Only You EP.24 :: It's stuck in my head. [50%]ตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาเพราะมีคนมาสะกิดไหล่ ตอนแรกนึกว่าคุณหมอหรือนางพยาบาลมาสะกิดเพื่อจะด่าที่ผมขึ้นไปนอนเตียงคนไข้ แต่พอหันไปก็เห็นเป็นออสตินมาพร้อมกับอาหาร เขามาถึงโรงพยาบาลตั้งแต่หกโมงเช้า วิคเตอร์ยังไม่ตื่น ผมเลยเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะตั้งแต่เมื่อวานยังไม่ได้อาบน้ำ ล้างหน้า แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้าเลย ผมฝากออสตินอุ่นบะหมี่เพราะคิดว่ามันยังกินได้อยู่ ตอนออกมาจากห้องน้ำหลังอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ผมก็เจอคุณพยาบาลเข้ามาเช็กร่างกายวิคเตอร์ เธอบอกว่าเดี๋ยวคุณหมอจะเข้ามาตรวจอีกครั้งตอนประมาณเก้าโมงตรง
“เขาสามารถทานอาหารตามปกติได้เลยรึเปล่าครับ”
“ได้เลยค่ะ ควรทานอย่างยิ่งด้วยค่ะ เพราะนี่ก็วันที่ห้าแล้วที่เขาไม่ได้ทานอะไร สามารถทานได้ตามปกติเลย แต่เว้นอาหารรสเผ็ด รสจัดนะคะ เพราะท้องเขาว่างมาก เดี๋ยวจะเป็นแผลในกระเพาะ”
“โอเคครับ” คุณพยาบาลเหลือบมองวิคเตอร์ เธอมุ่นคิ้วเหมือนกำลังนึกว่าเคยเห็นอีกฝ่ายหรือเปล่า ผมจะฝากเธอเรื่องความเป็นส่วนตัวของวิคเตอร์ ก็กลัวว่าจะเป็นการทำให้ไก่ตื่นไปมั้ย เลยไม่รู้จะพูดยังไงดี
“คนนี้เขาเป็นดารารึเปล่าคะ” ผมจะตอบยังไงดีล่ะเนี่ย มันเป็นคำถามที่ตอบไปแล้วจะเสี่ยงหรือเปล่า หรือถ้าตอบไปแล้วจะเป็นการเปิดเผยตัวมั้ย หรือยังไง งง? ผมหันไปมองหน้าออสติน เขาทำหน้างง เออ ลืมไป เขาฟังภาษาไทยไม่ออก
“ก็พอจะมีชื่อเสียงอยู่บ้างครับ” ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“เหมือนเคยเห็นในซีรีส์ต่างประเทศเลยค่ะ แต่คงไม่ใช่ ฝรั่งก็หน้าตาคล้ายๆ กันเนอะ” ผมยิ้มแห้ง ขอบคุณต่อมความรู้สึกเธอเหลือเกินที่มองว่าวิคเตอร์เหมือนฝรั่งทั่วไป ผมว่าอาจเพราะตอนนี้หน้าเขาโทรม ไม่ได้ผ่องใสตามปกติมากกว่า คนเลยจดจำเขายากหน่อย
“เดี๋ยวก่อนคุณหมอมา จะเช็ดตัวให้นะคะ” ผมเกือบพยักหน้ารับละ แต่พอนึกได้ก็เบิกตากว้างขึ้นด้วยความตกใจนิดหนึ่ง พยายามที่จะไม่กระโตกกระตากใหญ่โต
“ใครเช็ดให้เหรอครับ” เธอทำหน้างงก่อนตอบ
“พยาบาลเช็ดให้ค่ะ” เอ๊... บ่อดีม้าง เป๋นสาวเป๋นนางจะมาถูกเนื้อต้องตัวป้อจายได้จะได ตี้สำคัญป้อจายคนนั้นน่ะแฟนข้าเจ้าหนา
“เอ่อ ผมขอเช็ดให้เขาได้มั้ยครับ เขาไม่ชอบให้คนอื่นถูกเนื้อต้องตัว ผมกลัวเขาจะอาละวาดใส่คุณพยาบาลน่ะ” เธอกระพริบตาทำหน้าตกใจ เห็นแบบนี้แล้วต้องยิ่งกระทุ้งต่อ
“คือคุณหมอเจ้าของไข้บอกว่าเขามีอาการทางจิตด้วย ช่วงนี้จิตใจเขาอ่อนแอ อาจทำอะไรไม่คาดคิดน่ะครับ” ผมไม่ได้โกหกนะ ก็หมอว่างั้นจริงๆ อะ ผมแค่พูดเสริมจากที่หมอบอกนิดหน่อยเอง ผมแสร้งทำหน้าหวาดกลัว แล้วขยิบตาให้เธอหนึ่งที คุณพยาบาลยังสาวพยักหน้าเงอะงะ
“คะ... ค่ะ งั้นฝากด้วยนะคะ” เธอไม่ได้ทำท่าหวาดกลัวอะไร ผมว่าเธอคงเคยเจอคนไข้อาการทางจิตรุนแรงกว่าวิคเตอร์มาแล้วละ เพียงแต่เธอคงงงๆ อารมณ์ว่าไม่คิดว่าผู้ชายหน้าตาอย่างวิคเตอร์จะมีอาการประเภทนี้ละมั้ง ซึ่งจริงๆ เขาก็ไม่ได้มีหรอก ผมหลอกเธอไปงั้น จะได้ไม่ต้องมาเช็ดตัวให้เขา
เธอปรับสายน้ำเกลืออีกนิดหน่อยแล้วเดินออกไปจากห้องพักของวิคเตอร์ด้วยท่าทียังสับสนเล็กๆ ผมแอบอมยิ้มอยู่คนเดียว ออสตินหันมาเห็นพอดีเขาเลยเลิกคิ้วขึ้นสูงสีหน้างง ผมยิ้มกริ่มและยักไหล่ ออสตินขยับปากเหมือนจะพูดอะไรสักอย่างแต่สักพักเขาก็ไม่พูด เปลี่ยนเป็นชี้นิ้วไปด้านหลังผมแทน ผมหันไปมองก็เห็นวิคเตอร์ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้ว
“Good morning.” ผมทักเขาเสียงใสพร้อมส่งยิ้มให้ วิคเตอร์ยิ้มอ่อนแรง ขมวดคิ้วนิดหน่อย ผมสำรวจใบหน้าเขา วันนี้เขาดูมีน้ำมีนวลขึ้นบ้าง ไม่ถึงขั้นอิ่มเอิบแต่ดูไม่แห้งกรัง ไม่อิดโรยเท่าไหร่แล้ว ขอบตายังคล้ำอยู่บ้าง ใบหน้าหมองหน่อยๆ แต่โดยรวมถือว่าดีขึ้นมาก คงเพราะเขาได้พักผ่อนเต็มที่ คิดว่านอนพักอีกสักครึ่งวันเขาคงกลับมาสดชื่น
“ขอน้ำหน่อย...” เขาเอ่ยขอเสียงทุ้มแหบ แต่ไม่แหบเท่าเมื่อวาน ผมเดินไปหยิบน้ำจากตู้เย็นมาให้เขาดื่ม ท่าทางคงหิวน้ำจัดเพราะเขาดูดน้ำจนหมดขวดแบบรวดเดียว
“ไปแปรงฟันก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยวมาทานอาการเช้ากัน เดี๋ยวผมทานเป็นเพื่อน” เขาพยักหน้า ยิ้มสดใสขึ้นมาบ้าง ผมหันไปขอความช่วยเหลือจากออสตินให้ช่วยพยุงร่างวิคเตอร์ลงจากเตียง เหลือเวลาอีกประมาณหนึ่งชั่วโมงครึ่งในการทานข้าวกับเช็ดตัวก่อนคุณหมอจะมา
“ถือแปรงไหวมั้ย”
“ฉันไม่ได้เป็นอัมพาตสักหน่อย” ผมมองค้อนเขาอย่างไม่จริงจัง วิคเตอร์กระตุกยิ้มมุมปาก ผมยืนมองเขาแปรงฟันสีหน้าอึนเพราะเพิ่งตื่นนอน เขาส่งยิ้มมาให้ ผมเลยยิ้มตอบ เห็นแบบนี้ค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้นมาบ้าง ผมถือแก้วใส่น้ำไว้ให้เขาบ้วนปาก เขายื่นมือมารับตอนที่ถูแปรงสีฟันไปทั่วปากแล้ว
“ล้างหน้ามั้ยครับ เดี๋ยวผมล้างให้” เขาพยักหน้ารับ ผมบอกให้เขาก้มหน้าเหนืออ่างน้ำ ใช้มือซ้ายรองน้ำแล้วลูบไปทั่วใบหน้าหนวดเครา วิคเตอร์หลับตานิ่งให้ผมลูบหน้าลูบตา ผมลูบทำความสะอาดบริเวณหนวดเคราใต้คางเขาด้วย ปกติก็ดกดำอยู่แล้ว พอเขาปล่อยตัวเอง รู้สึกว่ามันจะยาวดำครึ้มกว่าเดิมมาก
“เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้นะ”
“เช็ดทุกส่วนของร่างกายเลยนะ” เขายิ้มสีหน้าเพลียเพราะร่างกายเพิ่งฟื้น ส่วนผมยิ้มเพลียเพราะความลามกของเขาที่แม้จะเจ็บป่วยก็ยังแสดงอิทธิฤทธิ์หื่นออกมาได้
ผมไม่ได้ถอดเสื้อเขาออกจากตัว มันติดสายน้ำเกลืออยู่ เลยแค่แหวกเสื้อออก เช็ดตรงอก กล้ามท้อง และพยายามเช็ดด้านหลังเขาให้ทั่วถึง ระมัดระวังไม่ให้เสื้อที่เขาใส่เปียกน้ำมาก ระหว่างที่เช็ดตัวให้ วิคเตอร์มองหน้าผมไว้ตลอด มองจนผมเขิน แต่ก็ทำเนียน ทำนิ่ง แต่ในใจนั้นเต้นตึกตักกับสายตาแสนรักแสนหวงนั่น ผมอมยิ้มเขิน เขายิ้มละมุน
“เดี๋ยวเปลี่ยนกางเกงชั้นในหน่อยนะครับ ตัวนั้นคงเน่าหมดแล้ว” ผมวางผ้าเช็ดตัวไว้ในอ่างล้างหน้า ย่อเข่าลงไปดึงกางเกงขายาวสีน้ำตาลของโรงพยาบาลออกจากขาเขา ตามด้วยถอดกางเกงชั้นในสีดำออกมา ลูกชายเขานอนห้อยหัวหัวอย่างสงบ วิคเตอร์ยิ้มล้อ ผมพยายามเก๊กหน้าเฉยไว้ทั้งที่จริงรู้สึกร้อนวูบไปหมด
“ทำความสะอาดยักษ์น้อยด้วยนะ มันไม่ได้อาบน้ำมาสี่วันแล้ว” เขาบอกเสียงอ้อน ผมหันไปย่นหน้าใส่เขาแล้วหันมาจัดการเอาผ้าเช็ดตัวชุบน้ำอีกรอบ บิดให้แห้งหมาดๆ นั่งย่อเข่าตามเดิม วิคเตอร์นั่งพิงเก้าอี้ในห้องน้ำด้วยท่าทีสบายๆ เขาอ้าขากว้างเพื่อให้ผมทำความสะอาดได้สะดวก ผมมองภาพนั้นแล้วรู้สึกใจสั่น
ท่อนล่างเขาเปลือยเปล่า เห็นส่วนกลางที่แม้จะไม่ได้ตื่นตัวแต่ก็ยังใหญ่โต ท่อนบนใส่เสื้อเชิ้ตแขนสั้นของผู้ป่วยที่แหวกทิ้งไว้เผยให้เห็นกล้ามท้องเป็นลอน ขอบอกสองเต้าของเขาโผล่แพลมออกมาจากขอบเสื้อทั้งสอง
“ฉันไหวนะถ้านายอยากทำ” สติคืนกลับมาตอนได้ยินเสียงทุ้มของเขาบอกพร้อมกับสายตามัวเมาตามแบบฉบับเวลาเขาอยากเอา
“ลูกคุณนอนนิ่งขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าไหว” ผมแสร้งตอบสีหน้านิ่วคิ้วขมวด
“ปลุกมันสิ มันตื่นเพื่อ
แม่มันอยู่แล้ว” หน้าผมร้อนฉ่า มองใบหน้าเจ้าเล่ห์ของวิคเตอร์ด้วยตาโตๆ เขามีการเลื่อนมือขวามาจับๆ ถูๆ ความเป็นชายของเขาจนมันผงกหัวทักทายขึ้นนิดหนึ่ง ผมยื่นมือซ้ายไปตีมือเขาดังเพี๊ย วิคเตอร์หัวเราะเสียงทุ้ม ดึงมือกลับไปวางที่ขอบเก้าอี้ตามเดิม ผมแข็งใจใช้ผ้าขนหนูเช็ดช่วงล่างให้เขา
วิคเตอร์หายใจแผ่วเบา กล้ามท้องเขาหดเกร็งตอนที่ผมใช้ผ้าเช็ดไปตามความยาวของแก่นกายเขา มันไม่ได้ขยายตัวใหญ่โตพร้อมรบ แต่ก็มีการขยับขยายขึ้นมาบ้าง ผมเช็ดไปหน้าแดงไป แต่ก็ต้องทำ เพราะมันคงอับมาหลายวันแล้ว พอเช็ดตรงนั้นเสร็จ ผมก็เลื่อนมาเช็ดตรงลูกกลมๆ สองลูก เช็ดปัดป่ายไปมาจนวิคเตอร์หลับตาพริ้ม คิ้วขมวดแน่น
“คุณจะตั้งง่ายไปรึเปล่า นี่ถ้าเจอสาวๆ ยั่วคงแข็งสู้ตลอดเลยสินะ” ผมถลึงตาใส่เขา เลื่อนผ้าไปเช็ดตามขายาวๆ ทั้งสองข้างของเขา
“มันอาจจะตั้ง แต่มันไม่เสียบใครนอกจากนายนะ” พูดแล้วก็ยังรู้สึกใจไม่ดีเรื่องเขากับอันเดรียนา คำตอบที่เขาบอกก่อนหน้านี้ว่าไม่มีอะไรกับเธอจริงๆ ยังคงสร้างความไม่มั่นใจให้ผมเช่นเคย ขึ้นไปบนห้องด้วยกันขนาดนั้น มันจะไม่มีอะไรจริงๆ เหรอ ที่สำคัญเขาเคยกินกันมาก่อน กินกันในช่วงเราสองคนห่างกัน ที่ผมกลัวเพราะว่าอันเดรียนาเข้ามาในช่วงเวลาที่วิคเตอร์อาจจะตกตะกอนเรื่องผมแล้วก็ได้ เธออยู่กับเขาในช่วงเวลาสับสัน เวลาทบทวนตัวเองของวิคเตอร์ไง มันเลยทำให้ผมกลัวว่าทั้งสองคนอาจจะยังมีเยื่อใยบางๆ ต่อกันที่สามารถต่อเข้าหากันได้ทุกเมื่อ อีกอย่างอันเดรียนาเป็นผู้หญิงแล้วสวยด้วย หุ่นดีมากด้วย หุ่นเซี๊ยะอีกต่างหาก เรียกได้ว่าเป็นนางแบบที่มีเซ็กส์แอพเพียลสุดๆ นึกภาพเวลาเขาอยู่กับวิคเตอร์น่ะเหมาะกันจะตาย
“คิดว่าฉันมีอะไรกับอันเดรียนาอีกแล้วใช่มั้ย” วิคเตอร์ถามสีหน้าหวาดหวั่น แววตาเขาสั่นไหว ผมรีบยิ้มกลบเกลื่อนสีหน้าคิดมากตัวเอง
“เปล่า ผมแค่กำลังตั้งใจทำความสะอาดเท้าให้คุณอยู่” ผมเช็ดนิ้วเท้าทั้งสิบนิ้วของเขาอย่างตั้งใจเพื่อขจัดกลิ่นไม่พึงประสงค์ที่หมักอยู่ในถุงเท้าถึงสี่วัน
“ฉันไม่เชื่อ” เขาว่าหน้างอ ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นยืนเอาผ้าขนหนูไปซักล้างแล้วบิดให้แห้ง พอหันไปมองพ่อรูปหล่อหน้ายักษ์ เขาก็นั่งมองผมหน้าง้ำหน้างอ แววตาติดจะหมองเศร้า ผมถอนหายใจอีกที หยิบกางเกงชั้นในมาไว้ในมือเพื่อจะใส่ให้เขา วิคเตอร์ยื่นมือขวามาดึงให้ผมลงไปนั่งตักเปลือยเปล่า นั่งทับยักษ์น้อยเขานั่นแหละ แขนขวาเขาโอบเอวผมไว้ ส่วนมือซ้ายวางไว้บนขอบอ่างล้างหน้าเพื่อพยุงสายน้ำเกลือ
“จะให้ฉันพูดยังไง นายถึงจะเชื่อว่าฉันไม่ได้มีอะไรกับอันเดรียนา” ใบหน้าเขามีแววเครียด ผมยกมือซ้ายขึ้นไปลูบแก้มขวาเขา
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วครับ แค่ให้เวลาผมหน่อย” คิ้วเข้มเขาขมวด ใบหน้านิ่วมองอย่างไม่เข้าใจ คงไม่เข้าใจว่าผมต้องการเวลาอะไร เขาไม่รู้หรอกว่าตอนที่ผมเห็นภาพนั้นพร้อมเนื้อหาข่าว ใจมันหวิว ใจมันสั่นขนาดไหน หน้าอกกลวงโบ๋ไปเลย การเห็นแฟนเราจูบกับคนอื่นแล้วเดินหายขึ้นไปบนห้องฝ่ายหญิง มันไม่ใช่เรื่องธรรมดาหรือเรื่องที่ควรจุดพลุฉลองเหมือนเทศกาลปีใหม่นะ
“นานรึเปล่า” เขาถามด้วยอาหารหวั่นไหว ผมลูบแก้มเขาไปมา มองดวงตาคู่คมของเขานิ่ง แววตาเขาสะท้อนความกลัว ความกังวลออกมา ผมก้มลงจูบเขา ริมฝีปากสัมผัสกับความแห้งแตกของอีกฝ่าย วิคเตอร์ส่งลิ้นเข้ามาเลียลิ้นเล็กของผม เราตอบรับกันอย่างคุ้นเคย รสจูบครั้งนี้นั้นเบาหวิว ไม่รู้ว่าเพราะวิคเตอร์ยังไม่หายอ่อนเพลียดีหรือเปล่า
“ผมตอบไม่ได้ แต่ผมจะไม่ไปจากคุณแน่นอน ถ้าคุณไม่ไปจากผมก่อน”
“ไม่แน่นอน” ผมยิ้มอ่อนโยน มองหน้าเขาแล้วก็นึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก
“วิคเตอร์ วันนี้คุณรักผม คุณอยู่กับผม แต่เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ เข้า ความรู้สึกคุณอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้ ผมเข้าใจว่ายังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงถึงจะถูกต้องที่สุด ผมขออย่างเดียว ถ้าคุณจะไป อย่ารั้งผมไว้ อย่าเก็บผมไว้ ปล่อยผมไปเลย” พลันน้ำตาก็ร่วงตอนผมหลับตา ผมยอมรับว่าผมคิดมากเกินไป แต่ที่มากกว่าคิดมากคือ ผมกลัว...
“ไม่เอา ไม่ไปไหน ไม่ไปไหนทั้งนั้นนะ” วิคเตอร์บอกน้ำเสียงหวาดกลัว มือยกมือเช็ดน้ำตาให้ผมเร็วๆ ผมยิ้มกริ่ม ยื่นหน้าไปหอมแก้มเขาทั้งสองข้าง วิคเตอร์คลี่ยิ้มหล่อละมุน
“ไม่ไปครับ ผมยังอยู่นี่ ไม่ได้ไปไหน...”
แต่ในอนาคต ผมตอบไม่ได้จริงๆ นะวิคเตอร์ ถ้าคุณเจอใครที่ดีกว่าผม พร้อมกว่าผม คุณคงไป ผมจะไม่เสียใจเลยถ้าเขาบอกตรงๆ เปิดอกคุยกัน
ผมถอนหายใจแล้วยิ้ม ไล่ความคิดมากมายออกไปจากหัวสมอง
“...แต่ตอนนี้เรามาใส่กางเกงในก่อนนะครับ จะได้ออกไปทานอาหาร แล้วเดี๋ยวคุณหมอก็จะมาแล้ว” วิคเตอร์ยิ้ม พยักหน้ารับเหมือนเด็กว่านอนสอนง่าย (แค่ช่วงเวลานี้แหละ)
“อดใจไหวจริงเหรอ อึ๊บกันสักรอบสิ” ผมยิ้มเอือมแต่ก็มีความขำปนอยู่
“วิคเตอร์ สภาพร่างกายคุณแย่อยู่นะ อย่าเพิ่งคิดเรื่องนั้นสิ” ผมลุกขึ้นจากตักเขา ก้มลงมองยักษ์น้อยก็เห็นมันขยายตัวใหญ่ขึ้นประมาณหนึ่ง ปกติมันคงตั้งโด่แล้ว แต่นี่คงเพราะร่างกายเขายังไม่ฟื้นเต็มที่
“นายก็คุมเกมเองไง”
“ไอ้ยักษ์” ผมอดว่าด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ วิคเตอร์ยิ้มตาใสหน้ามึน ผมนั่งย่อเข่าลงกับพื้น จัดการใส่กางเกงชั้นในให้เขาเรียบร้อยแล้วตามด้วยใส่กางเกงขายาว ติดกระดุมเสื้อให้เขาตามเดิม พอจัดการทุกอย่างเรียบร้อย ผมก็พาเขาออกมาจากห้องน้ำ ออสตินมาคอยรับช่วงต่ออยู่ด้านหน้า ไม่รู้ว่าเขายืนรอตรงนี้นานแล้วหรือยัง
“ผมเตรียมอาหารไว้ให้แล้วนะครับ” นี่เขาแทบจะเป็นพ่อบ้านไปด้วยแล้วนะเนี่ย
“แล้วนายทานรึยังล่ะออสติน” วิคเตอร์ถามตอนที่นั่งลงบนเตียง
“เรียบร้อยแล้วครับ” พ่อบอดี้การ์ดเลื่อนโต๊ะอาหารสำหรับผู้ป่วยมาที่เตียง เขาซื้อข้าวมันไก่มาให้ผมกับวิคเตอร์ คาดว่าคงได้รับคำแนะนำจากพี่ๆ การ์ดคนไทย ผมปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงคนไข้ นั่งตรงข้ามกับวิคเตอร์ จัดการราดน้ำจิ้มข้าวมันไก่ให้ผมกับเขา วิคเตอร์มองข้าวมันไก่อย่างไม่คุ้นเคย ผมเลยตักเข้าปากให้เขาดูเป็นตัวอย่างว่ามันกินไม่ยาก
“ป้อนหน่อย” เขาอ้าปากรอรับข้าว ผมยิ้มเอ็นดูกับท่าทีเด็กๆ ของอีกฝ่าย ตักข้าวมันไก่จากจานเขาให้เขาทานหนึ่งคำ วิคเตอร์เคี้ยวตุ้ยๆ สักพักก่อนจะพยักหน้าว่าใช้ได้
“อร่อยดี” เขาเคี้ยวจนหมดคำแล้วอ้าปากขอคำต่อไป ผมเลยต้องตักให้เขาก่อนตักให้ตัวเอง
“ผมก็ว่าอร่อยดีครับ แรกๆ ผมไม่ชิน ตอนนี้ผมกินอาทิตย์ละวัน” ออสตินออกความเห็น ท่าทางเขาโล่งใจเหมือนกันที่หาอาหารมาถูกปากเจ้านาย ท่าทางจะเซอร์เวย์อาหารไทยไปเยอะแล้วสิเนี่ย
ผมกับวิคเตอร์นั่งทานข้าวมันไก่ด้วยกันจนหมด วิคเตอร์คงหิวมาก เพราะเขาถามหาอาหารอย่างอื่นเพิ่มอีก ออสตินเลยยกบะหมี่หมูแดงเมื่อวานที่อุ่นแล้วมาให้เขาทานซึ่งเขาก็ทานจนหมดอีกเช่นกัน ผมไม่แปลกใจหรอก ก็เขาสูญเสียพลังงานไปตั้งเยอะ ไม่มีอาหาร ไม่มีน้ำตกถึงท้องสามสี่วัน พอได้กลับมากินคงหิวมากเป็นธรรมดา
“อิ่มยังครับ ยังมีข้าวมันไก่อีกห่อนะ” เขาพยักหน้าว่าเอา ผมกับออสตินยิ้มขำกับท่าทีเหมือนเด็กกำลังโต ทั้งที่ตัวโตไปนานมากแล้ว อายุก็กำลังจะเลขสามบริบูรณ์แล้วด้วย แต่เห็นเขากินได้เยอะแบบนี้ผมก็สบายใจ อีกไม่เกินวันสองวันคาดว่าคงกลับมาคึกได้ตามปกติ
“อรุณสวัสดิ์ครับ” เสียงนุ่มๆ ของคุณหมอรูปหล่อเจ้าของไข้วิคเตอร์ดังขึ้น เขามาพร้อมกับคุณพยาบาลคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่คนที่จะมาเช็ดตัวให้วิคเตอร์ ผมส่งยิ้มกลับไปให้ เลื่อนโต๊ะอาหารไปเก็บไว้ที่เดิม
“ทานได้เยอะมั้ยครับ” คุณหมอหันมาถามผม
“เยอะมากครับ ข้าวมันไก่พิเศษสองจาน บะหมี่หมูแดงอีกสอง” คุณทำหน้าประหลาดใจแวบหนึ่ง ก่อนที่จะยิ้มพอใจออกมา
“กินเยอะแบบนี้เดี๋ยวคงมีแรงกลับบ้านแล้วละครับ แต่ยังไงหมอขอเช็กร่างกายเขาก่อนนะ” ผมพยักหน้าให้คุณหมอ เขาหันไปทักทายกับวิคเตอร์เป็นภาษาอังกฤษ ผมสังเกตว่าคุณหมอพยายามชวนวิคเตอร์คุยถึงอาการเครียด คอยจับดูสภาวะทางอารมณ์ของเขา วิคเตอร์ตอบหน้ามึนๆ อึนๆ ไปตามเรื่องของเขา คอยจะหันหน้ามามองผมอยู่ตลอดเวลา ผมเลยเดินเข้าไปยืนใกล้ๆ เขา ไอ้ยักษ์ยิ้มแป้นแล้วหันกลับไปคุยกับหมอต่อตามเดิม
“When is the best time of your life?” วิคเตอร์มีสีหน้างงกับสิ่งที่หมอถาม ผมว่าเขาคงงงที่จู่ๆ หมอก็ถามคำถามที่ไม่เกี่ยวกับสุขภาพร่างกายเขามากกว่า
“You mean the past or at present?”
“Both.”
“When I spent time with my mom and grandma, at present, the best time is when I’m with him.” เขาชี้มาที่ผมหน้าซื่อตาใส ผมยิ้มเขินนิดหน่อย คุณหมอยิ้มแซว คุณพยาบาลเองก็เช่นกัน ส่วนออสตินหน้านิ่งตามเดิม
“What is your favourite thing to do in your free time?” วิคเตอร์ทำหน้าคิดนิดหนึ่งก่อนตอบ
“Whatever—just have him. That’s okay.” เขาชี้มาที่ผมอีกที หนนี้ผมคงหน้าแดงแล้ว คุณหมอพยักหน้า รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้าอ่อนเยาว์ของคุณหมอ
“สี่วันที่ผ่านมาร่างกายคุณคงแย่ สภาพจิตใจก็อาจจะอ่อนแอ ถ้ามีเวลาว่างหาอะไรทำให้จิตใจผ่อนคลายบ้างนะครับ จะได้ปลดปล่อยความเครียดที่มี ลองหาใครสักคนพูดด้วย จะเป็นคนใกล้ตัวหรือคุณหมอที่มีความเชี่ยวชาญด้านสภาวะจิตใจก็ได้นะ เรียกอีกอย่างก็คือจิตแพทย์นั่นแหละครับ” ผมแอบชื่นชมคุณหมออยู่ในใจว่าเขาพูดได้ค่อนข้างดีทีเดียว ไม่ได้เอ่ยปากให้วิคเตอร์ไปหาจิตแพทย์โดยตรง พูดเหมือนเป็นการแนะนำปกติธรรมดาๆ ทั่วไป
“I am not insane. I’m fine. (ผมไม่ได้บ้า ผมปกติดี)” แต่ถึงคุณหมอจะใช้น้ำเสียงอ่อนนุ่มน่าฟังแล้วก็ตาม ไอ้ยักษ์ก็ยังตีหน้าสมฉายาได้ น้ำเสียงที่ใช้นั้นมีแววเคือง คุณหมอยิ้มอย่างเป็นมิตร ไม่ได้มีท่าทีตกใจแต่อย่างใด เป็นผมซะอีกที่รู้สึกเกรงใจคุณหมอกับกิริยาเหวี่ยงนิดๆ ที่วิคเตอร์แสดงออก
“Hey. He did not mean that. He just gave some advice. (วิคเตอร์ คุณหมอเขาไม่ได้มีเจตนาว่าคุณนะ เขาแค่แนะนำ)” เขาหันใบหน้านิ่วคิ้วขมวดมามองผม
“I don’t need a psychiatrist. What I need is you—it’s only you who make me feel better. (จิตแพทย์ไม่จำเป็นสำหรับฉัน ที่จำเป็นสำหรับฉันคือนาย ฉันมีแค่นายฉันก็ไม่เป็นอะไรแล้ว)” เขาว่าหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนเด็กตัวเล็กๆ กำลังงอนแม่ แววตาเขาขุ่นเคือง ผมยิ้มกึ่งขำกึ่งเขินกับความหวานประหลาดๆ ของเขา คุณหมอกับคุณพยาบาลคลี่ยิ้มกว้าง ออสตินมีกระตุกยิ้มนิดหน่อย
“Yes. You are fine. Nothing is wrong with you—you look good when you have him. (ใช่ครับ คุณปกติดี ไม่มีอะไรผิดปกติเลย คุณดูดีมากเวลาที่มีเขาอยู่ด้วย)” ท่าทางคุณหมอจะฉลาดใช่ย่อย (หมอก็น่าจะฉลาดอยู่แล้วป้ะ - -) เพราะรู้จักใช้คำพูดคำจาให้คนไข้ไม่กระฟัดกระเฟียดไปมากกว่านี้ และดูจะได้ผลกับวิคเตอร์อยู่เหมือนกัน เพราะพ่อยักษ์หน้าหนวดทำหน้านิ่วน้อยลง
“เดี๋ยวหมอขอคุยกับญาติคนไข้นิดนึงนะครับ” คุณหมอหันมาบอกพร้อมรอยยิ้มอันอบอุ่น ผมพยักหน้าแล้วหันไปหาวิคเตอร์
“เดี๋ยวผมมานะครับ”
“จะไปไหน” เขายื่นมือขวามาคว้ามือผมไว้แน่น ใบหน้าเขาบูดบึ้งเหมือนเด็ก คุณหมอเดินออกไปพร้อมกับคุณพยาบาลแล้ว ส่วนออสตินเดินไปนั่งที่โซฟามุมห้อง
“ผมจะพาคุณกลับบ้านไง” ผมก้มลงไปหอมแก้มเขา เวลานี้วิคเตอร์เหมือนเด็กติดแม่อย่างเห็นได้ชัด ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่ได้แสดงอาการแบบนี้ออกมานักหรอก ผมคิดว่าเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นอาจมีส่วนไม่น้อยที่ส่งผลต่อสภาพจิตใจเขาตอนนี้ บวกกับเขายังกลัวว่าผมจะไม่เชื่อคำพูดเขาเรื่องอันเดรียนา สภาพจิตใจเขาเลยอาจแกว่งๆ ไปบ้าง
“รีบกลับมานะ” เขายิ้มสดชื่น ผมพยักหน้าพร้อมกับส่งยิ้มอิ่มเอิบให้เขา วิคเตอร์ยื่นหน้ามาจุ๊บปากผมหนึ่งที ผมเลยจุ๊บปากเขากลับไปเป็นการเอาใจเขา พอได้ยินเขาหัวเราะเสียงทุ้มพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ใจผมก็เบิกบานอย่างกับเป็นคนป่วยเอง แต่มันก็ไม่ผิดนักหรอกที่บอกว่าป่วยเอง ถ้าเรารักใครมากสักคน เวลาเห็นเขาเจ็บป่วยด้วยความทรมาน เราก็จะรู้สึกไม่ต่างจากเขา ผมพอจะเริ่มเข้าใจบ้างแล้วว่าตอนผมป่วยจนนอนร้องไห้ พ่อกับแม่นั้นรู้สึกยังไง
พักเบรกความหม่นหมองกันสักแปบเนอะ รอพี่ยักษ์ฟื้นตัวก่อนค่อยว่ากัน เอ๊ะ?! ทิ้งเงื่อนงำอีกละ #กำพระแน่นมาก เวลาอ่าน 55555
พี่ยักษ์อ้อนเมียมาก หัวใจสะออนอ่อนแอ ขอเวลาฟื้นฟูแปบนะคะ เดี๋ยวจะเลิกมุ้งมิ้งฟุ้งฟิ้งละ 55555
เดี๋ยวจะมีกิจกรรมแจกหนังสือ Love, no boundaries Part Only You ที่หน้านิยายนะคะ คอยติดตามไว้เน้อออ ^^
ใครเจอคำผิดแจ้งกันได้นะค้า ตอมจะได้รีบแก้
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่ะ พบกันอีกครึ่งนะคะ ^__^
หัวข้อ: :Love ♥ no boundaries: ตอนพิเศษส่งท้าย บ๊ายบาย [END] 22.09.18 (อ่าน 886871 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก