“ดีใจด้วยมึง”ไอ้เอ็มสะกิดก่อนจะยื่นช่อดอกไม้เล็กๆที่ซื้อมาเหมือนกันทุกช่อ
“เอ็ม!!”ไอ้ธันตาเป็นประกายจนกูนี่อยากจะหาอะไรกระแทกตาสักที “ดีใจว่ะ ขอบคุณนะ”เริ่มจะหมันไส้ล่ะ
“กูยืนหัวโด่อยู่เนี่ยสนใจบ้าง”ผมเอาช่อดอกไม้ในมือฟาดแม่งที “ดีใจด้วยไอ้สัตว์”ให้ศีลให้พรไปด้วยความอารมณ์ดี
“โทษทีตากูไม่ค่อยดี นึกว่าก้อนเหี้ยอะไร”
“มึงเอายังงี้ใช่ไหมธัน”จะเปิดวอร์กับพี่ใช่ไหม
“แหม ใครจะกล้ากับเฮียครับ หนูขอโทษนะคะเฮีย”
“เออ”
“พ่อแม่ นี่ซีกับเอ็ม เพื่อนธัน”ชื่อไอ้เอ็มนี่เน้นเสียงจังล่ะ
“สวัสดีครับ”กราดไหว้อีกแล้วกู
“นี่กันย์น้องกู”มันแนะนำไอ้คนที่กำลังสาละวนเปลี่ยนเลนส์กล้อง “มาถ่ายรูปกัน”
ผมกับไอ้เอ็มก็เข้าไปขนาบข้างไอ้ธัน ถ่ายไปสักพัก ไม่รู้เกิดอะไร รู้ตัวอีกทีกูก็เปิดวาร์ปออกมานอกเฟรมแล้ว แล้วนั่นอะไร จะถ่ายพรีเว็ดดิ้งกับเพื่อนกูหรอไอ้สัตว์ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปขัดขวางความสุขไอ้ธัน เสียงโทรศัพท์จากแฟนก็ทำให้ผมต้องกดรับสายก่อน
“ว่าไงโปร”ผมตะโกนสู้กับเสียงแทรกจากรอบข้าง
/“มึงอยู่ไหน”/
“ห๊า!”
/“อยู่ไหน!”/อิหมีตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
“อยู่ตรงวงเวียน”ผมบอก
/”กูอยู่หน้าคณะ”/
“โอเค เดี๋ยวเราไปเลย”ผมกดวางสาย
หันไปเรียกไอ้เอ็ม แต่อินางตัวดีกลับบอกหน้าตายว่าไม่ไป จะกลับหอไปนอน แถวฝากดอกไม้ไปให้อิหมีด้วย โถ่ะ ไอ้สัตว์ เดินอีกยี่สิบกว่าก้าวก็เจอมันแล้วปะ
“แล้วมึงจะกลับยังไง”คืออกไปนี่เจอรถติดนรกเลยนะ
“เดี๋ยวกูไปส่ง”สาระแนจริงๆ
“กูถามเพื่อนกู”
“เดี๋ยวกูกลับกับมัน มึงจะไปไหนก็ไป”โอโห ตัดบัวไม่เหลือใยกับกูเลยนะอิเพื่อนอกตัญญู!
ครั้นจะต่อปากต่อคำกับมันผมก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น เลยต้องจรลีจากจรพวกมันไปที่หน้าตึกคณะวิศวกรรม ซึ่งอิโปรนั่นหาไม่ยากเลย ยืนหัวโด่ มีเพื่อนพี่น้องอะไรมายินดีกับมันมากมาย
“น้องซี”เสียงคุ้นเคยดังขึ้น
“สวัสดีครับพี่บลู”ผมยกมือไว้ทั้งที่ดอกไม้ช่อขนาดกลางๆยังอยู่ในอ้อมแขน
“ครับ ทุกคน นี่น้องซีแฟนโปรตอน”พี่บลูตะโกนบอก ทำให้กลุ่มคนที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นญาติโกโหติกาของแฟนผมนั้น... หันมาหมดเลย
ตอนแรกผมกะว่าคงมีแค่ป๊าม๊ากับญาติอีกนิดหน่อย แต่สิ่งที่ผมเจอนี่คืออะไร ขนกันมากี่ชั่วโคตรเนี่ยไอ้สาดดดด
“คนนี้หรอบลู”สตรีสูงวัยที่สูงโปร่งดูดีแม้จะดูมีอายุแล้วเอ่ยทักผม
“ครับแม่หยง คนนี้แหละครับน้องซี แฟนโปรตอน”
“คุณย่านะคะน้องซี ไม่ได้เจอนานมากๆเลย ตอนเจอย่าก็เห็นผ่านๆ”เธอเข้ามากุมมือผม ผมเคยไปเที่ยวรีสอร์ตคุณย่าตอนสมัยวัยเห่อหมออ้อยนะ แต่ไม่ทันจะคุยอะไร คุณย่าก็ต้องไปธุระต่อ “น่ารักจังเลยลูก เรียนปีอะไรแล้วคะ เด็กๆแบบนี้ปีหนึ่งหรือปีสองคะเนี่ย”คุณย่ายิ้มแย้ม
“ปีห้าแล้วครับ”ผมยิ้มตอบ
“พี่ปูน มานี่”พี่บลูเรียกชายวัยกลางคนที่... อิหมีนี่ถอดแบบมาเลย
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้
“นี่แม่เลี้ยงกับน้องๆของโปรตอน”ผมยกมือไม้แต่เธอตอบมาเป็นภาษาญี่ปุ่น กูนี่งงแดกเลยจ้า “แม่ชื่อโยโกะ น้องสาวชื่อยูมิ น้องชายชื่อยูกิ”ครับสวัสดีครับ
“นี่แฟนน้องโปรหรอ น่ารักเว้ย”อันนี้ผมเคยเห็นรูปรวมญาติที่บ้านไอ้โปร... อาปินปะวะ
“เออ แล้วพี่วีไปไหนแล้ววะ”พี่บลูหันไปถาม
“ปั้นพาไปนั่งนู้น ลูกรับปริญญา ตื่นเต้นจนลมจะแดก”อาปินบอกกลั้วหัวเราะ
“กูยังไม่พร้อมไปงานศพใครนะช่วงนี้”พี่บลูบอก “แล้วไหนไอ้ตัวดีมันบอกน้องซีไม่ว่าง”พี่บลูหันมาถาม
“เช็คแล็บเสร็จไวครับ แล้วพาเอ็มมาหาเพื่อซีก็เลยมาด้วยอ่ะครับ”ผมบอก
“แล้วกลับกันยังไงครับเนี่ย”พี่บลูถาม
“เดี๋ยวซีกลับแท็กซี่ครับ”ผมบอก
“น้องบลู! ไหนลูกสะใภ้พี่!”เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงหน้าลูกครึ่งฝั่งยุโรปที่แต่งตัวสวยหวานด้วยชุดกระโปรงพลิ้วลายดอกไม้สีอ่อน
“คนนี้น้องซีแฟนโปรครับ”ผมยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้า
“เด็กๆสมัยนี้น่ารักจริงๆเลย ไม่เหมือนโปรตอน โตขึ้นตัวอย่างควาย ไม่น่ารักเลย”คุณแม่หัวเราะร่วน “แม่วีนะคะ เป็นแม่โปรตอน เราอาจไม่เคยเจอกันเนอะ เพราะแม่ไม่ได้อยู่ไทย”
แต่ยังไม่ทันคุยสัพเพเหระอะไรกันต่อ ทุกอย่างก็ดูชุลมุนวุ่นวายเมื่อพี่บลูก็ยกกล้องเทพที่ติดออฟชั่นโคตรอลังการออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะวิ่งแหวกผู้คนไปผลัดเวรกับตากล้องอีกคนเพื่อตามเก็บภาพลูกชายที่กำลังยืนหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“โปรตอนมองกล้องลูก!!”ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายราวกับผู้ปกครองที่ไปตามถ่ายรูปบูกชายวัยอนุบาลตอนวันกีฬาสี
“แม่ เบาๆ”เสียงไอ้โปรดังอยู่ไม่ไกล
“น้องซี”แม่วีที่ไม่รู้ทะลุมาจากมุมไหน คว้าแขนผมให้เดินตามไป “ถ่ายรูปกับโปรหน่อยนะคะ”แม่ของโปรตอนผลักผมเข้าไปชนกับหมีขาวที่ยังคงตีหน้านิ่งไม่ไหวติง
“เฮ้ย!”ไอ้โปรที่วันนี้หล่ออลังการสะดุ้ง “โผล่มาเงียบๆนะมึง”กูไม่เงียบหรอก แต่แค่ดังสู้คนรอบตัวไม่ได้เท่านั้นแหละ
“ดีใจด้วย congratulation นะ”ผมส่งดอกไม้ช่อใหญ่ที่ผมถือไว้ในมือไปให้โปรตอน
“ขอบใจ... มาถ่ายรูปกันดิ”โปรบอก “โบนัสฝากหน่อย”มันส่งของขวัญอันอื่นให้น้องโบนัสญาติมัน
“ถ่ายรูปกับครอบครัวก่อนเหอะ”ผมบอก เพราะเห็นเขามารอมันนานแล้ว
“ถ่ายไปเกินพอล่ะ”มันบ่นเสียงเบา
ผมถ่ายรูปกับมนุษย์แฟนไปสักพักก็มูฟออกมาให้คนอื่นไปถ่ายบ้าง เวลาล่วงเลยไปถึงหนึ่งทุ่ม ญาติๆของโปรตอนกลับกันแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับอิหมีเท่านั้น
“ร้อนว่ะ”โปรตอนบ่นกระปอดกระแปดหลังจากเราส่งคุณย่าขึ้นรถตู้ไปเรียบร้อยแล้ว
“ถอดครุยออกดิ”ผมช่วยอิหมีปลดชุดครุยที่คลุมอยู่ออกมาพาดไว้ที่แขน
หลังจากตกลงพูดคุยกันไม่นาน เราก็มาฝากท้องมื้อเย็นไว้ที่ร้านก๊วยเตี๋ยวข้างทางร้านหนึ่งที่ไม่น่าจะผ่านมาตรฐานอิหมีที่เดี๋ยวนี้ดรอปลงมากแล้วได้ แต่ก็เข้าใจนะ มันคงเหนื่อยเกินจะเรื่องมากได้แล้ว
โปรตอนพาผมนั่งแท็กซี่มาที่คอนโดหนึ่งที่ดูสวยงามตามสไตล์โมเดิลที่อยู่ทำเลใกล้ที่ทำงานมัน ส่วนห้องนั้นไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ได้เล็ก ถือว่ากลางๆมีครัว ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ระเบียงก็กว้าง ถือว่าโอเคเลยล่ะ
หมีขาวผู้อ่อนล้า ถอดชุดโยนพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะโซซัดโซเซเข้าไปในห้องนอน ผมเดินตามเข้าไปก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างระอาใจ หน้าเหน้อนี่มึงคิดจะล้างเลยเรอะ
“โปรล้างหน้าก่อน เดี๋ยวสิวขึ้น”ผมเขย่าแขน อิหมีก็งัวเงียลุกขึ้นมาก่อนจะเฟดตัวไปล้างหน้าอาบน้ำตามที่ผมบอก
ผมเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆด้วยความใคร่รู้แต่ไม่ได้เสือก ห้องนอนดูเรียบๆของไม่มากตามสไตล์เจ้าของ บนโต๊ะข้างเตียงมีรูปโปรที่ถ่ายกับแม่ ถ่ายกับป๊าม๊าและคุณย่า อีกรูปก็เป็นรูปคู่กับผม
อยากจะพร่ำเพ้อให้ฟังนะ แต่รูปนี้เห็นบ่อยแล้วว่ะ ที่ห้องมันที่บ้านก็มี ยังไม่ทันที่ผมจะได้สอดส่องอะไรไปมากกว่านี้ ไอ้คนที่เหมือนแค่สับตีนรัวๆวิ่งผ่านน้ำมันก็เดินโทงเทง เอาผ้าเช็ดตัวคลุมหัวออกมา... ไอ้สัตว์ มึงคลุมผิดหัวแล้ว!!
“เช็ดผมให้หน่อย”ดึงข้อมือผมไปนั่งที่เตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงเอาหัวหนุนตักผม “บ้านกูทำมึงอึดอัดปะวะ”จู่ก็ถาม
“ไม่นะ”ผมเอาผ้าเช็ดผมให้อย่างเบามือ “ที่ไม่อยากให้เราไปวันนี้เพราะเรื่องนี้เปล่า”อิหมีถอนหายใจเป็นคำตอบ “ขอบคุณที่ห่วงเรานะ แต่เราโอเค ที่บ้านโปรน่ารักดี”ผมบอก อิคนที่นอนกอดอกหลับตาพริ้ทก็พยักหน้าสองสามที
“ซี...”แล้วมนุษย์ตัวสว่างก็เงียบไป “หยิบคีย์การ์ดให้ที”ที่เมียหรือทาส... ใช้กูจัง
“โอเค”ผมยืดตัวไปหยิบก่อนจะส่งให้อิคุณชาย “อ่ะ”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ”ลืมตามองผม “กูทนคิดถึงมึงไม่ไหวแล้วซี”อย่าทำหน้าอ้อนได้ไหม... หน่องซีหัวใจจะวาย
“ขอบคุณนะ”ผมยิ้ม อิหมียิ้ม “แต่ไม่ว่ะ”หุบยิ้มทบไม่ทันเลยสิมึง “อยากตอบตกลงนะ แต่ตัวผมยังไม่พร้อมครับคุณชาย แล็บยังรอเคลียร์อีกเป็นกระบุง”พองแก้มอีก พองมันเข้าไป โตเป็นควายแล้วยังงอนกูอย่างกับเด็กอนุบาล
“โกรธ”เบ้ปากอีก อยากจะดีดให้ปากปลิ้นจริงๆ
“เอาไว้เล่มเสร็จแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีไม่ได้หรอ”ขยี้ผมสีดำนั่นแรงขึ้น “ถึงตัวเราจะไม่ได้อยู่ใกล้ แต่ใจเราก็อยู่กับโปรตลอดนะ”กูนี่อยากจะอ้วกออกมาเป็นสายรุ้ง
"ซี..."โปรสบตาผมนิ่ง
"จ๋า..."
“ขออนุญาตอ้วกใส่หน้ามึงได้ไหม”
“อินี่”กูอุส่ากลั้นใจหยอด
“เฮ้อ”ถอนหายใจก่อนจะตะแคงตัวเอาหน้าซุกพุงกะทิของผม “ก็ได้... รอนานกว่านี้กูยังรอมาแล้วเลย”
“เรารักโปรนะ”อยู่ๆก็อยากพูด
“มึงเมาใบกระท่อมหรอสัตว์”
“ฉากนี้ต้องบอกว่ากูก็รักเหมือนกันอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ”ผมฟาดแขนแม่งไปที ลงโทษข้อหาทำลายบรรยากาศ
“ฮ่าๆๆ”หัวเราะร่วน “กูก็รักเหมือนกัน”
“ไม่ต้องแล้ว เสียอารมณ์”ผมผลักหัวมันออกจากตัก
“อะไรอ่ะ กูก็พูดแล้วไง”ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาตีหน้ากวนตีนใส่ผม
“สัตว์!”บ่นเบาๆเอาพอให้ได้ยิน
จุ๊บ!
อิคนข้างๆกดจูบลงมาบนปากผมเร็วๆ
“...”อยากจะด่าว่าสันดานเสีย แกล้งผมกี่ทีก็ง้อด้วยวิธีแบบนี้ “รัก”อยากจะด่าไปว่าคารารวย แต่อิต่อมอารมณ์อ่อนไหวแม่งก็เสือกไม่รักดี
“อื้อ เราก็รัก”
ผมยังคงไม่รู้ว่าความรักที่แท้จริงคืออะไร ผมรู้เพียงแค่ว่า ถ้าวันนั้นเราไม่ได้กลับมาเจอกัน ผมคงไม่มีโอกาสได้อยู่ข้างๆโปรแบบนี้... มีความสุขแบบนี้
‘เฮ้ย! เป็นไรเปล่า’
‘เพราะมึงสำคัญ’
‘อย่าทิ้ง ได้ไหม อย่าทิ้ง...’
‘ที่บอกว่าคิดถึงกูพูดจริงนะอิ๊ว’
‘ที่บอกว่ารักกูก็พูดจริงเหมือนกัน’
“เฮ้ย!”ไอ้คนที่ทิ้งตัวลงไปแล้วเอาตีนเขี่ยผมอย่างสุภาพ “นั่งยิ้มเหี้ยอะไร กูหลอน”
วินาทีนี้น้องซีทำได้แค่หรี่ตาอย่างอาฆาตแค้น เรื่องจะจบอยู่แล้ว มึงยังจะขัดกูยันวินาทีสุดท้ายเลยใช่ไหมไอ้สลัด เวลานี้มึงควรปล่อยให้กูระลึกไหมอ่ะ ระลึกเรื่องราวโรแมนติกที่ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ไรงี้หรือเปล่า
“ไม่ต้องมาค้อน ไปอาบน้ำแล้วมานอน”เอาตีนยันตูดอีกสองที
“แม่ง!”
“ไม่ต้องพูดมาก ไปอาบน้ำจะได้นอน อ้วนนี่ก็หนักแล้วนะมึง ถ้าหน้าเหี่ยวตามไปอีกอย่าง ชีวิตมึงไม่เหลือดีแล้วนะ”กูจิคราย บทส่งท้ายของหนู... พัง
“ไม่อาบแม่งแล้ว”โมโห
“ไม่อาบก็ดี กูขี้เกียจรอแล้วเหมือนกัน”ว่าจบก็กระชากแขนผมให้ล้มตัวลงไปนอนทับร่างเปลือยเปล่าที่ปกคลุมด้วยผิวหนังสีขาวสะท้อนแสง
“ฮื่อ...”พยายามขัดขืน
“นะครับอิ้ว...”อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะโว้ย “นะ...”อ้ากกก
“...”
“นะครับ”เหมือนได้ยินเสียงตู้มในสมอง “นะ...”
“อื้อ”สรุปแล้วคือกูจะจบแบบแพ้ทางมันงี้อ่อ ฮืออออ ซีจิคราย แต่ทำไงได้ ก็รักมันไปแล้วนี่
End.
-----
หายไปสองเดือน ฮะ ฮะ
ไม่ได้ตายหรือหายสาบสูญนะคะ
ไม่ได้บาดเจ็บด้วย แค่เราเข้าสู่ช่วงหาเวลานอนยังแทบไม่ได้
จะลงตอนพิเศษอีกสองตอนเนอะ
เดี๋ยวจะเอารูปปกมาแปะให้ดู
ยังไงก็สนุบสนุนทุนการศึกษาเขียดด้วยนะ
รักทุกคนนะคะ
ยังไม่อยากให้จบเลย
ใจหาย