็ชอบอาหารไทยมาก ๆ เหมือนกันด้วย…
“อันนี้ก็อร่อย” คราวนี้มีนตักหมูหวานให้รามินทร์บ้าง เด็กตัวสูงอมยิ้มกับคนที่ยิ้มจนตาหยีและโคลงตัวไปมา ปฏิกิริยาน่ารักจนเข้าอยากจะคว้ามาฟัด ขยันทำตัวน่ารักจริง ๆ เลยสิน่า…
“ท้องจะแตก ฮื้อ!”
“ของหวานต่อไหม?” รามินทร์ถามพลางยื่นมือไปรองคางของคนตัวเล็กที่เกยบนโต๊ะ ก็มันสกปรกไม่อยากให้มีนาต้องสัมผัสมัน… มีนกะพริบตาปริบ ๆ กระแทกคางกับฝ่ามือหนาเบา ๆ แล้วยึดตัวกลับไปนั่งปกติ
“เอาไงดีอ่ะ อยากกิน แต่ท้องแน่นมากเยย”
; _ ;
“คนเรามีกระเพาะแยกสำหรับของคาวกับของหวานนะ”
นี่มันข้ออ้างของสายแดกชัด ๆ
“งั้น… โอเช!!”
พี่สั่งบัวลอยสามสีไข่หวานมาหนึ่งถ้วย ส่วนของรามินทร์เป็นอะไรสักอย่างที่พี่หนึ่งชื่อไม่ออก มันเป็นแป้งที่มีลักษณะเหมือนหนอน มีหลากหลายสีมาก ๆ เลย… ดูน่าอร่อย แต่กินไม่ได้เพราะในนั้นโรยถั่วมาด้วย เซ็ง
หูย… กะทิข้น ๆ แถมยังมีกลิ่นหอมของใบเตยด้วย ตัวแป้งบัวลอยก็เหนียวหนึบเคี้ยวหนุบหนับเลย ไข่ที่ใส่มาก็ไม่แข็ง โดยรวมแล้วอร่อยมาก ๆ
วันนี้รามินทร์เป็นเด็กดี เอาไปสิบดาวเลย!!
- - - - d o u b l e M - - - -
“มินทร์…”
“หืม?”
“รามินทร์…”
“ว่าไง?”
“คุณรามินทร์”
“มีอะไรครับ”
มีนอมยิ้ม ไม่พูดอะไรออกมา และเรียกชื่อของรามินทร์ซ้ำ ๆ
“ถ้าเรียกไม่หยุดแบบนี้นี่จะจูบแล้วนะ”
“ฮี่ฮี่ เรียกเฉย ๆ อ่ะ” แลบลิ้นใส่คนตัวสูง ก่อนจะโน้มไปหยิบก้อนหินมาโยนเล่น หลังจากทานอาหารกันเสร็จเราสองคนก็เดินเล่นที่ศูนย์การค้านั้นอยู่สักพัก แล้วจึงตกลงกันว่าจะกลับแต่จู่ ๆ เจ้าหมีก็แวะสวนสาธารณะแถวหมู่บ้านพี่ซะงั้น
แต่ว่า… สายลมเย็น ๆ พัดเอื่อย ๆ แบบนี้ทำให้รู้สึกดีจังเลยเนอะ
“อีกปีกว่า…”
“ทำไมครับ?”
“เรามีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ปีกว่า… หรือปีเดียวนะ” คนตัวเล็กพูดแล้วระบายยิ้มบาง ดวงตาสดใสหม่นแสงลงเล็กน้อย มีนขว้างก้อนหินในมือลงในบึงน้ำด้านหน้า
“…ไม่ไปแล้ว”
“เอ๋?”
“ไม่ไปแล้วครับ”
“ทำไม…ล่ะ?” รามินทร์ไม่ได้ตอบในทันที เขายื่นมือไปเสยผมด้านหน้าของมีนขึ้นแล้วคว้ามือเล็กมากุมไว้
“อยากอยู่กับมีน เลยคิดว่าไม่ไปดีกว่า”
“นี่เป็นตัวถ่วงหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ ตอนนั้นก็แค่อารมณ์ชั่ววูบ …มั้ง” เขาไหวไหล่ ทีแรกก็คิดว่าการที่เขาจะคบกับมีนาเป็นเรื่องยากที่ครอบครัวจะยอมรับ จึงตัดสินใจจะตั้งใจเรียนเพื่อเป็นหลักการันตีในความตั้งใจของตัวเอง ทว่าหากได้เปิดใจคุยกับแม่แล้วผลลัพธ์มันดันออกมาเป็นบวก ทุกคนในครอบครัวเข้าใจ และไม่มีใครคัดค้าน ความคิดที่จะไปเรียนต่างประเทศของเขาจึงค่อย ๆ หายไป…
รามินทร์ก็ไม่อยากเสี่ยงที่ต้องปล่อยแมวน้อยตัวนี้ไว้คนเดียวในขณะที่เขาอยู่แสนไกล หากมีคนมาทำให้มีนเปลี่ยนใจเขาจะทำยังไงเล่า…
“มินทร์”
“มีนไม่ใช่ตัวถ่วง แต่เป็นแรงผลักดัน”
“…”
“อย่าคิดมากน่า ยิ้มให้ผมหน่อยครับพี่มีน”
“ฮื่อ! ไม่ยิ้ม แล้วคือ… มินทร์จะเรียนต่อที่ไทยใช่ไหม?”
“ครับผม” รามินทร์ตอบแล้วหอมหน้าผากนวล “ยิ้มให้ผมหน่อยสิคร้าบบบบ”
สุดท้ายก็ทนแรงอ้อนจากแฟนตัวโตไม่ไหว มีนยิ้มกว้างให้รามินทร์ได้หมั่นเขี้ยว ฟัดแก้มนุ่มไปหลายฟอด ดีนะที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนพลุ่งพล่าน
“ทำไมอยู่ ๆ ก็ถามล่ะ?”
“ก็… พี่เนย์พูดขึ้นมาอ่ะ จริง ๆ ก็ลืมไปแล้ว…”
“ตัวเล็กก็เลยเครียดเลย” มีนย่นจมูกเมื่อโดนรามินทร์ทำหน้าล้อเลียน
“ก็มัน… อดกังวลไม่ได้นี่นา”
“กังวลอะไรครับ บอกนี่หน่อยสิ”
“ก็… ถ้าต้องไปไกล ๆ แล้วจะเป็นยังไง”
“แค่นั้น?”
“อื้อ!”
“โห ไรวะ นึกว่าจะมี ‘มินทร์ไปอยู่ที่ไกล ๆ แล้วจะลืมนี่หรือเปล่า ถ้าไปแล้วจะคิดถึงนี่ไหม ถ้าเจอคนสวย ๆ จะเผลอใจไปกับเขาหรือเปล่า จะ--’ โอ๊ย!” รามินทร์ร้องเมื่อโดนตบแก้ม
“เพ้อเจ้อ!”
“อ้าว ไม่ได้คิดงั้นหรอ?”
“ต้องคิดหรอ?” มีนเอียงคอถาม “มินทร์รักนี่จะตายอ่ะ คงมีปัญญาไปหวั่นไหวกับใครหรอก”
รามินทร์เหวอไปชั่วคราวกับคำพูดของคนตัวเล็ก เออว่ะ มันก็จริง แต่เขาไม่คิดว่ามีนาจะกล้าพูดออกมา
“มั่นใจจังเนอะ”
“หรือไม่จริง?”
“จริงครับ จริงที่สุด ทั้งรัก ทั้งหลง ไม่มีปัญญาไปหวั่นไหวกับใครหรอกครับ ไหน มาจูบสักทีดิ๊!”
“อ๊า!!!! เอะอะก็จูบอยู่เรื่อย ๆ เลย!!”
“ก็ปากเล็ก ๆ ห้อย ๆ สีสด ๆ นี่มันน่าจูบ”
“ว่าใครปากห้อย!!!!!!!”
“อ่า… นกที่บินผ่านเมื่อกี้ครับ”
“ไปตายซะรามินทร์!!!” รามินทร์กะพริบตา ก่อนจะวิ่งหนีกำปั้นเล็กที่เตรียมทุบเข้าที่ส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกาย กลายเป็นว่าตอนนี้พวกเขาวิ่งไล่กันเป็นเด็ก ๆ จบท้ายด้วยการหอบแฮกกันทั้งคู่ เรามองหน้ากันก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาดัง ๆ
ไม่ใช่ว่ามีนมั่นใจอะไรหรอก… เพียงแค่ไม่อยากคิดไปในแง่ที่ไม่ดีก็เท่านั้น อีกอย่าง รามินทร์รักเขามากจริง ๆ นี่นา ก็ควรจะเชื่อรามินทร์สิ! เนอะ!!!
นี่ก็รักมินทร์เท่าต้มข่าไก่เลยนะ ♡
----------------------------------------
สวัสดีจ้าาาาาาาาาา
ตอนนี้เป็นตอนที่ใช้เวล่แต่งนานมาก เพราะพล็อตตัน และมือไม่ลั่น TwT
หากผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยงับ
วันนี้ไม่รู้จะเพ้ออะไรอ่ะ 55555555555555
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ขอบคุณคนอ่านทุกคนเลย เยิ้ฟฟฟฟฟ
ไว้เจอกันตอนหน้าค่ะ /โป้งชี้ก้อย
-
:pig4: :pig4:
-
ดีใจที่รามินทร์ไม่ไปอังกฤษแล้วว
-
เขาอยู่ด้วยกันน่ารักดี หยอกกันไปมา
ส่วนน้องจิ๋วนี่ขี้แกล้งพี่มีนตลอด
-
น้องจิ๋วมีคู่มั้ยน๊าาา
-
รามินทร์มีค่ามากๆ เลยใช่มั้ยพี่มีน
เพราะพี่มีนชอบต้มข่าไก่มากนี่นา
:กอด1: :mew1:
-
DoubleMน่ารักมาก อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข มันสดใสมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วจริมๆ คลายเครียดกับดราม่าsmเรื่องอื่นได้มากๆ ขอบคุณคนเขียนนนะคะ :pig4: :3123:
-
หนูมีนน่ารัก
แต่เราก็ชอบหนูจิ๋วด้วย 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
จันทร์เจ้าน่ารักสุดๆ
-
คืออัลไลมีนานุช?? รักรามินทร์เท่าของกิน???
-
:pig4: :pig4:
:pig4: :pig4:
ดีใจที่รามินทร์ไม่ไปอังกฤษแล้วว
นางก็ไม่อยากจะทิ้งแมวน้อยไว้ TwT
เขาอยู่ด้วยกันน่ารักดี หยอกกันไปมา
ส่วนน้องจิ๋วนี่ขี้แกล้งพี่มีนตลอด
น้องจิ๋วบอกเบื่อ ไม่มีอะไรทำ ไม่มีแฟนให้อ้อนด้วย แกล้งพี่มีนดีกว่า :m17:
น้องจิ๋วมีคู่มั้ยน๊าาา
มีไม่มีแต่ก็ลั่นอินโทรของนางไปแล้วค่ะ 5555555555555555555555
รามินทร์มีค่ามากๆ เลยใช่มั้ยพี่มีน
เพราะพี่มีนชอบต้มข่าไก่มากนี่นา
:กอด1: :mew1:
เพราะชอบต้มข่าไก่มาก ๆ เลยชอบรามินทร์มาก ๆ เยย
DoubleMน่ารักมาก อ่านเรื่องนี้แล้วมีความสุข มันสดใสมุ้งมิ้งกิงก่องแก้วจริมๆ คลายเครียดกับดราม่าsmเรื่องอื่นได้มากๆ ขอบคุณคนเขียนนนะคะ :pig4: :3123:
ขอบคุณคนอ่านเช่นกันค่ะ :กอด1:
หนูมีนน่ารัก
แต่เราก็ชอบหนูจิ๋วด้วย 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
(จับน้องจิ๋วใส่ถุงให้เอาไปเล่นที่บ้าน)
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
:mew1:
จันทร์เจ้าน่ารักสุดๆ
จันทร์เจ้าบอกเดี๋ยวแบ่งพุดดิ้งรสนมให้ถ้วยนึงนะงับ :mew1:
คืออัลไลมีนานุช?? รักรามินทร์เท่าของกิน???
เพราะมีนานุชชอบกิน เลยรักรามินทร์เท่าของกินเยย :-[
-----------------------------------------------
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
รักเท่าของกิน อยากกินเค้าหรอหนู 55555
-
ประโยคสุดท้ายนั่นมันอะไรนู๋มีนนนนนน 5555555
-
5555 รักเท่าต้ทข่าไก่ ดีๆ
-
งื้ออออออ!! ตะไมหนูน่ารักงี้ล้าาาาาาามีนา
-
มีนน่ารัก มินทร์ก็น่ารักอ่ะ 5555 เรียกร้องความสนใจมากอ่ะ มีนสนใจอะไรไม่ได้เลยนะเนี่ย :m3: :m3:
-
:pig4: :pig4: :3123: :3123:
-
d o u b l e M
t h i r t y – t w o
“เปิดเทอมครั้งหน้าเราก็ไม่ได้เจอกันแล้วดิหว้าาาาา” เสียงของป่านร้องโอดครวญขึ้นคนแรกและตามมาด้วยเสียงเห็นด้วยของเพื่อนคนอื่น ๆ
ตอนนี้นักเรียนชั้น SM-6C ทุกคนรวมตัวกันอยู่ในห้องเรียนของพวกเขาพร้อมทั้งครูประจำชั้นในวิชาคณิตศาสตร์ซึ่งมีคุณครูประจำชั้นเป็นผู้สอน นี่ก็เป็นวันสุดท้ายของการเรียนการสอนแล้ว เมื่อบทเรียนปิดคอร์สไปตั้งแต่เมื่อวันก่อน สิ่งที่พวกเราทำตอนนี้คือนั่งคุยกัน
อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกก็อดรู้สึกใจหายไม่ได้… ถ้าจบไปแล้วต่อไปข้างหน้าจะเป็นยังไงนะ ถ้าได้พบเจอกันอีกครั้งจะยังทักทายกันไหม จะจำกันได้หรือเปล่า
“เปิดเทอมไม่ได้เจอกัน แต่พวกแกก็นัดเจอกันได้” ครูไอบอก แหม ไอ้เด็กพวกนี้ แค่จบม.หก ไม่ได้ตายสักหน่อย ทำมาเป็น
“มันไม่เหมือนกันนี่คร้าบบบ”
“ถ้าพวกหนูไม่อยู่แล้วครูจะคิดถึงพวกหนูไหม?” อ้าว… ลากเข้าดราม่าเฉยเลย
“ดื้อ ๆ อย่างพวกแกใครจะไปคิดถึง ออกไปสิดี ครูคนอื่น ๆ จะได้ปวดหัวน้อยลง”
“โหหหหหหหหหห่!!"
“อะอะ ถ้าอยากให้คิดถึง เดี๋ยวจะคิดถึงก็ได้”
“ครูอย่ามาฟอร์ม!!”
“ฟอร์มเฟิมอะไรยะ!”
“ครูก็เสียใจใช่ม้า ที่พวกผมจะจบแล้วอ่ะ”
“เออ!! อยู่ด้วยกันมาตั้งสามปี มันก็ต้องรู้สึกบ้างสิ!” อาจารย์สาวถลึงตาใส่เหล่านักเรียนตัวแสบทั้งหลาย “มหาวิทยาลัยกับโรงเรียนมันเรียนต่างกัน ยังไงก็ตั้งใจเรียนกันด้วย จะได้จบพร้อมเพื่อน”
“ผมยังไม่มีที่เรียนเลยอ่ะครับ” หนึ่งในตัวแสบของห้องร้องบอก ทำเอาบรรยายคึกครื้นเมื่อสักครู่ค่อย ๆ จางไป
“ยังเหลือรอบแอดอีก อย่าเพิ่งเศร้าไป”
“ผมเสียใจอ่ะครู แบบ…”
“เฮ้ย มึงอย่าดราม่าดิไอ้ห่า ยังไงก็มีรอบแอด ฯ ไม่ได้มีมึงคนเดียวสักหน่อยที่ยังไม่มีที่เรียน”
“มึงมีที่เรียนแล้วก็พูดได้นี่หว่า”
“เอ๋า… ไอ้สัดนี่ แล้วที่มึงสอบไม่ได้นี่มึงพยายามพอหรือยังล่ะ!?”
“ไม่รู้โว้ย ไม่ได้สอบ!” ทุกคนต่างขมวดคิ้วกับสิ่งที่ได้ยิน “กูลืมจ่ายตังค์ค่าสมัครสอบนี่หว่า…”
“ไอ้เหี้ยเอ๊ยยยยยยยยยยยย!!”
“อ๊ากกกกกก อย่าตบหัวกู เดี๋ยวฉี่รดที่นอน!!!!”
โธ่ จากดราม่ากันกลับกลายเป็นโหวกเหวงโวยวายอีกแล้ว ไอ้บ้าเอ๊ย! ทำเอาเพื่อนเครียดไปด้วย สรุปไม่มีที่เรียนเพราะลืมจ่ายค่าสอบ มันน่าโบกกระโหลกจริง ๆ
“อ้าว ลืมประเด็นสำคัญ”
“อะไรของเธอไอ้ป่าน”
“ถ้าจบไปแล้วหนูจะก็ไม่ได้แกล้งไอ้มีนแล้วสิคะ!” เจ้าของชื่อแทบจะสำลักน้ำลาย คราวนี้เกือบทุกคนมองมาที่คนตัวเล็กและทำสีหน้าเสียดายตามคำพูดของป่าน
“นั่นดิ ใครจะมาสวีทกันให้พวกกูหมั่นไส้วะ”
“อย่างนี้คงไม่ได้เห็นไอ้รามินทร์หวงไอ้มีนแล้วอ่ะ”
“ตีนเหอะ!”
“กร๊ากกกกกกกกกกก”
เกลียดแม่งทั้งหมดเลย!! แซวอยู่ได้ อายเป็นนะเว้ย!! รามินทร์ก็ไม่ช่วยเลย โป้ง!!
- - - - d o u b l e M - - - -
“มินทร์”
“…”
“รามินทร์!”
คนตัวเล็กปืนขึ้นไปบนเตียงแล้วนอนคว่ำ ค้ำศอกกับเตียงเพื่อยันตัวเองไว้ เสียงใสเอ่ยปลุกคนที่ยังนอนหลับตาพริ้มไม่รู้เรื่อง มีนยิ้มซุกซน ส่งปลายนิ้วไปปัดปลายจมูกโด่งเล่น และยืดหน้าเข้าไปใกล้กว่าเก่า เขาเป่าลมออกไปเบา ๆ ส่งผลให้แพขนตางอนยาวของรามินทร์กระพือเล็กน้อย ผู้ชายอะไร้! ขนตายาวชะมัดเลย
“รามินทร์ ตื่นได้แล้วน้า~”
จุ๊บ! จุ๊บ! จุ๊บ!
ริมฝีปากเล็กยู่เข้าหากัน เรียกก็แล้ว หอมแก้มก็แล้ว ก่อกวนก็แล้ว ทำไมยังไม่ตื่นอีกนะ! หรือว่าตอนนี้ยังเช้าเกินไป เอ… แต่มันก็ตีห้าแล้วนะ ถ้าช้าก็ไม่ทันสิ งื่อ… ตื่นสิเจ้าหมี! เมื่อรามินทร์ยังไม่มีท่าทีจะตื่น แมวน้อยก็เกินอาการเบื่อ คว้าเป็ดเหลืองมากอดฟัดแล้วนอนกลิ้งบนเตียง เตียงแคบ ๆ มันจะมีพื้นที่อะไรมากมายเล่า! เด้งตัวลุกขึ้นนั่ง วางเป็ดเหลืองไว้บนหมอนแล้วปืนขึ้นไปนั่งคาบบนตัวของรามินทร์ คนถูกก่อกวนขมวดคิ้ว ขยับตัวเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตากลมโตจะค่อย ๆ ปรือขึ้น เจ้ามีนร้องเย้เสียงดังและยิ้มกว้างจนดวงตาปิดหยี
“ซนแต่เช้า…” เด็กตัวสูงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เพราะยังไม่ตื่นดีเสียงทุ้มจึงแหบพร่า ร่างบางกะพริบตาปริบ ๆ รู้สึกถึงความร้อนที่แล่นพล่านบนผิวหน้า หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักรัวเร็ว สะ เสียงรามินทร์เมื่อกี้มัน… เซ็กซี่มาก ๆ เลย
“ตื่น ๆ เดี๋ยวไม่ทัน”
“ไม่ทันอะไรแมวเหมียว อือ… อยู่นิ่ง ๆ ครับ” เจ้ามีนหัวเราะคิกคักแล้วเอนตัวลงไปนอนทับรามินทร์(ขาทั้งสองอยู่ข้างตัวรามินทร์) มีนจูบที่ปลายคางแฟนตัวโตแล้วส่งยิ้มประจำตัวไปให้ก่อนเกยคางไว้บนอกแกร่ง รามินทร์ได้แต่ข่มใจ จะโมโหที่โดนกวนก็ทำไม่ได้เพราะความน่ารักที่เจ้าเหมียวแสดงออกมา เขาขยับตัวพิงศีรษะกับหัวเตียง ทำให้ร่างเล็กไหลลงไปเล็กน้อย เกาะเป็นลูกลิงเลย หื้ม!!!!
“มินทร์ไปอาบน้ำเร็ว!”
“ง่วง…”
“ไม่ได้นะ! อีกเดี๋ยวไต้ฝุ่นก็จะมาแล้ว!”
“มาแปดโมงเนอะ ตอนนี้เพิ่งตีห้าเองเนอะ”
“มินทร์น่ะ!” แมวน้อยว่าเสียงขึ้นจะจมูกและทำปากยื่นใส่รามินทร์ ก่อนที่จะโขกหัวกับแผ่นอกกว้างเบา ๆ ร่างสูงสูดกลิ่มหอมจากเรือนผมนิ่มแล้วกอดร่างเล็กเอาไว้
“ง่วง...”
“เมื่อคืนใครให้เล่นเกมดึกล่ะ!!”
“อืม...”
“ลุกได้แล้ว!!! ไปอาบน้ำเลย!! ไป-อาบ-น้ำ!” รามินทร์หอมหัวเจ้าแมวจอมซนที่ก่อกวนเขาอย่างไม่ลดละแรง ๆ หนึ่งที คราวนี้ร่างสูงขยับขึ้นนั่งทำให้กลายเป็นว่ามีนนั่งตักรามินทร์โดยหันหน้าเขาหากัน และแทนที่คนตัวเล็กจะลงจากตักก็ดันตวัดขาเกี่ยวเอวหนาเอาไว้เสียอย่างนั้น
“ถ้าจะให้ไปอาบน้ำมีนก็น่าจะลุกนะครับ”
เจ้าของชื่อช้อนตาขึ้นมอง กะพริบปริบ ๆ และเอียงศีรษะเล็กน้อย
“หรือจะอาบน้ำพร้อมกัน?”
“เหวอ!!!”
ไม่มีเวลาให้ตั้งตัวเลยสักนิด รามินทร์ก้าวลงจากเตียงตั้งแต่ยังพูดไม่จบดีเลยด้วยซ้ำ ทำให้มีนต้องโอบแขนกอดรอบคอแกร่งและเพิ่มแรงเกี่ยวเอวสอบเอาไว้กันตก รู้ตัวอีกทีก็ถูกพามาในห้องน้ำแล้ว ฮือ!
“มินทร์!!”
“หืม?”
“หยะ อย่าเข้ามานะเว้ย!!!” เจ้าตัวเล็กชี้หน้าขู่ รามินทร์แสยะยิ้มไม่ยี่หระ ค่อย ๆ ก้าวเข้าหาเล็กช้า ๆ คนถูกต้อนมองซ้ายมองขวา หลังจากที่รามินทร์ปล่อยให้เท้าแตะพื้น ทีแรกก็กะจะวิ่งหนีนั่นแหละ แต่ไม่รู้ทำไม อยู่ ๆ ก็ถูกต้อนจนจนมุมแบบนี้
“อะไร?”
“มินทร์น่ะ! รีบไปอาบน้ำสักที!”
“อาบให้นี่หน่อยสิ”
โอ๊ยยยยยย!!! ไม่ต้องมาทำเสียงหวาน ไม่ต้องมาทำตาเยิ้ม และไม่ต้องมาทำหน้าหื่น!!!!!!
“มะ ไม่ดีมั้ง...”
“ทำไมล่ะ จะได้อาบพร้อมกันเลยไง” ร่างเล็กกลืนน้ำลายอึก และเผลอกลั้นหายใจ เกร็งตัว รามินทร์พูดชิดใบหูขาวและแกล้งเป่าลมใส่เบา ๆ เขาลอบยิ้มขำเมื่อเป็นท่าทางของแฟนตัวเล็ก
“นี่... นี่อาบแล้วอ่ะ... ฮื่อ!”
“อาบอีกรอบนะ... อาบน้ำด้วยกัน”
“...”
“นะครับคนดี”
ใครว่ารามินทร์เกิดมาเพื่อยอมมีนแล้วก็ตายไป
มีนเองก็เหมือนกันนั่นแหละ ฮือ!
ทำไมถึงใจง่ายแบบนี้!!!
เด็กตัวสูงมองแฟนตัวเล็กที่ตัวแดงก่ำทั้งเพราะจากอุณหภูมิของน้ำอุ่นและทั้งเพราะความกระดากอาย ตอนนี้เขาเหมือนกับคนโรคจิต ตากลมโตจ้องมองแผ่นหลังขาวเนียนก็ของคนตัวเล็กไม่วางตา และบางคราก็แลบลิ้นเลียริมฝีปาก ตาหวานไล่มองต่ำลงไปเรื่อย ๆ หัวใจเขาเต้นแรงราวกับเด็กที่ไม่รู้ประสา มีนาจะรู้ไหม ว่าร่างกายขาว ๆ นี้ทำให้เขาจะเป็นบ้าขนาดไหน...
“มะ มินทร์...”
เรียกชื่ออีกคนเสียงสั่น ร่างเล็กรู้สึกได้ว่าอยากจะกลายเป็นอากาศไปซะ หรือไม่ก็กลายเป็นแมลงสาบแล้ววิ่งลงท่อระบายน้ำไป วงแขนแกร่งโอบกอดมาจากด้านหลัง รั้งตัวเขาไปแนบชิด มีนตัวสั่นเมื่อมือหนาค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามผิวกาย ร่างบางหายใจติดขัด ทั้งที่ควรจะร้องห้ามแต่กลับยืนนิ่ง ๆ ให้อีกฝ่ายทำอะไรตามใจ อาจเพราะรู้ว่าถึงพูดออกไปก็ห้ามรามินทร์ไม่ได้อยู่ดี เขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นร้อนที่เป่ารดต้นคอ รู้สึกถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นจากทั้งตัวเองและคนข้างหลัง มีนกัดริมฝีปาก บีบมือใหญ่ไว้แน่นเมื่ออีกคนลูบมันไปมาบริเวณอกของเขา คนขี้แกล้งหัวเราะหึหะในลำคอ เขี่ยปลายนิ้วสะกิดยอดอกให้อีกคนสะดุด ร่างเล็กครางฮื่อ อ้อมแขนไปด้านหลังเพื่อดันให้อีกคนขยับออกไป
“มะ มินทร์…”
“หืม? ว่ายังไงครับ?” กระซิบถามเสียงกระเส่า ยิ่งเห็นคนตัวเล็กเขินอายเขายิ่งพอใจ
“อย่าแกล้ง… กันดิ”
“แกล้งอะไรเหรอ?”
“มินทร์ อ๊ะ…”
เจ้าตัวเล็กเบิกตาโพลง ปัดมือมือหน้าที่เลื่อนไปต่ำมากเกินไปจนเฉียดกับส่วนอ่อนไหวตนเองออก แล้วขยับหนีปีศาจไปเอง นี่มันตลกร้ายชัด ๆ เพราะตู้อาบน้ำแคบ ๆ นี้ไม่มีพื้นที่มมากมายให้เขาหนี รามินทร์หัวเราะเบา ๆ ขยับเพียงเล็กน้อยก็สามารถชิดกับร่างขาวบางได้ ร่างเปลือยเปล่าของเราแนบชิดกันจนมีนรู้สึกถึงบางอย่างที่ดูจะร้อนผิดปกติ ใบหน้านวลแดงก่ำเมื่อรู้ว่า ‘บางอย่าง’ ที่ว่านั้นมันคืออะไร…
รามินทร์ลูบไล้ไปทั่วผิวกายขาวอย่างช้า ๆ เพื่อที่จะให้อีกคนได้รู้สึกวาบหวิว มือหนากอดเอวบางเอาไว้ พยุงไม่ให้ร่างเล็กทรุดไปกองกับพื้น เขารับรู้ได้ว่ามีนกำลังสั่น มือเล็กบีบมือเขาที่กอดเอวไว้เพื่อเป็นที่ยึด และอีกข้างก็บีบไว้เพื่อบังคับไม่ให้มันซุกซนไปมากกว่านั้น
“มีน…” เสียงกระซิบแหบพร่าข้างหูทำให้มีนต้องย่นคอ รามินทร์แกล้งเขาด้วยการขบเม้มใบหูและเบียดร่างกายเข้าหาจนไม่เหลือช่องว่าง ความร้อนรุ่มนั้นก็แนบชิดบดเบียดกับสะโพกกลมจนร่างเล็กไม่กล้าขยับตัว
มีนรู้ว่ารามินทร์ต้องการ… แต่เขากลับไม่เคยให้มันกับคนตัวสูงเลย เพราะความเห็นแก่ตัว เพราะความกลัวของเขาเอง…
“มินทร์…”
“ครับ?”
“จะ เอ่อ… ทะ ทำไหม?”
รามินทร์ยกยิ้มกับคำถาม เขาหอมแก้มขาวก่อนจะพูดตอบ “ไม่ทำหรอก”
“แต่…”
“ช่างมัน” เขาพูดขึ้นก่อนที่มีนจะพูดจบ เพราะเขารู้ว่าคนตัวเล็กจะพูดอะไร “รีบอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวไม่สบาย”
มีนเม้มปาก จะทำยังไงดี ยิ่งรามินทร์บอกด้วยเสียงอ่อนโยนแบบนั้นเขายิ่งรู้สึกผิด รู้สึกผิดแบบแปลก ๆ ร่างบางสูดลมหายใจเข้าเรียกกำลังใจ ก่อนจะทำใจกล้าหันหน้าเข้าหาคนที่ซ้อนอยู่ด้านหลัง ใบหน้าใสแหงนขึ้นเพราะไม่กล้ามองต่ำ มือเล็กสั่นเทาเล็กน้อยยื่นไปประคองใบหน้าของรามินทร์ไว้ มีนเสยผมที่เปียกชื้นของแฟนตัวโตขึ้น ก่อนจะเขย่งขึ้นไปแนบริมฝีปากแตะกับรามินทร์
เด็กดื้อ… ทำแบบนี้เดี๋ยวเขาก็ทนไม่ไหวหรอก
“อย่ายั่วกันแบบนี้มีนา…”
“งือ…”
“มีน ถ้านี่ทนไม่ไหวอย่ามาร้องนะครับ”
“ก็ ก็ไม่ได้ห้ามแล้วนี่…” น้ำเสียงสั่นคล้ายไม่มั่นใจเอ่ยขึ้น ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน เหลือบมองคนตัวสูงที มองซ้ายที มองขวาที รามินทร์แทบอยากจะผลักร่างเล็กนี่เข้ากับกำแพงและป้อนจูบให้คนขี้ยั่ว
“มาบอกอะไรตอนนี้ล่ะ…”
“มินทร์จะไม่ทำเหรอ?” รามินทร์จูบปากสีสดไปเน้น ๆ หนึ่งที่ก่อนจะผละมาตอบ
“ไม่ ถ้าวันอื่นก็ไม่แน่ใจแล้ว!”
“เอ๋า…”
“ไม่ต้องสงสัยอะไรทั้งนั้น ออกไปเลยครับ” เพราะถ้ายังอยู่แล้วทำตัวน่ารักแบบนี้รามินทร์อาจจะกลืนน้ำลายตัวเองก็เป็นได้…
เจ้าตัวเล็กยู่ปากรีบล้างตัวแล้วออกไปจากตู้อาบน้ำ ทิ้งรามินทร์ไว้ในนั้นคนเดียว มือเรียวคว้าผ้าขนหนูมาพันตัว มองไปที่ตู้อาบน้ำอีกครั้ง ฟ่าจาง ๆ เกราะกระจกเพราะความร้อนจากน้ำอุ่นที่เปิดไว้ทำให้เห็นเงาของคนที่อยู่ด้านในลาง ๆ คนบ้าอะไรดูดีแม้กระทั่งเงา… ไอ้บ้าเอ๊ย!
“มินทร์!!”
“ครับ? ยังไม่ออกไปอีก!”
“ให้นี่ช่วยไหม...?” พูดไปแล้วก็จากจะตบปากตัวเอง ฮื่อ! ไอ้มีนมึงทำอะไรลงปายยยยยย! ดูเหมือนรามินทร์จะชะงักไป แน่ล่ะ ปกติพี่พูดแบบนี้ที่ไหนเล่า! ถึงจะเคยทำให้บางแต่ก็ไม่บ่อยนี่!!!
“ไม่เป็นไร”
ยู่ปากหมั่นไส้คนด้านใน ได้ รามินทร์ ได้!
“เออ!! งั้นก็ช่วยตัวเองไปแล้วกัน!” ร่างเล็กตะโกนกลับไปอย่างโมโหเล็กน้อยแล้วปิดประตูดังปัง!
ฮืออออออ คนเขาทำใจไว้แล้วแท้ ๆ กลับมาปฏิเสธแบบนี้เนี่ยนะ! อาย อายชะมัดเลย โอ๊ยยยยยย ต่อไปพี่จะไม่ทำอะไรแบบนี้อีกแล้ว ฟ่แากสหยวแบไบแมกยกยไบบฟแวสหว แงงงงงงง
รามินทร์มองคนที่นั่งหน้างอ ดูการ์ตูนยามเช้าบนเตียงกว้าง มีนาแต่งตัวเสร็จแล้ว เขามองไปที่ร่างบางแล้วไม่พอใจนิดหน่อย แมวน้อยของเขาสวมเสื้อแขนกุดเว้าแขนสีเหลืองสด ถ้าหากไม่มีเสื้อกล้ามสีดำด้านในอีกตัวคงได้เห็นผิวขาวเต็มตา และกางเกงสามส่วนสีดำที่ตัดกับผิวขาวได้เป็นอย่างดี รามินทร์มองขาวเรียวที่กระดิกไปมาขณะนั่งพิงหัวเตียง สายตาก็จ้องมองไปที่จอโทรทัศน์ ให้ตายเถอะ! จะทำให้เขาเป็นบ้าจริง ๆ ใช่ไหม!
“มีน ไปเปลี่ยนชุด”
“เรื่อง?”
“ไปเปลี่ยน”
“ไม่!” มีนตอบกลับอย่างยียวน ไม่สนใบหน้าหล่อที่บึ้งตึง แล้วไง ก็จะใส่อ่ะ อย่ามาบ้าอำนาจกับมีนณนนท์นะเว้ย!!
“มีนครับ”
“บอกเหตุผลมาสักสิบข้อสิ ทำไมนี่ต้องเปลี่ยน?”
ตัวแสบ!!
“หวง”
“ไม่มีน้ำหนัก ไม่เปลี่ยน”
“มีนา!”
“เงียบน่า จะดูการ์ตูนเนี่ย รีบไปแต่งตัวได้แล้ว ไป๊!” เจ้าตัวเล็กสะบัดมือไล่ รามินทร์ขบกราม ชี้หน้าคาดโทษคนบนเตียง มีนแลบลิ้นใส่เมื่อรามินทร์หันหลังให้
อะเด่อ! ก็แค่ใส่เสื้อแขนกุดธรรมดากับกางเกงสามส่วนเนี่ยยังจะให้เปลี่ยนอีก หวงบ้า หวงบออะไร นี่มีอะไรให้หวงวะ ฮึ่ย!
“มินทร์”
“ว่า?”
“ถามไรหน่อยดิ”
“ไม่เปลี่ยนชุดก็ไม่ตอบ”
ไอ้หมี!!!!!!!!!
“โธ่!!” ฟึดฟัด ลงจากเตียง ถอดเสื้อที่ใส่อยู่ทั้งสองใส่ตู้ไว้ แล้วคว้าเสื้อยืดคอกลมสีเหลืองสดใสมาสวม เสื้อตัวนี้ซื้อมาผิดไซส์ แต่เพราะเสียดายเลยยังเก็บไว้ แต่มันใส่สบายมาก ๆ ก็เลยชอบด้วย ถึงแม้แขนเสื้อเกือบจะยาวไปถึงศอก และชายเสื้อยาวเลยต้นขาไปอีกนิดหน่อย รามินทร์กอดอก ตีหน้าเข้ม ยอมแล้วนี่ไง ยังจะมาทำดุอีก!!!
“กางเกง”
“ไม่เอา จะใส่ตัวนี้~~~” เพราะเพิ่งซื้อมาใหม่ ก็เลยอยากใส่…
“เสื้อก็ใช่ว่าจะผ่านนะมีนา” อะไรอ่ะ!!! มันก็ไม่ได้อะไรสักหน่อย แค่เสื้อยืดธรรมดาเองนะ ทีตัวเองยังใส่เสื้อยืดได้เลยนี่!!
รามินทร์มองต้นคอขาวอย่างไม่พอใจเล็กน้อย เพราะเสื้อตัวใหญ่เกินสำหรับมีน มันเลยส่งผลให้ไม่พอดี และทำให้คอเสื้อนั้นกว้างเกินไป จึงเห็นลาดไหล่ขาวที่โผล่ออกมาจากเนื้อผ้า และยังไหนจะไหปลาร้าทั้งสองข้างน่ามอง น่าขบกัดนั่นอีก เขาหวง เขาไม่อยากให้ใครเห็น เพราะมีนน่ารัก น่ารักเกินไป
“ให้นี่พันตัวเป็นมัมมี่เลยมะ!!”
“ก็ดี” เขาหัวเราะเมื่อร่างบางขึงตาใส่ “จะถามอะไรครับ?” รามินทร์ยืนพิงกับขอบโต๊ะเขียนหนังสือของเจ้าของห้องก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาให้ใกล้กัน
“เอ่อ…” พอเอาเข้าใจจริงก็ไม่กล้าถามซะงั้น ความเขินอายวิ่งเข้ามาชุมนุมกันโดยไม่ได้นัดหมายทำให้แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ
“คือ… ทำไมมินทร์ไม่ทำนี่อ่ะ?”
“อยากโดน?” รางวัลของคนพูดตรงเกินไปคือฝ่ามือเล็กฟาดป้าบเข้าที่อก
“โดนตีนนี่ไหมล่ะ แหม… แค่สงสัยบ้างได้แมะ? ปกติหื่นจะตาย”
“ก็นึกว่าอยากโดน ปกติพอนี่รุกมีนก็งอแง”
“ก็… ก็กลัวนี่ แต่วันนี้ยอมแล้วอ่ะ มินทร์ก็ไม่ทำ แถมยังไล่นี่อีก”
; __ ;
“ไม่อยากทำกับนี่ใช่เปล่า”
“หือออ ใครบอก ที่หื่นใส่ทุกนี่ไม่อยากทำเลยมั้ง”
“ก็…”
“เพราะเราจะไปเที่ยวกันไงครับ นี่ไม่อยากให้มีนเที่ยวไม่สนุกเพราะไม่สบายตัว”
“ง่ะ…” เจ้าตัวเล็กก้มหน้างุดเขินอายกับเหตุผลที่แฟนตัวโตบอก แก้มนวลขึ้นสีชวนมองจนรามินทร์ยิ้มเอ็นดูและโน้มไปหอมฟอดใหญ่
“และที่ไล่เนี่ยเพราะกลัวว่ามันจะไม่หยุดแค่นั้นน่ะสิ นี่ไม่ไว้ใจตัวเอง…”
“…”
“แล้วอย่าไปคิดว่านี่ไม่อยากทำกับมีนนะ ทนมาได้เป็นปีก็เก่งขนาดไหนแล้ว มีแฟนน่า‘รัก’ขนาดนี้”
“งั้น… กลับจากเที่ยว เรา… ค่อยทำ… กันเนอะ” รามินทร์เบิกตาโต ก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดัง เขาหอมแก้มคนน่ารักไปหลายฟอดจนอีกคนร้องโวยวาย
“ไม่กลัวเหรอ?”
“กลัวดิ… แต่จะไม่กลัวเพราะนั่นคือมินทร์” พูดจบก็ยิ้มแฉ่ง
“ไม่ไปเที่ยวแล้วได้ไหมเนี่ย”
“เสียใจด้วยครับ คุณไม่ได้ไปต่อ” ตัวเล็กแลบลิ้นทะเล้นหลังพูดจบ ก่อนจะร้องเย้เย้ ดีใจ เมื่อได้ยินเสียงกดกริ่ง วิ่งสะพายกระเป๋าออกจากห้องไปโดยทิ้งเขาไว้และไม่บอกลาเป็ดเหลืองสักนิด ตื่นเต้นที่จะได้ไปเที่ยวจนลืมทุกอย่าง
ตอนนี้รามินทร์อยากจะกด skip ข้ามไปหลังเที่ยวเสร็จเลย ให้ตายสิ!
-------------------------------------------
สงสารรามินทร์จังเลยอ่ะ555555555555555555555555555555555555555555555
ยัยหนูก็ไปอ่อยเขาอีก ถ้าเป็นเราเราจับปล้ำไปตั้งแต่ขึ้นไปนั่งบนตัวแล้วนะรามินทร์...
ขอโทษที่มาอัพช้า ช่วงนี้มือไม่ลั่นเลยจริง ๆ TwT
ไว้เจอกันตอนหน้านะคะ แต่ก็คงช้าเหมือนเดิม ฮืออออ
ขอบคุณที่ติดตาม และเข้ามาอ่านนะคะ ♥
-
:pig4: :pig4:
-
อิจไปสิคะๆ รอไร งื้อออออ
หนูอยากได้ ผช แบบมินทร์ :hao5:
-
เก่งมากมินทร์ที่ทนได้ นุ้งมีนแอบอ่อยขนาดนั้น คึคึ
-
เที่ยวเสร็จกลับถึงบ้านจัดให้หนักเลยนะรามินทร์ แมวเหมียวขี้อ่อย :z1:
-
โอ๊ย พี่มีนน่ารักจังเลย
เง้อ :mew1: :mew1:
-
โด่วว
ยัยหนูขี้อ่อย
น่าให้รามินทร์จัดหนักๆสักทีสองทีเนาะ ฮ่าๆ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
พี่มีนกลับจากเที่ยวคงไม่รอด
ขี้อ่อยดีนัก มินทร์มันก็อดทนเป็นเลิศ
รอจัดหนัก
-
มีนาน่ารัก แพ็คกลับบ้านได้ไหม??
-
อยาก skip เหมือนกัน หึหึ
-
อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง อยากดูน้องมีนคนกล้าว่าเจอของพี่มินทร์จริงๆจะเป็นไง กร๊ากกๆๆๆ ฟินนำหน้าไปละค่ะ :o8: :-[
-
:z1: น่ารักจังเลยอ่าาาา
-
Skip เยยยยยยย เป็นเราไม่รอดตั้งแต่มาง้องแง้งบนเตียงแล้วค่ะ ตอนเช้าๆยิ่งเครื่องติดอยู่ด้วยนะ 555555555 /รู้ดีเหมือนเป็นผู้ชายเลยแงง
รามินทร์สู้ๆ น้องมีนตั้ลล้าคคคค รอตอนต่อไปค่า >____<
อยากเห็นคนมาเจ๊าะแจ๊ะกับน้องจิ๋วบ้างงง
-
อ่อยมากเลยลูกเอ้ยยยย รอวันนั้นเหมือนรามินทร์นะ คึคึ อยากเห็นนี่โดนกิน :hao6:
-
มีนานุช ขนอ้อยมากี่ไร่ลูก แค่นี้หมียักษ์ก็ไปไหนไม่รอด
ไม่ต้องทำไรแล้ววว. ชอบอ่านเรื่องนี้ เพราะเด็กๆ น่ารัก
ไม่ต้องมีเรื่องราวให้มากมาย รักกันไปวันๆ แบบนี้ล่ะ
อ่านแล้วดีกะใจ ดราม่ามีเยอะ เว้นสักเรื่องก็ได้เนาะ
ถ้าไม่ติดขัด อย่าพึ่งรีบจบน๊าา ยาวไปจนเด็กเรียนจบ
ทำงานกันไปโน่นเลยย ขอบพระคุณล่วงหน้าาา :L2:
-
:-[น่ารักที่สุด
-
นู๋มีนหายไปไหนนนนนนนน คิดถึงแล้วนะ TT
-
คิดถึงพี่มีน รามินทร์ แล้วก็จันทร์เจ้ามากๆ เลย
มาเร็วๆ นะ เรารออยู่
:mew1:
-
d o u b l e M
t h i r t y – t h r e e
“เฮลโหลลลลลล!” เสียงใสตะโกนหลังจากเปิดประตูรถ ร่างเล็กวิ่งกลับเข้าไปกอดแม่จ๋าแล้วหอมแก้มเร็ว ๆ ก่อนจะวิ่งกลับไปที่รถอีกครั้ง
“สวัสดีครับน้ากานต์!” เพื่อนลูกชายเอ่ยทักทายพร้อมยกมือไหว้
“สวัสดีจ้ะ ขับรถกันระวังนะเด็ก ๆ”
“ครับผม!!”
“มินทร์จะขับหรอ?”
“ครับ” เมื่อเป็นอย่างนั้นร่างเล็กจึงต้องด้านหน้าคู่กับคนขับ…
ทริปนี้เราจะไปที่ต่างจังหวัดกัน เพื่อเป็นการฉลองสอบเสร็จ เรียนจบ และได้ที่เรียน สมาชิกร่วมโปรแกรมก็มี รามินทร์ มีน จันทร์เจ้า เวฟ ไต้ฝุ่น และเจนิซ รวมหกคนถ้วน จันทร์เจ้านั่งคู่กับเวฟด้านหน้า ส่วนเบาะหลังถูกคู่รักผีบ้าอย่างไต้ฝุ่นกับเจนิซครอง เมื่อพร้อมแล้วก็ออกเดินทางกันเล้ยยยยยยย!!!
อะไรเหรอครับ? อยากรู้เรื่องไต้ฝุ่นกับเจนิซ? อ๋อ... พี่มีนก็ไม่ค่อยรู้อ่ะครับ รู้แค่ว่าเป็นแฟนกันแล้วแค่นั้นเอง... ให้เขาเล่าเองแล้วกันนะงับ
“ห้อยศรี เปิดเพลงหน่อยดิ”
“อืม ๆ” รับคำ และรับโทรศัพท์จากเวฟมา เสียบยูเอสบีต่อกับเครื่องเสียงภายในรถ เอ่ยถามเพื่อนนักบาสว่าจะเอาเพลงอะไร แล้วกดเพลย์
ผ่านไปไม่นาน ภายในรถก็เงียบไป จากเสียงพูดคุยกลายเป็นเสียงลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ มีนณนนท์เอี้ยวตัวไปมองด้านหลังเมื่อเห็นว่าเพื่อนหลับกันหมดแล้วจึงกดปิดเพลง อาจเพราะตอนนี้ยังเช้าอยู่ ความง่วงก็ยังไม่จางหาย มีนที่ตื่นแต่เช้าหาวออกมาเล็กน้อย ทว่ายังฝืนตัวเองไม่ให้เพราะกลัวรามินทร์จะไม่มีเพื่อน
“ง่วงก็นอนเลยครับ” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอก เจ้าตัวเล็กหันไปยิ้มให้คนที่ขับรถอยู่แล้วสั่นหัว
“ไม่เอา เดี๋ยวมินทร์เหงา”
“ไม่เหงาครับ นอนเถอะ”
“ไม่!” เหนื่อยใจที่จะเถียง จึงปล่อยเลยตามเลย
รามินทร์หัวเราะเบา ๆ เมื่อหันมองคนที่นั่งเบาะข้างกัน คนที่ยืนกรานว่าจะไม่นอนตอนนี้ได้หลับปุ๋ยไปแล้ว รามินทร์มองผ่านกระจกส่องหลังหลังจากได้ยินเสียงขยับตัว จันทร์เจ้าบิดขี้เกียจก่อนปรือตาขึ้น ปลดเบลต์ออกแล้วยื่นหน้าไปที่ช่องระหว่างเบาะ
“ว่า?” รามินทร์เอ่ยถาม หน้ามุ่ย ๆ แก้มกลม ๆ ตาก็ยังไม่เปิดดี นี่มันเด็กอนุบาลหรือเปล่า ไอ้ชับบี้!
“เราอยากฉึกฉึก” คนฟังกลอกตา ‘ฉึกฉึก’ นี่ใช้มาตั้งแต่ยังมีลักษณะเป็นก้อน จนตอนนี้ก็ยังเป็นก้อนอยู่ ยังไม่เลิกใช้…
“หิวด้วย…”
“ตัวแวะปั๊มหน่อยได้เปล่า?” กะพริบตาปริบ ๆ พองแก้มเล็กน้อยอ้อนเพื่อนตัวโต แม้อีกคนจะไม่หันมอง ลูกหมูยิ้มกว้างเมื่อรามินทร์พยักหน้า กลับไปนั่งที่ตัวเองดี ๆ รอห้รามินทร์แวะปั๊มน้ำมันให้…
ปึง!!
เสียงกระแทกของประตูรถด้วยฝีมือจันทร์เจ้าทำให้คนที่นอนอยู่สะดุ้งตื่น สงสัยจะปวดจริง ๆ
“อะไรวะ..” เวฟงัวเงียถามขึ้นมาคนแรก
“น้องจิ๋วมันปวดฉี่”
“ไอ้ฉิบหาย”
หึหึ
“มีน”
“อือ…” มีนกะพริบตาถี่ “คนอื่นอ่า…”
“ซื้อขนมครับ”
“งืม…”
“เข้าห้องน้ำไหม?”
“เข้า...”
- - - - d o u b l e M - - - -
“พี่ เอาอันนี้นะ?” เสียงใสเอ่ยขออนุญาต ทว่ากลับวางห่อขนมใส่ตะกร้าก่อนจะได้รับคำอนุญาตเสียอีก ไต้ฝุ่นกลอกตาเล็กน้อย ผลักหัวแฟนเด็กที่คบกันมาสิบเอ็ดเดือนหนึ่งทีด้วยความหมั่นไส้
เรื่องราวของพวกเขามันเกิดขึ้นนานแล้วก็จริง แต่ไต้ฝุ่นเพิ่งจะยอมตกลงเป็นแฟนกับเจนิซอย่างเป็นทางการเมื่อวันสงกรานต์ปีที่แล้ว... เหตุมันเพราะอาการหึงหวงที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ของไต้ฝุ่นเอง เจนิซเป็นเด็กหน้าตาน่ารัก นิสัยก็น่ารัก แถมยังเป็นมิตรเข้ากับคนได้ง่าย มันจะไม่เป็นอะไรหากเจ้าเด็กลูกครึ่งนั่นไม่คุยกับคนแปลกหน้าแทบทุกคนที่เข้ามาทักและขอปะแป้ง และมันจะไม่เป็นอะไรเลยหากเจ้าเด็กนั่นไม่คุยจนลืมเขาและแทบจะตามคนพวกนั้นไปเพราะเขาชวนไปเล่นน้ำอีกจุด ไม่รู้ว่าซื่อหรือโง่กันแน่ ที่ไม่รู้ว่าคนพวกนั้นไม่บริสุทธิ์ใจ ไต้ฝุ่นเข้าไปกระชากเจนิซออกมา และพากลับบ้านไปทันที พวกเขาทะเลาะกัน มันหนักกว่าทุกครั้ง สุดท้ายความเงียบก็เข้ามาแทรกกลางเมื่อเจนิซตะโกนถามออกมาแค่ประโยคเดียวพร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม
“พี่จะมาหวงทำไม มีสิทธิอะไรเหรอ!!!?”
“พี่... พี่ไต้ฝุ่น!”
“ฮะ? อะไร?” เสียงของแฟนเด็กทำให้ไต้ฝุ่นหลุดออกจากความคิด เขามองเจนิซที่กำลังทำหน้ายุ่งและขยับปากบ่นมุบมิบ
“เรียกตั้งนานแล้ว คิดอะไรอยู่อ่ะ”
“เปล่า? มีอะไร?”
“ถามว่าเอาแซนด์วิชไหม?”
“อืม ๆ เอาไปเถอะ”
“พี่เป็นอะไร? ไม่สบายหรือเปล่า?”
“เปล่า เร็ว ๆ เถอะ”
“รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มไหมคะ?” พนักงานเอ่ยถามเสียงหวาน เจนิซขมวดคิ้วหลังจากเห็นว่าพนักงานสาวคนนั้นมองพี่ไต้ฝุ่นของเขาตาเยิ้ม
“เอาไหม?”
“เอาจีบกุ้ง” เจนิซตอบก่อนจะขยับเข้าไปยืนใกล้กับแผงวางของหน้าเคาน์เตอร์ ตาสีอ่อนกวาดมองไปทั่วและสะดุดที่สิ่งสิ่งหนึ่ง เด็กลูกครึ่งยกยิ้มเจ้าเล่ห์
“พอไหม?”
“หืม?” ไต้ฝุ่นเลิกคิ้วมองแฟนเด็ก ในมือเล็กมือกล่องถุงยางอนามัยอยู่สองกล่อง ไอ้สัด... เขาเลือกที่จะไม่สนใจและก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ แต่พองายหน้าขึ้นก็เห็นว่าพนักงานแคชเชียร์กำลังมองเขาอยู่ อ่า... นี่คือสาเหตุที่ไอ้เด็กห่านั่นมันทำแบบนั้นเหรอ?
“พี่ชอบสตรอว์เบอร์รี่หรือช็อกโกแลต?” ยัง ยังไม่หยุดอีก..
“งั้นเอาทั้งสองเลยดีกว่า คิดเงินรวมกันเลยนะครับ” จบท้ายด้วยการยิ้มหวานหยดส่งไปให้พนักงานสาว เธอทำหน้าเลิกลักก่อนจะรีบคว้ากล่องถุงยางไปสแกน และบอกยอดเงินที่ต้องชำระด้วยเสียงสั่น ๆ เล็กน้อย
“ทั้งหมด 459 บาทค่ะ”
“ครับ” ไต้ฝุ่นส่งธนบัตรห้าร้อยบาทไปให้ เขารับถุงพวกนั้นมาถือ แล้วล็อกคอเจนิซออกจากร้าน แต่ว่าเจ้าเด็กแสบก็ยังแผลงฤทธิ์ได้อยู่อีก
“เอ๋... แต่ปกติเราไม่ค่อยได้ใช้ถุงยางนี่นา...”
- - - - d o u b l e M - - - -
“ขอนั่งด้วยคนได้ไหมครับ?” คนถูกทักเงยหน้าขึ้นมอง กะพริบตาปริบ ก่อนพยักหน้า จันทร์เจ้าตักไอศกรีมเข้าปากพร้อมขยับให้คนแปลกหน้าคนนั้นนั่งม้านั่งตัวเดียวกัน
“จะไปไหนเหรอครับ?”
“ไปเที่ยวฮะ”
“กับเพื่อนเหรอ ปิดเทอมแล้วดิงี้”
“อือ ครับ ไปกับเพื่อนแหละ”
“อ๋อ แล้วชื่อ----”
“ทำไมไม่ขึ้นรถ?” รามินทร์เดินเข้าไปหาเพื่อนตัวจิ๋วที่กำลังนั่งกินไอศกรีมและมีผู้ชายที่ไม่รู้จักนั่งอยู่ด้วย เขามองอยู่นานแล้วระหว่างที่รอมีนาเข้าห้องน้ำ ทีแรกก็คิดว่าไม่มีอะไร แต่มองไปนาน ๆ ความมีอะไรมันเริ่มออกมา สายตาที่ผู้ชายคนนั้นมองไปที่เพื่อนของเขามันค่อนข้างอันตรายพอสมควร...
“เรากินไอติมอยู่ เดี๋ยวเปื้อน”
“อืม ซื้ออะไรมาหรือเปล่า?”
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวไปแย่งคนอื่นกิน คึคึ”
“นิสัย”
“พี่มีนอยู่ไหนเหรอ?”
“ห้องน้ำ” รามินทร์ตอบ และเมื่อหันไปก็เห็นแมวน้อยเดินออกมาพร้อมกับเวฟพอดี จันทร์เจ้าลุกขึ้น เขาเซเล็กน้อยแต่รามินทร์จับไว้ทันเลยไม่ล้ม ลูกหมูจึงถือโอกาสเกาะแขนของเพื่อนตัวโตเอาไว้
“ไปซื้อหนมกัน” พี่มีนบอก จันทร์เจ้าพยักหน้าหงึกหงักเห็นด้วย ก่อนจะไปก็หันไปบอกคุณคนแปลกหน้าว่าขอตัวก่อนนะครับ คุณคนนั้นพยักหน้าและยิ้มให้
“ใคร!?” พอพ้นจากตรงนั้น ทั้งสามคนก็ตะเบงเสียงถามแทบจะพร้อมกัน
“เราไม่รู้”
“แล้วก็ไปนั่งคุยกับเขาอะนะ?” มีนดึงแก้มนุ่ม ๆ ของจันทร์เจ้าด้วยความหมั่นเขี้ยว เจ้าลูกหมูเบะปาก ซบหน้ากับอกรามินทร์ ทว่ากลับโดนรามินทร์ทรยศหักหลังด้วยการตวัดแขนรัดคอ แอ่ก หายใจไม่ออก
“เขาก็ดูดีออก หน้าตาดีด้วย”
“เห็นคนหล่อเป็นไม่ได้ แรด!” แยกเขี้ยวใส่เวฟ เราไม่ได้แรดเลยนะ ก็นั่งอยู่ดี ๆ แล้วเขาก็เข้ามาขอนั่งด้วยเองอ่ะ ทั้ง ๆ ที่เราอยู่เฉย ๆ แท้ ๆ เกิดมาเป็นคนหน้าตาดีมันแย่อย่างนี้นี่เอง ลำบากใจจัง ; __ ;
เมื่อทำธุระส่วนตัวและซื้อของกินอะไรเสร็จแล้ว ทั้งหกก็ได้เวลาออกเดินทางอีกครั้ง โดนครั้งนี้มีไต้ฝุ่นเป็นคนขับ และรามินทร์กับมีนย้ายไปนั่งเบาะหลัง เจ้าตัวเล็กชะโงกหน้าไปดูจันทร์เจ้าที่เพิ่งจะฟาดหน้าผากเวฟไปป้าบใหญ่ สงสารก็สงสารแต่ก็อดหัวเราะไม่ได้ ใครใช้ให้ไปตะโกนใส่หูน้องจิ๋วแบบนั้นกัน
“พี่มีนเราอยู่ด้วย” สุดท้ายจันทร์เจ้าย้ายมานั่งเบาะหลังกับดับเบิ้ลเอ็ม ทิ้งให้เวฟนั่งอยู่คนเดียว รายนั้นไม่มีสลดอะไรทั้งนั้น ยังคงแหกปากร้องเพลงได้เหมือนเดิม สร้างความรำคาญให้เพื่อนได้ดีเยี่ยม!
- - - - d o u b l e M - - - -
ใช้เวลาสักพักก็มาถึงที่หมาย เราทั้งหกเข้าไปเช็กอินเพื่อขอรับกุญแจ ทว่าปัญหาใหญ่สำหรับรามินทร์ก็เกิดขึ้นเมื่อพบว่าห้องพักมีเพียงสองห้องเท่านั้น พอไปเค้นกับคนจองซึ่งก็คือจันทร์เจ้าก็ได้ความว่านั่นคือความตั้งใจ ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่อยู่ห้องลูกเป็ด รามินทร์จะกระทืบสักที ที่คิดว่าไว้จะนอนกับมีนาสองคนก็เป็นอันสลายไปในพริบตาเดียว
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า... อย่าไว้ใจทาง อย่าวางใจจันทร์เจ้า
“ว้าวววววว สวยจัง~” แมวน้อยหูตั้งหางกระดิก วิ่งเข้าห้องพักคนแรก เกาะประตูกระจกดูวิวหลังห้อง ซึ่งมองออกไปจะเห็นเป็นทะเลสาบกว้าง ริมฝีปากสวยขยับยิ้มก่อนจะเปิดประตูออกไปรับบรรยายกาศเย็นสบายของแพห้องพักบนบริเวณเขื่อน
“เดี๋ยวเราเสียสละนอนเตียงใหญ่กับพี่มีนเอง รามินทร์ไม่ต้องกังวลนะ” จันทร์เจ้ายิ้มน่ารักให้เพื่อนตัวสูง กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นว่ารามินทร์กลอกตาขึ้นฟ้า เจ้าหมีของพี่มีนไม่สนใจเราแล้วเดินเอากระเป๋าไปวางไว้บนเตียง ซึ่งบอกได้กลาย ๆ ว่า... ‘ฝันได้เถอะว่ามึงจะได้นอนกับมีนา’
“น้องจิ๋วรู้จักที่นี่ได้ยังไงอ่ะ?” พี่มีนถามหลังจากที่สำรวจดูรอบห้องพักแล้ว
“น้าเจ้าแนะนำมางับ”
“อ๋อ... แล้วทำไมรามินทร์หน้าบึ้งแบบนั้น?” กระซิบถามเพื่อนตัวจิ๋ว จันทร์เจ้ายิ้มอ่อนละมุนก่อนจะตอบเสียงเบาคล้ายกระซิบ
“รามินทร์หงุดหงิดที่ไม่ได้นอนกับพี่มีนสองคน”
“ประสาท”
“ใช่ ประสาทมาก ๆ”
“คุยอะไรกัน!?” จันทร์เจ้าและมีนสะดุ้งเฮือกเมื่อรามินทร์ตะโกนถามเสียงดัง ทั้งสองมองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ ก่อนที่มีนจะเดินเข้าไปหาเจ้าแฟนแล้วโหม่งหัวกับอกคนตัวสูงอย่างออดอ้อน
“มินทร์ไม่งอแงเนอะ”
“เฮ้อ...” มาทำตัวน่ารักใส่แบบนี้แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ...
จันทร์เจ้าแอบเบ้ปากขณะมองดับเบิ้ลเอ็มสวีทกัน คือ... ก็ช่วยเกรงใจเราสักนิดได้ไหมอ่ะ บางทีมันก็มีอารมณ์อิจฉาแงะ ฮือ เค้าอยากมีงี้บ้างอ่ะ แต่ว่า... คิดไปคิดมาไม่มีดีกว่า คึคึ ลูกหมูครุ่นคิดอยู่กับตัวเองก่อนจะเลิกสนใจพี่มีนกับรามินทร์ คนตัวขาวกระโดดขึ้นเตียงแล้วกลิ้งไปมา อ่า... เตียงนุ่มจังเลย นี่แหละสวรรค์ ชีวิตนี้ไม่ต้องมีแฟน ขอแค่เตียงนุ่ม ๆ กับอาหารอร่อย ๆ เราก็อยู่ได้แล้ว อ๊า!! ขอเงินด้วยนะ ถ้าไม่มีเงินล่ะก็... แย่แน่ ๆ เลย /)_(\
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ทั้งสามหันไปสนใจเสียงเคาะประตู เป็นเวฟที่กำลังทำตัวเป็นลิงหลอกเจ้าอยู่หลังประตูกระจก เพราะห้องติดกันจึงสามารถเดินมาหากันได้โดนไม่ตกน้ำ จันทร์เจ้าเลือกที่จะเลิกสนใจเป็นคนแรก ตามด้วยรามินทร์ที่ชิงเข้าห้องน้ำไปก่อน เหลือพี่มีนคนดีที่ตอนนี้ก็ทำหน้าเบื่อพอกัน ในใจลึก ๆ อยากจะเดินไปถีบให้มันตกแพไปซะ แต่ทางที่ดีที่สุดคืออย่างสนใจ... ร่างเล็กจึงเลือกที่จะเดินไปนอนบนเตียงเล็กเตียงเดียวกับจันทร์เจ้า...
นายวรกรณ์ผู้ไม่มีใครสนใจได้แต่ทำหน้าเซ็ง ไอ้พวกนี้แม่ง! เห็นเขาเป็นเพื่อนหรือเปล่าวะ! ทำไมทำกับเขาได้ลงคอ! เวฟเลื่อนบานประตูเปิดด้วยตนเอง (ไม่ล็อกก็ไม่บอก มาลวงมาหลอกฉันเล่นทำไม...) ฝ่ามือใหญ่ตีก้นจันทร์เจ้ากับมีนไปคนละทีด้วยความหมั่นไส้เล็กน้อย ตูดเด้งดีจังวะไอ้พวกนี้ เวฟคิดกับตัวเอง ด้วยความที่ไม่ทันระวังตัวเขาจึงถูกจันทร์เจ้าถีบหน้าท้องจัง ๆ เท่านั้นยังไม่พอ เพื่อนตัวจิ๋วแต่พลังไม่จิ๋วยังตามไปเหยียบซ้ำ จันทร์เจ้าบิดแขนเวฟไพล่หลังเอาไว้ก่อนจะระดมเอาหมอนฟาดเจ้าคนนิสัยไม่ดี ชอบแกล้งไปทั่ว โดนมีพี่มีนหัวเราะชอบใจและตะโกนเชียร์อย่างสนุกสนาน
“เล่นอะไรวะ?”
“ชะ ช่วยกูด้วย...” เวฟร้องโหยหวน “อั่ก!! ไอ้จิ๋ว! หนักโว้ย!!!”
“หุบปากไปซะ!!!”
“ฮ่าฮ่าฮ่า” เจ้าเหมียวหัวเราะร่า มองจันทร์เจ้ากำลังจิกหัวเวฟโขกกับพื้นอย่างไม่คิดจะห้าม สงสารก็สงสาร แต่สมน้ำหน้ามากกว่า อยู่ดีไม่ว่าก็มาแหย่ให้น้องจิ๋วหงุดหงิด เป็นเป้าให้น้องจิ๋วทบทวนวิชาไปก็แล้วกัน
“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เมื่อดูท่าว่าจะไม่ได้คำตอบ รามินทร์จึงถามย้ำอีกครั้งก่อนจะโน้มไปหอมหน้าผากนวล เขาดึงมือมีนาให้ย้ายมาที่เตียงใหญ่แทนเตียงของจันทร์เจ้า จับแมวน้อยให้นั่งพิงอกและกอดเอวเล็กเอาไว้
“เวฟมันบีบตูดจันทร์เจ้าแงะ โดนเลย สมน้ำหน้า”
“หืม? มีนโดนด้วยหรือเปล่า?”
“โดน เลยไม่ห้ามนี่ไง” แหงนหน้าขึ้นไปยิ้มแฉ่งให้แฟนตัวโต รามินทร์ทำหน้ายุ่งแทบจะทันทีแล้วออกปากสั่งจันทร์เจ้าให้เล่นงานเวฟหนัก ๆ โทษฐานที่ลวนลามแมวน้อยของเขา
“เฮ้ย!!! เล่นอะไรวะ?” ไต้ฝุ่นกับเจนิซมองเหตุการณ์ชลมุนตรงหน้าด้วยความสยดสยอง เพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากห้องข้าง ๆ จึงออกมาดู
ทั้งสองมองการฆาตกรรมขนาดย่อมที่พื้นห้องพักแล้วสลับกับมองการสวีทของรามินทร์กับมีนบนเตียง คือ... นี่พวกมึงช่วยสนใจอะไรหน่อยได้ไหม ไอ้เวฟจะตายแล้วไหมนั่น
“จันทร์เจ้า พอ!” ไต้ฝุ่นร้องห้ามและกระชากตัวจันทร์เจ้าออกมา เวฟที่เป็นอิสระก็ดีดตัวลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหลบที่ด้านหลังเจนิซ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมฟูยุ่งเหยิ่ง สภาพราวกับฟัดกับหมา จันทร์เจ้าหอบหายใจเหนื่อยแต่ก็ยังจะพยายามเข้าไปเล่นงานเวฟให้ได้
“ฮื่อ!!! ปล่อย เราจะถีบมัน!”
“พี่เวฟไปทำอะไรให้จันทร์เจ้าโกรธเนี่ย!?”
“ทำอะไร แค่ตีตูดเอง”
“โวะ!! สมควรอ่ะ!!”
“มึงก็ไม่ห้ามเลยเนาะ” ไต้ฝุ่นหันไปมองคู่รักดับเบิ้ลเอ็มที่นั่งกอดกันบนเตียง รามินทร์ยักคิ้วให้ข้างหนึ่งในขณะที่มีนยิ้มแฉ่ง หัวเราะน้อย ๆ และบอกว่าสมควรแล้ว
เมื่อยุติปัญหาทั้งหมดเรียบร้อย เหล่าเด็กหนุ่มทั้งหกคนจึงตกลงกันจะไปหาอะไรกิน ไต้ฝุ่น เจนิซ รามินทร์ มีน มองจันทร์เจ้ากับเวฟที่กลับมาเป็นพันธมิตรกันอีกครั้งเพราะเรื่องของกินแล้วส่ายหัวเอือมระอา ที่ตบตีกันจนไอ้เวฟหมดสภาพนั่นคืออะไร... เจ้าจิ๋วพึมพำขอโทษขอโพยหลังจากเห็นแผลที่แก้มของเวฟเพราะโดนเล็บจันทร์เจ้าข่วน ซึ้งได้ไม่นานเวฟก็ต้องเซอีกครั้งเพราะคำพูดจู่โจมจากจันทร์เจ้าที่พูดขึ้นมาซื่อ ๆ ว่า
‘แต่ก็สมควรกับที่เวฟทำกับเราแล้วแหละ เรารู้สึกผิดนะที่ทำร้ายเวฟ แต่เวฟก็ทำเราก่อน ถ้าเวฟไม่ทำเรา เราก็ไม่ทำเวฟ เพราะฉะนั้นเวฟผิดที่เริ่มก่อน เราไม่น่าขอโทษเลยอ่ะ ขอคืนได้ไหม...’
เอาเถอะ เอาที่มึงสบายใจเลยคนคุณหนูจันทิมันตุ์
ผู้อยู่ในเหตุการณ์ก็ต่างพากันถอนหายใจกับความจันทร์เจ้า
“น้องจิ๋วโคตรเข้าใจยากเลยอ่ะหมี” มีนกระซิบกับรามินทร์เบา ๆ เพราะกลัวคนที่เดินนำหน้าอยู่จะได้ยิน
“อืม โจทย์ฟิสิกส์ยังเข้าใจง่ายกว่ามันอีก”
อาเมน...
-------------------------------
สวัสดีจ้า ขออภัยที่มาช้างับ TwT
ขอบคุณคนอ่านทุกท่านค่ะ ♥
-
น่ายักกกกกกกกกก
ความจันทร์เจ้า มาอยู่กับเราสิน้องจิ๋ววว
-
แก๊งค์นี้น่ารักน้ออออออ น้องจิ๋วแสบใช่ย่อยยย ระวังรามีนทร์เอาคืนนะไม่ให้นอนกับพี่มีนสองต่อสองน่ะ :hao6:
ชอบบบบบ อยากอ่านคู่ไต้ฝุ่นเจนิซด้วยง่าา คึคึ
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
น้องจิ๋วน่ารักอ่ะ ฮ่าๆๆ
ชอบๆ ความจันทร์เจ้า ใช่เลยอ่ะ
-
ตอนนี้น้องจิ๋วเป็นตัวเอกใช่ป่ะ 555555
-
เมื่อไหร่คุณหนู "จันทิมันตุ์" จะมีแฟน :katai5:
-
:pig4: :pig4:
-
หนูจันทร์น่าย๊ากกก
:กอด1:
-
น่าย๊ากกกกกกกกกกกกกกก
-
ขอน้องจิ๋วกลับบ้านหนึ่งคนค่ะงื้อออ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
จันทร์เจ้าวสมกับเป็นหลานของพี่จ้าว
ที่มีเพลิงฟ้าเป็นไอดอลจริมๆ
-
d o u b l e M
t h i r t y – f o u r
“กินอะไร กินอะไร กินอะ---”
“ไปกินเอ็มเค~~”
ผั๊ว!!!!
จันทร์เจ้าตีหน้าขึงขัง ใช้เมนูอาหารตบหัวของเวฟเต็มแรงโทษฐานที่กวนประสาทและพูดแทรกเขาขึ้นมาอย่างไม่มีมารยาท มีนเผลอสูดปากและเอียงตัวหลบทั้งที่เจ้าตัวไม่ได้เป็นคนโดน แค่ได้ยินเสียงกระทบกับของหนังสือรายการอาหารกับหนังหัวกาก ๆ ของไอ้เวฟก็อดรู้สึกเจ็บแทนไม่ได้ แต่ก็สมน้ำหน้ามัน สายตาของทุกคนบอกว่าอย่างนั้น...
นี่ก็เข้าใจยาก เดี๋ยวดีกัน เดี๋ยวก็ตีกัน ถ้ามันสองคนได้กันคงลูกดกแน่ เหอ ๆ แต่อย่าไปพูดให้ได้ยินเชียว ไม่งั้นล่ะก็... คุณหนูจันทิมันตุ์ อัศวโยธินทร์ ได้พิโรธแน่นอน ซึ่งมันไม่น่ายินดีสักเท่าไหร่ มีนณนนท์ รายงาน...
“ไม่กวนประสาทเราจะตายหรอเวฟ?!”
“ก็คิดอยู่เหมือนกันครับ” เวฟตอบกลับด้วยสีหน้ายียวน ศึกการสั่งอาหารจบไป ศึกใหม่ก็มา say hello แบบไม่ให้พัก ป่วยการจะห้าม ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุ เวฟก็ชอบแกล้ง ชอบแหย่ เห็นหน้าหมู ๆ ของจันทร์เจ้าบึ้งตึงแล้วไอ้เวฟแฮปปี้
“ให้ตายเถอะ มีปมหรือไง ตอนเด็ก ๆ คุณแม่ไม่ให้กินกล้วยบดเหรอ?”
“ไม่ว่ะ กินซีรีแล็ค อิอิ”
อิอิหน้ามึง…
“มึงเลิกแหย่มันได้แล้ว ไอ้ห่า!”
“เดี๋ยวกูแหย่เด็กมึงแทน”
“ส้นตีน” เวฟหัวเราะร่วน ยื่นมือไปหยิกแก้มเจนิซหนึ่งที คนอายุน้อยสุดร้องโวยวาย ปัดมือของเพื่อนรุ่นพี่ไปให้พ้นก่อนจะเข้าไปออดอ้อนแฟนตัวโตให้ช่วยจัดการคนชอบแกล้ง
ไอ้เวรนี่… อยู่เฉย ๆ คงจะตายจริง ๆ
พอผ่านไปไม่กี่นาที นายวรกรณ์ก็แหย่จันทร์เจ้าให้ได้หงุดหงิดใจอีกครั้ง มีนถอนหายใจยาวอย่างเหนื่อยหน่าย ร้องเรียกเจ้าลูกหมูไว้เสียก่อน ก่อนที่มือเล็กจะยกขึ้นทุบเพื่อนจอมกวนทั้งที่ในมือกำโทรศัพท์มือถือไว้อยู่ ถ้าฟาดไปนั่นคงเจ็บหนักเอาเรื่อง
“จันทร์เจ้ามาหาพี่”
“งื่อ…” ลูกหมูครางเครือในลำคอ คลานเข้าไปซุกอกพี่มีนคนดี “พี่มีนทำอะไรกับมันหน่อย เราจะบ้าตายอยู่แล้ว ฮื่อ!”
“อย่าไปสนใจ เดี๋ยวมันก็เลิกไปเอง” ลูบหัวเด็กให้เลิกโยเย เวฟยังทำท่าจะเข้ามาแหย่จันทร์เจ้าอีก มีนจึงถีบเข้าให้ ประจวบเหมาะกับที่พนักงานยกอาหารมาเสิร์ฟ นั่นแหละถึงได้ยุติสงครามกันชั่วคราว
“โอ๊ะ…” ร้องอุทานเสียงเบาเมื่อมือชนกันกับรามินทร์ที่กำลังจะยื่นไปหาต้มข่าไก่สุดโปรด รามินทร์ส่ายหน้า ยิ้มบาง ตักต้มข่าไก่หอมฉุยให้แฟนตัวเล็กก่อนจะตักให้ตัวเอง แมวน้อยเอ่ยขอบคุณก่อนจะนั่งโยกตัวไปมาพึงพอใจกับรสชาติของอาหาร
ได้กินของอร่อยแล้วเป็นอย่างนี้ทุกที… น่ารักเกินไปแล้ว
“น้องจิ๋วเอาปลาทอดไหม?”
“เอาครับ ขอบคุณงับพี่มีน” เจ้าของชื่อไม่ได้พูด คนพูดไม่ใช่เจ้าของชื่อ มีนกลอกตาขึ้นฟ้า แทบจะเวลาเดียวกันกับอีกสี่คนที่เหลือ(รามินทร์ จันทร์เจ้า ไต้ฝุ่น เจนิซ) เวฟยิ้มแฉ่งยื่นจานไปหามีนที่ตักเนื้อปลาที่ทอดกรอบจนเป็นสีเหลืองทองค้างอยู่บนช้อน มือหนาส่งไปตบมือของมีนเบา ๆ ให้เนื้อปลาตกใส่จานแล้วดึงจานกลับไปวางที่เดิม
มึงมีปมใช่ไหมไอ้เวฟ!!
“เลิกแหย่มันได้แล้ว” รามินทร์เอ่ยเสียงเรียบเพราะรำคาญเต็มทน กวนอยู่นั่น ยิ่งจันทร์เจ้าหน้างอก็ยิ่งเข้าทางไอ้เวฟ “หนูจันทร์ มานี่”
ลูกหมูยกจานข้าวย้ายไปนั่งข้างรามินทร์ เบะปาก เอียงหน้าซบ เกยคางกับไหล่เพื่อนสนิท ฟ้องว่าโดนแกล้งอะไรบ้าง รามินทร์ครางรับในลำคอ มองคาดโทษคนทำที่ไม่สำนึกผิด หากไม่รีบทำให้จันทร์เจ้าหายงอแงล่ะก็… ทริปล่มแน่นอน
“มีนตักผัดเปรี้ยวหวานให้หน่อย”
“มีนตักต้มยำปลาคังให้หน่อย”
“มีนเอาน้ำให้หน่อย”
“มีนน้ำแข็งหมด---”
“เป็นง่อยเหรอไอ้เหี้ย!!!!” พี่มีนตะโกนถามอย่างหมดความอดทน คนถูกว่ายังยิ้มตาใสไม่มีสำนึกใด ๆ ทั้งนั้น อย่างจะถีบมันตกแพจริง ๆ พอแหย่จันทร์เจ้าไม่ได้เพราะมีรามินทร์เป็นอัศวินก็หันมากวนประสาทพี่เนี่ยนะ ไอ้เวรเอ๊ย!
“ใช่งับ อ่อนเปลี้ยเพลียแรงไปหมด”
“แดกตีนกูไหมเผื่อจะได้มีแรง” ไอ้เวฟหุบยิ้ม สะบัดค้อนใส่รามินทร์คล้ายงอนหนักหนา เรื่องของมึง งอนไปเลย ไม่มีใครง้อหรอก
“พี่เวฟคงมีปมจริง ๆ นั่นแหละ...”
“อ้าว พูดงี้อยากโดนหรือไง” เจนิซส่ายหน้าหวือ รีบหลบหลังพี่ไต้ฝุ่นสุดที่รักก่อนจะโดนพี่เวฟกวนจริง ๆ ไม่เอาหรอก เจนซ์กลัว เจนซ์ไม่สู้คน ; __ ;
- - - - d o u b l e M - - - -
“มินทร์ หลังมือไปโดนอะไรน่ะ?”
“หืม?” รามินทร์ยกหลังมือขึ้นดูหลังจากที่โดนทัก มีรอยแดงพาดเป็นเส้นยาวประมาณสองเซนติเมตรลักษณะคล้ายโดนบางอย่างข่วนบนหลังมือของเขา ไม่รู้ว่าไปได้แผลนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ หากมีนไม่ทัก เขาก็คงไม่รู้ มันแสบเล็กน้อยแต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เลือดไม่ออกก็พอแล้ว “ไม่รู้สิครับ”
“มินทร์น่ะ ไม่ระวังเลย เอามาดูดิ๊” เขาอมยิ้ม ยื่นมือไปให้แฟนตัวเล็กแต่โดนดี มีนหน้ามุ่ย เป่าลมใส่แผลรามินทร์เบา ๆ ก่อนจะลากไปยืนในร่ม โดยปล่อยให้อีกสี่คนที่เหลือถ่ายรูปกับวิวของสถานที่ท่องเที่ยวไป
คิ้วได้รูปขมวดเข้ากัน ไล้ปลายนิ้วสัมผัสกับรอยแดงบนหลังมือขาวของแฟนตัวโตผะแผ่ว รามินทร์ไม่ระวังตัวเลย ทำตัวเองให้มีแผลจนได้ ดีแค่ไหนที่ไม่มีเลือด เจ้าหมีนี่ ดุไปกี่ครั้งก็ไม่เคยจะจำ ดื้อด้าน! ยกมือของรามินทร์ขึ้น แล้วจูบเบา ๆ ที่รอยแผลก่อนจะเป่าเพี้ยง ผละออกมาคุ้ยหาพลาสเตอร์ในกระเป๋า รามินทร์มองการกระทำของอีกคนเงียบ ๆ หัวใจของเขาพองโตอย่างห้ามไม่ได้ จังหวะหัวใจเต้นถี่รัวจนเขายังรู้สึกกลัว รามินทร์ตกหลุมรักคนคนนี้ซ้ำ ๆ แทบจะทุกวัน
“ขอบคุณครับ”
“มินทร์น่ะดื้อ นี่บอกไม่เคยจะฟัง”
“นี่ดื้อที่ไหนล่ะ โธ่...”
“ดื้อที่นี่แหละ บอกอะไรไม่เคยจะฟังเลย ให้ตายเถอะ ถ้าเกิดได้เลือดขึ้นมาจะทำยังไง”
“ก็ไม่มีเลือดแล้วไง ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าแบบนั้นสิครับ” โอบแขนกอดไหล่แมวน้อยเอาไว้ มีนแหงนหน้าขึ้น สบตากับแววตาหวานที่มองมาอย่างรักใคร่ รามินทร์ย่นจมูกใส่บ้างเมื่อพบความกังวลในดวงตาสวยของคนรัก เด็กตัวสูงโน้มไปจูบหน้าผากเล็กเอาใจ
“นี่ไม่เป็นอะไรจริง ๆ เชื่อสิครับ มีนเป็นแบบนี้นี่รู้สึกไม่ดีนะ”
“ห้ามได้ที่ไหนกัน...”
“ยิ้มหน่อยคนดี เรามาเที่ยวกันนะครับ”
“เพราะมินทร์นั่นแหละ หงุดหงิดเลยเนี่ย”
“อ้าว แผลนั่นมายังไงนี่ยังไม่รู้เลย ความผิดนี่หรอ?”
“ไม่คุยด้วยแล้ว!” ว่าจบก็เดินหนีจากอ้อมกอดอุ่นไปสมทบกับเพื่อนที่ยืนถ่ายรูปกันอยู่ แน่นอนว่ารามินทร์ไม่ปล่อยไว้หรอก เขาเดินตามไปทันทีแต่ทิ้งระยะห่างเอาไว้
“เป็นอะไรกัน?” มีนไม่ตอบ รามินทร์ก็ไม่ตอบ มือหนาส่งไปสอดประสานมือเล็กเอาไว้ แม้เจ้าแมวน้อยจะไม่ให้ความร่วมมือ แต่ก็ไม่สะบัดออก จันทร์เจ้าหรี่ตามองทั้งสองอย่างจับผิด ถึงจะจับมือกันราวกับปกติแต่หน้าตาบึ้งตึงของพี่มีนมันไม่ปกติ...
ทะเลาะอะไรกันมาแน่ ๆ
- - - - d o u b l e M - - - -
“จันทร์เจ้าไปไหนอ่ะ?” มีนที่เพิ่งออกจากห้องน้ำเอ่ยถามคนที่นั่งห้อยขาอยู่บนเตียงกว้าง
“ห้องไต้ฝุ่น” รามินทร์ตอบพลางดึงให้คนตัวเล็กนั่งลงที่ช่องว่างระหว่างขาของตน “ยังงอนนี่อยู่อีกหรอ?”
“งอนอะไร?”
“เรื่องแผลเมื่อกลางวัน?” เด็กหนุ่มพูดเสียงค่อย แย่งผ้าขนหนูจากมือเล็กมาแล้วบรรจงเช็ดผมเปียกชื้นให้อย่างนุ่มนวล
“งอนตัวเอง” คนพูดเอนตัวพิงอกกว้าง “ห่วงมากไปหน่อยเลยกลายเป็นงี่เง่า ขอโทษนะ”
“ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย นี่ก็ผิดที่ไม่ระวัง ทั้งที่เคยสัญญาไว้แล้วว่าจะไม่เจ็บตัว”
“...”
“ผิดทั้งคู่ เจ๊ากันดีไหม?”
“อือ!!”
จากนั้นระหว่างพวกเขาก็มีเพียงความเงียบ เป็นความเงียบที่ไม่มีความอึดอัดแม้แต่น้อย ร่างเล็กเอียงหน้า แนบใบหูกับอกด้านซ้ายของรามินทร์ ฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะอย่างเพลิดเพลิน รามินทร์กระชับกอดโอบเอวเล็กเอาไว้ พร้อมพรมจูบที่ลำคอขาวแผ่วเบา
“ง่วงหรือยัง?”
“ยังเลย”
“ซนมาทั้งวัน ไม่เหนื่อยรอ หืม?”
“เพลียนิดหน่อย พรุ่งนี้เราจะไปเล่นน้ำตกกันใช่ไหม?”
“ครับ”
“skip ไปพรุ่งนี้เลยได้เปล่า” แมวน้อยพูดด้วยความตื่นเต้น แหงนหน้ามองคนที่อยู่ด้านหลัง รามินทร์จูบหน้าผากมนไปหนึ่งทีแล้วส่งยิ้มละมุนไปให้ “ไปนั่งเล่นข้างนอกกันดีไหม?”
“ไม่ดี เดี๋ยวยุงกัด แมลงก็มี น้ำค้างก็ลง เดี๋ยวจะไม่สบาย” มีนยู่ปากเมื่อรามินทร์พูดจบ ก็ไม่ได้บอบบางขนาดนั่นเสียหน่อย ห่วงเว่อร์เกินไปแล้ว ส่งเสียงหงิง ๆ อ้อนแต่เจ้าหมีก็ไม่ใจอ่อน อย่างออกไปนั่งเอาบรรยากาศ คงจะรู้สึกดีไม่น้อยเลย
“ตลอดเลย!”
“ไม่ต้องงอแงเลย นอนได้แล้วครับ”
“ม่ายยยยยยย”
“พรุ่งนี้ตื่นสายจะทิ้งไว้รีสอร์ท”
“กล้าเหรอ!?” ผละออกจากอ้อมกอดอุ่นแม้จะนึกเสียดาย มีนกอดอก เชิดหน้ามองรามินทร์ ไอ้หมีส่ายหน้าไม่ถือสา ก่อนจะมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม ตบพื้นที่ว่างของเตียงปุ ๆ เป็นเชิงให้แฟนตัวเล็กมานอนข้าง ๆ
“มินทร์น่ะ!!”
“ไม่งอแงน่า… มานอนเร็วครับ” จิ๊ปากใส่คนที่ทำตัวไม่ทุกข์ร้อน รามินทร์นิสัยไม่ดีเลย ฮือ!!
“น้องจิ๋วยังไม่มาเลย…”
“ก็ดี จะได้นอนกับมีนสองคน” ยักคิ้วใส่คนที่ยืนฟึดฟัดอยู่ปลายเตียง มีนถลึงตาใส่ก่อนจะปืนขึ้นเตียง ใช้แขนข้างหนึ่งยันพื้นเตียงเอาไว้ช่วยพยุงตัวไม่ให้ทับรามินทร์ และใช้อีกข้างตบแก้มรามินทร์เบา ๆ เด็กตัวสูงจ้องเข้าไปในดวงตารูปอัลมอนด์ก่อนจะผลักให้คนตัวเล็กนอนราบกับเตียงแล้วคร่อมไว้แทน แมวน้อยเบิกตาโตด้วยความตกใจ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นยิ้มยั่วและยกแขนโอบกอดลำคอแกร่งเอาไว้
“จะทำไรเด็กดื้อ”
“นี่แก่กว่า อย่ามาลามปาม” พยักหน้าทำเป็นเข้าใจคำพูด คนแก่กว่าย่นจมูกใส่ ปลายนิ้วนุ่มลูบผ่านลำคอของรามินทร์ ไล่ลงมาตามกระดูกไหปลาร้าแสนเซ็กซี่ ขณะเดียวกันก็ไม่ละสายตาจากดวงตากลมโต หยุดปลายนิ้วไว้ที่จี้ตัวอักษร M
“อย่ายั่ว”
“ยั่วอะไรเหรอ…?” เอ่ยถามเสียงเบาและยกยิ้มให้ มองดูรามินทร์กัดฟันกรอดข่มอารมณ์แล้วตลกดี อย่ามาว่าเขานิสัยไม่ดีสิ คนเขาอ่อยแล้วแต่ไม่ทำเองนี่ ช่วยไม่ได้นะ!
“มีนา…”
“มินทร์…” เรียกชื่ออีกคนเสียงหวาน รามินทร์เม้มริมฝีปาก หัวใจสั่นไหวรุนแรงกับแววตาเชื่อมเยิ้มที่ช้อนมอง “จูบหน่อย”
เด็กตัวสูงมองอย่างหยั่งเชิง ไม่รู้ว่าตัวแสบจะแกล้งอะไรเขาอีก และเหมือนจะทนไม่ไหว มีนดันให้รามินทร์อยู่ด้านล่างแทนและทับอีกฝ่ายไว้ครึ่งตัว มือเล็กเสยผมรามินทร์ขึ้น แนบริมฝีปากอิ่มบนหน้าผากได้รูป กดแนบเอาไว้ราวนาทีก่อนจะไล้ลงมาที่เปลือกตาทั้งสองข้าง ผละออกมามองแพขนตางอนยาวที่แนบไปกับผิวแก้มก่อนจะกดจูบที่ปลายจมูกโด่ง รามินทร์ลืมตาขึ้น มองว่าคนตัวเองจะทำยังกับเขาต่อ มือหนาวางบนเอวบาง บีบเคล้นเบา ๆ เพื่อไม่ให้อีกคนต้องเจ็บ
มีนยกยิ้ม เปลี่ยนเป้าหมายไปที่ริมฝีปากสีอ่อนสุขภาพดีของรามินทร์ กดริมฝีปากตัวเองลงไปและแตะค้างเอาไว้ เหลือบตามองเจ้าหมีเล็กน้อย พอเห็นว่าถูกมองอยู่ก็ใจเต้นตึกตัก ใบหน้าร้อนผ่าว และมีความประหม่า… มีนเม้มริมฝีปากล่างของรามินทร์ บังคับให้อีกฝ่ายเปิดปากแล้วสอดแทรกเรียวลิ้นเข้าไปอย่างเงอะงะ เมื่อเสียงทุ้มหัวเราะในลำคอยิ่งทำให้รู้สึกอายจนอย่างจะหนีไป แต่เขาทำอย่างนั้นไม่ได้ มันจะเป็นการตอกย้ำว่าเขากากอย่างสมบูรณ์แบบนี้ ซึ่งคนอย่างพี่ไม่ยอมหรอกนะ!!
มีนใช้มือโอบกรอบหน้าหล่อเอาไว้ ยืดตัวขึ้นเล็กน้อย เอียงหน้าให้ได้องศาที่เหมาะสม เมื่อปลายลิ้นสัมผัสกับลิ้นของอีกคนก็รู้สึกราวกับโดนช็อต หอบหายใจแรงอย่างห้ามไม่อยู่ และดูเหมือนว่ารามินทร์จะหมดความอดทนแล้วถึงได้จู่โจมกลับอย่างดุดัน มีนครางเครือในลำคอ ขยุ้มเสื้อยืดของรามินทร์จนยับย่น หลับตาปี๋เมื่อถูกดูดดึงปลายลิ้น ความรู้สึกวาบหวามเริ่มก่อตัวขึ้น
มือเล็กซุกซนเคลื่อนเลื้อยไปตามร่างกายแข็งแรง สอดมือเข้าไปใต้เสื้อ ลูบไล้หน้าท้องแกร่งที่มีกล้ามเนื้อเรียงกันเป็นลอนสวย เสียงริมฝีปากสัมผัสกับดังจ๊วบจ๊าบในห้องที่เงียบสงัดสลับกับเสียงอืออึง มือเล็กวางแหมะที่หัวกางเกงวอร์มของรามินทร์ ปลายนิ้วเรียวแทรกผ่านเข้าไปอย่างเชื่องช้า ก่อนที่จะ…
“เฮลโล!! เรากลับมา… ละ แล้ว…” คนมาใหม่ชะงักหน้าที่หน้าประตูเสียงท้ายประโยคแผ่วไปตามสถานการณ์ ก่อนจะรีบหันหลังให้ภาพชวนหวาดเสียวตรงหน้า จันทร์เจ้ากลืนน้ำลายเอื๊อกลงคออย่างยากลำบาก รู้สึกผิดผีที่กลับห้องพักโดยไม่บอกกล่าว โฮ ใครจะรู้ล่ะว่ารามินทร์กับพี่มีนจะทำอะไรกันอยู่น่ะ แงงงงง
มีนรีบชักมือออกจากกางเกงของรามินทร์ ซุกหน้ากับอกกว้างไม่ยอมเงยขึ้น หน้าที่ร้อนอยู่แล้วยิ่งร้อนกว่าเดิม ตัวแดงเถือกไปทั้งตัวเพราะความอาย ลืม ลืมไปได้ยังไงว่าห้องนี้ไม่ได้มีแค่พวกเขพักอยู่แค่สองคน ให้ตายเถอะ! รามินทร์ก็ไม่ห้ามกันเลย!
“จันทร์เจ้า” รามินทร์ร้องเรียกคนที่ยืนหันหลังอยู่ แม้จะรู้สึกไม่สบอารมณ์แต่จะให้ทำยังไงได้ คนถูกเรียกค่อย ๆ หันกลับมา ยกยิ้มแห้ง ๆ ส่งไปให้ รามินทร์ต้องหงุดหงิดแน่ ๆ มองเราตาขุ่นเลย ฮือ
“เรา… เราขอโทษ เราไม่รู้…”
“อือ”
“เดี๋ยวเราไปนอนห้องไต้ฝุ่นก็ได้นะ…” เอ่ยด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด เล่นชายเสื้อตัวเองอย่างทำตัวไม่ถูก
“ไม่ต้อง เข้าไปล้างเท้าแล้วมานอนเถอะ” พยักหน้ารับคำรามินทร์ เข้าห้องน้ำไปด้วยใจที่เต้นตึกตัก ภาพการแสดงของความรักของดับเบิ้ลเอ็มยังติดตา โอ๊ยยยย วันนี้จันทร์เจ้าจะนอนหลับไหม พูด!!!!
- - - - d o u b l e M - - - -
ตื่นนอนแต่เช้า ออกมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์ที่เก้าอี้นอนหลังห้องพัก เมื่อคืนไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ นึก ๆ แล้วก็หน้าร้อนวูบขึ้นมาอีก
“ไม่ปลุกกันเลย” หันไปยิ้มให้คนมาใหม่ รามินทร์ตอนเพิ่งตื่นนอนก็ยังหล่ออยู่ดี คนตัวสูงเดินไปนั่งขัดสมาธิที่พื้นแพ หย่อนมือลงไปแกร่งในน้ำเย็น ๆ มีนเห็นแบบนั้นจึงย้ายไปนั่งข้าง ๆ ยืดตัวไปหอมแก้มเบา ๆ รับอรุณ รามินทร์จึงจุ๊บที่ริมฝีปากอิ่มไปหนึ่งที
“หย่อนขาลงไปได้ไหม?”
“เอาสิ” หลังจากได้รับคำอนุญาตก็ค่อย ๆ หย่อนเท้าลงไป เพียงปลายนิ้วสัมผัสก็รีบชักขึ้น
“น้ำเย็นมาก!!!”
“หึหึ”
“แฮ่!”
“เฮ้ย!!” เราร้องอุทานตกใจพร้อมกับผงะเล็กน้อย น้องจิ๋วยื่นหน้ามาแทรกกลางและยิ้มแป้นแล้น อยู่ ๆ ก็โผล่มา ตกใจหมด
“ทำไมตื่นเช้า”
“ได้ยินเสียงหัวเราะคิก ๆ คัก ๆ นี่อย่างนั้น นี่อย่างนี้ หมั่นไส้เลยมาก่อวอร์ด” คนพูดหัวเราะชอบใจเมื่อดับเบิ้ลเอ็มพร้อมใจกันกลอกตาขึ้นฟ้า ลูกหมูค่อย ๆ ขยับเข้าไปนั่งแทรกระหว่างรามินทร์กับพี่มีน ซึ่งคนเนียนก็โดนรามินทร์ดีดหน้าผากไปตามระเบียบ แถมท้ายด้วยการขยำแก้มนุ่มจนบู้บี้
“พี่มีนตัวห๊อมหอม” ว่าแล้วก็ทำจมูกฟุดฟิด ดมกลิ่นหอม ๆ จากพี่มีนคนดี เลยโดนรามินทร์ตบหัวไปอีกที แต่จันทร์เจ้าไม่สน พี่มีนหอมอ่ะ ดมทั้งวันยังได้เลย ง่ากกกกก ผิวก็นุ่ม ว่าแล้วก็ขอจุ๊บสักที ฮิฮิ
“อย่าลามปามจันทร์เจ้า” หรี่ตามองรามินทร์ที่พูดเสียงเหี้ยม กลัวที่ไหนล่ะ ลูกหมูจุ๊บหัวไหล่พี่มีนเป็นการท้าทายอำนาจมืด พี่มีนหัวเราะสดใส คว้าคอจันทร์เจ้าเข้าไปใกล้แล้วจูบหน้าผากกับแก้มขาว รามินทร์ควันออกหูแล้ว หวายยยยยยยยย
นั่งเล่นกันอยู่สักพักก็กลับเข้าไปด้านในแต่งตัวแล้วออกไปกินอาหารเช้าที่ทางรีสอร์ทจัดเอาไว้ เมื่อทุกคนเตรียมตัวเรียบร้อยกันแล้วก็สะพายกระเป๋าเพื่อออกเดินทางไปยังน้ำตก สถานที่ที่เราจะไปในวันนี้ วู้!! เพราะมัวแต่ถกเถียงกันจึงทำให้ออกจากรีสอร์ทช้า แต่ก็มาถึงที่หมายได้ในเวลาที่ไม่แย่นัก
“เหนื่อยไหม?” รามินทร์เอ่ยถามคนข้างกาย มีนยิ้มและสั่นหัวเป็นคำตอบ แกว่งมือที่ประสานกันกับมือใหญ่ไปมา ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคงโดยไม่สนใจเสียงโก่งคออ้วกของจันทร์เจ้าที่อยู่ด้านหลัง
“อิจฉาเหรอ!?” หันหลังกลับไปถาม เพื่อนตัวกระจ้อยสั่นหัวดุ๊กดิ๊กและยิ้มยียวน
“อิจฉามากเยยยยยยยยย”
“หาแฟนดิ”
“ม่ายยยยยยยยย เราจะอยู่กับการนอนและของกิน”
“พูดแบบนี้ไม่นานหรอก”
“ไม่นานอะไร!!”
“ไม่นานก็มี เชื่อกู กูเรียนมา เข้ามาหา’ลัยนี่แหละมึงเอ๊ยยยยย ทำเป็นเล่นไป”
ใครเล่าจะรู้ว่า... คำพูดของเวฟที่ทำทีเล่นทีจริงนั้นจะกลายเป็นจริงขึ้นมา...
- - - - d o u b l e M - - - -
เพราะทางที่ลาดชันและค่อนข้างลื่นทำให้เราใช้เวลาไปนานนับชั่วโมงกว่าจะขึ้นมาถึง ไหนจะเสียเวลาตอนที่นั่งพักไปด้วย แต่เมื่อถึงที่จุดหมายปลายทางแล้วก็แทบจะลืมความเหนื่อยอ่อนที่ผ่านมาเพราะความสวยงามของธรรมชาติที่อุดมสมบูรณ์ ป่าไม้สีเขียวชอุ่ม ต้นไม้สูงใหญ่จนทำให้แสงแดดส่องมาเกือบไม่ถึงพื้นดิน พวกเขายืนมองน้ำตกไหลลงจากหน้าผาสูง ผ่านแมกไม้และแนวหินลงมาสู่แอ่งน้ำด้านล่างด้วยความตกตะลึงกับความสวยงามที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมา น้ำสีฟ้าอมเขียวก็ดูน่าลงเล่นเป็นที่สุด ไม่เสียแรงกับการเหนื่อยครั้งนี้เลยจริง ๆ
“ไอ้เหี้ย! ใครถีบกู!!” ไต้ฝุ่นโวยวายหลังจากที่โผล่หัวพ้นน้ำ เขาถูกถีบจนตกไปที่แอ่งน้ำด้านล่าง มองขึ้นที่แนวหินด้านบนก็เห็นไอ้เวฟกับพรรคพวกหัวเราะร่าด้วยความพึงพอใจ รามินทร์เองก็โดนเช่นกัน คนผมก็ไม่ใช่ที่ไหน แมวน้อยของเขายืนหัวเราะอยู่นั่นไงคือคำตอบ
และเหมือนเวรกรรมจะตามทันราวกับติดจรวด มีนถูกเวฟออกแรงผลัก แต่ไหวตัวทันจึงเกาะเวฟเอาไว้กันร่วง ทว่าระหว่างที่ทั้งกำลังอยู่ในภาวะช่วยกันพยุงตัวอยู่นั้น ลูกหมูแสนร้ายกาจก็ยกเท้าขึ้นและถีบเข้าที่สะโพกของเวฟไปเต็มแรง ทำให้ทั้งเวฟและมีนตกไปที่แอ่งน้ำด้านล่าง เวฟรีบดึงร่างของเพื่อนตัวเล็กขึ้นมาให้เหนือน้ำหลังจากตั้งตัวได้ก่อน ด้วยเพราะความตกใจแมวน้อยของรามินทร์จึงกอดคอเวฟไว้แน่น มีนสำลักน้ำจนไอโขลกไม่หยุด รามินทร์ว่ายเข้าไปหาและรั้งตัวแมวน้อยไปกอดปลอบ คนทำหน้าเจื่อนลงเพราะความรู้สึกผิด พี่มีนเห็นหน้าน้องจิ๋วแล้วก็บอกว่าไม่เป็นอะไร หายแล้ว ไปเล่นกันต่อเถอะ ความสงบสุขกลับมาเยือนอีกครั้ง เหล่าเด็กหนุ่มทั้งหกเล่นน้ำกันด้วยความสนุกสนาน
“ฮึบ!” รามินทร์ยกมือขึ้นจับเรียวแขนของคนที่เพิ่งว่ายน้ำเข้ามากอดคอเขาจากด้านหลังเอาไว้ มีนเกี่ยวขากับเอวสอบ ขยับตัวยุกยิกเพื่อหาท่าที่สบาย คางได้รูปวางเกยบนหัวของแฟนตัวโต
“อะไรครับ หืม?”
“อ้อนหน่อย” รามินทร์ยิ้มเอ็นดู รู้สึกดีแปลก ๆ ที่ไม่ได้เห็นหน้าของแมวน้อยตอนนี้ ไม่อย่างนั้นเขาอาจจะเผลอทำอะไรตามใจตัวเองไปในที่สาธารณะก็เป็นได้... “ไอ้เวฟแกล้งอีกแล้ว”
“มันขาดความอบอุ่น เข้าใจมันเถอะ” มีนหัวเราะ ขยับตัวลงเล็กน้อยและวางคางบนไหล่กว้างแทน ริมฝีปากอิ่มแอบชิดกับต้นคอแกร่งแล้วจูบเบา ๆ
“ขึ้นฝั่งไหม?” เอี้ยวหน้าถามคนที่เกาะหลังอยู่ มีนพยักหน้าหงึกหงัก ปากเริ่มเปลี่ยนสี และตัวเริ่มสั่น เรานั่งกันอยู่บนฝั่ง มือสอดประสานจับกันไว้ไม่ปล่อย บนไหล่มีผ้าขนหนูคลุมอยู่คนละผืน ทอดสายตามองอีกสี่คนที่ยังเล่นน้ำกันอยู่ เสียงโหวกเหวกโวยวายเคล้าเสียงหัวเราะดังมาให้ได้ยินถึงตรงนี้ ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้ม หัวเราะเบา ๆ หลังจากที่เห็นจันทร์เจ้า ไต้ฝุ่น เวฟ รวมหัวกันแกล้งเจนิซ
โธ่ น่าสงสารจริง ๆ
“มีความสุขไหม?” ผินหน้าไปมองคนถาม อมยิ้มให้เป็นคำตอบและพยักหน้ารัวยืนยัน บอกได้เลยว่ามีความสุขมาก ๆ แต่ถ้าจะถามว่ามากแค่ไหนนั้นเขาก็บอกไม่ได้เหมือนกัน ปริมาณมันมหาศาลจนไม่รู้จะหาอะไรมมาเปรียบเทียบ ท้องฟ้าเหรอ? ก็คงได้แหละมั้ง...
“ขอบคุณนะครับ”
ขอบคุณเพราะรามินทร์คือความสุขของเขา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อน ๆ ที่มาด้วยกันวันนี้ก็คือความสุขของเขาเช่นกัน แม้อยู่กับรามินทร์จะมีความสุขอยู่แล้ว แต่คงไม่มีความสุขมากขนาดนี้หากไม่มีเพื่อน ๆ ทั้งจันทร์เจ้า เวฟ ไต้ฝุ่น รวมทั้งเพื่อนรุ่นน้องอย่างเจนิซด้วย ถึงจะแกล้งกันบ้าง ด่ากันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่คนกลุ่มนี้ก็คือคนที่สร้างความสุข ความทรงจำดี ๆ ให้ หากขาดใครสักคนไปก็คงแย่เหมือนกัน...
“รักมินทร์นะ”
รามินทร์หรี่ตามองคนพูด ก่อนส่ายหน้าเล็กน้อย “อย่ามาทำตัวน่ารัก”
“ก็รักสิ”
“รักอยู่ตลอด”
“รักเท่าไหน?” รามินทร์ไม่ตอบ ทว่ายกกำปั้นขึ้นมา มีนยู่หน้า เพราะคิดว่าโดนรักนิดเดียวจึงเอ่ยถามเสียงหงอย “แค่กำปั้นเองเหรอ?”
“อือ”
“...”
“เขาบอกว่าหัวใจคนเรามีขนาดเท่ากำปั้น เพราะฉะนั้นนี่ก็เลยรักมีเท่าหัวใจของนี่” รามินทร์เอ่ยเสียงนุ่มและยิ้มเล็กน้อย “รักทั้งใจเลยนะ จะบอกว่าแค่ได้ยังไงเล่า?”
“ไอ้บ้า!” นิสัยไม่ดีเลย ชอบแกล้งให้นอยด์แล้วก็ทำให้เขิน ฮือออออ!
และแล้วบรรยากาศแสนหวานของเราก็ถูกทำลายลงด้วยเล่าลิงกังทั้งสี่ตัว พวกนั้นขึ้นมาบนฝั่งพร้อมกับเสียงโวยวายดังลั่น ให้ตายเถอะ!! ตอนนี้ไม่ขอมีพวกมันอยู่แล้วได้ไหม วุ่นวายชะมัดเลย!!!!
♥ HAPPY ENDING ♥
-----------------------------------------
สวัสดีจ้ะ... วันนี้กลับมาพร้อมกับตอนจบ... เฮ้ยยยย มันจบแล้ววววววววววว
อาจจะดูมึนงง แต่จบแล้วค่ะ จบแล้วกะทันหันมาก ฮือ แต่ว่าเดี๋ยวมีบทส่งท้ายอีกตอนก็จะจบจริง ๆ
ไม่รู้จะเพ้ออะไรเลย รู้สึกเหมือนลูกแต่งงานออกไปอยู่บ้านสามี (แกเคยมีลูกเรอะ!!)
ขอบคุณทุกคนที่ให้การติดตามนะครับผม
รัก ♥
-
น่ารักกกกกกกกกกแต่อยากอ่านจันทร์เจ้าด้วยอะ
-
งื้อ จบแล้วอะ
ยัยหนูของเราจบแล้ว
ไม่คาดว่าเลื่อนมาจะเจอกับคำนี้ 555
ยังไงก็ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ
จะรอติดตามเรื่องของจันทร์เจ้าค่ะ อิอิ
-
:pig4: :pig4:
-
งื้อออออ!! จบแล้วอ่ะ ยังอยากอ่านอยู่เลย
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
ยังอยากอ่านต่ออยู่เยย ;-;
-
ฮืออออออออ น้ำตาจิไหล จบแล้วหรอ ต่อภาคสองเลยได้มั้ยยยยย
-
เย้ๆๆๆๆ น้องจันทร์เจ้า จิ๋วอ้วนจะมาเต็มตัวใช่ใหม
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
จบซะแล้วววว
ต่อไปเป็นพาร์ทมหาลัยของน้องจิ๋วแน่เลยยย
อยากรู้มครจะมาขุนน้องจิ๋วต่อจากพี่ๆ ฮ่าๆ
-
จบกะทันหันไม่ทันตั้งตัวมาก 55555555 ถึงแม้จะดำเนินเรื่องแบบเรื่อยๆเอื่อยๆมาชิวๆก็ตาม แต่ก็แบบ.. ไม่คิดว่าจะจบแล้วจริงๆ
เรารักพี่มีนต๋ามากกกกกกกกกกก ความคิ้วท์ของพี่เป็นที่โปรดปรานของเราอย่างแรง ทำให้หัวใจเราชุ่มชื้นเหมือนตอนเรา 14 (?)
/ที่จริงก็เพิ่งผ่านมาไม่นานเท่าไหร่ถ้าวัดจากหน้าตาของเราแล้ว /เดี๋ยวๆรามินทร์อย่าอ้วกดิ ถถถถถถถถถ
พวกแก๊งเพื่อนๆก็ป่วนฮาได้ใจมากกกกกก อยากเอาขนมล่อหนูจิ๋วมาเลี้ยงที่บ้านสุดๆ
แค่จินตนาการถึงก็น่ารักแบบน่าร๊ากกกกกกกกก น่าเอามากอดๆขยำๆ อมๆ(?)แล้วอ่ะ!!! เด็กอะไร ฮืออออ
อยากติดตามภาคต่อของหนูจิ๋วแบบแรงๆเลยค่ะ จะได้ดูความคืบหน้าของคู่ double M ไปด้วย
และ.. จนถึงตอนจบมินทร์ก็ยังไม่ได้กินพี่มีนเลย!!! ไม่น่าเชื่อ 5555555 ถ้ามีรางวัลพระเอกสุดยอดอดทนอะไรนี่เราว่ามินทร์ได้แน่ๆ
อะไรจะมีน้ำอดน้ำทนสูงเหลือเกิ๊น ในขณะที่พี่มีนก็ช่างยั่วตลอดเวลาจริงๆ น่ารักสุดๆค่ะคู่นี้ ชอบตลอดเวลาที่เค้าอยู่ด้วยกันเลย
เคมีมันใช่มากกกกกกกกกก ; //////////// ;
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆที่อ่านไปอมยิ้มไปตลอดทุกๆตอนเลยนะคะ!
เป็นกำลังใจให้กับเรื่องต่อๆไปและบทส่งท้าย/ตอนพิเศษค่ะ ~ ขอบคุณค่ะ :L2:
-
งื่อ จบแล้ว
คงคิดถึงพี่มีน รามินทร์ หนูจันทร์แย่เลย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
o13 :bye2:
-
งืออ ยังไม่อยากให้จบเลยอ่ะ น่ารักอ่าาาาาา :-[ :-[
-
น่ารักสุดๆ มีนน่าอิจฉา :hao7: อยากให้มีตอนโตตอนมหาลัยด้วย :pig4:
-
จบละหรา เอาอีกๆ
-
d o u b l e M
e p i l o g u e
ในส่วนของมนุษย์โสดนั้น...
ในช่วงสายวันหนึ่งเวฟกำลังแต่งหล่ออยู่หน้ากระจก เด็กหนุ่มจ้องมองตัวเองในกระจกนิ่ง ๆ ไอ้นี่มันหล่อจังเลยวะ แหม แบบนี้สาวที่ไหนเห็นเป็นต้องมอง มองแล้วเดินจากไป... มันน่าหลั่งน้ำตาก็ตรงนี้ เหตุใดสวรรค์ถึงได้กลั่นแกล้งคนหน้าตาดีอย่างเขาเป็นโสดได้อย่างเลือดเย็น ยามใดที่ได้เห็นคนรักกันหัวใจของไอ้เวฟมันช่างร้าวรวดเหลือเกิน
หัวเราะกับความคิดไร้สาระของตน ก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์และของจำเป็นแล้วออกจากบ้าน อยู่บ้านเฉย ๆ ก็เบื่อ พ่อกับแม่ก็ไปทำงาน พี่ก็ไปเรียน ไม่มีทางที่ไอ้เวฟจะอยู่เหงา ๆ คนเดียวที่บ้านแน่นอน หลังจากที่ใช้บริการขนส่งสาธารณะจนมาถึงศูนย์การค้ายอดนิยมของเหล่าวัยรุ่น อยู่บ้านคนเดียวบอกว่าเหงา มาเดินห้างคนเดียวแบบนี้ไม่เหงายิ่งกว่าเหรอวะไอ้ห่า!
เดินไปหยุดที่หน้าโปรแกรมหนัง สักหน่อยละกัน เมื่อได้ตั๋วหนังมาแล้วก็กลับมายืนเคว้งอีกครั้ง มองไปทางไหนก็เจอแต่คนมาเป็นคู่ มาเป็นกลุ่ม นึกแล้วก็เหงา ๆ อยากจะมีเพื่อนมาอยู่ข้าง ๆ แทบจะทันที แต่ถ้าโทรไปชวนพวกมันตอนนี้คาดว่าน่าจะเฟล ลูกหมูน่าจะยังไม่ตื่น ห้อยศรีกับรามินทร์คงกกกันอยู่ ไต้ฝุ่นกับเจนิซก็น่าจะกกกันอยู่เช่นกัน... เวฟหัวเราะในลำคอ แล้วจึงเดินเข้าไปในโรงภาพยนตร์เมื่อถึงเวลา ก็ไม่มีใครตายเพราดูหนังคนเดียวนี่หว่า
จดจ่อกับหนังที่ดูไปสองชั่วโมง หลังจากนั้นก็เดินเตร็ดเตร่ไปเรื่อย ปกติเวฟมาดูหนังที่โรงภาพยนตร์ค่อนข้างบ่อย มาคนเดียวบ้าง มากับเพื่อนบ้าง มากับสาวบ้าง แหม ไอ้เวฟหล่อขนาดนี้ก็ต้องมีสาวมาปิ๊ง ๆ บ้างสิน่า ขอบอกไว้เลยนะ ถ้าไอ้เวฟลุกขึ้นมาแต่งหล่อล่ะก็ รามินทร์ก็รามินทร์เถอะ ไม่ได้เกิด! เดินเล่นจนแทบจะทั่วห้างสุดท้ายก็ได้รองเท้ามาหนึ่งคู่และกางเกงอีกหนึ่งตัว บอกเลยว่ากรอบ... ความจริงอยากได้เสื้อด้วย แต่ถ้าซื้อเสื้อด้วยนะอื้อหืออออออ มึงไม่มีแดกไปครึ่งปี!
Incoming call…
Vine
เดิน ๆ อยู่โทรศัพท์เข้าซะงั้น ว่าแต่ไอ้ไวน์โทรหาเขาทำไมวะ...
“มีไร?”
(“อยู่บ้านป่ะ เอาเสื้อมาให้สักตัวดิ๊”)
“อยู่ห้างว่ะ”
(“งั้นซื้อมา แล้วเอามาให้กูที่ม.”)
“ถ้าบอกว่าไม่ล่ะ?”
(“กูยึดเกมคืน”)
“เออ ๆ เอาเสื้ออะไร!?”
(“หึ เชิ้ตขาว ซื้ออะไรมาให้กูกินด้วย แค่นี้แหละ”)
พ่อมึงตาย… เวฟบ่นในใจหลังจากว่างสายจากพี่ชาย แต่… พ่อมันก็พ่อกูนี่หว่า ลบ ๆ ไม่เอา ไม่ให้ตาย! ไปซื้อเสื้อให้มันก็ได้ ถือโอกาสไปส่องสาวมหา’ลัยและขอตังค์มันด้วย แหม นอกจากหล่อแล้วยังฉลาดอีกนะวรกรรณ์
อย่างน้อยวันเหงา ๆ ก็ยังมีอะไรให้ทำล่ะนะ
- - - - d o u b l e M - - - -
ปัง! ปัง! ปัง!
“จันทร์เจ้า!!” เด็กหนุ่มในวัยสิบหกตะโกนเรียกพี่ชายที่ยังไม่ออกจากห้องนอนสักทีแม้ตอนนี้จะเลยเที่ยงแล้ว จริงใจเสยผมด้วยความหัวเสียเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูเข้าไป ขืนรอให้ลูกหมูมาเปิดคงได้ยืนอยู่หน้าห้องทั้งวัน
“จันทร์เจ้า!!” พี่ชายยกผ้าห่มคลุมหัวแต่ก็โดนจริงใจกระชากออก คนถูกกวนปรือตาขึ้น ชักสีหน้าไม่สบอารมณ์ แต่ใครล่ะจะไปสน จริงใจก็ไม่อยากมาปลุกไอ้ขี้เซานี่นักหรอก แต่เพราะโดนคุณแม่ใช้มาต่างหากเล่า ถ้าไม่ทำตามคำสั่งมีหวังได้ชวดเงินไปแต่งรถแน่ ซึ่งนั่นเขายอมไม่ได้
“ตื่นสักที รู้ไหมว่าคนเขาเหรออยู่คนเดียวเนี่ย!”
“ง่วง”
“ตื่นแล้วไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้จันทร์เจ้า!” จันทร์เจ้ายังคงไม่สนใจ พลิกตัวนี้น้องชาย คว้าคุณหมีมากอดแล้วทำท่าจะหลับอีกครั้ง
ตุบ!!
“โอ๊ย!!!” ร่างขาว ๆ หล่นตุบไปที่พื้นข้างเตียงเหตุเพราะปลุกดี ๆ แล้วไม่ตื่นมันก็ต้องปลุกด้วยวิธีฮาร์ดคอร์แบบนี้แหละ ทีแรกก็ว่าจะสะกิดเบา ๆ สงสัยกะแรงผิดไปพี่ชายถึงได้กลิ้งตกเตียงไปอย่างนั้น จริงใจเม้มริมฝีปากกลั้นหัวเราะ ส่งสายตาให้พี่ชายด้วยความสงสารที่เกือบถูกการสมน้ำหน้ากลบไปมิด
“ไอ้เด็กปีศาจ!!!” จันทร์เจ้าหวีดเสียงลั่น จ้องน้องชายเขม็ง ตอนเด็ก ๆ ก็น่ารัก ทำไมพอโตมาถึงเป็นเด็กนิสัยแบบนี้ มีคนแบบนี้ในสังคม แย่จริง ๆ ครับ…
“หึ ไปอาบน้ำซะ ภายในสิบนาที ต้องลงไปที่ชั้นล่าง ถ้าช้าก็อยู่เฝ้าบ้านไปแล้วกัน”
“ไอ้…”
“หมดไปแล้วสองวิ”
“จริงใจ!!!”
“เหลือเก้านาที ห้าสิบสี่วินาที”
“โว้ย!!!!!” จะทำอะไรได้นอกจากเดินกระทืบเท้าเข้าห้องน้ำ ให้ตายเถอะ! ไอ้เด็กปีศาจเอ๊ย!!! คอยดูนะ เราจะบอกให้พี่ฟ้าจัดการจริงใจ ตีเพี๊ยะ ๆ เลย ต่อให้ร้องไห้แง ๆ ก็ไม่ปลอบหรอก จำไว้เลย!!!
“ช้า”
“เหลืออีกตั้งเจ็ดวินาที!”
“ตีกันอีกแล้ว” น้องเล็กพูดขึ้นอย่างเซ็ง ๆ สองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไรล่ะได้ทะเลาะกันทุกที จ๋าจ้าปวดหัวมากบอกเลย
วันนี้จันทร์เจ้าจะไปหาพี่ฟ้าที่ไร่วนิดาแหละ #อวด ที่ไปเนี่ยก็เพราะว่าคิดถึงไง ทีแรกจะไปคนเดียว แต่พอไปพูดกับหม้ามะ หม้ามะก็ดันบอกว่าไปกันหมดเลย ก็ดีเหมือนกันนะ เราจะได้ไม่เหงา แต่ว่าหงุดหงิดที่จริงใจไปด้วยเนี่ย ต้องได้ตีกันอีกแน่ ๆ เลย เบื่อ!
“พี่ฟ้า!!!” ลูกหมูตะโกนเรียกพี่ฟ้าสุดที่รักที่ตอนนี้ยืนรออยู่หน้าบ้าน เมื่อรถจอดสนิทจันทร์เจ้าก็วิ่งเข้าไปกอดพี่ฟ้าหมับ แล้วหอมแก้มอีกฟอดใหญ่
“โอ๊ยยยย คิดถึงที่สุดเลย!!” พี่ฟ้าบอกจากนั้นก็หอมแก้มของลูกหมูไปสองข้าง แถมจูบหน้าผากแรง ๆ อีกหนึ่งทีด้วย
“แหวะ!” สองน้าหลาน เจ้าชีวันและจริงใจร้องแหวะขึ้นมาพร้อมกัน เบื่อความเยอะของสองคนนี้มากจริง ๆ เสมอต้นเสมอปลายไม่เคยเปลี่ยน
“เอ๋า สวัสดีคุณตา คุณยาย หรือยัง?”
“สวัสดีครับ / สวัสดีค่ะ~”
เมื่อพูดคุยทักทายกันสักพัก จันทร์เจ้าก็ขอตัวไปที่คอกม้า คิดถึงพี่เจ้าฟ้าจะแย่แล้ว แต่แน่นอนว่าลูกหมูไม่ได้ไปคนเดียว มีพี่ฟ้าไปด้วยน่ะสุดยอดเลย น้าเจ้าไปด้วยก็โอเค แต่จริงใจมาด้วยทำไมอ่ะ ใครชวน หน้าไม่อาย เชอะ!
“หน้างอนะลูกหมู”
“ฮึ!” สะบัดหน้า กอดอกใส่น้าเจ้า ไม่คุยด้วยหรอก น้าเจ้าอยู่ข้างจริงใจ
“ปัญญาอ่อน”
“ไปไกล ๆ เลย จริงใจไปไกล ไกลลลลลลลลลล!”
“ทะเลาะกันบ่อย ๆ ไม่เบื่อบ้างหรือไง? หือ” น้าเจ้าพูดพร้อมกับยกมือกอดคอจันทร์เจ้า ส่วนลูกหมูก็จิกตามองน้องชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ พี่ฟ้า
“บอกจริงใจอย่ามาวอแวหนูสิ”
“เป็นพี่น้องต้องรักกันดิ ไปเลย ไปยืนสำนึกผิด กอดกันสิบนาที”
“มักเกิ้ลอย่างน้าเจ้าไม่เข้าใจหรอก!”
“เถียงหรอ เพิ่มเป็นสิบห้านาที” น้าเจ้าชี้หน้าขู่เมื่อลูกหมูทั้งสองกำลังจะเปิดปากอีกครั้ง “ถ้ายังไม่ทำตามก็เพิ่มเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วไม่ต้องขี่ม้าด้วย จะเอายังไงครับเด็ก ๆ”
ฮือ! น้าเจ้าใจร้าย พี่ฟ้าก็ใจร้าย ทำไมไม่ช่วยพูดกับน้าเจ้าเลย เราไม่ผิดสักหน่อย สุดท้ายก็ทำตามคำสั่งน้าเจ้า ลูกหมูเดินหน้างอเข้าไปหาน้องชายคว่ำปากใส่เล็กน้อยแล้วจึงอ้าแขนกอดจริงใจ แอบโขกหัวกับอกน้องไปด้วยทีนึง พอได้ยินน้าเจ้ากับพี่ฟ้ากระแอมเลยยิ้มแหะแหะส่งไปให้ เสียงน้าเจ้าร้องสั่งให้จริงใจกอดตอบพี่ชาย เด็กปีศาจของจันทร์เจ้าถอนหายใจเฮือก พี่ชายตัวเล็กแหงนหน้าขึ้นแล้วส่งยิ้มหวานให้น้องชายตัวสูง พอเห็นน้องกลอกตาขึ้นฟ้าคนพี่ก็แลบลิ้นใส่ กว่าจะครบกำหนดสิบห้านาทีก็เล่นเอาเหนื่อย มันเหนื่อยที่ต้องยืนกอดกันนิ่ง ๆ นั่นแหละ เมื่อไหร่จะยกเลิกวิธีทำโทษแบบนี้ก็ไม่รู้เนอะ ใช้มาตั้งแต่ตัวน้อย ๆ แล้วอ่ะ เบื่อแล้ว แต่ว่า... ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าข้อดีมันก็มี อย่างเช่น... เพื่อเตือนว่าเราไม่ควรทะเลาะ(จะได้ไม่ต้องมากอดเพราะเมื่อยมาก) และก็ยังทำให้เราผูกพันธ์กันมากขึ้นด้วย!!!!
“ทีหลังก็อย่าทะเลาะกันอีกรู้ไหม” พี่ฟ้าพูดแล้วยีผมทั้งจันทร์เจ้าและจริงใจ
“ถ้าจริงใจไม่กวนหนูก่อน”
“เค้าไปกวนพี่ตอนไหน”
“ทุกตอนนั่นแหละ รักพี่มากล่ะสิ ถึงได้มาวอแว อยากให้พี่สนใจก็ไม่บอก โถ ๆ” จันทร์เจ้าเขย่งเท้า ยื่นมือไปลูบกลุ่มผมสีดำสนิทของน้องเล่น
“เพ้อเจ้อ” เด็กตัวสูงปัดมือพี่ชายออกแล้วเดินเลี่ยงไปหาม้าในคอก
“จริงใจหูแดงอ่ะ! เขินที่โดนจับได้ใช่ไหม!? โธ่เอ๊ย พี่ก็รักจริงใจน้าาาาาา คิคิคิ”
“หุบปากน่าจันทร์เจ้า!”
“อู้หูย พวกมักเกิ้ลนี่ปากแข็งแบบนี้กันเหรอ” ลูกหมูวิ่งดุ๊ก ๆ ไปเกาะแขนน้องชาย ชะโชกหน้าดูแล้วยิ้มซุกซน ก่อนจะจูบแก้มแดง ๆ ของเด็กปีศาจไปหนึ่งที “รักจริงใจมากกว่าโลลี่ป๊อปเลยยยยยยย”
เจ้าชีวันและเพลิงฟ้ามองหน้ากันแล้วส่ายหน้ายิ้ม ๆ การที่สองพี่น้องนี้ทะเลาะกันแล้วมาหงุงหงิงบอกรักกันเกิดขึ้นบ่อยจนพวกเขาชินไปแล้ว ยังโชคดีที่น้องเล็กอย่างจ๋าจ้าไม่ได้ดื้อมาก ไม่อยากงั้นคงได้ความดันขึ้นกันวันละหลายรอบแน่นอน
- - - - d o u b l e M - - - -
และในส่วนของมนุษย์มีคู่นั้น...
เบื่อ เบื่อมาก ๆ เบื่อจนไม่รู้จะเบื่อยังไงแล้ว!!
ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนกลอกตามองเพดานห้องด้วยความเบื่อหน่าย ก้านนิ้วเรียวกรีดสายกีตาร์ที่วางทับอยู่บนตัวไปเรื่อย ๆ ไม่เป็นเพลง วันหยุดทั้งทีทำไมต้องอยู่บ้านนะ ไม่มีอะไรทำเลย ออกไปเล่นนอกบ้านหน่อยน่าจะดี… เจ้าตัวยกยิ้มกับตัวเอง ลุกขึ้นจากเตียงนอนแสนนุ่ม เอากีตาร์ไปวางไว้บน stand hanger แล้วไปในห้องเปลี่ยนชุดอย่างไม่รีบร้อน
“ร้องเพลงอารมณ์ดีเชียว จะไปไหนเจนิซ?”
“กะจะไปเดินเล่นครับแม่ แต่ตอนหิ๊วหิว” คนหิวเดินลูบท้องเข้าไปกอดอ้อนผู้เป็นมารดา ซบแก้มกับไหล่ของแม่แล้วขยับไปมา การกระทำออดอ้อนนั้นส่งผลให้อีกคนที่มองอยู่เบ้ปาก ก่อนจะยกเท้าถีบต้นขาเจนิซเป็นการทักทาย
ทักทายพ่อง!
“แม่! เจ็นเนอร์ถีบเจนซ์!”
“สองคนนี้นี่ อยู่ด้วยกันทีไรเป็นทะเลาะตลอด ไป บอกว่าหิวไม่ใช่หรอเรา เดี๋ยวแม่หาอะไรให้กิน” ต้องรีบห้ามทับก่อนที่สองพี่น้องจะตีกันไปหนักกว่านี้ เจ็นเนอร์เหยียดขาออกไปหวังให้น้องชายสะดุด แต่มันกลับผิดคาดเมื่อไอ้เด็กแสบดันก้าวขาข้ามเขาไป ซ้ำยังเตะขาเขากลับอีก เจ็นเนอร์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันเมื่อน้องชายตัวแสบหันมาแลบลิ้นยียวน สิ่งที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่ชูนิ้วกลางไปเท่านั้น
เด็กนั่นมันลูกรัก เกิดทำอะไรมันไปเขานั่นแหละจะซวย ตอแหล มารยาเยอะยิ่งกว่าผู้หญิง อย่าให้เผลอพ่อจะเล่นให้หนัก
“แม่ครับ~ ขอเงินหน่อยนะ เจนซ์จะออกไปข้างนอก” เจนิซพูดอ้อนและสบตาปิ๊ง ๆ กับผู้เป็นแม่ โดยมีเจ็นเนอร์นั่งมองด้วยความหมั่นไส้
“ไม่ต้องให้แม่ มันเอาไปเปย์ผู้ชาย”
“เปย์ผู้ชายพ่อง!!!”
“เอ๊ะ!! สองคนนี้ ทะเลาะกันอีกแล้ว”
“เจนซ์เกลียดมัน!”
“กูรักมึงมากมั้ง”
“เจ็นเนอร์!!!”
“พอจะไปหาผู้ชายนี่ระริกระรี้เชียว” เจ็นเนอร์กอดอกพิงกรอบประตูมองน้องชายที่กำลังฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะใส่ร้องเท้า และการที่ทำให้อารมณ์ดี ๆ ของมันแตกละเอียดเพราะเขานี่เป็นอะไรที่สุดยอดจริง ๆ
“เสือก เสือก เสือก เสือก!!!” เจนิซตะโกนใส่หน้าพี่ชายอย่างหัวเสีย ใจจริงอยากจะถอดรองเท้าปาใส่หน้าเหี้ย ๆ ของมัน แต่ยังไงมันก็อายุมากกว่า ไม่สมควรทำ งั้นก็…
“Gosh!! พี่มีนกับพี่รามินทร์หวานอะไรกันขนาดนั้นอ่ะ เจ็นดู” คนตัวผอมโชว์สมาร์ทโฟนที่มีภาพของพี่มีนถ่ายคู่กับพี่รามินทร์ให้เจ็นเนอร์ดู ไอ้นกกระจอกจิ๊ปาก มองไปที่เจนิซด้วยสายตาหงุดหงิด เจ็นเนอร์เสยผมตัวเองไปด้านหลัง เขาส่งมือไปผลักหัวน้องชายให้หน้าหงายเงิบแล้วเดินเข้าบ้าน เจนิซแลบลิ้นตามหลังแล้วหัวเราะเสียงด้วยความพอใจ สมน้ำหน้า แบร่!!
เศร้ามากก็กลับไอร์แลนด์ไปเลยไป๊!
ส่วนตอนนี้ ของเจนซ์ไปหาพี่ไต้ฝุ่นก่อนน้า~
“สวัสดีครับพี่หนิง พี่ไต้ฝุ่นอยู่ไหมครับ?”
“สวัสดีค่ะคุณหนูเจนิซ คุณหนูอยู่ค่ะ ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ พี่ช่วย เชิญเข้าบ้านก่อนค่ะ”
“แฮะ ขอบคุณครับ”
เจนิซเดินตามแม่บ้านบ้านไต้ฝุ่นเข้าไปด้านใน ดวงตาก็มองไปรอบ ๆ ทว่ามากี่ครั้งมันก็ยังเหมือนเดิม… เงียบเหงาเหมือนเดิม… ไต้ฝุ่นอยู่ที่บ้านหลังใหญ่แห่งนี้คนเดียวหากไม่รวมแม่บ้านและคนงานอื่น ๆ พ่อแม่ของเขาจะอยู่ต่างประเทศเสียส่วนใหญ่ ไต้ฝุ่นเป็นลูกชายคนเล็ก ๆ ที่อายุห่างจากพี่ ๆ หลายปี จึงถูกตามใจเป็นพิเศษและได้อิสระเต็มที่
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ร่างเล็กยืนอยู่หน้าประตูหลังจากเคาะประตู ทว่าผ่านไปสักพักแล้วเจ้าของห้องก็ยังไม่ออกมาเปิด เขาจึงเคาะไปอีกรอบ ทำอะไรอยู่วะ… เจนิซถือถาดของว่างด้วยมือเดียวแล้วตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปก่อนที่จะได้รับอนุญาต ตากลมกลอกซ้ายขวาเมื่อเสียงดนตรีกระทบโสตประสาท มองไปที่ร่างของเจ้าของห้อง ไต้ฝุ่นกำลังเล่นกีตาร์อยู่แถมยังมีหูฟังอันใหญ่ครอบหูเอาไว้ อือ... ถ้าได้ยินก็คงหูดีมาก ๆ แล้ว
เจนิซยิ้มกว้างและยักคิ้วให้คนที่ละความสนใจจากกีตาร์ตัวโปรดขึ้นมามอง คนตัวเล็กวางถาดของว่างที่อาสาถือขึ้นมาเองลงบนโต๊ะกระจกหน้าโซฟาที่ไต้ฝุ่นนั่งอยู่ เจ้าของห้องถอดหูฟังออก มองผู้บุกรุกที่ยิ้มแฉ่งด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“มาทำไม?”
“มาหาแฟน” ตอบพร้อมกับยักคิ้วกวนประสาท
“หึ”
“พี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ?” คนอายุน้อยกว่าเอ่ยถามพลางหยิบขนมที่ถือมามากินด้วย
“แกะเพลง”
“เจนซ์มากวนหรือเปล่า?”
“กวนมาก กลับไปซะ” เจนิซแยกเขี้ยวใส่คนที่เกากีตาร์อยู่ หนอยแนะ! ถ้าเค้ากลับจริงแล้วจะร้อง ทำมาพูด เชอะ!
“ไม่กลับหรอก! อีกไม่กี่วันพี่ก็ไม่อยู่แล้วอ่ะ” พูดแล้วก็เศร้า หน้าสลดขึ้นมาทันที อีกประมาณสามหรือสี่วันนี่แหละพี่ไต้ฝุ่นของเจนิซจะไปหาครอบครัวที่ต่างประเทศ แล้วก็ไปนานมาก ๆ ด้วยไง เจนิซทำใจไม่ได้ โฮ ต้องคิดถึงพี่ไต้ฝุ่นมากแน่เลย ทำไงดีอ่ะ ตามไปด้วยดีไหม แต่ว่าต้องโดนพี่ไต้ฝุ่นด่าแน่ ๆ อีกอย่างไม่ได้ยื่นเรื่องของวีซ่าด้วยอ่ะ โอ๊ย!
“กูไม่ได้ไปตาย”
“ก็เหมือนกัน พอไปปุ๊บ พี่ก็หายตัวปั๊บเลย ขาดการติดต่อ ไม่มีการเคลื่อนไหว โห่ ไม่ดีอ่ะ”
“เพ้อเจ้อ ต้องให้กูโทรหามึงสามเวลาหลังอาหารเลยไหม?”
“ดี! พี่ต้องโทรหาเจนซ์บ่อย ๆ นะ เจนซ์คิดถึง เหงาด้วย”
“ค่าโทรแพง ไม่โทรเว้ย แล้วมึงจะเหงาอะไร พี่มึงก็อยู่ไม่ใช่หรือไง”
“อย่าไปพูดถึงมันดิ เพิ่งตีกันมาเนี่ย เมื่อไหร่จะกลับไอร์แลนด์ไปก็ไม่รู้” อ๋อ พอดีว่าไอ้เจ็นมันได้วันหยุดมาสิบวัน ก็เลยกลับบ้านหนึ่งสัปดาห์ เบื่อหน้ามันแล้วง่ะ ตีกับมันทุกวันเลย แต่พอมันไม่อยู่ก็ดันคิดถึงมันเฉย ; __ ;
“เวรกรรมของเจ็นเนอร์จริง ๆ ที่มีน้องอย่างมึง”
“บุญของพี่แล้วล่ะที่มีแฟนอย่างผม จริง ๆ”
“เหอะ กรรมหนักเลยไอ้สัด”
“บุญดิบุญ!” เด็กลูกครึ่งหัวเราะร่าอย่างพอใจที่เห็นทำให้ไต้ฝุ่นแสดงสีหน้าขยาดออกมาได้
“เรามาร้องเพลงเล่นกัน”
“ไม่ร้อง” เขาว่าแล้วยื่นมือไปดึงแก้มเจนิซทั้งสองข้าง
“เจ็บ!!”
“แค่นี้ก็ร้องไห้”
“ก็มันเจ็บอ่ะ!” คนตัวเล็กตะโกนใส่ ไต้ฝุ่นจึงขยำแก้มของเขาอีกครั้งเต็มแรง เจ็บจนน้ำตาไหล ไอ้คนบ้า นิสัยไม่ดี ฮืออออออ
ไต้ฝุ่นขยำแก้มของเจนิซแรง ๆ อีกครั้ง ปากแดง ๆ จมูกแดง ๆ แก้มนิ่ม ๆ กับตากลม ๆ ที่เริ่มจะกลายเป็นสีแดงเล็กน้อยนั่นมันไปกระตุกต่อมอยากแกล้งของเขาจนแทบจะควบคุมไม่ไหว ยิ่งเห็นอีกฝ่ายร้องไห้งอแงก็ยิ่งพึงพอใจ
“เจ็บบบบบบบบบ”
“พี่ไต้ฝุ่นเจนซ์เจ็บ ฮือ”
แต่แม้จะชอบแกล้งให้มันร้องไห้ แต่พอมันร้องจริง ๆ เขาก็กลับไม่อยากจะมอง
“ขี้แงไปอีก”
“ก็ตัวเองทำเค้าเจ็บ...”
เพิ่งจะสำนึกได้ว่าไม่ทำมันร้องไห้ก็ต้องเป็นคนทำให้มันหยุดร้องไห้ด้วย งานหยาบสัด ๆ ไอ้ไต้ฝุ่นปลอบใครก็เหมือนซ้ำเติม เงียบไว้ดีที่สุดให้มันหยุดร้องไปเอง... และก็เป็นไปอย่างที่คิด ไม่นานจากนั้นเจนิซก็หยุดร้องไห้ และเขาต้องเอาใจมันด้วยการเล่นกีตาร์ให้ไอ้เด็กลูกครึ่งนั่นร้องเพลง
ก็... แล้วแต่เลย
ไม่ได้ตามใจมันหรอกนะ แต่เพราะไต้ฝุ่นเองก็ไม่มีอะไรทำอยู่แล้ว จะเล่นกีตาร์ให้มันก็ไม่ได้เสียหายอะไร หึ
- - - - d o u b l e M - - - -
-มีต่อค่ะ-
-
ภายในห้องนอนกว้าง สองร่างนอนกอดก่ายกันบนเตียงกว้างแม้จะมีแสงจากดวงตะวันสาดส่องผ่านม่านเข้ามาก็ยังไม่สามารถปลุกทั้งสองให้ตื่นขึ้นได้ หากแต่ไม่นานหลังจากนั้นก็เป็นรามินทร์ที่ลืมตาขึ้นมาก่อน ใบหน้าหล่อยังเจือด้วยความง่วง เด็กตัวสูงขยับตัวเล็กน้อยมองคนที่หลับอยู่ข้าง ๆ แล้วระบายยิ้มออกมาบางเบา แค่ได้มองหัวใจก็พองโตอย่างมีความสุข
“อือ..”
“สวัสดีครับ” เอ่ยทักทายเสียงนุ่มแล้วโน้มไปจูบหน้าผากนูนแผ่วเบา
“ไม่ดี... ง่วง”
“สายแล้วครับ”
“ฮือ ง่วงอ่า~”
“ตื่นเถอะ อยากเล่นด้วย”
มีนลืมตาขึ้นมามองรามินทร์ตาขวาง รามินทร์ยังคงยิ้มหวานใส่ หน้าง่วง ๆ ของลูกแมวตัวนี้มันไม่ได้น่ากลัวเลยสักนิด
“ไม่เล่น ไม่อยากเล่นกับมินทร์ ไม่เล่น!”
“ไม่เล่นแบบเมื่อคืนหรอก---” พูดยังไม่ทันจบดีมีนก็ฟาดหมอนใส่หัวของรามินทร์เต็มแรงที่มีอยู่ ทำร้ายเขาแต่สุดท้ายก็ตัวเองก็ดันเจ็บไปด้วย “เจ็บหรอ?”
“เออ!”
“ขึ้นเสียงนะแมว”
“ไปไกล ๆ เลย จะนอน ห้ามกวนด้วย!”
“โอเค นี่จะไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน เดี๋ยวมาปลุกนะครับ”
“อื้อ”
เมื่อสิ้นเสียงปิดประตูห้องน้ำ มีนก็ตวัดผ้าห่มที่คลุมศีรษะออก ตาสวยกลอกขึ้นฟ้า พลิกตัวไม่มาเพราะนอนไม่หลับแล้ว ค่อย ๆ ลงจากเตียงแล้วไปเปิดผ้าม่านออกครึ่งผนัง รอยยิ้มที่ยิ้มให้บรรยากาศด้านนอกหุบลงเมื่อสำนึกได้ว่าตัวเองอยู่ในสภาพแบบไหน เสื้อเชิ้ตตัวเดียวเนี่ยนะ!! ไอ้หมีรามินทร์ ทำไมไม่แต่งตัวให้พี่ดี ๆ วะ!!! เดี๋ยวมีเคลียร์นะรามินทร์
“อ่อยหรอ”
“เฮ้ย!!” คนนอนคว่ำเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงสะดุ้งเฮือกเพราะสัมผัสเย็น ๆ จากฝ่ามือหนาที่กำลังลูบต้นขาขาวอยู่ มีนหันไปจิกตาใส่ ก่อนจะยกเท้าขึ้นถีบท้องรามินทร์ ไม่แรงแต่ก็ไม่เรียกว่าเบา รามินทร์เบ้หน้าเพราะความเจ็บที่ไม่ได้ทันตั้งตัว เขาพุ่งขึ้นไปกดข้อมือเล็กทั้งสองข้างกับเตียงและใช้เข่ากดขามีนาเอาไว้ ไม่ได้ลงน้ำหนักไปเยอะหรอกน่า เขาก็ไม่อยากให้คนรักต้องเจ็บเหมือนกันนั่นแหละ
“มินทร์...” เมื่อสู้ด้วยกำลังไม่ได่ก็ต้องใช้การอ้อนอย่างนี้แหละ “ปล่อยนี่เหอะนะ เจ็บ...”
รามินทร์แสยะยิ้ม คลายมือที่กำข้อมือเล็กออกเล็กน้อย กงาดสายตามองไปทั่วตัวบาง ๆ เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก รู้สึกว่าแมวน้องของเขาจะมี sex appeal สูงขึ้นมา รามินทร์กรีดปลายนิ้วตั้งแต่ต้นคอลงไปตามแนวกระดูกสันหลังอย่างช้า ๆ และหยุดที่บั้นเอว คนถูกแกล้งกลั้นหายใจและเกร็งตัว หัวใจเต้นตึกตักเพราะอะไรไม่ทราบ โว้ยยยยย!! ไอ้บ้ารามินทร์!!!
“รามินทร์...”
“หืม?” เด็กตัวสูงครางรับ สายตาไม่ละจากต้นขาขาวและชายเสื้อที่เลิกขึ้นทำให้เห็นแก้มก้นเล็กน้อย อ่า... ถ้ายังอยู่แบบนี้ไม่ดีแน่ ๆ
“อยากอาบน้ำแล้ว มินทร์ปล่อยนี้ได้ไหมครับ?”
“มินทร์จ๋า…” ไม่ต้องให้เสียงหวาน ๆ นั่นต้องเปล่งออกมาอีก รามินทร์ขยับตัวออกห่างจากมีนทันที เขาหันหลังให้คนตัวเล็ก เจ้าแมวน้อยยกยิ้มชนะ แอบเหลือบมองคนที่นั่งกุมขมับแล้วอยากจะหัวเราะ เป็นเอามากอะไรขนาดนั้นล่ะครับคุณแฟน
“เป็นอะไรเหรอ?”
“เปล่าครับ” รามินทร์ตอบ แล้วกดริมฝีปากจูบข้อมือเล็ก มีนที่ยืนเข่ากอดคอแฟนตัวโตจากด้านหลังอยู่นั้นเลิกคิ้วขึ้น โถมน้ำหนักตัวไปข้างหน้า ไล้มือลูบแก้มรามินทร์เบา ๆ ก่อนหอมศีรษะของคนตัวโตกว่าแล้วจึงเข้าไปอาบน้ำ
รามินทร์ถอนหายใจ ทิ้งตัวนอนหงายบนเตียง ตากลมมองไปที่บานประตูห้องน้ำ ปิดเปลือกตาลงก็เห็นภาพต่าง ๆ ฉายซ้ำอยู่ในหัว สะบัดยังไงก็ไม่หลุด ถ้าเกิดยังเป็นแบบนี้เขาไม่มั่นใจความปลอดภัยของมีนาสักเท่าไหร่ ความต้องการของเขามันมากขึ้นแม้ว่ามีนาจะไม่ได้ทำอะไรที่สื่อถึงการเชิญชวนเลยสักนิด อาการพวกนี้มันมากขึ้นตั้งแต่วันที่ ‘เล่นกัน’ ครั้งแรก
ก็แบบเนี้ย ที่ไม่เคยทำอะไรลึกซึ้งกับมีนเพราะรู้ว่าถ้าได้ทำแล้วมันจะเป็นแบบนี้ไง กลายเป็นคนบ้ากามไปแทบจะทันที...
- - - - d o u b l e M - - - -
มีนณนนท์มองเงาของตัวเองที่สะท้อนจากกระจก แม้จะเห็นได้ไม่ชัดเจนเพราะโดนหยดน้ำจากฝักบัวเกาะพราวอยู่แต่สำหรับตัวเขาก็ยังมองออกอยู่ดีว่าอะไรเป็นอะไร แตะปลายนิ้วที่รอยช้ำสีกุหลาบที่ใต้กระดูกไหปลาร้า นึกถึงที่มาของมันแล้วหน้าก็เห่อร้อน สะบัดหัวไล่ภาพพวกนั้นออกไปอยู่นาน ค่ำคืนแสนหวานที่เกิดขึ้นครั้งแรกนั้นมีนยังจำได้ดีรวมทั้งเมื่อคืนด้วย แม้จะมีความกลัวอยู่มากแต่เพราะเคยสัญญาไว้แล้วว่าจะให้ เขาจึงใช้คำพูดนั้นของตัวเองดึงความกล้าออกมา อีกอย่างก็คงต้องขอบคุณรามินทร์ที่ค่อย ๆ เป็น ค่อย ๆ ไป และไม่ทำให้กลัวไปมากกว่านั้น ความอ่อนโยน นุ่มนวล สัมผัสหวานละมุนที่ได้รับมาทำให้ลืมความหวาดหวั่นไปจนหมด ยอมรับแบบคนชิคเลยว่ารู้สึกดี...
“กลัวเหรอ?”
“นิดหน่อย...” มีนตอบกลับเสียงแผ่ว น้ำตาคลอแววตาสั่นระริก
“ถ้าไม่โอเค นี่หยุดได้นะ”
“มะ ไม่เป็นไร...”
“แน่ใจนะครับ” พยักหน้ายืนยันและส่งยิ้มให้คนตัวสูง รามินทร์ยิ้มอ่อนโยนก่อนโน้มไปจูบหน้าผากเนียน มือหนาจับขาเรียวให้แยกออกและเข้าไปแทรกกลาง
“อื้อ!” มีนร้องเสียงแผ่วเมื่อก้านนิ้วยาวแทรกผ่านเข้าไปในตัว ริมฝีปากอิ่มเม้มแน่น จิกมือกับที่นอนสะกดกลั้นความเจ็บแปลบ แค่นิ้วเดียวยังเจ็บขนาดนี้ถ้าเปลี่ยนอย่างอื่นร่างเขาจะไม่แตกเป็นเสี่ยงเลยเหรอ... ชโลมเจลช่วยจนชุ่มก็ยังช่วยไม่ได้มากเลย
นี่หรือเปล่าที่เขาบอกว่าความสุขต้องแลกมาด้วยความเจ็บปวด...
“ไหวไหมครับ?”
“ครับ...”
ไม่ไหวก็ต้องไหวแล้วล่ะ มาถึงขนาดนี้แล้วนี่ จะบอกให้หยุดก็คงจะเป็นการกระทำที่โหดร้ายกับรามินทร์มากเกินไป โอเค เพื่อเราพี่จะอดทน!!
รามินทร์ระบายยิ้มอ่อนโยน จูบให้รางวัลเด็กดี มีนหลับตาลง ผ่อนลมหายใจเข้าออกตามที่แฟนตัวโตบอก ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่มันควรจะเป็น ยอมรับอย่างเต็มใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกการกระทำ ทุกการสอดประสาน และทุกสัมผัส...
กว่าบทรักจะจบลงก็ปาไปจนครึ่งค่อนคืน ความเจ็บแปลบตามร่างกายกลับมาเยือนอีกครั้งเมื่อรามินทร์จัดการเช็ดตัวทำความสะอาดให้เสร็จเรียบร้อย ที่บอกว่าครั้งแรกจะเจ็บมากเขาเข้าใจแล้วในวันนี้...
“เจ็บมากไหมครับ?” ส่ายหัวให้คนถาม รามินทร์คว้าร่างเล็กเข้ามากอดแนบอก กดจูบอย่างรักใคร่ “นอนเถอะ ฝันดีครับ”
“........”
“รักมีนนะครับ”
ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มบางทั้งยังหลับตา ฝันดีอบ่างที่รามินทร์บอกจริง ๆ ด้วย
พี่ก็รักรามินทร์นะ...
- - - - d o u b l e M - - - -
“บ้านเงียบจัง” มีนเอ่ยขึ้นเมื่อลงมาที่ชั้นล่าง
“คงออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว” นั่นสิเนอะ วันนี้ก็เป็นแค่วันธรรมดา คุณลุงกับคุณป้าและพี่นาวินก็คงไปทำงาน พี่วานินก็น่าจะไปเรียน ในส่วนของดับเบิ้ลเอ็มที่ปิดเทอมก็อยู่บ้านกันไป หากจะออกไปข้างนอกก็ขอปฏิเสธดีกว่า เนื่องจากขี้เกียจและที่สำคัญร่างกายไม่ค่อยจะเอื้อเฟื้อสักเท่าไหร่…
เมื่อทานอาหารเช้าในช่วงสายเสร็จแล้ว เจ้ามีนก็อ้อนแฟนตัวโตขอออกไปเล่นกับทูเตอร์ที่สนามนอกบ้าน แต่รามินทร์กอดอกทำหน้าดุจะไม่ยอม เพราะต้องไปตากแดด อีกอย่างมีนเองก็ตัวอุ่น ๆ อยู่เล็กน้อย รามินทร์กลัวว่ามีนจะไม่สบายเอาได้ และถ้ายังต้องไปวิ่งเล่นกับเพื่อนสี่ขาแสนซนทั้งสองตัวในสภาพร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ล่ะก็… มีนนั่นแหละจะแย่เอา
“ฮันเตอร์ บัสเตอร์!”
เชื่อฟังกันดีเหลือเกิน...
โฮ่ง! โฮ่ง!
“มาหาพี่มีนเร็ว พี่มีนมีขนมน้า~” มีนยิ้มแฉ่งเมื่อทูเตอร์วิ่งหางกระดิกเข้ามาหา มีนาจะรู้ไหมว่าถึงแม้ไม่มีขนมไอ้หน้าหมาสองตัวนั่นมันก็กระโจนใส่อยู่ดี แค่เห็นหน้าก็แทบจะทิ้งทุกอย่างไปหาแล้ว (ถ้าทูเตอร์พูดได้ก็คงจะบอกว่า ‘เหมือนเจ้าของนั่นแหละฮะ’)
เล่นกับแสนซนทั้งสองตัวจนพอสมควรรามินทร์ก็พามีนเข้าไปในบ้าน เพราะแดดเริ่มแรงแล้ว แม้จะโดนงอแงใส่ก็คงต้องปล่อยไปก่อน เขาไม่อยากเสี่ยงกับการที่มีนาต้องป่วย ดีไม่ดีนอกจากจะหัวเสียที่ตัวเล็กต้องป่วยแล้ว เขาอาจจะต้องหัวเสียเพราะโดนคนทั้งบ้านบ่นว่าดูแลลูกรักของพวกเขาไม่ดี ก็เอาเถอะ ไม่แน่ใจแล้วว่าใครคือลูกกันแน่ บางทีเขาอาจจะเป็นแค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงและมีนคือทายาทที่แท้จริง
เฮ้อ...
มื้อค่ำของวันนี้ค่อนข้างจะพิเศษมากกว่าทุกวันเล็กน้อยเพราะมีแขกคนพิเศษมาด้วย นั่นก็คือคุณกรกานต์ แม่จ๋าของมีนนั่นเอง เหตุที่มานั้นก็เพราะแค่อยากจะทานอาหารร่วมกันสักมื้อ ทั้งสองครอบครัวเองก็รู้จักกันมานาน ได้เจอกันก็บ่อย บรรยากาศบนโต๊ะอาหารจึงเป็นไปอย่างราบรื่น
“อ้าว น้องมีนแพ้แมลงหรือเปล่าเนี่ย คอแดงจังเลย” วานินเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับยื่นหน้าข้ามโต๊ะเข้าไปใกล้ คนถูกถามเบิกตาโต รีบยกคอเสื้อปิดคอตัวเอง พอรู้ว่าโดนแกล้งก็ทำหน้าบู้บี้ให้คนอื่นได้หัวเราะแซว อย่าให้พี่มีนเรื่องมาแกล้งมาแล้วกัน ตอนนี้คนอ่อนแอก็ต้องดูแลตัวเองไปก่อน ฮือ
“ทานเยอะ ๆ นะครับ”
“น้องมีนก็กินเยอะ ๆ” ยิ้มหวานให้แม่จ๋าและตักอาหารให้อีกอย่าง ก่อนจะกินเองบ้าง
ชอบบรรยากาศตอนนี้จังเลย... มันอบอุ่นมาก ๆ จนอยากจะหยุดเวลาไว้ที่ตรงนี้
“พอเข้ามหาวิทยาลัยแล้วน้องมีนจะออกไปอยู่หอหรือเปล่า?”
“คิดว่าไม่ครับ มีนไม่อยากให้แม่อยู่บ้านคนเดียว” คำตอบนั้นเรียกรอยยิ้มจากทุกคนได้เป็นอย่างดี แม่จ๋าลูบหัวลูกชายอย่างเอ็นดู
“แต่รามินทร์คงจะอยู่หอเพราะบ้านก็ไกลพอสมควร” คุณแม่ของรามินทร์เอ่ยขึ้น ผมหันมองคนที่ถูกพูดถึงทันที เจ้าหมีไหวไหล่ ก็ช่วยไม่ได้อ่ะนะ บ้านรามินทร์กับมหาวิทยาลัยที่เราจะเรียนมันค่อนข้างไกลกันพอสมควรเลยจริง ๆ หากจะขับรถไปกลับก็เกรงว่าจะอันตรายเกินไป
“ก็ดีแล้วนี่ครับ”
“ไปอยู่ด้วยกันไหม?” เมื่อได้ยินเจ้าแฟนพูดมีนก็ยิ้มแห้งทันที พี่มีความลำบากใจอ่อน ๆ แหละทุกคน…
“น้องมีนไปอยู่หอก็น่าจะดีนะคะ ไม่ต้องไป ๆ กลับ ๆ”
“ฮื่อ! ไล่มีนอ่ะ ไม่ไปหรอก อยู่กับแม่จ๋าดีกว่า เนอะ”
“แม่ว่าอยู่หอน่าจะสะดวกกว่านะคะ”
“ไม่อาวววววว จะอยู่กับแม่จ๋า~”
“ดื้อจริงเด็กคนนี้” มีนยิ้มแฉ่งโชว์ฟันขาวเมื่อทำให้ผู้เป็นแม่ยอมได้ ก็เป็นห่วงแม่นี่นา...
แล้วจะรอดูว่าถึงวันจริงแล้วจะยังอยากอยู่กับแม่จ๋าหรือเปล่า
เมื่อทานอาหารมื้อเย็นเสร็จแล้วผู้ใหญ่ก็ใช้เวลาคุยกันที่ห้องนั่งเล่น ส่วนพี่ก็ถูกรามินทร์ฉุดมานั่งเล่นกันสองคนที่นอกบ้าน เท้าเล็กยันกับพื้นเพื่อบังคับให้ชิงช้าที่นั่งอยู่แกว่งเบา ๆ แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่มองไม่เห็นดาวสักดาวแล้วก็ย่นจมูก รามินทร์ตามมานั่งลงข้าง ๆ คว้ามือเล็กไปกุมไว้พลางบีบเล่นไปมา
“ไม่เห็นดาวเลย”
“เพราะแสงไฟพวกนี้มันบังไปหมดไง”
“แย่เนอะ”
“อยากดูดาวเหรอ?” รามินทร์เอ่ยถาม มีนพยักหน้าหงึกหงัก “มองตานี่สิ”
คนตัวเล็กทำหน้างง หรี่ตามองคนข้าง ๆ อย่างไม่ไว้ใจ อะไร มาเล่นให้มองตาอะไร ต้องการอะไรเหรอรามินทร์!
“คือ...”
“มองเข้ามาในตานี่แล้วมีนจะเห็นดาว”
“ต้องการอะไรอ่า! จะบอกว่าตามินทร์คือดวงดาว หรือจะบอกว่านี่คือดาวที่สะท้อนอยู่ในตาของมินทร์?”
“.............” จุดมากมายแทนความรู้สึก
“เฮ้ย!! เอาจริงดิ ฮ่าฮ่าฮ่า” เด็กตัวโตเดาะลิ้นทำหน้าบึ้ง เห็นมีนหัวเราะจนตัวงอแล้วเขารู้สึกเสียหน้าเป็นอย่างมาก ให้ตายเถอะ ทำไมมีนต้องตอบเขากลับแบบนั้น แค่มองตามันยากนักหรือไง ไม่โรแมนติกเอาซะเลย ไอ้แมวเอ๊ย!
“งุ้ย ๆ ไม่หน้าบึ้งสิ ไหน ขอพี่ดูดาวในตาน้องมินทร์หน่อยครับผม” โอบมือรอบกรอบหน้าของรามินทร์ มีนหัวเราะเสียงดังอีกครั้งเมื่อแฟนตัวโตทำปากยื่นเป็นปากเป็ด ไปเลียนแบบน้องจิ๋วมาใช่ไหมเนี่ย ตลกอ่ะ
“ดาวสวยจังเลยเนอะ” แกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ เบิกตามองจ้องเข้าไปในนัยน์ตาหวานเชื่อมของรามินทร์ แต่ตอนนี้ดูเหมือนมันจะขุ่นเล็กน้อยนะ เจ้าหมีกลอกตาขึ้นฟ้าทำให้มีนต้องหัวเราะอีกครั้ง ไม่เคยเห็นรามินทร์เป็นแบบนี้เลย โธ่ แค่พี่รู้ทันมุกเองง่ะ ไม่เห็นต้องดาวน์แบบนี้เลย
“หมั่นเขี้ยว!” รามินทร์บีบแก้มมีนคืนบ้าง ก่อนจะโน้มเข้าไปใกล้แล้วหอมแก้มนิ่มไปฟอดใหญ่ แมวน้อยเบิกตา อ้าปากค้าง มองไปรอบ ๆ เพราะกลัวว่าจะมีคนออกมาเจอ ถึงแม้คนที่บ้านของรามินทร์จะรู้ความสัมพันธ์ของเราสองคนแล้ว มันก็ไม่เหมาะอยู่ดีที่จะมาทำอะไรประเจิดประเจ้อแบบนี้
“หยุดน้า!”
“มาทำหน้าน่ารักใส่ทำไมล่ะ คืนนี้นอนกับนี่นะ”
“เกี่ยวไรกันวะ? อย่ามาเนียนนะครับคุณรามินทร์”
“ทำให้เฟลทำไมล่ะ คืนนี้นอนกับนี่เลย”
“เอ๋า...”
“ถ้าไม่นอนด้วยกันคืนนี้ ก็ต้องไปอยู่หอกับนี่ตอนเปิดเทอม”
“เอาแต่ใจว่ะ ไม่ไปโว้ยยยยย จะอยู่กับแม่”
“ใจร้าย”
“มินทร์น่ะ...”
“ไม่กลัวนี่ไปวอแวคนอื่นเหรอ?”
นิ่ง นิ่งเลยถึงกับนิ่ง
“มินทร์ไม่ทำหรอก...”
“เชื่อใจได้เหรอ?”
“อ้าว ไอ้บ้านี่ อยากให้ระแวงหรือไง เดี๋ยวทุบ”
“หึหึ ระแวงเหอะ แฟนมีนหล่อขนาดนี้ไม่กลัวมีสาวมาจีบหรือไง?”
“กลัวดิ กลัวมากด้วย แต่นี่เชื่อว่ามินทร์ไม่ทำร้ายนี่หรอก”
รามินทร์ผิวปาก ยกยิ้มชอบใจ “จริงเหรอ?”
“อือ ถ้าอยากมีคนอื่นก็บอกก่อนแล้วกัน อย่าคบซ้อน”
“หือ จะไปมีได้ยังไง รักมากขนาดนี้”
“แล้วมาพูดแบบนี้ทำไมล่ะ?”
“เผื่อมีนจะเปลี่ยนใจไปอยู่หอกันนี่ไง”
“ไอ้บ้าเอ๊ย”
ขอทุบสักทีได้ไหม รามินทร์ยิ้มกว้างจนดวงตากลมนั้นกลายเป็นพระจันทร์เสี้ยว มีนจึงทำได้แต่ย่นจมูกใส่ คนบ้า อยากให้ไปอยู่ด้วยจนต้องเอาเรื่องสาว ๆ มาอ้างหรือไง โง่หรือเปล่า รู้หรอกว่าไม่มีทางทำแบบนั้น ก็รามินทร์น่ะ รักพี่จะตายหนิ อ๊ะ! ห้ามเถียง ห้ามอ้วก ห้ามเบ้ปากกันนะ ก็มันเรื่องจริงนี่นา...
“เราจะคบกันไปได้นานแค่ไหนเหรอ?”
“ไม่รู้สิ” รามินทร์พูด มองเข้าไปในดวงตาของมีน เขาโน้มไปจูบหน้าผากเนียนแล้วผละออกมาสบตากับคนตัวเล็กอีกครั้ง
“อนาคตคือสิ่งที่เราไม่รู้ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงบ้าง นี่รู้แค่ว่าวันนี้มีมีนอยู่ด้วย เรายังอยู่ด้วยกัน”
“นั่นสินะ...” รามินทร์ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาระบายยิ้มบาง ๆ เท่านั้น “ถ้าอย่างนั้น... เราอยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ เลยเนอะ”
“ครับผม”
“เย้! รามินทร์น่ารักที่สุดเลย~”
“รักสิ”
“ก็รักอยู่ทุกวันนั่นแหละ”
“หึหึ เด็กดี”
มองเด็กดีที่นั่งเตะขาไปมาอย่างมีความสุข รามินทร์พามีนกลับเข้าไปในบ้านเพราะเริ่มสำนึกได้ว่ายุงและแมลงจะมาทำให้ผิวสวย ๆ ของแมวน้อยของเขาเสียหาย ไม่ได้หรอก เขาทำรอยบนผิวขาวเนียนนี่ได้คนเดียวเท่านั้น ต่อให้เป็นแค่แมลงโง่ ๆ ก็อย่าได้หวังว่าจะมีสิทธิ์ได้สัมผัส
สรุปแล้วก็ได้นอนกับรามินทร์จนได้ แต่ว่าเปลี่ยนเป็นไปนอนบ้านของมีนแทนน่ะนะ เจ้าหมีดันใช้ข้ออ้างที่บอกว่าไปส่งแม่จ๋าของเขาแล้วหากจะขับรถกลับบ้านก็ดึกโข จึงขอนอนที่บ้านของมีนจะได้ไม่มีอันตราย นึกหมั่นไส้คนเจ้าเล่ห์แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะแม่จ๋าก็ดันเห็นดีเห็นงามไปด้วย ใช่ซี้! เดี๋ยวนี้พี่เป็นได้แค่ลูกตกอันดับ รามินทร์กลายเป็นลูกรักแล้วหนิ เชอะ! คอยดูนะ คืนนี้จะไม่ให้กอดเลยด้วย จำไว้เลย!
สุดท้ายแล้วคนที่บอกว่าไม่ให้เขากอดก็ดันไปกอดเขาเสียเอง ตื่นขึ้นมากลางดึกนั่นแหละถึงได้รู้ หน้ารามินทร์อยู่ห่างกันไม่กี่คืบ คนตัวเล็กคลี่ยิ้มอ่อน หอมแก้มคนที่หลับใหลเบา ๆ หนึ่งที่ก่อนจะขยับเข้าซบอกกว้าง หาความอบอุ่นในวันที่อากาศหนาว(จากเครื่องปรับอากาศ -_-) ก็อย่างที่รามินทร์ว่านั่นแหละเนอะ เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่วันนี้เราอยู่ด้วยกัน อนาคตจะเป็นยังไงก็อย่างเพิ่งไปสนใจมันเลย ทำปัจจุบันให้ดีดีกว่า... ถ้าในตอนนี้เราอยู่ด้วยกันตรงนี้ อนาคตก็ทำอะไรไม่ได้หรอก เชื่อพี่แล้วทุกอย่างจะดีเอง เย้!!
FINISH
-----------------------------
จบแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาา จบจริง ๆ
ตอนนี้คือตอนที่มั่วสุด ๆ เป็นอะไรที่แบบ... อ่าน ๆ ไปคง อะไรวะ 55555555
ฮบก.เน้นมั่วฮะ... เรื่องสื่อความรู้สึกนี่ไม่ค่อยจะเป็น (ไม่ใช่ไม่ค่อยล่ะ ไม่เป็นเลย ฮือ)
ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนนะคะที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนสุดท้าย นับ ๆ แล้วก็ 10 เดือนเลยค่ะ TwT
ไม่รู้ว่าจะพูดนอกจาก ขอบคุณค่ะ ขอบคุณคนอ่านทุกคน ขอบคุณตัวละครทุกตัว ทั้งตัวหลักและเอ็กซ์ตร้า ถ้าไม่มีพวกคุณนิยายของเราก็คงไม่มาถึงตอบจบแบบนี้ ♥
และในส่วนของจันทร์เจ้านั้น เราไปลั่นอินโทรในเพจไปแล้ว ใครที่ยังไม่ได้อ่านก็ไปอ่านได้เยย >> มนุษย์แฟนเด็ก (https://www.facebook.com/notes/heartbreakxrs/%E0%B8%A1%E0%B8%99%E0%B8%B8%E0%B8%A9%E0%B8%A2%E0%B9%8C%E0%B9%81%E0%B8%9F%E0%B8%99%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B9%87%E0%B8%81/1316246255058376)
ฝากด้วยนะงับ ตอนนี้ยังไม่ได้ลงเนื้อหาและยังไม่ได้เปิดเรื่องเป็นทางการ ขอเวลาพักก่อนนะคะ ; _ ;
ไว้เจอกันใหม่โอกาสหน้า บ๊ายบาย .โป้งชี้ก้อย
-
ขอบคุณ :L2: :L2:
ชอบพี่มีนที่สุด
ปล.ตามไปอ่านเรื่องใหม่
-
:mew1: ขอบคุณคนแต่งน๊าาา ใสใส น่ารักมั่กๆ นั่งรอ นอนรอ จันทร์เจ้า ลูกหมูมาไวไวน๊ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆๆๆๆนะคะที่เขียนเรื่องน่ารักๆแบบนี้ให้เราได้ชื่นใจและมีความสุขที่ได้อ่าน double Mน่ารักจริงๆเป็นเรื่องที่อ่านซ้ำได้บ่อยๆเวลาเครียดๆ อ่านแล้วยิ้มตาม^_^ #ตามไปอ่านจันทร์เจ้า #มนุษย์แฟนเด็ก มาแล้ว อยากอ่านต่อเลยค่ะ หมูน้อยไปป่วนมหาลัยแล้ว555 :L1: :pig4:
-
รอจันทร์เจ้าาาาา
:pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกก :mew1:
-
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ รักกกกก
-
อยากรู้ว่าเวฟกับจันทร์เจ้ามีคู่มั้ยอ่ะ อยากอ่านต่ออีกจัง :mew2: :mew2:
-
เรื่องนี้น่ารักมากๆ เลย
ขอบคุณมากเลยนะค๊าา
-
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะที่ทำให้เราได้รู้จักนู๋มีน รามินทร์และทุกๆคน
ไม่อยากให้จบเลยจริงๆ ติดเรื่องนี้มากกกกก อ่านแล้วมีความสุข
แอบหวังว่าจะได้อ่านนู๋มีนอีกอยากให้มีตอนพิเศษเยอะๆ 5555
#ทีมนู๋มีนตลอดไป
-
ได้อ่านผลงานมาตั้งแต่พี่ไรเฟิลกับบันนี่ ตามมาอ่านเจ้าชีวันกับเพลิงฟ้าจนมาถึงเรื่องนี้บอกเลยว่าไม่ผิดหวังสักเรื่องเลยค่ะ สนุกทุกเรื่องทุกตอน โดยเฉพาะเรื่องนี้น่ารักมากหลงรักพี่มีนกับน้องจิ๋วมากมาย
รามินทร์ดูแลพี่มีนาดีเกินจนเรายังแอบมั่นไส้ในความใส่ใจจนเกินเพื่อนตอนที่นางยังไม่ยอมบอกพี่มีนแต่เราชอบมากเลยนะช่วงนั้นแบบมันน่ารักมากพี่มีนก็มึนไปเถอะ ชอบช่วงพี่มีนสับสนตัวเองด้วยมันตลกแถมน่าเอ็นดูอีกต่างหากคนอะไรไม่รู้แค่ขยับตัวก็น่ารักแล้วอะ
พอได้มาเป็นแฟนกันโอ้โหพี่มีนเป็นมนุษย์น่าอิจฉามากรามินทร์นี่คือมนุษย์แฟนตัวอย่างจริงๆ ชอบเวลาตาขวางใส่คนอื่นหันมายิ้นตาหวานให้พี่มีนมันตลกอะคนอะไรก็ไม่รู้แค่เป็นพี่มีนก็ทำให้รามินทร์เปลี๊ยนไป๊ ฉันแพ้ให้เธอทุกทางโอ้ที่รัก 5555 อยากอ่านตอนเข้ามหาลัยของคู่นี้จังเลยค่า
น้องจิ๋วนี่มันตัวป่วนจริงน่ารักอยากฟัดมากชอบเวลาน้องจิ๋วอ้อนพี่มีนกับรามินทร์เหมือนน้องเป็นน้องเล็กที่พี่ๆ คอยปกป้องดูแล อยากให้มีคนมาดูแลน้องจังเลย อิอิ
รอติดตามผลงานเรื่องของน้องจิ๋วต่อไปนะคะชอบงานเขียนมากเลยมันน่ารัก ดราม่าก็น้อยด้วย มันดีกับใจม๊ากมากง่า รอตอนพิเศษนะคะ คิคิ มีโอกาสอยากให้รวมเล่มจังเลยค่ะ
-
รอน้องจิ๋วแบบใจจรดใจจ่อเลย
เอ็นดูเด็กอ้วนจอมเฟอะฟะ
นี่คือ โคลนนิ่ง ของเพลิงฟ้าใช่ใหม บอกกกกกกกก ฮ่าๆๆๆๆ
-
จันทร์เจ้ากับพี่มีนน่ารักจริงๆ นิยายเรื่องนี้น่ารักมาก^^ ขอบคุณคนแต่งมากน๊าจ้า
-
สนุกมากก ตามมาจากเจ้ากับฟ้าา อิอิ พี่มีนน่ารักมาก แต่ทั้งเรื่องนี่เทใจให้หนูจันทร์ คนอะไรน่ารักได้อีกก :katai2-1:
-
งื้อ ชอบจริงใจมากสุด อยากได้ตอนพิเศษรัวๆของพี่เวฟกับหมูเจเจ
รอติดตามค่ะ ขอบคุณค่า ♥
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โอ๊ยย ขอบคุณมากค่าาา
ดำเนินเรื่องเรื่อยๆแต่ไม่เบื่อเลย
อ่านๆไป อ่าวจบละ :ling1:
ขอบคุณที่ลงให้อ่านนะคะ :L1: :pig4:
-
น่ารักมากเลย
-
มัธยมวัยใสกับความรักมุ้งมิ้งไม่ค่อยถูกจริตเราเท่าไหร่ แต่ก็อ่านจบแล้ว
:katai3: :katai3: :katai3:
-
เรื่องนี้ก็น่ารักกกกกก.
:mew1:
-
น่ารักกกกกกกกกก
คนละแนวกับ เจ้าฟ้า อิอิ
แต่เราก็ยังคงติดตาม อ่านรู้เรื่องนะ แต่อาจจะอยากให้เพิ่มในส่วนของ การเขียนว่าใครพูด
ตอนต้นๆงง แต่อ่านไปก็ไม่งงแล้ว
เรื่องนี้ นายเอกน่ารักอีกแล้ว ดื้อๆซนๆ แต่น่ารักมาก โคตรขี้อ้อน
สมกับเป็นลูกแมว
ส่วนพระเอกยังคงคีพลุคนะ
มีช๊อตเดียวคือร้องไห้
สื่อให้เห็นว่าพระเอกไม่ได้เข้มแข็งตลอดเวลานะเอ้ออออออออออ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ
-
มีความแฟน มีความปลื้มยาวนาน
มินทร์หลงรักมีนมานาน รู้ตัวด้วย เด็กแก่แดด 5555
มีนน่ารัก มีความใส มีความซื่อ และเซี้ยวมาก คือจะชัดเจนไปไหม ไม่มีปฏิเสธเลยถ้าเป็นเรื่องรามินทร์
จันทร์เจ้าน่าฟัดจริงเลยค่ะ มีเรื่องจันทร์เจ้าใช่ไหมคะ อยากอ่านเรื่องลูกหมูค่ะ
เวฟเอ้ยยย จะเจอสาวหรือ หนุ่มหน้าใสนะ
เจนซ์น่ารักค่ะ มุ้งมิ้ง ช่างอ้อน ไต้ฝุ่นก็หลงไปสิ
น่ารักมากเลยค่ะ รู้เห็นเป็นใจกันทั้งบ้าน 5555
-
มีความแฟน มีความปลื้มยาวนาน
มินทร์หลงรักมีนมานาน รู้ตัวด้วย เด็กแก่แดด 5555
มีนน่ารัก มีความใส มีความซื่อ และเซี้ยวมาก คือจะชัดเจนไปไหม ไม่มีปฏิเสธเลยถ้าเป็นเรื่องรามินทร์
จันทร์เจ้าน่าฟัดจริงเลยค่ะ มีเรื่องจันทร์เจ้าใช่ไหมคะ อยากอ่านเรื่องลูกหมูค่ะ
เวฟเอ้ยยย จะเจอสาวหรือ หนุ่มหน้าใสนะ
เจนซ์น่ารักค่ะ มุ้งมิ้ง ช่างอ้อน ไต้ฝุ่นก็หลงไปสิ
น่ารักมากเลยค่ะ รู้เห็นเป็นใจกันทั้งบ้าน 5555
มีเรื่องของจันทร์เจ้าค่ะ นี่เยยยย ---> 「มนุษย์แฟนเด็ก」 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=54090.0)
-
d o u b l e M
The end of the crave boy
ปิดเทอมแล้วไม่รู้จะทำอะไร เบื่อมากเลย และอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะเปิดเทอมอีกครั้ง และเปิดเทอมควาวนี้ก็ไม่เจอเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันแล้วด้วย นึกแบบนี้แล้วก็แอบใจหาย ไม่รู้สังคมมหาวิทยาลัยจะเป็นยังไงบ้าง แต่ช่างอนาคตก่อนเถอะ เอาตอนนี้ให้รอดก่อน มีนขยับตัว ยกแขนหนัก ๆ ที่พาดเอวอยู่ออก ก่อนจะเขยิบนั่งพิงหัวเตียง รามินทร์ยังนอนหลับสนิทอยู่เลย นี่มันสายแล้วนะ ทั้งที่ปกติรามินทร์จะตื่นก่อนแท้ ๆ ไอ้หล่อเล่นเกมดึก สมน้ำหน้า
แอบบีบจมูกโด่งของเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งแฟนเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว แล้วจึงก้าวลงจากเตียง เข้าไปทำธุระในห้องน้ำ ออกมารามินทร์ก็นอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่เลย นี่มันสายมากแล้วนะโว้ย พี่มีนหิวข้าว!! นอนหรือซ้อมตายเนี่ย ไอ้หมี!! ร่างบางคุกเข่าลงบนเตียง ใช้มือดันเอาไว้เพื่อพยุง ก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้กับคนที่ยังนอนหลับสนิท
ยกยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนแตะริมฝีปากลงบนปากหยักของเจ้าหมี กดย้ำซ้ำ ๆ ไม่รุกล้ำเข้าไป ไม่เรียกว่าจูบด้วยซ้ำ เรียกว่าจุ๊บยังต้องเกรงใจ รามินทร์ส่งเสียงอืออาในลำคอ เริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงสิ่งก่อกวน แมวเหมียวของรามินทร์หัวเราะคิก กดริมฝีปากลงไปอีกครั้งสองสามที แล้วจากนั้นก็ไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้า
“มีน” เสียงแหบแห้งของรามินทร์เอ่ยขึ้น ตากลมหยิบหยีลืมยังไม่ขึ้น แต่มือเลื่อนมาคว้าคอคว้าเอวมีนไปกอดแล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นว่านอนทับอยู่บนตัวรามินทร์ เด็กตัวสูงเอียงหน้าไปจูบเจ้าแมวจอมซน ซึ่งหันไปหน้าทีเดียวก็โดนซอกคอหอม ๆ ขาว ๆ เข้าพอดี ได้กลิ่นแล้วแทบจะตื่น
“มินทร์ตื่นเร็ว นี่หิวข้าว”
“ง่วงจังเลยครับ”
“ไม่เอา สายแล้ว ไม่ให้ง่วง”
“เหมียว...”
“ตื่น ๆ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ”
พี่มีนอ่อยขนาดนี้แล้วไม่ตื่นให้มันรู้ไปสิ รามินทร์ยอมลืมตาขึ้น มีนก็ยิ้มกว้างทันที จะผละออกก็โดนล็อกตัวไว้เสียอย่างนั้น โฮ พี่จะมาตายตอนจบแบบนี้ไม่ได้นะ! ไม่คูลเลย มีนนนท์ไม่โอเค
“ไปล้างหน้านะ แล้วรีบลงมาข้างล่าง นี่หิวแล้ว”
“จูบนี่หน่อย”
“ไม่จูบ มินทร์ยังไม่แปรงฟัน”
“รังเกียจเหรอ?” พี่มีนพยักหน้าหงึกทันทีเลย “เมื่อกี้ใครจูบนี่ไม่หยุด?”
“นั่นไม่เรียกจูบ จุ๊บไงจุ๊บ”
“แถไปเรื่อย ๆ”
“ไม่ได้แถ พอเลย อย่ามาพานอกเรื่อง ไปล้างหน้านะ แล้วปล่อยนี่ด้วย”
“จะไม่จูบนี่จริงเหรอ...” พี่มีนกลอกตาให้รู้ว่ารำคาญ แต่ทำม้ายยยย ทำไม ถึงได้ก้มไปแนบริมฝีปากกับรามินทร์ได้ รามินทร์กระตุกยิ้มพอใจ กดศีรษะทุยเอาไว้ ขบเม้มกลีบปากบนล่างย้ำ ๆ บดคลึงสลับขบเม้ม แหม อย่าหาว่าพี่มีนใจง่าย ใครใช้ให้รามินทร์ทำเสียงออดอ้อนแบบนั้นล่ะ ตากลม ๆ นั่นก็สั่นระริก อดใจไม่ไว้ ไม่อยากรังแกเด็กเลยจัดให้เบา ๆ
อือ เบามาก ปากเจ่อเลย
ไอ้รามินทร์!!!!
“น่าเบื่อเนอะ” เหล่ตามองคนตัวสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ และพาดแขนบนพนักพิงคล้ายจะโอบไหล่ไว้กลาย ๆ ที่ก็มีตั้งเยอะตั้งเยอะจะมานั่งเบียดพี่ทำไมเนี่ย! “ไปเที่ยวกันไหมครับ?”
“เที่ยวไหน?” พอพูดถึงเรื่องเที่ยวมีนก็ละสายตาออกจากโทรทัศน์ไปมองหน้ารามินทร์
“มีนอยากไปไหน”
“นี่ไม่รู้ มินทร์ล่ะ”
“นี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“นอนโง่ ๆ อยู่บ้านเนี่ยแหละ ข้างนอกก็ร้อน”
“โอเค เล่นกับมีนดีกว่า”
เล่นอะไรวะ
ไม่ทันได้สงสัยนานรามินทร์ก็รั้งเอวเล็กให้มานั่งตัก มีนดิ้นขลุกขลักขัดขืน แต่ไอ้หมีรัดแน่นมากจนแทบจะหายใจไม่ออก เครื่องในรวมกันแล้วโว้ย!!!
“ถ้ายังดิ้นไม่หยุดนี่ไม่รับประกันความปลอดภัยของมีนนะครับ” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู มีนขนลุกซู่ หยุดนิ่งทันที ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะพอใจ หน้ามุ่ย แต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่งั้นคนซวยจะคือพี่เอง...
“ม มินทร์...” เสียงหวานสั่นสะท้านเมื่อปลายจมูกโด่งเกลี่ยไปมากที่ต้นคอ ริมฝีปากบางพรมจูบและขบเม้มผิวเนื้อขาวเบา ๆ ให้พอสยิว ร่างเล็กจิกมือหนาที่โอบเอวอยู่ไว้แน่น ตัวที่เกร็งอยู่แล้วยิ่งเกร็งหนักเข้าไปใหญ่
“มีนา...”
“อ๊ะ! เจ็บ”
ร้องประท้วงหลังจากโดนเม้มต้นคอจนเจ็บจี๊ด ใบหน้าน่ารักถูกบังคับให้หันไปหาคนตัวโต นัยน์ตากลมหวานเชื่อมของรามินทร์ทำให้มีนแทบหายใจไม่ออก ดวงตารูปอัลมอนด์หลุบมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเจ้าแฟน ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนจะขบแน่นเพื่อกลั้นอารมณ์บางอย่าง ทว่าไม่นานริมฝีปากของมีนก็ถูกก้านนิ้วร้อนไล้แผ่วเบา ร่างเล็กหอบหายใจหนัก สบตากับรามินทร์ คนตัวสูงระบายยิ้มให้ใจละลาย
ใบหน้าของเราทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากันอย่างช้า ๆ จนในที่สุดริมฝีปากก็แนบชิดติดกัน มือเล็กโอบกอดรอบคอแกร่งไว้โดยอัตโนมัติขณะที่เอียงใบหน้ารับจูบแสนหวาน รามินทร์ลูบแผ่นหลังบางและประคองแก้มเนียนเอาไว้ ก่อนจะแลบลิ้นไล่สัมผัสกับเยลลี่เนื้อนุ่ม ปลายลิ้นค่อย ๆ สอดแทรกขออนุญาตจากนั้นจึงเริ่มจู่โจมเกี่ยวกระวัดพัวพัน คว้านหาความหวานภายในโพรงปากเล็ก
ต่อให้จูบสักกี่ครั้งก็ยังหวานล้ำไม่เคยเบื่อเลยจริง ๆ แมวน้อยของเขาสุดยอดที่สุดแล้ว
“อะ อื้อ...” เจ้าแมวน้อยครางอืออาประท้วงในลำคอ จิกมือขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มของคนตัวโตและทุบไหล่ขออิสระ รามินทร์เป็นคนใจร้ายที่เพิกเฉยต่อคำร้องเรียนจนร่างเล็กต้องทุบไหล่ประท้วงอีกครั้ง
“ฮะ ฮา หายใจ ..ไม่ออก”
“ก็ช่วยผายปอดอยู่นี่ไง” เอ่ยเสียงแหบพร่าชิดริมฝีปาก ความอวบอิ่มของมันช่างยั่วรามินทร์จริง ๆ มีนนนท์ตวัดตามองฉับ หากแต่นั้นเป็นการกระทำที่พลาดมาก ๆ พอได้สบตากับรามินทร์แล้วมีนก็เหมือนขายวิญญาณไปให้อีกคนดื้อ ๆ เหมือนโดนสะกดด้วยอะไรบางอย่าง...
“มินทร์ครับ...”
“ครับ” ขานรับพลางไล้ปลายจมูกไปทั่วแก้มเนียน สูดดมกลิ่นหอมจากคนตัวเล็กอย่างไม่รู้เบื่อ
“ข ของมินทร์...”
“หืม?”
“...มัน มันทิ่มก้นนี่อ่ะ” รามินทร์แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว เขาส่งยิ้มเจ้าชู้กับสายตาวาว ๆ ไปให้ และเป็นไปตามคาดเมื่อแมวน้อยอายหน้าหน้าจนต้องซบหน้ากับไหล่เขาเพื่อซ่อนแก้มที่ขึ้นสีแดง
“มันขึ้นเพราะมีนนะ”
“....”
“ช่วยมันหน่อยสิครับ มีนา...” สิ้นคำสุดท้ายก็เป่าลมใส่หูเล็ก มีนตัวสั่นจิกเล็บขยุ้มเสื้อบริเวณไหล่กว้างไว้แน่น อยากจะลุกออกไปจากตรงนี้ใจจะขาด แต่เรี่ยวแรงมันดันหายไปหมด
เพราะจูบบ้า ๆ นั่นแท้ ๆ เลย เสียชื่อมีนนนท์ชะมัด แล้วไอ้ที่อยู่ด้านล่างเนี่ยจะตื่นขึ้นมาทำมายยยยยยยย แค่นี้ยังให้พี่อายไม่พอใช่ไหม ส่วนเจ้าของมันก็หน้าด้านจริง ๆ ดูทีวีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเฉยเลย
หือ... อะไรนะ ลืมไปเลยว่าเราอยู่ที่ห้องนั่งเล่น!!!!
รามินทร์นะรามินทร์ ทำบ้าอะไรไม่รู้เรื่อง!
ดีนะที่อยู่กันสองคน ไม่งั้นแม่จ๋าได้หัวใจวายแน่
“ช่วยบ้าอะไร!”
“ทำให้มันร้องไห้หน่อยสิครับ”
“...........”
“ไปข้างบนดีกว่าเนอะ” ไม่รอให้แมวเหมียวได้ตอบอะไรรามินทร์ก็จัดการอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นชั้นสองทันที วางร่างเล็กบนเตียงหลังใหญ่แล้วตามขึ้นไปคร่อมทับ ตอนนี้แมวน้อยของเขาหลับตาปี๋ไม่ยอมมองหน้ากัน แก้มเนียนแดงปลั่งเพราะความอาย มือเล็กจิกผ้าห่มไว้แน่น
ไม่ขัดขืนแบบนี้นี่จะถือว่าสมยอมนะครับมีนา...
“มีน”
“หือ...?”
“จะขัดขืนไหม?”
“ไม่ทำนะ”
“.........”
“มันยังกลางวันอยู่เลย...” รามินทร์อมยิ้ม โน้มไปจูบขมับแมวน้อยแรง ๆ แล้วผละออก มีนถอนหายใจโล่ง แต่โล่งได้ไม่ได้ก็ต้องช็อกตาตั้งเหมือนเดิม อ ไอ้บ้ารามินทร์แค่ผละออกไปปิดม่านแล้วมาคุกคามพี่เหมือนเดิม!!!
“อยู่กันสองคน ใครจะมาเห็น”
เกลียด เกลียดดดด เกลียดดดดดดดดดดด
ถ้าเป็นแบบนี้หาทางรอดยากแน่เลย มือเล็กยันไหล่กว้างทั้งสองข้างเอาไว้ กระถดตัวไปจนชิดหัวเตียง แต่อีกคนก็ยังตามมา นัยน์ตาสวยมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางนี้
“อย่าเล่นตัวน่ามีนา”
“เล่นตัวบ้าไร ปล่อยนี่ไปเถอะน้าา”
“ยิ่งอ้อนยิ่งกระตุ้นนะรู้ป่ะ?”
รู้แล้วโว้ยยยยยยย! คนตัวเล็กทำหน้าคล้ายจะร้องไห้เมื่อหลุบมองสิ่งที่อยู่กลางลำตัว แหม ยืนเด่นเป็นสง่าเชียว
“มีนจะใจร้ายกับมันจริง ๆ เหรอครับ”
น้ำตาจะไหล รามินทร์มันร้าย กล้าดียังไงมาใช้สายตาอ้อนพี่พร้อมกับพูดเสียงนุ่มแบบนั้น! แล้วนั้น นั้น!!! ไอ้บ้าาาาา ใครสั่งใครสอนให้เอามือพี่ไปวางบนเป้าตัวเองแบบนั้น กรี๊ด! เฮือก! ไม่ใช่ ไม่กรี๊ด เป็นคนชิคจะกรี๊ดไม่ได้ แต่แม่เง้ยยยยยยยย ขืนมือเต็มที่แต่ไม่สามารถต้านทานได้ รามินทร์เป็นหมีแรงควาย ฮือออออ
“มินทร์~”
“อ่า...” มีนหลับตาปี๋เมื่อรามินทร์เสียงครางน่าเกลียดออกมา มือหนายังคงบังคับมือพี่ให้ลูบไล้ส่วนกลางลำตัวนั้นและยิ่งหนักหน่วงขึ้น เสียงทุ้มครางกระเส่า ใบหน้าหล่อหลับตาพริ้ม ซ้ำยังกัดริมฝีปากอีกต่างหาก
ซะ เซ็กซี่เกินไปแล้ว...
รามินทร์เบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อถูกพลิกตัวให้อยู่ด้านล่าง เขามองแมวน้อยที่นั่งทับต้นขาเขาอย่างอยากรู้ว่าจะทำอะไรต่อ แมวน้อยมองสบกับนัยน์ตาหวานฉ่ำ ฟันขาวขบริมฝีปากล่างของตนหวังจะยั่วยวน รามินทร์ยิ้มพราวขณะมองการกระทำแฟนตัวเล็ก
มีนยืดตัวไปจูบหน้าผากของรามินทร์ก่อนจะถอยกลับมานั่งที่เดิม มือเล็กวางบนจุดอันตราย ขยับมันขึ้นลงเบา ๆ ผ่านเนื้อผ้า สัมผัสร้อนระอุทำเอาใบหน้าใสแดงเรื่อ
“มันอยากออกมาแล้วนะครับ...” มือเล็กค่อย ๆ ปลดกระดุมกางเกงที่รามินทร์สวมใส่แล้วรูดซิปลงช้า ๆ “หลับตาแบบนั้นจะมองเห็นได้ยังไง หืม?”
“มินทร์...” ช้อนตามองคนด้านล่าง ขณะเดียวกันมือก็ลูบไล้ส่วนกลางลำตัวที่ขยายตัวขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้ม โน้มใบหน้าเข้าใกล้ก่อนจะเม้มที่ใบหูของคนตัวสูง และการที่ต้องยืดตัวไปแบบนั้นทำให้สะโพกอวบบดเบียดกับความเป็นชายของรามินทร์ เด็กหนุ่มตัวสูงกัดฟันข่มอารมณ์ที่ปะทุสูง ใจอยากจะจับร่างเล็กกดลงกับเตียงแล้วจัดการเองให้เรียบร้อยเลยด้วยซ้ำ น้องเขามันอัดอึดจนปวดไปหมดอยู่แล้ว
“หือ...”
“......ช่วยตัวเองไปนะ”
ปัง!
เดี๋ยว... เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น เหมือนหัวของเขาจะแบลงก์ไปช่วยคราว ตาหวานกะพริบถี่ไล่ความงุนงงก่อนจะตบพื้นเตียงแรง ๆ ร่างสูงหลับตาและแหงนหน้าขึ้น มีนาเล่นเขาแล้ว หลังจากที่ตัวเล็กกระซิบเสียงหวานที่ข้างหูเจ้าตัวก็รีบวิ่งลงจากเตียงและออกจากห้องนอนไปทันที นั่นทำให้เกิดเสียงกระแทกของประตูจนดังปัง ให้ตายเถอะ ตัวแสบเอ๊ย! มายั่วให้ทรมานแต่กลับมาทิ้งกันกลางทางแบบนี้มันใช่เหรอ แล้วไอ้ที่แข็งจนปวดนี่ต้องทำยังไงกับ ช่วยตัวเอง? เหอะ! มีแฟนแล้วใครมันจะไปช่วยตัวเองกันล่ะวะ!!
“อ้าว ทำอะไรอยู่ทำไมนานจังเลย?” มีนนนท์เอ่ยถามคนที่เดินหน้าบึ้งลงมาจากชั้นสองเสียงใส รามินทร์เมินหน้าไปทางอื่นแล้วชิ่งเข้าไปในครัว “ชิ!”
“รามินทร์อ่า งอนนี่เหรอ?”
“........”
“มินทร์”
“......”
“มินทร์จ๋า”
“......”
ร่างเล็กกัดริมฝีปาก เริ่มกระสับกระส่ายที่รามินทร์ไม่ยอมหันมาสนใจกันสักที งอนจริง ๆ เหรอ โอบแขนกอดเอวของเจ้าแฟนตัวโตจากด้านหลัง รามินทร์ยังคงหยิบจับอะไรก๊อกแก๊กไม่ยอมหันมาหา แม้แต่เสียงยังไม่ได้ยินสักแอะ
“มินทร์... โกรธนี่เหรอ?”
“.......”
“ที่รัก งอนเค้าจริง ๆ เหรอ?”
“......”
“แฟนครับ”
“.......”
ถอนหายใจ เรียกยังไงก็ไม่หันแบบนี้จะให้ทำยังไงอ่ะ โอ๊ย พี่มีนปวดหัว แฟนเด็กขี้งอนเหลือเกิน
“ผัว”
มือหนาที่ง่วนกับการต้มน้ำหยุดชะงัก ริมฝีปากจุดยิ้มซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น
“อะไร?”
ไอ้สัด!!! อยากจะตะโกนออกไปดัง ๆ แต่ไม่ดี เดี๋ยวรามินทร์จะดุ ไอ้หล่อไม่ชอบให้พูดไม่เพราะ
“งอนนี่เหรอ?”
“อือ”
“โห นี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“หน้าด้าน”
“เดี๋ยว ๆ นี่พี่มีนไง จำไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“โธ่ อย่าเย็นชากับนี่เลยน้า”
“ใครใช้ให้มายั่วแล้วไม่ช่วยล่ะ หือ?” หมุนตัวมาเผชิญหน้า บีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยวและโอบกอดเอวบางเอาไว้ แมวน้อยยิ้มแหย ก่อนโขกหน้าผากกับอกกว่า “ก็ทำแบบเนี่ย ถ้าไม่ยอมก็อย่ามายั่วดิวะ นี่คนนะเว้ย ไม่ใช่รูปปั้น เมียยั่วแล้วจะไม่ขึ้น”
เพี๊ยะ!
ตบปากร่างสูงเบา ๆ
“พูดไม่เพราะ”
“ไม่เพราะตรงไหน บอกมาสิ”
“ก็... ตรงนั้นแหละ! ใครใช้ให้เรียกแบบนั้น”
“แบบนั้นแบบไหน เมียน่ะเหรอ?” มีนพยักหน้า “เมื่อกี้มีนยังเรียกนี่ว่าผัวเลย”
พี่โดนเด็กเล่นแล้วว่ะนาย ทำไงดี หน้าร้อนไปหมด เมื่อกี้ที่พูดไปมันจนตรอกจริง ๆ เว้ย คือมันก็เหลือแค่คำนั้นแล้วอ่ะที่จะเรียกร้องให้รามินทร์หันมาสนใจ จะให้พูดว่า ‘เฮ้ย ไอ้สัด หันมาสนใจกันหน่อยสิวะ เก๋าเหรอ’ แบบนี้มันก็ใช่เรื่อง ของพี่สถานการณ์มันพาไป ไม่ผิด อย่ามายอกย้อน รู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างสิ!
“รามินทร์อ้า!~~”
“เดี๋ยวจะได้ร้องอ้าอ๊าจริง ๆ”
“อ ไอ้บ้า!!!”
“หึ” ชอบจริง ๆ เวลาแก้มเนียน ๆ นั่นขึ้นสีแดงเพราะเขินเขา รามินทร์โอบใบหน้าน่ารักเอาไว้โน้มหน้าลงไปจนปลายจมูกชนกัน “ถ้ายังยั่วอยู่แบบนี้นี่จะไม่ปล่อยแล้วนะ...”
ผลั่ก!
ทีแบบนี้ล่ะรีบผลักเขาออกเชียว แมวน้อยถอยกรูดไปจนเกือบชิดผนังอีกฝั่ง ปลายนิ้วเรียวชี้หน้าเขา ใบหน้าเชิดขึ้นสายตามองมาอย่างหาเรื่อง
“อย่าเข้ามานะเว้ย! ไม่งั้นนี่จะฟ้องแม่จ๋า”
ไอ้กาก... อย่าไปบอกเชียวว่าเขาคิดแบบนี้
“น้ากานต์จะทำอะไรได้เหรอครับ? แล้วมีนกล้าฟ้องเหรอ หือ?”
ใบหน้ายียวนกวนประสาทนั้นท่านได้แต่ใดมา เห็นแล้วอยากจะเอาฝ่าเท้าลูบสักทีสองทีจริง ๆ
“ไม่รู้แหละ! ถ้าเข้ามาโดนแน่”
“โดนอะไร โดนนี่แทงข้างหลังเหรอ?”
“ไอ้เหี้ย!”
“มีน” กดเสียงต่ำข่มขู่ “อย่าพูดไม่เพราะ”
“ขอโทษ...” บอกเสียงอ่อย “หยุดอยู่ตรงนั้นเลย!”
“มีน อย่าห้ามสิ นี่ไม่ทำอะไรแล้ว”
“แน่นะ” หรี่ตามองจับผิด ยิ้มร้าย ๆ กับตาวาว ๆ นั่นมันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด “จริง ๆ แล้วนี่กะจะให้ตอนกลางคืน แต่มินทร์คุกคามนี่ก่อนนี่เลยว่าไม่ให้ละ”
“อะไรวะ”
“ก็บอกใบ้ไปแล้วว่าตอนนี้มันกลางวัน มินทร์ก็ดื้ออยู่นั่นแหละ อาทิตย์นี้ช่วยตัวเองไปเลย แบร่!”
“เฮ้ย!!!! มีน!! อย่าเพิ่งหนีดิ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง ที่พูดมาหมายความว่ายังไง!!”
ไปแล้ว... รามินทร์ทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าครั้ง ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของแมวเหมียวจอมซนแล้วยิ่งอยากจะบ้า ให้ตายเถอะ นี่เขาทำลายโอกาสตัวเองเหรอ แล้วอะไรคือการช่วยตัวเองไปเลยอาทิตย์นี้ อยากสบถคำหยาบแต่ก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ ไอ้ฉิบหาย!
ได้อยู่กับมีนาทุกวันโดยไม่ได้ทำอะไรไปทั้งอาทิตย์ใครมันจะไปทนไหว แค่วันเดียวก็จะแย่แล้วไหมล่ะ ให้ตายเถอะ ทำไมมีนาของเขาถึงได้ใจร้ายขนาดนี้วะ
โธ่เว้ย!!!
-------------------------------
เป็นไงล่ะรามินทร์ หื่นนัก ไม่ร้องน้า~ 55555555555555
มาลงตอนพิเศษนางบ้าง ตั้งแต่จบไปห้าเดือนเพิ่งได้มาเขียนตอนพิเศษ ฮือ คิดถึง TwT
-
เอาอีกกก คิดถึงน้องมีนนนกับมินทร์มากก นึกว่าตาฝาด อิอิ น่าร้ากกกกกเหมือนเดิม
-
น้องมีนน่ารักมากๆๆ ทนให้ได้นะรามินทร์
:กอด1: :pig4: :L1:
-
555 รามินทร์ช่างน่าสงสาร โดนหนูมีนเล่นซะแล้ววววว :hao6: :hao6: :hao6:
-
ชอบบบบบบบบบ คิดถึง :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
มินทร์ รีบสมัครเข้าสมาคมพ่อบ้านใจกล้า อย่างเร่งด่วน :ling1:
-
รักรามินทร์
-
:impress2: คู่นี้มุ้งมิ้งกันจริง ๆ
-
ทำตัวเองแท้ๆ รามินทร์ อดไป!!! 5555
-
สนุกมาก คู่นี้มุ้งมิ้งกันจิงๆเลย
-
น่ารัก มุ้งมิ้งมากอ่ะ ชอบบบบบ
เราอ่านตั้งแต่ไรเฟิลกับบันนี่ และ เจ้าชีวันกับเพลิงฟ้า
ชอบทุกเรื่องเลย คือน่ารักทุกเรื่อง
เขียนดี บรรยายดีมากๆ สนุก
จะติดตามผลงานเรื่อยๆนะคะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รามินทร์คนหื่น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 สนุกมากค่ะ o13
-
คู่พี่มีนกะรามินทร์ก็น่ารัก :mew1:
แอบมีจันทร์เจ้ามาป่วนด้วย :laugh:
สนุกม๊ากมากจ้าาาาา :pig4:
-
เป็นคู่ที่น่ารักมาก ๆ ครับ
ขอบคุณครับ
-
เรื่องนี้ใสๆ ดีต่อใจ อิอิ
-
หนุกหนานจริงๆ o13
-
แทนใจตอนเมา ก็ฮานะ พี่เมฆเป็นเพื่อนคุณกฤติหรือเปล่านะ แซวกันแรงจริง เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ
-
:-[