บทนำ
ว่ากันว่าเนื้อคู่ หากมาไม่ถูกที่ ไม่ถูกเวลา ก็ไม่ใช่เนื้อคู่
เพราะงั้นชาตินี้ ผมคงอยู่ไม่ถูกที่ ไม่ถูกเวลา จนต้องถูกไอ้ดวงมันปฏิเสธรักซ้ำซากเสียล่ะมั้ง
หากชาติหน้ามีจริง ก็ขอให้สวรรค์เมตตา ให้ผมได้เป็นเนื้อคู่ของมันเสียทีเถอะ
สาธุ!
“ไอ้ดวง! ต้องให้กูตายแล้วเกิดใหม่ใช่มั้ย มึงถึงจะรับรักกูได้!”
รัตติกาลตะโกนก้องจากขอบระเบียงคอนโด ด้านล่างเป็นสระว่ายน้ำอันไร้ผู้คนในยามวิกาล ส่วนเบื้องหน้าของชายหนุ่ม คือ ‘ดวงใจ อินทรทินกร’ หนุ่มร่างเล็กที่กำลังยืนกอดอกพิงประตูห่างออกไปที่มองเขาด้วยสายตาและสีหน้าเหนื่อยหน่าย
“มึงเมาทีไรก็เพ้อเจ้อทุกที ถ้าจะเรียกกูมาดูมึงทำเรื่องไร้สาระ กูกลับล่ะนะ”
“ดวง...มึงนี่มัน...ไอ้คนไร้หัวใจ! กูจะไม่สนใจมึงอีกแล้ว ไอ้ไร้หัวใจ!! ไอ้ #^#$@)$*&@)$”
“นี่รัต อย่ามาทำกูเสียเวลาน่า รีบๆ ลงมาจากระเบียงเลยนะ เดี๋ยวกูไปธุระไม่ทันจะว่ายังไงหา!!”
“กูไม่ไปไหนทั้งนั้น! มึงก็ห้ามไป!! ถ้ามึงไป กูจะโดดตึกตายตรงนี้แหละ!!”
ดวงถอนหายใจเฮือก ทำท่าจะเปิดประตูห้องกลับออกไป เพราะเบื่อมุกเรียกร้องความสนใจจากไอ้คนร่างยักษ์แต่สมองและอีคิวต่ำกว่าเด็กสี่ขวบเต็มที อยากโดดก็โดดไป ยังไงโดดจากตรงนี้ก็ไม่ตายเพราะข้างล่างห่างไปแค่ชั้นสองชั้นก็เป็นสระว่ายน้ำด้วย
ทว่า...เพียงแค่ชั่วพริบตาที่ดวงเห็นว่ารัตติกาลทิ้งตัวร่วงหล่นลงจากระเบียง พร้อมกับได้ยินเสียงตัดพ้อต่อว่า หัวใจเขาก็เหมือนหล่นวูบตามลงไปด้วย
“ชาตินี้กูรักมึงไม่ได้ งั้นเจอกันชาติหน้าแล้วกัน!”
ฟึ่บ!
“ไอ้รัต!!!”
น้ำในสระแตกกระจายเป็นวงกว้างเมื่อร่างสูงใหญ่ของรัตติกาลร่วงดิ่งลง
รัตติกาลรู้ตัวว่าทำอะไรงี่เง่า แต่ถึงอย่างไรการกระโดดลงมาจากระเบียงห้องลงสระน้ำก็ไม่ทำให้ถึงตายหรอก ชายหนุ่มคิดอย่างนั้น และเพียงแค่คิดอยากจะเรียกสติตัวเองด้วยการทำอะไรแผลงๆ เท่านั้น แม้จะรู้ว่าการกระทำนี้คงเรียกให้ดวงสนใจเขาไม่ได้เหมือนกับที่ผ่านมา
แต่เลือดบ้าและอารมณ์กรึ่มแอลกอฮอล์ก็ทำให้เขากระโดดลงมาแบบไม่คิด
แรงกระทบของร่างกายปะทะผิวน้ำทำให้เจ็บแปลบๆ กว่าจะรู้ตัวว่าเมาเกินและไม่น่ากระโดดลงมาก็สายไป ตอนนี้ร่างใหญ่ของชายหนุ่มทิ้งดิ่งลงสู่ก้นสระ
...ป่านนี้ดวงคงกลับไปเรียบร้อย ไม่มีทางจะมาสนใจกันร๊อก
คิดน้อยใจไปพลาง หลับตาและทิ้งตัวดิ่งในสระไปพลาง ไม่ใช่อะไร พอดีคลอรีนมันทำให้แสบตา
ขณะเดียวกัน ดวงใจก็รีบวิ่งจากคอนโดชั้นบน ลงมาที่สระว่ายน้ำในทันทีที่ตั้งสติได้
“ไอ้รัต!!! ไอ้คนเฮงซวยเอ๊ย”
วิ่งด้วยความเร็วแสงเพราะไม่มั่นใจกับสติของรัตติกาลนัก เกิดอีกฝ่ายจมน้ำตายไปจริงๆ จะว่ายังไง เล่นแบบนี้ก็เกินไป ดวงใจได้แต่สบถไปตลอดทางจนกระทั่งมาถึงริมสระคลอรีนอันไร้ผู้คน แต่เห็นบางห้องเปิดระเบียงออกมาดูแกมด่าบ้างแล้ว
“รัต!! ขึ้นมาจากน้ำเร็วๆ ก่อนที่ยามจะมาไล่มึงออกจากตึก!!”
หอบแฮ่กไป ตะโกนบอกคนร่างสูงไป ดวงใจเห็นเงาตะคุ่มๆ ในน้ำ ซึ่งไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นรัตติกาลที่อยู่ในนั้น
“รัตโว้ย!! อย่าเอาแต่เล่นน่า”
พอตะโกนเรียกอีก เสียงด่าทอจากผู้อาศัยอื่นในคอนโดก็ดังแทรก “ช่วยเกรงใจชาวบ้านหน่อยได้มั้ย!! นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว!!”
ดวงใจขมวดคิ้วมุ่น ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็ยังพยายามเรียกรัตติกาลแม้จะต้องลดเสียงลงนิดหน่อยก็ตาม
“รัต!! ไม่เล่นอย่างนี้นะ ขึ้นมาเร็ว!!”
แต่เมื่อคนในน้ำเอาแต่เงียบและไม่ยอมขึ้นมาเสียที ดวงใจก็ชักหวั่น แล้วรัตติกาลยังนิ่งสนิทผิดปกติอีก
“รัต!!”
คราวนี้ดวงใจไม่สนว่าอีกฝ่ายจะล้อเล่นหรือไม่ เขากระโดดลงสระหมายจะไปลากคนตัวยักษ์ขึ้นมา แต่ชั่วขณะที่ตามลงไปกลับมองไม่เห็นร่างของรัตติกาลอยู่ข้างใต้!!
มองหารัตติกาลจนลมหายใจแทบหมดปอด ดวงใจจึงต้องจำใจวกกลับขึ้นเหนือน้ำเพื่อกลืนอากาศเข้าอีกเฮือก ก่อนจะดำดิ่งดูอีกที หัวใจเต้นแรงเมื่อความกลัวเข้าครอบงำ
ไม่สนว่ารัตติกาลจะล้อเล่น ให้ล้อเล่นยังดีเสียกว่า
ภาวนาว่าอาจเพราะแสงไฟเหนือสระสว่างเพียงนิดในยามค่ำคืน ทำให้มองพลาดไปเท่านั้น
และเมื่อดำน้ำลงอีกครั้ง คราวนี้ดวงใจมองเห็นร่างใหญ่แล้ว รู้สึกใจชื้นขึ้นมาแม้ร่างคนที่ว่าจะนอนนิ่งสนิทอยู่ก้นสระ
ทั้งดึงทั้งลากคนตัวสูงกลับขึ้นด้านบน ผู้คนที่อาศัยในคอนโดเริ่มเปิดไฟออกมามอง เหล่ายามเริ่มวิ่งมาดูขณะที่ดวงใจพยายามช่วยปฐมพยาบาลให้รัตติกาล
“รัต!! มึงตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้”
พยายามตั้งสติและทำการผายปอดให้รัตติกาลตามที่เคยฝึก แต่พอร่างที่ดวงตาปิดสนิทไม่มีการตอบสนอง ดวงใจก็ใจเสีย ถึงอย่างนั้นก็ยังพยายามเรียกให้คนร่างใหญ่ฟื้นขึ้นมาให้ได้ หูได้ยินยามวอเรียกคนอื่นรวมทั้งรถพยาบาลมาด้วย
...ถ้ามึงตื่นเมื่อไหร่ กูจะต่อยหน้ามึงไม่ยั้งเลย ไอ้รัต!! ไอ้เวร!!
คิดไปน้ำตาไหลไป จะไม่ต่อยก็ได้ แค่ตื่นขึ้นมาก็พอ ตื่นสิรัต
“รัต มึงอย่ามาแกล้งกูแบบนี้นะ...”
ร่างเล็กเริ่มสะอื้น ขณะนั่งอยู่ข้างรัตติกาลที่ไม่ไหวติงใดๆ รอบข้างเริ่มเกิดความโกลาหล หากแต่เวลาของคนสองคนที่อยู่เคียงใกล้กันเหมือนหยุดเดินไปแล้ว
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนกว่าที่จะมีรถฉุกเฉินเข้ามา และมีคนมาเตรียมเคลื่อนย้ายร่างรัตติกาลไปยังรถพยาบาล
ดวงใจรู้ว่านานพอดู นานมากจนความหวังมีเพียงริบหรี่ นานจนเมื่อเห็นรัตติกาลเริ่มขยับอย่างคนรู้สึกตัว เขาก็อดปล่อยโฮอย่างไม่อายคนรอบข้างไม่ได้
“ไอ้..ไอ้รัต...กูนึกว่ามึงตายไปแล้ว ไอ้เหี้ย ไอ้@#@$(#)(@”
ทว่าคำแรกที่รัตติกาลเอ่ยออกมาก็ทำให้ดวงใจต้องอึ้งยิ่งกว่า
“คุณหลวง...ร้องไห้ทำไมขอรับ”
!!!
.
.
รัตติกาลได้ยินเสียงก่นด่าของดวงใจจากใต้น้ำ รู้สึกดีใจนิดๆ ที่อีกฝ่ายก็ยังเป็นห่วงเป็นใยเขาอยู่เหมือนกัน นี่ได้ยินเสียงกระโดดน้ำตามลงมาด้วย ตอนนี้ชายหนุ่มอยากจะลิงโลดเต้นลีลาศใต้น้ำให้มันรู้แล้วรู้รอด
ภูมิใจที่มีพรสวรรค์กลั้นหายใจใต้น้ำได้นาน ไม่งั้นโผล่ขึ้นเหนือน้ำไปเร็ว ไอ้ดวงไม่มีทางโดดตามมาช่วยแบบนี้แน่
...นี่ต้องให้กูทุ่มทุนโดดลงมา มึงถึงจะเห็นใจใช่มั้ย รู้งี้ทำสำออยไปนานแล้ว ชิ
ชายหนุ่มนอนนิ่งในน้ำอย่างสบายใจเฉิบ ปล่อยให้คนที่พยายามช่วยถูลู่ถูกังลากตัวใหญ่ยักษ์ของตนไปสักพัก
ว่าแต่ทำไมมือไอ้ดวงมันสากๆ นักวะ แล้วนี่...ดวงมันเป็นปลาหมึกเรอะ ถึงได้มีมืองอกมาหลายมึอเกิ๊น
รัตติกาลรู้ตัวว่าร่างได้ถูกพาขึ้นสู่เหนือน้ำแล้ว แต่ชายหนุ่มยังทำเป็นหลับตาเผื่อว่าจะเรียกร้องความสนใจดวงใจได้ต่อ แม้จะรู้สึกแสบๆ ที่เปลือกตาเหมือนกับด้านบนมีแสงจ้าผิดปกติก็ตาม
“คุณหลวง!! ไอ้มืดมันรู้สึกตัวแล้วขอรับ!!”
พลั่ก!!
อุ้ก...
รู้สึกเหมือนโดนลูกถีบเข้าที่ท้อง ไอ้ดวง...เล่นแค่นี้ถึงกับลงไม้ลงมือกันเลยเรอะ ไอ้คนไร้หัวใจ!!
“เห้ย มึงอย่าทำเป็นสำออย เห็นไหมว่าคุณหลวงท่านหนักใจเพราะมึงแค่ไหน”
...จะว่าไปทำไมบทสนทนารอบข้างมันแปลกๆ นักวะ อ่ะ ลืมตาดูหน่อยก็ได้
และเพียงแค่ลืมตาเท่านั้น รัตติกาลก็ต้องรีบเด้งตูดถอยกรูดให้ห่างจากคนที่อยู่รายล้อมเขาทันที
“เห้ย มึงอย่าทำเป็นสำออย เห็นไหมว่าคุณหลวงท่านหนักใจเพราะมึงแค่ไหน”
รู้สึกเหมือนสมองยังปรับไม่ได้ไล่ไม่ทันกับบทสนทนาที่ได้ยิน ยิ่งเห็นภาพเหล่าชายฉกรรจ์ยืนรายล้อมรอบตัว รัตติกาลก็ยิ่งตกใจหนัก
“พวกมึงอย่าเข้ามานะโว้ย”
รัตติกาลตะโกนกร้าวราวกับเห็นผี โดยเฉพาะชั่วขณะที่สายตาคมเหลือบไปเห็นคนร่างเล็กในชุดโบร่ำโบราณ ก็ต้องยิ่งสบถออกมาอย่างกริ้วโกรธกว่าเดิม
“ไอ้ดวง!! มึงล้อกูเล่นอยู่ใช่มั้ย!!”
นิ้วพลางชี้ไปที่เจ้าของดวงหน้าขาวที่เริ่มขมวดคิ้วเข้าหากัน
พลั่ก!!
“มึงเรียกคุณหลวงว่าเยี่ยงไรนะไอ้มืด มึงนี่มันต่ำแล้วไม่เจียม”
ชายฉกรรจ์ร่างยักษ์คนหนึ่งตะคอกด่ารัตติกาล และทำท่าจะเงื้อตีนใส่หน้าอีกรอบ ทว่าท่อนมือขาวกลับยกห้ามเสียก่อน
“พอเถอะ นายมืดขวัญหนีดีฝ่อหมดแล้ว พานายมืดไปพักก่อนไป ถ้าฉันไม่ใช้ให้ไปงมหาแหวนก็คงไม่เสียขวัญขนาดนี้”
รัตติกาลได้แต่ทำหน้าเบี้ยวอย่างไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้ยินและได้เห็น
...นี่มันเกิดเรื่องเหี้ยอะไรกันเนี่ย!!
.
.
จบบทนำ
___
แฮร่ วิ่งมาเปิดเรื่องใหม่ค่ะ ครือทดลองลงก่อนนะคะ อย่างที่น่าจะเดาได้ว่าเป็นแนวพระเอกในยุคปัจจุบัน ย้อนไปในยุคอดีต ส่วนพระเอกในยุคอดีต ก็ดันมาอยู่ในยุคปัจจุบันค่ะ อ้อ ในส่วนของ 'ดวงใจอธิษฐาน' โยจะลงยุคอดีตนะคะ ส่วนยุคปัจจุบัน คิดว่าจะแยกไปอีกภาค ซึ่งอาจจะแต่งทีหลังหรือแต่งพร้อมกับอันนี้ค่ะ
แล้วก็โยก็ไม่เคยแต่งแนวไทยย้อนยุคมาก่อนเลย ก็ไม่รู้จะชื่นชอบกันมั้ยนะคะ แต่เรื่องนี้จะไม่ย้อนไปไกลค่ะ ย้อนแค่เป็นช่วงก่อนสงครามโลกครั้งที่สองนิดหน่อย และช่วงสงครามโลกค่ะ ก็ยังมีแนวเจ้านาย กับคนรับใช้อยู่นะคะ แล้วก็เป็นแนวพระเอกหน้าด้าน ทะลึ่ง กับคุณหลวงผู้นิ่งๆ แต่แพ้ทางพระเอกค่ะ 55555 ฝากติดตามด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
.
.
ดวงตะวันด้านนอกเริ่มคล้อยต่ำ หลังจากหลับไปตื่น รัตติกาลก็ลืมตาขึ้นและจำเหตุการณ์ที่เกิดเมื่อกลางวันได้ทั้งหมด จำได้ว่าพูดจาแย่ๆ ออกไป หากจะแก้ตัวว่าตอนนั้นเขาควบคุมปากตัวเองไม่ได้เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ก็คงจะแก้ตัวไม่ขึ้น และเขาก็ไม่คิดจะแก้ตัวด้วยเหมือนกัน
ชายหนุ่มดันตัวลุกขึ้นจากเตียง ดูเหมือนว่ารอบกายจะไม่เห็นขวดเหล้าวางสะเปะสะปะแล้ว แม้กระทั่งนอกห้องก็สะอาดสะอ้าน ผิดกับก่อนที่หลวงอินทรทินกรจะกลับมา
รัตติกาลพอจะปะติดปะต่อได้ว่าคุณหลวงผู้เป็นนายคงจะเป็นคนเก็บกวาดขยะไปทิ้ง ตอนแรกเขามั่นใจว่าจะไม่รู้สึกผิด แต่พอเห็นหน้าหลวงอินทรทินกรตอนเตรียมอาหารมาวางที่โต๊ะทานข้าว ความรู้สึกผิดก็ปะเดปะดังเข้ามาเสียอย่างนั้น
...ท่องไว้ไอ้รัต กูไม่ผิด กูไม่ผิด คุณหลวงแหละผิด ทิ้งกันไปทำไมตั้งสามเดือน
“ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อน แล้วมาทานอาหารเย็นมา ผัดไทเจ้านี้อร่อยเชียว”
หลวงอินทรทินกรเอ่ยด้วยน้ำเสียงปราศจากความโกรธขึ้ง จนรัตติกาลทำตัวไม่ถูก แต่ก็ไปล้างหน้าล้างตาก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะอาหาร
โต๊ะฝั่งของชายหนุ่มมีผัดไทห่อใบตองจัดวางบนจาน รอให้เขาเป็นคนแกะกลัดไม้ออกแล้วค่อยทาน ส่วนฝั่งของหลวงอินทรทินกรก็เริ่มทานอาหารไปแล้วนิดหน่อย
ชายหนุ่มจัดการทานอาหารตรงหน้าบ้าง ผัดไทเจ้านี้คงมาจากร้านที่เขาเคยบอกหลวงอินทรทินกรว่าอร่อย แล้วคนตรงหน้าก็คงออกไปซื้อเข้ามาให้ ระหว่างที่ทานอาหารไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ บรรยากาศจึงเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วนใจ เวลาปกติคุณหลวงผู้เป็นนายก็ไม่ค่อยพูดจาระหว่างอาหารนัก เว้นแต่เขาจะเป็นฝ่ายชวนคุยเอง
ดังนั้นเมื่อรัตติกาลไม่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนา โต๊ะอาหารจึงเงียบและได้ยินเพียงเสียงช้อนส้อมกระทบกับจานเท่านั้น
ทานอาหารเสร็จเวลาก็ค่ำแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรรัตติกาลก็คงยังไม่ยอมมองหน้าหลวงอินทรทินกรตรงๆ ชายหนุ่มทำทีเป็นไม่อยากคุย ทั้งที่ก็ยังหน้าด้านอยู่ที่บ้านพักกับเจ้านาย แล้วยังจะปล่อยให้เจ้านายเป็นคนเก็บจานทำความสะอาดแทนตัวเองอีก
แต่ไม่ว่าอย่างไรวันนี้เขาก็ยังไม่อยากเข้าหาหลวงอินทรทินกรก่อน แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายไม่มีทางมาคุยกับเขาก่อนเช่นกัน
เขารู้ว่าสุดท้ายต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมลดทิฐิลง ซึ่งฝ่ายนั้นต้องเป็นเขาแน่ ฝันไปเถอะว่าคุณหลวงจะมาง้อ เพราะเขาก็ทำตัวเหมือนเป็นเด็กสามขวบ ผู้ใหญ่อย่างคุณหลวงยังไงก็ไม่มาลดตัวเล่นกับเด็กอยู่แล้ว
รัตติกาลคิดว่าจะรอให้ถึงเช้า ค่อยโยนทิฐิทิ้งไป คืนนี้ขอนอนบ่นคุณหลวงอีกสักคืน แล้วเขาจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หยิบรอยยิ้มใส่หน้าเหมือนเดิม รับใช้คุณหลวงหน้าเหมือนดวงใจเหมือนเดิม แม้เงินเดือนอาจจะไม่ได้เหมือนเดิม
อาบน้ำอาบท่าเตรียมเข้านอน หัวเอนถึงหมอน แต่ตายังค้างอย่างข่มตาไม่หลับ และระหว่างที่คิดว่าจะไปหาเหล้ามากรึ้บลงคอสักอึกสองอึก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“นายรัต”
น่าผิดคาดที่หลวงอินทรทินกรเป็นฝ่ายเข้าหาก่อน ทั้งที่คิดว่าอีกฝ่ายจะไม่มีทางทำเช่นนั้นแน่ รัตติกาลเปิดประตูให้คนร่างเล็กกว่า โดยยังไม่เอ่ยตอบอะไรออกไป
“หยิบผ้าห่มที่นอนหมอนมุ้งมานี่สิ”
...ชิบหาย งอนหน่อยเดียว จะไล่ออกไปนอนข้างนอกแล้วหรือ
ถ้าเขาไม่ทำตาม คุณหลวงก็คงจะยืนค้างอยู่หน้าประตูอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มจึงคิดเองเออเองว่าเจ้านายอยากไล่ก็ไล่ พรุ่งนี้ค่อยหน้าด้านขนของกลับเข้ามาใหม่ก็จบ
รัตติกาลเดินไปหยิบเครื่องนอนแล้วเดินตามหลวงอินทรทินกรไปตามคำสั่ง แต่จุดหมายไม่ใช่นอกบ้านอย่างที่คิดไว้ กลับเป็นห้องนอนของเจ้านายต่างหาก
“วันนี้เธอนอนที่นี่สิ”
นิ้วเรียวชี้ไปที่เตียงใหญ่ เป็นการบอกกลายๆ ให้ชายหนุ่มวางข้าวของไว้บนนั้น
“เตียงนี่ใหญ่กว่าเตียงในห้องเธอ ฟูกก็นิ่ม นอนที่นี่จะได้นอนหลับสบายหน่อย”
วางของเสร็จก็เอ่ยถาม “แล้วคุณจะนอนที่ไหน”
“ก็ถ้าเธอไม่ถือ ก็นอนบนเตียงด้วยกันนี่ล่ะ หรือไม่ฉันก็นอนที่พื้น จะว่าไปเตียงนี่ออกจะนิ่มสำหรับฉันเกินไปเหมือนกัน”
เมื่อหลวงอินทรทินกรทำท่าจะย้ายหมอนและผ้าห่มของตัวเองมาที่พื้น ชายหนุ่มก็จับร่างเล็กกว่าไว้ และจับให้นั่งลงบนเตียงแล้วเขาค่อยนั่งตามลงกับพื้น
“อ้อ...แล้วห้องนี้น่ะ ห้ามเหล้ายาทุกชนิดนะ” หลวงอินทรทินกรเอ่ยเสริม
ที่แท้คุณหลวงก็เป็นห่วง กลัวว่าเขาจะดื่มเหล้าเมามายอยู่ในห้อง ความเป็นห่วงของคนร่างเล็กกว่าทำให้เขารู้สึกจุก จนอดคิดไม่ได้ว่าเขานี่โคตรเอาแต่ใจ เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง ได้แต่ยกมือกดปลายนิ้วกับขมับอย่างปวดหัวกับการกระทำที่ผ่านมาของตัวเอง
...ไอ้งี่เง่าเอ๊ย
“ขอโทษนะรัต ที่ฉันทิ้งเธอไว้ที่นี่คนเดียว”
“...”
หัวใจราวกับถูกทุบแรงๆ เมื่อได้ยิน
“ทั้งๆ ที่เธอมีแค่ฉันเป็นที่พึ่ง”
“คุณไม่ผิด”
รัตติกาลเอ่ยทันควัน เขาไม่ได้ตั้งใจจะให้เรื่องมาไกลถึงขนาดที่คุณหลวงต้องมาเป็นฝ่ายขอโทษ และยิ่งได้ยินคำขอโทษ เขาก็ยิ่งรู้สึกผิด รู้สึกเจ็บในอกอย่างที่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเจ็บเช่นนี้
“อย่าขอโทษผม ผมต่างหาก ที่ต้องเป็นคนเอ่ยคำนั้น”
เพราะคุณหลวงไม่ผิดเลยสักนิด เขาต่างหากที่ปัดความสับสนของให้คุณหลวงต้องแบกรับไว้ ใช้อีกฝ่ายเป็นตัวแทนที่ยึดเหนี่ยวทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่ควรทำอย่างนั้น เพราะคนตรงหน้านี้ก็เป็นคนมีเลือดเนื้อ มีหัวใจเหมือนกันกับเขา
หลวงอินทรทินกรคิดว่าเป็นความรับผิดชอบของตัวเองที่รัตติกาลทำใจกับการใช้ชีวิตที่นี่ไม่ได้ และไม่กล่าวโทษรัตติกาลสักนิด หนำซ้ำยังเป็นฝ่ายคิดว่าตัวเองผิดอีกด้วย ถึงได้เอ่ยคำขอโทษออกมา
“ผมขอโทษ...” น้ำเสียงทุ้มต่ำสั่นเครือ
ชายหนุ่มซุกใบหน้ากับมือเรียวที่ยื่นมาลูบศีรษะเขา ร่างใหญ่ขยับเข้าไปใกล้ตักอีกฝ่ายแล้วซบใบหน้าลง คลับคล้ายกับหมาตัวโตที่กำลังหงอยด้วยความรู้สึกผิด
“ขอโทษครับคุณหลวง อย่าโกรธผมเลยนะครับ”
“ฉันต่างหากที่คิดว่าเธอโกรธ”
แค่ได้ยิน ชายหนุ่มก็ต้องเงยหน้าขึ้นสบตาด้วยความไม่เข้าใจ เขาไม่เข้าใจคุณหลวงว่าทำไมถึงต้องแบกรับความรู้สึกผิดทั้งๆ ที่เขาไม่ใช่ไอ้มืด ไม่ใช่ญาติพี่น้อง ไม่ใช่คนที่คุณหลวงต้องให้ความสำคัญอะไรเสียหน่อย
จิตใจของคุณหลวงดีเกินไป ดีจนรัตติกาลอยากจะเอาไม้หน้าสามฟาดตัวเองหลายๆ ทีโทษฐานทำร้ายความรู้สึกคุณหลวงลงได้
“ผมจะโกรธคุณได้ยังไง...”
“เพราะฉันควรจะเป็นที่พึ่งให้เธอ ยามที่เธอไม่มีใคร”
“...”
คนที่ควรจะเป็นที่พึ่งได้ ควรจะเป็นเขามากกว่าไม่ใช่หรือ
“เแล้วธอไม่พูดกับฉันเลยตั้งแต่กลับมา จดหมายก็ไม่ตอบสักฉบับ”
ยิ่งคิดย้อนการกระทำของตัวเองยิ่งอยากจะกระทืบๆ ซ้ำให้จมดิน
“แต่ถ้าเธอไม่โกรธก็ดี”
หลวงอินทรทินกรยิ้มอ่อนโยนให้เขา
“รัต...ฉันขออะไรเธออย่างได้ไหม”
“ได้ทุกอย่างเลยครับ”
“แค่อย่างเดียวเท่านั้น”
เมื่ออีกฝ่ายยืนยัน รัตติกาลจึงฟังอย่างตั้งใจ
“อย่าดื่มเหล้าอีก”
ชายหนุ่มเม้มปากแน่น แม้กระทั่งคำขอของคุณหลวง ยังเป็นคำขอเพื่อตัวของรัตติกาลเอง
“ครับ”
เขาพยักหน้ารับคำ ปล่อยให้มือเรียวลูบศีรษะเขาเบาๆ อีกครั้ง
“ถ้าเธอต้องใช้เหล้าเพราะนอนไม่หลับ ฉันจะร้องเพลงกล่อมเธอตอนนอนแทนดีไหม”
ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก
หลวงอินทรทินกรมองเขาขาดไปหลายขุม จนอดไม่ได้ที่จะมีน้ำตาเอ่อคลอ รัตติกาลซุกใบหน้าลงกับตักคนร่างเล็กกว่า ความเจ็บปวดก่อตัวขึ้นในหัวใจ และความรู้สึกปวดหัวใจครั้งนี้ ไม่เกี่ยวข้องกับดวงใจแม้แต่น้อย
น้ำตาหยดลงบนตัก หยดแล้วหยดเล่า ทว่าหัวใจกลับถูกปลอบประโลมด้วยมืออ่อนโยนที่ลูบศีรษะอย่างเบามี และเพลงที่ขับร้อนด้วยเสียงหวาน
...โอ้อกคิดถึง คิดถึง คะนึงนอนวัน...
นอนไห้ใฝ่ฝัน เห็นจันทร์แจ่มฟ้า
...โอ้อกคิดถึง คิดถึง คะนึงนอนวัน...
นอนไห้ใฝ่ฝัน เห็นจันทร์แจ่มฟ้า
...ทรงกลด สวยสด โสภา...
...แสงทองส่องหล้า ขวัญตา เรียมเอย...
TBC.
__
ขอเม้นเป็นกำลังใจให้คนเขียนหน่อยนะ ^^ ขอบคุณทุกคนที่ช่วยเม้นนะ รักมากเลย <3
แล้วก็ โยขอฝาก>> FB PAGE (https://www.facebook.com/psychoromancefiction?ref=bookmarks) << ด้วยนะ ฝากติดตามด้วยนะคะ >< :mew2:
ปล. เนื้อเพลงมาจากเพลงนี้นะ https://www.youtube.com/watch?v=rx4vri2ToKg (https://www.youtube.com/watch?v=rx4vri2ToKg)
ไปฟังกันนะ ^^