หวานเป็นลมขมเป็นยา 2
‘นอนคนละบ้าน!’“เฮ้ย! ไหงงั้นล่ะเด็กใบ้ นี่พี่กลับมาแล้วจะไม่ให้นอนด้วยได้ไงอ่ะ!”
‘ไม่ได้นอนด้วยกันตั้งสองอาทิตย์ยังอยู่ได้เลย’ ข้อความตอบกลับจากเด็กน้อยหน้ายุ่งทำเอาแจ็คสันกลายเป็นใบ้ไปซะแทน คนร่างหนาอ้าปากแล้วหุบอ้าแล้วหุบอยู่สองสามรอบได้เพราะไม่คิดว่าเจ้าตัวเล็กแสนรักตรงหน้าจะเล่นมุกนี้ด้วย แถมพวกพ่อๆ แม่ๆ ก็ไม่ยอมช่วยด้วย เอาแต่อมยิ้มตักข้าวกินกันไม่สนใจความลำบากของคนที่กุมปากเวลาอ้าปากตักข้าวไป กุมท้องเวลากลืนข้าวลงท้องไปอย่างแจ็คสันสักนิด!
เล่นเอาซะอ่วมเลย ตัวเล็กๆ แขนขาเล็กอย่างนี้ไม่รู้ว่าไปขุดเอาแรงที่ไหนมา เขียวช้ำไปทั้งตัวเลย ฮึ่ม! เดี๋ยวจะทำรอยคืนให้เต็มทั้งตัวเลยคอยดู!
แต่...ตอนนี้ขอนอนห้องเดียวกับเจ้าตัวให้ได้ก่อนเถอะ
“ตอนนั้นพี่มีธุระนี่น่า” แจ็คสันบอกเสียงอุบอิบ ตอนนี้ตัวเหลือเท่ามดแล้ว น้องแบมจะบีบก็ตาย! จะขยี้ก็ตาย! ทางไหนก็ตาย!
“หึ” น้องแบมส่งเสียงในลำคอแค่หนึ่งคำสั้นๆ ปรายตามองคนตัวโตที่ตักข้าวเข้าปากได้ทีละสามเม็ดแล้วก็สงสารอยู่ หน่อยนึง ต่อให้เจ้าตัวจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังหมดแล้วก็เถอะ...แบมแบมยังโกรธ งอน หงุดหงิด น้อยใจ และ...
หึงยอมรับว่าใจมันหล่นตุบลงไปกองกับพื้นตอนที่พี่แจ็คสันบอกว่า หายไปถามใจตัวเองว่ายังเจ็บปวดกับรักเก่าอยู่ไหม เพราะถ้ายังเจ็บอยู่จะไม่ทำให้แบมแบมเจ็บไปด้วยหากตัวเองมาฝืนสานต่อกับแบม...มันหมายความว่า...ถ้าพี่แจ็คสันลืมคุณแคลได้แล้วก็จะอยู่กับแบมแบมอย่างนี้ตลอดไป...แต่ถ้าไม่ล่ะ? ถ้าพี่แจ็คสันเลิกที่จะเก็บความเจ็บปวดไว้อยู่ก็จะเดินไปจากคนๆ นี้โดยไม่ถามความสมัครใจกันเลยหรืออย่างไร?
ทำไมแบมจะทนไม่ได้ล่ะ...ทำไมแบมจะทนเป็นเครื่องมือช่วยลดความเจ็บปวดของพี่ไม่ได้ล่ะ...ทำไมพี่ไม่ถาม ทำไมพี่ไม่ปรึกษา
ก็ถ้าอยากจะรักกันจริงๆ
อดีตก็คืออดีตสิ
“ที่รักครับ” แจ็คสันเอ่ยเสียงอ่อน ค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือเล็กอย่างไม่อายสายตาพ่อๆ แม่ๆ ก็แหม...พวกคนโตๆ เขาหนีออกไปจิบชาหลังอาหารที่หลังบ้านกันแล้วเรียบร้อยนี่ เหลือแต่พี่แจ็คกับน้องใบ้ยืนล้างจานกันสองคน
ฟึ่บ!
น้องแบมชักมือกลับเหมือนโดนของร้อน หันมาถลึงตาใส่คนตัวโตกว่าแถมกัดปากขัดใจไปอีกหนึ่งดอก พี่แจ็คสันน้ำตาแทบตกใน ทำไมคนตัวเล็กถึงได้ขู่ฟ่อๆ ใส่กันได้ลงคอหนอ ซิกๆ
“อย่าโกรธพี่เลยคนดี...พี่...พี่สัญญาว่าต่อจากนี้พี่จะไม่ไปไหนอีกแล้ว” แจ็คสันกระซิบแผ่วเบา อยากจะทำให้มั่นใจจริงๆ แต่ตอนนี้ก็ทำได้แค่พูดอย่างเดียวก่อน ก็คนตัวเล็กยังไม่หายโกรธกันเลยนี่นะ เรื่องการกระทำยืนยันคำพูดนี่คงต้องรอเจ้าตัวหายโกรธก่อนเสียแล้ว
“แบมแบมครับ...เด็กใบ้ของพี่ คนดี...ที่รัก” มาหมดทุกสรรพนาม แบมแบมล้างจานไปกัดปากข่มใจไม่ให้ใจอ่อนไป พยายามไม่ใช้สายตากลมๆ มองหน้าบวมๆ ของอีกคนเพราะฤทธิ์หมดของตัวเอง พยายามสูดลมหายใจตั้งสติดีๆ ไม่หลงคารมง่ายๆ
ไม่อยากนอนร้องไห้เป็นอาทิตย์ๆ อีก!!
“หายโกรธเถอะคนดี พี่คิดถึง อยากกอด อยากหอม อยากจูบ...พี่ใกล้จะบ้าแล้วนะ” แจ็คสันส่งหมัดฮุคไปอีกหนี่งดอก คนโดนง้อเลยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เช็ดมือกับผ้าเช็ดมือข้างๆ อ่างล้างจานแล้วจับมือหนาขึ้นมา
“หายโกรธ...เอ๊ะ?” ตอนแรกแจ็คสันก็ดีใจนึกว่าน้องจะยอมยกโทษแล้ว ที่ไหนได้ร่างเล็กกำลังใช้นิ้วชี้เขียนบางอย่างลงบนฝ่ามือตัวเองอยู่
“ไม่...ได้...โกรธ...แต่...เสีย...ใจ...ที่...หาย...ไป...ไม่...บอก...โถ่ ที่รักครับ พี่ขอโทษจริงๆ” แจ็คสันอ่านที่ละพยางค์ที่น้องเขียนให้ พอเงยหน้าขึ้นมาจะสบตากลมโตที่หลงใหลก็ต้องสะดุ้งสุดตัวที่เห็นน้ำใสๆ ไหลลงมาไม่ขาดสาย แขนแกร่งไม่รอช้าจัดการรวบร่างตรงหน้ามาไว้ในอ้อมกอดทันทีอย่างหวงแหน
ทำน้องเสียน้ำตาจนได้...“พี่ขอโทษ ขอโทษเป็นร้อยครั้งพันครั้งก็ได้ แต่อย่าร้องไห้อีกเลยนะคนเก่ง ขอให้ต่อจากนี้มีแต่รอยยิ้มนะครับ พี่จะทำทุกอย่างทำทางให้เด็กใบ้ของพี่มีแต่รอยยิ้มนะครับ” แจ็คสันปาดน้ำตาให้น้องอย่างแผ่วเบา แบมแบมก็ได้แต่กำชายเสื้อพี่ไว้แน่นไม่ขัดขืนอีกต่อไปแล้ว
น้องแบมก็คิดถึง...เด็กใบ้คนนี้คิดถึงอ้อมกอดของพี่แจ็คสัน“เพราะฉะนั้นคืนนี้ให้พี่นอนกอดแบมแบมนะครับ นะ” แจ็คสันได้คืบจะเอาศอก น้องหยุดสะอื้นไปพักหนึ่งก่อนตวัดสายตาขึ้นมามองอีกครั้งก่อนจะยกยิ้มหวานให้คนมองหัวใจเต้นลิงโลดไปหลายยก
“ตกลงใช่ไหม? หืม?” แจ็คสันถามย้ำเพราะรอยยิ้มหวานๆ ที่ส่งมาก็แปลได้อย่างเดียวว่าน้องยอมแล้ว
แบมแบมไม่ได้พยักหน้าหรือส่ายหน้าปฏิเสธกลับจูงมือคนตัวโตกว่าขึ้นมาบนห้องนอน คนที่รอท่าอยู่แล้วมีหรือจะหยุดขัดขืนหรือสงสัยอะไรเดินตามต้อยๆ ไปอย่างเพ้อๆ นึกอยู่ว่าจะจัดการคนที่ทำหน้าตัวเองบวมอย่างไรดี แต่ที่แน่ๆ คือคืนนี้คงไม่นอน
หึหึ
“เด็ก...ใบ้ เฮ้ย!!”
ปั้ง!!
จู่ๆ ฝันก็ดับสลาย เด็กน้อยก้าวเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็วปล่อยให้คนเพ้อฝันอยู่มองตามตาค้าง เห็นก็แต่หลังไวๆ และบานประตูที่ปิดลงอย่างไม่มีทีท่าว่าจะแง้มออกมาอีกครั้ง
เด็กใบ้เล่นกูแล้วไง
ฟึ่บ!
กระดาษหนึ่งใบถูกสอดมาใต้ช่องว่างระหว่างพื้นกับประตู
‘ผมไม่เด็กแล้วครับ นอนคนเดียวได้ คุณแจ็คสันก็กลับไปนอนคนเดียวนะครับ ก็นอนคนเดียวมาได้ตั้งสองอาทิตย์แล้ว’มาเต็มเลย...ทั้งผมทั้งคุณแถมประโยคเหน็บต่อท้าย
งานยากแล้วทีนี้...แจ็คสันหวัง กลับไปนับหนึ่งใหม่เลยไหมล่ะ...
************
คึคึ
กรรมใดใครก่อ...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
