Chapter 19.2
แวะจอดรถแถวตลาด ก่อนจะคุ้ยๆในเกะหน้ารถ คุ้ยไปไม่นานก็เจอสิ่งที่จะหาเสียที พาวเวอร์แบงค์ของข้า เสียบโทรศัพท์ชาร์ตแบตเสร็จก็ลงไปซื้อของกินในตลาด
แหม ชีวิตกูนี่มันแม่บ้านดีๆนี่เอง เช้าๆแวะไปเมาท์กับเพื่อนฝูง สายๆซื้อกับข้าวไปให้ผัวแดก แล้วผัวกูนี่ นอกจากทำให้กูรักไปวันๆเนี่ย... มึงทำอะไรให้กูบ้างไหม
...บ่นไปงั้นแหละ...
...บ่นให้พวกขี้อิจฉามันหมันไส้ ...
...อิอิ…
เพราะอิหมีมันเป็นคนแดกยากเหลือก้ำเหลือเกิน ผมเลยต้องใช้เวลาในการผจญหาของกินให้มันเกือบร่วมชั่วโมง นี่เลือกแบบพิถีพิถันจริงๆนะ ไม่ได้เถลไถลเดินชิมทุกร้านหรืออะไรนะ
“ขาหมูอีกจานนะคะ”ยังไม่ทันคอนเฟิร์มป้าแกคว้าจานเตรียมตักแล้วเว้ย
“ใส่กล่องครับ”บอกป้าแถบไม่ทัน
“นั่นสิ ถ้ากินอีกจานนี่ก็จะกินเก่งไปแล้วเนอะ”มานงมาเนอะอะไรป้า บอกเลยกูยังไม่อิ่ม แต่แดกต่อไม่ได้ไง เดี๋ยวอิหมีมันหิวตาย หน่องซีไม่อยากเป็นหม้ายตั้งแต่ฉาวๆนะเว้ย
“เอาหมูสะเต๊ะอีก100ไม้ด้วยนะครับ”ตะโกนสั่งลุงที่ยืนย่างหมูอยู่หน้าเตา
นั่งดูดน้ำมะตูมเย็นๆในแก้วหมด ของที่สั่งก็ได้พอดี จ่ายเงินเสร็จผมก็เดินกลับมาที่รถ โทรศัพท์ที่ตายสิ้นไปเมื่อครู่นั้นฟื้นคืนชีพขึ้นมาแล้วในตอนนี้ ว่าแต่เกิดอะไรขึ้นวะ เจ้เพ็ญห้าสาย ไหนจะพวกไอ้เอ็มอีก แต่หนักสุดนี่แฟนผมเลยเว้ย
ใจจริงก็อยากโทรหามายบอยเฟรนด์ของข้าก่อนนะ แต่ก็เกรงใจแอดไวเซอร์ไง ขืนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายแบบติดเอฟไรงี้ ไม่โทรไปไม่ฉิบหายเลยหรอ
“ครับ อาจารย์”กรอกเสียงลงไปเมื่อปลายสายกดรับอย่างว่องไว
/“ซีอยู่ไหน ว่างไหมลูก”/แบบนี้มีผลประโยชน์แอบแฝงกับกูแน่ๆเชียว
“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าครับ”เผื่อใช้ไปทำอะไรลำบากๆจะได้บอกว่ากูอยู่เชียงใหม่
/”คืออย่างนี้นะ มีนำเสนองานวิชาการที่ม.c แล้วเปเปอร์เขาไข้ขึ้นสูง ซีว่างไหม บ้านเราอยู่แถวม.cใช่ไหม”/พูดระรัวจนกูเองก็เริ่มงง
“เปอร์เป็นไงบ้างครับ”ไม่ใช่ว่าห่วงเพื่อนอะไรมากมาย แต่คือจับประเด็นได้แค่นี้ไง
/“แอดมิดเข้าโรงบาลไปแล้วค่ะ”/แล้วก็เงียบกันไปหนึ่งอึดใจ /”แล้วซีว่างไหมคะ กลุ่มเอ็มพรีเซ้นบ่ายโมง”/
“ไทม์กับเอ็มอยู่ไหมอ่ะครับ ผมขอคุยกับเพื่อนก่อนได้ไหมครับ”บางทีมันสองคนอาจจะไหว แต่เจ้เพ็ญแกคิดมากไปเองก็ได้
/”งั้นเดี๋ยวคุยกับเพื่อนนะคะ”/
“ครับ”ได้ยินเสียงกรอกแกรกไม่นานก็มีเสียงไอ้ไทม์ดังลอดเข้ามา “แล้วไอ้เปอร์เป็นไงบ้าง”
/”ไข้ขึ้นเกือบ40องศา แต่อลิสมาเฝ้ามันแล้ว”/
“เออๆ แล้วพวกมึงไหวใช่ไหม กูไปช่วยก็ไปได้ แต่กูไม่รู้งานพวกมึงว่ะ ไม่รู้จะช่วยเหี้ยอะไรได้”
/”มึงมาช่วยเหอะ แค่อ่านบทนำก็ได้ นี่ต้องอ่านลิสต์คำถามที่ไอ้เปอร์มันเตรียมมาอีก”/ไอ้ไทม์ที่เมื่อเช้ายังเริงร่าอยู่บ่นออกมาอย่างอ่อนแรง
“งั้นเอาไอ้มินไหมล่ะ บ้านมันอยู่หลังม.เอง”คือไอ้มินนี่ว่าที่เกียรตินิยมเหรียญทองคณะผมเลย คำถงคำถามไรนี่ แค่มีมันไว้ตัว ก็ไม่ต้องกลัวอะไรอีกแล้ว
/”ให้แม่งพูดภาษาคนให้เข้าใจก่อนเถอะ”/ไอ้มินเนี่ย อะไรมันก็ดีนะครับ เสียอย่างเดียว พูดติดๆขัดๆจนกูจับประเด็นไม่เคยได้นี่แหละ
“บ่ายโมงตรงเลยใช่ไหมมึง”
/”อาจารย์หลอกมึงแล้วล่ะ พรีเซ้นบ่ายสอง แต่เลทได้ยันบ่ายโมงครึ่ง กูอยากให้มึงมาลองซ้อมก่อน”/มองนาฬิกาที่บอกเวลาเที่ยงครึ่ง ตอนแรกก็อยากจะอยู่กินข้าว(อีกรอบ)กับแฟนของข้านะ แต่เพื่อเพื่อนเว้ย... แดกกับเพื่อนมึงไปก่อนแล้วกันนะอิหมี
หลังจากวางสายแล้ว ผมก็รีบโทรไปหาโปร แต่มันไม่รับ โทรไปอีกสองสามครั้งก็มีไอ้ธันมารับ มันบอกว่ายังอยู่ที่ม. แต่แฟนผมติดงานอยู่เลยมารับสายไม่ได้
ถึงหน้าคณะวิศวกรรมศาสตร์ผมก็กดลดกระจกลง ธันวาราศีพิจิกที่รออยู่ก็เดินมารับถุงของกินอันประกอบด้วย ขาหมู หมูสเต๊ะ ผัดผัก แกงจืด ข้าวสวย และส้มจีนอีกหนึ่งกิโลไป
“ฝากบอกโปรด้วยว่ากูพรีเซ้นท์งานอยู่ตึกวิทยา ต้องปิดเครื่อง ของกินนี่กินได้นะ กูซื้อมาเผื่อ”ผมพูดอย่างเร่งรีบ
“เออ เดี๋ยวบอกให้”
“กูไปล่ะ ขอบใจนะ”
“เออ โชคดีมึง”มันโบกมือลา ก่อนจะยิ้มจนตาหยีอย่างดูไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ แต่ช่างมันเหอะ ป่านนี้เพื่อนกูห่อเหี่ยวจนชิงไหลตายไปแล้วมั้ง
ขับรถมาจอดท่ตึกคณะวิทยาเสร็จ ผมก็ถามทางไปตึกเป้าหมายจากลุงยาม สวมรองเท้าหนัง คว้าถุงที่ใส่ชุดนักศึกษาที่ทิ้งไว้ในรถออกมา ก่อนเดินไปตามที่บอก เมื่อถึงหน้าตึก เพื่อนอีกสองตัวของผมที่ยืนรออยู่อย่างมีความหวัง ก็รีบกระโจนเข้ากอดเมื่อเห็นผม ก่อนจะโห่ร้องกันอย่างไม่เป็นภาษา... กูจะไม่ช่วยก็เพราะรำคาญนี่ล่ะสัตว์
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำชั้นล่างแล้ว พวกมันก็พาผมย่างก้าวสู้สนามรบที่ชั้นสาม ภายในห้องบรรยายขนาดใหญ่นั้นเย็นเหยียบด้วยบรรยากาศที่เย็นสุดขั้ว ทุกคนในห้องนั่งเงียบ จดจ่อกับงานตัวเอง
ผมกวาดสายตามองทั่วห้อง ด้วยความที่มันเป็นงานเล็กๆ เลยทำให้มีเพียงแค่สามม.เท่านั้นที่เข้าร่วม ก็คุ้นหน้าคุ้นตากันดีนะ แต่คุ้นจากร้านเหล้าทั้งนั้นเลยไอ้สัตว์ นี่มันงานวิชาการจริงหรอ นี่ถ้าไม่รู้มาก่อน นึกว่ารวมตัวสมาคมคนรักร้านเหล้านะเนี่ย
จากการสังเกตด้วยตาเปล่า พวกที่ดูมีศีลธรรมจรรยานี่นับหัวได้เลย ผมยิ้มทักทายเพื่อนร่วมสถาบันและต่างสถาบันอย่างเป็นมิตร ก่อนจะหย่อนตูดนั่ง แล้วนั่งดูงานที่ต้องนำเสนอทันที
แต่ละกลุ่มมีเวลาครึ่งชั่วโมงที่จะนำเสนอและตอบคำถามเกี่ยวกับงานวิจัยของตัวเอง ผมมาแค่ช่วยพูดบทนำแค่นั้นจริงๆ เพราะตอนยิงคำถามมา อิสองตัวนั่นก็เซฟได้อย่างดี จนไม่มีห่าอะไรให้ผมต้องช่วยมัน
ตอนแรกอ.จะให้ออกเกียรติบัตรเป็นชื่อผมด้วย แต่ผมไม่เอา ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้หรืออะไร แต่ผมว่าไม่ยุติธรรมกับไอ้เปอร์ งานมัน มันทุ่มเทมากี่เดือน อยู่ดีๆจะให้ผมที่แค่มาอ่านบทนำนี่ซิวไปหรอ
ตอนแรกกะไว้ว่าพรีเซ้นเสร็จก็จะกลับเลย แต่จะให้หน่องซีเดินสตรองออกไปในขณะที่เขากำลังพรีเซ้นท์ก็จะกระไรอยู่ ดังนั้นรอให้เบรกก่อนค่อยออกไปน่าจะดีกว่า
ผมหยิบโทรศัพท์ที่มีแบตติดตัวอยู่นิดหน่อยออกมา ก่อนจะเปิดเครื่องกดเข้าไลน์ ผู้ชายของผมมีข้อความค้างอยู่สามข้อความ คงส่งมาถามสารทุกข์สุกดิบตามปกตินั่นแหละ
Proton : ขอบคุณเรื่องข้าวนะ หมูสะเต๊ะอร่อยมาก
Proton : ซี เรื่องที่โกหกขอโทษนะ
Proton : ตบกูก็ได้ แต่อย่าโกรธนะ
อ่านแล้วผมถึงกับหุบยิ้มไม่ลง นี่เอาตรงไหนไปคิดว่าผมโกรธ แต่ถึงโกรธจริง ผมก็ตบมันไม่ลงหรอก โปรมันผิวใสมากอ่ะ แล้วก็น่าจะบางด้วย ผมกลัวมันเจ็บ
‘ทำไมถึงคิดว่าเราโกรธล่ะ’
‘ไม่ได้โกรธนะ’
Proton : มึงปิดเครื่อง
โอเค กูอันเดอร์สแตนแล้ว
‘เราแบตหมด’
‘แล้วนี่กลับบ้านยัง’
จะบ่ายสามแล้ว มึงกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่ากันบ้างเถอะ
Proton : กลับแล้ว
Proton : แล้วมึงอยู่ไหน
‘อยู่ตึกวิทยาม.โปรนี่แหละ มาพรีเซ้นท์งานแทนเพื่อนอ่ะ’
‘ธันไม่ได้บอกโปรหรอ’
Proton : ไม่
Proton : แล้วจะกลับตอนไหน ให้กูไปรับไหม
‘มารับทำไม เราเอารถมา’
‘555’
Proton : รู้ว่ามึงเอารถมา
Proton : แต่มันเป็นข้ออ้าง
‘??’
Proton : อยากเจอ
Proton : ก็กูคิดถึง
ไม่รู้อะไรยังไง แต่กูฟินจนตัวจะแตกแล้ว หัวใจมันก็เต้นรัวจนหายใจไม่ทัน แถมเหมือนจะพองขึ้นจนคับอกไปอีก ความรู้สึกนี้แม่งคืออะไร ถ้ามีปีกงอกขึ้นมา กูคงบินออกหนเต่างไป่อนที่จะรู้ตัวเลยมั้ง
“เบื่อจริง อิพวกมีความรัก”เสียงไอ้เอ็มที่ดังกวนตีนข้างๆทำให้ผมเบ้ปาก แต่ไม่สนใจแม่งหรอก
‘อื้อ’
Proton: ตอบสั้นแท้วะ
Proton : ยังโกรธกูใช่ไหมเนี่ย
‘ก็เราเขิน’
‘แล้ววันนี้กินข้าวที่บ้านหรอ’
Proton : ไปกินบ้านมึงได้ไหมล่ะ
‘อยู่บ้านบ้างเถอะ ป๊าม๊าจะลืมหน้าแล้วมั้ง’
อยากเจอมันนะ อยากอยู่ด้ยกันตลอดเลยด้วยซ้ำ แต่ชีวิตโปรไม่ได้มีผมแค่คนเดียวนี่ ไหนจะครอบครัวเพื่อนฝูงอีก ผมไม่อยากเรียกร้องมาก ไม่อยากให้อึดอัด
Proton : ที่บ้านเข้าใจ
Proton : ป๊าบอกว่ามีเมียแล้วก็ควรอยู่กับเมีย
Proton : เพราะป๊าก็อยากอยู่กับเมียป๊าเหมือนกัน
ตกลงนี่อยากมาหากูจริง หรือที่บ้านกดดันให้ออกมาเนี่ย
’งั้นไปพักผ่อนเถอะ งานเยอะแยะต้องเหนื่อยบ้างแหละ’
Proton : มีอะไรเปล่าวะ ทำไมไม่อยากให้ไป
มีเหี้ยอะไรล่ะ กูก็นั่งเขินมึงจนจะบิดเป็นเกลียวแล้วเนี่ย
‘มาก็ได้ เราแค่ห่วง กลัวเหนื่อย’
Proton : อืม มึงก็พักผ่อนด้วย ถ้ารู้ว่ามีชู้นะ
Proton : กูจะถลกหนังหัวชู้ต่อหน้ามึงแน่
Proton : ผู้หญิงกูก็ไม่สน
แทนที่จะโกรธ หรือรำคาญ ผมกลับตลกนะ ที่มันหึงก็เพราะรักผมเปล่าวะ
‘แล้วเราอ่ะ รอดตัวใช่ไหม’
Proton : จับเยต่อหน้าชู้แม่งนั่นแหละ
‘555’
‘ไม่กล้ามีกิ๊กเลย’
‘เดี๋ยวถึงบ้านแล้วโทรหานะ’
Proton : แล้วงานเสร็จแล้วไง
‘ยัง นี่กลับก่อนคนเดียว’
Proton : ลงลิฟต์ตัวกลางนะ ตัวอื่นค้างบ่อย
‘โอเค เข้าลิฟต์แล้วสัญญาณไม่มีน๊า’
พิมพ์เสร็จก็กดปิดหน้าจอ
"กูกลับแล้วนะ"โบกมือร่ำลาเพื่อนเสร็จก็มูฟตัวไปหาแอดไวเซอร์ที่กำลังปิดเอกสารของกลุ่มที่เพิ่งพรีเซ้นท์จบไป"ผมกลับก่อนนะครับ"ยกมือไหว้
"อ้าว ครูว่าจะพาไปเลี้ยงข้าว"
"ขอโทษนะครับ ผมมีนัดกับที่บ้าน"ตอแหลไปดิ
"อ้าว งั้นกลับเลย เดี๋ยวที่บ้านรอ ยังไงครูขอบใจมากนะวันนี้"
"ไม่เป็นไรครับ สวัสดีครับอ."จบการล่ำลา ผมก็มูฟมาหน้าลิฟต์พร้อมกับถุงเสื้อผ้า
เพราะความอึดอัดจากชุดนักศึกษา จึงทำให้ผมเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำก่อน แต่เมื่อออกมาผมก็ต้องขมวดคิ้ว คนในห้องก็ทยอยออกมาท่ามกลางความงุนงงของผม แต่ไม่ทันที่ผมจะแสดงสีหน้าว่าอยากเสือกออกไปอย่างออกหน้าออกตา ไอ้ธันและไอ้เอ็มก็เข้ามาประชิดตัวผมเพื่อตอบข้อข้องใจเสียก่อน
"โปรเจ็กต์เตอร์ดับ เลยย้ายไปพรีเซ้นท์ชั้นล่างแทน"
จบคำตอบของไอ้เอ็ม ลิฟต์ตัวริมซ้ายก็เปิดทันที ผู้คนทยอยเข้าไปจนแน่นลิฟต์ มีบางส่วนที่ยังรออีกสองตัว แต่ด้วยความที่ผมไม่ได้รีบอะไร เลยเดินลงชิวๆเสียดีกว่า อีกอย่างแต่งตัวไม่เรียบร้อยด้วย ไม่อยากให้กรรมการมองม.ผมไม่ดีด้วยอ่ะ
Proton : ลงมายัง
ผมรีบกดเข้าไปตอบทันที
'กำลังลงไป'
เดินลงมาแบบไม่รีบร้อนผมก็ถึงชั้นล่าง แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะไอ้คนที่บอกอยู่บ้านมันเสือกยืนอยู่หน้าลิฟต์ตัวกลาง ใส่เสื้อเชิ้ตสีเข้มกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีซีด รองเท้าบูทหนัง เซ็ทผมปาดข้างอย่างหล่อ แถมในมือยังมีช่อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ที่ถูกห่อแบบกลมๆด้วยกระดาษราคาแพงสีฟ้าน้ำทะเลแบบที่ผมชอบ
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเข้าไปทักทาย ไอ้คนตัวยาวที่ยืนหน้าลิฟ ก็ทรุดตัวคุกเข้า ก้มหน้า ยื่นช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ไปตรงหน้าลิฟต์ก่อนที่เสียงบางอย่างจะดังขึ้น
ติ้ง
ก่อนที่ประตูลิฟต์จะง้างออกอย่างช้าๆ
“ผมขอโทษ ให้อภัยผมเถอะ ผมจะไม่โกหกอีก”พร้อมกับผู้ชายของข้าที่พูดเสียงดังฟังชัด
ในขณะที่ผม เพื่อนมันอีก5ตัว คณาจารย์และนิสิตนักศึกษาอีกทั้งลิฟต์ได้แต่ยืนนิ่งราวกับโดนสูบวิญญาณออกจากร่าง
....อีเชี่ยยย มึงทำอาร้ายยยยยยย...
...........
เรื่องสยองสองบรรทัด
คุกเข่าเซอร์ไพส์แฟนหน้าลิฟต์
แฟนลงบันได
ถถถถถถ
เขียดกลับมาแล้ว มีความสุขเต็มเปี่ยม
ยิ้มไม่หุบเลยเนี่ยไม่รู้เป็นเห้อะไร
บางทีก็แอบเกลียดตัวเองเหมือนกันนะ
กูมีความสุขง่ายจังล่ะ อุส่าดราม่ามาครึ่งค่อนเดือน
ขอโทษที่ทิ้งทุกคนไปนะคะ
และก็ขอบคุณทุกคนเช่นกันที่รอกานนนน
หัวข้อ: ✜✜✜▶ Ex or Next? เมื่อผมจีบ... มนุษย์แฟนเก่า ◀✜✜✜ (อ่าน 694037 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก