-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
-----
(https://www.mx7.com/i/b60/5nRfKs.jpg)
รวมเล่มล่ะจ้า
Ex or Next?
เมื่อผมจีบ... มนุษย์แฟนเก่า
แฟนเก่าก็เหมือนเหล้าเถื่อน รู้ว่าต้องเมา
.
.
.
แต่เราก็อยากลอง
(http://www.mx7.com/i/1e3/fq873i.jpg)
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้เขียน ตัวละครไม่มีอยู่จริง กรุณาใช้วิปัสสนากรรมฐานและจักรวาลในการอ่าน
http://www.youtube.com/v/AQGWUyMYeI4
คำเตือนส่วนตัวของคนเขียน
1. นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องราวของเคะหื่นกามที่พยายามอย่างหนักเพื่อจะได้แซ่บผู้ชายถ่อยๆคนหนึ่ง :laugh: ระดับความมีสาระ 0% ความฮา 5% ความอัปรีย์ศรีกบาล 95% ไม่มีพระ-นาย ไม่มีนางซินและเจ้าชายที่เพอร์เฟค มีแค่ตัวร้ายกับตัวประกอบที่ชอบคิดเองเออเอง :laugh:
2. คนเขียนโง่การสะกดคำภาษาไทยมาก ถ้าเจอคำผิดช่วยบอกด้วยนะคะ :sad2:
3. แต่งเพื่อระบายความเครียดจากปัญหาการศึกษาเท่านั้น :oak: ดังนั้นไม่ต้องหวังจะค้นพบสาระอะไรจากนิยายเรื่องนี้
4. มีคำหยาบแทบจะบรรทัดต่อบรรทัด :ruready
5. การลงนิยายนั้นขึ้นอยู่กับความว่างของคนเขียน ซึ่งเวลาว่างนั้นก็หาได้ยากกว่าโเอซิสกลางทะเลทรายเสียอีก เพราะนอกจากคนเขียนจะมีการเรียนที่หนักหน่วง คนเขียนยังต้องเป็นคนสวน ช่างไฟ คนขับรถ คนเปลี่ยนถังแก๊ส ในบางวันอีกด้วย :sad2:
------
สารบัญ
Chapter 1 What do yo do when you see your ex? (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3136923#msg3136923)
Chapter 2 Goodbye my day (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3138710#msg3138710)
Chapter 3 How to get an ex back (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3141101#msg3141101)
Chapter 4 How to keep your ex (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3145654#msg3145654)
Chapter 5 Goodbye my brain (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3149940#msg3149940)
Chapter 6 I don't understand this feeling (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3157149#msg3157149)
Chapter 7 Step by step (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3163102#msg3163102)
Chapter 8 Next to you (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3172649#msg3172649)
Chapter 9 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3186503#msg3186503)
Chapter 10 How to date an ex again (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3200292#msg3200292)
Chapter 11 I never stopped (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3212841#msg3212841)
Chapter 12 cracked glass (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3217316#msg3217316)
Chapter 13 can you hear me (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3224298#msg3224298)
Chapter 14 no one is perfect (proton) (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3226882#msg3226882)
Chapter 15.1 It hurt to hear (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3235364#msg3235364)
Chapter 15.2 It hurt to hear (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3242073#msg3242073)
Chapter 16 All I want is you (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3242073#msg3242073)
Chapter 17 Step together again (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3277088#msg3277088)
Chapter 18 Falling (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3284350#msg3284350)
Chapter 20 Love is like accident (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3312203#msg3312203)
Chapter 21 I'm your (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3331393#msg3331393)
Chapter 22 But you didn't (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3345465#msg3345465)
Chapter 22.1 But you didn't (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3345465#msg3345465)
Chapter 22.2 But you didn't (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3346051#msg3346051)
Chapter 23 Hug (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3349189#msg3349189)
Chapter 24 Run away (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3355136#msg3355136)
Chapter 25 Stay with me last forever (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3363374#msg3363374)
บทส่งท้าย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3409368#msg3409368)
-----------
ผลงานเรื่องอื่น
จบแล้ว
Crafty Guy : เมียข้าใครอย่าแตะ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.0)
คือไอ้ที่บอกว่ากูอยากแก้แค้นมันนี่เข้าใจ แต่ไอ้ที่บอกให้ไปยั่วมันนี่ไม่เข้าใจ!!!
[SF]Wife Phobia :กลัวเมีย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39091.0)
มีเมียใหม่นั้นไม่ง่าย ถ้าไม่ตายคงพิการ
ยังไม่จบ
[SF]An American werewolf in BKK (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=41841.0)
จุดเริ่มต้นทั้งหมดมันเริ่มจากการที่หมอปาล์มได้ช่วยน้องหมาตัวหนึ่งไวในคืนฝนตก
-
:m1: มารออ่านจ้า
-
Chapter 1 What do yo do when you see your ex?
(http://www.mx7.com/i/17e/DmhjpO.jpg)
เสียงสะอื้นเบาๆ ที่คลอเคล้ามากับบรรยากาศเย็นเหยียบยามตีสามที่วังเวงจนทำเอาคนที่เผลอสัญจรผ่านไปมาถึงกับเสียวสันหลังวาบ เมื่อต้องผ่านหน้ามหา'ลัยรัฐบาลที่มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างเกี่ยวกับตำนานสยองขวัญมาอย่างหนาหู
เสียงหมาหอนดังแว่วในโสตประสาต พนักงานพาร์ทไทม์ในร้านสะดวกซื้อชื่อดังที่กำลังจะหลับคาเคาน์เตอร์ถึงกับตาสว่าง พยายามหันรีหันขวางหาเพื่อนร่วมงานเพื่อความอุ่นใจ
เด็กหนุ่มวัยสิบเก้าหยกๆยี่สิบหย่อนๆที่หัวจรดเท้านั้นประดับประดาไปด้วยของแบรนด์เนม ตามฉบับลูกผู้ดีมีเงินเขาใช้กัน กำลังนั่งกอดเข่าอยู่บนทางเท้าหน้าร้านสะดวกซื้อหน้ามหา'ลัยที่เขาเองก็เรียนอยู่
ตาที่เริ่มบวมแดงกับใบหน้าโทรมๆเนื่องจากร้องไห้ติดต่อกันมาร่วมชั่วโมง ทำให้เขาหงุดหงิดใจ และได้แต่คิดในใจว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้เขาจะ 'ไม่ร้องสักแอะ'
หนุ่มน้อยที่เข้าสู่โหมดหดหู่ใจคนนี้ ใครๆก็เรียกเขาว่า 'ซี' จริงๆชื่อเขามันยาวกว่านี้ แต่ช่างมันเถอะ รู้แค่นี้ก็พอแล้ว เรื่องราวชีวิตเขาก็ไม่มีอะไรมาก เที่ยวกับเพื่อน อยู่กับแฟน ทะเลาะกับพ่อ นอนห้องแฟน หนีไปหาแม่ พ่อมาตามกลับ ... วัฏจักรชีวิตไม่ซับซ้อนเลยใช่ไหมล่ะ
แล้วจากวัฏจักรชีวิตข้างต้น ก็คงเดาไม่ยากว่าเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ที่ทำให้เขาต้องมานั่งแหกปากร้องไห้แข่งกับเสียงหมาหอนนั้นคืออะไร
ย้อนไปเมื่อหลายชั่วโมงก่อน
ดึกสงัดราวสามทุ่มกว่า ผมเตรียมตัวจะย่องออกไปเที่ยวเช่นทุกคืน แต่ครั้งนี้ที่แปลกไปจากเดิมก็ตรงที่มีมนุษย์ลุงผมบางแถมอ้วนลงพุงมายืนดักอยู่ที่โรงรถ จากการสนทนาที่ดังขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นตะโกน ด้วยความหงุดหงิด เลยเผลอคำต้องห้ามระดับที่หนึ่งใส่มนุษย์ลุงที่ประโคมเครื่องประดับจนเหมือนเสี่ยแก่ๆที่ไปติดนักร้องตามคาเฟ่
แต่ครั้งนี้ไม่รู้มนุษย์ลุงที่ขึ้นชื่อว่าพ่อเขาไปหงุดหงิดอะไรมา ถึงได้เซนซิทีฟกับคำว่า'หัวล้าน'กว่าปกติ ทั้งที่ปกติกก็ไม่เห็นจะเป็นอะไร ก็นั่นแหละจิตใจมนุษย์บุพการีนั้นยากแท้ยังถึงยิ่งกว่าชาเลนเจอร์ดีฟที่เขาว่าเป็นจุดที่ลึกที่สุดในโลกเสียอีก
แต่ไอ้คำว่าหัวล้านนั้นยังไม่พีคพอจะทำให้ผมต้องมานั่งหอนแข่งกับหมาหน้าเซเว่นหรอก มันประโยคนี้ตางหาก 'เพราะพ่อเป็นแบบนี้ไง แม่ถึงทนอยู่กับพ่อไม่ได้' เท่านั้นแหละครับ พ่อขนมาทั้งป่ามาด่าผมยังไม่พอ ยังมาพาดพิงถึง ปัญหาการศึกษากับไลฟ์สไตล์ชีวิตผมอีก
โดนด่าขนาดนี้ คนที่เปรียบเป็นจุดโคจรของบ้านแบบผมจะทนได้หรอครับ ผมงี้งัดประโยคเด็ดออกมาเลย 'ไม่อยู่แล้ว บ้านที่มีตาลุงหัวล้านขี้หงุดหงิดแบบนี้ ซีไม่อยู่แล้ว' และแน่นอน ตามสคริปเดิมของลุงแกเลย 'มึงจะไปไหนก็ไป'
เจ้าของบ้านเขาอันเชิญขนาดนี้ ผมก็ไปดิ จะให้อยู่รอนายกมาตัดริบบิ้นรึไง แต่นี่ไม่ใช่นางเอกละครไทยไง จะไปแต่ตัวมันก็ใช่เรื่อง เอาเสื้อผ้าข้าวของไปเยอะๆ ลุงจะได้รู้ว่ากูเอาจริง กูไปนานแน่คราวนี้ แบกกระเป๋าหนีบตุ๊กตาเขี้ยวกุดเข้าที่รักแร้เสร็จ ก็รีบไปเข้าแอพพิเคชั่นเรียกแท็กซี่ทันที
โดนค่าเรียกไปเท่าไหร่ไม่รู้ ไม่แคร์ด้วย ตังค์มนุษย์พ่อทั้งนั้น นั่งบ่นกับตุ๊กตามังกรจนคนขับเริ่มเสตามองด้วยความหวั่นใจไปได้แค่ครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดหน้าหอนอกใกล้มหาลัยที่ผมเรียนอยู่ หยิบคีย์การ์ดออกมาแตะทาบที่ประตู จนมาถึงห้องเป้าหมายที่เป็นแฟนผมเอง
ผมเป็นแบบนี้แหละครับ ถ้าจะนอนค้าง ผมมักเรื่องนอนกับแฟนมากกว่าเพื่อน ไม่ใช่ว่าเห็นแฟนดีกว่าเพื่อนหรืออะไร แต่ส่วนมากผมมีแต่เพื่อนผู้หญิงไง แล้วอยู่หอในด้วย จะขึ้นไปยังไง แถมเพื่อนผู้ชายก็อยู่กับเมียมันหมด ส่วนเพื่อนสาวมีไข่ก็แรดมีผัวไปแล้วเหมือนกัน
ถึงพวกมันจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ผมเข้าใจแฟนพวกมันไง ไปเรียนก็อยู่กับเพื่อนแล้วทั้งวัน ตอนจะนอนนี่มึงยังจะอยู่ด้วยกันอีกหรอ
ปกติมาหอแบมผมจะโทรบอกก่อนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มัวแต่บ่นพ่อให้ตุ๊กตาฟังจนลืม ก็เลยถือวิสาสะเอากุญแจสำรองที่มีไขเข้าไปเลย แต่จุดพีคตอนที่เปิดประตูเข้าไปคือ
...กำลังเด้ากันบนเตียงเลยจ้า...
จากการได้เห็นภาพอิโรติกคาตา ผมเลยคิดได้ว่าควรมูฟออกมาไปเพื่อที่เขาจะได้เอากันอย่างสบายใจ ปกติผมเป็นพวกเอาแต่ใจแล้วก็ขี้เหวี่ยง แต่ว่าวันนี้ผมเหนื่อยเพราะเถียงกับมนุษย์พ่อมาพอแล้วไง ไม่มีแรงเหลือจะโวยวายแล้ว ก็เลยเดินลากกระเป๋าหนีบตุ๊กตามาเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซเว่นนี่แหละ
ถ้าถามว่าเรื่องแบมผมรู้สึกอย่างไง ก็เสียหน้าหน่อยๆนะ แต่ไม่ได้เสียใจอะไร เพราะผมก็ไม่ได้ชอบเขามากมายอะไร ก็แค่อยากลองคบกับพวกไม่เรื่องมากจุกจิกก็เท่านั้น ผมนั่งลงบนทางเท้าหน้าเซเว่น มองถนนที่ยังมีรถสัญจรไปมาไม่ขาดสาย
เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงเที่ยงคืนรถบนถนนเริ่มน้อยลงจนเรียกว่าแทบไม่มีเลยก็ได้ การนั่งเปื่อยอยู่นานๆทำให้ผมรู้สึกกระหายน้ำขึ้นมา เลยควานหากระเป๋าสตางค์เพื่อจะไปซื้อชามะลิในเซเว่นมาจิบรับลมสักหน่อย และด้วยเหตุนี้แหละ ผมถึงได้รับรู้ถึงความชิบหายที่กำลังมาเยือน
...กระเป๋าตังค์กูหายไปไหน!...
แต่นั่นยังไม่สามารถทำให้ผมเครียดได้ เพราะเดี๋ยวอีกสักพักพ่อก็คงโทรตาม นั่งตบยุงรอไปพรางจ้องถนนที่เงียบสงัด นาฬิกาข้อมือบอกเวลาตีหนึ่ง คิดๆดูแล้วเขาหนีออกมาตอนสามทุ่มครึ่ง พอลองนับนิ้วผมก็ถึงกับมือไม้สั่น นี่มันเลยสามชั่วโมงมาแล้วนี่ ปกติต้องโทรตามแล้วดิ ทำไมยังไม่โทร หรือคราวนี้พ่อจะไม่ง้อแล้ว หรือว่าพ่อไม่รักซีแล้ว ฮึก พ่อไม่รักซีแล้ววววว ....พอคิดได้แบบนั้นก็เลยนั่งร้องไห้แม่งเลย
...แฟนมีชู้ หนูไม่เจ็บเท่าพ่อไม่รัก...
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้นให้หมามันสมเพชเล่น ก็คิดได้ว่าบ้านแม่ผมอยู่ห่างจากจุดนี้ไปประมาณสามกิโลเมตร ซึ่งระยะทางขนาดนี้อาจจะไม่ไกลสำหรับคนอื่น แต่สำหรับคนที่วันๆ เดินต่อเนื่องไม่เคยเกินห้าร้อยเมตรแบบผมน่ะ จะเรียกว่าไกลโคตรพ่อเลยก็ว่าได้ แต่ชีวิตมันต้องสู้ต่อไป ค่อยดูเถอะลุงล้าน... เดี๋ยวจะงอนให้เข็ดเลย
แต่ไม่รู้เคราะห์ซ้ำกรรมซัดหรือสรรค์ลงทัณฑ์เรื่องเถียงบุพการีคำไม่ตกฟากกันแน่ เพราะเพียงแค่เดินไปได้ไม่ถึงห้าร้อยเมตร ฝนแม่งก็ตกลงมาราวกับดักรอจังหวะกูออกมาเสียอย่างนั้นแหละ แต่เปียกก็ดี ถึงบ้านแม่จะได้ดูน่าสงสารขึ้นไปอีก คราวนี้แหละมนุษย์ลุง... โดนด่าจนผมร่วงหนักกว่าเดิมแน่
...หึหึหึ...
"เฮ้ย! เป็นไรเปล่า"เสียงทักจากด้านหลัง ทำให้ผมที่กำลังหัวเราะหึๆราวกับเป็นตัวโกงในละครหลังข่าวต้องเบือนหน้าหันไปมอง
"..."อยากจะถามกลับว่า 'มึงเป็นใคร' แต่ก็ดูเหมือนจะเสียมารยาทกับมนุษย์เสื้อกันฝนสีเหลืองอ๋อยตรงหน้าเกินไป
"เข้าร่มก่อน เดี๋ยวไม่สบาย"ไม่รอฟังอะไรทั้งนั้น กระชากแรงราวกับลากควาย เมื่อกี้เขี้ยวกุดก็เกือบร่วงแน่ะ "จะไปไหน เดี๋ยวไปส่ง"เมื่อเข้ามาใต้ร่มป้ายรถเมล์แล้วมันก็ถามผมขึ้นมา แต่น้ำเสียงทุ้มนุ่มที่แฝงความดิบเถื่อนเร้าอารมณ์นั้นทำให้ผมรู้สึกคุ้นเคยนิดๆว่ะ... เพื่อนที่คณะหรอ
"ในหมู่บ้านข้างหน้าอ่ะ... ซอย 12"วินาทีนี้ความยิ่งยโสไม่ช่วยอะไร แค่นี้ก็ชื้นไปจนหว่างขาล่ะ ขืนให้เดินนานกว่านี้คงมีเปื่อยแน่
"อ้าว... แม่มึงกลับมาจากมาเก๊าแล้วหรอ"ใช่เลย ไอ้สไตล์การพูดแบบกระแทกคำว่าแม่เนี่ย แล้วยังตัวยาวเป็นเปตรแบบนี้อีก ชัดเลย ชัดเลย นี่มันมึงชัดๆเลย... ไอ้
"โปร..."แต๊บคำหยาบก่อนครับ มันยังมีผลประโยชน์อยู่ "โปรหรอ"รู้แล้วแหละว่าเป็นมัน แต่แกล้งทำแบ๊วไง ได้ดูโง่ๆ เผื่อมันจะเมตตาผมขึ้นมาบ้าง
"เออ กูเอง"ฮู้ดสีเหลืองของเสื้อกันฝนถูกดึงออก เผยให้เห็นหนุ่มหน้าใสแต่ตอหนวดขึ้นครึ้ม แถมหัวกระเซอะกระเซิง ซึ่งผมคลาดว่ามันคงจะเพิ่งตื่นนอน "แล้วเอาไง แม่มึงไม่อยู่"พูดจบ ก็ล้วงมือไปเกาจุดศูนย์รวมตรงกลางกาย โดยเมื่อเกาเสร็จก็ไม่ลืมที่จะดมมือเพื่อพิสูจน์กลิ่นอับชื้นอีกที
โอโห... ผ่านไปสามปี สิ่งดีๆไม่มีเพิ่มไม่พอ ความจัญไรก็ยังไม่มีลดอีก
...เสมอต้นเสมอปลายเสียจริง...
"ตกลงเอาไง แม่มึงไม่อยู่"ไม่รู้มันพูดอะไร เพราะมัวแต่จ้องหน้ามันอยู่... เหมือนหน้าจะเถื่อนขึ้น "ปากอมส้นตีนอยู่รึไง ถามแล้วเสือกไม่ตอบ"กูงี้หลุดจากภวังค์เลยจ้า
"เราไม่มีที่ไปอ่ะ"ตีหน้าเศร้าเพื่อคลายสถานการณ์ก่อนที่มนุษย์เสื้อกันฝนสีเหลืองตรงหน้าจะพิโรษ
"บ้านแฟนมึงล่ะ?"ถามถึงแฟนทำไม... คิดอะไรกะกูปะเนี่ย
"เราไม่มีแฟน"ทำเสียงแบ๊วก่อนจะช้อนตามองอย่างยั่วๆ ทั้งที่เมื่อสี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ กูยังมีแฟนอยู่เลย
"ตามึงเป็นเหี้ยอะไร..."หมดกันวิชาทำหน้าแบ๊วที่น้องซีสะสมมา "แล้วมาบอกกูทำไม"
...อ้าวอินี่...
...ก็มึงถาม!!!!!...
ผมได้แต่ยืนสตั๊นอย่างจิตหลุด ในขณะที่มนุษย์เสื้อกันฝนเหลืองอ๋อยจะเสยผมสีดำตัดขึ้นอย่างหล่อๆ ยอมรับนะว่ามันหล่อ และหล่อมาก หล่อจนผมนี่หลงผิดไปจนคบกับมันไปสามปีเลยด้วย แต่ก็เพราะมันนี่แหละ ผมจึงเข็ดไม่กล้าคบผู้ชายอีกเลย สาบานกับตัวเองเลย กูให้เป็นคนแรกและคนเดียวเลยมึง
ผมยังไม่ได้แนะนำใช่ไหมว่ามันเป็นใคร มันชื่อโปรตอน... เป็นแฟนเก่าผมเอง
"จนกว่าจะมีที่ไป... มาอยู่บ้านกูก่อนไหมล่ะ"น้องเสนอมาขนาดนี้ มีหรือพี่จะไม่สนอง
"จ้ะ"พร้อมฉีกยิ้มกว้างใส่แบบที่คิดว่าน่ารักที่สุดแล้ว
"ยิ้มเหี้ยอะไร... มึงพี้ยามารึไง"โอโห หมดกันไอ้สัด...รอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ของน้องซี
เวลาสายฝนยังคงกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ผมหยุดมองรถคันใหญ่ที่จอดอยู่หน้าร้านสะดวกซื้อที่เมื่อกี้ ผมนั่งร้องไห้ปานจะขาดใจตายห่าจนได้กลายเป็นผีเฝ้าหน้าร้าน และเมื่อมองรถสลับกับป้ายร้านอีกทีผมก็ได้แต่คิดว่า
...นี่กูออกไปตากฝนเพื่อใคร...
"เอากระเป๋ามา"เสียงสั่งเรียบๆทำให้ผมยกกระเป๋ามาวางข้างมนุษย์ชุดเหลือง "เฮ้อ..."ถอนหายใจใส่กูอีก... กูผิดอาร๊ายยย
มนุษย์แฟนเก่ายกกระเป๋าใบใหญ่ของผมขึ้นมาวางบนด้านท้ายของรถมอเตอร์ไซด์แปลกๆที่มีสี่ล้อ จัดวางกระเป๋าให้เข้าที่เสร็จก็ใช้สายรัดยางยืดเกี่ยวล็อกกระเป๋าไว้
"มอเตอร์ไซต์คันใหญ่เนอะ"ไม่รู้จะชวนคุยอะไร
"มอเตอร์ไซต์ที่หน้ามึงอ่ะ... นี่มันATV"ด่าทุกคำ ด่ากูทุกคำ เสียจุย น้องซีเสียจุย... ถรุย
ด่าผมจนสาแก่ใจมันแล้ว ไอ้โปรก็วาดขาขึ้นคร่อมรถคันใหญ่ชนิดที่ว่าไม่ต้องเหยียบที่วางเท้าก่อนเลยด้วยซ้ำ ใช่สิ มึงมันสูง มึงมันขายาว มึงมันเปตร... มึงมันมีหนวด!
ได้แต่ทำหน้าโง่ๆยืนอยู่ตรงที่เดิม ตั้งแต่ออกจากท้องพ่อท้องแม่มา เคยนั่งมอเตอร์ไซต์แค่สองครั้ง แถมครั้งล่าสุด ไอ้เชี่ยมังกรเพื่อนร่วมคณะที่หน้าตาเหมือนผมราวกับฝาแฝดยังขี่พาไปล้มในดงหญ้าคาอีกด้วยจ้า และตั้งแต่เหตุการม้วนหน้าตีลังกาโชว์ท่ายากกันในดงหญ้าคา พี่นี้ก็ถึงเข็ดหลาบไม่กล้าขึ้นมอเตอร์ไซต์อีกเลย แล้วอีกอย่างชีวิตเรามันค่อนข้างจะติดหรูด้วยไง ไอ้ไลฟ์สไตล์ที่ต้องท้าทายความลำบากน่ะ น้องซีขอบายจ้า
"นี่ยืนรอพ่อมึงมาตัดริบบิ้นง่ะ"ไอ้ตรงคำว่า'ง่ะ'นี่โคตรกวนเซลล์ประสาทหง่ามเท้าผมเลยครับ
"ไปแท็กซี่ไม่ได้หรอ"พยายามมองซ้ายมองขวาอย่างมีความหวังว่าจะมีแท๊กซี่ผ่านมาสักคัน
"ถ้าจะเรื่องมากขนาดนี้ มึงก็บ้านไปหาปะป๋าหัวล้านของมึงเถอะ"น้ำเสียงติดจะไม่พอใจ ทำให้คนที่โดนกล่าวอ้างถึงบุพการีถึงกับโมโห... พ่อกู กูว่าได้คนเดียวเว่ย
"อย่า...หา เรื่อง พ่อกู ...พ่อกูแค่ผมน้อยเว่ย!!"พอผมแหกปากใส่มันเสร็จ ไอ้โปรมันก็หัวเราะลั่นเลยครับ... หน้ากูมีแจ๊ส ชวนชื่นแปะอยู้รึไง... ขำอะไรหนา
"เลิกดัดจริตได้แล้วหรอ"อ้าวอินี่... เป็นคนสุภาพ นี่ผิดมากหรอ
"ไม่ได้ดัดจริต แค่เป็นสุภาพชน"
"อ๋อหรอจ๊ะ... แล้วตกลงสุภาพชนจะไปไหมครับ ถ้าไม่ไปก็เอากระเป๋าคุณลงไปด้วยครับ ผมจะกลับไปนอน"ผมนี่อยากจะกรีดร้องให้ลั่นเลย ทำไมเมื่อก่อนผมหลงผิดไปคบกับคนกวนส้นตีนอย่างมันได้วะ... หรือว่าสมัยนั้นเทรนด์ถ่อยกำลังมา
"กวนตีน"แอบบ่นเบาๆเมื่อมันหันหน้าไปมองทางอื่น
เอาวะ... มันมีตั้งสี่ล้อ มันคงไม่ล้มง่ายๆหรอก ผมค่อยเหยียบไปบนที่วางเท้า ก่อนจะพยายามวาดขาข้ามเหมือนเจ้าของรถ แต่เพราะกางเกงยีนส์มันตึงเกินไปหรือขาผมมันสั้นเกินก็ไม่อาจทราบได้ แต่ที่ทราบเลยแน่ๆคือกูวาดขาไม่พ้นกระเป๋า ไอ้จะสอดขาแทรกตัวไประหว่างคนขับกับกระเป๋า ผมแม่งก็ทรงตัวไม่อยู่
"เอามือมา"ไอ้โปรยื่นมือมา ผมก็จับเอาไว้ แต่เหมือนไฟมันช๊อตเลยครับ ผมงี้สะดุ้งจนสะบัดมือออกแทบไม่ทัน ปกติเคยเจอแต่ไฟช๊อตที่แขน เพิ่งเคยเจอที่มือก็มันคนแรกที่แหละ "โทษทีนะน้อง พี่เป็นคนไฟแรง"ยังมายิ้มทะเล้นใส่อีกนั่น "งั้นเกาะไหล่กู"ผมทำตามที่มันบอก
แต่มันก็ยังสอดขาไม่ได้อยู่ดี จนตอนนี้ผมเริ่มจะหงุดหงิดแล้ว ฝนก็ตก รถแม่งก็ขึ้นยากจะตายห่า แล้วนี่มันเป็นคนแบบไหนวะ ถึงได้เอารถไม่มีหลังคาออกมาตอนฝนตก... ผมจำได้ว่าที่บ้านมันมีรถตั้งเยอะแยะ
"ลงไปก่อนดิ"ผมทำตามอย่างว่าง่าย
ไอ้มนุษย์ขายาวดันตัวยืนขึ้นแล้ววาดขาลงจากรถอย่างง่ายดาย มือเรียวสวยตามกรรมพันธุ์ชี้เป็นทำนองว่าให้ขึ้นไปก่อน แต่เพราะไอ้กางเกงที่รัดเปรี๊ยะนี่แหละ เลยทำให้ผมเงอะๆงะๆอยู่เหมือนเดิม
"เฮ้ย!"คนตัวเปียกซกอย่างผมร้องลั่นด้วยความตกใจ
เมื่อไอ้มนุษย์ชุดกันฝนนั้นอุ้มผมขึ้น จนทำให้ตอนนี้ผมสามรถคร่อมรถได้สักที ถึงแม้จะไม่เคยนั่งมาก่อน แต่นี่ก็ไม่ได้บริโภคหญ้าแทนอาหารเช้า จึงรู้ว่าต้องเขยิบตัวไปข้างหลัง เมื่อผมเขยิบไปแล้ว คนขับก็สอดขาคร่อมรถอย่างงายดาย ถึงมนุษย์แฟนเก่าอย่างมันจะมีบุญคุณต่อผม แต่มันก็อดหมันไส้ไม่ได้ว่ะ ทั้งที่ผมแม่งพยายามแทบตาย แต่ทำไมมันกลับทำมันได้ราวกับเป็นเรื่องง่ายๆซะงั้นวะ
"มึงถอดเสื้อออก แล้วจะเข้าไปใต้เสื้อกันฝนกู"สิ้นคำสั่ง คนฟังก็ได้แต่ตาเบิกโพลง
"ไม่เอาอ่ะ รีบกลับเถอะ"ถึงจะเคยเป็นแฟนกันมาก่อน แต่ครั้งสุดท้ายที่คุยกันมันก็นานแล้วเปล่าวะ จะให้มาถอดเสื้อ ให้เข้าไปซุกไซร้เป็นลูกเจี๊ยบกับแม่ไก่นี่มันไม่ใช่แล้ว
"ตามใจ... ตากฝนมากๆแล้วภูมิแพ้ผิวหนังมึงกำเริบ ก็อย่าร้องก็แล้วกัน"พูดจบก็สตาร์ทรถแล้วขับออกไปทันที
ถึงความเร็วของรถจะไม่ได้มากอะไร แต่ไอ้เพราะไม่เคยนั่งมาก่อนที่แหละที่ทำให้ผมรู้สึกจิตตก เสียงรถแม่งก็โคตรดัง นี่แหกขาจนขาถ่างแล้วมั้งเนี่ย หนำซ้ำระบบเซฟตี้อะไรก็ไม่มี คิดดูเถอะ แค่หมวกกันน็อคก็ยังไม่มีใส่เลยตอนนี้ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นมา บอกได้เลยว่า
...สมองกูคงเกลื้อนพื้น...
ใช้เวลาเพียงไม่ถึงสิบนาทีรถ ATV คันใหญ่ก็เลี้ยวผ่านประตูอัตโนมัติที่เจ้าของกดเปิดอย่างไม่รีบร้อน แต่สำหรับคนที่นั่งวิตกจริตให้สายฝนฟาดระหน่ำใส่หนังหน้าอย่างผมนั้นกลับรู้สึกราวกับมันผ่านมาเป็นชั่วโมง
รถคันใหญ่ถูกจอดในโรงรถ มนุษย์แฟนเก่าในคราบเสื้อกันฝนสีเหลืองสดอ้าปากหาวด้วยความง่วง ก่อนจะปลดเปลื้องเสื้อคลุมพลาสติกออกจากตัว เผยให้เห็นชายหนุ่มในชุดเสื้อยืดกระทิงแดงชื้นเหงื่อ กางเกงบ็อกเซอร์ลายสปอนจ์บ๊อบที่โคตรสั้น และรองเท้าเท้าฟองน้ำหูหนีบสีดำ ทั้งที่สภาพไม่ได้เป็นแบบที่ผมชอบสักนิด แต่ทำไมใจมันเต้นตึกๆ หรือนี่ผมหลอนกลิ่นฟีโรโมนมัน
บ้านหลังใหญ่ย่านชานเมืองยังค่อนข้างเหมือนเดิมในความทรงจำของผม สวนไม่มีอะไรมากมาย เน้นเป็นลานโล่งมากว่า ส่วนภายในบ้านก็ยังตกแต่งได้ลงตัวสมกับเป็นบ้านเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ แม้ว่าเฟอร์นิเจอร์ไม่ใช่ของราคาแพงที่นำเข้าจากต่างประเทศอย่างที่บ้านผม แต่นี่มันก็ดูดีมีเอกลักษณ์ แล้วก็... ดูอบอุ่นมากเลย
"ป๊าม๊าไม่อยู่หรอ"ซีถามเพราะบ้านนั้นเงียบสงัดวังเวงเหลือเกิน
"ก่อนถามมึงช่วยดูด้วยว่านี่กี่โมงกี่ยาม"คนโดนดุหน้าสลดหูลู่หางตกทันที "นอนอยู่ก็ได้มั้ง"
"ใจร้าย"ตัดพ้อไปงั้นแหละ รู้ดีว่าพูดอะไรไปมันก็หาลู่ทางด่าได้ตลอด
"ถ้ากูใจร้ายจริงน่ะ... กูปล่อยให้มึงนอนกับหมาหน้าเซเว่นไปแล้ว ไม่เก็บกลับมาให้เปียกบ้านกูหรอก" ผมได้แต่แอบเบ้ปาก
"เดี๋ยวมึงขึ้นอาบน้ำในห้องกู แล้วก็นอนไปเลย เดี๋ยวกูไปอาบห้องนอนแขก"
"ไม่เป็นไร เรานอนห้องนอนแขกก็ได้"โบกมือปฏิเสธพัลวัน
"มึงเป็นนางเอกละครไทยรึไง ถึงนอนห้องเดียวกับผู้ชายไม่ได้"อ้าว... นี่กูกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่หรอ "เรานึกว่าโปรจะนอนห้องนอนแขกไง เห็นบอกไปอาบน้ำ"เกาหัวงงๆ
"อ้าว... แล้วจะให้กูอาบพร้อมมึงรึไง"
"เฮ้ย... ไม่ๆ"
"อายห่าไร แม่งก็มีเหมือนๆกัน ถึงจะไม่เท่ากันก็เถอะ"ไอ้สึด... มึงหยามพี่ซีสิบนิ้วมาก บอกเลยถ้ารวมนิ้วตีนด้วย กูนี่ยี่สิบนิ้วเลย
ห๊า อะไรนะ ไม่ขำ... โทษๆ :laugh:
เจ้าของบ้านที่ถือกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เดินฉับๆขึ้นไปบนชั้นสองโดยมีผมเดินน้ำหยดติ๋งๆเป็นอิผีซาดาโกะที่เพิ่งคลานจากบ่อน้ำเดินตามต้อยๆ ห้องนอนริมสุดทางเดินเปิดออก ภายในห้องนั้นเป็นระเบียบเรียบร้อยแบบที่เคยเห็นเมื่อก่อน ภายในห้องก็แทบไม่ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงด้วยซ้ำ
...ไอ้มนุษย์คลั่งสีเหลือง...
"ถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียก... กูอยู่ห้องข้างๆ"ส่งกระเป๋าสัมภาระใบใหญ่ไปให้เจ้าของ
"ถ้าไม่มีไรเรียกได้ปะ"
"ไม่กลัวตีน ก็ลองดู"ขู่ใส่แบบนิ่งๆก่อนจะพาสารร่างที่สูงเกือบสองเมตรไปอีกห้อง
ทันทีที่เจ้าของบ้านเข้าห้องปิดประตูเรียบร้อยแล้ว ผู้อาศัยอย่างผมก็เข้าไปในห้องบ้าง จัดแจงเข้าไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ จนตอนนี้เหลือแต่ร่างกายเปลือยเปล่า อุณภูมิน้ำจากฝักบัวที่สูงกว่าอุณหภูมิภายนอก ทำให้ไอน้ำเกาะเต็มห้องอาบน้ำไปหมด ครีมอาบน้ำและแชมพูขวดสีแดงที่กลิ่นละมุนเหมือนพวกของใช้ผู้หญิง ทำให้ผมค่อนข้างผ่อนคลาย
ผ้าเช็ดตัวสีเหลืองอ่อนที่มีอยู่เต็มชั้นวางเหนือเคาน์เตอร์อ้างล้างหน้าถูกหยิบมาใช้งาน หยาดน้ำที่เกาะพราวอยู่บนผิวเนียนสุขภาพดีตามฉบับของคนที่พิถีพิถันในการดูแลตัวเองถูกซับออกมาจนหมด แอร์ไดร์เยอร์ที่วางอยู่ถูกหยิบขึ้นมาใเปิดสวิต ผมสีน้ำตาลเปียกศกพริ้วไปตามแรงลม เป่าไปเพียงไม่นานทั้งก็แห้งสนิท
แต่งตัวด้วยชุดนอนเข้าชุดกันเสร็จ ก็ออกมาจากห้องน้ำ แต่ทันที่ที่เปิดประตูออกมาก็ต้องตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ เมื่อไอ้มนุษย์แฟนเก่าที่สุดแสนจะไร้ยางอายกำลังยืนล่อนจ้อนอยู่ปลายเตียง
"ร้องกรี้ดแล้วปิดตาด้วยสิ... จะได้ตรงคอนเซปนางเอกละครไทย"ทำมาปากดี แน่จริงหันมาตรงๆเลยสิ กูจะได้จ้องโชว์ให้หดเลยสัตว์ ว่าแต่กล้ามแขนนั่นคืออะไร... ถ้าตบหัวกูที หัวกูไม่หลุดคามือมึงเลยเร๊อะ
"..."ผมกระพริบตาปริบๆเป็นทำนองว่า 'แล้วไง' ก่อนจะเดินไปที่ตู้เย็นเล็กแล้วหยิบขวดน้ำออกมาอย่าถือวิสาสะ... แม่งมีแต่น้ำแร่ ไม่มีน้ำอัดลม หรือชาบ้างเลยหรอวะ
"น้ำไม่เย็นอยู่หลังตู้"นี่เห็นผมดูชีวจิตขนาดนั้นเลยหรอครับ
"อ่า ขอบใจ"ผมโคตรจะเกลียดน้ำแร่... แล้วอิแช่เย็นนี่ว่าแย่แล้ว อิที่ไม่แช่นี่จะขนาดไหนกันวะ
เปิดขวดน้ำขึ้นมาอย่างจำใจ มาอาศัยบ้านเขาครับ ดังนั้นอย่าเรื่องมากให้เจ้าของบ้านไม่สบายใจ ไม่งั้นจะไม่มีที่อยู่... น้ำแร่ก็น้ำแร่วะ
...แหว่ะ...
...กร่อยชิบหาย...
ปิดฝาขวดน้ำแร่ที่ยังกินไม่หมดแล้ววางไว้บนหลังตู้เย็น ก่อนจะหันไปมองที่เตียง ที่มนุษย์แฟนเก่าอย่างไอ้โปรกำลังสอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มสีเหลืองอ่อน เอาจริงๆนะ ที่จริงเตียงมันก็ไม่ได้แคบจนต้องนอนเบียดกันอะไร เป็นเตียงสั่งทำพิเศษที่ใหญ่อลังการด้วยซ้ำ แต่ว่าไอ้การที่ต้องมานอนเตียงเดียวกับมนุษย์แฟนเก่าที่แก้ผ้าจนหมดแบบนี้... โคตรลำบากใจเลยเว้ย
ถึงตอนนี้จะเลิกลากันไปนานนมแล้ว แต่เมื่อก่อนก็เคยได้กันปะวะ พอมาเห็นมันแก้ผ้านอนอยู่ข้างๆ แถมยังเป็นตำแหน่งเดิมกับเมื่อก่อนอีก ดังนั้นไอ้สิ่งที่ไม่ควรจำมันก็เลยผุดขึ้นมาซะแบบนั้น... อ้ากกกก ออกไปจากหัวกูเดี๋ยวนะ
...อีฉากอีโรติกสมัยเด็ก...
ถึงใจจริงจะอยากนอนไม่หลับเหมือนนางเอกในนิยายเวลาได้ใกล้ชิดผู้ชายอยู่เหมือนกัน แต่นี่คือง่วงไง พอหัวถึงหมอนปั๊บ นับหนึ่งยังไม่ทันถึงห้าเลยด้วยซ้ำ... น้องซีหลับเละเลยจ้า
---
ผมว่าผมหลับไปแล้วนะ แล้วไอ้เย็นๆที่ตานี่คืออะไร จะลืมตาก็ลืมไม่ขึ้น หรือโดนผีอำวะ ทำไงดี ต้องสวดมนต์บทไหน แต่ถ้าเป็นผีฝรั่ง เราต้องสวดเป็นภาษาอังกฤษด้วยไหม
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะฟุ้งซ่านไปมากว่านี้ ไอ้ความรู้สึกเย็นๆหนักที่ตาก็หายไป ก่อนจะแทนที่ด้วยสัมผัสอุ่นๆที่หน้าผากแทน สัมผัสอุ่นๆหายไปก่อนจะแทนที่ด้วยความรู้สึกที่เหมือนผ้าห่มถูกดึงให้มาห่มจนถึงคอ
ไม่รู้คืออะไร เหมือนใจมันเต้นเร็วขึ้น เตียงด้านข้างไหวยวบ ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก่อนจะเห็นคนที่กำลังเปิดตูเย็นแล้วอะไรบางอย่างเข้าไปแช่
...ที่เย็นๆเมื่อกี้...
...คูลแพ็กหรอ...
เมื่อประตูตู้เย็นปิดลง ผมก็รีบพลิกตัวตะแคงไปอีกทางเพราะทำตัวไม่ถูก แรงไหวยวบเกิดขึ้นอีกครั้ง ใจผมเต้นตึกตักเพราะอะไรกันวะ... ใจเย็นๆซี ใจเย็นๆ ไอ้โปรมันก็แค่คนถ่อยคนหนึ่ง พอมันทำดีเราเลยรู้สึกหวั่นไหว ดังนั้นตั้งสติแล้วอย่าหวั่นไหว หลับตาช้าๆ หายใจเข้าพุธ หายใจออกโธ... พุธ โธ พุธ โธ
...อ้ากกกกกก...
...พุธโธอะไรล่ะ...
...นี่กูเกร็งจนขาจะเป็นตะคริวแล้วโว้ยยย...
เสียงลมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะทำให้ผมรู้ว่า คนที่ผมนอนหันหลังไห้นั้นได้เข้าสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นเป็นที่เรียบร้อย ในขณะที่ผมเองก็ยังคงใจเต้นตึกตักจนผมนี่เริ่มจะเหนื่อยแล้ว
ผมพยายามผ่อนคลาย พยายามคิดถึงชีทพาโถฯ และก็ได้ผล ตอนนี้ผมพร้อมจะนิทราแล้ว แต่เหมือนพระเจ้ายังลงโทษผมอย่างต่อเนื่อง เพราะยังไม่ทันที่ผมจะได้หลับ ไอ้คนแก้ผ้าก็รวบผมไปหนีบไว้เหมือนหนีบหมอนข้าง
...มึงฆ่ากูเล๊ย!...
...ถ้าจะทำแบบนี้!...
...ตื่นมาฆ่ากูเล๊ย!!...
...ไอ้โปร!!!!!...
------------------- TBC.
สาระอยู่ตรงไหน
ตอบเลย...ไม่มี
:laugh:
ตุ๊กตาเขี้ยวกุดของน้องซี
(http://www.mx7.com/i/e3d/ysgkBr.jpg)
ATV ของนังมนุษย์แฟนเก่า ( Can-Am Outlander 1000)
(http://www.mx7.com/i/68e/jFv9Yx.jpg)
-
:L1: :mc4:
ชอบๆ อยากรู้แล้วว่าเพราะอะไรถึงได้เลิกกัน
หรือว่าทนสีเหลืองไม่ไหว 555
-
:hao5:ชอบ
-
ตลกดี อยากรู้ว่าทำไมถึงเลิกกันนน
-
เข้ามาอ่านตามชื่อเรื่องเลยคับ สนุกมากๆ ฮาดี แนวกวนๆใสๆ อ่านเจอตรงที่บอกว่า "...กำลังเด้ากันบนเตียงเลยจ้า..." อ่านแล้วหัวเราะก้าาาาากกกกเลย มันเห็นภาพอ่ะ ๕๕๕
รอ รอ รออ่านตอนใหม่คับ มาเร็วๆนะคับ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด!!!!! คุณเขียดเปิดเรื่องใหม่ :hao7: :hao7: :hao7: :hao7: เอาตอนต่อไปมาเลย เราไม่รอเราไม่ทน :hao3: :hao3: :hao3: เรื่องเก่าได้ข่าวว่ายังไม่จบ :katai5: :katai5: :katai5:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดด น้องเขี้ยวกุดน่าย๊ากกกกกกก งื้ออออ :man1: :man1: :man1:
เอ๋......ไม่ใช่เหรอ? :m18:
ติดตามเรื่องใหม่ค่าาาาาาาาาา ถึงจะจบไม่ดี แต่สิ่งดีๆเมื่อกี้คืออัลไลลลลลลลล :o8:
เป็นกำลังใจให้แต่งต่อจนจบ ไม่ค้าง ไม่ดอง ไม่ทิ้งกันนะคะ.... :laugh: o18 :L2: :กอด1:
-
ชอบค่ะ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นเนี่ยทั้งคู่ถึงได้เลิกกัน
รอตอนต่อไปอยู่นะคะ
:-[ :-[
-
มาต่อไวๆ น้า
มันสนุกมากอ่ะ :-[
-
อ๋อยยย ขำนุ้งซี แล้วเอาเขี้ยวกุดไปไวไหนแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ
-
เคยเห็นในเพจ แอบนึกว่าลงพอเป็นกระษัย นี่เจอในเล้าเลย ดีใจ อยากอ่าน จะเฝ้ารอค่ะ สู้ๆนะคะ #อย่าทิ้งกันนะ
-
อุต๊ะต้องโปรโตเป็นหนุ่มแล้ว
อยากรู้จังว่าซีกับโปรหลงไปคบกันได้ไง ???
o22
-
:laugh: อ่านเสร็จตาลายสีเหลืองหมดแระ รีบมาต่อน้า
-
รอตอนต่อไปจ้าาาา :m20: :katai2-1:
-
ปูเสื่อ..
-
:mc4:
-
ชอบบบบบบบบบบบบบ!บบ ต่อ :mew1:
-
มารอ :hao7:
-
เหยยย...ชอบๆๆๆ เอาอีก :hao7: :hao7: :hao7:
-
ชอบบบบบบบบบบบบ
-
สนุกจัง เรื่องนี้ตลกสุดๆ บทนำนี่ไม่ได้มาแนวฮาเลยบอกตรง
รออ่านตอนต่อไป ชอบมากมาย o13
-
ซีดูน่ารัก55555
-
ซีเป็นคนที่ตลกมากกก 555+ :pigha2:
-
มนุษย์แฟนเก่าดูน่าจีบ
ว่าแต่บทนำ ความคิดของซี
-
มนุษย์แฟนเก่าเนี่ยแหล่ะคนที่ใช่ งือออออ
-
ต่อเร็วเร๊ววววว
-
ชอบบบบบ โปรตอนชอบสีเดียวกะเราเลย :sad4:
-
55555555555555 ซีทำไมตลก 55555555
ชอบจังเลยอ่ะ มาต่ออีกบ่อยๆนะ นี่ #ทีมโปร ตั้งแต่ตอนแรกเลยยยย :hao7: :hao7: :hao7:
-
ตอนแรกนี่เปิดมาเพราะว่าเห็นชื่อเรื่องน่าสนใจ ไม่ได้ดูชื่อคนแต่งเลย แต่พออ่านๆแล้ว เฮ้ย เขียนสนุกมากเลยนี่นา สำนวนคุ้นๆ เลยเลื่อนขึ้นไปดู อ๋อออ คุณเขียดนี่เอง 555555
ผมว่าสำนวนแล้วก็ไลฟ์สไตล์ของคุณเขียดโอเคเลยนะครับ ผมค่อนข้างคลิกกับสำนวนการเขียนเชิงคอมเมดี้แบบนี้ เดี๋ยวนี้หายากพอสมควรที่จะมีนิยายน่ารักๆแล้วคาแรกเตอร์ไม่แอ๊บแบบตัวนางเรื่องนี้ (ตอนนี้ก็มีเรื่องปลาบนฟ้า ซึ่งส่วนตัวผมว่าสนุกและโอเคเลยครับ) ความจริงผมตามเรื่องของคุณเขียดมานานแล้วนะ ตั้งแต่สมัยเรื่องเก่าเก็บที่เป็น 3P (จำชื่อตัวนางไม่ได้แล้วแฮะ แต่พระเอกชื่อนาวกับไอซ์) ก็รู้สึกว่าเขียนดี แต่เผอิญว่าพล็อตคุณเขียดจะค่อนข้างแหวกแนว ทำให้บางทีก็หลุด interest ผมไปเหมือนกัน แต่ยังยืนยันนะครับว่าสำนวนกับเทคนิคการเขียนแบบนี้เด็ดมาก เป็นพรสวรรค์ที่หาได้ยาก
เรื่องนี้น่าสนใจนะครับ ผมโอเคกับโทนเรื่องด้วย แล้วยิ่งคุณเขียดค่อนข้างชำนาญในการเขียนอัศจรรย์ 5555 ดังนั้นสู้ๆนะครับ :)
-
:mc4:
-
รอดูความฮาของน้องซี
-
Chapter 2 : goodbye my day
ผมตื่นขึ้นมาตอนบ่ายโมงนิดๆ ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนไหนเหมือนกัน แต่พอหลับเท่านั้นล่ะ แม่งหลับเลย นั่งอึนๆสักพัก เหตุการณ์ต่างๆก่อนหน้านี้ก็หลั่งไหลเข้ามาในหัว ที่เมื่อคืนผมตามมันมาน่ะ เพราะผมง่วงไง เลยไม่ได้คิดอะไรให้รอบคอบ
แต่พอลองคิดพิจารณาดูดีๆแล้ว ไอ้โปรมันมาช่วยผมทำไมกัน ให้ขับรถไล่ชนหรือเอามีดไล่แทงผม ยังจะสมกับความดิบเถื่อนในสันดานของมันมากกว่าอีก มันต้องการอะไรกันแน่ แล้วไอ้กอดเมื่อคืนอีก... กูว่ามันต้องมีเงี่ยนงำ
รื้อกระเป๋าเอาสายชาร์จออกมาชาร์จแบตโทรศัพท์ที่ไม่รู้ว่าหมดไปตอนไหน เมื่อเสียบอะแดปเตอร์สายชาร์จเข้ากับปลั๊กไฟ รอเพียงไม่นานหน้าจอที่มืดสนิทก็สว่างขึ้น และการแจ้งเตือนจากหลายๆแอพพลิเคชั่นก็รัวขึ้นมาเต็มหน้าจอ
สิ่งที่ปรากฏมีทั้งไลน์ทั้งสายที่ไม่ได้รับ และอีกหลายอย่างที่สามารถตามตัวผมได้ และเมื่อกดเข้าไปดูก็ได้รู้ว่าพ่อผมโทรมาเกือบร้อยสาย...หึๆๆ บอกเลย ไม่ครบอาทิตย์น้องซีไม่กลับ!
แต่ถึงผมจะชอบทำนิสัยไม่ดีบางทีหรือทำตัวเหี้ยๆในบางหน แต่ผมไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร ถ้าพ่อยอมโทรมาก่อน ผมก็หายงอนแล้ว แต่นี่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าพ่อจะโทรมาเรื่องอะไร แต่ด้วยความมั่นใจและมั่นหน้าว่าลุงผมบางจะต้องโทรมาง้อแน่ๆ ก็เลยส่งไลน์ไปว่า... 'ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องตามหา เดี๋ยวกลับเอง' กดเลื่อนดูไลน์กลุ่มที่เตือนเกือบห้าร้อย... นี่พวกมึงคุยอะไร
และเมื่อเข้าไปไล่ๆอ่านเท่านั้นล่ะ รู้เลย กูรู้เลยว่าคุยเรื่องอะไร ฉิบหายแล้ว!! รีพอร์ตฟามาร์โคมันต้องส่งก่อนเที่ยงไงคะ...ไอ้สาดดดดดด
หันไปคุ้ยกระเป๋าอีกที แฟ้มพลาสติกถูกดึงออกมา ผมมองเล่นรีพอร์ตในมือที่เป็นคะแนนดิบถึงสิบคะแนน แล้วงานคู่ด้วย กูจะทำไงดีวะเนี่ย ป่านนี้เมทแล็บด่ายันโคตรเหง้าล่ะมั้งเนี่ย ผมกำมือทำใจสักสามวิ ก็หยิบโทรศัพท์ที่ยังคงชาร์จแบตอยู่ขึ้นมากดต่อสายตรงถึงคู่เมทแล็บ และก็เหมือนแม่งรออยู่แล้ว ยังไม่ทันได้รอเกินสองวินาที ปลายสายก็รับก่อนจะ...
"อยู่ไหนไอ้สัตว์!!!"ชะนีเถื่อนตะโกนอย่างคลุ้มคลั่ง "เกินเที่ยงเจ้แม่งหักคะแนน ขนาดอิแจนสายไปห้านาทียังโดนไปครึ่งคะแนน แล้วกูกะมึงนี่สายไปเป็นชั่วโมง ไม่หักจนติดลบเลยหรอไอ้เชี่ยซี!!"
"โหยยย กูขอโทษ กูหนีออกจากบ้านอ่ะเมื่อคืน... เดี๋ยวเรื่องเจ้เพ็ญกูเคลียร์เอง"ผมพยายามใช้เสียงออดอ้อนเพื่อให้มันใจอ่าน
"เออ!! ไปเคลียร์เลย แอดไวเซอร์มึงน่ะ"
"จ้า"
"จ้าที่หน้ามึงน่ะ... แล้วนี่มึงโอเคใช่ไหม เมื่อเช้าแฟนมึงเอากระเป๋าตังค์มาฝากกูไว้"พูดแบบนี้มันคงจะพอรู้แล้วล่ะว่าผมมีปัญหากับแบม
"กูโอเคเว้ย... เฉยๆเลย สบ๊ายสบาย"
"ดีล่ะ"
"เดี๋ยวกูโทรไปเคลียร์กับพี่เพ็ญฟาร์มาร์ซีก่อน แล้วถ้ายังไงเดี๋ยวกูไลน์ไป"ผมบอกเสร็จก็วางสาย
รีบต่อสายหาพี่เพ็ญฟาร์มาร์ซีทันที และพี่เพ็ญก็เช่นเดียวกับอิฟอยด์ รับไว้ซะอย่างกับรอกูอยู่เลย
"ไม่เอาคะแนนรีพอร์ตแล้วใช่ไหมคะนักศึกษา ครูจะได้ใส่ศูนย์ลงไปในใบกรอกคะแนนเลย"โอโหทักทายนักศึกษาได้เสียวสันหลังวาบเลยครับ
...ทำไมคนรอบตัวกูถึงมีแต่พวกชอบทำร้ายคนอื่นด้วยวาจาทั้งนั้นวะ...
"ผมไม่สบายครับอาจารย์ แค่ก ตากฝนเมื่อนคืน ภูมิแพ้ผิวหนังเลย แค่กๆ กำเริบ"แสร้งทำเป็นไอประกอบฉาก
"แล้วไงคะ เวลามีตั้งนานทำไมไม่ส่ง"โหเจ้ นี่คิดว่าพวกกูเรียนวิชาเจ้คนเดียวรึไงเนี่ย
"เพิ่งเสร็จเมื่อวานครับ แค่ก ถ้าอาจารย์จะหักคะแนน... หักแค่ผมพอนะครับ ผมผิดเอง"นั่น กูดึงดราม่าเลย
"งานคู่ ต้องรับผิดชอบร่วมกันค่ะ"
"มันเป็นความผิดผมเองครับ เมื่อคืนผม... โดนไล่ออกจากบ้าน ฮึกๆ"นี่มันละครหลังข่าวปะวะ... ความจริงกูหนีออกมาเองทั้งน้านนน
"ใจเย็นๆนะซี แล้วนี่อยู่ไหน"โห มาซงมาซีเชียว เมื่อกี้ยังห่างเหินกะกูอยู่เลย
"ฮึก บ้านเพื่อนครับ"เสร็จกูล่ะ "เดี๋ยวผมจะรีบออกไปนะครับ"
"ไหวหรือเปล่า"
"ไหวครับๆ"
"งั้นเดี๋ยวครูรออยู่ห้องพักอาจารย์ล่ะกัน"ได้แต่กำมือล่ะร้องเยสดังๆในใจ
"ขอบคุณครับ ฮึก อาจารย์"
"จ้า"แล้วผมก็ตัดสายเลย
ผมรีบไลน์ไปบอกฟอยด์ว่าเคลียร์กับพี่เพ็ญฟาร์มาร์ซีเรียร้อยแล้วเสร็จ ก็พุ่งไปล้างหน้าแปรงฟัน แล้วรีบเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษายับๆทันที อาบน่งอาบน้ำนี่ช่างแม่งก่อน วินาทีนี้คะแนนสำคัญยิ่งชีพ
และจากการสนทาถกเถียงปัญหากว่าสองนาทีครึ่ง ผมก็ได้ข้อสรุปว่า ผมต้องออกไปหน้าหมู่บ้านแล้วนั่งแท็กซี่ไปหน้ามอ เดี๋ยวไอ้ธามจะอยู่รอจ่ายค่าแท็กซี่ให้ ส่วนเมทเถื่อนของผมน่ะหรอ พอตอบไลน์ผมไปสักพัก เจ้เพ็ญก็โทรมาเรียกให้ไปคุยเรื่องผมแล้วจ้า... แหมรักกูจัง
ส่องกระจกอีกครั้งก็สรุปได้ว่า หน้าผมมันยังดูไม่ค่อยป่วย เลยหยิบคอนซีเลอร์ที่ไว้ทาปิดแพนด้ามาจากกระเป๋า ก่อนจะเกลี่ยเข้าที่ริมฝีปาก... โอโห นี่กูเป็นหวัดหรือลูคีเมียระยะสุดท้าย
...โทรมฉิบหาย...
หยิบเล่มรีพอร์ตขึ้นมาจากกระเป๋าแล้ว ผมก็รีบวิ่งลงไปชั้นล่าง เหมือนพี่แม่บ้านจะพยายามเรียกให้ผมกินข้าว แต่ผมไม่มีเวลาแล้วครับ ผมจึงได้แค่บอกปัดไปด้วยรอยยิ้ม วิ่งออกมาจนถึงหน้าบ้านก็เหมือนว่าผมจะนึกอะไรได้บางอย่าง... ภูมิแพ้ผิวหนังกำเริบ
มองซ้ายมองขวาก็หันไปเห็นสวนหย่อมที่ปูหญ้าญี่ปุ่นเอาไว้ ผมรีบเอาแขนไปถูๆกับพื้นหญ้าทันที่อย่างไม่ลังเล ถูไปถูมาจนหนำใจ ผมก็รีบเปิดรั้วแล้ววิ่งออกไป
ถ้าถามว่าทำไมต้องรีบขนาดนี้ทั้งที่เจ้เพ็ญก็ไม่ได้ฟิกเรื่องเวลา ผมตอบเลยนะครับ ผมรีบเพราะอีฟอยด์ล้วนๆเลยครับ คราวก่อนผมกับไอ้เปอร์โดดเรียนเพราะแฮงค์เลยตอแหลว่าเป็นไข้หวัดใหญ่ไป เจ้เขาก็เรียกเมทเถื่อนของผมไปซักเลยครับ และอิฟอยด์เนี่ยสกิลก่อนตอแหลนี่น้อยมากครับ ดังนั้นถ้าซักมันจนซีดเมื่อไหร่...ความบรรลัยจะมาเยือน
...คราวก่อนโดนด่าจนหูอื้อเลย...
คนก็ยิ่งรีบๆ บ้านไอ้มนุษย์แฟนเก่าผมมันก็ดันอยู่ซะท้ายหมู่บ้านอีก กว่าจะหน้าหมู่บ้าน กูไม่เหนื่อยตายห่าคาฟุตปาตรก่อนหรอวะเนี่ย แต่ช่างเแม่ง ถ้าจะตายห่าขึ้นมาจริง อย่างน้อยกูยังตายในเครื่อง้บบเว่ย... เครื่องแบบนักศึกษาที่เนคไทค์เบี้ยวๆนี่แหละ
วิ่งไปได้ไม่นาน ผมก็ชักจะหอบ แล้วอิพระอาทิตย์ประเทศไทยนี่จะขยันไปไหน ตลอดทั้งปีกูมีโอกาสได้หนาวจับใจไม่เกินสามวัน คิดดูดิหนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบห้าวัน มันทำงานไม่เต็มที่แค่สามวัน นี่ถ้าทำงานบริษัทพ่อผมนะ ได้โล่พนักงานดีเด่นกับตั๋วเครื่องบินไปเกาหลีแล้ว
ผมยืนหอบใต้ต้นไม้ ได้แต่ภาวนาให้มีรถผ่านมาสักคัน ผมจะได้หน้าด้านแสร้งดราม่าให้เขาไปส่งหน้าหมู่บ้าน และเหมือนพระเจ้าจะเห็นใจผมอยู่บ้าง เพราะตอนนี้ไอ้รถมอเตอร์ไซต์สีเหลืองดำคันใหญ่ที่มีสามล้อดูประหลาดตาได้มาจอดเรียบทางเท้าตรงหน้าผมแล้ว
และเหมือนพระเจ้าก็ยังคงเกลียดขี้หน้าผมพอสมควร เพราะทันทีที่ไอ้คนที่พระเจ้าส่งมานั้นเปิดหมวกกันน็อคสีเหลืองออกมา... กูนี่เบะปากมองบนเลยจ้า
...ูตะหงิดใจตั้งแต่เห็นหมวกกันน็อคสีเหลืองล่ะ...
"แดกปูนมาหรอ ปากขาวเชียว"อินี่ก็ทักกูได้น่ารักน่าชังเช่นเคย
"ช่างแม่งเหอะ นี่ไปส่งที่มอหน่อยดิ รีบมาก"
"ขึ้นมาดิ"ขอบคุณจ้ะ ที่เข้าใจว่ากูรีบจริงๆ
ไอ้โปรส่งมือให้จับ ผมก็เลยจำใจจับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเหยียบที่วางเท้าแล้ววาดขาขึ้นซ้อนท้าย รถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่เลี้ยวกลับอย่างเร็วจนผมไม่ทันตั้งตัวจนเกือบร่วง
แต่ไอ้โปรมันไม่สนหรอกครับ บิดแม่งอย่างกับพ่อใครจะตายอย่างนั้นแหละ ส่วนผมก็ได้แต่ทำตัวลีบๆแล้วเอานิ้วชี้กับนิ้วโป้งหนีบชายเสื้อช็อปสีแดงเลือดนกไว้โดยไม่ให้เจ้าของมันรู้ตัว
เพียงไม่ถึงห้านาที ผมก็มาถึงหน้ามอด้วยสภาพตัวฟูกระเซอะกระเซิง ผมไถลตัวลงจากรถอย่างอ่อนล้า บอกเลยว่าตอนลงมา ขากุนี่ทรุดไปสองวิด้วย
ไอ้ธามที่เห็นผมแล้วรีบวิ่งมาหา ส่วนไอ้โปรมันก็ถอดหมวกกันน็อคออกแล้วส่องกระจกรถเผื่อจัดแต่งทรงผมให้เข้าที่เข้าทาง ว่าแต่... มันโกนหนวดแล้วนี่
หน้าแม่งใสจริง แถมผมสีดำกับเสื้อสีแดงเลือดนกยังขับผิวมันที่ขาวมากอยู่แล้วให้ดูสว่างเข้าไปใหญ่ ผมชอบมันลุคนี้มากว่ากว่าลุคกากๆเมื่อคืนนะ แบบตอนนี้มันดูแบดๆแบบสะอาดสะอ้านไง
"โห สภาพ"ไอ้ธามถึงกับหัวเราะ
"กูรีบไง แล้วฟอยด์มันเป็นไงบ้าง โดนรีดจนตัวซีดปากสั่นแล้วมั้งเนี่ย"พี่เพ็ญฟาร์มาร์ยิ่งเป็นมนุษย์ป้าขี้จุกจิกอยู่ด้วย
"มันเพิ่งไลน์มาในกรุ๊ปเนี่ยว่าเขาถามเรื่องครอบครัวมึงใหญ่เลย"
"แล้วมันบอกว่าไง"
"ก็ตอแหลพ่อทำงานไม่ค่อยกลับบ้าน พอกลับมาก็ทะเลาะกันตลอด"
"อือหือ"พ่อกูนี่นะไม่ค่อยกลับบ้าน... แทบขนงานมาทำที่บ้านเพื่อเฝ้ากูเลยจ้า
"กูงี้ลั่นเลยจ้า"กูก็ลั่นด้วย "แล้วใครวะ"มันบุ้ยปากไปทางไอ้โปรที่ยังส่องกระจกอยู่อย่างไม่จบสิ้น
"เพื่อนกูไง"
"ใครเพื่อนมึง"หันมาหน้านิ่งๆ "ผัวเก่าก็บอกเขาไป มาพ่งมาเพื่อน... ถามกูยัง ว่าอยากเป็นเพื่อนกับมึงไหม" มองกูเหยียดๆ แล้วก็หันไปส่องกระจกต่อ
...เอ ดร๊อกกก!!! ...
"ฮะๆ"ไอ้ธามถึงกับหัวเราะอย่างเสียจริตเมื่อได้เจอแฟนเก่าในตำนานของผมสักที... แต่มันไม่แปลกใจหรอกครับ เพราะผมเคยเล่าว่าผมเคยคบกับผู้ชาย
"งั้นเราไปล่ะ ขอบใจมาก ถ้าไงไปกินเค้กรอในคาเฟ่หน้ามอก่อนก็ได้"เอาใจมันหน่อย มันอุส่าต์มาส่ง
"กูบอกหรอ... ว่าจะรอมึง"กุูนี่หมาเลยจ้ะ
"ไงก็ขอบคุณที่มาส่งนะ"แต่กูไม่โมโหหรอกจ้า กูยังต้องอาศัยบ้านมึงอยู่
ผมรีบวิ่งไปที่รถไอ้ธามที่จอดรออยู่ ขับมาจนถึงที่คณะ ไอ้ธามก็เอารถไปจอด ส่วนผมก็รีบวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสาม... กลัวถ้าขึ้นลิฟต์มา อาจารย์จะไม่เห็นถึงความรีบของกูค่ะ
ผมเคาะประตูสองสามทีก่อนจะแฉล้มหน้าเข้าไป กล่าวทักทายพี่เจ้าหน้าที่แล็บเล็กน้อย ก่อนจะเคลื่อนกายไปหน้าห้องที่เขียนว่า เภสัชกรหญิง ดร. เพ็ญประศรี คุณากุล
ผมเคาะประตูขออนุญาติ และเมื่อภายในห้องตอบรับแล้ว ผมจึงยื่นหน้าเข้าไปยิ้มทักทายอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะไปนั่งข้างๆเมทแล็บที่ส่งสายตามมาประมาณว่า 'มึงไปทำเหี้ยอะไรมาเนี่ย'
Rrrr
ผมก้มดูโทรศัพท์ในมือที่มีไลน์กลุ่มเด้งขึ้นมา
ฟอยด์ไง จะใครล่ะ : กูรอดตายแล้วค่ะ
จ้ะ... ส่งไม้ผลัดมาเลย ความปวดร้าวจากการตอแหลในครั้งนี้กูยินดีรับไว้เอง
"ไปโรงบาลมารึยัง"พี่เพ็ญถามด้วยความเป็นห่วง
"ยังครับ แต่ผมกินยาแก้แพ้ไปแล้ว"ผมยกมือขึ้นเกาหัวอย่างประหม่า ไม่ใช่อะไรหรอก จริงๆแค่อยากโชว์ผื่นที่แขน
"แล้วไปอยู่กับเพื่อนเป็นไงบ้าง ลำบากใจอะไรหรือเปล่า"
"ไม่ครับ คือรู้จักกันมานานแล้วครับ"นานมากครับ ตั้งแต่สมัยกูยังเป็นเด็กม.ต้นเห่อฮมอยนู้นแน่ะ
"ดีแล้วๆ ยังไงมีปัญหาอะไรก็โทรหาครูได้นะ"น้องซีนี่ซึ้งน้ำตาจะไหล สีหน้าพี่เพ็ญฟาร์มาซีดูเป็นห่วงผมอย่างจริงใจ
...อาจารย์ครับ...
...ผมขอโต๊ดดดดด...
หลังจากคุยกับอาจารย์ไปร่วมชั่วโมง ผมกับเมทแล็บตั้งแต่ปีหนึ่งของผมก็ออกมาอย่างเริงร่า ตอนแรกผมกะว่าถ้าไอ้โปรมันรอ ผมก็จะกลับบ้านกับมันเลย แต่นี่มันไม่รอไง งั้นผมไปกินข้าวแล้วรอเข้าเรียนแล็บอนาฯตอนบ่ายสามดีกว่า ไม่อยากเสียคะแนนควิซด้วย
ผมออกจากมอตอนห้าโมงเย็น ที่จริงอาจารย์ปล่อยตั้งแต่สี่โมงแล้ว แต่ว่ามัวแต่เมาส์กันเรื่องแฟนเก่าคนล่าสุดของผมอย่างแบม กับแฟนคนแรกที่กลับมาจากขุมนรกแล้วอย่างไอ้โปรจนเพลินนั่นแหละ เลยออกมาป่านนี้
ผมเรียกแท็กซี่ที่หน้ามอเพื่อกลับไปบ้านมนุษย์แฟนเก่า และแมื่อเข้าบ้าน ผมก็ถึงกับทำตัวไม่ถูกที่เจอปะป๊ามะม๊าของมนุษย์แฟนเก่ากำลังนั่งดูทีวีกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่น แต่พอบุการีทั้งสองของไอ้โปรชวนผมคุยอย่างเป็นกันเองนั่นแหละ ผมเลยไม่รู้จะประหม่าต่อไปทำไม ไปๆมาผมก็เลยนั่งดูหนังด้วยไปเลย
หกโมงเย็นผมก็มานั่งเสนอหน้ากินข้าวร่วมโต๊ะราวกับเป็นบ้านตัวเอง ว่าแต่ไอ้โปรมันหายหัวไปไหนเนี่ย แต่ช่างเถอะ มันไม่อยู่ผมก็สบายใจสบายหูไปเยอะเหมือนกัน
เมื่อกินข้าวเสร็จก็กลับมาดูหนังกันต่อ แต่ดูไปยังไม่ทันจะถึงครึ่งเรื่อง มะม๊าของไอ้โปรที่อายุราวสี่สิบ แต่สภาพยังดูเหมือนแค่ยี่สิบปลายๆเท่านั้น เอ่ยแกมสั่งกับหนุ่มใหญ่วันใกล้เคียงกันที่ตอนนี้ยังหน้าหน้าเด็กพอกัน
"เฮีย... ไลน์ถามน้องโปรให้หน่อย ว่าจะกลับกี่โมง"
"อืม"นี่ก็ว่าง่ายจัง หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดๆ มองดูสักพัก กดๆอีกครั้ง ก็หันกลับมา "กำลังกลับ"
"ดี... งั้นบลูจะได้อยู่รอด่าก่อนไปขึ้นเครื่อง"คู่สนทนาได้แต่เลิกคิ้วอย่างสงสัย "ก็ลูกเฮียน่ะ มันเอาเอาท์แลนด์เดอร์ออกไปแว้นบนถนนใหญ่มาเมื่อคืน"อ๋อ คงหมายถึงอิรถสี่ล้อนั่นสินะ
"กลางคืนไม่ค่อยมีตำรวจหรอก"คนที่กดเปลี่ยนช่องทีวีเอ่ยอย่างไม่ยี่ระ
"บลูไม่ได้ห่วงเรื่องตำรวจเลยเฮีย ห่วงว่ามันจะได้ตายก่อนเรียนจบนี่แหละ"คนพูดเบ้ปากมองบนเมื่อคิดถึงเด็กน้อยน่ารักที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย จนตอนนี้โตจนถ่อยเกินมนุษย์มนาไปแล้ว "น้องซี เดี๋ยวพี่กับป๊าน้องโปรจะไปตรวจงานอาทิตย์หนึ่ง ฝากดูมันด้วยนะ"
ครับ... และจากนั้นเราก็แลกไลน์แลกเบอร์กันครับ งานเสือกนี่ถนัดรองจากตอแหลเลยครับ คอยดูเถอะไอ้โปร ถ้ามึงด่าอะไรกูอีก กูจะใส่ร้ายป้ายสีมึงให้โดนด่าจนเหี่ยวป็นเป็นผ้าขี้ริ้วเปียกๆเลย
พอแลกไลน์เสร็จผมก็ขอตัวมานั่งเล่นที่ชิงช้าในสวนที่ตอนนี้ยุงชุมจนแทบจะหามกูไปแดกแล้วจ้ะ ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิด พอเห็นพ่อส่งไลน์มาว่า'รีบกลับบ้านะลูก พ่อคิดถึง' ผมก็ถึงกลับยิ้มออก ก่อนจะส่งสติ๊กเกอร์หมีกอดไปให้พ่อ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พิมพ์อะไรตอบพ่อที่เลิกเป็นมนุษย์ลุงขี้หงุดหงิดแล้ว เสียงเครื่องยนต์ดังเข้ามาใกล้ๆ ก่อนประตูรั้วจะเปิดออก รถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่เลี้ยวเข้ามาจอดที่โรงรถที่อยู่ไม่ห่างจากที่ผมนั่งนัก ผมหันไปยิ้มทักทายอย่างสร้างภาพ ไอ้โปรเดินหน้านิ่งเหมือนเดิมเข้ามา แต่ที่ดูไม่ค่อยเหมือนเดิมคือ มันเกร็งคิ้ว... แสดงว่าโมโห
"รู้ไหมกูรอมึงกี่ชั่วโมง!!!"ตะคอกลั่นเลยจ้า... แต่ว่า
...ห๊ะ อะไรนะ...
"ห๊า"
"กูรอมึงอยู่ในคาเฟ่หน้ามอมึงไงไอ้สัด มึงแม่ง... ไอ้เหี้ย"อ้าว กูผิดซะงั้น
"ก็โปรบอกว่า... กูบอกหรอ ว่าจะรอมึง"กูนี่งงเลยค่ะ
"แม่งเอ๊ย"มันจิ๊ปาก
"..."
"กลัวไม่เป็นไข้เลือดออกตายรึไง"มันกลับมาพูดเสียงเรียบๆ คิ้วที่เกร็งเมื่อกี้ก็คลายออกแล้ว... อารมณ์มึงนี่คูลดาวน์ไวไปแล้วไอ้สาดดด
"งั้นเข้าบ้านล่ะ"ผมลุกขึ้นยืน ไอ้โปรก็พลักหัวผมเบาๆ แต่เพราะไม่ได้ตั้งตัวไง ผมเลยเซแถ่ดๆไปเหยียบแอ่งน้ำขังที่อยู่ไม่ไกล
....ขอบคุณจ้า...
...นองมิดตีนขนาดนี้ ผื่นกูคิดอีกแน่ไอ้สึด...
"แม่ง!"ผมสบถ ก่อนดึงเท้าน้อยๆแสนบอบบางของผมขึ้นมา "เฮ้ย!"ผมอุทานด้วยความตกใจเมื่อไอ้คนที่อยู่โหมดอารมณ์ขึ้นๆลงๆมันคว้าคอเสื้อนักศึกษาผม แล้วกึ่งดึงกึ่งลากไปที่ก๊อกน้ำ
ไอ้โปรนั่งยองๆก่อนจะทำสิ่งที่ผมนี่ต้องชักตีนหนีเลย มันกำลังจะล้างคราบโคลนจากแอ่งน้ำขังให้ผม ผมได้ยินเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ ก่อนที่ไอ้โปรมันคว้ามือผมไปวางไว้บนบ่ามัน ก่อนจะดึงขาข้างที่เปื้อนอยู่ของผมามาล้าง
แสงไฟจากโคมทางเดินฉายให้เห็นเสี้ยวหน้าที่จมูกแหลมเป็นชะง่อนหินที่ภูกระดึง ผิวขาวจัดของคนนั่งที่ก้มหน้าอยู่เมื่อโดนแสงไฟดูเหมือนราวมีกับมีประกายเรืองรอง แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้จ้องมันนานกว่านี้ ไอ้คนที่ก้มหน้าอยู่ ก็เงยขึ้นมาเสียอย่างนั้น... กูนี่สะดุ้งเลยครับ
ไอ้โปรปล่อยขาผมก่อนจะปิดวาวล์น้ำ คนตัวสูงกว่าผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ก่อนจะเดินหน้านิ่งนำเข้าไปในบ้าน ส่วนผมนั้นก็ได้แต่เอามือทาบหน้าอกที่ตอนนี้มันเริ่มเต้นเร็วขึ้นอีกแล้ว
เสียงสนทนาที่ดังเกินผิดปกติที่ดังมาจากในบ้าน ทำให้ผมรีบวิ่งเข้าไปอย่างไว้ด้วยความเสือกล้วนๆ ไอ้โปรกำลังยืนก้มหน้าในขณะที่พี่บลูกำลังยืนเท้าเอวหน้าเครียด
"มึงขึ้นไปบนห้องไป"แหม มีไล่... อายกูล่ะสิที่โดนม๊าด่าอ่ะ
"อือ"ทำได้แค่พยักหน้า เพราะตอนนี้หัวใจผมมันยังเต้นแรงไม่ยอมลดเลย
ผมรีบเดินขึ้นมาบนชั้นสอง แต่ผมไม่ได้เข้าห้องหรอก มาซ่อนตัวอยู่ในมุมมืดข้างราวบันได... ก็คนมันอยากรู้นี่หว่า
"ม๊าอย่ามา่ใส่ร้ายโปร โปรไม่ได้เอาเอาท์แลนเดอร์ออกไปสักหน่อย"เสียงบุคคลที่หนึ่งเถียงขึ้นมา
"ไม่ได้เอาออกไป แล้วน้ำมันมันหายไปไหนครึ่งถังห๊า"เสียงของผู้กุมอำนาจสูงสุดของบ้านแย้งขึ้นมา
"โห!! นี่ขนาดต้องวัดน้ำมันกันเลยหรอม๊า"น้ำเสียงดูไม่พอใจสุดๆ "แล้วถ้าซื้อมาแต่ไม่ขับมันก็พังหมดสิม๊า"
"ถ้าอยากขับก็เอาไปขับที่ลานกว้างๆ ไม่ใช่ถนนใหญ่ มันอันตราย"
"โปรคุมรถอยู่น่า หม้าบ่นจนหูโปรอื้อแล้วเนี่ย"ไม่สำนึกไม่พอ ยังโยนความผิดอีกนั่น
"เฮีย! ดูลูกเฮียดิ"
"เอาน่า โปรมันโตแล้ว ตายก็ฝัง ยังก็เลี้ยง อย่าไปใส่ใจอะไรมาก"พยายามคลี่คลายสถานการณ์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ
"ตายที่หน้าเฮียดิ!!"กลายเป็นว่าคดีพลิก จำเลยไม่เพียงแค่รอดตัวแต่ศาลที่เคารพยังต้องกลายเป็นเหยื่ออารมณ์รับกรรมแทนไปซะงั้น "อยู่ดีไม่ว่าดีเสือกแช่งลูก"นี่แหละ เรื่องจริงของมนุษย์แม่... ลูกข้า ใครอย่าแตะ
"นั่นดิ ป๊ามาแช่งโปรทำไมเนี่ย"อินี่ ได้ที่ขี้แพะไหลเลยจ้า
"อ้าว นี่กูผิดอะไรเนี่ย"
จากนั้นผมก็ได้ยินเสียงพี่บลูกับไอ้โปรหัวเราะลั่น ไม่รู้ข้างล่างเขาคุยอะไรกันต่อ เพราะตอนนั้นในสมองผมกลับมีแต่เรื่องสมัยก่อนเข้ามา ทั้งที่เมื่อก่อนไอ้โปรเป็นคนยิ้มง่าย หัวเราะง่าย แต่พอมาตอนนี้ คุยดีๆกับกูสักคำยังไม่มี
"หาจิ้งจกแดกรึไง"แหม... คุยกับกูแต่ละคำ
"เปล่า เมื่อยเลยนั่งพัก"เป็นการตอแหลที่สิ้นคิดที่สุดตั้งแต่เกิดมาเลยจ้า
"หราาาาา ไม่ได้แอบฟังตอนกูโดนม๊าด่าอยู่หรอ"รู้อยู่แล้วจะมาถามกูอีกทำไม...โถ่ะ
"เออ!!"กระแทกเสียงแล้วก็รีบหนีเข้าห้องมันไปเลย
เมื่อกี้เผลอสบตามันด้วย ใจผมที่เต้นรัวจนขาแทบทรุดแน่ะแม่ง นี่ผมเป็นอะไรไปว่ะเนี่ย อ่อนไหวเป็นชะนีม.ต้นตอนอายุ14เลยไอ้สัด
ผมรีบหาชุดนอนแล้วเข้าไปอาบน้ำ ผมสิงอยู่ในห้องน้ำอยู่นานเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่พอผิวชักจะเริ่มเปื่อยแล้ว ผมเลยจำใจต้องแต่งตัวแล้วออกมา ไอ้โปรที่คาดว่าจะแก้ผ้าอยู่เช่นเคย สอดตัวเล่นโทรศัพท์อยู่ใต้ผ้าห่ม
ผมหยิบบรรดาเครื่องประทินโฉมอันน้อยนิดของตัวเองออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะเอาไปวางไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งขนาดใหญ่ที่มีห่าอะไรเยอะแยะไปหมด นี่สินะ...เคล็ดลับหน้าใสของมึง
ทาไนท์ครีมกับอายส์เซรั่ม และเบบี้ออยล์เสร็จ ผมก็สอดตัวลงนอนอีกฝั่ง ไอ้โปรกดรีโมทต์เพื่อปิดไฟ ตอนนี้ทั้งห้องจึงเหลือเพียงแค่ความสว่างจากแสงโคมไฟสองฝั่งและหน้าจอโทรศัพท์มือถือสองเครื่องเท่านั้น
ผมกดดูในไลน์ก็เห็นมีเพื่อนแอดมา คงจะเป็นพี่บลู แต่ว่านะ อิรูปโปรไฟล์ที่เผยใบหน้าด้านข้างที่ดูเหมือนโดนแอบถ่ายนี่มันคุ้นๆนะ 'Proton' ... มึงเองเร๊อะ!!!!
และไม่นานเมื่อผมกดรับเพื่อน ไอ้คนที่นอนอยู่ด้านข้างผมมันก็ทักมาราวกับแม่งรออยู่นานล่ะ
Proton: ยาทาผื่นอยู่ข้างโคมไฟ
เออว่ะ ผมนี่ลืมไปเลยว่าเป็นผื่นอยู่ พอนึกได้ ร่างกายก็ดัดจริตขึ้นมาทันที ไอ้ผื่นที่ไม่คันแล้วก็คันขึ้นมาอย่างประหลาด ผมเลยเอื้อมมือไปหยิบหลอดยา แล้วบีบเนื้อคริมมาป้ายแล้วทาตามรอยผื่นของแขนทั้งสองข้าง
ขอบคุณนะ'ผมตอบกลับ รู้สึกแก้มมันตึงๆยังไงไม่รู้ แต่พอเอามือแตะๆหน้าเท่านั้นแหละ รู้เลยว่าผมกำลัง...ยิ้ม
'วันนี้ขอบคุณที่ไปส่งนะ เร็วมากเลย ช่วยชีวิตเพื่อนเราไว้เลย 555'ไม่มีอะไรตลกหรอก แต่กูติดพิมพ์ 555
Proton: จะเร็วกว่านี้อีก ถ้าหูมึงไม่กางต้านลม
...เอ ดร็อกกกกกก กูหูกางแล้วหนักหัวพ่อมึงรึไง!!!...
ส่งสติ๊กเกอร์หมีต่อยไปให้แม่งเลย
Proton: กูนอนล่ะ บาย
'ฝันดีๆ'ผมตอบ
Proton: อือ ฝันดี
และนั่นก็จบบทสนทนา ตอนนี้ผมยังคงยิ้มหน้าบานไม่รู้สาเหตุไปอย่างต่อเนื่อง มันแบบฟินแปลกอ่ะ รู้สึกแก้มแม่งร้อนๆด้วย ไม่ได้การล่ะกูต้องบอกต่อ แต่จะบอกใครดีวะ บอกไปคนเดียวเดี๋ยวแม่งงอนอีก กูบอกแม่งทั้งกลุ่มนี่แหละ ผมรีบกดเข้าไปไลน์กลุ่มอย่างไม่รีรอ
'มึง'
'กูว่ากูรู้สึกแปลกๆว่ะ'
'กูรู้สึกแบบมันฟินแปลกๆ'
'ใจกูงี้เต้นแรงมากเลยอ่ะ'
January: เดี๋ยวเพื่อน เดี๋ยว!!
แจนเพื่อนสาวที่เคารพรักพยายามเอ่ยขัด
'ไม่เดี๋ยวแล้วมึง หัวใจกูเต้นจนจะวายแล้วเนี่ยสัด'
ฟอยด์ไง จะใครล่ะ: ใจเย็นๆก่อน วางถุงกาวแล้วตั้งสติ
'กูมีสติเว่ย'
'กูว่ากูแม่งชอบแฟนเก่ากูแล้วว่ะ'
One upon a time: ฮ่าๆๆๆๆๆ
'หัวเราะหาพ่อมึงหรอเชี่ยธาม'
'กูจริงจังเว่ย'
จีจี้ ศรีสยาม: โอ้ย สงสาร ฮ่าๆๆ
'สงสารแต่เสือกหัวเราะนี่คืออะไร'
'แต่ว่าวันนี้กูว่าแม่งเป็นวันของกูอ่ะ'
'แบบ มันดีอ่ะ'
'แต่ไอ้เหี้ย กูเจอมันแค่วันกว่าๆเองนะเว่ย'
'ไมกูใจง่ายแบบนี้วะ'
M: ใครก็ได้บอก นายชวัลกร รหัสนักศึกษา 00011781ที
ไอ้เอ็มนี่มาเต็มยศเลย
'แล้วแบบ เจ้เพ็ญฟาร์มาซียังใจดีกับกูด้วยอ่ะ ทั้งที่ปกตินี่แทบแดกหัว ...ชวัลกรทำไมเธอสะเพร่าแบบนี้ ชวัลกรทำไมไม่ส่งเล่ม ชวัลกรรู้จักคำว่าตัดหางปล่อยวัดไหม ชวัลกรนี่เธอโง่หรอ'
'แต่แบบวันนี้ ดีกะกูมาอ่ะ กูปริ่ม'
ผมยิ้มกรุ่มอยู่คนเดียว แต่ไอ้ความฟินที่กระจายอยู่ทุกรูขุมขนมันก็อยู่กับผมได้ไม่นานเมื่อ...
Paper crycry: ชวัลกร คุณส่งผิดไลน์ครับ
Paper crycry: เหมือนจะไม่ทันแล้วว่ะ
ผมนี่เหลือบตาไปดูชื่อกรุ๊ปเลย 'A. Pen's advisee' ... ชิบหายล่ะ กูชิหายแน่
P' Pen Pharmacy: ชวัลกร พน.พบครูที่ห้องด้วยค่ะ
...กูจิคราย...
...ลาก่อยยยยยยย วันของกู...
:sad2:
----- TBC.
ตอนพิมพ์อิฉากในไลน์นี่ไหลลื่นราวกับเกิดขึ้นจริง o7
ลาก่อยยย น้องซี :dont2:
จริงๆแล้วเขียดเป็นคนขยันมากนะคะ
ไอ้เหตุการณ์ที่ดองนิยายจนเป็นเป็นปลาร้านั่นมันเป็นการแสดงค่ะ :haun5:
ขอบคุณที่ชอบกันนะคะ ปลื้มปริ่มสุดๆ :-[
@Grey Twilight ไอซ์ นาว ที นี่4-5ปีเลยนะคะ โอ้ยแบบ น้ำตาจิไหล ดีใจมากเลยที่มีคนจำได้ :heaven... ขอบคุณมากๆๆๆๆเลยค่ะ :กอด1:
-
ชอบๆๆ ครับ :pig4: :pig4: :pig4:
เป็นกำลังใจให้คนแต่งครับผม
o13 o13
-
ตอนแรกก็ฮาเรื่อยๆเล็กๆนะ
แต่พอมาถึงตอนส่งไลน์ผิดที่ลั่นก๊ากเลย
เพราะตัวเองเคยส่งเข้ากรุ๊ปที่มีอาจารย์อยู่เหมือนกัน :z3: :z3: :z3:
-
โปรดูเถื่อนเยอะ แต่น้องนางซีก็หวั่นไหวจ้า 555555
ถ่านไฟเก่ามันยังร้อน~
-
:m20: เพื่อนให้ตั้งสติแต่มันไม่ทัน กร้าก
ลาก่อนวันของซี. จะนอนหลับไหมนั่น
ขอบคุณค่ะมาต่ออีกนะ
-
ผมออกจากมอตอนห้าโมงเย็น ที่จริงอาจารย์ปล่อยตั้งแต่หกโมงแล้ว
ตอนนี้สลับกันหรือเปล่าคะ?
-
มาต่อเลยจ้า
-
:m20: :m20: :m20: :jul3: :jul3: :jul3:
-
ตึงมาก อารมณ์ส่งไลน์ผิดเเชท น่าสงสาร
-
#ทีมแฟนเก่า ค่ะ พี่โปรน่ารักจังเลยยยย
-
เดี๋ยวๆๆ เดี๊ยวววว คุณเขี้ยดดดดดดด ผมกำลังอึ้งปนทึ่งอยู่
- ซีมันเรียนหมอเรอะะะ!!? โธ่ถัง พลีสสสส อนาโตมีเอย ฟามาร์ซีเอย ให้มันอยู่คณะที่จะมีเวลาไปคุ้ยรักกับถ่านไฟเก่าหน่อยเถอะครับ อย่างงีนี่สามภาคอาจจะยังไม่จบก็ได้นะ 55555 สัตวแพทย์ ไม่ก็กายภาพก็ได้เอ้า 555
- พี่บลูนี่หญิงหรือชาย ทำไมผมอ่านแล้วตงิดๆว่าจะเป็นผู้ชาย?? ถ้าม๊าโปรตอนเป็นหนุ่มล่ะก็ เบื้องหลังโปรตอนอดีตเป็นเช่นไร ผมอยากรู้มากๆเลยนา
แก้ไข : ปล1. ขอบคุณคอมเมนท์ล่างมากๆครับ! พอดีผมไม่ได้ตามคุณเขียดบางเรื่องเลยทำให้มีหลุดๆไปบ้างเหมือนกัน ขอบคุณมากครับ >______<
ปล2. ผมอ่านดีๆแล้ว...สงสัยน้องซีจะเรียนเภสัช เพราะเป็นเด็กในที่ปรึกษาอ.เพ็นที่เป็นเภสัชเหมือนกัน นึกๆดูแล้วก็เริ่มปะติดปะต่อได้ 55555
-
เดี๋ยวๆๆ เดี๊ยวววว คุณเขี้ยดดดดดดด ผมกำลังอึ้งปนทึ่งอยู่
- ซีมันเรียนหมอเรอะะะ!!? โธ่ถัง พลีสสสส อนาโตมีเอย ฟามาร์ซีเอย ให้มันอยู่คณะที่จะมีเวลาไปคุ้ยรักกับถ่านไฟเก่าหน่อยเถอะครับ อย่างงีนี่สามภาคอาจจะยังไม่จบก็ได้นะ 55555 สัตวแพทย์ ไม่ก็กายภาพก็ได้เอ้า 555
- พี่บลูนี่หญิงหรือชาย ทำไมผมอ่านแล้วตงิดๆว่าจะเป็นผู้ชาย?? ถ้าม๊าโปรตอนเป็นหนุ่มล่ะก็ เบื้องหลังโปรตอนอดีตเป็นเช่นไร ผมอยากรู้มากๆเลยนา
มี๊บลูเป็นผู้ชายค่ะ เรื่องนี้จ้า Crafty Guy เมียข้าใครอย่าแตะ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.0
-
เฮียปั้นกับบลูก็มานะครับ ชวัลกรน่ารักอ่ะ สติจงสถิตอยู่กับชวับกรเถิด
-
กรี๊ดดดดดดดด อิบลูกะเฮียปั้น ฮืออๆๆ :hao5: คิดถึงจุง
แต่ไม่คิดว่าน้องโปรจะโตมาถ่อยได้ขนาดนี้ ตอนเด็กน้อยยังน่ารักอยู่เลยอ่าาาา :katai4: เวลาช่างเปลี่ยนคนจริงๆ
-
5555555555555555555555 ขำาาาา ส่งเข้ากรุ๊ปจารย์ที่ปรึกษา มันเลวร้ายยยย
กลับมาชอบโปรตอนอีกรอบใช่ไหม จีบเลยสิคะ รออะไรอยู่ คือสัมผัสได้จากข้อความ ว่านางแรดใช่มั้ย 5555 แบ๊วนิดนึงด้วย แถมเป็นคนทิ้งเขามาก่อนอีกตะหาก ใช่ไหม
-
ฮ่าๆ ซีนู๋ก็ฟินเกินไม่ดูอะไรให้ดี :m20:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
ความฟินเป็นเหตุเลยมั้ยล่ะซี 555+
-
ตลกนางซีมัวแต่เม้าท์เป็นไงล่ะคุณเธอออออออออออออ ชอบโปรตอนน แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย :z1:
-
ขอเข้ามาติดตามด้วยคนนะคะ อิอิ
-
โอ๊ย!!!!!!! กูขำจ้า 555555555555555 ลาก่อยนังซี :katai5:
-
สนุกอ่า
มนุษย์แฟนเก่าจำรายละเอียดต่างๆของน้องซีได้ด้วย ฟินเบาๆ
สามปีที่เป็นแฟนกันมา ก็ผูกพันธ์กันไม่น้อยล่ะเน๊อะ
-
เม๊าเพลินเป็นเหตุ :m20:
-
โอ้ยให้ตายเถอะ ดีใจที่เจอเรื่องนี้ ชอบโปรมากๆ ค่ะ :hao6:
-
ขำแรงงงง 55555555555555555555
คือแบบบ แกทุ่มสุดตัวเลยมะะะ
อ่อยแรงไปอีกก
ความแมนที่สะสมมา แอ๊บแตกเมื่อเจอผัวเก่าหรา
ต้องฟังเพลง #ผัวเก่า #เมียเก่า มั้ย จะได้บิ้วอารมณ์ได้
5555555555555
อ่านไปก็คิดถึงแฟนตัวเองไป
อิพวกมนุษย์คลั่งสีเหลือง! อิพวกพูดจาหาความหวานไม่ได้
นิสัยโปรนี่มันเหมือนนิสัยแฟนเรามากกกกก
เอดร๊อกกกก อ่านทีนึกว่าแฟนคุยด้วย
555555
-
ขอให้มีชีวิตรอดกลับมานะซี 5555555555
-
555555555555555555555555555555 ซีตลกอ่ะ
ทำไมหนูไม่ฟังเพื่อนเลยลูก 555555555 แต่โปรก็ยังได้ใจเราไปอยู่นะ อิอิ
-
คือน่ารัก แต่...ชวัลกรซวยแล้วจ้ะ
-
ชอบการดำเนินเรื่อง&สำนวนคนแต่ง
จบได้ฮาดีตรงส่งไลน์ผิด :m20:
น้องซีแฟนเก่าเหมือนเหล้าเก่า
เก็บนานยิ่งอร่อยนะ ฮุฮุ
-
นายเอกเกรียนไปอีก 5555555554555 :m20:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ตอนอ่านนี่ก็งงๆใครเขีบนนนะ
เลื่อนไปดู คุณเขียด นี่แบบบอ๊ายยยยยย
เขาจะมาต่อใช่ไหม สิ่งแรกที่คิด55555555
ทุกวันนี้ยังอ่านน้องบลูไม่จบ วนไปมาไม่กล้าอ่านเยอะ กลัวไม่จบ
ต้องไปรื้ออีกรอบละ ไม่รู้ตอนนี้จบยัง 555555
-
เสร็จสิ่นุ้งซี ฮ่าๆ ลั่นมากอ่ะ
ส่วนเฮียปั้น น่าสงสารเนาะ 555555555
-
ซีวางถุงกาวไม่ทันนะลูก :laugh:
-
ผมออกจากมอตอนห้าโมงเย็น ที่จริงอาจารย์ปล่อยตั้งแต่หกโมงแล้ว
ตอนนี้สลับกันหรือเปล่าคะ?
แก้ไขแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ :impress2:
เดี๋ยวๆๆ เดี๊ยวววว คุณเขี้ยดดดดดดด ผมกำลังอึ้งปนทึ่งอยู่
- ซีมันเรียนหมอเรอะะะ!!? โธ่ถัง พลีสสสส อนาโตมีเอย ฟามาร์ซีเอย ให้มันอยู่คณะที่จะมีเวลาไปคุ้ยรักกับถ่านไฟเก่าหน่อยเถอะครับ อย่างงีนี่สามภาคอาจจะยังไม่จบก็ได้นะ 55555 สัตวแพทย์ ไม่ก็กายภาพก็ได้เอ้า 555
- พี่บลูนี่หญิงหรือชาย ทำไมผมอ่านแล้วตงิดๆว่าจะเป็นผู้ชาย?? ถ้าม๊าโปรตอนเป็นหนุ่มล่ะก็ เบื้องหลังโปรตอนอดีตเป็นเช่นไร ผมอยากรู้มากๆเลยนา
มี๊บลูเป็นผู้ชายค่ะ เรื่องนี้จ้า Crafty Guy เมียข้าใครอย่าแตะ จบแล้ว
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38457.0
ตามนี้เลยจ้า o13
น้องซีเรียนเภสัชค่ะปีสองค่ะ เขียดอยากตีแผ่แง่มุมการจีบที่ไม่มีเวลานี่แหละค่ะ 55 (ตีแผ่ความช้ำ ที่ตามเต๊าะเด็กทันตะฯ มาตั้งแต่ปี1จนปี5 :hao5:)
ขำแรงงงง 55555555555555555555
คือแบบบ แกทุ่มสุดตัวเลยมะะะ
อ่อยแรงไปอีกก
ความแมนที่สะสมมา แอ๊บแตกเมื่อเจอผัวเก่าหรา
ต้องฟังเพลง #ผัวเก่า #เมียเก่า มั้ย จะได้บิ้วอารมณ์ได้
5555555555555
อ่านไปก็คิดถึงแฟนตัวเองไป
อิพวกมนุษย์คลั่งสีเหลือง! อิพวกพูดจาหาความหวานไม่ได้
นิสัยโปรนี่มันเหมือนนิสัยแฟนเรามากกกกก
เอดร๊อกกกก อ่านทีนึกว่าแฟนคุยด้วย
555555
เขาว่า(เขานี่ใคร) ผู้ชายดิบถ่อยลึกๆแล้วเป็นคนมุ้งมิ้งนะคะ :z1:
ส่วนน้องซี จริงๆมันแรดค่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดด ตอนอ่านนี่ก็งงๆใครเขีบนนนะ
เลื่อนไปดู คุณเขียด นี่แบบบอ๊ายยยยยย
เขาจะมาต่อใช่ไหม สิ่งแรกที่คิด55555555
ทุกวันนี้ยังอ่านน้องบลูไม่จบ วนไปมาไม่กล้าอ่านเยอะ กลัวไม่จบ
ต้องไปรื้ออีกรอบละ ไม่รู้ตอนนี้จบยัง 555555
น้องบลูจบแล้วจ้า o13 จะออกเล่มแล้วเน้อ(ขายของๆ)
แต่เรื่องนี้ไม่แน่ไม่นอนอ่ะ
แต่ถ้าเขียนไวภายในสามเดือน คือแน่ แต่ถ้าเลยไปคือแล้วแต่เวรแต่กรรมเลยค่ะ :laugh:
-
Chaper 3 : How to get an ex back
หลังจากที่เมื่อคืนผมได้สร้างวีรกรรมสุดอัปรีย์ศรีกบาลเอาไว้ในไลน์กลุ่ม เพียงไม่ถึงครึ่งวันเรื่องของผมก็ลือเลื่องไปประมาณสามร้อยเจ็ดสิบหกคลุ้งน้ำ อย่างเมื่อตอนเที่ยงผมไปกินข้าวที่โรงอาหารกลาง พอกินเสร็จก็จะขึ้นไปเรียนเลคเชอร์ฟาร์มาโคฯต่อ แต่ในขณะที่โฉบผ่านหน้าคณะวิทยาฯ เพียงเสี้ยววินาทีนั้น อิเด็กวิทย์แพทย์ก็ล้อกูกันระงมจ้า
เมื่อเช้าเรียกแท็กซี่มารับที่บ้านมนุษย์แฟนเก่าตั้งแต่หกโมงครึ่ง ไม่ใช่ว่าเรียนเช้าอะไร วันนี้เรียนสิบโมงครึ่งด้วยซ้ำ แต่ว่าต้องรีบมาเขียนสคริปท์ขอโทษเจ้เพ็ญไง ส่วนเวลาที่เหลือก็กะเอาไปนั่งรอเจ้หน้าห้องพัก น้องซีนี่กะให้เดินขึ้นมาปุ๊บก็เห็นปั๊บเลยไง เผื่อเจ้จะเมตตาลดย่อนโทษแก่ผมมาบ้าง แต่เรื่องนี้ผมเข้าใจอาจารย์นะ ผมผิดเองแหละ ไม่ว่าอาจารย์คนไหนโดนว่าแบบนั้น ก็ต้องเรียกไอ้เด็กปากดีไปว่ากล่าวตักเตือนทั้งนั้นแหละครับ
...และเพ็ญประศรีก็เช่นกัน...
...ฮืออออ หยิกกูพรุนเลย...
ลืมความเจ็บที่เธอทำ แล้วทิ้งช้ำเอาไว้ตรงนั้น เพราะตอนนี้มันมีเรื่องที่ผมโคตรจะรู้สึกขากถุยชีวิตยิ่งกว่าเรื่องเจ้เพ็ญเสียอีก ทำไมนะหรอ... อาจารย์แม่งคึก ควิซกูตั้งแต่บทแรกไงคะ
...ขากกกกกก...
ซึ่งไอ้เรื่องนี้ผมก็เพิ่งจะรู้จากเฟซกลุ่มของคลาสผมเมื่อตอนสิบเอ็ดโมงเป๊ะๆนี่เอง และผมก็เชื่อว่าเก้าสิบเปอร์เซ็นของอิพวกที่นั่งหน้าสลอนอยู่ในห้องนี้ก็เพิ่งรู้เหมือนกัน ผมเพ่งสายตาอาฆาตรพยาบาทราวนางร้ายช่องมากสีไปที่อิกลุ่มเด็กเรียนนรกที่เวลารู้เหี้ยอะไรมาก็กั๊กชิบหาย ลำพังแค่มึงไม่กั๊กกูก็หืดขึ้นคอแล้ว แล้วนี่ยังจะมากั๊กกูอีก... จิตใจมึงทำด้วยอะไร๊
ผมว่าอิแก็งค์เด็กเรียนสามตัวหน้านี้ถ้าแม่งไม่โรคจิตก็ต้องเองประสาทอ่อนๆ อย่างเมื่อเทอมก่อนคนได้เอวิชาจุลฯ เภสัชเยอะ มันก็มานะบากบั่นในการไปไล่ถามทุกคนที่ได้เอ ว่าได้เอด้วยกี่คะแนน...โถ เอดร็อก ตอนสมัครงานเขาไม่มานั่งถามมึงหรอก ว่าได้เอมากี่คะแนน
...ปัญญาอ่อนสัด...
...ที่ด่านี่ไม่ใช่อะไรหรอก...
...ผมริษยามันไง...
"ใครลอกกันขอให้ติดเอฟตอนไฟนอลค่ะ..."ยังไม่ทันควิซก็ทำลายกำลังใจด้วยการแช่งเบิกฤกษ์กูเสียแล้ว "ข้อแรก อธิบายความแตกต่างระหว่างยากึ่งสังเคราะห์ และผลิตภัณฑ์จากเทคโนโลยีชีวภาพ พร้อมยกตัวอย่างมา สองตัวอย่าง" มาข้อแรกกูก็เบลอเลยครับ ไอ้อธิบายน่ะยังพอแถๆไปได้ แต่ไอ้ยกตัวอย่างนี่ดิ... น้องซีจิครายอิ้ง
กรอกตาไปมาเพื่อส่องเพื่อนรอบข้าง แต่ทุกคนกลับก้มหน้าก้มตาเขียนกันยาวเป็นสี่ห้าบรรทัด เฮ้ย เดี๋ยวนะ คือพวกมึงอ่านพร้อมกูไม่ใช่หรอ ทำไมมีกูทำไม่ได้อยู่คนเดียว... เอ๊ะ หรือว่าจริงข้อสอบแม่งไม่ได้ยาก แต่กูแม่งโง่เกินไป
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตัดพ้อในชีวิตตัวเองมากไปกว่านี้ ตาผมก็ดันเหลือบไปเห็นเมทแล็บสุดเลิฟที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมถึงได้กระจ่างใจถึงการกระทำของพวกมัน
...นี่มึงเอาโทรศัพท์ถ่ายรูปชีทเรียนมาเลยเร๊อะ...
แต่เหมือนอิฟอยด์มันจะยังไม่ลืมเพื่อนชายหน้าตาใสซื่อจิตใจอ่อนโยนและสุภาพเรียบร้อย? ที่นั่งอยู่ข้างๆ กระดาษควิซ ที่มีคำตอบที่เขียนด้วยฟอนท์ขยุกขยุยขนาดยี่สิบสี่พอยท์ถูกดันมาจนเกือบติดแขน ผมเลยได้แต่ก้มหน้าก้มตาลอกไปอย่างเนียนๆ
หลังจากโดนควิซไปห้าข้อ ผมก็ถึงกับตัวซีดหน่อยๆ ไอ้ควิซทำได้ไม่ได้มันก็เท่านั้นแหละครับ ทั้งเทอมเอามาหารเหลือแค่ห้าคะแนนเอง แต่อิมิดเทอมสี่สิบคะแนนนี่สิ... กูจะทำยังไงดี
พออาจารย์เริ่มสอน ทั้งผมและฟอยด์ก็ต่างเอาโทรศัพท์ขึ้นมาบันทึกเสียง แล้วก็จดตามจนรกชีท หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอาจารย์ก็พักคลาสสิบห้านาที เพื่อนในกลุ่มผมถึงกับสลบไสลลงไปนอนฟุบกับโต๊ะ ในขณะที่อิฟอยด์กับอิแจนนั่งทำหน้าโรคจิตๆ ในขณะที่นั่งส่องหน้าจอโทรศัพท์กันสองคน หนำซ้ำยังงึมงำว่า โอปป้าๆ ซารางเง... คือไอ้ซารางเงอ่ะพอเข้าใจ แต่โอปป้านี่มันตัวเชี่ยอะไรวะ
"มึงเห็นโมเม้นชานแบคในไลฟ์เมื่อวานปะ อิห่า กูนี่โคตรฟิน อย่างเรียล"บอกเลย... กูไม่เข้าใจสักคำ
"กูเฉยๆว่ะ กูชอบให้แบคโอปป้ากูเมะ มึงไม่รู้หรอโอปป้าเกิดมาเมะน่ะ ป๋าแบคสายเมะมึงรู้จักไหม"อิฟอยด์เถียงอิแจนกลับ "เอาไว้คุยต่อที่หอคืนนี้นะมึง"ิแจนพยักหน้ารับ ก่อนที่มันสองตัวจะพุ่งสายตามาทางผมอย่างแรงกล้า "อิซี มึงมีอะไรจะเล่ามะ พวกกูแม่งรอเสือกมาตั้งแต่เช้าแล้ว"
"ไม่มี"ตอบทันควัน
"ไม่มีห่าอะไร ในไลน์กูยังหราอยู่เลย"ไม่ว่าเปล่า ชะนีตัวเตี้ยยื่นโทรศัพท์มาข้างหน้าเพื่อประกอบฉากอีกด้วย
"เฮ้อ"ผมถอนหายใจ "กูว่า เมื่อคืนแม่งแค่ความคิดชั่ววูบว่ะ"พูดแล้วก็กุมขมับอย่างปลงตก
"ทำไมวะ"ทำไมน่ะหรอ...
ย้อนไปเมื่อราวตีห้านิดๆ ซีกำลังนอนหลับด้วยความรู้สึกหวานอมขมกลืน แรงสั่นสะเทือนราว 7.8 ริกเตอร์ทำให้เด็กหนุ่มค่อยๆปรือตาขึ้นท่ามกลางความมืด ใบหน้าบวมๆเพราะเพิ่งตื่นนอนเบือนหันไปดูข้างกาย เงาตะคุ่มๆที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่บนเตียงทำให้เขาเบิกตาอย่างตกใจ
มือเรียวที่ไม่หยาบกร้านเพราะว่าไม่เคยได้ทำงานหนัก คว้าไปที่โคมไฟ ก่อนจะดึงโซ่โลหะสีทองเพื่อเปิดโคมไฟ
"อะ อ้า...ซี้ด"ทั้งเสียงทั้งภาพกำลังทำให้ตาที่เบิกกว้างอยู่แล้วเบิกกว้างไปอีกสเตป "แม่ง... อ้าาา"หลังจากรัวชุดสุดท้ายใส่หมอนข้างเสร็จ ก็ล้มตัวลงไปนอนคว่ำทับหมอนอยู่นิ่งๆ
ซียังเบิกตากว้างจ้องคนที่นอนนิ่งอยู่ที่เดิม ร่างกายเปลือยเปล่าที่อุดมไปด้วยมัดกล้ามกำลังดียันตัวลุกขึ้นนั่งคุกเข่า ก่อนจะดึงถุงยางอนามัยสีเหลืองออกมาจากไอ้สิ่งที่ตอนนี้มันเริ่มคอพับคออ่อนแล้ว
"มองเหี้ยไรเนี่ย"มนุษย์เปลือยที่ผมเพ้ายุ่งเหยิงพูดจบก็โยนเศษซากความใคร่ที่มีสภาพเหี่ยวๆไปที่ถังขยะที่อยู่ข้างเตียง
"อ้าวไอ้สัด... เสือกกระฉอกเลอะมือกูอีก"ไม่พูดเปล่า เอื้อมมือที่เปื้อนไปด้วยคาบคาวไปเช็ดที่เรียวขาที่โผล่พ้นผ้าห่มของอีกคนอีกด้วย
ชายหนุ่มที่มีความสูงราว 186 เซ็นติเมตรพลิกตัวลงจากเตียง หยิบทิชชู่ที่อยู่ไม่ไกลมาเช็ดที่น้องชายที่สงบจนสะอาด แล้วปาใส่หน้าคนที่ยังจ้องเขาตาไม่กระพริบ ก่อนจะแสยะยิ้มขำด้วยความจัญไร แล้วเดินออกจากห้องไปโดยทิ้งให้ใครอีกคนได้แต่นอนช็อคจนตาค้าง
... กูไม่สงสัยเลย ว่าทำไมหมอนข้างมึงถึงมีรู...
...ไอ้สาดดดด...
"กูว่านะ ไม่กัญชาก็ยาบ้า"เสียงชะนีถ่อยดึงสติผมให้กลับมาอีกครั้ง
"กูว่าสองอย่าง"สนับสนุนกันดีจริงนะมึงสองตัว "ไหนมึงเล่ามาดิ กูอยากเสือก"แจนยังคงไม่จบ
"เออ กูก็ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไหร่หรอก... คือกูเจอมันตอนเดินตากฝนจะไปบ้านแม่ แล้วมันมาช่วยกู มันบอกว่าจะให้กูอยู่จนกว่ากูจะมีที่ไป แต่คือมึงเข้าใจปะ ตอนแรกกูไม่ได้คิดอะไรนะเว่ย แต่มันดีกับกูอ่ะ มันจำเรื่องกูเป็นภูมิแพ้ผิวหนังได้ มันเอาคูลแพ็กมาประคบตาเพื่อไม่ให้ตากูบวม ถึงมันจะโคตรปากหมา โคตรถ่อย แต่เมื่อวานมันนั่งล้างตีนให้กูเลยอ่ะ "จริงๆก็อยากเล่านั่นแหละ แต่เล่นตัวไปก่อน เปิดมาเล่าเลยเดี๋ยวแม่งไม่ตื่นเต้น
"จ้ะ ไม่อยากเล่าเลยจ้า"ชะนีตัวสูงแซว
"ดูจากทรง กูว่าจริงๆแล้วแฟนเก่ามึงอ่ะยังรักมึงอยู่เว่ย ตลอดเวลาที่ไม่มีมึงตอนแรกๆถึงจะต้องทรมานจนต้องไปแดกเหล้าเพื่อให้ลืม แต่เขาก็รู้ว่าพอสร่างมันก็เจ็บเหมือนเดิม เขาเลยค่อยๆทำใจแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ แต่ก็ยังไม่ลืมมึง พอมึงกลับมาเขาก็เลยทำดีกับมึง พยายามจะเริ่มต้นใหม่กับมึงอีกครั้ง"เพื่อนแจนว่ามาเป็นฉาก
"มะ มึงรู้ได้ไง"พี่นี่ถึงกับอัศจรรย์ใจในตัวเพื่อน
"กูฝันเมื่อคืน แหะๆ"มันยิ้มเขินๆ
"แหะพ่อง!"ผมกับอิฟอยด์ถึงกับต้องด่ามันพร้อมกัน
"มีรูปแฟนเก่ามึงมะ"ผมพยักหน้าแล้วเปิดรูปโปรไฟล์ไลน์ไอ้โปรให้พวกมันดู
พวกมันรับโทรศัพท์ผมไปก่อนจะสุมหัวคุยซุบซิบกันสองคน ตอนนี้อาจารย์กลับเข้ามาในห้องเรียนแล้ว แต่เพราะยังไม่ครบเวลาพักไอ้พวกที่สลบไสลหรือกำลังสิงโทรศัพท์อยู่เลยไม่ยอมเลยหน้าขึ้นมาเพื่อเรียน
"ผัวเก่ามึงชื่อโปรตอน เรียนอยู่ม.Zปะ"ดูจากตราบนเสื้อช๊อปมันก็ใช่นะ
"เออ"
"สัด... โลกโคตรกลม"พวกมันสองตัวมีสีหน้าตกใจจริงๆ
"พวกมึงรู้จักมันหรอ"
"พวกกูตามทวิตฯ แล้วก็เคยเจอที่งานมีตติ้งครั้งหนึ่ง"ผมพยักหน้าตาม "มึงรู้ปะผัวเก่ามึงเป็นติ่งเกิร์ลกรุ๊ป"ผมส่ายหัวรัว
"คือติ่งจริงจังมากอ่ะมึง บางวงนี่กูยังไม่รู้จักกันเลย แต่นางบอกเด็ด กูก็เลยเลยเชื่อ ตามไปดูเท่านั้นล่ะเด็ดจริงจ้า... "ผมยังคงรอฟังเพื่อนแจน "นมเป็นนม ตูดเป็นตูด เป้าเป็นกลีบ อิเหี้ย ผัวเก่ามึงแม่งโคตรกาม"เหตุการณ์ที่ไอ้โปรขย่มหมอนข้างด้วยความเร็วสูงนี่ไหลเข้ามาในหัวกูเลยครับ
"แต่เหี้ยยังไงคนแม่งก็ชอบเยอะอยู่ดี"ฟอยด์ว่า "กูเห็นแม่งมีคนติดแฮชแท็กยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นพี่โปรเต็มทวิตฯไปหมด"
"เดี๋ยวกูเปิดให้มึงดู"แจนรีบสไลด์โทรศัพท์แล้วยื่นหน้าจอมา
ผมเลื่อนดูไปเรื่อยๆ มีรูปแอบถ่ายไอ้โปรเป็นเป็นส่วนใหญ่ บางอันก็เป็นการพร่ำเพ้อถึงพฤติกรรมจัญไรของมนุษย์แฟนเก่าผมอย่างเวิ่นเว้อ ไม่ก็พูดถึงมุมน่ารักๆของมัน....
... ตึก... ตึก...
...ใจเต้นไม่เร็วหรอก แต่แม่งแรงสึด...
"ไหนบอกแค่ความคิดชั่ววูบง่ะ"ง่ะที่หน้ามึงสิอิเถื่อน
"มึง... ถ่านไฟเก่ามันติดไฟง่ายนะเว่ย"แจนที่อยู่ถัดจากฟอยด์ เอื้อมมือมาสุดตัวเพื่อตบบ่าผมสองที
"กูกลัวแม่งเป็นขี้เถ้าแทนถ่านไฟเก่าน่ะสิ"อินี่ก็ตัดกำลังใจกูจัง
"งั้นเราต้องพิสูจน์กัน"แจนเสนอขึ้นมา
"ยังไง..."ส่วนพี่นี่พร้อมสนองจ้ะ
-----
ตัดฉากมาที่บ้านมนุษย์แฟนเก่าตอนสิบแปดนาฬิกา เด็กหนุ่มตัวผอมแต่ลงพุงหน่อยๆกำลังยืนมองตัวเองในกำแพงกระจกเงาในห้องน้ำ เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ที่พยายามขโมยมาจากตู้เสื้อผ้าเจ้าของห้องถูกสวมลงบนตัวของซี
ที่จริงเด็กหนุ่มผิวขาวเหลืองค่อนข้างจะไม่เมกเซ้นที่ทำไมต้องเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวด้วย แต่พอเพื่อนชะนีทั้งสองอธิบายว่านิยายวายที่ทั้งคู่เสพมาตลอดชีวิตมันเป็นแบบนี้ ตอนแรกค่อนข้างไม่เข้าใจ แต่พอมาเห็นสภาพตัวเองในกระจกเขาก็ถึงกลับต้องร้องโอโห
....โอโห ไอ้สัด...
...ซีจิคราย...
ผมมองมนุษย์ตัวผู้หุ่นแกร็นๆที่ยืนอยู่ในกระจก พยายามโพสยั่วๆแบบที่เพื่อนชะนีสอน ไม่ว่าจะชูมือบิดขี้เกียจเพื่อให้ชายเสื้อรั้งขึ้นมา หรือทำหน้าแอ๊บแบ๊ว แต่คงเพราะขอบตาที่ดำคล้ำ ขาตันๆ ตูดใหญ่ๆ และผิวขาวเหลืองซูบซีดมันเลยดูเหมือนว่าผมป่วยเป็นโรคโลหิตจางมากกว่าที่จะดูเซ็กซี่... โอเค สภาพกูตอนนี้จังไรสัด
แต่ถึงจะมองว่าจังไรและไม่มั่นใจว่ามนุษย์แฟนเก่าจะรู้สึกกำหนัดหรือไม่ แต่อยากรักมันก็ต้องเสี่ยง ถ้าไม่อยากให้เธอเป็นเพียงภาพในความฝัน... ถุย
เสียงเครื่องยนต์ที่ดังแว่วๆทำเอาผมรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที ผมรีบสับขาตันๆของตัวเองวิ่งลงไปที่ประตูบ้าน แอบโผล่หัวออกไปมอง เห็นไอ้โปรกำลังจัดทรงผมอยู่อย่างไม่เร่งรีบ ผมตบแก้มตัวเองด้วยมือสองข้างเบาๆเพื่อเรียกความมั่นใจอีกครั้ง
เมื่อเห็นเหง้าหน้านิ่งๆของมนุษย์แฟนเก่าอย่างไอ้โปรโผล่พ้นประตูเข้ามา ผมก็รีบเสนอหน้าไปยืนทำตาฉ่ำบิดกระมิดกระเมี้ยนราวกับเป็นสาวน้อยสิบหกที่เขินอายต่อพี่ชายข้างบ้าน
"ปวดเยี่ยวก็ไปเยี่ยว"ประโยคแรกความมั่นใจกูก็ลดไปห้าสิบเปอร์เซ็นล่ะ "แล้วนี่แต่งตัวเหี้ยอะไร"ลดลงเหลือศูนย์อย่างว่องไว
"กลับมาแล้วหรอ"คำถามโคตรโง่ ไม่โดนด่านี่กูให้ถีบ... ก็เห็นแม่งยืนหัวโด่อยู่แท้ๆ ยังจะถามอีก
"..."ไม่ตอบอีกอินี่ หรือว่าชุดนี้แม่งจะได้ผล "มึงป่วยหรอวะ" สายตาสมเพชนั่นคืออะไร... ทำร้ายจิตใจข้าเหลือเกิน
"กินข้าวกันนะ เราซื้อกับข้าวมาเต็มเลย"รู้ว่าอัปรีย์ แต่อย่าคิดว่ากูจะหยุด "กินนะๆๆๆๆ"เห็นมันสตั้นผมนี่รีบเข้าไปดาเมจแม่งด้วยการเขย่าแขนพร้อมก้มมตัวน้อยเพื่อโชว์นมทันที
"นี่กูเมาหรือมึงเมาวะเนี่ย"ไอ้โปรเริ่มมีท่าทีสับสนในชีวิต
"ไปนั่งรอเลยๆ"
ผมดันหลังมนุษย์ตัวเปตรๆเข้าไปในห้องทานอาหาร ก่อนจะรีบไปยกกับข้าวในครัวมาตั้งบนโต๊ะ เมื่อกับข้าววางเรียงรายอยู่ครบ ผมก็ถือโถข้าวเซรามิกออกมาก่อนจะทำหน้าแบ๊วใส่ข้างคนที่กำลังนั่งกุมขมับด้วยความเครียดเสียเต็มประดา
"โปร..."เสียงอ่อนเสียงหวานทำให้เจ้าของชื่อเงยหน้ามองคนที่น่าจะได้รับการกระทบกระเทือนทางสมอง "โปรอยาก อาบน้ำ ทานข้าว หรือกินเราก่อนดี"ดูแล้วก็รู้ว่าคงอยากจะขากน้ำลายใส่หน้ากูเสียเต็มประดา
"ยกข้าวมาขนาดนี้ กูคงอาบน้ำมั้ง"โถไอ้สัด... กูเซ็ง
"..."แดกจุดแล้วตักข้าวไปเงียบๆ
ผมนั่งกินข้าวอย่างสงบเสงี่ยมอาจจะมีเผลอส่งตาหวานให้มันบ้าง แต่ไอ้โปรก็หามีปฏิกิริยาใดๆสักนิด กินข้าวกันเสร็จผมก็เอาจานมาแช่ในซิ้งค์ เพื่อรอให้พี่จอยแม่บ้านบ้านไอ้โปรมาล้างตอนเช้า
มนุษย์แฟนเก่ากำลังต่อเครื่องเกมส์เข้ากับทีวีจอยักษ์ในห้องนั่งเล่น จอยเกมส์อยู่ในมือของคนที่นั่งเหยียดขาหลังพิงโซฟาอยู่บนพื้น ไอ้โปรยังไม่ได้กดเข้าเกมส์เพราะมัวแต่สาระวนกับการกดโทรศัพท์ ผมเข้าไปนั่งพับเพียบประชิดตัวเป้าหมาย ก่อนจะส่งสายตาบ๊องแบ๊วไปให้คนที่มองผมอย่างเหยียดๆ
"โปรขอมือหน่อย"
"กูไม่ใช่หมา"แต่ปากมึงนี่หมาแน่นเอี๊ยดเลยจ้า
"งื้อ..."ทำดีดดิ้นขัดใจนิดหน่อยก็รีบคว้ามือมันมาแล้วเอาสีเมจิกวาดรูปหัวใจเล็กๆลงไปกลางผ่ามือใหญ่ทันที "ให้ใจไปแล้ว ดูแลให้ดีนะ"เอ ดร็อก กูแม่งโคตรแรด
"เอามือมึงมา"สั่งเสียงเถื่อน
ผมรีบส่งมือไปทันที ไอ้โปรคว้าสีเมจิกที่มือผมไปวาดๆสักพักก็คืนกลับมา ผมยิ้มหวานก่อนก้มมองที่มือตัวเอง แต่ทันทีที่มองร้อยยิ้มแม่งก็เหมือนสลายไปตามลม เพราะรูปที่ไอ้โปรวาดนั้นคือ... ส้นตีน
"ถ้าไม่อยากโดน ก็ไปไกลๆกู"
เมื่อเห็นเป้าหมายเหมือนใกล้จะประสาทแดกเต็มทน ผมจึงรับรู้ได้ว่า 'กูควรถอยก่อน' ขึ้นมาบนห้องนอน ผมก็รีบมาจัดการการบ้านที่คั่งค้างอยู่นิดหน่อย ทำเสร็จก็ไลน์หาเพื่อนหาพ่อไปเรื่อยเปื่อย จนเมื่อห้าทุ่มได้ยินเสียงก๊อกแก็กที่หน้าประตูนั่นแหละ จึงทำให้ผมต้องเข้าประจำที่
ขวดน้ำแร่เปิดออก ก่อนผมจะจรดปากแล้วแดกน้ำด้วยสไตล์เกร็งปากจนกักน้ำไม่ได้ ไอ้โปรเปิดประตูเข้ามา มันปรายตามามองผมที่ตอนนี้เปียกไปครึ่งตัว... พี่นี่หนาวหัวนมตั้งเลยครับ
"ปากมึงเป็นอัมพาตหรอ"โอเค กูยอมใจมึง
ผมปิดขวดน้ำ เดินเข้าไปแปรงฟัน แล้วพุ่งตัวขึ้นไปบนที่นอนทันที พลิกตัวขึ้นมานอนหงายมองคนที่นั่งแก้ผ้าทาครีมอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งด้วยความรู้สึกแปลกๆในท้อง ที่ไม่น่าใช่ปวดขี้
ผมปรือตาจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่ ไฟในห้องดับลงจนเหลือเพียงความแสงสว่างจากโคมไฟเช่นเคย เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนที่เตียงจะไหวยวบและความอบอุ่นที่ปกคลุมทั้งทั่วตัว
ผมลืมตาหันมองไอ้โปรที่ล้มตัวนอนก่อนจะดับไฟ ผ้าห่มถูกห่มให้ผมอีกผืน มันคงจำได้ว่าผมขี้หนาว นั่นคือเหตุผลที่ผมมักใส่ชุดนอนแขนยาวขายาวนอนเสมอ แต่วันี้มันคงเห็นผมใส่แค่เสื้อบางๆกับกางเกงโคโยตี้โง่ๆ มันก็เลยเอาผ้าห่มมาเพิ่มให้
ผมทาบอกตัวเองที่เต้นระรัวด้วยความหวั่นไหวอีกครั้ง ตอนแรกว่าจะจบแผนแล้วล่าถอย แต่ถ้าเป็นแบบนี้ผมคงตัดใจแล้วนอนหลับไม่ลงแล้วจริงๆ... เอาวะ ตายเป็นตาย
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดแล้วกำมือสองข้างแน่นเพื่อสร้างความมั่นใจ ก่อนจะพลิกตัวขึ้นคร่อมไอ้ชีเปลือยที่นอนหงายยั่วอารมณ์อยู่ข้างๆ
"เฮ้ย!!!"ไอ้โปรร้องลั่น พยายามผลักผมออก แต่ผมกลับล็อคเอวมันไว้แน่นๆแล้วเริ่มขย่มบนหน้าท้องมันเบา "อึก..อั่ก...กู.. อึก...จุก..."ไม่ได้ฟังหรอกแม่งพูดอะไร
"นอนนิ่งๆนะ เดี๋ยวดีเอง"ได้แต่ปลอบมันเบาๆ "เหวอ"
รู้ตัวอีกทีผมก็โดนพลิกตัวเองมานอนที่เดิม เสียงหอบหายใจดังไปทั่วห้อง ไหล่ผมโดนกดไว้ด้วยมือของคนตัวโตที่กำลังคร่อมบนตัวผม... กูว่าแล้วววว
...แม่งต้องได้ผล...
----TBC.
ยอมใจน้องซีค่ะ :ruready
เอาที่นางสบายใจ :laugh:
คือได้ข่าวว่ามึงเพิ่งเจอกันสองวัน
ปล.ขอบคุณทุกคนค่ะ
-
เป็นวิธีเรียกร้องความสนใจที่เลอค่ามาก เอาอีกๆ :haun4:
-
อิซี....ชั้นว่าแกโดนอิโปรด่าแหง...เผลอๆโดยถีบ โดนไล่ออกนอกห้อง หรืออาจจะนอกบ้าน...
.....มันไม่เคลิ้มไปกะแกแค่ตอนสองตอนหรอก........
แต่ถ้าคนเเต่งจะให้โดน..ก็ดี...กำไรคนอ่านเห็นๆ วะฮะฮ่าาาาา o16
เป็นกำลังใจให้คนแต่งเช่นเคยนะคะ รอตอนต่อไปไม่ไหวแล้ววว :กอด1:
-
จัดให้นางซักดอกค่ะ กำไรคนอ่าน ฮาาาา
-
ฮ่าๆๆๆ เอาที่สบายใจเถอะซี
เต็มที่ๆ
-
o18 ฉันว่าแกโดนโปรโบกมากกว่านะ
-
น่ากลัวว่าจะโดนถีบตกเตียงนะจ๊ะ
-
โปรตอนจะทำอะไรน้องซี :hao7:
-
ฮาาาาา
น้องซีดึงสติก่อนแปรป. 55555
-
นี่คือยังไง จะสอยผัวเก่ากลับมาทำเป็นผัวใหม่ อิยะๆ
แล้วไอ้ผัวเกือบปัจจุบันที่ไปเห็นมันเด้ากับชู้คือเคลียร์ยังจ๊ะ อินู๋ หึหึ
-
ตัดจบแบบนี้เดาได้ว่าอีน้องซีไม่ได้ไม่โดนหรอก 5555
ถ้าได้ถ้าโดนก็คงจะเป็นโดนด่าอะนะ กร๊ากกกก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
-
โถๆๆๆซี คนปกติที่ไหนเค้าทำกัน 555555555555555555555
-
ซีนั่งทับผิดจุดรึป่าว โปรตอนเลยจุก
โปรตอนเลยเปลี่ยนตำแหน่ง จัดการเองซะเลย :hao6: :hao6: :hao6:
-
ซี!!!!! พ่อมึงนอนรออยู่ที่บ้านกลับบ้านไปดั่งนางพญาเดี๋ยวนี้ อีโปรก็นะ เฮ้อ!!!!!
-
นิยายไรฟ่ะ โคตรสนุก :laugh:
-
555555555 ขำหนักมาก พระเอกว่าจังไรแล้ว นายเอกปญอ.พอกัน คือทำแต่ละอย่างไม่ได้เล่นๆนะ จริงจังมาก โคดจะเหมาะกันเลย แต่งวดนี้สงสัยจะโดนเตะออกจากห้องซะก่อนนะซี 55555
-
55555 ไม่รู้กรรมของใคร ระหว่างอิน้องซี หรือแฟนเก่ามันกันแน่
รู้สึกเพลียแทนฮีมากกกกกก ไม่รู้ว่าอิน้องซี ชีมั่นมาจากไหน
อิเพื่อนช่างยุ ก็ยุได้ดีจริมๆ พากันไปสู่....................
....................................
...... ความจังไรอันยั่งยืน
ตอนจบชีมโนยิ่งกว่า เดี๊ยนว่าไม่ใช่เพราะว่าอิโปรตอนมันอยากอะไรหรอกหนู
แต่มันคงอยาก.... ถีบแกเต็มแก่แล้วแน่ๆเบยยยยยยยยยยย หน่องซี๊ซซซซซซซซซ อ๊าาาซ์ ไม่ใช่ละ!
-
ซี~~~เธอทำอารายยยยยยย!!!!!ทำไมช่างบ้ายุแท้ โอ๊ยๆๆๆ กลัวนังโปรถีบนุงซีตกเตียง ทาม ปาย ด้ายยยยย!!! :laugh: :laugh:
-
สงสัยจะโดนทีนโปร. ตามที่เขียนบนฝ่ามือ นิยายสนุกค่ะ. ตามต่อไป
-
เราว่ามันไม่น่าใช่อย่างที่นายคิดนะซี
อ่านตอนนี้แล้วอายแทนซีมัน 55555
อิโปรรรร อิคนหื่นกาม สงสารหมอนข้าง มาที่คนข้างๆแทนก็ด้าย~
-
โอย ขำอิน้องซีหนักมาก
นี่คือยั่วหรือเล่นตลก ตอบบบบบบ
-
อ่อยได้โล่ มั่นหน้ามากลูก เกลียดดดดดดด555555
-
555555 ซีเอ้ย จะอ่อยหรือจะฮาเอาซักอย่างสิ :m20:
-
ซีเอ๋ย ทำไมหนูถึงรั่วได้เพียงนี้...
ท่าพี่โปรจะไม่ให้ความร่วมมือเสียล่ะมั้ง...
ถ้าตกเตียงเสียงดังให้กลับมาซบอกป้านะลูก
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
ดูเหมือน โปรยังมีเยื่อใย แต่ทำไมเลิกกันล่ะ
-
:-[ :o8: :impress2: :katai4:
-
ตัดแบบนี้...ค้างไปอี๊กกก
-
ยัยน้องซีแผนการนางช่างอลางฉางเหลือเกินนน
กรี๊ดด แบบนี้พี่ไม่ทนนะ
คิดได้ไง5 55 5 5
นี่เวานางทำไรก็จะแอบขำ อารมณ์เอ็นดูอ่ะ
ยั่วเขาแล้วเขาทำเมิน55555
-
น้องซี...พอตัวเลยนะคร้า
โปรอาจจะไม่เสร็จน้องซีก็ได้นะ
แต่เสร็จตามแผนน้องซีก็ดีนะ
อยากอ่านต่อ ฮาสุดๆ คนเขียนสู้ๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ฮ่าๆ ก็ได้แต่หวังว่าซีคงจะไม่ได้มโนไปเองนะ :laugh:
มาต่อไวๆนะฮะรอออออ :')
-
โอ้ย ชอบบบบบบบบบบบ :ling1:
-
มารอตอนต่อไป ยอมใจนางงงงงง
-
น้องซีดึงสติหน่อยลูก วางถุงกาวแล้วไปนอนซะ 5555555
-
ซี แกเมากาวหรอ :katai5: :katai5:
-
Chapter 4 how to keep your ex.
เจ็ดนาฬิกาสี่สิบห้านาที ภายในห้องเลคเชอร์เล็กๆแสนอบอุ่น? กำลังมีบรรยากาศอึมครึมกับสีหน้าสลึมสลือปกคลุมไปทั้งห้อง ทั้งที่วันนี้ควรจะเริ่มเรียนเก้าโมง แต่เนื่องจากอาจารย์มี่เคารพรักนั้นติดธุระ เลยต้องขอเลื่อนมาสอนเร็วหนึ่งชั่วโมง
"เมื่อคืนเป็นไงบ้าง"เพื่อนแจนที่ขอบตาคล้ำเป็นตาตุ่มหมาหันมาถามผมที่วันนี้ขั้นกลางระหว่างมันสองตัว
"เกือบ..."บอกแค่นั้น
"เกือบได้..."ผมเหลือบตามองบนอย่างจิตตก
"เกือบตายสิอิห่า แผนเหี้ยอะไรของพวกมึงเนี่ย"ผมทึ้งหัวเมื่อคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อคืน...
.
.
.
ซีนอนมองใบหน้าของคนที่เอามือกดไหล่ผมไว้ทั้งสองข้างด้วยสายตาหยาดเยิ้ม โปรถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะคลายมือออก
"นอน!!"สั่งแค่นั้นก็พลิกตัวไปนอนตะแคงข้างหนีบเมียหมอนข้างสุดที่รักไว้ตรงหว่างขา
แต่แค่นั้นยังไม่อาจทำให้คนมานะอุสาหะเกินไปอย่างชวัลกรหยุดพฤติกรรมประหลาดของตัวเองได้ มือที่ไม่ได้สากเป็นกระดาษทรายเบอร์ศูนย์แต่ก็ไม่ถึงขึ้นนุ่มนิ่มเป็นมือผู้หญิงลูบไปบนแนวกระดูกสันหลังยาวเบาๆ
คนที่กำลังหลับสะดุ้งขึ้นมาอีกทีก่อนจะหันมาค้อนใส่ไอ้คนที่ไม่รู้จักเวล่ำเวลา เมื่อด่าทางสายตาจนหนำใจ โปรตอนก็หันหน้ากับไปซุกหมอนข้างเมียรักต่อ แต่นั่นก็ยังไม่อาจทำลายความพยายามของมนุษย์หูกางได้อยู่ดี
ซีพุ่งเข้าไปเอาหน้าแนบแผ่นหลังขาวจั๊วตรงหน้า แต่เจ้าของแผ่นหลังนั่นก็ดูจะรังเกียจเต็มทน เพราะทันทีที่เกิดสัมผัสแปลกๆที่หลังตัวเอง โปรก็หันมาดันหัวไอ้หูกางตัวซีดให้ออกไปไกลๆ แต่ซียังคงไม่ยอมแพ้ในโชคชะตาอีกนั่นแหละ เขายังคงล้วงๆควักๆถูๆไถๆ ลวนลามร่างกายอีกคนอย่างสุดฤทธิ์
"แม่งเอ๊ย!!"แล้วความอดทนทั้งหมอของคนง่วงนอนก็ขาดผึ่ง
"ฮึก แค่ก"ถึงซีจะตาเหลือกแล้ว แต่คนที่คร่อมตัวอยู่ด้านบนแล้วเอามือบีบคอเขาก็ยังไม่หยุดอยู่ดี "แฮ่กๆ แค่ก แค่ก"เมื่อมือใหญ่คลายออกซีก็ถึงกับรีบโกยลมหายใจเข้าสู่ปอด
"กูไม่สนุกกับมึงหรอกนะ"พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาสุดขั้วหัวใจ ก่อนจะอุ้มเมียหมอนข้างออกไปข้างนอก
...นี่มึงเห็นหมอนข้างดีกว่ากูเร๊อะ!...
กลับมาที่ปัจจุบัน เด็กหนุ่มยังคงนั่งมองชีทเรียนด้วยหัวใจที่ร้าวรานจนยากจะบรรยาย ได้แต่ตัดพ้อชะตากรรมที่ทำให้เขารู้สึกว่าเขาไร้ค่ากว่าถุงเท้าเหี่ยวๆเสียอีก คิดดูสิขนาดเข้าทุ่มสุดตัวขนาดนี้ มนุษย์แฟนเก่าของเขา มันยังไปคว้าเอาอิหมอนข้างเจาะรูไปเด้าแทนเลย
"แต่ปกติถ้าเคะใส่ชุดนี้มันได้ผลทุกคนไม่ใช่หรอวะฟอยด์"ผมนี่หันควับไปมองเพื่อนแจนแบบเคืองๆทันที... ยุกูจังนะพวกมึง
"กูว่ามันไม่ได้อยู่ที่ชุดว่ะ แม่งอยู่ที่หนังหน้าเพื่อนมึงนี่แหละ"
"เออสิ กูมันขอบตาคล้ำ กูมันขาใหญ่ กูมันหูกาง ฮือออ"กูจะร้องไห้แล้วเนี่ย หนังสือหนังหาก็ไม่ได้อ่าน แถมอาจารย์ยังบอกอีกว่าคาบนี้จะควิซเก็บสามคะแนนดิบ
"มึงอย่าดราม่าดิ ตอนมึงมาปีหนึ่งใหม่ๆมึงโมเอะมากนะเว่ย ที่กูกับอิฟอยด์ยอมเป็นเพื่อนมึงก็เพราะมึงเคะนี่แหละ"เดี๋ยวนะเดี๋ยว คือมึงจะสื่อว่าที่มึงยอมเป็นเพื่อนกับกูตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ เพราะรูปลักษณ์ภายนอกกูล้วนๆ ไม่เกี่ยวกับนิสัยใจคออันแสนดีงามของกูเลยสักนิด
"สัด"สบถไปด้วยรัก
"แต่มึงไม่ต้องห่วง เดี๋ยวพวกกูจัดการเอง"ผมเหล่ตาอย่างไม่ไว้ใจพวกมันเท่าไหร่เมื่อคิดถึงความความวัวที่พวกแม่งก่อไว้ให้ผมเมื่อวาน "มองแบบนั้นหมายความว่าไง มึงคิดว่าการติ่งโอปป้าไปพร้อมๆกับการเรียนนรกแตกแบบนี้มันง่ายหรอ"
"พวกกูอ่ะนอนวันหนึ่งไม่เคยเกินสี่ชั่วโมงนะมึง แต่พวกกูก็ไม่โทรมใช่มะ"แจนพูด ผมก็พยักหน้าเบาๆ
ถ้าลองมองแบบตัดอคติด้านความจัญไรของพวกมันออกไป ผมก็ยอมรับนะครับว่าพวกมันดูดี ถึงจะไม่ได้สวยแบบวัวตายควายล้ม แต่คือมันก็มีเสน่ห์แบบแปลกๆ อย่างเพื่อนแจนเนี่ย แม้จะตัวเตี้ยเหมือนตาตุมหมาแต่หนังหน้ามันก็น่ารักน่าชังแบบที่ผู้ชายส่วนใหญ่นิยม ส่วนคุณฟอยด์เมทแล็บผม ถึงแม้จะทำตัวโสโครกผมเพ้าไม่สระในบางทีแต่พอดีมันเป็นสายเซอร์ไง เวลาเข้าเห็นมันหัวเหนียวๆ เขาก็คิดว่าแม่งเซอร์
พูดถึงความฮอตของพวกมันหน่อยก็แล้วกัน อย่างตอนปีหนึ่งไอ้เปอร์ที่เป็นเดือนคณะยังตามเทียวไล้เทียวขื่อพวกมันสองตัวอยู่สองสามวันเลย แต่ไม่รู้จุดเปลี่ยนของความรู้สึกพวกมันคืออะไรเหมือนกัน เพราะมารู้ตัวอีกทีพวกแม่งกอดคอกันไปแดกเหล้าแล้วจ้า
"จี้ เพื่อนมึงที่อยู่พยาบาลว่างปะเย็นนี้"ชะนีขี้ด่าสะกิดมนุษย์ตุ๊ดที่นั่งอยู่ข้างหน้า
"อิตาลอ่ะหรอ"นี่ก็เสียงแหลมชิบหาย "เดี๋ยวกูไลน์ถามมันให้"หันไปกดโทรศัพท์สักพักก็หันมาใหม่ "มันว่างตอนทุ่มนึงเลยอ่ะชะนี"
"งั้นไม่เป็นไรค่ะมึง"แล้วน้องอ้อยหวานประจำใจผมก็หันกลับไปงมชีทเรียนต่อ "เดี๋ยวเลิกเรียนไปซื้อของกับพวกกู"
"ไปไหน ไม่ไป... ต้องเรียนบ่ายอีก"ผมเท้าคางทำหน้าหมดอาลัยตายอยาก
"เรียนห่าไร วันนี้อาจารย์ยกคลาสไปเรียนวันเสาร์"
เออว่ะ... แต่ถ้าให้อยู่กับพวกมัน สู้ผมกลับไปนอนเกาไข่แบบโง่ๆอยู่บ้านกับมนุษย์แฟนเก่าไม่ดีกว่าหรอ ไม่แน่บางทีไอ้โปรมันอาจจะตกเป็นเหยื่ออารมณ์ผมในวันนี้ก็ได้
"ไม่รู้คิดเหี้ยอะไรอยู่นะคะ แต่กลับไปเร็วมึงก็ไม่ได้เจอผัวเก่ามึงหรอก"ผมปรายตามองเมทแล็บผมนิดนึง
"มึงควรเล่นโซเชียลได้แล้วนะ"แล้วหน้าจอมือถือของนังดูโอ้ตัวเตี้ยก็ถูกยื่นจนแทบกระแทกเบ้าตาผม... มึงไม่ปาเข้าหน้ากูเลยล่ะ ดร็อก!!
"เหนื่อยชิบหาย แต่ให้ตายเหอะ กูฟิน"ผมไล่อ่านอย่างเหนื่อยๆ จนไปเจอกับแฮชแท็กในตำนานเมื่อวาน ผมก็ถึงกับตาสว่าง... ยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นพี่โปร
ผมรีบกดเข้าดูรูปทันที ในรูปเป็นมนุษย์แฟนเก่าผมที่ยืนเปลือยท่อนบทโชว์หัวนมอยู่ท่ามกลางแมกไม้และประกายแดด ไหนจะเหงื่อที่โทรมกายกับรอยยิ้มที่ผมไม่ได้เห็นมานานแล้วนั่นอีก ใจผมตอนนี้มันกำลังเต้นระรัว
อ่า... ซอกคอขาวๆที่เกร็งจนเห็นมัดกล้ามเนื้อนั่น ไหนจะผิวขาวๆ กล้ามล่ำๆ เห็นแล้วมันช่างล่อตาล้อใจพี่ยิ่งนัก อยากจะค่อยๆขบ แล้วแทะเล็มเธออย่างใจเย็นจนหมดทั้งตัว... โถ น้องโปรพี่ซี
"อีซี!!!"ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อนังเพื่อนเถื่อนมันกระแทกเสียงเข้าบ้องหูจนมโนของผม ที่กำลังยืนขึ้นนี่ถึงกับคอตกลงไปเหมือนเดิม
"หูจะแตก"ผมหันไปมองเหวี่ยงๆ
"แหม... ถ้ากูไม่ดึงสติมึงไว้ เมื่อกี้มึงคงเลียโทรศัพท์ไปแล้วอิซี"ผมเบะปากเพราะเถียงไม่ออก "เอาไง ตกลงจะไปกับพวกกูไหม"ผมส่ายหน้าระรัว
"แล้วแต่นะ แต่อาทิตย์หน้าอ่ะ มอฯผัวเก่ามึงมีโอเพ้นเฮาส์ มึงคิดตามนะ จะมีเด็กมัธยมติ่งหูหลงผิดอีกเท่าไหร่ที่เข้ามาเป็นคู่แข่งมึง"
นั่นสิ นี่ขนาดไอ้โปรมันใช่ชีวิตแบบค่อนข้างเก็บตัวและติดบ้าน ไปไหนก็รีบไปรีบกลับ มันยังมีเอฟซีขี้มโนคอยถ่ายรูปสร้างแฮชแท็กให้อย่างโจ้งแจ้ง แล้วนี่ถ้ามันได้เปิดตัวในงานนี้ เด็กน้อยหอยสังข์กระโปรงเหี่ยนไม่ตามติ่งมันไม่หวัดไม่ไหวเลยหรอวะ
ไหนจะเด็กกว่า สดกว่า(กูหมายถึงสดใส) แค่ทุกวันนี้กูก็ประชิดตัวเพื่อรวบตึงยากอยู่แล้ว ถ้าคู่แข่งเพิ่มมาอีก โอกาศที่กูจะได้ return to the world of proton มันไม่เป็นศูนย์เลยหรอวะ
"มึงจะพากูไปไหน"
"ร้านยาหน้ามอฯเนี่ยแหละ"ผมหรี่ตามองอิเตี้ยที่หรี่ตามองผมเหมือนกัน... ตอนแรกนี่พูดเหมือนไกลนะไอ้สัด
"ชีวิตเราไปไหนไกลกว่านี้ได้ด้วยหรอคะ มินิโปรเจ็กต์แม่งก็ยังไม่เสร็จเลยแม่งเอ๊ย"เพื่อนฟอยด์ทึ้งหัวอย่างคลุ้มคลั่ง
"แต่กูว่าคนเราจะชอบกันมันก็ต้องรับสภาพกันให้ได้ไม่ใช่หรอวะ"แบบนี้แหละ เวลานอนน้อย กูจะเข้าโหมดโลกสวยทุกที
"มึงสามารถพูดได้ในกรณีที่เขามาชอบมึง ไม่ใช่ในกรณีที่มึงพยายามไล่ปล้ำเขาค่ะ"แจนอธิบายอย่างกะมีญาณทิพย์รู้เห็นเรื่องอัปรีย์มนุษย์ที่ผมก่อไว้กับไอ้โปรเมื่อคืน
หลังจากสนทนาพาเพลินกันต่ออีกเล็กน้อยอาจารย์ก็เข้ามาขัดจังหวะความหรรษายาวเช้าด้วยข้อสอบส้นตีนๆสามข้อ ซึ่งแต่ละข้อมีโจทย์ยาวเป็นหน้ากระดาษเอสี่ แล้วมีกระดาษคำตอบเป็นเอสี่สามแผ่นกับเวลาทำครึ่งชั่วโมง
...พ่องเถอะครับอาจารย์...
...ให้มาสองชั่วโมงกูยังเขียนไม่ทันเลย...
หลังจากเรียนเสร็จตอนสิบเอ็ดโมงผม แจนฟอยด์ดูโอ้ติ่งโรคจิต จีจี้น้องอ้อยหวานประจำแก็งค์ และไอ้เปอร์สุดหล่อประจำคณะก็มานั่งแดกข้าวแบบโง่ๆอยู่ที่โรงอาหารกลางที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คน ส่วนไอ้ธามกับไอ้เอ็มนางไปทำแล็บมินิโปรเจ็กต์ครับ...ขยันได้โล่
...ส่วนพวกกูนี่ก็ขี้เกียจได้ถ้วย...
เมื่ออิ่มหมีพลีมัน แต่เอ่อ ไม่ได้หมายความว่ากูแดกหมี แดกมันอะไรกันนะ ก็คือแดกข้าวกันปกตินี่แหละ แต่คืออิ่มแล้วอิ่มมาก จึงได้เวลาสลายตัวแยกย้ายกันไปตามทาง
ภายในร้านที่เน้นขายของเกี่ยวกับสุขภาพและความงามที่พบได้ทั่วไปแบรนด์หนึ่ง สองสาวกำลังสนุกสนานกับการช๊อปปิ้งในร้านเล็กนี่ ในขณะที่หนึ่งหนุ่มกำลังวิญญาณออกจากร่าง เมื่อได้รับรู้ว่า ชะนีบางตัวก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่จัญไร
"นี่เลยมึง ดูเร็กซ์อะโรเวล่า อ่อนโยน ไม่ก่อให้เกิดการระคายเคืองเหมาะกับผู้แพ้ง่าย"ไม่พูดเปล่า ยัดใส่มือกูด้วย
หลังจากช๊อปกันเสร็จ ผมก็มาโบกแท็กซี่หน้ามอฯเพื่อกลับไปนอนพอกหน้าแล้วพักผ่อนสมองที่ห้องแฟนเก่า ได้แต่มองถุงสีฟ้าอมเขียวในมืออย่างละเหี่ยใจ นี่โลกมนุษย์มันมาถึงจุดที่เพื่อนชะนีมาเลือกซื้อถุงยางอนามัยกับเจลล่อลื่นแบบถนอมหูรูดให้เพื่อนชายวัยเรียนแล้วหรือ
แต่นึกไปถึงความใส่ใจที่เพื่อนมีให้ น้ำตาแห่งความเซนซิทีฟของผมมันก็พาลจะไหล.... คนมองกูทั้งร้านเลยไอ้สัด
มาถงบ้านมนุษย์แฟนเก่าผมก็ใช้กุญแจที่มีไขเข้าไปในบ้านอย่างไม่รีบร้อน ผมยิ้มทักทายพี่จอยที่กำลังตากผ้าเล็กน้อย ก่อนจะขึ้นไปบนห้อง แล้วทำการรื้อเครื่องประทินโฉมออกมาจากถุงพลาสติกที่ติดแบรนด์ร้านไว้
ผมเข้าไปล้างหน้าและอาบน้ำ ก่อนจะทำการมาร์คหน้าและขัดผิวแบบที่เพื่อนชะนีสอนสั่งมา แต่ไอ้ชิบหาย ทำไมกูยิ่งขัดถึงยิ่งแสบยิบๆวะ สงสัยเกลือขัดผิวแม่งจะผสมแอนตี้แบคทีเรียมั้ง... ถุย
แอนตี้แบคทีเรียพ่อง! แอนตี้หนังกูนี่แหละ กูนี่ร้าวไปยันชั้นไขมันใต้ผิวหนังล่ะ แถมตอนนี้แขนนี่แดงเถือกเลือดซิบไปหมด เห็นแล้วมันร้าวรานใจน้องซีจริงๆ มองแขนตัวเองอีกสองทีอย่างปกติ ก่อนจะทำได้เพียงล้างคาบเกลือออกแล้วมานอนพึ่งแอร์อย่างโศกา ผมแม่งคงไม่เหมาะกับสายสำอางค์จริงๆว่ะ ทั้งแสบทั้งคันไปหมดแล้วเนี่ย
เผลอแก้ผ้านอนหลับไปนอนไหนก็ไม่รู้ เพราะมารู้ตัวอีกทีก็ตอนมนุษย์แฟนเก่าตัวขาวจั้วมาปลุกให้ลงไปกินข้าวนั่นแหละ ตอนแรกที่ตื่นขึ้นมาก็รู้สึกขวยเขินที่ข้างไข่เหมือนกัน แต่พอเห็นไอ้คนมาปลุกมันไม่ได้หยี่ระอะไร เราก็เลยได้แต่ดีหน้าด้านแบบเนียนๆไป
มอเตอร์ไซต์สามล้อทรงประหลาดของมนุษย์แฟนเก่าถูกถอยออกมาจากโรงรถ หลังจากประสบการณ์สดๆร้อนๆที่ผ่านมา ผมก็สามารถขึ้นซ้อนท้ายได้งดงามราวกับสก๊อยแถวรัชดาที่ผ่านการเทิร์นโปรมาจนชำนาญงาน
แดดสีส้มที่ส่องกบาลผมจนใสนั้นทำให้ผมฉงนสนเทห์ปนงงงวยอยู่พอสมควร ทั้งที่นาฬิกาตีบอกเวลาราวห้าโมงเย็น แต่ไฉนแสงอาทิตย์ยังสว่างสดใสและร้อนชิบหายราวกับเป็นบ่ายสามโมงเช่นนี้
แต่ถึงจะร้อนจนชั้นผิวหนังกูจะละลาย หรือลมจะตีกบาลจนหัวกูจะตั้งเป็นเซนต์เซย่า แต่ผมก็เริ่มจะเห็นความดีงามของการซ้อนมอเตอร์ไซต์แล้วสิ แผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อยืดบางๆนี่มันทำให้ผมอยากจะเอาฟันเข้าไปขูดเสียจริง แต่ขืนทำแบบนั้นเหยื่อมันได้ไหวตัวทันกันก่อนพอดี ดังนั้นตอนนี้ผมก็เลยแค่สอดมือกอดเอวคนด้านหน้าเอาไว้อย่างเนียนๆ
"เหี้ย!!"คนขับอุทานลั่น พยายามดึงมืออีกคนออก "มึงขยำไข่กูทำเหี้ยอะไร!!!"
"..."อะฮริ้ง... กูกำให้แน่นกว่าเดิมอีกสึด
"กำแน่นขนาดนี้ มึงไม่เข้ามาอยู่ในโคนขาหนีบกูเลยล่ะ"ว่าจบก็ตีมือกูดังเพี๊ยะเลยครับ
"โปรอ่ะคิดมาก เราเกาะเพราะกลัวตกหรอก"ผมปล่อยมืออย่างจำใจ
"คิดมากพ่อมึงสิ ให้กูขยำมึงบ้างไหมห๊ะ!"
"เอาสิ เดี๋ยวให้ขยำบีบคลำลูบคลึงทั้งตัวเลย"พูดจบก็ยื่นนมแบนๆถูหลังมันอย่างอ่อยๆ
"กูเหนื่อยใจกับมึงจริงๆเลยไอ้ซี"ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนเต็มทน
"เราก็เหนื่อยใจกับโปรเหมือนกัน"ต่างคนต่างเงียบไปชั่วอึดใจ "ใจเราเต้นว่ารักๆๆๆ จนเหนื่อยล่ะเนี่ย อั้ย!"ไอ้ชิบหาย นี่กูทำอะไรลงไป เสี่ยวสัด... ฮืออออ
"อั้ยบนหน้ามึงเถอะ ลงไปได้แล้วไอ้เสี่ยว ถึงแล้ว"หันมาทำหน้าเอือมระอาตอกย้ำกูอีก
ลงจากรถแล้วผมก็หันซ้ายแลขวาสังเกตุบรรยากาศรอบกาย เห็นเพียงร้านข้าวขาหมูนายอ้วนอยู่ในระยะสายตา เอาจริงปะ แค่เห็นชื่อร้านกูก็รู้สึกไม่เป็นมงคลกับชีวิตกูล่ะ จะขายขาหมูแต่ร้านเสือกชื่ออ้วน... เอดร็อก!
"เราไม่กินได้ปะ ไดเอทอยู่"จริงๆคือ กูแค่หลอนกับชื่อร้าน... อ้วนๆๆๆ
...ไอ้สึด กูไปอ้วนบนหน้าผากพ่อมึงหรอ...
...ไม่มีไร กูพาล...
"ไดเอทไป ตูดมึงก็ไม่ได้ใหญ่น้อยลงหรอก"ไอ้สึด! แล้วตูดกูไปแปะอยู่บนหน้าผากมึงหรือไง ถึงได้มีปัญหากับสัดส่วนกูจังเลย
"ชอบที่เราเป็นแบบนี้อ่ะดิ เลยไม่อยากให้เราลดอ่ะ"แต่ผมไม่ด่ามันหรอกครับ เพราะผมยังหวังจะเต๊าะมันมาเป็นเหยื่ออารมณ์ผมอย
"มึงไปเอาความมั่นใจผิดๆตรงนั้นมาจากไหน"หลังจากสตั้นไปแปดวินาทีเต็มมันหันมาถามผมด้วยแววตาที่สมเพสหน่อยๆ
"เรื่องแบบนี้มองตาก็รู้ใจ" ผมประกบมือสองข้างเป็นรูปหัวใจแถมไปด้วย
"ถุย!... ตามใจมึงเลยแล้วกัน!"หลังจากขากถุยจนน้ำลายแทบแปะหน้าผมเสร็จ น้องโปรในตำนานก็รีบหันหลังเดินนำไปอย่างเร็ว
แต่เมื่อกี้นี้ก่อนที่มันจะหันไปน่ะ ผมแอบเห็นนะว่ามันอมยิ้ม ผมเดินตามเข้าไปร้านขาหมู แน่นอนว่าผมซัดไปสองจานแบบไม่เหลือซาก ส่วนไอ้โปรเร๊อะ พี่ท่านเล่นไปสี่ พอผมแซวพี่ท่านก็บอกว่าใช้แรงงานเยอะ
กลับถึงบ้านเราก็ต่างคนต่างอยู่ครับ ไอ้โปรนั่งเล่นเกมส์ของมันไป ส่วนผมก็ทำงานทำการเขียนเล่มมินิโปรเจ็กต์ กับตอบไลน์มนุษย์พ่อที่กำลังดราม่าถึงขีดสุด สามทุ่มกว่าๆผมอาบน้ำแต่งตัวแล้วกลับมานั่งอ่านหนังสือเตรียมควิซพรุ่งนี้ต่อ จู่ๆไลน์จากเพื่อนธามก็ทำให้ผมระลึกถึงอะไรบางอย่างได้... อะไรบางอย่างที่หายไป
ธาม(ขายเวย์โปรตีนทักได้ครับ) : ตุ๊กตาเขี้ยวกุดของมึงนี่ซื้อจากไหนวะ หลานกูอยากได้
อ่านจบปั๊บ ผมก็ลุกขึ้นยืนแล้วพุ่งตัวไปชั้นล่างทันที เพราะผมรู้ดีว่าภายในห้องที่ผมอยู่มาจะสามวันแล้วนี้มันไม่มีสิ่งแปลกปลอมเป็นน้องมังกรเพลิงนิลของผมแน่นอน เมื่อมาถึงห้องนั่งเล่น ผมก็รีบพุ่งตัวไปประชิดมนุษย์เสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่กำลังนั่งหล่อเยียดขาหลังพิงโซฟาอยู่ที่พื้น
"เห็นตุ๊กตามังกรสีดำบ้างไหมอ่ะโปร"ผมรีบเข้าประเด็นทันที
"อ่อ ไอ้ตุ๊กตาจิ้งเหลนตัวยาวๆดูกระโปกๆอ่ะนะ"มึงพูดซะกูสงสารทีมสร้างเขาเลย
"งั้นคนตัวยาว ก็เป็นมนุษย์กระโปกๆเหมือนกัน"ถึงกูจะหวังเต๊าะมึง แต่มังกรข้าใครอย่าแตะเว่ย "แล้วตุ๊กตาเราอยู่ไหนอ่ะ"
"กูทิ้งไปแล้ว"ราวสายฟ้าฟาดลงกลางกาย... ไอ้เชี่ยโปร!!!!
"ถามเจ้าของเขาก่อนไหม... สันดานเสีย"มันด่าผม กวนส้นตีนผม บีบคอผม ผมไม่โกรธนะ แต่มายุ่งกับข้าวของผมเนี่ย... กูเกลียด!
"อ้าว ก็กูเจอมันตกอยู่หน้าบ้าน กูก็นึกว่าขยะดิ แล้วมึงเหอะ ว่ากูสันดานเสีย มึงไม่เสียกว่ากูรึไง ไม่เก็บรักษาให้ดี พออยากได้คืนแล้วเสือกมาโวยวายใส่คนอื่น... สันดานเดิม"โอโห กูด่ามึงนิดนึง มึงเทศนากูยาวเป็นพระเวทสันดรกัณฑ์มัทรีเลยนะไอ้สึด... เก็บกดหรอห๊ะ มึงเก็บกดรึไง!!
...ว่าแต่มึงแฝงนัยยะอะไรมาด้วยปะเนี่ย...
"..."แต่กูไม่เถียงหรอกเว่ย... เพราะกูเถียงสู้ไม่ได้ไงล่ะ
"มึงเงียบทำไม ไม่ด่ากูต่อล่ะ"กดสต๊อปเกมส์แล้วกอดอกตีหน้านิ่ง
".ทิ้งที่ไหน"พยายามข่มอารมณ์
"กูทิ้งตั้งแต่สองวันก่อนแล้ว จิ้งเหลนมึงเป็นปุ๋ยไปแล้วล่ะ"ไม่นะเขี้ยวกุดของพี่ซี... แม่อุส่าต์ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิด
"... ฮึก... ฮึกๆ..."ทั้งโมโห ทั้งเสียใจ... ร้องไห้แม่งเลย
"กูไม่ใช่พ่อมึง กูไม่ปลอบมึงหรอกนะ" เออ ไอ้สัด! กูเองก็ไม่อยากมีพ่อชอบเด้าหมอนข้างแบบมึงหรอก "กลับบ้านไหมล่ะ เดี๋ยวกูออกค่าแท็กซี่ให้เลย"รูปประโยคเหมือนจะดี... แต่การกระแทกเสียงใส่กูนี่คืออาร๊าย
"...ฮึกๆ.."ปาดน้ำตาแล้วจ้องหน้ามันเขม็ง... คิดว่าไล่แค่นี้กูคิดว่ากูจะไปหรอ
...กูไม่ไปเว่ย...
...กูหน้าด้าน...
"ไหนบอกว่าจนกว่าจะมีที่ไป จะให้อยู่ด้วย"ถึงกูมึนๆ แต่กูก็จำได้เว่ย
"กูแค่เสนอ ไม่ได้ไล่"พูดจบมันก็หันไปสนใจเกมส์บนหน้าจอต่อ
ส่วนผมหรอ ก็นั่งร้องไห้กรอกหูแม่งให้หูแตกตายอยู่นี่ไง แต่อย่าคิดว่าคนอย่างไอ้โปรมันจะสนใจ ผมรู้ว่ามันเป็นพวกซาดิสต์ชอบทำร้ายคนผ่านทางความรู้สึก ยิ่งผมร้อง ยิ่งผมเจ็บปวดรวดร้าว มันยิ่งมีความสุข ... อิโรคจิต
"ชดใช้มาเลย ฮึก ชดใช้"
"ชดใช้ห่าไร มึงไม่รักษาของเองไอ้สัด"ไม่หันมาชายตาแลกูสักนิด
"โปรต้องมาเป็นตุ๊กตาให้เราแทนเขี้ยวกุด"พูดจบผมก็พุ่งตัว หมายเข้าซุกคอเหยื่ออารมณ์ แต่คราวนี้เหมือนไอ้โปรมันจะอัพเลเวลการหลบหลีกมาเป็นอย่างดี เพราะเพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ผมถึงเป้าหมาย ฝ่ามือใหญ่ๆก็โบกสะบัดลงมาตบกบาลผมจนสติกระเจิง
ผมนั่งมึนอยู่สักพัก ในขณะที่ไอ้โปรเดินไปไหนไม่รู้ แต่มันหายไปไม่นานมันก็กลับมาพร้อมกับก้อนปริศนาสีดำหอมละมุนที่ถูกปามากระแทกเบ้าตาผมอย่างแม่นยำ
"เอาไป แล้วไปให้ไกลตีน"ไอ้โปรกลับมานั่งที่เดิม แล้วกดสตาร์ทเพื่อเล่นเกมส์ต่อในขณะที่ผมได้แต่นั่งอมยิ้มร่าเริงราวกับคนพี้มาสามหลุม
"ซักมาให้เราหรอ"ไม่มีเสียงตอบรับ แต่นั่นแหละคำตอบ
ผมกลับขึ้นมาอาบน้ำแปรงฟันแล้วก็ขึ้นมานอนกอดน้องเขียวกุดที่ตัวหอมฟุ้ง แต่หัวเบี้ยวนิดๆที่คาดว่าน่าจะเกิดจากแรงบิดมหาศาล นั่งเล่นไลน์ดูนู้นดูนี่ไปเรื่อย ราวสามทุ่ม มนุษย์แฟนเก่าก็เข้าห้องมาพร้อมกับเมียหมอนข้างของมัน
แต่วันนี้ที่แปลกคือ ไอ้โปรสวมใส่ชุดนอนมาพร้แมต่างจากก่อนหน้าที่ติดจะนอนแก้ผ้าท้าเครื่องปรับอากาศ มนุษย์คลั่งสีเหลืองเดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำพร้อมกับเมียหมอนข้างที่ผมก็ไม่รู้ว่าแม่งจะเอาเข้าไปด้วยทำห่าอะไร
เสียงโปรแกรมไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เป็นนังเพื่อนชะนีที่ชอบพากูไปทำเรื่องอัปรีย์ชีวิตอย่างหรรษา แต่คราวนี้มันไม่ได้ไลน์มาเน้นย้ำให้ผมรีบรวบตึงมนุษย์แฟนเก่าแต่อย่างใด มันแค่ไลน์มาบอกให้ผมเอาแลคตาซิดที่ติดมาในถุงผมมาให้พรุ่งนี้เท่านั้น
มนุษย์แฟนเก่าเดินออกมาจากห้องน้ำ ส่วนผมก็เดินเข้าไปหวังจะหยิบขวดน้ำยาล้างเฉพาะจุดของผู้หญิงออกมาจากห้องน้ำ แต่ไอ้พลาสติกซีนที่ถูกแกะออกกับร่องรอยการใช้นี่คืออะไร กูไม่มีจ้อย ไอ้โปรไม่มีจ้อย ใครในบ้านก็ไม่มี จะว่าพี่จอยก็ไม่น่าใช่ เพราะก่อนออกไปข้างนอกขวดแลคตาซิดมันก็อยู่ดีมีสุขอยู่นี่
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ โดยทิ้งขวดแลคตาซิดไว้ที่เดิม ก่อนยืนจ้องไอ้โปรที่กำลังโปะครีมอย่างอารมณ์ดีอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง และมันก็คงจะจับกระแสบางอย่างได้มั้ง เลยเริ่มเปิดประเด็นก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรออกมา
"โฟมล้างหน้ามึงซื้อที่ไหนวะ หอมดี"ละมุนหน้าเลยสิมึง
"วัตสัน"จริงๆที่เซเว่นก็มี
ผมเดินกลับไปทิ้งตัวนอนกอดเขี้ยวกุด คุณต้องเข้าใจก่อนนะครับว่าผมไม่ชอบหักหน้าใคร ดังนั้นให้มันหาคำตอบเรื่องนี้ด้วยตัวเองเถอะ และแน่นอนผมจะเหยียบความลับเรื่องนี้ไว้ให้มิด เพราะเผื่อวันใดเรากลับมาดีกัน ผมคงทนสงสารไม่ไหวถ้ามันโดนล้อเรื่องนี้
ผมเปิดแอพลิเคชั่นที่หน้าจอคุยค้างไว้ขึ้นมา ก่อนจะรัวนิ้วไปแล้วส่งไปว่า
'เดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่'
-----
สบายหนังหน้าค่ะ กลิ่นอะโรม่าทรพีสีชมพู o16
ไมรู้จะเขียนอะไร เลยเขียนเรื่องความผิดพลาดของนางน้องชายเขียด
ที่ชอบมาแอบใช้โฟมล้างหน้าของพี่สาวมัน แต่ดันหยิบขวดผิด :undecided:
สามารถใช้ได้นะคะ แต่ควรเลือกแบบไม่มีน้ำหอม :amen:
หายไปสามสี่วัน ป่วยค่ะ ตอนนี้ก็หายดีแล้ว ส่วนสมงสมองนี่หมอเอาไม่อยู่ค่ะ บอกให้ตายอย่างเดียว o21
ปล. ขอบคุณทุกคนนะคะ :give2: :mew1:
ปล 2. @Grey Twilight เฮ้ย!! แบบสุดยอดจริงจัง นึกว่ามานั่งแอบดูตอนเขียนคาแรคเตอร์ :laugh: ถูกต้องเลยค่ะ ตอนนี้น้องซีมันยังไม่ได้รักโปรตอนค่ะ สังเกตุได้จากที่มันไม่ได้กระตือรือร้นอะไร แบบเหมือนแค่ชอบอยากได้ แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ส่วนน้องโปรความรู้สึกคนเราตอนรักกับตอนเลิกมันไม่เหมือนเดิมแน่นอนค่ะ นางยังมีตะกอนความรู้สึกอยู่จางๆ แต่ให้เลือกกลับไปไหม ตอนนี้นางคงบอกว่าไม่... โหยยย มากอดทีดิ :กอด1:
ปล 3. @oumpatta บอกได้ค่ะ คุณเขียดไม่ได้เซ็นซิทีฟอะไร แต่ปรับคาแรคเตอร์ซีคงยากแล้วค่ะ เพราะมันเป็นคนงี่เง่าปัญญาอ่อนที่อยู่บนพื้นฐานไม่มีแก่นสารอยู่แล้ว :laugh:
----
ประชาสัมพันธุ์เกี่ยวกับปากท้องคนเขียนหน่อยนะคะ
อันนี้เป็นเรื่องของป๊าม๊านังโปรค่ะ คือเป็นแนวบั่นทอนสติปัญญาแล้วไร้แก่นสารพอๆกะเรื่องนี้นี่แหละค่ะ(หรืออาจจะหนักกว่า) :mew5:
มีตอนตอนพิเศษราวๆเจ็ดตอนค่ะ หนึ่งในนั้นมีตอนพิเศษว่าด้วยเรื่องความแฮ่น(แรด)ของน้องโปรด้วยค่ะ จริงๆก่อนจะมาเป็นสายถ่อยนางเคยแบ๊วๆมาก่อนค่ะ :m1:
(http://www.mx7.com/i/799/RKqj0g.jpg)
เป็นรูปเล่มแล้วนะคะ รายละเอียดการสั่งจองตามลิงค์นี้ค่ะ
http://61.19.246.96/~thaiboys/webboard/index.php?topic=38457.msg3145828#msg3145828
-
โปรด่าเจ็บนะเนี่ยะ
เค้าเลิกกันเพราะอะไร~~~
-
ผมนี่รอวันน้องซีกลับมาโมเอ้ ฟรุ้งฟริ้งกระดิ่งแมวเบยขรับ แล้วอิโปรจะรู้สึก คุณเขียนหายไวๆนะกั๊บ
-
โปร เอ๊งใช้ แลคตาซิท ล้างหน้ารึ
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"โฟมล้างหน้ามึงซื้อที่ไหนวะ หอมดี"
กูนี่ลั่นเลย
5555555555555
-
เริ่มสัมผัสได้ว่าเรื่องเริ่มเดินละ ดังนั้นเราจะเริ่มคอมเมนท์แบบจริงจัง 5555
จากบทนำตอนแรก และจากพื้นฐานครอบครัวของซีที่พ่อกับแม่แยกกันอยู่ ทำให้ผมอนุมานได้ว่าซีเป็นเด็กที่ถูกสภาพแวดล้อมสอนให้ว่าอย่าซีเรียสกับชีวิต เพราะเมื่อคุณซีเรียส คุณจะผิดหวัง
ซึ่งการที่เรามีโครงสร้างครอบครัวแบบนี้ จะทำให้เด็กมองว่าชีวิตคู่ หรือความสัมพันธ์ที่จริงจังคือสิ่งที่ล้มเหลวและไม่ยั่งยืน ดังนั้น การที่ซีพยายามตื้อโปรตอน มันก็ไม่ได้เป็นการตื้อเพื่อความรักจริงๆจังๆ มันเป็นแค่การตื้อเพราะซีรู้สึกกลับมาชอบโปรตอนใหม่ และถ้าเบื่ออีก ก็คงจะเลิก นี่เป็นพื้นฐานความคิดของซีที่ถูกสภาพแวดล้อมหล่อหลอม ซีไม่เชื่อว่าความรักแท้ๆมีอยู่จริง และถึงมีอยู่จริง มันก็ไม่ได้มีไว้สำหรับตัวเขา นี่เป็นตรรกะของเด็กที่ผมคิดว่าเค้าน่าสงสารในจุดนึง
ในทางกลับกัน เมื่อมามองที่โปรตอน เราจะเห็นคาแรกเตอร์ของโปรตอนค่อนข้างชัด (ผมขอพูดเจาะเฉพาะเรื่องแก่นความคิดกับลักษณะนิสัยนะครับ) โปรตอนเป็นคนที่จริงจังกับความรัก อันนี้เราไม่รู้ว่าเพราะเป็นพื้นฐานหรือเพราะการอบรม อย่างไรก็ตาม แนวคิดที่จริงจังกับความรัก ทำให้โปรตอนเป็นคนรักใครรักจริง รักยาว แต่เนื่องจากมาพบกับคนที่มีทัศนะด้านความรักคนละขั้วอย่างซี ทำให้เมื่อโปรตอนถูกทิ้ง เลยทำให้เหมือนเสียศูนย์ไประดับหนึ่งเลยเช่นกัน สังเกตได้ว่าโปรตอนเองก็คงจะยังรู้สึกดีๆอยู่กับซีด้วยแหละ ไม่งั้นคงไม่ทำอะไรให้ขนาดนี้ แต่เนื่องจากเค้าเคยเสียความรู้สึกกับทัศนะแบบนี้มาครั้งนึง ทำให้ต้องสร้างกำแพงขึ้นมากั้นความรู้สึกเพื่อไม่ให้ถลำลงไปมากกว่านี้ กำแพงนี้ถูกแสดงออกในด้านความสถุลและห่ามเล็กน้อย เพื่อสร้างขอบเขตกั้นเอาไว้ระดับนึง
ถ้ามองกันแบบแฟร์ๆ ผมว่าผมเอนเอียงไปทางซีนะ เพราะผมว่าซีเป็นเด็กที่มีปัญหามากกว่าโปรตอน โปรตอนแค่ถูกผลกระทบของแนวคิดที่น่าสงสารของซีเล่นงาน แต่ตัวซีเองจะมีปัญหาในด้านคู่รักและชีวิตคู่ในอนาคต ดังนั้นเราจำเป็นต้องแก้ปัญหาที่แนวคิดด้านความรักของซี ซึ่งสำหรับปัญหานี้ เราพูดถึงทางแก้ไขเชิงทฤษฏีได้ง่ายกว่าทำจริง เพราะโดยหลักการคือ เราต้องทำให้คู่รักทั้งสองคนมองว่าจะประคับประคองกันไปรอด ฝ่ายที่ปกติกว่าจะต้องมีความอดทนสูงมากในการปรับทัศนคติของอีกฝ่าย ต้องใช้ความเชื่อใจและการให้อภัยกันค่อนข้างสูง (มันเลยเป็นไปได้ยากในโลกจริง)
ที่น่าสนุกคือ ถ้าสองคนนี้กลับมาคบกันจริงๆ มันจะกลับมาได้ยังไง สถานการณ์อะไรที่จะทำให้สองคนนี้เข้ามาคุยกันแบบจริงจัง โปรตอนจะมองทะลุถึงตัวตนจริงๆของซีรึเปล่า นี่เป็นแก่นของเรื่องผมคิดว่าน่าสนใจมากอยู่ และส่วนที่อาจจะเอาฮาคือ นิสัยกามๆของตัวเอกทั้งคู่ ถ้ามาเจอกันจริงๆนี่สงสัยเพื่อนผองพี่น้องไม่ต้องรับโทรศัพท์ อยู่กันแต่บนเตียงล่ะมั้งนี่ 5555
ผมชอบตัวเอกทั้งสองฝ่ายของเรื่องนี้นะครับ โปรตอนเองดูมีความเป็นแบดบอยดี แม้จะมีคาแรกเตอร์เพศชายเชิงรุกที่ค่อนข้างดิบ แต่แก่นแท้ก็เป็นคนที่ดีและน่าคบคนหนึ่ง ส่วนตัวนางเองก็มีความสดใสจากพื้นฐาน และคาแรกเตอร์ที่ค่อนข้างน่าสนใจดี
-
555 หมาโปร กวนตีนว่ะ รุนเเรงตลอด เเต่น่ารักว่ะงื้อออ
สู้ๆครับคนเเต่ง :hao7: :hao7:
-
เกลียดเมียหมอนข้างพี่โปรมาก ไม่สนใจซีเลย ฮาาาา อยากรู้ว่าเลิกกันเพราะอะไร
-
รักษาสุขภาพด้วยนะ
แหมมมม พี่โปรเราถึงจะดิบ แต่ก็มีมุมหวานแบบปาเขี้ยวกุดใส่หน้าประหนึ่งปาเกียวกันเลยทีเดียว
-
:laugh: ฮาจริงจัง
อยากรู้แล้วว่าทำไมเลิกกัน
-
o22 พี่โปรกับโฟมล้างหน้า
-
โฟมล้างหน้าหอมดี ฮ่าๆๆๆๆๆ
-
เกลียดอิเมียหมอนข้างมากอะจริงๆ 5555555555555555555
-
นิยายสนุกนะ แต่เริ่มรู้สึกทำไมซีมันปัญญาอ่อน ไร้สาระเกิน ดูน่ารำคาญอ่ะ
ลดๆลงหน่อยก็ดีนะ แบบนี้รู้สึกมันมากเกินไป นิยายสนุกแต่นิสัยจากการบรรยายความรู้สึกตัวละครนี่น่ารำคาญ
บางทีมันก็ไร้สาระเกิน ไม่ต้องแต่งขึ้นอี อะไรมากมายก็ได้มั้ง
แค่แสดงความเห็นนะ ไม่พอใจข้ามๆไป
-
ตอนเด็กเหมือนน้องโปรยังขี้แงติดแม่บลูอยู่เลย พอโตแล้วเถื่อนซะเจ๊ยอมน้องเลย มาติดตามเรื่องนี้ด้วยคน :pig4:
-
รีบเข้ามาเม้นโดยไวเพราะอะไรคุณเขียดรู้ดี :katai4:
น้องโปรโตแล้ว ไม่ตกใจเท่าความเสื่อมที่น้องมี
ความกากที่น้องได้ ความเกรียนที่รับไว้เกิน100 :a5:
จะชมป๊า ม๊าดีไหมที่ช่างเลี้ยงมาดีมากค่ะ
น้องโปรที่ตอนเด็กน่ารักแต่ตอนโตนี้โคตรหล่อ
ถึงได้ถอดแบบ(นิสัย)ยังกับออกมาจากแม่พิมพ์ :ruready
น้องซีควรไปฝากตัวเป็นศิษย์ม๊าน้องโปรนะค่ะคึกๆ
รับรองฉลุย o13
-
ฮ่าๆ นายไม่ได้อ่านมันก่อนใช้หรอโปรรรรรรร :m20:
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
น้องซีทำแบบนี้มันดูไม่น่าไว้ใจนะคะ!
อิโปรมันต้องคิดแน่ๆค่ะว่าเรากลับมาปั่นหัวเล่นอีกหรือเปล่า
ดูท่าโปรจะขยาดกับรักครั้งเก่านะจ๊ะ!
อารมณ์แบบรู้สึกเหมือนเดิมตอนอยู่ใกล้ๆกันสนุกดี
แต่จะให้เอาอีกทีก็ยังไม่กล้ามากกว่า!
การที่จะได้แซ่บอิโปรนั้น น้องซีควรเข้าหาอย่างจริงใจนะคะ!
อย่าให้ใครมาเหน็บได้อีกว่า สันดานเดิมมมมม
โถ่วววว โดนอิโปรแดก(ดัน)ไปหนึ่งดอกเต็มๆ
-
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อนะคะ
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ 555555
-
เฮ่อออ ซีเอ๊ย! แม่ป้าเพลียแทนนะลูก
เต๊าะพี่โปรต้องใจเย็น... พี่โปรคงเห็นว่าหนูอาจจะมาแล้วก็ไป เลยไม่ยอมให้ใจง่ายๆ
เอาใจช่วยน้องซีนะจ๊ะ
ขอบคุณมากค่ะ รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^
-
อยากรู้สาเหตุของการเลิกแล้วสิ
ถ้าโปรจะลองอ่านฉลากที่ข้างขวดโฟมล้างหน้า(?)สักนิด :laugh:
-
อ่านวิเคราะห์แล้วได้แต่พยักหน้าตาม มันลึกซึ้งมาก ติดตามต่อไปค่าา
-
โปรปากจัดไปไหนเนี่ย แรว๊งง!!
-
ชอบที่สุดอุดอ่ะ :impress2:
อ่านไปฮาไป คือมันไม่ไหวแล้วอ่ะ :hao7:
โปรคือสถุ_ ได้ใจมาก
ซีก็แรด+เกรียน 5555
-
เข้ามาให้แรงใจน้องซี ให้จีบ แฟนเก่าติดน่ะครับผม
-
ทำไมโปรใจแข็งเยี่ยงนี้ล่ะ แอบสงสารความเสี่ยวของซี :m20:
-
อื้อหืออออ เจ็บแสบบบ
-
ขอให้น้องซีสู้นะ
เข้มแข็งไว้ บ้าเข้าไว้
:m20:
-
มารอคุณเขียด ในคืนวัน สุข
-
โปรเหมือนรออะไรสักอย่างล่ะมั้ง ซีรุกเข้าๆๆๆ แต่พอถึงเวลาจริงก็รับเหมือนเดิมนั่นแหละ หึหึ!!!
-
Chapter 5 Goodbye my brain
เช้าวันเสาร์ผมลุกขึ้นมาเพราะเสียงหลอนประสาทของโทรศัพท์ที่ตั้งปลุกไว้ที่เวลาสิบโมง ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงมาชั้นล่าง เดินวนไปวนมาหลายรอบก็ไม้เจอมนุษย์แฟนเก่าทั้งที่รถก็ยังอยู่ครบถ้วน แต่ไม่ทันที่ผมจะได้สงสัยว่าไอ้โปรมันไปไหนจนต่อมเสือกในสมองแตก พี่จอยที่ทำมื้อเช้าให้ผมเสร็จแล้วก็เฉลยว่า 'เพื่อนน้องโปรมารับมันไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ'
หลังจากที่ผมพยายามอย่างสุดตัวมาในหลายวัน ผมก็สรุปได้ว่า มนุษย์แฟนเก่าของผมนั้นได้ตายด้านไปเสียแล้ว แต่คือ เมื่อก่อนถึงมันจะไม่ได้หื่นกามเดี๋ยวเอาๆแบบพระเอกในนิยายวายที่พวกเพื่อนชะนีผมอ่าน แต่มันก็ไม่ได้เฉยชานิ่งสนิทไม่มีการตื่นตัวใดๆขนาดนี้นะ หรืออะไรๆมันจะเสื่อมไปตามกาลเวลาหมดแล้ว
ผมมาเรียนตอนเกือบเที่ยง เพื่อนในคลาสยังคงนั่งหมดอาลัยตายอยากกันอยู่ดี แทนที่วันเสาร์จะได้อยู่เคลียร์งานที่สุมกันเป็นเขาพระสุเมรุ กลับต้องมานั่งโง่งมหน้าตรมอกก็ตรมรออาจารย์กันอยู่ในห้องเลคเชอร์ ทั้งที่นัดเที่ยง นี่ปาไปจะเที่ยงครึ่งแล้วก็ยังไม่เห็นวี่แววของอาจารย์เลย... โอ้ย กูหงิด
"มึงๆ"ผมหันไปมองเมทแล็บผมที่สะกิดผมยิกๆ
"ไร"กูหงุดหงิด กูไม่เป็นมิตรนะบอกก่อน
"เป็นไงบ้างเรื่องผัวเก่า"ผมได้แต่เบ้ปากมองไปบนเพดานห้อง
"มันไม่กระทืบกูก็บุญแล้วอ่ะ"พอมองย้อนพฤติกรรมตัวเองก็คิดได้แค่... กูทำอะไรลงป๊ายยย
"เอาน่ามึง ชีวิตแม่งก็ต้องมีเจ็บปวดบ้าง"ตบหลังผมเบาๆแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง... กูว่าแม่งต้องมีอะไรแอบแฝง
"ดูโอ้มึงล่ะ"ไม่ยักรู้ว่าพวกมันแยกกันได้ด้วย ปกติตัวติดกันอย่างกับหน่อไฮดร้า
"แจนมันให้บอกอาจารย์ว่าปวดท้องประจำเดือน แต่จริงๆมันแค่ขี้เกียจ"เออดี นี่ถ้าน้องจีจี้สุดคิ้วตี้เมทแล็บมึงรู้นะ... มึงตายแน่แจน
"กูก็อยากขี้เกียจบ้าง... นี่รายงานอาจารย์สุมลทิพย์กูก็ยังไม่ได้ทำเลย"แค่คิดน้องซีก็อยากจะอ้วกออกมาเป็นพันธะโคเวเลนส์ที่เชื่อมต่อกันในวงอะโรมาติกไซคลิกคอมพาวด์
"กูยังไม่รู้เลยว่ากูได้หัวข้ออะไร"กูว่ากูหนักแล้วนะ "แต่มึง..."ว่าแล้วก็เอนหัวมาซบไหล่ผม "เมื่อคืนกูไปอ่านฟิคมาเว่ย แล้วกูก็คิดถึงมึงเลย"ขยันสรรหาวิธีที่ไม่หรรษามาให้น้องซีเสี่ยงตีนเสียจริง
"..."
"คือแบบว่า มึงอยากรู้ปะว่าผัวเก่ามึงยังอะไรๆกับมึงอยู่หรือเปล่า"ไอ้อะไรๆนี่คืออะไรวะ "นี่เว่ย มันต้องมีตัวแปรเว่ยมึง จะได้ดูว่าผัวเก่ามึงหึงไหม"
"อย่าว่าแต่หึงเลย ทุกวันนี้มันเมินกูยิ่งกว่าเมินหมาหน้าเซเว่นอีก"แค่คิดจิตใจดวงน้อยๆของน้องซีมันก็พาลจะเจ็บปวดรวดร้าว
"ไม่ลองมันก็ไม่รู้เว่ย"มันรีบผละออกจากบ่าผมแทบจะทันที "กูนอนคิดมาให้แล้ว คราวนี้ง่ายๆเลยมึง"
"แต่มึงจะไปหาตัวแปรมาจากไหน"เพราะช่วงนี้มัวแต่หมกหมุ่นกับเรื่องไอ้โปร ชีวิตผมเลยแทบจะไม่ได้พบปะใครเลย กิ๊กก็ไม่มี ที่คุยๆด้วยก็ไม่มี จะให้กูใช้ใคร... ลุงยามหน้ามอ ป้าแม่บ้านบนตึกงี้หรอ
"ไอ้เปอร์ไง กูคุยกับมันแล้ว"โอโห ถ้าเรื่องเรียนมึงกระตือรือร้นได้ขนาดนี้ มึงคงท๊อปชั้นปีไปแล้วมั้ง
"แล้วต้องทำยังไง ถ้ายากกูไม่ทำนะ วันนี้กูขี้เกียจ"ผมบอกปัดแบบไม่จริงจัง
"ไม่ต้องทำไรเลยมึง แค่วันนี้มึงไปนั่งทำรายงานกับพวกกู กลับค่ำๆหน่อย แล้วก็ให้ไอ้เปอร์ไปส่ง"มันอธิบาย
"มันต่างจากเพื่อนปกติไปส่งกันยังไงวะ"
คืออย่างแรกผมเป็นผู้ชายที่เลยวัยเยาวชนมาแล้ว ไอ้เรื่องกลับบ้านค่ำมืดดึกดื่นคงไม่ใช่ปัญหาเท่าไหร่ แล้วถึงผมจะเลยคบผู้ชายมาก่อน แต่ไอ้การที่เพื่อนผู้ชายมาส่งด้วยนี่ มันน่าหึงหวงตรงไหนวะ
"เออน่า มึงก็แค่ตามๆน้ำไป เดี๋ยวกูเทรนไอ้เปอร์เอง"
"เออๆ"ขี้เกียจต่อความยาวสาวความยืด เพราะตอนนี้ผมค่อนข้างหงุดหงิดอาจารย์เลยไม่อยากพูดอะไรยาวๆ กลัวจะเผลอไปเหวี่ยงใส่เพื่อนแล้วจะดราม่ากันเปล่าๆ
เกือบบ่ายโมงอาจารย์ที่เรารอคอยก็มาถึง คำขอโทษนั้นไม่ได้ทำให้ผมและเพื่อนยกคลาสรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด เพราะแทนที่ตัวเองมาช้าแล้วจะรีบๆสอน ยังมาบ่นเหนื่อยบ่นร้อนอีก... ผมหงุดหงิดจริงๆนะแม่งเอ๊ย
หลังจากที่เลิกเรียนตอนบ่ายสามโมง อารมณ์หงุดหงิดที่สะสมอยู่หลายชั่วโมงของผมก็คลายตัวลงหลังจากที่ได้ขนมฟรีจากเพื่อนแจนที่ยังหน้าด้านตอแหลต่อว่าหายป่วยแล้ว นั่งกินข้าวเกียบปากหม้อของโปรดผมจนหมดพวกเราทั้งกลุ่มก็ยกโขยงมานั่งทำรายงานกันต่อที่หอไอ้เปอร์ แต่จะเรียกว่ามาทำรายงานก็ไม่ถูกซะทีเดียวในเมื่อกิจกรรมส่วนใหญ่นั้นดันหมดไปกับการเล่นดัมมี่และดูอะนิเมะ
ราวทุ่มครึ่ง หลังจากที่ผมเสียดัมมี่ไปราวสองร้อย กระผม หรือน้องซีอันเป็นที่รักของทุกท่านก็พึงระลึกได้ว่าควรจะกลับไปซับน้ำตาและเคลียร์งานเสียที แต่ยังไม่ทันที่ผมจะวิ่งออกไปโบกแท็กซี่ที่หน้าหอ พ่อเดือนคณะที่ตาบวมเพราะเพิ่งตื่นหลังจากที่งีบไปตั้งแต่เสียไพ่สี่ตาติดก็เดินตรงมาที่ผม จากการประเมินสีหน้าของเพื่อนที่ดูหงุดหงิดงี่เง่าหน่อยๆก็ทำให้รู้ว่า... อิเมทแล็บผมมันยังไม่ลืมแผนของมัน
ไอ้เปอร์มาส่งผมที่บ้านมนุษย์แฟนเก่าที่ใช้เวลาเดินทางจากหอมนุษย์เพื่อนไม่ถึงสิบนาที ผมเปิดประตูลงจากรถปุ๊บ เจ้าของรถก็ถอนหายใจแล้วลงตามมาปั๊บ ก่อนจะหันมาฉีกยิ้มใส่อย่างเสแสร้ง แล้วยีหัวอย่างกับยีหัวหมาที่บ้านมัน... มึงไม่จิกหัวกูแล้วเขย่าๆเลยล่ะไอ้เชี่ยเปอร์!!
"มึงเป็นบ้าหรอ"ผมปัดมือมันออกแล้วจัดหัวตัวเองให้เข้าที่
"แหม...ถ้าไอ้ฟอยด์มันไม่ขู่ว่าจะเอาเรื่องกูแอบเต๊าะน้องปีหนึ่งไปบอกอลิส กูก็ไม่ทำหรอกสัด"ไอ้เปอร์บ่นออกมางึมงำ
"ก็สงสัยอยู่ว่าทำไมช่วงนี้มึงเชื่อฟังอิคู่ดูโอนั่นจัง"ผมแสยะยิ้ม
"มึงจะเอามาขู่กูอีกคนปะเนี่ย"ไอ้เปอร์มองอย่างหวาดระแวง
"ไม่หรอกเว่ย มึงก็รู้กูไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องใคร กูขี้เกียจ"ผมพูดจบ ไอ้เปอร์ก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก
ถึงแม้ว่าผมจะดูเสือกกับเรื่องไอ้โปรแบบทุ่มสุดตัว แต่จริงๆแล้วผมไม่ค่อยชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนะครับ ในชีวิตผมเสือกกับชีวิตคนไม่กี่คนหรอก นอกจากพ่อกับแม่ที่ผมชอบเข้าไปเสือกเป็นประจำทุกค่ำเช้า ก็มีไอ้โปรนี่แหละที่ผมอยากรู้เรื่องมัน แต่ถึงช่วงนี้ผมอาจจะหมกหมุ่นเรื่องมนุษย์แฟนเก่ามากกว่าบุพการีไปสักหน่อย ก็นะ มันอยู่ใกล้ตัวผมมากกว่าพ่อแม่นี่หว่า แต่ผมยืนยันนะครับ ปกติแล้วผมเป็นติ่งตาลุงหัวล้านกับมนุษย์แม่ส้นสูงสีแดงนะครับ... นอนคุยไลน์กันทุกวันนะเออ
หลังจากที่ยืนจ้องกันจนรู้สึกปวดเบ้าตา ผมก็บอกลาเดือนคณะแล้วไปไขประตูรั้ว เดินเข้ามาในรั้วบ้านสักพัก เสียงเอะอะโวยวายจากทางโรงรถก็เรียกให้ผมต้องหันไปดูอย่างห้ามไม่ได้ กลุ่มชายฉกรรจ์หนวดเครารุงรังเนื้อตัวมอมแมมไปด้วยคราบสกปรกและน้ำมันเครื่องกำลังนั่งตั้งวงกันอยู่ที่พื้นโรงรถ
ชั่วนาทีที่เด็กหนุ่มผิวซีดที่ดูจะซูบซีดไปอีกทบทวีคูณหลังจากเสียไพ่มาหมาดๆเดินผ่าน แก็งค์เกรอะกรังบอยที่นั่งรุงรังกันอยู่ก็หันมามองสิ่งมีชีวิตปริศนายามค่ำคืนในบ้านเพื่อนกันแทบเป็นตาเดียว
จดจดจ้องจ้องหยั่งเชิงกันสักพัก 'ธันวา' ที่เกิดราศีพิจิกก็ได้สติขึ้นมาก่อน แต่แทนที่จะเซย์ไฮทักทายกันไปอย่างสุภาพแบบที่โรงเรียนประถมได้บ่มเพาะกันมาตั้งแต่ตัวน้อยๆ เขากลับ...
"กินเหล้าด้วยกันไหมครับ"นั่นแหละ เขาว่ากันว่าเหล้าเข้าปากแล้วต่อให้เป็นหมาก็คุยกันได้
"งั้นรบกวนด้วยนะครับ"นี่ก็เคยปฏิเสธใครซะที่ไหนกัน
.
.
.
ผ่านไปราวสิบนาทีหรืออาจจะน้อยกว่านั้น เจ้าของบ้านที่หายไปทำกับแกล้มมาประเคนให้เหล่ามิตรสหาย ที่วันนี้ไม่รู้ครึ้มอกครึ้มใจอะไรถึงอยากมาสุมหัวที่บ้านเขากัน เสียงหัวเราะพูดคุยกันด้วยความครื้นเองที่ดูเหมือนจะผิดแผกไปจากตอนที่เขายังอยู่ทำให้กับแกล้มในมือมันเหมือนจะสั่นนิดๆ
...กลับมาแล้วหรอ...
แต่เพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้น คนที่ควบคุมอารมณ์ได้ดั่งใจก็ตีหน้านิ่งเป็นปกติเดินเข้ามาในโรงจอดรถที่ตอนนี้มีเพื่อนๆของเขานอนเกลือกกลิ้งเลื้อยไปเลื้อยมาจนบางที่เขาอดก็คิดว่า... มันนึกว่าเตียงที่บ้านหรือไง
"ไอ้โปร.... มาเลยๆ มึงเขยิบไปดิเภ...สัช!"คำสุดท้ายที่กระแทกหน้าราวกับจงใจด่านั้นทำให้เพื่อนใหม่ที่ดูสะอาดสะอ้านแต่ติดโทรมต้องเขยิบตูดออกไปเพื่อแหวกที่ให้เจ้าบ้านได้เข้าไปนั่ง
"โห... ถีบหัวส่งเลยนะ"ตัดพ้อจบก็กระดกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ผสมด้วยอัตราส่วน1:1:1 เพื่อย้อมใจทันที
"ทำใจนะเพื่อนใหม่ ใครมีของกินอยู่ในมือย่อมสำคัญสุดเว่ย"
"เห็นแก่แดกสินะครับ"
"เออ!!"ตอบกันพร้อมเพียงทั้งกลุ่ม
วงเหล้ายังคงดำเนินต่อไปด้วยความครื้นเครง จนเมื่อเวลาร่วงเลยมาถึงสามทุ่มทุกคนในวงก็เริ่มจะไม่ไหวกันเสียแล้ว ไอ้ที่ไม่ไหวนี่ไม่ใช่ว่าเมาหรืออะไรนะ แต่ที่ไม่ไหวนี่คือยุง ที่ไม่รู้แม่งแห่กันมาจากไหนเยอะแยะนักหนา ขืนให้นั่งทนบริจาคเลือดกันต่อมีหวังพรุ่งนี้ได้ไข้เลือดออกแดกกันยกก๊งเป็นแน่
แต่ครั้นจะให้ตั้งวงต่อในบ้านก็เหมือนว่าการเคาะสีรถที่นั่งทำกันมาครึ่งค่อนวันจะทำให้เหล่าสมาชิกวงเหล้านั้นเหนื่อยเกินที่จะเก็บวงนี้แล้วตั้งวงใหม่ในบ้านได้ ดังนั้นทุกคนเลยตัดสินใจสลายวงแล้วไปอาบน้ำนอนดีกว่า
เพราห้องนอนแขกที่โปรตอนมักใช้อาบน้ำประจำโดนเพื่อนยึดไป เขาเลยต้องจำใจกลับมาอาบที่ห้องตัวเอง ครั้นจะให้ไปเปิดห้องอื่น เขาเองก็ขี้เกียจไปหากุญแจ ดังนั้นใช้ห้องตัวเองจึงเป็นทางเลือกที่ดูลำบากน้อยสุด
.
.
.
"เดี๋ยวกูอาบก่อน"ผมหันไปตามเสียงมนุษย์แฟนเก่านี่เนื้อตัวเลอะคราบน้ำมันเครื่องประปราย
"เราก็เหนียวตัวอ่ะ อาบพร้อมกันเลยไม่ได้หรอ"พูดไปงั้นแหละ ไม่ได้อยากจะเข้าไปอาบด้วยจริงๆหรอก
"ก็เข้ามา"พูดจบมนุษย์แฟนเก่าก็เดินเข้าไปถอดเสื้อในห้องน้ำโดนที่ไม่ปิดประตูอำพรางลูกตาผมสักนิด... ช่วยเขินอายกูบ้างเถอะ "ให้ไว กูเหนื่อย จะรีบนอน"มองด้วยสายตาเบื่อหน่ายแบบสุดตีนแล้วคิดว่ากูจะยอมหรอ
.
.
.
"มึงจะเอามือปิดอะไรหนักหนาวะ ของมันก็เหมือนๆกัน"มึงนั่นแหละ เขินอายบ้างเหอะ
"ก็เราอายนี่"คือหัวหูกูนี่ร้อนจนจะระเบิดแล้ว
"เออ ก็สมคมควรอายอยู่"เหมือนมันจะเข้าใจผมสักที... "มีแค่นั้น"ไอ้สัด หยามกันขนาดนี้ออกไปต่อยกับกูเลยเถอะ "เรื่องแค่นี้ทำมาอาย ตอนที่มึงเอานมมาถูกูนี่น่าอายกว่าอีกมั้ง"อะไรคือการปรายตามองแบบเอือมระอา... ตอนนั้นมันอารมณ์ชั่ววูบเว่ย
"...เรารู้เท่าไม่ถึงการณ์เถอะ"ว่าจบผมก็คว้าสบู่เหลวกลิ่นทับทิมหอมละมุนมาถูๆไถตามร่างกาย
"บางทีมึงปฏิเสธคนอื่นบ้างก็ได้นะ"ผมหันไปมองคนที่กำลังขัดขี้ไคลตามแขนอย่างชั่งใจ "อย่างตอนพวกนั้นขยั้นขยอให้มึงแดกเพรียว ถ้ามึงไม่อยากทำมึงก็ปฏิเสธไปดิ"
"เรายังไงก็ได้ ไม่ได้ลำบากอะไร"
"แต่มึงก็ไม่ได้เต็มใจ"เถียงไม่ออกเลยกู "แล้ววันนี้ทำไมกลับมืด"ทันทีที่ประโยคนี้หลุดออกมา มันก็เหมือนใจผมที่เหี่ยวแล้วเหี่ยวอีกจะพลันพองโตขึ้นมาอีกครั้ง... หรือแผนครั้งนี้มันจะสำเร็จวะ
"ก็เพื่อนที่คณะแหละ ไม่ค่อยสนิทหรอก แต่เขาเห็นว่าดึกก็เลยมาส่ง ดีกับเรามากเลยอ่ะ นิสัยก็น่ารักดี"ถึงทีแบบนี้ต้องรีบกวนให้น้ำมันขุ่นสิโว้ย
"หรอ... มีที่ไปแบบนี้กูก็คงไม่จำเป็นแล้วมั้ง"พูดจบมันก็เปิดฝักบัวให้สายน้ำไหลลงมาชำระคราบฟองที่ผิวกาย
"คือ..."คนฟังปรายตามามองผมเล็กน้อย "จริงๆเพื่อนในกลุ่มเราเอง"ผมก้มหน้ากลั้นใจบอกไป
ผมไม่รู้ผมคิดอะไร ผมไม่รู้ด้วยซ้ำไอ้ความรู้สึกโหวงๆเหมือนโดนดูดเข้าไปในหลุมดำนี่มันคืออะไร แต่ที่ผมรู้คือ ถึงมีที่ให้ไป แต่ผมก็ไม่อยากไป... ผมคงติดที่ซะแล้วมั้ง
"ตกลงยังไงแน่"สายน้ำยังคงไหลไปเรื่อยๆในขณะที่คนตรงหน้าหันมาเผชิญหน้ากับผมแล้ว
"เป็นเพื่อนในกลุ่ม"ผมนี่ก้มหน้าแกะเล็บเลยครับ... อย่ากดดันได้ไหม
"แล้วกูจะรู้ได้ไงว่ามึงไม่ได้โกหกอีก"อารมณ์กดดันเหมือนตอนที่กูโดนคุณครูเรียกไปคาดคั้นเรื่องใครเป็นคนผลักเพื่อนตอนอนุบาลสองนี่คืออะไร
"ขอโทษ"น้องซีจนมุมแล้วครับ
"เฮ้อ"มันถอนหายใจ "ขึ้นชื่อว่าเรื่องโกหก จะเพื่ออะไรมันก็ไม่ดีทั้งนั้นแหละ"ผมยังคงแคะซอกเล็บต่อไป "ถ้ามันมีเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้ มึงไม่พูดก็ได้ แต่อย่าโกหก... เข้าใจไหม"
"อื๊อ..."ผมพยักหน้า
การอาบน้ำยังคงดำเนินต่อไป เมื่ออาบเสร็จ ไอ้โปรมันก็เดินไปเช็ดตัวไดร์ผมที่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ผมค่อยๆอาบน้ำอย่างเชื่องช้า เมื่อไอ้โปรมันออกไปแล้ว ผมก็เดินมาเช็ดตัวต่อย่างเอ้อละเหยลอยชายแบบสุดตีนก่อนจะแต่งตัวแล้วออกมาจากห้องน้ำ
วันนี้มนุษย์แฟนเก่ากลับมาเป็นมนุษย์ชีเปือยนอนพึ่งไข่เหมือนเดิม หรี่ตามองคนน่าจะหลับไปแล้วอีกที ผมค่อยๆฝังตัวลงไปบนฝั่งตัวเอง แต่หัวถึงหมอนยังไม่ทันจะถึงสองวินาทีด้วยซ้ำ เสียงไอ้คนข้างๆที่ผมคิดว่าหลับไปแล้วก็ดังขึ้นมา
"บางทีคนที่ด่ามึงทุกคำเขาอาจจะหวังดีกับมึงมากกว่าพวกที่พูดจ๊ะจ๋าสอพลอกับมึงตลอดก็ได้"หรือนี่...
"โปรหมายถึงโปรหรอ"ผมพุ่งตัวขึ้นนั่งแล้วหันมามองคนที่นอนหงายทันที
"กูนี่อยากจะเอาตีนแงะสมองมึงออกมาดูจริงๆ... กูหมายถึงพ่อมึง!"ผมเผลอยิ้มออกมาจนได้... กลับมาโหมดแดกดันเหมือนเดิมแล้ว "มึงเป็นบ้าหรอ กูด่าไม่ได้ชม จะยิ้มทำเหี้ยอะไร"
"ถึงบ้า เราก็บ้ารักโปรนะ"ไปหมดแล้วความละอายในกมลและสันดาน... มันหายไปหมดแล้ว
"ปวดหัว.... กูปวดหัว"ไอ้โปรกุมขมับอย่างสุดจะทน
"เราก็รักพ่อนะ แต่เราแค่อยากให้พ่อมีเหตุผลกับเรามากกว่านี้"ผมตัดสินใจเข้าเรื่องก่อนที่มนุษย์แฟนเก่าผมจะปวดหัวตายไปเสียก่อน
"บางทีเรื่องครอบครัวมันก็ใช้เหตุผลอย่างเดียวไม่ได้หรอกว่ะ ในเมื่อพ่อมึงเขาให้ความความรักมึงได้อย่างไม่มีเงื่อนไขมาตลอด แล้วมึงจะยังหน้าด้านตั้งแง่กับเรื่องเล็กๆน้อยๆอีกหรอวะ"
"ไม่เล็กๆน้อยๆนะ"ผมนี่เถียงสุดใจ เอะอะก็ด่าเอะอะก็ไล่นี่ไม่เล็กน้อยนะ
"ถ้ามึงไม่หนีปัญหามาก่อน มึงก็จะรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย"ผมยังคงนั่งนิ่ง "อย่าหาว่ากูแช่งเลยนะ แต่พ่อมึงก็แก่แล้ว ผมก็ร่วงจนจะไม่เหลือแล้ว เขาจะอยู่ด่ามึงได้สักกี่ปีวะ"ถึงจะแอบมองค้อนตอนมันจุดประเด็นเรื่องสุขภาพผมบนศรีษะพ่อบังเกิดเกล้าของผม แต่เรื่องหลังนี่มันก็จริง แถมตอนนี้ผมก็ไม่ได้โกรธหรือน้อยใจอะไรแล้ว แค่ยังมีทิฐิกับพ่อก็แค่นั้น
"โปร..."ผมหันมายิ้มให้มัน "เราว่าเราจะกลับบ้านแล้วแหละ"
"งั้นก็กลับ"มนุษย์แฟนเก่าเอื้อมมือหยิบรีโมทย์มากดเปิดไฟ ก่อนจะพุ่งตัวลงจากเตียง แล้วตรงไปที่ตู้เสื้อผ้า
"เฮ้ย... แต่จะให้กลับวันนี้เลยมันก็รีบไปมั้ง"กูนี่ใส่ชุดนอนเรียบร้อยเลยจ้า
"รีบห่าไร มึงช้าไปหลายวันแล้วไอ้สัด"โอเคจ้ะ
ผมลุกขึ้นจากเตียงมาเก็บข้าวของลงกระเป๋า โดยมีไอ้โปรนั่งไขว้ขาอย่างสบายใจรออยู่ปลายเตียง ผมเก็บสัมภาระลงกระเป๋าเรียบร้อย ก็เดินไปอุ้มน้องเขี้ยวกุดมาซุกไว้ใต้รักแร้
ไอ้โปรเดินนำออกไปก่อน ผมก็เดินตามไป จนเมื่อผ่านหน้าห้องนอนแขกอันเป็นแหล่งพำนักพักนอนของเพื่อนใหม่สดๆร้อนๆ ผมก็แวะบอกลาก่อน พอล่ำลากันเสร็จสิ้นผมก็เดินลงมาชั้นล่าง เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้น ผมก็เดินลากกระเป๋าตรงไปที่โรงจอดรถทันที
Nissan gtr สีเหลืองอมส้มที่ผมเห็นจอดง่อยจนฝุ่นเขรอะถูกถอยออกมาจากที่จอด ไอ้โปรลงมาจากรถที่สตาร์ทเครื่องไว้ ก่อนจะจัดแจงยัดกระเป๋าผมลงไปที่กระโปรงหลัง เข้ามาในรถผมก็ส่องนาฬิกาที่ตีบอกเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ ในขณะที่อีกคนก็สาละวนกันเครื่องเสียง
http://www.youtube.com/v/jBwIbGRfxwk
(น้องโปรนางฟังเพลงแอ๊บแบ๊วอะไรแบบนี้นี่แหละค่ะ
เพลงเกาหลีที่ไม่คุ้นหูดังขึ้นด้วยทำนองที่ดูหวานแหววจนขัดกับบุคลิกคนฟัง มนุษย์แฟนเก่าขับรถออกมาเรื่อยๆอย่างไม่เร่งรีบ เสียงร้องตามเบาพร้อมกัส่ายหัวด๊อกแด๊กประกอบจังหวะเพลง กับบรรยากาศมืดๆที่สว่างไสวระยิบระยับไปด้วยดวงไฟมากมายบนท้องถนน มันทำให้ผมเผลอยิ้มออกมาอย่างประหลาด
ทั้งที่ผมเคยมองบรรยากาศระยับพวกนี้มามากมายจนนับครั้งไม่ถ้วน แต่ผมก็ไม่เคยรู้สึกว่ามันสวยแล้วก็ผ่อนคลายเท่าครั้งนี้เลย
"เราว่าเราชอบโปรอีกครั้งแล้วแหละ"ไม่รู้ผีห่าซาตานอะไรดลใจ แต่กูก็พูดออกไปแล้วครับ
"หืม"มันหันมามองผมแวบหนึ่ง "กูว่ามึงแค่รู้เท่าไม่ถึงการณ์"แหม... มียอกย้อนคำกูด้วยจ้า
"ไม่รู้สิ... แต่ตอนนี้แค่รู้สึกว่าเรามีความสุขมากเวลาอยู่กับโปร"มันแปลกนะ ทั้งที่ปกติถ้าไม่ถึงจุดพีคจริงๆผมจะเลี่ยงพูดเรื่องชีวิตตัวเองกับคนอื่น แต่กับมัน...ผมกลับกล้าที่จะพูด
"เชื่อกูเหอะว่าไม่สุขเท่าตอนพ่อมึงให้ตังค์หรอก"อินี่ก็ขัดอารมณ์หวานของกูจังเลย
"มันสุขคนล่ะแบบเถอะ"ผมเบ้ปาก "ทำไมวันนี้โปรถึงพูดแบบนั้นล่ะ เรื่องพ่อแล้วก็เรื่องอื่นๆด้วย"ปกติเห็นเน้นด่ากูอย่างเดียว
"ก็หลังๆมึงทำตัวไม่ดี ด่าอย่างเดียวกูว่ามึงคงคิดไม่ได้ ก็เลยต้องเตือนบ้าง"อ๋อ หมายถึงอิช่วงที่กูพยายามอ่อยสุดตัวอ่ะนะ
"ที่เราพยายามมันแย่มากเลยหรอ"ถึงจะเฟลนิดๆนะ แต่ผมก็ต้องขอบคุณอิแผนนรกนั่นเหมือนกันที่ทำให้เรื่องมันมาถึงจุดนี้
"เป็นตัวมึงก็ดีอยู่แล้วไม่ใช่หรอวะ"ผมรู้สึกเหมือนหูมันร้อนขึ้นยังไงก็ไม่รู้ "ไอ้ทำตัวแรดๆ เอานมมาถูแขนกูแบบนี้มันใช่มึงหรอ"ผมส่ายหัวรัว "ก็อย่างที่กูบอก ไม่ต้องฝืนทำอะไรที่ไม่อยากทำ"
"วันนี้โปรพูดมากเนอะ"
"คือจะสื่อว่ารำคาญ?"ผมส่ายหัว
"เปล่า... คือชอบ"หยอดไปอีกหนึ่งดอก
"เหอะ"แต่ผมก็เห็นมันแอบยิ้มที่มุมปากอยู่ดี
หลังจากนั้นผมก็นั่งอมยิ้มไปเรื่อยๆ เพลงที่ดังอยู่ไม่รู้แม่งแปลว่าอะไรเหมือนกัน เพราะแค่ฟังกูยังจับคำพูดเป็นคำๆไม่ได้เลย แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นผมก็ชอบนะ ชอบหมดเลยทั้งเพลงทั้งบรรยากาศทั้งคน จนตอนนี้ผมอยากจะสตาฟช่วงเวลานี้ให้อยู่กับผมทั้งชีวิตเลยด้วยซ้ำ
"ทำไมวันนั้นโปรถึงชวนเราไปบ้านอ่ะ"ผมตัดสินใจถามออกไป
"น้าอ้อมไลน์มาบอกว่าให้ไปดูมึงให้ที กูก็เลยขับรถวนๆดู ก็เจอมึงน้องหอนแข่งกับหมาอยู่หน้าเซเว่น"กูร้องไห้ก็ได้มั้งสัด... ปอลอ น้าอ้อมนี่แม่กูเองครับ
"แล้วเห็นนานไหมอ่ะ"คือกูอาย ปกติไม่ค่อยร้องไห้แบบจริงจังให้คนรู้จักเห็น
"ครึ่งชั่วโมงก่อนมึงเดินโง่ตากฝน"อือหือ นี่ไม่กลัวกูร้องยันเช้าบ้างหรอ "บ้านมึงอยู่ซอยข้างหน้าใช่ไหม"ผมหลุดจากภวังค์แล้วกลับมาสนใจถนนหนทางอีกครั้ง
"ไม่ๆ อีกซอยหนึ่ง"ผมบอกจบ เราก็กลับมาเงียบกันอีกครั้ง
เสียงเพลงยังคงดังอย่างต่อเนื่อง เมื่อรถเคลื่อนที่มาถึงหน้าบ้านที่คุ้นเคยใจผมก็เต้นเร็วขึ้นนิดๆด้วยความตื่นเต้น ผมหันมองคนข้างตัวอีกครั้งอย่าประหม่า
มนุษย์แฟนเก่าไม่เพียงจะไม่หันมามองผม มันยังเปิดประตูก้าวฉับๆไปยกยกกระเป๋าเดินทางใบยักษ์ของผมออกมาจากกระโปรงหลังรถ ผมเดินตามมา ยืนกอดเขี้ยวกุกมองหน้าประตูรั้วเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองคนข้างตัวอีกครั้ง
ติ่งต่อง
ไม่ถงไม่ถามความพร้อมกูสักคำ
"กูกลับแล้วนะ"ผมพยักหน้าแล้วก็ก้มหน้านิ่งเมื่อคนที่มาส่งผมก้าวเข้าไปในรถแล้ว "มานี่แปปดิ"แต่ยังไม่ทันที่รถจะทะยานออกไปลับสายตา เจ้าของรถก็ลดกระจกลงแล้วกวักมือเรียกผม
"อะไรหรอ"ผมเดินมาหยุดตรงริมรอบทางเท้า
"ใกล้ๆดิ"ผมเลยตัดสินใจย่อตัวลงแล้วยื่นหน้าเข้าไปเล็กน้อย
"อ๊ะ... อื๊อ"
ผมเบิกตาโพลง แถมหูก็อื้ออึงเหมือนแมลงห่าอะไรสักอย่างเข้าไปบินว่อนกันให้เต็มรูหูเมื่ออีกคนล็อคคอผมไว้แล้วประกบปาก จูบครั้งแรกในรอบสามปีไม่ใช่จูบที่ลึกซึ้งหรือดีฟคีสแบบที่เคยทำ แต่ถึงอย่างนั้มันก็กลับเป็นจูบที่ทำเอาใจผมเต้นระรัวยิ่งกว่าที่เคยเป็น
"ห๊า... คือห๊า"หลังจากอีกฝ่ายปล่อยมือจากคอแล้วถอนปากออกไป ผมก็ถอยไปยื่นเลิ่กลั่กอยู่ริวรั้วบ้าน
"รางวัลเด็กดี"ฉีกยิ้มในรอบชาติเศษเสร็จก็ปิดก็จก ก่อนจะขับเลยไปกลับรถที่ท้ายซอยแล้วขับกลับทางเดิมโดยไม่ล่ำลาหรือไถ่ถามสุขภาพกูเลยสักคำ
ผมสตั้นไปชั่ววินาทีก่อนจะค่อยยกหัวน้องเขี้ยวกุดมาอุดปากแล้ว...
"อ้ากกกกกกก"
-----
น้องโปรคะ เจ้ก็เป็นเด็กดีนะ :จุ๊บๆ:
เพื่อนคุณเขียดบอกว่าน้องโปรมันอ่อย :hao6:
ขอโทษที่หายไปหลายวันนะคะ
เนื้อหาตอนนนี้อาจจะไม่ค่อยฮา พอดีต่อมแจนรายของคุณเขียดแม่งฝ่อเพราะภารกิจดูแลสัมปทานท่าเรือและชายหาดไม่เป็นไปตามคลาด...ส่งเควสไม่ทันหกครั้งติดแล้วค่ะ :ruready (ถรุย)
-จริงๆน้องซีนางเป็นคนหัวอ่อนค่ะ ใครยุอะไรหรือพูดอะไรนางจะเอนเอียงไปกับเขาตลอดค่ะ ส่วนหน้าตารูปร่างน้อง โดนพื้นฐานน้องน่ารักค่ะ แต่ไม่ค่อยดูแลตัวเอง เพราะช่วงก่อนหนีออกจากบ้านน้องเที่ยวหนักกินเหล้าหนักด้วยเลยจะดูโทรมๆหน่อย
-ส่วนทำไมวันนี้น้องโปรนางพูดมาก คำตอบคือ... นางกินเหล้าแล้าปากรั่ว (คือไม่ถึงกับเมา แต่พูดมาก) น้องไม่ใช่สายซึนนะคะ น้องตรงแล้วก็ชัดเจนมากค่ะในจุดนี้ จากที่นั่งอ่านคาแรคเตอร์วนไปวนมาคุณเขียดก็ยังยืนยันว่าน้องน่ารักค่ะ แต่น้องก็ไม่ใช่คนดี100% น้องยังมีความเห็นแก่ตัวซ่อนอยู่เยอะค่ะ(เดี๋ยวหลังๆจะรู้ อุคริ)
-ขอบคุณมากนะคะ Grey Twilight คุณเขียดได้แง่คิดที่เป็นประโยชน์เยอะเลยค่ะ เรื่องคำผิดนี่คุณเขียดจะพยายามนะคะ คุณเขียดไม่ตรวจจริงๆนั่นแหละค่ะ พอดีพิมพ์สลับไปสลับมาระหว่างนิยายกับรีพอร์ต พอเสร็จก็ลงเลย แหะๆ :m17: หลังจากนี้จะพยายามตรวจดูให้ดีก่อนนะคะ :กอด1:
- wikawee :กอด1: ประมาณนั้นค่ะ ถึงนางจะหวั่นไหวอะไรกับแฟนเก่า แต่นางเป็นประเภทที่ไม่พูดคำหยาบกับแฟนค่ะ เพราะเมื่อก่อนนางไม่พูดคำหยาบกับโปรค่ะ ตอนนี้นางเลยติดมา :m26: ส่วนเรื่องนางยังคงพยายามทำตัวน่ารัก มันก็แหงอยู่แล้ว เพราะลึกๆแล้วนางยังหวังเต๊าะอิโปรอยู่ค่ะ :m18:
- Peung002 นางคบกันตอนมัธยมค่ะ o13
edit: 13.48
สุดท้ายนี้ขอขอบคุณทุกกำลังใจและคำติชมนะคะ :กอด1: :L2:
-
ทำไมรู้สิว่าอิน้องซีมันยังไม่เป็นตัวของตัวเองเวลาอยู่กับโปรเลย มันเหมือนกำลังพยายามทำตัวให้น่ารัก อิน้องซี!!!!!!!! ไม่ต้องพยายามก็ได้ ชอบตอนที่นางเป็นตัวของตัวเองอ่ะ เปอะดี อยากเห็นสภาพอิน้องซีจัง อ่านจากที่บรรยายมา คือ เตี้ย ผอมกร่องแกร่ง ผิวซีด หูกาง ก้นใหญ่ ขาใหญ่ ซูบโทรม ตอนนี้กำลังจิตนาการว่าซีเป็นขี้ยาที่กำลังติดยาขั้นรุนแรง คนอะไรไม่มีอะไรดีเลย :laugh:
อิโปรรรรรร ปากคอเราะร้ายไม่มีเปลี่ยน ชั้นรู้ว่าแกกำลังใช้อดทนขั้นสูงสุดเพื่อไม่ให้ทำอะไรอิน้องซี ใช่ไหม :hao7:
-
รักโปร 55 อยากอ่านพาร์ทโปร มากกก อยากรู้ว่าโปรคิดอะไรอยู่ อิอิ :hao7: :hao7: :hao7:
-
น้องโปร!!
:-[
-
เป็นตัวของตัวเองดีกว่าซี ตอนอ่อยมันดูพยายามเกิ๊น
-
พี่โปรคนซึนนนน
-
ยังคงน่ารักเสมอ
-
ขออ่านพาร์ทโปรมั่งดิ -3-
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
อ๊ากกกกกกกกกกกกก
-
อั้ยยย ฟินวะ
-
:-[ :-[ :-[
-
รางวัลคนอ่านชัดๆ
โปรนอกจากจะกรังๆแล้วยังมุ้งมิ้งอีก
:mew1: ขอบคุณค่ะ
-
โฮ้ยยย โปรน่ารักกก ทำตัวเป็นเด็กดีนะซีจะได้รางวัลบ่อยๆ :impress2: สอนสั่งดีกว่าเพื่อนอีก เอามาเป็นพ่ออีกคนเหอะ เพื่อนไม่ต้องเชื่อมากก็ได้ 555 เวลาซีเป็นตัวเองน่าจะน่ารักกว่าเยอะ แอ๊บยังไงก็ไม่เนียนโปรมันดูออกขนาดนี้โดนมันด่าเท่านั้นอะ
เมาละปากรั่วนี่น่าจับมอมเช้าเย็นจริงๆ 555
-
:-[ ให้รางวัลเด็กดีกันด้วย
-
ฮือออ น่ารักกกกก :o8:
-
โปรกามมากกกกกกก
แต่ก็ฮาเหมือนกัน ชอบอยู่แล้วพวกซึนๆเนี่ย อั๊ยยยยยย
#ยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นพี่โปร
พี่โปรขาาาา น้องก็เป็นเด็กดีนะคะ ให้รางวัลน้องบ้างสิ
-
อร๊ายยยยย น้องโปรเริ่มจะแสดงออกแล้วชิมิชิมิ
เค้าฟินนน ว่าแต่น้องโปรกะน้องซีเรียนกันคนละมหาวิทยาลัย
อย่างนี้ก็สานต่อลำบากอะจิ
ปล.เค้าแค่สงสัยเฉยๆนะคะ คือโปรกะน้องซีเนี่ยช่วงที่คบกันคือช่วงมัธยมหรือปีหนึ่งอ่าคะ :hao3:
-
นั่งกัดหมอน นอนทึ้งผม อ๊ากกกกกก อิน้องโปร น่ารักสาดดดด
ขอภัยที่ใช้คำหยาบคายออกมา เอิ๊กๆ อินง่ะ น่ารักโคตร...
คิดแบบโปรเลย น้องซีมีดีที่น่ารักในความเป็นตัวของตัวเองค่ะ
ไม่ต้องมีมารยา ก็น่ารัก อีกอย่าง อิน้องโปร เค้าคงอยากให้ซี
รู้สึกกับเค้าแบบจริงๆมากกว่า
-
จะมีหนุ่มคนไหนมาชอบซีมั้ยเนี่ย. อยากรู้โปรจะหึงมั้ย. อยากอ่านพาร์ทโปร ต่อไวไวนะคะ. ขอบคุณค่ะ
-
ผมว่าซีน่าจะฮอตนะ เพราะจากประสบการณ์ คนที่อยู่ในคณะที่ไม่ได้เจอหน้าเจอตากันบ่อยๆ เช่นพวก สถาปัตย์ ทันตะ เภสัช ไม่ใช่ว่าหน้าตาไม่ดีนะครับ แต่มันไม่มีเวลาจะไปออกนอกคณะ เลยทำให้คนอื่นไม่เห็น บางครั้งผมว่าที่อยู่นี่แรร์ไอเท็มเลยนะ 555 ผมว่าถ้าซีลองไปเดินเล่นแถววิศวะหรือเศรษฐศาสตร์ดู น่าจะมีคนตามเป็นพรวน เพราะเท่าที่อ่าน คุณเธอก็ไม่ได้แย่อะไร หูกางไปนิด ตัวเล็กๆหน่อย แต่หน้าตาก็น่าจะโอเคอยู่(เพราะเปลี่ยนแฟนบ่อย) น่าจะตรงสเป็คหนุ่มๆสมัยนี้หลายคน 555
ตัวพล็อตยังไม่เห็นชัด ก็รอกันต่อไปครับ แต่ผมคิดว่าสำหรับเนื้อเรื่องโทนแบบนี้ ผมอยากเห็นอีเวนต์ที่เล่นกับความรู้สึกคนนะ คือเข้าใจว่าคุณเขียดอาจจะไม่ถนัดเขียนดราม่า แต่บางทีการที่เราสร้างความสับสนให้ตัวละคร เช่น การทำให้ซีรู้จักการเสียสละในมุมมองใหม่ของความรัก หรือการทำให้โปรตอนพยายามที่จะเข้าใจจิตใจเบื้องลึกของซี ก็จะเป็นเส้นทางที่จะปูไปสู่การพัฒนาตนเองของตัวละคร ซึ่งจะสามารถหลุดปมของตัวเองออกไปได้ กรณีแบบนี้ผมว่าเป็นสิ่งที่ดีนะครับ
อีกเรื่องที่อยากฝากไว้ คือเรื่องคำผิดครับ ปริมาณคำที่มันแหว่งๆหรือสะกดผิด มันมีเยอะพอสมควรนะครับ คือไม่ได้เยอะจนอ่านไม่ได้ แต่ถ้าอ่านละเอียด มันก็จะเห็นชัดเหมือนกัน อันนี้ผมอนุมานว่าเนื่องจากคุณเขียดเป็นคนพิมพ์เร็ว และพอพิมพ์สดเลยไม่ค่อยมีเวลาพิสูจน์อักษรสักเท่าไหร่ ถ้าอย่างไรผมแนะนำว่าก่อนเอาลงก็ลองพิสูจน์อักษรอีกสักรอบก็ดีครับ จะทำให้งานเขียนละเอียดมากขึ้น แล้วก็จะลื่นสบายตาขึ้นพอสมควรเลย
-
เป็ดโปรขโมยจูบไปแล้ว
รับผิดชอบน้องซีด้วยค่ะ
เจ้ไม่ยอม
:-[
-
โอ๊ย ซีน่ารักน่าตีตูดจัง555
-
นุ้งซีน่ารักอ่ะ ดูแอ๊บใสดี หือออออ 5555555
-
น้องซีทำตัวแบบธรรมชาติเถิดลูก
ไม่ต้องไปอ่อยมันมาก เดี๋ยวโปรมันก็มาอ่อยหนูเองแหละ 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
โปรโตเเล้วววว :hao6:
เพิ่งมาอ่านเพราะเห็นว่าเป็นคุณเขียดเขียน
ชอบมากกกก ขำมากกก ขำจนเพื่อนด่า55555
-
อยากรู้ว่าทำไมตอนนั้นเลิกกัน แต่ตอนนี้ฟินมากกกกก
-
น้องซีเป็นเด็กดีเลยได้รางวัลจากพี่โปร
งื้อออออ~เราอยากได้บ้าง :o8:
อยากอ่านพาร์ทโปรบ้างแล้ววว
-
เด็กดี~~~ :-[
-
ตื่นเต้นแทนน้องซี น่ารักที่สุด เด็กดี~
-
จูบจากพี่โปรรรรรรรรรร!! กรีดร้องงงงงงงง!!
ซีลูก...ป้าว่า หนูทำตัวเป็นธรรมชาติของหนูจะดีกว่า
เพราะป้าว่า หนูจะได้มากกว่าจูบอีกหลายเท่าเลยนะลูก
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
แง่งๆโอ๊ยย เขินแทน ฮ่าๆ โปรนี่ทำอะไรห่ามๆตลอดดด :-[ :hao6:
มาต่อไวๆนะฮะรออออ :')
-
อยากรู้ว่าทำไมเลิกกัน และอ่านโหมดโปรบ้างว่าคิดอะไร
-
ฟินไปดิ๊ตอนท้าย งื้อออออออ~ :o8: :o8: :o8: :-[ :-[ :-[ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อิโปร ชักไม่น่าไว้ใจ เห
ชักสงสารน้องซีขึ้นมาแระ
จะโดนอิโปรหลอกเอาไม๊เนี่ย :hao4: :sad4:
-
คนกังมุ้งมิงโว้ยเฮ้ย
น้องซีนี่กรี๊ดสลบไปแปดตลบล่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้า
-
ปักกกกกกกกก
ชอบเรื่องนี้แรงมากค่ะ! เอาจริงๆชอบตั้งแต่ชื่อเรื่องแล้ว >____<
เป็นเรื่องที่น่ารักมากกกกกกก ลุ้นแทนน้องซีตลอดเว 555555 เอาจริงๆอาการพี่โปรดูไม่ยากเลยนา
แต่ก็นั่นแหละ พ่อหนุ่มฮิปอย่าไปยอมตกหลุมเดิมง่ายๆนะ! ปล่อยให้ซีได้พยายามกว่านี้ก่อน แน่ใจกว่านี้ก่อน
ยังไงก็จะติดตามและเป็นกำลังใจให้ทั้งน้องซีทั้งคุณเขียดเลยค่า :L2:
-
Chapter 6 : I don't understand this feeling
หลังจากที่ผมยืนกรีดร้องอัดหัวเขี้ยวกุดอยู่ประมาณสามนาทีเศษ ป้าศรีแม่บ้านที่ทำงานกับครอบครัวผมมาตั้งแต่สมัยผมยังเป็นวุ้นอยู่ในท้องแม่ก็รีบมาเปิดประตูให้ผม ตอนแรกป้าแกก็ติดจะหัวเสียอยู่หน่อยๆ แต่พอเห็นว่าเป็นผมเท่านั้นล่ะ ปากคอสั่นพูดกันไม่เป็นภาษาเลยทีเดียว
"คุณซีอิ้ว!!!"ป้าศรีตะโกนลั่นในขณะที่ผมได้แต่กรอกตามองบน
...ซีอิ้วนี่ใคร...
...กูเองไงไอ้สาสสส...
แต่ชื่อมันไม่ได้ตั้งแบบกระโหลกกะลานะเว้ย มันมีที่มาที่ไป คือวันนั้นวันที่แม่คลอดผม ไอ้ตอนที่เจ็บท้องจะคลอดน่ะแม่ดันผัดผักบุ้งไฟแดงอยู่ในครัวไง เอาตามที่นางเล่ามาตอนนั้นนางกำขวดซีอิ๋วขาวตราเด็กสมบูรณ์อยู่เว้ย แล้วก็กำมายันโรงบาลไม่พอ ในห้องคลอดแม่ก็ยังกำอยู่ ทั้งพ่อผมทั้งพยาบาลพยามแงะเท่าไหร่นางก็ไม่ยอมปล่อย จนพอผมออกมานางถึงได้ยอมปล่อย
ถึงชื่อจะประหลาดๆดูไม่ได้ชิคได้คูลเหมาะสมกับหน้าผมสักนิด แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณสวรรค์นะที่วันนั้นดลบันดาลให้แม่กำขวดซีอิ้วขาวมาโรงบาล แทนที่จะเป็นขวดซอสหอยนางรมตราสามแม่ครัว เพราะถ้าต้องใช้ชื่อซอสหอยนางรมนี่.... ชีวิตกูอยู่ยากเลยนะ
"คุณซีอิ้ว มายังไงคะ ไปอยู่ไหนมา คุณเอกขาาาาาาาา คุณเอก!!! คุณซีอิ้วกลับมาแล้วค่า!!!!"ป้าศรีตะโกนลั่นจนผมยังหวั่นใจว่าเพื่อนจะออกมาด่าบุพการีของบุพการีผมอีกที
"เบาๆครับป้า"ผมยกนิ้วชี้จรดที่ปาก "แล้วผมบอกแล้วไงให้เรียกซีน่ะ ซีเฉยๆ ซีเฉยๆ"ผมดีดดิ้นงี่เง่าจนป้าศรีหัวเราะออกมาเบาๆ
"ค่ะๆ ซีเฉยๆก็ซีเฉยๆ"หญิงสูงวัยฉีกยิ้มอย่างเป็นมิตรก่อนเอื้อมมือไปกดปลดล็อกประตูเล็ก "แล้วคุณซีไปอยู่ไหนมาคะ คุณพ่อตามไม่เจอเลย"
"เดี๋ยวคุยต่อในบ้านได้ไหมฮะ ยุงมันกัดอ่ะ"ผมเกาต้นคอแกรกๆด้วยความคัน
ป้าศรียิ้มรับผมก่อนจะเปิดบานประตูออกกว้างก่อนจะขยับตัวหลบให้ผมเข้าไปในบ้าน เดินลากสัมภาระเข้าในตัวบ้านผมก็รู้สึกแปลกใจ เพราะเวลาประมาณนี้ปกติพวกพี่แม่บ้านจะยังนั่งดูทีวีกันอยู่เลย แต่วันนี้หายไปไหนหมดหว่า
"วันนี้ไปไหนกันหมดอ่ะครับ"ผมถามอย่างสงสัย
"คุณเอกเธอบอกว่าเสียงดังค่ะ ไม่มีสมาธิทำงาน"ผมเหลือบตาดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่บิ้วอินกับผนังห้องโถง... ห้าทุ่ม
"ปกติพ่อนอนตั้งแต่สี่ทุ่มนี่ครับ"เห็นผมน้อยแถมอ้วนลงพุงแบบนี้ แต่ลุงเขาชีวจิตรักสุขภาพมาก ต้องนอนก่อนสี่ทุ่มตลอดนะเว่ย
"ช่วงนี้คุณเอกนอนไม่ค่อยหลับค่ะ บางทีป้าตื่นมาเตรียมของใส่บาตรตอนตีสี่ เธอก็ยังไม่นอน"สลดเลยกู นี่น้ำตาปริ่มแล้วนะ โคตรรู้สึกแย่เลยว่ะ "คุณพ่อเป็นห่วงคุณซีมากนะคะ"ป้าศรียื่นมือมาคว้ามือผมไปกุมไว้
"แม่ไม่ได้บอกพ่อหรอครับว่าซีที่อยู่ไหน"ผมบีบมือป้ากลับเบาๆ
"คุณอ้อมบอกแค่คุณซีปลอดภัยดีค่ะ แต่ไม่ได้บอกว่าอยู่ที่ไหน เธอกลัวคุณเอกไปตามแล้วคุณซีจะเตลิดไปไกลกว่าเดิมน่ะค่ะ"แต่ก็จริงของแม่ ขืนพ่อไปตาม ผมก็ต้องสะดีดสะดิ้งเล่นตัวไม่กลับบ้านอยู่ดี "ไปหาคุณพ่อหน่อยนะคะ"ผมหลุบตาลงก่อนจะพยักหน้า
"ฝันดีนะครับ"ผมบอกลาก่อนจะยกกระเป๋าเดินขึ้นบันไดไปชั้นสอง
วางกระเป๋าไว้ตรงหน้าห้องตัวเอง ก่อนจะเดินหนีบน้องเขี้ยวกุดสุดรักที่หัวเบี้ยวด้วยวิชาการซักตากของมุนษย์แฟนเก่า บานประตูใหญ่ที่มีแสงไฟลอดออมาใต้บ้านประตูทำให้ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมสมาธิ
ก๊อก ก๊อก
เคาะสองทีอย่างมีความหวัง
"เชิญครับ"สิ้นเสียงสุภาพๆนั้นผมก็แง้มประตูเล็กน้อยก่อนจะเอาตัวสอดเข้าไป แล้วก้าวไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานที่ตอนนี้เจ้าของโต๊ะกำลังขมักเขม้นกับการอ่านเอกสารอะไรสักอย่าง
"พ่อ..."ผมเอ่ยออกไปแผ่วเบา
มือที่กำลังเคาะด้ามปากกาลงกับพื้นโต๊ะหยุดชะงัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับผม หน้าตาที่แก่ก่อนวัยอยู่แล้ว ยิ่งดูแก่เพิ่มขึ้นไปอีกเมื่อมีรอยใต้ตาคล้ำๆนั่น โคตรจะสำเนาถูกต้อง... ตาแพนด้าทั้งพ่อทั้งลูก
"ซี..."พ่อรีบลุกขึ้นเดินมาหาผม "ไปไหนมา"พยายามตรวจดูตามเนื้อตามตัวว่ามีบาดแผลอะไรไหม "กินข้าวมาหรือยัง"ผมหลุบตาลงรู้สึกตามันร้อนผ่าว
"ซีกินแล้ว... พ่อล่ะ"ถึงจะเป็นน้ำข้าวหมักก็เถอะ
"จะเอามื้อไหนล่ะ ถ้ามื้อเย็นวันนี้ก็แล้ว ถ้ามื้อเช้าพรุ่งนี้ก็ยัง"งี้แหละ... เขาว่าคนผมน้อยมักเป็นคนตลก "ไปนอนได้แล้วไป พ่อก็จะนอนแล้วเหมือนกัน"มนุษย์พ่อโหมดใจดีอ่อนโยนตบไหล่ผมเบาๆสองสามที
"ครับ"ผมพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่ประตูห้อง "ฝันดีนะครับพ่อ"ผมพูดจบก็เห็นพ่อที่หน้าตาอิดโรยดูจะสดใสขึ้นมาหน่อย
ผมแง้มประตูปิดอย่างเบามือเมื่อเห็นมนุษย์พ่อผมน้อยใต้ตาคล้ำกำลังทิ้งดิ่งตัวเองลงบนเตียง ผมรู้สึกไอ้ก้อนตะกอนที่มันทำเอาผมนอนหลับไม่สนิทมาหลายวันมันหายไปแล้วว่ะ รู้สึกเหมือนวันนี้ผมจะได้นอนหลับสนิทสักที
เปิดประตูเข้ามาในห้องแล้วก็รู้สึกโหวงนิดๆ ไปอยู่ห้องเดียวกับผู้ชายมาต้องหลายวัน ต้องกลับมาอยู่คนเดียวแบบนี้ ซีหว้าเหว้ ซีอ้างว้าง ซีหงาววว... ดังนั้นเปิดไลน์ให้แล้วทักผู้ชายไปรัวๆดีกว่า
'โปร ถึงบ้านแล้วไลน์บอกด้วยนะ'ดูเหมือนเป็นห่วงเป็นใย... แต่จริงๆคือกูแค่อ่อยไง
พุ่งตัวไปนอนแผ่บนเตียงแล้วเฝ้ารอด้วยใจสั่นระรัว จ้องหน้าจอแล้วจ้องหน้าจออีก จ้องจนตาพร่า จ้องจนแสงสีฟ้าแม่งทำลายจอประสาทตาจนสมองวิ้ง มันก็ยังไม่กดอ่านสักที ก่อนที่เรติน่าตาจะพร่าไปกว่านี้ผมเลยตัดสินใจกดออกจากหน้าแชทแล้วไปเช็คดูคนอื่นๆแทน
มีพวกเพื่อนที่มอฯ กับพวกเพื่อนกลุ่มเที่ยวทักมาบ้างประปราย ส่วนเพื่อนในกลุ่มที่คณะน่ะหรอ เงียบกริบเป็นป่าช้า ไม่รู้คนอื่นเป็นไหมนะ แต่ผมนี่ถ้าเพื่อนสนิทๆจะไม่ค่อยคุยกันหรอก เพราะแม่งเจอกันทั้งวันแล้วเบื่อขี้หน้า ส่วนอิพวกไม่สนิทนี่ก็ทักกูจัง กูไม่ว่างตอบก็ยังจะทักกูมาอีก
นั่งเล่นพาราไดซ์ เบย์ ไปราวๆครึ่งชั่วโมงเสียงแจ้งเตือนจากไลน์ของคนที่ผมไม่ได้ปิดเตือนเอาไว้ก็ทำให้ผมกดออกจากหน้าเกมส์อย่างไม่ลังเล แต่กูอ่านเร็วแบบนี้ มันจะหาว่ากูแรดหรือเปล่าวะ
Proton : ถึงแล้ว
'โห ขับไวไปเปล่าเนี่ย'
Proton : ถนนมันโล่ง
Proton : แล้วทำไมมึงยังไม่นอน
นี่ถ้าตอบไม่ว่ารอมันอยู่ จะดูแรดเกินไปไหม แต่เมื่อสมัยหัวเกรียนตอนจีบมันพี่ซีก็แรดแบบนี้นะ เอาไงดีวะ เป็นคนอื่นกูหยอดไปตามอารมณ์ไปแล้วนะเนี่ย แต่พอมาเป็นไอ้โปร จะพูดอะไรแม่งต้องพิจารณาคิดวิเคราะห์อีกหลายเท่าตัว... ถ้าไม่อยากโดนมันด่า
'เล่นเกมส์'เพอร์เฟคจริงๆ ดูไม่อ่อยโต่งๆ แต่ก็ยังแฝงด้วยความมีเลศนัย... อิอิ
Proton : ตอแหล
สมกันเป็นมึงจริงๆ... สัด!!!
'ไม่ได้ตอแหลเว้ย'พร้อมกับแคปรูปหน้าเกมส์ส่งไปให้มันดู
Proton : เวล 24 โคตรกาก
นางหายไปสักพักก่อนจะส่งรูปเกาะในเกมส์เดียวกันที่โคตรหะหรูหะหรา แถมด้านบนยังบอกเวล43 ไว้หรา ไหนจะเงินอีกราวหกหมื่นนั่นอีก เก้าพันที่เก็บหอมรอมริบมาสี่วันของกูนี่ดูงอกง่อยไปเลยทีเดียว
'ก็ไม่ค่อยมีเวลาเล่นนี่หว่า'ไหนจะเรียนไหนจะงาน แถมตอนหนีออกจากบ้านไปซุกหัวอยู่กับมันก็ไม่ได้เปิดมาเล่นเลยสักนิด
'รวยแบบนี้ขอไข่มุกสักห้าอันดิ'เนียนขอแม่งเลย ยิ่งจนๆ
Proton : เอา ruby flower มาแลก
'รีดเลือดกะปูหรอ'กูจนขนาดนี้มึงยังจะขูดเลือดขูดเนื้อกูอีกหรอ... ใจมึงมันทำด้วยอะไรห๊า!
Proton : กะปูเหี้ยไร รีดกับมึงนี่แหละ
'ถ้ารีดกับเรานี่จะไม่ใช่เลือดนะ อิอิ'เรื่องจังไรไว้ใจกู
Proton : กูนี่อยากจะเอาส้นตีนแซะสมองมึงออกมาดู
Proton : อยากจะรู้ว่าสมองมึงมันมีแต่เรื่องกามๆอย่างเดียวหรือไง
'ว่าเรากาม แล้วโปรมาจูบเราทำไม'แหม.. อิไม่กาม อย่าให้กูต้องแฉมึงนะ
'อ่านไม่ตอบคือไร แทงใจดำง่ะ'เก่งเลยกู ไม่เจอหน้านี่เก๊งเก่ง
Proton : จูบเหี้ยไร กูแค่เอาปากกูไปแตะปากมึง
เอาเถอะจ้ะ เอาที่มึงสบายใจเลย
'โปร'
'โปรยังชอบว่ายน้ำวันอาทิตย์ ชอบกินเขียวมะนาวโซดาหวานๆ ชอบกินก๊วยเตี๋ยวซี่โครงหมูตุ๋น ชอบกินพานาคอตต้าชาเขียว ชอบกินมะเขือเทศ ชอบวันฝนตก ชอบนอนอยู่บ้านมากกว่าออกไปข้างนอกอยู่ปะ"คบกันสามปี กูนี่หลอนขึ้นสมองเลยครับ เมื่อก่อนเคยพยายามลืมแม่งก็ลืมไม่ได้ แต่ช่างเถอะ...วันนี้รู้สึกดีจังที่ผมยังไม่เผลอลืมไป
Proton : ก็ยังชอบอยู่
Proton : ถามทำไม
อิอิ นี่แหละที่กูรอคอย
'แล้วเราล่ะ'
'ยังชอบอยู่ไหม'
ส่งไปแล้วก็ได้แต่หยิบชายผ้าห่มขึ้นมานอนอมนอนแทะระบายอารมณ์เขินที่อยู่ๆก็พุ่งพล่านขึ้นมากระทันหัน
Proton : olo
ก่อนจะส่งรูปฝ่าเท้าที่ผมคาดว่าน่าจะถ่ายกันสดๆร้อนๆมาให้อีกด้วย
โอเค กูยอมแพ้ แต่ยอมแค่วันนี้นะเว่ย เดี๋ยวพรุ่งนี้กูตื่นมาหยอดใหม่
'โปรนี่เหมือนเดิมเลยเนอะ'ถ่อยกับกูเหมือนเดิม
Proton : ไอ้ที่ไม่เหมือนเดิมก็มี
'???'
Proton : สะสมรางวัลเด็กดีให้ครบห้าครั้งแล้วกูจะบอก
แหม ให้กูสะสมเป็นแสตมป์เซเว่นเลยนะมึง
'อยากจูบเราอ่ะดิ'กูว่าจะหยุดแซวหยุดหยอดแล้วนะ
'พน.ไปให้จูบอีกสี่ที แล้วบอกเลยได้ปะ'แรดกว่านี้มีอีกไหม แต่ถ้าให้แรดกว่ากูนี่คงไม่มี
Proton : ง่ายไปมั้ง
Proton : กูจะจูบต่อเมื่อมึงทำตัวสมควรให้จูบ
รู้สึกเหมือนหูมันร้อนนิดๆ นี่กูกำลังทำอะไร นี่กูคุยเรื่องจูบกับมนุษย์แฟนเก่าได้ราวปกติราวกับชวนกันไปแดกกระเพาะปลาแถวเยาวราชเลยเร๊อะ
'แล้วมันดีไหมไอ้เรื่องนี้ที่ไม่เหมือนเดิมเนี่ย'
Proton : ก็อยู่ที่มึงจะมองว่าดีหรือไม่ดี
Proton : รู้แล้วมึงอาจจะดีใจ ไม่ก็อยากจะฆ่ากูให้ตายเลยก็ได้
โอโห ขู่กูขนาดนี้มึงไม่พิมพ์มาว่า 'อย่ามายุ่งกับกูไอ้สัด' เลยล่ะ
'อ่า'
'แต่ถ้าเราไม่เสี่ยงเราก็ไม่มีโอกาสได้โปรคืนมาใช่ปะล่ะ'บอกเลย ยิ่งยากยิ่งอยากได้คืนโคตรๆเลยว่ะตอนนี้
Proton : ถ้ามึงไม่อยากเสียใจก็หยุดตั้งแต่ตอนนี้
'ไว้ถ้าเรารู้ตัวว่าต้องเจ็บแน่ๆ เราจะหยุดเอง'ในเมื่อตอนนี้มันมีความหวังอยู่บ้างมันก็ต้องคว้าไว้ก่อน ถึงมันจะน้อยจนแทบจะริบหรี่ก็เหอะ
Proton : กูจะนอนแล้ว
'ฝันดีๆ'
Proton : เออ
เป็นอันจบบทสนทนาโดยสมบูรณ์
.
.
.
หลายคนบอกเกลียดเช้าวันจันทร์ แต่ผมรักเช้าวันจันทร์นะ แต่ในขณะเดียวกัน อิเช้าวันอังคาร พุธ พฤหัสฯ ศุกร์นี่กูโคตรจะเกลียด... ทำไมน่ะหรอ
ก็วิชาแล็บอ่ะ มันต้องส่งรีพอร์ตหลังวันที่เรียนหนึ่งวันไง ในขณะที่แล็บวันศุกร์น่ะอาจารย์ให้ส่งวันจันทร์ได้ ดังนั้นไอ้เสาร์อาทิตย์ที่หยุดเราเลยมั่นใจได้ว่าวันจันทร์น่ะมีส่งสวยๆแน่ ในขณะที่วันที่เหลือ ก่อนปิดส่งอีกสิบนาทีบางทีกูยังนั่งเขียนกันยิกๆอยู่เลย
เมื่อสัปดาห์แห่งมรสุมผ่านไปจนวันศุกร์ก็ทำให้ผมรู้ว่า 'กูคงเที่ยวอีกไม่ไหวแล้ว' แค่ทำงานแต่ละวันสารร่างก็แทบสลาย รู้สึกว่าตอนปีสองกับตอนปีสามแม่งคนละอารมณ์กันเลย ปีสองมันยังมีวิชานอกคณะไง ซึ่งส่วนมากนั้นเป็นเลคเชอร์งานก็สั่งกันมาทีเดียว ทำให้ยังมีเวลาพักเยอะอยู่
แต่อิปีนี้คืออะไร ไอ้การที่ต้องควิซแทบทุกวัน ทั้งรายงาน ทั้งเปเปอร์ ทั้งมินิโปรเจค มันคืออะไร คืออาร๊ายยย... ตอนเปิดเทอมใหม่ๆ ที่ทำเป็นชิวๆสบายๆนี่หลอกกูกันใช่ไหม
"เดี๋ยวซีกับจี้เอาแบบสอบถามไปที่โรงอาหารกลางนะ"อย่าแปลกใจว่าทำไมวันนี้เพื่อนฟอยด์สุดที่รักของผมถึงสุภาพจัง ไม่ใช่อะไร คืออาจารย์นั่งสถิตย์อยู่กะพวกกูด้วยไง
"นี่ไปคนเดียวได้นะ ให้จีจี้อยู่ช่วยทำ proposal ดีกว่าไหม เพราะยังไงแบบประเมินมันยังไม่รีบใช้"ผมแย้งขึ้นมา
"ไม่เป็นไร นี่เหลือแค่จัดฟอร์แมตกับตรวจคำผิดเอง แล้วเดือนหน้ามันต้องส่งเล่มจริงแล้วไง กลัวจะไม่มีเวลาไปแจกแบบประเมิน"แจนชี้แจงในขณะที่มือมันยังรัวแป้นพิมพ์
"แล้วจะกินอะไรเปล่า จี้จะโทรสั่งข้าวร้านลุงเสริม"จีจี้ถาม "อาจารย์เพ็ญจะสั่งด้วยไหมคะ"
"ครูเอาข้าวผัดหมูไข่ดาวแล้วกัน"พี่เพ็ญฟาร์มาซีหันมาสั่งด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปตรวจงานกลุ่มผมอีกรอบ
"แจนกับฟอยด์เอาปลากระพงทอดน้ำปลา"
"นี่เอาข้าวไก่ทอด"เมนูกูนี่ไร้การครีเอทยิ่งกว่ากระเพราไก่ไข่ดาวอีกแน่ะ
จีจี้พยักหน้าก่อนจะผละไปโทรศัพท์เพื่อสั่งข้าวที่ร้านข้าวข้างมอให้ เพราะว่าตอนนี้ถ้าไปรอร้านที่โรงอาหารกลาง กูคงได้แคกแต่เศษผัก
"โย่ว"แฉล้มหน้าเข้ามาก่อนจะเอ่ยทัก "หวัดดีครับอาจารย์"ไอ้เอ็มยกมือไหว้เมื่อเห็นเจ้เพ็ญนั่งหน้าเครียดอยู่
"มีไร"ผมถามไอ้เอ็มไอ้ธามไอ้เปอร์ที่ยืนสลอนกันอยู่หน้าประตู
"เสร็จยัง จะได้เอาไปปริ้นพร้อมกัน"น้องเอ็มเพื่อนเลิฟบอกจุดประสงค์
"เหลืออีกนิดนึง ประมาณยี่สิบนาที"แจนบอก
"โอเค เดี๋ยวรอ"แล้วพวกมันก็แห่กันเข้ามาสุมหัวตากแอร์กันในห้องเจ้เพ็ญประศรีสุดเลิฟ
"กินข้าวมายัง"ไม่ใช่ว่าห่วงหรืออะไร คือถ้ากินกูจะได้ใช้ให้มันไปเอาข้าวไง
"แล้วๆ แต่เดี๋ยวไปช่วยแจกแบบสำรวจ"ไอ้ธามเสนอตัว
ทั้งที่ใจจริงอยากจะนั่งรถรางมอไปนะ แต่เวลาที่เร่งเร้ามันทำเอาผมต้องจำใจเอาลูกรักผมออกมาผจญแดดเปรี้ยงๆยามเที่ยงวันให้สีซีดเล่น ผมขับรถอืดๆไปจอดแถวๆโรงอาหาร ก่อนจะช่วยเพื่อนธามคนดีศรีแผ่นดินหอบลังเจลล้างมือไปไปแจกที่โรงอาหารในขณะที่เพื่อนชะนีเทียมได้แต่เดินหอบกระดาษโฉบไปโฉบมาอย่างสบายอารมณ์
หลังจากแบ่งแบบประเมินและตัวอย่างเจลเสร็จแล้ว ผมก็แยกกันออกเป็นสามทิศ โดยจีจี้ไปทางฝั่งขวา ธามไปฝั่งซ้าย ส่วนผมอยู่โซนตรงกลาง
"ขอโทษนะครับ ช่วยทำแบบประเมินให้หน่อยได้ไหมครับ"ผมฉีกยิ้มร่าพลางยื่นปากกากับกระดาษอย่างกดดันให้กลุ่มสาวสวยที่กำลังนั่งกินก๊วยเตี๋ยวน้ำตกที่แดงเถือกไปด้วยพริกป่น "อันนี้เจลล้างมือครับ มีสามสูตร สูตรผสมสารสกัดเปลือกกล้วย ผสมสารสกัดเปลือกมังคุด ผสมสารสกัดใบแปะก๊วย"วางขวดตัวอย่างเล็กๆลงบนโต๊ะเสร็จ
"คณะอะไรอ่ะคะ"คนที่อยู่ใกล้ผมที่สุดถาม
"เภสัชฯครับ"
"ปีอะไรหรอคะ"คราวนี้คนที่อยู่ริมสุดเป็นคนถามบ้าง
"ปีสามครับ"
"ชื่ออะไรหรอคะ"คราวนี้ถามแทบทั้งกลุ่ม
"ชื่อซีครับ"ยังคงฉีกยิ้มต่อไป ทั้งที่ในใจกูนี่แบบอยากจะตะโกนให้ลั่นโรงอาหารว่า 'เร็วๆโว้ย!! กูหิวข้าว!!'
"เภสัชฯ... พี่ต้องเก่งคณิตแน่ๆเลย สอนสแตทหน่อยได้ไหมคะ"สอนห่าไร กว่ากูจะรอดมาได้นี่แทบลากเลือด
"สอนได้ครับ แต่ไม่มีเวลานี่สิ"พยายามยิ้มอย่างเป็นมิตร ทั้งที่นิสัยกูค่อยข้างจะเป็นภัยก็ตาม "อีกสักพักผมจะมาเก็บใบประเมินนะครับ ถ้าจะไปก่อน ไงก็รบกวนเอาไปให้ผมทีนะครับ"พูดจบกูก็ชิ่งไปโต๊ะถัดไปเลย
ไม่ใช่ว่ากูแบ๊ว ไม่รู้ว่าเขาอ่อยหรืออะไรนะ แต่คือช่วงนี้ผมเครียดไง ไหนจะเรื่องเรียนไหนจะเรื่องแฟนเก่า ถึงผมจะเบื่อง่าย แต่เวลาคลั่งใครผมคลั่งที่ละคนนะครับนะ
พอคิดถึงเรื่องมนุษย์แฟนเก่า นี่ผมก็ไม่ได้เจอหน้ามันมาจะครบสัปดาห์แล้วนี่ มันจะลืมหน้าผมไปยังวะ ถึงจะคุยไลน์กันทุกวัน แต่ไอ้สามชั่วโมงตอบทีสี่ชั่วโมงตอบทีแม่งไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์กูคืบหน้าขึ้นมาสักนิด
หลังจากทนฉีกยิ้มจนเหงือกบานทั้งที่ลำไส้กำลังร้าวรานเพราะหิวชิบหายไปได้ราวครึ่งชั่วโมง เราสามคนก็สามารถเคลียร์แบบสอบถามสองร้อยใบได้อย่างไม่มีปัญหา ผมขับรถมาจอดแถวๆร้านข้าว แจนกับธามก็ลงไปจ่ายเงินค่าน้ำค่าข้าว ปล่อยให้ผมนั่งผึ่งแอร์รออยู่ในรถอย่างสงบ
เหลือทำตัวอย่างเจลอีกร้อยชุดชีวิตผมก็จะจบสิ้นกับแล็บมินิโปรเจ็กต์สักที วันนี้ที่ต้องทำก็แค่แช่เปลือกตัวอย่างไว้เจ็ดวันเพื่อเอาไปกลั่นน้ำมัน อย่างนี้มันนี้กูก็ว่างอ่ะดิ เพราะงานทำน้ำมันหอมระเหยมันหน้าที่จีจี้กับฟอยด์
Rrrr
โทรศัพท์ที่ปล่อยให้นอนตายอยู่หน้าคอนโซลรถมาตั้งแต่หกโมงเช้าสั่นเตือนราวกับจะแสดงตัวให้รู้ว่ามันยังไม่ตาย
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเหนื่อยๆ แต่เมื่อเห็นว่าใครส่งรูปมา หนังตาที่ใกล้จะปิดอยู่รอมร่อก็สว่างจ้าราวกับมีใครมาถ่างหนังตาเสียอย่างนั้น
Proton : นี่ธันนะโว้ย
Proton : ไมอ่านไวแท้วะ
น้องซีนี่แสยะยิ้มมุมปากเลยครับ กูก็นึกว่าไอ้โปร ว่าแต่มันส่งรูปอะไรมาน่ะ รูปไอ้โปรนี่หว่า กำลังยืนหน้าวิ้งค์แบกกลองอยู่ท่ามกลางฝูงชะนีน้อยวัยใส ไอ้มีผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังเป็นมดคันไฟกับชามข้าวหมาน่ะกูไม่ติดใจอะไร แต่ไอ้รอยยิ้มนั่นน่ะคืออะไร กะกูนี่ด่าเอาด่าเอา กะผู้หญิงนี่หน้าระรื่นเชียวนะสัด... หมันไส้!!
'แรด'พิมพ์ส่งไปให้ไว
Proton : อะไรของมึง
Proton : แล้วไอ้ธันส่งอะไรไป ทำไมต้องลบแชท
'ไม่บอก'ขืนบอกไปว่ากูด่ามึงแรด มึงได้แว้นรถมาเหยียบหน้ากูยันมอฯดิ
Proton : เออ เดี๋ยวกูไปคาดคั้นไอ้เหี้ยธันก็ได้
Proton : กูไปกินข้าวล่ะ
'หิว'แบบกูก็เหนื่อยไง เลยอยากงอแงงี่เง่า
Proton : จะบ่ายอยู่แล้ว ทำไมยังไม่กินข้าว
Proton : มัวทำอะไร
'ต้องส่ง Proposal วันนี้อ่ะดิ'
'โปรเหอะ มัวแต่อ่อยสาวอ่ะดิ ถึงเพิ่งกินข้าวอ่ะ'
Proton : หึงกูง่ะ
กูนี่จินตนาการอิเสียง 'ง่ะ' ของมึงออกเลยครับ
'เออดิ'ทั้งหึงทั้งหิวจนกูงงไปหมดแล้วเนี่ย
Proton : กูไม่ได้อ่อย มันเป็นงานคณะ
ทันทีที่ผมอ่านจบก็ต้องเผลอยิ้มออกมา ทั้งที่ทำเป็นไม่สนใจไปก็ได้ แต่มันก็ยังอธิบาย โอ้ยแม่งเอ๊ย ทั้งหิวทั้งเขินทั้งเหนื่อยจนกูจะบ้าล่ะโว้ยยยย
Proton : ไปแดกข้าวไป
Proton : สังขารมึงยิ่งกากๆอยู่ เดี๋ยวแม่งก็ป่วย
'ห่วงเราหรอ'บางทีก็สงสัยนะ ทำไมกูแรดแบบนี้
Proton : ไว้เจอหน้าแล้วกูจะบอก
'อ่อยปะเนี่ย'
Proton : คิดเอา
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบกลับอะไรไป นังจีจี้ที่เหงื่อแตกพลั่กๆก็เปิดประตูรถขึ้นมาก่อนจะบ่นเรื่องแดดประเทศไทยที่ไปกระตุ้นการสร้างเมลานินจนผิวมันนั้นเริ่มจะละม้ายคล้ายถ่านหินไปทุกที
เมื่อเพื่อนธามที่ไปซื้อยำไก่กรอกลับมา ผมก็ขับรถกลับมาที่ตึกคณะก็ต้องถึงกับเบะปากเมื่อที่จอดประจำของผมแม่งโดนเสียบไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร ไปจอดที่คณะบริหารก็ได้โว้ย
หลังจากเดินตากแดดจนเหงื่อท่วมจนรักแร้นั้นฉ่ำวาวราวเบ้าหน้าสาวเกาหลีแล้ว พวกผมสามคนก็มาถึงตึกคณะสักที กดลิฟต์ขึ้นชั้นสามด้วยความขี้เกียจเสร็จ พวกผมก็ไสตัวเข้าไปยืนยิ่งๆตกแอร์กันสักพัก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องพี่เพ็ญฟาร์มาซี
และทันทีที่เปิดประตูเข้าไปก็เหมือนเห็นประตูแห่งสรวงสวรรค์ที่มีเทวดานางฟ้ามายืนกวักมือเรียกกูอยู่รำไร ในที่สุดความทรมานตลอดสัปดาห์ของน้องซีก็มาถึงจุดสิ้นสุด เพราะตอนนี้อิเล่ม Proposal นรกที่ปั่นกันมาเป็นอาทิตย์ ได้ปริ้นออกมา และตอนนี้กำลังวางหราอยู่ตรงหน้าแล้ว... หน่องซีจะกรี๊ด
เอาเล่มไปส่งที่ห้องคณะเสร็จ ผมก็กลับมานั่งสุมหัวที่ห้องทานอาหารของอาจารย์ แต่ไม่ต้องห่วงว่าผมจะไปเบียดเบียนอาจารย์ท่านอื่นแต่อย่างใด เพราะตอนนี้แม่งปาไปบ่ายโมงกว่าแล้วไง คนอื่นเขาไปสอนกันหมดแล้ว
หลังจากนั่งหน้าชื่นตาบานกันอย่างมีความสุขได้สักพัก ผมก็มีเป้าหมายใหม่ของชีวิต ไปหามนุษย์แฟนเก่าดีกว่า ยังไงมอมันก็เป็นทางผ่านบ้านผมอยู่แล้วด้วย
'โปร เราจะไปงานโอเพ้นเฮาส์มอโปรนะ'ไม่ใช่ว่าไม่อยากเซอร์ไพรส์อะไรนะ แต่สมัยคบกันเมื่อก่อนผมเคยจะไปเซอร์ไพรส์วันเกิดมันที่บ้านไง แล้วคือไอ้โปรมันก็ไม่รู้ไง อินี่ก็แรดไปแดกเหล้ากะเพื่อนเลยจ้า... กูนี่ถือกล่องเค้กยืนหมาอยู่หน้าบ้านเลย
Proton : มาทำไม คนเยอะจะตายห่า
ตอบไวแท้วะ
'ตอบแบบเฟคๆคือไปเที่ยว'
'แต่ถ้าเอาความจริง คืออยากเจอ'กูนี่อมยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วจ้า
Proton : เออ
Proton : อยากมาก็มา
'ถ้าไป แล้วจะได้เจอโปรปะล่ะ'ไม่ใช่กูไปถึง มึงแม่งกลับบ้านไปแล้วล่ะสัด
Proton : 18.30
'ถึงแล้วเดี๋ยวไลน์บอกนะ'
Proton : เออ
ผมรีบเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋า โบกมือลาเพื่อนๆอย่างร่าเริงก่อนจะวิ่งลัลลาไปที่รถ ซึ่งเอาไปจอดไว้ไกลโพ้น เข้ามาในรถผมก็ติดเครื่องเปิดเพลงเปิดแอร์ให้ฉ่ำสบายอุรา ก่อนจะหักพวงมาลัยเลี้ยวรถออกจากที่จอด
เพลงสากลทำนองสบายหูยังคงดังต่อไปเรื่อยๆ ทั้งที่ผมเกลียดการขับรถตอนแดดเปรี้ยงๆที่สุด แต่เพื่อได้เจอผู้ชาย หน่องซีทนได้
ขับรถมาร่วมชั่วโมง จนตอนนี้ใกล้จะถึงมอไอ้โปร ผมก็รู้สึกกระดี๊กระด๊าหนักกว่าเดิมขึ้นมาอีกเท่าตัว ว่าแต่แวะซื้ออะไรไปฝากด้วยดีไหมวะ แต่ถ้าซื้อไปแม่งต้องหาเรื่องด่ากูอีกแน่ แต่ไม่เป็นไรซื้อไปฝากเพื่อนมันก็ได้
Rrrr
ผมที่ยังยิ้มหน้าบานคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู ก่อนจะขมวดคิ้วยุ่งเมื่อเห็นสายเข้าเป็นเป็นเพื่อนในกลุ่ม... โทรมาแบบนี้ แสดงว่าธุระด่วน
"มีไรมึง"ผมกรอกเสียงลงไป
/"มึง!!! มึงเอาถุงเปลือกมังคุดวางไว้ไหน"/จีจี้ถามอย่างร้อนรน
"ใต้โต๊ะกลุ่มเรา ตรงฝั่งกูอ่ะ"ผมบอกออกไป
/"ข้างถังขยะสีฟ้าของมึงปะ"/ข้างไหม ก็ไม่ถึงกับข้างนะ แต่ว่าก็ใกล้อยู่... อะไรของกูเนี่ย
"อ่า"ผมบอกแค่นั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องแว่วๆ
/"มึง คือป้าแม่บ้านนางไม่รู้ นางเก็บไปทิ้งหมดแล้วเว่ย"/ห๊า เป็นกระสอบเลยอ่ะนะ
"กูเขียนแปะไว้แล้วนะว่างานกลุ่มเรา"กูขับรถไปยันสมุทรปราการเลยนะเว่ย อิเปลือกมังคุดตากแห้งเนี่ย "ป้าไปทิ้งไว้ถังไหน พวกมึงไปดูดิ"ผมเริ่มหัวเสีย
/"ป้าเขาทิ้งไปตั้งแต่วันพุธแล้วมึง"/จีจี้ก็ดูจะหัวเสียเหมือนกัน /"เอาไงดีวะ ถ้าไม่ทันศุกร์หน้า แล้วเราหลุดจองคิวเครื่องกลั่น งานเราไม่ทันแน่อ่ะมึง"/
"ขอแลกคิวได้ไหมวะ"ผมถาม
/"กูไปดูใบจองที่ตึกเคมีมาแล้ว คือส่วนมากเป็นคณะอื่นอ่ะมึง กูไม่รู้จะไปตามยังไง อิพวกคณะเราก็ไม่แลกอ่ะ มันบอกมันก็แพลนแล็บไว้พอดีวันเหมือนกัน"/
"เอางี้... เดี๋ยวกูขับรถไปสมุทรปราการ พวกมึงก็ไปจองเครื่อง Hot air oven กับทำเรื่องอยู่ดึก"ผมบอก พวกมันก็อือๆออๆไปกับผม
เมื่อวางสายผมก็ต้องจำใจหักพวงมาลัยวนรถกลับแทนที่จะตรงไป ตีไฟจอดเข้าข้างทาง ก่อนจะต่อสายหาเพื่อนในวงเหล้าที่ผมแม่งไม่ตอบไลน์มาชาติหนึ่งแล้ว
"เพลสๆ"ทันที่ปลายสายกดรับ
/"ไม่ตอบไลน์กูเลยนะ ว่าแต่มีไร"/ถึงพูดแบบนั้น แต่กูสัมผัสได้ว่ามึงยังร่าเริงอยู่
"โทษทีว่ะ แต่นี่ติดมินิโปรเจ็กต์ไง มึงอยู่ไหนอ่ะ"ผมถามอย่างร้อนรน
/"คอนโด"/
"มึง คือกูจะขอเปลือกมังคุดที่โรงงานมึงอ่ะ คือที่ขอมาคราวก่อนป้าแม่บ้านเอาของกูไปทิ้งหมดแล้ว"กูนี่จะคราย อยากจะแรดมาหาผู้ชาย อุปสรรคก็เยอะชิบหาย
/"เอาวันไหน กูจะได้ให้เขาใส่ถุงไว้ให้"/
"วันนี้ได้ไหมอ่า..."เสียงแผ่วๆ
/"ก็ได้ แต่ต้องไปเลือกเอง"/โหยไอ้เพลสกูนี่อยากจะกระโดดจูบเหม่งมึงสักที... พระมาโปรดกูแท้ๆ
"ขอบคุณมากมึง เดี๋ยวกูรีบไปเลย มึงโทรบอกให้กูด้วยนะ"แต่ยังไม่ทันที่ผมจะกดวางสาย
/"แวะรับกูด้วย เดี๋ยวกูรอหน้าคอนโด"/บอกเสียงเรียบๆ
"โอเคๆ อีกประมาณครึ่งชั่วโมงอ่ะ"ผมบอกจบ เพื่อนคณะบริหารก็เออออกับผมก่อนจะวางสายไป
ต่อข้างล่างเด้อ
-
กล่าวถึงเพื่อนคนนี้ผมไปได้มาจากหม่องใด๋ คือมันเป็นเพื่อนกับแฟนเก่าจีจี้ไง แต่ด้วยความที่ผมชอบเที่ยวกลางคืน แต่เพื่อนกลุ่มผมมันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ ผมก็เลยไปกับพวกนี้แทน แต่จะเรียกว่าสนิทไหม ก็ไม่มากนะ เพราะก็แค่กินเหล้าด้วยกันเท่านั้น
ผมตีไฟเลี้ยวจอดเข้าข้างป้ายคอนโดสุดหรู ที่ตอนนี้เพื่อนต่างคณะของผมกำลังยืนหล่อเนี๊ยบท้าแสงแดดอยู่หน้าป้าย ไอ้หนุ่มบริหารที่สวมแว่นตากันแดดอยู่เปิดประตูรถขึ้นมาอย่างไม่ลังเล หันมายักคิ้วให้ผมสองที ก่อนจะทิ้งตัวแล้วนอนหลับแม่งไปทั้งที่ใส่แว่นอยู่ ... เมื่อคืนท่าทางจะหนัก
ใกล้ถึงโรงงานมันผมก็เอื้อมมือไปสะกิดปลุกไอ้คนที่หลับลึกไปแล้วให้ตื่นขึ้นมาเคลียร์กับยามหน้าโรงงาน เพียงแค่ไอ้เพลสลดกระจกโชว์หนังหน้ามัน ลุงยามก็เปิดทางให้แต่โดยดี
เมื่อผมจอดรถตรงที่ผู้บริหารแล้ว ลูกเจ้าของโรงงานก็เดินดุ่มๆนำผมไปที่ห้องสำนักงาน ก่อนจะขอถุงใบใหญ่มาหนึ่งใบ พนักงานเดินออกมารับ ก่อนจะพาพวกผมไปด้านหลัง ซึ่งเป็นที่เก็บเปลือกผลไม้จำนวนมหาศาล
เมื่อพี่พนักงานจากไป ผมกับไอ้เพลสก็ช่วยกันเลือกเปลือกมังคุดใส่ถุงอย่างว่องไว ก่อนจะช่วยกันแบกมาที่รถเสร็จ ผมก็เอาขวดน้ำกินออกมาล้างมือทั้งผมและผู้มีพระคุณอย่าเพื่อนต่างคณะ ที่ยังคงยืนเอียงๆใส่แว่นกันแดดอยู่... นี่มึงละเมอมากะกูปะเนี่ย
ผมรีบโทรไปรายงานสถานการณ์ให้เพื่อนผมรับรู้ ซึ่งพอรู้ข่าวดีพวกแม่งก็ถึงกับกรีดลั่นจนหูผมนี่วิ้งไม่ได้ยินสรรพสิ่งรอบกายไปหลายวินาที จริงๆอยากพาผู้มีพระคุณไปเลี้ยงข้าวขอบคุณก่อนนะ แต่งานมันเร่งไง ดังนั้นผมเลยต้องเอาเปลือกมังคุดไปส่งให้เพื่อน ก่อนจะรีบขับรถไปส่งไอ้เพลสที่ตอนนี้สติเริ่มไม่เหลือแล้ว
Rrr
โทรศัพท์ที่ผมลืมเลือนไปแล้วสั่นขึ้น
Proton : อยู่ไหนแล้ว
ผมนี่แทบเอาหัวโขกพวงมาลัยให้ตายห่าทันที นี่ผมมัวแต่ยุ่งจนลืมบอกไอ้โปรหรอวะ แล้วนี่แม่งปาไปหกโมงสี่สิบกว่าแล้วด้วย
'โปร เราขอโทษ ขอโทษจริงๆ'
'พอดีมินิโปรเจ็กต์เรามีปัญหาอ่ะ'โอ้ย กูอยากจะกรีดร้อง แค่เริ่มกูก็พลาดแล้วไอ้สาดดด
Proton : เข้าใจแล้ว
อีหรอบนี้ไม่เข้าใจกูแน่ๆอ่ะ แฟนเก่ากี่คนพูดแบบนี้ทีไรคือโกรธกูอยู่แน่
'ขอโทษจริงๆ อย่าโกรธเราเลยนะ'ผมพิมพ์ไป แต่เงียบกริบ ไม่รู้ว่าแม่งเห็นแต่ไม่เปิดอ่านหรือเปล่า
ผมวางโทรศัพท์ลงเมื่อเห็นสัญญาณไฟเปลี่ยน กลับรถมาส่งไอ้เพลสที่หน้าคอนโด แต่แม่งก็ไม่ยอมลงสักที หรือแม่งหลับในวะ
"แฟนใหม่หรอวะ"เปิดประเด็นถามผม
"อ๋อ แฟนเก่า"ไอ้เพลสขมวดคิ้ว "คือกูจีบแฟนเก่าตัวเอง ฮ่าๆๆ"ไม่รู้มีเหี้ยไรให้กูตลก
"ใครวะ?"
"คนนี้มึงไม่รู้จักหรอก"ผมไม่ค่อยชอบให้ใครจู้จี้อ่ะ อยากเล่าคือเดี๋ยวเล่าเอง ... รำคาญ "เออมึง ไว้เดี๋ยวกูเลี้ยงข้าวนะ วันนี้เดี๋ยวกลับไปช่วยพวกจีจี้ก่อน"ผมบอก
ไอ้เพลสเหมือนมีอะไรอยากพูด แต่ก็ต้องพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเปิดประตูลงไป ผมหันมาดูโทรศัพท์อีกครั้งก็ยังเงียบกริบ ผมเลยตัดสินใจคอลไลน์ไป แต่ก็ไม่มีคนรับอยู่ดี... หน่วงเลยกู หน่วงเลย
ผมกลับมาที่มออีกครั้ง จอดรถไว้ที่หน้าคณะด้วยใจห่อเหี่ยวแห้งเฉา คือเงียบกริบมากอ่ะ จะโทรไปง้อก็ไม่มีเบอร์ จะไปหาที่บ้านแล้วทิ้งพวกแม่งเอาไว้ก็ดูจะเลวต่อเพื่อนฝูงเกินไปอีก
Rrrr
ออกจากลิฟต์มาผมก็ถึงกับเบิกตากว้าง
Proton : ไม่ได้โกรธ
Proton : เมื่อกี้ขับรถอยู่ ไม่เห็น
ใจที่แห้งแล้งเหมือนทะเลทรายซาฮาร่าก็ราวกับชุ่มฉ่ำขึ้นมาอีกครั้ง
'เดี๋ยวทำงานเสร็จแล้วเราไปหาที่บ้านนะ'ผมบอกก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้อง
Proton : ไม่ต้อง
ฉ่ำยังไม่ถึงสามวิ กูเหี่ยวอีกแล้ว
"อิซี"ได้ยินนะว่าเพื่อนเรียก แต่กูไม่หัน กูเศร้า... นี่กูอกหักแล้วใช่ไหม "อิซี!"คราวนี้ฟอยด์แม่งเดินมาเขย่าหัวผมเลย
"ไร"เหวี่ยงสุดๆ
"ผัวเก่ามึงมารออ่ะ"ทั้งที่พูดเสียงแผ่ว แต่แม่งเสียงก้องอยู่ในหัว
ผมนี่หันขวับเลย นี่กูฝันอยู่หรือกูเมา ทำไมผมเห็นไอ้โปรนั่งเท้าคางอยู่กับโต๊ะ แถมตอนนี้ยังใช้อีกมือที่ว่างพิมพ์อะไรก๊อกแก๊กอีกด้วย
Rrr
Proton : กูซื้อข้าวมาให้
Proton : จะแดกไหม
----
ไม่รู้ว่าใครอ่อยใครล่ะ :laugh3:
รีบๆเก็บความรู้สึกมุ้งมิ้งกันไว้นะคะ
ขอบคุณที่ชอบกันนะคะ ปลื้มใจมาก อิอิ :haun5:
ถ้าเจอคำผิดบอกด้วยนะคะ
นี่ก็ให้อิเพื่อนช่วยดู มันเสือกบอกว่า กูติดเอฟไทย คุณเขียดนี่ปาดน้ำตาเลย กูก็แดกด็อกมาค่ะ :hao5: ดีกว่ามันไม่เท่าไหร่หรอก
ปล. อะไรคือการที่บอกว่าลงบ่าย :a5:
-
น้องซีอิ๊วต้องเป็นเด็กดีด้วยการกินให้เรียบเลยนะจ๊ะ.
อุตส่าห์หอบมาให้ด้วยความห่วงใย
โปรน่ารักอะ :mew1:
-
:z2: พอกันทั้งสองคนอ่อยกันตลอด
-
:katai3:อิ โปรรรรรรร อิผู้ชายขี้อ่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ทั้งจูบสะสมรางวัลทั้งพาตัวเองมาหาเค้าถึงม แหม๊
ไม่เรียกอ่อยเรียกอะไร 5555555555555555555555
-
พี่โปรอ่อยแรงมากง่ะ โอ้ย รักกกกก
-
ซีอิ๋ววววววววว!!!!!! ชั้นชอบชื่อเธอจุง :laugh: แหมๆๆๆๆ เเรดได้แรดดีจริงนะยูววววววว อิโปรหล่อนตายด้านกับนุงซีแล้วชิมิ ทำไรนิดทำไรหน่อยเป็นต้องด่าตลอด ไม่รู้จะสงสารหรือตลกนางดี เรื่องจังไรไว้ใจซีอิ๋ว กร๊ากกกกก :jul3:
-
ฟินแทนน้องซีอิ้วววว ฮ่าๆ
-
กรี๊ดๆๆๆ ผลัดกันอ่อยยยย ชีวิตดีงามมม คนอ่านฟินนน
ที่ให้เก็บความมุ้งมิ้งไว้เนี่ยเพราะมันจะมีอะไรเหรอ ไม่นะไม่ อย่าทำให้ระแวงซิ งานนี้จะมีหน้าแหกเหรอ
-
น่ารัก
-
มันก็ขี้อ่อยทั้งคู่นั่นแหละ อย่ามัวแต่อ่อยกันเลย กินกันซะทีเถอะ :katai2-1:
-
เง้ยยยยยยยยย โปรอ่อยสุดจริงๆ ผู้ชายแบบนี้มันน่ารัก ><
-
โปรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร
ฉันจะบ้า
ทำไมรู้สึกว่า
ผู้ชายอย่างนี้หาได้ที่ไหน
-
รีบๆเก็บความมุ้งมิ้ง จะมีดราม่าเหรอคะ
โปร นางน่ารักดีอ่ะ
-
น้องซีอิ้ว น่ารัก
โปรตอน ก็ขี้อ่อยไปน่ะ
-
ซีอิ้ว ชื่อที่ไพเราะมาก
-
ในคำด่าของโปรตอนมันแบบ รู้สึกถึงความเป็นห่วง
อ่านอมยิ้มตลอดเลยค่ะ เขียนดีมากรู้สึกว่า มันเรียลมากจริง
ตบมือค่ะ 555555 :katai2-1:
-
:z3:โอ๊ยยยยยยยยอิโปร!!!!!! มาอ้อยกันขนาดนี้กน่องซีจะมี้ทน
-
อ๊ากกกกกก อิพวกนี้ อ่อยกันเอง.. โอ๊ยยยยย
แต่บอกให้รีบเก็บความมุ้งมิ้ง นี่คืออะไรคะคนเขียน
มันจะดราม่า ฝ่าฝัน พิสูจน์ รักแท้ หรอ..... อ๊ากกก ไม่นะ
-
อร๊ายยย ชอบนายเอกอะ น้องซีน่ารักกก. ส่วนพี่โปรก็เท่ห์อะ อิอิ
-
ทำไมน้องโปรอ่อยแบบนี้ละลูก
อะไรคือรีบเก็บความมุ้งมิ้งคะ ? อย่าบอกนะ ว่าคนอ่านจะได้กินมาม่า ไม่เอานะ
-
กลัวใจที่บอกว่ารีบเก็บความมุ้งมิ้งอนนี้เอาไว้นี่แหละ กรี๊ดดด 5555555
ชอบคนอ่อย อ่อยกันเยอะ ๆๆ ฮ่าๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
:mew1: :mew4: ชอบน้องซี่อ้ะ. อ่านไปขำไป 55 รอตอนต่อไปจร้าา กอดๆ+1
-
อ่อยกันไปอ่อยกันมา...น่ารัก งื้อออ~! จริงๆโปรก็ชัดเจนอยู่นะ
เดี๋ยวๆที่คุณเขียดทิ้งท้ายไว้คืออะไร ไม่ม่านะไม่เอานะ :hao5: :hao5: :hao5:
-
เเลดูเหมือนประสบผลสำเร็จเเล้วอะน้องซีอิ๋วววว ดีใจด้วย
-
ผลัดกันอ่อยเข้าไป :o8:
-
สงสัยเพลสจะแอบชอบซี...
-
สรุปได้ว่าขี้อ่อยทั้งคู่
-
:mew1: :pig4:
-
ขอให้อ่อยด้วยกันทั้งคู่เถอะ
:hao6:
-
แหม่ะ ตกลงใครอ่อยใครกันแน่นะ หุหุ o18
มาต่อไวๆนะฮะรออออออ :')
-
พี่โปรเอ๊ย!! มาถึงขั้นนี้แล้ว...ออกตัวล้อฟรีไปหรือเปล่า
เป็นห่วงหน่องซีเสียจนต้องตามมากินข้าวด้วยเลยเหรอพ่อ...
จุดๆนี้ แม่ป้ารักพี่โปรมากบอกเลอ
ขอบคุณค่ะ...รอตอนต่อไปนะคะ ^^
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่าาา
ชอบน้องซีจริง
นางอ่อยเก่งมากก
-
โอ๊ย เมื่อไหร่จะกลับมาคบกัน
-
เหมาะสมกันดีนะ
-
เขินมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกโอ้ยยยยยย :hao5: :hao5:
ทำไมแอบเชียร์ให้จีบกันนานๆ ฟินดี 55555555555555
เขียนดีมากเลยค่ะ อินไปกับตัวละครแทบทุกฉากเลย
-
พึ่งเข้ามาอ่านสนุกมากก
-
เอาแล้วๆๆๆๆ
-
โอ๊ยยย โปรน่ารักไปอีกกก
คือตอนนี้ใครอ่อยใครกันแน่คะ
อยากอ่านต่อออ ชอบบบ
-
มาต่อด่วนๆเลยยยย ชอบมากอ่าาาาา :impress2:
-
โปรตั้ลล้าคคคคคคคคค ตอนแรกนึกว่าจะงอนซะแล้วที่น้องซีลืมบอก แหม่
ชอบที่สุดเลยค่ะพระเอกที่ไม่งี่เง่าไร้สาระ มีเหตุผล รับฟัง พวกเนี้ยย เอาใจไปรัวๆ > _____ <
น้องซีสู้ๆ โปรสู้ๆ อ่อยกันเข้าไปปปปปป
แต่ยังไม่อยากให้คบกันไวเลยค่ะ (เดี๋ยวเลิกไวทำไง ถถถถถถ)
อยากให้ค่อยๆดูกันไป มีคนบอกว่าแฟนเก่าก็เหมือนหนังสือเล่มเดิมที่รู้ตอนจบแล้ว อย่าไปเปิดมันอีก
แต่สำหรับเรา เราว่าถ้าต่างคนต่างปรับตัวมันก็กลับมาอยู่ด้วยกันได้น้าา ~
ยังไงก็จะรอติดตามความน่ารักค่า เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ <3
-
จิกรีดร้องแทนซี ฟินสุด
-
อ่านไปไม่กี่ตอน เข้ามาเช็คใหม่
โอ้ย กดเข้ามาวันละหลายๆรอบ
:mew1 :mew1: :mew1: :mew1:
-
เหยยยย น่ารักมาก มีการซื้อข้าวมาด้วยยย :o8:
-
ขอได้ไหมผช.ของเธออออ
-
ใครอ่อยใครกันล่ะงานนี้
-
ฮือออ โปรดูใจร้ายแต่จริงๆแล้วใจดีมากกก
ตอนนี้คือไม่รู้ใครจะอ่อยใครแล้วละ
-
:t3:สกิลการอ่อยของซีต่ำเตี้ยเรี่ยดินมากเมื่อเทียบกับโปร 5555 พี่แกมาเงียบๆแต่เก็บเรียบทุกรายละเอียด
-
ดีแล้วทูนหัว อยากมีผัวแบบน้องโปร..
:hao7:
-
ผลัดกันอ่อยเข้าไป คนอ่านก็ฟินเข้าไป :-[ :-[
-
จะบอกว่า... เราอ่านแค่ตอนแรกกะตอนล่าสุดเอง 5555555 แต่เราชอบอ่ะ ชอบตอนล่าสุด เราว่าโปรแอบอ่อยกลับตอนสุดท้าย น่ารักอ่ะ :hao7:
-
คุณเขียด มาต่อได้แร้วววววววววคร้าบ
-
อ่านเรื่องนี้แล้วยิ้มจนปวดแก้มเลย ฟินแทน
-
มาเม้นเพื่อเป็นศรีและกำลังใจ หลังจากไอดีตัวเองโคตรจะร้าง
ดีใจมากตอนตัวเองสมัครได้เมื่อปีที่แล้ว สมัครเพื่อเม้นนิยายคุณเขียด
สรุปเม้นมั้ย? ก็ไม่ได้เม้นอยู่ดี แต่เรากลับมาพร้อมไอดีใหม่ และได้เม้นแล้ว
เหมือนได้ทำความดีเลยตอนเม้นเนี้ย
สรุปว่าชื่อซีอิ๋ว โถ..เข้ากับสีผิว เป็นเคะกากๆคนนึง
แต่เรื่องนี้สัมผัสได้ถึงความม่า จะม่าจริงมั้ย ก็ขอเป็นแรงให้คนแต่ง
ตอนนี้ผลัดกันอ่อยเก็บแต้มกันไปเบาๆ จะเล่นตัวเพื่อใคร?
โปรสะสมมาแต่ความแค้นปะวะ.
สู้ๆนะ แต่เรื่องนี้ดูหยาบน้อยกว่าปกติแล้วล่ะ
-
Chapter 7 Step by step.
"ขึ้นมาได้ไงวะ"ผมหันไปถามคู่แล็บผมที่ผมเพ้าเรียบร้อยเกินปกติ แล้วทำไมปากมันวาวๆอมชมพูด้วยวะ... นี่มึงทาลิปกลอสด้วยเร๊อะ!!
"ป้ายามโทรขึ้นมาบนตึกว่ามีคนมาหาชวัลกร กูเลยลงไป ก็เลยพาขึ้นมารอนี่แหละ"ตาแม่งเป็นประกายเชียว "ตัวจริงคือขาวมากอ่ะมึง หน้าใสชิบหาย แม่งมีรูขุมบ้างปะวะ ทำไมแม่งเนียนจัง หรือจริงๆแม่งทารองพื้นวะ"อินี่ก็ขี้สงสัยจังล่ะ
"น่าจะแค่ทาครีม"ปกติหน้าสดหลังล้างหน้า แม่งก็เนียนๆแบบนี้แหละ "แล้วโปรกินข้าวมายัง"ผมเลิกสนใจเพื่อนผมที่วันนี้ทำตัวผิดวิสัย แล้วตรงเข้าไปหามนุษย์แฟนเก่าที่กำลังจ้องหน้าจอโทรศัพท์แทน
"แล้ว"เงยหน้ามอตอบแค่นั้น ก่อนจะกลับไปสนใจหน้าจอโทรศัพท์ต่อ
"ขอบคุณนะโปร"คือแค่เห็นหน้ามัน กุแม่งก็ฟินจนไม่รู้จะฟินยังไงล่ะ "จริงๆก็อยากเจอเราเหมือนกันอ่ะดิ๊"ไม่แซวนี่ไม่ใช่กูแล้ว
"เก็บปากไว้แดกข้าวเหอะ"กูงี้เงียบกริบเลยจ้า
"จานมาแล้วจ้า!!"เสียงแปร๋นๆของจีจี้ดังขึ้นทำลายความเงียบสงัด "โปรตอนไม่ทานด้วยกันจริงๆหรอ"ทานเทินคืออะไร? ถามกูทีนี่มีแต่แดกกับยัดห่า... ความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหน!
"ผมทานมาแล้วครับ ตามสบายกันเลย"แล้วอีนี่ก็อีกตัว รอยยิ้มละมุนนี่มันคืออาร๊ายยย
"ขอบคุณมากเลยนะ อุส่าซื้อมาฝากพวกเราด้วย"แจนที่แต่งหน้าสวยวิ้งพูดด้วยตาเป็นประกาย
...รู้แล้วว่าที่กูคบกับพวกมันได้นี่เพราะอะไร...
...ความแรดนี่ไม่ต่างกันเลยไอ้สาดดด...
"ชวัลกร มึงจะยืนตอแหลอีกนานมะ หรือต้องให้พวกกูเอาช้อนเคาะชามก่อนห๊ะ ถึงจะแดกได้"โอ้โห คำพูดคำจาพวกมึงนี่นะ
"สองมาตรฐานจังเลยนะคุณจีรศักดิ์"เรียกชื่อจริงแม่งเลย
"เดี๋ยวกูต่อยร้องเลยอินี่"ไม่ต้องต่อยกูก็จะร้องแล้วห่า น้อยใจเว่ย... หน่องซีน้อยจายยย
"พอๆ กินข้าวเหอะ งานแม่งรออีกเยอะ"พอพูดถึงงาน พวกผมนี่สลดเลยครับ
ผมทิ้งไอ้โปรไว้เบื้องหลัง ก่อนจะไปนั่งล้อมวงบนเสื่อพลาสติกสีชมพูหวานแหววแทน กับข้าวที่มนุษย์แฟนเก่าซื้อมาให้ก็เป็นพวกกับข้าวพื้นๆรสอ่อนๆที่ผมกินได้ แต่อย่าเพิ่งฟินคิดว่ามันซื้อมาเอาใจผมหรืออะไร เพราะว่าผมเป็นพวกกินง่ายอยู่ง่าย มีไม่กี่อย่างหรอกที่ผมไม่กิน หรืออีกนัยหนึ่งก็คือ แดกได้เกือบทุกอย่างที่คนเขากินกัน
...อย่าว่าแต่อาหารคนเลย...
...ขนาดอาหารหมา กูก็ลองมาแล้ว...
"ต้องหั่นหมดนี่เลยหรอ"ไอ้โปรที่เลิกสนใจโทรศัพท์แล้วหันมาถาม "ต้องหั่นเท่านี้เลยใช่ไหม"ไอ้โปรยกถาดสแตนเลสที่ใส่เปลือกมังคุดที่หั่นเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยแล้วขึ้นมา
"ไม่ต้องเท่าก็ได้ค่ะ แค่ให้มันเป็นชิ้นเล็กๆอ่ะ"จีจี้อธิบาย
"งั้นเดี๋ยวผมช่วยนะ"ถือมีดแล้วหันมายิ้มเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่... ยิ้มพร่ำเพรื่อไปแล้วมั้ง
"ดีเลยค่ะ ทำให้หมดได้เลยยิ่งดี"เผยธาตุแท้เลยนะพวกมึง
หลังจากที่ไอ้โปรนั่งหั่นเปลือกมังคุดอย่างขะมักเขม้น จนตอนนี้เปลือกมังคุดนั้นถูกหั่นจนเกือบจะหมดแล้ว พวกผมสามคนก็ได้ฤกษ์อิ่มกันสักที แจนกับจีจี้ผละไปเตรียมตัวทำละลาย ในขณะที่ฟอยด์รับบทแม่บ้านเก็บล้างทุกอย่างโดยที่ตัวมันองก็ไม่ค่อยจะเต็มใจหรอก... เสือกแดกเสร็จคนสุดท้ายเอง
... สมน้ำหน้าจริงๆ...
ผมลากเก้าอี้มานั่งฝั่งตรงข้ามนุษย์แฟนเก่า หยิบโทรศัพท์มาไลน์บอกพ่อว่าไม่กลับดึก ก่อนหันมาจะโชว์สเตปเทพในการหั่นอย่างว่องไว งานที่เหลือเสร็จภายในสิบนาที ผมรีบเอาใบแป๊ะก๊วยสับที่แห้งกรอบแล้วออกมาจากเครื่อง Hot air oven ที่ตั้งอุณหภูมิไว้ที่50องศาเซลเซียส
"โปรช่วยเอาไปให้แจนกับจีจี้ตรงนู้นที"ถึงจะแอ๊วมันอยู่ แต่กูก็ใช้แหลกจ้า
"อือ"ไอ้โปรรับถาดที่ยังอุ่นๆอยู่ไปจากมือผม ก่อนจะเดินเอาไปส่งให้อิสองตัวนั้น
ผมวางถาดเปลือกมังคุดลงไปแทน ก่อนจะปิดประตูเครื่อง แล้วกดปุ่มให้มันเริ่มทำงานอีกครั้ง ก่อนจะหมุนตัวหันหลังเตรียมไปช่วยจีจี้กับแจน
"เฮ้ย!"ผมสะดุ้งเมื่อหันมาเจอมนุษย์แฟนเก่าที่ยืนจ้องผมในระยะประชิด "มายืนเงียบๆแบบนี้ตกใจนะเว้ย"ผมเบี่ยงตัวออกไปนิดหน่อย
"มีไรให้ช่วยอีกไหม"
ผมครุ่นคิดเล็กน้อย ที่เหลือก็รอเปลือกมังคุดอีกชั่วโมงครึ่ง เสร็จแล้วก็แช่ตัวทำละลาย ก็ไม่มีอะไรแล้วนะ เพราะงานที่เหลืออยู่ก็มีแต่ต้องรอทั้งนั้น
"ไม่นะ โปรกลับบ้านไปพักเถอะ"ดูจากทรง มันคงจะเหนื่อยกับงานโอเพ้นเฮาส์มาทั้งวันเหมือนกัน "เอารถมาเปล่า"
"เอามา"
"พวกมึง กูลงไปส่งโปรก่อนนะ เดี๋ยวกลับมาช่วย"ผมตะโกนบอกเหล่ามิตรสหายที่กำลังตวงสารกันอย่างคร่ำเครียดกันอยู่ห้องข้างๆที่แง้มประตูไว้หน่อยนึง
"มึงกลับไปเลยก็ได้ งานแม่งเหลือแค่นี้เอง"ฟอยด์ที่น่าจะทำหน้าที่แม่บ้านเสร็จแล้วตะโกนกลับมา
"งั้นกูกลับเลยนะ"ผมนี่ยิ้มร่าเลยจ้า
"เออ!"กระแทกเสียงกันกลับมาทั้งสามคน
"โปรรอแปปนะ เดี๋ยวเราไปเก็บของก่อน"ไอ้โปรพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินไปเอ่ยร่ำลากับแก็งค์เพื่อนผมที่ประกอบไปด้วยสองสาวจัญไรและหนึ่งชะนีมีไข่
ผมเก็บข้าวชีทเรียนลงในแฟ้มพลาสติก ก่อนจะยัดลงในกระเป๋าสะพายหนังแบรนด์เนมที่มนุษย์พ่อซื้อให้เนื่องในวันอยากจะใช้เงิน
เก็บของเสร็จผมก็เดินไปหามนุษย์แฟนเก่าที่กำลังยืนยิ้มละมุนตีหน้าละไมอยู่ตรงหน้าประตูห้องเตรียมสารที่มีเพื่อนผมสิงสถิตย์อยู่ ... หมันไส้โว้ย!
"โปร ขอบคุณนะที่ซื้อข้าวมาให้"เกลียดอิบรรยากาศลละมุนฟุ้งๆนี่จัง ดังนั้น... หน่องซีจะทำลายมัน
"ไม่เป็นไร กูคิดซะว่าซื้อให้หมาแดก"ไอ้โปรตอบมาทันควันอย่างลืมตัว
"แค่ก แค่ก "อิสามตัวนั่นถึงกับสำลักน้ำลายกันเลยทีเดียว
"เอ่อ เราล้อเล่น"ไอ้โปรได้แต่พูดเสียงแห้งกับฉีกยิ้มฝืนๆ
"ฮ่าๆๆๆ"ผมเผลอหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่เมื่อเห็นหน้าพะอืดพะอมของมนุษย์แฟนเก่า ที่ตอนนี้อยู่ในสภาวะจะกลืนก็กลืนไม่เข้า จะคายก็คายไม่ออก "กูไปแล้วนะ"ผมโบกมือลาเพื่อนก่อนจะคว้ามือเรียวขาวของคนที่กำลังมองผมตาขวางมากุมไว้
"มึงนี่มัน..."มันคงรู้ตัวแหละว่าผมจงใจให้แม่งหลุด
จูงมือมนุษย์แฟนเก่ามาถึงหน้าลิฟต์ ผมก็ปล่อยมืออีกคนให้เป็นอิสระอย่างเสียไม่ได้ ไม่ใช่ว่าผมเกิดจะรักนวลสงวนตัวอะไรขึ้นมาหรอก ใจจริงอยากจะจับจูงไปส่งยันรถนั่นแหละ แต่อิสายตาอาฆาตที่ส่งมาอย่างแรงกล้านี่ไงที่ทำให้น้องซีที่อยากจะแรดนั้นถึงกับแรดต่อไม่ไหวเลยทีเดียว
แต่จะหยุดแค่นี้มีหวังคืนนี้น้องซีได้นอนไม่หลับเป็นแน่ ก็เล่นไม่ได้เจอกันร่วมสัปดาห์ แต่ได้แค่จับมือง่องแง๊งประมาณสิบวินี่มันไม่ใช่อ่ะซี มันไม่ช่ายยยย
ทันทีที่ลิฟต์เปิดจนสุด สิ่งมีชีวิตที่ผิวขาวสว่างราวหลอดฟลูออเรสเซนต์ก็ก้าวฉับๆเข้าไปในลิฟต์ ผมเดินตามเข้ามาอย่างเงียบงัน มองสำรวจนู้นนี่ไปทั่วจนสายตาไปสะดุดกับบางอย่าง ที่ทำให้ผมคิดแผนชั่วออกมาได้... สวิตช์ไฟ
ไม่ต้องรอไต่ตรองอะไร เพราะตอนนี้น้องซีเห็นมนุษย์แฟนเก่าแล้วรู้สึกฟืดฟาดมาก ผมพยายามเบี่ยงตัวเล็งเป้าหมาย ก่อนจะเอื้อมมือไปกดปิดไฟ
พรึ่บ!!
ทั่วห้องสี่เหลี่ยมถูกปกคลุมไปด้วยความมืด อาจจะมีแสงสว่างจากปุ่มสั่งการอะไรมากมาย แต่แสงมันก็ไม่ได้มากพอจะทำให้เห็นอะไรมากพออยู่ดี
ผมยืดคอเขย่งตัวสุดปลายตีน หมายจะลองลิ้มชิมรสริมฝีปากบางเฉียบสีแดงอมส้มนั่นอีกสักครั้ง
ผลั้วะ!!
ไม่รู้โดนอะไรกระแทกเข้าที่ข้างแก้ม ถึงจะไม่แรงมากแต่ตอนนี้หน่องซีก็แทบทรุดเลยครับ... ฮือ ชาเลยกู
แก่ก
ไฟสว่างขึ้นอีกครั้งโดยเงื้อมมือมารที่ฟาดแก้มน้องซีนั่นแหละ
"มึงนี่มันวอนมือวอนตีนจริงๆ"มนุษย์แฟนเก่าปรายตามองผมที่กุมแก้มน้ำตาคลอ
"เจ็บอ่ะ"ผมช้อนตาที่น่าจะเอ่อเพราะน้ำตาขึ้นมองไอ้โปร... พอหายชา มันก็เริ่มเจ็บแล้วอ่ะ
"ไหนดูดิ กูว่ากูเล็งหัวมึงนะ"ถ้าผมไม่ยืดตัวแล้วหันข้างมันก็คงโดนหัวนั่นแหละ "เจ็บมากเลยหรอ"ไอ้โปรคิ้วขมวด ดึงมือผมที่กุมแก้มออก แล้วดันหัวผมเอียงเพื่อได้ดูถนัดขึ้น
"อื๊อ เจ็บ"เจ็บนิดหน่อย แต่สำออยนี่มาก "แต่ไม่เป็นไรหรอก"เห็นมันหน้าเสียเลยขี้เกียจตอแหลแล้ว
"ขอโทษ"ผมสบเข้านัยน์ตาที่ดูเหมือนกำลังสำนึกผิดของอีกคน โปรใช้หัวแม่มือลูบแก้มผมสองสามที ก่อนจะรีบปล่อยมือเมือประตูลิฟต์เปิดออก... โถ ชีวิตหน่องซี จะทำมันเคลิ้มแต่ละที ก็เสือกมีแต่อุปสรรค
...กูจิคราย...
ไอ้โปรเดินไปก่อน ส่วนผมก็ได้แต่เดิมตามมาอย่างเงียบงัน รถมอเตอร์ไซต์สามล้อสุดเถื่อนสีเหลืองอ๋อยจอดอยู่ไม่ไกลรถผมสักเท่าไหร่ ตอนแรกว่าจะขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างร้าวราน แต่คิดอีกที เจอกันทั้งที พี่ซียังไม่ได้ฟินเลย
หมุนตัวเดินตามมนุษย์ตัวเปรตไปอย่างว่องไว ขายาวๆวาดขึ้นคร่อมรถคันใหญ่ ก่อนที่หมวกกันน็อคสีเหลืองแบบเต็มใบจะถูกสวมลงมาปิดบังใบหน้าเจ้าของรถ
ผมหยุดยืนที่ข้างรถก่อนจะสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อรวบรวมความกล้าอีกครั้ง มือเรียวประคองใบหน้าภายใต้หมวกกันน็อคให้เงยขึ้น ก่อนจะเอียงหน้าแล้วจรดริมฝีปากลงบนหมวกกันน็อคตรงตำแหน่งริมฝีปาก
คนกระทำปล่อยมือแล้วถอยหลังไปสองก้าว ทั้งที่ไม่ได้จูบโดยตรง แต่ซีก็รู้สึกเขินจนหน้าเริ่มร้อน ใจก็เต้นระรัวไม่เป็นส่ำ... ทั้งที่เริ่มเองแท้ๆ
...เบื่อจัง...
...เกิดมาหน้าบาง...
...ถุย!!!...
"ระ เราให้รางวัลเด็กดีไง ที่ซื้อข้าวมาให่น่ะ"พูดตะกุกตะกัก เมื่อคนที่โดนกระทำเบือนหน้าที่อยู่ภายใต้หมวกกันน็อคมามอง
ปกติก็เดาหน้ามันไม่ค่อยจะถูก แล้วตอนนี้เสือกใส่หมวกกันน็อคไว้อีก กูจะไปเหลืออะไร แล้วจะมองทำไมวะ ประหม่านะเว่ย
เหมือนอารมณ์ชั่ววูบกำลังทำให้ผมอายจนอยากจะเอาหัวซุกถังขยะหนีความจริง คิดดูดีๆ อะไรคือการที่กูเอาปากไปจูบหมวกกันน็อค แล้วบอกว่ารางวัลเด็กดีวะ... อ้ากกกก
ไม่ทันได้เอ่ยล่ำลา ผมก็รีบเดินกลับมาที่รถอย่างว่องไว ก่อนจะสตาร์ทเครื่องยนต์ คาดเข็มขัดนิรภัย ปลดเบรกมือ ปลดเกียร์ เหยียบคันเร่ง หักพวงมาลัยออกจากที่จอดอย่างรวดเร็ว
มองดูก็กระจกมองหลัง ก็เห็นมนุษย์แฟนเก่าขับรถตามมาอยู่ริบๆ ผมพยายามขับหนีสุดกำลัง แต่เมื่อหันมามองสัญาณไฟจราจรที่เป็นสีแดงหรา ก็ทำให้ผมได้แต่คิดว่า กูจะรีบไปเพื่อใคร
รถมอเตอร์ไซต์สีเหลืองที่ขับมาอย่างไม่เร่งรีบจอดอยู่ระดับเดียวกันกับรถสีขาวสะอาดตาที่ใช้ในการหนี คนตัวขาวสว่างที่อยู่ภายใต้เสื้อยืดสีน้ำเงินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนจะกดพิมพ์อะไรบางอย่าง
Rrr
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นมา ทำเอาคนที่อับอายเพราะการกระทำสิ้นคิดนั้นแทบจะหัวใจวายตาย ซีหยิบโทรศัพท์ออกมา ก่อนจะอ่านข้อความที่ขึ้นหราด้วยใจระทึก
Proton : จะอายเหี้ยไร
Proton : ตอนมึงเอานมถูแขนกู น่าอายกว่าเรื่องนี้อีกสัด
...เหมือนอิเรื่องนมถูแขนนี่จะตามหลอกหลอนกูไปจนวันตาย...
'มันอายของมันเองอ่ะ'กูนี่งงตัวเองมากเลยเนี่ย ไอ้ตอนขึ้นคร่อมเขานี่ไม่ได้มีความละอายใดๆ แต่แค่อีจูบผ่านหมวกกันน็อคเนี่ยทำไมกูต้องอายด้วยวะ... แล้วอีหัวใจนี่มึงจะเต้นเร็วไปไหนห๊ะ!!
ผมเห็นว่ามันอ่านแล้ว แต่ยังไม่ได้ทันได้พิมพ์อะไรตอบมา สัญญาณไฟก็เปลี่ยนสีเสียก่อน ทำให้มนุษย์คลั่งสีเหลืองต้องเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงยีนส์สีควันบุหรี่ที่รัดติ้วจนคนมองอย่างผมยังแอบอึดอัดแทน
ขับตีคู่กันมาไม่นาน อีกฝ่ายก็เลี้ยวเข้าหมู่บ้าน ในขณะที่ผมก็ขับรถฝ่าการจราจรที่ติดขัดเพื่อกลับบ้านตัวเอง เกือบชั่วโมงที่ผมใช้ชีวิตอยู่บนท้องถนน ทำให้ผมเหมือนจะตั้งสติขึ้นมาได้บ้างแล้ว กดเปิดประตูบ้านด้วยรีโมทย์ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดในโรงจอดรถ
คว้ากระเป๋าแล้วเดินทอดน่องเข้าบ้าน พวกพี่แม่บ้านกลับมายึดครองพื้นที่ดูละครกันในห้องรับแขกแล้ว ผมยกยิ้มทักทาย เมื่อทุกคนเอ่ยทักทายผมกันระงม เดินขึ้นไปบนห้องพ่อเมื่อให้พ่อเห็นหน้าเล็กน้อย ก่อนจะกลับมาอาบน้ำด้วยความเมื่อยล้า
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วผมถึงกลับมาสนใจโทรศัพท์อีกครั้ง พวกเพื่อนผมไลน์มาแซวเรื่องมนุษย์แฟนเก่ากันประปราย แต่ผมยังไม่ตอบ เพราะผมอยากตอบใครบางคนก่อน
Proton : มึงเริ่มของมึงเองทั้งนั้น
'นั่นดิ เราเริ่มมาเยอะแล้วเนี่ย เมื่อไหร่โปรจะเริ่มก่อนบ้างอ่ะ'ก็รู้นะว่าผมเป็นฝ่ายจีบมันก่อน แต่บางทีก็อยากให้มันจีบผมบ้างอ่ะ
'เราจำได้นะ เมื่อก่อนโปรบอกว่าถ้าเราเดินเข้ามาหาโปรมาก้าวหนึ่ง โปรก็เดินเข้ามาหาเราก้าวหนึ่ง'
'แต่บางทีเวลาที่เราต้องเดินก่อน เราก็ไม่มั่นใจเลย'ก็รู้นะว่าผมกำลังงี่เง่าเพราะเหนื่อย แต่บางทีมันก็ควบคุมไม่ได้ไง
Proton : ถึงกูจะไม่เคยเดินก่อน
Proton : แต่มึงเชื่อเถอะ
Proton : กูไม่เคยถอยก่อนเหมือนกัน
ผมได้แต่อ่านวนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็เหมือนสิ่งที่มันจะสื่อมันเข้าไปไม่ถึงเหง้าสมองผมสักที โอ้ย! นี่กูโง่ หรือแม่งเข้าใจยากวะ
'พรุ่งนี้โปรทำไรอ่ะ'เบี่ยงไปเรื่องอื่นก่อนจะจมสู่บรรยากาศทะมึนๆมากกว่านี้
Proton : ไปบ้านคุณย่า
'โห ค้างด้วยใช่ปะ'
'อุส่าต์จะแวะไปหาตอนที่ไปส่งแม่'ดูดิ จะแรดทีไรกูมีอุปสรรคทุกที
'แล้วโปรกลับวันไหนอ่ะ'วันธรรมดาผมก็ไม่มีเวลา พอมาวันหยุดมันก็เสือกไม่ว่างอีก... ทำไมชีวิตรักหน่องซีมันรันทดงี้ล๊า!!
Proton : อือ
Proton : กลับวันจันทร์
ดูเหมือนวันนี้ทางอารมณ์เดือดมนุษย์แฟนเก่าก็ซอฟต์ลงเหมือนกัน รู้แหละว่ามันคงเหนื่อยมาทั้งวันเลยขี้เกียจด่าผม แต่คนมันจีบเขาอยู่ไง เลยต้องเข้าข้างตัวเองเว่ยว่าเขาก็เศร้าที่ไม่ได้เจอเราเหมือนกัน.. อะฮริ้ง
'ไปกี่โมงอ่ะ'
Proton : 6
ตอนแรกกะไว้ว่าถ้าไปสักเที่ยง ผมจะไปหามันสักสิบเอ็ดโมง แต่ถ้าไปเช้าขนาดนั้น ผมว่าปล่อยให้มันนอนดีกว่า ถึงจะอยากเจอยังไง แต่ผมก็ห่วงสุขภาพมันเหมือนกัน เพราะวันนี้ที่เจอมันก็ดูเหนื่อยๆด้วย
'งั้นนอนเถอะ ต้องตื่นเช้า'กูนี่ก็คนดีจังล่ะ
'ฝันดีน๊า'
ผมทิ้งตัวลงนอน รู้สึกเซ็งๆนะ ทั้งที่แอบวาดฝันไว้ต่างๆนาๆ แต่ก็กลายเป็นว่าว่างทั้งทีแต่กูก็ทำอะไรไม่ได้เลย แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่อยากจะงี่เง่าอ่ะ เพราะผมก็เข้าใจว่ามันก็มีธุระเหมือนกัน
Proton : เออ ฝันดี
จบบทสนทนา ผมก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ตื่นขึ้นมาอีกทีก็ตอนแปดโมงกว่าๆ ผมรีบอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะไปรับแม่ที่สนามบิน
เดินลงมาข้างล่าง เห็นมนุษย์พ่อผมบางกำลังนั่งวางมาดอ่านหนังสือเกี่ยวกับตำราสมุนไพรอยู่ในห้องนั่งเล่น ผมเปลี่ยนรองเท้าอยู่อย่างง่วงๆ คนที่เมื่อครู่ยังขะมักเขม้นกับตำราเล่มหนาก็เข้ามาประชิดตัวผมอย่างเงียบเชียบ
"ไม่กินข้าวหรือไง วันนี้มีโจ๊กหมูนะ ป้าศรีซื้อมาจากตลาด"พยายามเอาของกินมาล่อ แต่โทษทีเถอะ โจ๊กเจ้าที่ตลาดน่ะของโปรดแม่ ไม่ใช่ของผม
"ไม่อ่ะพ่อ เดี๋ยวซีออกไปกินพร้อมแม่"
"แล้วเที่ยงจะกลับมากินข้าวไหม วันนี้ป้าศรีบอกจะทำป้าหมึกยัดไส้ กับต้มยำกุ้งด้วย"ผมแสยะยิ้มเมื่อพ่อพูดจบ
บางทีผมก็ไม่เข้าใจคนแก่นะว่าเขาคิดอะไรกัน พ่อผมก็ยังรักแม่นั่นแหละ แต่ก็ไม่เคยคิดจะง้อ ส่วนแม่ผมก็ดูรู้ว่ายังห่วงพ่อ แต่ก็ไม่คิดจะคุยกัน... ทิฐิล้วนๆ
"จะให้พาแม่มาบ้านก็บอกตรงๆเถอะ"ลุงเขาเสตามองไปทางอื่น "แล้วถ้าพ่ออยากเจอแม่ พ่อก็ไปรับแม่พร้อมซีเลยเนี่ย ไปด้วยกันเลย"ลุงสั่นหัว ก่อนจะเดินเร็วๆเข้าไปในบ้าน
ผมถอนหายใจก่อนจะเดินไปเอารถออกมาจากโรงจอดรถ จราจรวันเสาร์ยังคงติดขัดอย่างน่าเหนื่อยใจ ยืนรอแม่ตรงทางออกผู้โดยสารขาเข้าราวครึ่งชั่วโมง ก็เห็นมนุษย์แม่ที่อยู่ในชุดเสื้อคอเต่าแขนยาวสีขาว กับกระโปรงทรงสอบสีแดง ที่กำลังก้าวอย่างมั่นใจบนรองเท้าส้นสูงหัวแหลมสีแดง... แม่กูเปรี้ยวมากบอกเลย
"แม่"ผมโบกมือให้แม่เล็กน้อย แม่ฉีกยิ้มด้วยริมฝีปากที่เคลือบสีแดงสดออก ก่อนจะถอดแว่นกันแดดแล้วเข็นกระเป๋ามาทางผม
"หืม หน้าลูกชายแม่หน้าไม่โทรมแล้วนี่"แม่จับหน้าผมพลิกไปมา
"จริงหรอแม่ แต่ช่วงนี้งานซีหนักมากเลยนะ"รีพอร์ตกับมินิโปรเจ็กต์นี่เกือบพลังวิญญาณกูจนหมดร่างเลยจ้า
"ขอบตายังคล้ำอยู่ แต่หนูดูสดใสขึ้นนะ"แม่ตีแก้มผมเบาๆสองที "มีความรักเปล่าเนี่ย"แม่ยิ้มแซวๆ
"คงงั้นมั้ง"แม่หัวเราะก่อนจะลูบหัวผมแทน
ผมตัดสินใจพาแม่มาทานข้าวที่บ้าน เพื่อเอาใจลุงสักหน่อย ผมเห็นแหละว่าลุงจะแอบยิ้ม แต่ลุงก็พยายามควบคุมตัวเองเต็มที่ หน้าลุงตอนนี้ก็เลยดูเกร็งๆพิลึกๆยังไงก็ไม่รู้
ทานข้าวเที่ยงตอนสิบเอ็ดโมงเสร็จ ผมกับแม่ก็ไปนั่งเมาส์กับเหล่าแม่บ้าน ดูเหมือนทุกคนจะดีใจที่แม่ผมมามาก แต่ที่ดีใจสุดๆน่ะ ผมว่าน่าจะเป็นลุงผมบางที่แอบดูอยู่ตรงขอบประตูห้องรับแขกนั่นมากกว่า
ผมยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าไปจัดการธุรกิจสัมปทานท่าเรือของผมในพาราไดส์ เบย์ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะสั่งเต่าตัวที่สี่ให้ไปหาปลา ข้องความแจ้งเตือนจากแอปพลิเคชั่นสีเขียวก็เรียกให้ผมตาเบิกกว้าง
Proton : ไปดูหนังกันไหม
ผมกดเข้าไปอ่านวนไปวนมาหลายรอบ ก่อนจะสรุปได้ว่า...ไม่กูก็มันนี่แหละ ใครสักคนต้องเมาอยู่
ตอนต่อ (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3169955#msg3169955)
-------------
เลยไปอีกวันจนได้ :o12:
นี่เขียดเศร้าใจมากนะเว่ย ไม่น่าเถลไถลเลยตู
ตอนนี้มาน้อยด้วย อาจมาเพิ่มให้พรุ่งนี้อีกทีเด้อ
น้องโปรนี่คิดอะไร ไม่มีใครรู้หรอก เพราะอิเขียดเขียนเอง มันยังไม่รู้เลย :hao7:
หลอกๆ รู้หรอก แต่ยังไม่บอก อิอิ :z1:
อย่ากลัวดราม่าเลย เพราะมันไม่ม่าอ่ะ มันแต่หน่วงแปปๆเด่ะก็หายเอง :m29:
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :m11:
-
อยากรู้ว่าทำไมตอนแรกถึงเลิกกันอะ
นี่ถ้าซีเป็นฝ่ายบอกเลิกนี่จะคิดว่าโปรมาแก้แค้นละนะ อ่อยเกิ๊นน
อ่านไปก็ระแวงไป กลัวพลิกล็อกตอนหลัง :mew5:
-
สรุปพี่โปรตอนจีบใช่ไหม 55555
-
ซีเป็นคนบอกเลิกกะโปรก่อนแน่เลย
โปรคงยังรักอยู่แหล่ะ แต่วางตัวคราวนี้ไม่ให้จีบได้ง่ายๆ
-
:z13:ไปดูหนัง"ฆาตกรรม"กันไม๊คุณเขียด? :z3:
สั้นอ๊าาาาาา จะเอาอีกๆๆๆๆๆๆ
ขอบคุณนะคะ
-
กลัวประโยค ที่ทำให่เฮิร์ทจัง... ยิ่งอิน้องโปรมันบอกถึงมันไม้ก้าวมาก่อน แต่มันก็ไม่เคยถอย.. อารมณ์ อินุ้งซี คงรู้สึกต้องเป็นฝ่ายทุ่มเทจนถอยรึป่าว.. แต่ ดูจากสมองนุ้งซี แล้วคิดหนัก...
หวังแต่ว่าที่อิน้องโปรเคยพูดทำนองว่าถ้านุ้งซีรู้ อาจจะเกลียดเลยก็ได้ ก็หวังว่าจะเป็นเรื่องที่โปรมันยังไม่หยุดรักซีนะ แบบให้ซีเกลียดตัวเองเล่น ที่อยู่ดีๆ ก็ทำร้ายคนที่รักกัน...
แต่ดูเหมือนโปรจะกลัวเจ็บ อีกรอบแปลกๆ อ่อยจริง หยอดจริง ไม่า แสตนอิน.. ไม่ใช่ตัวแสดงแทน..... ไม่เคยพร่ำเยอะขนาดนี้มาก่อนเลย อินนมากกก
-
คุณพี่โปรอ่อยคุณพี่ซีรึงัยคะ แหมๆๆชวนไปดูหนัง :z2:
-
ตกลงใครเมาละงานนี้ 5555
-
ตลกน้องซี 55555
อยากรู้ว่าทำไมถึงเลิกกันอ่ะ
โปรดูคาดเดายากเนอะ ไม่รู้คิดอะไร 555
-
จะไม่พลาด จะขอตามด้วยคน รอน้าา
-
สองคนนี้มันน่ารัก ซีก็รุกจีบแบบหน้าด้านๆ แต่บางทีก็มีมุมอายคัวเองอย่างน่ารัก ส่วนอิตาโปรก็เหมือนจะไม่เล่นด้วยแต่ก็อ่อยให้อยากแล้วตีจากเรื่อยๆ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ตอนโปรหลุดตัวตนนี่โคตรฮาแตก
เพื่อนๆจากยิ้มการค้าเป็นชะนีหน้าเงิบ
ซีอิ๊วที่รักดูเอาไว้แล้วเรียนรู้นะ วิธีอ่อยเนียนๆมันต้องอย่างโปรนี่
อ่อยเองเขินเองใช้ได้ที่ไหน. แล้วนี่หนังที่ชวนน่ะหนังไร. :hao6: อย่าหักมุมพลีส
เราชอบบ้านซีนะ. พ่อแม่ฮาดีแถมเข้าใจลูกที่สุดอะ. :mew1:
ดูจากความอินดี้ของซีแล้วเราว่าแกนั่นแหละตัวการที่เลิกกันคราวที่แล้ว ไม่เคยถอย....จี้ดเลยอะ
ขอบคุณคุณเขียดจ้า. รอตอนเขาเดท?กันนะ
-
:pig4: :pig4: :hao6:
-
มาชวนดูหนังแทบเป็นไปไม่ได้ งือ
-
:pig4: ชวนดูหนังคิดไรหว่า
-
นังคนอ่อย อร๊ายยยยยยยยยยยย :hao7:
-
จองไว้ก่อนได้มั้ยนะ ค่อยกลับมาคอมเม้นท์ อะไรนะคุณเขียดบอกไม่ได้ ใจร้ายที่สุด (ยืมมุกคุณเขียนมาจำได้เปล่าว่าเรื่องไหน)
น้องซีเริ่มน่ารักขึ้นนะ
ส่วนคุณน้องโปรยังคงรักษาคอนเซปไว้ได้อย่างเหนียวแน่น
-
โอ้ย พระเอกต่อยนางเอก ขำแพร๊บ55555
ฉีกกฎละครหลังข่าวมากๆ
-
ฮือออ โปรตอนนนนนน :-[ :-[
-
สรุปใครจีบใคร...อะไรยังไง โปรตอนก็ดูชัดเจน โด่ววว~!
-
คงเหมือนที่โปรตอนบอกมั้ง... ก้าวเข้าหากันคนละก้าว
ซีเริ่มจีบก่อน โปรตอนก็จีบกลับ แล้วก็อย่างที่โปรตอนบอกว่าไม่เคยถอยก่อน
แสดงว่าถ้าซีไม่เลิกจีบ โปรตอนก็ไม่เลิกจีบแน่นอน.....
-
มันกำลังจะมีอรรมณืประมาณมุ้งมิ้งแล้วใช่ไหม
-
บร๊ะ อยากรู้จริงๆว่าเลิกกันเพราะอะไร ก่อนหน้านั้นโปรอาจจะใสๆ??ก็ได้ พอจากนั้นมาเลยเป็นหนุ่มโฉดแบบทุกวันนี้?? เหรอ หรือมันโฉดของมันมานานแล้ว ขำาา ตบหน้าหันเลยตอนโดนทำอนาจาร ตกลงมันรังเกียจหรือไม่รังเกียจหน่องซีเนี่ย คือที่ผ่านๆมาปฏิเสธแบบมีสติ อันนี้ดูมาแบบปฏิกริยาอัตโนมัติอะ 555 ละชวนดูหนัง คือไรร โปรตัวจริงใช่มั้ยย
-
งงกับสองคนนี
-
ไปดูหนังกันมั้ย o13
-
นั่นดิตกลงใครเมา :hao7:
-
มีชวนไปดูหนังด้วยยย
-
เมื่อไหร่พี่โปรจะหันกลับมาชายาแลหน่องซีอีกครั้ง 5555
ลุ้นมากอะ
ขอบคุณคนเขียนค่าาา
-
ซีนางออกจะน่ารักนะตบมาได้โปรตอน
-
เอาใจช่วยให้โปรใจอ่อนไวๆ
-
โอ้ยยย ฟิน
มนุษย์แฟนเก่าจีบแบบเนียนๆ
-
อย่าหลอกให้ซีอยาก แล้วจากไปนะน้องโปร..
:katai1:
-
โปรไม่ได้จะแก้แค้นอะไรซีใช่ไหมคะ...
-
โปรชวนน้องซีดูหนัง...คิดอะไรกับน้องซีหรือเปล่าตัวเอง :hao7:
-
:-[ :3123: เมื่อไรเขาสองคนจะลงเอยกัน ชอบโปรอ้ะ ขรึม หล่อ เท่
-
อ่อยเค้าอีกแล้วนะนังโปร แบบนี้จะไม่ให้หน่องซีหวั่นไหวได้ไง
-
หื้อออ พี่โปรพิมผิดป่าว ฮ่าาาๆๆๆๆๆๆ :m20:
รออออออ :katai5:
-
คนอะไรอ่อยแรงแต่ดูน่ารักมากกกกกกก :man1:
-
อร๊ายยยยหน่องโปรขา... ชวนแม่ป้าไปดูหนังด้วยได้ไหมเอ่ย?
(ดีดดิ้นจะเป็นจะตายด้วยความอิจฉาซี)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
เพิ่มเติม ตอน 7
Proton : ไปดูหนังกันไหม
ผมกดเข้าไปอ่านวนไปวนมาหลายรอบ ก่อนจะสรุปได้ว่า...ไม่กูก็มันนี่แหละ ใครสักคนต้องเมาอยู่
'ห๊า'ผมพิมพ์ไปอย่างงๆ
ก็มันไปบ้านคุณย่า ซึ่งถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะอยู่ต่างจังหวัดนี่หว่า แล้วต่อให้ไปถึงแล้วขับรถกลับมาเลยก็ไม่มีทางเร็วขนาดนี้หรอก
Proton : ไอ้สัด
Proton : ผิดคน
ไม่ผิดไปจากที่คิดไว้เท่าไหร่
'ก็ว่าอยู่'ผมพิมพ์กลับไป
'แล้วไปดูกับกิ๊กง่ะ'ถ้าแม่งตอบว่าใช่ กูงี้มีหน้าสั่น
Proton : ไปกับโบนัสโบชัวร์
อาจสงสัยว่าโบนัสกับโบชัวร์เป็นใคร ถ้านับตามสายเลือดก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับไอ้โปรหรอก แต่ถ้านับตามความรู้สึกนังมนุษย์แฟนเก่า ก็ถือว่าเป็นน้องชายตัวแสบสุดที่รักของมัน
เมื่อก่อนตอนคบกันผมก็เคยงี่เง่านะ แบบเด็กสองตัวนั่นก็เป็นแค่ลูกของพี่สาวหม่าหม้ามันปะวะ ทำไมต้องมีกำหนดวันว่าภายในหนึ่งเดือนจะต้องมีอย่างน้อยหนึ่งวันที่มันพาน้องไปเที่ยว ก็นะ ตอนนั้นมันอารมณ์เด็กวัยรุ่นเห่อฮมอยอยู่ไง ติดแฟน อยากอยู่กับแฟนตลอด แต่ตอนนี้พี่เปลี่ยนไปแล้วนะครับ ไม่ใช่ว่าดีขึ้นอะไรนะ... กูหมายถึงเปลี่ยนไปทางที่เลวลง
...อิจฉาโว้ย...
'ไปวันไหนอ่ะ'ได้แต่เก็บซ้อนความริษยาไว้เบื้องลึกของจิตใจ เพราะชีวิตจริงทำห่าอะไรไม่ได้ไง
Proton : เสาร์หน้า
เท่ากับแม่งไม่ได้เจอสองอาทิตย์ซ้อน เพราะวันอาทิตย์เป็นวันเคลียร์งาน ผมไม่ออกจากบ้านอยู่แล้ว และจะให้มามันหาผมถึงบ้านนั่นยิ่งไม่น่าจะเป็นไปได้ใหญ่ เพราะวันอาทิตย์ก็เป็นวันทำกิจกรรมหรรษาของมนุษย์แฟนเก่าเหมือนกัน คิดๆแล้วเศร้า...ทำไมชีวิตรักกูมันรันทดจัง
'ออๆ'
'แล้วนี่ถึงบ้านคุณย่ายังอ่ะ'ก็รู้นะว่าเวลาป่านฉะนี้มนุษย์แฟนเก่ามันคงจะไปถึงเป็นชาติแล้ว แต่คือยากคุยไง แต่ก็ไม่รู้จะคุยห่าไรอยู่ดี
Proton : จากบ้านกูไปบ้านคุณย่าประมาณสามชั่วโมง กูออกจากบ้านตั้งแต่6โมง ตอนนี้จะบ่ายล่ะ
Proton : มึงคิดว่าถึงยัง?
ไม่เหน็บแนมกูสักวันนี่มึงคงจะนอนไม่หลับมั้ง แล้วก็กูนี่อีกคน ไม่โดนมันจิกกัดสักวันจะกินข้าวไม่ลงหรือยังไง!
'ยัง'คิดว่ามึงกวนตีนเป็นคนเดียวหรือไง
Proton : กวนตีน?
'เออ เรากวนตีน'
'แต่โปรอ่ะกวนจายยยย'
'ฮิ้ววว'เล่นเองชงเองก็ได้วะ
Proton : เก็บมุขนี้ไว้เล่นกับพ่อมึงเหอะ
ใจจริงนี่อยากจะรัวนิ้วพิมพ์ไปว่า 'ไม่อยากเล่นกับพ่อ อยากเล่นกะผัว' แต่ลุคเรามันเป็นคนใสๆไง(ตรงไหนของกูวะ) เลยกลัวจะแรงไป กลัวมันจะหาว่าแรดหรือเปล่า
นั่งยิ้มกรุ้มกริ่มกับความอัปรีย์ในสมองได้ไม่นาน คุณแม่ที่ตอนนี้สนทนาจนฉ่ำอุราแล้วก็เดินมาลูบหัวผม ก่อนจะยิ้มให้
"แม่จะกลับแล้วนะครับ"
"เดี๋ยวซีขับรถไปส่ง แม่รอเดี๋ยวนะ ซีเอาโทรศัพท์ไปชาร์ตแบทก่อน"ผมมองแบตโทรศัพท์ที่เหลือยี่สิบห้าเปอร์เซ็นอีกครั้ง
"ครับลูก"ผมมองตามหลังแม่เดินออกไปทางห้องรับแขก ก่อนที่จะหันมาสนใจหน้าจออีกครั้ง
'จะเล่นกับโปรนี่แหละ อิอิิ'
'เดี๋ยวเราไปส่งแม่ก่อน'
'กลับมาบ้านแล้วจะทักไปนะ'กดล็อกโทรศัพท์เรียบร้อย ผมก็รีบวิ่งเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบตบนห้องนอน
เดินลงมาชั้นล่าง ผมเห็นแม่นั่งเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนมนุษย์พ่อที่คอสเพลย์เป็นเสี่ยติดนักร้องคาเฟ่ ที่เมื่อกี้ยังแอบด้อมๆมองๆอยู่หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้
ผมขับรถมาส่งแม่ที่บ้าน นั่งคุยกับแม่สักพัก ผมก็ปล่อยให้แม่ได้พักผ่อน ขับรถวนไปดูหลังคาบ้านมนุษย์แฟนเก่าอีกครั้งให้กระชุมกระชวยหัวใจ แต่พอเห็นแล้วแทนที่จะรู้สึกดีขึ้นกลับรู้สึกหดหู่หนักไปกว่าเดิม
ทั้งที่คิดนู้นคิดนี่ไว้มากมาย แต่ก็ต้องมาผิดหวัง เห็นผมเพี้ยนๆ แต่จริงๆผมแม่งคิดมากคิดเล็กคิดน้อยน้อย แต่ก็เพราะผมเป็นแบบนี้ไง ผมเลยไม่ค่อยอยากจะหวังกับอะไร เพราะพอผิดจากที่หวังหวังแล้วมันเจ็บแปลบๆยังไงก็ไม่รู้ ทั้งเรื่องพ่อ เรื่องแม่ เรื่องเรียน
...แล้วนี่กูจะดึงดราม่าทำไม...
ว่างๆแบบนี้หน่องซีอยากจะดริ้งกิ้งเสียจริง แต่จะเสพแอลกอฮอล์แต่หัววันแบบนี้ชีวิตกูก็จะดูลำยองจนเกินไป ดังนั้นขับรถไปร้านพี่เดชแล้วสั่งชาดำเย็นมาจิบแกล้มกับยำมาม่าฆ่าเวลาดีกว่า
ขับรถมาจอดทิ้งไว้ใต้ร่มไม้แถวข้างม.เสร็จ ผมก็เดินแบบหล่อๆมาหลบร้อนในร้านพี่เดช สั่งยำมาม่าไข่ดาวกับชาดำเย็นเสร็จผมก็เดินมาหาโต๊ะนั่ง แต่ในขะที่ผมสอดส่ายสายตาไปทั่วนั้น ผมก็ไปสะดุดกับแผ่นหลังของมนุษย์เพศผู้ตนนึง ที่กำลังนั่งห่อไหล่ก้มหน้าดูดคาราเมลนมสดอย่างขี้เกียจ
"แฮ่!"ผมย่องเข้าไป ก่อนจะสอดมือกระทุ้งรักแร้คนที่เหม่ออย่างไว
"เฮ้ย! เหี้ย!"คนเหม่อสะดุ้งสุดตัว "โอ้ย ไอ้ห่าซี"ผมหัวเราะอย่างเริงร่า ก่อนจะนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับมนุษย์เพื่อนร่วมคณะ
"ไม่มาคนเดียววะ"ผมถาม
'มังกร' เพื่อนร่วมคณะที่มักจะเจอกันทุกครั้งที่มีกิจกรรม เห็นกระโหลกกะลาแบบนี้ พี่ก็เด็กกิจกรรมนะเว่ย บอกเลย กีฬามหาลัยเนี่ย พี่ถือป้ายคณะมาสองปีซ้อนแล้วนะครับ คือไอ้ถือป้ายนี่ก็เข้าใจนะว่าช่วงนั้นเบ้าหน้าผมมันก็พอเป็นหน้าเป็นตาให้คณะได้ แต่ว่าสงสัยอยู่อย่างหนึ่ง ปกติถ้าจะเอาป้ายที่ต้องถือคู่ออกมาใช้ มันก็ต้องถือแบบชายหญิงปะวะ แล้วทำไมกูต้องถือคู่กะผู้ชายด้วยวะ!
พูดมาขนาดนี้ก็พอจะรู้แล้วใช่ไหมว่าไอ้ผู้ชายที่ผมต้องบากหน้าถือป้ายคณะคู่กับมันมาตลอดสองปีนี่เป็นใคร ก็ไอ้เชี่ยที่นั่งตาลอยเหมือนคนพี้เนื้อไปสามหลุมนี่ไง!
ส่วนสาเหตุที่เขาเลือกผมกับมันนะหรอ พี่ๆเขาบอกมาแค่ว่า ผมกับมันหน้าคล้ายกัน ดูเหมือนฝาแฝด ดูน่ารักกรุบกริบ คือเมื่อก่อนก็ยอมรับนะว่าเขามาปีหนึ่งนี่โคตรจะเหมือนกัน เพราะนอกจากโครงหน้าผมกับมันคล้ายกันไม่พอ สีผม ทรงผม น้ำหนัก ส่วนสูงยังเหมือนกันอีก เห็นมันครั้งแรกผมยังแอบไปถามพ่อเลยว่าแอบไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนหรือเปล่า... คิดดูว่าเหมือนขนาดไหน
แต่เดี๋ยวนี้ไม่ต้องห่วงแล้วครับ โตมาเราก็เริ่มแตกต่าง ไอ้กรก็ยังเหมือนๆเดิม ต่างจากผมที่มาไกลพอสมควร แต่อย่าคิดว่ามาไกลในทางทีดี มันก็เหมือนกับดักแด้เด็กน้อยที่เกิดมาหน้าเหมือนๆกัน แต่ต่างกันที่กูพัฒนาไปเป็นอาซิ้มขายน้ำเต้าหู้ ในขณะที่ไอ้กรเสือกได้อัเลเวลเป็นลีดาเฮ เอาจริงๆเลยนะ ส่องกระจกทุกวันนี่คือช้ำใจสุดจะทน คือหน้ากูล้ำอายุมาก จนแบบถ้าน้ำป้าเจี๊ยบแม่งพูดได้ คงตะโกนอัดหน้าผมว่า 'กูรั้งเซลล์เหง้าหน้ามึงไม่ไหวแล้วโว้ย'
ถ้าถามว่าทำไมผ่านมาหลายตอนผมไม่เคยกล่าวอ้างหรือทักทายมันเลย คำตอบคือ กูเรียนคนละเซคกันครับ ส่วนวิชาที่เรียนด้วยกันก็อย่าอยู่ใกล้กันเลยเถอะ เพื่อนกับเพื่อนมันไม่ถูกกัน อยู่ใกล้กันนี่ราวกับพสุธาจะพังพินาศด่าทอเหน็บแหนมว่าแดกกันจนผมปวดประสาท จะว่าไป ผมกับมันนี่ก็เหมือนโรมิโอกับจูเลียตเหมือนกันนะ จะคุยกันแต่ละที กูก็ต้องไปหลบๆซ่อนๆ ตามมุมตึกงี้ ซุ้มโค้กงี้ ซอกหินงี้ บอกเลยได้อารมณ์หนีเมียหลวงมาเจอเมียน้อยโคตรๆ
"เพื่อนมึงทวีตด่าเพื่อนกูอีกแล้วนะ"ไอ้กรว่ายิ้มๆ
"จีจี้อ่ะนะ"มีอินี่เท่านั้นแหละที่ชอบจุดประเด็น
"อือ"มันพยักหน้าเบื่อๆ "แต่ตอนนี้เพื่อนกูก็ทวีตด่ากลับแล้วล่ะ ด่ากันไปด่ากันมาอยู่เนี่ย...ดุเด็ดเผ็ดมันส์ยิ่งกว่ามวยลุมพินีอีกสัตว์"ประโยคสุดท้ายมันพึมพำของมันอยู่คนเดียว
"แล้วไมวันนี้อยู่คนเดียววะ"ผมถามอย่างสงสัย เพราะเวลาไอ้กรมันจะมูฟตัวไปไหนก็มักมีเมทมันไปด้วย
"ไอ้ซุปมันกลับบ้านแสนสุขของมันว่ะ แล้วมึงเหอะ มาทำมินิโปรเจ็กต์หรอวะ เห็นอาทิตย์ก่อนมึงวิ่งวุ่นทั่วโรงอาหาร ยังไม่เสร็จอีกหรอ"
"เปล่าๆ"ผมส่ายหน้าริกๆ "กูมาส่งแม่ แล้วเบื่อๆ ก็เลยมาหาไรแดกนี่แหละ"พูดจบ ยำมาม่าที่ผมสั่งไปก็มาเสิร์ฟถึงโต๊ะพอดี
นั่งคุยสรรพเพเหระเรื่องบอล เรื่องอะนิเมะไปเรื่อยเปื่อยจนยำมาม่ากับชาดำเย็นหมดเกลี้ยง ผมกับแฝดคนละพ่อละแม่ก็เคลื่อนกายหยาบมาสิงสู่อยู่ที่หอมัน ส่วนสาเหตุที่ผมมาสิงห้องมันก็แค่ ไอ้กรมันเป็นพวกเสพติดการสนทนา คือแม่งสามารถพูดได้ไม่จบไม่สิ้น คืออยู่กับมันก็เพลินดี เหมือนมีคนเอาส้นตีนไปขูดสังกระสีเป็นจังหวะจะโคนเพื่อกล่อมกูนอน
และเพราะมันพูดมากนี่แหละ เลยทำให้ไอ้กรมันเป็นพวกที่เวลาอยู่คนเดียวแล้วแม่งจะฟุ้งซ่าน ผมยังจำตอนเป็นประสานยูแล้วต้องนอนห้องเดียวกับมันได้ คือผมก็ฟังมันพูดจนหลับไปไง รู้ตัวอีกทีสารร่างก็ปกคลุมด้วยความมืด หันซ้ายหันขวาก็ไปสบกับเงาลางๆหน้ากระจก พร้อมกับพำเบาๆึมพำที่ช่วยเพิ่มอัตราความขนลุกขึ้นไปอีกยี่สิบแปดเท่า
จำได้ว่าตอนนั้นไอ้ผมก็ได้แต่นอนสั่นๆจนหว่างขานี่ชื้นแฉะ พยายามจะเพ่งดูให้ชัดว่าผีไม่ผี แต่พอเพ่งดูดีๆอีกที กูนี่แทบกรีดร้อง... ไอ้เชี่ยกร! มึงไปนั่งมืดๆคุยกับกระจกทำมาย!!
...บอกเลย...
...วันนั้นกูนี่ฉี่แทบราดจ้า...
เนื่องจากวันนี้ไอ้กรมันเช่าการ์ตูนมาอ่าน มันเลยไม่ว่างสนทนาอะไรกับผมทั้งสิ้น จนผมนั้นก็ได้แต่นอนมองเพดานตาปริบๆ จะอ่านการ์ตูนก็ขี้เกียจ ดูทีวีก็เบื่อ แต่ครั้นจะให้พับแบงค์กับกดกุญแจรถเล่นมันก็ไม่ใช่วิถีคนหล่อๆเขาทำกันไง
ใจจริงผมก็อยากกลับไปนั่งคุยไลน์กับไอ้โปรนะ แต่ไม่รู้คนอื่นเป็นแบบผมไหม ยิ่งคุยมากๆ มันก็ยิ่งอยากเจอ ยิ่งคิดถึง พอมันไม่เป็นอย่างที่อยากให้เป็น มันก็จะหงุดหงิด ฟุ้งซ่าน งี่เง่า ดังนั้นผมก็เลยอยากหาอะไรทำเพื่อตั้งหลัก เพื่อจะได้ไม่ต้องเสพติดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์แฟนเก่ามากเกินไป
และด้วยความว่างมาก หรือผมกำลังฟุ้งซ่านก็ไม่รู้ ผมเลยนึกถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมา ผมกับไอ้โปรเจอกันครั้งแรกที่บ้านมันนั้นแหละ สมัยผมม.ต้น ผมเคยอยากเป็นมัณฑนากรเหมือนแม่ ก็เลยมาลงติวกับพี่บลู ก็ได้เจอไอ้โปรบ้างประปราย แต่ตอนนั้นผมก็ยังไม่รู้สึกอะไรกับมัน ก็อาจจะมีบ้างที่หมันไส้ความขาว ความหล่อของมันตามวิถีเด็กขี้ริษยา
แต่ที่ทำให้ผมมาชอบมันจริงจังน่ะเพราะงานโอเพ้นเฮาส์ของมหา'ลัยหนึ่ง เท่าที่จำได้ เหมือนตอนเข้าไปในม.ผมจะติดรถอาจารย์ของมหา'ลัยเข้าไปในงานด้านใน แต่ความชิบหายคือขาออก ผมออกมาไม่ถูก แถมยังหลงกับเพื่อน ไอ้เพื่อนก็โทรตามกันยิกๆว่าจะรอหน้าม.
และในวินาทีหน่องซีที่ได้แต่ยืนเคว้งแล้วแต่เวรแล้วแต่กรรมอยู่หน้าคณะอะไรสักอย่างที่ตอนนั้นน้องซีในวัยเด็กน้อยก็ไม่รู้ว่าแม่งอยู่ส่วนไหนของม. ก็ได้มีไอ้หนุ่มมัธยมกางเกงดำที่สวมหมวกกันน็อคดำแบบเต็มใบขับบิ๊กไบท์สีดำสนิทมาจอดอยู่เลียบทางเท้าที่ผมในตอนนั้นยืนอยู่
จำได้แค่ว่ามันบอกจะไปส่งหน้าม. ผมก็ขึ้นซ้อนท้ายซบหลังมันมาอย่างเก้กังๆตามฉบับคนไม่เคยนั่ง ผมนั่งตัวเกร็งทุลักทุเลมาถึงน่าม.ผมก็กล่าวขอบคุณด้วยขาสั่นๆ ก่อนจะเดินไปหาเพื่อนที่ยืนรออยู่ตรงป้ายรถเมล์
ตอนนั้นผมยังไม่รู้หรอกนะว่าเป็นไอ้โปร รู้แค่ว่าตัวโคตรหอม หอมจนผมต้องไปยืนดมน้ำหอมตามบูทเพื่อหากลิ่นน้ำหอมที่มันใช้เสียหลายวัน จนถึงวันเสาร์ที่ผมต้องไปเรียนกับพี่บลู ผมก็ยังไม่เจอน้ำหอม แต่ผม...ได้เจอคนใช้น้ำหอมแทน
อารมณ์ตอนนั้นผมก็แค่อยารู้จักมันนะ แต่พอคุยกันแทบทุกวันจนสนิทกันขึ้นเรื่อยๆ ผมมันก็เป็นเด็กน้อยหวั่นไหวง่ายไง ชอมันขึ้นมาซะงั้น แล้วพอช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นม.สี่ด้วยความอยากรู้อยากลองของผม เราก็เลยได้กันแบบงงๆ แล้วเราก็คบกันแบบงงๆวันนั้นแหละ จะว่าไป ตอนเด็กนี่กูก็แรดไม่เบาเลยนะ
"เล่นคอมพ์ได้นะ"ไอ้กรคงเห็นผมนอนนิ่งมองเพดานอยู่นาน มันเลยเสนอทางเลือกใหม่เป็นพีซีที่อยู่ตรงโต๊ะมุมห้อง
ผมสั่นหน้าอย่างข่มใจ เพราะถ้าผมเปิดคอมพ์ ผมจะต้องล็อกอินไลน์แน่ๆ ดังนั้นนอนเฉยๆจ้องเพดานฆ่าเวลานี่แหละดีที่สุดแล้วในเวลานี้
จ้องไปจ้องมาผมก็ชักจะง่วง เลยตัดสินใจสะกิดไอ้กรแล้วบอกว่าช่วยปลุกผมตอนสี่โมงเย็นที พอมันพยักหน้ารับรู้ ผมก็ปิดเปลือกตาแล้วเข้าสู่นิทราอย่างง่ายดาย ตื่นมาอีกทีความมืดโรยตัวไปทั่วห้อง ผมรีบยกนาฬิกาข้อมืดมาดู แต่เมื่อเห็นเวลาปั๊บจากที่สลึมสลือกูนี่ตาสว่างปั๊บ
เกือบหนึ่งทุ่มแล้ว ป่านนี้พ่อตามหาผมให้วุ่นแล้วดิ แล้วยิ่งผมไม่เอาโทรศัพท์มาด้วย ระเบิดไม่ลงที่บ้านผมแล้วหรอวะ ผมหันมองไอ้คนที่บอกจะปลุก ที่ตอนนี้นอนหลับทั้งแว่นตา ทั้งมือขวามันยังกำการ์ตูนไว้แน่น... โถ ไอ้สัด ไหนใครบอกจะปลุกกู
"กร ไอ้กร"ผมเขย่าตัวมัน
"อือ... ไร ไมมันมืดวะ"มันยันตัวลุกขึ้น แล้วเอื้อมมือเปิดสวิตไฟที่หัวเตียง
"กูยืมโทรศัพท์หน่อยดิ กูจะโทรหาพ่อ"ไอ้กรพยักหน้างงๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพย์ของมันที่เกลือกกิลิ้งอยูปลายเตียงมาให้ผม
ผมรีบกดหมายเลยที่จำได้ขึ้นใจ รอเพียงไม่นานปลายสายก็กดรับ พอรู้ว่าเป็นผมพ่อก็บ่นๆไปตามประสา ก่อนจะบอกให้ผมกลับบ้านเร็วๆ
ไอ้กรแว้นมอไซต์พอผมไปหาอะไรกิน ก่อนจะพาผมมาส่งที่รถยนต์สุดที่รักที่ผมจอดให้แดดเลียไว้ตั้งแต่เที่ยงวัน ผมขับรถถึงบ้านตอนประมาณสามทุ่ม พวกพี่แม่บ้านยังนั่งจับจ้องละครอยู่ในห้องนั่งเล่น โดยมีพ่อผมนั่งอ่านหนังสืออย่างคร่ำเครียดอยู่ที่ห้องอาหาร
กล่าวสวัสดีตอนค่ำแด่บุพการีเสร็จผมก็มูฟตัวขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็คว้าเอาเขี้ยวกุดมานอนกอด แล้วหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์จไว้มาดู กดเข้าไลน์ มีคนทักมามากมาย แต่ไอ้โปรตอบผมแค่เออ รู้สึกผิดหวังหน่อยๆ แต่คิดดูอีกที กูจีบมันไง จะมาท้อแท้ตอนนี้ไม่ได้นะโว้ย
'กลับมาแล้ว'
'คิดถึงเราปะ'พิมพ์ไปด้วยความแรดล้วนๆ
Proton : olo
Proton : มึงไปไหนมา
Proton : น้าอ้อมโทรมาถามกับกูด้วย
ตอบกลับมาอย่างรวดเร็วราวกับดักรอกูอยู่เลย
'เผลอหลับห้องเพื่อนอ่ะ'
Proton : เออ
'แล้วจะไปดูหนังเรื่องอะไรอ่ะ วันเสาร์'พยายามเบี่ยงประเด็นไปสุดฤทธิ์ เพราะผมสัมผัสได้ว่ามันอารมณ์ของมนุษย์แฟนเก่านั้นไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่
Proton : ไม่ไปแล้ว
Proton : โบนัสอยากเล่นบีบีกัน
'แล้วไปเล่นที่ไหนอ่ะ'
'หรือไปบ้านคุณย่าอีก'
Proton : เออ
Proton : มึงไปด้วยไหมล่ะ
'ส่งผิดคนปะเนี่ย'โคตรจะผิดวิสัย ไม่ด่าไม่เหน็บแนมกูไม่พอ ยังจะชวนไปเที่ยวอีก
Proton : ไม่ผิด
ทั้งที่ก็ไม่มีอะไร ทำไมใจผมมันเต้นรัวขึ้นวะ
'ไม่ไปอ่ะ ไปก็ไม่รู้ทำไร เล่นก็ไม่ได้'ไอ้อยากเจอมันก็อยากเจอ แต่คือต้องเข้าใจคนเป็นภูมิแพ้ผิวหนังหน่อยนะครับ ให้กูไปล้มลุกคลุกคลาน หมอบต่ำ พุ่งไปข้างหน้าบนพื้นดินพื้นหญ้า มีหวังผื่นแม่งได้ขึ้นยันหนังหัว ครั้นจะให้ไปนั่งเบื่อๆทำลายบรรยากาศผมก็ไม่ไหวนะ
Proton : แต่กูอยากเจอมึง
'ผิดคนอีกปะเนี่ย'
Proton : ไม่ผิด
ใจผมยังคงเต้นตึกตัก ทั้งที่เป็นกิจกรรมที่ผมไม่ชอบสักนิด แต่มันรุกมาถึงขนาดนี้จนผิดวิสัย แล้วผมจะทำยังไงวะ ผมเองก็ไม่ใช่คนใจแข็งอะไรอยู่แล้ว ยิ่งกับคนที่ชอบแล้วด้วย
'อือ'
'เราจะไป'
------
คือกะลงตั้งแต่วันที่ลงตอนเจ็ดแล้ว
แต่ติดที่ช่วงนั้นสิงห้องเพื่อน แล้วเน็ตมันไม่มี
น้องโปรนี้มีความลับใช่ไหม
ปล.แค่อยากให้ระแวงอิโปรเล่น :hao6:
ขอบคุณทุกคนเด้อที่ชอบ ทั้งที่เป็นนิยายกากๆ :hao5:
ตอนต่อไปไม่เกินสามวัน สาบาน :ruready
-
งู้ยยยย ยิ่งอ่านยิ่งสัมผัสได้ถึงความหล่อมากๆของโปรตอน
-
รีบจีบติดเร็วๆนะหน่องซี อยากจะเห็นตอนเป็นแฟนกันแล้ว 5555
-
กรีดดดดด พี่โปรอ่อยอีกแบ้ววว
-
โปรโคตรอ่อยเลยจ้า
ทำแบบนี้คือให้ความหวังซีใช่ป่ะ สู้นๆน่ะซี ตอนมัธยมอาจจะได้กันแบบงงๆ แต่ตอนนี้เราต้องตั้งใจน่ะ ฮ่าาาาาา
-
อ่อยขนาดนี้เปลี่ยนมาเป็นฝ่ายจีบเลยมั้ยล่ะโปรตอน
-
มีชวนนะโปร คึคึ
-
โปรขี้อ่อยว่ะ
อ่อยแล้วรับผิดชอบซีด้วยนะ
:-[
-
หน่องซีคิดเยอะ คิดมากไปนะคะ ส่วนเฮียโปรก็ขี้อ่อยจริงๆ :pig4:
-
โปรต้องมีแผน เชื่อเราเถอะซี
-
โปรอ่อยตลอดดดด
-
อ่อยอะ 5555555
เลิกอ่อนแล้วเอาจริงได้แล้วม้างพี่โปรรรร
หน่องซีก็แปลงร่างกลับมาเป็นคนเดิมเถอะ
เกิดเป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวยนะฮะ อ่าวท่ดๆ นี่ผู้ชายหรอกเหรอ กร๊ากก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ขอบคุณค่ะคุณเขียด. :L1:
-
โปรอย่าบอกนะว่าชวนเล่นๆ
-
มีคนอื่นมาเล่นโทรศัพท์โปรป่ะเนี่ย ไม่เอาน่าสงสารน้องซี
สู้น้า รออ่านอยู่จ้า :mew1:
-
ที่รู้สึกว่าโปรอามรมณ์ไม่ดีนี่ มันมาจากเรื่องของซีเองหรือเปล่าซี หึหึ!!!
-
:o8: :mew1:
ชอบคู่นี้อ้ะ น่ารักกกก รอตอนต่อไปจร้า
-
ไม่ผิด
คำเดียว ก็ว่ากิ๊วก๊าวละ
นี่ ไม่ผิด ถึงสองรอบ
ขอร่วมฟินไปนิด ๆ กับหน่องซี :hao7:
คุณเขียดบอกให้ระแวงโปร เราก็จะระแวงตามนั้น คือ ระแวงจริง ๆ 5555 เฮ้ย ไม่มีอะไรหรอก ใช่ไหม มันแปลกตรงที่ไม่มีอะไรแต่ทำตัวเหมือนมีเนี่ย หรือมันจะมี เออ สับสนจริง ๆ
-
:z3: อ๊ายยย เค้ามารายงานตัวกับเรื่องนี้แล้ววววว
อิน้องโปรตอนเด็กๆช่างมุ้งมิ้งสุดติ่งกระดิ่งปลาวาฬมากอ่ะ ทำไมโตมาช่างจังไรโดยเนื้อแท้ขนาดนี้ :hao3:
เอิ่มมม อ่านรวบยอด ไม่รู้จะเม้นจากตรงไหนก่อนดี เอาเป็นว่า ชั้นอยากเห็น อิเฮี๊ยยยย กับ นังบลูลดามากกว่านี้อีกนิสสส นึง
จบข่าว :z2:
-
เห้ออออ!! จะมีอะไรไม่ดีมั้ยนะ
-
เรานับวันรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ...เข้าวันที่3ปุ๊บ เราจะทวงปั๊บ...เราอยากเล่นบีบีกัน...อย่าคิดเบี้ยสอิชั้นนะคะคุณเขียดดดดดดดดดดด หึหึ วะฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ:z13:
-
ใจอ่อนเถอะน้องโปร!!
:katai5:
-
ไม่เคยถอยหลังก่อน แต่เมื่ออีกคนเดินเข้ามาเหมือนเดิม อย่างที่เคยเป็นโปรมันคงคิดหนักพอกัน ถ้าเดินไปอีกครั้ง อีกคนจะเดินถอยหลังอีกหรือเปล่า?
-
อ่อยขนาดนี้อย่าให้เก้อทีหลังนะ สงสารหัวใจด้านๆของน้องซีหน่อย
-
อ่อยระดับสิบ :hao7:
-
หืม...พี่โปร?! อะไรยังไงคะ?
ดูท่าว่าคนคิดมากจะไม่ได้มีแค่ซีแล้วล่ะมั้งเนี่ยะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^
-
Chapter 8
'โปร ขอโทษ
'เราไม่ไปแล้วนะ'
ไอ้ตอนรับปากก็เสือกรับไปด้วยความรู้สึกชั่ววูบ โดยไม่ได้คำนึงเลยว่าเล่มมินิโปรเจ็กต์ของมึงต้องส่งต้นเดือนหน้านะอีซี! แล้วกูจะเอาเวลาตรงไหนไปเที่ยวต่างจังหวัดกะแม่งได้วะ!
Proton : ทำไม
ตอบกลับมาด้วยความไวแสงโดยไม่ทิ้งเวลาให้กระผมได้ทำใจสักเสี้ยววินาที
'เราต้องส่งเล่มวันพุธหน้า ตอนนี้ยังแก้บทแรกอยู่เลย'ถึงจะเหลือเวลาอีกราวห้าวัน แต่เชื่อเถอะ เช้าวันพุธกูก็ยังแก้กันอยู่ แก้แม่งกลับไปกลับมาอยู่นั่นแหละ ไม่ถูกใจเจ้เพ็ญสักที
Proton : อืม
แล้วก็เงียบกริบ อย่าเงียบได้ไหม พี่งี้ใจคอไม่ดีเลย
"ชวัลกร แม่มึงเขาให้หาเปเปอร์เกี่ยวกับสารสำคัญในมังคุดเพิ่ม เอาอิ้งนะ"ผมหันไปพยักหน้าให้จีจี้ที่ทำหน้าที่ประสานงานกับพี่เพ็ญไมโครผ่านทางแอปพลิเคชั่นไลน์ ที่ตอนนี้เหมือนหน้าสนทนาจะเดือดเลือดพล่านแล้วหลังจากที่พี่เพ็ญแกด่ากลุ่มผมและกลุ่มไอ้เปอร์ไปแล้วหนึ่งยก
"ได้ๆ แค่กๆๆ"ผมไอจนตัวงอ
"อย่าตายนะไอ้สัตว์ งานยังไม่เสร็จ"ผมยกยิ้มมุมปากเมื่อฟอยด์เปิดปากพูด
"รักกูจัง คารารวย"ผมวางโทรศัพท์แล้วหันมาหาเปเปอร์ต่อ
แล้วอิหวัดห่ารากนี่ก็เลือกช่วงเป็นได้ประเสริฐศรีแก่ชีวิตพี่มาก งานก็ไม่เสร็จ ไปเที่ยวก็ไม่ได้ไป แถมยังต้องมาทรมานเจ็บคอ กับไอค่อกแค่กให้รำคาญสารร่างตัวเองอีก
มองนาฬิกาที่ตีบอกเวลาห้าทุ่มห้าสิบหก อีกไม่นานการทำงานมาราธอนก็จะลุล่วงสู่วันศุกร์ แต่ไม่ต้องห่วงว่าผมจะไปเรียนแบบไม่มีสตินะครับ เพราะเนื่องจากแล็บวันพรุ่งนี้มันเหลืออีกแค่แล็บเดียวเท่านั้น อาจารย์ท่านเลยเห็นใจ งดคลาสให้ปั่นงานกันรัวๆไป... กูงี้ซึ้งน้ำตาแทบไหล
และเพราะพรุ่งนี้ไม่มีเรียน บวกกับแม่ผมทีไปสัมนาที่ภูเก็ตและจะกลับมาในวันอาทิตย์ พวกเพื่อนผมเลยหอบผ้าหอบผ่อนอพยพกันมาสิงสถิตย์ที่บ้านมนุษย์แม่ของผมที่ป่านนี้เครื่องคงแลนดิ้งถึงภูเก็ตแล้วเรียบร้อย ส่วนเหตุผลที่เลือกมาสุมหัวกันอยู่ที่นี่ก็มีไม่กี่ข้อหรอก หนึ่ง ผมมีกุญแจ เพราะจากเหตุการณ์คราวก่อนที่ผมหนีออกจากบ้าน แม่ผมเลยให้กุญแจสำรองไว้ สอง บ้านหลังมีมีพื้นที่มากพอที่จะทำไม่ให้เพื่อนบ้านปาอะไรมาที่กระจกบ้านเมื่อพวกผมเสียงดัง และข้อสุดท้าย สำคัญสุด การสุมหัวอยู่ด้วยกันมันจะมีแรงกดดันบ้างอย่างที่ทำให้กูไม่กล้าอู้งานไงล่ะครับ
"ไม่ไหวแล้วโว้ย!"แจนใช้สองมือทึ้งหัวเหมือนคนใกล้สิ้นสติเต็มทน "กูจะไปเซเว่น มีใครเอาอะไรไหม"
"กระทิงแดงขวดเล็ก"ผมบอก ก่อนจะทิ้งตัวไหลไปนอนหลับตาลงบนพื้นห้องนั่งเล่น
"อิห่า ช่วยดูสารร่างมึงด้วย ขืนแดกของเย็นเข้าไปตอนนี้ได้เป็นหนักกว่าเดิมแน่"จีจี้บ่นว่าออกมา แต่ผมหาใส่ใจไม่ ง่วงจะตายห่า
"งั้นเอาบะหมี่เกี๊ยวหมูน้ำใส ร้านอยู่ตรงหน้าปากซอยอ่ะ"แจนพยักหน้ารับ
"มึงอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม"ฟอยด์เดินเข้ามาถาม ผมก็ได้แต่พยักหน้างึกหงัก "งั้นเดี๋ยวพวกกูรีบไปรีบกลับ มึงก็นอนไปก่อน"ผมโบกมือไล่เมื่อพวกมึงพูดจบ
"พวกมึง ฝนตกว่ะ"เสียงแจนดังมาแว่วๆ
"กุญแจรถอยู่หน้าทีวี"ผมพึมพำบอกทั้งที่หลับตา
ไม่นานผมก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ที่คุ้นเคยดังขึ้น เมื่อแน่ใจว่าเพื่อนๆไปกันหมดแล้ว ผมก็ยันตัวลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือที่อยู่ไม่ไกล
'นอนยัง'ผมพิมพ์ลงไป
Proton : ยัง
Proton : ทำไม
'โปรโกรธเราเปล่า'รอด้วยใจระทึก
Proton : ไม่โกรธ กูแค่เซ็ง
'เดี๋ยวเราไปหาที่บ้านนะ'คือไม่ได้เจอกันจนจะลืมหน้ามันแล้วเนี่ย
Proton : มึงจะมาทำไม
Proton : ฝนก็ตก ถนนก็ลื่นชิบหาย
Proton : ขืนมึงตายห่าขึ้นมา กูไม่อยากจะคิดว่าจะเฮี้ยนขนาดไหน
'เราอยู่บ้านแม่'ผมฉีกยิ้มขึ้นมาจนหน้าตึงเมื่อมนุษย์แฟนเก่ากลับมาด่าผมอีกครั้ง
'เดี๋ยวไปหานะ'
Proton : เออ
กวาดสายตามองหาร่ม แต่ก็ไม่เจอ ผมเลยได้แต่หยิบถุงเซเว่นมาม้วนๆขอบแล้วครอบหัว ฝนด้านนอกยังกระหน่ำตกอยู่ ผมเลยทิ้งโทรศัพท์ไว้ในบ้าน แล้วจัดแจงล็อครั้วบ้านให้เรียบร้อย
เดินท่ามกลางสายฝนมาไม่นาน ผมก็ถึงหน้าบ้านหลังหนึ่งที่คุ้นเคย มนุษย์แฟนเก่ายืนถือร่มสีเหลืองอ่อนรออยู่ที่หน้าบ้าน ผมฉีกยิ้มร่าทั้งที่ในหัวเริ่มปวดตุบๆราวกับมีคนไปนั่งตีกลองชุดอยู่ในระบบประสาท เมื่อเห็นผมอยู่ในระยะสายตา มนุษย์แฟนเก่าที่ยังอยู่ในชุดเสื้อยืดสีชมพูกับกางเกงเลสีน้ำเงินก็พุ่งมาประชิดตัวผมแทบจะทันที... สีสันแสบตาพี่จังเลยอีหนู
"เดินตากฝนมาทำเหี้ยอะไร"พูดเสียงนิ่ง ก่อนจะดึงตัวผมให้ไปอยู่ได้ร่ม "รถไปไหน"
"พวกแจนเอาไปเซเว่น"ผมพูดทั้งเสียงแหบแห้ง "แค่กๆๆ"ไอ้สัด คันคอชิบหาย
"ไม่สบายแต่เสือกตากฝน ไม่อยากแก่ตายงั้นดิ"ทำหน้ากวนตีนใส่กูอีก
"เราอยากเจอโปร แค่ก เรา"รำคาญตัวเองชิบหาย
"มึงไม่ต้องพูดแล้ว"ไอ้โปรสูดหายใจเข้าออกยาวๆอย่างระงับอารมณ์... อารมณ์โมโหน่ะไอ้สัด ไม่ต้องคิดว่ากูจะได้เลิฟซีนฟินๆกลางสายฝนเหมือนใน playful kiss นะ...หนาวจะตายห่าแล้วเนี่ย "งานมึงเหลือเยอะไหม"
"ก็เยอะนะ แค่ก ต้องหา แค่กๆๆๆ แค่ก "ผมไอถี่รัว
"ไป กลับบ้านมึง"
"แต่เรา แค่ก เพิ่ง แค่กๆๆ"คือกูเพิ่งมาถึงเองนะไอ้สัด
"เร็วๆ เดี๋ยวกูไปส่ง"ผมฉีกยิ้มเล็กน้อย
ถึงแม้จะไม่มีคำพูดอะไร มีเพียงเสียงฝนตกที่ดังอยู่รอบกาย ทั้งที่หนาวจนเหมือนจะตาย แต่ทำไมใจผมมันถึงรู้ถึงอุ่นวาบขึ้นมานะ ผมมองใบหน้าด้านของคนที่ยังคงมองไปข้างหน้า แพรขนตาหนาที่ล้อมดวงตาคมสวยไว้ แล้วยังจมูกโด่งๆ กับผิวขาวใส ปากสีระเรื่อ ไหนจะคิ้วเข้มได้รูปนั่นอีก ... แฟนเก่าข้าคือที่สุดในโลกหล้า
"จะสิงกูหรือไง"มันหันมาจ้องผมที่กำลังเคลิ้มเต็มทน
"เปล๊า"ไม่รู้กูจะเสียงสูงทำไม
เมื่อถึงหน้าบ้าน เพ่งดูไปในตัวบ้าน ก็ยังไม่เห็นรถ แสดงว่าพวกแจนยังไม่กลับมา ผมไขประตูเล็กอย่างไม่รีบร้อบร้อน แต่ยังไม่ทันจะหันมาลาคนมาส่ง นังมนุษย์แฟนเก่าที่วันนี้พลังทำลายล้างมากผิดปกติก็ลากผมเข้าไปในตัวบ้านด้วยกัน มันลงกลอนประตูเสร็จ ก็ลากผมเข้ามาในบ้านอีกที
โปรวางพึ่งร่มสีเหลืองอ่อนไว้ที่พื้นหน้าบ้านเสร็จ ก็เดินนำผมเข้ามาในตัวบ้านราวกับมันเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง มนุษย์แฟนเก่าสาวเท้ายาวๆไปในห้องรับแขก ในขณะที่ผมได้แต่ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำสระผมเงียบๆข้างบน
ทันทีที่ผมบนกบาลแห้ง ผมก็เดินลงมาที่ชั้นล่าง เพื่อนผมกลับมาแล้ว และตอนนี้ก็เข้าสู่โหมดบ้างานเป็นที่เรียบร้อย ผมทิ้งตัวลงข้างๆมนุษย์แฟนเก่าที่ตอนนี้กำลังจ้องแล็บท๊อปของผมอย่างหน้าดำคร่ำเครียด
"ซี บะหมี่เกี๊ยวมึงอยู่ในครัวนะ"แจนเงยหน้าขึ้นมามองผมเล็กน้อย
"อือ แทงยูมาก"ผมตอบกลับก่อนจะหันมาสนใจมนุษย์แฟนเก่าอีกครั้ง
"มึงขึ้นไปนอนพักเถอะ หน้ามึงไม่ไว้แล้ว"ฟอยด์ว่า
"ไม่เอา แค่กๆ งานยังไม่เสร็จ"ถึงกูจะขี้เกียจ แต่กูไม่เห็นแก่ตัวนะเว้ย
"โปรตอนทำแทนอยู่นี่ไง"จีจี้เสริม "พวกกูจะอยู่กับผู้ชาย มึงไสหัวไปไกลๆไป๊ ขัดอารมณ์"ไล่กูเสียงแหลมเลยนะสัด
"อีแรด!"ผมด่าทั้งที่เสียงแหบแห้ง "โปรกลับไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องไปต่างจังหวัดอีก"เหมือนจะดี แต่ใจจริงคือไม่อยากให้มันโดนอิสามตัวนี่แทะโลมตางหากล่ะโว้ย
"เดี๋ยวเสร็จแล้วผมส่งให้ดูในไลน์นะ"ไม่คุยกลับกูไม่พอ เสือกเมินกูด้วยน่ะ "ส่วนมึงน่ะขึ้นไปนอน"ผมมองมันตาปริบๆ
"ลุก!"มันพับหน้าจอลงก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "เร็วๆ"ดึงแขนผมให้ลุกขึ้นตาม
"มันดื้อเงียบ แต่ฝากมันด้วยนะคะ"จีจี้ว่า ก่อนฉีกยิ้มกว้าง
"ครับ"ไอ้โปรออกแรงดึงผมให้เดินตามขึ้นไปนห้องนอน "แล้วกินยายัง"
"แล้ว"ไม่ได้โกหกนะ กินเม็ดสุดท้ายของแผงไปแล้วตอนหกโมงเย็น
ตอนแรกผมก็ดึงดันไม่ยอมนอนนั่นแหละ แต่พอเห็นสายตาอำมหิตและพลังงานบางอย่างที่ปกคลุมรอบตัวมนุษย์แฟนเก่า ผมจึงต้องจำใจข่มตานอนลงอย่างไม่กล้าอิดออดอีกต่อไป
.
.
.
เวลาร่วงเลยเข้าสู่ตีสอง หนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ตัวขาวจั๊วเหมือนหมีขั้วโลกยังคงนั่งแปลเปเปอร์วิชาการอย่างไม่หยุดหย่อน เสียงลมหายใจที่ดังแรงและเร็วขึ้นจนผิดปกติของคนที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว ทำให้เขาต้องละสายตาจากหน้าจอ แล้วเดินเข้าไปดูคนป่วยแทน
ใบหน้าขาวซีดที่ดูซีดไปอีกนั้นดูเหมือนกำลังทรมาน ดวงตาสองชั้นปรือปรอยขึ้นทั้งน้ำตา ปากเล็กๆที่มักพูดเจื้อยแจ่วไม่หยุดนั้นกำลังสั่นน้อยๆ อีกทั้งแขนขาตอนนี้ก็ขึ้นผื่นจนตัวแดงไปหมด นี่มันไม่ปกติแล้ว
"ฮือออ ปวดหัว"ทั้งที่บอกปวดหัว แต่มือกลับเกาไปตามเนื้อตามตัวแทน
"อย่าเกา เดี๋ยวเป็นแผล"เขารวบมือของคนป่วยเอาไว้ "อย่าร้องนะ อย่าร้อง"รวบตัวคนป่วยขึ้นมากอด ก่อนจะลูบหลังปลอบประโลมอย่างแผ่วเบา
"ฮือออออ ปวดหัว!!! คัน ฮืออออ"คนป่วยกรีดร้องอย่างสุดสะทน
เสียงตึงตังดังขึ้นมาจากบันได ก่อนที่ประตูจะเปิดพรวดเข้ามา ไฟสว่างขึ้นทั่วห้องโดยฝีมือฟอยด์ คนป่วยพยายามดิ้นอย่างสุดกำลัง แต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีผลต่อมนุษย์หมีขาวที่ตอนนี้รวบกอดเขาไว้ทั้งแขนจนกระดุกกระดิกไปไหนไม่ได้
"เกิดอะไรขึ้นคะ"จีจี้ถาม
"ไข้ขึ้นครับ"มือใหญ่ยังคงลูบหัวคนที่ซุกหน้ากับบ่าอย่างแผ่วเบา "ผื่นแม่งก็ขึ้นด้วย"
"เอาไงดี โทรตามรถพยาบาลไหมมึง"แจนหันไปคุยกับเพื่อน
"มันไม่ได้เป็นหนักขนาดนั้นหรอกครับ แค่เวลาป่วยมันจะงี่เง่า"สามคนพยักหน้าอย่างไม่ค่อยมั่นใจ เพราะดูเพื่อนเขาจะทรมานมากจริงๆ "ผมขอยาทาผื่น แล้วก็ยาแก้ไข้ได้ไหมครับ"
"มันกินยาหมดแผงแล้วอ่ะ แต่รอแปปนะ เรามีพาราในกระเป๋า"จีจี้ทำท่าจะวิ่งออกไป
"มันแพ้พาราครับจีจี้"กล่าวเสียงเย็นเหยียบ "แต่กินไอบูโพรเฟนได้"
"ฟอยด์มึงมีไม่ใช่หรอ"แจนว่าขึ้นอย่างร้อนรน เพราะจำได้ว่าเพื่อนตัวเองเพิ่งซื้อมากินแก้ปวดประจำเดือน
"เออๆ มี"แจนรีบวิ่งลงไปชั้นร่าง ในขณะที่แจนกับจีจี้มาช่วยกันค้นกล่องยาที่วางหราอยู่บนโต๊ะทำงานไม้ของคนป่วย
โปรตอนคลายมือออก ก่อนจะไปนั่งซ้อนตัวคนป่วยแล้วกอดไว้จากด้านหลัง ยาทาแก้ผื่นแพ้ลูกทาโดยเพื่อนสองคนที่ดูจะตกใจอยู่ไม่หาย ฟอยด์กลับมาอีกครั้งพร้อมยาและบะหมี่เกี๊ยวหมูที่ดูจะกินยากไปสักนิดสำหรับคนป่วย
"มันต้องกินหลังอาหารทันทีน่ะ ไม่งั้นกัดกระเพาะ"ฟอยด์อธิบาย ก่อนจะค่อยๆทิ้งตัวนั่งบนขอบเตียง แล้วตักเกี้ยวหมูที่ถูกตัดเป็นคำเล็กๆเพื่อป้อนคนป่วย
"ฮืออออ ไม่เอา ปวดหัว แค่กๆๆๆ"
"กินหน่อยนะมึง กูจะร้องไห้แล้วนะ มึงอย่าเป็นแบบนี้ดิ"ฟอยด์ว่าหน้าเสีย
"ฮือออ"แต่ก็ยอมอ้าปากกินแต่โดยดี
"โปรตอนจำเรื่องมันแพ้ยาได้ด้วยเนอะ ขนาดเราอยู่กับมันแทบทุกวัน เรายังเผลอลืมเลย"จีจี้พูดขึ้นพรางมองคนป่วยสลับกับอดีแฟนคนป่วย
"เมื่อก่อนมันป่วยบ่อยน่ะครับ"เสียงทุ้มตอบนิ่มๆ "เป็นเพราะความเคยชินมากกว่า ก็เลยยังไม่ลืม"
เมื่อป้อนเกี้ยวจนหมดโดยเหลือไว้แต่เส้นบะหมี่ คนป่วยก็ถูกยัดยาเข้าปากอย่างรวดเร็ว ซีจำใจกลืนลงไปอย่างไม่มีทางเลือก ก่อนที่แก้วน้ำจะถูกจรดที่ริมฝีปาก
"เร็วๆ"เสียงเรียบดังขึ้นทำให้คนป่วยเริ่มเบะปาก
"ทำไมต้องดุ"
"ไม่ได้ดุ กินน้ำนะ"เมื่อเสียงอ่อนลง คนป่วยที่งี่เง่างอแงขึ้นระดับร้อย ก็ยอมดื่มน้ำที่เพื่อนสาวถือแก้วให้
"งานเหลือแค่พารากราฟเดียวเอง เดี๋ยวเราทำเองนะ"แจนพูดเมื่อไปนั่งดูงานที่หน้าจอ
"มึงมันดื้อ กูบอกให้นอนตั้งแต่สองทุ่มก็ไม่ยอม แถมยังแรดออกไปตากฝนอีก"จีจี้บ่นคนป่วยที่เหมือนจะสงบลงแล้ว "ฝากมันด้วยนะคะ ปะพวกมึงทำงานต่อ"
"ขอบคุณนะครับ"
เมื่อทุกคนอพยพกันออกไปแล้ว โปรตอนก็จัดแจงให้คนป่วยนอนตะแคงลงบนหมอน โดยที่ตัวเขาเองก็นอนตะแคงหันหน้าเข้าหามนุษย์งี่เง่าที่ตอนนี้นอนตาปรือมองเขาอยู่
"คัน"พึมพำออกมาอีกครั้ง
"อดทน อย่าเกา"ลูบหลังคนที่นอนป่วยเบาๆราวกับกล่อม "Starry, starry night ...paint your palette blue and grey... look out on a summer's day... with eyes that know the darkness in my soul ...shadows on the hills..."เสียงกล่อมนุ่มๆกับแรงที่ตบก้นเบาๆทำให้คนป่วยค่อยๆลืมความคันตามตัวแล้วเข้าสู่นิทรา
.
.
.
ผมตื่นขึ้นตาด้วยความรู้สึกอึดอัดแปลก ลืมตาขึ้นมาก็แทบช็อคน้ำลายฟูมปากตายคาเตียง หน้ามนุษย์แฟนเก่าห่างจากหน้าผมไปแค่นิดเดียว ย้ำว่านิดเดียวจริงๆ แถมยังกอดผมไว้อีก... อกพี่จะระเบิดแล้วโว้ยยย
"หือออ หายปวดหัวยัง"ไอ้โปรสลึมสลือพูดขึ้น
"หายแล้ว แต่ยังเจ็บคอหน่อยๆ"คือก็จำได้ลางๆนะ ว่าเมื่อคืนผมอาละวาด
"หิวยัง"ผมส่ายหน้า "กี่โมงแล้ว"โปรตอนเื้อื้อมมือผ่านหน้าผมไปหยิบนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียงฝั่งผมมาดู... โอโห หัวนมนี่กระแทกเบ้าตากูเลย "สิบเอ็ดโมง"วางนาฬิกาไว้ที่เดิมก่อนจะทิ้งตัวลงนอนตามเดิม
"โปร ลุกเถอะ ต้องไปต่างจังหวัดกับน้องนะ"ผมพยายามยันตัวขึ้น แต่ไอ้ตัวขาวเสื้อชมพูมันเสือกกอดล็อกตัวผมไว้
"ไม่ไปแล้ว"
"ไม่ไปได้ไง นัดโบนัสโบชัวร์ไว้นี่ เดี๋ยวน้องรอ"เสียงกูนี่แหบได้ใจเลยจริงๆ นี่กูแดกสก๊อตไบท์ไปหรือไง ถึงได้สากคอขนาดนี้
"บอกโบนัสกับโบรชัวร์แล้ว"มันลืมตาจ้องหน้าผมนิ่ง จนผมนั้นต้องหลบตาด้วยความเขิน
"อ้าว... ขอโทษนะ เพราะเราอาละวาดเมื่อ โปรเลยเหนื่อยใช่มะ"คือกูสำนึกจากใจจริงนะคราวนี้... ถึงจะแอบดีใจก็เถอะที่มันเลือกผม อิอิ
"เปล่า"อ้าวอินี่ โกหกให้กูดีใจหน่อยก็ได้เหอะ
"..."
มนุษย์แฟนเก่าคลายมือที่กอดผมอยู่ออก ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียง ก่อนจะบิดขี้เกียจสองสามที ก่อนจะหันมายิ้มอ่อนๆ คลอกับแสงอ่อนๆที่สาดผ่านม่านสีอ่อนเข้ามา
"เพราะมึงสำคัญ"
....
ดาเมจแรงมากค่ะโปรตอนนนน
กลับมาถึงบ้านพุ่งเข้าห้องอย่างว่องไว ถ้ามีคำผิดจะมาแก้ทีหลังเด้อ นี่ขอไปรายงานตัวกับบุพการีก่อน o22
ขอบคุณที่ติดตามนะจ๊ะ :hao7:
http://www.youtube.com/v/CI9-9ZzYJEI
vencent-joanna wang
เพลงที่น้องโปรร้องค่ะ ละมุน
-
อุ๊ กรี๊ด พูดขนาดนี้ เขินแทนซีเบย :o8:
-
เขินสิคะงานนี้
-
โอ้ววววว.... โปรตอนก้าวเข้าหาซีเกิน 1 ก้าวแล้วนะนี่ ซีรีบๆก้าวเข้าหาโปรตอนอีกหลายๆก้าวเลย
-
พี่โปรรรร :mew1:
-
#ยอมแล้วทูลหัวอยากมีผัวเป็นพี่โปร ขุ่นขาอย่างน้องโปรนี่หาได้อีกที่ไหน อิจค่ะอิจ อิจหน่องซีมากกก โปรดาเมจแรง อ่อยแรงงงงง กริ๊ดดดด ชะนีสติแตก
-
พี่โปรจะเอายังไงคะ พูดมาเลย ดาเมจแรงมากกกกกกกก :z3: :z3:
-
หั่นน่อววววววววววววว โปรตอนขาาาาาาาา :-[
-
ดาเมจแรงจริงไรจริง อ้ากกก มีมนุษย์แฟนเก่าแบบนี้เราก้คงไปตามจีบใหม่ :katai2-1:
:impress2: :-[
คนเขียนสู้ๆ :กอด1:
-
คิดยังไงนะถึงทิ้งโปร
แค่ชอบสีเหลืองเอง
โปรผู้ชายที่อบอุ่น ใส่ใจ
-
อื้อหือออ พี่โปรตอนอ่อยแรงงง :hao7:
รอตอนต่อไปนะเคอะ
-
โอ๊ย โปรได้ใจแม่ยกมากค่ะลูก
-
ซี ชั้นอยากรู้จริงๆ ว่าตอนนั้นเธอคิดนังไงถึงได้เลิกกับอิโปร โอ้ยๆๆๆ! พลาดเเรงมาก :z6: :z6: :z6:
-
โง้ยยยยย เขิลกสพพ่ดยยกำสาภตพสฃสสพ :katai4:
-
เขินแรงค่ะตอนนี้
โอ๊ยตื่นเช้ามาแล้วมาเขอกน้ามนุษย์แฟนเก่าอยู่ใกล้ๆอีก
โอ๊ย ไข้จะขึ้นอีกรอบมั้ยเนี่ย
ปิดท้ายด้วยคำพูด
เพราะมึงสำคัญ
ไปไม่เป็นเลยทีเดียว
แบบว่าละลายอยู่ตรงนั้นแหละ
-
โหยยยย โปร ดาเมจรุนแรงมากค่ะ
-
ซีทำไมนางถึงทิ้งโปรไป โฮฮฮฮ!!! อยากร่วมวงฉกโปรตอนด้วยคน
-
กรี้ดดดดด
-
:katai5:หน่องโปรขาาาาาาาาา พี่ก็คันนะคะ :katai1: คันไปทั้งตัวเบย อยากโดนทายาบ้างไรบ้าง อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก กุเขิล!!!!!!!!!! :serius2:
-
อิโปรตอน พลังทำลายล้างขั้นรุนแรง
จิกหมอน!!!$/&/&^/&^^*()_€¥%=**
-
เจอประโยคสุดท้ายของโปร เราก็น้ำลายฟูมปากเหมือนกันค่ะ :katai2-1:
-
มนุษย์แฟน(เก่า)แบบโปรนี่จะหาได้อีกที่ไหนคะ
พะฮรือออ
:hao5: :hao5:
มีแบบนี้เราจะตามจีบเอาให้ได้ให้โดนเลย
พลังทำลายล้างรุนแรงมากค่ะ
มาเอาใจพี่ไปได้เลย :heaven
อิจน้องซีมาก ณ จุดๆ นี้
หวังว่าตื่นมาเจอแบบนี้จะไม่ไข้กลับนะจ๊ะ
เอ๊ะ..หรือจะเขินจนตัวระเบิด
โปรอ่อยแรงขนาดนี้แล้ว หวังว่าจะมีข่าวดีเร็วๆ เนอะ
รอตอนหน้าแบบใจจดจ่อเลย
มาต่อเร็วๆ นะคะ
:call: :call:
-
:m3: :m3: :m3: ตายยยยย
ตัวบิดเป็นเลขแปดแล้วค่ะ
-
:give2: พี่โปรตอบตรงจุดกระแทดใจเจ้มาก
-
โอ้ยยย ตายๆ
โปรตอน ยังไงคะยังไงๆ
-
ซีเจอดาเมจไปขนาดนี้แกยังมีชีวิตอยู่ใช่ม้ายยยยยยยยยยย :hao7:
-
ซีคงถึงกับหายป่วย 55555555 :hao6:
-
ถึงโปรจะดิบเถื่อน แต่ก็ฟินนนนนนนนน :-[ :hao7:
-
น้องซี ละลายไปกับลมปากเฮียเลยทันทีทันใด :katai2-1:
-
โหยยยยยย โปรตอนคือดีอ่ะ เกาะดีๆจับแน่นอย่าให้หลุดมือได้อีกน่ะซี
-
อ่อยรัวๆอ่อยติดๆแบบนี้ คิดไรกับหน่องซีป่ะคะ น่อวววว
-
หื้มมมมม น้องโปร
พ่อคู้นนนนนน ดาแมจแรงจริงๆ
-
ทำให้นึกถึงตอนซีนางอ่อยแรงแต่โปร
ไม่สนใจนางแถมยังกวนตีนใส่อีกพอมา
ตอนนี้แล้วซีนางคงฟินตัวแตกแล้วม้างง
-
ตอนนี้ขอเข้ามากรี๊ดแฟนเก่าหน่องซีแปร๊บบบบบบบบบบบ
เราชอบเพลงเดียวกันเลยย
Starry Night แต่เก๊าชอบเวอร์ชั่น Don McLean มากกว่าง่ะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เขินแทนเลย
-
คือ คำสุดท้าย ดาเมจเเรงมาก
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกก เขินน
-
ดาเมจรุนแรงจริงๆ
-
เริ่มหวั่นไหวแล้วใช่มั๊ยน้องโปร??
:katai5:
-
ถ้าจะขนาดนี้นะโปรตอนเป็นแฟนกันเถอะ อย่าให้นุ้งซีเรียกว่าแฟนเก่าเลย
-
แม่ขาาาา หนูรักเค้า
หนูอยากได้เค้าเป็นผัวค่าาา
-
ชอบอ่าาาาาา โปรน่ารักมากกกก เป็นผู้ชายอินดี้ที่แบบ ยอมใจ ; /////// ;
บทจะโหดก็โหดจนปราบน้องซีอยู่ แบบนี้สิมันถึงไปกันได้!
แต่อย่าไปยอมเจ้าซีมันง่ายๆนะโปร เดี๋ยวได้มาง่ายๆมันก็เบื่อง่ายทิ้งง่ายอีก ไม่เอาแล้ว
คราวนี้ต้องรอให้น้องซีรักน้องซีหลงจนสุดๆไปเลยนะเออ~ แต่แอบสงสัยว่าทำไมเค้าเลิกกันจริงๆเลยเนี่ย :katai1:
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะคะ อ่านเรื่องนี้แล้วอมยิ้มตลอดเลยยย มาต่อไวๆน้า :L2:
-
ง๊ออออออออออ,,,
ดาเมจรุนแรงจิมๆ อยากจิเปนอิเล็กตรอนจิมๆ จิได้หมุนรอบโปรตอน ฮ่าๆๆๆๆ
-
ถ้าแฟนเก่ามันดีนาดนี้จะรออะไร ฮ่าๆๆๆ
รีบทำให้กลาบเป็นแนปัจจุบัน ณ บัดนาวววว
-
ถ้าโปรจะมาแนวนี้ กลับมาคบกันเลยเถอะ
-
คือน่ารักอ่ะ น่ารัก ไม่รู้จะพิมพ์อะไร มันน่ารัก ละมุนดีก๊าบบบบบ
-
ฟินไปดิ๊~! โปรจำได้หมดเลยอ่า..."เพราะมึงสำคัญ" นี่เอง เอิ๊กกก~!!!
-
พี่โปร พูดแบบนี้น้องซีหวั่นไหวน๊า
:-[ :o8:
-
รอฟิน
ครุคริ :really2:
-
รอสายอ่อยทั้งสองอยู่นะ :katai2-1:
-
โดนคำพูดของโปรแอทแทคเข้าอย่างจังเลย
อย่างว่าแหละถ่านไฟเก่ามันมักจุดติดง่าย
โปรน่ารักงี้หน่องซีอย่าทิ้งโปรอีกนะ
-
หูยยยยย ได้โปรตอนคืนคือแจ๊คพ็อตของพี่ซีเราเลยนะ เชียร์พี่ซีค่ะ5555 :-[
-
โอ๊ย ยอมมมมมมมมมมมมมมมมม
มนุษย์แฟนเก่าดีขนาดนี้ไม่น่าเป็นแฟนเก่าเลย กลับมาเป้นแฟนปัจจุบันเถอะค่ะ คุณพี่ขอร้อง 555555
-
รอค่าาา :katai2-1: :katai2-1:
-
อันน่ิอววววววว :hao7: :ruready
-
นานล้าววววววววว :ling1: :ling1:
-
โอ้ยยยยยยยยยยจย อยากได้พี่โปรรร
-
อ่านทันแล้ว ก็ว่าอยู่ว่านามปากกา "คุณเขียด" คุ้นๆ ที่แท้ก็คนแต่งเรื่องน้องบลูลดานี่เอง
-
หายไปนานนนน :sad11: :sad11: :o12:
-
Malimaru แนะนำมา ไม่ผิดหวังจริงๆ
ซีช่างกวนจิตกวนใจได้น่ารักน่าเตะจริงๆ
โปรก็ช่างอัพเลเวลดาเมจได้ทำลายล้างมาก
มนุษย์แฟนเก่านี่อ่อยแรงกว่าซีหลายเท่า
-
คิดถึงโปรกะหน่องซี :hao5: :hao5:
รีบมาต่อไวๆ นะคุณเขียด
:call: :call:
-
ความตอแหลของโปรต้องได้จากแม่มันแน่.
เรื่องนี้เวลาอธิบายลักษณะตัวละครแล้วรู้สึกว่าโปรตอนน่าเป็นเมะเลย
อิน้องซีควรลุกมาทำตัวสวยได้แล้ว
-
Chapter 9
"เพราะมึงสำคัญ"
คิดว่าพี่เขาพูดมาแบบนี้ แล้วสัญญาณชีพของหน่องซีจะเป็นยังไง? กูนี่นอนนี่หัวใจเต้นจนจะวายเลยจ้า ไม่แน่ใจว่าหูแว่วหรือว่ามันเอาจริง แต่พอเห็นไอ้คนตัวขาวเกินมนุษย์มนามันยิ้มขำใส่ไปดอกหนึ่ง ผมก็สำเหนียกได้ว่า... พี่เขาแม่งคนจริง
...กูนี่นอนตายอย่างสงบเลยจ้า...
หลังจากที่ฉี่ทิ้งไว้เป็นอนุสรณ์แก่ห้องน้ำบ้านผมแล้ว ไอ้โปรก็พาสารร่างที่ห่อหุ้มด้วยเครื่องแต่งกายสีสันบาดทรวงกลับไปยังบ้านอันเป็นวิมานสถานของมัน ฝนที่ตกปอยๆยังคงทำให้ผมหนาวสั่นอยู่ไม่น้อย ค่อยๆเยื้องย่างไปล้างหน้าแปรงฟัน มองหน้าซีดเซียวในกระจกอีกสองสามทีก็หยิบหน้ากากอนามัยมาคาดก่อนจะลงมาชั้นล่าง
เพื่อนผมยังคงนอนตายกันเกลื่อนพื้น คว้ากุญแจรถที่วางไว้หน้าทีวี ก่อนจะเดินออกมาจากบ้าน กดรีโมทย์เพื่อปลดล็อกแล้วก็เข้าไปนั่งประจำที่คนขับ ผมเผลอไอออกมาสามสี่ครั้งเพราะอุณหภูมิภายนอกที่ต่ำกว่าในตัวบ้าน
ขับรถออกมาจอดที่หน้าตลาดใกล้ๆหมู่บ้านเสร็จเรียบร้อย ก็เอื้อมหยิบร่มสีน้ำเงินที่เบาะด้านหลังมากางเพื่อเดินเข้าไปในตลาด ผมเลือกซื้อของกินไปฝากเพื่อนเสร็จกำลังจะตัดสินใจกลับ แต่ก็เผลอนึกถึงใครอีกคนที่อุส่าต์มาช่วยทำงานเมื่อคืน
ผมเดินย้อนกลับในตลาดอีกครั้ง มนุษย์แฟนเก่านั้นเป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างกินยากถึงยากมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็กินของหวานได้หลายอย่างอยู่ ผมยืนพินิจหน้าร้านของหวานอยู่นาน จนตอนนี้ป้าแกก็เริ่มมองจิกๆมาบ้างแล้ว
ผมเลือกหยิบขนมใส่ไส้ที่เพิ่งขึ้นจากซึ้งมาสองมัด ขนมกล้วยกับขนมฟักทองอีกอย่างละสิบอัน ตอนแรกกะจะเอาสาคูข้าวโพดอ่อนไปด้วยเพราะว่าผมชอบ แต่พอนึกดูดีๆก็จำขึ้นมาได้ว่ามนุษย์แฟนเก่ามันเกลียดเต้าส่วน เพราะเหนียวเหมือนขี้มูก ดังนั้นอิสาคูที่เหนียวไม่ต่างกัน มันก็คงเกลียดไม่ต่างกัน
ผมสั่งข้าวเหนียวหน้าปลา หน้ากุ้ง และหน้าสังขยาไปอีกอย่างละสี่ห่อก็จ่ายเงินป้า ซื้อน้ำขิงให้ตัวเองห้าถุงเสร็จ ผมก็เดินกลับมาที่รถด้วยสภาพของกินพะรุงพะรัง เห็นหอบเยอะแยะแบบนี้ ไม่ใช่ว่าผมจะเอาไปอ่อยผู้ชายอย่างเดียว นี่กะซื้อไปฝากพ่อแม่มันด้วยไง บอกไว้เลยนะครับ จะจีบใคร เข้าทางผู้ใหญ่มันก็สำคัญ กูนี่มองการไกลจริงๆ
"แค่กๆ"คิดเพลินแม่งเจ็บคอ
ขับรถกลับมาที่หมู่บ้านด้วยความเหนื่อยอ่อนเพราะพิษไข้ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เอาของไปให้มนุษย์แฟนเก่าแล้วรีบกลับไปนอนจิบน้ำขิงให้สบายอารมณ์ ผมก็เห็นเด็กหนุ่มตัวผอมสูงสองตน โดยที่คนแรกตัดสกินเฮด ส่วนอีกคนไว้ผมสีน้ำตาลอ่อน กำลังยืนสั่นหงกๆหลบฝนอยู่หน้าป้ายรถเมล์
จริงๆก็ขับเลยไปแล้วนั่นแหละ แต่ด้วยความคุ้นหน้าคุ้นตา ผมเลยถอยรถกลับไปโดยไม่หวั่นจะโดนอิรถที่ขับตามมาข้างหลังด่าพ่อล้อแม่ท่ามกลางสายฝน ปลดหน้ากากอนามัยลงมาที่คางก่อนจะลดกระจกลงแล้วตะโกนถามแข่งกับเสียงฝนเปาะแปะ
"โบนัสกับโบชัวร์ใช่ไหม!"เด็กหนุ่มหรี่ตามองมายังผมที่ตอนนี้ดึงหน้ากากอนามัยมาปิดแม่งไปซะครึ่งหน้า จนเห็นเพียงแค่ตาบวมๆกับผมเพ้าที่ยุ่งเหยิงเท่านั้น
"พี่ซี!!"ยิ้มร่าอย่างดีใจ ก่อนจะโบกไม้โบกมือให้ราวกับประหนึ่งว่ากูเป็นหมีแพนด้าในสวนสัตว์เชียงใหม่
"ไปบ้านโปรใช่ไหมครับ แค่ก"ผมถามออกไปทั้งที่เสียงอู้อี้ โดยสองหนุ่มก็ได้แต่พยักหน้าตอบ "ขึ้นรถสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"ทันทีที่ผมพูดจบ สองคนนั้นก็รีบขึ้นรถมาอย่างร่าเริง
"พี่กลับมาคบกันแล้วใช่ปะ"ปิดประตูปั๊บก็ถามซะกูแทบสำลักน้ำลายตายทันที
"เปล่าๆ"ผมโบกมือ "แค่กๆ"รีบพูดเกินจนเผลอสำลักน้ำลายอีกกู
"อ้าว แล้วไมกู๋บอกว่าเฮียไปอยู่บ้านพี่ทั้งคืนอ่ะ"เจ้าหนูหัวสกินเฮดถาม
"พี่แค่ไม่สบายครับ"ไม่ได้แหลเลย ดูหน้ากูเซ่ ซีดเหมือนศพขนาดนี้!
"พี่ซียังไม่หายโกรธเฮียหรอ"ไม่รู้ตัวไหนพูด เพราะผมมึนๆ เลยแยกเสียงไม่ค่อยออก "เฮียรักพี่มากนะ"
"แค่กๆๆ"กูนี่สำลักเลย อิคำพูดเมื่อเช้านี่ลอยมาเลย
...เพราะมึงสำคัญ...
แต่เดี๋ยวนะ คนอย่างไอ้โปรเนี่ยนะจะมาพูดอะไรเลี่ยนๆแบบนั้นใส่กระผมตั้งแต่หัววัน ต่อให้เมาขี้ตาก็เถอะ ไม่มีทางแน่นอน ขนาดเมื่อก่อนจะหลอกตะล่อมผม มันยังไม่อารัมภบทอะไรเลย บอกแค่ 'เงี่ยน' จบก็ลากกูไปไหนต่อไหนแล้ว หรือที่จริงมันจะบอกว่า'เพราะมึงสังคัง' นี่มันต้องการจะสื่อว่ากูลุกลามรุงรังคันๆเหมือนสังคังอะไรแบบนี้หรอวะ โอ้ยย เชี่ย กูปวดหัว!
"พี่ซีเลิกกับเฮียเพราะอะไรหรอ"มึงก็ถามกันได้ไม่ดูสีหน้ากูเลยนะ
"เฮียพวกเราไม่ได้บอกหรือไง แค่ก"ไม่อยากตอบคำถามด้วยคำถามหรอกนะ แต่จะให้ตอบว่า 'อ๋อ พี่ทิ้งมันไปมีเมียอ่ะ แหะๆๆๆ' ก็ไม่ใช่เรื่องมั้ง
"บอกนะ แต่บอกแบบไม่ตรงประเด็นเนอะนัส บอกแบบไร้สาระอ่ะ"เด็กหนุ่มผมสกินเฮดหันไปพยักพเยิดกับพี่ชายตัวเอง
"อือ"คนพี่ก็ครางตอบแบบขอไปที "พี่ซีพักผ่อนเยอะๆนะครับได้หายไวๆ"หันมายิ้มผ่านกระจกมองหลัง
...นี่มึงไม่ได้ฟังที่กูคุยกันเลยใช่ไหม...
...คนละเรื่องกันเลยไอ้สัด!...
ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะตีไฟเลี้ยวจอดเลียบทางเท้าหน้าบ้านมนุษย์แฟนเก่า โบชัวร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรอีกครั้ง ก่อนจะทำเสียงจิ๊จ๊ะแบบไม่ค่อยสบอารมณ์
"ไม่รับเลยอ่ะ"บ่นจบ ก็โทรอีกครั้ง
"ไปกดกริ่งแล้วรอก็ได้มั้ง"คนพี่เสนอ
"มันเปียก"ไอ้เด็กหัวเกรียนเบะปาก
"เอาร่มพี่ใช้ก่อนไหมล่ะ แค่กๆ กดออดแล้ว แค่ก ค่อย กลับมารอบนรถ"ผมเสนอทางเลือก
"ขอยืมแค่ร่มแล้วกันครับ โบนัชัวร์มันดัดจริตไปงั้นแหละ"ไอ้เด็กที่หลายปีก่อนยังแอบเขม่นผมอยู่เลย วันนี้กลับพูดด้วยรอบยิ้มและความสุภาพแบบเต็มเปี่ยม
"เอางั้นหรอ"ใจจริงผมก็อยากรีบกลับบ้านนั่นแหละ เพราะตอนนี้ก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
"ครับ"
"งั้นพี่ฝากนี่เข้าไปทีนะ"ผมหยิบถุงขนมที่แยกเอาไว้แล้วส่งให้เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่เบาะด้านหลัง "ขอบคุณมาก"
"ขอบคุณที่มาส่งนะครับ"คนพี่
"ขอบคุณนะพี่"คนน้อง
ผมพยักหน้า โบกมือลา ก่อนจะขับรถตรงไปอีกนิดเพื่อกลับรถ กลับถึงบ้าน พวกเพื่อนผมยังคงไม่ตื่น ผมเลยถือวิสาสะเปิดดูงานจากเครื่องจีจี้โดยพาลการ ดูจากที่พี่เพ็ญตอบมาในไลน์ก็เหมือนกลุ่มผมจะผ่านบทที่สี่แล้วนะ เหลือเพียงบทที่ห้าที่นิยามได้เพียงแค่ว่าสุดตีน กับภาคผนวกที่เรียกว่าสุดตีนยิ่งกว่า... ภาวนาอย่าให้อิสี่บทแรกแก้อีกเลยเถอะ
สมแล้มที่ประเทศไทยได้ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองแห่งแสงสี เผลองีบไปบนโซฟาแค่สิบนาที ตื่นมาอีกทีแสงยูวีนี่ส่องหน้ากูแทบไหม้เลยจ้า ผมเดินไปปิดประตูห้อง ปิดม่าน ก่อนจะเปิดเครื่องปรับอากาศเพื่อให้เพื่อนหลับสบายขึ้น
เดินเข้าไปในครัว เอาโจ๊กออกมาเทใส่จานแล้วนั่งกินจนหมดสิ้น ก็เอาน้ำขิงที่ไม่รู้ว่ากูจะซื้อมาทำห่าอะไรเยอะแยะออกมาเทใส่แก้วเพื่อนั่งจิบเวลาคันคอ นั่งพิมพ์บทที่ห้าในเครื่องจีจี้ไปได้ราวสามบรรทัด แจนก็ขยับตัวลุกขึ้นมาพร้อมใบหน้าบวมๆเป็นคนแรก
"ตื่นเช้าจังวะ"พูดทั้งที่ยังไม่ลืมตาตื่น
"จะเที่ยงแล้วก็ได้มั้ง"ประชดมันรับอรุณ
"..."นั่งนิ่งแบบไร้สติ
"มึงไปอาบน้ำไป กูซื้อกับข้าวมาให้อยู่ในครัว"ผมพูดจบ มันก็พยักหน้าสองทีก่อนจะไถตัวลงไปนอนต่อ แล้วกลิ้งๆไปอีกสามตลบ ต่อด้วยลุกขึ้นนั่งงงๆอีกครั้งแล้วตบท้ายด้วยการลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องน้ำสักที
แจนกินข้าวเสร็จ ก็มานั่งทำภาคผนวกต่อ ราวครึ่งชั่วโมงอีกสองตัวก็ตื่นตามขึ้นมา นั่งพิมพ์นั่งหาข้อมูลทางทฤษฏีมาอภิปรายไปราวห้าชั่วโมง บทที่ห้าที่ผมกับจีจี้ช่วยกันทำก็เสร็จสิ้นสักที งานเสร็จแล้วผมก็ขึ้นไปนอนพักข้างบนด้วยความเหนื่อยล้าเต็มทน
ตื่นมาอีกทีตอนสองทุ่มเพราะเสียงวี้ดว้้ายกระตู้วู้ของชะนีสามตัวข้างล่าง ผมเดินลงมาด้วยอารมณ์ที่ไม่ได้ดีเหมือนหน้าตา แต่พอจีจี้กรีดร้องอีกรอบพลางวิ่งเข้ามาเขย่าแขนผมเร้าๆพร้อมกับบอกสาเหตุที่มันดีใจยิ่งกว่าวอลเล่บอลไทยได้แชมป์โลก ผมก็ถึงกับลืมป่วย กระโดดกระหย็องกระแหย็งไปกับพวกมัน... บทที่ห้าไม่ต้องแก้เลยโว้ย
หลังจากส่งบทสุดท้ายตามไป พวกผมก็นั่งเมาท์กันสักพัก ก่อนจะแยกย้ายกันเข้านอนด้วยความเหนื่อยอ่อน ผมทิ้งตัวลงบนเตียง แต่ยังไม่ทันที่จะได้หลับไปอีกรอบ เสียงแจ้งเตือนจากแอบพลิเคชั่นสีเขียวก็ทำให้ผมผงกหัวขึ้นจากจากหมอนอีกรอบอย่างอัติโนมัติ
...ไม่พ่อ ไม่แม่ ก็อดีตแฟนกูนี่แหละ...
หยิบโทรศัพท์ที่นอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นห้องขึ้นมาส่อง ก่อนจะแย้มยิ้มจนหน้าบานเป็นเตาอั่งโล่เบอร์สอง ทักเค้าก่อนด้วยอ่า โปรทักเก๊าก่อนด้วยอ่า อิอิ โฮะๆๆๆๆ ฮ่าๆๆๆ... ไปหมดแล้วสมงสมองกู
Proton : ขอบใจ
Proton : ของฟรีนี่อร่อยจัง
พร้อมส่งรูปถุงขนมที่ผมฝากโบนัสโบชัวร์ไปเมื่อเช้า
Proton : นอนยังอีตูดใหญ่
โอโหไอ้สัด ความฟินที่กูสั่งสมมาตั้งแต่ต้นนั้นหมดไปอย่างรวดเร็ว
'ตูดเราไปใหญ่บนกกหูด้านซ้ายของหนังหน้าโปรหรอ?'
'เป็นแฟนเราดิ เดี๋ยวซื้อให้กินทุกวัน'ถึงจะหงุดหงิดใจหน่อยๆ แต่เมื่อมีโอกาสหยอด มันก็ต้องหยอดเว้ย!
Proton : จะด่าหรือจะหยอด มึงช่วยเลือกสักอย่างเถอะ
'จะอ่อยหรือจะกวน'
'เลือกสักอย่างเหมือนกัน'กูนี่สวนอย่างไว
Proton : ปากดีได้แบบนี้ หายแล้วดิ
'จริงๆก็ยังไม่หายหรอก'
'เหลือหัวใจเนี่ยเจ็บหนัก โปรรักษาที 555'ถุย! ขนาดเล่นเองกูยังขยะแขยงเองเลย
Proton : หวัดคงแดกสมงสมองมึงไม่เหลือแล้วสินะ
'555 เรากินยาไปตะกี้ ถ้าเงียบๆคือเราหลับนะ'คือสติกับสมองนี่โบกมือบ๊ายบายรอกูเลย
'แล้วทักมามีไรเปล่า'
Proton : ตอนแรกกูจะชวนมึงไปว่ายน้ำพรุ่งนี้
Proton : แต่จากที่สัมผัสได้ กูว่าสมองมึงไม่ไหว
'ก็คงไม่ไหวอ่ะแหละ ยังไออยู่เลย'ถึงจะแรด มันก็ต้องมีขอบเขตเว้ย ไอ้แรดโง่ๆแบบไม่ห่วงผลกระทบอื่นๆน่ะ ไม่ใช่ผมว่ะ
Proton : งั้นมึงนอนไป กูจะไปปั่นงานต่อแล้ว
'ฝันดี'
'สู้นะโปร'ชีวิตกูดูสับสนๆนะ
Proton : เออ
.
.
.
วันอาทิตย์เป็นวันที่ผมได้นอนอย่างเต็มอิ่ม ก่อนที่จะลุกขึ้นมาเขียนบทนำกับอภิปรายผลตอนเย็นๆ แม่กลับมาบ้านตอนราวๆหนึ่งทุ่ม ทันทีที่ไปเปิดประตูรั้วผมก็ถึงกับตกใจจนแทบหายหวัด ไม่ใช่ว่าตกใจที่คุณแม่สุดสวยของพี่นั้นมีตาลุงมาส่งยันหน้าบ้านอะไรหรอกนะ แต่ตกใจที่ตาลุงคนนั้นเป็นตาลุงคนเดียวกับตาลุงหัวล้านที่เคยขับรถพาคุณแม่ผมไปเซ็นใบหย่ากันที่อำเภอมาแล้วนั่นตางหากล่ะ
ถึงผมจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องที่พ่อแม่ผมหย่ากัน แต่ตอนนี้ผมก็ไม่ปฏิเสธนะว่าตอนมีความสุข เป็นครั้งแรกในรอบเกือบสี่ปีเลยมั้งที่เราได้นั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน พ่อแม่ยังคงไม่คุยกันเหมือนเดิม แต่ผมก็สัมผัสได้นะ ว่าบรรยากาศมันไม่ได้น่าอึดอัดเท่าเมื่อก่อน
พ่อแม่ถามไถ่ชีวิตผมไปจนเวลาล่วงเลยสามทุ่มกว่า พ่อก็กลับไป ส่วนผมก็ยังขอนอนที่บ้านแม่อีกคืน เพราะพรุ่งนี้ผมต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า แถมสังขารแม่งก็ง่อยเปลี้ยเหลือเกิน ไอ้ครั้นจะให้ประครองสติขับรถออกจากบ้านตั้งแต่หกโมงน่ะ... กูคงได้เบิกฤกษ์ตั้งแต่รั้วบ้าน
เนื่องด้วยช่วงนี้ใกล้ช่วงสอบมิดเทอมแล้วจึงทำให้ทั้งผมและมนุษย์แฟนเก่ารู้สึกวุ่นวายและไม่มีเวลาเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัว อาทิตย์หน้ามนุษย์แฟนเก่าจะเริ่มสอบแล้ว ดังนั้นมันจึงเก็บตัวเงียบจนราวกับคนชื่อโปรตอนได้ตายห่าไปจากโลกใบนี้แล้ว
ถึงผมจะเริ่มสอบหลังมันสัปดาห์หนึ่ง แต่ก็อย่าได้คิดว่าผมนั้นจะรู้สึกดีห่าเหวอะไร ในเมื่ออาทิตย์หน้าน่ะ กูยังมีพรีเซ้นงานกับส่งรีพอร์ตอยู่เลย หนังสือก็ยังไม่ได้อ่าน ไหนจะงาน ไหนจะสอบ... กูจะไม่ไหวแล้วนะโว้ย!!
หลังจากเคลียร์งานเสร็จสิ้นในวันพุธ วันที่เหลือผมก็ได้รับความเมตตาให้หยุดอ่านหนังสือเสียที คืนวันพุธก่อนที่ผมจะพลีชีพให้การอ่านหนังสือสอบผมก็ส่งข้อความไปสั่งเสียมนุษย์แฟนเก่า ว่าผมไปอ่านหนังสือสอบ ไม่ได้ตายห่าไปแต่อย่างใด แล้วก็จบด้วยตั้งปิดการแจ้งเตือนไลน์ก่อนจะเอาโทรศัพท์ไปฝากป้าศรีเอาไว้เพื่อกันผมตบะแตก
การอ่านหนังสืออยู่บ้านเป็นเวลาสี่วันติด ทำให้ผมได้รู้ว่า 'กูเริ่มจะถึกเกินคน' และ 'ผมคิดถึงมนุษย์แฟนเก่ามากกว่าที่คิด' ความสัมพันธ์ดูเหมือนไม่มีอะไรเท่าไหร่ แต่เอาเข้าจริง ก่อนเข้าช่วงสอบ ผมกับไอ้โปรก็คุยกันทุกวันปะวะ วันแรกๆก็ไหวอยู่นะ แต่นี่ไม่คุยกันจะสิบวันแล้วนะ... คือถ้าติดยากูก็คงลงแดงจนคลุ้มคลั่งปีนเสาไฟแล้วอ่ะ
แต่ถึงจะอยากคลุ้มคลั่งแค่ไหน แต่หน้าที่หลักมันก็ยังคือเรียน ทั้งที่เมื่อก่อนผมก็ไม่ได้ใส่ใจการเรียนอะไรมากมาย แถมเที่ยวแทบทุกคืนอีกตางหาก แต่...ตั้งแต่กลับมาเต๊าะแฟนเก่า มันก็ทำให้ผมอยากมีอะไรดีๆให้มันประทับใจในตัวผมบ้างอ่ะ ถึงจะดูหว่านพืชเพื่อหวังผลไปบ้าง แต่ผลพลอยได้ที่ได้มาก่อนนี่มันก็คุ้มค่านะ
... กูกลายเป็นเด็กเรียนไปแล้วไอ้สาด!...
ถึงวิชาสอบมนุษย์แฟนเก่าจะน้อยกว่าผมเกือบครึ่ง แถมยังเริ่มสอบก่อน แต่ผมเสือกสอบเสร็จก่อนมันสองวันเสียอย่างนั้น ไม่ใช่ว่ามันสอบช้าอ่ะไรนะ ก็ปกติของมนุษย์วัยมหาลัยทั่วไปนั่นแหละ สอบวันเว้นวัน สอบวันเว้นสามวันอะไรแบบนี้ แต่ที่แปลกนี่กูไง สอบแม่งไม่มีพัก แถมบางวันแม่งมีสองตัว แต่นั่นผมยังไม่อะไรเท่าไหร่ เสาร์อาทิตย์นี่ก็ไม่คิดจะให้กูพักเลยใช่ไหม!!!
สอบวันสุดท้ายมักเป็นวันที่นักศึกษาทั่วไปมักนัดเลี้ยงฉลองกัน แต่นั่นไม่ใช่คณะผม ในเมื่อสอบวันสุดท้ายแม่งเสือกมีสองตัว แถมอีตัวสุดท้ายดันเป็นตัวนรกแตกที่ยากที่สุดในเทอมนี้อีกด้วย ดังนั้นแทนที่จะไปนั่งถ่างตาทรมานสังขารอยู่ในร้านเหล้า เด็กส่วนใหญ่ในคณะผมจึงเลือกกลับไปนอนชาร์จพลังชีวิตหรือปาดน้ำตาทำใจกันดีกว่า
'สอบเสร็จแล้ว'ออกมาจากห้องสอบปุ๊บผมก็ทักไปปั๊บ
Proton : กูยังเหลืออีกตัว
ตอบมาอย่างไวราวกับดักกูอยู่
'สอบเสร็จกี่โมงอ่ะ เราได้ทักไปถูก'ถึงอยากจะคุย แต่ก็ไม่อยากกวนมันตอนอ่านหนังสือ
Proton : เรื่องของกู
'กวนตีน'
'เราขับรถก่อน'คือข้อสอบก็ทำไม่ค่อยได้ เหนื่อยก็เหนื่อย ง่วงก็ง่วง ยังมาเจอคนกวนตีนอีก... หงุดหงิดโว้ย
Proton : มึงอยู่ไหน
'มอ กำลังกลับอ่ะ'ตอบเสร็จก็หันไปโบกมือลาจีจี้ที่เดินหน้าเบลอตามผมออกมาจากห้องสอบติดๆ
Proton : ฝากซื้อเขียวมะนาวโซดาร้านพี่เดชหน่อย
'ไม่ได้ผ่าน จะกลับบ้าน'คือกูยอมรับว่าเข้าโหมดงี่เง่า เรื่องของมึงไม่ใช่หรอ ก็ซื้อแดกเองสิไอ้สัด!
'จะขับรถแล้ว ไม่ตอบนะ'
Proton : งอนกูไง
คือผมอ่านนะ แต่ไม่ตอบ กูเฮิร์ทข้อสอบ กูเจ็บช้ำ กูไม่ได้นอน กูงอน!!
'ก็ดูตอบดิ'
'เห็นงี้เสียใจนะเว้ย'
'ตกลงเราคิดถึงโปรอยู่ฝ่ายเดียวใช่ปะวะ'ไม่ได้คุยกันเกือบครึ่งเดือนนี่ไม่มีความหมายเลยใช่ไหมห๊ะ
Proton : ซื้อโตเกียวไส้ครีมมาด้วย20
'ไม่ซื้อ'
Proton : เดี๋ยวนี้เล่นตัวนะมึง
Proton : นี่ใช่คนเดียวกับไอ้คนเอานมถูแขนกูเปล่าวะ
Proton : กูหรรม
'ขำก็พอมั้ง'
'เราไม่ไปนะ เราง่วง'เรื่องง่วงนี่เรื่องจริงนะ ไม่ได้จะเล่นตัวอะไร คือไม่ได้นอนมาสองคืนติดแล้วไง ตากูงี้ปรือเลยจ๊ะ
Proton : นี่ไงมานอนบ้านกู
Proton : อย่าลืมเขียวมะนาวโซดา กับโตเกียวไส้ครีม 20 บาท
'ทำไมต้องนอนบ้านโปร บ้านเราก็มี'บ้านแม่กูถึงก่อนบ้านมึงด้วยซ้ำ
Proton : ก็ถ้านอนบ้านกู
Proton : มึงจะรู้ว่ามึงไม่ได้คิดถึงกูอยู่ฝ่ายเดียว
คิดว่ามันอ่อยแค่นี้มันจะมีผลอะไรต่อจิตใจอันแข็งแกร่งของพี่หรอน้อง
'ไม่เปรี้ยวมาก แต่หวานๆใช่ไหม'พิมพ์ไปก็ยิ้มไป กูนี่ก็ชักจะใจง่ายเกินไปแล้ว เขาทำดีด้วยนิดหน่อยก็ระริกระรี้ไปกับเขา... แรดจริง
Proton : เออ แล้วก็โกโก้ 2 ลาเต้ 1 ชามะนาว 2 ชาดำเย็น 2 คาราเมลนมสด 3 ยำมาม่าไข่ดาวไม่เผ็ดใส่แครอทเยอะๆไม่เอาผักอื่น คอหมูย่าง ต้มแซ่บหมูไม่เอาเครื่องใน หมูมะนาว ลาบหมูไม่ใส่ต้นหอม ตำข้าวโพดไข่เค็มไม่เผ็ดมากหวานๆเปรี้ยวๆ ซุปหน่อไม้ไม่ใส่ปลาร้า ซุปเปอร์ตีนไก่ ข้าวเหนียว2 หนมจีน2 ไก่ทอดหาดใหญ่ เอาหน่องละ25มา2หน่อง เอาหมูทอดเจียงฮายมา3ขีดด้วย
แหม... กูนี่เป็นแฟนเก่ามึงหรือขี้ข้า
'หลังๆไม่ใช่ร้านพี่เดชแล้วมั้ง'
Proton : ใกล้ๆกัน
ใกล้พ่อง!! ร้านพี่เดชกับอีหมูทอดมึงนี่คนล่ะฟากถนนแปดเลนเลยไอ้สัด ไม่เอาได้ไหมอีหมูทอดเนี่ย กลับรถไกลชิบหาย แถมจะเดินกูก็เหนื่อย กูเหนื่อยกูร้อน กูง่วงโว้ยยย
'กินอะไรง่ายๆได้ไหมอ่ะ'
'เราร้อน'กูง่วง กูเข้าวัยต่อต้าน
Proton : นี่กูทดสอบความอดทนมึงอยู่ไง
'งั้นรอแปปน๊า'กูก็ใจง่ายของจังเลยล่ะ... เอดร็อกกกก
ขับรถวนไปวนมาซื้อของให้มนุษย์แฟนเก่าจนครบครันด้วยความบากบั่นเสร็จ ผมก็ขับรถพุ่งตรงมาบ้านเป้าหมายด้วยจิตใจที่เบิกบาน แต่ในขณะที่ลดกระกระจกสวัสดีลุงยามอย่างมีมารยาทอย่างเช่นทุกที ผมก็ถึงกับผงะเมื่อเจอเด็กน้อยวัยมัธยมหัวสกินเฮดกำลังนั่งตากพัดลมสบายอารมณ์อยู่ในป้อมกับลุงแกด้วย
"พี่ซี หวัดดีครับ"โบกมือไหวๆทักทายกูด้วยนั่น
"อ้าว โบชัวร์ รอโปรออกมารับหรอ"ผมทักไปแบบงงๆ
"เปล่าๆ เฮียบอกให้มารอเข้าไปพร้อมพี่ซี"ฟังแล้วก็ได้แต่ยิ้มแห้งกลับไป นี่นอกจากกูจะเป็นแม่บ้านไปจ่ายกับข้าวให้มึง กูยังต้องเป็นคนขับรถรับส่งคนให้มึงอีกเร๊อะ!!
"อ๋อ งั้นขึ้นมาเลย"เด็กหัวเตียนบลาลุงยามจบ ก็เดินออกมาจากป้อมก่อนจะก้าวขึ้นมานั่งลอยหน้าลอยตาเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้ผม
กล่าวลาลุงยามอีกครั้ง ผมก็ขับรถมุ่งเข้าสู่หมู่บ้าน เมื่อใกล้ถึงหน้าบ้าน ตุ๊กตาหน้ารถที่ตัดหัวเกรียนก็โทรศัพท์เข้าไปสั่งให้เฮียมันเปิดประตูรั้ว เมื่อประตูเลื่อนออก ผมก็ค่อยๆขับรถเข้าไปจอดหน้าบ้านอย่างวิสาสะ ก่อนจะหอบหิ้วสัมภาระไปประเคนให้มนุษย์แฟนเก่า
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะหอบของไปไกลกว่าประตูบ้าน ไอ้โปรที่เปลือยท่อนบนส่วนท่อนล่างก็มีแค่บ็อกเซอร์ลายโดนัลดั๊กสีเหลืองอ่อนเนื้อนุ่มที่ดูจะเล็กไปหน่อยไปหน่อยเมื่อเทียบกับขนาดตัวคนใส่ ก็ดูดิ รัดรูปจนเห็นไปถึงอับสปอร์มันแล้วมั้ง
"จะดูไข่กูอีกนานไหม"ทักเบิกฤกษ์
"อ้าว ก็นึกว่าใส่มาให้เราดู รัดซะปลิ้นเชียว"ผมยิ้มล้อๆ แต่อย่าคิดว่ามันจะอายหรืออะไร แม่งเด้งเป้าใส่กูอีกนั่น
"กูมีเยอะ กูจะโชว์ก็ไม่แปลก แต่บางคนนี่มีแม่งอยู่นิดนึง ยังจะหน้าด้านโชว์อีก"ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าด่าใคร ด่ากูนี่ไง กูชอบใส่กางเกงรัดๆแล้วมันหนักหัวพ่อมึงหรือไง
"ไมล่ะ ก็ขาเราสวย"ผมกับไอ้โปรยังคงเถียงกันอยู่ในขณะที่โบชัวร์ถือของกินบางส่วนเดินลิ่วๆเข้าบ้านไปอย่างไม่สนใจ
"หรอ..."ลากเสียงอย่างกวนส้นตีน "อีตูดใหญ่"
"ขี้เกียจพูดว่ะ เราง่วง"ผมยื่นถุงในมือไปให้คนตรงหน้า "จ่ายมาด้วย"
"เอาไปห้าร้อย ที่เหลือป๋าทิป"ยัดเงินใส่กระเป๋ากาางเกงผมเสร็จ พี่แกก็คว้าถุงจากมือผมไปอย่างว่องไวก่อนจะเดินแกว่งไข่เข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว
เดี๋ยวก่อนนะ ของทั้งหมดมันห้าร้อยหกสิบบาท ให้มาห้าร้อย ห้าร้อยลบห้าร้อยหกสิบ เท่ากับติดลบหกสิบ... ทิปพ่อมึงสิ ขาดอีกหกสิบด้วย เอดร็อกกก
รีบเดินจ่ำตามไอ้บ็อกเซอร์เหลืองเข้าไปในตัวบ้าน ในห้องนั่งเล่นผมเห็นสิ่งมีชีวิตร่วมสิบชีวิต กำลังนั่งอืดได้ที่
"อ้าว เภ....สัช! เพื่อนกูนี่หว่า"ไอ้ทีมไอ้หนวดที่อยู่ในวงเหล้าคราวก่อนเอ่ยทักผมคนแรก
"ไม่ต้องเน้นสัชก็ได้ครับ แต่ถ้าลำบากเกินไปจะเรียกผมว่าซีก็ได้ แบบว่าพอดีกูชื่อซีอ่ะครับ"แนะนำตัวแบบสุภาพเสร็จผมก็โบกมือทักทายอย่างเป็นมิตร
"เชี่ยโปรจัดการเมียมึงทีดิ ปากดีใหญ่ละ"หันไปฟ้องไอ้โปรอีกนั่น
"เมียเก่าไอ้สัด... ส่วนมึงก็ไปนอนไป กูรำคาญ"ทิ้งตัวลงบนพื้น ก่อนจะหยิบแก้วเขียวมะนาวโซดามาจิบ
"ไปแน่ แต่เมื่อกี้เงินขาดไปหกสิบ"แบมือใส่หน้ามัน "จ่ายมาก่อน"
"โอโห อีซิ้มขี้งกนี่มันใครเนี่ย"ไอ้ธันที่ถือจานชามมาจากครัวเอ่ยทักผมอย่างเป็นภัยต่อรูหูผม
"ชวัลกร เศรษฐวรวงศ์ ชื่อเล่นซี อายุยี่สิบปี แล้วกูก็ไม่ได้เป็นญาติข้างแม่มึงด้วย ดังนั้นผมไม่ใช่ซิ้มครับ"อธิบายอย่างยืดยาวเสร็จก็หันมาทวงเงินไอ้โปรอีก
"วันนี้มันพูดมากเนอะ"ไอ้แว่นที่ผมจำชื่อไม่ได้แล้วทักขึ้น ก่อนจะหันไปสวนใจหนังสือต่อ
"นอนไม่พอสมองแม่งขาดๆเกินแบบนี้แหละ"ไอ้โปรอธิบายพร้อมเทต้มแซ่บลงชาม "กระเป๋าสตางค์กูอยู่บนห้อง หยิบเอา"
"เค"
ผมเดินขึ้นมาบนห้องไอ้โปรก็จัดแจงถอดรูปตัวเองจนเหลือแค่เสื้อนักศึกษากับกางเกงในสีดำ เดินดุ่มๆไปหยิบกระเป๋าสตางค์หนังสุดหรูที่วางล่อโจรอยู่ข้างโคมไฟ ล้วงแบงค์ยี่สิบออกมาสามใบเสร็จก็กวาสายตามองไปทั่วห้อง นั่นร่มผมนี่หว่า ลืมไปแล้วนะเนี่ย สำรวจเสร็จผมก็ทิ้งตัวลงนอนทั้งที่มือยังกำเงินไว้แน่น
ตอนนี้สี่โมงเย็นนิดๆ สักหกโมงค่อยกลับแล้วกัน คิดได้ดังนั้นก็คว้าโทรศัพท์มาตั้งปลุก ก่อนดึงผ้าห่มมาคลุมตัว แล้วปิดเปลือกตาลงอย่างเหนื่อยล้า
.
.
.
-
"พี่ซี"แรงเขย่าทำให้คนที่หลับลึกค่อยๆปรือตาขึ้นอย่างหงุดหงุด "พี่ซี กู๋ให้มาตามไปทานข้าวครับ"ผมพยายามเพ่งสายตาฝ่าความมืดที่ปกคลุม
"อือ... โบนัสหรอ"พอดีตะกี้เห็นผมไสวๆในความมืด
"ครับ พี่ซีปลุกเฮียด้วยนะครับ"ผมพยักหน้าอย่างงงๆ ก่อนจะพยายามพลิกตัวลุกขึ้น แต่...
เอ๊ะ! ทำไมมันพลิกไม่ได้ แถมขยับยังไม่ได้ จะว่าผีอำก็คงไม่ใช่ เพราะเมื่อกี้ผมยังสามารถพยักหน้าสื่อสารกับมนุษย์คนอื่นได้ แต่ทำไมลุกไม่ได้วะ อึดอัดโว้ย
"ดิ้นทำเหี้ยไรเนี่ย"เสียงงัวเงียที่ปนหงุดหงิดทำให้ผมรู้สาเหตุกับอาการอึดอัดประหลาดได้ในทันที... ถ้ามึงจะขี่ตูดกูขนาดนี้ มึงลุกขึ้นมา-ปี๊บ-กูเลยดีกว่า
"ตื่นได้แล้ว โบนัสมาตามลงไปกินข้าว"ผมเหวี่ยงมือตีแขนแน่นๆที่กำลังรัดเอวผมอยู่
"ห้านาที"
"จะห้านาทีสินาทีก็ตามใจ"ผมยังคงพยายามงัดแงะแกะเกาเอาแขนหนักๆที่รัดผมอยู่ออกไป... คือตอนนี้กุเบลอจนลืมฟินล่ะ
"นอนนิ่งๆดิ"รัดกูแน่นเข้าไปอีก
"เราจะลุกแล้ว"ฮึดฮัดสองสามทีพอเป็นพิธี
"ไหนว่าคิดถึงกู กอดแค่นี้ทำมาเป็นสะดีดสะดิ้ง"มนุษย์แฟนเก่าไม่ว่าเปล่า คลายมือออกก่อนจะถีบผมด้วยรักอย่างเต็มตีนไปหนึ่งที
"โอ้ย!"ผมร้องโอดโอย ถึงจะไม่ได้แรงอะไร แต่กูแก่แล้วไง กูเจ็บ "นี่อยากเป็นแฟนนะ ไม่ใช่กระสอบทรายเดี๋ยวถีบเดี๋ยวผลักเดี๋ยวตบหัว ช้ำไปหมดแล้วเนี่ย"
"..."หันไปนอนก่ายอิเมียหมอนข้างแทน
"โปรอย่างอนดิ เราอ่ะไม่อะไรหรอก แต่ให้ผู้ใหญ่รอนานไม่ดี"อธิบายสุดฤทธิ์ทั้งที่จริงๆแล้วกูแค่หงุดหงิดเพราะยังนอนไม่เต็มอิ่ม
"...."เงียบกริบ
"หันมาคุยกันหน่อยดิ"เขย่าตัวไอ้คนที่พลิกตะแคงไปอีกทาง "อย่างอนน๊า นะโปรนะ"
"..."ยังคงเงียบ
"โปร..."เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟ ก่อนจะโน้มหน้าลงไปดูไอ้มนุษย์หมีขาวที่นอนตะแคงตาแป๋วอยู่ "เดี๋ยวเราก็ต้องกลับแล้วอ่ะ อย่างอนเลยเนอะ แล้วเราหลังมิดเทอมเราเรียนหนักด้วย ไม่มีเวลามาง้อแล้วนะ อย่าว่าแต่มาง้อเลยเวลาจะไลน์หาจะมีหรือเปล่าก็ไม่รู้"อธิบายรัวๆอย่างยืดยาวจนเริ่มคอแห้ง
"..."แต่พี่แกยังนิ่ง
"งั้นเรากลับเลยแล้วกัน"จะให้ไปนั่งกินข้าวด้วย บรรยากาศคงจะดำดิ่งสู่ห้วงมืดโคตรๆแน่
"..."ไม่พูดแต่พลิกตัวหันมามองผมที่นั่งทับขาอยู่บนเตียง "ไม่ค้างหรอ"ผมยิ้มแล้วส่ายหน้า
"ไม่ได้บอกพ่อเอาไว้"
"อยู่กับกูไม่ได้หรอ"อะไรคือการที่มันนอนเปลือยอกมองมาที่ผมตาปริบๆ นี่อ่อยใช่ไหม เธอกำลังอ่อยฉันใช่ไหม
"นี่โปรอ้อนเราหรอ"ผมแซว ถึงแม้มันจะไม่ได้อ้อนง้องแง้งแบบเมื่อก่อน แต่ก็นะ ไม่ว่าจะเมื่อก่อนหรือตอนนี้ แค่รู้ว่าไอ้เถื่อนอย่างมันอ้อน ผมก็ใจอ่อนยวบแล้ว "คิดถึงเราหรอ"ไม่ตอบแต่หูนี่แดงแปร๊ดจนผมเผลอหลุดขำออกมา
"..."ค้อนกูซะงั้น
"งั้นเราโทรบอกพ่อก่อนนะ"ผมนี่ก็แรดจังเลยเนอะ แต่ช่างแม่งเหอะ ใจจริงผมก็อยากอยู่กับมันนั่นแหละ แต่จะให้จัดแจงขออยู่เอง ก็จะแลดูหน้าด้านไปไง
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก่อนจะกดปิดนาฬิกาปลุก โทรไปกบอกพ่อว่าไม่กลับบ้าน พ่อก็ไม่ถามอะไรต่อ เพราะพ่อคงจะพอรู้ว่าผมอยู่ที่ไหน แบบนี้แหละ ลุงเขารู้เรื่องชีวิตผมแทบทุกอย่างก้าว... ก็จะไม่รู้ทุกก้าวได้ไง ในเมื่อพ่อจ้างคนให้ตามกูน่ะโถ่ะ
ถึงพี่บลูจะตามให้พวกผมลงมาทานข้าว แต่เอาเข้าจริงคนที่กินก็เหลือแค่พวกเพื่อนไอ้โปร ไอ้โปร แล้วก็ผมเท่านั้น ส่วนป๊าม๊าของมนุษย์แฟนเก่าและโบนัสโบชัวร์ต้องไปงานเลี้ยงวันเกิดใครสักคนนี่แหละ จริงๆไอ้โปรก็ต้องไปด้วย แต่เพราะมันติดสอบ ก็เลยได้ยกเว้นการออกงานในกรณีพิเศษ
ถึงผมพอจะสนิทกับเพื่อนไอ้โปรบ้าง แต่เอาเข้าจริงผมก็อึดอัดนะ ก็แม่งเล่นคุยกันแต่เรื่องข้อสอบ แล้วคนนอกอย่างกูที่ไม่รู้เรื่องก็หมาเลยดิ คือผมงอนไหมที่ไม่มีใครคุยด้วย ก็ไม่นะ แต่ถ้าถามว่าอึดอัดไหม กูนี่ตอบให้ไว... สุดๆ
พอกินข้าวเสร็จ พวกนั้นช่วยกันเก็บจานก่อนจะกลับไปสุมหัวกันในห้องนั่งเล่น ด้วยความไม่มีอะไรทำ ผมเลยเดินขึ้นไปเอากุญแจบ้านแม่ เปิดประตูเล็กออกไปอย่างเงียบเชียบ เดินทอดน่องไปเรื่อยๆจนถึงบ้าน แม่ผมอยู่บ้านนะ แต่ก็ได้คุยกันแค่นิดเดียว เพราะแม่ยังมีงานค้างอยู่
เก็บเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นลงถุงกระดาษเสร็จ ผมก็เดินกลับมาบ้านมนุษย์แฟนเก่าอีกครั้ง พวกนั้นยังคงอ่านหนังสือกันอยู่อย่างไม่สนสรรพสิ่งรอบตัว เชื่อมะ ผมว่ามันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมออกไปนอกบ้านมา แต่ด้วยความขี้เกียจจะนอนแล้ว ผมเลยขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะลงไปนั่งทอดน่องล่อยุงอยู่ริมสระด้านหลังบ้าน
นอนเล่นพาราไดส์ เบย์ไปอย่างสุขใจ สลับกับตอบไลน์ที่ไม่ได้ตอบมาเป็นชาติ โชคดีที่หลังสอบของพวกผมมันตรงกับวันหยุดของม. ไหนจะวันหยุดนักขัตฤกษ์อีก พวกผมก็เลยเหมือนจะยังมีเวลาพักสมองพักหัวใจที่ร้าวรานจากข้อสอบราวๆหนึ่งอาทิตย์
แต่คือเวลาหยุดแค่นี้ อิแก็งค์สามสาวเพื่อนผมมันก็มีมานะจะไปเกาหลีกันอีกนะ กูนี่ยอมใจแม่งจริงๆ เห็นว่าจะไปพรีออเดอร์ของจากตึกอะไรนี่แหละมาขายเพื่อหาเงินซื้อบัตรคอน
ไอ้เพลสและกลุ่มแด๊กเหล้าก็ยังคงชวนผมปะปราย แต่ผมก็บอกปัดไปนะ ไม่ใช่ว่าปัดหน้าม้าขึ้นเสร็จเดี๋ยวกูตามไปอะไรนะเว้ย คือปัดปฏิเสธไง ไม่ใช่ว่าผีคนดีเข้าสิงอะไร แต่มันเหมือนอิ่มตัวแล้ว เหมือนมันมีหลักอื่นให้ผมยึดแทนเรื่องเที่ยวแล้วก็แค่นั้น
Rrr
โทรศัพท์ที่สั่นเตือนทำให้ผมเหลือบมองข้อความที่ขึ้นบนขอบด้านบนของจอ
Proton : อยู่ไหน
'สระว่ายน้ำ'ผมพิมพ์ตอบไป ไอ้โปรอ่านแล้วนะแต่ไม่ได้ตอบอะไร
เสียงผีเท้าทำให้ผมเงยหน้าไปมองทางประตูบ้าน เห็นมนุษย์แฟนเก่าที่ตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์สีน้ำตาลลายกระรอกชิพกับเดลกำลังเดินตรงมาที่ผม
"มึงนั่งอยู่นี่ตลอดเลยหรอ"มันถามเสียงเรียบๆ
"เปล่า เมื่อกี้เราเดินไปเอาชุดที่บ้านมา"เอาตีนแกว่งในน้ำสองสามที "อ่านหนังสือกันเสร็จแล้วหรอ"
"ยัง แต่ตอนนี้พักอยู่"พูดพร้อมกับนั่งลงข้างๆผม
มนุษย์หมีขาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมานั่งเล่นพาราไดส์เบย์เหมือนผม เราสองคนต่างคนต่างเงียบ จนตอนนี้มีเพียงแค่เสียงลม เสียงพูดคุยจากที่ไกลๆ กับเสียงขาที่ตีน้ำเท่านั้น แต่ด้วยบรรยากาศมันวังเวงมากไปหรือสมองไอ้โปรได้รับการกระทบกระเทือนมาผมก็ไม่ทราบได้ เพราะอยู่ดีๆพี่แกก็มาพูดเสียงอ่อนใส่ผมเสียอย่างงั้น
"กูถามอะไรมึงอย่างได้ไหม"
"ถามมาก่อน เดี๋ยวเราจะตอบอีกทีว่าได้หรือไม่ได้"หันไปยิ้มงามๆหนึ่งที
"ทำไมตอนนั้นมึถึงเลิกกับกู มันมีอะไรมากกว่ามึงเบื่อกูหรือเปล่า"ไอ้โปรมองออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผมรู้นะไอ้สีหน้าแบบไม่แคร์เวิร์ลอะไรของมันน่ะ มันมีอะไรบางอย่าง
"โปรก็รู้ใช่ไหมว่าตอนนั้นพ่อแม่เราจะหย่ากัน ไหนจะเรื่องเรียนต่ออีก ที่เราเลิกกับโปรเพราะเราเบื่อมันก็เรื่องจริง โปรเป็นคนดีนะ ดูแลเราดี เราชอบโปรตรงนั้นมาก แต่บางทีมันมากไป จนเรารู้วึกเหมือนโดนบังคับไงเราก็เลยเบื่อๆ แล้วมันเหมือนกับเราสับสนอ่ะ คิดดูดิ พ่อแม่เราเป็นแฟนกันมาเป็นห้าปีแต่งงานกันมาอีกยี่สิบปีก็ยังเลิกกันได้ วันหนึ่งเราก็ต้องเลิกกัน แต่คือตอนนั้นมันก็แค่ความคิดของเด็กๆนั่นแหละ"ผมถอนหายใจ คือเอาเข้าจริงตอนเลิกกันผมก็แค่บอกมันว่าเบื่อ แต่ไอ้โปรมันก็ยังไม่ยอม จนพอผมบอกว่าผมคิดว่าผมชอบผู้หญิง มันก็ยอมเสียง่ายๆ
"แล้วในเมื่อมึงคิดว่าวันหนึ่งก็ต้องเลิกกัน มึงจะกลับอีกทำไม"น้ำเสียงไม่ได้โมโหนะ ถึงคำพูดจะหาเรื่องกูก็เถอะ
"เอาจริงๆเราก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราเชื่อนะ ที่คนเราจะเห็นค่าของสิ่งที่เราเสียมันไปแล้ว"ผมยิ้มฝืนๆ
"มึงเคยเสียใจบ้างไหมตอนที่เลิกกับกู"ยังคงจ้องหน้าจอ
"เรานอนร้องไห้เป็นเดือนเลยนะเว่ย แต่พอมันมีเรื่องอื่นให้ทำ มีอะไรให้คิด ความรู้สึกตรงนั้นมันก็จางลง แต่เรายืนยันว่าเราไม่ได้ชอบผู้ชายนะ"พูดจบปุ๊บหันมาจ้องกูเขม็งเลยจ้า "แต่เราชอบโปร"ผมยิ้มในขณะที่ไอ้โปรค่อยๆเบือนหน้าไปมองน้ำแบบไม่ใส่ใจอะไร แต่ก็นะ กูเห็นนะเว้ย ว่าหูมึงแดงแปร๊ดเลยน่ะ "เราตอบโปรไปแล้ว เราขอถามโปรบ้างนะ จะตอบหรือไม่ตอบก็ได้ เราไม่บังคับ"
"ว่ามา"
"โปรคิดว่าเราจะกลับไปคบกันได้อีกไหม"
"กูไม่แน่ใจ... ความรู้สึกเดิมๆมันก็ยังอยู่ ถึงกูไม่ได้โกรธมึง แต่กูก็ไม่อยากเสี่ยงกับมึงอีกแล้ว แต่บางทีกูก็ยังอยากอยู่กับมึง... บางทีกูก็อยากให้มึงหายไปจากชีวิต แต่เอาเข้าจริง กูแม่งใจไม่แข็งพอว่ะ"ไม่ใช่แค่มันที่สับสนหรอก เพราะขนาดผมเป็นคนเข้าหามันก่อน ผมก็ยังสับสนกับชีวิตผมอยู่เลย
"เราไม่ขอให้โปรมาเชื่อมั่นอะไรกับเราหรอกนะ เพราะเราก็ยังไม่เชื่อตัวเองเลย ถ้าวันนี้เราคบกันอีก เราก็รับประกันไม่ได้หรอกว่าเราจะไม่เลิกกัน แต่ที่เรากลับมารุงรังกับโปร เราก็แค่ใฝ่หาความสุขบางอย่าง ที่เราเองก็ไม่รู้ว่ามันจะอยู่กับเราไปนานแค่ไหนก็เท่านั้น"
"แล้วถ้ากูบอกว่ากูไม่มีวันคบกับมึงล่ะ"
"เราก็จีบโปรต่อไปจนกว่าเราจะมีอย่างอื่นทำ หรือไม่โปรก็คบกับใครไปสักคน"ชีวิตกูดูล่องลอยเนอะ
"มึงเคยรักกูไหม"
"ถามซะยากเลย เราเคยบอกโปรแล้วนะว่าเราไม่รู้ว่ารักกับชอบมันต่างกันยังไง แต่เราชอบโปรนะ"กดปิดหน้าจอ ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้บนเก้าอี้ที่อยู่ไม่ไกล "โปรคิดว่ารักกับชอบมันต่างกันยังไง"
"กูว่าชอบมันเลิกได้ เหมือนวันนี้มึงชอบคนๆหนึ่ง พอมึงมารู้ข้อเสียของเขาพรุ่งนี้มึงอาจจะเลิกชอบแล้วก็ได้ แต่ถ้ารักกูว่ามันเลิกไม่ได้ เหมือนที่มึงรักพ่อแม่นั่นแหละ ถึงมึงจะรู้ว่าเขามีข้อเสียอะไรมากมาย แต่มึงก็เลิกรักเขาไม่ได้อยู่ดี"
"นั่นสิเนอะ"ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ผมว่าเมื่อก่อนผมคงแค่ชอบมันนั่นแหละ เพราะถ้าผมรักมันจริง ผมคงไม่เลิกเสียใจได้เร็วขนาดนั้นหรอก "สอบเสร็จแล้วโปรว่างไหม"
"ไปบ้านคุณย่า"
"แล้วอาทิตย์ถัดไปอ่ะ"
"ก็ว่าง"หันมามองผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"เราขออะไรอย่างสิ"เลิกคิ้วเป็นเชิงว่าอะไรของมึง "นั่งรถไฟไปเที่ยวกับเราได้ไหม นี่ยากลองนั่งรถไฟ"คือเดทกูอินดี้ชิบหาย นั่งรถไฟไปกลับ จบ.
"งั้นกูขออะไรอย่าง"ยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่กูไม่พอยังยื่นหน้าเข้ามาจนจมูกผมกับมันจะชนกันอยู่แล้ว "ขอจูบได้ไหม"รู้สึกเหมือนเลือดลมแม่งสูบฉีดจนผมจะเป็นลม นี่ไอ้โปรมันเมา หรือว่ามันบ้า หรือนี่กูกำลังฝัน แต่ฝันเหี้ยไรจะหนาวตีนขนาดนี้
"อื้ออ"กดปากแนบลงมาเบาๆก่อนจะผละออกไปเล็กน้อย "ยังไม่ได้อนุญาตเลย"
"แล้วได้ไหม"ได้ไม่ได้มึงก็จุ๊บกูมาทีแล้วเอดร็อกกก "ตกลงเอาไง"ขยับเข้ามาจนผมนี่แทบละลายเพราะตาคมสวยของคนตรงหน้า
"ได้"พี่ซีก็เล่นตัวไปวิสองวิเท่านั้นแหละฮะ จริงๆพี่นี่แรดจะตาย "อืออ"ผมเปิดปากเล็กน้อยให้อีกคนสอดลิ้นเข้ามา
สัมผัสนุ่มนวลไม่เร่งรีบทำให้ผมเผลอยกมือขึ้นประครองหน้าเนียนใสที่มีตอหนวดที่กำลังจะขึ้น เสียงเฉอะแฉะน่าอายที่ดังขึ้น กับฝ่ามือที่ล้วงเข้ามาใต้เสื้อยืดของผมกำลังให้อารมณ์บางอย่างกำลังเกิดขึ้น แต่ยังไม่ทันที่เราจะเตลิดไปไหนไกล เสียงไอ้ธันที่ตะโกนเรียกมนุษย์แฟนเก่าของผมก็ทำให้อารมณ์ที่พุ่งสูงนั้นมอดดับไปเสียง่ายๆ
...ไอ้มารหัวขวด...
"ไอ้โปรโว้ย ปี้กันอยู่หรือไง ทำไมไม่ตอบ"เสียงแม่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆจนผมต้องดันตัวไอ้โปรออก
"เออ!! ไปแล้วไอ้สัด"มนุษย์หมีขาวตะโกนโต้ตอบกลับไป
"เออนี่คืออะไร เออปี้กันอยู่งี้หรอ"ไอ้ธันยิ้มกริ่มอย่างมีเลสนัยอยู่ที่ประตู
"แล้วมึงเห็นว่าไง"
"เห็นว่าปากพวกมึงวาวๆ... ดูดปากกันอยู่หรอ"ไม่ต้องรอคำตอบเลยจ้ะ หน้ากูนี่เหมือนเลือดจะสูบฉีดแรงอีกรอบ
"ลากันเสร็จแล้วก็รีบตามกูมาล่ะ"ไอ้ธันเดินสบัดตูดไปอย่างกวนตีนผมก็หันมามองไอ้โปรแบบเขินๆ
"มึงก็อย่านั่งนาน เดี๋ยวจะไม่สบาย"ยันตัวลุกขึ้นยืนหลังจากพูดจบ
"เดี๋ยวสักพักก็ไปนอนแล้ว"
"เมื่อก่อน..."ผมเงยหน้ามองคนที่ยืนค้ำหัวอยู่ "กูรักมึงนะ"เหมือนหัวใจผมกลับมาเต้นโครมครามอีกครั้ง
"แล้วตอนนี้อ่ะ"รู้เลยว่าเสียงกูนี่สั่นรัวๆเพราะความตื่นเต้น
"กูบอกแล้วว่ามันเลิกไม่ได้"
"..."คือหัวใจกูจะวายแล้วจ้า
"แต่กูก็ยังคบกับมึงไม่ได้เหมือนกัน
โปรเดินกลับเข้าไปแล้ว ในขณะที่ผมยังนั่งทบทวนคำพูดมันอยู่ที่เดิม ที่คบไม่ได้นี่เพราะมันยังไม่มั่นใจในตัวผมหรอ แต่คนอย่างผมจะไปสร้างความมั่นใจอะไรให้มันได้วะ ผมก็เป็นผมแบบนี้ นี่ก็พยายามสุดตัวแล้วนะ จะคบไม่คบก็ปล่อยให้มันแล้วแต่เวรแล้วแต่กรรมก็แล้วกัน
------
ได้ลงสักที :ruready
คือนี่ไปคุมร้านละขายดีจัดไงเขียนได้บรรทัดคนมาอีกแล้ว
แล้วที่ขายดีไม่ใช่ว่าอินี่สวยจัด มีหนุ่มๆมาซื้ออะไรนะ
คือใช้ความเป็นชะนีขายยาคุมยาระดมพลไปวันๆ :katai5:
ตอนน้องอิเขียดอยู่นี่ร้านเงียบกริ๊บ ลูกค้าคงช่างใจว่าถ้ากูเข้าไปกูจะโดนปล้นหรือเปล่า :mew5:
เข้าเรื่องหน่องซี หนทางสมหวังนั้นไม่ใกล้แต่ก็ไม่ไกล
โปรยังมีโซ่ล่ามขามันไว้อยู่ ทั้งที่ใจมันที่ไปกะอีตูดใหญ่เรียบร้อยแล้ว :เฮ้อ:
ขอบคุณมากๆเลยที่ยังคงติดตาม
และก็ขอโทษสุดๆเลยที่มาช้ามากๆ :hao5:
-
เราเข้าใจพี่โปร แต่ลองเสี่ยงอีกครั้งเถอะ
-
โอยยยยยยจะตายทุกบรรทัดเลยยย เขินพี่โปรจัง :ling1:
-
โปร คงฝังใจมากแหะ
-
ฟินอะซีอ๊ววววว
โปรฝังใจมากๆอะ ชัดแล้วนะซี รีบชัดเจนสักทีเถอะ แล้วที่เลิกไปมีเมียคือไรยะ
ขอบคุณที่มาต่อค่ะคุณเขียด
-
โปร นายเป็นคนมั่นคงกับความรักมาก o13
ไม่ว่าจะอีกนานแค่ไหนที่โปรจะกลับมามีความมั่นใจในตัวซีอีก เราก็จะติดตามไปเรื่อยๆ
ซี พยายามเข้านะ ในเมื่อเป็นตัวเองเองที่เป็นฝ่ายเดินจากไป มาถึงจุดนี้แล้วกอย่าถอย
เมื่อมีโอกาสอีกครั้งก็อย่าปล่อยให้มันลอยหายไปล่ะ
-
โปรล้ำลึก ถึงจะรักแต่ก็ยังกลับมาคบกันไม่ได้
น้องซีรีบๆทำให้โปรเชื่อใจน้า รอลุ้นจ้า
-
พี่โปรรรรรรรรรรรรร :hao7:
-
พี่โปรแกก็รักหน่องซีอ่ะนะแต่ก็กลัวที่จะกลับไป :pig4:
-
อิ่มเอมใจจจจจ
ขอบคุณ นิยายดีๆค่าาาา :3123: :impress2:
-
หน่องซีรุกจีบก็จริง แต่เคยทำเขาเจ็บอ่ะ เป็นเราก็ฝังใจ
หนักแน่นขึ้นอีกนิดนะ แล้วลุยหนักๆไปเลย รับรองโปรเนี่ยขนมกรุบ :laugh:
-
เขิน~~~ แต่ก็เข้าใจนะ
รัก...ที่เดินต่อไปไม่ได้ ได้เเค่เพียงยืนห่างๆ ยิ้มไกลๆ
-
ลองอีกทีแล้วจะรู้เลย
-
:เฮ้อ: คู่นี้ถ้าจะต้องใช้เวลานานกว่าจะเหมือนเดิม
-
ตอนนี้ก็อยู่ที่ตัวซีเองแล้วล่ะ
ว่าจะทำให้โปรเชื่อได้แค่ไหน
-
เราคิดว่าเราเข้าใจโปรนะ คิดไว้อยู่แล้วว่าโปรยังรักซีอยู่
คนที่โดนทิ้งไปเพราะเหตุผลแบบนี้ ยังไงก็คงไม่เชื่อว่าเค้าคนนั้น
จะไม่รักเรา แต่อาจเพราะอะไรบางอย่างที่ทำใ้ห้
เค้าต้องบอกเลิกเรา ส่วนซี อาจจะยังเด็กอยู่ก็ได้มั่งตอนนั้น
จริงอยู่ว่า ชอบ กับ รักมันไม่เหมือนกัน
ในเมื่อเป็นแฟนกันแล้ว ความผูกพัน ความใกล้ชิด
มันจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ยังทำให้ทั้งสองคนยังคงมีความรู้สึกดีๆ
ต่อกันอยู่ ขอให้กับมาเป็นแฟนกันอีกนะโปร ซี
-
เราเคยมีโมเม้นแบบเดียวกับโปรนะ อ่านไปถึงกับเจ็บจี๊ดๆในอกไปแปลกๆ 55
คือเราก็เคยิกกับแฟนที่คบกันมานานมาก แล้วก็มีวันนึงที่ได้กลับมาคุยกันอีก
ความรู้สึกมันคือดีนะ เรายังคิดถึงอะไรเก่าๆอยู่เวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน ได้คุยอะไรเก่าๆ
ทำอะไรแบบเดิมๆ แต่อีกใจนึงก็ยังกลัว ว่าสุดท้ายเราจะต้องเสียใจแบบเดิมหรือเปล่า
เพราะแฟนเก่าก็มาแบบซีเลย หยอกๆเอินๆ คุยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ใจเราทั้งยังรักทั้งเข็ด ทั้งอยากกลับไปแต่ก็ยังกลัวอะไรเดิมๆอ่ะ
ความทรงจำดีๆที่ฉันมีอยู่ ล้วนมีเธอโอบกอดไว้
แต่ความเป็นจริงที่ฉันไม่พร้อมจะไป เริ่มสิ่งใหม่กับเธอ
ก็เป็นเพราะกลัวไม่เป็นเหมือนวันก่อน กลัวไม่เป็นอย่างใจหวัง
เก็บส่วนลึกของใจไว้ห่าง ไม่คู่ควรกับใคร
แต่สุดท้าย ความรักความคิดถึง มันก็เอาชนะความกลัวได้นะ ฮา!
แค่ขอความเชื่อมั่นในความสัมพันธ์หน่อยนะ ขอความหนักแน่นอีกนิดอ่ะน้องซี
#ทีมโปร
-
ยังคบไม่ได้ เพราะกำลังคบใครอยู่หรอโปรตอน
-
พยายามเข้านุ้งซี เอาชนะใจโปรตอนให้ได้ :katai2-1: :katai2-1:
-
เดี๋ยวก็ได้โปรมารรอบครอง สู้ๆ นะน้องซี :hao7:
-
ทำตัวชัดเจน พูดง่ายแต่ทำยากน่ะ ซีมันก็มีเหตุผลของมัน โปรเองก็ฝังใจกับเรื่องที่ผ่านมา โหยยยย....ท่าจะกลับมาคบกันยากอยู่ ถึงแม้จะรักกันก็เหอะ
-
เฮ้อ ขนาดนี้แล้วโปร
-
รักแล้วมันเลิกไม่ได้ พี่โปรว่างั้นอ่ะ เลาก็ว่าใช่เรื่องนี้ก็เลิกอ่านไม่ได้ จะมาช้ามาเร็วก็มาเถอะค่ะ รออยู่ #ออดิโอ
-
:z3:ไม่ปล้ำกันสักทีล่ะ :heaven
-
โปรพาฟินอ่ะบอกเลย...แต่ก็นะคนเรามันเคยเจ็บมาแล้วอ่า ซีสู้นะ ได้จูบไปนี่ก็ว่ากำลังใจมาแล้วนะ...โปรมาบอกแบบนร่อีก อื้อหือออ~
-
เข้าใจโปรนะ ซีมันยังสับสนในตัวเองเลย
แต่เป็นโปรต่างหากที่ชัดเจนที่สุดแล้ว
-
โถรววววว พี่โปร :o12: :o12:
-
โอ้ยยย!! อิจคะอิจ
-
ฟินน้องโปรไปอีกสิบชาติ..
:katai5:
-
โซ่ล่ามขาโปรตอนนี่สองขาหรือเปล่าเอ่ย?
ไม่ใช่เมียของซี --------นะ
-
นี่เป็นพล็อตที่แปลกที่สุดเรื่องนึงที่เราเคยอ่านมาเลย นายเอกทิ้งพระเอกแล้วกลับมาขอคืนดี พระเอกก็ใจดี มั่นคง เข้าใจเหตุผล
แต่เหตุผลทั้งหมดของการกระทำสมเหตุสมผลมาก เราเข้าใจความกลัวของทั้งสองคนเลย
เราชอบที่ทั้งสองคนเลือกจะทำตามเสียงหัวใจตัวเอง เรื่องนี้อ่านเพลินดีค่ะ ชอบๆ :-[
-
เมื่อไหร่ จะได้กันอ่าครับ^^
-
โปรนายรักซีมากซินะ
ซีพยายามเข้า
ทำให้โปรมั่นใจ
สู้ๆๆๆๆๆ
รักแต่ไม่กล้ากลับไป
:mew6: :mew6:
-
ทำตัวดีๆนะอีหน่องซี 5555
โปรจะได้เห็นความจริงใจ
ขอบคุณคนเขียนที่มาต่อค่ะ
-
นู๋ซีต้องชัดเจนกว่านี้ว่าเอาจริงไม่โลเล ทำให้โปรเชื่อให้ได้
-
เข้าใจโปรว่ามันฝังใจมากๆ เรื่องความรักมันละเอียดอ่อน
ต่อให้อีกคนจะแย่มากแค่ไหนก็ชั่งเหอะ แต่ถ้าได้รักไปแล้วก็คือรัก
อยู่ที่ว่าเมื่อวันเวลาผ่านไปแล้วรักนั้นมันจะยังเป็นรักแบบเดิมไหม หรืออยู่ในสถานะรักแบบอื่น
แล้วมันไม่มีหลักอะไรมาประกันความมั่นคงเรื่องในอนาคตด้วยว่าถ้าคบกันไปแล้วมันจะออกหัวหรือก้อย
แล้วยิ่งเคยเลิกกันมาก่อนแล้วด้วย ก็ให้เวลาตัวเองได้พิสูจน์กันแหละ
-
หน่องซีสู้ๆ หน่องซีสู้ตาย เอาชนะใจโปรให้ได้นะ
-
โอ๊ยยยย โปรคือดีอะ น่าร้ากกกกกกก ยอม
น้องซีเดินหน้าเข้า เอาให้เค้ามั่นใจจะได้รีเทิร์นแบบสวยๆเลย
ชอบ หวาน สวีท และเรียลดี
-
หน่องซีรีบๆทำให้โปรมั่นใจได้แล้ว จะได้ฟินจริงๆจังสักทีไง
-
ซีอิ๊วววทำให้โปรเชือใจเร็วๆน้าาา ชอบโปรอ่า
-
น่ารักกันจัง
โปรต้องเสี่ยงนะ อิอิ
-
อื้อหือออออ. ก็นึกว่าเลิกกันเรื่องแค้นฝังหุ่น
กลับมาคบกันเถอะ
-
อาการเหมือนคนเล่นชักเย่อแบบกล้าๆ กลัวๆ
-
หน่องซี ถ้าอยากคบกะโปร
ก็รีบรักกันไวๆนะ
โปรรอให้หน่องซีรักโปรอยู่นะ :L2: :กอด1: :กอด1:
-
ทำไมอ่านประโยคสุดท้ายแล้วใจเหี่ยวจัง
-
หน่องซีอ่อยขนาดนี้เอาช่างแม่งหรอ อ่อยขนาดนี้ต้องได้ผัวแล้ว อิใจง่าย!
ดีใจที่กลับมาอัพ แต่นิยายอีกเรื่องเราก็คิดถึง ไม่ได้ทวงหรอก
แค่บอกเฉยๆแหละว่าคิดถึง กิ้
ปล.อ่านนิยายแล้วเห็นใจเภสัช
-
ลองเสี่ยงดูอีกครั้งไหมโปรมันอาจจะดีก็ได้นะ :hao5:
รอออออ :katai5:
-
โอ้ยรักโปร :hao7: :hao7: หน่องซีก็ทิ้งเค้าทำไมลูก
-
เห็นใจโปรมากจุดๆนี้
แต่ก็เป็นกำลังใจให้น้องซีเหมือนกัน
ขอให้ซีรักเป็น...จะได้เลิกรักไม่ได้เหมือนพี่โปรนะคะ
ิเป็นกำลังใจให้ค่ะ จะติดตามนะคะ ^^
-
รอนะ :katai5:
-
Chapter 10 How to date an ex again
จากที่วาดฝันเมื่อถึงวันเดท ซีจะนอนแต่วัน ซีจะมาร์กหน้า ซีจะเทควิตามิน ซีจะขี้ก่อนเจ็ดโมง แต่ดูจากสารร่างตอนนี้ ผมว่าผมคงจะตื่นเต้นกับเดทครั้งนี้มากเกินไป ส่วนมากขนาดไหนน่ะหรอ หึหึ ก็ดูขอบตากูเซ่ ลึกไปยันร่องแก้มแล้วมั้งไอ้สาดดด
...นอนไม่หลับเลยโว้ย!...
"ปวดขี้ไง?"ทักคำแรกก็เอาใจพี่นี่ห่อเหี่ยวลงไปอีกสิบเท่าทันที
"เปล่า... นอนไม่หลับ"ผมยิ้มฝืนๆ
พินิจพิเคราะห์บุคคลที่ผมนัดออกมาเจอหน้าบ้านมันตั้งแต่เจ็ดโมงเช้าอย่างเงียบงัน มนุษย์แฟนเก่านั้นอยู่ชุดเสื้อยืดสีเทาเปื่อยๆ ที่มีรูขาดหน่อยๆเพื่อบ่งบอกอายุการใช้งานที่น่าจะนานโข กางเกงยีนส์ขาสามส่วนแบรนด์ดังที่เลอะรอยดินสีน้ำตาลแดงที่เป็นรูปรอยตีนหมา รองเท้าแตะหนังแบบชิวๆที่แอบเห็นปากมันอ้าพงาบเหมือนอยากคุยกับผมทุกครั้งที่เจ้าของมันก้าวเดิน และปิดท้ายด้วยแว่นสายตากรอบดำ นี่ถ้ามันไม่สะพายกระเป๋าใส่กล้องอยู่ ผมคงคิดว่าแม่งแค่เดินชิคๆออกมาซื้อหมูปิ้งปากซอยกลับไปแดกแล้วนอนต่อเท่านั้นแหละ
แล้วหันกลับมาดูกูนี่ เสื้อยืดสีน้ำเงิน กางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ เมื่อคืนก็บอกแม่งแล้วนะว่ามาเดทๆ แล้วดูมันทำ ดูมันทำกับผมเซ่ ถึงจะบอกว่าชิวๆ แต่มึงก็ไม่ต้องถึงขนาดนี้ก็ได้มั้ง แบบช่วยเกรงใจผมหน้าม้ากับรองเท้าผ้าใบกูหน่อยได้ไหม
"แล้วนี่โปรจะไปไหน"คือสมงสมองกูหลอนไปหมดแล้ว
"อ้าวไอ้สัตว์ กูต้องถามมึงก็ได้มั้ง"
"เออเนอะ"เกาหัวแกรกๆอย่างสับสนในสติ "โปรใส่แว่นสายตา หรือเลนส์ไม่มีค่าสายตาอ่ะ"คือใส่แว่นแล้วหน้าตาดูมีอนาคตมากอ่ะ ฮือ ชอบ
"กูสายตาสั้น แล้วมึงจะนั่งรถไฟไปกลับไม่ใช่ไง"พยักหน้าหงึกหงัก "แล้วรถออกกี่โมง"
"ไม่ได้ออกทั้งวันเหมือน BTS หรอ"เอียงหัวอย่างงุนงง ก็มันรถไฟเหมือนกันอ่ะ "โปรอย่านิ่งดิ"
"ไอ้สัตว์!"
"อย่าด่าด้วย"
"..."มองจิกกูแทนซะงั้น
"งั้นไม่นั่งรถไฟแล้วก็ได้"ไอ้โปรยังคงมองแรงอยู่ "นั่งBTSแทน"ตบท้ายด้วยการยืนหัวเราะแห้งๆแบบโง่ๆ
มนุษย์แฟนเก่ายังคงไม่ตอบอะไร ทำเพียงยืนจ้องผมนิ่งๆอย่างครุ่นคิด ก่อนจะเดินคิ้วขมวดเข้าบ้านไปอย่างเงียบเชียบ โดยไม่ไถ่ถามสิ่งมีชีวิตที่นอนไม่พออย่างกูเลยสักคำ
"โปรจะไปไหนอ่ะ หรือไม่ชอบBTS ไป MRT แทนก็ได้นะ"ผมรีบพุ่งตามเข้าไปรุงรังมันทันที
"ไปเอาเหรียญ"หาวด้วยความง่วงก่อนจะหันมามองผมด้วยตาฉ่ำๆภายใต้เลนส์แว่นสายตา "เคยเสียบแบงค์ห้าร้อย แล้วมันทอนมาแต่เหรียญ... เสียใจมากนะ"เบะปากทำหน้าอ้อนแบบที่มันใช่อ้อนตอนขอตังค์พี่บลู ผมไม่รู้ว่ามันตื่นเช้าเกินจนเบลอหรืออะไร แต่น่ารักฉิบหายเลยอ่ะ แม่จ๋า หน่องซีอยากได้!!
....เฮือก!!...
... หัวใจกูจะวายแล้วจ้า...
ผมเข้าไปนั่งรอมนุษย์แฟนเก่าที่ห้องนั่งเล่น นั่งรอไปราวๆสิบนาที โปรที่เปลี่ยนเสื้อให้มีสภาพดีกว่าเดินก็เดินลงมาพร้อมพี่บลูที่ดูสดชื่นกระปรี้กระเปร่าผิดกับตัวลูกที่ดูเหมือนจะเข้าโหมดดาร์กยิ่งกว่าเดิม
"พี่จะไปบ้านพี่พอดี เดี๋ยวแวะส่งที่หมอชิตเนอะ"พูดจบก็ควงกุญแจรถเดินนำออกไป โดยปล่อยผมไว้ให้อยู่กับมนุษย์หมีขาวความที่ดูความดันต่ำและพร้อมคลุ้มคลั่งตามลำพัง
"ง่วง!!"หันมาบอก แล้วก็ทิ้งกูไปอีกคน
ผมขับรถกลับไปจอดไว้ที่บ้านแม่ ก่อนจะขึ้นมาบนรถของพี่บลูที่จอดรออยู่หน้าบ้าน โปรตอนนั่งหลับอยู่ด้านหน้า พี่บลูหันมายิ้มกว้างให้ผม ซึ่งผมก็ยิ้มกลับไป ภายในรถมีเพียงเสียงเพลงเบาๆที่เปิดคลอเพื่อไม่ให้เงียบเหงา แต่ในขณะที่ผมกำลังเคลิ้มๆและใกล้จะหลับเต็มทน เสียงนุ่มๆที่เจือแววอ่อนโยนก็ดึงสติผมกลับมาสู่โลกความจริงอีกครั้ง
"น้องซีกลับมาคบกับโปรตอนแล้วหรอครับ"
"เปล่าครับ"ผมส่ายหน้ารัว พี่บลูก็หันมาทำหน้างงๆให้ผม
"หรือว่าน้องโปรมันตื๊อเราอยู่"ตรงข้ามเลยครับพี่
"จริงๆคือผมจีบโปรอยู่"พูดจบก็หัวเราะแห้งๆตบท้ายอย่างเสียจริต
"แบบนี้แหละ มันชอบเล่นตัว"พี่บลูยิ้มให้ผมผ่านกระจก "ฟอร์มก็เยอะ อย่างเมื่อวานนี้น้องโปรมันอยากกินหมูกะทะ มันก็ไม่บอกว่าอยากกินหมูกะทะ ทำฟอร์มมาเล่าว่าเพื่อนคนนู้นคนนี้ไปกินหมูกะทะ เล่ามาซะเยอะ คือพี่ไม่เข้าใจไง แค่บอกว่าจะกินก็จบแล้วปะ"ผมหัวเราะออกมาเมื่อพี่บลูเริ่มเผาลูกตัวเอง
"แล้วได้ไปกินหมูกะทะเปล่าครับ"
"จะเหลือหรอ ป๊ามันตามใจจะตาย ใจจริงนี่พี่อยากจะดัดสันดานไม่พาไปอยู่"พี่บลูเบ้ปาก "น้องซีก็อย่าตามใจมันมาก นิสัยเสียแล้วเนี่ย"
"แต่คนชอบโปรเยอะนะครับ"
"พี่ก็งงเหมือนกัน มันเป็นเด็กกระโปกจะตายห่า แต่พี่ก็ไม่เคยเห็นโปรพาใครมาบ้านนะ เคยพามาแนะนำก็แค่ซีคนเดียว"เขินจังรุย น้องซีเขินจัง อิอิ
"ม๊าขี้นินทา"เสียงแหบๆดังขึ้นมาอย่างไม่ค่อยมีสติ
"ดีกว่าคนขี้แล้วลืมกดชักโครกละกัน"พี่บลูพูดจบไอ้โปรที่พุ่งขึ้นมาเลยจ้า
"โหยม๊า นั่นมันเรื่องตั้งแต่สมัยประถมแล้วก็ได้มั้ง"ไอ้โปรดีดดิ้น ว่าแต่เรื่องนี้กูเพิ่งรู้เลยนะ
"ทำไม ก็จำได้อ่ะ"
"ม๊านินทาโปรแบบนี้ เค้าเสียใจมากนะ"สู้ไม่ได้ไอ้โปรก็ใช้แผนสองออดอ้อนทันที
"เออ เสียใจไปเลย เอ้า! ลงไปได้แล้วไป ถึงแล้ว"เมื่อรถจอดเลียบทางเท้า พี่บลูก็หันมาผลักหัวไอ้มนุษย์หมีขาวที่ทำตัวสะดีดสะดิ้งอย่างหน้าหมันไส้
"พี่บลูขอบคุณครับ"ผมยกมือไหว้อย่างงดงาม
"ครับผม แล้วนี่น้องซีจะกลับยังไง ให้พี่มารับไหม"แต่ยังไม่ทันที่ผมจะตอบอะไร ไอ้มนุษย์แฟนเก่าที่จัดผมเพ้าเรียบร้อยแล้วก็ชิงตอบแทนเสียก่อน
"ลูกอ่ะไม่เคยถาม"
"ไม่ถามเว่ย จะถามลูกสะใภ้"พี่บลูหันมาจ้องผมที่ตอนนี้หน้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ
"ไอ้นี่ก็เขินใหญ่"ไอ้โปรหันมามองผมด้วย
"ไปแล้วนะม๊า อย่าลืมเอากับข้าวกลับมาเยอะๆนะ"
"เออ"
ผมรีบมูฟตัวออกไปอย่างขวยเขินหลังจากที่โปรตอนลงไปจากรถ แล้วยืนโบกมือลาหม่าม๊ามันอย่างสงบ ในขณะที่ผมนั้นยังตื่นเต้นไม่หยุด หลังจากโดนทิ้งเอาไว้กลางทาง แทนที่จะเดินขึ้นบันไดเพื่อไปนั่งรถไฟฟ้าอย่างชิวๆ ไอ้โปรกลับพาผมเดินไปซื้อข้าวเหนียวหมูทอดที่อยู่ใกล้ๆแล้วข้ามฝั่งไปเดินสวนตอนเช้าแทน
นั่งกินหมูทอดข้าวเหนียวอย่างมึนๆบนชิงช้าได้ไม่นานก็พากันไปหลบร้อนในร้านสะดวกซื้อสักพัก ซื้อน้ำเปล่ามายืนกระดกหน้าร้าน ผมก็เก็บขวดน้ำลงกระเป๋าก่อนจะพากันไปที่BTS
เราสองคนตัดสินใจไปวังสวนผักกาดกันหลังจากยืนเถียงและทุบตีกันสักพัก บอกเลย ซีก็สู้คนนะ ซีก็สู้คน ฮือ โดนตบกบาลจนกูเบลอแล้วเนี่ย
เมื่อขึ้นมาบนรถ เราสองคนก็ต่างคนต่างเอาโทรศัพท์เข้ามาฟังเพลงราวกับแม่งไม่ได้มาด้วยกัน ลงสถานีพญาไท เดินต่ออีกนิดผมก็มาถึงหน้าพิพิธพันธ์วังสวนผักกาด เราก็ต่างคนต่างจ่ายค่าเข้าอีกนั่นแหละ ผมค่อนข้างชอบรูปทรงของเรือนไทยสมัยก่อนนะ แต่ถ้าให้อยู่ก็ไม่ไหวเหมือนกัน ไม่ใช่ว่ากลัวผีหรืออะไร เพียงแตเวลาดึกๆผมแม่งฟุ้งซ่านไง ทั้งที่รู้ว่าไม่มีอะไร แต่เวลาไม้มันลั่นกูก็มโนทุกทีอยู่ดี
"ไหวไหมโปร"ผมถามหลังจากที่เห็นมนุษย์แฟนเก่าหาวไปไม่ต่ำกว่าสิบรอบตั้งแต่เข้ามา
"อือ"อือนี่คืออะไร อือสบายดี อือรำคาญโว้ย หรือว่าอือแม่งส่งๆไป คือถ้าใครรู้ sms มาบอกทีนะครับ
"นอนตอนกี่โมงเนี่ย"พูดจบก็ควักขวดน้ำในกระเป๋าสะพายมาดื่มดับกระหาย
"เที่ยงคืนมั้ง จำไม่ได้"
"ก็ไม่ได้ดึกนี่ ป่วยเปล่า"เอื้อมมือไปแตะๆแขนคนง่วง
"เหอะ"ส่ายหน้าสองสามที "กูแฮงค์"
"เฮ้ย! แล้วทำไมไม่รีบบอกอ่ะ กลับบ้านเถอะ"ผมหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าแต่ยังไม่ทันโทรให้ที่บ้านมารับ ไอ้คนที่แฮงค์อยู่ก็ทำเสียงจิ๊จ๊ะก่อนจะคว้ามืออีกข้างที่ว่างอยู่ของผมไว้
"ไปหาอะไรแดกกัน กูหิว"ลากผมให้เดินตามมาจนถึงด้านหน้า พี่แกก็จัดแจงโบกแท็กซี่เสียเสร็จสรรพโดยที่ไม่ไถ่ถามความสมัครใจกูสักนิด
แท็กซี่พาผมกับมนุษย์แฟนเก่ามาปล่อยไว้ที่หน้าร้านกาแฟโบราณตามที่มนุษย์แฟนเก่าบอกทาง ถึงแม้จะตากแดดตากลมเพียงไม่นาน แต่อานุภาพทำลายล้างของแดดตอนสิบโมงของประเทศไทยก็สามารถทำให้ผมบนกบาลที่อุส่าห์ไดร์มาตั้งแต่เช้าตรูนั้นเหนียวจนหน่องซีเองยังรู้สึกอนาถใจ
ภายในร้านนั้นมีคนเยอะพอสมควร แต่จากการบอกเล่าของมนุษย์แฟนเก่า ทำให้รู้ว่านี่ยังถือว่าคนน้อยถ้ามาช่วงเที่ยงไม่มีโต๊ะแน่ หลังจากจัดแจงหาที่ปักหลักได้แล้ว ผมก็เหลือบตาไปมองป้ายเมนูที่เขียนซับไตเติ้ลเอาไว้ให้ด้วย คือน่ารักดีว่ะ เมื่อก่อนเคยเข้าร้านอาหารจีนที่ไหนสักที่กับเพื่อนนี่แหละ เจอแต่ภาษาจีนเพียวๆ บอกเลย กูนี่นั่งสั่นงกๆเลยจ้า
...อ่านไม่ออกโว้ย...
"เราเอาหน่อเค่าเย็น"บอกไอ้โปรเสียงอ่อมแอ้ม กูอาย กูไม่เคยพูดภาษาจีน แต่พอพูดไปแล้วก็รู้สึกตัวเองกระแดะไปดิ บอกว่าจะแดกกาแฟเย็นก็ได้มั้งเอดร็อกกกกก
"หน่อเค่าเย็นสอง แล้วก็ขนมปังสังขยาหนึ่งครับ"หลังจากสั่งเสร็จแล้วไอ้โปรก็นั่งตาปรือเอามือเท้าคาง
"เมื่อคืนไปดริ้งค์กับพวกธันมาหรอ"ถามออกไปเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันวังเวงจนเกินไป นี่กูมาเดทหรือว่าเวียนเทียนอยู่วะ ไม่มันสงบเงียบอย่างนี้ คุยกันนับประโยคได้เลยมั้งเนี่ย
"เปล่า ป๊ากับม๊านั่นแหละมอมกู"ปรือตามองกูอีก หวั่นไหวนะโว้ย "เบียร์นี่เหี้ยจริงๆ ขนาดอ้วกออกไปแล้วนะ"โอเค กูนึกภาพอ้วกมึงออกเลย... หมูหมัก วุ้นเส้น ผักกาดคงลอยกันอืดเลยสัด
"เดี๋ยวกินกาแฟก็ดีขึ้น"
"ทำไม"เลื่อนมือมาเท้าแก้มแทน
"ก็คาเฟอีนมันทำไม่ให้คลื่นไส้ ช่วยขับแอลกอฮอล์ในกระแสเลือด แล้วก็ทำให้สดชื่นขึ้นด้วยอ่ะ ถ้าไม่แพ้คาเฟอีนนะ"ผมพูดไปไอ้มนุษย์หมีขาวก็จ้องผมนิ่ง "อ่า... ไมจ้องเราขนาดนั้นอ่ะ"กูประหม่าแล้วนะไอ้สัด
"พูดต่อสิ"
"แต่ก็ต้องกินน้ำเยอะด้วย เพราะคาเฟอีนมันจะลดน้ำในร่างกายประมาณนั้นอ่ะ แล้วถ้าขาดน้ำ อาการอาจหนักกว่าเดิม"พอผมพูดจบของที่สั่งก็ได้พอดี "โห หนมปังน่ากินอ่ะ ขอกินด้วยนะ"ทันทีที่เจ้าของพยักหน้าอนุญาต ผมก็จิ้มขนมปังขึ้นมาหนึ่งชิ้นก่อนจุ่มสังขยาสีน้ำตาลแล้วยัดลงปากอย่างไว "อร่อยอ่ะ"
"หรอ"
"อร่อยอ่ะ อร่อยอ่ะ อร่อยอ่ะ"ยื่นนิ้วโป้งมาสามครั้งราวกับกูกำลังดูการแสดงรอบกองไฟตอนเข้าค่ายลูกเสือสมัยประถม
"หึๆๆ"หลุดหัวเราะแล้วเว้ย
"เกิดเป็นมึงนี่ก็ดีนะ แดกอะไรก็ดูอร่อย"
"ก็มันอร่อยจริงๆ"เนียนเขมือบเข้าไปอีกชิ้นอย่างไว "สั่งอีกจานไหม"
"เก็บกระเพาะไว้กินร้านอื่นบ้างเหอะ"ยิ้มให้หนึ่งดอกตบท้าย
...บอกเลย...
...ถ้าไม่อยากเสียตัว...
...อย่ายิ้มยั่วพี่...
หลังจากได้คาเฟอีนเข้าสู่ร่างกาย มนุษย์แฟนเก่าที่ดูอ่อนเปลี้ยในตอนแรกก็ดูเหมือนจะอาการดีขึ้นมาถนัดตา ออกจากร้านกาแฟมาพวกผมก็เดินย่อยกันไปรอบหนึ่ง ก่อนที่ไอ้โปรจะแวะซื้อขนมจีบมากล่องหนึ่ง คือมันน่ากินมากนะ แต่พอเห็นพริกแดงฉานอยู่ด้านบนผมก็เริ่มหวั่นใจ แต่พอลองกินเท่านั้นล่ะมึงเอ๊ย!
"โปร เรากลับไปซื้อกันอีกกล่องเหอะ"ผมมองกล่องโฟมที่ว่างเปล่าอย่างหิวโหย แม้ว่าขนมจีบสิบลูกนั้นผมจะแดกไปแปดลูกก็เหอะ
"เดี๋ยวๆ มึงเพิ่งสั่งก๋วยจั๊บไป"ไอ้โปรขัด
"เออเนอะ"รอเพียงไม่นานก๋วยจั๊บน้ำใสที่ผมสั่งไปก็มาถึง "หู้ว มีหมูกรอบด้วย"คือน่ากินมากอ่ะครับ "เต้าหู้พะโล้กับซี่โครงหมูอบน่ากินอ่ะ"สั่งมาอีกจานดีไหมวะ
"ไม่ต้องกระแดะสั่งนะอีอ้วน แดกกับกูนี่แหละ"โอโห คำพูดมึงนี่กรีดลึกลงไปกลางใจกูเลย กูไม่ได้อ้วนโว้ย แค่มีอันจะกิน
"เราอ้วนตรงไหน เอวเราแค่ยี่สิบเจ็ดนะ"เอวพี่คอดนะน้อง ถึงพี่จะแอบมีพุงกะทิตรงท้องน้อยก็เหอะ
"เมตรหรอ"
"นิ้วเซ่!!"ผมรีบสวนจนไอ้โปรนั้นหลุดหัวเราะ
กินไปเถียงไปไม่นาน อาหารบนโต๊ะก็หมดลง นั่งอืดๆกันสักพัก ไอ้โปรก็จ่ายเงินไปก่อน ก่อนจะหันมาเรียกเก็บค่าก๋วยจั๊บจากผมอีกสี่สิบบาท ถึงจะบ่นมันว่าขี้งก แต่ผมก็ชอบนิสัยโปรตรงนี้นะ มันทำให้ผมไม่เคยตัวไง ถ้าสั่งอะไรก็ต้องรับผิดชอบตัวเอง ถึงแม้ว่าตอนแรกผมอยากจะสั่งนู้นสั่งนี่เต็มไปหมด แต่ไอ้โปรก็ขัดจนให้ผมสั่งแค่ก๋วยจั๊บ แล้วมันก็สั่งของที่ผมจะสั่งในตอนแรกนั่นแทน
อุณหภูมิตอนบ่ายที่ร้อนจนผมและมนุษย์แฟนเก่านั้นตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อ ทำให้เราตัดสินใจแวะกินเต้าทึงเย็นคลายร้อนกันก่อนจะเดินต่อ จบเมนูของหวาน โปรตอนก็พาผมเดินมาที่วัดจีนที่ผมเคยมาสองครั้งตอนช่วงตรุษจีน และสองครั้งที่มานั้น ผมก็มากับมันตลอด
"มึงรอตรงนี้นะ"โปรพูดผมก็หันไปมองที่เขาขายธูปเทียนที่คนค่อนข้างจะแน่นขนัด
"โอเค"ไม่อยากไปเบียดกับใครอ่ะ อึดอัด
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ มนุษย์หมีขาวในเสื้อยืดสีเทาก็กวักมือเรียกให้ผมเดินตามไป เมื่อจุดธูปเสร็จ โปรก็นับก้านธูปแล้วส่งมาให้ผม นั่งคุกเข่าแล้วสวดแบบเอียงๆ เพราะพยายามเบี่ยงตัวมองบทสวดอย่างเต็มกำลัง เมื่อสวดเสร็จ ผมก็ลุกตามโปรออกไปปักธูปที่กระถางสองกระถางด้านหน้า แล้วค่อยเข้าไปปักด้านใน
เดินไหว้เทพเจ้าด้านในอย่างหรรษา เอาจริงๆนะ ผมไม่ค่อยเข้าใจอะไรเท่าไหร่ จะสวดก็ไม่รู้ทำนอง คนที่มาไหว้นี่ก็หน้าจีนกันมาเลยจ้า ตาคมๆอย่างกูนี่โคตรจะไม่เข้าพวกเลยจ๊ะ แต่มากี่ทีผมก็ตื่นตาตื่นใจตลอดนะ อารมณ์เหมือนกูไปเที่ยวเมืองจีน
เดินถ่ายรูปกันสักพัก เราก็กลับมาสู่ถนนสายแดกอีกครั้งด้วยสภาพร่างกายที่เหนื่อยอ่อนและหิวโหย(อีกแล้ว) รู้นะว่าเดินกันไกลมาก แต่เดินกับคนที่เราชอบอ่ะไกลแค่ไหนก็สู้เว่ย ไอ้โปรพาผมแวะเข้าร้านอาหารที่ทางเข้าร้านอย่างกับตรอกไดแอกอน ภายในร้านมีคนพอสมควร เมื่อหาที่ลงได้ ไอ้โปรก่อนจะจัดแจงสั่งเสียเสร็จสรรพก่อนที่มันจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรพร้อมกับเดินไปห้องน้ำ
ในขณะที่นั่งเปลี่ยวๆอยู่คนเดียว ผมก็รู้สึกเคว้งคว้างอย่างประหลาด เลยหยิบโทรศัพท์ออกมาเล่นเพลินๆ กดเข้าไลน์ เพื่อจะไลน์ไปถามแม่ว่าให้ซื้อกับข้าวไปไหม แต่กรุ๊ปไลน์ที่ผมปิดการแจ้งเตือนไว้ก็เตือนอย่างไม่หยุดหย่อนจนผมต้องเข้าไปดูอย่างสอดรู้
เมื่อเปิดเข้าไปผมก็รู้สึกงุนงง เหมือนหัวข้อสนทนาสนทนาจะมาจากรูปที่อิแจนแคปเจอร์มาจากไอจีใครสักคน ในรูปเป็นด้านหลังของมนุษย์เพศผู้ตนหนึ่งที่จริงๆแล้วหุ่นดีมาก แต่อาจเพราะตูดใหญ่ขาใหญ่เกินไซส์มาตรฐานก็เลยดูตันๆ เอาล่ะ ไม่ต้องพินิจพิเคราะห์ให้มากความ รูปนี่แม่งสวยมากนะ และจะสวยมากกว่านี้ถ้าไม่มีกูยืนหันหลังเกาตูดอยู่น่ะ เอดร็อกกก
...เห็นนิ่งๆ...
...แต่มึงนี่งูพิษจริงๆไอ้โปร...
แล้วดูแคปชั่นมันดิ 'แดกไม่มีพัก #ขอบคุณที่ยังไม่แดกสังฆทาน#ไขมันกำลังไล่ล่าคุณ #ชวัลกรเป็นคนตลก' แล้วนี่คนอื่นเขาจะคิดว่ากูเป็นคนยังไง กูไม่ได้ใจบาปพอจะแดกสังฆทานนะโว้ยยย เอาล่ะ สงบใจปิดรูป แล้วเข้าไปดูว่ามีใครขึ้นสถานะแซวกูหรือเปล่า แต่เมื่อเห็นผมก็ถึงกับถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะฮาออกมาอย่างห้ามไม่ได้
January (พรีออเดอร์สินค้าเกาหลี)
Paper crycry (พรีออเดอร์สินค้าเกาเหลาหน้าปากซอย)
M M (พรีออเด้อ เด้อ เด้อนางเด้อ)
จีจี้เมียพี่ปั๊ก (พรีออเดอร์สินค้าเกาหลี)
น้องธาม (พรีออเดอร์เวย์โปรตีน)
ฟอยด์เมียน้อยพี่ปั๊ก (อยากพรีออเดอร์ผช.เกาหลี)
กูนี่รีบเปลี่ยนสเตตัสเลยจ้า 'พรีออเดอร์น้ำยาปลูกผมที่พ่อกูยังไม่ได้ใช้' ตั้งไว้ยั่วอารมณ์ลุงเฉยๆ บางทีซีก็คิดนะ ว่าทำไมซีเป็นเด็กอัปรีย์มนุษย์แบบนี้
น้องธาม : อินังตัวดีมันรีดแล้ว
น้องธาม : เงียบทำไมสาด
'กูยังอ่านไม่จบ'เลื่อนขึ้นมาอีกครั้ง
January : ไม่ต้องอ่านแล้ว
January : ตกลงคบกันแล้วหรอวะ
จีจี้เมียพี่ปั๊ก : ยังไงๆ
M M : รู้ไหมกูเสือก
'ยังไม่ได้คบเว่ย'
'แค่ออกมาเดินเยาวราช'พิมพ์ตอบไปอย่างไว
Paper crycry : แล้วยังไง ตกลงได้กันยัง
M M : มึงก็ถามซะไกลเลย
M M : ฮมอยได้เห็นยังเถอะ
'ส้นตีน'อยากจะยกตีนมาถ่ายแนบไปด้วย แต่ก็แอบเกรงใจลุงกะป้าที่ลอบมองกูอยู่ไกลๆ
ฟอยด์เมียน้อยพี่ปั๊ก : เห็นแล้วเว้ยๆ
M M : จริงดิ
January : ซีมันเคยบอกว่าโปรแก้ผ้านอน
Paper crycry : แล้วผัวเก่ามึงไม่มีอารมณ์ไรเลยหรอวะ
'olo'ไม่รู้จะพิมพ์อะไร
น้องธาม : แสดงว่าไม่มี
น้องธาม : เพื่อนกูออกจะตูดใหญ่เร้าใจขนาดนี้
น้องธาม : ทำไมปล่อยให้คันอย่างเดียวดาย
แล้วก็ส่งอิรูปที่กูยืนเกาตูดมาอีกครั้ง
'เอดร็อกกกกก'
'กูแดกก่อน เดี๋ยวมาสู้กับพวกมึงใหม่'
จริงๆอาหารยังไม่มาหรอก แต่รู้สึกเหมือนโดนรุม เลยหาเรื่องถอยก่อน ผมไลน์ไปถามแม่ ก็ได้คำตอบว่าวันนี้นางไม่กลับบ้าน เพราะงานยังไม่เสร็จ จะนอนที่บริษัทเลย ดังนั้นไม่ต้องรอ ส่วนพ่อก็คงดึกเหมือนกัน เพราะมีงานรวมรุ่น คงแทบหายใจเป็นกลิ่นละมุดแน่คืนนี้
เท่ากับวันนี้ผมต้องนอนในบ้านคนเดียว แต่ผมเฉยๆนะ เพราะตอนพ่อแม่อยู่ด้วยกันมันก็อารมณ์ประมาณนี้แหละ ถึงแม้ที่บ้านนั้นจะมีแม่บ้านเต็มไปหมด แต่ความรู้มันก็เหมือนกัน
เมื่ออาหารมาจนเกือบครบ คนที่สั่งก็กลับมา ดูเหมือนจะหงุดหงิดหน่อยๆนะ แต่เรื่องส่วนตัวมันนั่นแหละ เอาไว้ถ้ามันอยากเล่าก็เล่า เพราะตอนนี้ความสำพันธ์ระหว่างผมกับมันก็ไม่ได้สนิทกันจนจะถามกันได้ทุกเรื่อง
"กินดิ"มันบอก ผมก็คีบก้อนกลมๆเหมือนสาคูไส้หมูขึ้นมากิน
"โหย อะไรอ่ะ อร่อยมากเลย ชอบ!"ละมุนลิ้นมากค่ะคุณ
"ลูกชิ้นไช้เท้ามั้ง"มันยิ้มนิดๆอีกแล้ว
นั่งกินไปอย่างหรรษาเพียงไม่นาน โทรศัพท์ไอ้โปรก็สั่นอีกครั้ง มันขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะตัดสายแล้วปิดเครื่องไปเลย
"โปรมีธุระหรือเปล่า"มันเงยหน้าก่อนจะส่งสัญญาณประมาณว่า 'อะไรของมึง' มาให้ผม "โทรศัพท์อ่ะ ถ้ามีธุระจะกลับเลยก็ได้นะ"
"แดกไป"แล้วพี่แกก็คีบไก่ใส่ถ้วยผม "ไม่ได้สำคัญอะไร"
"อ๋อ"ผมพยักหน้างงๆ แล้วก็ส่งไก่ใส่ปากอย่างกระหาย "อร่อยอ่ะ เหมือนเหล้าเลย ชอบ!"
"มึงนี่มันชอบทุกอย่างเลยนะ"แสยะยิ้ม
"ก็มันอร่อย"แล้วก็กินต่อ "ตกลงคืออะไร เหล้าหรอ"
"อืม ไก่แช่เหล้า"ไอ้โปรตอบ ผมพยักหน้ารับรู้แล้วก็กินต่อ
ต่อด้านล่าง
-
หลังจากอิ่มแปล้แล้ว เราก็นั่งแท็กซี่ไปขึ้น MRT ที่หัวลำโพง ยืนเบียดเสียดอึดอัดกันจนมาถึงจตุจักร ก็เดินลิ่วๆไปขึ้นรถตู้กันเลย ตอนแรกก็อยากจะเดินเล่นกันนะ แต่พอเห็นฟ้าครึ้มๆแล้วดูท่าจะไม่ดี
ผ่านไปร่วมชั่วโมงเรก็ลงที่หน้าหมู่บ้านที่ฝนตกปรอยๆ แต่เพราะบรรยากาศที่มันน่าจิบเบียร์เหลือเกิน ไอ้โปรมันเลยเข้าไปซื้อเบียร์กับกับแกล้มในร้านสะดวกซื้อหน้าหมู่บ้าน. ในขณะที่ผมก็มองดูข้าวกล่องอย่างหิวโหยอีกแล้ว เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมกูขยันแดกแบบนี้ล่ะ
เมื่อซื้อของเสร็จ ก็กะจะนั่งวินนั่นแหละ แต่ไม่เหลือสักคันให้กูเรียกใช้บริการเลย ผมกับไอ้โปรก็เลยเดินเท่ๆฝ่าสายฝนโปรยปรายที่เริ่มจะหนักขึ้นเรื่อยๆแม่งเลย ตอนแรกก็เดินดีๆกันหรอกนะ แต่พอเริ่มหนักขึ้นนี่ สับตีนกันอย่างไวเลยจ้า
วิ่งฝ่าฝนจนมาถึงที่บ้านผม เราก็ต่างคนต่างไปอาบน้ำ โดยไอ้โปรอาบในห้องผม ส่วนผมนั้นไปอาบในห้องแม่ โปรใส่ชุดคลุมอาบน้ำสีน้ำเงินเข้มของผมไปก่อนขณะที่ต้องรอชุดมันอบอยู่ในเครื่องซักผ้าบ้านผม ด้วยบรรยากาศที่ชุ่มฉ่ำและเย็นขึ้นเรื่อยๆ เราก็เลยเปิดหนังกับนั่งจิบเบียร์กันเคล้าบรรยากาศฝนตกในห้องนั่งเล่น
"ทำไงมันถึงเย็นแบบนี้อ่ะ"ผมถามหลังจากแงะเบนโตะออกมาจากซองที่เย็นเฉียบ
"เอาไปต้มมั้ง ก็เห็นอยู่ว่ากูหยิบมาจากตู้เย็น"โอเคกูโง่เองไอ้สัด
ดูไปได้สักครึ่งเรื่อง กับแกล้มที่ซื้อมาก็หมด ผมก็เลยสละตนไปทำกับแกล้มมาเพิ่ม หมูมะนาวที่เสร็จอย่างว่องไวถูกยกมาเสริฟให้คุณชายที่นั่งไขว้ขากระดิกตีนพร้อมจิบเบียร์ชิวๆอยู่ที่โซฟา
วางจานลงบนโต๊ะกระจกก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างๆคุณชายท่าน แต่ยังไม่ทันที่กูจะทิ้งตัวแล้วนั่งกินหมูมะนาวอย่างสุขใจ ตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นจอทีวี ที่มีฉากผีแม่งพุ่งชาร์จพอดี
"อ้ากกก"แหกปากลั่นเลยจ้า "ไอ้ฉิบหาย! หัวใจกูจะวาย!"เอามือทาบอกที่ตอนนี้หัวใจแม่งยังเต้นระรัวไม่หยุด
"มึงกลัวผีหรอ"กูนี่ส่ายหัวรัวเลยจ้า
"ไม่กลัว แต่ตกใจ แม่งเห็นตอนมันวิ่งเข้ามาพอดี ภาพติดตาฉิบหาย"อิห่าวิ่งกรีดแขนมาเลยจ้า
"กรอดูอีกรอบไหมล่ะ"หัวเราะอย่างร่าเริง
"..."กูนี่มองแรงเลยจ้า
ดูคอนจูริ่งจบฝนด้านนอกก็หยุดไปนานแล้ว ผมเอาผ้าที่อบเสร็จแล้วออกมาผึ่ง เปิดดิ ออเทอร์ดูต่อ ส่วนไอ้โปรก็ยังคงนั่งจิบเบียร์อยู่อย่างไม่มีวี่แววว่าจะกลับบ้านกลับช่อง
"แม่มึงจะกลับกี่โมง"
"วันนี้ไม่กลับหรอก แล้วโปรจะกลับเลยไหม เดี๋ยวเราขับรถไปส่ง"ใจจริงก็อยากให้มันอยู่ต่อนะ แต่นี่หิวข้าวไง จะออกไปกินข้าวแล้ว
"มึงก็อยู่คนเดียว?"ถามทั้งที่ยังคงดูหนังอยู่
"อาฮะ"
"ไม่กลัวไง"หนังผีแค่นี้กระจอกมากจ้า บ้านนี้กูนอนคนเดียวมากี่ทีแล้ว
"เฉยชามากบอกเลย"ว่าแล้วก็ยกจานหมูมะนาวที่หมดแล้วไปเก็บ "กลับเลยไหม"ถือชุดมันกลับมาด้วย
"นี่ก็ไล่กูจัง เห็นไหมว่าเบียร์ยังไม่หมด"ยักไหล่สบายๆอย่างยียวน
"ถ้าหมดแล้วกลับเลยนะ"ข้าวมันไก่กูจะหมดก่อนไหมเนี่ย
"เหนื่อยแล้วว่ะ นอนแล้วค่อยตื่นมากินต่อได้มะ"กวนตีนแล้วไอ้สึด
"ตามใจแล้วกัน เดี๋ยวเราออกไปข้างนอกแปบนึง เอาไรปะ"หยิบกุญแจรถขึ้นมาจากโต๊ะกระจก แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไประเริงที่ไหน ก็โดนอิหมีขาวมันตะปบแล้วกระชากไปนอนบนโซฟา
"นัดใครไว้"อย่าเพิ่งฟินเพราะคิดว่ามันหึงอะไรนะ อิหน้ายิ้มๆแบบนี้แม่งกวนตีนกูเฉยๆแหละ
"จะออกไปซื้อข้าวมันไก่ จะให้นัดลุงไว้หรือไงล่ะ"ผมตอบเมื่อมันคืบคลานมาคร่อมก่อนจะค่อยๆเลื่อนหน้าลงมา "ถ้าจะจูบ ไปแปรงฟันก่อนนะ"คือต่อให้ชอบมันมากเท่าไหร่ แต่กลิ่นหมูมะนาวผสมกับเบนโตะในช่องปากนี่แม่งไม่ตลกว่ะ
"รังเกียจไง"
"นึดนึง"ใจจริงอยากตอบว่า 'เออ' กระแทกหน้าแม่งไปสักที "อย่า!! โปร ไม่เล่นนะ ไอ้โปร!! ไอ้เชี่ย!!"ผมนี่ถึงกับหลุดเมื่อไอ้สันขวานโปรมันอ้าปากพ่นลมอัดหน้าผมพร้อมกับล็อกแขนผมด้วย "ปล่อย อื๊อ!"ประกบปากด้วย ฮืออ
"โอ้ย!"หลังจากโดนเข่าเข้าท้องไปที พี่กแกก็ยอมปล่อยผมโดยดี "เล่นแรงนะมึง"
"ก็โปรแกล้งเราก่อน"
"ถ้าแปรงฟันแล้วจูบได้ใช่ไหม"ดึงแขนผมให้เดินตามไปชั้นสอง ก่อนจะลากถูผมเข้าไปในห้อง
พี่แกเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเปิดตู้แล้วเอาแปรงสีฟันอันใหม่ออกมาแล้วจัดแจงแปรงฟันโชว์ ผมเดินไปหยิบแปรงสีฟันของตัวเองออกมาก่อนจะบีบยาสีฟันแล้วยืนแปรงข้างๆไอ้มนุษย์หมีขาวที่กำลังเหลือบมองผมด้วยหางตา
โปรบ้วนปากเสร็จก็เดินออกไปด้านนอก ส่วนผมเมื่อได้ที่แล้วก็ล้างแปรงสีฟันก่อนจะรองน้ำแล้วบ้วนปากจนสะอาด เก็บแปรงและเช็ดขอบอ่างล้างหน้าเสร็จก็เดินออกมา
"เฮ้ย!"ไอ้คนที่ยืนรอผมอยู่ดึงตัวผมให้เข้าไปหา กูนี่ช้ำหมดแล้วมั้งห่า "อื้อ"ประกบจูบลงมาอย่างแผ่วเบาผิดกับพฤติกรรมการกระชากก่อนหน้านี้ลิบลับ
โปรผละริมฝีปากออกก่อนจะช้อนตัวผมขึ้น ผมเอื้อมมือยึดไหล่พร้อมใช้ขาเกี่ยวคนอุ้มไว้ ก่อนจะโน้มหน้าประกบปากเอง ไม่รู้เกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่รู้ตัวอีกที ผมก็ถูกวางลงบนเตียงทั้งที่เรายังไม่ละปากออกจากกัน
มือเย็นๆของคนที่นั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นถูกสอดเข้ามาใต้เสื้อยืด ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อยจนเผลอขบฟันเข้าที่ปากอีกคน แต่คงจะไม่ได้แรงอะไรมาก เพราะเราก็ยังคงนัวเนียกันต่ออยู่ดี บอกเลยวินาทีนี้ไม่มีอะไรหยุดเราได้แล้ว
จ้อกกกก
ผมรีบดันไอ้โปรออก ต่างคนต่างจ้องกันตาปริบๆ
"ฮือออ หิวข้าว"เมื่อผมดีดดิ้นออกไป ไอ้โปรก็ถึงกับหัวเราะออกมา ฮือ... กูอยากตาย
"นี่ถ้ามึงหิวมากๆ จะเผลอแดกแขนกูไหมเนี่ย"
"ไม่หรอก เห็นแบบนี้นะ บางทีเราก็เลือกกิน"พูดจบก็โดนตบกบาลเลยจ๊ะ "ระบมแล้วเนี่ย"แต่พี่แกไม่ฟังกูเลยครับ ลุกขึ้นยืนค้ำหัวแล้วก็ฉุดแขนให้ลุกขึ้นตาม "อื้อ"จุ๊บแถมมาอีกที
...วันนี้มันเป็นบ้าอะไร...
...หรือว่าเมาอีเบียร์หกขวดนั่น...
"ยืนงงอะไร"ผมหลุดจากภวังค์แล้วมองคนที่เดินไปหน้าประตูเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ "จะแดกไหมข้าวน่ะ"อะไรนะ ของกินหรอ
...วิ่งให้ไวเลยจ้า...
----
แดกแบบนี้นี่เอง ไม่แปลกใจเลยทำไมมันตูดใหญ่ :katai1:
นับๆกันสิ รางวัลเด็กดีครบห้ายังเอ่ย คิคิ :hao6:
ตอนนี้เขียดมีเวลาว่างร่วมสิบวัน จะพยายามปั่นรัวๆเด้อ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
:katai2-1:
คำผิดไม่สามารถแก้ไขได้ตอนนี้นะคะ เครื่องค้าง ขออภัยด้วยค่ะ :hao5:
@nutty จริงๆมีร้านเด็ดอีกมากมายเลยค่ะ 55 ร้านแรก อ้างอิงมาจากบรรยากาศร้านกาแฟเอี๊ยะแซค่ะ อยู่แถวแยกราชวงศ์ ร้านที่สอง ขนมจีบแป๊ะเซี๊ยะ เป็นร้านรถเข็นค่ะเดินเลยแยกราชวงศ์มาทางวัดญวนเด้อ ร้านที่สาม ร้านก๊วยจั๊บนายเอ็ก แต่ถ้าไปกลางคืนเราจะกินร้านนายอ้วน ร้านที่สี่ จริงๆร้านที่คุณเขียดนึกถึงมันอยู่ภาคกลางคืนค่ะ ร้านเจ้เหว่าอยู่แถวตลาดเก่า และปิดท้ายด้วยที่สุดของแจ้ เปียงกี่ค่ะ ทางเข้าอย่างกะตรอกไดแอกอน ไม่รู้เหมือนเดิมไหม ไม่ได้ไปนานแล้ว55 ร้านนี้กันเองมากค่ะ o13 อยู่แถวๆแยกราชวศ์ค่ะ
-
ไม่น่าหิวข้าวผิดเวลาเลยยยย ไม่งั้นได้กินโปรตอนไปละ !
-
ฮาจริงๆตอนนี้
กินตลอดทริปแต่ฟินตอนท้ายที่ได้กินปากนี่แหละ
แปรงฟันกันก่อนเนอะอะไรๆจะได้ดีขึ้น
ว่าแต่ออกไปซัดข้าวกันอีกรอบนี่จะได้สานต่อเมื่อไหร่ล่ะโปร
ขอบคุณที่มาต่อค่ะ. :mew1:
-
น้องตูดใหญ่น่ารัก :impress2:
-
กระเพาะหรือหลุมดำคะน้องซี
โปร ยังคงดาเมจรุนแรงอย่างต่อเนื่อง
-
ท้องร้องผิดเวลาไปนะหน่องซี :mew1:
-
โอ๊ยนึกว่าจะได้ฟินยาวๆซะเเล้ว
ท้องมาร้องอะไรตอนนี้จ๊ะน้องซี
เสียรมณ์หมด :z13:
-
น้องโปรน่ารัก
ปล อ่านตอนนี้แล้วหิวตามเลยค้า ขอชื่อร้านด้วยจิถ้าอร่อยขนาดนั้น
-
น้องซีเอ้ยยยยย
-
หน่องซีก็น่ารัก พี่โปรก็น่ารักกกกกกกกกกกก
-
ว้า อดเลย :hao6:
-
ซะงั้นเลย :katai1: :katai1: :katai1:
-
พี่โปรแกเมาเบียร์แน่เลย55555
น่ารักอ่ะ :katai1:
-
นุ้งซีตูดใหญ่ขนาดนี้ ท่าทางจะคลอดง่ายยยย มีน้ำนม :hao7: :hao7:
-
o13 :mew3: อิน้องซีกะอิพี่โปรมาแล้ววว คิดถึงๆๆมหกรรมเดทแดก เอ้ยยเดทแรกก้อมา 555กิน กิน กิน และก็กินน้องซี55#ชอบๆๆสมาคมตูดใหญ่หนับหนุน แต่ว่าคืนนี้นอนคนเดียวหราจริงอ้ะ ไม่ชวนมนุษย์แฟนเก่าค้างด้วยอ้ะ เหอะๆๆ รอตอนต่อไปเคิฟฟฟ
-
แซ่บบบ
-
55555 ตลกอ่ะ ชอบๆ
-
อะโห~~~ ซีท้องร้องได้ขัดจังหวะมาก เราว่าอย่างแรกที่โปรต้องทำคือพาซีไปถ่ายพยาธิน่ะ ดูสิกินเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ แถมท้องยังมาร้องตอนเวลาสำคัญอีก 555
-
นี่สาบานว่าแดก!! น่าจะเรียกยัดห่านะ
อิอ้วนนนนน
-
ชอบที่โปรเรียกหน่องซีว่าอีอ้วนอ่ะ
5555ดูคนเรียกจะชอบใจคำนี้มากนะ
-
แสดงว่า โปรก็อยากกลับมาคบกัน แต่ เล่นตัว
-
หน่องซีของเจ้ 555
กระเพราะหนูทำด้วยอะไรลูก ถึงได้ขยันกินขนาดนี้
ขอบคุณคนเขียนมากค่าาา
-
นุ้งซีกินเก่งขนาดนี้โปรจะเลี้ยงไหวมั้ยเนี่ย. นุ้งซีท้องร้องไม่ถูกเวลาเลย. เสียดายมาก. โปรเกือบเสร็จละ. ไม่เป็นไร. มาต่อหลังกินอิ่ม
-
ท้องร้องผิดเวลาน่ะหน่องซี
-
:katai1: :katai1:
ท้องร้องผิดเวลา
หิวก้กินอิโปรไปก่อนซี่ :ling1: :ling1: :ling1:
-
อิซี อิอ้วน อิตูดใหญ่ :laugh: :laugh:
-
น่ารักมากมาย
-
ซีมาหิวอะไรตอนเน้!!! เธอเกือบได้กินหมีขาวแล้วนะ :hao7: :hao7:
-
กำลังฟินเลยครับ
-
ที่หน่องซีต้องกินเยอะๆเพราะหนูจะเอาไปหล่อเลี้ยงตูดสินะลูก
ไม่เป็นไรจ๊ะ เดี๋ยวนี้เทรนด์มีก้นกำลังมา (ได้ข่าวว่านั่นใช้ได้กับผู้หญิงโดยเฉพาะ)
แต่ป้ามั่นใจว่าพ่อโปรแพ้ตูดหนูแน่ๆ ไม่งั้นพ่อคุณจะจับหนูจูบเอาๆอย่างนี้เหรอ เนอะ... มั่นตูดเข้าไว้!! (มันใช่เหรอ?!!)
ติดตามตอนต่อไปค่ะ สู้ๆนะคะ :a2:
-
มาทำงี้ก็ยิ่งหลงอ่ะดิ
-
เรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งสนุกค่ะ ลุ้นรักรีเทริ์นของคู่นี้ ขอให้มาม่ามีน้อยๆนะ แฟนเก่าแบบนี้ใครจะอดใจไหว อร๊ายยยย รอตอนต่อไปรีบมาเลยค่ะ ชอบคู่นี้
-
อ๋อยยย หน่องซี ถ้าหนูจะแดก เอ้ย กินมากขนาดนี้ :a5:
พี่ก็ไม่แปลกใจแล้วล่ะว่าทำไมโปรถึงเรียกหนูแบบนั้น :ruready
รออออออ :katai5:
-
ฮือออออ น่ารักโคตรและก็ตลกด้วย ฮ่าๆ
ไอ้ตูดใหญ่เราของโปรตอนได้ไหม อยากห่อกลับบ้าน..
-
เอ่อ นุ้งซีขามาหิวอะไรตอนนี้ลูก
-
เค้าว่าคนตูดใหญ่ลูกฉลาดนะ ลองมั้ยโปร 555
-
ตูดใหญ่ๆสิเร้าใจดี คึ
-
กินปากยังไม่อิ่มอีกหรอน้องซี~
-
อย่างที่(อิ)ม๊าบลูพูดแหละ พี่แกฟอร์มเยอะจริง
อยากอยู่ก็บอกอ้อมครึ่งโลกแล้วแก ไม่น่าเชื่อว่าโปรจะโตมาดี
เห็นตอนเด็กๆมันดูร้ายแบบพ่อมัน
รอบนี้คุณเขียดทำหิว อยากบินไปลงกรุงเทพเดี๋ยวนี้เลย
-
หิวตามซี...
ตอนนี้มีแต่ของกินให้หิวแล้วตบด้วยความหวาน
แต่หวานก็โดนขัดด้วยความหิวอีกแล้ว 5555
รออ่านต่อน้า น่ารักๆ
-
นั่งเฝ้าเลย คนนี้เขียนเนี้ย สนุกมาก
-
ท้องหนูซีจะมาร้องอะไรตอนนี้!!
:katai4:
-
สนุกมากเลยครับ ไว้มาต่ออีกไวๆนะครับ
-
รางวัลเด็กดีจะครบมะไหร่น้อ
ไอ่นี่ก็ลุ้น อยากเห็นตอนกลับไปคบกัน
แต่ตอนจีบนี่ก็ดีนะ มุ้งมิ้งฟุ้งฟริ้งดี
อยากเห็นโมเม้นท์แบบนี้ไปเรื่อยๆ
ย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆ
แต่ทำไมบางตอนเนื้อเรื่องมันขาดๆ หายๆ อ่ะคะคุณเขียด
งือออ
คิดถึงหน่องซีกับโปรตอนจะแย่ละน้า
รีบมาต่อไวๆ นะคะ
พลีสสสสสส
รีบมาต่อไวๆ นะคะ
-
สนุกดี
โอกาส
อากาศ
ประกาศ
-
Chapter 11 I never stopped
เคยมีคนกล่าวไว้ว่า เมื่อมีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งต่อมาเสมอ และการเดทกับมนุษย์แฟนเก่าก็เช่นกัน... โถ่ะ หน่องซีล่ะไม่อยากจะคุย แต่เห็นว่าทำหน้าสู่รู้เรื่องชาวบ้านกันขนาดนี้หรอกนะ จะเล่าหน่อยก็ได้ว่า... ครั้งนี้มันชวนก่อนด้วย อิอิ
'ชวนเที่ยวค้างคืนนี่คิดจะทำไรเราปะเนี่ย'ผมพิมพ์ไปอย่างรวดเร็ว
Proton : เยหมอนข้างยังสนุกกว่า
'ผมนี่เห็นภาพเลยครับ'ลีลาการเด้าหมอนยังคงแจ่มชัดฝังเหง้าสมองจนน้องซียากที่จะลืมเลือนจริงๆ
Proton : แล้วนี่ถึงไหนแล้ว
Proton : กูจะแดกข้าววันนี้นะ
Proton : ไม่ใช่พรุ่งนี้
'อยู่ลานจอดรถบริหารแล้วเนี่ย'
'โปรเหอะ อยู่ไหน'
ละสายตาจากหน้าจอ ก่อนจะหันรีหันขวางมองหามนุษย์แฟนเก่ากับมอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีเหลืองสดที่ทุกวันนี้ผมซ้อนได้อย่าเชี่ยวชาญแล้ว ก็นะ นั่งทุกวันก็งี้แหละ
ถ้าถามว่าทำไมน้องซีถึงได้นั่งอิงแอบแนบชิดไปรับไปส่งกันจนมีหมวกกันน็อคส่วนตัวมาได้ร่วมเดือน น้องซีก็คงตอบได้แค่ว่า เรากลับมาคบกันแล้ว ถุย! ก็อยากจะบอกแบบนั้นอยู่หรอกนะ แต่ความจริงคือช่วงนี้งานผมเยอะมาก จะให้ขับรถไปกลับบ้านใหญ่นั้น ผมรู้สึกว่าไม่ไหวจริงๆ ก็เลยขอพ่อมาอยู่บ้านแม่ชั่วคราว ซึ่งลุงต้องเห็นด้วยแน่นอน เพราะลุงจะได้หาข้ออ้างมาบ้านแม่ผมได้บ่อยๆด้วย
และด้วยความใส่ใจทรัพยากรที่ใช้แล้วหมดไปอย่างน้ำมันของพี่บลู ทำให้ผมกับไอ้โปรนั้นได้เข้าสู่โหมดรักโลก รักน้ำ รักปลา รักซากุระตามไปด้วย ไหนๆม.ผมก็เป็นทางผ่านตอนมันวนไปกลับรถอยู่ดี เราก็เลยเข้าสู่ช่วงทางเดียวกันไปด้วยกัน ซึ่งแน่นอนว่ามายแฟมิลี่แอนด์มีไม่มีปัญหาอยู่แล้ว เพราะนอกจากผมจะได้ซบๆคลึงๆลวนลามมนุษย์แฟนเก่าแล้ว บ้านผมยังประหยัดค่าน้ำมันไปได้เดือนละหลายตังค์อีกด้วย และก็ด้วยเรื่องราวข้างต้นนี่แหละครับคือสาเหตุที่ทำให้ผมเชี่ยวชาญในศาสตร์ด้านสก๊อยอย่างทุกวันนี้
Proton : หันขวา
ผมรีบหันไปด้านขวา ก็เห็นโปรตอนที่หน้าใสปิ้งราวกับพรีเซนเตอร์ครีมเคาน์เตอร์แบรนด์ ที่ถึงจะอยู่ในชุดสบายๆอย่างเสื้อยืดคอกลมแขนยาวเนื้อดีสีเทากับกางเกงยีนส์ขาเดฟขาดเข่าสีเข้ม ซึ่งก็เป็นสไตล์ดาษดื่นทั่วๆไป แต่ไอ้โปรก็คือไอ้โปร ต่อให้มันแต่งตัวกากๆหรือปิดมิดชิดจนเหลือแต่ลูกตา มันก็เด่นอยู่ดี
...โถ่ะ...
...มองกันจนคอเคล็ดหมดแล้วมั้ง...
"ทำไมวันนี้เลิกช้า"เปิดประเด็นหลังจากที่ผมเลทจากเวลาเดิมไปเกือบครึ่งชั่วโมง
"มีควิซท้ายคาบ แล้วก็ประชุมคณะด้วย"ผมเดินตามไอ้โปรที่เดินท่ามกลางแดดอ่อนๆอย่างเปล่งประกาย
คือถ้ามึงจะขาวสว่างขนาดนี้นะ ทีหลังก็เอาไฟฉายมาส่องเบ้าตากูเลยเถอะ โอ้ย แสบตา!
"ประชุมเสร็จแล้วไง"หันมามองผมที่เดินหน้ามันเยิ้มตามมาอย่างอ่อนล้า
"ยังไม่ได้เริ่มประชุมเลย นี่หนีมา"ยิ้มส่งไปก่อนจะเดิมตามมนุษย์แฟนเก่าไปอย่างเงียบเชียบ
ที่หนีมาเนี่ยไม่ใช่กลัวว่าโปรมันจะรอนานหรอกนะ น้องซีไม่ใช่คนดีขนาดนั้น แต่นี่ไม่อยากประชุมอยู่แล้วไง ประชุมกี่ครั้งๆก็เหมือนเดิม งานเอาหน้าก็แย่งกันบรรลัย แต่พอถึงหน้างานคนที่ทำจริงๆมีอยู่ไม่กี่ตัวหรอก และแน่นอนว่างานนี้หนึ่งในตัวที่ทำ จะไม่มีชวัลกรแน่นอน พี่เปลี่ยนไปแล้ว พี่จะเป็นเด็กเรียนแล้วโว้ย พี่อยากเห็นแก่ตัว
"วันนี้เอาคันนี้มาหรอ"ผมชี้ไปที่GT R ที่จอดเป็นสง่าอยู่ใต้ร่มไม้ "แต่เมื่อเช้าโปรเอามอเตอร์ไซต์ออกมานี่"
"กูกลับบ้านมาตั้งแต่เที่ยงแล้วไง"แล้วก็หันไปยิ้มให้กลุ่มน้องปีหนึ่งที่กำลังจับกลุ่มคุยแล้วจ้องมาทางมัน
"อ้าว นี่ออกมารับเราหรอ จริงๆเรานั่งแท็กซี่กลับก็ได้นะ"ดูเป็นคนดีจังนะกูเนี่ย
"งั้นมึงนั่งแท็กซี่กลับนะ"พูดจบก็พุ่งไปที่รถอย่างไวจนผมแทบคว้ามันไว้ไม่ทัน
"แหม ขับรถมาถึงแล้วปะล่ะ"จะแยกกันกลับเพื่อใครกันเล่าพ่อคุณเอ๊ย
"แล้วนี่โดดเยอะหรือไงมึงถึงได้โดด"ยิ้มน้อยๆก่อนจะเปิดประตูรถอย่างหล่อๆ
"ปีเราน่าจะโดดหกคน มีมังกรเพราะมันต้องไปหาหมอฟัน แล้วก็ออมเนี่ยเหมือนจะบ้านไกลเดี๋ยวรถหมด แล้วก็ไอ้เอ็ม คือแม่งโดดตั้งแต่คาบแรกอยู่แล้วเพราะปั่นงานที่ต้องส่งพรุ่งนี้ยังไม่เสร็จ แล้วก็ครีมกับบอส แต่สองคนเนี่ยโดดทุกงานอยู่แล้ว โคตรต่อต้านสังคมอ่ะ แต่ว่านิสัยดีนะ ไม่ค่อยเสแสร้งดี แล้วก็คนสุดท้ายเราเอง เพราะเรากลัวโปรรอนาน"พูดจบผมก็เปิดประตูรถ แต่ยังไม่ได้ขึ้นไปนั่งเสนอหน้าแต่อย่างใด เพราะว่ามัวแต่ติดคุยกับไอ้คนที่ยังไม่ขึ้นรถเหมือนกัน
"เล่าซะเหมือนกูรู้จักเลยนะ"ผมหัวเราะออกมาเมื่อไอ้โปรพูดจบ แหม กูก็เพลินเลย "แล้วก็อย่าเอากูมาอ้าง เพราะถึงมึงจะปล่อยกูรอยันตีสามมึง คนอย่างมึงมันก็ไม่สำนึกหรอก"แหม นี่ก็ใส่ร้ายซะพี่ซีนี่ดูเลวเลย
"เออ ไม่สำนึกหรอก เพราะคนอย่างโปรไม่มีทางรอเรายันตีสามเหมือนกัน หกโมงครึ่งก็นั่งเล่นเกมส์อยู่บ้านแล้ว"สวนกลับจพี่ก็ลอยหน้าลอยตาอย่างปัญญาอ่อนต่อทันที
"ปากดีนะเดี๋ยวนี้"หัวเราะน้อยๆ แล้วขึ้นรถไป
ผมเฟดตัวตามขึ้นมานั่งเสนอหน้า ก่อนที่เจ้าของรถจะกดปุ่มสตาร์ทที่อยู่ใกล้ๆกล่องเกียร์ ซุปเปอร์คาสีเหลืองเข้มทะยานออกสู่ถนน เพลงแบ๊วๆที่ผมไม่รู้ความหมายดังขึ้นคลอเคล้าบรรยากาศ
ผมทิ้งตัวลงกับเบาะหนัง แต่ยังไม่ทันที่จะได้ดื่มด่ำกับบรรยากาศได้อย่างสุขสม สัมผัสบางอย่างที่ทิ่มหลังก็ต้องทำให้ผมเอี้ยวตัวกลับไปดูอย่างเสียไม่ได้ สมาร์ทโฟนที่ถูกหุ้มด้วยเคสใสถูกหยิบขึ้นมา
"ของโปรเปล่า"ผมหันไปถาม คนที่ขมวดคิ้วเล็กน้อย
"อือ"แบมือออกมารับ
"มีกี่เครื่องเนี่ย"เอ่ยด้วยน้ำเสียงร่าเริงทั้งที่รู้สึกตะหงิดๆกับสีหน้ามนุษย์แฟนเก่า แต่ยังไม่ทันที่ผมจะสงสัยไปมากกว่านี้ มือเจ้ากรรมก็เลยแสร้งโดนปุ่มโฮมอย่างลืมตัว ภาพหน้าจอที่ปรากฏเป็นรูปผู้หญิงผมสีชมพูอ่อนที่คาวาอี้สไตล์ไอดอลโคเรียแบบสุดๆ
...ไอดอลที่มันชอบหรอวะ...
"
จะลงบ้านมึง หรือจะไปบ้านกู"คำถามที่เรียกให้ผมหลุดจากห้วงความคิด
"ลงบ้านเราเลยดีกว่า วันนี้ต้องไปบ้านพ่อ"ผมบอกจบ ไอ้โปรก็ตีไฟจอดตรงหน้ารั้วบ้านผม
โบกมือลาคนหน้านิ่งด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก่อนจะกระชับกระเป๋าแล้วเปิดประตูรถ แต่ยังไม่ทันที่จะได้เข้าบ้านอย่างสบายใจ กระเป๋าสะพายของผมที่อ้าปากมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ก็เทกระจาดชีทเรียนผมเสียเกลื่อนกลาด
มนุษย์หมีขาวช่วยผมเก็บของทั้งที่คิ้วขมวด ถึงจะรู้สึกแปลกที่มันไม่ด่าผมออกมาตามสไตล์ที่มันเป็น แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร จนเมื่อผมไปพบกับเส้นอะไรยาวๆสีอ่อนออกชมพูที่ตอนแรกผมคิดว่าเส้นด้าย แต่เมื่อเหลือบไปเห็นตรงปลายน้องซีก็เหมือนจะเข้าใจบางอย่าง
...แตกปลายด้วย...
"ขอบคุณนะ"เก็บความสงสัยไว้ในใจ ก่อนนะหันมาตีสีหน้ายิ้มแย้มตามเดิม แต่ในใจกูจะไม่ได้ยิ้มแย้มตามแล้วก็ตาม
ผมโบกมือลาอีกครั้ง เมื่อเห็นซุปเปอร์คาร์สีแสบตาลับตาไปแล้วผมถึงเข้าบ้าน จัดการเอาข้าวของที่ไม่ใช้ขึ้นไปเก็บในห้อง ตรวจทานล็อกประตูหน้าต่างจนเรียบร้อย ผมก็ถอยรถออกมาจากโรงรถ
ระยะทางและรถที่ติดของเย็นวันศุกร์ ไม่สามารถทำให้ผมหงุดหงิดได้เหมือนทุกที ไม่ใช่ว่าผมกำลังครุ่นคิดว่าผู้หญิงในรูปเป็นใคร หรือเส้นยาวๆนั่นคืออะไร เอาเป็นว่าผมก็ไม่ได้โง่ออกว่าไอ้โปรคงไปไหนกับผู้หญิงมานั่นแหละ
ไม่ใช่ว่าเซ้นส์แรงอะไร แต่ผมค่อนข้างมันใจประสบการณ์ตรงของตัวเอง ต้องเข้าใจก่อนนะว่าในช่วงสามปีที่เลิกลากันไป พี่ก็ไม่ธรรมดาเหมือนกัน สามปีนี่เปลี่ยนแฟนมาเป็นสิบคนแล้วจ้ะ
แล้วโปรเองก็ไม่คนจำพวกที่ชอบปกปิดอะไรอยู่แล้ว ดังนั้นผมก็พอจะเดาๆได้ตั้งแต่ตอนเจอแล้ว ทั้งกลิ่นน้ำหอม การแต่งตัวหรืออะไรที่ดูมากเกินกว่าจะแค่ออกมารับผมอย่างเดียว ยิ่งไอ้คนที่ติดอีแตะยิ่งกว่าอะไรอย่างไอ้โปรด้วยนะ ไอ้ที่จะใส่บู้ทหนังด็อกเตอร์มาร์ตินออกมาแค่ห้าร้อยเมตรเนี่ย ยิ่งโคตรเป็นไปไม่ได้เลย
กว่าจะฝ่าดงรถติดมาถึงบ้านก็ปาเข้าไปเกือบหนึ่งทุ่ม เดินดุ่มๆเข้าบ้านอย่างเหนื่อยอ่อน แต่ยังไม่ทันได้ไปนอนพักผ่อนให้สุขใจ ตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นฉากเด็ด ที่มีเสี่ยผมน้อยพุงพลุ้ยกำลังยืนฮัมเพลงโยกไปโยกมาอยู่กลางห้องนั่งเล่น
"อารมณ์ดีจังเลยนะพ่อ"แซวลุงพอหอมปากหอมคอจบก็เดินเข้าไปหา "จะไปเดทกับแม่หรอ"ลุงยิ้มลอยหน้าลอยตา
"ไม่เสือกสิลูก"ตบบ่าผมแปะๆเสร็จก็เดินฮัมเพลงถือเท็กซ์บุ๊คขึ้นไปห้อง
"ป้าศรีครับ"ผมรีบเรียกหัวหน้าแม่บ้านที่กำลังเตรียมโต๊ะอาหารอยู่อีกห้อง
"ขาคุณซี"
"พ่อเป็นไรอ่ะครับ วันนี้แลอารมณ์ดีแปลกๆ"เกาหัวแกรกๆ ด้วยความงงในพฤติกรรมของลุง
"ไปดูหนังกับคุณอ้อมค่ะ"ป้าศรีรีบเข้ามากระซิบกระซาบ "ที่คุณซีเห็นยังน้อยค่ะ บางวันคุณเอกเธอลุกขึ้นมาเต้นด้วยค่ะ ตอนแรกป้าก็กลัวใจเธอนะคะ ไม่รู้เธอประสาทกลับหรือเธอบ้าไปแล้ว"ป้าศรีพูดจบกูนี่หัวเราะลั่นเลยจ้า
"แต่ที่ซีเห็น แม่กับพ่อก็คุยกันแบบถามคำตอบคำนะครับ"
"นั่นสิคะ รู้ตัวอีกทีนี่นัดแนะไปดูหนังกันแล้วค่ะ"
ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมป้าศรีถึงกล้านินทาพ่อผมนะครับ นอกจากป้าจะเป็นคนเลี้ยงผมมา ป้ายังเป็นพี่เลี้ยงพ่อผมอีกด้วย นี่อย่าว่าแต่นินทาลับหลังเลย ด่าต่อหน้าจนพ่อผมซึมไปเลยก็เคยมาแล้ว
"คุณซีหิวยังคะ ให้ป้ายกอาหารมาเลยดีไหม"ผมพยักหน้าน้อยๆ คุณหัวหน้าแม่บ้านร่างท้วมก็สาวเท้าเร็วๆเพื่อไปสั่งงานในครัว
ผมวางกระเป๋าไว้ที่โซฟา ก่อนจะเข้ามานั่งรอที่โต๊ะอาหาร กับข้าวมากมายถูกลำเลียงมาวาง แต่จานข้าวดันมีของผมคนเดียว พอถามป้าศรี ก็เลยรู้ว่าพ่อผมจะออกไปทานข้างนอก ผมโบกมือให้พ่อเล็กน้อยเมื่อลุงผมบางเดินลงมาด้วยชุดเสื้อเชิ้ตสีพื้นที่ไม่เหมือนเสี่ยเงินกู้นอกระบบแล้ว
ถึงจะรู้สึกเหงานิดๆ แต่แค่คิดว่าพ่อแม่จะดีกันความสุขมันก็เหมือนพุ่งพล่านขึ้นมากจนผมต้องเผลอยิ้มจนหน้าตึง ถึงผมจะแสดงออกไปว่าไม่ยินดียินร้ายกับการที่พ่อแม่หย่ากัน แต่ลึกๆแล้วผมก็ไม่ปฏิเสธหรอก ว่าอยากให้เรามาเป็นครอบครัวกันเหมือนเดิมมากกว่า
กินข้าวเสร็จผมก็หิ้วกระเป๋าขึ้นไปบนห้อง อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ออกมานั่งอ่านหนังสือต่อ แต่อ่านไปได้ครึ่งชั่วโมงผมก็ต้องหยุด เพราะอ่านอะไรไปก็ไม่เข้าหัวเลย หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นโปรไลน์มาถามว่า 'ถึงบ้านยัง' แต่ผมก็แค่ปิดหน้าจอแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะ
ผมไม่รู้ว่าผมจะจัดการยังไงกับเรื่องนี้ดี ทั้งที่ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงโบกมือลาไปง่ายๆเพราะไม่ชอบแย่งชิงกับใคร แต่สำหรับมันแล้ว แค่คิดว่าต้องเสียไป ใจผมก็เต้นไม่เป็นส่ำจนเจ็บหน้าอกไปหมด ไม่รู้ว่าความรู้สึกนี้มันคืออะไรเหมือนกัน แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้ผมแม่งเจ็บในอกมากเลยว่ะ
Rrrr
Rrrr
Rrrr
Rrrr
โทรศัพท์สั่นรัวเพราะไลน์ที่ส่งมาจากคนที่ผมกดอ่านแต่ไม่ตอบ
ใจหนึ่งผมก็อยากคุยนะ แต่อีกใจผมก็กลัว กลัวทุกอย่างมันจะไม่ได้เป็นอย่างที่หวัง กลัวทุกอย่างที่ผมคิดว่ามันกำลังไปได้ดี มันจะไม่ใช่อย่างนั้น
ผมนอนเหยียดแขนแนบกับโต๊ะอย่างเหนื่อยอ่อน ในหัวมันเหมือนเบลอๆ ไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นพร้อมกับโชว์เบอร์แปลก ที่อาจจะเป็นอาจารย์สักคน หรือธุระด่วนอะไรสักอย่าง ก็ทำให้ผมต้องกดรับอย่างเสียไม่ได้
"ครับ"กรอกเสียงลงไป
/"ทำไมไม่ตอบไลน์"/เสียงที่คุ้นเคยทำเอาผมใจเต้นไม่เป็นส่ำ เอาเบอร์กูมาจากไหนวะ!
"อ่อ เราอ่านหนังสือน่ะ"ถือว่าไม่ได้โกหก เพราะเมื่อกี้ก็อ่านจริงๆ ถึงกูจะไม่รู้เรื่องเลยก็เถอะ
/"มีอะไรอยากถามกูไหม"/เปิดมาขนาดนี้ พี่ก็ไม่รู้จะหลบไปเพื่ออะไรแล้วล่ะ
"มี แต่ไม่ได้บังคับให้โปรตอบนะ"ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อตั้งสติ "ผู้หญิงที่เป็นรูปหน้าจอคือใคร"รู้เลยว่าเสียงผมแกว่งนิดๆ
/"..."/เงียบ
"เอ่อ ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร"
/"รุ่นพี่"/ตอบมาสั้้นๆ
"อืม"รู้ว่ามันไม่ได้โกหก แต่แค่บอกผมไม่หมดก็แค่นั้น "แค่นี้ก่อนนะโปรเราต้องทำรีพอร์ตต่ออ่ะ ฝันดีนะ"พยายามทำเสียงให้ร่าเริง ทั้งที่กระบอกตาแม่งร้อนผ่าวราวกับโดนน้ำร้อนสาด ผมกดวางสาย ก่อนจะกระพริบตาถี่ แล้วหายใจเข้าออกลึกๆเพื่อตั้งสติ
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตู เรียกให้ผมต้องตั้งสติและตีสีหน้าปกติให้เร็วที่สุด
"คุณซีคะ"เสียงป้าศรีดังลอดเข้ามา
"ครับ" ผมตะโกนเสียงดัง เพราะผมนั้นเก็บเสียงค่อนข้างดี
"คุณโปรมาหาค่ะ จะออกไปไหมคะ นี่ป้าบอกไปอย่างเซฟๆว่าป้าก็ไม่แน่ใจว่าคุณซีอยู่หรือเปล่า"ป้าศรีบอกจบผมก็ได้แต่นั่งคุ้นคิด
ไหนๆเรื่องมันก็มาถึงขนาดนี้แล้วเคลียร์ๆไปให้จบๆเถอะ อกหักเจ็บจี๊ดเดียวเดี๋ยวก็หาย แต่ถ้าต้องอยู่แบบโง่เป็นควาย มันก็จะเป็นตราบาปติดตัวกูไปตลอดชีวิต
ผมออกไปจากห้องนอน ยิ้มให้ป้าศรีที่มีสีหน้ากังวลเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปที่โรงรถ แล้วคว้าจักรยานจ่ายตลาดเพื่อปั่นไปที่รั้วหน้าบ้าน จอดจักรยานเสร็จ ผมก็เดินไปอยู่ตรงรั้ว คนที่นั่งอยู่ในรถก็ก้าวขาลงมา ขายาวๆภายใต้กางเกงยีนส์หยุดตรงหน้าหน้าผม
"จะไม่เชิญเข้าบ้านหน่อยไง"
"ไม่ต้องหรอก เราคุยไม่นาน"ผมบีบมือตัวเองเบาๆ พร้อมเงยหน้าจ้องอีกคนผ่านประตูรั้ว "โอเค คือเรารู้ว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกับโปร แล้วเราก็รู้ว่าโปรมีสิทธิ์ที่จะคุยกับใครกี่คนก็ได้ ซึ่งตรงนั้นเรารับได้ ให้โปรคุยกับอีกเป็นร้อยเราก็โอเคนะ ก็มันเป็นสิทธิ์ของโปรไง"ผมหายใจหอบเนื่องจากพูดเร็วรัว "แต่พี่คนนี้ เรารู้สึกว่ามันมากกว่านั้น" รู้เลยว่าเสียงผมแม่งสั่น
ถึงแม้ว่ามันอาจจะยังไม่ได้เป็นอะไรกับเขา แต่การที่ตั้งเป็นรูปหน้าจอแบบนี้ อย่างน้อยๆมันก็ต้องชอบเขามาก มากจนผมอาจจะไม่ความหมายไปเลยก็ได้
"เรารู้สึกเหมือนตอนนี้เราเดินกันคนละทางแล้วเลยว่ะ คือให้วิ่งจนตายก็เหมือนว่ามันไม่มีทางมาเจอกันอยู่ดี"พูดเองก็หน่วงเอง ไม่ใช่ว่าผมอยากตัดใจอะไรหรอกนะ แต่อะไรที่รู้ว่าไม่มีทางมาเป็นของเรา ผมว่าถอยไปตอนที่ยังเจ็บไม่มากดีกว่า
"คือมึงจะทิ้งกูอีกรอบ?"ถามหน้านิ่งๆ แต่ผมก็ยังเห็นแวววูบไหวในตาเยิ้มๆคู่นั้น
"เราไม่รู้ ไม่รู้อะไรเลย เราโคตรไม่มั่นใจ แล้วก็ไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไปด้วย"ผมพยายามข่มอารมณ์ทั้งที่ในอกนี่ปวดหนึบมากขึ้นทุกที
"รูปที่มึงเห็น เขาชื่อพี่พริ้ม เป็นรุ่นพี่ที่คณะ ตอนนี้ไปต่อโทที่ญี่ปุ่น วันนี้กูไปรับเขา แล้วเขาก็ทำโทรศัพท์ตกในรถกู"อธิบายทั้งที่หน้ายังคงนิ่ง "นั่นไม่ใช่โทรศัพท์กู"
"อ๋อ"ยืนเกาหัวแกรก แหมะ บอกตั้งแต่ที่แรกก็จบแล้วปะ ให้กูดาร์กอยู่ตั้งหลายชั่วโมง "นี่โปรกินเหล้ามาหรอ"ผมก็เพิ่งสังเกตุว่ามันตัวแดงๆ
"แค่เบียร์"ผมนี่ตาเบิกกว้างเลย
อีเบียร์นี่ตัวดีเลย ที่กินไปคราวก่อนน้องซีนี่ยังจำฝังแน่นติดตาไม่มีลืม บอกเลยว่านี่ก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง ไอ้พวกที่คิดว่าไอ้โปรมันเถื่อนโฉดโคตรเร้าใจน่ะ หน่องซีนี่บอกเลย มึงพลาดแล้ว ได้แต่เบ้ปากเป็นสระอิรัวๆเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อเดือนที่แล้ว
"เอาอะไรพี่"ลูกชายวัยหัวเกรียนของลุงร้านข้าวมันไก่เดินมารับออเดอร์ถึงหน้าโต๊ะ
"เอาเกาเหลาหมู กับข้าวมันไก่ไม่หนัง โปรล่ะ"หันไปมองไอ้คนที่นั่งมองผมตาเยิ้มอย่างผิดวิสัย
"ทำถูกล๊าวว ที่เลือกเกาเหลาแล้วทิ้งหนังไว้กลางทาง"ไม่รู้องค์พี่ปัํ๊บลงหรืออะไร แต่ผมกับน้องนี่ถึงกับหัวเราะแหะๆอย่างเสียความรู้สึกเลยทีเดียว
ถึงแม่งจะดูเป็นมลภาวะทางเสียงหรือเป็นภัยต่อสังคมยังไง แต่ผมก็ว่ามันน่ารักดี อาจเพราะเวลาปกติมันจะไม่หลุดด้วยแหละ พอรั่วนิดรั่วหน่อยผมเลยรู้สึกว่าน่ารักมากกว่าปกติ
"จะเดินไปสั่งเล็กน้ำ แต่เหมือนลูกจ้างพม่าไม่เข้าจาย...."โอ้ย ไม่ไหวแล้วโว้ย
"ฮ่าๆๆ"ผมระเบิดหัวเราะออกมา เมื่อไอ้โปรมันยังร้องเพลงไปอย่างไม่มีจบมีสิ้น
... เอาที่มึงสบายใจเลย ...
คิดเรื่องตอนนั้นแล้วผมก็เผลอหัวเราะออกมา นี่ยังไม่รวมเรื่องมันเอาเทปพันสายไฟมาแปะหัวนมเป็นรูปกากบาทแล้วดึงไม่ออกอีกนะ อันนี้กูจะบ้าจริง เผลอไปฉี่เดี๋ยววเดียวเองไอ้สัด ต้องมาเสียเวลาแงะเทปดำกว่าครึ่งค่อนชั่วโมง... หน่องซีจิคราย
ยิ่งคิดก็ยิ่งหัวเราะ จนตอนนี้คนที่ยังตีหน้านั้นขมวดคิวจนเป็นปม ผมล้วงรีโมทย์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วกดเปิดประตู
"นอนบ้านเราก่อนเถอะ สร่างแล้วค่อยกลับ"ผมฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดี
"กูไม่ได้เมา"อ่ะจ้ะ แต่ตัวมึงนี่แดงเถือกเป็นเทพกวนอูเลยจ้ะ
"ดึกแล้วอันตราย"ขี้เกียจเถียงแล้วไง
โปรยั้งคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะเดินกลับไปที่รถ แล้วขับเข้ามา ผมกดปิดรั้วบ้านเรียบร้อยก็วาดขาขึ้นคร่อมจักรยานแล้วปั่นกินลมชมวิวไปเรื่อยๆ
ผมเดินนำโปรขึ้นมาบนห้อง โดยที่ขณะเดินผ่านห้องรับแขก มันเองก็ไม่ลืมกล่าวทักทายเหล่าแม่บ้านที่กำลังนั่งดูละครกันอย่างเมามันส์
เมื่ออยู่สองคนในห้อง ผมก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อกี้ยังดราม่าอยู่เลย นี่กูกลับมาร่าเริงแล้วหรอ บางทีซีนี่ก็สงสัยนะ... ว่ากูเป็นบ้าหรือเปล่า
"หิวไหมอ่ะ เดี๋ยวเราลงไปหาอะไรให้กิน"เกาหัวแกรกอย่างประหม่า
"ไม่ล่ะ"โบกมือปฏิเสธน้ำใจ "ไม่อยากอ้วนเหมือนมึง"อ้าวอีนี่
"แฮ่"เถียงสู้ไม่ได้กูก็ขู่แทนก็ได้วะ " ไปอาบน้ำไป เราจะนอนแล้ว"โบกมือไล่ ก่อนจะดึงน้องเขี้ยวกุดมากอดแล้วทิ้งตัวลงนอน "แปรงใหม่อยู่ในตู้ชั้นบนนะ"
ผมนอนยังไม่ทันจะหลับ คนที่เข้าไปอาบน้ำก็ออกมาพร้อมร่างเปลือยเปล่า เตียงอีกฟากยุบตัวลง ก่อนที่ไฟทั่วห้องจะดับลง
"เวลามึงโมโหนี่น่ากลัวอยู่นะ"เสียงทุ้มๆดังขึ้นจากอีกฟากเตียง
"เราไม่ได้โมโห เราแค่หงุดหงิด แล้วก็ดาร์กๆ ดราม่าไรงี้"ผมตอบกลับ ก่อนจะหันไปมองคนที่นอนข้างๆ
"ถ้าสมมุติว่ากูคุยกับคนอื่นอยู่ มึงจะเลิกยุ่งกับกูหรอ"หันมามองผมก่อนจะกระชับผ้าห่มจนขึ้นมาถึงอก
"ถ้าแค่คุยก็ไม่นะ ก็มันเป็นสิทธิ์ของโปร แต่ถ้าโปรมีแฟนน่ะ เราถึงจะเลิก เพราะเราว่าการที่ไม่ปล่อยอีกคนแต่ก็ยังให้ความหวังอีกคนมันไม่แฟร์อ่ะ"ผมบอกเสียงเรียบ "ถ้าโปรรู้สึกกับใครมากกว่า ก็บอกเราเร็วๆนะ ถ้าบอกเราช้า แล้วเราชอบโปรมากกว่าเดิม เวลาตัดใจมันจะแย่"ผมยิ้ม ก่อนจะหันหน้ามามองเพดานห้องแทน
"แล้วกูไม่แย่กว่าหรอ"ผมหันไปมองอีกคนที่ตะแคงมาทางผม "กูรักมึงไปแล้ว"
รีล่างเป็นเนื้อหาที่ลากเลือดมากค่ะ
ถ้าไม่ชอบก็ข้ามๆไปเนอะ
:heaven
-
http://www.youtube.com/v/wacgSVxbmPY
เมื่อสบกับนัยน์ตาที่ฉ่ำหวาน ผมก็รู้สึกราวกับถูกทำให้เบลอด้วยการรับสโคโพลามีนเกินขนาด มือเรียวลูบที่ข้างแก้มผมแผ่วเบา ก่อนที่เราดึงดูดเข้าหากันเหมือนขั้วบวกและลบในสนามแม่เหล็ก ริมฝีปากที่ทาบประกบกันทำให้รู้สึกเหมือนเราสองคนเป็นขั้วแอโนดและแคโทดในชุดการทดลองไฟฟ้าเคมีที่กำลังทำการแลกเปลี่ยนส่งผ่านอิเล็กตรอนกันอยู่
แขนแกร่งขาวเนียนที่อุดมด้วยกล้ามเนื้อ รวบตัวผมเข้าไปจนชิด ก่อนที่ร่างเปลือยเปล่าของอีกคนจะพลิกขึ้นมาคร่อมผมไว้ทั้งที่ริมฝีปากเรายังสอดประสานจังหวะที่ดูเหมือนจะเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ
เสียงเฉอะแฉะทำให้ร่างกายมันร้อนผ่าวไปหมด มือเรียวยาวปลดกระดุมเสื้อนอนผมออกอย่างชำนาญ ก่อนจะผละปากออก แล้วพรมจูบลงที่ข้างแก้มไล่ลงมาถึงซอกคอ
มือที่สากนิดๆที่ปัดป่ายผ่านนั้นเหมือนทำให้เกิดกระแสไฟไปทั่วทั้งตัวผม กางเกงนอนของผมถูกรูดลงไปจนเกือบถึงเข่า แต่ยังไม่ทันที่เราจะได้ไปสู่กาแลคซีอันไกลโพ้น ผมก็ดันตัวไอ้โปรออกก่อน
"ขอได้ไหม"บอกเสียงกระเส่า มองตาหวานฉ่่ำ ก่อนจะซุกซอกคอผมอีกครั้ง
"อื้อ"คือไอ้ได้น่ะได้อยู่แล้ว ไม่เคยคิดจะขัดขืน แถมโคตรจะสมยอมเลยวินาทีนี้ แต่ว่านะมึงควรให้กูไปล้างนอกล้างในก่อนไหม "ขอเตรียมตัวห้านาที"ผมดันตัวหมีขาวออกอีกรอบ
"ห้านาที ถ้าเกินโดนหนักแน่"ยิ้มหยอก ก่อนจะเอือมมือไปกดรีโมทย์เพื่อเปิดโคมไฟกับไฟห้องน้ำให้ผม
"อื้อ"ร้องครางเมื่อโดนดึงไปจูบอีกครั้ง
ผมก็รีบดึงกางเกงที่ลงไปค้างอยู่ที่เข่าขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ หลังจากจัดการตัวเองเรียบร้อย ผมก็โยนกางเกงนอนลงตะกร้าผ้า แล้วหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมแทน เมื่อออกมาจากห้องน้ำผมก็ถึงกับต้องผงะ หัวใจเต้นเร็วระรัวเมื่อเห็นคนนั่งเหยียดตัวพิงหัวเตียง ที่ตอนนี้กำลังเหยียดยิ้มยั่วมองมาที่ผม
"จะใส่มาทำไม ยังไงก็ต้องถอดอยู่ดี"
"เราหนาว"กอดตัวเองแล้วเดินสั่นๆไปหยิบถุงจากร้านที่ไปซื้อของกับสองสาวเพื่อนซี้เมื่อคราวก่อนออกมา
"ขึ้นมานั่งนี่"ตบบนหน้าขาตัวเอง "เดี๋ยวจะช่วยทำให้อุ่นจนร้อนเลย"อย่าทำหน้าแบดได้ไหม เค้าตื่นเต้น
ผมขึ้นไปนั่งบนตักตามที่บอกโดยที่มือทั้งสองข้างก็ยึดบ่าอีกคนไว้แล้วยัดตัวขึ้น อีกคนยกยิ้มเจ้าเล่ห์ เปิดฝาขวดแล้วเทเจลอะโรเวร่าถนอมหูรูดที่เพื่อนสาวของผมมันสรรหามาให้ลงบนมือ นิ้วเรียวยาวค่อยๆถูไปตามร่องหลืบที่ด้านหลังของผม ก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปอย่างช้าๆ นวดคลึงอย่างเนิบนาบจนผมเผลอร่อนสะโพกไปตามจังหวะอย่างลืมตัว
ผมหยัดตัวขึ้นก่อนจะก้มหน้าลงประกบปากคนที่วุ่นวายกับการเบิกทาง เสียงครางในลำคอดังขึ้นเมื่อจำนวนนิ้วเพิ่มขึ้นจนผมรู้สึกอึดอัดไปหมด เนื้อก้นที่นุ่มนิ่มจากไขมันที่เกาะตัวกันจำนวนมากถูกบีบเค้นจนผมนั้นชาไปหมด เมื่อขยำเล่นพอใจ มือที่ไม่อยู่สุขก็เลื่อนมานวดเฟ้นหน้าอกแบนๆของผมต่อ
"อ่า อ่า อื้อ"ได้แต่เชิดหน้าครางเสียงเสียงแผ่วเมื่อจังหวะของนิ้วที่ถูกสอดเข้ามาในตัวเริ่มเร็วขึ้นจนรู้สึกวูบวาบไปทั้งตัว
"พร้อมยัง"กระซิบถามเสียงกระเส่า ก่อนจะปลดชุดคลุมของผมออก
"อื้อ"ครางตอบก่อนที่อีกคนจะส่งซองฟอยด์มาให้
"ใช้ปากใส่นะ"ผมไม่ตอบแต่เลือนตัวลงไป ฉีกซองแล้ววางถุงยางไว้บนส่วนปลายของส่วนที่ตื่นตัวของอีกคน ก่อนจะให้ปากครอบแล้วรูดลงลงไป เสียงครางต่ำที่ดังขึ้นทำให้ผมได้ใจ ใช้ปากดูดดึงไปตามท่อนเนื้อสีอ่อนที่เริ่มขึ้นริ้วแดงจากความรุ่มร้อนภายใน เมื่อใช้ลิ้นดุนดันจนภารกิจเสร็จก็เลื่อนตัวกลับมาที่เดิม
ส่งมือรูดส่วนแข็งขืนนั่นอีกครั้งแล้วค่อยๆกดตัวลงไป โดยมีอีกฝ่ายช่วยประคองสะโพกเอาไว้ ความรัดตึงและความเจ็บแล่นริ้วไปตามแนวกระดูกสันหลังจนผมเผลอกัดปาก แล้วรูดรั้งแก่นกายของตัวเองเพื่อดึงสติให้สู้ห้วงหฤหรรษ์ และเมื่อท่อนเนื้อแข็งขืนสีเดียวกับผิวกายเจ้าของถูกกลืนเข้าไปในตัวผมจนหมด ผมก็ถึงกับนั่งหอบเหงื่อซกขาสั่นระริกจนหยัดตัวไม่ขึ้น
"อย่าเพิ่งนะ"ผมรีบชิงบอกเมื่อเห็นอีกคนทำท่าจะพลิกตัวผมไปอยู่ข้างล่าง "อื้อ"ครางออกมาเมื่ออีกคนประกบปาก "อ๊ะ"ค่อยเคลื่อนตัวขึ้นลงอย่างช้าๆ
แต่ดูเหมือนมันจะช้าไปจนไม่ทันใจใครอีกคนเสียแล้ว โปรพลิกตัวผมไปอยู่ด้านล่าง เอาขาผมทั้งสองข้างพลาดบ่า แล้วเริ่มดำเนินจังหวะให้เร็วขึ้น จนทั้งตัวและเตียงไม้หลังใหญ่นั้นสั้นคลอนไปตามแรงและกำลังของคนคุมเกม และความใหญ่โตที่เคลื่อนเข้าออกอยู่ในตัวที่สัมผัสบางจุด ผมก็ถึงกับต้องกรีดร้องออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
"โปร อ๊า โปร อ๊ะ อ๊ะ "ผมส่งมือไปยึดบ่าของคนที่กำลังเร่งจังหวะไว้
"ชอบไหม"โน้มตัวลงมากระซิบถามคนที่ตาปรือปรอยคลอไปด้วยน้ำตา
"อือ"ครางตอบออกไปอย่างเบลอๆ
"อือ นี่ชอบหรือไม่ชอบ"จังหวะที่เร็วจนเกือบจะทำให้ผมนั้นเกือบไปแตะขอบฟ้านั่นหยุดชะงักลงก่อนที่คนควบคุมเกมส์จะยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
"ชอบ... อ๊า อึก"จังหวะกระแทกกระทั้นที่แรงขึ้นทำเอาเหมือนหลุดลอยไปอีกมิติยังไงอย่างนั้น "โปร... อึก"ได้แต่รูดส่วนกลางกายของตัวเองตามจังหวะ "อ๊ะ!"ผมตกใจมือมือที่กำลังปนเปรอตัวเองของผมถูดดึงไปประสานนิ้วกับอีกคน
จังหวะกระแทกและเสียงเฉอะแฉะจากเนื้อกายที่กระทบกัน ไม่สามารถเข้าไปในสติของคนทั้งคู่ได้อีก ซีถูกยกตัวขึ้นมานั่งคุมจังหวะแทน และด้วยความที่พุ่งพล่านที่อยากจะปลดปล่อยจนเกินทน ทำให้คนที่ได้ขึ้นมาคุมเกมอารมณ์อีกครั้งนั้นกระแทกกระทั้นตัวลงไม่ยั้ง
ถึงจะหลุดจากวงโคจรกันไปหลายปีดีดัก แต่เหมือนคนทั้งคู่จะยังไม่ลืมบทรักระหว่างกัน จังหวะจะโคนที่เข้าขากันยังคงบรรเลงต่อเนื่องไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจสรรพสิ่งรอบข้าง
ริมผีปากเล็กที่พูดมากเหลือเกินในบางทีเผลอออก ใบหนาได้รูปของคนตาคมเชิดรั้นขึ้นเมื่อถึงมือใหญ่ที่จาบจ้วงนั้นขยำก้นเด้งๆอย่างสนุกมือ ริมฝีปากบางเฉียบพรมจูบไปตามแนวสันคางของคนที่ร้องครางอย่างไม่มีสติ
มือสวยของซียึดบ่าแกร่งเพื่อประครองตัว แรงส่งจากด้านล่างทำให้คนด้านบนเหมือนลืมวิธีหายใจไปชั่วขณะ ร่างทั้งสองยังคงสอดประสานเร่งเร้าจนอุณภูมินั้นเพิ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ เนื้อกายชุ่มเหงื่อกับเสียงหอบหายใจถี่รัว นั้นบ่งบอกถึงจุดยุติที่กำลังจะถึงในอีกไม่ช้า
แขนแกร่งรัดเอวนิ่มไว้ก่อนจะเด้งตัวขึ้นกระแทกจนคนที่ไม่ได้ตั้งตัวเผลอหวีดร้องออกมา เจ้าของริมฝีปากเล็กซบหน้าผากลงบนบ่ากว้างอย่างหมดแรง เสียงร้องครางจากแรงอารมณ์ดังอื้ออึง ซีจิกนิ้วลงบนแขนอีกคนเมื่อใกล้ไปถึงฝั่งฝัน
"อึก อึก อ่า โปร อ๊ะ"คนตัวนิ่มร่างกระตุกกึก ก่อนที่หยาดน้ำสีขาวขุ่นจะพวยพุ่งออกมาเต็มแผงอกขาวที่อุดมไปด้วยกล้ามเนื้อ
"ซี้ดด"แรงรัดแน่นนั้นถึงกับเล่นงานอีกคนเสียงตาพร่า
โปรเร่งจังหวะกระแทกรัวเร็วจนคนตัวเปลี้ยเหมือนไร้กระดูกนั้นต้องหวีดร้องออกมาสุดเสียงจนไม่กลัวใครจะได้ยิน แรงกระตุกจากคนด้านทำให้ซีรับรู้ว่าเกมอารมณ์ครั้งนี้ได้จบลงแล้ว แขนแกร่งที่คลายออก ทำให้ร่างที่ไร้เรี่ยวแรงทิ้งตัวลงนั่งเต็มแรง
โอ้ย"ความจุกที่แล่นริ้วทำเอาคนที่อยู่ด้านบนนิ่วหน้า
ซีค่อยๆยกตัวออก ก่อนจะทิ้งตัวนอนคว่ำหน้าคว่ำหน้าอย่างไร้เรี่ยวแรง ความเจ็บตึงที่แล่นขึ้นมากจากเบื้องหลังที่รู้สึกโล่งแปลกๆ ทำให้ซีคิดชะตากรรมพรุ่งนี้ของตัวเองออกได้อย่างไม่ยาก แต่ยังไม่ทันที่คนเหนื่อยอ่อนและตัวเปลี้ยเป็นทองม้วนสดจะได้พักผ่อนร่างกาย
ร่างทั้งร่างก็ถูกฉุดรั้งให้ขึ้นมาอยู่ในท่าหมอบคลาน อีกคนถอดถุงยางที่ฉ่ำไปด้วยสารคัดหลั่งออก รีบเปลี่ยนถุงยางอันใหม่ แล้วสอดส่วนที่ยังไม่สงบเข้ามาในช่องทางที่คุ้นเคย ก่อนนะจะเริ่มยกใหม่อีกครั้ง และอีกครั้ง
เสียงร้องครางลั่นยังคงดังไปครึ่งค่อนคืน จนมาหยุดได้เมื่อเจ้าของห้องร้องบอกว่าไม่ไหวแล้ว อีกทั้งถุงยางกล่องใหม่ที่ซีซื้อมานั่นก็หมดแล้วด้วย คนอีกคนถึงยอมหยุดแล้วนอนไปอย่างสงบได้เสียที
.
.
.
รุ่งเช้าผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะความเมื่อยขบและเจ็บแปล๊บที่ด้านหลัง เลื่อนตัวมานั่งเหยียดขาพิงหัวเตียงอย่างเหนื่อยๆ ดีนะที่ห้องผมนั้นเก็บเสียง ถ้าไม่เก็บนี่น้องซีไม่มีปัญญาไปสู้หน้าคนในบ้านแน่ แต่คิดถึงเร่องเมื่อคืนแล้วก็เขินนิดๆ แต่ก็แค่เขินแหละ ไอ้อายแบบม้วนต้วนไม่กล้าสู้หน้าน่ะมันหมดไปตั้งแต่ได้กันสองสามครั้งแรกแล้ว
แรงขยับและแขนแข็งแรงที่รัดรอบเอวผมแน่น ทำให้ผมต้องหันไปมนุษย์หมีขาวที่กำลังซุกหน้าเข้าที่เอวผม เผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว เหมือนความสุขมันท่วมท้น หัวใจเต้นเร็วแรงจนเลือดสูบฉีดแรงจนร่างจะระเบิด
"เจ็บมากไหม"จูบลงบนเอวผมเบาๆ
"นิดนึง"ทั้งที่จริงๆกูร้าวจนขาสั่นเลยจ้า "ขอโทษ"ผมก็งงๆนะ จะขอโทษทำไม
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย"ที่เจ็บนี่ก็เพราะกูสมยอมเองทั้งนั้นอ่ะ
"ไม่ใช่เรื่องที่เอากัน"คนพูดยังคงหลับตาอยู่
"แล้วเรื่อง?"ผมลูบผมนิ้มสีดำสนิทอย่างเบามือ
"กูยังคบกับมึงไม่ได้"พูดจบแรงรัดที่เอวก็เหมือนเพิ่มขึ้น
"ไม่เป็นไร เราเข้าใจนะ"ถึงจะไม่ได้เป็นตามคลาด แต่ตอนนี้ผมก็มีความสุขดีนะ
"ขอโทษ"จูบลงที่ข้างเอวผมอีกครั้ง "ขอโทษ"
ก็รู้นะว่าลึกๆแล้วโปรมันขี้อ้อน แต่ถ้าอ้อนขนาดนี้ ผมว่ามันต้องมีเรื่องอะไรอีกแน่ และด้วยประสบการณ์ของผม ผมว่าไม่ใช่เรื่องดี
----
แม่คะ เขาได้กันล๊าวววว หลังจากที่เขาตะล่อมๆตอดเล็กตอดน้อยกันมานาน :interest:
หลังจากเตรียมกะละมังไว้รองเลือดแล้ว ก็เตรียมหาหม้อไหไว้รอน้ำตาเลยนะ อิอิ :m13:
จากตอนนี้จะเห็นว่าน้องซีมันไม่ชอบสู้กับใคร
ถ้ามีปัญหาอะไรมันหนีแน่
แต่เอาจริงๆแล้ว เขียดมันเป็นนายเอกสู้ชีวิตมาเลยนะ
เพราะนอกจากมันจะต้องสู้กับไขมันแล้ว มันยังต้องสู้กับความกวนตีนของผัวเก่ามันอีก :ruready
ปล. อย่าลืมช่วยดันน้องซีกะหมีขาวนะคะ
ปล.2 รักนะ ขอบคุณที่ติดตามและเป็นกำลังใจนะคะ คิคิ :o8:
ปล.3 ถ้าตอนไหนมันโดด มันแปลหยังไง ชี้พิกัดหน่อยน๊า :sad4:
-
เหยยยยย. อะไรคือยังคบกันไม่ได้
แอบสงสารนุ้งซีนะตอนนี้
:pighaun: ถุงหมดเรยยย
-
เหมือนมีลางร้าย อีโปรตอนมีเงื่อนงำแน่ๆ หรือว่ามันจะใช้วิธีนี้แก้แค้นน้องซี ก็ไม่แปลกใจนะ เพราะรู้สึกแปลกๆกะฮีตะหงิดๆ นี่จะเจ้าโหมดดราม่าแล้วรึป่าว ขอทำใจแปร๊บนะ เฮ้อ หมั่นไส้อิโปรตอน
-
ทำไมคบไม่ได้ล่ะพี่โปร แล้วมาทำแบบนี้ทำไมมมมมม
-
เค้าได้กันแล้วว :-[ :impress2:
แต่เอ๊ะทำไมท้านๆตอนมีอะไรแปลกๆ
แหม่เพิ่งจะได้กันอย่างเพิ่งมาม่าเลยนะ
:mew5: :mew5:
-
มีปัญหาอะไรฮะนังโปร :katai1:
-
เด้าจนกระทั่งถุงหมดกล่อง
แต่พ่อออองงเมิง..ยังคบกันไม่ได้
กลับมาเพื่อเสียว
หุหุ
-
พี่โปรไม่น่าเลย :mew2:
-
มันมีเงี่ยนงำใช่มั้ยย
โปรคิดอะไรอยู่ จะแก้แค้นหน่องซีหรือลูก!!
อย่าเชียวนะ!!!!!!
o12 o12
ผญ.ผมชมพูนี่ต้องมีอะไรแน่ๆ
อิโปรจะเอาไงห้ะ
ตอนนี้ยกตำแหน่งลูกรักออกก่อน อย่ามาทำหน่องซีช้ำใจ!!
เดี๋ยวเหอะเดี๋ยว
นี่เดาทางไม่ถูกละนะ
รีบๆ เคลียตัวเองเลย
อะไรคือ "ยังคบไม่ได้" :angry2:
เดี๋ยวหน่องซีไม่เอาขึ้นมาจริงๆ แล้วจะรู้สึก
:m16: :m16: :m31:
รอตอนหน้านะคะ
:call:
:call:
:call:
-
มันสะดุดนิดนึงตรงเปลี่ยนมาบรรยายจากมุมมองบุคคลที่สาม อ่ะค่ะ ปกติอ่านจากหน่องซีนางเล่าตลอด
โปรมีความลับอะไร คบไม่ได้แล้วมาทำแบบนี้กับซีทำไม
ปล. ไม่ใช่กลับมาเพราะจะเอาคืนที่ซีเคยทิ้งไปใช่ไหม ถ้างั้นนี่เจ้าโปรจะชั่วมาก ซีทิ้งเพราะยังเด็กสับสนไม่มั่นใจกับความรักเพราะเห็นพ่อแม่เป็นตัวอย่าง แต่ถ้าทำงี้เพราะแก้แค้นนี่เกินไป ...งานมโนล้วนๆ รอคุณเขียดมาต่อดีกว่า 555
-
โปรต้องคบกับรุ่นพี่คนนั้นแน่เลย
แต่คือรักซีใช่ไหมเลยทำแบบนี้(คาดเดา)
เพราะรู้ว่าซีต้องถอย
โหหหหหห
ทำไมรู้สึกสงสารซี
โปรทำไมทำอย่างนี้
หนูซีเข้มแข็งไว้
โกรธโปรแล้วนะ
-
คนเขียนบอกให้ข้ามรีล่าง ถ้าข้ามจริงนี่จบเลยนะ รอมาตั้งนานกับรีล่างเนี่ยแหละ 555555 ไม่กินมาม่าได้ไหมเนี่ย
-
คบไม่ได้เพราะว่ามีพันธะหรือเปล่านะ?
อธิบายเฉยๆว่าเป็นรุ่นพี่
ไม่อยากบอกซีสินะว่ามีแฟนแล้วหรือกำลังคบคนอื่นอยู่กลัวซีถอย
เห็นน้องซีแล้วคิดถึงคนใกล้ตัวคนหนึ่งเลย
กลัวว่าตัวเองจะเสียใจก็ถอยออกมาก่อนทันที
แต่ใจน้องซีนี่ก็น่านับถือนะ ขอแค่ให้บอกกัน
กลัวอย่างเดียวเท่านั้นว่า
อีกฝ่ายมันจะไม่ยอมบอก
เพราะอยากจะยื้อไว้แล้วมีแต่ทำให้ซีเจ็บ
ไม่รู้ว่าเริ่มเรื่องนี้โปรตอนมาหาเพราะอยากแก้แค้นหรือเปล่า
แต่ก็น่าจะเหลือความรู้สึกดีๆให้ซีมากโขอยู่
เลยทำให้มาถึงตอนนี้
เราคิดว่าคืนนั้นที่เล่นมวยปล้ำกับหมอนนั่นก็น่าจะเพราะคนที่นอนใกล้ๆนั่นแหละ
เห็นขอโทษเยอะๆนี่ท่าตอนหน้าซีจะรู้แล้วว่าคบไม่ได้เพราะอะไร
ถ้าหากว่าโปรตอนมีแฟนแล้ว
จะเป็นฝ่ายทิ้งน้องก่อนหรือเปล่า?
สู้ๆค่ะ น้องซี
ป.ล กลับมาอิดิทใหม่หลังจากไปอ่านซ้ำอีกรอบ ถ้าหากว่าอิโปรมันแค่มีแฟนที่ไปเรียนต่อโทที่ญี่ปุ่นแล้วกลับมา ยังเฉยๆนะ แต่จะเดือดมากๆถ้าหากว่าอิโปรมันจงใจไม่บอกน้องซีแล้วรีบอึ๊บน้องเพราะรู้นิสัยซีว่าถ้าซีรู้ว่ามันมีห่วงผูกคอแล้วซีถอยแน่นอน แล้วอิโปรไม่ได้ตั้งใจที่จะกลับมาคบกับน้องซีตั้งแต่แรก เพราะกลัวโดนทิ้งหรือคบแค่คั่นกลางจังหวะเมียไม่อยู่ แต่ว่านะถึงเป็นอย่างนั้นจริงเราว่าน้องสังหรณ์ล่วงหน้าพร้อมทำใจแล้วด้วย ยังไงก็อย่าให้เลวถึงพนันกันเลยนะ #ทีมน้องซี
-
โปรมันต้องมีอะไรสักอย่างแน่ๆอะ นี่เตรียมต้มน้ำร้อนรอแล้ว
รักมั้ยเราว่าโปรมันยังรักนะ ไม่ได้พูดเพื่อให้ซีมันคิดไปไกล
แต่มันต้องมีอะไรแอบแฝงอะ หรือโปรมันจะมาแก้แค้นน้องซีวะ
ถ้าเป็นงั้นจริงๆนี่บอกเลย หน่องซีเจ็บหนักเอาการอยู่นะ
-
ถ้าโปรจะขอโทษมากกว่าขนาดนี้
คงขอโทษเผื่อสำหรับตอนหน้าสินะ
ชอบนิสัยหน่องซีมากๆ
-
ไม่คิดว่าจะได้กันเน็วขนาดนี้ :z1:
แต่.........อะไรที่บอกว่าคบกันไม่ได้ ที่มาหาซีเเบบนี้ เพื่ออะไร???
:katai1: :katai1: :z6: :z6:
-
:haun4: :haun4: เลือดกระฉูดดด
ไม่เอาไม่ดราม่านะ :sad4:
-
โดนจนได้นะซี..
:jul1:
-
เจ็บแทนหน่องซีเลยจริงๆ
ยังคบไม่ได้แล้วมาทำแบบนี้ทะไมมม ฮือออออ
จะดราม่าแล้ว?หรือเปล่าเนี่ย
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
หึหึ เสร้จนุ้งโปรตามระเบียบ
-
:beat:จ๊ะ เอาที่มึงสบายใจเลยจ๊ะ ไอ้สัสโปร!!!!!!!! :z6:
-
ทำไมล่ะโปร ทำไมมมมมมมมม :ling1: #ทีมหน่องซี
-
why why why?
ทำไมคะโปร ทำไมคบตอนนี้ไม่ได้!!
เราต้องการคำชี้แจงค่ะโปรตอน :katai1:
-
"ถ้าแค่คุยก็ไม่นะ ก็มันเป็นสิทธิ์ของโปร แต่ถ้าโปรมีแฟนน่ะ เราถึงจะเลิก เพราะเราว่าการที่ไม่ปล่อยอีกคนแต่ก็ยังให้ความหวังอีกคนมันไม่แฟร์อ่ะ"ผมบอกเสียงเรียบ "ถ้าโปรรู้สึกกับใครมากกว่า ก็บอกเราเร็วๆนะ ถ้าบอกเราช้า แล้วเราชอบโปรมากกว่าเดิม เวลาตัดใจมันจะแย่"ผมยิ้ม ก่อนจะหันหน้ามามองเพดานห้องแทน
"แล้วกูไม่แย่กว่าหรอ"ผมหันไปมองอีกคนที่ตะแคงมาทางผม "กูรักมึงไปแล้ว"
ถ้ารักไปแล้ว ก็อย่าทำให้อีกคนเสียใจน้ะคุณโปร. ไม่อยากเห็นนุงซีเศร้าาาาาา เช็ดน้ำตาแปบ
-
เหมือนจะฟิน แต่ไม่สุด
มีเสี้ยนเล็กๆอยู่
คบไม่ได้คืออะไรอิหมีบอกมาาาาา
-
กลัวหม้อไหจะรองรับไม่พอ ขอต่อสายยางกับต่อมน้ำตารอเลยละกันค่ะ
:กอด1:
-
ทำไมทำงี้อะ เห้อ
-
โปรมีเรื่องไรปิดบัง
-
โปรพูดเหมือนโปรมีอะไรปิดบังอยู่ แต่บอกใครไม่ได้
คิดว่าโปรคงไม่ได้มาแก้แค้นไรหรอก น่าจะแบบมีพันธะ หรือไม่ก็ต้องรับปิดชอบอะไรสักอย่างอยู่ :ruready
-
ยังคบไม่ได้คือไร
ต้องมีเรื่องให้เสียน้ำตาก่อนถึงจะคบได้ใช่มั้ย เหอๆ
-
เราเดาว่าโปรไม่ได้มีแค่ซีอะ ถึงจะรักแต่ก็กลัวโดนทิ้งอีก
เลยต้องคบคนอื่นไว้เผื่อใจ :katai1:
-
โปรมีแฟนอยู่แล้วแน่ๆ
แล้วงี้จะมาให้ความหวังซีไมวะ
แถมยังมาหลอกเอาเค้าฟรีอีก ไมไม่ปล่อยให้ซีมันยอมตัดใจ
ตั้งแต่ทีแรกวะ ถ้าเป็นงี้บอกเลยว่าไม่โอว่ะโปร
-
ที่ยังคบไม่ได้เนี่ยจะเกี่ยวกับรุ่นพี่ชื่อพริ้มรึเปล่า
-
:z6: ขอหน่อยเหอะ มาทำแบบนี้แล้วอะไรคือคบไม่ได้
ตอนนี้หลายอารมณ์มาก แรกๆนี่ดราม่าประหนึ่งเป็นน้องซี
-
ยังคบไม่ได้คือไรคะ ทำหน่องซีเจ็บโดนค่ะ :beat:
-
:angry2: ยังคบไม่ได้แต่มีอะไรด้วยมันคืออะไรฟ่ะ
-
เหมือนโปรอัดอั้นมานานนะ
คิดอยู่แว้บๆ ว่า เออ มีเซ็กส์กันแล้ว แต่ยังไม่คบกันนี่หว่า
อ่านมาจนท้ายๆ ก็เจอเลย
โปรทำอะไรไว้? หรือมีจุดมุ่งหมายแอบแฝงอะไร?
นี่เตรียมผ้าเช็ดตัวไว้รอซับน้ำตา พอไหม?
-
ไม่ค่อยเข้าใจโปรเลยเว้ย ถ้ายังไม่ชัดเจนมาทำแบบนี้ทำไม
ไม่อยากเห็นน้องซีเศร้าเลยอ่า
-
กลิ่นมาม่าโชยมาแรงมาก!!! หรือว่าคนที่กลับจาญี่ปุ่นจะไม่ใช่แค่รุ่นพี่ธรรมดา
.
.
.
นายเอก็ไม่ค่อยอยากจะสู้คน พระเอกก็มีเงี่ยนงำ เอ้ย!! เงื่อนงำ งานนี้สงสารซีวิ่งหาผ้าขนหนูชนิดซับน้ำดีมาไว้ซับไขมัน เอ้ย..น้ำตาให้ซีแปป
-
ชะนีแบ๊วคนนั้นก็คือตัวแปรใช่ม่ะ เพราะโปรยอกว่าเป็นรุ่นพี่ แต่ถ้าเป็นแค่นั้นก็ไม่ต้องไปรับป่าวว่ะ มันแปลกตรงนั้นหรือคบกันก่อนนางไปยุ่น ก็เป็นได้ ยังคบไม่ได้แต่ก็มีไรกัน ซีสู้ๆแล้วกัน
-
แค่หน่องซียืนคุยกับโปรที่รั้วบ้านยังทำเราน้ำตาซึม
ถ้าหน่องซีต้องเสียใจมากกว่านี้เราร้องไห้แน่ๆ สงสารหน่องซีอ่ะ :mew2:
แล้วถ้าเกิดอิโปรมันคบกับเจ๊ผมชมพูอยู่นะ หน่องซีทิ้งมันเลย เราไม่ใช่ของตายนะลูก
ผู้ชายโลเลอย่างอิโปรปล่อยมันไป ไปหาเอาดาบหน้าเลยลูก :katai4:
-
ยังอินไม่หายกับตอนล่าสุด ขอเชียร์ให้นิองซีตัดขาดโปรตอนค่ะ ถือว่าชดเชยกับคราวก่อนที่ซีทิ้งไปคราวที่แล้ว ไหนๆนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรก ก็อย่าได้แคร์นะจ๊ะน้องซี เราไม่ใช่ของตาย ปล่อยโปรตอนไปให้มันได้ใช้หัวคิดซะบ้าง ว่าซีมีค่ามากแค่ไหน ขี้คร้านคนอื่นจะตามมาจีบอีกมากมาย ไม่ต้องง้อคนใจดำแบบนี้ เคืองจริงๆ ทำแบบนี้ไม่แมนเลย ขอบอก
-
:hao5: อะไรคือเอาเค้าเสร็จแล้วมาบอกว่าคบไม่ได้
-
อิหมีแกจะดราม่าอะไรห๊ะ
จากหวานๆนี่เครียดเลย อย่ามาม่าเยอะนะเค้าอิ่มแล้ว
รออ่านจ้า
-
อยากรู้ทำไมโปรยังคบกับซีไม่ได้ ทั้งที่รักขนาดนั้น
-
อย่าพึ่งม่าได้มั้ย ยังฟินไม่สุดเลย
-
เจ้ยยย~~ อยูดีๆก็ได้กันแล้วก็มามีเรื่องเหมือนเป็นความลับอีก
-
จงลงๆๆๆๆๆๆๆ
:oni3:
-
ไม่เอาดิโปร ไมทำกับน้องซีแบบนี้ล่ะ
ได้แล้วมาบอกว่าคบไม่ได้เนี่นนะ เห็นน้องซีเป็นอะไร
ที่ระบายอารมณ์เหรอคะ
เดี๋ยวให้น้องซีจับขึงอีกรอบเลย
(ฟังว่าเมื่อคืนนางโดนหมีขาวขึงนะ)
เหมือนๆกันนั่นแหละ(ข้ามนังนี่ไป)
กลิ่นมาม่าโชยมาเลยค่ะ
แล้วมาต่ออีกนะคะ
-
:serius2: โอ๊ยยยยยยย ใจจะขาดด้วยความสอดรู้สอดเห็น เหตุผลคืออะไรอยากรู้จนจะลงแดงอยู่แล้วววว :dont2: อย่าทรมานฉ๊านนนเลย นังโปรอึ๊บเขาแล้วมาบอกยังคบไม่ได้นี่มันฟันแล้วทิ้งชัดๆ ทำไมไม่รอให้คบได้ก่อนค่อยอึ๊บเล่าไอ้หื่น
-
ไปเลิกกะยัยพริ้มอะไรนั้น ด่วนนนนนนนร ค่า
-
ทำไมอ่ะโปรรรร มันต้องมีไรสักอย่างแน่นอน
น้องซี หนูต้องเข้มแข็งนะ ฮึ้บบบบบ
-
อะไรยังไงไม่รู้ แต่เรา #ทีมหน่องซี ค่ะ
-
เชี่ยเหมือนโดนตีนบี้หน้า น้องซีโดนแล้ว เอาที่สบายใจเลยโปร เอาที่สบายใจ สาดดดด ต้องรอมดลูกซีมันงอกขึ้นมาก่อนไง๊ถึงจะคบได้หน่อ หา!!!!!
-
คนอ่านแต่ละคนคงลืมว่า น้องซีทิ้งอีโปร ให้เหี่ยวเฉาก่อนนะ
แล้งช่วงเวลาที่เลิกกันไปน้องซีผ่านเมียมา20มือ อิโปรหล่อหน้าเสียบขนาดนี้
มันจะไม่มีแมร่งเป็นร้อยเลยหรอ
แล้วอีกอย่างเหมือนโปรกับซีก็กลับมาเจอโดยบังเอิญ ถ้าน้องซีไม่ไปร้องไห้แย่งที่หมานอนหน้า7-11
จะได้เจอกับอิโปรไม๊!!!
รอบนี้อิโปรก็ทำไม่ถูก. แกร๊มีเมียแล้ว มาให้ความหวังน้องซี ทำไม!???!!
แล้วนี้ เมียหลวงกลับมาด้วยนะ แกก็ลงมือ ตะลึงตึ่งตึ๊ง!!! อ๊ากกกกกกกกกกกก
นอยด์อิโปร รักน้องซีนะ แต่ก็เข้าข้างทั้งสองฝ่าย
-
อยากรู้เหตุผลของโปร ทำไมถึงยังคบไม่ได้....?
-
พึ่งเข้ามาอ่าน ฮือ
คือคล้ายๆเรากับแฟนเราเลย เลิกกันไปแล้วก็กลับมาจีบกันใหม่
ฮืออออ อ่านแล้วแอบหน่วงนิดหน่อย ,_,
เราชอบบุคลิกของซีอ่ะ ชอบความคิดด้วย
รอตอนต่อไปนะคะ :sad4:
-
นอยด์มากอ่ะบอกเลย นึกว่าจะฟรุ้งฟริ้งกันไปเรื่อยๆ เจอมาม่าดักรอแบบนี้แทบสะอึก โกรธอิโปร ที่แลนดิ้งไม่สง่างาม คิดว่าน้องซีคงแข็งแกร่งพอที่จะไม่ฟูมฟายกับเหตุผลอีโปรตอน เพราะไม่ว่าจะด้วยเหตุอะไร มันก็ไม่ใช่ข้ออ้างที่จะมาติ๊ดชึ่งกันก่อนแล้วค่อยบอกเหตุผลทีหลัง ขอเชียร์ให้น้องซีสะบัดบ๊อบออกมาด่วนค่ะ ให้อิโปรมันไปบิ๊กคลีนนิ่งตัวเองซะใหม่ ถ้าจะกลับมาแบบอึกอักเยี่ยงนี้ ก็ขอให้น้องซีหนีไปให้ไกลโปรตอนค่ะ
-
พึ่งมาอ่านก็เจอตอเข้าให้ ฟันแล้วทิ้งอีกรอบก็จะเป็นไรไปน้องซี หนีไปหาปั๋วใหม่เลย
พึ่งมาอ่านเลยไม่ได้โหวตเซ็งเป็ดรอบแรก เอาเป็นว่าถ้าผ่านเข้ารอบสองจะตามไปโหวตให้นะจ๊ะ
-
โอ้ยสนุกกก
นี้ดิฉันหายไปไหนมาคะเนี่ย :z3:
-
ได้กันแล้ววว
-
งอนอ่ะ มาฟันแล้วบอกว่ายังคบไม่ได้
มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยเหรอ รักเค้าแท้ๆ
โปรตอนเธอเตรียมตัวเสียใจไว้ได้เลยนะถ้ามัวแต่ลังเลอยู่แบบนี้
555 อินจัด
-
คุณขาาาฉันเหมืิอนจะฟินแต่มันฟินไม่สุด
เชื่อคำพูดโปรไม่ค่อยได้เลยอะ
ถ้าเกิดไรขึ้น ไม่ไหวจริงๆหนูหนีได้เลย
#ทีมซี
ซีกลับมาหาโปรแบบบริสุทธิ์ใจ
เเต่ฝั่งโปรไม่ใช่อะ
-
นี่ฟินมากนะ มาติดตอนสุดท้ายเนี่ย โปรรรรรรรรรรรรรรรรแกทำอะไรอยู่ห้ะะะะ
เคลียร์ๆหน่อย อยากม่าก็อยาก ไม่อยากก็ไม่อยาก จะคลั่งแล้วค่ะคุณ
-
นี่คิดเหมือนกันว่าไม่น่ามีแก้แค้นนะ เพราะคนแบบโปรดูไม่ใช่นิสัยที่จะคิดทำอะไรแบบนั้นอ่ะ
เหมือนที่เข้ามาหาน้องซีเพราะตามหัวใจตัวเองเฉยๆ สังเกตจากมีทั้งช่วงที่เข้าหา ช่วงที่ถอยไป
อารมณ์เหมือนอยากกลับไปคบกับแฟนเก่าที่จบกันไม่สวย คือยังรักอยู่แต่ก็กลัวเจ็บอีกงี้
แต่พอมาขอโทษเยอะๆเข้า ก็คิดว่าคงมีอะไรอีกจริงๆอ่ะแหละ ไม่น่าใช่แค่ใจไม่พร้อมหรอก น่าจะเรื่องอื่นอีก ; - ;
เฮ้อ ไม่ว่าอะไรก็ขอให้น้องซีเข้มแข็งและผ่านมันไปได้ด้วยนะ
ปล. น้องซียังเข้มแข็งกว่าเราอีก เป็นเราแค่เค้ามีคนคุยๆด้วยอยู่เราคงไม่เข้าไปแล้วอ่ะ ไม่ต้องถึงขนาดเป็นแฟนกันเลย
ปล2. แอบอ่านสะดุดนิดนึงตรงที่เปลี่ยนจากมุมน้องซีมาเป็น Third-person view น่ะค่ะ
สู้ๆนะคะคนเขียน เป็นกำลังใจให้เน้อ ชอบเรื่องนี้มากมากเลยยย <3
-
เพิ่งเข้ามอ่าน ทำเอาซะต้องอ่านรวดเดียวเลย
เรื่องสนุกมากครับ ขอเป็นแฟนคลับ
-
ชอบความคิดของซี..ที่ว่าอกหักจี๊ดเดียวหาย ดีกว่าเป็นควายโง่!!!
บ่งบอกตัวตนของซีว่าเป็นคนเข้มแข็ง ยอมรับความจริงของชีวิตได้
ถึงแม้ว่าจะเจอปัญหาอะไรก้อตาม!!เชิญคุณเขียด จัดคราม่ามาเต็มๆ..ขอชุดใหญ่ แบบเล็กๆน้อยๆไม่เอา!!
เพราะมั่นใจว่าหน่องซี จะผ่านจุดนั้นมาได้ เมื่อถึงตรงนั้น...เชื่อว่าซีคงเปลี่ยนปั๊วใหม่แน่ๆเลย
-
:m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ฟินไม่สุด เหมือนดราม่ากำลังลอยมา :hao5:
-
รุ้สึกเริ่มได้กลิ่นมาม่าโชยมา
-
ถ้าโปรมาทำแบบนี้ทั้งที่มีคนอื่นอยู่ด้วยไม่ว่าจะในนามหรือพฤติกรรมก็นับว่าเป็นผู้ชายที่ใช้ไม่ได้ เพราะต่างรู้กันดีว่าน้องซีมีแผในใจเกี่ยวกับความรัก
โอเค แม้ว่าโปรจะมีแผลใจที่เกิดจากซี แต่นั่นเป็นเพราะผลสืบเนื่องมาจากปัญหาที่บ้านทำให้ซีฝังใจกับความรักที่ล้มเหลวของพ่อแม่
นี่คือตอนนี้แอบเชียร์ให้น้องซีตัดใจเพราะคนทำอะไรไม่ชัดเจนมันน่าอึดอัด
-
Chapter 12.1 cracked glass
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะเสียงโทรศัพท์ มนุษย์แฟนเก่าที่เพิ่งได้กันสดๆร้อนๆไปเมื่อคืนนั้นนอนกอดเอวผมจากด้านหลังไว้หลวมๆ ผมเอือมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่บนโต๊ะข้างเตียงมาดู เมื่อเห็นว่าเป็นจีจี้ผมจึงกดรับแล้วกรอเสียงลงไปด้วยความงัวเงีย
"ว่าไงจี้"
/"จะโทรมาบอกเรื่องประชุมเมื่อวานค่ะ"/ผมขยี้ตาเพื่อปรับทัศนียภาพให้ชัดขึ้น /"มึงเป็นฝ่ายประสานงานนะ คืออาจารย์กับพวกพี่เขารีเควสมึงมา"/
"อืม ไงจี้ช่วยส่งเบอร์ฝ่ายประสานงานของเจ้าภาพมาให้เราด้วยล่ะกัน"บอกไปเสียงเรียบๆ
/"เดี๋ยวนะอีซี นี่มึงเมาอยู่หรอ ปกติมึงต้องเหวี่ยงแล้วดิ"/ถ้าอยู่คนเดียวกูคงด่าแหลกไปแล้วแหละ แต่นี่อารมณ์ดีไง ทำให้อีกงานก็แล้วกัน /"แล้วนี่กูจับสลากเป็นหน่วยกล้าตายกันมาเพื่อใคร"/
"โถ กูเข้าใจนะ ก็ถือว่าช่วยงานคณะไป"
/"เป็นคำตอบที่ตอแหลสัตว์"/ จีจี้กระแหนะกระแหนเสียงแหลม /"อยู่กับผู้ชายใช่ไหมห๊"/
"นั่นแหละ แค่นี้ก่อนนะ"
/"ย่ะ อีแรด"/ผมหัวเราะเบาๆทิ้งท้ายก่อนที่จีจี้จะวางสายไป
แรงกอดรัดที่แน่นขึ้น และสัมผัสเนิบนาบเปียกชื้นราวกับโดนหมาเลียที่หลังคอทำให้ผมเอี่ยวตัวหันไปมองคนที่ตอนนี้ปรือตาฉ่ำมองผมอย่างอ่อยๆอยู่ ริมฝีปากสีฉ่ำกดจูบลงบนปากผมเบาๆ แล้วยิ้มออกมาจางๆ ผมพลิกตัวหันไปเผชิญหน้าแล้วกดจูบลงปลายคางที่ตอนนี้ตอหนวดเริ่มจะกลับมาอีกแล้ว ... สากปากจังเลยล่ะไอ้สัตว์
"โปรนี่เหมือนสโนว์ไวท์เลยเนอะ"ผมพยายามประคองสังขารที่เปลี้ยจนใกล้จะเป็นง่อยเต็มทนให้ลุกขึ้นนั่ง
ไอ้ตอนทำๆกันเนี่ยมันก็ดีหรอกนะ แต่เอฟเฟ็กต์หลังจากนั้นนี่สิ ร้าวไปทั้งตัว ขาก็ไม่มีแรง มีลางวันนี้พี่คงได้คลานลงจากเตียงแน่เลยน้อง ... กูจิคราย คริ
"ยังไง"คลายมือออกจากเอวผมแล้วลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง
"นี่ไง ผมดำ ปากแดง ผิวขาว"จริงๆปากมันก็แดงเฉพาะตอนตื่นนอนเท่านั้นแหละ ผ่านไปสักพักเดี๋ยวสีก็จางลง
"เพ้อเจ้อ สโนว์ไวท์เหี้ยไรเยหมู"พูดกลั้วเราะ แต่กูนี่หัวเราะไม่ออกเลยจ้ะ หมูพ่อง!
"ไอ้สัตว์"ผมพูดแบบไม่มีเสียง
"ปากดีจังนะ"ยิ้มบางๆทั้งที่ขยี้ตาด้วยความงัวเงีย
"งี้แหละ เราได้โปรแล้วไง"ลอยหน้าลอยตาอย่างหน้าหมันไส้
"อยากได้อีกทีไหมล่ะ"ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนผมนั้นเผลอหัวใจเต้นตึกตัก
"ไม่เอา"ผมส่ายหัวรัว
...อย่าเพิ่งมาสร้างแผลใหม่ให้กูเลย...
...แค่นี่ กูก็แทบเดินไม่เป็นแล้ว...
ผมกัดฟันค่อยเถิบตัวไปที่ขอบเตียง ก่อนจะหยั่งขาที่สั่น8.9ริกเตอร์ด้วยความร้าวรานลงไปบนพื้น ผมดันตัวขึ้นยืนอย่างโงนเงน ก่อนจะค่อยๆเดินโซซัดโซเซไปที่ห้องน้ำอย่างทุลักทุเล ส่วนใครที่คิดจะได้เห็นฉากมุ้งมิ้งแบบที่อุ้มมาในห้องน้ำ หรืออาบน้ำให้นั่นนะ หน่องซีขอบอกอย่างสุภาพเลยว่า 'มึงฝันไปเถอะ' นู้น แม่งนั่งเหยียดตีนยักคิ้วจึกๆกวนประสาทมองกูอยู่นู้น
ใช้เวลาจัดการตัวเองกว่าครึ่งชั่วโมงผมก็ได้ฤกษ์ออกมาจากห้องน้ำ ค่อยๆก้าวเท้าอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้ไส้สะเทือนไปถึงไหนต่อไหนมาจนถึงโซนห้องแต่งตัวเสร็จ ผมก็หยิบเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเนื้อนุ่มกับกางเกงผ้าที่ใส่ง่ายๆออกมาจากตู้เสื้อผ้า
เมื่อแต่งตัวอย่างทุลักทุเลจนเสร็จเรียบร้อย ผมก็ซ้อมเดินวนไปวนมาอยู่หน้ากระจก พยายามก้าวเท้าให้ดูเป็นปกติที่สุด ทั้งที่รู้แก่ใจว่าเดินขาถ่างเป็นฐานเสาไฟฟ้าไฟแรงสูงขนาดนี้ ใครๆแม่งก็ดูรู้วะ!
เสียงเปิดประตูห้องน้ำทำให้ผมหันไปมอง โปรตอนเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพผ้าเช็ดตัวพันท่อนปกปิดส่วนล่างเอาไว้ หลังจากที่คุณชายท่านหยิบเสื้อผ้าชุดเดิมที่พาดไว้บนโซฟามาใส่เรีบร้อยแล้ว ก็เดินตรงมาประชิดตัวผม ก่อนจะทำสิ่งที่ผมอยากจะเอาตีนไปแปะหน้ามันเพื่อระบายอารมณ์สักที
เพี๊ยะ!
ฟาดมือลงมาจนตูดผมสะเทือนไปหมด...คือตับไตไส้พุงกูสั่นไหวมากวินาทีนี้
"โอ๊ย!!"ผมร้องลั่น น้ำตาปริ่ม
"เฮ้ย! ขอโทษ"ไอ้โปรมันดูตกใจเหมือนกันที่ผมร้องดังขนาดนั้น "เจ็บมากเลยหรอ"มันหน้าเสีย เป็นไงล่ะมึง แกล้งกูมากน่ะ
"เจ็บดิ"ผมว่าพลางลูบตูดตรงที่โดนตบป่อยๆ
"เอาแขนคล้องคอกูดิ"ผมทำตามอย่างว่าง่าย ก่อนที่ไอ้โปรจะย่อเข้าลงแล้วช้อนแขนซ้ายลงใต้ขาพับผม แล้วใช้แขนขวาประคองหลัง
ผมถูกวางลงบนเตียงอย่างนุ่มนวล ในขณะที่อีกคนก็หย่อนตูดนั่งไขว่ขาอยู่ใกล้ๆ จริงๆเลือดมันก็ไม่ได้ออกเยอะเลยนะ ตอนก่อนอาบน้ำก็เอาทิชชู่แตะๆดู มันก็เหมือนจะแค่ซิบๆ แต่ทำไมผมเพลียจังวะ แถมปวดตุบๆด้วย แถมยังเจ็บๆตึงๆอีก หรือว่าสังขารผมจะแก่เกินที่จนรับเรื่องแบบนี้ไหวแล้ววะ
"นอนคว่ำดิ"ผมพลิกตัวนอนคว่ำตามที่อีกคนบอก
กางเกงผ้าเนื้อนุ่มและกางเกงในของผมโดนถอดออกไปจากตัว ก่อนที่ขาจะโดนถ่างออกเล็กน้อย เพื่อให้คุณหมอจำเป็น ทำการสำรวจซากอารยะธรรมของสารร่างผมที่เกิดจากสงครามอารมณ์เมื่อคืน นิ้วเรียวแตะลงมาที่ปากทางเบาๆ แต่นั่นมันก็ยังแรงพอที่จะทำให้ผมสะดุ้งแล้วออกมาเบาๆ
"มันบวมเยอะอยู่ มึงไปหาหมอไหม"คือมึงจะลูบตูดกูหาสวรรค์วิมานอะไรในวินาทีนี้
"ไม่เอา"ไม่รู้จะบอกยังไง จะให้บอก 'อ๋อ เมื่อคืนล่อกันหมดกล่องเลยครับหมอ ตูดแทบพัง จัดยาให้หน่อยได้ไหมครับ' กูก็เกรงใจหมอนะ
"ถ้าไข้ขึ้นแล้วงอแง กูถีบซ้ำนะ"กูระบมขนาดนี้ มึงยังคิดเพิ่มแผลให้กูอีกหรอ จิตใจมึงมันทำด้วยอะไร กระซิก
"ไม่หรอก กินยาแก้อักเสบก็หายแล้ว"ผมบอก "แต่ตอนนี้โคตรหิวเลย"
"งั้นเดี๋ยวลงไปยกขึ้นมาให้"หยิบกางกางเกงมาให้ผมตามเดิม
"ไม่เอา!"ผมรีบพลิกตัว "โอ๊ย ซี้ดด"น้ำตาปริ่มอีกรอบ "ไม่ลงไป เดี๋ยวคนในบ้านรู้ว่าเราน่ะแหละกับโปรแล้ว"คืออายสายตาล้อเลียนอ่ะ
"แล้วมึงเดินขาถ่างทำมุมสี่สิบห้าองศาเดินลงไปนี่ คือเขาไม่รู้เลย"เกิดเป็นกูนี่ช่างลำบากจริงๆ ฮือ
"ไม่แดกแม่งแล้ว"เบ้ปากแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมายันคอ
"งี่เง่าแบบนี้ ไข้แดกแล้วชัวร์"ไอ้โปรส่งมือมาวางบนหน้าผากผม ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้อง
ในขณะที่นอนเหี่ยวเป็นผักอยู่บนเตียง ผมก็พยายามคิดย้อนไปถึงเรื่องสมัยก่อน ผมจำวันแรกที่ได้เจอกันได้ จำสิ่งที่ชอบไม่ชอบได้ จำเดทของเราได้ จำรอยยิ้มของมันได้ จำเสียงหัวเราะของมันได้ จำได้เกือบทุกอย่าง แต่ทำไมผมเสือกจำสาเหตุจริงๆที่ผมขอเลิกกับมันไม่ได้วะ จำได้แค่บอกผมชอบผู้หญิง จำได้แค่นี้เองอ่ะ
มนุษย์แฟนเก่าที่ยังเอากันอยู่เมื่อคืนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับถาดที่มีข้าวต้มหมูของโปรดผมวางอยู่สองถ้วย ทาสหนุ่มที่มโนขึ้นมาเองว่ามันเป็นทาสจะเดินมาที่เตียง แต่ผมก็รีบบอกให้มันวางไว้ตรงโซฟา เพราะว่าผมไม่ชอบเอาของกินขึ้นมากินบนเตียง
หลังจากที่สาวเท้าย่างขาอย่างนุ่มนวลมาจนถึงโซฟา ทั้งผมและมันก็ต่างนั่งกินมื้อแรกของวันอย่างเงียบ เมื่อกินหมดผมก็จัดยาแก้อักเสปไปสองเม็ด ก่อนจะมูฟไปแปรงฟันแล้วกลับมาทิ้งตัวนอนอย่างสิ้นท่า
"แล้วมึงไม่ทายาหรือไง"เสียงทุ้มดังขึ้นในขณะที่มันกำลังยกถาดออกไป
"ไม่อ่ะ ขี้เกียจ"ผมพลิกตัวหนีแสง
ปิดเปลือกตาลงด้วยความเพลีย แต่ยังไม่ทันที่ผมจะด่ำดิ่งสู่ความสงบในห้วงนิทรา เสียงกรอกแกรกที่ดังมาจากทางโต๊ะหนังสือก็ทำให้ผมต้องปรือตาขึ้นมอง
มนุษย์หมีขาวที่ได้กันเมื่อคืน(คือกูจะอวดทั้งตอน จบนะ บรัยส์) ยกกล่องยาของผมขึ้นมา ก่อนจะคุ้ยๆแล้วหยิบขึ้นมาอ่าน แล้วก็คุ้ยใหม่ ก่อนจะหันไปพิมพ์ในโทรศัพท์แล้วก็หาต่อ
"โปรหาอะไร"ผมถามด้วยเสียงที่เริ่มงัวเงียเพราะความเพลีย
"หายาทาให้มึง"หันมามองผมนิดนึง
"อยู่ในซิปล็อกที่เขียนว่าไนโตรกลีเซอลีนอ่ะโปร"ผมหลับตาบอกด้วยเสียงยานนิดๆ
เสียงผมยวบลงก่อนที่ตัวผมจะโดนพลิกให้นอนคว่ำอย่างง่ายดาย กางเกงถูกรูดลงเล็กน้อย สัมผัสเย็นๆที่ปากทางทำให้กัดริมฝีปากแน่น ผมเผลอครางออกมาเมื่อนิ้วเรียวที่มีเนื้อยาสอดควานเข้าไปภายใน แต่ผมจะไม่อะไรเลยนะ ถ้าไอเชี่ยโปรมันไม่แทงเข้าแทงออกอย่างสนุกสนานน่ะ
...กูเจ็บ...
...เอ ดร็อกกก...
"อื้อ"ผมคราง "เจ็บ..."น้ำตาคลอแล้วนะเนี่ย ง่วงก็ง่วง เจ็บก็เจ็บ จนนี่งงไปหมดแล้วนะสัตว์
"นอนไปๆ"ดึงนิ้วออก ก่อนจะดึงกางเกงผมขึ้นมาเหมือนเดิม
เตียงยุบยวบลงอีกครั้ง วงแขนแข็งแรงดึงผมเข้าไปกอดภายใต้ผ้าห่มเดียวกัน ผมพลิกตัวตะแคงหันหน้าเข้าหาอีกคน มือเรียวยาวลูบที่หลังของผมเบาๆอย่างปลอบประโลม ผมยิ้มออกมาจนหน้าตึงเมื่อริมฝีปากบางเฉียบกดลงที่กลางหน้าผาก
"I just wanna love you... give me that chance wanna hold you... Baby you know that I need you, I need you... and I'm wondering all the time... if you love me, come on over get to know me..."เสียงทุ้มดังขึ้นแผ่วเบานุ่มละมุน
http://www.youtube.com/v/Dvs1DD1rS_s
ผมหายใจเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆเช่นเดียวกับจังหวะเพลงช้าๆ ที่ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างละมุนละไมในอารมณ์ ซุกตัวเข้าหาอีกคนอย่างหาไออุ่น ก่อนที่สติทั้งหมดของผมจะจมสู่ห้วงนิทรา
ตื่นขึ้นมาอีกทีตอนสี่โมงเย็น แสงอ่อนๆที่ลอดผ่านม่านเข้ามา ทำให้ผมต้องขยี้ตาปรับทัศนียภาพการมองเล็กน้อย พยายามมองหาใครอีกคนแต่ก็ดูเหมือนจะว่างเปล่า ความเจ็บนั้นทุเลาลงไปมากแล้ว ผมยันตัวลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำล้างหน้าล้างตาอีกครั้ง
จัดแต่งสารร่างให้เรียบร้อยเสร็จ ผมก็เดินลงมาชั้นล่างเพื่อจะหาอะไรกิน แต่ยังไม่ทันจะได้หาอะไรหย่อนลงท้องให้สะใจเล่น เสียงพูดคุยเสียงหัวเราะก็ดังมาจากสวนข้างบ้านก็ทำให้ผมรีบมูฟตัวไปแอบฟังอย่างสอดรู้ทันที เหมือนไอ้โปรไอ้โปรกับเสี่ยเก็บค่าแผงจะคุยกันเรื่องหนังสือนะ
"จะสิงเสาอีกนานไหม"เสียงพ่อที่ดังขึ้น ทำให้สะดุ้ง
"หนังสือสนุกไหมพ่อ"ผมโผล่หัวผ่านหน้าต่าง
"ก็ดี แล้วเรื่องฝึกงานตอนซัมเมอร์เอาไง ตกลงจะฝึกที่ไหน"เออ นี่ลืมไปแล้วนะเนี่ย ว่ายังไม่ได้ส่งเอกสารฝึกงานรอบแรกเลย
"ไว้ค่อยคุยตอนเย็นนะพ่อ ซีหิว"คือหน่องซีขอไปยืนคิดก่อน ขืนบอกไปว่ายังไม่ได้คิดมีหวังโดนด่าแต่หัววันให้อายไอ้โปรมันอีก
ผมเดินเข้ามาในครัวที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่สักคน เปิดตู้เย็นหยิบชามะลิและกล่องขนมลูกชุบออกมา สาวเท้าอย่างสบายอารมณ์ออกไปที่สวน ที่ตอนนี้มีเพียงพ่อผมที่นั่งจิบชาดอกส้มอ่านหนังสืออยู่เพียงผู้เดียว
ผมสอดส่ายสายตาหาอีกคน จนเห็นหัวผุบๆโผล่ๆอยู่หลังดงชาดัดผมจึงเดินเข้าไปหา คนที่นั่งยองๆอยู่กับพื้นหันมามองผม ก่อนจะเมินแล้วหันไปหยอดปุุ๋ยต้นแอฟริกันไวโอเลตที่ออกดอกสีม่วงสะพรั่งเป็นทิวแถว ผมย่อตัวนั่งลงข้างๆ ตั้งขวดขามะลิไว้บนพื้น แล้วเปิดกล่องขนม ก่อนใช้จะส้อมพลาสติกเล็กๆจิ้มที่ลูกชุบแล้วส่งเข้าปากตัวเอง
"กินไหมโปร"คนที่ยังคงสาละวนกับการถอนวัชพืชกับใส่ปุ๋ยทำเพียงแค่ส่ายหน้า "อร่อยนะ ชิมแล้ว"
"มือเปื้อนอยู่"โถ่ะ เรื่องแค่นี้เอง
"อ่ะ"ผมยื่นลูกชุบที่ถูกปั้นเป็นรูปทรงมะม่วงจ่อไปที่ปากบางเฉียบที่แนบสนิท "ขอบคุณด้วย"ผมบอกหลังจากที่อีกคนงาบขนมไปแดกเรียบร้อยแล้ว
"ขอบคุณ"พูดส่งๆแล้วก็ถอนหญ้าต่อ
"ไม่ใช่ขอบคุณแบบนั้นดิ เนี่ย"ผมยื่นแก้มเข้าไปหามันอย่างแรดที่สุดในโลกล้า จริงๆก็แค่อยากแกล้งมันเท่าแหละ ทำเข้มนักนะ
"เฮ้ย!"ผมตกใจเมื่ออยู่ดีๆแม่ก็หันหน้ามาในระยะประชิด จมูกโด่งสวยเลื่อนเข้ามาใกล้จนเราแทบหายใจรดกัน แต่ยังไม่ทันที่จะมีอะไรเกิดขึ้น ใจผมที่เต้นไม่เป็นส่ำก็สั่งให้ร่างกายผละหนีอย่างอัตโนมัติ "ดะ เดี๋ยวพ่อเห็น"ไม่รู้กูจะต้องพูดตะกุกตะกักทำไม
"พ่อไม่เห็น!!!"เสียงตะโกนที่ดังมาทำให้ไอ้โปรหัวเราะออกมาเบาๆ ในขณะที่ผมนั้นอยากจะทึ้งหัวตัวเองแล้วโขกกับหินปูพื้นสักทีสองที
ใบหน้าขาวใสสุขภาพดีเลื่อนเข้ามาใกล้ ผมตาค้างกลั้นหายใจอย่างลืมตัวเมื่อปลายจมูกแหลมคลอเคลียปัดป่ายไปตามนวลแก้ม ก่อนจะประทับริมฝีปากลงมาแนบแล้วผละออกโดยที่ไม่สอดลิ้น
ผมรู้สึกเหมือนหัวใจจะวายและตายอีกในไม่ช้า ทุกอย่างตรงหน้ามันดูชัดเจนเกินเป็นภาพเงาในความฝัน ผมปล่อยกล่องขนมร่วงลงสู่พื้นอย่างไม่รู้ตัว ก่อนจะเอามือวางแทนน่าอกที่เต้นเร็วแรงจนผมแทบหายใจไม่ออก... นี่กูเป็นเห้อะไรอีกเนี่ย!
ผมรีบเก็บขนมที่ร่วงแล้วไปทิ้งในถังขยะครัว นั่งสงบสติอารมณ์ที่อยากจะกรีดร้องของตัวอยู่กับพ่อที่ศาลาสีขาวกลางสวนสักพัก อาการผมก็เริ่มจะดีขึ้น แต่ทำไมผมถึงร้อนๆหน้าวะ แถมภาพริมฝีปากบางเฉียบนั้นก็ยังติดอยู่ในหัวอีก
"ลูกมีความสุขนะ"พ่อผมถามขึ้นทั้งที่ตายังคงจ้องไปที่หน้าหนังสือ
"อื้อ ซีมีความสุข... มากๆเลย"ผมยิ้มกว้างจนรู้สึกว่าหน้าแม่งตึงไปหมด
"ดีแล้ว"พ่อส่งมือมาลูบหัวผมเบาๆ "พ่อรักซีนะ"
"ซีก็รักพ่อ"ผมโปเข้ากอดหุ่นเสี่ยของพ่อ "ซีรักแม่ด้วย อยากให้แม่กลับบ้าน พ่อพาแม่กลับมาได้ไหม"อยู่กับพ่อผมจะเอาแต่ใจอย่างไงก็ได้
"พ่อจะพยายามนะ"
นั่งคุยกับพอไปสักพัก คนสวนกิตติมศักดิ์ที่นั่งถอนหญ้าใสปุ๋ยจนเกือบหมดสวนก็กลับมานั่งพักที่ศาลา พ่อชวนไอ้โปรคุยเรื่องเครื่องยนต์เรื่องรถที่ผมไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ เห็นพ่อผมเป็นแบบนี้แต่ตอนแรกๆที่ผมบอกว่าชอบผู้ชาย พ่อผมก็ไม่โอเคนะ
ผมยังจำวันที่ไป้โปรไปคุยกับพ่อผมได้ คุยกันแทบทุกวันจนเป็นเดือนเลยครับคุณ เหมือนตอนนั้นมันเพิ่งจะอยู่ม.สาม แต่ก็นะ ตอนนั้นแม่งตัวอย่างควาย ตัดสกินเฮด หน้านิ่ง แถมปากคอมันยังแสบสันสุดๆ ก็คิดดูเถอะแล้วพ่อแม่ที่ไหนแม่งจะไปไว้ใจกัน
"เธอยังเด็ก บางทีอะไรที่เธอทำผิดพลาดในวันนี้ เธออาจต้องมานึกเสียใจในวันหน้าก็ได้"มนุษย์พ่อที่ผมเริ่มบางลงทุกวันเปรยเสียงเรียบ
"ถ้าคุณไม่อนุญาตผมก็จะไม่คบกัน"ลุงนี่แสยะยิ้มเลย เมื่ออีกคนพูดออกมาอย่างนี้ "ให้คุณพร้อมก่อนดีกว่า ผมคิดว่าผมรอได้"
"..."
"ให้ดึงดันคบไปตอนนี้ ซีคงรู้สึกไม่ดีที่ต้องเป็นคนกลาง ไหนจะผม ไหนจะครอบครัว เครียดตายห่ากันพอดี"มนุษย์พ่อได้แต่ขมวดคิ้วให้กับความถ่อยของไอ้เด็กเปรตตรงหน้า
"พ่อแม่เธอรู้เรื่องนี้ยัง"
"ยังครับ แต่ผมคิดว่าเขารับได้อยู่แล้ว ม๊าผมสอนเสมอว่าชีวิตมันสั้น อะไรที่ทำแล้วมีความสุขก็ทำไป"ถ้อยคำสบายๆนั่นยิ่งทำให้มนุษย์สภาพคล้ายเสี่ยเงินกู้ที่ตอนนั้นยังไม่ค่อยอ้วนต้องขมวดคิ้วเครียด "คุณย่าผมเคยบอกว่า ให้ป๊าผมแต่งงานกับผู้ชายแล้วมีชีวิตคู่ที่มีความสุข ยังดีกว่าแต่งงานตามธรรมนองครองธรรมของจารีตแต่ต้องนั่งหน้าดำคร่ำเครียดล้มเหลวในการมีชีวิตคู่"เสี่ยในตอนนั้นได้แต่เบิกตากว้างอย่างเก็บอาการไม่อยู่
"ผู้ชาย..."
"ครับ ป๊าม๊าผมเป็นผู้ชาย"พ่อผมหน้าเครียดยิ่งกว่าเดิม ในขณะที่ตอนนั้นผลิตผลที่เรียบร้อบสุดๆอย่างซีอิ๊ว ได้แต่นั่งก้มหน้าเงียบ "ที่จริงผมจะไม่บอกคุณก็ได้ แต่ผมคือคนที่ขอจะคบกับลูกชายคุณ ดังนั้นผมว่าผมควรบอกคุณ ส่วนคุณจะตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่ครับ ผมเฉยๆ"น้องซีในตอนนั้นได้แต่นั่งสั่นงกอย่างโง่ๆ "เพราะถึงคุณไม่โอเคตอนนี้ ผมก็ยังอยู่รอคุณโอเคอยู่ดี"หยักไหล่กวนตีนเสียด้วย
"เธอจะรอไปแบบไม่มีจุดหมายอย่างนี้น่ะหรอ"คนเป็นพ่อพูดอย่างใจเย็น
"มีจุดหมายครับ คือผมไม่ได้แช่งนะ แต่ยังไงดูจากอายุแล้ว คุณต้องไปก่อนผมกับซีอยู่แล้ว ผมรออย่างมากก็ห้าสิบปี สบายๆ"ทำหน้ากวนส้นตีนได้อีก
"วันหนึ่งพอเธอโตขึ้น มีคนเข้ามาในชีวิตมากขึ้น สิ่งที่สังคมมอง สิ่งที่สังคมวิพากษ์วิจารณ์ เธอพร้อมจะรับมันหรอ ฉันไม่ได้เหยียดเพศนะ แต่มันเป็นความจริงของสังคม"มนุษย์พ่อได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ
"ถ้าเรื่องนั้น ผมรับมันมาตั้งแต่เด็กแล้วครับ"
"แล้วเธอยังจะเอาซีเข้าไปเกี่ยวอีกหรอ"ซีอิ๊วในวัยสิบห้าย่างสิบหกได้แต่มือสั่น ไม่กล้าพูดอะไรออกไป ทั้งที่ความจริงแล้วเขาตางหากที่ดึงอีกคนเข้ามา
"ผมรู้ว่าผมไม่มีอะไรมารับประกันให้คุณ ผมมีแต่ความรู้สึกที่อยากปกป้องคนๆหนึ่ง แล้วไอ้คนๆนั้นมันดันมาเป็นลูกชายคุณก็เท่านั้น"
"เธอยังเด็กกันมากนะ"วนกลับมาประเด็นเดิม
"ถ้าอายุผมมันคือปัญหา ผมก็จะรอให้อายุผมมากว่านี้ครับ"น้องซีวัยใสเหลือบมองคนที่นั่งข้างตัวเอง
"ที่จริง เธอจะแอบคบกันโดยไม่บอกฉันก็ได้นะ"มนุษย์พ่อถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ของวันน้องซีก็ไม่อาจนับได้ "ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉันด้วยซ้ำ"
"เพราะผมจริงจังไงครับ"หากครอบครัวฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งไม่ยอมรับ ความสัมพันธ์ย่อมไม่มั่นคง ซึ่งโปรไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้น
"โอเค"ลุกขึ้นเดินไปตบบ่าเจ้าเด็กที่คำพูดคำจาดูแก่แดกแก่ลมเกินวัยสองสามทีพอเป็นพิธี "ฉันไม่ต้องการให้เธอดูแลซีไปจนตายหรืออะไร ฉันขอแค่อย่าทำร้ายเขา จะทำอะไรก็ขอให้เธอคิดถึงความรู้สึกและความพยายามของเธอในตอนนี้ ฉันขอแค่นี้ได้ไหม"เอาเข้าจริงคนเป็นพ่อเป็นแม่ถึงปากจะบอกรับได้ แต่ในใจก็ยังตะขิดตะขวงอยู่ดี
"ได้ครับ"เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
"แล้ววันหนึ่งถ้าพวกเธอรู้สึกว่ามันไม่ใช่ เธอจะทำยังไง"
"ผมสัญญากับคุณ ผมจะไม่ปล่อยมือซีไปก่อน แต่ถ้าวันหนึ่งซีรู้สึกว่ามันไม่ใช่จริงๆ ผมก็จะไม่รั้งเขาไว้ แบบนี้คุณโอเคไหมครับ"
คิดเรื่องนี้ขึ้นมามันก็ซึ้งจนน้ำลายมันพาลจะไหล แม่งประเสริฐศรีขนาดนี้ แล้วทำไมผมถึงเลิกกับมันวะ คือจำไม่ได้หรอกว่าเพราะอะไร แต่รู้สึกเหมือนโมโหมากๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก... นี่สมงสมองกูโดนปลวกแดกหมดแล้วหรือไงกัน
เมื่อแดดร่มลมตกจนเข้าช่วงเวลายุงออกหากิน ผมกับมนุษย์ลุงผมบางก็พากันเดินเข้าไปในบ้าน ในขณะที่คนตัวขาวสว่างราวหลอดไฟฟลูออเรสเซนต์เดินไปที่รถ เพื่อหอบหิ้วกระเป๋าสะพายที่กระประกอบไปด้วยเครื่องประทินผิวชุดเล็กกับเสื้อผ้าอีกหนึ่งชุด
...โถ่ะ รู้สึกเหมือนมึงเตรียมพร้อมมาตั้งแต่แรกเลยนะ...
มื้อเย็นผ่านพ้นอย่างสุขสันต์ เมื่อพ่อเข้าห้องไปแล้ว ผมกับไอ้โปรที่ตอนแรกนั่งดูละครอยู่กับพวกคุณแม่บ้าน ในจังหวะทุกคนกำลังเผลอเราก็เฟดตัวออกมาอย่างเงียบงันเพื่อกลบเกลื่อนไม่ให้ใครเห็นท่าเดินที่ไม่ปกติของผม ... ไม่น่าลืมแดกยาเลยกู
ผมจัดการกรอกยาแก้อักเสปไปอีกสองเม็ด ก่อนจะมานั่งทำรีพอร์ตให้เสร็จ เกิดเป็นกูนี่ยากจังล่ะ เพลียจะตายห่าอยู่รอมร่อ ยังต้องมานั่งพิมพ์งานอีกเนี่ย
เสียงการ์ตูนดิสนีย์สุดแบ๊วดังมาจากอีกฟากห้อง นาฬิกาตีบอกเวลาสี่ทุ่มครึ่ง ผมหยิบยาแก้ไข้มากินตามไปอีกเม็ดเมื่อรู้ครั่นเนื้อครั่นตัว คือก็รู้นะว่ากินยากันมันไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ถ้าปล่อยให้ป่วยแล้วชีวิตบรรลัย พี่ซีก็ไม่ไหวมากกว่านะ ฤทธิ์ยาและความเหนื่อยล้าเริ่มแผลฤทธิ์เมื่อผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมมง
ผมตัดสินใจเก็บข้าวของเข้าที่ สะบัดหัวไล่ความง่วง แต่ตอลุกขึ้นยืนก็รู้สึกมึนๆเอียงๆ ก็เลยตัดสินใจคลานด้วยท่าอิซาดาโกะเพื่อความปลอดภัยของสังขาร โดยมีไอ้โปรมองมาด้วยสีหน้าประมาณว่า 'มึงทำเหี้ยอะไร'
แต่หน่องซีได้หาแคร์ไม่ คลานขึ้นเตียงไปนอนแผ่อย่างหมดสภาพ ไอ้โปรที่ล่อนจ้อนแล้ว ทิ้งตัวลงบนเตียงข้างๆ แขนแกร่งรวบตัวผมไปกอดภายใต้ผ้าห่ม ก่อนจะลูบหลังเบาๆจนผมผ่อนคลายแล้วหลับไป
.
.
.
ผมตื่นอีกทีตอนไหนไม่รู้ รู้แค่ตื่นเพราะเสียงกรอกแกรกน่ารำคาญที่ดังรบกวนการนอน มนุษย์แฟนเก่านั้นไม่อยู่บนเตียง แต่ดันไปนั่งอยู่ท่ามกลางไฟสลัวที่โซฟาหน้าทีวีแทน เหมือนกำลังคุยโทรศัพท์ แต่คุยอะไรกันนั้น ผมก็ไม่รู้ เพราะไอ้โปรนั้นแทบไม่พูดอะไรเลย
จนมันวางโทรศัพท์ด้วยสีหน้าโมโหสุดๆแล้วเดินไปแต่งตัว ก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์และกุญแจรถ ผมก็ยังนอนนิ่งๆงงๆอยู่ที่เดิม เสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ทำให้ผมกลับไปแกล้งหลับ เอาจริงๆเลยนะ กูก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันจะแกล้งหลับทำไม
สัมผัสเบาๆที่ข้างแก้มทำให้ผมเหมือนจะหยุดหายใจไปชั่วขณะ ผมยังคงหลับตาต่อไป จนเมื่อได้ยินเสียงประตูห้องเปิดและปิดนั่นแหละ ผมจึงลืมตาขึ้นแล้วสอดส่องไปทั่วห้อง เสียงเครื่องยนต์จากด้านล่างที่ดังมานั้น ผมเดาไม่ยากเลยว่าเป็นใคร
เอือมมือเปิดโคมไฟ รีโมทย์เปิดรั้วนั้นหายไป แต่ผมก็ไม่อยากติดใจอะไรกับเรื่องนี้ แต่ทำไมผมถึงร้อนใจแบบนี้กันวะ ไม่ได้ๆน้องซีต้องสตรองเหมือนทีมลูกเกด น้องซีต้องไม่หวั่นไหว
ลุกจากเตียงไปหมายจะจิบน้ำเพื่อดับความร้อนรุ่มในอก แต่แรงสั่นและหน้าจอที่สว่างขึ้นของเครื่องมือสื่อสารที่ถูกวางทิ้งไว้ก็ดึงความสนใจของผมไปจนหมด ไม่ทันที่จะคิดอะไร เท้าของผมก็สาวเข้าไปหยุดที่โซฟาเสียแล้ว
ชื่อล่าสุดที่ส่งข้อความมาทำให้ผมใจสั่นระรัว 'Prim' แต่จะให้กดเข้าไปอ่าน ผมก็ไม่รู้รหัส ลองกดวันเกิดไอ้โปร แต่ก็ไม่ใช่ แต่ในขณะที่ผมถอดใจอยู่นั้น อะไรก็ดลใจให้ผมกดวันเกิดตัวเองไปก็ไม่รู้ ซึ่งผมก็ต้องแปลกใจ... เข้าไปได้เหมือนเดิม
...กุจะตกใจทำเห้อะไร...
ผมกำลังจะวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิม แต่สายที่โทรมาก็ทำผมใจสั่นระรัว 'Prim' รูปที่หราอยู่หน้าจอ ทำให้ผมรู้ว่าต้องเป็นรุ่นพี่คนนั้นแน่ กดรับสายอย่างไร้มารยาทจบ ก็รีบเอาโทรศัพท์แนบหู
/"จะเอาแบบนี้ใช่ไหม"/เสียงใสติดห้าวนิดๆดังขึ้นจากปลายสาย กับเสียงรอบข้างที่จอแจทำให้ผมคาดว่า เธอน่าอยู่ในที่ผู้คนพลุกพล่าน
"..."
/"โปร!!! ทำไมไม่พูด!!"/เสียงตะคอกนั่นทำผมสะดุ้ง /"มึงมันเหี้ย!!"/ด่าจบ ก็ตัดสายไป
...กูนี่เบลอเลยจ๊ะ...
...เหี้ยเต็มรูหูเลย...
ไม่รู้อะไรเป็นอะไร แต่ใจผมเต้นระส่ำจนเหมือนจะขาดใจ โปรออกไปไหนตอนเกือบตีสอง ไปหาพี่พริ้มอะไรของมันใช่ไหม ไปหาเขาใช่ไหม ผมวางมือกดที่หน้าอกที่ดูเหมือนช่วงนี้มันจะอ่อนแอขึ้นทุกที ผมเป็นบ้าอะไรวะ ทั้งๆที่พร่ำบอกตัวเองว่าเรื่องก็ไม่มีอะไร แต่ทำไมสมองผมเสือกประมวลผลความรู้สึกออกมาว่า
...เสียใจ...
----ตอนต่อไป (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=48002.msg3219897#msg3219897)
มาครึ่งหนึ่งก่อนนะคะ ครึ่งหลังคือในวันสองวันนี่แหละ :hao5: คือจริงๆเสร็จแล้ว แต่มันแปลกๆ เลยขอแก้ไขก่อนนะคะ :katai4:
คือหมันไส้อิน้องซีทีมลูกเกดนะ(มึงนี่คนอวดผัวจริงๆ :beat: ) แต่ก็สงสารหน่อยๆ :heaven
จริงๆมันไม่ม่าเลยนะ ใสๆแบ๊วเลยนะตอนนี้อ่ะ :laugh:
ปล.จากคอมเม้นตอนก่อนนี้เสียวคนตบอิโปรมาก :a5:
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ เยิ้บมาก :กอด1:
----
พี่พริ้มไม่ใช่ตัวร้ายนะคะ
เรื่องนี้มีตัวโกงตัวเดียวคืออิโปร :beat:
-
รอออ :katai5:
-
ท่าจะไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้
กลัวอย่างเดียวว่าน้องซีจะเฟดตัวเองออกมาทันทีเลยสิ
รอตอน 2
เลิฟๆค่า คุณเขียด
-
พี่โปรจริงจังกับหน่องซีมากอะ หรือจะกลับมาแก้แค้นจริงๆ :katai4:
-
ขอให้ซีอยู่ทีมลูกเกดตลอดนะ
-
ช่วงบอกเลิกกับโปรนั้น หน่องซีจำไม่ได้ แสดงว่าต้องมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างทำให้หน่องซีลืมช่วงเวลานั้นไป อยากรู้จังว่ามันเกิดอะไรขึ้น :mew2:
-
พี่โปรออกไปไหนนนนน
-
อ่านแล้วไม่ชอบโปรเลยเหมือนจับปลาสองมือ ถ้ามีแฟนอยู่แล้วไม่ควรให้ความหวังซีสิ ระวังโปรจะเสียซีไปอีกรอบ
-
อะไรยังไง
โอ้ยเกลียดมาม่า
มันไม่เข้ากับความแรดของหน่องซีเลย
-
น้องโปรออกไปตบนังพริมใช่มั๊ย?
:katai1:
-
ไม่ๆๆเราไม่ชอบนิยายวายที่มีชะนีเป็นตัวโกงเท่าไหร่
ขอให้นางไม่ใช่เมียอีกคนของอิโปรเถอะ เบื่อจะเกลียดชะนีด้วยกัน
ช่วยแก้คำผิดให้ มี แดดร่มลมตก กับ ครั่นเนื้อครั่นตัว
-
พี่พริมนี่ยังไง
แล้วโปรนี่ยังไง
ขอความกระจ่างให้เจ้ด่วนค่ะลูก
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
#ทีมซีอิ๊ว
-
น้องซี strong strong strong นะลูก
อย่าเพิ่งท้อนะ
-
คือไม่คิดว่าตัดกลับมาน้องซีไม่คิดมาก
ซื่อคนอ่านนี่แบบ
อีโปร แก่ๆๆๆๆๆ
จะมีอะไรเกิดขึ้นอีกนะ
เรื่องที่โปรไม่สามารถคบกับซีได้หรือเปล่า
-
โอ๋ๆๆๆ น้องซี ไปกินนมนอนก่อนนะ
เดี๋ยวโปรก็กลับมาอธิบายให้ฟัง
-
:pig4:
-
ค่ะ เขียดศรี เอาเลยคร่าาา มาม่าพร้อมเสิรฟ ชี้นก็พร้อมแดร๊กก :katai1:
ปล. สรุป อิพี่พริ้มห่าเหว = เมีย (เกือบเก่า)
-
ยังไม่รู้อะไร
เลยไม่อยากจะเดา
เอาครึ่งหลังมาอ่านต่อดิ๊
แล้วเดี๋ยวจะได้เดาถูก
หุหุ
-
เกิดอะไรขึ้นอีก อย่าเข้าดราม่านะได้โปรด~~~
-
อะไรอะ ค้าง
-
ครึ่งหลังรีบมา :katai1:
-
โปรมีแผนอะไร
นี่คนอ่านก็ฟินไประแวงไปแทนหน่องซี
ฮื่ออ เป็นห่วงหน่องซี อยากจิคราย
-
ชักอยากรู้แล้วสิ ว่าซีเลิกกับโปรเพราะอะไร
-
จะไหวมั้ยนุงซี
-
ตกลงอิพี่โปรมันจะเอาไง =_=
-
ถ้าตัวโกงจะมีแค่อินังโปร(ลูกรงลูกรักนี่ไปหมดละ)
ให้เดาโปรมันก็คงรักหน่องซีจริงน่ะแหละ
แต่ก็คงอยากสอนอะไรหน่องซีด้วย
เพราะตอนหน่องซีเลือกที่จะจากโปรมันมาก่อน
เชื่อว่าคนเจ็บมันก็ต้องทำใจยากนิดนึง
พอจะกลับมาใจมันก็คงหวั่นๆ
อาจจะดึงเอาผญ.ผมชมพูเข้ามาเป็นตัวละครอีกตัวเท่านั้น
แต่ก็แอบกลัวใจหน่องซีเหมือนกัน
ถ้าทนไม่ไหว แล้วจะถอยง่ายๆ ก็คงเจ็บทั้งคู่
เอาเป็นว่าสู้ๆ เนอะ
:yeb: :yeb:
ปล.ช่วงนี้คุณเขียดมาไวมาก
สู้ๆนะคะ :katai2-1:
-
ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนน่าจะไปตามโคนันมาไขปริศนา
-
น้องซีคนอวดผัว. :laugh: โอเคๆตัวโกงมาตั้งนานแล้วนี่หว่า เพิ่งรู้. กร๊าก. ยังไงก็รอตอครึ่งหลังนะจ๊ะ
ตอนนี้เราเข้าใจหัวอกซีเลยล่ะ. ไหนจะอดีตผัวปากดี. ไหนจะพ่อ และงานกับสารร่างที่ไม่พร้อม. แต่นางแกร่งนางเลิศ เอาใจเจ้ไปเลย
ขอบคุณค่ะคุณเขียด
-
:o12: ความสุขมาเร็วไปเร็วจริง ๆ ซีเริ่มมาม่าอีกแระ
-
ซีคงสับสนแย่เลย #ทีมน้องซี :ling1: :ling1:
-
อูยยยยย กะลังอารมณ์ดีๆ แต่ตอนจบนี่มันคาใจ :ling1:
-
แหมะ ออกไปหาผู้หญิงอื่นกลางดึกเป็นใครจะไม่เสียใจหว๋าาาาา สงสารซีจัง แต่รอคำอธิบายจากโปรก่อน.
.
.
.
เอาจริงๆอยากรู้แล้วล่ะว่าทำไมถึงเลิกกัน รอให้ซีเข้าใจตัวเอง เราจะได้เข้าใจด้วย 5555
-
เออ....มึงมันเหี้ยไอ้โปร :katai1:
-
หน่องซีเป็นอะไรถึงจำสาเหตุที่เลิกกันไม่ได้เนี่ยย
ความจำเสื่อมเรอะ
-
เตรียมตัวพร้อมรอจัดการอิโปร. :beat:
-
มาต่อเถอะนะๆๆๆๆ
-
เดี๋ยวดิโปร...โปรไปไหน น้องซีใจเย็นๆๆๆ
-
ถ้าแฟนเก่า มีแฟนใหม่แล้ว
น้องซีจะทำอย่างไร
-
จะเชื่อคุณเขียดว่ามันไม่ดราม่า หน่องซีอย่าพึ่งเสียใจไปล่วงหน้า :กอด1:
-
กลัวนางจะมโน สรุปไปเองเสร็จสรรพอ่ะจิ
-
โอ้ยเจ็บปวด!!
เจ็บปวแที่1พึ่งเข้ามาอ่าน พึ่งค้นพบเรื่องที่ทั้งฮาและศร้า
เจ็บปวดที่2 มันอ่านค้างตึ่งที่ตอนนี้
หน่วงจิต o22
-
เห็นคุณเขียดบอกว่าพี่พริ้มไม่ใช่ตัวร้ายเราก็สบายจายยย
แต่อิโปรคือตัวร้ายคืออะไรค๊าาา :m31: :m16:
-
ถ้ามันถึงคราวที่ซีจะต้องถอยจริงๆ ก็อยากให้ซีถอยแบบเข้มแข็งให้มากที่สุด
อยากให้โปรเคลียร์เรื่องตัวเองให้มันจบๆไป อย่าให้มันมาคาราคาซังแบบนี้
จะเอายังไงก็เอา ตัดสินใจสักที คือตอนนี้เราสงสารน้องซีอะเอาตรงๆ
-
เรื่องนี้โปรเป็นตัวร้ายหรอเนี่ยนึกว่าหน่องซีซะอีก 5555
-
อะไรยังไงคะพี่โปร
ไขข้อข้องใจให้น้องซีด่วนค่ะ
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
โปรรักน้องซี
น้องซีก็ยังโปร
แต่ทุกอย่างต้องรอเวลาที่เหมาะสม
ทีมน้องซีนะ โปรมันไม่น่าเข้าข้างแล้ว
น้องซีสตรองนะ :L2:
:pig4:
-
หน่องซี
อย่าหนีนะ ชนเลยลูก เจ็บทีเดียว แล้วไม่ค้างคา
โปรช่างทำให้ใจหวั่นไหวได้ตลอดเลยเนอะ
-
เอารีโมตรั่วไป
แสดงว่าตั้งใจจะกลับมาก่อนฟ้าสาง ชิมิๆ
-
โปรเอ๊ย อย่าทำตัวมีเงี่ยนงำนักเลยลูก
เจ้าสาวตูดใหญ่ของหนูน่ะกลัวฝนมากเลยนะ
เดี๋ยวหน่องซีมันหายไป โปรนั่นแหละที่จะแย่เอาอีกรอบนะ
ถ้ารักกัน... ก็แมนๆ เคลียร์ๆ เตะบอลๆกันไปเลย (เฮ่ย! ไม่ใช่!!)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^ o13
-
ทำไมเป็นแบบนี้อ่า ตกลงเขาคบกันอยู่ก่อนเหรอ น้องซีมาเป็น third wheel เหรอ
มันน่าเจ็บปวดนะที่ต้องอยู่กับความไม่ชัดเจนงะ
-
เกิดอะไรขึ้นคะ :ling1:
-
ค้างงงงงงง
,โปรทำไมถึงยังคบกับซีไม่ได้????
เพราะคนนี้หรอ?
แล้วที่ไปหากัน ไปบอกเลิกใช่ไหมมมมม
-
โปรนี่ความลับเยอะน่ะ :z6:
และทะไมถึงเลิกกันตอนแรกอ่าาาาา :ling1:
-
ไม่ต้องถึงกับมีรุ่นพี่ cover เกาหลีหัวชมพูเป็นเมียอีกคนหรอก ทางนี้เตรียมคัดทิ้ง ตั้งแต่ทำเป็นมีเงี่ยนงำแล้วนะ
เป็ดเหลืองโปรฯปากหนักเพื่อออ? มีอะไรไม่บอกกันตรงๆล่ะ เรื่องอื่นเห็นปากดีไม่มีเม้ม นางดูมีพิรู้ธพิรุธ
แถมมาบอกว่า ยังคบไม่ได้ แต่ดันรับประทานเค้าไปซะชุดใหญ่! เนียนหลอกแดกมากอ่ะ กรี๊ดดด
คุณลูกสาวช่างน่าสงสาร เป็นคนแฟร์ๆไม่อยากแย่งใคร เปิดใจใสๆหมดเปลือก มีอะไรก็บอกเค้าหมด ยอมเค้าหมด โธ่ถัง
-
ค้างงงงงงงงงงงง เรารออยู่นะ :mew2:
-
รอน้าาาาา :katai1: :mew2:
-
ดราม่าแต่เราก็ยิ้ม กินเส้นบ่อยๆอร่อยดี
โปรมันมีเล็กมีน้อยสินะ หน่องซีอย่าไปยอม ขอม่าสักตอน
-
ตามอ่านถึงตอนล่าสุด สนุกมากกกก รีบมาต่อไวๆนะคะ ;]
-
บางเรื่องมันมีเหตุมีผลเนาะ
-
chapter 12.2
ไม่รู้อะไรเป็นอะไร แต่ใจผมเต้นระส่ำจนเหมือนจะขาดใจ โปรออกไปไหนตอนเกือบตีสอง ไปหาพี่พริ้มอะไรของมันใช่ไหม ไปหาเขาใช่ไหม ผมวางมือกดที่หน้าอกที่ดูเหมือนช่วงนี้มันจะอ่อนแอขึ้นทุกที ผมเป็นบ้าอะไรวะ ทั้งที่เรื่องก็ไม่มีอะไร แต่ทำไม่สมองผมเสือกประมวลผลความรู้สึกออกมาว่า
...เสียใจ...
.
.
.
เสียงเครื่องยนต์ที่ดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆตอนตีสี่ ทำให้ผมที่นั่งอ่านกระทู้ดราม่าในพันทิปนั้นเงยหน้าขึ้นมาจากแล็บท๊อป พับหน้าจอลงแล้วจ้องไปที่ประตูด้วยขอบตาที่หย่อนคล้อยเต็มทนจากการอดนอน ก่อนคนที่ตั้งใจจะแอบย่องเข้ามาเงียบๆ จะถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นผมนั่งตาเหลือกอยู่บนโซฟาอย่างอ่อนแรง... สาบานว่าสภาพนี้ เขายังเรียกกูว่าคน
หมีขาวที่ขวัญกระเจิงในคราแรกรีบปั้นหน้ากลับมาเป็นปกติ ก่อนจะเดินเข้ามาในให้ห้องอย่างสตรอง ผมเสตามองตามมันไปโดยไม่ได้พูดอะไร ไม่ใช่ว่าดราม่าน้ำท่วมปากไม่กล้าพูดหรืออะไรนะ แต่คือนี่สมองประมวลผลห่าอะไรไม่ได้แล้วไง ระดับการไต่ตรองของสตินี่อยู่ที่ศูนย์เลยทีเดียว
"นอนไม่หลับหรอ"คงทนสายตาอันหลอนจิตของพี่ไม่ไหวแล้วสินะน้อง
"อือ"ตอบห้วนๆ "เผลอรับโทรศัพท์ให้นะ แต่ไม่ได้พูดอะไร"ผมใช้นิ้วปลายนิ้วเลื่อนโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะกระจกไปทางเจ้าของ
"อาฮะ"หยิบโทรศัพท์ไปดูด้วยสีหน้าเรียบเฉยจนเกินไป "อยากถามอะไรก็ถามมา"
"ไปหาเขามาหรอ"มองกดดันด้วยขอบตาคล้ำๆที่หย่อนคล้อย
"กูไปบ้านมา"พูดจบก็โยนกล่องสี่เหลี่ยมขนาดกำลังดีมาที่ผมอย่างไร้อารมณ์สุดๆ
ผมนิ่วหน้าอย่างไม่ค่อยพอใจ ก่อนจะหยิบกล่องไม้เนื้อดีที่มีสีเข้มเกือบดำขึ้นมา พลิกด้านฝาที่เป็นกระจกขึ้นอย่างอย่างหงุดหงิด แต่เมื่อนัยน์ตาที่แดงก่ำเพราะอดนอนได้สบไปเห็นของที่อยู่ด้านใน ไอ้การแสดงออกที่แลเป็นภัยในตอนแรกก็เหมือนจะเป็นมิตรกับคนที่โยนมันขึ้นมาทันที
"แหวนหรอ"ตาที่แสบพร่าเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น ใจพี่นี่เต้นรัวเลยฮะ
"โซ่ล่ามหมามั้งไอ้สัตว์"ทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ก่อนจะคว้ากล่องในมือผมไปเปิดเอง "กูกะจะให้ตอนวันเกิดกู แต่เราเลิกกันก่อน"ตีหน้านิ่งแล้วดึงมือผมไปแล้วสวมแหวนให้แบบส่งๆ "ถือว่าจองไว้ก่อน"
"โห เต็มใจปะเนี่ย"ผมบ่นทั้งที่หน้าตึงเพราะยิ้มอย่างคนบ้า
"เรื่องมากนักก็เอาคืนมา"
"ไม่"รีบบิดตัวหนี "แต่เราไม่ใส่ได้ไหมอ่ะ เดี๋ยวเป็นรอย"ไอ้โปรก็พยักหน้าแกนๆ
"ตามใจ ของๆมึง"
ในขณะไอ้คนเพิ่งกลับมานั้นเข้าไปอาบน้ำ ผมก็ถอดแหวนมาเก็บไว้ในกล่อง ดีนะที่ช่วงบนผมแม่งไม่ตันตามตูดตามขา ไม่งั้นคงได้เสียเงินเสียทองไปขยายไซส์อีก
เก็บแหวนลงในตู้ใส่เครื่องประดับในห้องแต่งตัวเสร็จ ผมก็ออกมานั่งยิ้มแย้มอารมณ์ดี ราวกับโดนเจ้เพ็ญประศรีตบโบนัสชีวิต ด้วยการบอกว่า 'ไม่ต้องแก้พ้อยแล้วค่ะ' แต่ยิ้มไปไม่ถึงเสี้ยวนาที อิสมองส่วนคิดวิเคราะห์ที่สลบไสลพักงานไปเป็นชั่วโมง ก็ตื่นขึ้นมาเสียกะทันหัน
ถ้าแค่ไปเอาแหวน มันเอาให้ผมพรุ่งนี้ก็ได้ปะวะ ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องกลับบ้านกันอยู่แล้ว จะถ่อสังขารไปเพื่ออะไร กลบเกลื่อนชัดๆเลย เอดร็อกกก แต่ถามว่าดีใจไหม หน่องซีก็คงตอบได้แค่ว่า... มาก
เดินกลับไปทิ้งตัวลงบนเตียงด้วยความง่วง คือตอนนี้ผมโคตรเข้าใจอารมณ์คุณแม่บ้านที่ยอมอดหลับอดนอน นั่งรอผัวกลับตอนตีสี่ตีห้าแล้วว่ะ ทั้งที่เมื่อก่อน ผมแม่งค่อนข้างจะไม่เข้าใจนะ ว่าทำไมคนเราต้องทำร้ายตัวเองเพื่อคนหนึ่งคนด้วยวะ อะไรมันจะต้องขนาดนั้นเลยหรอ ขาดเขาเราก็ยังไม่ตายก็ได้มั้ง ซึ่งวินาทีนี้ ผมก็ยังยืนยันว่ามันไม่ตายนะ
... แค่มันไม่โอเค...
.
.
.
ทานมื้อเช้าเสร็จ ผมก็โบกมือลาเสี่ยร้านทอง ที่ผมไม่เข้าใจว่าจะต้องประโคมเครื่องประดับมามากมายทำไม ถ้าลุงจะแค่นั่งกระดิกตีน อ่านเท็กซ์บุ๊คอยู่บ้านเฉยๆน่ะ
เช้าวันอาทิตย์นั้นรถติดพอสมควร แต่นั่นก็ไม่สามารถทำให้ผมหงุดหงิดได้ เพลงเกาหลีที่ผมยังไม่เข้าใจ ยังดังคลอเคล้าบรรยากาศที่เงียบสงบภายในรถ เหลือบมองคนที่ใส่แว่นสายตาอีกที อยากถามแม่งให้จบไปเลยนะ แต่คิดไปคิดมา ก็ได้แต่ถามตัวเองว่า... กูมีสิทธิ์ขนาดไหน
"กูว่าขามึงมันตันเกินไปแล้วนะ"ไอ้โปรเปิดประเด็นในขณะที่รถกำลังติดไฟแดง "มึงออกกำลังกายบ้างไหมเนี่ย"
"ออกแล้วไง เมื่อคืนก่อน ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะกรุ่มกริ่มในขณะที่ไอ้โปรกรอกตามองบนอย่างอ่อนใจ ที่ปากดีแบบนี้ คือแผลพี่หายแล้วไงน้อง "ตอบดีๆก็ได้ ไม่รู้จะเล่นอะไร ว่ายน้ำแม่งก็ว่ายไม่เป็น"
พี่นี่คิดไปถึงสมัยที่เฝ้ามนุษย์แฟนเก่าตัวหยวกว่ายน้ำวันอาทิตย์เลย ไอ้โปรแม่งก็ว่ายไปเถอะ ผมก็เอาอิแตะมาลอยเล่นเป็นกองทัพเรือดำน้ำสู้กัน คิดไปคิดมากูก็อายนะ... กูทำอะไรลงไป
"จ๊อกกิ้งในหมู่บ้านไง ขามึงได้ลด"เป็นข้อเสนอที่จัดว่าเหี้ยค่ะ ให้กุวิ่งคนเดียวนี่เคว้งคว้างมากนะ
"ไม่มีรองเท้าวิ่ง"ความจริงคือพี่นี่เหงา พวกที่วิ่งเปลี่ยวๆอยู่คนเดียวเป็นครึ่งค่อนชั่วโมง ท่ามกลางผู้คนที่มาเป็นคู่ เป็นฝูงได้นี่แม่งเก่งเนอะ... ยอมใจ "โปรแวะทำไมหรอ"ผมถามอย่างงงๆ เมื่ออีกคนตบไฟเลี้ยวเข้าห้างสรรพสินค้าข้างหน้า
ถูลู่ถูกังผมเข้ามาถึงร้านรองเท้าแบรนด์หนึ่ง ก่อนที่จะเลือกๆหยิบๆอยู่สักพัก ผมเดินไปทิ้งตัวนั่งบนม้านั่งเบาะหนังตัวยาวไม่มีพนักพิง ไอ้โปรเดินเข้ามาหาผมด้วยรองเท้าข้างหนึ่งที่ดูจากขนาดแล้วตีนมันไม่น่าจะยัดลง
โปรคุกเข่าข้างหนึ่งลงกับพื้น ก่อนจะงัดรองเท้าหนังอย่างหรูของผมออกจากตีน แล้วยัดรองเท้าผ้าใบที่มันถือมาเข้าไปแทน ผมมองซ้ายมองขวาอย่างวิตกกับสายตาสังคม แต่เพราะมันแทบจะไม่มีคน ผมก็เลยปล่อยไปเลยตามเลย
"ขอไซส์เล็กกว่านี้หน่อยครับ"หันไปสั่งพนักงงาน หลังจากบีบๆปลายตีนผมผ่านรองเท้าสองสามที
เมื่อไซส์ที่ต้องการมาถึง ไอ้มนุษย์หมีขาวที่'ทำห่าอะไรไปไม่เคยถงเคยถามความสมัครใจกูสักคำ' ก็สวมรองเท้าให้ผมอีกครั้ง ก่อนจะถอดออกมา แล้วส่งให้พนักงาน ก่อนจะเดินไปยื่นการ์ดให้ตรงหน้าแคชเชียร์
นี่ถ้ารู้ว่าเอาตัวเข้าแลกแล้วชีวิตจะดีขนาดนี้ หน่องซีจะตามหาตัวมันตั้งแต่ป.4 แล้วพลีกายให้ตั้งแต่ป.6 แล้ว... พี่นี่ทีมเห็นแก่เงินเลยฮะ
"ห้าพันสอง"ถึงกับสะดุ้ง
"ไม่ได้ซื้อให้เราหรอ"เอียงคอทำตาปริบๆ เพราะรู้ว่าแม่งแค่กวนตีน
"ซื้อให้มึงแล้วกูได้อะไร"กอดอกฉีกยิ้มอย่างกวนส้นตีนสุดๆ
"เนี่ย เดี๋ยวให้เป็นแฟนเราไง"ผมพูดจบ ไอ้โปรก็ตีสีหน้าประมาณว่า 'แล้วไง' กลับมา "ถ้าเป็นแฟนเราแล้วโปรจะไม่ผิดหวังเลย"ไอ้โปรขมวดคิ้ว "เพราะว่าหวังเหี้ยไรไม่ได้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วไง"ผมพูดจบ ไอ้โปรก็หลุดขำ แล้วหมุนตัวเดินถือถุงนำลิ่วๆออกไปจากร้าน
ก่อนจะปล่อยผมลงไปที่หน้าบ้านแม่ผม เราสองคนก็นัดแนะกันออกไปวิ่งตอนห้าโมงเย็น ผมวิ่งถือสัมภาระและถุงรองเท้าเข้ามาในบ้านอย่างสุขสันต์ แม่มองตามผมยิ้มๆ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
ผมรู้สึกเหมือนช่วงนี้เป็นเหมือนช่วงทองของชีวิตยังไงก็ไม่รู้ จะบอกว่าไอ้โปรเป็นโลกทั้งใบก็คงไม่ใช่ เพราะพ่อแม่เพื่อนฝูงญาติมิตรกูก็ยังไม่ได้ย้ายไปอยู่ดาวอื่นกัน ยังนั่งหัวโด่กันอยู่บนดาวโลกนี่แหละ แต่ถึงว่ามันจะไม่ใช่โลกทั้งใบ แต่ผมก็รู้สึกนะว่ามัน...สำคัญ
การไปวิ่งตอนเย็นนั้นเหมือนไม่มีความหมาย เมื่อผมกลับมายัดข้าวเข้าไปราวกับจะแดกเผื่อไปอีกสี่มื้อ คุยไลน์คุยกับมนุษย์แฟนเก่าได้สักพัก ผมก็ขอตัวไปอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบไฟนอลแฟนตาซีในอีกสามอาทิตย์
Rrrr
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ทำให้ผมผละจากชีทเรียนตรงหน้าแล้วกดรับสาย ก่อนจะเปิดสปีกเกอร์แทนที่จะเอาแนบหูให้ปวดหัวเล่น
"ไง"
/"ผัวเก่ามึงลงรูปในไอจี"/เสียงแจนนั้นเริ่มเปิดประเด็น
"แล้ว?"
/"พวกกูสงสัยว่าเป็นตีนมึงหรือเปล่า แต่คนแบบมึงไม่น่าจะใส่รองเท้ากีฬาไง แต่แบบ ไม่ใช่มึงแล้วจะเป็นใครวะ โอ้ย พวกกูแบบเสือกอ่ะ คืออยากรู้"/อันนี้น่าจะเป็นเสียงฟอยด์
"รองเท้าสีฟ้าเหลืองเปล่าวะ"ถามออกไปทั้งที่ยังจดสรุปบทเรียนตรงหน้าลงสมุด
/"ใช่!!"/
"งั้นก็น่าจะเป็นกู"เพราะผมเห็นไอ้โปรมันยกโทรศัพท์มาถ่ายรูปด้วยตอนที่ผมเดินโง่ๆอย่างเมื่อยๆนำหน้ามันอยู่
/"ง่อววว คบกันแล้วไมไม่บอกพวกกูอ่ะ กูลุ้นกันนะเว้ย"/กูนี่เกาหัวแกรกๆจนหนังหัวแทบหลุดติดซอกเล็บเลยจ้ะ
"ไม่ได้คบนะ"แม้กูจะเสนอตัวอย่างสุดพลังแล้วก็ตาม โฮ!!!
/"อ้าว แล้วไมติดแคปชั่นงั้นวะ"/
"อะไร"
/"เดี๋ยวกูแคปส่งให้ในไลน์"/ผมกดเข้าแอปพลิเคชั่นสีเขียว รอสักพักแจนก็ส่งรูปมาให้
กดเข้าไปดู ก่อนจะต้องลุกขึ้นกระโดดเร้าๆอย่างควบคุมสติไม่ได้ รูปที่ลงนั้นเป็นรูปเท้าที่เหมือนกำลังก้าวเดิน ซึ่งก็ไม่ได้น่าตื่นเต้นเท่าไหร่ แต่ 'We'll walk this road together' นี่คืออะไร ดีใจอ่ะ ไม่รู้ดีใจอะไร แต่คือดีใจมากอ่ะ ฮือออ พี่จิครายยย
"คือไม่ได้คบกันนะมึง แต่นี่ได้แหวนได้รองเท้ามาอ่ะ กูสุขจนตัวจะแตกแล้วว่ะ"พีคมากๆทีไร ปากนี่รั่วทุกที
/"เฮ้ยๆๆ นี่น้องกูแคปรูปจากเพจมาให้"/เสียงแจนดังมาแว่วๆ /"ถึงกับใส่รองเท้าให้อ่ะ โคตรน่ารักเลยมึง"/
/"โห ผู้ชายให้ขนาดนี้ ถ้าไม่จ้างมึงออกจากชีวิต ก็จ้องจะปี้ชัวร์"/เสียงจีจี้ที่ดังรอดมาทำเอาผมหุบยิ้มไปนิดนึง
ไอ้จ้องจะเยิบนี่น่าจะไม่ใช่แล้วแหละ เพราะหน่องซีนี่คลานเข่าถวายตัวถวายบัวไปเรียบร้อยแล้วครับ จะเหลือก็แต่อิประเด็นจ้างออกจากชีวิต แต่แม่งก็จะดูรุนแรงกับชีวิตแสนสุขของกูไปนะบางที
แล้วตอนมันใส่รองเท้าให้ผมนี่มีคนถ่ายรูปไว้ด้วยหรอ จริงๆผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกนะ แต่ผมไม่ค่อยชอบความวุ่นวายไง อีกนัยหนึ่งก็ไม่ค่อยชอบให้ใครมาวิพากย์วิจารณ์ด้วย
/"หรือว่าหลงวะ"/ถ้าหลงผิดมาได้กับกูนี่น่าจะใช่อยู่ /"ได้กันยัง"/ฟอยด์เปิดมาอย่างฮาร์ดคอร์
"อือ"ทันทีที่ผมตอบ ก็เหมือนหูจะวิ้งไปด้วยเสียงแหกปากกรีดร้องไปชั่วขณะ
คุยกับเพื่อนไปเกือบชั่วโมง มนุษย์แฟนเก่าก็โทรเข้ามา ทำให้ผมต้องจำบอกลากับเพื่อนๆขี้เสือกที่ยังไม่เริ่มอ่านหนังสือหนังหาสักตัว เมื่อบอกฝันดีมนุษย์แฟนเก่าแล้ว ผมก็ได้เวลาเข้านอนพอดี
ตารางชีวิตผมเริ่มลงตัวจนใกล้เรียกได้ว่าชีวิตประจำวัน ตื่นเช้าไปเรียน ปั่นงาน เตรียมงานเภสัชสัมพันธ์ กลับบ้าน ไปวิ่งกับมนุษย์แฟนเก่า กินข้าว อ่านหนังสือ เข้านอน ส่วนเรื่องที่ว่าได้กันอีกไหมหลังจากครั้งนั้น ก็ตอบแบบใจๆเลยว่า...ยัง
...พี่นี่เปลี่ยวมากนะ...
หลังจากทำกิจวัตรประจำวันร่วมกันกว่าหนึ่งอาทิตย์ มนุษย์แฟนเก่าที่แลใช้ชีวิตอย่างว่างๆ ก็ไม่ว่างขึ้นมาอย่างกะทันหัน ทั้งฝึกงาน ทั้งโปรเจ็กต์ กำลังรุมเร้า จนทุกวันนี้เราคุยกันแทบจะนับคำได้
คำว่าคิดถึงทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านจนเหมือนใกล้จะเป็นบ้าขึ้นทุกที และเพราะทิ้งรถคู่ใจไว้ที่บ้าน ผมจึงต้องให้ลุงเสริม คนขับรถของพ่อ มารับผมในวันศุกร์ แทนที่จะมีใครขับไปรับไปส่งเหมือนอาทิตย์ก่อนๆ
แวะซื้อของกินมาจนพะรุงพะรัง ผมก็ไลน์บอกมนุษย์แฟนเก่าว่าจะไปหา มนุษย์หมีขาวที่คลั่งสีเหลืองดูจะตกใจในตอนแรก ก่อนจะบอกพิกัดของมุมที่มันสิงอยู่ เมื่อลุงเสริมขับรถมาถึงหน้าป้ายคณะขนาดใหม่ที่มีมนุษย์ตัวยาวๆคนหนึ่งที่หนวดเคราเริ่มขึ้นครึ้มกำลังยืนเหนื่อยอยูู่่ ผมก็ให้ลุงจอดรถ แล้วก้าวลงมาพร้อมบอกลุงว่าไม่ต้องรอ
"ซื้อมาทำไมเยอะแยะ"มันบ่นแต่ก็เห็นนะว่ายิ้ม
"เอามาฝากพวกธันด้วย"
ผมเดินตามโปรตอนมาจนถึงห้องอะไรสักอย่างที่มีมนุษย์เสื้อชอปนั่งหน้าดำคร่ำเครียดอยู่ประปราย ตอนแรกผมก็ไม่อยากเข้าไปนะ แต่พอโดนอีกจับมือเดินเข้าไป ผมก็ถึงกับช่างแม่งเลยทีเดียว
เสียงแซวดังระงมจนผมกลัวใจว่าอาจารย์สักคนจะได้ยิน แต่จนแล้วจนรอด แม้แต่หมาสักตัวก็ยังไม่มีผ่านมา ผมก็เลยได้แต่นั่งเขินๆแล้วท่องคำว่า'ช่างแม่ง'รัวอยู่ข้างๆไอ้คนที่ยังนั่งเปิดเท็กซ์บุ๊คแล้วจดยิกๆโดนไม่สนห่าอะไรเลย... พี่นี่เคว้งมากนะ
ผมฟุบตาลงบนโต๊ะหมายจะหลับพักสักงีบ แต่ไม่ทันที่ตาจะปิดลงด้วยซ้ำ เสียงฮือฮา กระซิบกระซาบก็ปลุกให้ผมผงกหัวลุกขึ้นมา
ถึงแม้ตอนนี้ผมจะตีหน้าโง่ๆอยู่ แต่ในใจผมนั้นกลับเต้นระส่ำจนหายใจแทบไม่ทัน หญิงสาวที่อยู่ในชุดเดรสสีน้ำตาลเข้มจ้องมาที่ไอ้โปรกับผมด้วยความโกรธ คืออารมณ์นี้ ถ้าจิกหัวตบกูได้ เขาก็คงจะทำอ่ะ
"เพราะแบบนี้ใช่ไหม"เธอพูดแผ่วเบา ไอ้โปรก็เบือนหน้าขึ้นมองนิ่งๆราวกับไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ผมนั้นกลัวจนแทบลืมหายใจ
ไม่ใช่ว่าผมกลัวจะโดนคงตรงหน้าทำร้ายหรืออะไรนะ แต่กลัวว่าสิ่งที่ผมแอบสงสัยอยู่ลึกๆนั้นมันจะเป็นจริงขึ้นมา
เคร้ง!
รองเท้าส้นสูงที่ถูกโยนลงมาบนโต๊ะนั้นกระแทกกล่องโลหะบนโต๊ะจนผมนั้นสะดุ้งอย่างตกใจ
"มึงมันเหี้ย!!"เธอตะโกนลั่น "อยากเลิกก็เลิก กูก็ไม่แคร์แล้วเหมือนกัน!!"ถอดรองเท้าอีกข้างโยนใส่ไอ้โปร ก่อนจะวิ่งออกไป
"พี่ครับ!! พี่พริ้ม!!"ผมตะโกน ก่อนจะหยิบรองเท้าส้นสูงสีชมพูอ่อนขึ้นมา แล้ววิ่งตามเธอออกไป
ตอนแรกผมเห็นเหมือนไอ้โปรจะลุกตามมา แต่เพราะเสียงดังลั่นที่ทำให้อาจารย์ที่อยู่ใกล้นั้นเข้ามาดู ส่งผลให้ไอ้โปรยังคงต้องติดพันเพื่ออธิบายอยู่อีกสักพัก
ผมวิ่งตามมาเรื่อยๆ จนในที่สุดผมก็คว้าแขนผู้หญิงตรงหน้าไว้ได้สักที พี่พริ้มสูงพอๆกับผม ซึ่งจัดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่สูงคนหนึ่งเลย ไหนจะขาเรียวๆ หุ่นห้างสมส่วน กับใบหน้าสวยหวานนั่นอีก... เพอร์เฟค
"ปล่อย!!"เธอสบัดมือผมออก ก่อนจะหันมามองอย่างโมโห
"พี่ครับ ผมขอถามอะไรพี่หน่อยได้ไหมครับ"เธอเงียบ แต่สีหน้าดูสงบลงแล้ว "พี่เป็นอะไรกับโปรหรอครับ"
"ถามทำไม ต้องการอะไร"
"ผมแค่อยากรู้ว่าผมควรจะทำยังไงต่อดี"ผมฉีกยิ้มน้อยๆ ทั้งที่ใจผมใกล้จะหยุดเต้นเต็มทน
"ถึงจะเป็นแบบ open relationship แต่ก็ถือว่าเป็นแฟน"เธอตอบเสียงเรียบ
"แล้วคบกันมานานยังครับ"ไม่รู้จะถามไปทำไมเหมือนกัน
"ปีกว่าๆ จนถึงเมื่อกี้นี้"พอถึงตรงนี้ก็ดูจะโมโหขึ้นมาอีกครั้ง
"พี่พริ้มครับ ผมขอโทษนะครับ พี่จะโกรธผมก็ได้ แต่ถ้าผมรู้ก่อน ผมจะไม่มีทางยุ่งกับโปรแน่ๆ"เธอขมวดคิ้ว ส่วนผมน่ะหรอ อยากจะร้องไห้ แต่มันก็ร้องไม่ออกเลยว่ะ "ผมคืนโปรให้"
"กูไม่เอา!!"เธอตะโกน ผมเผลอหัวเราะออกมาอย่าสมเพชตัวเอง
บทเรียนที่แพงกว่าการจ่ายหน่วยกิจเพื่อรีเกรดแล้วกูเสือกติดเอฟ ก็คือการแย่งผัวชาวบ้านโดยไม่รู้ตัวนี่แหละ อยากจะร้องก็ร้องไม่ออก เหมือนน้ำตามันตกใน เหมือนมันเบลอ เหมือนมันไม่มีแรง เหมือนอยากจะหลับไปสักสองเดือนแล้วค่อยตื่นขึ้นมา แล้วก็เหมือน หัวใจมันเต้นช้าลงช้าลง จนผมแทบไม่เหลือลมหายใจ
"แต่ขอรองเท้าคืนด้วย เจ็บเท้า"ผมหัวเราะอ่อนๆ แล้วส่งส้นสูงคืนเจ้าของ
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า สำหรับผู้หญิงบางคนการได้ส้นสูงคืนนั้นดูจะมีประโยชน์มากกว่าการได้ผัวคืน คือนี่ผมยังเจ็บอยู่นะ แต่กูยอมใจ
"อยากได้นักก็เอาไป"เธอพูดทิ้งท้าย ก่อนจะสวมรองเท้าแล้วเดินหันหลังจากไปแบบสวยๆ
บางทีผมก็คิดนะว่าผมไม่รู้เรื่องจริงๆ หรือที่ผ่านมาผมแค่แกล้งไม่รู้กันแน่ ผมรู้เสมอว่าการไม่เห็น ไม่ได้หมายความว่าไม่มี ทั้งที่แฟนคนก่อนๆ ผมจะเช็คจนแน่ใจก่อนเสมอ แต่กลับไอ้โปรผมกลับไม่ถาม ไม่เช็ค ไม่รับรู้ ทั้งที่บางครั้ง ความจริงมันมากองอยู่ตรงหน้าแล้วด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อเรื่องมันเป็นแบบนี้ ผมว่าผมโอเค
ล้วงโทรศัพท์ออกมาจะโทรหาลุงเสริม แต่เสียงตะโกนเรียกของคนที่วิ่งมาไกลๆนั่นทำให้ผมต้องเก็บโทรศัพท์ลงกระกระเป๋ากางเกงตามเดิน แล้วโบกรถที่ขับผ่านให้จอด
รถญี่ปุ่นสีแดงสดจอดลง ก่อนที่กระจกจะลดลง ผมนั้นแทบไม่ได้มองคนขับเลยด้วยซ้ำ ยิ่งเสียงที่ร้องเรียกผมดังเข้ามาใกล้เท่าไหร่ ไอ้ความรู้สึกที่คิดว่าตัวเองรับไหวนั้นมันก็เหมือนภาพลวงตา ยิ่งได้ยินมากเท่าไหร่มันก็เหมือนคมมีดที่กรีดลงซ้ำๆลงกลางอก จนตอนนี้หัวใจผมแม่งยังเต้นอยู่ไหม ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน
"ขอ ติดรถ ไปลงหน้ามอ ได้ไม ครับ"เสียงที่ขาดเป็นห้วงๆ ทำให้คนตรงหน้าพยักหน้างงๆ
ผมรีบเปิดประตูด้านหลัง แล้วสอดตัวเข้าไปอย่างรวดเร็ว เสียงฝีเท้าที่ดังเข้ามาใกล้ยังคงก้องอยู่ในหัว ผมเอี่ยวตัวไปมองด้านหลัง รถที่ผมนั่งอยู่เคลื่อนตัวออกไปจากที่เดิม ผมพยายามบอกตัวเองซ้ำๆว่าให้เข้มแข็ง ไม่เป็นไร อดทนไว้
Rrr
แต่พอเห็นชื่อที่แสดงอยู่บนจอ ปากและมือผมก็สั่นจนไม่สามารถควบคุมได้
ผมปิดเครื่องหนี แล้วสอดโทรศัพท์เก็บไว้ที่เดิม ในหัวผมยังคงเบลอ เรื่องราวนั้นเหมือนไม่ประติดประต่อ ตามันร้อนผ่าว แต่ผมไม่อยากร้องไห้ ต้องอดทนได้สิวะ เรื่องแค่นี้เอง เลิกกับแฟนกี่ครั้งยังผ่านมาได้ นี่ไม่ใช่แฟนด้วยซ้ำ มันต้องผ่านไปได้สิ
"อนุญาตให้ร้องไห้ได้นะ"เสียงทุ้มแปลกหูดังขึ้น ทำให้ความพยายามของผมพังทลายมาไม่เหลือชิ้นดี
ผมร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมไม่ไหวอีกต่อไป รู้นะเว้ยว่าพ่อกูไม่ได้ตาย ที่จะได้ร้องไห้ฉิบหายวายวอดขนาดนี้ แต่ถ้ารู้สึกกับใครมากๆ คุณจะเข้าใจผมว่ามันเจ็บขนาดไหน ทั้งที่คุณแฟร์เกมส์ทุ่มจนหมดหน้าตักให้เขา แต่คุณก็ยังโดนโกง
..โกงความรู้สึก...
-------
บรัยส์นะโปร
คือบทดราม่าอาจแกนๆ เพราะเค้าค่อนข้างจะไม่ถนัด o22
ตามความรู้สึกเขียดนะ เพราะโปรกลัวซีหายไปถ้ารู้ เลยพยายามรั้ง
ถามว่าผิดไหม มาตรฐานความผิดคนเรามันไม่เหมือนกัน เอาเป็นว่าเขียดว่าไม่ผิด
แต่โคตรไม่แฟร์ และใจหมามากจริงๆ o21
ใครที่กลัวดราม่าหนัก บอกเลยว่าไม่ต้องกลัว ใครเคยอ่านอิบลูตอนดราม่าจะรู้ดี ดราม่านะเว้ย แต่ทำไมตลก :o12:
ขอบคุณทุกคนมากๆเลยค่ะ นี่ปลื้มปริ่มน้ำตาจิไหลเลยนะ :m2:
ปล. ที่น้องซีลืมที่เลิกกันไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุค่ะ โง่ล้วนๆ :ruready
----
Edit เพิ่มเติมหลังจากสงสารอิโปรสุดจะทนค่ะ :laugh:
-ต้องเข้าใจว่าคุณเขียดไม่ได้เขียดเทพนิยายที่พระเอกเป็นเจ้าชายเพอเฟคทุกกระเบียดนิ้ว ลึกๆแล้วมนุษย์มีความกลัวและเห็นแก่ตัวทั้งนั้นเนอะ ทั้งโปร ทั้งซี ทั้งพี่พริ้ม ล้วนมีความเห็นแก่ตัว เพียงแต่ตอนนี้เห็นของโปรชัดเพราะตัวคนบรรยายเป็นคนถูกกระทำ
-พี่พริ้มกับโปรเป็นความสัมพันธ์ทางกายเป็นหลักค่ะ อารมณ์คู่นอนที่นอนด้วยกันบ่อยสุด พออีกฝ่ายจะจบความสัมพันธ์ อารมณ์หวงก้างมันก็ปะทุ ก็แค่นั้น ไอ้ความสัมพันธ์ทางใจนั้นแทบไม่มีค่ะ
-ส่วนตัวแล้วเขียดสงสารใครที่สุด เขียดสงสารโปรค่ะ จนอยากจะเอาพาร์ทมันลงต่อเลยเนี่ย :laugh: โดนด่ายับ
สุดท้าย คนที่แสดงออกมาน้อยกว่าก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเสียใจน้อยกว่าเนอะ :กอด1:
-
ณ ตอนนี้ บอกเลยว่าอ่านเเล้วเราไม่เข้าใจโปรอ่ะ แต่เจ็บใจพร้อมซีนะ เราไม่รู้ว่าทำไมต้องทำแบบนี้ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่า การบอกความจริงไปตั้งแต่แรกว่ามีแฟนแล้ว กับปิดบังไว้แล้วให้เจเาตัวมาเจอเอง อย่างไหนมันจะเจ็บแล้วช้ำกว่ากัน เราคงบอกได้เเค่ว่า โปรทำไมไม่เคลียร์อะไรให้มันเรียบร้อยก่อน ไม่ใบ่มาปล่อยให้มันค้างคาเหมือนคนจับปลาสองมือแบบนี้อ่ะ เสียความรู้สึกว่ะ
-
เพราะรักซี เลยกลัวที่จะบอกความจริงใช่ป่ะว่ามีใครอีกคนอยู่ งื้อออิไม่เป็นไรนะนุ้งโปร
เดี๋ยวนุ้งซีมันก็เข้าใจ นะๆ
-
อือออออออออ ถึงนู๋ซีจะบรรยายได้รั่วมากแต่พี่นี่น้ำตาท่วมจอกันเลยทีเดียว
-
บอกเลยเข้าใจโปรว่ะจุดนี้ รักมากไง
-
:a5: จุกอ่ะ
-
จะบอกว่าเข้าใจซีน่ะ คือกูรู้ล่ะแต่กูยังไม่อยากยอมรับ พยายามหลอกตัวเองอยู่นานแต่พอมาได้ยินชัดๆแบบนี้จะให้เดินต่อมันก็ไม่กล้า การถอยออกมาคืออะไรที่คิดว่าดีที่สุดแล้ว และถ้าถามว่ารู้สึกยังไงคือ..มันตื้อๆ คิดอะไรไม่ออก บอกไม่ถูก อึดอัดๆแน่นอกในแบบที่ขนาดหายใจยังลำบาก ประมาณนี้อ่ะ
-
โหหห~~ นึกว่าโปรแม่งจะแมนกว่านี้ เซงเลย!! กลายเป็นเจ๊พริ้มแมนกว่าเยอะ
-
จุกแทน
ร้องซะแล้วลาขาดดีกว่า. :mew5:
ถ้าจริงจังก็จีบใหม่เลยนะโปร
-
ทำไมอ่านแล้ว
งงๆ กับความรู้สึกน้องซี
เหมือนจะเข้าใจ
แต่ก็ไม่ใช่
เหมือนจะรู้จะยอมรับ
แต่ก็ไม่ใช่
-
สงสารซี :hao5:
-
แล้วทำไมไม่บอกเลิกเมียผู้หญิงก่อนวะ
นี่อิโปรมันโง่หรือมันโง่วะ
ไม่เหลือทั้งเมียผู้หญิง เมียผู้ชาย สมน้ำหน้าสุดๆ
แถมอิเมียใหม่ที่เคยเป็นเมียเก่าก็ทำท่าจะมีปั๋วใหม่ทันใจแล้วด้วย
นี่คนอ่านงงเม้นตัวเองมาก
-
ถึงตอนนี้จะดราม่าหน่องซี
แต่นี่ภูมิใจในตัวพี่พริ้มมากนะ
นี่คือชะนียุคใหม่ที่ทุกคนควรเอาเป็นตัวอย่าง ฮ่าๆ
สวยๆ เริดๆ เชิดแม่งไปเลย ผู้ชายกั๊กๆอย่างอิโปรนี่
ขอบคุณคุณเขียดมากนะคะ
-
เพราะกลัวที่จะเสียซีไป เลยเลือกที่จะปิดว่ามีแฟน
คือเราก็เข้าใจนะว่านังโปรมันไม่แน่ใจว่า ซีจัเอายังไง
เลยเฉยๆดูท่าทีไปก่อน พอมันคิดว่าซีรีเทิร์นแน่นอน
กลายเป็นว่าตัวเองไม่พร้อม เรื่องเลยเกิด เห้อออ
ปล.ชั้นพอจะรู้แหละดราม่าเธอมันหน่ววแบบฮาๆ
-
โปรแม่งไม่แมนเลยพริงกับซีแม่งยังแมนกว่าอีก ชื่อใหม่โปร โปรใจหมา
-
งงอารมณ์ตัวเองนี่แหละ อ่านแล้วแบบเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่ มันตันๆอ่ะ แบบยังไม่รู้ชัดเจนแจ่มแจ้ง 55555555555555555555
-
กลับมาอีดิทเพราะอ่านอีกรอบ
Open relationship ระหว่างโปรกับพริ้มนี่ให้อารมณ์เพื่อนนอนหรือเปล่า?
ถ้าหากว่าเป็นไปในแง่นั้น เราว่าที่โปรคบกับซีไม่ได้ก็น่าจะเป็นเพราะว่าโปรกลัวโดนทิ้งอีกรอบหรือเปล่า? เราไม่ได้อ่านจากมุมมองของโปรก็เลยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นครั้งที่แล้วที่เลิกกัน ซีก็โง่เกินไปกว่าที่จะจำ มา ณ ตอนนี้ซีก็เลือกที่หนีหลังจากคุยกับพริ้ม เราว่าพริ้มเริ่ดแต่นางก็น่าจะเป็นแบบนั้นเพราะว่านางเก่งขนาดเลือกมีความสัมพันธ์แบบ Open relationship กับผู้ชาย ซึ่งไม่ได้จำกัดทั้งตัวเองหรือฝ่ายชาย แต่ที่พริ้มโกรธก็น่าจะเป็นเพราะว่าอยู่ๆโปรมาเลิกซึ่งก็น่าจะตั้งแต่คืนนั้นแล้ว แต่น้องซีเองก็บอกอยู่ว่าตัวเองก็ละเลยการสืบเรื่องของโปรไม่ใช่หรือ?
น้องซีหนี ไม่รู้ว่าคราวก่อนที่โปรโดนทิ้งนั้นโปรเป๋ไปเลยหรือเปล่า น่าจะอาการหนักกว่าน้องซีอยู่ มาคราวนี้โปรจะยื้อไว้หรือเปล่า? น่าจะมาถึงจุดสักจุดที่น้องซีต้องเลิกหนี โปรต้องพยายามอธิบายแล้วยื้อหรือพิสูจน์ความรักของโปร ถ้าหากว่ายังหนีกันอยู่ก็ไม่มีก้าวข้ามจุดนี้ไปได้หรอกไม่ว่าจะกลับมาคบกันอีกกี่ครั้งก็ตาม
ว่าแต่คนขับรถคนนั้นนี่จะเป็นตัวแปรหรือเปล่า?
-
ใครที่คุณน้องติดรถไปด้วยค่ะ แฟนใหม่ในอนาคตหรือเปล่า :hao7:
ตอนนี้รู้สึกติดลบคะแนนให้โปรมาก ทำอะไรไม่แน่นอนเลย
หรือนางอาจจะทำแต่อิฉันไม่รู้คะเนี้ย :mew5:
-
น้องซีอย่าร้องงงงงงงงงงงงง /กอดดด
-
กรี้ดดด. ทำไมมนุษย์แฟนเก่าทำแบบนี้ ยอมไม่ได้ๆๆ. มาต่อด่วนๆๆๆๆค่ะ :mew6: :katai1: :mew6:
-
ขี้เกียจเดาอ่ะ รอโปรมาสารภาพแล้วกัน :เฮ้อ:
-
คือใครกันที่ไม่ชัดเจน
โปร หรือ ซี
การกระทำที่พยายามให้รู้ว่ายังรักอยู่
หรือการกระทำที่ตอกย้ำว่าพร้อมที่จะทิ้งไปถ้าไม่ถูกใจ
ใครกันแน่ที่ทำให้อีกฝ่ายกลัว
ซี หรือ โปร
หุหุ
ครัั้งนี้ซีก็ยังคิดจะทิ้งโปรไปอีก
เหมือนเมื่อครั้งก่อน
เหมือนเดิมเลย
คนทิ้ง กับ คนถูกทิ้ง
:L3:
-
สงสารหน่องซี :sad4:
-
มาต่อเลยได้ไหมมม ก่อนที่ฉันจะขาดใจไปปปป
-
นั้นไง
โปรนี่นะ
หน่องซีจีบคนใหม่เลยคนที่ขึ้นรถไปด้วยหนะ
:beat: :beat: โปร
-
น่าสงสารหนูซี โปรนี่แม่งเลวจริง รักซีจริงหรือแกล้งหลอกกกัน ดราม่ามาเต็ม
-
สงสารซี่เลย
โดนโกงความรู้สึก :ling1:
-
โปรเลือกไม่ได้หรือยังไง ถ้าจะกลับไปอะไรๆกับหน่อซี แล้วกั๊กพี่พริ้มไว้ทำไม โกหกทำไม :z6:
-
อย่างที่คุณเขียดบอก โปรใจหมาจริงๆค่ะ -*- โปรมันร้าย สมน้ำหน้าา
หน่องซีฮึบไว้
-
อิโปรจำไม่ลืมเรื่องเลิกคราวก่อนเลยจับปลาสองมือ
บอกแค่ยังคบไม่ได้ แถมไม่แฟร์ตรงมีอะไรกันแล้ว
ยังปิดปังความจริง ทำเหมือนไม่จริงใจ
นอยแทนซีมาหลายตอน ใจร้าว
เอาคืนให้หนัก งอนหลายๆตอนนะ
ปล คนที่ให้ติดรถใจดีจัง แจกบทให้หน่อย
-
คือเราเข้าใจโปรนะ โปรรักซี แล้วก็โดนทิ้ง แล้วกลับมาโดนอ่อยใหม่
มันจะสับสนแค่ไหน จะกลัวแค่ไหน
ที่จะกลับมาไว้ใจคนที่ทิ้งมันไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า
#ทีมโปรตอน พูดเลย
-
หน่วงไปพร้อมซี รักพี่พริ้ม แต่เกลียดอิโปร
ทัศนคติตอนนี้รู้สึกถึง Feminism ในตัวเองและตัวเรื่องสูงมากอ่ะ คือถึงน้องซีจะไม่ใช่ผู้หญิง แต่ก็เป็นฝ่ายรับเนอะ
คือทั้งน้องซีและพี่พริ้มนี่โคตรแมนนะ แมนมากอ่ะ น้องซีคือหนูถูกทุกอย่าง ไม่มีอะไรผิดเลยลูก ความเหี้ยมันไม่ใช่เพราะหนูอ่ะจริง
มันเพราะอีกคนล้วนๆ หนูก็ใจๆไง ถ้ามีใครแล้วก็ไม่ยุ่งป่ะวะ ใครจะอยากได้ชื่อว่าแย่งผัวชาวบ้านอ่ะ นอกจากพวกสติไม่ดีจริงมะ
ส่วนพี่พริ้มนี่ได้เลย 5555555555555 ไม่รู้ทำไมคือรักนาง ไม่คิดว่านางผิดนะ(ถ้านางไม่ได้โกหกเรื่อง "แต่ก็ถือว่าเป็นแฟน" ละก็นะ)
นางเป็นคนที่ควรจะโดนสงสารมากๆด้วยซ้ำ อะสมมติอยู่ๆคุณกำลังคุยๆอยู่กับคนๆนึง คุยจนเรียกกันประมาณว่าแฟนได้มาเป็นปีอ่ะ
แล้วเค้าคนนั้นเกิดหายไปจากคุณ ไปปรากฎตัวในชีวิตของแฟนเก่าของเค้า มาอัพไอจีแบบสวีทๆ มีรูปใส่รองเท้าให้แฟนเก่าหลุดมา
เป็นคุณคุณจะเฉยไหมอ่ะ ? จะนิ่งๆเงียบๆไปอ่อ ? คือนางเริ่ดแค่ไหนแล้วที่ไม่ทำตัวบ้าบอปัญญาอ่อนอย่างมาดักตบน้องซี
หรือพยายามทำให้สองคนนี้เข้าใจผิดกัน เราก็คิดเหมือนนางนะ ว่าถ้าวันนึงแฟนเรานอกใจขึ้นมา เราจะไม่ทวง ไม่ล่าม ไม่อะไรเลย
เพราะล่ามตัวอยู่กับเราได้ เช็คมือถือได้ แล้วไงอ่ะ ? ถ้าใจไม่อยู่กับเราจะเอาตัวเค้าไว้เพื่ออะไรวะ ก็ต้องมาบอกเลิกแบบนางนี่แหละ
ส่วนสำคัญในเรื่องนี้ก็คืออิโปรนั่นแหละที่เหี้ยมากกกกกกกกกกกกกกกกก ก. ล้านตัวเลยเหอะ
ถ้าไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดกันนะ คือทำร้ายทั้งผู้หญิงทั้งซีอ่ะ คือตัวเองก็ไม่ได้ดีอะไรขนาดนั้นไหม -_- .. ไม่ใช่ว่าซีจะต้องยอมตลอดป่ะวะ
ที่ผ่านมามันก็มากพอแล้วอ่ะ กับคนเก่ายังไม่เคลียร์ เ-ือกมาเอาคนใหม่ แถมยังออกหน้าออกตาอีกกกก สมองคือ ?! ถามจริง
จากที่ผ่านมาเราชอบคาแรคเตอร์โปรมากนะ แต่สำหรับตอนนี้คือไม่ไหวจะเพลียอ่ะ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอ่านต่อไปได้ไหม
เพราะแบบ . คือเราไม่โอเคมากกกกกก กับการทำตัวแบบนี้ สงสารน้องซีแบบสุดๆ คือไม่รู้ว่าต่อให้น้องซีจะงอนแบบล้านชาติ
หนีแบบไปไกลสุดปีแสง แล้วโปรแบบโทรม ตามหา ดราม่า บลาๆ แล้วสุดท้ายซีให้อภัย เราจะยังโอเครึเปล่าเรายังไม่รู้เลย
เพราะการกระทำมันไม่โอเคอ่ะ ไม่โอเคโคตร ที่จริงตอนนี้ไม่อยากให้ซีได้กับโปรแล้วด้วยซ้ำอ่ะ
เม้นยาวไม่ใช่เพราะไร เพราะอินด้วย และเพราะอึดอัดจากอิเดอะเฟสด้วย อยากเม้นยาวๆแบบนี้ในพันทิปบ้างไง
แต่เดี๋ยวก็โดนคนในนั้นแซะว่าอินจัดไปไหม ขี้แพ้ชวนตี บลาๆๆ เลยเงียบไว้ นั่นแหละ ขอบคุณสำหรับพื้นที่ค่ะ
/ก้มกราบท่าน้องตีญ่า
-
ตั้งแต่วันนั้นที่มีอะไรกับซี โปรก็ยังคบกับแฟนอย่างปกติสุขงั้นเหรอ
ไม่ได้พยายามเคลียร์ตัวเองหรือทำอะไรเลย
โปรต้องการอะไร ต้องการคบมันทั้งสองคนเลยเหรอ เยี่ยมค่ะ :katai2-1:
เป็นผู้ชายที่น้องซีควรถอยห่างออกไปมากที่สุด ไม่แมนเลยค่ะ บ่องตง
-
:z6:เกลียดโปรเล็กก แต่ก็หน้าสงสารน้องซี. #รอโปรมาเคลียร์ด่วนนนเล้ยทำแบบเน้ได้ยังใง
-
ก็พริ้มบอกเองว่าเป็น open relationship แล้วจะมาโวยวายเพื่อ?
คนที่คบกันแบบ open relationship ก็ไม่ควรจะเรียกว่าเป็นแฟนกันด้วยซ้ำ ป่าวว่ะ
-
น่านนนนนไง!!! สิ่งนี้สินะที่ตงิดๆมาแต่แรก
สู้เค้านะซี ทุกอย่างจะโอเค (มั้ง) โอยย คบซ้อนเผื่อเลือก ได้โปรมาพร้อมกับคำว่าแย่งผัวชาวบ้าน หนักที่รู้สึกเหมือนโดนหลอกกลายๆเนี่ย หรือโปรไม่ได้คิดว่าพี่พริ้มเป็นแฟน ก็ต้องคิดแหละถึงบอกว่ายังคบซีไม่ได้ไง เอ๊ะ หรือโปรบอกเลิกไป พี่พริ้มถึงพูดว่าเลิกก็เลิก แต่ก็เสียความรู้สึกเนอะ คงเพราะยังไม่แน่ใจในตัวซีเลยขอกั๊กพี่พริ้มไว้ก่อน เสียทั้งคู่เลย สมมมมน้ำหน้า
-
บายจ้าโปรตรอน :z2:
-
ก็เลิกกับพริ้มให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยเข้าหาซีดิวะโปร เพราะดูๆแล้วพริ้มก็ไม่ได้ผูกพันกันมากมายระหองระแหงอยู่แล้ว
ทำผิดสเตปไป ระวังหน่องซีนางจะเตลิดไปไกล
-
:z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
เราเข้าใจที่โปรทำแบบนี้นะ ก็คงกลัวเจ็บเพราะซีอีกเลยยังไม่ขาดกับอีกคน
แต่ถามว่ารับได้ไหมนี่ก็ค่อนข้างจะรับไม่ได้อะ คบซ้อนอะ เออ ยังไม่คบหรอก แต่ก็ได้กันแล้วอะคือไรอะโปร
เสียศูนย์แทนหน่องซีเลยอะ
ยกให้ตอนนี้ชื่อว่า โปรใจหมาจริงๆอะล่ะ *ยิ้มไฝแห้ง*
-
ยังเป็นแม่ยก. โปรอย่างเสมอต้นเสมอปลาย !!!
แกผิดแค่ตรงที่แกเลือกที่ไม่บอกซีไปตรงๆเว้ย!! เพราะแกรู้ใช่ไม๊ว่า ซีแมร่งมันพร้อมจะทิ้งแก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
ซีไม่ผิดที่จะคิดเสียใจกับโปร. แต่ซีไม่แฟร์เลย ทำไมยิ่งอ่านยิ่งสงสารโปรก็ไม่รู้ ทุกอย่างที่โปรแสดงออกมาแคร์ซีมากๆ
แต่เพียงแค่ไม่พูดหวานๆ ไม่เอาใจเก่ง ไม่ได้หมายความว่า ไม่รักซีสักหน่อย
-
เราเข้าใจโปรนะ ถึงแม้โปรจะใจหมาก็ตาม คนมันเคยถูกทิ้งมาก่อนแล้วมาโดนคนที่เคยทิ้งไปมาอ่อยอีกเนี้ย
มันก็ต้องมีความคิดนึงในหัวมั่งแหละว่าที่เข้ามาอีกรอบนี่เพื่ออะไร จริงจังแค่ไหน
เพราะของมันเคยๆอะ เขี่ยแปปๆมันก็ติดแล้ว โปรมันคงสับสน แล้วไม่แน่ใจในตัวซีด้วย
แถมมันยังมีตัวแปรอีกหนึ่งตัวคือพริ้ม ซึ่งพริ้มบอกว่าความสัมพันธ์กับโปรคือ open relationship
ตามที่เราเข้าใจคือ คบกันแต่คบไม่สุดอะ เหมือนว่าให้อิสระอีกฝ่ายเต็มที่ จะไปทำอะไรกับใครก็ได้งี้ป่ะ
เรื่องมันเลยคาราคาซังกันมาจนตอนนี้ จนน้องซีมันต้องมาเจอกับตัวแบบนี้
ใจเราอยากให้สองคนนี้กลับมาคบกันนะ เคมีเข้ากันมาก ถ้าเคลียร์กันได้ โปรมีเหตุผลมากพอเราก็ไฟเขียวอะ
แต่ถ้าไม่นะ เราจะเชียร์ให้น้องซีมันจีบพ่อหนุ่มรถแดง
แต่ยอมใจพริ้มมาก ชะนียุคใหม่จริงๆ
-
สงสารหน่องซี :monkeysad:
-
ตอนนี้ขอยกนิ้วให้พี่พริ้มแเลยแล้วกัน ใจเด็ดมาก o13
หน่องซีคนที่ขึ้นรถไปด้วยนั่นอาจจะเป็นแฟนใหม่ก็ได้
ก็ยังไม่เข้าใจโปรสงสัยต้องรอเจ้าตัวมาแก้ต่างแล้วหล่ะ (หรือเราจะโง่ที่ไม่รู้ว่าโปรคิดอะไร ถุด!!!)
-
เข้าใจทั้งโปรทั้งซีอ่ะ
ความรู้สึกจองซีตอนนี้คือบีบใจมาก
:sad4:
-
พยายามเข้าใจโปรนะ แต่ก็นิ้ดนึงอ่ะที่เป็นคนโคตรกั๊ก
ซีน่าสงสาร เราก็ว่าแล้วว่าทำไมยังคบกันไม่ได้ทั้งที่ชอบกันอยู่พอดู
ที่แท้โปรยังติดพันกับคนอื่นนี่เอง ตอนนี้เลิกแล้วก็รีบง้อซีซะนะ
กำลังจะมีตัวละครเพิ่มหรือเปล่าน้า น้องซีขึ้นรถผู้ใดกัน
รออ่านต่อนะจ้ะ คนเขียนไฟต์ติ้ง
-
คืออยากรู้ผู้ชายที่ขับรถเป็นใครรรน
-
ทำไมชอบเจ๊พริ้ม55555555
-
จะด่ามันก็ด่าได้ไม่เต็มปาก ก็คือเข้าใจนะ
ว่าโปรก็รักซีแหละ แต่ที่คบแบบกั๊กๆ ก็เพราะ
ยังไม่แน่ใจอิหน่องซีใช่ป่ะล่ะ สติแม่งไม่ค่อยจะมีอยู่
แล้วก็ไม่ผิดด้วย เพราะว่ายังไม่ได้ตกลงคบกัน
จะเรียกว่าแม่งคบซ้อนก็ไม่ได้อีก เฮ้อออ
แต่มันไม่แฟร์ไง มึงควรไปเคลียร์ให้จบก่อนมาซั่ม!!
-
ซีเคยทิ้งโปรมาก่อน แต่น้องซีไม่เคยคบซ้อนนะคะ ความเลวแบบนี้ทดแทนความผิดหวังไม่ได้ด้วยซ้ำ โกรธหนักๆ ไปเลยจ้า
-
ยังไม่อยากด่า รออิโปรมาอธิบาย ตกลงว่ามันคบกับผู้หญิงคนนั้นเเบบไหน?
คู่นอน? กิ๊ก? เเฟน? ที่ถามเพราะงงว่าทำไม อิโปรมันถึงได้เฉย ทั้งๆ ที่"เเฟน"จับได้ว่าคบ"ชู้"
หรือผู้หญิงคิดไปเองว่าเป็นเเฟนกัน นางบอกว่าเป็น open relationship
ซึ้งเเปลว่าทั้งคู่สามารถคบหาหรือไปนอนกับคนอื่นได้ ... เเล้วทำไมผู้หญิงถึงได้มาโมโหเมื่อเจอโปรกับคนอื่น???
อันนี้เเหละข้อข้องใจ..... เราคิดว่าอิโปรมันไปขอจบความสัมพันธ์ก่อนหน้านี้ป่ะ เเต่ไม่ได้บอกเหตุผล
นางพูดว่า "เพราะแบบนี้ใช่ไหม" เหมือนเจอสาเหตุว่าทำไมอิโปรถึงอยากเลิก ไม่ได้ถามว่าซี "เป็นคนใคร"
เเต่ถ้าคบซ้อนนี้ถือว่าเลวอ่ะ เราก็เข้าใจซีนะที่ไม่เอาโปร นางเป็นคนตรงๆ มีเเฟนเเล้วก็ให้บอก เเต่อิโปรไม่บอก
เรื่องมาเเดงเเบบนี้ เเถมผู้หญิงยังพูดว่า "อยากได้นักก็เอาไป" เหมือนซีไปเเย่งมา ยิ่งทำให้นางเจ็บเเละรู้สึกผิด
ผิดหวังกะอิโปรจริงๆ อิมเมจพระเอกเเสนดีมาดเซอร์ หายไปหมดเลย เฮ้อออออ :o12:
-
" กูไม่เอา" โดนใจมากอ่ะ
:z6: อิโปร
-
ง้อวววว!!.....ไหวนะหนู สู้ๆจ้ะ
-
เกิดอะไรขึ้นคะ มันดูเกิดขึ้นเร็วมาก
ดิฉันตามไม่ทันคะ5555555
แต่นังโปร....ระวังตัวไว้
-
อย่างที่ซีบอก "โกงความรู้สึก"
ทั้งๆที่ซีบอกแล้วนะถ้าโปรมีแฟนแล้วก็จะหยุดความรู้สึกนี้ไว้
แต่ในเมื่อโปรไม่บอกแล้วจนในที่สุดดันทำเหมือนเป็นแฟนกัน แต่ยังคบไม่ได้
ในเมื่อโปรเล่นไม่แฟร์ (แต่ก็เข้าใจนะตรงที่ไม่แย่ใจว่าซีจะทิ้งไปอีกรึป่าว)
แล้วซีจะอยู่รอทำไมในเมื่อรู้ความจริงแล้ว
แต่จะรอตอนของโปรนะว่ารู้สึกยังไงกันแน่
-
คือโปรมันยังรักหน่องซี พอกลับมาหาก็อยากจะอยู่ด้วย
อยากรั้งไว้ ถึงตอนสุดท้ายจะเลือกหน่องซี
แต่ก็ยังไม่คิดจะเคลียตัวเอง ไม่อธิบายอะไรให้เข้าใจ
แถมยังมีอะไรกันไปแล้ว
ทั้งๆ ที่ตัวเองก็มีพันธะ ถึงจะเป็นแบบปล่อยๆ ก็เหอะ
ไม่แฟร์เนอะ ไม่ผิดที่หน่องซีมันจะช้ำใจเลยอ่ะ
เหมือนจะเข้าใจอารมณ์ทั้งคู่นะ
แต่มันก็ยังไม่เคลีย
ไหนบอกแม่สิลูกกก นุ้งโปร?!!
พาร์ตหน้าแม่ให้โอกาสมาอธิบายค่ะ
ขอสวยๆ
ไม่งั้นจะตัดออกจากกองมรดกละนะ
:a14: :a14: :a14:
-
ถึงกับจุก เป็นคนประเภทเดียวกับซีค่ะ เจออะไรกูหนีไว้ก่อน แบบเข้าใจเลยอ่ะ มันแบบ อื้อหือออออออ อีเหี้ย ได้แต่ตะโกนในใจไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้ แต่เรารอโปรมาพูดนะ อ่านทอล์คแล้วคิดว่าควรรอ ฮ้าาาาาา ซีอิ๊วสู้ๆ :sad4:
-
อืมมมมม นะ... ก็ยังรักกันอยู่น่ะแหล่ะที่ทำไปทุกอย่างเพราะอยากรั้งให้มันอยู่แบบเดิม แบบไม่พร้อมจะปล่อยให้จากกันได้อีก แต่มันมาพร้อมกับคำว่ายังมีอีกคนนี่มันจัดอยู่ในฐานะคบซ้อน หรือยัดคำว่าชู้ ให้อีกคนแบบจงใจเลยนะ :z3:
-
ขอคัดลอกมาจากช่วงท้าย
ปล. ที่น้องซีลืมที่เลิกกันไม่ใช่เพราะอุบัติเหตุค่ะ โง่ล้วนๆ
.
.
เนี่ย ก็อยากจะถามหน่องซีว่าเลิกทำไมเนี่ย สุดท้ายคุณเขียดตอบมาแบบเนี่ย
#ยอมใจ + #ลำไย
5555555555555
คือเราเข้าใจโปรนะ
แบบก็เลิกกันไปนานแล้ว แต่พอกลับมาเจอกันอีกมันก็เหมือนหวนคืนเวลาอะ
ซีน่าจะเป็นรักแรกของโปรปะ ถึงขนาดพูดกับพ่อหน่องซีไปแล้วอะ
แล้วบับ โปรก็ผู้ชายสายเหลืองคนนึง(ที่ชอบสีเหลือง)
มันก็ต้องมีอุ๊อะอิ๊เอะโอ๊ะปลดปล่อยบ้างงะ
แล้วก็เข้าใจหน่องซีที่แบบ กลับมาครั้งนี้ ซีให้ทั้งตัวให้ทั้งใจไปแล้ว
ยิ่งเป็นคนที่แบบ ถ้าโปรมีอยู่แล้วซีก็จะไม่ยุ่งอีก
อิโปรมันก็แบบ รักเต็มอกอะ
ถึงขนาดเอาแหวนมาให้มันก็จริงจังแหละไป๊
สรุป เราจะไม่ด่าอิโปร
เราจะด่าหน่องซีแทน
"เลิกกันทำม๊ายยยยยยยยยย"
-
สิวๆ
-
คบกันครั้งแรก.ซีผิดเต็มๆที่งี่เง่าบ้าบอ
แต่พอเจอกันอีกครั้ง..เกลียดอีโปรว่ะ!!คือถ้าตอนแรกไม่อยากคบ ซีจีบ ก้อควรบอกอย่างจริงจังว่ามีคนคบด้วยแล้ว เชื่อว่าซีต้องเข้าใจ!!
แต่นี่โปรมาพัวพันใกล้ชิด มันคืออะไร??ได้กันแล้วไม่คบ??ไม่ปล่อย กั๊กซีไว้พร้อมคบกับคนอื่น..มันจะเหี้ยไปไหม??
เป็นเรื่องแรกเลยที่อยากให้ดราม่า ผิดหวัง จากกันไปตลอดกาลเลย
-
ที่โปรทำจะว่าผิดก็ผิดนะ ไม่ผิดก็ไม่ผิด
ผิดนี่เพราะไม่ชัดเจน ในเมื่อไม่ใช่แฟนทำไมไม่บอกซีไปตรงๆ อมพะนำอยู่ได้ วุ่นวายเลย
-
...กับอิโปร เลิกยุ่งกับมันไปเลย
-
ลำไย
-
โปรมาเคลียร์ด่วนเลย
แล้วน้องซี มันก็จีบแกอยู่ตั้งนาน
ถ้าคิดอยากจะรีเทิร์น ทะไมไม่เคลียร์ยัยพริ้มก่อนคร๊ะ
แต่โปรเคยบอกว่าเจ้พริ้มนี่เปนรุ่นพี่ในคณะ ที่ไปต่อโทที่ญี่ปุ่น ไม่ใช่หรอ
มาเคลียร์น่ะคะ :mew5: :really2:
-
น้องโปรทำไมทำตัวเยี่ยงนี้ ใครสั่งใครสอนกันจ๊ะ ม๊าบลูมาจัดการด่วนทำกับน้องซีอย่างนี้ได้ไง
-
โปรจะจับปลาสองมือเหรอ
-
ตัวละครทั้ง 3 ก็ล้วนแต่เห็นแก่ตัวกันทั้งนั้นแหละ แล้วแต่จะมากหรือน้อย ไม่ใช่แค่โปรคนเดียวที่เห็นแก่ตัว
-
ยังไงเราก็รู้สึกว่าโปรไม่แฟร์อยู่ดีอะ ทำไมมีใครอยู่แล้วกั๊กเอาไว้
เหมือนจับปลาสองมือ :m16:
-
ก่อนอื่นเลย...คนขับรถคนนั้นเป็นใคร??? แล้วคนขับรถคนนั้นไม่ได้ชอบหรือแอบมองซีอยู่แล้วใช่มั้ยหรือยังไง
โปรเอ๊ยยย...แกทำอะไรลงไป๊~~~ :katai1: :katai1: :katai1:
-
สงสารน้องซี :angry2: :fire: :z6:
-
ป้าว่าเรื่องนี้มันต้องมีเงี่ยนงำ!!
รออ่านเลยค่ะ อยากรู้ว่าน้องโปรจะว่ายังไง
หวังก็แต่หน่องซีจะไม่เตลิดไปไหนเสียก่อนนะคะ
ไม่งั้นน้องโปรต้อง 'แย่' อีกแน่ๆเลย
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^ :L2:
-
ใครจะว่าไงไม่รู้
แต่เราคิดแค่ว่าโปรไม่ผิด
ไม่ผิดที่จะเลือกคนที่ตนเองรัก
บอกเลยว่า ถ้าซีจะทิ้งโปรอีกนี่ใจร้ายมาก
เอาตัวเขาไปจีบเขาก่อน
ทั้งที่ตอนแรก ไม่ได้คิดจะหาคำตอบเลยว่าเขามีแฟนอยู่หรือเปล่า
พอมารู้ว่าเขามีก็คิดจะจากไปอีก
มันไม่ใจร้ายเกินไปหรอ
กลับมาทำให้เขารักอีก แล้วก็จะจากไปแบบนี้
-
:กอด1:
-
Chapter 13 Can you hear me?
เหี้ยกว่าการอกหัก ก็คงจะเป็นอกหักตอนช่วงสอบนี่แหละ อยากจะหนีแม่งก็หนีไม่ได้ อยากจะอ่อนแอดราม่านอนร้องไห้กระซิกแบบเงียบๆอยู่ริมทะเลกูก็ทำไม่ได้ ต้องทนนั่งน้ำตาหยดแหมะๆจนชีทชุ่มอยู่กับบ้านเนี่ย
มนุษย์แฟนเก่าไม่โทรมาสามวันแล้ว หลังจากเกิดเรื่องมาเมื่ออาทิตย์ก่อน มันมาหาผมที่บ้านทุกวัน แต่ผมก็ไม่ออกไปเจอ ไม่ใช่ว่าเล่นตัวชิงดราม่าอะไร แต่ผมรู้ว่าผมคงเข้มแข็งไม่พอที่จะเผชิญหน้า แบบแผลมันยังสดเกินไป เลือดมันยังซิบๆอยู่ ให้เจอกันเลย แผลผมคงเละเทะยิ่งกว่าเดิมแน่ๆ
ผมไม่ใช่คนเข้มแข็ง ไม่ชอบความเจ็บปวด ไม่ชอบเหี้ยๆเลยให้ตายดิ แต่นี่เรื่องมันเกิดขึ้นแล้วไง ถึงจะอยากร้องไห้ให้ตายห่ากันไปข้างหนึ่ง แต่พอมองไปรอบๆตัวผมก็ต้องลุกขึ้นให้ไวที่สุด ความสัมพันธ์ของพ่อแม่ผมกำลังเป็นไปด้วยดี ผมไม่อยากให้เขาต้องมาห่วงเรื่องของผมอีก
ถามว่าโกรธเรื่องนี้ที่โปรมันทำแค่ไหน ผมคงบอกว่าผมไม่รู้ ผมรู้แค่ผมเสียใจ และก็ผิดหวัง คือที่มันเก็บผมไว้นี่เผื่ออะไร ไว้เอาฟรีไรงี้หรอ สำหรับผมเรื่องเซ็กส์ผมไม่เสียดายอะไร เพราะผมเต็มใจเอง ให้มันเอง แต่แม่งเอ๊ย! ทำไมน้ำตากูมันไหลอีกแล้ววะ
ไม่รู้ว่าตอนอกหักคนอื่นจะรู้สึกสับสน เบลอๆ งงๆกับชีวิตแบบผมไหม แบบตอนมันมาง้อก็ไล่แม่งไป แต่พอไม่มากูก็ดราม่าอีก อยากจะให้อภัย แต่จะอภัยอะไร ในเมื่อตอนนี้ใจผมแม่งยังโกรธมันไม่ลงเลย เอาแต่ร้องไห้เสียใจจนบางทีกูก็สับสนว่านี่กูเป็นดาวพระศุกร์กลับชาติมาเกิดหรือเปล่า คนอะไรแม่งจะดีเกินคนขนาดนี้
ได้แต่นั่งด่าตัวเองว่าอีโง่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า โดนทำขนาดนี้แล้วยังไม่เข็ด เอาแต่คิดถึงช่วงนี่มีความสุขแล้วโหยหามัน จนบางครั้งมันก็มีความคิดชั่ววูบเล็กๆที่แบบ เออกูเป็นอะไรก็ได้ กูยอม ไม่อยากร้องไห้ ไม่อยากทรมานแบบนี้อีกแล้ว
แต่พอครั้นจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรไปหาต้นเหตุ ผมก็ฉุกคิดว่า ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะมีความสุขแน่ๆหรอ ผมจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วหลอกตัวเองว่ามีความสุขดีได้อีกหรอ
ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลามากแค่ไหนที่จะทำให้ความรู้สึกผมมันจะกลับมาเหมือนเดิม ตอนนี้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นโดนกรีดด้วยมีดแล้วทิ้งให้จมกองเลือด ถึงวันหนึ่งแผลผมจะหายสนิท แต่ว่าคราบเลือดที่มันเปรอะเปื้อนก็จะยังแห้งกรังติดตามตัวผมไปอยู่ดี
...กูนี่เพ้อดีเนอะ...
เก็บตัวแบบนี้ต่อไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมควรออกไปข้างนอก หาอะไรทำสักอย่างเพื่อจะได้ยุติความฟุ้งซ่านของผม คว้าโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะโทรชวนเพื่อนไปด้วย แต่ถ้าไปด้วยกัน ผมว่าพวกมันต้องรู้แน่ ผมขี้เกียจร้องไห้ต่อหน้าเพื่อน ผมไม่อยากให้มันมาสงสาร ไม่ต้องมาอินกับผม เพราะแค่เรื่องเรียนเรื่องงานก็เครียดจะตายห่ากันอยู่แล้ว
ผมเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนจะคว้ากระเป๋าสตางค์และกุญแจรถแล้วเดินลงไปชั้นล่าง วันนี้พ่อผมไม่อยู่ ผมจึงได้แค่โบกมือลาเล่าแม่บ้านที่ยังคงฉีกยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตรเฉกเช่นทุกวัน
ผมขับรถไปเรื่อยๆ ถนนตอนนี้ค่อนข้างโล่ง ผมตัดสินใจจะหาหนังดูสักเรื่องเพื่อฆ่าเวลาฟุ้งซ่านของตัวเอง หลังจากจอดรถเรียบร้อย ผมก็มายืนมองโปรแกรมหนังอย่าครุ่นคิด หนังแนวตลาดกับหนังรักที่ตัดไปเลย วินาทีเห็นใครรักกันกูนี่หงุดหงิดมาก
ผมยังคงยืนลังเลระหว่างหนังระทึกขวัญต่างประเทศสองเรื่อง แต่จะให้ดูทั้งสองเรื่องเลย ชีวิตกูก็แลว่างไปนะ อีกอย่างชีทเรียนก็ยังสรุปไม่เสร็จอีกวิชาหนึ่งด้วย
"เฮ้ย!"แรงสะกิดที่แขนทำให้ผมหันไปมอง "มาคนเดียวหรอมึง"ไอ้เพลสที่ไม่ได้เจอกันประมาณชาติเศษทักผม
"มึงเห็นใครอีกไหมล่ะ"คือจะบอกว่าผมพาลก็ได้นะ โคตรนิสัยเสียเลยเนอะกูเนี่ย "แล้วมึงมาคนเดียวหรือไง"ผมถามมันกลับ
"มากับเพื่อน"มันเสตามองไปที่ผู้หญิงที่กำลังต่อแถวซื้อป๊อบคอนอยู่ริบๆ อาจสงสัยว่าไกลขนาดนี้ แล้วผมรู้ได้ไงว่าคนไหน แต่เชื่อเถอะ ให้เด็กป.5มายืนอยู่ตรงกูก็รู้ว่าคนไหน
"เพื่อนเหี้ยไรใส่เสื้อคู่รองเท้าคู่ เมียก็บอกว่าเมีย"ผมหันไปมองโปรแกรมหนังอีกครั้ง
"มึงไปดูกับพวกกูไหมล่ะ"ผมโบกมือปฏิเสธ
ให้ไปทนดูพวกมึงสวีทกันให้กูดราม่าอีกรอบหรือไง เห็นใครรักกันแล้วหงิดหงุดโว้ย แล้วอิเด็กมัธยมที่ยืนจับมือกระหนุงกระหนิงนั่นคืออะไร แล้วอิน้องผู้หญิงที่เดินเกาะหลังแฟนแม่งตาบอดหรอถึงต้องต้องมีคนนำทางให้น่ะ แล้วนั่นรองเท้าคู่อีก กลัวคนไม่รู้หรือไงว่ามึงเป็นแฟนกัน เห็นแล้วหมันไส้ มีโอกาสรักก็รักกันซะนะ... เดี๋ยววันหนึ่งมึงก็เลิกกัน
แล้วนี่กูเป็นอะไรขึ้นมาอีกเนี่ย เดี๋ยวดราม่า เดี๋ยวคลุ้มคลั่ง จนกูงงไปหมดแล้วเนี่ย นี่ตกลงกูอกหักหรือเป็นบ้า หรือว่ากูจะเป็นทั้งสองอย่าง เกลียดตัวเองจังโว้ย
"กูขอตัวก่อนนะ อยากไปวัด"นี่คืออยากไปจริงๆ ไม่ใช่ข้ออ้างจะปลีกตัว
ในเมื่อพึ่งตัวเองไม่ได้ ผมหันมามุ่งหน้าสู่พระธรรมแทนแล้วกัน ถ้าอกหักแล้วหนีบวช พ่อแม่ญาติพี่น้องกูจะรู้สึกยังไง จริงๆผมก็เคยบวชแล้วนะ บวชเจ็ดวันเมื่อตอนซัมเมอร์ปีสอง แต่ตอนนั้นเหมือนไม่ได้อะไรเท่าไหร่ เพราะขนาดเขาห้ามอาหารยามวิกาล ผมก็ยังนั่งต้มมาม่าตอนสี่ทุ่มอยู่ดี
ผมขับรถไปเรื่อยเปื่อย ไม่มีจุดหมายที่แน่นอน คิดแค่ว่าเจอวัดไหนก่อนก็แวะวัดนั้น ผมขับรถเข้าไปที่วัดเทวราชกุญชรซึ่งผมเองก็เคยมาครั้งแรก
ตัววัดนั้นมีต้นไม้ใหญ่พอร่มรื่น ผมเข้าไปกราบพระในอุโบสถเสร็จก็ออกมาเดินเล่นเพื่อสงบใจ บริเวณที่ปล่อยปลานั้นมีคนพลุกพล่าน ส่วนผมก็ได้แต่ยืนมองผู้คนที่สัญจรไปมาอย่างเงียบๆเพราะไม่รู้จะไปที่ไหน
หลังจากสอบถามคุณป้าที่เดินผ่านมา ผมก็เดินเรื่อยๆมาจนถึงตลาดเทเวศน์ที่อยู่ไม่ไกล ยืนหยุดอยู่หน้าแผงขายปลา แต่ก็ไม่รู้จะซื้อปลาอะไรดี จนมีพี่สาวที่แต่งตัวด้วยสไตล์พนักงานออฟฟิศมาทักนั้นแหละ ผมถึงได้เบิกโลกใหม่
...ชนิดปลาแม่งเสริมดวงไม่เหมือนกันนะเว้ย...
"เนี่ยค่ะน้อง ถ้าปล่อยตะพาบก็จะช่วยให้อายุยืน"ไม่พูดเปล่ายื่นแผ่นกระดาษเอสี่ที่จดด้วยรายมือโคตรเรียบร้อยมาให้ผมอีกด้วย
โอโห ตาพี่นี่ลายเลยครับ จดอะไรมากมายขนาดนี้ เชื่อแล้วแหละว่าผู้หญิงกับความเชื่อนี่เป็นของคู่กัน ผมว่ามันไม่มีผลหรอกนะ เพราะจริงๆจุดประสงค์ที่เรามาปล่อยปลากันเนี่ยก็เพื่อไถ่ชีวิต ไอ้ที่ว่าจะช่วยเรื่องอะไรนั้นน่ะ ผมไม่ค่อยเชื่อหรอก
แต่ไหนๆพี่เขาหวังดีขนาดนี้ ก็ดูสักหน่อยแล้วกัน อะไรบ้างเนี่ย ปลาไหลช่วยให้ชีวิตราบรื่น ปลาหมอช่วยให้สุขภาพแข็งแรง ปลานิลทรัพย์สินเพิ่มพูล กบอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวร หอยขมทิ้งความขมขื่นช่วยให้ชีวิตเป็นสุข...
"น้าครับ หอยขมสองกิโล กบหนึ่งกิโล ปลาไหลหนึ่งกิโล"หึๆ นี่ขนาดกูไม่เชื่อนะ
หลังจากซื้อปลากันเสร็จผมกับคุณพี่สาวใจดีที่แบ่งปันเรื่องการปล่อยปลาก็แยกกัน เพราะพี่เขาจะไปปล่อยปลาที่วัดราชาธิวาส ส่วนผมต้องกลับไปวัดเทวราชกุญชรครับ เพราะจอดรถทิ้งเอาไว้
ผมเดินลงมาที่สาลาริมน้ำ ก่อนจะเดินเลยไปที่โป๊ะเทียบเรือ นั่งคุกเข่า เปิดถุง แล้วค่อยๆปล่อยปลาหอยกบที่ซื้อมาจากตลาดลงไปในแม่น้ำ แดดยามเย็นที่อ่อนคล้อยเต็มที่ทำให้ผมเหมือนสงบลง ใจที่ร้อนรุ่มทรมานเหมือนรู้สึกดีขึ้น
มองปลาไหลที่ยังคงว่ายวนตรงหน้าผมเหมือนกำลังดีใจอีกครั้งก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความตื่นตัน อย่างน้อยในวันที่รู้สึกเหี้ยๆ ผมก็ยังสามารถทำอะไรดีๆได้
ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายเจ้าปลาในน้ำนั่นอีกครั้ง ก่อนจะอัพลงไปในเฟซบุ๊คที่ไม่ได้อัพเดตห่าอะไรมาประมาณห้าเดือน มีเพื่อนแค่ประมาณสามร้อยกว่าคน แต่เสือกมีคนติดตามสองพันกว่าๆ คือกูก็ไม่เข้าใจนะว่ามาตามกูกันทำไมในเมื่อไม่เคยอัพห่าอะไรเลย
ปรับแสงนู้นนี่นั่นในแอพพลิเคชั่นแต่งรูปเสร็จก็อัพโหลดลงไปพร้อมแคปชั่นดาดๆแบบไม่ได้คิดห่าอะไรเลยว่า 'good luck' จากนั้นก็ล็อกเอาท์ออกทันทีแบบไม่ต้องรอดูอะไร
ผมขับรถกลับบ้านด้วยใจที่สงบและสองที่มีสติ โลกยังคงหมุนไปแบบเดิม ทุกอย่างมันยังคงเหมือนเดิม รถติดเหมือนเดิม ผู้คนพลุกพล่านเหมือนเดิม แค่เพิ่มเติมตรงที่กูอกหัก
ผมมองสัญญาณไฟจราจรที่ยังคงเป็นสีแดง ก่อนจะจ้องไปที่ผู้คนที่กำลังข้ามถนน กดเปิดFMจากปุ่มที่พวงมาลัย เพื่อฟังเพลง เสียงบีทสนุกๆกับเสียงใสๆที่ผมฟังไม่เข้าใจนั้นดังขึ้น แต่ก่อนที่สมองจะได้ประมวลส้นตีนอะไรได้ น้ำตาผมแม่งก็ทะลักออกมาอีกแล้ว
...เอ ดร็อกส์...
...เพลงเกาหลี...
"ฮืออออ"
ผมร้องไห้ออกมาสุดเสียงอย่างไม่ต้องกลัวใครเห็น ไม่ต้องกลัวใครได้ยิน ไม่ต้องกลัวใครมาสมเพช ไม่ต้องกลัวใครมาสงสาร สัญญาณไฟสีแดงที่ผมคิดว่าแม่งโคตรยาวนานในแต่ละวัน เหมือนจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ผมหยิบทิชชู่มาเช็ดน้ำมูกน้ำตา แต่พอเช็ดอีกก็ไหลอีก ไหลอีกก็เช็ดอีก เช็ดๆดึงๆกระดาษอยู่สักพัก ผมก็ได้ค้นพบว่า ถ้ากระดาษทิชชู่เอาไปเผาใช้เป็นเชื้อเพลิงในนรกได้ กระดาษทิชชู่ที่กูมี ก็คงช่วยนรกได้อีกหลายขุม
กลับเข้ามาในบ้านผมก็ต้องปั้นหน้าร่าเริง แม้ขอบตาที่บวมแดงจะไม่ได้ร่าเริงกับกูด้วยก็ตาม นั่งทานมื้อเย็นกับพ่อแ่เสร็จผมก็ขอตัวไปอ่านหนังสือต่อ คือก็รู้นะว่าพ่อแม่ดูออก แต่บ้านผมเป็นแบบนี้แหละ ถ้ารู้ว่าผมไม่อยากพูดเขาก็ไม่ถาม ซึ่งผมก็ชอบให้มันเป็นแบบนี้ เพราะถ้าโดนคาดคั้นถาม ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไงเหมือน
ไม่รู้จะพูดอย่างไรให้พ่อแม่ไม่โกรธโปร ไม่ว่าโปร ผมก็ไม่รู้จะนิยามตัวเองว่าโง่หรือดีกันแน่ โคตรก่ำกึ่งเลยว่ะ สับสนด้วย หรือบางทีผมควรจะจัดการเรื่องนี้ให้มันเด็ดขาดไปเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งสับสนแบบนี้
.
.
.
สอบวันนี้คือตัวสุดท้ายของภาคเรียน ก่อนจะมานั่งมึนๆกันอยู่ในร้านเค้กหน้าม.เพื่อเป็นการฉลองที่ได้เจ็บแต่จบกับอาจารย์หลายๆคนในเทอมนี้เสียที และแน่นอนว่า เพ็ญประศรีไม่ได้อยู่ในนั้น เทอมหน้า เทอมต่อๆไปจนกระทั่งเทอมสุดทกูก็ยังต้องเจอ
...หน่องซีจิคราย...
"พาร์ทอาจารย์ออยนี่กูมั่วเลยจ้ะ เหมือนไม่เคยได้เรียนมาก่อนในชีวิต"แจนที่ยังไม่จบไม่สิ้นกับข้อสอบเริ่มทึ้งหัวตัวเองอย่างวิตกจริต
"อย่างน้อยมึงยังเขียนอะไรไง กูเนี่ยนั่งสเก็ตควายเลย"ไอ้เอ็มว่า
"ขอซีขึ้นเหอะ ขี้เกียจรี"ไอ้เปอร์พูดจบก็หันไปคุยกระหนุงกระหนิงกับอลิสแฟนมันที่มีมานะพยายามมานั่งรอมันสอบกว่าสามชั่วโมง... คือน่ารักนะ แต่ไม่เข้าใจ ทำไมกูต้องหมันไส้
"แล้วมึงโอเคนะ"ไอ้ธามหันมาถามผมที่นั่งนิ่งมานาน
"อือ"ผมพยักหน้า "ก็ตรงกับที่อ่านมาอยู่"คิดไปตอนอ่านหนังสือก็อยากจะครายออกมาอีกรอบ กูนี่อ่านหนังสือไปร้องไห้ไปจนหลอนไปหมดแล้วเนี่ย
"ไม่ใช่เรื่องสอบดิ"ผมเลิกคิ้วมองไอ้ธาม
"เรื่องโปรตอน"จีจี้พูดขึ้น ผมก็ยิ้มเหมือนไม่มีอะไร ทั้งที่ในใจนี่น้ำตาแม่งเอ่อขึ้นมาราวกับมีใครไปไขเปิดวาล์วอีกแล้ว
"ก็ปกตินี่ ทำไมต้องไม่โอเควะ"ผมหัวเราะขึ้นแบบ... โคตรเสแสร้ง
"มึง... พวกกูอ่ะรู้เรื่องแล้วนะ มึงจะปิดพวกกูไปถึงไหน"ฟอยด์พูดทั้งที่ยังเคี้ยวพานาคอตต้าชาเขียวอยู่เต็มปาก
"ตกลงมันหลอกมึงหรือยังไง"ไอ้เปอร์ถามอีก
"ไม่รู้ดิ กูก็ยังงงๆ จริงๆกูไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้นด้วยซ้ำ"เหมือนเสียงผมมันจะสั่นขึ้น ตาก็ร้อนๆ
"อย่าร้องดิมึง"เพื่อนผมรีบโผเข้ามาดู... นี่กูร้องไห้อีกแล้วหรอ
"กูว่ากูโอเค"ผมหัวเราะแห้งๆ แล้วดึงทิชชู่บนโต๊ะมาซับๆที่เบ้าตาที่ตอนนี้คงบอบช้ำบรรลัย สงสารนะ แต่ต้องทำใจว่ะ เกิดเป็นเบ้าตากู ต้องอดทนนะ "จริงๆกูจะถามมึงตั้งแต่เช้าแล้ว ทำไมคนแม่งมองกูแล้วก็ซุบซิบวะ"พอผมพูดถึงตรงนี้ พวกมันก็ดูจะอึกอักกันขึ้นมาทันที
จริงๆผมก็พอรู้แหละ ว่าคงไม่พ้นเรื่องผมกับโปร เพราะขนาดเพื่อนผมเองยังรู้เรื่องเองโดยที่ผมไม่พูดอะไร นับประสาอะไรกับคนนอก แถมวันเกิดเรื่องก็มีสักขีพยานอยู่ต้องเยอะแยะ
"อย่าไปสนใจเลย"อลิสที่นั่งฟังอยู่นานเริ่มพูดบ้าง "เราว่าซีไปคุยกับโปรให้เคลียร์ก่อนไหม เราก็ไม่รู้เรื่องไรหรอก แต่ตอนเรียนอยู่พี่พริ้มก็ไม่ธรรมดาอ่ะ"
"ยังไงอ่ะอิลิส"ที่นี่อีพวกขี้เสือกก็มุ่งความสู่รู้ไปที่อลิสทันที
ผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะผมรู้สึกว่าเรื่องพี่พริ้มน่ะไม่ใช่ประเด็นใหญ่อะไรสำหรับผม ประเด็นที่ผมเป็นแบบนี้น่ะ มันเหมือนว่าผมไม่รู้เรื่องห่าอะไรเลย ทั้งที่ผมเองกลับเปิดทุกอย่าง เออ ผมอาจจะผิดที่ผมไม่ถามตรงๆ แต่มันมีอะไรก็น่าจะบอกปะวะ ไม่ใช่ให้ความหวังผมแบบนี้ ยอมรับนะว่างี่เง่า แต่กูอกหักไง กูเศร้า กูไม่แคร์
ส่วนเรื่องที่คนเขานินทาอะไรผมกัน ถเาเพื่อนผมไม่เล่าแบบนี้ แสดงว่าเรงเอาเรื่อง แต่ผมไม่คาดคั้นหรอกนะครับ เพราะผมไม่ชอบเอาอะไรที่ทำให้ไม่สบายใจมาเก็บไว้กับตัว เรื่องบ้างเรื่องถ้ารู้แล้วเป็นทุกข์... กูไม่รู้ก็ได้เนอะ
การที่ใช้ชีวิตอยู่กับเพื่อนราวๆสองชั่วโมงนั้นทำให้ผมเหมือนลืมความทุกข์ใจไปชั่วขณะ แต่ก็ชั่วครั้งชั่วคราว เพราะเมื่อผมกลับมาอยู่คนเดียว ความทุกข์ความเสียใจก็กลับมาเหมือนเดิม
ผมขับรถมาจอดที่หน้ารั้วบ้านหลังใหญ่ที่คุ้นเคย ยืนลังเลใจอยู่นานเอาการว่าจะกดกริ่งแล้วเคลียร์ให้จบๆ หรือว่าจะกลับบ้านไปนอนเปื่อยๆแล้วให้เวลามันรักษาตัวเองดี
"น้องซีคะ"เสียงหวานๆราวกับนักร้องของโบสถ์นั้นดังขึ้นให้ผมหลุดจากถวังค์ความคิดที่ฟุ้งซ่าน
"พี่จอยสวัสดีครับ"ยกมือไหว้คุณแม่บ้านที่หน้าจักรยานมีของสดเต็มไปหมด
"สวัสดีค่ะ มาหาน้องโปรหรอคะ"ผมกัดปากอย่างประหม่า ก่อนจะพยักหน้าตอบไป
"น้องโปรไม่อยู่หรอกค่ะ อยู่บ้านน้องแคปนู้นแหละค่ะ"แคป ไอ้แคปซูลเพื่อนสนิทโปรอ่ะนะ
"แคปซูลกลับมาแล้วหรอครับ"เหมือนว่าแคปซูลมันจะแอดติดที่เชียงใหม่นะ ถ้าผมจำไม่ผิดนะ
"กลับมาเกือบอาทิตย์แล้วค่ะ"
"ขอบคุณครับพี่จอย"
หลังจากสอบถามเส้นทางและร่ำลาพี่จอยเสร็จ ผมก็ขับรถถัดไปไม่กี่ซอยก็เจอบ้านเป้าหมาย ไม่ทันต้องทำใจกดกริ่งอะไร ไอ้คนที่ผมไม่ได้เจอมาเกือบสามปีก็กำลังเปิดประตูเล็กตรงรั้วพอดี
"อ้าว"ไอ้ตี๋ตาสองชั้นมองผมแบบงงๆ "หวัดดี"
"หวัดดี"ผมยิ้มแหยๆ อึดอัดเนอะ ไม่รู้จะทักเหี้ยอะไรดี
"เข้ามาดิ ไอ้โปรอยู่ข้างใน"
"ไม่ต้องหรอก เราคุยไม่นาน"
"นานไม่นานก็ต้องเข้าไปเอง ไอ้เหี้ยโปรมันออกมาไม่ไหวหรอก"อธิบายด้วยหน้านิ่งๆ... คือกูสงสัยว่ามึงเป็นแบบนี้ทั้งกลุ่มเลยปะเนี่ย
"โปรเป็นอะไรหรอ"ก็ยอมรับนะว่าห่วง
"แค่เมาเป็นหมามาสามวัน"ขยี้หัวแบบง่วงๆ
"จริงๆเราแค่จะเอาของมาให้โปร เราฝากแคปเอาไปให้โปรหน่อยได้ไหม ฝากบอกด้วยว่าเรา..."ไม่ทันที่ผมจะได้สาธยายอะไรให้จบ
"ไม่ใช่ไปรษณีย์ ไม่รับฝาก อยากพูดอะไรก็พูดกับมันเอง"เบือนหน้าหนีแบบรำคาญเต็มทน "ไปคุยกันให้จบไป กูรำคาญ"
ผมชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนกลับไปหยิบถุงกระดาษในรถที่มีกล่องรองเท้าและกล่องแหวนอยู่ในนั้น ก่อนก้าวย่างข้ามประตูเหล็กเข้าไปในเขตบ้านที่ถูกจัดตกแต่งด้วยสวนและศาลาแบบไทยๆ เดินตามมนุษย์ตัวผอมสูงที่ผมเพ้ากระเซอะกระเซิงไปเรื่อยๆ จนมาหยุดที่บริเวณสระว่ายน้ำที่มีสิ่งมีชีวิตสีแดงกำลังนอนแผ่อยู่ริมสระอยู่ไม่ได้สติ
"โปร!!"ผมรีบวิ่งเข้าไปดูคนที่ไม่ได้สติทันที "ทำไมกินเยอะขนาดนี้อ่ะ"ผมมองไปรอบๆที่มีขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์หลากหลายยี่ห้อหลากหลายดีกรีวางเกลื่อนอยู่
"มันคงกลัวตอนเข้าเมรุเผาแล้วไม่ติดไฟมั้ง"แคปเกาหัวแล้วก็เดินไปหลบแดด
แม้ตอนนี้แดดจะไม่แรงเท่าไหร่เพราะปาเข้าไปจะสี่โมงเย็นอยู่แล้ว แต่การที่คนไม่ได้สติจะตัวร้อนระอุแถมตัวแดงก่ำขนาดนี้ ผมว่าต้องตากแดดมาไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงแน่
"แคปช่วยพาโปรเข้าร่มที"ผมบอกคนที่ยืนหลบแดดอยู่ด้วยเสียงเครียด
"เอาเข้าทำไม ในเมื่อกูเอามันออกมาตากเอง"ไอ้เชี่ยแคป นี่เพื่อนมึงมันเป็นคนนะ ไม่ใช่เนื้อแดดเดียว ที่จะได้ตากให้เหนียวพอเคี้ยวให้อร่อยน่ะ
"เมาขนาดนี้แล้วเจอแดดเดี๋ยวช็อคนะ"ผมบอกเสียงนี่สั่นไปหมด ไม่ได้อยากขอร้องอะไรมันมากหรอก แต่ถ้าให้แบกเอง ผมว่า
ผมคงพาอิหมีขาวมันลงไปว่ายน้ำทั้งที่เมาแน่ และถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่รู้จะพามันขึ้นมายังไง ในเมื่อ...กูว่ายน้ำไม่เป็น
"ถ้าจะช็อคก็คงช็อคตั้งแต่คราวก่อนแล้วหรือเปล่า"ทำหน้ากวนตีนใส่อีก
"แคป... ช่วยที เราขอร้อง"คนฟังถอนหายใจแต่ไม่มีท่าทีจะเข้ามาช่วย
"ถ้ามึงจะดีกับมันแค่ตอนนี้ ก็ไม่ต้องหรอก ปล่อยแม่งไว้นี่แหละ เดี๋ยวมันก็ยืนขึ้นเอง"ไม่ใช่ว่าไม่รู้นะว่าอีกคนต้องการสื่อถึงอะไร แต่จะให้ปล่อยโปรไว้แบบนี้ผมก็ทำไม่ได้ ไม่ชอบแบบนี้เลย
...กูจะร้องไห้แล้วนะ...
...ไอ้เหี้ย!!...
"ฮึก ช่วยโปรที ฮึก"ไม่รู้เหมือนกันว่าร้องไห้เรื่องไหน แต่มันกลั้นไม่อยู่แล้วจริงๆ
"หลบไป"ผมโดนผลักให้ออกไปให้พ้นทาง ก่อนที่ตัวโตๆของคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรจะโดนดึงให้ลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงลงไปในสระน้ำ
ตูม!!
พื้นน้ำแตกกระจายด้วยแรงกระแทกของวัตถุ
"โปร!!!"ผมหวีดเสียงดังลั่น น้ำหูน้ำตานี่ไหลทะลักอาบหน้าไปหมด "โปร!! แคป มึงทำอะไร ฮือออ ทำอะไร"
ผมเหมือนทำอะไรไม่ได้ อยากจะลงไปช่วย แต่ก็รู้ว่าทำอะไรไม่ได้ ทุกอย่างมันสับสน มันเจ็บปวด มันกลัว มันทรมาน มันเกินที่ผมจะรับได้อีกต่อไป ทำไมใจผมมันเจ็บปวดขนาดนี้ เจ็บปวดที่ตัวเองทำอะไรไม่ได้ ช่วยอะไรไม่ได้
...เหมือนจะขาดใจ...
ตูม!!
คนที่ยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่ กระโดดลงไปก่อนล็อกแขนเข้าใต้รักแร้ของคนที่ยังไม่ได้สติ แล้วว่ายถอยหลังมาที่ริมสระ
"โปร!!! ฮือออ"ผมรีบช่วยดึงคนที่ยังคงไม่รู้เรื่องห่าอะไรขึ้นมา ก่อนจะกอดคนตรงหน้าเอาไว้โดยไม่กลัวเปียก
"นะ หนาว"ปากที่ซีดจนแทบไม่มีสีนั้นขยับพูดเสียงเบา
"หลบ"มนุษย์ตัวยาวหน้าตี๋อุ้มโปรพลาดบ่าก่อนจะโดดเบาๆเพื่อให้คนที่ตัวเริ่มซีดนั้นสำลักน้ำออกมาให้หมด
เมื่อโปรตอนสำลักน้ำออกมาหมดแล้ว อิฆาตรกรก็เปลี่ยนมาแบกขึ้นหลัง แล้วเดินเร็วๆเข้าไปในบ้าน โดยมีผมวิ่งตามไปติดๆ
มนุษย์แฟนเก่าถูกทิ้งไว้ที่ห้องนอนชั้นล่าง ผมรีบตามไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดผมให้ที่นอนปากสั่นอยู่บนเตียง เมื่อดูว่าหมีขาวไม่เป็นอะไรมาก ผมก็หันมามองเพื่อนมันด้วยความโมโหถึงขีดสุด
"มึงทำบ้าอะไร!!"ผมตะโกน แต่อีกคนกลับยังยืนด้านด้านๆแบบไม่สะทกสะท้านอะไรอยู่ที่เดิม
"อันนี้ถามตัวเองหรือถามใคร"ผมว่าโปรมันกวนตีนหนักแล้วนะ เจอเพื่อนมันเข้าไปนี่ ไอ้โปรดูสุภาพเรียบร้อยปกติจิตขึ้นมาทันทีเลย "กูแค่ช่วยมันหักดิบ ที่มึงเห็นเนี่ยยังเบา ถ้าทนไม่ได้ก็กลับบ้านไป อย่ามาทำอะไรเล่นๆ รำคาญ"
"พูดเหมือนกูผิด กูผิดอะไรหรอแคป"ผมถามอย่างพยายามควบคุมอารมณ์
"กูถามกลับ แล้วเพื่อนกูผิดอะไร"
"โปรมีแฟนแล้ว ทำไมต้องให้ความหวังกูอีก"พอผมพูดจบ ไอ้แคปก็หัวเราะเลย
"เดี๋ยวนะ กูถามหน่อย ใครเป็นคนเริ่มก่อน มึงหรือมัน"
"..."
"ยังไงกูก็ต้องเข้าข้างเพื่อนกูอยู่ดี"แคปยกมือขึ้นกอดอก "ถามอีกอย่าง แค่มันมีแฟน การที่มันบอกว่ารักมึงเนี่ย มันต้องกลายเป็นเรื่องโกหกเสมอหรอ"
ต่อรีล่าง
-
"แล้วมันแฟร์กับเราหรอแคป"รู้สึกเหมือนขอบตามันร้อนๆอีกแล้ว
"แล้วที่มึงทิ้งเพื่อนกูซ้ำซากแบบนี้...คือแฟร์หรอ"จากที่จะดราม่า กูนี่สะอึกเลย "มึงฟังไอ้โปรมันหน่อยได้ไหมวะ ไม่ต้องฟังมากกว่าที่มึงฟังคนอื่นก็ได้ แต่มึงฟังมันบ้างได้ไหม"แคปซูลมันคงเหนื่อยแล้วเหมือนกัน
"..."
"ตอนที่กูโยนมันลงไปในน้ำ มึงรู้สึกยังไง"เหมือนจะขาดใจตาย พูดตรงๆเลยว่าไอ้ความดราม่าเสียใจในหลายอาทิตย์ที่ผ่านมานั้นเทียบไม่ได้กับความรู้สึกเพียงเสี้ยววินาทีในตอนนั้นด้วยซ้ำ
"..."
"กูว่ามันไม่ต่างจากที่ไอ้โปรมันรู้สึกตอนที่มึงทิ้งมันหรอก"คนพูดถอนหายใจ"กูจะออกไปข้างนอก ถ้าจะกลับก็ล็อกรั้วให้ด้วย"
แคปซูลเดินออกไปแล้ว ภายในห้องตอนนี้เหลือเพียงแค่ผมกับคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่นเตียงเท่านั้น ผมลงไปซุกตัวนอนด้วยอีกคน ก่อนจะดึงตัวโปรเข้ามากอดไว้
มันเหมือนความกังวล ความสับสน มันจะมลายหายไปจนหมดสิ้น ผมอบอุ่น แม้ลึกๆผมจะยังกลัวก็ตาม แต่ผมชอบเวลานี้ เวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ถึงมันจะมีทั้งทุกข์ทั้งสุขปนๆกันไป แต่ผมว่ามันก็ดีกว่าทุกข์อย่างเดียวนะ
"นะ หนาว"ผมคว้ารีโมทย์มากดปิดเครื่องปรับอากาศ ก่อนจะกอดคนที่ตัวรุมๆนั่นอีกครั้ง "อิ๊ว..."
ใจผมเต้นระรัว มันเป็นชื่อที่ผมเคยบังคับให้มันเรียกผมเมื่อสมัยก่อน ด้วยเหตุผลที่ว่า เวลาทำปากจู๋มันน่ารักดี แต่มันก็เรียกไม่บ่อยหรอก นอกจากเวลาจะอ้อนจริงๆ
"ปวด หัว"ปรือตาฉ่ำๆขึ้น
"งั้นกินยานะ"ผมยันตัวลุกขึ้น กะว่าจะไปเอายาที่หน้ารถผมมาให้
แต่ยังไม่ทันจะหย่อนตีนลงพื้นด้วยซ้ำ ไอ้คนที่ควรจะนอนแปล้เป็นปลาหมึกตากแห้งอยู่นิ่งๆ ก็เสือกลุกขึ้นมาสวมกอดเอาหน้าผากซบบ่าผมจากด้านหลัง
"ไม่ไปได้ไหม"เสียงแผ่วเบา แต่ผมกลับได้ยินชัดเต็มสองรูหู
"เราแค่ไปเอายา"ผมบีบแขนขาวๆที่กอดผมอยู่เบาๆ
"อย่าทิ้ง ได้ไหม อย่าทิ้ง..."ผมรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ซึมเข้ามาตรงบ่า "จะทน ไม่ไหว แล้ว"
"..."
รู้ว่าอีกคนร้องไห้และเสียใจไม่แพ้กัน แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะปลอบยังไง ในเมื่อทุกวันนี้ผมยังปลอบตัวเองไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
นั่งซบบ่าผมปล่อยน้ำตาไหลไปเงียบๆไปสักพัก ไอ้คนที่อุณหภูมิร่างกายร้อนกว่าปกติก็เหมือนจะเหนื่อยอ่อน จนต้องทิ้งตัวลงไปนอนอีกรอบ ผมเอาผ้าชุบน้ำที่ถูกบิดจนหมาดมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้คนที่นอนเปลี้ยไม่รู้เรื่องรู้ราวอีกรอบ
ออกมาเอากล่องยาที่รถและถุงกระดาษที่วางลืมไว้ข้างสระเสร็จ ผมก็ถือวิสาสะเอาโจ๊กสำเร็จรูปมาต้ม ใส่หมูสักผักเพิ่มพอประมาณ รินน้ำอุ่นใส่แก้วแล้วยกทุกอย่างกลับมาในห้อง
"โปร"เขย่าแขนคนที่หลับอยู่ให้ลุกขึ้นมา
"อือ..."ลืมตาอย่างงัวเงีย
"กินโจ๊กหน่อยนะ จะได้กินยา"คนที่ยังทำหน้าลอยๆเหมือนคนที่แดกยากันยุงไปสามขดลุกขึ้นนั่งแล้วมองมาที่ผมด้วยสายตาที่ผมก็ด้วยสายตาที่ผมก็ไม่แน่ใจว่ามันมีสติดีอยู่หรือเปล่า
ผมป้อนโจ๊กไปได้สามสีคำ ไอ้คนที่นั่งตาลอยก็เกิดอาการพะอืดพะอม ก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกอดชักโครกโก่งคอขย้อนของเก่าออกมาซะเต็มที่... เมื่อคืนนี้หมูกระทะสินะ
...ผักบุ้งมึงยังไม่ย่อยเลย...
"ไหวไหมโปร"ผมลูบหลังย้อนขึ้นให้หมีขาวมันอ้วกออกมาให้หมด
"แหวะ.."ผมส่งแก้วน้ำให้ไอ้คนที่ตอนนี้สภาพเละเทะเต็มทนได้บ้วนปาก
"ดีขึ้นไหม"คนโดนถามนั้นเหมือนไม่มีสติ เพราะยังนั่งแน่นิ่งเอาหัวซบกับชักโครกอย่างหมดสภาพ "ตัวเลอะอ้วกหมดเลย"ผมยิ้มขำ ตั้งแต่รู้จักกันมา เพิ่งเคยเห็นมันเมาเป็นหมาก็คราวนี้แหละ
ผมเอาแขนช้อนใต้ปีกคนเมาแล้วลากมาใต้ฝักบัวในตู้อาบน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำล้างซากออกจากเสื้อกล้ามแขนเว้าลึกที่โชว์ไปยันเอวของคนเมา เมื่อเปลื้องผ้าไอ้คนที่นอนแผ่ตาลอยเสร็จ ผมก็อาบน้ำสระผมแปรงฟันให้อย่างรวดเร็ว
ถอดเสื้อนักศึกษาที่เปียกซกของตัวเองออก แล้วลากคนเมาออกมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวไดร์ผม ก่อนจะออกไปเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ของเพื่อนมันนั่นแหละมาเปลี่ยนให้
เมื่อคนที่เมาแบบสิ้นสภาพเหมือนจะมีสติขึ้นมาบ้าง ผมก็จัดการพยุงมันกลับไปที่เตียง แล้วกลับมาเคลียร์ห้องน้ำอีกครั้ง ดีนะที่ไม่อ้วกลงพื้น ไม่งั้นกูนี่ขัดพื้นซักพรมกระจายจ้า
ผมถอดเสื้อผ้าล้างตัวเสร็จก็เดินโทงเทงเปลือยกายออกมาจากห้องน้ำเพราะผ้าเช็ดตัวแม่งหมด แต่ไม่ทันที่ผมจะเอาผ้าเช็ดตีนเช็ดตามรอยน้ำที่หยดจากตัว หรือได้ขโมยเสื้อผ้าเจ้าบ้านมาใส่ให้สาแก่ใจ ไอ้คนที่น่าจะนอนง่อยเป็นปลาเค็มก็เสือกเข้ามากอดผมจากด้านหลัง
คือก็รู้นะว่าชอบด้านหลัง แต่นานๆทีมึงเข้าด้านหน้าบ้างได้ไหม... กูตกใจ
"โปรอย่า.."ผมบอกเมื่อจมูกโด่งนั้นคลอเคลียอยู่ที่ซอกคอ "ไม่เอานะ"แต่ถามว่าว่าขัดขืนไหม... ก็ไม่
"อิ๊ว..."กดจูบลงที่บ่าผม
คนที่เหมือนมีสติขึ้นมานิดหน่อยพลิกตัวผมให้หันไปเผชิญหน้าแล้วกดจูบลงมาอย่างหนังหน่วง เหมือนผมเองก็เมาจูบตามไปเหมือนกัน เพรารู้ตัวอีกทีก็นู้น นอนถ่างขาเกี่ยวเอวหมีขาวอยู่บนเตียงแล้ว
ผมรู้ว่าลึกๆในใจผมก็โหยหา แต่ว่าผมก็ไม่อยากถูกตราหน้าว่าแย่งของใครมาเหมือนกัน แม้ว่าคนคนนั้นจะเคยเป็นของผมมาก่อนก็ตาม
นิ้วเรียวสอดเข้ามาเพื่อขยายช่องทาง ในขณะที่ปากของเราก็ยังคงดูดกลืนกันและกันอย่างโหยหา จำนวนนิ้วเพิ่มขึ้นเรื่อยๆจนผมนั้นแน่นไปหมด ก่อนที่ทั้งหมดจะโดนถอนออกไปจนช่องทางนั้นรู้สึกโล่งจนน่าอาย กลางกายของอีกคนถูไถตรงปากทางจนผมรู้สึกหนาวๆร้อนๆ
"ไม่เอาสดนะ"ผมรับบอกเมื่อเห็นอีกคนกำลังจะสอดเข้ามาในตัว
กระเป๋าสตางค์ที่อยู่ใต้หมอนถูกเปิดออก ซองฟอยด์สีเหลืองที่มีรูปรีลัคคุมะหน้าตาบ๊องแบ๊วถูกหยิบออกมาฉีก ถุงยางสีเหลืองอ่อนที่กลิ่นหวานๆเหมือนขนมถูกสวมเข้าที่ดาบเลเซอร์ของคนตรงหน้า ก่อนจะแทงพรวดเข้ามา จนผมนั้นสะดุ้งแล้วร้องออกมาอย่างลืมตัว
ช่องว่างในใจที่สับสนของผมนั้นเหมือนถูกเติมเต็มด้วยจังหวะกายที่ถูกสอดประสาน มันมีทั้งความสุข ทั้งความทุกข์ ทั้งยังรู้สึกผิดแปลกๆ เข้าใจอารมณ์พวกที่รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำก็วันนี้แหละ
จริงๆโปรอยากจะต่อยกสอง แต่ผมไม่ยอม เพราะว่าไม่มีถุงยางแล้ว ไอ้เรื่องสดนี่ตัดไปเลย ผมไม่ชอบให้มันแตกใน ผมว่ามันล้างออกยาก ล้างไม่สะอาดผมก็ไม่สบายตัว แถมบางที่เข้าไปลึกเกินผมก็หน่วงท้องแปลกๆอีก
อีกอย่างหนึ่ง เรายังไม่ได้ตรวจเลือดว่ะ คุณต้องเข้าใจนะ ชีวิตผมมันยังมีครอบครัวมีอะไรอีกหลายอย่าง ผมไม่ได้หมายความว่าอีกคนไม่สะอาด แต่ผมแค่ไม่ประมาทเท่านั้นเอง
นอนพักไปราวๆชั่วโมงกว่าๆ ผมก็ต้องตื่นขึ้นเพราะเสียงจ้อกแจ้กจอแจจากด้านนอก ขยับตัวหยิบกางเกงแสลคที่พาดตากไว้บนเก้าอี้มาใส่
"จะกลับแล้วหรอ"เสียงทุ้มๆดังขึ้น แต่ผมไม่ได้หันไปมองหรอก
"อือ วันนี้มีนัดทานข้าวกับพ่อแม่น่ะ"หยิบเสื้อนักศึกษาที่ยังชื้นนิดๆมาใส่ตาม
"กูกับพี่พริ้มไม่ได้คบกันนะ คือกูยอมรับว่าตอนคุยกับมึง กูก็ยังนอนกับเขาอยู่ แต่..."
"เรื่องนั้นช่างมันเถอะ"ผมหันมายิ้ม ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่ามันเป็นยิ้มแบบไหนเหมือนกัน "เราเอาของมาคืน"ผมก้มลงไปหยิบถุงกระดาษที่วางอยู่บนพื้นข้างเก้าอี้ แล้วส่งให้คนที่นั่งหัวยุ่งอยู่บนเตียง
"อย่าทิ้งกันได้ไหม"เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลลงมาของอีกคน ใจผมมันก็เหมือนจะอ่อนยวบทันที
"เราไม่ได้ทิ้งโปรไปไหนนะ แต่เราก็ยอมรับว่าเราแคร์สังคม เราค่อนข้างไม่โอเค ถ้ามีใครไปพูดว่าเราแย่งอะไรใครมา ตัวเราน่ะเฉยๆ แต่เราไม่อยากให้พ่อแม่เรารู้สึกไม่ดี ไม่อยากให้ใครว่าถึงพ่อแม่ด้วย โปรเข้าใจเราใช่ไหม"
"..."
"ถ้าวันหนึ่งเรื่องมันซาลง แล้วเรากับโปรยังรู้สึกเหมือนเดิม...เรามาเริ่มต้นกันใหม่นะ"ผมคลี่ยิ้มออกมาบางๆ แต่ตาผมมันกลับร้อนผ่าว บางทีผมก็ไม่เข้าใจว่าผมกำลังทำอะไรลงไป
"..."
"เราไม่จีบโปรต่อแล้วนะ"
-----
เรื่องของมึงเลยจ้า
o22
อารมณ์เหมือนอิหมีมันโดนฟันแล้วทิ้งเลยเนอะ :laugh:
สับสนหนักกว่าอิน้องซีก็อิเขียดนี่แหละ
ไม่ได้สับสนทางความรู้สึกนะ
สับสนทางสติ :o12:
ขอบคุณทุกคนนะคะที่ติดตาม นี่ปลื้มปริ่มดีใจมากนะ :กอด1:
ตอนหน้าพาร์ทน้องโปรล๊าวนะ
เอาอิคนไม่ชัดเจนออกมาแล้ว
ตอนหน้าเดี๋ยวรอเคลียร์กับอิคนชัดเจนนะคะ :ruready
:katai4:
มาอีดิทเพิ่มหลังจากกินข้าวแล้ว :really2:
ทุกคนยังคงเห็นแก่ตัวอย่างต่อเนื่อง
แคปก็เห็นแก่ตัวค่ะ คืออิสองตัวนี้เป็นพวกสปอยด์เพื่อนสุดฤทธิ์ค่ะ
มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว
ส่อนอิโปรไมไม่กลับบ้านกลับช่อง
มันหักดิบอยู่ค่ะ ไม่อยากให้พ่อแม่เห็นแล้วไม่สบายใจ
ส่วนเรื่องพี่พริ้มนี่กะใจให้โปรเล่า แต่เขียดบอกเลยดีกว่า
พี่พริ้มนางกลับไทยเดือนล่ะครั้งค่ะ
นางก็เยิบกันตอนนั้นแหละเนอะ :katai5:
-
จิ้มมมมม
เหมือนไอ่หมีขาวโดนฟันแล้วทิ้ง
แต่มึงก้ชั่วจริงๆแหละ จะบอกว่าไม่ได้คบกัน แต่มึงก้ฟันทั้งคู่ป่ะละ ไม่โออย่างแรงนะหมี
หน่องซีลูก บางทีป้าก้คิดนะ ว่าหนุเคลิ้มง่ายไป
-
:pig4: :pig4:
-
:katai2-1: สะใจ
น้องซีนางแกร่งนะเห็นนางเจ้าน้ำตาแบบดาวพระศุกร์แบบนี้. เราเข้าใจซีแบบถ่องแท้เลยอะ
แต่แบบโปรค่อลงกับขวดเหล้า. นอนตากแดดเป็นปลาหมึกแดดเดียว อืมมมม พ่อแม่ไม่คิดถึงว่างั้น
ก็สงสารแต่แบบยังไม่ได้ให้อภัยเต็มร้อย.
ให้มันเป็นเรื่องของอนาคตแล้วกันโนะ
ว่าแต่อีถุงยางสีเหลืองคือของนำโชคหรืออะไร?เชื่อเค้าเลย
ขอบคุณค่ะคุณเขียด. :mew1:
-
อ่านไปน้ำตาไหลไป
-
บางทีแคป ความคิดวิบัติไปนะ ซีเคยทิ้ง โปรก็จริง แต่ซีไม่ได้คบใครซ้อนไว้นิ
ทิ้งเพราะเรื่องส่วนตัว ที่พ฿ดมาทั้งหมดน่ะข้ออ้างที่เข้าข้างเพื่อนตัวเองมากกว่า
ส่วนซี บางทีก็แคร์คนอื่นมากไปนะ แคร์คนอื่นมากนักก็ไม่ต้องมีความสุขหรอก ไปแคร์คนรอบข้างเถอะปล่อยโปรไป เพราะในเมื่อ โปรบอกแล้วว่าไม่ได้คบ แต่เลือกเอว อย่ามาดราม่า บางทีอม่งน่าลำคาญ ทำตัวเองดราม่าเอง อิบร้าาาา
-
เอ้ย ถ้าคบอยู่ยังเบากว่ามีอะไรกับอีกคนในขณะที่คบกับอีกคนเลยนะ -*-
ในเมื่ออีกฝ่ายก็มีอะไรด้วยอ่ะ ทำไมถึงต้องนอกกายอีก ??
ใครกันแน่ที่โดนหลอกฟัน (ถึงจะเต็มใจก็เถอะ) ถ้ารักกันจริงคงไม่ไปมีอะไรกับอีกคนหรอกมั้ง
:katai1:
-
โอ๊ยยย
ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างหน่องซีจะมีความคิดที่ซับซ้อนแบบนี้ด้วย 5555
ทีตอนทิ้งเขาไปยังจำไม่ได้แต่ดันมีปัญญาคิดเรื่องซับซ้อนได้
จริงๆเลยน้าา
รออิโปรมาตั้งโตีะแถลงข่าวค่ะ กร๊ากก
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
คือบับ...
เข้าใจทั้งโปรทั้งซีอะ
มันไม่มีใครผิดนะเหวย
แต่ที่โปรบอกว่าคุยกับซีแต่ก็นอนกับพริ้มทั้งที่ซีก็แบบจีบเปิดเผย ให้ตัวให้ใจ?ไปแล้วไรงี้
ถ้าเราเป็นหน่องซีเราก็แบบ เอ้า.. :a5:
คือไรวะ แล้วก็มาเอาหน่องซีที่บ้านเฉย เป็นเราเราก็เฮิร์ท 555
แต่ด้วยความที่หน่องซีมันไปทิ้งเค้าแบบไม่มีเหตุผล
การที่โปรตอนจะเอากับใครตอนที่ไม่มีซีแล้วมันก็ไม่ผิดนะ
ที่สำคัญคำว่ารักโปรก็มีให้แค่หน่องซี?(รึเปล่า)
การที่หน่องซีกลับมาจีบใหม่ โปรก็คงไม่แน่ใจว่าหน่องซีจะจริงจังแค่ไหนแค่ไหนเรียกจริงจัง
เพราะฉะนั้นโปรก็เหมือนคนขาดความรัก
พริ้มอาจจะเป็นคนที่ตอนนั้นโปรอาจจะยึดไว้ทางกาย แต่ใช่ว่าใจจะให้เขาไปด้วยไรเง้
เลยบังเกิดอาการลังเล ทิ้งไม่ลงคบไม่ได้
คุณเขียดต้องรีบมาต่อค่ะ
55555555555555
-
เอิ่ม........ช่วงที่เริ่มกลับมาหากันนี่พริ้มไปเรียนโทที่ญี่ปุ่นไม่ใช่เหรอ?
โปรกับซีเพิ่งจะมานอนกันแล้วพริ้มก็กลับมา
ในคืนนั้นที่พริ้มโทรมาแล้วซีรับสาย
เราเข้าใจว่าโปรบอกเลิกพริ้มไปแล้วนะ
แต่ยังไม่ได้บอกซี
หรือว่าหลังจากนั้นยังไปนอนกับพริ้มอีก?
มองจากมุมมองของซีโปรมันก็เ-ี้ยจริงๆแหละ
แต่มองจากโปรก็อาจจะไม่เ-ี้ยเท่าที่คิด
เราคิดว่าโปรมันกลัวสุดๆว่ากลับมาหากันอีก
คบกันอีก เทใจให้แล้วซีก็มาทิ้งไป
โปรก็เจ็บไม่เลิกราอีกรอบ
เท่าที่ดูมาเมื่อก่อนโปรมันจริงใจจริงๆ
พอเจ็บแล้วมันก็เป็นแผล
มิน่าถึงได้มามีความสัมพันธ์แบบเปิดโอกาสกับพริ้ม
เพราะจะได้ไม่ต้องคาดหวังอะไร
จะได้ไม่ต้องเจ็บ
เรารออย่างใจเย็นนะที่จะอ่านพาร์ทโปร
อย่าลืมว่าเราไม่รู้ว่าซีเลิกกับโปรเพราะอะไร
โปรมันเจ็บแค่ไหน
เพื่อนที่ชื่อแคปนั่นก็คือคนที่เห็นและรับรู้ฝ่ายโปร
ในขณะที่คนอ่านมองผ่านซี
แยกกันไปตอนนี้ก็ดีเหมือนกัน
จะได้ไปคิดทบทวน
แล้วกลับมาคุยกันอีกทีก่อนจะตัดสินใจว่าจะคบกันอีกทีดีไหม
มองต่างมุมแบบไม่เข้าใครออกใครก็ไม่ใช่ว่าเลือดไม่เปื้อนมือซีนะ
ซีเข้าหามาอ่อยโปรก่อน
ซีไม่ได้ดูเลยว่าโปรเป็นไง
โปรมีแฟนแล้วหรือยัง
จากที่ทิ้งไปเมื่อก่อน
ดีแค่ไหนแล้วที่โปรไม่คิดแค่หลอกฟัน
เก็บไว้กินแบบโง่ๆไปเป็นคราๆไป
แค่บอกว่าผิดทั้งคู่
-
ชีวิตหน่องซีช่างเป็นอะไรที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อน :hao4:
-
เลิกกันครั้งก่อนซีอาจจะผิด แต่คราวนี้โปรผิดนะ
เขาไม่จีบต่อ เอ็งก็จีบเองซิวะ เห็นแก่ซากผักบุ้งที่ยังสู้ชีวิตในชักโครกเถอะ
-
เราไม่จีบโปรต่อแล้วนะ ต่อไปโปรจีบเราแทนแล้วกัน 55555
-
มาต่อเลยได้ไหมคะ
รู้สึกคาใจมันค้างงงง :z3:
-
ยังนอนกับพริ้มอยู่(?)ทั้งๆที่กำลังคุยกับซีเนี่ยนะ
ตอนนี้อ่านแล้วเกลียดเพื่อนอิโปรมากๆ นิสัยแม่งเหี้ย ถึงแม้ซีจะเริ่มก่อนแต่ซีก็ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองมาตลอด แล้วเพื่อนมึงอ่ะ เคยซื่อสัตย์ต่อคนที่มันบอกว่ารักไหม ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บใจ ซีจะเเคร์ครอบครัวมากกว่าแล้วมันผิดมากรึไงว่ะ ก็ในเมื่อครอบครัวคือสิ่งที่สำคัญที่สุดอย่างนึงในชีวิต คงไม่มีใครอยากให้พ่อแม่ตัวเองโดนด่าทางเสียๆหายๆทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกนะ แล้วที่ซีทำแบบนี้ ทุกอย่างมันมีเหตุผลของตัวเอง ถ้าโปรเพื่อนมึงบอกความจริงไปตั้งแต่แรกตั้งแต่วันที่ซีกลับไปหา ทุกอย่างมันคงไม่เกิดขึ้น มันคงไม่เป็นแบบนี้ เพราะคนเราเอาเข้าจริงๆคงไม่อยากโดนใครตราหน้าว่าชอบแย่งผัวชาวบ้านหรอกนะ ถึงซีจะรักโปรมากแค่ไหนแต่เชื่อว่าซีรักพ่อแม่มากกว่าโปรอยู่แล้ว
เสียใจด้วยนะโปรที่ผลสรุปมันออกมาเป็นแบบนี้ เหอะ!!!!!
-
คือชั้นไม่เข้าใจทั้งอิโปรและอิแคปเพื่อนมันมาก ๆ น้องซีผิดไรว่ะ พูดเหมือนน้องซีผิดซะเต็มประตู
ห่านจิกเด็กมากกกกกกกกกกกกกกกก :z6: :z6: :z6: :z6: :z6:
-
แม่ยกอิหมี ชูป้ายรอตอนหน้า
-
เห้ออออ สงสารใครดี
-
ฮือออออ หล่องห้ายแพ๊บบบ TT สงสารทุกคน โอยยย
-
:monkeysad: นี้อ่านไปน้ำตามาพร้อมกับเสียงหัวเราะ เข้าใจอารมณ์ทั้งคู่น้ะ อีกคนก็ทุ่มเทพอเจอแบบนี้ก็เฟลไปเยอะเหมือนกัน แต่โปรค่ะกรุณามาเคลียร์ด่วนค่ะ. เมื่อหน่องซีอิ๊วนางไม่จีบต่อแล้ว ตอนหน้าพี่โปรก็จีบต่อดิ ชัดเจนหน่อยเพ่ๆๆๆ. รอตอนต่อไปจร้า :mew1:
-
เราเริ่มเข้าใจโปรมากขึ้นละ นางรักซีแหละแต่เรื่องพริ้งนี่ก็อีกแหละคุยกับซีแต่ยังนอนกับพริ้งอยู่มันก็ไม่ดีอะส่วนซีเราก็เข้าใจเพราะถ้าเป็นซีเราก็คงทำแบบซี รักนะแต่ขอห่างก่อนแล้วกันให้โปรกลับไปเคลียร์ ตัวเองก่อนแต่รอพาร์ทอิโปรก่องงง
-
พูดไม่ออก ก็จุกกันไป
-
แคปมีสิทธิ์อะไรมาว่าหน่องซีของช้านนนน
ยังไงดีตอนก่อนโน้นนเราว่าซีอาจจะผิดที่ทิ้งโปรไป ซึ่งมันก็จบไปแล้วนี่นา
แต่ตอนนี้อ่ะ โปรทำไม่ถูกนะ ไม่ถูกเอามากๆ !!!
แหวนที่โปรให้มาตอนกลับจากออกไปกลางดึกนี่ให้เพราะรัก
หรือให้เหมือนแค่หลอกให้ลูกกวาดเพื่ออุดปากเวลาซีสงสัย
ถึงจะไม่ได้คบกันก็เถอะ มีอย่างที่ไหน คุยกับคนนึงนอนกับอีกคนนึง :angry2: :angry2:
อย่างน้อยหน่องซีเราก็ไม่เคยคุยควบสองนะ
นี่อิ๊วเราก็ทุ่มเท อ่อย และ จีบโปรเช้าถึงเย็นถึงอย่างจริงใจ
งานนี้บอกเลยว่าคนอ่านอยู่ทีมหน่องซี
เอาเป็นว่า
คบรอบแรกซีทำโปรเจ็บ
(เกือบ)คบรอบสองโปรทำซีเจ็บ
หายกันนะ จีบใหม่เลยโปร มาเริ่มกันใหม่นะ คนอ่านเป็นกำลังใจให้
:L2: :L2: :L2:
ปล.อินจัดเพราะเราเคยอกหักตอนสอบมิดเทอมเหมือนกัน คุณเขียดบรรยายได้ตรงมาก
ร้องไปอ่านไป ชีทเปียกชุ่ม จะหนีไปอินดี้ก็ห่วงสอบ จะอ่านตำราก็ไม่เข้าหัว
ปล่อยหอยขม ฟังเพลงแล้วน้ำตาแตกอันนี้พีคสุด 555555 ( ดราม่าก็ยังฮาได้)
-
ไม่!!! เรายังทีมหน่องซีเสมอไปป 555555555555555 มันไม่เกี่ยวหรอกจะรักไม่รัก จะทิ้งไม่ทิ้ง คุยๆ กันอยู่แต่ตัวกลับไปเยิ้บกับอีกคน แล้วคิดว่าคนอย่างเจ๊พริ้งไม่ใช่ผู้หญิงคืนเดียวจบแน่ๆ นางน่าจะมีสปิริตมากกว่านั้น แสดงว่าอิหมีต้องไปเยิ้บกับพริ้งบ่อยจนนางเข้าใจเองแล้วว่าเรากำลังคบกันอยู่ เพราะคุยๆ และสม่ำเสมอ และไม่ว่าหน่องซีจะเข้ามาหาโปรตอนไหน แกก็ไม่ควรและไม่ควรที่จะกระทำตัวจับปลาสองมือแบบนี้นะคะ!!
เข้าใจหัวอกคนโดนนอกใจแบบน้องซี หนูทำถูกแล้วลูก รักก็ส่วนรัก การให้อภัยกับคำว่าทนโง่มันอยู่ใกล้กันแค่คำว่าหน้าตาดีกั้นนะจ้ะ
ปล. รอพาร์ทอิหมี -_-
-
ยังไงก็ทีมซี
-
แหม๋ แคปไม่ค่อยจะอวยเพื่อน ซีจีบ/อ่อยโปรแล้วไง ถ้าบริสุทธิ์ใจจริงก็บอกไปเลยว่ามีแฟน มีคนที่คบอยู่
หน่องซี ดีแล้วที่ถอยห่างออกมา แผลยังสดทั้งคู่
-
เรื่องคราวนี้โปรผิดจริง เเต่........
เเต่ว่า ก็เข้าใจเเหละ คนมันเคยเจ็บมาก่อน เเล้วโปรคงรู้ว่าอิหน่องซีมันชอบหนี นิสัยเป็นไง
เลยกลัวไง กลัวเจ็บ กลัวเขาทิ้ง เป็นไง เเม่งก็โดนทิ้งเเล้วกุยังเป็นคนผิดอีก
เเต่ที่ไม่เข้าใจเลยคือ อิหน่องซี เเกนิเป็นเอามาก เเกไม่ใช่เรอะที่ไปจีบเขาก่อน
ซับซ้อนซ่อนเงื่อน รึ เเค่หาข้ออ้างเเก้ตัววะ มาบอกว่าโปรไม่เคยบอกเรืองมีแฟน
เเต่ถ้าเเกระวังระเเวงตัวเเจ กลัวเจ็บ ขนาดนี้ สืบเอาเองก็ได้มั้ง
คือ เเคร์สังคมคนรอบข้างเเต่โปรล่ะอิหน่องซี
พอเขาจะเป็นจะตายจริงทำมาร้องห่มร้องไห้ สมน้ำหน้า
จำให้ได้ซักทีเถอะ คือ อยากรู้ว่าพวกเเกเลิกกันทำไม
เราเป็นคนที่อ่านนิยายเรื่องไหนๆ ก็เข้าข้างเเละอ่อนไหวกับนายเอกทุกเรื่อง
ยกเว้นเรื่องนี้ที่ไม่ไหวกับอิหน่องซีสุดๆ เเละ สงสารโปรมากกกกก โปรรักซีมากไปมั้ย
จะติดตามต่อไป
-
:เฮ้อ: อ่านละเหนื่อยใจอะ
-
เอาจริง ถ้าเราเป็นโปรคงไม่กล้ารักกับซีอีกแล้ว
เจ็บซ้ำซาก2ครั้งก็เกินพอ
คือต้องเจ็บกับซีไปอีกกี่ครั้ง
ขืนคบต่อไป จะทิ้งเราไปวันไหนก็ไม่รู้
ซีรักโปรจริงๆหรือเปล่าเราไม่รู้
หรือจะมาแค่เล่นๆ อย่างที่เพื่อนโปรบอก
คนเราถ้ารักจริง มันให้อภัยกันได้อยู่แล้ว
คิดแต่ว่าแฟร์ไม่แฟร์กับตัวเอง
แล้วดูโปร โดนทิ้งไปหยั่งงั้นยังให้อภัยซีได้เลย
ซีคิดว่ามันแฟร์กับโปรไหม พอจะเลิกก็บอกกันง่ายๆ
พออยากจะรัก ก็กลับมาอีกครั้ง
-
เข้าใจซีนะ
แต่ว่าหนูไม่น่ายอมเลยอ่ะตอนนี้
ยิ่งทำให้ตัดใจหรือถอยห่างยากขึ้นนะลูก
ต้องต้องตามชื่อเรื่องแล้วที่นี้
เป็นโปรที่จะมาจีบแฟนเก่าอย่างซีละนะ
(เดาๆ)
-
คุยกับซี แต่ก็นอนกะพริ้ม อืมม...ฟังดูแบบบบบ :katai1:
แต่เห็นโปรตอนนี้แล้วสงสาร เพื่อนแม่งก็โหดจั๊งง
เอาจริงๆจะโทษโปรเรื่องนี้คนเดียวก็ไม่ถูก แคปพูดถูกอย่างนึงที่ซีเป็นคนเข้าหาและเลือกที่จะไม่สืบอะไรเอง ปิดหูปิดตาตัวเองแล้วก็มารับไม่ได้ ก็ถ้าตอนนั้นโปรไม่ได้คิดจะกลับมาคืนดีด้วยจริงๆ ยังนอนกะคนอื่นอยู่ก็ไม่ได้ผิดอะไรใช่มั้ยล่ะ ละพอโปรบอกเลิกพริ้ม จะกลับมาหาซี ก็โดนทิ้งอีกแล้ว โถพ่อคุณ เหมาะเจาะจริงๆ นี่ถ้าห่างๆกันไป ไปมีใครใหม่ ละก็กลับมาหวั่นไหวกันอีกนี่วงจรนรกมาก คิดอีกทีมั้ยซี อ้าว เม้นไปเม้นมา เหมือนจะทีมโปรขึ้นมาแล้ว
รอฟังโปรละกัน
-
ไม่รู้จะสงสารใครดี
ิเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ทุกอย่างเองนะ
-
ใจตรงกันแต่เวลายังไม่ใช่
พี่เค้าไม่จีบแล้ว น้องโปรลุยจีบกลับแทน
-
งานนี้บอกคำเดียว... สมใจกบ!
รู้นี่ว่ามันเป็นเรื่องไม่น่าทำถ้าคิดจะจริงจังกับซี... เฮ้อ ผิดที่ใครละ ตัวเองทั้งนั้น ทีนี้ต่อไปก็อยู่ที่โปรล้วนๆ แล้วละ
-
ตอนที่แล้วอิโปรโดนด่าตอนนี้น่าสงสารเชียว
-
เหตุผลของแคปนี่ปัญญาอ่อนมากอะ รู้สึกอารมณ์เสียจนอยากเปลี่ยนพระเอก
-
ไม่โอเคกับทั้งสองคนเลย
เข้าใจเลยว่าคนเรา มีความเห็นแก่ตัวกันทุกคน
ตอนนี้อึดอัด อยากด่าทั้งสองคนเลย
แต่ก็ไม่รู้จะด่าอย่างไงดี
อิเพื่อนนี่ก็นะ ดีจังไม่ค่อยจะเข้าข้างกันเท่าไหร่เลย
-
วันนี้ทีมหมีละกัน สู้ๆๆนะหมี เครียตัวเองให้ชัดแล้วสู้ใหม่นะ ถ้ารักเขาขนาดนั้นต้องทำได้ แต่เราติดใจอยู่อย่างตอนพาสอดีตที่ไปหาพ่อซีอ่ะ โปรบอกว่าถ้าซีคิดไม่เหมือนกัน ไม่รักแล้วจะยอมปล่อยไป คราวที่แล้วก็ปล่อยไปแล้ว คราวนี้อย่าปล่อยนะหมี รักขนาดนี้อย่าปล่อยซีไปนะ เห็นแก่ตัวบ้างนะหมี
-
ไม่รู้นะว่าโปรคิดอะไรยังไงแต่ก็ยังแอบอคตินิดนึง ใจก็เอนเอียงเข้าข้างซีอ่ะอาจเพราะซีบรรยายเลยรู้สึกมากกว่า
แต่ตอนหน้าของโปร อาจจะเปลี่ยนฝั่ง 555 ส่วนเพื่อนโปร แคป...เป็นคนรักเพื่อนมากไปไหมมมม อ่านแล้วไม่ชอบเลย
พูดทุกอย่างเหมือนซีผิดแต่ก็นะ มีบางอย่างที่ซีผิดจริงๆ ตอนนี้ซีก็เลิกจีบโปรแล้ว เศร้านะ ไม่มีฉากฮาๆเลย ดราม่าหนักมาก
อ่านแล้วจะร้องตามซี เป็นกำลังใจให้ทุกฝ่าย และเอนเอียงไปหาซีเล็กน้อย คนเขียนสู้ๆน้า รออ่านตอนต่อไปจ้า
-
ค้างมากมาก!!!!!!!!!
-
โธ่ หน่องซี ไปยอมอิโปรอีกจนได้ :mew5:
-
น้ำแตกแล้วแยกทาง :hao7:
รอความชัดเจนจากทุกฝ่ายค่ะ
-
กำลังอินเลย อินอย่างแรงอะ แล้วอยู่ดีๆความรู้สึกก็สะดุดแล้วมาระเบิดหัวเราะตรง ผักบุ้งยังไม่ย่อย...
ความคิดเรานะ เอาจริงๆคืออย่าพยายามไปหาว่าใครสักคนนั่นแหละที่ผิด ถ้าจะผิดก็ผิดทั้งคู่
หรือถ้าจะถูกก็ถูกทั้งคู่ ต่างคนต่างมีเหตุผล ต่างคนต่างเห็นแก่ตัว มันยืนกันอยู่ในคนละมุมมองอะ
โลกนี้มันไม่ได้มีแต่เจ้าชายนะ คนแบบโปรอะมีเยอะ เยอะมากๆเลยด้วย
คือน้องโปรมันก็ไม่ได้เหี้ยจนไม่มีอะไรที่ดีเลยอะ ส่วนดีมันก็มี มันเทคแคร์น้องซีดีจะตาย
-
รำคาญทั้งคู่อ่ะ ผิดทั้งคู่
โถ อิโปร ไม่ได้คบกันเเต่นอนด้วยกัน ขึ้นชื่อว่าชะนี เเต่นอนด้วยก็มโนไปไกลเเล้ว
ไม่ว่าจะคบหรือไม่คบ เเต่โดนชะนีพูดใส่ว่า "อยากได้นักก็เอาไป" เป็นใครทนได้วะ?
ต่อให้เข้มเเข็งขนาดไหน เเต่ถ้ามีจิตสำนึกมันก็ต้องรู้สึกผิดว่าไปเเย่งคนอื่นมา
เป็นเราก็ถอยค่ะ ถึงมันจะบอกว่าเลิกกันไปเเล้ว หรือไม่ได้คบกันก็เถอะ
เราว่าที่นังซีถอยไม่ใช่เพราะรับไม่ได้ที่อิโปรไปนอนกับคนอื่นขณะคุยกัน
เเต่เพราะโดนคู่นอนมันมาตอกหน้าเหมือนไม่เเย่งอิโปรมามากกว่า
ชะนีนางนั้นเกรี้ยวโกรธเหมือนเมียหลวงจับได้ว่าผัวนอกใจอ่ะ
จะให้นังซีมันเฉยๆ เเล้วกลับมาคบก็กระไรอยู่
เเล้วอิเพื่อนที่ว่าซีเข้าหาอิโปรก่อน คือเเล้วไง? ถ้าอิโปรมันจริงใจมันก็ควรบอกก่อนว่าตอนนี้คบอีกคนอยู่
ใครกันเเน่ที่เห็นเเก่ตัว? กลัวเจ็บไม่ผิด สับสนไม่ผิด เเต่ผิดที่ตอเเหล ทำตัวเหมือนคนโสด
ส่วนนังซีก็รำคาญที่ไม่ยอมฟังอะไร มีเเต่หนีๆๆๆๆ กลับมาก็ไม่เคลีย์ ดันไปนอนกับมันซะงั้น
"กูกับพี่พริ้มไม่ได้คบกันนะ คือกูยอมรับว่าตอนคุยกับมึง กูก็ยังนอนกับเขาอยู่ แต่..."
เเต่... เเต่อาร๊ายยยย???? ทำไมไม่ยอมฟังให้มันจบๆ ค้าาาาา
เพราะมีนิสัยชอบหนีปัญหาสินะ ถึงได้ชอบทิ้งอิโปร เลิกนิสัยเเบบนี้เถอะนังซี
ปล.
เป็นผู้ชายนี้มันเเรดทุกคนเลยป่ะ คันกันจริง ไม่มีเเฟนเเต่มีคู่นอน กว่ามาถึงเรา กี่คนกี่ครั้ง คิดเเล้วขยะเเหยง 555
-
อีโปร! อีผู้ชายขี้เอา ใครว้อนท์ก็พร้อมสนองตลอดๆงี้เหรอ
พร้อมประโยคดีๆว่า...ก็ไม่ได้คบกับใคร(ทั้งนั้น) ก็กินไปเรื่อยๆตามประสา เข้าใจกันหน่อยสิ #หงายเงิบ
คืออออ ที่ซีมาจีบเนี่ย นางหวังเป็นแฟนกันนะคะ ไม่ได้กะเป็นแค่คู่นอน คุณโปรเข้าใจป่ะ!
มีเพื่อนชื่อแคป เป็นอีเพื่อนขาอวย เข้าข้างเว่อร์ตะบี้ตะบัน นับเป็นพร๊อพเสริมที่ทำให้ดูต่ำตม อยากตบอ่ะค่ะ
นี่ถือหางหน่องซี ใสๆไม่โลเลมีศึลธรรม ตอนนั้นสภาพใจไม่โอก็ขอเลิกไง ตอนนี้รู้สึกรักก็จีบใหม่ไง
แถมพอเห็นอีกฝ่ายยังเลือกไม่ได้ ก็หยุดจีบ เปิดสเปซ ให้ไปเคลียร์ใจตัวเองก่อน
แอบมีกินทิ้งทวนบ้างเบาๆ วิน-วิน นางออกจะดี๊ดี อิอิ #อวยนายเอกสุดๆ
-
เห้อ!! ไม่รู้จะสงสารใครดี TT
-
o18
-
:เฮ้อ:
-
มาถึงตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจการกระทำอิโปร
คือยังงาย กลัวโดนทิ้ง พยายามรั้ง
แต่ก็ยังไม่ชัดเจน แถมได้กันรอบสอง
อารมณ์หน่องซีก็คงเหมือนถูกตีหัวลากเข้าถ้ำ
เฮ้ยย ไม่ใช่ละ!! 555
จีบๆ อยู่ กำลังไปได้สวยก็ดันมีแฟนโผล่มา
กูนี่เฮิร์ทเลยสิ งี้
ถึงขั้นจะเลิกจีบ
ถ้าเป็นงี้สงสัยอิโปรได้เปลี่ยนบท
กลับไปจีบหน่องซีซะละ
รอพาร์ตโปรนะ อยากเจอคนชัดเจน :hao3:
ปล.เค้ามารอคุณเขียดหน้าเล้าทุกวันเลย
:call: :call:
-
เข้าใจซีน่ะ นางต้องการความชัดเจน แค่นั้นเอง คุยกะเราแต่ยังเอากะคนอื่น คุยกะคนอื่นแต่นอนกะเราอันนี้มันเกินทน ไว้โปรชัดเจนทั้งการกระทำและความรู้สึกพอที่จะมาสานต่อกะซีเมื้อไหร่ค่อยว่ากันน่ะ
ส่วนที่มีคนบอกว่าซีงานเอาจริงๆเรื่องนี้ดราเฉยๆอ่ะ อยากก็ทำ มีอารมณ์ก็ตอบรับแค่นั้นเอง
-
พีคสุดก้คำสุดท้ายจ้าา จีบมาตั้งนานโปรก้ไม่รีบๆทำให้ชัดเจน :katai3:
ตอนนี่เลิกจีบละเพิ่งจะเอาจริง :z2:
-
ยอมใจโปรเลย...ถุงยางยังสีเหลือง ซีจะไม่จีบโปรต่อแล้ว...งี้โปรต้องจีบซีต่อแล้วแหละเนอะ หรือโปรจะเอาไง :hao3: :hao3: :hao3:
-
ซีฟันโปรแล้วทิ้งหรอ?
:katai4:
-
ต่อไปโปรต้องชัดเจนกว่านี้ ซีก็อย่าแคร์สังคมมากไป
-
:m20:แกได้เป็นเดอะเฟคคนต่อไปคร่ะหน่องซี!!!!! :katai2-1:
จะไม่จีบต่อ แต่จะรอโปรมาจีบสินะเอดร็อกกกกก :katai5:มารยาสาไถมว๊ากกกกกกกก
-
สงสารทั้งหน่องซีและอิโปรสุดหล่อ :pig4:
-
. .
-
เฮ้อ พูดไม่ออกกับการกระทำของทั้งสองคนนะ รออ่านตอนหน้าเลยละกัน
-
โปรก็รู้อยู่เเล้วว่าซีจีบทำไมไม่ทำตัวให้ชัดเจนเลือกซักทางดิ้5555555555
-
อิคนอ่านนี่พูดไม่ออกเลยจ้าาาาา
รู้สึกอธิบายไม่ถูกสุดๆ :katai1:
-
ขัดใจ
-
รู้ว่าอีกคนร้องไห้และเสียใจไม่แพ้กัน แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ไม่รู้จะปลอบยังไง ในเมื่อทุกวันนี้ผมยังปลอบตัวเองไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง
น้ำตาไหลแรงงงงงง :o12: :o12:
เรายัง #ทีมหน่องซี เหมือนเดิมค่ะ
-
เหนื่อยใจ
-
ขอโทษนะ แต่ทำไมตอนนี้เราสงสารโปรวะ แบบเราไม่เข้าใจซีเลยอะ คือทุกอย่างต้องเป้นไปตามตัวเองทั้งหมด? แบบคิดจะทิ้งก็ทิ้ง คิดจะแครืความรู้สึกแต่คนรอบข้างตัวเอง เราว่าอารมณ์ี่แคปบอกคือตรงมาก ถ้าจะมาทำแบบนี้อย่ามาดีกว่า มาทำให้รักแล้วก็ไปงี้หรอ
ในเรื่องโปรกะพิ้งอันนี้ก็อีกกรณี ซึ่ง โปรผิดจริง ก็ต้องโดนไป ไม่รีบเคลียร์ให้มันคลีนๆ แต่เราว่าโปรมันก็ต้องมีความรู้สึกกึ่งๆบ้างอะ แฟนเก่าที่ทิ้งเราไปจะกลับมาจริงๆ? หรือยังไง ชีวิตไม่แน่นอนมากๆ ซึ่งตอนนี้ก็รักจริงอีกรอบ แต่ยังไม่คลีน ก็บอกไปแล้วว่ายังเป้นแฟนไม่ได้
คือแม่งก็ผิดอะ แต่บอกเลยเรื่องนี้ซีอิ๋วก็ไม่เบาค่ะ
ปล ชอบตอนเรียก อิ๋ว น่ารักอะ
-
หรือว่าผู้ชายร้องไห้ไม่เป็น ???
มองเขาแล้วต้องมองเรา
ด้วยดิ
ชัดเจนดีนะ
หุหุ
ุ
-
อืมมมมม ปล่อยวางละจ้าาาา จะทำอะไรกันก็ทำเถอะ เดี๋ยวถูบ้านรอตอนหน้านะ
-
อยากอ่านต่อแล้วววววววว :ling1:
-
(ตามอ่านจนทัน)
จะว่าสงสารโปรก็สงสาร สงสารซีก็สงสาร(แต่ก็แอบรู้สึกว่าคำพูดซีทำร้ายจิตใจโปรมาก)
ต้องรู้สาเหตุว่าทำไมซีทิ้งโปรไป (เจ้าตัวดั๊นนนจำไม่ได้ซะงั้น ไม่ได้รักโปรจริงๆสินะ)
ตอนเลิกกันไปต่างคนมันก็ต่างมีแฟนใหม่ โปรมันแย่หน่อยตรงคุยกับซีแต่ก็ยังเอาชะนีอยู่เหมือนกัน
แต่ 2 คนมันก็ยังไม่ได้คบกันนิช่วงนั้น :katai1: โอยย ปวดหัว
รอฟังเหตุผลนายอยู่นะ โปร
-
เราชอบแคปซูลอ่ะ :-[
-
เอิ่มมมมม อิฉันนี่ขอข้ามตอนหน่วงไปก่อนล่ะ... เอาเป็นขอฟินตอนได้กันทั้งก่อนและหลังอกหักนี่พอแระ :z1:
-
ลำไยพอกันเลยจ้า รอๆ :a5:
-
จะว่าไป เรื่องแบบนี้มันก็เป็นประเด็นที่เราเจอบ่อยๆในชีวิตจริงนะครับ เรียกว่าเป็น topic of all times เลย
มัน...พูดยากนะครับ เอาตรงๆเลยคือผมว่ามันมองได้สองมุม แต่ผิดด้วยกันทั้งคู่ ซีผิดตรงเห็นแก่ตัว โปรตอนผิดที่ไม่ชัดเจนครับ
ซีผิดตรงไหน? อันดับแรก เราต้องมาคุยกันก่อนครับ ว่าในชีวิตจริง แนวโน้มผู้ชายส่วนมากมักสนใจเรื่องกามารมณ์มากกว่าเรื่องความรู้สึก ที่ยังแอบไปมีกิ๊กมีภริยาน้อยมีสารพัด มันก็เพราะว่าผู้ชายมีความรู้สึกเบื่อจำเจ อยากหาความตื่นเต้น ชอบในเซ็กซ์ อันนี้เป็นความจริงซึ่งเราปฏิเสธไม่ได้ว่าโลก 'กำลังเป็นอยู่' เรื่องแบบนี้เราว่าเขาไม่ได้ครับ เพราะสังคมเราถูกปูพื้นให้มองความรักแบบราคะ ถ้าเราถูกปูให้มองรักแบบเมตตา เมื่อเรามีความรัก เราจะถูกสอนให้สนใจในมุมมองอื่นๆมากกว่าเซ็กซ์
ดังนั้น ถ้าพิจารณาความจริงข้างต้น ถ้าถามความเห็นผม ผมว่าเราต้องยอมรับสภาพนะครับ เช่น ในกรณีซี ตอนแรกซีก็รู้ว่าเรื่องจ้ำจี้กันนี่เรื่องธรรมดา คุณเธอไม่ได้รู้สึกเป็นพิเศษว่าเซ็กซ์ต้องมาจากความรัก ดังนั้น เมื่อคุณแฟร์มาตั้งแต่ต้นว่าเราจะจีบโปรตอน แล้วโอเค มีเซ็กซ์ได้ ก็จบครับ คุณเป็นแฟนเก่าอยากรีเทิร์น แยกไว้เรื่องหนึ่ง ดังนั้นถ้าโปรตอนจะยังไปนอนกับพี่พริ้มอยู่ ผมว่าเราก็ต้องรับสภาพครับ เพราะนั่นคืออีกเรื่องแล้ว คุณไม่ได้มีความสำคัญระดับที่จะห้ามเขาคุยกับคนอื่นได้ เพราะคุณไม่ใช่แฟน แล้วขนาดเรื่องเซ็กซ์ คุณมีคุณยังเฉยๆเลย แล้วถ้าเขามี กับคนที่มาก่อนคุณ มันไม่แฟร์ตรงไหน?
เช่นเดียวกัน ถ้าคุณเป็นพริ้ม โอเค คุณมีความสัมพันธ์แบบเปิด จะไปนอนกับคนอื่นก็ไม่ได้ว่า แต่ก็แบบเดียวกัน ถ้าโปรตอนไปจีบคนอื่นแล้วชอบมากกว่า พริ้มก็ต้องยอมรับในการเลิกครับ
การจะสนใจว่าเซ็กซ์เป็นเรื่องใหญ่หรือไม่ มันขึ้นอยู่กับทัศนคติของคนที่มีต่อมันครับ ในมุมพริ้ม คุยกันแบบเปิด ดังนั้นเซ็กซ์ไม่ใช่ตัวยืนยันความรัก เช่นเดียวกัน ในมุมซี ซีก็แค่อยากได้ตัวแฟนเก่า เซ็กซ์ไม่ใช่สิ่งสำคัญ มีก็ได้ไม่มีก็ได้ ดังนั้นเซ็กซ์ก็ไม่ใช่ตัวยืนยันความรักของซีอีกเช่นกัน (ลองดูบทความคิดซีหลังจากที่จ้ำจี้กันแล้วน่ะครับ จะเห็นว่าคุณเธอค่อนข้างชิว)
ฉะนั้น ในความเห็นของทั้งสองคน เซ็กซ์ไม่ใช่เรื่องใหญ่ครับ แต่ซีทำให้มันกลายเป็นปัญหาขึ้นมาได้ เพราะซียอมรับสภาพไม่ได้ครับ ซีมีความเห็นแก่ตัวเกิดขึ้นว่าคุณควรจะคุยกับเขาเพียงคนเดียว อันนี้ผมว่าเค้าค่อนข้างมองแคบไปหน่อย ทั้งๆที่คุณก็รู้ว่าแฟนเก่าคุณฮ็อตขนาดนั้น มันต้องมีคนคุยด้วยอยู่แล้วแหละ ไม่มีทางโสดมาจนถึงปัจจุบันหรอก ถ้าคุณจะไม่อยากทับเส้นใคร คุณควรจะจบตั้งแต่ก่อนที่คิดจะรีเทิร์นแล้ว ไม่ใช่มาปล่อยคาราคาซังแล้วมาดราม่าแตกเอาตอนถูกคนที่เค้าคุยด้วยอยู่ด่าครับ ผมว่าอันนี้ไม่แฟร์ ทำตัวเองครับ แล้วยังทำร้ายโปรตอนด้วย ตรงที่ว่ามาทำเหมือนให้ความหวัง ให้เค้าคิดว่าความรักครั้งแรกของเขาจะไม่ผิดหวังเหมือนเมื่อก่อน มาให้ความรักแล้ววิ่งหนีหายไปไม่ต่างกับครั้งที่แล้ว กรีดแผลเดิมเค้าซ้ำๆซากๆ อันนี้ไม่ควรจะทำอย่างยิ่งครับ
อย่างไรก็ตาม โปรตอนเองก็ใช่ว่าจะเป็นเฉพาะฝ่ายถูกกระทำนะครับ โปรตอนเองก็กลัวเกินไป ไม่ชัดเจนเกินไปจนทำให้เกิดปัญหา ผมเข้าใจว่าโปรตอนมีความรักที่ผิดหวังมาตั้งแต่แรกกับซี เข้าทำนองรักฝังใจ อีกทั้งซียังเป็นรักแรกของโปรตอนด้วย ปกติแล้ว รักแรกมักมีผลต่อการสร้างกลไกป้องกันตัวเองครับ โปรตอนจึงคิดว่าซีเป็นคน 'ไม่รักใครจริง'
ดังนั้น เมื่อซีกลับมาอยู่ในวงโคจรอีกครั้ง ใจหนึ่งก็รัก แต่ใจหนึ่งก็กลัวว่าเค้าจะเข้าใจขยี้หัวใจเราทิ้งอีกรอบ จึงทำให้ต้องเผื่อเหลือเผื่อขาดเอาไว้ ซึ่งไอ้จุดนี้แหละ คือจุดผิดของสังคมควรจะเป็นครับ
การที่เราจะกลัว ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่การที่คุณกลัว แล้วทำให้คนหลายคนต้องมามีผลกระทบไปด้วย มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะทำครับ สุภาพบุรุษต้องมีความชัดเจนในตัวเอง ถ้าคุณคบกับพริ้มอยู่ ก็ควรบอกซีไปตรงๆว่ามีคนคบอยู่แล้ว แล้วก็บอกว่าทำไมถึงไม่กล้าที่จะคุยกับซีอีกครั้ง จากนั้นคุณก็ต้องตัดสินใจเลือกให้ชัดเจนครับ จะคบพริ้ม หรือจะกล้าลองเสี่ยงกับซี ไม่ใช่ว่าเหยียบเรือสองแคมครับ นอนกับพริ้มด้วย แล้วก็คุยกับซีด้วย กะว่าถ้าซีรักกูจริงก็ทิ้งพี่พริ้ม เพราะวินๆ อันนี้ค่อนข้างแย่นะครับ คุณไม่ได้คิดถึงจิตใจซีกับพริ้มเลย ต่อให้คุณมีความสัมพันธ์แบบเปิด คุณก็ควรบอกเขาว่าตอนนี้คุณไม่ได้รักเขาแล้วนะ อาจจะชอบอีกคน แล้วคุณก็ไม่ได้คิดถึงซี ว่าถ้าเค้ารู้ว่าความรักที่เค้าทุ่มให้กับคุณ คุณกลับทรยศมันด้วยการมานอนพริ้ม คุณคิดว่าเค้าจะยังศรัทธากับตัวคุณอยู่รึเปล่า เค้าจะคิดว่าคุณจะยังซื่อสัตย์กับเขาไหม
การที่คุณถูกทำร้ายมาในอดีต ไม่ใช่เหตุผลที่ถูกต้อง ในการทำแบบนั้นกลับใส่คนอื่นนะครับ สิ่งที่ควรจะทำจริงๆคือก้าวข้ามและเอาชนะมันให้ได้ด้วยความคิดที่ดีครับ
-
รำคาญทั้งคู่ misbehave มันทั้งสองฝ่ายนั่นแหละ คนนึงก็หลบๆซ่อนๆไม่พูดตรงๆไม่แฟร์ อีกคนก็กลับมาทำให้เจ็บแล้วก็ทิ้งซ้ำแผลเก่า
ตอนเอากันทั้งๆที่สถานการณ์เป็นแบบนี้นี่ช็อคมาก งงสุดๆว่าเอากันลงได้ไง
ไม่รู้จะเม้นอะไรละ แค่นี้แหละ พอ
-
เหมือนน้องอิ๊วไปฟันเขาแล้วทิ้งชอบกล 555555
-
อ่านแล้วรู้สึกว่า ซีเห็นแก่ตัวนะ สนใจแต่ความรู้สึกตัวเอง
รักตัวเองมากกว่า พอโปรมีคนนอนด้วยเลยเกิดภาวะรับไม่ได้
เพราะของแบบนี้ พูดคุยกันได้ ดูท่าทางโปรแล้วถ้าซีขอให้เลือกตัวเอง
แล้วเลิกกับพริ้ม โปรเลือกซีแน่
สงสารโปร
-
รักเพื่อนโปรว่ะ#ทีมแคปซูล
เรื่องนี้เขียนดีไปนะ อินลึก
อ่านแล้วไม่เข้าข้างใคร
ตัดสินใจยากจริงๆค่ะจุดนี้
-
อลเวงดีแท้
-
เฝ้าจอ :katai4:
-
อ่านรวดเดียวจบ บอกเลยว่าชอบสุด
ตอนล่านี่ หน่วงอกเลยครับ!
-
Chapter 14 no one is perfect
ผมยังจำครั้งแรกที่เจอมันได้ดี ไอ้เด็กผอมๆดูขี้โรค หน้าตาซื่อๆ ใส่เหล็กดัดฟันที่เวลายิ้มทีก็เห็นฟันแม่งแทบครบทุกซี่ ตอนนั้นมันมาเรียนดรอว์อิ้งกับม๊าทุกวันเสาร์ ตอนที่ผมเห็นมันครั้งแรกก็ไม่ได้สะดุดตาอะไร อาจจะแอบคิดบ้างว่าคนเหี้ยอะไรจืดจางได้ขนาดนี้ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรมากมาย
แต่ถึงไม่ได้ใส่ใจอะไรมันมาก แต่ผมก็ยังคงจำหลายๆเรื่องได้ดี ตอนนั้นไอ้ซีเป็นเด็กผู้ชายวัยหัวเกรียนที่พูดเพราะที่สุดเท่าที่ผมรู้จัก แต่ถึงมันจะพูดจาไพเราะเสนาะหูทุกคำ แต่ผมก็รู้ว่าลึกๆในใจแล้ว ไอ้เหี้ยที่แม่งต้องหยาบคาย และแน่นอนว่าต้องแอบด่ากูอยู่ด้วย
ตอนที่ไอ้ซีมันมาบอกชอบผม ผมก็ยังเฉยๆนะ หน้าตาโดยรวมมันก็ดี ตามันสวยดี ปากก็เล็กๆ แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอกตอนแรก เพราะไม่ใช่แค่มันที่มาบอกแบบนี้ ถึงจะดูน่าหมันไส้ไปหน่อย แต่ก็ต้องยอมรับแหละว่าผมแม่งเด่นมาตั้งแต่เด็ก
แต่เห็นความพยายามของมันมั้ง ผมก็เลยเปิดใจดู อีกอย่างช่วงนั้นเบื่อพวกงี่เง่า อยากมีแฟนแบบไม่ต้องเอาใจมาก ดูแลตัวเองได้ ไม่ง๊องแง๊ง แล้วไอ้ซีมันก็ดันเป็นแบบที่ผมต้องการพอดี ผมก็เลยตกหลุมพลางมันไปง่ายๆ
ตอนคบกันถ้าจะทำให้ง่ายมันก็ง่าย แต่ผมชอบทำอะไรให้มันสมบูรณ์ไปตั้งแต่ตอนแรก ขี้เกียจมาแก้ปัญหาทีหลัง ถามว่าตอนนั้นรักมันไหม ผมว่าไม่ ก็แค่ชอบนิสัย ชอบสไตล์ชีวิต ชอบวิธีการคิดที่โคตรจะใสซื่อ ชอบความไม่มั่นใจ ชอบความหัวอ่อน คงเพราะมันมีสิ่งที่ผมไม่มีด้วยมั้ง ผมก็เลยเหมือนถูกดึงดูดเข้าไปได้ง่าย
ส่วนความรัก ผมว่ามันก่อมาตอนช่วงคบกันมากกว่า แต่ถ้าถามว่าเริ่มตอนไหน ผมก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีคือรักมันไปแล้ว ผมก็ไม่รู้หรอกว่าความรักสำหรับคนอื่นมันเป็นแบบไหน แต่สำหรับผม ผมว่าความรักมันคือการที่เราอยากจะทำให้คนคนนั้นมีความสุข ไม่อยากให้เสียใจ ซึ่งมันก็คล้ายๆที่ผมรู้สึกกับป๊าม๊านั่นแหละ ถึงอาจจะไม่เท่าป๊ากับม๊า แต่เชื่อเถอะว่าผมแคร์มันมากกว่าที่มันคิดเยอะ
แต่ถ้าจะให้พรรณามากกว่านี้ ก็อธิบายไม่ถูกว่ะ รู้ว่ารักมัน แต่ไม่รู้จะพูดยังไง เอาเป็นรักนั่นแหละ ไม่ต้องมาถามเพิ่ม ขี้เกียจอธิบาย
ส่วนเรื่องสังคมที่มอง ผมเชื่อว่ามันมีทั้งคนที่เห็นด้วยกับไม่เห็นด้วย โลกมันก็เป็นสีเทาแบบนี้แหละ มันไม่มีอะไรที่ขาวไปหมดหรือดำไปหมด แต่ถึงวันหนึ่ง โลกมันจะกลายเป็นสีดำสนิทเพราะไม่มีคนเห็นด้วย ผมก็ไม่แคร์หรอก ป๊าม๊าผมก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ เขาก็รักกันดี ดูแลผมดี ไม่ได้ทำให้ใครเดือดร้อน ไม่ได้ไปเอากันบนหัวพ่อใครนี่หว่า ไม่ชอบแล้วไง จะด่าผิดเพศแล้วไง กูต้องสนไหม?
...รับได้ก็รับ...
...รับไม่ได้ก็ไปให้พ้นหน้ากูสิ...
...เหอะ!...
"โปรตอน มีอะไรอยากบอกม๊าไหม"ม๊ามองมาอย่างคาดคั้น "ไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร"ม๊าเอื้อมมือมาลูบหัวในขณะที่ผมยังคงถือสายยางรดน้ำต้นไม้อยู่ "แต่อย่าเศร้าให้มันมากนัก หมันไส้"หยิกรักแร้ผมไปที
"เจ็บนะม๊า"เขยิบตัวหนี
"ก็หยิกให้เจ็บน่ะสิ แล้วทำไมวันนี้อยู่บ้านได้ฮะ"เท้าแขนกับบ่าผม "ไม่ง้อน้องซีแล้วไง"ม๊าถาม
ผมว่าที่จริงม๊าก็ไม่รู้เรื่องลึกๆหรอก แต่คงจับกระแสบางอย่างได้นั่นแหละ ต้องเข้าใจนะครับ ม๊าผมเป็นคุณนายรุดี หรืออีกนัยหนึ่งก็คือรู้ดี รู้เรื่องตั้งแต่ในบ้าน ไปจนนอกบ้าน ตั้งแต่หน้าหมู่บ้านจรดท้ายหมู่บ้านเนี่ย...รู้หมด
"มันไม่ให้ไปแล้ว"
"อ้าว แล้วเราก็ทำตามงี้หรอ"ม๊าทำหน้างง "นี่ซื่อหรือโง่เนี่ย บางทีคนเรามันก็ต้องมีมารยาบ้างนะลูกชาย ด้านได้อายอดน่ะรู้เปล่า"
"ไม่เอาอ่ะ มารยาแบบม๊าใช้ได้แค่กับป๊าเท่านั้นแหละ"ผมหันมามองม๊าที่ตอนนี้กำลังหรี่ตามองผมอย่างกดดัน
"อย่ามาดูถูกนะ ข้ามาอยู่จุดนี้ได้ก็เพราะมารยานี่แหละเว้ย"แล้วก็ยืนหัวเราะคนเดียว
ผมว่าป๊าก็ดูออกแหละเวลาม๊าใช้มารยา แต่ที่ทำเป็นไม่รู้แล้วเล่นตามน้ำไป คงเพราะไม่อยากไปลดความมั่นใจในตัวนายใหญ่ของบ้านนั่นแหละ อีกอย่างผมคิดว่าป๊าคงรู้สึกบันเทิงดี เหมือนดูละครน้ำเน่าอะไรประมาณนั้น
ก็ยอมรับนะว่าการเล่นละครของม๊า ในบางครั้งก็ทำให้อะไรหลายๆอย่างมันง่าย แต่ผมไม่ทำหรอก ผมเรียนวิศวะเครื่องกล ไม่ใช่วิศวกรรมศาสตร์เอกการแสดง
"แล้วสอบเป็นไงบ้าง"
"ก็พอได้อ่ะม๊า"ถึงความรักมันจะเหี้ย แต่ชีวิตมึงไม่จำเป็นต้องเหี้ยตามนะ ประชดไปมันไม่มีประโยชน์หรอก ...ไม่รักก็คือไม่รัก
"แสดงว่าทำได้เยอะอยู่"ม๊าพยักหน้าพร้อมพรึมพรำอยู่คนเดียว "แล้วจะไปบ้านแคปซูลกี่โมง"
"ค่ำๆอ่ะม๊า ไปเร็วก็ต้องไปช่วยมันเตรียมงานอีก"วันนี้เลี้ยงต้อนรับความโสดให้มันครับ ทำเป็นกระแดะต้อนรับความโสด ความจริงแม่งแค่โดนทิ้งมาก็เท่านั้นแหละ
"ทำดีๆ ไปช่วยกินแค่นั้นก็พอเนอะ"ไม่รู้ประชดหรือเปล่า แต่ไม่สน
สองทุ่มผมก็ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ แล้วเดินเรื่อยๆมาจนบ้านไอ้แคปที่ตอนนี้กำลังเปิดเครื่องเสียงดังลั่นจนหนรู้สึกวกหูฉิบหาย ดีนะที่แต่ละบ้านอยู่ไกลกัน ไม่งั้นคงมีมวยกันแน่ เพื่อนผมเวลาบ้าแล้วปากมันธรรมดาที่ไหนล่ะ
กดกริ่งแล้วรอสักพัก น้องแคลน้องสาวไอ้แคปที่อ่อนกว่าพวกผมประมาณสองปีก็เดินมาเปิดประตูให้ กล่าวทักทายกันตามมารยาทแบบคนไม่สนิทกันจบ ผมก็เดินตรงไปที่สระว่ายน้ำ ส่วนน้องก็เข้าบ้านไป
"มาแล้วโว้ยยยย!!!"เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้ผมได้แต่ทำหน้าเบื่อๆแล้วเดินไปนอนนิ่งๆบนเตียงนอนสระน้ำสีขาวที่มันว่างอยู่
นับๆดูตอนนี้ก็มีแค่พวกเพื่อนในกลุ่มตอนมัธยม เพื่อนในกลุ่มผมที่มหา'ลัย แล้วก็เพื่อนของไอ้แคปที่ตามมาจากเชียงใหม่สองสามคน นอนมองพวกมันเล่นน้ำกินเหล้ากันไปเรื่อยๆผมก็ชักจะเบื่อ เลยเปลี่ยนไปนอนมองไอ้แบล็ค หมาพันธ์ลาบาดอร์ตัวสีดำที่นอนแทะไก่ทอดอยู่ใกล้ๆแทน
ตอนเลิกกันผมรู้นะว่าเหตุผลจริงๆแล้วมันคืออะไร ซีมันเหมือนคนไม่คิดอะไร แต่จริงๆผมรู้ว่าไม่ใช่ มันชอบคิดเองเออเอง บางทีผมก็อยากจะอธิบายหลายอย่างที่มันไม่เข้าใจ ให้มันเข้าใจ แต่ผมก็ไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหน เพราะเรื่องราวในชีวิตผมกับมันนั้นเยอะฉิบหาย
ตอนรักกันผมรู้สึกว่ามันสุขที่สุด แต่ตอนเลิกกันก็รู้สึกทุกข์ที่สุดเหมือนกัน ตอนนั้นผมเลือกมหาลัยที่ใกล้บ้านมัน เพราะคิดว่ามันเองก็คงอยากเรียนใกล้บ้าน อย่างน้อยถึงจะไม่ได้ยืนข้างมันแล้ว แต่ให้ผมได้เห็นมันในระยะสายตาบ้างก็ยังดี แต่ทุกอย่างก็ไม่เป็นแบบที่หวัง ไอ้ซีไม่เลือกมหา'ลัยนั้น มันก็เลยทำให้เราได้หลุดวงโคจรกันไปอย่างสมบูรณ์
เวลาจะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นนั้นคือประโยคที่ตอแหลสุด ยอมรับนะว่าเวลาเหมือนจะช่วยได้จริงๆตอนที่ผ่านไปปีสองปี ผมไม่ได้ลืมมันนะ ก็แค่แผลมันเหมือนเจ็บน้อยลงจนแทบไม่รู้สึกแล้ว แต่นั่นมันก็ไม่ได้หมายความว่ามันหายสนิท เพราะวินาทีที่ผมเจอมันอีกครั้งมันเหมือนความทรงจำต่างๆมันกลับมา มันทั้งดีใจทั้งปวดใจ ใจผมเต้นเร็วจนแทบหายใจไม่ทัน
แต่พอคิดดูดีๆอีกที ต่อให้แผลมันหายสนิทจนไม่เหลือรอย แล้วให้เจอมันอีกครั้ง ผมว่าผมก็คงรู้สึกเหมือนเดิม เพราะถึงแม้ผมจะไม่เจ็บแล้ว แต่ผมก็ยังจำได้อยู่ดีว่าตรงไหนนี่มันเคยมีแผล ทำไงได้ ก็คนทำมันไม่จำ แต่คนโดนทำมันไม่ลืม
ผมไม่ใช่พวกคิดเล็กคิดน้อย แต่ผมเองก็ไม่ลืมสิ่งที่มันทำกับผมเหมือนกัน ผมพยายามทิ้งระยะห่าง กันมันให้อยู่ในสถานะแฟนเก่า แต่มันก็กลับไม่ให้ความร่วมมือ พยายามทำลายกำแพงที่ผมใช้เวลาก่อขึ้นเป็นเวลาหลายปี ผมคิดมาตลอดว่ากำแพงของผมมันแข็งแรงจนยากที่จะพังลงมา แต่ผมคิดผิด เพราะไม่กี่วัน ใจผมมันก็กลับไปรู้สึกแบบเดิม
สามปีตั้งแต่เลิกกับมัน ผมก็ไม่ได้คบใคร ไม่ใช่ว่าไม่มีคนเข้ามา แต่ผมว่าการคบใครสักคนทั้งที่ไม่ลืมใครอีกคนมันไม่ยุติธรรมทั้งกับคนที่คบและตัวเราเอง
ความรักกับเซ็กส์มันคือหนังคนม้วน ไม่ปฏิเสธนะว่ามีผู้ชายส่วนหนึ่งมีเซ็กส์เพราะรัก แต่เชื่อเถอะ ส่วนมากมีเซ็กส์เพราะเงี่ยน ซึ่งผมก็เป็นแบบหลัง
ผมเริ่มความสัมพันธ์กับพี่พริ้ม ตอนประมาณผมปีสองส่วนพี่เขาก็ปีสี่ ความสัมพันธ์มันเป็นแบบ Open relationship ใครจะเรียกอย่างไงไม่รู้นะ แต่ผมเรียกว่าคู่นอนขาประจำ จริงๆก็ไม่ต่างจาก sex buddy เท่าไหร่ แต่ก็เรียกOpen relationship เพื่อให้มันฟังดูดีก็เท่านั้นแหละ
ผมไม่ได้รักเขา เขาก็ไม่ได้รักผม ติดต่อกันแค่เวลาอยากเท่านั้น ไอ้ไปเดทหรือนัดกินข้าวแบบนั้นมันไม่มีหรอก อาจทักกันตามประสาเวลาเจอกันบ้าง เพื่อนเขาก็ชอบแซวว่าเราเป็นแฟนกัน ผมไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธอยู่ดี เพราะเราต่างก็รู้ดีว่าเราเป็นแค่คู่นอนที่ถูกคอกันเท่านั้น
"จะนอนเป็นพระเอกเอ็มวีอีกนานไหมห๊า!!"เสียงไอ้แคป เพื่อนตั้งแต่สมัยผมอนุบาลประถมจนมัธยมเรียกทำให้ผมต้องหันไปมองแบบเบื่อหน่าย "แดกเข้าไปเยอะๆเลยมึง ได้ตามพวกกูทัน"เหล้าสีเข้มที่ไม่แน่ใจว่าพวกแม่งมิกกับโซดาหรือยังถูกยื่นมาตรงหน้า
"เออ"ผมยันตัวขึ้นนั่งแล้วรับแก้วมา
ตอนเลิกกับซี ผมยอมรับว่าโกรธมันมาก แต่ผมก็แค่โกรธ จะให้แก้แค้นหรือเกลียดมัน ผมทำไม่ลง ก็นะ ถึงจะเลิกกันแล้ว ก็ไม่ได้ความว่าผมจะต้องเลิกรักมันด้วยนี่
วันที่มันได้กลับมาในวงโคจรของผมอีกครั้ง หลังจากที่หายหน้าหายตาจากกันไปคือวันที่น้าอ้อมโทรมาขอร้องให้ผมช่วยตามหาซีให้ ก็ยอมรับแหละว่าเป็นห่วงมัน หัวใจผมตอนนั้นแทบไม่เป็นจังหวะ กลัวมันจะเป็นอะไร แต่ลึกก็ตื่นเต้นเหมือนกัน ที่จะได้เจอมัน
ซีที่ผมได้พบอีกครั้งนั้นดูสูงขึ้น ดูดีขึ้น และก็อ้วนขึ้น ทั้งที่คิดว่าผมทำใจได้แล้ว แต่วินาทีที่ผมดึงแขนมัน แล้วสบตาคมที่ล้อมด้วยแพรขนตาหนานั้นอีกครั้ง ใจผมก็เหมือนกลับไปเป็นของมันอีกครั้ง... ใจง่ายฉิบหาย
อย่างที่บอกไปแล้วว่าผมพยายามฝืนตัวเอง พยายามเป็นแค่แฟนเก่าคนหนึ่งที่โคจรมาพบกันอีกครั้งของมันเท่านั้น พยายามอยู่ในที่ของผม อยู่ในโลกของผม แต่มันก็พยายามเข้ามา พยายามทำลายความตั้งใจทุกอย่าง ใจหนึ่งผมก็อยากดึงมันมากอด ให้อภัยทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่
แต่อีกใจ ผมก็กลัวที่จะต้องเจ็บอีกครั้ง ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าถ้าเจ็บครั้งนี้ผมจะต้องใช้เวลาอีกนานเท่าไหร่ในการทำใจ ต้องใช้เท่าไหร่ ตลอดชีวิตเลยหรือเปล่า ในเมื่อแผลเก่านั้นมันก็ยังคงไม่หายดีอย่างที่ผมพยายามหลอกตัวเอง
ผมชอบหลายๆองค์ประกอบที่มาประกอบเป็นตัวมัน มันที่ทำหน้างงๆ ดูสับสนกับชีวิต แต่บางทีก็กลับชัดเจนกับความรู้สึกทางเพศ ทั้งที่ตอนนั้นมันก็ยังใสๆ มันเป็นพวกที่แบบว่าเงี่ยนก็บอกว่าเงี่ยน ไม่ใช่ประเภทที่ชวนไปแดกข้าวต้มแต่เสือกเอาตีนเขี่ยขากูอยู่นั่นแหละ ผมไม่ชอบพวกมารยาเยอะ อาจเป็นเพราะผมเห็นม๊าจนจับทางได้หมด แต่พอเป็นมันที่ทำตัวแรดๆมารยาใส่ผม ผมก็ไม่ปฏิเสธหรอกว่ามันส่งผลต่อผมมาก... สงสารหมอนข้างฉิบหาย
ช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมานั้น ทุกครั้งที่เจอกัน ผมอยากจะกลับคบกับมันใจจะขาด อยากจะกอด อยากดูดกลืนริมฝีปากเล็กๆนั่น อยากบีบเค้นเนื้อนิ่มๆของมันไปทั้งตัว อยากจะกระแทกแรงๆเข้าไปในตัวมันจนสาแก่ใจ แต่ในความอยากผมก็ยังมีความกลัว แต่ผมว่าผมโรคจิตอ่อนๆ อะไรที่เสี่ยงมากมันเหมือนยิ่งดึงดูด เอาเถอะอกหักอีกครั้งแม่งก็ไม่ตายหรอก ผมเคยผ่านมันมาได้ และถ้าต้องผ่านอีกครั้ง ผมก็ต้องทำใจ
ผมขอจบความสัมพันธ์กับพี่พริ้มวันที่ผมไปรับเขาที่สนามบิน ซึ่งพี่เขาจะกลับมาไทยเดือนละครั้ง ปกติเราก็จะมีอะไรกันช่วงนั้นแหละ ตอนที่ผมบอกตอนแรก พี่พริ้มก็ไม่ได้โวยวายอะไร ไม่รู้อะไรดลใจผมในตอนนั้นให้ไปหาไอ้ซี ความสัมพันธ์ทางกายที่ห่างหายไปสามปีได้เริ่มขึ้นอีกครั้ง ยอมรับว่ากินเบียร์กับพวกไอ้ธันไปนิดหน่อย แต่สาบานว่าไม่ได้เมา แต่ที่ตอนนั้นยังไม่คบไม่ได้ติดเรื่องพี่พริ้ม เพราะคิดว่าจบกันได้แล้ว แต่ที่ไม่คบเพราะอยากรอดูท่าทีมันสักพักก่อน
แต่เหมือนทุกอย่างมันจะไม่จบง่ายๆ ยอมรับว่าผมอาจจะผิดตรงที่เวลาใครแซวว่าผมคบกับพี่เขา ถึงผมจะไม่เคยยอมรับ แต่ผมก็ไม่เคยปฏิเสธ เพราะผมคิดว่ามันคงไม่มีปัญหาอะไร เราคงอยู่กันแบบนี้มานานไป จนพี่เขาลืมไปแล้วมั้ง ว่าตอนก่อนเริ่มความสัมพันธ์แบบนี้ พี่เขาพูดว่าอะไร
'เรามีสิทธิ์เลิกตอนไหนก็ได้'
แต่ความจริงก็คือความจริง ไม่ว่าจะคบกับพี่พริ้มแบบไหน แต่การที่ผมไม่ยอมปล่อยมืออีกคนก่อนจะคว้ามืออีกคน ผลสุดท้ายมันก็คว้าไว้ไม่ทัน ผมอยากไปเจอมัน แต่ในเมื่อมันไม่พร้อม ผมก็จะไม่ไป ถึงแม้ใจผมก็เจ็บไม่ต่างกันที่เรื่องมันเป็นแบบนี้
"ขอบุหรี่ตัวดิ"ผมสะกิดไอ้ตี๋ตาสองชั้นที่นอนกระดิกตีนสูบบุหรี่อยู่เตียงข้างๆ
จริงๆเมื่อก่อนมันก็ตาชั้นเดียวนะ แต่พอมันไปหาหมอแล้วเก็บตัวอยู่บ้านสองสามอาทิตย์ พอเจอกันอีกที ตามันก็มีสองชั้นขึ้นมาซะงั้น
"เอาไป"มันโยนซองบุหรี่กับไฟแช็คมาที่อกผม
หยิบมวนบุหรี่ที่นานๆจะสูบทีมาคาบไว้ แล้วจุดไฟที่ปลายมวน ก่อนสูดควันเข้าไปให้เต็มปอด ค่อยๆเผยอปากออกเมื่อรู้สึกว่านิโคตินและคาร์บอนมอนอกไซด์เข้าไประงับระบบความคิดให้ช้าลงแล้ว ควันที่พวยพุ่งนั้นฟุ้งราวกับความสุขที่กำลังสลายหายไปในอากาศ
ผมที่เหยียดตัวลงนอนบนเก้าอี้ริมสระน้ำ เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำที่เป็นสีดำสนิทเหมือนในใจผม ก่อนจะจรดปลายมวนแล้วอัดบุหรี่เข้าไปอีกรอบ มองไปที่สระว่ายน้ำก็คิดถึงเรื่องสมัยก่อนขึ้นมา ได้แต่ยกยิ้มขึ้นฝืนๆ ไอ้ซีมันว่ายน้ำไม่เป็น แต่มันก็ชอบไปนั่งเล่นรอผมว่ายน้ำตลอด มันน่ารักนะ แต่ให้มันทำกับผมยังไง ผมก็ยังมองว่ามันน่ารัก และผมก็รักมัน คิดไปคิดมา กูก็ชักจะเริ่มสงสัยแล้วว่านี่กูสูบบุหรี่หรือกัญชา
...เพ้อสัตว์!...
"โย่ว มายเฟรนด์"เสียงโหวกเหวกโวยวายทำให้ผมเหลือบมองพวกไอ้โจที่เล่นลิงชิงบอลอยู่ในสระด้วยหางตา ก่อนจะยกบุหรี่ขึ้นดูดอีกรอบแบบไม่สนใจ
"มึงสองตัวนี่โดนเมียทิ้งที ถึงกับนั่งเหี่ยวเป็นค-ยไอ้ธันเลยเว้ย"หันไปมองไอ้ทีมที่ปากดีวอนตีนตั้งแต่ยังไม่หัวค่ำ
"เดี๋ยวกูเอาฟาดหัวแตก"พวกมันพยายามตลกแดก ซึ่งไอ้แคปมันก็หัวเราะสนุกสนาน แต่ขอโทษ กูไม่ขำ
ผมเอื้อมมือหยิบรีโมตที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมา ก่อนจะกดเร่งเสียงลำโพงให้ดังกลบเสียงพวกเหี้ยนี่สักที รู้ว่ารักกูกันนะ แต่เวลากูเข้าโหมดเศร้า มึงก็ช่วยปล่อยให้กูเศร้าอย่างสงบหน่อยจะได้ไหม
'ก็ไม่มีแล้วความรัก ไม่มีแล้วอะไรที่เคยมี...'เมื่อเพลงมาถึงท่อนนี้ผมก็รู้สึกกระบอกตามันร้อนผ่าว
...กดเปลี่ยนแม่งเลยไอ้สัตว์!...
ปล่อยน้ำตาให้มันไหลลงมาช้าๆ ก่อนที่จะยกบุหรี่ขึ้นดูดจนเกือบหมด แล้วปาออกไปที่สระน้ำสุดแรง ผมปิดเปลือกตาลงช้าๆ พร้อมเผยอปากให้ควันสีขาวขาวค่อยๆลอยฟุ้งขึ้นไปบนชั้นบรรยากาศ เวลายังคงเดินต่อไปอย่างช้าๆ
'วันเวลาที่ผ่านมา จะเร็วจะช้าไม่เคยลบเลือนไป ภาพวันที่เคยสุข ฉันรู้สึกว่ายังมีฉันและเธอเสมอ ไม่ว่าดวงใจจะเจ็บช้ำ ภาพความทรงจำยังคอยย้ำ ให้คิดถึงเธออยู่...'สาบานว่านี่เพลงที่เปิดในงานเลิกกับเมียของพวกมึง
ผมจุดบุหรี่สูบอีกมวนส่วนไอ้แคปก็กระโดดลงสระไปแล้ว
"มึงเป็นพระเอกเอ็มวีหรอเหี้ยโปร"ไม่รู้ใครกวนตีน แต่กูไม่สน
"กูนึกว่ามึงเลิกกับพี่พริ้มแล้วซะอีก ตกลงยังไงกันแน่วะ"ไอ้ธันที่ตัวเปียกโชกเดินโฉบเสนอหน้าเข้ามาใกล้ผม
"ก็เลิกแล้ว"ตอนคบก็คบง่ายๆ แต่ทำไมตอนตอนเลิกแม่งยากเย็นแท้วะ
"มึงสต๊อปความเศร้าไว้ก่อนเว้ย วันนี้งานเชี่ยแคป มึงก็ต้องปล่อยให้มันเศร้าสุดดิ อย่าแย่งซีนกัน"ไอ้ธันตบบ่าผมแปะๆ
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะถอดเสื้อยืดและกางยีนส์ออก จนตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวผมเหลือแค่บ๊อกเซอร์โดนัลดั๊กสีฟ้า กระโดดลงไปร่วมวง เล่นเกมส์ ตั้งเตาหมูกระทะ แดกเหล้ากันไปตามประสา รู้ตัวอีกทีแม่งก็นอนเรื้อนกันเต็มห้องชั้นล่างบ้านไอ้แคปแล้ว
ตื่นมาอีกทีก็ตอนบ่าย เพื่อนๆเริ่มทยอยกลับบ้าน จะมีเหลือก็แค่ไอ้โจเพื่อนผมสมัยมัธยม กับเพื่อนไอ้แคปอีกสองคนที่ผมก็ลืมชื่อแล้วเหมือนกัน ชื่อแม่งติดอยู่ที่ปากนี่แหละ แต่คิดไม่ออก
"มึงยังไม่สร่างอีกหรอวะ"ไอ้โจถามผมในขณะที่เรายังนั่งมึนอยู่กลางบ้าน
"อือ... แม่งไม่ยอมอ้วก"บอกจบก็ไหลไปนอนบนโซฟา "ไม่ไหวแล้วว่ะ"ผมลุกขึ้นนั่ง
"มึงจะไปไหน"ไอ้แคปถาม
"ไปตากแดดให้แอลกอฮอล์มันระเหย"ผมพูดจบแม่งก็หัวเราะคิกคักอย่างน่ารำคาญ
ผมเดินไปนอนคว่ำหน้าตรงพื้นบริเวณขอบสระว่ายน้ำ ก็รู้นะว่าเวลาแดกเหล้าแล้วผมจะบ้า ทำอะไรแต่ละอย่าง ก็ไม่รู้ว่ากูคิดได้ไงเหมือนกัน แต่รู้ตัวอีกทีแม่งก็ทำไปแล้ว
ผมนอนเคลิ้มอยู่สักพักก็รู้สึกเหมือนโดนกระชากให้ตื่น และพอตื่นมาอีกทีนี่ผมแทบตาย ไอ้สัตว์ กูกลั้นหายใจไม่ทัน ให้ขึ้นไปได้ก่อนนะ กูจะกระทืบให้ไส้ไหลเลย ไอ้เหี้ย! หลังจากสำลักน้ำไปหลายอึกก็เห็นไอ้แคปว่ายเข้ามาช่วย
พอเห็นใครที่นั่งร้องไห้อยู่ริมสระ ไอ้อารมณ์ที่จะอาละวาดในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นอารมณ์สำออยทันที ก็ไม่อยากโกหกมันหรอกนะ แต่กูก็ทำไปแล้วไง
ต่อรีล่าง
-
หลังจากโดนไอ้แคปจับพาดบ่าแล้วเขย่า ผมก็รู้สึกพะอืดพะอมฉิบหาย แต่ก็ยังไม่อ้วกนะ แค่รู้สึกว่ามันมาแล้ว นอนฟังพวกมันเถียงกันโดยที่ผมไม่เข้าใจเท่าไหร่ไปสักพัก ไอ้แคปก็ออกไป ซีมันก็ลงมานอนกับผมบนเตียง ผมแกล้งบอกว่าหนาว กะจะอ่อยให้มันกอด แต่ใครแม่งจะคิดว่ามันจะซื่อเพิ่มอุณหภูมิแอร์ให้กูแทน
ผมบ่นปวดหัว อันนี้กูปวดหัวจริง ถ้าย้อนเวลาไปได้ จะไม่แดกขนาดนั้นเลยจริงๆ ซีมันจะเดินออกไป แต่ผมไม่อยากให้มันไปเลย ผมเมา ผมอ่อนแอ อารมณ์ผมก็อ่อนไหว อยากอยู่กับมันนานมากกว่า ผมกอดมันจากด้านหลัง ไม่ได้อยากจะร้องไห้ แต่น้ำตามันไหลออกมาเอง แต่ไม่เป็นไร ผมหล่อ เชื่อว่าร้องไห้ก็ยังหล่อ
ไม่รู้ทำอะไรลงไปบ้าง แต่มารู้สึกตัวอีกทีก็เพราะแรงเขย่าของมัน ผมกินโจ๊กเละๆไปไม่กี่คำ ไอ้ความรู้สึกพะอืดพะอมก็กลับมาอีกครั้ง ผมวิ่งไปอ้วกแทบไม่ทัน อ้วกเละเสื้อด้วยแม่ง ขยะแขงจนอยากอ้วกอีกรอบเลย... ไอ้ฉิบหาย!!
ไอ้ซีอาบน้ำ สระผม แปรงฟัน เช็ดหัว เช็ดตัวให้ผมเสร็จ มันก็ไปจัดการตัวเอง วินาทีที่เห็นมันเดินแก้ผ้าออกมานั้นผมรู้สึกตัวมันร้อนไปหมด ซีมันไม่ได้ขาวมาก มันขาวเหลือง ตัวซีดๆ แต่ผิวมันเนียนนะ นิ่มมากด้วย ผมรู้ว่าไอ้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นน่ะเพราะมันเคลิ้ม ส่วนผมนี่เงี่ยนล้วนๆ
ผมตื่นก่อนมันได้สักพัก แต่พอเห็นมันปรือตาขึ้น ผมก็แกล้งหลับต่อ มันกำลังจะจากไปอีกแล้ว ใจผมแม่งเหมือนลืมวิธีเต้น จมูกก็เหมือนลืมวิธีหายใจ ความสุขก็หายไปเร็วแบบนี้แหละ
"เราไม่จีบโปรต่อแล้วนะ"
นั่นไม่ใช่คำพูดที่รุนแรง แต่โคตรสะเทือนความรู้สึก... แต่อย่างน้อยเหมือนเรื่องของเรามันยังมีหวัง ถามว่าผมเหนื่อยไหมกับเรื่องนี้ ผมเหนื่อยนะ เหนื่อยมาก แต่ก็ไม่ได้ยอมแพ้ ไอ้ซีมันก็เป็นแบบนี้ แล้วผมก็ชอบที่มันเป็นแบบนี้ ดังนั้นมันไม่ต้องทำเหี้ยไรหรอก รออยู่นิ่งๆนั่นแหละ เดี๋ยวที่เหลือผมจัดการเอง
มันอยากให้เรื่องซาใช่ไหม เดี๋ยวกูจัดให้ซาจนเรียบกริบเลย คอยดู
ซีเดินออกไปไม่นาน ไอ้สี่ตัวที่เหลือก็โผล่กันเข้ามาด้วยความเสือก ผมเปิดถุงที่มันให้ขึ้นมาดู หยิบกล่องแหวนที่ผมให้มันออกมา ยอมรับนะว่าวันที่ให้มัน ผมตั้งใจจะกลบเกลื่อนเรื่องออกไปข้างนอก วันนั้นผมออกไปเคลียร์กับพี่พริ้มที่ร้านเหล้าสักร้าน เธอกำลังเมาอยู่กับกลุ่มเพื่อน ผมโดนรุมด่า แต่ถามว่าแคร์ไหม ก็ไม่ค่อย ด่าไปสักพักเหมือนไม่มีอะไรดี เพื่อนพี่เขาก็เลยสาดเหล้าเข้าหน้าผม พร้อมบอกว่า 'เลิกไปเถอะ คนเหี้ยๆแบบนี้'
ยอมรับว่าโกรธบ้าง แต่ก็ไม่มากหรอก อารมณ์เหมือนโดนมดกัดที่ส้นตีน ถึงจะคันๆแต่ก็ไม่ได้โกรธอะไรมดมัน ก็เข้าใจว่าเพื่อนๆพี่เขาคิดว่าผมกับพี่พริ้มเป็นแฟนกัน ซึ่งพี่เขาก็คงลืมเหมือนกัน ช่างเถอะ อยากทำอะไรกับผมก็ทำ อย่าไปยุ่งกับไอ้ซีมันก็พอ
ตอนนั้นผมกลับไปไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้าน โชคดีว่าผมมีเสื้อคล้ายๆกันหลายๆตัวก็เลยใส่กลบเกลื่อนไปได้ ผมรู้ว่ายังไงซีมันก็ต้องรู้ว่าผมออกไป เพราะหน้าบ้านมันมีกล้องวงจรปิด อีกทั้งคนในบ้านมันเยอะแยะ ยังไงก็ต้องรู้ ผมก็เลยไปค้นแหวนที่ซื้อไว้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ให้ออกมา
จะเรียกว่าผมเบี่ยงเบนความสนใจก็ได้ แต่ผมก็อยากให้มันจริงๆ ตอนนั้นผมกะว่าขอดูมันไปสักพัก ผมถึงจะคบมัน แต่เหมือนทุกอย่างมันผิดพลาดไปหมด... ไม่รู้นะว่าใครผิดยังไง แต่ผมคิดแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วว่าถ้าผมทำมันเสียใจ ผมถือว่าเรื่องนั้นผมผิด และต้องแก้ไข
ตอนเห็นมันขึ้นรถไปนั้นผมเสียใจนะ ไม่ได้เสียใจที่มันรู้เรื่อง เพราะรู้ว่าสักวันมันก็ต้องรู้ แต่เสียใจที่มันไม่คิดจะฟังอะไรผมบ้างหรอ แต่ผมก็เข้าใจ ผมกับมันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไร ผมพูดน้อยไป มันก็ฟังน้อยไป เหมือนผมมีปากไว้ประดับหน้า ส่วนมันก็คงมีหูไว้ประดับหัว
อย่าว่าแต่พูดอธิบายเลย บางทีแค่คิดเรื่องจะอธิบาย กูยังขี้เกียจเลย
"ดีนะพ่อแม่กูไปทำงาน ไอ้แคลก็ออกไปกับเพื่อน"แคปเปิดเรื่อง "นี่มึงเอากัน หรือกำลังจะฆ่ากัน กำแพงบ้านกูแทบร้าวเลยไอ้เชี่ย!"ถึงจะรอบเดียว แต่ก็เห็นว่ามันเดินขัดๆอยู่
ยอมรับว่าใส่อารมณ์ไปหน่อย ไม่ได้โกรธ... ก็แค่น้อยใจไง
"เอาน้ำออกนี่อารมณ์ดีขึ้นหน้าตาสดใสเปล่งปลั่งเลยเว่ย"ไอ้โจดึงแก้มผมที
"เดี๋ยวกูถีบกลิ้ง"ผมปัดมือมันออกแล้วยิ้มแบบร้ายๆ
"แต่ไอ้ซีมันเซื่องดีนะ นี่กูเก็บกดแล้วมาใส่อารมณ์กับมัน มันยังเงียบเลย"เพราะมันซื่อๆงงๆนี่แหละ ผมเลยชอบมัน
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วรีบโทรหาไอ้ธัน รีบสอบถามเรื่องในโซเชียลว่ามีใครด่าอะไรไอ้ซีบ้าง ไม่นานไลน์ผมก็มีภาพที่แคปเจอร์จากหน้าเฟซบุ๊คเพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งในสาขาผมที่มีคนติดตามอยู่เยอะพอควร
'รถหาย ไม่เจ็บเท่าผู้ชายแย่งผัว... พี่พริ้มไม่ได้กล่าว กูกล่าวของกูเอง'
ผมไล่อ่าน มีคนเข้ามาแสดงความเห็นมากมาย ส่วนมากก็ด่าผมนั่นแหละ ไปๆมาๆก็เริ่มตามหาว่าผู้ชายที่แย่งนั่นเป็นใคร จนมีคนโพสต์รูปผมที่ใส่รองเท้าให้ไอ้ซี ทุกอย่างก็เหมือนระเบิดลง
เลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ จนเป็นภาพจากหน้าเฟซบุ๊คไอ้ซี ที่ผมไม่เคยรู้ว่ามันมี เพราะวันๆผมไม่เคยเห็นมันเล่น รูปนั้นเป็นรูปปลาไหลที่อยู่ในน้ำ ตอนแรกก็มีเพื่อนๆมันเข้ามาคอมเม้นท์ ไปๆมาๆมีคนเข้ามาด่าเต็มไปหมด ซึ่งผมว่าดีนะ ที่ไม่มีใครตอบโต้ เพราะมันจะยิ่งทำให้เรื่องลุกลาม
"ไอ้ธัน มึงมีรูปคลิปพี่พริ้มที่ไอ้เต้มันส่งมาในกรุ๊ปไหม"ไม่คิดว่าจะได้ใช้ก็ลบแชทไปแล้วไง
/"มึงจะเอา?"/
"อืม"
/"เดี๋ยวกูส่งให้"/
หลังจากวางสายไปไม่นาน ผมก็ได้รูปที่ผมขอไป มันเป็นภาพที่แคปเจอร์มาจากคลิปๆหนึ่ง ที่มีตัวแสดงคือพี่พริ้มและไอ้เต้เพื่อนในกลุ่มที่ตอนนี้มันย้ายสาขาไปแล้ว
ก็อย่างที่เข้าใจว่าพี่พริ้มกับผมคบกันแบบเปิด จะนอนกับใครก็ได้ ดังนั้นการที่เธอไปนอนกับเพื่อนผมก็ไม่ใช่เรื่องผิด แต่มันดันเป็นเรื่องพลาดว่ะ ไม่ใช้ไอ้เต้มันคิดหักหลังอะไรผมนะ เพื่อนผมทุกคนรู้หมอว่าผมกับพี่พริ้มคบกันแบบไหน
"กูยืมโทรศัพท์หน่อยดิ"เอาตีนเขี่ยไอ้แคปที่ยืนอยู่ไม่ไกล
"เอาไปทำไร"แต่ก็ยื่นให้
"ฟัง... แล้วก็เงียบๆ"ผมเปิดดูเบอร์พี่พริ้ม ก่อนจะกดโทรออก
"ค่ะ"
"สบายดีไหมครับ"ผมถาม ได้ยินปลายสายถอนหายใจ
"มีอะไร"เปิดประเด็นด้วยเสียงนิ่งๆ
"พี่ทำอย่างนั้นทำไม"ผมอยากถามมานานแล้ว แต่โดนบล็อคหมดทุกทางติดต่อ
"ฉันทำอะไร"
"พี่ไปยุ่งกับซีมันทำไม ทำไมไม่ยอมจบกันดีๆวะ"ยิ่งคิดถึงวันนั้นก็ยิ่งโมโห
"ไม่รู้สิ สนุกดี"แล้วก็หัวเราะ "อย่าบอกนะว่าพังแล้ว"
"..."
"ซอร์รี่แล้วกัน ตอนนั้นเแฮงค์ๆ"เสียงราบเรียบแบบไม่ยินดียินร้ายอะไร "เอาเบอร์น้องคนนั้นมาสิ เดี๋ยวโทรไปอธิบายให้"อธิบายแล้วไง ในเมื่อเรื่องที่เป็นปัญหาตอนนี้เพราะเรื่องที่มันโดนด่า
"พี่โพสต์ช่วยมันได้ไหม บอกว่าเราเลิกกันนานแล้ว"ผมพยายามพูดดีๆ เพราะไม่อยากใช้ไม้แข็ง ยังไงซะ เมื่อก่อนเราก็ยังดีๆกัน แม้ว่าไม่นานนี้พี่เขาจะบ้าไปแล้วก็ตาม
"ไว้พรุ่งนี้แล้วกัน ตอนนี้กำลังขับรถ"พอเขาเจอเพื่อน เดี๋ยวเขาก็เปลี่ยน ผมรู้ พี่เขาโคตรเหมือนไผ่ลู่ลม เอนไปเอนมา เอาแน่เอานอนไม่ค่อยได้ แต่เอาจริงๆ พี่เขาร้ายไหม ผมว่าไม่หรอก เพื่อนเขาก็ด้วย แต่เวลารวมกลุ่มกันเขาก็จะเก่งกันขึ้นมาอีกระดับหนึ่ง
"เดี๋ยวนี้"
"สั่งมากนัก ไม่ทำแม่งแหละ"
"พี่จำไอ้เต้ได้ไหม จำได้ไหมว่าถ่ายคลิปอะไรกับมันไว้"ผมรอเวลาสักพักจนคิดว่าน่าจะจำไม่ได้ "พี่ปลดบล็อคไลน์ เดี๋ยวผมจะส่งอะไรให้ดู"
"ปลดแล้ว"ปลายสายว่า ผมก็หยิบโทรศัพท์ตัวเองมาส่งรูปที่ได้มาสดๆร้อนๆ "จะแบล็คเมลล์ใช่ไหม"ดูเหมือนจะเริ่มโมโห
"เรียกแบบนั้นก็ได้ แต่ถ้าพี่ช่วยผมแต่แรก ผมก็ไม่ต้องใช่มันปะวะ"
"จะให้โพสต์อะไร"เสียงนิ่งๆ
"เดี๋ยวส่งให้ในไลน์ พี่ก็ก๊อบแล้ววางแค่นั้น"
"ถ้าโพสต์จะลบคลิปใช่ไหม"ไม่นะ เพราะไม่มีให้ลบตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
"ผมลบ แต่เพื่อนกลุ่มผมยังมีอีกหลายคนว่ะ ผมคงตามลบให้ไม่หมด"บอกไว้ก่อน เพื่อเดี๋ยวคลิปหลุด หาว่ากูทำอีก
"งั้นไม่โพสต์"
"งั้นผมไรท์ลงแผ่นแล้วส่งไปที่บ้านพี่นะ"หัวเราะเบาๆตบท้าย ทำไมกูดูชั่วจัง
"ไอ้เหี้ย"ด่าเบาๆ แต่ได้ยินว่ะ ไม่แคร์ด้วย
"พี่คิดดูนะ ขืนพี่อัดเสียงผมไว้ ผมทำไงวะ โดนสังคมประนามเลยนะ"ถามว่าวินาทีนี้คิดสงสารเขาไหม ก็นิดหน่อย แต่ไม่มากเท่าไหร่ "แต่ถ้าพี่ทำตามเงื่อนไข แล้วเลิกแล้วต่อกัน คลิปพี่ไม่มีทางหลุดจากผมแน่"ไม่ว่าจะพูดให้ดูดียังไง สิ่งที่จะสื่อคือพี่ไม่มีทางเลือกอยู่ดี
"อยากให้โพสต์อะไรก็ส่งมา"
หลังจากวางสายไปแล้ว ผมก็มานั่งเรียบเรียงข้อความอย่างตั้งใจ ได้ยินเพื่อนๆผมสรรเสริญว่าอะไร เหี้ยๆนี่แหละ แต่ก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ผมพิมพ์เสร็จก็กดส่งไป แล้วให้ไอ้ธันหน่วยข่าวของผมไปสืบอีกที บอกให้เพื่อนผมช่วยรีทวิต ช่วยแชร์เสร็จ ผมก็ได้ฤกษ์กลับบ้านซะที
ผมรู้นะว่าผมเลว เลวแบบที่บางทีใครด่าว่าเหี้ย ผมยังรู้สึกสงสารเหี้ยเลยก็มี แต่กับคนที่ผมแคร์ ผมก็พยามยามที่จะทำทุกอย่างเพื่อเขา ไม่ใช่แค่ครอบครัวหรือเพื่อน แต่ไอ้ซีก็ด้วย ถึงใครจะด่าว่าผมชั่วผมเลวยังไงผมก็ไม่สนหรอก
ที่ทำไปเนี่ยก็ไม่ได้อยากให้มันมาซาบซึ้ง ไม่อยากให้รู้ด้วยซ้ำ เพราะไอ้เรื่องที่ผมข่มขู่ผู้หญิงมันไม่ใช่เรื่องน่าสรรเสริญ แต่ถ้าวันหนึ่งมันรู้ขึ้นมา ผมก็แค่หวังว่ามันจะเข้าใจผม...ก็แค่นั้น
-----
เออเว้ย จัดหน้านิยายครึ่งค่อนชั่วโมง :katai4:
น้องโปรนางไม่ได้เรียนวิศวกรรมศาสตร์การแสดงนะคะ
นางไม่ชอบใช้มารยา
กูนี่อยากจะขากกกกกกก มึงติดอิคนเลี้ยงมึงมาแล้วจ้า
คิดว่าเคลียร์ทุกประเด็นนะคะ
นางไม่ใช่คนดีค่ะ จัดว่าเลวเลย แบดมาก
แต่นางเป็นประเภทดีมากกับคนที่แคร์ค่ะ
น้องโปรนี่ไม่มีห่าไรเลย
มีดีแค่สองอย่างค่ะ สารร่าง กับมั่นคง(ทรัพย์สิน จิตใจ และความเลว)
ส่วนพี่พริ้ม เรามองมุมอิโปรอยู่ค่ะ
แต่เขียดคงไม่เขียนมุมนางนะเว้ย
แต่อยากให้เข้าใจโมเม้นที่บางทีผู้ชายมันไม่ชัดเจน
ผู้หญิงเราก็มโนคิดเองเออเองค่ะ :hao5:
นางไม่เมานางก็ดีค่ะ แต่พอพี่แกเมา แกบ้าค่ะ ไอ้สิ่งที่เก็บไว้ในใจมันก็ออกมา
ดังนั้นอย่าไปด่านางเลย ถือว่านางได้บทเรียนไป
เพราะไม่มีอะไรที่สมบูรณ์แบบไปเสียหมด นั่นแหละค่ะ คือเหตุผลที่มนุษย์ต้องสร้างยางลบมาหลังดินสอ
ทุกคนมีความผิดพลาดในชีวิตหมดค่ะ อยู่ที่ว่าคุณจะปล่อยไว้หลอกหลอน หรือว่าจะลบแล้วเขียนแก้ไขขึ้นมาใหม่
นี่เขียดเขียนเรียลไลฟ์เรื่องที่สองนะ ปกติเขียดชื่นชอบและคลั่งไคล้ความเซอร์เรียล :laugh:
อัพตอนนี้แล้วคงหายไปราวๆอาทิตย์หนึ่งค่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ทุกคนคือกำลังใจเลยค่ะ :กอด1:
ไงช่วยกันดันหน่องซีกับหมีขาวด้วยเน้อ :impress2:
ปล. คบว่ายากแล้ว คบให้รอดนี่ยากกว่า :laugh:
-
มาม่าจะหมดแล้วววววว
-
รอวันที่สองคนคืนดีกัน
-
น้องโปรทำได้ดีมากกก
ติดตามตอนต่อปายยย
ปล. ชอบประโยคนี้ของเฮียมาก(อัพเกรดให้เปนเฮีย) "คนทำมันไม่จำ แต่คนโดนทำมันไม่ลืม " จึ๊ดมาก :katai2-1: :katai2-1:
-
o13
-
โอ่ยย พี่โปรนี่มัน... :ling3:
-
:katai5:
-
ยังคงแม่ยกอิหมี นี่สินะเค้าถึงว่าผู้หญิงนั้นชอบคนเลว
รีบไปง้อเมียเถอะ หมี!!! รอมุ้งมิ้งอยู่
-
เคลียร์แล้วก็เดินหน้าไปจีบซีเลยค่ะโปร
-
อ่านตอนนี้แล้วกลับไปลูบหัวปลอบโปรทันไหม :กอด1:
คิดว่าพี่พริ้มโดนแค่นั้นน้อยไปอะ
โปรโดนรุมด่า โดนเหล้าสาด
ซีโดนขุดคุ้ยกับรุมด่าโดยคนที่ไม่รู้จักกันเลย
ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องนี้ด้วยซ้ำ
อยากให้พริ้มกับเพื่อนได้รับบทเรียนเยอะๆ :beat:
-
อีพี่พริ้มนี่น่าตบอยู่เหมือนกัน
-
เห๋ยยย มันก็ดีนะโปรรร แบบว่าเริ่มเองก็เคลียร์ปัญหาให้จบเอง
ดีๆ แมนขึ้นมาอีกหน่อย ..
-
เลวจนต้องขอยกนิ้วให้ o13
แต่โปรทำเพื่อหน่องซีเราให้อภัย :กอด1:
-
น่านนนนนน ว่าเเล้ว อิโปรมันไปบอกเลิก เเต่ชะนีไม่ยอมจบ
เเต่อิโปรก็ผิดอีกนั่นเเหละ ที่เวลาโดนเเซวว่าเป็นเเฟนมันเสือกเงียบ
ส่วนนังซี นางเป็นเกย์โลกสวยอ่ะ เลยรับไม่ได้คิดว่าตัวเองไปเเย่ง"คนรัก"ชะนีพริ้ม
เเต่นางก็คงไม่รู้สันดารชะนีอีกนั่นเเหละ ว่าตกลงกันเป็นเเค่คู่นอน
เเต่ชะนีดันมโน เเล้วทำเหมือนตัวเองเสียหาย เป็นเมียหลวงโดนเมียน้อยมาเเย่งหัว เเหม.....
ทีวันนั้นเหมือนจะจบ เเต่ทำไมยังกระเเดะเสี้ยมเพื่อนให้ด่าว่าซีไปเเย่งผัวตัวเอง โถๆๆๆๆ
ถ้าชะนีพริ้มไม่โวยวายวันนั้น ป่านนี้นังซีคงกำลังเอาใจผัวอยู่5555
เเต่ก็ดี อยากเห็นการจีบของอิโปร 555 :hao3:
อ่านตอนนี้ก็เข้าใจอิโปร ว่ามันชอบคันเลยมีคู่นอนเเก้ขัด
ส่วนเรื่องเลว เลวเเบบนี้ไม่ว่าไร เพราะไม่งั้นชะนีคงไม่จบ
เเต่นิสัยไม่ยอมรับไม่ปฏิเสธเนี่ย เลิกเถอะ
คบกันไปเวลามีชะนีมากอดมาเกาะเเล้วเเกทำเฉยๆ เดี๋ยวเมียเเกก็โมโหเสียหรอก
นังซีก็ด้วย ชอบหนีปัญหา ปล่อยไว้มายอมเคลียร์ให้จบๆ
เเต่อยู่กันไป เรียนรู้กันไป คงปรับเข้าหากันได้
-
อีพริ้ม ทำอย่างนี้ทำไม
-
งี้ก็รีบไปง้อหน่องซีได้แล้ววววว
-
เชื่อแล้วว่าเรื่องนี้มีอิโปรร้ายคนเดียว 5555
ถือว่าใช้คุ้ม เป็นพระเอกควบตัวร้ายไปเลยทีเดียว
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
ตอนเปิดใจโปร ทำให้รู้ว่า
"คนทำมันไม่จำ แต่คนโดนทำมันไม่ลืม"
บาดลึกเลยนะน้องซี แต่ถึงยังไงขอให้รู้ไว้ว่า
สุดท้ายยังคงเป็นเธอที่รัก แคร์แค่บางคนจริงๆ
งานนี้โปรแบดมาก พี่พริ้มแอบน่าสงสาร
-
น้องโปรเป็นคนไสไสค่ะ
ไม่มีมารยาใดๆ ทั้งสิ้น
หราาาาาาาาา
:hao3: :hao3:
ตอนนี้เหมือนจะทำให้เข้าใจอิโปรมันมากขึ้น
แต่ก็นะ.. ตามสไตล์
อิคนพูดน้อยแต่ต่อยหนัก
โปรมันแบดตั้งแต่ต้นเรื่องแล้วจริงๆ
เพราะเปิดเรื่องมาคนก็พากันคิดละว่าอินี่มันจะแก้แค้นหน่องซีแน่ๆ
(พอนึกถึงตรงนี้นี่สงสารนางเลย)
แต่พอมาพาร์ทนางดูจะเคลียร์ขึ้นมาหน่อย รู้เลยว่าโปรมันเป็นคนยังไง
ความเลวมันไม่เข้าใครออกใครนี่เนอะ ถึงเวลานางก็ต้องออกโรงปกป้องคนที่รัก
น่าจะเคลียร์ปัญญาและเดินหน้าง้แหน่องซี(?) ได้ละสิเนอะ
:m13: :m13: :m13: :m13:
ภาวนาให้หน่องซีเลิกหนี แล้วยอมรับฟังโปรมันหน่อยละกัน
รอเวลานางกลับไปมุ้งมิ้งกันนะ
มันตั้ลล๊ากกก
:กอด1:
-
เมื่อไหร่จะหวานๆกันซะทีน้า
-
สู้เค้าลูก โปรตรอน :hao7: :hao7:
-
ไม่เข้าใจว่าคบซ้อนตรงไหน คือ โปร กับ พริ้ม =Open relationship
ส่วน โปร กับ ซี ก็เหมือนคุยๆกันอยู่ ความสัมพันธ์เเบบนี้ไม่เข้าใจว่ามันผูกมัดกันไหม
ผิดหรือไม่ผิด ไม่ทราบ เเต่สิ่งค้างคาใจคือ ความไม่ชัดเจน เเละต่างคนก็ไม่มั่นใจในความสัมพันธ์
ยอมรับว่าอดีตก็คืออดีต ปัจจุบันก็คือปัจจุบัน
เเต่อดีตก็ส่งผลมายังปัจจุบัน เเละอาจจะอนาคต ปลงซะ
ในมุมมองของโปร ซีใสๆมาก ไม่มีพิษมีภัย เเต่หารู้ไม่ เขาน่ะตัวร้ายเลยล่ะ
เหอะๆ ในมุมมองซีมันก็บอกว่ามันใสๆ ซื่อๆ (เเต่เเอบเเรด) เหมือนกัน
ตอนล่าสุดนี้ ยิ่งยืนยันได้ว่า โปรรักเเละเเคร์ซีมากกว่าที่จะมาเเคร์คนอื่น ...มาตลอดดด
สิ่งทำให้ปลื้มโปรมากขึ้นไปอีก คือนางผิดก็ยอมรับว่าผิด รู้ว่าทำให้ซีเสียใจ ก็พร้อมที่จะเเก้ไข
รู้ในสิ่งที่ตนทำลงไป ตามความเป็นจริง ซึ่งมันต่างกับอีกคน
เมื่อเทียบจากที่อ่านมุมมองของซี ทำไมโปรถึงเป็นคนเลวร้ายจัง ซีคิดเเบบนั้นเหรอ ??
ไม่รู้ว่า ซียอมเเพ้ง่ายไปไหม เเต่โปรไม่เคยยอมเเพ้เลยนะ
ยังยืนยันคำเดิมที่คิดว่าตัวเองเป็นนายเอกในนิยายทุกทีที่อ่าน
เเต่ก็ยังยืนยันจุดยืนเดิมคือ รักโปรมากกกก
#กองอวยโปรไม่ท้อถอย #รักมากขึ้นทุกวัน
#ไม่ได้รักผู้ชายเลวนะ เเต่รักผู้ชายกวนตีน อยากตบเกรียนทุกวัน
ขอบคุณนิยายเรื่องนี้ บางครั้งในหลากหลายมุมมองดีๆ ถ้ารู้จักเลือกนำไปปรับใช้เเละเป็นเเนวทางความคิด
ใจเราจะสบายขึ้นเยอะเลย
-
Because no one is perfect.
ใช้กับตอนนี้ได้เลยมั๊งเนี่ย
ดีใจคร่า ที่เราไม่ได้ออกตัวแรงเรื่องพริ้ม
คิดอยู่ว่าผู้หญิงที่คบกันผู้ชายแบบ Open relationship ต้องไม่ธรรมดา
นางเองก็เชี่ยวพอที่จะรู้ว่าอะไรเป็นยังไง
You know the rules.
ฉะนั้นที่ทำๆไปนั้นอาจจะเพราะเพื่อนยุ
โปรหน้าตาดี ควงไปก็เป็น accessory ชั้นดี
อาจจะลีลาดีบนเตียงด้วยแหละ
เราว่าอีกส่วนหนึ่งที่อาจจะมีส่วนทำให้นางทำก็คือโปรไม่ค่อยพูดอะไรแย้งอะไร
พริ้มอาจจะคิดก็ได้ว่างานนี้โปรก็อาจจะเหมือนเดิม
ไม่ว่าอะไร เผลอๆก็อาจจะกลับมาขอนอนด้วยกันอีกตามเดิม
แล้วนางก็เชิด กรูไม่เอา อะไรแบบนี้หรือเปล่า
มั่นหน้าเกินด้วยแรงยุจากเพื่อนและความมั่นใจในตัวเอง
เจอโปรจัดการเข้าก็หงายเลย
ที่จริงเราพอจะมองออกว่าในอนาคตถ้าโปรไม่ทำอะไร
พริ้มก็อาจจะเจอปัญหาแบบนี้กับคนอื่น
เพราะว่าตัวเองมั่นหน้า + ไม่แคร์ใคร + มีอะไรหมดเม็ดไว้เยอะ
จะร้ายที่สุดก็วันใดที่เพื่อนในกลุ่มเกิดการผิดใจกันค่ะ นรกกินกบาลแน่ๆ
ต่างคนต่างถอยดูทีท่ากันดีแล้วค่ะ
ถ้ารักกันมากๆก็ต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหรือทั้งสองที่เดินเข้าหากัน
น่าจะมีคนบอกซีหน่อยนะ
"คนทำมันไม่จำ แต่คนโดนทำมันไม่ลืม "
เผื่อซีจะเข้าใจอะไรขึ้นมาบ้าง
แบดบอยโปรตอนก็ไม่รู้สิ
ม๊าบลูรดาก็น่าจะได้ถ่ายทอดอะไรให้มากโขอยู่นะ
ที่ว่าแบดบอยนี่ยังไม่แบดจนถึงที่สุดนะ
ถ้าแบดจริง หลอกฟันซีจนเบื่อแล้วก็ทิ้งไปนานแล้ว
ไม่มานั่งเจ็บซ้ำสองหรอก
-
เออ เราชอบคนแบบโปรนะ บางทีเราก็ว่าเราคล้ายโปร อย่างเช่นแค่คิดจะอธิบายยังขี้เกียจนี่ใช่เลย กร๊ากกกกกกกกกก :hao7:
-
อิโปร...อิเลว
แต่ไม่เป็นไร ชั้นให้อภัย :laugh:
รีบไปง้อหน่องซีด่วนๆเลยแกร
-
ชัดเจน พอโปรออกมาให้ปากคำ พอมองในมุมโปรทุกอย่างมันก็ชัดเจนอ้ะ สู้ๆนะโปร ในเมื่อซีเลิกจียต่อไปก็เป็นหหน้าที่ของโปรแล้วนะ คบกันมาหนึ่งรอบ แถมได้กันแบบงงๆอีกหนึ่งรอบมีแต่ซีเป็นคนเข้าหาก่อน ต่อไปก็หนเาที่โปรนะ
-
มันไม่คุ้มกับที่ซีมันโดนรุมด่า ทำให้เสียหายเลยอ่ะ
เหตุเพราะชะนีที่มโนไปเองคนเดียวล้วนๆ
จบไม่สวยยยยยยอะ
-
คือก็เข้าใจแหละแต่คือคนที่โดนรุมด่าก็ไม่ใช่ไหม
ต้องจัดการให้เด็ดขาด
-
ชิ. เชื่อแล้วว่าโปรตัวร้ายของเรื่องจริงๆจ้า
แต่ซีบอกถึงร้ายก็รัก. พอกันแหละอีผัวเก่าเมียเก่าคู่นี้ เราจะติดตามความมึนของทั้งสองต่อไป
ยังไม่คลายปมเรื่องเลิกกันตอนแรกสักที เอ้อ เพราะอะไรฟระ หรือซีมันคิดว่าคบกันทั้งที่โปรก็ไม่ได้รักนางเลยอยากเปลี่ยนแนวดูบ้าง
ขอบคุณค่ะคุณเขียด
-
ใครร้ายมาเราร้ายกลับ ไม่ผิดนะคะ
-
> คือพระเอกดูแบดๆแต่ก็ชอบอ่ะส่วนนายเอกดูซื่อๆบื้อๆแต่ก็น่ารัก เรื่องความรักไม่มีใครสมบูรณ์เปะ <
อ่านแต่ละตอนแล้วก็ฮา (แม้จะดูคล้ายหน่วง) คลายเครียดมากมายเอาเป็นว่ามีต่อยาวๆเรื่อยๆก็ได้เลยนะคะ :pig4:
-
จ้าๆพ่อวิดวะเครื่องกลลลลลลลลลล
เอกการแสดงนี่หนุนำหน้านิเทศไปแล้วนะลูก
คนที่ควรโดนน่าจะเปนเพื่อนอิพริ้มมากกว่านะ โผล่มาแวบๆยังรุ้สึกได้ว่าเปนพวกชอบยุแยง
เราไม่จีบโปรต่อแล้วนะ ไม่ไม่มีสักคำห้ามโปรนะลูก 555
-
:m31: :m31: :m31: โหยย จัดการง่ายไปป่าว ต้องเอาให้อายกว่าซีสิคะ
-
โปรตอนคนจริง :katai2-1: :katai2-1:
มันต้องแบบนี้ละ
-
ถ้าเราเป็นซี เราคงโกรธโปรแบบไม่มีทางให้อภัยอ่ะ
-
ต้องเรียกความเชื่อมั่นกลับมาให้ได้นะโปร..
:hao7:
-
โอ้โหโปรตอน พี่ยกนิ้วให้เลยครับ!!!! 5555555+
ได้ใจมากกกก มันต้องงี้ดิ่!!!
-
พริ้มโดนแบบนี้ก็สมควรแล้วแหละ
-
เอามันแบบนั้นละ ผู้หญิงแบบนี้ บอกเลิกเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ไม่ยอมจบ
แถมยังนิสัยเลวๆ รังควานชาวบ้าน ไปตายเหอะ
โกรธแทนเลยเนี่ย 5555555555
-
#ทีมหน่องซี. ตอนนี้ไร้บทโดยสิ้นเชิง
โปรร้ายอ่ะ รีบๆเคลียร์ รีบๆไปจีบซีซะ
-
อ่านมุมโปร ดีขึ้นนิดนึง เห็นชื่อตอนก็ อืม...
ไม่มีใครเพอร์เฟ็กจริงๆนั่นล่ะ รออ่านตอนต่อไปน้า
-
ดีแล้วซี เราต้องเข้มแข็งนะ
-
คือถ้าตัวเองไม่เดือดร้อน ก็ไม่ต้องรีบเน๊อะ... :angry2: พอตัวเองมีเอี่ยวด้วยแล้วรีบเชียวนะยะ
-
อ่านตอนนี้แล้วก็ได้รู้ควาามจริงซักที
เอาเป็นว่า เจ้ให้อภัยแล้วกันนะคะน้องโปร
-
บางทีก้อไม่เข้าใจ เห้อ
-
โปรทำเพื่อจะรักอีกครั้งกับซี
หลายอย่างเลยนะ
แล้วซีทำอะไรบ้างนอกจากจะจีบโปรให้ติด
ตอนนี้ก็งอน คิดจะทิ้งโปรไปอีกครั้ง
รักกันจริงดิ
หุหุ
:hao7:
-
พี่โปรแม่งคนจริง
พระเอกเหรอไปหาเอาที่อื่นนะ หึหึ
-
พริ้มกับโปรผู้สื่อสารกันคนละเรื่อง
-
เอาไปเอามา สงสารซี :ling1:
-
อุ้ย มีลุ้นๆ แล้ว หน่องซี
-
เราว่าโปรไม่ชั่วนะ แค่เหี้ย เอ้ย ไม่ถึงขนาดนั้น
แค่ปกป้องคนที่ตัวเองรัก มากกว่าจะแคร์สังคมจอมปลอม ถึงจะไม่เลือกวิธีการ แต่ถ้าเป็นเราอาจจะทำยิ่งกว่า
ฟังมุมโปรนางเล่าก็ได้อีกมิติ ถึงนางจะเศร้าแรง เฮิร์ตแรง
แต่ชีวิตนางไม่ได้มีมุมเดียว
ซีอ่อนไหวกับคนรอบข้างมากกว่าโปรนะ
ดูแลนางเยอะๆ นางต้องการกำลังใจ
เข้มแข็งไว้นะลูก!
-
:katai2-1:
-
อยากตีน้องโปรมันจริงๆเลย มีปากไว้ประดับหน้าจริงๆ มีปากก็ไม่ยอมพูดไม่ยอมอธิบาย น้องซีมันก็ไม่ฟัง
เพราะไม่ได้คิดมากอะไรเนี้ยแหละ ทุกอย่างมันถึงวุ่นวายกันไปหมด
มีบทเรียนแล้วก็ต้องเรียนรู้มันด้วย ไม่ได้บอกแค่น้องโปรนะ บอกน้องซีด้วย อย่าทำให้มันซ้ำรอยอีก
ล้มเหลวมาหลายๆครั้งก็ใช่ว่าเราจะต้องชินกับมันนะลูก เรามีอดีตไว้เพื่อทำปัจจุบันให้มันดียิ่งขึ้น
อย่าขี้เกียจที่จะอธิบาย อย่าเป็นคนที่ไม่ฟังคำพูดของใครเลย
เพราะปัญหาที่ตามมาเราไม่อาจจะรู้ได้เลยว่ามันจะนำความพังมาสู่ชีวิตเรามากแค่ไหน
โอกาสที่จะเริ่มต้นกันใหม่มันยังมีนะคะ เจ้เอาใจช่วย
-
คืนดีกันเร็วๆนะสงสารอิหน่องซี
-
โปรแม่งงง...สุดยอด เลวได้ใจ แต่ก็นะ...รีบง้อซีให้ไวเลย เราจะรอวันที่โปรทำสำเร็จ โปรสู้ๆ
-
ไม่มีใครดีงามทุกอย่างหรอก เราต่างก็ต้องรักษาของๆเราให้ดีที่สุด....
+1 ให้กับความสุดโต่ง....
-
เรื่องความรักทุกคนก็มีทั้งมุมดีๆ และเลวๆปะปนกันไปทั้งนั้น ไม่งั้นความรักคงขาดสีสรร แต่เหนืออื่นไดคือต้องพูดอธิบาย ไม่ใช่แก้ตัวน่ะ และต้องรับฟังเหตุผล เพียงเท่านี้ก็คงจะลดทอนความเจ็บช้ำในหัวใจลงได้ และความรักก็คงมีความสุข ขอให้โปรและซี พูด และ ฟัง ไปพร้อมๆกันน่ะ
-
อ่านเรื่องของโปรแล้วก็เข้าใจน้องโปรนะคะ...
ตอนนี้ก็ลุ้นอย่างแรง ขอให้ทั้งสองหนุ่มปรองดองกันได้เสียที
จีบเลยโปร จีบเลย... น้องอิ๊วตูดย้วยรอหนูอยู่ลูก!!!
รออ่านตอนต่อไปนะคะ ^^ :กอด1:
-
รอแล้ว รอเล่า เฝ้าแต่รอ
มาไวๆ นะเตง
-
สงสารโปร แต่เห็นใจหน่องซี นี่ยังดีนะที่นางไม่เห็นข้อความที่ด่ากัน ถ้าเห็นนะ สงสัยตัวแม่(บลูรดา) ต้องออกโรง :hao7:
-
มาเพราะความคิดถึง
คุณเขียดขาาา มาต่อเถอะน้า
:katai5: :katai5: :katai5:
:call:
-
ปูเสื่อรอ
-
สับสน
-
ปล. คบว่ายากแล้ว คบให้รอดนี่ยากกว่า
กดไลค์ให้พันครั้งเลย สัจธรรมมมมมมม :เฮ้อ:
-
คิดถึงน้องโปรกับน้องซีแล้วสิครับ
-
เมื่อไหร่จะมาหน่องซี
-
มาปูเสือพี่โปรของน้อง
-
Chapter 15
บางทีนี่ก็สงสัยนะว่าตอนนั้นมันมีแรงบันดาลใจอะไรที่ทำให้ผมกับโปรได้กัน ไอ้ตอนอารมณ์มันมาเต็มก็ไม่อะไรหรอก แต่ไอ้ตอนจบแล้วนี่ดิ อิห่า สารร่างกูจะแตก
"ซีเป็นอะไรเปล่าครับ ทำไมหน้าซีดๆล่ะลูก"แม่ถามขึ้นในขณะที่เราสามคนพ่อแม่ลูกกำลังนั่งจิบไวน์ชิวๆอยู่ในร้านอาหารสไตล์คันทรี
"คือซีเครียดเรื่องข้อสอบนิดหน่อยครับแม่"โกหกไปจนได้ แต่จะให้บอกความจริงแม่งก็จะกระไรอยู่ ถึงพ่อแม่รู้เรื่องว่าผมเป็นเมียมัน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะกล้าบอกว่าเจ็บตูดออกไปตรงๆนะโว้ย
"มันผ่านไปแล้ว อย่าคิดมาก"แม่ลูบหัวผมเบาๆ "ถ้าสั่งไวน์แดงอีกขวด คุณจะไหวไหม"อันนี้หันไปถามพ่อ
"ผมน่ะไหว คุณอ้อมเถอะครับ คุณไหวหรือเปล่า"ลุงยักไหล่แล้วตอบด้วยน้ำเสียงยียวนทั้งที่หน้าแดงระเรื่อ
...พ่อกูไม่ไหวแล้วแหละ...
"สภาพนี้นะไหว"แม่หัวเราะเบาๆ
"นี่แหละไหว เห็นผมเหมือนเมา แต่จริงๆผมไม่ได้เมานะ ผมแกล้งเมา กะหลอกให้คุณตายใจ"เอากับพ่อกูเซ่
"หลอกซะซียังเชื่อเลยอ่ะ พ่อเก่งจัง"นี่ประชด
"ใช่มะ"พ่อหันมายักคิ้วหลิ่วตาใส่ผมที่นั่งอยู่ข้างๆแม่
"กลับกันเลยดีไหมเนี่ย"แม่หันมาถามผมหลังจากที่วิเคราะห์สภาพลุงแล้ว
"ไม่เอา เดี๋ยวซีขับรถเองก็ได้ แม่สั่งอีกขวดเถอะ นานๆจะได้ดื่มที"ผมรีบโผเข้าออเซาะแม่ บอกเลยวันนี้พี่จิบไปแก้วเดียวเองนะ...วันนี้พี่ไม่ได้มาเมา พี่มาชนะ ถุย!
เสียงดนตรีโฟล์คซองกับบรรยากาศสไตล์คันทรีทำให้ผมกับแม่ส่ายหัวด๊อกแด๊กไปตามเพลง คุณนายแม่ฮึมฮัมร้องเพลงบางเพลงตาม ส่วนพ่อก็นั่งยิ้มจนตาสองชั้นนั้นหวานฉ่ำไปหมด
นาฬิกาตีบอกเวลาสามทุ่มกว่า เราก็ได้ฤกษ์กลับบ้าน ตอนแรกแม่จะนั่งแท็กซี่กลับบ้านเอง เพราะไม่อยากให้ผมขับวนไปวนมา แต่ด้วยสกิลการออดอ้อนออเซาะบุพการีที่สะสมมาแต่เล็กแต่น้อย เลยทำใหวันนี้แม่ยอมที่จะไปนอนกับผมที่บ้าน
หลังจากปล่อยลุงไว้ที่ห้องแล้ว ผมกับแม่ก็เข้ามาในห้องน้อยแสนสุขของผม ในขณะที่แม่อาบน้ำอยู่ ผมก็ดอดกลับไปห้องพ่ออีกครั้ง ก่อนจะหยิบชุดนอนของแม่ที่ลุงยังแขวนไว้ในตู้ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ออกมา ไม่อยากจะบอกว่าพ่อผมนี่ ยังเก็บของของแม่ไว้ทุกอย่างอ่ะ ก็ดูยังรักกันเนอะ แต่ไม่เข้าใจทำไมถึงเลิกกัน
ผมวางชุดนอนผ้าลินินสีแดงเลือดหมูไว้บนเคาน์เตอร์หน้าห้องอาบน้ำเสร็จก็ออกมานั่งอ่านกำหนดการที่ทางประสานยูของมหา'ลัยเจ้าภาพส่งมาให้
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากะว่าจะโทรถามเรื่องที่นอนซึ่งยังสรุปไม่ได้เมื่อคราวก่อนให้รู้เรื่อง แต่เบอร์ล่าสุดที่ไม่ได้รับสายก็ทำให้ผมตากระตุกถี่ๆ กรอกตาไล่ดูอีกครั้งด้วยหัวใจเต้นระรัว ถึงจะไม่ได้เมมไว้ แต่ผมก็เสือกจำตัวเลขสิบหลักได้อยู่ดี... อิหมีขาว
ไล่ดูก่อนหน้านี้ มีเบอร์เพื่อนๆผมโทรมาปะปราย เอายังไงดี เพื่อนก็เหมือนจะมีธุระ เพราะโทรกันมาแม่งทั้งกลุ่ม แต่ก็อยากคุยกับผู้ชายไง... เอาไงดีวะ
คือบางทีก็อยากเล่นตัวบ้างเหมือนกัน แต่ผมไม่ใช่พวกฟอร์มเยอะอะไร แถมก่อนหน้านี้ผมยังโคตรจะคลั่งมันด้วย บอกตรงๆเลยนะ ไอ้เรื่องที่เสียใจก่อนหน้านี้อ่ะ พอเจอมันผมก็ให้อภัยแม่งหมดแล้ว แถมพอเจอมันอ้อนเข้าไปอีก ผมยังคลั่งมันมากกว่าเดิมด้วยเนี่ย
...ขอโทษนะเพื่อนๆ...
...แต่ใจพี่มันเรียกร้องจริงๆ...
/"อืม"/รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
"คือ โปรโทรมามีไรเปล่า"ไม่รู้ตื่นเต้นอะไร แต่คือโคตรตื่นเต้นเลยโว้ย
/"ลืมไปแล้วว่ะ"/จ้ะ เอดร็อกกกก
"อ๋อ... แล้วนี่ทำไรอ่ะ ว่างเปล่า"รู้สึกเสียงมันก้องๆเหมือนอยู่ในห้องน้ำ
/"กำลังชักว่าว แต่ตอนนี้หมดอารมณ์แล้ว"/โอเคซึ้ง /"แล้วมึงทำอะไร"/ได้ยินเหมือนเสียงเปิดประตู
"เรารอแม่อาบน้ำอ่ะ"
/"มึงนอนบ้านน้าอ้อมหรอวันนี้"/ได้ยินเสียงลม ผมว่าน่าจะออกมาคุยที่ระเบียงแล้ว
"เปล่า วันนี้แม่มานอนกับเราที่บ้านใหญ่"ผมไม่อยากเรียกว่าบ้านพ่อเท่าไหร่ เพราะผมรู้สึกว่าบ้านนี้คือบ้านของเราทั้งสามคนมากกว่า
/"แล้ววันนี้ไปกับพ่อแม่สนุกไหม"/ผมรู้สึกเหมือนเราไม่ได้คุยกันนานมาก ทั้งที่ความจริงเราเพิ่งเจอกันไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง
"สนุกสิ พ่อเรานี่เมาปลิ้นเลย"ผมหัวเราะออกมา เมื่อคิดถึงมนุษย์พ่อที่นั่งตาเยิ้มหลังจากไวน์หมดไปแค่ขวดเดียว
/"ตอนนี้มึงคิดถึงกูไหม"/เหมือนใจผมมันเต้นระส่ำไปหมด... ใช่ ผมคิดถึง
"คิดถึงทำไม เพิ่งเจอกันเอง"แต่กลัวจะแรดเกินไป ต้องวางฟอร์มบ้าง
/"แต่ทำไมกูคิดถึงมึงวะ"/แม่จ๋า!!! เขาอ่อยหนู /"ซี"/
"หืม..."ยังเบลออยู่ หน้าผมนี่ร้อนไปหมด
/"กูคิดถึงมึงนะ"/วินาทีนี้ผมนี่ถึงกับไถหัวลงไปกับโต๊ะทำงานเลยทีเดียว
"อื้ม"ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วจ้ะ ทำไมกูใจง่ายแบบนี้
/"คิดถึงมึงมาสามปีแล้ว ตอนนี้ก็ยังคิดถึง"/ไม่ไหวแล้วโว้ย หัวใจผมเต้นจนหายใจแทบไม่ทันแล้วตอนนี้
"เมาเปล่าเนี่ย"นั่นคือเหตุผลเดียวที่ผมคิดได้
/"ไม่ได้เมา"/เสียงนุ่มทุ้มของมันกำลังทำให้ผมกำลังเป็นบ้า /"จำที่กูเคยชวนมึงไปล่องแพได้ไหม"/
"จำได้"ที่ผมเคยแซวว่ามันคิดล่อลวงผมไปทำอะไรหรือเปล่าน่ะ
/"พรุ่งนี้ไปกันไหม"/คือมึงจะรีบอะไรขนาดนั้นล่ะ
"ไม่ได้หรอก เราติดงานเภสัช ขอโทษนะ"
คิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ คือยิ่งใกล้งานก็ยิ่งวุ่นวาย อย่างพรุ่งนี้ผมก็ต้องไปดูสถานที่กับพวกบิวและมังกร ถ้าปกติน่ะ พวกจีจี้แม่งไม่ให้ผมยุ่งกับบิวหรอก แต่นี่งานเร่งไงมันเลยหยวนๆกันไป ส่วนเรื่องมนุษย์แฟนเก่า คือต่อให้ไม่ติดงาน ผมคิดว่าผมคงไม่ไปอยู่ดี เรื่องหลายๆอย่างมันยังไม่สงบ
/"ไว้รอมึงว่างก็ได้"/พี่นี้คิ้วกระตุกเลยฮะ ไอ้เสียงเศร้าๆนี่คืออะไร ปกติมึงต้อง 'เรื่องของมึงไอ้สัตว์' ไม่ก็ 'กูต้องรู้ไหม'อะไรแบบนี้ดิ
"งั้นแค่นี้ก่อนนะ อย่าเมามากล่ะ เดี๋ยวโทรม"
/"ที่บอกว่าคิดถึงกูพูดจริงนะอิ๊ว"/ถ้าเป็นหนังจีนกำลังภายในกูคงต้องกระอักเลือดแล้วแหละฉากนี้ /"ที่บอกว่ารักกูก็พูดจริงเหมือนกัน"/และฉากนี้กูก็คงตายไปเลย /"ฝันดี"/
"ฝันดี"รู้เลยว่าเสียงกูแม่งเพ้อสัตว์
ปลายสายกดวางไปแล้ว แต่ใจผมยังคงเต้นระส่ำจนเสียวมันจะวายแล้วผมก็ตายอย่างไปอย่างสงบ แม่ออกมาจากห้องน้ำ ผมก็เดินมึนๆเข้าไปอาบน้ำบ้าง พอแต่งตัวเสร็จผมก็รีบซุกตัวลงนอนหนุนตักแล้วกอดเอวแม่ที่นั่งพิงหัวเตียงจ้องไอแพดทันที
"อะไรเนี่ยเรา"ลูบหัวผมเบาๆ
"ทำไมแแม่ถึงเลิกกับพ่ออ่ะ"คือสงสัยมานานแล้วแต่ไม่เคยกล้าถาม
"ก็ไม่ค่อยมีเวลาให้กัน ซีก็รู้ใช่ไหมว่างานพ่อยุ่ง ทั้งที่แม่ยอมทิ้งงานตัวเองเพื่อครอบครัว แต่พ่อก็นะ แม่ก็เลยกลับไปทำงาน ทีนี้เลยทะเลาะกัน ทะเลาะกันเป็นปีจนแม่ว่ามันไม่มีอะไรดีขึ้น เลยขอหย่าดีกว่า"แม่ยังคงลูบหัวผมอยู่
"แม่ไม่คิดถึงพ่อบ้างหรอ"
"แรกๆก็คิดนะ แต่พอนานๆไปมันก็เฉยๆ บางทีแม่อาจจะทำใจมานานแล้วด้วยมั้ง"ผมยังซุกตัวบนตักแม่อยู่ "เราเถอะ กับโปรตอนนี่ยังไง"
"ไม่รู้สิแม่ แต่ซีชอบโปรนะ"ผมกลิ้งๆกลับมานอนบนหมอนฝั่งตัวเอง "ชอบมากๆเลย ชอบแบบขนาดที่บางทีโปรทำซีเสียใจ ซีก็ยังชอบอยู่"
"แบบนี้ไม่ได้หมายความว่าซีรักโปรแล้วหรอครับ"แม่ขยับตัวลงนอนข้างๆผม
"ซีไม่รู้หรอก ซีไม่เข้าใจอ่ะว่ามันเป็นยังไง ต้องรู้สึกอย่างไง ต้องมากขนาดไหนมันถึงเรียกว่ารัก"ผมพูดออกไปอย่างอดกลั้น
"แม่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน"แม่หยิกแก้มผมเบาๆ "แต่พอมีซี แม่ก็เข้าใจ แม่ว่ารักสำหรับแม่มันคือการให้อภัย เพราะต่อให้วันหนึ่งซีทำผิดยังไง ทำให้แม่เสียใจยังไง แต่แม่ก็พร้อมให้อภัยซี แม่จะไม่มีวันทิ้งซีนะครับลูก"
"แม่ครับ..."กูนี่น้ำตาคลอเลยจ้า
"แล้วซีล่ะ ให้อภัยโปรไหม"ให้อภัยไหมไม่รู้ แต่แค่ตอนนี้ไม่ได้โกรธแล้ว "นอนกันเถอะ พรุ่งนี้ซีต้องตื่นเช้า"แม่ลูบหัวกล่อมผม มือใครก็ไม่อุ่นเท่ามือแม่เนอะ
.
.
.
หกโมงกว่าผมก็ลงมาด้านล่าง ยกมือไหว้ป้าศรีเสร็จก็ขับรถออกจากบ้านเพื่อไปรับบิวกับมังกรที่มอ เช้าวันเสาร์ที่สงบเงียบทำให้ผมไปถึงที่นัดหมายอย่างรวดเร็ว
โบกมือให้มังกรกับบิวเล็กน้อย ทั้งสองคนที่ยืนรออยู่ที่ป้ายรถเมล์หน้าม.ก็เดินเข้ามา ไอ้กรเปิดประตูขึ้นมานั่งข้างๆผม ในขณะที่บิวขึ้นมานั่งด้านหลัง ผมยิ้มให้บิวเล็กน้อย บิวก็ยิ้มตอบ
คือผมก็ไม่รู้นะว่าแม่งทะเลาะกันเรื่องอะไร ที่ถึงขนาดจะตบกันแบบไม่แบมือได้ แต่ส่วนตัวที่ผมสัมผัสมา เพื่อนผมมันก็ร้ายกะโหลกกะลานะ คือดีแต่ตอแหลไปวันๆ แต่จริงๆไม่มีอะไร ส่วนบิวนี่ผมว่าเข้าข่ายตุ๊ดเรียบร้อยเลยก็ว่าได้
ขับรถออกมาร่วมชั่วโมงผมก็เข้าใกล้มหาลัยเป้าหมายเสียที โทรถามอีกครั้ง ใบตองที่ทำหน้าที่ประสานงานกับม.ผมตอนนี้ก็บอกทางไปคณะให้ ขับวนๆอยู่ไม่นานก็เจอจนได้
ภายในห้องประชุมมีตัวแทนมหาลัยอื่นประมาณ 3-4 มหาลัย จับจองที่นั่งเสร็จ ใบตองที่เคยเห็นแค่รูปโปรไฟล์หน้าไลน์ก็เดินเข้ามาหา สาวหมวยตาชั้นเดียวที่สวมแว่นกรอบสีชมพูยิ้มต้อนรับ ก่อนที่เราจะแนะนำตัวพอเป็นพิธีอีกครั้ง
“ใบตองครับ เราสงสัยเรื่องห้องนอนผู้ชายของม.เรานิดหน่อย”ผมหันไปถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“อะไรหรอคะ”เธอหันมาด้วยรอยยิ้ม
“ที่คุยกันคราวก่อน ม.เราได้นอนที่ห้องประชุมตรงสนามกีฬาใช่ไหมครับ”
“ค่ะ”เธอรีบเปิดสมุดโน้ตตัวเอง “ใช่ค่ะ”
“เราไปกะขนาดคร่าวๆมา เราว่านอนไม่พอ”ผมบอกไปก่อนหันมาหาไอ้กรที่นั่งดูหนังในโทรศัพท์อยู่ข้างๆ “ไอ้กร ผู้ชายม.เรามาประมาณ40ถึงไหม”มันทำหน้างงๆก่อนจะหันไปมองบิวอีกที
“สี่สิบแปดคนค่ะซี”บิวบอกผมเสียงเรียบ
“ครับ แต่ห้องที่ใบตองถ่ายรูปส่งมาให้ผมว่ามันน่าจะนอนกันเกือบห้าสิบคนไม่พอหรอกนะครับ”สาวหมวยคิ้วขมวดหน้าเครียด
“งั้นรอสักครู่นะคะ”เธอขอตัวออกไปคุยกับกลุ่มคนที่นั่งสแตนบายอยู่ตรงหน้าห้องประชุม
นั่งง่วงๆไปราวสิบกว่านาทีก็มีคนมาทิ้งตัวลงด้านข้างผม หันไปมองแล้วผมก็ต้องงงกว่าเดิม เมื่อคนที่กลับมาดันไม่ใช่สาวหมวยหุ่นนางแบบคนเดิม แต่กลับเป็นไอ้แว่นถึกคนหนึ่งที่ปั้นหน้าแป้นแล้นใส่ผมอย่างต่อเนื่องแทน... มึงเป็นใคร
“หวัดดีครับ ผมชื่อไวท์ อยู่ปีสี่ จะเรียกว่าพี่ไวท์ก็ได้ครับ”ผมพยักงงๆ ก่อนที่เราสามคนจะกล่าวทักทายไปตามมารยาท “พี่จะมาเป็นประสานยูให้แทนช่วงที่ใบตองไปคุยกับฝ่ายสถานที่นะครับ”ฉีกยิ้มอีกแล้ว คือดูก็รู้ว่ามีเลศนัยบางอย่างเวลามองผม คือพี่เขาก็หล่อนะ แต่ผมรู้สึกเฉยว่ะ ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร
“อ๋อครับ”ผมพูดแค่นั้นแล้วก็หันมาสนใจตารางกิจกรรมต่างๆในวันงานแทน
“น้องๆขับรถมาเองนี่เหนื่อยไหมครับ เอาของว่างไหมเดี๋ยวพี่ไปเอาให้”ผมหันมามองเพื่อนอีกสองคน เผื่อที่ใบตองให้กินไปเมื่อกี้มันจะไม่คณาหนังท้องมัน
“เอามาก็ได้ เอาไว้แดกตอนเล่นเกมส์คืนนี้”ไอ้กรพูดขึ้นแล้วก็หันไปสนใจหน้าจอต่อ
“ขอบคุณนะครับ งั้นขอให้สองคนนั้นก็พอ”ผมหันมาบอก
“เฮ้ย เอามาสามดิ ยกของมึงให้กู”ไอ้กรรีบหันมาทำจิ๊จ๊ะใส่ผม
“สัด นี่มึงมาประชุมหรือมาปล้นของแดกเขาเนี่ย”ผมว่า แต่คิดว่ามันสนไหม
“แล้วไงใครแคร์”ยักไหล่ใส่ผม “เอาน้ำองุ่นนะพี่ อร่อยดี”สั่งเสร็จก็ดูหนังต่อ
ผมหันไปยิ้มแบบเกรงใจให้ไอ้พี่ที่ชื่อไวท์แต่เสือกตัวดำอีกครั้ง คือมันก็ไม่ได้ดำเป็นถ่านอะไรหรอก ก็เข้มๆคมๆ แต่พอมาเทียบกับคนตัวซีดอย่างกับผีตองเหลืองแบบผมแม่งก็ถือว่าดำแหละ
ไม่นานน้ำองุ่นสามกล่องกับขนมปังเนยสดก็วางไปบนโต๊ะที่ผมนั่งอยู่ ไอ้กรกดสต๊อปหนังอย่างรู้งานก่อนจะกวาดขนมทั้งหมดลงกระเป๋าสะพายหลังแบรนด์หรูของมัน เห็นงกๆแบบนี้นะ แต่ผมว่าแม่งรวยสุดในคณะผมอ่ะ ปล่อยเงินกู้ด้วยสัด
“เรียนปีสามเหนื่อยหน่อยนะครับ พอปีสี่ก็สบายแล้ว เป็นวิชาเน้นปฏิบัติมากกว่า”นั่งลงแล้วชวนผมคุย
“อ๋อครับ”คือกูไม่สนิทไง ไม่รู้จะคุยอะไร
“แล้วอยากฝึกงานโรง’บาลหรือร้านก่อนหรอครับน้องซี”น้องเนิ้งเหี้ยอะไร ขนลุก
“อยากฝึกโรงงานครับ”ผมไม่ชอบอารมณ์โรง’บาลหรือร้านยาอ่ะ วันๆเจอแต่คนป่วย โคตรหดหู่อ่ะ
“อยากทำสายวิจัยหรือดีเทลยาหรอครับ”
“จริงๆอยากรู้พวกระบบตรวจคุณภาพหรือพวกควบคุมการผลิตมากกว่าครับ”คือดูเอาไว้ เผื่ออนาคตอยากเปิดโรงงานเล็กๆเป็น
ของตัวเอง คือผมเป็นพวกไม่อยากเป็นลูกจ้างใครว่ะ ชอบเป็นเจ้านายตัวเอง
“พี่ชอบเราอ่ะ ขอจีบได้ไหม”คือผมถอนหายใจเลยว่ะ คนไม่ชอบก็คือไม่ชอบเนอะ แต่คนที่ชอบที่ให้ทำห่าอะไรก็ดีไปหมด
“ถ้าผมว่าไม่พี่จะฟังผมหรอครับ”ส่ายหน้าพร้อมฉีกยิ้ม
...นั่นไง...
...แล้วถามกูหาพ่อง!!...
ผมไม่ได้พูดอะไรต่อ เพราะตอนนี้ถึงเวลาประชุมกันแล้ว ผมกดอัดเสียงไว้ แล้วจดตามเป็นข้อคร่าวๆไว้ บิวยกมือถามขึ้นประปรายจนตอนนี้ทางม.เจ้าภาพเริ่มจะถอนหายใจกับความเรื่องเยอะของผมแล้ว
ยอมรับเว้ยว่าเรื่องเยอะ แต่พวกมึงไม่เป็นพวกกูสามคนอ่ะไม่รู้หรอก ว่าถ้ากลับไปประชุมที่คณะแล้วตอบที่เขาสงสัยไม่ได้ กูจะโดนอะไรบ้าง
ประชุมเสร็จ ฝ่ายสถานที่ก็พาผมดูสถานที่ที่ใช้ในกิจกรรม พอคุยกันเสร็จ ก็ส่งแขกกันอย่างไว ในขณะทีมออื่นได้กลับแล้ว ไอ้พี่ไวท์ที่ตัวดำก็พาพวกผมสามคนมายังห้องนอนที่เป็นประเด็นสงสัยกัน ซึ่งจากการคาดคะเนแล้ว พวกผมก็ลงมติว่ายังไงก็ไม่พอ
“เอาเป็นว่าเราจะขอเปิดห้องข้างๆให้อีกห้องนะคะ”ใบตองบอก
“ขอบคุณครับ”ผมบอก “แล้วกลับเลยไหม”ผมหันไปถามอีกสองคนที่ยืนกำลังสำรวจห้องกันอยู่
“มึงกลับก่อนเลยซี กูกับบิวตี้เดี๋ยวพี่หมูมารับ”ผมพยักหน้าแกนๆ แม้จะงงว่าอิพี่หมูแม่งเป็นใคร
“เออๆ งั้นเดี๋ยวกูกลับเลยแล้วกัน”ผมโบกมือหยอยๆอย่างเหงาๆ
“น้องซีจอดรถไว้ไหนครับ เดี๋ยวพี่ไปส่ง”ผมเลิกคิ้ว
“แถวห้องประชุมตอนแรกอ่ะครับ”ผมบอก “แต่เดี๋ยวผมขอเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”
ผมแยกตัวไปเข้าห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล แอบวังเวงเหมือนกันนะ อิห่า ทั้งห้องน้ำมีกูคนเดียวไม่พอ แสงธรรมชาติก็ไม่มีแถมไฟแม่งก็ไม่ติด นี่ถ้ามีใครห้อยหัวลงมาดูกูเยี่ยวด้วยกูคงไม่สงสัยหรอก
ฉี่ไปด้วยใจหวาดหวั่นจนหยดสุดท้าย ผมก็ล้างมือแล้วเดินออกมา แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไปด้านนอก ไอ้ฉากคุ้นเคยในละครหลังข่าวก็บังเกิดกับกูซะงั้น
“ตกลงซีม.aนี่เป็นหรอวะ กูเสียดาย”เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้น
“คงเป็นแหละ พวกม.bบอกว่านางคั่วๆกับโปรตอน”เสียงที่สองดังขึ้น
“โปรตอนไหนวะ”นี่ไม่รู้เสียงใครบ้างแล้ว
“ที่ขาวๆ ที่กูเคยเอารูปให้ดูไง”
“อ๋อ ที่แฟนนางสวยๆปะ”ผมรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแปลกๆ
“นั่นแหละ คนนี้แหละที่เป็นชู้”ปวดมากขึ้นจนรู้สึกเส้นเลือดเต้นตุบๆ
“โหย นางก็ดูแมนๆปกตินะ สุภาพด้วย”อันนี้เสียงใบตอง ผมจำได้
“แหม ชะนียังมีแรดเงียบ ผู้ชายจะมีบ้างก็ไม่แปลกหรอก”
“แล้วนี่ยังไง อ่อยพี่ไวท์อีกหรอวะ”เหมือนหัวผมมันตื๊อไปหมด
“เหยื่อเก่าคงกลับไปหาเมียมั้ง นางเลยต้องหาเหยื่อใหม่”ใจผมเต้นรัวเลย ผมโกรธจริงๆนะ แต่ผม... ไม่กล้าออกไป
“ใช่หรอวะ เพื่อนที่ม.aเคยบอกว่าซีนี่คาสโนว่าเลยนะ เปลี่ยนผู้หญิงบ่อยจะตาย กูว่าไม่ใช่หรอก”
“คงเบื่อผู้หญิงมั้ง กูก็ไม่รู้เว้ย อยากรู้นักไปถามเลยไหมอินี่”แล้วก็หัวเราะระริกระรี้กัน
ผมก็อยากไม่แคร์สังคมเหมือนกันนะ อยากไม่สนอะไรทั้งนั้นเหมือน แต่มันทำไม่ได้ ผมโกรธ ผมเศร้า ผมเสียใจ ผมก็ไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้เหมือนกัน สำหรับผมเรื่องนี้มันไม่สนุกเลยสักนิด แต่ทำไมเขายังคุยกันราวว่าความทุกข์ของคนอื่นมันเป็นแค่เพียงละครฉากหนึ่งได้ล่ะ
“จะพูดอะไรทีหลังช่วยมีมูลหน่อยได้ไหมคะสาวๆ”เสียงไอ้กร “อ้าว แหกตาดูกัน” ได้ยินเหมือนฝีเท้าหลายคู่กำลังเดินออกไป
“เดี๋ยว”เสียงบิว “จะไปไหน ขอโทษซีมันหรือยัง”
“มึงออกมาได้แล้ว”ไอ้กรโผล่หัวเข้ามา
“ยืนให้เขาด่าอยู่ได้”บิวบ่นๆ “ขอโทษสิคะ ยืนรอพ่อใครติดริบบิ้นคะ”ผมหันไปมองกลุ่มผู้หญิงที่แขวนบัตรสตาฟของม.เจ้าภาพ
...เรื่องกูนี่มาไกลนะ...
“ขอโทษค่ะ”พูดกันเสียงอ่อยๆ
“ดังๆค่ะ เอาให้ดังเท่ากับเวลาว่าคนอื่นสิคะ”บิวแม่งโคตรน่ากลัว
“ขอโทษค่ะ!!”
“ไม่เป็นไรครับ”ผมบอกก่อนจะก้มหน้ามองโทรศัพท์ คงต้องโทรไปฟ้องพวกเพื่อนผมแล้วล่ะ ซีเจ็บ ซีช้ำราวกับโดนมีดแทงซ้ำเข้าแผลเดิม แต่ก็ดีใจนะ ที่ก็ยังมีคนปกป้องผมบ้างเหมือนกัน
ตกลงผมไม่ให้อิพี่ไวท์ไปส่งที่รถ แต่กลับเดินกันไปเรื่อยพร้อมกรและบิวแทน ผมเปิดไลน์ขึ้นอ่านหลังจากที่กรกับบิวเข้าไปรอพี่หมูของพวกมันในห้องประชุมแล้ว
ไลน์กลุ่มไลน์แยกขึ้นเตือนมากมาย ผมเลยเข้าไปดูไลน์กลุ่มก่อน เหมือนประเด็นพวกมันจะมาจากหน้าจอโซเชียลต่างๆที่เพื่อนๆผมแคปมา
ผมกดดูเข้าอันแรก เป็นเฟสแฟนเก่าผมเอง แบมนั่นแหละที่หายเงียบไปจากสารระบบ ‘ไม่รู้อย่างไงกันนะคะ แต่เราว่าซีไม่ได้ทำหรอกค่ะ เขาไม่เคยคบซ้อน เอาจริงปะ ขนาดเราทำผิดเขายังไม่เคยเอาเรื่องเราไปพูดเสียๆหายๆเลย เราว่าแฟนเก่าเราไม่ผิด #ใครไม่จบตบกับกูไหม’ ... ฮือแบม
เลื่อนดูอีกรูป เป็นที่มาตอบคอมเม้นก็มีทั้งคนด่าทั้งคนสนับสนุนแบมนั่นแหละ และหลายๆในคนที่สนับสนุนแบมก็พวกแฟนเก่ากับเพื่อนๆผมทั้งทั้งนั้น นี่กูซึ้งน้ำตาจิไหลเลยนะ
เลื่อนดูอีกรูปอันนี้น่าจะของคู่กรณีผมเลย พี่พริ้ม ‘พริ่มเลิกกับโปรมาประมาณสี่เดือนแล้วค่ะ เรื่องซี เราว่าอย่าไปว่าอะไรน้องเลยค่ะ น้องไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ #หยุดเถอะยู เราสงสารน้องจริงๆ’ ทำไมพี่เขาดีจังล่ะ ฮือออ
อันสุดท้ายเป็นของคนคุ้นเคย อิหมีที่รัก ‘เรื่องสนุกปากของคนบางกลุ่ม บางทีก็กำลังทำลายความรักของใครบางคน #ที่คิดถึงนี่พูดจริง #ที่บอกว่ารักก็พูดจริง’ ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกอย่างไง แต่น้ำตาผมไหลเลยว่ะ
--------------
เราทนรอไม่ไหว เราแต่งเอง
ถถถถถถ
ล้อเล่น นี่ใช้เครื่องเพื่อนพิมพ์ อิเขียดคนเดิมนี่แหละ แต่ขโมยคนอื่นมาเล่น ขี้เกียจล็อคเอาท์
มาครึ่งตอนก่อนนะ
คือเพิ่งถึงห้อง 23.30 กว่าๆอ่ะ
นี่รัวนิ้วอย่างไวเลยนะ
ขอโทษจริงๆเน้อ o22
-
โถ ชะนี สเตตัสเธอไม่ช่วยอะไรเลยนะ
ทำคนดีไปอีก โถ่ว ทำชาวบ้านเค้าเดือดร้อน
ยังนั่งสวยๆอยู่ได้ #ไม่จบอยากตบกับพริ้ม #ทีมแบม #ตบตอนไหนบอกด้วย
#แค้นแรงแทนนังอิ๊ว
-
เรื่องของซีไปหนักหัวคนอื่นตลอดเลยเนอะ :hao3:
-
อิ๊วคือใครหรอ
-
โหย แฟนเก่าซีนี่น่ารักทุกคนเลยอ่ะ โดยเฉพาะแฟนเก่าที่กำลังจะกลายเป็นแฟนปัจจุบัน :hao7:
-
โถ่ อิพริ้ม สวมบทนางเอกมาก
นิสัยนังซีนี่มีเเฟนเป็นผู้หญิงมันยังไงนะ
คิดภาพไม่ออกจริงๆ 5555 เเต่เเฟนเก่านางเเมนเว่อร์
-
เพื่อนกร เพื่อนบิว เพื่อนสุดยอดมาก อีกคนก็แบม ปรบมือรัวๆๆๆๆ o13 o13 o13
-
โอ๊ย อิพริ้งเมิ๊ง..........เสียดายมากๆ
อยากเป็นนางเอกใช่มั๊ย?
เอาเล๊ย...คุณเขียดติดต่อเพื่อนหมีขาวคนที่นางไปควบกันมาให้ป้าหน่อย ป่าจะติดสินบนนางให้ปล่อยคลิป เอาอะไรว่ามา ใครจะช่วยลงขันบ้าง? *แค้น*
มาอิหรอบนี้จะมีปัญญาแก้ไขอะไรได้ เอาดีเข้าตัวทั้งนั้นแล้วมาแอ๊บเป็นคนดี
ชอบกรกับบิวค่ะ ต้องอย่างนี้จัดการกับคนชอบนินทาคนได้ชะงัดเลย
โปรตามแล้วนะ หน่องซีก็เปิดๆใจหน่อยสิ
-
อีพริ้งอีชะนีขี้มโนเป็นคู่เย็-เฉยๆค่ะยังไม่ได้เป็นแฟนอย่ามโนหลอกตัวเองหน้าด้านทำตัวเป็นนางเอก ส่วนอีชะนีขี้นินทาพวกหล่อนหุบตูดไปค่ะ ดีออก :katai1:
-
เจ๊พริ้งนี่เอาดีเข้าตัวตลอดเลยนะค้าาาาา ดีออกกกก
-
โถ่ หน่องซีของเจ้ // กอดปลอบ
เอาตัวนังชะนีปากพล่อยพวกนั้นไปประหาร !!
-
นังพี่พริ้มมันฝืนใจพิมพ์นะหน่องซีอย่าไปซึ้งมาก
-
อิพวกนินทาคนอื่นนี่ก็สนุกปากน่าดู น่าจะตบสังสอนสักทีสองที ชิชิ...โอ้ยยย..ลุ้นจังว่าจะกลับมาเจอหน้ากันรักกันยังไง
-
ขอบคุณมากๆค่ะคุณเขียด
ชอบแม่อิ๊วชอบเพื่อนบิวจัง. ซีแคร์คนรอบข้างเพื่อนๆและครอบครัวเพราะทุกคนดีกับนางรักนางนี่ไง
ทีนี้พวกปากหอยปากปูก็จงสำนึกด้วยนะแล้วกระจายข่าวเสียทีตามที่ชะนีพริ้งกล่าว
หมั่นไส้นางโคตรๆละตอนนี้ ถ้ายังไม่ระวังตัวต่อไปอาจจะมีคลิปหลุดรูปหลุดให้ได้อาย?
ตอนนี้หมีขาวออกมาแค่เสียงกับข้อความแต่แบบว่าอยากเทคะแนนให้เลย. สู้ต่อไปนะ
เขินทุกทีที่หมีเรียกว่าอิ๊ว. แถมประโยคจีบดาเมจรุนแรงอีก. แพสะเทือนแน่ๆถ้าซียอมไปนะ. 55555
-
ปรบมือให้หมีขาว :katai2-1:
-
วันนี้ #ทีมแบม ค่ะ
#ใครไม่จบเดี๋ยวพี่ไปช่วยตบค่ะน้องแบม
:beat: :beat:
-
ซีจะไหวไหม
-
เฮ้อเบื่อปากชาวบ้านจริงๆ
-
ต้องปรบมือให้มังกรกะบิ้วตี้นะเนี่ย ไม่งั้นนุ้งซีมันคงซีดอยู่ตรงนั้นแน่ๆ
-
อิ๊วคือใครหรอ
ชื่อเล่นเต็ม หน่องซี คือ ซีอิ้๊ว จ้า
-
สะใจหมีขาวเบาๆ พยายามอีกนิดเนาะ
-
แหม อิชะนีดอกพริ้ม ทำเหมือนเป็นคนดีจังนะมึง แน่จริงไม่บแกไปละเซ็กเฟรนด์ มึงไม่มีสิทธิ แต่กระแดะทำเป็นหวงอะ เอด็อก!
-
:hao7: :hao7: :hao7:
เอาอีก เอาอีก
-
แก๊งนินทานี่น่าโดนตบ!!
-
ซีเหมือนจะแรง แต่นางบอบบางอ่อนไหวนะ
-
อิพริ้มนี่แบบ... :z6:
-
#ตบไหนบอกด้วย
-
ซีคะ อย่าไปมองว่ายัยพริ้มคนดี
มาช่วยแก้ต่างอะไรแบบนี้
สาระมีเทอนู้นคะ ที่กำลังช่วยเทออยู่
ตกลงว่าซี เทอให้อภัยโปรมันละใช่ไหม
-
จริงๆคนรอบตัวซีก็เป็นคนดีกันหมดนะ
ยกเว้นอิโปร ตัวร้ายของเรื่อง 5555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ทำไมหน่องซีถึงเป็นคนดีจังนะ
โปรนี้ก็หยอดได้หยอดดี
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
หน่องซี... หวังว่าตอนนี้หน่องซีจะดีขึ้นแล้วนะลูก
อยู่ห่างกันสักพักก็น่าจะดี พี่โปรจะได้แสดงความแมนของพี่โปรให้หน่องซีได้ประจักษ์บ้าง
แต่ป้าดูทรงแล้ว... อีกไม่กี่วัน ป้าว่าหนูต้องปรี่ไปซบอกหมีขาวแหงๆอ่ะ
ติดตามค่ะ ^^ :mew1:
-
จะเกิดอะไรต่อคะ :z3:
-
หมดความรู้สึกที่อยากจะเชียร์โปรตอนให้หน่องซีแล้ว
-
อยากร่วมมือกับแบมตบพริ้มจริงๆ
-
เรื่องแบบนี้ ตอนคิดว่าคนอื่นจะพูดไปในแง่ไม่ดียังว่าเครียดแล้ว
แต่ตอนได้ยินกับหู ว่าคนอื่นๆพูดยังไงนี่เจ็บกว่า
-
ยกนิ้วให้แบมเลยค่ะ o13 จะตบเมื่อไรบอกนะคะจะเป็นกองหนุนให้ทันทีเลยค่ะ 555
ดีใจที่มีคนรักน้องอิ๊วอยู่เยอะค่ะ หวังว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ดีกันไวๆ ได้ยิ่งดีค่ะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ค่ะ
-
อิ๊วววววววววววววววววววววววววววว~~~
-
พริ้มคนดีเลยค่าาาาา :katai5: :hao7:
-
สุดยอดดดด o13
-
ค้างค่ะค้างงงงงงงงววววงงงงง
-
#ใครไม่จบตบได้ แอร๊ยยยยยย ชอบแบมมมมมม
ซึ้งตัสหมีค่ะ ;___; #ที่บอกว่าคิดถึงพูดจริง #ที่บอกว่ารักพูดจริง
-
อยากเห็นน้องโปรจีบซีอ่ะ. จะเป็นยังไงน้อ. อุอิ :hao3: :ruready
-
รอเพิ่มมมมมม
-
อย่าว่าซี~
-
อะไรไม่รู้นะแต่... พี่สะใจยัยผีตองเหลือง! :laugh:
-
อิ๊วน้อยย สู้ๆนะ :katai2-1:
-
รอเชียร์ค่ะ
ยังไงก็อยากให้โปรกับซีได้ครองรักกัน :m15:
-
กลับมาดีกันไวๆน้าหน่องซีพี่โปร :hao5:
-
ไหนๆ น้องโปรก็สารภาพแล้วว่ายังรักซีอยู่
รออะไร จับน้องโปรทำผัวต่อเลย..
:katai5:
-
ทีมหมี
ทีมอิ๊ว
เป็นแฟนกันเถอะ
:กอด1:
-
ชอบตอนบิวกับมังกรปกป้องหน่องซีมากเลยยยย
ชอบแฟนเก่าหน่องซีด้วย :mew1:
#ทีมหน่องซี เหมือนเดิม ไม่เปลียนใจ อิอิ
-
คือแบบสนุกอะ ชอบมากก ขอเป็นแฟนคลับเรื่องนี้ด้วยคน ชอบหน่องซีกับพี่หมี555 ที่ชอบคือเจ๊พริ้มนางดูไม่ได้ร้ายมากดูเหมือนนางจะเป็นคนดีนะ เราชอบ555
-
:กอด1:
-
ซีอิ๊วขวดจะระเบิดแร้ว......
-
ฮิ้วววววววววววว น้องอิ๊วของพี่หมี รอบหน้าเดินหน้าจีบกันจริงจัง :katai2-1:
-
อย่าได้แคร์ แคร์คนที่เค้ารักเราดีกว่า ชะ :katai2-1:
-
ถ้าบอกว่าใจง่ายตามซีจะเป็นไรไหม โปรตอนแม่งงงงบทจะหวานกับซีก็หวานออกมาเฉย
แอบน้ำตาคลอตอนซีคุยกับแม่ และสะใจบิวกับมังกรที่ด่าพวกคนที่นินทาซี แต่อย่างว่าเป็นคนนอกไม่รู้หรอก
รออ่านตอนต่อไป เกือบแล้วขออีกนิด :mew1:
-
เพิ่งได้อ่านตอนล่าสุดของคุณเขียด หลังจากผ่านไข้รุมมาหลายวัน
บางทีเรื่องของคนสองคน ก็พังเพราะปากคนมาเยอะนะ
ถึงจะพูดว่าเราสองคนทำไมต้องแคร์คนอื่น แต่คนเราอยู่ไม่ได้หรอกถ้าไม่มีสังคม
เราว่าซีแคร์นะ แต่นางแคร์คนรอบตัวที่นางรัก โปรตอนก็ชัดเจนแล้วนะ อิซีนี่เขินตัวบิด 55555
ทุกอย่างกว่าจะผ่านไปได้ก็คงยากสักหน่อยนะซี
-
น้องซีอิ๊วแพ้ทางโปรตลอด
รักรีเทิรน์ให้คนเลิกลือกันไปเลย
-
เจ้เขียด รออยู่น้า อัพโหน่ยจิ. เค้าคิดถึงซี กะ โปร
แว้วนะ ตะเอง :monkeysad:
-
นี่รีบ #ทีมแบม #ทีมแฟนเก่า ทันทีเลยจ่ะ
หน่องซีคนดี อิพี่พริ้มมันโดนขู่มาลูก
ไม่งั้นไม่โพสต์อะไรดีๆ แบบนี้หรอก หนูอย่าไปเชื่อ
ตอนนี้นี่โปรเอาจริงละช้ะ
หยอดซะหวานซะ
รีบทำคะแนนเลย เนี้ยมีหนุ่มมาติดหน่องซีละนะเหวย
แต่ใจนางนี่ก็แบบหวั่นไหวกับอิพี่โปรคนเดียวจริงๆ
โดนเข้าหน่อยนี่ละลายละจ้า55
งานนี้งดมาม่าแล้วใช่มั้ยคะคุณเขียด
ลุ้นๆ จะมีอะไรอีกมั้ย
รอนะคะ มาต่อไวๆ เด้อ
:hao6:
-
มายังเอ่ยๆ เค้ารออยู่น๊าาาาา
-
อันสุดท้ายเป็นของคนคุ้นเคย อิหมีที่รัก ‘เรื่องสนุกปากของคนบางกลุ่ม บางทีก็กำลังทำลายความรักของใครบางคน #ที่คิดถึงนี่พูดจริง #ที่บอกว่ารักก็พูดจริง’ ไม่รู้ว่าตอนนี้ผมกำลังรู้สึกอย่างไง แต่น้ำตาผมไหลเลยว่ะ
.
.
.
ผมยังไม่อยากกลับบ้านเลยขับมาเรื่อยๆจนถึงชะอำ เวลาสี่โมงครึ่งผมในชุดนักศึกษากับกางเกงยีนส์เดินเท้าเปล่าเหยียบย่ำไปตามหาดทรายที่ผู้คนยังพลุกพล่าน ผมไม่ได้เศร้านะ แต่แค่ก็อยากหลบไปอยู่ในที่ที่ไม่มีใครรู้จักเราสักพักก็เท่านั้น
ผมเดินสงบสติจนแดดคล้อยจนแทบหายไปหมด หน้าปัดนาฬิกาข้อมือตีบอกเวลาเกือบหนึ่งทุ่ม ผู้คนยังมีอยู่บ้างประปราย ลมทะเลเริ่มหนาวจนเนื้อตัวผมที่เหนียวหนึบไปด้วยเหงื่อและไอเกลือนั้นสั่นงกๆ
ผมรีบหยิบโทรศัพท์มาส่งไลน์หาพ่อกับแม่ว่าจะกลับดึกเสร็จ ก็เดินหาร้านอาหารเพื่อนั่งกินประทังความหิว เมื่อได้ร้าน ผมก็สั่งข้าวผัดสัปปะรด หมึกผัดไข่เค็ม หอยเชลล์ย่างเนย ปูผัดผงกะหรี่ และกุ้งเผามากินเคล้ากับบรรยากาศเรียบหาดตอนเย็น
ในขณะที่นั่งรออาหาร ผมก็เปิดไลน์ดู เพื่อนๆผมส่งมาถามสารทุกข์สุกดิบผมกันใหญ่ ผมก็เล่าเรื่องวันนี้ให้ฟังจนหมด พวกมันดูจะโมโหกลุ่มที่นินทาผมมาก แต่เรื่องบิวกับมังกร เห็นฟอยด์มันไลน์แยกมาว่าจีจี้มันโทรไปขอบคุณมังกรด้วย ซึ่งผมว่าดีแล้วแหละ อย่าทะเลาะกันเลย... ผมกับไอ้กรโคตรวางตัวลำบาก
ไลน์ของมนุษย์แฟนเก่านั้นเงียบสงบ ผมช่างใจอยู่นาน ก่อนจะกดส่งสติ๊กเกอร์หมีตีเข่าไปให้มัน พร้อมกับข้อความว่า ‘โทดๆ มือลั่น’ ทั้งที่ความจริงกูจงใจชัดๆ
Proton : ตอแหล
Proton : อีอ้วน
ตอบไวแท้ล่ะไอ้สัตว์ แล้วนี่หรอคือข้อความของคนที่เมื่อวานเพิ่งบอกรักบอกคิดถึงกูน่ะ... เอดร็อก
Proton : แล้วนี่อยู่ไหน
ผมส่งสติ๊กเกอร์บาร์วกับโคนี่ต่อยกันไปให้มัน
‘ชะอำ’แล้วถ่ายรูปชายหาดมืดๆไปให้
Proton : ควาญช้างเขาพามึงไปเดินขายกล้วยขายอ้อย?
‘olo’
‘ค วย’กลัวไม่เข้าใจ กูแปลให้ด้วย
Proton : 555
Proton : แล้วจะกลับตอนไหน
‘น่าจะสองทุ่มครึ่งนะ’กะเวลาการกินแล้วก็คงราวๆนั้น
Proton : ดึกไปไหม
Proton : หาโรงแรมนอนสักคืนเหอะ
'ไม่เอาอ่ะ นอนนอกบ้านคนเดียวมันไม่ชิน'ไปเจอผงเจอผีนี่บรรลัยเลยนะ
Proton : มึงเข้าใจไหม
Proton : กูเป็นห่วง
หน่องซีนี่ฉีกยิ้มจนหน้าตึงเลยฮะ... ฟินตัวจะแตก
'แปบเดียวเอง สี่ชั่วโมงก็ถึง'ถึงจะฟินแต่พี่นี่กลัวผีมากกว่า
Proton : มึงมันดื้อ
ว่าจบก็มีสายเข้ามาจากไอ้คนที่ค้างหน้าสนทนาไว้พอดี ไอ้ตอนแรกก็เฉยๆนะ แต่พอมองไปมองมาก็รู้สึกว่ามือไม้มันดูรกไปหมด ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน หรือทำอะไรดี... นี่กูจะตื่นเต้นอะไร
"ว่าไง"กรอกเสียงลงไปหลังจากกดรับแล้ว
/"ให้กูไปหาไหม"/
"เฮ้ย จะมาทำไม"พี่งี้เผลอเสียงดังเลย
คือมันก็ดูทุ่มเทให้ผมดีนะ ถ้าเป็นตอนอายุน้อยกว่านี้ผมคงบอกให้มันมาแหละ แต่พอเป็นตอนนี้ ผมไม่อยากให้มันมาว่ะ ไม่ใช่ว่าจะเล่นตัว ไม่อยากเจอหรืออะไรนะ แต่มันเป็นเพราะ ผมก็เป็นห่วงมันเหมือนกัน ยิ่งรู้ว่ามันสายตาสั้นผมยิ่งเป็นห่วง
/"อยากเจอ จบไหม"/อยากจะเอาหน้าไปถูไถกับพื้นให้มันรู้แล้วรู้รอด
"ปูผัดผงกระหรี่ ปลาหมึกผัดไข่เค็ม ข้าวผัดสัปปะรดค่ะ"เสียงพนักงานดังเรียกกให้ผมหันไปมอง
"ขอบคุณครับ"ยิ้มให้เธอเล็กน้อย
/"แดกของทะเลมันไม่ดีกับคนเป็นภูมิแพ้ไม่ใช่หรอวะ"/
"นานๆทีไม่เป็นไรหรอก"
/"เอาที่มึงสบายใจเลย"/เดี๋ยวนี้หัดประชดประชัน /"แล้วคิดไงถึงไปชะอำ"/ได้ยินเสียงที่เหมือนเสียงเกมส์ดังมาเป็นระยะ
"จริงๆอยากไปอ่าวมะนาว แต่มันเย็นแล้วไง เลยมาแค่ชะอำพอ"มันเป็นความทรงจำของผมตอนเด็กน่ะ ไม่รู้ว่าติดใจอะไรอ่าวมะนาวนักหนา แต่เวลาผมไม่สบายใจมันก็จะโผล่มาในหัวทุกที
"กุ้งเผากับหอยเชลล์ย่างเนยค่ะ"ผมหันไปยิ้มให้พนักงาน แต่ก็ต้องแทบหุบยิ้มทันทีเพราะเสียงไอ้คนที่อยู่ปรายสายนี่แหละ
/"นี่แดกคนเดียวหรือเลี้ยงทั้งหมู่บ้าน"/
"แฮ่..."ไม่รู้จะสู้อะไร กูขู่แม่งเลย
/"กินข้าวไป จะกลับก็ไลน์บอกกูด้วย"/
"จ้า"ผมกดวางสาย
นั่งกินไปสักพักเสียงเปียโนก็ดังขึ้นกังวาลไปทั่วทั้งร้าน เสียงหวานใสกับเนื้อเพลงที่ผมไม่เคยฟังมาก่อน ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศกับก้อนเมฆฟุ้งๆ ผมไม่เคยรู้มาก่อนนะ ว่าเพลงไทยเก่าๆจะเพราะขนาดนี้
'ดอกเอ๋ย... เจ้าดอกจำปาลาว ตัวพี่รักเจ้า เท่าท้องนภาเอย...'
http://www.youtube.com/v/g2dIdaTqy-0
นั่งฟังเพลงเคล้าบรรยากาศพลิ้วๆของผ้าม่านที่ถูกพัดด้วยลมทะเลกับไฟสีส้มที่คลอไปด้วยเพลงหวานๆไปสักพักอาหารบนโต๊ะก็หมดลงโดยที่ผมไม่ได้รู้สึกอิ่มจนจะอ้วกแต่อย่างใด... นี่กูเริ่มหวั่นใจกับกระเพาะตัวเองแล้วนะ
เรียกเช็คบิลก็ปาไปเกือบสามทุ่มแล้ว ผมไลน์ไปบอกไอ้คนที่เพิ่งไลน์มาล่าสุดเมื่อสองทุ่มครึ่งก่อนจะขึ้นมาบนรถ เสียงเรียกเข้าทำให้ผมกดรับสาย ก่อนจะกดเปิดสปีกเกอร์แล้วเสียบไว้ในที่วางโทรศัพท์ที่ผมล็อกไว้กับพวงมาลัย
/"ไม่ต้องกดวางล่ะ"/
"โอเค"บอกแค่นั้น ผมก็กดเปิดเพลงเบาๆเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกิน
ผมขับรถมาเรื่อยๆแบบไม่รีบร้อย หมีขาวมีชวนคุยบ้างนานๆทีเพื่อเช็คว่าผมยังสติดีอยู่ แต่พอเริ่มเข้านครปฐมผมก็รู้สึกเหมือนหัวผมมันโล่งแปลกๆ สติคืออะไรเหมือนไม่เคยรู้จัก แถมตาแม่งก็เริ่มหนักขึ้นด้วย
ผมเผลอหลับในไปชั่ววินาที แรงรถที่ส่ายไปส่ายมาทำให้ผมตื่นขึ้นแล้วรีบเรียกสติเพื่อประคองพวงมาลัยอีกครั้ง โชคดีที่ถนนมันโล่งแบบที่นานๆจะมีรถสวนมาสักที ไม่งั้นกูแม่งได้โดนด่าบุพการีต้อนรับวันใหม่แน่
...จะเที่ยงคืนแล้วกูยังไม่ถึงบ้านเลย...
...ไม่น่ากระแดะมาไกลเลย...
...แม่ง...
ตึง!!!
เหมือนเหยียบอะไรสักอย่างจนรถกระโดด
ตูม!!
เสียงระเบิดด้านนอกทำให้ผมสะดุ้งจนตาสว่าง รีบดึงพวงมาลัยกลับมาทางขวาทันทีเมื่อเห็นรถพุ่งไปทางซ้าย แล้วผมต้องทำไงดีวะ
/"ซี!!!"/เสียงปลายสายดังขึ้น /"เสียงอะไร"/
"รถยางแตกอ่ะโปร น่าจะยางหน้าฝั่งขวา ทำไงดี"ผมถามเสียงสั่น มือขาผมก็สั่น ผมตกใจอ่ะ แถมทางก็มืด เปลี่ยวก็เปลี่ยว ตกข้างทางไป ไม่มีใครเห็นแน่
/"ตั้งสติ อย่าเหยียบเบรก ปล่อยคันเร่ง ประคองรถไว้ เปิดไฟฉุกเฉินด้วย"/ดีนะมันบอกก่อน ไม่งั้นผมเหยียบไปแล้ว
"โอเคๆ"ผมกลัวจริงๆนะ ตั้งแต่ขับรถมาไม่เคยยางแตก
/"ใจเย็นๆ แล้วค่อยๆแตะเบรกให้รถมันลดความเร็วนะซี"/ผมพยายามไม่กลัวแล้วทำตามที่บอก แม้ว่าตอนนี้ผมจะน้ำตาคลอแล้วก็ตาม /"เลี้ยวจอดไว้ข้างทางนะ เดี๋ยวกูรีบออกไป"/
"ไม่ต้องรีบนะ เรารอได้"ผมรีบบอก ขืนมันเป็นอะไรขึ้นมา ผมคงไม่โอเคแน่ๆ
/"ล็อครถแล้วไม่ต้องออกไปข้างนอกล่ะ"/ไม่บอกกูก็ไม่ออกอยู่แล้วจ้า แค่นี้ก็กลัวจนเยี่ยวเหนียวแล้วเนี่ย ขืนลงไปเจอคุณยายกำลังกัดล้อรถอยู่กูได้บ้าแน่ /"ไอ้แคปออกไปเป็นเพื่อนกูหน่อย"/จากนั้นก็ได้ยินเสียงกุกกัก
ผมบอกพิกัด นั่งตั้งสติสักพักผมก็หยิบไอแพดมานั่งดูการ์ตูนรอ นั่งดูไปถึงแค่ฉากที่สโนว์ไวท์แดกแอ๊บเปิ้ลติดคอเท่านั้น เสียงเครื่องยนต์ที่ดังมาไกลๆก็ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมองที่ถนน
ผมมองไอ้รถสีเหลืองที่วนรถกลางถนนแล้วมาจอดต่อท้ายผม มนุษย์ตัวขาวผมดำปากแดงเหมือนนังสโนว์ไวท์ที่ผมดูอยู่ ก้าวลงมาจากฝั่งคนขับ พร้อมกับกล่องเครื่องมือช่างสีแดงแสบไส้
ผมรีบกดวางสายแล้วเปิดประตูรถลงไปเมื่อแน่ใจว่าเป็นใคร แต่เดี๋ยวนะ พวกมึงขับรถกันไวไปไหม แต่ช่างมันเถอะ ผมแม่งโคตรดีใจเลยที่เจอมัน
"โปร.."ผมรีบเดินเร็วๆไปหาไอ้ตัวขาว
"..."แต่มันเสือกเดินเลยผมไป แล้วเปิดประตูรถผม เพื่อเปิดกระโปรงรถด้านหลัง
เดี๋ยวก่อนนะ ฉากนี้มึงควรโผเข้ามากอดกูด้วยรักหรือเปล่า แล้วไอ้การเมินกูนี่มันคืออะไร กูหวาดผวา กูตกใจ กูกลัวนะเว้ย... หน่องซีต้องการไออุ่นและคำปลอบโยนเข้าใจไหม
"หายซ่าเลยดิมึง"ไอ้แคปยิ้มขำๆก่อนจะเดินไปดูที่ล้อรถผมด้านหน้าแทน "กูว่ายางน่าจะบวมอยู่แล้ว"ไอ้แคปมันบ่นๆในคณะที่โปรตอนยกล้ออะไหล่ออกมาจากท้ายรถผม แล้วกลิ้งๆไปด้านหน้ารถ
"น่าจะเหยียบหิน กูก็ตกใจ นึกว่าโดนโจรแม่งดักด้วยตะปูเรือใบ"ผมที่กำลังส่งไลน์ไปบอกพ่อกับแม่ว่าใกล้ถึงแล้วไม่ต้องห่วงถึงกับต้องเหลือบมองคนพูด
ไอ้ตัวขาวที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์เปิดกล่องสีแดงออกมาก่อนจะสอดแม่แรงยกรถที่ประกอบร่างสมบูรณ์แล้วเข้าไปใต้ท้องรถผม มันเหยียบที่เหยียบสีดำหนึ่งที ก่อนจะใช้แขนกดขึ้นลงไอ้ด้ามสีแดงอยู่ไม่กี่ทีรถผมก็ลอยขึ้น
แคปซูลใช้ประแจถอดล้อที่ติดมากับรถผมอยู่แล้วขันน๊อตออกจนหมด ก่อนจะช่วยกันก่อนที่หมีขาวจะยกล้อออก ส่วนไอ้แคปก็ยกล้อใหม่ใส่เข้าไปแล้วประคองล้อไว้ โปรตอนขันน๊อตล็อคล้ออย่างว่องไว ก่อนจะใช้เท้าเหยียบเพื่อไขให้มันแน่นที่สุด
คือในขณะที่หน่องซียืนดู ก็ได้แต่สงสัยว่า ผู้ชายนี่มันเปลี่ยนล้อรถเป็นหมดโลกเลยไหม แล้วไอ้คนที่เปลี่ยนไม่เป็นแบบกูนี่จัดว่าโง่ไหม
"เดี๋ยวมึงขับรถกูกลับนะ"โปรหันไปบอกไอ้ตี๋ตาสองชั้นที่สภาพคล้ายคลึงกัน ก่อนจะกดให้แม่แรงคลายตัวแล้วเก็บลงกล่อง
"เออ มึงก็ขับตามมาดีๆ"รับกล่องสีแดงไป แล้วก็เดินกลับไปที่รถ "ส่วนมึงก็นอนดูสโนว์ไวท์ไป เปิดเสียงโคตรดัง พวกกูเรียกอะไรก็ไม่ตอบ มันโคตรโมโห"พยักเพยิดไปที่ไอ้โปร แล้วตบบ่าผมแปะๆแบบให้กำลังใจ
แคปซูลขึ้นไปบนรถสีเหลืองด้านหลัง ผมก็เดินมานั่งด้านข้างคนขับในขณะที่โปรตอนยกล้อที่ถูกเปลี่ยนออกไปไปเก็บท้ายรถ
นั่งทำใจไม่ถึงนาที มนุษย์ตัวขาวในกางเกงบ็อกเซอร์โดนัลดั๊กสีเหลืองก็เข้ามานั่งประจำตำแหน่งคนขับ โปรขับรถมาเงียบๆ จนผมเริ่มใจไม่ดี คือผมไม่ชอบให้ใครมาโกรธอ่ะ ผมรู้สึกไม่ดี
"ขอโทษ"ผมบอก แต่มันก็ยังเงียบอยู่ "เราขอบคุณนะ ที่โปรมาอ่ะ เรากลัวมากเลย"พอคิดถึงวินาทีที่รถส่าย อิน้ำตาแห่งความสำออยก็ไหลออกมา
ไอ้โปรตีไฟเลี้ยวแล้วหักรถจอดเข้าข้างทาง ก่อนจะดึงผมเข้าไปกอด พอมีคนมาโอ๋ ผมก็ปล่อยโฮเลยดิ รอสำออยมานาน มือใหญ่ของอีกคนกดหัวผมให้แนบกับบ่า ในขณะที่อีกมือก็รัดผมแน่น
"ตกลงมึงเป็นอะไร ถึงได้ขับรถไปยันชะอำ"ถามไปก็ลูบหัวผมไป
ผมกำเสื้อยืดของอีกคนแน่นก่อนจะส่ายหน้าไปมาบนบ่ากว้าง ผมไม่รู้ว่าผมเป็นอะไรเหมือนกัน มันเหมือนกับว่าเรื่องหลายๆอย่างมันสะสมจนผมอึดอัด จนต้องร้องไห้ออกมา
"ใครทำอะไร"ผมไม่ตอบ
นั่งให้มันปลอบอยู่สักพัก ผมก็ร้องจนหลับไป ตื่นมาอีกทีก็นอนอยู่บนเตียงมันด้วยเสื้อกล้ามที่คว้านแขนลึกแค่ตัวเดียว ส่วนอีท่อนล่างที่เคว้งคว้างเลยจ้า
"ปวดหัวไหม"ไอ้คนที่นอนดูหนังอยู่บนเตียงถามผมเสียงเบา
"ไม่อ่ะ"ส่ายหัวตอบแล้วลุกขึ้นนั่งแบบเบลอๆ "กี่โมงแล้วอ่ะ"
"ตีสอง"ผมนี่ตาสว่างเลย
"พ่อด่าแน่เลย โทรศัพท์อยู่ไหนอ่ะ"ผมลลุกลี้ลุกลนอยู่คนเดียว
"กูโทรบอกให้แล้ว"ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก
"พ่อด่าไหม"
"ไม่นะ"หยิบรีโมทมากดปิดทีวี "อยากกอดกูไหม"คนที่นั่งพิงหัวเตียงอ้าแขนออกกว้าง... คือถามได้มั่นหน้ามาก
"อื้อ"ผมโผเข้าไปกอด "อยู่กับโปรนี่เราเหมือนคนแคระเลยเนอะ"ผมพูดออกมาอู้อี้เมื่อฝังหน้ากับอกเปลือยเปล่า
"คนแคระอะไร อย่างมึงมันชบาแก้ว"หัวเราะคิกคักคนเดียว... แต่ ไอ้สัตว์ ชบาแก้วมันหนักกว่าคนแคระอีกนะนั่น
"คารารวย"ผมพยายามดิ้นออกจากวงแขน แต่ก็นะ ไม่สำเร็จหรอก เพราะกูดิ้นเล่นตัวไปงั้น
"เดี๋ยวกูเป็นก้านกล้วยให้"จูบลงมาบนกบาลผมหนึ่งที... กูนี่เหมือนไฟช๊อตทั้งร่างเลยจ้า "ว่าไงชบาแก้ว พรุ่งนี้แดกข้าวขาหมูกันไหม"ผมนิ่งไปสักพัก คิดว่าจะล่อกูด้วยของกินได้หรอ
"อื้อ"ครางออกมาเบาๆ "ข้าวหมูแดงด้วยได้ไหม"
ผมหรอเห็นแก่กิน... ไม่มี๊
-------
คือลงรอบแรกเนื้อหาหายไปสิบบันทัดได้ :katai4:
หลังจากที่เอาไอดีเพื่อนมาเปิดซิงเมื่อตอนก่อน
ก็กลับมาใช้ของตัวเองได้สักที :hao6:
ขับรถไม่กี่ชั่วโมง
นางก็สามารถอัพเวลการอ้อนผัวขึ้นไปจม :laugh:
รักนะ
ขอบคุณที่รอกันนะคะ :กอด1:
ตอนหน้าจะพยายามมาต่อให้เร็วกว่านี้เนอะ
ตอนนี้อยู่ต่างจังหวัด เหมือนสมงสมองมันแล่นด้วยอ่ะ
คงได้อ่านเร็วกว่าเดิม :katai4:
-
:กอด1: ขอบคุณมากๆค่ะ
สกิลอ้อนผัวอัพขึ้นอีกแล้วน้องซี แล้วนั่นกินหรือยัดนุ่น
แถมวันรุ่งขึ้นไปเดทกันอีกล่ะสิ กินเข้าไปน้องซี. ช่วงโปรโมชั่น ฮ่าๆๆ
ชอบตอนที่ซีร้องไห้ ทุกทีที่นางอ่อนไหวอะ ซาดิสม์เนอะ
-
พี่โปรคนดีจังงงง ชอบบ๊อกเซอร์ลายโดนัลดั๊กสัสีเหลืองงง แฮ่ อย่าลืมจัดการคนที่ว่าหน่องซี เคลียร์ปัญหาเรื่องสถานะด้วย
-
หิวเลย
-
โอ้ยยยย...ใจอ่อนแล้วใช่ปะหนูซี
-
ตอนนี้นังโปรเอาไป10 ดี๊ดี อยากด้ายยยยยยยยย
-
อุ๊ย~~ กอดกันๆๆๆ
-
ซีกินหรือแดกเอาดีๆ555555 ส่วนโปรน่ารักกกกก
-
โอ้ยฮาๆๆ จริงๆคู่นี้น่ารักถ้าปล่ดยให้นุ้งซีเล่าฉากที่จะดราม่านี่กลายเป็นตลกไปเลยจ้า 5555
-
งื้ออออออ
ดีกันแล้วววว
:katai2-1:
ชบาแก้วกะก้านกล้วยกลับมาหวานละอิแม่ใจบ่ดี
อย่ามีดราม่าอีกเลย
-
โปรโหมดมุ้งมิ้ง จะกลับมาคบกันแล้วใช่ไหม
-
FC โปรเลยจ้าาาตอนนี้ชอบอ่ะแลดูอบอุ่น
-
กลายเป็นก้านกล้วยกับชบาแก้วไปเสียแล้ว 555555
-
อ่านตอนนี้..ยิ้มแก้มแทบแหก
รักกันๆๆๆๆ
-
อยากตามก้านกล้วยกับชบาแก้วไปกินข้าวขาหมูด้วยคน
-
หน่องซีอ้อนน่าย้ากกกกก อีกคนก็ห่วงกันได้น่ารักมาก
โอ้ยยย ถ้ายังรักกันขนาดนี้ รีบแต่งๆกันไปเถ้อะะะ555555555
-
อั้ยยยยยยะ
พระเอกอ่ะโปร คึคึ
-
โปรน่ารัก...ซีโคตรน่ารัก
-
เอาของกินมาล่อนี่...น้องซียอมหมด :hao7:
-
สวยจิงๆ
-
:pig4: :L2:
-
ตอนนี้น่ารักมากๆ
เอานะ....ท้ายที่สุดยามยากเราคิดถึงใคร แล้วใครคิดถึงเรา ใครเป็นหลักให้เรา?
แค่นี้ก็บอกได้เต็มๆแล้วนะว่าใครรักใคร
พวกที่นินทากาเลชาวบ้านจะรู้ไหมนะว่า
ที่ทำไปนั้นสามารถทำลายชีวิตคนได้เลยทีเดียว มีปัญญารับผิดชอบกันไหม?
หนี้แฟนเก่าอย่างอิพริ้มต้องล้างด้วยเลือด
เราไม่มายด์คนแรง เธอจะทำอะไรตามใจก็ทำไป แต่เกลียดที่สุดก็คือคนแอ๊บ
สาธุ ขอให้คลิปมันหลุด เป็นสาวสมัยใหม่ไม่ใช่หรือ? กล้าทำกล้ารับก็ช่วยรับหน้าสังคมด้วยนะ แอ๊บเป็นคนดีมาได้ ทุเรศค่ะ
ขอเวลาหวานๆด้วยข้าวขาหมู ข้าวหมูแดง + กับข้าวอีกเพียบให้ชบาแก้วซีกับก้านกล้วยโปรด้วยเถอะค่ะ แม่ยกขอมา
-
อ่านจบแล้วหิวเลย ขอเพิ่มข้าวมันไก่พิเศษหนังด้วยได้มั้ย แฮร่
ดีกันแล้วเนอะ เฮ้อ กลับมาสดใสได้แล้วน้องซีของเจ้
-
เราก็ยอมเป็นชบาแก้วนะ ถ้าได้สามีแบบโปร :hao7:
-
หน่องซีมันตลกได้ทุกสถานการณ์จริงๆ
-
สกิลอ้อนนี่สุดยอดมากอิ๊ว แต่ว่าเราชอบนะ บ็อกเซอร์ลายโดนัลดั๊กนี่อ่ะ
-
:z1: สกิลอ่อยผัวของน้องซีเราปัฒนาาแล้ว #อ่อยให้เหมือนยั่ว :laugh:
-
มีโปรแล้วดีไปแปดอย่าง
-
คู่นี่ หยอกกันได้แบบ โอ้ยยยยย
น่ารักอาาา
เห็นได้ถึงความผูกพันธ์เลย
-
จะอาวพี่โปรรรร
-
:pig4: :pig4:
-
หน่องซีน่ารักเหมือนเดิมมม รักกกก :mew1:
-
แหม่......อ้อนผัวซะตัวอ่อนเลย
ดีนะที่ซีไม่เป็นอะไร
ปล. แคปซูลหล่อว่ะ เป็นเพื่อนที่ดีมาก
-
น้องซี
ถึงอ้วนก็รักใช่ไหมละโปร
รีบมากใช่ไหม
ใส่แต่บ็อกเซอร์
ยอมใจโปร
-
ฮามาก ชอบตอนโปรล้อซีเรื่องอ้วน :laugh:
-
โถ หน่องซี
นั่นกระเพาะหรือหลุดดำคะลูก
ถ้าจะแหลกเยอะขนาดนั้นนะ 55555
อิคุณโปรนี่ก็น้อออ มาดพระเอกฝุดๆ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
คือขนาดยังไม่ระบุสถานะนางยังอ้อนขนาดนี้
สรุปนี่คือคู่ผัวเมียช้างสินะ
-
สกิลอ้อนผัวมีมากขึ้นตามความแรดใช่มั้ยอิซี
-
✨ดีจัยกะโปรด้วยในที่สุดซีก้ให้อภัยแว้ว :mew1:
-
ตลกดี
-
โปรตามใจซีมากอ่า
-
:-[
-
กูมาถึงจุดนี้ได้ไง คือดิ่งไม่สุดอ่ะ คือฉากดราม่ามาน้ำตากูคลอมาละ แต่ดันโดนหน่องซีเบรกดังเอี๊ยด อยู่ดีๆก็หายม่าซะงั้น น้ำตากูไหลกลับแทบไม่ทันเลยค่ะ แล้วทีนี้นางก็หวานกันจัดเต็มแบบอิชั้นตามอารมณ์ไม่ทัน o12
-
ขำก้านกล้วยกับชบาแก้วจังเลย
-
มันแฝงความหวานไว้ตลอด น่ารักๆ
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย
ตามอ่านมานานแล้วแต่เพิ่งจะมาเม้น555
อยากบอกว่าตอนล่าสุดนี่อ่านจบแล้วรู้สึกสติจดจ่ออยู่กับอาหารมากค่ะ
อยากกินไปหมดเลย5555
-
อินี่ฟินชมัด อ่านยังไงๆ มันก็ต่างคนต่างก็อ่อยกันและกันไม่หยุด นี่ขนาดยังไม่ยอมรับว่าเป็นแฟนกันใช่ไม๊ :katai2-1:
-
พี่โปรคนดี น้องซีนางอ้อนแรงง 5555 ปล่อยนางไปจิตใจกำลังอ่อนแอ ต้องกาพี่โปรดูแล
-
ภาวนาให้อะไรๆมันดึขึ้นเรื่อยๆเนอะ อย่าได้มีอะไรมาทำให้ต้องเป็นแบบตอนนั้นอีกเลย
ถึงจะเคยว่าน้องโปรกับน้องซีมันไปแต่เราก็สงสารเราก็เห็นใจนะ อยากให้ทั้งสองคนได้มีความสุขแบบจริงๆจังๆสักที
-
สั้นไปปรู้สึกฟินยังไม่เต็มที่ :katai5:
-
Chapter 16 All I want is you
หลังจากเช้าวันที่ได้ไปกินข้าวขาหมูเบิกฤกษ์ตั้งแต่มื้อแรก ผมกับโปรตอนก็ไม่ได้เจอหน้ากันมาร่วมอาทิตย์ เพราะมันก็ต้องไปเยี่ยมคุณย่า ส่วนผมก็ยังต้องยุ่งกับงานเภสัชอยู่
"ใครยังไม่เซ็นชื่อ มาเซ็นที่พี่นะ"จีจี้ตะโกนเมื่อใกล้เวลาที่รถจะออกแล้ว "เพื่อนใครยังไม่มาให้รีบตามเลย เพราะเดี๋ยวเราต้องไปลงทะเบียนที่งานกันอีก เดี๋ยวไม่ทัน"ผมยกนาฬิกาที่ข้อมือดูอีกครั้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์เพื่อสอบถามกำหนดการอีกครั้ง
'ใบตองครับ'
ถึงจะเสียความรู้สึกเพราะกลุ่มเพื่อนเธอไปบ้าง แต่งานก็คืองานครับ ผมต้องรับผิดชอบงานผมให้ดีที่สุด
Baitong' : คะ?
'ให้เอาของลงที่พักก่อน หรือว่าให้ลงทะเบียนก่อนอ่ะครับ'
Baitong' : ซีจะมาถึงตอนกี่โมงอ่ะคะ
Baitong' : ถ้ามาถึงเร็วก็เอาของไปเก็บก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเราไปรอเปิดห้องให้
Baitong' : แต่ถ้ามาถึงช้าขอให้ลงทะเบียนก่อนนะคะ เพราะเดี๋ยวต้องเข้าพิธีเปิดก่อน แล้วตอนสิบโมงถึงบ่ายโมงจะว่างค่ะ ค่อยของไปเก็บตอนนั้นก็ได้
เอา
'ครับ เดี๋ยวผมไลน์บอกอีกทีนะครับ'
ตอบแค่นั้นผมก็เก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง
"ขาดอีกเยอะไหม"ผมถามแจนที่นั่งโด๊ปกาแฟร้อนอยู่
"หา..."มันหันมามองผมงงๆ
"คนขาดอีกเยอะไหม"แจนพยักหน้า
"จะไปไหนเยอะไหม"มันหันไปถามจีจี้
"มึงไปนอนปะอิแจน สตงสติไม่เหลือ บอกแล้วว่าให้นอนเร็วๆ เป็นไงล่ะมึง อ่านนิยายเพลิน รู้ตัวอีกทีตีสี่"จีจี้บ่น "มึงถามอะไร"
"ขาดอีกเยอะไหม"ผมดูนาฬิกาที่ตีบอกเวลาหกโมงสิบนาทีแล้ว
เดินทางประมาณชั่วโมงครึ่ง ต้องลงทะเบียนก่อนแปดโมงครึ่ง ไหนจะต้องเผื่อเวลานู้นนี่นั่นอีก แถมไม่รู้อีกว่าตอนลงทะเบียนจะต้องใช้เวลานานแค่ไหน จริงๆผมก็ไม่อยากจะใส่ใจอะไรหรอกนะ แต่ติดที่อาจารย์ไง ถ้าสายอาจารย์เขาจะชิวกับนี่ไหมล่ะ แล้วถ้าไปเลทนี่ใครโดน... เชื่อเถอะว่ามีกูอยู่ในนั้น
"มึง"ไอ้กรที่อยู่บทรถบัสมหา'ลัย โผล่หัวลงมาทางประตู "เลยเวลาออกรถมาสิบนาทีแล้วนะ"
"ขาดปีหนึ่งอีกสองคนค่ะคุณมังกร"ไอ้ฟอยด์บอกก่อนจะช่วยกันกับไอ้ธามหอบหิ้วหญิงแจนที่แทบไม่เหลือสติขึ้นไปบนรถ
"จ้ะ อิดำ"มังกรยิ้มตอบรับ
"ค่ะ อิดอก"ฟอยด์ฟาดมือเข้าหลังแม่งไปที ช่วงอาทิตย์ที่ต้องสุมหัวอยู่ด้วยกัน เหมือนพวกมันจะสนิทกันขึ้นมาก ส่วนจีจี้กับบิวนั้นยังไม่คุยกัน แต่ก็ดีอย่าง ตรงที่พวกมันไม่ได้ทะเลาะกันแล้ว
โอเค ในความบัดซบของเรื่องบางเรื่อง มันก็มีมุมดีเนอะ เชื่อเหอะว่าไปคราวนี้ผมต้องโดนนินทาอีกเยอะแน่ คนยิ่งเยอะ เรื่องราวแม่งก็เยอะตาม ไม่เป็นไร มาเลย... ซีสตรอง!!
"โห กว่าจะมานะจ้ะแม่คุณทูนหัวของพี่"มังกรว่าขึ้นก่อนจะหลบทางให้น้องผู้หญิงสองคนที่วิ่งมาอย่างเหนื่อยหอบได้ขึ้นรถ
"พี่ๆ หวัดดีค่ะ แล้วเซ็นชื่อตรงไหนคะ"น้องหันรีหันขวาง
"ขึ้นไปนั่งก่อน เดี๋ยวพี่ตามเอาไปให้เซ็น"จีจี้บอก
เมื่อตรวจตราอะไรเรียบร้อยแล้ว ก็ได้ฤกษ์เดินทางกันสักที ผมนั่งข้างไอ้เอ็มที่นอนหลับอ้าปากไปนานแล้ว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมส์ นึกย้อนไปเมื่อหลายวันก่อน ตอนแรกผมก็นึกว่าพี่ไวท์มันจะไม่อะไรกับผมแล้วนะ แต่แม่งเสือกโทรมา ซึ่งผมก็บอกปัดๆไปว่าไม่ชอบคุยโทรศัพท์ มันก็เหมือนจะเข้าใจว่าผมไม่เล่นด้วย
ซึ่งตอนนั้นผมก็รู้สึกดีนะที่แม่งไม่โทรมาแล้ว แต่ที่ไหนได้ เงียบได้แค่วันเดี๋ยว อีกวันหนึ่งพี่แกรัวไลน์มาหากูเลยจ้า อยากจะด่าก็ทำไม่ได้ เพราะงานการยังไม่เสร็จ เดี๋ยวแม่งแกล้งตัดน้ำตัดไฟม.กูขึ้นมา ชีวิตบัดซบเลยนะ
ผมก็เลยได้แต่นานๆตอบที บางทีมันก็ตัดพ้อว่าเหมือนผมไม่อยากคุยกับมัน คืออยากตอบกลับไปว่า 'มึงเพิ่งรู้หรอ'เหมือนกัน แต่ก็อย่างที่รู้ น้ำไฟม.กูนั้นสำคัญ ดังนั้นที่คณะเลยลงมติให้พี่ต้องทน ทนๆๆๆ แม้ซีจะไม่อยากทนแล้วก็ตาม
Rrr
ไลน์ที่โชว์ขึ้นมาตรงด้านบนของจอ ทำให้ผมออกจากเกมส์ แล้วเข้าไปตอบทันทีแบบไม่อิดออด
Proton : รถออกยัง
'เพิ่งออก'
'ตื่นเช้าจัง'ปกติถ้าไม่มีธุระอะไร มันไม่เคยตื่นก่อนเจ็ดโมงหรอก
Proton : ไปทำบุญให้คุณทวด
Proton : อาบน้ำแปบ
ส่งสติ๊กเกอร์กิกิชูป้ายโอเคไปให้ แล้วไล่ดูไลน์ที่ค้างๆไว้ กดเข้าไปดูพี่ไวท์อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก แต่เอาเหอะ ส่งมาเยอะแยะขนาดนี้ คงต้องคุยหน่อย เพื่อน้ำไฟและสาธารนูปโภคของม.ผม
White : เห็นคุยกับตองอ่ะ แต่ทำไมไม่ตอบพี่
White : น้อยใจ
ผมอ่านแค่สองบันทัดล่าสุดพอ
'คุยเรื่องงานครับ พอดียุ่งๆเลยไม่ได้ตอบ'
White : ครับ
White : แล้วใกล้ถึงยังครับ
'เพิ่งออกจากม.ครับ'
White : มาไวๆนะ อยากเจอแล้ว
กูนี่เบ้ปากเลยจ้า จะให้ไวกว่านี้ยังไง ให้กูไปแย่งลุงขับเองงี้อ่อ
'อ่ะครับ'
ตัดบทบอกจะนอนเลยดีไหมวะ อย่าเพิ่งด่าว่ามั่นหน้าหรือเล่นตัวอะไรนะ คือไม่อยากให้ความหวังใครเว้ย ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ถ้าคุยเป็นเพื่อนเป็นพี่อะไรงี้คุยได้ แต่มาแนวนี้ กูบายจ้า
White : ร้องเพลงคีย์อะไรน่ารักที่สุด
มาแล้วครับช่วง เสี่ยววันละมุขกับพี่ไวท์
'เฉลยมาเลยเถอะครับ'
กูเพลีย
White : ตอบก่อนสิ
'คีย์สูงมั้ง'
กรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่ายก่อนจะกดออก เมื่อเห็นหมีขาวมันทักมา
Proton : น้ำโคตรเย็น
Proton : นี่กูหนาวจนไข่สั่นละ
'ไม่อาบน้ำอุ่นอ่ะ'
Proton : ขี้เกียจกดเปิด
'งั้นก็ไข่สั่นกันต่อไป'
'โปร ร้องเพลงคีย์อะไรน่ารักสุด'
คือถ้าผมเป็นพี่ไวท์นี่ร้องไห้แน่ อิห่า ไม่ชอบกูไม่พอ ยังเอามุขกูไปเล่นกับคนอื่นอีก และในขณะที่รอโปรตอนคิดคำตอบ ผมก็รับกลับไปอีกหน้าแชทหนึ่งเพื่อดูคำตอบ
White : คีถึงซิด
กูนี่หัวเราะแหะๆแบบจิตหลุดเลยจ้า คิดถึงพ่อง!! ขนลุก
'55'
'ผมนอนก่อนนะครับ เล่นโทรศัพท์บนรถ ปวดหัว'
หลังจากตอแหลไปเบาๆ ผมก็ไม่รออ่านข้อความอะไรจากพี่ไวท์อีก เห็นอีกคนตอบแล้วผมก็ตื่นเต้นนิดๆ อยากแอบอ่านก่อน แต่ข้อความล่าสุดที่เสือกเป็นสติ๊กเกอร์นี่สิ
Proton : คีโดเรม่วย
มาพร้อมสติ๊กเกอร์ยืนบิดไปบิดมา
'ไอ้สัตว์'
โดเรมี่บ้านพ่อมึงมันมีคะรวยหรอห๊ะ!
Proton : 555
Proton : ยอมๆ คีอะไร
คือถ้าไม่กวนตีนกูวันไหน มึงจะนอนไม่หลับใช่ไหม
'คีถึงซิด'
คือเล่นแล้วกูก็อายเอง
Proton : หรอ
Proton : นึกว่า คีย์ ทู มาย ฮาร์ท พลีส คีพ อิท วิธ ยู ซะอีก
อ่านจบนี่หน่องซีแทบม้วนหน้าสามตลบแล้วจบท้ายด้วยท่าหลีดพร้อมเลยทีเดียว ... ฮือ เขิน
'ง่อวววว'
Proton : ง่อวเชี่ยไร นอนไปปะอิอ้วน
Proton : ถึงแล้วไลน์บอกด้วย
'จ้า'
Proton : จ้าที่หน้ามึงอ่ะ
ถามว่าโกรธไหม ตอบเลยว่าไม่ ก็รู้แหละว่ามันเขิน เลยหยาบกลบเกลื่อน น่ารักเนอะ ... อิอิ
"เป็นเหี้ยไร นั่งหัวเราะอยู่คนเดียว"ไอ้เอ็มที่ตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงียพูดขึ้น "รำคาญ"ครับ ขอโทษครับ
นอนฝันหวานอยู่ได้ไม่นาน จีจี้ก็สะกิดว่าใกล้ถึงแล้ว ผมเลยรีบไลน์บอกใบตอง ซึ่งใบตองก็บอกให้วนรถไปที่นอนได้เลย เดี๋ยวจะรีบไปเปิดห้องให้
ผมส่งไลน์ไปบอกบิวที่หน้ารถว่าให้บอกทางลุงไปที่พักเสร็จ ก็ไลน์เพื่อรายงานสถานการณ์บอกพวกรุ่นพี่อีกที ช่วงเช้าปีผมต้องรับหน้าไปก่อนครับ บ่ายๆพวกพี่ปีสี่อีกจำนวณหนึ่งจะตามมา ส่วนปีห้าปีหกคงมาพรุ่งนี้พร้อมกับอาจารย์บางท่าน อย่างงี้แหละครับ งานวันแรกเสือกเป็นวันศุกร์ ปีสูงๆติดงานติดฝึกงานทั้งนั้น
เมื่อรถจอด บิวก็ประกาศให้ทุกคนขนสัมภาระของตัวเองไปเก็บ ซึ่งห้องนอนของม.ผมนั้นได้ห้องประชุมบริเวณสนามกีฬาสี่ห้อง เป็นห้องใหญ่สองห้องซึ่งเป็นของผู้หญิง ส่วนห้องเล็กสองห้องเป็นฝั่งผู้ชาย
ก็ไม่รู้หรอกว่าม.อื่นนอนกันตรงไหน แต่ที่นอนม.ผมนี่ทำเลทองเลยนะ ใกล้สนามแข่งส่วนใหญ่ แถมยังใกล้ประตูอีก เดินไม่ใกลก็มีร้านสะดวกซื้อ ถึงจะเป็นห้องน้ำรวม แต่ห้องน้ำก็ใหญ่ ใกล้ห้องพยาบาลอีก ถือว่าสะดวกสบายกว่างานทุกปีที่กูไปแล้วล่ะ
"น้องซี!!"เสียงเรียกของคนที่อยู่ในเสื้อสตาฟสีดำทำให้ผมยิ้มเจื่อนๆเมื่อลงจากรถ
"หวัดดีครับ"ทักทายตามมารยาท "กร"ผมรีบดึงแขนเพื่อนไว้ "กร เดี๋ยวกูไปดูที่ลงทะเบียนแปบนะ ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวไลน์บอก"
"ห๊า"จริงๆหน้าที่ที่สาธยายมานั้นเป็นหน้าที่ไอ้กรครับ แต่ผมไม่อยากอยู่ใกล้พี่ไวท์ว่ะ รู้สึกบาป "เออๆ"เหมือนไอ้กรมันจะเข้าใจ
ผมเดินไปยกจักรยานของมังกรที่พับเก็บไว้ในที่เก็บของออกมากาง ก่อนจะปั่นด๊อกแด๊กไปยังจุดลงทะเบียนที่อยู่ตรงหอประชุมกลาง จอดรถเสร็จผมก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาไลน์บอกผู้ชายว่าถึงแล้ว
สูดหายใจตั้งสติอีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปด้วยใบหน้าที่แย้มยิ้มอ่อนด้วยความมั่นใจในเบ้าหน้า กลุ่มสาวๆที่นินทาผมคราวก่อนนั้นอยู่ในจุดรับลงทะเบียน ผมส่งยิ้มให้ เธอก็ยิ้มตอบแกนๆ
ประธานของทางเจ้าภาพเข้ามาสอบถามผมอย่างว่องไว ผมก็ถามข้อสงสัยในการลงทะเบียนว่าต้องใช้อะไรบ้าง เพื่อให้ทางม.ผมเตรียมมาให้พร้อม
ผมรีบไลน์ไปบอกมังกรว่าให้บอกบิวด้วยว่าให้บัตรนักศึกษาอย่างเดียว ผมรีบลงทะเบียนของตัวเองให้เสร็จ ใบตองวิ่งมาอธิบายรายละเอียด ก่อนจะพาผมเข้าไปในห้องประชุม
บอกเลยว่าก้าวแรกที่ก้าวเข้ามานี่น้องซีถึงหนาวขาหนีบกันเลยทีเดียว ไอ้แอร์เย็นนี่ก็ส่วนหนึ่ง แต่ไอ้ส่วนใหญ่นี่น่าจะเพราะสายตาที่มองมานี่แหละ เห็นมีบางคนแม่งลุกขึ้นจากที่นั่งเพื่อชะโงกเหง้าหน้ามองผมด้วย
เอาเลยจ้า จะนินทาหรอ ตามสบายเลย วันนี้ตั้งรับมาแล้วเว้ย ไม่มีอีกแล้วแหละ ไอ้เหตุการณ์ที่ทำให้ผมนอยด์แล้วขับรถไปแดกปูผัดผงกะหรี่ที่ชะอำน่ะ คำนินทาคือสิ่งที่ไม่สามารถกำจัดออกไปจากโลกนี้ ขืนมัวแต่สนใจ ชีวิตนี้ไม่ต้องทำห่าอะไรกันพอดี
ผมเชื่อว่าคนที่นินทาผมคือคนที่ไม่รู้จักผมดีพอ เพราะถ้าเขารู้จักผมดีพอ เขาคงไม่ทำกับผมแบบนั้นหรอก ดังนั้นช่างแม่งเหอะ ใครอยากพูดอะไรก็พูดไป ผมเชื่อว่าถ้าเราไม่ตอบโต้หรือสนใจ วันหนึ่งมันก็จะจางไปเอง
นั่งรอไม่นานพวกเพื่อนผมก็ตามเข้ามา ส่วนบิวก็ถูกเรียกตัวไปแสตนบายที่หลังเวทีเพื่อทำพิธีเปิด ตลอดพิธีเปิดผมก็นั่งฟังด้วยความตั้งใจ จริงๆกูก็อยากแอบหลับเหมือนคนส่วนใหญ่ แต่คุณเข้าใจปะ เวลามีอะไรมาจ้องเรามากๆ มันจะเกร็งเว่ย พอเกร็งแล้วไง หนังตากูก็ค้างแบบนี้น่ะเซ่
ตารางกิจกรรมตอนบ่ายนั้นไม่มีอะไรยุ่งยากมากนัก แค่ต้องส่งเฮดกีฬากับประธานไปจับฉลากเพื่อลงตารางแข่ง กับทำการสันทนาการ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยเข้าใจนักหรอก เพราะถ้าฝักใฝ่ด้านนั้นหุ่นกูก็คงไม่เป็นแบบนี้หรอก โถ่ะ
ทางมหาลัยเจ้าภาพนั้นเปิดห้องเรียนไว้ให้เก็บพวกอุปกรณ์อีกมหา'ลัยละห้อง แต่ผมก็ใช้เก็บพวกของใหญ่ๆอย่างพวกคัตเอาท์เท่านั้นแหละ ไอ้อุปกรณ์แต่งตัวหรืออุปกรณ์ที่ใช่ตอนขึ้นสแตนก็เก็บไว้ที่ห้องนอนหมด ขืนให้ไปแต่งตัวที่ห้องเรียนแล้วเดินมาสนามกีฬา อีพวกแต่งหน้านี่ได้หน้าไหลเป็นธารลาวาภูเขาไฟแน่
ผมนอนตากแอร์เล่นเกมส์อย่างมีความสุขในขณะที่ทุกคนกำลังขะมักเขม้นในการแต่งหน้าแต่งตัวกัน ดีใจกับพี่ด้วยนะ ปีนี้พี่ไม่ต้องถือป้าย เพราะทางเจ้าภาพเขาให้ใช้ป้ายแบบถือคนเดียวที่ทางเขาทำมาให้ทุกม. ปีนี้ผมก็เลยไม่ต้องจำใจแบกป้ายไม้นั่นอีกปี
"อีกร!!"อิมเพื่อนสาวในคณะหวีดเสียงหลังจากฟาดแขนมังกรไปหนึ่งที "บอกว่าอย่าขมวดคิ้ว"ไอ้กรที่กำลังโดนบังคับลงรองพื้นได้แต่เบ้ปาก
"ทำไมไม่ให้น้องปีสองที่ได้เดือนมหา'ลัยมาถือธงวะ"คือผมจำชื่อน้องไม่ได้อ่ะ
"น้องรัฐมันเตะบอล คู่สุดท้ายก่อนเดินขบวน แต่งตัวไม่ทัน เลยใช้อีนี่แก้ขัดไปก่อน"ว่าแล้วอิมก็เอาพัฟโปะๆหน้าไอ้กรอย่างทารุณกรรม "แต่ตอนประกวดกับแสดงวันที่สองยังใช้น้องเหมือนเดิม"ผมพยักหน้า ไอ้เรื่องกิจกรรมพวกนี้ผมไม่ค่อยรู้เท่าไหร่
เสียงประตูที่ถูกเลื่อนออกทำให้ผมต้องชะโงกดูเล็กน้อย แก็งค์นักบอลที่เหงื่อโทรมกายและตัวดำตัวแดงเพราะแดดประเทศไทย เดินเรียงดาหน้ากันเข้ามา ก่อนจะไปยืนผึ่งลมกันเป็นเถาปลาเค็มอยู่หน้าแอร์
"เตะบอลเสร็จแล้วหรอ"ได้ยินเสียงผู้หญิงสักคนถาม
"ยังอ่ะ แดดมันร้อน เลยเลื่อนคู่แรกให้เตะตอนบ่ายสาม ม.เราเลยเตะพรุ่งนี้คู่แรกแทน"ฟังจบผมก็ไม่ได้สนแล้ว นอนดูการ์ตูนในไอแพดไปเพลินๆ เพราะตอนนี้มนุษย์แฟนเก่าผมมันไม่ว่างคุย เพราะต้องไปช่วยงานที่รีสอร์ท
เหงานะเนี่ย แต่ขี้เกียจเดินไปหาพวกจีจี้ที่ซ้อมการแสดงอยู่ห้องเก็บของ พวกไอ้ธามก็ซ้อมวอลเล่ บอกเลยว่าทนเหงานี่ไม่เท่าไหร่ แต่ให้กูต้องไปทนร้อนนี่... ซีรับไม่ได้
"ซีๆ"แรงสะกิดที่แขนทำให้ผมถอดหูฟังออกข้างหนึ่ง "เซ็ทผมให้น้องหน่อยได้ไหมวะ เราจะไปช่วยแต่งหน้าน้องผู้หญิง"ผมพยักหน้างงๆ ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอนปิ๊กนิ๊กที่พกมาเอง
"คนไหนอ่ะ"
"น้องรัฐ"ชี้ไปไอ้น้องเดือนที่กำลังเอาผ้าเช็ดผมอยู่ "รัฐมานี่"อิมกวักมือ ไอ้คนโดนเรียกก็เดินมางงๆ
"ให้เซ็ททรงไหนอ่ะ"ถามแล้วเอื้อมมือไปหยิบไดร์ที่วางอยู่ปลายตีนมาถือ
"เอาทรงที่แกเซ็ทตอนถือป้ายก็ได้"ผมพยักหน้า "เสร็จแล้วไปหาพี่ที่ห้องฝั่งผู้หญิงด้วยนะ"
"ครับ"แล้วอิมก็เดินไปโดยทิ้งให้ไอ้รัฐนั้นยืนไข่ค้ำหัวผมอยู่เดิม
"นั่งดิมึง"ผมตบมือลงบนที่นอน ก่อนจะลงมือเป่าผมมันให้แห้งก่อน "รู้ไหมว่าโลกนี่มันมีนวัตกรรมที่เรียกว่าครีมนวดผมแล้ว"ไอ้รัฐมันหัวเราะ "ผมแข็งกว่าไม้กวาดบ้านกูอีกนะ"
"ไหนพวกผู้หญิงในคลาสผมมันบอกว่าพี่สุภาพวะ"
"กูสุภาพกับคนที่มีผลประโยชน์เท่านั้น"ว่าแล้วก็เอามือขยี้หัวมันต่อ
"ผมไม่มีประโยชน์ว่างั้นเหอะ"
"เออ"ไม่มีประโยชน์ไม่พอ มาขัดเวลาดูการ์ตูนกูอีก
"เออพี่ มีนักบอลม.cมันฝากมาขอเบอร์"โอโห ฟังแล้วหน่องซี่นี่แทบจะอ้วกออกมาเป็นหนอน
คือเมื่อก่อนมันก็มีผู้ชายมาจีบผมนานๆทีนะ แต่ก็ไม่ได้ถี่ยิบแบบนี้อ่ะ ไหนจะไอ้พี่ไวท์ แล้วยังคนอื่นที่แอดไลน์มาแต่ผมไม่ตอบอีก คืออะไร ฟีโรโมนต่อเพศผู้กูเพิ่งทำงานหรอ
"เหอะๆ"หัวเราะอย่างจิตตก
"มันหล่อนะพี่ มันถือธงด้วย เดี๋ยวพี่รอดูดิ"
"ไม่ได้ชอบผู้ชาย"ตอบออกไปเพื่อตัดปัญหา
"อ้าว ไหนพวกเพื่อนผมบอกว่าพี่ชอบผู้ชายวะ คนที่ขาวเว่อๆอ่ะพี่"คือเรื่องกูนี่คนเขารู้กันทั่วแล้วใช่ไหม "คบกันหรอพี่"
"ไม่อ่ะ"ก็จริง แต่ถ้าถามว่าได้กันไหมนี่อีกเรื่อง
"อ๋อ"มันพยักหน้า ผมก็ใช้แว็กซ์จัดทรงก่อนจะฉีดสเปรย์ตาม "แล้วนี่พี่ไปเชียร์บอลไหมพรุ่งนี้"
"ไม่อ่ะ ร้อน"ตอบอย่างไว
"โห ไรอ่ะพี่ ไปเชียร์ผมดิ"
"คนไปเชียร์มึงตั้งเยอะแยะ ขาดกูไปคนคงไม่แพ้หรอกมั้ง"ว่าแล้วก็หวีเก็บผมสั้นๆด้านข้างแล้วใช้ไดร์เป่าตาม
"ไรอ่ะพี่ นี่ผมอ่อยพี่อยู่นะเว้ย นี่ไม่สนใจหรือไม่รู้"เอาจริงๆเลยนะ ไม่รู้ค่ะ เอดร็อกกกก ตรงไหนหรอที่มึงแสดงว่าอ่อยกู
"ทั้งสองอย่าง"
"โคตรเย็นชาอ่ะ แต่ชอบว่ะ"พี่นี่แทบอ้วกเป็นหนอนอีกรอบเลยจ้า "แล้วที่เขาฝากมาขอเบอร์อ่ะ"
"ไม่ชอบคุยโทรศัพท์"อยากบอกว่าอย่ายุ่งกับกูไอ้สัตว์เหมือนกัน แต่นี่มีมารยาทผู้ดีติดตัวมาตั้งแต่กำเนิดไง เลยได้แต่บอกปัดไปแบบสุภาพ ไม่ใช่ไรหรอก จริงๆกลัวโดนดักต่อย... คือพี่ไม่สู้คน
"ไลน์ก็ได้"
"นี่มึงขอหรือใครขอ"
"ผมนี่แหละขอ แล้วให้ปะ"หันมายักคิ้วลิ่วตาอีก เดี๋ยวพ่อปั๊ดเอาด้ามหวีแยงหูแม่ง!
"เอาไปดิ ไม่ค่อยตอบอยู่แล้ว"หมันไส้ตัวเองชิบหาย อะไร นี่กูเล่นตัวหรอ
"ไรอ่ะ ตอบดิพี่"
"แล้วนี่คิดไงมาชอบกู ไปชอบไอ้กรแทนก็ได้มั้ง หน้าเหมือนๆกัน"ปิดไดร์เป่าผม จักทรงลงสเปรย์อีกครั้งก่อนจะชักปลั๊กออกแล้วหยิบโทรศัพท์มาไลน์ถามพวกจีจี้ว่าเมื่อไหร่จะกลับ
"แต่ความรู้สึกผมมันไม่เหมือนกันปะวะ ผมชอบพี่มาตั้งแต่ปีหนึ่งแล้ว แต่เห็นพี่คบแต่ผู้หญิง เลยไม่กล้าจีบ"จ้ะ
"กูปีหนึ่งหรือมึงปีหนึ่ง"
"ผมดิ พี่ซีอย่ามารวน"
"แล้วไงถึงเพิ่งเข้ามาคุย"ผมถามแบบไม่ค่อยใส่ใจอะไรมาก
"เพื่อนพี่เล่นล้อมหน้าล้อมหลังขนาดนั้นใครจะกล้าวะ"นึกถึงเพื่อน ผมก็หัวเราะขึ้นมาเลย ดีแล้วที่มันไม่เข้ามา ไม่งั้นโดนแซวเลอะเทะแน่มึง
"เสร็จแล้ว ไปหาอิมไป กูจะนอน"ผมบอกจบก็ตบๆหมอนเตรียมนอนดูการ์ตูนต่อ
"นอนด้วย"แล้วก็ทิ้งตัวลงนอนแบบไม่เกรงใจหัวกบาลมึงที่กูนั่งเซ็ทเลยสักนิด
"มีใครบอกบ้างไหมว่ามึงหน้าด้าน"เอาหมอนกูคืนมา!!!
"ไม่อ่ะ มีแต่คนบอกว่าผมน่าย้ากกกกก"ทำเสียงแบ๊ว... หมันหน้านัก "นอนดิ แบ่งหมอนให้"
"หมอนกูก็ได้มั้ง"
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้แย่งหมอนริลัคคุมะยัดเม็ดโฟมกลับมาจากไอ้เด็กหน้าด้าน เสียงเคาะประตูกระจกก็ต้องเรียกให้ผมหันไปดูเลยก่อน แหม... หัวกะไดไม่แห้งจริงๆกู
ต่อด้านล่าง
-
"น้องซีกินข้าวยังครับ"เลื่อนประตูโผล่หัวเข้ามา
"แล้วครับ"กูจัดไปตั้งแต่เข้าปล่อยออกจากหอประชุมแล้วเหอะ เรื่องกินนี่พี่ไวตลอดแหละ
"งั้นเย็นนี้ไปกินข้าวกันไหม เดี๋ยวพี่พาไปร้านอร่อยๆ"กูนี่หน้าตึงเลยจ้า เบื่อ ซีเบื่อ
"พี่ซี พี่อิมไลน์มาบอกให้ไปเตรียมตั้งขบวนแล้วอ่ะ"อยู่ดีๆไอ้เด็กหน้าด้านที่ยึดหมอนผมไปก็ดีดตัวลุกขึ้นก่อนจะดึงให้ผมลุกตามมันไป
"ขอโทษนะครับ ผมขอตัวก่อน"ผมก้มหัวให้เล็กน้อยตอนที่เดินสวนเพื่อออกจากห้อง
"ไม่เป็นไรครับ"พี่ไวท์ยิ้มเจื่อนๆ
ไอ้น้องเดือนพาผมเดินมาจนถึงฝั่งผู้หญิง ก่อนที่มันจะปล่อยแขนผมแล้วหันมายิ้มโปรยเสน่ห์ให้หนึ่งดอก ยอมรับนะว่ามันหล่อมาก ดูกวนตีนหน่อยๆแบบที่ผู้หญิงนิยม แต่ยังไงวะ ถ้าผมไม่หวั่นไหวมันก็เท่านั้นอ่ะ
"เลี้ยงข้าวผมเลย"
"ขอให้ช่วยหรอ"ผมเลิกคิ้วขึ้น ถึงมันไม่ดึงผมออกมา ผมก็มีวิธีจัดการเว้ย
"ไรอ่ะ งั้นผมเลี้ยงข้าวพี่แทนก็ได้"
"ถ้าเลี้ยงกู มึงต้องเลี้ยงปีสามทั้งชั้นปีนะ เพราะกูนัดไปทั้งปี"ไอ้รัฐถึงกับสตั้น "ฮ่าๆๆ"ผมหัวเราะออกมาก่อนจะเดินไปหาพวกจีจี้ที่เดินกลับมาแล้ว
คืนวันแรกก็ไม่มีอะไรมาก ก็มีพิธีเปิด สัทนาการแล้วก็แยกย้ายกันนอน ก็แอบได้ยินนะว่าม.อื่นบ่นว่าทำไมม.ผมได้ห้องนอนใกล้สนามกีฬา ในขณะที่ม.อื่นนอนหอในห้องพัดลม คืออันนี้ก็ไม่รู้อ่ะ ทางเจ้าภาพเขาเปกูเอง ไม่เคยขอ
ออกไปกินข้าวอาบน้ำเสร็จผมกับกลุ่มเพื่อนก็แยกย้ายกันไปเข้านอน ห้องแรกปีหนึ่งปีสองนอนด้วยกัน ส่วนอีกห้องปีสามจะนอนเฝ้าทรัพย์สมบัติกันเอง จนดึกจนดื่นไม่เห็นพี่ไวท์มันไลน์มาผมก็อุสาต์ดีใจว่ามันคงตัดใจแต่ไม่ตัดน้ำไฟม.กู
ที่ไหนได้ พอผมทิ้งตัวนอนคุยกับมนุษย์แฟนเก่าปุ๊บ มันก็กลับมาปั๊บเลยจ้า แถมเพิ่มไอ้เด็กปีสองที่ไม่รู้ไปได้ไอดีกูมาจากใครนั่นอีกตัว
White : ยังอะไรน่าสงสารสุด
มามุขไหนกะกูอีกเนี่ย
'ยังอะไรครับ'
ถามเสร็จก็เปลี่ยนไปดูไอ้เด็กปีสองที่ผมยังไม่ได้กดปิดแจ้งเตือนมัน
Ruttha' : พี่ว่างปะ
Ruttha' : หมายถึงใจพี่อ่ะ ว่างปะ
'มึงไปเล่นไกลๆตีนกูได้ปะ'
แต่ผมขำนะเว้ย ทำไมช่วงนี้กูเจอแต่มุขเสี่ยว
Ruttha' : พี่กินทาโร่มะ
'ไม่แดก แปรงฟันแล้ว'
เน้นเถื่อนเข้าไว้ เด็กมันจะได้ไม่กล้ายุ่ง
Ruttha' : กินปลาเยอะๆฉลาดนะพี่
'ไม่เป็นไร กูฉลาดพอแล้ว'
Ruttha' : ไม่พอหรอก
Ruttha' : เพราะถ้าพี่ฉลาดพอ พี่คบกับผมไปแล้วเถอะ
'คะรวย'
'กูนอนละ'
ปิดเตือนเสร็จก็กดออกจากหน้าสนทนา ก่อนจะเอามุขเสี่ยวมาเล่นกับแฟนเก่าต่อ
'โปร ยังอะไรน่าสงสารสุด'
ถามเสร็จก็กลับไปดูเฉลย รู้สึกเลวยังไงก็ไม่รู้ดิ
White : ยังไงเธอก็ไม่รัก
ดราม่ามาเชียวคราวนี้
'55 ฝันดีครับ'
ว่าจบก็รีบกลับไปอีกหน้าแชทอย่างไว
Proton : ยังกำแพงเพ็ดมั้ง
Proton : น่าสงสารฉิบหาย ต้องมาซ่อมกำแพงอีก
'กำแพงพังพ่อง!!'
'นี่ไปไม่ถูกแล้วเนี่ย'
ผมพยายามกลั้นหัวเราะ เพราะเพื่อนบางคนหลับไปแล้ว
Proton : อย่ามา
Proton : กูรู้ว่ามึงชอบ
'ฮ่าๆ สมองโปรนี่มีแต่อะไรแบบนี้เนอะ'
Proton : ถึงจะหื่น แต่ก็ไม่ฝืนใจใครเว้ย
Proton : ดูอย่างมึงดิ เคลิ้มตลอด
'จ้ะ'
เอดร็อก!!
Proton : แล้วเป็นไง เหนื่อยมะ
'ไม่อ่ะ นอนตากแอร์ซะส่วนใหญ่'
'โปรอ่ะ เหนื่อยปะ'
Proton : เหนื่อย แต่สนุกดี
Proton : มีแขกมาจีบกูด้วย
'เราก็มีมาจีบเหอะ'
กลับไปแคปหน้าจอพี่ไวท์กับไอ้รัฐมาส่งให้มัน
Proton : คือจะอวด?
Proton : แล้วกูต้องหึงไหม?
'แล้วหึงไหม'
Proton : ไม่อ่ะ
'เดี๋ยวตกลงคบกับไอ้รัฐแม่งเลย'
คือไม่ได้งอนนะ รู้อยู่แล้วว่ามันไม่หึงหรอก เหมือนที่ผมก็ไม่หึงมันเหมือนกัน ไม่ใช่ว่าไม่รักนะ แต่คือผมเชื่อใจ
Proton : เอาดิ เดี๋ยวกูเป็นกิ๊กให้
'อยากแขวนป้ายชู้ว่างั้นเหอะ'
Proton : แล้วกูทำอะไรได้อ่ะ
Proton : ก็มึงไม่เลือกกูปะวะ
'ง่อววว'
'ดราม่าหรอจ้ะหนู'
ผมนี่นอนอมยิ้มตลอด ไม่รู้เป็นห่าอะไร
Proton : เออ
Proton : หมันไส้มึงจริงๆ
Proton : อีอ้วน!!!!
แค่อิอ้วนเฉยๆก็ก็เจ็บพอล่ะ มึงจะเน้นอัศเจรีย์มาทำร้ายจิตใจอะไรเยอะแยะ
'แฮ่..'
สู้ไม่ได้ ขู่แม่งเลย
Proton : วันอาทิตย์กลับกี่โมง
'เที่ยงๆ'
'มีไรเปล่า'
Proton : เดี๋ยวไปรับ
ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วเนี่ย
'ไหนว่าไม่หึง'
Proton : ไม่ได้หึง
Proton : แต่คิดถึง
คุยกันอีกสักพัก โปรก็ขอตัวไปนอนก่อนเพราะต้องตื่นเช้า ส่วนผมก็ปิดหน้าจอแล้วเตรียมนอน แต่นอนยังไงก็ไม่หลับ พลิกซ้ายพลิกขวายังไงก็ไม่หลับ เลยเปิดหน้าสนทนามาอ่านอีกรอบ แล้วก็หัวเราะคิกคักคนเดียว ไม่รู้เป็นอะไร แต่เหมือนความสุขมันทะลักออกมาจนล้นตัวแล้วตอนนี้
"มึง"ไอ้เอ็มที่นอนอยู่ข้างๆสะกิด
"จ๋า" หันมายิ้มหวาน
"หัวเราะเหี้ยไร รำคาญ"จ้ะ กูนอนก็ได้จ้ะ
งานวันที่สองนั้นยุ่งแทบทั้งวันจนผมแทบไม่มีเวลาสนใจโทรศัพท์ มีคนมาขอเบอร์ขอไลน์ผมนะ แต่ผมแอ๊บยุ่งตลอด เลยรอดพ้นมาได้ พี่ไวท์ก็มีผลุบๆโผล่ๆมาบ้าง ส่วนไอ้รัฐนี่คิวทองสุดๆ เพราะมันแข่งทั้งบาสทั้งบอล แถมอีกสองอันนี้ยังเข้ายันรอบชิงอีกด้วย ไหนตอนเย็นต้องทำการแสดงในงานเลี้ยงตอนกลางคืนกับคอนเสิร์ตอีก จบงานจำได้ว่าคุยสามสี่ประโยคผมก็หลับเป็นตาย ทั้งที่วันๆนี่งานกูน้อยสุด... แดกอย่างเดียว
ส่วนมนุษย์แฟนเก่านั้นหลับไปตั้งแต่ผมยังไม่เสร็จงานแล้วครับ ตอนแรกมันก็จะรอผมเสร็จงานนะ แต่กว่างานจะเสร็จก็คงตีสองนู้น เลยส่งแฟนเก่านอนไปก่อน เพราะพรุ่งนี้ต้องขับรถมารับผมอีก
วันสุดท้ายเป็นสรุปรางวัลและพิธีปิด ทั้งมอบของที่ระลึกให้กับทุกม. ซึ่งม.ผมหน้าด้านมาก ลืมซื้อมาเว้ย เพิ่งปั่นจักรยานไปซื้อไวน์ที่ห้างมาเมื่อเช้านี่เอง
"พี่ซี พี่ขึ้นรถคันไหนอ่ะ"ไอ้รัฐวิ่งมาถามขณะที่ผมกำลังขนของขึ้นรถ
"เดี๋ยวมีคนมารับ"
"คนขาวๆใช่ปะ"ผมก็พยักหน้า "โอเคพี่ ไว้เจอกันตอนเปิดเทอม"ผมก็โบกมือให้ผมก่อนจะขึ้นรถไป ผมก็โบกมือให้มัน
ขนของยังไม่ทันเสร็จ nissan gtr สีเหลืองที่คุ้นเคยก็แล่นมาจอดต่อท้ายรถบัส ไม่รู้แม่งมาถูกได้ไง แต่ช่างมันเถอะ แม่งเดินหล่อมาแล้วนั่น
"กลับเลยก็ได้นะ"บิวบอก
"งั้นกลับเลยนะ"บิวยิ้ม "พวกมึงกูกลับแล้วนะ"โบกมือให้เพื่อนๆ
ร่ำลาเพื่อนเสร็จผมก็เดินเข้าไปหาหมีขาวที่วันนี้ใส่แว่นสายตาที ไม่ทันได้ทักทายอะไร มันก็ขึ้นไปในรถก่อน ผมสอดตัวตามขึ้นไปก่อนจะปิดประตูตาม
ขึ้นมาก็นั่งจ้องหน้ากันราวสิบวินาทีได้ ไอ้คนที่หนวดเคราเริ่มขึ้นก็กดท้ายทอยผมไว้แล้วประกบปากจูบ ผมใช้สองมือประคองข้างแก้มนั้นไว้ ก่อนจะจูบกลับอย่างโหยหา กราบล่ะนะ อย่าด่ากูแรดเลย ไม่ได้เจอนาน คิดถึง
หลังจากนั้นก็คุยเล่นกันตามปกติ แต่ยังไม่ทันที่รถจะได้เคลื่อนตัวไปไหน ผมก็ไลน์บอกพ่อก่อนว่าผมกำลังจะกลับ จนครั้นเมื่อเหลือบไปเห็นข้อความที่พี่ไวท์ส่งมาซึ่งผมยังไม่ได้อ่าน ผมก็คิดได้ว่าต้องจบเรื่องนี้สักที
White : กลับกับใคร
White : ไม่ใช่แฟนใช่ไหม
'ไม่ใช่ครับ'
ไม่ได้โกหกสักนิดเลย
White : ดีใจ
'่ดาพาร่ดพทด'
พิมพ์มั่วๆไปอย่างว่องไว ส่วนไอ้โปรก็ชำเลืองมอง ผมเลยยื่นโทรศัพท์ให้มันเห็นไปเลย
White : ?
'โทษทีครับ พอดีผัวตบหัวกระแทกโทรศัพท์'
พิมพ์เสร็จก็ปิดหน้าจอ ในขณะที่อิหมีขาวนี่ฮัมเพลงอารมณ์ดีเชียว หมันหน้ามันนัก แต่ทำไมผมยิ้มวะ
----
ถ้าจะขนาดนี้นะ มึงพากันไปจดทะเบียนเลยเถอะ :beat:
หมันหน้า
ตอนนี้พยายามเขียนให้เห็นว่าน้องซีมันไม่ใช่เด็กหน่อมแหน่ม
น่ารักแบ๊วๆ ขี้อ้อน หรือเป็นคนดีอะไร
มันเป็นแบบนั้นแค่กับผัวมันค่ะ กับคนอื่นมันก็แบบนี้แหละ :mew5:
พยายามสุดตัวมากที่จะให้เห็นบรรยากาศที่แตกต่างระหว่างการคุยกับคนที่ชอบและไม่ชอบ
ไม่รู้คนอ่านสัมผัสได้ไหม แต่นี่พยายามแล้วโถ่ะ
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :กอด1:
ปล. น้องรัฐนี่เขียดจะดูแลเองละกัน อิอิ
-
:laugh: รักนางอะ
ขอบคุณคุณเขียดมากๆค่ะ ชอบตอนนี้มาก ขำกลิ้งเขินบิดทีเดียวเชียว
หมีขาวทำดีค่ะ
-
ซื้อมุกน้องซีไปใช้บ้างได้ไหม
555555555555555555555
-
:hao4: อย่า(กิ๊ก)เยอะค่ะซี อย่าเยอะ เดวเจอผัว(ใส่ท่า)เยอะกว่าอย่ามาร้อง นะคร๊ะ
ปล. อาลัยแด่พี่ไวท์ จีบได้เสี่ยวมาก :jul3:
-
มคะ!! ไม่ใช่่แฟน แต่เป็นผัว... ชัดเจนดีแท้
-
ทำไมอยู่ๆ ตอนนี้ก็อยากเป็นซีขึ้นมานะ หมั่นไส้เว้ย!!!! อิจฉา :katai1:
-
หึงสักนิดก็ได้มั้ยอิโปร
555555555
อยากเห็นโมเมนท์นั้นบ้างอะ
ขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
-
หน่องซีน่ารักมากกกก เสน่ห์แรงสุด พี่โปรยังคงความจัญไรทุกมุก
ปล.จองน้องรัฐได้ไหมคะ เด็กน่ารัก อ้วนไม่เอาเราเอาเอง
-
ซีแรดจริงๆนะ 555555
-
นิสัยแบบซี เราชอบนะ ถ้าคบด้วยคงรู้สึกว่าตัวเองพิเศษกว่าคนอื่นจริงๆอะ ไม่ใช่แค่สถานะ แต่การกระทำเท่าเดิม
ตอนนี้อิจฉาอิโปรมาก อ่านไปก็เขินไป ฮ่วยยย รอเขินตอนต่อเลยฮะ
-
หมั่นไส้ #อิจแรง
-
ฮาตอนท้าย แหมะ เล่นไปได้ ผัวตบ กร๊ากกกก
-
เกลียดมุขน้องซีจังลูก 55555555 หมั่นไส้ด้วย งุ้ย
-
ซีน่าย้ากกกกกกก เราต้องง่ายกับคนที่ชอบเท่าน้านนนน :-[
-
เห็นภาพชัดเจน หน่องซีของเจ้เถื่อนและเกรียนมาก
ฮาตรงเอามุกเสี่ยวๆไปเล่นต่ออ่ะ อีโปรก็นะ ตบมุกได้สถุลสไตล์โปรตอนมากๆ 555555555555
-
หมั่น(ไส้)มาก อิจ(ฉา)มากด้วย
ผัวเมียคู่นี้คือแบบ พี่นิยามไม่ถูกเลย....
-
ช่วงนี้หน่องซีเสน่ห์แรงจริงๆ
-
ถ้าเป็นพี่ไวท์นี่ไปไม่เป็นละนะ5555555
-
เหมาะสมกันมากค่ะ
ปานประหนึ่ง กิ่งทองหลางกับใบตำแย เอ๊ย กิ่งทองใบหยกเลยค่ะ
หวังว่าพี่ไวท์จะไปอัพเกรดสกิลการจีบมาเพิ่มมนสนามหน้านะคะ
-
ขนาดนี้แล้วอ่าเนอะ
ก็คบไปเถอะ ถถถถถถถ
ปอลอลิง. ชอบรัฐมากกกกกกกกกก ฮืออออออ
อยากได้เป็นแฟนเลย
-
ยอมใจค่ะ
หน่องซีมั่นหน้ามาก
555555555
มุกผัวตบกระแทกโดนโทรศัพท์คือเด็ดมากกกกกกกก
-
คำว่าหมั่นไส้ยังดูนเอยไปสำหรับซี 555 นางไว้ตัวกะคนที่เข้ามาแต่กับโปรนี่นางจัดเต็ม น่ารักอะ ส่วนโปรไม่หึงจ้าแต่มาหาถึงที่แถมจับจูบแบบไม่กลัวใครเห็นเลย แสดงตัวฝุดๆ
-
โอ้ยยยยย คือแบบ น่ารักมากเลยอะค่าาาาา
อ่านไปยิ้มไปแก้มปริ
เวลานางอยู่กับผัวนี่นางน่ารักมากก
-
ไม่ใช่แฟนแต่เป็นผัว เข้าใจนะพี่ไวท์
-
เหอๆๆ มุกผัวตบนี่ถึงกับสตั๊น
-
น่ารักไม่ต้องใช้คำพูดหวานๆ
แต่การกระทำ
คิดถึงมากใช่ไหม
-
:pig4: :pig4:
-
จ่ะน้องซี ไม่ใช่แฟน แต่เปนผัว 55555555
-
มุขนี่แปป 5555555555555555555555555555555555555
-
ผัวค่ะเข้าใจมั้ยคะ 5555
-
ซีอิ้ววววววววววววววค่ะ ไม่แรดนางแค่ชัดเจน 5555555555555555555
-
หมั่นใส้อย่างแรงงงงงงงงงงงงงงง
-
รักคุณเขียดครับ จุ๊บบบบๆๆๆ :mew1: :mew1:
-
อีหมีขาว อย่างมัวซึน หน่องซีเขาป๊อบเหมือนกันนะ
-
โย่ววว. เสน่ห์แรงจริงๆ
-
โอ๊ยหน่องซีมุกสุดท้ายนี่พี่ซื้อ :laugh:
-
ไม่มีแฟน
แต่มีผัวค่าาา
หน่องซี
:laugh:
-
ไม่มีแฟนแต่มีสามี 5555 ชอบๆ :katai2-1: :ling1:
-
ตอนสุดท้ายขำแรงมากกกกกกก 555555+
-
อ้วนนน เราขอน้องรัฐได้ป่าวววว :-[ :-[
-
ไม่ใช่เล่นๆนะหน่องซี :impress2: :impress2:
-
สนุกดี
-
สกิลอ้อนผัวบรรลุเลยอ่ะ
-
อิโปรนี่ยังคงความจังไรได้เสมอต้นเสมอปลาย
-
งานนี้มี yes แน่นอน 5555+
:katai5:
-
โอ๊ยจะบ้า อิซี แกฮาไม่ดูหน้าพี่ไวท์เลย เงิบแดกไปแล้วมั้ง 5555555555
-
จ้าซีจ้าาา ไม่ใช่แฟน แต่เป็นผัว 55
-
ประโยคสุดท้ายคืออะไรคะ :laugh:
-
:z3:จิกหมอนนนนน
-
อิอ้วน!!!!!!!!รักนะจุ๊บๆ
-
เขา(ยัง)ไม่ได้เป็นแฟนกัน แต่เขาได้กันแล้วเฟ้ยยย!!! อุ่ย~~~
-
น่องซีเป็นคนตลก
อ่านเรื่อยๆทำไมขำ555555
ไวท์เขาน่าสงสารนะครับ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อะเครแฟนไม่ใช่ แต่ผัวแน่นอนเนาะ เอดร้อกกก!! 5555++
-
เรื่องนี้พี่ชอบมาก ขอบอก++++
-
กลับบ้านกับหมีขาวยาวใหญ่
ไอ่ไวท์ ไอ่รัฐ..หลบเหอะ
ถ้าไม่ขาว ไม่ยาวใหญ่พอ
หน่องซีก็ยังจะกลับบ้านกับหมีเหมือนเดิม
อิอิ
-
:-[
-
ขอน้องรัฐให้เราได้มะ เราไม่แย่งโปรของซีหรอก น้องรัฐยังว่างมาซบอกพี่มา
-
ซีเด็ดมากลูก ชัดเจน... นี่ผัว ไม่ใช่แฟน
ให้มันได้อย่างนี้สิ หมีขาวนี่ดีใจจนจ.สั่นไปหมดแล้วนั่น
(ใจนะ ไม่ใช่อย่างอื่น คึ คึ คึ)
รออ่านตอนต่อไปค่ะ :mew1:
-
หน่องซีมันร้ายนะครัช
-
:katai2-1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
อิจฉาคนมีความรักกกกกหห :-[
-
ตอนหน้าได้กันไหมคะ อยากรู้อย่างเดียว 5555555555555
-
เรายังไงก็ได้ แต่ปากนี่อมนิ้วอิโปรก่อนเลยนะ
อิหน่องซี เลือกซักอย่าง จะแรดหรือจะอ่อย
อยากก็พูดว่าอยาก อย่าแอ๊บ 5555555555555555555555
-
โอ๊ยยย
อิจจ อิจฉาหน่องซีจริงๆตอนนี้
อยากมีแฟนเก่าอย่างนี้บ้างเลย 555 (แฟนปัจจุบันเมิงยังไม่มี 555)
ขอบคุณคุณเขียดที่มาต่อนะคะ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถึงจะปั่นงานอยู่แต่ก็จะปักธงรอ :impress2:
-
แม่ขาา เค้าจะได้เสียกันอีกแล้ว ขอตอนหน้าจัดหนักๆนะพี่โปร
-
โหหหหห โปรตอน
:z6:
สำลักไวน์เนาะ
ไอ้อ่อน!
:katai1:
-
:laugh: อะนะอีหมี. นี่ถ้าโปรไม่สำลักก็คงเดินไม่เป็นแน่ๆเลยอิ๊ว. ตามที่เพื่อนแซวว่าจะมาไหวเหรอ
เอาแบบนี้แหละอบอุ่นดี แลดูเป็นการฮันนีมูนหลังได้ทะเบียน(ผลเลือดผ่าน)
เก็บถุงยางเป็นคอลเลคชั่นต่อไปจ้า เสียดายของ
อีน้องซีอิ๊วนี่ถามจริงว่ายังอายอยู่จิงเหรอ ล้วงควักดูดหน้าร้านขนาดนั้น อิจนาง หมั่นไส้นาง 555
โห เหลืออีกสองด่านเลยเหรอ ที่บ้านหรือเปล่านะแต่ดูคนรอบข้างก็ออกจะดีนี่นา
ขอบคุณมากค่ะ
-
"..."ไม่ตอบอะไร แต่ใช้ลิ้นตวัดเลียฝ่ามือที่ปิดปากผมแทน
"ยั่วหรอ"ยิ้มกริ่มก่อนจะคลายมือออก
"..."ไม่ตอบอะไร แต่เปิดเกะหน้ารถมันออก ก่อนจะหยิบกล่องไม้อันยาวออกมา ก่อนจะเลือกถุงยางที่โปรมันเก็บสะสมไว้ขึ้นมาอันหนึ่ง... คือมันสะสมถุงยางอนามัยเป็นงานอดิเรก จัญไรไหมล่ะ "ขอใช้สิทธิ์ยื่นถุงยางแทนได้ไหมอ่ะ"
เหอะๆๆอีกคนก็ขี้อ้อน อีกคนก็ขี้อ่อยย 55อีกหน่อยก็ได้กัน ปิดไฟๆๆ #จะมีไรมาขัดอีกป้ะ เขาสองคนเป็นแฟนกันแล้วววว ดีใจแอบอิจฉาน่องซี แต่อิพี่โปรนร้ตรวจเลือดมากะสดช่ะ :hao6: :hao6: :hao6: เจ้าเล่ห์น้ะหล่อน55 รอตอนต่อไปจ้าาาา
-
คนนึงอ่อย คนนึงแรดเหมาะกันที่ซู้ดดดด~~
-
อ๋อยยย เขาเป็นแฟนกันแล้วอ่ะๆ :m3: :m3:
-
เยสสสแน่นอน :m20:
-
ห๊ะะ มีอีก 2 จุดหรอๆๆๆ
แต่จุดนี้ น้องซีเอ้ยยยยยย !!!!
-
อั้ยยยยยน
คบกันแล้วววววววววว
หวานเลี่ยนจนนั่งบิดอยู่คนเดียววว อรั้ยยยย กัดหมอนนนน
-
เห็นด้วยกับหน่องซีค่ะ แร๊ดแรด :laugh: :m20:
-
เหมาะเป็นผัวเมียกันจริง ๆ
-
ขี้อ่อยทั้งคู่เลยหว่ะ สมแล้วที่เป็นแฟนกัน
-
จะง่วงหรือจะเงี่ยน 5555555555
-
หมั่นไส้หน่องซีเบาเบา :katai5:
-
หน่องซีเป็นนายเอกที่แรดได้น่ารักมากกกกก :laugh:
-
หน่องซี~~~
แม่คะเค้าเป็นแฟนกันแล้ววววว o13
หลังจากนี้หวานน้ำตาลเรียกพี่ไหมน้ออ
-
ตอนนี้น้องโปรน่ารักมาก ไม่เหลือคราบหนุ่มจัญไรไว้เลย 5555
-
น่ารักตลอดคู่นี้ มาต่อไวๆเลยย
-
โอ๊ยยเป็นแฟนกันแล้วว เขินๆ
คือสงสัยอย่างหนึ่งค่ะ อยากรู้ว่าทำไมโปรรักอิ๊วมากขนาดนี้ ทั้งๆที่เลิกกันไปนานมากตั้งสามปี หรือเราอ่านข้ามตรงไหนไปหรือปล่าว -*-
-
เอามือตบหน้าผากอิโปรแปะๆ ตบซ้ายตบขวาตื่นก่อนเว้ยเห้ย
คนอ่านเค้าลุ้นกันอยู่เว้ยเห้ย
อย่าเพิ่งหลับบบบบบบ
:hao7: :hao7: :hao7:
ปล. ไม่รำคาญหรอกคู่นี้กัดกันน่ารัดจะตาย 555555
-
ทำไมโปรสำลักได้ถูกจังหวะจัง ตอนที่ซีกำลังด่าเพื่อน 5555
ในที่สุดก็คบกันสักที เขินๆ รออ่านตอนต่อไป อิอิ
-
ขยันอ่อยกันเองดีจริง คู่นี้น่ารักดี
-
ขำคำด่าของซีจริงๆ ไว้เราขอไปใช้บ้างนะ เหมือนมันจะด่าแบบสุภาพยังไงไม่รู้ ไอ้หัวอวัยวะเพศชายเนี่ย 555
-
โปร..สปอนซ์
ทำให้เก็บเอาไปมโน..ต่อเป็นเรื่องเป็นราว
ซี๊ดดดดดด..ด
โปรเหลือง
:hao6:
อั๊ยยยยย..ย่ะ
-
คือน่ารักกันมากเลยอ่า ชอบ
-
:impress2:
-
จ้ะคบกันยาวๆ
-
ปลุกความเเรดในตัวคุณ------>หน่องซี
แต่ปลุกอิโปรก่อนมั้ยคะ
อย่าทำให้แม่ยกค้างสิคะ :seng2ped:
-
:mew3: เขาเป็นแฟนกันแล้วววววววว. :z3: :z3: :z3:
-
กรี๊ดดดดเห่อะ อิโปร๊ แค่นุงซีโทรศัพท์แปบเดียวสลบละ อ่อนด๋อยชมัด มาทำให้ค้าง
ตื่นมาฉลองกับแฟนก่อนนนนนน :ling1:
-
เป็นการกลับมาคบกันเป็นแฟนด้วยวิธีที่จะทำให้ไม่มีวันลืม
ทำไมซียั่วขนาดนี้ โอ่ยๆๆๆ
-
คบกันสักทีโอ้เยยยยยยยย :impress2:
-
นึกไม่ออกว่าคู่นี้เค้าจะไม่รักกันตอนไหน
ทั้งโปรและหน่องซี
เคมี เคดีไปหมด
ว่าแต่..แค่สองเองเหรอ
นึกว่าจะมากกว่านั้นอีก
ฮ่าฮ่า
-
เราว่าแล้วว่าอิ๊วต้องยอม. :-[.
ก็หมีมันเป็นเจไดนี่นา ก็เลยโดนเสียบสดโดยละม่อม
ว่าแต่ตอนโปรแกล้งนี่มันน่าโบกหัวกบาลจริงๆ ครึ่งชั่วโมงก็ทำไปได้นะ ซีมันเลยเลิกเลยใช่ไหมล่ะ
เวลาเขาอ่อยกันมันก๊าวใจดีค่ะคุณเขียด เอาแบบนี้มาอีกนะ
แยกกันก็ไม่หวั่นหรอกสองคนนี้จุดติดทุกที่ทุกเวลา :L2:
-
รอบนี้หมีขาวอ้อนแรง หวานมากกก :katai2-1:
-
ไม่น่าจะมีอะไรมาทำให้สองคนนี้เลิกกันได้เลยน๊า
ดูรักกันดีอ่ะะะะ
-
หมีขาวลูบพุงหน่องซีเพลินเลยล่ะสิ :laugh:
-
หน่องซีขี้อ่อย รำ !! o18
-
นี่เริ่มอยากรู้สาเหตุที่หน่องซีบอกเลิกโปรและ
-
:pig4: :pig4:
-
ก็ว่าแล้วว่าไม่น่ารอด 555555
-
อยากรู้ว่าเลิกไมงะ
-
แอร๊ยยยย
เค้าอ้อนกันเหมือนตอนก่อนหน้าๆนี้ไม่เคยจิกกัดกันมาก่อน 555
ขอบคุณคุณเขียดมากนะคะ
-
นึกภาพตอนเลิกกันแต่ก่อนไม่ออกจริงๆ
ขนาดอีซีมันยังไม่รู้เลย คนอื่นจะรู้มั้ย???
หาน้ำมันตับปลาให้หน่องซีกินหน่อยซิ๊ เผื่จะจำได้บ้าง ต่อมเสือกผมสั่นไปหมด
-
เคมีเข้ากันเกิ๊นนน คนอ้วนกับคนจัญไร ฮาาา อย่ามีดราม่าเลยนะคะ ปล่อยนางแซ่บกันแบบนี้ต่อไปเถอะ
-
หวาน ๆ แต่แอบระแวง
หรือเราคิดมากไปเอง?
-
โปรมันดูหลงซีหัวปักหัวปำเลยนะเนี่ยะ
-
ศัพท์เฉพาะทางทั้งนั้น555
อินั่นก้านกล้วย อินี่ก็ชบาแก้วสินะ
#อิจคนรักกัน แยกๆกันนั่งได้ไหม
ทำไมต้องนัวเนีย บีบนี่ดูดนั่น #เอดร็อก #หมั่นไส้
-
ซีแปลกดีค่ะ คนบ้าอะไรจำเหตุผลที่เลิกกันไม่ได้ :laugh:
หวังว่าจะมีแค่ความโง่ของซีเท่านั้นที่สร้างปัญหา ในอนาคตอย่าเลิกกันอีกนะ ไม่งั้นจะแช่งคนแต่ง 555555555
-
อยากรู้สาเหตุทำไมหน่องซีถึงทิ้งอิหมีจัง :katai2-1:
-
เค้าได้กันแล้ว
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
..... :jul1:
-
อิ๋ว มึงมันแรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
-
ตอนนั้นเลิกกับโปรทำไมล่ะหน่องซี
-
รู้สึกถึงความละมุนของอิหมี หึยยยยย
-
นี่ๆๆเพิ่งคบกันคิดถึงวันเลิกกันแล้ว อย่าสิ เจ้ใจคอไม่ดี 5555
-
คนอ่านก็จะตายกับความขี้อ้อนค่ะ
ฮืออออ น่ารักกันเหลือเกินนนน
-
นอกจากหน่องซีที่ถามว่าตอนนั้นเลิกทำไม
นี่ก็ถามมาตั้งแต่เริ่มเรื่องเหมือนกัน
เลิกทำไมว้าาาาาาาาาา
เพราะฉะนั้นถึงเครื่องพังก็อย่าเลิกกันนะหน่องซี
-
เลิกกันได้ไงนะ
-
เป็นคู่ที่เหมาะกันสุดแล้ว
สุขจนล้นอะ :katai2-1:
-
หน่องซีขี้อ่อย
อิโปรก็อ้อนแรง :katai2-1:
กลับมาคบกันรอบนี้
อย่ามีอะไรมาทำให้เลิกกันอีกน้า
-
คนนึงก็ขี้อ้อน คนนึงก็ขี้อ่อย ฮ่า~
-
อิจฉาอิ๊ววววววว :z3:
-
อยากอ่านต่อ กะลังมุ้งมิ้งเลยอ่าาาา :mew1:
-
อ่านทันแล้ว รักโปรมากกกกถึงจะคบผญ.แล้วไม่บอกน้องซีก็เถอะ แค่ตอนนี้ทั้งคู่รักกัน เราก็รักด้วย ฮืออออ นิยายน่ารักค่ะ เราชอบบบ รออ่านตอนต่อไปนะคะคุณเขียด รักค่าาา
-
อื้อหื้อ พี่หมีขี้อ้อนจริงๆ อย่างนี้หน่องซีจะหนีไปไหนได้เล่าา
-
อิจฉาหน่องซี
-
อ่อยเข้าไปเถอะ นังแรด!
55555555555555
-
เขาคบกันแล้วค่ะคุณ ฮือ ดีใจจัง
ประคับประคองกันดีๆนะลูก
-
:mew1:
-
น้องซีน่ารักกกกกกกก อิโปรแกๆๆๆๆๆร้ายกาจมากชอบตอนด่าน้องซีว่าอิอ้วนนี่แหละ ผ5555
-
อิหมีขาว ทำไมมันน่ารักอย่างเน้!!!!
"อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัว ไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น"
อิ๊ว อย่าทิ้งโปรอีกเลยนะ สงสารมันนน
-
เค้าก็ดีกันแล้ว
เค้าก็ได้กัน (หลายรอบ) แล้ว
เค้าก็คบกันแล้ว...
อ่านมาถึงตรงนี้แล้วอีป้าใจบ่ดีเลย...
กลัวจะมีมาม่ามาเสิร์ฟตรงหน้าแบบไม่ทันตั้งตัว
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^
:L2:
-
โปรเถื่อนมากๆ ตอบคำถามแต่ละอย่าง สมองนี่กามาล้วนๆเลยสินะ
-
ถ้าถามว่าชอบตรงไหนของเรื่องนี้มากที่สุด? ตอบเลยชอบตรงเวลาหมีเรียกอิ้วว่า "อิอ้วน!!!" มันฟังดูน่ารักที่สุดอ่ะ 55555 :impress2: นายเอกเรื่องนี้ นางสตรอง นางสวนกระแส ไม่ผอมเพรียว ไม่แลดูตัวเล็กน่าทะนุถนอม แต่ซีอิ้วนางอ้วน มีพุง ขาตัน และตูดใหญ่ 5555 ชอบ ชอบ :m20:
-
อ๋อยยยยย โปรขี้อ้อนเกินไปแล้ววว :m3:
-
หน่องซีห้ามทิ้งโปรอีกนะ
-
:o8:
-
ช่างเป็นคู่ที่เหมาะกัน อย่าเลิกกันนะมึ งงงงงงงงงง
-
:-[
-
Special 1 วัยกระโปก (เอาง่ามนิ้วเท้าคิด)
ยังจำแฟนคนแรกของคุณได้ไหม?
แล้วรักครั้งแรกล่ะ ตอนนั้นคุณรู้สึกแบบไหน?
.
.
.
ตอนอนุบาลสาม คุณครูเคยให้การบ้านหนึ่งอย่างคือการออกมาพูดหน้าชั้นเรียนว่าโตขึ้นอยากเป็นอะไร ซีอิ๊วในวัยจิ้มลิ้มตัวสมส่วนที่กำลังติดเกมส์ Harvest moon อย่างหนัก รีบกลับไปถามคุณแม่ทันทีว่าถ้าน้องซีอยากทำฟาร์ม ปลูกผัก และจีบสาวๆแบบในเกมส์ น้องซีต้องทำอาชีพอะไร
คุณแม่ที่ยังสาวสะพรั่งลูบผมสีน้ำตาลตามกรรมพันธุ์ของน้องซีแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะบอกว่าน้องซีต้องเป็นเกษตรกร ซึ่งน้องซีก็ไม่รู้ว่าคืออะไร แต่พอฟังแล้ว รู้สึกโคตรคูลเลยจริงๆ
เช้าวันต่อมา คุณครูให้เพื่อนๆและน้องซีจับฉลากเพื่อหาลำดับการออกมาเล่า น้องซีได้เลขเก้าสิบเอ็ด แต่เพราะห้องมีแค่สามสิบคน น้องซีเลยต้องเป็นสิบหกแทน ทั้งที่ในใจน้องซีจะคิดว่าเป็นเก้าสิบเอ็ดชัดๆ
น้องซีอยู่ในอันดับกลางๆ เพื่อนคนแรกที่ออกมามีความฝันอยากเป็นนักบินอวกาศ คนที่สองอยากเป็นคุณหมอ คนที่สามอยากเป็นคุณตำรวจ คนที่สี่อยากเป็นหมอฟัน คนที่ห้าอยากเป็นคุณหมอ คนที่หกตอนแรกบอกน้องซีว่าอยากเป็นทหาร แต่ไปๆมาๆ พอออกไปพูดหน้าชั้นดันเปลี่ยนใจเป็นคุณหมอซะงั้น
อาชีพในฝันยังวนเวียนอยู่แค่นั้น จนมาถึงน้องซี นวัตกรรมแห่งความฝันวัยเด็กก็ต้องเปลี่ยนไป อาชีพเกษตรกรที่ถูกพูดออกมาจากปากเล็กๆ ทำเอาคุณครูหลุดยิ้ม เพื่อนๆมองด้วยสายตาทึ่ง เพราะไม่รู้เกษตรกรคืออะไร แต่รู้สึกว่าโคตรเท่ห์เลย
น้องซีเริ่มอธิบายที่มาที่ไปของอาชีพในฝันตามฉนับที่น้องซีเข้าใจ ก่อนจะกลับมานั่งที่ด้วยใบหน้าภูมิใจ และเสียงตบมือของเพื่อนๆ
จุดเริ่มความฝันนั้นมาจากพี่กี๋ ลูกชายป้าอรที่เป็นพี่สาวคุณพ่อ(ที่ตอนนั้นผมยังดกดำเต็มกบาลอยู่) เกมส์นี้ซีอิ๊วได้มาตอนวันเกิดเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ตอนแรกๆน้องซีก็เล่นไม่เป็นหรอก แต่คุณพ่อคุณแม่มักอยู่เล่นกับน้องซี แปลบทสนทนาภาษาอังกฤษและกดตั้งชื่อสัตว์ตามที่น้องซีคิดให้
น้องซีเคยทำไก่ตายไปครั้งหนึ่ง เพราะสาเหตุที่ร้านขายอาหารไก่ปิด และติดพายุออกจากบ้านไม่ได้หลายวัน พอวันที่ออกมาได้ ทุกอย่างก็สายไปแล้ว มีเพลงไว้อาลัยเปิดขึ้น น้องซีร้องไห้ไปหลายวัน เพราะสงสารน้องไก่สุดจะทนจนไม่อยากเล่นเกมส์อีก
วันนั้นคุณพ่อที่ยังไม่อ้วนเหมือนเสี่ยร้านทองเข้ามาหาน้องซีที่นอนขดตัวร้องไห้กระซิกๆด้วยความคิดถึงโมโม่ ไก่ในเกมส์อยู่นั่นเอง มือใหญ่โตในความคิดเด็กน้อยลูบหัวปลอบเขาเบาๆ ก่อนอุ้มลงไปทานข้าวเย็น
เรื่องเซอร์ไพรส์เกิดขึ้นจนน้องซีดีใจจนลืมร้องไห้ แต่ก็ยังไม่ลืมโมโม่นะ คุณป้าอรและพี่บุ้งกี๋มาทานข้าวด้วย น้องซีมีความสุขแต่ก็ยังไม่ลืมโมโม่อยู่ดี จนพี่กี๋เปิดเกมส์นั่นแหละ น้องซีถึงกับตกใจจนแทบเอาหัวมุดไปหน้าจอ โมโม่ยังไม่ตาย น้องซีดีใจและรักพี่กี๋มาก พี่กี๋คือไอดอลของซี
แม้ว่าความจริงแล้วเรื่องมันก็แค่ ซีอิ๊วไม่ได้เซฟเกมส์ไว้ มันก็เลยไปเริ่มตอนที่โมโม่ยังมีชีวิต และมีอาหารในยุ้งฉางอยู่ เรื่องครั้งนั้น ได้สอนซีว่า เราควรรอบคอบและเตรียมพร้อม ถ้าไม่อยากสูญเสียอะไรไป หลังจากนั้น น้องซีจึงรีบไปซื้ออาหารไก่ทุกครั้งที่มันใกล้หมด โดยไม่รอให้มันหมดเกลี้ยงเหมือนครั้งนั้น
ซึ่งนิสัยตรงนั้นก็ติดตัวเจ้าเด็กแก้มยุ้ยมาจนถึงตอนนี้แหละ แม้บางทีมันจะหายไปบ่อยครั้งเพราะความเสียสติก็ตาม
เกมส์ในวัยเด็กถูกเก็บเข้ากรุ และความฝันก็เปลี่ยนไปเมื่อน้องซีเข้าวัยประถมปลาย น้องซีที่ผมเปลี่ยนจากสีน้ำตาลเป็นสีดำเลิกติดเกมส์แล้วมาติดการ์ตูนญี่ปุ่นแทน
แน่นอนว่าคนที่เอามาปล่อยนั้นไม่พ้นไอดอลในวัยอนุบาลนั่นแหละ พี่กี๋ที่ตอนนั้นอายุมากกว่าน้องซีสี่ปี ได้แบ่งปันการ์ตูนเล่มแรกสู่น้องชายที่นอนเล่นหรรมไปวันๆ
วันพีชคือการ์ตูนเล่มแรกของน้องซี และจุดประกายความเป็นโจรสลัดในใจซี ราชาโจรสลัดคืออะไรซีไม่สนใจ ซีอยากเป็นเจ็ดเทพโจรสลัด ในตอนนั้นน้องซีลุคคุณชายเริ่มเปลี่ยนไป แฟชั่นหมวกฟาง เสื้อแดง กางเกงยีนส์ขาสามส่วนและอีแตะคืออะไรที่โคตรเท่ห์ในความคิด จนโตมานี่แหละ ถึงคิดได้ว่าตอนนั้นกูทำอะไรลงไป
พอพี่กี๋เริ่มมีแฟน เราเลยห่างๆกัน จนแทบไม่เจอกันเลย ซีมีสังคมใหม่ตอนขึ้นม.ต้น การ์ตูนยังไม่โดนเก็บลงกรุเหมือนเกมส์ในวัยเด็ก ความฝันที่จะเป็นเจ็ดเทพโจรสลัดเริ่มเลือนลาง เมื่อซีรับรู้ความจริงว่าการเป็นโจรไม่ใช่อะไรที่สังคมยอมรับ
อาชีพในฝันถูกเบนเข็มไปจุดอื่น พ่อของซีจบแพทย์ศาสตร์ แต่ทำงานตามสายไม่กี่ปี ก็ต้องมาช่วยงานบริษัทอาหารแปรรูปของคุณปู่ ส่วนแม่นั้นเป็นแม่บ้านที่จบมัณฑนศิลป์ แม่ชอบวาดรูปเวลาว่าง ซึ่งพรสวรรค์ของแม่ตรงนี้ ก็ติดตัวซีมานิดหน่อย
ซีไม่เคยอยากเป็นหมอหรือนักธุรกิจ เพราะมันไม่ค่อยมีเวลาว่าง ดังนั้นการเดินตามรอยเท้าแม่จึงเป็นสิ่งที่โอเคสุดในความคิด เพราะซีอยากเป็นนักวาดการ์ตูน ซีชอบวาดรูป ซีมีความสุข
แต่เพราะแม่กลับไปทำงานตามสายที่จบมา จึงไม่ว่างที่จะสอนซีเอง แม่พาซีไปเรียนแทน พี่ติวชื่อว่าพี่บลู แม่ไม่รู้จักพี่บลูเป็นการส่วนตัวหรอก แต่เพื่อนแม่แนะนำมา พี่บลูเป็นคนตลก บรรยากาศการเรียนไม่เครียด บางทีซีก็สงสัยว่าพี่บลูเต็มไหม แต่ถึงครูจะดียังไง มันก็ไม่มีความสุขมากนัก เพราะทฤษฏีและหลักเกรณ์ต่างๆ ทำให้รู้ว่าทุกอย่างมันไม่ใช่แบบที่คิด
แต่น้องซีในวัยมัธยมหัวดกดำเพราะเรียนโรงเรียนเอกชน ยังไม่ล้มเลิกอาชีพในฝัน อาจเพราะไม่มีอะไรอยากทำจริงๆหรืออาจยังไม่มีฝันอื่นมาแทนที่ก็เป็นได้
ช่วงม.สาม น้องซีตัดสินใจตัดผมสกินเฮด เพราะอยากเท่ห์เหมือนพี่กี๋วัยมหาลัยที่่ตัดผมประชดชีวิต เนื่องจากกลัวคนไม่รู้ว่าอกหักมา
น้องซียังคงล่องลอยและหาความฝันต่อ ช่วงนั้น มีงานโอเพ้นเฮาส์มหา'ลัยที่ไหน ต้องมีน้องซีอยู่ที่นั่น จนไปงานหนึ่ง ตอนเข้าไปน้องซีกับเพื่อนวัยกระโปกอีกสี่คนก็ติดรถอาจารย์เข้าไปที่หอประชุมจัดงาน น้องซีแอนด์เดอะแก็งค์เดินเรียงแถวหน้ากระดานอย่างกับบอยแบนด์เกาหลีไปได้สักพัก
น้องซีก็ขอแยกวงไปดูบูธอื่น เพราะไม่ค่อยชอบคณะแพทย์สักเท่าไหร่ น้องซียืนมองโมเดลที่โชว์อยู่ของคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์สักพัก ก็โฉบไปตรงคณะวิทยาศาสตร์แทน ไม่ใช่อะไรหรอก เห็นสาขาฟู้ดซายน์เขาแจกของกินอ่ะ
ชิมนู้นชิมนี่ไปสักพัก เพื่อนสมาชิกวงบอยแบรนด์ก็บอกว่าจะกลับกันแล้ว ด้วยความที่ลืมว่า'กูไม่ได้อยู่โรงเรียน' ซีอิ๊วที่ไม่เคยบอกชื่อเต็มแก่ใคร เพราะรู้สึกว่าไม่คูล เลยนัดเพื่อนไปเจอข้างนอกเลย จนเมื่อวางสายไปสักพักนั่นแหละถึงคิดได้ว่า...กูจะออกไปยังไง
เพื่อนๆติดรถพี่นักศึกษาออกไปได้ ส่วนน้องซีก็ได้แต่ยืนเคว้งคว้างอยู่ตรงฟุตปาธด้านหน้าลานหอประชุม แต่ยืนไปได้ไม่นานหรอก ก็มีแว้นบอยกับบิ๊กไบท์สีดำอย่างโหดมาจอดเทียบฟุตปาธ ตอนแรกก็หวั่นใจว่าจะโดนกระทืบปะวะ แต่พอมันถามว่าจะไปไหนด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร(มั้ง) น้องซีเลยตอบไปว่าจะออกหน้าม.
ไอ้มนุษย์ตัวขาวสว่างที่มีหมวกหันน็อคสีดำแบบเต็มใบครอบหัวอยู่ พยักหน้าหนึ่งที ก่อนจะบอกให้ซีอิ๊วในวัยหัวเกรียนขึ้นซ้อนท้าย ถึงจะเงอะๆงะๆไปบ้าง แต่น้องซีก็ขึ้นมาจนได้
ทั้งที่จากการประเมินด้วยสายตา น้องซีรู้สึกว่าไอ้มนุษย์แว้นบอยใจดีนี่ดูเก้งก้าง แต่พอมาสัมผัสใกล้ๆแบนี้ แผ่นหลังคนตรงหน้ากลับกว้างมาก แอบชำเลืองแขนผอมที่จับแฮนด์รถอีกที กระดูกโคตรใหญ่ เอาจริงๆก็ไม่ได้ผอมมากหรอก แต่คงเพราะสูงมากก็ได้มั้ง เลยดูแห้งๆ
น้องซีไม่ค่อยใช้น้ำหอม เพราะกลัวไม่แมน เลยฉีดแค่สเปรย์ระงับกลิ่นกายแบบแมนๆแทน แต่ความคิดส่วนนั้นก็ต้องสั่นคลอน เพราะแว้นบอยตรงหน้านี่ตัวโคตรหอม แต่ไม่ได้ฉุนนะ เย็นๆจมูก ดมแล้วรู้สึกสดชื่นดี
เป้าหมายใหม่เกิดขึ้นในวันนั้น น้องซีคนแมนที่กลิ่นหอมนั้นยังติดในความทรงจำจนต้องมาเดินดมน้ำหอมตามเคาน์เตอร์แบรนด์ แต่ดมแล้วดมอีก ดมจนมึนหัวไปหมด ก็ไม่เจอสักที จนเย็นวันศุกร์นั่นแหละ น้องซีจึงถอดใจและเข้านอนแต่หัวค่ำ เพราะต้องตื่นไปเรียนแต่เช้า
เด็กมัธยมหัวเลี่ยนเตียนกับแฟชั่นฟันเหล็กเด็กแนวที่แบกกระเป๋าใส่แบบมาอย่างห่อเหี่ยวกดกริ่งหน้าบ้านหลังใหญ่อย่างล่องลอย ยืนพิงรั้วไม่นานประตูก็เปิดออก แต่แทนที่จะเป็นป้าแม่บ้านแบบทุกที กลับเป็นมนุษย์หลอดไฟนีออนผู้หนึ่ง ซึ่งหน้าตาดีระดับตัวท๊อป ที่หัวกบาลนั้นไว้ผมผมรองต่ำสีดำเงางามที่มียางมัดผมสีเหลืองมัดจุกไว้ด้านหน้า... แบ๊วสัตว์
น้องซีวัยกระโปกที่เลิกนอนเล่นหรรมตัวเองแล้วเหล่มองเบ้าหน้าของมนุษย์หุ่นเก้งก้างตรงหน้าอีกครั้ง รู้สึกคลับคล้ายคลับคลากับแว้นบอยตัวหอมที่เคยเจอ พยายามสูดหายใจแรงเพื่อดมกลิ่น แต่ดมจนออกซิเจนจะล้นปอด ก็ไม่มีกลิ่นน้ำหอมที่ยังอยู่ในความทรงจำแม้แต่น้อย
ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะกล่าวขอบคุณแล้วเดินเข้าไปในตัวบ้าน ขณะที่คนตัวสว่างในชุดเสื้อกล้ามกางเกงกีฬาขาสั้นเดินกลับไปรดน้ำต้นไม้ที่ริมรั้ว
เนื่องจากเครื่องปรับอากาศในห้องโถงกลางบ้านเสีย พี่บลูเลยย้ายนักเรียนกว่าสิบคนไปนั่งติวในฟิตเนสริมสระว่ายน้ำ ในขณะที่พี่บลูกำลังอธิบายเพื่อนในคลาสคนหนึ่งอยู่ เสียงเครื่องยนต์ที่ดังเล็ดลอยเข้ามาทำให้น้องซ็หันไปเห็นโรงรถที่อยู่ไม่ไกล
รถสีดำในความทรงจำกับมนุษย์ตัวขาวหมวกกันน็อคดำให้น้องซีเบิกตากว้าง หัวใจสั่นระรัวด้วยความรู้สึกกึ่งดีใจกึ่งตื่นเต้น รถมอเตอร์ไซต์ถูกบังคับให้ทะยานออกสู่นอกตัวบ้าน
เลิกเรียนตอนเที่ยงกว่าๆ แต่จนบ่ายโมงน้องซีก็ยังไม่ยอมกลับบ้าน ลุงศักดิ์คนขับรถที่บ้าน มารอรับอยู่นานแล้ว เห็นใจลุงนะ แต่น้องซีต้องรอเจอผู้ชายให้ได้
"อ้าว ที่บ้านยังไม่มารับหรอครับ"ที่บลูตกใจเล็กน้อย เมื่อเดินมาเจอน้องซีนั่งเป็นหนุ่มดอยหงอยเหงาอยู่บนบันไดหน้าบ้าน
"มาแล้วครับ แต่ผมรอเจอคนที่ตัวขาวๆมัดจุกข้างหน้าอ่ะ เขาจะกลับมาใหม่ครับ"ตอนนั้นน้องซีแค่อยากจะขอบคุณและถามเรื่องน้ำหอมเฉยๆ
"น้องโปรหรอ มีอะไรหรือเปล่า"
"ผมจะขอบคุณที่เคยช่วยผม แล้วก็จะถามเรื่องน้ำหอมที่ใช้อ่ะครับ"จากนั้นน้องซีก็โดนซักไซร้เล็กน้อยว่าไปช่วยอะไรกันไว้ แต่พอมั่นใจว่าแว้นบอยในตำนานนั้นไม่ได้ไปกระทืบใครมา พี่บลูหน้าใสก็โล่งใจ "โปรนี่เป็นน้องพี่บลูหรอครับ"
"พี่หน้าเด็กขนาดนั้นเลยหรอ"หัวเราะเบาๆ โอ้ย ซีหลง "เป็นลูกชายพี่ครับ"
"ห๊ะ"น้องซีได้แต่อ้าปากกว้าง เซลล์หนังหน้าพี่บลูกับเสี่ยร้านทองนี่คนละเรื่องเลยนะ
"แต่น้องซีกลับไปก่อนเถอะ วันนี้โปรไปเล่นเกมส์บ้านเพื่อน กลับสว่างนู้นแหละ"ใจคนรอนี่ห่อเหี่ยวจนแทบเหลือสองมิล... กูรอเพื่อใคร
ถึงจะไม่ได้เจอตัว แต่ชวัลกรที่รอจนรากแทบฝังลงไปในพื้นบ้านก็ยังไม่เสียเปล่า ชื่อยี่ห้อน้ำหอมอยู่ในกำมือน้องซีแล้ว จะซื้อไปสูดดมให้หนำใจเลยเชียว
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปอย่างเชื่องช้า วันเสาร์เด็กหัวเกรียนตื่นแต่เช้าตรู่ด้วยความตื่นเต้น ไม่ต้องมาคาดคั้นนะ เพราะว่าก็ไม่รู้ว่าตื่นเต้นอะไร แต่โคตรตื่นเต้นเลย
กริ่งดังไม่นาน มนุษย์คนเดิม ผมทรงเดิม ที่เพิ่มเติมคือชุดบอลลิเวอร์พูลเดินมาเปิดประตูให้ น้องซีฉีกยิ้มกว้างอย่างเด็กอารมณ์ดี ในขณะที่อีกคนได้แต่หน้านิ่ง ทั้งที่ในใจนั้นสงสัยว่าไอ้หัวเกรียนตรงหน้ามันเด็กผีหรือเปล่า มองแบบนี้คืออะไร หรือว่าจะเยาะเย้ยที่หงส์แพ้เมื่อคืน
อยากตบหัวให้ลั่นสักเปี๊ยะ แต่เพราะไม่อยากมีเรื่องกับอำนาจมืดของบ้าน โปรตอนเลยปล่อยให้ไอ้หัวเกรียนมันยิ้มเย้ยหยันต่อไปโดยไม่กระทืบมันให้ระคายตีน
เมื่อไอ้หัวเกรียนที่ฉีดน้ำหอมเสียฟุ้งเข้ามาในบ้าน เด็กหนุ่มตัวขาวสว่างที่ใส่ชุดแดงตัดผิวก็ปิดรั้วบ้าน ก่อนจะเดินกลับไปรดน้ำต้นไม้ที่รั้วบ้านตามคำสั่งอำนาจมืด
แทนที่จะเข้าบ้านไปเหมือนทุกคน แต่ไอ้เด็กตัวแคระแกร็นเหมือนคนขาดสารอาหารกลับมายืนมองเขารดน้ำต้นไม้อย่างสนอกสนใจแทน ยืนรดเงียบๆแบบไม่สนใจ ก่อนจะม้วนสายยางเก็บแล้วเดินเข้าบ้าน เด็กหัวเกรียนวิ่งตามเขาดุ๊กๆ เหมือนไอ้แบล็คลูกหมาลาร์บาดอร์ที่ไอ้แคปเลี้ยงไว้ไม่มีผิด
"มีอะไร"ไม่ได้รำคาญ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกดีเท่าไหร่
"คือเราจะขอบคุณที่ช่วยไว้ตอนงานโอเพ้นเฮาส์ม.s"ช่วยอะไรวะ นึกไม่ออก วันนั้นช่วยไว้ต้องเยอะแยะ
"เออๆ แค่นี้ใช่ไหม กูจะได้ไปแดกข้าว"เด็กหัวเกรียนที่พยายามคีพลุคแบดด้วยการตัดสกินเฮดตามพี่ชาย ถึงกับเหวอ เมื่อเจอความถ่อยที่แท้จริงเข้าไป
"อื้อ"ยังยืนงงงวยอยู่ที่เดิม ในขณะที่มนุษย์ชุดแดงเดินเข้าบ้านไปแล้ว
หัวใจของเด็ชายชวัลกรวัยสิบสี่ปลายๆเต้นระส่ำ ทั้งที่หยาบคาย แต่การแสยะยิ้มมุมปากนั่นเป็นอะไรที่โคตรคูลเลย นี่มันไอดอลของซีชัดๆ
น้องซีที่เอานิ้วโป้งตีนลบชื่อพี่กี๋ออกจากบัญชีไอดอลในสมองแล้ว บรรจงเขียนชื่อโปรตอนคนถ่อยลงไปแทน ได้แต่เฝ้ามองเฝ้าเพ้ออยูแรมเดือน พี่บลูก็แอบยัดเบอร์ลูกชายตัวเองมาให้ด้วยความสงสารเด็กหัวเกรียนที่ผมเริ่มยาวแล้ว
น้องซีได้แต่นั่งจ้องเลขหลายหลักในกระดาษ หัวใจเด็กหนุ่มตีรัวราวกลองศึกพม่า กดโทรออกด้วยความตื่นเต้น แต่พออีกฝ่ายกรอกเสียงกลับมา ก็รู้สึกหัวใจจะวาย หูร้อนหน้าร้อนไปหมด จมูกก็แสบๆเหมือนเลือดกำเดาจะไหล จนในที่สุดก็ทนพิษบาดแผลไม่ไหว เลยชิงวางสายทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรสักคำ
การโทรคุยนั้นยากเกินไป น้องซีเลยเปลี่ยนเป็นส่งข้อความแทน แต่พอเริ่มพิมพ์ก็ได้แต่ลบทุกครั้ง จนสุดท้ายก็ไม่ได้ส่งอยู่ดี ได้แต่นั่งมองรูปหน้าจอซึ่งเป็นรูปที่ซีแอบถ่ายโปรตอนมาเอง มองไปมองมาอยู่นานซีก็หลับไป
คืนนั้นเด็กชายชวัลกรที่ใกล้ได้ใช้นายแล้วฝันเปียกในรอบสองปี ไม่ใช่ว่าเป็นเด็กเรียบร้อยหรืออะไร แต่ปกติจะไขออกก่อนที่มันจะล้นตอนนอน ในฝันก็ไม่มีดีเทลอะไรมาก ก็มีจุ๊บๆ ถูไถกันไปมา ตื่นมาก็โป๊ะเลย กางเกงนี่เป็นดวง
น้องซีได้นำเรื่องนี้ไปปรึกษาคุณแม่สุดที่รัก แม่บอกว่าซีชอบโปรตอน แน่นอนซีชอบ ก็โปรตอนเป็นไอดอลของซี แต่แม่บอกมากกว่านั้น ซีชอบแบบแฟน น้องซีได้แต่ร้องไห้โศกเศร้า ซีกำลังเป็นตุ๊ด คุณแม่ก็ได้แต่ปลอบว่าไม่ใช่ตุ๊ด ซีแค่เป็นเกย์ แต่น้องซีรู้สึกไม่แตกต่างกันเท่าไหร่ ซีเลยยังไม่หยุดร้องไห้ จนแม่บอกว่าเป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชาย น้องซีถึงค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย
พอซีรู้ว่าตัวเองชอบโปรตอนเกินคำว่าไอดอล เวลาเจอกันทีไร ซีก็เขินจนตัวแทบบิดเป็นปาท่องโก๋เกลียว แค่โปรหันมอง ซีก็มือไม้สั่นจนถึงกับถือดินสอไม่ไหว มันตื่นเต้น
จนนานๆเข้า น้องซีที่เปลี่ยนจากเด็กชายเป็นนายแล้วก็เหมือนเข้าใกล้อีกคนมากขึ้น ถึงของขวัญวันเกิดจะเป็นของพี่บลู แต่คนที่ยื่นให้นี่มันเป็นอะไรที่พีคจนน้องซีวัยสิบห้าปีแทบสำลักความสุขตาย
น้องซีตอนนี้เปลี่ยนมาไว้ผมรองทรงเหมือนเดิมแล้ว คุณแม่บอกว่าผมพองๆแบบนี้เข้ากับน้องซีมากกว่า ซึ่งเสี่ยร้านทองก็เห็นด้วย เพราะทรงสกินเฮดทรงเดิมนั้น แทนที่น้องซีจะได้ลุคแบดบอยแบบพี่กี๋ ไอ้หน้าตาเรียบร้อยของซีดันไปทำให้เหมือนเพิ่งสึกจากการบวชเณรภาคฤดูร้อนแทน
ของขวัญที่ซีได้เป็นฟิกเกอร์สาวน้อยในชุดว่ายน้ำที่ส่งตรงมาจากแดนปลาดิบ บอกตามตรงน้องซีไม่ได้ปลื้มของขวัญเท่าไหร่หรอก แต่พี่บลูบอกว่าโปรเป็นคนเลือก จากที่เฉยๆตอนแรกก็รู้สึกชอบขึ้นมาอย่างประหลาด
น้องซีนอนมองฟิกเกอร์ทุกคืนก่อนนอนด้วยความสุข แม้จะเจ็บใจเล็กๆที่โปรคงจะชอบผู้หญิงนมใหญ่ๆแบบฟิกเกอร์ที่ได้มา แต่น้องซีก็ไม่อะไรหรอก แค่นี้ก็มีความสุขมากๆแล้ว
ไม่รู้จุดพลิกผันของน้องซีคืออะไร แต่อยู่ดีๆก็ก็คว้าโทรศัพท์โทรไปขอบคุณคนตัวขาวซะงั้น วันแรกๆก็คุยแบบถามคำตอบคำ แต่ไปๆมาๆเราก็คุยกันสามสี่ชั่วโมงได้ไงก็ไม่รู้ แถมคุยกันไปได้สองอาทิตย์กว่า พอถึงเวลาแล้วน้องซีไม่โทรไป คนตัวขาวก็โทรมาเอง และวันนี้ก็เช่นกัน
/"ทำอะไรวะ" /
"ทำการบ้านฟิสิกส์ ไม่เข้าใจเลย สูตรสี่สูตรนี่ใช้อย่างไง งง"น้องซีที่กำลังมึนจนจะอ้วกบอกไปแบบเบลอๆ
/"บอกโจทย์มา" /
น้องซีบอกโจทย์ไป อีกคนก็สอนน้องซีทีละบันทัดจนเข้าใจ ถ้าถามว่าตอนนั้นชอบไหม ก็คงบอกว่ามาก มากที่ว่าไม่ใช่ฟิสิกส์นะ หมายถึงคนสอนอ่ะ ชอบมาก แต่ไม่กล้าบอกไปหรอกนะ น้องซีเขิน อีกทั้งกลัวโดนกระทืบด้วย
เราคุยกันมาได้สามเดือนกว่าๆ แต่ไม่ได้จีบหรอกนะ ไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ที่มี ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันก็มากกว่าที่คิดแล้ว
วันนี้เป็นวันเสาร์ น้องซีมาแต่เช้าตรู่ โปรตอนกำลังยืนรดน้ำต้นไม้ ขณะที่นายชวัลกรได้แต่ยืนมองเงียบๆ เหลืออีกห้านาทีจะได้เวลาเข้าเรียนแล้ว แต่ยังมองไม่จุใจเลย อยากโดดเรียนมองต่อ แต่ถ้าโดดพี่บลูต้องมองเขาเป็นเด็กไม่ดีแน่ และคงไม่อยากให้ลูกชายมายุ่งกัเด็กนิสัยไม่ดีแน่ๆ
แม้จะอยากอยู่ต่อขนาดไหน แต่เพื่ออนาคตระยะยาว น้องซีต้องตัดใจ และเข้าเรียน
"เราไปเรียนก่อนนะ"เอ่ยปากบอกอีกคน
"เออ แต่ก่อนไปถามอะไรอย่าง"
"อื้อ"
"มึงชอบกูหรอ"น้องซีนี่แทบทรุด โปรรู้ได้ไง น้องซีไม่เคยบอกใครเลยนะนอกจากแม่
"มะ ไม่ใช่หรอก เราไม่ได้ชอบโปรแบบแฟนเลยนะ ไม่คิดเลย"รีบละล่ำละลักบอก
"เดี๋ยวๆ ตกลงนี่ชอบกูแบบนั้นจริงดิ"ยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้คืออะไร
"ม่ายอ่ะ"รู้สึกเหงื่อแตก "จริงๆนะ"
"เออๆ ไปเรียนไป"ไล่ส่งๆแบบไม่สนใจ ก่อนจะหันไปรดน้ำต้นไม้ต่อ
ซีอิ๊วถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนซอยขาสั้นๆเข้าไปในตัวบ้านด้วยความตื่นตระหนก จนคนมองได้แต่นึกขำ แต่ละอย่างที่แสดงออกมา ถ้าเขาดูไม่ออกก็สมควรแดกหญ้าแทนข้าวได้แล้ว ตอนแรกก็คิดว่ามันแกล้งแบ๊ว แต่พอนานๆเข้าเริ่มรู้แล้วมันซื่อจริงๆ
ปกติเจอแต่พวกแอ๊บใส พมาเจอไอ้พวกซื่อ ไปจนใกล้จะทับซ้อนกัคำว่าบื้อก็รู้สึกแปลกดี แต่ก็ยอมรับนะว่าบางทีก็ดูน่ารักดีเหมือนกัน
โปรตอนเสียตัวครั้งแรกให้กับรุ่นพี่ในโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว ตอนนั้นโปรตอนเกรดแปดเทียบแบบส่วนพี่เขาเกรดสิบเอ็ด แต่เป็นแฟนกันได้แค่สามเดือนก็เลิก เพราะพี่เขาไปชอบเพื่อนร่วมรุ่นตัวเอง โดนทิ้งครั้งนั้นไม่ได้เสียใจอะไรมากมาย แต่ก็แอบเสียดายเหมือนกัน เพราะพี่เขานมใหญ่ดี
เคยลองผู้หญิงแล้วก็ลองเปลี่ยนมาเป็นผู้ชายบ้าง แฟนคนที่สองเป็นเพื่อนร่วมรุ่นแต่คนละห้องกัน ถือเป็นประสบการณ์ครั้งแรกกับผู้ชายด้วยกัน ได้กันแล้วโปรตอนก็โอเคดี ถึงนมไม่ใหญ่ แต่ก็ฟิตมาก แต่หลังจากครั้งนั้นก็ไม่ได้คบกันหรอก เพราะอีกฝ่ายหนึ่งรู้สึกว่าการเป็นรับมันไม่ใช่ทาง ซึ่งจะให้เขาเปลี่ยนมาเป็นรับก็ไม่มีทางเหมือนกัน... ยอมรับว่าเห็นแก่ตัว
คนที่สามเป็นรุ่นพี่เกรดสิบ หน้าตาน่ารักแบ๊วๆเหมือนพวกไอดอลเกาหลี ซึ่งก็ถูกจริตตรงสเปคเขามาก แต่พอได้กันแล้วก็ง๊องแง๊งน่ารำคาญ จนเขาทนไม่ไหวก็เลยตีตัวออกห่าง จนเมื่ออีกฝ่ายทนไม่ไหวก็เลิกรากันไป
ถ้าถามตอนนี้มีแฟนมากี่คน เขาเองก็ไม่แน่ใจ เพราะตอนอนุบาลเหมือนจะมีสิบกว่าคน แฟนคนแรกคือใคร ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจประจำวัน มนุษย์ที่แก่แดดแก่ลมมาตั้งแต่วัยอนุบาลก็กลับไปนอนต่อ
.
.
.
วันนี้ซีอิ๊วนัดแนะกับลุงศักดิ์ให้มารับตอนบ่ายสาม เพราะจะหาเรื่องเถลไถลอยู่บ้านพี่บลูก่อน พี่บลูชวนทางมื้อกลางวันด้วยกัน แน่นอนว่าคนอย่างชวัลกรไม่ปฏิเสธอย่างแน่นอน อยากเห็นมานานแล้ว มนุษย์หลอดไฟนีออนตอนกินข้าว
ทานมื้อเที่ยงเสร็จ น้องซีก็นั่งดูอีกคนเล่นเกมส์ ส่วนพี่บลูก็ขึ้นไปข้างบนตั้งนานแล้ว นั่งดูเพลินๆจนเคลิ้มแทบจะหลับ คนที่เล่นเกมส์อยู่ก็เอื้อมมือมาเขย่าแขนเขาสองสามที
"อะไรหรอ"ถามทั้งที่ตาปรือจะปิดแล้ว
"มึงจะกลับบ้านกี่โมง"
"ลุงศักดิ์บอกจะมาบ่ายสาม"ลุงบอกที่ไหน น้องซีบังคับให้ลุงมาบ่ายสามเองทั้งนั้น
"อืม..."
"มีอะไรหรือเปล่า"เห็นอีกคนทำหน้าเศร้าแล้วใจไม่ดี
"ไม่มีอะไร..."
"อื้ม"น้องซีจึงได้แต่เงียบ เพราะรู้จะพูดอะไร
"แล้วนี่ไม่คิดจะถามอะไรกูต่อเลยไง"กลับมาทำหน้าเซ็งๆแทน
"ก็... โปรไม่อยากให้รู้"พอซีพูดจบโปรก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน... ไม่เข้าใจว่าเล่นตัวหรอวะ
"คือวันนี้ป๊าม๊ากูไม่อยู่"ไม่แน่ใจว่ามันจะเข้าใจไหม แต่ชวนแบบนี้มากี่คน เขาเข้าใจกันหมดนะ
"ไปไหนกันอ่ะ ไปเที่ยวหรอ"มาสไตล์นี้ไอ้หัวทุยนี่ไม่เข้าใจชัวร์
"ไปเรื่องงาน"
"โห วันเสาร์ต้องทำงานอีก เครียดแย่เลย"ชักจะไปคนละประเด็นแล้ว
"อืม แต่นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือกูอยู่บ้านคนเดียว นี่มึงเข้าใจให้ไหม"มองดูหน้าจืดๆของมันอีกครั้งอย่างไม่แน่ใจว่าเข้าใจที่เขาต้องการจะสื่อหรือเปล่า
"อื้อ เข้าใจสิ ป้าแม่บ้านเลิกงานตอนห้าโมง โปรเคยบอกเรา"น้องซีไม่ได้โง่นะ เรื่องแค่นี้จำได้อยู่แล้ว
"ทำไมกูปวดหัววะ..."โปรได้แต่กุมขมับ
"พาราไหม เรามี"โปรถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
"ถ้ากูชวนไปกินติมตอนตีสาม นี่มึงเข้าใจไหม"
"เข้าใจสิ แต่ไปไม่ได้หรอก แม่ให้นอนก่อนเที่ยงคืน แต่มีร้านไอ้ติมเปิดตอนตีสามด้วยหรอ ขยันจัง"โปรตอนอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะให้รู้แล้วรู้รอด
"มึงรู้จักการทำการบ้าน กับซักมือไหม"
"รู้สิ ทำการบ้านก็งานที่อาจารย์สั่งแล้วเอามาทำที่บ้านไง ส่วนซักมือคือการซักผ้าแบบมือ บางทีเสื้อบางตัวซักเครื่ิองจะรุ่ยไง เลยต้องสักมือ"ทำหน้าภูมิใจในตัวเองเต็มที่
"กิจกรรมเข้าจังหวะล่ะ"
"กิจกรรมสันทนาการหรอ เต้นตอนรับน้องปะ"อันนี้น้องซีแอบงงหน่อยๆ
"โอเค กูยอมแพ้"แล้วก็กลับไปเล่นเกมส์ต่อ
น้องซียังนั่งงุนงงอยู่สักพัก ในขณะที่มนุษย์ตัวขาวกำลังเมามันส์อยู่กับเกมส์สไตล์กรีกโรมันที่สยดสยองเลือดอาบจอ ไม่นานพี่บลูก็เดินเข้ามาหาคนที่เล่นเกมส์อยู่ได้นะ
"วันนี้ให้ใครมานอนเป็นเพื่อนไหม"เหมือนจะเป็นห่วงแต่ทำไมหน้าเจ้าเล่ห์จัง
"โปรไม่เคยพาใครมาบ้านนอนเหอะ"ตอนแรกน้องซีก็ตกใจนะที่รู้ว่าพี่บลูเป็นม๊าของโปรตอน แต่ไม่เป็นไร คุณแม่บอกว่าเก๋ดี
"อะไร ผมหมายถึงเพื่อนๆคุณหรอกครับ คิดอะไร"
"หรออออ"
"เออสิ กับข้าวอยู่ในตู้เย็นนะ"
"ครับ"
"พี่ไปก่อนนะน้องซี บ๊ายบาย"พี่บลูโบกมือลา ก่อนจะเดินฉับๆออกไป
ซีอิ๊วที่ไม่ยอมให้ใครเรียกชื่อเต็มๆมานานแล้วได้แต่นั่งครุ่นคิดอย่างชาญฉลาด จากบทสนทนา โปรนอนคนเดียวไม่ได้ หรืออาจจะไม่ชอบนอนคนเดียว สงสารจัง น้องซีก็เพิ่งนอนคนเดียวได้ตอนป.6เอง ปกติต้องมีคนเฝ้าให้น้องซีหลับก่อนตลอด
"โปรนอนคนเดียวไม่ได้หรอ"คนถามสต๊อปเกมส์ก่อนขมวดคิ้วสงสัย "เหงาหรอ"
"ก็นิดหน่อย"ทำหน้าเศร้าอีกรอบ
"ไปนอนบ้านเราไหมอ่ะ"คนฟังถอนหายใจก่อนจะส่ายหัว จะเรียกว่าเลวก็เลวเหอะ ก็รู้อยู่ว่าตอนนี้หวังอะไร ไอ้มาแล้วนอนจับมือกันใสๆ โปรตอนเลยโมเม้นต์นี้มานานโขแล้วเถอะ "งั้นเรานอนเป็นเพื่อนก็ได้"ในใจนี่ได้แต่แสยะยิ้มเลว แต่หน้าจริงทำได้แค่ตีหน้าเศร้าต่อไป
"ได้หรอ..."
"ได้สิ แต่ต้องโทรบอกแม่ก่อน"
"อื้อ..."หน้าอ้อนๆแบบนี้ น้องซีเหมือนหัวใจจะวายตาย
ต่อด้านล่างค่ะ
-
ซีอิ๊ววัยสิบห้าขวบผละออกมาคุยโทรศัพท์นอกบ้านด้วยใจระทึก ได้นอนบ้านเดียวกับโปรด้วย ไม่เคยนึกเคยฝันเลยจริงๆ นอนซีอยากเห็นโปรตอนนอนหลับ ต้องน่ารักมากแน่ๆเลย
"แม่จ๋า"รีบกรอกเสียงลงไปทันที
/"ว่าไงครับลูก"/
"วันนี้ซีนอนบ้านโปรตอนน๊า นะๆๆ นะแม่น๊า"
/"ไม่รบกวนเขาหรอลูก"/
"โปรชวนซีเอง ไม่รบกวนหรอก"น้องซีรีบชี้แจง
/"ก็ได้ครับ แล้วอย่าไปปล้ำเขานะ"คุณแม่คนสวยของน้องซีแซว
"ไม่หรอก ซีจะทำให้โปรสมยอม อิอิ"หัวเราะตบท้ายอย่างดัดจริต
/"จ้า ลูกแม่เก่งตลอด"/
"ใช่ไหมล่ะ"ถ่อมตัวคืออะไร น้องซีไม่รู้จัก
/"ถ้าเกิดอะไรไม่ดีขึ้นรีบโทรหาแม่นะครับ ซีโตแล้ว ทำอะไรคิดดีๆ บางอย่างมันเกิดขึ้นแล้วมันแก้ไขไม่ได้ เข้าใจไหม"/คุณแม่สั่งเสียงเรียบ
"ครับผม"
/"มีถุงยางเนอะ"/เพราะเรื่องเพศเป็นเรื่องธรรมชาติ แทนที่จะปิดกั้น คุณอ้อมกลับรู้สึกว่าควรสอนให้เขาป้องกันตัวเองดีกว่าให้ลองผิดลองถูกกัน
"มีแล้วครับผม ไม่เลอะเทอะแน่นอน"เวลานอนเล่นหรรมอยู่บ้าน นอนซีใส่ถุงยางตลอดนะ ไม่ใช่ว่ารักสะอาด แต่น้องซีขี้เกียจ เพราะถ้าเลอะน้องซีต้องซักเอง นี่คือมาตรการของแม่
/"ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ แม่ทำงานก่อน แต่ถ้ามีปัญหาอะไรรีบโทรหาแม่ โอเค๊"/กำชับอีกรอบ แต่บางทีคุณอ้อมก็คงคิดไม่ถึงว่าลูกชายเธอมันจะซื่อเกินกว่าที่เธอคิด
"ครับผม รักแม่นะ จุ๊บร้อยทีเลย"
/"จ้า"/
จบบทสนทนาชวัลกรก็โทรแคนเซิลลุงศักดิ์ ก่อนจะวิ่งเริงร่ากลับไปในห้องนั่งเล่นอีกครั้ง มื้อเย็นวันนั้นมีผัดผักกับน้ำมะเขือเทศ บอกเคยน้องซีแทบไม่แตะ ปกติน้องซีกินง่าย แต่เพราะในผัดผักมันมีคะน้า น้องซีเหม็นเขียวคะน้า ไม่อยากกิน ส่วนน้ำมะเขือเทศนี่หนักกว่าคะน้าอีก อ้วกแทบพุ่ง
แต่โปรตอนกลับมือความสุขกับมื้อเย็นมาก จัดการน้ำมะเขือในแก้วของน้องซีหมด ยังไปเปิดตู้หยิบเหยือกมาเทกินอีกแล้วอีก กินแบบนี้นี่เอง ผิวถึงสวย
ค่ำๆเสี่ยร้านทองที่ผมน้อยลงทุกวันโทรมาถามสารทุกข์สุกดิบ ซึ่งแน่นอนน้องซีมีความสุขมาก และก็สบายสุดๆ เตียงโปรห๊อมหอม
"ช็อคโกแลตไหม"เมื่ออีกฝ่ายมีน้ำใจ มีหรือน้องซีจะปฏิเสธ... ของหวานของข้า
"ขอบคุณนะ"ฉีกยิ้มกว้างก่อนจะเปิดกล่องสีดำสุดหรู ที่มีชิ้นช็อคโกแลตเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบ ด้วยความหิวโหยน้องซีโยนเข้าปากอย่างไม่ลังเล "อ่ะ ขม อื้อ"แต่ไม่ทันได้คายทิ้ง มือใหญ่ขาวจั้วก็ประกบปิดไว้
"เคี้ยวๆกลืน"ยิ่งเห็นอีกคนน้ำตาคลอก็ยิ่งอยากแกล้ง
"อื้อ..."ถึงจะทรมานจนแสบตา แต่ก็ทำตามที่อีกคนบอก แม้ว่าจะเคืองหน่อยๆก็เหอะ
"อร่อยไหม"คนผอมสูงยิ้มหวาน
"ไม่อ่ะ ขม"น้องซีส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก "มึนหัวด้วย คืออะไรอ่ะ"
"ช็อคโกแลตบรั่นดี"
"เหล้าหรอ"ช้อนตามองทั้งที่น้ำตาคลอ
ก็ไม่ได้คิดว่าไอ้หัวทุยตรงหน้าไม่ใช่ประเภทที่ใครจะสะดุดตาตั้งแต่แรกเห็น ก็รู้ว่าตามันจะคมสวยมาก แต่ไอ้สภาพที่น้ำตาคลอเบ้าตาแดงนี่มันก็เกินไป... ทนไม่ไหวแล้วเว้ย
"จูบได้ไหม"ปลายนิ้วขาวสว่างลูบไปตามริมฝีปากเล็ก
"ห๊ะ จูบ จูบเลยหรอ!!!"น้องซีกำลังจะหัวใจวายแล้วจ้า หูฝาดใช่ไหม น้องซีหูฝาดใช่ไหม
"ไม่ได้หรอ"อย่าทำหน้าอ้อนได้ไหม ใจมันเต้นตึกๆๆๆ จนจะระเบิดแล้ว "นะ..."
"อื้อ..."พยักหน้าเบาๆทั้งที่ยังมึนหัวไม่หาย
โปรตอนยิ้มกริ่ม ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งข้างๆไอ้หัวทุยหน้าจืดแต่ตาคมที่กำลังนั่งสั่นงกๆจนน่าหมันเขี้ยว สองมือประคองแก้มพองๆไว้ ก่อนจะกดริวฝีปากลงไปข้างแก้ม คนหอมได้ยิ้มขำ ในขณะที่คนถูกหอมแก้มช็อคตาเหลือกจนน้ำลายจะฟูมปากแล้ว ถ้าจูบปากจริงๆมันจะไม่หัวใจวายตายเลยหรอวะ
บอกตามตรงว่าเงี่ยน แต่เห็นมันแล้วรู้สึกเลวทรามขึ้นมาในกมลและสันดานตะหงิดๆ อารมณ์ตอนนี้ถ้าบอกว่าเหมือนโปรตอนกำลังล่อลวงเด็กอนุบาลด้วยขนมก็คงไม่ผิด
"หึๆๆ"ปล่อยมือจากไอ้คนตาเหลือก ก่อนจะกดจูบลงไปเร็วๆ
เหมือนมีเสียงตูมในสมองน้องซี ทำนองเพลงที่ร้องใจจะขาดแล้วเอ๊ย ดังลั่นอยู่ในหัว น้องซีทิ้งตัวลงนอนแผ่กับเตียง ไม่ได้จะอ่อย แต่น้องซีไม่มีแฮงแล้ว
"ถอดเสื้อทำไม"น้องซีตาเหลือกอีกรอบเมื่อเห็นร่างเปลือยเปล่าที่มีกล้ามน้อยๆของอีกคน ถึงน้องซีจะซื่อ แต่น้องซีไปศึกษามาแล้วว่าผู้ชายกับผู้ชายเขาทำกันยังไง
"หึๆ"น้องซีรีบเด้งตัวนั่ง แล้วร่นถอยไปนั่งกอดเข่าชิดหัวเตียงเมื่อเห็นอีกคนคลานเข้ามาใกล้ "มึงนี่บันเทิงดีว่ะ"หัวเราะลั่นก่อนจะทิ้งตัวนอนอีกฝั่ง โดยไปให้น้องซีได้แต่นั่งสั่นอยู่ที่เดิมด้วยความหวาดกลัวต่อบางสิ่ง
...แม่จ๋า...
...หนูเห็นมังกร...
---------- End.
เป็นตแนพอเศษที่หาสาระไม่ได้
เมื่อก่อนน้องซีใสๆเนอะ
แต่มากวนตีนขึ้นนิด ตอแหลขึ้นหน่อยเพราะอิตัวร้าย(โปรตอน)นี่แหละค่ะ
อะไรที่รถตู้จับเด็กมันทำ อินี่ทำหมดค่ะ :beat:
ปล. ไปโหวตนิยายคนอื่น เพิ่งเห็นว่านิยายตัวเองติด 555 ดีใจอ่ะ :-[
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ :-[
ต้องบอกก่อนนะคะว่าสาเหตุที่เลิกจะเฉลยในเนื้อเรื่องหลักที่ละนิด เพราะมันไม่ใช่ปัญหาใหญ่แบบตูมเดียว แต่มันเป็นปัญหาสะสม รอติดตามกันนะคะ
ประกาศนะคะ
เขียดจะไม่มาอัพเกือบ 1 สักพัก ราวหนึ่งเดือนได้
สามารถทักทานในแฟนเพจได้นะคะ
แต่แค่ไม่อัพนิยาย
รักนะ
คำผิดเยอะบรรลัย
คือแบบพิมพ์เมื่อเช้า อิเพื่อนก็ อีฟินกูให้อีกห้านาที ซ้ำไปซ้ำมา จนเขียดนี่หลอนประสาท ถึงที่หมายเดี๋ยวมาแก้เนอะ
-
ขำอ่ะ 5555
-
:pig4: :pig4:
-
อ่านจบตอนนี้แล้ว
รู้สึกได้ว่า
หน่องซีนั้น...
คือหน่องซีตอนนี้จริงเรอะ :hao4:
ทำไมรู้สึกว่าซีไม่น่าโตมาเลยฟระ 55555
แต่โตมาก็ได้มาเจออิโปรไง
แต่คือมันทำลูกคนอื่นเสียผู้เสียคนหมด หน่องซีเป็นแบบนี้ก็เพราะแกสินะอิโปร
โถ โดนเขาล่อลวงด้วยความเต็มใจ
แล้วสรุปเลิกทำไม เราจะรอคำตอบ :katai2-1:
-
:laugh: ภาคต่อไปคือภาคฝึกมังกร
เราโหวตนิยายสุดฮาไปแล้วนะคะ :L2:
-
น้องซีเห็นมังกร!!
น้องซีต้องรีบจัดการกับมังกร 555
-
ซีน่ารักอ่ะะะ :mew2:
-
ฮาาาา ไม่น่าตัดฉับเล้ยยยย
-
สรุปแล้ว คนที่ทำให้ซีเป็นแบบนี้ คือโปรสินะ 55555555555555555555555555555555555555555555 :m20:
-
นุงซีจัดการมังกรเป็นป่าวอ่ะ อุ้ยยยย ผิดๆๆๆ อิโปรรรรรนี่ฉันผิดซินะที่มองแกเป็นคนดีมาตลอด เอานุงซีตอนใสๆกลับมานะ :pigha2:
-
โปรตอนร้ายกาจอะ เปลี่ยนน้องซีซะได้555 1 เดือนเอง รอได้ค่ะ :กอด1: :katai1: :m20:
-
หน่องซีใสซื่อมาก :laugh:
-
หน่องซีเป็นคนใสๆ 555555
ขอบคุณคุณเขียดและรอตอนต่อไปอีกหนึ่งเดือนนะคะ 5555
-
55555 โอ้ยขำ น้องซีอิ๊ว
-
นี่ขำจนท้องแข็ง นอนเล่นหรรมนี่คืออัลไลลลลลลลลลลลลลลลลลลลลล อิโปรนี่เหมือนตาแก่หื่นกามล่อลวงเด็กมากอ่ะ :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
โปรมันมีช่วงช่วิตแบบเด็กน้อยบนริสุทธิ์ผุดผ่องไหม?
ดูแล้วเหมือนเกิดมาก็แก่แดดในพริบตา
-
ทำไมซีตลกงี้อ่ะ...ว่มแต่โปรนี่แบบ อื้อหือมาก แต่เด็กเลยนะ
-
เพิ่งมาอ่านสนุกมากๆ
-
หน่องซีไม่ใสเปลี่ยนไปเพราะโปร ใช่ไหม
-
อืม สงสัยที่โดนบอกเลิกแบบโง่ๆ นี่คงจะเป็นกรรมของโปรตอนเองแหละ ขนาดม. ต้นยังชั่วขนาดนี้ โอ้โฮ :ruready
-
ชอบบบบบบบบบบบบบน้องซีอิ๊ววัยเด็กมากกกกน่ารักๆๆๆๆๆๆ
อยากได้เลย ฮื่ออออ :katai1: ขอๆๆๆๆ
-
โธ่ น้องซีผู้ใสซื่อเปลี่ยนไปเพราะโปรสินะ
-
โอ้ยด่าไม่ถูก แต่เกลียดโปรตอนนิดๆ แก่แดดเกินไป
-
หน่องซี..... หนูแบ๊วโดยกำเนิดมากเลยลูกกกกก โปรตอนทำอะไร? ไมหน่องซีถึงเป็นเยี่ยงนี้ในปัจจุบัน 5555 ต้องติดตามต่อไป
ว่าแต่.....1เดือนเลยเหรอคุณเขียด เขาจิครายยย :ling1:
-
พี่โปรทำอะไรกับซีอิ๊วผู้ใสซื่อ ฮาาาา
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
มีช่วงที่ซีโดนล่อลวงด้วยหรอเนี่ยย
-
มังกรเผือก..พ่นเมือกใส่
ซีอิ๊วใสใส..กลายร่าง
วิ๊งงงงงงงงง
ฮ่าฮ่า
-
โปรตอนคือเองมันร้ายมาตั้งแต่เด็ก!! ในส่วนของหน่องซีนั้น โคตรจะซื่อเลย55555
-
อิโปรนี่เองที่ทำหน่องซีใจแตก :laugh:
-
ขำอ่ะ ใส่ถุงยางตอนนอน ตลกมาก โคตรซื้อ(บื้อ)เลย555
-
นังน้องซีมันไม่ใสจริง มันแอบหาข้อมูลมาหมดแล้ว :laugh: :laugh: :laugh:
-
โปรสายหื่น :ruready
-
ด.ช.ซีอิ๊วโดนมารขาวล้างสมองสินะ ไม่น่าเลยย :o12:
-
น้องซีจะกินมังกรหรอ??
:katai5:
-
เคยเห็นแต่หรรม เพิ่งเคยเห็นมังกรก็วันนี้สินะหน่องซี :z2: กร๊ากกกกกก กูขำหนักมาก :z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
น้องซีวัยขบเผาะ 555555
อิโปร แกกำลังพรากผู้เยาว์อยู่นะ :jul3:
ส่วนนุ้งซี
เป็นการเห็นมังกรที่น่ากลัวจริงๆ :m20:
-
หน่องซีใสๆ :-[
-
น้องซีทำไมใส่ซื่อขนาดนี้
โปรนี้แบบ
15ปี ผ่านมาเยอะมากอ่ะ
พี่โปรรู้สึกว่ามัวเมาในเรื่องนี้มาก
-
ซีจีบก่อนแต่คนที่ล่อลวงคืออิโปรสินะ55555
ใสๆไร้สมองมากน้องซี
-
+เป็ดให้กับความทอแหลของนังโปรตอนค่ะ 55555555555 :laugh:
โอ้ยร้ายมากกก ถึงปัจจุบันจะร้ายอยู่แล้ว แต่ทำไมตอนเด็กดูร้ายกว่า
หน่องซีนี่ใสมากกก น่าย้ากกก หมั่นเขี้ยวววว
-
น้องซีใสมากกกก
-
รอ 1 เดือนก้ปีใหม่นู้นสิ.
แว้กกกกกก :ling1: :mew4:
-
น้องซีน่าร้ากกกก
ถ้ามีลูกแบบน้องซีเราจะหวงมาก
ไม่ยอมให้โปรตอนมาล่อลวงหรอก ชิ
-
:laugh:
-
มองซีอิ้วคนปัจจุบันเทียบกับอดีต
..
..
..
น้องซีมาไกลมาแล้วจริงๆ
:ruready
-
ขำหน่องซีมากกกกกกกก
เอาจริงๆก็ขำทั้งบ้าน พี่อ้อมก็ตลก เสีผมน้อยก็ตลก
อ่านแล้วแบบ โคตรบันเทิงงงงงงง!
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
จากคนซื่อกลายเป็นคนแรดในปัจจุบัน 5555 น้องซีน่ารัก อะไรจะขนาดนั้นนน
-
อิโปรตอนทำหน่องซีฉันเสียคนหมด
5555555555555
-
ใสใสวัยรุ่นชอบ
-
ซีน่ารักเวอร์วังมากจริงๆ ><
-
โหวตให้แว้วน้าเปนนิยายสุดฮา
ฮาระเบิดระเบ้อ :laugh: :hao6:
-
โถถถถถ หน่องซีของป้า...
ป้าอยากจะรู้เหลือเกินว่าก่อนหน้านี้หนูต้องผ่านอะไรมา
ทำไมหนูถึงอัพเวอร์ชันได้ข้ามชั้นจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้อย่างน่าอัศจรรย์แบบนี้?!!
หรือว่าการสู้กับมังกรแบบตัว ๆ เสื้อผ้าไม่เกี่ยวจะทำให้หนูแกร่งขึ้นกัน?!
เห็นใจหนูมากลูก มังกรคงจะโหดร้ายกับหนูมากสินะ แต่ยังไง.. ป้าก็ขอให้หนูสู้กับมังกรต่อไปนะจ๊ะ เพื่อความสงบสุขของโลกเราและความเมามันในอารมณ์ของมนุษย์ป้าขาวายรายนี้ กรั่ก กรั่ก กรั่ก
รอติดตามตอนต่อไปค่ะ ^^ :mew1:
-
น้องซีใส๊ใส ไปออสโมซิสตวามเถื่อนมาจากโปรนี่เอง
-
แหมะ น้องซีก้เคยใสซื่อนาจา 55555
-
เมื่อไหร่ จะครบเดือน นับวันรออออ :hao3:
-
รอๆๆๆ
-
อ่านกลับไปกลับมา รออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :mew2: :katai5:
-
ฮาอ่ะ ฮามากเลย
:L2: :pig4: :pig4:
-
หายไปนานจุง
-
สองหนุ่ม ไปนับถอยหลังกันที่ไหนค้าาาา :laugh:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
รออยู่น๊าาาาาาาาาาาาาาาาา จะมาตอนไหนก็รอออออออ งื้อออออออออออออออ :mew2: :mew2: :katai2-1: :ruready :hao3: :sad4: :impress2:
-
Chapter 17 Step together again
หลังจากที่เล่นมุขส้นตีนๆไปตั้งแต่หัววัน ผมและมนุษย์แฟนเก่าก็มาหาข้าวกินก่อนที่จะออกเดินทาง ร้านที่ผมพามานั้นเป็นร้านอาหารตามสั่ง รสชาติก็พอใช้ได้ แต่ข้อดีคือตัวร้านและแม่ครัวนั้นสะอาดสะอ้าน ใจจริงผมอยากพามันไปกินร้านที่อร่อยกว่านี้นะ แต่ไอ้มนุษย์คลั่งสีเหลืองที่อยู่ตรงหน้าผมนี่... แดกโคตรยาก
ชีวิตมันกินอะไรซ้ำๆกันอยู่ไม่กี่อย่างหรอกครับ ส่วนมากที่กินก็พวกร้านประจำ อาหารที่กินก็ซ้ำๆอยู่ไม่กี่อย่าง แล้วที่สำคัญแต่ละร้านที่มันกินต้องสะอาด
แต่ถึงจะเรื่องมากยังไง แต่หมีขาวมันก็ยังดีที่ไม่ใช่พวกชอบโวยวายหรือชักสีหน้าไม่พอใจเพื่อทำร้ายจิตใจใคร แต่ถึงอย่างนั้น ไม่ถูกใจแม่งก็ไม่แดกอยู่ดี ดูอย่างแถวบ้านมันดิ ร้านข้าวแม่งมีเยอะแยะ แดกแต่ร้านเฮียอ้วนแม่งอยู่ร้านเดียวนั่นแหละ
“ข้าวผัดไก่ กับข้าวผัดขี้เมาทะเลค่ะ”น้องเด็กเสิร์ฟวัยประถมวางถาดลงบนโต๊ะ ก่อนที่ผมจะยกออกมาวางบนโต๊ะเอง
"ขอบคุณครับ"ว่าจบก็หยิบช้อนกับส้อมในกระปุกเก็บออกมา เอาทิชชู่ในกล่องพลาสติกที่วางบนโต๊ะมาเช็ด แล้วส่งให้คนที่นั่งคิ้วขมวดมองจานข้าวอยู่
สมัยม.ปลายผมเคยบอกมันนะ ว่าทิชชู่นี่บางทีสกปรกกว่าช้อนอีก ซึ่งมันเองก็รู้ แต่ถ้าไม่ทำจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ แต่อย่าได้คิดว่ามันจะเป็นผู้ชายสายสะอาดนะครับ ชีวิตแม่งรักสะอาดเรื่องนี้เรื่องเดียวนี่แหละ
"ไม่หิวหรอ"ผมถามไอ้มนุษย์ที่ใส่แว่นสายตากรอบดำ
"เปล่า"ส่ายหน้า "ชิมให้หน่อย"พร้อมดันจานข้าวผัดมาทางผม
"ไม่แหยะ ไม่เค็ม อันนี้โปรกินได้"ผมชิมเสร็จก็ดันจานกลับให้อิตัวขาวที่ตอนนี้หน้าหงิกเป็นส้นตีนแล้ว "เป็นไรอ่ะ ไม่สบายเปล่า"ผมถามขึ้น
"ร้อน"
"พี่ครับ ช่วยเปิดพัดลมให้หน่อยได้ไหม"ขอไปแค่พัดลม แต่เจ้แกแม่งเดินไปเปิดแอร์ให้กูเลยจ้า "ขอบคุณครับ"กล่าวขอบคุณก่อนจะหันมายิ้มให้ไอ้คนที่คิ้วเลิกขมวดแล้ว
"กูงี่เง่า"มันบอกก่อนจะตักข้าวเข้าปาก
"เป็นไง กินได้เปล่า"เบี่ยงไปประเด็นอื่น
อาจจะเห็นข้อดีของมันมาเยอะ แต่มนุษย์อย่างไอ้โปรก็มีข้อเสียที่ต้องทำใจและรับมือเยอะเหมือนกัน อย่างแรก ถ้ามันด่าตัวเอง ควรเบี่ยงประเด็นออกไป ถ้าไปซ้ำหรือบอกปัดขัดกับที่มันพูดเมื่อไหร่ มันจะฟาดงวงฟาดงา ทำตาประหลักประเหลือกด้วยความงี่เง่าอย่างทบเท่าทวีคูณ อย่างที่สองถ้ามันนอนไม่พอ ก็จะเป็นอย่างที่กูเห็นนี่แหละ
"อื้อ"พยักหน้าก่อนจะตักอีกคำ
"เมื่อคืนนอนไม่หลับหรอ"ผมถามก่อนจะตักข้าวผัดขี้เมาเข้าปาก... ไอ้เชี่ย นี่ป้าทำข้าวผัดขี้เมาน้ำทะเลให้กูแดกหรือไง
"อืม..."ครางตอบก่อนจะหันไปสั่งเขียวมะนาวโซดา
"เครียดเรื่องไร ปรึกษาได้นะ"เหมือนจะเป็นคนดี แต่ผมดีอย่างงี้แค่กับมันเท่านั้นแหละ ลองเป็นเพื่อนกูสิ เอาตีนเขี่ยสองทีจบ
"เรื่องงานอ่ะ มันเหนื่อยมันเบื่อ แต่พอมันเสร็จก็..."
"เรื่องของมึง"
"ห๊า"จะกวนตีนใช่ไหม
"กูนอนไม่หลับเพราะเรื่องมึง"แหม เกือบกระโดดถีบหน้าแล้วไหมล่ะ "ทำไมเมื่อคืนตอนจะนอนไม่ไลน์มา"
"อ๋อ เรานึกว่าโปรนอนแล้ว ไม่อยากกวน"ยกน้ำขึ้นจิบ "คิดว่าเราคุยกับคนอื่นอ่ะดิ"ยิ้มยั่วตีนไปหนึ่งดอกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปลดล็อกกดเข้าแอพพลิเคชั่นสีเขียวแล้วส่งให้อิหมีขี้หงุดหงิด
มันรับไปดู เลื่อนไปเลื่อนมา ด้วยสีหน้าที่ยังนิ่งเหมือนเดิม แต่หน่องซีสัมผัสได้เว้ย ว่าบรรยากาศบนโต๊ะอาหารดีขึ้นแล้ว
"ทำไมไม่ตอบเยอะจังวะ"คงหมายถึงคนที่แอดมาแล้วผมไม่ตอบจนตอนนี้มันคลั่งค้างไว้สามร้อยกว่าข้อความแล้ว
"คนมันฮอตไง จะคุยกับใครก็ได้"ยักไหล่อย่างกวนส้นตีน "จริงๆโปรลบไปเลยก็ได้นะ"บอกจบก็ตักข้าวกินต่อ
"ไม่ล่ะ"ส่งโทรศัพท์คืนผม "กูไม่ได้มีสิทธิ์อะไรขนาดนั้น ถ้าจะลบ กูจะลบชื่อกูคนเดียว"ผมรับโทรศัพท์กลับมา ก่อนจะยิ้มกริ่มเมื่อเห็นอิคนใส่แว่นมันงอนหน้านิ่ง
"ขอเราคบดิ เดี๋ยวให้สิทธิ์เต็มที่"ถ้ากูจะอ่อยขนาดนี้ มันมีค่าไม่ต่างกับบอกว่า'มาเป็นผัวพี่เถอะ'เลยนะ
"ไม่อ่ะ กลัวมึงปฏิเสธ"มึงช่วยดูหนังหน้ากูด้วย กูเคยเล่นตัวได้เกินห้านาทีหรอ
"อ้าว ถ้าเรากลัวเหมือนกัน ก็ต้องอยู่กันไปแบบนี่อ่ะนะ"ไม่ได้ซีเรียสอะไรหรอกครับ ผมไม่ค่อยสนใจพวกคำจำกัดความหรือสถานะเวลาคบเท่าไหร่หรอก พร้อมก็คบ ไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร
"งั้นมึงตกลงมาก่อน แล้วกูจะขอคบ"
"ตลกเหอะ ถ้าให้พูดอย่างนั้น เราขอโปรคบเองเลยไม่ดีกว่าหรอ"มึงจีบกูอยู่ก็ได้มั้ง
"งั้นมึงก็ขอซะ"ไม่แน่ใจแล้วว่ามึงมึนหรือหน้าด้าน
"ไม่เอาอ่ะ กลัวโปรปฏิเสธ"วนลูปใส่แม่ง
"เหอะ... ถ้ามึงพร้อมก็ยื่นถุงยางมาล่ะกัน"
“ถุงยางไม่มีอ่ะ เอาถุงมือยางไปก่อนได้ไหม” อันนี้ไม่ได้พูดเล่นนะ มีจริงๆ ม.อิโปรนี่แหละให้เป็นของที่ระทึกมา....ของม.พี่นี่ไฮโซขึ้นมาทันที
“เก็บไว้ดีดหน้ามึงเหอะ มันใช้แทนกันได้หรือไง”เลิกคิ้วกวนตีนกูด้วยนั่น
“ไรอ่ะ คุ้มจะตาย ถุงเดียวใช้ได้ตั้งห้าช่อง”กวาขาวคำสุดท้ายเข้าปากเสร็จผมก็เงยมองไอ้คนที่แสยะยิ้มเลวอยู่ตรงหน้า
“ปากดีแบบนี้ ถุงมือยางสักทีไหมล่ะ”น้ำที่แดกเข้าไปนี่แทบพุ่งออกจากปาก
“ไม่ดีมั้ง”ยิ้มอย่างมีนัยยะบางอย่างก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาส่งไลน์หาพ่อกับแม่
ตลอดเส้นทางที่กลับบ้านเราแทบไม่ได้มีบทสนทนาอะไรกัน เพราะคุยไปได้สามสี่ประโยค ไอ้ความเหนื่อยที่สะสมมาหลายวันมันก็โจมตีผมอย่างรุนแรง หลับตอนไหนก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีนู้น จะถึงหมู่บ้านไอ้โปรแล้วจ้า
“ให้ส่งบ้านไหน”หนุ่มแว่นสายตากรอบดำหันมามองผมเล็กน้อย
“บ้านแม่ก็ได้”มันจะได้ไม่ต้องวนไปวนมาเพื่อส่งผม เห็นแบบนี้ หน่องซีก็ขี้เกรงใจนะเว้ย
“น้าอ้อมไม่อยู่ไม่ใช่หรอวะ”
“อ๋อ เราแค่ไปรอให้ที่บ้านมารับเฉยๆอ่ะ”
“เออ”จบสิ้นบทสนทนา
เซย์ไฮลุงยามกันเล็กน้อย มนุษย์แฟนเก่าของผมก็ประคองให้รถไหลเอื่อยๆมาเรื่อยๆ จนใกล้จะถึงบ้านแม่ ผมก็ตรวจเช็คสัมภาระก่อนจะลง แต่เดี๋ยวนะ... ทำไมกูมีกระเป๋าเป้แค่ใบเดียว
หมุนซ้ายหมุนขวาหายังไงก็ไม่พบร่องรอยกระเป๋าเดินทางใบโตของแม้แต่น้อย รู้ทั้งรู้ว่ากูลืมมันแล้วแหละ แต่สมองมันก็ยังหลอกตัวเองว่าไม่จริงอยู่ซ้ำๆ
“หาอะไร”คงทนไม่ไหวเมื่อเห็นผมลุกลี้ลุกลน
“กระเป๋าเสื้อผ้าเราอ่ะ เราว่าเราเอามาแล้วนะ”
“ไม่มีนี่ มึงเอามาแค่กระเป๋าสะพาย”
“แม่ง!”บ่นเสียงเบาอย่างหัวเสียก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อน “เอ็ม กระเป๋ากูอยู่บนรถเปล่า”โปรจอดรถที่หน้าบ้านผม ขณะที่ตอนนี้ผมกำลังรัวนิ้วอย่างหัวเสีย
/”อยู่”/ตอบด้วยเสียงงัวเงีย /”สมหน้า ติดผู้ชายดีนักไอ้สัตว์”/
“เออ จะถึงแล้วบอกด้วยเดี๋ยวกูไปเอาที่ม.”
/”จะโหดไปแล้วมั้ง เอาที่ม.เลยหยอ”/จังไรคนจริงๆสินะ
“มึงไปนอนไปไอ้สึด ใกล้ถึงแล้วบอกกูด้วย”ว่าจบก็รีบวางสายไปเลย “ขอบคุณมากนะโปร ไปละนะ”โบกมือหยอยๆสองสามที ก่อนจะพุ่งลงจากรถ
เพราะต้องรอกระเป๋าผมเลยโทรไปแคนเซิลลุงศักดิ์ว่าผมจะกลับแท็กซี่เอง เดินไปไขประตูบ้าน แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าไปแล้วทิ้งตัวนอนอย่างสุขสันต์ ไอ้คนที่ควรจะขับรถกลับไปแล้วกลับเดินมายืนอยู่ข้างๆผม
“แล้วมึงจะไปม.ยังไง”
“เดี๋ยวโทรเรียกแท็กซี่แหละ”
“เดี๋ยวกูไปส่ง”
“ไม่เป็นไร โปรไปนอนพักเหอะ”แลเป็นคนดียังไงก็ไม่รู้
“เดี๋ยวไปส่ง”กดเสียงเรียบอย่างกดดัน
“จ๊ะ”อยากจะหร่องไห้ ปฏิเสธมันไม่เคยได้เลยสักครั้ง
เมื่อวิธีเดินทางนั้นเปลี่ยน ที่พำนักพักพิงชั่วคราวขณะรอจึงเปลี่ยนตามไปด้วย บ้านมนุษย์แฟนเก่าวันนี้ขาดสมาชิกไปเพียงคนเดียวคือป๊าของโปรตอนที่ไปเคลียร์งานที่บริษัท ในขณะที่พี่บลูผู้เป็นนายใหญ่ของบ้านและพี่จอยแม่บ้านที่มาเช้าเย็นกลับนั้นนั่งดูซีรีย์เกาหลีกันอย่างถึงอารมณ์
...การนั่งปาดน้ำตานั่นคืออะไร...
ผมกับโปรตอนทักทายแฟนซีรีย์เกาหลีกันเล็กน้อยก่อนจะพากันขึ้นไปบนห้อง มาถึงผมก็เข้าไปล้างเท้าในห้องน้ำ เมื่ออกมาก็เห็นว่าอีกคนนอนหลับเปลือยร่างเสื้อผ้ากระจัดกระจายอยู่เกลื่อนพื้น
เก็บซากของเจ้าของห้องลงตะกร้าเสร็จ ผมก็มาทิ้งตัวนอนลงข้างๆอีกคนที่หลับไปแล้ว เพราะความเหนื่อยล้าสะสมตั้งแต่ก่อนช่วงสอบแล้ว ผมจึงหลับไปอย่างง่ายดาย
.
.
.
ความรู้สึกยุกยิกแปลกๆนั้นวนอยู่แถวๆหน้าท้อง ผมยกมือปัดป่ายไล่ทั้งที่ยังไม่ลืมตา แต่มือผมผมที่ถูกล็อกแนบกับเตียงนั้นทำให้ผมต้องลืมตาตื่นด้วยความเพลีย
กระพริบตาปรับโฟกัสสองสามที ก่อนจะปรากฏภาพมนุษย์เพศผู้ที่ล่อนจ้อนกำลังคร่อมตัวเหนือสารร่างเปื่อยๆของผมอยู่
“โปร นอนเหอะ”ว่าจบผมก็ว่าจะหลับตานอนต่อ
แต่ไอ้สัมผัสชื้นๆที่แตะลงบนยอดอกทำให้ตาผมนั้นเบิกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะพยายามขยับหนีด้วยความเสียวแปล๊บที่แล่นริ้วขึ้นลงวนเวียนจากอกสู่ปลายเท้าจากปลายเท้าสู่สมอง
“อ๊า... โปร ไม่เอา เดี๋ยวต้องไปเอากระเป๋า”ป่านนี้เพื่อนผมคงใกล้ถึงม.กันแล้วมั้ง
“ทันน่า”
“ไม่ทันหรอก”ผมไม่ได้ดิ้นขัดขืน เพราะรู้ดีว่าไม่มีประโยชน์
“ไม่ลองก่อนแล้วรู้ได้ไงว่าไม่ทัน”พูดอย่างเอาแต่ใจ
“ไม่ต้องลองก็รู้”
Rrrr
โทรศัพท์ที่สั่นเตือนเมื่อมีสายเรียกเข้าทำให้เราทั้งสองคนหันไปมองแทบจะพร้อมกัน
“ปล่อยก่อน เราจะรับโทรศัพท์”อีกคนปล่อยมืออย่างว่าง่ายก่อนจะทิ้งตัวลงนอนที่ตัวเอง
ผมลุกขึ้นนั่ง สะบัดหัวไล่ความเบลอ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย แล้วกรอกเสียงลงไป
“จะถึงแล้วใช่ปะ”
/”เปล่า คือแวะตลาดน้ำกัน เพิ่งจะออกจะออกตลาด อีกนานแหละกว่าจะถึงม. ให้กูฝากไว้ที่คณะแล้วมึงมาเอาวันหลังไหมล่ะ”/ไอ้เอ็มพูดเสียงเนิบๆ
“เดี๋ยวกูรอดีกว่า มันปิดเทอมแล้ว ไม่รู้ตึกคณะจะเปิดไหม”
/”โอเค เดี๋ยวถึงปตท.กูโทรบอกแล้วกัน”/
“แต๊งมากมึง”กดวางสายเสร็จผมก็ทิ้งตัวนอนทันที
แต่ไม่ทันจะชัตดาวน์ ไม่ต้องชัตดาวน์หรอก หนังตากูยังไม่ทันจะปิดเลยด้วยซ้ำ ไอ้คนที่สมควรจะหลับไปแล้วดันคืนชีพขึ้นมา แล้วเริ่มปู้ยี้ปู้ยำผมอีกรอบ
“จะเอาให้ได้เลยใช่ไหม”หรี่ตามองอย่างกดดัน
“อือ เงี่ยน”
อยากจะเอาหัวโหม่งแม่งสักที เผื่อไอ้คอนกรีตเสริมเหล็กที่ฉาบหน้ามันไว้จะร้าวบ้าง แต่คิดไปคิดมาหน่องซีว่าหน่องซีไม่เอาดีกว่า... กลัวหัวแตก
“ขอเวลาเตรียมตัวก่อน”ผมรีบบอกไอ้คนที่กำลังล้วงๆควักๆนมแบนๆของผมอย่างหรรษา
“ไวๆนะ แม่งแข็งแล้ว”
“ครับ”ยืนสตั้นสิบวิ ก่อนจะปาดเหงื่อที่เริ่มแตกพั่ก เมื่อคิดไปถึงสังขารร่างหลังการเข้าร่วมกิจกรรมบันเทิงเริงใจของผมกับอิตัวขาว
เดินเข้ามาในห้องน้ำ จัดการทำธุระส่วนตัวด้วยการล้างส่วนเร้นลับอย่างละเหี่ยใจ ทอดเสื้อผ้าออก แล้วเอาชุดคลุมอาบมาใส่ ก่อนจะเดินออกไปหาไอ้คนที่นอนอ่อยแรงอยู่บนเตียง ยืดสูดหายใจทำสมาธิสักพักก็เดินไปที่เตียง
ทิ้งตัวลงนอนแผ่แบบไม่ได้อ่อยแต่สมยอม ถึงแม้จะเคยๆกันมาขนาดไหน แต่พอถึงจุดนี้ทีไร มันก็อดตื่นเต้นไม่ได้ทุกที... หัวใจกูจะวายแล้วจ้า
ไม่ชอบคือข้ามๆไปเนอะ
สัมผัสชื้นแฉะตรงอกที่ทำให้รู้สึกวูบวาบไปทั่วท้องทำให้ผมเหลือบตาไปมองที่หน้าอกอันเป็นต้นตอการกำเนิดความรู้สึกเสียววาบ ในสายตาที่เบลอๆเพราะผมปรือตาด้วยความเสียววูบวาบของผมนั้น ตอนนี้เห็นเพียงกลุ่มผมสีดำกับปากสีระเรื่อที่กำลังขบเม้มนมผมอยู่... อิเชี่ย แสบไปหมดแล้วโว้ย
"เจ็บ"พยายามดันอิกลุ่มผมนั่นออกจากตัว
"..."ฉิบหาย ดูดแรงกว่าเดิมอีก
"โปร เจ็บ"ทุบไหล่ไปสองที มันก็ยอมปล่อยปากจากหัวนมผม แต่ก่อนปล่อยยังไม่วายรัวลิ้นให้เสียวช่องท้องเล่นอีกนะ
ยันตัวพาร่างตันๆให้ลุกขึ้นนั่ง ถอดเสื้อคลุมอาบน้ำออกก่อนจะหันไปมองค้อนไอ้ชีเปลือยที่นั่งลอยหน้าลอยตาอยู่ด้านข้าง คือจะดูดจะเลียหน่องซีก็ไม่ว่าหรอก แต่ไอ้ขนาดดูดจนนมกูจะบวมนี่ก็จะเกินไปไหม เอดร็อก
ผมขยับตัวไปยืดตัวคร่อมหน้าขาที่เหยียดนาวของอีกคน ก่อนจะกดปากลงไป ปากบางที่ดูดกลืนกลีบปากผมอยู่นั้นทำให้ผมรู้สึกล่องลอยราวกับเมายาแก้ไอ มือใหญ่เรียวสวยลูบแผ่นหลังผมแผ่วเบา ก่อนจะเปลี่ยนเป็นขยำเนื้อผมเล่นแทน... อิห่า กูเจ็บ
ชุดคลุมอาบน้ำลายบีดั๊กสีหลืองโดนลอกคราบออกไป จนตอนนี้ผมเหลือแค่ตัวเปล่าๆที่เปลือยๆ กดจูบลงมาเร็วๆอีกครั้ง ก่อนจะก้มตัวลงไปใช้ปากเล่นกับกระบอกไฟฉายที่น่ารักน่าชังของผม
เจลกลิ่นผลไม้ที่ผมไม่รู้ว่าไอ้โปรมันไปหยิบมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ถูกเทลงบนปลายมือขาว ผมเอนตัวแยกขาออกอย่างรู้งาน เจลเย็นๆถูกป้ายลงมาที่ด้านหลัง นิ้วกลางถูกส่งเข้ามาสำรวจในตัวผมเป็นนิ้วแรก มันเจ็บนิดหน่อย ผมเลยพยายามผ่อนคลาย แม้อินิ้วที่หมุนเคว้งคว้างอยู่ข้างในมันจะไม่ทำให้กูเกร็งจนตะคริวจะแดกง่ามตูดแล้วก็ตาม
นิ้วถูกเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ จนสามนิ้ว ผมหอบหายใจ ในอกใจเต้นระรัวเมื่อนิ้วถูกถอนออกไป ไลท์เซเบอร์ของโปรตอนถูไถตรงปากทางผมอย่างกวนส้นตีน ผมเอื้อมมือไปที่ลิ้นชักของโต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหยิบออกมาหนึ่งอัน ฉีกซอง แล้วสวมให้โดยที่มันไม่ต้องร้องขอ
แต่อิหมีขี้แกล้งมันก็ยังไม่วายแกล้งผมต่ออยู่ดี เพราะแทนที่มันจะใส่เข้ามา เสือกถูไถกับขาหนีบผมอยู่นั่นแหละ
"เอาขาหนีบแทนเลยไหมล่ะ"หรี่ตามองมันทั้งที่ร้อนผ่าวไปทั้งตัว
"หึหึ"
"อ๊ะ"แม่งแทงพรวดเข้ามาที่เดียวครึ่งหนึ่งเลย...จุก "อื้อ..."ก้มลงมาประกบปาก พร้อมทั้งยกขาซ้ายผมพาดไปที่บ่า ส่วนอิขาขวาก็ปล่อยให้มันเหยียดราบกับพื้นเตียงต่อไป
แรงเสียดสีที่ขยับเขยื้อนเข้าออกอย่างเชื่องช้า กับรสจูบละมุนที่ทำให้ผมเหมือนจะลอยออกไปนอกโลก ผมคล้องคอคนตัวขาวไว้ ในขณะที่ดาบเลเซอร์ของเจไดโปรนั้นเสียบเข้ามาจนมิดด้าม
แรงกระแทกเข้าออกที่แรงขึ้นทำให้ผมได้แต่กัดปากแน่น เพราะไม่กลัวใครจะได้ยิน นิ้วเรียวคลึงเบาๆจนริมฝีปากผม ก่อนจะโน้มตัวประกบจูบอีกที
ผมเกี่ยวขากอดเอวสอบแน่นเมื่อถูกอุ้มขึ้น ทุกก้าวที่ก้าวเดิน ทำเอาผมแทบขาดใจตาย ไม่รู้เหมือนกันว่ามันไปไหน เหมือนสมองมันเบลอไปหมด รู้ตัวอีกทีก็ตอนไอ้โปรมันทิ้งตัวนั่งบนโซฟา จนดาบเลอเซอร์มันกระแทกเข้ามาจนขาผมนี่สั่นล้าไปหมด
กัดฟัน วางมือกดบ่า ก่อนจะขยับตัวขึ้นลงอย่าเซฟๆ เพราะยังจุกไม่หาย แต่คงไม่ทันใจอิบ้ากามนั่นแหละ เพราะแม่งเล่นยึดเอวผมไว้ให้ยืดตัวค้าง แล้วกระแทกสวนขึ้นมาจนผมหัวสั่นหัวคลอนไหวไปไหวมาราวกับไร้กระดูกสันหลัง
หวีดร้องจนคอแหบแห้งไปสักพัก ผมก็โดนพลิกมาอยู่ในท่าหมอบคลานหัวแนบโซฟาแต่ก้นโด่ง มืออุ่นๆรูดรั้งกระบอกไฟฉายของผมไปมา ก่อนจะกระหน่ำแทงดาบเลเซอร์ใส่ผมอีกครั้ง
"อ่า อ๊ะ โปร เบาก่อน อ๊า!!"ผมกระตุกตัวเกร็งเมื่อถึงฝั่งฝันจนเต็มไม้เต็มมืออีกคน ผมถูกจับพลิกให้นอนหงายอีกครั้ง แล้วใส่หมดแม็กอีกรอบ ได้ยินเสียงครางทุ้มต่ำของอีกคน ก่อนที่จะรู้สึกถึงแรงกระตุกภายในผนังด้านใน
คนด้านบนหอบหายใจเสียงดัง ก่อนจะประคองผมนั่งตักทั้งที่ร่างกายเรายังรวมร่างดับเบิ้ลเซต้ากันดั้มกันอยู่ ริมฝีปากบางพรมจูบไปทั่วหัวไหล่ผม ในขณะที่ผมก็พยายามจ้องเส้นเสือดต่างๆใต้ผิวขาวสว่างนั่นแทน
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้พัก ไอ้คนที่มันควรจะอ่อนเพลียเพราะนอนไม่พอเสือกดึงส่วนนั้นออกแล้วเอื้อมมือหยิบถุงยางชิ้นใหม่มาสวมก่อนจะเสียบพรวดเข้ามาอีกครั้ง
“อ๊ะ... จุก”ครางบอกเสียงแผ่ว
“โปรรักซีนะ”กระซิบกระเส่าของหู “ไม่เจ็บเนอะ”จูบขมับผมอีกที ถ้าจะอ้อนขนาดนี้ มึงจะทำอะไรก็ทำเลย... กูยอม
...ฮืออออ...
.
..ดาเมจรุนแรงเหลือเกิน...
ต่อด้านล่าง
-
.
.
.
ตื่นมาอีกทีนาฬิกาตีบอกเวลาทุ่มครึ่ง ยันตัวที่ร้าวไปทั้งสะโพกและแผ่นหลังลุกขึ้นนั่ง กวาดตามองห้องมืดๆอีกครั้ง เอื้อมมือไปเปิดโคมไฟ กวาดตามองอีกครั้งก็ไม่พบสิ่งมีชีวิตใด ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ค
อ่า ทั้งไลน์ทั้งโทรมาเต็ม ผมเลือกโทรกลับไปหาไอ้เอ็ม รอเพียงไม่นานมันก็กดรับ เสียงที่รอดมาจากปลายสายนั้นจ๊อกแจ๊กจอแจจนแอบน่ารำคาญ
"โย่ว"ทักง่ายๆ และเป็นวินาทีเดียวกับพี่มนุษย์แฟนเก่าเปิดประตูห้องเข้ามาพอดี
/"ปี้กันหยอ พวกกูโทรกันยี่สิบสามสิบสาย ไม่มีหมามารับสักตัว"/ทำเสียงเล็กเสียงน้อยอย่างน่าหมันไส้
"ไอ้สิ่งมีชีวิตยูคาริโอตที่อยู่ในอาณาจักรแอนนิมาเลีย"พี่นี่ด่าว่าไอ้สัตว์ อยากจะด่าแบบปกตินะ แต่อิตัวขาวมันอยู่ไง ไม่ค่อยอยากหยาบ
/"ค-วย กูตกไบโอ นี่มึงจะตรอกย้ำว่ากูโง่ใช่ไหม คุณมันใจร้าย คุณมันคนไม่มีหัวใจ คนเลว"/ตัดพ้ออย่างสะดีดสะดิ้ง จนผมนี่อยากจะแยงตีนไปถีบหน้ามันผ่านโทรศัพท์
"ไอ้หัวอวัยวะเพศชาย"ผมหันไปมองไอ้มนุษย์บ๊อกเซอร์สปอนจ์บ๊อบสีเหลืองด้วยสายตาที่นิ่งเรียบ เราจ้องกันราวสิบวิ ก่อนที่อีกคนจะเริ่มหน้าดำหน้าแดก แล้วก็...
“แค่กๆๆๆๆ”ถึงกับสำลักเลยไอ้สัตว์
“เออมึง มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูออกไปเอากระเป๋าเลย”
/”ฝากไว้ที่ยามประตูสาม แค่นี้นะมึง”/ไม่ทันที่ผมจะตอบรับอะไร มันก็วางสายไปเลย
ผมกดเข้าไปตอบไลน์พ่อกับแม่ว่ายังไม่แน่ใจจะกลับบ้านกี่โมง ก่อนจะปิดเครื่องแล้ววางไปบนโต๊ะข้างเตียง โปรตอนเดินไปแต่งตัว ผมก็เดินไปเอาเสื้อผ้าชุดเดิมที่พับวางไว้บนเคาน์เตอร์ในห้องน้ำมาใส่
หลังจากออกไปเอากระเป๋าที่ป้อมยามแล้ว เราสองคนก็มากินข้าวขาหมูเจ้าเก่าเจ้าประจำของหมีขาว ร้านตอนนี้คนกำลังแน่น ยืนรอตั้งนานกว่าจะได้โต๊ะ ดีนะได้โต๊ะเล็กที่นั่งได้สองคน ถ้าได้ไปนั่งรวมกับคนอื่น คงไม่ค่อยเจริญอาหารอ่ะ แบบมันอึดอัดๆ เกรงใจแปลกๆอ่ะ
"ที่ล่องแพ ที่ชวยเราเป็นไงอ่ะ สวยปะ" ชวนคุยขณะรอข้าวขาหมู
"ดูรูปไหมล่ะ"ผมรีบพยักหน้า ก่อนอีกคนจะปลดล็อคโทรศัพท์แล้วยื่นมาให้ผม
"ถ่ายรูปสวยจัง ใช้โทรศัพท์หรอ"ผมถามเมื่อเห็นรูปที่เห็นหยดน้ำเป็นเม็ดๆเลย
"ใช้กล้อง DSLR แล้วส่งเข้าโทรศัพท์"ไม่รู้คือห่าอะไร แต่กูพยักหน้าไปมั่วๆ "อันนี้ตอนกูไปตกปลากับพวกไอ้ธัน"ผมมองรูปที่เห็นหัวเรือแคนนูสีเหลืองสด ท้องฟ้ากับผืนน้ำสีสดใสมาก ดูสงบจัง
"แล้วตกได้เยอะปะ"
"ไม่ได้แดกสักตัว พวกแม่งเสียงดังฉิบหาย"ผมหัวเราะ เมื่อคิดถึงไอ้ธัน ไอ้หนวด และไอ้แว่นเพื่อนของโปร "แต่ตอนว่ายน้ำสนุกดี"
"ดีเนอะ เสียดายเราว่ายน้ำไม่เป็น"เคยเรียนว่ายน้ำตอนอนุบาลนะ แต่ไม่รู้โตมาอิท่าไหน อยู่ดีๆเสือกว่ายไม่เป็นซะงั้น
"ใส่เสื้อชูชีพไง เดี๋ยวกูลากไปกลางน้ำให้"พูดถึงตรงนี้แล้วฉากในอดีตแม่งไหลมาเลย
"แล้วก็ปล่อยกูทิ้งไว้ แล้วว่ายหนีใช่ไหมห๊ะ"พี่นี่ขึ้นเลย
"ตอนนั้นมึงแม่งร้องไห้ด้วย หน้าแม่งโคตรตลก"แล้วก็หัวเราะอย่างอารณ์ดี
เท่าที่จำได้ เหมือนตอนนั้นผมจะไปเที่ยวทะเลกับพวกเพื่อนมันนี่แหละ ตอนแรกมันก็ทำหน้าที่แฟนที่ดี ให้ผมอยู่ในห่วงยาง แล้วว่ายน้ำลากผมออกไปเกือบถึงทุ่นกลางทะเล ไอ้ผมก็กำลังดื่มด่ำกับภาพก้อนเมฆสีขาวที่ลอยคว้างอยู่บนท้องฟ้ายามบ่ายอยู่ดีๆ หันมาอีกที แฟนกูว่ายหนีไปแล้วจ้า... เอดร็อก
แล้วที่ช้ำที่สุด คือยิ่งตีมือตีขาเท่าไหร่ แทนที่มันจะไปใกล้ฝั่ง คลื่นเสือกซัดกูออกจากฝั่งไปซะงั้น ตะโกนเรียก ตะโกนด่าเท่าไหร่มันก็ไม่มาช่วย ผมก็เลยโมโหจนร้องไห้นั่นแหละ กลัวก็กลัว ช่วงนั้นกูดูหนังฉลามเยอะด้วย
"หลังจากนั้นมึงก็เอาแต่เอาอีแตะไปรอยน้ำเล่นตลอด ไม่เล่นกับกูเลย"ทำเสียงเศร้าได้ตอแหลมาก
"แน่ดิ โดนปล่อยทิ้งไว้ไม่สนุกหรอกนะ"
"แต่กูก็กลับไปช่วยมึงปะวะ"
"ช่วยหลังจากที่ปล่อยให้ร้องไห้ครึ่งค่อนชั่วโมงอ่ะนะ"แต่คิดถึงตอนนั้นก็ตลกตัวเองเหมือนกัน กูจะแหกปากร้องไห้อะไรขนาดนั้น"โปรแม่งชอบแกล้งวะ"วีรกรรมที่มันก่อกับผมนี่เยอะฉิบหายอ่ะ เล่าไปสามวันก็ไม่หมด
"ก็มึงมันขี้กลัว เห็นแล้วหมันไส้"แล้วใช่เรื่องที่ต้องแกล้งกูไหมล่ะ
"อิพวกกล้าๆนี่ตายไวตลอดนะ"
"อิพวกอ้วนๆก็ตายไวเหมือนกัน"ไอ้สึด "วันอาทิตย์ไปว่ายน้ำกันไหมล่ะ"พูดกลั้วหัวเราะ
"ไม่.."มองค้อนไปที
"สระไม่ลึกหรอก แต่ถ้าโง่จมขึ้นมาจริง เดี๋ยวกูช่วยผายปอดให้"หันมายิ้มเจ้าเล่ห์ทำไม
"ผายปอดให้เฉพาะตอนจมน้ำหรอ"ไม่ได้อ่อยนะเว้ย "ตอนนี้ไม่ได้หรอ"แค่สงสัย
"ยั่วมากๆระวังจะเดินไม่เป็น"เพราะโต๊ะมันเล็ก ไอ้โปรมันเลยเอื้อมมือมาถูๆหน้าขาผมได้อย่างไม่ลำบาก
"อย่าเลย ยังไม่อยากเห็นท้องฟ้าเป็นสีเหลืองรำไร"
"ตกลงวันอาทิตย์หน้าว่าไง"ยังคงลูบขาผมไม่จบไม่สิ้น
"ก็ได้ ถ้าโปรสัญญาว่าจะไม่ทิ้งเราไว้อีก"
"การที่กูไม่ได้จับมือมึงไว้ ไม่ได้หมายความว่ากูทิ้งมึงหรอกนะ"มันจ้องหน้าผมนิ่ง แต่เป็นผมเองที่เลือกจะหลบสายตก่อน... ใจเต้นตึกตักอีกแล้ว
"อือ นั่นแหละ ห้ามทิ้งอีกนะ"
"มึงนั่นแหละ ห้ามทิ้งกูอีก"มาถึงตอนนี้ ผมยังนึกสาเหตุที่เลิกไม่ออก แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเกลียดตัวเองอยู่นิดๆ ที่ทิ้งมันไป ทั้งที่เราก็มีความสุขตลอด แต่ทำไมผมถึงทำร้ายมันลง
"อื้อ"ถึงจะครางตอบเบาๆแทนที่จะเป็นคำสัญญาที่หนักแน่น "จะทิ้งได้ไงเล่า ยังไม่ได้คบเลย"
ยังไม่ทันได้คุยอะไรต่อ ข้าวขาหมูพร้อมกับคะน้าและผักกาดดองก็มาเสิร์พถึงโต๊ะ นั่งกินกันไปเงียบๆ บรรยากาศรอบข้างยังคงจ๊อกแจ๊กจอแจ รู้สึกเหมือนต้องพูดอะไรสักอย่างเพื่อดึงบรรยากาศ แต่เอาเข้าจริง แม่งก็คิดเรื่องจะคุยไม่ออก
“ซีอิ๊ว”
“ห๊า..”มาเต็มยศเลยจ้า ผมยกน้ำขึ้นมาดื่มแก้ประหม่า
“เป็นแฟนกับกูเหอะ”ยิ้มร่า ส่วนกูนี่หรอ
พรวดด
น้ำนี่พุ่งเป็นฝอยเลย ดีนะหันไปทางกำแพงทัน ไม่งั้นหน้ามึงได้ฉ่ำวาวราวสาวเกาหลีแน่อิหมี!!
“แค่กๆๆๆ”รีบดึงทิชชู่มาปิดปาก
“เรากลับมาคบกันเถอะ”ผมหลุบตาลง พยายามสงบสติอารมณ์และความตื่นเต้นที่มี แต่ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้วะ “นะ”อย่ามาทำเสียงอ้อนได้ไหม “คบกับโปรนะ”
“...”เงยหน้ามองเล็กน้อย ในหัวผมมันเหมือนเบลอๆ ไอ้อาการแสบจมูกจากการสำลักน้ำเย็นก็หายไปเร็วอย่างเฉีบพลัน
“น๊าอิ๊วนะ”คิดว่าผมจะทำอะไรได้
“อื๊อ...”ทำไงได้วะ
ก็ผมแพ้ทางมันตลอดนั่นแหละ
------
อย่างที่บอกนะคะ เขียดจะแก้ตอนล่าสุดเนอะ
ตอนนั้นเขียดเครียดๆ เลยรวนไปหมด
เรื่องมันเคยแลหวานเกินทั้งที่มันไม่ใช่อ่ะแกรรรรรร
ขอบคุณที่ทุกคนที่ติดตาม และรอเขียดเสมอค่ะ
:กอด1:
กลับมาแล้วค่ะ กลับมาพร้อมกับไข้หวัด (แม่ง :beat:)
เข้าใจจิตใจยุ่นในฟรีแลนซ์ล่ะ
ไอ้สัด ยาสลบช้าง :ruready
-
บอกรักกลางร้านอาหาร โรแมนติกสาดดด #กัดฟัน
อิโปร ทิ้งอิ๊วไว้กลางทะเล... :ruready
เพลงของพี่มันฝรั่งก็ลอยมาแต่ไกลเลย ทำถูกแล้วจีๆ :laugh:
หายเร็วๆนะคะ กินยาผักผ่อน 5555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
หายไวๆนะคะคุณเขียด.
แบบนี้เราก็ชอบจ้า อิโปรปี้จนหนำใจแล้วค่อยมาขอคบ น่าบีบไลท์เซเบอร์จริงๆ55555
:pig4:
-
:L2: คบกันแล้ววววว
-
ชอบมากค่ะ ฉบับแก้ไขนี้ คือไม่ งงๆว่า โปรตอนกินยาปิดหรือป่าวนะ แต่เป็นธรรมชาติ เนียนๆกันทั้งคู่ แล้วก้อชอบ ที่หน่องซี จะห้าวๆแรงๆกะเพื่อน แต่กะโปร นางพยายาม สุภาพอ่อนหวาน :-[
-
ต้องเสียตัวก่อนถึงตะได้แฟนสินะ 555
-
เขาเป็นแฟนกันแย้วว
-
มาแว้ววววววว
-
เขาเป็นแฟนกันแล้วนะค้าา
โปรเป็ดเหลืองขอได้น่ารักมาก :-[
-
มาแล้วๆ
แล้วก็เค้าเป็นแฟนกันแล้วด้วย :mew1:
:pig4: :pig4:
-
หน่องซีของเจ๊ คิดถึงมากๆเลย :mew1:
-
ดีใจที่กลับมาต่อค่าาา
รอตอนต่อไปนะคะ
-
เขาได้กันอีกแล้ว
แล้วรอบนี้ขอเป็นแฟนด้วย!!
:hao7:
-
หลังจากการรอคอย ในที่สุดก็กลับมาคบกันสักที :hao7:
-
โปรอ้อนทีไีร...อิ๊วใจอ่อนทุกที ฮ่าาา หน่องซี~~~
-
จ๊ะ พ่อโปรตรอน ขอเป็นแฟนที่ร้านข้าวขาหมู
-
จ้าาา
-
อยากกินข้าวขาหมูขึ้นมาทันที กลับมาคบกันอีกครั้งก็ประคองความรักกันไปให้ดีดีนะ
-
เป็นแฟนกันแล้ว :katai2-1:
-
คบกันแบ้วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว
-
กับโปรนี่คาดหวังไม่ค่อยจะได้
-
เป็นฝั่งเป็นฝาซักทีนะหนูซี
เจ้ดีใจด้วย
-
มังกรเผือกเสือกหัวเข้าไปในขวดซีอิ๊ว
ดูดิ..เข้าๆออกๆซะตัวเป็นมันแผล่บเลย
สุขสมเลยตรู
อิอิ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
เสียตัวก่อนคบเบาส์เบาส์
555555555
-
น๊า อิ๋วน๊า
หวานเว่อร์ นะยะน้องโปร
โอยนางได้กันอีกแล้ว เอียนางเป็นแหนกันแล้ว 5555 ตรงไปมั้ย
รออ่านจ้า หายไปนานเลย คิดถึง
-
โอ๊ยย เขินแทนหน่องซี :-[
-
พระเอกแสนดี ไม่ว่านานแค่ไหนก็ไม่เคยลืมรักครั้งนี้
หวังว่าพออายุมากขึ้น สองคนก็ช่วยกันรักษาความรักครั้งนี้ไปอีกนานๆ
:mew1: :hao7: :hao7:
-
:-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[ :-[
-
เหมือนไม่มีอะไร แต่หวานซะ
-
คบสักที~~
-
น่ารัก อย่าทิ้งโปรตอนไปอีกนะซีอิ๊ว
-
Ex or next 18.1
“ซี”เสียงเรียกทุ้มๆทำให้ผมหันไปมองคนที่กำลังนอนแผ่เล่นเกมส์เป็นคุณชายอยู่บนเตียงทันที
“ว่า...”
“ไม่เอามิกกี้เมาส์”ผมเหลือบมองบ็อกเซอร์สีเทาในมือทันที “เอาโดนัลดั๊ก”ผมพับมิกกี้เมาส์เก็บใส่ลิ้นชัก ก่อนจะหยิบบ็อกเซอร์สีเหลืองมาพับใส่กระเป๋าให้อีคุณชายมัน
“พวกครีมนี่จะให้เราจัดให้ไหม หรือจะมาทำเอง”ผมที่รับบทเมียทาสพูดทั้งที่กำลังยัดเสื้อผ้าลงกระเป๋าแบ็คแพคใบโตของคนตัวขาว
ทริปแรกของการกลับมาคบกันคือการพาผมไปแบ็คแพ็คกาญจนบุรี ก็ตื่นเต้นนะ ก็เกิดมา ชีวิตกูก็ลำบากสุดก็แค่เข้าค่ายลูกเสืออ่ะ ไอ้แบ็คแพ็คใช้ชีวิตกลางดินกินกลางทรายนี่ไม่เคยหรอก
“เดี่ยวเอาชุดที่อยู่ในรถไป”ผมพยักหน้าก่อนจะลากกระเป๋าใบใหญ่ไปไวข้างโซฟา
“พรุ่งนี้แวะซุปเปอร์มาร์เก็ตก่อนไปนะ เผื่อหาไรกินไม่ได้ เราได้มีอะไรกิน”มันพยักหน้าตอบ ผมก็เดินไปจัดนู้นจัดนี่ในกระเป๋าของผมที่เหมือนของไอ้คุณชายมัน
กระเป๋าสีเหลืองครามของผมถูกยกมาวางข้างๆของอีกคนหลังจากตรวจทานของเรียบร้อยแล้ว ทำไมต้องเหลืองกับคราม ก็อย่างที่รู้ๆว่าไอ้โปรมันคลั่งสีเหลือง ส่วนผมก็ชอบสีโทนน้ำเงิน กระเป๋าคู่รักของผมกับมันก็เลยเป็นแบบนี้แหละ
ตอนแรกพี่แกจะเล่นฟ้าเหลืองมาด้วยความจังไรด้วยซ้ำ ดีนะที่ผมเบรกไว้ก่อนว่าสีฟ้ามันเลอะง่าย มันถึงยอมเปลี่ยนมาเป็นสีครามแทนได้
เครื่องนอนเสื้อผ้าของใช้ทั้งของผมและโปรรวมอยู่ในกระเป๋าแบ็คแพ็คใบใหญ่ขนาด40-70ลิตรของโปรตอน ส่วนกระเป๋าใบเล็กกว่าของผมก็มีแค่พวกของกิน ยา จานช้อนและแก้วน้ำ แหม ช่างเหมาะกับสายแดกแบบพี่เสียจริง
จากที่อ่านๆมาเหมือนชีวิตหน่องซีจะมีผัวดี กลัวผมลำบาก แบกข้าวแบกของให้ ซึ่งตอนแรกผมก็คิดงั้นเว้ย แต่หลังจากถกเถียงพูดคุยกันไปมาจึงได้รู้ว่ามันไม่ได้กลัวผมเหนื่อย แต่กลัวผมตาย แล้วมาเป็นภาระให้มันแบกศพ... โถ่ะ เอดร็อก
“จะเดินอ้วนอีกนานไหม”กุนี่ชะงักตีนแทบไม่ทันเลยจ้า “มานอน”ตบที่นอนข้างตัวสองที ก่อนจะหันไปสนใจหน้าจอต่อ
“อื้อ เดี๋ยวนอน”บอกแค่นั้นก่อนตั้งท่าจะรื้อของออกมาเช็คอีกรอบ
แต่ยังไม่ทันที่กระเป๋าชองหมีขาวจะถูกรื้อกระจุยอีกครั้ง ตัวผมที่นั่งพับเพียบเรียบร้อยอยู่บนพื้นก็ถูกหิ้วปีกให้ลุกขึ้นยืน ก่อนที่อีกคนจะสอดมือรัดเอวผมจากด้านหลังแล้วยกขึ้น
ตัวตันๆของข้าถูกทิ้งทวนหน้าคว่ำลงเตียงอย่างไม่ใยดี ก่อนที่ไอ้ตัวขาวผู้กระทำการอุกอาจจะทิ้งตัวนอนลงอีกฟากเตียง ไฟทั้งห้องถูกดับลงด้วยเงื้อมือจอมมารโปรที่ยังคงนอนเล่นโทรศัพท์อยู่
“บอกให้เรานอน แล้วทำไมโปรไม่นอน”ไม่ได้ก่อดราม่า กูแค่สงสัยไง
“รอไอ้ธันตอบไลน์”ส่งมีมาลูบกบาลผมสองสามที
“อ้าว มีปัญหาอะไรเปล่า”ไอ้ธันเป็นคู่เจคโปรตอนอ่ะครับ
“เปล่า กูแค่จะยืมรถมัน ถนนบางทีมันไม่ค่อยดี ไม่อยากเอารถช่วงล่างเตี้ยๆไป”
“แล้วปกติโปรไปยังไงอ่ะ”เพราะมันเคยบอกว่าแบ็คแพ็คคนเดียวบ่อยๆ
“เอามอ’ไซต์ไป”
“งั้นก็เอามอ’ไซต์ไปนั่นแหละ”ถึงจะไม่ชินเท่าไหร่ แต่เดี๋ยวนี้สกิลการเป็นสก๊อยพี่ก็เพิ่มขึ้นแล้วนะเว้ย แซงซ้ายแซงขวา พี่นี่เก็บทุกเม็ด
“ไม่เอา มันร้อน”
“ใส่หมวกไม่ร้อนหรอก เราอยากลองนั่งตากลมดูวิวไกลๆบ้างอ่ะ”อันนั้นก็ส่วนหนึ่ง แต่เหตุผลส่วนใหญ่น่ะคือผมรู้ว่ามันอยากขี่มอเตอร์ไซต์ “นะ”
“มึงมันดื้อ”ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะซุกหัวเข้าหาอีกคน ก่อนที่แสงจากหน้าจอโทรศัพท์จะดับลง แล้วผมก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของอีกคนอย่างสมบูรณ์
.
.
.
ตีห้านาฬิกาที่ตั้งปลุกไว้แผดเสียงลั่น ผมเด้งตัวลุกขึ้นปิดเสียงอย่างไว ไม่ใช่ว่าตื่นไวอะไร กูยังไม่ได้นอนเลยสลัด ไม่รู้ตื่นเต้นอะไร แต่แม่งตื่นเต้นฉิบหายอ่ะ
หันไปมองคนตัวขาวที่พลิกตัวหนีเอาหมอนมาปิดหู ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน หลังจากใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขาเดฟแล้วสวมแจ็กเก็ตทับอีกทีผมก็มาปลุกคนตัวขาวที่นอนกระพริบตาปริบๆมองเพดานให้ลุกขึ้นมาอาบน้ำ
หลังจากเช็คความเรียบของตัวเองอีกครั้งแล้ว ผมก็เดินลงไปชั้นล่าง ทำอาหารง่ายๆที่โปรตอนกินได้อย่างข้าวผัดไข่กับไส้กรอกทอดเกรียมๆห่อใส่กล่องไปด้วย เหลือบไปเห็นขนมปังอยู่บนตู้เย็น ผมเลยเปิดทูน่าแซนวิสกระป๋องออกมาทาๆปนขนมปังแผ่น แล้วประกบกัน ก่อนจะหั่นเป็นชิ้นสามเหลี่ยมอย่างสวยงาม
เก็บทุกอย่างลงกล่อง แล้วยัดลงถุงพลาสติกเซเว่นยับๆที่พี่จอยพับเก็บไว้ เสียงย่ำเท้าลงบันไดไม้ทำให้ผมรับรู้ได้ว่า คุณชายท่านมาแล้ว... โอ้ แหม กว่าจะยุรยาทมาได้
“เสร็จยัง”ผมหันไปมองมนุษย์คุณชายที่ตอกย้ำลุคคุณชายด้วยแว่นสายตาสีดำแบบดูมีอนาคต
“อื้อ”พยักหน้าก่อนจะรับกระเป๋าตัวเองมาสะพายหลัง
หมีขาวในลุคใบหน้าดูมีอนาคตวางกระเป๋าใบใหญ่ลงบนพื้น ก่อนจะใส่รองเท้าหนังหุ้มข้อคู่โปรด ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนจะใส่ร้องเท้าผ้าใบหุ้มข้อสีเข้มเก่าเก็บที่ผมไปรื้อออกมาจากกรุที่บ้าน
เมื่อคุณชายท่านใส่รองเท้าเสร็จก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะใส่แจ็กเก็ตหนังทับเสื้อยืดคอกว้างใส่สบายสีเทา ผมไล่มองกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำอีกครั้ง... ขามึงนี่ก็ยาวไปดิ กูนี่สูงถึงหัวนมมึงยัง?
“จะนั่งอีกนานไหมอีอ้วน”พี่นี่รีบยันตัวลุกเลยจ้า แต่ก็ต้องล้มนั่งไปอีกครั้ง เพราะกระเป๋าแม่งรั้งไง แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ตะเกียดตะกายลุกขึ้นในอีกรอบ ไอ้ตัวยาวมันส่งมือมาให้ผมเพื่อฉุดตัวขึ้น
มนุษย์ตัวขาวใช้อีกมือที่ไม่ได้จับมือผมอยู่ หิ้วกระเป๋าขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย เดินจูงมือกันมาตามทางเชื่อมโรงรถ ไม่รู้ว่าจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้าง แต่ตามแพลนคือห้าวัน แล้วเราต้องอาบน้ำในน้ำตกเหมือนในละครไหมวะ แล้วปลาจะตอดไข่กูไหม ไม่ดิ แล้วถ้าแก้ผ้าอาบน้ำด้วยกัน กูจะต้องเอาท์ดอร์ไหม แต่เดี๋ยวนะ นี่กูคิดเหี้ยอะไรเนี่ย
หลังจากคิดจังไรไปในเสี้ยววินาที เหงื่อกาฬก็ชุ่มฉ่ำราวกับน้ำป่าไหลหลากที่ซอกนิ้ว คือแบบก็จับมือกันบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไรเท่าไหร่ แต่ตอนนี้คืออะไร เหงื่อกูจะไหลทำไม มือเมอนี่ชุ่มเลยจ้า ไม่รู้ตื่นเต้นห่าอะไรหนักหนา แต่กูตื่นเต้นอ่ะ ยิ่งเหงื่อออก ใจก็ยิ่งเต้น นี่กูเป็นบ้าอาร้ายยยย
“ร้อนไง”พอมันหันมาถามเท่านั้นล่ะ จากที่แค่มือแฉะเล็กๆน้อยๆ ตอนนี้มือที่จันที่ชุ่มฉ่ำราวกับน้ำตกไนแองเกล่าไม่พอ มือยังสั่นหงึกๆอีก “ไม่สบายเปล่าวะ ทำไมมือสั่น”
“เปล่า เราแค่หนาวๆ”
“ไม่สบายก็บอก ถ้าป่วยมันจะลำบาก”ปากบางสีระเรื่อนั้นขยับพูดคาดคั้น
“ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ”เหงื่อไหลที่มือไม่พอ อิหน้าผากกูเนี่ยมึงจะไหลอีกทำไม “เราแค่ร้อนเอง”แก้ตัวอย่างไว
“ไหวปะเนี่ย ตกลงมึงร้อนหรือหนาว”ช่างผมเถอะครับ คิดว่ากูเป็นสันนิบาทก็ได้
“ไหวสิ”
“...”ยิ่งมันจ้องกดดันผมก็ยิ่งล่อกแล่ก ใจก็เต้นสั่นระรัว หน้าก็ร้อนผ่าว โอ้ย กูจะบ้า
“เราตื่นเต้น”สารภาพออกไปก่อนจะยกมือข้างที่ถือถุงกล่องข้างขึ้นบังหน้าด้วยความอาย
ไม่ต้องแอบเบ้ปากแล้วด่าหน่องซีตอแหลนะ ไม่ต้องยกเรื่องแก้ผ้าอ่อยเอานมถูแขนไรงี้ด้วย มันไม่เหมือนกันเว้ย คือแบบไม่เคยไปเที่ยวต่างจังหวัดสองต่อสองกับแฟนไง อย่างที่เคยไปก็ไปกับกลุ่มเพื่อนมัน กับแฟนคนอื่นนี่ตัดไปเลย ตอนนั้นติดเหล้า
“ฮ่าๆๆๆ”หัวเราะร่า ก่อนจะถูลู่ถูกังกระผมที่ยังยกถุงกล่องข้าวบังหน้าอยู่
มือที่เปียกชุ่มถูกปล่อยเป็นอิสระ ผมเหล่มองอิตัวขาวที่ปลดล็อครถยนต์แล้วเอาถุงเครื่องประทินผิวมายัดลงหระเป๋า แล้วค่อยยกกระเป๋าใบใหญ่วางนอนตรงท้ายรถ ก่อนจะหันมาปลดกระเป๋าสะพายที่ผมสะพายอยู่ไปวางทับ แล้วรัดด้วยสายยางยืด
ฐานตั้งเหล็กที่ล็อกตัวรถสีดำอยู่ถูกปลดออก รถบิ๊กไบท์สีดำที่ผมไม่เคยเห็นโปรตอนใช้เลยสักครั้ง ถูกเข็นออกมา ก่อนที่ขาตั้งของตัวรถเองจะถูกเกี่ยวลงมาตั้งกับพื้น
“เอาคันนี้ไปหรอ”ผมเริ่มรู้สึกหวั่นใจ อินี่มันมีแค่สองล้อ โอกาสพากูไปหน้าแหกนี่สูงนะ
“เออ กูไม่อยากเอาสไปร์เดอร์ลุยทางลูกรัง”หมายถึงคันสีเหลืองของมันอ่ะครับ
“ขอทำใจก่อนนะ ไม่เคยนั่งคันนี้”ผมยืนหายใจเข้าออกอย่างตั้งสติ แล้วนี่กูจะปีนยังไง เบาะสูงฉิบหาย
“ไม่เคยห่าอะไร ตอนโอเพ้นเฮาส์กูก็ขี่คันนี้แหละ”ทันทีที่หมีขาวพูดจบ ภาพความทรงจำต่างๆก็หลั่งไหลเข้ามาอย่างว่องไว
“คิดถึงจัง”โผไปกอดรถอย่างสิ้นสติ
“คิดถึงเหี้ยไร ลุกขึ้นมาใส่หมวกกันน็อค”ไอ้โปรใจมารหยิบหมวกกันน็อคประจำตำแหน่งของผมมาครอบทั้งหัวผม ถึงจะอึดอัดไปบ้าง แต่ก็ดีกว่าให้หน้ากูโต้ลมจนเหี่ยวล่ะนะ
“หลวมไหม”ขยับหมวกผมสองสามที
“บ้า...”ถามห่าอะไรก็ไม่รู้
“คิดจังไรอะไรของมึง กูหมายถึงหมวก”ถึงจะด่าผม แต่มันเสือกยิ้ม
“ฮ่าๆๆ... อึดอัดไปอ่ะ”คือปรับซะแน่นจนหมวกกับหัวกูนี่แทบสมานเป็นเนื้อเดียวกันแล้ว
“ดียัง”คลายสายรัดออกนิดหน่อย
“อือ แต่ไม่ติดได้ไหม”คือมันรำคาญที่คางอ่ะ
“ไม่ได้ เผื่อมึงตกรถแล้วสมองมึงไหล คนมาเก็บเขาจะได้ไม่ลำบาก”สาบานว่าปาก... เอ ดร็อก
“...”กูนี่ยืนสตั้นเลยจ้า
ไอ้ตัวยาวเอาขาวตั้งขึ้น กวาดตาสำรวจรอบรถก่อนจะวาดขาขึ้นนั่งคร่อมบนเบาะ ผมวางเท้าซ้ายลงบนที่ว่งเท้า เกาะไหล่หนาเพื่อพยุงตัว แล้ววาดขานั่งคร่อมบนตัวรถ
ด้วยความที่เบาะด้านหลังมันสูงกว่าเลยทำให้ตัวผมเหมือนจะเทไปหาคนข้างหน้านิดๆ โปรตอนหยิบหมวกที่วางอยู่บนถังน้ำมันมาสวมแล้วติดสายรัดให้เรียบร้อย สวมถุงมือหนังเพื่อป้องกันแดดเผา แล้วดึงมือผมให้ไปกอดเอวหนาไว้ ....เอาแล้วไงไอ้สัตว์ เหงื่อกูมาอีกแล้ว
“กอดไว้แน่นๆ”ผมพยักหน้า ก่อนจะแนบหัวที่ครอบตัวหมวกกันน็อคไปบนแผ่นหลังของคนตัวขาว
กดสตาร์ทมือ แล้วเข้าเกียร์ รถค่อยๆทะยานออกมาตามทาง เมื่อถึงรั้ว โปรยันขาข้างหนึ่งลงกับพื้น ก่อนจะกดเปิดประตูรั้ว เมื่อขับออกมาพ้นรั้ว หมีขาวคนเดิมเพิ่มเติมคือเป็นแฟนกู ก็กดปิดรั้ว รอจนรั้วบรรจบกับขอบสนิท เราสองคนถึงได้เริ่มออกเดินทางกันจริงๆจังๆเสียที
ผมบอกให้โปรแวะเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเมื่อขับผ่าน จัดแจงซื้ออาหารกระป๋องกับขนมอีกเล็กน้อย เราก็เดินทางกันต่อ มีติดไฟแดงที่สี่แยกหนึ่ง ก็เจอแก็งค์บิ๊กไบท์กำลังออกกาญจนบุรีเหมือนกัน แต่จากการที่ไอโปรสนทนาระหว่างติดไฟแดง จึงรู้ว่าพี่เขาจะขึ้นไปทองผาภูมิกัน ส่วนผมกับไอ้โปรนั้นจะไปเอราวัณกันก่อน
หลังจากล่ำลากันพอเป็นพิธีเมื่อสัญญาณไฟใกล้จะเปลี่ยนเป็นสีแดงแล้ว ผมก็นั่งเอาหัวแนบมันมาตลอดทาง ตอนแรกก็ร้อนนะ แต่พอออกต่างจังหวัดแล้ว รถน้อยลง บ้านคนน้อยลง ต้นไม้มากขึ้น ผมก็รู้สึกดีขึ้น
เราสองคนมาแวะนั่งกินข้าวกล่องที่ผมทำมาที่สวนแถวท่าเรือ กินข้าวเสร็จโปรก็เอากล้องออกมาจากกระเป๋าเพื่อถ่ายรูปเล่นกัน ถ่ายนั่นนี่ไปสักพัก ผมกับมันก็มายืนเซลฟี่กับเสาหลักกิโลแทน
เมื่อเล่นจนหนำใจ เราก็พร้อมออกเดินทางกันต่อ ขับรถต่อคราวนี้ อิหมีมันพาผมยิงยาวเลยครับ แถบชนบทที่เงียบสงบทำให้ผมผ่อนคลาย รถไหลด้วยความเร็วคงที่ไปตามถนน มือใหญ่ข้างหนึ่งละจากแฮนด์รถมากุมมือผมไว้แน่น ใจจริงผมก็กลัวนะที่มันขับรถมือเดียวแบบนี้ แต่อีกใจผมก็รู้สึกดีว่ะ ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
เมื่อถึงทางเข้า โปรละมือจากผมไปจับแฮนด์รถตามเดิม เลี้ยวเข้ามาตามทางที่ปกคลุมด้วยต้นไม้สักพัก เราก็ถึงตัวอุทยาน โปรลงไปติดต่อที่พัก ส่วนผมก็เดินดูของในร้านของฝาก แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เลือกอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน ไอ้คนที่ไปติดต่อก็เดินมาประชิดตัว
“เอาเต้นท์หรือบ้าน”
“แบบไหนก็ได้แล้วแต่โปรเลย”ผมยังไงก็ได้อ่ะ
“มึงอยากนอนแบบไหน”ถามเน้นอีกที แต่ถ้ามาเที่ยวแบบนี้มันก็ต้องลุยๆเนอะ
“เต้นท์ก็ได้”ผมตอบออกไปอ่อมแอ้ม
“โอเค”ตีหัวผมเบาๆสองสามทีก่อนจะเดินออกไปจากร้านของฝาก
ผมไม่ได้ซื้ออะไร จนโปรกลับมาพร้อมถุงผ้าใบสีน้ำเงินทรงยาว เราก็แว้นกันมาตรงจุดกางเต้นท์ อิหมีพาผมแว้นท์รถลุยต้นหญ้าเตียนๆไปบริเวณใกล้น้ำ ก่อนจะจดรถแล้วเริ่มช่วยกันกางเต้นท์
เต้นท์สีน้ำเงินหลังน้อยที่ถูกประกอบด้วยเงื้อมมือของเราสองคนสำเร็จสมบูรณ์ ผมรื้อเครื่องนอนมาจัดในเต้นท์ ส่วนอิหมีที่เพิ่มเติมคือพากูมาเที่ยวนั้นไปยืมเตาอั่งโล่กับหม้อกระทะตะหลิว
หลังจากจัดเตรียมทุกอย่างเรียบร้อย เราก็ยกกระเป๋ามารัดท้ายรถไว้เหมือนเดิม ก่อนจะแว้นไปตลาดด้วยกัน คืออาจสงสัยว่าพวกมึงจะแบกไปแบกมาอะไรนักหนา แต่คือถึงคนจะน้อย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าข้าวของจะปลอดภัยไง ดังนั้นเอาไปด้วยเหอะ จะได้ไม่ต้องมาเสียใจทีหลังถ้ามันหาย
ผมซื้อแม่กุญแจ ถ่าน น้ำถังห้าลิตร ข้าวสวย มะม่วง หอมแดง กระเทียม ตะไคร้ แครอท ผักกาดขาว ต้นหอม ซุปก้อน หมูบด และเต้าหู้ไข่มาจากตลาด มื้อเย็นวันนี้ผมกะว่าจะทำแค่แกงจืดกับยำปลากระป๋องพอ
กลับมาถึงเต้นท์ เราก็เอาของเข้าไปเก็บในเต้นท์ เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น ส่วนไอ้แว่นหน้าตาดูมีอนาคตนั่นหรอ หน้าด้านแบบนั้นเหลือแค่บ็อกเซอร์กับเสื้อกล้ามมันก็อยู่ได้แล้ว
ล็อคแม่กุญแจที่เต้นท์เสร็จก็ถึงเวลาทัวร์ แซนวิสที่ยังเหลือคือของปิ๊กนิคในยามบ่าย เราเดินขึ้นมาที่น้ำตก ไอ้ตอนแรกก็เหมือนจะดีนะ แต่สิบนาทีเท่านั้นแหละ หน่องซีนี่เริ่มฟืดฟาดเป็นหมาหอบแดดล่ะ
ยังไม่ทันจะถึงน้ำตกชั้นแรกผมก็รู้สึกตื่นตาตื่นใจจนลืมอาการเหนื่อยล้าแทบหมดสิ้น อย่าหาว่าผมเว่อเลยนะ แต่คือตั้งแต่เกิดมาเนี่ย ผมเข้าป่าเป็นครั้งแรก(ไม่รวมที่ไอ้เชี่ยกรพากูไปหน้าแหกในพงหญ้านะ) ก็อย่างที่รู้ๆกัน ผิวผมแพ้ง่าย ดังนั้นเวลาไปเที่ยวกับครอบครัวเนี่ย ไม่ว่าจะในประเทศหรือต่างประเทศ ส่วนมากก็จะไปแหล่งช๊อปปิ้ง สวนสนุก ไม่ก็พิพิธภัณฑ์ ไอ้เข้าป่าชมธรรมชาติ เห็นน้ำตกใกล้ๆแบบนี้หรอ ครั้งแรกว่ะ = =
“สวยอ่ะ”ผมมองผืนน้ำตรงหน้าก่อนจะพูดออกมา
“ชั้นบนๆยิ่งกว่านี้อีก”พูดจบก็คว้ามือผมเดินจูงเดินต่ออีก
ถึงชั้นหนึ่ง ‘ไหลคืนรัง’ บางทีผมก็สงสัยนะ ว่าเขาเอาเหง้าสมองส่วนไหนมาครีเอท คือมันดีอ่ะ คือชอบ ในน้ำมีปลาตัวเล็กๆด้วย ต้นไม้ใบเขียวๆ น้ำที่ไหลกระเซ็นตามโขดหิน ที่นี่มันโลกมนุษย์ปะวะ ทำไมมันสวย มันเย็น มันสงบขนาดนี้
โปรพาผมไปนั่งพักย่อนขาจุ่มน้ำ แดกแซนวิสกันอย่างแสนสุข เดินหาโลเคชั่นถ่ายรูปกันเสร็จ ไอ้หนุ่มบ๊อกเซอร์เหลืองก็สะพายกล้องดึงมือผมเดินขึ้นไปชั้นต่อไป
ชั้นสองนั้นเหมือนน้ำจะลึกขึ้น ชื่อชั้น ‘วังมัจฉา’ก็สมตัว ปลาแม่งก็ยั๊วเยี๊ยะเลย แน่นอนว่ากูไม่ย่างกายลงไปแน่นอน เดินเป็นแบบถ่ายรูปสักพัก เราก็ขึ้นชั้นต่อไป ชื่อผาน้ำตก เออ แม่งก็เป็นผาแหละ เราก็ถ่ายรูปกันสองสามแชะ ไอ้โปรก็ถูลู่ถูกังผมเดินต่อ
ชั้นสี่ก็สวยมากครับ แต่ผมเดินเริ่มเหนื่อย เลยไปนั่งพักตามโขดหิน ส่วนมนุษย์แฟนผมเรอะ นู้น ไปถ่ายรูปแล้วนู้น จบชั้นสี่ขึ้นชั้นห้า เดินไกลสุดแล้วมั้งชั้นนี้ จากที่เหนื่อยๆ แต่พอเห็นน้ำตกเท่านั้นแหละ ตากูนี่วาวจ้า
ผมชอบชั้นนี้มากๆ มันสวยมากๆ ไอ้โปรก็เดินถ่ายนั่นนี่ไปตามประสา ส่วนผมก็ไปนั่งหย่อนตูดพอเปียกๆอยู่บนโขดหินที่มีน้ำซัดเอื่อยๆ... อ้า แม่จ๋า หนูอยากอยู่ที่นี่
นั่งเซลฟี่นั่งแอบถ่ายแฟนตัวเองไปราวครึ่งชั่วโมงไอ้คนตัวสว่างก็เรียกให้ผมเดินตามไปชั้นต่อไป ชั้นที่หกก็สวยครับ แต่ผมชอบชั้นห้ามากกว่า ชั้นที่หกดูน้ำมันไหลแรงชอบกล ถ้าเผลอไปเหยียบที กูคงต้องมีพลาดหัวฟาดกันสักที
ชั้นเจ็ดชั้นสุดท้าย ก็สวยแหละครับ แต่น้ำน้อยกว่าชั้นอื่น ประกอบกับผมเหนื่อยมากแล้วเลยไม่ค่อยยินดียินร้ายกับอะไรสักเท่าไหร่ เลยแค่ไปนั่งเซลฟี่ง่อยๆตามโขดหินไรงี้แทน
“เหนื่อยไหม”ถามหลังจากนั่งยองๆอยู่ตรงหน้าผม
“นิดหนึ่ง แต่ชอบนะ”ผมเปิดอัลบั้มรูปที่ถ่ายมาดูอีกรอบ
“กูกับน้ำตก ชอบอะไรมากกว่ากัน”แล้วจ้องมาแบบกดดัน
“น้ำตกดิ”หัวเราะร่า เมื่อเห็นอีกคนเบ้ปาก “แต่ถ้ารักนี่ โปรมากกว่า”ประเหราะแม่งหน่อย เกิดมันงอนแล้วแอบหนีกลับ เดี๋ยวหน่องซีจะซวย
“พูดดีแบบนี้เดี๋ยวป๋าให้รางวัล”ว่าจบก็ยื่นหน้ามาประกบปากผมเลย...อินี่
“เฮ้ย เดี๋ยวคนเห็น”ผมรีบผละตัว หันซ้ายหันขวาทันที
“เห็นห่าอะไร ตั้งแต่เดินขึ้นมานี่มึงเห็นหมาสักตัวยัง”เออว่ะ ตั้งแต่เดินขึ้นมา เห็นคนเล่นน้ำชั่นหนึ่งสองสามคนเอง ชั้นสามก็มีอยู่คนสองคน ชั้นอื่นที่ไม่ต้องพูดถึง เงียบกริ๊บ! “ถ่ายรูปกัน”ไม่รอคำตอบใดๆ ดึงโทรศัพท์ในมือผมไปเปิดกล้องอย่างไว
“เฮ้ย! ยังไม่ได้ยิ้มเลย”หน้ากูเหวอสัด
“ฮ่าๆๆๆ มึงพลาดเอง”กดถ่ายรัวเลยจ้าทีนี้ ใช่ซี่ มึงมันหล่อไง ทำหน้าจังไรยังไงก็หล่อ แต่ไม่เป็นไร กล้องกู เดี๋ยวกูใช้แอพโมหน้าเรียวก็ได้
หลังจากกวนตีนผมจนหนำใจ เราสองคนก็ลงมาเล่นน้ำชั้นห้าที่ปราศจากผู้คน ผมยัดโทรศัพท์ลงถุงเซเว่นที่มีกล่องพลาสติกเปล่ากับไม้เซลฟี่อยู่ ผมนั่งหย่อนเท้าให้ปลาตอดเล่น ส่วนอิคนตัวขาวก็ถอดเสื้อกล้ามกองกับพื้นแล้ววางกล้องทับ ก่อนจะพุ่งลงน้ำอย่างไว
สโนว์ไวท์ในอารมณ์มโนของหน่องซีว่ายน้ำเข้ามาใกล้ ก่อนจะปีนขึ้นมานั่งบนโขดหินใกล้ๆ เช็ดมือเปียกน้ำลงบนกางเกงผมอย่างไม่เกรงใจเสร็จ ก็เอื้อมมือหยิบโทรศัพท์มาเปิดกล้องหน้าแล้วส่องจัดแต่งทรงผมตัวเอง
“เล่นน้ำกัน”เก็บโทรศัพท์ผมลงถุงตามเดิม
“ไม่เอา เดี๋ยวจม”ดูทรงแล้วแม่งเกือบมิดหัวผมแน่ๆอ่ะ
“ไม่จม เนี่ย กูยืนได้”ว่าจบก็ลงไปยืนในน้ำที่มีความสูงพอมิดหัวนมมัน และคงพอมิดกบาลกู
“ขาเรากับโปรเท่ากันดิ”ช่วยดูความสูงกูด้วยไอ้สัด
“เออว่ะ ลืมไปมึงเตี้ย”เอ ดร็อก เขาเรียกผู้ชายตัวเล็ก
เอาจริงผมก็ไม่ได้เตี้ยอะไรขนาดนั้น หัวก็เลยคางมันมานิดหนึ่ง เทียบกับผู้ชายไทยปกติ ผมก็มาตรฐานเปล่าวะ แต่มันนั่นแหละ จะสูงไปไหน สูงเพื่อใคร สลัด หมันหน้า!
“งั้นขี่หลังกู”ว่าแล้วหันหลังให้ผม
“...”กูจะเชื่อมึงดีไหม
“สาบานว่าไม่แกล้ง”เอี่ยวตัวมาทำหน้าจริงจัง
ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด ถอดเสื้อยืดยัดไว้ในถุงเซเว่น แล้วเขยิบตัวลงไปโขดหินชั้นล่าง ก่อนจะจับบ่าหนาแล้วเอาขาล็อกเอวที่อยู่ใต้น้ำไว้
เมื่อมั่นใจว่าผมพร้อมแล้ว ไอ้คนตัวขาวเกินมนุษย์ก็เริ่มพุ่งตัวออกเพื่อว่ายน้ำท่ามกลางฝูงปลา ผมที่นอนเกาะมันแบบง่อยๆก็รู้สึกดีแบบแปลกๆ แต่ในขณะเดียวกันก็ระแวงแบบแปลกๆด้วยเช่นกัน... กูระแวง
แต่ว่ายน้ำเล่น จริงๆมันแค่คนเดียว โปรก็พาผมกลับมาจุดเดิม ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นเช็ดกับเสื้อยืดผม แล้วเอากล้องออกมาถ่ายเซลฟี่อย่าร่าเริง ส่วนผมหรอ กูยิ้มอย่างเดียวพอ ออกท่าทางมาก เดี๋ยวตกจากหลังมันแล้วจะฉิบหาย
ห้าโมงเราก็กลับมาถึงเต้นท์ ผมรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อทำกับข้าวก่อนจะไปอาบน้ำ ตอนแรกผมก็จะจุดเตานั่นแหละ แต่อิตัวขาวมันอาสาทำเอง ผมก็ไม่อะไรหรอก แต่รอไปรอมา สิบห้านาทีแล้วนะ มึงยังไม่เสร็จอีกหรอ
“เราจุดเองดีกว่า”อยากแดกข้าววันนี้ค่ะ
“ไม่ต้องๆ เดี๋ยวโดนถ่านแล้วมึงแพ้”กูมียาทาจ๊ะ
“อื้อ”นั่งรอกันต่อไป
“ไมไม่ได้วะ”อีกคนบ่นเบาๆในขณะที่ใช้แท่งจุดไฟขัดกันไปมา
“เราทำเองดีกว่า”ไม่รอให้อีกคนพูดอะไร ผมรีบคลานไปเอากล่องยาออกมา ในนั้นมันมีไฟแชคอยู่ ไม่ใช่ว่าผมสูบบุหรี่นะเว้ย แต่ผมพกไว้จุดตะเกียงบุนเซนในห้องแล็บเฉยๆ
จุดไฟเข้ากับกระดาษห่อผักเสร็จก็วางไปบนเตา ก่อนจะเอาถ่านมาวางทับ นั่งพัดๆไปไม่นานประกายไฟก็เริ่มสว่างขึ้น ผมรีบทำต้มจืดอย่างว่องไว
ไล่คนหัวเปียกที่นั่งมองผมตาแป๋วไปอาบน้ำเสร็จ ผมก็หันมาทำยำปลากระป๋องต่อ เอาข้าวสวยที่ซื้อมาออกมาอุ่นในหม้อสนาม(ที่ยืมมาอีกนั่นแหละ) โปรก็กลับมาพอดี ผมก็เลยใช้ให้อีกคนเฝ้าของกิน ส่วนผมก็ไปอาบน้ำ
ห้องน้ำนั้นดูเก่าแก่ แต่ก็ไม่ได้หน้ากลัวอะไรมาก ผมรีบอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เร็วที่สุด กลับมาที่เต้นท์อีกที ผมก็ถึงกับชะงักฝีตีนทันที... เก้าอี้ผ้าใบมาจากไหนอีกวะ
รีบสอดส่ายสายตาหาอิตัวต้นเรื่องทันที จนเห็นเจ้าหน้าที่ช่วยมันขึงราวตากผ้าเท่านั้นแหละ ผมแทบเอาหัวโขกพื้นตาย ยืมของไม่พอ มึงยังใช้แรงงานเขาอีกหรอ
ผมรีบเข้าไปช่วยทันที ไหว้ขอบคุณลุงเจ้าหน้าที่เสร็จ ผมก็ช่วยกันตากผ้าที่เปียก ก่อนจะกลับไปจุดยากันยุงกันที่เต้นท์ อาหารมื้อนี้ผมรู้สึกเจริญอาหารเป็นพิเศษ อาจเพราะวันทั้งวันผมเหนื่อยมากด้วยก็ได้มั้ง
นั่งกิน นั่งคุยกันไปถึงสองทุ่มกว่าผมก็ตาปรือแล้ว เราสองคนจึงตัดสินใจดับไฟด้วยขี้เถ้า(แน่นอนลุงเจ้าหน้าที่บอกมา)แล้วเข้านอน ปัดจัดที่นอนอีกครั้งผมก็ทิ้งตัวลงนอนปิ๊กนิ๊ก
โปรตรวจเช็คเต้นท์เสร็จก็ทิ้งซุกเข้ามาในผ้าห่มผืนใหญ่ของเรา เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อแล้ว ผมรู้ตัวแค่โดนดึงไปกอด แล้วก็สัมผัสที่ลูบหลังผมเบาๆเท่านั้น
ช่วงชีวิตที่ผ่านมาของผมนั้นค่อนข้างไม่ถูกกับความลำบากสักเท่าไหร่ จริงๆผมก็ไม่ชอบการนอนกับพื้นแบบนี้หรอก แต่คุณเคยเป็นไหม ถึงเราจะไม่ชอบสถานการณ์ขนาดไหน แต่การแค่อยู่กับใครสักคน ไม่ต้องมีคำหวาน ไม่ต้องมีเรื่องราวโรแมนติก มันก็เหมือนจะสุขขึ้นมาจนล้นใจ
ประโยคที่ว่า ‘ไม่สำคัญว่าเรากำลังทำอะไร แต่สำคัญว่าเราทำกับใคร’ ผมไม่เคยเข้าใจอย่างถ่องแท้... จนวันนี้
แต่ก่อนนอนไลน์บอกพ่อสักหน่อยดีกว่า ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียว แต่ยังไม่ทันจะคุยกับพ่อกับแม่ ไอ้แจ้งเตือนจากไลน์กลุ่มก็ทำให้ผมตะหงิดใจแปลกๆ
หัวข้อสนทนาของพวกมันเหมือนจะเป็นรูปที่ไอ้แจนแคปมาจากไอจีที่มันสิงสู่อยู่ ผมกดเปิดรูป รอสักพักก็มา ภาพที่เห็นเป็นรูปของหมีขาวที่นอนอยู่ข้างๆผม ในรูปนั้นมันไม่ใส่แว่น เสยผมเปียกๆเปิดหน้าผากขึ้น ฉีกยิ้มมุมปาก แบบแบดๆ ด้านล่างภาพเห็นแค่ผืนน้ำใสที่ปิดหัวนมกันอนาจารไว้ ด้านหลังมันนั้นมีผมที่ยิ้มร่าหน้าหน้าเครียด แต่ก็ไม่ได้แย่อะไร
แต่รูปไม่ได้พีคอะไรหรอก จุดพีคของชีวิตมันอยู่ที่แคปชั่นตางหากเล่าไอ้สาดดด... ตันเหมือนหมู หูเหมือนช้าง #พาพะยูนมาเล่นน้ำ #ตกลงมึงเป็นตัวอะไร #อีอ้วนเอ๊ย #กูลั่น
...คารารวยเถอะ...
---
สุขกันเข้าไปเถอะหนุ่มๆ
พี่หมีชอบหยอกเมียค่ะ
อิเมียอ้วนก็ทำเป็นด่า โถ่ะ กูรู้ว่ามึงชอบ ยั่มมา
:ruready
ที่หายไปคือไปอยู่หอกับเพื่อนค่ะ
หนีออกจากบ้านอยู่
แต่ไม่ต้องห่วงบอกแม่แล้ว แม่บอกเออ กลับมาก็ซื้อหนมครกมาด้วย
คือบั่บ แม่เข้าใจคำว่านี้ออกจากบ้านไหม :katai1:
เดี๋ยวจะมาต่อเนอะ พรุ่งนี้แหละ ขอเวลาปั่นแปป
รักทุกคนเด้อ
ขอบคุณนะคะ :กอด1:
ปล.ดันมันด้วย
-
แคปชั่นอิโปรอย่างโหด 5555555
ด่าเมียทำไม หน่องซีออกจะน่ารัก? กร๊ากก
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
สวีทกันเชียว อิอิ อิจฉา ตอนกลับบ้านคนแต่งอย่าลืมซื้อหนมครกไปฝากแม่นะ 555 นางอุตสาห์ย้ำ :katai5: :katai5: :katai5:
-
อีหมีขาวปากดีมากแต่ซีชอบ. ฮ่า เป็นแฟนกันแล้วไม่ค่อยจะหวานเลย
มุขหยอดหายไปแต่คำด่ายังคงอยู่
ตลก สรุปจะได้ไลน์บอกพ่อแม่ไหมนั่นน่ะ
แอบหวั่นๆตรงความปลอดภัยเวลาเดินทางนี่แหละแต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกเนอะ. ขอบคุณจ้า. :L1:
-
คิดถึงงงงง :impress2:
อิโปร นั่นปากหรอนั่น รู้สึกสงสารหน่องซีตงิดๆ :laugh: ที่มีผัวแบบอิโปร
-
น้องซีฮาตลอดดดดด
-
ซีมันน่าแกล้งจริงๆนะ o18 :m20:
-
อิโปร ปากเสียน้องซีออกจะน่ารักไร้เดียงสาออก ว่าน้องทำไมเนี่ย
-
แคปขั่นกวนตีนมากคะสามีน้องซี
-
โปรตอนจะจัญไรแค่ไหน ความรักของเราก็ยังมั่นคงต่อนาง ถึงจะอยากตบซักทีก็เถอะ ฮาาา
-
ขำโปร
-
555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555
ตลกแคปชั่นอ่ะ ฮาไปไหนนนนนนนนนนนนนนนน
:jul3: :jul3: :m20: :m20: :laugh: :laugh:
-
ปากอิโปรนี่น่านัก เค้าบอกคนด่าเมียไม่เจริญนะเว้ย!!! 555
ถ้าหน่องซีเป็นแบบที่แกว่ามา เท่ากับแกก็มีเมียเป็นของแปลกสินะ
-
ฮ่าๆ พี่โปรรร แกหยอกเมียฮาตลอดด :m20:
-
คู่รักคู่ถึกจริงๆเลย :กอด1:
-
แคปชั่นโปร
ทำร้ายจิตใจน้องซี
แต่เราฮา
แฟนเขาแซวกัน
น่ารักน่าหยิก
-
5555555555ซีอ้วนๆๆ
มาต่อแล้วดีจุยๆ :m18: :m18:
-
พอเขาคบด้วยหน่อย แต่ละแคปชั่นนี่มาเต็มนะคะ เมื่อก่อนนี่ #ที่บอกคิดถึงนี่จริง บรา บรา บรา เดี๋ยวนี้เหรอ #อิอ้วนนนนนน บ้างละ #พยูน บ้างละ นี่สินะ คนที่เขาบอกว่า เขารักเรา 555+
-
ทำอะไร ไม่สำคัญเท่าทำร่วมกับใคร
ตอนนี้น่ารัก โปรปากปีจอ!
ปล. คุณเขียดหนีออกจากบ้าน
คุณเขียดโทรบอกแม่ว่า หนีออกจากบ้าน
นี่ตกลงระหว่างแม่กับคุณเขียดใครงงคำว่า 'หนีออกจากบ้าน' กันแน่ ??
-
:pig4: :pig4:
-
โปรชอบว่าน้องซีอ้วนอยู่เรื่อย อ้วนแต่ก็รักใช่มั้ยล่ะ เราลั่นกับพะยูนเล่นน้ำค่ะ55555เป็นกลจ.ให้คุณเขียดน้า :mew1:
-
แซะใครจะสุขใจเท่าแซะเมียเนอะ
:กอด1:
-
อิพี่หมีมันชอบคนอ้วนนนน
-
โปรด่าซีมากแสดงว่ารัก(?)มาก 5555555 ตอนบรรยายรูปเกือบฟรุ้งฟริ้งล่ะ เจอแคปชั่นฮาเลย :m20:
-
5555 กูลั่น
-
ปากหมาหน้าหล่อดอใหญ่
โปรตอน
-
โอ้ยยคือดีงาม อารมณ์ไปฮันนีมูน 5555
-
แคปชันเด็ดมากค่ะลูก
กดไลค์เลย
น้องซีกวนเหมือนเดิมเลยนะคะ
อ่านเพลินเลย
-
ตลก
-
คำเดียวเลย.....อิจ
-
ตัวเหมือนหมู หูเหมือนช้าง 555555555555
จริงๆมันเห่อเมียอ่ะดิ!!
-
ปากอิโปรนี่ร้ายเหลือเกิน บางทีก็นึกสงสารน้องซีนะ มีแฟนปากร้ายขนาดเน้
-
รอ
-
แคปชั่นนี่อย่างฮา :laugh:
-
5555++ เจ้บตรงแคปชั่น
-
สรุปเป็นเมียมึงไงคะ อิโปร โอ้ยยยยยยยยยยยย หวานนนนนนนนน
-
:-[ :mew1: :hao6: ทำไมชอบโมเม้นของหน่องซีกะพี่โปร #มุ้งมิ้งกลางป่าเขาน่ารักกกกอ้ะ
-
หน่องซีน่าจะชินกับมันได้แล้วนะ 5555
-
55555 คิดถึงน้องซีมาก #ขำตรงแคปชั่น
-
ก๊ากกกกกก ขำอิโปร :hao7:
-
โปรตอนคะ เจ๊แทบจะลืมความน่ารักของหนูสมัยเรื่องเฮียกับพี่บลูไปหมดแล้ว เมื่อเจอความจังไรของหนูในเรื่องนี้
-
เค้ามุ้งมิ้งกันอ่ะ
เค้าตั๊ลล๊าคคคคคคค :hao6:
แต่อิโปรนี่กัดเมียตล๊อด
นิดๆหน่อยๆก็เอานะ เก็บทุกเม็ด
สงสัยจะมีความสุขมาก
หน่องซีก็ไม่ตอบโต้ง่ะ
หรือมันคือความจริง555
ขอบคุณนะคะคุณเขียด
:call: :call:
-
แคปชั่น...นี่ลั่นจ้า
แต่ที่ไรท์บอกว่าสุขกันไปเถอะหนุ่มๆคือ???
-
แคปชั่นนี่..... :hao3: :hao7: :katai2-1:
-
แหมๆแซวเมียจังเลยนะโปรตอน
-
o13 :pig4:
-
ติดตามนะครับ...ซีน่ารักดี^^
-
#กุลั่น :m20:
-
Ex or next 18.2 I never let you down
....คารารวย...
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะพลั้งมือคว้ามีดกระซวกไส้ผัวเป็นอนุสรณ์แก่อุทยานแห่งชาติยามวิกาล มือเจ้ากรรมมันดันเลื่อนไปรูปต่อไปเสียก่อน ที่แสดงเหล่าคอมเม้นท์ต่างๆใต้ภาพ
thunderella @Pproton พี่โปรคนอวดเมียก็มา
away_g หัวใจพี่มีรอยช้ำก่ำแดงเหมือนถูกแทงด้วยลิ่ม
octa_ml น่ารัก 55TT5555 #เห็นน้ำตาในเลข5นั่นไหม
jojobaoil @Thunderella พี่เขากลัวคนไม่รู้ว่ามีเมียแล้ว
phineee @Pproton โปรนอกใจเจ้ ฮือออ
pproton @jhunderella @jojobaoil แล้วพวกมึงจะทำไม? @phineee เดี๋ยวเอาส้นตีนซับน้ำตาให้
phineee ใจร้ายกับกูตลอด ใช่ซี่ พวกกูไม่ใช่เด็กเภสัชนี่ @pproton
proton @phineee รู้ตัวก็ดี
cap_sule ง่อวววว
thunderella ง่อววววววว
phineee ง่อววว
jojobaoil ง่อวด้วย
jannie_ ฮือออออออออ
ไม่รู้เขินห่าอะไร แต่หน่องซีเขินว่ะ เขินมากอ่ะ หน้าเหน่อกูนี่ร้อนอย่างกับใครเอาน้ำเดือดมาสาดหน้าแล้วเนี่ย ใจก็เต้นตึกตักๆไม่หยุด
ผมรีบปิดหน้าจอโทรศัพท์ก่อนจะทิ่มหน้าซุกรักแร้หมีขาวที่วันนี้ใส่เสื้อยืดกางเกงนอนแบบเกงใจสถานที่สุดๆ ฝ่ามือเรียวของอีกคนลูบหัวผมเบาๆก่อนที่เราจะเข้าสู้ห้วงนิทรา
.
.
.
หกโมงเช้าผมถูกปลุกด้วยเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ เสี่ยผมน้อยโทรมาตัดพ้อต่อว่าน้อยใจตามสไตล์คนติดลูกนั่นแหละ หลังจากง้อพ่ออยู่ราวห้านาที คนตัวขาวที่ปากแดงแปร๊ดยาวตื่นนอนก็ลุกขึ้นมานั่งมึนๆ ขยีหัวสองสามทีก่อนจะทิ้งหัวลงมานอนหนุนตักผมแล้วหลับต่อ... เอาเข้าไปมึง
วางซ้ายจากพ่อแล้วผมก็ปลุกมนุษย์แฟนที่ขดตัวเป็นก้อนปริศนาอยู่ เราสองคนออกมาสัมผัสอากาศยามเช้าพร้อมกัน อากาศชื้นๆและหมอกปกคลุมไปทั่วอาณาบริเวร
คู่รักที่กางเต้นท์อยู่ห่างจากเต้นท์ผมประมาณร้อยเมตรกำลังเซลฟีกันอย่างเมามันด้วยแฟชั่นเกาหลีจัดเต็ม อ่า... ขยันตื่นกันแท้ล่ะ
"ถ้าจะเก็บของแล้วไปเขื่อนกันเลยมึงไหวไหม"ผมหันมองนังสโนว์ไวท์ร่างยักษ์ที่ยืนปากแดงผมดำตัวขาวอยู่ข้างๆ
"ก่อนถามเราว่าไหวไหม โปรลืมตาก่อนดีปะ"กูน่ะไหว แต่มึงนี่กูชักไม่แน่ใจ
"กูแค่พักสายตา"ตอแหล
"ล้างหน้าแปรงฟันกันเถอะ"ผมหมุดไปเอาถุงผ้าหูรูดสีเหลืองที่มีแปรงสีฟันยาสีฟันสบู่และโฟมล้างหน้าอยู่ในนั้นออกมาจากเต้นท์
"เดี๋ยวกูตามไป"ว่าจบมันก็ตั้งท่าจะมุดกลับเข้าไปในเต้นท์
"ก็ไปพร้อมกันนี่แหละ"พี่นี่คว้าแม่งไว้แทบไม่ทัน
ลากหมีขาวที่กำลังโคฟเวอร์เป็นตัวสล็อตมานั่งที่กำอี้ผ้าใบอย่างอยากลำบากเสร็จ หน่องซีผู้สวมบทศรีภรรยาผู้ประเสริฐก็เทน้ำจากถังห้าลิตรที่ซื้อมาใส่แก้ว ก่อนจะยื่นแปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเรียบร้อยแล้วไปให้อิหมีที่...หลับไปแล้ว
...มึงจะไวไปแล้วไอ้สาดดด...
"โปร ตื่นก่อน"เขย่าไหล่คนหลับสองสามทีมันก็ลืมตาทำหน้างัวเงียใส่ผม
...ฮือ...
...นัลร้ากกกก...
"แปรงฟันก่อนนะ"พยักหน้าแล้วมองผมตาแป๋ว... ฮือออ พี่จะไม่ทน
"แปรงให้หน่อย"นี่ตกลงกูมีแฟน หรือกำลังเรียนรู้การเป็นพยาบาลพิเศษครับไอ้สัตว์
"อ้าปาก"ด่าไปงั้นแหละ ชีวิตพี่เคยขัดมันได้ด้วยหรอ... กูจิคราย
ปากแดงๆเผยอออกตามที่บอก เผยให้เห็นฟันขาวสะอาดที่ผ่านการโมทางทันตะกรรมมาอย่างหรรษา ทั้งฟอกฟัน ขัดฟัน และตรวจช่องปากทุกสามเดือน ฟันมึงจะไม่สวยก็ให้แม่งรู้กันไป
ผมที่ยืนยัดสู้ความหนาวโน้มตัวลงเพื่อส่องช่องปากของมนุษย์แฟนที่กำลังทำตัวเหมือนง่อยแดกกระทันหัน ผมใช้มือซ้ายเชยคางอกีคนขึ้น ก่อนจะใช้อีกมือขัดถูช่องปากอีกคนอย่างสนุกสนาน... กูประชด
หลังจากแปรงเสร็จผมก็ส่งแก้วน้ำให้อีกคนบ้วนปาก บ้วนแม่งหน้าเต้นท์นี่แหละ คิดเสียว่าจองที่ เหมือนหมาเวลาฉี่จองเสาไฟไรงี้
อิตัวขาวพอเสร็จกิจมันก็เดินดุ่มๆไปปล่อยน้ำจากร่างกายคืนสู่แหล่งน้ำธรรมชาติอย่างไม่เกรงใจสิ่งศักดิ์สิทธิ์หรือสายตาอิคู่รักเกาหลีซารางเฮที่เหล่มองมาในระยะไกล
อยากจะส่องไข่อิหมีก็ส่องกันไปเหอะ ไข่มันไม่ใช่ไข่ผมเว้ย ไม่รู้จะหวงแทนมันทำไม ผมหยุดสนใจแฟนตัวเองแล้วเริ่มแปรงฟันบ้าง เอาน้ำมาแตะหน้าสองสามทีเพื่อหลอกตัวเองว่าล้างหน้าแล้วเสร็จ ผมก็มาก่อกองไฟ ต้มน้ำร้อน ชงโกโก้ร้อนจิบเก๋ๆกันตั้งแต่เช้า
...ชีวิตดี๊ดี...
...ตื่นมาก็แดกเลย...
เปลี่ยนเสื้อผ้า ยัดสัมภาระลงกระเป๋าเสร็จ เราก็ยกของไปคืนเจ้าหน้าที่ เอ่ยขอบคุณและล่ำลาพอเป็นพิธี เราก็พร้อมออกเดินทางตอนเจ็ดโมงกว่าๆ
อากาศเย็นๆตอนเช้านั้นทำให้ผมรู้สึกปลอดโปร่งอย่างประหลาด สองข้างทางเป็นต้นไม้เชียวชะอุ่ม ผมนั่งเพลินๆเพียงไม่นานก็มาถึงที่หมาย ที่พักที่โปรจองไว้เป็นลักษณะบ้านพักที่อยู่กลางน้ำ หน้าบ้านมีเรือคายัคสีสันสดใสจอดอยู่เรียงราย
พนักงานพาเราเดินตามทางไม้เพื่อไปยังที่พัก ถึงห้องปุ๊บทั้งผมและมนุษย์ตัวสว่างก็รีบพุ่งตัวไปนอนแผ่บนเตียงทันที อากาศที่เริ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆทำให้เราต้องเปิดเครื่องปรับอากาศ
ไม่รู้ว่านอนตากหรรมไปนานแค่ไหน แต่ตื่นมาอีกทีไอ้คนที่นอนผึ่งไข่อยู่ใกล้ๆกันก็หายไปเสียแล้ว ผมเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำ ก่อนจะเริ่มออกสำรวจสถานที่
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ไปไหน เสียงทุ้มส่อแววเครียดในน้ำเสียงก็ทำให้ผมชะงัก แล้วเอาหูแนบประตูอย่างสอดรู้ทันที คือหน่องซีไม่ได้เสือกนะ แต่ร่างกายมันไปเองว่ะ = =
"เหี้ยไรวะ ไหนบอกว่าคุยเปิดเทอม... เออ ช่างแม่งเหอะ หงุดหงิดว่ะ แค่นี้ก่อนมึง"อ้าว จบไวจังล่ะ กูยังไม่ทันรู้ห่าไรเลยเนี่ย
แกร๊กก
เสียงจับลูกบิดประตูทำให้ผมรีบผละออกจากประตู ก่อนจะตีหน้าเนียนเหมือนเพิ่งเดินมาถึง ไอ้โปรหันมามองผมแว๊บหนึ่ง ก่อนจะหลบตาแล้วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยๆ
"เป็นไรเปล่า"ผมถามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่ไม่ได้เสือก... เชื่อกูไหม
"แอดไวเซอร์จะคุยเรื่องโปรเจ็กต์"ว่าจบก็โยนโทรศัพท์ลงบนโต๊ะใกล้ๆมือ
"วันนี้เลยหรอ"
"พรุ่งนี้ตอนบ่ายสาม"ดูมันหัวเสียอยู่ "เอาไงดีวะ อาจารย์จะกลับมาอีกทีเปิดเทอม หรือกูจะรอเปิดเทอมเลย"
"รอทำไมอ่ะ คุยก่อนนี้แหละ เผื่อมีอะไรต้องแก้ ได้แก้เลย"ผมรีบเดินกลับเข้าไปในห้องนอน เตรียมเก็บข้าวของเต็มที่ "ช่วยกันเก็บของเถอะ เดี๋ยวได้กลับเลย"โผล่หัวมาดูคนที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูก่อนจะไปเก็บเสื้อผ้าลงกระเป๋าต่อ
"มึงไม่โกรธหรอวะ"โกรธไรวะ
"โกรธทำไมอ่ะ"คือกูนี่งง
"ก็มาเที่ยว... เออนั่นแหละ"ตีหน้านิ่งแบบขี้เกียจพูดเต็มทน
"เฮ้ย! เราโอเค เรื่องเที่ยวอ่ะ ไว้ว่างๆค่อยมาอีกก็ได้"หันไปฉีกยิ้มกว้างก่อนจะหันมาพับผ้าที่กระจัดกระจายลงกระเป๋า
"..."ไม่มีคำพูดใดๆ แต่กลับมีอ้อมกอดที่สวมกอดผมจากด้านหลังเข้ามาแทน
"อย่านอยด์ เดี๋ยวเลี้ยงไอ้ติม"ตีหลังมือมันแปะๆ ก่อนจะรูดซิบปิดกระเป๋า
"เปลี่ยนจากเลี้ยงไอ้ติม เป็นเลียไอ้ติมให้กูแทนได้มะ"อินี่...
"แฮ่..."สู้ไม่ได้ ขู่แม่ง!
"มึงจะรีบเก็บไปไหน กลับพรุ่งนี้เช้าก็ทันปะวะ"มันหัวเราะในลำคอเบาๆ
"เออเนอะ"อีกคนคลายอ้อมกอดออก ก่อนคว้ามือผมไปกุมไว้
"ไปพายเรือเล่นกัน"มันยิ้มอ่อน ไม่ได้หมายถึงปัญญาอ่อนนะ หมายถึงอ่อนโยนไรงี้นะโว้ยย
"อื้อ"ไปก็ไปวะ ถ้ากูจมน้ำไปก็งมกูด้วยแล้วกัน
เรือคายัพสีเหลืองสดล่องออกจากฝั่ง ผมนั่งหันหลังให้หัวเหลือเพื่อเผชิญหน้ากับฝีพายตัวขาวจั๊วที่เปลือยท่อนบนโชว์กล้ามเนื้อกลางวันแสกๆ ผมนั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยในขณะที่อีกคนพายไปอย่างสบายๆ
เอ่อ อย่าเพิ่งคิดว่าชีวิตกูสุขสบายมีผู้ชายพายเรือให้นั่งอะไรนะ คือตอนแรกผมก็พายเว้ย แต่พอผมยิ่งพายเรือก็ยิ่งวน ไอ้มนุษย์คลั่งสีเหลืองนั่นมันเลยทนไม่ไหว แล้วสั่งให้ผมนั่งเฉยๆซะ
"เงียบเนอะ"ผมบ่นเบาๆ เมื่อรู้สึกว่าแม่งชักจะวังเวงเกินไปแล้ว "โปรชอบเทศกาลอะไรที่สุด"
"ทุกเทศกาลที่กูได้หยุดอยู่บ้าน"จ้ะ... "มึงล่ะ"
"เราชอบคริสมาส"นับถือพุทธ พ่อไม่ใช่ฝรั่ง แต่กูชอบซานต้าอ่ะ ใครจะทำไม
"ทำไมวะ"
"เราชอบเพลงอ่ะ"ผมชอบเพลงเทศกาลคริสมาสมากอ่ะ มันน่ารักดี
"สงกรานต์ก็มีเพลงปะวะ ลอยกระทงงี้ก็มี"
"โห อย่างกับจะได้ฟัง ไปไหนก็เปิดเพลงโจ๊ะๆกันตลอดอ่ะ"บางที่นี่ถ้ามีแสงเลเซอร์ด้วยกูคงนึกว่าอยู่ในผับ
"Dear Santa... Could you please lend me your ear...I got a wish list for you to hear...It hasn't been my kind of year..."ทำนองช้าๆเอื่อนเอ่ยคลอกับบรรยากาศเอื่อยๆ
"เพลงอะไรอ่ะ"คือเพราะอ่ะ ชอบ
"Dear Santa ของ แททิซอ"ใครวะนั่น "มึงอ่ะ ชอบเพลงอะไร"
"เราชอบ All I want for Chrismas is you"คือเพลงโคตรน่ารักอ่ะแก ฟังตั้งแต่สมัยเป็นเด็กน้อย จนทุกวันนี้ก็ยังฟังอยู่ คิดดูดิ หน่องซี่นี่มั่นคงต่อป้ามารายขนาดไหน
"I just want you for my own... More than you could ever know... Make my wish come true... All I want for Chrismas is you..."ฮือออ เพราะอ่ะ ชอบ
"I don't want a lot for Christmas..."
แล้วเราสองคนก็ร้องเพลงนี้ด้วยกันจนจบเพลง มันเป็นรู้สึกที่แปลกใหม่สำหรับผม ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแค่การร้องเพลงที่ชอบกับคนที่ชอบเนี่ย มันจะทำให้ผมสุขจนหุบยิ้มไม่ได้แบบนี้
"Make my wish come true...Oh baby, All I want for Chrismas is you..."ผมยังคงพรึมพรำต่อแม้เราจะร้องจบไปแล้วก็เถอะ
"ซี"เสียงทุ้มเรียกให้ผมหลุดจากภวังค์แล้วหันมามองคนเรียก "เราเลิกเป็นแฟนกันเหอะ"มันพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ผมนี่หูเหมือนกับอื้ออึง สมองไม่สามารถประมาลผลอะไรได้อีก ใจมันโหวงๆ
"..."เหมือนคำพูดมันกลืนหายไปหมด ผมทำอะไรผิดตรงไหนวะ ผมงง "ล้อเล่นหรอ"ผมพูดแบบเพ้อๆ นี่เล่นเหี้ยอะไรกัน เมื่อกี้มึงกับกูเพิ่งแหกปากว่า 'ทั้งหมดที่ต้องการในคริสต์มาสคือเธอ'ไปเองนะไอ้สัตว์โปร
"พูดจริง เลิกเป็นแฟนกันเถอะว่ะ"
"....อื้อ"เหมือนขอบตามันร้อนผ่าว เจ็บจัง เจ็บในอก
ผมมองภาพตรงหน้านิ่ง คนตรงหน้ายังคงหน้านิ่ง ท้องฟ้าสีฟ้าด้านหลังดูสว่างสวย แต่ทำไมในใจผมมันถึงขุ่นมัวแบบนี้ แต่ยังไม่ทันที่ภาพเบื้องหน้าจะพร่ามัวไปด้วยน้ำตา ไอ้คนผมดำมันก็พูดอีกประโยคขึ้น ประโยคที่แค่ฟัง ผมก็ต้องสตั้นไปราวครึ่งนาที
"แล้วมาเป็นคู่ชีวิตกันแทน"ว่าจบพี่แกก็ล้วงกล่องแหวนออกมาจากกระเป๋ากางเกง
"..."นี่เล่นเหี้ยอะไร ทำไมกูขนลุก ไม่ใช่ขนลุกแบบว่ากูเขินด้วยนะ ขนลุกแบบอายแทนอ่ะ... เสี่ยวสัด
"ไอ้เหี้ย!! อย่านิ่งดิ กูก็อายนะเว้ย"ไอ้โปรโวยวายก่อนจะยกมือสองข้างปิดหน้า ก่อนจะบ่นเบาๆ ว่า 'ม๊านะม๊า'อะไรทำนองนี้แหละ
"ฮ่าๆๆๆๆ"ผมระเบิดหัวเราะลั่น ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาถ่ายรูปคนตรงหน้าที่หูแดงคอแดงตัวแดงแปร๊ด "โอ๊ย ฮ่าๆๆๆๆ จุกท้อง
กร๊ากกกกกก"ไม่ไหวแล้ว กูลั่นอ่ะ คิดได้ไงวะ เสี่ยวฉิบหาย
"หยุดเลยไอ้เชี่ยซี!!"อยากหยุดเหมือนกัน แต่มันหยุดไม่ไหวอ่ะ
"ฮ่าๆๆๆ โอ๊ยน้ำตาไหล"
"แม่ง"เห็นมันคว่ำปากด้วยครับ
"โอเค ไม่หัวเราะแล้ว"ผมพยายามตั้งสติ หายใจเข้าออกลึกๆ "ไม่สวมแหวนหรอ"ผมยื่นมือซ้ายไปข้างหน้า ถึงแม้ประโยคจะไม่เม้กเซ้นเลย แต่จุดประสงค์ผ่าน หน่องซีจะยอมเสี่ยวด้วยก็ได้
"..."เลื่อนมือที่ปิดหน้าออก แต่หน้ามันยังแดงอยู่เลยอ่ะ... น่ารัก
"อ่ะ"ยื่นมือเข้าไปใกล้อีก
"..."มันสวมแหวนวงเดิมที่ผมเคยส่งคืนไปแล้ว ถูกเข้าที่นิ้วนางผมอีกครั้ง ถึงจะตลกอยู่บ้าง แต่ผมก็ตื้นตันนะเว้ย
ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะเอื้อมมือคว้าคออีกคนเข้ามาประกบปาก เราไม่ได้จูบดูดดื่ม แค่ทาบทันแช่ค้างไว้เท่านั้น ตอนคว้าคอมันมาก็ไม่เขินหรอกนะ แต่พอผละออกจากันเท่านั้นล่ะ พี่นี่หน้าจะระเบิดแล้วโว้ยยย
ไอ้ตัวขาวที่สีแดงก่ำหน้าเริ่มจางแล้วยิ้มบางๆ ก่อนจะคว้ากล้องมาถ่ายนั่นนี่ไปตามประสา ผมกดเข้าแอพพลิเคชั่นสีเขียว ก่อนจะกดเข้าหน้แชทของมนุษย์แฟนตัวขาวแล้วส่งรูปที่มันปิดหน้าเขินไป พร้อมข้อความที่ว่า...
'All I want for Chrismas is you'
------
โถ่ะ อิอ้วนทำเป็นว่าอิหมีมันเสี่ยว มึงนี่ก็ไม่ต่างกันจ้า
เรื่องนี้ไม่มีพระเอกค่ะ มีแต่พี่โปรคนเสี่ยว(กากแท้)
มาช้า เพราะเขาต้องไปปั่นงานราษก่อน :ling3:
ฝันดีค่ะ เขียดไปนอนล่ะ
(คำผิดช่างมันก่อน ตานี่ปรือละ)
ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ :heaven
-
มาจิ้มก่อนเลย :pig4: :pig4:
-
ฟัง all i want for chrismas is you น่ะดีแล้ว
-
กรี๊ดดดดดดดดด เขาเสี่ยวได้ตัลล้าคมากอ่ะ :ling1: อิ๊วก็น่ารัก โปรก็น่ารัก ชอบๆ :-[
-
เกือบร้องไห้ตอนนางบอกว่าเลิกเป็นแฟน โปรนะโปร แอร๊ยยย
-
โถถถ!! อิคู่ผัวเมียละเหี่ยใจ ก็เสี่ยวพอกันทั้งคู่ป่ะว่ะ หึหึ
-
:-[ เอ้า เพลงคู่ชีวิตมา ถ้าจะเสี่ยวแล้วเขินตัวบิดแบบนี้ก็เสี่ยวเถอะจ้ะ
ดีนะพายเรือเนี่ยวิ่งหนีไม่ได้ ทนเขินกันไปแล้วกันเขินมากก็จูบอีกสักรอบสองรอบ กรี้ดอะ
เช็คพ้อยท์อย่าเพิ่งมาเลยนะเขากำลังเป็นคู่ชีวิตกัน :L2:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :pig4:
-
เอ้าๆ นาทีนี้้เช็คพ้อยหลยไป มาเช็คความเสี่ยวกับหมีขาวก่อน
-
เลิกเป็นแฟน
แต่มาเป็นคู่ชีวิตแทน
โปรรรรรรรรร น่ารัก
น้องซีเกือบช็อก
-
เอาจริงนะ นี่มาเป็นพยานคู่ชีวิตของนุงซีโดยการต้องไปหาฟังเพลงเลย ฮุฮุ o13 o13
-
สมควรคู่กันจริงๆ อิสองคนนี้
-
โห้ยยย โปรอ่ะทำใจแป้วหมดเลย แต่ขอเป็นคู่ชีวิตเนี่ยมันขอแต่งงานใช่มั้ยเนี่ย
-
โรเมนติกแบบเสี่ยวๆ
แต่ทำคนอ่านเขินอยู่นะ
-
อิหมีนัลล้ากกกกก
-
เสี่ยวลาก 55555555 โปรนี่ไม่คิดว่าจะมาแนวนี้ อิ รออ่านต่อน้า
-
โถ่ววววอิอ้วนคงอยากจะกรี๊ดดดด
สักสิบตลบแล้วล่ะม้างงนั่น
-
น่ารักตลอดอ่ะ คู่นี้
-
โอยยย รอให้ถึงตอนเย็นแทบไม่ไหว คุณเขียดกลับมาต่อไวไว้ :o8:
-
แม่ยก อิโปร เอาหัวโขก คีย์บอร์ด ระรัว 3&;,฿(8?฿,&:&/,&'ดอวยิสิสอกววไ&.฿.฿,฿;!/&.@;(94@2"/'|$,$~$~€!?€\<?
อ๊ากกกกกกกกกกกก ทั้งหัวเราะ ทั้งน่ารัก อ๊ากกกกกกก อิโปร แกร๊!!!!!!!!!!!
-
โอ๊ยยยยยยยยยย
มันเสี่ยววววววได้ใจมากกกกกกกก
โปรมันน่ารักเกินไปแล้ว
ซีก็น่ารัก
ชีวิตดี๊ดีย์
-
:o8: :-[ :-[
-
น่าร้ากจริงๆ อิอิ
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
ขอแต่งงานกลางสายน้ำชิลๆ เลิ๊ดเลิศมากกกกกกกก
-
รออ่านนะ ชอบมั่ก #อิอ้วนอิหมี
-
อิน้องโปรคนเสี่ยว ยอมใจอะ ยอม
แต่ที่เสี่ยวไม่แพ้กันคืออิอ้วนค่ะ 5555
-
ท่านโปรคนริงอะ 555ยอมค่ะยอม
-
ตกอกตกใจหมดเลย โอ่ยยยย
-
โถ่ว เสี่ยวทั้งอีหมีและอีอ้วนนั่นแหละ
-
หูยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย หวานซะะะะ :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2: :impress2:
-
โอ้ยยยยยยยยย ตัลล้าคคคคคคค
-
งุ้ยยยยย ไม่มีไรจะพูดนอกจากโซคิวท์อ่ะ !!! :hao7:
-
งานเสี่ยวคู่ 55555555555
-
จากแฟนเลื่อนขั้นเป็นคู่ชีวิต :-[
-
หมีขาวเขินแหละ สลิดนะแกอิโปร
-
:impress3:
อูยยยยย..ปลื้มปริ่มจริงกู
ยิ้มแก้มแหกไปแล้ว
:กอด1:
-
งานหลวง งานราษฎร์
-
:katai2-1:ปรบมือให้ :z2: หน่องซีคนอวดผัว :เฮ้อ:อีหมีคนอวดเมีย
-
โอ้ยยอิจ กูนี่ไม่เคยจะมีฟิลนี้
-
รู้สึกอิจฉา ตาร้อนผาวๆ
-
อ๋อยยยยย พี่โปรทำใจหายหมด :sad4:
-
อ่านเรื่องนี้นี่ เห็นโปรเหมือนเห็นตัวเอง ชอบแซะเมีย 555+ :laugh:
-
หมีขาวมันน่ารัก
-
อิจฉาอิอ้วนจังงง o18
-
เขินกันไป เขินกันมา คนอ่านก็เขินมั้งเหมือนกันเสี่ยวเกินบรรยาย 5555555
-
ดีใจแทนหน่องโปรหน่องซี
ในที่สุดก็มีวันนี้... วันที่มุ้งมิ้งออกสื่อ และออกเที่ยวป่ากันสองสอง
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^ :กอด1:
-
น้องหมีกับน้องอ้วนเล่นไรกันค่ะ
ช่วยสงสารคนโสด อยู่ในโหมดอดแดกทุกเทศกาลบ้างก็ดีนะ ฮือออออ อิจน๊างงงงง 555555555555
-
น้านนนนนนนนนนนนนน~
-
เลิกเป็นแฟน มาเป็นคู่ชีวิต
ก้ากกกก
Muuk Kwai mak mak
:laugh: :z6:
-
อิหมีน่ารักคอดดดอ่า :o8:
-
ละมุนอะไรเยี่ยงนี้ ฮือออ อยากเกิดเป็นอิอ้วนนนนนน
-
หายไปไหนจ้ะ?? หืมม??
-
Ex or next 19.1 chawankorn is sexy
ใครที่รอฉากแพสะเทือนอยู่ น้องซีนี่บอกเลย พวกมึงรอเก้อแล้ว เพราะอิตัวขาวมันเขินยาว ยาวเหมือนตัวมันนั่นแหละ พออีกวันเราก็แว้นกลับกันตั้งแต่หกโมงเช้า หลังจากพักทานข้าว แวะเอากระเป๋าไว้ที่บ้านมัน ก็มาถึงม.ของอิหมีมันตอนราวๆบ่ายโมง
ผมไปนั่งรอมันอยู่ที่ช๊อปซึ่งมีเพื่อนในกลุ่มมันนั่งทำงานอยู่สามคน คนแรกชื่อฟีน ดูหน้าคล้ายๆโจรหน่อย แต่เป็นคนตลกแดก ในคณะนี่ไอ้โปรสนิทกับมันที่สุด แต่ที่ผมไม่เคยเห็นเพราะมันไม่ค่อยไปไหน เนื่องจากอยู่กับเมีย และเมียมันก็ดุอย่างกับหมา อันนี้ผมไม่ได้คิดเองนะ ไอ้หน้าโจรนั่นแหละบอกผมมา
อีกคนนี่ชื่อพีพี มันบอกพ่อแม่มันไปได้กันที่เกาะพีพี ตัวขาวพอกับไอ้โปรแต่ตัวเล็กกว่าหน่อย แต่เสือกไว้หนวดไว้เคราราวกับมีน้าแอ๊ดคาราบาวเป็นไอดอล ส่วนคนสุดท้ายนี่ดูเนิร์ดๆหน่อย สารร่างนี่สูงกว่าแฟนผมอีก ชื่อน้องปลั๊ก ไม่ใช่ปลั๊กเฉยๆ ชื่อน้องปลั๊ก ใครเรียกไม่ครบมันจะไม่คุยด้วย แต่ดูทรงแล้วมันเนิร์ดสร้างภาพ เนิร์ดแบบตอแหลอ่ะ ก็ดูดิ แม่งใส่เสื้อเชิ้ตติดกระดุมชิดคอหอย แต่เสือกใส่กางเกงเจเจสีบานเย็นกับอีแตะช้างดาวอย่างเปื่อย
ผมนั่งเล่นเกมส์ นั่งคุยกับเพื่อนไอ้โปรสามตัวไปราวชั่วโมงกว่าๆ มนุษย์แฟนตัวขาวก็เดินอารมณ์ดีเข้ามาในห้องช๊อป พอรวมตัวเป็นหกชีวิตอภินิหารปุ๊บ กูก็เหมือนไร้ตัวตนปั๊บ
ด้วยความที่ม.มันอยู่ใกล้บ้านผม มนุษย์แฟนมันกลัวผมเบื่อ ก็เลยพาผมมาทิ้งไว้ที่บ้าน ในขณะที่มันจะกลับไปทำงานกับเพื่อนต่อ ซึ่งผมก็โอเคกับเพื่อนมัน แต่ผมก็แอบอึดอัดนะ เวลาที่พวกมันคุยเรื่องที่ผมไม่รู้
“เดี๋ยวเย็นๆกูมารับไปกินข้าว”มันขยี้หัวผมจนยุ่ง
“อื้อ ขับรถดีๆนะ”ผมบอก
“เออ เดี๋ยวถึงแล้วจะโทรบอก”คว้าหมวกกันน็อคขึ้นสวม ก่อนจะใส่เกียร์แล้วบิดรถออกไป โดยมีผมยืนโบกมือให้ที่หน้ารั้วบ้าน
เดินกลับเข้ามาในบ้าน วันนี้พ่อผมไม่อยู่ มีตรวจงานที่สาขาต่างจังหวัด ทั้งบ้านจึงเหลือแค่ป้าศรีแอนด์เดอะแก็งค์เท่านั้น
ผมขึ้นมานอนพักผ่อนบนห้อง โดยที่ไม่ลืมตั้งปลุกไว้ตอนห้าโมงเย็น นอนเล่นไลน์รอราวครึ่งชั่วโมง โปรก็ยังไม่โทรมาสักที ผมแม่งก็ชักจะเป็นห่วง กลัวมันเกิดอุบัติเหตุหรือเป็นอะไรขึ้น เพราะเวลามันไปไหนคนเดียว อิตัวยาวมันจะขับรถไวราวกับวิญญาณนักแข่งเอฟวันเข้าสิงมันก็ไม่ปาน
คิดถึงตรงนี้ผมก็เริ่มร้อนใจแปลกๆ เลยไม่คิดจะรออีกต่อไป ผมกดโทรออก จนจบสายแรกยังไม่รับผมก็เริ่มใจไม่ดีแล้ว เพราะปกติไม่เคยต้องรอ โปรรับโทรศัพท์ไวตลอด หรือมันจะเป็นอะไรวะ พอสักสิบสายผมก็เริ่มไม่โอเคแล้ว เป็นห่วงมันไปหมด
มือซ้ายยังคงแนบโทรศัพท์กับข้างหู มือขวาคว้ากุญแจรถ อยู่แบบนี้ผมนอนไม่ได้แน่ ผมเป็นห่วงมัน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเดินออกจากห้องด้วยซ้ำ ปลายสายก็รับเสียก่อน
/“เออ มึง... กูขอโทษ ถึงนานแล้วว่ะ แต่ลืมโทรบอก”/ได้ยินเสียงมันผมก็โล่งใจ
“โอเค ไม่เป็นไร ทำงานไปเถอะ เดี๋ยวเรานอนก่อน”คือบางคนอาจจะโกรธนะ แต่ผมเฉยๆอ่ะ คนเรามันก็ลืมกันได้เนอะ แค่มันไม่เป็นอะไรผมก็โอเคแล้วว่ะ
/“ฝันดี เดี๋ยวเย็นๆไปรับ”/
“จ้า”แล้วผมก็กดวางสาย ก่อนจะไปทิ้งตัวลงนอน
.
.
.
ผมตื่นมาอีกทีด้วยเสียงโทรศัพท์ที่ถูกตั้งปลุกไว้ ลุกขึ้นอาบน้ำอย่างงัวเงียเสร็จ ก็มานั่งแต่งตัว เอาหนังสือออกมาอ่านทวน เพราะตอนเปิดเทอมอาจารย์แม่งชอบหักดิบ ฮาร์ดคอร์ควิซทวนของเก่าเก็บคะแนนกันตั้งแต่คาบแรก
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูห้องทำให้ผมละสายตาออกจากหนังสือ เหลือบตามองนาฬิกาที่ตีบอกเวลาหกโมงครึ่ง
“คุณซีขา ให้ป้าตั้งโต๊ะหรือจะให้ยกมาบนห้องดีคะ”เออว่ะ ผมลืมบอกป้าศรีไปเลยว่าผมจะไม่ทานมื้อเย็น
“เดี๋ยวผมออกไปทานข้างนอกกับโปรครับป้า”
“อย่างนั้นหรอคะ เอาแซนวิสรองท้องก่อนไหมคะ”ป้าถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ไม่เป็นไรครับป้า ป้าศรีทานข้าวเถอะครับ เดี๋ยวถ้าซีหิว เดี๋ยวซีลงไปบอกเนอะ”
“ค่ะ ถ้าหิวโทรไปที่ครัวนะคะ”
“ครับผม”
เอาจริงเลยนะ แอบหิวเหมือนกัน แต่คุณเป็นปะ แบบถ้ากินแล้วจะเผลอกินจนอิ่มอ่ะ ซึ่งผมก็เป็นแบบนั้นไง ถ้าได้กิน กูกินจนจุกแน่ๆอ่ะ
ผมนั่งอ่านหนังสือต่อ นาฬิกาตอนนี้ตีบอกเวลาสองทุ่มแล้ว แน่นอนกูหิวจนทนไม่ไหวแล้ว เลยลงไปหาอะไรที่กินที่ครัว โชคดีที่ป้าศรีทำสปาเก็ตตี้ไวท์ซอสกุ้งเก็บไว้ให้ผมในตู้เย็น
ทานเสร็จผมก็ไลน์ไปถามโปร ไม่อยากโทรเพราะกลัวรบกวนตอนทำงาน ไลน์ไปก็พอ แบบถ้าว่างก็ตอบ ไม่ว่างก็ไม่ต้องตอบ
‘หิวไหมโปร ให้เราซื้ออะไรไปให้กินไหม’รอไม่นาน ข้อความของผมก็ขึ้นอ่านอย่างรวดเร็ว
Proton : ซี
Proton : กูขอโทษ
Proton : นี่กูกินข้าวอยู่กับอาจารย์
ตอบแบบนี้มา ต่อให้เป็นกูก็เถอะ บอกเลยว่ามีหน้าสั่น
‘ไม่เป็นไร’ไม่ได้โกรธ แต่ก็ไม่ได้โอเค
Proton : มึงกินอะไรยัง
Proton : เดี๋ยวกูไปรับตอนนี้เลย
Proton : ขอโทษจริงๆ
‘ไม่ต้องมาหรอก ออกมาแบบนี้เสียมารยาทกับอาจารย์’
‘ไม่ต้องห่วงนะ เรากินแล้ว’
ผมพิมพ์ตอบไป ทำไมผมถึงโกรธมันไม่ลงสักทีวะ เฮ้อ
Proton : เดี๋ยวทำงานห้องไอ้ธันเสร็จโปรไปหานะ
Proton : ไม่โกรธเนอะ
ทำความผิดทีนี่แบ๊วเชียวนะไอ้สัตว์
‘ไม่โกรธ เราเข้าใจ’
‘ถ้าดึกก็นอนห้องธันไปเลยนะ’
‘ขับรถดึกๆเราเป็นห่วง’
ผมพยายามเข้าใจโปรนะ เพราะตลอดที่ผ่านมามันก็เข้าใจเรื่องที่ผมไม่ค่อยว่างมาตลอด
Proton : โอเค
Proton : น่ารักแบบนี้กูรักตายห่า
Proton : เดี๋ยวคืนนี้ไปนอนกอด
ไม่รู้เขินเห้อะไร แต่กูเขินอีกล่ะ
‘อื้อ จะรอนะ’
คุยกันไม่นาน โปรก็ไม่ตอบแล้ว เพราะจะแว้นไปทำงานต่อที่ห้องไอ้ธัน ผมนั่งซิมบ้าภาคแรกรอเวลาไปพลางๆ ดูไปดูมาเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เพราะเสียงโทรศัพท์ คว้านาฬิกาตั้งโต๊ะมาดู ตีบอกเวลาตีสอง เวลานี้โปรคงไม่มาแล้วแหละ
หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นเบอร์ไอ้เพลส คงโทรมาชวนไปกินเหล้านั่นแหละ แต่ผมคงไม่ไปหรอก มีแฟนแล้วว่ะ โตแล้วด้วย คิดได้แล้วด้วยว่าการที่ไปนั่งแดกเหล้าไปวันๆมันไม่มีอะไรดี
“มีไรมึง”ไม่รับก็ได้ แต่อย่างน้อยมันก็ช่วยผมหลายๆอย่างไง
/”พวกกูจะไปต่อร้านแถวบ้านมึง... มาไหม”/
“โทษทีนะมึง แต่กูอาบน้ำนอนแล้วว่ะ ไว้คราวหลังนะเว้ย”
/”ไม่เป็นไรมึง ไว้เจอกันคราวหลังเว้ย”/ไอ้เพลสมันก็ดีนะครับ แต่จะดีกว่านี้ ถ้ามึงไม่เที่ยวแม่งแทบทุกคืน
“เออ กูนอนแล้วนะ”แล้วผมก็กดวางสาย
เปิดเข้าแอพลิเคชั่นสีเขียวก่อนจะพิมพ์ไปหาอิตัวขาวที่หาเงียบไปนานแล้ว
‘ฝันดีนะโปร’
พิมพ์เสร็จผมก็ทิ้งตัวลงนอนและหลับไวราวกับกูกำลังจะไหลตาย
.
.
.
ตื่นมาอีกทีก็เจ็ดโมงแล้ว เพราะกลับมาจากทริปเที่ยวเร็วกว่ากำหนด แจน ฟอยด์ จีจี้ที่กำลังขึ้นเครื่องไปเกาหลีตอนบ่าย เลยนัดผมออกไปหาอะไรกิน ไม่ใช่ว่าคิดผมหรืออะไรหรอกนะ พวกแม่งอย่างเสือกไง อิฟอยด์ถึงขั้นติ่งคู่ผมจนจะสร้างเพจให้อยู่รอมร่อล่ะ ติดที่ผมไม่อยากออกสื่อไง เลยยั้งๆมันไว้อยู่
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ราวๆสิบโมงผมก็ขับรถมาถึงร้านที่พวกมันสิงกันอยู่ อิสามตัวพร้อมไอ้ไทม์(ที่โดนบังคับให้ขับรถมาส่งพวกมัน) นั่งรอผมอยู่ในร้านอยู่แล้ว ในขณะที่เพื่อนสั่งเครื่องดื่มกับขนม กูก็จัดของคาวอย่างมักกะโรนีไก่มาเบิกฤกษ์มื้อแรกของวันเลย
พวกมันก็ถามสารทุกข์สุขดิบผมไปตามปกติ ผมก็แค่เล่าว่าไปไหนกันมาบ้าง ไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมาก แบบสงสารแฟนตัวเอง ทำเสี่ยวไว้หนักอยู่
“เมื่อคืนกูไปกับพวกไอ้เพลสมา เจอผัวมึงด้วย”ไอ้ไทม์บอก ผมก็พยักหน้ารับรู้
“คงไปกับพวกเพื่อนมันนั่นแหละ”
“เออ ก็เห็นมากันกันกลุ่มใหญ่อยู่”ไอ้ไทม์บอก คือผมเข้าใจว่ะ คนเรามันก็ต้องมีสังคมอ่ะ
“เออนี่พวกมึง เทอมหน้าเข้าชมรมอาสาสมัครของคณะวิทยาเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ คือแบบว่ากูเคยไปประชุมสโมแทนอ่ะ ประธานคณะแม่งงานดีเหี้ยๆ”เมทแล็บผมที่นองอกกะทันหันเริ่มทำหน้าเพ้อๆ
“แล้วประธานคณะเกี่ยวอะไรกับค่ายอาสาวะ”
“เขาเป็นประธานชมรมด้วยไงสัตว์ เรื่องแค่นี้ทำไมคิดไม่ได้ห๊า อิไทม์”อยู่นิ่งๆแบบกูก็ไมโดนแล้ว
“เทอมหน้าเราเรียนหนักนะมึง”จีจี้บอก
“ถ้าว่างก็ค่อยไปไงมึง เข้าเหอะ คนนี้กูชอบจริงๆ แบบกูไม่เคยเป็นแบบนี้อ่ะ”พวกผมได้แต่ถอนหายใจ พูดมาขนาดนี้แล้ว กูไม่ไปด้วยก็โคตรใจหมาล่ะ
เมื่อถึงเวลาที่ต้องไปแล้ว ผมก็แยกย้ายกันไป ขึ้นมาบนรถถึงได้รู้ว่าผมลืมโทรศัพท์เอาไว้ มีมิสคอลจากโปรสิบกว่าสาย ยังไม่ทันจะโทรกลับ รูปคู่ที่โชว์ขึ้นก็ต้องทำให้ผมต้องรีบกดรับ
“โทษที เราลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ”ผมรีบบอก
/”ไปไหนแต่เช้า”/ถามเสียงนิ่ง
“ออกมาหาพวกจีจี้”
/”อืม”/ดูก็รู้ว่าแม่งอารมณ์ไม่ดีแล้ว
“แล้วโปรอยู่ไหนอ่ะ”ผมเสียบกุญแจแล้วสตาร์ทรถ
/”...”/เงียบใส่กูซะงั้น
“เราขอโทษจริงๆ”
/”เมื่อคืนมึงอยู่ไหน”/กูรู้เลยว่ามันจะดึงเข้าเรื่องไหน มันคงเห็นไอ้ไทม์ที่ร้านเหล้า คงคิดว่าผมคงมาด้วย เพราะผมก็เคยเหล้าว่าสมัยปีหนึ่งปีสองนี่ ผมกับไอ้ไทม์นี่เที่ยวแทบทุกวัน บางคนอาจคิดว่าจับผิด แต่ผมโอเคเว้ย ถามตรงๆอ่ะดีแล้ว ได้เคลียร์ๆกันไป
“อยู่บ้านครับ”
/”...”/
“อยู่บ้านจริงๆ เปิดกล้องวงจรปิดหน้าบ้านเราให้ดูก็ได้”ผมบริสุทธิ์ใจอ่ะ
/”อืม แล้วกินข้าวยัง”/น้ำเสียงกลับมาปกติแล้ว
“กินแล้ว โปรล่ะ”ผมถามก่อนจะถอยรถออกจากที่จอด
/”ยังไม่ได้กิน จะไปกินข้าวกับเมีย เมียก็ไม่อยู่”/ทำเสียงอ้อนใส่กูอีกแล้ว
“รอเราอยู่ที่บ้านหรอ”
/”เปล่า อยู่ม.แล้ว”/ยังคงทำเสียงแบ๊วอย่างไม่จบไม่สิ้น
“ไม่งอแงเนอะ เดี๋ยวเราซื้อข้าวไปให้”ดีนะวันนี้รถไม่ติด ไม่งั้นผมคงประสาทแดกถ้าต้องขับรถไปด้วยคุยโทรศัพท์ปด้วยแบบนี้
/”เร็วๆนะ”/
“หิวมากเลยหรอ”
/”เปล่า คิดถึง”/คนอย่างอิตัวขาวนี่จับผิดง่ายจะตาย อย่างเช่นตอนนี้ที่ทำตัวน่ารักกับผมแบบนี้ เพราะมันรู้สึกผิดที่ไปแดกเหล้ามาเมื่อคืนไง
“เมื่อคืนโปรทำงานทั้งคืนเลยหรอ”ผมก็ชอบให้มันอ้อนนะ แต่แบบปกติมันก็ดีอยู่แล้วไง ดังนั้นเฉลยไปเลยดีกว่าว่าผมรู้แล้ว เห็นแบบนี้ผมสงสารอ่ะ มันคงอึดอัดพิลึก
/”อื้อ เหนื่อยมากเลย”/กูนี่อยากจะหัวเราะให้ลั่น อะไรคือการตอบไม่เต็มเสียง ไม่สมกับเป็นมึงเลยจ้า
“ไม่อ้อมค้อมเลยนะ เรารู้แล้วว่าโปรไปกินเหล้าเมื่อคืน เรื่องนั้นเราไม่โกรธเลยนะ แต่เรื่องโกหกเราเนี่ย ทีหลังไม่โกหกได้ไหม มีอะไรก็บอกกันตรงๆเลย”ผมบอกเสียงเรียบๆ ไม่ต้องโกหกหรอก กูดูมึงออก เหมือนที่มึงก็ดูกูออกนั่นแหละ
/”ซี คือกู...”/แล้วเสียงก็เรียบหายไป
“โปร”ผมกรอกเสียงลงไป แต่ดันเงียบ ผมเลยยกโทรศัพท์ออกจากหู อ่าวอิห่า แบตกูหมด
แต่ก็สมควรหมดนั่นแหละ เมื่อวานผมลืมชาร์ตแบต ในรถก็ไม่มีสายชาร์ตด้วย ช่างมันเถอะ ไปซื้อข้าวให้แฟนก่อนที่มันจะหิวตายดีกว่า
------19.1
สปอยด์ไง
พาร์ทอิหมี
"เหี้ยเอ๊ย! อิอ้วนมันโกรธกูจริงๆ"พูดจบโปรตอนก็กดโทรไปหาปลายสายอีกครั้ง "ปิดเครื่อง"
"ใจเย็นเว้ย เมียมึงแบตหมดหรือเปล่า"น้องปลั๊กที่สวอนเลคออกมาจากห้องน้ำหลังขี้เสร็จแล้วบอกปลอบเพื่อน
"ไม่อ่ะ มันไม่เคยปล่อยให้แบตหมด"โปรตอนรู้จักนิสัยแฟนตัวเองดี ถึงจะไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แต่เพราะต้องติดต่อกับแอดไวเซอร์ตลอด เลยไม่เคยปล่อยให้แบตหมด "แม่ง! มันโกรธเรื่องกูโกหกแน่ๆเลย เหี้ยเอ๊ย! ไม่น่าโกหกเลยกู"
"คือมึงจะตื่นเต้นเหี้ยอะไร เมียงอนก็ง้อสิวะ"ฟีนที่นอนผึ่งไข่ตากแอร์อยู่นานเอ่ยแนะนำ
....... จบสปอยด์
มากระปริบกระปอย
ชีวิตเขียดเวลาคิดว่าว่างทีไร งานแม่งจะเข้าตลอด
นี่เพิ่งกลับห้อง เฮ้อ :เฮ้อ:
เดี๋ยวคืนนี้จะปั่นอีกครึ่งให้จบนะ
ถ้าเสร็จก็ึงได้อ่านพรุ่งนี้ :katai4:
รักทุกคนนะ จิบิ
ถ้าชอบก็ดันอิอ้วนด้วยเด้อ :hao7:
ขอบคุณที่เป็นกำลังใจให้กันนะคะ :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะคุณเขียด
-
5555 อีอ้วนงอน
-
โปรโกหกอิอ้วนเราทำไมมม :angry2: :angry2:
-
เราเป็นซีเราโกรธนะ แต่อินุ่งซีมันไม่โกรธหรอกรักโปรจะตาย
แค่มันเผลอแบตหมดแค่นั้นเอง คึคึ
-
แล้วโปรจะโกหกทำไม ไม่โอเคเลย
-
เอ้า ดีจัง ปล่อยให้อิหมีไปง้อเลยค่ะ เก๋ๆ
-
โปรตอนมันร้าย เอาความแบ๊วเข้าสู้
-
โถ่อิหมีโปร น่าฉงฉานนนน
-
อิโปรหนีเมียเที่ยวหรอ หึ !!
สมน้ำหน้าาา
-
โปร ไหนบอกงานเสร็จจะกลับไปนอนกอดเมียไง ไปเที่ยวแบบนั่น ซีโกรธนานๆไปเลย ฮึ่ย
-
คือไม่มีเหตอันควรให้โกหกไม่รู้จะโกหกไปทำไม
ลองได้โกหกไปแล้วโดนจับได้
ความเชื่อใจก็หายไปหมด
ฉลาดน้อยในสิ่งที่ไม่ควรเล๊ยยยยย โปรเอ๋ย
ส่วนน้องอิ๊วก็นิ่งสยบทุกความเคลื่อนไหวนะลูก
-
สู้ๆค่ะ
อีโปรระแวงไปทั่ว
นี่แหละโกหกเลยกังวล
-
:pig4: :pig4:
-
โปรไม่น่าโกหกซีเลน
-
รีบไปง้อเมียเลยนะอิโปรขาว #ทีมอิอ้วนน่ารัก แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
สมๆๆๆๆ
อยากจะโกหกเมียดีนัก
คิดไปเลยว่าอ้วนมันงอนอยู่
แกล้งเค้าไว้เยอะอ่ะนะ โดนซะมั่ง
คราวหลังก็อย่าริอาจได้โกหกเมียอีก555
ขอบคุณนะคุณเขียด
:mew1:
-
ไม่น่าคบนะทำงี้ ตัวเองทำเหี้ยไรก้อได้ แต่ซีทำอะไรก้อผิด สงสารชีวิตนุ่งซี
-
จะว่ายังไงดีล่ะ เหมือนอิโปร ไม่ค่อยจะใส่ใจน๋องซีเลย ถึงพอจะเข้าใจนิสัยนางอยู่บ้าง แต่แบบนี้ก็ไม่ไหวน่ะ แฟนกันนะไม่ใช่คู่ขา หรือเพราะเป็นแฟนไงเลยเทคไม่เท่าคู่ขา :ruready :ruready :ruready
-
งอนอีโปรไปนานๆเลยน้องซี :m16: :m16: :m16:
-
สมน้ำหน้าโปร งานนี้แช่งให้นอยไปนานๆเลย
อิอ้วนเดินซื้อของชิลๆนะไม่ต้องรีบปล่อยผัวแกนอยไปก่อนฐานขี้โกหก5555
-
อยากให้ซีงอนนะ แต่นางดันไม่งอนแถมเข้าใจอีกตังหาก แต่แบบถ้าหมีขาวมันมาง้อก็สวมรอยหน่อยเป็นไง จะได้ดัดนิสัยไปเลยจะได้ไม่โกหกอีก ต้องเอาให้เข็ดพวกนี้
-
สมควรรรรรรรรร อ้วนน่าจะแกล้งให้เข็ด :hao3:
-
อยากให้อีอ้วนงอนอีหมีแบบจริงจังจริงๆ โกหกแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหน
-
ตอนนี้ทุกคนรุมเรียกหน่องซีว่าอิอ้วนหมดแล้ว 5555
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
ฮ่าๆ ถึงกับจิตตกเลยหรอโปร :laugh:
-
ดันค่าาา ดัน ...ซีอิ๊วเอาให้เนียนเลยนะ ให้อิหมีมันคลั่งไปเลย... เป็นแฟนกันแล้วต้องไม่โกหกกันดิ
-
มันสมควรที่จะโกหกไหมเนี้ยน้องโปรรรร ไม่รู้จะสมน้ำหน้าหรือสงสารก่อนดี 5555
-
:hao3:สมนะหน้า โปรบ้า โกหกแล้วนอยด์เอง555
-
ไม่รู้นะ มันอาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อย่างที่ซีบอกนั่นแหละเรื่องที่ ผิดนัดบ้าง ลืมนัดบ้าง โกหกเรื่องเล็กๆ น้อยๆ บ้าง แต่ว่า เราว่ามันเป็นการขาดความใส่ใจงะ เล็กๆ น้อยๆ นานๆ ทีมันก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าถี่แบบนี้อาจทำให้ความรู้สึกไม่ดีมันสะสม หากสะสมไปนานๆ มันจะเข้าสู่ "สภาวะทน" แล้วความรักที่มัน ต้องอดทน อดทน อดทน เนี่ยมันจะยั่งยืนสักเท่าไหร่ มันจะมีความสุขแน่เหรอ?
-
สมน้ำหน้าา อิโปรอิหมีขี้โกหก อิคิดไปเองงง5555
-
:mew1:
-
โปรตูดหมา
สมน้ำหน้า นอยด์ซะให้พอ :laugh:
-
:pig4: :pig4:
-
อิอ้วน เธอวีนนังโปรมันบ้างนะ ผิดนัดตั้งแต่จะมารับไปกินข้าวจนหนีไปเที่ยวกับเพื่อนอีก :katai1:
-
รอๆๆๆๆๆ
-
อยากให้อิอ้วนแสดงด้านที่อยู่กับเพื่อนมัน กับโปรบ้างอ่ะ น่าจะฮาพอตัวอ่ะ
-
ตลกอิโปรอะ
-
สมน้ำหน้า โกหกเอง ร้อนไฟท่วมตัวเลย
-
จริงๆอยากให้ซีงอนนะ จะได้เข็ด ซีไม่โกหกโปรก็ควรจะไม่โกหกด้วย ส่วนสปอยขอขำโปร ลนลานไปอีก นุ้งซีคงเดินซื้อของโดยไม่รู้อะไร 55555
-
อิหมีมันกะลังลนลาน ทำไมอินี่สะใจขนาดนี้ละนี่ :laugh3: :laugh3:
-
เออ...แฮะ
ตัวเองโกหกน้องซี แล้วยังมาทำทะมึนใส่อีก
โปร พฤติกรรมนี้ไม่น่ารักนะ
-
ซีงอนโปรไปเลย...นี่เราจริงจัง โปรลนลานไปเลย หึหึ!!!
-
คู่นี้น่ารักอ่ะ มุ้งมิ้งกันตลอดเลย มีอะไรก็คุยกันตรงๆ
พัฒนาขึ้นจากช่วงแรกๆเยอะ คนนึงก็ไม่ยอมอธิบาย คนนึงก็ชอบคิดไปเอง
-
ขนาดโปรมันนอยด์
ก็ยังจะหล่ออยู่เลย
โกหกเรื่องแค่นี้
ให้อภัยได้
ก็โปรมันหล่อ
..อ่ะเนอะ..
ฮ่าฮ่า
-
อ่านแล้วคิดถึงแบคฮยอนอะ อิอ้วนตูดใหญ่55555655556655556555555
-
:laugh:
-
ชอบจริงๆเวลาโปรเรียกหน่องซีว่า อิอ้วนเนีีย 5555 แต่โปรโกหกไม่ดีนะจ๊ะ
-
แหม่...อิโปร ทีตัวเองไปก๊งนี่ทำแบ๊ว พอสงสัยซีจะไปนี่แง๊วใส่เลยนะ น่าตบจริงๆ
ป.ล. รออ่านอิโปรง้อซี :impress2:
-
ซีนี่มันก็ดีนะ ไม่เยอะ ไม่เร้าหรือ และพยายามเข้าใจโปรดีมาก
ก็เหลือแต่คนที่แอบไปซิ่งลับหลังเมียนี่แหละที่กำลังตกที่นั่งลำบาก
รออ่านตอนต่อไปที่ไอ้หมีจะตามไปง้ออีอ้วนอย่างเต็มที่เลยค่ะ ^^ :mew1:
-
ก็แล้วจะโกหกทำไมล่ะโปร
แถมมาทำเสียงเข้มถามซีอีกนะ
ตัวเองเที่ยวได้โดยไม่ต้องบอกซี
แต่ซีต้องบอกตัวเองก่อนใช่มั้ย
-
เหมือนคราวนี้จะหายไปนาน
-
เรียกเมียว่าอิอ้วน 5555555555
อิโปรรนจ้า ลนลานไปอี้กกกก
-
ฮาโหลๆๆๆ คนเขียนหายไปไหน รีบกลับมาต่อด่วน คนอ่านคิดถึงอิ๊ว :z13:
-
แล้วจะโกหกแต่แรกทะไม โปรเอ้ยยยย
แล้วก็มานั่งจิตตก. :ling3:
-
:call:
-
Chapter 19.2
http://www.youtube.com/v/ou16er2I2LU
แวะจอดรถแถวตลาด ก่อนจะคุ้ยๆในเกะหน้ารถ คุ้ยไปไม่นานก็เจอสิ่งที่จะหาเสียที พาวเวอร์แบงค์ของข้า เสียบโทรศัพท์ชาร์ตแบตเสร็จก็ลงไปซื้อของกินในตลาด
แหม ชีวิตกูนี่มันแม่บ้านดีๆนี่เอง เช้าๆแวะไปเมาท์กับเพื่อนฝูง สายๆซื้อกับข้าวไปให้ผัวแดก แล้วผัวกูนี่ นอกจากทำให้กูรักไปวันๆเนี่ย... มึงทำอะไรให้กูบ้างไหม
...บ่นไปงั้นแหละ...
...บ่นให้พวกขี้อิจฉามันหมันไส้ ...
...อิอิ…
เพราะอิหมีมันเป็นคนแดกยากเหลือก้ำเหลือเกิน ผมเลยต้องใช้เวลาในการผจญหาของกินให้มันเกือบร่วมชั่วโมง นี่เลือกแบบพิถีพิถันจริงๆนะ ไม่ได้เถลไถลเดินชิมทุกร้านหรืออะไรนะ
“ขาหมูอีกจานนะคะ”ยังไม่ทันคอนเฟิร์มป้าแกคว้าจานเตรียมตักแล้วเว้ย
“ใส่กล่องครับ”บอกป้าแถบไม่ทัน
“นั่นสิ ถ้ากินอีกจานนี่ก็จะกินเก่งไปแล้วเนอะ”มานงมาเนอะอะไรป้า บอกเลยกูยังไม่อิ่ม แต่แดกต่อไม่ได้ไง เดี๋ยวอิหมีมันหิวตาย หน่องซีไม่อยากเป็นหม้ายตั้งแต่ฉาวๆนะเว้ย
“เอาหมูสะเต๊ะอีก100ไม้ด้วยนะครับ”ตะโกนสั่งลุงที่ยืนย่างหมูอยู่หน้าเตา
นั่งดูดน้ำมะตูมเย็นๆในแก้วหมด ของที่สั่งก็ได้พอดี จ่ายเงินเสร็จผมก็เดินกลับมาที่รถ โทรศัพท์ที่ตายสิ้นไปเมื่อครู่นั้นฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้วในตอนนี้ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นวะ เจ้เพ็ญห้าสาย ไหนจะพวกไอ้เอ็มอีก แต่หนักสุดนี่แฟนผมเลยเว้ย
ใจจริงก็อยากโทรหามายบอยเฟรนด์ของข้าก่อนนะ แต่ก็เกรงใจแอดไวเซอร์ไง ขืนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายแบบติดเอฟไรงี้ ไม่โทรไปไม่ฉิบหายเลยหรอ
“ครับ อาจารย์”กรอกเสียงลงไปเมื่อปลายสายกดรับอย่างว่องไว
/“ซีอยู่ไหน ว่างไหมลูก”/แบบนี้มีผลประโยชน์แอบแฝงกับกูแน่ๆเชียว
“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับ”เผื่อใช้ไปทำอะไรลำบากๆจะได้บอกว่ากูอยู่เชียงใหม่
/”คืออย่างนี้นะ มีนำเสนองานวิชาการที่ม.c แล้วเปเปอร์เขาไข้ขึ้นสูง ซีว่างไหม บ้านเราอยู่แถวม.cใช่ไหม”/พูดระรัวจนกูเองก็เริ่มงง
“เปอร์เป็นไงบ้างครับ”ไม่ใช่ว่าห่วงเพื่อนอะไรมากมาย แต่คือจับประเด็นได้แค่นี้ไง
/“แอดมิดเข้าโรงบาลไปแล้วค่ะ”/แล้วก็เงียบกันไปหนึ่งอึดใจ /”แล้วซีว่างไหมคะ กลุ่มเอ็มพรีเซ้นบ่ายโมง”/
“ไทม์กับเอ็มอยู่ไหมอ่ะครับ ผมขอคุยกับเพื่อนก่อนได้ไหมครับ”บางทีมันสองคนอาจจะไหว แต่เจ้เพ็ญแกคิดมากไปเองก็ได้
/”งั้นเดี๋ยวคุยกับเพื่อนนะคะ”/
“ครับ”ได้ยินเสียงกรอกแกรกไม่นานก็มีเสียงไอ้ไทม์ดังลอดเข้ามา “แล้วไอ้เปอร์เป็นไงบ้าง”
/”ไข้ขึ้นเกือบ40องศา แต่อลิสมาเฝ้ามันแล้ว”/
“เออๆ แล้วพวกมึงไหวใช่ไหม กูไปช่วยก็ไปได้ แต่กูไม่รู้งานพวกมึงว่ะ ไม่รู้จะช่วยเหี้ยอะไรได้”
/”มึงมาช่วยเหอะ แค่อ่านบทนำก็ได้ นี่ต้องอ่านลิสต์คำถามที่ไอ้เปอร์มันเตรียมมาอีก”/ไอ้ไทม์ที่เมื่อเช้ายังเริงร่าอยู่บ่นออกมาอย่างอ่อนแรง
“งั้นเอาไอ้มินไหมล่ะ บ้านมันอยู่หลังม.เอง”คือไอ้มินนี่ว่าที่เกียรตินิยมเหรียญทองคณะผมเลย คำถงคำถามไรนี่ แค่มีมันไว้ตัว ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
/”ให้แม่งพูดภาษาคนให้เข้าใจก่อนเถอะ”/ไอ้มินเนี่ย อะไรมันก็ดีนะครับ เสียอย่างเดียว พูดติดๆขัดๆจนกูจับประเด็นไม่เคยได้นี่แหละ
“บ่ายโมงตรงเลยใช่ไหมมึง”
/”อาจารย์หลอกมึงแล้วล่ะ พรีเซ้นบ่ายสอง แต่เลทได้ยันบ่ายโมงครึ่ง กูอยากให้มึงมาลองซ้อมก่อน”/มองนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงครึ่ง ตอนแรกก็อยากจะอยู่กินข้าว(อีกรอบ)กับแฟนของข้านะ แต่เพื่อเพื่อนเว้ย... แดกกับเพื่อนมึงไปก่อนแล้วกันนะอิหมี
หลังจากวางสายแล้ว ผมก็รีบโทรไปหาโปร แต่มันไม่รับ โทรไปอีกสองสามครั้งก็มีไอ้ธันมารับ มันบอกว่ายังอยู่ที่ม. แต่แฟนผมติดงานอยู่เลยมารับสายไม่ได้
ถึงหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ผมก็กดลดกระจกลง ธันวาราศีพิจิกที่รออยู่ก็เดินมารับถุงของกินอันประกอบด้วย ขาหมู หมูสเต๊ะ ผัดผัก แกงจืด ข้าวสวย และส้มจีนอีกหนึ่งกิโลไป
“ฝากบอกโปรด้วยว่ากูพรีเซ้นท์งานอยู่ตึกวิทยา ต้องปิดเครื่อง ของกินนี่กินได้นะ กูซื้อมาเผื่อ”ผมพูดอย่างเร่งรีบ
“เออ เดี๋ยวบอกให้”
“กูไปล่ะ ขอบใจนะ”
“เออ โชคดีมึง”มันโบกมือลา ก่อนจะยิ้มจนตาหยีอย่างดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ แต่ช่างมันเหอะ ป่านนี้เพื่อนกูห่อเหี่ยวจนชิงไหลตายไปแล้วมั้ง
ขับรถมาจอดท่ตึกคณะวิทยาเสร็จ ผมก็ถามทางไปตึกเป้าหมายจากลุงยาม สวมรองเท้าหนัง คว้าถุงที่ใส่ชุดนักศึกษาที่ทิ้งไว้ในรถออกมา ก่อนเดินไปตามที่บอก เมื่อถึงหน้าตึก เพื่อนอีกสองตัวของผมที่ยืนรออยู่อย่างมีความหวัง ก็รีบกระโจนเข้ากอดเมื่อเห็นผม ก่อนจะโห่ร้องกันอย่างไม่เป็นภาษา... กูจะไม่ช่วยก็เพราะรำคาญนี่ล่ะสัตว์
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำชั้นล่างแล้ว พวกมันก็พาผมย่างก้าวสู้สนามรบที่ชั้นสาม ภายในห้องบรรยายขนาดใหญ่นั้นเย็นเหยียบด้วยบรรยากาศที่เย็นสุดขั้ว ทุกคนในห้องนั่งเงียบ จดจ่อกับงานตัวเอง
ผมกวาดสายตามองทั่วห้อง ด้วยความที่มันเป็นงานเล็กๆ เลยทำให้มีเพียงแค่สามม.เท่านั้นที่เข้าร่วม ก็คุ้นหน้าคุ้นตากันดีนะ แต่คุ้นจากร้านเหล้าทั้งนั้นเลยไอ้สัตว์ นี่มันงานวิชาการจริงหรอ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อน นึกว่ารวมตัวสมาคมคนรักร้านเหล้านะเนี่ย
จากการสังเกตด้วยตาเปล่า พวกที่ดูมีศีลธรรมจรรยานี่นับหัวได้เลย ผมยิ้มทักทายเพื่อนร่วมสถาบันและต่างสถาบันอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหย่อนตูดนั่ง แล้วนั่งดูงานที่ต้องนำเสนอทันที
แต่ละกลุ่มมีเวลาครึ่งชั่วโมงที่จะนำเสนอและตอบคำถามเกี่ยวกับงานวิจัยของตัวเอง ผมมาแค่ช่วยพูดบทนำแค่นั้นจริงๆ เพราะตอนยิงคำถามมา อิสองตัวนั่นก็เซฟได้อย่างดี จนไม่มีห่าอะไรให้ผมต้องช่วยมัน
ตอนแรกอ.จะให้ออกเกียรติบัตรเป็นชื่อผมด้วย แต่ผมไม่เอา ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้หรืออะไร แต่ผมว่าไม่ยุติธรรมกับไอ้เปอร์ งานมัน มันทุ่มเทมากี่เดือน อยู่ดีๆจะให้ผมที่แค่มาอ่านบทนำนี่ซิวไปหรอ
ตอนแรกกะไว้ว่าพรีเซ้นเสร็จก็จะกลับเลย แต่จะให้หน่องซีเดินสตรองออกไปในขณะที่เขากำลังพรีเซ้นท์ก็จะกระไรอยู่ ดังนั้นรอให้เบรกก่อนค่อยออกไปน่าจะดีกว่า
ผมหยิบโทรศัพท์ที่มีแบตติดตัวอยู่นิดหน่อยออกมา ก่อนจะเปิดเครื่องกดเข้าไลน์ ผู้ชายของผมมีข้อความค้างอยู่สามข้อความ คงส่งมาถามสารทุกข์สุกดิบตามปกตินั่นแหละ
Proton : ขอบคุณเรื่องข้าวนะ หมูสะเต๊ะอร่อยมาก
Proton : ซี เรื่องที่โกหกขอโทษนะ
Proton : ตบกูก็ได้ แต่อย่าโกรธนะ
อ่านแล้วผมถึงกับหุบยิ้มไม่ลง นี่เอาตรงไหนไปคิดว่าผมโกรธ แต่ถึงโกรธจริง ผมก็ตบมันไม่ลงหรอก โปรมันผิวใสมากอ่ะ แล้วก็น่าจะบางด้วย ผมกลัวมันเจ็บ
‘ทำไมถึงคิดว่าเราโกรธล่ะ’
‘ไม่ได้โกรธนะ’
Proton : มึงปิดเครื่อง
โอเค กูอันเดอร์สแตนแล้ว
‘เราแบตหมด’
‘แล้วนี่กลับบ้านยัง’
จะบ่ายสามแล้ว มึงกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่ากันบ้างเถอะ
Proton : กลับแล้ว
Proton : แล้วมึงอยู่ไหน
‘อยู่ตึกวิทยาม.โปรนี่แหละ มาพรีเซ้นท์งานแทนเพื่อนอ่ะ’
‘ธันไม่ได้บอกโปรหรอ’
Proton : ไม่
Proton : แล้วจะกลับตอนไหน ให้กูไปรับไหม
‘มารับทำไม เราเอารถมา’
‘555’
Proton : รู้ว่ามึงเอารถมา
Proton : แต่มันเป็นข้ออ้าง
‘??’
Proton : อยากเจอ
Proton : ก็กูคิดถึง
ไม่รู้อะไรยังไง แต่กูฟินจนตัวจะแตกแล้ว หัวใจมันก็เต้นรัวจนหายใจไม่ทัน แถมเหมือนจะพองขึ้นจนคับอกไปอีก ความรู้สึกนี้แม่งคืออะไร ถ้ามีปีกงอกขึ้นมา กูคงบินออกหนเต่างไป่อนที่จะรู้ตัวเลยมั้ง
“เบื่อจริง อิพวกมีความรัก”เสียงไอ้เอ็มที่ดังกวนตีนข้างๆทำให้ผมเบ้ปาก แต่ไม่สนใจแม่งหรอก
‘อื้อ’
Proton: ตอบสั้นแท้วะ
Proton : ยังโกรธกูใช่ไหมเนี่ย
‘ก็เราเขิน’
‘แล้ววันนี้กินข้าวที่บ้านหรอ’
Proton : ไปกินบ้านมึงได้ไหมล่ะ
‘อยู่บ้านบ้างเถอะ ป๊าม๊าจะลืมหน้าแล้วมั้ง’
อยากเจอมันนะ อยากอยู่ด้ยกันตลอดเลยด้วยซ้ำ แต่ชีวิตโปรไม่ได้มีผมแค่คนเดียวนี่ ไหนจะครอบครัวเพื่อนฝูงอีก ผมไม่อยากเรียกร้องมาก ไม่อยากให้อึดอัด
Proton : ที่บ้านเข้าใจ
Proton : ป๊าบอกว่ามีเมียแล้วก็ควรอยู่กับเมีย
Proton : เพราะป๊าก็อยากอยู่กับเมียป๊าเหมือนกัน
ตกลงนี่อยากมาหากูจริง หรือที่บ้านกดดันให้ออกมาเนี่ย
’งั้นไปพักผ่อนเถอะ งานเยอะแยะต้องเหนื่อยบ้างแหละ’
Proton : มีอะไรเปล่าวะ ทำไมไม่อยากให้ไป
มีเหี้ยอะไรล่ะ กูก็นั่งเขินมึงจนจะบิดเป็นเกลียวแล้วเนี่ย
‘มาก็ได้ เราแค่ห่วง กลัวเหนื่อย’
Proton : อืม มึงก็พักผ่อนด้วย ถ้ารู้ว่ามีชู้นะ
Proton : กูจะถลกหนังหัวชู้ต่อหน้ามึงแน่
Proton : ผู้หญิงกูก็ไม่สน
แทนที่จะโกรธ หรือรำคาญ ผมกลับตลกนะ ที่มันหึงก็เพราะรักผมเปล่าวะ
‘แล้วเราอ่ะ รอดตัวใช่ไหม’
Proton : จับเยต่อหน้าชู้แม่งนั่นแหละ
‘555’
‘ไม่กล้ามีกิ๊กเลย’
‘เดี๋ยวถึงบ้านแล้วโทรหานะ’
Proton : แล้วงานเสร็จแล้วไง
‘ยัง นี่กลับก่อนคนเดียว’
Proton : ลงลิฟต์ตัวกลางนะ ตัวอื่นค้างบ่อย
‘โอเค เข้าลิฟต์แล้วสัญญาณไม่มีน๊า’
พิมพ์เสร็จก็กดปิดหน้าจอ
"กูกลับแล้วนะ"โบกมือร่ำลาเพื่อนเสร็จก็มูฟตัวไปหาแอดไวเซอร์ที่กำลังปิดเอกสารของกลุ่มที่เพิ่งพรีเซ้นท์จบไป"ผมกลับก่อนนะครับ"ยกมือไหว้
"อ้าว ครูว่าจะพาไปเลี้ยงข้าว"
"ขอโทษนะครับ ผมมีนัดกับที่บ้าน"ตอแหลไปดิ
"อ้าว งั้นกลับเลย เดี๋ยวที่บ้านรอ ยังไงครูขอบใจมากนะวันนี้"
"ไม่เป็นไรครับ สวัสดีครับอ."จบการล่ำลา ผมก็มูฟมาหน้าลิฟต์พร้อมกับถุงเสื้อผ้า
เพราะความอึดอัดจากชุดนักศึกษา จึงทำให้ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อน แต่เมื่อออกมาผมก็ต้องขมวดคิ้ว คนในห้องก็ทยอยออกมาท่ามกลางความงุนงงของผม แต่ไม่ทันที่ผมจะแสดงสีหน้าว่าอยากเสือกออกไปอย่างออกหน้าออกตา ไอ้ธันและไอ้เอ็มก็เข้ามาประชิดตัวผมเพื่อตอบข้อข้องใจเสียก่อน
"โปรเจ็กต์เตอร์ดับ เลยย้ายไปพรีเซ้นท์ชั้นล่างแทน"
จบคำตอบของไอ้เอ็ม ลิฟต์ตัวริมซ้ายก็เปิดทันที ผู้คนทยอยเข้าไปจนแน่นลิฟต์ มีบางส่วนที่ยังรออีกสองตัว แต่ด้วยความที่ผมไม่ได้รีบอะไร เลยเดินลงชิวๆเสียดีกว่า อีกอย่างแต่งตัวไม่เรียบร้อยด้วย ไม่อยากให้กรรมการมองม.ผมไม่ดีด้วยอ่ะ
Proton : ลงมายัง
ผมรีบกดเข้าไปตอบทันที
'กำลังลงไป'
เดินลงมาแบบไม่รีบร้อนผมก็ถึงชั้นล่าง แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะไอ้คนที่บอกอยู่บ้านมันเสือกยืนอยู่หน้าลิฟต์ตัวกลาง ใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีซีด รองเท้าบูทหนัง เซ็ทผมปาดข้างอย่างหล่อ แถมในมือยังมีช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ที่ถูกห่อแบบกลมๆด้วยกระดาษราคาแพงสีฟ้าน้ำทะเลแบบที่ผมชอบ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าไปทักทาย ไอ้คนตัวยาวที่ยืนหน้าลิฟ ก็ทรุดตัวคุกเข้า ก้มหน้า ยื่นช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ไปตรงหน้าลิฟต์ก่อนที่เสียงบางอย่างจะดังขึ้น
ติ้ง
ก่อนที่ประตูลิฟต์จะง้างออกอย่างช้าๆ
“ผมขอโทษ ให้อภัยผมเถอะ ผมจะไม่โกหกอีก”พร้อมกับผู้ชายของข้าที่พูดเสียงดังฟังชัด
ในขณะที่ผม เพื่อนมันอีก5ตัว คณาจารย์และนิสิตนักศึกษาอีกทั้งลิฟต์ได้แต่ยืนนิ่งราวกับโดนสูบวิญญาณออกจากร่าง
....อีเชี่ยยย มึงทำอาร้ายยยยยยย...
...........
เรื่องสยองสองบรรทัด
คุกเข่าเซอร์ไพส์แฟนหน้าลิฟต์
แฟนลงบันได
ถถถถถถ
เขียดกลับมาแล้ว มีความสุขเต็มเปี่ยม
ยิ้มไม่หุบเลยเนี่ยไม่รู้เป็นเห้อะไร
บางทีก็แอบเกลียดตัวเองเหมือนกันนะ
กูมีความสุขง่ายจังล่ะ อุส่าดราม่ามาครึ่งค่อนเดือน
ขอโทษที่ทิ้งทุกคนไปนะคะ
และก็ขอบคุณทุกคนเช่นกันที่รอกานนนน :กอด1:
-
อยากจะบอกว่า เราลืมอิโปรกับหน่องซีไปแล้ว ถ้าไม่เห็นนี่คงนึกไม่ออก ว่ารออ่านเรื่องนี้อยู่ :laugh:
-
เซอร์ไพส์ไหมล่ะอีหมี!!
-
55555 ขำมากๆๆ นึกภาพแล้วฮา + ฟินเว่อร์ :m20:
-
5555555555555 ในที่สุดอีหมีขาวก็มีรอยด่างพร่อยในชีวิตแล้ว :laugh:
-
หน่องโปรแกทำอะไรรรรรรรรรรรรร 555555555
ตายๆๆ ลิฟท์ไม่มีที่ให้น้องซีมุดหนีด้วย ระวังลิฟต์ค้างนะ 5555555
-
55555555555 อิโปรหน้าแตกเพล้งหมอไม่รับเย็บแน่ 555555555555555
-
:laugh:เพล้งงงงงงงงงงงงงงงง! เสียงหน้าอิโปรที่แตกไป
555555556
-
สงสารโปร5555555 นางต้องร้อนใจมากแน่ๆที่อิซีไม่ตอบ555
-
สงสัยต้องย้อนอ่านครึ่งแรกใหม่
ผชของเธอง้อน่ารักมาก แต่สงสารฮี....หน้าลิฟท์
-
เอ่อมมมม อีโปรนี้กล้าเนาะ อิอิ
-
เซอร์ไพรส์สุดๆไปเลยยย
-
เรื่องสยองมาก ฮาเงิบกันไปเลยทีเดียว
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ทำให้ขำกลางดึกนี่ไม่ดีเลยน้าาาา กลั้นขำ :mew4: :mew4: :mew4:
-
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
:m20: ขำก้าก
กราบเรียนเชิญคณะอาจารย์และนิสิตนักศึกษาจากนอกมหาลัยและในมหาลัยที่รัก
ขอเชิญร่วมเป็น ....พยานรัก.....ของพวกเขาทั้งสองได้ ที่หน้าลิฟต์ชั้นล่างตัวกลาง 5555
ขำนางโปร เงิบเลยละสิ 555555 :laugh:
อุ้ย เอาดอกไม้มาให้จารหรอคะ 555
-
จากเศร้าอยู่ อ่านตอนนี้ขำทั้งน้ำตาเลย ขอบคุณนะคนเขียนที่ทำให้ยิ้มได้
-
โอ้ยยยยย...ฮาาาาาาา
จบแล้วชีวิตน้องโปรงานนี้คำว่าอายยังน้อยไป 5555
-
:laugh: ฮา. o18 o18. เชิญห้องพยาบาลด่วนค่ะ หน้าแตกเลือดโชกเลยจ้ะโปร
ขอบคุณจ้าคุณเขียด
-
:laugh: :m20: มโนตอนเงยหน้าขึ้นมา
-
หึหึ โปรตอน หน้าตาดีก็ไม่ช่วยนะ งานนี้ ต้องมั่นสุดๆอ่ะถึงจะออกจากหน้าลิฟต์มาได้ สตรองนะอิหมี #พี่นี่อายแทน :jul3:
-
เราว่าโปรคงได้งอนซีแทนก็คราวนี้แหละ
-
อายแทนซีเลย
-
:pigha2: :pigha2: อิหมีตอนนี้ทำเอาหัวเราะลั่นห้องอย่างเป็นบ้าเลยอ่ะ มิน่าถึงบอกให้ลงลิฟต์ตัวกลาง
-
อิหมีหน้าแตก อยากเห็นนางมุดกระเบื้องหนีหน้าประชาชีจริงๆ
-
โอ๊ยหยุดขำไม่ได้ พี่โปรแกทำอะไร๊ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ :m20:
-
โปรอย่างหล่อ
แต่หน้าแตก
อายแทน
-
อายแทนนนนนนนน :ling3: :ling3: :ling3:
-
เย้ๆๆ มาต่อแล้ววววว
นี่ฮามากกกกกกกกกกเลยค่ะ น้องโปรเงิบเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่า แฟนลงบันได ตลกกกกกกกกก
-
หมีขาวเอ้ย สามคำนะ
สม น้ำ หน้า !!!
ก๊ากกกกกก
-
บอกเลยว่าลั่นนนนน
ขำหน้าสั่นนนน
อิหมี แกร๊ทำอาร๊ายยยยยยยย
5555555555555
:laugh:
-
555555 คงต้องบอกว่าสมน้ำหน้าละมั๊ง
โอ๊ยยย อยากอ่านตอนต่อไปจัง
-
:pig4: :pig4:
-
นี่มันไม่ใช่อิโปรรรรร 55555555555
-
เป็นซีนี่จะสงสารหรือขำ หรือเขิน หรือยังไงโปรดีอ่ะ
เรื่องสยองสองบรรทัดจริงๆ 555+
-
คือต้องรู้สึกยังไง สงสารมาก ความโปรนี้ 555555555555555 :hao7:
-
ขำมาก ขอบอก 555
-
ถึงกับลั่น 5555555
-
เหอะๆๆ โทษที่โกหกแต่หน่องซีดูจะไม่ซีและ เอ่อ คงจะคิดว่าผู้ชายของข้าช่างคิดนักแต่ไม่คิดว่าผู้โดยสารจะประจักษ์กันเต็ม โถะๆๆ พยานตรึม :m20:
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
มึงทำอะไรอ่ะโปร 55555
-
:m20: :laugh:
-
ฮาาาาาาาาาาาาาาาาาา อิหมี
เงิบสิ :laugh: :m20:
-
ร้องไห้หนักมาก กะชีวิตเมียทาสของหน่องซี งกๆตะลอนหาอาหารเลี้ยงสามี ได้ชื่อใหม่ ที่ ไม่เข้ากะ ความไสยๆของนางเลย และ ตอนท้ายของวัน ยังต้องมาเจอ สามีหน้าตาดี ที่สติไม่ดี ทำขายหน้า ประชาชีอีกด้วยอ่ะ555
-
โปรเอ้ยยยยยย สงสารมึงหว่ะโปร
-
5555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555555++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-
เซอร์ไพรส์! 555555555555555555555555555
รู้สึกอายแทนอิหมี โอ้ย จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเนี้ยน้องโปร
-
555 อิโปรไม่ดูตาม้าตาเรือเลย หน้าแหกไม๊ล่ะนั่น
หน่องซีเก็บสามีนู๋ด่วนลูกกก~~~ อายยันลูกบวชอ่ะงานนี้
-
ขอขำอีหมีล่วงหน้า :laugh: :laugh: :laugh:
-
เขินแทนอ่ะโปร
คงเป็นวันที่โปรจดจำไปจนตายเลยล่ะ
-
โหด sas sas เลย โปร (*0*)
-
ซีไม่น่าพลาดเลย หมีโปรคงไม่ทำแบบนี้อีกแน่ๆ
-
เหยยยยยอิโปรรรรร แก๊จะเซอร์ไพรซ์เค้า แต่หน่องซีลงบันไดก๊ากกกก
-
พี่โปรอายมั้ยลูกกกก สงสาร
-
สยองมาก
-
ตอนแรกว่าจะไม่อ่านหละ แต่ไหง อ่านแล้ว ก็อ่านเลย ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาาา
ติดตามค่าาาาาา
-
จะเซอร์ไพร์แฟนสักที อะไรๆก็ไม่เข้าข้างเลย
-
หมดกัน เลยรู้กันไปทั่วแล้ว :ling1: :ling1:
-
โอยยยย อะไรของนางงง คือหมดมาดพระเอกมาก 555555555555555
:m20:
-
Chapter 20 love is like accident
Part proton
ติ้ง
สิ้นเสียงเตือน คนตัวสูงยาวราวกับเปตรก็ทิ้งตัวลงคุกเข่าอย่างไม่ค่อยเข้าใจตัวเองสักเท่าไหร่
...นี่กูกำลังทำเหี้ยอะไร...
"ขอโทษครับ ผมผิดไปแล้ว ผมจะไม่โกหกอีก"จริงๆที่เพื่อนเขียนสคริปให้มันยาวกว่านี้ แต่แค่นี้เถอะ แค่นี้เขาก็อายจนแทบเอาหน้าไถไปกับพื้นแล้ว
เสียงเงียบที่นานเกินไปทำให้เขาต้องเงยหน้าขึ้น แต่เมื่อเงยดูภาพเบื้องหน้าก็ต้องผงะ ในใจกรีดร้องราวกับอยากจะตายลงไปตรงนั้นให้รู้แล้วรู้รอด
"เออ แฟนใครคะ"เหมือนอาจารย์จะได้สติก่อนคนแรก
"ไม่ใช่หนูค่ะ"สาวสวยข้างตัวอาจารย์รีบบอกปัดเมื่อทุกสายตาต่างจ้องมาที่เธอ แหมผู้ชายตรงหน้าจะดูดีเกินมนุษย์จนเธออยากแอบอ้างเป็นแฟนก็ตาม แต่ไอ้การกระทำเมื่อกี้คืออะไร เกมลงทัณฑ์หรอ เธออายแทน
หลังจากสาวสวยบอกปฏิเสธ ประชากรที่เหลือก็ต่างโบกมือปัดว่าไม่ใช่ตนเช่นกัน บุรุษซึ่งเป็นหน้าตาของคณะ ไม่สิ เป็นหน้าตาของมหา'ลัยเลยด้วยซ้ำ หยัดตัวลุกขึ้นยืนแบบนิ่งๆ
ไอ้เพื่อนที่หนีบมาด้วยอีก5ตัวต่างหัวเราะกันลั่นอย่างไม่เกรงใจจิตใจคนหล่อเลยสักนิด โปรตอนมูฟตัวเปิดทางให้ทุกคนออกจากลิฟต์ เสียงหัวเราะยังดังระงม แต่เขาไม่แคร์หรอก เขาหน้าด้าน เรื่องเหี้ยกว่านี้ก็ทำมาบ่อยล่ะบอกเลยว่าเรื่องแค่นี้มันอัปรีย์ไม่เท่าเรื่องมีคืนที่เขาทำไปหรอก
แต่ถึงจะสตรองและหน้าหนาอย่างไร แต่มนุษย์ก็ย่อมมีคนที่ไม่ให้อยากรู้เรื่องบัดซบของเราอย่างน้อย1ถึง2คนนั่นแหละ และแน่นอน วินาทีนี้ พี่เขาไม่อยากให้เมียเห็นมากที่สุด อุส่าต์แอ๊บชิคแอ๊บคูลมาเป็นชาติ จะมาพังพินาศลงแบบนี้ พี่รับไม่ได้นะเว้ย
"ไอ้เหี้ย!!!! โอ้ย ฮ่าๆๆๆๆ กุจุก"ไม่สมควรแค่จุก พวกมึงน่าจะหัวเราะจนตายไปเลย
"กูว่าแล้ว ใจไม่ดีตั้งแต่อิลิฟต์ตัวริมลงมาก่อนละ"โปรตอนบ่นอุบ ก็อายนะ แต่ยังไม่มาก
"ฮ่าๆๆๆ แล้วเมียมึงอยู่ไหนวะ ไหนว่าลงมาแล้ว"
"นั่นดิ แต่ดีแล้วที่แม่งยังไม่ลงมา"ไม่งั้นคนหล่อคงยืนไม่ไหว
แต่ยังไม่ทันที่อดีตเดือนผู้เลอค่าราวกับเจ้าหญิงดิสนีย์ประจำมอจะได้สบายใจแล้วรอเมียอ้วนไปแบบเงียบๆ ไอ้ฟีนหน้าหนวดที่เสนอวิถีทางการง้อเมียที่มันใช้ประจำก็เอ่ยถ้อยคำที่ทำลายจุดยืนของชีวิตคนหล่อไปจนหมดสิ้น
"อ้าวซี ลงบันไดหรอวะ"แล้วทุกอย่างก็เงียบกริบ
"..."โปรตอนค่อยๆเบือนหน้าไปบันไดด้านขวามืออย่างสโลว "ลงมานานยัง"รู้สึกหน้ามันร้อนจนจะระเบิด
"ก่อนโปรคุกเข่าแปปนึง"สิ้นคำพูดจากอิเมียตัวอ้วนทุกอย่างก็เงียบสงัดไปหนึ่งอึดใจ ก่อนที่เพื่อนเขาจะระเบิดหัวเราะออกมา
"บัดซบ!! อ้ากกกกก"ปาช่อดอกไม้ลงพื้นอย่างไม่ไยดี
"โอ้ย ฮ่าๆๆๆ กูหายใจไม่ออก"ก่อนจะวิ่งกรีดร้องออกไปอย่างไม่เหลือมาดท่ามกลางเสียงหัวเราที่ระงม
ย้อนกลับไปคืนวันเกิดเหตุ
หลังจากส่งเด็กเภสัชฯที่บ้านแล้ว โปรตอนก็กลับมานั่งหาเจอร์นัลหาเปเปอร์ต่อที่มหา’ลัย ใจจริงก็ไม่ได้อยากจะห่างอิอ้วนมันสักเท่าไหร่หรอก แต่เขาเองก็ต้องแบ่งเวลาให้เพื่อนให้ฝูงบ้าง จะให้ติดเมียไปวันๆ มันก็กระไรอยู่
ดูอย่างไอ้เชี่ยฟีนเป็นตัวอย่าง วันๆคลุกอยู่แต่กับเมีย จนเพื่อนฝูงจะแบนมันอยู่แล้ว แต่เอาเข้าจริงก็ไม่มีใครกล้าแบนมันหรอก ไม่ใช่ว่ารักมันมากหรืออะไร แต่สงสารมัน อยู่ใต้อำนาจเมียก็ทรมานแล้ว ให้มาไร้เพื่อนฝูงอีก ชีวิตคงอัปรีย์ฉิบหาย
“ปัถย์”เสียงเรียกที่ประตูห้องทำให้คนตัวขาวสว่างราวกับแดกหลอดไฟนีออนเป็นอาหารเงยหน้าจากหน้าจอขึ้นมอง
“ครับอาจารย์”
“ป๋าวัตแกฝากกลุ่มพวกคุณไว้กับผม มีอะไรสงสัยก็ถามได้นะ”
“ครับ”พยักหน้าสองหงึกๆก่อนจะก้มหน้ามองจออีก
โปรตอนแอนด์เดอะแก็งค์ยังคงก้มหน้าก้มตาหางานต่อ ธันเริ่มออกแบบการทดลองแบบคร่าวๆ ในขณะที่โปรตอนกับโจช่วยกันแปลงานวิจัยอ้างอิงกันจนเลือดตาแทบกระเด็น
อาจสงสัยว่าพวกมึงจะรีบทำไปทำห่าอะไร จริงๆก็ไม่อยากรีบหรอก แต่ป๋าวัตสั่งให้ส่งงานเข้าเมลล์เขาทุกวัน ถ้าไม่ส่งวันใด ป๋ากลับมา พวกมึงเตรียมหนาวขี้ในวิชาป๋าได้เลย
ถึงมันจะเหนื่อย แต่ถ้างานมันเสร็จไว เขาก็ได้สอบโปรเจ็กต์ไว แน่นอนว่าได้พักไวตามไปด้วย แล้วทีนี้จะได้พาเมียไปเที่ยวยาวๆสักที ไอ้แบบเจอกันแปบๆแบบนี้มันไม่สาแก่ใจเลย ยังไม่ทันจะหายคิดถึง รู้ตัวอีกที อ้าวไอ้ฉิบหาย กูต้องไปอีกแล้ว
“กูไม่ไหวแล้วว่ะ”โปรตอนถอดแว่นวางบนโต๊ะ
ก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไปจากห้องไขเปิดเบาะรถ ก่อนจะหยิบบุหรี่และไฟแช็คออกมา โปรตอนไม่ได้ติดบุหรี่ แต่เวลาเครียดมากๆก็มีสูบบ้างเหมือนกัน
เรื่องเขาสูบบุหรี่นั้น แน่นอนว่าเมียไม่รู้ ไม่ใช่ว่าเป็นคนดีไม่อยากสูบต่อหน้าเมียหรืออะไร แต่คืออยู่กับมันทีไร เขาก็ไม่เคยเครียดไง ก็ไม่รู้จะสูบไปเพื่ออะไร
ปลีกวิเวกมายืนสูบบุหรี่อยู่ใต้บันไดยังไม่ทันจะหมดมวน ไอ้เชี่ยน้องปลั๊กเพื่อนในกลุ่มซึ่งอยู่ภาคเดียวกัน ก็ซอยเท้าหมุนติ้วๆออกมาเรียกเขา ด้วยประโยคที่ทำให้คนตัวขาวนั้นดับบุหรี่แทบไม่ทัน
“เมียมึงโทรมาจะสิบสายแล้ว”ว่าจบมันจะวิ่งร่าเริงราวกับเจ้าหญิงดิสนีย์ไปทางห้องน้ำ
.
..ใครก็ได้บอกกูที...
...มันเป็นเหี้ยอะไร...
“เออ มึง... กูขอโทษ ถึงนานแล้วว่ะ แต่ลืมโทรบอก”รีบกรอกเสียงลงไปหลังจากรับสายแล้ว
/“โอเค ไม่เป็นไร ทำงานไปเถอะ เดี๋ยวเรานอนก่อน”/ก็มันน่ารักขนาดนี้ไง โปรตอนถึงได้รักได้หลงเมียอ้วนขนาดนี้
“ฝันดี เดี๋ยวเย็นๆไปรับ”อยากคุยต่อ แต่ก็อยากให้อีกคนพักผ่อนมากกว่า
/“จ้า”/รอจนอีกคนวางสายก็กลับมานั่งทำงานต่อ
ยังไม่ทันจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เสียงโห่แซวราวสัมภเวสีร้องขอส่วนบุญก็ดังกันระงม ตอนนี้ในช๊อปนอกจากจะมีเพื่อนในกลุ่มแล้ว ยังมีเพื่อนกลุ่มอื่นอีกราวสิบคน
ไม่รู้เหมือนกันว่าพวกมันจะมากันทำไม ปิดเทอมทั้งทีพวกมึงไม่คิดจะกลับไปหาพ่อหาแม่บ้างหรอ แล้วเขาล่ะ ปิดเทอมทั้งที... แต่กูต้องทำเหี้ยไรเนี่ย
“ทำไมวันนี้ช๊อปมันเป็นสีชมพูๆวะ”เสียงหอนแซวจากตัวที่หนึ่ง
“อุ๊ย!”เสียงดัดจริตจากไอ้โจที่โยนงานทิ้งไปหมดแล้ว
“นี่พี่โปรคนอวดเมียนี่หน่า”จากนั้นทั้งห้องก็โห่แซวกันระงม ถ้าจินตนาการไม่ออก ก็คงคล้ายๆกับเสียงหมาหอนในป่าช้านั่นแหละ
“ค_ย”คนโดนแซวว่าพลางชูนิ้วกลางกวาดไปทั่วห้อง
หลังจากโดนแซวจนสาแก่ใจพวกมันแล้ว สถานการณ์ก็เปลี่ยนไป เมื่ออาจารย์นัทที่เป็นแอดไวเซอร์เฉพาะกิจ เดินเข้ามาชวนพวกเขาไปกินข้าว ถึงจะบอกว่ากินข้าว แต่เชื่อเถอะไม่ได้มีแค่ข้าวหรอก ภาพทาวเวอร์เบียร์นี่ลอยมาในหัวคนตัวขาวทันที
บรรยากาศร้านอาหารกึ่งบาร์เบียร์นั้นยังไม่ค่อยครึกครื้น เพราะร้านนั้นเพิ่งเปิด ที่จริงเขากะไปแค่เดี๋ยวเดียว แล้วค่อยขอตัวกลับ แต่พอรู้ตัวอีกที เด็กกิจกรรมอย่างโปรตอนก็โดนอาจารย์ทั้งห้าคนรุมถามนู้นถามนี่ตลอด
รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เด็กเภสัชฯเขาไลน์มานั่นแหละเขาโคตรรู้สึกผิด วันนี้ลืมนัดอิตัวอ้วนมันกี่ครั้งแล้ววะ บอกจะโทรก็ไม่ได้โทร จะไปหาก็ไม่ได้ไป ดีหน่อยที่มันกินอะไรแล้ว ไม่อย่างนั้นเขาคงโคตรเกลียดตัวเอง
เช็คบิลตอนห้าทุ่มกว่า โปรตอนไม่ได้ดื่มเหมือนคนอื่น เพราะกะว่าจะไปนอนกอดอิปากเล็กให้สบายใจ แต่กว่าจะมาถึงก็เที่ยงคืนแล้ว ไฟทั้งบ้านปิดสนิท รวมถึงห้องนอนของอีกคนด้วย
ดึกขนาดนี้เขาไม่อยากรบกวนมันเท่าไหร่ อิตัวอ้วนร่างกายมันอ่อนแอกว่าคนปกติทั่วไป อยากให้มันพักเยอะๆมากกว่า โปรตอนไม่ใช่พระเอกในละคร ไม่ใช่คนดีที่ทำเพื่อสังคมหรือคนอื่น เขาก็แค่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งที่รักเมียหลงเมียก็เท่านั้น
เขาอยากทำอะไรดีๆให้มันบ้าง เพราะตั้งแต่เกิดมาก็โดนเลี้ยงแบบสปอยด์มาตลอด ไอ้เรื่องเทคแคร์คนอื่นนี่ลืมไปเลย ขนาดป๊ากับม๊าเขาเองยังไม่ทำเลยแต่...ตั้งแต่มีมนุษย์แฟนเก่าตัวตันตูดใหญ่หูกางที่ชอบทำหน้าเหมือนหมาเหงากลับเข้ามาในชีวิต หลายๆอย่างมันเปลี่ยนไป เขาไม่เคยหวาน ไม่เคยหยอด ก็พยายามจะทำเพื่อให้มันรู้สึกดี แต่ก็นะ
...ความเสี่ยวนี่ไม่ใช่ทางจริงๆ...
มอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีดำสนิทโลดแล่นบนท้องถนนยาวค่ำคืน โทรตามธันวาราศีพิจิกลงมาเปิดประตูหอให้
เข้ามาถึงห้องปุ๊บไอ้คนที่เพิ่งกลับจากการแหงนหน้ามองหลังคาบ้านเมีย ก็ล้างหน้าแปรงฟันบ้วนปากแบบลวกๆ ก่อนจะเปลื้องผ้าให้เหลือเพียงบ๊อกเซอร์มิกกี้เมาส์สีเทาแล้วทิ้งตัวนอนลงบนเตียงโดนที่ไม่อาบน้ำ
ปลดล็อคหน้าจอโทรศัพท์เสร็จ ก็เข้าแกลอรี่ที่มีรูปเมียอ้วนอยู่เต็มไปหมดไป ถึงแม้ต่อหน้าอิหมูเขาจะทำตัวถ่อยไปบ้าง แต่ที่จริงเขารักมันมากนะเว้ย
ซีอิ๊วไม่ได้น่ารักที่สุด นิสัยก็ใช่ว่าจะดีมาก เวลาจะง่ายก็ง่าย แต่บทจะดื้อก็ดื้อฉิบหายเหมือนกัน ซีไม่ใช่มนุษย์จำพวกที่ใครจะตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น แต่ถ้าได้คลุกคลีมันสักนิด รับรองว่าหลงมันทุกราย เพราะเวลาอยู่ใกล้ๆ มันจะมีเสน่ห์บางอย่าง เวลามันพูด ยิ้มหรือหัวเราะ มันเหมือนทุกอย่างรอบตัวมันจะดูผ่อนคลายลง
โปรตอนยอมรับนะว่าเป็นตัวเองเป็นคนจำพวกที่นอกจากหน้าตา รูปร่าง ฐานะแล้ว เขาก็ไม่มีห่าอะไรดีเลย ยอมรับเลยว่านิสัยโคตรไม่ดี หวงของด้วย แล้วยิ่งเมียเนี่ยก็ยิ่งหวง ถึงเพื่อนเขาจะบอกว่าเมียเขาไม่มีเชี่ยอะไรน่าหวงก็ตาม
...แต่ทำไมล่ะ...
...ก็กูรักของกู...
“ดูรูปเมียก่อนนอนด้วยจ้า คิดถึงนักทำไมไม่ไปหาวะ”ธันที่เลิกเล่นเกมแล้วเอ่ยขึ้น
“...”ไม่ตอบแม่งหรอก
“หยิ่งด้วยไอ้สัตว์”ธันวาทิ้งตัวลงนอน ก่อนจะเอื้อมมือปิดไฟในห้อง
แสงจาหน้าจอโทรศพท์สองเครื่องยังคงสว่าง หนึ่งคนคุยกับกิ๊กจำนวนมาก ในขณะที่อีกคนไม่คิดจะคุยกับใคร นั่งจ้องแต่รูปเมียมาร่วมครึ่งชั่วโมงแล้ว
‘เตรียมตัวรับมือให้ทันพวกคนเจ้าชู้ ต่อไปจะชูบีดับบีดูบ้างละกัน...’
เสียงเรียกเข้าสุดแบ๊วจนไม่เหมาะกับหนังหน้าเจ้าของเครื่องทำให้โปรตอนแอบเบ้ปากเบาๆ
“กูเห็นนะไอ้สัตว์”เสียงเจ้าของเครื่องดังขึ้น เมื่อเห็นไอ้หล่อมันเบะปากใส่ “ไงสัตว์”กรอกเสียงลงไปแบบไม่เต็มใจเท่าไร่ เมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นไอ้เชี่ยนอกปลั๊ก ตัวผู้น่ะ ไม่จำเป็นต้องพูดดีด้วยหรอก
/”มึงรู้ใช่ไหมว่างานกูต่อยอดจากงานพี่แอมป์”/
“เออ แล้วไง”
/”กูติดต่อพี่เขาได้แล้ว เขาให้กูไปเอาไฟล์งานที่ผับxxxx”/
“แล้วไง”
/”เขาอยากให้มึงกับไอ้โปรไปเป็นเด็กนั่งดริ้งให้เขา”/น้องปลั๊กก็ไม่อยากขายเพื่อนนะเว้ย แต่สถานการณ์มันบังคับ ได้ไฟล์งานนั้นมา ชีวิตเขาสบายขึ้นอีกเยอะเลยนะ /”มึงโทรไปกล่อมไอ้โปรด้วยดิ มันอยู่กับเมีย กูไม่อยากโดนด่า”/
“กูไม่กล่อมให้ คุยกับมันเอง มันอยู่ห้องกู”พูดจบก็ส่งโทรศัพท์ให้โปรตอนคนหลงเมียทันที
“มีไร”โปรคนถ่อยกรอกเสียงไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ เขากำลังดูรูปเมียเพลินๆ ดอารมณ์จริงๆ
/”เพื่อนโปร คืองี้น๊า น้องปลั๊กอยากได้งานพี่แอมป์ แต่เจ้แกอยากเจอเพื่อนโปรน๊า”/
“จะให้กูไปให้กลุ่มเจ้แทะโลมว่างั้นเถอะ”
/”ประมาณงั้นแหละจ้า น้องปลั๊กกราบล่ะจ้า เดี๋ยวน้องปลั๊กน้องฟีนช่วยแปลเปเปอร์น๊า”/
“เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวนะไอ้สัตว์”
/”น๊ามึงน๊า ได้มานี่กูแทบไม่ต้องเขียนสองบทแรกเลยนะเว้ย”/ปลายสายยังคงอ้อนวอน
“เขามีตรวจทุจริตด้านวรรณกรรมไอ้สัตว์ ถ้าเหมือนงานอื่นมากเกิน มึงโดนรื้องานใหม่แน่”โปรตอนว่า ให้ไปน่ะไปได้ ถือว่าช่วยเพื่อน ถงจะเรียกว่าแทะโลม แต่เอาเข้าจริงก็แค่ไปนั่งให้พวกเจ้แม่งมอมเหล้าเท่านั้นแหละ
/”เดี๋ยวกูเปลี่ยนเป็นภาษากูไง กูอยากได้อ่ะมึง”/
“เออ มึงติดหนี้กู”
“กูด้วย”ธันรีบตะโกนแทรกอีกเสียง
/”จ้าๆ ไงก็แต่งตัวเลยนะ กูสแตนบายรอหน้าตึกแล้ว”/
“โถ ไอ้สัตว์ ไวไปไหมล่ะ”โปรว่าแดกเข้าให้
หลังจากวางสายจากเชี่ยน้องปลั๊กแล้ว สองหนุ่มก็แต่งตัวด้วยชุดเดิมนั่นแหละเปลี่ยนห่าอะไรบ่อยๆ สิ้นเปลืองทรัพยากรเว้ย อีกอย่างเสื้อผ้าน่ะ สะบัดสองสามทีก็สะอาดแล้ว
ใช้เวลาเดินทางเพียงไม่นาน สามหนุ่มอันประกอบด้วย แม่เล้าน้องปลั๊ก และเด็กในสังกัดอีกสองคนก็มาถึงสถานที่นัดหมาย โปรกับธันยืนทำสติอยู่ราวห้านาทีก่อนจะหันไปตกลงกับไอ้ตัวต้นเรื่อง
ต่อหน้าถัดไป
-
“ถ้าพวกกูเมามึงต้องพากลับห้อง อย่าให้อิเจ้คนไหนหิ้วไปเด็ดขาด”สำหรับธันเสียตัวน่ะเรื่องเล็ก แต่มีเซ็กส์แบบไม่มีสตินี่เรื่องใหญ่
“เรื่องนี้ห้ามให้ซีมันรู้เด็ดขาด ถ้ารู้... กูฆ่ามึงแน่”โปรตอนขู่อาฆาต
“จ้าๆ เดี๋ยวน้องปลั๊กดูแลเพื่อนๆอย่างดีโลย”
“ให้แน่นะอ้เชี่ยน้องปลั๊ก ไม่ได้ตามที่สั่งกูกระทืบมึงแน่”ธันขู่
“เออ ได้งานปุ๊บกลับเลย”
สามหนุ่มเดินเข้ามาในผับที่ยังเปิดอยู่แม้จะล่วงเข้าตีสองแล้วก็ตาม ก็นะที่นี่แม่งเปิดยันตีห้านู้นแหละ รองรับเหล่าผีเสื้อราตรีที่ยังไม่จบไม่สิ้นจากผับอื่น เดินตามไอ้ตัวต้นเรื่องไปไม่นานก็ถึงโต๊ะใหญ่ที่ล้อมด้วยโซฟายาวสามตัว
เมื่อเหยื่ออารมณ์มาถึง เหล่าชายฉกรรจ์ชะนีเก้งกวางกระซูกูปรีสิบกว่าชีวิตก็โห่ร้องตอนรับกันดังลั่น แต่ยังไม่ทันที่โปรตอนจะได้ทักทายพี่ๆกลับ ตาเจ้ากรรมก็หันไปเห็นไทม์ เพื่อนในกลุ่มของเมียอ้วน แต่ไม่ยักจะเห็นมัน
งานของสองหนุ่มนั้นมีไม่มากหรอก ก็แค่ให้พวกอิเจ้มันซบ ลูบคลำพอหอมปากหอมคอ ไม่ได้ถึงขนาดทำให้สึกหลออะไร แต่อิที่หวั่นใจก็ตรงมอมเหล้านี่แหละ ธันวาไม่ได้คอแข็งอะไร แต่ที่หนักยิ่งกว่าคงเป็นโปรตอน ที่ถึงแม้จะดูชั่ว แต่คอกลับอ่อนแบบสุดตีน
ไม่ถึงชั่วโมง สองหนุ่มก็สิ้นสภาพ หมดหล่อ เมาเรื้อนเป็นหมากันเลยทีเดียว น้องปลั๊กเมื่อได้รับสิ่งที่ต้องการก็พาเพื่อนกลับตามที่ตกลง โปรตอนถูกยัดไว้ที่นั่งข้างคนขับ ในขณะที่ธันวานอนแผ่หลาเป็นซากคากคงโดนรถทับอยู่ที่เบาะหลัง
แต่ยังไม่ทันที่จะได้ถึงหออย่างสวัสดิภาพ ไอ้คนตัวขาวก็พุ่งตัวขึ้นมา ก่อนจะโบกไม้โบกมือ ร้องเพลงงึมงำแบบไม่รู้ภาษา
“นอนนิ่งๆมึง”น้องปลั๊กว่าแบบว่าไปงั้นอ่ะ
“เลี้ยวๆ ซอยหน้า เลี้ยวๆ”โปรสั่งลั่น
“ไม่เลี้ยวเว้ย จะกลับห้องไอ้ธัน”
“เลี้ยว!!”พองลมจนแก้มเต่งแม่งเลย “บอกให้เลี้ยว”ไม่ว่าเปล่า พุ่งไปแย่งพวงมาลัยจะเลี้ยวเองอีก
“ไอ้เหี้ย!!! กูเลี้ยวแล้ววว”น้องปลั๊กรีบทำตามประสงค์ของคุณชายอย่างไว ก่อนที่จะได้ไปแต่ตัวทัวร์นรกยกแก็งค์
“จอด”บอกเบาๆ “จอดดดด”ตะโกนกรอกหูแม่งเลย
"โอ้ย ไอ้สาดด หูกูจะแตก"น้องปลั๊กอยากจะบ้า
"เป็นบ้าไง กูบอกห้ายยยยย จอด!!!!!!!"คนเมาไม่เพียงแค่ตะโกนแต่ยังโผล็อคคอคนขับอีกด้วย
"มึงสิบ้า แอ่ก จอดแล้ว อ่อก"น้องปลั๊กรีบเหยียบเบรกมิดตีนจนรถกระตุก
เมื่อรถจอดกระชากหัวทิ่มหัวตำจนคนนอนเบาะหลังกลิ้งตกจากเบาะ โปรตอนคนเมาก็เปิดประตูรถก่อนจะคลานลงไปนั่งที่พื้นถนน คนตัวสูงค่อยไต่ตัวรถเพื่อพยุงตัวยืน เดินทุลักทุเลไปหน้ารั้วบ้านหลังที่คุ้นเคย
น้องปลั๊กรีบถอยรถตามไอ้ขี้โวยวาย ก่อนจะรีบลงจากรถแทบไม่ทัน เมื่อเหลือบไปเห็นไอ้คนเมามันกำลังจะปีนรั้วบ้าน
"เหี้ย!! ลงมา"น้องปลั๊กรีบล็อคเอวคนเมาแล้วอุ้มลงมา
"อย่ายุ่งกับกู กูจะไปหามัน"คนเมาที่แรงเยอะแต่สติน้อยยังคงโวยวาย
"มันไหน ไม่ไป"
"เมียกูงายยย อิอ้วนนนน!!!!"ตะโกนลั่น
"อย่าตะโกนโว้ย ซีไม่อยู่นี่ ซีอยู่ห้องไอ้ธัน"ตอแหลไปอย่างสิ้นคิด
"หรอ งั้นไปห้องไอ้ธัน"แต่เสือกเชื่อซะงั้น
คนเมาปล่อยมือที่เกาะรั้วออก น้องปลั๊กจึงอุ้มไอ้หล่อคนกากลงมาวางบนพื้น ก่อนที่มันจะสะบัดตัวออกแล้วไปอ้วกตรงรั้วบ้าน หลังจากอ้วกออกไป ไอ้คนเมาอาละวาดก็สิ้นฤทธิ์หลับไปง่ายๆ ทิ้งให้น้องปลั๊กคนงามกับพี่ยามที่โคตรง่วงต้องแบกพวกมันขึ้นห้อง
แน่นอนตื่นมาก็ต้องรับรู้วีรกรรมของตัวเอง ตอนแรกก็ฮากัน สมน้ำหน้าเชี่ยน้องปลั๊กกันอย่างสนุกสนาน แต่พอเล่ามาถึงจุดที่เขาไปอ้วกหน้าบ้านไอ้ซีนี่เริ่มจะไม่ตลกแล้วสิ หน้าบ้านแม่งมีกล้องวงจรปิด ถ้ามันเกิดเปิดดูขึ้นมาเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนวะ
บอกเลยว่าเรื่องเลวๆของพี่โปรน่ะ ใครจะรู้พี่เขาก็ไม่แคร์หรอก แต่ขอสองคนได้ไหมน่ะ เมียพี่กับคุณย่าน่ะ อย่ารู้ได้ไหม
ด้วยความร้อนอกร้อนใจแบบแปลกๆ โปรตอนเลยรีบโทรหาเมีย แต่โทรเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับ จนมันโทรกลับมานั่นแหละ เขาถึงได้รู้ว่าเมียรักออกไปข้างนอก
/“โทษที เราลืมโทรศัพท์ไว้ในรถ”/
”ไปไหนแต่เช้า”แอ๊บนิ่งแต่หัวใจแม่งจะวายตายแล้ว
/“ออกมาหาพวกจีจี้/”
/”อืม”/ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
/“แล้วโปรอยู่ไหนอ่ะ”/ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ลอดเข้ามา
”...”ควรพูดอะไรที่ดูจะไม่มีพิรุธดีวะ
/“เราขอโทษจริงๆ”/เขาสิที่ต้องขอโทษ
...ขอโทษที่อ้วกหน้าบ้านมึงนะ...
”เมื่อคืนมึงอยู่ไหน”เช็คให้แน่ใจว่าแม่งไม่ได้กลับจากท่องราตรีแล้วมาเจอกองอ้วกที่เขาทิ้งไว้ ถ้ามันไปเช็คกล้องวงจรปิด แล้วรู้ว่าไอ้เวรตัวไหนเป็นคนทำ โปรตอนคงไม่รู้จะต้องวางตัวยังไงต่อไปดี
/“อยู่บ้านครับ”/
”...”อยากถามว่าตอนออกมาเห็นกองอ้วกไหม แต่ก็ดูเหมือนจะมีพิรุธเกิน ดังนั้นเงียบไว้ดีกว่า
/“อยู่บ้านจริงๆ เปิดกล้องวงจรปิดหน้าบ้านเราให้ดูก็ได้”/โปรตอนใจเต้นระรัวจนแทบกรีดร้อง อะไรก็ได้อ่ะ แต่อย่าเปิดกล้องวงจรปิดดู
”อืม แล้วกินข้าวยัง”ดึงออกเรื่องอื่นแม่ง
/“กินแล้ว โปรล่ะ”/
”ยังไม่ได้กิน จะไปกินข้าวกับเมีย เมียก็ไม่อยู่”/อ้อนกลบเกลื่อน
/“รอเราอยู่ที่บ้านหรอ”/เหมือนการดึงประเด็นจะสำเร็จลุล่วง
”เปล่า อยู่ม.แล้ว”ตอแหลจริงๆ ม.ห่าอะไร เพิ่งตื่นเนี่ย
/“ไม่งอแงเนอะ เดี๋ยวเราซื้อข้าวไปให้”/ได้ยินเสียงอีกคนแล้วโปรตอนก็เหมือนสดชื่นขึ้นมากระทันหัน
”เร็วๆนะ”ความคิดถึงแม่งจังไรจริง เขาอ้อนเมียจนจะเป็นแมวแล้วเนี่ย
/“หิวมากเลยหรอ”/
”เปล่า คิดถึง”
/“เมื่อคืนโปรทำงานทั้งคืนเลยหรอ”/พี่โปรนี่เริ่มใจไม่ดีล่ะ
”อื้อ เหนื่อยมากเลย”ตอบอ้อมแอ้มตามฉบับคนมีความผิดติดตัว
/“ไม่อ้อมค้อมเลยนะ เรารู้แล้วว่าโปรไปกินเหล้าเมื่อคืน เรื่องนั้นเราไม่โกรธเลยนะ แต่เรื่องโกหกเราเนี่ย ทีหลังไม่โกหกได้ไหม มีอะไรก็บอกกันตรงๆเลย”/ถึงอีกฝ่ายจะพูดเสียงเรียบๆ แต่คนฟังใจไม่ดีเลย ไม่น่าโกหกเลย ลืมไปว่าเมื่อคืนเขาเห็นเพื่อนมัน แล้วอิเจ้แม่งเสียงดังขนาดนั้น ไม่มีทางที่เพื่อนมันจะไม่เห็นเขาหรอก
/”ซี คือกู...”/กำลังจะอธิบายแต่สัญญาณก็ถูกตัดไป
โปรตอนพยายามโทรไปอีก แต่ก็ไม่ติด นี่ปิดเครื่องหนีเลยหรอ มันโกรธขนาดนี้เลยหรอวะ แต่พอมาทบทวนดู ฟังๆดูเหมือนเขาจะจับผิดมันเลย แต่เขาไม่ได้จะจับผิดนะเว้ย แค่จะถามเรื่องบางอย่างให้แน่ใจเท่านั้น
"เหี้ยเอ๊ย! อิอ้วนมันโกรธกูจริงๆ"พูดจบโปรตอนก็กดโทรไปหาปลายสายอีกครั้ง "ปิดเครื่อง"
"ใจเย็นเว้ย เมียมึงแบตหมดหรือเปล่า"น้องปลั๊กที่สวอนเลคออกมาจากห้องน้ำหลังขี้เสร็จแล้วบอกปลอบเพื่อน
"ไม่อ่ะ มันไม่เคยปล่อยให้แบตหมด"โปรตอนรู้จักนิสัยแฟนตัวเองดี ถึงจะไม่ชอบคุยโทรศัพท์ แต่เพราะต้องติดต่อกับแอดไวเซอร์ตลอด เลยไม่เคยปล่อยให้แบตหมด "แม่ง! มันโกรธเรื่องกูโกหกแน่ๆเลย เหี้ยเอ๊ย! ไม่น่าโกหกเลยกู"
"คือมึงจะตื่นเต้นเหี้ยอะไร เมียงอนก็ง้อสิวะ"ฟีนที่นอนผึ่งไข่ตากแอร์อยู่นานเอ่ยแนะนำ
และสิ่งที่แนะนำก็มาจากประสบการณ์การง้อเมียของมัน ดูเหมือนการใช้ดอกไม้จะโคตรที่จะไม่มีเซนส์ แต่ไอ้ฟีนบอกได้ผลดีสุด เพราะดอกไม้มันมีความหมาย มันมีสตอรี่ และแน่นอนว่าการมีสตอรี่ เท่ากับการใส่ใจ
แล้วทุกอย่างก็เป็นแบบที่รู้กันนั้นแหละ โปรเฟล โปรเหนื่อย โปรอยากหนีไปไกลๆ คนที่ไม่อยากให้รู้ที่สุด ก็เลือกรู้แล้ว แต่รู้ตั้งแต่ต้นจนจบเสียด้วย แล้วจุดยืนเขาจะเป็นไงวะ เข้าหน้าไม่ติดแล้วแม่ง
อาย เขาอายจริง ตอนนุ่งบ็อกเซอร์ใส่หูกระต่ายเป็นหนุ่มน้อยตกน้ำตอนปีหนึ่ง เขาคิดว่าตอนนั้นเขาอายมากแล้วนะ แต่เอาเข้าจริงมันยังไม่อายเท่าตอนนี้เลย... โปรตอนอยากตาย
คนตัวสูงทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อินอ่อนริมสระบัวที่เงียบสะงัดร้างผู้คน อยากจะกระโดดน้ำหนีความจริงให้รู้แล้วรู้รอด แต่พอดูน้ำอีกที โปรตอนก็คิดว่าไม่โดดดีกว่า ถ้าเกิดอะมีบ้งอะมีบาเข้าคอขึ้นมาแล้วจะฉิบหาย
มองดูผืนน้ำอย่างสงบเงียบ เสียงฝีเท้าที่หยุดอยู่ด้านข้างทำให้โปรหันไปมอง แต่เมื่อรู้ว่าเป็นใคร ไอ้เหตุการณ์นรกแตกนั่นก็ไหลเข้ามาเป็นฉากจนเขาอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกล
แต่ยังไม่ทันจะไปไหน คนมาใหม่ที่ถือช่อดอกไม้ไว้ก็โอบกอดคนนั่งหน้าเสีย จนหน้าขาวๆแนบไปกับอก โปรตอนอยากขืนตัวออก แต่ก็เหนื่อยเกิน เขาเลยได้แต่อยู่นิ่งๆให้อีกคนกอดไว้
“ขอบคุณนะ”เสียงแผ่วเบานั้นทำให้ทุกอย่างที่คนตัวขาวกังวลนั้นเบาบางลง “ขอบคุณจริงๆ เราชอบมากๆเลย”รู้สึกถึงริมฝีปากทีกดลงมาบนหัวเขา
“อื้อ”
“เรารักโปรนะ อย่าวิ่งหนีเราอีกเลย”เสียงเรียบๆนั่นไม่สามารถทำให้ความรู้สึกแย่ๆนั่นมันหายไปได้ แต่มัน...เบาบางลง
“อื้อ ไม่หนีแล้ว”อ้อมแขนของคนตัวขาวกอดที่เอวคนยืนหลวมๆ
ค้างอยู่ท่านี้ราวสิบนาที คนสติแตกก็กลับคืนสู่สามัญ ซีอิ๊วขยับตัวมานั่งลงข้างๆแฟนตัวขาว ซีไม่ได้ชอบดอกไม้เพราะถือเป็นของสิ้นเปลือง ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้ ราคาก็แพง แถมอยู่ได้ไม่นาน แต่แฟนซื้อมาให้ทั้งที แต่เป็นอะไรที่ไม่ชอบ แต่ซีก็ดีใจมาก
“ดอกไม้สวยมากเลย ขอบคุณนะ แต่ไม่ต้องซื้อให้แล้วนะโปร เวลามันเหี่ยวแล้วต้องทิ้ง เราเสียดาย”พูดในขณะที่จัดดอกไม้ในช่อที่ถูกปาลงพื้นให้เข้าที่เข้าทาง
“อื้อ”
“คุกเข่าหน้าลิฟท์ก็ไม่เอานะ”เห็นอีกคนนิ่งแล้วมันหมันไส้
“ไอ้สัตว์”โปรตอนด่าออกมา ก่อนจะลุกขึ้น แต่อีกคนคว้าข้อมือใหญ่ไว้ก่อน
“ไหนว่าไม่หนีแล้ว”
“ก็ไม่ได้หนี กูเมื่อย จะยืนยืดเส้นยืดสาย”ตอแหลชัดๆ
“อ่อหรอจ๊ะ นึกว่าจะคุกเข่าซะอีก”พูดแล้วก็หลุดหัวเราะ
“ถ้ายังไม่จบ มึงเจอดอกไม้ฟาดหน้าแน่อิอ้วน”โปรตอนขู่คาดโทษทั้งที่หน้าแดงก่ำเพราะความอาย
“ฮ่าๆๆ ใครคิดเรื่องคุกเข่าอ่ะ”อิอ้วนนี่มันวอนจริงๆ
ผลั๊วะ
แย่งช่อดอกไม้ไปฟาดหัวแม่งเลย
“โหย ทำร้ายอ่ะ โปรแม่งกาก”เบ้ปากใส่ เห็นแล้วโปรตอนหมันไส้จริงๆ “อื้ออ”ประกบจูบปิดปากแม่งเลย “เดี๋ยวคนเห็น”ซีขืนตัวออก
“ไม่มีคน… อ๊ะ”ยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ อิคนที่เพิ่งบอกกลัวคนเห็นก็จุ๊บเขากลับแบบเร็ว แต่อะไรคือเริ่มก่อนแล้วหน้าแดงวะ
“โปรแก้มแดง”ซีว่า หน้าตัวเองก็แดงขึ้นไปอีก
“ก็มึงหน้าแดงก่อนอ่ะ กูก็แดงตามสิวะ”โปรตอนเถียงหน้าก็ร้อนผ่าว
“ไม่จริงอ่ะ โปรแดงก่อน”ซีอิ๊วไม่ยอม
“เฮ้อ งั้นแดงพร้อมกันไหมล่ะ”โปรเสนอ ยิ้มกว้างทั้งที่แก้มแดงปลั่ง
“เอางั้นก็ได้”ยอมลงครึ่งหนึ่งก็ได้ “กลับกันเถอะ”ซียืนขึ้นก่อนจะจับมืออีกคนแน่น ปกติเขาไม่ค่อยออกตัวแรงในที่สาธารณะหรอกนะ แต่เห็นว่าวันนี้แฟนทำตัวน่ารักหรอกนะ ยกให้วันหนึ่งก็ได้
"อ๊ะ"ส่งดอกไม้ให้อิตัวอ้วน "ขอโทษที่โกหก"
"ไม่ได้โกรธสักหน่อย"ซีว่า
"งั้นก็ไม่ต้องเอา"ตั้งท่าจะปาลงถังขยะ
"ไม่ได้นะ ให้เราแล้ว"ซีกระโดดคว้าแทบไม่ทัน "ห้ามทิ้ง"
"เออๆ แล้วแดกอะไร"
"ไปบ้านโปรไหม"ดูจากทรงอีกคนคงไม่ได้อาบน้ำเลยมั้ง ดังนั้นควรพามันกลับไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่ราจะแดกน่าจะเป็นสิ่งที่พึงกระทำที่สุดในวินาทีนี้
"ก็ได้ ไปรถมึงล่ะกัน ขี้เกียจไปเอารถที่หอไอ้ธัน"
"จ้า"
และจากเหตุการณ์นี้ โปรตอนคนถ่อยก็ได้รู้ว่า เป็นตัวเองน่ะดีที่สุดแล้ว และการมีอิอ้วนเป็นเมียก็ประเสริฐนัก เพราะนอกจากมันจะไม่งี่เง่าแล้ว มันยังรับสิ่งที่เขาเป็นได้ แม้บางอย่างเขายังรับตัวเองไม่ได้ก็เถอะ
--------------------
จบพาร์ทอิตัวขาว
เขียนไปนี่อยากจะเปลี่ยนชื่อเรื่องจาก 'เมื่อผมจีบมนุษย์แฟนเก่า' เป็น 'รักวุ่นวาย ผัวเก่าตัวร้าย หัวใจมุ้งมิ้ง'
อารมณ์ละมุน เกาหลีบรรลัย
ขอบคุณทุกคนนะ อิอิ :-[
ถ้าชอบก็ช่วยกันดันนะคะ
เอาให้หน้านิยายฮอตดั่งกะไฟร์เยอร์
ปล.ใกล้จบแล้วค่ะ ใกล้จะเช็คพ้อยที่2แล้ว เช็คพ้อย3นี่คือตอนจบเนอะ
-
:-[. ชื่อโดนใจมาก. หัวใจมุ้งมิ้งจริงแท้แน่นอน
กอดตัวขาวกอดเมียอ้วน และกอดคุณเขียดค่ะ
-
:z3: :z3:
-
อิโปรบรรยายลักษณะเมียได้เจ็บมาก
ไม่คิดว่าโปรมันจะมุ้งมิ้งขนาดนี้
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
อ่านแล้วสะท้อนใจนึกว่าอิมนุษย์แฟนมันบ่นให้ฟัง
วีรกรรมน่าอายเหล่านี้รับไม่ได้จริงๆ
เคยและ คนเมามาหน้าบ้านตะโกน อิอ้วนนนนน อยู่ไหนนนนน
เช้ามาถึงค่อยอาย โอ้ยยยยยยยยยยยยย
เบื่อพวกชอบเมาแล้วใจกล้าาาา ทำเป็นคิดถึงเมีย
ทีปกติละ ปากหมาเอาๆ ปากหมาไม่พอ ซึนด้วย
หมั่นๆๆๆๆแทนอิ้ววว อินมาก 555555
-
อ่านไปแล้วเลียนอิน้องโปรมันเขินเนี้ย 5555555555
-
โปรแม่งเซนซิทีฟว่ะ 555555555555 :laugh:
-
ขำอิโปร555555555555
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 555555555555555555555555
-
o13 อิโปรสุดยอด ถ้าไม่รักคงไม่ทำอะไรกากๆแบบนี้หรอก :laugh: หน่องซีก็โคตรรักผัว จนหน้าหมั่นไส้ ยอมตลอด แต่ก็น่ารักดี
-
รู้เบื้องหลังแล้วฮาหนักกว่าเดิมอีก น้องโปรคนถ่อยอายเป็นด้วยเว้ยเฮ้ยยย กรั้กๆๆ :m20:
ชอบซีอ่ะ ตอนนี้ดูเหนือดูมีเหตุผล ดูแบบโปรเป็นทาสเมียแต่เรื่องความถ่อยนี่สิซีไม่สู้
❤โปรคนถ่อยกับอิอ้วนนนน ...มากมาย
:pig4: :กอด1: :pig4:
-
ดีแล้วโปร ง้อเมียทำไปเถอะ ไม่ต้องอายลูก 555 สง
-
อิจฉาซี ช่วงนี้โปรน่าร้ากกก
-
:pig4: :pig4:
-
:laugh: :laugh: ขำอิหมีขาว หน้าแหกแล้วจ๊ะ
เช็คพอร์ยรอบสอง อย่าทำร้าย ซีเลย แค่อิหมีขาว หน่องซีก็ยับเยินละ
-
หลังจากทริปแสนสุข กลับมา ชีวิตโปรตอนช่างผกผัน ยังกะ roller coastet 555
-
สุดยอดโปรตอนคนรักเมีย
-
ผัวเก่าน้องซีนี่หรรษาดีแท้ 555
-
ชื่ออีกชื่อนึงเหมาะกับโปรมาจริงๆ
-
เอาเถอะ.....เรื่องนี้เก็บไว้ล้อยันแก่เลย ฮ่าฮ่าฮ่า
-
:z2: :z2: :z2:
-
เค้าง้อกันน่ารักดีออก
-
:laugh: ขำอิโปร แกเป็นคนแบบนี้เรอะ 5555
-
ชอบนิยายเรื่องนี้ที่สุด ตรงเวลาโปรนิยามซีอิ้วว่าเป็นเมียตลอดเวลา ด้วยสรรพนาม "อิอ้วน" แหม! มันน่าร้ากก 5555
-
ฮ่าๆ พี่โปรตอนคนถ่อยนี่ก็มีมุมมุ้งมิ้งเหมือนกันแฮะ :laugh:
-
:L2: :pig4:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ การดำเนินเรื่องไหลลื่นดีค่ะ ภาษาเข้าใจง่าย ที่สำคัญคือชอบคาแรกเตอร์ตัวละครมากเลยค่ะ โดยเฉพาะตัวเอกทั้งสอง แลดูชัดเจนในตัวเองมากค่ะ รออ่านตอนต่อๆไป (ติดนิยายเพิ่มอีกเรื่องแล้วเรา) :pig4:
-
มุ้งมิ้งแรงมาก คนไรนอนดูรูปเมียก่อนนอน อีบ้า 555555555555555555555555555
-
รักเมียหลงเมียมากค่ะอิโปร 5555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
นิสัยอะ
-
พี่โปรคนหลงเมีย :laugh:
-
โปรโดนอิอ้วนทำเสน่ห์แน่ๆ ..
-
ผัวเก่าตัวร้าย หัวใจมุ๊งมิ๊ง โดนมากกกกกกกกกกกกกก :laugh: :laugh: :laugh: :laugh:
-
:mew4: โถว่ พี่หมี
-
ทำไมอิตัวขาวเขาเขินเมียได้น่ารักจังคะ ว่าแต่ใครได้ทันอัดคลิปหน้าลิฟท์ไว้บ้างขอไฟล์
-
โอ้ยตลกอะ นี่อ่านพาร์ทโปรแล้วอยากไปร่วมวงหัวเราะกับพวกธันด้วยเลยอะคิดดู 5555
-
ตลกอิโปร :laugh:
-
ทำไปเห๊อะ
เมียรักเมียหลง
ใครหลงใครกันแน่
หน่องซี
-
พารท์โปรตลกดีอ่ะ :z1:
-
อิโปรมุ้งมิ้งจริง อิ๊วก็คนดีเกิ๊น เป็นผมนะโดนโกหกนี่ขึ้นแน่นอน
-
หน่องซีอยู่หนาย คิดถึงงงงง
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
โปรตอนหลุดเก๊กเผยความมุ้งมิ้งมาทีละนิดละสินะ ดีต่อใจอ้วนจริงๆ
-
ตอนอีโปรคุกเข่านี่ขำลั่นทุ่งมาก!
ชอบนิสัยน่องซีมากอ่ะ
มาม๊ะ..มาเล่นเบี้ยนกัน55555555555
-
ชื่อใหม่กับชื่อเก่าคนละอารมณ์กันแหะ
แต่ถ้าเอาตามสะดวกหาซื้อชื่อเก่าน่าจะโอกว่า ชื่อใหม่นี่เวลาพูดกับพนักงานคงอายเบาๆ :ling2:
-
ฮาโปรมาก 555555
-
โถๆๆๆๆๆๆๆ อิหมี
น่าสงสารรรรรร 5555555555555555555555555555555555
-
:katai5:
-
น่ารักกกกกกก รอนะคะ
:mew1:
-
:jul3: เป็นมนุษย์คู่สายฮาสุดๆ :pig4:
-
หายหน้าไปนานจุง
-
คิดถึง หน่องซี
-
:call: :katai5:
-
Chapter 21
ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้วหลังจากวันที่เกิดเหตุการณ์อัปรีย์ชีวิตของโปรตอน ช่วงสัปดาห์แรก เรื่องราวของแฟนผมนั้นกระพรือไปไวยิ่งกว่าไฟป่าไหม้ดงหญ้าคาข้างบ้านกู ทุกคนต่างสืบเสาะหาว่าอิคนโชคดี(ที่ไม่อยู่ในลิฟต์ตอนนั้น)คนนั้นมันเป็นใคร
และแน่นอน ไม่นานทุกคนก็สืบเจอ แต่ไม่ได้เจอกูนะครับ ไปเจออิตัวหน้าเหมือนแต่ดูดีกว่านั่นแหละ ไอ้เชี่ยกรนั่นซวยไปเต็มๆ ก็นะ ใครแม่งจะรู้ว่าเป็นผมวะ เพื่อนในเฟสบุ๊คแม่งมีสามร้อยกว่าคนเอง แล้วอิสามร้อยกว่าคนนั้นก็แทบไม่เล่นอยู่แล้ว
แต่ไม่ต้องห่วงว่าพี่มังกรของสังคมมันจะเรตติ้งตกหรืออะไร เพราะไม่ทันที่คนจะเข้าไปถามจนโซเชียลแตก ไอ้กรก็ชิงลงมือโพสต์แถลงเลย ว่ามันโสด คนที่เป็นแฟนโปรตอนนั่นแฝดมัน ซึ่งพออ่านแล้วหน่องซีก็ได้แต่งืมงัมว่า ' โถ ไอ้สัตว์ ใครเขาจะเชื่อมึง'
ซึ่งแน่นอน ก็มีคนเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง แต่พอผ่านมาจนวันนี้ ทุกอย่างมันก็ซาลงแล้ว แต่ก็นั่นแหละ คนไทยลืมง่ายจะตายไป ดูอย่างเรื่องพี่พริ้มดิ ตอนนั้นด่ากูกันจะเป็นจะตาย ตอนนี้สิ เงียบสาดดดดดด
"อื้ออ กี่โมงแล้ว"เสียงงัวเงียเรียกให้ผมหันไปมองไอ้คนแก้ผ้าที่ห่มผ้าหมิ่นเหม่แค่ขอบเอว
"เจ็ดโมง"ผมอกเสร็จก็สวมนาฬิกาข้อมือ ก่อนจะเดินไปหน่อนตัวนั่งบนเตียง "โปรนอนต่อเถอะ เดี๋ยวเราตั้งนาฬิกาปลุกให้ตอนสิบโมง"
"ตื่นเช้าจังวะ"ว่าจบก็ไหลมากอดเอวผมแน่น ไม่ต้องไปรงไปเรียนแล้วมั้งสัตว์ ถ้าจะกกจะกอดกันขนาดนี้
"วันนี้เราเปิดเทอมไง แล้ววันนี้เรากลับบ้านใหญ่นะ จำได้ไหมเนี่ย"บีบๆนวดๆต้นแขนแข็งๆของอิตัวขาวเล่น
"จำได้ แต่ไม่อยากจำ ไม่อยากให้กลับ"รัดเอวกูแน่นเกินไปแล้วสัตว์
"ไม่งอแงเนอะ เดี๋ยววันเสาร์ก็เจอกันแล้ว"เปลี่ยนมาลูบหัวไอ้คนขี้เซาแทน
"แล้วไปเรียนยังไง"หมีขาวคลายแขนออก ยันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะสะบัดหัวไล่ความง่วงสองสามทีตามสไตล์
"เดี๋ยวฟอยด์มารับ"อย่าเพิ่งสงสัยว่ารถหน่องซีไปไหน พอดีอาทิตย์ก่อนอิหมีมันไปรับหน่องซีที่บ้านไง แล้วก็อย่างที่เห็นๆ กกกันอยู่เป็นอาทิตย์ จนเปิดเรียนเนี่ยแหละ ก็เลยไม่ได้กลับไปเอารถ
"เดี๋ยวไปส่ง"
"ไม่ต้องเลย โปรนอนไปเหอะ เดี๋ยวตอนสิบโมงเราโทรหา"
ไม่ใช่ว่าหน่องซีเกรงใจแฟนหรืออะไร แต่คือสารร่างมันไม่ไหวไง เพิ่งได้นอนตอนตีห้าเองมั้ง อย่าเพิ่งคิดว่า ผมกับมันจะบรรเลงมหรสพอะไรกันจนสว่างนะเว้ย คือ ก็ยอมรับนะว่าเมื่อคืนก็มีอ๊อ๊ะอะไรนิดหน่อย แต่แค่เที่ยงคืนยันตีสองนะเว้ย น้องซีสลบตั้งแต่ตีสองแล้วด้วย แต่อิตัวขาวมันต้องแก้งานไง มันก็เลยต้องกรึ๊บกาแฟผสมกระทิงแดงแล้วถ่างตายันตีห้า
"กูไหว"ไหวพ่อมึงสิโปร คุยกับกูนี่มึงลืมตาก่อนไหม
"นอนไปเลย ฟอยด์จะถึงแล้ว"ดันอิหมีลงไปนอนพร้อมห่มผ้าให้เรียบร้อย
...แม่ศรีเรือนไปสิไอ้สัตว์...
หลังจากตบตูดลูบหลังกล่อมผัวให้หลับเป็นที่เรียบร้อย น้องซีคนดีคนเดิมที่เพิ่มเติมคือน้ำหนักตัวก็เดินลงมาชั้นล่าง เห็นป๊ากับม๊าของโปรตอนกำลังจะเตรียมตัวออกไป หน่องซีจึงยกมือไหว้พ่อปู่แม่ย่าอย่างนอบน้อม ก่อนจะขอตัวออกไปหาฟอยด์ที่จอดรถรออยู่หน้าบ้านสักพักได้
"ไอ้สัตว์ กว่าจะเสด็จลงมาได้ ตูดกูนี่แทบจะฝังรากติดกับเบาะรถล่ะ"เมื่อเปิดประตูด้านหลัง เมทเถื่อนมันก็บ่นกระปอดกระแปดตามประสาผู้หญิงที่ไม่มีผัวและรอวันที่จะตายจากโลกไปอย่างสงบ
"ทำไรอ่ะถึงลงมาช้า พรึบพรั่บกันอยู่หรอ"เพื่อนแจนที่นั่งอยู่เบาะข้างคนขับเสนอหน้าหันมามองพร้อมทำหน้าทำตามีเลศนัยถามขึ้น ก่อนจะปรบมือเป็นจังหวะประกอบแบบถี่รัว... อิแจน มึงนี่มันแจนไรสมชื่อจริงๆ
"K"ว่าจบก็ขยี้ตาด้วยนิ้วกลางอย่างละมุน
รู้สึกตัวเองแอบเนรคุณเบาๆ ให้เขามารับแล้วยังด่าเขาอีก แต่ช่างมันเถอะ คนแบบนี้มันต้องโดนบ้าง เผื่อความอัปรีย์กับความปากดีที่สิงสู่พวกอยู่จะหลุดออกไป บางทีหน่องซีก็รู้สึกสิ้นศรัทธาในตัวผู้หญิง เพราะอิสองตัวนี่แหละ
เปิดเรียนวันแรกหลายคนอาจจะแค่แนะนำรายวิชา ทวนไรนิดๆหน่อยๆแล้วปล่อยเลิกคลาส แต่นั่นมันไม่ใช่สำหรับพี่ ถึงเวลาปุ๊บ เจ้แกแจกข้อสอบพรีเทสต์ปั๊บ ข้อเขียนสามสิบข้อ ชิบหายเถอะครับอาจารย์ ถ้าจะทำแบบนี้ ทีหลังอาจารย์ก็เอาข้อสอบมาทลวงหูผมเลย
หลังจากโทรเช็คตอบสิบโมงว่าโปรตอนตื่นเรียบร้อยแล้วหรือยัง แต่ยังไม่ทันจะได้เข้าเรียนต่ออีกวิชา ไอ้แฝดคนละฝาที่ได้ข่าวว่ามึงมีเรียนแล็บอีกชั้นหนึ่งก็เดินเข้ามาชาร์ตผมจากด้านหลัง ก่อนจะลากผมแถดๆไปคุยกันที่ชั้นล่าง
“มีเหี้ยไรเนี่ย ลากกูมาซะไกลเลยเชี่ยกร”ผมบ่นตามประสาคนที่โดนลากลงบันไดจากชั้นห้า ลิฟต์ก็มี ทำไมมึงไม่ใช้ห๊ะ ไอ้สลัด!!
“คือ...แบบ ... โอ๊ย ยังไงดีวะ”อิมังกรที่ขาเล็กเท่าแขนผมกำลังยืนทึ้งหัวอย่างสิ้นสติ
“นึกออกล่ะโทรบอกกูแล้วกันนะ”เลี้ยวตัวกลับหลังเตรียมจะกลับไปชั้นห้า แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขา ….“โอ้ยย ไอ้สัตว์”ผมร้องโหยหวน เมื่อไอ้แผดคนละฝาคนละพ่อคนละแม่ มันคว้ามือจิกมาที่ผมนุ่มๆของหน่องซีก่อนจะออกแรงกระตุกเบาๆ จนหนังหัวกูแทบจะหลุดติดมือมันไป
“โทษๆว่ะ มือลั่น”ลั่นพ่อลั่นแม่มึงสิ หัวกูเกือบล้านแล้วไหมล่ะ
“คารารวยเถอะ มึงรู้ไหมกูมีเซลล์หัวล้านจากพ่อ ถ้าผมกูร่วงแล้วไม่ขึ้นมาอีก มึงจะรับผิดชอบกูยังไงห๊า”กูนี่แร๊บเลยจ้า เล่นอะไรเล่นได้ แต่อย่าทำร้ายหนังหัวกูได้ไหม กูขอร้องล่ะ
“ขอโทษได้ปะเล่า ไม่โกรธดิ เครียดแล้วผมจะร่วงนะมึง”กูนี่รีบยิ้มเลยจ๊ะ แม้ว่าในใจจะยังกรุ่นๆอยู่ก็ตาม “เดี๋ยวเลี้ยงน้ำร้านพี่เดช”โอโห หนังหัวกูมีค่าสามสิบบาท
“แล้วมีเรื่องอะไร”ได้สามสิบบาทก็ยังดีกว่าไม่ได้อะไรวะ
“คือบ้านมึงอยู่แถวม.ใช่ไหมวะ”ว่าแล้วก็หลบตาอย่างโคตรมีพิรุธ
“บ้านกูอยู่แถวนี้อ่ะใช่ แต่มึงน่ะจะเหลือกตาทำเหี้ยอะไร มึงนอนตกหมอนแล้วตาเขหรอ!”ว่าแดกไปดอกหนึ่ง
“ช่างกูเหอะ แล้วตกลงบ้านมึงอยู่แถวนี้ใช่ปะ”พยักอือๆเออๆไป “กูขอยืมครัวบ้านมึงได้ไหมวะ”
“ได้แหละ แต่มึงจะทำอะไร ถ้าทำของง่าย ที่ใช้แค่เตา หม้อ มีด กระทะ ไมโครเวฟไรงี้อ่ะ ที่บ้านกูมี แต่ถ้ายากกว่านี้ไม่มีล่ะ แม่กูทำอาหารไม่ค่อยเป็น”คุณนายแม่ถนัดซื้อมากกว่าทำเองอ่ะครับ นางบอกว่าเอาเวลาที่ทำอาหารไปทำอะไรได้อีกตั้งหลายอย่าง
“อ้าว กูจะทำเค้กวันเกิดอ่ะ”มันเกาหัวงงๆ “มันต้องใช้อะไรบ้างวะ”
“นี่มึงทำเป็นปะเนี่ย”หรี่ตามองมันอย่างกดดัน
“ไม่อ่ะ”ส่ายหน้าก่อนจยิ้มออกมาแห้งๆ
“เออ กูก็ทำไม่เป็นเหมือนกัน”พอผมพูดจบ เราสองคนก็ต่างจ้องกันนิ่ง “แต่แม่ครัวที่บ้านกูทำเป็น”
“ให้เขาสอนกูได้ไหมวะ”
“ได้แหละ แต่แม่ครัวพร้อมอุปกรณ์น่ะอยู่บ้านอีกหลัง ซึ่งไกลเหี้ยๆ มึงไมไปบ้านเพื่อนมึงวะ ฟาง บิว ไรงี้ น่าจะใกล้กว่ากูนะ”พี่เสนอทางออกให้เลยครับ
“ใกล้มากเลยไอ้สัตว์ บ้านอิบิวอยู่เชียงใหม่”อ้าวเรอะ “แต่จริงๆกูมีเรื่องจะปรึกษาด้วย แต่ไม่อยากพูดที่ม.”มันหลุบตาลงอย่างคนคิดหนัก
“เออ แล้วจะไปวันไหนอ่ะ คืนวันศุกร์กับเสาร์กูไม่ว่างนะ”
“บอกว่ามึงว่างวันอาทิตย์ก็จบไหมห๊ะ”เออว่ะ
หลังจากแยกย้ายกับไอ้กรแล้ว ผมก็เฟดตัวกลับมาห้องเรียน ดีนะวันนี้อาจารย์แกเข้าเลท ผมเลยไม่โดนอะไร หลังจากเลิกเรียนแล้ว ผมก็เข้าเรียนแล็บอีกทีตอนบ่ายสองโมงครึ่ง โชคดีที่วันนี้อาจารย์ให้เช็คแค่อุปกรณ์และเบิกอุปกรณ์ แต่ถึงอย่างนั้น กว่าจะเสร็จก็ปาไปเกือบสี่โมงเย็น
วันนี้รถที่บ้านจะมารับที่มหา'ลัย ใจจริงก็อยากให้แฟนมารับมาส่งแบบคนอื่นนะ แต่ว่าจะให้มันขับรถวนไปวนมาก็ใช่เรื่อง อีกอย่างก็โตๆกันแล้ว ต้องดูแลตัวเองให้ได้
คือผมไม่ค่อยชอบพวกอ่อนแอ สังเกตได้จากแฟนเก่าผมแต่ละคน แรงๆร้ายๆทั้งนั้น แต่ทุกคนก็เข้าใจอะไรง่ายนะ ต่างคนต่างมีชีวิต ไม่ต้องเกาะติดกันตลอดเวลา ถึงแม้ว่าการเหินห่างที่ผ่านมามันจะทำให้เกิดช่องว่าง จนคนอื่นสามารถแทรกตัวเข้ามาได้ก็ตาม
ผมค่อนข้างมีโลกส่วนตัวพอสมควร แต่กับโปรผมก็ยอมรับนะว่าผมติดมันน่ะ อยากจะเกาะติดแทบทุกเวลา แต่บางทีมันก็ทำไม่ได้ไง ผมก็มีหน้าที่ โปรก็มีหน้าที่ จะให้มานัดเจอกันทุกวันนี่เหนื่อยกันตายห่า
ผมเชื่อนะว่าถ้าคนเรารักกันจริงๆ เจอกันเดือนละครั้งก็ยังรักกัน แบบในหนังเงี้ย ไม่เจอกันเป็นสิบยี่สิบปีก็ยังรักกันอยู่เลย
ไลน์บอกแฟนก่อนจะขึ้นไปเก็บของบนห้อง มื้อเย็นวันนี้แม่อ้อมสุดที่รักของผมมาทานด้วย อาหารก็เลยเยอะเป็นพิเศษ แน่นอนว่าอาหารทุกอย่างลุงเก็บค่าแผงแกลิสต์มาเองทั้งหมด
จบเรื่องพ่อเรื่องแม่แล้ว ผมก็ขึ้นมาอ่านหนังสือบนห้อง บางคนอาจจะคิดว่ามึงจะขยันอะไรขนาดนั้น ไม่ได้เรียนหมอสักหน่อย เอาจริงๆเลยนะ เรียนอะไรถ้าอยากให้ได้ดีก็ต้องจริงจังทั้งนั้นแหละ
เปิดสไกป์ส่องหน้าแฟนแล้วต่างคนต่างทำงานมันก็มีความสุขดีนะ รู้สึกมีอนาคตทั้งคู่ดีอ่ะ ไม่รู้คนอื่นเป็นไหม ที่เวลาเรารักใครสักคนมากๆเราก็อยากทำตัวเองให้ดูดีมีอนาคตไปทุกๆด้าน ผมเหมือนพวกเสพติดความเพอร์เฟคนะ แต่เอาเข้าจริง ผมไม่ใช่แบบนั้นหรอก ผมแค่ไม่อยากให้ใครมองว่าเวลาเราคบกันแล้วมันตกต่ำลง ผมอยากให้เขามองว่าเราคบกันแล้วทุกอย่างมันดี ทุกอย่างมันส่งเสริมกันมากกว่า
/"นอนกี่โมง"/ผมเบือนหน้าขึ้นมองหน้าจอแล็บท๊อปที่แสดงหนังหน้ามนุษย์แฟนตัวขาวที่ใส่แว่นสายตาอยู่เต็มจอ
"เที่ยงคืนอ่ะ"
/"วันนี้ไอ้ธันชวนไปร้านเหล้า ให้ไปเปล่า"/สิ้นคำขออนุญุาต กูนี่รู้สึกมีอำนาจขึ้นมาเลยทีเดียว
"แล้วจะกลับบ้านกี่โมง"อันนี้ถามด้วยความเป็นห่วงล้วนๆครับ ไม่ได้จับผิดอะไร
/"คงไม่กลับว่ะ ว่าจะนอนห้องไอ้ธันเลย"/ผมพยักหน้ารับรู้ /"แต่เดี๋ยวรอมึงนอนก่อนค่อยไป"/
"แล้วไปกินเหล้าจะไม่เป็นไรหรอ พรุ่งนี้มีเรียนนี่"นี่เพิ่งวันพฤหัสเองนะครับคุณ
/"ไม่มี"/ผมพยักหน้ารับรู้อีกรอบ ก่อนจะปิดชีทเรียนอย่างสวยๆ
"งั้นโปรไปเลยก็ได้ เราจะนอนแล้ว"
/"งั้นเดี๋ยวกูโทรไป"/เห็นอีกคนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาสไลด์อย่างไว
"ไม่ต้องหรอก ไว้ถึงร้านแล้วค่อยโทรมา"ผมโบกมือให้พร้อมยิ้มอ่อน ยิ้มอ่อนในที่นี้ไม่ได้หมายความว่ากูยิ้มน้อยๆพองามไรงี้นะ แต่หมายถึงกว้างโชว์ฟันหราแบบปัญญาอ่อนอ่ะ
/"ไม่โกรธใช่ไหมวะ"/
"โกรธทำไมเล่า รีบไปเหอะ เดี๋ยวเมาไม่ทันเพื่อน"ไม่ทันเห้ไรล่ะ แดกแก้วเดียวกูว่าก็นำทุกคนแล้วมั้ง
/"วันนี้กูไม่แดกเหล้าเหอะ แดกทีไรมีแต่เรื่อง"/จ้า เดี๋ยวกูจะรอดูน๊า /"งั้นผันดี"/
"ครับผม เดินทางปลอดภัย"โบกมือหยอยๆด้วยท่าเดิม
/"อืม"/กูยังคงโบกมือต่อไป /"ซี"/
"ว่า..."
/"กูรักมึงนะ"/พร้อมกับมองกล้องตาแป๋ว... น่ารักจ๊าดดดด
"อื้อ เหมือนกัน"ไม่รู้เป็นเห้อะไร แต่พี่เขินเว้ย
กว่าอิตัวขาวจะได้ออกจากบ้านก็ปาไปห้าทุ่มกว่า ไม่ใช่ว่ามันแต่งตัวนานหรืออะไร แต่คือกว่ากูจะร่ำลากันจบนี่แดกเวลาไปครึ่งค่อนชั่วโมงเลยจ้า ช่วงข้าวใหม่ปลามันนี่มันก็ดีนะ แต่บางทีก็ดีมากไป ดีจนกูเริ่มจะหมันไส้ตัวเองล่ะไอ้สัตว์
วันศุกร์ผมมีเรียนแค่ตอนเช้า ไม่ทันได้ไปแด๊กข่งแด๊กข้าวกับเพื่อน ผัวกูในชุดนักศึกษาไม่ผูกไทด์ เซ็ตผมเปิดเหม่งอย่างหล่อก็แว้นGTRที่สีแสบเบ้าตาฉิบหายมารับ อย่าเพิ่งคิดว่ามันคิดถึงผมจัด เลยต้องรีบมารับนะ คือแม่งจะไปทำงานที่ม.ต่ออ่ะ เลยแวะมารับ แล้วหนีบผมไปกันมันด้วย
“โปรกินข้าวเที่ยงยัง”ผมถามเมื่อเฟดตัวเข้ามานั่งเสนอหน้าข้างคนขับแล้ว
“โอโห เมียกู เจอหน้าก็คิดแต่เรื่องแดกเลย”มันหัวเราะออกมาเบาๆ
“นี่ถามเพราะเป็นห่วงเถอะ”
“มึงหิวก็บอกมา”หรี่ตามองผมอย่างกดดัน
“อื้อ”ก็เมื่อเช้าตื่นสายกินข้าวเช้าไม่ทันอ่ะ ได้กินขนมปังไปแผ่นเดียวเอง
“เดี๋ยวแวะกินก่อนล่ะกัน มึงจะกินอะไร”
“โปรรีบเปล่า เราไปกินที่ม.โปรก็ได้”คนอย่งพี่อยู่ง่ายตายยากอยู่แล้ว
“เขานัดกูบ่าย”
“งั้นรีบไปเหอะ ใกล้เที่ยงแล้วด้วย เดี๋ยวราดหน้าทะเลหมด”
“เหมือนจะดี... ห่วงแดกก็บอกมา”หัวเราะออกมา ก่อนจะปลดเกียร์เพื่อถอยออกจากที่จอด
“เราก็พูดตลกๆไปงั้นแหละ”โบกไม้โบกมือปฏิเสธ
“สาบานให้รถชน”หันมาตีหน้านิ่งใส่ผม
“ไม่ดีมั้ง อยู่กันสองคนด้วยเนี่ย ตายคู่นะ”แถมให้ตายตอนหิวนี่กูไม่โอเคแรงอ่ะ กูไม่อยากเป็นผีมีปมนะเว้ย
“งั้นสาบานให้มึงอ้วนตาย”ไม่ต้องสาบาน กูก็อ้วนจะตายห่าอยู่แล้ว
“ถ้าเราตาย โปรต้องเป็นหม้ายนะเว้ย”
“ดี ได้หาเมียใหม่”ถึงพูดแบบนั้นแต่มันเสือกหัวเราะ
“ใจร้าย จิตใจคุณทำด้วยอะไรคะ ทำไมถึงได้อำมหิตเช่นนี้”ผมทำเสียงเล็กเสียงน้อยพร้อมกับปาดน้ำตาด้วยท่าทางที่โคตรสะดีดสะดิ้งจนน่าถีบให้หล่นรถ
อิตัวขาวหัวเราะลั่นก่อนจะเอื้อมมือมาขยี้หัวผมสองสามที เราคุยสัพเพเหระกันอีกสองสามเรื่อง ก่อนจะเปิดวิทยุแล้วร้องเพลงคลอกันไป
ถึงม.เกือบเที่ยง ผมกับมนุษย์แฟนก็ไปนั่งกินมือเที่ยงกันที่โรงอาหาร แน่นอนพี่นี่จัดราดหน้าทะเลหมี่กรอบแน่นอน ในขณะที่แฟนพี่ก็ได้เย็นตาโฟต้มยำร้านข้างกันมาหนึ่งชาม
“ราดหน้ามันอร่อยหรอวะ กุว่ามันแหยะๆเหมือนขี้มูกอ่ะ”อิตัวขาวเบ้ปากขมวดคิ้ว
“แล้วเย็นตาโฟอร่อยหรอ สีเหมือนเลือดเสียในแล็บเลยอ่ะ”สวนอย่างไว เรื่องอื่นยอมได้ แต่เรื่องของกินนี่พี่ขึ้น
“ปากดี”ฉีกยิ้มก่อนจะใช้นิ้วชี้กับนิ้วโป้งคีบปากผมแล้วดึงเล่น “พุธที่แล้วกูยังเห็นมึงนั่งแดกเย็นตาโฟต้มยำอยู่เลย”
“เอี๋ยวอากอ้อย(เดี๋ยวปากห้อย)”น้ำลายกูจะหกแล้วไอ้สัตว์
“หน้ามึงแม่งตลกดีว่ะ”แล้วพี่แกก็หัวเราะ
สนุกมากไหมล่ะ ถ้าสนุกมากนักมึงเอาไปเล่นที่บ้านเลยไหมไอ้สัตว์ ปากล่างกูจะยานถึงจานราดหน้าแล้วห่า
“หึๆๆๆๆ”นั่นๆ ยังไม่จบ
“อังอางไอ้อี(สังลางไม่ลี)”เนี่ยนด่าแม่เลย มันฟังไม่ออกหรอก
“ด่าอะไรกูห๊ะอิอ้วน”ปล่อยมือที่หนีบปากผมออก ก่อนจะเปลี่ยนมาหยิกแก้มกูแทน
...ไอ้สังลางนี่...
...หน้ากูเหี่ยวหมดแล้วมั้ง...
“เปล่า”ตอแหลกว่านี้มีอีกไหม
“ตอแหล”จ๊ะ
“กินข้าวกันไหมล่ะ”ถ้ายังไม่หยุดเล่น กูจะแดกมือมึงแทนล่ะ
“กินดิ ได้อ้วนๆ”มันปล่อยมือจากผม
“อ้วนแล้วไง คิดว่าแคร์?”ทำหน้ากวนตีนไปอีกดอก แล้วจิ้มหมึกขึ้นมากิน
“ดูจากหุ่นแล้วก็ไม่น่าจะแคร์”จ้า อิคนหุ่นดี อิพ่อเทพบุตรลงมาจุติ
ผมฉีกยิ้มกว้างอย่างประชดประชัน ก่อนที่เราสองคนจะเริ่มลงมือทานมื้อเที่ยงอย่างจริงจัง ตายังไม่ทันที่เราจะได้ยัดเข้าไปในปากเกินสามคำ ผมก็เห็นผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งกำลังย่องเข้ามาทางหลังไอ้โปร
ผั๊วะ
ตบสุดแรงลงกลางหลังคนที่อยู่ตรงผม
“อั่ก โผล๊ะ”เสียงแรกนี่แสดงความเจ็บปวดของแฟนผม แต่เสียงที่สองนี่แสดงถึงความร้าวรานใจของเมียมัน ที่เห็นฉากกระอั่กเส้นใหญ่ออกมาจากปากสวยนั่นอย่างคาตา
...ฮือออ...
...ละเอียดเต็มโต๊ะเลย...
“แค่กๆๆ”ผมรีบส่งขวดน้ำให้อิหมีทันที “ขอบใจ”มันรับไปกระดก ก่อนจะวางกระแทกขวดน้ำลงบนโต๊ะ
“ฮ่าๆๆ”ผู้หญิงที่ก่อโศกอนาถกรรมหัวเราะร่า ก่อนจะวิ่งหนีไป
“อิเด็กนี่”ไอ้โปรกัดฟันก่อนจะลุกขึ้น แล้วสวมวิญาณสิงโตเจ้าป่ากลางทุ่งหญ้าสะวันน่าที่กำลังออกล่าเหยื่อ
ผมได้แต่นั่งงงๆ ตรงที่เดิม ชะเง้อชะแง้หาแฟนที่วิ่งหายไป แต่เพียงไม่นานก็เห็นคนตัวขาวขายาวที่ล็อกคอผู้หญิงตัวเล็ก ก่อนจะลากมานั่งที่โต๊ะ
“นี่ชื่อน้ำ เป็นน้องรหัสกู นี่ซี แฟนกู”โปรแนะนำก่อนจะลากน้องรหัสมันคงมานั่งข้างๆ
“สวัสดีครับ”ฉีกยิ้มกว้างพร้อมผงกหัวทักทาย
“สวัสดีค่ะ พี่เป็นแฝดพี่มังกรหรอคะ”ผมยิ้มก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ
“เป็นเพื่อนกันครับ แต่หน้าคล้ายกันเฉยๆ”ก่อนจะล้วงเอาทิชชู่ในกระเป๋ามาเช็ดเศษซากเส้นใหญ่บนโต๊ะ
“หู้ย ยิ้มสวยอ่ะ พี่รู้ปะ แบบเฮียอ่ะผู้หญิงชอบมองกันก็จริง แต่ถ้าชอบแบบชอบจริงจังอ่ะมันชอบแบบพี่”กูนี่หน้าบานเลยจ้า
“ทำไมอ่ะครับ”
“ผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบอะไรน่ารักๆ ผู้ชายหล่อมองไปนานๆก็เบื่ออ่ะ แต่ผู้ชายน่ารักมองยังไงก็ไม่เบื่อเนอะ”ไม่รู้ว่าผู้ชายคนอื่นรู้สึกยังไงเวลาโดนชมว่าน่ารัก แต่ผมชอบว่ะ ชมยังไงก็คือชม ไอ้เหมาะไม่เหมาะกับผู้ชาย ผมไม่ค่อยสนว่ะ “แล้วยิ่งสะอาดกับสุภาพด้วยนี่ยิ่งหลงนาน”
“ฮ่าๆๆๆ”ผมหัวเราะพลางเกาแก้มแบบเขินๆ
“หู้ย น่ารักอ่ะ ปากพี่กระจุ๋มกระจิ๋มมากเลย”รู้สึกเลยว่าหน้าตัวเองต้องแดงมากแน่ๆ ก็ทำไงได้วะ มีผู้หญิงมาชมต่อหน้าแบบนี้ ถึงน้องน้ำจะไม่ได้สวยสะดุดตา แต่น้องเขาก็น่ารักเอาการอยู่นะเว้ย
“พอๆๆอิน้ำ จะแอ๊วอะไรก็เกรงใจผัวมันบ้าง”
“ง่อววว มีหวงด้วย”พูดจบก็เอื้อมมือไปเกาคางที่เริ่มมีไรหนวดขึ้นของแฟนผม
ผมรู้สึกไม่ชอบเลยว่ะ ตั้งแต่กอดคอกันเดินมาแล้ว แต่ผมก็พยายามจะทำใจกว้างๆ ด้วยความเป็นวิศวะ เขาคงเล่นถึงเนื้อถึงตัวกันเป็นปกติ ถ้ามัวมาหึงมาหวง ทั้งผมทั้งมันก็คงจะมีแต่อึดอัด
“แล้วนี่ไม่มีเรียนหรือไงอิน้ำเน่า”กูนี่ยอมใจจริงๆ เรียกจิกผู้หญิงได้ไม่กระดากปากแบบนี้ ถ่อยได้ใจกูจริง
“น้องเป็นผู้หญิง ทำไมเรียกแบบนั้นล่ะ”ผมคิดเสมอว่าผู้หญิงทุกคนเป็นเจ้าหญิงครับ เราต้องปฏิบัติกับเขาดี ไม่ต้องพาดพิงถึงเมทแล็บผมนะครับ อินั่นมันเป็นชายฉกรรจ์ในร่างผู้หญิงเฉยๆครับ ผมไม่รวมมันกับผู้หญิงปกติหรอกครับ
“สายกูมันมีปีสองชื่อน้ำสองคน แล้วอินี่มันไม่ค่อยอาบน้ำ เลยเรียกมันน้ำเน่า”กูยอมใจ
“อีกคนก็ผู้หญิงหรอ”น่าหมันไส้จริงๆแฟนกู
“ผู้ชายค่ะ แต่มันบ้ากามเลยเรียกมันว่าน้ำเงี่ยน”อยากจะอกแตกตาย น้องน้ำได้โปรดอย่าทำลายภาพเจ้าหญิงน้อยในใจพี่ได้ไหมคะ
“เรียกน้ำหญิงน้ำชายก็ได้นี่”เสนอออกไปทำไมก็ไม่รู้
“ไม่เอาอ่ะ ไม่สะใจ”คิดว่าใครตอบ... ผัวกูไง จะใครล้า
“อ่อ ครับ”จากนั้นผมก็จ้วงราดหน้าในจานกินต่อโดยไม่สนว่าจะมีเศษซากอารยะธรรมของเส้นเย็นตาโฟอยู่ในจานหรือไม่
ส่วนแฟนผมมันไม่กินแล้วครับ มันบอกว่าถึงจะเป็นน้ำลายตัวเอง แต่มันก็แหยง ตอนนี้ก็เลยเปลี่ยนไปนั่งคุยกับน้องรหัสมันนั่นแหละ เฮ้ ยู ลืมไรไปเปล่า... ลืมกูไงไอ้สัตว์
“แล้วเฮียมาทำอะไรอ่ะ ไม่มีเรียนวันศุกร์ไม่ใช่หรอ”
“มาถ่ายโปรโมทคณะ ชีวิตคนหน้าตาดีก็งี้แหละ ขี้เหร่ๆแบบมึงไม่เข้าใจหรอกน้ำ”เกลียดผัวตัวเองนี่ผิดไหม
“อยากเอาคัตเตอร์กรีดหน้าคนหน้าตาดีชิบหายเลยตอนนี้”
“แล้วไม่มีเรียนหรือไง”โปรถามเสียงเรียบ
“เออว่ะ! ลืมเลย ไปก่อนนะเฮีย สวัสดีค่ะพี่ซี”หันมาไหว้ผมจบ น้องน้ำก็วิ่งหายไปเลย
“หึๆๆๆ”ผมหัวเราออกมากับท่าทางขาดๆเกินๆของน้องรหัสอิตัวขาว
“หัวเราะอะไร ตาวิบวับจังนะไอ้สัตว์”พูดจบก็เปิดหน้าผากแล้วดีดเหม่งผมไปที
“วิบวับอะไร ตาเราเป็นแบบนี้อยู่แล้ว”แถมน้ำตาคลอเพราะแดกพริกเข้าไปด้วยเนี่ย
“หรอออออ”ลากเสียงยาวจนน่าถีบ
“คร้าบบบ”ผมลากเสียงยาวก่อนจะก้มหน้าก้มตากินราดหน้าต่อ
จบจากมื้อเที่ยงหรรษา ผมกับมนุษย์แฟนก็เดินตากแดดหน้าฉ่ำวาวราวสาวเกาหลีเข้าไปในตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ที่ผมก็ไม่รู้ว่าชื่อตึกอะไรเหมือนกัน ก็แหม แดดจ้าราวกับกูอยู่กลางซาฮาร่าขนาดนี้ ขืนเงยหน้าขึ้นไปสู้ ถ้าไม่เป็นลมตาย กูก็คงต้องตาบอดแน่นอน
ผมเดินตามคนตัวยาวเข้าไปให้ห้องหนึ่ง ภายในห้องถูกเซ็ทฉากอุปกรณ์ที่เตรียมจะถ่ายรูปเอาไว้เรียบร้อยแล้ว คือผมก็ไม่มีความรู้ทางด้านนี้อ่ะนะ คงบรรยายห่าไรมากไม่ค่อยได้ ถ้ามีปัญหาไรมาก ก็มาดูกันเองเถอะ ตรงจุดนี้ พี่จะนั่งรอเฉยๆเว้ย
“โหยยย พามาแล้วโว้ย พี่โปรคนอวดเมีย”เสียงโห่แซวระงมเล่นเอาผมแทบอยากจะกระโดดหน้าต่างหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด... ฮือ กูอาย
“น่ารักนะเนี่ย แก้มแดงด้วยเว้ย เขินหรอครับ”ไม่รู้ใครพูด แต่มึงลองมาเป็นกูสิ แล้วมึงจะรู้สึก “ขอเบอร์ได้ไหมน้อง”ผมยิ้มแหยๆ
“พอๆ มึงดูหน้าผัวเขาก่อน หงิกเป็นส้นตีนแล้วเนี่ย”ผมหันไปมองไอ้คนข้างตัวที่ยืนขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไหร่
“ไม่ถ่ายแม่งล่ะไอ้สัตว์”สิ้นเสียงเรียบ ฝูงชนที่โห่แซวก็แทบคลานเข่าเข้ามากราบขอขมากันเลยทีเดียว
“เดี๋ยวเราไปนั่งรอข้างล่างนะ”ผมพูดเบาๆ
“ไปนั่งรอตรงนั้นไป ข้างนอกมันร้อน”อิตัวขาวชี้ไปที่เก้าอี้ที่ตั้งเรียงรายอยู่ในห้อง
“โอเค”โอเคก็เชี่ยล่ะ มองกูกันจนอึดอัดแล้วเนี่ย
“นี่กุญแจรถ เผื่อจะออกไปไหน”ยัดกุญแจรถโทรศัพท์และกระเป๋าสตางค์ใส่มือผม ก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับตากล้อง
ผมเดินก้มหน้าหลบสายตาทุกคนเพื่อไปนั่งหลังห้อง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเล่นพาราไดส์เบย์ที่ถูกปล่อยให้รกร้างมาชาติเศษ
“น้ำครับ”ผมเงยหน้าขึ้นมองคนพูด
“อ้าว ไอ้ธัน มึงก็มาหรอ”ผมถามพร้อมกับที่ไอ้ธันมันนั่งลงเก้าอี้ตัวข้างๆ แล้วแดกน้ำแดงแก้วที่เหมือนจะเอามาให้กู... ไอ้สึด
“เออ กูก็มีถ่ายโปรโมตเหมือนแฟนมึงนั่นแหละ”
“อ๋อหรอ”ไอ้ธันมันก็หน้าตาดีนะ แต่สู้แฟนผมไม่ได้ว่ะ
“มองด้วยสายตาเหยียดหยามนี่คือไร เดี๋ยวกูตบอ้วกพุ่ง”ทำท่าง้างมือ
“ตบดิ โปรมองอยู่”ไอ้ธันเหลียวหันไปมองคนที่กำลังยืนเป็นแบบอยู่หน้าเช็ตที่ไม่ได้สนใจมองมาทางนี้สักนิด
“เดี๋ยวรอมันเผลอก่อน มึงเจอกูแน่”ชี้หน้าขู่แล้วก็แดกน้ำต่อ “กินมะ”เหลือแต่น้ำแข็งแล้วเนี่ยนะ
“ตามสบายเถอะครับคุณ”
จากที่ว่าจะเล่นเกมเลยเปลี่ยนมาคุยสัพเพเหระกับไอ้ธันวาราศีพิจิกแทน นั่งคุยไปเหลือบมองแฟนไป หน่องซีก็เริ่มรู้สึกโหวงในอกแปลกๆ ไอ้ซับหน้าเติมแป้งผมไม่อะไรนะ แต่ไอ้การจัดเสื้อแล้วซบบ้าง ลูบบ้างนี่คืออะไร
...ซีไม่โอเค...
...หน่องซีไม่โอเค...
ต่อด้านล่าง
-
“ใจเย็น อิพวกนั้นมันชอบตอดเล็กตอดน้อยแบบนี้แหละ แต่ไม่มีอะไรหรอก”ไอ้ธันคงเห็นผมขมวดคิ้ว
“อือ”
“ถ้าเห็นแล้วไม่สบายใจ ลงไปเซเว่นกันไหมล่ะ”
“ไม่เป็นไร อยู่นี่แหละ”อยู่ดูนี่แหละ เผื่อเกินไป กูจะได้หาอะไรปาทัน
“ขี้หึงนะมึง ไหนไอ้โปรบอกมึงไม่ค่อยหึงวะ”ไอ้ธันแซว
“ไม่ได้หึง กูแค่ไม่ชอบ”
“ไอ้ฟาย นั่นแหละหึง”ไอ้ธันว่า แต่ผมไม่ต่อปากต่อคำ “อย่าคิดมาก ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อยมึง”
“งั้นลองให้มีคนมาลูบนมเมียมึงบางดิ มึงจะใจเย็นไหม มันไม่เสียหายนี่”พี่โมโหเมื่อไหร่ ปากพี่ไวแบบนี้แหละ
“เออว่ะ ต่อยเลยไหมล่ะ ตุ๊ดกับผู้หญิงทั้งนั้นเลยมึง”ไอ้ธันวางแก้วก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วทำท่าจะลากผมไปข้างหน้า
“ไอ้เหี้ย ไม่ไป กูไม่สู้คน”ต่อให้เป็นตุ๊ดกับผู้หญิง กูก็มั่นใจ ว่าถ้าสู้กันจริงๆ กูก็แพ้ “งั้นไปเซเว่นก็ได้”
“เออ เดี๋ยวกูหยิบกระเป๋าก่อน”
ในขณะที่ไอ้ธันเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์ ผมก็มอไปที่มนุษย์แฟนตัวขาว ที่กำลังโดนรุมทึ้งอยู่หน้าห้อง บอกตรงๆว่าไม่ชอบ แต่นอกจากทำใจแล้วกูทำอะไรได้วะ
“ไปเถอะ”ไอ้ธันเดินลิ่วๆนำไป ส่วนผมก็ได้แต่เดินตามไปนิ่งๆ
จากตอนแรกที่กะว่าจะแค่ซื้อขนมในเซเว่น แต่ไปๆมาๆผมกลับมานั่งแดกหวานเย็นในโรงอาหารคนเดียวแทน อย่าเพิ่งถามว่าไอ้ธันไปไหน มันกลับไปทำภารกิจมันต่อแล้วครับ
แต่ช่างเถอะ นั่งแดกอยู่ตรงนี้ก็สบายดี ไปอยู่ตรงนั้นเหมือนเป็นส่วนเกินว่ะ เพราะนอกจากไอ้ธันกับแฟนผม ผมก็ไม่รู้จักใครแล้ว อยู่ไปก็อึดอัดเปล่าๆ
กินเสร็จผมก็ไปเดินเล่นในศูนย์หนังสือต่อ ด้วยความที่เป็นคนชอบอ่านหนังสือมาก จนต่อให้เป็นหนังสือเรียนผมก็อ่านได้ ผมเลยสามารถสิงอยู่ที่นี่จนปิดอย่างไม่เบื่อ
แต่เดี๋ยวนะ นี่มึงยังไม่เสร็จอีกหรอ ผมมองนาฬิกาข้อมือที่บอกเวลาเกือบห้าโมงเย็นอีกครั้ง หยิบโทรศัพท์โปรขึ้นมาดูเบอร์ไอ้ธัน ก่อนจะกดหมายเลขลงในเครื่องตัวเอง ก่อนจะโทรออก
/”ครับ”/สุภาพเชียวนะมึง
“ธัน นี่กูซีนะ คือยังไม่เสร็จอีกหรอวะ”ผมถามตรงๆไปเลย
/”กำลังจะเสร็จแล้ว”/แล้วก็ได้ยินเสียงก๊อกแก๊ก /”ไอ้โปรมันกำลังเดินกลับตึกคณะ”/
“โอเค งั้นเดี๋ยวเรารอใตตึกที่ขึ้นไปตอนแรกนะ”
/”เออ ไอ้โปร คุยกับเมียมึงไหม”/แต่ผมไม่อยากคุยว่ะ วางสายแม่งเลย
ยอมรับเลยนะว่างี่เง่า แต่ผมไม่ค่อยโอเคว่ะ ถ้าพามาแล้วเป็นแบบนี้ ผมว่าทีหลังผมรอมันอยู่ที่บ้านดีกว่า ไม่หงุดหงิด แถมไม่เสียเวลาไปโดยใช่เหตุด้วย
เมื่อหาที่นั่งได้ ผมก็แกะหนังสือการ์ตูนที่เพิ่งถอยออกมาเมื่อกี้ นั่งอ่านไปไม่ถึงสิบหน้าด้วยซ้ำ ผมก็รู้สึกถึงแขนหนักๆทีพาดลงมาบนบ่า พร้อมกับเจ้าของมันที่นั่งลงข้างผม
“หิวยัง”ผมส่ายหน้า กูเพิ่งกินบิ๊กเปาเซเว่นไปครับ “แต่กูหิวว่ะ ไปหาไรกินกันเหอะ”มันเก็บข้าวของผมลงกระเป๋า ก่อนจะดึงแขนผมให้ลุกขึ้น
“อือ”ผมยันตัวลุกขึ้น แล้วเอากระเป๋าสะพานมาถือเอง
“พี่ๆหวัดดีครับ พวกมึง กูกลับก่อนนะ”โปรหันไปล่ำลา
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้ไปทั่ว ไม่ใช่ว่ามารยาทงามนะ กูหลอนอยู่
“ออกทางหน้าม.เปล่ามึง”โปรพยักหน้า “ฝากน้องหมิวไปด้วยดิ”ไอ้โปรหันมามองผม ผมเลยพยักหน้าไป
“ได้ๆ หมิวลงตรงไหน”
“ลงหน้าม.ค่ะ เดี๋ยวแม่หมิวมารับ”
หลังจากน้องหมิวผู้สวยหยาดราวกับนางฟ้าลงมาจุติตอบ พวกเราก็เดินมาที่ลานจอดรถ แต่ด้วยความที่มันมีสองประตูไง จะให้น้องปีนไปเบาะหลังก็ทุลักทุเลเกินไปว่ะ
“เดี๋ยวพี่เข้าไปเองครับ น้องนั่งหน้าเถอะ ได้ลงง่ายๆ”ผมบอกจบผมก็พับเบาะแล้วปีนขึ้นไปนั่ง
“ขอบคุณค่ะ”น้องเขาฉีกยิ้มหวาน... ทำไมน้องเขาสวยจังวะ เหมือนมีออร่าอะไรเรืองรองอยู่เลย
“ตามึงวิบวับอีกแล้วนะ”ไอ้โปรพูดขึ้นเมื่อผมผมปีนเข้ามานั่งด้านหลัง
“เราง่วง”ตอแหลแม่ง
หลังจากส่งน้องหมิวที่หน้าม. ผมก็นั่งเป็นคุณชายอยู่ด้านหลังเหมือนเดิน โปรพาผมมานั่งกินข้าวที่ร้านชาบูซึ่งอยู่ในซอยแถวๆม.มันนั่นแหละ
แต่นั่งกันไปไม่นาน ยังไม่ทันที่จะลุกไปตักของกินเลยด้วยซ้ำ แก็งค์เพื่อนแฟนผม อันมีไอ้หนวดที่สารร่างคล้ายโจรเป็นแกนนำ ก็เดินเข้ามาในร้านอย่างอุกอาจ
“อ้าว วันนี้หล่อนะครับพี่ครับ”ไอ้หน้าโจรที่อยู่ในชุดเสื้อยืดกางเกงกีฬาเอ่ยปากทักแฟนผมก่อน “เพื่อนสะใภ้สวัสดีครับ”ก้มตัวไหว้อย่างรวดเร็ว จนผมนี่ไหว้คืนแทบไม่ทัน
“ไปนั่งไกลๆตีน”ไอ้โปรโบกมือไล่เพื่อนมัน
“เธอใจร้ายกับฉันที่รักเธอหมด หัวจายยย”ร้องเพลงขึ้นมา ก่อนจะทิ้งตัวนั่งข้างอิตัวขาวแล้วเอาหัวซบบ่า
“เดี๋ยวกูถีบ”โปรมันผลักหัวเพื่อนมันออก
“งั้นเราไปตักก่อนนะ”ผมบอก่อนจะลุกออกไปเพื่อให้มันคุยกันสะดวก
ผมตักนู้นตักนี่ไปสักพักก็กลับมาที่โต๊ะ เพื่อนมันไปนั่งโต๊ะใหญ่อีกมุมแล้ว ผมเอาของกินที่ตักมาลงหม้อ ก่อนจะนั่งกินไป คุยไปอย่างเพลินๆ
“กูไปหาเพื่อนเดี๋ยวนะ”ผมยิ้มแล้วก็พยักหน้า
นั่งจ้วงของหวานในถ้วยจนหมดเป็นรอบที่สาม ไอ้คนที่ไปหาเพื่อนก็ยังไม่กลับมา ที่จริงผมเป็นคนเอาแต่ใจนะ ผมไม่ชอบรอ ผมนิสัยไม่ค่อยดีหรอก แต่ผมก็พยายามทำตัวดีๆกับมันนะ ดูอย่างตอนนี้สิ ผมรอเก่งขึ้นเยอะเลยว่ะ
“โทษทีว่ะ รอนานเลยดิ”โปรขอโทษ ผมก็แค่ยิ้ม
หลังจากจ่ายเงินกันแล้วก็เดินไปลาพวกเพื่อนมันที่โต๊ะ และก็นั่นแหละ พวกเพื่อนมันก็ชวนไปร้านเหล้า ก็ชวนผมด้วยนั่นแหละ ผมไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มๆไป
ถึงแม้ว่าผมจะคุยกับเพื่อนมันได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะสนิทใจนะ มันเหมือนมีกำแพงบางๆกั้นอยู่
“เอาไง จะไปไหม”โปรถามเมื่อเรานั่งรอสัญาณไฟเขียวอยู่ในรถ
“ไม่อ่ะ เราอ่านหนังสืออยู่บ้านดีกว่า”
“รอที่บ้านกูคนเดียวได้หรอวะ วันนี้ป๊าม๊าไม่อยู่นะ”โปรบอก สีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด
“เดี๋ยวเรารอที่บ้านรานี่แหละ จะกลับก็โทรมา เดี๋ยวเราให้ที่บ้านไปส่งหน้าซอย”
“ไม่เอา เผื่อดึก เกรงใจบ้านมึง”โปรเม้มปากอย่างครุ่นคิด “งั้นเดี๋ยวไปเปลี่ยนชุดที่บ้านมึงก่อน แล้วสักสองทุ่มค่อยออกไปด้วยกัน”
“โปรไปคนเดียวไม่ดีกว่าหรอ เราไปด้วยเกรงใจเพื่อนโปรว่ะ เผื่อมีความลับอะไรจะคุยกัน”
“ไปด้วยกันนี่แหละ ได้หาเรื่องกลับเร็วๆ”
“เอางั้นก็ได้”ผมยิ้ม แม้ในใจผมจะรู้สึกว่าว่าผมฝืนอยู่ก็ตาม
นอนพักที่บ้านผมสักพัก เราก็อาบน้ำแต่งตัวออกไปเริงร่ากันตอนสองทุ่มนิดๆ ร้านเหล้าที่แฟนผมนัดกับเพื่อนไว้ เป็นร้านเหล้าสไตล์คันทรีที่มีเบียร์สดกับเพลงอเมริกันคันทรีเป็นกิมมิกประจำร้าน
โต๊ะที่ถูกจองไว้เป็นโต๊ะใหญ่ที่ถูกต่อกันสามโต๊ะ ที่โต๊ะมีคนที่ผมไม่รู้จักเต็มไปหมด ความประหม่าเริ่มกลับมาอีกครั้ง ผมยิ้มและกล่าวทักทายราวกับมันเป็นหน้าที่ ก่อนจะเดินไปนั่งลงข้างๆแฟนตัวเอง
โปรตอนลูบผมที่เพิ่งสระของผมเบาๆสองสามที เสียงโห่แซวดังระงม ผมหลุบตาลงไม่สนใจ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไลน์กับเพื่อน การเป็นจุดเด่นแบบนี้ มันเริ่มทำให้ผมริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้วว่ะ
ผ่านไปร่วมชั่วโมง ทุกอย่างก็ไม่ต่างจากที่ผมคาดการณ์ไว้ อิตัวขาวมันเริ่มเมาหนัก ตานี่หวานฉ่ำ พูดหยอกล้อกับคนนู้นคนนี้ไม่ขาดปาก แถมมีผูหญิงจากโต๊ะอื่นให้เด็กเสิร์ฟมาขอเบอร์อีกด้วย
“ให้ดีไหมน๊า”รู้ว่ามันกำลังเย้าผมเล่น “ว่าไงครับเบบ”เท้าแขนกับโต๊ะแล้วหันมองผมด้วยสายตาหวานฉ่ำ
“เบบนี่แปลว่าที่รักปะวะ”ไอ้โจเพื่อนมันสงสัย
“ม่ายช่าย เบบที่มันเป็นหมูอ่ะ”ไอ้โปรตอบ ส่วนผมก็ได้แต่พรึมพรำว่า
“ไอ้สัด..”ท่ามกลางเสียงหัวเราะระงม
“โปร”ผมสะกิด
“ครับผม”
“สามทุ่มแล้ว จะกลับยัง”
“อือ กลับเลยก็ได้”ยันตัวลุกขึ้น ก่อนจะโบกมือลา “ออกไปก่อน เดี๋ยววันจันทร์ค่อยเอาเอาเงินนะ”ตบหลังเพื่อนมันสองสามที ก่อนจะเดินเอียงนำไป
ผมยัดคนเมาเข้าไปนั่งในรถ ก่อนจะเป็นรับหน้าที่ขับเองในวันนี้ บอกตามตรงเลยนะ โคตรจะไม่ชิน เนื่องจากเครื่องมันใหญ่กว่ารถผมพอสมควร เลยกะแรงตีนไม่ค่อยถูก ไหนจะปุ่มหยุบหยับมากมายก่ายกองนี่อีก
กลับถึงบ้านโปรก็ราวๆสี่ทุ่ม ผมลากคนเมาไปอาบน้ำเสร็จ ก็มาทิ้งตัวลงนอนกอดกันตามปกติ แต่ไม่ทันที่จะได้นอน ไอ้คนที่สมควรจะหลับๆไปสักทีก็ใช้มือทัดผมให้ผม
“เข้าใจอารมณ์พ่อแม่ที่มีคนมาชมลูกให้ฟังแล้วว่ะ”ผมเงียบรอฟัง “วันนี้มีแต่คนชมว่ามึน่ารัก มีแต่คนบอกว่ากูแม่งโคตรโชคดีที่มีแฟนไม่งี่เง่า มีแฟนที่เข้าใจ ขอบคุณนะซี”แล้วก็จุ๊บลงบนขมับผมเบาๆ
“อื้อ”ผมก็รู้สึกดีนะตอนคนอื่นชม แล้วแฟนก็ภูมิใจในตัวผม แต่ลึกมันก็หน่วงๆว่ะ ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ ว่าตรงลงผมกำลังสุขหรือเศร้ากันแน่
เหมือนกับคนที่ยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเขาร้องไห้เพราะมีความสุข หรือฝืนยิ้มทั้งที่เศร้ากันแน่ แต่ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้ที่ผมได้อยู่กับโปร ได้กอดโปรแบบนี้ ผมก็มีความสุขมากๆแล้ว
วันเสาร์เหมือนเป็นวันแฮงค์แห่งชาติของมนุษย์แฟน จากที่ตั้งใจจะออกไปเดทกัน เลยต้องเปลี่ยนเป็นนอนง่อยอยู่บ้านมันแทน แต่ผมชอบนะ นอนกอดกันแล้วดูซีรีย์ก็สบายดี
เช้าวันอาทิตย์เป็นวันที่โปรต้องไปส่งผมที่บ้าน แต่จากเดิมที่แค่ไปส่งผมแค่คนเดียว ก็มีแฝดร่วมคณะที่มันแว๊นวินมาลงที่หน้าหมู่บ้านเพื่อติดสอยห้อยตามไปอีกตัว
ส่งผมกับไอ้กรที่หน้าบ้านเรียบร้อย โปรก็ไปที่คณะต่อ ผมกับไอ้แฝดที่หอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านผมหนึ่งคืนพากันเดินเข้าบ้านอย่างเหน็ดเหนื่อย แต่เมื่อเข้ามาในบ้าน พี่พลอยที่กำลังเช็ดเคาน์เตอร์บาร์อยู่ ก็อีกยกน้ำเย็นมาให้ผมกับไอ้กรที่ห้องนั่งเล่น
“ตกลงมีเรื่องอะไรจะปรึกษากู”ผมเปิดประเด็น ในขณะที่คนฟังสูดหายใจเข้าออกอย่างทำสติ
“คือกูอยากให้ของขวัญวันเกิดคนรู้จัก คือมันช่วยกูหลายอย่าง กูก็อยากจะให้อะไรมันบ้าง กูเลยเปิดรูปนาฬิกาให้มันดูว่าชอบอันไหน คือกูไม่ได้อวดรวยนะเว้ย แต่มึงก็รู้ใช่ปะว่าบ้านกูก็พอมี”พอมีเหี้ยอะไร ตามึงเป็นเจ้าสัว มีบริษัทลูกไม่ต่ำกว่ายี่สิบบริษัท
“แล้ว...”
“คือมันไม่เอา มันบอกว่าถ้าอยากให้ มันขอเป็นอะไรที่มีคุณค่าทางความรู้สึกมากกว่า ทีนี้มันวันเกิดไง กูเลยอยากทำเค้ก”อ๋อ แล้วทำเค้กนี่มึงไม่ใช้เงินเลยเนอะ แป้งนี่มึงโม่เองงั้นสินะไอ้สัตว์
“ซื้อไหมมึง แล้วบอกว่ามึงทำเอง”
“แล้วให้โป๊ะแบบจอยเพื่อนรักมึงอ่ะนะ”พูดถึงตรงนี้ ผมก็หัวเราะลั่นเลยครับ
คือเรื่องจอยเนี่ย เกิดตอนปีหนึ่ง เหมือนเขาจะชอบผมนั่นแหละ แล้วเหมือนเอาไปมโนเล่าให้คนอื่นฟังว่าผมก็มีใจให้เขา คือผมก็ไม่ได้อะไรหรอก ไม่อยากพูดอะไร สงสารเขาอ่ะ แต่เพื่อนผมที่รู้เรื่องจริงๆก็ไม่ค่อยชอบจอยกันเท่าไหร่หรอก
แล้วทีนี้ตอนวันเกิดผม เขาก็เอาเค้กมาให้ แล้วบอกว่าทำเอง ผมก็ขอบคุณไปตาประสา แต่ไม่ได้กินหรอก จีจี้มันไม่ให้กิน บอกว่าเผื่อเขาทำของใส่ ผมก็แบบ ไม่แดกก็ได้วะ เพราะยังไงวันนี้เพื่อนผมก็ซื้อเค้กมาเซอร์ไพรส์ผมอยู่แล้ว
แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้น วันต่อมาแก็งค์สามสาวของผมก็ลงรูปถ่ายคู่กับเค้กแล้วเช็คอินที่ฟู้ดแลนด์ พร้อมแคปชั่นว่า ทำเองค่ะ #เหมือนเป๊ะไหมล่ะสัตว์ ซึ่งเหมือนจะไม่มีอะไรใช่ไหมครับ แต่เรื่องมันไปพีคตรงเค้กที่เพื่อนผมถือมันหน้าตาเหมือนเค้กที่จอยให้ผมเป๊ะนี่สิ
ผมน่ะไม่อะไร แต่เพื่อนที่คณะผมนี่ดิ บอกตรงๆว่าผมสงสารจอยนะเว้ย แต่ผมก็ทำอะไรไม่ได้ว่ะ ผมไม่อยากไปยุ่ง ไม่อยากให้ความหวังเขา แต่ผมก็พยายามบอกเพื่อนนะ ว่ามันอาจแค่เหมือนกันก็ได้ แต่จากนั้นไม่นานเรื่องมันก็ซาลง ก็นะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่หว่า
“แล้วเขาชอบกินอะไร”ได้ให้พี่พลอยกับป้าศรีเตรียมของให้
“คิดว่าแกงเขียวหวานนะ”
“เค้กแกงเขียวหวานไหมล่ะไอ้เชี่ย เอาอะไรที่มันเข้ากันสิโว้ย กาแฟ วานิลา มะพร้าว ส้ม อะไรแบบนี้สิโว้ย”ไอ้กรหัวเราะลั่นเมื่อผมโวยวาย
“กูไม่ตอบพะแนงก็บุญละ มึงถามกูไม่เคลียร์เองนี่หว่า”
“แล้วตกลงมึงจะทำเค้กอะไร”ถามมันอีกรอบ
“มันชอบกินหนมปังกับออเรนจ์มาร์มาเลดนะ”ไอ้กรพูดด้วยเอ็กเซ้นที่ฟังดูดัดจิตชิบหาย
“แยมส้มไหมล่ะมึง”
“เออน่ะ แต่ที่บ้านมึงมีคนทำได้ใช่ไหมวะ”
“หึๆ บอกเลยว่าป้าศรีของกูนี่ระดับกอดองเบลอ”เห็นแบบนี้สมันป้าสาวๆ ป้าเรียนทำเบเกอร์รี่มานะครับ ส่วนพี่พลอยที่เป็นแม่ครัวให้ที่บ้านผม ก็จบคหกรรมมาเหมือนกัน ตอนนี้พี่เขาก็เก็บเงินเตรียมทำร้านของตัวเองอยู่ครับ คิดแล้วก็ใจหาย ผมชอบกับข้าวฝีมือพี่พลอยอ่ะ
“แล้วต้องใช้อะไรบ้างอ่ะ กูได้ให้พี่หงส์ซื้อเข้ามาให้”พี่หงส์นี่พี่สาวคนโตของมันครับ อายุห่างจาลูกหลงอย่างไอ้กรเกือบยี่สิบปีแน่ะ แต่ถึงจะใกล้เลขสี่แล้ว แต่หน้ายังตึงหุ่นยังเป๊ะอยู่นะเว้ย
“พี่มึงว่างหรอวะ”เหมือนไอ้กรมันจะเคยเล่าว่าพี่มันขึ้นเป็นผู้บริหารแล้ว ถึงจะวันอาทิตย์ก็เถอะ โอกาสที่ว่างนี่น้อยมาก
“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวก็ให้แม่บ้านไม่ก็เลขาซื้อมาให้นั่นแหละ”นี่สินะ วิสัยลูกคนเล็ก
“ไปซื้อเองไหมล่ะ มึงได้เอาไปคุยว่ามึงไปซื้อของมาทำเอง”กูเล็งเห็นความลำบากของหลายคนเลยถ้ามึงโทรไปหาพี่หงส์
“เออว่ะ งั้นไปเองเถอะ”
“เดี๋ยวให้ป้าศรีลิสต์รายการของก่อน”มังกรพยักหน้ารับรู้ “แล้วนี่เพื่อนมึงรู้ปะเนี่ยว่ามานอนบ้านกู”
“กูบอกมันแล้ว”
“โอเค เอาของไปเก็บกันเหอะ”ผมยันตัวลุกขึ้น “พี่พลอย จะทำเค้กส้มนี่ต้องใช้อะไรบ้างอ่ะ พี่พลอยจดให้ซีทีดิครับ”
“ค่ะ”
“ปะมึง”ผมเดินนำอิคนตัวผอมกว่าขึ้นมาบนห้อง
เมื่อทิ้งกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่โซฟาเป็นที่เรียบร้อย เราก็พากันลงมาชั้นล่าง พี่พลอยบอกว่าของขาดแค่น้ำส้มกับผลส้มเท่านั้น ตอนแรกก็กะแวะแค่มาร์ทหน้าซอยแค่นั้นแหละ แต่พอดีเขาไม่มีส้มไง เราก็เลยต้องถ่อสังขารไปห่างใกล้ๆม.แฟนผมแทน
กิจกรรมการซื้อของไม่ใช่เรื่องที่สนุกสนานสำหรับผู้ชายสองคนที่ทำกับข้าวไม่เป็น เราเดินวนเวียนแผนกของสดอยู่นานก็ได้ส้มมากิโลกว่าๆ
แต่ไหนๆก็ออกมาแล้ว จะซื้อแค่นี้ก็รู้สึกไม่คุ้ม ผมกับมังกรเลยเข็นรถเข็นไปฟากขนมต่อ เฮ้อ แค่เห็นก็มีความสุขล่ะ สวรรค์ของสายแดกจริงๆ
“แล้วมึงทำไปให้ใครวะ พี่ทันตะฯที่มึงชอบหรอวะ ชื่ออะไรนะ คิงคองเปล่าวะ”อะไรกองๆคองๆนี่แหละ จำไม่ได้
“เปตองก็ได้มั้ง”
“เออนั่นแหละ ตกลงมึงจีบเขาแล้วหรอวะ ไหนว่ากลัวเมียเขาตบ”เรื่องไอ้เชี่ยกรนี่รู้กันทั้งชั้นปีครับ เจอหน้าพี่เขาทีไร ไอ้คนพูดมาก็ก้มหน้าก้มตาเงียบเป็นเป่าสากเลย
“ไม่ใช่เว้ย คนที่ให้นี่ชื่อหมู”อ่อ กูคิดออกแล้ว
“คนที่ไปรับมึงกับบิวตอนไปประชุม”
“ไม่ใช่ คนละคนกัน นั่นญาติบิว ส่วนคนที่กูจะให้เค้กนี่ชื่อหมูแดง อีกอย่างเรื่องพี่เปตองอ่ะ ความสัมพันธ์ของกูกับเขา เหมือนติ่งกับไอดอลเว้ย กูไม่ได้ชอบเขาแบบนั้น”หรอ แล้วหมาตัวไหนแม่งซึมไปครึ่งค่อนวันพอรู้ว่าเขามีแฟนน่ะ
เดินเลือกขนมไปสักพัก ไอ้คนหูนรกตานรกอย่างไอ้เชี่ยกรก็สะกิดผมจากด้านหลัง ปอลอหูนรกตานรกในที่นี้ หมายถึงการที่หูดีหรือตาดีจนเกินเหตุนะครับ
“มีไร”ผมหันไปมองมัน”
“นั่นแฟนมึงปะ”ผมมองไปตามนิ้วมือเรียวเล็กอย่างกับผู้หญิงของไอ้กร
“...”
ภาพที่เห็นคือแฟนผมกับกลุ่มเพื่อนที่กำลังเลือกซื้อขนมกันอยู่ ก็รู้นะว่าไม่มีอะไร ก็รู้นะว่าเพื่อนกันทั้งนั้น แต่ผมก็ยังไม่พอใจอยู่ดีเมื่อเห็นผู้หญิงคนหนึ่งเอามือเกาะไหล่แล้วโหนแฟนผมจากด้านหลัง
อยากรู้เหมือนกันว่าแฟนเพื่อนไอ้โปรรู้สึกยังไงกันบ้าง เขาคิดเล็กคิดน้อย ไม่พอใจแบบผมเปล่าวะ หรือว่าผมแม่งงี่เง่าเกินไป ถ้าเป็นที่ผ่านมา ผมคงเดินไปบอกว่าไม่ชอบ แต่กับโปร ผมไม่รู้จะทำยังไงว่ะ
ไม่รู้ว่าสามารถแสดงออกได้แค่ไหน ไม่รู้แม้กระทั่งว่าขอบเขตของตัวเองอยู่ตรงไหน แต่ช่างเถอะ ผมไม่อยากทะเลาะ ผมไม่อยากเลิกกับมัน
“อือ”
“ไม่ทักหรอ”
“ไม่อ่ะ”ผมไม่รู้ว่าผมจะทำหน้ายังไง จะปั้นหน้ายังไง
“ไม่ชอบมึงก็เดินไปบอกมันเลย”
“ไม่อยากงี่เง่าว่ะ ไม่เป็นไรหรอก”ผมฉีกยิ้มให้มังกร ก่อนจะหยิบขนมมามั่วๆสามสี่ห่อ แล้วเข็นรถออกไปอีกทางเพื่อไม่ให้กลุ่มนั้นเห็น
...ไม่เป็นไรนะซี...
...แค่นี้เอง...
...มึงทนเก่งอยู่แล้ว...
http://www.youtube.com/v/blrQf3B6FmM
----------- TBC.
เด่ะปั๊ดหาปั๋วใหม่ให้น้องซีแม่งเลย ไม่รู้ว่าใครผิด อีกคนไม่รู้ อีกคนก็ไม่พูด
อาจขัดใจกับน้องซี แต่ต้องเข้าใจก่อนนะ น้องไม่ใช่สายบู๊ น้องไม่สู้คน แถมเก็บความรู้สึกเก่งด้วย ถ้าไม่รู้จักน้องดีจริงๆ มองไม่ออกหรอกค่ะ
ส่วนมังกรนางเป็นสายลุย เป็นคนตรงๆ น่ารักดีค่ะ เขียดค่อนข้างชอบนางเป็นพิเศษ อิอิอิอิอิ
ปล. ไม่ค่อยมีสติ นอนวันละ2-3ชั่วโมงมาหลายวันละ
ขอบคุณทุกคนนะคะ
รักเสอ แม้จะลงไม่เคยสม่ำเสมอก็ตาม :o12:
-
มาดึกเลย ของคุณที่มาต่อนะคะ คิดถึงนุ้งซี สนับสนุนให้น้องซีมีปั๋วใหม่ ให้อิโปรหึงสักรอบ 55
-
น้องซีพูดไปตรงๆเลย
-
อิโปรท่าดีทีเหลวละมั้ง หาปั๋วให้ซีอีกคนเลยยย
-
หน่วงงงงงง เพื่อนนังโปรแต่ล่ะคนก็นะ #ทีมหน่องซี งานนี้
-
:m16: หาปั๋วใหม่ให้หน่องซีเลย พี่โปรคือบับบ :katai1: :katai1:
-
กลัววันนึงน่องซีทนไม่ไหวระเบิดทันออกมาอ่ะดิ ไอโปรน่ะไม่ห่วงซือบือแบบนี้ แต่รักน่องซีจริงๆ
-
เดาว่าถ้าน้องซีกับอิโปรยังไม่ปรับทัศนคติกันนี่มีไปไม่รอด
น้องซีดูอึดอัดส่วนอิโปรไม่ค่อยสนใจเรื่องหยุมหยิม
รีบๆปรับทัศนคติกันน้าไม่อยากให้เลิกกันนน
ปล.อินังน้องรหัสนี่ก็ตลกไปอยู่ๆวิ่งมาตบตอนกินข้าวเป็นเราสวนคว่ำ
-
ถ้าน้องซีพูดถึงความอึดอัดออกมาก็กลายเป็นว่าน้องซีจุกจิก *เยอะ*ขึ้นมาเลยสินะ
อันนี้มันอยู่ในส่วนที่ต้องปรับตัวเข้าหากัน ชั่งน้ำหนักว่ารักชอบแต่ละส่วนแค่ไหนยังไง
กลุ่มวิศวะอาจจะเป็นความเคยชินที่เล่นกันไม่ถือเนื้อถือตัว แต่คนเป็นแฟนก็สมควรเริ่มคิดด้วยว่าแฟนที่ว่าไม่เรื่องมากนั้นจะสามารถ*ทนมอง*ได้ขนาดไหน ถ้าหากว่าซีเอ่ยแล้วโปรหรือแฟนบอกว่ามันไม่มีอะไรนะ คิดมากไปเองก็คือคนๆนั้นยังไม่พร้อมที่จะมีแฟน เพราะว่ายังไม่สามารถแยกแยะการกระทำที่สมควรระหว่างเพื่อนกับแฟนได้
อันนี้เอามาจากประสบการณ์ส่วนตัว ผู้ชายที่รักและใส่ใจแฟนจะเริ่มรู้สึกตัวหลังจากเวลาผ่านไปแม้ว่าแฟนจะไม่เคยเอ่ยปากอะไร จะเริ่มระวังตัวโดยเฉพาะกับเพศตรงข้าม ใมันอยุ่ที่ความใส่ใจกัน
-
ลุ้นแทนอิหมีขาว :mew2:
-
ฮือออ หน่องซีบอกไปตรงๆเลย เอาใจช่วย
-
เหยแกรรรแมนๆคุยกันเลยเว้ย คือจะทำไรก็ต้องให้เกียรติแฟนปะถึงเขาไม่พูดเราก็ต้องรู้เองอ่ะ
อิโปรนี่ก็เกินไป จะรอให้เขาพูดก่อนไม่ได้หรอกนะ
-
น้องซีหาแฟนใหม่มั้ยลูก :laugh:
:pig4: :pig4:
-
:beat: อิโปร
-
ช่วงบนก็ขำขันร่าเริง พอลงมาลงสุดปุ๊บ :ling1: :ling1: :ling1:
-
โปรไม่อ่อย แต่โปรปล่อยเนื้อปล่อยตัวมาก
-
จะทนทำไม ถ้ามันไม่มีความสุขอ่ะอิหน่องซี
เป็นกูจะด่าให้เช็ดเม็ด
-
เข้าใจซีนะ ไอ้หึง หวง มันมีอยู่แล้วอ่ะ แต่จะให้ออกอาการก็ใช่ที่ อารมณ์แฟนเพิ่งอวยว่าเพื่อนชม ได้แฟนดีไม่งี่เง่า แล้วซีเองก็ไม่ใช่ขาลุยด้วยแหละ แต่ควรคุยกันนะ ไม่งั้นอิหมีขาวมันจะชิวไปแล้วคนทุกข์ใจก็คงไม่พ้นซี เราว่าถ้าโปรรู้ว่าจริงๆแล้วซีคิด โปรก็ต้องเปลี่ยนตัวเองแหละ แคร์เมียขนาดนี้
-
สงสารซีอ่ะ เข้าใจว่าไม่อยากโวยวายกลัวโปรหาว่างี่เง่า แต่หนูไม่จะเป็นต้องทนแบบนี้นะลูก
ส่วนอิโปรช่างไม่รู้อะไรเลย แกมันตัวร้าย! หาแฟนใหม่ให้นุ้งซีเลย :angry2:
-
Checkpoint อีกแล้วจ้า
คนเราจะเห็นค่าของอะไรก็เมื่อวันที่เสียมันไปนั่นแหละนะ
-
สงสารซีอะ..ฟิลนี้เราเข้าใจนะ เวลาที่รักใครเราก็อยากเป็นคนดีในสายตาเขา เวลาน้อยใจอะไรก็เก็บไว้ดพราะไม่อยากให้เขาว่าเรางี่เง่า
-
กรี๊ดดดดดด อีโปร แกกลับมาดูลูกสาวชั้นด่วนเลยนะยะ
งอนจนเป็นหมูแล้วลูกโอ๋ๆ
#เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
ติดตามมาตลอด แต่ไม่ค่อยคอมเม้นท์..#อย่าตบหนูอ่อนแอ
-
อันนี้นี่คือเหมือนสาเหตุที่ทำให้เลิกกันรอบแรกปะ
-
เพื่อนโปรแต่ละคน ทำเอาน้องซีเราหน่วงไปเลย เชียร์น้องซี พูดความรู้สึกตัวเองไปตรงๆจะได้ไม่เก็บมาหน่วงเองก็ดีนะ รออ่านค่า
-
เคยเลิกกันมาแล้ว เลิกกันอีกหนจะเป็นไร หาผัวหาเมียใหม่กันไปเลยค่ะถ้าเป็นแบบนี้ คนนึงไม่พูดเพราะกลัวไม่งามในสายตาแฟน อีกคนไม่ใส่ใจเล็กๆน้อยๆเพราะคิดว่าไม่เป็นไรเราผู้ชายชิวๆ ถ้าเรื่องจริงนี่เห็นอนาคตเลยนะว่าเลิกกันอีกแน่นอน ไม่ชอบอะ มันดูวนไปวนมาซ้ำซากโตแล้วเลิกกันแล้วมารักกันใหม่ไม่ใช่ง่ายๆ แต่จะมาจบเพราะความไม่พูดไม่ใส่ใจกันนี่ เราจิไม่ทนนะ :ling1: :o12:
-
เก็บมาก ๆ จนทนไม่ไหวรับรองได้เลิกกันรอบสองแน่นอน
-
ไปคุยกับโปรสองคน บอกแบบเปิดอกดีกว่านะซี ว่าชอบอะไร ไม่ชอบอะไร
ดีกว่าเก็บเงียบแบบนี้เพราะถ้าถึงคราวที่ทนไม่ไว้แล้วระเบิดขึ้นมามันจะเป็นเรื่องใหญ่
และจะสายเกินแก้ก็ได้นะ
-
เป็นเรานี่เดินไปถามละค่ะ ถึงจะดูงี่เง่า แต่กูก็แฟนมึงป่ะ
ทนไม่ได้หรอกถ้าแฟนจะมีน้องนีมากอดแขน ถึงจะบอกว่าเพื่อนก็เถอะ
แต่คนอื่นไม่คิดอย่างนั้นเว้ย
แล้วทำไมต้องขึ้นแทน 55555555
-
ใครคิดอะไรก็ควรบอกไปตรงๆดีกว่านะ โตๆกันแล้วอ่ะ
เคยเลิกกันมาแล้ว พอกลับมาคบกันใหม่จะให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยหรอ
ถ้าเป็นอย่างนั้นต่างคนต่างไปมีใหม่ดีกว่ามั้ย
-
รู้แล้วว่า ครั้งก่อนเลิกกันเพราะอะไร
อิหมีโปรก็ดูงง ๆ เลิกเพราะอะไร
หน่องซีนี่เองที่จากมา
เดาว่า ถ้าอิหมีจะชิลขนาดนี้
หน่องซีจะเก็บไว้ลึกขนาดนี้
ตอนหน้าก็ท่าจะเลิกกันละ
... โฮ้ยยยย จะมีใครมาสงเคราะห์มันสองคนนี้บ้างไหมน๊ออ
-
ยอมใจผู้หญิงที่เป็น'เพื่อนนนน!!'อิโปรทั้งหลายแหล่
หวงเนื้อหวงตัวบ้างเถอะแม่คู๊ณณณ
คุยเฉยๆก็ได้ป่ะ ต้องมาถึงเนื้อถึงตัว
หน่องซีขาอย่าไปยอมค่ะ เตือนมันบ้าง
ออกตัวให้รู้กันไปเลย ให้อิโปรมันรู้ลิมิตของมัน
และถ้าผู้หญิงมันไม่คิดอะไรจริงมันต้องคิดได้และสำนึกค่ะ
ถ้าออกตัวแล้วยังไม่มีไรเปลี่ยนทั้งหญิงเขาชายเรา บัดนั้นค่อยหาปั๋วใหม่ค่ะ!!
แต่อย่าไปยอมค่ะ ออกตัวแบบเริ่ดๆไปเลยยยย สู้ค่ะลูก //อินจัด
-
หน่องซี อย่าไปยอมนะ จัดการหมีขาวเลยค่ะ
-
ถ้าเก็บเอาไว้แล้วไม่พูดเดี๋ยวมันก็กลายเป็นระเบิดลูกใหญ่ ส่วนอิหมีขาว เราอยากให้มีคนมากอดมานัวหน่องซีบ้างอิหนีมันจะได้เข้าใจความหวงของเมียมันเป็นยังไง
-
หาปั๋วให้น้องใหม่
เอาให้อิโปรคลั่งตายไปเลย 5555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
พูดเหอะซี ไม่งั้นแกเองจะปรี๊ดแตกเองมากกว่า
เสียจริตตัวเองหมด วู้!! ส่วนโปรถ้าจะไม่รู้ก็ไม่รู้ต่อไป ทำตัวเหมือนไม่มีแฟน ไม่หวงตัวเอง จ๊ะ พ่อเฟรนลี่...
ทั้งสองต้องจูนกันอ่ะ ไม่งั้นจบไม่สวย เรื่องสะสมเกิน ไม่! ม่ายยยย
:ped149: :ped149: :ped149:
-
เหยยยย...ไม่เอาแบบนี้ ซีสู้ๆ โปรเอ๊ย!!!
-
เชียร์หาปั๋วใหม่ #โดนแม่ยกตบ
เป็นแฟนกันแถมยังเคยเป็นแฟนเก่าก็ต้องรู้สันดานกันมั่งมั้ยหะ แล้วปกติเขาจะยิ้มหราเหรอเวลามีผู้หญิงมาวอแว
หน่องซีก็อย่าทนสิลูก มีอะไรก็บอกกันบ้าง ถ้าเอาแต่เก็บเงียบอย่างนี้ มันจะยิ่งทำหนักกว่าเดิม
พอถึงจุดที่รับไม่ไหว ระเบิดออกมา ไม่ใช่แค่เลิกกันหรอกมั้ง คงจะมองหน้ากันยากไปอีก
:ling2:
-
ปล่อยตัวเกินไปแล้วซี
เจ้ไม่ปลื้มทำน้องซีเสียใจ
-
พี่ซีต้องเรียนรู้คำว่าเสียทองท่วมหัว ไม่ยอมเสียปั๋วให้ใครแล้วนะคะ อิอิ
-
ดีใจมาแล้ว อย่างยาวด้วย
แต่หน่วงได้โล่ห์
เป็นกำลังใจสู้ๆนะคะคุณเขียด
หาสะมีใหม่ให้หน่องซีโลดค่ะ
-
หมูมันชอบกลับไปคิดเองอ้ะ คิดไกลเกิ๊นนนนนนนนนนน
:katai5: :katai5:
-
เรื่องแบบนี้บอกกันได้ โปรจะได้ปรับตัวด้วย
เก็บไว้มากๆ ก็ระเบิดกันพอดี
-
ถ้าหน่องซีไม่พูดโปรก็ไม่มีวันรู้หรอก รู้ว่าไม่อยากงี่เง่าแต่กับแฟนเราก็งี่เง่าบ้างก็ได้
ไม่เข้าข้างใครเพราะโปรก็ปล่อยตัวเกินไปถึงจะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนหรือน้องก็ควรจะห่างๆไว้บ้างเล่นสนิทสนมไปทั่วแบบนี้หน่องซีก็หวงเป็นธรรมดา แล้วไอ้ที่โปรบอกดีที่แฟนไม่งี่เง่า คืออิโปรเอ๊ยถ้าวันไหนไม่มีเค้ามาคอยงี่เง่าแล้วแกจะรู้สึกนะเออ
หรือสาเหตุที่เคยเลิกกันไปจะเป็นอันนี้ มาต่อด่วนค่ะ :ling1:
-
หน่วงอ่ะ ทำไมโปรทำงี้วะ
ถ้าทำแบบนี้แล้วมาพูดว่าซีทิ้งนี่ละอายปากละอายใจบ้างมั้ย
ดูทำตัวดิ ใครก็ไม่ชอบป้ะ
ซีก็ทำบ้างไปเลย ไม่ต้องเลิก ให้โปรมันรู้ว่ารู้สึกยังไง
ไม่ก็พูดไปเลย โปรมันโง่มากตอนนี้
โอ้ย รำคาญโปรว่ะ มีแฟนแล้วก็อย่าทำงี้ดิ
โอ้ยยยยยยยย รำคาญชะนีที่มาเกาะแกะด้วย!
-
สงสารซีนะแล้วก็เข้าใจซีด้วย
ก็โปรเล่นแสดงออกว่าชอบแถมขอบคุณ
ที่ซีเป็นแบบนี้ แบบที่ซีไม่รู้ว่าขอบเขตหวงได้แค่ไหน
ก็เลยต้องปล่อยให้ผ่านไป ไม่กล้าพูด ไม่กล้าแสดง
โปรน่ะแหล่ะ ที่ต้องรู้ขอบเขตบ้าง ว่าควรสนิทแค่ไหน
ถ้าวันนึงเห็นซีเป็นแบบตัวเองบ้าง มีคนมาคลอเคลียร์
อยากรู้ว่าโปรจะรู้สึกอะไรหรือจะไม่รู้สึกอะไรเลย
โอ้ยย หมั่นไส้โปรพาลไปถึงน้องรหัสอย่างน้ำเน่าด้วย
-
ซีสตรอง
-
โถวววว หน่องซี อึดอัดต้องบอกผัวนะคะ พวกมนุษย์ผัว มันวิวัฒมาจากสปีชี่ควายเผือก
หนูไม่บอกมันก็ไม่รู้หรอกลูก เก็บไว้นานๆเข้า ระวังสักวันมันจะระเบิด บู๊ม กลายเป้นโกโก้ครั้น แล้วมันจะ เละ นะคะลูก
-
ซีสตรองหน่อย มีอะไรก็บอกกกกก ไอ้โปรมันซื่อ
-
อิโปรรร หัดสังเกตเมียบ้างสิเดี๋ยวซักวันน้องซีจะได้ระเบิด5555
-
ไม่ชอบก็บอกสิซี
-
เง้ออออ
เหมือนจะดีแต่หน่วงง่ะ
เพราะแบบนี้เปล่า ตอนนั้นถึงเลิกกัน
น้องซีทนเก่งจริงเหรอลูก
ไม่ชอบก็บอกไปนะ
เก็บไว้มากๆพอถึงจุดระเบิดมาพี่ว่ามันไม่โอเคอ่ะ
เอาใจช่วยทั้งหน่องซีทั้งอิโปร(หมั่นไส้อยู่555)
แล้วก็คุณเขียดด้วยน้า :mew1:
:call: :call:
-
โบกอิโปรเลยได้มะ? :m16:
-
มีแฟนขาวหล่อต้องทำใจมากกว่าคนอื่นนะอิอ้วน
-
มันมาอีกแล้ววว :katai1: มาต่อไวไวนะกะ
-
ยิ่งแต้มของคำว่าฝืนอดทนขึ้นสูงเท่าไร ความรู้สึกของเราก็จะโดนบั่นทอนลงเรื่อยๆ
พอถึงจุดๆนึงที่เราทนไม่ไหวแล้วระเบิดจนทุกอย่างมันพัง มันยากที่จะกู้ความรู้สึกที่เสียไปคืนมานะน้องซี
จะทนไปได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว เหมือนกับระเบิดเวลาเลยเนอะ นี่กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยจริงๆค่ะ
-
:hao4: :m17:
-
เปลี่ยนพระเอกดีมะ หลายครั้งแล้วนะที่โปรละเลยซีอ่ะ ลืมนัดบ้าง โกหกบ้าง ปั๊ดให้น้องซีหาปั๋วใหม่เลยหนิ :เฮ้อ:
-
น่ารักมากค่ะ โปรเป็นผู้ชายที่รักกก #ยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นพี่โปร โอ้ย น่ารักมากค่า ติดตามต่อนะะ
-
Chapter 22
"แต่กูอยากกินเลย์"ว่าจบมันก็แย่งรถเข็นไปแล้วเข็นกลับไปทางเดิมโดยไปสนอารงอารมณ์ของเพื่อนมึงสักนิด
"เดี๋ยวๆ ไปแดกเซเว่นก็ได้"ผมรีบวิ่งมายื้อรถเข็นไว้
ยื้อไว้ทำไมน่ะหรอ ก็มนุษย์แฟนแอนด์เดอะแก็งมันอยู่ตรงเลยไงเล่า ไม่นะกร มึงจะทำกับเพื่อนแบบนี้ไม่ได้ เพื่อนมึงไม่พร้อม เพื่อนมึงอ่อนแอ เพื่อนมึงกำลังดราม่านะไอ้สาดดดด
"อ้าว ไอ้ซี"ไอ้ธันที่ไหวตัวเป็นคนแรกเอ่ยทัก ก่อนที่ทั้งกลุ่มก่อนจะหันมามองผมแทบเป็นตาเดียว "คนนี้มังกรใช่ปะ"มันชี้ไปที่ไอ้กรที่กำลังฉีกยิ้มลวงโลกอยู่
"หวัดดีๆ"ไอ้กรโบกมือด้วยท่าทางเป็นมิตร แต่จิตใต้สำนึกน่าจะเป็นภัย
"ขอโทษนะ คนนี้มีแฟนยังอ่ะ"มันชี้ไปที่ผู้หญิงที่เกาะหลังไอ้โปรอยู่
...โถ ไอ้สัตว์...
...กูก็นึกว่าจะมาบู๊...
"ฮิ้วววว อีจอยยจะขายออกแล้วโว้ย"ทุกคนต่างโห่แซว จนคนที่ถูกแซวผละจากอิหมีมายืนเขินบิดไปบิดมาแทน
"ยังค่ะ"เธอตอบเสียงแผ่วอย่างขวยเขิน
"อืม เราก็ยังไม่มี"พอมังกรตอบเธอก็เขินหนักไปกว่าเดิมอีก "แต่คนนี้มีใช่ปะ"มันชี้ไปที่อิหมีที่ยืนนิ่งๆดูเหตุการณ์อย่างไม่ทุกข์ร้อน และไม่ทักกูด้วย...โถ่ะ ไอ้สัตว์
"อ่า..."เธอมองมีที่ผมด้วยอารมณ์ที่คงอยากบอกว่า ก็เพื่อนมึงไม่ใช่หรอ
"แล้วเล่นกันแบบนี้ไม่เกรงใจแฟนเขาบ้างหรอ"กูว่าแล้ว... อิเชี่ย!!!
"ไอ้กร นี่เลย์ที่มึงจะกินไง ไปเหอะ"ผมรีบคว้าแขนไอ้กรให้เดินตามออกมา "ไปก่อนนะ"ผมตะโกนบอก ก่อนจะวิ่งลากไอ้แฝดออกมาอย่างรวดเร็ว
"ไม่ใช่เลย์ นี่มันแคมปัส"
"แดกๆไปเหอะเหมือนกัน"ผมยังคงลากมันไปต่อ
เมื่อวิ่งมาถึงเคาน์เตอร์แคชเชียร์ ผมก็ถึงกับเหนื่อยหอบ ไอ้กรยังยืนมองนู้นมองนี่อย่างไม่ทุกข์ร้อน ทั้งที่เป็นคนเปิดประเด็นไว้ให้กูแท้ๆ
"มึงนี่นะ หาเรื่องให้กูเลยเห็นไหม"
"กูหาเรื่องตรงไหน กูแค่สงสัย"ยังคงลอยหน้าลอยตา
"สาบานให้รถชนตายห่าไหมล่ะ"ผมหรี่ตามองมัน
"เออ กูแดกดันมันเองแหละ ใช้ได้ที่ไหนวะ ทำแบบนั้นอ่ะ"ไอ้กรว่า ก่อนจะส่งการ์ดให้พนักงาน
"กูรู้ว่ามึงหวังดี แต่กูโอเคจริงๆนะเว้ย"ผมบอกเสียงเรียบ
"โอเคที่หน้ามึงดิ"ว่าจบมันก็เซ็นชื่อรับการ์ดคืน แล้วเดินฉับๆออกไป แล้วปล่อยให้ผมแบกหามข้าวของของมันตามไป... ไอ้สังลางนี่
ผมรีบเดินตามมังกรออกมาที่ลานจอดรถ ได้ยินเหมือนเสียงใครเรียกชื่อแว่วๆ แต่ผมก็ไม่ได้หันไปหรอก มัวแต่ตามไอ้กรนี่แหละ
"มึงจะรีบไปตามควายที่ไหน!!!"ผมตะโกนบอกไอ้คนข้างหน้า
"เปล่า กูรีบให้ควายตาม"หยุดสตั้นคิดสองสามวิ
"อ้าว ไอ้สัตว์นี่"รีบวิ่งไปล็อคคอไอ้คนผอมกว่าทันที
"อ่อก ฮ่าๆๆๆ กูบ้าจี้ที่คอ ฮ่าๆๆๆ"ไอ้กรหัวเราะร่วนราวจะขาดใจ
"ซี!!!"เสียงตะโกนเรียกทำให้ผมมั่นใจว่าไม่ได้หูแว่วไปเองแล้ว และเมื่อหันไปมองก็เห็นมนุษย์แฟนกำลังเดินเร็วๆเข้ามาหาผม
"เดี๋ยวกูไปรอที่รถ"ไอ้กรว่าจบก็ฉวยข้าวของไปจากมือผม "กุญแจด้วย"ผมเลยล้วงกุญแจออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วส่งให้มัน
โปรมาหยุดตรงหน้าผม คนตัวขาวที่หน้าแดงและมีหยาดเหงื่อประปราย หอบหายใจแรง ก่อนจะคว้ามือผมไปกุม แล้วยืนหายใจอยู่สักพัก
"กูขอโทษ"โปรบอกทั้งที่ยังดูเหนื่อยๆอยู่
"ขอโทษเรื่องอะไรอ่ะ"ผมใช้มือที่ว่างอยู่เกาหัวแกรกๆจนไม่กลัวว่าผมจะร่วงหรือหนังหัวจะลอก
"เรื่องที่ให้เพื่อนเกาะเมื่อกี้ กูขอโทษ แต่กูลืมคิดจริงๆ"คนไม่รู้ถือว่าไม่ผิดแล้วกัน
"ไม่เป็นไร มังกรมันก็พูดไปงั้นแหละ แต่เราโอเค"ตอแหลคำโตเลยกู
"ถึงอย่างนั้นกูก็ขอโทษ"โปรบีบมือผมเบาๆ "กูไม่รู้ว่าจะทำอะไรนอกจากขอโทษจริงๆว่ะ"
"แค่ขอโทษก็พอแล้ว"ผมยิ้มจนตาหยี ผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ทั้งที่เมื่อกี้อารมณ์ยังหม่นๆ แต่ตอนนี้มันกับสดใสขึ้นมาถนัดตา... สงสัยกูใกล้จะบ้าล่ะ "แล้วนี่โปรมาแค่ซื้อขนมหรอ"
"จริงๆมากินชาบูกัน แต่มาแล้วก็เลยซื้อขนมกลับไปด้วย"ผมพยักหน้ารับรู้ "แล้วมึงล่ะ"
"มก็ังกรมันมาให้ป้าศรีสอนทำเค้กใช่ปะ ก็เลยมาซื้อของกัน"ผมบอก "โปรกลับไปอยู่กับเพื่อนเถอะ"
"แล้วนี่มึงกินข้าวยัง"
"ยังหรอก แต่เดี๋ยวเรากลับไปกินที่บ้าน"โปรพยักหน้ารับรู้
"เราไปแล้วนะ เดี๋ยวถึงบ้านแล้วไลน์ไปนะ"ผมบีบมือโปรเบาๆก่อนจะคลายออก
"อือ ขับรถดีๆ"
ผมพยักหน้า ก่อนจะค่อยๆเดินถอยหลังพร้อมโบกมือให้อีกคนที่ตอนนี้ก็ยกมือโบกให้ผมเบาๆเช่นกัน ผมเดินเรื่อยมาถึงรถ ก็เห็นไอ้กรนั่งเป็นคุณชายอยู่ด้านหลัง... คือนี่กูเป็นคนขับรถของมึงหรือไง
"เป็นไง ทะเลาะกันไหม"โยกหัวหยึกยักกวนตีนกูด้วยจ้า
"ไม่อ่ะ มาขอโทษ"
"โห ไรอ่ะ ไม่มันส์เลย"อินี่ "แต่ก็นะ แสดงว่ามันยังแคร์มึงอยู่"ไอ้กรพูดจบมันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเซลฟี่หน้าตัวเองอย่างหรรษา โดยไม่ได้แคร์สีหน้าเพื่อนมึงเลยสักนิด
กลับถึงบ้าน ผมกับไอ้กรก็พบกับข้าวผัดสัประรดสุดอร่อยของป้าศรีที่ผมกินมาตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย พอยัดข้าวลงกระเพาะกันเสร็จ เราสามคนอันประกอบด้วย ผม มังกร และป้าศรีสุดที่รัก ก็มาคลุกกันอยู่ในครัว อย่าได้สงสัยว่าพี่พลอยไปไหน พี่พลอยลาไปธุระตอนบ่ายครับ
ในขณะที่ป้าศรีกับไอ้กรกำลังอยู่โหมดแม่บ้านพ่อเรือนกันอยู่นั้น ผมก็มาเฟดตัวมานอนในห้องนั่งเล่นแทน เอาโทรศัพท์ขึ้นมากะจะเล่นเกมส์ แต่ไลน์จากมนุษย์แฟนก็ทำให้ผมต้องกดเข้าไปดู
Proton : ถึงบ้านยัง
'ถึงแล้ว โปรอ่ะ'
ผมพิมพ์ไป ยังไม่ทันจะกดอ่าน ก็เห็นว่าอีกฝ่ายขึ้นรีด แต่รอจนแล้วจนรอด รอจนสามสี่นาทีแล้ว อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบ
'ยุ่งหรอ ถ้ากลับล่ะบอกด้วยน๊า'
กะกดออกละไปนอนสักงีบ แต่ไอ้สิ่งที่ตอบกลับมาก็ทำเอาผมต้องขมวดคิ้ว
Proton : โปรไปห้องน้ำ
Proton : เราส่งรูปในเครื่องโปร แล้วเผลอไปโดน ขอโทษนะคะ
เหมือนทุกอย่างมันสตั้นว่ะ อาจดูงี่เง่า แต่อันนี้ผมไม่ชอบยิ่งกว่าที่เพื่อนมันเกาะหลังอีก
'ครับ'
พิมพ์แค่นั้นผมก็ปิดเครื่องทันที ตอนแรกตั้งใจจะหลับสักงีบเผื่อตื่นมาแล้วอารมณ์ผมจะดีขึ้น แต่เคยไหม หงุดหงิดจนนอนยังไงก็ไม่หลับ
ผมยันตัวลุกจากโซฟา ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปในครัว เห็นไอ้กรกำลังตีแป้งอย่างเหนื่อยอ่อนอยู่ ในขณะที่ป้าศรีกำลังเคี่ยวแยมอยู่บนเตา
"แข็งใจหน่อยค่ะคุณกร เดี๋ยวแป้งไม่ขึ้นมันไม่อร่อยนะ"ป้าศรีบอกยิ้มๆ จนผมต้องยิ้มตามไปด้วย กล้ามขึ้นแน่มึง
"ทำไมป้าไม่ใช้เครื่องตีล่ะครับ"ผมเข้าไปถามป้าศรีเบาๆ
"ใช่เครื่องมันเร็ว เดี๋ยวเธอไม่จำค่ะ"ผมพยักหน้า ก่อนจะเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวสูงข้างเคาน์เตอร์ครัวที่ไอ้กรเอากะละมังแป้งตั้งไว้
"ตีให้มีจิตวิญญาณหน่อยมึง"ผมบอกมัน
"ให้เปลี่ยนไปตีหน้ามึงแทนไหมล่ะ กูจะได้ใส่จิตวิญญาณลงไปให้เต็มที่"
"เดี๋ยวกูไล่กลับเลยไอ้ห่านี่"
"ล้อเล่นได้ปะเล่า"ไอ้กรยิ้มแฉ่ง ก่อนจะออกแรงตีแป้งอีกครั้ง
ผมนั่งดูไอ้กรกับป้าศรี ก็รู้สึกว่างจนเกินไป เลยลงจากเก้าอี้แล้วไปช่วยทั้งสองคน เหมือนการทำเค้กจะทำทำให้ผมมีความสุขขึ้น เค้กก้อนเล็กๆของผมถูกส่งเข้าเตาอบในขณะที่เรากำลังตีครีมด้วยเครื่องตีท่ามกลางเสียงกรีดร้องของไอ้คนที่ต้องตีแป้งมาร่วมชั่วโมง
เมื่อตัวสปองจ์ออกมาจากเตา ป้าศรีก็มาตัดแต่งสภาพแล้วราดแยมส้มให้เรา รอจนทุกอย่างเซ็ทตัวดีแล้ว ผมกับไอ้กรก็แยกกันแต่งหน้าเค้กกันคนละฟาก
ไอ้กรคงทำไปให้เป็นของฝันวันเกิด ส่วนผมก็คงแด็กเอง เพราะจะเอาให้แฟนผมก็ยังรู้สึกตึงๆกับมันอยู่ หลังจากเก็บเค้กเข้าตู้เย็นผมกลับไอ้กรก็กะว่าจะขึ้นไปอาบน้ำแล้วนั่งอ่านการ์ตูนดูหนังกันตามประสาชายโฉด แต่ยังไม่ทันจะไปไหนไกล ไอ้กรก็เหลือบไปเห็นแกรนเปียโนหลังใหญ่สีขาวสะอาดตาที่ตั้งอยู่ข้างบันได
"มึงเล่นหรอ"ผมได้แต่ส่ายหน้าตอบ
"ของพ่อกู แต่ไม่เห็นเล่นมานานล่ะ"ผมบอก "เล่นได้นะ"ไอ้กรตาเป็นประกาย
"งั้นเล่นนะ"ไม่ทันที่ผมจะตอบ ไอ้คนผอมกว่าผมก็ทิ้งตัวนั่งบนที่นั่ง ก่อนจะจรดนิ้วลงบนแป้น "ถ่ายวีดีโอให้ด้วย เอาแนวตั้ง"มันยื่นโทรศัพท์ที่เปิดกล้องเรียบร้อยแล้วให้ผม
ผมกดเปลี่ยนเป็นถ่ายวีดีโอ นับให้สัญาณมันจบ ถ่วงทำนองเอื่อยๆก็ดังขึ้น ไอ้กรที่ผมมองจากด้านข้างยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหันมายิ้มกว้างให้กล้อง ทั้งที่นิ้วมันยังรัวอยู่บนแป้นลิ่มนิ้ว
"I'm not gonna write you a love song... cuz you asked for it... cuz you need one ... you see...I'm not gonna write you to stay... If all you have is leaving... I'm gonna need a better reason to write you a love song... today... today...today"ไอ้กรเปล่งเสียงกังวานออกมา ก่อนจะหยุด "พอล่ะ"หัวเราะนิดๆ ก่อนจะเอื้อมมือมาปิดกล้องแล้วคว้าโทรศัพท์ไป
"โอโห มึงเป็นคุณชายจากวังจุฑาเทพปลอมตัวมาเปล่าวะเนี่ย"ผมยิ้มแซวก่อนจะลงไปนั่งเบียดกับมัน
"คือไร จะบอกว่ากูหล่องี้หรอ"พี่นี่เบ้ปากเลยจ้า
"แล้วมึงเล่นเป็นปะ"ผมส่ายหัว
"โหย เสียดายของ มากูสอน"มันคว้ามือผมไปวางไว้บนแป้น ก่อนจะค่อยๆกดนิ้วผมลงไป
"แข็งทื่อเชียวไอ้สัด เดี๋ยวกดนิ้วตามกู"
ผมกับไอ้กรนั่งเล่นนั่งสอนกันราวชั่วโมง ผมก็เริ่มจะกดได้ท่อนครึ่งท่อน ไอ้ชิบหายยากจังล่ะ แล้วนิ้วกูนี่จะทื่อไปไหน
"twinkle twinkle litle star..."ไอ้กรร้องช้าๆ ผมก็กดตาม "ร้องด้วยสิไอ้สาดดดดด"ไอ้กรหันมาว่า
"twinkle twinkle litle star... อะไรต่อวะ"ผมงง
"how i wonder what you are ไง"
"ไม่ใช่ กูหมายความว่ากดไงต่อ"
"อ้าวเรอะ"ไอ้กรหัวเราะ ก่อนจะกดให้ผมดู
ผมนั่งเล่นกันไปสักพักก็ได้ยินเสียงรถ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะคิดว่าเป็นรถพ่อ อีกอย่างไม่ค่อยได้สนใจด้วย เพราะผมมัวแต่สนุกกับการลองอะไรแปลกใหม่ ถ้ารู้ว่าสนุกแบบนี้นะ ผมยอมเรียนตั้งแต่เด็กๆล่ะ
"แล้วท่อนต่อไป มึงเอามือวางแบบนี้"ไอ้กรจับมือผมวาง แล้วเล่นแบบนี้ มันกดนำให้ดู
"อ่อ"
"ไม่ๆ นิ้วกลางก่อน"มันจัดระเบียบนิ้วมือผทอีกครั้ง
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เล่นท่อนต่อไป เสียงทุ้มๆที่รู้สึกเสียวสันหลังอย่างประหลาดก็เรียกให้ทั้งผมและไอ้กรหันไปมอง
"ซี..."ผมกระพริบตาปริบๆเมื่อเห็นมนุษย์แฟนยืนหน้าแดงก่ำอยู่ที่ประตู "ทำไมปล่อยให้แบตหมด"โปรเดินเข้ามาใกล้ ผมก็ลุกขึ้นเดินไปหา
"อ๋อ..."จะบอกยังไงดีวะ ในเมื่อกูจริงใจปิดเอง
"ช่างเถอะ"โปรผ่อนลมหายใจเข้าออกเหมือนกำลังระงับอารมณ์อยู่ "แล้วกินข้าวยัง"
"แล้ว โปรล่ะ"ผมถามกลับ ไอ้อารมณ์กรุ่นๆก่อนหน้านี้มันเหมือนดีขึ้น
"ซี กูไปอาบน้ำก่อนนะ"ผมหันไปพยักหน้าให้ไอ้กร ก่อนจะดึงแฟนตัวเองไปคุยต่อในห้องนั่งเล่น
"เอาน้ำไหมเดี๋ยวเราไปเอาให้"ผมถาม เพราะดูเหมือนอีกคนเหนื่อยๆ
"ไม่ต้อง กูแค่หงุดหงิด"
"..."ผมเลยนั่งเงียบๆแทน
"พูดตรงๆเลยนะ กูไม่ชอบให้มึงเล่นกับเพื่อนแบบนั้น ถึงจะไม่มีอะไร แต่กูไม่ชอบ"โปรพูดออกมา
"ที่เล่นเปียโนกับไอ้กรเมื่อกี้อ่ะนะ"
"อือ"โปรครางตอบเบาๆ "กูไม่ชอบที่ตัวเองขี้หึงเลยว่ะ"
"...."ผมเอื้อมมือไปจับมือโปรเอาไว้"ไว้ทีหลังเราจะระวังๆนะ"ผมยิ้ม
"แล้วทำไมอยู่ดีๆถึงอยากเล่นเปียโน ปีชาติไม่เห็นมึงจะสนใจ"
"มังกรมันอยากสอนน่ะ แล้วเราก็ก็เครียดๆเลยลองเล่นดู"
"มึงชอบ?"
"ก็สนุกดี"ผมบอกออกไป อีกคนก็ฉุดมือผมให้ลุกขึ้น ก่อนจะพาเดินกลับไปที่เปียโน
"ถ้ามึงจะเล่นเดี๋ยวกูสอนให้เอง"ผมรู้สึกกดดันแปลกๆ "อยากเล่นเพลงอะไร"
"เราเหนื่อยแล้วอ่ะ เราฟังโปรเล่นดีกว่า"ผมบอกแล้วยิ้ม ถึงผมจะมีความสุขที่ได้อยู่กัแฟน แต่อารมณ์ขุ่นมัวก่อนหน้านี้มันก็ยังอยู่
อยากถามว่าทำไมต้องให้คนอื่นเล่นโทรศัพท์ แต่นั่นมันก็สิทธิ์ของโปร แต่โธ่โว้ยยย กูก็หงุดหงิด
"ก็ได้อยากฟังเพลงอะไร"
"ตามใจโปรเลย"เดี๋ยวกูเลือกไม่ถูกใจมึงก็ไม่เล่นอยู่ดี กูรู้ กูจำได้
โปรตอนจรดนิ้วลงบนแป้น ท่วงทำนองช้าๆดังกังวานออกมา เนื้อเพลงที่ผมไม่รู้จักฟังไม่ออกค่อยๆออกมาจากริมฝีปากบาง ถึงโปรตอนจะไม่ได้เสียดีเท่ามังกร แต่สำหรับผมมันเพราะมากนะ และผมก็ชอบมาก ถึงจะฟังไม่รู้เรื่องก็เถอะ
"มายเลิฟ ซารังแฮโย ซารังโย..."คือมันร้องยาวกว่านี้ แต่ผมฟังทันแค่นี้ "ซี"โปรยกนิ้วออกจากแป้น แล้วกุมมือผมแทน
"ไรหรอ"
"กูรู้ว่ากูเป็นแฟนที่แย่ ดูแลมึงก็ไม่ดี แต่กูก็อยากให้มึงอยู่กับกู"โปรบีบมือผมเบาๆ "กูเห็นแก่ตัวเนอะ"
"เราเห็นแก่ตัวกว่าอีก ทั้งที่เราไม่ได้ดีอะไร แต่เราก็อยากให้โปรรักเรามากๆ... เราโลภเนอะ"ผมแค่ไม่อยากให้แฟนผมเศร้า
"มึงดี แต่กูแม่งแย่ เรื่องโทรศัพท์อีก มึงโอเคไหม"
"เราโอเค แต่ถ้าทำได้ ที่หลังใส่รหัสไลน์เถอะ บางเรื่องที่คุย มันก็มีจังไรเนอะ อายเค้า"ผมบอก โปรก็หัวเราะออกมา "โปรกินเค้กส้มไหม เราทำเอง"ผมบอกอย่างหน้าด้าน
ซอสป้าศรีก็ทำ ตัวเค้กไอ้กรก็ตี ส่วนผมนี่แค่เทใส่พิมพ์เอง ยังมีหน้ามาบอกทำ กูนี่ยอมใจตัวเองเลย
"กินได้?"
"ป้าศรีสอนเว้ย กินได้อยู่แล้ว"
"แล้วไป"
ผมพาโปรตอนมาที่ครัว ยกเค้กออกมาจากตู้เย็นก่อนจะตัดวางบนจานแล้วเอามาเสิร์พคนที่นั่งรออยู่ ผมเทน้ำแร่ใส่แก้ว ถึงจะคนละยี่ห้อ แต่คิดว่าคงดื่มได้แหละ
โปรตอนซัดเค้กไปสองชิ้น ผมก็ผัดข้าวให้มันอีกจาน ก่อนจะส่งอีกคนที่หน้าบ้าน GTR สีเหลืองทะยานออกสู่ถนน ผมยืนโบกมือจนรถลับตายตาไป ก็เดินเข้ามาในบ้าน
เดินขึ้นมาบนห้อง ก็เห็นมังกรนอนอ่านการ์ตูนที่มันหอบมาด้วยอยู่บนเตียง ผมหยิบเสื้อผ้าเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเริ่มอาบน้ำ ผมรู้สึกดีที่ได้เจอแฟนนะ แต่จะว่าสุขมันก็ไม่สุดว่ะ ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน
ไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลยว่ะ แต่จะให้แก้ตรงไหน ปรับตรงไหน ผมก็ไม่รู้ เพราะขนาดว่าผมเป็นห่าอะไร ผมก็ยังไม่รู้เลย... อนิจจา ชีวิตกู
---
แปะก่อน เขียดเผลอหลับ อีกครึ่งมาอ่านตอนเช้านะ เค้าจะลงให้ก่อนเที่ยง มาแก้เด้อ หกโมงเช้าเขียดไม่ทันเพราะมันมีงานอื่นมาแทรก อย่าเพิ่งหงุดหงิดว่าอินี่ขยันมีงานมาแทรกเวลาเขียนนิยายจัง คือจะอธิบายก่อนเนอะว่าก่อนเขียนนิยายอ่ะ เขียดต้องรับผิดชอบหน้าที่การเรียนให้หมดก่อน :katai4: ซึ่งมันก็ไม่เคยหมดเลย สลัด
กล่าวอ้างถึงนิยาย
1. อาจขัดใจตัวละคร อย่างที่เขียดเคยบอก คาแรคเตอร์ซีนั้น นางซีค่อนข้างไม่ชอบปัญหา ไม่ชอบการเข้าสังคมเท่าไหร่ ความมั่นใจในตัวไม่ได้มีมากมาย ดังนั้นลึกๆนางรู้สึกว่านางสู้คนอื่นไม่ได้ นางมีความระแวง แต่นางก็ไม่อยากพูด เพราะนางไม่อยากให้มีปัญหาแคลงใจอะไรกัน
2. ตัวโปรนั้น นางเป็นตัวร้ายที่คุณเขียดรักนะ นางไม่ใช่พระเอกที่เพอร์เฟ็คหรือเจ้าชายของนางซินอยู่แล้ว โปรตอนถูกเลี้ยงมาแบบสปอยด์ ดังนั้นนางจะมั่นใจมั่นหน้าสูงมาก นางมีความเป็นเด็กห้าขวบอยู่ในตัวเสมอค่ะ คือยังติดเพื่อน ติดเล่น และจินตนาการล้มๆแล้งๆว่าแฟนกูเข้าใจทุกสิ่ง
3. ณ.จุดนี้ เขียดเขียนให้โปรตอนมีความคิดความอ่านด้านสังคมสูงกว่าซีค่ะ แต่ด้านความสำพันธ์ของชีวิตคู่นี่ต่ำตมมาก ถ้าถามว่าโปรมึงไม่รู้เลยหรอ เขียดว่าโปรรู้ว่าแฟนมีเรื่องไม่สบายใจ แต่นางยังมีความเป็นเด็กห้าขวบไง นางยังจัดการแก้ไขอะไรไม่ได้ดีเท่าที่ควร
4. เขียดเชื่อว่าความรักคือการที่เราต้องเรียนรู้และปรัไปเรื่อยๆ เหมือนหนังสือเรียน ในเลคเชอร์เรามีแพทเทิร์นที่แน่นอนว่าต้องเป็นแบบนี้แบบนี้ แต่พอเราลงแล็บจริงๆเราจะรู้ว่ามันมีปัญหายิบย่อยที่เราต้องใช้เทคนิคเฉพาะตัวในการแก้ปัญหาไป
5. ขอบคุ๊ณที่อ่านกันนะคะ รู้สึกปลื้มปริ่ม ไม่รู้แต่งดีจนคนอิน หรือกากจนคนอ่านหงุดหงิด แต่คิดว่าอินละกันเว้ย :กอด1: ว่างๆก็กดบวกให้เค้าด้วยความเอ็นดูด้วยน๊า
-
รอจ้ะ มาแบบหม่นๆ
-
ตะไมโปรห่วงแฟนงี้ งื้อออออออออ
-
รับทราบ
เบื่ออิหมี เมื่อไหร่จะสำนึก รอซีได้แฟนใหม่ว่างั้น เออดี..
หน่องซี หาผัวใหม่ปะ
-
เป็นไงล่ะโปร ตัวเองหึงได้
ก็ต้องคิดซิว่าซีก็หึงได้เหมือนกัน
อารมณ์แบบที่ซีเป็นตอนนี้
ต้องระบายจ้า คิดไง รู้สึกไง
พูดออกมาเลย การเก็บไว้
พอมันระเบิด มันจะรุนแรง
อย่างโปรน่ะ ไม่พูดตรงๆ
บางทีโปรก็ไม่ทันคิดไง
-
อีหมีก็ไม่รู้จักระวังตัวเอง พอซีถึงเนื้อถึงตัวกับเพื่อนบ้างก็ไม่ชอบ ส่วนซีไม่พอใจก็ไม่พูด ไม่บอกแล้วอิหมีมันจะรู้มั้ย
-
แต่สองคนก็รักกันดีหนิ
โปรแสดงความหวงซี หึงซี ก็เห็นชัดเจนนะ
แล้วซีจะต้องไปแคร์คนอื่น เรื่องอื่นอีกทำไม?
ไม่เข้าใจซี
หรือเพราะเราไม่เคยมีอารมณ์แบบนี้
โปรตอนน่ารัก
..ที่รักดีสุด..
:จุ๊บๆ:
-
ชะนีนั้นคือใครคะ
ถึงจะเพื่อนนี่เกินไปหน่อยไหม
เกิดเป็นหน่องซีนี่ลำบากเนอะ เป็นเรานี่ไม่ได้ละ
-
ซีพูดออกไปตรงๆเลยลูก เจ้อึดอัดแทน
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ไม่ชอบโปรตอนแบบนี่เลย ไม่ชอบผู้ชายคิดน้อย อยากให้หน่องซี ร่าเริงสดใสเหมือนเดิม ถ้าเป็นแบบนี้ เป็นโสดดีกว่า
-
โปรตอนแกควรคิดได้นะขนาดแกยังหึงคิดว่าหน่องซีจะหึงไม่เป็นหรอ
-
คำพูดกรนี่เอาใจไปเลยยย
แต่ถึงกระนั้นชะนีก็ดูไม่สำนึก เหอๆๆๆ
ยังคงยืนยันคำเดิม ใช้สิทธิ์ความเป็นแฟนให้เต็มที่ค่ะหนูซี
ไม่พอใจบอกมันไปตรงๆเลย :katai1:
-
ขัดใจค่ะ คือเข้าใจว่ายังเด็กกัน เพิ่งกลับมาหากัน ต้องเรียนรู้กันไปอีกเยอะ
แต่.....ขอให้ชัดเจนกันหน่อยเถอะ อะไรที่ควรทำหรือไม่ควรทำ อะไรที่ชอบหรือไม่ชอบก็ควรคุยกันเป็นการเป็นงาน หมีขาวก็ไม่รู้ว่าคิดน้อยเกินหรือไม่คิดเลย
ซีก็ไม่รู้ว่ารักแฟนเกินหรือไงถึงไม่ยอมบอกความในใจไปว่าอะไรที่ชอบหรือไม่ชอบอึดอัดหรือไม่อึดอัด กลัวแฟนจะว่าเยอะ แต่ก็อีกมากมายก่ายกองที่เรียกว่าเยอะ การรักษาความเป็นส่วนตัวของแฟนกับตัวเองไม่ใช่เรื่อง*เยอะ* ถ้าหากว่าอึดอัดแต่ยอมทนอดใจยิ้มให้แฟนไม่บอกก็เตรียมตัวเป็นอิเย็นไปเถอะ รักผัวหลงแฟนก็ทำในส่วนที่ควรทำไม่ใช่ยอมไปหมด เป็นแฟนนะคะไม่ใช่พรมเช็ดเท้าหน้าห้องที่แฟนจะได้ลืมใส่รองเท้าเหยียบลงมา การเรียนรู้กันและกันก็คือใส่ใจกัน มีบางจุดที่ต้องเดินไปด้วยกัน บางจุดก็ต้องแยกกันเดิน ที่เหลือก็คือเดินเข้าหากันหรือถอยให้กันคนละก้าวเท่าๆกัน
เกลียดมากๆก็คือเพื่อนที่ไม่รู้จักขอบเขต คุณจะสนิทกับเพื่อนขนาดไหนก็ควรสังวรไว้ว่าเพื่อนมีผัวมีเมียมีแฟนแล้ว ไม่ใช่ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อน ถ้าบริสุทธิ์ใจก็ควรถอยออกมาหนึ่งก้าว ควรระวังตัวด้วยโดยเฉพาะเพศตรงข้ามจะได้ไม่ก้าวข้ามเส้น รักเพื่อนจริงก็อย่าให้เพื่อนต้องเลือกหรือลำบากใจเพราะเรา อันนี้หมายถึงกรณีที่แฟนเพื่อนไม่ใช่เป็นคนขี้หึงเกินปกติ
-
อิโปรหึงซีที่เล่นกับกรแบบนั้นแต่ตัวเองปล่อยให้ผู้หญิงมารุงรังได้หรอ???อิโปรใจหมาผู้ชายแบบโปรนี่ไม่ได้คิดน้อยนะแต่ไม่คืดเลยต่างหาก
-
เราว่า เราเริ่มรู้แล้วละว่าทำไม 2 คนนี้เลิกกัน :z3:
-
ปัญหาอยู่ที่ซีนั่นแหละ พูดสิ่งที่ไม่ชอบใจออกไปสิไม่ใช่พูดแต่ว่า ไม่เป็นไร แฟนกันมันต้องปรับความเข้าใจกันบ่อย ๆ ไม่งั้นมันก็ไม่ยืด รักอย่างเดียวไม่ทำให้คนอยู่กันได้านมันมีหลาย ๆ องค์ประกอบ ซีน่าจะเอาความผิดพลาดครั้งก่อนมาแก้ไขให้เกิดการเรียนรู้นะ
-
เกลียดคำว่าเราโอเค ทำไมไม่บอกความรู้สึกตัวเองไปบ้าง กลัวเขาไม่รักเหรอ? รู้ไส้รู้พุงขนาดนี้แล้วจะกลัวอะไรอีก อยู่ไปแบบนี้มันดีเหรอ สุขแต่ไม่สุดน่ะ สู้บอกไปเลยมีอะไรปรับกันดีๆ ซีต้องเปลี่ยนตัวเองแล้ว
.
ไม่ชอบใจโปรมากตอนนี้ มาหงุดหงิดมาอารมณ์เสียใส่ซี ทั้งที่ตัวเองก็ทำไปไม่นาน ตดยังไม่ทันหายเหม็นเลยมั้ง
จะไม่โทษผู้หญิง เพราะถ้าผู้ชายรักจริงเขาจะวางตัวถูก
ถ้าจะปฏิเสธจริง ใครหน้าไหนก็ไม่ทำอย่างนี้หรอก
แล้วเรื่องขอโทษน่ะ มันมีอย่างอื่นให้ทำอีกตั้งเยอะ เอาอีกฝ่ายมาคุยกันให้รู้เรื่อง ไม่ใช่ต้องระวังฝ่ายเดียว
ขอโทษไปแล้วได้อะไรขึ้นมา ถ้าจะทำผิดอีก ขอโทษอีกก็หายสินะ?
-
ผิดทั้งคู่นะ
โปรผิด ที่เฟรนลี่กับชะนีเกินไป มันเหมือนให้ความหวังนะ
ซีก็ผิด ซีไม่พอใจ ทำไมไมพูด จะได้เข้าใจกัน กลัวโปรจะว่าตัวเองเรื่องมาก ไม่แมน ก็ไม่เป็นเต็มตัวจริงๆ นะ
เข้าใจอารมณ์ซี โปร หึง หวงซีได้
แต่โปรทำตัวไม่ถูกต้อง มีแฟนแล้ว รักแฟนมาก ปล่อยตัว ให้เขาเล่นมือถือ
พอติดต่อซีไม่ได้ แล้วมาขอโทษ :m31:
ก็เลิกพฤติกรรมของตัวเองไปสิ มันเหมือนไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนรัก :m16:
ไร้ทเขียนสนุก ชอบ รอตอนใหม่ไวๆ นะ
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ซีใจอ่อนให้โปรในทุกเรื่องจนสุดท้ายก็เก็บทุกอย่างมาหน่วงคนเดียวตลอดๆ
-
โทษนะ จะเกลียดซี เพราะชอบพูดว่าโอเคทั้งที่ไม่โอเคเนี่ยแหละ เป็นลูกเป็นหลานจะเบิ้ดให้ ฮึ่ย!
-
ซีควรบอกโปรนะว่าจริงๆแล้วรู้สึกยังไง
โปรก็พยายามเรียนรู้ เข้าใจซีมากกว่านี้หน่อย
หน่วงงงง
-
เอ๊ะ!อินี่ ไม่ชอบอะไรทำไมไม่พูดกะมันตรงๆ
เอาแต่บอกว่า เราโอเคๆ โอเคที่หน้ามึง(ขอยืมมังกร)
แล้วมันโอเคจริงๆไหมละ มันก็เหมือนเดิม
ไม่ได้รับการแก้ไข แล้วมึงก็มานั่งดราม่ากะชีวิต
อิเพื่อนก็ตัวดี กูว่าตั้งใจ คือ กูมีเพื่อนผู้ชายเยอะนะ
แต่ไม่เคยยุ่งกับของส่วนตัวพวกมันเลย โดยเฉพาะ
โทรศัพท์อาจจะเคยยืมใช้บ้าง ก็แค่โทร ถ่ายรูป
พวกโซเชียลเนี้ย ไม่ยุ่งกะของพวกมันเลย
เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวเค้าป่ะวะ แต่อินี่
เปิดอ่านไม่พอ เอาของเค้ามาตอบด้วย อิดอก (ด่าแทน)
-
น้องซีเป็นใบ้หรอคะ มีอะไรก็พูดไปสิ จะได้เข้าใจละก็ปรับกันไง ไอ้โปรก็นะ ขอโทษๆๆ เพื่ออ หึงคนอื่นแต่คนอื่นหึงตัวเองไม่ได้ นั่นแฟนมึงปะวะ เยอะทั้งคู่ คนนึงคิดเยอะ คนนึงไม่คิดอะไรเลย เหอะ! :m16:
-
ทำไมไม่คุยกันไปเลยเล่านุงซี มีอะไรก็ระบายๆๆๆๆ หรือบอกออกไปเลย บางทีอิเป็ดมันอาจจะโง่เรื่องตีความจากการกระทำเพราะเวลามันมาง้อหรือมาขอโทษซีก็ไม่เห็นมีปฎิกิริยาที่เหมือนไม่มีอะไรแบบนี้น่ะ
ไม่ใช่อะไรนะ คนอ่านกลัวจะได้เลิกกันอีกรอบอ่ะ :katai1:
-
โปรเหมือนเอาด้านมั่นหน้าของป๊ากะม๊ามารวมกันอ่ะ 55555555
สงสารซีนะ แบบนี้
-
:z3: ผัวเมียละเหี่ยใจ
แมนๆเปิดใจคุยกันไปเลยค่ะน้องๆ
-
ซีหาผัวใหม่ ซีหาผัวใหม่
อินังหมีเดี๋ยวแม่จับตีเลย
-
นังเพื่อนนี่คือไรคะ ไลน์นี่มันส่วนตัวป่ะ
เสร่อมาตอบแทนเพื่อ?
:beat:
-
นังดปรเห็นไลน์ตัวเองยัง :katai1:
แล้วยัยคนนั้น ไม่ต้องสะเออะตอบคนอื่นก็ได้ป้ะ
น่าจะรู้นะว่าตอบแล้วจะเป็นประเด็นอะ จงใจเนอะ
//กลัววันหน่องซีระเบิดมาก
-
พูดไปเลยนุ้งซี อย่าไปยอม ไฟท์ติ้ง!
-
ทีมซีค่ะ
ทำให้อิโปรคลั่งตายไปเลยเถอะ
ตัวเองทำได้ หน่องซีก็ทำได้ค่ะ 555555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ซี แกมันขี้เบื่อไง ครั้งก่อนที่เลิกกันไปแกยังไม่รู้ตัวเองเลย ว่าเลิกทำไม
ดังนั้นเมืือหึงเมื่อหวง จงระเบิดอารมณ์ออกไป จะได้มีรสชาด
-
มันไม่แปลกเลยที่ซีเป็นฝ่ายบอกเลิก เพราะโปรตรอนเอาแต่ขอโทษ แต่ไม่เห็นจะปรับปรุงตัว เรื่องบางเรื่องมันเป็นสิ่งที่ควรจะรู้ ไม่ต้องรอให้ซีบอกหรอก โปรตรอนเหมือนจะแคร์ แต่ก็ย่ามใจว่าซีรัก รอจนซีทนไม่ไหวก็โดนทิ้งเท่านั้นเอง
เพราะฝ่ายให้ เมื่อเหนื่อยกับคนรับ ที่ไม่เคยคิดอะไร(ที่ชาวบ้านมันรู้กัน) ก็ไม่แปลกที่จะโดนทิ้งไป(อีก)
ถ้าแฟนหล่อแต่ไม่โง่ ไม่รู้จักปรับปรุง ก็อย่าทนเลย ปล่อยไปเถอะ
-
เตือนก่อน นี่เป็นตอนแรกที่คุณเขียดแต่งนิยายแล้วร้องไห้ อาจสื่อมาไม่ดีนะ แต่คุณเขียดคิดไปล่ะอินกับประสบการณ์บางช่วงของชีวิต
อ่านโลด มาช้าเพราะมัวแต่ร้องไห้ ไม่ขงไม่เขียนเลย ฉิบหายจริงอิเขียด
Chapter 22 ครึ่งหลัง
วันนี้พ่อไปงานเลี้ยงอะไรสักอย่าง ผมเลยต้องกินข้าวกับไอ้กรแค่สองคน กินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นไปบนห้อง ผมนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆท่ามกลางเสียงเพลงที่เปิดทิ้งไว้ ในขณะไอ้คนร่วมห้องอีกคนเอาแต่เล่นโซเชียล หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
"กร งานเจ้เพ็ญมึงทำเสร็จยัง"ผมถามพลางมองไปทางรายงานข้อมูลยาที่จับฉลากได้ในคลาส
"งานส่งตั้งเดือนหน้า"มันตอบมาแค่นั้น
"ไม่รีบทำ งานมันก็ชนกันดิ"ผมบอก
"มึงแม่งเครียดไปอ่ะ"มันยังคงเล่นโซเชียลของมันต่อ
"มึงได้ยาอะไร"คือผมว่างอ่ะ ต้องหาอะไรทำ แถมตอนนี้มันหม่นๆไม่อยากคุยกับแฟนเท่าไหร่
"ฟีโนไธอะซีน"อ๋อ ยากล่อมประสาท กูนี่น่าจะแดกสักสามกำ เผื่อจะเลิกคิดมากฟุ้งซ่านสักที
"งั้นเดี๋ยวกูหาข้อมูลให้ล่ะกัน"
"ง่อววว ใจดีจัง เดี๋ยวรักตายเลย"มันทำตาเป็นประกายสองวิแล้วก็ไปสนใจหน้าจอมันต่อ "ไว้ว่างๆไปบ้านกูเปล่า ยายกูทำขนมไทยอร่อยนะเว้ย"หูพี่นี่ผึ่งเลยจ้ะ "ไปไหมแจ่มจันทร์ ไปเที่ยวสุพรรณบ้านพี่"มันร้องออกมาเป็นเพลง ก่อนจะยันตัวลุกขึ้นแล้วพุ่งไปที่พีซีที่ผมเปิดเพลงไว้
"ทำไรของมึง"เห็นมันเข้าหน้าเวป
"ร้องแล้วกูอยากฟัง"ว่าจบทำนองเพลงพื้นบ้านที่ผมไม่คยฟังก็ดังขึ้น
ไอ้กรยืนกลางห้องก่อนจะคว้าขวดเซรั่มของผมขึ้นมาเป็นไมค์ แล้วร้องคลอไปกับเพลง ผมฟังสักพักก็รู้สึกผ่อนคลาย ผ่อนคลายมากไป ผ่อนคลายจนกูแทบจะเป็นบ้า เมื่อไอ้กรไปเอาผ้าห่มผมมาผูกเป็นชุดเกาะอกกระโปรงยาวลากพื้นแล้วเต้นด้วยสเตปแดนซ์เซอร์เพลงลูกทุ่ง
"เมืองขุนแผน ทั่วทั้งแดนกระฉ่อน ตำนานรักซ้อน เจ้าขุนช้างตัวดี...อ้วนแล้วยังหัวล้าน"ไม่รู้ยังไง แต่อยู่ๆภาพพ่อกูก็ลอยมาในหัว
พอจบเพลงแรกมันก็เปิดเพลงใหม่ แน่นอนว่าคงคอนเซปสำนึกรักบ้านเกิดเช่นเดิม แต่เพลงนี้ช้ากว่า ไม่เร้าใจเท่าเพลงแรก แต่ก็เพราะดี แถมเสียงใสๆกังวานของไอ้กรอีก มันเลยทำให้มันเพราะไปอีก
"สาวสวนแตงแห่งเมืองสุพรรณ พี่คิดถึงเจ้าทุกวัน คอยแจ่มจันทร์แม่แตงร่มใบ"ไอ้กรร้องแล้วหมุนติ้วๆสามรอบ
"แต่งร่มใบคืออะไร"ผมถามด้วยความสงสัย
"ขาวไรงี้"
"อ่อ"สิ้นคำสงสัยของผมไอ้กรก็ยังคงร้องเพลงมีความสุขของมันต่อไป
ผมกลับมาหาข้อมูลอีกครั้งเมื่อตอนนี้โครงการสำนึกรักบ้านเกิดของมังกรได้จบสิ้นลง มันเปิดเพลงไทยสบายหู ก่อนจะกลับนอนร้องคลอเบาอยู่บนเตียง
โปรโทรมาตอนราวๆสีทุ่ม ผมรับก็ตัดบทว่าไม่ค่อยสบายกำลังจะนอน อีกฝ่ายเลยวางสาย แต่ก็ไม่วายกำชับให้ผมกินยา แล้วก็เพิ่มอุณหภูมิแอร์ ยิ่งโปรดีกับผม ผมก็ยิ่งรู้สึกแย่ที่งี่เง่าว่ะ
วางสายจากแฟน ผมก็ไม่มีอารมณ์จะทำอะไรแล้ว เลยไปนอนบนเตียงข้างๆไอ้กร มังกรผละสายตามามองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันไปอมยิ้ม ตาหวานเยิ้มให้หน้าจอ กูรู้เลยเป็นอะไร
"นี่มึงมีแฟนแล้วหรอ"ผมถามออกไป ถ้าไอ้กรมีแฟนหน้าจะเป็นเรื่องดังอยู่
"เฮ้ย ไม่ใช่ คุยกับคนที่กูทำเค้กไปให้มันนี่แหละ"มันปฏิเสธพัลวัล... ชัดเลย
"อ๋อ มึงชอบเขา"
"ไม่ใช่โว้ย มันเป็นรุ่นน้องไอ้ซุป"สติสมงสมองเริ่มไปหมดล่ะมึง
"แล้ว? ต้องทำเค้กให้รุ่นน้องเมททุกคนงี้หรอ"
"ไม่ใช่... โอ๊ย มาคาดคั้นไรกูเนี่ย"ไอ้กรมองจิกผมก่อนจะกดพิมพ์ตอบไปสองสามประโยค
เสียงเพลงยังคงขับกล่อมอยู่ ผมนอนจ้องเพดานนิ่งๆ ภาพท้องฟ้ากับก้อนเมฆสีขาวที่แม่วาดให้แต่ผมยังเป็นเด็กน้อย ทำให้ผมสบายใจทุกครั้งที่ได้เห็น และครั้งนี้ก็เช่นกัน
"มึงเป็นอะไรไม่บอกไปวะ แฟนมึงก็ดูแคร์มึงจะตายห่า"ไอ้กรเปิดประเด็นทั้งที่นิ้วมันยังลงสไลด์หน้าจออยู่
"ช่วงนี้โปรเครียดโปรเจ็กต์อยู่แล้ว กูไม่อยากเอาเรื่องไปเพิ่มให้"
"กูว่าถ้ามึงเก็บไว้แบบนี้น่ะ ไม่ทำให้มันเครียดหนักกว่าเดิมหรอวะ"ผมขมวดคิ้วสงสัย "มีคนเคยบอกกูว่าวัยเด็กเป็นวัยที่สมองพัฒนาดีที่สุดจนเด็กจะดำเนินชีวิตโดยใช้สมองและสัญชาตญาณ พอเป็นวัยรุ่นหัวใจจะพัฒนาดีที่สุด ก็เลยใช้ชีวิตด้วยความรู้สึกเป็นที่ตั้ง"อะไรของมันวะ "บางทีที่คนเราคิดเองเออเองอยู่ฝ่ายเดียวน่ะ มันหมายความว่ามันยังเป็นเด็ก มึงคิดว่างั้นมะ"
"แล้วถ้าเป็นผู้ใหญ่ จะทำยังไง"ผมถามออกไป
"ผู้ใหญ่จะใช้ประสบการณ์บวกกับความคิดและความรู้สึก แล้วค่อยวิเคราะห์ออกมา"ผมพยักหน้ารับรู้ "แต่ถึงจะพูดแบบนั้น แต่กูชอบที่จะเป็นวัยรุ่นมากกว่าว่ะ ทำทุกอย่างตามใจ ไม่ต้องคิดไรมาก มันสนุกดี"ยักคิ้วให้ผมแล้วก็จมสู่โลกโซเชียลของมันอีกครั้ง
ผมนอนเล่นเกมส์ไปสักพักก็กดเข้าไปในไลน์ ส่องรูปโปรไฟล์กับสเตตัสแฟนตัวเองแล้วก็ได้แต่ยิ้มออกมาจนหน้าตึง รูปคู่ของผมกับโปรที่ถ่ายกันวันที่เกิดเหตุการณ์หน้าลิฟต์
'หายป่วยแล้วจะพาไปกินข้าวขามึงนะครับแฟน'
...หึหึ...
...ไอ้สัตว์!!...
วันจันทร์ผมขับรถไปส่งไอ้กรเพื่อเก็บของที่ห้องมัน ก่อนจะแว้นแมงกะไซต์มันมาแทนที่จะขับรถผมมา เพราะเนื่องจากวันนี้เราตื่นสายทั้งคู่ ไหนจะต้องมาห้องไอ้กรอีก เลยทำให้เราเจอมรสุมรถติดหน้าม.จนได้
มาถึงตึกคณะ ผมกับมันก็ต่างคนต่างไปเรียน พวกจีจี้กับฟอยด์ยังคงเปิดประเด็นเมาท์มันส์บันเทิงกันเช่นทุกที ส่วนไอ้สามหนุ่มสามมุมมันไปกินข้าวกันอยู่ เลยเห็นแค่กระเป๋าพวกมันเท่านั้น
คาบแรกอาจารย์เลทไปราวครึ่งชั่วโมง เนื่องจากติดประชุมด่วนของคณะ พวกผมเลยได้แต่นั่งเปื่อยๆคุยเรื่องสัพเพเหระทั่วไป ในคณะที่เพื่อนกลุ่มอื่นเอางานมาทำบ้างประปราย
บางทีการที่เราทำงานเสร็จเร็วมันก็ดีนะ แต่บางทีก็รู้สึกว่างไปเหมือนกัน คาบบ่ายอาจารย์ก็ปล่อยก่อนเวลาอีก เพราะต้องไปประชุมต่อ เพื่อนๆต่างแยกย้ายกันกลับไปเคลียร์งานที่เหลืออยู่นิดหน่อย
ผมไลน์บอกหมีขาวว่าผมเลิกเรียนแล้ว ผมเดินไปที่รถ แต่ขับไปยังไม่ทันจะพ้นไฟแดงแรก อีกฝ่ายก็ตอบกลับมาว่าอยู่ที่ม. ทำโปรเจ็กต์ยันเย็น แต่เดี๋ยวจะไปรับผมที่บ้าน
'โอเค เดี๋ยวเราถึงบ้านแล้วบอกนะ'
ผมขับรถมาถึงบ้านก็อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ไลน์ไปบอกอิหมีไม่ถึงสิบห้านาที เสียงเครื่องยนต์คุ้นหูก็ดังอยู่หน้าบ้าน ผมหอบกระเป๋าที่ใส่หนังสืออ่านเล่นลงไปที่ชั้นล่าง มนุษย์แฟนในเสื้อช๊อปนั่งรอผมอยู่ในห้องรับแขก
GTR คู่กายของอิตัวขาวพาเราทั้งคู่มาถึงคณะมัน ในห้องที่อุณหภูมิเย็นกำลังดีนั้นมีมนุษย์อยู่ราวยี่สิบกว่าคน โปรจูงมือผมไปนั่งที่โต๊ะกลุ่มมัน ซึ่งมีเพื่อนมันนั่งเขียนนั่งจดอะไรกันอยู่
"หายป่วยแล้วหรอวะ"ไอ้โจหน้าโจรทักผมคนแรก
"ดีขึ้นแล้ว"ผมยิ้มตอบก่อนจะนั่งลงเมื่อแฟนกระตุกแขนให้นั่งลงข้างๆมัน
"นี่จีนแฟนไอ้ฟีน"ผมยิ้มให้ผู้หญิงสายเซอร์หน้าสดแต่ยังคงความสวยเท่ห์ที่นั่งวาดรูปอยู่บนเคสโทรศัพท์
"หวัดดีครับ"ผมทักก่อน
"อ่า หวัดดี"เธอยิ้มนิดๆ "เป็นแฟนโปรนี่เหนื่อยเลยดิ ฮอตซะ"ผมยิ้มแห้งๆตอบไป "กินไรปะ เดี๋ยโทรให้ไอ้หนวดมันซื้อมาให้"
"..."ผมส่ายหน้าพลางยกถุงของกินที่ผมแวะซื้อมาแล้ว "จีนกินด้วยกันไหม"ผมถาม
"มีไรบ้างอ่ะ"ผมส่งถุงให้เธอเลย
"เค้กส้มน่ากินอ่ะ"เธอยกกล่องพลาสติกออกมาจากถุงกระดาษที่ผมเอามาจากบ้าน "ชิมนะ"ผมพยักหน้า
"เป็นไงบ้างอ่ะ"
"อร่อยโคตร ทำเองหรอ"ผมส่ายหน้า ยิ้มอ่อน
"ป้าผมอ่ะ"ไม่อยากใช้ำคำว่าแม่บ้าน พี่ไม่อยากดูเป็นคุณหนู
"โหย ป้าทำขายปะเนี่ย ได้ไปอุดหนุน"
"ไม่อ่ะ แต่ถ้าชอบเดี๋ยวผมฝากโปรมาให้อีก"ผมบอก
"เกรงใจว่ะ แต่ถ้ามีอย่างอื่นแถมมาด้วยก็โอเคนะ"เธอหัวเราะ
"ซี เดี๋ยวกูไปคุยกับอาจารย์ก่อน มึงอยู่กับจีนไปก่อนนะ"โปรบอกแล้วเอามือวางไว้บนหัวผมก่อนจะยกขโยงพาฝูงเพื่อนมันออกไปจากห้อง
โต๊ะทั้งโต๊ะตอนนี้เหลือแค่ผมกับจีนที่ตอนนี้กำลังทำหน้าฟินจนแทบบินไปดาวอังคารเมื่อชิมเค้กไปอีกคำ ถ้าป้าศรีเห็นแบบนี้คงดีใจแย่
"กินเพลินเลย คืนๆ"จีนเลื่อนกล่องมาทางผม
"จีนกินเถอะ ผมกินที่บ้านจนเบื่อแล้ว"
"โหย อิจฉา"เธอบอกแล้วตักเค้กเข้าปากอีกคำ "จีนเคี้ยวไปอีกคำ ก่อนจะกระดกน้ำเปล่าตาม "เห็นไอ้หนวดบอกว่าซีไม่ขี้หึง ไม่หึงเลยจริงดิ โปรนี่สภาพอย่างกับขี้ที่แมลงวันตามตอมเป็นฝูงเลยนะ"อ่าขี้ อ่าแยมส้ม... สีคล้ายกันเหลือเกิน
"..."ผมยิ้มแทนคำตอบ
"ถ้าจีนเป็นซีนะประสาทแดกแน่ๆ ขนาดไอ้หน้าโจรนั่น จีนยังแทบจะบ้า"ผมหัวเราะออกมาเมื่อเธอทำหน้าทำตาประหลั่กประเหลือก "คือคนเรามันก็มีทั้งดีไม่ดีทุกที่ถูกปะ ไอ้ที่บอกว่าเพื่อนกันทั้งนั้นอ่ะยั่มมา ไอ้เพื่อนจริงมันก็มี แต่อิพวกเนียนอ่อยมันก็เยอะ"
"ยังไงอ่ะ"ผมแกะกล่องแค็กเกอร์แล้วยื่นให้จีน
"ขนาดจีนให้ไอ้หนวดมันไว้หนวดไว้เคราจนจะเป็นกอสาหร่ายทะเลอยู่แล้ว ยังไม่วายมีคนมาตอดเล็กตอดน้อยเลย แต่อย่าสนใจเลย จีนขี้หึงอ่ะ"จีนหยิบแคร็กเกอร์ไปกินแล้วตักเค้กตาม "แต่ใครมันจะชอบให้คนมานัวเนียแฟนตัวเองวะ อีพวกในคลาสนี่หลายทีล่ะ นี่ถ้าไม่แคร์อะไรนะ จะไปนัวเนียผัวพวกมันบ้าง ดูสิว่ามันจะรู้สึกยังไง"จีนดูเก็บกดเนอะ ซึ่งแน่นอน ไม่ต่างกับกูเลย ความรู้สึกนี้มันใช่นะ
"ตอนแรกเราก็ไม่รู้อ่ะ คิดว่าคณะนี้เขาถึงเนื้อถึงตัวกันปกติ"
"โอ๊ย มันไม่เกี่ยวคณะค่ะคุณ มันเกี่ยวกับจิตสำนึกล้วนๆ"จีนว่า "จีนเคยเบื่อที่ตัวเองที่ขี้หึง จนหนีไปปฏิบัติธรรมมาแล้วรอบหนึ่ง"
"แล้วเป็นไง ดีขึ้นไหมครับ"เผื่อผมจะไปบ้าง
"ไม่อ่ะ เราก็เลยจะเลิกกับอิโจรใต้นั่นแทน"จีนกลอกตา "แต่มันบอกจะหึงก็หึงไปเถอะ มันชอบ"จีนยิ้มมุมปาก "จิตดีเนอะ"จ๊ะ แม่คุณ "แต่ซีเก่งนะ ไม่แสดงออกมาเลยเนี่ย"
"ไม่อยากให้โปรมีปัญหาเดี๋ยวเพื่อนเดี๋ยวแฟนอะไรทำนองนี้น่ะ"ผมกระดกชาเขียวฟูจิไปเกือบครึ่งขวด
"แต่จีนว่าเพื่อนมันก็มีขอบเขตของความเป็นเพื่อนอยู่แล้วอ่ะ อย่างจีนเนี่ย ถ้าเพื่อนมีแฟนเราก็ต้องออกห่างบ้างถูกปะ เพราะเราก็คงไม่อยากมีปัญหากับแฟนเพื่อน แต่นี่อะไร กูจะบ้าตาย"จีนกุมขมับ "แต่เพื่อนผู้หญิงดีๆก็มีนะ อย่างฝนเนี่ยสนิทกับกลุ่มนี้มากนะ แต่นางจะไม่เล่นถึงเนื้อถึงตัว"จีนบุ่ยปากไปทางกลุ่มผู้หญิงที่โต๊ะอยู่ถัดไป
"ฝน"จีนเรียก เจ้าของชื่อร่างท้วมแต่ขาวจั๊วก็โบกมือสองมือระรัว
"มานานแล้วหรอ โทษทีมัวแต่ปั่นงาน"
"ไม่นานๆ นี่ซีแฟนโปร"จีนแนะนำ
"รู้แล้ว อิห่านั่นอวดเมียซะอย่างกับว่ามันจับได้รางวัลใหญ่มาจากงานกาชาดจังหวัด"ฝนว่า ผมขำน้อยๆ เพิ่งรู้ว่ามันขี้เห่อ "ทำเหมือนได้มาแบบปฏิหาริย์ จีบก็จีบเอง อิง่าวโปร แต่ก็ยอมใจอ่ะ ซีน่ารักไงมันเลยอยากอวด"ผมเขินว่ะ ไม่รู้อะไรแต่กูเขิน
"อีฝน ไปคุยก่อนก็ได้ พักสิบนาที"ผมจำได้ว่าชื่อจอย คนที่อิกรว่าแดกไปเมื่อวานนั่นแหละ
"โอเค"สิ้นคำ ฝนก็พุ่งร่างกลมๆลงมานั่งข้างจีน "จริงๆมีเรื่องคันปากอยากเล่าด้วย เมื่อวานอีฟีนกลับดึกถูกมะ"จีนหรี่ตาแล้วยักคิ้ว "มันบอกว่าทำงานถูกมะ"จีนหรี่ตาลงกว่าเดิม "แต่มันที่จริงมันแดกเหล้าอยู่ห้องไอ้ธัน"
"ว่าแล้ว คนอย่างมัน ปีชาติไม่เคยจะรักเรียน"
"เออซี เราขอโทษนะ เมื่อวานโทรศัพท์เราแบตหมด เลยยืมเครื่องไอ้โปรหารูปงาน แต่ไลน์มันขึ้นแถบเตือนแล้วมือเราเผลอไปโดน ขอโทษเด้อ จริงๆไม่อยากตอบนะ แต่กลัวมีปัญหากันเพราะอ่านไม่ตอบ"
"แล้วคิดว่าให้คนอื่นตอบนี่ไม่มีปัญหาหรอ"จีนขมวดคิ้ว
"เออว่ะ กูลืม"ฝนหน้าเหวอ
"ไม่เป็นไร"ผมยิ้ม ตอนนี้สบายใจแล้วอ่ะ
"ฝนกินไหม"ผมยื่นขนมให้
"ขอบคุณค่ะ"เธอยิ้ม
"อ่าว กินแคร็กเกอร์ได้ด้วยหรอวะ กูนึกว่ากินได้แค่กล้วยกับอ้อย แปร้น!!"จีนหัวเราะ
"อีจีน!!!"ฝนกรีดร้อง ก่อนจะล็อคคอจีน
นั่งคุยกันสักพักฝนก็กลับไปทำงานต่อ ผมกับจีนก็สนิทกันพอสมควรแล้ว เปล่าวะ เอาเถอะ หน่องซีว่าสนิทก็ต้องสนิทดิ จีนนั่งวาดเคสต่อ เธอบอกว่าเป็นรายได้พิเศษ เอาไว้สมทบทุนไปเที่ยว อีกอย่างได้ใช้ความสามารถตัวเองเพื่อหารายได้ด้วย... ปล.จีนเรียนศิลปกรรมเอกภาพพิมพ์ครับ เป็นสาวสายอาร์ตเต็มตัวเชียวแหละ
เกือบชั่วโมง โปรตอนและฝูงเพื่อนก็กลับมาด้วยหน้าที่ซีดกว่าขาไปพอสมควร ผมยื่นแคร็กเกอร์ให้คนข้างๆ โปรหยิบไปกิน ก่อนจะส่งต่อให้เพื่อนๆในกลุ่ม
"เบื่อยัง"โปรถามก่อนจะเอาหน้าผากเกยไหล่ผม"
"ยังอ่ะ คุยกับจีนสนุกดี"สนุกจริงๆนะ มันเหมือนทำให้ผมรู้ว่าการที่ผมหึงมันไม่ใช่เรื่องแปลกหรือร้ายแรงอะไร
"กินไรดีเย็นนี้"
"ข้าวขาหมูไหม"ไม่ใช่ว่าผมอยากกิน แต่ผมรู้ว่ามันชอบกิน
"ก็ดี ไม่ได้กินนานแล้ว"โปรลูบหัวผมสองสามที "พวกมึง กูกลับแล้วนะ"หันไปบอกเพื่อน
"ไปแล้วนะ... จีน เราไปแล้วนะ"ผมโบกมือ จีนก็โบกมือตอบ "ฝน เราไปแล้วนะ"ผมโบกมือให้ฝน แต่จอยเงยหน้ามองพอดี "ไปแล้วนะครับ"ผมยิ้มให้ เธอก็ยิ้มตอบ
ออกมาข้างนอก ฝนก็ทำท่าเหมือนจะตก และก็เป็นอย่างที่ผมคาดเดา เพราะเมื่อเราสั่งข้าวขาหมูไปไม่นาน ฝนก็เทลงมา ร้านข้าวยังคงแน่ขนัดไปด้วยลูกค้า
"เพื่อนที่คลาสกู"โปรพึมพำตามองออกไปด้านนอกจนผมต้องมองตาม "เดี๋ยวมานะ"โปรลูบหัวผมสองสามทีก่อนจะลุกออกไปหาเพื่อผู้ชายสองสามคนที่ยืนหลบฝนกันอยู่หน้าร้าน
ผมนั่งรอจนข้าวมาเสิร์ฟ รอจนทุกอย่างเย็นชืด โปรก็กลับมา แต่ไม่ทันที่ผมจะได้กินให้เสร็จๆแล้วกลับบ้านไปนอน โปรก็พูดบางอย่างที่ผมอยากจะทำลายต่อมคนดีของตัวเองให้มันสิ้นซาก
"เดี๋ยวไปส่งเพื่อนแปบนะ กินไปก่อนเลย"ว่าจบก็เดินออกไป
ผมไม่ได้อยากกินข้าวขาหมู แต่ที่ผมมากิน เพราะผมมีความสุขที่เห็นมันกินอะไรที่ชอบ ที่เห็นมันมีความสุข แม้มันจะเป็นเรื่องเล็กๆน้อยๆก็ตาม
ผมคิดว่าผมเป็นคนรอเก่ง เป็นคนทนเก่ง แต่ความจริง ผมเพิ่งรู้เองว่าผมไม่ได้เก่งแบบที่ตัวเองคิดเลย ผมไม่อยากรอแล้วว่ะ ไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว ผมรู้นะว่าเพื่อนโปรกำลังลำบากกว่า แต่ทำไมต้องทิ้งผมไว้ด้วยวะ ผมสำคัญน้อยกว่าหรอ
แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังนั่งรอ นั่งรอจนข้าวแข็งไปหมดแล้ว โปรกลับมา ผมยังคงยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไร ผมแม่งเกลียดรอยยิ้มของตัวเองฉิบหายเลยว่ะ
---
กินข้าวเสร็จโปรก็มาส่งที่บ้าน ผมคุยกับเพื่อนๆผม คุยกับจีน คุยกับมังกร คุยกับฝน ผมก็รู้สึกผ่อนคลายขึ้น แต่ถึงอย่างนั้น ทำไมทุกครั้งที่ผมคุยกับแฟนผมต้องอึดอัด หรือว่าลึกๆ ผมอาจจะเหนื่อยกับความสัมพันธ์ครั้งนี้แล้ววะ
แต่แค่คิดจะจบเรื่องของเรา ผมก็อยากจะร้องไห้ ผมรักมันมากจริงๆ อิตัวขาวของผมน่ะ ผมรักมันมากๆเลย แม้ตอนนี้ผมจะไม่มีความสุขเท่าที่ควร แต่ความรู้สึกในใจผมมันก็ยังหล่อหลอมแล้วกระซิบบอกให้ผมทนอีกนิดตลอด
วันศุกร์โปรมารับผมที่ม. ผมไม่ค่อยชอบดูหนังในโรง เพราะเสียงมันดัง ผมแสบหู ซึ่งอิตัวยาวมันก็รู้ มันเลยไม่เคยพาผมเข้าโรงหนังเลยตั้งแต่เรากลับมาคบกัน แต่ผมรู้ว่ามันมีหนังที่มันอยากดูหมือนกัน ผมก็เลยชวนมันมาดู ทั้งที่จริงๆผมไม่ได้อยากจะดูเลย
"มึงนั่งรอตรงนี้นะ ป๊อบคอร์นเอาหวานกับชีสใช่ไหม"ผมยิ้มกริ่มพยักหน้า อย่างน้อยมันก็ยังจำได้ว่าผมชอบกินอะไร แม้จะผ่านมาสามปีกว่าแล้วก็เถอะ
ผมมองตามคนตัวสูงออกไป หนังแนวซุปเปอร์ฮีโร่ไม่ใช่แนวที่ผมชอบ แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร เพราะผมเชื่อว่าการทำกับใคร สำคัญกว่าการทำอะไรเสมอ
วันนี้ป๊าม๊าของหมีขาวต้องขึ้นเครื่องตอนสองทุ่ม โปรกับผมไปส่ง ก่อนที่เราสองคนจะไปหาอะไรกินต่อ ผมเบื่อการที่ใครก็รู้จักแฟนผมเยอะเหมือนกันนะ ใครๆก็เข้ามาทัก จนบางทีผมก็สงสัยนะ ว่าโปรมันลืมบ้างปล่าววะ ว่าผมมากับมันด้วยนะ
และคราวนี้ก็เช่นกัน กินข้าวเสร็จเราก็เดินดูของกันต่อ และแน่นอน เจอรุ่นน้องที่ม.มันมาทัก ผมก็เฟดตัวออกมาช้าๆ แต่วันนี้ผมเหนื่อยจะรอแล้วว่ะ
ผมออกมาจากห้างโบกแท็กซี่ไปตลาดรถไฟ กะไปนั่งดื่มชิวๆคนเดียว แต่คิดไปคิดมาก็ดูจะเปล่าเปลี่ยวเกิน เลยโทรตามเพื่อนมาด้วย ซึ่งแน่นอนช่วงนี้งานน้อย ว่างกันทั้งกลุ่ม
ผมกดปิดเครื่องเมื่อเห็นว่าแฟนผมโทรมา ทนรถติดสักพักผมก็มาถึงที่หมาย เนื่องจากเป็นวันศุกร์โต๊ะเลยเต็มหมด ผมก็เลยโทรไปแคนเซิลเพื่อน ซึ่งโชคดีที่มันยังไม่ได้ออกกันมา
ผมเปิดโทรศัพท์จะโทรให้ที่บ้านมารับ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เบอร์ที่โทรเข้ามาก็ทำให้ผมต้องถอนหายใจแล้วรับโทรศัพท์
/"ซี!! อยู่ไหน ทำไมปิดเครื่อง"/
"..."ผมคิดว่าผมคงจะเหนื่อยจนขี้เกียจจะพูดอะไร
/"ซี มึงเป็นอะไร"/โปรเสียงอ่อนลง /"บอกโปรได้ไหม"/
"เราเหนื่อยแล้วว่ะ"ผมไม่รู้ผมกำลังทำอะไร ผมรู้แค่ผมอึดอัด ผมเหนื่อย
/"เหนื่อยหรอ งั้นอยู่ไหน เดี๋ยวไปรับ"/
"เราเหนื่อยใจ"รู้สึกเหมือนไอ้สิ่งที่ผมเก็บๆไว้มันกำลังพังทลายออกมา "เราเลิกกันดีไหม"รู้สึกว่าตาผมมันร้อนผ่าวไปหมด ผมเดินออกมาด้านหน้า ก่อนจะโบกแท็กซี่เพื่อกลับบ้าน
/"อย่ามาล้อเล่น กูไม่ตลก มึงจะเลิกอะไร เราไม่ได้มีปัญหาอะไร เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกันด้วยซ้ำ มีแต่มึงที่อยู่ๆหายไปเนี่ย มึงเป็นอะไร มึงไม่สบายใจอะไร มึงบอกกูสิ กูเป็นแฟนมึงไม่ใช่หรอวะ!"/โปรโวยวายออกมา
"ไป xxx ครับ"ผมบอกลุงคนขับแท็กซี่ ก่อนจะเข้าไปนั่งเมื่อลุงพยักหน้า
/"'งั้นเดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน มึงห้ามวางสายด้วย"/
"อือ มาก็ดี ได้คืนของด้วย"เสียงผมสั่นขึ้นเรื่อยๆ น้ำตาที่พยายามกักไว้มันก็ไหลอย่างห้ามไม่อยู่
/"มึงเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม กูจะบ้าแล้วนะเว้ย! มึงเป็นอะไรทำไมไม่บอกวะ"/โปรยังโวยวาย แต่ผมสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายก็เสียงสั่นเครือเหมือนกัน /"
"โปรเคยสัญญากับพ่อเรา ฮึก ว่าถ้าเราขอเลิก โปรจะไม่รั้งใช่ไหม"
/"ซี มึงอย่ามาบ้า กูไม่ใช่พระเอกซีรี่ย์ กูไม่ทำตามสัญญาอะไรทั้งนั้นแหละ"/ถึงผมจะร้องไห้อยู่ แต่ทำไมกูตลก ไปหมดแล้วสมงสมอง
"เราเหนื่อยจริงๆ"ผมยังคงน้ำตาไหลไม่หยุด "เลี้ยวข้างหน้าครับ"ผมบอกลุงที่เหล่มองกูมานานแล้ว
รถส่งผมที่หน้าบ้าน จ่ายเงินเสร็จ ผมก็เปิดรั้วบ้านเข้าไป เห็นโปรยืนถือโทรศัพท์รออยู่ ผมปาดน้ำตา เดินเข้าไปหาคนที่ตอนนี้ขอบตาแดงๆ
"ไปคุยในบ้านเถอะ"ผมอกแล้วเดินนำเข้าบ้านไป
ผมเดินนำขึ้นไปบนห้อง วันนี้ทางสะดวกเพราะลุงหัวล้านไม่อยู่ เสียงดังได้เพราะพวกแม่บ้านคงไม่ได้ยิน และแน่นอน ถ้ากูโดนฆ่าตายก็ไม่มีใครช่วยกูทันเช่นกัน
เข้ามาในห้องผมก็ทิ้งตัวนั่งที่โซฟา โปรก็ตามมานั่งข้างๆ ทุกอย่างมีแต่ความเงียบ อาจเพราะเราทั้งครู่คงไม่รู้จะเริ่มยังไงที่ทำให้เรื่องมันดีที่สุด หรือไม่แย่ไปกว่านี้ เราเลยได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างมันเงียบแบบนี้
"จีนบอกกูว่า มึงหึงกูกับเพื่อนในคลาส กูก็พยายามเว้นระยะห่างกับทุกคน ถึงมึงไม่เห็น แต่กูสาบานว่ากูทำ"โปรเริ่มประเด็น
"เรางี่เง่าเองแหละ ขอโทษนะ"ผมบอก ก่อนจะก้มหน้ามองหน้าขาตัวเอง
"เลิกขอโทษสักที! มึงไม่พอใจ ไม่ชอบอะไร รู้สึกอะไรก็บอกมา กูไม่รู้หรอกนะถ้ามึงไม่บอก กูแม่งโง่ มึงเข้าใจไหมว่ากูโง่!"โปรโวยวายลั่น ผมไม่ชอบให้ใครเสียงดังใส่เลย เพราะผมก็จะคล้อยตามแล้วเสียงดังไปด้วย
"เออ กูแม่งโคตรเบื่อเลย ที่ต้องมานั่งรอ นั่งทนแอ๊บว่ากูแม่งเป็นคนดี มึงเข้าใจไหมว่ากูตอแหลน่ะ... เข้าใจไหมวะโปร เราโคตรอึดอัดเลย ทำไมต้องเป็นเราที่ต้องรอตลอดวะ เพราะเราสำคัญน้อยกว่าอะไรทุกอย่างในชีวิตโปรใช่ไหมวะ!"ผมมือไม้สั่นหอบตัวโยนเมื่อตะโกนออกไป
หัวใจผมเต้นแรงและเร็วจนผมเจ็บและหายใจแทบไม่ทัน โปรรวบตัวผมไปกอด แต่ผมพยายามขืนตัวออก แต่ก็ไม่สำเร็จ มือเรียวสวยที่ผมชอบลูบลงบนหัวผม แต่ผมพยายามปัดมันออก
ผมไม่ใช่คนใจเย็นหรอกนะ ผมก็แค่จุดเดือดสูงกว่าคนอื่นเท่านั้นแหละ ถ้าให้ผมเดือดผมก็รุนแรงไร้เหตุผลไม่แพ้ใครหรอก
"ขอโทษ ขอโทษนะ"คนที่กอดผมแน่นจนแก้มผมแนบกับอกที่กั้นไว้ด้วยเสื้อยืดเนื้อดีสีเทาพร่ำบอกผมเสียงเครือ "ขอโทษที่กูมันแย่ กูไม่เคยรู้เลย ไม่เคยรู้ว่ากูทำให้มึงต้องเสียใจแบบนี้"
"ฮือออ ปล่อยเรา"ผมทุบตีสะเปะสะปะไปหมด น้ำตาแม่งก็ไม่รู้มาจากไหนมากมาย
"ซีอิ๊ว..."
"ฮือออ"ผมปล่อยน้ำตาออกมา รู้สึกมันกลั้นไม่อยู่เลย
"ซีครับ"
"ฮืออออ"ยังคงแหกปากอย่างต่อเนื่อง
"เราคบกันเพราะเรารักกันใช่ไหม ถ้าจะเลิก..."อีกคนเสียงสั่น "โปรขอให้มันมาจากสาเหตุว่าเราไม่รักกันแล้วไม่ได้หรอ"
"ฮึก ฮึก ฮืออออ"
"เรารักกันไม่ใช่... ฮึก...หรอ"พอรู้สึกถึงความเปียกที่หัวกบาล ผมก็ร้องหนักว่าเดิม... ปล. ที่เปียกที่น้ำตานะ ไม่ใช่น้ำลาย "เรารักกันไม่ใช่หรือไง ฮึก หรือโปรรักซีแค่คนเดียวอีกแล้ววะ คนที่โดนทิ้งแล้วทิ้งอีกมันเจ็บรู้ไหม ฮึก มันเจ็บ จนเหมือน ฮึก หายใจไม่...ออก"ตัวคนที่กอดผมไว้สั่นเทา
"ฮึก เรา ฮึก .."ผมสะอึกสะอื้นตอบได้แค่นั้น มันปวดใจอก ปวดจนไม่ไหวแล้ว
"รักอย่างเดียว ฮึก มันไม่พอใช่ไหม ขอโทษ..."ท้ายประโยคช่างเบาแผ่ว "ที่ไม่ใช่ แฟนที่ดี... แต่พยายามแล้ว พยายามที่สุดแล้ว"โปรร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลออกมาจนผมปวดร้าวไปทั่วทั้งอก
"โปร ฮึก"ผมกอดอีกคนแน่น
"โปรจะ... กอด อิ้วไว้แบบนี้"โปรจูบลงบนกลุ่มผมของผม "ถ้าพรุ่งนี้อิ้วยังยืนยันเหมือนเดิม โปรก็ ฮึก"ผมกำเสื้อด้านหลังอีกคนแน่น
ผมไม่แน่ใจว่าผมอยากเลิกจริงๆ หรือผมแค่เหนื่อยใจ น้อยใจ ทั้งที่ตอนที่ผมต้องทนต้องรอมันอึดอัดมันทรมาน แต่มันน้อยกว่าตอนนี้จนเทียบไม่ได้ด้วยซ้ำ คุณเคยร้องไห้ราวกับจะขาดใจตายไหม ผมไม่เคยหรอก... นี่ครั้งแรก
---
ขอบคุณทุกคนนะคะที่ติดตาม ขอโทษด้วย ที่ช้าและผิดสัญญาตลอด :o12:
ตามเดิมค่ะ ถ้าชอบก็บวกก็เม้นท์ตามอัธยาศัย ไม่มีการบังคับใดๆ
แปะเพลงที่น้องโปรเล่นเปียโน เมื่อครึ่งแรก
http://www.youtube.com/v/03_ETO6y7LU
วิเคราะห์นิยายกันต่อ
1. รักอย่างเดียวพอไหม เขียดบอกเลยไม่พอ ดังนั้นน้องต้องปรับปรุงและเติมให้มันพอให้ได้ ความรักไม่ใช่การทำความดี การปิดทองหลังพระไม่มีความหมายค่ะ หนูต้องสร้างความมั่นใจให้เมียนะหมีนะ
2. สำหรับน้องซี การเลิกไม่ใช่ทางออกของปัญหา มันเป็นแค่การทิ้งปัญหาไว้เพื่อให้เราและใครอีกคนต้องเจ็บก็เท่านั้น
3. ทางจิตวิทยา ผู้ชายเป็นเพศที่มีเด็กห้าขวบแฝงอยู่ มากมายแล้วแต่คน น้องโปรนั้นมีความเป็นเด็กห้าขวบสูงมาก ทั้งเอาแต่ใจ อยากให้คนที่เขารักนั้นสนใจ แต่ตัวเขานั้นกลับมีเรื่องให้สนใจมากมายโดยไม่ได้แคร์อีกคนเท่าที่ควร แต่ยังไงก็แล้วแต่อิเด็กห้าขวบคนนี้ก็ยังเป็นโปรตอนคนโง่ ที่เก่งแค่รักซีเท่านั้น
4. บอกเลยว่าไม่เลิกเว้ย ไม่ต้องกลัวไป เรื่องแบบนี้มันมีทางแก้ ต่อให้แก้กันเป็นสิบปีถ้ารักกันมากพอมันก็ทำได้ อาจขัดใจกันนะคะที่ไม่เคยเจอตัวละครป่วยทางอารมณ์กันขนาดนี้ แต่นี่ล่ะค่ะชีวิตมนุษย์ โน วัน เพอร์เฟ็ค ค่ะ
5. สุดท้ายเปิดเพลงบิ๊วอารมณ์ด้วยเด้อ มันมีซับไทย มันอารมณ์น้องโปรมัน... ที่รัก ฉันขอโทษ ฉันไม่สามารถลืมคุณได้ ที่รักได้โปรดกลับมา ได้โปรดอยู่ข้างๆฉัน
-
อยากจะโยนผ้าม่านให้สองผัวเมียซับน้ำตาจังเลย
กอดกันคุยกันแต่อย่าปล่อยมือกันนะ จะตบตีกันก็เอามืออีกข้างจับกันไว้นะ
ถ้าตอบตัวเองได้ว่าไม่รักแล้วนั่นแหละสมควรเลิก
ขอบคุณค่ะคุณเขียด
-
:pig4: :pig4:
-
ถ้าเราเป็นซีอิ๊วเราก็คงทำแบบนางนั้นแหละ :hao5:
-
ถ้าไอ้กรมีแฟนหน้าจะเป็นเรื่องดังอยู่
น่า
"รักอย่างเดียว ฮึก มันไม่พอใช่ไหม ขอโทษ..."ท้ายประโยคช่างเบาแผ่ว "ที่ไม่ใช่ แฟนที่ดี... แต่พยายามแล้ว พยายามที่สุดแล้ว"
ตรงนี้ขอเห็นต่างนะ การพยายามของโปรนี่เป็นอะไรที่แฟนไม่สามารถที่จะรู้สึกได้เลย
นี่ขนาดว่าจะโดนบอกเลิกเป็นครั้งที่ 2 แล้วนะ ยังไม่สามารถที่จะเข้าใจได้ว่าโดนทิ้งเพราะอะไร? แล้วบอกว่าพยายามแล้ว มันไม่ใช่ค่ะ ถ้าเลิกกับซีไปนะ คนที่จะเป็นแฟนโปรได้ก็คงเป็นอิพวกทำเนียนหบอกเล่นแนวเพื่อนนั่นแหละ ไม่ก็ผู้หญิงแบบพริ้งที่ต่างคนต่างมีสิทธิ์ไปซั่มคนอื่นได้ เพราะไม่จำเป็นต้องรอโปร ระหว่างที่โปรไม่อยู่ก็ไปเก็บเกี่ยวสิ่งที่ต้องการจากคนอื่นได้ไปพลางๆ ไม่งั้นก็เป็นคนที่รับโปรได้แล้วก็นั่งรอโปรเหมือนอิเย็นไง
ความผิดของซีก็คือการที่ไม่พูดออกมา ไม่บอกเพราะกลัวแฟนคิดว่าตัวเองเยอะไป ไม่ดี แต่ไม่นึกว่าการไม่พูดอีกฝ่ายก็ไม่รู้ ยกตัวอย่างที่ฝนเล่นกับมือถือ ทำไมถึงไม่ว่าตรงๆ อย่างจีนบอกตรงๆซึ่งๆหน้านี่เราชอบมากๆ คือนางได้รับคำเตือนแล้วนะ แล้วก็อย่าลืมบอกแฟนด้วยนะ ว่าแบบนี้ไม่ชอบ กับจอยอีกคนก็สมควรบอกตรงๆ ควรจะตรงกว่าที่กรพูดด้วยซ้ำ ที่ซียอมทนทุกอย่าง ทนดูหนัง ทนนั่งรอ ขัดใจทำไมไม่บอกไปตรงๆว่าชอบหรือเกลียดอะไร ส่วนตัวแล้วเราเคยเจอแบบที่โปรทิ้งซี แต่ไม่ได้ไปไหนคือเจอเพื่อนมานั่งอีกโต๊ะ แล้วไปนั่งกับเพื่อนทิ้งเราไว้ที่โต๊ะคนเดียว เรารออยุ่ครึ่งชั่งโมงไม่กลับมา เราก็กลับเองเลย ไม่รอค่ะ ไม่บอกด้วย หลังจากนั้นก็ไม่ติดต่ออีกเลย 2 อาทิตย์ สมัยนั้นไม่มีมือถือก็ตามตัวกันไม่ได้แบบสมัยนี้ แต่ตัดใจไปแล้วด้วยว่าคบต่อไปทำอะไร พอเคลียร์กันได้ เขาก็ระวังตัวมากขึ้น ตอนแรกก็ไม่เข้าใจนั่นแหละ ต้องบอกต้องอธิบาย เอาให้เคลียร์ ซีคงไม่ได้อยากเป็นที่หนึ่งของโปรในทุกเรื่องแต่อย่างน้อยก็คงไม่ได้อยากอยู่ในระดับปลายแถวของความสัมพันธ์ อย่างอันล่าสุดนั้นโปรไม่จำเป็นต้องไปส่งเพื่อนด้วยซ้ำ ไม่งั้นก็น่าจะบอกได้ว่ารอกินข้าวเสร็จแล้วจะไปส่งนะ ไม่ใช่ทิ้งแฟนไว้คนเดียวแบบนั้น
-
ค้างอ่า
น้ำตาท่วมจอแล้วค่ะ ตอนนี้
สงสารทั้ง2 รักกันๆ
ค่อยๆปรับตัวกัน
-
ซีอยากจะวนเข้าลูปเดิมอีกหรอ
เราว่ามีอะไรก็เปิดใจคุยกันดีกว่านะ
จะให้ประวัติศาสตร์มันซ้ำรอยอีกรึไง ซีคิดดีแล้วหรอที่จะเลิกอ่ะ
ก็เหมือนที่โปรบอกอ่ะ ถ้าจะเลิกกันก็น่าจะเลิกจากการที่หมดรักแล้วนะ
-
:sad4:
-
เคยรู้สึกบ้างไหม ว่าคนที่ถูกทิ้งแล้วทิ้งอีก รู้สึกยังไง
คนเดิม ทำร้ายจิตใจเราเหมือนเดิม ซ้ำแล้วซ้ำอีกอ่ะ
มันเจ็บมากนะ
เรารู้แล้วล่ะทำไมสองคนนี้ถึงเลิกกัน ซีก็เหมือนเดิม
มีอะไรเข้ามานิด ก็พร้อมจะก้าวออกจากชีวิตโปรทันที
เคยคิดทบทวนให้ดีแล้วหรือยัง
สงสารโปรตรอน
-
เห็นม่ะ มีไรไม่ชอบไม่พอใจก็ไม่พูด
ทนเก็บๆๆๆไว้ สุดท้ายก็ระเบิด น่าตบทั้งผัวทั้งเมีย
อิหมีก็เป็นคนคิดน้อยเกิน หรือมึงไม่เคยคิดไรเลยเนี้ย
อิหน่องซีคิดเยอะ คิดเกิน คิดเหี้ยไรก็ไม่รู้วุ่นวาย
แล้วชอบแก้ไขด้วยการ ทนๆๆๆ แล้วก็บอกว่าไม่เป็นไร
แล้วก็หนีปัญญาทุกที เฮ้อออ ถอนหายใจให้อิคู่นี่แรงๆ
-
อย่าเลิกกันนะ ห้ามเลิกกันเด็ดขาด :hao5:
-
ตอนนี้สงสารโปรจุง แต่ก็เข้าใจซีนะ
แต่การไม่พูดไม่บอกกันก็ไม่ใช่การแก้ปัญหา จนวันนี้ถึงขีดสุดมันก็ระเบิดออกมาแบบนี้
ร้องไห้ให้กันเปิดใจกันนะ
สงสารรรรร
:sad4:
-
อัดอั้นตันความรู้สึก
-
จริงๆคือเรารำคาญโปรมากเลยอ่ะ
ไม่ทันคิดงี้ มันแค่ข้ออ้างมั้ยวะ
คนเราแม่งจะไม่รู้เลยจริงๆเหีอว่าควรทำยังไง
งั้นจะเป็นแฟนทำไมวะ จะมีชื่อเรียกความสัมพันธ์ต่างจากคนอื่นทำไมถ้าไม่ให้ความสำคัญกันแล้วเอาแต่แก้ตัว
โมโหอ่ะ ซีก็ไม่ยอมพูด
โอ้ยนนนนวืหวำวงถสพยงกงำไสวไวไงกบก
-
อย่าปล่อยกันเลยนะ เสียใจอ่ะ
-
น้ำตาไหล :mew6:
-
โอ๊ยยย น้ำตาท่วมหน้า หน่องซีถึงอิหมีมันจะโง่ เอาแต่ใจ หน้ามึน แต่มันรักหน่องซีนะลูก ทนๆมันไปเถอะอิหมีหนะมันมีคนเดียว ค่อยๆสอนค่อยๆบอกเดี๋ยวอิหมีมันก็เลิกโง่
-
:sad4:
โถ่ น้องโปรรรรรรรรรร
เห็นโปรร้องไห้แล้ว สงสาร
ซีอย่าทิ้งกันเลย รักกันไม่ใช่หรอ ช่วยกันปรับสิ มีไรก็บอกมันไปเลย มันโง่
ไม่รู้เรื่องไรหรอก เลิกกันก็เจ็บทั้งคู่ มีใครมีความสุขที่ไหน
:katai1: :o12: :o12:
-
ทำไมการกระทำกับคำพูด ของโปรว่ารักมันสวนทาง ถ้าเรารักใครคนหนึ่งมากๆ เราจะแคร์เค้าก่อนไม่ใช่เหรอ แฟนมีคนเดียว แต่โปรแคร์เพื่อนที่มีมากมายรอบตัว ที่ไม่รู้หวังอะไรจากโปร มากกว่าแฟนที่รักกัน
แฟนสำหรับเอ็งคืออะไรวะโปร คนซื่อสัตย์ที่เหมือนหมาน้อย
ต้องรัก ต้องรอเอ็งว่างจากคนอื่น ถึงกลับมาหา ต้องเห็นเอ็งเป็นโลกทั้งใบงั้นใช่มะ
ไปหาหมามาเลี้ยงเถอะ อย่ามีแฟนเลยโปร คนดีๆไม่มีใครทนเอ็งได้หรอก
-
ซีก็ไม่พูดในสิ่งที่คิด แอ๊ปเป็นคนดี
โปรก็สุภาพบุรุษ เห็นคนอื่นสำคัญไปหมด
เลิกกันซะเหอะในเมื่อไม่คิดจะปรับปรุงกันทั้งสอง
-
อ่านตอนนี้แล้วจะร้องไห้ แค่รักอ่ะมันไม่พอจริงๆแหละโปร เราว่าโปรควรคิดถึงความรู้สึกของซีมากกว่านี้ไหม
ลองสังเกตซีดูดีๆซิว่าซีต้องการอะไร
แต่ซีก็อย่าเพิ่งใจร้อนเลิกกันนะ คุยกันดีๆเนอะ
-
ฮือออออออออออออออ ไม่รู้จะอธิบายยังไงเลย
-
มันต้องปรับกันทั้งคู่นั่นแหละ
อีกคนก็ไม่พูด อีกคนก็คิดน้อยเกิน
หุ้ว....ขัดใจ
:m16:
-
อย่าเลิกกันเลยนะ ฮือออออ
-
เรื่องแบบนี้มันต้องบอก มันต้องพูด มันต้องคุย ไม่ใช่ไม่พอใจอะไรก็เงียบคนเป็นแฟนมันไม่ได้ตรัสรู้เองได้หรอกนะ ยังไงก็จับเข่าคุยกันซะ แล้วค่อยๆ ปรับตัวเข้าหากันและแก้ไขปัญหาไปด้วยกัน
-
งืออ เสียใจจจ
ค่อยๆเคลียร์ค่อยๆปรับความเข้าใจกันเนาะ
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
ตกลงซีรักโปร หรือรักแค่ตัวเอง บอกว่าตัวเองเป็นคนที่อดทนเก่งนั่นนี่ แต่ที่ผ่านมาโปรปรับตัวเองตลอด พยายามเปลี่ยนเพื่อให้มันดีขึ้น แต่ซีคือมีปัญหาอะไรก็ไม่เคยบอกเก็บไว้คนเดียว แล้วยังไงสุดท้ายก็ขอเลิก คือแบบบอิโปรมันโง่ไง มันรักมากมันไม่รู้หรอกอะไรดีไม่ดี มันรักของมันอย่างเดียว โอ้ยยยยยยยร้องไห้อินจัด555555 หวังว่าสาเหตุที่เลิกกันครั้งแรกคงไม่ใช่แบบนี้หรอกนะ อยากให้โปรไปเมืองนอกสักสองปี ห่างกันบ้าง ตอนนี้คงไกล้กันเดินไปมองไม่เห็นปัญหา ไม่ใช่อะไรสงสารลูกหมีของแม่ :o12: :o12: :o12:
-
เราเคยเป็นแบบซีนะเลยเข้าใจฟิลนางอ่านแล้วน้ำตาตกในมากค่ะ คืออยากร้องแต่น้ำตาไม่ไหลได้แต่สะอื้นเบาๆ
อิความน้อยใจแฟนนี่ทำลายชีวิตคู่มากจริงๆ คนเขียนก็เข้าใจเล่นจุดนี้ เล่นซ่ะจุกเลย
-
อินไปกับนาง เห้ออออออ
-
ชอบอ่ะ หน่วงๆดี คึคึ แต่ก็ขอให้เข้าใจกันเร็วๆ สงสารนังโปร ถึงแม้จะโง่ก็ตาม. นี่คือเหตุผลที่คนสองคนรักกันมากแต่ก็ต้องเลิกกันเพราะความไม่เข้าใจกัน. :ling3:
-
ฮือ หน่วงจิต :sad4:
-
ทุกอย่างมันคาใจ...ข้างในลึกๆ
-
ขอน้ำตาไหลตามคุณเขียดค่ะ ฮือออออ ~
ใจนึงก็หมั่นไส้โปรตอน แต่พอมาง้อละก็สงสาร
-
ฮืออออออออออออออ มาม่าก่อนนอน :mew6:
-
รักแล้วไม่ดูแล ไม่ใส่ใจ จะมีไปทำไมวะโปร สงสารซีอิ๊วทนมานานขนาดนี้ได้ยังไง :z6:
-
:sad4: :sad4: :sad4:
-
รักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกลูก
รักกันมันก็ดี แต่มันก็ต้องมีอย่างอื่นเข้ามาเสริมด้วย
ทีนี้รู้แล้วเนอะว่าพลาดอะไรไป
ก็หันมาแก้ไข ปรับให้ทุกอย่างมันลงตัวเนอะ
ถ้ารักแล้ว แค่นี้เองทำได้ๆ
:กอด1: :กอด1:
-
เลิกคือการทิ้งคนที่รักไปแล้วเจ็บทั้งคู่ เท่าที่เราคิดนะ แต่คิดว่านน่าจะห่างๆกัน(เปิดเพลงหวายแปป)แล้วทบทวนตัวเองให้ดี
ที่ผ่านมาเราทำตัวดีแล้วเหรอ เราพยายามพอมั้ย การปิดบังตัวเอง ทำตัวให้สมกับอีกฝ่ายมันถูกต้องเหรอ
คนรักกันคือคนที่ยอมรับความเห้ของกันได้ ไม่ใช่คนที่แอ๊บดีใส่แล้วบอกว่าตัวเองรัก
ถ้าไม่ยอมเปิดตัวตนที่แท้จริงของตัวเองมันก็แย่ ถ้าไม่ยอมสังเกตอีกฝ่ายมันก็แย่
หวังว่าจะดีขึ้น
ขอบคุณจีนด้วยที่บอกความจริงให้คนโง่รู้
-
ร้องตามเลยอ่ะ เราโคตรเข้าใจความรู้สึกที่อึดอัดจนเหนื่อย อยากถอยออกมา
นักเขียน เขียนดีมากกกกกกกก :mew6: :mew6: :mew6:
-
ทนไม่ไหวจนต้องระเบิดแล้วสินะน้องซี
เราเหมือนเห็นตัวเองเมื่อสองปีก่อนเลย เพราะงี้เราถึงอยากให้ซีพูดออกไป
แต่ก็นั่นแหละ คนเราถ้าไม่เจอกับตัวก็จะไม่รู้สึก ก็จะไม่มีบทเรียน
สาเหตุที่เลิกกันรอบแรกนี่เพราะโปรเป็นแบบนี้หรือเปล่า..
-
ถ้ามาต่อแล้วค้างแบบนี้!!!!! :serius2: :serius2:
-
น้ำตาคลอเต็มเบ้าแทบร่วง ต้องอั้นไว้ เพราะะถ้าร่วงนี่ยาวเลย
-
ผัวแม่งไม่เคยคิดอะไรได้เอง เมียแม่งก็ปากหนัก ซีจบปัญหาด้วยการเลิกกัน ใช่เหรอวะ? ทำไมไม่คุยก่อนวะซี? หรือคิดว่าเพราะรู้จักโปรดี ถึงบอกไปยังไงโปรก็ไม่มีทางเปลี่ยน อ่ะถ้าเป็นงั้น เจ่เห็นด้วย เลิกไปเลย หาผัวใหม่ เจ่จะช่วยกระทืบอิโปรซ้ำด้วย
แต่ก่อนจะเลิก ยังไงมันควรคุย ควรให้โอกาสปรับตัวเข้าหากันใหม่ก่อนไหมวะ? เลิกกันไปหนนึงแล้ว ก็น่าจะเป็นเพราะสาเหตุนี้ ทั้งๆที่รักกันมาก
โปรมันโง่อ่ะ มันรักเป็นอย่างเดียว มันหวานแบบง่าวๆของมัน ซีเองก็น่าจะรู้จักโปรมันดี ลองให้โอกาสโปรมันหน่อยนะ // เจ่นี่ญาติผู้ใหญ่ฝ่ายโปร มาเต็ม
-
อีคู่นี้ มันต้องเลิกกันกี่รอบถึงจะรักกันนิ
นี่ขนาดซีจำไม่ได้ไปแล้วว่ารอบแรกเลิกเพราะอะไร
กลับมาคบกันใหม่ ก็ยังจะเลิกเพราะอึดอัดอีก
นี่สินะ ที่ดาราเค้าชอบให้เหตุผลตอนเลิกกันว่า "เข้ากันไม่ได้"
เพราะฝืนตลอดนี่เอง เฮ้อ
-
โฮรวววววววววววววว ว่าแล้วบอกเลิกจนได้ :katai1:
เหนื่อยก็น่าจะแค่พัก บางครั้งคำพูดที่พูดออกไปแล้ว มันจะย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองนะ
-
ปัญหามันมี ซีแค่ทนจนมันระเบิดออกมา
สงสารอิหมีมาเก็ตตอนโดนบอกเลิกอีกรอบ
-
เราต่างยังเด็ก เราต่างยังต้องเรียนรู้
ขอให้เรียนรู้ไปด้วยกันนะ
-
--รักไม่ช่วยอะไร--
ฉันไม่ยอมเปลี่ยน
เธอไม่ยอมเปลี่ยน
..ยังทำตัวเหมือนเคย เคย..
ยังงี้ใช่มะ
โปร+ซี
-
สะอึกเลยย
-
โปรตอนคนโง่ หน่องซี เลยช้ำใจ
-
ร้องไห้ออกมาทั้งคู่เลย ร้องออกมาให้พอ แต่อย่าปล่อยมือกันนะ
-
ว่าแล้ว อิอ้วนต้องขอเลิก เพราะแกไม่เคยเข้าใจว่าถ้ายังรักก็อย่าถึงกับเลิกกัน
เคลียร์ๆกันเสียนะ หน่องซี อย่าต้องมาเจ็บปวดกันทั้งสองฝ่ายเลย
-
ต้องช่วยกันประคับประคองรักครั้งนี้นะ :เฮ้อ:
-
เห้ออออ!! เข้าใจอะไรหลายๆอย่างเลย ^^
-
เคยตั้งคำถามคล้ายๆ กันเหมือนกัน แบบ
เราสองคนรักกันจริงๆ หรือ
รักที่ต้อง ทน ทน ทน มันใช่รักแน่หรือ
แล้วถ้ามันคือรัก มันจะมีความสุขได้จริงๆ หรือ
+เป็ด หน่วงมาก
รู้สึกดีใจที่โปรรู้ตัวสักที
-
Chapter 23 Thank you
ไม่รู้ว่าผมถูกย้ายมานอนบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้แค่ผมแหกปากร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลังอยู่เป็นชั่วโมง แต่ว่าตอนนี้ผมหยุดร้องไห้แล้วนะเว้ย โปรก็เหมือนกัน เรานอนกอดกันท่ามกลางความเงียบและความมืดภายในห้อง
ผมรู้ว่าผมค่อยนข้างเก็บกดอะไรไว้หลายอย่าง ทั้งเรื่องครอบครัวที่ล้มเหลว ทั้งเรื่องความรัก บางทีผมก็คิดนะว่าคนเรามันสามารถรักกันไปห้าสิบหกสิบปี รักจนแก่จนเฒ่า รักกันจนตายห่ากันไปข้าง มันมีจริงหรอ
และถ้ามันมีจริง มันจะมีคนได้พบอยู่กี่คน แล้วคนอย่างผมจะโชคดีขนาดนั้นเลยหรอ หลังจากเลิกกับแฟนคนแรก ผมก็คบใครหลายคน จริงๆมันไม่ได้หมายความว่าผมเจ้าชู้ หรือขี้เบื่อ อ่า จริงๆผมก็ขี้เบื่อนั่นแหละ
ผมไม่ชอบอะไรที่ซ้ำซากจำเจ ไม่ใช่แค่คนรัก แต่รวมถึงอาหาร เสื้อผ้า รองเท้า สไตล์การแต่งตัว หรือแม้แต่เพื่อน ผมมีเพื่อนหลายคน แต่ในกลุ่มที่ม.ผมสนิทที่สุดแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นผมก็จะเวียนเป็นช่วงๆว่าสนิทกับคนไหนมากที่สุด อย่างช่วงนี้ก็คงเป็นฟอยด์ล่ะมั้ง
การร้องไห้วันนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแย่อะไร อย่างน้อยๆในหัวผมตอนนี้ก็โคตรโล่งเลย ที่ผมบอกว่าจำไม่ได้ว่าเมื่อสามปีก่อน ว่าผมเลิกกับโปรเพราะอะไร เหอะ มันเป็นไปไม่ได้หรอกที่คนความจำดีขนาดที่จำเรื่องตอนอนุบาลได้แบบผมจะจำเรื่องเมื่อไม่กี่ปีไม่ได้ บางที ผม... ก็แค่รู้สึกผิดจนไม่อยากนึกถึง
เคยไหม ที่เวลาร้องไห้ออกมา บางทีความทรงจำบางส่วนที่เราเก็บซ่อนเอาไว้ที่ส่วนลึกของความรู้สึก มันก็เหมือนไหลออกมาพร้อมน้ำตา ถ้าจำไม่ผิด ก่อนที่ผมจะเลิกกับโปร เป็นช่วงที่พ่อแม่ผมระหองระแหงเต็มทน ผมบอกทุกคนว่าผมโอเคถ้าพ่อแม่จะหย่ากัน เพราะถึงพ่อแม่จะไม่ได้เป็นสามีภรรยากันแล้ว แต่พ่อกับแม่ก็ยังเป็นพ่อกับแม่ของผมเหมือนเดิม
ผมจำได้ว่าผมยิ้มทุกครั้งที่พ่อแม่ถามเรื่องนี้ ผมไม่อยากให้พ่อแม่ไม่สบายใจ ไม่อยากให้เขามาทนกับชีวิตคู่ที่มันเดินทางมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว แต่คุณรู้ไหม ก่อนวันที่พ่อแม่หย่ากัน ผมร้องไห้ทั้งคืน เป็นไง... เชื่อยังว่าผมทนเก่ง
ส่วนเรื่องโปร จุดเริ่มมันมาจากการบ้านภาษาไทย คือบอกเลยว่าเรื่องแม่งโคตรเหี้ย จนไม่น่าเลิกกันได้ แต่เอาไรกับผมตอนนั้นวะ กูยังไม่บรรลุนิติภาวะนะเว้ย ยังคิดว่าตะกวดโตเป็นเหี้ยอยู่เลยด้วยซ้ำ
ผมชอบเคมีเกลียดฟิสิกส์มาแต่ไหนแต่ไร ต่างจากโปรตอน ที่เพื่อนมันยกย่องเป็นเทพฟิฯเลยด้วยซ้ำ ผมให้อิหมีที่ตอนนั้นที่สารร่างดูก๊องแก๊งกว่าตอนนี้เยอะทำการบ้านให้ แลกกับที่ผมจะทำรายงานภาษาไทยให้มัน ซึ่งเท่าที่ผมจำได้ เหมือนมันจะบอกว่างานส่งวันพุธ
แต่ราวๆสามทุ่มวันอาทิตย์มันก็สไกป์มาถามถึงรายงาน แน่นอนว่าผมยังไม่ได้ทำ ผมก็บอกว่าส่งตั้งวันพุธทำพรุ่งนี้ก็ทัน แต่มันเสือกบอกว่าบอกผมว่าส่งวันจันทร์ ด้วยความที่ผมก็เหนื่อย ไหนจะสอบตรงเข้ามหา'ลัย ไหนจะงาน ไหนจะเรื่องพ่อแม่ ผมเลยใส่อารมณ์กลับ และเราก็ทะเลาะกัน
วันต่อมาโปรมาง้อ ตอนนั้นเรื่องใครจำวันผิดจำวันถูกผมไม่สนแล้ว ผมโคตรโกรธมันเลย เรียกว่าแค้นเลยด้วยซ้ำ ก็รู้ๆกันนะครับ โปรตอนมันปากร้ายขนาดไหน ยิ่งโมโหนี่ไม่ต้องคิดเลย … ผมนี่อยากจะเอาส้นตีนแยงปากมันสักที
คิดว่าผมบอกเลิกมันเลยใช่ไหม? ไม่ใช่หรอก ผมเลือดเย็นกว่าที่คุณคิดเยอะ ผมแค่ยิ้ม บอกว่าไม่เป็นไร ทำเหมือนทุกอย่างยังเป็นปกติ ทั้งที่ในใจนี่ผมคิดแต่เรื่องแก้แค้นที่มันด่าผม แล้วผมเถียงไม่ทัน
ผมเชื่อว่าการแก้แค้นที่สะใจที่สุด ต้องรอเวลาที่เหมาะสมที่สุด และให้เหยื่อระแวงน้อยที่สุด ผมยังทำตัวเป็นแฟนที่ดี ไม่งี่เง่า ตามใจมัน เรื่องเซ็กส์กยอมมันบ่อยขึ้น ทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมแทบไม่ยอมรวมร่างอสูรกับมันเลย เพราะกลัวตื่นไปเรียนพิเศษไม่ไหว
และวันที่เหมาะสมมันก็มาถึง คุณคิดว่าวันอะไร เฉลยเลยแล้วกัน วันเกิดมัน แถมบอกทางโทรศัพท์ด้วย เป็นไง โคตรเซอร์ไพรส์เลยไหมของขวัญวันเกิดจากผม เท่านั้นไม่พอนะ ผมคิดขนาดที่ว่ามันต้องจำเรื่องนี้ไปจนวันตาย เพราะทุกครั้งที่วนมาวันเกิด มันก็ต้องนึกเรื่องนี้ขึ้นมา
บอกเลยว่าสามวันแรกผมโคตรสะใจ แต่หลังจากนั้นคุณรู้ไหม ผมนอนร้องไห้เป็นเดือน ไม่มีการง้อ ไม่มีข้อความ ไม่มีการติดต่อใดๆ มันเหมือนเราอยู่กันคนละโลกเลยด้วยซ้ำ ผมคิดถึงมัน คิดถึงความสุขในตอนที่เรายังดีกัน แต่ตอนนั้นนน้องซีวัยขบเผาะมันทิฐิเยอะ อีกอย่างผมคงไม่ได้รักมันมากพอที่จะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดมัน
ทุกอย่างยังดำเนินต่อไป โลกยังคงหมุนด้วยองศาเดิม จะต่างจากเดิมก็ตรงที่ หน้าหนาวน้อยลงและหน้าร้อนนานขึ้นทุกปี รวมทั้งการที่ผมกลับไมเคยลืมวันเกิดโปรตอน ในขณะที่บางปีผมยังลืมวันเกิดตัวเองเลยก็ตาม
เวลาอาจรักษาแผลได้ แต่เวลาแม่งไม่เคยลบความรู้สึกผิดในใจผมไปได้เลยว่ะ แม้ผมจะไม่แสดงออก แต่ถ้าขุดไปที่จุดลึกสุดของความรู้สึก ผมรู้สึกผิดต่อโปรจริงๆ และยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เมื่อวันนี้ผมเลือกจะทำร้ายมันอีกครั้ง ทำร้ายมันเหมือนเดิม
"ทำไมยังไม่นอน"เสียงทุ้มที่แหบกว่าปกติถามผมก่อนจะกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"คิดอะไรนิดหน่อย โปรล่ะ นอนไม่หลับหรอ"
"อือ... อย่าหาว่ากูปัญญาอ่อนเลยนะ แต่กูกลัวตื่นมาแล้วมึงหายไป ตื่นมาแล้วรู้ว่ากูแค่ฝัน ฝันว่าได้เจอกัน ฝันว่าเราได้คบกัน ช่างแม่งเหอะ กูแม่งเพ้อ"ผมเงยหน้ามองคนตัวขาวในความมืด แม่งแดกสารเรืองแสงเข้าไปรึไงวะ...สว่างทะลุความมืดเลยครับพี่
"พูดต่อสิ เราอยากฟัง"ผมกระพริบตาปริบๆ
"ไม่เอา"อ้อมแขนกระชับขึ้นเล็กน้อย "เสียลุคกูหมด"ผมหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะปล่อยให้ความเงียบครอบคลุมบรรยากาศอีกครั้ง
"เรา..."พอหัวมันโล่ง ตรรกะความคิดอะไรมันก็น้อยลง "อยากเป็นแฟนที่ดีของโปรนะ ไม่งี่เง่า ไม่เยอะ ไม่ขี้หึง แต่เราก็ทำไม่ได้..."
"กูรับได้นะ... ถ้ามึงจะงี่เง่า จะขี้หึง จะเยอะกับกูบ้าง"เหมือนจะดีถ้า... "ขนาดมึงตูดใหญ่ขาสั้นตัวตันเป็นฮิปโปกูยังโอเคเลย"
"ไอ้สัตว์"ผมด่าเบาๆ แต่อีกฝ่ายดันหัวเราะร่วน "จิตปะเนี่ย โดนด่าแล้วชอบใจ"
"เออ อาจจะจิตจริง นานๆทีโดนมึงด่าก็ตื่นเต้นดี"
"ไม่อยากขุดนะ แต่โปรรู้เหตุผลจริงๆที่เราขอเลิกกับโปรเมื่อสามปีก่อนไหม"ผมถาม ก่อนจะกัดริมฝีปากล่างอย่างช่างใจ
"กูว่ามึงคงอึดอัดที่กูติดมึงมากไป"
"พอกลับมาคบกัน โปรก็เลยปล่อยๆเราบ้าง เพราะกลัวเราอึดอัด?"ผมถามก่อนจะลอบถอนหายใจ
"อ่า นั่นก็ใช่... แต่กูมัวแต่สนเรื่องอื่นนั่นก็ด้วย"พอไม่ต้องคิด ไม่ต้องวิเคราะห์เองมันก็ดีนะ เหมือนไม่ต้องใช้ตรรกะอะไรมากมาย สงสัยก็ถาม อยากพูดอะไรก็พูด
"เราอาจใกล้กันเกินไป... เราลอง..."
"ไม่ต้องมาบอกว่าห่างกันสักพักนะไอ้สัตว์ แม่มึงไม่ใช่หวาย ถ้าอยู่ใกล้กันขนาดนี้เรายังแก้ปัญหาไม่ได้ อยู่ไกลกันมันจะช่วยอะไรได้วะ"โปรตบตูดผมไปที "อีห่างกันสักพักเนี่ย กูเห็นเลิกกันมาหายคู่ล่ะ"
"ไม่ห่างก็ไม่ห่าง... จริงๆที่เราเลิกกับโปรตอนนั้น เราโกรธเรื่องการบ้าน ที่โปรมาด่าเรา"
"อย่ามา มึงก็ด่ากูเถอะอิอ้วน"
"แต่โปรด่าเราเยอะกว่า แถมไม่ขอโทษเราด้วย ทั้งที่โปรบอกวันเราผิดเอง"ผมว่าเสียงอู้อี้
"เออ งั้นกูขอโทษ"ช้าไปไหมไอ้สัตว์
"นิสัยไม่ดี"ผมว่า เมื่อคิดกลับไปถึงอดีต
"แค่นี้ทำมาว่า ทีมึงแดกจนอ้วน กูเคยว่ามึงไหม"ก็ว่ากูอยู่ไม่ใช่หรอวะ! "เลิกกันไปมึงคิดถึงกูบ้างไหมวะ"
"..."ผมส่ายหน้า ก่อนจะกระเถิบตัวขึ้นไปนอนบนหมอนเพื่อมองหน้าอีกคนถนัดๆ... พี่เบื่อการซุกหัวนมล่ะ "ไม่"ไม่ได้โกหกนะ ถึงแม้ช่วงแรกๆจะยังคิด แต่นานไปมันก็ลืมเลือน
"มึงแม่งใจร้ายฉิบหายเลยว่ะ"โปรบอกหน้านิ่ง
"โกหกไม่ทำให้อะไรดีขึ้นหรอก"มันเคยบอกผมเอง
"เออ แต่บางทีก็โกหกเพื่อรักษาน้ำใจกูบ้างก็ได้"โปรตอนถอนหายใจ ก่อนจะเอาตากลมๆใสๆคู่นั้นจ้องหน้าผมผ่านความมืด "แต่ตอนนั้นกูโคตรคิดถึงมึงเลยว่ะ"มือขาวที่สว่างราวกับเป็นญาติกับแมงกระพรุนเรืองแสงลูบที่แก้มผมเบาๆ
"..."ผมวางมือตัวเองทาบกับมือของอีกคน "เราคบกันต่อมันจะดีจริงๆหรอ มันจะไม่ใช่แค่เรายืดเวลาให้เลิกกันช้าลงหรอกหรอ"มันเหมือนไม่มีอะไรจะเสียแล้ว
"มึงอยากเลิกกับกูจริงๆหรอซี"
"เราไม่รู้"ไม่ได้แอ๊บใส กูไม่รู้จริงๆย่ะ
"มาเล่นอะไรกัน"ผมเลิกคิ้วสงสัย ก่อนจะบีบเบาๆบนมือขาวที่วางนาบบนแก้มผม "กูบอกของที่มึงชอบหรือไม่ชอบ มึงก็บอกของที่กูชอบหรือไม่ชอบ ถ้าใครบอกผิดก่อนแพ้"
"ถ้าชนะจะได้อะไร..."
"ขออะไรก็ได้จากคนแพ้หนึ่งอย่าง"
"เช่นขอให้เราห่างกันสักเดือนแบบนี้หรอ"ผมพูดออกไปเรียบๆ ในขณะที่อีกคนเม้มปากแน่น
"อืม หรืออาจจะขอให้เราไม่เลิกกัน"
"ก็ได้ งั้นเราเริ่มก่อน โปรชอบสีเหลือง"ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าอิหมีที่ตอบตีมึนตรงหน้าผมนี่มันจะรู้อะไรเกี่ยวกับผมบ้าง
"มึงชอบหลายสี แต่ชอบสีฟ้าสีน้ำเงินมากที่สุด"ผมพยักหน้าเบาๆทำนองว่ากูให้ถูกก็ได้... แม้จะพูดมาไม่ครบก็เถอะ
"โปรชอบกินมะเขือเทศ"ผิวมันถึงดีเลิศประเสริฐศรีประเพณีวิ่งควายแบบนี้ไง
"มึงไม่ชอบมะเขือเทศ แต่ชอบแตงกวา"ผมพยักหน้า จริงๆผมก็กินผักได้เกือบทุกอย่าง มะเขือเทศก็กินได้ แต่ผมเกลียดกลิ่นมัน
"โปรชอบหอมแดง"หอมแดงในต้มแซ่บนี่กูไม่เคยได้แด๊ก
"มึงไม่ชอบที่เสียงดัง แต่เสือกชอบไปร้านเหล้า"อันนี้เหน็บแนมกูสมัยก่อนกลับมาคบกับมึงล่ะ
"ตอนนี้ไม่แล้วเถอะ"คนฟังหัวเหาะเบาๆ "โปรชอบหมา"เมื่อก่อนมันเคยเลี้ยงหมาพันธุ์เชาเชาอยู่ตัว ชื่อ'ไอ้หมีที่เป็นหมา'... สาบานว่าชื่อมันจริงๆ
ซึ่งผมก็ยอมใจกับชื่อแม่งจริงๆ ผมกับไอ้หมี(ปกติเรียกกันแค่นี้) มีโอกาสได้พบประกันหกเดือนหลังจากคบกับเจ้านายมัน ไอ้หมีเป็นหมายักษ์ขนฟูสีดำที่หูตาฝ้าฟางและเอาแต่นอนแทบทั้งวัน ผมเคยสงสัยว่ามันเอาแรงบันดาลใจจากการตั้งชื่อมากจากไหน ซึ่งแน่นอน อิตัวขาวมันไม่ตอบ แถมทิ้งท้ายว่า 'ปล่อยให้ควายมันงง' ให้กูเจ็บใจเล่นอีกด้วย
ซึ่งหลังจากที่ถามมันไม่สำเร็จ ผมเลยไปถามม่าม้ามันแทน ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่า เมื่อสมัยที่ไอ้หมีมันยังเล็ก มันตัวกลมๆสีดำเหมือนลูกหมีควายที่สวนสัตว์ โปรตอนมันก็เลยเข้าใจผิดแล้วเรียกว่าลูกหมี แต่พอพี่บลูอธิบายว่ามันเป็นลูกหมาไม่ใช่ลูกหมี ไอ้เด็กตัวขาวที่โตมากวนส้นตีนสุดๆ ก็ไปป่าวประกาศทั้งซอยว่า สมาชิกใหม่ที่บ้านมันชื่อลูกหมีที่เป็นลูกหมา จนทุกคนก็ติดปากกันมาเป็นสิบปี
แต่หลังจากที่ไอ้หมีที่เป็นหมามันแก่ตายด้วยอายุสิบสองขวบ โปรก็ไม่ได้เลี้ยงสัตว์อะไรอีก มันบอกว่าเพราะผมแพ้ขนสัตว์ สงสารที่เห็นผมต้องคลุมผ้าแทบทั้งตัวเวลามาบ้านมัน ซึ่งก็อ้างซะมึงดูรักกูไปดิ... แต่จริงๆผมรู้ว่ามัน ไม่อยากสูญเสียอีกแล้ว
"ไม่รู้ว่ามึงชอบสัตว์อะไรว่ะ แต่รู้ว่ามึงชอบแดก"โอเคค่ะ อิสึด
"โปรชอบเรียนฟิสิกส์"อิตัวขาวมันหัวเราะหึๆ ก่อนจะส่ายหน้าทำนองว่า'มึงพลาดแล้วอิอ้วน' "ได้ไงอ่ะ อย่ามา เราจำได้"
"กูชอบทุกวิชาที่อาจารย์ไม่เข้าสอน"อยากจะถีบหน้ามึนๆของมันสักที
"แบบนั้นไม่นับเซ่!"ผมผละมือที่จับมือมันไว้ ไปหยิกรักแร้มันแทน
"โอ๊ย!"มันสะดุ้งตกใจ... สมน้ำมะหน้ามึง "เก่งกับกูใหญ่นะเดี๋ยวนี้"ผมยิ้มมุมปาก "เมื่อก่อนมึงชอบเคมี"มีเซฟประโยค ด้วยคำว่าเมื่อก่อนด้วยจ้า
"โปรชอบว่ายน้ำ"
"มึงชอบนอนขี้เกียจอยู่บ้าน"จ้ะ คารารวย
ไม่รู้เราเอามาสู้กันไปอีกกี่เรื่อง รู้แค่มันมากมาย จนบางทีผมก็ยกเรื่องซ้ำมาพูด แต่ก็งงๆกันทั้งคู่ว่าตกลงพูดไปยังวะ ท้องฟ้าภายนอกสว่างขึ้นเล็กน้อย นาฬิกาบอกเวลาเกือบหกโมงเช้า และโปรตอนที่ตาปรือปรอยอย่างฝืนความง่วงสุดฤทธิ์... นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมจำได้
ตื่นมาตอนเที่ยงกว่าๆ อิหมีขาวมันตื่นก่อนผม ตากลมๆที่มีขอบตาดำคล้ำแถมบวมนิดๆเป็นพร็อบประกอบมองผมตาปริบๆ ทั้งที่แขนข้างหนึ่งยังช้อนซอกคอผมไว้ และแขนอีกข้างก็วางพาดตัวผมไว้ เพื่อกอดหลอมๆ … เอิ่ม แขนมึงยังสบายดีไหม
แต่เมือนพอได้นอน พอได้พูดอะไรออกไป พอได้ฟังว่าเราต่างใส่ใจเรื่องของกันแค่ไหน ไอ้อารมณ์น้อยใจ และความคิดชั่ววูบนั้นมันก็แทบจะหายไป เมื่อวานผมเป็นบ้าอะไรวะ ทำไมถึงพูดมันออกมาง่ายดายขนาดนั้น แต่ขอบคุณอะไรหลายอย่างนะ ที่วันนี้เรายังไม่เลิกกัน
"ไม่เจ็บแขนหรือไง"ผมจะขยับตัวออก แต่อีกคนกลับรัดผมไว้
"บอกเลยว่ากูปวดจนชาจนไม่รู้สึกห่าไรล่ะตอนนี้อนนี้อนน"พูดด้วยเสียงแหบพร่ากว่าปกติ "แดกเหี้ยไรไป ทำไมหนักขนาดนี้"มันพูดจบ หน่องซีนี่เด้งตัวกระแทกแขนซ้ำแม่งอีกทีเลย กูดีแตกแล้วไอ้สัตว์ เลิกแอ๊บ!
"หิวข้าว"
"ยอมใจ คนเหี้ยอะไร ตื่นมาก็ถามหาของแดกเลย โอ๊ย!"ผมนี่หยิกรักแร้แม่งเลย... ปากดีนัก "พอดีแตกนี่ก็ขยันทำร้ายร่างกายกูจัง"พูดจบก็คลายแขนปล่อยผมออกไป
"แล้วไม่ไปม.หรอ"ปกติวันเสาร์แบบนี้ อิตัวขาวมันต้องไปทำโปรเจ็กต์ที่ม.ครับ เพราะวันอาทิตย์มันต้องส่งงานให้แอดไวเซอร์
"ไม่อ่ะ เคลียร์กับมึงให้รู้เรื่องก่อน""พูดจบมันก็ดึงน้องเขี้ยวกุดที่หัวแบนผิดพี่ผิดน้องไปดู
"ไปทำโปรเจ็กต์เลย มันสำคัญนะ"ผมบอก แต่อิตัวขาวยังคงนอนเอามือจัดหัวเขี้ยวกุดแบบไม่ใส่ใจผมสักนิด "โปร ลุกเลย"
"ฮื้อ"มันพลิกตัวหันหลังให้ผม... อินี่
"โปร โปรเจ็กต์มันสำคัญนะ ถ้าไม่เสร็จเทอมนี้ มันจะชนกับฝึกงานนะ"จากที่เคยสนทนากับไอ้ธันวามา พวกมันฝึกงานได้ตั้งแต่ช่วงซัมเมอร์ลามไปจนปีสี่เทอมหนึ่งเลยครับ
"ช่างแม่งดิ วันนี้กูไม่ไป กูบอกพวกไอ้โจแล้ว"ยังคงนอนตะแคงขยำหัวตุ๊กตาของผมอยู่
"ทำไมไม่ไป พอไปฝึกงานโปรก็ไม่มีเวลาปะ แถมเทอมสุดท้ายโปรก็มีเรียนอีก"ถึงจะเหลือไม่กี่ตัว แต่มึงก็มีเรียนเว้ย
"...."อย่ามาทำหน้างงงวยสงสัยว่ากูรู้ได้ไง....กูสืบมาจากไอ้ธันหมดแล้ว
"โปร..."ผมเขย่าแขนมัน "ไม่ไปทำโปรเจ็กต์เพราะอยู่กับเรานี่ เหตุผลมันไม่โอนะ"คนอื่นฟังแล้วจะรู้สึกยังไง ไม่คิดว่าผมพามันเสียการเสียงานหรอวะ
"ไม่โอตรงไหน กูว่าสมเหตุสมผลล่ะ เพราะมึงสำคัญกว่า กูจะเลือกมึงก่อนมันก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอวะ"ยังคงบีบหางเขี้ยวกุดอย่างสบายๆ แต่คนฟังแบบกูนี่นั่งทื่อเป็นฟอสซิ่วมนุษย์โครมันยองแล้วจ้าเอดร็อกกกก
"..."ยังคงสตั้นพูดไม่ออกอยู่
"มาเล่นเกมส์อะไรกันหน่อยมะ"พลิกมานอนหงายแล้วเอาเขี้ยวกุดวางไว้บนหน้าท้องมัน
"อะไร..."แล้วกูจะพูดเสียงพร่าห่าใครเนี่ยไอ้สัตว์
"สลับกันบอกข้อดีข้อเสียหรือสิ่งที่ชอบไม่ชอบในตัวอีกคน ใครหมดเรื่องจะพูดก่อนแพ้"โคตรไร้สาระเลย แต่..
"ชนะแล้วได้อะไร"กูก็บ้าจี้ตามแม่งทุกครั้ง
"ถ้ากูชนะ มึงต้องจูบกู แต่ถ้ากูแพ้กูยอมจูบมึงเอง"พูดหน้าตาย
"คารารวยเถอะ"พูดจบผมก็ตะครุบปากตัวเองแทบไม่ทัน... อิห่าลืมตัว
"ฮ่าๆๆ งั้นกูเริ่มก่อน มึงมันอ้วน"อ้าวอินี่ มึงจะเปิดสงครามใช่ไหม ได้!!
"โปรสกปรก"น้ำเนิ้มไม่ค่อยจะอาบ บุญแค่ไหนที่ขี้กลากยังไม่ขึ้น
"มึงชอบคิดมาก คิดเล็กคิดน้อย หยุมหยิมฉิบหาย"พูดด้วยสีหน้าเรียบๆ
"โปรคิดน้อยมากกว่ามั้ง"เหอะๆๆๆ
"เหอะ แดกก็เยอะ แดกทีอย่างกับปอบลง"เหมือนพูดลอยๆ แต่ว่ากูชัดๆ
"โปรก็โคตรเรื่องมาก แดกยากแดกเย็น"มันพูดแดก ผมนี่ก็แดกตาม ไปหมดล่ะสมงสมอง
"มึงมันเจ้าชู้ กูโคตรไม่ชอบเลยเวลามึงสายตาวิบวับใส่ผู้หญิงที่คณะกู"ใส่ร้ายพี่แล้วน้อง
"ถ้าเราเจ้าชู้ โปรก็โคตรแรดอ่ะ ก่อนกลับมาคบกับเราอ่ะ ได้ข่าวว่าคู่ขาเพียบเลยนี่"อันนี้แกงค์สามสาวสายข่าวผมเล่าให้ฟัง แต่ผมไม่ได้ใส่ใจไรมากเพราะมันเป็นอดีต ที่ขุดมาพูดนี่แค่อยากด่ามันบ้างแค่นั้นแหละ
"ก็ตอนนั้นกูโสดปะ ...ว่ากูแรด มึงน้อยกว่ารู้หรอวะ คบผู้หญิงมากี่คน ถามใจมึงดูเถอะ"เอิ่ม เถียงไม่ออก
"แต่เราก็ไม่เคยปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้คนที่ไม่ใช่แฟนก็แล้วกัน"มึงมันแรดอิหมี มึงมันใจง่าย มึงมันปล่อยเนื้อปล่อยตัว!!... แล้วกูจะใส่อารมณ์เพื่อใคร
"อ๋อหรอจ๊ะ..."ลากเสียงทำตากรุ้มกริ่มอย่างโคตรกวนส้นตีน "แต่เวลามึงปล่อยเนื้อปล่อยตัว อ่อยกู เอานมถูแขนกูแบบตอนนั้น กูก็ชอบนะ"หน่องซีนี่แทบกรีดร้อง ตอนนั้นกูคิดอะไร กูทำไปทำมาย!!
"มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ"ผมรู้สึกว่าแก้มผมมันร้อนผ่าวยังไงก็ไม่รู้
"แต่มึงชั่ววูบบ่อยนะ มีจะปล้ำกูด้วย ฮ่าๆๆ"ทานโทษนะฮะ จะขุดหาบิดรมารดามึงหรอ "แล้วนี่เอาไง คิดไม่ออกจะยอมแพ้แล้วจูบกูก็ได้นะ"
"โปรกวนตีน"
"อันนี้ด่าหรือเล่นต่อวะ"จริงๆตั้งใจจะด่า
"เปล่าด่าสักหน่อย"อิหมีนี่แสยะยิ้มรู้ทันเลย
"มึงยิ้มสวย"ยั่มมา ด่ากูซะเยอะ คิดว่าแคนี้กูจะให้อภัยเร๊อะ
"โปรตาสวย"เกลียดตัวเองที่คล้อยตามง่าย
"แต่ขามึงตันว่ะ ตูดก็ใหญ่อย่างกับกะละมังข้าวหมา... แต่กูชอบนะ"สาบานให้ฟ้าผ่าว่ามึงชอบ ไม่ได้จะหรอกด่ากู
"..."ไม่รู้จะด่าจะชม งงกับชีวิต
"สิบ เก้า แปด เจ็ด..."นับเวลาถอยหลังซะงั้น
"โปรตัวสูง"
"อันนี้มึงชอบหรือไม่ชอบ"
"ชอบ..."เสียงนี่แผ่วเลยกู ทำเป็นเด็กสิบสี่หัดรักไปได้... อายตัวเอง
"กูชอบที่มึงเป็นคนจิตใจดี"ทำไมกูสัมผัสจุดนั้นของตัวเองไม่เคยได้เลย
"ชอบเวลาที่โปรพาเราไปเที่ยว"มันมีความสุขมาก มากขนาดที่แค่คิดถึงช่วงเวลาพวกนั้น หัวใจผมมันก็อบอุ่น มีความสุขขึ้นมาแล้ว
"กูชอบเวลาที่อยู่กับมึง"อย่าจ้องได้ไหม ทำอะไรไม่ถูกแล้วเนี่ย
"เหมือนกัน..."มาอีกแล้ว อีสเตปเสียงแผ่วเนี่ย
"เหมือนกันอะไรของมึง พูดไม่เคลียร์เดี๋ยวกูปรับแพ้แม่งเลย.... มึงได้จูบกูแน่ๆอิอ้วน ฮ่าๆๆๆ"ใครจูบใครนี่เฉยๆ แต่อิเสียงหัวเราะนี่โคตรหมันไส้เลยจริงๆ
"ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกันไงเล่า..."โถ่ะชีวิต ทำไมต้องเขินด้วยวะ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนยังอยู่ในอารมณ์ชีวิตรักพังทลายอยู่แท้ๆ แล้วไอ้บรรยากาศฟุ้งๆสีชมพูนี่มันอารายยยยย... ปรับตัวไวเป็นกิ่งก่ากันเกินไปดิ
"แต่กูไม่ชอบเวลาที่มึงมีเรื่องไม่พอใจอะไรก็เก็บ"อ้าว ดึงอารมณ์กูอีก
"ก็เราไม่อยากงี่เง่า"
"ก็เลยอยากคิดมากแทนงั้นดิ"ครับ ผมขอโทษครับ ผมยอมครับ
"ไม่ชอบตอนที่โปรไล่ต้อนเรา"จริงๆก็ไม่ได้ไม่ชอบอะไรหรอก แต่อยากว่าแม่งสักที
"แต่กูชอบตอนมึงขึ้นคร่อมกูนะ"อย่ามาทำตาแป๋วหน้าแบ๊วทั้งที่พูดเรื่องอัปรีย์ชีวิตของกูนะเว้ย "ถึงจะหนักเหมือนโดนฮิปโปทับ แต่มึงเซ็กซี่อยู่นะเว้ย โอ๊ย"หยิกจักกุแร้แม่ง
"ไม่เล่นแล้ว"คว้าเขี้ยวกุดปาใส่หน้าแม่งที
ผมเดินฉับเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน ไม่ได้โกรธอะไรมันนะ ซึ่งผมว่าไอ้โปรมันก็รู้ แต่ที่ลุกมาเนี่ย หิวข้าว ท้องหน่องซีนี่สั่นสะเทือนเตือนด้วยแรงไหวแปดริกเตอร์แล้วเนี่ย... หิวโว้ย
"กูชอบตอนมึงบอกรักกูนะ"ผมมองคนที่ยืนกอดอกเปลือยท่อนบนอยู่ด้านหลังผมผ่านกระจกบานใหญ่หน้าเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า "มึงล่ะ"ผมบ้วนปาก ล้างหน้า ก่อนใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับหยดน้ำออก
"เราหรอ"ผมหยิบแปรงสีฟันของโปรที่ทิ้งไว้ที่ห้องผมมาบีบยาสีฟัน แล้วยัดใส่มืออิคนตัวขาว "เราไม่ชอบเท่าไหร่"เหมือนหัวใจผมมันจะวาย ทำตัวไม่ถูก โคตรไม่ชอบตัวเองตอนนั้นเลย
"..."หน้ามันนิ่งแต่ตาไหวริกๆจนผมสงสารเลย
"เราชอบตอนเรารักกันมากกว่า"ว่าจบผมก็เดินผ่านออกไปเลย ถึงผมจะไม่ได้หันกลับไปมอง แต่ภาพที่สะท้อนบนกำแพงกระจกก็ทำให้ผมเห็นว่าอีกคนนั้นหูแดงขนาดไหน
มื้อเช้า เอ่อจริงๆแม่งก็ไม่เช้าแล้วว่ะ นั่นแหละ มื้อแรกของวันเป็นข้าวต้มหมูฝีมือป้าศรีที่ผมเครซีมาก และเครซีแบบไม่เคยเปลี่ยนมาแล้วเป็นสิบปี ตอนนี้พ่อผมกลับมาแล้ว กำลังออกไปดูสวนข้างนอก แต่คงเห็นเบ้าตาบวมๆของผมก่อนมั้ง เสี่ยเก็บค่าเช้าแผงเลยหมุนตัว สับเท้าเร็วๆมาหาผมที่โต๊ะอาหารแทน
"เป็นอะไรตาบวม"
"ร้องไห้อ่ะพ่อ ซีรี่ย์มันดราม่า"ซีรี่ย์ชีวิตกูเนี่ยแหละ เศร้าจริง
"แล้วเลิกดราม่ายังตอนนี้"พ่อก็รู้แหละว่าซีรีย์ที่ว่าผมหมายถึงอะไร
"แฮปปี้แล้วตอนนี้"ผมยิ้มให้ พ่อก็นยิ้มบางๆ ก่อนตบปุๆลงบนหัวผม
"ดีแล้ว"พ่อพูดแค่นั้น ก็เดินออกไปเลย
...ลุงนี่มาไว เคลมไวจริงๆ...
ผมกินข้าวต้มหมดถ้วยที่สอง คุณชายตัวขาวก็เดินลงมาจากชั้นบนด้วยสารร่างที่สะอาดเรียบร้อย ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไร ข้าวต้มอีกถ้วยก็ถูกยกมาวางที่นั่งใกล้ๆกันโดยฝีมือป้าศรีที่รู้ใจผมเสียเหลือเกิน
มื้อแรกของวันจบลง ผมก็โดนโปรลากขึ้นรถ แต่ถ้าถามว่าพวกมึงจะไปไหน บอกเลยผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมดูข้างทางที่คุ้นขึ้นมาในสมองนิดหน่อย..... ทางลงใต้
...มึงจะพากูไปไหน...
...รีพอร์ตเจ้เพ็ญกูยังไม่เสร็จนะโว้ยยยย...
ถึงจะกรีดร้องอยู่ในใจ แต่สิ่งที่ผมแสดงออกมานั้น กลับกลายเป็นแค่โยกหัวเบาๆเป็นจังหวะเดียวกับเพลงที่ออกมา เพลงไทยที่ผมไม่เคยฟังทำให้ผมยิ้มออกมาน้อยๆกับความสดใสของมัน
'กลัวใจมันจะร้อง กลัวใจมันจะฟ้องว่าฉันนั้นรักเธอมากแค่ไหน ก็ต่อให้ฟ้าสีครามมันสวยเพียงใด กลัวจะแพ้เธอ โปรดอย่าเพิ่งโกรธฉัน โปรดอย่าเพิ่งเกลียดฉัน ที่ฉันทำเหมือนเป็นคนพร่ำเพ้อ...'
ผมยอมใจคนที่แอบรักแล้วเก็บความรู้ไว้ได้มากเลยนะ ผมเก็บความรู้สึกอย่างอื่นได้นะ แต่เวลารักเวลาชอบใคร นี่ผมเก็บไม่ไหวจริงๆว่ะ... เหมือนไม่มีสติทุกที
ต่อด้านล่างค่ะ
-
หัวหินเป็นถิ่นมีหอย คือเป้าหมายของการเดินทางของเราในครั้งนี้ แดดตอนห้าโมงเย็นนั้นไม่ร้อนเท่าไหร่แล้วถึงผมจะมาหัวหินหลายครั้งแล้ว แต่ว่าแต่ละครั้งความรู้สึกแต่ละครั้งมันก็จะต่างออกไป
เพราะปกติผมมักจะใช้เงินซื้อความสะดวกสบายของตัวเอง กินข้าวร้านอาหาร พักห้องพักโรงแรมที่เห็นวิวสวยๆ เพราะผมไม่ค่อยชอบออกไปโดนลมทะเลให้เหนียวตัวสักเท่าไหร่นัก
และแน่นอนครั้งนี้มันก็ต่างออกไปเช่นกัน ไม่ใช่แค่บุคคลที่มาด้วยเท่านั้น แต่บรรยากาศและไลฟ์สไตล์มันก็ต่างออกไปเช่นกัน อย่างเช่นตอนนี้ แทนที่ผมจะนั่งจิบเบียร์สดในร้านริมทะเลบรรยากาศดีๆ ผมกลับมานั่งอยู่ริมหาด กระดกเบียร์กระป๋องกับเบนโตะซองสีแดง ท่ามกลางแดดสีอ่อนที่ใกล้ลาลับขอบฟ้า
"ไม่ชอบที่มึงคอแข็ง"ยังไม่จบสินะอิเกมถามตอบนี่ "มอมแม่งไม่ได้"
"โปรคออ่อนเกินมากว่ามั้ง แค่ได้กลิ่นก็มึนแล้วมั้ง หึหึ"ผมว่าจบก็กระดกเบียร์ในกระป๋อง ปล่อยขาเหยียดราบไปบนพื้นทราย
"ปากดี"ว่าจบก็ส่งเบนโตะเข้าปากแล้วเคี้ยวกรวมๆอย่างดุเดือด ก่อนจะแลบลิ้นแดงๆออกมาระบายความเผ็ด "ทีมึงหลั่งเร็วกูยังไม่เหน็บแนมมึงเลย"พี่นี่มองค้อนเลยครับ "ชอบตอนมึงเคืองว่ะ น่ารักดี"ง่อว กูก็เขินสิจ๊ะ
"แต่เราไม่ชอบตอนหนวดโปรขึ้น"บาดเนื้อบาดตัวกูตลอด
"ชอบเวลามึงใส่แว่นสายตา"ผมใส่บ้างเวลาอ่านหนังสือตอนกลางคืน
"ชอบโปรตอนใส่แว่นเหมือนกัน"จริงๆตอนไหนผมก็ชอบทั้งนั้นแหละ
เรานั่งพูดกันจนเกือบหกโมงเย็น เบียร์หมดไปสี่กระป๋อง แน่นอนผมสาม ส่วนอิหมีขาวนั่นแค่ก็ป๋องเดียวแก้มมันก็แดงระเรื่อเป็นเด็กดอยใจดีแล้วนั่น ... กากจริง
เราพักที่บังกะโลแถวนั้นนั่นแหละ บ้านหลังเล็กๆที่เปิดไปก็มีแค่ที่นอนกับห้องน้ำ ท้ายรถโปรตอนนั้นมีกระเป๋าสะพายหลังที่มีเสื้อผ้าอยู่สองสามชุด ผมเลยออกมาหยิบ ในขณะที่ปล่อยให้คนที่กรึ่มๆนั้นอาบน้ำดับความร้อนผ่าวจากสุราเมรัยไป
เข้ามาในบังกะโล ผมก็ทิ้งตัวนั่งบนเตียง ไลน์บอกพ่อว่าวันนี้ไม่กลับบ้าน ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวและเสื้อผ้าออกมาวางรอคนคออ่อนที่อาบน้ำอยู่
ผมเปิดตู้เย็นที่มีเบียร์ที่เหลืออยู่หกกระป๋อง หยิบออกมาหนึ่งกระป๋อง แล้วเปิดจิบคลอเคล้าบรรยากาศ ความมืดโรยตัวรอบบังกะโลที่เขาอยู่
โปรเดินแก้ผ้า น้ำที่เกาะตัวไหลเป็นทางยาว ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วเอาตีนลากพรมเช็ดเท้าตามเช็ดให้ โปรแต่งตัวเสร็จ ก็เดินมาแย่งเบียร์ในมือผมไปกินต่อ ก่อนที่เราจะออกไปหาอะไรกินต่อข้างนอก
เราขับรถมาจอดที่ร้านคาเฟ่หนึ่งที่อยู่ใกล้กับตลาดโต้รุ่ง โปรสั่งเขียวมะนาวโซดาตามใจมันจบ ผมก็สั่งโกโก้ปั่นอีกแก้ว เราเดินเที่ยวในตลาดที่คนแน่นขนัดอย่างไม่รีบร้อน เพราะถึงรีบไป กูก็ไปไหนไม่ได้อยู่ดี... ทำไมคนมันเยอะอย่างนี้วะ
โปรจับมือผมไว้ ก่อนจะเดินนำแวะดูร้านนู้นร้านนี้ ตอนนี้ของกินเต็มไม้เต็มมือผมไปหมด เดินจนถึงสองทุ่ม เราก็แวะซื้อแปรงสีฟันยาสีฟันสบู่กันที่ร้านสะดวกซื้อ ก่อนที่เราจะก็กลับมาที่รถ แล้วขับกลับที่พัก
ผมวางถุงของกินไว้ที่ม้านั่งหน้าบังกะโลของเรา ก่อนจะเข้าไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นออกมาสองกระป๋อง ลมเย็นๆกับกลิ่นเค็มของทะเล เหมือนช่วยให้ทุกอย่างมันผ่อนคลาย แม้ว่าตอนนี้เราจะแค่นั่งจิบเบียร์มองดูทะเลที่มืดมิด แต่เราก็กลับมีความสึกและอบอุ่นอย่าประหลาด ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจว่ามันเป็นเพราะ บรรยากาศที่ดี หรือเป็นเพราะ... มืออุ่นๆที่ผมจับไว้กันแน่
สี่ทุ่มครึ่ง เราสองคนทนยุงไม่ไหวเลยเข้านั่งในห้อง ผมเข้าไปอาบน้ำแปรงฟันก่อน แต่งตัวด้วยชุดที่หลวมบรรลัยของโปรตอนเสร็จก็ออกมานอนดูรายการทีวีต่อ ในขณะที่อิหมีขาวขี้ร้อนมันก็เข้าไปอาบน้ำต่อ พอมันออกมามันก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยสภาพที่ดูก็รู้ว่า... แม่งไปแล้ว
"ไหวไหมเนี่ย"
"อื้อ..."ตอบแม่งแค่นั้น
"งั้นนอนเถอะ"
"อื้อ"มันครางตอบ ผมก็ปิดทีวี เปิดไฟสีส้มตรงหัวเตียง ก่อนจะปิดไฟในห้อง
ผมปีนขึ้นบนเตียง สวดมนต์ก่อนนอน ทั้งที่ปกติไม่ค่อยได้สวดเท่าไหร่ แต่อยู่ดีๆก็อยากสวดขึ้นมา จบบทอิติปิโส ผมก็กราบหมอนสามครั้ง ก่อนจะทิ้งตัวนอนหลังข้างๆอิคนตัวขาว
โปรดึงผมเข้าไปกอดไปก่าย โชคดีที่ผมไม่ใช่คนขี้รำคาญ และหลับง่าย ก็เลยไม่มีปัญหาเวลาที่มันเอาตัวผมไปหนีบแนบไข่ หรือรุงรังรุ่มร่ามกับผมตอนนอน
"กูไม่ชอบเวลามึงร้องไห้"พึมพำออกมา
"อื้อ..."ผมลูบแขนขาวนั่นราวกับกล่อม "เหมือนกัน"
-----
ผมตื่นขึ้นมาอีกทีตอนหกโมงเช้า โปรตอนยังคงนอนหลับสนิท ผมขยับตัวจะออกจากมันที่ตอนนี้เอาตีนก่ายผมไว้ แต่หมีขาวมันดันรู้สึกตัว แล้วซะงั้น
เมื่อตื่นแล้ว เราเลยตัดสินใจล้างหน้าแปรงฟันแล้วออกไปตลาด ซึ่งก็โชคดีครับ ที่พระท่านยังบิณฑบาตอยู่ เราเลยได้ใส่บาตกันตอนเช้าด้วย
นั่งกินโจ๊กกับปาท่องโก๋เสร็จเราก็เดินเล่นในตลาดสักพัก ก่อนจะกลับมาที่บังกะโล เรายืนมองทะเลยามแปดโมงเช้าอีกครั้งก่อนกลับ ทะเลก็ยังคือทะเล แม้ยามกลางคืนจะน่ากลัวยังไง แต่ไม่นานเมื่อแสงสว่างมาเยือน มันก็ยังสวยงามเช่นเดิม ความรักก็เช่นกัน แม้จุดที่ดำมืดจะทรมานเพียงใด แต่ถ้าเราผ่านมาได้ มันก็ยังสวยงาม... ปล. กูเพ้ออะไรของกู
เราจูงมือกันเดินเท้าเปล่าเหยียบย่ำไปบนผืนน้ำที่ซัดขอบทรายชายหาด แดดตอนแปดโมงนี่ไม่ธรรมดานะ แต่ผมกลับไม่รู้สึกว่ามันร้อนจนทนไม่ไหวหรืออะไร กลับกัน มันอุ่นไปทั่วใจผมเลยว่ะ
"ซี..."
"ห๊า..."ผมขานหันมองขนข้างตัว
"เราไม่เลิกกันแล้วใช่ไหม"โปรถามเรียบๆ
"อื้อ..."ผมก้มหน้าหลับตา
"กูรู้ว่ามึงไม่อยากงี่เง่า แต่กับกูมึงงี่เง่าบ้างก็ได้นะ"ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอดเมื่ออีกคนพูดจบ
"เรากลัวโปรรำคาญ กลัว..."ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ คนข้างตัวกระกระชับมือผมดึงให้เข้าไปใกล้กว่าเดิม
"ต่อให้มึงงี่เง่ากว่านี้อีกสิบเท่ากูก็ไม่เลิกรักมึงหรอก"ผมเงยหน้ามองขนพูด รอยยิ้มละมุนนั้นมันทำให้ใจผมที่เต้นโครมครามเพราะความกลัวมันสงบลง แล้วเต้นด้วยจังหวะที่เป็นปกติ แต่อุ่นวาบไปทั้งหัวใจ "ชอบมันเลิกได้ แต่รักมันเลิกไม่ได้ไม่ใช่หรอวะ"โปรหยุดเดิน ก่อนจะคว้ามืออีกข้างผมมาจับ ตอนนี้เราเลยหันหน้าเข้าหากัน และแน่นอน พระอาทิตย์ก็หันหน้าเข้าหากูด้วย... ตาจะบอดแล้วจ้า
"..."ผมก้มหน้าลง ไม่ได้หลบสายตามันนะ กูหลบแดด...อ่า ฝ้าจะแดก
"กูรู้ว่าเรื่องบางเรื่องมันก็พูดยาก แต่ถ้ามึงไม่พอใจหรือกูทำให้มึงเสียใจ มึงช่วยบอกกูด้วยนะซี ถ้ากูยอมรับว่ากูผิด กูจะยอมให้มึงลงโทษก็ได้ และถ้ามึงลงโทษกูจนมึงพอใจ มึงช่วยยกโทษให้กู แล้วกอดกูไว้ได้ไหม"เสียงเรียบๆนั้นทำให้ผมรู้สึกน้ำตามันรื้นที่ขอบตา... แม้แดดจะเผากบาลกูอยู่ก็เถอะ
"..."ผมบีบมืออีกคนไว้
"ถึงก็จะพอรู้เรื่องมาจากจีนบ้าง แต่โปรก็อยากฟังจากปากอิ้วมากกว่านะ"ไม่ต้องอ้อน กูเล่าก็ได้
"เราไม่ชอบเวลามีคนมาซบ มาเล่นถึงเนื้อถึงตัวกับโปร ไม่ชอบเวลาไปไหนกับเราแต่โปรสนใจคนอื่นมากว่าเรา ไม่ชอบ ไม่ชอบอ่ะ"ผมบอกมือไม้สั่นไปหมด
"อื้อ โปรขอโทษ โปรผิดจริงๆนั่นแหละ"เสียงอ่อนเชียวมึง "อนุญาตให้ลงโทษ ตบหน้าก็ได้"ผมเงยหน้ามองอีกคน แต่ก็ต้องก้มหน้าแทบทันที เมื่อสบกับพระอาทิตย์เพื่อนรักเสียก่อน... ตาจะบอด
"ไม่ต้องหรอก เราให้อภัยเลย"ผมคลายมือที่จับกันไว้ออก ก่อนจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าไว้แน่น
"ขอบคุณนะ"
"เหมือนกัน"ขอบคุณที่รักเรา ขอบคุณที่ไม่เลิกกับเรา ขอบคุณที่ยังอยู่กับเรา...ขอบคุณจริง
และก็ขอบคุณจริงๆพระอาทิตย์ ที่ส่องมาจนหน้ากูจะไหม้แล้วไอ้สัตว์!!!
"ถึงกูจะไม่ใช่คนดี ไม่ใช่แฟนที่ดี ทำมึงเสียใจบ่อยๆ"โปรลูบหลังผมเบาๆ "แต่กูรักมึงจริงๆ"
"...อื้อ"มีอะไรอยากพูดมากมาย แต่ถ้าพูดออกไป ผมร้องไห้ออกมาด้วยแน่ๆ
แต่เราคงพูดได้แค่ขอบคุณขอบคุณจริงๆ ขอบคุณที่ให้อภัยเราทั้งที่เมื่อสามปีก่อนเราทำร้ายโปรขนาดนั้น ขอบคุณที่ยังรักเรา ขอบคุณที่ไม่ปล่อยมือเราในวันที่เราสับสน ขอบคุณที่กอดเราไว้แบบนี้ ขอบคุณ...เราขอบคุณจริง
----
จบตอน
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามให้กำลังใจกันมาจนถึงขนาดนี้นะคะ
ซึ้งน้ำตาจิไหล :hao5:
ปล. ใครอ่านแล้วชอบ แต่ไม่เม้นท์ให้ข้า ข้าแช่งให้ปวดขี้บนทางด่วน
ความรักมันก็แบบนี้แหละเนอะ บางทีแม่งก็เห้ บางทีมันก็ดี :ruready
ไม่มีใครที่เกิดมาเพื่อเติมเต็มลงล็อกกลับใครได้พอดีเป๊ะหรอกเนอะ
มันก็ต้องปรับๆกันไป
ติชมได้ค่ะ เผื่อมีตรงไหนผิดพลาดเขียดได้แก้ไขเนอะ (แต่ติอย่างละมุนละไมนะเว้ย ช่วงนี้จิตข้านี้ไม่ค่อยสตรอง)
:กอด1:
เพิ่มเติม*เพลงในรถคือเพลงร้อนนี้มีลุ้นนะคะ เขียดชอบเอาไว้ร้องแอ๊วข้างห้อง 555 แอ๊วบ่อยจัด ช่วงนี้แม่งกลับบ้านทุกวันเลย = = กลับมาเมื่อไหร่ คุณเจอผมฉุดแน่โสรยา :hao6:
ถกประเด็นเรื่องนิยาย
1.อาการที่น้องซีลืมนั้นมันเกิดจากการเก็บกดเรื่องที่กระทบจิตใจเอาไว้ค่ะ มีข้อมูลจิตวิทยาอ้างอิงนะ แต่ขี้เกียจพิมพ์
2.คุณเขียดเลือกใช้การกอด เพราะคุณเขียดว่ามันให้ความรู้สึกมากกว่าการพูดกันอีกอ่ะ แบบเขียดเคยเศร้าๆ มีคนปลอบเยอะนะ แต่หลานชายเขียดเดินมากอดล่ะบอกว่าไม่เป็นไรนะ... มันแบบโคตรดี เลยยกมาใช้กับนิยาย
3.นิยายใกล้จบล่ะน๊า แอบใจหายเหมือนกัน เรื่องหน้าเป็นเรื่องของพี่กรสายบู๊ค่ะ ปกติจะเขียนนายเอกแบบเก็บอารมณ์เก็บอาการเก่ง ไม่ก็เจ้ามารยา แต่เรื่องนี้นางตรงแบบขวานผ่าซากเลยค่ะ ได้อารมณ์ไปอีกแบบ 555
-
:z13: :z13: :z13: :z13:
ตอยที่แล้วยังไม่ได้อ่านกลัวทนมาม่าไม่ไหว
รออ่านตอนเขาคืนดีกันเลยละกันอิอิ
-
o13. ดีค่ะ ขอบคุณนะคะคุณเขียด
คุยกันเยอะๆมั่งเด็กพวกนี้
ฝ้าขึ้นซะดีกว่าตาบอดนะจ๊ะ อิโปรมันคิดน้อยจริงๆเลย
ขอมุมโรแมนติกแบบไม่ต้องน้ำตาไหลเพราะแดดแยงได้มะ
เติบโตไปด้วยกันนะ. #แต่รักมันเลิกไม่ได้ป้ะวะ. :o8:
-
ยาาาว สาสม เต็มอิ่มมากๆๆ ชอบเกมที่สองคนนี้เล่นกันจังค่ะ ขอบคุณคนเขียนมากๆเลยค่ะ
-
ขอบคุณคุณเขียดที่ทำให้เรารักอิโปรกับหน่องซีขนาดนี้ งื้ออออ
-
ปรับความเข้าใจกันแล้วน้าาาา :katai2-1:
-
กว่าผ่านด่านนี้ ซีคิดได้แล้วคราวนี้ความรักก้อก้าวหน้าไปอีกขั้นนะ
-
อ๋อยยยยยยยยยยยยยยยยยย จิครายง่ะ
:o12: :o12:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ดีจังพวกเขาปรับความเข้าใจกันแล้ว เฮ้อออ ลุ้นแทบแย่นึกว่าจะเลิกกันซะแล้ว
-
:hao5:ยิ้มแป้น
-
:pig4: :pig4:
-
:pig4:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ปล.ขำตรงหน่องซีโดนแดดส่องหน้า 5555555555555 :m20:
-
ดีกันแล้วววว ดีใจ
-
ดีใจจจจ ดีกันแล้วววว :hao7:
-
คุยกันมากๆละกัน
-
อย่างที Jessie J บอก Nobody's perfect
ทั้งซี ทั้งโปร ต่างไม่มีใครสมบูรณ์แบบ
แต่ความรักทำให้เราสามารถมองข้ามจุดบกพร่องตรงนั้นไปได้
+เป็ดคะ :3123:
-
จะได้เข้าใจกันซะที เห้อ
-
ซี โปร ได้เปิดใจกัน :katai2-1:
ดีนะ ทำให้รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายชอบอะไร ไม่ชอบอะไร
ซีเลือดเย็นจริงๆ ทำแล้วสะใจก็จริง แต่ตัวเองก็ร้องไห้ คิดถึงโปร :katai1:
โปร น่ารัก รักซีจริงๆ ขี้อวดคนรัก แต่ไม่ค่อยใส่ใจคนรัก นี่แหละถึงเกิดปัญหา
ซี หึงก็บอก ไม่ต้องแอ็บ เก็บไว้ กลัวว่าแสดงออกไปจะเป็นเรื่อง งี่เง่า
ชื่นชม ไร้ท :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ต่อไปถ้ามีอะไรก็พูดมันออกไป คงไม่มีอะไรมาทำให้เลิกกันได้ ชอบโปรโหมดนี้มากรู้สึกว่ารักซีอิ๊วจริงๆ :o13
-
เข้าใจกันแล้วสินะ
-
เข้าใจกันสักที น้ำตาแตกไปรอบนึงแล้ว คราวนี้มีอะไรก็คงบอกกันตรงๆนะ รออ่านจ้า
-
คู่นี้ผ่านอะไรด้วยกันมาเยอะจริงๆ
รักโปรซีที่สู้ดดด
-
ฮือออ ดีใจที่เค้าเคลียร์กันได้ค่ะ
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
เคลียกันได้ก้อดีเนาะ ^^
-
:monkeysad:
-
:m15: ให้อภัยโปรนะดีแล้วนางรักของนางมากพี่บอกเลย อีอ้วนนนนนนแกเล่นของใส่โปรใช่มั้ย
-
ดูล้มลุกคลุกคลานมากคู่นี้ ดีใจ เข้าใจกันซะที
-
กลัวตอนที่แล้วเลยมารวบอ่านทีเดียวคราวนี้
โล่งใจมากกกกกก โล่งกว่าช่องว่างในกระเป๋าตังค์
เป็น2ตอนที่ตราตรึงใจเรามากค่ะ
ขอบคุณในความทุ่มเทนะคะ :กอด1:
-
ลงโทษเราแล้ว ก็กอดเรานะ อย่าปล่อยมือจากกันเลย
-
กำลังอินได้ที่เลยแหละ มาหลุดตอนซีชอบปล่อยมุข โอ้ย จะฮาไปไหนลูก
-
คุยกันเยอะๆ ค่อยๆปรับไปนะ
:กอด1:
-
แม่ขาเค้าดีกันแล้ววววว
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
บอกโปรคนรักจริงนะคะ แค่รักมันไม่พอคะ สงสารอิอ้วน //เพี๊ยะ โดนตบ
-
ดีแล้วที่พูดกันออกมา
-
ชอบการแก้ปัญหาของโปรตอนนี้จริงๆ น่ายืมไปใช้มั่งจัง
-
โฮฮฮฮฮฮ อิพี่โปรกะหน่องซีทำเราจิตตกเลยย กลับมาดีกันนี่ล่ะดีสุดแล้วว :hao7:
-
Chapter 24
หลังจากปรับความเข้าใจกันได้ ผมกับมนุษย์ตัวขาวก็คบกันมาเข้าร่วมเดือนที่หกแล้ว ปะว่ะ ไม่แน่ใจ แต่ราวๆนั้น ตอนนี้ใกลต้องไปฝึกงานเต็มทน และแน่นอน กระโหลกกูก็ไร้สมองเต็มทนแล้วเช่นกัน
โปรตอนเคลียร์โปรเจ็กต์ใกล้เสร็จแล้ว เหลือแค่เก็บงานเล็กๆน้อยๆกับทำรูปเล่มให้สมบูรณ์เท่านั้น ตอนนี้ทั้งผมและโปรก็เตรียมฝึกงาน ตอนแรกมันจะตามมาโรงงานยาที่ผมจะไปฝึกงาน แต่ผมก็ด่ามันไปแล้วแหละ เป็นแฟนนะโว้ย ไม่ใช่วิญญาณแฝงร่าง จะมาตามติดชีวิตอะไรกันขนาดนั้น
ซึ่งแน่นอน อิตัวขาวมันงอทำแก้มพองลมไปครึ่งค่อนวัน จนผมทนไม่ไหวเลยยอมง้อมมันก่อน และหลังจากปรับทัศนคติกันนิดหน่อย ก็เลยรู้ว่ามันหวง มันกลัวคนมาจีบ โถ่ะอินี่ มึงช่วยดูสารร่างกูด้วย
หลังจากที่ส่งพี่บลูไปเจรจา อิตัวขาวมันก็เลยยอมไปฝึกงานที่โรงงานผลิตอะไหล่รถยนต์ที่มันยื่นฝึกไปตอนแรกนั่นแหละ บริษัทยาที่ผมมาฝึกงานนั้น ตัวบริษัทอยู่ในกรุงเทพฯ ไม่ไกลบ้านผมเท่าไหร่ แต่ตัวโรงงานนั้นจะอยู่ในนิคมอุสาหกรรมในต่างจังหวัด
ด้วยการที่ผมมาฝึกรอบแรกแค่ 180 ชั่วโมง ที่ฝึกงานเขาเลยไม่ได้เข้มอะไรกับผมมาก เลือกเองได้ว่าจะอยู่ที่แล็บยาในกรุงเทพฯอย่างเดียวเลย หรือว่าจะไปโรงงานที่ต่างจังหวัดด้วยก็ได้ ซึ่งแน่นอนว่าผมยังไงก็ได้ แต่เห็นสภาพอิหมีแล้วสงสาร กูไม่ไปโรงงานก็ได้วะ
จะว่าไปผมก็ไม่ได้เจออิหมีมาอาทิตย์กว่าแล้วว่ะ แบบผมก็ยุ่งๆกับเรื่องสอบ ส่วนมันพอสอบเสร็จก็ต้องโก ทู แจแปนไปเยี่ยมพ่อด้วยเหมือนกัน ดังนั้นตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา เราจึงได้แค่โทรคุยกันเท่านั้น
ที่จริงอิหมีมันกลับมาตั้งแต่เมื่อวาน แต่ผมไม่ได้ไปรับมันหรอกนะ สอบวันสุดท้ายผมก็เครียดๆ แถมอดหลับอดนอนมาสี่ห้าวัน เลยเบลอๆ หลับคาจานข้าวมาแล้วก็หมี
ผมรู้สึกช่วงนี้ผมผอมลง เพราะกางเกงขาเดฟที่มันพอดี ตอนนี้มันเริ่มจะหลวมนิดๆ แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น อิก้อนไขมันนุ่มนิ่มที่พุงมันก็ดูเหมือนจะยังเท่าเดิม
ผมนั่งอ่านทบทวนเนื้อหาเรื่องเรียนที่คิดว่าน่าจะได้ในการฝึกงานจนสามทุ่มครึ่ง เก็บทุกอย่างเข้าที่แล้วพุ่งไปที่เตียงเพื่อโทรหามนุษย์แฟนที่จะเริ่มฝึกงานในวันพรุ่งนี้
/"ไง"ปลายสายทักมาเสียงห้วน
"ไม่ไงอ่ะ จะโทรมาบอกว่าอย่านอนดึกนะ พรุ่งนี้ต้องไปรายงานตัวแต่เช้า"ปลายสายอือๆออๆ "โปร อย่าเล่นเกมดึกนะ"ได้ยินเสียงแม่งแว่วๆ
/"อือ"/
"งั้นแค่นี้ล่ะนะ ฝันดี"บอกแค่นั้นผมก็วางสายเพราะเรื่องที่จะพูดก็พูดไปหมดแล้ว
ชาร์ตแบตเสร็จ ผมก็เปิดเพลงคลอเบาๆ เปิดตู้เย็นเล็กในห้องแล้วคว้าเบียร์ขวดเล็กมาขวด ก่อนจะเดินเข้าไปนอนแช่น้ำอุ่นๆผ่อนคลายกล้ามเนื้อสักหน่อย
นอนแช่น้ำจิบเบียร์พลางร้องเพลงคลอไปด้วยนี่แม่งโคตรสบายเลย แต่จะให้ทำทุกวันกูก็คงจะดูขี้เหล้าขี้เบียร์เกินไป ผ่านไปเกือบร่วมชั่วโมงผมก็เดินออกมา แต่ก็แทบผงะเมื่อเห็นอิคนที่นอนเล่นโทรศัพท์รอผมอยู่บนโซฟา...มาทำไมวะ
แต่ถึงจะงงๆ แต่ผมก็ดีใจมากกว่า ไม่เจอกันตั้งหลายวัน มันก็ต้องมีคิดถึงกันบ้างล่ะเนอะ แถมเหมือนตอนนี้พี่เขาจะไปอันเดอร์คัตกบาลมาใหม่ เลยส่งผมให้แม่งหล่อแบดดูเร้าใจไปอีกแบบ
"มาทำไมอ่ะ พรุ่งนี้ต้องไปฝึกงาน"ผมที่ยังห่มเสื้อคลุมอาบน้ำสีน้ำเงินอยู่เดินเข้าไปหาอิคนตัวขาว
"มึงไม่รับโทรศัพท์"
"อ๋อ เราอาบน้ำอยู่อ่ะ เลยไม่ได้ยิน"
"รู้ล่ะ"ตอบห้วนๆ ก่อนจะเด้งตัวขึ้นนั่งเหยียดขาแทน
"แล้วฝึกงานอ่ะ"
"เอาเสื้อผ้ามาแล้ว"
"งั้นเราแต่งตัวก่อนนะ"ว่าจบผมก็เดินเข้าไปทางโซนห้องแต่งตัว แต่ยังไม่ทันจะได้ทำห่าอะไรด้วยซ้ำ อิคนที่สมควรจะนั่งรออยู่ที่เดิม เสือกเข้ามาชาร์จผมจากด้านหลัง
"ตัวหอมว่ะ"ซุกซอกคอกูอีกนั่น
"อะไรอีกเนี่ย"เงี่ยนอะไรอีกเนี่ยห๊ะ!
"นะ"กระซิบข้างหูกูอีก
"อะไร"
"อยากว่ะ"อ่อครับ "เอากันเถอะ"มึงก็จะตรงไปไหมล่ะไอ้สัตว์ มึงช่วยตะล่อมกูมากกว่านี้หน่อยเถอะ
"อือ"กูก็ช่วยเล่นตัวมากกว่านี้หน่อยเถอะ "เราล็อกค้องก่อนนะ"ผมจะผละออกไปล็อกประตู แต่อิตัวขาวกลับล็อคตัวแล้วล้วงมือสอดเข้าไปใต้ชุดคลุมเพื่อลูบขาผมเล่น
"ล็อคแล้ว"มึงเตรียมการไว้ล่วงหน้าอยู่แล้วใช่ไหม
"อือ โปร..."ผมเรียกเสียงสั่นพร่าเมื่ออิตัวขาวมันกำลังขยำถูไถไข่ผมเล่นอย่างสนุกมือ... เบามือหน่อยไหมโยม กูชักจะจุกแล้ว
"คิดถึงว่ะ.."ประคองหน้าผมให้หันมาจูบกับมัน
มือเรียวสอดเข้ามาใต้ชุดคลุม ในขณะอีกมือก็คลายปมเชือกหลวมนั้นออก ผมรู้สึกหนาวสะท้านเมื่อเนื้อกายปะทะอากาศเย็นๆภายในห้อง แต่ก็ต้องร้อยวาบเมื่อมือขาวๆนั้นกำลังลูบไล้ผมทั่วตัว
โปรถอนริมฝีปาก ถอดเสื้อยืดแขนยาวของตัวเองออก แล้วช้อนตัวอุ้มผมขึ้น ผมเกี่ยวขาเกี่ยวตัวอีกคนไว้ ก่อนจะประคองหน้าอีกคนแล้วประกบปากลงไปอย่างโหยหา
เรานัวกันแบบนั้นอยู่สักพัก โปรตอนก็อุ้มผมมาที่โซฟา นิ้วเรียวสอดเข้ามาในปากผม ผมก็ดูดดุนอย่างรู้งาน ก่อนที่มันจะโดนดึงออกไป แล้วเสียบเข้ามาในร่างกายผมด้วยทางเข้าเบื้องล่าง
"อึก..."ผมกัดปากกำมือแน่น
"ผอมลงนะ..."มันบอกเมื่อยกขาผมข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า
"อ่า..."ผมผ่อนลมหายใจเมื่อจำนวณนิ้วที่ส่งมานั้นมากขึ้น
"แน่นไปว่ะ เจลอยู่ไหน"โปรถาม ก่อนจะใช้มือที่ว่างปัดผมหน้าผมออกให้
"ใส่เลยก็ได้"ผมพูดเสียงแผ่ว... คือกูว่ากูไหวอ่ะ อีกอย่างอารมณ์กูมาขนาดนี้ล่ะ รอมึงหาเจลไม่ไหวแล้วเว้ย
"เดี๋ยวเจ็บ..."ไม่อยากฟังแล้วว่ะ
"ช่างดิ"ว่าจบ ผมก็กดนิ้วกลางลงไปในช่องทางที่มีนิ้วของอีกคนคาอยู่อีกสองนิ้ว
"..."โปรตอนกัดปากล่างก่อนจะดันนิ้วเข้าออก
"อ่ะ ฮ่า โปร... โปร..."ผมปรือตา รู้สึกมันวูบวาบไปหมด อีกอย่างนี่ไม่ไดมีอะไรกันจะเดือนแล้วด้วย แถมหลังๆมายังไม่ได้เจอหน้ากันอีก... คิดถึง
...โคตรคิดถึงเลย...
"ไม่ไหวแล้วว่ะ"โปรดึงมือออก ก่อนจะรีบปลดกางเกงยีนส์และบ็อกเชอร์ออกไปจากตัว จนตอนนี้เราทั้งสองนั้นล่อนจ้อนไม่ต่างกัน
"อ่า อ่ะ..."ผมยังคงขยับนิ้วเข้าออกเพื่อสนองอารมณ์ตัวเองเพื่อรอไปพลางๆ
"ยั่วเก่งนักนะ"โปรแสยะยิ้ม ก่อนจะดึงมือผมออก แล้วกดส่วนแข็งขืนเข้ามาแทน
"อึก..."ผมกัดฟันแน่น เมื่ออีกคนแทงเข้ามาพรวดเดียวในช่องทางที่ค่อนข้างฝืด จนตอนนี้ผมจุกไปทั่วทั้งท้อง "อย่าเพิ่งนะ"ผมปรือตา ดันหน้าท้องที่มีกล้ามเป็นลอนของอีกคนเอาไว้
"โอเคยัง..."โปรตอนถามเสียงแหบพร่าหน้าแดงก่ำเมื่อเราค้างอยู่อย่างนี้อยู่ร่วมนาที
"อือ เราโอเค..."ผมคล้องคอคนข้างบนไว้
"น่ารักว่ะ..."กดจูบลงข้างแก้มผมก่อนจะขยับตัวช้าๆสองสามที
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์สั่นกระทบกับโต๊ะกระจกทำให้ผมหันไปมองเล็กน้อย
"อ่ะ... โปร"คนตัวขาวขยับตัวเร็วขึ้น
"... "โปรเม้มปาก
Rrrrr
เสียงโทรศัพท์สั่นขึ้นอีกครั้งหลังจากที่มันหยุดไปแล้ว
"โปร... โทรศัพท์"ผมบอกเจ้าของเครื่อง
"อืม..."ขานรับแต่เสือกก้มมาซุกคอผมซะงั้น
"รับโทรศัพท์ อ่ะ... เผื่อ มี ธุระ"ผมบอกเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่ออิตัวขาวมันเร่งจังหวะ "โปร!!"ผมฟาดไหล่มันไปที
"เออ..."บอกแล้วก็เอื้อมมือรับโทรศัพท์แล้วเอาแนบหู
"อะไรเหี้ยแคป"โปรกรอกเสียงลงไปทั้งที่ช่วงล่างยังขยับเข้าออกช้าๆ
/"ดาวเหนือกลับมาแล้วนะมึง"/ด้วยความที่หน้าเราใกล้กันมาก ผมเลยได้ยินชัดเจน
"..."โปรไม่ตอบ แต่ตัวแม่งเสือกชะงักแข็งราวกับโดนสตาร์ฟไว้แทน
/"อย่าบอกว่าจำไม่ได้ รักแรกของมึงเลยนะไอ้สัตว์"/ได้ยินถึงตรงนี้ผมก็รู้สึกโหวงๆในอก /"เมื่อกี้กูเจอที่เซเว่ย เลยเข้าไปคุยมา เขาฝึบอกว่ากงานแถวนี้ว่ะ เลยกลับมาอยู่บ้านพ่อ"/
"แล้ว..."ผมกัดปากรอลุ้นว่าโปรจะพูดอะไรต่อ "ดาวเหนือเป็นไงบ้างวะ"
/"น่ารักเหมือนตอนเด็กๆนั่นแหละ"/เสียงปลายสายบอก /"ดาวเหนือถามถึงมึงด้วยว่ะ"
"อืม..."โปรตอบแค่นั้น แต่หน้าแม่งเสือกระริกระรี้ดีใจจนปิดไม่มิด "เฮ้ย!"เห็นแล้วหมันไส้
ผมก็เลยยกผลักอิหมีคลั่งสีเหลืองออกไป ก่อนจะยกขาออกจากบ่ามัน แล้วผลักให้มันนอนราบแล้วผมขึ้นนั่งบนตัวมันแทน
"แค่นี้ก่อนนะมึง"โปรแสยะยิ้ม "เมียกูแม่งงอน"ว่าจบก็กดปิดเครื่องแล้ววางโทรศัพท์ไว้บดต๊ะตามเดิม
เราเริ่มเปิดศึกกันอีกครั้ง แต่นัวกันไปกันมายังไงไม่รู้ จู่ๆก็มีเสียงติ๊ด แล้วทีวีก็สว่างขึ้น ช่องถูกเปลี่ยรวนไปรวนมาสามสี่รอบ ก่อนจะหยุดลงเพราะคนที่ถูกผมคร่อมอยู่นั้นดึงรีโมทย์ออกมาจากใต้หลังมัน
หน้าจอทีวีตอนนี้เป็นโฆษณาช่องท้องถิ่นที่ผมไม่คุ้นเคย แต่มันไม่ใช่เวลามาสนใจโฆษณาแล้วว่ะ ในเมื่อตอนนี้อารมณ์เราพุ่งทยานกันเสียขนาดนี้
"อ่ะ"ผมสะดุ้งเมือมือขาวนั้นเริ่มคลึงหน้าอกแบนๆของผม
'เอาล่ะท่านผู้ชม แหวกไปแล้ว แหวกไปแล้ว แหวกไปแล้ว เข้าใกล้แล้ว อีกสองร้อยเมตร เอ้าตี ตี ตี...'
เสียงจากทีวีทำเอาผมสตั้นสองวิ ก่อนจะข่มอารมณ์ แล้วมุ่งสู่ความหื่นดังเดิม
'เอ้าทีมบ้านไทรนำ บ้านหนองรูตามเข้ามา ตามเข้ามา อีกร้อยเมตร อีกร้อยเมตร เอ้า เสียบเข้าไป จ้วงๆๆๆๆ น้ำกระจาย...'
"ฮ่าๆๆๆๆ"ไอ้คนที่นอนรับน้ำหนักผมอยู่หัวเราะลั่น จนผมนี่อดหัวเราะตามไม่ได้ "โอ้ย ไอ้สัตว์!!!"กูนี่เจียวสลดตั้งแต่จ้วงแรกของลุงล่ะ
สรุปคืนนั้นเราหมดอารณ์จะจ้วงกันต่อแล้ว เราเลยเปลี่ยนมานอนเปลือยๆแล้วกอดกันแทน แต่เรื่องรักแรกอะไรของมึงนี่กูยังไม่เคลียร์นะ อย่าให้รู้ว่านอกหลู่นอกทาง กูฆ่ามึงแน่โปร
.
.
.
โปรออกไปตั้งแต่เช้าก่อนที่ผมจะตื่น ผมนั่งดูหนังฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนสักสิบโมงกว่าๆ มนุษย์แฟนที่ทำภารกิจจ้วงแทงกันไม่สำเร็จก็ไลน์มา
Proton : พี่เลี้ยงกูลาพักร้อนว่ะ
Proton : เซ็งฉิบหาย
Proton : ให้กูรายงานตัวพน.
'อ้าว แล้วอยู่ไหนเนี่ย'
Proton :กำลังนั่งขี่รถกลับบ้าน
Proton : เดี๋ยวถึงแล้วกูไลน์บอก
'จ้า'
ตอนแรกผมกะว่าจะนอนเล่นอยู่บ้านต่อนั่นแหละ แต่คิดไปคิดมา ไปหาโปรดีกว่า เผื่อมันเครียดมาก ผมจะได้ละลายความโมโหมันก่อนที่จะไปฟาดงวงฟาดงาใส่ใคร
ผมขับรถออกมาเรื่อยๆ ดีนะวันนี้รถไม่ติด ผมก็เลยมาถึงค่อยข้างไว ถึงปากซอยบ้านโปร ผมก็เจอพี่จอยที่เดินกลับจากซุปเปอร์มาร์เก็ตพอดี ผมก็เลยรับมาด้วย
เลี้ยวรถเข้าในรั้วบ้านหลังจากที่พี่จอยเข้าไปเปิดให้ รถมอเตอร์ไซต์สีดำจอดอยูนอกโรงจอด ทำให้ผมรูว่าอิตัวขาวมันกลับมาถึงแล้ว แต่ดูจากการจอดรถได้ระเกะระกะสิ้นดีแบบนี้... อารมณ์แม่งไม่ดีเท่าไหร่
ผมเดินตัวปลิวเข้ามาในตัวบ้าน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้ร่าเริงบันเทิงใจต่อไป เสียงหัวเราะต่อกระซิกที่ดังมาจากห้องนั่งเล่นก็ทำให้ผมหรี่ตาลง ผมเดินไปชำเลียงมองเล็กน้อย
ภาพที่เห็นคือชายหนุ่มตัวบางๆที่น่าจะสูงกว่าผมพอสมควร หน้าตาน่ารัก ปากนิดจมูกหน่อย ผิวขาวอย่างกับหยวก นี่มันเมียในฝันชัดๆเลยก็ว่าได้ ส่วนอีกคนที่นั่งบนโซฟาตัวยาวข้างๆกับโซฟาที่คนแปลกหน้านั่งอยู่นั่นคือผัวผมเอง ผัวผมที่หัวเราะหน้าระรื้นไร้แววคนหงุดหงิดเมื่อกี้เลยสักนิด และที่สำคัญเลยนะ...
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไลน์ ที่ไร้ข้อความใดๆจากมนุษย์แฟน หึๆๆๆ อะไรคือการที่มึงบอกว่าถึงแล้วจะบอกห๊ะ... ไอ้โปร!!!
มาน้อยแบบน้อยมาก มาก
- - จริงๆเขียนไปแล้ว
แต่พออ่านอีกทีแล้วรู้สึกแบบซีร้ายเกินที่คนอย่างมันจะเป็นได้
เลยขอแก้เนอะ
คิดว่าคืนนี้คงเสร็จ แล้วเดี๋ยวเที่ยงๆ เขียดตื่นจะมาต่อให้ไวเลย
ปล.ใครอ่านเล่มม๊าบลูน่าจะจำน้องเหนือได้นะ
ปลล. นางเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็กกันค่ะ o22 อย่าดักตบน้อง
เค้าขอโทษ
เค้าไปกินหมูกะทะมา :o12:
ที่เหลืออยู่ข้างล่าง
-
โปรมีคดีตลอดอ่ะ
-
อิโปรรรรร โดนหน่องซีฟาดแน่ :angry2:
-
อร๊ายยย. อีดาวเหนือมาเพื่ออออ. อีโปรตอนนี้ระริกระรี่เชียว ซีใจเย็นๆนะ ค่อยๆคุย เราต้องสตรองนะ
-
อิโปร น่าจะโดนตบสั่งสอนซะหน่อย ระริกระรี้เหลือเกิน
-
โปรแม่งขยันสร้างเรื่องว่ะไม่เห็นใจซีเลยสรุปอิโปรแม่งไม่คิดห่าไรเลยใช่ม่ะ :beat: :beat: :beat:
-
โอ๊ยยยยย ขำภารกิจจ้วงแทงมากค่ะ เลือดลมกำลังตี
เจอเสียงลุงเข้าไป ปล่อยก๊ากเลย :laugh:
ขอบคุณมากค่ะ :pig4:
-
เอาให้ตาย เอ้ย จำไปจนตายเลยซี :m16:
-
ซีถอยแล้วหากิ๊กด่วน
-
พึ่งจะดีกันเองนะ จะมีเรื่องอีกมั้ยเนี่ย
-
มนุษย์เมียสำแดงเดช
-
ซีตบค่ะ ตบโปรนะส่วนน้องเหนืออย่าทำไรน้องนะ
-
โปรทำหน่องซีขุ่นอีกแล้ว
รับปากว่าถึงแล้วจะบอก
นี่ถ้าซีไม่มาเห็นกับตา
คนที่รออย่างซีมิเครียดแย่เหรอ
เฮ้อออ เป็นบ่อยๆ ระวังจะกลายเป็น
รักไม่ช่วยอะไรเลยนะโปรตอน
555 คนอ่านเครียดกว่าซีล่ะ
-
โปรแม่งขยันสร้างเรื่องอ่ะ เดี๋ยวหน่องซีก็หาเรื่องเลิกกันอีกหรอกจ้าาาาา
-
ให้มันได้อย่างนี้ #ตบเข้าฉาด! รักกันขนาดนี้ต้องคุยกันปรับตัวเข้าหากันแบบนี้สิลูก ไม่ใช่เอะอะเลิก //. เวลามันไม่งี่เง่ากัน มันน่ารักกันจริงๆเลยคู่นี้ ดูคูล(?)เป็นธรรมชาติมาก โดยเฉพาะอีหมีเหลือง ชอบมาก :m1:
-
จัดหนักไปเลยซี
-
อิโปรแรดเชียว
-
หาแฟนใหม่ไปเลยน้องซี :laugh:
-
โปรตอนนี่คิดน้อยตลอดนะ บางทีน่าจะลองห่างกันไปสักพัก
อาจจะทำให้คิดได้ว่า ที่จริงแล้วต้องการแบบไหนกันแน่
เปิดใจเคลียร์กันไปแล้วรอบหนึ่ง ก็ยังจะทำแบบนี้อีก
-
อยากเห็นน้องซีเอาจริง
โวยจริงคุยจริง ใจแข็งจริง
ถ้าโกหกกันไม่บอกกันตรงๆจะคบไปทำไมล่ะ. :ling2:
ลุยจ้า เอาใจช่วยเมียหลวง
แฟนคนแรกคือไร ไม่สนย่ะ
-
หาแต่เรื่องว่ะโปร น้องซีต้องจัดให้สักดอกแล้วล่ะค่ะ นาทีนี้ต้องมีหงอ :katai4:
-
หน่องซีใจเย็นลูก...แต่ถ้าอีโปรมันพูดไม่เข้าหูก็ :z6: มันเลยนะคะ
-
อิโปรโดนเมียงอนแน่ 55555
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
อีกละอิโปร หน่องซีจัดสักทีสิ :beat:
-
อีโปร อีลำไย
:katai1: :katai1: :katai1:
ขัดอกขัดใจเจ้มากอ่ะแก เดี๋ยวก็ยุให้ซีหาผัวใหม่เลย
:ling2: :ling2: :ling2:
-
ตอนแรกผมกะจะกลับไปนั่งหงุดหงิดที่บ้าน แต่คิดไปคิดมา กูจะทำแบบนั้นไปทำไมในเมื่ออิตัวขาวมันให้สิทธิ์ผมงี่เง่าอาละวาดเต็มที่... อยากให้กูงี่เง่านักใช่ไหม
...เดี๋ยวกูจัดให้อิหมี...
"โปร"ผมเดินไปหยุดตรงทางเข้า ขมวดคิ้วมองมัน
"ทำไมเพิ่งเข้ามา เห็นรถจอดตั้งนาน"มันขมวดคิ้วมอง "นี่ชื่อเหนือ..."กูพอจะเดาได้สัตว์
"มาคุยกัน"ผมพูดเสียงแข็ง อิตัวขาวก็ทำหน้างงๆ แต่ก็ลุกตามมาคุยกับผมในครัวแต่โดยดี
"มีอะไร"มันคงเห็นผมหน้านิ่งเลยต้องคีปลุคนิ่งตาม
"ทำไมถึงแล้วไม่ไลน์บอก"พี่นี่ตาแข็งโดนที่ไม่ต้องแดกกาแฟเลยค่ะ
"เฮ้ย กูไลน์ไปแล้ว"มันบอกแล้วก็ขมวดคิ้ว ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไลน์ให้ผมดู "สัตว์ ดีเลส่งไม่ไป"โอเค แม่งส่งจริง ตัดประเด็นนั้นไป
"อืม แล้วนั่นดาวเหนือที่แคปโทรมาเล่าเมื่อคืนใช่มะ"
"..."ไอ้โปรแสยะยิ้มชั่ว "หึงกูดิ"
"..."ไม่ตอบเว้ย
"ปะ"มันคว้ามือผมแล้วเดินลากไปทางห้องนั่งเล่นที่มีเฟิร์สเลิฟหนึ่งเดียวในใจมันนั่งอยู่
"ไม่ป๊ายยยย"ผมเบรกล้อฟรีขืนตัวเกร็ง แต่มือหรือจะสู้แรงหมีอย่างมันได้ กระชากทีเดียวกูก็ตัวปลิวเลยจ๊ะ
"เหนือ นี่แฟนกู"ไอ้โปรแนะนำอย่างฮาร์ดคอร์
"เออ.... เราชื่อเหนือ เป็นเพื่อนมัน"ดาวเหนือพูดเรียบๆ ก่อนจะฉีกยิ้มให้ผม "ชื่อบอสใช่ปะ เมื่อกี้เพิ่งคุยกับไอ้โปรอยู่"ดาวเหนือพูดจบกูนี่หันควับเลย
"อ้าว ไอ้เหี้ยนี่หาเรื่องให้กูแล้วไหมล่ะ"ดาวเหนือหัวเราะออกมา ก่อนจะโบกมือบอกว่าล้อเล่น
สรุปเรื่องราวแล้วคือ ดาวเหนือเป็นเพื่อนสมัยเด็กที่อิตัวขาวมันเคยแอ๊วอยู่ช่วงหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกันนานแล้ว ตั้งแต่สมัยที่ดาวเหนือย้ายไปอยู่น่านกับแม่นั่นแหละ
ส่วนไอ้เรื่องว่าเหนือจะมาเปิดศึกแย่งชิงอิหมีกับผมนั้นตัดไปได้เลย เพราะดาวเหนือแม่งมีลูกมีเมียแล้ว ไม่ใช่ว่าเอาลูกหมาลูกแมวมามโนเป็นลูกนะเว้ย ลูกมันจริงๆนี่แหละ สองขวบแล้ว มีลูกทันใช้เลยไอ้สัตว์
"แล้วนี่มึงไม่ได้ป้องกันเลยหรอวะ"ไอ้โปรถามเพื่อนมัน
"ป้องกัน แต่คนเราแม่งจะโดนแจ็กพอตไง"เหนือกลั้วหัวเราะ ก่อนจะสไลด์โทรศัพท์เปิดรูปลูกแฝดชายหญิงพร้อมกับเมียมันให้ดู... โอโห เมียแม่งโคตรสวย
"พอ...ตาวาวเชียวนะอิอ้วน"ไอ้โปรส่งโทรศัพท์คืนเพื่อนมันก่อนจะหันมามองจิกผม
คุยกันราวชั่วโมงกว่า ดาวเหนือขอตัวกลับบ้าน เพราะต้องเตรียมเอกสารรายงานตัวฝึกงานอีก พออยู่กันสองคน เราก็เลยเปิดหนังดูกันที่ห้องนั่งเล่นนั่นแหละ
"เหนือน่ารักเนอะ"ผมพูดขึ้นในขณะที่ตายังจ้องมองที่หน้าจออยู่
"น่ารักแล้วไง ในเมื่อกูไม่ได้รัก"มันคว้ามือผมไปบีบ ทั้งที่เรายังจ้องไปที่จอทั้งคู่
"อื้ม..."
"ที่เมื่อวานไปหา กูกะไปง้อเรื่องที่กูเล่นเกมส์แล้วไม่สนใจมึง"
"แต่เราไม่ได้โกรธนะ"ผมบอกแล้วทิ้งหัวซบบ่ามัน
"รู้แล้ว"มันเอียงคอทิ้งหัวซบลงบนหัวผมอีกที "ที่กูดูดีใจน่ะ มันเหมือนอารมณ์ตอนที่เราเจอเพื่อนที่เราไม่ได้เจอมานานนั่นแหละ รักแรกห่าเหวอะไรของไอ้แคปมึงอย่าไปสนใจ กูจำความรู้สึกตอนนั้นไม่ได้วยซ้ำ"
"อื้อ..."
เพิ่งรู้ว่าการที่เราพูดเราถามออกไปตรงๆแม่งโคตรดีเลยว่ะ อธิบายไม่ถูก แต่รู้แค่ว่ามันดีแล้วที่เราเป็นแบบนี้ เรานอนดูหนังจนจบเรื่อง อิหมีมันก็ง่วงเลยลากผมไปบนห้อง
แต่ยังไม่ทันที่จะนอนหลับไปอย่างสงบ อิตัวขาวนี่ก็เอามือเลื้อยมาบีบพุงบีบนมผมเล่นซะงั้น แต่อย่าคิดว่ากูจะได้ร่วมร่างล้างตาแมตเมื่อคืนอะไรกันนะ แม่งหลับไปทั้งที่มือยังกำพุงกูอยู่นั่นแหละ
ผมกับโปรตื่นขึ้นมาอีกทีตอนพี่บลูขึ้นมาเคาะประตูปลุกให้ลงไปกินข้าว วันนี้มื้อเย็นมีแค่พี่บลู โปรแล้วก็ผม เพราะป๊าของโปรติดงานเลยจะกินที่บริษัทเลย ส่วนพี่บลูก็กลับมาดูอิหมีนั่นแหละ เห็นมันเป็นแบบนี้นะ แต่เรื่องอาหารการกินอินี่มันเป็นง่อย ไม่มีอะไรที่ถูกใจให้กิน มันก็ไม่กิน นอนยาวข้ามวันไปนู้นแหละ
พอทานข้าวกันเสร็จ พี่บลูก็กลับไปช่วยป๊าของโปรตอนเคลียร์งานต่อ ตอนแรกผมก็กะจะกลับบ้านนะ แต่พอเห็นมันอยู่หงอยเหงาคนเดียว ก็เลยอยู่ค้างบ้านมันนี่แหละ
ตอนเช้าเราต่างคนต่างขับรถออกไป โปรเอาบิ๊กไบท์สีดำคันเก่าของมันออกไป เพื่อกันปัญหาการหมันไส้ในที่ฝึกงาน ส่วนผมก็ขับรถกลับมาบ้านนั่นแหละ เพราะพรุ่งนี้ต้องไปฝึกงาน เลยต้องเตรียมเอกสารรายงานตัว
วันนั้นเราแค่คุยโทรศัพท์กันเท่านั้น อิหมีบอกฝึกงานไม่เหนื่อยเท่าไหร่ แต่เบื่ออ่านเอกสาร แต่พี่เลี้ยงมันบอกว่าอีกสองสามวันจะพาลงไปดูไลน์ผลิตแล้ว
วันแรกของการฝึกงานผมมารายงานตัวที่ฝ่ายบุคคลพร้อมกับไอ้เอ็ม ซึ่งมีเพื่อนจากม.อื่นอีกสี่คน แต่ไม่ได้คุยอะไรกันมากนะ เพราะเช้าๆต่างคนแม่งคงต่างง่วงอ่ะ และหลังจากที่นั่งรอจนรากจะงอก พี่ที่แผนกก็มารับผมไปที่แล็บวิจัยและพัฒนา หัวหน้าแผนกหรือพี่วิว พาเราหกคนไปแนะนำกับพี่ๆในแล็บ
จากนั้นก็เอาแฟ้มเอกสารการควบคุมและอะไรต่างๆมากองให้พวกเราอ่าน วันแรกของผมผ่านไปด้วยดี ผมนั่งแท็กซี่กลับไปบ้านด้วยความบันเทิงใจ
ตลอดทั้งอาทิตย์ที่ต้องฝึกงาน ผมกับโปรได้คุยกันน้อยลง แต่ในขณะเดียวที่เราได้คุยกันแค่ช่วงสั้นๆก่อนนอน มันกลับทำให้เราต่างยิ่งโหยหากัน ยิ่งคิดถึงกัน
คืนวันศุกร์ อิหมีมันมานอนกับผมที่บ้าน ซึ่งแน่นอนลุงไม่อยู่บ้านเว้ย แอบนัดแนะไปเที่ยวกับแม่ผมนั่นแหละ เย็นนั้นเราออกไปจิบเบียร์กันให้พอกรึ้มๆ กลับมาก็อาบน้ำอาบท่าเตรียมทำศึกล้างตาจากนัดที่แล้วที่ล่มไปเพราะแข่งเรือยาว
และแน่นอนทุกอย่างผ่านไปด้วยดี จะเสียก็อย่างเดียว สารร่างกูจะพัง นี่มึงเก็บกดอะไรหนักหนาห๊ะ ผมได้แต่นอนแปล้อยู่บนเตียงอย่างหมดสภาพ ผมเพ้ายุ่งเหยิง ในขณะที่อิตัวร้ายนั่น มันเดินผิวปากอารมณ์ดีไปอาบน้ำ
ผมปรือตากำลังจะหลับ แต่เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นกระทำให้ผมต้องลืมตาขึ้น แต่มันไม่ใช่โทรศัพท์ผมไง แล้วผมควรทำไงดีวะ อินั่นก็ดูเหมือนจะไม่ได้ยินด้วย
ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะประตูกระจกสีขุ่นของห้องน้ำ
"โปร"ผมเรียก ได้ยินคนข้างในปิดน้ำแล้ว "มีคนโทรมา"
"มึงรับไปเลย บอกว่าเดี๋ยวโทรกลับ"ตะโกนออกมา แล้วแม่งก็อาบน้ำต่อ
ผมใจเต้นตึกตัก มองเบอร์แปลกด้วยความตื่นเต้น เกิดมาไม่เคยรับโทรศัพท์แทนแฟนเลย... ครั้งนี้ครั้งแรกว่ะ
"หวัดดีครับ"ผมกรอกเสียงลงไป
/"น้องโปรตอน นี่พี่อิ๋วบัญชีนะ ทำไมช่วงนี้พี่โทรไปเราไม่รับเลยอ่ะ พี่น้อยใจนะ"/เสียงผู้หญิงดังรอดออกมา /"แล้ววันนี้กลับเร็วจัง พี่ว่าจะชวนไปกินข้าวด้วย"/
"เอ่อ..."
/"วันจันทร์มาง้อพี่ด้วย"/กูนี่งงไปหมดแล้วไอ้สัตว์
"คือโปรอาบน้ำครับ แต่เดี๋ยวจะโทรกลับไป"ผมบอกแบบงงๆ
/"นี่ใครอ่ะ น้องโจหรอ"/เพื่อนในกลุ่มที่ไปฝึกงานกับอิตัวขาวนั่นแหละครับ
"เปล่าครับ แค่นี้ก่อนนะครับ"แล้วผมก็กดวางสายไปด้วยความงงๆ
ผมวางโทรศัพท์มันไว้บนโต๊ะ หยิบเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นมาใส่ แล้วนั่งรอเจ้าของโทรศัพท์อยู่บนเตียง ไม่นานไอ้โปรมันก็เดินอารมณ์ดีออกมา แต่เมื่อเห็นผมนั่งหน้านิ่งกดดันมันอยู่ อินี่ก็ตีหน้าเรียบสกัดกั้นความร่าเริงไว้ทันที
"พี่อิ๋วบัญชีโทรมา"
"เฮ้อ"มันถอนหายใจ
"มีอะไรทำไมไม่บอกเรา"ผมจะไม่อะไรเลยนะ ถ้าเวลาผมถามว่ามีใครมาจีบไหม แล้วมันบอกว่าไม่มีมาตลอดน่ะ
"เดี๋ยวมึงก็คิดมาก แล้วพี่เขาแม่งแก่คราวแม่กูแล้วด้วย กูไม่เอาหรอก"เดี๋ยวๆ นั่นไม่ใช่ประเด็น
"ถ้าเด็กกว่าคือเอา หรือยังไง คือเรางง"ผมหาเรื่องมันละ
"ไม่ใช่ ไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ เอาแต่มึงนี่แหละ"
"แล้วทำไมไม่ปฏิเสธพี่เขาไป"ผมตีหน้านิ่ง
"ถ้ามีปัญหาชู้สาวที่คณะกูให้ย้ายที่ฝึกเลย"เออว่ะ จะโมโหก็โมโหมันไม่ลง "ถ้าไปทะเลาะกับเขาเรื่องนี้ อาจารย์ไม่ฟังหiอกนะว่าใครผิดใครถูกน่ะ"น่าสงสารขึ้นมาเลยไอ้สัตว์ "เกิดมาหล่อที่ลำบากเนอะ"เนอะพ่อเนอะแม่มึงสิโปร
"ตอนแรกนี่โอเคล่ะ แต่ฟังอิประโยคสุดท้ายนี่ชักจะหมันไส้"
"ฮ่าๆๆ"มันหัวเราะ "นอนเหอะ ทนแค่สองสามเดือนก็ไม่ได้เจอกันแล้ว"
"ให้จริงเหอะ"ไม่ใช่ไปติดกระดังงาลนไฟแล้วทิ้งเมียเก่าเหี่ยวๆแบบกูล่ะ
"สงสัยเหี้ยไรอีกเนี่ย ใจกูนี่ติดแหง็กมึงมาสามสี่ปีแล้วมึงยังจะสงสัยอะไรอีก"มันโยนผ้าเช็ดตัวทิ้งก่อนจะเคลื่อนร่างกายเปลือยๆของตัวเองเข้ามานอนใต้ผ้าห่มข้างๆผม
"แล้วนอกจากพี่อิ๋วบัญชีนี่มีใครอีกไหม"
"ไม่มีแล้ว"มันบอกไม่เต็มเสียง
"ทีหลังถ้ามีก็บอกด้วย"
"เดี๋ยวมึงก็คิดมาก"
"มันก็ดีกว่าเราไม่รู้อะไรแบบนี้ปะวะ"ผมขมวดคิ้ว
"ครับๆ ผมสัญญาถ้ามีอีกจะบอกครับ"มันตบที่หมอนผมสองสามที "นอนเหอะ"
"..."ผมทิ้งตัวลงนอนข้างๆมัน "ร้องเพลงให้ฟังหน่อย"
โปรลูบหัวผมเบาๆก่อนจะเริ่มเปล่งเสียงออกมาเบาๆ
"เพราะเขายังคงเก็บเอาไว้... เหมือนเธอไม่เคยไปไหน... แผลเป็นมันยังไม่หาย...หัวใจ...ยังเก็บเอาไว้ก็เพียงแค่ภาพเธอ..."นอนฟังไปไม่ทันจะจบเพลง ผมก็เคลิ้มหลับไปด้วยความเหนื่อยที่สะสมมาตั้งแต่หัวค่ำ
เย็นวันอาทิตย์โปรกลับบ้านไป ส่วนผมก็มานั่งเล่นไลน์คุยกับเพื่อนในกลุ่ม ถามสารทุกข์สุขดิบกันเรื่องฝึกงานกันตามปกติ
การฝึกงานอาทิตย์ที่สองนั้นเข้มข้นมากขึ้น แต่ก็ไม่เข้มเท่ากับพวกพี่ปีสูงที่มาฝึกเอาเป็นเอาตายในช่วงโค้งสุดท้ายของการเรียนเภสัชฯ แต่จากการฝึกงานครั้งนี้ ผมกHยังไม่รู้ว่าสองปีสุดท้าย ผมจะเลือกเรียนสายอะไรต่อไปดี
...แต่ที่แน่ๆเลยนะ...
...สายโรงงานครับ...
...กูบรัยส์...
สองอาทิตย์ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ศุกร์นี้ผมไปอยู่ล้างผลาญค่าข้าวค่าน้ำค่าไฟบ้านมนุษย์แฟนบ้าง ชีวิตเราเวลาอยู่ด้วยกันก็ไม่มีไรมาก ถ้าไม่เอากัน ก็นอนดูหนัง ไม่ก็หาไรแดก ถ้าพีคๆหน่อยก็ออกไปหาอะไรกินข้างนอก
" โปร"ผมสะกิดอิคนที่ตอนนี้กำลังนั่งโุแฮร์รี่ภาคหนึ่งอยู่ข้างๆ
"โทรศัพท์สั่น"
"อือ..."มันหยิบขึ้นมากดรับ "ครับ...ครับ... ไม่ค่อยได้เล่นครับ...ครับ..."มันตอบเรียบๆแบบไร้อารมณ์ร่วม "ไม่ว่างครับ ขอวางนะครับ...ครับ"แล้วแม่งก็กดวางสาย ก่อนจะมาดูหนังต่อ
"โปร... มีอะไรจะบอกเราไหม"มันถอนหายใจอย่างปลงตก
"เพื่อนที่ฝึกงาน กูไม่เคยตอบไลน์ เขาเลยโทรมา"
"นี่ไม่คิดเล่าอะไรให้เราฟังเลยใช่ไหม"ไม่ได้โมโห แต่กูก็ไม่ได้โอเคอ่ะ
"อยากเล่า แต่กูไม่รู้จะเริ่มพูดยังไง มึงกับกูก็ไม่ค่อยได้คุยกันอยู่แล้ว กูก็ไม่อยากคุยเรื่องที่มันเสียบรรยากาศปะวะ"มันคว้ามือผมไปกำ
"อือ"ผมครางตอบแล้วลงไปนอนหนุนตักมันแทน
ไม่ได้โกรธนะ แต่ไม่พอใจ ไม่รู้ว่าไม่พอใจเหี้ยอะไร ในเมื่ออิหมีมันไม่ใช่พวกที่ชอบเล่าเรื่องอะไรอยู่แล้ว และยิ่งเป็นเรื่องที่มันคิดว่าไร้สาระด้วย ลืมไปได้เลย ไม่คาดคั้น ไม่มีทางที่เรื่องอะไรจะได้หลุดออกมาจากปากมันหรอก
แต่จะให้ปล่อยไปเลยมันก็ดูจะง่ายไป ต้องสั่งสอนให้มันรู้ว่าอย่ามาคิดแทนผม คิดมากแล้วไง เพราะกูคิดมากกูเลยไม่สมควรรู้เลยว่าใครมาแอ๊วแฟนกูบ้างงั้นสิ เดี๋ยวมึงเจอกูแน่อิหมี
.
.
.
วันจันทร์แห่งชาติเริ่มขึ้น ผมกับไอ้เอ็มกำลังนั่งจดงานกันอยู่ในห้องแล็บ
"มึงจะไปโรงงานจริงดิ"ไอ้เอ็มถามผม
"อือ อยากลองไปดูไลน์การผลิตว่ะ"ตอแหลชัดๆเลยกู
"แล้จะอยู่ยังไงวะ"
"พี่วิวบอกว่ามีหอพักพนักงานว่ะ ถ้าจะไป ไปอยู่ห้องพี่เขาได้ เพราะพี่เขาเช่าทิ้งไว้เวลาไปตรวจไลน์เท่านั้น"ผมอธิบาย "แล้วมึงเอาไง"
"ก็ต้องไปกับมึงนั่นแหละไอ้สัตว์ จะให้กูมาหล่ออโลนคนเดียวในแล็บแม่งก็ยังไงอยู่"ไอ้เอ็มบอก ผมก็หัวเราะเบาๆ "แล้วไปวันไหนวะ"
"พี่วิวบอกถ้าทำเรื่องวันนี้ วันพุธก็ไปได้เลย"มันพยักหน้า
"งั้นไปทำเรื่องกันเหอะ กูว่าไปแถวนั้นก็ดีนะ เลิกฝึกงานเราก็ไปนั่งแดกเหล้ากันริมหาดได้"เออว่ะ กินเหล้าแล้วชมทะเลเป็นอะไรที่โคตรพีคในอารมณ์อ่ะ
หลังจากทำเรื่องวันจันทร์ วันอังคารตอนเช้าพี่วิวก็มาคอนเฟิร์มผมอีกรอบ และเมื่อผมแน่ใจแล้ว พี่เขาก็ปล่อยผมเร็วกว่าปกติเพื่อไปเก็บของและเดินทางในวันพุธ แต่เพราะไม่อยากเสียเวลาฝึกงานไปวันหนึ่งเปล่า ผมกับไอ้เอ็มเลยไปแม่งตั้งแต่วันนี้เลย ซึ่งพี่วิวก็ไม่ได้ว่าอะไร
ข้าวของขอผมกับไอ้เอ็มเก็บเรียบร้อยแล้ว สี่โมงเย็นเราก็ได้ฤกษ์เดินทางสู่จังหวัดทางภาคตะวันออกของประเทศ แม้จะเจอรถติดบางช่วง แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไร
ห้องพักพนักงงานที่ผมมาอยู่นั้นไม่ได้หรูหราอะไร มีห้องน้ำในตัวมีเครื่องปรับอากาศ แค่นี้พวกผมก็โอเคแล้ว วันพุธเรานัดรายงานตัวกับพี่เลี้ยงภาคสนามที่ส่วนโรงงาน วันแรกพี่เขาก็ให้ผมอยู่ในแล็บช่วงเช้า พอบ่ายก็ได้เข้าไปดูในไลน์การผลิต
สองวันของการฝึกงานที่ส่วนโรงงานนั้นเล่นผมเหนื่อยแทบขาดใจ แต่ขณะเดียวกันมันก็สนุกมากเหมือนกัน ที่นี่ผมมีเพื่อนใหม่อีกหลายคน ทั้งสายเคมี สายจุลฯ หรือกระทั่งวิศวะ ซึ่งเพื่อนๆที่นี่ดีนะครับ ต้อนรับผมกับไอ้เอ็มได้อบอุ่นมาก... พากูไปแดกเหล้าตั้งแต่วันแรกเลยจ้า
ทุกคืนผมยังคุยกับแฟนปกติเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือกูไม่ได้บอกว่ากูมาอยู่โรงงานที่ต่างจังหวัดแล้ว เย็นวันศุกร์หลังเลิกฝึกงาน พวกเพื่อนที่ฝึกงานก็พาผมกับไอ้เอ็มออกแว้นไปนั่งกินเหล้าร้องเพลงกันอยู่ริมหาด
Rrrr
โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงผ้าแพรของผมสั่นระรัว
'หมีขาว'
ผมสไลด์รับสาย
"อยู่ไหน ทำไมไม่อยู่บ้าน"มันพูดเสียงแข็ง "แล้วทำไมเสียงดัง เสียงลมก็แรง มึงอยู่ไหน"ถามรัวเลย
"ริมหาด"
"มึงไปทำไม"
"กินเหล้ากับเพื่อนที่ฝึกงาน"ผมบอกด้วยเสียงปกติ
"มึงไปกินกันไกลนะ แล้วจะกลับเมื่อไหร่"โปรน้ำเสียงเป็นปกติแล้ว "ให้ไปรับไหม"
"กลับอีกสองอาทิตย์ แต่ไม่ต้องมาหรอก เอารถมา"
"หา!!"งงสิมึง "แล้วฝึกงานมึงนี่ไม่ฝึกหรือไง"
"เราย้ายมาฝึกโรงงานตั้งแต่วันพุธแล้ว"ผมบอก
"..."ปลายสายเงียบ "ทำไมไม่บอกอะไรกู"
"รู้สึกไงอ่ะ เข้าใจเวลาโปรไม่บอกอะไรเรายัง"
"ซี มันไม่เหมือนกัน"มันพูดเสียงอ่อน
"มันเหมือนกันโปร ถ้าโปรเข้าใจเมื่อไหร่ค่อยโทรมา"ผมบอก "เรากินเหล้าต่อล่ะ ถึงห้องแล้วจะไลน์บอก"พูดจบผมก็วางสายปิดเครื่องไปเลย
...ผมทำเกินไปปะวะ...
.
.
.
จบตอน
อิโปรมันแค่ระริกระรี้ที่จะได้เจอเพื่อนเว้ย
แต่อินิสัยปากหนักนี่แก้ยาก ราวกับเป็นสันดานไปแล้ว
ขอบคุณทุกคนนะคะ
และขอโทษด้วย เขียดแก้ไปแก้มาแม่งอยู่นั่นล่ะ
ไม่มีดราม่าอีกแล้วนะคะ โปรดจงสบายใจกันเถอะโยม
-
เอาละสิ งานทะเลาะกันจะมามั้ย :katai1:
-
โดนบ้างก็ดีนะโปร ผิดเรื่องเดิมซ้ำ ๆ มาหลายครั้งแล้ว
-
เอาอีกแล้วโปรตอน ก็เข้าใจอยู่ว่าไม่อยากให้ไม่สบายใจ แต่ก็ควรบอกนะ
แต่ซีก็ทำแรงไปนะ สงสารโปร
-
อิหมีโดนเล่นล้าวววววว :laugh:
-
เงิบเลย อิหมีเงิบบบ
-
ก็ไม่รู้สินะ
อิคู่นี้เหมือนยังต้องจูนกันอีกเยอะ
-
อิคู่นี้ จะดีกันไปตลอดไม่ได้ไงงงง
-
ก็แสบๆคันๆแบบนี้กันไปแหละมันถึงจะมันส์. เนอะอิ๊วเนอะ
-
เข้าใจซีนะ แต่ก็เข้าใจโปรด้วย แต่ซีอย่าปิดเครื่องหนีเลยจากนี้ก็คุยกันดี ๆ อีหมีมันไม่นอกใจซีอยู่แล้ว
-
อิหมีโดนเอาคืนซะแล้ว แอบสงสารนิดนะ
-
มาม่าตลอดเว คู่นี้!!!!!!!!!!!!!!
วุ้ยยยย
:a5: :a5: :a5:
-
ครั้งนี้คือขออยู่"
#ทีมซี น่ะ เพราะเราว่าเรื่องปากหนักในเรื่องที่ควรจะพูดของโปรนี่มันเกินไปอ่ะ ต้องกระทำการดัดเส้นและเอาคืน 5555
-
:katai1: :katai1: :katai1:
-
ฮ่าๆ
อิโปรโดนเมียเล่นแล้ว
ระวังเมียโดนจีบ หน่องซีเอาให้อิโปรหัวหมุนเลยข่าาา
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
เอิ่มมม ซียังเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแคันอยู่เหมือนเดิมนะ ได้ข่าวทำประชดไรไปก็มาแซดทีหลังทุกที กำลังจะดีอยุ่แล้วเชียว :a6:
-
หน่องซีไม่ค่อยๆเพิ่มทีล่ะน้อยนะคะ
นางจัดหนักโปรตอนเลยทีเดียว
แต่มันก็ไม่เหมือนกันอย่างที่โปรว่าน่ะแหล่ะ
เพราะเรื่องย้ายที่ฝึกงานมันใหญ่อยู่นะหน่องซี
-
สรุปแว่..มนุษย์แฟนเก่า
ตอนนี้มันเป็นแฟนที่ดีหรือไม่ดี
สรุปทีดิ๊..ซีอิ๊ว
งงนะ
หุหุ
-
หมดดราม่า
เเต่รอดูตอนต่อไป อีหมีจะเอาไง
-
น้องซีทำดีจ้า :katai2-1:
-
คนแต่งบอกไม่ดราม่า
แต่คนอ่านนี่ อยากมาม่า
:hao6:
-
55555555555555555 ลั่นเลยอิหมี สมควรโดนอย่างยิ่ง
-
นุ้งซี แก้แค้นได้เด็ดมาก :hao3:
-
น้องอิ๋วฮาร์ทคอมากจ๊ะ
-
เป็นไงอิหมีขาว
นุ้งซีโหมดไม่แบ๊ว
555555555
วันหลังมีไรก็บอกๆเค้าไปสะนะ
-
ทำไมตอนนี้เราทีมอิหมีขาวโปรตอน :hao6:
-
อิอ้วนนี่ก็คิดเยอะจริง แต่เดี๋ยวอิหมีต้องมาง้อนะ เพราะเราหมั่นไส้อิหมีมากกว่า :m16:
-
เอาสิน้องซีของป้า ทำดีแล้วค่ะ ให้อิหมีมันรู้บ้าง ว่าเราก็ไม่ชอบเหมือนกัน เงียบมา เงียบกลับ ไม่โกงค่ะ
-
ใจเย็นๆค่อยๆพูดค่อยๆจา
-
หึหึ
-
โปร คนปากหนัก มีอะไรไม่บอก :katai1:
ตอนนี้เข้าใจความรู้ึกซียัง :m16:
รอ :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เหวอเลยสิโปรตอน สงสารคนหล่อจัง
-
ยังคงทีมซีตลอดกาล เงิบเลยดิอิหมี หึหึ
-
มีตามถึงโรงงานมั้ยละ 5555
-
น้องซีเล่นแบบนี้
พี่โปรว่าไง
-
ใจเขาใจเราอ่ะ เข้าใจป้ะ
#ทีมหน่องซี เว้ย
:laugh:
-
พอกันนั่นแหละว่ะ เรื่องที่คิดว่าเล็กจะรบกวนจิตใจอีกคน
บางครั้งแม่งก็ใหญ่มาก เพราะมันเอาความไว้เนื้อเชื่อใจไปด้วยไง
หน่องซีแม่งก็เล่นใหญ่คราวนี้ รัชดาลัยเธียร์เตอร์ สมใจเมิงละ อีหมี 5555
-
หน่องซีมันร้าย เอาคืน อิหมีขาว หง่อยไปเลย
-
เราชอบพระเอกแบบอิโปรนะ หน้าตานิสัย มันใช่หล่อๆเลวๆ
แต่ถึงจะบอกว่าชอบ
ก็ไม่ได้หมายความว่าบางนิสัยของเขาไม่ควรได้รับการแก้ไขอะ
พูดง่ายๆนิสัยแบบนี้ต้องโดนดัดสันดานกันบ้าง ไม่ใช่ปล่อยเลยตามเลย ทนได้ก็ทนไป ถ้าเราอยากคบกับใครไปนานเราควรจะเปิดใจคุยกันในหลายๆเรื่องอะ มึงบอกว่าที่ไม่บอกกลัวกูคิดมาก แต่กูมารู้ทีหลังนี่กูไม่รู้สึกแย่กว่าเหรอวะ
คบกันทำไมถ้าไม่พร้อมเปิดใจรับกูเข้าไปในชีวิตจริงๆ
#ทีมซีอิ๊ว อิโปรแกเจอดีแน่ ซีจัดเต็มนะ อย่าไปยอมมันง่ายๆ ให้รู้สำนึกบ้าง ตอนเป็นคนทำอะไม่รู้สึกอะไร พอโดนกระทำบ้างล่ะอย่าโวย
มันไม่ใช่เรื่องของการแก้แค้นไรอะ แต่ถ้าคนเราจะอยู่ด้วยกัน เราควรเปิดใจรับเขาเข้ามาในชีวิตจริงๆ ไม่ใช่มีแฟนก็ทำตัวเหมือนอยู่คนเดียว ทำอะไรไม่บอก มีคนเป็นห่วงก็ไม่ยอมรับรู้ แบบนี้ไม่มีก็ได้ม๊ะแฟนอะ
-
อิน้องโปร แกตายแน่ ถ้าไม่ทำให้เห็นก็ไม่รู้สึกสักที
-
ใครตายคะตอนนี้คนอ่านซิคะ :katai1: มันมาให้กังวลอีกรอบแล้ววววว
-
เอ้า รีบมาง้อซีเร็วอิพี่หมี o18
-
Chapter 25 Stay with me last forever (End chapter)
วางสายจากโปรแล้ว ผมก็หายใจเข้าออกยาวๆสองสามรอบเพื่อดึงสติแล้วมีความสุขกับกลุ่มเพื่อน แน่นอนว่าผมกำลังฝืน ไม่เข้าใจทำไมต้องฝึน ผมต้องสะใจดิ แต่ทำไมใจผมมันกลับ...ไม่โอเค
ผมกับไอ้เอ็มแยกกับเพื่อนฝึกงานตอนสามทุ่มกว่าเพราะเบียร์หมด ตอนแรกก็จะไปซื้อมาเพิ่ม แต่คิดไปคิดมา รายงานฝึกงานยังไม่เสร็จกันเลยสักคน ก็เลยต่างแยกย้ายกันทางใครทางมัน
กลับมาถึงห้อง ไอ้เอ็มรีบพุ่งไปอาบน้ำแล้วกลับมานอนอย่างว่องไว ผมมองเพื่อนที่นอนเก่งเหลือกล้ำเหลือเกิน นอนเก่งขนาดที่ว่าถ้าเอเชียนเกมเพิ่มการนอนในประเภทการแข่งขัน ผมเชื่อว่าไอ้เอ็มมันจะต้องคว้าเหรียญทองมาให้ประเทศเราแน่นอน
ผมไปอาบน้ำ ก่อนจะปิดไฟ แล้วมานั่งกอดเข่าอยู่บนเตียงที่มีเพื่อนผมแม่งนอนอืดอยู่ ผมไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลยว่ะ ผมไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมทำไปผมทำเพื่ออะไร ทั้งๆที่คิดว่าต้องสะใจที่ได้เอาคืน แต่ทำไมตอนนี้ผมถึงเสียใจวะ... ผมแม่งงี่เง่าฉิบหาย
“ไอ้เอ็ม...”
“...”เงียบกริบ ไปสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นแล้วสินะ
“กูควรอยู่คนเดียวแล้วแก่ตายไปอย่างสงบไหมวะ”ผมพูดขึ้นเพราะเห็นว่ามันหลับไปแล้ว ให้พูดต่อหน้าแม่งไม่เอาอ่ะ...อาย “กูคิดนะเว้ยการที่เราหายหน้าจากกันไปสามปีแล้วได้มารักกันอีก เราคงเกิดมาคู่กันจริงๆ”บางทีผมก็อยากระบายกับใครสักคน แม้ว่าอิคนฟังจะไม่ได้มีสติฟังกูเลยก็ตาม “ถ้าไม่เลิกกันไปสามปี ตอนนี้ก็คงเข้าปีที่เจ็ดแล้วว่ะ มึงว่าอาถรรพ์เลขเจ็ดนี่มันจริงไหมวะ...พออะไรมันจะดี แม่งก็ต้องมีเรื่องให้พัง”
“...”
“กูรู้สึกว่าเราเข้ากันได้ดี แต่บางทีกูก็รู้สึกว่าเราเข้ากันไม่ได้เลยว่ะ”
“...”มันยังคงนิ่งสนิท
“ที่จริงแล้วนะมึง ที่กูย้ายมาโรงงานอ่ะ กูพยายามจะดัดหลังแฟนกูที่ชอบไม่บอกอะไร มันบอกว่ากูชอบคิดมาก เพราะกูเป็นคนคิดมาก กูเลยไม่สมควรได้รู้เรื่องอะไรงั้นหรอวะ”
“...”
“กูรู้สึกแย่ว่ะมึง หรือว่ากูกับมันควรเลิกกัน”ผมเม้มปากกลั้นน้ำตา
“เลิกก็เหี้ยล่ะ เรื่องแค่นี้”เสียงเย็นๆของไอ้เอ็มดังขึ้นมา พี่นี่ขนลุกวาบตั้งแต่ปลายตีนจรดปลายหัวเลยจ้า... มึงไม่ได้หลับหรอไอ้สาดดดด “แล้วนี่คือมึงย้ายที่ฝึกงานแต่ไม่บอกแฟน?”
“เออ ก็มันมีปัญหาเวลามีคนมาจีบมันไม่ยอมบอกกู”เมานิดๆด้วยเนี่ย สติเลยไม่ค่อยจะครบ “มันบอกกลัวกูคิดมาก”
“มึงเลยงอน”ผมเงียบ “เป็นกูนี่ดีใจตายห่า มันทำเพื่อมึงไม่ใช่หรอวะ”
“แต่มันไม่คิดจะบอกอะไรกูเลยหรอ ปล่อยให้กูโง่แบบนี้หรอ”ผมถามมันกลับ
“มึงอย่าไปโฟกัสที่การกระทำ มึงช่วยดูจุดประสงค์มันด้วย คนอย่างมึงอ่ะ กูถามหน่อย ถ้ามันเล่าแล้วอิคนที่มาแอ๊วผัวมึงมันดีกว่ามึงทุกอย่าง มึงจะไม่เฟลหรอ”ผมเม้มปาก คิดตามที่มันพูด “ผัวมึงแค่พยายามปกป้องมึงจากความรู้สึกของมึงเอง แค่นี้มันผิดหรอวะ”ผมนี่ตาร้อนเลย... กูจิคราย
"แต่... กูก็อยากรู้ กูเป็นแฟนมันนะเว้ย กูไม่มีสิทธิ์รู้เรื่องของมันเลยหรอ"
"ตามความคิดกู แฟนกันมันต้องมีสิทธิ์อยู่แล้ว แต่นั่นมันกรณีที่คนที่เขาจิตใจสตรองจริงๆว่ะ ซึ่งไม่น่าจะใช่มึงอ่ะ มึงรู้ไป แก้ปัญหาอะไรก็ไม่ได้ถูกปะ แถมมึงยังเก็บมานอยด์ให้ชีวิตรักพังอีก"ไอ้เอ็มพูดเรียบๆ
"..."
“คิดตามที่กูพูดนะ คนอย่างมันอ่ะ หาดีกว่ามึงได้อีกเป็นร้อยเป็นพัน แต่มันไม่เอาเพราะอะไร”ผมก้มหน้านิ่ง “เพราะมันรักมึงไงอิโง่!!”ไอ้เอ็มกระแทกเสียง
“...”ผมเม้มปากกลั้นเสียงสะอื้น แม่ว่าน้ำตากูจะมาแล้วก็ตาม
“มันเป็นแฟนมึงเว้ย ไม่ใช่จำเลย แล้วมึงก็ไม่ใช่ศาลที่เคารพ มึงอย่ามาเรียกร้องหาความยุติธรรมอะไรในความรัก”คนอย่างมึงไม่น่าคิดอะไรแบบนี้ได้เลยเอ็ม...กูขอโทษที่คิดว่ามึงแม่งโง่มาตลอดสามปีที่รู้จักกัน “ตอนนี้มึงกำลังข่มขืนโคเขาให้เอาหญ้า คือเสียสุขภาพจิตไม่พอสภาพร่างกายมันก็แย่ตามมาอีก ถามจริง...มึงรักมันจริงๆเปล่าวะ”
“ฮึก.. ข่มเขาโคขืนให้กลืน ฮึก หญ้า หรือเปล่า”กูนี่หลุดสะอื้นเลยจ๊ะ
"ไอ้สัตว์ เรื่องนั้นช่างมันเถอะ"
"... ฮึก..."
“กูไม่ได้จะว่ามึงผิดนะ”นี่มึงยังไม่ว่าอีกหรอ “แต่แม่กูบอกกูมา สามีภรรยาที่อยู่กันจนแก่จนเฒ่าได้ มันต้องรู้จักยอมบ้าง ไม่ใช่มึงจ้องจะเอาชนะอย่างเดียว มึงชื่อชวัลกรเว้ย ไม่ได้ชื่อคณิน มึงไม่ได้แพ้ไม่เป็นเว้ย”พูดถึงตรงนี้ผมหลุดขำเลย คณินนี่ชื่อไอ้กรครับ เป็นอันที่รู้กันทั่วคณะว่าไอ้ห่านี่แม่งแพ้ไม่เป็น
ยกตัวอย่างเรื่องล่าสุดเลยล่ะกัน ปกติไอ้กรมันก็เกรดประมาณสามจุดสาม แต่มันไปทะเลาะกับเด็กเรียนในเซคมันครับ ไม่รู้ตื่นลึกหนาบางยังไง แต่อีกฝ่ายแม่งบอกว่าไอ้กรแม่งโง่ เทอมล่าสุดแม่งเลยจัดสี่จุดศูนย์โชว์โหดแม่งเลย จากที่แก็งค์สามสาวบอกมา หลังจากนั้นแฮชแท็กพี่กรผู้แพ้ไม่เป็นก็ว่อนโซเชียลไปพักหนึ่ง
“การยอมไม่ได้หมายความว่าแพ้นะ แต่บางทีเรื่องมันไม่ได้ใหญ่จนใช้ความรักหักลบไม่ได้ไง มึงคิดดีๆ เรื่องมึงเล็กแค่นี้ ถ้ามึงเอาความรักหักลบ แล้วยอมมันไม่ได้ กูว่ามึงปล่อยมันไปเถอะ”พอถึงตรงนี้กูนี่ร้องไห้ออกมาเลยจ้ะ ไม่ใช่ว่าซึ้ง ไม่ใช่เพราะกูฟังไม่รู้เรื่อง แต่กูอยากร้อง “มันอาจจะใช้เวลาทำใจสักสองปีสามปี แต่ก็ดีกว่าต้องทุกข์กันไปทั้งชีวิตว่ะ”
“ฮึก ฮึก ฮือ”
“มึงลองคิดดูว่าผัวมึงยอมมึงบ้างไหม แต่ถ้าแม่งแพ้ไม่เป็นเหมือนกันก็พอเถอะ ความรักของพวกมึงแม่งกระจอก ดีแต่ปากอ่ะ ไปกันไม่รอดหรอก”อย่ามาดูถูกความรู้สึกกูนะอิหน้าง่วง
โปรติดเกม ติดแบบเล่นทั้งวี่ทั้งวันเลยบางที แต่หลังๆมันก็เล่นน้อยลง เพื่ออยู่กับผม โปรชอบดูหนังในโรง แต่มันยอมนอนดูแฮร์รี่วนไปวนมาอยู่บ้านเพื่อผม โปรชอบขี่มอเตอร์ไซต์เพราะเกลียดรถติด แต่หลังๆมานี่เพราะกลัวผมร้อน มันก็ยอมขับรถยนต์แล้วติดแหง็กบนถนนเป็นชั่วโมง
โปรติดเพื่อน ติดสังสรรค์แดกเหล้าในช่วงสุดสัปดาห์ แต่เพื่อได้อยู่กับผม มันก็ยอมทิ้งความสนุกส่วนนั้นของมันไป และทุกครั้งที่รู้ตัวว่าผิด โปรจะยอมขอโทษผมก่อน
“เป็นไง ตกลงจะเลิกอีกไหม”ไอ้เอ็มถาม
“ม่าย...”ผมยังคงสะอึกสะอื้น
“ถ้าไม่พร้อมจะตัดมันออกจากชีวิต มึงก็อย่าพูดออกมาง่ายๆอีก”ผมพยักหน้าในความมืด “ชีวิตแม่งไม่ใช่การ์ตูนดิสนีย์ว่ะ มันไม่มีอะไรสมบูรณ์แบบหรอก ผัวมึงก็เช่นกัน”
“...”อย่าว่ามันนะอิหน้าง่วง
“เท่าที่กูฟังจากจีจี้ ผัวมึงแม่งมีข้อเสียที่กูรับไม่ได้อยู่สามอย่าง หล่อไป รักมึงมากไป แล้วก็ตามใจมึงจนนิสัยเสีย”
“กู ฮึก ไม่ได้อยาก...ฮึก..”จะพูดเหี้ยไรเนี่ย
“ตอนนี้มึงแค่เข้าวัยข่มผัวเว้ย เพราะลึกๆมึงรู้ว่ายังไงมันก็ต้องยอมมึง”ไอ้เอ็มเอื้อมมือตบหลังผมแปะๆ “มันยอมมึงอยู่แล้ว แต่แค่มันต้องฝืนแล้วก็ไม่มีความสุข”
“กูต้อง... ทำยังไง ดีวะ”
“ปิดตาลงข้าง แล้วปล่อยผ่านแม่งซะ รู้ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ไม่ต้องห่วงว่ามันจะนอกใจ เพราะถ้าคนมันจะเหี้ย มันก็หาช่องทางเหี้ยได้อยู่ดี รู้น้อย ปัญหาน้อย แฮปปี้ เชื่อเฮีย”
“ฮืออออ ทำไมมึงพูดดี”
“เฮียก็มีผัวแบบมึงนั่นแหละ”กูที่เบิกตากว้างเลยครับ ไอ้เหี้ยเอ็ม ไหนใครบอกว่ามึงคบกับนางนพมาศนิติปีก่อนอยู่ “ล้อเล่นเว้ยไอ้สัตว์ อย่าทำหน้าประหลาดสิ เฮียใจคอไม่ดี”แล้วแม่งก็นอนหัวเราะ “เอ้า ไปโทรคุยกันไป กูจะนอนต่อล่ะ บ่นงุ้งงิ้งอะไรอยู่ได้ รำคาญ”ครับพี่
ผมเดินกลั้นสะอึกสะอื้นถือโทรศัพท์ออกมานอกระเบียง ลมเย็นยามดึกพัดแรงจนผมรู้สึกหนาวหน่อย ผมกดเปิดเครื่อง มิสคอลจากหมีขาวนั้นมีแค่สิบกว่ามิสคอล มันคงสุ่มกระจายโทรเป็นช่วงๆ รู้สึกขอบคุณที่ผัวกูไม่โง่ ไม่โทรติดต่อไปเป็นร้อยทั้งที่เครื่องกูก็ปิด
กดโทรกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่พอขึ้นรอสาย ไอ้ความประหม่าในใจลึกๆ ก็ทำให้ผมกดตัดสายแทบไม่ทัน แต่ไม่ทันที่ผมจะทำใจแล้วโทรกลับไปอีกรอบ เบอร์ล่าสุดที่ผมกดโทรก็โทรเข้ามาพอดี ผมสูดหายใจเข้าเต็มปอด แล้วกดรับ
"ขอโทษ"
/"ขอโทษ"/ปลายสายตอบมาแทบจะพร้อมกัน
"ฮึกๆ เราขอโทษ เรางี่เง่าเอง ฮึก เราไม่อยากเลิกกับโปรนะ ฮึกๆ"ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์ในเลือด ผมเลยปล่อยโฮออกมาอย่างสิ้นสติ
/"ไม่หรอก กูแม่งเหี้ยเอง กูเกลียดตัวเองที่ทำผิดซ้ำซากว่ะ กูทำมึงร้องไห้อีกแล้ว"/โปรพูดเสียงเรียบแต่ผมว่ามันแฝงความรู้สึกบางอย่าง /"บางทีกูไม่รู้จะพูดไปทำไม เพราะสำหรับกูมันไม่ได้มีความสำคัญอะไร แต่ตอนนี้แม่งสำคัญแล้วว่ะ..."/
"ฮึกๆ เราไม่อยากรู้แล้ว"
/"กูบอกได้นะ กูจะพยายาม"/โปรเสียงแผ่ว /"พยายามไม่ทำให้มึงเสียใจเพราะกูอีก"/
"ฮืออออ เราขอโทษ"ผมแหกปากลั่น
/"ขอโทษทำไม กูผิด กูทำมึงเสียใจ กูตางหากที่ต้องขอโทษ"/
"ฮึก... เราก็ ผิด... เรา ฮึก ทำโปร เสียใจ"ผมกลั้นสะอึกสะอื้น "โปรยกโทษ ฮึกๆๆๆๆ"เอ้า สะอึกรัวจนไม่รู้เรื่องแล้วอิเห้
/"ไม่ยกโทษให้"/กูนี่สะอึกรัวเป็นเสียงรัวกลองสะบัดชัยเลยจ้า /"ไม่ได้โกรธแต่แรกอยู่แล้ว"/
"เราก็ไม่ ฮึก โกรธ ...เรา น้อย ใจ ฮึก"ผมพยายามกลั้นสะอึก "เรา ฮึก อยากกอด โปร"ช่วยปลอบแล้วกอดเราที
/"ลงมาข้างใต้ตึก"/
"ห๊า!!!"น้ำหูน้ำตาหน่องซีนี่ถึงกับชะงัก
/"รออยู่นานแล้ว"/
"จริงๆนะ ไม่หลอกเรานะ"ผมหน้าตาตื่น หันรีหันขวางอย่างงงๆ
"ฮ่าๆๆ จริงๆ ไม่หลอก คุยกับลุงยามไหมล่ะ"ได้ยินเสียงลุงทักทายมาแว่วๆ ผมก็รีบพุ่งตัววิ่งตัดห้องออกไปข้างนอกทันที
ผมวิ่งลงมาถึงใต้ตึกก็เห็นคุณชายท่านในชุดเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์สีควันบุหรี่กับรองเท้าแตะหนังสีน้ำตาลที่โคตรเซอร์ กำลังยืนคุยกับลุงยามอยู่ที่โต๊ะหน้าตึก
ผมรีบแตะทาบคีย์การ์ดแล้ววิ่งออกไป รีบคว้าแขนอีกคนยึดไว้เป็นหลัก ก่อนจะหอบหายใจรัวเพราะความเหนื่อยจากการวิ่งลงตรงมาจากชั้นห้าแบบไม่มีพัก
"แลรีบจริง รองท้งรองเท้าถึงกับลืมใส่"ลุงยามหัวเราะร่วน ทำให้ผมนึกขึ้นได้ว่า... ไอ้ชิบหาย กูวิ่งมาตีนเปล่า
"ผมขอตัวก่อนนะลุง เดี๋ยวดึกๆผมพาเด็กมาส่ง"ไอ้โปรยิ้มให้ลุ่ม ลุงก็มองกลับอย่างมีเลศนัย
"เอาไปสามเดือนก็เอาไป นี่ไม่ใช่หอโรงเรียนประถม ไม่ต้องรีบ"เดี๋ยวก่อนนะลุง ลุงช่วยห่วงกูบ้างเถอะ
"โอเคลุง อีกสามเดือนเจอกัน"
"ถ้าไอ้หนูนี่เป็นผู้หญิงก็คงท้องโย้กลับมาละโว้ย"ลุงว่าไปนั่น
"ฮ่าๆๆ ผมไปแล้วนะลุง สวัสดีครับ"
"ขับรถดีๆล่ะหนุ่ม แล้วก็หายงอนได้แล้ว เขารักเขาถึงมาง้อ"ลุงแกบอก ไอ้โปรกับผมก็ยกมือไหว้ราวกับรับศีลรับพรในวันแต่งงาน... เดี๋ยวนะ นี่มึงบอกอะไรลุงไปบ้างห๊ะอิหมี!
"แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้า"มันหันมาถามผม
"ลืม"
"ใส่ของกู"โปรถอดรองเท้าตัวเองทิ้งไว้ก็เดินโชว์ตีนขาวจั๊วนำลิ่วๆไปที่รถคู่บารมีของมัน
ผมรีบใส่รองเท้าที่ไม่ค่อยแน่ใจว่ารองเท้าหรือเรือ หลวมฉิบหายเลยเนี่ย ผมรีบวิ่งง็อกแง็กตามมาที่รถ เข้าไปนั่งที่คนขับแล้วก็ทิ้งตัวเอนนอนแบบสบายที่สุด แต่ยังไม่ทันจะได้ออกไปไหน ไอ้คนข้างๆก็ดึงเบลล์มาคาดให้ผมก่อน
"แล้วโปรรู้ได้ไงว่าเราอยู่นี่"ผมเปิดประเด็นเมื่อรถเริ่มเคลื่อนตัว
"ถามแจนในไอจี แล้วแจนก็ให้เบอร์เอ็ม กูก็ถามทางเอ็มมา"โปรตอบเรียบๆ
"ถามตั้งแต่ตอนไหน"
"ตั้งแต่มึงปิดเครื่อง"โปรตอบ ผมนี่ได้แต่กัดฟันกรอดๆ
...ไอ้เอ็ม...
...ไอ้สัตว์...
"แล้วนี่จะไปไหนอ่ะ"
"หาโรงแรม"เห็นหน้ามันที่ดูโทรมลงเล็กน้อยผมก็เวทนาใจ นี่มึงฝึกงานหรือไปเข้าร่วมรบในสงครามตะวันออกลางมาห๊ะ "อยากนอน"แต่มึงอย่าเพิ่งนอนตอนนี้นะ กูยังไม่พร้อมไปทำสปากระทะทองแดง
"ไหวเปล่า เราขับแทนไหม"โปรขมวดคิ้วครุ่นคิด ก่อนจะเลี้ยวเข้าข้างทางแล้วตีไฟฉุกเฉิน
"ขับไหว?"เลิกคิ้วถามผม
"ไหว สร่างเมาแล้วเนี่ย ตาสว่างเต็มที่"รู้ว่ามึงมานั่นแหละถึงสร่าง
"ขับช้าๆ ไม่ไหวก็บอก อย่าฝืน"ผมพยักหน้า ก่อนที่เราจะลงจากรถแล้วเดินสวนเพื่อสลับที่กัน
ผมเข้ามาประจำที่คนขับ ในขณะที่เจ้าของรถปรับเบาะเอนลงนอนหลับตาพริ้มอย่างเหนื่อยอ่อน ผมขับรถออกมาเรื่อยๆ วกเข้าซอยนู้นซอยนี้ ไม่นานก็มาถึงตึกอันเป็นจุดหมาย
"โปร... ตื่น"ผมดับเครื่องยนต์ก่อนจะปลุกคนหลับ
"ฮือ... ถึงแล้วหรอ"อิตัวขาวงัวเงียลืมตาขึ้น
"อื้อ ถึงแล้ว"ผมปลดเบลล์ออก
"..."โปรนั่งตัวตรง กวาดตามองไปรอบๆ "ที่เดิม..."
"ใช่ นอนนี่แหละ จะไปเปิดห้องให้เสียตังค์ทำไม"ผมเอารองเท้าแตะหย่อนไปตรงพื้นฝั่งเจ้าของ ก่อนจะเอี้ยวตัวไปหยิบถุงกระดาษใส่ของใช้ของผมที่ทิ้งไว้ในรถมันไว้เผื่อในกรณีต้องออกไปไหนกระทันหัน
ผมหยิบรองเท้าหูหนีบฟองน้ำสีฟ้าเหลืองที่ถูกผูกไว้ในถุงเซเว่นมาใส่ แต่ก่อนที่จะออกจากรถแล้วไปไหนต่อไหน ผมก็เหลือบไปเห็นเครื่องเกมส์ที่วางไว้บนเบาะหลัง แต่เพราะไม่ได้ติดใจอะไรผมก็เลยไม่ได้ถามอะไรอิตัวขาวมัน
ผมปิดประตูเดินนำเจ้าของรถลงไป โปรกดล็อกรถแล้วก็เดินตามมาช้าๆ ตอนแรกว่าจะไหว้ทักทายลุงอีกรอบ แต่ลุงก็หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้... หรือลุงไม่มีตัวตนตั้งแต่แรกแล้ววะ
"มึงอยู่กับเพื่อนไม่ใช่ไง"โปรถามในขณะที่เรากำลังเดินขึ้นบันไดมาชั้นสอง
"อือ แต่มันนอนแล้ว"
"เกรงใจว่ะ"
"ไม่ต้องเกรงใจมันหรอก คนอย่างไอ้เอ็ม"ผมกระชับมือคนข้างตัวไว้ "ไปนอนโรงแรมเผื่อมีผงมีผีขึ้นมาซวยอีก"ไอ้โปรนี่หลุดขำในความคิดผม
"มาดิ เดี๋ยวกูจับปล้ำทำเมียให้หมด"นี่แหละสิ่งที่กูกลัว "อะไร อย่าบอกว่าผีมึงก็หึง"
"หึงหมดแหละ ก็โปรเป็นของเรา"ผมเบะปาก
"หมันเขี้ยว"แล้วมันก็ดึงปากผมเล่น... อินี่
ขึ้นมาถึงชั้นห้าผมก็ไขประตูเข้าไป ไอ้เอ็มยังคงนอนผึ่งลมเป็นคางคงโดนรถทับอยู่บนเตียง ผมกับโปรเดินย่องอย่าเบาตีนเข้าไปที่เตียง ก่อนที่ผมจะลากที่นอนปิ๊กนิกส่วนตัวออกมาจากข้างใต้เตียงที่มีไอ้เอ็มนอนสิงสถิตอยู่
ลากที่นอนที่กว้างห้าฟุตออกมากางที่กลางห้อง แต่ถึงที่นอนจะกว้างยังไง แต่หมอนก็มีแค่ใบเดียว เราเลยต้องเบียดเสียดกอดก่ายกันตามเคย
"โปรหลับยัง"ผมถาม อีกคนก็แค่ครางตอบอือออแบไม่ค่อยมีสติ "ฝันดีครับ"ผมเปิดหน้าผากของคนตัวขาวก่อนจะจุ๊บลงไปเบาๆ แต่พอจะเลื่อนมาจุ๊บปากมันอีกที ไอ้ตากลมๆที่ดูใสซื่อขัดกับสันดานเจ้าของก็มองผมแป๋ว... อ้ากกกก "..."หน่องซีนี่สตั้นจนดึงผ้าห่มมาปิดหน้าล้างอายเลยทีเดียว ที่อายไม่ใช่เรื่องจุ๊บมันมันเว้ย กูอายเรื่องที่คิดว่ามันหลับ
"อ้าว เสร็จแล้วหรอ"กูไม่ตอบหรอกไอสลัด กูหยิ่ง
"ฮื่อออ"ผมครางในลำคออย่างขัดใจ เมื่อโดนอิตัวขาวมันกระชากผ้าที่ปิดหนังหน้าผมออก "จะนอน"ผมว่าจบก็เอามือปิดหน้าอีก "โปร อย่า"ผมร้องบอกเมื่ออิหมีมันจุ๊บหลังมือรัวๆจนดังจ้วบจ้าบลั่นห้อง
"..."ไม่ตอบแต่ซุกคอผมแทน
"ฮื่อออ"ผมพยายามดันตัวอีกคนออก แต่ไปๆมาๆ จากจะห้าม แต่ไหนกูถึงกลายเป็นสมยอมได้วะ "โปร..."เสียงกระเส่าแค่ไหนถามอิหมีดูเถอะ
"ผอมลงว่ะ"โปรบ่นเมื่อเลื่อนลงไปซุกไซร้หน้าท้องที่ช่วงนี้สะสมไขมันน้อยลงเนื่องจากเดินมากและเหนื่อยจนขี้เกียจจะแดกอะไร
"อือ เสียวอ่า..."ผมบอกเมื่อคุณแฟนที่เคารพแม่งแยงลิ้นเข้ามาในสะดือจนหน่องซีนี่วูบวาบในท้องไปหมด "โปร"จิกผมสีดำของอีกคน
แต่อย่าคิดว่าเราจะได้รวมร่างกันให้สมอยาก เพราะทันทีที่ผมเลยหน้าขึ้นไป ก็สบกับเงาตะคุ่มๆที่นั่งหัวฟู ตาจ้องเขม็งมาที่เราสองคน จนผมงี้เสียวสันหลังวาบ... หลอนไปสิ เหี้ยเอ็ม!
"โปรๆ พอ"อารมณ์พี่นี่ถึงกับดับ "โปร.."ผมฟาดไปที่ไหล่หนา
"..."ไอ้โปรเงยหน้ามองตามที่ผมบุ่ยปากไป ไม่มีเสียตอบรับใดๆ แต่ผมเห็นอิตัวขาวมันสะดุ้งด้วยว่ะ
"กลัวกูไม่เชื่อว่าดีกันแล้วขนาดต้องมาปี้โชว์กูเลยหรอ"ไอ้เอ็มพูดเรียบๆ "กูจะใส่เอียร์ปลั๊ก อยากทำอะไรก็ตามสบาย"ไอ้เอ็มอุดหูเสร็จก็ล้มตัวนอนต่อ
ผมกับผู้ชายของผมที่เมื่อสามสี่วิก่อนยังคึกราวกับม้าป่าวัยแตกหนุ่มที่เข้าสู่ฤดูกำหนัด แต่หลังจากเจอภาพบั่นทอนจิตใจไปแล้ว ไอ้ที่ฟูๆอยู่ก็พาลฟีบไปทั้งคู่อย่างไม่ต้องนัดหมาย นอนงงๆกันไปสักพัก แต่เมื่อหันมามองหน้ากัน ทั้งผมและมันก็ถึงกับหลุดหัวเราะเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ขึ้นมา... กูทำอะไรลงไป
สรุปคืนนั้นเราไม่ได้โชว์โหดเอากันโชว์เพื่อนแต่อย่างใด ผมกับโปรก็นอนซุกกันปกติ เจ็ดโมงเช้าผมก็ตื่นขึ้นมาเพราะแสงที่รอดม่านเข้ามามันแยงตา เพื่อนของข้าและผัวของข้านั้นยังไม่ตื่นหรอก นอนเป็นตายทั้งคู่
ผมยันตัวลุกขึ้นนั่งบนที่นอน บิดตัวไล่ความเมื่อยขบสักพัก ก็ลุกไปเสียบกาน้ำร้อนเพื่อชงโกโก้ เดินเข้าไปล้างหน้าแปรงฟันในห้องน้ำเสร็จ ออกมาก็เจออิหมีนั่งงัวเงียอยู่ ก็เลยลากมันไปล้างหน้าแปรงฟัน แน่นอนว่าแปรงผมนี่แหละ ไม่รู้แม่งรังเกียจไหม... แต่กูบังคับ
ชงโกโก้คนละแก้ว ผมกับโปรก็ออกมารับแดดยามเช้า แต่โชคแม่งเหมือนไม่เข้าข้าง เพราะทั้งที่หน้าร้อนแท้ๆ ฝนเสือกตกลงมาซะงั้นแหละ เราสองคนก็เลยเปลี่ยนมานั่งเปิดนู้นนี่นั่นในยูทูปดูแทน... ห้องพี่ไม่มีทีวีอ่ะน้อง
และด้วยอากาศเย็นๆชื้นๆเพราะฝนตก เลยทำให้ไอ้เอ็มนอนหลับไปราวกับไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมาในเร็วๆนี้ ผมกับโปรก็เลยนอนเล่นกันไปเรื่อยๆจนฝนหยุดตกในเวลาอีกราวๆสามชั่วโมงต่อมา
เมื่อฝนหยุด ผมเลยพาแฟนผมออกไปเดินเล่นแล้วก็หาของกินกันด้านนอก ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีของกินเยอะเหมือนในตัวเมือง แต่ก็เยอะพอสมควรเลยแหละ ผมได้ข้าวเหนียวหมูปิ้งมา ในขณะที่คนตัวขาวเลือกจะกินแค่น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋เท่านั้น
ของเซ่นไอ้เอ็มนั้นเป็นข้าวหมูแดงของโปรดไอ้เอ็มกับน้ำเต้าหู้โนเครื่องพร้อมปาท่องโก๋ห้าตัวสิบอีกหนึ่งถุง พอถึงช่วงนี้ ทั้งผมและโปรก็ถึงช่วงการเคลียร์รายงานการฝึกงานที่ต้องส่งต่อ ที่ผมทำคือเล่มที่ต้องส่งทางคณะตอนฝึกงานเสร็จครับ แต่ของโปรคือรายงานประจำสัปดาห์ที่ส่งทางที่ฝึก ซึ่งของผมนั้นกำหนดส่งศุกร์เย็น แน่นอนว่าบ่ายวันศุกร์นี่กูเขียนกันหูตาเหลือกเลยทีเดียว แต่ของอิหมีมันบอกวาส่งจันทร์เช้าก็ได้... ข้านี่ริษยานัก
"เรียบจบแล้วมึงจะทำอะไร"โปรถามขึ้น ผมก็ได้แต่ครุ่นคิด
"เราชอบสายวิจัยนะ แต่คงต้องไปลองฝึกงานหลายๆสายดูก่อนอ่ะ"ผมบอก "โปรอ่ะ"
"คงช่วยงานที่บ้านนั่นแหละ"ตอบเสียงเรียบ
"โห แบบนี้ตอนทำงานก็เจอกันยากกว่าตอนนี้อีกดิ"ยิ่งถ้าผมอินสายโรง'บาลนี่ยิ่งแล้วใหญ่เลย
"อือ"โปรถอนหายใจ "ใจจริงกูแม่งอยากให้มึงอยู่บ้านอย่างเดียว แต่กูก็สงสารถ้ามึงต้องอยู่คนเดียวตอนกูไปทำงาน"
"ขอบคุณนะ"ผมฉีกยิ้มกว้าง อย่างน้อยแผนในอนาคตโปรมันก็ยังมีผมเป็นองค์ประกอบ
"มึงทำตามที่มึงอยากทำเลยนะซี ส่วนเรื่องเวลาเดี๋ยวกูปรับแผนของกูเอง"โปรพลิกมือหงายเพื่อกำมือผมไว้
"รีบคิดไปเปล่าเนี่ย อีกอย่างโปรจะมาปรับแผนคนเดียวได้ไง เราก็อยากเจอโปรเหมือนกันนะ"ผมบีบมืออีกคนกลับ ในขณะที่มือขวาผมก็ยังคงพิมพ์งานอยู่
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะสร้างบรรยากาศหนังรักเกาหลีกันไปมากกว่านี้ ตาผมก็เหลือบไปเห็นมนุษย์เพื่อนนั่งจ้องเขม็งมองมาทางพวกผมอีกแล้ว... มึงจะจ้องแรงอะไรเบอร์นั้น
"หวานมากไหมล่ะมึง เบาหวานจะขึ้นตากูแล้วไอ้สัตว์"ไอ้เอ็มบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะลงจากเตียง แล้วเดินไปหาของกินในตู้เย็น "ข้าวหมูแดงใคร กูแดกนะ"ไม่รอใครตอบมันก็แกะใส่จานแล้วถือมานั่งกินที่เตียงมันพร้อมกับเปิดหนังในแล็บท๊อปมันดูทันที
เวลาล่วงเลยจากช่วงเที่ยงเข้าสู่ช่วงบ่าย ตอนนี้ทั้งห้องมีแค่ผมกับแฟนตัวขาว เพราะไอ้เอ็มมันบอกมันจะออกไปเที่ยวกับแก็งค์เพื่อนวิศวะฯที่ฝึกงานที่เดียวกัน
"โปรอยากออกไปเที่ยวไหนไหม"ผมถามคนที่นอนแผ่ฟังเพลงอยู่บนที่นอนผม
"มึงอ่ะ..."หันมาถามผมแทนซะงั้น
"ไม่อ่ะ"ผมส่ายหน้า
"เหมือนกัน"จากนั้นเราก็นอนซุกกันเหมือนเดิม
ตอนเย็นเราออกมากินมื้อเย็นที่ตลาด มีทั้งผู้หญิงทั้งผู้ชายแซวส่งสายตาวิบวับให้แฟนผมตั้งแต่ต้นตลาดจนท้ายตลาดจนผมแทบอยากจะตะโกนว่านี่ผัวกูโว้ย แต่พอคิดดูดีๆแล้ว หน่องซีเก็บปากไว้แดกน้ำพริกดีกว่า
ตอนแรกผมยอมรับว่าหงุดหงิด แต่พอเขารู้ว่าผมกับอิหมีเป็นแฟนกัน เขาก็เข้ามาคุยดีชมนู้นชมนี่ ผมก็โอเคนะ พอคิดตามที่ไอ้เอ็มบอกมันก็จริงว่ะ คนอื่นเขาก็แค่ชอบแฟนเราฝ่ายเดียว ถ้าแฟนเราไม่เอาด้วย เขาก็เอาไปไม่ได้หรอกเนอะ
"หงุดหงิดปะวะ"โปรถามเมื่อเราเดินออกมาจากตลาด
"ตอนแรกก็หงุดหงิดนะ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว"ผมยิ้มกว้าง โปรก็ยิ้มตอบบางๆ
"มึงฝึกงานเสร็จเราไปเที่ยวกันดีไหม"โปรคว้ามือผมไปจับในขณะที่เราเดินอยู่ข้างๆกัน
"โปรยังฝึกไม่เสร็จเถอะ"มันจะฝึกเสร็จหลังผมเกือบเดือนครึ่งครับ
"ไปศุกร์เสาร์อาทิตย์ไง"บอกห้วนๆ
"เหนื่อยตายเลยโปร วันจันทร์ต้องไปฝึกงานอีก"ผมบอก "โปรเข้าเซเว่นกันก่อน"ผมว่าจบก็ลากอิหมีให้ตามเข้ามาในร้านสะดวกซื้อที่บางสาขาพนักงานก็หน้าหงิกเป็นส้นตีน... และสาขานี้ก็เช่นกัน
"จะซื้ออะไรอีก"
"ลูกอม"ผมบอก
"ไม่ต้องเลยมึง ตั้งแต่กูมาเนี่ยมึงแดกไปเท่าไหร่แล้ว"ช่วงนี้ผมติดลูกอมอ่ะ แต่ก็ไม่ได้เยอะเลยนะเว้ย ถุงใหญ่ถุงเดียวเองนะโว้ย
"ปากได้หวานๆไง ไม่ชอบหรอ"แรดกว่ากูมีอีกไหม
"ชอบ ถ้าเป็นปากมึง จะรสขี้ฟันรสกุ้ยช่ายรสหนมครกอะไรกูก็ชอบ"กูนี่ขนลุกเลยครับ ไม่ใช่ว่าซึ้งไรนะ กูแขยง "คราวหน้าขอมีผักติดด้วยนะ อยากลองเอาลิ้นแซะ"อินี่ คิดตามแล้วกูจะอ้วก แต่ทำไมหน้าผมร้อนวะ เขินหรอ ไม่น่าจะใช่ โมโหแน่ๆ... กูโมโห!
"โปร!"ผมทุบหลังแม่งไปทีหนึ่ง มึงช่วยอายบ้างไรบ้างเถอะ
"เจ็บนะ"ทำหน้าอ้อนใส่อีกละ
"สมควรแล้ว ชอบแกล้งเรา"แกล้งให้กูอายนี่เก่งฉิบหาย "..."ผมปล่อยมือที่จับมันออกแล้วมาเลือกลูกอมแทน
"หึๆๆ"เสียงหัวเราะหลอนประสาทดังขึ้น ก่อนที่มือขาวจะบีบลงมาที่ก้นผมอย่างแรง
"โปร!"ผมแว๊ดใส่มัน แต่ยังไม่ทันที่ผมจะทุบมันอีกสักที อิหมีมันเหมือนนกรู้ครับ เดินเร็วๆไปหน้าตู้เย็นแล้วนู้น
"อย่าเสียงดังค่ะ รบกวนลูกค้าท่านอื่น"พนักงานผู้หญิงที่หน้าไม่รับแขกมองผมด้วยหางตาจากทางแคชเชียร์ แต่พอมองดีๆ ทั้งร้านแม่งมีแค่กูกับไอ้โปรนี่หว่า...อิห่า
"..."เชิดแม่ง วันนี้กูนิสัยไม่ดี "โปร ไม่กินแล้ว กลับเถอะ"ผมเดินไปดึงชายเสื้อยืดแฟนตัวเอง
"ทำไม กลัวฟันผุ?"ผมส่ายหน้า
"พนักงานดุ"ทำหน้าเศร้า... อิพนักงานนี่เรื่องเล็กอ่ะ ความจริงอยากอ้อนแฟนเฉยๆอ่ะ
"ดุอะไร ว่าอะไร"ไอ้โปรมันขมวดคิ้ว
ต่อด้านล่าง
-
"บอกว่าเราเสียงดัง"
"เออ ก็จริงของเขา"ผมนี่ปล่อยมือจากเสื้อมันเลย... คารารวยเถอะอิหมี มึงต้องเข้าข้างกูสิ "แต่กูเข้าข้างมึงนะ"ไม่ทันละไอ้สัตว์
"..."
"เอาชาฟูจิไหม"มันถามผม
"ไม่ จะไปซื้อสาขาอื่น"ซึ่งไกลเหี้ยๆ
"เออ งั้นกูจ่ายค่าน้ำก่อน"มันบอกแล้วก็เดินไปจ่ายเงิน ตอนแรกหงุดหงิดพนักงานนะ ตอนนี้กูหงุดหงิดแฟนกูแทน ไม่ใช่เพราะว่ามันซื้อน้ำสาขานี้นะ... มึงจะไปยิ้มหวานให้มันทำไมห๊า!
"ทั้งหมดสิบแปดบาทค่ะ"
"ทำงานเวลานี้ทุกวันเลยเปล่าครับ"ถามก่อนจะยื่นแบงค์ยี่สิบให้
"เฉพาะเสาร์อาทิตย์ค่ะ วันธรรมดาเข้ากะดึก"อินี่ก็เสียงอ่อนเสียงหวานกับแฟนกูจังล่ะ
"ขยันทำงานแบบนี้น่ารักนะครับ"อะไรคือความเชื่อมโยง แล้วนี่ตกลงมึงจะแอ๊วมันต่อหน้ากูใช่ไหม
"ขอบคุณค่ะ แล้วพักแถวนี้หรอคะ"ไอ้โปรไม่ตอบแต่เสือกทำตาหวานใส่แทน... หน่องซีเริ่มโมโหแล้วนะ
"ต่อแถวอยู่เปล่าคะ"แต่ยังไม่ทันจะได้ระเบิดพลังแล้วกลายร่างเป็นซุปเปอร์ไซย่าก็มีผู้หญิงมาสะกิดถามผมเสียก่อน
"เปล่าครับ"ผมส่ายหน้าก่อนจะหลับมุมไปอยู่ข้างชั้นขนมปังแล้วมองอิตัวขาวอย่างอาฆาต
"มาคุยแบบนี้แฟนไม่ว่าหรอคะ"เธอถามแฟนผมทั้งที่หน้าเขินๆ... โมโหๆ
"ไม่รู้สิครับ แต่คุณเอาเวลางานมาจีบลูกค้าแบบนี้ ผู้จัดการไม่ว่าหรอครับ"แฟนผมสวนกลับเสร็จก็เดินออกมาพร้อมกับขวดน้ำ "กูแก้แค้นให้แล้ว"ว่าจบก็คว้ามือผมเดินออกไปเลย
คือนอกจากจะตลกแล้ว ผมก็ดีใจนะที่มันแก้แค้นให้ผม แต่โปรตอนครับ มึงไม่เป็นห่วงสวัสดิภาพแฟนมึงที่ต้องอยู่แถวนี้อีกเป็นอาทิตย์เลยหรอ!!
...กูจะโดนดักตบไหม...
จูงมือเดินเล่นกับแฟนจนมาถึงอีกเซเว่นหนึ่ง ผมก็เข้าไปซื้อชาเขียวฟูจิฝาขาว ในขณะที่อิหมีมันก็ยืนรอเครปเย็นอยู่ที่หน้าเซเว่น
เราสองคนถือเครปกลับขึ้นมานั่งกินกันบนห้องที่ถูกปิดไฟเปิดหนังผีเพื่อสร้างบรรยากาศ หนังผียังคงดำเนินต่อไปอย่างลุ้นระทึกโดยที่ผมกับมนุษย์แฟนก็ยังคงจับจ้องอย่างไม่วางตา และปากก็ไม่ว่างจากการแดกเช่นกัน
หลังจากหนังเรื่องแรกจบไปได้ไม่นาน ไอ้เอ็มก็ไลน์มาบอกว่า 'กลับวันอาทิตย์ตอนเย็น เปิดทางให้พวกมึง...' ตอนแรกผมก็จะขอบคุณมันนะที่เข้าใจผม แต่พอเจออีกข้อความที่ตามมาเท่านั้นแหละ'เอากันให้สบายใจ เรื่องเมื่อคืน กูจะไม่บอกใคร ยกเว้นเด็กที่คณะเรา'...กูจะฆ่ามึงไอ้เชี่ยเอ็ม
"ซี มึงไม่หนาวหรือไง เปิดแอร์ขนาดนี้"ไส้กูจะแข็งแล้วจ้า
"เฉยๆนะ"ผมกลัวมันร้อนอ่ะ
"กูหนาว"มันบอกก่อนจะหยิบรีโมทไปพิ่มอุณหภูมิ
"มึงหายใจแปลกๆ ไม่สบายเปล่า"มันถาม
"เปล่า...โปรไปอาบน้ำไป"ผมบอกคนที่นอนดูหนังอยู่ข้างๆ
"มึงอาบก่อนเลย"โบ้ยมาให้กูอีกนั่น
"โปรนั่นแหละไปอาบ"ผมบอก เพราะรู้สึกหลอนห้องน้ำยังไงก็ไม่รู้ วันนี้กูเอาน้ำแปะๆพอ
"วันนี้กูไม่อาบน้ำ"อ้าว...อี๋ สกปรก
"งั้นเราไม่อาบด้วย"ทำเหมือนไม่อาบเป็นเพื่อนมัน ทั้งที่ความจริง หึๆๆๆๆ
"ไม่ต้องมาตอแหล มึงกลัวผีใช่ไหมอิอ้วน"ผมนี่เบ้ปากเลย
"โปรก็กลัวเถอะ ว่าแต่เรา"
"กูเฉยๆว่ะ"ว่าแล้วมันก็ลุกขึ้นนั่ง "ลุก เดี๋ยวกูนั่งเฝ้าหน้าห้องน้ำให้"
"แล้วถ้าผีมันล็อกตัวปิดปากเราในห้องน้ำล่ะ ถ้าเราเจอแล้วช็อคตายไปเลยล่ะ"ผมพลิกตัวหนี ไม่องไม่อาบแม่งแล้ว
"ถ้าผีจะเล่นมึง มึงนอนอยู่มันก็เล่น"ปากมึงนี่...น่าตบด้วยตีนจริงๆ "มึงโตแล้วซี ไปอาบน้ำ"
"..."ไม่ตอบ ไม่คุย และกูก็ไม่ไป "อื้อ หนัก"ผมพยายามดิ้น เมื่ออิหมีขาวที่ทิ้งน้ำหนักนอนทับผมลงมาเต็มตัว
"ไม่ลุกกูทับให้ขี้แตกแน่"แม่งมีขยมตัวลงมาด้วย...ไส้กูจะออกจากปาก
"ฮือ เราจุกแล้ว แอ่ก"ผมพยายามตีมือตีไม้ร้องขอชีวิต
"ไปอาบน้ำ"เมื่อผมนอนหอบอย่างสิ้นสภาพแล้ว อิหมีมันก็กระชากแขนให้ผมลุก ก่อนจะอุ้มตัวผมพาดบ่า แล้วเอาไปไว้ในห้องน้ำ... แม่จ๋าหนูจุกท้อง
..กระดูกไหล่แหลมเหลือเกินพ่อคุณ...
"ไม่อาบ ฮือ"ผมเบะปาก
"ร้องไห้กูฟาดซ้ำนะ"อิตัวขาวมันขู่ ผมเลยได้แต่กัดปากกลั้นสะอื้น
"ฮึบ..."ผมได้แต่ปล่อยให้อีกคนลอกคราบผมออก
"ตัวรุมๆ เดี๋ยวรีบอาบน้ำรีบกินยานอน"มันบอกผมแล้วก็เปิดน้ำรดตัวผม
"หนาว"ผมบอก ปากสั่นหงึกๆ
"ทนหน่อย มันไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่น"บอกจบก็บีบครีมอาบน้ำมาถูเนื้อถูตัวให้ผม "ยกขาซ้าย"คนตัวขาวที่นั่งยองดึงมือผมไปวางไว้บนไหล่ แล้วตีขาซ้ายผมเบาๆให้ยกขึ้น
"หนาว"ผมบ่นอีก "คันด้วย"ว่าแล้วก็ใช้มือที่ว่างเกาคอ
"ซี อย่าเกา"มันพูดเสียงนิ่ง
"ทำไมต้องดุ"
"ขอโทษครับ ยกขาขวา"ปล่อยขาซ้ายผม แล้วให้ยกขาขวาขึ้น
"อือ..."
"เสร็จแล้ว"มันปล่อยขาผม ก่อนจะยืดตัวขึ้น แล้วเปิดน้ำล้างตัวให้ผม "ล้างหน้าแปรงฟัน"มันบอกผม ก่อนจะดันตัวผมไปที่อ่างล้างหน้า
"หนาว"ผมบอกเมื่อแฟนตัวขาวเอาผ้าเช็ดตัวมาห่มตัวให้ในขณะที่ผมกำลังล้างหน้าแปรงฟัน
"รออยู่ในนี้ เดี๋ยวไปเอาชุดนอนมาให้
"ไม่เอา กลัว"ผมบอก
"งั้นออกไปด้วยกัน"มันจูงมือผมที่ตัวสั่นเพราะอากาศภายนอกออกไปแต่งตัว
หลังจากจับผมอาบน้ำแต่งตัวทาครีมปะแป้งเสร็จ มนุษย์แฟนก็พาผมมานอนบนที่นอนของผมที่วันนี้ไม่ได้โดนจับยัดใต้เตียงเลยทั้งวัน ผมกินยาเข้าไปหนึ่งเม็ดตามคำสั่งของคุณชายเสร็จ ผมก็นอนตาปรือมองมันอย่างง่วงๆ
"นอนไป เดี๋ยวไปอาบน้ำก่อน"โปรบอกแล้วก็เดินไปในห้องน้ำเลย
พออยู่คนเดียวไอ้หนังผีที่หลอนอยู่ในสมองก็ฉายขึ้นมาอีกครั้ง ผมเลยทนนอนไม่ไหว จนต้องไปนั่งง่วงรออิตัวขาวอยู่หน้าห้องน้ำ
"เฮ้ย"ไอ้คนที่เดินเปลือยเอาผ้าเช็ดตัวผมพาดบ่าถึงกับสะดุ้ง
"ทำไมไม่นอน"มันดึงแขนผมให้ยืนขึ้น
"เดียวผีมาเหยียบอก"ไปหมดแล้วสมงสมองกู
"เฮ้อ ไปนอนๆ"
"โปรไปนอนเปล่า"
"เดี๋ยวกูทาครีมเสร็จแล้วตามไป
"งั้นเรารอ"ผมบอก
"มึงนี่ดื้อจังวะ"มันวางมือลูบหัวผม
"เราดื้อกับโปรคนเดียวนะ"
"นี่กูต้องดีใจไหม"มันหัวเราะ แล้วเดินจูงผมไปหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง
พอลงเครื่องประทินโฉมเสร็จ หมีขาวก็พาผมมานอน โชคดีที่โปรร่างกายแข็งแรงเกินมนุษย์จนยากที่จะติดหวัดจากผมได้ ไม่งั้นคืนนี้ผมคงไม่ได้นอนซุกอิหมีแก้ผ้าของผมแน่ๆ
แฟนผมกลับไปตอนเที่ยง ซึ่งผื่นคันและอาการตัวร้อนของผมก็หายแล้วเช่นกัน ไอ้เอ็มกลับมาตอนเย็นพร้อมอาการยิ้มกรุ่มกริ่มแบบแซวๆ แต่คงเป็นโชคร้ายของมันที่ผมทนเก็บอาการเขินแม่งไม่ไหว มันเลยโดนผมถีบไปที
"เอ็ม มึงเอาเครื่องเกมมาจากไหน"ผมถามมันในเย็นวันพุธที่งานน้อยจนเราได้อนิสงให้เลิกงานเร็ว
เอ่อ จริงๆก็เลิกตามเวลาปกตินั่นแหละครับ แต่ปกติวันอื่นงานมันจะเยอะ พวกเราเลยเลือกจะอยู่ต่อเพื่อช่วยงานพี่ๆเขา
"หึๆ"ไม่ตอบแต่นั่งเล่นเกมต่อ
เย็นวันศุกร์ พี่ๆพาผมกับเด็กฝึกงานมาเลี้ยงที่ร้านจิ้มจุ่มใกล้ๆโรงงาน ตอนแรกผมก็คิดว่าคงไม่รู้สึกอะไรมากเมื่อต้องกลับ แต่เอาเข้าจริงก็ใจหายเหมือนกันนะ ยิ่งทุกคนดีกับผม ยิ่งใจหายว่ะ
"น้องซี พี่ต้องคิดถึงเรามากแน่ๆ"พี่ติมที่เป็นพี่ฉาวของทุกคน รวมทั้งเป็นพี่เลี้ยงผมด้วย เข้ามากอดผมเมื่อเราออกมาจากร้านกันแล้ว
"พี่ไปเที่ยวกรุงเทพฯพี่โทรบอกผมสิ เดี๋ยวผมไปรับ"
"จริงๆนะ"
"ครับ"ผมยิ้ม
"น่ารัก"แล้วเขาก็กระชากหัวผมไปฟัดแก้มซ้ายแก้มขวา
หลักจากนั้นพี่ติมก็โดนพี่ๆทุกคนงัดออกไปจากตัวผม แต่ยังไม่ทันที่ผมกับไอ้เอ็มจะได้โบกมือแยกจากทุกคนเพื่อกลับไปที่หอ ตาเจ้ากรรมผมก็ดันเหลือบไปเห็นรถสีเหลืองที่คุ้นตาและทะเบียนที่คุ้นเคย... เห็นสินะฉากเมื่อกี้
"ไอ้เอ็ม"ผมหรี่ตามองมัน
"ฮ่าๆ กูเรียกมันมาเอง"
"ไอ้เชี่ยเอ็ม"จากนั้นผมก็วิ่งไล่เตะไอ้เอ็มจนผมเหนื่อย
ผมเดินคอตกไปเคาะกระจกรถมนุษย์แฟนที่จอดนิ่งๆอยู่ กระจกรถถูกลดลงนิดนึง ประมาณสามสี่เซ็น ซึ่งผมไม่สามารถเห็นหน้าคนอีกคนที่ไม่ได้เจอมากว่าห้าวันได้
"เราขอโทษ แต่พี่เขามาหอมเราเองอ่ะ"ผมบอก แต่อีกฝ่ายไม่ตอบ "เราให้โปรลงโทษก็ได้"
"หรอจ๊ะ"เสียงไม่ใช่ล่ะสัตว์ ผมตาเบิกเมื่อหน้าต่าลดลงจนหมดบาน
"ไอ้ธัน"ผมนี่หน้าร้อนเลย... อายเหลือเกิน
"เออ กูเอง ผัวมึงไปขี้อยู่"
"แล้วมึงมาทำไม"
"มาขับรถมันกลับนี่ไง"มันทำหน้ากวนตีน "อ้วนแล้วยังโง่อีก"
"K"ตรงตัวแบบไม่ต้องแอ๊บ
"มึงจะกลับวันไหน"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง
"เฮ้ย"ผมสะดุ้งหันไปมองอิหมี
"อะไรของมึง"
"หวัดดี"
"ไม่ต้องมาหวัดดี มึงจะกลับวันไหน"มันถามหน้านิ่ง
"วันนี้จ๊ะ"ทำตัวดีไว้ก่อน เพราะไม่รู้ว่ามันเห็นไหม
"ไปเก็บของ เดี๋ยวกูขับรถมึงกลับ"มันบอกแล้วจูงผมเดินไปทางตึกที่ผมอยู่
"แล้วรถโปรอ่ะ"ผมสงสัย
"เดี๋ยวไอ้ธันขับกลับ"มันบอก
ผมพยักหน้าแล้วก็เดินตามแฟนผมไป ลุงยามเจ้าเก่าออกมาทักทายเราสองคน ตอนแรกลุงจะไปช่วยขนของด้วย แต่ติดแค่ของผมมีแค่นิดเดียวเอง แบกสองคนกับไอ้โปรก็พอ
มาถึงห้อง โปรก็ให้ผมยกกระเป๋าเสื้อผ้าลงไป ในขณะที่มันแบกที่นอนปิ๊กนิ๊ก เครื่องนอนและของใช้ส่วนตัวผมอีกบางส่วนลงไป เมื่อถึงใต้ตึก ไอ้เอ็มมันยืนคุยกับไอ้ธันที่ยืนสูบบุหรี่อยู่
"เสร็จแล้วหรอ"ไอ้ธันถามหลังจากมันคายควันออกทางปาก
"ออกไปไกลๆ ซีมันเป็นภูมิแพ้"ไอ้โปรบอกเสียงเรียบ
"โอ้ว พี่โปรคนรักเมียก็มา"ไอ้ธันแซว ส่วนไอ้เอ็มก็ยิ้มกรุ่มกริ่มมาให้ผม
"แหม เพื่อนกูนี่ทำบุญด้วยอะไร"ไอ้เอ็ม ไอ้ควาย
"มาเป็นเมียกูไหมล่ะ กูดีกว่าไอ้โปรอีก"ไอ้ธันว่า ก่อนจะโยนบุหรี่ลงพื้นแล้วเอาตีนขยี้
"ปล่อยกูไปเถอะ กูอยากมีลูกมีเมีย"ไอ้เอ็มเขยิบตัวออกห่างไอ้ธันอย่างระแวง
"ฮ่าๆ ทำไมวะ ไม่ลองดูหน่อยล่ะ เผื่อติดใจ"ไอ้เชี่ยนี่ก็แกล้งเพื่อนกูจัง
"แล้วเอาไง มึงจะกลับกับกูใช่ปะ"ผมถามไอ้เอ็ม
"ตอนแรกกว่าจะกลับกับเพื่อนผัวมึง แต่ตอนนี้กูไม่อยากกลับกับมันแล้ว"ไอ้เอ็มบอก ไอ้โปรกับเพื่อนมันนี่ถึงกับหัวเราะลั่น
"มันไว้ใจได้"ไอ้โปรบอก
"ไม่ต้องห่วง ไปกับกูถึงสวรรค์แน่"ไอ้ธันเดินไปล็อคคอไอ้เอ็มเพื่อผมที่ยืนแข็งเป็นฟอสซิ่วไปแล้ว "โบกมือลาเพื่อนด้วย"ไอ้ธันบอกไอ้เอ็ม
"ถึงบ้านแล้วบอกกูด้วย"ผมบอกไอ้เอ็ม "จะไปกับกูก็ได้นะ"เห็นสภาพไอ้เอ็มแล้วสงสาร... ตัวแข็งเป็นซากหมาตายเลยเพื่อนกู
"กูไปแล้วนะ"ไอ้ธันชิงพูด แล้วก็ลากคอเพื่อนผมออกไปยังรถที่จอดอยู่ไกลออกไป "เดี๋ยวกูถือให้"แล้วมันก็ชิงกระเป๋าเสื้อผ้าไอ้เอ็มไปถือแทน
"กูไม่ปายยย"ได้ยินเสียงไอ้เอ็มตะโกนมาแว่วๆ
"..."ไม่รู้ไอ้ธันพูดอะไร แต่...
"กูจะเก็บตูดไว้ขี้!!"เพื่อนกูประสาทแดกไปแล้วจ้า
"ไอ้ธันมันจะทำไรเพื่อนเราเปล่าเนี่ย"ผมถามแฟนตัวเอง
"ไม่หรอก มันแกล้งเล่น"ไอ้โปรบอก ก่อนจะเอาของผมยัดใส่รถ "แต่ไม่แน่ บางทีอาจจะเอาจริง"ยังไงกันแน่อิหมี
"กลับเถอะ"มันบอกผมจบก็ขึ้นไปนงฝั่งคนขับ
ขับรถไปไหว้ลาลุงเสร็จ เราก็ออกมาจากหอ โดยที่รถสีเหลืองคุ้นตานั้นนำออกไปไกลพอสมควร ผมนั่งคิดถึงเรื่องราวต่างๆในอดีต ผมคิดว่าการชอบใครสักคนเหมือนการที่เราชอบอาหาร ผมเป็นพวกชอบกินอะไรก็จะกินซ้ำๆอยู่ทุกวัน แต่พอเบื่อก็จะไม่กินอีกเลย
แต่พอมาถึงจุดนี้ ผมรู้แล้วว่าความรักมันไม่เหมือนกับของกิน เพราะถ้าเปรียบแฟนผมเป็นอาหาร มันก็คงเป็นอาหารที่เหี้ยที่สุดในโลก เดาทางไม่ได้ไม่พอ บางช่วงอยากหวานมึงก็หวาน อยากขมมึงก็ขม แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าโปรเป็นอาหาร ผมก็รักอาหารจานนี้ของผมที่สุดว่ะ
เราขับรถตามไอ้ธันมาเรื่อยๆ แต่แล้วจุดพลิกผันก็มาถึง เมื่ออิหมีที่สมควรจะขับตามไปอย่างเคย เสือกเลี้ยวซ้ายอย่างรวดเร็ว และในขณะที่ผมยังงงงวยอยู่นั้น โรงแรมม่านรูดข้างหน้าทำให้ผมถึงกับตาค้าง
"โปร"ผมถามเมื่ออิหมีมันเลี้ยวรถเข้ามาในช่องจอดแล้ว
"..."มันไม่ตอบ แต่ลงไปคุยกับพนักงานแทน
พอพนักงานไป ผมก็เดินตามคนที่ไขประตูเข้าห้องไปแล้ว บรรยากาศในห้องดูประหลาดๆในความรู้สึก เพราะเกิดมาเพิ่งเคยเข้า แล้วโทนสีแดงดำที่เหมือนหนังฆาตรกรรมนี่คืออะไรวะ...กูหลอน
"เฮ้ย!"ผมสะดุ้งเมื่ออีกคนเข้ามาประชิดด้านหลัง
"โปร"เห็นหน้ายิ้มกว้างของมันแล้วหน่องซีใจคอไม่ดีเลย
"กูเห็นตอนที่ผู้ชายหอมแก้มมึง"ยังยิ้มอยู่
"พี่เขาเป็นตุ๊ด!"ผมรีบบอก
"แล้วไง ก็กูไม่ชอบ"
"ฮือ เราขอโทษ"
"แต่กูอยากลงโทษ"
จากนั้นผมก็ไม่ได้ยื่นอุทรณ์ใดๆ เมื่ออิหมีเหวี่ยงผมลงเตียง แล้วมัดมือทั้งสองข้างผมเอาไว้ อิโปร ม่ายนะโว้ย กูไม่อยากมีประสบการณ์รักเลือดสาดที่ม่านรูด
"โปร ไม่เล่นพิเรนนะ เรากลัว"ผมเหลือบไปเห็นพวกของเล่นที่ตั้งเรียงรายอยู่ในตู้กระจกแล้วใจคอไม่ดี
"กูไม่เอาของคนอื่นมาเล่นกับมึงหรอก"อย่าบอกนะมามึงเตรียมมาเอง
"ไม่เอานะ เรากลัวแล้ว"ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่ะ ไอ้ที่พาลจะฟูแม่งพากันหดหมดแล้ว
"..."มันมองผมนิ่ง "ฮ่าๆๆๆๆ"ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา "มึงแม่งตลกว่ะ"
"ไอ้บ้า"ผมใช้สองมือที่โดนมัดนั่นแหละทุบหัวมัน
"กูแค่ง่วง กูเลยอยากนอน"มันบอกก่อนจะล้มตัวนอน แล้วแก้มัดมือให้ผม
"สาบานไหมล่ะว่าอยากนอน"ผมหยิกแร้มันเมื่อเป็นอิสระ
"โอ้ย เออกูก็อยากลองอะไรแปลกๆบ้าง แต่เห็นมึงกลัวกูก็ไม่เอาล่ะ สงสารเด็ก"มันบอก
"ก็ห้องมันเหมือนหนังฆาตรกรรม"ผมบอก
"เออ นอนให้ห้องฆาตรกรรมสักสามชั่วโมงเหอะ กูง่วงจริง"มันบอก
"อือ"ผมบอกแล้วก็หันไปมองคนที่ล้มตัวนอนไปแล้ว
"โปรอยากหรอ"ผมถาม
"ก็นะ กูไม่ได้เอาออกมากี่อาทิตย์ล่ะ"
"เมียมือขวาไง"
"ถ้ากูมีเมียอ้วนแล้วยังต้องใช้มืออีก ก็ปล่อยให้กูนอนหงี่ตายไปเถอะ"โปรบอกแล้วหลับตาลง
ผมกัดปากตัวเองอย่างช่างใจ จริงๆผมก็อยากแหละ แต่ผมเป็นพวกไปชอบมีอะไรในที่แปลกๆอ่ะ มันเหมือนไม่ชิน หลายอย่างอ่ะ มันบอกไม่ถูก แต่เพื่อแฟน หน่องซีลองดูก็ได้วะ
"โปร งั้นเราอาบน้ำก่อนนะ"ผมบอก ก่อนจะเดินเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำ
แต่เมื่อผมเปิดประตูก็ตกใจจนแทบหัวใจวายตาย เมื่อจู่ๆอิหมีมันก็ช้อนแขนอุ้มผมกลับไปที่เตียง ตอนแรกผมก็อยากจะโวยวายด่ามันนะ เรื่องที่มันตีดราม่าให้ผมใจอ่อน แต่ไปๆมาๆก็ไม่รู้จะด่ามันทำไม ในเมื่อผมเองก็สมยอมทั้งที่รู้แต่แรกแล้ว
ผมไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าเราจะเป็นยังไง ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมไม่เคยขึ้นถึงอนาคตเมื่อคบกับใคร เพราะผมเชื่อว่าต่อให้ความรู้สึกในตอนแรกรุนแรงแค่ไหน แต่วันหนึ่งคนเราก็ต้องเลิกลากันไป
แต่กับอิตัวขาวนี่มันกลับไม่เป็นเหมือนครั้งก่อนๆที่ผ่านมา ผมวาดอนาคต ผมวาดฝันว่าเราจะเป็นคุณตาไปด้วยกัน ผมวาดฝันถึงตอนเช้าที่เราตื่นมาเจอกัน ผมวาดฝันถึงตอนนอนที่เราได้กอดกันทุกคืน วาดฝันว่ามันจะกวนตีนผมไปอีกนานแสนนาน ในเมื่อความฝันผมไปไกลขนาดนี้แล้ว
"โปรรับผิดชอบเราด้วย"
"แน่นอนครับ"
End
----
ในที่สุดก็มาถึงตอนจบ แต่ยังไม่สุดท้ายนะเออ
ยังเหลือตอนพิเศษอีก 2ตอนนะ
ดังนั้นเราอย่าเพิ่งบอกลากัน
แต่ก็ขอขอบคุณทุกคนมากๆนะที่ตามกันจนมาถึงตอนนี้
ร้ากกกกกกกกกกกกกกก
ขอสอบถามหน่อยค่ะ
คือจะรวมเล่มค่ะ
โดยจะแบ่งเป็นสองเล่ม เล่มละประมาณสามร้อยกว่าหน้า
ราคาชุดละ 550-650 โดนประมาณ
มีใครคิดจะซื้อบ้างคะ อันนี้แค่สอบถามนะคะ ยังไม่จองจริง
https://docs.google.com/forms/d/1ziUGPvz5wBbvv9_4rgspStRCZBSHpM-kFOFFNQi3VTE/viewform
อย่ากดเล่นนะคะ
เพราะถ้าน้อยคุณเขียดจะได้ไม่ทำเนอะ
เพราะตอนนี้รวมเอง อาจจะไม่คุ้ม ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณคร่า
-
น่ารักอ่ะคู่นี้ ชอบตอนทะเลาะกันนะ มันเรียลดี อึดอัดบ้าง ระบายบ้าง ชีวิตรักก็ต้องงี้แหละ อิโปรตัวขาวก็เสน่ห์แรงไม่มีเปลี่ยน แต่น้องซีก็เป็นที่หนึ่งแบบไม่ทีเบอร์รองในใจของโปรตอนเสมอ ชอบตรงนี้แหละ ถ้ามันใช่ทั้งคู่ จะไปกลัวอะไรกับพวกวิวข้างทาง รอตอนพิเศษนะคะ ขอบคุณที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่านค่ะ
-
:mew1: :mew1: :mew1:
-
รอตอนพิเศษ รักอิอ้วนกับนังหมี :impress2:
-
:pig4:
-
ึอยากอ่านธันกะเฮียเอ็ม. ฮ่าๆคู่นี้คงจะมันส์ดี :katai2-1: o13
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
รอพิเศษหมูท่วมจาน
-
ชอบย่อหน้าสุดท้าย เป็นคุณตาไปด้วยกัน
ขอบคุณคุณเขียดค่ะ
-
งือออ จบซะแล้ว
รอตอนพิเศษค่าา
-
สนุกมากๆค่ะ o13
-
น่ารักโปรตามมาง้อเมีย
จบแล้วคงโตพอไม่ตีกันแบบไร้สาระอีก
เอ็มเป็นเพื่อนที่สอนดีมาก
-
งะ จะจบละซะงั้น ^^!
-
งืออออ จบแล้วเหรอ
รักเรื่องนี้มากกกกก :กอด1: :pig4:
-
โห จบแบบไม่ให้ตั้งตัวเลยนะคะคุณเขียด
แต่ยังดีมีตอนพิเศษให้ฟินอีกตั้ง 2 ตอน
คนอ่านเพิ่งมาฉุกคิดตอนที่เอ็มดุหน่องซีนี่แหล่ะ
คิดตาม เออจริงที่ผ่านมาเหมือนซีจะยอมโปรตลอด
จริงคือไม่ได้ยอม แต่ไม่พูดไม่กล่าวเก็บมาคิด
เก็บมาเครียดแล้วก็พาลจะน้อยใจแต่โปร
โปรก็แค่ผู้ชาย ไม่ได้เป็นนักจิตวิทยาสักหน่อย
เหมือนผู้ชายทั่วๆ ที่พอแฟนบอกว่าไม่เป็นไร
กินอะไรก็ได้ ไปไหนก็ได้ แต่จริงๆคือตรงข้ามไง
แต่โปรก็ยังไม่ตฝคิดจะงอนซีสักนิดเลย
รู้สึกสงสารโปรขึ้นมาเลย รีบขับรถมาง้อ
แต่ซีก็น่ารักนะ พอรู้ว่าผิดก็สำนึกถึงกับปล่อยโฮ
มีคิดถึงตอนได้อยู่กับโปรจนผมขาวด้วย
ปค่ความคิดส่วนนี้ ถ้าโปรรู้คงสุขหน้าบาน
ยิัมแบบไม่หุบ มีแรงตามใจซีอีกเยอะแน่ๆ
รอตอนพิเศษนะ
-
กรอกจองไปแล้วค่ะ เป็นอีกเรื่องที่ชอบมาก ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
:pig4: :pig4:
-
o13 :mew1: :L1: รักน้องซีกับหมีขาวจัง
ขอบคุณมากค่ะคุณเขียด ขอให้ขายดิบขายดี
รอตอนพิเศษแน่นอน อิอิ :hao6:
-
งืออ จบแล้ววววว
อิโปรน่ารักนะเนี่ยตอนนี้
ขอบคุณคนเขียนนะคะ
-
ประโยคสุดท้ายนี่เสมือนว่าขออิหมีขาวแต่งงานเลยอ่ะนุงซี o18 แต่นะ...จบแระเหรอ เสียดายจังสนุกมากๆค่ะ :L2:
ขอบคุณมากค่ะที่แต่งนิยายเรื่องนี้มาให้อ่าน :pig4:
-
อีกสองตอนพิเศษก็จบแล้ว คิดถึงน้องซีกับน้องโปรแย่
-
หาแบบอิโปรคนหลงเมียแบบนี้ได้ที่ไหนอีก
-
:pig4: :pig4: :L1:
-
ดีละที่จูนเข้าหากัน
-
ออเดอร์ !
เอาแบบอิหมีขาว
พิเศษใส่ห่อ กลับบ้าน
อิอิ..แพงเท่าไหร่ก็ยอม
ขอให้ได้มาเหอะ
ซักห่อนึง พอล่ะ
ฮ่าฮ่า
-
ไม่ทันตั้งตัว :hao7: :hao7: :hao7:
-
ขอบคุณคุณเขียดทีเขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านคะ ฟินมากตอนสุดท้าย อิจฉาหนองซีมาก :impress2:
+เป็ด
-
โอ๊ยยย อ่านแล้วยิ้มหน้าบานเลยจ้า ฮ่าๆๆๆ :laugh:
-
โตขึ้นทั้งคู่แล้ว ดีใจจัง
เหมือนเป็นผู้ปกครองที่คอยดูการเติบโตของลูกๆอยู่ห่างๆเลย
-
แว่บมาอ่านนนนน
จบแล้ววเย้ๆ
จริงๆก็อ่านค้างไว้นานมากกกก มาต่อจนจบนี่แหละ55555
น้องซีน่ารัก แต่ชอบคิดไรประหลาดกว่าชาวบ้านเขา555555
ถ้าไม่ใช่พระเอกคนนี้. น้องซีมันจะคบใครได้
มันจะอ้อนใครได้>.<
-
ชอบตอน "รับผิดชอบเราด้วย" ง่าาาาาา :impress2: :impress2: :katai2-1: :hao5:
-
โปรแมร่งเด็กน้อย รักอิ๊วโคตรๆ น่ารักอ่ะ :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
อีโปรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร!
ไม่รู้จะขำยังไงตอนอีโปรบอกว่า. . .
"กูแก้แค้นให้แล้วนะ"
-
จบแล้ววว อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากค่ะ
-
อิหมีน่ารักมากกกกกกกกกกกกกก
อยากได้ (โดนถีบยอดหน้า 5555+)
-
จบแล้วว รอตอนพิเศษนะคะ
เรื่องนี้สนุกและน่าติดตามมากค่ะ
ส่วนที่น่าติดตามคือพัฒนาการของตัวละคร
คาแรกเตอร์เดิมโดยพื้นฐานของทั้งคู่เป็นอะไรที่ขัดแย้งกันมากค่ะ
มากจนคิกว่ามันจะจูนกันติดจริงๆหรอ
คนนึงเป็นพวกผู้ชายดิบๆเต็มร้อยอะ เรียกว่านิสัยผู้ชายเลย
ไม่ใส่ใจเรื่องจุกจิก ไม่ละเอียด ติดเพื่อน ติดกิจกรรม เป็นผู้นำและมั่นใจสูง
ในขณะที่อีกคนเป็นผู้ชายที่ขาด เป็นคนที่ถูกสภาพแวดล้อมหล่อหลอมให้มีบุคลิกความคิดแบบนั้น
เป็นคนที่โดยพื้นฐานจะร่าเริง ใจดี ห่วงความรู้สึกคนอื่น ใส่ใจ
แต่ด้วยปัจจัยที่ว่าพ่อแม่แยกทางกัน บวกกับความเป็นคนที่ห่วงความรู้สึกคนอื่นมาก
มันเลยกลายเป็นการทำร้ายตัวเองโดยการเก็บทุกๆอย่างไว้ กดไว้ลึกๆไม่ระบายออกมา
พอเก็บไปนานๆก้กลายเป็นว่าไม่กล้าแสดงความรู้สึกจริงๆ กลัวไปหมด และขาดความเชื่อมั่นทั้งในตัวเองละคนอื่นๆ
การขาดความเชื่อมั่นในตัวเองว่าไม่ได้มีดีขนาดจะทำให้ใครรักขนาดนั้น
ขาดความเชื่อมั่นในตัวคนอื่น คิดว่าใครมันจะไปรักกันยาวๆรักจริงๆได้ และตัวเองจะโชคดีขนาดนั้นหรอ
และที่สำคัญคือ ไม่เชื่อในความรัก ซึ่งทำให้ทุกอย่างพักได้ง่ายๆ
ครั้งแรกที่เลิกกันบอกเลยว่าเหตุผลแม่งน่าตบมากอะ สงสารโปรตอนสุดๆแบบไม่แปลกใจที่จะไม่กล้ารักอีก
คือซีไม่ได้รักโปรขนาดนั้นอะ เลยคิดแต่จะเอาชนะจะแก้แค้น ที่เสียใจคือรู้สึกผิด ไม่ใช่เสียใจที่เลิกกัน
ในขณะที่โปรรักไง รักจริงๆแบบทุ่มอะ พอโดนงี้ในวันเกิดแบบไม่ได้ตั้งตัวคือเสียศูนย์หนักจากที่ธันพูดตอนเปิดตัวธัน
สังเกตได้ว่าความรู้สึก2คนไม่เท่ากัน โปรไม่เคยลืมเพราะรักไปแล้วเลิกไม่ได้ ซีไม่คิดถึงแต่ก้ไม่เคยลืมเพราะรู้สึกผิด
พอมาเจอกันอีกรอบงี้ คนเคยรัก ถ่ายไฟเก่า มันติดไฟง่าย
คือคนๆเดิม แบบเดิมๆ นิสัยเดิมๆที่เคยรักอะ มีครั้งแรกก้ต้องมีครั้งต่อมา
พอคบกันงี้คราวนี้คือซีรักจริงๆแล้วไง แต่พอรวมกับนิสัยส่วนตัวของซีและก้นิสัยโปร
คือมันเกือบจะพังอีกรอบ
คนนึงไม่กล้าพูดเก็บทักอย่างรอวันระเบิด
อีกคนไม่รู้ทำอะไรไม่คิดถึงใจอีกคนสุมเชื้อไฟไปเรื่อยๆโดยที่ไม่รู้ตัว
ความรักอย่างเดียวมันไม่พอหรอกที่จะอยู่ด้วยกัน ที่จะประครองความรักไว้อะ
แต่เราว่านะแค่รักอย่างเดียว มันพอนะ สำหรับการยอมเปลี่ยนยอมปรับตัวเพื่อรักษาความรักไว้อะ
การรักใครซักคนเป็นเรื่องยาก เราคงไม่รักคนที่เดินสวนกันตามเซเว่นง่ายๆไง กว่าจะรักมันเลยยาก
และที่ยากกว่าคือการที่อีกคนรักตอบ เมื่อมีความรักดีๆแล้วทำไมไม่รักษาไว้ดีๆล่ะ
เราจะยอมให้นิสัยเสียๆที่เราก็รู้แต่ไม่แก้ จะยอมให้อารมณ์ชั่ววูบ จะยอมให้การคิดไปเองคนเดียว
จะยอมให้เรื่องพวกนี้มาขโมยมันไปหรอ
เมื่อรักกันแล้วก้รักษาดีๆ อย่าเห็นค่าในวันที่เสียไป เพราะการจะได้โอกาสที่2มา แทบเปนไปไม่ได้เลย
เรื่องนี้สนุกมาก อ่านละคลายเครียดค่ะ ตลกทั้งเรื่องเลย
แต่มันก้มีข้อคิดละปมที่ดีมากๆ นิสัยตัวละคร พล้อตที่ต้องอ่านและเก็บรายละเอียดไปเรื่อยๆ
ชอบการที่เราไม่ได้เสพนอยายมาง่ายๆค่ะ
ชอบที่การอ่านยังคงทำให้เราต้องคิดวิเคราะห์ตามอยู่เสมอ
ขอบคุณนะคะสำหรับนิยายดีๆแบบนี้
//ยาวมากกกจริงๆค่ะ55555
-
บทส่งท้าย
บางคนบอกว่าความรักคือการให้ บ้างก็ว่าความรักคือการครอบครอง ไม่ก็ความรักคือการให้อภัย แต่สำหรับผม ผมว่าความรักนั้นเป็นแค่นิยาม จะเป็นสีไหน มีความหมายอย่างไงมันก็ขึ้นอยู่กับประการณ์ของแต่ละคน ถึงจะพูดแบบนั้น แต่เอาจริง ผมก็ไม่รู้หรอก ว่าสำหรับผมมันคืออะไร
แต่จะเป็นเห้อะไรก็ช่างมันก่อนเถอะ วันนี้กูจะได้นอนไหมไอ้สัด แล็บกูต้องจบชาตินี้นะโว้ย ไม่ใช่ชาติหน้า
“อิสลัด! ผลแม่งเฟลสามรอบแล้วนะโว้ย!!”ผมทึ้งหัวตัวเองก่อนจะกลับมานั่งคำนวณผลในเอ็กเซลอย่างบ้าคลั่ง
“แค่สามทำมาโวยวาย อาทิตย์นี้กูทำแล็บไม่ได้ทั้งอาทิตย์กูยังไม่บ่นสักคำ”แจนยักไหลก่อนจะนั่งน้ำตาคลอดูซีรีย์ของมันต่อ
“จ๊ะ”ไม่บ่น แต่เสือกนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ในโต๊ะแทน
“ไอ้เอ็ม มึงมีPenicillin G เหลือบ้างไหม กูขอหน่อย”ผมตะโกนถามไอ้เอ็มที่เดินผ่านมาเพื่อเอายาที่มันปรับความเข้มข้นแล้วไปเก็บ
“กูไม่ได้ใช้ตัวนั้น กูใช้ Penicillin V”น้ำตากูจะไหล ขี้เกียจทำแล้วนะโว้ย “จะเอาไหมล่ะ เดี๋ยวทำให้ เพราะไงกูต้องรอออโต้เคลฟอีกสองชั่วโมง”ไอ้เอ็ม กูนี่อยากจะคลานเข่าไปกราบมึงสักสิบที
“เอ็มกูรักมึง”แทบโผเข้ไปกอด “อย่าทำหน้าแบบนั้นได้ปะ กูขนลุก แล้วมึงจะใช้เท่าไหร่”
“500PPM 30ml ขอบใจน๊าเพื่อร้ากกก”
“ช่วงนี้เพื่อนรักมึงเยอะจังเลยนะครับ คุณชวัลกร”เสียงกระแหนะกระแหนจากโต๊ะฝั่งตรงข้ามทำให้ผมได้แต่เบ้ปากใส่
“ใครช่วยงานกู กูรักหมดแหละ”ผมตอบไอ้ห่ากรที่ช่วงนี้สาระแนกับชีวิตผมเหลือเกิน
อย่าได้สงสัยว่าไอ้ห่ากรที่เรียนคนละเซคกับผมมาตลอดชีวิตมาโผล่อะไรในห้องด้วย คือตอนนี้ผมปีห้าเทอมสองแล้วครับ แล้วผมก็เลือกเรียนเภสัชศาสตร์แทนที่จะเป็นบริบาลแบบที่คิดไว้ตลอดด้วย ซึ่งแจน มังกร และเอ็มมันก็เลือกแบบผม
ในขณะที่เพื่อนกลุ่มผมที่เหลือและเพื่อไอ้กร รวมทั้งคนส่วนใหญ่ ได้ต่างโบยบินไปบริบาลกันหมดแล้ว เสียจุย ถ้ารู้ว่าแล็บแม่งโหดขนาดนี้นะ พี่ซีจะไม่มา
แต่ในความโชคร้าย มันยังมีความโชคดีครับ เพราะเทพเอ็มก็เลือกสาขานี้ เห็นหน้าง่วงทำตัวโง่ๆไปวันๆแบบนี้ พี่เขาว่าที่เกียรตินิยมเหรียญทองเลยนะครับ
“ว่าแต่มึงว่างใช่ไหมไอ้กร มึงไปล้างเอปเพนดรอปกับทิปที่กูทิ้งไว้ในอ่างให้หน่อยดิ”พูดมากกูใช่แม่ง ทิปหกร้อยกว่าอันมึงล้างให้เก่งเท่าปากมึงเลยนะ
“เดี๋ยวนะ ตรงไหนของกูที่บ่งบอกว่ากูว่างน่ะไอ้สัตว์”ไอ้กรที่นั่งคำนวณโดสอยู่แทบปาสมุดจดผลของมันใส่หน้าผม
“ก็เห็นปากดีจัง กูก็นึกว่าว่าง”
“แจน”ไอ้กรหันไปอ้อนอิเตี้ย ชะนีหนึ่งเดียวในกลุ่ม “ซีว่ากร กรเสียใจ”
“กูไม่รู้ กูดูซีรีย์”ผมหัวเราะร่วนเมื่อไอ้ห่ากรถึงกับตัวซีด
กัดกันพอหอมปากหอมคอแล้ว เราก็กลับมาปั่นงานกันอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัวกันเช่นเคย นาฬิกาตีบอกเวลาสี่โมงเย็น เสียงประตูหน้าห้องถูกเปิดออก เผยร่างมนุษย์ป้ารุ่นราวคราวแม่ที่ตั้งแต่ปีหนึ่งยันปีสูงต่างเรียกกันว่าพี่ ทั้งที่จริงๆนี่ พวกกูอยากจะเรียกว่าป้าใจจะขาด
“ส่งใบอยู่เย็นค่ะอิหนู”สิ้นคำผมรีบเปิดลิ้นชักคว้าใบออกมาก่อนจะส่งให้ชะนีน้อย แล้วส่งสายตาออดอ้อนประมาณมึงเอาไปส่งให้ที
“ทุกทีเลยอินี่”แจนบ่นๆ “กร มึงจะฝากไปส่งไหม”หันไปถามไอ้กร
“ไม่อ่ะ กูไม่มีแล็บแล้ว เดี๋ยวกลับเลย”ว่าแล้วมันก็ปิดแล็บท๊อปยัดข้าวของลงกระเป๋า
“เอ็ม มึงอยู่เย็นเปล่า”แจนตะโกนถามไอ้เอ็มที่กำลังรื้อยาออกมาจากตู้เย็น
“อยู่... ใบกูอยู่ในแฟ้ม”มันบอกจบ ชะนีขี้ข้าของกลุ่มก็เดินไปเปิดแฟ้มแล้วหยิบใบขออยู่เย็นที่มีลายเซ็นแอดไวเซอร์เรียบร้อยแล้วออกมา
“แจนจะกลับพร้อมกูเลยเปล่า”ไอ้กรถามเมื่อนางทาสกลับมาที่โต๊ะ
“ไม่อ่ะ เดี๋ยวกูรอฟอยด์กับจีจี้ก่อน”ไอ้กรพยักหน้ารับ
หลังจากที่มังกรไสหัวไปแล้ว เราก็ต่างใช้ชีวิตกันอย่างเงียบๆ จนเมื่อห้าโมงกว่า ความสงบของผมก็ถูกทำลายลงอย่างย่อยยับเมื่ออิพวกบริบาลที่มันบุกเข้ามาในแล็บที่สุขสงบของผม
“ไฮ ไงคะ ได้ข่าวว่างานไม่เสร็จหรอ”อิฟอยด์ทำเสียงตอแหลเสร็จก็หัวเราะคิกคักจนผมอยากจะถีบหน้าสักที
“อย่าแนะแหนมันเลย กูนี่แล็บล่มต้องเริ่มใหม่จันทร์หน้าเลยไอ้สลัด”แจนเก็บข้าวของหลังจากตัดพ้อชีวิตเสร็จแล้ว
“แล้วมังกรอ่ะ”บิวที่เมื่อก่อนทะเลาะกับจีจี้จะเป็นจะตายถามถึงอิตัวปากดีที่กลับไปก่อนแล้ว
“มันกลับไปตั้งแต่สี่โมงแล้ว”ผมบอก
“แล้วมึงจะกลับกันกี่โมง”จีจี้ถามผม
“กูน่าจะสองทุ่มนะ แต่ไอ้เอ็มกูไม่รู้ว่ะ แม่งทำแล็บชิงแชมป์กาแลคซี”แชมป์โลกนี่ยังน้อยไป
“หน้าตาแม่งไม่น่าขยัน แต่เสือกขยันนะ”ฟอยด์ออกความเห็น
“กูได้ยินนะไอ้สัตว์!”ไอ้เอ็มที่อยู่ไกลโพ้นตะโกน
คุยผลาญเวลากันไปสักพักไอ้ไทม์กับไอ้เปอร์ก็ขึ้นมาสมทบพร้อมกับของกิน ที่กินกันแม่งในแล็บโดยที่ไม่กลัวแล็บกูจะคอนทามิเนทเลยสักนิด... พวกสันขวานนี่
ทุ่มนิดๆพวกมันก็กลับไป ทิ้งให้ผมกับไอ้เอ็มเดียวดายหงอยเหงาอยู่ในห้องแล็บกันเพียงสองคน ผมทำแล็บเสร็จตอนสองทุ่มพอดี ส่วนไอ้เอ็มก็เพิ่งเอาของเคลฟลงไป
“แล็บมึงเหลืออีกเยอะไหมเนี่ย”ผมถาม
“ทำอีกรอบก็กลับแล้ว”ไม่รู้มันนั่งเขียนสูตรเคมีอะไรไม่รู้เต็มหน้ากระดาษ
“ให้กูอยู่ช่วยไหม”
“ไม่ต้องอ่ะ พรุ่งนี้มึงต้องทำแล็บเช้าอีก แต่กูอ่ะพรุ่งนี้ไม่มีแล็บ กูนอนยาวทั้งวันยังได้”เออว่ะ กูก็ลืมเลย ว่ากูมีเก็บผลหกโมง
...โฮ น้ำตากูจะไหล...
“งั้นกูกลับก่อนนะ ไม่เหงานะเว้ย”แม่งอยู่คนเดียวทั้งห้องเนี่ย
“ให้กูมีโอกาสเหงาบางเถอะ อิน้องปีสองแม่งเสียงโคตรดัง”จริงของมัน เปิดประตูไปทีนี่โคตรรำคาญ สนุกสนานได้อยู่แล็บดึกกัน ลองอยู่ทุกวันแบบกูสิ แล้วมึงจะได้รู้ว่านรกมันเป็นยังไง
“งั้นกูกลับก่อนนะ”กว่าจะขับรถถึงบ้านน้องซีจิคราย
“เออ ขับรถดีๆ”
“มึงก็เหมือนกัน เจอเจ้าที่ก็ขอหวยไว้ให้กูด้วย”ผมพูดทิ้งท้าย ไอ้เอ็มก็ชูนิ้วกลางมาให้
ส่งไลน์บอกมนุษย์แฟนว่ากำลังกลับบ้านเสร็จผมก็ลงลิฟต์มาชั้นล่าง แต่ก่อนที่จะเซ็นชื่อออกที่ลุงยาม ผมก็เหลือบไปเห็นมนุษย์วัยทำงานผู้หนึ่งที่กำลังนั่งหลับหัวพิงเสาอยู่ที่ม้านั่งใต้ตึก
อย่าเพิ่งจินตนาการว่าเป็นผู้ชายของข้าแต่อย่างไร ไม่ใช่เว้ย ผู้ชายของข้าทำงานเลิกสามสี่ทุ่มนู้นแหละ ไม่มีมีปัญญามานั่งปล่อยเวลารอข้าพเจ้าแบบนี้หรอก ยิ่งช่วงนี้มันเพิ่งผ่านการซ้อมย่อยรับปริญญาไป จำศีลยาวข้ามวันกันเลยทีเดียว
“เฮ้ย!”เดินไปสะกิดไอ้คนที่เผลอหลับ
“...”งัวเงียลืมตามองผม “มึงยังไม่กลับอีกหรอ”
“คิดว่าไงล่ะ กูยืนอยู่ใต้ตึกนี่กลับแล้วมั้ง”ช่วงนี้พี่เหนื่อย พี่เลยกวนตีน
“สัตว์!”มันบิดตัวสองสามที “เอ็มอ่ะ”
“อยู่บนตึก มึงมีอะไร”ผมถามไอ้ธันที่ช่วงนี้ชักจะเห็นหน้าแม่งบ่อยเกินความจำเป็นล่ะ
“มันไม่ตอบไลน์กู”
“มันยุ่ง แล็บแม่งเยอะฉิบหาย เวลาจะนอนยังแทบไม่มี มันจะเอาเวลาที่ไหนมาตอบไลน์มึง”ไหนจะต้องช่วยกูทำแล็บอีก แค่นี้ก็ยอดคนแล้วเถอะ
“อ้าว แล้วจะกลับเมื่อไหร่วะเนี่ย”
“น่าจะดึกล่ะ มึงจะขึ้นไปบนตึกไหมล่ะ”
“ขึ้นได้หรอ”
“อย่าขโมยของแล็บให้กูเดือดร้อนล่ะกัน”ผมยื่นแล็บโค้ชที่พาดไว้บนแขนให้มัน “ตอนกลับก็เซ็นชื่อออกให้กูด้วย”
“โหย มึงแม่ง!!”ไอ้ธันตาเป็นประกาย
“มันอยู่ชั้นสาม แล็บ1”ไม่ใช่ไร สงสารอ่ะ เห็นทำหมาหยอกไก่ใส่เพื่อนผมมาเป็นปีแล้ว แต่ไอ้เอ็มก็หาสนใจไม่
“ช่วงนี้มันเครียดๆอยู่ ขึ้นไปก็อย่ากวนส้นตีนมันมาก เดี๋ยวจะโดนเกลียดขี้หน้าแบบไม่รู้ตัว”ผมเตือนไอ้ธันทิ้งท้าย
“แหม อย่างกับกูกวนตีนไป เพื่อนมึงสนใจกูนักนี่”ดึงดราม่าอีกแล้วไหมไอ้สลัด
“รู้ว่าเขาไม่สนใจก็ยังหน้าด้านอีกคนเรา”ทำเป็นบ่นเปรยๆ
“ปากดีพอกันทั้งผัวทั้งเมีย ไงกูก็ขอบใจล่ะกัน เจอไอ้โปรก็บอกมันด้วยเพื่อนคิดถึง”คิดถึงห่าอะไร พวกมึงเพิ่งเจอกันไปวันซ้อมย่อย
ผมขับรถถึงบ้านตอนสามทุ่มกว่าๆ พ่อแม่ผมยังนั่งดูละครกันอยู่ ไม่ต้องสงสัย คือตอนนี้ลุงกับป้าเขาดีกันเรียบร้อย แถมลุงมีแพลนจะจัดงานแต่งกันอีกรอบทั้งที่ผมและแม่ต่างคิดตรงกันว่า... โคตรจะไม่จำเป็น
สี่ทุ่มแฟนผมที่เพิ่งตื่น ตอบกลับมาในขณะที่ผมกำลังจะหลับ รู้สึกเวลาชีวิตของเรานั้นโคตรจะสวนทางกัน แต่อีกไม่นานมันก็จะลงตัวกว่านี้ ตอนนี้ชีวิตวันทำงานของโปรตอนเพิ่งเริ่มต้น มีหลายอย่างที่มันต้องเรียนรู้ ที่มันต้องปรับตัว
ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงน้อยใจ แต่เป็นตอนนี้ผมมีแต่เข้าใจวะ เพราะผมเองก็เวลาน้อยพอกัน มันเลยทำให้เวลาที่เราว่างตรงกันมันมีค่ามากๆ มากเกินที่เราจะมาเสียไปกับการน้อยใจไร้สาระ
Proton : วันจริงมึงมาไหม
‘มีเช็คผลเช้า น่าจะไปตอนโปรออกจากหอประชุมแล้ว’คือไปตอนบ่ายก็ไม่มีประโยชน์ครับ บัณฑิตแม่งนั่งหัวโด่ในหอประชุมนู้น
Proton : ไม่ต้องมาก็ได้นะ กูไม่ได้อินอะไรขนาดนั้น
‘ไม่ได้สิ มีรูปกับทุกคน แต่ไม่มีรูปกับเราได้ไง’
Proton : งั้นค่อยถ่ายที่บ้าน
Proton : คนมันเยอะ เดี๋ยวเป็นลมตายห่า
‘เราไม่ได้ง่อยเปลี้ยขนาดนั้นมั้ง’
Proton : มึงยิ่งกว่านั้นอีกอิอ้วน
Proton : เสาร์ที่แล้วก็เสือกหลับตอนเอากัน
อ่า... ก็กูนอนไม่พอนี่
‘ขอโทษครับ’
Proton : วันจันทร์มึงมีแล็บไหม
พี่นี่เปิดปฏิทินให้ไวเลย
‘มีลงแล็บเช้าอ่ะ’
Proton : เดี๋ยวตอนเที่ยงกูไปรับ
‘ครับผม’
Proton : ไปนอนได้แล้วไป
Proton : ฝันดี
‘ฝันดีครับ’
Proton : ฝันดีเหี้ยอะไร
Proton : กูเพิ่งตื่น
‘เออว่ะ ฮ่าๆๆ’
‘เรานอนล่ะนะ’ผมบอกลา
Proton : อืม
วันอาทิตย์หรรษาที่ผมต้องแหกขี้ตามาเตรียมแล็บตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ทั้งที่เป็นวันรับจริงของมนุษย์แฟน ณ.เวลา หกนาฬิกาที่ฟ้ายังไม่สว่างดี ทั้งแล็บนั้นมีเพียงผมกับไอ้เอ็มที่ได้ฝากชีวิตที่เหลือมันไว้ในแล็บไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ผมเริ่มเตรียมของ ในขณะที่ไอ้เอ็มเริ่มทำแล็บ เจ็ดโมงกว่า เพื่อนคนอื่นเริ่มทยอยมา ผมนั่งแปลเปเปอร์ค่าเวลารอไอ้เอ็มทำแล็บ เก้าโมงกว่าผมกับไอ้เอ็มก็เก็บข้าวของแล้วขับรถไปกินข้าวกันที่โรงอาหารกลาง
ผมพิจารณามองไอ้คนที่ปกติเวลาทำแล็บเสาร์อาทิตย์มันจะเน้นใส่ชุดธรรมดาสามัญจำพวกเสื้อยืดสีพื้นกับกางเกงขาสั้นใส่สบาย แต่วันนี้แม่งแปลกๆ อะไรดลใจให้แม่งลุกขึ้นมาแต่งตัววะ แม้ว่าจะไม่ได้แต่งจัดจนแปลกตามาก แต่มันผิดวิสัยคนขี้เกียจดูแลตัวเองแบบมันไง
“มึงจะกลับบ้านตอนไหน”ไอ้เอ็มถามผมเมื่อมันจัดการข้าวมันไก่ย่างกับน้ำจิ้มแจ่วหมดจานแล้ว
“เดี๋ยวส่งมึงที่หอก็กลับเลย”ผมบอก
“ไม่ต้องส่งอ่ะ กูจะขอติดรถไปลงม.c”ว่าจบพี่เขาก็กระดกน้ำเก๊กฮวยตาม
“ไปทำไมวะ”ผมขมวดคิ้วสงสัย คนอย่างมึงนี่ถ้าจะไปเที่ยวกูว่าเอาเวลาไปนอนไหม
“วันนี้รับจริง มึงไม่ไปหรอ”มันทำหน้าสงสัย
“ห๊า! มึงใจอ่อนกับไอ้เหี้ยธันแล้วหรอ! มึงจะไปหามันหรอ”น้องซีนี่ขนตูดลุกพรึ่บเลยครับ
“ถ้าเจอกูก็เข้าไปหา แต่จริงๆกูจะไปหาเพื่อนกูอยู่แล้ว”พยายามจับพิรุธ แต่ไม่มีเลยสักนิด เสียใจด้วยนะธันวา พี่เขายังไม่ใจอ่อนง่ายๆว่ะ
ผมขับรถพาไอ้เอ็มมานั่งเล่นรอเวลาที่บ้านผมสักพัก ก่อนจะเรียกแท็กซี่มารับที่หน้าบ้าน ความจริงขับรถไปมันก็สะดวกกว่านะ แต่ถ้าเอาไปก็ลำบากหาที่จอดรถอีก แท็กซี่นี่แหละสบายตัว ตอนแรกผมก็กะไม่ไปหรอก กลัวเจออิโปรด่า แต่ไหนๆไอ้เอ็มก็ต้องไป จะปล่อยมันไปคนเดียวก็ยังไงอยู่ อีกอย่างจะตามไปดูด้วยว่าไอ้ห่านี่จะมาหาเพื่อนจริงอย่างที่ปากว่าไหม... กูลุ้นคู่นี้จนเยี่ยวเหนียวล่ะ
ผมกับไอ้เอ็มซื้อดอกไม้ตรงหน้าม.นั่นแหละ ใจจริงก็อยากจะสั่งร้านนะ แต่เวลาจะนอนกูยังไม่ค่อยมี เข้าใจกูเถอะนะแฟน กูไม่มีปัญญาจริงๆ
ไอ้เอ็มซื้อดอกไม้สี่ช่อ ส่วนผมนั้นซื้อไปหกช่อ แน่นอนว่าแฟนผมช่อใหญ่ที่สุด เห็นซื้อเยอะแบบนี้เพื่อนอิโปรทั้งนั้น เพื่อนผมที่อยู่ม.นี้ยังไม่จบสักคน หมอทั้งกลุ่มก็งี้แหละ ผมรีบโทรหาพี่บลู จากการคุยสัพเพเหระกันสักพัก ผมเคยได้รู้พิกัดที่ทุกคนรอไอ้โปรออกจากหอประชุมกัน
“เพื่อนกูออกมาแล้ว”ไอ้เอ็มที่เลี่ยงไปคุยโทรศัพท์เดินกลับมาบอกผม
“เพื่อนมึงอยู่ไหนอ่ะ”ผมถาม กะจะพามันไปหาเพื่อนก่อนเพราะแฟนผมออกคณะท้ายๆนู้น
“นี่”มันชี้ไปที่บัณฑิตสองคนที่อย่างข้างๆมัน... ไอ้สัตว์ ไวไป!!
ไอ้เอ็มให้ดอกไม้เพื่อนมันไปคนละช่อ ก่อนจะเริ่มมหกรรมถ่ายรูปพรีเว็ดดิ้งที่มีผมไม่ร่วมด้วยสองสามแชะ... กูเกี่ยวอะไรกับพวกมันเนี่ย
ไอ้เอ็มล่ำลาเพื่อนเสร็จผมก็ลากมันไปหาครอบครัวมนุษย์แฟนผม แต่ยังไม่ทันจะได้ไปไหนผมก็หันไปเจอไอ้ธันที่หายตัวมาราวกับเปิดวาร์บเสียก่อน
“มึงๆ อยู่นั่น”ผมเรียกไอ้เอ็ม ก่อนจะชี้ไปที่ไอ้ธันและสังคนาญาติ
“เออ ก็เข้าไปดิ”มันบอกแล้วก็เดินเข้าไปแบบปกติ
น้ำตาจะไหลแทนไอ้ธัน แม่งไม่มีปฏิกิริยาห่าอะไรเลยเพื่อนกู
.....
ต่อด้านล่าง
-
“ดีใจด้วยมึง”ไอ้เอ็มสะกิดก่อนจะยื่นช่อดอกไม้เล็กๆที่ซื้อมาเหมือนกันทุกช่อ
“เอ็ม!!”ไอ้ธันตาเป็นประกายจนกูนี่อยากจะหาอะไรกระแทกตาสักที “ดีใจว่ะ ขอบคุณนะ”เริ่มจะหมันไส้ล่ะ
“กูยืนหัวโด่อยู่เนี่ยสนใจบ้าง”ผมเอาช่อดอกไม้ในมือฟาดแม่งที “ดีใจด้วยไอ้สัตว์”ให้ศีลให้พรไปด้วยความอารมณ์ดี
“โทษทีตากูไม่ค่อยดี นึกว่าก้อนเหี้ยอะไร”
“มึงเอายังงี้ใช่ไหมธัน”จะเปิดวอร์กับพี่ใช่ไหม
“แหม ใครจะกล้ากับเฮียครับ หนูขอโทษนะคะเฮีย”
“เออ”
“พ่อแม่ นี่ซีกับเอ็ม เพื่อนธัน”ชื่อไอ้เอ็มนี่เน้นเสียงจังล่ะ
“สวัสดีครับ”กราดไหว้อีกแล้วกู
“นี่กันย์น้องกู”มันแนะนำไอ้คนที่กำลังสาละวนเปลี่ยนเลนส์กล้อง “มาถ่ายรูปกัน”
ผมกับไอ้เอ็มก็เข้าไปขนาบข้างไอ้ธัน ถ่ายไปสักพัก ไม่รู้เกิดอะไร รู้ตัวอีกทีกูก็เปิดวาร์ปออกมานอกเฟรมแล้ว แล้วนั่นอะไร จะถ่ายพรีเว็ดดิ้งกับเพื่อนกูหรอไอ้สัตว์ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปขัดขวางความสุขไอ้ธัน เสียงโทรศัพท์จากแฟนก็ทำให้ผมต้องกดรับสายก่อน
“ว่าไงโปร”ผมตะโกนสู้กับเสียงแทรกจากรอบข้าง
/“มึงอยู่ไหน”/
“ห๊า!”
/“อยู่ไหน!”/อิหมีตะโกนอย่างเกรี้ยวกราด
“อยู่ตรงวงเวียน”ผมบอก
/”กูอยู่หน้าคณะ”/
“โอเค เดี๋ยวเราไปเลย”ผมกดวางสาย
หันไปเรียกไอ้เอ็ม แต่อินางตัวดีกลับบอกหน้าตายว่าไม่ไป จะกลับหอไปนอน แถวฝากดอกไม้ไปให้อิหมีด้วย โถ่ะ ไอ้สัตว์ เดินอีกยี่สิบกว่าก้าวก็เจอมันแล้วปะ
“แล้วมึงจะกลับยังไง”คืออกไปนี่เจอรถติดนรกเลยนะ
“เดี๋ยวกูไปส่ง”สาระแนจริงๆ
“กูถามเพื่อนกู”
“เดี๋ยวกูกลับกับมัน มึงจะไปไหนก็ไป”โอโห ตัดบัวไม่เหลือใยกับกูเลยนะอิเพื่อนอกตัญญู!
ครั้นจะต่อปากต่อคำกับมันผมก็ไม่มีเวลามากขนาดนั้น เลยต้องจรลีจากจรพวกมันไปที่หน้าตึกคณะวิศวกรรม ซึ่งอิโปรนั่นหาไม่ยากเลย ยืนหัวโด่ มีเพื่อนพี่น้องอะไรมายินดีกับมันมากมาย
“น้องซี”เสียงคุ้นเคยดังขึ้น
“สวัสดีครับพี่บลู”ผมยกมือไว้ทั้งที่ดอกไม้ช่อขนาดกลางๆยังอยู่ในอ้อมแขน
“ครับ ทุกคน นี่น้องซีแฟนโปรตอน”พี่บลูตะโกนบอก ทำให้กลุ่มคนที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นญาติโกโหติกาของแฟนผมนั้น... หันมาหมดเลย
ตอนแรกผมกะว่าคงมีแค่ป๊าม๊ากับญาติอีกนิดหน่อย แต่สิ่งที่ผมเจอนี่คืออะไร ขนกันมากี่ชั่วโคตรเนี่ยไอ้สาดดดด
“คนนี้หรอบลู”สตรีสูงวัยที่สูงโปร่งดูดีแม้จะดูมีอายุแล้วเอ่ยทักผม
“ครับแม่หยง คนนี้แหละครับน้องซี แฟนโปรตอน”
“คุณย่านะคะน้องซี ไม่ได้เจอนานมากๆเลย ตอนเจอย่าก็เห็นผ่านๆ”เธอเข้ามากุมมือผม ผมเคยไปเที่ยวรีสอร์ตคุณย่าตอนสมัยวัยเห่อหมออ้อยนะ แต่ไม่ทันจะคุยอะไร คุณย่าก็ต้องไปธุระต่อ “น่ารักจังเลยลูก เรียนปีอะไรแล้วคะ เด็กๆแบบนี้ปีหนึ่งหรือปีสองคะเนี่ย”คุณย่ายิ้มแย้ม
“ปีห้าแล้วครับ”ผมยิ้มตอบ
“พี่ปูน มานี่”พี่บลูเรียกชายวัยกลางคนที่... อิหมีนี่ถอดแบบมาเลย
“สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้
“นี่แม่เลี้ยงกับน้องๆของโปรตอน”ผมยกมือไม้แต่เธอตอบมาเป็นภาษาญี่ปุ่น กูนี่งงแดกเลยจ้า “แม่ชื่อโยโกะ น้องสาวชื่อยูมิ น้องชายชื่อยูกิ”ครับสวัสดีครับ
“นี่แฟนน้องโปรหรอ น่ารักเว้ย”อันนี้ผมเคยเห็นรูปรวมญาติที่บ้านไอ้โปร... อาปินปะวะ
“เออ แล้วพี่วีไปไหนแล้ววะ”พี่บลูหันไปถาม
“ปั้นพาไปนั่งนู้น ลูกรับปริญญา ตื่นเต้นจนลมจะแดก”อาปินบอกกลั้วหัวเราะ
“กูยังไม่พร้อมไปงานศพใครนะช่วงนี้”พี่บลูบอก “แล้วไหนไอ้ตัวดีมันบอกน้องซีไม่ว่าง”พี่บลูหันมาถาม
“เช็คแล็บเสร็จไวครับ แล้วพาเอ็มมาหาเพื่อซีก็เลยมาด้วยอ่ะครับ”ผมบอก
“แล้วกลับกันยังไงครับเนี่ย”พี่บลูถาม
“เดี๋ยวซีกลับแท็กซี่ครับ”ผมบอก
“น้องบลู! ไหนลูกสะใภ้พี่!”เสียงเล็กๆดังขึ้นพร้อมกับผู้หญิงหน้าลูกครึ่งฝั่งยุโรปที่แต่งตัวสวยหวานด้วยชุดกระโปรงพลิ้วลายดอกไม้สีอ่อน
“คนนี้น้องซีแฟนโปรครับ”ผมยกมือไหว้ผู้หญิงตรงหน้า
“เด็กๆสมัยนี้น่ารักจริงๆเลย ไม่เหมือนโปรตอน โตขึ้นตัวอย่างควาย ไม่น่ารักเลย”คุณแม่หัวเราะร่วน “แม่วีนะคะ เป็นแม่โปรตอน เราอาจไม่เคยเจอกันเนอะ เพราะแม่ไม่ได้อยู่ไทย”
แต่ยังไม่ทันคุยสัพเพเหระอะไรกันต่อ ทุกอย่างก็ดูชุลมุนวุ่นวายเมื่อพี่บลูก็ยกกล้องเทพที่ติดออฟชั่นโคตรอลังการออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะวิ่งแหวกผู้คนไปผลัดเวรกับตากล้องอีกคนเพื่อตามเก็บภาพลูกชายที่กำลังยืนหน้านิ่งไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“โปรตอนมองกล้องลูก!!”ได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวายราวกับผู้ปกครองที่ไปตามถ่ายรูปบูกชายวัยอนุบาลตอนวันกีฬาสี
“แม่ เบาๆ”เสียงไอ้โปรดังอยู่ไม่ไกล
“น้องซี”แม่วีที่ไม่รู้ทะลุมาจากมุมไหน คว้าแขนผมให้เดินตามไป “ถ่ายรูปกับโปรหน่อยนะคะ”แม่ของโปรตอนผลักผมเข้าไปชนกับหมีขาวที่ยังคงตีหน้านิ่งไม่ไหวติง
“เฮ้ย!”ไอ้โปรที่วันนี้หล่ออลังการสะดุ้ง “โผล่มาเงียบๆนะมึง”กูไม่เงียบหรอก แต่แค่ดังสู้คนรอบตัวไม่ได้เท่านั้นแหละ
“ดีใจด้วย congratulation นะ”ผมส่งดอกไม้ช่อใหญ่ที่ผมถือไว้ในมือไปให้โปรตอน
“ขอบใจ... มาถ่ายรูปกันดิ”โปรบอก “โบนัสฝากหน่อย”มันส่งของขวัญอันอื่นให้น้องโบนัสญาติมัน
“ถ่ายรูปกับครอบครัวก่อนเหอะ”ผมบอก เพราะเห็นเขามารอมันนานแล้ว
“ถ่ายไปเกินพอล่ะ”มันบ่นเสียงเบา
ผมถ่ายรูปกับมนุษย์แฟนไปสักพักก็มูฟออกมาให้คนอื่นไปถ่ายบ้าง เวลาล่วงเลยไปถึงหนึ่งทุ่ม ญาติๆของโปรตอนกลับกันแล้ว ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับอิหมีเท่านั้น
“ร้อนว่ะ”โปรตอนบ่นกระปอดกระแปดหลังจากเราส่งคุณย่าขึ้นรถตู้ไปเรียบร้อยแล้ว
“ถอดครุยออกดิ”ผมช่วยอิหมีปลดชุดครุยที่คลุมอยู่ออกมาพาดไว้ที่แขน
หลังจากตกลงพูดคุยกันไม่นาน เราก็มาฝากท้องมื้อเย็นไว้ที่ร้านก๊วยเตี๋ยวข้างทางร้านหนึ่งที่ไม่น่าจะผ่านมาตรฐานอิหมีที่เดี๋ยวนี้ดรอปลงมากแล้วได้ แต่ก็เข้าใจนะ มันคงเหนื่อยเกินจะเรื่องมากได้แล้ว
โปรตอนพาผมนั่งแท็กซี่มาที่คอนโดหนึ่งที่ดูสวยงามตามสไตล์โมเดิลที่อยู่ทำเลใกล้ที่ทำงานมัน ส่วนห้องนั้นไม่ใหญ่มาก แต่ก็ไม่ได้เล็ก ถือว่ากลางๆมีครัว ห้องนอน ห้องนั่งเล่น ระเบียงก็กว้าง ถือว่าโอเคเลยล่ะ
หมีขาวผู้อ่อนล้า ถอดชุดโยนพาดไว้บนโซฟา ก่อนจะโซซัดโซเซเข้าไปในห้องนอน ผมเดินตามเข้าไปก็ได้แต่ถอนหายใจอย่างระอาใจ หน้าเหน้อนี่มึงคิดจะล้างเลยเรอะ
“โปรล้างหน้าก่อน เดี๋ยวสิวขึ้น”ผมเขย่าแขน อิหมีก็งัวเงียลุกขึ้นมาก่อนจะเฟดตัวไปล้างหน้าอาบน้ำตามที่ผมบอก
ผมเดินสำรวจห้องไปเรื่อยๆด้วยความใคร่รู้แต่ไม่ได้เสือก ห้องนอนดูเรียบๆของไม่มากตามสไตล์เจ้าของ บนโต๊ะข้างเตียงมีรูปโปรที่ถ่ายกับแม่ ถ่ายกับป๊าม๊าและคุณย่า อีกรูปก็เป็นรูปคู่กับผม
อยากจะพร่ำเพ้อให้ฟังนะ แต่รูปนี้เห็นบ่อยแล้วว่ะ ที่ห้องมันที่บ้านก็มี ยังไม่ทันที่ผมจะได้สอดส่องอะไรไปมากกว่านี้ ไอ้คนที่เหมือนแค่สับตีนรัวๆวิ่งผ่านน้ำมันก็เดินโทงเทง เอาผ้าเช็ดตัวคลุมหัวออกมา... ไอ้สัตว์ มึงคลุมผิดหัวแล้ว!!
“เช็ดผมให้หน่อย”ดึงข้อมือผมไปนั่งที่เตียง ก่อนจะทิ้งตัวลงเอาหัวหนุนตักผม “บ้านกูทำมึงอึดอัดปะวะ”จู่ก็ถาม
“ไม่นะ”ผมเอาผ้าเช็ดผมให้อย่างเบามือ “ที่ไม่อยากให้เราไปวันนี้เพราะเรื่องนี้เปล่า”อิหมีถอนหายใจเป็นคำตอบ “ขอบคุณที่ห่วงเรานะ แต่เราโอเค ที่บ้านโปรน่ารักดี”ผมบอก อิคนที่นอนกอดอกหลับตาพริ้ทก็พยักหน้าสองสามที
“ซี...”แล้วมนุษย์ตัวสว่างก็เงียบไป “หยิบคีย์การ์ดให้ที”ที่เมียหรือทาส... ใช้กูจัง
“โอเค”ผมยืดตัวไปหยิบก่อนจะส่งให้อิคุณชาย “อ่ะ”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันเถอะ”ลืมตามองผม “กูทนคิดถึงมึงไม่ไหวแล้วซี”อย่าทำหน้าอ้อนได้ไหม... หน่องซีหัวใจจะวาย
“ขอบคุณนะ”ผมยิ้ม อิหมียิ้ม “แต่ไม่ว่ะ”หุบยิ้มทบไม่ทันเลยสิมึง “อยากตอบตกลงนะ แต่ตัวผมยังไม่พร้อมครับคุณชาย แล็บยังรอเคลียร์อีกเป็นกระบุง”พองแก้มอีก พองมันเข้าไป โตเป็นควายแล้วยังงอนกูอย่างกับเด็กอนุบาล
“โกรธ”เบ้ปากอีก อยากจะดีดให้ปากปลิ้นจริงๆ
“เอาไว้เล่มเสร็จแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีไม่ได้หรอ”ขยี้ผมสีดำนั่นแรงขึ้น “ถึงตัวเราจะไม่ได้อยู่ใกล้ แต่ใจเราก็อยู่กับโปรตลอดนะ”กูนี่อยากจะอ้วกออกมาเป็นสายรุ้ง
"ซี..."โปรสบตาผมนิ่ง
"จ๋า..."
“ขออนุญาตอ้วกใส่หน้ามึงได้ไหม”
“อินี่”กูอุส่ากลั้นใจหยอด
“เฮ้อ”ถอนหายใจก่อนจะตะแคงตัวเอาหน้าซุกพุงกะทิของผม “ก็ได้... รอนานกว่านี้กูยังรอมาแล้วเลย”
“เรารักโปรนะ”อยู่ๆก็อยากพูด
“มึงเมาใบกระท่อมหรอสัตว์”
“ฉากนี้ต้องบอกว่ากูก็รักเหมือนกันอะไรแบบนี้ไม่ใช่หรอวะ”ผมฟาดแขนแม่งไปที ลงโทษข้อหาทำลายบรรยากาศ
“ฮ่าๆๆ”หัวเราะร่วน “กูก็รักเหมือนกัน”
“ไม่ต้องแล้ว เสียอารมณ์”ผมผลักหัวมันออกจากตัก
“อะไรอ่ะ กูก็พูดแล้วไง”ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาตีหน้ากวนตีนใส่ผม
“สัตว์!”บ่นเบาๆเอาพอให้ได้ยิน
จุ๊บ!
อิคนข้างๆกดจูบลงมาบนปากผมเร็วๆ
“...”อยากจะด่าว่าสันดานเสีย แกล้งผมกี่ทีก็ง้อด้วยวิธีแบบนี้ “รัก”อยากจะด่าไปว่าคารารวย แต่อิต่อมอารมณ์อ่อนไหวแม่งก็เสือกไม่รักดี
“อื้อ เราก็รัก”
ผมยังคงไม่รู้ว่าความรักที่แท้จริงคืออะไร ผมรู้เพียงแค่ว่า ถ้าวันนั้นเราไม่ได้กลับมาเจอกัน ผมคงไม่มีโอกาสได้อยู่ข้างๆโปรแบบนี้... มีความสุขแบบนี้
‘เฮ้ย! เป็นไรเปล่า’
‘เพราะมึงสำคัญ’
‘อย่าทิ้ง ได้ไหม อย่าทิ้ง...’
‘ที่บอกว่าคิดถึงกูพูดจริงนะอิ๊ว’
‘ที่บอกว่ารักกูก็พูดจริงเหมือนกัน’
“เฮ้ย!”ไอ้คนที่ทิ้งตัวลงไปแล้วเอาตีนเขี่ยผมอย่างสุภาพ “นั่งยิ้มเหี้ยอะไร กูหลอน”
วินาทีนี้น้องซีทำได้แค่หรี่ตาอย่างอาฆาตแค้น เรื่องจะจบอยู่แล้ว มึงยังจะขัดกูยันวินาทีสุดท้ายเลยใช่ไหมไอ้สลัด เวลานี้มึงควรปล่อยให้กูระลึกไหมอ่ะ ระลึกเรื่องราวโรแมนติกที่ไม่ค่อยจะมีเท่าไหร่ไรงี้หรือเปล่า
“ไม่ต้องมาค้อน ไปอาบน้ำแล้วมานอน”เอาตีนยันตูดอีกสองที
“แม่ง!”
“ไม่ต้องพูดมาก ไปอาบน้ำจะได้นอน อ้วนนี่ก็หนักแล้วนะมึง ถ้าหน้าเหี่ยวตามไปอีกอย่าง ชีวิตมึงไม่เหลือดีแล้วนะ”กูจิคราย บทส่งท้ายของหนู... พัง
“ไม่อาบแม่งแล้ว”โมโห
“ไม่อาบก็ดี กูขี้เกียจรอแล้วเหมือนกัน”ว่าจบก็กระชากแขนผมให้ล้มตัวลงไปนอนทับร่างเปลือยเปล่าที่ปกคลุมด้วยผิวหนังสีขาวสะท้อนแสง
“ฮื่อ...”พยายามขัดขืน
“นะครับอิ้ว...”อย่ามาทำเสียงอ่อนเสียงหวานนะโว้ย “นะ...”อ้ากกก
“...”
“นะครับ”เหมือนได้ยินเสียงตู้มในสมอง “นะ...”
“อื้อ”สรุปแล้วคือกูจะจบแบบแพ้ทางมันงี้อ่อ ฮืออออ ซีจิคราย แต่ทำไงได้ ก็รักมันไปแล้วนี่
End.
-----
หายไปสองเดือน ฮะ ฮะ
:katai5:
ไม่ได้ตายหรือหายสาบสูญนะคะ
ไม่ได้บาดเจ็บด้วย แค่เราเข้าสู่ช่วงหาเวลานอนยังแทบไม่ได้
จะลงตอนพิเศษอีกสองตอนเนอะ
เดี๋ยวจะเอารูปปกมาแปะให้ดู
ยังไงก็สนุบสนุนทุนการศึกษาเขียดด้วยนะ :katai4:
รักทุกคนนะคะ
ยังไม่อยากให้จบเลย
ใจหาย :katai4:
-
o13. :L2: ครอบครัวยักษ์ใหญ่กับสะใภ้พุงเล็กอิอิ
ฟินอลังการสะดุ้งเช่นเคยค่ะ ชอบ
น้องซีน้องโปรของคุณเขียดจะอยู่ในใจเราไปตลอดค่ะ. :katai2-1:
-
ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยยย :katai4:
ขอบคุณสำหรับนิยายที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะเหมือนคนบ้านะคะ ซื้อเล่มแน่นอน สัญญาเลยยย :mew1:
-
ฟินน้อยก่อนจากกันจริงๆ แล้วซินะไรท์ เราคงคิดถึงโปรตอนกับซีอิ้วน่าดูเลยอ่ะ
-
น่ารักกกกกกก
โปรก็คือโปร
-
เหมือนจะหวาน
ฮาา โปรตอนพูดว่า อิอ้วน 55555
ให้ความน่ารัก ละมุนๆ :-[
-
ขอบคุณเจ้สำหรับนิยายดีๆสนุกๆนะคะ :mew1: :mew1: :mew1:
-
แพ้ทางจนจบน้องซี :mew4:
อยากลุ้นคุ่เพื่อนเอ็ม&ธัน เขียนแยกอีกเรื่องเลย
-
บ้านโปรเอนดูสะใภ้มากมาย น้องซีโชคดีตรงนี้ แต่โชคร้ายหน่อยผัวหื่นมาก...เอะอะจับกดจับกระแทก 555
-
เด่วๆ จะทำอะไรกันแค่ไหนก้อได้ แต่จะตัดจบแบบนี้ไม่ด๊ายยยย
-
ขอบคุณค่า :pig4: :pig4:
-
น่ารักตั้งแต่ต้นจนจบ คึคึ
-
ครืออออ ตอนพิเศษ จะได้เห็นอิโปรทำโรแมนกะติกให้ซีอิ๊วบ้างไหม? #รอจนจบยังไม่เห็น งือออออ ... ไอ่ที่ไปคุกเข่ายื่นดอกไม้รอหน้าลิฟต์ อันนั้นไม่นับนะ ถือเป็นงานฮา 555555
-
ชอบนะ
คู่นี้อ่านแล้วมันรู้สึกสมจริง
รักที่มันมีขึ้นมีลง
ขอบคุณคุณเขียด
-
:haun4:
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
ฮือออ คิดถึงอิหน่องซีคนกากจริงๆ 55555
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
ดีใจแทนน้องซี ที่คุณเขียดบอกว่า มีอีกสองตอน 555 อิหมี อย่าขัดคอหน่องซีของพี่น้าา
-
:pig4: :pig4:
-
จบแล้ว ขอบคุณคนแต่ง มากๆนะคะ
ปล.อยากได้ตอนพิเศษ อีกอ่ะ :mew1: :mew1:
-
ครอบครัวโปรน่ารักอ่ะ โผล่ม่จัดเต็มมาก
สารภาพบาปว่าจำได้แต่เฮียปั้นผู้สอบอิงค์โอเน็ตเกิน 80 กับน้องบลู
ฮรรรรรรี่ ชอบที่ตัวละครคงเอกลักษณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ
มีนักเขียนไม่กี่คนที่แต่งเรื่องแล้วสัมผัสได้ว่า เออ นี่มนุษย์ที่มีอยู่จริงในโลกนะ
คุณเขียดเป็นหนึ่งในนั้น ชื่นชมนะคะ
ขอบคุณที่สร้างเรื่องราวดีๆมาให้ทุกคนได้อ่านนะคะ :3
-
ใจหายยย ต้องคิดถึงหน่องซีกับโปรตอนแน่ๆ :katai1:
-
:pig4: :pig4:
-
ขอบคุณค่าาา
-
รักหน่องงงซี อิโปรกวนทีนเสมอต้นเสมอปลาย
-
อ้ายยย ฉันหุบยิ้มไม่ได้ ดีต่อใจ
-
อิจฉาอิอ้วน จริงๆ
-
อ๊ายยยยยย ครอบครัวใหม่หรรษามากซีอิ๊ว o13 o13
-
โดนสปอยมาว่าตลกแต่มีดราม่า แต่ก็อยากอ่าน :o8: :o12:
-
:katai2-1: ชอบโปร-ซี
-
งืมๆๆๆๆน่ารักมาก ใจละลายไปกับหน่องซี
"กูทนคิดถึงมึงไม่ไหวแล้ว"
-
วัยกระเตาะ 1
น้องซีวัยสิบห้าหยกๆสิบหกหย่อนๆนั้นมีเพื่อนไม่มากเท่าไหร่ ไม่ใช่ว่าหยิ่งมั่นหน้าเลือกคบคนหรืออะไร แต่ด้วยปัญหาสุขภาพกายที่กลุ่มก้อนนักกีฬาและเด็กผู้ชายส่วนใหญ่มองว่ากระแดะ อีกทั้งไม่ใช่คนชอบเข้าสังคมและทำกิจกรรม ก็เลยไม่มีใครคบสักเท่าไหร่ จึงทำให้ตัวเองมีเพียงกลุ่มเพื่อนเด็กเรียนก้อนเล็กๆที่หักหลังกันบางคราในคราวสอบ
...ไอ้สัตว์!...
เรื่องมีแฟนซีไม่ได้บอกใครหรอก (ถึงจะยังไม่ได้ตกลงคบก็เถอะ แต่ซีบอกว่าแฟนก็แฟนสิ อย่าสงสัยมาก) แต่เพื่อนๆก็คงสังเกตปนสงสัยจนรู้กันไปเองว่าไอ้หัวเกรียนที่ซีอิ้วขยันไปดักรอหน้าโรงเรียนแต่หัววันนั้น มีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา
จะว่าน้องซีติดแฟนก็ได้ ก็น้องซีชอบโปรตอนนี่หว่า น้องซีก็อยากเจอโปรตอน และถึงแม้ว่าแทบทุกครั้งที่เจอกัน อีกฝ่ายจะรำคาญออกหน้าออกตา แต่ว่าโปรก็นั่งแท็กซี่มาส่งซีที่บ้านทุกครั้งนะ... แม้ว่าอันที่จริง นั่นเป็นทางผ่านบ้านมันอยู่แล้วก็เถอะ
ถ้าเลือกได้ ซีก็ไม่ได้อยากติดแฟนหรอก แต่น้องซีเป็นคนค่อนข้างแสดงออกทุกอย่างที่รู้สึก หรือเรียกว่าพวกเก็บความรู้สึกไม่เก่งนั่นแหละ เวลาชอบใครเราก็แสดงว่าชอบ อยากอยู่ใกล้ๆ อยากพูดคุย น้องซีไม่ฟอร์มจัดเหมือนโปรหรอก ชอบก็บอกว่าชอบ ไม่ชอบก็ก็บอกไม่ชอบ
“โปรตอน! แฮ่!”ซีอิ้วตัวแห้งแกร็นจิ้มไปที่ข้างเอวแฟนหวังให้ตกใจ แต่สิ่งที่ได้กลับมากลับเป็นเพียงแค่หน้านิ่งๆเท่านั้น
“อะไรของมึง”
“ไม่ตกใจเลยหรอ”โปรตอนต้องมีสัมผัสพิเศษแห่งรักแน่ๆเลยถึงรู้ว่าน้องซีจะมา
“ตกใจก็เหี้ยล่ะ ก่อนมาถึงกูนี่แหกปากทักไปกี่คน...”ถึงโปรจะปากไม่ดีจนน่าอุดด้วยอุ้งตีนหมา แต่น้องซีก็รักนะ
“โห”ซีทำหน้าดีใจออกหน้าออกตา จนคนตัวสูงกว่าอดหมันไส้ไม่ได้จนต้องผลักหัวสลายจินตนาการมันสักที
“เพ้ออะไรอีก”
“โปรหึงเรา เราดีใจ”คว้ามือเรียวยาวของอีกคนมาเขย่าๆอย่างปิติยินดีราวกับเกรดพละศึกษาที่ติดไอนั้นอาจารย์บอกว่าแค่กรอกผิด
“อ่า...”ตากลมสวยของโปรตอนเสมองทางอื่นอย่างหมดปัญญา
“จริงหรอ!!!”ซีอิ้วเบิกตากว้าง ปกติโปรต้องด่าสิ ต้องตัดจินตนาการสิ หรือว่าโปรหึงจริงๆ... น้องซีละลาย
“กุขี้เกียจอธิบาย คนอย่างมึงพูดอะไรไปก็ไม่รู้จักจำ ขี้นี่ขึ้นไปอยู่แทนสมองหมดแล้วมั้ง”ผลักหัวอีกที แต่คราวนี้คงแรงไปหน่อย เพราะไอ้เด็กแคระนั่นได้เซแถ่ดๆจนลงไปนั่งพับเพียบหน้าเหวออยู่กับพื้นหญ้า
“...”ถามว่ารู้สึกผิดไหม โปรตอนคงบอกว่านิดๆ แต่จะให้ประคบประหงมหรือขอโทษหรอ... ฝันเถอะมึง
“แฮ่ ล้มเลย”ซียิ้มแผ่ตาหยี หรือที่อิตัวยาวเรียกว่ายิ้มโง่ๆ
“แฮ่เฮ้ออะไร รีบๆลุก กูจะกลับแล้ว”สะบัดหน้าเดินลิ่วๆไปหยิบกระเป๋าที่วางอยู่บนแสตน โดนไม่หันไปมองอีกคนที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้าสักนิด
“จะกลับแล้วเหรอมึง”แคปซูลถามขณะที่กำลังสุมหัวดูนารูโตะกันอยู่
“เออ แม่งยุ่งวุ่นวายฉิบหาย”ขมวดคิ้วหันมองไอ้คนที่วิ่งดุ๊กๆตามเขามา
“หรอจ๊ะ รำคาญมากเลยเนี่ย รอเขาแม่งทุกวัน รำคาญจังเลย”เคยอยู่ดีๆแล้วตีนกระตุกฟาดปากคนไหม ตอนนี้โปรตอนใกล้กระตุกล่ะ
“ไอ้ฟิล์ม ไม่เอา ไม่แซวเพื่อน”เหมือนจะช่วย... “ว่าแต่ตอนไปปลูกป่ามึงจะอยู่ได้หรอวะ ศุกร์เสาร์อาทิตย์ ลงแดงจนหรรมลุกเป็นไฟแน่ไอ้เหี้ย”แล้วแม่งก็หัวเราะกันลั่น
“...”แจกนิ้วกลางให้ถ้วนหน้า
ไม่พูดอะไร ไม่ใช่ว่าโปรตอนจะสงบทุกอย่างด้วยความเงียบ แต่มันไม่มีอะไรจะพูด เพราะต่อให้ห่างกันเป็นปีสวัสดิภาพหรรมของโปรตอนก็ทำเดิม จะให้บอกตรงๆว่ายังไม่ได้กันก็รู้สึกเสียฟอร์ม แต่จะให้โกหกไป มีหวังไอ้หัวทุยนี่ได้เฉลยให้เขาหน้าแตกยับเยินแน่นอน ดังนั้นเงียบนี่แหละดีที่สุด
“...”มันฉีกยิ้มร่าจนหน้าหมันไส้
“ยืนมึนอะไร กลับ!!”ลงกับใครไม่ได้ ก็ลงกับไอ้หัวทุยมันนี่แหละ
“อ่า... เราไปแล้วนะ บาย”โบกมือสุดแรงยิ้มแย้มลาเพื่อนเขา
...มึงเป็นเด็กห้าขวบรึไง...
“บายจ้า”แล้วไอ้พวกเหี้ยนี่อีก มึงจะยิ้มระรื้นอะไรนักหนา
“กลับ! กูรีบ!”คว้าแขนลากไปเลย
“แฟนมาค้างด้วยนี่รีบตลอด”
“ไม่ใช่แฟน”น้องซีฟังแล้วจิคราย
“จ้า!! ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ อิอิ”สิ้นคำพื่อนๆที่ไล่หลัง โปรตอนก็หันไปตะโกนด่าว่าไอ้หัวอวัยวะเพศชาย ก่อนจบด้วยการพาไอ้เด็กแคระเข้ามานั่งในแท็กซี่
ตลอดทางโปรตอนเอาแต่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ ในขณะที่อีกคนก็เอาแต่จ้องเขา และพอเขาหันไปมองก็ลนลานทำมองไปทางอื่น แต่โทษทีเถอะ ไม่ต้องมาทำเนียน... กูเห็น!
ถึงบ้านราวห้าโมงกว่า ป้าแม่บ้านกลับไปแล้ว ป๊าม๊าไม่อยู่ ทั้งบ้านตอนนี้จึงเหลือแค่ไอ้หมีที่เป็นหมา โปรตอนกับเด็กแคระติ๊งต๊องเท่านั้น โปรเดินตรงเข้าไปในครัว เทน้ำมะเขือเทศลงแก้วแล้วกระดกให้ไหลผ่านลงคอ ในขณะที่อีกคน ให้มันกินน้ำเปล่าก็พอ ไม่ใช่ว่างก แต่มันกินน้ำมะเขือเทศแล้วอ้วก โปรตอนเสียดายของ
“ขอบคุณนะ”มาอีกแล้วยิ้มโง่ๆ
“เออ”ตอบแบบไม่ใส่ใจก่อนจะวางแก้วที่กินน้ำหมดแล้วลงซิ้งค์ “ฝากล้างด้วย”เสือกแดกช้าเอง ช่วยไม่ได้
“อื้อ”แล้วก็จบด้วยยิ้มตาหยีเหมือนเดิม
คนตัวสว่างขึ้นมาชั้นบนก่อนจะเข้ามามาในห้องตัวเอง คนตัวสูงเอาเข็มขัดนักเรียนออกจากกระป๋ามาเก็บที่ ก่อนจะถอดถุงเท้า แล้วเข้าไปล้างหน้า ก่อนจะลงมาจัดการรดน้ำต้นไม้และเล่นกับหมาตามหน้าที่ของตน
เริ่มมืด โปรตอนเทอาหารเม็ดให้หมาแก่ตัวโต ก่อนจะลูบหัวบอกฝันดีมัน เขาสาวเท้ายาวๆเข้ามาในบ้าน ล้างมือ เอามื้อเย็นในตู้เย็นไปอุ่นก็ยกมากินที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับเปิดนารูโตะดูไปด้วย เดอะฮอบบิตกินหมดทีหลังอีกแล้ว เลยต้องรับหน้าที่ล้างจานไป ถึงแม้ว่าจะไม่จำเป็นเลยก็ตาม เพราะแค่ทิ้งไว้ในซิ้งค์ล้างจาน พอตอนเช้า ป้าไก่ก็มาจัดการอยู่ดี แต่ก็นะ เห็นอม่งว่างๆไม่ได้ว่ะ หมันไส้
โปรตอนขึ้นมาอาบน้ำโดยทิ้งให้เดอะฮอบบิตอยู่ในครัว พออาบน้ำเสร็จ ออกมาก็เจอไอ้เด็กแคระมันนั่งหน้าแดงตัวแข็งเป็นฟอสซิ่วอยู่บนโซฟา โปรตอนยอมรับว่าไม่ได้ชอบอีกฝ่ายมากมายอะไร แต่ก็ไม่ได้เกลียด แต่ที่ยังเก็บมันไว้แบบนี้อาจเพราะอยู่กับเดอะฮอบบิท โปรตอนไม่ต้องคิดอะไรมาก
ซีเป็นจำพวกรู้สึกนึกคิดอะไรก็แสดงออกทางสีหน้าหมด ชอบก็บอกว่าชอบ เขินก็เขิน ไม่ต้องมาวางฟอร์มอะไรให้มากมาย จริงๆมันก็มีเยอะกว่านี้ แต่ถ้าสาธยายมากกว่านี้ วันนี้คงไม่ต้องทำห่าไรแล้วล่ะ
“ไปอาบน้ำ”ปลดผ้าเช็ดตัวที่พันท่อนล่างไว้โปะบนหัวอีกคน ก่อนจะเดินโทงเทงไปนอนแผ่บนเตียง
เดอะฮอบบิทเดินตัวแข็งทื่อหายเข้าไปในห้องน้ำ ในขณะที่คนนอนหงี่ได้แต่คิดทบทวนความสัมพันธ์ระหว่างเขาและซี เวลาเกือบหนึ่งเดือนตั้งแต่ที่ล่อลวงเด็กได้ โปรตอนไม่เคยขอคบ ซีเองก็ไม่ได้เรียกร้อง ไม่มีการผูกมัดใดๆ อีกอย่างเขาเพิ่งจะอายุแค่นี้ ชีวิตต้องเจอคนที่เข้ามาอีกมากมาย เขาเลยไม่ได้จริงจังกับใครสักเท่าไหร่ และซีก็ไม่ใช่ขอยกเว้น
กว่าอีกคนจะออกมา โปรตอนก็เกือบหลับคาเตียง แต่หลังจากเทิร์นโปรมาพอสมควร เด็กที่ไม่ประสีประสาห่าเหวอะไรเลยอย่างซีอิ้ว ก็เหมือนจะเป็นงานขึ้นมาบ้าง ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้ ในเมื่อรู้ว่าต้องถอด ก็ไม่ต้องใส่มันนั่นแหละถูกแล้ว
“ขึ้นมา”โปรตอนตบที่นอนสองสามที คนตัวเล็กกว่าก็แทบพุ่งขึ้นมาบนเตียงแทบจะทันที “ก้มหน้าลงมา”ถึงจะฟังห้วนๆ แต่เวลาโปรทำเสียงอ้อนตาเยิ้ม น้องซีเกินจะต้านทานทุกที
“อื้ออ”ริมฝีปากบางเฉียบยื่นขึ้นจุ๊บริมฝีปากอีกคน
“อ้าปาก”สิ้นคำคนตัวยาวซีอิ้วคนดีของแม่อ้อมก็อ้าปากกว้างสุดพลัง จนคนสั่งได้แต่หัวเราะลั่นอย่างบันเทิง
“จะให้กูตรวจฟันมึงไง เผยอๆแบบนี้พอ”โปรตอนดันตัวลุกขึ้นนั่งก่อนจะเผยอปากน้อยๆพองามให้อีกคนดูเป็นตัวอย่าง
“อ้า...”ซีอิ้วทำตาม หน้าตาแดงเถือกไปหมด
คนตัวขาวประกบปากจุมพิตคนไม่ค่อยประสา มือเรียวจับมือขวาของอีกคนเกาะบ่ากว้างตามกรรมพันธุ์ของเขาไว้ ในขณะที่มืออีกข้างสอดประสานกันไว้ แล้วค่อยๆประคองหลังให้เดอะฮอบบิทค่อยเอนลงบนเตียงอย่างทะนุถนอม
เรื่องบนเตียง โปรตอนไม่ใช่คนอ่อนโยนอะไร บางครั้งออกจะกักขฬะด้วยซ้ำ แต่กับไอ้หัวทุยนี่ อาจเพราะมันยังไม่ประสา หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นั่นทำให้เขารุนแรงกับมันไม่ลง ขนาดครั้งแรกที่ล่อลวงนั่น ก็ไม่สำเร็จนะเว้ย ก็นะ แค่นิ้วชี้ไปนิ้วเดียว มันยังร้องอย่างกับพ่อสิ้น กว่าจะปลอบมันจดหยุดร้องได้ก็นู้น ตีสาม ไม่ทำห่าอะไรแล้วล่ะ นอนรัวๆ
ถ้าถามว่า...ผ่านมาจะเดือนนี่ได้กันไปกี่ครั้ง ถ้าเอาแบบปากบ้างมือบ้างขาหนีบบ้างก็หลายครั้ง แต่ถ้าไอ้แบบได้เข้าไปสำรวจถ้ำน่ะยัง แต่ไม่ได้บอกใครหรอก... อายเขา
“ใจเรา เต้นแรงมาก... “คนข้างล่างละล่ำละลั่กบอก
“อื้ม..”โปรตอนแนบหูลงกับหน้าอกเนียนนั่น ... มึงจะหัวใจวายตายคาเตียงกูไหมเนี่ย “ใจเย็นๆ...”จูบลงบนหลังมือข้างที่เขากุมไว้ของอีกคน รู้สึกมือมันร้อนๆ แต่คงจะเพราะตื่นเต้นนั่นแหละ
“ใจเย็นไม่ได้หรอก ก็เราชอบโปร”ตอบเสียงอ่อมแอ้ม แต่โทษทีเถอะ โปรตอนได้ยินเต็มสองรูหู “อื้ออ “ไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากก็ถูกช่วงชิงอีกครั้ง
มือที่ว่างของคนตัวขาวลูบเบาๆตั้งแต่โคนขา ผ่านหน้าท้องแบนราบ ผ่านซี่โครง ปัดป่ายผ่านยอดอก ก่อนจะจบลงที่ช้อนลำคอเล็กไว้แล้วผละจูบออก ก่อนจะซุกที่ซอกคอ เดอะฮอบบิทตัวเกร็งแข็งทื่อ ไอ้ความรู้สึกแปลกๆที่ทำให้ขนลุกซู่ทั้งตัวนี่เขาไม่ชินสักที
ริมฝีปากบางสวยกดจูบลงบนน่าอกคนด้านล่าง ก่อนจะตวัดลิ้นลิ้มชิมรสยอดอกสีอ่อนราวกับจะยอกล้อคนเบื้องล่างที่มือขวาก็จิกบ่าเขาแน่น มือซ้ายก็เกร็งจับมือเขาไว้ไม่ยอมคลาย อยากจะขบกัดเล่นแรงๆเหมือนกัน แต่ก็ทำไม่ลง ถึงอายุจะรุ่นราวคราวเดียวกัน แต่สภาพร่างกายกับประสบการณ์ของเขากับเดอะฮอบบิทต่างกันเกินไป ไว้เลี้ยงให้โตกว่านี้อีกหน่อย ค่อยจัดก็ยังไม่สาย... หึหึ
“โปร... เสียว...”และประโยคปลุกความกามในใจคุณก็โผล่ขึ้นมา
โปรตอนละปากออกจากยอดอก ก่อนจะลากลิ้นลงมาแอ่งสะดือ แล้วละเลงสักยกให้เด็กมันดิ้นพล่านก่อนจะครอบปากลงไปที่เครื่องเพศเด็กชายที่ดู เอ่อ น่ารักกระจุ๋มกระจิ๋ม
“อื้อออ ซี เสียว อื้อ”มือขวาที่หลุดจากบ่าเขา จิกลงที่ผ้าปูที่นอน
โปรตอนปล่อยมืออีกข้างออกจากกัน ก่อนจะท่าทางให้เดอะฮอบบิทชันขา แล้ววอร์มอัพช่องทางให้ก่อนถึงตอนใส่นิ้วแรกจะสะดุ้งตัวเกร็ง แต่ไม่นานซีก็ผ่อนตัวเองลง อาจเพราะชินบ้างแล้วด้วยแหละ อย่างอาทิตย์ก่อนก็ใส่ไปได้ตั้งสองนิ้วแล้ว ... ใกล้ถึงความจริงแล้วโปรตอน
ในขณะที่ปากทำหน้าที่เบี่ยงเบนความสนใจ นิ้วมือก็สอดเข้าไปถึงสองนิ้วแล้ว เมื่อเห็นอีกคนผ่อนคลายแล้ว โปรตอนจึงลองใส่อีกนิ้ว แม้จะสะดุ้งเกร็งตัวบาง แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ออกมา โปรตอนค่อยๆขยับนิ้วอย่างเชื่องช้า ก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้น จนคนที่โดนโจมตีทั้งหน้าทั้งหลังได้แต่ครางลั่นห้อง
โปรตอนผละปาก ดึงนิ้วออก ปล่อยให้คนตาปรือน้ำตาคลอนอนหอบไป เขาสวมหมวกให้โปรตอนจูเนียร์ก่อนจะชโลมเจลลงไปที่ท่อนเนื้อตัวเอง และประตูบ้านโพรงกระต่ายของเดอะฮอบบิท
ใช้นิ้ววอร์มอีกรอบด้วยหัวใจที่เต้นรัว ดึงนิ้งออก ยกขาอีกคนพาดบ่า ก่อนจะก้มจูบคนที่ไม่รู้เนื้อรู้ตัว คนตัวขาวกดโปรตอนจูเนียร์ของตัวเองลงไป คนด้านล่างถึงกับดิ้นพล่าน แต่ดิ้นไปไหนไม่ได้ เพราะเขาล็อกตัวล็อกปากไว้หมดแล้ว โปรตอนจะไม่ทนอีกต่อไป เข้ามาได้แล้ว จะให้ออกไปก็ไม่ใช่เรื่องแล้วโว้ย
“ฮือออ เจ็บ ฮืออออ”เมื่อปากเป็นอิสระ ไอ้คนที่น้ำหูน้ำตาท่วมก็แหกปากลั่น
“ไม่เจ็บเนอะ โอ๋ๆ”โปรตอนลูบหน้าลูบตาปลอบ
“ไม่เจ็บพ่อมึงสิ ตอแหล ฮือออ”โปรตอนช็อคไปนิด ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ “ไม่ตลกนะเว้ย”
“ก็ไม่ตลก”แกล้งกดเพิ่มเข้าไปอีก
“เจ็บ ฮึก “คนหลุดหยาบถึงกลับด่าต่อไม่ออก “เอา ออก เจ็บ”
“อีกนิดเดียว จะครึ่งแล้วเนี่ย”
“ห๊า!!”ซีอ้าปากค้าง ยังไม่ครึ่ง เจ็บจะตายห่าคาเตียงขนาดนี้ยังไม่ครึ่งเลยหรอ แล้วถ้านี่มันเข้ามาหมด เครื่องในน้องซีมันจะกระฉอกออกปากมาหมดไหม
“ซีครับ”ไม่ต้องมาคงมาครับ น้องซีไม่ฟัง น้องซีเจ็บ “ไม่ร้องนะ ไม่เข้าเพิ่มแล้ว แช่ไว้แค่นี้พอ โอเคไหม”ฉุกคิดก่อนจะพยักหน้าตอบรับไป
“อื้อ”เผลอปากรับจูบของอีกคนแต่โดยดี
มือเรียวเค้นคลึงอกบางแบนเรียบอีกครั้งเพื่อกระตุ้นอารมณ์คนเจ็บอีกครั้ง ไม่นานไอ้สิ่งที่ฝ่อไปแล้วมันก็ยืนขึ้นสวัสดีเขาอีกรอบ โปรตอนรูดขึ้นรูดลงสร้างความสุขให้อีกคนที่ไม่รู้เลยว่า ในขณะที่ตัวเองกำลังติดอยู่ในห้วงอารมณ์ โปรตอนตัวร้ายมันก็ส่งงูเข้าบ้านโพรงกระต่ายจนจะหมดตัวแล้ว
“อ้า... โปร เสียว... แน่น”มันเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ เจ็บๆ ตึงๆ เสียวๆ แต่โคตรมีความสุขเลย “ฮือออ”ปล่อยออกมาซะเต็มมืออีกคนเลยทีเดียว
โปรตอนได้แต่กัดฟันข่มอารมณ์เมื่ออีกฝ่ายตอดรัดเขาจนแทบทนไม่ไหว อยู่นิ่งๆทำสมาธิท่ามกลางเสียงหอบหายใจของอีกคนสักพัก โปรตอนก็ให้วิชามือมาร ปลุกเร้าอีกคนขึ้นมาอีกรอบได้สำเร็จ ไม่รู้ว่าเพราะเริ่มชินหรือไอ้เด็กขาสั้นมันไม่รู้ตัว เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่า ตอนนี้มันโอนอ่อนให้เขาเต็มที่แล้ว
ถึงจะไม่ได้ทำรุนแรง แต่ด้วยความไม่ธรรมดาของพี่ท่านก็เล่นเอาเหยื่อมีเลือดซิบเหมือนกัน ดังนั้นโปรตอนคงได้แต่สาวเอวเนิบๆ พอเคลิ้มๆ เพราะดูทรงถ้าขืนจัดเต็ม จบงานนี้ คงต้องมีเด็กคนหนึ่งถึงกับเดินไม่เป็นแน่
ด้วยขนาดสรีระและวัยอีกทั้งไร้ประสบการณ์ของชวัลกร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ใส่แรงใส่กำลังอะไรมาก แต่ด้วยแรงที่รัดแน่นก็เล่นเอาโปรตอนถึงฝั่งฝันได้ไวเหมือนกัน
ใจจริงอยากต่อไปยาวๆทั้งคืน แต่ดูสภาพไอ้คนตาปรือแล้ว มันคงไม่ไหว โปรตอนทิ้งตัวนอนทับเดอะฮอบบิทเพื่อชาร์จพลัง ก่อนจะสอดมือดกอดรัดร่างผอมแน่น ก่อนจะพลิกตัวตะแคงข้างทั้งที่ส่วนเชื่อมต่อยังไม่หลุดจากกัน
“เรามีความสุขมากเลย”หมากระเป๋าที่ทั้งเหงื่อทั้งน้ำตาท่วมหน้าท่วมตัวไปหมดบอกทั้งรอยยิ้มกว้างที่ดูเหนื่อยอ่อน
“อื้ม เหมือนกัน”กดจูบลงข้างแก้มนิ่ม ก่อนจะรัดเข้ามากอดไว้แน่น
ไม่รู้ความรู้สึกที่มันก่อนขึ้นมาตอนนี้คืออะไร มันไม่ใช่เซ็กส์ที่ดีที่สุดในชีวิตที่ผ่านมาของโปรตอน จัดว่าหวยหน่อยๆด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขามีความสุขมากขนาดนี้ ในอกก็เต้นแปลกๆ รู้สึกหวงมันขึ้นมาด้วย จะว่าหลงเพราะได้ตัดริบบิ้นมันก็คงไม่ใช่ เพราะมันเองก็ไม่ใช่เหยื่อรายแรกของมารขาว
หรือว่าเรื่องที่ผู้ชายโดนเปิดวาระแล้วมันจะน่ารัก มันจะดึงดูดขึ้นจะเป็นเรื่องจริง หน้าก็เดิมๆ ตัวก็แห้งๆ แคระแกร็นเหมือนเดิม แต่ทำไมตอนนี้โปรตอนถึงมองว่ามันโคตรน่ารักเลยวะ หุ่นแม่งก็นะ ทำไมเอวแม่งเล็กจังวะ ไหล่มึงนี่ถึงสามสิบห้าเซ็นรึยัง แต่ดูๆแล้ว อีกรอบก็คงไหวมั้ง
“กอดแน่นจัง”ไม่ใช่อึดอัด แต่ปกติโปรตอนเสร็จแล้วไม่เคยกอด...ถ้ารู้ว่าเสียเอกราชแล้วโปรจะเชื่องขนาดนี้ น้องซียอมไปนานแล้วโว้ย
“อึดอัดหรอ”คลายออกนิดนึง ก่อนจะลูบแผ่นหลังของเขาเบาๆ
“อื้อ”พยักหน้าเบาๆ “เจ็บ แต่ทนได้”เพื่อผู้ชายน้องซีไหวเสมอ
“ขออยู่แบบนี้อีกนิดนะ”จะคาไว้แบบนี้สักสิบยี่สิบนาทีน้องซีโอเคนะ แต่ไอ้การที่มึงมาลูบตูดแบบนี้ น้องซีรู้สึกไม่ปลอดภัย
“ไม่เอาแล้วนะ เหนื่อย”ซีดักทาง ต่อให้รักให้ชอบกันมากแค่ไหน แต่สังขารมันไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
“นะ เดี๋ยวเดียว”อยากจิครายให้ตายคาที่ แต่มาคิดอีกที ตายคาหรรมแม่งไม่คูล
“ทีเดียวนะ”
“ครับ”ทีแบบนี้แหละพูดดีเชียว
ซีถูกพลิกขึ้นมานอนบนตัวคนตัวยาว เอวสอบแข็งแรง เด้งแทงสวนขึ้นมาเป็นจังหวะ จุดนี้น้องซีไม่คิดจะดิ้นรนขัดขืนแล้ว ได้แต่นอนแปล้ หัวสั่นหัวคลอนให้อีกคนกระทำชำเราไปนั่นแหละ
ก่อนจะเสร็จกิจรอบสอง โปรตอนก็อุ้มเดอะฮอบบิทที่แทบสิ้นสติไปในห้องน้ำ ทุกอย่างก้าวนั่นแสนลำบาก ทุกครั้งที่น้ำหนักตัวของอีกคนกระแทกลงมา โปรตอนก็อยากจะสวนขึ้นไปแรงๆ แต่ก็ต้องยับยั้งช่างใจ เพราะถ้าเกิดเลือดตกยางออกแล้วเหยื่อกลัว มันจะชวดไปอีกนานแสนนาน
วางคนหัวทุยไว้บนเคาน์เตอร์อ่างล้างหน้า ก่อนจะขยับตัวเข้าออกเร็วขึ้น คนไม่ประสา นอนครางกระเส่าอย่างเหนื่อยอ่อน ในหัวขาวโพลน ตัวร้อนฉ่า ในขณะคนคุมเกมส์ที่ใกล้ถึงจุดมุ่งหมายโน้มตัวลงมาบดจูบ ก่อนจะถึงฝั่งฝันของในตัวอีกคนเป็นรอบที่สอง
ยืนหอบหายใจสักพักก็ถอนตัวออก ลอกถุงออกโยนเข้าถุงโยนลงถังขยะอย่างไม่ไยดี แล้วอุ้มคนสิ้นสภาพลงยืนบนพื้น แต่ยังไม่ทันที่จะปล่อยมือ เดอะฮอบบิทหัวทุยก็แทบล้มพับลงไปทันที เขาเลยต้องอุ้มอีกรอบเพื่อพาเข้าไปในตู้อาบน้ำ
ตอนแรกก็ว่าจะล้างๆถูๆพอ เพราะดึกแล้ว กลัวอีกคนจะไข้แดกเสียก่อน แต่เขาก็ต้องสะดุดตากับน้ำขาวขุ่นที่ไหลมาตามเรียวขาที่แดงเป็นจ้ำๆแทน
“อื้อ เอานิ้วเข้ามาทำไม ไม่เอานะ”ซีทำหน้าจะร้องไห้ เขาไม่ไหวจริงๆแล้ว ปวดหัวมากๆแล้วด้วย
“ถุงแตก จะเอาออกให้”
“แตกได้ไง”ซีตาเบิกโพลง หน้าเครียด
“ลืมเปลี่ยน แต่ไม่ต้องกลัว กูเพิ่งไปบริจาคเลือดมา กูปลอดภัย”บอกไปแบบนั้นแต่ซีก็ยังเครียดอยู่
“เราจะท้องไหม”สิ้นคำพูดอีกคน โปรตอนถึงกับหัวเราะลั่น “ไม่ตลกนะ แม่เราบอกว่าถ้าไม่ใส่ถุงยางจะท้อง”เรื่องนี้โปรบอกเลยว่าแม่ไม่ผิด ผิดที่สมองมันนี่แหละ
“เออท้อง... แล้วทำไงดีวะ”แกล้งแม่ง
“ไม่เอาอ่ะ ยังเรียนไม่จบ ฮือออออ”แล้วมันก็ร้องออกมาดังลั่น ร้องแบบร้องจริงจัง... เฮ้ย แม่งไม่รู้จริงดิวะ
“เฮ้ย ร้องทำไม”โปรตอนปิดน้ำ แล้วกอดปลอบ
“ฮึกๆๆๆ พ่อตีแน่ๆ ฮืออออ คันมือ คันขา ฮืออ”ตัวมันร้อนๆ
“ไข้ขึ้น”โปรพึมพำ ก่อนจะรีบล้างตัวให้เมียสดๆร้อนๆของตัวเอง แล้วอุ้มออกไปเช็ดตัวใส่เสื้อผ้า
คนที่ยังแก้ผ้าอยู่เริ่มใจไม่ดี เมื่อเห็นผื่นแดงที่ขาเล็กหลังจากวางอีกคนไว้บนเตียง ไหนจะมือที่แดงและบวมขึ้นเห็นได้ชัด มองนาฬิกาอีกครั้ง เกือบสองทุ่มแล้ว ร้านขายยาหน้าหมู่บ้านน่าจะปิดแล้ว อีกอย่างถ้าไปโรงบาลเขาจะตอบคำถามหมอยังไง แต่ก่อนไปหาหมอเขาต้องปรึกษาแม่ของเดอะฮอบบิทก่อนว่ามันเป็นอะไร
ใส่เสื้อยืดกางเกงบ็อกเซอร์เสร็จ ก็หยิบโทรศัพท์คนป่วยมากดเบอร์ฉุกเฉิน ตั้งแม่ไว้หมายเลขหนึ่งจริงๆด้วย รอสักพักจนสายตัดไปก็ไม่มีใครรับ จนสายที่สามนั่นแหละถึงมารับได้
“ว่าไงคนเก่ง มีอะไรคะลูก”รู้แล้วทำไมเดอะฮอบบิทถึงพูดจาภาษาดอกไม้
”ผม... โปรตอนนะครับ”กรอกเสียงลงไปนิ่งๆ
“อ๋อ แฟนน้องซี”นี่มันกล้าหาญชาญชัย ถึงขั้นบอกแม่เลยหรอวะ
”คือซีมือบวมครับ มีผื่นแดงที่ขาที่มือ ไข้ก็ขึ้น จะให้ผมพาไปโรง’บาลไหนครับ”ไปโรงบาลที่มีประวัติน่าจะดีกว่า
“ไม่ต้องไปหรอกค่ะ ในกระเป๋านักเรียนน้องซีมีถุงผ้าใส่ยาอยู่ ลูกลองเปิดดูค่ะ ยาทาแม่เขียนว่าแก้คัน ส่วนยากิน ให้กินอันที่แม่เขียนว่าแก้แพ้นะ ส่วนแก้ไข้ แม่เขียนว่าแก้ไข้เลย แต่ต้องให้กินข้าวก่อนนะ มันเป็นยาหลังอาหาร”อธิบายเสียงละมุน “ถ้าสงสัยตรงไหนโทรมาถามแม่นะคะ น้องซีป่วยจะดื้อจะเพ้อ ถ้าไม่ไหว รีบโทรมาบอกนะ เดี๋ยวแม่ไปรับ”
“ครับ ขอบคุณครับ”
“ฝากน้องซีด้วยนะครับโปรตอน”
“ครับ”
กดวางสาย ก่อนจะเปิดหาถุงยา แล้วทาให้ที่มือและขาเล็กนั่น ก่อนลงไปเปิดตู้เย็นอุ่นกับข้าวให้คนป่วย แต่ในตู้กับมีแต่ของที่คนป่วยกินยากๆทั้งนั้น จะออกไปซื้อก็ไม่กล้าปล่อยมันไว้คนเดียว แต่เหมือนข้าวต้มมันน่าจะทำง่าย เหมือนม๊าบอกว่าเอาข้าวสวยมาต้มใส่หมู ปรุงนิดหน่อยก็อร่อยแล้ว
“ฮือออ คัน”คนป่วยเริ่มจะเกาขา โปรตอนจึงต้องยึดมืออีกคนที่ร้องครางไม่พอใจไว้
ด้วยความไม่อยากปล่อยคนป่วยไว้บนห้องคนเดียว โปรตอนก็เลยเอาผ้าห่มม้วนๆเดอะฮอบบิท เพื่อล็อกแขนไม่ให้มันเกาได้ แล้วอุ้มลงมานอนที่โซฟาห้องรับแขก ไม่รู้ว่านอนบนห้องกับในห้องรับแขกอะไรมันแย่กว่ากัน แต่ตอนนั้นยังเด็ก รู้แค่ว่าห้องรับแขกมันใกล้ครัวกว่าห้องนอนก็เท่านั้น
โปรตอนเซิร์ทวิธีทำข้าวต้มในอินเตอร์ไม่นานก็เจอ สิ่งที่เขาเลือกคือข้าวต้มหมู ขั้นตอนการทำไม่ได้ยากเย็นอะไร ถึงจะหั่นต้นหอมไม่สวยเท่าไหร่ แต่พอกินไปมันก็เหมือนกันนั่นแหละ แต่ส่วนที่ยากที่สุดมันต่อจากนี้ตางหาก... เตาแก๊สบ้านกูเปิดยังไง!
“ม๊า!!!”ต่อสายหาบุพการีที่เลี้ยงดูได้ก็แหกปากทันที
หลังจากรู้วิธีเปิดเตาแล้ว ข้าวต้มที่เมดบายโปรตอนก็เสร็จสมบูรณ์ หน้าตาพอดูได้ รสชาติพอกินได้ แต่ให้กินเอง โปรตอนคงไม่เอาหรอก แต่ก็แดกๆไปเถอะเดอะฮอบบิท เสือกป่วยเอง ดังนั้นมึงไม่มีสิทธิ์เลือก
“กินข้าว”วางข้าวต้มไว้บนโต๊ะก็จก
“อือ”
“อือแล้วก็ลุกมากิน”
“อือ”
“ดื้อฉิบหาย”โปรตอนช้อนหลังคนป่วยขึ้น ก่อนแทรกตัวไปนั่ง เพื่อให้คนป่วยอยู่ในท่าเหยียดขาหัวพิงอกเขา “เกิดมา นอกจากป้อนข้าวป๊าม๊า ก็มีมึงกับหมานี่แหละที่กูป้อน”บ่นๆไปตามประสา โดนไม่ไม่ได้ใส่ใจว่าคนฟังควรดีใจไหมกับความหมายที่มันสื่อออกมา
เอาช้อนคนๆข้าวต้มเพื่อไล่ความร้อน ก่อนจะช้อนผิวหน้ามาเป่าจนเย็นแล้วยัดเข้าไปในปากที่เผยอหายใจอยู่ ถึงแรกๆคลายจะสำลัก แต่หลังๆก็ยอมกินแต่โดยดี เมื่อข้าวพร่องเกือบหมด ซีก็เหมือนจะไม่ยอมกินแล้ว โปรก็ขี้เกียจจะบังคับ เลยค้างอยูท่านั้นราวสิบนาที ให้คนป่วยได้ย่อยก่อน
โปรตอนช้อนตัวคนป่วยอุ้มขึ้นมาบนห้อง วางลงบนเตียงทั้งสภาพก้อนผ้าห่มนั่นแหละ เพิ่มอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศขึ้นนิดหน่อย เพราะกลัวมันจะหนาวตาย ทั้งที่ตัวเองนี่ร้อนจะบ้าแล้ว ปกติถ้าอากาศในห้องไม่ได้อุณหภูมิที่ชอบ โปรตอนจะหลับไม่สนิท แต่เมื่อคืนคงเหนื่อยหลายเรื่องด้วยแหละ เขาเลยหลับลงได้
โปรตอนตื่นขึ้นมาอีกที่ตอนตีสี่ เพราะแรงดิ้นของคนข้างๆ เสียงบ่นพึมพำว่าคัน ทำให้โปรตอนได้แต่เอื้อมมือ ไปคว้าหลอดยามาถือ ก่อนจะคลายผ้าที่ม้วนเอาไว้ แล้วเอาคนป่วยออกมา ป้ายเนื้อยาให้ตามรอยแดงที่ยุบลงแล้ว
แต่ด้วยความขี้เกียจม้วนใหม่ โปรตอนเลยจัดการนอนกอดอีกคนแบบล็อกแขนไว้ข้างใน เช้าวันเสาร์โปรตอนตื่นก่อน คนข้างๆ ตัวเย็นลงแล้ว ผื่นก็หายไปจนแทบไม่เหลือ ปีศาจขาวตัวยาวเข้าไปล้างหน้าแปรงฟัน ออกมาก็เจอคนป่วยนอนตาปริบๆอยู่บนเตียง
เขาเข้าไปงัดสารร่างที่เปลี้ยสุดตีนให้ลุกขึ้นนั่ง ซึ่งดูจากสีหน้าแล้ว อิแผลเมื่อคืนทำพิษแล้วสิมึง ด้วยความรำคาญนิดๆสงสารหน่อยๆ ก็เลยอุ้มอีกคนไปในห้องน้ำ ทั้งที่ตอนแรกเขาจะอยู่ด้วยเผื่อมันตายคาห้องน้ำจะได้เรียกกู้ภัยทัน แต่เพราะมันยืนยันจนแทบตีลังกาเกลียวยันว่ามันไม่ตายง่ายๆ เขาจึงได้ยอมออกมารอข้างนอก
ราวครึ่งชั่วโมง เดอะฮอบบิทที่เพิ่งโดนตัดริบบิ้นไปเมื่อคืน ก็ค่อยๆเดินลากขากออกมาอย่างเชื่องช้า เห็นแล้วโปรตอนรำคาญ ก็เลยจะอุ้มมันลงไป แต่เจ้าตัวก็ยังคงจะพยายามเดินไปเอง ด้วยเหตุผลว่าอายป้าแม่บ้าน
“ตอนนี้ป้าไก่ยังไม่มา ถ้าให้กูอุ้มไป ป้าไม่เห็นหรอก แต่ถ้ามึงยังค่อยๆไต่ลงไปแบบนี้นะ ยังไงป้าก็รู้”โปรตอนว่า
“...”ได้แต่คิดตาม
“เร็ว... อย่าเล่นตัว”คราวนี้น้องซีสมยอมแต่โดนดี เหมือนเมื่อคืนนั่นแหละ นั่นก็สมยอม
โปรตอนอุ้มเด็กแคระที่เหมือนไม่ได้รับสารอาหารมาหลายปีดีดักลงมาที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะเข้าไปในครัวแล้วเอาน้ำมาให้ คู่ผัวเมียวัยกระโปกนั่งดูดิสนีย์คลับไม่นาน ป้าไก่ก็มา
ป้ารีบทำมื้อเช้าอย่างว่องไวให้คนที่ป่วยและคนไม่ป่วยที่กำลังนอนเลื้อยขี้เกียจอยู่บนพื้นพรม ราวกับคนที่เป็นอัมพาตแล้วพลาดตกจากเตียง
มื้อเช้าหมดอย่างไว ไม่รู้ว่าอร่อยหรือหิวมาก แต่ช่างมัน เมื่อสบโอกาสตอนป้ากำลังเหม่อมองไปนอกบ้าน โปรตอนก็รีบอุ้มไอ้หัวทุยขึ้นไปบนห้อง ยัดยาเข้าปากเล็ก ก่อนจะใช้ชีวิตเปื่อยๆในห้องไปตลอดทั้งวัน
ป๊าปั้นม๊าบลูของโปรตอนกลับมาตอนเย็น น้องซีไม่รู้ว่าโปรโดนเรียกไปคุยอะไร แต่ว่ามื้อเย็นพี่บลูยอมให้น้องซีกับโปรกินข้าวบนห้อง ทั้งที่โปรเคยเล่าว่า ที่บ้านเคร่งเรื่องกินอาหารเป็นที่มาก ขนาดโปรไปมีเรื่องมาระบมทั้งตัว ยังต้องหอบสังขารไปนั่งกินข้างล่างเลย
ต่อข้างล่างน่อว
-
“ขอบคุณครับ”น้องซียกมือไหว้มหาอำนาจของบ้าน ที่ยกมื้อเย็นขึ้นมาให้
“พักผ่อนเยอะๆนะน้องซี”วางมือลูบหัวเด็กหัวกลมเบาๆ “กินเสร็จแล้วยกไปเก็บด้วยนะโปรตอน อันนี้ยาแก้อักเสบ ม๊าซื้อมาให้แล้ว”สั่งเสียงห้วนก่อนจะวางถุงยาไว้แล้วเดินออกไป
“เดี๋ยวเรายกไปเก็บเองนะ”น้องซีเกรงใจ มากินข้าวบ้านเขา จะให้ลูกเขาทำนู้นทำนี่ให้มันไม่งาม
“ไม่ต้องไอ้สัตว์ ภาระกูกว่าเดิม”ไม่ได้ซึน นี่ออกมาจากความรู้สึกจริงๆเลย
“ขอบคุณนะ”ซีอิ้วยิ้มแป้นแล้น “โปรตอน...เมื่อวานเราได้ยินว่าโปรจะไปปลูกป่าอะไรกับเพื่อนหรอ ”ไม่ได้เจอกันสามวัน น้องซีจิคราย
“ค่ายสิ่งแวดล้อม ม.b ถ้าจะไปก็เอาสำเนาบัตรประชาชนมา เดี๋ยวกูไปกรอกใบสมัครที่มหา’ลัยให้”สิ้นคำคนตัวขาว น้องซีก็ยิ้มร่าพยักหน้ารัวอย่างดีใจ
“เอาบัตรมา เดี๋ยวกูซีรอกซ์ให้”มันจะได้ไม่ต้องไปซีร็อกซ์แล้วเอาไปให้เขาที่โรงเรียน ขี้เกียจถือไปถือมา
“อยู่ที่แม่อ่ะ”
“บัตรประชาชนเขามีไว้ให้มึงพก ไม่ได้มีไว้ฝากแม่ เข้าใจไหม”ไม่ได้อยากจะสอน แต่บางทีโปรตอนก็รู้สึกเหมือนได้เด็กเจ็ดขวบมาเป็นเมีย เลยต้องเตือนๆมันไปบ้าง
“ครับ”ยังยิ้มออกอีกไอ้หอกนี่
โปรตอนไม่สนใจ เริ่มจ้วงสปาเก็ตตี้แกงเขียวหวานในจานของตัวเองกิน ในขณะที่มื้อเย็นของคนป่วยก็เป็นข้าวต้มหมูอีกแล้ว โปรตอนแอบเบื่อแทน แต่น้องซีไม่เบื่อหรอก ซีอิ้วเป็นคนกินง่าย ตราบใดที่ยังไม่ได้กินติดต่อกันไปครึ่งค่อนเดือน น้องซีก็ยังไหว
วันอาทิตย์ คุณแม่ของน้องซีมารับตั้งแต่เช้าตรู่ ซีอิ้วตัวน้อยนั่งให้คุณแม่สำรวจเนื้อตัวสักพัก แม่อ้อมของน้องซีก็เริ่มออกรถเพื่อกลับบ้าน คุณอ้อมไม่ได้ทักลูกเรื่องรอยฮ้อเลือดจางๆตามเนื้อตามตัว ไม่ใช่ว่าไม่รู้ เพราะก่อนจะมีเจ้าหัวทุยนี่มาได้ เธอกับอิลุงที่บ้านผ่านเรื่องแบบนั้นมาจนนับไม่ถ้วนแล้ว
และไม่ใช่ว่าตอนที่ลูกมาบอกว่าชอบผู้ชายเธอจะไม่ตกใจ ตอนนั้นเธอนอนไม่หลับไปหลายวันเลยด้วยซ้ำ แต่สำหรับเธอ เธอไม่ใช่พ่อแม่จำพวกชอบบีบบังคับใจลูก ตั้งแต่ซีอิ้วเกิดมาเธอไม่เคยจะตีสักเพี้ยะ จะให้มาบังคับจิตใจลูกเพื่อให้เป็นแบบที่เธอต้องการ เธอทำไม่ได้หรอก
พ่อแม่บางคนคิดว่าชีวิตลูกเป็นของเขา ทุกสิ่งที่เลือกให้ต้องดีที่สุด คุณอ้อมไม่เคยบอกพ่อแม่จำพวกนั้นผิด เขาเองก็รักลูกอยากปกป้องทุกอย่าง แต่สำหรับคุณอ้อม เธอไม่สามารถอยู่กับซีอิ้วไปได้จนชั่วฟ้าดินสลาย ซีอิ้วต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง ต้องลองผิดลองถูกเอง เพื่อที่วันหนึ่งเมื่อเธอกับลุงผมบางที่บ้านไม่อยู่แล้ว ชีวิตซีอิ้วจะยังคงดำเนินชีวิตต่อไปด้วยตัวเขาเองได้
น้องซีเข้าวัยรุ่นแล้ว เรื่องทางเพศมันเป็นเรื่องธรรมดา เธอทำใจไว้อยู่แล้ว แต่พอเอาเข้าจริง เธอก็อยากจะร้องไห้ออกมาตอนนี้เสียเดี๋ยวนี้ ลูกชายที่เธอประคบประหงมมาชั่วชีวิตจะไม่เหมือนเดิมแล้ว ไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากให้ลูกคบกับเพศเดียวกันหรอก พ่อแม่ทุกคนย่อมอยากให้เขามีชีวิตปกติ ได้แต่งงานกับผู้หญิงสักคนที่เขารัก สร้างครอบครัว มีหลานตัวเล็กๆให้เธอ
แต่เมื่อมันเป็นแบบนี้ไปแล้ว เธอก็คงต้องทำใจยอมรับ ชีวิตลูกนั้นเป็นของลูก มันไม่ใช่ของเธอ เธอทำได้เพียงแค่ประคับประคองเขาเท่านั้น เธอรู้ความสัมพันธ์ในชีวิตรักนั้นมันไม่จีรัง ไม่ว่าจะแบบไหน แต่เธอก็หวังว่าลูกของเธอจะโชคดี ได้เจอคนที่ดี และอยู่ดูแลกันตลอดไป
เรื่องลูกนั้นไม่เท่าไหร่ เรื่องพ่อของลูกนี่แหละที่คุณอ้อมยังหนักใจ ไม่รู้จะบอกจะพูดยังไง เพราะตาลุงนั่นค่อนข้างหัวโบราณ และเจ้ากี้เจ้าการ เคยวางแผนชีวิตจนเข้ามหา’ลัยให้ลูกตั้งแต่ลูกยังไม่เกิดด้วยซ้ำ แม้ว่าแผนพวกนั้นจะโดนเธอทำลายทิ้งไปบ่อยๆก็ตาม แต่สักวันยังไงเขาก็ต้องรู้เรื่องนี้ แล้วคุณอ้อมก็เดาไม่ถูกจริงๆว่าเขาจะทำยังไงกับเรื่องนี้ แต่เธอไม่พร้อมที่จะเห็นลูกเสียใจ ดังนั้นเธอคงต้องเก็บเรื่องนี้ไปสักพัก แม้ว่าเธอจะไม่เคยมีความลับกับเขามาก่อนเลยก็ตาม
“แม่ครับ วันนี้ซีขอกินเฟรนซ์ฟรายได้ไหม”เจ้าหัวทุยทำตาปริบๆ
“พ่อไมให้กินนะคะ พ่อรู้จะโดนดุนะ”ถึงแม้ว่าเธอจะอยากให้ลูกใช้ชีวิตปกติ กินของไร้สาระบ้างบางที แต่คุณเอกกับเธอตกลงกันแล้ว เรื่องเวลาเรื่องกิจกรรมของลูกเธอจัดการ แต่เรื่องสุขภาพเรื่องการกินเขาจะจัดการ
“นะครับแม่ ซีจะกินงียบๆ ไม่ให้พ่อรู้”เธอได้แต่ถอนหายใจเมื่อเด็กหัวทุยเข้ามาอ้อน
“ค่ะ ครั้งเดียวนะ”เธอคงลืมไปว่าในโลกนี้ไม่มีคำว่าครั้งเดียวหรอก ในเมื่อมีการยอมตามใจครั้งแรก มันย่อมมีครั้งต่อไป
.
.
.
ซีอิ้วเด็กแคระนั่งจ้องบัตรประจำตัวประชาชนของตัวเองมาแล้วร่วมครึ่งชั่วโมง ถึงน้องซีไม่ได้หล่อบาดใจแบบโปรตอน แต่น้องซีคิดว่าตัวเองก็น่ารักพอตัวนะ แต่รูปบนบัตรประชาชนนี่คืออะไร อิปากเบี้ยวนี่มันเป็นใครวะ!
อยากจะกรีดร้องชักดิ้นชักงอเป็นพลอยชมพูเวอร์ชั่นคนแคระ ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้องซีเฉยๆกับรูปบัตรประชาชนนะ แต่ตอนนี้น้องซีเฉยต่อไปไม่ได้แล้วเว้ย น้องซีไม่อยากให้โปรตอนเห็นอ่ะ รูปแม่งเลวทรามมาก ปากเบี้ยวไม่พอ ตาก็เหล่ด้วย
“มิสจันทนามาแล้ว”เตมีย์ เพื่อนที่ตอนนี้กลายร่างด้วยแว่นตาจนตอนนี้สภาพโคตรจะเนิร์ดของน้องซีสะกิดบอก
ซีอิ้วจำใจเก็บบัตรประชาชนลงกระเป๋ากางเกง คาบแรกวันนี้เป็นวิชาภาษาไทย เหมือนมิสจะสั่งงานอะไรสักอย่างด้วย แต่น้องซีไม่ได้สนใจ ได้แต่นั่งเหม่อครุ่นคิดถึงเรื่องบัตรประชาชนของตัวเอง
“เฮ้ย”แรงสะกิดจากด้านหลังทำให้น้องซีต้องหันไป “เป็นอะไร เห็นนั่งจ้องบัตรประชาชน”
“คือกูต้องเอาสำเนาบัตรไปให้แฟน แต่ดูดิรูปแม่งปากเบี้ยว ไม่อยากให้แฟนเห็น”ไม่ว่าเปล่า ชูบัตรประกอบด้วย
เพื่อนสามตัวของซีอิ้วหัวเราะลั่นเมื่อเห็นรูปต้องห้ามบนบัตรประชาชนของไอ้หัวทุย ปากเบี้ยวไม่พอ ตาแม่งเหล่อีกตางหาก นี่ถ้าไม่รู้จักกัน เตมีย์คงคิดว่าชวัลกรคงเคี้ยวใบกระท่อมก่อนไปทำบัตรแน่ๆ
“ไม่เห็นจะยาก มึงก็หักบัตรทิ้งแล้วไปทำใหม่ แต่หน้าแม่งจี้ว่ะ ฮ่าๆๆ”ณกันต์ว่าจบก็หัวเราะร่วนจนเพื่อนกลุ่มอื่นในห้องเริ่มหันมามองบ้างแล้ว
“เออว่ะ”ไม่ทันไตร่ตรองอะไร ไอ้คนใจเร็วด่วนได้ก็หักบัตรทิ้งแม่งต่อหน้าต่อตาคนแนะนำนี่แหละ
“เฮ้ย!”พูดเล่นแต่ไม่คิดว่ามันจะทำจริง
“แล้วคุณซีต้องเอาไปให้แฟนวันไหนหรอครับ”วีรวัฒน์ที่นั่งดูเหตุการณ์มานานถามขึ้น
“...”หน้าซีดอย่างเห็นไดชัด “เย็นนี้”
...ฉิบหายแล้วไหมล่ะกู...
“กูขอไปโทรหาแม่ก่อน”
ไอ้หัวทุยที่ตอนนี้สมองมันก็ละม้ายคล้ายไอ้ทุย เดินเข้ามาในห้องน้ำ เพื่อคุยโทรศัพท์กับคุณแม่ที่เคารพรัก ปกติดน้องซีไม่ใช่คนชอบทำลายข้าวของ แต่เพราความเก็บกดเรื่องรูปบนบัตรประชาชนเลยทำให้น้องซีไม่ได้ยั้งคิด
“ครับลูก”ปลายสายพูดเสียงเรียบ
“แม่จ๋า บัตรประชาชนซีหัก แม่พาไปทำใหม่ที ซีต้องใช่ใบซีร็อกซ์วันนี้ ด่วนๆเลย”น้องซีวัยเห่อหมออ้อยโหยหวนอย่างเอาแต่ใจ
“แม่มีค่ะ เดี๋ยวแม่เอาไปให้ที่โรงเรียนนะลูก”โถ่ แม่จะเก็บไว้ทำไม
“ไม่เอา ซีอยากทำบัตรใหม่ รูปมันปากเบี้ยว!”
“น้องซี แม่ว่า แม่ตามใจเรามากเกินไปแล้วล่ะ... ลูกหักบัตรใช่ไหม”คุณอ้อมเลี้ยงลูกเองมาตลอด เดาไม่ยากหรอกว่าบัตรประชาชนมันหักเพราะฝีมือใคร
“...”คนโดนจับได้เงียบกริบ
“แล้วเราจะใช้ทำอะไร”ถามเสียงเรียบ
“ซีจะสมัครค่ายสิ่งแวดล้อมครับ”มีความผิดติดตัวต้องเสียงอ่อนนิดนึง
“ขอแล้วหรอคะ”
“โธ่ แม่จ๋า ให้ซีไปเถอะนะ”ซีขอร้องล่ะ ซีอยากไปกับโปร “นะครับ ได้ปลูกป่าด้วย ซีอยากไป”
“แต่แม่ไม่ให้ไปค่ะ ซีแพ้หญ้านะลูก จะไปได้ยังไง”เธอปวดกบาลกับลูกชายจริงๆ
“ซีกินยาก็หายแล้ว”ยังคงดื้อ
“ซีอิ้ว...”คุณแม่ใจดีเริ่มเสียงเย็น
“...”
“วันนี้แม่จะไปรับหนูกลับบ้านเอง”เวลาแม่ทำเสียงนิ่งแบบนี้ น้องซีสัมผัสได้ถึงหายนะ
“ซีกลับเองได้ครับ แม่ไม่ต้องห่วงน๊า...”
“ลูกไม่ต้องมาออกความเห็น ที่แม่พูดคือประโยคคำสั่ง โรงเรียนเลิกแล้วออกมาเลย แม่รอเราตรงร้านกาแฟ”พูดจบคุณแม่ที่ปกติใจดีราวกับนางฟ้าก็ตัดสายไป ทิ้งไว้เพียงลูกชายวัยใสที่ความหวังสลายไปแล้ว
ตอนพักเที่ยง ซีอิ้วจำใจส่งข้อความบอกโปรตอนว่าตัวเองไม่ไปแล้ว ทั้งเรื่องค่ายแล้วก็เย็นนี้ น้องซีนั่งรออีกฝ่ายตอบกลับจนหมดพักเที่ยง อีกฝ่ายก็ยังไม่ตอบ ซีอิ้วจึงได้แต่นั่งซึมๆแล้ว เรียนค่าเวลาเพื่อรอกลับบ้าน
คุณแม่ในชุดเดรสแขนยาวกระโปรงพลิ้วยาวคุมเข่าที่โชว์ความเซ็กซีตรงคอเสื้อที่แหวกเป็นรูปตัววีให้เห็นเนินอกเล็กน้อย นั่งไขว้ขาจิบชาแอปเปิ้ลโชว์เรียวขาขาวที่ปลายเท้านั้นเป็นส้นสูงสีแดงสด
แม่อ้อมของน้องซีสั่งสปาเก็ตตี้ครีมซอสเห็ดของโปรดไว้ให้ แต่ด้วยความทุกข์ระทมตรมใจที่ผู้ชายไม่ตอบกลับ ทำให้น้องซีได้แต่เอาส้อมเขี่ยไปเขี่ยมา จนคุณแม่ดุนั่นแหละ ไอ้สปาเก็ตตี้ตรงหน้ามันถึงได้หมดลงไปสักที
เมื่อกลับถึงบ้าน น้องซีโดนยึดโทรศัพท์ ยึดเราท์เตอร์อินเตอร์เน็ต และถูกกักบริเวณเพื่อทบทวนตัวเองอยู่ในห้องจนกว่าจะมื้อเย็น น้องซีนอนตะแคงซ้ายตะแคงขวารอเวลา น้องซีไม่ชอบตอนแม่โกรธเลย เพราะเวลาแม่โกรธแม่จะไม่พูดด้วย ทำเหมือนน้องซีไม่มีตัวตน น้องซีปวดใจ
.
.
.
โปรตอนมาเห็นข้อความจากเดอะฮอบบิทก็ตอนเลิกเรียนแล้ว โทรกลับไปอีกฝ่ายก็ปิดเครื่อง รู้สึกแปลกใจนิดๆ ปกติต่อให้มีธุระยังไงมันก็ยังต้องหาเวลาแวะมาหาเขา ต่อให้มีเวลาแค่ห้านาทีสิบนาทีมันก็มา... เกิดอะไรกับมันหรือเปล่า
“หน้ามุ่ยเชียว แล้ววันนี้แฟนมึงไม่มาหรอวะ”โปรตอนส่ายหน้า
“ไม่ใช่แฟนกู”ก็ยังไม่ได้คบกัน
“เสาร์อาทิตย์ก็ขลุกอยู่ด้วยกันตลอด แบบนี้มันมากกว่าคนเป็นแฟนกันบางคู่แล้วไอ้สัตว์”
“แล้วไง”ทำหน้าตากวนตีนเสร็จก็ยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋านักเรียน ก่อนจะตั้งท่าลงไปเล่นบอลกับพวกเพื่อนห้องอื่นที่สนาม
วันนี้เป็นวันที่สามที่ไอ้หัวทุยหายไปแบบไร้การติดต่อ แม้ว่าไอ้หัวสกินเฮดวัยกลัดมันจะทำเป็นเหมือนไม่ทุกข์ไม่ร้อน แต่นั่นคงหลอกตัวมันเองคนเดียวนั่นแหละ เพราะตอนนี้ไม่ว่าใคร ก็ต่างสัมผัสได้ถึงพายุทางอารมณ์ขนาดย่อมที่กำลังก่อตัวเพื่อเตรียมทำลายล้างทุกอย่างที่ขัดหูขัดตามัน
“ไปหาซีไหมล่ะมึง”แคปพูดขึ้นพร้อมตบบ่าเพื่อนสองสามที
“ทำไมกูต้องไปหามัน”ขมวดคิ้วไม่พอใจ ก่อนจะจบด้วยการวิ่งลงไปเตะบอลระบายอารมณ์เช่นเคย
สี่วันที่มันหายสาบสูญไป ในหัวโปรตอนคิดเหตุผลประกอบเรื่องนี้มากมาย บางทีมันอาจจะป่วย แต่ป่วยยังไงมันก็ต้องติดต่อมาบ้างปะวะ ป่วยนะเว้ย ไม่ใช่ตาย หายไปแบบนี้มันไม่เมกเซ้น แล้วถ้าไม่ได้ป่วยคืออะไรล่ะ ต่อให้มีธุระยังไง ถ้าคนเราจะติดต่อมา มันก็ติดต่อมาได้อยู่แล้ว
หรือจริงๆมันเบื่อความสัมพันธ์แบบนี้แล้ว หรือว่ามันค้นพบว่าการตกเป็นเมียมันไม่ใช่ทาง ก็นะ ต่างคนต่างไป คิดซะว่าแบบเป็นประสบการณ์ชีวิตแล้วกัน แบบนี้ดีแล้ว... ดีเหี้ยอะไรล่ะ!!
“แม่งเอ๊ย!!!”โปรตอนทึ้งทุบโต๊ะระบายอารมณ์
“มีปัญหาอะไรกับผมหรอครับคุณปัถย์”อาจารย์วิชาสุขศึกษาที่กำลังอธิบายเรื่องโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์อย่างสนุกสนานหันมาถามเขา
“เปล่าครับ”โปรตอนเอนหน้าออกไปทางหน้าต่าง มองผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาหน้าโรงเรียนอย่างเหม่อลอย เขาไม่ชอบที่ตัวเองเป็นแบบนี้ และแน่นอน... เขาไม่ชอบที่มันหายไปแบบนี้
----------
ตอนพิเศษย้อนรำลึกมาล้าวว
น้องซีวัยใสกับโปรตอนวัยกระโปกมันโผล่มาอีกครั้ง
เอาแล้วไงไอ้หัวเกรียน เมียมึงหายสาปสูญไปแล้ว เล่นตัวนัก
คือมันยังมีต่อจากนี้นะ เดี๋ยวจะมาลงอีกครึ่งในเร็ววัน
มีถามนิดนึง เขียดจะลงตอนพิเศษสองตอนเนอะ ดังนั้นคุณเขียดมีช้อยให้เลือก
คือหนึ่งตอนนี่คือวันกระเตาะ
อีกตอนหนึ่งให้คนอ่านเลือกที่อยากอ่านละกัน
1. Plese, Make me your bae (ไอ้ธันxเฮียเอ็มมายเลิฟ)
2. frist plan (ไอ้ธันxเฮียเอ็มของเก๊า)
3. วัยละอ่อน (หมีขาวxอิอ้วน)
ตอนที่ไม่ได้เลือกจะไปโผล่ในหนังสือกับตอนพิเศษอื่นของคู่หลักเด้อยู
ปล.เขียดอ่านทุกๆคอมเม้นท์แล้วนะคะ ขอบคุณจากใจค่ะ :hao5:
-
:hao4: หน่องซีวับขบเผาะ :hao4:
-
โธ่พ่อโปรตอนคนซึนนนนนนนนน นุ้งซีก็น่ารักกกกมีความกวนตีนเล็กๆ
-
โหวตตอนวัยละอ่อนของหมีขาวกับอิอ้วนค่ะ ยกสองมือ นับเป็นสองคะแนนมั้ยคะ อิอิ
-
อยากอ่านวัยละอ่อน หมีขาวกับอิอ้วนค่ะะะะะ :impress2:
-
เอาตอนวัยละอ่อนมาต่ออีกตอนเถอะ
สมัยก่อนอิโปรเล่นตัวจัง
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยย หน่องซีวัยเอาะๆ น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
โหวตหน่องซี เค้ารักอิอ้วนนนนนนน :katai5:
-
แหม่เมียหายแล้วหัวร้อนเลยนะ
อ่านวัยละอ่อนต่อออ
-
หน่องซีค่าา
-
ว๊ายยยย มีคนเมียหายแหละแกรรร อิอิ
มีความหัวร้อน มีความซึน มีความเก๊ก
มีความคิดถึงเมีย มีความเป็นห่วง และมีความหลอกตัวเอง
โปรตอนนี่มันโปรตอนจริงๆเลย
น้องซีรู้นี่ดีใจแย่5555555
-
วัยละอ่อนค่าาาา ขออ่าน หมีหมูต่อค่ะ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
โหวตๆ น้องซีตอนผอม วัยใสโคตรน่ารัก แลดูโง่ๆแบ๊วๆดี
3. วัยละอ่อน (หมีขาวxอิอ้วน)
-
โหวต วัยละอ่อน
โปร นี่เก๊กท่ามาก วางตัวเหมือนอยู่เหนือซี
แต่ความจริงโปร ตกหลุมรักซีเด็กน้อยหัวทุย ผอม ที่เปิดเผย แสดงออกทุกอารมณ์
น่ารักมาก ไร้ท เขียนได้เยี่ยมมาก :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โหวตตอนหน่องซีกับอิตัวขาวค่าาาา :hao7:
-
o13 หมีขาวสุดยอดจริงๆ แกหื่นแบบเข้าเส้นมาตั้งแต่เห่อหมรอย
ขอวัยละอ่อนต่อเนื่องค่ะ อยากรู้ว่าลึกๆแล้วตอนที่เลิกกันครั้งแรกเป็นยังไง
เรื่องเพื่อนแมนนี่เราเฉยๆอะ หมีกับอิ๊วเด่นมากๆ ที่สุดในดวงใจ :mew1:
-
โปรหลงซีมาแต่ไหนแต่ไร แต่ดันไม่รู้ตัว เก็กอีกต่างหาก
-
น่ารักจังเลยยยย ฮรื่อออออ
-
ปากบอกไม่ใช่แฟน แต่พอเขาหายไปแล้วเป็นงี้นะ
อิหมีนี่มันปากหนักจริงๆ :katai5:
อยากอ่านวันละอ่อนต่อค่าาาา
-
โหวต ซีอิ๊ววัยละอ่อนค่ะ
-
ขอข้อ3วัยขบเผาะ อิหมีขาวกับซีอิ๊ววว ชอบบบ
-
ว้าาา จบซะแล้วว ลุ้นกับคู่นี้มานาน ฮ่าๆๆๆ. :กอด1:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
โหวตหมีกับอิอ้วนฮะะะ
มารออีกครึ่งที่เหลือด้วย
-
เมียหาย ฮ่าฮ่าฮ่า
ตอนเด็ก ๆ ซีก็ผอม ทำไมโตแล้วตูดใหญ่
หรือเพราะเฟรนช์ฟรายห่อนั้น?
-
อิหมีแม่งซึนตั้งแต่เด็กนี่หว่า เหอๆๆ
-
ใจง่ายเนาะอีน่องซีเนี่ย 55555
-
จีบเขา ทิ้งเขา จีบเขาใหม่
แต่ดูเหมือนอีตัวขาวตามจีบเลย 555
-
โหวตหมีขาวด้วยคนค่าาา อิอิ
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
-
น้องซีวัยละอ่อน เด็กน้อยมากลูก โปรตอนปากแข็งเช่นเคย แต่ก็นะเด็กวัยเท่านั้น 5555
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษมากๆๆค่ะ อยากอ่านต่อทุกตอนเลย
-
:pig4 :pig4: :pig4:
-
โหวตวัยละอ่อนโด้ยย
รอติดตามคุณเขียดเสมอนะ จุบุๆ
-
:pig4:
-
ชอบผู้ชายแบบโปรนะ แต่บางครั้งก็ดูซึน
:hao3: :hao3: :hao3:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
รักกกกกกกก ขอบคุณคุณเขียดที่เข็นมาได้จนจบ
นิยายสนุกมากๆ ชอบมาก ขอบคุณมากกกกก ♥
-
เมียหายอยากได้คืนนนน
รออิหมีไปตามเมียยย 555
-
สนุก ขำได้ตลอดทุกตอน อ่านรวดเดียวเลย
:mew1: :mew1: :mew1: :mew1:
-
กวนยันจบเรื่อง คู่นี้
-
เอาน้องซีต่อค่าาา
-
หน่องซีน่ารัก นางเกรียน นางโก๊ะ นางตลก นางบ๊อง โอ๊ยยยยย รักนาง 55555
-
แซ่บอ่ะ หน่องซี!!!! o13 o13
-
หมีขาวเมียหาย :z2:
-
ตอนแรกมาอ่านแบบมึนๆเพราะว่าชอบชื่อเรื่อง
อ่านแรกๆ รู้สึกว่ามันไม่ใช่แนวแต่ก็ยังอ่านต่อไป
และพออ่านไปสักพักก็ยาวเลยจ้าา วันเดียวจบ
ไม่กินไม่ขี้ไม่เยี่ยวไม่นอนกันเลยทีเดียว ณ.จุดจุดนี้
ขอบคุณคุณเขียดที่สร้างสรรค์ผลงานดีๆ
และที่สร้างน้องซีอิ๋วโปรตอนและใครอีกหลายๆคนขึ้นมา
ขอบคุณค่า :-)
-
น่ารักกกกก พระเอกซึนได้ใจจจ 555 :hao7:
-
โหวตวัยละอ่อนค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบขอเม้นทีเดียวเลยละกัน
หลงรักหน่องซีมากเด็กอัลไลน่ารักมาก
ชอบเรื่องนี้มากหลงอิอ้วนกะหมีขาวแบบไม่อยากให้จบเลย
-
เลือกวัยละอ่อนครับ
-
น่าร๊ากกกก
-
ครึ่งหลัง
โปรตอนไม่รู้ว่าตัวเองกำลังทำบ้าอะไร แต่พรุ่งนี้เขาต้องไปเข้าค่ายแล้ว ปล่อยไว้แบบนี้มันค้างคาใจ ถึงรู้ว่าการมาดักรอหน้าประตูโรงเรียนมันมีโอกาสน้อยมากที่จะเจอ แต่มันก็ดีกว่าไม่ทำอะไรเลย อย่างน้อยเขาก็ถือว่าเขาได้พยายามแล้ว
แน่นอนว่าชีวิตจริงไม่มีปาฏิหาริย์แบบในละครที่ม๊าดู เพราะจนห้าโมงเย็นแล้ว โปรก็ไม่ได้เจอคนที่มาดักรอ แต่ก่อนที่เขาจะตัดใจกลับไปนอนเกาไข่ที่บ้าน ก็เหมือนเจ้าที่เจ้าทางยังพอเห็นใจ ท่านเลยส่งไอ้เด็กเนิร์ดคนหนึ่งมาช่วยเขาไว้
“คุณโปรตอนแฟนซีปะครับ”อยากปฏิเสธว่าไม่ใช่ แต่ว่าไอ้แว่นหนานี่มันรู้จักเดอะฮอบบิทที่หายสาบสูญไปใช่ไหม
“อืม”อยากถามมากมาย แต่ฟอร์มแม่งค้ำคอชิบหาย
“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”อยากสนทนาต่อนะ แต่หลังจากซ้อมโต้วาทีแล้ว วีรวัฒน์ก็มีเรียนพิเศษต่อ ถ้าไม่รีบจะสายเอา
มนุษย์แว่นหนาผมรองทรงที่ส่วนสูงน้อยกว่าโปรตอนไม่มาก ซอยเท้ายิกๆพุ่งออกไปตามทางเดินด้วยความเร็วแสง โปรตอนเม้มปากแน่น ใจหนึ่งไม่อยากยอมรับว่าอยากรู้เรื่องมัน แต่อีกใจ... เขาแม่งโคตรคิดถึงมันเลย
“เดี๋ยวๆ”โปรตอนรีบวิ่งมาดักหน้า
“ครับ”
“ซีมันมาโรงเรียนไหม”ไม่รู้จะถามอะไร คำถามมันมากมายอยู่ในกบาล แต่ปากมันดันถามไปได้แค่นั้น
“มาครับ แต่คุณแม่มารับไปตั้งแต่เลิกเรียนแล้ว”
“แล้วทำไม่โทรศัพท์มันถึงโทรไม่ติดเลย”พึมพำเสียงเบา โปรตอนสับสนกับตัวเอง อยากจะตะโกนถามตัวเองว่าเป็นเหี้ยอะไรจริงๆ
“โทรศัพท์โดนคุณแม่ยึดเพื่อลงโทษเรื่องหักบัตรประชาชนครับ”ยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่ามันไม่จงใจหายไป แต่ก็ต้องหุบยิ้มเมื่อคิดถึงท่อนสุดท้ายของประโยค... วอท เดอะ ฟ้าคคค
“ห๊า!”โปรตอนขมวดคิ้ว... ทำเห้อะไรของมัน “เอ่อ วีรวัฒน์มีเบอร์บ้านมันไหม”โปรตอนอ่านจากชื่อที่ปักอยู่เสื้อ
“มีครับ”เด็กแว่นยิ้มร่า ก่อนจะบอกเบอร์โดยที่ไม่ต้องเปิดดูเลยด้วยซ้ำ
กลับมาถึงบ้าน โปรตอนได้แต่ช่างใจกับเบอร์ที่ได้มา ถ้าโทรไปเขาจะพูดอะไรวะ ‘สวัสดี สบายดีไหม’ อะไรแบบนี้มันก็ไม่ใช่เปล่าวะ คนโดนกักบริเวณไม่ใช่ถูกส่งไปเที่ยววันเดอร์แลนด์ มันถึงจะได้มีความสุขน่ะ
หรือว่าจะบอกไปเลยว่า ‘กูคิดถึงมึง’แต่นั่นมันก็จะหน้าด้านเกินไปไหม หรือเปลี่ยนเป็น ‘มึงคิดถึงกูไหม’ดีวะ แต่โธ่เว้ย มันก็จะดูมั่นหน้าไปดิ โปรตอนได้นอนทึ่งกบาลที่ผมสั้นจนทึ้งไม่อยู่ของตัวเองอยู่บนเตียง เขาจะพูดอะไรดีวะ ... ยากกว่าแต่งกลอนวันพ่อก็เรื่องนี้แหละ
โปรตอนทำสมาธิ ก่อนจะจิ้มนิ้วลงไปบนหน้าจอเพื่อโทรออก รอไม่นานก็มีเสียงป้าแก่ๆสักคนถามว่าเขาต้องการเรียนสายกับใคร แน่นอน ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว... ไอ้แคระ!!
“ครับ”เสียงที่คุ้นเคยทำเอาโปรตอนตื่นเต้นจนหัวใจเต้นรัว “ฮัลโหล”ไม่รู้จะพูดอะไร “ไม่ได้ยินเลย วางนะครับ”
“เดี๋ยวๆ”โปรตอนละลักละล่ำบอก
“โปรหรอ!!!”ปลายสายแหกปากลั่น
“เออ กูเอง จะแหกปากทำไม รำคาญ”พังค่ะไอ้สัตว์ อุส่าตั้งใจจะโทรมาคุยกับมันดีๆ
“ง่อววว ก็ดีใจอ่ะแล้วโปรตอนโทรมามีไรเปล่า”จะมีไรล่ะ มึงหายไปไหนสี่ห้าวันห๊ะ อยากจะตอบไปแบบนั้น แต่ปากนี่มัน...
“โทรมาสมน้ำหน้า เป็นไง ชีวิตมนุษย์ถ้ำหรรษาไหมล่ะมึง”โปรตอนอยากจะเอาหัวโขกขอบเตียงตายให้มันจบๆไป... กูพูดอะไรของกู
“ใจร้าย แต่ไม่เป็นไร แค่โปรโทรมาก็ดีใจแล้ว”แล้วนี่กูจะยิ้มทำห่าอะไร
“อือ”ปากนี่จะฉีกถึงรูหูแล้ว
“เราคิดถึงโปรจัง”ในอกโปรตอนที่เคยเต้นเป็นจังหวะปกติกลับรัวขึ้นอย่างไม่รู้สาเหตุ
“เออ!”กูก็คิดถึงมึง... คิดว่าโปรตอนจะพูดแบบนั้นหรอ ฝันกันเองเถอะมึง
“เราไปนอนก่อนนะ ฝันดีน๊า”รู้สึกหน่วงๆยังไงก็รู้ คุยกันไม่ถึงห้านาที มึงจะทิ้งกูไว้กลางทางแล้วหรอไอ้แคระ
“ฝันดี”
“หู้ย ดีใจอ่ะ คืนนี้ต้องฝันดีมากๆๆๆเลย”ทำไมมันพูดอะไรแบบนี้ได้ง่ายจังวะ
“อือ”
“โปรตอน”
“อะไร”ตอบเสียงห้วน แม่หัวใจจะรัวเป็นกลองสะบัดชัยแล้วก็ตาม
“เราชอบโปรมากๆเลย”
“อื้ม...”เอาเข้าไป โปรตอนยิ้มค้างจนเหงือกแห้งผากเป็นทะเลทรายซาฮาร่าหมดแล้ว
“ไปแล้วนะ”
“ซี”
“ครับ”สุภาพไปจนโปรตอนเริ่มประหม่า
“เปล่า ไปนอนไป”ปลายสายครางรับก่อนจะกดวางสายไป ในขณะที่ใครอีกคนได้แต่แนบโทรศัพท์ค้างอยู่ท่าเดิมด้วยหัวใจที่เต้นระรัว“กูคิดว่า...กูก็ชอบมึงบ้างแล้วว่ะ”ขนาดพูดให้ตัวเองฟังเข้ายังหน้าร้อนจนจะระเบิด ถ้าขืนไปพูดต่อหน้า เขาไม่ต้องตายห่าก่อนได้บวชแทนคุณบุพการีหรอวะ
คืนนั้นโปรตอนนอนไม่หลับ ทั้งคืน เขาไม่ได้ตื่นเต้นเพราะต้องไปเข้าค่าย เพราะการตื่นเต้นเรื่องเข้าค่าย โปรตอนสัมผัสมันครั้งสุดท้ายเมื่อตอนม.1 โปรตอนนอนยิ้มเอามือทาบอก ตั้งเกิดมาเขาไม่เคยเป็นแบบนี้ก่อน อาการแบบนี้มันคืออะไรกัน
ตลอดการเข้าค่ายสามวันสองคืนของโปรตอนนั้น มีรุ่นพี่หรือเพื่อนร่วมค่ายมาแอ๊วเขาไม่ขาดสาย แต่เขาก็ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร อาจเพราะชินแล้ว เพราะชีวิตโปรตอนก็เป็นแบบนี้มาต้องแต่เด็กแล้ว เกิดมาหล่อนี่ลำบากจริง... หึ หึ
“มึงมีความสุขอะไรเบอร์นั้น”แคปซูลหนุ่มตี๋ตาชั้นเดียวรู้สึกหลอนเมื่อมองเพื่อนสนิทหน้าหล่อที่กำลังยิ้มหน้าบ้านเป็นจานเชิงอยู่ข้างๆ
“ไม่นี่”ยักไหล่พลางมองตลอดข้างทางที่กำลังกลับสู่มหา’ลัย
“ไม่พ่อไม่แม่มึงสิ ยิ้มจนปากจะถึงติ่งหูแล้วไอ้โปร”แคปบอก
“แล้วไง”เปลี่ยนเป็นนั่งฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีแทน
ตลอดเวลาสามวันโปรตอนสัมผัสได้แต่ความทุกข์ทนทรมานหลอกหลอนเธอมาตั้งนานไม่รู้ตัวว่าตาย (ไปหมดแล้วสมอง) เพราะถึงที่ค่ายจะให้ใช้โทรศัพท์ได้เท่าที่ต้องการ แต่นั่นมันจะมีประโยชน์อะไร ถ้ามันจะไม่มีสัญญาณให้เขาเลย คิดแล้วก็แค้น...อยากจะเอาโทรศัพท์ปาหน้าประธานค่ายแม่งสักที
ที่โปรตอนกำลังมีความสุขจนหน้าบานไม่ใช่เพราะพ้นทุกข์ทรมานจากค่ายยุคหิน แต่เป็นเพราะโปรกำลังจะได้กลับบ้าน ไม่ค่อยอยากยอมรับเท่าไหร่หรอกว่าเขาคิดถึงไอ้เด็กแคระ แต่ก็นะ ตลอดสามวันทั้งที่ควรจะคิดโทรหาที่บ้าน เขาดันอยากจะโทรหาแต่มัน
ถึงจะอยากได้ยินเสียงขนาดไหน แต่จะให้โทรตอนนี้โปรตอนขอยอมตายดีกว่า ไม่ใช่วางท่าอะไร แต่เขาแค่เกลียดปากเพื่อนตัวเอง บวกกับรำคาญเวลาพวกมันแซว
ลงรถที่หน้าม. โปรตอนก็โบกแท็กซี่กลับบ้าน อย่างสบายใจแต่เพียงผู้เดียว โปรตอนก็แทบอยากทึ้งหัวตัวเอง เมื่อเหล่าตัวเหี้ยที่รับจ๊อบเสริมเป็นสัมภเวสีด้วย ได้ตามเขาขึ้นแท็กซี่มาอย่างว่องไว
“พวกมึงกลับบ้านไปปะ กูจะนอน”โปรตอนบอกเมื่อเพื่อนเขาเข้ามานั่งเล่นเกมล้างผลาญค่าไฟกันอยู่ในห้องนั่งเล่น
“แคป ทำไมเพื่อนมึงใจร้ายใจจัง”ฟิมล์แสร้งร้องไห้อย่างตอแหลก่อนจะไปตัดพ้อกับคนข้างตัว
“มึงเปลี่ยนไปว่ะ มึงไม่รักพวกกู”ปวดหัวกับเสียงตอแหลแรกไม่พอ ยังต้องมาปวดหัวราวกับโดนรัวคอมโบจากไอ้หน้าตี๋อีก
“งั้นตามสบายเลยสัตว์”โปรตอนเดินกำโทรศัพท์ขึ้นบันได แต่ยังไม่ทันทิ้งตัวเตรียมนอน ไอ้พวกเพื่อนที่เกาะติดราวเจ้ากรรมนายเวรทวงแค้นก็รีบบุกเข้ามานอนเกลือกกลิ้งบนเตียงเขา
“มึงจะไปไหน”ไอ้เต็ม ที่ตามติดชีวิตเขาผงกหัวขึ้นมาถามเมื่อเห็นคนตัวขาวกำลังเดินกำโทรศัพท์ไปทางห้องน้ำ
“ขี้”สั้นๆพยางค์เดียว
“เอาโทรศัพท์ไปด้วยหรอวะ”มีแสยะยิ้มยั่วตีนทิ้งท้าย
“กูจะเล่นเกม”ปีศาจขาวที่เป็นดั่งตัวโกงของเรื่องกล่าวเสียงเรียบ
“เล่นเกมหรอ เอาไอแพดไปดิมึง จอใหญ่ๆ ได้เล่นมันส์ๆ”ฟิล์มที่หาจังหวะอยู่นานรีบคว้าไอแพดนเตียงไปยัดใส่มือเจ้าของ ก่อนจะฉกโทรศัพท์เครื่องบางราวกับผ้าอนามัยมาอย่างรวดเร็ว
โปรตอนพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้กระทืบเพื่อน ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อไปขี้อย่างจริงจัง ฝ่ายสามหนุ่มสามมุม อันประกอบด้วยแคปซูล ฟิล์ม และเต็มได้แต่ยิ้มร้ายก่อนจะดำเนินการตามแผนง้างปากไอ้หน้าหล่อขั้นต่อไป
โปรตอนที่จัดการปัญหาระบบขับถ่ายเรียบร้อยแล้วเดินออกมาอย่างสบายตัว เวลาร่วงเลยเข้าสี่ทุ่ม สรุปแล้วพวกมันจะค้างที่บ้านเขา โปรตอนคนฟอร์มจัดได้แต่เดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวายใจ จะโทรหาคนแคระตอนที่เพื่อนอยู่ก็ไม่กล้า แต่อีกใจมันก็จะลงแดงตายหาเพราะความคิดถึง... อ้ากกกก
โปรตอนผู้ยังไม่อาบน้ำเดินตามเพื่อนลงมาด้วยชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์ที่ใส่กลับมาจากค่าย แม้ว่าตอนนี้โทรศัพท์จะอยูในมือ แต่โปรตอนก็ยังไม่กล้า เลยได้แต่แอบย่องไปหยิบรองเท้ามาใส่สแตนบายรอ ก่อนจะคว้ากุญแจรถคู่กายกับรีโมทย์รั้วออกมาจากที่แขวน แต่ยังไม่ทันที่จะได้หนีไปไหน...
“มึงจะไปไหน”แคปซูลสัมภเวสีเบอร์หนึ่งโผล่หัวออกมาได้จังหวะ
“ไปเซเว่น”จริงๆโปรอยากไปไหนก็ได้ที่ไกลไอ้สามตัวนี้
“งั้นกูไปด้วย กูอยากกินแรบบิตเปา”คลานออกมาจากห้องรับแขก แต่ยังไม่ทันจะเดินเข้าไปหา ไอ้คนที่บอกจะเซเว่น ก็พุ่งตัวด้วยความไวแสงหนีไปที่โรงรถ
“ไอ้เต็มไอ้ฟิล์ม จับมัน!”โปรได้ยินแว่วๆ ก็รีบสตาร์ทรถแล้วบิดไม่คิดชีวิต
เมื่อใกล้ถึงรั้ว คนจะไปเซเว่นที่ใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์กับรองเท้าบู้ทหนังหุ้มข้อก็กดเปิดรั้วบ้าน ประตูรั้วเปิดอย่างช้าๆ โปรตอนหันมองเงาตะคุ่มสามเงาที่เคลื่อนตัวใกล้เข้ามา เมื่อประตูเปิดพอที่จะออกไปได้ คนตัวขาวที่ยังไม่ทันได้ใส่หมวกกันน็อค ก็บิดอย่างไวเพื่อหนีพวกมารทั้งสามตัว
เมื่อหนีมาจนหน้าปากซอย โปรตอนก็เอาหมวกกันน็อคครอบหัวหนทางข้างหน้าอีกยาวไกล ด่านตำรวจนั้นไซร้ ก็มากมายเหลือคณานับ ใบขับขี่พร้อม หมวกพร้อม คนขับก็พร้อม แม้ว่าใจจะไม่พร้อมเท่าไหร่ก็เถอะ
โปรตอนลัดเลาะมาเรื่อยๆ จนมาถึงบ้านหลังใหญ่ย่านใจกลางเมือง ที่เขามักนั่งแท็กซี่เอาคนแคระเป็นประจำ โปรตอนจอดรถก่อนถึงประตูรั้ว หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะสูดลมหายใจตั้งสติแล้วกดโทรเข้าเบอร์บ้านของเดอะฮอบบิท
รอเพียงอึดใจก็เป็นเสียงผู้หญิงมีอายุรับสาย ก่อนจะถูกโอนไปที่คุณหนูของบ้านที่โดนกักขังเอาไว้อย่างเวทยาที่ชั้นสองของบ้าน
“ครับ”เสียงนุ่มๆที่ยังไม่แตกดังลอดออกมา
“...”ทำใจหัวใจในอกมันต้องเต้นโครมคามด้วยวะ “ไง”ได้แต่ด่าตัวเองว่า ‘ไงหาพ่อมึงหรอ’
“โปรหรอ”
“เออ กูเอง”โปรตอนตั้งขาตั้ง ก่อนจะก้าวลงจากมอเตอร์ไซต์สุดที่รักของตัวเอง
“ดีใจ!”เสียงใสๆโพลงเสียงดัง “แล้วนี่โปรกลับมาจากค่ายแล้วหรอ”
“อืม”โปรตอนไม่ใช่คนช่างพูด แถมแต่ละคำที่พูดออกมาก็เหมือนใช้ส้นตีนเป็นแรงบันดาลใจในการคิด ดังนั้นโปรตอนจึงเลือกที่จะตอบสั้นๆดีกว่า
“สนุกไหมอ่ะ เราอยากไปด้วย แต่แม่ไม่ให้ไปอ่ะ บอกว่าเราแพ้หญ้า เศร้า!”ซีอิ้วพูดเจื้อยแจ้วตามประสาเด็กช่างพูด
“เดี๋ยวนะ มึงแพ้หญ้า แต่เสือกจะไปเนี่ยนะ”โปรตอนกุมขมับ แม้ว่าสิ่งที่งสัมผัสได้จะเป็นหมวกกันน็อคก็ตาม
“กินยาก็หายแล้วเถอะ”
“กูไม่รู้จะด่ามึงยังไงดีแล้วไอ้ซี”อุส่าจะมาแบบสันติแท้ๆ แต่เพราะไอ้หัวทุยที่ความคิดความอ่านเริ่มหนักกว่าไอ้ทุยในนา มันทำให้โปรตอนเครียด
“โถ่ เราโตแล้วน่า”เด็กๆมักชอบพูดแบบนี้
“แล้วนอกจากหญ้ามึงแพ้อะไรอีก”คนอย่างไอ้แคระนี่น่าเป็นห่วงจริงๆ ไม่น่ารอดมาเกินเก้าขวบได้เลยนะมึง
“พูดเรื่องอื่นเถอะนะ หดหู่”
“มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”
“เราแพ้หญ้า แพ้ฝุ่น แพ้พวกเกสรดอกไม้ โคลน เยอะอ่ะ”ซีอิ้วพยายามเบี่ยงประเด็น
“บอกมา”โปรตอนกดดัน
“ก็ผิวเราแพ้ง่ายอ่ะ พวกสารเคมีก็แพ้”พูดเสียงอ่อย ซีอิ้วเด็กแคระไม่อยากให้โปรตอนรู้สึกว่าซีอิ้วอ่อนแอดัดจริต
“น้ำยาล้างด้วยไหม”สงสัยมาสักพักแล้วว่าทำไมหลังล้างจานมือมันจะแดงๆ
“นิดนึง”ตอบเสียงแผ่ว
“นิดนึงเหี้ยอะไร ตกลงมึงแพ้หรือไม่แพ้”เสียงดุ
“แพ้ก็ได้”อ่อมแอ้ม
“ก็ได้อะไร มึงตอบให้ชัดๆ”
“แพ้ครับ”
“เออ ก็แค่นั้น”แล้วก็เข้าสู่ความเวิ้งว้างจนโปรอยากจะบีบคอตัวเองให้ตายห่าไปเลย...จะไปดุมันทำไมวะ “แล้วทำอะไร”คำถามโคตรสิ้นคิด
“คุยโทรศัพท์”ปลายสายหัวเราะคิกคัก จากที่อยากจะด่าสวนสักคำสองคำให้เจ็บเล่นๆ แต่ความเป็นจริงตอนนี้คือ โปรตอนได้แต่ยืนเอาตีนเขี่ยพื้นเล่น
“สัตว์!”แต่ไม่ทิ้งคาแรคเตอร์นะเว้ย
“แล้วโปรอยู่ไหนอ่ะ เสียงลมแรงมากเลย”อยากตอบว่า’หน้าบ้านมึงไงไอ้โง่’ แต่เดี๋ยวเด็กมันจะได้ใจ
“หน้าเซเว่น”สมองโปรตอนแม่งไปหมดแล้วตอนนี้
“ขอคุยกับพนักงานหน่อยสิ”
“กวนส้นตีนหรอ”ด่า แต่เสือกอมยิ้ม
“โปร..”
“อะไร”
“เรามีอะไรจะบอก”ใจเต้นระส่ำจนแน่นอก ในสมองแบลงค์ไปหมด หรือจะบอกเลิกความสัมพันธ์แบบนี้ อย่าเพิ่งนะโว้ย กูยังไม่ได้เริ่มจีบมึงเลย
“เราเพิ่งรู้ว่าบ้านเราเป็นเซเว่น”เสียงหัวเราะเล็กๆทำเอาโปรตอนประสาทจะแดก
“ห๊า”
“คืองี้น๊า...หน้าบ้านเรามีกล้อง”สิ้นเสียงเฉลย โปรตอนก็อายจนตัวจะแตก
“โปร... ขอบคุณนะ”ปลายสายบอกเสียงใส “เรามีความสุขมากๆเลย เรายิ้มจนเหงือกแห้งหมดแล้วอ่ะ”โปรตอนได้แต่ยิ้มอายๆภายใต้หมวกกันน็อคแบบเต็มใบ
“อือ...”
“ในอกเรามันแน่นมาก แน่นจนปวดเลยอ่ะ แต่เรากลับมีความสุขมากๆเลย... พรุ่งนี้เราจะพ้นโทษแล้วนะ เราจะได้ไปหาโปรแล้ว เย้!”โปรตอนได้แต่ยิ้มตาม
“เออ”
“โปร เราไปเจอเพลงมา เดี๋ยวเราเปิดให้ฟังนะ”โปรตอนขึ้นไปนั่งบนเบาะมอเตอร์ไซต์ ก่อนจะมองขายาวๆของตัวเอง
“อือ”ไม่ใช่ว่าขี้เกียจพูด แต่โปรตอนเขินอยู่เว้ย
‘...เธอคงจะไม่รักฉันมากไปกว่านั้น แต่มันก็ไม่ผิดใช่ไหม อย่างน้อยฉันก็ยอมรับมัน’ฟังแล้วโปรตอนได้แต่ปวดในอก ทำไมมันน่าสงสารจัง ‘ถ้าฉันมีใครคนหนึ่งให้รัก จะไม่ขอให้เขารักคืนมา แค่ได้รักฉันก็คงจะสุขใจกว่า ที่จะไปคาดหวังอะไร’
“รู้หมายจายช้านมีเธอที่ร้ากกก เพียงพอแล้ว ไม่ว่าเธอรักฉันหรือหม้ายยยย แค่วานนี้ ได้รักเธอ...”โปรตอนหัวเราะลั่นเมื่อไอ้คนปลายสายมันร้องเพลงได้โคตรดัดจริต
“โอ้ยยย ท้องแข็ง ฮ่าๆๆ”ทำไมมันทำเสียงตอแหลได้เบอร์นั้นวะ
“ช้านว่าฟามร้ากมันเพ็นสิ่งสวยงาม ปล่อยมันไปทามฟามรู้สึกข้างนาย ... แค่วานนี้ได้ร้ากเธอ”คือไม่ต้องหาสาระแล้ว นอกจากจะดัดเสียงเหมือนเป็ดแล้ว มันยังร้องให้เขาฟังไม่รู้เรื่องสักคำ
“ฮ่าๆๆๆ ปวดท้อง”
“ก็ทำให้ฉันสุขใจ”จบเพลงเลยทำให้มารขาวได้รู้ว่า ที่จริงแล้ว มันร้องเพลงเพราะ แต่ว่า...ติดตอแหลไปหน่อย “เพิ่งเคยได้ยินโปรหัวเราะขนาดนี้อ่ะ”
“มึงแม่งดัดจริตไม่อายฟ้าอายดินเลยว่ะ กูยอม”
“โห นี่ชมหรือด่าอ่ะ”ซีอิ้วยู่ปาก แต่โปรไม่เห็นหรอก
“ชมๆ”โปรตอนพยายามรวบรวมสติแล้วทำขรึม
“โปรร้องเพลงให้เราฟังบ้างดิ เราได้ฝันดี”โปรตอนเขินนะ แต่ไอ้คนที่นั่งดูภาพจากกล้องผ่านคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะที่อยู่ในห้องทำงานพ่อ
“ร้องไม่เป็น”ไม่ได้ตอแหล นี่คือเรื่องจริง
โปรตอนเล่นดนตรีก็จริง แต่ไม่ชอบร้องเพลงมาตั้งแต่เด็กแล้ว อาจจะเพราะเขินๆมั้งเวลาต้องร้องเพลงรักหวานเลี่ยน หรือพวกเพลงที่ขัดต่อลักษณะนิสัยของเขา
“โห แต่ไม่เป็นไร เราร้องให้ฟังแทน”
“อย่าเลย แค่นี้กูก็หัวเราะจนเจ็บคอแล้ว”
“ใจร้าย คนเขาอุส่าตั้งใจ”ตั้งใจฆ่าเขามากกว่ามั้ง
“มึง...”โปรตอนเสียงนิ่ง “กูถามไรอย่าง...”
“ไรหรอ”เสียงแบ๊วสุดพลัง
“ทำไมถึงชอบกู”กลั้นใจถามออกไป เขาก็แค่อยากรู้ เผื่อว่างๆได้เอามาพินิจดูว่าเขาควรเอายังไงกับมันต่อไปดี
“อืม... คุณคือคนนั้น แต่ถ้าคุณจะถามว่าทำไม”ร้องมาเป็นเพลง “เพราะรอยยิ้มคุณ ช่างดูคุ้นเคย เพราะความใจดี มีมุมอ่อนไหว กี่ร้อยพันคำตอบ มันก็ยังไม่ตรงกับหัวใจ”คือโปรตอนเลี่ยนจนอยากจะอ้วกออกมาทางเบ้าตา แต่ทำไม่หน้ามันร้อนวะ อาจเป็นเพราะหมวกกันน็อค เขาร้อนเพราะหมวกกันน็อคแน่เลย “ก็มันชอบ ชอบโดยไม่มีเหตุผล ได้หรือเปล่า มันเหงาเมื่อคุณไม่อยู่ตรงนี้ ไม่รู้ทำไม บอกว่าชอบเพราะใจเรียกร้อง แค่นี้ได้ไหม”
“...”ใบแดกเลยทีเดียว
“ไม่รู้ต้องใช้คำใด... อธิบาย”จบเพลงก็มีแต่ความเงียบเข้าปกคลุม “เพราะล่ะสิ”ปลายสายหัวเราะแก้เขิน
“จำเป็นที่มึงต้องร้องเพลงตอบกูไหม กว่าจะจบ นานฉิบหาย”ถึงพูดไปแบบนั้น แต่ในอกโปรตอนมันกับเต้นแปลกๆ
“โปรไม่โรแมนติกเลยอ่ะ”ปลายสายตัดพ้อ “แต่เราชอบโปร เพราะโปรเป็นแบบนี้แหละ”
“ซี...”มีคำพูดมากมายสุมในอก แต่ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
“ครับ”
“กูจะกลับแล้ว”หันหน้าไปมองกล้องอีกครั้งทั้งที่หมวกกันน็อคยังครอบหัว
“อือ ขับรถปลอดภัยนะ ถึงแล้วโทรมาด้วยนะ เราจะรอ”ใจหายจัง น้องซีอยากคุยกับโปรนานๆ แม้จะง่วง แต่ซีก็อยากคุยอีก
“ไม่ต้องรอ...”โปรตอนบอกเสียงนิ่ง
“เราอยากรอ นะโปรนะ”พยายามอ้อน
“ไม่ต้องรอ...”เน้นอีกครั้ง คนฟังนี่ใจแฟบกันเลยทีเดียว “เพราะกูไม่ได้จะวางสาย”เหมือนอิใจเหี่ยวๆดวงเดิมมันพองขึ้นมาอีกครั้ง
ตลอดทางที่ขับรถกลับบ้าน ลมเย็นๆยามดึกไม่อาจทำให้คนตัวขาวรู้สึกหนาวได้ ตลอดทางภายใต้หมวกกันน็อคนั้นมีแต่รอยยิ้ม กับเสียงเจื้อยแจ้วของคนขยันพูดที่รอดมาตามสาย
โปรตอนเก็บรถเสร็จก็ย่องเข้าห้องป๊าม๊าเพื่อหนีเพื่อน คืนนั้นเขากับเด็กแคระคุยกันจะต่างคนต่างหลับไปทั้งที่ไม่วางสาย ซีนั้นหลับไปก่อนตามประสาเด็กที่ไม่เคยนอนดึกมาก ถึงอย่างนั้นโปรตอนก็ไม่ยอมวางสาย รู้นะว่าประหลาดที่จะฟังเสียงหายใจตอนหลับของอีกคน รู้นะว่าต้องโดนม๊าด่าแน่เมื่อบิลค่าโทรมาตอนสิ้นเดือน แต่ว่า เขาก็อยากฟัง เพราะมันทำให้รู้สึกเหมือนเราได้นอนอยู่ใกล้กัน
เช้าตรู่ โปรตอนและหมู่เพื่อนก็นั่งแท็กซีไปขึ้นบีทีเอสเพื่อไปโรงเรียน เช้าวันจันทร์ดำเนินไปอย่างเอื่อยเฉื่อย โปรตอนและหมู่คณะแวะกินข้าวก่อนเข้าโรงเรียนเช่นทุกวัน
“ข้าวมันไก่ทอดครับ”โปรตอนสั่งเสร็จก็เดินหล่อๆไปนั่งก่อน
“กูกับไอ้ฟิล์มจะไปเซเว่น พวกมึงเอาไรเปล่า”เต็มถามไปสองหน่อที่นั่งอยู่
“น้ำเปล่า”พูดแทบจะพร้อมกัน
หลังจากสัมภเวสีประจำใจโปรตอนหายไปสองตัว ไอ้เจ้ากรรมนายเวรที่ยังเหลืออยู่ก็ชวนเขาคุยเรื่องเกม ลากไปเรื่องการ์ตูน ก่อนจะวนมาเกม นินทาอาจารย์ แล้วก็ไปเกมอีกรอบ
“เชี่ยโปร... กูถามไรหน่อย”
“ไร...”โปรตอนเอาช้อยจ้วงน้ำซุปขึ้นมาชิม ก่อนจะต้องเอาซอสมาปรุงให้เค็มขึ้นนิดหน่อย
“ตกลงมึงกับซีนี่เป็นแฟนกันปะวะ”แคปซูลที่สมัยนั้นยังตาชั้นเดียวอยู่ถามขึ้น
“ไม่”ไม่ได้โกหกสักนิด
“หรอ...”ทำไมต้องทำหน้าดีใจวะ
“มึงถามทำไม”
“กู...”มีเหนียมอายพอเป็นพิธี “กูว่ากูชอบซีว่ะ”
สิ้นคำพูดเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยเจียวเล็กแค่เม็ดพริก โปรตอนที่ตอนนี้โปรตอนที่อัพเลเวลจากเม็ดพริกเป็นบวบงูแล้วได้แต่สตั้นตาค้างไปสองวิก่อนจะกระหยิ่มยิ้มย่องในใจว่า... ไม่ได้แดกกูหรอก
ต่อด้านล่าง
-
“ถ้ามึงไม่คิดอะไร กูขอเถอะ”แคปซูลพูด “แต่ถ้ามึงชอบมันก็บอกกูตรงๆ กูไม่อยากทับทางเพื่อน”
“...”โปรตอนวัยสิบห้าปีไม่เคยปวดกบาลขนาดนี้มาก่อนทำได้เพียงแค่นั่งนิ่งอมเหงือกอยู่ที่เดิม
“แต่ถ้าไม่ได้ชอบจริงๆ... กูจะจีบ”ตามใจมึงเถอะไอ้สัตว์
โปรตอนที่ทำบัตรประชาชนไปยังไม่ครบปีนั่งทื่ออยู่ในห้องเรียน พักเที่ยงก็ลงมากินข้าวตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ เขาส่งข้อความหาใครบางคน ใครบางที่เมื่อก่อนเขาแทบไม่อ่านข้อความที่ถูกส่งมาเลย
‘เลิกเรียนเดี๋ยวกูไปหา’อย่างอื่นค่อยว่ากันที่หลัง แต่ขั้นแรกคือกันให้ห่างไอ้แคปก่อน
‘โปรเมากาวเปล่า’ตอบมาอย่างไว
‘ถ้ากูเมา กูจะฆ่าปาดคอมึงตัวแรก’
‘ถ้าเราเป็นผี เราจะตามขี่คอโปร’
‘งั้นอย่าตายเลย เป็นคนกูก็หลอนฉิบหายแล้ว ถ้าเป็นผี กูคงสู้ไม่ไหว’ถึงพิมพ์ไปแบบนั้น แต่ตัวร้ายของเรื่องมันอมยิ้มกรุ่มกริ่มอยู่นะ
‘ใจร้าย เราตามหลอกหลอนด้วยฟามร้ากกก โถ่ะ’
‘เอาที่สบายใจ กูเข้าเรียนล่ะ’พิมพ์ไปก่อนจะล็อกหน้าจอ
เลิกเรียน ปีศาจขาวที่ตัวสว่างราวกับฉายด้วยสปอร์ตไลท์สบามบอลมองซ้ายมองขวาอย่างมีพิรุธอยู่ฝั่งตรงข้ามโรงเรียนตัวเอง อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าโปรตอนจะมาปล้นใครหรือดักต่อยใครนะเว้ย โปรตอนก็แค่มาสอดส่องดูให้ถี่ถ้วนว่าไอ้พวกที่บอกว่า’จะไปดูหนังสือที่สยาม’มันไม่ได้มาอยู่แถวนี้
โปรตอนนั่งวินเซาะแซะฝ่ารถติดไปที่หน้าโรงเรียนของคนแคระ แต่ยังไม่ทันจะเข้าไปหาไอ้ตัวเป้าหมายที่ยืนรอเขาอยู่หน้าป้ายโรงเรียน โปรตอนก็ต้องชะงักฝีเท้าแล้วเพ่งกระแสจิตออกไปอย่างอาฆาต... อะไรคือสยามของพวกมึง
ไอ้หัวเกรียนวัยเห่อหมออ้อยยังคงแอบซุ่มดูด้วยจิตอาฆาต แม้จะต้องยืนเกร็งข่มอารมณ์จนตะคริวจะแดกทั้งตัวแล้ว แต่ด้วยปานิทานและฟอร์มที่สูงทะลุจักรวาล เลยทำให้ไอ้หัวเกรียนตัวสว่างมันไม่ยอมเดินข้ามฝากไปหาเป้าหมายสักที
จนเมื่อเวลาผ่านไปกว่าสี่สิบนาที การรอคอยของเด็กยักษ์ก็บรรลุผล ไอ้สามตัวนรกนั่นไปแล้ว เหลือเพียงแค่ไอ้หัวทุยที่ยืนรอเขาตรงหน้าป้ายโรงเรียน
“โปรตอน!”เดอะฮอบบิทตะโกนเรียกเขาลั่น
“โทษที พอดีกูมีธุระนิดหน่อย”ธุระเหี้ยไรล่ะ ยืนตะคริวแดกรออยู่อีกฝั่งนู้น
“ไม่เป็นไร แคปซูลบอกแล้วว่าโปรจะมาช้า”คิ้วขวที่พาดตัวเรียงสวยรับกรอบหน้าของโปรตอนกระตุกยิกบ่งบอกถึงลางร้ายที่กำลังคืบคลาน
“แล้วไปเจอพวกมันที่ไหน”ถ้ามีการแข่งตอแหลในระดับเนาวชน โปรตอนมั่นใจว่าตัวเองต้องเป็นหนึ่งในตัวเก็งแน่นอน
“ที่นี่แหละ แคปซูล ฟิล์ม เต็มมาอยู่รอโปรเป็นเพื่อน”คิ้วขวากระตุกขึ้นแรงบ่งบอกลางร้ายที่ใกล้เข้ามาทุกที
“รีบไปเถอะ”โปรตอนขวาแขนไอ้เด็กหัวทุย แต่ไม่ทันจะโบกเรียกแท็กซี่ไอ้คนข้างๆก็พูดบางคำที่ทำให้เขาแทบฃงไปคุกเข่าแล้วเอาหัวโขกพื้นตาย
“เดี๋ยวก่อนได้เปล่า เพื่อนโปรไปซื้อน้ำให้เราอ่ะ”ไอ้เด็กหัวทุยบอกตาปริบๆ “นี่ไง มาแล้ว”ก่อนจะชี้นิ้วไปที่ด้านหลังเขา
“ไงจ๊ะเพื่อนรัก”มือที่วางแหมะบนบ่าทำให้โปรตอนเหลือกตาขึ้นอย่างหมดหล่อ “แหม หายป่วยไว๊ไว”
“ซี ฟิล์มมีเรื่องตลกอะไรจะเล่าให้ฟังเว้ย ชื่อเรื่องคนแคระวัยใสกับควายปากแข็ง ตอนเพื่อนผู้ชาญฉลาด”ถ้าเปลี่ยนเป็น ‘ตอนเพื่อนผู้เนรคุณ’ โปรตอนว่าเหมาะกว่า
“ซีรี่ย์เกาหลีหรอ”ซีรีย์ชีวิตผัวมึงนี่แหละไอ้หัวทุย
“คืองี้ มีไอ้ขี้เก็กอยู่ตัวหนึ่ง...”
“พวกมึง... กูขอใช้สิทธิ์เจรจา”โปรตอนปล่อยมือเดอะฮอบบิท ก่อนจะหันไปเผชิญหน้ากับเพื่อนอย่างจำยอม
“เอาสิ มึงจะเจรจาอะไร”ไอ้เต็มที่ประกบข้างผมอยู่พูดขึ้น
“ไปคุยกันตรงนู้น”ชี้ไปตรงป้ายรถเมล์ที่ไกลตรงนี้พอควร
“ก็ได้”ไอ้แคปยักไหล่
“ไปนั่งรอข้างในก่อน... ไม่เกินสิบนาที”ไอ้คนเหงื่อท่วมหันไปบอกไอ้เด็กแคระ
“โอเค”ซีอิ้วยิ้มกว้างไม่รู้ห่ารู้เหวอะไรกับเขาสักอย่าง
“ซีกินปังเย็นรอไปก่อนนะ”ไอ้ฟิล์มยื่นถ้วยไปให้เด็กเตี้ยที่ยิ้มแฉ่งโชว์ฟันเหล็กตรงหน้า
“ขอบคุณครับ”ไอ้คนให้นี่ยกมือรับไหว้แทบไม่ทัน
เดินเลี่ยงออกมาออกมาในบริเวณที่มนุษย์เตี้ยไม่น่าจะได้ยิน ก่อนที่ทั้งสามคนจะยืมยิ้มกดดันไอ้ขี้เก็กที่เหงื่อกแตกพลั่กจนหลังเสื้อชุ่มจนนึกว่าโดนใครสาดน้ำมา
“มึงอย่าบอกมัน”เสียหน้ากับใครก็เสียได้ แต่โปรตอนเสียหน้ากับฮอบบิทไม่ได้! “ขอร้อง”โปรตอนใช้สกิลเบิกเนตรมารทำตาหวานใส่ แต่คิดว่าได้ผลไหม... ก็ม่ายยย
“ไม่บอกก็ไม่สนุกดิวะ”ไอ้เต็มยิ้มยั่วตีน
“งั้นมึงจะบอกก็บอกไป มันกับกูไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว”ทำเป็นไม่สนใจ เดี๋ยวพวกแม่งก็หมดสนุกกันไปเอง
“เออว่ะ บอกไปเพื่อนมึงก็ไม่สนหรอกฟิล์ม”ไอ้แคปส่ายหัวเบาๆ “ขนาดกูบอกจะจีบ มันยังเฉยๆเลย”ก็จะไม่เฉยได้ไง คนอย่างไอ้แคปถ้ามันชอบจริงๆมันไม่มีทางบอกเขาหรอก ขนาดตอนเด็กๆ มันก็ชอบดาวเหนือเหมือนเขา มันยังนิ่งๆแล้วเพิ่งมาบอกเขาเลย
“หรอวะ ถ้ามึงไม่ได้อะไรกับมันจริงๆ งั้นกูดันเพื่อนกูแทนก็ได้ใช่ปะวะ”ไอ้ฟิล์มมันทำหน้าจริงๆ “อันนี้กูไม่ไม่แผนนะมึง ไอ้พวกที่เตะบอลกับมึงมีคนชอบซี”
“หลายคนด้วย”ไอ้เต็มเสริม
“พวกมึงเป็นเหี้ยไรเนี่ย”ชักจะหงุดหงิดล่ะ
“ถ้ามึงไม่ได้จริงจังกับมัน มึงปล่อยมันไปไม่ดีกว่าหรอวะ”ไม่รู้ตอนไหนที่ไอ้สี่ตัวมันเข้าโหมดจริงจังกันได้ขนาดนี้
“ที่จริงพวกกูไม่เสือกก็ได้ แต่ซีมันก็เพื่อนพวกกู กูสงสารมันว่ะ”
“พอ”โปรตอนถอนหายใจ กวาดสายตามองเพื่อนตาเขม็ง “ไปบอกไอ้พวกเหี้ยนั่นด้วย ถ้าไม่อยากโดนส้นตีนก็อย่ายุ่งกับมัน”ไม่ใช่ว่าจะไม่เห็นว่าเวลาฮอบบิทไปหาเขานั้นมีใครแอบมองบ้าง แต่ก็พยายามไม่โมโหเพราะอย่างน้อยไอ้พวกนั้นก็ไม่ได้ล้ำเส้นอะไร แต่ได้ยินแบบนี้แม่งหัวร้อนโว้ย ทั้งที่ไม่รู้ด้วยว่านี่หัวร้อนตรงจุดไหน
“มันไหนวะ”ฟิล์มเกาหัวงงๆ
“เมียกูไงไอ้สัตว์!”ไอ้คนเดือดง่ายนั้นควบคุมอารมณ์ไม่ได้เสียแล้ว “กูไปแล้ว”โกมือลาเพื่อนแล้วเดินออกมาเลย โดยที่ไม่ได้เห็นว่าไอ้สามตัวนั่นมันแอบยิ้มร้ายกันอยู่
ซีอิ้ววัยสิบห้าขวบกวาดปังเย็นในถ้วยจนหยดสุดท้าย ก่อนจะโยนลงถังขยะ แล้ววิ่งไปที่หน้าโรงเรียน เมื่อเห็นคนตัวขาวเดินกลับมาแล้ว ทั้งคู่ยืนรอแท็กซี่ไม่นาน ในตอนแรกเป้าหมายวันนี้โปรตอนกะแค่พาไอ้เด็กหัวทุยไปเดินเล่นสักพักแล้วค่อยพามันไปส่งบ้าน แต่ตอนนี้อารมณ์ไม่ดีแล้วไง เลยพามันไปส่งบ้านนั่นแหละ
“ถึงบ้านแล้วบอกด้วยนะ”เดอะฮอบบิทโบกมือให้คนข้างตัวเมื่อรถใกล้ถึงหน้าบ้าน
“นี่ครับ”โปรตอนยื่นเงินให้ลุงคนขับ
“อ้าว โปรตอนไม่กลับบ้านหรอ”ไอ้หัวถุยยังคงงงงวยเมื่อคนตัวสว่างมันลงรถตามเขามา
“พ่อแม่มึงอยู่ไหม”
“แม่น่าจะกลับมาแล้ว แต่พ่อเราน่าจะถึงตอนหกโมง”ตอบไปแบบซื่อ
“งั้นเดี๋ยวกูรอ”
“รอทำไมหรอ”ซีอิ้วยิ้มแห้งๆ
“จะขอคบกับมึง”โปรตอนเบือนหน้าหนีซ่อนหน้าที่แดงก่ำตามคาแรคเตอร์พระเอกนิยายสไตล์ซึนเดเระ
“ห๊า”ไอ้จะคบก็ดีใจอยู่หรอก แต่จะคุยกับพ่อ น้องซีไม่โอเคอ่ะ
“ซีอิ้ว”เสียงหวานๆของคุณแม่ทำให้ซีอิ้วหน้าซีดเผือด “เข้าบ้านสิลูก”
“สวัสดีครับ”ยกมือไหว้อย่างเรียบร้อย
“มองใกล้ๆนี่หล่อจังเลยค่ะลูก เข้ามาก่อนสิคะ”
“ม่ายยย”ซีอิ้วรีบวิ่งไปดึงประตูไว้ไม่ให้แม่เปิดได้ “แม่อย่าเปิดนะ”
“น้องซี หลบไปสิลูก”คุณอ้อมชักจะปวดประสาทกับลูกชายแล้วสิ
“ไม่เอา โปรอย่าเข้ามานะ”ซีอิ้วบอกเมื่อเห็นไอ้คนมาเยือนมันมายืนประชิดข้างหลังแล้ว “กร๊ากกกกกก”ไอ้ตัวผอมหัวเราะลั่นเมื่อผู้มาเยือนจิ้มนิ้วไปที่ใต้รักแร้มัน
“ขอโทษที่มากะทันหันนะครับ แต่ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณน้าน่ะครับ”โปรตอนงัดเด็กแคระที่ขวางประตูได้ ก็เดินเข้าโดยไม่ไอ้คนที่ยืนหอบหน้าแดงก่ำสักนิด
“รีบหรือเปล่า ถ้าไม่รีบไปนั่งคุยในบ้านกันดีกว่าเนอะ”
“ไม่รีบครับ”โปรตอนยิ้มหวาน ก่อนจะเดินตามมนาย์แม่ของเดอะฮอบบิทไป
“น้องซีปิดประตูด้วยนะลูก”
“ครับ”รับคำทั้งที่น้ำตาตกใน
โปรตอนผู้ไม่กลัวอะไรในตอนนั้น บอกเล่าจุดประสงค์ของตัวเองแก่คุณอ้อมก่อน เธอเองที่พอจะรู้เรื่องอยู่แล้ว ยิ้มรับบางๆด้วยความดีใจแทนลูกชาย แต่ยังไงก็ตาม เรื่องนี้คงต้องรอคุยกับตาลุงที่กำลังจะกลับบ้านอีกที
อย่างที่พอรู้กัน โปรตอนต้องงัดคำพูดมาสู้กับคนมีวุฒิภาวะมากกว่าอย่างสุดกำลัง แต่ทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี สถานการณ์คบกันถูกยอมรับแล้วในสายตาผู้ใหญ่ทางบ้านไอ้หัวถุย ส่วนทางบ้านเขาหรอ ก็พอรู้อยู่แล้ว แต่เดี๋ยววันนี้จะไปคุยแบบจริงจังอีกที
ทานมื้อเย็นเสร็จโปรตอนก็โทรเรียกแท็กซี่ ซีอิ้วเด็กแคระที่ยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิงอยู่มารอส่งเขาด้วยหน้าบานด้วยความดีใจอย่างปิดไม่มิดของมัน
“ใจเรายังเต้นตึกๆอยู่เลย”ตอนพ่อกลับมานี่น้องซียอมรับเลยว่าหัวใจแทบวาย
“กลัวหรือไง”
“อื้อ”พยักหน้ายอมรับ “เวลาพ่อเราดุน่ากลัวมาก”โปรตอนเผลอยิ้มออกมาอย่าเอ็นดูเมื่อเดอะฮอบบิทข้างตัวเขามันทำหน้ามุ่ย
“ทีนี้มึงก็ไม่ต้องกลัวแล้ว”วางมือลงบนหัวทุยๆ ก่อนลูบไปตามเส้นผมนิ่มเบาๆ
“อื้อ”ยิ้มร่าโชว์ลวดดัดฟัน
“กูไปล่ะ”โปรตอนดึงมือออกเมื่อรถที่เรียกมาแล้ว
“ถึงบ้านแล้วโทรบอกนะ”โปรตอนเปิดประตูหลัง “เราจะรอนะ”
“เออ”โปรตอนหันมายิ้ม
ซีอิ้ววัยสิบห้าปีใจเต้นระรัว ยิ้มของโปรตอนที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่ยิ้มการค้าหรือยิ้มกวนส้นตีนแบบที่เห็นประจำ ยิ้มกว้างเต็มที่แบบที่โปรตอนชอบเรียกว่ายิ้มโง่ๆนั่นแหละ ยิ้มแบบนั้นนั่นแหละที่โปรตอนกำลังยิ้มให้เขา... ครั้งแรก
เช้าวันต่อมา ยังไม่ทันที่จะได้ทิ้งตูดลงบนเก้าอี้ ไอ้พวกเพื่อนห้องอื่นที่เตะบอลตอนเย็นด้วยกันก็วิ่งเข้ามาประชิดตัวเขากันเสียก่อน
“มึง!!”
“อะไร”ตอบหน้านิ่ง ก่อนจะทิ่งตัวลงนั่ง
“มึงบอกกูว่าซีกับมึงไม่ได้เป็นแฟนกันถูกไหม”โปรตอนนี่ตาขวางทันที
“เออ!”กระแทกเสียง จนเพื่อนไม่รู้ว่ามันไปโมโหใครมา “ไม่ใช่แฟน”เพื่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ทำไมไอ้เวรสามตัวนั่นมันยิ้มวะ “แต่กูเป็นผัวมัน มึงมีปัญหาอะไรวะไอ้เหี้ยโจ!”
“เฮ้ย! ไม่มี”โจรีบบอก
“มาเลยไอ้โจ ห้าร้อยของมึงน่ะ เอามาวางตรงนี้ซะดีๆ”แคปตบมือลงบนโต๊ะสองสามที
“อะไรวะ ปกติเหี้ยโปรมันจริงจังกับใครที่ไหน แถมบอกกูแบบนั้น ใครจะไปคิดว่ามันจริงจังวะ”โจบ่นเบาๆก่อนจะล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา
“อะไรของพวกมึง”โปรตอนยังคงงงๆ
“ขอบคุณมากเลยนะเพื่อน คือพวกเหี้ยโจแม่งปากดี บอกมึงไม่จริงจังกับไอ้ซีหรอก”เต็มเฉลย “แต่พวกกูจัดการให้ล่ะ”
“บอกเพื่อนมึงเตรียมตังค์ไว้เลย เดี๋ยวเที่ยงกูไปตามเก็บ”ฟิล์มบอก
“อย่าโกรธพวกกูนะสุดหล่อ เดี๋ยวเย็นนี้พาไปเลี้ยงหนม”ไอ้แคปเข้ามาออเซาะ เอาเถอะ เรื่องแค่นี้ โกรธไปก็ปวดหัวเปล่าๆ
“เออ”หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาตอบข้อความมนุษย์แฟน “ไอ้ซีไปด้วยได้เปล่าวะ”ถ้ารู้จักโปรตอนดีจะรู้ว่านี่ไม่ใช่ประโยคคำถาม แต่มันคือประโยคคำสั่ง
“ติดเมียจังนะไอ้สัตว์ อยากทำอะไรก็ตามใจมึงเถอะ”โปรตอนไม่พูดอะไรทำเพียงแค่ยิ้มรับ
รักแรกช่างหอมหวาน แรกรักช่างสุขใจ ไม่มีใครรู้ว่าอนาคตข้างหน้าความรักครั้งนี้มันจะเป็นอย่างไร แต่ขณะนี้ ที่ชีวิตเขากำลังเริ่มรัก มันสุขจนล้นใจจริงๆ
----------------
สิ้นสุดวัยกระเตาะ
คือช่วงนี้ชีวิตเขียดมีแต่ความทุกข์เนอะ
ไม่เล่า ขี้เกียจดราม่า
แต่อารมณ์คืออยากร้องไห้ก็ร้องไม่ออก
และวันนี้คือโดนมาหนักสุด :ruready
เข้ามาสู่ครึ่งตอนหลัง แหม อิตัวขาว ทำมาเกรี้ยวกราด
เขาก็จำไม่ได้แล้วอ่ะว่าสมัยนั้นคิดยังไง แต่การศึกษาเชิงพฤติกรรมมนุษย์(มีแหล่งอ้างอิงเว้ย)
มันก็น่าจะไม่ค่อยคิดหน้าคิดหลังเท่าไหร่แบบนี้แหละเนอะ
รักทุกคนเด้อ :katai4:
-
รักคุณเขียดเช่นกันนะคะ สู้ๆนะคะตั้งสติดีๆค่ะ. :กอด1:
ขอพรพระท่านแล้วทำให้ดีที่สุดกับทุกเรื่องที่เข้ามานะคะ
สำหรับโปรและอิ๊ว ปริ่มมากค่ะ. :pig4: วัยเห่อหะมอยเนี่ยทุกคนใช้อารมณ์และความคะนองเป็นหลักกันทั้งนั้น รู้สึกดีใจที่เด็กๆเลือกจะบอกกล่าวกลับผู้ปกครองไปตรงๆตั้งแต่ตอนนั้น. :L2:
-
โปรตอนคนเถื่อนจริงๆ นุ้งซีนัลร้ากกกกก
-
น้องซีวัยใสน่ารักจัง คุณเขียนสู้ๆเด้อเป็นกำลังใจคะ
-
รักคุณเขียดเช่นกันคะ
สู้ๆนะคะ ขอให้ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี
-
น่ารักมาก อ่านไปขำไป หัวเราะไป มีความสุขมากมาย
สมกับวัยกระเตาะจริงๆ ชอบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โปรตอน มีความรับผิดชอบตั้งแต่ตอนนั้น ทั้งที่เป็นควายปากแข็ง
มีเข้าพบผู้ใหญ่ ขอคบลูกเขาเป็นเรื่องเป็นราว
ซึ่งจริงๆ แล้วส่วนมากเขามีแต่แอบคบกัน ไม่กล้าเข้าหาผู้ใหญ่
เพื่อนๆ โปร ก็เผือกสุดๆ กวนตีนสุดๆ
คุณเขียดสุดยอดเลย รอตอนต่อไปนะ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai2-1: อ่านจบแล้ว สนุกมากเลยคัพ
-
เป็นกำลังใจให้คุณเขียดในทุกๆเรื่องนะคะ
สู้ๆ
ขอบคุณที่มาต่อนิยายค่ะ
-
เป็นกำลังใจให้ทั้ง อิหมีขาว ทั้งคุณเขียดนะคะ นึกแล้วก้อสงสาร ตอนที่ หมีต้องเลิกกะหน่องซี
-
น่ารักที่สุด :hao7: :impress2:
-
เพื่อนๆอิโปรนี่แบบ :laugh:
ชอบอ่ะ 55555
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :L1: :L2: :L1: :pig4: :pig4: :pig4:
-
วัยละอ่อนน่ารักทั้งคู่ ใสๆ
เป็นกำลังใจให้คุณเขียดนะคะ เยิฟฟ :กอด1:
-
อิมนุษย์ตัวขาวนี่มันไม่เคยเปลี่ยนเลยเนาะตอนเด็กซึนยังไงโตมาก็เหมือนเดิม แต่ตอนกระเตาะนี่น่ารัก ชอบน้องซีนางน่ารักเสมออ่านตอนไหนก็หลงนางตลอดเลย
ชอบตัวที่โปรตอนกระวนกระวายใจมากอ่านแล้วก็ขำคิดถึงเค้ามากขนาดนั้นก็ยังคงความซึนไม่เปลี่ยนแปลงไปยอมใจจริงๆ ผู้ชายคนนี้ ขำตอนซีแซวโปรวาาเพิ่งรู้ว่าบ้านเป็นเซเว่น โปรเอ้ย! ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ ชอบเวลาโปรตอนนางหวงน้องซีด้วย ><
-
โปรไม่เปลี่ยนเลย โดยเฉพาะรักซีมากไม่เปลี่ยนแปลง
-
พอกันทั้งคู่ 55555
-
อยากอ่านน้องซีกับโปรตอนวัยละอ่อน (หมีขาวxอิอ้วน)ค่าาา
-
:z1:แหม ซีผู้ไม่กลัวใคร มีซีดตอนโปรขอเจอพ่อด้วย
-
สนุกกกกกกก เป็นเรื่องแรกที่คอมเม้น สนุกมากค่ะ อยากอ่านตอนพิเศษ :katai2-1:
-
โปรตอนนี่มันโปรตอนจริงๆค่ะ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ซีตอนเด็กนี่ซื่อหรือโง่คะ 555555555555
น่าร้ากกกกกก
-
อ่านแล้วขำ ชอบเวลาสองคนนี้หยอกกัน
-
วัยละอ่อน
(คำผิดมหาศาล แก้วันจันทร์)
น้องซีวัยสิบเจ็ดปีนั้นมีความฝัน ไม่ได้ฝันเป็นหมอเหมือนเด็กไทยส่วนใหญ่หรอก เพราะความฝันพวกนั้นน้องซีไม่มองว่ามันเป็นฝัน มันเป็นสิ่งที่เราเลือกและกำหนดได้ แต่สิ่งที่น้องซีวาดฝันนั้นมันเหมือนโลกแห่งจินตนาการ เหมือนที่ชาวบ้านไหว้ต้นกล้วยไหว้เจลลดไข้ เหมือนโลกที่คนธรรมดาเข้าไม่ถึง เหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่อินังแฟนตัวดีมันนั่งเล่นเกมออนไลน์แบบนอนสต๊อปมาสามวันติดต่อกัน
...ก็แค่ฝันว่า...
...มันจะหยุดเล่นเกมแล้วสนใจกูบ้าง...
...ก็เท่านั้น...
“โปรตอน”น้องซีนั่งมองแฟนจากบนเตียงกว้าง
“...อือ ว่าไง”ดีเลไปแปดวิ
“หิวแล้ว ไปกินข้าวกัน”น้องซีไม่อยากขัดความสุขของโปรตอนหรอก แต่ว่านี่มันบ่ายสองแล้ว น้องซีหิวจริงจัง
“อือ... ไปกินก่อนเลย...”คนตัวสว่างบอกทั้งที่ตายังจดจ่อกับหน้าจอ
ซีอิ้วเม้มปากอย่างครุ่นคิด ก่อนจะไสตัวลงจากเตียงแล้วเดินออกจากห้องนอนแฟนไปอย่างเงียบเชียบ น้องซีกะว่าจะกลับบ้านเลย แต่เพราะป้าไก่เตรียมมื้อเที่ยงไว้รอแล้ว ด้วยความกลัวป้าเสียใจ น้องซีเลยต้องจำใจนั่งกินเหงาๆอยู่คนเดียว
น้องซีโทรเรียกแท็กซี่เข้ามารับ ทั้งที่วันศุกร์นี้เป็นวันที่น้องซีจะมาค้างกับแฟน แต่ทุกอย่างที่โปรตอนทำน้องซีไม่โอเค น้องซีไม่โกรธหรอก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าน้องซีโอเคกับที่โปรเป็นอยู่
ซีพยายามเข้าใจว่าโปรตอนเพิ่งติดรับตรงวิศวะฯของมหา’ลัยใกล้บ้าน มนุษย์แฟนก็เลยมีความสุขจัด ปลดปล่อยความเก็บกดสะสมออกมาแบบเกินลิมิต จนบางทีก็ลืมอะไรไป อย่างเช่น ... ลืมกูไงไอ้สัตว์!
ซีอิ้วแก้มกลมจ่ายเงินค่าแท็กซี่แล้วก็ไขประตูเล็กเข้ามาในบ้าน เดินหลบแดดผ่านสวนไปราวห้านาทีซีอิ้วก็พาร่างสมส่วนที่รับกับใบหน้าจิ้มลิ้มที่ดูอ่อนกว่าเด็กวัยเดียวกันเข้ามาในบ้าน
“คุณจะไปไหน!”เสียงดังของพ่อทำให้ซีอิ้วสะดุ้ง ก่อนจะยืนก้มหน้านิ่ง
“เรื่องของฉัน”แม่ตอบกลับเงียบๆ ก่อนที่เสียงฝีเท้าจะเข้ามาใกล้
“แล้วสำหรับคุณ ผมเป็นตัวอะไรวะ! ทั้งเรื่องลูก เรื่องอะไรในชีวิตคุณ ผมมันไม่สิทธิ์รู้เลยใช่ไหม!”เสียงฝีเท้าหนักๆยังคงตามมา
“น้องซี”เสียงที่คุ้นเคยทำให้ซีอิ้วเงยหน้าขึ้นมองภาพตรงหน้า ที่มีคุณแม่ถือกระเป๋าเดินทางทำหน้า และมีคุณพ่อเดินหน้าเครียดตามหลังมา “กลับมาไวจังคะลูก กลับมายังไงคะ”แม่ปั้นหน้ายิ้มแย้ม
“...”
“หิวไหมคะ วันนี้ป้าศรีทำข้าวเกรียบปากหม้อไส้เต้าหู้ของโปรดน้องซีไว้ด้วยนะลูก”แม่เดินเข้ามาลูบหัวทุยๆของซีอิ้ว ก่อนจะความมือหนุ่มน้อยที่หน้าตานั้นรันดีเอ็นเอตามแบบเธอมาแทบทุกกระเบียดนิ้ว
“แม่ครับ....”คุณอ้อมหยุดนิ่งก่อนหันมามองลูกชาย “พ่อครับ...”ซีอิ้วหันมองคุณเอก “ซีโอเคนะ ถ้าพ่อแม่จะหย่ากัน”ซีอิ้วอยากจะปั้นยิ้ม แต่มันยิ้มไม่ออก ดังนั้นซีจึงได้แต่ปั้นหน้านิ่งๆออกไปแทน
“ซีอิ้ว...”คุณอ้อมกะว่าถ้าลูกขอให้เธอกับพ่อของน้องซีดีกัน เธอก็จะทำ เพราะน้องซีคือทั้งชีวิตของเธอ เธอรู้ดีว่าลูกเธอไม่ใช่เด็กเข้มแข็ง แต่ก็ไม่ได้อ่อนแอจนรับความจริงไม่ได้ หนำซ้ำลูกเธอยังอ่อนโยนเกินไปที่จะเห็นใครมีความทุกข์
“แต่ซีจะอยู่กับพ่อนะครับ แต่แม่อย่าเสียใจนะครับที่ซีไม่ไปอยู่กับแม่ ซีรักแม่มากๆนะ แต่ถ้าซีไปกับแม่ พ่อจะไม่เหลือใคร”เพราะคุณอ้อมเป็นคนน่ารักจึงทำให้เธอมีเพื่อนมากมาย ต่างจากคู่ชีวิตเธอ ที่เหมือนเป็นประจุคนละขั้วกันเลยทีเดียว
“...”คุณเอกได้แต่เงียบ เขาไม่ได้รู้สึกดีใจที่ลูกเลือกเขา เพราะสำหรับเขาแล้ว การได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา มันย่อมดีกว่าการที่เราต้องเสียใครสักคนไป
คุณเอกอยากจะรั้งชีวิตครอบครัวไว้ อยากบอกว่าเขาจะให้อภัย ลืมทุกอย่าง ไม่ขุดคุ้ยเรื่องที่คุณอ้อมปิดบังเขาเรื่องลูกชายไปตามจีบผู้ชายก่อน แต่เขาไม่ใช่คนที่จะสัญญาอะไรพล่อยๆเมื่อไม่แน่ใจว่าจะทำได้ไหม เขาเป็นคนคิดเล็กคิดน้อย ฝังใจกับทุกสิ่ง เขาอยากจะแก้นิสัยตรงนี้ แต่เชื่อเถอะ เขาไม่มีวันแก้มันได้หรอก เพราะเขาลองมาหลายครั้งแล้ว
น้องซีปล่อยให้ผู้ใหญ่ได้คุยกัน ในขณะที่เจ้าหัวทุยได้แต่ขึ้นมานอนขดตัวร้องไห้อยู่บนเตียง ซีอิ้วคิดถึงภาพความสุขเก่าๆ วันที่ยังมีเราสามคนพ่อแม่ลูก แต่น้องซีไม่อยากให้พ่อแม่ทะเลาะกันไปนานกว่านี้ น้องซีไม่อยากให้พ่อแม่ต้องเกลียดกันจนลืมไปว่าเคยรักกัน
โปรตอนโทรมาอีกทีตอนหกโมงเย็น เพราะเป็นเวลาที่พี่บลูมาตามไปกินมื้อเย็น และก็เป็นตอนนั้นแหละที่โปรตอนรู้ว่าซีหายไป ซีไม่ได้โกรธ แต่ก็น้อยใจบ้าง ซีไม่ได้เล่าเรื่องที่กำลังเจอให้แฟนได้รู้ เพราะเขาคิดว่ามันเป็นปัญหาของเขา เขาต้องจัดการเอง ซีอิ้วที่เสียงอู้อี้เพราะกั้นเสียงร้องไห้ รีบบอกเร็วๆไปว่าง่วง ก่อนจะตัดสายหนีไป
เช้าวันเสาร์พ่อแม่ไม่อยู่ทั้งคู่ แต่วันนี้น้องซีไม่ต้องนั่งหว่าเหว้อยู่คนเดียวแล้ว เพราะมนุษย์แฟนที่รู้ตัวว่าทำผิดได้มานั่งรอเขาที่ห้องนั่งเล่นตั้งแต่เจ็ดโมงนู้น
วันนี้โปรตอนเอาใจซีอิ้วด้วยการพาไปเที่ยวสวนสนุกย่านชานเมือง ซีอิ้วไม่ชอบเล่นเครื่องเล่นหรอก แต่แค่ได้เดินเล่นในสวนสวยๆ ถ่ายรูปเล่น เดินกินขนม แค่นั้นเจ้าเด็กหัวทุยที่ยังใส่ลวดดามฟันมันก็มีความสุขมากๆแล้ว
โปรตอนนั่งแท็กซี่พาแฟนกลับมาที่บ้านเขา แฟนตัวเล็กนั้นยังคงรอผลสอบตรงรอบสองของคณะวิศวะฯมหา’ลัยเดียวกับเขา เขารู้ว่าซีอิ้วไม่ได้ชอบสายนี้หรอก ที่จริงซีอิ้วไม่ได้ชอบอะไรเป็นพิเศษด้วยซ้ำ แต่ที่เราเลือกแบบนี้ ก็แค่เพราะว่า เราอยากอยู่ด้วยกัน
“มาจูบทีดิ”โปรตอนที่นั่งบนเตียงกวักมือเรียกแฟนที่เพิ่งเดินตามเข้ามาในห้อง
“อื้อ”พยักหน้าหงึกหงักเสร็จซีอิ้วเดินมาทิ้งตัวนั่งบนเตียง ก่อนจะคลานไปไปคร่อมตัวนั่งบนหน้าท้องของคนตัวสว่าง แล้วก้มหน้าลงประกบปากโปรตอนที่ทำตัวง่อยเปลี้ยยิ่งกว่าเจ้าหญิงออร่าในสลีปปิ้งบิ้วตี้ “เดี๋ยวๆ งื้อ”ซีอิ้วประท้วงเมื่ออินังตัวดีมันปลดกางเกงเขาออกอย่างว่องไว “เค้ายังไม่ได้อาบน้ำเลย”เด็กหัวทุยบอกเสียงใส
“งั้นไปอาบกัน”โปรตอนลุกขึ้นนั่ง ในขณะที่แฟนแก้มกลมนั้นไหลไปนั่งบนตักเขาตามหลักแรงโน้มถ่วงของโลก
“ไม่เอา แยกกันอาบ”
“อายอะไรของมึงอีกเนี่ย กูเห็นมาหมดแล้วก็ได้มั้ง”โปรตอนขยี้ผมสีดำของตัวเองสองสามที
“ไม่เหมือนกันนี่ แบบนั้นมันเขิน”ซีอิ้วแก้มย้วยก้มหน้างุดไม่ยอมท่าเดียว จนโปรตอนได้แต่ยอมจำนนตามใจเจ้าหัวทุยอย่างอ่อนใจ
โปรตอนแยกไปอาบน้ำห้องนอนแขก ส่วนซีอิ้วนั้นอาบในห้องนอนเขา คนตัวขาวใช้เวลาอาบน้ำไม่นาน เพราะเนื่องจากไม่ใช่คนสะอาดอีกทั้งขี้เกียจเป็นทุนเดิมอยู่แล้วด้วย เขาเช็ดเนื้อเซ็ดตัวเสร็จก็คลุมชุดคลุมอาบน้ำมานอนเล่นเกมโทรศัพท์รอแฟนอยู่บนเตียง
เดอะฮอบบิทที่เดี๋ยวนี้อัพเกรดเลเวลจนน่ารักขึ้นมากเดินไปโซนห้องแต่งตัว ก่อนจะกลับมาด้วยเสื้อกล้ามสีขาวตัวโคร่งแขนกว้างโชว์ยันเอวของเขา กับท่อนล่างที่มีเพียงกางเกงบ็อกเซอร์สีฟ้าอ่อนที่สั้นถึงสั้นที่สุดปกปิดไว้
“ใส่มาทำไม”โปรตอนถามไปงั้นอ่ะ
“ก็โปรชอบ”คนฟังยกยิ้มร้าย เมื่อเห็นอีกคนขึ้นมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่บนเตียงแล้ว
ทุกคนล้วนมีรสนิยมส่วนตัว โปรตอนเองก็เช่นกัน ไม่ใส่เฉพาะแต่เสื้อกล้ามเท่านั้นนะ แต่ไม่ว่าเสื้ออะไรก็แล้วแต่ที่เป็นเสื้อเขาน่ะ เวลาที่เห็นมนุษย์ฮอบบิทใส่แล้วมันฟืดฟาดทุกทีจริงๆ
ตอนนี้เรียกว่าเป็นยุคทองของไอ้หัวทุยเลยก็ได้ ผิวใสๆ แก้มยุ้ยๆ ตาคมสวยที่รับกับคิ้วได้รูป จมูกโด่งรั้นเล็กๆนั่นที่รับกับหน้าอีก ไหนจะเอวเล็ก หน้าท้องแบนราบ กับขาเรียวเรียบเนียนนั่นอีกละ บอกแมนๆเลยนะเว้ย นี่ไม่มีอารมณ์กับใครนอกจากเมียตัวเองมานานมากล่ะ
“เดี๋ยวเราทำให้”เดอะฮอบบิทปลดปมชุดคลุมของคนที่นอนราบบนเตียงออก ก่อนจะประคองส่วนอ่อนไหวง่ายต่อส่งเร้าภายนอกไว้ แล้วค่อยๆจรดปากนิ่มลงไปเพื่อสัมผัส
ซีอิ้วที่โชกโชนขึ้นจนสมัยหัวโปกนั้นเทียบไม่ติดดูดดุนบริเวณส่วนปลาย ในขณะที่มือขวาก็ทำหน้าที่รูดรั้งส่วนที่เหลือ โปรตอนส่งเสียงครางต่ำในลำคอ ก่อนจะรู้สึกวูบวาบไปทั่วตัวเมื่อมันใกล้ถึงจุดนั้นล่ะ
“ซี... เอาปากออกก่อน”โปรตอนบอก แต่เดอะฮอบบิทนั้นฟังไหม... ก็ม่ายยย
หนำซ้ำยังปัดป่ายมือเจ้าของร่างที่พยายามจะงัดตัวมันออกนี่ด้วยสิ โปรตอนห้ามกลไกร่างกายต่อไปไม่ไหว สารพันธุกรรมสีขาวขุ่นก็อกแรกของวันไหลเข้าปากเล็กๆนั้นอย่างไม่อาจต้านทาน
โปรตอนรีบหยิบทิชชู ลุกขึ้นนั่งคุกเข่า แล้วพยายามให้เมียหัวทุยที่ทำหน้ากล้ำกลืนเต็มทนคายของที่อยู่ในปากออกมา ซีอิ้วตา หู จมูกแดงก่ำ น้ำตาใสๆคลอหน่วยไปหมด แต่นั่นเจ้าตัวก็ยังคงดื้อไม่ยอมคาย
“ซี คายออกมา”โปรตอนที่เอาทิชชูลองไปตรงปากเล็กบอก
“หื้อ”หัวทุยสวยสะบัดไปมาอย่างไม่ยอม
“ทำไมดื้อ”โปรตอนขมวดคิ้ว
“อึก”กล้ำกลืนฝืนทนกลืนไปจนได้
“เฮ้ย! กลืนทำไม”โปรตอนไม่ใช่พวกมีรสนิยมที่จะบังคับให้แฟนตัวเองต้องทำอะไรแบบนี้ แล้ววันนี้เดอะฮอบบิทมันเป็นอะไรของมัน ปกติเรื่องอมนี่ลืมไปได้เลย ไอ้หัวทุยมันบอกว่าคาว จะอ้วกทุกที
“ฮื้อออ คาว”ซีอิ้วน้ำตาไหล
“เออสิวะ นี่น้ำว่าวเว้ย จะให้แม่งหอมชื่นใจเหมือนน้ำหวานเฮบลูบอยรึไง”โปรตอนโวยวาย ในขณะที่เดอะฮอบบิทได้แต่หัวเราะขำแฟนตัวเอง
“แต่หวานอยู่นะ”ซีอิ้วยิ้มกว้าง ในขณะที่คนบ้ากามได้แต่คิดว่า
...วอนขาถ่างแล้วไงมึง...
“งื้อ”ซีอิ้วครางประท้วงเมื่อโดนจับขึ้นมานั่งคร่อมบนตัก
“ควบม้าสักยกไหมครับที่รัก”ซีอิ้วเกลียดการยิ้มร้ายของโปรตอน เพราเห็นทีไร หัวใจน้องซีน่ะ เต้นแรงมากๆเลย
“อื้อ”ก้มหน้างุด แล้วพยักหน้าเขินๆ “งื้อ”โปรตอนฟัดแก้มยุ้ยๆนั่นอย่างหมันเขี้ยว ก่อนจะปลดเปลื้องท่อนล่างของซีอิ้วให้ออกไปให้พ้นด้วยความเร็วแสง
นิ้วเรียวยาวที่ชุ่มด้วยเจลเย็นกดเข้าไปในช่องทางนุ่มอย่างเชื่องช้า ซีอิ้วหอบหายใจแรงขึ้นทุกทีที่จังหวะเข้าออกกระชั้นขึ้น คนตัวเล็กกว่า เกาะบ่ากว้างของอีกคนไว้แน่น ก่อนที่จะกดจูบลงบนริมฝีบางเฉียบของโปรตอนอย่างโหยหา
ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดพันพัวกันอย่างไม่มีใครยอมใคร โปรตอนสอดนิ้วมือเพิ่ม ในขณะที่ฮอบบิทตัวร้ายที่เสริมออฟชั่นการยั่วขั้นสูงนั่นเอาแต่ตอดรัดนิ้วเขาอย่างจงใจ
โปรตอนวัยสิบแปดหมาดๆ หมดความอดทนอกต่อไป เข้าผละปากออกจากเจ้าปากนิ่มเพื่อเอื้อมมือหยิบถุงยางอนามัยที่อยู่ไม่ใกล้ แต่อะไรก็ช่างดูว่องไวไปหมด เมื่อหันมาอีกที ไอ้เด็กช่างยั่วนั่นมันก็ค่อยๆกดตัวลงมาตามความยาวของเขาแล้ว
“เฮ้ย!”โปรตอนเริ่มไม่มั่นใจว่าเขาตื่นหรือฝัน เพราะตอนนี้ไอ้คนที่ยื่นคำขาดเรื่องถุงยางกับเขาตลอด มันกำลังแหกกฎของตัวเอง “ซี้ดดด”แต่ช่างก่อนเหอะว่ะ แม่งเสียวไปหมดล่ะ
“โปรรู้สึกดีไหม”ใบหน้าใสชื้นเหงื่อที่เชิดขึ้นนิดๆกำลังทำคนบ้ากามอย่างโปรตอนคลั่ง “งื้อ แน่นจัง”เด็กแคระบ่นเมื่อนั่งทับลงมาหมดความยาวแล้ว
“อิ้ว”โปรตอนหอบหายใจแรง ซบหน้าแนบกับอกบางอย่างควบคุมอารมณ์
“โปรใหญ่อ่ะ อึดอัด”โปรตอนอยากจะจับไอ้คนช่างยั่วกระแทกแรงสักยกสองยก เผื่อมันจะหมดแรงแล้วคืนแฟนขี้อายกลับมาให้เขาสักที
ไม่ใช่ว่าซีเป็นแบบนี้โปรตอนไม่ชอบนะ คือชอบน่ะมันชอบเว้ย จัดว่าคลั่งเลยด้วยซ้ำ แต่คือไอ้ตอนมันเขินงุ้งงิ้งมันก็น่ารักน่าแกล้งไง แต่ช่างเถอะโว้ย ซีอิ้วเป็นแบบไหน โปรตอนก็ชอบหมดนั้นแหละ
คนหุ่นผอมเพรียวค่อยๆหยัดตัวขึ้นลงช้าๆ ทั้งที่ประคองหน้าอีกคนเพื่อประกบจูบอยู่ มือเรียวยาว ประคองก้นกลมกลึงของแฟนไว้ ก่อนจะยกขึ้นลงเพื่อจังหวะให้เร็วขี้น
“อ๊า อะ ช้าหน่อย เค้าเสียว”ซีบอก แต่คิดว่าโปรตอนจะหยุดหรอ อิตัวยาวนั่นติดลมบนไปแล้วจ้า
“อิ้ว อ๊า...ที่รักครับ”ซีอิ้วชอบให้โปรตอนพูดเพราะๆ เพราะทุกทีที่ได้ยินเสียงนุ่มพูดคำหวานๆ น้องซีรู้สึกเหมือนจะบินได้ทุกที
“โปรจ๋า”หัวทุยซบบนบ่ากว้างอย่างอ้อนๆ
“โปรไม่ไหวแล้วว่ะที่รัก”โปรตอนคนถ่อยที่หลงเมียมากหยิบหมอนใบใหญ่มารองก่อนจะประคองคนตัวเล็กให้นอนราบลงไปบนเตียง
“อือ อิ้วก็ไม่ไหวแล้ว”ไม่พูกเปล่าถลกเสื้อโชว์หัวนมอีกด้วย
โปรตอนจรดปากลงบนยอดอกสีอ่อน ก่อนจะดูดดุนอย่างหยอกเหย้า เอวหนาที่ประกอบไปด้วยสัดส่วนของกล้ามเนื้อสาวเข้าออกเบาๆท่ามกลางเสียงครางลั่นของคนตัวเล็กกว่า
ซีอิ้วแอ่นตัวเกร็งเมื่อความรู้สึกบางอย่างกำลังมา โปรตอนเร่งความเร็วขึ้น กะว่าถ้ามันมาเมื่อไหร่ จะดึงมาออกข้างนอก เพราะเขาไม่อยากให้เดอะฮอบบิทติองไปลำบากล้างออกอีก
“ฮ่า แฮ่ก โปร อะ อะ โปร”เจ้าเด็กแคระส่ายหน้าไปมาจนเส้นผมสะบัดกระจายไปทั่วหมอน “ที่รักปล่อยในตัวเค้าทีนะ”โปรตอนเบิกจากว้างจนหน้าตลก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาขำเว้ย เขาขอมาขนาดนี้ แล้วคนหลงเมียอย่างโปรตอนหรอจะไม่ยอมทำตาม
“อ้า อึก อิ้ว”โปรตอนกอดคนตัวเล็กแน่นเมื่ออีกคนถึงจุดปลดปล่อย
“อ๊า!!”เมียแคระหวีดเสียง
“แม่งเอ๊ย”โปรตอนสบถเมื่อการตอดรัดถี่รัวกำลังให้เขาทนต่อไปไม่ไหว
“ฮึก”ซีอิ้วสะดุ้ง เมื่อระลอกความอุ่นมันพุ่งเข้ามาเต็มท้อง
จบภารกิจเพียงเท่านี้ เพราะมันนี้เดอะฮอบบิทดื้อนั้นเดินเที่ยวทั้งวันจนเหนื่อยมากแล้ว โปรตอนมีความปวดกบาลนิดๆ ไม่รู้ว่าเมียได้รัการกระทบกระเทือนทางสมองหรือไม่ เพราะปกติเจ้าตัวจะเขินนู้นเขินนี่ตามประสา แต่วันนี้อะไรเข้าสิงมันวะ ถึงได้ขอให้ผมเอากล้องโพลารอยมาถ่ายรูปตอนที่ส่วนนั้นเรายังประสานกัน ไหนจะรูปช่องทางแดงก่ำที่เปิดกว้างจนน้ำสีขาวขุ่นนั่นไหลย้อนออกมาอีก
แค่นั้นยังไม่พอ ยังใช้สกิลออดอ้อนให้เขาพาไปอาบน้ำอีก แล้วพีคสุดก็ตอนที่ล้วงสารพันธุกรรมของเขาออกแล้วมันดันไหลมาตามขาเรียวนี่แหละ เห็นแบบนี้แล้วโปรตอนอยากจะบ้า อยากจะจับเมียทึ้งกับพื้นแล้วข่มขืนอย่างทารุณ แต่อย่าเพิ่งกลัวกันไป โปรตอนรักเมียเตี้ยมากกว่าการเติมเต็มอารมณ์ดิบของตัวเองว่ะ แค่เมียนอนซบนอนเกยกัน โปรตอนก็มีความสุขแล้วเว้ย ...ถุย!
...ตอแหลสัตว์...
“งื้อ ไรอ่ะ”คนแคระร้องประท้วงเมื่อเด็กยักษ์นั้นเข้ามาประชิดหลังแล้วสอดนิ้วเข้ามาในช่องทางที่เขาเพิ่งทำความสะอาดไป
“เงี่ยนอีกแล้วว่ะที่รัก”พูดจบก็ดันไอ้ส่วนที่สแตนบายรออยู่แล้วเขาไปรวดเดียวจนสุด
“ฮือออ จุก”
แล้วคิดว่าเพศผู้ที่เข้าวัยจ้องจะสืบพันธุ์แบบโปรตอนนั้นฟังไหม ก็ไม่จ๊ะ หนำซ้ำยังกระแทกเอากระแทกเอาจนแฟนตัวผอมหัวสั่นหัวคลอนไปหมด จนมาหยุดได้ก็ตอนที่ลากซีอิ้วมาจัดอีกรอบตรงโซฟานั่นแหละถึงได้ยอมหยุดเสียที
“เค้าเหนื่อยมากเลย”โปรตอนห่มผ้าให้เดอะฮอบบิทบนเตียงอย่างเอ็นดู
“พักผ่อนนะ”โปรตอนกดจูบลงบนหน้าผากมน
“อื้อ แล้วโปรจะไปไหนอ่ะ”ซีอิ้วสงสัยเมื่อเห็นโปรตอนเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำกับกางเกงยีนส์สีซีด
“ไปกินเหล้าบ้านไอ้แคป”ซีอิ้วขมวดคิ้ว “กลับมาไม่เกินสามทุ่ม”ซีอิ้วมองนาฬิกาที่บอกเวลาสองทุ่ม
“ไม่ไปได้ไหม”ซีอิ้วอ่อนแอ ซีอิ้วอยากอยู่กับโปรตอน
“อย่างอแงดิวะ”เวลคัมแบ็กโปรตอนคนโฉด
“ถ้ามึงไปกูโกรธ”โมโหแล้วนะ นี่น้องซีเจ็บอยู่นะ
“พูดไม่เพราะ”โปรตอนตีหน้านิ่ง “ติดใครมา”ไม่บ่อยที่น้องซีจะอยากอุทานว่าไอ้สัตว์
“ติดมึงนั่นแหละ”โปรตอนหัวเราะร่วนเมื่อยั่วให้แฟนโกรธได้
“งื้อออ”คนนอนแปล้ฟึดฟัด “ถ้าไปเค้าจะหาผัวใหม่”ขู่ไปเรื่อยเปื่อย ใจน้องซีมันมีแค่โปรตอนเท่านั้นแหละ
“ใครสอนให้พูดแบบนี้ ตบปากเลย”โปรตอนบีบแก้มกลมๆนั่นอย่างหมันเขี้ยว
“ฮื้ออ ก็โปรทิ้งเรา”ซีอิ้วที่เหนื่อยออ่อนเริ่มงอแง
“โอเค ไม่ไปๆ”โปรตอนรีบบอกเมื่อเห็นคนนอนอยู่เบะปากเตรียมร้องไห้
โปรตอนถอดเสื้อผ้าโยนทิ้งไว้ข้างเตียงก่อนจะสอดตัวเข้ามาใต้ผ้าห่มเพื่อกอดเด็กแคระที่ทำตัวแปลกจากปกติเอาไว้ให้จมอก ในขณะที่คนเอาแต่ใจได้แต่นอนลูบผิวหน้าเนียนใสของแฟนตัวสว่างไปอย่างเพลินมือ
“ไม่ง่วงไง”
“อื้อ”ส่ายหน้าเบาๆ
ซีอิ้วเคยแอบดูหนังโป๊ในคอมพ์โปรตอน ส่วนใหญ่เป็นแนวแบบนี้ น้องซีเลยสรุปว่าโปรมีรสนิยมดิบเถื่อนพอประมาณ แม้ตัวซีเองจะโคตรรู้สึกพะอืดพะอมตอนที่กลืน แต่ตอนนี้ซีอิ้วเหลือโปรตอนเป็นโปรตอนเป็นที่พึ่งทางใจทางเดียวแล้ว ซีอยากให้โปรตอนมีความสุขมากๆ ซีไม่อยากเสียโปรตอนไป
ต่อด้านล่าง
-
“มึงไม่สบายใจอะไรก็บอกกูได้นะ”ถึงแม้โปรตอนจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรรอบตัวเท่าไหร่ แต่เรื่องคนใกล้ตัวน่ะ โปรตอนความรู้สึกไวมากนะ
“อื้อ”พยักหน้าแล้วกระชับกอดอีกคนแน่นอย่างหาที่พึ่ง “แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรหรอก”โกหกออกไป ที่ไม่เล่าไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจ แต่ซีไม่เห็นความจำเป็นที่ต้องลากใครมาทุกข์ด้วย
“อืม งั้นก็นอนเหอะ”มือเรียวยาวลูบผมนิ่มเบาๆราวกับกล่อม
“ฝันดีนะโปร”ซีอิ้วที่เคลิ้มจนแทบยกหนังตาไม่ขึ้นเอ่ยบอก
“อือ”โปรตอนกดจูบลงบนกลุ่มผมสีเข้มของคนในอ้อมกอด “ฝันดี”
.
.
.
ทันทีที่หย่ากันเสร็จ แม่อ้อมของน้องซีก็โบยบินไปพักผ่อนสมองที่ต่างประเทศ ในขณะที่คุณเอกก็เอาแต่หมกมุ่นกับงานอยู่เช่นเดิม ช่วงนี้ซีไม่ค่อยได้เจอโปรตอนเท่าไหร่ เนื่องด้วยคนตัวขาวนั้นไปมีกิจกรรมมากมายร่วมกับเพื่อนก่อนที่จะต้องจากลากัน
ต่างจากน้องซี ที่ถ้าไม่เรียน ไม่อยู่กับแฟน มนุษย์ฮอบบิทก็จะนั่งหงอยๆอยู่บ้าน น้องซีอิจฉาโปรตอนนะ ทั้งที่ครอบครัวโปรพ่อแม่ก็หย่ากัน แต่ทำไมโปรยังมีความสุขกับชีวิตได้ แล้วทำไมน้องซีถึงมีความสุขแบบโปรตอนไม่ได้ น้องซีไม่เข้าใจเลย
“โปรตอน”ซีอิ้วกรอกเสียงลงไปเมื่ออีกคนรับสาย
/”ว่าไงมึง”/เสียงคลื่นลมที่แทรกมาทำให้น้องซีน้อยใจ... โปรตอนไปเที่ยวอีกแล้ว
“อยู่ไหนเนี่ย”
/”กระบี่”/ซีเม้มปากแน่น ทำไมโปรไม่บอกเลยล่ะ
“ทำไมไม่บอกอะไรเราเลย”น้องซีไม่อยากงี่เง่า แต่บางทีก็น้อยใจ
/”ก็แม่งเพิ่งคิดไว้ว่าจะแวะ แล้วเป็นไงผลทันตะม.cออกยัง”/โปรตอนถามเรื่องนี้บ่อยไปแล้ว
“ทำไมอ่ะ ทำไมต้องถามแต่ของม.c ของม.เดียวกับโปรทำไมไม่ถามบ้างล่ะ”หรือว่าโปรตอนจะไม่อยากให้ซีอยู่ใกล้แล้ว หรือว่าโปรไม่รักเขาเหมือนเดิมแล้ว
/”ซีมึงอย่างี่เง่า กูถามเพราะว่าผลมันออกก่อน อีกอย่างสายการแพทย์มันเหมาะกับมึงมากกว่า มึงอย่าเลือกอะไรตามกูเลย มันไม่มีความสุขหรอก”/โปรตอนว่าเสียงเรียบ
“โปรไม่อยากให้เราอยู่ใกล้มากกว่า โปรซ่อนอะไรไว้ล่ะ”ซีแค่กำลังสติแตกเพราะความเสียใจหลายๆอย่างในชีวิต
/”มึงงี่เง่าแล้วซี”/
“โปรนั่นแหละงี่เง่า งี่เง่าๆๆๆๆ”ทั้งที่ในใจรู้ดีว่าเขานั่นแหละที่กำลังหาเรื่องทุกอย่าง
/”พูดไม่รู้เรื่องว่ะ ไว้มึงอารมณ์เย็นกว่านี้ค่อยคุยกัน”/แล้วก็ตัดสายไป
ซีอิ้วพยายามโทรไปใหม่ แต่ปลายสายดันปิดเครื่องหนี ปากเล็กสั่นระริกด้วยหลากหลายอารมณ์ ทั้งโมโหที่อีกคนตัดสาย ทั้งน้อยใจที่อีกฝ่ายไม่เคยเข้าใจอะไรเลย ทั้งเสียใจที่ตัวเองเป็นแบบนี้
ซีทิ้งโทรศัพท์ลงข้างตัวแล้วนอนร้องไห้อย่างสับสนในอารมณ์ที่ไม่คงที่ของตัวเอง ไม่รู้หรอกว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ แต่รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่นาฬิกาปลุกตอนหกโมงนั่นแหละ
ซีอิ้วไปโรงเรียนด้วยตาที่บวมแดงจนเหมือนจะระเบิด ถึงแม้ช่วงนี้สมาชิกกลุ่มเด็กเรียนจะวิ่งวุ่นเรื่องเรียนกันจนแทบไม่มีเวลาสนใจอะไรในชีวิต และเพราะทั้งชีวิตเขามีเพื่อนไม่กี่คน ดังนั้นเพื่อนที่มีอยู่จึงสำคัญ
“โดนผัวซ้อมหรอสัตว์”ณกันต์ว่าที่นักศึกษาแพทย์ถามในขณะที่นั่งกันอยู่ในห้องเรียนตอนเช้าซึ่งเพื่อนในกลุ่มคนอื่นยังไม่มา
“...”ไม่ตอบ
“หยิ่งด้วยจ้า ตกลงเรื่องอะไร หรือว่าเรื่องพ่อกับแม่”ซีไม่ได้เล่าหรอก แต่มันเป็นความบังเอิญที่บัตรประชาชนหายตอนที่ไปสอบตรง ณกันต์เลยต้องไปทำบัตรใหม่เลยได้รับรู้และประติดประต่อเรื่องราวของครอบครัวนี้เอง
“ไม่อ่ะ เรื่องนั้นกูเฉยๆแล้ว”เก่งด้วยจ้า
“งั้นก็เรื่องผัว”
“เฮ้อ”ซีถอนหายใจ “ทะเลาะกันอ่ะ กูงี่เง่าเอง”ซีอิ้วบอก
“ถ้ามึงผิด มึงก็ขอโทษ ยากตรงไหน”
“โปรปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อคืน ยังไม่เปิดเลย”ซีบอก คิ้วขมวดแน่นอย่างคิดมาก
“ตอนนี้มันอาจไม่โอเค ไว้มันดีขึ้นค่อยคุยก็ได้เว้ย”ณกันต์ตบบ่าเพื่อนที่ไซส์พอๆกับเขาเบาๆอย่างให้กำลังใจ
“อื้อ”ซีอิ้วฟุบหน้ากับโต๊ะเรียนจนแก้มยู่จนหน้าหมันเขี้ยว
“เอางี้ ช่วงนี้กูว่าง เราไปเที่ยวกัน”ถึงที่ผ่านมาณกันต์จะทุ่มกับการเรียนจนลืมอะไรไปหลายๆอย่าง แต่ตอนนี้ห่วงของเขามันปลดเปลื้องแล้ว อีกทั้งตอนนี้เพื่อนก็ทุกข์อยู่ด้วยเขาต้องช่วยอย่างสุดความสามารถ
“เที่ยวไหนอ่ะ ช่วงนี้ไอ้โอ๊ตกับวีเรียนพิเศษทุกวัน”เด็กแก้มยู่พูด
“ช่างหัวพวกแม่งเหอะ ไปเที่ยวกับกูสองคนนี่แหละ”
“ไม่เอาอ่ะ กูกลัวแฟนคลับมึง”ซีอิ้วกรอกตาอย่างสยอง
น้องซีสงสัยตลอดนะว่าณกันต์มันรอดมาถึงทุกวันนี้ได้ยังไง ในโรงเรียนเขาเนี่ย พี่ณกันต์น่ะฮอตดั่งกะไฟร์เออร์ที่สุดแล้ว หนุ่มๆในโรงเรียนนี่ตามกันเป็นพรวน อาจเพราะณกันต์มันน่ารัก มองหน้ามันนานๆจะหลงสเน่ห์บางอย่าง แต่น้องซีไม่หลงนะ เห็นมาตั้งแต่ประถมจนชินแล้ว อีกอย่างน้องซีก็ชอบโปรตอนมากๆ ชอบจนไปชอบใครไม่ได้แล้วแหละ
กลับมาที่เรื่องเพื่อนก่อนที่จะอวดผัวไปไกล ที่คนชอบณกันต์อาจเพราะถึงณกันต์จะเป็นคนถ่อยคนหนึ่ง แต่ณกันต์ก็ตลก ไม่หยิ่ง ใจดีชอบให้กำลังใจคนอื่น อีกทั้งยังทำอะไรก็ประสบความสำเร็จทุกอย่าง ดูอย่างเรื่องล่าสุดนี่สิ ณกันต์ได้ทุนเรียนหมอแหนะ และจากเรื่องนี้นี่แหละ ณกันต์ก็เลยฮอตหนักเป็นทวีคูณเข้าไปอีก
“ไม่ต้องกลัวไป แฟนคลับกูน่ารัก”อยากจะชูนิ้วกลางแล้ววาดเป็นรูปหัวใจให้เพื่อนจริงๆ “เดี๋ยวกูพาไปเปิดหูเปิดตา”ยักคิ้วหล่อๆไปที
“ที่ไหน”
“เดี๋ยวก็รู้ เจอกันหน้าบ้านมึงตอนสามทุ่ม”บ้านณกันต์ถัดจากบ้านซีอิ้วไปไม่กี่ซอย
“ดึกไปเปล่า”ปกติน้องซีต้องถึงบ้านก่อนสามทุ่มตามกฎของแม่ แต่.. “ช่างเถอะ ไว้เจอกัน”แม่ทิ้งซีไปแล้วนี่
.
.
.
ซีอิ้วในชุดเสื้อเชิ้ตกรมพับแขนประมาณข้อศอก ท่อนล่างเป็นกางเกงยีนส์สีซีดกับรองเท้าผ้าใบราคาแพงยืนรอเพื่อนอยู่หน้ารั้วบ้าน เพียงไม่นานแสงไฟจากรถแท็กซี่ก็สาดมา ก่อนที่กระจกประตูหลังจะเลื่อนลงเพื่อเผยใบหน้าที่คุ้นเคย
ณกันต์พาซีมาผับ ยอมรับเลยนะว่าตอนแรกกลัวมาก แต่ไปๆมาๆ พอแอลกอฮอล์เข้าปาก ความทุกข์ในใจทั้งหมดมันก็เหมือนหายไป ในผับมีคนมากหน้าหลายตามาทำความรู้จัก แต่คนที่คุยถูกคอที่สุดคงเป็นพี่สาววัยทำงานวัยยี่สิบเจ็ดปีที่ทำให้น้องซีทุกคำที่เธอพูด
พี่ส้มโอชวนซีกลับด้วย แต่ณกันต์ห้ามไว้ แต่ถึงณกันต์ไม่ห้ามซีก็ไม่ไปหรอก ถึงซีจะไม่ได้กร้านโลกเท่าเด็กผู้ชายวัยเดียวกันอีกหลายคน แต่น้องซีก็รู้ว่าเขาชวนแบบนี้คืออะไร ซีมาเที่ยวเพราะว่าเบื่อเท่านั้น ไม่ได้อยากประชดหรือกนอกใจแฟน
คืนนั้นซีนอนบ้านณกันต์เพราะ ไม่อยากเมาเข้าบ้านให้เป็นประเด็น ก่อนจะนอน ซีเห็นนะว่ามีมิสคอลของโปรขึ้นมา แต่น้องซีง่วงเกินจะคุยไหว ก็เลยไม่ได้โทรกลับไป โปรโทรกลับมาอีกทีในตอนเช้า ซีหยิบโทรศัพท์เดินงัวเงียออกไปคุยที่ระเบียงเพราะกลัวจะทำให้เจ้าของบ้านตื่นเพราะเสียงตัวเอง
“อื้อ”กรอกเสียงไปด้วยความง่วง
/”เพิ่งตื่นไง”/
“อื้อ เพิ่งตื่น”ตอบไปอย่างงัวเงีย
/”อยู่ไหน ทำไมลมแรง”/ซีไม่ตอบเพราะยังง่วงนอน /”กูขอโทษ”/
“อื้อ เราก็ขอโทษที่งี่เง่า”/ซีอิ้วหลุบตาลง
/”ไม่หรอก กูเองที่งี่เง่า กูไม่ค่อยคิดถึงความรู้สึกมึงเองแหละ”/ถ้าอยู่ใกล้ โปรตอนคงดึงเด็กหัวทุยมากอดให้แน่นๆ
“เราดีกันแล้วใช่ไหม”ซีถามออกไปด้วยความดีใจ
/”เออ ดีกันแล้ว”/โปรตอนยิ้มขำกับน้ำเสียงของปลายสายที่แสดงความดีใจแบบเด็กๆที่เก็บความรู้สึกไม่เป็น /”อยากได้อะไรไหม”/
“อื้อ อยากกอดแฟน”เด็กขี้อ้อนบอกออกไปตามความรู้สึก
/”เดี๋ยวพรุ่งนี้จะกลับไปกอดให้กระดูกร้าวเลยมึง”/โปรตอนหัวเราะเบาๆ
“จะฆ่าเราใช่ไหมเนี่ย”
/”กูคิดถึงมึงว่ะซี”/โปรตอนเปลี่ยนประเด็น
“อื้อ เราคิดถึงโปรมากกว่าอีก ไม่ทะเลาะกันแล้วนะ ฮึก เราเจ็บมากๆเลย ใจเรา ฮึก เจ็บ”เสียงสะอึกสะอื้นที่ดังรอดมาทำให้โปรตอนอยากจะต่อยตัวเองสักสามทีที่ปิดเครื่องหนีไปหาไปเป็นวันสองวัน
/”ไม่ร้องดิ กูขอโทษ”/
“มันร้องเองอ่ะ ฮึก โปรก็รู้เราขี้แย”ยิ่งกับแฟนซีอิ้วก็ยิ่งอ่อนแอ
/”เออ งั้นก็อย่าร้องนาน เพราะกูก็เจ็บ”/
“ฮึก ไม่ร้องแล้ว”ซีอิ้วเด็กแคระพยายามกลั้นก้อนสะอื้น “เดี๋ยวโปรไม่ อึก สบายใจ”
/”อือ เดี๋ยวพรุ่งนี้ตอนบ่ายไปหาที่บ้าน”
“อื้อ มาเร็วๆนะ เราจะรอ”
ซีอิ้วกลับบ้านตอนบ่าย วันเสาร์แบบนี้ พ่อก็ยังมีเวลาคุยกับเขาแค่ไม่กี่คำ เพราะจะต้องออกไปทำงานต่อที่บริษัท ซีอิ้วนั่งทำข้อสอบย้อนหลังจนถึงหกโมง ณกันต์กับโอ๊ตก็โทรมาชวนไปเดินเล่นแถวเยาวราช แต่น้องซียังมึนหัวจากเรื่องเมื่อวานอยู่เลยไม่อยากไป
วันอาทิตย์น้องซีใจจดใจจ่อที่จะได้เจอแฟน บ่ายสองโมงครึ่ง โปรตอนพร้อมกับรถSUVก็มาถึงบ้าน น้องซีรีบวิ่งออกไปรับโปรตอนที่หน้าบ้าน คนขับเปิดประตูลงมา อ้าแขนออกกว้างเมื่อเจ้าหัวทุยวิ่งเข้ามาใกล้ แล้วพุ่งมากอดอย่างเต็มรัก
“ฮื้อ คิดถึงๆๆ”ไม่ได้เจอกันเจ็ดวันน้องซีคิดถึงโปรตอนมากๆ
“เออ กูก็คิดถึง”โปรตอนกระชับอ้อมกอด
“ฮิ้วววว”เสียงโห่รับจากในรถ ทำให้น้องซีเขินจนแทบสิงเข้าไปในอกแฟน
“อย่าแซวไอ้สัตว์”โปรตอนบอกเพื่อนตัวเองแล้วแงะไอ้เด็กขี้อายให้ออกมาจากการสิงอกเขา “แล้วทำไมไม่ใส่รองเท้า”โปรตอนทำหน้าดุ
“ง่า ก็รีบ”น้องซีหัวเราะแห้งๆ ก่อนที่จะปีนหลังคนตัวสูงเพื่อนเข้าไปเอารองเท้าในบ้าน
มื้อเย็นวันนี้น้องซีออกไปกินข้าวข้างนอกกับโปรตอนและเพื่อนๆ ก่อนที่โปรจะขับรถพาเพื่อนไปส่งจนหมด แล้วกลับมานอนค้างบ้านเดอะฮอบบิท เพื่อที่ตอนเช้าจะได้ขับรถไปส่งมนุษย์แฟนที่โรงเรียน
เช้าวันจันทร์ซีอิ้วมีความสุขจนตัวแทบแตก จนเพื่อนนั้นหมันไส้จนอยากจะถีบหน้าแป้นแล้นของมันสักที แต่เหมือนความสุขของน้องซีวัยสิบเจ็บปีจะหยุดลงแค่ไม่กี่ชั่วโมง เมื่อเข้าไปเห็นในหน้าโซเชียลของมนุษย์แฟนว่ากำลังขึ้นเครื่องไปเชียงใหม่
ซีอิ้วคนเศร้า นั่งหงอยจนวีรวัฒน์ ณกันต์ และเพื่อนโอ๊ตรู้สึกเป็นห่วง ทั้งกลุ่มจึงนัดกันไปเปิดหูเปิดตาที่ผับเดิมแต่เพิ่มเติมที่จำนวณคน เพื่อนวีตื่นเต้นมากเหมือนซีอิ้วที่มาครั้งแรกเพราะต้องแอบเข้าเนื่องจากอายุไม่ถึง ในขณะที่เพื่อนโอ๊ตนั้นรู้สึกเฉยๆเพราะโดนณกันต์คนถ่อยลากมาบ่อยๆ
เด็กมัธยมสี่คนเปิดโต๊ะที่มุมมืด เลยไม่ค่อยมีใครสนใจมากเท่าวันที่ณกันต์พาซีอิ้วไปนั่งที่เคาน์เตอร์ น้องซีมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้เที่ยวกับเพื่อน โชคดีที่ช่วงนี้โรงเรียนนั้นปล่อยพวกเขาแล้ว จึงทำให้ไปเรียนหรือไม่ไปก็ไม่ค่อยมีผลแล้ว เพราะถึงไปอาจารย์ก็จะปล่อยให้ใช้เวลาในการอ่านหนังสือเตรียมสอบมากกว่า
วันนี้เดอะฮอบบิทในโลกมืดนั้นไม่ฮอตเท่าไหร่ เพราะคราวนี้มีคนมาขอเบอร์แค่สองคนแค่นั้นตอนที่ไปเข้าห้องน้ำ แต่ซีอิ้วก็ให้ไปแค่ไอดีไลน์เท่านั้นแหละ วันนี้ทั้งสี่คนเลือกไปค้างบ้านเพื่อนโอ๊ตที่อยู่ใกล้ที่สุด ก่อนจะนอนยาวแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันในตอนบ่าย
/“มึง”/เสียงโปรตอนดังขึ้น
“ว่าไงโปร”ซีอิ้วถามกลับไป
/”กูอยู่เชียงใหม่”/อยากบอกไปว่ารู้แล้ว แต่น้องซีไม่อยากงี่เง่า ซีกลัวโปรรำคาญ
“อื้อ ไปเที่ยวหรอ”ถามออกไป
/”อือ แล้วก็มาเป็นเพื่อนไอ้แคปสอบสัมภาษณ์ด้วย”/ รู้สึกดีที่แฟนไม่งี่เง่าใส่ แต่อีกใจมันก็รู้สึกแปลกๆ
“อ๋อ ฝากบอกแคปว่าสู้ๆนะ แคปทำได้อยู่แล้ว”ซีอิ้วบอกเสียงใส เป็นเวลาเดียวกับที่ไลน์จากในไอแพดร้องเตอนพอดี
‘พี่เลิกงานแล้ว เหนื่อยมากเลยค่ะ’น้องซีไม่ได้นอกใจนะ น้องซีเหงา แล้วพวกพี่สาวก็คุยสนุกด้วย ซีว่าผู้หญิงที่มีความเป็นผู้ใหญ่นี่มีเสน่ห์มากๆเลย
/”อือ เดี๋ยวบอกให้”/โปรตอนเว้นช่วงให้ซีอ้อนเขา บอกว่าคิดถึงย้ำๆแบบทุกที แต่ปลายสายก็เงียบเหมือนทำอย่างอื่นอยู่ /”มึง ทำไร”/
“ห๊า โปรพูดว่าอะไรนะ”ซีอิ้วมัวแต่สนใจคุยกับพี่แนนที่เพิ่งเจอกันเมื่อคืนเพลินไปหน่อย
/”ทำอะไร”/พูดชัดถ้อยชัดคำ
“อ๋อ คุยไลน์กับเพื่อนน่ะ”ไม่ได้โกหกนะ
/”ซีกูคิด...”/โปรตอนตัดสินใจพูดก่อน แต่...
“แค่นี้ก่อนนะโปร ไว้เจอกันนะ บาย”ปลายสายพูดเสียงใสก่อนจะวางสาย
ทิ้งให้โปรตอนขมวดคิ้วอย่างอารมณ์ไม่ดี เดอะฮอบบิทไม่งี่เง่าเขาโอเค แต่ทำเป็นเหมือนไม่สนใจกันนี่โปรตอนไม่โอเค ไม่ต้องมาตามด่าว่ามึงก็ทำ เขาทำบ้างก็สมควร คือโปรตอนรู้เว้ยว่ามันไม่ดี แต่เขาชอบแกล้งแฟนให้โกรธแล้วตามง้อไง แต่นี่ไม่โกรธไง
...กูไม่โอเค...
“กูจะกลับกรุงเทพฯ”หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาหมายจะจองตั๋วกลับแม่งคืนนี้เลย
“ใจเย๊น!!!”แคปซูลห้ามเสียงสูง “พรุ่งนี้เย็นก็กลับแล้วมึง”
“...”โปรตอนฮึดฮัด แต่ก็ยอมวางโทรศัพท์อย่างใจเย็น
...กลับไปกูจะรีดให้ซีดเลยฮอบบิท...
............
อิเปเปอร์ยี่สิบหกหน้าเสร็จไหม? ตอบเลยว่าไม่
ส่งพรุ่งนี้ เขียดควรทำไง? ตอบ ทำใจแล้วปั่นนิยายอย่างหรรษา :katai4:
ไม่ได้จัดหน้าเลยนะ อาจอ่านยากนิดนึงเนอะ รีบจริงจัง เพราะต้องขนของไปปั่นงานกับเพื่อน ถ้าไปแล้วอีกหลายวันถึงจะได้เจอกัน
อย่าเพิ่งลืมเค้านะเว้ย
ช่วยดันเป็นกำลังใจนิดนึง ไม่บังคับ แต่ถ้าได้ก็ดี ช่วงนี้อ่อนแอจ๊าดดดด
วัยละอ่อนค่อนข้างหน่วงเนอะ
แต่พวกเจ้าเลือกแล้วนะ :katai4: :a5:
:กอด1: รักนะ
-
หื่นพอกัน
-
เออนะ แบบนี้นี่เอง ก็สมควรหรอก ปล่อยให้อีกฝ่ายเหงานั่นเอง
-
นี่คือช่วงก่อนจะเลิกกันถูกไหม เราเห็นความระหองระแหงกันอยู่ในทุกช่วงเลย น้องซีอยู่ในช่วงที่กำลังอ่อนแอแต่โปรกลับใส่ใจน้องไม่เท่าที่ควรพอมีคนเข้ามาใส่ใจมากกว่าซีเลยกำลังจะไปหาคนที่ตัวเองรู้สึกว่าพึ่งพาได้
อ่านแล้วหน่วงๆ ยิ้มๆ บอกไม่ถูก ถ้าเป็นช่วงก่อนเลิกกันก็น่าเห็นใจทั้งคู่นะโปรตอนไม่ได้คิดมากเพราะซีเลือกที่จะไม่พูดไม่แสดงออกมา ส่วนซีก็รู้สึกเหมือนโดนมองข้ามความรู้สึกไปเก็บทุกอย่างไว้กับตัวเองมากๆ วันนึงก็เลยต้องระเบิดออกมา เห็นใจทั้งคู่
แต่ขำตอนมีอะไรกันมากโปรมันเกรียนจริงๆ เรียกแฟนตัวเองแบบเมียแคระบ้าง เดอะฮอบบิทบ้างอ่านแล้วก็ขำ ตอนจบอีกโปรไม่โอเค สมน้ำหน้า 555555
-
ชอบน้องซีตอนเด็กน่ารักกกก ตอนหน้ามาม่าแน่ๆ
-
ซีน่ารักน่าฟัดเหมือนเดิม
อิโปรนิสัยแย่ตั้งแต่เด็ก
สมน้ำหน้าหน่องซีทิ้งไปผัวไปเป็นผัวชาวบ้าน :laugh:
-
นี่คือจุดเริ่มต้นของการเลิกกันเมื่อครั้งนั้นใช่ไหม?
-
:เฮ้อ: ก็เข้าใจอะนะ เด็กมันกำลังเกรียน
ขอบคุณมากค่ะคุณเขียด :mew1:
-
เง้อออออออ
ถึงจะหน่วงแต่นั่นก็คืออดีตเนาะ 555
ปัจจุบันสองคนนี้รักกันก็พอ ฮิ้ววว
ขอบคุณคุณเขียดนะคะ
-
โปรตอนทำได้ ทำไมซีจะทำไม่ได้ :katai1:
-
:hao6: :hao6: :hao6: :hao6: ซีดแน่ๆ หน่องซี...
-
:pig4: :pig4:
-
เราเป็นซี เราก็เสียใจ :hao4:
-
สมควรที่น้องซีจะบอกเลิก โปรตอน ที่นึกไม่ออกว่าทำไมเลิกกันเพราะหลายเรื่องประกอบกันอธิบายยาก
-
ดีใจ มาต่อ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
คิดถึงซี โปรตอน :mew1: :mew1: :mew1:
โปร ติดเพื่อน ช่วงที่ซี มีความทุกข์
ซี มีความทุกข์ แต่เก็บไว้ ไม่เล่าให้โปรฟัง
แถม ซีมีสาวมาติดอีก
รอ :L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
โดนบอกเลิกก็ถูกแล้วค่ะ ทีมหน่องซีคนน่ารักสมัยมัธยม :hao5:
-
มันเป็นเยี่ยงนี้นี่เอง ที่มาของการที่น้องซีต้องบอกเลิกอิตัวขาว เป็นใครจะทนไหว รู้อีกทีโผล่ไปตจว. อันนี้ไม่โอเคค่ะ ไม่น่าโกรธซีนะ รอเรื่องราวมาปะติดปะต่อ รอสมน้ำหน้าอิโปรตอนในอดีต หึหุ แต่ปัจจุบันขอหวานทุกตอนนะคะ
-
ชอบบๆ เอ็นดูน้องซี
-
'ถึงแม้โปรตอนจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรรอบตัวเท่าไหร่ แต่เรื่องคนใกล้ตัวน่ะ โปรตอนความรู้สึกไวมากนะ'
เอิ่ม ไวมากค่าาาา เมียหายไปครึ่งค่อนวัน กว่าจะรู้ตัวนะคะ
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน อ่านรวดเดียวเลยสนุกมากค่า. ยังไงก็แล้วแต่เข้าข้างอ้วนซี อาจเป็นเพราะอ้วนเหมือนกัน
-
ไม่ๆๆๆ เรายังอยู่ข้างน้องซีเหมือนเดิมม :hao6: :mew1: :hao7:
-
ตอนนั่นเด็กทั้งคู่
อิหมีรักซีมากกว่าที่คิดนะ
ปล. เป็นกำลังใจให้คุณเขียด อย่าเครียดค่ะน้อง
เวลามันเดินไว สุดท้ายทุกอย่างจะผ่านไปเอง
-
แอบสมน้ำหน้าอิโปร ทำตัวเองทั้งนั๊น
-
:katai2-1: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3: :katai3:
Fin
-
:hao7: :hao7: หน่องซี ตอนเด็ก น่ารักอ่ะ :hao7: :hao7:
-
โปรตอนโดนบ้าง โปรตอนไม่โอเคเลย
-
มาต่อเร็ว ๆ นะ รออ่านช็อตที่เลิกกัน อิอิ
:hao3: :hao3: :hao3:
-
หน่องซี ตอนเด็กหน้าเอ็นดู พอโตมาน่าตบกระโหลกมาก 55555 ความแบ๋วหายไปไหนหมด
-
ถ้าตอนเด็กจะแบ๊วขนาดนี้ หนูไม่ควรโตนะคะน้องซี หนูเหมาะแก่การเป็นเมียมากกว่าผัวนะคะลูก :hao7: :hao7: :hao7:
-
สมน้ำหน้าอีตัวขาวแล้วละคะที่โดนเขาทิ้ง
มันไปทิ้งๆ ขว้างๆ เขาก่อนทำไม
-
จะเม้นมานานแล้ว แต่เม้นไม่เป็น
-
อืมมม ไม่โอกับโปรอย่างแรง ไม่สนใจด้วยว่าถ้าพาร์ทโปร โปรจะอธิบายว่ารักหรือไรกับซีมากขนาดไหน แต่การที่โปรคุยๆกับโอแล้วยังนอนกับคนอื่นอีก มันไม่โออย่างแรงว่ะ :katai1: :katai1:
-
น่าเอ็นดูมากๆ น้องซีน่ารัก หลงเลย
รอเล่มนะคะ
-
วัยละอ่อน (จบ)
ซีอิ๊วกำลังติดใจในวังวนอีกมุมของโลกที่ตัวเองไม่เคยสัมผัส จะว่าน้องซีติดเที่ยวก็คงไม่ผิด แต่ว่าซีโตแล้ว ซีรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ เรื่องเรียนซีก็เหลืออีกไม่นานก็จบชีวิตมัธยมแล้ว ส่วนเรื่องแฟน ซีอิ๊วก็ยังรักโปรตอนเหมือนเดิม อาจจะต่างจากเดิมตรงนี้ซีไม่ยึดติดก็โปรตอนเท่าเดิมอีกต่อไป
เศษเสี้ยวโลกของผู้ใหญ่ที่เหล่าเพื่อนใหม่หยิบยื่นให้ มันเป็นโลกที่น่าดึงดูดใจสวยงามราวกับแอ๊บเปิ้ลเคลือบยาพิษที่มอบให้สโนว์ไวท์ ณกันต์รู้สึกไม่สบายใจกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปโดยที่ไม่รู้ตัวของเพื่อน ตอนแรกณกันต์ก็อยากแค่ให้เพื่อนได้เที่ยว ได้ดื่ม แหกกฎบ้าง เผื่อจะผ่อนคลาย
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แล้ว มันล้ำเส้นคำว่าผ่อนคลายไปไกล ซีออกเที่ยวทุกคืน แม้ว่าเขาจะยื่นคำขาดว่าไม่ไปด้วย แต่เจ้าตัวก็ยังดึงดันจะไปคนเดียว ทั้งที่ถ้าเป็นซีคนเดิม เรื่องไปไหนคนเดียวตอนกลางคืนน่ะ มันย่อมเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว
“ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะดังขึ้นเรียกให้หมู่เพื่อนหันไปมองคนที่เดี๋ยวนี้ติดโทรศัพท์จนแทบไม่ทำห่าอะไร
“จำเป็นต้องหัวเราะแรงอะไรเบอร์นั้นไหม”โอ๊ตแขวะไอ้คนเสียงดังไปเล็กน้อย โดยมีณกันต์กับวีรวัฒน์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
“ก็กูตลกพี่ทิม”ณกันต์ลอบถอนหายใจ คงจะเป็นบรรดาเพื่อนใหม่จากที่อโคจรอีกนั่นแหละ
“ไอ้เด็กม.aที่มาแอ๊วมึงเมื่อคราวก่อนอ่ะนะ”ซีอิ๊วพยักหน้าก่อนจะหันไปยิ้มให้หน้าจออีกครั้ง เมื่อคู่สนทนาในโลกโซเชียลเล่าเรื่องตลกที่เจอมาในวันนี้ให้เขาได้รับรู้
“เดี๋ยวเถอะมึง คบชู้สู่ชาย ผัวมึงรู้วันไหนมึงโดนเหยียบคอหักแน่ไอ้สัตว์”โอ๊ตบอก
“ถึงคุณโปรตอนจะหล่อ แต่ก็ดูน่ากลัวนะครับ”วีรวัฒน์เสริม เขาไม่รู้จะพูดยังไง เพราะอีกนัยมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขา
“อะไรของพวกมึงอ่ะ กูคุยเป็นเพื่อนทั้งนั้นแหละ”ซีอิ๊วละตาจากจอมาเบ้ปากกับเพื่อน ซึ่งเป็นวินาทีเดียวกับที่เขาเห็นมนุษยแฟนในชุดนักเรียนกำลังเดินหน้านิ่งเข้ามาใกล้โต๊ะที่พวกเขานั่งอยู่ “โปรตอน!!!”ซีอิ๊วเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋าก่อนจะรีบวิ่งไปกระโจนใส่แฟนตัวขาวอย่างเต็มแรง
ณกันต์มองภาพนั้นก่อนจะลอบถอนหายใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเขาก็จำไม่ได้ บางทีเขาอาจคิดมากไป ซีมันรักแฟนมันจะตาย มันจะไปนอกใจได้ยังไง ถึงแฟนมันจะทำตัวเหี้ยในบางอารมณ์จนณกันต์หมันไส้ แต่ในอีกแง่ บางเรื่องเขาก็ทำตัวแย่กว่ามันหลายเท่า ดังนั้นช่างแม่งเถอะ
น้องซีวัยสิบเจ็ดปีกำลังกระดี๊กระด๊าเป็นเท่าตัว เมื่อแฟนตัวขาวยื่นถุงกระดาษติดโลโก้ร้านขนมแถวย่านโรงเรียนอีกคนมาให้เขา ถึงแม้โปรตอนจะไม่ยอมพูดขอโทษ แต่น้องซีก็รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังสำนึกผิดแล้วง้อเขา แค่นี้ใจที่มันขุ่นๆมันก็กลับมาสดใสตามเดิม
“อยากไปไหนไหม จะพาไป”โปรตอนกำลังสำนึกผิด อาจเพราะอยู่ด้วยกันมานาน นานจนบางทีเขาก็เผลอลืมความรู้สึกของอีกคนไป
“ไม่อ่ะ”เดอะฮอบบิทส่ายหัวยิ้มกว้างจนตาหยี จนโปรตอนรู้สึกเขินๆเมื่อเผลอคิดว่าแฟนตัวเองนั้นน่ารัก “เราอยากอยู่กับโปรมากกว่า”เพราะวันนี้ก็เป็นวันศุกร์ วันที่ซีอิ๊วไม่รู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป... วันที่มีโปรตอน
นั่งแท็กซี่มาถึงบ้านคนตัวสว่าง ทั้งคู่ก็โผเข้าหากันอย่างโหยหาเมื่อขึ้นมาบนห้องนอน หลังจากเสร็จภารกิจตั้งแต่หัววัน ทั้งคู่ก็มานอนเกยกันดูซีรีย์อยู่บนเตียง โปรตอนเล่นผมคนที่นอนซุกข้างตัวเขาอย่างสนุกมือ ในขณะที่อีกคนก็เคลิ้มจนตาปรือปรอยจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่
และความง่วงก็ชนะทุกสิ่ง เจ้าเด็กหัวทุยนอนหลับอ้าปากกว้างไปแล้ว โปรตอนขยับตัวให้นอนสบาย กะจะนอนตามอีกคนไปนั่นแหละ แต่เสียงสั่นต่อเนื่องเพราะข้อความเข้าระรัวก็ทำให้โปรตอนเปลี่ยนใจลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์แฟนมาดูอย่าถือวิสาสะ
กดเข้าไปดูข้อความสนทนาอย่างสงสัย ทุกอย่างที่ปรากฏนั้นคือคนพวกนี้กำลังจีบแฟนเขา ถึงแม่ว่าแฟนเขาจะไม่ได้เล่นด้วย แต่อีกนัยก็ไม่ได้ปฏิเสธใครไปเช่นกัน
โปรตอนวางโทรศัพท์ไว้ที่เดินอย่างใจเย็น ตอนนี้เขากำลังแบลงค์ ในหัวมันเหมือนขาวโพลน โปรตอนเคยคิดว่าซีอิ๊วนั้นเหมือนสัตว์เลี้ยงตัวเล็กๆที่ถ้าเขาเฝ้าทนุถนอมด้วยความรัก มันก็จะจงรักภักดีและอยู่ข้างเขาตลอดไป
เด็กยักษ์กำลังรู้สึกสับสน เหนือคำว่าโกรธนั้นคือคำว่าเสียใจ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียใจตรงจุดไหน ถึงโปรตอนจะดูแก่แดด ทำตัวเป็นผู้ใหญ่ แต่เอาเข้าจริง ตัวตนลึกๆ เขาก็แค่เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ทุ่มเทความรักลงไป โดยไม่ได้เรียนรู้คำว่าเผื่อใจ
เวลาล่วงเลยไปเกือบชั่วโมง เสียงรถเจ้าของบ้านทำให้ซีอิ๊วลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย ภาพที่เห็นภาพแรกคือแฟนตัวขาวนั้นนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง ซีอิ๊วคลานเข้าไปซบแผ่นหลังกว้าง แต่ทุกอย่างผิดแผก ซีอิ๊วรับรู้ถึงความว่างเปล่า อีกฝ่ายังไม่ไหวติง ทั้งที่เป็นปกติคงสะบัดตัวแกล้งให้เขาหน้าทิ่มไปแล้ว
“โปร เป็นอะไรเปล่า”ถามออกไปซื่อๆ
“...”ไม่มีเสียงตอบรับ เพราะโปรตอนเองก็ไม่รู้จะพูดอะไร ในเมื่อแฟนเขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไม่ได้นอกใจ แต่ถึงยังงั้น โปรตอนก็ยังรู้สึกเจ็บและเสียใจ
“โกรธอะไรเราอ่ะ”ซีเข้ามาอ้อน
“เปล่า ไปกินข้าวกันเถอะ ป๊าม๊ากลับมาแล้ว”โปรตอนกำลังสับสน เขาไม่รู้ต้องปั้นหน้ายังไง ในเมื่อตลอดชีวิตที่ผ่านมาเขาทำอะไรตามใจตัวเอง ไม่แคร์อะไร แต่ว่าตอนนี้เขากำลังแคร์ แคร์ความสำพันธ์ระหว่างเขาว่ามันจะจบลงไหม ถ้าเขาทำตามใจตัวเองแล้วทำตัวแย่ๆออกไป
“โห โมโหหิวนี่เอง ปะๆ กินข้าว”น้องซีพยายามทำตัวปกติกลบเกลื่อนบรรยากาศที่กำลังมาคุ
“มึงคุยกับคนอื่นหรอซี”และเป็นโปรตอนที่แย่เอง เขาไม่เคยควบคุมความรู้สึกตัวเองได้เลย “มึงปล่อยให้คนอื่นมาจีบ ทั้งที่มึงก็มีกูอยู่แล้วหรอวะ เหอะ”โปรตอนเค้นเสียงหัวเราะอย่างสมเพช สมเพชตัวเองที่เป็นฝ่ายทำเรื่องแย่ๆลงไปตลอด
“...”ซีอิ๊วก้มหน้านิ่ง น้ำตาคลอ น้องซีกำลังกลัว กลัวโปรตอนโมโหแล้วทิ้งเขาไปอีกคน ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นเขาจะทำยังไง ตอนนี้เขาเหลือแค่โปรตอนแล้ว
“ช่างเหอะ”เสียงกลั้นสะอื้นทำให้โปรตอนหยุดพายุอารมณ์ของตัวเองไว้ เขาอยากจะดึงร่างที่สั่นเทานั้นมากอด แล้วปลอบประโลมว่าไม่เป็นไร แต่สิ่งที่เขาทำลงไปมันกลับเป็น “เลิกร้องไห้ได้ไหมวะ รำคาญ”เลือกที่จะใช้คำพูดร้ายๆแทน
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารนั้นมาคุจนผู้ใหญ่สองคนรู้สึกได้ บลูพยายามชวนแฟนลูกชายคุยเพื่อผ่อนคลายบรรยากาศบ้าง แต่เพราะไอ้ใบหน้าถมึงทึงกับเสียงหัวเราะประชดประชันของลูกชายตัวร้ายมันกลับทำให้ทุกอย่างดูแย่ลงเรื่อยๆ
อำนาจสูงสุดของบ้านจัดแจ้งให้ผัวที่อยู่ในอานัตพาลูกชายไปปรับทัศนติใหม่ที่ห้องนั่งเล่น ในขณะที่เขาก็ได้แต่นั่งปลอบเด็กตัวเล็กที่ร้องไห้ตัวโยนราวกับจะขาดใจจนเขานึกสงสารจนอยากจะกระโดดถีบลูกสักทีทั้งที่จะยังไม่รู้เรื่องราวความเป็นมาที่ทำให้เด็กสองคนทะเลาะกันก็เถอะ
หลังจากโดนสอนให้เข้าใจว่าอย่าทำเรื่องเล็กใหญ่เป็นเรื่องใหญ่ ถ้ารับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ก็เลิกกันไปดีกว่าเพราะในอนาคตข้างหน้า สถานการณ์บางอย่างมันก็หลีกเลี่ยงหรือปฏิเสธไม่ได้เหมือนกัน ถึงวันนั้นก็มีแต่ทะเลาะกัน ความรักมันไม่ใช่เรื่องของคนสองคนหรอก มันเป็นเรื่องการใช้ชีวิตในสังคมด้วย ดังนั้นเลิกงี่เง่า แล้วไปคุยกันให้เข้าใจ ไม่ใช่ประชดประชัน
เมื่อโปรตอนเดินสำนึกผิดกลับมา ซีอิ๊วก็พยายามกลั้นสะอื้น เพราะโปรไม่ชอบให้ร้องไห้ ซีกลัวอีกฝ่ายรำคาญ โปรตอนบอกขอโทษ ในขณะที่ซีก็ขอโทษเหมือนกัน เด็กทั้งสองคนพากันเดินขึ้นไปบนห้อง ผู้ใหญ่สองคนก็ได้แต่ถอนหายใจโล่งอกที่เคลียร์ทุกอย่างให้เป็นเหมือนเดิมได้ โดยที่ไม่ได้สังเกตสายตาสองคนนั้นเลยว่า... ไม่มีอะไรที่จะเหมือนเดิม
ซีอิ๊วลบเพื่อนใหม่ทุกคนออกไปให้หมด ถึงทุกคนจะเป็นเพื่อนคลายเหงาให้ซีได้ แต่สำหรับซีแล้ว โปรตอนสำคัญที่สุด ถ้ามีโปรตอนแล้วก็ไม่จำเป็นต้องมีใครอีกหรอก
“เราขอโทษ”ซีอิ๊วหัวทุยโผกอดอีกคนจากด้านหลัง
“ไม่เป็นไร”พูดออกไปแบบนั้น ทั้งที่ในใจก็ยังผูกใจเจ็บเหมือนเด็กๆที่โดนเพื่อนแย่งของเล่น
.
.
.
เสาร์นี้ซีอิ๊วไม่ได้ไปค้างบ้านโปรตอนเพราะติดอ่านหนังสือสอบ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เจ้าเด็กหัวทุยมีสมาธิขึ้นเลย ในเมื่อแฟนตัวขาวนั้นหอบผ้าหอบผ่อนมานอนบ้านเขาแทน
“อิ๊ว”โปรตอนเป็นพวกโกรธง่ายหายง่าย ยิ่งเป็นคนที่แคร์เขายิ่งหายได้โคตรจะง่าย
“ไรอ่ะ”งอนใส่ได้ไม่ถึงอาทิตย์ก็กลับมารุงรังชีวิตแฟนอีก
“เงี่ยน”น้องซีอยากจะเอาหัวโขกโต๊ะตาย ที่มันกลางห้องนั่งเล่นบ้านเขา แถมเมื่อกี้เห็นป้าศรีสะดุ้งด้วยตอนที่เดินผ่าน
“ไปสาวเองก่อน เราอ่านหนังสืออยู่”ซีอิ๊วไม่ติดวิศวะม.เดียวกับแฟน ดังนั้นเขาต้องตั้งใจและพยายามใหม่
“จำไว้เลยนะ ทีหลังถ้ามึงมาสะกิดกู กูจะแกล้งเมินบ้าง”โปรตอนงอนแต่ไม่จริงจัง
“ครับๆ”ซีอิ๊วยิ้ม ก่อนจะอ่านหนังสือฟิสิกส์ต่ออย่างไม่เข้าใจ
ซีอ่านหนังสือจนล่วงเลยเข้าสี่ทุ่ม คนตัวผอมบาง ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆแฟนตัวขาวอย่างเหนื่อยล้า แม้ตอนนี้จะมีเทพฟิฯอย่างโปรตอนมาช่วย เขาก็ไม่เข้าใจมันอยู่ดี... ฟิสิกส์หัวขวดเอ๊ย!
“ซี... มึงแอดที่มึงชอบเถอะนะ”โปรตอนบอกเพราะสงสารแฟน
“โปรจะไล่เราไปถึงไหน”
“ไม่ได้ไล่ แต่เป็นห่วง”น้ำเสียงที่ทอดความอ่อนโยน ทำให้อีกคนคลายความโกรธลงจนหมด
“ขอบคุณนะ แต่เราจะพยายามต่อ เราอยากอยู่กับโปร”ซีอิ๊วโผเข้ากอดแฟน แล้วยืดหน้ากดจูบลงบนปากบางสวยก่อนจะค่อยกดคลึงปรับองศา แล้วดึงดูดซึ่งกันและกัน “อื้อ อย่า”ท้วงเมื่ออีกคนล้วงมือเข้ามาคลึงบั้นท้ายในกางเกงนอน
“ไม่ไหวแล้วว่ะ ขอเถอะนะ”
“เราเหนื่อย”ซีเหนื่อยจริงๆ ไม่มีอารมณ์ร่วมเลย
“...”
“นะโปร ไว้เราชดเชยให้วันอื่นนะ”ซีอิ๊วอ้อนวอน
“เออ ก็ได้”
“แฮ่”ซีอิ๊วยิ้มกว้าง
“ไม่ต้องมายิ้มเลยมึง หมันไส้”โปรตอนพยายามดันหัวไอ้เด็กแคระที่กำลังถูแขนเขาออก
“ไม่หมันไส้สิ โปรรักเรา”ซีอิ๊วยิ้มร่า
“มึงควรเอาความมั่นใจตรงนี้ไปใช้ในเรื่องอื่นนะ”โปรตอนลอบยิ้มแล้วปล่อยอีกคนซุกแขนเขาอย่างตามใจ
“งั้นเรารักโปรเองก็ได้”โปรตอนยิ้ม แค่ประโยคสั้นๆ แต่ทำไมทุกครั้งที่ฟังมันกลับอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
.
.
.
วันนี้โปรตอนไม่มีสอบบ่ายเลยมานั่งรอแฟนที่โรงเรียนก่อนเวลาที่เจ้าหัวทุยจะสอบเสร็จ โปรที่มาบ่อยครั้งจนลุงยามจำได้เดินเข้าไปนั่งที่ม้านั่งที่ประจำของกลุ่มเดอะฮอบบิตแล้วกวาดสายตามองไปรอบๆ
วันนี้โรงเรียนค่อนข้างจะเงียบเป็นพิเศษ เพราะปกติที่ต้องมีเสียงเจาะแจะจอแจน่ารำคาญ แต่วันนี้มันกลับเงียบเชียบจนเขาก็นึกเหงาหูบ้างเหมือนกัน
โปรตอนนั่งฟังเพลงรอแฟนไปอย่างไม่ทุกข์ร้อนอะไร จนเมื่อเห็นคนเริ่มเดินออกมาจากตึกเรียนเขาก็ไลน์ไปบอกอีกฝ่ายว่าถ้าสอบเสร็จแล้วบอกด้วย ก่อนจะพักหน้าจอแล้วนั่งเคาะนิ้วกับโต๊ะไปตามทำนองเพลงเรื่อยๆ
นั่งรอไปสักพักเขาก็เห็นแฟนตัวเองเดินลงมาแล้ว แต่เขาไม่เข้าไปทักหรอกนะ อยากให้มันวิ่งมาหาเขาก่อนแบบทุกทีมากกว่า แต่ยังไม่ทันที่เขาจะไลน์ไปหามันอีกที ไอ้เด็กมหา’ลัยหัวหลิมคนหนึ่งก็เสือกเดินเข้าไปหาแฟนเขาเสียก่อน
โปรตอนนั่งมองภาพนั้นเงียบๆ ภาพที่แฟนเขาหัวเราะร่วนอย่างมีความสุข ภาพที่สองคนนั้นเดินออกไปด้วยกัน โดยที่ตัวแฟนเขานั้นไม่ได้ชายตามองมาที่โต๊ะม้าหินที่ประจำของตัวเองเลย
โปรตอนกดโทรไปหาแฟนอย่างไม่ต้องหยุดคิดอะไรให้มากความ เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายปิดเครื่องไปแล้ว ไอ้คนขี้เก๊กที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองต้องวิ่งตามอะไรก็ออกวิ่งไปตามทางที่เห็นแฟนเดินไป
แต่เหมือนจะไม่ทัน เพราะเขาเห็นลิบๆแล้วว่าแฟนตัวเองกำลังขึ้นรถไปกับคนแปลกหน้าที่เขาก็ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ถ้าให้เดา เขาคิดว่าต้องเป็นหนึ่งในไอ้พวกที่มาม่อแฟนเขาแน่นอน
โปรตอนวิ่งตามมาไม่ทัน และนี่ก็ไม่ใช่ละครไทยที่เขาจะต้องโบกแท็กซี่ตามไปด้วย ไม่ใช่ว่าไม่อยากตาม แต่โปรตอนไม่รู้จะตามยังไง แท็กซี่แม่งไม่มีว่างมาสักคัน โปรตอนสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับความหัวร้อนของตัวเองไว้ แล้วเปลี่ยนเป้าหมายไปรอที่บ้านไอ้เด็กแคระมันแทน
โปรตอนกดกริ่งหน้าบ้าน ไม่นานก็มีลุงแก่ๆคนหนึ่งออกมาเปิดประตูให้ด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะเดินดุ่มๆเข้าไปในบ้านอย่างไม่รอช้า ป้าศรีแม่ครัวที่รู้จักมักคุ้นกันดีรีบวิ่งมาต้อนรับเขาก่อนจะพาไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเพราะคุณหนูของบ้านมันยังไม่กลับมา
โปรตอนทิ้งตัวนั่งลงด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ในใจคุกรุ่นดั่งภูเขาไฟใต้ทะเลที่พร้อมประทุเต็มที่ กดโทรหาเดอะฮอบบิตอีกครั้งก็ปิดเครื่องเช่นเคย โปรตอนนั่งดูทีวีไปโดยที่เนื้อหาสาระในนั้นไม่เข้าหัวสักนิดไปเกือบครึ่งชั่วโมง โทรศัพท์ในมือก็สั่นระรัวจนเขาสไลด์รับสายโดยไม่ต้องมองชื่อ
/“โปร แบตเราหมด”/
“อืม”ครางตอบไปแค่นั้น
/”โปรอยู่ไหนแล้วเนี่ย”/ซีอิ๊วกำลังเป็นห่วง แต่ไอ้คนมีอคติไปแล้วมันก็ไม่สามารถสัมผัสได้
“มึงล่ะ”
/”อยู่บ้านเนี่ย วันนี้วันศุกร์ไง”/โปรตอนไม่เชื่อหรอก ในเมื่อเขาอยู่บ้านมัน
“หรอ”มาอีกแล้วไอ้เสียงกวนส้นตีนประชดประชัน
/”โปรตอน... โปรตอนผิดนะ ยังจะมาทำเสียงแบบนี้ใส่เราอีก”/ซีอิ๊วก็โมโหเป็นเหมือนกัน
“หรอ กูผิดหรอ กูที่นั่งรอมึงตั้งแต่บ่ายโมงนี่ผิดใช่ไหม”ถึงคำพูดจะตัดพ้อแต่คนตัวขาวกับหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไร
/”เฮ้ย เย็นขนาดนี้แล้วจะรอทำไมอ่ะ โอ๊ย ขอโทษอ่ะ แบตเราหมด”/ซีอิ๊วรู้สึกสับสน เกลียดเวลาโปรตอนกวนส้นตีน แต่ก็รู้สึกผิดที่ให้อีกฝ่ายรอ
“...”
/”โปรงอนหรอ”/ในใจเจ้าหัวทุยมันวูบโหวงไปหมด เขาไม่ชอบให้ใครมาโกรธมาเกลียด โดนเฉพาะคนที่เขาแคร์... ไม่ชอบแบบนี้เลย /”อย่างอนเลยนะ เดี๋ยวเราออกไปรับ”/
“ไม่ต้อง ไปเที่ยวกับไอ้คนที่ไปรับมึงวันนี้ให้พอใจเหอะ”โปรตอนยังคงเสียงเรียบทั้งที่ในใจพร้อมจะระเบิดทุกเมื่อ
/”พี่กี๋อ่ะนะ ทำไมต้องไปอ่ะ พี่กี๋แค่แวะมารับเราเพราะต้องขับรถผ่าน”/อีกด้านละล่ำละลักบอก
“บังเอิญจังนะ”
/”โปรอย่าชวนทะเลาะดิ นั่นพี่เรา”/ซีอิ๊วบอกเสียงสั่น
“กูก็เห็นในไลน์ที่ม่อมึงก็พี่มึงทุกคน แล้วเป็นไง สนุกมากไหม ที่หลอกสวมเขาให้ควายอย่างกู”เสียงสะอึกสะอื้นจากอีกฝั่งทำให้โปรตอนปวดหน่วงในอก แต่นั่นมันไม่เท่ากับความโมโหที่มีหรอก
/”เรารู้ว่าตอนนั้นเราผิด แต่โปรก็รู้ ไม่ว่าตอนไหนเราก็มีแค่โปร”/เสียงสั่นๆที่พยายามกลั้นสะอื้นไม่ให้เขารู้ว่าร้องไห้ทำให้โปรตอนอย่างจะลืมความโกรธทุกสิ่งอย่างไป แต่โปรตอนรู้ดี มันเป็นไปไม่ได้ เขาเจ้าคิดเจ้าแค้นมากเกินไป
“ถ้ากูไม่รู้เองวันนี้ มึงจะบอกกูไหม”อีกฝั่งเงียบ เพราะมัวแต่กลั้นน้ำตา “หรือต้องรอให้เอากันจนพอใจก่อนถึงจะบอกควายอย่างกูได้”บางทีโปรตอนก็เกลียดความปากร้ายของตัวเอง
/”ถามจริงนะโปร ในความคิดโปร เราเลวขนาดนั้นเลยหรอ”/ไม่เลย ซีอิ๊วในวันแรกที่คบกันกับวันนี้ยังเป็นสัตว์ตัวเล็กๆที่โปรตอนอยากทนุถนอมไว้ให้ดี แต่เพราะความโมโห มันเลยทำให้เขาไม่ยั้งคิด /”เราจะทำแบบนั้นจริงๆหรอ ในเมื่อที่ผ่านมาโปรทำตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง แต่เรากลับไม่มีสิทธิ์ แต่เราก็โอเคนะ เพราะเรารักโปร แต่ทำไมโปรต้องดูถูกเราวะ ต้องดูถูกความรักของเราวะ ทุกวันนี้กูยังดีไม่พออีกใช่ไหม ที่กูให้มึงนี่มันไม่พอใช่ไหม!”ท้ายประโยคซีอิ๊วตะโกนลั่น
“มึงแน่ใจหรอว่ามึงดี ที่มึงแอบเที่ยว แอบคุยกับคนอื่นนี่มันดีหรอ”
/”ทำไมต้องขุด เรื่องมันผ่านมาแล้ว”/ซีอิ๊วกำลังโมโหทั้งที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด
“ถ้าไม่อยากให้ขุด ทีหลังอย่าทำ”
/”น้องซี โปรตอนอยู่ไหนเนี่ยลูก ทำไมยังไม่กลับ”/เสียงแว่วๆที่คุ้นเคยทำให้โปรตอนเบิกตา /”ร้องไห้ทำไมครับ โปรตอน!”/ท้ายประโยคที่ดังเข้ามาทำให้เขาสะดุ้ง
“ม๊า”
/”เออ กูเอง”/
“ซีอยู่บ้านหรอ”ตกลงที่บอกว่าบ้าน น้านเขาหรอวะ
/”เออสิ แล้วอยู่ไหน ทำไมยังไม่กลับมาอีก”/ปลายสายที่เหวี่ยงนั้นโปรตอนไม่ได้สนใจสักนิด /”น้องซีจะไปไหนลูก”/
/”ซีจะกลับบ้านครับ”/
“ม๊ารั้งไว้ก่อน”โปรตอนรีบบอก หัวใจในอกมันเต้นระส่ำ
/”ไม่เอาสิ พี่ทำของโปรดเราไว้ ไม่ยอมกินนี่พี่จะเสียใจมากนะ”/ถึงไม่บอกก็ต้องรั้งไว้อยู่แล้ว ไอ้ลูกโง่ /”นะๆ พี่รู้ว่าเกลียดขี้หน้าโปรตอน แต่ถ้ามันกลับมาเดี๋ยวพี่จัดการให้”/
“เจอกันอีกสี่สิบห้านาทีม๊า”โปรตอนชิงวางสาย เมื่อเห็นเป็นเบอร์บ้านตัวเอง เขาก็อยากจะเอาหัวโขกกำแพงตาย ทำเหี้ยอะไรลงไปวะ
โทรให้แท็กซี่มารับในซอย โปรตอนก็นั่งหัวร้อนจนมาถึงบ้าน เข้าในบ้านอำนาจมืดของบ้านก็ยืนกอดอกทำหน้าเครียดก่อนจะกรอกตาเป็นสัญญาณว่าอยู่ชั้นบน
โปรตอนเปิดประตูห้องนอนตัวเองอย่างเงียบเฉียบ ไอ้เด็กตัวเล็กนอนขดร้องไห้โฮอย่างน่าสงสาร คนตัวขาวหน้าเสียก่อนจะค่อยเดินไปทิ้งตัวนอนลงอีกฝั่งเตียง แล้วค่อยๆเนียนดึงอีกคนมากอด
“ไม่ร้องดิ”แต่อีกฝ่ายยังคงร้องไห้ตัวโยนอย่างน่าสงสาร “ไม่ได้ตั้งใจ”เอาหัวซุกซอกคอหวังอ้อนให้อีกคนใจอ่อน
“ฮึก ทำไมกูต้อง... ฮึก เป็น ฮึก ฝ่ายเสียใจ ฮึก มากกว่าทุกที ฮึก เลยวะ ฮือ”ซีอิ๊วพยายามสะบัดตัวหนี แต่อีกคนก็กอดเขาไว้แน่นเกินกว่าที่เขาจะหนีไปไหนได้
“ไม่ร้องดิอิ๊ว ใจไม่ดีเลยว่ะ”
“เออ มึงมันใจร้ายกับกูเกินไปแล้ว ฮึก”ซีอิ๊วที่เหนื่อยอ่อนนอนนิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดไว้จากด้านหลัง “ฮึก ถ้ากูเลวมาก ฮึก เลิก ฮึก ฮือ ไหมล่ะ”แล้วเจ้าเด็กแคระก็ปล่อยโฮออกมาอีกรอบ
“ไม่เอา ไม่เลิก”โปรตอนวูบโหวงในอก
“แต่ ฮึก ซีจะเลิก ฮึก ฮือ ซีไม่อยาก ฮึก รัก... โปรแล้ว ฮือ ซีเหนื่อย ฮึก ซีเจ็บ”โปรตอนกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“โปรแค่โมโห เพราะโปรรักอิ๊วมาก โปรเลยไม่ทันยั้งคิด”โปรตอนคนถ่อยกำลังสำนึกผิด
“แค่ไม่ยั้งคิดหรอ... ใช่หรอ!”
“ไม่เอา ไม่เสียงดัง เดี๋ยวเจ็บคอ”ลูบคออีกคนเบาๆ
“เราทะเลาะกันบ่อย ฮึก เกินไปแล้วโปร”
“สัญญาว่าจะไม่ชวนทะเลาะแล้ว จะคุยแบบมีสติ”แฟนเขาไม่ได้ดีที่สุด ไม่ได้น่ารักที่สุด แต่โปรตอนเชื่อว่าเขารักคนนี้ที่สุด เขาจินตนาการไม่ออกว่าถ้าไม่มีซีอิ๊วอีก เขาจะเอาเวลาในวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ไปทำอะไร
“โปรทำไม่ได้หรอก”
“สัญญาจริงๆ”ซีอิ๊วไม่ได้ตอบ จนโปรตอนได้แต่คิดเองเออเองว่าอีกฝ่ายโอนอ่อนบ้างแล้ว
.
.
.
จากวันที่ทะเลาะกันก็ผ่านมาแล้วเกือบสองอาทิตย์ ไม่ใช่ว่าซีอิ๊วจะลืมความเจ็บช้ำนั้นไปจนหมดหัวใจ กลับกัน ทุกคำพูดมันกลับตาตรึงราวกับเหตุการณ์นั้นเพิ่งผ่านไปเมื่อวานเท่านั้น
ไม่ใช่ว่าซีอิ๊วไม่รักโปรตอน ความรู้สึกรักมันยังคงท่วมทนในหัวใจเช่นเคย แต่ไอ้ที่ท่วมท้นไม่แพ้กันมันก็คงไม่พ้นความแค้นนี่สิ และก่อนที่จะต้องเกลียดกันจนลืมความรักที่มีต่อกันจนหมดสิ้นเหมือนพอกับแม่ของเขา ซีอิ๊วอยากสตาฟความรู้สึกไว้แค่ตอนนี้ ... ซีอิ๊วจะเลิกกับโปรตอน
แต่ซีรู้ดีว่าเลิกกันไม่นาน โปรตอนก็ต้องมีใครใหม่ คนที่น่าจะดีกว่า เอาใจเก่งกว่า ไม่งี่เง่างอแง คนที่โปรตอนจะไม่รำคาญ แต่ถึงจะรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีอะไรดีเด่ที่โปรตอนจะจดจำได้ ซีก็ยังหวังให้แฟนคนแรกของเขาจดจำเขาได้บ้าง แค่ปีละครั้งก็ยังดี
ซีมองของขวัญที่เตรียมเอาไว้ให้โปรตอนในวันเกิด ก่อนที่น้ำตาสีใสจะหยดลงมาบนเสื้อยืดสีขาวแขนยาวที่อีกฝ่ายชอบ ก่อนที่เจ้าหัวทุยจะกอดเสื้อนั้นแทบอกแล้วร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดหัวใจ
ช่วงนี้แม้ซีอิ๊วจะรู้สึกเหนื่อยจนแทบไม่มีอารมณ์ แต่ซีก็อยากทำหน้าที่ในโค้งสุดท้ายให้ดีที่สุด ซีอยากเก็บช่วงเวลาของความสุข อยากเก็บรอยยิ้ม อยากเก็บความอบอุ่นของโปรตอนเอาไว้ให้มากที่สุด
“กูรักมึงมากนะซี”เสียงกระซิบข้างหูที่ควรจะทำให้คนฟังมีความสุขที่สุด แต่มันกลับทำให้เขาเศร้าที่สุด
“อือ”พยายามกลั้นน้ำตา “เราก็รักโปรมากๆ”
วันเกิดโปรตอน น้องซีตั้งใจว่าจะให้ของขวัญแล้วบอกเลิกแบบแมนๆ แต่เอาเข้าจริง แค่โทรไปบอกเขายังไม่มีปัญญาเลยด้วยซ้ำ เขาไม่อยากบอกเลิกทั้งน้ำตา... มันไม่คูล
ซีอิ๊วจรดนิ้วพิมพ์ข้อความยาวเหยียดก่อนจะกดส่งออกไป ภาวนาให้อีกฝ่ายมีความสุข และได้โปรดอย่าเกลียดเขา อย่าลืมความรักของเขาไปจนหมดหัวใจ
โปรตอนที่กำลังนั่งเฮฮาด้วยความสุขอยู่กับเพื่อนฝูงที่พื้นริมสระว่ายน้ำ หยิบโทรศัพท์ที่สั่นเตือนว่ามีข้อความขึ้นมาดู พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของแฟนก็อมยิ้มหน่อยๆจนเพื่อนที่เห็นต่างโห่แซวกันลั่น แต่โปรก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เขากดอ่านข้อความยาวเหยียดนั่นแทน
‘เราขอโทษที่ไม่ได้ไปอวยพรวันเกิดนะ เรารักโปรคือเรื่องจริง แต่ความรู้สึกโกรธที่มีก็คือเรื่องจริง เราเลิกกันเถอะนะ เราไม่ดีพอหรอก แล้วตอนนี้เราคิดว่าเราชอบผู้หญิงแล้วว่ะโปร โปรอย่าคิดรั้งเราไว้เลย ต่างคนต่างไป ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ขอบคุณทุกอย่าง แล้วก็ขอโทษ’
อ่านจบน้ำตามันก็พรั่งพรูออกมาเองจนทุกคนในวงเหล้าตกใจ ไม่มีเสียงสะอื้น มีเพียงหยาดน้ำตา ตาแดงก่ำที่สั่นระริก กับสีหน้ายามเม้มปากกลั้นเสียงที่ดูทรมานจนคนมองต่างทำอะไรไม่ถูกก็เท่านั้น
แต่ถึงแม้เขาจะเจ็บ แต่เขาไม่โทษซีอิ๊วเลย เขาผิดเอง เขามันร้ายเอง เขามันงี่เง่า ไม่ฟังส้นตีนอะไรเอง พอวันนี้แฟนไปเจอใครที่ดีกว่า เขาก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปรั้ง ความรักหรอ รักที่ไมม่เคยทำอะไรดีๆให้เขาเลยงั้นหรอ
มันหมดเวลาแล้วจริงๆ หมดเวลาขนาดแค่จะพูดว่า ‘ขอโทษ’ มันก็ยังไม่ทัน
.
.
.
“โปร...”เสียงแผ่วดังแว่วเข้ามาในหัว “โปรตอน ตื่น”แรงเขย่าทำให้คนเผลอหลับลืมตาขึ้น “ฝันร้ายหรอ ทำไมน้ำตาไหล”นิ้วเล็กนั่นเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้
“อือ”โปรตอนดึงมือนั่นมากดจูบ “ขอโทษนะ”
“ดมกาวมาหรอ”ซีอิ๊วเกาหัวงงๆ
“...”โปรตอนนิ่งในขณะที่ในใจตะโกนว่า ‘กล้วย’ ไปรัวๆ
“ไปกินข้าวก่อนเถอะ นี่หิวมากนะ”ซีขมวดคิ้วเบ้ปาก
“...อ้วนเอ๊ย”โปรตอนยิ้มร้าย
“อ้วนแล้วรักไหม”ซีอิ๊วเย้าแย่ตามประสา กะว่ายังไงกูโดนด่าแน่ แต่มันกลับ...
“รักมาก”
“โปรป่วยหรอ”ซีทำหน้าตกใจเกินเบอร์ โปรตอนหมันไส้จนต้องผลักหัวมันไปที ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งห้อยขาบนเตียง
“จะกินอะไร”
“ข้าวมันไก่ก็ได้”
“ไปรอข้างนอกไป ขอล้างหน้าก่อน”โปรตอนยันตัวลุกขึ้นยืน ก่อนจะเข้าไปในห้องน้ำ
เมื่อเสร็จธุระ ทั้งคู่ก็ขึ้นมาบนรถ โดยมีไอ้คนพึ่งตื่นนอนเป็นคนขับ โปรตอนมองไปตามเส้นทางที่ไม่เปลี่ยนไปจากความทรงจำ ก่อนที่ความรู้สึกในความฝันนั้นจะเอ่อล้นมาอีกครั้ง
“อย่าหายไปไหนอีกนะ”พึมพำออกมา
“ไรนะ”ซีอิ๊วไม่ได้ยิน แต่ก็อยากรู้เรื่องไง
“อิอ้วน”
“แหม ถ้าฉันรวยจะสวยให้ดู รับรองเริดหรูกว่านางสาวไทย”ร้องอย่างเดียวไม่พอ เต้นโชว์อีกนั่น
“งั้นอย่ารวยเลย กลัวสวย กูหวง”ส่งมือซ้ายไปขยี้หัวไอ้แก้มกลม
“ง่อว”
“ไม่ต้องแซว ถึงร้านแล้วสัตว์ คนโคตรเยอะ”
“เฮ้ย! งั้นจอดเลย เดี๋ยวเราลงไปจองก่อน โปรไปหาที่จอดแล้วตามมานะ”พูดจบมันก็เปิดประตูพุ่งตัวไปเลย
เรื่องกินนี่ไวตลอด ต่างจากเมื่อก่อน จะกินอะไรสักอย่าง กินอย่างกับแมวดม แต่ช่างเหอะ ถึงทุกวันนี้มันจะไม่ค่อยเต็มเต่งเหมือนโดนสารกำมันตภาพรังสีทำลายร้างสมอง แต่ทำไงได้วะ เขารักมันไปแล้วนี่หว่า
----------
ตอนสุดท้ายที่จะลงแล้วนะคะทุกคน
ขอโทษด้วยที่เขียดนั้นได้หายหัวไปราวกับตายจาก :katai5:
เรื่องหนังสือ ในเล่มจะเพิ่มตอนพิเศษให้สี่ตอนนะ
ตอนนี้กำลังปั่นให้เสร็จ และคาดว่าจะปิดจ๊อบในคืนนี้
ถ้าเขียดจบแล้วจะมาจัดหน้ากระดาษให้น๊า
ขอบคุณทุกกำลังใจที่ผ่านมามากๆเลยนะคะ
คนอ่านเป็นกำลังใจที่ดียามเขียดท้อแท้เสมอค่ะ
พอเครียดขียดจะมาเปิดอ่านคอมเม้นท์ล่ะก็จะหายเครียดทุกที
ขอบคุณทุกคนมากๆค่ะ
เขียดก็คาดว่าสิ่งที่เขียดเขียนจะสร้างกำลังใจและความสุขให้ทุกคนกลับไปเช่นกันนะคะ
ไม่รู้จะได้เจอกันอีกไหม
รักนะ จิบิ
ตอบคุณpktherabbit
-ช่างสังเกตุมาก o13 จริงๆเขียดกะไว้ทอล์คในเล่ม เพราะถ้าคนอ่านต่อเนื่องทีเดียวต้องรู้สึกย้อนแย้งแน่ๆ
-ตอนนี้จริงๆคือความฝันของโปรตอนนะคะ นางหลับแบบ REM sleep สมองยังทำงานประมวลผลเอาจิตสำนึกเอาเรื่องที่ติดค้างมาฝัน
-ในช่วงที่เป็นน้องซี ไม่ได้หมายความว่าซีจะคิดอย่างนั้นจริงๆเนอะ โปรตอนแค่จดจำฝังใจกับเรื่องราวในอดีต
-อย่างทีเขียดเคยบอกไป ที่สองคนนี้เลิกกันเป็นปัญหาสะสม มันเป็นหลายๆเรื่อง หลายๆอย่างมารวมกัน
-จุดที่รู้สึกแตกหักอาจไม่ใช่จุดเดียวกันค่ะ เรื่องการบ้านเพราะโปรตอนไม่ได้สนใจว่ามันเป็น เมนหลัก เพราะเมนหลักของโปรตอนคือความผิดของตัวเอง ความเสียใจในเรื่องที่เกิด ส่วนซีอิ๊วจำเรื่องการบ้านได้ เพราะมันเป็นเรื่องที่ฝังใจซี
-แต่ที่สองคนนี้ไม่ได้เปิดประเด็นถกกันว่า เฮ้ย เราเลิกกันเพราะอะไรกันแน่วะ นั่นเพราะอดีตมันไม่สำคัญแล้วค่ะ มันเป็นช่วงเวลาที่ผ่านไปแล้ว เราเรียนรู้จากจุดนั้น แต่จะไม่เอาจุดนั้นมาบั่นทอนชีวิตคู่ เพราะเมื่อไหร่ที่ทั้งสองจำมันได้ดี ความเจ็บปวดความรู้สึกผิดมันจะทำให้เขาก้าวไปด้วยกันอย่างมีความสุขไม่ได้ค่ะ
-นี่เขียดกลัวอ่านล่ะคิดว่าเขียดอารมณ์ขึ้นมากเลย 555 ไม่ค่อยได้พิมพ์ภาษาไทย เขียดจะงงๆ เรียงไม่ค่อยถูก แต่นี่ดีใจนะ แสดงว่าคุณตั้งใจอ่านมากเลย ขอบคุณนะคะ :o8:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เข้าใจซีเลยตอนที่เลิก แต่ปัจจุบันอิตัวขาวมันก็ปรับปรุงตัวแล้ว อยู่ด้วยกันมีความสุขไป อย่าตีกันนะลูกกก :katai2-1:
-
ฮื่อออ คิดถึงซีอิ๊งจังเยยยยยย
-
ดีใจ ไร้ท มาลง :mew1: :mew1: :mew1:
ไม่อยากให้จบเลย :ling1: :ling1: :ling1:
อยากอ่าน ตอนโปรตอน กับ ซี หวานๆ มุ้งมิ้ง
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
คือ บางซีนที่กำลังหม่น นังบลูลดาดันเข้าฉากด้วย และความติสตัวแม่ทำให้ซีนนั้นดีขึ้นมานิสสสนึง 555 เป็นตอนที่ไม่รู้จะโกรธใครดีเพราะพอกันจริงๆคู่นี้
ต้องให้อิแม่สั่งสอน 555
-
:mew2: :mew2:
-
ความทรงจำในวัยละอ่อน มันช่างหน่วงใจจอชชช
-
สงสารทั้งคู่เลย
น้องซีมันเด็กลั้นลาอ่ะ แต่มันน่าสงสารอ่ะ
ดีนะที่สุดท้ายกลับมาดีกันจนได้ คึคึ
-
ขอบคุณมากค่ะที่มาเขียนเรื่ิองดีๆ ให้อ่าน สนุกมากเลย
-
รอรวมเล่มมมม
-
เรื่องนี้สนุกมากนะคะ ได้มุกไปหลายอย่างเลย จบแล้ว ก็แวะมาทักทายกันได้นาาา คิดถึงน่องซี กับอิโปร
-
:pig4: :pig4:
-
คุณเขียดคะ รู้สึกว่าสาเหตุที่สองคนนี้เลิกกันมันไม่เหมือนในตอนปกติอ่ะ
จำได้ว่าซีโกรธเรื่องไร้สาระ การบ้านหรืออะไรสักอย่างนะ ตอนนั้นที่อ่านยังรู้สึกว่าเหตุผลไม่สตรองเท่าไหร่ แต่เพราะคาแรคเตอร์ซีเอ๋อๆ ด้วยเราเลยไม่ติดมาก แต่พอมาเป็นพาร์ตนี้แบบพลิกมาก ถ้ารักแรกทำเจ็บขนาดนี้ไม่น่าจำไม่ได้นะ หรือถึงสมองสั่งให้ลืมแต่ลึกๆ ก็ควรตะหงิดใจบ้างเวลาจะกลับมารักกันอีกหน
แต่เราชอบพาร์ตนี้นะ สะเทือนอารมณ์ดี แต่เหมือนหนังคนละม้วนเลย
แต่ก็ขอบคุณนะคะที่มาเขียนต่อจนจบ
-
อืมมม ไม่โอกับโปรอย่างแรง ไม่สนใจด้วยว่าถ้าพาร์ทโปร โปรจะอธิบายว่ารักหรือไรกับซีมากขนาดไหน แต่การที่โปรคุยๆกับโอแล้วยังนอนกับคนอื่นอีก มันไม่โออย่างแรงว่ะ :katai1: :katai1:
อ่านเม้นนี้แล้วรู้สึกเหมือนตัวเองพลาดหรือข้ามตรงไหนไป
-
:mew1: ขอบคุณค่ะ คุณเขียด
-
เรื่องนี้อ่านตั้งแต่ต้นเรื่องยันท้ายสุดไม่มีเบื่อเลยจริงๆ
ชอบน้องซีกับหมีขาวของเขามาก สนุกอ่ะตลกเศร้ากวนตีนมีครบรสจริงๆ
ขอบคุณมากค่ะ ชอบมาก เรื่องนี้อยู่ในลิสนิยายวายประทับใจในใจเราเลย
-
กว่าจะกลับมาคบกัน ลงเอยกันอีกครั้งมันช่างยากเย็น ฉะนั้นรักษาความรัก ความสัมพันธ์ที่มีต่อกันไว้ให้ดีๆนะโปรตอนซีอิ๊ว
-
อ่านจบแล้วววว
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆที่มาแบ่งปันครับ :กอด1:
-
ชอบนิยายแนวนี่จัง :z1:
-
ชอบค่ะ ตลกๆ อ่านแล้วรักน้องซีจัง นางน่าตีนะแต่รักนาง
ชอบโปรตอนเรียกซีว่า "อีอ้วน" 5555
-
คิดถึงโปรตอน คิดถึงซี คิดถึงบลู คิดถึงปั้น
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
คือแบบอ่านน้องซีแล้วคิดอะไรได้หลายอย่างเลยคับ มีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน โดยเฉพาะไอ้นิสัยเก็บจนระเบิด กับไม่ใช่คนใจเย็นแต่เป็นคนที่จุดเดือดสูงนี่ละ
ทุกวันนี้ก็ลดๆนิสัยพวกนี้ลงไปเยอะแล้วพยายามปรับอะไรหลายๆอย่าง มีอะไรพยายามพูดพยายามบอกตรงๆ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายนั้นไม่ฟังอะไรเลยเหมือนกัน พูดไม่ทันจบประโยคก็โดนเบรคว่ารู้แล้วเซ้าซี้น่ารำคาญ ทั้งที่จริงๆแล้วเป็นคนคิดไม่เหมือนคนอื่นเท่าไหร่ เลยกลายเป็นว่าเขาไม่เคยรู้อะไรที่เราต้องการจะบอกเลย.. เพราะบางอย่างมันก็ต้องมองให้ลึกซึ้งกว่าปกติ แต่ก็นั่นละ.. ไม่ฟังเลย!!
เคยคิดหลายครั้งว่า เห้ย!! รักทำไมต้องเป็นเราคนเดียวที่ต้องอดทนต้องประคบประหงมมันอยู่ฝ่ายเดียวเหรอ ถ้าเราไม่อดทนนี่มันคงต้องจบใช่มั้ย บางทีก็คิดนะว่า "เฮ้อ บางที่เจ้ากรรมนายเวรเรามันก็มาในรูปแบบคนรักของเราดีๆนี่เอง"
บ่นเรื่องตัวเองมาก็เยอะละ เอาเป็นว่าขอบคุณนิยายเรื่องนี้คับ เป็นประโยชน์ดีคับ อย่างน้อยก็เป็นไกด์ในบางเรื่องบางอย่างได้ #มีแฟนอินดี้พี่นี้ปวดหัว
-
เขียนได้ดีมากค่ะ อินตลอดเรื่อง บทดราม่าก็ร้องไห้ตาทเลย
แต่งงๆกับบทหน่องซีมากค่ะ หน่องแรดมากจนไม่น่ามีเมียได้เลย
สรุปแล้ว เราว่าเราสงสารโปรตอนที่สุด โดนทิ้งแล้วทิ้งอีกทั้งๆที่รักหน่องซีมาก
-
:heaven
คนเขียนเก่งมากกกก
มีเขียนเรื่องอื่นอีกไหมจ้า
ติดตามๆๆๆๆ :impress2: :กอด1:
-
:mew1:ขอบคุณนะค้าาาาาา สนุกมาก :katai2-1:
-
ขอบคุณค่าาา ชอบมากกกก :mew3:
-
เป็นตอนเด็กที่หน่วงมากเลย น้ำตาไหลย้อยเลยทีเดียว ดีนะที่สุดท้ายก็กลับมาคู่กัน เขาถึงบอกแหละเนอะว่า คู่กันแล้วย่อมไม่แคล้วกัน :mew1:
-
เราพลาดไปได้ไงเรื่องนี้ :hao5:
-
หลังจากดอง และขี้เกียจมานานแสนนาน
:katai4:
ในที่สุดเรื่องนี้ก็ดำเนินการ (แบบเอื่อยเฉื่อย) มาจนถึงการรวมเล่มเสียที
(https://www.mx7.com/i/b60/5nRfKs.jpg)
รายละเอียดการสั่งจองสามารถตามไปที่ลิ้งค์นี้จ้า
http://2upublishing.lnwshop.com/product/12/pre-order-ex-or-next-เมื่อผมจีบ-มนุษย์แฟนเก่า
----
ว่าด้วยเรื่องคอมเม้นท์
มาอ่านแล้วปลื้มปริ่มมากค่ะ
ขอบคุณที่ชื่นชอบผลงานนะคะ :กอด1:
ความสุขเราอยู่ตรงนี้แหละค่ะ ตรงี่เราตั้งใจทำอะไรมาก
และก็มีคนที่ตั้งใจรับรู้ในงานของเรา
รักเด้อ :heaven
ถึง คุณ [x]-SayHi
แฟนคุณมีนิสัยเหมือนน้องชายเขียดค่ะ 55 เขียดเรียกว่าเป็นประเภทงี่เง่า
คนแบบนี้ขี้หงุดหงิดค่ะ ทางที่ดีอย่าไปหวังอะไรกับมันมากค่ะ(กรณีน้องชายเขียด)
บ่นมากๆเราก็เสียอารมณ์อีกค่ะ การพยายามคนเดียวมันเหนื่อยเนอะ
ดังนั้นเราก็เป็นเราค่ะ ปรับแค่พอไม่เหนื่อย พยายามมองมุมที่มีความสุข
ส่วนอนาคตจะเป็นยังไงเอาไว้ทีหลัง ทำเพื่อความสุขของตัวเองนะคะ
คนเราคบกันก็เพื่อให้มีความสุข อย่าจมกับความทุกข์เนอะ มันไม่คูล
นี่ถ้าเป็นเรา เราไม่ทนอ่ะ (และก็ไม่เคยมีใครทนตูด้วย 555)
ปล. คือนี่เขียนเรื่องใหม่ด้วย สามารถติดตามได้ที่แฟนเพจนะ
-
สนุกมากเลยค่ะ เราไปอยู่ไหนมาก็ไม่รู้ ฮาาาาา ชอบโปรตอนคนหลงเมีย ชอบซีอิ้วคนอวดผัว จะติดตามไปอ่านตอนพิเศษในเล่มนะคะ เลิฟๆ :กอด1:
-
เพิ่งเริ่มอ่านตอนแรกแล้วชอบมากๆ เลยแอบมาเม้นท์ขอบคุณคนเขียนค่ะ :mew1:
-
สนุกจัง ขอบคุณมากๆเลย :3123:
-
ทำไมความเขินมันทะลุจอมาถึงเลาด้วยยยยยย ฮือออ เขินแรง คนบ้าา :-[ :-[
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ ขอบคุณที่ทำให้นั่งหัวเราะเหมือนคนบ้า อาจจะมาช้าไปหน่อยแต่ก็เป็นกำลังใจสำหรับผลงานชิ้นต่อๆไปนะคะ
o13 o13 o13 o13 o13
-
ขอบคุณเรื่องนี้มากค่ะ กว่าจะรักกันได้ กว่าจะเข้าใจกีน ต้องแก้ปัญหา ไม่ใช่จบด้วยคำว่า เลิก อย่างเดียว ชอบแนวความคิดนี้ค่ะ คนเรารักกันใช่อารม์มาก เหตุผลมากก็ไม่ได้ แต่ถึงรู้ก็ทำยาก โปร กับ ซี เป็นอีกคู่หนึ่งที่แสดงให้เห็นถึง นิสัยที่ต่าง ความคิดที่ต่าง แล้วมารักกัน ครั้งแรกอาจเพราะเด็กการตัดสินใจเลยยังไม่ดี เราเชื่อว่าคนที่ผ่านจุดที่ต้องตัดสินใจในวัยนี้เมื่อย้อนมองดูจะเข้าใจ แต่ด้วยอะไรก็ตามเมื่อกลับมาเจอกัน พบกัน จีบกัน และรักกันอีกครั้ง ขอให้บทเรียนจากรักครั้งก่อน มาเป็นแนวให้กับรักใหม่นี้เพื่อจะไม่ต้องทำผิดพลาดซ้ำอีกครั่ง โอกาสไม่มีบ่อยๆ รักษามันให้ดีที่สุดค่ะ เรื่องนี้ชอบแนวคิดคนเขียนมากค่ะ อาจเพราะคล้ายชีวิตจริงที่ผ่านมาในวัยเด็กด้วย ต่างที่โปร ซี ได้เจอกันอีกครั้ง แต่เราไม่ ดังนั้นเลยชอยเรื่องนี้มากค่ะ เป็นกำลังใจให้คนเขียน ไม่มองว่าใครในเรื่องผิดถูก เพราะคนทุกคนไม่มีใครเฟอร์เฟ็ค และเรื่องยังจบแฮปปี้กว่าชีวิตจริง จะติดตามเรื่องต่อไปค่ะ ตามมาจาก เรื่องพี่บลู เฮียปั้นนั่นแหละค่ะ เรื่องสนุกครบรสค่ะ แต่ชอบรส ฮา เกรียน ของอิอ้วนกับหมีขาวมากกว่า 555 เป็นกำลังใจให้ในเรื่องต่อไปค่ะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ :L2:
-
อ่านถึงนังพริ้มที่ไรก็โมโหทุกที
-
อ่านไปลุ้นไป ถึงมันจะไปราบรื่นเหมือนทางโรยกุหลาบ แต่มันก็มีความลงตัวในแบบขิงมันอ่ะนะ
ดีใจที่โปรกับซีเข้าใจ ปรับตัวหากันจนพอดี เห็นเค้ารักกันแล้วก็มีความสุข
ขอเล่าเรื่องตัวเองหน่อย
คือรุ้สึกตัวเองมีความเหมือนซีนะ คือยอมทนไง ไม่อยากมีปัญหาไม่อยากทะเลาะกัน
แต่บ่อยครั้งมันก็นอยไง ตกลงคือกุสำคัญน้อยกว่าบอลกะวงเหล้าเมิงเหรอ
คนโทรหาไลน์หาก็บ่อย แต่อย่างเอ็มว่าปิดหูปิดตาไปซะบ้าง มันจะมีความสุขขึ้น
อยากรู้ก็ถาม ไม่อยากก็นิ่งไป คิดจะอยู่ด้วยกันก็ต้องปรับตัวกันไป มันไม่มีแบบที่ดีที่สุด แต่แค่เรารับได้สบายใจกันก็พอ
:pig4:
-
ชอบความแบดบวยของโปรตอนมาก อารมณ์เหมือนผัวในฝันถึงจะปากหมาไปหน่อยแต่กับคนรักนี้อ้อนเหมือนหมา
ชอบความน่ารักใสๆของอิ๊ว น่ารักว่ะ ฮืออ เอาใจใส่ เข้าใจและยอมโปร ถ้ามีแฟนแบบอิ๊วนี่จะไม่ทิ้งไปไหนเลย รักอิ๊วอ่ะ
-
โปรตอนคนรักเมีย น่ารักจริงๆ น่ารักแบบกวน....ได้ใจ :laugh:
-
อ่านรอบที่สอง อ่านจบแล้วก็ไป shop อีบุ๊คเรียบร้อย
ชอบอีหมีขาวกับอีอ้วน
555+ อีหมีนะรักเค้าจะเป็นจะตาย แต่ก็ไม่ค่อยพูดอะไร ชอบแต่ด่า
ส่วนอีอ้วนนี่ก็ชอบพูดคำว่าเลิกง่ายไปนะ
แต่ทุกความสัมพันธืต้องมีการปรับตัวเข้าหากัน
ขอบคุณนิยายเรื่องนี้ที่สอนอะไรหลายๆอย่าง :hao6: จะติดตามคุณเขียดต่อไปนะ จุ๊บๆ
-
น่ารัก มั้กก
-
กลับมาอ่าน ครั้งที่xxในรอบหลายปี
ยังสนุกและน่ารักเหมือนเดิม
:L1:
-
คิดถึงอิอ้วน. เอ้ยซีอิ๊ว :impress2:
-
อ่านใหม่อีกครั้งก็ยังสนุกกกกก :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โปรตอน ซีอิ๊ว :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
o13 o13 o13
-
ทำไมเราถึงเพิ่งมาเจอเรื่องนี้นะ ทั้งๆที่เราอ่านเฮียปั้นกับบลูมานานแล้ว 555555555 คิดถึง รักเรื่องนี้เหมือนเฮียปั้นกับบลู พอถึงดราม่าก็ร้อง พอโปรเกรี๊ยวกร๊าดก็ดีต่อใจ เขินหนักมากเลย รู้สึกถึงความรักที่โปรมีให้ซี และซีที่รักโปร ทั้งคู่เกิดมาคู่กัน วรั้ยยยย เขิน 55555555 ยังไงก็รักนะครับ ขอบคุณนักเขียนที่ทำให้มีเรื่องนี้เข้ามาในชีวิตของเรา มีความสุขมากๆเลย 5555 รัก.. :กอด1:
-
กดเข้ามาอ่านอีกที โอยย น้ำตาจะไหล หน่วงใจตอนเขาเลิกกัน แต่ควรเลิกจริงๆค่ะ อิโปร น่าเหยียบมาก รักโปรคือเรื่องจริง โกรธก็เรื่องจริง น้องซีคนจริง รักนางจริงๆ
-
กลับมาอ่านกี่รอบๆก็ยังรักกกก :m1:
:L2: :pig4: :pig4: :L2:
-
เพิ่งมาเริ่มอ่านตอนแรกค่ะ ขอขำพี่ซีสิบนิ้วแพร๊บ โถวๆๆๆ พี่ซีสายมโนนี่เอง :laugh:
-
อ่านกี่ครั้งก้ยังประทับใจ นิยายในใจอีกเรื่องหนึ่ง :mew1:
-
5555
o13
-
ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ นะคะ
-
ไม่ได้เว่อ แต่อ่านรอบนี้รอบที่ 5 แล้วววว ชอบอิคู่ผัวเมียโปรซีม๊ากกก
-
:L1: :pig4:
-
อ่านเรื่อยๆ มา 2 วันจบ
ชอบซีอิ๊ว นางน่ารัก ตูดใหญ่ๆ ขาตันๆ หูกางๆ
จริงรึเปล่าก็ไม่รู้ แต่โปรมันพูดแบบนี้บ่อยๆ
เลยจิ้นตนาการตามไปแล้ว
เดี๋ยวจะไปเก็บเล่มแน่นอน อยากอ่านตอนพิเศษคู่ธันเอ็มด้วย
-
คือเพิ่งมาเจอ ชอบมาก อ่านรวดเดียวจบอ่ะ
โอยติดมากมาย
นี่กำลังตัดสินใจว่าจะซื้อเป็นเล่มหรืออีบุ๊คดีอ่ะ
-
จบแล้วว ฮามากค่ะ แต่ก็มีช่วงม่าที่สลับกันสงสารทั้งคู่
ขอบคุณนะคะ นิยายสนุกมากเสียดายที่พลาดมาตั้งนาน :กอด1:
-
อ่านใหม่ ก็ยังสนุกเหมือนเดิม :mew1:
เป็นเรื่องโปรดเรื่องหนึ่งเลย ชอบบบบบบบบบบบบ :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
โปร ซี :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
มาตามอ่านจนจบเลยค่ะ
เรื่องน่ารักมากๆ มีครบรส
ขำขันกับหน่องซีมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะ
-
:katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
:katai5: :katai5: :katai5:
-
เพิ่งมาอ่านตอนจบไปเลย พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงเนี้ย สนุกมากเลยค่ะ ตลกด้วย ชอบนังน้องซีตอนเด็กน่ารักกกกกก โตมาแรดมากลูก 5555 ขอบคุณสำหรับผลงานดีๆนะคะ อุดหนุน e book เรียบร้อย อิอิ อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆเลย ว่างๆ ถ้าคิดถึงตัวละคร กลับมาเซอร์ไพร์กันได้นะคะ :mew1:
-
เหมือนเห็นตัวเองในซีเลย
ทน ๆๆๆ เก็บ สุดท้ายวางแล้วตัดฉับ
แต่ไม่ได้กลับไปรักกันแล้วอะ
ยังคงคุยกันแบบเพื่อน...
เล่าทำไม?
ขอบคุณครับ :L2:
-
สนุกมากค่าาาา
บทจะตลกก้ตลกซะ บทจะเศร้าก็เสร้าซ้าาา
ขอบคุณมากค่า :pig4:
-
สนุกมากกกกกกก
น้องอิ๊วมึนได้น่ารักมากกกกก
ส่วนอิโปรขอข้ามได้ไหม มีดีแค่หน้าจริงๆ
หลอกๆๆ คือนางก็ดีนะถ้าไม่ติดที่ว่าชอบแกล้งแฟน แบบแกล้งจริงแล้วเจ็บจริงอ่ะ
แถมยังรู้ไต๋น้องอิ๊วอ้อนจนน้องอ่อนให้ทุกครั้งเนี่ย
คือเล่นกับความรู้สึกไง แต่ก็นั่นแหละนะ
สุดท้ายเราก็ชอบเรื่องนี้มากตรงนี้อยู่ดี
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
-
:mew1: กลับมาอ่านอีกรอบ และคาดว่า คงจะอีกหลาย ๆ รอบ ค่ะ คิดถึง อิ้ว กับ โปร มากกกกกกกกกกก
-
โอ้ยย จบแล้วอ่า ไม่อยากให้จบเลย
ต้องขอบคุณไรท์ก่อนเลยว่าแต่งเรื่องดีๆแบบนี้มาให้อ่านคร่า
จะบอกว่าบรรยายแต่ละฉากแต่ละตอนได้ฮามาก อ่านไปก็กลั้นขำไป กลั้นยิ้มไป จนต้องไปแนะนำเพื่อนให้มาอ่านแล้วฮาเป็นเพื่อนกัน
-
ทั้งฮาทั้งขำ สนุกประทับใจที่สุด :m20:
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆ ฮาๆ นะคะ :mew3:
-
ที่โดนคร่อมหนูว่าไม่ใช่เรื่องนั้นนะคะ
-
:oo1:
-
อิอ้วน 5555555
อ่านจบติดเลยคำนี้
นี่มาเสียน้ำตาให้กับความฝันโปร
แทนตอนหลักละ 555
-
เรื่องสนุกมากครับ :katai2-1: :katai2-1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ :hao5:
-
สงสารดีไหม
-
ซีเอ๊ยซี้แหงเลย55555
-
:katai2-1: :katai2-1: งานดีๆๆๆๆ :o8:
-
งื้ออออ ชอบนิยายเรื่องนี้มากอ่า ไม่อยากให้จบเลย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะคะ
อ่านไป ยิ้มไปเหมือนคนบ้า 55555
:pig4:
-
:pig2:ตามมาจากเดกดีจ้า o13