หัวข้อ: ...........ดวงใจรัตติกาล........... - ตอนที่ 18.2 / P15 13มิ.ย.59

[Lovetree]

คุณหลวงกับนายรัตมีมาพูดคุยปรึกษากันด้วย ทั้งเคารพในการตัดสินใจและความคิดของกันและกันอีก
แบบนี้แล้วอยากให้รักกันเร็วๆจัง แต่คงยากมากๆ ถ้าจะรักกันแบบคู่รัก  ด้วยอะไรหลายๆอย่างกับสังคมสมัยก่อน
และที่สำคัญเราว่านายรัตยังรักและคิดถึงนายดวงอยู่ตลอด สงสารคุณหลวงถ้าหลงรักนายรัตก่อน

ชอบนายรัตที่เสือกดี555 และชอบที่เป็นคนตรงดีด้วย
คิดว่าถ้านายรัตอยู่ใกล้ชิดคุณหลวงไปเรื่อยๆ คงจะเปลี่ยนตัวเองมาทำอะไรเพื่อคนอื่นบ้างแน่ๆ

ยิ่งอ่านยิ่งรักคุณหลวง ใครได้เป็นคนรักของคุณหลวงถือว่าโชคดีมากๆค่ะ
และเชื่อว่าตัวตนของคุณหลวงจะไม่ทำให้ใครมองว่าเป็นแค่ตัวแทนนะคะคุณหลวงอย่ากังวล
ถ้านายรัตมองว่าคุณหลวงเป็นตัวแทนเมื่อไร เดี๋ยวนักเขียนคงจัดการนายรัตให้ค่ะ555
รอลุ้นมากๆว่าไปอยู่เมืองหลวงแล้วจะเป็นอย่างไรต่อไปค่ะ ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ

[AiiSoul]

สนุกกกกกก
อยากอ่านตอนหน้าไวๆแล้ว
อยากรู้ว่าพอเข้าเมืองหลวงแล้วจะเป็นยังไง
แต่คิดว่าไอ้มืดต้องมีบทบาทแน่

[kun]

คุณหลวงกลัวใจตัวเองจะมีให้นายรัตอ่ะจิ
นายรัตดูแลคุณหลวงด้วยน่ะจะเข้าเมืองหลวงแล้ว
สถานการณ์ยิ่งไม่มั่งคงด้วยหลายฝ่ายเหลือเกิน

[Nooneder]

ขอบคุณค่รอมาต่อ

[ชัดเจนกาบ]

นั้นดิเนอะ คนขับรถรึเปล่า ถ้าไปก็ไปเป็นคนรับใช้นี้ใช่ป่ะ

[Mouse2U]

ถ้ารัตได้เห็นเมืองหลวงสมัยก่อนคงจะตื่นตาตื่นใจน่าดูเลยนะคะ ^^

[yochan]

ตอนที่ 8


   
 
 
 
 หลังจากที่หลวงอินทรทินกรตัดสินใจจะเดินทางกลับไปยังเมืองหลวงเพื่อเข้ารับราชการอีกครั้ง คุณหลวงเจ้าของเรือนก็จัดการฝากฝังการงานที่นี่กับนายอ่ำให้ดูช่วยดูแล รวมถึงกำชับกับน้องชายและภรรยาของน้องชายให้ดูแลเรือนนี้ให้ดี

 
และด้วยใบหน้าน้องชายของหลวงอินทรทินกร หรือคุณหนูที่ดูเย็นๆ นิ่งๆ ไม่มีพิษภัยเหมือนพี่ชาย แล้วนยังดูออกจะคุ้นอยู่หน่อยๆ รัตติกาลก็คิดว่าน่าจะวางใจได้ว่าคุณหนูคนนี้จะไม่ใจร้ายกับบริวารนัก
 

เขาเป็นห่วงไอ้อ่ำ ยายแหวน และนังแดงที่จะต้องรับใช้นายคนใหม่อยู่เหมือนกัน เพราะอย่างไรแล้วนายที่ใจดีที่สุดที่เคยเจอ ก็คือคุณหลวงคนนี้อยู่ดี
 

เพื่อนคนใช้ทั้งสามเองเมื่อรู้ข่าวเรื่องที่เขาจะเดินทางไปเมืองหลวงเพื่อรับใช้หลวงอินทรทินกรด้วย ต่างก็ฝากฝังแกมบังคับขู่เข็ญว่าเขาต้องดูแลคุณหลวงให้ดีที่สุด อย่าทำให้ท่านหนักใจเหมือนที่ผ่านๆ มา รัตติกาลตอบรับคำฝากฝังอย่างดี และยืนยันให้ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วง ที่ผ่านมาถึงเขาจะสร้างความปั่นป่วนไปบ้าง แต่เมื่อต้องทำการงานจริงจัง ทุกคนก็รู้ว่าเขาทำได้ดีกว่าใครทั้งหมด
 

เมื่อวันเดินทางมาถึง ทุกๆ คนจากเรือนของหลวงอินทรทินกรรวมทั้งครอบครัวมาส่งที่สถานีรถไฟโดยพร้อมเพรียง
 

บรรยากาศออกจะปนเศร้า คงเพราะการเดินทางข้ามจังหวัดในสมัยก่อนไม่ได้รวดเร็ว และการอยู่ห่างกันหลายร้อยกิโลเมตร ก็ดูเหมือนว่าห่างกันราวกับอยู่คนละประเทศ
 

“พ่อดวงแน่ใจหรือว่าจะเอาไอ้มืดไปด้วย มันจะรู้ความหรือลูก ที่ผ่านมาก็สร้างแต่ปัญหาให้ไม่เว้นวัน”
 

แม่ของหลวงอินทรทินกรเอ่ยด้วยความเป็นห่วงลูกชาย แค่นึกถึงเรื่องตระกร้าโคลนก็อยากจะลมจับ แต่ยังไงหลวงอินทรทินกรก็เลือกเอาคนใช้ไม่ได้ความไปอยู่ดี แต่จะให้เอาคนอื่นไปแทนก็น่าเป็นห่วงไม่ต่างกันนัก
 

“นายมืดเป็นคนเรียนรู้เร็ว ลูกคิดว่าเขาจะช่วยลูกได้มากกว่าจะสร้างปัญหา”
 

ชมกันซึ่งๆ หน้าขนาดนี้ รัตติกาลก็ทำท่าจะตัวลอย
 

ชายหนุ่มทำท่ายักคิ้วหลิ่วตาอย่างคนมีชัยชนะเหนือไอ้อ่ำที่กำลังเบ้ปากใส่ แต่ก็ต้องรีบทำหน้าปกติเมื่อพ่อของหลวงอินทรทินกรเหลือบตามามองทางเขา
 

“ถ้าอย่างนั้นพ่อก็ขออวยพรให้พ่อดวงโชคดีมีชัย อย่าลืมส่งจดหมายมาเล่าความเป็นไปบ้างนะลูก”
 

พ่อของหลวงอินทรทินกรเอ่ยขึ้นบ้าง มือพลางวางที่บ่าลูกชายแล้วบีบเบาๆ
 

“พี่ดวงไม่ต้องห่วงเรือนนี้ ผมจะดูแลให้ดีอย่างที่พี่หวัง”
 

คุณหนูเองก็เอ่ยให้พี่ชายวางใจก่อนจะออกเดินทาง
 

ครอบครัวและบริวารของหลวงอินทรทินกรต่างเป็นคนที่มีน้ำใจ ถูกหล่อหลอมและอยู่ในสภาพแวดล้อมเช่นนี้ รัตติกาลจึงไม่แปลกใจว่าทำไมมารยาทและจิตใจของคนร่างเล็กกว่าถึงได้งดงามและอ่อนโยนนัก
 

เสียงหวูดรถไฟดังขึ้น รัตติกาลเป็นคนยกสัมภาระของนายขึ้นไปก่อน ก่อนที่หลวงอินทรทินกรจะเดินตามมา
 

“เอาล่ะ เดินทางปลอดภัยนะพ่อดวง”
 

ต่างคนต่างโบกมือร่ำลา ต่างคนต่างพยายามแสดงสีหน้าให้คงไว้ด้วยรอยยิ้ม
 

...น่าอิจฉา
 

ชั่วแวบหนึ่งรัตติกาลคิดเช่นนั้น เพราะเห็นว่าหลวงอินทรทินกรมีคนที่รักและผูกพันอยู่มาก มีคนที่รอ มีคนที่ให้รอ ผิดกับตัวเขาที่นี่ คงพูดว่ามีใครที่รอหรือให้รอได้ไม่เต็มปาก
 

รถไฟเริ่มเคลื่อนตัวออกจากชานชาลา เขาได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังของไอ้อ่ำก่อนที่รถไฟจะออกไปไกล
 

“มึงก็อย่าทำให้คุณหลวงปวดหัวมานะโว้ยไอ้มืด”
 

รัตติกาลยื่นหน้าออกนอกหน้าต่างโบกมือให้ทุกคนที่เมืองจันท์ ส่งสัญญาณมือเป็นรูปโอเคตอบกลับเพื่อนคนใช้ จนกว่าจะพบกันอีกครั้ง ชายหนุ่มหวังให้ทุกคนอยู่อย่างสุขสบายและมีความสุขในทุกวัน
 
.
 .
 

“โห...ควายเยอะโคตร...”
 

ทิวทัศน์นอกหน้าต่างรถไฟเป็นทุ่งหญ้าเขียวและฝูงวัวควายที่บนเดินบนทุ่งให้เห็นเป็นระยะๆ กลิ่นหญ้าอวลเมื่อยื่นใบหน้าออกไปสูดอากาศ ช่างเป็นบรรยากาศที่รัตติกาลคงไม่ได้สัมผัสง่ายๆ ในยุคที่ตัวเองจากมา
 

หลวงอินทรทินกรที่นั่งฝั่งตรงข้ามได้แต่ทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างเงียบๆ จนกระทั่งรัตติกาลเลิกตื่นตาตื่นใจจับควายด้านนอกแล้วกลับมานั่งดีๆ เจ้าของใบหน้านิ่งจึงค่อยเอ่ยขึ้น
 

“เธอเศร้าหรือ...ที่ต้องจากจากพวกนายอ่ำน่ะ”
 

“หา ไอ้อ่ำเนี่ยนะ ทำไมคุณหลวงคิดแบบนั้นได้เนี่ย”
 

“ก็เห็นเธอทำหน้าเศร้าตอนก่อนขึ้นรถไฟมา”
 

“ผมเนี่ยนะทำหน้าเศร้า”
 

รัตติกาลไม่อยากเชื่อหูว่าอะไรดลใจให้คุณหลวงเข้าใจได้เช่นนั้น ชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกเศร้า หากแต่รู้สึกสะท้อนใจถึงตัวเอง แต่ก็คงเป็นเพราะเขาแสดงสีหน้าที่ไม่ได้ดูกวนตีนเหมือนทุกครั้ง หลวงอินทรทินกรถึงได้เข้าใจผิดได้
 

“ไม่เศร้าก็แล้วไป”
 

ชายหนุ่มมองคนตรงหน้าที่หันหน้ากลับไปมองนอกหน้าต่างดังเดิม คุณหลวงก็ช่างสังเกตและใส่ใจในความรู้สึกเขาจริงๆ แม้อีกฝ่ายจะทำหน้านิ่งอย่างที่คาดเดาความรู้สึกได้ยาก แต่แท้จริงก็คงเป็นห่วงเขาอยู่มาก จนทำให้รัตติกาลอดยิ้มเวลาที่มองใบหน้าร่างเล็กกว่าไม่ได้
 
 
 
.
 .
 
ระยะเวลาหลายชั่วโมง นั่งหลับบ้างตื่นบ้าง ในที่สุดทั้งเจ้านายและบ่าวก็เดินทางมาถึงพระนคร
 

สภาพของเมืองหลวงทำให้รัตติกาลตื่นตาตื่นใจได้ไม่น้อย เนื่องจากบ้านเมืองและตึกรามบ้านช่องแตกต่างจากเรือนของคุณหลวงที่ต่างจังหวัดมากนัก
 

ชายหนุ่มได้กลิ่นอายของความทันสมัยในยุคนั้น เขาเห็นรถยนต์วิ่งประปรายแทนที่จะเป็นเกวียนและควายอย่างเดียวอย่างในต่างจังหวัด จนคิดว่าตัวเองได้หลุดจากยุคหินก็คราวนี้ นอกจากนี้ที่นอกสถานี ก็มีรถยนต์จากหลวงภิภพไชยณรงค์มารอรับหลวงอินทรทินกรอีกด้วย
 

ที่รัตติกาลเคยคาดเดาไว้นั้นไม่ผิดเลย ว่าหลวงภิภพไชยณรงค์ต้องเป็นคนที่มีอำนาจพอสมควร และการที่คนเช่นนั้นมาเรียกให้หลวงอินทรทินกรไปทำงานให้กับตัวเองเพราะไม่ไว้ใจคนอื่น นั่นก็แสดงว่าหลวงภิภพคนนี้เป็นคนที่มีศัตรูมากเช่นกัน
 

ไม่รู้ว่าเจ้านายของตัวเองจะเจอปัญหาหนักภายหลังหรือไม่ และพอคิดถึงฐานะที่หลวงอินทรทินกรต้องยืนอยู่ ชายหนุ่มก็ชักจะเป็นห่วงขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาตั้งใจว่าจะต้องคอยดูและระวังไม่ให้เจ้านายตัวเองพลาดพลั้งเท่านั้น
 

เมื่อเดินทางมาถึงเพียงอาทิตย์แรก หลวงอินทรทินกรก็ได้เข้าไปทำงานที่กระทรวงกลาโหมในฐานะเสมียนของพันโท หลวงภิภพไชยณรงค์ ผู้ที่มีสิทธิจะดำรงตำแหน่งรองผู้บัญชาการทหารบกในอนาคต เรียกได้ว่าหลวงอินทรทินกรมีแบคอัพที่ดีทีเดียว และการที่เป็นคนโปรดของคนที่มีอนาคตทางการเมือง การใช้ชีวิตในเมืองหลวงของทั้งหลวงอินทรทินกรและรัตติกาลก็ดีกว่าที่ต่างจังหวัดมากนัก
 

ที่กรุงเทพฯ หลวงอินทรทินกรได้สิทธิ์พักอยู่ที่บ้านพักข้าราชการใกล้กับกระทรวง แต่สุดท้ายก็เลือกเช่าบ้านข้างนอกเองเพราะติดที่รัตติกาลไม่สามารถ
 

ชายหนุ่มเคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าหากเขาตบแต่งเป็นเมียหลวงอินทรทินกรก็คงจะเข้าไปอยู่ห้องเดียวกันที่บ้านพักข้าราชการได้โดยไม่ต้องเปลืองเงินเช่าบ้านอีก แต่ในเมื่อชายหนุ่มมีฐานะเป็นคนรับใช้ 'ผู้ชาย' จะอยู่ห้องเดียวกับนายหรือจะขออยู่แยกห้องก็ไม่ได้ทั้งนั้น
 

รัตติกาลเคยเสนอว่าเขาจะเช่าบ้านอยู่เอง แล้วก็ค่อยเดินทางไปกลับรับใช้หลวงอินทรทินกรที่บ้านพักข้าราชการ แต่ก็ถูกดักความคิดด้วยเหตุผลที่ว่าเงินเดือนของรัตติกาลก็แค่พอค่าเช่าบ้านเท่านั้น จะเช่าอยู่เองก็เกรงจะไม่พอค่ากินค่าใช้อีก และถ้าหากยังยืนยันอยากจะทำงานเป็นคนรับใช้คุณหลวงต่อโดยไม่ไปหางานดีๆ ข้างนอก ทางเลือกเดียวที่เจ้านายเขาให้ก็คือหาเช่าบ้านพักข้างนอกด้วยกันเท่านั้น โดยที่รัตติกาลจะรับเงินเดือนน้อยหน่อย แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องเสียค่าเช่าบ้านเอง
 

ชายหนุ่มตกลง เจ้านายว่าอย่างไรเขาก็ว่าตามนั้น
 

“ฉันไม่รู้ว่าเธอจะเบื่อเล่นเป็นคนใช้เมื่อไหร่ แต่หากวันใดอยากจะออกไปอยู่เองก็อย่าลังเลที่จะบอกล่ะ”
 

ถึงเจ้านายจะบอกมาเช่นนั้น แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้เล่นเป็นคนใช้อย่างที่อีกฝ่ายเข้าใจ แท้จริงเขาแค่อยากสังเกตการณ์ดูคนร่างเล็กต่างหาก
 

เขาอยากรู้ถึงความคิดความอ่านของหลวงอินทรทินกรมากกว่านี้ อยากรู้ถึงเหตุผลของการตัดสินใจต่างๆ อยากรู้ว่าภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยแท้จริงจะเป็นอย่างไรกันแน่ เจ้านายของเขาจะป็นคนทะเยอทะยานทางการเมืองหรือไม่ หรือแท้จริงเป็นแค่คนหัวอ่อนและซื่อตรงไร้เล่ห์เหลี่ยมที่ยอมเป็นหุ่นเชิดให้คนมีอำนาจ ตอนนี้รัตติกาลชี้ให้แน่ชัดไม่ได้ เขาจึงอยากเรียนรู้เกี่ยวกับอีกฝ่ายให้มากกว่านี้
 

อยากรู้ อยากอยู่เคียงข้าง และก็ไม่ใช่เพียงแค่เพราะเหตุผลว่าหลวงอินทรทินกรหน้าเหมือนดวงใจเท่านั้น แต่เป็นเพราะบางอย่างที่ลึกลงไปในจิตใจของคนคนนี้ ทำให้เขารู้สึกถึงความเชื่อมโยงกันกับดวงใจที่เขารู้จัก เชื่อมโยง ทั้งๆ ที่สองคนนี้นิสัยต่างกันราวฟ้ากับเหว
 

ชีวิตประจำวันของรัตติกาลในช่วงแรกที่มาอยู่เมืองกรุงก็คือช่วยดูเรื่องการกินอยู่ของเจ้านาย เวลาเช้าก็ช่วยเตรียมของใส่บาตรเป็นกิจวัตรที่ต้องทำ กลางวันก็ทำความสะอาดและเดินดูเมืองเรื่อยเปื่อย ตกเย็นเมื่อหลวงอินทรทินกรกลับบ้านก็พูดคุยกันด้วยภาษาต่างประเทศเหมือนกับที่เคยทำเมื่ออยู่ที่ต่างจังหวัด
 

และตรงนี้นี่เอง ที่ทำให้รัตติกาลเริ่มจะเซ็งขึ้นมา
 

หลวงอินทรทินกรไม่เคยเอาเรื่องราชการมาคุยกับเขา ไม่ใช่ว่าเขาอยากจะเสือกเรื่องงานเจ้านาย แจ่เขาก็ไม่พอใจนักที่ถูกกีดกันเหมือนคนน้อง
 

รัตติกาลเข้าใจความลำบากใจของเจ้านายตัวเองดี ว่าเรื่องทางราชการนั้นไม่สามารถนำมาพูดคุยที่บ้านได้ แต่การที่หลวงอินทรทินกรต้องเก็บความหนักใจไว้คนเดียว มันก็เกินแรงที่มนุษย์คนนึงที่ชอบคิดว่าทุกอย่างเป็นความรับผิดชอบของตัวเองต้องมาแบกรับ
 

เมื่อเจ้านายไม่ยอมให้แบ่งเบาภาระ เขาก็ต้องเสนอหน้าไปช่วยแบ่งด้วยตัวเองเท่านั้น
 

.
 .


(50%)

TALK: ขอเม้นหน่อย ;_; แบมือ

 

[boboman]

คุณหลวงน่ารัก
ไอ้รัตดูแลคุณหลวงดีๆ เน้อ
รอตอนหน้าจ้า

[Mouse2U]

รัตติกาลกำลังจะสวมบทบาทเป็นนักสืบแล้วสินะค้าา

[วัวพันปี]

พ่อรัตเสรีไทย หรือไทยถีบ

[ขนมโก๋]

 

[magarons]

แปะมือคนเขียนกลับ คิคิ
อ่า รัตคิดได้ไงที่จะเป็นเมียหลวงอินทรทินกร แหม ตัวเธอเล็กเหลือเกินนิ
รอตอนต่อไปค่าา

[lune]

รัตติกาล จะรู้และเข้าใจประวัติศาสตร์แค่ไหนน้อ  แล้วจะช่วยหลวงอินทรได้ไหม
 อย่างน้อยเรื่องภาษาน่าจะช่วยได้เยอะ
  ให้คนเขียนค่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

คุณดวงใจอดทนดีแท้ เป็นเค้านะ จะเปิดสอนพิเศษภาษาอังกฤษ 5555 ให้มืดสอน

[kun]

ใช่เลย รัตต้องเสือกเข้าไว้ จะได้ช่วยคุณหลวง
จะรักกันแบบไหนน่ะ รัตก็ยังพูดถึงดวงใจอ่ะ
ลุ้นๆๆๆ ต่อเลยได้ไหม อิอิ

[sirin_chadada]

ชักจะสนใจ อยากเรียนรู้ อยากรู้จักให้มากขึ้นล่ะสิพ่อรัต... เป็นช่วงศึกษานิสัยใจคอของคุณหลวง(สุดน่ารักของบรรดาแม่ยกพ่อยก)สินะ แสดงว่าเริ่มประทับใจหรือเกิดความรู้สึกดีๆให้คุณหลวงล่ะสิ
คิดว่าคงเป็นช่วงที่แสดงให้เห็นพัฒนาการของความรู้สึกที่รัตจะมีต่อคุณหลวงรึเปล่าคะ น่าสนใจจริงๆ ติดตามค่ะ
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะ

[จอมโจรเด็ดบุปผา]

 

[Lovetree]

นายรัตจะพูดถึงคุณหลวงอย่างไรสุดท้ายก็เกี่ยวข้องกับนายดวง

คุณหลวงยังเป็นคนใส่ใจความรู้สึกคนอื่นอีก จะให้เราหลงรักไปถึงไหนเนี่ย รักคุณหลวงจัง

รู้สึกว่าพอมาอยู่เมืองหลวงแล้ว นายรัตไม่ค่อยอ้อนคุณหลวงแล้วหรือ
พอเป็นคนคอยรับใช้คุณหลวงเพียงคนเดียวก็เลยเอาจริงกับหน้าที่ซินะ

รอลุ้นนายรัตหาวิธีช่วยคุณหลวงค่ะ ขอบคุณนักเขียนมากๆนะคะ

[ZYSQ_]

จริงๆเราเป็นคนที่เวลาอ่านนิยายแนวพระเอกนายเอกย้อนยุคอย่างนี้ เราชอบเชียร์ให้คนยุคเดียวกันคู่กันค่ะ ด้วยปัจจัยหลายๆอย่างที่ทำให้การรักข้ามภพข้ามชาติมักจะจบไม่สวย แต่ว่ากันตรงๆก็เห็นใจคุณหลวงนะคะ เหมือนเราเป็นคนใจร้ายเลยอ่ะ

[Poseidon]

เอาแล้วๆๆๆ นายมืด เอ้ย รัต จะป่วนแล้ว

น้องรัตป่วนเมือง 555

[Nooneder]

รัตจะทำอะไรต่อ ลุ้นๆ

[ชัดเจนกาบ]

อืมก็กลัวเจ้านายจะทุกข์ใจหนักใจเลยหาทางช่วย คงหาทางช่วยจริงๆ คงไม่ป่สนจนเกิดปัญหาตามาละกัน

[dahlia]

จะช่วยแก้ปัญหา หรือสร้างปัญหาก็ไม่รู้ 55555

แต่จะเอาใจช่วยทั้งคู่เลยนะ

[boonpa]

  รัตจะช่วยคุณหลวงได้มั๊ยน้อ

[yochan]

ตอนที่ 8.2


 
 



 วันหยุดวันหนึ่ง ขณะที่หลวงอินทรทินกรกำลังจิบชาอ่านหนังสือพิมพ์ รัตติกาลก็คลานเข่าเข้าไปหาทั้งที่ไม่จำเป็นต้องทำเข่นนั้น แต่มันอดไม่ได้ เพราะเขาชอบมองอีกฝ่ายจากมุมล่าง

 

“คุณหลวง...”

 

“ลุกขึ้นมาก่อนค่อยคุย”

 

แต่ไม่ทันที่จะได้เอ่ยต่อ หลวงอินทรทินกรก็บอกให้รัตติกาลลุกขึ้น เขาชอบมองจากมุมล่าง แต่เจ้านายกลับชอบให้นั่งระดับเดียวกันเสียอย่างนั้น

 

…ขอมองจากมุมต่ำหน่อยก็ไม่ได้
 

ชายหนุ่มทำปากจู๋อย่างที่คิดว่าทำแล้วน่ารัก แต่เจ้านายว่าอย่างไรเขาก็ต้องว่าตามนั้น จึงลุกขึ้นนั่งที่เก้าอี้ข้างๆ โต๊ะอาหาร
 

“มีอะไรว่ามาสิ” เอ่ยทั้งที่ตายังมองไล่ไปบนหนังสือพิมพ์
 

“คือ...ผมจะมาขออนุญาตออกไปทำงานช่วงกลางวัน”
 

เมื่อได้ยิน สายตาของหลวงอินทรทินกรจึงละออกมามองคนร่างสูงกว่า
 

“เบื่อแล้วหรือ”
 

“ถ้าหมายถึงเบื่อรับใช้คุณน่ะ ไม่เลย แต่แค่สองเดือนมานี่ผมว่าผมพอแล้วกับการอยู่แบบเบื่อๆ ตอนกลางวันที่บ้านโดยไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันมากกว่า ผมเลยอยากหางานทำเพิ่ม”
 

ชายหนุ่มเป็นพวกที่คนทั่วไปเรียกว่าอยู่ไม่สุขหรือไฮเปอร์ หากไม่ทำตัวให้ยุ่งเขาก็จะเกิดความเครียดเสียเปล่าๆ
 

“จะไม่เหนื่อยเกินไปหรือ”
 

“อยู่เฉยๆ น่ะเหนื่อยกว่าอีกครับ” รัตติกาลฉีกยิ้มกว้าง
 

“ถ้าอย่างนั้นอยากทำอะไรก็ทำเถอะ ฉันไม่ขัดเธอหรอก แต่อย่าหักโหมนัก”
 

ยิ้มได้ครู่เดียวก็ต้องเม้มปากแน่น เคยบอกในใจกี่ครั้งแล้วคุณหลวงว่าอย่าใจดีนัก
 

รัตติกาลอดไม่ได้ที่จะต้องลงไปนั่งกับพื้นข้างๆ หลวงอินทรทินกร แล้วเอาคางไปวางที่ตักอีกฝ่าย ตั้งแต่มาอยู่ที่กรุงเทพ วิถีชีวิตที่ปรับให้เหมือนฝรั่งที่ต้องนั่งเก้าอี้แทนพื้น และเวลาการทำงานของคุณหลวงที่ออกจากบ้านเช้ากลับเย็นไม่ก็กลับค่ำ ทำให้ชายหนุ่มไม่มีโอกาสจะมานอนตักคุณหลวงง่ายๆ เหมือนเมื่อก่อน
 

สองแขนแกร่งโอบรอบเอวเล็ก ใบหน้าซุกกับหน้าท้องเรียบ เวลาที่อยู่ใกล้คนตรงหน้าเขามักได้กลิ่นหอมเหมือนกลิ่นดอกไม้ กลิ่นที่หอมกว่ากลิ่นน้ำหอมนอกราคาแพงที่ชายหนุ่มเคยใช้ หอมจนชอบอยู่ใกล้ ชอบสูดกลิ่นจากกายอีกฝ่าย
 

“เป็นหมาหรือแมวน่ะ”
 

หลวงอินทรทินกรลูบศีรษะเขาเบาๆ อาจจะคิดว่ากำลังลูบหัวสุนัขอยู่จริงๆ รัตติกาลจึงแกล้งส่งเสียงเห่าออกไป
 

“โฮ่ง!”
 

คนร่างเล็กหัวเราะขำ “หมาพรานหรือเราน่ะ” มือยังคงลูบศีรษะเขาอย่างอ่อนโยน
 

บางครั้งรัตติกาลก็ไม่รู้จะสื่อความรู้สึกโหยหาของตัวเองอย่างไร แม้กระทั่งวันนี้ วันที่เขามาอยู่ที่นี่นานจนไม่อยากนับวันเวลา เขาก็ยังไม่เคยตัดความคิดถึงได้สักวัน
 

ภายนอกยิ้มแย้ม แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความเจ็บ เขาไม่อยากคิดว่าตอนนี้หัวใจของเขาเต็มไปด้วยบาดแผลมากน้อยแค่ไหน แต่ให้เดาจากความเจ็บที่เพิ่มขึ้นทุกวัน มันคงเต็มไปด้วยรอยช้ำเลือดช้ำหนอง
 

ความคิดถึงยิ่งมีมากก็ยิ่งเจ็บมาก เพราะเมื่อตระหนักว่าความเป็นไปได้ที่จะสื่อความคิดถึงนี้ออกไปให้ถึงเจ้าตัวนั้นน้อยลงทุกที ความรู้สึกนั้นสุดท้ายก็กลายตะกอนหนักๆ ที่คอยทับถมให้รู้สึกว่าตัวเองกำลังตกหลุมลึกที่ไม่มีทางปีนขึ้นไปเห็นแสงสว่างได้อีก
 

“รัต...ทานข้าวหรือยัง”
 

เสียงนุ่มเอ่ยขณะที่รัตติกาลกำลังดิ่งความคิดถึงอดีต
 

“ยังครับ...รอคุณหลวงทานด้วยกัน” เขาตอบโดยยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น สองแขนยังคงกอดเอวเจ้านายแน่น
 

“งั้นวันนี้ไปทานข้างนอกกัน หลวงภิภพแนะนำว่าร้านก๋วยเตี๋ยวแถวคลองผดุงนี่อร่อยนักเชียว”
 

คนร่างเล็กทท่าจะลุกจากเก้าอี้ หากแต่ก็ถูกรัตติกาลรั้งไว้ให้นั่งอยู่กับที่
 

“คุณหลวง” ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้น มือแกร่งจับรั้งมือของอีกฝ่ายไว้ นัยน์ตาคมมองหลวงอินทรทินกรอย่างเว้าวอน “บอกแล้วไม่ใช่หรือครับว่าอย่าใจดีนัก”
 

ผู้เป็นนายนิ่งชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยตอบ
 

“ถ้าเธอจะเลิกทำสายตาแบบนั้นเหมือนกัน”
 

แล้วคนร่างเล็กกว่าก็ลุกขึ้นโดยที่ดันรัตติกาลให้ถอยหลีกทางในที่สุด
 

ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่าคุณหลวงหมายความว่าอย่างไรที่ให้เลิกทำสายตาแบบนั้น พอถามก็ถูกบอกว่าให้ไปมองกระจก แต่พอดูกระจกก็ไม่รู้ว่าตัวเอกผิดปกติตรงไหนอีกเหมือนกัน และเขาก็ไม่มีทางได้รู้ว่าคุณหลวงหมายความเช่นไรจนกระทั่งเวลาผ่านไปเนิ่นนาน



.
.

TBC
__


TALK: มาต่อด้วยความเร็วค่ะ ขอบคุณสำหรับคอมเม้นต์ในตอนก่อนหน้ามากเลยนะคะ ^^

[วัวพันปี]

งื้อ หมาเศร้า

พ่อรัตจะไปทำงานอะไรนะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

รักแบบไม่รู้ตัว หราาา

[boboman]

อย่ามัวแต่นึกถึงดวงใจสิ ไม่งั้นเราจะยึดคุณหลวงไว้เอง -^-

[ชัดเจนกาบ]

ก็คิดเหมือนกันว่ารัตมันจะไปทำงานอะไร มัวแต่คิดถึงคนอีกโลกหนึ่ง ปล่อยให้มันตรอมใจอยู่นั้นแหละครับคุณหลวง

[Poseidon]

สายตาที่มองคุณหลวงของรัตเกมือนกับสายตาที่ใช้มองดวงสินะ

คุณหลวงเค้าก็เจ็บนะนายดำ ชิ