หัวข้อ: ...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59

[Mouse2U]

รัตต้องอยู่กับปัจจุบันให้ได้นะคะ อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลเลย.. เศร้าใจเปล่าๆ ค่ะ

[dahlia]

รัต จะไปทำงานอะไรอะ คุณหลวงไม่อยากรู้รึเจ้าค่ะ

[Nooneder]

มารอต่อค่า

[Lovetree]

สายตาที่มองคุณหลวงแต่กลับคิดถึงคนที่อยู่ห่างไกล ก็เลยทำให้คุณหลวงอยากทำสิ่งดีๆกับนายรัต
นายรัตจะได้รู้สึกดีๆแม้จากที่ห่างไกลมาอยู่ที่นี่ หรืออย่างไรคุณหลวงแจ้งให้ทราบด้วยนะคะ นายรัตคงโง่เรื่องนี้555

คุณหลวงยังใจดีกับนายรัตเหมือนเดิม ยอมให้เอาหัวนอนหนุนตักได้ตลอด แล้วคนอื่นขอจะยอมไหมค่ะ
หรือไม่ก็ไม่มีใครกล้าทำแบบนี้ ต้องยอมรับว่านายรัตหน้าด้านจริงๆค่ะ555

รอลุ้นมากๆว่านายรัตจะไปทำงานอะไรค่ะ ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รองับ

[yochan]

ตอนที่ 9






   ไม่กี่วันหลังจากที่รัตติกาลขออนุญาตหลวงอินทรทินกรหางานทำในช่วงกลางวัน คุณหลวงก็ต้องตกใจเมื่อได้รู้ว่างานที่คนรับใช้ตัวเองว่าไว้ ก็คืองานภารโรงของกระทรวงกลาโหม

 หลวงอินทรทินกรที่ได้แต่กระพริบตาปริบพูดอะไรไม่ออกเมื่อเห็นรัตติกาลยิ้มร่าถือเครื่องไม้เครื่องมือเข้าห้องทำงานของตนเอง
 
สำหรับรัตติกาลแล้ว งานภารโรงนี้ดีหลายอย่าง
 
อย่างแรกคือได้ทำความรู้จักคนในกระทรวงแบบห่างๆ ได้ ซึ่งนั่นหมายถึงคนที่แวดล้อมหลวงอินทรทินกร
 
และอย่างที่สอง เขาสามารถรับรู้ข่าวคราวภายในได้หากหน้าด้านจะแอบฟัง
 
ยุคสมัยนี้ไม่ได้มีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มไปด้วยเทคโนโลยีอย่างกล้องวงจรปิด ทำให้ถือว่าเป็นการเปิดทางให้คนช่างสอดรู้สอดเห็นอย่างมาก แต่เขาก็ต้องระวังเพราะแม้ไม่ได้มีกล้องติดตั้ง ทว่าทหารพร้อมอาวุธก็เดินกันขวักไขว่กันยิ่งกว่ามด
 
แต่ในเมื่อหลวงอินทรทินกรเอางานมาพูดที่บ้านไม่ได้ รัตติกาลก็ต้องเสนอตัวเข้ามาดูเองเสียเลยว่าที่นี่เป็นอย่างไรกันแน่ และเจ้านายของตัวเองเวลาทำงานจะเป็นอย่างไร จะเหมือนกับที่เขาคิดหรือไม่
 
“ว่าไงครับหลวงอินฯ วันนี้จะไปประจบเจ้านายอย่างไรดี”
 
คนที่กำลังพูดเหน็บแนมหลวงอินทรทินกรคือร้อยเอกสิงหา หรือไอ้หน้าหนวดที่รัตติกาลแอบตั้งฉายาให้เอง หมอนี่แค่เห็นแวบแรกเขาก็รู้สึกไม่ชอบหน้า แล้วไอ้หน้าหนวดก็เป็นลูกน้องของพันโทหลวงภิภพไชยณรงค์เช่นกัน ที่ดูจะไม่ชอบเจ้านายของเขาเอามากๆ เสียด้วย
 
เท่าที่รัตติกาลพูดคุยแลกเปลี่ยนกับหลวงอินทรทินกรมาตลอดระยะเวลาที่อยู่ด้วยกัน ชายหนุ่มรู้ว่าคุณหลวงหลังจากเรียนจบมัธยมจากโรงเรียนฝรั่งในสยาม ก็ได้ทุนเล่าเรียนหลวงไปเรียนต่อด้านรัฐศาสตร์และการเมืองที่ยุโรป และการไปเรียนที่ยุโรปนี้เอง คุณหลวงก็ได้พบกับหลวงภิภพไชยณรงค์ที่เป็นรุ่นพี่
 
รัตติกาลเข้าใจความรู้สึกของนักเรียนที่ไปเรียนต่างประเทศดี ว่าเวลาเมื่อไปอยู่ต่างบ้านเกิดเมืองนอน การได้รู้จักกับคนที่พูดจาภาษาเดียวกัน เข้าใจวัฒนธรรมของกันและกัน ย่อมทำให้เกิดความผูกพันประหนึ่งคนที่เคยผ่านทุกข์ผ่านสุขมาด้วยกัน หากเป็นหนังจีนก็คงเหมือนเป็นพี่น้องร่วมสาบานอย่างไรอย่างนั้น
 
แล้วหลวงภิภพไชยณรงค์เองก็ให้ความอนุเคราะห์แก่รุ่นน้องเป็นอย่างดี เมื่อกลับมาสยามและมีตำแหน่งที่สูงขึ้นหลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง ย่อมต้องอยากให้คนที่เคยช่วยเหลือกันมาอย่างหลวงอินทรทินกรมาช่วยงานมากกว่าจะเรียกใช้หรือไว้ใจคนที่ไม่รู้จักถึงภูมิหลัง
 
ซึ่งนั่นเรียกได้ว่าเป็นปัญหาใหญ่ ตรงที่หลวงอินทรทินกรที่เป็นข้าราชการสามัญชนกลับมาทำงานแทนข้าราชการสายทหารเช่นคนอื่นในกระทรวง และด้วยเหตุนี้ย่อมสร้างความขุ่นเคืองใจให้คนอื่นๆ ไม่น้อย
 
ไอ้หน้าหนวดนี่ก็เป็นหนึ่งในนั้น
 
รัตติกาลทำท่าจะเอาไม้ถูพื้นทุบหัวใส่คนที่บังอาจมาเหน็บและทิ้งระเบิดคำพูดดังตูมใส่เจ้านายตัวเองที่เดินจากไป แน่นอนว่าเมื่อหลวงอินทรทินกรเห็นท่าทีเป็นเด็กๆ ของชายหนุ่ม ก็ต้องส่งสายตาปรามไปที ก่อนจะส่ายหัวให้
 
ที่กระทรวงกลาโหม รัตติกาลมีโอกาสอยู่กับหลวงอินทรทินกรมากขึ้นกว่าช่วงที่มาเมืองหลวงแรกๆ ข่าวคราวบ้านเมืองก็ได้รู้มากขึ้นจากการแอบฟังบทสนทนาในห้องส้วมบ้าง ห้องอาหารบ้าง และเมื่อเขาเป็นคนรู้ข่าวด้วยตัวเอง หลวงอินทรทินกรก็ยอมพูดเกี่ยวกับงานด้วยหน่อยเพื่อที่จะไขความเข้าใจผิดของรัตติกาลที่ไปฟังเรื่องโน้นเรื่องนี้จนอาจเข้าใจเป็นอีกเรื่อง
 
ความจริงแล้วชายหนุ่มรู้ว่าเหตุการณ์บ้านเมืองช่วงนี้เป็นเช่นไรมากกว่าที่เจ้านายเขาคิด และรู้กระทั่งว่าใครก๊กไหนจะได้เป็นใหญ่ในที่สุด เขารู้ว่าการตัดสินใจเข้าร่วมกับหลวงภิภพไชยณรงค์ของเจ้านายตัวเองอาจจะไม่ส่งผลดีไปตลอด แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดจะไปขัดการตัดสินใจของใครทั้งนั้น
 
มนุษย์ทุกคนมีสิทธิ์เลือกทางเดินของตัวเอง ถึงแม้เขาจะชอบเสือกแค่ไหน แต่ก็ไม่คิดจะยื่นมือไปขัดขวางการตัดสินใจของใครแน่
 
ดังนั้นแม้จะรู้ถึงเหตุการณ์ความเป็นไปคร่าวๆ ถึงอนาคตที่จะเกิดขึ้น หากแต่รัตติกาลก็ไม่คิดจะไปบงการและทำท่าเหมือนว่าตัวเองเป็นพระเจ้าที่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ หลวงอินทรทินกรเองก็ไม่เคยขอความเห็นเขาเช่นกัน ไม่เคยถามถึงอนาคตที่จะเกิดด้วยซ้ำ ทั้งเขาและเจ้านายจึงเหมือนเป็นเพื่อนที่แลกเปลี่ยนความคิดเห็นเกี่ยวกับความจริงที่เกิดขึ้น ณ ปัจจุบันมากกว่า
 
ไม่ลงลึก ไม่ก้าวก่ายมากไปกว่านั้น
 
ซึ่งนั่นก็อาจเป็นหนึ่งในกำแพงที่กั้นระหว่างเขาและหลวงอินทรทินกรก็เป็นได้
 
รัตติกาลไม่แน่ใจนักว่าแท้จริงหลวงอินทรทินกรเป็นฝ่ายปิดกั้นเขาออกไป หรือเป็นตัวเขาเองที่ปิดกั้นไม่เปิดใจให้ใครกันแน่ แต่ไม่ว่าอย่างไร ณ เวลานี้ เขาก็ไม่คิดจะไปแตะต้องกำแพงนั้นแม้แต่จะสัมผัสเพียงบางเบา
 
.
 .
 
เวลาคล้อยผ่านโดยที่สถานการณ์ในสยามยังเรียกได้ว่าปราศจากความมั่นคง มีการผลัดเปลี่ยนรัฐบาลบ่อยครั้ง ความขัดแย้งทางอำนาจและความคิดสร้างความไม่ลงรอยให้แต่ละฝักฝ่าย ซ้ำร้ายภัยภายนอกยังเริ่มก่อตัวขึ้นทุกวัน
 
พันโทหลวงภิภพไชยณรงค์ได้รับการเลื่อนยศเป็นพันเอกและดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการทหารบกในที่สุด ส่งผลให้หลวงอินทรทินกรได้รับคำสั่งให้จากผู้บัญชาการให้ไปฝึกวินัยเป็นเวลาสามเดือน
 
สามเดือนที่รัตติกาลจะไม่ได้เจอหลวงอินทรทินกร
 
สามเดือนที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ ในเมื่อหลวงอินทรทินกรเองเต็มใจจะไป แม้รัตติกาลจะตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ก้าวก่ายการตัดสินใจของใคร แต่ครั้งนี้เขาอดไม่ได้ที่เกิดความขุ่นเคือง ขุ่นเคืองทั้งที่ไม่รู้สาเหตุถึงที่มาที่ไปชัดๆ ของมันด้วยซ้ำ
 
“คุณหลวงแน่ใจแล้วหรือ ขึ้นขี่หลังเสือแล้วมันลงยากนะครับ”
 
รัตติกาลเอ่ยถามขณะที่ยืนหน้าประตูมองเจ้านายเก็บของเพื่อออกเดินทางด้วยตัวเอง
 
“ฉันแน่ใจ”
 
เวลาที่ผ่านมา ที่เคยสงสัยว่าหลวงอินทรทินกรอาจจะหัวอ่อนและยอมทำตามคำสั่งของผู้ใหญ่ แท้จริงคนคนนี้ห่างไกลจากคำว่าหัวอ่อนมาก
 
แม้ไม่ใช่คนที่ทำอะไรก็ได้เพื่อให้ได้เป็นใหญ่ แต่เป็นคนที่แน่วแน่กับเป้าหมายอย่างที่สุด มากเกินไปจนน่าหงุดหงิด
 
จุดนี้กระมังที่ทำให้รัตติกาลรู้สึกถึงความเหมือนระหว่างดวงใจและหลวงอินทรทินกร และยิ่งรู้สึกว่าทั้งสองเหมือนกันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งโมโหมากเท่านั้น
 
“ที่ผ่านมา ที่คุณทำท่าอาลัยอาวรณ์ทั้งเมียทั้งบ้าน โกหกงั้นสิ คุณตั้งใจจะมาที่นี่อย่างไม่ลังเลอยู่แล้ว ตั้งใจจะไต่เต้าผ่านหลวงภิภพจนเป็นใหญ่ตั้งแต่แรก”
 
หลวงอินทรทินกรหยุดมือที่กำลังหยิบข้าวของใส่กระเป๋า ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น
 
“หากนายรัตจะคิดเช่นนั้น ฉันก็ห้ามความคิดเธอไม่ได้”
 
“ตำแหน่งลาภยศสรรเสริญมันสำคัญมากหรือไง”
 
“สำคัญสิ”
 
คนร่างเล็กหันมามองรัตติกาลด้วยสายตาไร้แววความลังเล
 
“It's not titles that honor men, but men that honor titles”
 เมื่อถูกย้อนด้วยคำพูดของตัวเองที่เคยเอ่ยไว้ รัตติกาลก็ได้แต่นิ่งพลางกัดฟันกรอด
 
“เธอเป็นคนบอกเช่นนั้นเองไม่ใช่หรือ และเธอเองก็รู้ดีว่าบ้านเมืองนี้สรรเสริญลาภยศและตำแหน่งมากแค่ไหน แม้เธอจะไม่ยึดติดกับมัน แต่คนอื่นใช่ว่าจะคิดเช่นเธอได้”
 
เขาเข้าใจดี ทำไมจะรู้ถึงความเป็นจริงข้อนี้ อุดมคติเป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ยิ่งคนที่ลงสนามรบที่เต็มไปด้วยเสือสิงห์กระทิงแรดอย่างหลวงอินทรทินกรด้วยแล้ว อุดมการณ์อันสวยงามย่อมไม่ทำให้บรรลุจุดประสงค์ แต่วิธีการที่ยึดจากความเป็นจริงเป็นที่ตั้งต่างหากที่จะทำ
 
“ฉันมีครอบครัว มีบริวารที่ต้องเลี้ยง”
 
เจ้าของน้ำเสียงเยียบเย็นยังคงเอ่ยต่อ
 
“ที่เมืองจันท์ เธอเองก็เห็นด้วยตัวเอง มีประชนชนไร้ลาภยศและตำแหน่งอดตายอยู่ทุกวัน ถูกเอารัดเอาเปรียบอยู่ทุกวัน ถูกเหยียบย่ำเพื่อยกคนอื่นให้สูงกว่า แล้วเธอคิดว่าฉันในฐานะชาวบ้านธรรมดาจะแก้ไขอะไรได้นอกจากก้มหน้าก้มตายอมรับชะตากรรม หรือบนบานต่อฟ้าดินงั้นหรือ”
 
“แล้วคุณคิดว่าการที่คุณไต่เต้าทางนี้มันจะทำให้คนพวกนั้นมีชีวิตดีขึ้นหรือไง”
 
ความไม่พอใจทำให้น้ำเสียงของชายหนุ่มขืนแข็ง รัตติกาลไม่เคยโมโหขนาดนี้มานานแล้ว นานมากจนแทบจะลืมความรู้สึกร้อนเวลาเลือดขึ้นหน้าแล้วด้วยซ้ำ
 
“ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลยไม่ใช่หรือ”
 
หลวงอินทรทินกรปิดกระเป๋าเดินทาง และลุกขึ้นเดินผ่านรัตติกาลไปที่ประตู
 
“แล้วผมล่ะ”
 
มือเรียวที่จับลุกบิดชะงักไปเมื่อชายหนุ่มเอ่ยเช่นนั้น
 
“คุณตั้งใจจะทำเพื่อคนอื่น แล้วผมล่ะ คุณจะทิ้งผมไว้ที่นี่งั้นหรือ”
 
“ฉันไปแค่สามเดือน”
 
หลวงอินทรทินกรหันกลับมาทางรัตติกาล ก่อนจะยื่นมือจับบ่าคนร่างสูงกว่า น้ำเสียงเย็นฟังนุ่มนวลอ่อนโยนขึ้น
 
“ไม่เท่าไรก็ครบสามเดือนแล้ว ฉันจะเขียนจดหมายมาหา แล้วฉันก็บอกคนที่จันท์ไว้แล้วว่าหากเธอจะเดินทางกลับไปอยู่ที่นั่นระหว่างนี้ก็ให้เตรียมที่เตรียมทางให้เธอให้ดี เธอจะได้ไม่รู้สึกเหงา”
 
ไม่เลย สำหรับชายหนุ่มแล้วมันไม่ใช่ความรู้สึกเหงาสักนิด
 
หลวงอินทรทินกรไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่เขาเคยเผชิญ ในเวลาแค่เสี้ยววินาทีทุกอย่างก็เปลี่ยนไปได้จากหน้ามือเป็นหลังมือ แค่เสี้ยววินาที รู้ตัวอีกทีทุกอย่างก็สายไปแล้วด้วยซ้ำ
 
เสี้ยววินาทีที่เหมอืนจะสั้นเพียงกระพริบตา แต่มันกลับเหมือนจะยาวนานได้ทั้งชีวิต
 
“หรือถ้าเธอจะอยู่ที่นี่ เงินที่ฉันให้ไว้ก็พออยู่ไม่ใช่หรือ”
 
“คุณไปเถอะ”
 
รัตติกาลไม่ต่อความยาว เขาเบี่ยงตัวให้พ้นมือเรียวที่จับตรงไหล่ หมดอารมณ์ที่จะร่ำลาด้วยสีหน้าร่าเริง
 
นี่มันเดจาวูชัดๆ ที่เคยคิดว่าหลวงอินทรทินกรเป็นคนใจดี ไม่เหมือนไอ้ดวงใจนั้นเขาคิดผิดทั้งนั้น สองคนนี้มันคนไร้หัวใจเหมือนกัน เหมือนกันโคตรๆ จนน่าโมโห
 
“ถ้างั้น...ดูแลตัวเอง...ดูแลบ้านให้ดีล่ะ”

ไร้คำตอบรับจากชายหนุ่ม ร่างสูงมองไปทางอื่นอย่างไม่สนใจหลวงอินทรทินกรอีก จนคนร่างเล็กได้แต่ถอนหายใจให้กับท่าที และเมื่อเจ้านายของชายหนุ่มเดินออกจากบ้านไป รัตติกาลก็ได้แต่สบถเสียงดัง
 
“เหี้ยเอ๊ย คนชื่อดวงนี่มันไร้หัวใจกันหมดเลยหรือไงวะ!”
 
พูดมาได้ว่าให้ดูแลบ้านให้ดี นี่เห็นเขาเป็นหมาจริงๆ ใช่ไหม
 
“ไอ้เหี้ยดวง กูมันโง่จริงๆ ที่เกิดมารักคนแบบมึง!”
 
หลวงอินทรทินกรถอนหายใจเฮือกและได้แต่ส่ายหน้าให้กับเสียงตะโกนไล่หลังมาเท่านั้น
 


.
.



TBC

__


TALK: ขอเม้นหน่อย ;_; แบมือ แล้วจะมาต่อเร็วๆเลย นะนะนะนะ
 

[boboman]

หวาๆๆ จากกันตั้งสามเดือนแน่ะ T^T

[mefayysuju]

ชอบบบ รีบมาต่อเร็วๆนะฮับ

[Nighttime]

ชอบชอบ

[•♀NoM!_KunG♀•]

สู้ๆน้าาา

[boonpa]

  คุณหลวงจากไปเพราะจำเป็นหรอก

[sirin_chadada]

เดาทางไม่ถูกซะละ อย่างนี้คงต้องรออ่านตอนต่อไปอย่างเดียวเลย...
ที่นายรัตหัวฟัดหัวเหวี่ยงนี่เพราะรู้สึกเหมือนถูกทิ้งสินะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ้ะ

[Mouse2U]

รัตอย่าน้อยใจคุณหลวงไปเลยนะคะ เพราะที่คุณหลวงไปก็ด้วยหน้าที่และความรับผิดชอบจริงๆ อีกอย่างคุณหลวงก็สัญญาแล้วว่าจะเขียนจดหมายมาหารัตแน่นอน ^^ หายโกรธแล้วส่งกำลังใจไปให้คุณหลวงแทนดีกว่า
เน้ออ~

[junpa]

ไม่มีฉากด้านดวงกับไอมืดที่อีกยุคหนึ่งเหรอคะ อยากรู้อ่า

สู้ๆน้า พึ่งเค้ามาอ่าน เนื้อเรื่องแบบเดาไม่ออก จนต้องติดตามเรื่อยๆเลยว่า
จะเป็นยังไงต่อ 

[kdds]

คุณหลวงไปตามหน้าที่
เราว่ารัตนั่นแหล่ะคลุมเครือ เทียบคุณหลวงกับดวงบ่อยๆ ใครชอบโดนเปรียบเทียบกัน
ชอบโมเม้นท์เอาคางเกยตักคุณหลวงนะ น่ารักดี

[Poseidon]

ชิคิดดีๆนะอิตารัต
แกกำลังเอาดวงมาทับหน้าคุณหลวงอยู่นะ....ที่อารมณ์เสียเพราะคิดว่าดวงทิ้งตัวเองไปใช่มั้ย อย่ามองคุณหลวงเป็นดวงนะ

คุณหลวงคงเสียใจ ที่เป็นได้แต่ตัวแทน.....งานนี้เข้าข้างคุณหลวงสุดฤทธิ์อ่ะ

[♥lvl♀‘O’Deal2♥]

รองับ

[Nooneder]

รัตอย่างอนคุณหลวงสิ  รอมาต่อนะคะ

[azure]

เพิ่งตามมาอ่าน เรื่องสนุกมากกกกกกก
พระเอกอย่างเกรียนเลย จะฮาไปไหน
ส่วนคุณหลวงก็เป็นนายเอกในดวงใจเรา น่ารักมากมาย

แอบเป็นห่วงนะเนี่ยว่าไปฝึกสามเดือนนี่จะมีอะไรที่มาเปลี่ยนแปลงความสัมพันธ์สองคนนี้ให้แย่ลงไหม

รอตอนต่อไปอยู่นะจ๊ะ

[Lovetree]

นายรัตมีสิทธิ์อะไรมาด่าว่า ตัดพ้อ  คุณหลวงก็แสนดีเกิน  เป็นนายดวงคงไม่ยอมหรอกมั้ง คงมีถีบบ้าง555
นายรัตหน้าด้านมาว่าเหมือนกับตัวเองเป็นคนรักที่ไม่อยากให้จากกันไปไหน

ยิ่งประโยคสุดท้ายของนายรัตเลยรู้ได้ว่าที่ผ่านมานายรัตเห็นคุณหลวงเป็นตัวแทนนายดวงจริงๆซินะ
ทำไมเรารู้สึกสงสารคุณหลวงจัง หวังว่าสามเดือนที่จากคุณหลวง  นายรัตคงคิดอะไรได้บ้างนะ ว่าตัวเองทำถูกหรือผิดกันแน่
รู้สึกโมโหนายรัตมากๆ555 รอลุ้นว่านายรัตอยู่คนเดียวแล้วจะคิดถึงคนในยุคไหน
หรือคิดอยากจะหาวิธีกลับไปยุคสมัยที่จากมาบ้างไหม เมื่อตัวแทนก็ได้ไปอยู่ที่ห่างไกลกันเหมือนกัน
ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ

[j4c9y]

สนุกครับบบบ  รีบมาต่อน้าาาา

[kun]

ช่วงเวลาที่ห่างกันนี้แระ นายรัตจะรู้สึกยังไงกับคุณหลวงบ้าง

[dahlia]

นี่คุณหลวงนะเฟ้ย ไม่ใช่ ดวง อะ เฮ้อออออ ต้องแยกกันอยู่ตั้ง 3 เดือนเลย

[RindaP]

สนุกมาก รอมาต่อนะ

[yochan]

ตอนที่ 10







   ระยะเวลาสามเดือน จะว่าสั้นก็สั้น จะว่ายาวก็ยาว ยิ่งกับคนที่ใช้เวลาไปกับขวดเหล้า เวลาที่ควรสั้นก็อาจจะเหมือนยาวเป็นปีก็ได้
 
รัตติกาลไม่ได้เดินทางกลับบ้านเกิดของหลวงอินทรทินกร เขาไม่รู้เหตุผลว่าจะกลับไปทำไมเพราะนั่นก็ใช่ว่าจะเป็นบ้านเกิดของตัวเองเสียเมื่อไหร่ ดังนั้นเขาจึงทำงานเป็นภารโรงที่กระทรวงกลาโหมในเวลากลางวันเช่นเดิม ส่วนกลางคืนก็พึ่งพาน้ำเมาให้ลืมทุกข์ชั่วคราว
 
สามเดือนที่รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวบนโลก ทำให้รัตติกาลแทบประสาทเสีย
 
จดหมายจากเจ้านายที่ส่งมาก็เป็นจดหมายถามสารทุกข์สุขดิบธรรมดา จนคนอ่านอ่านแล้วไม่มีความรู้สึกอยากตอบกลับสักนิด ว่ากันว่าสามวันจากนารีเป็นอื่น นี่สามเดือน ชายหนุ่มจึงคิดว่าเขากับหลวงอินทรทินกรคงยิ่งกว่าเป็นอื่นอีก
 
เมื่อคิดว่าเขามันเป็นคนแปลกหน้ากับคุณหลวงไร้หัวใจตั้งแต่แรก ก็ยิ่งหดหู่จนดื่มยาดองไปอีกขวด แม้ว่าวันนั้นจะเป็นวันที่หลวงอินทรทินกรมีกำหนดกลับมาก็ตาม
 
ฝั่งคุณหลวงผู้เป็นนายเมื่อกลับมาถึงบ้านพัก ก็ต้องรู้สึกแปลกใจที่ทั้งบ้านเงียบเชียบไร้สุ้มเสียงจากการต้อนรับ ไม่ใช่แค่รัตติกาลเท่านั้นที่คิดว่าฝั่งหลวงอินทรทินกรไม่สนใจ แต่ฝั่งของผู้เป็นนายเองก็คิดเช่นกันว่าชายหนุ่มอาจจะตัดสินใจออกไปใช้ชีวิตเองแล้วก็เป็นได้
 
รัตติกาลเป็นคนหนุ่มมีความรู้ เป็นคนรักอิสระ จะมาจมอยู่กับการเป็นคนใช้ก็เห็นจะขัดกับจริตเกินไป ที่ทนตามหลวงรัตติกาลมาได้ถึงทุกวันนี้ก็น่าแปลกใจมากแล้ว
 
นอกจากนี้แม้หลวงอินทรทินกรจะส่งจดหมายมาสอบถามข่าวคราวกี่ฉบับ รัตติกาลก็ไม่เคยตอบกลับสักฉบับ ไม่แม้แต่จะติดต่อไปที่บ้านเกิด ดังนั้นความเงียบที่คุณหลวงผู้เป็นนายกำลังเผชิญ ย่อมทำให้คิดว่ารัตติกาลไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว
 
หลวงอินทรทินกรไม่โทษชายหนุ่มที่ตัดสินใจเช่นนั้น เพราะอย่างไรหากเลือกเส้นทางเดินเช่นนี้ ย่อมหมายถึงปลายทางที่โดดเดี่ยว รัตติกาลเองก็เห็นเขาเป็นเพียงตัวแทนที่ยึดเหนี่ยวเท่านั้น หากวันใดละความยึดติดได้ ก็ย่อมจากไปเป็นธรรมดา แม้กระทั่งหากคุณวาดภรรยาที่เสียไปยังมีชีวิตอยู่ ก็ไม่แน่ว่าจะได้อยู่เคียงข้างกันไปจนตลอดรอดฝั่งด้วยเหมือนกัน
 
หลวงอินทรทินกรเดินเข้าบ้านพักด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า สายตาเหม่อลอย และสมองราวกับไม่ต้องการคิดสิ่งใด แต่เมื่อเท้าสะดุดเข้ากับบางอย่าง สติก็กลับมาจดจ่อกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า
 
ขวดยาดองกระจายเกลื่อนเต็มพื้น จนทำให้หลวงอินทรทินกรเม้มปากสนิท สองขาก้าวเท้าต่อไปยังห้องของคนที่น่าจะเป็นต้นเหตุความเละเทะตรงหน้า
 
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เมื่อดันประตูห้องที่แง้มเข้าไป ก็พบว่ารัตติกาลนั่งอยู่บนพื้นและฟุบใบหน้าลงกับเตียง ข้างกายมีขวดน้ำเมาวางใกล้ เวลากลางวันแสกๆ แบบนี้ชายหนุ่มก็ยังเมาได้ สร้างความหนักใจให้คนที่พบเห็นไม่น้อย
 
“นายรัต”
 
หลวงอินทรทินกรเข้าไปเขย่าร่างคนร่างสูงที่หลับไม่รู้เรื่องราว มือเรียวแตะที่ใบหน้าคมที่ตอนนี้หนวดเคราขึ้นครึ้ม บ่งบอกถึงการละเลยที่จะดูแลตัวเอง
ปลายนิ้วตบเบาๆ ที่ใบหน้าเพื่อให้รู้สึกตัว ซึ่งรัตติกาลก็ตอบสนองด้วยการปรือตาขึ้นมอง ก่อนจะคว้ามือที่สัมผัสข้างแก้ม
 
“กลับมาแล้วหรือไอ้เหี้ยดวง”
 
อ้าปากคำแรกหลังจากไม่ได้พบกันสามเดือนก็ด่าทันที
 
“ไม่สิ กลับมาแล้วหรือครับคุณหลวง ไม่กลับมาชาติหน้าเลยล่ะ”
 
“...”
 
เมื่อคนร่างเล็กกว่าจะดึงมือกลับ ก็ถูกยื้อเอาไว้
 
“ทำไม จะไปไหนอีก ไม่อยากอยู่กับผมใช่ไหม ใช่สิ ผมดันหน้าด้านตามคุณมาเองนี่”
 
“รัต...เธอเมาจนชักพูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ”
 
“ทำไม ผมมันแย่มากใช่ไหม ไอ้ดวงก็ทิ้งผม นี่คุณก็มาทิ้งผมอีก ก็ผมกับคุณมันไม่ใช่ญาติ ไม่ใช่พี่น้อง ไม่ใช่คนรู้จักตั้งแต่แรกนี่”
 
“หยุดพูดเหลวไหลได้แล้ว”
 
หลวงอินทรทินกรสะบัดมือแรงขึ้น จนหลุดออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม
 
“นอนพักเสีย สร่างเมาแล้วค่อยมาคุยกัน”
 
เอ่ยก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยที่ปล่อยให้รัตติกาลที่พูดไม่รู้เรื่องไว้คนเดียว
 

.
.



(มีต่อ)

[yochan]

.
.

 ดวงตะวันด้านนอกเริ่มคล้อยต่ำ หลังจากหลับไปตื่น รัตติกาลก็ลืมตาขึ้นและจำเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อกลางวันได้ทั้งหมด จำได้ว่าพูดจาแย่ๆ ออกไป หากจะแก้ตัวว่าตอนนั้นเขาควบคุมปากตัวเองไม่ได้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็คงจะแก้ตัวไม่ขึ้น และเขาก็ไม่คิดจะแก้ตัวด้วยเหมือนกัน
 
ชายหนุ่มดันตัวลุกขึ้นจากเตียง ดูเหมือนว่ารอบกายจะไม่เห็นขวดเหล้าวางสะเปะสะปะแล้ว แม้กระทั่งนอกห้องก็สะอาดสะอ้าน ผิดกับก่อนที่หลวงอินทรทินกรจะกลับมา
 
รัตติกาลพอจะปะติดปะต่อได้ว่าคุณหลวงผู้เป็นนายคงจะเป็นคนเก็บกวาดขยะไปทิ้ง ตอนแรกเขามั่นใจว่าจะไม่รู้สึกผิด แต่พอเห็นหน้าหลวงอินทรทินกรตอนเตรียมอาหารมาวางที่โต๊ะทานข้าว ความรู้สึกผิดก็ปะเดปะดังเข้ามาเสียอย่างนั้น
 
...ท่องไว้ไอ้รัต กูไม่ผิด กูไม่ผิด คุณหลวงแหละผิด ทิ้งกันไปทำไมตั้งสามเดือน
 
“ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วมาทานอาหารเย็นมา ผัดไทเจ้านี้อร่อยเชียว”
 
หลวงอินทรทินกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงปราศจากความโกรธขึ้ง จนรัตติกาลทำตัวไม่ถูก แต่ก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร
 
โต๊ะฝั่งของชายหนุ่มมีผัดไทห่อใบตองจัดวางบนจาน รอให้เขาเป็นคนแกะกลัดไม้ออกแล้วค่อยทาน ส่วนฝั่งของหลวงอินทรทินกรก็เริ่มทานอาหารไปแล้วนิดหน่อย
 
ชายหนุ่มจัดการทานอาหารตรงหน้าบ้าง ผัดไทเจ้านี้คงมาจากร้านที่เขาเคยบอกหลวงอินทรทินกรว่าอร่อย แล้วคนตรงหน้าก็คงออกไปซื้อเข้ามาให้ ระหว่างที่ทานอาหารไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ เวลาปกติคุณหลวงผู้เป็นนายก็ไม่ค่อยพูดจาระหว่างอาหารนัก เว้นแต่เขาจะเป็นฝ่ายชวนคุยเอง
 
ดังนั้นเมื่อรัตติกาลไม่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา โต๊ะอาหารจึงเงียบและได้ยินเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานเท่านั้น
 
ทานอาหารเสร็จเวลาก็ค่ำแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรรัตติกาลก็คงยังไม่ยอมมองหน้าหลวงอินทรทินกรตรงๆ ชายหนุ่มทำทีเป็นไม่อยากคุย ทั้งที่ก็ยังหน้าด้านอยู่ที่บ้านพักกับเจ้านาย แล้วยังจะปล่อยให้เจ้านายเป็นคนเก็บจานทำความสะอาดแทนตัวเองอีก
 
แต่ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาก็ยังไม่อยากเข้าหาหลวงอินทรทินกรก่อน แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางมาคุยกับเขาก่อนเช่นกัน
 
เขารู้ว่าสุดท้ายต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมลดทิฐิลง ซึ่งฝ่ายนั้นต้องเป็นเขาแน่ ฝันไปเถอะว่าคุณหลวงจะมาง้อ เพราะเขาก็ทำตัวเหมือนเป็นเด็กสามขวบ ผู้ใหญ่อย่างคุณหลวงยังไงก็ไม่มาลดตัวเล่นกับเด็กอยู่แล้ว
 
รัตติกาลคิดว่าจะรอให้ถึงเช้า ค่อยโยนทิฐิทิ้งไป คืนนี้ขอนอนบ่นคุณหลวงอีกสักคืน แล้วเขาจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบรอยยิ้มใส่หน้าเหมือนเดิม รับใช้คุณหลวงหน้าเหมือนดวงใจเหมือนเดิม แม้เงินเดือนอาจจะไม่ได้เหมือนเดิม
 
อาบน้ำอาบท่าเตรียมเข้านอน หัวเอนถึงหมอน แต่ตายังค้างอย่างข่มตาไม่หลับ และระหว่างที่คิดว่าจะไปหาเหล้ามากรึ้บลงคอสักอึกสองอึก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
 
“นายรัต”
 
น่าผิดคาดที่หลวงอินทรทินกรเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน ทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ รัตติกาลเปิดประตูให้คนร่างเล็กกว่า โดยยังไม่เอ่ยตอบอะไรออกไป
 
“หยิบผ้าห่มที่นอนหมอนมุ้งมานี่สิ”
 
...ชิบหาย งอนหน่อยเดียว จะไล่ออกไปนอนข้างนอกแล้วหรือ
 
ถ้าเขาไม่ทำตาม คุณหลวงก็คงจะยืนค้างอยู่หน้าประตูอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มจึงคิดเองเออเองว่าเจ้านายอยากไล่ก็ไล่ พรุ่งนี้ค่อยหน้าด้านขนของกลับเข้ามาใหม่ก็จบ
 
รัตติกาลเดินไปหยิบเครื่องนอนแล้วเดินตามหลวงอินทรทินกรไปตามคำสั่ง แต่จุดหมายไม่ใช่นอกบ้านอย่างที่คิดไว้ กลับเป็นห้องนอนของเจ้านายต่างหาก
 
“วันนี้เธอนอนที่นี่สิ”
 
นิ้วเรียวชี้ไปที่เตียงใหญ่ เป็นการบอกกลายๆ ให้ชายหนุ่มวางข้าวของไว้บนนั้น
 
“เตียงนี่ใหญ่กว่าเตียงในห้องเธอ ฟูกก็นิ่ม นอนที่นี่จะได้นอนหลับสบายหน่อย”
 
วางของเสร็จก็เอ่ยถาม “แล้วคุณจะนอนที่ไหน”
 
“ก็ถ้าเธอไม่ถือ ก็นอนบนเตียงด้วยกันนี่ล่ะ หรือไม่ฉันก็นอนที่พื้น จะว่าไปเตียงนี่ออกจะนิ่มสำหรับฉันเกินไปเหมือนกัน”
 
เมื่อหลวงอินทรทินกรทำท่าจะย้ายหมอนและผ้าห่มของตัวเองมาที่พื้น ชายหนุ่มก็จับร่างเล็กกว่าไว้ และจับให้นั่งลงบนเตียงแล้วเขาค่อยนั่งตามลงกับพื้น
 
“อ้อ...แล้วห้องนี้น่ะ ห้ามเหล้ายาทุกชนิดนะ” หลวงอินทรทินกรเอ่ยเสริม
 
ที่แท้คุณหลวงก็เป็นห่วง กลัวว่าเขาจะดื่มเหล้าเมามายอยู่ในห้อง ความเป็นห่วงของคนร่างเล็กกว่าทำให้เขารู้สึกจุก จนอดคิดไม่ได้ว่าเขานี่โคตรเอาแต่ใจ เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง ได้แต่ยกมือกดปลายนิ้วกับขมับอย่างปวดหัวกับการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง
 
...ไอ้งี่เง่าเอ๊ย
 
“ขอโทษนะรัต ที่ฉันทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว”
 
“...”
 
หัวใจราวกับถูกทุบแรงๆ เมื่อได้ยิน
 
“ทั้งๆ ที่เธอมีแค่ฉันเป็นที่พึ่ง”
 
“คุณไม่ผิด”
 
รัตติกาลเอ่ยทันควัน เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมาไกลถึงขนาดที่คุณหลวงต้องมาเป็นฝ่ายขอโทษ และยิ่งได้ยินคำขอโทษ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บในอกอย่างที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจ็บเช่นนี้
 
“อย่าขอโทษผม ผมต่างหาก ที่ต้องเป็นคนเอ่ยคำนั้น”
 
เพราะคุณหลวงไม่ผิดเลยสักนิด เขาต่างหากที่ปัดความสับสนของให้คุณหลวงต้องแบกรับไว้ ใช้อีกฝ่ายเป็นตัวแทนที่ยึดเหนี่ยวทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรทำอย่างนั้น เพราะคนตรงหน้านี้ก็เป็นคนมีเลือดเนื้อ มีหัวใจเหมือนกันกับเขา
 
หลวงอินทรทินกรคิดว่าเป็นความรับผิดชอบของตัวเองที่รัตติกาลทำใจกับการใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้ และไม่กล่าวโทษรัตติกาลสักนิด หนำซ้ำยังเป็นฝ่ายคิดว่าตัวเองผิดอีกด้วย ถึงได้เอ่ยคำขอโทษออกมา
 
“ผมขอโทษ...” น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่นเครือ
 
ชายหนุ่มซุกใบหน้ากับมือเรียวที่ยื่นมาลูบศีรษะเขา ร่างใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ตักอีกฝ่ายแล้วซบใบหน้าลง คลับคล้ายกับหมาตัวโตที่กำลังหงอยด้วยความรู้สึกผิด
 
“ขอโทษครับคุณหลวง อย่าโกรธผมเลยนะครับ”
 
“ฉันต่างหากที่คิดว่าเธอโกรธ”
 
แค่ได้ยิน ชายหนุ่มก็ต้องเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยความไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจคุณหลวงว่าทำไมถึงต้องแบกรับความรู้สึกผิดทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่ไอ้มืด ไม่ใช่ญาติพี่น้อง ไม่ใช่คนที่คุณหลวงต้องให้ความสำคัญอะไรเสียหน่อย
 
จิตใจของคุณหลวงดีเกินไป ดีจนรัตติกาลอยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดตัวเองหลายๆ ทีโทษฐานทำร้ายความรู้สึกคุณหลวงลงได้
 
“ผมจะโกรธคุณได้ยังไง...”
 
“เพราะฉันควรจะเป็นที่พึ่งให้เธอ ยามที่เธอไม่มีใคร”
 
“...”
 
คนที่ควรจะเป็นที่พึ่งได้ ควรจะเป็นเขามากกว่าไม่ใช่หรือ
 
“เแล้วธอไม่พูดกับฉันเลยตั้งแต่กลับมา จดหมายก็ไม่ตอบสักฉบับ”
 
ยิ่งคิดย้อนการกระทำของตัวเองยิ่งอยากจะกระทืบๆ ซ้ำให้จมดิน
 
“แต่ถ้าเธอไม่โกรธก็ดี”
 
หลวงอินทรทินกรยิ้มอ่อนโยนให้เขา
 
“รัต...ฉันขออะไรเธออย่างได้ไหม”
 
“ได้ทุกอย่างเลยครับ”
 
“แค่อย่างเดียวเท่านั้น”
 
เมื่ออีกฝ่ายยืนยัน รัตติกาลจึงฟังอย่างตั้งใจ
 
“อย่าดื่มเหล้าอีก”
 
ชายหนุ่มเม้มปากแน่น แม้กระทั่งคำขอของคุณหลวง ยังเป็นคำขอเพื่อตัวของรัตติกาลเอง
 
“ครับ”
 
เขาพยักหน้ารับคำ ปล่อยให้มือเรียวลูบศีรษะเขาเบาๆ อีกครั้ง
 
“ถ้าเธอต้องใช้เหล้าเพราะนอนไม่หลับ ฉันจะร้องเพลงกล่อมเธอตอนนอนแทนดีไหม”
 
ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก
 
หลวงอินทรทินกรมองเขาขาดไปหลายขุม จนอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาเอ่อคลอ รัตติกาลซุกใบหน้าลงกับตักคนร่างเล็กกว่า ความเจ็บปวดก่อตัวขึ้นในหัวใจ และความรู้สึกปวดหัวใจครั้งนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับดวงใจแม้แต่น้อย
 
น้ำตาหยดลงบนตัก หยดแล้วหยดเล่า ทว่าหัวใจกลับถูกปลอบประโลมด้วยมืออ่อนโยนที่ลูบศีรษะอย่างเบามี และเพลงที่ขับร้อนด้วยเสียงหวาน

...โอ้อกคิดถึง คิดถึง คะนึงนอนวัน...
นอนไห้ใฝ่ฝัน เห็นจันทร์แจ่มฟ้า
...โอ้อกคิดถึง คิดถึง คะนึงนอนวัน...
นอนไห้ใฝ่ฝัน เห็นจันทร์แจ่มฟ้า
...ทรงกลด สวยสด โสภา...
...แสงทองส่องหล้า ขวัญตา เรียมเอย...

TBC.
__



ขอเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนหน่อยนะ ^^ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเม้นนะ รักมากเลย <3


แล้วก็ โยขอฝาก>> FB PAGE << ด้วยนะ ฝากติดตามด้วยนะคะ >< 

ปล. เนื้อเพลงมาจากเพลงนี้นะ https://www.youtube.com/watch?v=rx4vri2ToKg
ไปฟังกันนะ ^^

[วัวพันปี]

 ::สงสารคุณหลวง
ไอ้รัตช่างมัน

[kdds]

โอ๊ย เหล้าเข้าปากปลายเป็นหมาเลยเจ้ารัต
คุณหลวงนี่ก็แสนดี ที่ลูบๆหัวร้องเพลงกล่อมอยู่นั่นพระเอกหรือลูกคะ

[จอมโจรเด็ดบุปผา]

นึกว่าคุณหลวงจะโดนกด

[•♀NoM!_KunG♀•]

เค้าจะรักกันชิมิ