I'm friends with the monster that's under my bed
Get along with the voices inside of my head
From :song Monster
ตอนที่๒
ณดลรีบขี่รถกลับมาที่หอ ในอกเต้นถี่รัวเขากังวลไปหมด กังวลว่าจะหนีเจ้าเด็กปีศาจนั่นไม่พ้น เขารู้สึกไม่ค่อยดีแต่เขาก็ไม่รู้ว่ามาจากสาเหตุอะไร เขาเองก็ไม่ได้ใจร้ายเสียหน่อยบ้านคนจีนหลังนั้นก็ออกจะใหญ่โต เขาเชื่อว่าเจ้าเด็กนั่นจะเติบโตอย่างสุขสบายแน่นอน แต่ถึงอย่างนั้นอะไรบางอย่างก็ทำให้เขาไม่สบายใจอยู่ดี ดลกลับมาถึงห้องก่อนจะล้มตัวลงบนเตียง กลิ่นนมเด็กยังคงอวลอยู่ใกล้ๆ คงเป็นเพราะขวดนมที่หกอยู่บนพื้น แต่เขาก็ไม่ใส่ใจ ก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
…หมอกสีขาวบดบังการมองเห็น ดลไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน ราวกับสถานที่แห่งนี้เวิ้งว้างไม่มีที่สิ้นสุด
“หมออาคม?”เขาเปล่งเสียงออกมาเบาๆ เมื่อเห็นร่างที่อยู่ตรงหน้า สีหน้าของอีกคนเรียบเฉยจนยากจะคาดเดา มีเพียงริ้วรอยบนใบหน้าที่บ่งบอกว่าหมออาคมดูเปลี่ยนไป
“รู้ไหม…ว่าเอ็งน่ะโง่”น้ำเสียงแผ่วเบาแต่เจือไปด้วยความกังวล เขาขมวดคิ้วอย่างงุนงง หมายความว่าไง
“หมอหมายถึงอะไร”
“ข้าบอกให้เอ็งดูแลเขาให้ดีไม่ใช่เหรอ เฮ้อ ยิ่งแก้ก็เหมือนยิ่งผูก คราวนี้ข้าช่วยเอ็งไม่ได้แล้ว”ดลขมวดคิ้วเขาที่ว่านั่นหมายถึงไอ้เด็กปีศาจนั่นน่ะเหรอ
“มันไม่ใช่ลูกของผม…ผมดูแลมันไม่ได้หรอก”เขาพูดเสียงดัง
“ทุกอย่างยังไม่จบหรอกนะ ณดล…”น้ำเสียงที่อ่อนลงของหมออาคมทำให้เขาชะงัก ความรู้สึกอดกลั้นแล่นริ้วผ่านเข้ามาในอก
“หมอบอกผมได้ไหมว่าผมทำเวรทำกรรมอะไรหนักหนา ทำไมมันถึงไม่จบ”ชายหนุ่มทรุดตัวร้องไห้ออกมาอย่างคับแค้นใจ แค่นี้ยังทรมานเขาไม่พออีกเหรอ หมออาคมทอดสายตามองมายังชายหนุ่มที่ดูทุกข์ใจเหลือแสน ก่อนจะตัดสินใจพาชายหนุ่มตรงหน้าท่องไปยังความทรงจำที่ถูกฝังไว้ลึกสุดของจิตใต้สำนึก ภายนอกดูเหมือนดลแค่นอนหลับตาอย่างสงบ แต่ความจริงนั้นต้องตั้งจิตให้มั่นถึงจะสามารถเข้าไปในห้วงทรงจำของอดีตชาติได้
.....เสียงจิ้งหรีดร้องระงมดังเข้ามาในหู เป็นค่ำคืนที่เงียยสงัดปราศจากเค้ารางของความชั่วร้าย ชายฉกรรจ์แฝงตัวอยู่ใต้เงาพุ่มไม้ ในมือถือมีดเล่มใหญ่ไว้มั่น มันถูกจ้างให้มา'ฆ่า'ไอ้สิงห์หนุ่มหล่อประจำหมู่บ้าน มันไม่แปลกใจนักที่มีคนสั่งมาเพราะเจ้าของคำสั่งนั้นเป็นชายหนุ่มรูปหล่อไม่แพ้กัน แต่เพราะว่าทั้งคู่ต่างหมายปองหญิงคนเดียวกันถึงได้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
มันกระชับมีดในมือเมื่อได้ยินเสียงย่ำเท้าของไอ้สิงห์ดังอยู่ไกลๆ
สิงห์เพิ่งกลับมาจากในเมืองเขาซื้อผ้าเนื้อดีมาด้วย ไม่ใช่สำหรับหญิงสาวแต่เป็นสำหรับชายหนุ่ม เขาซื้อมันมาเพื่อไอ้ดล ที่เห็นเขาเป็นศัตรูหัวใจทั้งๆที่เขากับมันเคยสนิทเล่นหัวกันมาตั้งแต่เด็ก แปลกเหลือเกินที่ตัวเขารู้สึกกับเพื่อนคนนี้มากกว่าเพื่อนคนอื่น
สิงห์เองไม่รู้ว่าคืออะไรแต่ความรู้สึกนี้เป็นเหตุที่ทำให้เขาลงมือเกี้ยวแม่ศรีสาวงามประจำหมู่บ้าน เขารู้ว่าหล่อนเองชอบพอเขาอยู่และคงเป็นการดีที่จะดึงหญิงสาวออกมาจากไอ้ดล เขาไม่ต้องการให้มันคบกับศรีเลย หรือนี่คืออาการหวงเพื่อนกัน แต่การกระทำของเขากลับไปขัดใจมันเข้า ไม่คิดว่ามันจะหลงหล่อนมากขนาดนั้น มากถึงขั้นตัดเพื่อนกับเขา เพื่อนที่เคียงข้างมันเสมอ ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดหัวใจกับการกระทำของดล แต่ความรู้สึกของเขาก็ยังมากเหมือนเดิม..
สิงห์เป็นคนค่อนข้างระวังตัวเพราะฉะนั้นเขาจึงได้ยินเสียงเคลื่อนกายในพุ่มไม้ตรงหน้า เขาล้วงเข้าไปในย่ามเมื่อเดินเข้าใกล้สมทบพุ่มไม้มากขึ้น และทันใดนั้นร่างกำยำก็โผล่มาจากเงามืด พร้อมกับเงื้อแขนขึ้นสูง สิงห์เอี้ยวตัวหลบแต่ก็ไม่พ้นคมมีด เขาโดนฟันที่แขน แผลไม่ลึกมากแต่ก็ทำให้เขาเลือดอาบ สิงห์คว้ามีดในย่ามออกมาได้ทันระหว่างที่พลิกตัวหลบอีกครั้ง เขาจ้วงแทงเข้าที่หน้าท้องของมือมีด ร่างของมันทรุดลงและเขากดด้ามมีดไว้เพื่อเพิ่มความเจ็บปวดให้แก่มัน
“บอกกูมา ใครสั่งให้มึงมาทำร้ายกู”เขากระซิบเสียงเหี้ยม
“พ...พี่ดล”มันรีบตอบอย่างกลัวตาย เขารับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่กัดกินอยู่ภายในตัว นี่มันถึงขั้นอยากฆ่าเขาเลยเหรอ หึ สิงห์ก้มลงไปหาคนที่นอนกุมท้องอยู่
“กูจ้างมึงสองเท่า ไปลากตัวไอ้ดลมาให้กูที่กระท่อมท้ายป่า ถ้ามึงพามันมาได้กูจะไม่เอาเรื่องมึง”สิงห์เองก็มีพรรคพวกอยู่บ้าง มือมีดพยักหน้าอย่างกลัวตายก่อนจะค่อยๆพยุงร่างบาดเจ็บของมันหายไปยังทิศตรงกันข้าม
...ไอ้ดล กูผิดหวังในตัวมึงจริงๆ ระหว่างที่สิงห์เดินไปที่กระท่อมท้ายป่านั้น อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา เขาเช็ดมันออกลวกๆ ไม่รู้ว่าความรู้สึกแสนทรมานที่เกิดขึ้นนี้มาจากไหนมากมาย แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็บอกได้ว่าไอ้ดลมันรักแม่ศรีจนยอมสั่งฆ่าเขา!
สิงห์จะไม่ปรานีมันแน่ ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้โกรธมากมายขนาดนี้ เขาได้แต่นั่งรอเวลา เอาผ้าพันแผลที่โดนฟันไว้เพื่อห้ามเลือด จนได้ยินเสียงย่ำฝีเท้าหนักๆหลายคู่ดังเข้ามาใกล้ ประตูกระท่อมเปิดออกพร้อมกับร่างสั่นเทาของไอ้ดล มันถูกผ้ามัดปากไว้ คนที่ลากมันเข้ามาคือชายร่างกำยำสองคนและที่ยืนเผือดซีดอยู่ด้วยคือไอ้มือมีด สิงห์ล้วงหยิบเงินออกมาจำนวนหนึ่งก่อนจะส่งให้อีกฝ่าย
“ไปได้แล้ว เก็บเรื่องนี้ไว้จนตัวตายล่ะ”เขาไล่สายตามองทีล่ะคนก่อนจะโบกมือไล่พวกมันออกไปจนหมด ก่อนจะก้มมองเพื่อนรักที่นั่งตัวสั่นเป็นลูกหมาอยู่ที่พื้น เขารู้ดีกว่าใครว่ามันน่ะแสนขี้ขลาด
“มึงทำกูเจ็บใจเหลือเกินว่ะ ไอ้ดล”เขามองมันด้วยสายตาเสียใจ มันพยายามจะพูดอะไรสักอย่าง แต่เขาไม่สนใจฟังเพราะเวลานั้นความโกรธได้ครอบงำเขาไว้แล้ว เขากระชากมันเข้ามาใกล้ก่อนจะกระซิบเบาๆ
“มึงจำได้ไหมตอนเด็กๆ กูกับมึงเล่นสนุกกันยังไง”ไอ้ดลส่ายหน้าไปมาสุดแรง แววตาฉายถึงความหวาดกลัว สิงห์โถมตัวเข้าหาเพื่อนก่อนจะฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากตัวมัน เขาไม่รู้ว่าเรื่องหลังจากนั้นเป็นยังไง แต่รู้ตัวอีกทีเขาก็ลงมือทำร้ายมันไปอย่างที่มันไม่มีวันให้อภัยเขาแน่ มันนอนคุดคู้ตัวสั่นงันงกและน้ำตานองหน้า และที่เหมือนมีดกรีดลงมากลางใจเขาคือสายตาชิงชังของมัน
“กู...กูขอโทษ”สิงห์เว้าวอนเสียงสั่นเครือ ก่อนจะคว้าเสื้อผ้าเนื้อดีที่ซื้อมาจากในเมืองมาสวมให้ไอ้ดลด้วยมือที่สั่นระริก มันไม่พูดไม่จาอะไรสักคำจนเขากลัวจนมือไม้สั่น
“กูขอโทษ แต่กู...กู...รักมึงนะ”
“แต่กู...เกลียด”แล้วมันก็พยุงร่างกายอันบอบช้ำออกจากกระท่อมไป เขาไม่ได้ร้องห้ามเพราะรู้สึกว่าหมดเรี่ยวแรงเพราะคำพูดแสนเย็นชาของดล สิงห์ร้องห่มร้องไห้ด้วยความเสียใจจนเผลอหลับไป และสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะได้กลิ่นเหม็นไหม้...และความร้อนรอบตัวที่โหมเข้ามา เขากระโจนลงจากแคร่ไม้เมื่อเห็นเปลวเพลิงล้อมเขาไว้ทุกทิศทาง
เขาตะเกียกตะกายหาทางออกอย่างหมดหวัง ...ใบหน้าอันแสนคุ้นเคยโผล่มาให้เห็นจากกรอบหน้าต่าง คนที่ยืนมองด้วยสายตาเจ็บปวด...ไอ้ดล เขาตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ ตะโกนคำขอโทษมากมาย แต่คำพูดของเขาก็ไปไม่ถึงคนที่ยืนมองเขาตายทั้งเป็นที่นอกกระท่อม...
ภาพทรงจำตัดไปที่ดลกำลังคุยกับหญิงสาวรูปงามอย่างมีความสุข เขาได้แต่งงานอยู่กินกับแม่ศรีแล้ว ถึงแม้จะรู้ว่าเจ้าตัวไม่ได้รักเขาจริงๆก็ตาม เขาดูมีความสุข...ดูเหมือนว่าแบบนั้น แต่เมื่อยามที่เขาอยู่คนเดียวเขาจะหวาดกลัวต่อเรื่องที่ได้ทำลงไป...ใบหน้าอ้อนวอนขอชีวิตของไอ้สิงห์นั้นฝังใจเขามาจนถึงทุกวันนี้ เขาไม่สามารถลืมได้เลย
...น่าแปลกที่เขาปวดแปลบในอกถึงขนาดนี้ น้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัว...ในห้วงความฝันดลเห็นไอ้สิงห์มันดูรูปหล่อตามเดิม มันมาหาเขาเพื่อขอโอกาส โอกาสสำหรับการไถ่โทษ มันบอกว่าอยากชดใช้ในสิ่งที่มันทำพลาดไป บอกอีกส่าไม่โกรธเลยสักนิดที่เขาเผามันทั้งเป็น ดลรับปากแค่เพราะอยากให้ดวงวิญญาณของมันจากไปอย่างสงบสุข...
ไม่นานนักเมียเขาก็ตั้งท้อง ดลดีใจมาก ตั้งหน้าตั้งตารอวันที่ลูกของเขาจะเกิดมา แต่แล้ว...!เมื่อเจ้าเด็กนั่นคลอด เขาก็โกรธจนแทบบ้าเพราะใบหน้านั้นเหมือนไอ้สิงห์ราวกับแกะ ความโกรธกัดกินสติของเขาไปหมดสิ้นเมื่อคิดว่าเมียของตนเล่นชู้ มันตั้งท้องกับไอ้สิงห์แน่ คิดได้ดังนั้นเขาก็คว้ามีดมาแทงเมียจนตาย เมื่อปล่อยมีดเปื้อนเลือดทิ้ง...
คำพูดของไอ้สิงห์ที่บอกว่าจะกลับมาขอโอกาส กลับมาไถ่โทษเขา...อย่าบอกนะว่าเด็กนี่คือไอ้สิงห์ที่มาเกิดใหม่ นี่เขาทำอะไรลงไป แต่เพราะความเสียใจ ความรู้สึกผิดที่ตีรวนอยู่ในอกเขาจึงโทษว่าเป็นความผิดของมัน
“มึงจะเกิดมาทำไมวะ ไอ้สิงห์”มันแค่มองหน้าเขาด้วยดวงตาใสซื่อ
“เพราะมึง...เพราะมึงทำให้เมียกูต้องตาย!”จู่ๆมันก็ร้องกระจองอแงจนเขาต้องเอาผ้ามาอุดปากมัน เขาเหมือนคนคลุ้มคลั่ง เมื่อหาทางออกไม่ได้ เขาจึงใช้มีดผ่าท้องเมียตัวเองก่อนจะจับไอ้เด็กนั่นยัดกลับไปในท้องที่มันเกิดมา เขาหยิบเข็มและด้ายมาเย็บปากแผลให้สนิท เท่านี้ ปัญหาทุกอย่างก็จบ ดลลากศพภรรยาไปที่แม่น้ำก่อนจะโยนลงไป ...
ภาพตัดไปที่หมออาคมที่มาตามหาลูกชาย...เขาได้ทราบจากความฝันว่ามันถูกฆ่าตายด้วยน้ำมือของคนที่มันรักถึงสองครั้ง ...ลูกพ่อคงทรมานสินะ...พ่อจะช่วยเจ้าเอง ...หมออาคมทำพิธีเอาดวงวิญญาณลูกชายกลับไปด้วย ดวงวิญญาณที่เต็มไปด้วยความเศร้าโศกและโกรธเคือง หมออาคมจำต้องปล่อยให้ลูกชายไปเกิด เพราะเขาไม่อยากให้ลูกชายทรมานนานนัก แต่สิงห์ไม่ได้ไปเกิด เขาวนเวียนอยู่ใกล้ๆดล คอยย้ำเตือนว่าเขาจะตามติดมันไปทุกชาติ จะแก้แค้น
“ทำไมมึงต้องฆ่ากูด้วย”ไอ้สิงห์ที่มีใบหน้าอัปลักษณ์เพราะถูกไฟครอกตะโกนตัดพ้อเขาในห้วงฝัน
“มึงทำร้ายกู...”
“ฆ่ากูทำไม”เด็กทารกตัวเขียวคล้ำนัยน์ตาฝ่าฟางเหมือนน้ำข้าวจ้องมองมา ดลเนื้อตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“มึงเป็นสาเหตุให้เมียกูต้องตาย”
“มึงไม่เคยโทษตัวเองเลย กูจะตามติดมึงไปทุกชาติเพราะกูรักมึง กูรักมึง ฮ่าๆ”เด็กทารกอ้าปากดูน่ากลัวมันพุ่งตรงมาหาเขา และจากนั่นเขาก็สะดุ้งตื่น...และพบว่าเขากำลังจะบ้า ทุกๆวันเขาจมอยู่กับความฝันแนวๆนี้ เขาร้องห่มร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว เขาต้องทำอะไรสักอย่าง มีข่าวลือว่ามีหมอผีรูปหล่อที่หมู่บ้านถัดไป เขาไปขอความช่วยเหลือ เล่าทุกอย่างให้ฟัง ต้องจ่ายไปจนเกือบหมดตัวแต่ดลก็ยอมเพราะอยากพ้นความทรมานนี้เสียที หมอผีทำพิธีกักขังดวงวิญญาณของไอ้สิงห์ไว้ตลอดกาล มันจะมาป่วนชีวิตเขาไม่ได้อีกแล้ว...ไม่มีวัน...
...และช่วงสุดท้ายของชีวิต ก่อนที่เขาจะหมดลม เขาเห็นมัน...ไอ้สิงห์..มันบอกว่าจะหาทางมาหาเขาให้ได้...
ณดลสะดุ้งตื่นขึ้นมาจากห้วงความทรงจำที่ได้เห็น น้ำตาเปรอะเปื้อนใบหน้าเป็นทาง เขาปวดแสบในอกเหมือนความรู้สึกเหล่านั้นเกิดขึ้นจริง ดลพลิกตัวนอนตะแคงคดคู้ตัวเหมือนเด็กทารก ..ภาพเหล่านั้นน่ากลัวเหลือเกิน โดยเฉพาะฉากเด็กทารกนั่น...เขาตัวสั่นขึ้นมา นึดถึงคำพูดของหมออาคมขึ้นมาว่ามันยังไม่จบ ถ้าเขา...ถ้าเขาแค่เลี้ยงมันต่อ
...เรื่องทุกอย่างจะจบไหมนะ ดลน้ำตาไหลออกมาดื้อๆ ภาพความทรงจำเหล่านั้นทำร้ายเขาเกินไป ไม่รู้ว่าความผิดของเขากับไอ้สิงห์ของใครมีมากกว่ากัน...แต่ที่แน่ๆ มันตั้งใจตามรังควานเขาตามที่พูดแน่ๆ จะมีใครช่วยเขาให้หลุดพ้นวังวนนี้ไหมนะ
...พระเจ้าครับ โปรดช่วยลูกด้วย...
ผ่านไปสามปี…ชีวิตของณดลกลับมาสงบสุขอีกครั้ง เขาเรียนจนจบได้อย่างยากลำบากเพราะทำตัวเหลวไหล จบมาก็ยังไม่ยอมหางานทำ แต่เขาก็มีความสุข มีความสุข…จนลืมไปแล้วว่าเขาเคยยุ่งเกี่ยวกับเด็กคนหนึ่งที่เคยอยู่ในร่างกายของเขา เรื่องของสิงห์หายไปจากห้วงความคิดราวกับถูกลบความทรงจำส่วนนั้นไป ในช่วงอาทิตย์แรกๆ เขาแทบนอนไม่หลับเพราะอาการหวาดผวา แต่พอนานไปเข้าความหวาดกลัวก็ค่อยๆจางหายไปเหมือนมีสายน้ำฝนมาชำระล้าง
และวันนี้เป็นอีกวันที่เขาออกมากินเลี้ยงกับเพื่อนๆ เป็นข่าวดีของไอ้ภพ มันกำลังจะแต่งงานแล้วครับ น่าอิจฉาจริงๆ ส่วนดลก็เป็นหนุ่มปาร์ตี้เต็มตัว ก็เลยไม่ได้คบกับสาวคนไหนจริงจังนัก ยิ่งดึกพวกเขายิ่งคึก ชายหนุ่มเริ่มมึนหัว รู้สึกอยากอ้วกขึ้นมา เขาจึงโซเซออกไปนอกร้านก่อนจะโก่งคออ้วกแบบไม่อายใคร
“แค่กๆ”เขาสำลักอยู่นานก่อนจะใช้หลังมือเช็ดปาก แต่อยู่ๆก็มีมือหนึ่งยื่นขวดน้ำเปล่ามาให้เขา ดลนิ่วหน้า ก่อนจะค่อยๆไล่สายตาเจ้าของขวดน้ำก่อนจะผงะถอยหลังล้มลงเหมือนคนเข่าอ่อน เพราะเด็กหนุ่มอายุราวๆสิบเจ็ดนั้นมีใบหน้าที่เหมือน....เหมือนไอ้สิงห์ เขาจำดวงตาสีดำสวยเหมือนลูกปัดคู่นั้นได้...แต่ไม่น่าใช่เพราะนี่มันเพิ่งจะสามปีเอง มันจะโตเร็วแบบนี้ได้ยังไง
มันคือเด็กปีศาจยังไงล่ะ...เสียงหนึ่งดังขึ้นมาในหัว เขากลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ เมื่อเด็กหนุ่มตรงหน้ายกยิ้มมองเขาด้วยรอยยิ้มที่ไม่น่าดู
“เป็นอะไร เข่าอ่อนเหรอ อ่อนแอจังนะ ไม่เหมือนผมเลย ตายยาก”มันนั่งยองๆลงตรงหน้าดล ที่รู้สึกหายใจไม่ค่อยออกร่างกายสั่นขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่
“...แกเป็นใคร”เขาถามเสียงสั่นเครือเพราะความหวาดกลัว
“จะใครล่ะ ก็คนที่มึงเกลียดไง”มันหัวเราะเบาๆก่อนจะวางมือลงบนหน้าท้องของชายหนุ่มตรงหน้า
“เคยอยู่ในตัวมึงด้วย”
“...”ดลเหมือนคนที่ช็อคจนพูดไม่ออก เป็นไปไม่ได้ ...ทำไมล่ะ ทำไมมันโตเร็วขนาดนี้
“จำได้หรือยัง”สิงห์ยื่นหน้าไปใกล้ๆอีกคนที่ดูเหมือนช็อคจนเอ๋อ ท่าทางแบบนี้ทำให้เขาหัวเราะออกมา
“ต่างคนต่างอยู่สิ”ดลรวบรวมคำพูด ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ สิงห์หัวเราะทันที
“ไม่ได้หรอก เราต้องอยู่ด้วยกัน เป็นแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้ว ไอ้ดล”มันยื่นมือมาแตะใบหน้าของเขาแผ่วเบา ก่อนจะโน้มตัวมาใกล้ ตัวของมันเย็น...เหมือนคนที่ตายไปแล้ว
“สงสัยใช่ไหมว่าทำไมถึงโตไวขนาดนี้”มันฉีกยิ้มกว้าง นั่นทำให้เขาไม่อยากรู้
“เพราะ...”สิงห์ยื่นหน้ามาใกล้ ก่อนจะแตะริมฝีปากลงที่ลำคอของดลเบาๆจนเขาสะดุ้งโหยงเมื่อปลายลิ้นเย็นลากไล้เบาๆ
“ไอ้คนจีนพวกนั้น...เนื้ออร่อยดี”มันยิ้มกว้างก่อนจะหัวเราะ เขาไม่รู้ว่าทำสีหน้าแบบไหนออกมา แต่รู้แค่ว่าร่างกายเย็นเฉียบด้วยความกลัวขึ้นมาทันที...แสดงว่ามันกินคน มันฆ่าคนสินะ...พระเจ้า ดลเหมือนคนหายใจไม่ออกจะขยับถอยห่างก็กลัวเกินกว่าจะทำได้เพราะร่างกายอ่อนเปลี้ยไปหมด
“แต่ไม่ต้องกลัวหรอก กูไม่กินมึงหรอกนะ...เพราะกูรักมึง”สิงห์มองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงหา จนเขานึกกลัว เขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง แต่ที่แจ่มชัดในตอนนี้คือกลัว...ไอ้สิงห์มันคือปีศาจชัดๆ
“กลับบ้านกัน”มันยิ้มให้ผม บ้านเหรอ...ดลส่ายหน้าไปมา แต่เมื่อมือเย็นๆสัมผัสเข้ากับข้อมือของเขา เขาก็ลุกตามอย่างว่าง่ายทั้งๆที่สั่นกลัว มันจะพาเขาไปที่ไหน ดลได้แต่นั่งเงียบอยู่ในรถเก่าๆเหม็นอับของมัน รถคันนั้นหยุดลงที่บ้านหลังหนึ่งที่ตั้งอย่างโดดเดี่ยว ท้ายซอยเปลี่ยวๆ มองยังไงนี่มันก็บ้านร้างชัดๆ
มันพาเขาเข้าไปในบ้าน ด้านในถูกแบ่งเป็นสัดส่วน เขาเห็นเหมือนมีห้องใต้ดินด้วย ไอ้สิงห์มันเอาไว้ทำอะไร เขากลัวคำตอบจึงมองข้ามไป ฝามือเย็นพาเขาเข้ามาในห้องนอนแคบๆ ห้องนี้เป็นห้องเดียวที่ไม่เหม็น แต่มันหอมแบบแปลกๆ ทำให้ดลเหมือนลอยล่องอยู่ในม่านหมอกบางเบา ลืมตาขึ้นอีกที ก็พบว่ามันกำลังถอดเสื้อผ้าของเขาออก
“จะ...ทำอะไร”ดลถามเสียงหวาดๆ แต่สิงห์ยกนิ้วแตะปากของเขาเบาๆก่อนจะกระซิบที่ข้างหู
“เล่นกัน...”เขาขนลุกวูบขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อร่างกายเปลือยเปล่าด้วยกันทั้งคู่ก็เหมือนว่าความร้อนจากร่างกายของดล ส่งต่อไปยังอีกคน เขาไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง รู้แค่ว่าเหมือนตัวเองถูกดึงดูดเข้าหามันอย่างประหลาด
ริมฝีปากเย็นชื้นสัมผัสไปทั่วร่างเปลือยเปล่าของอีกฝ่าย อารมณ์รุนแรงพุ่งขึ้นมาจนเขาต้องโถมตัวเข้าหาร่างที่นอนกอดเขาอยู่ด้วยอ้อมแขนอุ่น
ดลหลับตาลงเมื่อลิ้นเย็นสอดแทรกเข้ามาในโพรงปาก พร้อมกับกดจูบหนักหน่วงรุนแรงจนเขาครางฮืมในลำคอ บางอย่างที่รุกล้ำเข้ามาในตัวทำให้เขาวูบวาบร้อนผ่าวจนต้องร้องขออีกไม่รู้จบ เหมือนตัวเขาตกอยู่ในวังวนที่หาทางออกไม่เจอ เป็นสุขทั้งๆที่ในอกทุกข์ตรม ทุกวันเขาเติมเต็มให้มันและมันก็ตักตวงจากเขา จะมีใครรู้ไหมว่าเขาหายตัวไปอย่างลึกลับแบบนี้ แต่คิดได้ครู่เดียวมันก็หายไปราวกับโดนเป่าทิ้ง
“ดล...กูรักมึงนะ”สิงห์บอกเบาๆหลังจากที่ถอนตัวออกมาจากร่างอีกคนที่นอนหมดเรี่ยวแรงอยู่ใต้ร่างเขา ...ในหัวของเขาไม่ได้คิดอะไรมาก เหมือนกับรับรู้แค่ดล และกิน การตักตวงจากณดลไม่เหมือนกับการที่เขากินมนุษย์คนอื่น กับดลเหมือนเขาได้มีชีวิตจริงๆ ไม่ใช่ครึ่งคนครึ่งผีแบบนี้
“ฮื่อ...”อีกฝ่ายครางกลับมา จนเขาต้องระบายรอยยิ้มออกมา เลื่อนมือสัมผัสใบหน้าอีกคน ดีใจอยู่ลึกๆที่ไม่มีความหวาดกลัวอยู่ในนั้น มีแต่ความสงบ...สงบจนสิงห์นึกกลัว...โอ...มันช่างเหมือนแววตาในวันนั้น วันที่มันมองเขาโดนเผาทั้งเป็น ไม่ อย่าไปคิด ถึงจะแปลกใจที่จู่ๆสมองเน่าๆของเขาดันมาจำช่วงเวลานี้ได้แต่ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร
“กูทำข้าวเย็นให้แล้วนะ เดี๋ยวยกมาให้”
“ขอบใจ”มันตอบเบาๆก่อนจะยกตัวมาจูบแก้มสิงห์เบาๆ ทำให้เขายิ้มออกมา ในอกเต้นระรัวด้วยความยินดี เขาเข้าไปในครัวแคบๆ ก่อนจะยกสำรับข้าวไปให้คนในห้อง
“กินเยอะๆนะ เดี๋ยวกูมา”เขามองไอ้ดลตักข้าวเข้าปากด้วยสายตารักใคร่ เขารักมันจริงๆ จะเป็นไปได้ไหมที่เขาจะอยู่แบบนี้กับมันตลอดไป...เขาเคยถามพ่อแล้ว...แต่เขาก็อยู่ได้ไม่นาน ยกเว้นจะกลับไปหาคนที่ชุบเลี้ยงเขาเมื่อตอนที่ช่วยเขาออกมาจากการถูกกักขัง แบบนั้นเขาก็เป็นปีศาจภูติผีเต็มตัวแน่ๆ...ซึ่งเขาไม่ชอบเพราะรู้ว่าดลมันเกลียด
เขากลัวสายตาเกลียดชังของมันเหลือเกิน กลัวพอๆกับความคิดของมัน ร้ายกาจมาแต่ไหนแต่ไร
สิงห์ลงมาที่ห้องใต้ดิน เปิดประตูเข้าไปมองศพที่เริ่มเหม็นที่กองอยู่ตรงพื้นห้อง ที่อ่างอาบน้ำแบบพิเศษมีของเหลวสีใสกลิ่นฉุนอยู่เกือบครึ่ง เขาเองก็ต้องจัดการซากกระดูกที่เหลือนี่นา...และเขาก็ต้องกินเพื่อความอยู่รอดเหมือนกัน...ระหว่างที่จัดการกับอาหารเย็น ความรู้สึกเจ็บเสียดที่หลังก็แล่นเข้ามา สิงห์เหลียวมองช้าๆ...
“ดล..”ความเจ็บปวดแล่นเข้ามา เมื่อมันดึงมีดยาวๆออกจากแผ่นหลังของเขาก่อนจะแทงเข้ามาอีกครั้งจนเขาทรุดกองกับพื้น แววตาแบบเดียวกับวันนั้น...ทำไมทั้งๆที่เขาใจดีกับมันถึงขนาดนี้แล้ว...
“กูทรมาน...ขอโทษนะ”น้ำเสียงเย็นชาพอๆกับสีหน้า สิงห์รู้สึกเวียนหัวขึ้นมา บาดแผลนี้ใหญ่เกินไป...เขาต้อง..ร่างเขากระตุกเกร็งอีกครั้งเมื่อคมมีดเสียดแทงเข้ามาอีกครั้ง...หรือว่าชะตากรรมของเขาจะต้องวนเวียนอยู่แบบนี้หรือ
ณดล ยืนมองร่างที่หมดสติไปด้วยความหวาดกลัว ความกลัวเป็นตัวผลักดันทำให้เขาบ้าบิ่นขึ้นมา เขาลากร่างไร้สติมาที่ขอบอ่างอาบน้ำ...สลายไปเถอะนะ สิงห์จะได้หมดเรื่องเสียที เขาหลับตาก่อนจะดันร่างนั้นลงไปในอ่างก่อนจะรีบออกมาจากห้องใต้ดินเหม็นเน่านั่น ล็อคกุญแจเสร็จ ดลก็รีบออกมาจากบ้านหลังนั้น...พระเจ้ามาช่วยเขาทันเวลาแล้ว...
ดลกลับมาที่หอมืดๆเงียบๆของตัวเอง มีกระดาษแปะอยู่หน้าห้อง เหมือนเพิ่งแปะไม่นานเพราะหมึกยังเปื้อนมือดลอยู่เลย
'ติดต่อดลไม่ได้เลย แนนมีเรื่องสำคัญมากจริงๆ แนนท้อง โทรกลับด้วย'
ดลเบิกตามองข้อความนั้นด้วยสายตาตกใจ แนนเป็นคู่ขาของเขา นอนด้วยกันบ่อยมากๆ นี่เขาจะเป็นพ่อคนแล้วเหรอ...ไม่ดีใจเลยสักนิด เขาเกลียดเด็ก...
TBC.
ใกล้จบแล้วนะคะ มีใครเดาตอนต่อไปได้บ้าง 55
ขอให้มีความสุข(?)กับการอ่านน้า
หัวข้อ: {เรื่องสั้น}Mpreg ``Evil Boy ปีศาจร้ายคือลูกของผม!?[๓สู่จุดเริ่มต้น P.3] 28-10- (อ่าน 21912 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก