Yours and Mine EP.7 [100%]‘ไปท้องกับเขาได้ยังไง…’ ไวโอล่าเลิกคิ้วขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่เหมือนถามว่าจะให้พูดจริงเหรอ ผมหลับตา สะบัดหัวหนึ่งที ยกมือขวาตบหน้าผากตัวเองเบาๆ ตื่นเต้นจนเบลอไปหมด
‘…หมายความว่า ตั้งใจหรือผิดพลาด หรือยังไง’
‘อือ…’ ไวโอล่าไม่ได้มีท่าทีคิดมาก หรือมีท่าทีดราม่า เธอเลิกคิ้วขึ้นทำท่าคิดคำตอบสบายๆ
‘…ฉันยังไม่คิดจะมีลูกหรอก ก็ไม่ได้ตั้งใจว่าเขาจะเกิดมา แต่ฉันก็ไม่เสียใจเหมือนกันที่เขาอยู่ในท้องฉันตอนนี้’ เธอยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่บอกว่าเธอไม่เสียใจจริงๆ ผมมองรูปร่างของเธอ ไวโอล่าอวบขึ้น มิน่าล่ะเธอถึงบอกว่าคุณหมอชมว่าน้ำหนักเธอเพิ่ม เพราะเธอมีลูกนี่ไง
‘แล้วพ่อเด็กรู้รึยัง’ แฟนไวโอล่าชื่อคริสเตียน เป็นผู้ชายวัยรุ่นรุ่นพี่ของเธอ ผมเคยเห็นรูปที่ไวโอล่าโชว์ให้ดู หน้าตาดีตาสีเทาอ่อน ออร่าเจ้าชู้ยู้ฮูมาก หน้าตาแบดบอยเลยแหละ และนิสัยก็แบดตามหน้าตาด้วยจากการบอกเล่าของวิคเตอร์ที่ผมแน่ใจว่าไม่ได้ใส่สีตีไข่จนเกินไป
‘ยัง เราเลิกกันแล้ว’
‘ฮะ? เลิกกันอีกแล้วเหรอ’ ที่ถามแบบนี้เพราะไวโอล่ากับแฟนรักๆ เลิกๆ กันบ่อยมาก เป็นอีกสาเหตุที่ทำให้วิคเตอร์ไม่ชอบคริสเตียน แต่อันนี้จะโทษฝ่ายนั้นทั้งหมดก็ไม่ได้ บางทีไวโอล่าก็ชอบตีมึน (เหมือนพี่ชาย) ใส่ฝ่ายชาย ผมก็ไม่เข้าใจแนวทางการคบของสองคนนี้สักเท่าไหร่ เพราะขนาดความสัมพันธ์ของตัวเองผมยังไม่ค่อยจะเข้าใจ
‘ใช่ เลิกกันอีกแล้ว…’ ไวโอล่าถอนหายใจ ใบหน้ามีแววเหนื่อยล้า แววตาของเธอเศร้าสร้อยวูบหนึ่งแล้วก็กลับมาปกติตามเดิม
‘…เขาเสพยาแล้วก็มีแนวโน้มว่าจะขายด้วย’ ผมอ้าปากพะงาบๆ ไม่แน่ใจว่าปัญหายาเสพติดของที่นี่มันรุนแรงมากน้อยแค่ไหน สำหรับที่ไทยมันคือปัญหาระดับชาติที่แก้ไขกันมาจะชาตินึงแล้วแต่ก็ยังวนลูปเดิมๆ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นปัญหาใหญ่น้อยแค่ไหน ตอนนี้คือคริสเตียนกำลังพัวพันกับสิ่งไม่ดี
‘แล้วเธอจะไม่ให้เขารับผิดชอบอะไรเลยเหรอ’ ไวโอล่าส่ายหน้า
‘ฉันว่าให้เขารับผิดชอบชีวิตเขาให้ดีก่อนจะดีกว่า’
‘เธอจะเป็นซิงเกิลมัมนะแบบนั้นน่ะ’ เธอส่ายหน้าอีกครั้งแต่ครั้งนี้มีรอยยิ้มประดับบนใบหน้าด้วย
‘ไม่ซิงเกิลสิ มีเธอเป็นแม่อีกคนไง’ ผมหน้าเหลอหลาพักหนึ่งก่อนที่จะยิ้มเก้อกับมุกตลกของเธอ ไวโอล่ายิ้มกว้าง ผมมองเธอด้วยความรู้สึกนึกทึ่งเล็กๆ ที่เธอยิ้มแย้มได้ตามปกติ ไม่มีทีท่าวิกลจริตหรือจิตตก สิ่งเดียวที่เธอดูวิตกกังวลคือการไม่อยากให้วิคเตอร์รู้เรื่องนี้
‘จะไม่บอกวิคเตอร์จริงๆ เหรอ’
‘บอกสิ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้…’ ไวโอล่ามองผมด้วยสายตาขอร้อง ‘…อย่าเพิ่งบอกพี่นะแมท ฉันไม่อยากให้พี่ตามล่าคริสเตียนให้มารับผิดชอบฉัน ถ้าเขาต้องอยู่เพราะโดนบังคับ อย่าให้เขามาเลย’
ผมมองหน้าเธอด้วยความรู้สึกที่แบ่งแยกไม่ชัดเจนว่าจะต้องรู้สึกยังไง ถ้าเธอร้องไห้เสียใจ ผมยังรู้สึกได้ว่าต้องปลอบเธอ แต่อันนี้เธอดูปกติมาก ที่เล่าให้ผมฟัง อาจเพราะไม่อยากแบกเรื่องนี้ไว้คนเดียว อยากหาคนมาแชร์ตอนวิคเตอร์ระเบิดลงด้วย เอ่อ ไม่ใช่ อยากแชร์เพราะไว้ใจต่างหาก
‘พร้อมแล้วก็บอกนะ ฉันเชื่อว่าถ้าวิคเตอร์รู้ เขาจะดูแลเธออย่างดี อาจจะมีหงุดหงิด โมโหก่อนพอเป็นพิธี แต่สุดท้ายแล้วเขาก็จะไม่ใจร้ายกับเธอหรอก’ เพราะเขาจะมาใจร้ายใส่ฉันแทน…
‘ขอบคุณนะแมท’ ผมพยักหน้า
‘ตอนนี้ก็ดูแลตัวเองดีๆ ทำร่างกายให้แข็งแรง และทำจิตใจให้ผ่อนคลาย เด็กจะได้เกิดมาอารมณ์ดี ไม่ขี้หงุดหงิดแบบวิคเตอร์’ ผมหัวเราะคิกคัก ไวโอล่ายิ้มขำ
ถ้าวิคเตอร์รู้เรายังจะขำกันออกอยู่มั้ยนะ ขอให้ไวโอล่าพร้อมบอกไวๆ นี้เถอะ กลัวตัวเองเผลอพูดจริงๆ ผมนอนลืมตามองเพดานสีขาวในห้องนอนของวิคเตอร์ ไม่ถึงกับคิดมากเรื่องไวโอล่า แต่ก็คิดสลับกับหยุดเป็นช่วงๆ แล้วมีเรื่องอื่นมาแทนที่ ตอนนี้สิ่งที่ผมคิดคือ ไวโอล่าเป็นโรคเกี่ยวกับเลือดอะไรสักอย่าง ซึ่งจำได้ว่าเป็นโรคที่ทำให้มีลูกยาก หรือถ้ามีจะเป็นการเสี่ยงมากทั้งแม่และลูก ผมนึกเป็นห่วงเธอ แต่ไม่อยากพูดให้เธอเป็นกังวล เพราะเธอดูจะมีความสุขกับการที่ตัวเองกำลังจะมีลูก ผมว่าลึกๆ เธอก็รู้ตัวในเรื่องนี้ แต่ในเมื่อเด็กกำลังก่อตัวเป็นวุ้นอยู่ในท้อง เธอก็ต้องดูแลเด็กให้ดีที่สุดนั่นแหละนะ
“แมท…” เสียงคุ้นๆ เหมือนคนที่เพิ่งแอบนินทาไปเมื่อตอนกลางวัน
“…แมท!” ผมขยับหัวซ้ายทีขวาที ก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางปลายเตียง ไอ้ยักษ์ยืนเปลือยมีผ้าขนหนูสีขาวคล้องคอ ผมกะพริบตาปริบๆ ก่อนจะสั่นหัวตาม แกล้งทำท่าทางง่วงๆ นิดหน่อย
“เป็นอะไร”
“ง่วงนอนเฉยๆ เช็ดหัวมั้ย” วิคเตอร์ดึงเก้าอี้ไม้สีขาวตัวเก่ามานั่ง ผมลุกออกจากเตียงเดินไปหาเขา วิคเตอร์ดึงกางเกงขาสั้นผมลง ผมยกขาขึ้นออกจากกางเกงแล้ววางทิ้งไว้ตรงพื้น วิคเตอร์ดึงผมลงไปนั่งคร่อมตัก ผมเอียงคอมองเขาแล้วกะพริบตาปริบๆ ไอ้ยักษ์กัดริมฝีปากล่างแน่น มองผมด้วยสายตาพรอมขย้ำ ผมหัวเราะคิกคัก ย่นคอห่อไหล่ยกสองมือมากำใต้คาง ยิ้มกว้างตาหยี วิคเตอร์ยกสองมือฟาดลงบนก้นผมแรงๆ หนึ่งทีดัง ป้าบ!
“โอ๊ะ!”
“แซ็คมันปั้นก้นนายเก่งจริงๆ” เขาว่าไปก็ขยำก้นผมไปด้วย วิคเตอร์โซพราวด์กับก้นของผมตอนนี้มาก เพราะเขาขยำได้เต็มไม้เต็มมือ แล้วมันก็เด้งดึ๋งพอสมควร บางทีมือเขาว่างก็เอามาจับมาลูบก้นผมนี่แหละ
“กว่าจะได้มาเหนื่อยมากรู้รึเปล่า…” ผมทำปากจู๋ ใช้สองมือจับผ้าขนหนูเช็ดผมให้เขาเบาๆ ไอ้ยักษ์มองหน้าผมแล้วยิ้มตาพริ้ม เป็นรอยยิ้มที่ผมชอบ ยิ้มกว้างๆ จนร่องแก้มขึ้น ผมเลยยิ้มตอบ
“…ฉะนั้นก็ใช้มันถนอมๆ หน่อย” วิคเตอร์หัวเราะ ก้มหัวลงนิดนึงให้ผมเช็ดหัวให้ อีกสักพักคงจะยาวถึงตูดเขาแล้วมั้ง ทุกวันนี้ก็อยู่ประบ่าแล้ว เขาชอบด้วยนะ แฮปปี้กับลุคซ์นี้มาก ลุคซ์รุงรังทั้งหัวทั้งหน้า ถ้าหนังหน้าไม่ดีคือโสโครก อีกพักใหญ่เลยแหละกว่าที่เขาจะกลับมาผมสั้น เพราะบทหนังยังอยู่ในช่วงไทม์ไลน์ผมยาวอยู่ ประจวบเหมาะกับซีรีส์ที่เขาต้องเป็นลุคซ์นี้พอดี พ่อนักรบซกมก
“ผมคิดว่าชีวิตนี้คงเจอไซซ์เล็กกว่านี้ไม่ได้แล้วละ ก้นผมมันชินขนาดของคุณแล้ว เจอเล็กกว่านี้คงไม่พอดีกัน” วิคเตอร์บีบเอวผมแน่น เลื่อนสองมือขึ้นดันเสื้อผมจนเห็นอกเต่งตึง ก่อนที่ผมจะเจ็บจี๊ดตรงหัวนมด้านซ้ายเพราะโดนเขากัด
“เอ้าช์!”
“อยากจะหาคxxใหม่เหรอ ฮึ” เขาว่าหน้าเหี้ยมเสียงโหด ก่อนจะก้มลงไปกัดหัวนมอีกข้างของผมด้วยแรงกัดอันเท่าเทียมกัน
“อ๊า!” ผมหน้าเหยเกแต่ก็เสียวด้วย ผมจิกผมเขาให้แหงนหน้าขึ้นแล้วก้มลงกัดซอกคอเขา แต่ไอ้ยักษ์มันไม่อุทานเจ็บหรอก มันครางแทน
“อา…” วิคเตอร์เป็นพวกชอบเซ็กส์รุนแรงที่แท้จริง กัดเอย ตบตีเอย ฟาดเอย กระแทกหนักๆ เอย โอ๊ย ของชอบ แต่ไอ้กัดนี่ต้องกัดในจุดสร้างอารมณ์นะ ถ้ากัดแขนกัดขากัดหน้าอะไรพวกนี้ มีชกกลับ
“แค่พูดให้ฟัง ไม่ได้จะไปหาใหม่สักหน่อย หน้าแบบผมใช่ว่าจะหาได้ง่ายๆ นะ” ทำอย่างกับแค่ผมขยิบตายิ้มให้ผู้ชายคนไหน คนนั้นก็จะเข้ามาหาผมทันทีงั้นแหละ ถ้าเป็นงั้นจริง มีผัวไปเป็นสิบแล้วโว้ย
“ใช่ อย่างนายหาไม่ได้อีกแล้ว มีฉันคนเดียวเท่านั้นแหละที่เอานาย” ผมเบ้ปาก ขยี้ผมเขาด้วยความหมั่นไส้ วิคเตอร์หันไปมองทางประตูห้องนอนแว้บหนึ่ง แล้วก็หันไปทางโต๊ะสีขาวเซ็ทเดียวกับเก้าอี้ตรงเยื้องปลายเตียง เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้สีดำใบใหญ่ของเขาเอามาวางไว้ข้างเก้าอี้ มือซ้ายล้วงเข้าไปด้านใน หยิบเจลหล่อลื่นออกมาจากกระเป๋า
“จะเดือนนึงแล้ว” เขาพูดไปพลางทาเจลตรงลูกชายตัวเองแล้วก็เอามาทางตรงด้านหลังของผม
“เดือนนึงอะไร สามอาทิตย์เอง แหม” ถึงจะบ่น แต่ผมก็ใช้มือขวาจับหัวยักษ์น้อยเข้าก้นตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ นั่งลงจนกลืนกินความใหญ่ยาวของวิคเตอร์จนมิด ผมอ้าปากกว้าง ผ่อนลมหายใจเบา วิคเตอร์ยื่นเข้าเข้ามาจูบนัวเนีย ลิ้นของเราสองคนเล็มเลียกันและกันอย่างแนบชิดจนเกิดเสียงแลกน้ำลาย
กึก กึก กึก~
เสียงเก้าอี้กระทบกับพื้นห้องเบาๆ ตอนที่ผมเด้งตัวไปข้างหน้าไปข้างหลัง วิคเตอร์ถกเสื้อผมขึ้นถึงช่วงอกแล้วก็ก้มลงดูดดึงหัวนมด้านซ้ายของผมอย่างเชื่องช้าแต่ว่าเสียวจนร้องคราง
“อะ… อา”
“อืม จุ๊บ จั๊บ อือ” วิคเตอร์ดึงหัวเองออกจากอกผมและดึงเสื้อยืดสีน้ำเงินซีดของผมลงตามเดิม ในขณะที่ผมกำลังบดร่อนเอวใส่ลูกชายของสามี หัวใจผมก็หล่นวูบด้วยความตกใจเพราะเสียงของใครบางคน
“Ooh, sex time, huh?” ผมหันควับไปมอง เบิกตากว้างด้วยความตกใจที่เห็นลิซ่ายืนพิงกรอบประตูอยู่ ผมหยุดขยับ ความรู้สึกวาบหวิวก่อนหน้านี้หดหาย ผมจะเด้งตัวลุกขึ้นยืน แต่วิคเตอร์จับเอวผมแน่น บังคับให้นั่งไว้ตามเดิม และพาผมลุกขึ้นยืนทั้งที่ผมยังนั่งคร่อมเขาอยู่ ผมหน้าเหวอตกใจ สองแขนกอดคอ สองขาเกี่ยวเอวเขาแน่น วิคเตอร์เดินช้าๆ เพื่อไม่ให้ตรงนั้นหลุดออกจากกัน แต่มันทำให้ผมหน้ากระตุกเพราะความเสียว เขาเดินไปตรงประตูที่ลิซ่ายืนอยู่
เออ วิคเตอร์ คุณหน้าด้านจริงๆ อะ
“จะมาชวนฉันไปร่วมวงด้วยเหรอ” โห โอ้โห ผมแทบจะถลึงตาใส่เมียเก่าวิคเตอร์ แต่ก็เพียงปรายตามองเธอด้วยจริตไก่จิกเด็กตายบนปากโอ่ง วิคเตอร์ก้มลงมองผม เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับยิ้มทะเล้น เขาอุ้มผมนิ่งทำอย่างกับว่าอุ้มหมอนข้างไว้งั้นแหละ
“ไอ้เตอร์…” ผมพูดภาษาไทย ถลึงตาดุใส่เขา วิคเตอร์หัวเราะเบาๆ ผมหันไปหาลิซ่าที่ยืนมองผมด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง และอีกไม่นานเธอจะต้องขุดอดีตของตัวเองกับวิคเตอร์มาข่มขวัญแน่ๆ
“…ผมไม่มีความจำเป็นต้องมีสามคน ขอความเป็นส่วนตัวด้วย” ผมพูดเสียงแข็งและพยายามมองตาแข็งใส่ยัยลิซ่า แต่ไอ้ยักษ์ผู้หน้าด้านหน้าทนหน้ามึน สถานการณ์แบบนี้ยังขยับเอวได้เนาะ ผมกัดฟันแน่น พยายามไม่แสดงสีหน้า คือพยายามคีพลุคคูลๆ ผมเริ่มเมื่อยแขนที่เกี่ยวคอวิคเตอร์ไว้ เลยใช้มือซ้ายดันประตูเพื่อจะปิด ลิซ่ามองวิคเตอร์ด้วยสายตาครุ่นคิดสักแปบก่อนเปลี่ยนสายตาโหยหา เธอถอยหลังออกไปจากประตูผมดันประตูปิดดังปังแล้วกดล็อค
“ไอ้เตอร์!” ผมยกมือขวาทุบหลังเขาดังอัก วิคเตอร์ไม่สะทกสะท้านกลับหัวเราะชอบอกชอบใจ เขาปล่อยให้ผมยืนบนพื้น ลูกชายเขายังตั้งตระหง่าน เขาเดินเข้ามากอดผมและพาเดินไปที่เตียง ก่อนจะล้มลงนอนทับผม จับขาผมแยกออกและเสียบอาวุธเข้าไปในก้นผมอีกรอบ
“ไม่เห็นด่าเธอเลย ทีกับฉันจิกกัดสารพัด” ผมตาปรือเพราะความเสียวที่แสนปั่นป่วน
“อารมณ์นี้ให้ด่าอะไรล่ะ… อื้อ” วิคเตอร์ยิ้ม รัวเอวใส่แบบเรื่อยๆ ไม่เร่งรีบ เขาจับสองแขนผมขึ้นเหนือหัว ดึงเสื้อยืดขึ้นไว้ตรงระดับตา ทำให้ผมมองอะไรไม่ชัดเจน รับรู้แต่เพียงแรงกระแทกและเสียงเนื้อกระทบกัน ตัวผมเคลื่อนขึ้นเคลื่อนลงตามแรงอัดของวิคเตอร์ ผมลืมตามองก็เห็นกล้ามอกกล้ามท้องของวิคเตอร์ลอดตรงช่องเสื้อที่มีให้เห็นเพราะสันจมูกดันไว้ ผมมองรอยสักสีดำบนอกซ้ายแล้วก็หัวใจพองโต กล้ามเนื้อตรงอกของเขาเป็นมัดๆ แน่นและแต่งตึง ทำให้รอยสักยิ่งชัดเจน คิดอะไรเพลินๆ อยู่สักพัก วิคเตอร์ก็ดึงตัวเองออก เดินขึ้นมานั่งคร่อมตรงหน้าและชักลูกชายให้ลูกชายเขาปล่อยน้ำสีขาวข้นเข้มลงบนใบหน้าผม ผมหลับตาอ้าปากรับน้ำรสชาติกลมกล่อมผสมคาวเล็กๆ วิคเตอร์คำรามเสียงดังอย่างกับสิงโต ผมแลบลิ้นเลียน้ำสีขาวรอบๆ ปาก สักพักวิคเตอร์ก็สงบลง เขาเอาความเป็นชายที่แข็งตัวอ่อนๆ มาจ่อปากผมและให้ผมเลียส่วนปลายสีชมพู
“ง่วงนอนยัง อยากเอาอีกรอบ” ผมดูดส่วนปลายของเขาอีกทีแล้วเบี่ยงหน้าไปทางซ้ายทั้งที่ยังมองเห็นอะไรไม่ชัดและหน้ากับอกก็เลอะน้ำของวิคเตอร์
“พรุ่งนี้บินกลับไฟล์ทเช้า ขอพักผ่อนนะยักษ์นะ” วิคเตอร์พ่นลมหายใจเบาๆ คงเซ็งหน่อยๆ แต่ก็ไม่ดื้อไม่บังคับ เขาลุกขึ้นยืน เดินลงจากเตียงและฉุดผมให้ลุกขึ้นนั่งตรงขอบเตียง ดึงเสื้อยืดผมออกจากหัว ก้มลงมาจูบผมอย่างดูดดื่ม กลิ่นคาวลื่นลิ้นส่งผ่านลิ้นเราทั้งสองคน วิคเตอร์ผละออกไป นั่งยองๆ ลงกับพื้น จับขาผมแยกออกและก้มลงใช้ปากให้ผม
“อึ๊…” ผมบิดตัวยามที่ลิ้นสีแดงสดของเขารัวละเลงใส่ส่วนหัวแมทน้อย มือซ้ายผมจิกเส้นผมเขาไว้ วิคเตอร์อมของผมเข้าไปในปากและดูดกลืนอย่างคุ้นเคย ผมครางเสียงแผ่ว เด้งเอวเข้าหาเขาเบาๆ ในตอนที่ใกล้จะถึงจุดปลดปล่อย ขาสองข้างผมสั่นผับ พยายามหนีบเข้าหากันแต่วิคเตอร์จับกดไว้บนเตียง สองมือผมขยุ้มผ้านวมบนเตียงแน่น วิคเตอร์รัวลิ้นใส่ผมจนในที่สุดผมก็ปลดปล่อยออกมา วิคเตอร์ใช้มือช่วยชักอีกแรง ผมยิ่งรู้สึกเสียวใจจะขาด ลำตัวบิดซ้ายทีขวาที พอจะใช้มือดึงมือวิคเตอร์ออกก็โดนเขาปัดออกอย่างแรง
“วิคเตอร์!” ผมกรีดร้องชื่อเขา ไอ้ยักษ์ยิ้มกว้าง มือขวาชักให้ผมไม่หยุดจนผมแอ่นเอวและพยายามบิดตัวหนี แต่ก็โดนเขากดไว้
“อ๊า อ๊า! พอแล้ว พอออ!” ผมยกมือไปตบแก้มขวาเขารัวๆ วิคเตอร์หน้าเหยเกเล็กน้อยและร้องครางเสียงสั้นๆ ปล่อยมือออกจากลูกชายผม อุ้มผมตัวลอยและดันหลังผมกระแทกกับกำแพงจนผมหยีหน้าเพราะเจ็บ แล้วก็ต้องหน้าเหวอต่อเพราะวิคเตอร์จับลูกชายเขาเสียบเข้าไปในก้นผมอีกรอบ
“ตบฉันเหรอ คืนนี้ไม่ต้องนอน” วิคเตอร์คำรามเสียงแหบ หน้าตาเหี้ยมโหด กระแทกผมจนตัวผมกระเด้ง
“อ๊ะ!!” ผมส่งเสียงร้องเพราะความจุก วิคเตอร์บีบต้นขาผมแน่น บีบจนเจ็บ ผมยกมือขวาตบแก้มเขาอีกสามสี่ทีจนผมเขากระเซิง วิคเตอร์คำรามในลำคอ กัดฟันแน่นหน้าเหี้ยมโหด สายตาของเขาลุกโชน ผมหายใจหอบด้วยความตื่นเต้น ก้มลงจูบปากเขาแล้วแลกลิ้นกันอย่างมูมมาม ก่อนที่วิคเตอร์จะเลียไปทั่วหน้าผมที่ยังมีน้ำสีขาวติดค้างอยู่จากรอบก่อน
“เตอร์จ๋า อึ อึ เบาๆ หน่อย” ผมครางอ้อนวอน แต่วิคเตอร์ไม่เบาให้ เขาอัดแรงกระแทกใส่ผมด้วยความชอบใจ ไซ้คอผมอย่างรุนแรง สุดท้ายผมก็แพ้อารมณ์หวิวแสนดิบเถื่อนที่เขาส่งมาให้ ปล่อยหัวใจและร่างกายไปกับเขา
เพิ่งบอกว่าให้ถนอมๆ กันหน่อยไง
“ดูแลตัวเอง มีอะไรโทรหาพี่ได้ตลอด” วิคเตอร์โอบกอดน้องสาวตรงหน้าบ้าน ออสตินกำลังขนของขึ้นรถ Uber ที่เรียกให้มารับที่บ้านเพื่อไปส่งสนามบิน ผมยืนหาวมาพักใหญ่แล้ว เมื่อคืนสองรอบ แต่รอบที่สองคือเ_ดวัวตายควายล้ม เล่นเอาผมจะเป็นลม หมดแรง นอนหายใจรวยรินอยู่บนเตียงตอนช่วงตีสอง แล้วต้องตื่นตอนหกโมงเพื่อไปขึ้นเครื่องตอนเก้าโมง
“แล้วเดี๋ยวฉันจะบินไปหาที่นิวยอร์กนะ” วิคเตอร์พยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนโยน
“จะมาก็บอกก่อน จะได้ซื้อตั๋วให้”
“แน่นอน” วิคเตอร์หอมหน้าผากไวโอล่าหนึ่งที คนเป็นน้องยิ้มเขินเล็กน้อย คงเพราะทั้งคู่ทิ้งระยะห่างความสัมพันธ์พี่น้องไปสองสามปี พอกลับมาสนิทกันอีกครั้งเลยอาจจะมีเก้อเขินกันบ้าง ผมคลี่ยิ้มก่อนรอยยิ้มจะหุบลงเมื่อคุณลุคเดินออกมาหน้าบ้านพร้อมกับใบหน้านิ่งสนิท
“ไดอาน่าจะไปหาแกที่นิวยอร์ก”
“เธอจะไปหาเองหรือพ่อส่งเธอไป”
“เธอจะไปพอดี ฉันเลยบอกให้ไปหาแก” คุณลุคแกก็ตีมึนเก่งพอๆ กับลูกชายนะ ผมยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ยังพูดถึงผู้ญิงที่เขาหมายมั่นจะให้เป็นเมียลูกชายได้อย่างหน้าตาเฉย
“อยากไปก็ไป แต่จะเจอผมรึเปล่า อันนี้ไม่รู้นะ” คุณลุคขบกรามเบาๆ วิคเตอร์หันมามองผมและพยักหน้าให้เป็นเชิงบอกให้ไป ผมพยักหน้าตอบรับนิดหนึ่ง หันไปมองไวโอล่า ส่งสายตาคุยกันสักพักเธอก็เดินเข้ามาหาผม
“ขอฉันคุยกับแมทแปบนึงนะ” เธอหันไปบอกวิคเตอร์ เขาพยักหน้าแล้วเดินลงบันไดไม้หน้าบ้านไปขึ้นรถ ผมเหลือบมองประมุขของบ้านเรย์มอนด์ เขาไม่ได้มองมาทางผมเลยแม้แต่นิด ผมเลยปล่อยผ่านไป
“ถ้ามีอะไรเกี่ยวกับครรภ์ เธอต้องปรึกษาหมอทันที เธอโทรมาหาฉันได้ตลอดถ้าอยากจะคุย มีอะไรห้ามเก็บไว้คนเดียว” ถึงจะมีคุณลุคอยู่ด้วย แต่ผมไม่รู้หรอกว่าเขาดูแลไวโอล่าดีมากน้อยแค่ไหน แต่วิคเตอร์เคยบอกว่า พ่อเขาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมในการดูแลไวโอล่าดีขึ้นแล้ว จากที่ไม่ค่อยสนใจ ตอนนี้ก็ดูแลเอาใจใส่ลูกสาวคนเล็กมากขึ้น
“ถ้ารู้เพศเมื่อไหร่ ฉันจะรีบบอกทันที” ผมยิ้ม มองหน้าเธอด้วยความรู้สึกเป็นห่วง เธอจะเหงามั้ยนะ คนเป็นแม่ต้องการอะไรบ้างในช่วงที่ท้องอยู่
“ใช้ชีวิตระมัดระวังด้วยนะไวโอล่า ตอนนี้เธอมีวุ้นอยู่ในท้อง”
“วุ้น?” เธอหัวเราะเสียงใส ชอบใจกับคำเปรียบเปรยนั้น ผมยิ้มกว้าง พยักหน้าหลายที
“ที่สำคัญคือทำจิตใจให้เบิกบาน ความสุขจะได้ส่งไปถึงเด็กเยอะๆ”
“แน่นอนจ้ะ” เราสวมกอดกัน คุณลุคเหลือบมองผมด้วยความนิ่ง ผมหลบสายตาเขา ผละออกจากไวโอล่า ผมลูบไหล่เธอเบาๆ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ
“วี” วิคเตอร์ตะโกนเรียกน้องสาว ไวโอล่าเดินลงมาที่หน้าต่างฝั่งผม ก้มลงคุยกับพี่ชายตัวเอง
“พาพ่อไปตรวจสุขภาพบ้างนะ” ไวโอล่ายิ้ม ผมเองก็ยิ้ม วิคเตอร์ยังคงทำเฉย ไวโอล่ายกมือขึ้นทำท่าโอเค กระจกเลื่อนขึ้น ไวโอล่าเดินกลับไปหาพ่อ คุณลุคโอบกอดลูกสาวไว้ ทั้งสองคนมองตามรถสีดำที่แล่นออกไปจากหน้าบ้าน ไวโอล่าโบกมือลาเราสองคนอีกครั้ง ผมโบกมือตอบกลับไปแม้เธอจะไม่เห็น
“ไม่โกรธพ่อฉันเหรอ” ผมหันกลับมามองวิคเตอร์ ยักคิ้วขึ้นหนึ่งที
“ไม่ว่าผมจะทำยังไงเขาก็ไม่ชอบผมอยู่ดี โกรธเขา เขาก็ไม่สนใจผมหรอก” ผมไม่ได้จะสวมบทนางเอก แต่มันเป็นเรื่องจริง ผมเคยไฟท์กับเขาไปแล้วรอบนึง ซึ่งมันก็ไม่ได้ทำให้เขาลดอคติต่อผมน้อยลง และไม่ได้ทำให้เขาเห็นว่าผมกับวิคเตอร์รักกันจริงๆ
“แต่ฉันสนใจนายนะ” ผมยิ้ม เบ้ปากใส่เขาด้วยความหมั่น พ่อยักษ์ผมยาวหนวดเครารุงรังยิ้มกว้าง วันนี้เขาแต่งตัวดี เสื้อยืดคอวีสีดำแล้วก็ใส่แจ็คเก็ตสีน้ำตาลเข้มทับ กางเกงยีนสีเดียวกับเสื้อ รองเท้าสีน้ำตาลเข้มที่เป็นทรงเดียวกับรองเท้าคอมแบท ปล่อยผมเซอร์ยาวประบ่า ดูไม่ไร้ค่า ไม่ไร้บ้านแบบเมื่อวานนี้
“แล้วถ้าไดอาน่ามา คุณจะไปเจอเธอรึเปล่า”
“เธอมา แต่เธอไม่มาหาฉันหรอก เราเคยคุยกันแล้ว เธอไม่ได้ชอบฉันเลย และฉันก็ไม่ได้ชอบเธอ ที่เธอมาคือเธอมีแฟนอยู่ที่นิวยอร์กต่างหาก” ผมตาโตประหลาดใจ
“เธอมีแฟนอยู่ที่นิวยอร์กเหรอ” วิคเตอร์ยิ้มกริ่มแล้วยักคิ้วขึ้น เขาหันไปมองทางออสตินที่นั่งนิ่ง
“ใช่มั้ยออสติน” ผมมองสองคนงงๆ
“ยังไม่ใช่แฟนครับ แค่คุยกันเฉยๆ” ผมอ้าปากหวอเล็กน้อย วิคเตอร์คลี่ยิ้มกริ่ม
“ออสตินกับไดอาน่า…”
“…ใช่” ผมหันควับไปมองออสตินที่ยังคงนิ่ง ผมเลยชะโงกหน้าไปมองหน้าเขาเลยได้เห็นว่าพ่อหัวเกรียนหน้านิ่งมีริ้วสีแดงจางๆ บนแก้ม ผมจ้องเขาด้วยความสนใจ จนเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นออสตินมีท่าทีอึกๆ อักๆ จากการโดนมอง
“ตอนไหนอะ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย ผมว่าผมเป็นคนสอดรู้สอดเห็นระดับนึงเลยนะ” พลาดไปได้ยังกัน พลาดตรงไหน เขาคุยกันตอนไหนเหรอ
“ช่วงนี้นายสอดรู้สอดเห็นกับงานมากจนไม่ได้สนใจชีวิตคนอื่นยังไงล่ะ” วิคเตอร์ว่าอย่างประชด ผมดึงตัวกลับไปนั่งพิงเบาะตามเดิมโดยมีสายตาจิกกัดของวิคเตอร์มองมา ผมย่นคิ้ว
“เหรอ แต่ก็ไม่น่าพลาดอะ ออสตินอยู่กับเราแทบจะตลอดเลยนะ” อ้ากกก ทำไมถึงไม่รู้เรื่องนี้นะ ออสตินนิ่งมาก นิ่งเงียบเชียบ
“เลิกทำงานสิ จะได้มีเวลามาใส่ใจชีวิตคนอื่นเหมือนเดิม” ผมกำลังทำหน้านิ่วคิ้วย่นก็ถึงกับคลายสีหน้านั้น หันไปมองวิเตอร์ที่กำลังยิ้มเหมือนตะล่อมเด็ก ผมทำปากยื่นและสั่นหัวทันที
“ไม่ ผมจะทำงาน” วิคเตอร์กลอกตาเซ็ง ผมรีบอ้อนด้วยการทิ้งหัวลงนอนบนตักเขา จะได้ไม่ทะเลาะกันเรื่องงานอีก วิคเตอร์ยกมือขยี้หัวผมแรงๆ หนึ่งทีและปล่อยให้ผมนอนโดยที่ไม่กวน
ออสตินกับไดอาน่าคุยกัน เรื่องนี้ผมพลาดมากจริงๆ วั้ยตัยแล้ววว
วั้ยตัยล้าวววว ออสตินไม่โสดแล้วนะคะสาวๆ ใครที่อยากพลีกายให้ผู้ชายหน้านิ่งคนนี้ โดนสอยไปแล้นนะคะ นกจ้านกกก
แต่พี่หัวเกรียนของเราเขาก็บอกอยู่เนาะว่า แค่คุยกันเฉยๆ ครับ ยังไม่เป็นแฟนนนน กิ๊วๆ
ในส่วนของความหน้าด้านของพี่ยักษ์ ก็ไม่ค่อยแปลกใจที่เอากันต่อหน้าคนอื่นได้อย่างเฉยเมย เป็นพวกชอบโชว์โดยนิสัย
ฉากจ้ำบ๊ะกันเริ่มสั้นลง พูดแบบโลกสวย แบบดูดีคือ เรื่องราวของทั้งสองคนมันมีอย่างอื่นต้องโฟกัสมากกว่าเรื่องพวกนี้แล้วอะเนอะ แต่ถ้าพูดแบบหยาบๆ คือ คนเขียนตัน 5555555
ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะ สำหรับตอม เรื่องของคอมเม้นมันเป็นสิ่งดีๆ ที่เป็นกำลังใจให้คนเขียน แต่ตอมไม่อยากคาดหวัง หรือเรียกร้องมาก คือถึงบางครั้งเปิดมาแล้วคอมเม้นมันอาจจะน้อย ไม่ได้มากมาย แต่ตอมก็เชื่อว่ามีคนอ่านติดตามกันอยู่ อาจจะซุ่มหรือาจจะรอเม้นตอนที่เนื้อหามันน่าเม้นไรงี้เนอะ แต่คนที่คอยเม้นให้ตลอด ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ขอบคุณมากๆ เม้นสั้นๆ แต่ก็เม้นให้ เป็นกำลังใจดีๆ ในการเขียนงานจริงๆ ขอบคุณค้าาาา
แท็กเรื่องนี้ #LoveNoBoundaries
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 886808 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก