I don't know what's driving me to put this in my head.
Maybe I wish I could die, maybe I am dead
ตอนที่๓ สู่จุดเริ่มต้นคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด ท้องฟ้าขุ่นมัวราวกับว่ามีเรื่องขุ่นเคืองใจ ดลยืนมองจากระเบียงห้องด้วยความรู้สึกกระวนกระวายใจอย่างบอกไม่ถูก หลายๆเรื่องประดังเข้ามา ทั้งเรื่อง…ที่เขาฆ่าคน ไม่สิ…มันไม่ใช่คนด้วยซ้ำ เขากัดริมฝีปากจนช้ำ มันจะตายหรือยัง? จู่ๆริ้วความกลัวก็เข้ามาเกาะกุมจิตใจจนร่างสั่นสะท้าน จะเกิดอะไรขึ้น หากว่ามันตามมาจองเวรเขาอีก ฉับพลันนั้นเขานึกไปถึงเด็กในท้องของแนน…เมื่อชั่วโมงก่อน เขาติดต่อคู่ขาไปแล้ว
‘แนนท้องเหรอ’
‘ใช่ ดลจะรับผิดชอบแนนรึเปล่า…’
‘รับสิ ถ้าเป็นลูกของดลจริงๆ’
‘พี่หาว่าแนนโกหกเหรอ แนนนอนกับดลแค่คนเดียว…ได้ งั้นก็รอจนกว่าเด็กจะคลอด จะได้รู้กัน’
ส่วนลึกในใจเขารู้ดีว่านั่นเป็นลูกของเขาแน่ๆ ความจริงแล้วดลอยากให้แนนไปเอาเด็กออก แต่กลับกลัวขึ้นมา เด็กนั่น…เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา เลือดเนื้อจริงๆ ไม่ใช่กาฝากแบบสิงห์ เขาจะทำได้ลงจริงๆหรือ?
เขากลับเข้ามาในห้องด้วยความรู้สึกหนักหน่วง ชีวิตของเขา…เปลี่ยนไปมากเหลือเกิน เขานอนขดตัวอยู่บนเตียง จมหายไปในห้วงความฝัน…เป็นฝันที่แปลกประหลาด…เขาได้พบกับ…เด็กคนหนึ่งที่นั่งคู้ตัวอยู่ในความมืด ไหล่สั่นสะท้าน เนื้อตัวสกรกมอมแมม…จากเลือด ดลหายใจติดขัดกับภาพที่เห็น
“ไอ้หนู…”เขาเรียก แต่มันกลับส่งเสียงฮือๆออกมาเหมือนกับทรมาน
“เฮ้…”เขาเดินเข้าไปใกล้ พอดีกับที่เด็กคนนั้นหันหน้ามา เขาผงะถอยหลังทันที เพราะใบหน้าเน่าเฟะ บอบช้ำจนดูไม่ออก
“ผมทรมาน…”เสียงนั้นพึมพำ ดลขยับเข้าไปใกล้เมื่อตั้งสติได้แล้ว
“ทรมาน…เหลือเกิน”แล้วมันก็กอดตัวเองแน่นโยกตัวไปมา ส่งเสียงฮือๆ ดลมองไม่เห็นใบหน้า แต่เขากลับรู้สึกทรมานไปด้วย ทรมานจนต้องทรุดตัวนั่งลง
“อย่า”เขาพึมพำเมื่อเด็กนั่นคลานเข้ามาใกล้ น้ำเลือดน้ำหนองไหลเปรอะเป็นทาง
“ต้องการอะไร”เขาล่ะลำล่ะลักถาม
“หลุดพ้น”มันตอบกลับมาเบาๆ เหมือนมีมือที่มองไม่เห็นมาบิดลำไส้ในท้องจนเขาปวดแปลบ หายใจไม่ค่อยออก หัวสมองตื้อตันไปหมด
“หลุดพ้นจากอะไร…”เด็กนั่นไม่ตอบ เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา กอดตัวเองอีกครั้ง สีหน้าบิดเบี้ยวดูทรมานจับใจ ผมจ้องมองอย่างหวาดกลัว เสียงร้องไห้ของเด็กตรงหน้าราวกับบาดลึกลงไปในใจของเขา ทำให้ปวดแปลบในอก เมื่อเด็กคนนั้นเงยหน้ามามอง ดลถึงกับผงะอีกครั้ง เพราะใบหน้านั้น…เหมือนใบหน้าของเขาเมื่อตอนเด็กไม่มีผิด
“ผมทรมาน…พี่…หยุด…”เกิดเสียงติดขัดในลำคอ ก่อนที่เจ้าเด็กนั่นจะบิดตัวไปมาเหมือนมีตัวประหลาดที่มองไม่เห็นมาบีบรัด ผมถอยหลังอย่างหวาดผวา นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
‘อย่าทำร้ายสิงห์ไปมากกว่านี้เลย’เสียงของหมออาคมดังแว่วมากับสายลมก่อนที่ภาพตรงหน้าจะเปลี่ยนไป เป็นภาพที่เขาทำร้ายสิงห์อย่างโหดร้าย ทั้งในอดีตชาติและปัจจุบัน และเขาร่วงหล่นลงมาในความเวิ้งว้างแสนทรมาน จับต้นสายปลายเหตุไม่ถูก ตายังคงปิดแน่น น้ำตาไหลนองหน้าอย่างไม่รู้ตัว รับรู้ได้ว่าร่างกายสั่นเทา แต่…ที่ชัดกว่านั้น เขากลับรับรู้ว่ามีบางอย่างอยู่บนเตียงเดียวกับเขา เพียงแค่ได้กลิ่นเหม็นเน่าก็ทำให้เขาแทบอ้วก เขาหวาดกลัวที่จะลืมตาขึ้นมองเหลือเกิน
“…”เสียงลมหายใจหนักหน่วง ฟืดฟาดราวกับหายใจยากลำบากดังอยู่ใกล้ๆ ดลใจเต้นถี่รัว ความหวาดกลัวเกาะกินจนไม่กล้าขยับ
“…ลืมตา”
คำสั่งดุดันไม่ทำให้เขาตกใจได้เท่าน้ำเสียงคุ้นเคย เสียงแบบนี้…ไอ้สิงห์ชัดๆ ดลตัวสั่นเหมือนลูกหมา โอ พระเจ้า! มันยังไม่ตาย มีความดีใจอยู่แค่น้อยนิดเท่านั้น เพราะความหวาดกลัวได้ยึดพื้นที่ไปหมด
“กูบอกให้ลืมตา”มันคำรามเสียงดังมากขึ้น ดลเลียริมฝีปากที่แห้งผาก ก่อนจะจิกเล็บลงบนฝามือที่กำแน่นของตน …เขาฝันอยู่หรือ? ดลค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น
“…!”เขาไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต เขาอยากตะโกนออกมาแต่ก็ร้องไม่ออก ชายตรงหน้าคือสิงห์แน่นอน ร่างกายที่ถูกแทงนั้นดูเหมือนแผลเน่าเปื่อย และใบหน้า….ใบหน้าของมันเหมือนกับในความฝันเมื่อนานมาแล้ว ใบหน้าที่อัปลักษณ์น่าเกลียดจนเขาไม่อยากมอง
“ดีใจไหม ที่เห็นกู”มันคำรามต่ำ ยกมือเน่าๆเขียวคล้ำขึ้นมาลูบใบหน้าฟอนเฟะของตัวเอง
“ทะ ทำไม…”
“ทำไมกูไม่ตายน่ะเหรอ…อย่าลืมสิ ว่ากูเป็นปีศาจ ครึ่งนึงกูเป็นปีศาจ…แบบที่มึงเกียดไง”มันแย้มยิ้มโหดเหี้ยม ดลได้แต่นอนตัวเย็นเฉียบ มันจะตามมาฆ่าเขาหรือเปล่า?
“ไม่หรอก”มันตอบขึ้นมาเหมือนได้ยินความคิดของเขา
“กูไม่ฆ่ามึงหรอก…เรื่องของกูกับมึง ต้องจบแค่ในชาตินี้ กูเหนื่อยแล้ว…”หางเสียงฟังดูเศร้าสร้อย
“กู…อภัยให้มึงก็ได้ทุกอย่าง กูไม่โกรธแค้นแล้ว เราหายกัน”ดลพูดตะกุกตะกักขึ้นมา สิงห์หัวเราะเบาๆ
“แล้วที่มึงทำกับกูล่ะ จะชดใช้ยังไง”
“ขอโทษ”พูดพลางเลียริมฝีปากที่แห้งผาก
“นั่นไม่พอหรอก ดล”
“มึงต้องการอะไร”เขาหวาดกลัวคำตอบของมันจริงๆ
“มึง…”มันยกยิ้มขึ้นมา
“แต่กูไม่เคยโกรธมึงเลยนะ”ไอ้สิงห์พูดต่อไป
“ถึงจะเกลียดมึงมาก แต่ก็เกลียดได้ไม่นาน ขนาดมึงทำกูเจ็บมาไม่รู้เท่าไหร่กูก็ยังอยากอยู่กับมึง เพราะอะไรวะ”มันฉีกยิ้มกว้างเหมือนคนวิกลจริต มันเลื่อนมือมาวางตรงหน้าท้องของเขา ฉับพลันเขาก็ปวดหน่วงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เขาบิดตัวไปมา ก่อนจะขดคู้ตัวแน่นเมื่อความเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น
เฮือก!
เขาหอบหายใจเหมือนกับว่าออกวิ่งมานาน ความเจ็บปวดหายไปแล้ว
“มึงมันปีศาจ”เขาพึมพำ แต่ปวดหน่วงในท้องขึ้นมาอีก ดลยันตัวมานั่ง ก่อนจะซุกหน้าลงกับฝามือ เหงื่อผุดเต็มใบหน้า อะไรบางอย่าง…ย้ำเตือนเขา ความรู้สึกแบบเดิม…แบบเดียวกับเมื่อตอนนั้น ตอนที่เขามีอีกคนอาศัยอยู่ในตัว เขาสะบัดหน้าไปมา ไม่ใช่ มันต้องไม่ใช่
ดลขยับตัวลุกจากเตียง ขาสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ เขาก้าวไปยังห้องน้ำ เลิกเสื้อยืดเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อขึ้นมา จ้องมองเงาสะท้อนในกระจก มองไปที่หน้าท้องของตน…ที่ขยายใหญ่ต่อหน้าต่อตาของเขา ดลอ้าปากค้างอย่างตื่นตะลึง ทรุดตัวนั่งกับพื้นอย่างเจ็บปวด
มันอยู่ในตัวเขางั้นเหรอ!?
“ไอ้สิงห์…”เขาลองเรียก มือวางลงบนหน้าท้องที่พองโต
“ไอ้…”เหมือนโลกใหม่ของตนพังทลายลงในพริบตา เขาสะอึกสะอื้นจนตัวสั่น อ้าปากหอบหายใจเพื่อรวบรวมสติ ครั้งนี้…เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดมาแน่ๆ
‘อย่าทำร้ายสิงห์ไปมากกว่านี้เลย’
เสียงของหมออาคมดังขึ้นมาอีกครั้ง แต่เขากลับไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น
“ได้…มึงบอกจบในชาตินี้ใช่ไหม…”ถ้าต้องจบ ก็ตายๆมันไปพร้อมๆกันนี่ล่ะ ดลตะเกียกตะกายออกจากห้องน้ำอย่างยากลำบาก จู่ๆเขาก็นึกถึงแนนขึ้นมา เด็กในท้องของแนน ที่เป็นเลือดเนื้อจริงๆของเขา
เด็กคนนั้นอยู่ในตัวกู หรือความจริงแล้วกูก็คือเด็กคนนั้นเสียงดังขึ้น ไม่รู้จากที่ไหน ในตัวหรือในหัว หรือแค่เขาคิดไปเอง เขาก็ไม่ทราบได้
“มึงหมายความว่าไง”ดลตะคอก รู้แบบนี้เขาน่าจะให้แนนเอาเด็กออก ดลยกมือลูบหน้าที่มีเหงื่อผุด
มึงนั่นแหละปีศาจ ไม่ใช่กูหรอกดล จิตใจมึงมันดำมืด “ไม่!มึงนั่นแหละปีศาจ”เขาพึมพำตอบกลับเสียงที่ดังอยู่ใกล้ๆ ดลรวบรวมกำลังทั้งหมดคลานออกจากห้องน้ำ
“อา…”เจ็บแปลบปลาบไปทั่วท้อง น้ำตาไหลออกมาเพราะความเจ็บปวด ตอนนี้…ไม่มีใครอยู่ช่วยเขาแล้ว หมออาคมก็ไม่อยู่ ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
“หมอ…หมออยู่ที่ไหน”เขาเรียกหาราวกับหวังว่าเจ้าของชื่อจะได้ยิน ดลกัดฟันแน่น ระหว่างที่พาตัวเองไปที่ห้องครัว เขาต้องการมีด…
ดลทรุดลงกับพื้นเมื่อขยับตัวต่อไปไม่ไหว ร่างกายปวดร้าวไปหมด เขากลอกตามองไปรอบตัว ท้องที่โตขึ้นเห็นได้อย่างชัดเจน จู่ๆเขาก็นึกถึงสิ่งหนึ่ง…ของที่หมออาคมเคยให้เขาเมื่อนานมาแล้ว แหวน…มันอยู่ที่ไหน ดลจำไม่ได้ เขาขว้างทิ้งไปตอนไหนก็ไม่รู้ เขาก่นด่าตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จะทำยังไง เขาไม่อยากให้มันเกิดมา แต่ก็ไม่อยากทำร้ายมันอีกแล้ว เพราะเขากลัวว่ามันจะกลับมาเอาคืน
มึงหนีกูไม่พ้นหรอกพ้นสิ มันต้องพ้น!
เขารวบแรงอีกครั้ง ก่อนจะคลานไปยังห้องครัว ใช้มือยึดกรอบประตูก่อนจะดึงร่างหนักๆของตัวเองให้เคลื่อนที่ ทุกสัมผัส…นั้นเจ็บปวดจนเนื้อตัวสั่น เขากำลังต่อสู้กับไอ้สิงห์ ดลหอบหายใจโซซัดโซเซใช้มือยึดโต๊ะไว้ได้ เขายกกำปั้นทุบลงที่หน้าท้องของตน ถึงเขาจะเจ็บ มันก็เจ็บเหมือนกัน ดลคว้ามีดปลายแหลมมาได้
ภาพน่ากลัวต่างๆนาๆทำเอาดลประสาทหลอนไปพักใหญ่ มือไม้สั่นด้วยความกลัว เขากำด้ามมีดด้วยมือทั้งสองข้างที่สั่นเทา ตาเบิกกว้างเพราะภาพต่างๆที่ยังคงฉายเข้ามาในหัว
“มึงกับกูตายไปพร้อมๆกันนี่แหละ จะได้จบๆเรื่องไปซะ”ดลสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะกดมีดปลายแหลมลงมาบนหน้าท้องของตนเต็มแรง
เขาดิ้นพล่านด้วยเจ็บปวด มีดปลายแหลมยังคงปักคาอยู่ที่หน้าท้อง เลือดไหลทักออกมาจากปากแผล ดลมือไม้สั่น ปากสั่นคอสั่นไปหมด
“อา..”เขาหอบหายใจ รู้สึกอ่อนเปลี้ย หัวใจยังคงกระหน่ำเต้นแรง
มันตายหรือยัง ไอ้สิงห์มันตายหรือยัง กูตายยากเขาดึงมีดออกจากหน้าท้อง ปวดเสียวแปลบปลาบจนต้องร้องครางออกมา ก่อนจะรวบแรงแทงลงมาที่หน้าท้องของตัวเองอีกครั้ง ร่างกายเกร็งกระตุกขึ้นมาทันที ไม่มีแม้แต่เสียงร้อง เขาทิ้งมือเปื้อนเลือดอย่างอ่อนแรง ในหัวขาวโพลน น้ำตาไหลนองหน้า
ทรมาน….
ภาพตรงหน้าเบลอไปหมด…แยกไม่ออกว่าความจริงหรือความฝัน เขาเห็นไอ้สิงห์ยืนมองเขาอยู่ ร่างกายของมันเหมือนกับในฝัน ฟอนเฟะและเน่าเหม็น ใบหน้าอัปลักษณ์ไม่น่ามอง แต่เขาก็ไร้เรี่ยวแรงเบนหน้าหนี…อะไร?…มันไม่ได้อยู่ในท้องเขาหรอกเหรอ?
กูจะรอมึงนะ ดลรอ…รออะไร มันพูดถึงอะไร
ไม่ว่านานแค่ไหนก็จะรอ มันพูดอะไรของมัน
อย่างที่เคยบอก…ครึ่งหนึ่งกูเป็นของมึง “กู…”ดลหายใจติดขัด ภาพตรงหน้าเริ่มขาวโพลน อา…เขาหายใจไม่ออก ตะเกียกตะกายกอบโกยแค่ไหน ก็ทำไม่ได้
กูไม่เข้าใจที่มึงพูดเลย
...อึก…ทำไมทุกอย่างถึงเป็นสีขาว แล้วทำไมเขาหายใจไม่ออก ร่างกายไร้เรี่ยวแรงจนไม่สามารถขยับได้เหลือเพียงลมหายใจรวยริน วูบสุดท้ายเขานึกถึงเด็กในท้องของแนนอีกครั้ง…
เด็กคนนั้นอยู่ในตัวกู หรือความจริงแล้วกูก็คือเด็กคนนั้นไอ้สิงห์ที่เคยอยู่ตรงหน้าเขาหายไปแล้ว…แต่เขาก็ทันเห็น…รอยยิ้มอบอุ่นของมัน …ทำไมล่ะ? ทำไมมันไม่เกลียดเขา…
BTC.
ตอนหน้าคาดว่าคงจบแล้วค่ะ มีใครเดาเรื่องได้บ้างไหม
หัวข้อ: {เรื่องสั้น}Mpreg ``Evil Boy ปีศาจร้ายคือลูกของผม!?[๓สู่จุดเริ่มต้น P.3] 28-10- (อ่าน 24150 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก