d o u b l e M
The end of the crave boy
ปิดเทอมแล้วไม่รู้จะทำอะไร เบื่อมากเลย และอีกตั้งหลายเดือนกว่าจะเปิดเทอมอีกครั้ง และเปิดเทอมควาวนี้ก็ไม่เจอเพื่อนที่เรียนมาด้วยกันแล้วด้วย นึกแบบนี้แล้วก็แอบใจหาย ไม่รู้สังคมมหาวิทยาลัยจะเป็นยังไงบ้าง แต่ช่างอนาคตก่อนเถอะ เอาตอนนี้ให้รอดก่อน มีนขยับตัว ยกแขนหนัก ๆ ที่พาดเอวอยู่ออก ก่อนจะเขยิบนั่งพิงหัวเตียง รามินทร์ยังนอนหลับสนิทอยู่เลย นี่มันสายแล้วนะ ทั้งที่ปกติรามินทร์จะตื่นก่อนแท้ ๆ ไอ้หล่อเล่นเกมดึก สมน้ำหน้า
แอบบีบจมูกโด่งของเพื่อนสนิทที่พ่วงตำแหน่งแฟนเบา ๆ ด้วยความมันเขี้ยว แล้วจึงก้าวลงจากเตียง เข้าไปทำธุระในห้องน้ำ ออกมารามินทร์ก็นอนนิ่งอยู่บนเตียงอยู่เลย นี่มันสายมากแล้วนะโว้ย พี่มีนหิวข้าว!! นอนหรือซ้อมตายเนี่ย ไอ้หมี!! ร่างบางคุกเข่าลงบนเตียง ใช้มือดันเอาไว้เพื่อพยุง ก่อนจะโน้มหน้าลงไปใกล้กับคนที่ยังนอนหลับสนิท
ยกยิ้มอย่างนึกสนุกก่อนแตะริมฝีปากลงบนปากหยักของเจ้าหมี กดย้ำซ้ำ ๆ ไม่รุกล้ำเข้าไป ไม่เรียกว่าจูบด้วยซ้ำ เรียกว่าจุ๊บยังต้องเกรงใจ รามินทร์ส่งเสียงอืออาในลำคอ เริ่มขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงสิ่งก่อกวน แมวเหมียวของรามินทร์หัวเราะคิก กดริมฝีปากลงไปอีกครั้งสองสามที แล้วจากนั้นก็ไล่พรมจูบไปทั่วใบหน้า
“มีน” เสียงแหบแห้งของรามินทร์เอ่ยขึ้น ตากลมหยิบหยีลืมยังไม่ขึ้น แต่มือเลื่อนมาคว้าคอคว้าเอวมีนไปกอดแล้ว ตอนนี้เลยกลายเป็นว่านอนทับอยู่บนตัวรามินทร์ เด็กตัวสูงเอียงหน้าไปจูบเจ้าแมวจอมซน ซึ่งหันไปหน้าทีเดียวก็โดนซอกคอหอม ๆ ขาว ๆ เข้าพอดี ได้กลิ่นแล้วแทบจะ
ตื่น “มินทร์ตื่นเร็ว นี่หิวข้าว”
“ง่วงจังเลยครับ”
“ไม่เอา สายแล้ว ไม่ให้ง่วง”
“เหมียว...”
“ตื่น ๆ จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ”
พี่มีนอ่อยขนาดนี้แล้วไม่ตื่นให้มันรู้ไปสิ รามินทร์ยอมลืมตาขึ้น มีนก็ยิ้มกว้างทันที จะผละออกก็โดนล็อกตัวไว้เสียอย่างนั้น โฮ พี่จะมาตายตอนจบแบบนี้ไม่ได้นะ! ไม่คูลเลย มีนนนท์ไม่โอเค
“ไปล้างหน้านะ แล้วรีบลงมาข้างล่าง นี่หิวแล้ว”
“จูบนี่หน่อย”
“ไม่จูบ มินทร์ยังไม่แปรงฟัน”
“รังเกียจเหรอ?” พี่มีนพยักหน้าหงึกทันทีเลย “เมื่อกี้ใครจูบนี่ไม่หยุด?”
“นั่นไม่เรียกจูบ จุ๊บไงจุ๊บ”
“แถไปเรื่อย ๆ”
“ไม่ได้แถ พอเลย อย่ามาพานอกเรื่อง ไปล้างหน้านะ แล้วปล่อยนี่ด้วย”
“จะไม่จูบนี่จริงเหรอ...” พี่มีนกลอกตาให้รู้ว่ารำคาญ แต่ทำม้ายยยย ทำไม ถึงได้ก้มไปแนบริมฝีปากกับรามินทร์ได้ รามินทร์กระตุกยิ้มพอใจ กดศีรษะทุยเอาไว้ ขบเม้มกลีบปากบนล่างย้ำ ๆ บดคลึงสลับขบเม้ม แหม อย่าหาว่าพี่มีนใจง่าย ใครใช้ให้รามินทร์ทำเสียงออดอ้อนแบบนั้นล่ะ ตากลม ๆ นั่นก็สั่นระริก อดใจไม่ไว้ ไม่อยากรังแกเด็กเลยจัดให้เบา ๆ
อือ เบามาก ปากเจ่อเลย
ไอ้รามินทร์!!!!
“น่าเบื่อเนอะ” เหล่ตามองคนตัวสูงที่ทิ้งตัวนั่งลงข้าง ๆ และพาดแขนบนพนักพิงคล้ายจะโอบไหล่ไว้กลาย ๆ ที่ก็มีตั้งเยอะตั้งเยอะจะมานั่งเบียดพี่ทำไมเนี่ย! “ไปเที่ยวกันไหมครับ?”
“เที่ยวไหน?” พอพูดถึงเรื่องเที่ยวมีนก็ละสายตาออกจากโทรทัศน์ไปมองหน้ารามินทร์
“มีนอยากไปไหน”
“นี่ไม่รู้ มินทร์ล่ะ”
“นี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“นอนโง่ ๆ อยู่บ้านเนี่ยแหละ ข้างนอกก็ร้อน”
“โอเค เล่นกับมีนดีกว่า”
เล่นอะไรวะ
ไม่ทันได้สงสัยนานรามินทร์ก็รั้งเอวเล็กให้มานั่งตัก มีนดิ้นขลุกขลักขัดขืน แต่ไอ้หมีรัดแน่นมากจนแทบจะหายใจไม่ออก เครื่องในรวมกันแล้วโว้ย!!!
“ถ้ายังดิ้นไม่หยุดนี่ไม่รับประกันความปลอดภัยของมีนนะครับ” เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหู มีนขนลุกซู่ หยุดนิ่งทันที ได้ยินอีกฝ่ายหัวเราะพอใจ หน้ามุ่ย แต่ทำอะไรไม่ได้ ไม่งั้นคนซวยจะคือพี่เอง...
“ม มินทร์...” เสียงหวานสั่นสะท้านเมื่อปลายจมูกโด่งเกลี่ยไปมากที่ต้นคอ ริมฝีปากบางพรมจูบและขบเม้มผิวเนื้อขาวเบา ๆ ให้พอสยิว ร่างเล็กจิกมือหนาที่โอบเอวอยู่ไว้แน่น ตัวที่เกร็งอยู่แล้วยิ่งเกร็งหนักเข้าไปใหญ่
“มีนา...”
“อ๊ะ! เจ็บ”
ร้องประท้วงหลังจากโดนเม้มต้นคอจนเจ็บจี๊ด ใบหน้าน่ารักถูกบังคับให้หันไปหาคนตัวโต นัยน์ตากลมหวานเชื่อมของรามินทร์ทำให้มีนแทบหายใจไม่ออก ดวงตารูปอัลมอนด์หลุบมองริมฝีปากสีชมพูอ่อนของเจ้าแฟน ปากอิ่มเม้มเข้าหากัน ก่อนจะขบแน่นเพื่อกลั้นอารมณ์บางอย่าง ทว่าไม่นานริมฝีปากของมีนก็ถูกก้านนิ้วร้อนไล้แผ่วเบา ร่างเล็กหอบหายใจหนัก สบตากับรามินทร์ คนตัวสูงระบายยิ้มให้ใจละลาย
ใบหน้าของเราทั้งคู่เคลื่อนเข้าหากันอย่างช้า ๆ จนในที่สุดริมฝีปากก็แนบชิดติดกัน มือเล็กโอบกอดรอบคอแกร่งไว้โดยอัตโนมัติขณะที่เอียงใบหน้ารับจูบแสนหวาน รามินทร์ลูบแผ่นหลังบางและประคองแก้มเนียนเอาไว้ ก่อนจะแลบลิ้นไล่สัมผัสกับเยลลี่เนื้อนุ่ม ปลายลิ้นค่อย ๆ สอดแทรกขออนุญาตจากนั้นจึงเริ่มจู่โจมเกี่ยวกระวัดพัวพัน คว้านหาความหวานภายในโพรงปากเล็ก
ต่อให้จูบสักกี่ครั้งก็ยังหวานล้ำไม่เคยเบื่อเลยจริง ๆ แมวน้อยของเขาสุดยอดที่สุดแล้ว
“อะ อื้อ...” เจ้าแมวน้อยครางอืออาประท้วงในลำคอ จิกมือขยุ้มกลุ่มผมสีเข้มของคนตัวโตและทุบไหล่ขออิสระ รามินทร์เป็นคนใจร้ายที่เพิกเฉยต่อคำร้องเรียนจนร่างเล็กต้องทุบไหล่ประท้วงอีกครั้ง
“ฮะ ฮา หายใจ ..ไม่ออก”
“ก็ช่วยผายปอดอยู่นี่ไง” เอ่ยเสียงแหบพร่าชิดริมฝีปาก ความอวบอิ่มของมันช่างยั่วรามินทร์จริง ๆ มีนนนท์ตวัดตามองฉับ หากแต่นั้นเป็นการกระทำที่พลาดมาก ๆ พอได้สบตากับรามินทร์แล้วมีนก็เหมือนขายวิญญาณไปให้อีกคนดื้อ ๆ เหมือนโดนสะกดด้วยอะไรบางอย่าง...
“มินทร์ครับ...”
“ครับ” ขานรับพลางไล้ปลายจมูกไปทั่วแก้มเนียน สูดดมกลิ่นหอมจากคนตัวเล็กอย่างไม่รู้เบื่อ
“ข ของมินทร์...”
“หืม?”
“...มัน มันทิ่มก้นนี่อ่ะ” รามินทร์แทบจะกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว เขาส่งยิ้มเจ้าชู้กับสายตาวาว ๆ ไปให้ และเป็นไปตามคาดเมื่อแมวน้อยอายหน้าหน้าจนต้องซบหน้ากับไหล่เขาเพื่อซ่อนแก้มที่ขึ้นสีแดง
“มันขึ้นเพราะมีนนะ”
“....”
“ช่วยมันหน่อยสิครับ มีนา...” สิ้นคำสุดท้ายก็เป่าลมใส่หูเล็ก มีนตัวสั่นจิกเล็บขยุ้มเสื้อบริเวณไหล่กว้างไว้แน่น อยากจะลุกออกไปจากตรงนี้ใจจะขาด แต่เรี่ยวแรงมันดันหายไปหมด
เพราะจูบบ้า ๆ นั่นแท้ ๆ เลย เสียชื่อมีนนนท์ชะมัด แล้วไอ้ที่อยู่ด้านล่างเนี่ยจะตื่นขึ้นมาทำมายยยยยยยย แค่นี้ยังให้พี่อายไม่พอใช่ไหม ส่วนเจ้าของมันก็หน้าด้านจริง ๆ ดูทีวีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นเฉยเลย
หือ... อะไรนะ ลืมไปเลยว่าเราอยู่ที่ห้องนั่งเล่น!!!!
รามินทร์นะรามินทร์ ทำบ้าอะไรไม่รู้เรื่อง!
ดีนะที่อยู่กันสองคน ไม่งั้นแม่จ๋าได้หัวใจวายแน่
“ช่วยบ้าอะไร!”
“ทำให้มันร้องไห้หน่อยสิครับ” “...........”
“ไปข้างบนดีกว่าเนอะ” ไม่รอให้แมวเหมียวได้ตอบอะไรรามินทร์ก็จัดการอุ้มคนตัวเล็กกว่าขึ้นชั้นสองทันที วางร่างเล็กบนเตียงหลังใหญ่แล้วตามขึ้นไปคร่อมทับ ตอนนี้แมวน้อยของเขาหลับตาปี๋ไม่ยอมมองหน้ากัน แก้มเนียนแดงปลั่งเพราะความอาย มือเล็กจิกผ้าห่มไว้แน่น
ไม่ขัดขืนแบบนี้นี่จะถือว่าสมยอมนะครับมีนา...
“มีน”
“หือ...?”
“จะขัดขืนไหม?”
“ไม่ทำนะ”
“.........”
“มันยังกลางวันอยู่เลย...” รามินทร์อมยิ้ม โน้มไปจูบขมับแมวน้อยแรง ๆ แล้วผละออก มีนถอนหายใจโล่ง แต่โล่งได้ไม่ได้ก็ต้องช็อกตาตั้งเหมือนเดิม อ ไอ้บ้ารามินทร์แค่ผละออกไปปิดม่านแล้วมาคุกคามพี่เหมือนเดิม!!!
“อยู่กันสองคน ใครจะมาเห็น”
เกลียด เกลียดดดด เกลียดดดดดดดดดดด
ถ้าเป็นแบบนี้หาทางรอดยากแน่เลย มือเล็กยันไหล่กว้างทั้งสองข้างเอาไว้ กระถดตัวไปจนชิดหัวเตียง แต่อีกคนก็ยังตามมา นัยน์ตาสวยมองซ้ายมองขวาเพื่อหาทางนี้
“อย่าเล่นตัวน่ามีนา”
“เล่นตัวบ้าไร ปล่อยนี่ไปเถอะน้าา”
“ยิ่งอ้อนยิ่งกระตุ้นนะรู้ป่ะ?”
รู้แล้วโว้ยยยยยยย! คนตัวเล็กทำหน้าคล้ายจะร้องไห้เมื่อหลุบมองสิ่งที่อยู่กลางลำตัว แหม ยืนเด่นเป็นสง่าเชียว
“มีนจะใจร้ายกับมันจริง ๆ เหรอครับ”
น้ำตาจะไหล รามินทร์มันร้าย กล้าดียังไงมาใช้สายตาอ้อนพี่พร้อมกับพูดเสียงนุ่มแบบนั้น! แล้วนั้น นั้น!!! ไอ้บ้าาาาา ใครสั่งใครสอนให้เอามือพี่ไปวางบนเป้าตัวเองแบบนั้น กรี๊ด! เฮือก! ไม่ใช่ ไม่กรี๊ด เป็นคนชิคจะกรี๊ดไม่ได้ แต่แม่เง้ยยยยยยยย ขืนมือเต็มที่แต่ไม่สามารถต้านทานได้ รามินทร์เป็นหมีแรงควาย ฮือออออ
“มินทร์~”
“อ่า...” มีนหลับตาปี๋เมื่อรามินทร์เสียงครางน่าเกลียดออกมา มือหนายังคงบังคับมือพี่ให้ลูบไล้ส่วนกลางลำตัวนั้นและยิ่งหนักหน่วงขึ้น เสียงทุ้มครางกระเส่า ใบหน้าหล่อหลับตาพริ้ม ซ้ำยังกัดริมฝีปากอีกต่างหาก
ซะ เซ็กซี่เกินไปแล้ว...
รามินทร์เบิกตาขึ้นเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อถูกพลิกตัวให้อยู่ด้านล่าง เขามองแมวน้อยที่นั่งทับต้นขาเขาอย่างอยากรู้ว่าจะทำอะไรต่อ แมวน้อยมองสบกับนัยน์ตาหวานฉ่ำ ฟันขาวขบริมฝีปากล่างของตนหวังจะยั่วยวน รามินทร์ยิ้มพราวขณะมองการกระทำแฟนตัวเล็ก
มีนยืดตัวไปจูบหน้าผากของรามินทร์ก่อนจะถอยกลับมานั่งที่เดิม มือเล็กวางบนจุดอันตราย ขยับมันขึ้นลงเบา ๆ ผ่านเนื้อผ้า สัมผัสร้อนระอุทำเอาใบหน้าใสแดงเรื่อ
“มันอยากออกมาแล้วนะครับ...” มือเล็กค่อย ๆ ปลดกระดุมกางเกงที่รามินทร์สวมใส่แล้วรูดซิปลงช้า ๆ “หลับตาแบบนั้นจะมองเห็นได้ยังไง หืม?”
“มินทร์...” ช้อนตามองคนด้านล่าง ขณะเดียวกันมือก็ลูบไล้ส่วนกลางลำตัวที่ขยายตัวขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากอิ่มขยับยิ้ม โน้มใบหน้าเข้าใกล้ก่อนจะเม้มที่ใบหูของคนตัวสูง และการที่ต้องยืดตัวไปแบบนั้นทำให้สะโพกอวบบดเบียดกับความเป็นชายของรามินทร์ เด็กหนุ่มตัวสูงกัดฟันข่มอารมณ์ที่ปะทุสูง ใจอยากจะจับร่างเล็กกดลงกับเตียงแล้วจัดการเองให้เรียบร้อยเลยด้วยซ้ำ น้องเขามันอัดอึดจนปวดไปหมดอยู่แล้ว
“หือ...”
“......ช่วยตัวเองไปนะ”
ปัง! เดี๋ยว... เมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น เหมือนหัวของเขาจะแบลงก์ไปช่วยคราว ตาหวานกะพริบถี่ไล่ความงุนงงก่อนจะตบพื้นเตียงแรง ๆ ร่างสูงหลับตาและแหงนหน้าขึ้น มีนาเล่นเขาแล้ว หลังจากที่ตัวเล็กกระซิบเสียงหวานที่ข้างหูเจ้าตัวก็รีบวิ่งลงจากเตียงและออกจากห้องนอนไปทันที นั่นทำให้เกิดเสียงกระแทกของประตูจนดังปัง ให้ตายเถอะ ตัวแสบเอ๊ย! มายั่วให้ทรมานแต่กลับมาทิ้งกันกลางทางแบบนี้มันใช่เหรอ แล้วไอ้ที่แข็งจนปวดนี่ต้องทำยังไงกับ ช่วยตัวเอง? เหอะ! มีแฟนแล้วใครมันจะไปช่วยตัวเองกันล่ะวะ!!
“อ้าว ทำอะไรอยู่ทำไมนานจังเลย?” มีนนนท์เอ่ยถามคนที่เดินหน้าบึ้งลงมาจากชั้นสองเสียงใส รามินทร์เมินหน้าไปทางอื่นแล้วชิ่งเข้าไปในครัว “ชิ!”
“รามินทร์อ่า งอนนี่เหรอ?”
“........”
“มินทร์”
“......”
“มินทร์จ๋า”
“......”
ร่างเล็กกัดริมฝีปาก เริ่มกระสับกระส่ายที่รามินทร์ไม่ยอมหันมาสนใจกันสักที งอนจริง ๆ เหรอ โอบแขนกอดเอวของเจ้าแฟนตัวโตจากด้านหลัง รามินทร์ยังคงหยิบจับอะไรก๊อกแก๊กไม่ยอมหันมาหา แม้แต่เสียงยังไม่ได้ยินสักแอะ
“มินทร์... โกรธนี่เหรอ?”
“.......”
“ที่รัก งอนเค้าจริง ๆ เหรอ?” “......”
“แฟนครับ”
“.......”
ถอนหายใจ เรียกยังไงก็ไม่หันแบบนี้จะให้ทำยังไงอ่ะ โอ๊ย พี่มีนปวดหัว แฟนเด็กขี้งอนเหลือเกิน
“ผัว” มือหนาที่ง่วนกับการต้มน้ำหยุดชะงัก ริมฝีปากจุดยิ้มซ่อนไว้ไม่ให้ใครเห็น
“อะไร?”
ไอ้สัด!!! อยากจะตะโกนออกไปดัง ๆ แต่ไม่ดี เดี๋ยวรามินทร์จะดุ ไอ้หล่อไม่ชอบให้พูดไม่เพราะ
“งอนนี่เหรอ?”
“อือ”
“โห นี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ”
“หน้าด้าน”
“เดี๋ยว ๆ นี่พี่มีนไง จำไม่ได้เหรอ”
“ไม่ได้”
“โธ่ อย่าเย็นชากับนี่เลยน้า”
“ใครใช้ให้มายั่วแล้วไม่ช่วยล่ะ หือ?” หมุนตัวมาเผชิญหน้า บีบจมูกเล็กอย่างมันเขี้ยวและโอบกอดเอวบางเอาไว้ แมวน้อยยิ้มแหย ก่อนโขกหน้าผากกับอกกว่า “ก็ทำแบบเนี่ย ถ้าไม่ยอมก็อย่ามายั่วดิวะ นี่คนนะเว้ย ไม่ใช่รูปปั้น เมียยั่วแล้วจะไม่ขึ้น”
เพี๊ยะ!
ตบปากร่างสูง
เบา ๆ “พูดไม่เพราะ”
“ไม่เพราะตรงไหน บอกมาสิ”
“ก็... ตรงนั้นแหละ! ใครใช้ให้เรียกแบบนั้น”
“แบบนั้นแบบไหน เมียน่ะเหรอ?” มีนพยักหน้า
“เมื่อกี้มีนยังเรียกนี่ว่าผัวเลย” พี่โดนเด็กเล่นแล้วว่ะนาย ทำไงดี หน้าร้อนไปหมด เมื่อกี้ที่พูดไปมันจนตรอกจริง ๆ เว้ย คือมันก็เหลือแค่คำนั้นแล้วอ่ะที่จะเรียกร้องให้รามินทร์หันมาสนใจ จะให้พูดว่า
‘เฮ้ย ไอ้สัด หันมาสนใจกันหน่อยสิวะ เก๋าเหรอ’ แบบนี้มันก็ใช่เรื่อง ของพี่สถานการณ์มันพาไป ไม่ผิด อย่ามายอกย้อน รู้จักที่ต่ำที่สูงบ้างสิ!
“รามินทร์อ้า!~~”
“เดี๋ยวจะได้ร้องอ้าอ๊าจริง ๆ”
“อ ไอ้บ้า!!!”
“หึ” ชอบจริง ๆ เวลาแก้มเนียน ๆ นั่นขึ้นสีแดงเพราะเขินเขา รามินทร์โอบใบหน้าน่ารักเอาไว้โน้มหน้าลงไปจนปลายจมูกชนกัน “ถ้ายังยั่วอยู่แบบนี้นี่จะไม่ปล่อยแล้วนะ...”
ผลั่ก!
ทีแบบนี้ล่ะรีบผลักเขาออกเชียว แมวน้อยถอยกรูดไปจนเกือบชิดผนังอีกฝั่ง ปลายนิ้วเรียวชี้หน้าเขา ใบหน้าเชิดขึ้นสายตามองมาอย่างหาเรื่อง
“อย่าเข้ามานะเว้ย! ไม่งั้นนี่จะฟ้องแม่จ๋า”
ไอ้กาก... อย่าไปบอกเชียวว่าเขาคิดแบบนี้
“น้ากานต์จะทำอะไรได้เหรอครับ? แล้วมีนกล้าฟ้องเหรอ หือ?”
ใบหน้ายียวนกวนประสาทนั้นท่านได้แต่ใดมา เห็นแล้วอยากจะเอาฝ่าเท้าลูบสักทีสองทีจริง ๆ
“ไม่รู้แหละ! ถ้าเข้ามาโดนแน่”
“โดนอะไร โดนนี่แทงข้างหลังเหรอ?”
“ไอ้เหี้ย!”
“มีน” กดเสียงต่ำข่มขู่ “อย่าพูดไม่เพราะ”
“ขอโทษ...” บอกเสียงอ่อย “หยุดอยู่ตรงนั้นเลย!”
“มีน อย่าห้ามสิ นี่ไม่ทำอะไรแล้ว”
“แน่นะ” หรี่ตามองจับผิด ยิ้มร้าย ๆ กับตาวาว ๆ นั่นมันไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด “จริง ๆ แล้วนี่กะจะให้ตอนกลางคืน แต่มินทร์คุกคามนี่ก่อนนี่เลยว่าไม่ให้ละ”
“อะไรวะ”
“ก็บอกใบ้ไปแล้วว่าตอนนี้มันกลางวัน มินทร์ก็ดื้ออยู่นั่นแหละ อาทิตย์นี้ช่วยตัวเองไปเลย แบร่!”
“เฮ้ย!!!! มีน!! อย่าเพิ่งหนีดิ กลับมาคุยกันให้รู้เรื่อง ที่พูดมาหมายความว่ายังไง!!”
ไปแล้ว... รามินทร์ทึ้งหัวตัวเองอย่างบ้าครั้ง ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของแมวเหมียวจอมซนแล้วยิ่งอยากจะบ้า ให้ตายเถอะ นี่เขาทำลายโอกาสตัวเองเหรอ แล้วอะไรคือการช่วยตัวเองไปเลยอาทิตย์นี้ อยากสบถคำหยาบแต่ก็พูดอะไรออกมาไม่ได้ ไอ้ฉิบหาย!
ได้อยู่กับมีนาทุกวันโดยไม่ได้ทำอะไรไปทั้งอาทิตย์ใครมันจะไปทนไหว แค่วันเดียวก็จะแย่แล้วไหมล่ะ ให้ตายเถอะ ทำไมมีนาของเขาถึงได้ใจร้ายขนาดนี้วะ
โธ่เว้ย!!!
-------------------------------
เป็นไงล่ะรามินทร์ หื่นนัก ไม่ร้องน้า~ 55555555555555
มาลงตอนพิเศษนางบ้าง ตั้งแต่จบไปห้าเดือนเพิ่งได้มาเขียนตอนพิเศษ ฮือ คิดถึง TwT
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
