10 อีกครึ่งของหัวใจ พนักงานของร้านคอฟฟี่ช็อปแสนน่ารักขนาดย่อมมองตรงไปที่ลูกค้าคู่รักคู่หนึ่งที่พากันในหลบมุมในร้านอย่างนึกสงสัย ด้วยว่าตั้งแต่ที่ทั้งคู่ก้าวเข้ามาในร้านนี้ก็เกินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าคนทั้งคู่จะพูดคุยอะไรกัน ฝ่ายหญิงทำเพียงประสานมือทั้งสองข้างจับแก้วกาแฟร้อนไว้แน่นราวกับว่ากลัวว่ามันจะหายไป ส่วนฝ่ายชายก็เอาแต่เปิดดูอัลบั้มของรูป (?) อะไรสักอย่างโดยไม่เงยหน้าขึ้นมาพูดคุยกับอีกฝ่ายสักคำ
“ฉันกลับมาเพื่อจะบอกให้นายรู้...” พนักงานเสิร์ฟของร้านแทบกลั้นใจไปด้วยเมื่อเห็นฝ่ายหญิงเอ่ยปากขึ้นมา ก่อนจะค่อยๆ ถอนหายใจอย่างนึกปลงไม่ตกแล้วหันไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไม่นึกมาสอดรู้เรื่องราวของลูกค้าอีก
“อืม” แจ็คสันตอบรับเงียบๆ ในลำคอ มือหนาแถมเรียวสวยยังคงพลิกหน้ากระดาษเพื่อดูรูปในอัลบั้มนั้นต่อไม่แม้แต่จะหยุดแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย
“นี่...เงยหน้าขึ้นมาซี่...ไม่มีมารยาทเลยนะ” อีกฝ่ายปรามเสียงขรึม แจ็คสันเลยทำเพียงหัวเราะในลำคอหน่อยๆ เท่านั้น
ไม่ได้หัวเราะเย้ยหยัน
หรือประชดประชัน
แต่หัวเราะเพราะว่าคนตรงหน้าไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ไม่เปลี่ยนไปจากหกปีก่อน สามปีก่อน สองปีก่อน หรือแม้กระทั่ง สิบเดือนก่อนที่เจอหน้ากันครั้งสุดท้าย ยังคงเหมือนเดิม รอยยิ้มสวยหวาน ใบหน้าสวยสด ความมั่นอกมั่นใจ การพูดจาที่ยังคงฉะฉาน...
ไม่เปลี่ยนไปเลยสักนิด
“ฉันยังรักนายอยู่นะเจ้าเด็กแก่แดด” แคลโพล่งออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“อืม...เหมือนกัน” และแจ็คสันก็ตอบรับคำๆ นั้นแถมท้ายให้กลับไปอย่างรวดเร็วปานพายุไม่ต่างกัน แต่...ยังคงเปิดอัลบั้มรูปเพื่อดูรูปลูกสาวของคนตรงข้ามต่อไปเรื่อยๆ ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองแม่ของเจ้าหล่อน
อืม...แคโลรีนได้ลูกสาว สวยเหมือนแม่ซะด้วย
“เอวาไม่ใช่ลูกนายหรอก...มันก็อย่างที่เรารู้กัน” แคลก็แคล เธอบอกรักเสร็จก็เปลี่ยนเรื่องคุยแบบกะทันหัน หากเป็นคนอื่นคงได้งุนงงไปบ้างแล้วแต่ไม่เกิดขึ้นกับแจ็คสันผู้เป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของแคลหรอก
“เกือบ 4 เดือนแล้วใช่ไหม เธอน่าจะพาเขามาด้วย อย่างน้อยฉันก็ยินดีรับเป็นพ่อทูนหัวให้” แจ็คสันก็พอแจ็คสัน รายนี้ก็หน้ามึนเปลี่ยนเรื่องได้ไม่ต่างกัน ยังดีที่อย่างน้อยก็ยังคงสนทนาในเรื่องของสาวน้อยในรูปภาพ ทีนี้คนเป็นแม่คนแล้วถึงได้ทอดถอนหายใจเสียยาว วนกันไปวนกันมาอยู่หลายนาทีสุดท้ายก็มาลงเอยที่เรื่องนี้ได้ในที่สุด
“ไม่อยากจะเป็นพ่อของเขาเลยหรอ...”
“...” แจ็คสันเงียบ...คิดไม่ตกว่าจะต้องตอบกลับไปอย่างไร
“อ่า...ฉันแค่ล้อเล่นน่ะ แจ็คสัน” อย่างน้อยแคลก็ยังคงเห็นใจคนที่อึ้งตะลึงอยู่บ้าง...
รอยยิ้มสวยเผยออกมาให้คนรัก ‘เก่า’ แคโลรีนเป็นผู้หญิงแกร่ง แม้นอดีตจะมีเรื่องราวไม่น่าจดจำมากนักแต่ชีวิตคือการเดินหน้าต่อไป ตอนนี้เธอก็มีความสุข อดีตเก่าก่อนกับคนรักเก่าคนแรกก็ยังคงผลิบานสวยงามเสมอ แต่ก็ยังขึ้นชื่อว่าอดีต แคโลรีนมาที่นี้เพียงเพื่อจะยืนยันกับตัวเองว่า ตนนั้นอยู่ได้โดยใช้ความทรงจำอันดีงามตลอดหกปีหล่อเลี้ยงชีวิตไปได้ตราบจนวันสุดท้ายของลมหายใจตน
ไม่จำเป็นต้องอยู่เคียงข้างก็ได้ เพราะตอนนี้ชีวิตเธอก็มีอีกคนที่เธอต้องทุ่มเททั้งใจคอยดูแล
ลูกสาวแสนสวยของเธอ
“จะลืมกันไหม?” แคลถามพลางยกถ้วยกาแฟขึ้นจิบ นานๆ ทีถึงจะดื่มบ้างเพราะเธอคิดว่าจะให้นมลูกไปจนขวบกว่านู่นแหล่ะ
เอาให้หน้าอกย้วยไปข้าง...
“คงลืมไม่ได้หรอก รักมานานและอันที่จริงตอนนี้ก็ยังรักอยู่ แต่...” แจ็คสันลังเล ไม่รู้ว่าสิ่งนี้ควรพูดดีไหม เพราะอย่างไรถึงจะรักก็จริง แต่พอมายืนอยู่ตรงหน้ากันและกันอีกครั้งถึงได้รู้ว่ารักแบบที่เคยรักมันไม่หลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว
รักแบบอยากให้แต่ละฝ่ายอยู่ในหนทางที่เขาอยากจะอยู่
รักแบบยอมรับความจริงในโลกที่เราหมุนไปตามใจคิดเราไม่ได้
“แต่?” แคลเลิกคิ้วถาม มองผู้ชายตรงหน้าอย่างนึกสนุก ถ้ามาอีหรอบนี้สงสัยจะมีคนมาดามใจ
“แต่คงไม่อยากกลับไปครอบครองเธอในปัจจุบันน่ะ ขอได้รัก ได้กอด ได้ซบ ได้ใกล้กัน แค่กับคนเมื่อหกปีที่แล้วก็อิ่มเอมพอแล้ว บอกตรงๆ ว่าตอนแรกฉันก็กลัวนะแคลว่าถ้ามาเจอเธอแล้วคงทำใจไม่ได้ถึงได้ไม่มาเจอตั้งแต่เธอมาถึงเกาหลีแรกๆ แต่พอเอาเข้าจริงพอได้มาเจอหน้ากันแล้วฉันก็แค่อยากจะถามสารทุกข์สุขดิบความเป็นไปของเธอเท่านั้นเอง...มัน...ไม่รู้สิ...มันยังมีใจแต่ไม่เหลือไว้ให้กันในปัจจุบันแล้ว”
“เรารักตัวตนในอดีตของกันและกัน” แคลสรุปให้ ง่ายๆ สั้นๆ
“ทั้งๆ ที่เราก็ไม่ได้เปลี่ยนไป” แจ็คสันพูดเองก็แย้งคำตัวเอง ยิ่งพูดยิ่งงง
“เราไม่เปลี่ยน แต่เวลามันไม่หมุนกลับนี่ ฉันหมุนกลับไปไม่ให้โดนข่มขื่นไม่ได้ ฉันหมุนกลับไปไม่ให้มีเอวาไม่ได้ เพราะฉะนั้นตลอดระยะที่เราห้างกันไป...อ่า ก็เกือบสิบเดือนแล้วน่ะ ฉันก็ทุ่มเทให้กับแค่เอวาถึงบางครั้งจะคิดถึงนาย แต่นายก็เหมือน...เลือนรางน่ะ ไม่สำคัญเท่ากับลูกของฉันอีกแล้ว”
“ฟังอย่างนี้ก็เจ็บแฮะ” แจ็คสันพึมพำ ก่อนบอกอีกฝ่ายบ้าง
“อันที่จริงมาวันนี้เพื่อเคลียร์ตัวเองให้แน่ชัดน่ะ ฉันไม่เจ็บไม่ปวดกับความรักเก่าของเราอีกแล้ว เพราะฉะนั้นนับจากวันนี้ไปฉันจะทุ่มสุดตัวไปที่อนาคตคนใหม่ของฉัน”
“ยินดีด้วย” แคลยิ้มรับอย่างเข้าใจ เธอเองก็จะทุ่มทั้งตัวให้กับอนาคตคนใหม่ของเธอด้วยเช่นกัน...ลูกสาวของเธอ
“ผู้ชายล่ะ”
“ก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่” แคลยักไหล่แถมชักอยากจะเห็นอนาคตของคนตรงหน้าเหลือเกิน
“เป็นใบ้นะ”
“อันนี้ตกใจแฮะ” แคลเบิกตากว้างกับคำบอกเล่า ทีนี้เป็นฝ่ายแจ็คสันยักไหล่บ้าง
“แต่น่ารักมาก”
“หืม? ก็ขอให้โชคดีแล้วกันนะ เจ้าเด็กแก่แดด”
“เช่นกัน ยัยป้า”
ตะกอนที่อยู่ก้นบึ้งสุดน่ะมันเป็นแค่ตะกอนใสๆ เสียแล้ว ถึงมีก็มองไม่เห็น ไม่สร้างความรำคาญ ไม่สร้างความเจ็บปวด ก็เติมน้ำให้มันเต็มต่อไปทั้งๆ ที่ข้างล่างมีตะกอนนั่นแหล่ะ ชีวิตคนเราจะมาทำให้ใสชัดไปเสียทุกอย่างก็คงทำไม่ได้ ความรักดีๆ งามๆ ก็คงเก็บไว้ในความทรงจำไม่ทิ้งมันไปหรอก แต่น้ำที่มันพร่องไปแล้วก็คงต้องหามาเพิ่มมาเติมหล่อเลี้ยงชีวิตของแต่ละคนกันต่อไปใหม่
เพราะฉะนั้นอีกครึ่งของหัวใจที่มีแบบรับประกันคุณภาพมากกว่าครั้งก่อนจะมีเหลือไว้ให้เจ้าเด็กใบ้คนเดียวเท่านั้น...
รอพี่ก่อนนะ คนดีของพี่
***********
ขอปรับเปลี่ยนไทม์ไลน์นิดหน่อยนะคะ
ซอว์ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกของทั้งคู่อย่างไรดี
เอามาจากชีวิตจริงน่ะค่ะ
ซอว์รักรุ่นพี่คนหนึ่งมาตั้งแต่ มอหนึ่ง ปัจจุบันสิริรวมเวลาแล้วคือ 10 ปี
ตอนนี้ก็ยังรักอยู่ รักเหมือนเดิม ความรู้สึกก็เหมือนเดิม พี่คนนั้นเคยถามสมัยชอบใหม่ๆ ว่าทําไมถึงไม่คบกัน
อืม....มันก็พูดยาก มันไม่ใช่ความรักแบบต้องเอามาครอบครองน่ะค่ะ
แต่มีความสุขดีนะคะ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ก็ยังคงพูดคุยติดต่อกันอยู่
ซอว์เลยเขียนออกมาแนวๆ นี้ ไม่งงเนอะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
