หัวข้อ: เพราะ...เป็นเอก : อวดปกและบล็อคหน้า 1 เชิญชมความงาม อิ้อิ้

[lukYRKM]

แม่ก็ห่วงแต่ลูกไม่ห่วงพ่อบ้างเลย 


ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ สำหรับนิยายดีๆสนุกๆแบบนี้ ขอตอนพิเศษเยอะๆนะ 

[mira]

อ่านแล้วงง  ตกลงว่าแม่ของเป็นเอกอยู่กับใครคะ 
อ่านช่วงที่บอกว่าแม่ของเป็นเอกอยู่กับคนรัก ก็เข้าใจว่าน่าจะอยู่กับดิน แต่พอมาถึงตอนที่ดินฟื้น ดินสะบัดมือแม่ของเป็นเอกตั้งสองครั้ง ก็เลยงงว่า แม่เป็นเอกอยู่กับดินหรือไม่  ถ้าอยู่ทำไมดินถึงสะบัดมือแม่เป็นเอกคะ

[wikawee]

  จบแล้วหรออออ ทำไมเรารู้สึกว่ามันยังขาดๆอยู่อ่ะ

แล้วไหนคู่อื่นอ่ะ จะมีมาให้เราในตอนพิเศษใช่ไหม เราจะนอนะ หืมๆๆๆๆๆ

[bambooiihallo]

ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ  คหสตทั้งนั้น

ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ  คหสตทั้งนั้น

นิยายคุณเน้นตัวละครเอก  คู่เอก  เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน   ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง   ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย  ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้  เราก็ชอบความฟินนะคะ   แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย  ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้    ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน   ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก    คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง     อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง  ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน    ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน    ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ

ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า  คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน  คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ  แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ

ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ

นิยายคุณเน้นตัวละครเอก  คู่เอก  เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน   ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง   ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย  ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้  เราก็ชอบความฟินนะคะ   แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย  ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้    ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน   ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก    คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง     อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง  ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน    ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน    ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ

ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า  คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน  คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ  แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ

ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ

ขอตอบในเพจนะค่า เพราะประเด็นนี้แบมไม่แจ้งให้เคลียเองง

[kogomon]

โอ๊ยยยยยย หลังจากอ่านมานานนนนน เขินกับตัวละครทั้งคู่แล้วฟินเว่อออ และมันจบแล้วววววววววววว มันเหมือนขัดๆยังๆไงไม่รู้

แต่ก็ยังรอตอนพิเศษอยู่น๊าาาา

[kitty08]

ตอนขึ้นกระทู้ว่า จบแล้ว คือเป็นงงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก  ไม่คิดว่ามันจะจบเร็วแบบนี้ แต่ก้อยังงง ๆ อยู่เช่นเดิมอ่ะ  ยังไงจะรอตอนพิเศษน่ะจ้ะ เรื่องของรุ่นพ่อก้อน่าอ่านเนอะ แต่ไม่อ่านดีกว่า ขอแค่ตอนพิเศษก้อพอแหละ เพราะรู้สึกชีวิตรักจะรันทดเหลือเกินกว่าจะได้คู่กันมันช่างยากเย็น  แล้วเรื่องพ่อแม่ของเป็นเอกคุณแบมคงมีเสิรมเพิ่มใช่ไหม เพราะมันดูห้วนจริง ๆ จ้ะ 

[WilpeR]

เย้ เอกฟื้นแล้ว แต่เอกยังคงเสมอต้นเสมอปลายในการป่วยง่ายจริง

เจ๋ง นายแสบมาก ทำให้พ่อต้องรับผิดชอบใหญ่หลวงเลยนะเนี่ย 5555

[Snimsoi]

ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ  คหสตทั้งนั้น

นิยายคุณเน้นตัวละครเอก  คู่เอก  เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน   ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง   ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย  ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้  เราก็ชอบความฟินนะคะ   แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย  ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้    ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน   ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก    คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง     อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง  ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน    ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน    ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ

ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า  คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน  คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ  แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ

ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ

เห็นด้วยกับคุณเฟรจา ตอนอ่านจบรู้สึกแบบ อะไรน้าจบแล้วหรอ ไม่มีฉากตอนเอกรู้ว่าพ่อแม่ไม่ตาย ดินเป็นพ่อจริงๆ เข้าไปเคลียร์ที่บริษัทหน่อยมั๊ย พี่ที่บริษัทน่าจะได้รู้ว่าเแกเป็นใครนะ เอกสารที่เอากลับมาสำคัญยังไงทำไมต้องตามหากัยไม่เห็นมีพอยท์อะไรเลย

[Yunatsu]

แล้วอะไรคือคำปลดล๊อกง่าา
อยากรู้จังงง
ขอตอนพิเศษเลยได้มะ
555

[•♀NoM!_KunG♀•]

อยากอ่านตอนพิเศษแร้วววว

[ทั่วหล้า]

จะคิดซะว่ามันเป็นตอนจบสไตล์คุณแบมก็แล้วกัน555555

[Pingiess]

จะรอตอนพิเศษนะคะ เพราะตอนจบยังดูงงๆอยู่

แต่ไม่เป็นไร เรารักเป็นเอกและเต็งหนึ่งเหมือนเดิม ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆให้อ่านน้าาา

[love2y]

ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ  คหสตทั้งนั้น

ห้วนมากเกินไปจริงๆค่ะ
ขอเมนท์ตรงๆนะคะ  คหสตทั้งนั้น

นิยายคุณเน้นตัวละครเอก  คู่เอก  เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน   ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง   ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย  ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้  เราก็ชอบความฟินนะคะ   แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย  ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้    ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน   ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก    คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง     อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง  ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน    ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน    ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ

ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า  คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน  คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ  แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ

ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ

นิยายคุณเน้นตัวละครเอก  คู่เอก  เน้นโมเมนท์ฟินและจิกหมอน   ทำให้หลุดโฟกัสในการปูเรื่องและปมต่างๆที่มีในเรื่อง   ยิ่งมีตอนพิเศษมากมายก็ยิ่งหลุดไปเลย  ที่ว่าหลุดก็คือลืมเก็บปมหรืออะไรที่ทิ้งไว้  เราก็ชอบความฟินนะคะ   แต่ถ้ามีจุดที่ยังไม่คลาย  ยกตัวอย่างทำไมแฟนดินถึงมาแต่งกับอั๊กกี้    ไฟล์ที่เอกเอากลับบ้าน   ตัวละครบางตัวปูมาเสียอย่างดีแล้วก็หายไปเฉยๆอย่างหัวหน้าแผนก    คุณคนเขียนอาจจะตั้งใจเขียนมาเป็นตัวประกอปเฉยๆแต่ความที่เขียนออกมาดูเด่นจนคนอ่านอย่างเราคาดหวังว่าจะเป็นตัวละครที่มีความสำคัญมากกว่าที่ใช้แล้วทิ้ง     อาการที่ดินปัดมือพี่ชาย ปัดมือแม่เอกทิ้ง  ทั้งๆที่หลังจากเครื่องบินตกเราเข้าใจว่าแม่เอกก็มาอยู่กับดิน    ความสัมพันธ์ระหว่างรินทร์กับหมอติน    ปมที่ลอยๆอยู่ไม่จำเป็นต้องขยายเป็นบทแค่เติมไม่กี่ประโยคในเนื้อเรื่องก็สามารถทำให้เรื่องรู้สึกสมบูรณ์โดยไม่มีอะไรติดค้างได้ค่ะ

ถ้าหากว่าคนเขียนจะเอาไปขยายเป็นตอนพิเศษในเล่มก็บอกตรงๆเลยดีกว่า  คนอ่านจะได้ไม่รู้สึกว่ามันห้วน  คือยังแบบเข้าใจ เออ...ยังมีต่อขยายในเล่มเนอะ  แบบนี้ไม่ว่ากันอยู่แล้วค่ะ

ความฟินชวนจิกหมอนของคู่เอกเราชอบอยู่แล้วค่ะ

ขอตอบในเพจนะค่า เพราะประเด็นนี้แบมไม่แจ้งให้เคลียเองง

ตอบในนี้ด้วยซิคะ คนไม่เล่นเฟซจะได้รู้ด้วยยยยยย

[bambooiihallo]

แจ้งก้ะ สำหรับคนไม่เล่นเฟสนะก้ะ >__<

ขออนุญาตชี้แจงนะคะ
เรื่องเป็นเอกที่จบห้วน มันห้วนจริง 555 แต่!!!

มันเป็นเรื่องที่จะจบในตอนพิเศษ เพราะ!!!

แบมยังมีปมที่ยังไม่คลาย ซึ่งจะเก็บไว้เฉลยตอนพิเศษ เพราะเป็นปีกย่อยที่จะทำให้เรื่องหลักมันยืดเยื้อนะก้ะ
ซึ่งปมทั้งหมดจะลงเว็บแน่นอน ไม่ไปกั๊กในเล่มนะจ๊ะ

ปมที่มีเม้นมาถามก็เช่น สเปียล่ะ? ศิวาล่ะ? คนมีชื่อเหล่านี้มีเรื่องและที่มาที่ไป -....- ซึ่ง!!! อยุ่ในตอนพิเศษ
และที่สำคัญ ... ยังไม่ได้เฉลยเลยว่าใครวางยาเป็นเอก ทำให้เดินตามกรีนไป (จำได้มุ้ยยย) -...-

เรียกว่าจบนี่คือจบเรื่องหลักนะค้า รอดูปมต่างๆและลุ้นต่อก่อนนะคะ 555




ปล. .... ยังเจอกันอีกหลายตอนค่ะ อย่าพึ่งนอกใจเป็นเอกน้า คิคิ

ปล2. ขอบคุณที่คอมเม้นตั้งข้อสัง้กตนะคะ เพราะแบมจะได้นำมาพัฒนางานตัวเอง

ปล3. แบมก็ไม่ชี้แจงให้ชัดเจนเอง T-T ขอโทษด้วยนะก้ะ 

===========================================

ตอนพิเศษ 1 พินัยกรรม



   ตอนนี้อาการของเป็นเอกเริ่มดีขึ้นแต่ก็ยังไม่หายดีทำให้วันเปิดพินัยกรรมเป็นเอกไม่สามารถรับสิทธิ์ในการดูแลกิจการของนฤนาฏได้ ซึ่งทุกคนรู้ดีจึงมารอฟังว่าคุณอัศวพลจะจัดการยังไงในกรณีนี้



   ซึ่งระดับผู้ที่บริหารนฤนาฏมีทั้งชีวิตย่อมมีหนทางแก้ไขใส่ไวในพินัยกรรมด้วย



   “ครบแล้วก็เริ่มเถอะฉัตร”



   เอกอัครานั่งไขว่ห้างมือประสานกันอยู่ที่หน้าตักบนโซฟาตัวยาว เอกบดินทร์ยืนหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง วลัลลนานั่งอยู่กับภรรยาของอรุณ ส่วนภรรยาของเอกรินทร์ไม่มีสิทธิ์ในพินัยกรรมเพราะไม่ได้จดทะเบียนและไม่มีชื่อเอ่ยถึง



   “ยังไม่ครบครับ”



   ทุกคนมองหน้ากันด้วยความแปลกใจ แม้แต่เอกบดินทร์ยังหันมาขวดคิ้ว



   “เหลือใครอีกคะ?”



   “เอ่อ…มาแล้วครับ”



   เต็งหนึ่งเปิดประตูเข้ามางงๆ ก่อนทนายฉัตรชัยจะผายมือให้นั่งลงซึ่งเจ้าตัวก็รีบนั่งบนโซฟาเดี่ยวที่ว่างอยู่ใกล้ประตู ใบหน้ายังเหรอหราไม่เข้าใจว่าตัวเองมาเกี่ยวอะไรกับการเปิดพินัยกรรมบ้านนี้



   “นี่จะมีใครอีกหรือเปล่า?”



   เอกบดินทร์ขมวดคิ้ว



   “มี”



   “หืม?”



   เอกอัคราทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร



   ไม่ถึงห้าหน้าทีผู้ชายสองคนก็เปิดประตูเข้ามา… คนแรกตัวสูงโปร่งในชุดสูททำงานเรียบร้อยและมีกระเป๋าเอกสารถืออยู่ข้างกาย



   คนที่สองตัวหนากว่าแม้ส่วนสูงจะไล่กัน ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์สีเข้มใบหน้าคมกว่า



   แต่ที่ทั้งสองมีเหมือนกันคือ…ดวงตาสวย…เอกลักษณ์ของนฤนาฏที่เหมือนคุณอัศวพล เอกบดินทร์…เป็นเอก…และสองคนนี้มีเหมือนกัน



   “ขอแนะนำให้รู้จักครับ คนแรกคุณศิลป์ นฤนาฏ และคนที่สองคุณศิวา นฤนาฏ … ลูกนอกสมรสของคุณท่านอัศวพลครับ”



   เอกอัครายกมือกุมขมับ



   “อะไรนะ? สเปียร์เนี่ยนะ!! ”



   น้องคนเล็กของบ้านเบิกตากว้างกัดฟันกรอด



   “คุณสเปียร์… เอ่อ คุณศิลป์เข้ามาทำงานในบริษัทแผนกเดียวกับที่คุณเป็นเอกไปฝึกงาน ก็อย่างที่คุณดินเข้าใจครับ …คุณสเปียร์ถูกคุณดินลากเข้าไปช่วยยักยอกอำนาจจากของริน”



   นอกจากหัวหน้าแผนกบริหารธุรกิจก็มีคนหน้าอ่อนอย่างสเปียร์นี่แหละที่ถูกเอกบดินทร์ดึงไปช่วยเรื่องการยักยอกและเอกสาร



   “แล้วทำไมไม่บอกกันวะ! ห้ะสเปียร์ แล้วนี่… ตกลงอายุเท่าไหร่เนี่ย”



   “ยี่สิบแปดครับ…ผมก็เพิ่งรู้ไม่นาน ผมกับพี่สกายพึ่งได้กลับมาประเทศไทยเมื่อห้าปีก่อน เราก็งงเหมือนกันครับเพราะรู้จากคุณแม่ว่าท่านแยกทางกับคุณพ่อแต่คุณพ่อก็ยังส่งเสียพวกเราเรียน…จนถูกเรียกกลับไทยมาทั้งคู่”



   เด็กกว่าเอกบดินทร์สิบปีพอดี



   “พ่อนะพ่อ”



   เอกอัคราพ่นลมหายใจด้วยความเซ็ง เห็นหน้านิ่งๆตามใจภรรยาทุกอย่างคุณพ่อก็ยังไม่ทิ้งลายคาสโนว่าไปแอบไข่ไว้อีก



   “คุณศิวาหรือคุณสกายก็ทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดของคุณอัศวพลอยู่ช่วงหลังก่อนท่านเสียชีวิตแล้วก็ทำหน้าที่นักสืบเต็มตัวร่วมกับคุณธารธารา…คุณอัศวพลท่านเหมือนระแคะระคายเรื่องคุณทั้งสี่คนแย่งสมบัติกัน ท่านจึงให้ยกสมบัติทั้งหมดให้คุณเป็นเอก หลานคนเดียว…เพราะนอกจากคุณเป็นเอก..พวกคุณทั้งสี่และคุณศิลป์กับคุณศิวาไม่มีลูกอีกแล้ว ท่านมองว่าให้หลานไปซะก็จบพี่น้องจะได้ไม่ต้องแย่งกัน”



   “ก็ให้ไปสิครับ ผมกับสเปียร์เราไม่ได้อยากได้สมบัติคุณอัศวพล”



   ศิวาที่เงียบมาตลอดยักไหล่ไม่ใส่ใจ เพราะตัวเองไม่ได้มายุ่งกับบ้านนี้มาแต่ไหนแต่ไร ถึงจะใช้นามสกุลแต่ก็ไม่ได้ถือสัญชาติไทยเพราะไปเกิดและโตที่อเมริกา ขนาดตอนทำงานยังเปลี่ยนไปใช้นามสกุลอื่น ตอนโดนดึงตัวมาช่วยงานสืบสวนเพราะพึ่งลาออกจากงานที่นั่นก็ยังแปลกใจด้วยซ้ำว่าทำไมนายจ้างนามสกุลเหมือนที่ตัวเองเคยใช้ สเปียร์ก็เปลี่ยนนามสกุลเหมือนกันก็ถูกเรียกกลับมาทำงานที่บริษัทเพราะทนายนี่แหละที่ติดต่อแม่ไปว่าพ่ออยากเจอลูกชายบ้าง




   มารู้ทีหลังว่าตัวเองกับน้องเป็นลูกนอกสมรส แต่มันก็แก่เลยวัยจะมาทำตัวมีปัญหา วัยเด็กเขากับน้องก็ใช้ชีวิตมีความสุขเพราะพ่อก็ยังส่งเงินให้ ช่วงแม่ตกงานก็ไม่ได้ใช้ชีวิตลำบาก



   “ท่านเขียนเงื่อนไขไว้ครับ ถ้าคุณเป็นเอกไม่สามารถดูแลกิจการนฤนาฏทั้งหมดได้…ต้องแบ่งกันให้ทุกคน ซึ่งท่านได้แบ่งสัดส่วนมาทั้งหมดแล้ว”



   “เอ่อขอโทษนะครับ แล้วผมเกี่ยวอะไร…”



   เต็งหนึ่งที่ถูกเรียกเข้ามาไม่รู้เรื่องรู้ราวถามขึ้น



   “คุณหนึ่งได้รับมรดกด้วยครับ”



   คนได้รับมรดกเบิกตากว้างเพราะตัวเองไม่ได้มีสายเลือด มีบทบาท เรียกได้ว่านอกจากเป็นแฟนเป็นเอกก็ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรเลยแม้แต่ขี้เล็บ!!!



   “งั้นครบแล้วเราจะเริ่มเปิดพินัยกรรมกันเลยนะครับ”



   นฤนาฏเป็นเจ้าของสี่บริษัทใหญ่…หุ้นส่วนใหญ่ถูกยกให้เอกบดินทร์ซึ่งได้รับแต่งตั้งเป็นประธานเครือนฤนาฏไปโดยปริยาย เอกอัครายังคงถือหุ้นยี่สิบเปอร์เซ็นเท่าเดิมที่คุณอัศวพลเคยยกให้ไปก่อนแล้วแต่ได้รับคฤหาสน์นฤนาฏไปด้วย



   “พ่อนะพ่อ…”



   หวนนึกถึงไปสมัยที่พ่อยังอยู่เอกอัคราเคยถูกเรียกเข้าไปเซ็นรับหุ้นในห้องทำงาน…ยังจำได้ดีวันที่พ่อบีบไหล่เขาเบาๆ



   ‘อัคร…พ่อเชื่อว่าถึงอัครจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ แต่อัครจะรักษาตระกูลเราไว้ได้…พ่อรักบ้านนี้ที่สุด อัครก็รักบ้านนี้ มากกว่าริน อรุณ หรือดินด้วยซ้ำ ช่วยพ่อดูแลบ้านนะ’




   ตอนนั้นยังไม่เข้าใจ แต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว



   “ส่วนหุ้นอีกสิบเปอร์เซ็นต์ จะเป็นของคุณศิวากับคุณศิลป์บริษัทละห้าเปอร์เซ็นนะครับ หุ้นที่เหลือก็อย่างที่ทราบว่าบริษัท
เราเข้าตลาดหลักทรัพย์ดังนั้นจึงไม่สามารถดึงมาเป็นพินัยกรรมได้ บริษัทลูกที่เดนมาร์กถูกยกให้คุณเอกรินทร์แต่เจ้าตัวได้ทำความผิดเงื่อนไขผู้รับพินัยกรรมตอนนี้จึงอยู่ในอำนาจการตัดสินใจของคุณดินนะครับ ส่วนคุณเอกอรุณคุณท่านยกบริษัทที่อังกฤษให้ทั้งหมดรวมถึงที่ฝรั่งเศสซึ่งเป็นบริษัทใหม่ และยังมีเพนท์เฮาส์ริมแม่น้ำอีกห้าแห่งในยุโรป คุณแตงที่เป็นภรรยาจะรับดูแลทั้งหมดนะครับ”



   “แต่…แตงไม่รู้เรื่องบริหารเลยค่ะ”



   ภรรยาที่เป็นแม่บ้านคอยดูแลลูกเกิดความกังวล



   “ไม่เป็นไรครับคุณแตง เราจ้างทีมบริหารได้ให้คุณเอกกับคุณดินช่วยก็ได้ครับเพราะยังต้องขึ้นกับบริษัทแม่อยู่”



   “ไม่เป็นไรนะคะแตง พี่อัครช่วยดูแลแน่นอนค่ะ”



   “เหอะ…”



   ผู้ชายใจร้อนคนเดียวของห้องสบถในลำคอหลายคำ สร้างความงุนงงให้กับสาวร่างบาง แต่เอกอัครากับอมยิ้ม ‘ความขี้หึง’ ของน้องชายตัวเอง



   “เรื่องที่ดินทั้งหมดยกให้คุณเอกบดิทร์นะครับ แต่คอนโดในกรุงเทพ ที่คุณสเปียร์ได้หนึ่งห้องท่านยกให้เลย ส่วนอาคารกระจากสามชั้นที่คุณศิวาใช้ทำงานท่านก็ยกให้ครับ พร้อมคอนโดอีกหนึ่งห้อง”



   “คุณอัครได้ห้องเดิมที่เคยอยู่นะครับ ส่วนคุณดินได้อีกสิบห้องที่เหลือ แล้วผมจะส่งรายละเอียด โฉนด สัญญาทุกอย่างให้ทุกคนนะครับ อ้อ…มาถึงส่วนของคุณเต็งหนึ่ง”



   “ครับ?”



   “คอนโดที่ตอนนี้คุณพักอาศัยอยู่กับคุณเป็นเอก…ท่านยกให้เป็นชื่อคุณครับเพราะท่านบอกว่าที่นั่นเป็นบ้านคุณกับคุณเป็นเอกไปแล้ว ท่านจะไปแย่งคืนก็คงไม่ดี”



   คนถูกแซวในพินัยกรรมเขินจนยกมือเกาหัวแกรกๆ ได้แต่อ้อมแอ้มขอบคุณ



   “ไว้อาจะเข้าไปเอารถคืนนะหนึ่ง”



   เอกอัครายิ้มแซวแฟนลูกชาย



   “อ่า..ครับ ผมสั่งช่างเชคสภาพไว้หมดแล้ว คราวก่อนมันโดนตัดสายเบรกซะหมด”



   ทุกคนหน้าเครียดขึ้นแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร เพราะตัวต้นเหตุก็เข้าไปรับใช้โทษตามกฎหมายแล้ว



   “ส่วนคุณวลัลลนาท่านยกชุดเครื่องเพชรของคุณหญิงแพงภัตราให้ทั้งหมดนะครับ”



   คุณหญิงที่ตรอมใจจากไปหลังจากเสียสามีไปไม่นาน



   “ลัลไม่ได้ที่ดินหรือหุ้นอะไรเลยหรอ?”



   เอกบดินทร์แย้งขึ้นมา ถึงยังไงก็สะใภ้ใหญ่



   “ท่านเขียนไว้ว่า…คุณลัลมีคนดูแลที่ดีอยู่แล้วครับ ท่านบอกคุณอัครดูแลภรรยาได้ดี”



   “เหอะ…”



   สบถยาวอีกรอบ…



   “จบยัง จะได้ไป!”



   “หมดแล้วครับ”



   เอกบดินทร์กระแทกเท้าเดินออกจากห้องคนแรก วลัลลนารีบวิ่งตามไป



   หญิงสาวตัวเล็กวิ่งตามผู้ชายขายาวที่เดินไวอย่างกับติดจรวด



   “คุณดินคะ…รอลัลก่อน”



   คนฟัง ยิ่งฟังยิ่งหงุดหงิด ก้าวเท้าเร็วขึ้น



   “โอ๊ย..”



   หันขวับไปมองเมื่อผู้หญิงตัวเล็กสะดุดเท้าตัวเองล้มอยู่ตรงหน้าบันได ชีวิตของวลัลลนาไม่เคยได้วิ่งเร็วๆสักที เดินยังเชื่องช้า…



   “เจ็บมั้ยน่ะ”



   ถอนหายใจยอมเดินกลับไปรวบเอวบางดึงขึ้นยืนข้างกัน



   “คุณดินจะไปไหนคะ”



   ไม่ตอบ…แต่ถามกลับ



   “กลับบ้าน นี่บ้านพี่อัครไม่ใช่บ้านฉัน”



   “ทำไมไม่รอลัลคะ”



   “ก็คนดูแลเธออยู่นี่ ก็อยู่กับพี่อัครไปสิ”



   เบือนหน้าหนีปล่อยแขนที่โอบเอวบางออก แต่สาวเจ้าก็รีบคว้าต้นแขนแกร่งไว้



   “พี่อัครทั้งใจดี มีน้ำใจ ไม่เคยทำลัลเสียใจ…แต่พี่อัครดูแลลัลไม่ดีหรอกค่ะ”



   “ชมขนาดนี้ไม่ดีตรงไหนหา!!”



   “ลัลอยากอยู่กับคุณดินมากกว่า ถึงคุณดินจะนิสัยเสียแต่…ลัลรับได้นะคะ”



   “ยัยบ้า! ตบหัวแล้วลูบหลังเรอะ”



   “พาลัลไปด้วยนะคะ”



   ยิ้มอ้อน



   “คำก็พี่อัคร…สองคำก็พี่อัคร…ฉันมันแค่คุณดิน…”



   บ่นหน้าดุแล้วสาวเท้าเดินต่อแต่คราวนี้เดินช้าให้หญิงสาวตัวเล็กเดินตามทัน



   “ทำไม…พี่ดินขี้หึงจังคะ”



   “ปล่อยเลย!”



   “อ้ะ…เท้าลัล…”



   เอกบดินทร์รีบก้มมองข้อเท้าขาวเนียนที่น่าจะเจ็บจากการล้มเมื่อครู่



   “ไปโรงบาลมั้ย”



   กังวล..



   “เจ็บนิดเดียวเองค่ะพี่ดิน”



   ฟังแล้วมันก็เขิน แต่ก็ยังหน้าเครียด



   “เผื่อมันเป็นหนัก”



   “พี่ดินเดินช้าๆ…รอลัล ก็ไม่เจ็บแล้วค่ะ”



   เอกบดินทร์ขมวดคิ้ว…ทำไมรู้สึกยัยผู้หญิงนุ่มนี่มีอิทธิพลในชีวิตเขาจังวะ! ทำไมเขานึกถึงกวางน้อยในเพจพ่อบ้านใจกล้าขึ้นมาตะงิดๆ…



   “แล้วทำไม…ตอนนั้นถึงยอมแต่งกับพี่อัคร”



   ถามขณะอยู่บนรถโดยมีร่างนุ่มนิ่มเอนตัวพิงไหล่



   “ก็…ลัลท้องตอนอายุสิบห้า…คุณดินก็เพิ่งสิบเจ็ด…คุณพ่อกลัวคุณดินเสื่อมเสียชื่อเสียง…ถึงให้พี่อัครมาแต่งกับลัลก่อน อยู่ๆไปรอคุณดินโตค่อยหย่ากับคุณอัครมาอยู่กับคุณดินทีหลัง…แต่คุณดินใจร้ายเอาแต่ว่าลัลคุณพ่อเลย…บอกว่าให้ลัลอยู่กับพี่อัครน่ะดีแล้ว…”



   “พี่ดิน”



   “คะ…อ้อ…ค่ะพี่ดิน”



   ยิ้มน่ารัก…



   “ชิ…พ่อนะพ่อ จะกลัวไรแค่ชื่อเสียง”



   “แต่พี่ดินก็ชอบใจร้ายกับลูกเรา”



   ยังจำภาพได้ที่เด็กชายเป็นเอกชอบโดนอาดินต่อว่าบ่อยๆ



   “เห็นแล้วมันหมั่นไส้ พ่ออยู่ตรงนี้ดันเรียกอาดินๆ อยู่นั่น! ไอ้พี่อัครก็ไม่ใช่พ่อเรียกพ่อๆๆอยู่ได้ นอกจากขาวแล้วพี่อัครหน้าเหมือนมันตรงไหน”



   ลัลได้แต่หัวเราะเบาๆกับความเจ้าอารมณ์ของคนรัก…ถ้าสังเกตสักนิดเป็นเอกหน้าเหมือนเอกบดินทร์จะตาย…แต่อารมณ์ไม่ร้ายเท่า…



   ไม่มีใครขี้โวยวายเท่าเอกบดินทร์หรอก…ขี้หึงด้วย



   “จริงๆลัลมีเรื่องจะบอกค่ะ”



   “อะไรอีก?”



   “ลัลท้อง…สี่เดือนแล้วค่ะ”



   คนขับรถถึงกับเบรกตัวโก่งจนรถข้างหลังบีบแต่ด่าเป็นแถว ตาสวยเบิกกว้างหันมามองหญิงสาวที่ยังยิ้มน่ารัก…ก็ช่วงที่ผ่านมาลัลก็อยู่กับเขาตลอด…ลูก…



   “ลัลอยากให้เป็นลูกสาวจัง เอกมีน้องสาวน่าจะดีใจนะคะ พี่ดินว่าไง”



   “ไป.. ไปโรงบาล! เมื่อกี๊ล้มใช่มั้ย ลูกจะกระทบหรือเปล่า แล้วทำไมไม่บอกฉันหา!”



   “ลัล…กลัวพี่ดินตกใจ”



   “ยัยโง่!”



=========================================

-...- จริงๆเราชอบคุณเอกบดินทร์นะ ไม่รู้ดิ ดูปากร้าย งอแง 55555555555     

[WilpeR]

เอกบดินทร์นี่ขี้หึงกับขี้หวงมากเลย นิสัยดูเด็กอ่ะ

อ้าวกลายเป็นว่าเอกมีอาเพิ่มขึ้นมาซะงั้น 5555

[lizzii]

ว๊ายยยยย เอกจะมีน้องละ
คุณดินพอได้เปิดตัวมาจริงๆ นี่แอบฮานะ
ขี้หึงที่หนึ่งเลย ฮ่าๆๆ

[mira]

สรุปแล้ว ดินสะบัดมือลัล เพราะ อิจฉา+ หึง -_-" เด็กน้อยจริงๆเลย

[ka[ze]na]

เหมือนพ่อนะ อาจไม่ขี้โวยวาย แต่ขี้หึงสุดๆ

[❣☾月亮☽❣]

     ขอบคุณนะคะ

[maemix]

เหมือนแน่ๆ ความขี้หึง
แต่เอกจะหึงเงียบๆ พ่อดินหึงโวยวาย

[threetanz]

เป็นเอก ออกจากร้ายเหมือนคุณดิน เอ้ยย พ่อดินขนาดนี้ ทำไมพ่อดินถึงดูไม่ออก ฮ่าๆ

[Supparang-k]

พ่อดินขี้โวยวายมาก ลูกเอกก็เลยโคตรเวียบ แต่เรื่องความมึนและความขี้หึงเราว่าถ่ายทอดมา 1000%

[DKTime]

อ่านตอนนี้ แล้วยิ้มเลยครับ โถถถถ คุณดิน ไม่คิดว่าจะเด็กขนาดนี้นะเนี่ย 55555+

[why yyy]

ขอบคุณ

[LadySaiKim]

ปากร้าย ใจดี ขี้หึงงง อุ้ยยยอาดิน มันช่ายยยยยยยยย

[mystery Y]

เป็นเอกมีน้องซะแล้ว~

[fay 13]

 

[lukYRKM]

ขอให้เอกได้น้องสาว 

[B52]

โวยวายกับเงียบ

[mild-dy]

เป็นเอกจะมีน้องซะแล้ววววว
คุณดินน่ารักดีอ่ะ ขี้หึง อารมณ์ร้าย ใจร้อน ขี้งอน
แต่รักเดียวใจเดียว มีมุมเด็กๆด้วย น่ารัก